Elles Bailey charmeert De Amer
AMEN – Wat een heerlijk ongecompliceerde maar prachtige bluesartieste is Elles Bailey. De Britse zangeres stal de harten van het publiek in De Amer in Amen. Niet alleen met een ontwapenende persoonlijkheid op het podium, maar vooral ook met een zeer toegankelijke bluessound met een uitsteknde band. Een sound die de hardcore bluesfan zal aanspreken, maar ook de Americana fan of de gewoon de liefhebber van goede muziek die niet genre vast is. Het concert kreeg een sterk openingsnummer met 'Same Flame'. Direct kwamen de facetten van het optreden naar voren die er voor zorgden dat Elles Bailey een hele middag wist te boeien. Haar prachtige doorleefde stem, het ongewilde gevolg van een ziekte in haar jeugd, maar een genot om naar te luisteren. Een zangeres die met humor op het podium staat en vol trots haar nieuwe schoenen laat zien en een band die exact weet wat er wordt gevraagd en zich uitstekend weet aan te passen aan de ruimte en Bailey centraal stelt, zonder daarbij ook niet de ruimte te krijgen en nemen om zelf te excelleren. Prachtige nummers volgden met een schitterend eerbetoon aan Janis Joplin met 'Girl who owened the Blues', het mooie ingetogen 'Waiting Game' en de Willy & The Bandits' cover 'Still Go Marching In' waarbij Elles Bailey bij sommige nummers achter de piano plaatsnam en ook zo bijdroeg aan het muzikale plaatje. De tweede van drie sets begon met alleen de band op podium. Met een intens stukje gitaarspel werd de entree van Bailey voorbereid en met de nieuwe single 'Wildfire' overtuigde het kwartet. Prachtig was de band en hoe goed muzikanten elkaar verstaan bleek wel in het prachtige 'Leipers Fort'. De drummer had het nummer nog nooit gehoord, want, geheel ten onrechte, staat dit nummer normaliter nooit op de setlist. Even de oren spitsen en er werd feilloos meegdrumd. Een mooie afwisseling van wat ingetogen nummers als 'Time is a Healer' waar Bailey tegen de Americana aanleunt en wat meer blues nummers en daarbij durfde ze ook in 'You Asked to Know' de bluesrock op te zoeken. In de eerste twee sets had de band zich ingehouden, maar voor de derde set kreeg Elles Bailey de tostemming om het dak eraf te blazen. De band was nu helemaal in zijn element en met 'Shackles of Love' en het gevoelige 'Barrel of your Gun' werd met graagte aan dit verzoek verzoek voldaan en Bailey bleef overtuigen in 'Perfect Storm' en de Howlin'Wolf cover Spoonful. Een fantastische nieuwe bluesartieste en gezien de staande ovatie en run op de merchtafel een instant Amer favoriete. Met 'Howlin' Wolf' werd nog een ode gebracht aan een bluesgrootheid als toegift van dit prachtige concert.
AMEN – Wat een heerlijk ongecompliceerde maar prachtige bluesartieste is Elles Bailey. De Britse zangeres stal de harten van het publiek in De Amer in Amen. Niet alleen met een ontwapenende persoonlijkheid op het podium, maar vooral ook met een zeer toegankelijke bluessound met een uitsteknde band. Een sound die de hardcore bluesfan zal aanspreken, maar ook de Americana fan of de gewoon de liefhebber van goede muziek die niet genre vast is. Het concert kreeg een sterk openingsnummer met 'Same Flame'. Direct kwamen de facetten van het optreden naar voren die er voor zorgden dat Elles Bailey een hele middag wist te boeien. Haar prachtige doorleefde stem, het ongewilde gevolg van een ziekte in haar jeugd, maar een genot om naar te luisteren. Een zangeres die met humor op het podium staat en vol trots haar nieuwe schoenen laat zien en een band die exact weet wat er wordt gevraagd en zich uitstekend weet aan te passen aan de ruimte en Bailey centraal stelt, zonder daarbij ook niet de ruimte te krijgen en nemen om zelf te excelleren. Prachtige nummers volgden met een schitterend eerbetoon aan Janis Joplin met 'Girl who owened the Blues', het mooie ingetogen 'Waiting Game' en de Willy & The Bandits' cover 'Still Go Marching In' waarbij Elles Bailey bij sommige nummers achter de piano plaatsnam en ook zo bijdroeg aan het muzikale plaatje. De tweede van drie sets begon met alleen de band op podium. Met een intens stukje gitaarspel werd de entree van Bailey voorbereid en met de nieuwe single 'Wildfire' overtuigde het kwartet. Prachtig was de band en hoe goed muzikanten elkaar verstaan bleek wel in het prachtige 'Leipers Fort'. De drummer had het nummer nog nooit gehoord, want, geheel ten onrechte, staat dit nummer normaliter nooit op de setlist. Even de oren spitsen en er werd feilloos meegdrumd. Een mooie afwisseling van wat ingetogen nummers als 'Time is a Healer' waar Bailey tegen de Americana aanleunt en wat meer blues nummers en daarbij durfde ze ook in 'You Asked to Know' de bluesrock op te zoeken. In de eerste twee sets had de band zich ingehouden, maar voor de derde set kreeg Elles Bailey de tostemming om het dak eraf te blazen. De band was nu helemaal in zijn element en met 'Shackles of Love' en het gevoelige 'Barrel of your Gun' werd met graagte aan dit verzoek verzoek voldaan en Bailey bleef overtuigen in 'Perfect Storm' en de Howlin'Wolf cover Spoonful. Een fantastische nieuwe bluesartieste en gezien de staande ovatie en run op de merchtafel een instant Amer favoriete. Met 'Howlin' Wolf' werd nog een ode gebracht aan een bluesgrootheid als toegift van dit prachtige concert.
Toby laat ook serieuze kant zien
BORGER – Een concert van Toby was altijd en is nog steeds een feestje. Op het feestje is echter steeds meer ruimte gekomen in de loop der jaren voor de schaduwkanten van het leven en voor bezinning. Vast adres op haar reizen is de kerk van Borger voor een bezoek aan Van Slag / Roots on the Road waar de Australische al weer voor de vijfde keer stond. Alleen dat al is reden voor een feest, maar Toby begon alleen aan een ingetogen eerste set met slechts haar gitaar en het nummer 'Stay' voor ze in het tweede nummer pas haar band op het podium riep voor 'Smile'. “Ik ben er voor in de stemming”, vertelde de zangeres. In de eerste set veel ouder werk van vooral haar album 'Nobody Told Me' als 'Last Night' wel vrolijk en stevig ingezet, maar ook veel erg mooie en gevoelige nummers als 'Three Days' en 'Temple'. De set vol ingehouden pracht en niet altijd even vrolijke verhalen over verloren liefdes kreeg een heerlijke stemmingsbreker als afsluiting met de 'Satisfaction Jam' waarin alle muzikanten even hun moment van glorie krijgen met drummer Josse Sharrard die de opening van het nummer doet en even later van de zangeres gezelschap krijgt voor ook violiste Anne Bakker en bassist Gavin Arnold hun spotlight krijgen en het publiek toch nog in opgetogen stemming naar de bar gaat. Een mooi voorbeeld hoe bij een artiest in het leven accenten verlegd worden en dit in een setlist zijn weerslag weet te vinden. De tweede set bestaat grotendeels uit het integraal spelen van de nieuwe lange EP/korte album 'Fall into Me'. De introducties worden nu gedaan door Gavin Arnold die op fraaie droogkomische wijze de nummers aan één knoopte en een gepaste waarschuwing gaf als er onwelvoegelijke woorden in een liedje zaten. Deze nieuwe loot aan de al grote verzameling albums die Toby Beard uit deed komen bevat weer prachtige nummers. Het prachtige 'In Your Skin', het gevoelige 'Sunday Morning' over het familiegeluk dat de Australische met Nederlands bloed ten deel is gevallen de afgelopen jaren en lekkere stevige nummers als 'What You've Done' en 'Darling' voor dit gedeelte wordt afgerond met een duet met Josse Sharrard in 'Tell My Lover'. Nog even daarna een ingetogen nummer met het ingelaste 'Fly' als Toby Beard de verleiding van een piano op het podium niet kan weerstaan en dan even toch nog het feest met 'Don't Go' en 'C'est L'Amour'. Toby Beard durft op het podium al haar soms gecompliceerde kanten te laten zie en duikt met haar mooie stem en enthousiaste intense persoonlijkheid met evenveel enthousiastme in de mooie, maar ook de donkere kanten van het bestaan. Het publiek klapt haar met een staande ovatie nog één keer het podium op voor een toegift met het Paolo Nuttini nummer 'Candy'. Volgend jaar nummer zes?
BORGER – Een concert van Toby was altijd en is nog steeds een feestje. Op het feestje is echter steeds meer ruimte gekomen in de loop der jaren voor de schaduwkanten van het leven en voor bezinning. Vast adres op haar reizen is de kerk van Borger voor een bezoek aan Van Slag / Roots on the Road waar de Australische al weer voor de vijfde keer stond. Alleen dat al is reden voor een feest, maar Toby begon alleen aan een ingetogen eerste set met slechts haar gitaar en het nummer 'Stay' voor ze in het tweede nummer pas haar band op het podium riep voor 'Smile'. “Ik ben er voor in de stemming”, vertelde de zangeres. In de eerste set veel ouder werk van vooral haar album 'Nobody Told Me' als 'Last Night' wel vrolijk en stevig ingezet, maar ook veel erg mooie en gevoelige nummers als 'Three Days' en 'Temple'. De set vol ingehouden pracht en niet altijd even vrolijke verhalen over verloren liefdes kreeg een heerlijke stemmingsbreker als afsluiting met de 'Satisfaction Jam' waarin alle muzikanten even hun moment van glorie krijgen met drummer Josse Sharrard die de opening van het nummer doet en even later van de zangeres gezelschap krijgt voor ook violiste Anne Bakker en bassist Gavin Arnold hun spotlight krijgen en het publiek toch nog in opgetogen stemming naar de bar gaat. Een mooi voorbeeld hoe bij een artiest in het leven accenten verlegd worden en dit in een setlist zijn weerslag weet te vinden. De tweede set bestaat grotendeels uit het integraal spelen van de nieuwe lange EP/korte album 'Fall into Me'. De introducties worden nu gedaan door Gavin Arnold die op fraaie droogkomische wijze de nummers aan één knoopte en een gepaste waarschuwing gaf als er onwelvoegelijke woorden in een liedje zaten. Deze nieuwe loot aan de al grote verzameling albums die Toby Beard uit deed komen bevat weer prachtige nummers. Het prachtige 'In Your Skin', het gevoelige 'Sunday Morning' over het familiegeluk dat de Australische met Nederlands bloed ten deel is gevallen de afgelopen jaren en lekkere stevige nummers als 'What You've Done' en 'Darling' voor dit gedeelte wordt afgerond met een duet met Josse Sharrard in 'Tell My Lover'. Nog even daarna een ingetogen nummer met het ingelaste 'Fly' als Toby Beard de verleiding van een piano op het podium niet kan weerstaan en dan even toch nog het feest met 'Don't Go' en 'C'est L'Amour'. Toby Beard durft op het podium al haar soms gecompliceerde kanten te laten zie en duikt met haar mooie stem en enthousiaste intense persoonlijkheid met evenveel enthousiastme in de mooie, maar ook de donkere kanten van het bestaan. Het publiek klapt haar met een staande ovatie nog één keer het podium op voor een toegift met het Paolo Nuttini nummer 'Candy'. Volgend jaar nummer zes?
Prachtige akoestische show bluegrass ambassadeurs Henhouse Prowlers
MEPPEL – Een hele fijne nieuwe ontmoeting met de Henhouse Prowlers in Clouso in Meppel, waar het kwartet een half jaar geleden ook al met veel succes optrad. Er was echter één grote verandering, want in vergelijking met vorige keer was Kyle O'Brien op mandoline en viool een nieuw gezicht naast ouwe getrouwen Jon Goldfine, Ben Wright en Aaron Dorfman als vervanger van Todd Livingstone. De Henhouse Prowlers zijn zo'n formatie die met veel eerbied voor het genre toch er in slagen de bluegrass modern en aansprekend te maken en te houden. Prachtige eigen liedjes en af en toe wat van andermanswerk, vier geweldige zangers en meesters op hun instrument en veel beweging en dynamiek op het podium, gebracht met veel humor en goede verhalen. Na een fijne vlotte opening gooide de band direct Kyle O'Brien voor de Clouso leeuwen. Het nieuwste bandlid mocht de lead zingen in 'In the Gravel Yard' en deed dat met verve in dit mooie nummer. Vanachter zijn grote bas was het Jon Goldfine die het ingezette pad bestendigde met zijn lead zang in 'Caroline' en gitarist Aaron Dorfman was daarna aan de beurt in het Bill Monroe nummer 'Little Georgia Rose'. Even later mocht ook Ben Wright bewijzen dat hij niet alleen prima zijn bandleden met een fijn verhaal kon introduceren, maar ook zelf een hele goede zanger is, waarbij elk nummer ook wordt verheven met de prachtige samenzang. Een aantal van de hoogtepunten van deze dag werden gezongen door Jon Goldfine die met 'Fools Carnival' en 'Soul Savers' aan het begin twee geweldige nummers had. De Henhouse Prowlers zijn letterlijk ambassadeurs. De Amerikaanse regering stuurt de band vaak op missie en zo trad de band al op in Afrika, Rusland, het Midden-Oosten en afgelopen winter in Kyrgizië. Gewoonte is dan om een plaatselijk lied te nemen en daar een bluegrassachtig nummer van te maken. Het nummer 'Kara Yorgo' werd op deze wijze toegevoegd aan het repertoire en deze stond ook in Meppel op de setlist. De toegift van deze dag 'Chop My Money' heeft de band op deze manier over gehouden van een Afrikaanse missie. Humor neemt en belangrijk plek in bij de band. Kyle O'Brien onderstreepte zijn positie met 'Hé Good Looking' en 'Dorfman' is een fraai vraag en antwoord lied tussen Aaron Dorfman en zijn bandleden. Op het einde van de set was het mooiste nummer wederom met lead zang van Goldfine met 'Uncle Bubba'. Ook het afsluitende nummer was prachtig. De Bruce Springsteen bewerking 'Highway Patrol Man' was diep gevoelig en erg passend gezongen over de man die zijn broer ziet afgeleiden en uiteindelijk voor de keuze komt te staan of zijn plicht te doen als politieagent of zijn rol als broer voorrang te geven. Met recht een lach en een traan bij deze topband.
MEPPEL – Een hele fijne nieuwe ontmoeting met de Henhouse Prowlers in Clouso in Meppel, waar het kwartet een half jaar geleden ook al met veel succes optrad. Er was echter één grote verandering, want in vergelijking met vorige keer was Kyle O'Brien op mandoline en viool een nieuw gezicht naast ouwe getrouwen Jon Goldfine, Ben Wright en Aaron Dorfman als vervanger van Todd Livingstone. De Henhouse Prowlers zijn zo'n formatie die met veel eerbied voor het genre toch er in slagen de bluegrass modern en aansprekend te maken en te houden. Prachtige eigen liedjes en af en toe wat van andermanswerk, vier geweldige zangers en meesters op hun instrument en veel beweging en dynamiek op het podium, gebracht met veel humor en goede verhalen. Na een fijne vlotte opening gooide de band direct Kyle O'Brien voor de Clouso leeuwen. Het nieuwste bandlid mocht de lead zingen in 'In the Gravel Yard' en deed dat met verve in dit mooie nummer. Vanachter zijn grote bas was het Jon Goldfine die het ingezette pad bestendigde met zijn lead zang in 'Caroline' en gitarist Aaron Dorfman was daarna aan de beurt in het Bill Monroe nummer 'Little Georgia Rose'. Even later mocht ook Ben Wright bewijzen dat hij niet alleen prima zijn bandleden met een fijn verhaal kon introduceren, maar ook zelf een hele goede zanger is, waarbij elk nummer ook wordt verheven met de prachtige samenzang. Een aantal van de hoogtepunten van deze dag werden gezongen door Jon Goldfine die met 'Fools Carnival' en 'Soul Savers' aan het begin twee geweldige nummers had. De Henhouse Prowlers zijn letterlijk ambassadeurs. De Amerikaanse regering stuurt de band vaak op missie en zo trad de band al op in Afrika, Rusland, het Midden-Oosten en afgelopen winter in Kyrgizië. Gewoonte is dan om een plaatselijk lied te nemen en daar een bluegrassachtig nummer van te maken. Het nummer 'Kara Yorgo' werd op deze wijze toegevoegd aan het repertoire en deze stond ook in Meppel op de setlist. De toegift van deze dag 'Chop My Money' heeft de band op deze manier over gehouden van een Afrikaanse missie. Humor neemt en belangrijk plek in bij de band. Kyle O'Brien onderstreepte zijn positie met 'Hé Good Looking' en 'Dorfman' is een fraai vraag en antwoord lied tussen Aaron Dorfman en zijn bandleden. Op het einde van de set was het mooiste nummer wederom met lead zang van Goldfine met 'Uncle Bubba'. Ook het afsluitende nummer was prachtig. De Bruce Springsteen bewerking 'Highway Patrol Man' was diep gevoelig en erg passend gezongen over de man die zijn broer ziet afgeleiden en uiteindelijk voor de keuze komt te staan of zijn plicht te doen als politieagent of zijn rol als broer voorrang te geven. Met recht een lach en een traan bij deze topband.
Flowerbox kan ook Meppel bekoren
MEPPEL – Het was voor het Groninger Duo Flowerbox al even geleden dat ze zonder microfoon voor de neus of stekker in de gitaar voor het publiek hadden opgetreden. Henja Duiksterhuis en Carina Pops moesten dus even zoeken in het muziekcafé Clouso in Meppel in het mooie openingsnummer 'Wild & Blue' voor de juiste toon gevonden werd. Een boeiend duo deze dames dat zijn inspiratie vind bij Freakwater en The Carter Family en één van de betere vertegenwoordigers zijn van de alt-country stroming iuit Groningen zijn. Mooie breekbare en soms zoekende zang van Henja Dijksterhuis en ook de zang van Carina Pops is als tweede stem dik in orde. De onwennigheid verdween allengs. Aan 'Empty' was gesleuteld en dit liedje over alcoholmisbruik, een thema dat Flowerbox vaker gebruikt, klonk prima. Kun je vrolijk zingen over vreemdgaan? Volgens Henja Duiksterhuis wel en dat bewees ze in 'Big Brown Sparkling Eyes' waarbij ze benadrukte dat ze hier slechts de rol van observeerder had en dit geen autobiografisch liedje betrof. Flowerbox kende een aantal jaren een veelbelovende start. Dijksterhuis en Pops kenden het klappen van de muzikale zweep uit andere formaties. Na deze veelbelovende start bleef het een poos stil rondom het duo, maar inmiddels staan ze regelmatig weer op het podium en met succes. Het optreden in Clouso leverde direct een uitnodiging op voor Sunday Roots, het immer fijne festival in Clouso. Geen wonder, want het duo sloot sterk af. 'Wild Wood Flower' van The Carter Family kreeg een fijne Flowerbox uitvoering. 'Late Night Lover' is weliswaar van Rachel Brooke maar het is het duo op het lijf geschreven. Dijksterhuis kan in dit zwoele liedje volop haar vrouwelijkheid in de strijd gooien en dan is ze op haar best. Een liedje zoals het duo ook zelf meer zou mogen schrijven. Direct erna kwam wederom de drank op tafel met de prangende vraag in 'Fridge' of de hoofdpersoon meer van zijn koelkast vol met bier houdt of zijn levensgezel. Een helaas actueel thema in veel relaties prachtig verwoord op deze avond. De liedjes werden kort en bondig aan één gepraat door Dijksterhuis, waarbij af en toe wat meer uitweiding mag. Elke goede countrygroep heeft een treinliedje en dat ontbrak nog bij Flowerbox. Deze leemte is nu ingevuld met het nieuwe en prima 'Faster'.
MEPPEL – Het was voor het Groninger Duo Flowerbox al even geleden dat ze zonder microfoon voor de neus of stekker in de gitaar voor het publiek hadden opgetreden. Henja Duiksterhuis en Carina Pops moesten dus even zoeken in het muziekcafé Clouso in Meppel in het mooie openingsnummer 'Wild & Blue' voor de juiste toon gevonden werd. Een boeiend duo deze dames dat zijn inspiratie vind bij Freakwater en The Carter Family en één van de betere vertegenwoordigers zijn van de alt-country stroming iuit Groningen zijn. Mooie breekbare en soms zoekende zang van Henja Dijksterhuis en ook de zang van Carina Pops is als tweede stem dik in orde. De onwennigheid verdween allengs. Aan 'Empty' was gesleuteld en dit liedje over alcoholmisbruik, een thema dat Flowerbox vaker gebruikt, klonk prima. Kun je vrolijk zingen over vreemdgaan? Volgens Henja Duiksterhuis wel en dat bewees ze in 'Big Brown Sparkling Eyes' waarbij ze benadrukte dat ze hier slechts de rol van observeerder had en dit geen autobiografisch liedje betrof. Flowerbox kende een aantal jaren een veelbelovende start. Dijksterhuis en Pops kenden het klappen van de muzikale zweep uit andere formaties. Na deze veelbelovende start bleef het een poos stil rondom het duo, maar inmiddels staan ze regelmatig weer op het podium en met succes. Het optreden in Clouso leverde direct een uitnodiging op voor Sunday Roots, het immer fijne festival in Clouso. Geen wonder, want het duo sloot sterk af. 'Wild Wood Flower' van The Carter Family kreeg een fijne Flowerbox uitvoering. 'Late Night Lover' is weliswaar van Rachel Brooke maar het is het duo op het lijf geschreven. Dijksterhuis kan in dit zwoele liedje volop haar vrouwelijkheid in de strijd gooien en dan is ze op haar best. Een liedje zoals het duo ook zelf meer zou mogen schrijven. Direct erna kwam wederom de drank op tafel met de prangende vraag in 'Fridge' of de hoofdpersoon meer van zijn koelkast vol met bier houdt of zijn levensgezel. Een helaas actueel thema in veel relaties prachtig verwoord op deze avond. De liedjes werden kort en bondig aan één gepraat door Dijksterhuis, waarbij af en toe wat meer uitweiding mag. Elke goede countrygroep heeft een treinliedje en dat ontbrak nog bij Flowerbox. Deze leemte is nu ingevuld met het nieuwe en prima 'Faster'.
Luistermuziek met pit bij Over the Rhine
LEEUWARDEN – Met enige regelmaat nodigt Folkcity in De Harmonie in Leeuwarden bijzondere folk of Americana artiesten uit. Deze keer waren dat Linford Detweiler en zangeres Karin Bergquist die samen het duo Over The Rhine vormen. Een duo dat al vele jaren samen aan de weg timmert en in Nederland een behoorlijke fanbase heeft opgebouwd met hun luisterliedjes met pit. Na de aankondiging van Folkcity animator Freek Nijland opende het duo nogal gedwee. Normaal zijn we nogal praterig op het podium maar nu.. verzuchtte Bergquist na twee liedjes. Gelukkig kwam dat goed en vloeiden de verhalen in woord en gezang van het podium. “Meet me at the Edge of the World”en vooral het mooie 'Sacred Ground' vormden een prima opening voor het door Bergquist gezongen 'Gonna Let My Soul Catch My Body' het eerste en zeker niet het laatste hoogtepunt vormde. Het duo brengt heerlijke luisterliedjes met invloeden van jazz, soul, folk en rootsmuziek met toch een fikse bite. Aanvankelijk gebracht met één of beide op gitaar tot Detweiler voor 'Born' achter de vleugel op het podium kroop en daar zich installeerde voor een aantal nummers, waarbij vooral 'Trouble' en 'Phoughkeepsie' erg bevielen. Een mooie wisseling deze switch van gitaar naar piano en vooral de combinatie van de intense zang van Karin Bergquist die echt in de liedjes kruipt met haar ziel en zaligheid en het geïnspireerde spel van Detweiler brengt de liedjes op een hoger niveau. Inmiddels werd volop verteld en ook nu de fijne tegenstelling tusen de gedreven zangeres en de laid-back Detweiler. Over de farm in Ohio, reizen naar Japan, de politieke stand van zaken in de Verenigde Staten liedjes kregen betekenis mee en hun eigen omlijsting. Vooral in het begin van de set werkte dat prachtig. Na 'Let if Fall' nam Linford Detweiler voor 'Favorite Time of Light' weer de gitaar ter hand. Een prachtig nummer volgde. Direct terug naar de piano, maar 'When I Go' en 'Latter Days' lagen nogal in elkaars verlengde en hier had een nieuwe switch meer verschil gebracht. De afsluiting met 'All My Favorite People' was weer prachtig. Een zeer ervaren en muzikaal prachtig duo dat met hun gelaagde liedjes allerlei onderliggende lagen weten aan te boren. Een prachtig concert ter promotie van de nieuwe dubbel CD die de echtelieden thuis live hebben opgenomen. Na de verdiende staande ovatie volgde als toegift het prachtige “All I Need Is Everything”. Voor een mooi concert heb je echter alleen 'Over The Rhine' nodig.
LEEUWARDEN – Met enige regelmaat nodigt Folkcity in De Harmonie in Leeuwarden bijzondere folk of Americana artiesten uit. Deze keer waren dat Linford Detweiler en zangeres Karin Bergquist die samen het duo Over The Rhine vormen. Een duo dat al vele jaren samen aan de weg timmert en in Nederland een behoorlijke fanbase heeft opgebouwd met hun luisterliedjes met pit. Na de aankondiging van Folkcity animator Freek Nijland opende het duo nogal gedwee. Normaal zijn we nogal praterig op het podium maar nu.. verzuchtte Bergquist na twee liedjes. Gelukkig kwam dat goed en vloeiden de verhalen in woord en gezang van het podium. “Meet me at the Edge of the World”en vooral het mooie 'Sacred Ground' vormden een prima opening voor het door Bergquist gezongen 'Gonna Let My Soul Catch My Body' het eerste en zeker niet het laatste hoogtepunt vormde. Het duo brengt heerlijke luisterliedjes met invloeden van jazz, soul, folk en rootsmuziek met toch een fikse bite. Aanvankelijk gebracht met één of beide op gitaar tot Detweiler voor 'Born' achter de vleugel op het podium kroop en daar zich installeerde voor een aantal nummers, waarbij vooral 'Trouble' en 'Phoughkeepsie' erg bevielen. Een mooie wisseling deze switch van gitaar naar piano en vooral de combinatie van de intense zang van Karin Bergquist die echt in de liedjes kruipt met haar ziel en zaligheid en het geïnspireerde spel van Detweiler brengt de liedjes op een hoger niveau. Inmiddels werd volop verteld en ook nu de fijne tegenstelling tusen de gedreven zangeres en de laid-back Detweiler. Over de farm in Ohio, reizen naar Japan, de politieke stand van zaken in de Verenigde Staten liedjes kregen betekenis mee en hun eigen omlijsting. Vooral in het begin van de set werkte dat prachtig. Na 'Let if Fall' nam Linford Detweiler voor 'Favorite Time of Light' weer de gitaar ter hand. Een prachtig nummer volgde. Direct terug naar de piano, maar 'When I Go' en 'Latter Days' lagen nogal in elkaars verlengde en hier had een nieuwe switch meer verschil gebracht. De afsluiting met 'All My Favorite People' was weer prachtig. Een zeer ervaren en muzikaal prachtig duo dat met hun gelaagde liedjes allerlei onderliggende lagen weten aan te boren. Een prachtig concert ter promotie van de nieuwe dubbel CD die de echtelieden thuis live hebben opgenomen. Na de verdiende staande ovatie volgde als toegift het prachtige “All I Need Is Everything”. Voor een mooi concert heb je echter alleen 'Over The Rhine' nodig.
Gillian Grassie is pleitbezorger voor de harp
STEENDAM – Met de trein en bus, net hersteld van een gebroken vinger en in de regen sjouwende met een grote harp. Geen moeite is de Amerikaanse Gillian Grassie teveel om haar muziek te spelen voor haar publiek en om tijdens concert 201 de eerste harpiste te zijn die op het Podium Peter & Leni speelde in Steendam. Het werd om meerdere redenen dus een zeer memorabel concert. Vooral echter om dat het een meer dan prachtig optreden werd van de Amerikaanse. Grassie opende erg fijn met 'Pulse' en liet dat volgen door 'Back to Your Flat' en 'Silken String' voor ze stilstond bij St Patricks Day met de Irish tunes 'Elinor Plunckett' en 'The Butterfly Jig'. Het begin was erg veelbelovend en het kon nog beter. 'Saro' was al prachtig en bij het schitterende 'The Hinterhaus' vloeide menig traan in de zaal. Een nummer dat diep gaat en met volop emotie werd gebracht. Wie zich had laten afschrikken door het idee van alleen een harp op het podium had dat echt verkeerd. Een harp, in handen van Gillian Grassie, is een uitstekend instrument voor soulvolle Americana en Folk met een scheut pop. Het herbergt een keur aan klanken en werd meesterlijk bespeeld, waarbij slechts een hele grote kenner hoorde dat af en en toe een vinger werd ontzien. Voeg daarbij de met emotie gevulde stem van de Amerikaanse en haar sterke songwriting en alle ingrediënten voor een heerlijke muzikale avond waren aanwezig en werden vakkundig samengebracht door Grazzie. Af en toe liet ze even haar eigen materiaal staan en speelde bijvoorbeeld de schitterende Prince cover 'Sometime in April'. Fraai eerbetoon en dor de harp krijgt het nummer een heel andere sound dan het origineel. Om de melancholie te breken volgde het vrolijkere drink liedje 'Sweet Manhatan' en de pauze kwam met het sterke 'Borrowod or Begged'. Na de pauze van het zelfde laken een pak. Prachtige liedjes, een heerlijk harp en haar erg mooie en overtuigende stem. Die set opende met het rustige, maar mooie 'Quiet Kinda' van haar voorjarig verschenen 'The Woodland Sessions'. Hoogtepunten waren nu het schitterende 'Marrow', ook weer net als 'The Hinterhaus' een liedje met een prachtige beeldspraak, Nog mooier was 'Dust & Wax' en vooral het geweldige 'Tell Me'. Dit alles met mooie inhoudelijke verhalen, een prettige open podiumpersoonlijkheid en uitleg over de harp. Het afsluitende 'The Knee' kwam te vroeg. Het regende nog buiten, binnen was het schuilen in de liedjes van Gillian Grassie.
STEENDAM – Met de trein en bus, net hersteld van een gebroken vinger en in de regen sjouwende met een grote harp. Geen moeite is de Amerikaanse Gillian Grassie teveel om haar muziek te spelen voor haar publiek en om tijdens concert 201 de eerste harpiste te zijn die op het Podium Peter & Leni speelde in Steendam. Het werd om meerdere redenen dus een zeer memorabel concert. Vooral echter om dat het een meer dan prachtig optreden werd van de Amerikaanse. Grassie opende erg fijn met 'Pulse' en liet dat volgen door 'Back to Your Flat' en 'Silken String' voor ze stilstond bij St Patricks Day met de Irish tunes 'Elinor Plunckett' en 'The Butterfly Jig'. Het begin was erg veelbelovend en het kon nog beter. 'Saro' was al prachtig en bij het schitterende 'The Hinterhaus' vloeide menig traan in de zaal. Een nummer dat diep gaat en met volop emotie werd gebracht. Wie zich had laten afschrikken door het idee van alleen een harp op het podium had dat echt verkeerd. Een harp, in handen van Gillian Grassie, is een uitstekend instrument voor soulvolle Americana en Folk met een scheut pop. Het herbergt een keur aan klanken en werd meesterlijk bespeeld, waarbij slechts een hele grote kenner hoorde dat af en en toe een vinger werd ontzien. Voeg daarbij de met emotie gevulde stem van de Amerikaanse en haar sterke songwriting en alle ingrediënten voor een heerlijke muzikale avond waren aanwezig en werden vakkundig samengebracht door Grazzie. Af en toe liet ze even haar eigen materiaal staan en speelde bijvoorbeeld de schitterende Prince cover 'Sometime in April'. Fraai eerbetoon en dor de harp krijgt het nummer een heel andere sound dan het origineel. Om de melancholie te breken volgde het vrolijkere drink liedje 'Sweet Manhatan' en de pauze kwam met het sterke 'Borrowod or Begged'. Na de pauze van het zelfde laken een pak. Prachtige liedjes, een heerlijk harp en haar erg mooie en overtuigende stem. Die set opende met het rustige, maar mooie 'Quiet Kinda' van haar voorjarig verschenen 'The Woodland Sessions'. Hoogtepunten waren nu het schitterende 'Marrow', ook weer net als 'The Hinterhaus' een liedje met een prachtige beeldspraak, Nog mooier was 'Dust & Wax' en vooral het geweldige 'Tell Me'. Dit alles met mooie inhoudelijke verhalen, een prettige open podiumpersoonlijkheid en uitleg over de harp. Het afsluitende 'The Knee' kwam te vroeg. Het regende nog buiten, binnen was het schuilen in de liedjes van Gillian Grassie.
Sterk optreden Candy's River House in De Sluys
MUNNEKEZIJL – De stap van Salt Lake City naar Munnekezijl is niet zo heel groot bleek bij het optreden van Candy's River House in De Sluys. De driemans formatie voelde zich zichtbaar thuis op de Fries/Groningse grens op het voornaamste podium van Munnekezijl. Het was al later op de avond dat de formatie het podium betrad voor een uitstekend optreden vol met soulvolle bluesrock. Een sterk begin had de band met 'Walk Right', een nummer met soul en aanzwellende rock. Een heel fijn begin van een concert dat in hoog tempo van start ging. Jordan Matthew Young bleek een zeer aansprekende zanger en gitarist die met veel energie zijn nummer brengt. In energie wordt hij geëvenaard door drummer Joey Davis, terwijl bassist Nathan Simpson het kalme oog in het midden van de bluesrock storm is. Utah is niet de Amerikaanse staat die bekend zijn om zijn muziekscene. De oorsprong van Candy's River House ligt dan ook in Tennessee, waar Young in aanraking kwam met de blues en toen hij terug verhuisde naar Utah in zijn twee bandleden soulmates vond. Het levert zeer fraaie muziek op. Een eerste hoogtepunt was 'Another Night', een sterk en het eerste rustige nummer van de band en de naamgever van het laatste album van het trio. Een nieuw album van Candy's River House staat in de planning. Een stroom van sterke liedjes bleef van het podium komen en al snel verschenen de eerste dansers op de vloer, want de muziek van deze band leent zich daar prima voor. In veel nummers overheerste de bluesrock, soms deed het denken aan southernrock of was er een invloed van country en altijd werd het gebracht met de nodige soul. Naar mate het concert vorderde vielen er meer en langere stiltes tussen de nummers. Overleg op het podium voor het volgende nummer. Dat haalde de vaart er wat uit en dat was jammer, helemaal omdat deze tijd ook gebruikt had kunnen worden om wat uit te wijden over de nummers. Dat laat onverlet dat er bijna geen mindere nummers waren te beluisteren. Zo'n zestien nummers passeerden de revue. Het meest er uit sprongen het prachtig 'Way Down South' en 'Mona' waarbij Young de Sigarboxgitaar te voorschijn haalde. Erg sterke nummers. Andere mooie nummers waren 'Siren Song' en het fraaie 'My Wheels'. De band bleef strak en met veel energie en zichtbaar plezier spelen tot het einde. Heerlijke muziek uit Salt Lake City. Maar ook een concert in Munnekezijl kent zijn “End of The Road' en met dit energieke nummer sloot Candy's River House hun optreden af. Fijne en toegankelijke band en het goede nieuws is dat ze in oktober waarschijnlijk terugkomen.
MUNNEKEZIJL – De stap van Salt Lake City naar Munnekezijl is niet zo heel groot bleek bij het optreden van Candy's River House in De Sluys. De driemans formatie voelde zich zichtbaar thuis op de Fries/Groningse grens op het voornaamste podium van Munnekezijl. Het was al later op de avond dat de formatie het podium betrad voor een uitstekend optreden vol met soulvolle bluesrock. Een sterk begin had de band met 'Walk Right', een nummer met soul en aanzwellende rock. Een heel fijn begin van een concert dat in hoog tempo van start ging. Jordan Matthew Young bleek een zeer aansprekende zanger en gitarist die met veel energie zijn nummer brengt. In energie wordt hij geëvenaard door drummer Joey Davis, terwijl bassist Nathan Simpson het kalme oog in het midden van de bluesrock storm is. Utah is niet de Amerikaanse staat die bekend zijn om zijn muziekscene. De oorsprong van Candy's River House ligt dan ook in Tennessee, waar Young in aanraking kwam met de blues en toen hij terug verhuisde naar Utah in zijn twee bandleden soulmates vond. Het levert zeer fraaie muziek op. Een eerste hoogtepunt was 'Another Night', een sterk en het eerste rustige nummer van de band en de naamgever van het laatste album van het trio. Een nieuw album van Candy's River House staat in de planning. Een stroom van sterke liedjes bleef van het podium komen en al snel verschenen de eerste dansers op de vloer, want de muziek van deze band leent zich daar prima voor. In veel nummers overheerste de bluesrock, soms deed het denken aan southernrock of was er een invloed van country en altijd werd het gebracht met de nodige soul. Naar mate het concert vorderde vielen er meer en langere stiltes tussen de nummers. Overleg op het podium voor het volgende nummer. Dat haalde de vaart er wat uit en dat was jammer, helemaal omdat deze tijd ook gebruikt had kunnen worden om wat uit te wijden over de nummers. Dat laat onverlet dat er bijna geen mindere nummers waren te beluisteren. Zo'n zestien nummers passeerden de revue. Het meest er uit sprongen het prachtig 'Way Down South' en 'Mona' waarbij Young de Sigarboxgitaar te voorschijn haalde. Erg sterke nummers. Andere mooie nummers waren 'Siren Song' en het fraaie 'My Wheels'. De band bleef strak en met veel energie en zichtbaar plezier spelen tot het einde. Heerlijke muziek uit Salt Lake City. Maar ook een concert in Munnekezijl kent zijn “End of The Road' en met dit energieke nummer sloot Candy's River House hun optreden af. Fijne en toegankelijke band en het goede nieuws is dat ze in oktober waarschijnlijk terugkomen.
De roadmanager van Jas Josland moet buiten de deur blijven
MUNNEKZIJL – Oorspronkelijk uit Nieuw-Zeeland, maar inmiddels een echte wereldburger is Jas Josland ondanks haar jeugdige leeftijd. Het heeft haar een krachtige podium persoonlijkheid opgeleverd en folkliedjes met flink veel power. In De Sluys in Munnikezijl gaf Josland een korte maar imponerende show. Dat had best wat langer gemogen, want deze Nieuw-Zeelandse heeft erg veel te bieden. Met 'Wanted to Say' opende ze nog rustig, maar klonk direct de power in haar stem en in haar gitaarspel door. Niks lieflijks maar een erg fijne folkrock singersongwriter liedje. Ook 'Blue Eyes' dat volgde was een bewijs van het vermogen dat Josland in haar liedjes weet te stoppen, zonder de emotie daar bij te verliezen. Wat meer up tempo dan haar opening en met een stem die er uitstekend bij past overtuigde ze. Het zijn liedjes van haar dit jaar te verschijnen album. Ook 'Bitched' moet daar op komen. Een liedje dat poppy begint maar rockend eindigt. Jas Josland is een verrassend goede songwriter. Haar uitstraling is lief en zacht op het podium, maar dat is schijn. De zangeres staat haar mannetje. Thuis speelt ze vooral met haar volledige band, maar ook alleen red ze het prima. In haar muziek zijn tal van invloeden hoorbaar. Een vleugje jaren '60, een beetje rock en folk, nu dan wat blues maar vooral een micx die erg bij Josland past en waarin haar stem optimaal tot zijn recht komt. Een erg aansprekende stem die ze prima weet te gebruiken. De rauwe randjes opzoekt, maar nooit uit de bocht vliegt. Haar repertoire past haar. Op het moment dat de bebaarde roadmanager van achter in de zaal één vinger op stak om aan te geven dat er nog tijd was voor één liedje werd het publiek en de zangeres zwaar onrecht aangedaan. Dat hadden er zeker nog wel een paar meer mogen zijn. Een hele fijne zangeres en muzikante met een erg aansprekende stijl waar ze de liefhebber van het singersongwriter aan weet te spreken, maar ook rockend genoeg om de liefhebbers van dat genre te kunnen bekoren met haar power. Jammer dus, maar met het rockende 'Lie to Your Self' nam ze prima afscheid. Volgende keer blijft die roadmanager maar buiten staan. Van Jas Josland hebben we nog geen genoeg.
MUNNEKZIJL – Oorspronkelijk uit Nieuw-Zeeland, maar inmiddels een echte wereldburger is Jas Josland ondanks haar jeugdige leeftijd. Het heeft haar een krachtige podium persoonlijkheid opgeleverd en folkliedjes met flink veel power. In De Sluys in Munnikezijl gaf Josland een korte maar imponerende show. Dat had best wat langer gemogen, want deze Nieuw-Zeelandse heeft erg veel te bieden. Met 'Wanted to Say' opende ze nog rustig, maar klonk direct de power in haar stem en in haar gitaarspel door. Niks lieflijks maar een erg fijne folkrock singersongwriter liedje. Ook 'Blue Eyes' dat volgde was een bewijs van het vermogen dat Josland in haar liedjes weet te stoppen, zonder de emotie daar bij te verliezen. Wat meer up tempo dan haar opening en met een stem die er uitstekend bij past overtuigde ze. Het zijn liedjes van haar dit jaar te verschijnen album. Ook 'Bitched' moet daar op komen. Een liedje dat poppy begint maar rockend eindigt. Jas Josland is een verrassend goede songwriter. Haar uitstraling is lief en zacht op het podium, maar dat is schijn. De zangeres staat haar mannetje. Thuis speelt ze vooral met haar volledige band, maar ook alleen red ze het prima. In haar muziek zijn tal van invloeden hoorbaar. Een vleugje jaren '60, een beetje rock en folk, nu dan wat blues maar vooral een micx die erg bij Josland past en waarin haar stem optimaal tot zijn recht komt. Een erg aansprekende stem die ze prima weet te gebruiken. De rauwe randjes opzoekt, maar nooit uit de bocht vliegt. Haar repertoire past haar. Op het moment dat de bebaarde roadmanager van achter in de zaal één vinger op stak om aan te geven dat er nog tijd was voor één liedje werd het publiek en de zangeres zwaar onrecht aangedaan. Dat hadden er zeker nog wel een paar meer mogen zijn. Een hele fijne zangeres en muzikante met een erg aansprekende stijl waar ze de liefhebber van het singersongwriter aan weet te spreken, maar ook rockend genoeg om de liefhebbers van dat genre te kunnen bekoren met haar power. Jammer dus, maar met het rockende 'Lie to Your Self' nam ze prima afscheid. Volgende keer blijft die roadmanager maar buiten staan. Van Jas Josland hebben we nog geen genoeg.
Eén + één = drie bij Russel Joslin en Sarah McCaig
STEENDAM – Voor het concert nog wat schuchter, maar op het podium van Peter en Leni in Steendam was Russel Joslin dermate gretig dat hij uit de startblokken schoot. Nog voor de aankondiging van de gastheer zette hij 'Robin in Black' in. Dat was nog een rustig nummer maar met 'The Blocks of St Lukes' gaf hij gas voor het mooie 'Shipwreck' het eerste hoogtepunt was. Een fijne folksingersongwriter met prima gitaarspel en mooie modern folkliedjes. Niet commercieel genoeg voor het grote publiek, maar elke folkliefhebber zal er van genieten. Op de poster stond echter ook nog de naam Sarah McCaig. Op het moment dat Joslin haar op het podium riep was ze echter nergens te bekennen. Nou dan speel ik nog maar een liedje, aldus de verbaasde Joslin, voor zijn levensgezel en muzikale partner alsnog uit de coulissen kwam. Het bleek een prima besluit van McCaig om het podium te bestijgen en haar steentje bij te dragen. Haar stem weet zich prima te mengen met die van Joslin en gezamenlijk tillen ze het niveau nog hoger. Een geval één + één = drie. Direct liet zich dat beluisteren in hele fijne nummers als 'Pittsburgh', 'Good Fear' en vooral het mooie rustige 'What a Waste' en het sterke en vlotte 'Weight of the Room'. Sarah McCaig is duidelijk een uitstekende aanvulling op de zang en het spel van de Londenaar. Nadeel was wel dat door zonder vaste setlist te werken er veel overleg op het podium nodig was. Voor de pauze volgde nog het hoogtepunt met het geweldige 'Water for Blood' en de prima cover 'Outlaws and Dreamers' van Dick Gaughan. Na de pauze begon Joslin wederom alleen op het podium, maar hij had nu moeite om het niveau te halen van voor de pauze. Ook de korte punctuele maar inhoudelijke introducties van die liedjes die voor de pauze zo bevielen bleven even uit. De opening met 'One More Beer for the Butcher' een verhalend lied over de mislukte aanslag op Adolf Hitler door Georg Elser in een bierkelder was prima. De volgende twee covers bleven echter achter en met name in 'Farewell to the Gold' liet zijn zang hem even in de steek.Wederom kwam na drie nummers de Australische levensgezel van Joslin hem versterken. Ook nu bleef het aanvankelijk wat wisselend. Mooie nummers als 'Doves may Fly' en het prachtige 'Mother' werden even onderbroken door het minder aansprekene 'Billy's Funeral', maar daarna werd het hoge niveau van voor de pauze weer bereikt en tot het einde vastgehouden te beginnen met 'Elevate Me' en de oorspronkelijk van Leadbell bekende, maar het Brits/Australische duo bleef dicht bij de Nirvana versie van 'In The Pines'. Dat rauwe met invloeden van rock ligt het duo toch het best. Hoogtepunt van de hele avond was 'Shackles'. Het enige nummer dat echt als duet werd gezongen naast de prachtige harmoniën van beide. Duetten moeten zich echter vaker zingen.Dit nummer had alle sterke punten van het duo, Twee prima stemmen, goed songwriterschap en prima gitaarspel. De mooie vlotte 'The Colour of The Night' was een passende afsluiting van een prima concert.
STEENDAM – Voor het concert nog wat schuchter, maar op het podium van Peter en Leni in Steendam was Russel Joslin dermate gretig dat hij uit de startblokken schoot. Nog voor de aankondiging van de gastheer zette hij 'Robin in Black' in. Dat was nog een rustig nummer maar met 'The Blocks of St Lukes' gaf hij gas voor het mooie 'Shipwreck' het eerste hoogtepunt was. Een fijne folksingersongwriter met prima gitaarspel en mooie modern folkliedjes. Niet commercieel genoeg voor het grote publiek, maar elke folkliefhebber zal er van genieten. Op de poster stond echter ook nog de naam Sarah McCaig. Op het moment dat Joslin haar op het podium riep was ze echter nergens te bekennen. Nou dan speel ik nog maar een liedje, aldus de verbaasde Joslin, voor zijn levensgezel en muzikale partner alsnog uit de coulissen kwam. Het bleek een prima besluit van McCaig om het podium te bestijgen en haar steentje bij te dragen. Haar stem weet zich prima te mengen met die van Joslin en gezamenlijk tillen ze het niveau nog hoger. Een geval één + één = drie. Direct liet zich dat beluisteren in hele fijne nummers als 'Pittsburgh', 'Good Fear' en vooral het mooie rustige 'What a Waste' en het sterke en vlotte 'Weight of the Room'. Sarah McCaig is duidelijk een uitstekende aanvulling op de zang en het spel van de Londenaar. Nadeel was wel dat door zonder vaste setlist te werken er veel overleg op het podium nodig was. Voor de pauze volgde nog het hoogtepunt met het geweldige 'Water for Blood' en de prima cover 'Outlaws and Dreamers' van Dick Gaughan. Na de pauze begon Joslin wederom alleen op het podium, maar hij had nu moeite om het niveau te halen van voor de pauze. Ook de korte punctuele maar inhoudelijke introducties van die liedjes die voor de pauze zo bevielen bleven even uit. De opening met 'One More Beer for the Butcher' een verhalend lied over de mislukte aanslag op Adolf Hitler door Georg Elser in een bierkelder was prima. De volgende twee covers bleven echter achter en met name in 'Farewell to the Gold' liet zijn zang hem even in de steek.Wederom kwam na drie nummers de Australische levensgezel van Joslin hem versterken. Ook nu bleef het aanvankelijk wat wisselend. Mooie nummers als 'Doves may Fly' en het prachtige 'Mother' werden even onderbroken door het minder aansprekene 'Billy's Funeral', maar daarna werd het hoge niveau van voor de pauze weer bereikt en tot het einde vastgehouden te beginnen met 'Elevate Me' en de oorspronkelijk van Leadbell bekende, maar het Brits/Australische duo bleef dicht bij de Nirvana versie van 'In The Pines'. Dat rauwe met invloeden van rock ligt het duo toch het best. Hoogtepunt van de hele avond was 'Shackles'. Het enige nummer dat echt als duet werd gezongen naast de prachtige harmoniën van beide. Duetten moeten zich echter vaker zingen.Dit nummer had alle sterke punten van het duo, Twee prima stemmen, goed songwriterschap en prima gitaarspel. De mooie vlotte 'The Colour of The Night' was een passende afsluiting van een prima concert.
Karawane blijft verrassen
DRACHTEN – Het is wat ongelukkig als je als band met toch niet altijd even eenvoudige en toegankelijke muziek precies tegenover Gallowstreet staat geprogrammeerd. Dat overkwam Karawane op Zappop in Drachten en dan moet je de muziekgoden even meehebben. Gallowstreet begon net even wat later en daardoor maakten veel mensen het begin van het optreden van Karawane mee, gingen daarna naar Gallowstreet, maar veel bezoekers keerden terug op hun schreden om toch weer te komen genieten bij de Gronings/Drachtens/utrechtse band. Terecht, want er werd een prima visitekaartje afgegeven. Het eerste nummer op de setlist was 'Man' en dat was het voorafje voor de uitvoering van de EP 'The Ark' in zijn geheel als compleet stuk. Een prachtig haast klassiek opgezet werk bestaande uit drie of vier in elkaar verweven nummers waarin de band volop stemmingswisselingen, maar ook herhalingen en onverwachte afslagen had ingebouwd. Het hield het publiek geboeid, want het was erg mooi, intens en aangrijpend. De stem van Anne Caesar van Wieren is aangenaam. Het spel van Arjan van Dalen, lokale held Jorrit Westerhof en Adriaan Groffen weet Van Wieren te volgen, te versterken en ook zelf flink wat toe te voegen. Soms brengt Karawane een verstilt liedje, dat uiteindelijk toch weer eindigt in een orkaan van gitaargeweld. Een stijlfiguur die de band regelmatig toepast. Heel klein beginnen en opbouwen naar een apocalypse. Na 'The Ark' volgden meer mooie nummers. 'Can' sprong eruit evenals 'Survivor'. Lekkere vlot met steeds in elk nummer wel die verrassing. Dat gold helemaal voor 'Sleep' Het laatste nummer, aangekondigd door Van Wieren als slaapliedje bevatte een daverende verrassing tegen het einde, toe het tot dat mooie stemmige nummer ineens explodeerde in een muur van geluid met een sterke solo van Jorrit Westerhof. Karawane is een boeiend project. Met Anne Caesar van Wieren, voormalig LPG, heeft de band een sterke frontman en liedjesschrijver en in Jorrit Westerhof een intense gitarist en bediener van de nodige electronische surprises en effecten. Geen muziek voor de massa, maar eigenzinnige Nederlandse indie pop/rock. Prima werk.
DRACHTEN – Het is wat ongelukkig als je als band met toch niet altijd even eenvoudige en toegankelijke muziek precies tegenover Gallowstreet staat geprogrammeerd. Dat overkwam Karawane op Zappop in Drachten en dan moet je de muziekgoden even meehebben. Gallowstreet begon net even wat later en daardoor maakten veel mensen het begin van het optreden van Karawane mee, gingen daarna naar Gallowstreet, maar veel bezoekers keerden terug op hun schreden om toch weer te komen genieten bij de Gronings/Drachtens/utrechtse band. Terecht, want er werd een prima visitekaartje afgegeven. Het eerste nummer op de setlist was 'Man' en dat was het voorafje voor de uitvoering van de EP 'The Ark' in zijn geheel als compleet stuk. Een prachtig haast klassiek opgezet werk bestaande uit drie of vier in elkaar verweven nummers waarin de band volop stemmingswisselingen, maar ook herhalingen en onverwachte afslagen had ingebouwd. Het hield het publiek geboeid, want het was erg mooi, intens en aangrijpend. De stem van Anne Caesar van Wieren is aangenaam. Het spel van Arjan van Dalen, lokale held Jorrit Westerhof en Adriaan Groffen weet Van Wieren te volgen, te versterken en ook zelf flink wat toe te voegen. Soms brengt Karawane een verstilt liedje, dat uiteindelijk toch weer eindigt in een orkaan van gitaargeweld. Een stijlfiguur die de band regelmatig toepast. Heel klein beginnen en opbouwen naar een apocalypse. Na 'The Ark' volgden meer mooie nummers. 'Can' sprong eruit evenals 'Survivor'. Lekkere vlot met steeds in elk nummer wel die verrassing. Dat gold helemaal voor 'Sleep' Het laatste nummer, aangekondigd door Van Wieren als slaapliedje bevatte een daverende verrassing tegen het einde, toe het tot dat mooie stemmige nummer ineens explodeerde in een muur van geluid met een sterke solo van Jorrit Westerhof. Karawane is een boeiend project. Met Anne Caesar van Wieren, voormalig LPG, heeft de band een sterke frontman en liedjesschrijver en in Jorrit Westerhof een intense gitarist en bediener van de nodige electronische surprises en effecten. Geen muziek voor de massa, maar eigenzinnige Nederlandse indie pop/rock. Prima werk.
Uitstekende invalbeurt Hollow Men
DRACHTEN – Amper een paar uur voor aanvang kreeg de organisatie van Zappop in De Lawei in Drachten de afzegging binnen van één van de geprogrammeerde bands. Op de reservebank zaten de mannen van Hollow Men en deze maakten er een memorabele invalbeurt van. Op het fijne Drachtster festival had de band ook nog een primeur met het eerste optreden van de nieuwe bassist die terecht werd geprezen omdat hij elk nummer al tot in de finesse beheerste. Hollow Men, zo bleek direct bij het openingsnummer 'Ever', streven een vorm van stadion rock na. Prettige goed in het gehoorliggende rock, maar toch met een alternatief randje. Het is een uitdagende richting waarin de heren zich begeven, maar tot nu toe gaat dat prima met al diverse fijne optredens achter de rug. Een puntje van aandacht is wel de consistentie van de zang die soms erg mooi was, maar in andere nummers te kort schoot. In het wat rustigere 'Kisses & Therapy' kwam dit bijvoorbeeld tot uiting. Een ander nadeel van stadion rock achtige liedjes is het gebruik van veel galm. Vaak kwam dat prima tot zijn recht, maar een John Lennon cover als 'Working Class Hero' is een heel mooi en in principe klein liedje en daar werd deze cover echt geweld aangedaan. Toch boden de Hollow Men veel moois. 'Never' en 'Younger' vormden een uitstekend middenstuk van het optreden. Sterke liedjes, strak gebracht met een gretige jonge honden mentaliteit. Het rustige 'For Al The People' was ook zo'n fijn nummer. Aankondigen waren goed en degelijk en vaak met humor. Hollow Men is een echt toffe rockband die nog pril is, maar wel veel potentie heeft. Een flink aantal zaken moet zich nog uitkristaliseren of stabieler worden. Dat zal gebeuren als de band vaker en met regelmaat blijft optreden. Of de stadionrock de richting is waarin deze band moet gaan blijft de vraag die ook pas in de loop der tijd zal worden beantwood. Vooralsnog is het gewoon een erg leuke band die het ook goed doet voor minder dan duizend mensen en met vooral de rustigere nummers ook de connectie met het publiek weet te bewerkstelligen. Met 'Stay' ging de band nog even weer maximaal ter afscheid. De goede weg is ingeslagen, nu de rest nog.
DRACHTEN – Amper een paar uur voor aanvang kreeg de organisatie van Zappop in De Lawei in Drachten de afzegging binnen van één van de geprogrammeerde bands. Op de reservebank zaten de mannen van Hollow Men en deze maakten er een memorabele invalbeurt van. Op het fijne Drachtster festival had de band ook nog een primeur met het eerste optreden van de nieuwe bassist die terecht werd geprezen omdat hij elk nummer al tot in de finesse beheerste. Hollow Men, zo bleek direct bij het openingsnummer 'Ever', streven een vorm van stadion rock na. Prettige goed in het gehoorliggende rock, maar toch met een alternatief randje. Het is een uitdagende richting waarin de heren zich begeven, maar tot nu toe gaat dat prima met al diverse fijne optredens achter de rug. Een puntje van aandacht is wel de consistentie van de zang die soms erg mooi was, maar in andere nummers te kort schoot. In het wat rustigere 'Kisses & Therapy' kwam dit bijvoorbeeld tot uiting. Een ander nadeel van stadion rock achtige liedjes is het gebruik van veel galm. Vaak kwam dat prima tot zijn recht, maar een John Lennon cover als 'Working Class Hero' is een heel mooi en in principe klein liedje en daar werd deze cover echt geweld aangedaan. Toch boden de Hollow Men veel moois. 'Never' en 'Younger' vormden een uitstekend middenstuk van het optreden. Sterke liedjes, strak gebracht met een gretige jonge honden mentaliteit. Het rustige 'For Al The People' was ook zo'n fijn nummer. Aankondigen waren goed en degelijk en vaak met humor. Hollow Men is een echt toffe rockband die nog pril is, maar wel veel potentie heeft. Een flink aantal zaken moet zich nog uitkristaliseren of stabieler worden. Dat zal gebeuren als de band vaker en met regelmaat blijft optreden. Of de stadionrock de richting is waarin deze band moet gaan blijft de vraag die ook pas in de loop der tijd zal worden beantwood. Vooralsnog is het gewoon een erg leuke band die het ook goed doet voor minder dan duizend mensen en met vooral de rustigere nummers ook de connectie met het publiek weet te bewerkstelligen. Met 'Stay' ging de band nog even weer maximaal ter afscheid. De goede weg is ingeslagen, nu de rest nog.
Kinoo is sferisch
DRACHTEN – Het Groningse Kinoo had op Zappop in Drachten een wisselend optreden. Ze hadden ook niet het eenvoudigste podium in De Lawei, want juist langs hun plekje kwam veel publieksverkeer. Manmoedig vochten de heren om het publiek te boeien en dat lukte aanvankelijk prima toen de bezoekers van andere optredens naar hen toevloeide, maar in het middenstuk viel het even 'dood' en was de interactie tussen publiek en band compleet weg. Naar het einde werd de connectie met het publiek weer hersteld. Een punt van aandacht voor Kinoo die op een gegeven moment toch erg veel naar elkaar gedraaid toestonden en wiens belangrijkste communicatie was dat ze T-shirts te koop hadden. Muzikaal is Kinoo een erg aansprekende band. 'Krautrock' omschrijft de band zelf zijn muziek, maar het is heerlijke sferische en bij tijden dromerige muziek. 'Even That' was de mooie opening. Een aansprekend nummer. Het volgende nummer was nog dermate nieuw dat het zelfs nog naamloos was en ook dat klonk prima en net even rustiger. Nog rustiger was 'Sync.' en dat was ook duidelijk het moment dat het concert weer een flinke injectie nodig had en dat kwam er gelukkig met 'Categories'. Kinoo heeft met 'Corners/Grips' net een prima EP afgeleverd en timmert hard aan de weg, De zang is mooi en past bij het dromerige karakter, hoewel af en toe neigt het wat naar het theatrale en dat past net weer minder. Met het dromerige en sferische loop je het risico dat de liedjes net wat teveel voorbij glijden. Dat risico ligt ook bij Kinoo op de loer, helemaal als de liedjes ook nog eens achter elkaar door worden gespeeld. Net wat meer kaderen met een goede aankondiging kan hier wellicht helpen om de liedjes ook een wat meer individueel karakter te geven en tegelijkertijd het publiek ook mee te binden. 'Corners/Gripps' was trouwens een prima nummer en met nog twee naamloze nummers werd het optreden afgesloten. Rijkelijk vroeg, want volgens de programering bleef er nog bijna een kwartier over. Dat was jammer.
DRACHTEN – Het Groningse Kinoo had op Zappop in Drachten een wisselend optreden. Ze hadden ook niet het eenvoudigste podium in De Lawei, want juist langs hun plekje kwam veel publieksverkeer. Manmoedig vochten de heren om het publiek te boeien en dat lukte aanvankelijk prima toen de bezoekers van andere optredens naar hen toevloeide, maar in het middenstuk viel het even 'dood' en was de interactie tussen publiek en band compleet weg. Naar het einde werd de connectie met het publiek weer hersteld. Een punt van aandacht voor Kinoo die op een gegeven moment toch erg veel naar elkaar gedraaid toestonden en wiens belangrijkste communicatie was dat ze T-shirts te koop hadden. Muzikaal is Kinoo een erg aansprekende band. 'Krautrock' omschrijft de band zelf zijn muziek, maar het is heerlijke sferische en bij tijden dromerige muziek. 'Even That' was de mooie opening. Een aansprekend nummer. Het volgende nummer was nog dermate nieuw dat het zelfs nog naamloos was en ook dat klonk prima en net even rustiger. Nog rustiger was 'Sync.' en dat was ook duidelijk het moment dat het concert weer een flinke injectie nodig had en dat kwam er gelukkig met 'Categories'. Kinoo heeft met 'Corners/Grips' net een prima EP afgeleverd en timmert hard aan de weg, De zang is mooi en past bij het dromerige karakter, hoewel af en toe neigt het wat naar het theatrale en dat past net weer minder. Met het dromerige en sferische loop je het risico dat de liedjes net wat teveel voorbij glijden. Dat risico ligt ook bij Kinoo op de loer, helemaal als de liedjes ook nog eens achter elkaar door worden gespeeld. Net wat meer kaderen met een goede aankondiging kan hier wellicht helpen om de liedjes ook een wat meer individueel karakter te geven en tegelijkertijd het publiek ook mee te binden. 'Corners/Gripps' was trouwens een prima nummer en met nog twee naamloze nummers werd het optreden afgesloten. Rijkelijk vroeg, want volgens de programering bleef er nog bijna een kwartier over. Dat was jammer.
Exitlight Empire is fijne aanvulling
DRACHTEN – Het aantal optredens van Exitlight Empire uit de levendige Dokkumse popscene is nog op één hand te tellen. Op Zappop in De Lawei in Drachten bleek deze band echter een fijne aanvulling op het bestaande Friese aanbod. Wytse Dijkstra, Ira Helfferich, Thomas Venema, Wilbert Kaal en Esker van de Werken waren nog niet eens op top van hun kunnen aangezien in de mix de zang vaak werd overstemt door de instrumenten en ook zanger Esker van de Werken, ook bekend van SWEETGODANIMALS, waarin ook drummer Wytse Dijkstra zit, was niet in elk liedje helemaal bij stem. Voor diegene die daar door heen keek was er veel te genieten. Een enthousiaste drummer die ongewild en als bijproduct van de opstelling van de belichting een lichtshow gaf op het plafond, maar vooral mooie liedjes. 'Shoegazing' was een lekkere stevige, maar melodische opening met een flinke gitaarsound. Na deze krachtige opening volgde het een tikje rustigere 'Videogames (Animated)' beide van de EP die Exitlight Empire al heeft uitgebracht. Jammer was dat de blazerssectie van de EP niet meegenomen was naar Zappop. Dat is een mooie aanvulling. Nog verder terug ging het in de volgende twee nummers. 'One Dollar Home' had echt te lijden onder de stemproblemen van Van de Werken, maar ineens op 'Hyerad' werkte de stem optimaal en werd het meest rustige nummer en nieuwste nummer het hoogtepunt van het optreden. 'Circuitry' was alweer de afsluiting. Nog één keer pakte de band volledig uit in een heel fijn stevig nummer. Jammer was dat de band zo'n tien minuten optreedt tijd liet liggen. Een mooie gelegenheid om nog één of zelfs twee liedjes te spelen. Dat was jammer, want het publiek had de band wel voor zich gewonnen. Exitlight Empire is een erg veelbelovende en strak spelende band die op tal terreinen nog flinke vooruitgang kan en moet boeken, maar dat is ook een kwestie van ervaring. De aankondigingen vielen enigsins in het water en de kwaliteit moet eigenlijk constant zo hoog blijven als op de beste momenten. Vooral moet de band ook tidens de soundcheck er voor zorgen dat het geluid niet alleen op het podium goed klinkt, maar, misschien nog belangrijker, ook in de zaal optimaal is. Maar wat heeft deze aletnatieve rockband veel potentie en energie. Fijne verrassing.
DRACHTEN – Het aantal optredens van Exitlight Empire uit de levendige Dokkumse popscene is nog op één hand te tellen. Op Zappop in De Lawei in Drachten bleek deze band echter een fijne aanvulling op het bestaande Friese aanbod. Wytse Dijkstra, Ira Helfferich, Thomas Venema, Wilbert Kaal en Esker van de Werken waren nog niet eens op top van hun kunnen aangezien in de mix de zang vaak werd overstemt door de instrumenten en ook zanger Esker van de Werken, ook bekend van SWEETGODANIMALS, waarin ook drummer Wytse Dijkstra zit, was niet in elk liedje helemaal bij stem. Voor diegene die daar door heen keek was er veel te genieten. Een enthousiaste drummer die ongewild en als bijproduct van de opstelling van de belichting een lichtshow gaf op het plafond, maar vooral mooie liedjes. 'Shoegazing' was een lekkere stevige, maar melodische opening met een flinke gitaarsound. Na deze krachtige opening volgde het een tikje rustigere 'Videogames (Animated)' beide van de EP die Exitlight Empire al heeft uitgebracht. Jammer was dat de blazerssectie van de EP niet meegenomen was naar Zappop. Dat is een mooie aanvulling. Nog verder terug ging het in de volgende twee nummers. 'One Dollar Home' had echt te lijden onder de stemproblemen van Van de Werken, maar ineens op 'Hyerad' werkte de stem optimaal en werd het meest rustige nummer en nieuwste nummer het hoogtepunt van het optreden. 'Circuitry' was alweer de afsluiting. Nog één keer pakte de band volledig uit in een heel fijn stevig nummer. Jammer was dat de band zo'n tien minuten optreedt tijd liet liggen. Een mooie gelegenheid om nog één of zelfs twee liedjes te spelen. Dat was jammer, want het publiek had de band wel voor zich gewonnen. Exitlight Empire is een erg veelbelovende en strak spelende band die op tal terreinen nog flinke vooruitgang kan en moet boeken, maar dat is ook een kwestie van ervaring. De aankondigingen vielen enigsins in het water en de kwaliteit moet eigenlijk constant zo hoog blijven als op de beste momenten. Vooral moet de band ook tidens de soundcheck er voor zorgen dat het geluid niet alleen op het podium goed klinkt, maar, misschien nog belangrijker, ook in de zaal optimaal is. Maar wat heeft deze aletnatieve rockband veel potentie en energie. Fijne verrassing.
David Simard laat je wachten en heeft timing
GRONINGEN – Het allerlaatste optreden in het kader van Wishful Music in Groningen zal zeker een gouden letters worden bijgeschreven in de historie van deze organisatie. De in Frankrijk woonachtige Canadees Dave Simard verraste in het ruim van 'De Verwondering' met een heerlijk optreden. Wat opviel is hoe ontspannen de Canadees op het podium is en hoe goed zijn timing. Simard toert ter promotie van zijn nieuwe album 'The Heavy Wait' via een aantal grote podia in Nederland en een boot in Groningen. Een plek die hem, door zijn jeugd aan de kust van British Colombia, erg aansprak. Simard ging van start met een dubbel lied, 'Cat's Cradle'en 'Said to Much' van het nieuwe album. Een heel rustige opening, waarvoor luisteren nodig was en hij direct het publiek aan zijn lippen had. Prachtig met een heel relaxte stem en uitstekend gitaarspel, ondanks dat zijn electrische gitaar niet helemaal naar de bespeler luisterde. Lekker was de johnnycasherige protestsong 'Good Clean Water' waarin hij de schade van oliewinning voor het milieu aan de orde stelt. Een heuze vampierensong stond daarna op het programma met 'The Guitar Player'. Dit alles werd geïntroduceerd met veel humor en korte maar mooie verhalen. Net als in zijn teksten heeft Simard mooie vondsten in zijn verhaaltjes. De Canadees bouwt zijn set uitstekend op. Met steeds een mooie opbouw van rustig naar wat steviger golfde hij door zijn optreden. Ook in de liedjes laat hij zijn publiek wachten op de punch. Het oudere rustige 'Be Mine' was zo de opmaat voor het vlottere en prachtige 'My Shoes' aangekondigd als liedje over waarvoor schoenen allemaal geschikt zijn, maar eigenlijk een sterk liefdesdrama. Met het huidige album amper uit is de Canadees in Frankrijk al druk aan het werk aan een nieuw album en ook daarvan klonken in het ruim van De Verwondering enkele liedjes. Het prachtige 'Hard Way' werd gevolgd door het intense 'Sometime' dat op zijn beurt werd werd gevolgd door het pretentieloze countryvoorjaarsdeuntje 'Where The Fruit Tree's Grow'. Steeds die mooie afwisseling, steeds dat heerlijke gitaarspel en die prachtige relaxte en aangename zang. Met 'The Knive' sloot David Simard af. Een vlotte knaller waarmee hij op de plek waar het ter ziele Theater te Water altijd zijn voorstellingen speelde ook Wishful Music ter ziele liet gaan. Simard beloofde terug te komen, dat gelukkig dan weer wel.
GRONINGEN – Het allerlaatste optreden in het kader van Wishful Music in Groningen zal zeker een gouden letters worden bijgeschreven in de historie van deze organisatie. De in Frankrijk woonachtige Canadees Dave Simard verraste in het ruim van 'De Verwondering' met een heerlijk optreden. Wat opviel is hoe ontspannen de Canadees op het podium is en hoe goed zijn timing. Simard toert ter promotie van zijn nieuwe album 'The Heavy Wait' via een aantal grote podia in Nederland en een boot in Groningen. Een plek die hem, door zijn jeugd aan de kust van British Colombia, erg aansprak. Simard ging van start met een dubbel lied, 'Cat's Cradle'en 'Said to Much' van het nieuwe album. Een heel rustige opening, waarvoor luisteren nodig was en hij direct het publiek aan zijn lippen had. Prachtig met een heel relaxte stem en uitstekend gitaarspel, ondanks dat zijn electrische gitaar niet helemaal naar de bespeler luisterde. Lekker was de johnnycasherige protestsong 'Good Clean Water' waarin hij de schade van oliewinning voor het milieu aan de orde stelt. Een heuze vampierensong stond daarna op het programma met 'The Guitar Player'. Dit alles werd geïntroduceerd met veel humor en korte maar mooie verhalen. Net als in zijn teksten heeft Simard mooie vondsten in zijn verhaaltjes. De Canadees bouwt zijn set uitstekend op. Met steeds een mooie opbouw van rustig naar wat steviger golfde hij door zijn optreden. Ook in de liedjes laat hij zijn publiek wachten op de punch. Het oudere rustige 'Be Mine' was zo de opmaat voor het vlottere en prachtige 'My Shoes' aangekondigd als liedje over waarvoor schoenen allemaal geschikt zijn, maar eigenlijk een sterk liefdesdrama. Met het huidige album amper uit is de Canadees in Frankrijk al druk aan het werk aan een nieuw album en ook daarvan klonken in het ruim van De Verwondering enkele liedjes. Het prachtige 'Hard Way' werd gevolgd door het intense 'Sometime' dat op zijn beurt werd werd gevolgd door het pretentieloze countryvoorjaarsdeuntje 'Where The Fruit Tree's Grow'. Steeds die mooie afwisseling, steeds dat heerlijke gitaarspel en die prachtige relaxte en aangename zang. Met 'The Knive' sloot David Simard af. Een vlotte knaller waarmee hij op de plek waar het ter ziele Theater te Water altijd zijn voorstellingen speelde ook Wishful Music ter ziele liet gaan. Simard beloofde terug te komen, dat gelukkig dan weer wel.
Sascha Elisah weet je te raken
GRONINGEN – Sascha Elisah was altijd al dat meisje met die mooie countrystem. Inmiddels is het die jonge vrouw met die prachtige countrystem. Haar artiest zijn heeft duidelijk een hoger niveau bereikt. Haar stem is fraai, gelaagd en gevuld met emotie, haar nieuwe liedjes zijn geweldig. De Groningse begon haar optreden ter ere van het afscheid van Wishfulmusic dat na zeven jaar prachtige artiesten naar Groningen te hebben gebracht en regionale artiesten een podium te hebben geboden er mee ophoudt met het hoogtepunt van haar optreden. 'Ozon' was schitterend. Een liedje waarin de van oorsprong Frieze zangeres in gaat op haar jeugd op het platteland en hoe ze er ook nu ze in de grote stad Groningen woont er naar blijft verlangen. Sascha Elisah gebruikt haar persoonlijke ervaringen in haar liedjes. Al in 'The Rainbow's Pot of Gold' het tweede liedje op haar setlist en één van de eerste liedjes die ze schreef gaat het over haar familie. Erg fijn was ook het nieuwe 'Poker' over een zomerliefde. In haar schrijfwerk heeft Sascha Elisah duidelijk een erg grote stap vooruit genomen. De tijd is daar dat ze afscheid moet gaan nemen van ouder werk en moet gaan doorschrijven en doorselecteren. Een liedje als 'Still You Remember' had welliswaar een nieuwe tekst gekregen, maar was niet van het niveau van haar nieuwere werk. 'The Last One' is bijvoorbeeld wel een blijvertje voorlopig. De zomer moet voor Sascha Elisah een tijd worden van veel optreden. Eind april presenteert ze haar nieuwe EP en daarna wil ze het podium veelvuldig zien. Een goede zaak. Af en toe ontbreekt het nog even aan routine in vooral haar gitaarspel en laat ze zich nog niet zo gaan in haar eigen liedjes die dicht bij haar staan. Dit compenseert de zangeres met slim gekozen covers. Daar werpt ze zich met ziel en zaligheid in. Eerst 'Mama's Broken Heart' van Miranda's Lambert en tenslotte als toetje 'Lemon Drop' van de Pistol Annie's de spontane afsluiting nadat na het erg mooie 'In Your Arms' nog tijd overbleef. Wat een spannende tijden voor Sascha Elisah. Een erg mooie en kwalitatief uitstekende stap vooruit is gezet. Nu moet deze vooruitgang beklijven en verdere vorm krijgen, maar wat weet ze je bij tijden te raken met haar in de country gewortelde liedjes.
GRONINGEN – Sascha Elisah was altijd al dat meisje met die mooie countrystem. Inmiddels is het die jonge vrouw met die prachtige countrystem. Haar artiest zijn heeft duidelijk een hoger niveau bereikt. Haar stem is fraai, gelaagd en gevuld met emotie, haar nieuwe liedjes zijn geweldig. De Groningse begon haar optreden ter ere van het afscheid van Wishfulmusic dat na zeven jaar prachtige artiesten naar Groningen te hebben gebracht en regionale artiesten een podium te hebben geboden er mee ophoudt met het hoogtepunt van haar optreden. 'Ozon' was schitterend. Een liedje waarin de van oorsprong Frieze zangeres in gaat op haar jeugd op het platteland en hoe ze er ook nu ze in de grote stad Groningen woont er naar blijft verlangen. Sascha Elisah gebruikt haar persoonlijke ervaringen in haar liedjes. Al in 'The Rainbow's Pot of Gold' het tweede liedje op haar setlist en één van de eerste liedjes die ze schreef gaat het over haar familie. Erg fijn was ook het nieuwe 'Poker' over een zomerliefde. In haar schrijfwerk heeft Sascha Elisah duidelijk een erg grote stap vooruit genomen. De tijd is daar dat ze afscheid moet gaan nemen van ouder werk en moet gaan doorschrijven en doorselecteren. Een liedje als 'Still You Remember' had welliswaar een nieuwe tekst gekregen, maar was niet van het niveau van haar nieuwere werk. 'The Last One' is bijvoorbeeld wel een blijvertje voorlopig. De zomer moet voor Sascha Elisah een tijd worden van veel optreden. Eind april presenteert ze haar nieuwe EP en daarna wil ze het podium veelvuldig zien. Een goede zaak. Af en toe ontbreekt het nog even aan routine in vooral haar gitaarspel en laat ze zich nog niet zo gaan in haar eigen liedjes die dicht bij haar staan. Dit compenseert de zangeres met slim gekozen covers. Daar werpt ze zich met ziel en zaligheid in. Eerst 'Mama's Broken Heart' van Miranda's Lambert en tenslotte als toetje 'Lemon Drop' van de Pistol Annie's de spontane afsluiting nadat na het erg mooie 'In Your Arms' nog tijd overbleef. Wat een spannende tijden voor Sascha Elisah. Een erg mooie en kwalitatief uitstekende stap vooruit is gezet. Nu moet deze vooruitgang beklijven en verdere vorm krijgen, maar wat weet ze je bij tijden te raken met haar in de country gewortelde liedjes.
Rosemary & Garlic mogen nog niet uit de handel
EZINGE – Tot hun grote spijt kondigden Anne van den Hoogen en Dolf Smolenaers aan dat de chips variant waarna zij hun indie folkgezelschap hebben vernoemd recent uit de handel is genomen. Aan beide bandgenoten de taak de trotse naam Rosemary & Garlic in ere te houden en daarin slaagden beide bij de Roodehaan Live sessies in het Dorpshuis Ezinge met verve, hoewel niet zonder hobbel en bobbel onderweg. Heel fijn en rustig opende het duo met 'The Dancers' van hun in 2015 met karrevrachten vol lof onthaalde EP 'The Kingfisher'. Direct bleek waar de kracht van het duo te vinden is. Fijne liedjes met veel diepgang, mooi spel en de prachtige zang van Anne van den Hoogen, die in tegenstelling tot de chips geen kraakje in haar stem heeft en glashelder en af en toe fijn ijl haar liedjes zingt. Hierbij op toetsen en gitaar en ook nog effecten ondersteund door Dolf Smolenaers. Nog mooier waren 'This Hand' en het voor Rosemary & Garlic begrippen iets pittigere 'California'. De aanloop naar het eerste hoogtepunt 'I'm Here'. Van den Hoogen concentreerde zich uitsluitend op haar zang en Smolenaers begeleide haar heel fijn en klein op de toetsen. Een nummer om de oren bij te spitsen en te genieten. Een nieuw nummer dat op de dit jaar te verwachten eerste complete album moet komen te staan. Prachtige appetizer dus. Ook werd er fijn naar het volgende hoogtepunt toegewerkt. Prima setopbouw maar nu wat verstoord omdat er wat foutjes in de set slopen. 'The Kingfisher' kreeg een valse start omdat het tweede couplet werd ingezet. Met humor werd het hersteld en kreeg dit nummer alsnog de uitvoering die het verdiende. In het Opus Magnus 'The Tempest' van Rosemary & Garlic was het de techniek die het duo in de steek liet. Het nummer met daarin verwerkt een sample van Arvo Part vroeg veel van Smolenaers die naast de toetsen en gitaar ook de laptop moest bedienen en ineens constateerde dat zijn toetsen het niet meer deden. Ook nu werd het vlot hersteld en kon dit schitterende nummer alsnog werden gespeeld met voortreffelijke zang en uitstekend loopgebruik, waardoor de muzikale storm met grote pracht en gelaagdheid tot het publiek kwam. De afsluiting kwam met 'Old Now'. Rosemary & Garlic behoren al bij de top als het gaat om mooie folk en luistermuziek. Ondanks de oneffeneden gloreerde het duo in Ezinge.
EZINGE – Tot hun grote spijt kondigden Anne van den Hoogen en Dolf Smolenaers aan dat de chips variant waarna zij hun indie folkgezelschap hebben vernoemd recent uit de handel is genomen. Aan beide bandgenoten de taak de trotse naam Rosemary & Garlic in ere te houden en daarin slaagden beide bij de Roodehaan Live sessies in het Dorpshuis Ezinge met verve, hoewel niet zonder hobbel en bobbel onderweg. Heel fijn en rustig opende het duo met 'The Dancers' van hun in 2015 met karrevrachten vol lof onthaalde EP 'The Kingfisher'. Direct bleek waar de kracht van het duo te vinden is. Fijne liedjes met veel diepgang, mooi spel en de prachtige zang van Anne van den Hoogen, die in tegenstelling tot de chips geen kraakje in haar stem heeft en glashelder en af en toe fijn ijl haar liedjes zingt. Hierbij op toetsen en gitaar en ook nog effecten ondersteund door Dolf Smolenaers. Nog mooier waren 'This Hand' en het voor Rosemary & Garlic begrippen iets pittigere 'California'. De aanloop naar het eerste hoogtepunt 'I'm Here'. Van den Hoogen concentreerde zich uitsluitend op haar zang en Smolenaers begeleide haar heel fijn en klein op de toetsen. Een nummer om de oren bij te spitsen en te genieten. Een nieuw nummer dat op de dit jaar te verwachten eerste complete album moet komen te staan. Prachtige appetizer dus. Ook werd er fijn naar het volgende hoogtepunt toegewerkt. Prima setopbouw maar nu wat verstoord omdat er wat foutjes in de set slopen. 'The Kingfisher' kreeg een valse start omdat het tweede couplet werd ingezet. Met humor werd het hersteld en kreeg dit nummer alsnog de uitvoering die het verdiende. In het Opus Magnus 'The Tempest' van Rosemary & Garlic was het de techniek die het duo in de steek liet. Het nummer met daarin verwerkt een sample van Arvo Part vroeg veel van Smolenaers die naast de toetsen en gitaar ook de laptop moest bedienen en ineens constateerde dat zijn toetsen het niet meer deden. Ook nu werd het vlot hersteld en kon dit schitterende nummer alsnog werden gespeeld met voortreffelijke zang en uitstekend loopgebruik, waardoor de muzikale storm met grote pracht en gelaagdheid tot het publiek kwam. De afsluiting kwam met 'Old Now'. Rosemary & Garlic behoren al bij de top als het gaat om mooie folk en luistermuziek. Ondanks de oneffeneden gloreerde het duo in Ezinge.
Mevrouw Tamara raakt emotie
EZINGE – Tamara van Esch speelt in liefs twee succesvolle bands, Drive Like Maria en Kim Janssen, en geeft daar op dit moment de prioriteit aan. Haar solo act Mevrouw Tamara is daarmee wat minder prominent aanwezig in de agenda's van de diverse podia, maar in Ezinge in het kader van Roodehaan Live was er toch een optreden van deze dromerige act. Hoewel, als solo act met je handen vol koffers en spullen kan de toegangsdeur een behoorlijk opstakel zijn, dat gelukkig met enige hulp werd genomen. 'Zit ik Vast', was in dat kader een wel erg toepasselijke opening. De zangeres die zichzelf met gitaar prima weet te begeleiden en gelaagdheid en een vollere sound opbouwt met de loop had even wat moeite om in haar ritme te komen. Haar stem kreeg daarbij onbedoeld een mooie breekbaarheid. Mevrouw Tamara maakt prachtige dromerige en kwetsbare liedjes in het Nederlands en in het Engels. Vooral in het Engels kon ze bijzonder overtuigen. Voor het tweede nummer kondigde ze aan dat ze, omdat ze dat zelf zo mooi vond, een aantal nummers aanéén zou spelen. Een experiment. Dat ging van start met 'Leiden', maar vooral het prachtige 'Lost in The Forest' en het bijna even mooie 'Leave' maakten hierbij erg veel indruk. Zeer sferische nummers met prachtige zang en prima ingetogen gitaarspel en waarbij met de loop een prachtig patroon werd geweven, waarbij Mevrouw Tamara nog iets subtieler het looppedaal mag indrukken, want nu knalde dat af en toe behoorlijk. Jammer was dat door deze nummers aaneengesloten te spelen en met weinig variatie in tempo de kadering wegviel. Deze nummers zijn prachtig en mogen gerust op eigen benen staan met een mooie aankondiging met daarin wat verdieping. In de nummers prachtige zang met heerlijke effecten die de nummers wat extra gaven. Mevrouw Tamara maakt uitstekend gebruik van haar stem. Na dit trio volgde het evens erg mooie 'Timber to Tree' waarin ze met succes de reikweidte van haar stem onderzocht voor ze via 'Sprookje' eindigde met 'In My Cocoon'. Vooral het Engelstalige werk wist zeer te boeien. Het is jammer dat haar solo werk op dit moment wat minder aan bod komt. Het is bij tijden prachtig, boordevol potentie en weet de emotie flink te raken.
EZINGE – Tamara van Esch speelt in liefs twee succesvolle bands, Drive Like Maria en Kim Janssen, en geeft daar op dit moment de prioriteit aan. Haar solo act Mevrouw Tamara is daarmee wat minder prominent aanwezig in de agenda's van de diverse podia, maar in Ezinge in het kader van Roodehaan Live was er toch een optreden van deze dromerige act. Hoewel, als solo act met je handen vol koffers en spullen kan de toegangsdeur een behoorlijk opstakel zijn, dat gelukkig met enige hulp werd genomen. 'Zit ik Vast', was in dat kader een wel erg toepasselijke opening. De zangeres die zichzelf met gitaar prima weet te begeleiden en gelaagdheid en een vollere sound opbouwt met de loop had even wat moeite om in haar ritme te komen. Haar stem kreeg daarbij onbedoeld een mooie breekbaarheid. Mevrouw Tamara maakt prachtige dromerige en kwetsbare liedjes in het Nederlands en in het Engels. Vooral in het Engels kon ze bijzonder overtuigen. Voor het tweede nummer kondigde ze aan dat ze, omdat ze dat zelf zo mooi vond, een aantal nummers aanéén zou spelen. Een experiment. Dat ging van start met 'Leiden', maar vooral het prachtige 'Lost in The Forest' en het bijna even mooie 'Leave' maakten hierbij erg veel indruk. Zeer sferische nummers met prachtige zang en prima ingetogen gitaarspel en waarbij met de loop een prachtig patroon werd geweven, waarbij Mevrouw Tamara nog iets subtieler het looppedaal mag indrukken, want nu knalde dat af en toe behoorlijk. Jammer was dat door deze nummers aaneengesloten te spelen en met weinig variatie in tempo de kadering wegviel. Deze nummers zijn prachtig en mogen gerust op eigen benen staan met een mooie aankondiging met daarin wat verdieping. In de nummers prachtige zang met heerlijke effecten die de nummers wat extra gaven. Mevrouw Tamara maakt uitstekend gebruik van haar stem. Na dit trio volgde het evens erg mooie 'Timber to Tree' waarin ze met succes de reikweidte van haar stem onderzocht voor ze via 'Sprookje' eindigde met 'In My Cocoon'. Vooral het Engelstalige werk wist zeer te boeien. Het is jammer dat haar solo werk op dit moment wat minder aan bod komt. Het is bij tijden prachtig, boordevol potentie en weet de emotie flink te raken.
Roger Hubbard handhaaft constant hoog niveau
STEENDAM – Roger Hubbard was zichtbaar moe. Na twee bijna slapeloze nachten en een reis die hem van de Britse eilanden naar Steendam had gebracht wist de Britse akoestische bluesman desondanks een hoog niveau te handhaven in zijn optreden en alleen in de eerste nummers na de pauze leek de pijp even leeg. Het maakte dat het erg goed was, maar soms net niet dat sparkelende had. Ga er echter maar aanstaan om met die omstandigheden zo'n prestatie te leveren. Opvallend was dat Roger Hubbard zich een hele fijne songwriter toonde, maar dat zijn eigen werk te weinig aan bot kwam. Opmerkelijk voor een uitstekende artiest die al 50 jaar aan de top van de Akoestische Britse folkblues staat en in 1970 al zijn eerste album uitbracht. Wel van eigen hand was het fraaie 'Lodestone Rainbow' dat als tweede nummer de revue passeerde na 'In My Time Of Dying', een klassieker in het bluesgenre. Hierna nam Hubbard, fantastisch spelend op zijn eigen gemaakte resonatorgitaar, zijn publiek mee door bluesland en dan begin je uiteraard bij Robert Johnson en een hele fijne vertolking van diens 'Ramblin on my Mind'. Hubbard weet zijn resonatorgitaar tot leven te wekken en overtuigde met zijn spel. Ook als zanger heeft hij een hele fijne stem. Niet het hele uitgesprokene, maar een aangenaam en fijn en warm geluid. Dat bleek onder andere in 'Boomer's Story', bekends van Ry Cooder, maar geschreven door Carson Robison en in 'Kind Hearted Woman Blues'van wederom Robert Johnson. Erg mooi voor de pauze met op het laatst ook wat nummer op de gewone gitaar was de klassieker 'Make Me a Pallet on Your Floor' en het instrumentale 'Brighton Belle Blues'. Na de pauze opende Hubbard met 'Roll Um easy' van Lowell Geoge van Little Feet. Even was bij de Brit het vuurtje uitgedoofd, maar dan is Robert Johnson altijd aanwezig om een vermoeide bluesman weer het heilige vuur terug te geven en na ook nog 'Little Red Rooster' op de planken te hebben gezet volgde een sterke tweede set. Elk nummer werd kort geïntroduceerd, waarbij bleek dat Hubbard zijn geschiedenis lessen goed heeft geleerd. Achter op het podium stond een intrigerend instrument dat in de eerste set niet was gebruikt. Een resonator mandoline. Nu kwam dit prachtige instrument te voorschijn voor een aantal prachtige nummers waarbij vooral 'Statesboro Blues' van Blind Willy McTell er uit sprong en ook een prachtig eigen nummer. Hoogtepunt was een schitterende uitvoering van de Buddy Holly song 'Not Fade Away', waarin de overgang van blues naar rock'n'roll zo mooi hoorbaar was inmiddels weer op de gewone gitaar. De afsluiting kwam op de resonator met sterke uitvoering van 'Jitterbug Swing' van Bukka White en het relaxte en mooie 'Sugar Coated love' van Lazy Lester. Jammer dat het eigen werk weinig op de setlist stond, maar een heerlijke avond akoestische blues met Roger Hubbard.
STEENDAM – Roger Hubbard was zichtbaar moe. Na twee bijna slapeloze nachten en een reis die hem van de Britse eilanden naar Steendam had gebracht wist de Britse akoestische bluesman desondanks een hoog niveau te handhaven in zijn optreden en alleen in de eerste nummers na de pauze leek de pijp even leeg. Het maakte dat het erg goed was, maar soms net niet dat sparkelende had. Ga er echter maar aanstaan om met die omstandigheden zo'n prestatie te leveren. Opvallend was dat Roger Hubbard zich een hele fijne songwriter toonde, maar dat zijn eigen werk te weinig aan bot kwam. Opmerkelijk voor een uitstekende artiest die al 50 jaar aan de top van de Akoestische Britse folkblues staat en in 1970 al zijn eerste album uitbracht. Wel van eigen hand was het fraaie 'Lodestone Rainbow' dat als tweede nummer de revue passeerde na 'In My Time Of Dying', een klassieker in het bluesgenre. Hierna nam Hubbard, fantastisch spelend op zijn eigen gemaakte resonatorgitaar, zijn publiek mee door bluesland en dan begin je uiteraard bij Robert Johnson en een hele fijne vertolking van diens 'Ramblin on my Mind'. Hubbard weet zijn resonatorgitaar tot leven te wekken en overtuigde met zijn spel. Ook als zanger heeft hij een hele fijne stem. Niet het hele uitgesprokene, maar een aangenaam en fijn en warm geluid. Dat bleek onder andere in 'Boomer's Story', bekends van Ry Cooder, maar geschreven door Carson Robison en in 'Kind Hearted Woman Blues'van wederom Robert Johnson. Erg mooi voor de pauze met op het laatst ook wat nummer op de gewone gitaar was de klassieker 'Make Me a Pallet on Your Floor' en het instrumentale 'Brighton Belle Blues'. Na de pauze opende Hubbard met 'Roll Um easy' van Lowell Geoge van Little Feet. Even was bij de Brit het vuurtje uitgedoofd, maar dan is Robert Johnson altijd aanwezig om een vermoeide bluesman weer het heilige vuur terug te geven en na ook nog 'Little Red Rooster' op de planken te hebben gezet volgde een sterke tweede set. Elk nummer werd kort geïntroduceerd, waarbij bleek dat Hubbard zijn geschiedenis lessen goed heeft geleerd. Achter op het podium stond een intrigerend instrument dat in de eerste set niet was gebruikt. Een resonator mandoline. Nu kwam dit prachtige instrument te voorschijn voor een aantal prachtige nummers waarbij vooral 'Statesboro Blues' van Blind Willy McTell er uit sprong en ook een prachtig eigen nummer. Hoogtepunt was een schitterende uitvoering van de Buddy Holly song 'Not Fade Away', waarin de overgang van blues naar rock'n'roll zo mooi hoorbaar was inmiddels weer op de gewone gitaar. De afsluiting kwam op de resonator met sterke uitvoering van 'Jitterbug Swing' van Bukka White en het relaxte en mooie 'Sugar Coated love' van Lazy Lester. Jammer dat het eigen werk weinig op de setlist stond, maar een heerlijke avond akoestische blues met Roger Hubbard.
Drive-By Wedding gloreert op eigen feestje
GRONINGEN – Groninger Glorie, dat is Drive-By Wedding en de formatie presenteerde het uitkomen van een eigen EP, uitgegeven als 'ouderwets' singeltje met een mini-festival in de Crowbar in Groningen. Uiteraard was een belangrijk plaats in de programmering daarbij gereserveerd voor Henja Dijksterhuis op gitaar en zang, Evert-Jan Kloosterboer ook op gitaar en zang, Ronald 'Rode Kuif' Derkzen op contrabas en zang en nieuwste echtgenoot in dit muzikale huwelijk drummer Arnold Veenkamp. 'Hij is er en te koop', jubelde Henja Dijksterhuis en het eerste nummer van het optreden 'Point of No Return' is dan ook terug te vinden op de EP. Een lekkere stevige opening en met het vlotte 'Golden Dawn' ging daar nog een schepje boven op. Drive-by Wedding is een mooie mix van stijlen die door alle leden uit vorige of paralele muzikale levens worden meegebracht. In de muziek van Drive-by Wedding komen country, rockabilly en de sixties terug, met als nieuwste toevoeging soul. De soul kwam pas op het einde, eerste een mix van mooie vertrouwde nummers en nieuwere nummers. Het prima en aansprekende 'Falling Apart' maakte indruk net als het rustige 'The Fall'. Henja Duiksterhuis heeft een zeer aansprekende stem die afwisselend krachtig, kwetsbaar, sexy en stoer is. Ze weet elk liedje vol te pakken met emotie. Een presentatie verijst wat speciaals en dus had de band een tweetal gasten. Eerst was dat Carina Pops van Flowerbox, de andere formatie van Dijksterhuis. Vreemd dat waar beide dames gezamenlijk een goed lopende machine vormen als ze samen op het toneel staan, maar nu het toch even aftasten was in het begin van 'I Did It anyway', maar al snel viel dat op zijn plaats en 'Empty' was vanouds een sterk en prachtig nummer over drankmisbruik en wat dat doet met een relatie. Nieuw was het soulnummer 'Love Comes from The Heart', in allerijl werd een orgeltje bijgeplaats. Een gloednieuw nummer dat zich goed laat aanhoren, maar nog een definitieve vorm moet gaan krijgen. Wat dat betreft was het afsluitende 'Longing' al verder. Beide nummers waren door de groep als geheel geschreven. Zou dat voor een complete Drive-by Wedding LP zijn?
GRONINGEN – Groninger Glorie, dat is Drive-By Wedding en de formatie presenteerde het uitkomen van een eigen EP, uitgegeven als 'ouderwets' singeltje met een mini-festival in de Crowbar in Groningen. Uiteraard was een belangrijk plaats in de programmering daarbij gereserveerd voor Henja Dijksterhuis op gitaar en zang, Evert-Jan Kloosterboer ook op gitaar en zang, Ronald 'Rode Kuif' Derkzen op contrabas en zang en nieuwste echtgenoot in dit muzikale huwelijk drummer Arnold Veenkamp. 'Hij is er en te koop', jubelde Henja Dijksterhuis en het eerste nummer van het optreden 'Point of No Return' is dan ook terug te vinden op de EP. Een lekkere stevige opening en met het vlotte 'Golden Dawn' ging daar nog een schepje boven op. Drive-by Wedding is een mooie mix van stijlen die door alle leden uit vorige of paralele muzikale levens worden meegebracht. In de muziek van Drive-by Wedding komen country, rockabilly en de sixties terug, met als nieuwste toevoeging soul. De soul kwam pas op het einde, eerste een mix van mooie vertrouwde nummers en nieuwere nummers. Het prima en aansprekende 'Falling Apart' maakte indruk net als het rustige 'The Fall'. Henja Duiksterhuis heeft een zeer aansprekende stem die afwisselend krachtig, kwetsbaar, sexy en stoer is. Ze weet elk liedje vol te pakken met emotie. Een presentatie verijst wat speciaals en dus had de band een tweetal gasten. Eerst was dat Carina Pops van Flowerbox, de andere formatie van Dijksterhuis. Vreemd dat waar beide dames gezamenlijk een goed lopende machine vormen als ze samen op het toneel staan, maar nu het toch even aftasten was in het begin van 'I Did It anyway', maar al snel viel dat op zijn plaats en 'Empty' was vanouds een sterk en prachtig nummer over drankmisbruik en wat dat doet met een relatie. Nieuw was het soulnummer 'Love Comes from The Heart', in allerijl werd een orgeltje bijgeplaats. Een gloednieuw nummer dat zich goed laat aanhoren, maar nog een definitieve vorm moet gaan krijgen. Wat dat betreft was het afsluitende 'Longing' al verder. Beide nummers waren door de groep als geheel geschreven. Zou dat voor een complete Drive-by Wedding LP zijn?
Zeldzaam genieten van The Rumblers
GRONINGEN – Spaarzaam dat zijn de optredens van The Rumblers. De band bestaat al sinds 2000, maar speelt 'hard to get' voor de podia. Website, facebook, de band is er niet in meegegaan, net zoals het in zijn muzikale invloeden in het verleden is blijven steken. Voor de EP presentatie van Drive-By Wedding stond The Rumblers op het podium van The Crowbar in Groningen en dat bleek letterlijk en figuurlijk zeldzaam genieten. Harry Kingma en Evert Jan Kloosterboer zijn de oorspronkelijke leden met Jan Talens op drums. In de Crowbar zette het trio het concert in met 'Squad Car' direct gevolgd door 'Penetration'. Direct lag het tempo hoog. The Rumblers zijn een instrumentale band met de gitaar van Kloosterboer die met zijn werk de zang invult. Dat doet hij prachtig. Met een mix van covers en eigen werk neemt The Rumblers je mee naar de jaren van de surfmuziek en vette Rock 'n ' Roll. Een flinke vetkuif of pettycoat misstaat niet bij deze muziek. Het tempo blijft hoog. 'Out of Limits' bevalt erg goed en ook 'The Swag' komt prima uit de verf. Fijne ervaren muzikanten die weten wat er van hen wordt gevraagd muzikaal. Verbaal blijft het stil. Geen aankondigingen, maar rap van het ene naar het andere nummer. Het lekkere pittige 'Dinosaur' nodigde uit tot swingen. En ja met 'Lets Go' werd er zelfs een heuze meezinger ingezet, waarbij de totale tekst dan wel tot de titelbeperkt blijft en er ook nog in de vorm van ritmisch meeklappen werd gevraagd om publieksparticipatie. Dat kregen The Rumblers die in het kader van de moderne alternatieve feiten constateerden dat de klok nog best een extra liedje toestond. Het leverde een sprintje naar voren op van de masterresse of ceremonies, maar die was te laat om te voorkomen dat The Rumblers, wellicht vanwege deze sprint, 'Run Chicken Run' inzetten. Gelukkig maar want ook dit was een fijn nummer. Een louter instrumentale band, het blijft altijd wat moeilijk, maar The Rumblers bewezen deze avond dat het bijzonder jammer is dat ze niet een drukbezette agenda hebben. Vaklui met hun gitaar, bas en drums en een fijne sound. Ze speelden letterlijk de schilderijen van de muur in de Crowbar.
GRONINGEN – Spaarzaam dat zijn de optredens van The Rumblers. De band bestaat al sinds 2000, maar speelt 'hard to get' voor de podia. Website, facebook, de band is er niet in meegegaan, net zoals het in zijn muzikale invloeden in het verleden is blijven steken. Voor de EP presentatie van Drive-By Wedding stond The Rumblers op het podium van The Crowbar in Groningen en dat bleek letterlijk en figuurlijk zeldzaam genieten. Harry Kingma en Evert Jan Kloosterboer zijn de oorspronkelijke leden met Jan Talens op drums. In de Crowbar zette het trio het concert in met 'Squad Car' direct gevolgd door 'Penetration'. Direct lag het tempo hoog. The Rumblers zijn een instrumentale band met de gitaar van Kloosterboer die met zijn werk de zang invult. Dat doet hij prachtig. Met een mix van covers en eigen werk neemt The Rumblers je mee naar de jaren van de surfmuziek en vette Rock 'n ' Roll. Een flinke vetkuif of pettycoat misstaat niet bij deze muziek. Het tempo blijft hoog. 'Out of Limits' bevalt erg goed en ook 'The Swag' komt prima uit de verf. Fijne ervaren muzikanten die weten wat er van hen wordt gevraagd muzikaal. Verbaal blijft het stil. Geen aankondigingen, maar rap van het ene naar het andere nummer. Het lekkere pittige 'Dinosaur' nodigde uit tot swingen. En ja met 'Lets Go' werd er zelfs een heuze meezinger ingezet, waarbij de totale tekst dan wel tot de titelbeperkt blijft en er ook nog in de vorm van ritmisch meeklappen werd gevraagd om publieksparticipatie. Dat kregen The Rumblers die in het kader van de moderne alternatieve feiten constateerden dat de klok nog best een extra liedje toestond. Het leverde een sprintje naar voren op van de masterresse of ceremonies, maar die was te laat om te voorkomen dat The Rumblers, wellicht vanwege deze sprint, 'Run Chicken Run' inzetten. Gelukkig maar want ook dit was een fijn nummer. Een louter instrumentale band, het blijft altijd wat moeilijk, maar The Rumblers bewezen deze avond dat het bijzonder jammer is dat ze niet een drukbezette agenda hebben. Vaklui met hun gitaar, bas en drums en een fijne sound. Ze speelden letterlijk de schilderijen van de muur in de Crowbar.
Fijne show Cocobelle in Crowbar
GRONINGEN – Ter opluistering van het uitbrengen van een EP door Drive-by Wedding was er in de Crowbar in Groningen een feestje georganiseerd met optredens van bevriende bands. Uiteraard mag dan Cocobelle niet ontbreken die in contrabassist Ronald Derkzen een in beide bands actief lid hebben. Cocobelle liet er geen tijd over verstrijken om prima uit de hoek te komen. 'Wrong Side' was een erg fijne opener met de nodige felheid gebracht door zangeres Foekje Ykema die beschikt over een heerlijk heldere stem. Dat kwam ook naar voren in 'Honky Tonk Baby'. Fijne rootsmuziek met invloeden van country, honky tonk, maar ook jaren '50 rock 'n roll en rockabilly. Een aansprekende combinatie, helemaal op het moment dat de band eigen werk begon te spelen. 'It's A Rumble' was fraai en voor 'Stone Cold Woman' was het Derkzen die de zang op zich nam in deze murderballad'. Alles werd fijn aan een gesproken door de band waarbij het gros kwam van Derkzen en Ykema en gitarist Yke Adema fungeerde als sidekick en aangever met de grappige interventies. Adema bewees zich ook als prima gitarist die met zijn gitaarwerk het weer woord verzorgde voor zangeres Ykema tijdens de nummers. Wanda Jackson werd geëerd met een sterke uitvoering van 'Funnel of Love'. Een heerlijk rockabilly nummer dat de zaal meenam. Dat Cocobelle zich zeker niet voor één muzkaal gat laat vangen bewees 'Flame of Love' dat een echt countrynummer was in de beste traditie van dit genre, met steeds weer die heldere mooie stem die Adema optimaal wist te gebruiken. De ervaren zangeres weet precies waar haar kracht ligt en haar tekortkomingen en slaagt er daardoor in steeds op haar sterke punten te excelleren. Geen idiote vocale krachttoeren, maar prima de nummers brengen vol met de nodige emotie. Mooiste nummer dit optreden was wel 'Dark and Lonesome' wederom een murderballad met de nodige dreiging gebracht. Prima lied. Het optreden werd afgesloten met 'One Way Ticket', een nummer van Deke Dickerson. Cocobelle klonk wat rauwer dan eerdere optredens, zoals bijvoorbeeld op Simmerdeis en dat pakte erg goed uit. Het maakt de band memorabeler. Nu was nog de verhouding tussen covers 50/50 en dat mag best verder doorslaan naar meer of zelfs uitsluitend eigen nummers, vooral ook hier met dat lekkere rauwe erin.
GRONINGEN – Ter opluistering van het uitbrengen van een EP door Drive-by Wedding was er in de Crowbar in Groningen een feestje georganiseerd met optredens van bevriende bands. Uiteraard mag dan Cocobelle niet ontbreken die in contrabassist Ronald Derkzen een in beide bands actief lid hebben. Cocobelle liet er geen tijd over verstrijken om prima uit de hoek te komen. 'Wrong Side' was een erg fijne opener met de nodige felheid gebracht door zangeres Foekje Ykema die beschikt over een heerlijk heldere stem. Dat kwam ook naar voren in 'Honky Tonk Baby'. Fijne rootsmuziek met invloeden van country, honky tonk, maar ook jaren '50 rock 'n roll en rockabilly. Een aansprekende combinatie, helemaal op het moment dat de band eigen werk begon te spelen. 'It's A Rumble' was fraai en voor 'Stone Cold Woman' was het Derkzen die de zang op zich nam in deze murderballad'. Alles werd fijn aan een gesproken door de band waarbij het gros kwam van Derkzen en Ykema en gitarist Yke Adema fungeerde als sidekick en aangever met de grappige interventies. Adema bewees zich ook als prima gitarist die met zijn gitaarwerk het weer woord verzorgde voor zangeres Ykema tijdens de nummers. Wanda Jackson werd geëerd met een sterke uitvoering van 'Funnel of Love'. Een heerlijk rockabilly nummer dat de zaal meenam. Dat Cocobelle zich zeker niet voor één muzkaal gat laat vangen bewees 'Flame of Love' dat een echt countrynummer was in de beste traditie van dit genre, met steeds weer die heldere mooie stem die Adema optimaal wist te gebruiken. De ervaren zangeres weet precies waar haar kracht ligt en haar tekortkomingen en slaagt er daardoor in steeds op haar sterke punten te excelleren. Geen idiote vocale krachttoeren, maar prima de nummers brengen vol met de nodige emotie. Mooiste nummer dit optreden was wel 'Dark and Lonesome' wederom een murderballad met de nodige dreiging gebracht. Prima lied. Het optreden werd afgesloten met 'One Way Ticket', een nummer van Deke Dickerson. Cocobelle klonk wat rauwer dan eerdere optredens, zoals bijvoorbeeld op Simmerdeis en dat pakte erg goed uit. Het maakt de band memorabeler. Nu was nog de verhouding tussen covers 50/50 en dat mag best verder doorslaan naar meer of zelfs uitsluitend eigen nummers, vooral ook hier met dat lekkere rauwe erin.
Katy Too komt met koffer vol mooie liedjes en verhalen
STEENDAM – De Belgische singersongwriter Katy Too verklaarde een liefde te hebben voor de reis. Dat kwam goed uit, want een optreden in Steendam stelde Katy Too alias Leen De Haes en haar gitarist Oop in staat om heel Nederland door te reizen met een koffer vol mooie liedjes en verhalen. Met haar laatste album 'Nine Lives' heeft de Vlaamse indruk gemaakt en dat lukte haar ook op het podium van Peter & Leni in Steendam. Overigens nog niet in het eerste nummer 'One Blood'. De gitaar van Oop stond veel te hard afgesteld en overpowerde de zangeres. De gitarist had drie gitaren en een pedalsteel bij zich, waarvan twee gitaren (veel) te luid stonden, zelfs met zijn mooie subtiele spel. Overdaad op de volume knop schaadt. De derde gitaar en de pedalsteel stonden prima afgesteld en dat scheelde. Voor 'Deja Vu' gebruikte Oop de goede gitaar en daardoor kwam alles veel beter tot zijn recht. De zang was hoorbaar en het lied kon tot bloei komen in zijn schooneid en subtiliteit. Even later was er te genieten van het mooie 'When Your Gone'. Prachtige liedjes schrijft Katy Too met een duidelijke Americana inslag en elk lied uitgebreid met een verhaal waarin de zangeres de achtergrond van het lied uit de doeken doet. Mooie covers had Katy Too daarna van Pieta Brown 'I want it Back' en Lucinda Williams 'Lake Charles' voor het mooiste nummer voor de pauze en niet toevallig met de pedalsteel 'Short Country Song'. Na de pauze opende Katy Too sterk. Het prachtige 'Nine Lives' stond vooraan bij een reeks goede liedjes. 'Bad News' was in dit geval goed nieuws en vooral het stevige 'Winers Blues' kwam prima door en ook nu waren de mooiste nummers die met de zeer gevoelig gebrachte pedalsteel zoals 'Bricks and Sirens' bij de mooiste van de avond. Ook in set twee vonden liedjes van Pieta Brown en Lucinda Williams hun plek. Met daarna 'Fallen' dat het hoogtepunt van het concert was. Heerlijk relaxed en met bonuspunten voor dat verrukkelijk vlaams accent, maakte Katy Too er een goed concert van. Ze kondigde 'O-Ow!'aan als het meest sexy nummer van de set en dat bleek te klopen. Sensueel was dit het hoogtepunt van het optreden met een zwoel zingende De Haes. Het publiek mocht, nee moest, meezingen met 'You're Leaving Now' waardoo het tot een gezamenlijke afsluiting kwam van het concert. Jammer van de te harde gitaar die vooral voor in de zaal overdondenderde, maar prachtige nummers van deze Belgische formatie.
STEENDAM – De Belgische singersongwriter Katy Too verklaarde een liefde te hebben voor de reis. Dat kwam goed uit, want een optreden in Steendam stelde Katy Too alias Leen De Haes en haar gitarist Oop in staat om heel Nederland door te reizen met een koffer vol mooie liedjes en verhalen. Met haar laatste album 'Nine Lives' heeft de Vlaamse indruk gemaakt en dat lukte haar ook op het podium van Peter & Leni in Steendam. Overigens nog niet in het eerste nummer 'One Blood'. De gitaar van Oop stond veel te hard afgesteld en overpowerde de zangeres. De gitarist had drie gitaren en een pedalsteel bij zich, waarvan twee gitaren (veel) te luid stonden, zelfs met zijn mooie subtiele spel. Overdaad op de volume knop schaadt. De derde gitaar en de pedalsteel stonden prima afgesteld en dat scheelde. Voor 'Deja Vu' gebruikte Oop de goede gitaar en daardoor kwam alles veel beter tot zijn recht. De zang was hoorbaar en het lied kon tot bloei komen in zijn schooneid en subtiliteit. Even later was er te genieten van het mooie 'When Your Gone'. Prachtige liedjes schrijft Katy Too met een duidelijke Americana inslag en elk lied uitgebreid met een verhaal waarin de zangeres de achtergrond van het lied uit de doeken doet. Mooie covers had Katy Too daarna van Pieta Brown 'I want it Back' en Lucinda Williams 'Lake Charles' voor het mooiste nummer voor de pauze en niet toevallig met de pedalsteel 'Short Country Song'. Na de pauze opende Katy Too sterk. Het prachtige 'Nine Lives' stond vooraan bij een reeks goede liedjes. 'Bad News' was in dit geval goed nieuws en vooral het stevige 'Winers Blues' kwam prima door en ook nu waren de mooiste nummers die met de zeer gevoelig gebrachte pedalsteel zoals 'Bricks and Sirens' bij de mooiste van de avond. Ook in set twee vonden liedjes van Pieta Brown en Lucinda Williams hun plek. Met daarna 'Fallen' dat het hoogtepunt van het concert was. Heerlijk relaxed en met bonuspunten voor dat verrukkelijk vlaams accent, maakte Katy Too er een goed concert van. Ze kondigde 'O-Ow!'aan als het meest sexy nummer van de set en dat bleek te klopen. Sensueel was dit het hoogtepunt van het optreden met een zwoel zingende De Haes. Het publiek mocht, nee moest, meezingen met 'You're Leaving Now' waardoo het tot een gezamenlijke afsluiting kwam van het concert. Jammer van de te harde gitaar die vooral voor in de zaal overdondenderde, maar prachtige nummers van deze Belgische formatie.
Queen of Oklahoma Carter Sampson bezoekt Veendam
VEENDAM – Het feit dat in de aankondiging bij de Bleuprint Sessions in Java in Veendam werd opgemerkt dat Carter Sampson zat te eten leverde al een applaus op. Er werd uitgekeken naar het optreden van wat inmiddels Oklahoma's belangrijkste exportproduct naar Nederland is. Sinds de zomer is Carter Sampson al zo'n vier keer op toernee geweest door ons kikkerlandje en nog steeds zijn we absoluut niet Carter moe. Terecht, want optreden na optreden bewijst de Amerikaanse haar klasse. Nadat ze bijvoorbeeld op Take Root in Groningen met een band uit Oklahoma op het podium stond en in december toerde met de Nederlanders van Hidden Agenda Deluxe als begeleiders stond Sampson er nu alleen voor en ook nu wist ze te boeien. De opening was fijn en rustig met het fijne 'Highway Rider'van haar album 'Wilder Side'. Nog sterker was 'See The Devil Run', een lied dat zijn oorsprong vindt in een bezoek aan de kerk van Rev Al Green door Sampson. Erg mooi. Van de bijnaam Queen of Oklahoma komt Carter Sampson voorals nog niet meer af. Terecht, want wie zo koninklijk kan zingen mag geëerd worden. De bijnaam komt van het gelijknamige nummer waarin de voordelen van deze positie worden benadrukt. Een fraaie tekst met een sterk nummer dat ook op een binnenkort te verschijnen compilatie album staat. Sampson heeft namelijk kans gezien om naast het toeren in Nederland ook nog een kerstalbum uit te brengen, binnenkort verschijnt een werkstuk met vooral haar beste oudere liedjes en later dit jaar moet naar verwachting een nieuw studioalbum verschijnen als opvolger van 'Wilder Side'. Waren de eerste drie liedjes redelijk bedaard en in het een rustig tempo, bleek uit het opkomende geroesemoes in de zaal dat het nu wel tijd was voor meer actie. Dat bracht Sampson met het hoogtepunt van de middag het stevigere 'Rattlesnake Kate'. Een nieuw nummer en een mooie historische tekst over een sterke vrouw die eigenhandig een kudde aanvallende ratelslangen van zich af houdt. Na de pauze was Sampson in 'Wilder Side' het even kwijt. Toch een mooi nummer, kon het nu niet overtuigen door vooral wat wijfelende zang, maar ze herpakte zich in het vlotte 'Run Away'. Het einde van het optreden was wederom erg mooi. 'Take me Home With You' is een heel fijn en diep nummer, dat met de aankondiging van een lullaby of te wel slaapliedje onrecht werd aangedaan. Eigenlijk bijna elk liedje werd door Sampson kort maar zeer adequaat met de introductie in de verf gezet. Ook nu eindigde ze met een hoogtepunt. Het mooie uptempo 'Be My Wildwood Flower' bevatte wederom alles wat je van de Queen of Oklahoma mag verwachten. Mooie zang, een sterke compositie en een aansprekend lied.
VEENDAM – Het feit dat in de aankondiging bij de Bleuprint Sessions in Java in Veendam werd opgemerkt dat Carter Sampson zat te eten leverde al een applaus op. Er werd uitgekeken naar het optreden van wat inmiddels Oklahoma's belangrijkste exportproduct naar Nederland is. Sinds de zomer is Carter Sampson al zo'n vier keer op toernee geweest door ons kikkerlandje en nog steeds zijn we absoluut niet Carter moe. Terecht, want optreden na optreden bewijst de Amerikaanse haar klasse. Nadat ze bijvoorbeeld op Take Root in Groningen met een band uit Oklahoma op het podium stond en in december toerde met de Nederlanders van Hidden Agenda Deluxe als begeleiders stond Sampson er nu alleen voor en ook nu wist ze te boeien. De opening was fijn en rustig met het fijne 'Highway Rider'van haar album 'Wilder Side'. Nog sterker was 'See The Devil Run', een lied dat zijn oorsprong vindt in een bezoek aan de kerk van Rev Al Green door Sampson. Erg mooi. Van de bijnaam Queen of Oklahoma komt Carter Sampson voorals nog niet meer af. Terecht, want wie zo koninklijk kan zingen mag geëerd worden. De bijnaam komt van het gelijknamige nummer waarin de voordelen van deze positie worden benadrukt. Een fraaie tekst met een sterk nummer dat ook op een binnenkort te verschijnen compilatie album staat. Sampson heeft namelijk kans gezien om naast het toeren in Nederland ook nog een kerstalbum uit te brengen, binnenkort verschijnt een werkstuk met vooral haar beste oudere liedjes en later dit jaar moet naar verwachting een nieuw studioalbum verschijnen als opvolger van 'Wilder Side'. Waren de eerste drie liedjes redelijk bedaard en in het een rustig tempo, bleek uit het opkomende geroesemoes in de zaal dat het nu wel tijd was voor meer actie. Dat bracht Sampson met het hoogtepunt van de middag het stevigere 'Rattlesnake Kate'. Een nieuw nummer en een mooie historische tekst over een sterke vrouw die eigenhandig een kudde aanvallende ratelslangen van zich af houdt. Na de pauze was Sampson in 'Wilder Side' het even kwijt. Toch een mooi nummer, kon het nu niet overtuigen door vooral wat wijfelende zang, maar ze herpakte zich in het vlotte 'Run Away'. Het einde van het optreden was wederom erg mooi. 'Take me Home With You' is een heel fijn en diep nummer, dat met de aankondiging van een lullaby of te wel slaapliedje onrecht werd aangedaan. Eigenlijk bijna elk liedje werd door Sampson kort maar zeer adequaat met de introductie in de verf gezet. Ook nu eindigde ze met een hoogtepunt. Het mooie uptempo 'Be My Wildwood Flower' bevatte wederom alles wat je van de Queen of Oklahoma mag verwachten. Mooie zang, een sterke compositie en een aansprekend lied.
Dan Martin is fijne singersongwriter
VEENDAM – Soms is het prettig om zonder kennis vooraf zomaar een artiest tegen te komen. Dan Martin uit Oklahoma leek in de aankondiging van de Blueprint Sessions in Java in Veendam de begeleider van Carter Sampson te zijn, maar dat was een misverstand. De man uit Tulsa Oklahoma bleek een kundige singersongwriter te zijn die verraste met een korte maar geweldige set. Dan Martin zette, solo met alleen een gitaar als begeleider, in met 'The Rambler'. Prachtig nummer en vooral met een hele mooie verhalende tekst. Dan Martin beheerst het vak van de liedjesschrijver. 'The Rambler' is stevig nummer, waarbij de artiest haast fluisterend stil begon met tokkelen op zijn gitaar. De zaal was direct stil en luisterde nieuwsgierig hoe het nummer zich ontwikkelde. Dat bleek in de richting van een lekker stevig nummer met wat blues en country invloeden. Martin bewees zich een aansprekende zanger die niet bang was om zijn stembanden flink aan het werk te zetten. In Oklahoma zijn de mensen trots op hun staat. Het tweede nummer was 'You Don't Know That Town Like Me' een eerbetoon aan al die kleine steden en dorpen in deze Amerikaanse staat waar vaak weinig te doen is en misschien daarom wel zoveel mooi muziek voortbrengt. Het nummer zelf was een fijn klein gehouden lied, mooi rustig en intens. Oklahoma was ook het volgende punt op Dan Martin agenda, want hoewel een universeel liefdesverhaal kwam de staat ook terug in de titel 'Oklahoma Sun'. Ook nu die mooie intensiteit in de zang en een fijn rustig liedje waarin Martin de tijd neemt en zo de mogelijkheid schept om optimaal tot zingen te komen. Dan Martin heeft in 2015 het album 'Hoka He' uitgebracht. Een album naar een Indiaanse strijdkreet van onder andere Crazy Horse die betekent: “Het is een mooie dag om te sterven”. Een levensopvatting van de zanger die alles uit het leven wil halen zodat de dood hem nooit kan verrassen. Een strijdkreet past ook bij een kanon. Zijn afsluiting was 'Cannon's Lament' dat, zoals alle liedjes vandaag, niet op het album staat, maar op he komende album een plaats moeten vinden. 'cannon's Lament is een lied uit het oogpunt van een gepensioneerd kanon voor een school en ook een maatschappij kritisch lied in de beste singersongwriters traditie. “Mijn middag kan niet meer stuk”, klonk het aan tafel. Aangenaam kennis te maken.
VEENDAM – Soms is het prettig om zonder kennis vooraf zomaar een artiest tegen te komen. Dan Martin uit Oklahoma leek in de aankondiging van de Blueprint Sessions in Java in Veendam de begeleider van Carter Sampson te zijn, maar dat was een misverstand. De man uit Tulsa Oklahoma bleek een kundige singersongwriter te zijn die verraste met een korte maar geweldige set. Dan Martin zette, solo met alleen een gitaar als begeleider, in met 'The Rambler'. Prachtig nummer en vooral met een hele mooie verhalende tekst. Dan Martin beheerst het vak van de liedjesschrijver. 'The Rambler' is stevig nummer, waarbij de artiest haast fluisterend stil begon met tokkelen op zijn gitaar. De zaal was direct stil en luisterde nieuwsgierig hoe het nummer zich ontwikkelde. Dat bleek in de richting van een lekker stevig nummer met wat blues en country invloeden. Martin bewees zich een aansprekende zanger die niet bang was om zijn stembanden flink aan het werk te zetten. In Oklahoma zijn de mensen trots op hun staat. Het tweede nummer was 'You Don't Know That Town Like Me' een eerbetoon aan al die kleine steden en dorpen in deze Amerikaanse staat waar vaak weinig te doen is en misschien daarom wel zoveel mooi muziek voortbrengt. Het nummer zelf was een fijn klein gehouden lied, mooi rustig en intens. Oklahoma was ook het volgende punt op Dan Martin agenda, want hoewel een universeel liefdesverhaal kwam de staat ook terug in de titel 'Oklahoma Sun'. Ook nu die mooie intensiteit in de zang en een fijn rustig liedje waarin Martin de tijd neemt en zo de mogelijkheid schept om optimaal tot zingen te komen. Dan Martin heeft in 2015 het album 'Hoka He' uitgebracht. Een album naar een Indiaanse strijdkreet van onder andere Crazy Horse die betekent: “Het is een mooie dag om te sterven”. Een levensopvatting van de zanger die alles uit het leven wil halen zodat de dood hem nooit kan verrassen. Een strijdkreet past ook bij een kanon. Zijn afsluiting was 'Cannon's Lament' dat, zoals alle liedjes vandaag, niet op het album staat, maar op he komende album een plaats moeten vinden. 'cannon's Lament is een lied uit het oogpunt van een gepensioneerd kanon voor een school en ook een maatschappij kritisch lied in de beste singersongwriters traditie. “Mijn middag kan niet meer stuk”, klonk het aan tafel. Aangenaam kennis te maken.
Chatham Country Line brengt bluegrass naar Borger
BORGER – Het werd een bluegrass feestje op het podium en in de zaal in Borger waar in VanSlag op uitnodiging van Roots on the Road het Amerikaanse Chatham Country Line speelde. Het viertal bracht geroutineerd maar ongekunsteld een uitgebreide doorsnede van het repertoire van deze band uit Noord-Carolina. Dat in een paar nummers de lange toer die de band al door Europa er op heeft zitten hoorbaar was kon Dave Wilson de leadzanger eigenlijk ook niet verweten worden en het drukte de pret op geen enkele manier. Aan alles was te merken dat hier mannen stonden die wisten wat er werd gevraagd door vele optredens, maar toch het plezier en de frisheid weten te bewaren in hun show. De opening kwam lekker stevig met 'Wildwood', waarna met 'Chip of a Star' even een rustiger nummer kwam om daarna met 'Nowhere to Sleep'weer steviger uit te pakken. Pas nadat dit statement was neergezet was er aandacht voor het publiek dat allang volop de attentie had gericht op de band. Chatham Country Line grijpt terug op de mooie bluegrasstraditie, zelfs letterlijk met 'What Would You Give in Exchange for Your Soul?' een nummer van founding father Bill Monroe als toegift. Keurig in het pak en strak gegroepeerd rond de microfoon. De instrumenten allemaal versterkt met een microfoon van buitenaf wat bijdroeg aan de frisse sound en desondanks veel dynamiek op het podium. De stem van Wilson heeft een aparte wat gedateerde klank, maar wat werkt wonderwel en de samenzang met vooral mandolinespeler John Teer en vaak contrabassit Greg Readling is erg fraai en bevat veel kracht. Regelmatig werd een nummer toegelicht, hoewel de praatjes af en toe vooral op het einde van zo'n introductie even heel snel moesten, schijnbaar omdat het nummer riep. Voor de pauze overtuigden vooral mooie nummers van het nieuwe album 'Autumn' zoals Bon Ton Roulet' en het mooie rustige 'Siren Song'. De pauze kwam met een sterke uitvoering van My Baby's Gone'van de Louvin Brothers en na de onderbreking trok het gezelschap op het podium de ingezette weg vrolijk voort. 'Traveler'was de opmaat voor het prachtige 'Out of the Running' en het verrassende 'By The Riverside'. Even later overtuigde als zanger in 'If I Had My Way' banjospeler Chandler Holt die weinig wordt gebruikt in de samenzang maar een prachtige zangstem heeft en daarna de microfoon weer afstond aan Wilson. De leadzang van Holt wordt echter te weinig gebruikt bij Chatham Country Line. Mooie nummers bleven volgen. “Thightrope', 'Caroline' en als afsluiting de Rolling Stones cover 'The Last Time'. Een fijn eerbetoon aan bluegrass van een zeer professionele band die het beste bracht wat ze te bieden hadden.
BORGER – Het werd een bluegrass feestje op het podium en in de zaal in Borger waar in VanSlag op uitnodiging van Roots on the Road het Amerikaanse Chatham Country Line speelde. Het viertal bracht geroutineerd maar ongekunsteld een uitgebreide doorsnede van het repertoire van deze band uit Noord-Carolina. Dat in een paar nummers de lange toer die de band al door Europa er op heeft zitten hoorbaar was kon Dave Wilson de leadzanger eigenlijk ook niet verweten worden en het drukte de pret op geen enkele manier. Aan alles was te merken dat hier mannen stonden die wisten wat er werd gevraagd door vele optredens, maar toch het plezier en de frisheid weten te bewaren in hun show. De opening kwam lekker stevig met 'Wildwood', waarna met 'Chip of a Star' even een rustiger nummer kwam om daarna met 'Nowhere to Sleep'weer steviger uit te pakken. Pas nadat dit statement was neergezet was er aandacht voor het publiek dat allang volop de attentie had gericht op de band. Chatham Country Line grijpt terug op de mooie bluegrasstraditie, zelfs letterlijk met 'What Would You Give in Exchange for Your Soul?' een nummer van founding father Bill Monroe als toegift. Keurig in het pak en strak gegroepeerd rond de microfoon. De instrumenten allemaal versterkt met een microfoon van buitenaf wat bijdroeg aan de frisse sound en desondanks veel dynamiek op het podium. De stem van Wilson heeft een aparte wat gedateerde klank, maar wat werkt wonderwel en de samenzang met vooral mandolinespeler John Teer en vaak contrabassit Greg Readling is erg fraai en bevat veel kracht. Regelmatig werd een nummer toegelicht, hoewel de praatjes af en toe vooral op het einde van zo'n introductie even heel snel moesten, schijnbaar omdat het nummer riep. Voor de pauze overtuigden vooral mooie nummers van het nieuwe album 'Autumn' zoals Bon Ton Roulet' en het mooie rustige 'Siren Song'. De pauze kwam met een sterke uitvoering van My Baby's Gone'van de Louvin Brothers en na de onderbreking trok het gezelschap op het podium de ingezette weg vrolijk voort. 'Traveler'was de opmaat voor het prachtige 'Out of the Running' en het verrassende 'By The Riverside'. Even later overtuigde als zanger in 'If I Had My Way' banjospeler Chandler Holt die weinig wordt gebruikt in de samenzang maar een prachtige zangstem heeft en daarna de microfoon weer afstond aan Wilson. De leadzang van Holt wordt echter te weinig gebruikt bij Chatham Country Line. Mooie nummers bleven volgen. “Thightrope', 'Caroline' en als afsluiting de Rolling Stones cover 'The Last Time'. Een fijn eerbetoon aan bluegrass van een zeer professionele band die het beste bracht wat ze te bieden hadden.
Jaimi Faulkner is prachtige songwriter
ZUIDLAREN – In het Grand Café Zuidlaren is Jaimi Faulkner een graag geziene gast. Solo wist hij in de drukbeklante zaak het publiek aan zich te binden. De opening was 'If I Had My Time Again'. Éen van de wat timidere nummers van Faulkner. Dat had in een zaal waar je als artiest moet vechten voor de aandacht toch wat steviger gemogen, maar het was gelukkig slechts uitstel. 'Cresent City' overtuigde en met het pittige 'Highway Life' had hij het muziek deel van het publiek voor zich gewonnen. Faulkner heeft een erg prettige en goed in het gehoor liggende zangstem. Hij weet zich prima te begeleiden op gitaar en geeft nagenoeg elk liedje met zijn introductie een fijn kader door iets van de achtergrond te vertellen. Faulkner kondigde aan dat een nieuw album onderweg is. Als dat net zo goed is als 'I Can't Hold On' het zeer fraaie bluesy nummer dat op het nieuwe album komt, dan is het wederom een album om naar uit te kijken. De Australiër is een prachtige liedjes schrijver en hij strooide volop met zijn kunnen. Het intense 'It ain't Easy' maakte veel indruk even als het vlotte vrolijkere 'Never Gonna Give it Up' dat als een stemmingsbreker fungeert. Na nog even weer een rustig nummer was de afsluiting voor de pauze lekker vlot met in 'Coming Home To You Love.' In dit nummer heeft de zanger een handigheidje door stukjes van tal van bekende rocksongs te verwerken. Leuk, maar het had iets korter gemogen en ging toch een beetje ten koste van het mooie nummer. Na de pauze wel dat lekker vlotte begin. Faulkner opende met 'Back To You' direct gevolgd door 'Back Road'. In deze set veel variatie qua gitaren, waar hij voor de pauze uitsluitend zijn akoestische gitaar bespeelde. Voor onder andere 'Drink My Wine' nam Faulkner de Weissenborn-gitaar op schoot. Prachtig en het instrument smeekt om meer nummers. Daarna de resonator gitaar en dat geeft onmiddellijk een lekkere pittige sound. Die variatie was nu erg geconcentreerd en had best meer verdeeld mogen worden. De Australiër maar een heerlijke mix van allerlei invloeden. In zijn werk is blues, folk, country en andere roots muziek te beluisteren, maar ook zeker wat pop, soul en rock. Een man die de genre's naast zich neer legt. Hij brengt dat samen in een prettige en toegankelijke stijl en mooie liedjes. Met inmiddels meer dan tien jaar ervaring onder zijn hoed weet Faulkner zijn publiek te bespelen. 'Wake Me Up' was op het einde nog prachtig en het krachtige slotaccoord kwam met 'I've Been Waiting Some Time'. Gelukkig hoeven wij dat niet. Dinsdag staat Faulkner nog bij Folk in de Walden in Oentjerk en voor volgend seizoen kondigde hij al aan dat hij in De Amer staat.
ZUIDLAREN – In het Grand Café Zuidlaren is Jaimi Faulkner een graag geziene gast. Solo wist hij in de drukbeklante zaak het publiek aan zich te binden. De opening was 'If I Had My Time Again'. Éen van de wat timidere nummers van Faulkner. Dat had in een zaal waar je als artiest moet vechten voor de aandacht toch wat steviger gemogen, maar het was gelukkig slechts uitstel. 'Cresent City' overtuigde en met het pittige 'Highway Life' had hij het muziek deel van het publiek voor zich gewonnen. Faulkner heeft een erg prettige en goed in het gehoor liggende zangstem. Hij weet zich prima te begeleiden op gitaar en geeft nagenoeg elk liedje met zijn introductie een fijn kader door iets van de achtergrond te vertellen. Faulkner kondigde aan dat een nieuw album onderweg is. Als dat net zo goed is als 'I Can't Hold On' het zeer fraaie bluesy nummer dat op het nieuwe album komt, dan is het wederom een album om naar uit te kijken. De Australiër is een prachtige liedjes schrijver en hij strooide volop met zijn kunnen. Het intense 'It ain't Easy' maakte veel indruk even als het vlotte vrolijkere 'Never Gonna Give it Up' dat als een stemmingsbreker fungeert. Na nog even weer een rustig nummer was de afsluiting voor de pauze lekker vlot met in 'Coming Home To You Love.' In dit nummer heeft de zanger een handigheidje door stukjes van tal van bekende rocksongs te verwerken. Leuk, maar het had iets korter gemogen en ging toch een beetje ten koste van het mooie nummer. Na de pauze wel dat lekker vlotte begin. Faulkner opende met 'Back To You' direct gevolgd door 'Back Road'. In deze set veel variatie qua gitaren, waar hij voor de pauze uitsluitend zijn akoestische gitaar bespeelde. Voor onder andere 'Drink My Wine' nam Faulkner de Weissenborn-gitaar op schoot. Prachtig en het instrument smeekt om meer nummers. Daarna de resonator gitaar en dat geeft onmiddellijk een lekkere pittige sound. Die variatie was nu erg geconcentreerd en had best meer verdeeld mogen worden. De Australiër maar een heerlijke mix van allerlei invloeden. In zijn werk is blues, folk, country en andere roots muziek te beluisteren, maar ook zeker wat pop, soul en rock. Een man die de genre's naast zich neer legt. Hij brengt dat samen in een prettige en toegankelijke stijl en mooie liedjes. Met inmiddels meer dan tien jaar ervaring onder zijn hoed weet Faulkner zijn publiek te bespelen. 'Wake Me Up' was op het einde nog prachtig en het krachtige slotaccoord kwam met 'I've Been Waiting Some Time'. Gelukkig hoeven wij dat niet. Dinsdag staat Faulkner nog bij Folk in de Walden in Oentjerk en voor volgend seizoen kondigde hij al aan dat hij in De Amer staat.
Staande ovatie voor eerste Nederlandse optreden Lady Maisery
GRONINGEN – Voor het eerst betraden Hannah James, Hazel Askew en Rowan Rheingans, gezamelijk de gevierde Britse folkgroep Lady Maisery, in De Oosterpoort in Groningen een Nederlands podium. Met succes. Het optreden was een succes met erg fijne zang en een mooie doorsnede van moderne Britse folk. Nadeel was dat door de opstelling van het podium het trio wel erg ver van het publiek stond. Dat bleek al gauw geen belemering voor de dames, hoewel een eerste verzoek tot meezingen nog tot dovemansoren was gericht. Voor de pauze nam het trio het publiek mee op een reis door voornamelijk andermans werk geïnterpreteerd op Lady Maisery wijze. 'Katie Cruel', een traditional van Amerikaans/Schotse oorsprong was de openingsset van het trio. Lekker vlot gebracht met onmiddelijk die sterke zang. Alle drie beschikken de dames over prachtige zangstemen en helemaal in de samenzang klinkt het fantastisch. Dat liet het trio volgen door tune singing. Een variatie die Lady Maisery tot een specialiteit heeft gemaakt. Tunes worden met stemklanken tot leven gebracht a capella of met minimale instrumentatie. Een aantal keren werden in combinaties van twee tunes op deze manier gepresenteerd waarbij ook nadrukkelijk Scandinavische dansdeuntjes hier in werden betrokken. Daarna drie prachtige folksongs. 'The Crow on the Cradle' kreeg door de fraaie werking van de heldere lichte zangstemmen en de donkere tekst een erg sterke lading. 'The Colour of Amber' van Mary Ann Haines was erg mooi en 'Nottamun Fair' werd erg mooi ondersteund door een speciale 5 string banjo die sitarachtige klanken voortbracht. Met verder harp, accordeom en viool op het podium ontstond ook op dit terrein een pracht aan klanken. In folk liedjes zit de stootkracht vaak in de teksten. Lieflijke liedjes waarin maatschappelijke misstanden of moord en doodslag wordt besproken. 'Palaces of Gold' over hebzucht ten koste van veiligheid en het anti-oorlogslied 'Portland Town' waren hier voorbeelden van. N de pauze veel aandacht voor het nieuwe album van het trio 'Cycle'. Het hoogtepunt kwam direct na de pauze met het door Rowan Rheingans geschreven 'Sing for the Morning'. Nu meer eigen werk zoals het fantastisch mooie 'Order & Chaos' van Hazel Askew en 'The Sun Returns' van Hannah James. Dit afgewisseld met sterke interpretaties van bijvoorbeeld 'Honest Work' van Todd Rundgren of 'The Quiet Joys of Brotherhood' van Richard Farina. Met nogmaals een dubbele tune werd afscheid genomen met als uiteindelijk als toegift 'Land on the Shore'. Prachtige en hoogstaande folk met een prima lied keuze, maar gezien de eigen schrijfcapaciteit mag er best meer eigen werk op het programma staan.
GRONINGEN – Voor het eerst betraden Hannah James, Hazel Askew en Rowan Rheingans, gezamelijk de gevierde Britse folkgroep Lady Maisery, in De Oosterpoort in Groningen een Nederlands podium. Met succes. Het optreden was een succes met erg fijne zang en een mooie doorsnede van moderne Britse folk. Nadeel was dat door de opstelling van het podium het trio wel erg ver van het publiek stond. Dat bleek al gauw geen belemering voor de dames, hoewel een eerste verzoek tot meezingen nog tot dovemansoren was gericht. Voor de pauze nam het trio het publiek mee op een reis door voornamelijk andermans werk geïnterpreteerd op Lady Maisery wijze. 'Katie Cruel', een traditional van Amerikaans/Schotse oorsprong was de openingsset van het trio. Lekker vlot gebracht met onmiddelijk die sterke zang. Alle drie beschikken de dames over prachtige zangstemen en helemaal in de samenzang klinkt het fantastisch. Dat liet het trio volgen door tune singing. Een variatie die Lady Maisery tot een specialiteit heeft gemaakt. Tunes worden met stemklanken tot leven gebracht a capella of met minimale instrumentatie. Een aantal keren werden in combinaties van twee tunes op deze manier gepresenteerd waarbij ook nadrukkelijk Scandinavische dansdeuntjes hier in werden betrokken. Daarna drie prachtige folksongs. 'The Crow on the Cradle' kreeg door de fraaie werking van de heldere lichte zangstemmen en de donkere tekst een erg sterke lading. 'The Colour of Amber' van Mary Ann Haines was erg mooi en 'Nottamun Fair' werd erg mooi ondersteund door een speciale 5 string banjo die sitarachtige klanken voortbracht. Met verder harp, accordeom en viool op het podium ontstond ook op dit terrein een pracht aan klanken. In folk liedjes zit de stootkracht vaak in de teksten. Lieflijke liedjes waarin maatschappelijke misstanden of moord en doodslag wordt besproken. 'Palaces of Gold' over hebzucht ten koste van veiligheid en het anti-oorlogslied 'Portland Town' waren hier voorbeelden van. N de pauze veel aandacht voor het nieuwe album van het trio 'Cycle'. Het hoogtepunt kwam direct na de pauze met het door Rowan Rheingans geschreven 'Sing for the Morning'. Nu meer eigen werk zoals het fantastisch mooie 'Order & Chaos' van Hazel Askew en 'The Sun Returns' van Hannah James. Dit afgewisseld met sterke interpretaties van bijvoorbeeld 'Honest Work' van Todd Rundgren of 'The Quiet Joys of Brotherhood' van Richard Farina. Met nogmaals een dubbele tune werd afscheid genomen met als uiteindelijk als toegift 'Land on the Shore'. Prachtige en hoogstaande folk met een prima lied keuze, maar gezien de eigen schrijfcapaciteit mag er best meer eigen werk op het programma staan.
Melancholie bij The Cactus Blossoms
GRONINGEN – The Cactus Blossoms werden in De Spieghel in Groningen geconfronteerd met een intens luisterende zaal. Even wennen voor het gezelschap uit Minneapolis zoals Jack Torrey en Page Burkum herhaaldelijk opmerkten. Er was ook alle reden om stil te luisteren naar de vaak melancholische liedjes van het duo en de prachtige samenzang. The Cactus Blossoms, Torrey en Burkum hadden op het toneel versterking van een staande bas en drums, bewegen zich in het gebied van de country en hoe dat zich ontwikkelde tot jaren 60 rock via mensen als Elvis Presley en Johnny Cash. De opening kwam dan ook met 'Tennessee Border' een liedje dat vooral in de uitvoering van Hank Williams bekend is geworden. Dat liet het kwartet volgen door het vlotte 'Down South' voor een langere periode van melancholie zijn intrede deed. Langzame droeve liedjes met een forse country inslag als 'Mississipi' en 'Happy Man on a Gloomy Day' dat weliswaar nog even werd onderbroken door 'Change Your Ways', maar hoewel de liedjes individueel erg mooi waren, wel wat beter hadden mogen worden verdeeld over de set. Pas met een nummer van de Kinks kwam de vaart er weer wat in en lieten The Cactus Blossoms ook hun jaren '60 kant zien. Nog even weer een zware breakup song met 'Sad Day' voor definitief het tempo wat hoger kwam te liggen en er meer naar de jaren 60 rock werd gegrepen met even later als hoogtepunt de cover van het Charlie Rich nummer 'Life has it's little Ups and Downs'. 'Only daddy' en Uncle John's Bongo' waren lekker vlotte en zelfs wat vrolijke nummers. The Cactus Blossoms zijn een prima gezelschap, met vooral de zang als onderscheidende waarde die de liedjes naar een hoger niveau tillen. Samen, maar ook zeker individueel beschikken Jack Torrey en Page Burkum over fijne stemmen. Een band die de inspiratie uit het verleden betrekt. Niet echt vernieuwend, maar wel erg goed en degelijk. Bij tijden werden de liedjes door beide heren met humor aan elkaar gepraat en werd het publiek steeds meer meegenomen in de wereld van The Cactus Blossoms. Voor het einde werd met het mooie 'Adios Maria' nog even de vaart er uit gehaald als aanloop naar een mooie eindsprint naar 'Brown Eyed Handsome Man' opgedragen aan Barack Obama die, als The Cactus Blossoms, in ieder geval mens was of je het nou met hem eens bent of niet en de oproep tot saamhorigheid in deze moeilijke wereld. Na het ovationeel applaus was er nog plek voor een kort toegift. Fijne band deze The Cactus Blossoms.
GRONINGEN – The Cactus Blossoms werden in De Spieghel in Groningen geconfronteerd met een intens luisterende zaal. Even wennen voor het gezelschap uit Minneapolis zoals Jack Torrey en Page Burkum herhaaldelijk opmerkten. Er was ook alle reden om stil te luisteren naar de vaak melancholische liedjes van het duo en de prachtige samenzang. The Cactus Blossoms, Torrey en Burkum hadden op het toneel versterking van een staande bas en drums, bewegen zich in het gebied van de country en hoe dat zich ontwikkelde tot jaren 60 rock via mensen als Elvis Presley en Johnny Cash. De opening kwam dan ook met 'Tennessee Border' een liedje dat vooral in de uitvoering van Hank Williams bekend is geworden. Dat liet het kwartet volgen door het vlotte 'Down South' voor een langere periode van melancholie zijn intrede deed. Langzame droeve liedjes met een forse country inslag als 'Mississipi' en 'Happy Man on a Gloomy Day' dat weliswaar nog even werd onderbroken door 'Change Your Ways', maar hoewel de liedjes individueel erg mooi waren, wel wat beter hadden mogen worden verdeeld over de set. Pas met een nummer van de Kinks kwam de vaart er weer wat in en lieten The Cactus Blossoms ook hun jaren '60 kant zien. Nog even weer een zware breakup song met 'Sad Day' voor definitief het tempo wat hoger kwam te liggen en er meer naar de jaren 60 rock werd gegrepen met even later als hoogtepunt de cover van het Charlie Rich nummer 'Life has it's little Ups and Downs'. 'Only daddy' en Uncle John's Bongo' waren lekker vlotte en zelfs wat vrolijke nummers. The Cactus Blossoms zijn een prima gezelschap, met vooral de zang als onderscheidende waarde die de liedjes naar een hoger niveau tillen. Samen, maar ook zeker individueel beschikken Jack Torrey en Page Burkum over fijne stemmen. Een band die de inspiratie uit het verleden betrekt. Niet echt vernieuwend, maar wel erg goed en degelijk. Bij tijden werden de liedjes door beide heren met humor aan elkaar gepraat en werd het publiek steeds meer meegenomen in de wereld van The Cactus Blossoms. Voor het einde werd met het mooie 'Adios Maria' nog even de vaart er uit gehaald als aanloop naar een mooie eindsprint naar 'Brown Eyed Handsome Man' opgedragen aan Barack Obama die, als The Cactus Blossoms, in ieder geval mens was of je het nou met hem eens bent of niet en de oproep tot saamhorigheid in deze moeilijke wereld. Na het ovationeel applaus was er nog plek voor een kort toegift. Fijne band deze The Cactus Blossoms.
Ina Forsman laat de geest van Billie Holliday, Nina Simone en Amy Winehouse herleven
EZINGE – Ina Forsman in Ezinge. In het kader van de Roodehaan Live concerten, een verjaardag en goede wil aan beide kanten kon één van de voornaamste jonge bluesartisten in Europa worden verwelkomt in het dorpshuis voor een bluesfeestje. Het bluestalent liet zich daarbij omringen door een zeer gelouterde band. Die had ze in het openingsnummer n ummer dat ze A Capella zong niet nodig. Daarna zette de band in voor een wat vlotter nummer 'Hanging Loose', maar beide konden nog niet helemaal overtuigen. Dat deed wel het derde nummer 'Before You Go Home', een nummer dat een mooie uitleg vooraf kreeg en het steeds intenser wordende 'Talk to Me'. Ina Forsman heeft een stem, waarin de gedachte aan Billy Holliday, Amy Whinehouse en Nina Simone om voorrang vechten al naar gelang het liedje. Ze brengt liedjes met flinke scheuten blues en soul en daarbij wat pop. Op het einde van de eerste set was ze volledig op dreef met prima uitvoeringen van 'Bubbly Kisses' en 'Getting Hip'. Na de pauze werd het aanvankelijk en eerbetoon aan de helden van de Finse. 'Teach me Tonight' had een duidelijk Billy Hollidayachtige inslag. 'I Want A Little Sugar in My Bowl' was een fraaie cover van dit Nina Simone nummer en Betta Davis werd eer aangedaan met 'I Will take That Ride' gevolgd door het prachtige eigen nummer 'Don't Hurt Me Now' en het Amy Winehouse nummer Me and Mr Jones'. Daarna weer volop ruimte voor eigen werk. Hoogtepunt was wel 'Now You Want Me Back, but I Don't Want You No More'. Een prachtige break-up song, prima geïntroduceerd en fijn rustig, mar intens. Het was de aanzet tot de eindsprint met het erg fraaie 'Pretty Messed Up'. Forsman eindigde met de Ray Charles cover 'I Believe To My Soul' en als toegift het Satchmo nummer 'Wonderfull World'. Een zeer goede zangeres die er wel op moet letten dat ze niet in haar eigen liedjes te veel woorden in een zin stopt, wat haar prachtige zang beperkt. Aan haar podiumpresentatie merk je dat ze nog erg jong is, daar zit nog groei in, maar dat zal met de jaren alleen maar beter worden. Een enorm talent, waar we vast nog meer van gaan horen.
EZINGE – Ina Forsman in Ezinge. In het kader van de Roodehaan Live concerten, een verjaardag en goede wil aan beide kanten kon één van de voornaamste jonge bluesartisten in Europa worden verwelkomt in het dorpshuis voor een bluesfeestje. Het bluestalent liet zich daarbij omringen door een zeer gelouterde band. Die had ze in het openingsnummer n ummer dat ze A Capella zong niet nodig. Daarna zette de band in voor een wat vlotter nummer 'Hanging Loose', maar beide konden nog niet helemaal overtuigen. Dat deed wel het derde nummer 'Before You Go Home', een nummer dat een mooie uitleg vooraf kreeg en het steeds intenser wordende 'Talk to Me'. Ina Forsman heeft een stem, waarin de gedachte aan Billy Holliday, Amy Whinehouse en Nina Simone om voorrang vechten al naar gelang het liedje. Ze brengt liedjes met flinke scheuten blues en soul en daarbij wat pop. Op het einde van de eerste set was ze volledig op dreef met prima uitvoeringen van 'Bubbly Kisses' en 'Getting Hip'. Na de pauze werd het aanvankelijk en eerbetoon aan de helden van de Finse. 'Teach me Tonight' had een duidelijk Billy Hollidayachtige inslag. 'I Want A Little Sugar in My Bowl' was een fraaie cover van dit Nina Simone nummer en Betta Davis werd eer aangedaan met 'I Will take That Ride' gevolgd door het prachtige eigen nummer 'Don't Hurt Me Now' en het Amy Winehouse nummer Me and Mr Jones'. Daarna weer volop ruimte voor eigen werk. Hoogtepunt was wel 'Now You Want Me Back, but I Don't Want You No More'. Een prachtige break-up song, prima geïntroduceerd en fijn rustig, mar intens. Het was de aanzet tot de eindsprint met het erg fraaie 'Pretty Messed Up'. Forsman eindigde met de Ray Charles cover 'I Believe To My Soul' en als toegift het Satchmo nummer 'Wonderfull World'. Een zeer goede zangeres die er wel op moet letten dat ze niet in haar eigen liedjes te veel woorden in een zin stopt, wat haar prachtige zang beperkt. Aan haar podiumpresentatie merk je dat ze nog erg jong is, daar zit nog groei in, maar dat zal met de jaren alleen maar beter worden. Een enorm talent, waar we vast nog meer van gaan horen.
Robert Sarazin Blake heeft totaal eigen stijl
STEENDAM – Robert Sarazin Blake. Je kunt er als bij een trekvogel de klok er op gelijk zetten dat hij eind januari aan de oevers van het Schildmeer in Steendam opduikt vanuit Bellingham WA. In de Verenigde Staten. Jaar naar jaar is het voor de liefhebbers van deze artiest ook een bron van vreugde. Robert Sarazin Blake is namelijk een entertainer en muzikant van groot formaat. Deze derde voorstelling op het podium van Peter & Leni was hier geen uitzondering op. Blake begon met het maken van excuses voor de Trumpiaanse ontwikkelingen in zijn eigen land. Met Leonard Cohen's 'Everybody Knows' had hij een passend lied bij deze verontschuldiging. De rest van de eerste set vulde Robert Sarazin Blake met eigen werk waarin hij niet bang is om regelmatig ook een politiek standpunt aan te roeren. “Private Manning' bijvoorbeeld dat volgde is zo'n nummer met een politieke lading. Het was tevens het eerste nummer van de binnenkort te verschijnen CD 'Recitative' een nieuwe loot aan de steeds rijkere boom die het inmense liedjes repertoire van de zanger torst. Vakkundig praat hij zien liedjes aan elkaar, zacht tokkelend op zijn gitaar gaat hij soms naadloos over van verhaal in lied. Zijn zingen is opmerkelijk. Half pratende half zingende heeeft hij een unieke stijl en dat weet hij perfecte te ondersteunen met zijn gitaar spel dat al naar gelang het liedje dat vraagt hard en venijnig kan zijn en op andere momenten tokkelend en weemoedig. Prachtige liedjes als 'Always Been Drinking' en 'In A Poem' passeerden de revue maar voor de pauze was “I didn't call you' dat hij op verzoek speelde het hoogtepunt. In een geweldige prestatie improviseerde hij een tekst op dit nummer waarin de vraag waarom hij niet had opgebeld vanuit Steendam niet werd beantwoord, maar wel van 100 uitvluchten werd voorzien. Ook uitstekend en samen met het publiek die er nadrukkelijk bij werd betrokken werd de eerste set afgesloten met 'Couples'. Prachtige show, mooi intiem en iedereen er in betrekkende is Robert Sarazin Blake ook een artiest die met zijn teksten en vondsten daarin indruk maakt. Ook de tweede set begon met een cover. Deze keer 'Oil Money' van Bill Morrisey met daarna ook weer een vracht aan mooie eigen liedjes, deel van oude albums, maar ook veel nieuw werk. Het vlotte 'Detroit' sprak aan even als 'Death Comes'. Zijn de liedjes soms geimproviseerd, zo ook de setlist. De vraag van de artiest of het publiek nog een bepaald lied wilde horen leverde een verzoek om 'Sister' op, een sterk persoonlijk lied, maar tevens aanklacht tegen de oorlog. Een prachtig einde maar met 'Rock & Roll Dream' kwam het einde definief. Volgend jaar maar weer. Robert Sarazin Blake is een artiest met een unieke stijl, wars van hypes en trends, maar oprecht en met prachtige liedjes. Heerlijk.
STEENDAM – Robert Sarazin Blake. Je kunt er als bij een trekvogel de klok er op gelijk zetten dat hij eind januari aan de oevers van het Schildmeer in Steendam opduikt vanuit Bellingham WA. In de Verenigde Staten. Jaar naar jaar is het voor de liefhebbers van deze artiest ook een bron van vreugde. Robert Sarazin Blake is namelijk een entertainer en muzikant van groot formaat. Deze derde voorstelling op het podium van Peter & Leni was hier geen uitzondering op. Blake begon met het maken van excuses voor de Trumpiaanse ontwikkelingen in zijn eigen land. Met Leonard Cohen's 'Everybody Knows' had hij een passend lied bij deze verontschuldiging. De rest van de eerste set vulde Robert Sarazin Blake met eigen werk waarin hij niet bang is om regelmatig ook een politiek standpunt aan te roeren. “Private Manning' bijvoorbeeld dat volgde is zo'n nummer met een politieke lading. Het was tevens het eerste nummer van de binnenkort te verschijnen CD 'Recitative' een nieuwe loot aan de steeds rijkere boom die het inmense liedjes repertoire van de zanger torst. Vakkundig praat hij zien liedjes aan elkaar, zacht tokkelend op zijn gitaar gaat hij soms naadloos over van verhaal in lied. Zijn zingen is opmerkelijk. Half pratende half zingende heeeft hij een unieke stijl en dat weet hij perfecte te ondersteunen met zijn gitaar spel dat al naar gelang het liedje dat vraagt hard en venijnig kan zijn en op andere momenten tokkelend en weemoedig. Prachtige liedjes als 'Always Been Drinking' en 'In A Poem' passeerden de revue maar voor de pauze was “I didn't call you' dat hij op verzoek speelde het hoogtepunt. In een geweldige prestatie improviseerde hij een tekst op dit nummer waarin de vraag waarom hij niet had opgebeld vanuit Steendam niet werd beantwoord, maar wel van 100 uitvluchten werd voorzien. Ook uitstekend en samen met het publiek die er nadrukkelijk bij werd betrokken werd de eerste set afgesloten met 'Couples'. Prachtige show, mooi intiem en iedereen er in betrekkende is Robert Sarazin Blake ook een artiest die met zijn teksten en vondsten daarin indruk maakt. Ook de tweede set begon met een cover. Deze keer 'Oil Money' van Bill Morrisey met daarna ook weer een vracht aan mooie eigen liedjes, deel van oude albums, maar ook veel nieuw werk. Het vlotte 'Detroit' sprak aan even als 'Death Comes'. Zijn de liedjes soms geimproviseerd, zo ook de setlist. De vraag van de artiest of het publiek nog een bepaald lied wilde horen leverde een verzoek om 'Sister' op, een sterk persoonlijk lied, maar tevens aanklacht tegen de oorlog. Een prachtig einde maar met 'Rock & Roll Dream' kwam het einde definief. Volgend jaar maar weer. Robert Sarazin Blake is een artiest met een unieke stijl, wars van hypes en trends, maar oprecht en met prachtige liedjes. Heerlijk.
Prachtige stem van Senna Black excelleert in ode aan Janis Joplin
VEENDAM – Dat zangeres Sanne Hoeksma een dijk van een stem heeft, mag bekend worden verondersteld. De geboren Ljouwertse maar al jaren vanuit Utrecht opererende zangeres was met haar alter ego Senna Black naar Veendam gekomen voor een feestje tijdens de Blueprint Sessions in Van Beresteijn. Voor de pauze liet Senna Black, naast de zangeres gitarist Nathaniel van Veenen en toetsenist Jasper Blokzijl, voornamelijk werk van het album 'The Recordings of'' horen dat in 2016 uit kwam. Na de pauze was er plaats voor het nieuwe en zeer veelbelovende werk van deze formatie. Senna Black liet al in het eerste nummer een token van haar muzikale bekwaamheid horen. 'The Devil's Arms' is een krachtig nummer en de juiste opening om direct het publiek er met de haren bij te slepen en direct daarna met 'Here Comes The Rain' de gevoelige kant te tonen en dan met 'Ocean of Love' een vrolijke song vanaf het podium te brengen. Met deze laatste benadrukte het trio het plezier dat van het podium afstraalde op het publiek. Punt was wel dat het trio ver uit elkaar stond, dat had net wat gegroepeerder gemogen. Na het uptempo nummer werd met het gevoelige 'When You Love Somebody' voor de eerste keer afscheid genomen van het publiek. Sanne Hoeksma overtuigde als zangeres, maar ook als vrolijke podiumpersoonlijkheid. Een echte blikvanger, zoals menig band die zou wensen. Senna Black brengt liedjes met de voeten in de roots muziek, maar ook met invloeden van soul en pop. Liedjes met diepte, maar toch ook mooi toegankelijk voor een ieder. Na de pauze was het vooral het tweede nummer dat in het oog sprong, na een opening waarbij de andacht direct weer werd gepakt. Met 'Voice of the Blues', bracht Senna Black een ode aan Janis Joplin. En wat voor een ode. Op Jopliniaanse wijze zong, steunde en kreunde en smachte ze zich door het lied heen, dat op deze manier een enorme indruk maakte op het publiek. Na zo groots en enorm te hebben uitgepakt, was het contrast mooi met het mooi kleine deels met alleen een gitaar als begeleiding uitgevoerde 'Happily Ever After'. Senna Black verstaat wat kaderen is en geeft zo elk liedje een eigen smoel wat ze dan ook nog prima weet in te leiden. De afsluiting was weer groots. “The Breeze' is een prachtig nummer dat de artieste nu als single heeft uitgebracht. Een nummer met zeggingskracht en van grote schoonheid. Een voortreffelijk optreden van deze Utrechts formatie met zijn noordelijke roots.
VEENDAM – Dat zangeres Sanne Hoeksma een dijk van een stem heeft, mag bekend worden verondersteld. De geboren Ljouwertse maar al jaren vanuit Utrecht opererende zangeres was met haar alter ego Senna Black naar Veendam gekomen voor een feestje tijdens de Blueprint Sessions in Van Beresteijn. Voor de pauze liet Senna Black, naast de zangeres gitarist Nathaniel van Veenen en toetsenist Jasper Blokzijl, voornamelijk werk van het album 'The Recordings of'' horen dat in 2016 uit kwam. Na de pauze was er plaats voor het nieuwe en zeer veelbelovende werk van deze formatie. Senna Black liet al in het eerste nummer een token van haar muzikale bekwaamheid horen. 'The Devil's Arms' is een krachtig nummer en de juiste opening om direct het publiek er met de haren bij te slepen en direct daarna met 'Here Comes The Rain' de gevoelige kant te tonen en dan met 'Ocean of Love' een vrolijke song vanaf het podium te brengen. Met deze laatste benadrukte het trio het plezier dat van het podium afstraalde op het publiek. Punt was wel dat het trio ver uit elkaar stond, dat had net wat gegroepeerder gemogen. Na het uptempo nummer werd met het gevoelige 'When You Love Somebody' voor de eerste keer afscheid genomen van het publiek. Sanne Hoeksma overtuigde als zangeres, maar ook als vrolijke podiumpersoonlijkheid. Een echte blikvanger, zoals menig band die zou wensen. Senna Black brengt liedjes met de voeten in de roots muziek, maar ook met invloeden van soul en pop. Liedjes met diepte, maar toch ook mooi toegankelijk voor een ieder. Na de pauze was het vooral het tweede nummer dat in het oog sprong, na een opening waarbij de andacht direct weer werd gepakt. Met 'Voice of the Blues', bracht Senna Black een ode aan Janis Joplin. En wat voor een ode. Op Jopliniaanse wijze zong, steunde en kreunde en smachte ze zich door het lied heen, dat op deze manier een enorme indruk maakte op het publiek. Na zo groots en enorm te hebben uitgepakt, was het contrast mooi met het mooi kleine deels met alleen een gitaar als begeleiding uitgevoerde 'Happily Ever After'. Senna Black verstaat wat kaderen is en geeft zo elk liedje een eigen smoel wat ze dan ook nog prima weet in te leiden. De afsluiting was weer groots. “The Breeze' is een prachtig nummer dat de artieste nu als single heeft uitgebracht. Een nummer met zeggingskracht en van grote schoonheid. Een voortreffelijk optreden van deze Utrechts formatie met zijn noordelijke roots.
Living Room Heroes maakt fijne Southern Soul
VEENDAM – In het kader van de Blueprint Sessions in Van Berensteijn in Veendam was het Nijmeegse Living Room Heroes te gast. Een sterke keuze bleek tijdens het optreden van het viertal. Dat kwam er nog niet uit in het openingsnummer. 'Restless Soul' bleek het meest bedeesde liedje van het optreden te zijn en was duidelijk op de verkeerde plaats op de setlist ingevuld. Een foutje wat de band ook maakte bij het begin van de tweede set, waar ook nu heel bedeesd werd ingezet met 'Head over Heels', waar op deze plaatsen best veel meer een statement gemaakt mag worden. Dat statement kwam er in de eerste set alsnog met het meer rockende '30 Something' een nummer dat beter geschikt is als opening. Muzikaal zit het prima in elkaar bij de Living Room Heroes. Vooral de samenwerking tussen de zang van Henri Zoetbrood en de electrische gitaar van Marc van Hout is prima, Waar de uitstekende zang van Zoetbrood stopt, vult de gitaar van Van Hout het in en anders om. Marc van Hout is op het podium verreweg de bewegelijkste van de drie. Met zijn hoge hoed en lange lijf een natuurlijke blikvanger, helemaal om dat hij in zijn spel opgaat. De andere drie hebben die bewegelijkheid niet, waardoor Van Hout juist veel de aandacht naar zich toetrekt. Op het grote podium in Veendam stapt hij daarbij vaak juist naar achteren, waardoor hij nog meer de attentie meeneemt uit het centrum. Pas helemaal op het einde begon de rest van de band ook meer dynamiek te vertonen. De eerste set werd afgesloten met het fraaie 'Need for the Needle'. De tweede set was nog beter. 'Love me Brotherhood' was een sterk nummer en het stevige 'State', de afsluiting van de dit jaar verschenen langspeelplaat 'Days Well Spent', was uitstekend en het teken voor de rest van de band om ook definitief uit hun schulp te kruipen. Zoetbrood begon meer te vertellen en ook de bassist Rodrigo Davids kwam van zijn plek en begon te swingen, terwijl Björn van der Boom zijn drums prima wist te raken. Goed in de opbouw was dan weer wel dat de Living Room Heroes afsloten met een knaller. De nieuwe single 'Diesel' is een nummer dat zich uitstekend leent om op het podium mee uit te pakken. Een erg sterk nummer. De band heeft zichzelf het genre Southern Soul opgeplakt en dat is een prima aanduiding. Het swingt en het rockt als de band op stoom is. Er moet nog wat eerder de trossen echt los worden gegooid en nog eens worden nagedacht over de setopbouw, maar deze Nijmeegse formatie maakt fijne aansprekende muziek vooral in de wat stevigere nummers.
VEENDAM – In het kader van de Blueprint Sessions in Van Berensteijn in Veendam was het Nijmeegse Living Room Heroes te gast. Een sterke keuze bleek tijdens het optreden van het viertal. Dat kwam er nog niet uit in het openingsnummer. 'Restless Soul' bleek het meest bedeesde liedje van het optreden te zijn en was duidelijk op de verkeerde plaats op de setlist ingevuld. Een foutje wat de band ook maakte bij het begin van de tweede set, waar ook nu heel bedeesd werd ingezet met 'Head over Heels', waar op deze plaatsen best veel meer een statement gemaakt mag worden. Dat statement kwam er in de eerste set alsnog met het meer rockende '30 Something' een nummer dat beter geschikt is als opening. Muzikaal zit het prima in elkaar bij de Living Room Heroes. Vooral de samenwerking tussen de zang van Henri Zoetbrood en de electrische gitaar van Marc van Hout is prima, Waar de uitstekende zang van Zoetbrood stopt, vult de gitaar van Van Hout het in en anders om. Marc van Hout is op het podium verreweg de bewegelijkste van de drie. Met zijn hoge hoed en lange lijf een natuurlijke blikvanger, helemaal om dat hij in zijn spel opgaat. De andere drie hebben die bewegelijkheid niet, waardoor Van Hout juist veel de aandacht naar zich toetrekt. Op het grote podium in Veendam stapt hij daarbij vaak juist naar achteren, waardoor hij nog meer de attentie meeneemt uit het centrum. Pas helemaal op het einde begon de rest van de band ook meer dynamiek te vertonen. De eerste set werd afgesloten met het fraaie 'Need for the Needle'. De tweede set was nog beter. 'Love me Brotherhood' was een sterk nummer en het stevige 'State', de afsluiting van de dit jaar verschenen langspeelplaat 'Days Well Spent', was uitstekend en het teken voor de rest van de band om ook definitief uit hun schulp te kruipen. Zoetbrood begon meer te vertellen en ook de bassist Rodrigo Davids kwam van zijn plek en begon te swingen, terwijl Björn van der Boom zijn drums prima wist te raken. Goed in de opbouw was dan weer wel dat de Living Room Heroes afsloten met een knaller. De nieuwe single 'Diesel' is een nummer dat zich uitstekend leent om op het podium mee uit te pakken. Een erg sterk nummer. De band heeft zichzelf het genre Southern Soul opgeplakt en dat is een prima aanduiding. Het swingt en het rockt als de band op stoom is. Er moet nog wat eerder de trossen echt los worden gegooid en nog eens worden nagedacht over de setopbouw, maar deze Nijmeegse formatie maakt fijne aansprekende muziek vooral in de wat stevigere nummers.
Gouden stem van Áine Cahill is een genot om naar te luisteren
GRONINGEN – Ze is moe van de show gisteren, De koffers van Áine Cahill en haar bandleden staan in een hoek van de tent van de 2 Meter Sessies onder de rook van Eurosonic. Het is de laatste verplichting van Áine Cahill tijdens dit bezoek, waarna ze direct op de trein stapt richting Schiphol. Zodra echter de Ierse het podium op stapt en 'Plastic' in zet op de klanken van Louise Johnstone op piano en Amy Kelly op viool is ze helemaal in de 'mood'. Van vermoeidheid of kou geen sprake haar warme stem vult de tent moeiteloos en de Ierse zangeres tikt onmiddelijk de emotie aan. Met deze nieuwe single moet de doorbraak van Áine Cahill naar een groot publiek vorm krijgen. Cahill schrijft prachtige liedjes, maar met een cover van 'Diamonds' van Rihanna zong ze niet alleen het publiek naar binnen tijdens de soundcheck, maar boog ze vol eerbid naar haar voorbeelden en waar ze wegkomt. Terecht, want Cahill heeft een stem in de categorie Adele, Rihanna en al die grootheden uit de soul en R&B. Prachtig met de hoofdletter P. Het is voor de muziek niet te hopen, maar de 'Twentyseven Club' inspireerde Cahill tot een liedje. Een schitterende song over de verleiding van drank, drugs en verdoemenis. Áine Cahill is een verrassend veelzijdig artieste. Op het podium weet haar performance met weinig middelen te boeien. Haar warme stem blijft diep i de emotie gaan en dat praat ze ook nog vakkundig en goed aan elkaar met korte aankondigingen. Ze deelt haar eer met Louise Johnstone die met haar piano de zaak aanstuurd en Amy Kelly die met heel fijn spel verder invulling geeft aan de muziek. Het lekker vlotte 'Paper Crime' overtuigd en de afsluiting 'Black Dahlia' is even prachtig als indrukwekkend. Wat een gift is zo'n stem, wat een prachtige muziek. Áine Cahill is een genot om naar te luisteren. Na de show verdwijnt het gezelschap richting trein. Hopelijk met een retourtje, zodat Cahill met haar gouden stem vaker in Groningen optreedt.
GRONINGEN – Ze is moe van de show gisteren, De koffers van Áine Cahill en haar bandleden staan in een hoek van de tent van de 2 Meter Sessies onder de rook van Eurosonic. Het is de laatste verplichting van Áine Cahill tijdens dit bezoek, waarna ze direct op de trein stapt richting Schiphol. Zodra echter de Ierse het podium op stapt en 'Plastic' in zet op de klanken van Louise Johnstone op piano en Amy Kelly op viool is ze helemaal in de 'mood'. Van vermoeidheid of kou geen sprake haar warme stem vult de tent moeiteloos en de Ierse zangeres tikt onmiddelijk de emotie aan. Met deze nieuwe single moet de doorbraak van Áine Cahill naar een groot publiek vorm krijgen. Cahill schrijft prachtige liedjes, maar met een cover van 'Diamonds' van Rihanna zong ze niet alleen het publiek naar binnen tijdens de soundcheck, maar boog ze vol eerbid naar haar voorbeelden en waar ze wegkomt. Terecht, want Cahill heeft een stem in de categorie Adele, Rihanna en al die grootheden uit de soul en R&B. Prachtig met de hoofdletter P. Het is voor de muziek niet te hopen, maar de 'Twentyseven Club' inspireerde Cahill tot een liedje. Een schitterende song over de verleiding van drank, drugs en verdoemenis. Áine Cahill is een verrassend veelzijdig artieste. Op het podium weet haar performance met weinig middelen te boeien. Haar warme stem blijft diep i de emotie gaan en dat praat ze ook nog vakkundig en goed aan elkaar met korte aankondigingen. Ze deelt haar eer met Louise Johnstone die met haar piano de zaak aanstuurd en Amy Kelly die met heel fijn spel verder invulling geeft aan de muziek. Het lekker vlotte 'Paper Crime' overtuigd en de afsluiting 'Black Dahlia' is even prachtig als indrukwekkend. Wat een gift is zo'n stem, wat een prachtige muziek. Áine Cahill is een genot om naar te luisteren. Na de show verdwijnt het gezelschap richting trein. Hopelijk met een retourtje, zodat Cahill met haar gouden stem vaker in Groningen optreedt.
Marle Thomson volgt haar eigen ritme
GRONINGEN – De plek om te onthaasten na drie drukke dagen Eurosonic was de DOX Showcase in Brouwerij Martinus Groningen op de bovenste verdieping. Goed bier, luie leunstoelen en Marle Thomson op het podium en dat is ook een artieste die zich niet laat haasten. Prachtig en ongehaast laat Thomson haar muziek van het podium af het publiek in meanderen. Eigenzinnig en vooral erg mooi. Marle Thomson is een artieste die in het Noorden vooral in het oogsprong door haar deelname aan de Popronde. Met veel succes en enthousiaste reacties van publiek en organisatoren trad ze bijvoorbeeld in Emmen op. Het album 'The Canopy' dat Thomson vorig jaar uitbracht is ook van grote schoonheid. Deze superlatieven wist de zangeres ook in Groningen moeiteloos te bevestigen. Voor een mooi en volgeluid werd de loop ingezet, waarop Thomson met ukulele, akoestische of electrische gitaar muzikale invulling gaf. Haar stem is betoverend en heeft zo veel mogelijkheden. Moeitelos zou ze de jazz kant op kunnen of blues of pop, maar Thomson gaat haar eigen kant op. Met 'Speak Out' liet ze direct haar grote mogelijkheden zien en horen. Geen feestmuziek, maar verstilde pracht. 'Levitation' was zo mogelijk nog mooier met nu Thomson op de ukelele. Het is een absoluut feest om een artieste zo zelfbewust haar eigen weg te zien zoeken. Niet over gebaande paden, niet op zoek naar vlotte roem, maar naar artistieke bevrediging en de wens haar muziek te delen met het publiek. Het tempo bracht ze nog iets omlaag voor 'Time Fold'. De hoogste versnelling was deze dag absoluut voor het publiek dat in rap tempo de handen op elkaar bracht om de waardering te tonen. Mooi werd de verbinding gelegd tussen de liedjes en zo een sfeer geschapen. “You and Me' was een mooie opmaat voor het prachtige 'Sattellites' en het tijd was om weer terug te keren in de hektiek. Wat een fijne artieste is Marle Thomson. Een dame met een eigen kop erop die het doet in haar tempo en ons daarvan mee laat genieten. Alles gaat in haar ritme en is gestoeld op hele fijne kwalitatief hoogstaande liedjes. Deze plek uit de Eurosonic wind had nog wel even langer mogen voortduren.
GRONINGEN – De plek om te onthaasten na drie drukke dagen Eurosonic was de DOX Showcase in Brouwerij Martinus Groningen op de bovenste verdieping. Goed bier, luie leunstoelen en Marle Thomson op het podium en dat is ook een artieste die zich niet laat haasten. Prachtig en ongehaast laat Thomson haar muziek van het podium af het publiek in meanderen. Eigenzinnig en vooral erg mooi. Marle Thomson is een artieste die in het Noorden vooral in het oogsprong door haar deelname aan de Popronde. Met veel succes en enthousiaste reacties van publiek en organisatoren trad ze bijvoorbeeld in Emmen op. Het album 'The Canopy' dat Thomson vorig jaar uitbracht is ook van grote schoonheid. Deze superlatieven wist de zangeres ook in Groningen moeiteloos te bevestigen. Voor een mooi en volgeluid werd de loop ingezet, waarop Thomson met ukulele, akoestische of electrische gitaar muzikale invulling gaf. Haar stem is betoverend en heeft zo veel mogelijkheden. Moeitelos zou ze de jazz kant op kunnen of blues of pop, maar Thomson gaat haar eigen kant op. Met 'Speak Out' liet ze direct haar grote mogelijkheden zien en horen. Geen feestmuziek, maar verstilde pracht. 'Levitation' was zo mogelijk nog mooier met nu Thomson op de ukelele. Het is een absoluut feest om een artieste zo zelfbewust haar eigen weg te zien zoeken. Niet over gebaande paden, niet op zoek naar vlotte roem, maar naar artistieke bevrediging en de wens haar muziek te delen met het publiek. Het tempo bracht ze nog iets omlaag voor 'Time Fold'. De hoogste versnelling was deze dag absoluut voor het publiek dat in rap tempo de handen op elkaar bracht om de waardering te tonen. Mooi werd de verbinding gelegd tussen de liedjes en zo een sfeer geschapen. “You and Me' was een mooie opmaat voor het prachtige 'Sattellites' en het tijd was om weer terug te keren in de hektiek. Wat een fijne artieste is Marle Thomson. Een dame met een eigen kop erop die het doet in haar tempo en ons daarvan mee laat genieten. Alles gaat in haar ritme en is gestoeld op hele fijne kwalitatief hoogstaande liedjes. Deze plek uit de Eurosonic wind had nog wel even langer mogen voortduren.
Lorrèn op het snijvlak van jazz en pop
GRONINGEN – Kun je Lorrèn nu indelen bij de jazz, bij de pop, bij de soul? Eigenlijk bij allemaal wel en de vraag is ook niet zo belangrijk, want Lorrèn is gewoon goede muziek. De band rondom de Israelische/Nederlandse zangeres maakt lichtvoetige klanken met al deze invloeden en meer. Zelfs een vleugje van de Caraïbische eilanden. 'The Game of Love' gaf haar showcase op het Dox feest tijdens Eurosonic een opening met punch. De liedjes van Lorrèn liggen goed in het gehoor, zijn mooi harmonisch en goed opgebouwd. Centraal staat Lorren Rettich die als zangeres naam maakt en ook als songwriter uitstekend werkt aflevert. De band creërt onmiddellijk een sfeer van stijl en kwaliteit, maar ook van warmte en ontspanning. In een mooie jurk is de zangeres de blikvanger in Brouwerij Martinus en met warmte zingt ze haar jazzy nummers. Na de opening vervolgt ze met een lied waarmee ze een duidelijk punt maakt. 'Who do you Think You Are' is de veelzeggende titel, maar ook gewoon een mooi lied met een sterke bassolo in goede jazz traditie. Dan is het tijd voor een wat rustiger nummer met 'Hide Away'. Lorrèn is een uitstekende zangeres met juist die warme klank in haar stem. Relaxed staat ze op het podium. Het is dan eenvoudig om de link met easy listening te maken. Dat klopt in de zin van dat het gewoon ook lekkere ogen dicht muziek achter over op de bank is en niet, want de zangeres stopt wel degelijk inhoud in haar liedjes en weet ze met kracht over te brengen op de luisteraar. Het is fijn om aan te horen, maar zeker niet vluchtig. Als een goed glas whiskey, warm en aangenaam, maar het brand wel degelijk achter in de keel. Dat moet Lorrèn zeker niet verdunnen. Die boodschap moet het houden, even als dat krachtige overbrengen. Aan alles is te merken dat hier niet alleen een getallenteerd artieste op het podium staat, maar ook één die ondanks haar leven al het klappen van de zweep kent. Na het charmante 'In The Now' is het helaas al weer voorbij. Grootste gevaar voor Lorrèn is dat ze verdwaald raakt tussen de genre's. Te pop voor de echte jazz diehard, te jazz voor de popliefhebber. Ondertussen is het wel gewoon muziek van hoog niveau en dat is belangrijker dan welk stempel ook.
GRONINGEN – Kun je Lorrèn nu indelen bij de jazz, bij de pop, bij de soul? Eigenlijk bij allemaal wel en de vraag is ook niet zo belangrijk, want Lorrèn is gewoon goede muziek. De band rondom de Israelische/Nederlandse zangeres maakt lichtvoetige klanken met al deze invloeden en meer. Zelfs een vleugje van de Caraïbische eilanden. 'The Game of Love' gaf haar showcase op het Dox feest tijdens Eurosonic een opening met punch. De liedjes van Lorrèn liggen goed in het gehoor, zijn mooi harmonisch en goed opgebouwd. Centraal staat Lorren Rettich die als zangeres naam maakt en ook als songwriter uitstekend werkt aflevert. De band creërt onmiddellijk een sfeer van stijl en kwaliteit, maar ook van warmte en ontspanning. In een mooie jurk is de zangeres de blikvanger in Brouwerij Martinus en met warmte zingt ze haar jazzy nummers. Na de opening vervolgt ze met een lied waarmee ze een duidelijk punt maakt. 'Who do you Think You Are' is de veelzeggende titel, maar ook gewoon een mooi lied met een sterke bassolo in goede jazz traditie. Dan is het tijd voor een wat rustiger nummer met 'Hide Away'. Lorrèn is een uitstekende zangeres met juist die warme klank in haar stem. Relaxed staat ze op het podium. Het is dan eenvoudig om de link met easy listening te maken. Dat klopt in de zin van dat het gewoon ook lekkere ogen dicht muziek achter over op de bank is en niet, want de zangeres stopt wel degelijk inhoud in haar liedjes en weet ze met kracht over te brengen op de luisteraar. Het is fijn om aan te horen, maar zeker niet vluchtig. Als een goed glas whiskey, warm en aangenaam, maar het brand wel degelijk achter in de keel. Dat moet Lorrèn zeker niet verdunnen. Die boodschap moet het houden, even als dat krachtige overbrengen. Aan alles is te merken dat hier niet alleen een getallenteerd artieste op het podium staat, maar ook één die ondanks haar leven al het klappen van de zweep kent. Na het charmante 'In The Now' is het helaas al weer voorbij. Grootste gevaar voor Lorrèn is dat ze verdwaald raakt tussen de genre's. Te pop voor de echte jazz diehard, te jazz voor de popliefhebber. Ondertussen is het wel gewoon muziek van hoog niveau en dat is belangrijker dan welk stempel ook.
Veel variatie bij Darlyn
GRONINGEN – Darlyn is zo'n band die niet eens meer zachtjes aanklopt op de kleedkamer deur van de gevestigde namen. De EP 'Fallow Land' kreeg een prima ontvangst en in het kielzog daarvan een reeks fijne optredens. Het lag voor de hand dat de band zich tijdens Noorderslag mocht presenteren op Eurosonic en bij de 2 Meter Sessies van Jan Douwe Kroeske. Dat ging niet onopgemerkt voorbij, want veel mensen kwamen juist voor dit optreden even binnen lopen. De band rondom zangeres Diwa Meijman met verder Wessel Herbschleb, Wouter Tuinhof, Guido Nederstigt, Erik Buschmann en Nadine Dekker maakt pop die gebasseerd is op roots muziek, hoewel de band in vergelijking met eerdere optredens toch iets meer de pop kant op gaat. Het werd daarbij Diwa Meijman niet eenvoudig gemaakt, omdat vlak voor het optreden de fenomenaal zingende Áine Cahill het podium had verlaten. Met verve werd echter de band gepresenteerd en niet alleen met een eigen naambord, met dank aan de plaatselijke bouwgrootgrutter. 'Stepping Stone'was inderdaad een fijne opstap voor het concert. Een mooi toegankelijk nummer en direct liet de band het publiek meewerken door ze te laten klappen bij dit rustige nummer. Met de handen warm volgde het vlottere 'Rolling Down The Road' en het duet “Time Got Me To Think' met Wessel Herbschleb dat alleen met gitaar werd uitgevoerd. Darlyn bleek een uitermate goede band. Meijman is een meer dan goede zangeres die optimaal van haar stem gebruik maakt en weet waar haar mogelijkheden en vooral ook onmogelijkheden liggen en ook haar rol als boegbeeld met verve speelt. Ze weet moeiteloos de liedjes tot leven te wekken. De rest van de band vult de rest in, waarbij ook de viool van Nadine Dekker vaak een vooraanstaande rol speelt. In “I Still Recall' was het een ander instrument dat de show stal. In dit rustige nummer nam bassist Guido Nederstigt de trompet ter hand en blies de tent omver en in het afsluitende nummer ging het toch nog even weer echt rootsy met een heus washboard. Darlyn is toch een erg fijn bandje met veel variatie. Een nieuw album is aangekondigd.
GRONINGEN – Darlyn is zo'n band die niet eens meer zachtjes aanklopt op de kleedkamer deur van de gevestigde namen. De EP 'Fallow Land' kreeg een prima ontvangst en in het kielzog daarvan een reeks fijne optredens. Het lag voor de hand dat de band zich tijdens Noorderslag mocht presenteren op Eurosonic en bij de 2 Meter Sessies van Jan Douwe Kroeske. Dat ging niet onopgemerkt voorbij, want veel mensen kwamen juist voor dit optreden even binnen lopen. De band rondom zangeres Diwa Meijman met verder Wessel Herbschleb, Wouter Tuinhof, Guido Nederstigt, Erik Buschmann en Nadine Dekker maakt pop die gebasseerd is op roots muziek, hoewel de band in vergelijking met eerdere optredens toch iets meer de pop kant op gaat. Het werd daarbij Diwa Meijman niet eenvoudig gemaakt, omdat vlak voor het optreden de fenomenaal zingende Áine Cahill het podium had verlaten. Met verve werd echter de band gepresenteerd en niet alleen met een eigen naambord, met dank aan de plaatselijke bouwgrootgrutter. 'Stepping Stone'was inderdaad een fijne opstap voor het concert. Een mooi toegankelijk nummer en direct liet de band het publiek meewerken door ze te laten klappen bij dit rustige nummer. Met de handen warm volgde het vlottere 'Rolling Down The Road' en het duet “Time Got Me To Think' met Wessel Herbschleb dat alleen met gitaar werd uitgevoerd. Darlyn bleek een uitermate goede band. Meijman is een meer dan goede zangeres die optimaal van haar stem gebruik maakt en weet waar haar mogelijkheden en vooral ook onmogelijkheden liggen en ook haar rol als boegbeeld met verve speelt. Ze weet moeiteloos de liedjes tot leven te wekken. De rest van de band vult de rest in, waarbij ook de viool van Nadine Dekker vaak een vooraanstaande rol speelt. In “I Still Recall' was het een ander instrument dat de show stal. In dit rustige nummer nam bassist Guido Nederstigt de trompet ter hand en blies de tent omver en in het afsluitende nummer ging het toch nog even weer echt rootsy met een heus washboard. Darlyn is toch een erg fijn bandje met veel variatie. Een nieuw album is aangekondigd.
Pip Blom is oprecht
GRONINGEN – Opeens was het gerucht daar. Pip Blom, die moet je gaan zien. Nu zijn geruchten niet altijd waar. 'Totally Fake' is deze dagen een gevleugelde uitdrukking als het om geruchten en zich over internet verspreidende berichten gaat, maar het optreden van de formatie in het Friendly Fire café tijdens de Eurosonic dagen biedt een mooie gelegenheid voor het toetsen van de geruchten. De band, rondom zangeres Pip Blom, is tot eigen verrassing al beland op het grote podium waar de bekende namen staan. Gretig staat de band vijf minuten voor aanvangstijd startklaar. Spelen we een liedje extra, smeekt de band, maar helaas aanvangstijd is aanvangstijd en dus komt de band strak op schema Het podium opnieuw op voor de opening met 'I Think'. Direct een stevige opening met heerlijk ongekunstelde rock. Eerlijke en oprechte muziek zonder poespas. Wat je ziet is wat je krijgt, mensen die plezier er aan hebben om op dat podium te staan en hun muziek met het publiek te delen. Voor 'Hours' wordt het tempo omlaaggebracht. Een sterk en rustig nummer. Pip Blom heeft een prima stem en blijkt een aansprekende songwriter met mooie liedjes. Ook in haar aankondigingen is ze recht voor haar raap en verteld ze gewoon hoe het zit, zonder gewichtigdoenerij of het groter maken dan het is. Gewoon lekker voeten op de grond. 'Taxi' is een wat rustiger nummer. De Amsterdamse band heeft het mooiste nummer deze set zolang mogelijk achter gehouden. 'Misfit' blijkt een prachtig nummer, waarin de zang van Pip Blom optimaal klinkt en ze haar stem echt aan het werk zet. De band achter haar is uitstekend, maar vooral in de harmoniën zitten nog groei mogelijkheden. Het oogt wat statisch en elk bandlid blijft op de toegewezen meter staan. Pip Blom heeft echter als motto dat je nooit moet luisteren naar iemand die je muziek wil veranderen en dat moet ze ook absoluut niet doen als het betekent dat ze van die lekkere aardse ongekunstelde nummers blijft produceren en zo zonder kapsones op het podium blijft staan. Het plezier spat er vanaf en dat moet Blom vooral niet verliezen met aan haar muziek knutselende lieden. De weg die ze is ingeslagen is prima met fijne nummers, goed contact met het publiek en hoe ze verder wil of moet? Daar moet Pip Blom de ruimte voor krijgen om dat lekker zelf uit te vinden en zelf te oordelen welk advies ze aanpakt en welk negeert. Voorlopig blijken in dit geval alle geruchten waar. Het grote podium van het Friendly Fire Café zou zomaar de opmaat kunnen zijn naar nog grotere festival podia.
GRONINGEN – Opeens was het gerucht daar. Pip Blom, die moet je gaan zien. Nu zijn geruchten niet altijd waar. 'Totally Fake' is deze dagen een gevleugelde uitdrukking als het om geruchten en zich over internet verspreidende berichten gaat, maar het optreden van de formatie in het Friendly Fire café tijdens de Eurosonic dagen biedt een mooie gelegenheid voor het toetsen van de geruchten. De band, rondom zangeres Pip Blom, is tot eigen verrassing al beland op het grote podium waar de bekende namen staan. Gretig staat de band vijf minuten voor aanvangstijd startklaar. Spelen we een liedje extra, smeekt de band, maar helaas aanvangstijd is aanvangstijd en dus komt de band strak op schema Het podium opnieuw op voor de opening met 'I Think'. Direct een stevige opening met heerlijk ongekunstelde rock. Eerlijke en oprechte muziek zonder poespas. Wat je ziet is wat je krijgt, mensen die plezier er aan hebben om op dat podium te staan en hun muziek met het publiek te delen. Voor 'Hours' wordt het tempo omlaaggebracht. Een sterk en rustig nummer. Pip Blom heeft een prima stem en blijkt een aansprekende songwriter met mooie liedjes. Ook in haar aankondigingen is ze recht voor haar raap en verteld ze gewoon hoe het zit, zonder gewichtigdoenerij of het groter maken dan het is. Gewoon lekker voeten op de grond. 'Taxi' is een wat rustiger nummer. De Amsterdamse band heeft het mooiste nummer deze set zolang mogelijk achter gehouden. 'Misfit' blijkt een prachtig nummer, waarin de zang van Pip Blom optimaal klinkt en ze haar stem echt aan het werk zet. De band achter haar is uitstekend, maar vooral in de harmoniën zitten nog groei mogelijkheden. Het oogt wat statisch en elk bandlid blijft op de toegewezen meter staan. Pip Blom heeft echter als motto dat je nooit moet luisteren naar iemand die je muziek wil veranderen en dat moet ze ook absoluut niet doen als het betekent dat ze van die lekkere aardse ongekunstelde nummers blijft produceren en zo zonder kapsones op het podium blijft staan. Het plezier spat er vanaf en dat moet Blom vooral niet verliezen met aan haar muziek knutselende lieden. De weg die ze is ingeslagen is prima met fijne nummers, goed contact met het publiek en hoe ze verder wil of moet? Daar moet Pip Blom de ruimte voor krijgen om dat lekker zelf uit te vinden en zelf te oordelen welk advies ze aanpakt en welk negeert. Voorlopig blijken in dit geval alle geruchten waar. Het grote podium van het Friendly Fire Café zou zomaar de opmaat kunnen zijn naar nog grotere festival podia.
Electric Company brengt degelijk werk
GRONINGEN – Van je Electriciteitsbedrijf mag je degelijk werk verwachten. Iedere keer dat je een stekker in het stopcontact steekt ga je er vanuit dat het apparaat gewoon voor je aan de slag gaat. Electric Company bleek ook een dergelijke degelijke en goede band te zijn. Niet vernieuwend of avontuurlijk, maar iedere keer als er in het Friendly Fire Café een nummer werd ingezet kwam er een prima nummer te voorschijn, zelfs in de volhardend volgehouden goedemorgen tijdens deze middag showcase. Electric Company is de formatie rondom de gebroeders Ben en Zac Chapman, De van oorsprong Britse broers hebben hierbij de steun van Theun Nijholt, Nigel Slaa en Maarten Hoekstra. Als het openingsnummer 'Take Me Down' wordt ingezet blijkt de band plesante indierock in het vat te hebben. 'Take me Down'blijkt een opwarmertje, want 'Falling For Someone' is al een stuk pittiger. Prima zang, ook in harmonie van de gebroeders Chapman en een gitarist die volledig op gaat in de muziek. Het ligt prettig in het gehoor en is gewoon goed. Het zijn liedjes die harmonisch in elkaar zitten. Wellicht door het vroege middaguur en omdat veel toeschouwers voor een andere act komen komt het publiek niet helemaal los, ondanks dat de heren hun best doen om de mensen er bij te betrekken. De aankondigingen zijn prima en de set heeft ook een degelijke en goede opbouw. 'Pieces of the Puzzle' is zo'n nummer dat wel goed it, maar net de wow factor mist. Gelukkig heeft de band daarvoor dan altijd nog 'Caleidoscoop'. Helaas ontbreekt deze keer zo'n ander prima onderscheidend nummer met 'The Hour is Midnight'. In Electric Company klinken de jaren 70 en 80 nog door. Invloeden van rock en punk en psychdelische muziek. Fijne, goed geschreven melodiën, lekkere gitaarsound en prima zang. Een compleet concert zal een gewoon goede avond worden.
GRONINGEN – Van je Electriciteitsbedrijf mag je degelijk werk verwachten. Iedere keer dat je een stekker in het stopcontact steekt ga je er vanuit dat het apparaat gewoon voor je aan de slag gaat. Electric Company bleek ook een dergelijke degelijke en goede band te zijn. Niet vernieuwend of avontuurlijk, maar iedere keer als er in het Friendly Fire Café een nummer werd ingezet kwam er een prima nummer te voorschijn, zelfs in de volhardend volgehouden goedemorgen tijdens deze middag showcase. Electric Company is de formatie rondom de gebroeders Ben en Zac Chapman, De van oorsprong Britse broers hebben hierbij de steun van Theun Nijholt, Nigel Slaa en Maarten Hoekstra. Als het openingsnummer 'Take Me Down' wordt ingezet blijkt de band plesante indierock in het vat te hebben. 'Take me Down'blijkt een opwarmertje, want 'Falling For Someone' is al een stuk pittiger. Prima zang, ook in harmonie van de gebroeders Chapman en een gitarist die volledig op gaat in de muziek. Het ligt prettig in het gehoor en is gewoon goed. Het zijn liedjes die harmonisch in elkaar zitten. Wellicht door het vroege middaguur en omdat veel toeschouwers voor een andere act komen komt het publiek niet helemaal los, ondanks dat de heren hun best doen om de mensen er bij te betrekken. De aankondigingen zijn prima en de set heeft ook een degelijke en goede opbouw. 'Pieces of the Puzzle' is zo'n nummer dat wel goed it, maar net de wow factor mist. Gelukkig heeft de band daarvoor dan altijd nog 'Caleidoscoop'. Helaas ontbreekt deze keer zo'n ander prima onderscheidend nummer met 'The Hour is Midnight'. In Electric Company klinken de jaren 70 en 80 nog door. Invloeden van rock en punk en psychdelische muziek. Fijne, goed geschreven melodiën, lekkere gitaarsound en prima zang. Een compleet concert zal een gewoon goede avond worden.
Silvana Iman heeft cult potentie
GRONINGEN – Een rapster in het Zweeds met wortels in Syrië en Lithouwen. Silvana Iman staat ineens op het podium bij SUBBACULTCHA X WHAM!WHAM! Day Party in Galerie Sign in Groningen. Vanuit het publiek springt ze met haar DJ on stage. Diep gedoken in een capuchon en zonnebril op. Een dame met attitude. De ster van Silvana Iman is snel gerezen met haar felle politiek getinte rap, waarin ze de rechtse krachten flink onder vuur neemt. Direct in 'Iman Cobain' blijkt ze geen dame die met zich laat spotten. Met een enorme energie en felheid neemt ze haar publiek mee in haar show hoewel eigenlijk alleen Tupac van haar shirt het publiek aankijkt. Ook een statement! Haar teksten zijn voornamelijk in het Zweeds, het land dat haar ook heeft afgevaardigd naar het officiële Eurosonic programma. Silvana Iman heeft geleerd van zich af te bijten en door te bijten. Als vluchtelinge kwam ze in Zweden aan, toont zich openloijk lesbisch en feminist. Alle maal eigen schappen die, helaas, af en toe stevige benen en een in haar geval spreekwoordelijke brede rug vragen. Duidelijk is op de soms militante manier waarop ze haar teksten het publiek in spuugt en dan weer een vriendelijke melodieuzere toon aanslaat dat ze een boodschap heeft, ook al is die in het Zweeds. Gedurende het concert geeft ze steeds meer van zich zelf bloot. De capuchon komt af en af en toe gluurt ze over de bril heen en laat ze zich even in de ogen kijken. “Sett Henne' is een mooi nummer. 'Täno Alla Ljus' kent een enorm tempo en 'Shit' betekent in het Zweeds precies het zelfde als overal elders ter wereld, maar is een fraai nummer. Steeds meer betrekt Iman het publiek bij haar set. Springen, zwaaien klappen, dansen, het wordt gevraagd en de galerie gaat mee. De dynamiek op het podium is aanstekelijk. In 'Power Ranger' wordt het even wat rustiger aangedaan, en ook 'Knark' kent niet het hoge tempo als het begin. 'Svär Pa Min Mamma' is de afsluiting en nog zwaait Iman, duikt het publiek weer in en is verdwenen. Een act die zeker aanspreekt, maar te fel en militant is om een groot publiek aan te spreken, helemaal met de Zweedse teksten. Toch een erg goed en inspirerend optreden van deze Zweedse hiphopster in wording.
GRONINGEN – Een rapster in het Zweeds met wortels in Syrië en Lithouwen. Silvana Iman staat ineens op het podium bij SUBBACULTCHA X WHAM!WHAM! Day Party in Galerie Sign in Groningen. Vanuit het publiek springt ze met haar DJ on stage. Diep gedoken in een capuchon en zonnebril op. Een dame met attitude. De ster van Silvana Iman is snel gerezen met haar felle politiek getinte rap, waarin ze de rechtse krachten flink onder vuur neemt. Direct in 'Iman Cobain' blijkt ze geen dame die met zich laat spotten. Met een enorme energie en felheid neemt ze haar publiek mee in haar show hoewel eigenlijk alleen Tupac van haar shirt het publiek aankijkt. Ook een statement! Haar teksten zijn voornamelijk in het Zweeds, het land dat haar ook heeft afgevaardigd naar het officiële Eurosonic programma. Silvana Iman heeft geleerd van zich af te bijten en door te bijten. Als vluchtelinge kwam ze in Zweden aan, toont zich openloijk lesbisch en feminist. Alle maal eigen schappen die, helaas, af en toe stevige benen en een in haar geval spreekwoordelijke brede rug vragen. Duidelijk is op de soms militante manier waarop ze haar teksten het publiek in spuugt en dan weer een vriendelijke melodieuzere toon aanslaat dat ze een boodschap heeft, ook al is die in het Zweeds. Gedurende het concert geeft ze steeds meer van zich zelf bloot. De capuchon komt af en af en toe gluurt ze over de bril heen en laat ze zich even in de ogen kijken. “Sett Henne' is een mooi nummer. 'Täno Alla Ljus' kent een enorm tempo en 'Shit' betekent in het Zweeds precies het zelfde als overal elders ter wereld, maar is een fraai nummer. Steeds meer betrekt Iman het publiek bij haar set. Springen, zwaaien klappen, dansen, het wordt gevraagd en de galerie gaat mee. De dynamiek op het podium is aanstekelijk. In 'Power Ranger' wordt het even wat rustiger aangedaan, en ook 'Knark' kent niet het hoge tempo als het begin. 'Svär Pa Min Mamma' is de afsluiting en nog zwaait Iman, duikt het publiek weer in en is verdwenen. Een act die zeker aanspreekt, maar te fel en militant is om een groot publiek aan te spreken, helemaal met de Zweedse teksten. Toch een erg goed en inspirerend optreden van deze Zweedse hiphopster in wording.
Promise Keeper wellicht de geilste act van allemaal
GRONINGEN – Tijdens het Eurosonic gebeuren treden alleen al in het officiële programma meer dan 300 bands op. Voeg daarbij wellicht net zoveel in de alternatieve sonicen en andere feestje en dan heb je ruim 600 bands. Een mooie gelegenheid voor lijstjes van de beste, de ruigste, de meest rockende enz enz. Als het lijstje wordt opgemaakt van de geilste act van editie 2017 dan zal Promise Keeper hoog genoteerd staan. De zichzelf met het geslacht neutraal clasificerende Britse zanger kronkelt wulps over het podium en dreigt zelfs met een striptease. Een over de top act die toch vermaakt. Promise Keeper blijkt een verrassend goede zanger met een stem die herinneringen aan Brian Ferry oproept, ook iemand die niet vies er van was enige verleidingskunsten op her podium te tonen. Bij het openingsnummer 'The Internet' blijkt de muzikale begeleiding volledig ingeblikt uit een electronisch kastje te komen waarbij onder het zingen effecten worden toegevoegd. Wulpse blikken en zwoel dansende zingt Promise Keeper hier over heen en hij heeft direct het publiek aan zijn kant. De Londenaar brengt liedjes vol pop en soul teruggaande op invloeden uit de jaren 70 en 80 blijkt tijdens zijn optreden bij de SUBBACULTCHA X WHAM!WHAM! Day Party in Galerie Sign gedurende Eurosonic. In hoog tempo volgen de liedjes elkaar op. 'Same Tone' is aanstekelijk en de galerie slaat aan het dansen. 'Backfired' is super sensueel en om even stoom af te blazen is het fijn dat het volgende nummer even wat rustiger is. Even adem happen voor 'Side Decide' welk nummer het meest aanspreekt, waarna 'Podrous Silk' de afsluiting van de set is. Over de top, jazeker. Teveel effecten, absoluut. Maar ook zeldzaam effectief om het publiek mee te slepen. Een act die de massa kan laten dansen en ja, de geilste act, deze dagen in de omgeving van de Martini Toren.
GRONINGEN – Tijdens het Eurosonic gebeuren treden alleen al in het officiële programma meer dan 300 bands op. Voeg daarbij wellicht net zoveel in de alternatieve sonicen en andere feestje en dan heb je ruim 600 bands. Een mooie gelegenheid voor lijstjes van de beste, de ruigste, de meest rockende enz enz. Als het lijstje wordt opgemaakt van de geilste act van editie 2017 dan zal Promise Keeper hoog genoteerd staan. De zichzelf met het geslacht neutraal clasificerende Britse zanger kronkelt wulps over het podium en dreigt zelfs met een striptease. Een over de top act die toch vermaakt. Promise Keeper blijkt een verrassend goede zanger met een stem die herinneringen aan Brian Ferry oproept, ook iemand die niet vies er van was enige verleidingskunsten op her podium te tonen. Bij het openingsnummer 'The Internet' blijkt de muzikale begeleiding volledig ingeblikt uit een electronisch kastje te komen waarbij onder het zingen effecten worden toegevoegd. Wulpse blikken en zwoel dansende zingt Promise Keeper hier over heen en hij heeft direct het publiek aan zijn kant. De Londenaar brengt liedjes vol pop en soul teruggaande op invloeden uit de jaren 70 en 80 blijkt tijdens zijn optreden bij de SUBBACULTCHA X WHAM!WHAM! Day Party in Galerie Sign gedurende Eurosonic. In hoog tempo volgen de liedjes elkaar op. 'Same Tone' is aanstekelijk en de galerie slaat aan het dansen. 'Backfired' is super sensueel en om even stoom af te blazen is het fijn dat het volgende nummer even wat rustiger is. Even adem happen voor 'Side Decide' welk nummer het meest aanspreekt, waarna 'Podrous Silk' de afsluiting van de set is. Over de top, jazeker. Teveel effecten, absoluut. Maar ook zeldzaam effectief om het publiek mee te slepen. Een act die de massa kan laten dansen en ja, de geilste act, deze dagen in de omgeving van de Martini Toren.
Nick & de Doorsnee verrast op Altersonic
GRONINGEN – In het doolhof met overal podia is het altijd even afwachten of je voor het juiste podium staat. Nee of toch wel? Nick & De Doorsnee weten de aandacht vast te houden ondanks dat het openingsnummer 'De Laatste Grens' toch wel heel erg tegen Doe Maar aanschurkt met een beetje verkeerd reggea sausje er over, ondanks de prachtige tekst. De aandacht weet de band rondom Tilburger Nick Pilmeyer echter te grijpen met 'Lieve Jongen' een nummer met een erg indringende tekst over een vriend die zelf de keuze voor de eindigheid van zijn leven maakte. Een juweeltje. Het nummer is verpakt in een sterk rocknummer met een begeleidende band die zich in het zweet werkt. Twee voorgrondzangeressen die vocaal hun bijdrage leveren en met hun gedans voor nog meer leven op het podium zorgen. Middelpunt is Nick Pilmeyer zelf die met zijn energie, spel en zang zich niet door de dames laat ondersneeuwen. Hij heeft een stem die prettig is in het gehoor, welhaast een Doe Maar stem, en fijn verstaanbaar blijft. De rest van de set blijft de sound steviger en bewijst Pilmeyer dat hij zijn dagen dat hij in de metal actief was niet helemaal achter zich heeft gelaten. Prettig deze rocksound, want zoveel echte Nederlandstalige rockbands met dergelike goede teksten zijn er momenteel niet. Erg mooi is 'Alles op zijn Tijd' een nummer dat je raakt. De variatie in tempo die de band heeft is erg fijn. Sommige nummers gaat de formatie er stevig in en op andere momenten wordt het gaspedaal weer even losgelaten. De grootste plus blijft, naast achtergrondzangeressen, toch het tekstwerkt. Het zijn teksten die confronteren en tot nadenken dwingen. Veel nummers krijgen extra bedding door een goede inhoudelijke introductie die toch het hoge tempo niet drukt. 'Zwaan' is weer even een wat rustiger nummer. Maar we waren op weg naar een andere band? Welke andere band, gewoon lekker luisteren naar die rake teksten, de gruizige band en de swingende zangeressen en vooral de mooie liedjes. We staan voor het juiste podium.
GRONINGEN – In het doolhof met overal podia is het altijd even afwachten of je voor het juiste podium staat. Nee of toch wel? Nick & De Doorsnee weten de aandacht vast te houden ondanks dat het openingsnummer 'De Laatste Grens' toch wel heel erg tegen Doe Maar aanschurkt met een beetje verkeerd reggea sausje er over, ondanks de prachtige tekst. De aandacht weet de band rondom Tilburger Nick Pilmeyer echter te grijpen met 'Lieve Jongen' een nummer met een erg indringende tekst over een vriend die zelf de keuze voor de eindigheid van zijn leven maakte. Een juweeltje. Het nummer is verpakt in een sterk rocknummer met een begeleidende band die zich in het zweet werkt. Twee voorgrondzangeressen die vocaal hun bijdrage leveren en met hun gedans voor nog meer leven op het podium zorgen. Middelpunt is Nick Pilmeyer zelf die met zijn energie, spel en zang zich niet door de dames laat ondersneeuwen. Hij heeft een stem die prettig is in het gehoor, welhaast een Doe Maar stem, en fijn verstaanbaar blijft. De rest van de set blijft de sound steviger en bewijst Pilmeyer dat hij zijn dagen dat hij in de metal actief was niet helemaal achter zich heeft gelaten. Prettig deze rocksound, want zoveel echte Nederlandstalige rockbands met dergelike goede teksten zijn er momenteel niet. Erg mooi is 'Alles op zijn Tijd' een nummer dat je raakt. De variatie in tempo die de band heeft is erg fijn. Sommige nummers gaat de formatie er stevig in en op andere momenten wordt het gaspedaal weer even losgelaten. De grootste plus blijft, naast achtergrondzangeressen, toch het tekstwerkt. Het zijn teksten die confronteren en tot nadenken dwingen. Veel nummers krijgen extra bedding door een goede inhoudelijke introductie die toch het hoge tempo niet drukt. 'Zwaan' is weer even een wat rustiger nummer. Maar we waren op weg naar een andere band? Welke andere band, gewoon lekker luisteren naar die rake teksten, de gruizige band en de swingende zangeressen en vooral de mooie liedjes. We staan voor het juiste podium.
Celine Cairo vraagt aandacht
GRONINGEN – Wat een verademing. Eindelijk een artieste die gewoon opstaat. Zegt dat ze graag voor het publiek haar liedjes klein en gevoelig brengt en een groepje mensen die schijnbaar hun gesprek belangrijker vinden dan wat er op het podium gebeurd vraagt om dat gesprek elders te gaan voeren. Chapeau! Dat zouden meer artiesten moeten doen en durven. Het heeft resultaat, want in Kinki Kappers tijdens de Rockstone Showcase is het muisstil als Cairo inzet voor 'Freefall' gezeten op op het podium met alleen een gitarist. De chapeau mag gelijk ook worden verleend voor wat de zangeres muzikaal voortbrengt. Een schitterende stem en heerlijk klein gehouden liedjes met aanvankelijk alleen een gitarist die uiteindelijk ook nog van het podium verdwijnt. Celine goes basic en het werkt. Na de gevoelige opening pakt Cairo in het tweede nummer meer uit met het krachtige 'Hello Love' dat ook als single is uitgebracht. Aanvankelijk gezeten op een stoel, voor een zanger zelden een goed idee, want het beperkt alleen maar, staat Cairo al snel op. Dat geeft direct meer dynamiek en nog net even dat beetje extra in de zang. 'Quicksand' komt dan ook uitstekend tot zijn recht. Wederom rustig en gevoelig. Celine Cairo is een artieste die haar loopbaan rustig en zorgvuldig heeft opgebouwd, veel in zichzelf heeft geïnvesteerd en niet halsoverkop zich in het avontuur heeft gestort. Ze heeft zichzelf de tijd gegeven te rijpen als artiest en dat heeft geculmineerd in het album 'Freefall' dat pas is verschenen en juichende kritieken ontvangt. Op het Rockstone podium merk je dat Cairo het ook erg prettig vind om even terug naar de basis te gaan. Voor 'Follow' neemt ze zelf de gitaar over en gaat ze even terug naar de dagen dat ze alleen op het podium stond. Hoogtepunt van de set is 'Cracks'. Een heel erg mooi nummer dat aankomt. Het is de definitieve genadeslag die Celine Cairo deze avond uitdeelt. Wie nu nog niet in kamp Cairo zit komt daar ook vermoedelijk nooit meer in en gezien de aandacht die het publiek haar geeft voor haar soulvolle en folky pop, zit het met de meesten wel goed. Opmerkelijk is wel dat 'Cracks' eigenlijk niet eens op de setlist staat, maar omdat Celine Cairo in Groningen een specifieke gitaarcapo is kwijtgeraakt kan ze het nummer dat ze in gedachten had niet spelen. De afsluiting is swingend met 'Friendly Fire' na een half uur volledige aandacht is dat een mooie beloning voor het publiek.
GRONINGEN – Wat een verademing. Eindelijk een artieste die gewoon opstaat. Zegt dat ze graag voor het publiek haar liedjes klein en gevoelig brengt en een groepje mensen die schijnbaar hun gesprek belangrijker vinden dan wat er op het podium gebeurd vraagt om dat gesprek elders te gaan voeren. Chapeau! Dat zouden meer artiesten moeten doen en durven. Het heeft resultaat, want in Kinki Kappers tijdens de Rockstone Showcase is het muisstil als Cairo inzet voor 'Freefall' gezeten op op het podium met alleen een gitarist. De chapeau mag gelijk ook worden verleend voor wat de zangeres muzikaal voortbrengt. Een schitterende stem en heerlijk klein gehouden liedjes met aanvankelijk alleen een gitarist die uiteindelijk ook nog van het podium verdwijnt. Celine goes basic en het werkt. Na de gevoelige opening pakt Cairo in het tweede nummer meer uit met het krachtige 'Hello Love' dat ook als single is uitgebracht. Aanvankelijk gezeten op een stoel, voor een zanger zelden een goed idee, want het beperkt alleen maar, staat Cairo al snel op. Dat geeft direct meer dynamiek en nog net even dat beetje extra in de zang. 'Quicksand' komt dan ook uitstekend tot zijn recht. Wederom rustig en gevoelig. Celine Cairo is een artieste die haar loopbaan rustig en zorgvuldig heeft opgebouwd, veel in zichzelf heeft geïnvesteerd en niet halsoverkop zich in het avontuur heeft gestort. Ze heeft zichzelf de tijd gegeven te rijpen als artiest en dat heeft geculmineerd in het album 'Freefall' dat pas is verschenen en juichende kritieken ontvangt. Op het Rockstone podium merk je dat Cairo het ook erg prettig vind om even terug naar de basis te gaan. Voor 'Follow' neemt ze zelf de gitaar over en gaat ze even terug naar de dagen dat ze alleen op het podium stond. Hoogtepunt van de set is 'Cracks'. Een heel erg mooi nummer dat aankomt. Het is de definitieve genadeslag die Celine Cairo deze avond uitdeelt. Wie nu nog niet in kamp Cairo zit komt daar ook vermoedelijk nooit meer in en gezien de aandacht die het publiek haar geeft voor haar soulvolle en folky pop, zit het met de meesten wel goed. Opmerkelijk is wel dat 'Cracks' eigenlijk niet eens op de setlist staat, maar omdat Celine Cairo in Groningen een specifieke gitaarcapo is kwijtgeraakt kan ze het nummer dat ze in gedachten had niet spelen. De afsluiting is swingend met 'Friendly Fire' na een half uur volledige aandacht is dat een mooie beloning voor het publiek.
Banner. schept sferen
GRONINGEN – Banner. is een Haagse singersongwriter die is opgepikt door Rockstone voor hun Sessions en zich ook op de Showcase van deze organisatie bij Kinki Kappers in de Eurosonic week mag presenteren. Banner. met band in dit geval drummer en bassist, schept eerst een sfeer in de kapperszaak. In snel tempo worden twee nummers nagenoeg achter elkaar gespeeld voor er het publiek wordt aangesproken. De formatie opent met 'Howl'. Banner. zelf opent dit nummer op gitaar en even later valt de band hem bij. Het is een rustig maar erg mooi nummer. 'Compass' is net zo mooi en rustig en zo mogelijk nog gevoeliger. Prachtig gedaan en een voorbeeld van hoe je door het juist klein en bescheiden te houden het publiek in je show kan trekken. Banner. kreeg bekendheid door de toer met diverse andere artiesten en bands die ook hun wortels kennen in de Herman Brood Popacademie die dit najaar door Nederland trok. Artiest worden deed de zanger al eerder. Als prille tiener leerde hij zichzelf gitaarspelen en hij ontwikkelde een mooie fingerpicking stijl. De zang is mooi omvloerst en een beetje dromerig. 'The Middle' wat volgt is één van de mooiste nummers die de band deze showcase brengt. Het liedje gaat over zo'n relatie waarin je uit eindelijk wel samen iets hebt, maar toch naast elkaar leeft, zoals hij eigenlijk daarna elk nummer een korte, maar fijne aankondiging geeft. Het resultaat was prachtig en intens. Daarna de misser van de show. Solo speelt Banner. 'In My Mind'. Hij verliest daarbij de aandacht van het publiek wellicht het beste weergegeven door zijn drummer die onmiddellijk achter hem pontificaal zijn apptjes checkt of wellicht een spelletje Donkey Kong speelt, maar in ieder geval geen aandacht heeft voor zijn frontman. Jammer, want de band weet uitstekend in de overige nummers de begeleiding te doen en bescheiden de aandacht op de zanger te richten. Hier was met veel rustige en gevoelige indiefolk nummers juist een liedje met wat meer tempo gewenst. Gelukkig weet Banner. snel de aandacht weer te vangen met twee prima nummers tot slot. Het meest tot de verbeelding hierbij spreekt het laatste nummer 'Untitled' dat net even vlotter is dan de rest en een mooie afsluiter is van een prima show.
GRONINGEN – Banner. is een Haagse singersongwriter die is opgepikt door Rockstone voor hun Sessions en zich ook op de Showcase van deze organisatie bij Kinki Kappers in de Eurosonic week mag presenteren. Banner. met band in dit geval drummer en bassist, schept eerst een sfeer in de kapperszaak. In snel tempo worden twee nummers nagenoeg achter elkaar gespeeld voor er het publiek wordt aangesproken. De formatie opent met 'Howl'. Banner. zelf opent dit nummer op gitaar en even later valt de band hem bij. Het is een rustig maar erg mooi nummer. 'Compass' is net zo mooi en rustig en zo mogelijk nog gevoeliger. Prachtig gedaan en een voorbeeld van hoe je door het juist klein en bescheiden te houden het publiek in je show kan trekken. Banner. kreeg bekendheid door de toer met diverse andere artiesten en bands die ook hun wortels kennen in de Herman Brood Popacademie die dit najaar door Nederland trok. Artiest worden deed de zanger al eerder. Als prille tiener leerde hij zichzelf gitaarspelen en hij ontwikkelde een mooie fingerpicking stijl. De zang is mooi omvloerst en een beetje dromerig. 'The Middle' wat volgt is één van de mooiste nummers die de band deze showcase brengt. Het liedje gaat over zo'n relatie waarin je uit eindelijk wel samen iets hebt, maar toch naast elkaar leeft, zoals hij eigenlijk daarna elk nummer een korte, maar fijne aankondiging geeft. Het resultaat was prachtig en intens. Daarna de misser van de show. Solo speelt Banner. 'In My Mind'. Hij verliest daarbij de aandacht van het publiek wellicht het beste weergegeven door zijn drummer die onmiddellijk achter hem pontificaal zijn apptjes checkt of wellicht een spelletje Donkey Kong speelt, maar in ieder geval geen aandacht heeft voor zijn frontman. Jammer, want de band weet uitstekend in de overige nummers de begeleiding te doen en bescheiden de aandacht op de zanger te richten. Hier was met veel rustige en gevoelige indiefolk nummers juist een liedje met wat meer tempo gewenst. Gelukkig weet Banner. snel de aandacht weer te vangen met twee prima nummers tot slot. Het meest tot de verbeelding hierbij spreekt het laatste nummer 'Untitled' dat net even vlotter is dan de rest en een mooie afsluiter is van een prima show.
Amber Gomaa staat op eigen benen
GRONINGEN – Op 2 maart komt het nieuwe album van Amber Gomaa uit en gezien haar optreden bij de Rockstone Showcases in Kinki Kappers in Groningen onder de enorme Eurosonic paraplu die deze dagen over Groningen hangt kon dat wel eens uitstekend nieuws zijn. Amber Gomaa komt echter niet uit de lucht vallen. De artieste heeft al veel podium ervaring als bandlid bij Alain Clarck en de laatste jaren bij Jett Rebel die tevens haar eerste EP mee produceerde. Broodnodige ervaring en die blijkt toetseniste en zangeres Amber Gomaa tot een geheel eigen sound te hebben omgevormd. Voeg daarbij dat Gomaa een uitstekende zangeres is die vooral ook durft te zingen met haar mooie stem. De opening op het podium van de kapperszaak is veel betekend. 'Flying Solo' en inderdaad zit Gomaa alleen achter haar piano en staat het voor haar eigen toekomst. Het zal haar niet weerhouden om gewoon een dijk van een show neer te zetten. Amber Gomaa blijkt een spontane dame op het podium, met humor en de nodige zelfspot, haar pianokruk is een emmer van de kapper, neemt ze haar publiek voor zich in. Op een leuke manier wordt het publiek betrokken bij de show. Opvallend is dat ze niet aan namedropping doet. Gomaa staat hier op eigen kracht en wat ze in het verleden deed is niet van belang. Een prima instelling. 'Girlfriend', een nummer dat ze in 2015 als singel uitbracht blijkt prachtig. Haar zang komt optimaal tot zijn echt en de tekst bevat een prachtige catchy vondst met 'I wanna be your Girlfriend, not your girl or your Friend'. Amber Gomma's liedjes zijn gevuld met soul, jazz, R & B en krijgen pit met lichte blues en rock invloeden. Ze liggen prima in het gehoor. Na 'Girlfriend' neemt Gomaa het tempo er uit voor de ballad 'Needed You' en ook nu weer die fijne zang. Dan even een misrekening. Na het vierde nummer, Amber Gomaa neemt de ruimte voor haar liedjes, blijkt de tijd op en ontberen we haar laatste singel 'Who's Loving You'. Moet ze daar nog maar eens voor terugkomen naar Groningen. Het beeld dat ze achter laat is van een prachtige zangeres en een volwassen artieste die staat voor haar muziek en het met overtuiging weet te brengen. Vol verwachting klopt ons hart: 2 maart dus!
GRONINGEN – Op 2 maart komt het nieuwe album van Amber Gomaa uit en gezien haar optreden bij de Rockstone Showcases in Kinki Kappers in Groningen onder de enorme Eurosonic paraplu die deze dagen over Groningen hangt kon dat wel eens uitstekend nieuws zijn. Amber Gomaa komt echter niet uit de lucht vallen. De artieste heeft al veel podium ervaring als bandlid bij Alain Clarck en de laatste jaren bij Jett Rebel die tevens haar eerste EP mee produceerde. Broodnodige ervaring en die blijkt toetseniste en zangeres Amber Gomaa tot een geheel eigen sound te hebben omgevormd. Voeg daarbij dat Gomaa een uitstekende zangeres is die vooral ook durft te zingen met haar mooie stem. De opening op het podium van de kapperszaak is veel betekend. 'Flying Solo' en inderdaad zit Gomaa alleen achter haar piano en staat het voor haar eigen toekomst. Het zal haar niet weerhouden om gewoon een dijk van een show neer te zetten. Amber Gomaa blijkt een spontane dame op het podium, met humor en de nodige zelfspot, haar pianokruk is een emmer van de kapper, neemt ze haar publiek voor zich in. Op een leuke manier wordt het publiek betrokken bij de show. Opvallend is dat ze niet aan namedropping doet. Gomaa staat hier op eigen kracht en wat ze in het verleden deed is niet van belang. Een prima instelling. 'Girlfriend', een nummer dat ze in 2015 als singel uitbracht blijkt prachtig. Haar zang komt optimaal tot zijn echt en de tekst bevat een prachtige catchy vondst met 'I wanna be your Girlfriend, not your girl or your Friend'. Amber Gomma's liedjes zijn gevuld met soul, jazz, R & B en krijgen pit met lichte blues en rock invloeden. Ze liggen prima in het gehoor. Na 'Girlfriend' neemt Gomaa het tempo er uit voor de ballad 'Needed You' en ook nu weer die fijne zang. Dan even een misrekening. Na het vierde nummer, Amber Gomaa neemt de ruimte voor haar liedjes, blijkt de tijd op en ontberen we haar laatste singel 'Who's Loving You'. Moet ze daar nog maar eens voor terugkomen naar Groningen. Het beeld dat ze achter laat is van een prachtige zangeres en een volwassen artieste die staat voor haar muziek en het met overtuiging weet te brengen. Vol verwachting klopt ons hart: 2 maart dus!
Lara Kroon verandert kapperszaak in jazzclub
GRONINGEN – De eerste klap moet een daalder waard zijn, moet Rockstone gedacht hebben bij het opstellen van het speelschema van de Rockstone Showcases in Kinki Kappers in Groningen tijdens Eurosonic. Lara Kroon is nog jong en op sommige punten moet haar act zich nog verder uitkristaliseren, maar blijkt te beschikken over een mooi en gevarieerd repertoire van heerlijke jazzy liedjes. Kers op de Kroon cake waren twee achtergrondzangeressen, Fleur Stam en Marleen Hoebe, die met hun harmoniën liedjes fijn extra cachet gaven. De vanuit Schagen inmiddels in Amsterdam belandde zangeres zette onmiddellijk de toon voor de avond met 'Champagne Brunch'. Voor velen vast de eerste kennismaking met deze zangeres en met dit vlotte jazzy liedje kon de champagne inderdaad wel open. Een hele fijne opening die ze liet volgen door 'A While Ago' waarin ze wat gas terug nam en dit was zo'n nummer waarin het koortje achter haar hun kunnen mocht tonen. Het swingende 'Red Dress' pakte het tempo weer op. Duidelijk was dat Kroon een prima opbouw van haar set wist te verzorgen. Daar was over nagedacht. Haar liedjes zijn lief en zoet, maar bevatten toch voldoende crunch. In haar podiumperformance mag Lara Kroon nog wel wat brutaler worden. Ze heeft wat te bieden, dat mag ze best net wat dwingender en uitgesprokener tonen. Hoogtepunt van de set is 'Eddies', wat een fijn nummer. Het daarna volgende 'Trouble Sleeping' en 'Paris', ze is er nog nooit geweest, maar schreef er al wel een nummer over, krijgen ook de aantekening 'fijn'. Daarna gaat ze weer naar een niveau boven fijn met 'Sheets'. Alles charmant maar soms enigsinds onwennig aan elkaar gepraat. Voor de afsluiting 'Sundaymorning' wordt de microfoon aan de kant geschoven en schuift het trio naar de rand van het podium. De kapperszaak wordt doodstil en zonder versterking bespeelt Kroon haar gitaar en klinken drie stemmen in de vallende avond. Zelf het rumoer van buiten op straat verstomt even als was het inderdaad zondagmorgen voor dit laatste liedje. Prachtige romantische nummers en een hele fijne jazzy sound. De achtergrondzangeressen trekken de act naar een nog hoger niveau. Alles moet zich nog verder ontwikkelen, maar dat komt wel. Lara Kroon werkt aan haar eerste EP. Ben benieuwd.
GRONINGEN – De eerste klap moet een daalder waard zijn, moet Rockstone gedacht hebben bij het opstellen van het speelschema van de Rockstone Showcases in Kinki Kappers in Groningen tijdens Eurosonic. Lara Kroon is nog jong en op sommige punten moet haar act zich nog verder uitkristaliseren, maar blijkt te beschikken over een mooi en gevarieerd repertoire van heerlijke jazzy liedjes. Kers op de Kroon cake waren twee achtergrondzangeressen, Fleur Stam en Marleen Hoebe, die met hun harmoniën liedjes fijn extra cachet gaven. De vanuit Schagen inmiddels in Amsterdam belandde zangeres zette onmiddellijk de toon voor de avond met 'Champagne Brunch'. Voor velen vast de eerste kennismaking met deze zangeres en met dit vlotte jazzy liedje kon de champagne inderdaad wel open. Een hele fijne opening die ze liet volgen door 'A While Ago' waarin ze wat gas terug nam en dit was zo'n nummer waarin het koortje achter haar hun kunnen mocht tonen. Het swingende 'Red Dress' pakte het tempo weer op. Duidelijk was dat Kroon een prima opbouw van haar set wist te verzorgen. Daar was over nagedacht. Haar liedjes zijn lief en zoet, maar bevatten toch voldoende crunch. In haar podiumperformance mag Lara Kroon nog wel wat brutaler worden. Ze heeft wat te bieden, dat mag ze best net wat dwingender en uitgesprokener tonen. Hoogtepunt van de set is 'Eddies', wat een fijn nummer. Het daarna volgende 'Trouble Sleeping' en 'Paris', ze is er nog nooit geweest, maar schreef er al wel een nummer over, krijgen ook de aantekening 'fijn'. Daarna gaat ze weer naar een niveau boven fijn met 'Sheets'. Alles charmant maar soms enigsinds onwennig aan elkaar gepraat. Voor de afsluiting 'Sundaymorning' wordt de microfoon aan de kant geschoven en schuift het trio naar de rand van het podium. De kapperszaak wordt doodstil en zonder versterking bespeelt Kroon haar gitaar en klinken drie stemmen in de vallende avond. Zelf het rumoer van buiten op straat verstomt even als was het inderdaad zondagmorgen voor dit laatste liedje. Prachtige romantische nummers en een hele fijne jazzy sound. De achtergrondzangeressen trekken de act naar een nog hoger niveau. Alles moet zich nog verder ontwikkelen, maar dat komt wel. Lara Kroon werkt aan haar eerste EP. Ben benieuwd.
Mahalia vraagt ons ten huwelijk
GRONINGEN – Mahalia vraagt Groningen ten huwelijk en gezien het warme applaus zegt Groningen volmondig Ja. Het openingsnummer van de Britse zangeres op Platosonic is 'Marry Me' een heel fijn rustig nummer, toegankelijk, maar toch vol emotie. Mahalia getooid met een kek mutsje omdat de Groningse sneeuw van haar haardos een explosieve massa heeft gemaakt die ale kanten opstaat op het podium van de Coffee Company trad in Nederland in het oog door de 7 Layers Sessions waarin Dotan minder bekende singersongwriters in de spotlight zet. Op weinig manieren kan dat beter dan in 'De Wereld Draait Door' en dus leerde half Nederland Mahalia kennen in de studio van Matthijs van Nieuwkerk. De uitnodiging voor Eurosonic volgde en is terecht. De zangeres uit Leicester is meer dan talentvol. In haar muziek verweeft ze soul met pop en folk. Voor het tweede nummer legt ze haar gitaar tenzijde. Zacht sprekend begint ze aan 'Battleplan'. Een combinatie van spoken woord en stukjes zang. Het krijgt de zaak stil. Lag de nadruk bij de eerste twee nummers op het vertellen. In Marry Me' gebruikt ze een vertellende manier van zingen en 'Battlefield' is een vertelling. Voor 'Seventeen'doet ze haar praatje vooraf. Ontspannen, zoals steeds in haar aankondigingen, legt ze uit dat het nummer gaat over de periode dat ze 17 was en eigenlijk niks anders wilde dan 18 zijn. Het nummer zelf is de swingenste van de drie. Ook nu blijft de stem van Mahalia staan als een huis soulvol met toch een rauw randje en blijkt ze een mooi bereik met haar stembanden te hebben. Voor Mahalia staan alle tekenen op groen. In Nederland heeft ze alle kansen gehad en ook in England stond ze al op Glastonbury en verzorgde ze menig voorprogramma bij bekende collega's. Nu is het zaak om zelf die grote naam op de poster te worden. Groningen heeft in ieder geval haar huwelijksaanzoek geaccepteerd, de rest mag zich aansluiten.
GRONINGEN – Mahalia vraagt Groningen ten huwelijk en gezien het warme applaus zegt Groningen volmondig Ja. Het openingsnummer van de Britse zangeres op Platosonic is 'Marry Me' een heel fijn rustig nummer, toegankelijk, maar toch vol emotie. Mahalia getooid met een kek mutsje omdat de Groningse sneeuw van haar haardos een explosieve massa heeft gemaakt die ale kanten opstaat op het podium van de Coffee Company trad in Nederland in het oog door de 7 Layers Sessions waarin Dotan minder bekende singersongwriters in de spotlight zet. Op weinig manieren kan dat beter dan in 'De Wereld Draait Door' en dus leerde half Nederland Mahalia kennen in de studio van Matthijs van Nieuwkerk. De uitnodiging voor Eurosonic volgde en is terecht. De zangeres uit Leicester is meer dan talentvol. In haar muziek verweeft ze soul met pop en folk. Voor het tweede nummer legt ze haar gitaar tenzijde. Zacht sprekend begint ze aan 'Battleplan'. Een combinatie van spoken woord en stukjes zang. Het krijgt de zaak stil. Lag de nadruk bij de eerste twee nummers op het vertellen. In Marry Me' gebruikt ze een vertellende manier van zingen en 'Battlefield' is een vertelling. Voor 'Seventeen'doet ze haar praatje vooraf. Ontspannen, zoals steeds in haar aankondigingen, legt ze uit dat het nummer gaat over de periode dat ze 17 was en eigenlijk niks anders wilde dan 18 zijn. Het nummer zelf is de swingenste van de drie. Ook nu blijft de stem van Mahalia staan als een huis soulvol met toch een rauw randje en blijkt ze een mooi bereik met haar stembanden te hebben. Voor Mahalia staan alle tekenen op groen. In Nederland heeft ze alle kansen gehad en ook in England stond ze al op Glastonbury en verzorgde ze menig voorprogramma bij bekende collega's. Nu is het zaak om zelf die grote naam op de poster te worden. Groningen heeft in ieder geval haar huwelijksaanzoek geaccepteerd, de rest mag zich aansluiten.
Soffia Björg is intens
GRONINGEN – IJsland is inmiddels al decennia de bakermat van prachtige intense muziek. Uiteraard zijn The Sugarcubes en de daaruit stammende zangeres Björk de meest in het oog springende namen uit de begin tijd, maar ook hedendaagse acts als Of Monsters and Men en Svavar Knútur spreken tot de verbeelding. IJsland is qua genre niet in een hokje te plaatsen, maar de overeenkomst is dat het intense, eigenzinnige muziek is met een verhaal en intensiteit. In dit rijtje past Soffia Björg uitstekend, één van de inzendingen van het Atlantische eiland naar Eurosonic en in de Coffee Company te zien tijdens Platosonic. Soffia Björg speelt met haar band fraaie nummers die schommelen tussen rock en folk. Niet direct de meest opwekkende feestnummers, maar vaak met de nodige dreiging en donker. Björg gaat van start als iedereen met een koffie klaar zit met het rustige 'The Road'. Haar heldere stem spreekt aan. Ze weet zich omringt door haar band die haar strak in het oog houdt. Naar 'Drink' volgt 'Back & Back Again'. Ontspannen weet Soffia Björg de verbinding te leggen tussen de liedjes. Ook het publiek blijft gespannen luisteren, zelfs in een drukke omgeving als deze met veel rumoer en geschuivel. Opvallende afwezige op haar setlist deze middagsessie is 'I Lie' een nummer dat recent verscheen als single en waarmee ze internationaal toch de aandacht mee heeft getrokken en dat lekker catchy is. Het mag de pret niet drukken, wat ook 'Slow & Low' en 'Eardrum' zijn liedjes die er absoluut mogen zijn. Soffia Bjorg zet zich neer als een heerlijk zelfverzekerde en vooral uitgebalanceerde act. Haar zang is mooi, de liedjes aansprekend en de presentatie prima. De handschoenen zijn uit bij dit concert, want de liedjes bevatten volop stootkracht en weten te beklijven. Een dame die werkt aan haar debuutalbum dat dit jaar moet verschijnen en met het optreden in Coffee Company alle aanleiding geeft om daar reikhalzend naar uit te kijken. Weer wat moois van IJsland en dat mag verheugen. De bedoeling is om de aandacht te trekken op Eurosonic en daar is Soffia Björg in geslaagd.
GRONINGEN – IJsland is inmiddels al decennia de bakermat van prachtige intense muziek. Uiteraard zijn The Sugarcubes en de daaruit stammende zangeres Björk de meest in het oog springende namen uit de begin tijd, maar ook hedendaagse acts als Of Monsters and Men en Svavar Knútur spreken tot de verbeelding. IJsland is qua genre niet in een hokje te plaatsen, maar de overeenkomst is dat het intense, eigenzinnige muziek is met een verhaal en intensiteit. In dit rijtje past Soffia Björg uitstekend, één van de inzendingen van het Atlantische eiland naar Eurosonic en in de Coffee Company te zien tijdens Platosonic. Soffia Björg speelt met haar band fraaie nummers die schommelen tussen rock en folk. Niet direct de meest opwekkende feestnummers, maar vaak met de nodige dreiging en donker. Björg gaat van start als iedereen met een koffie klaar zit met het rustige 'The Road'. Haar heldere stem spreekt aan. Ze weet zich omringt door haar band die haar strak in het oog houdt. Naar 'Drink' volgt 'Back & Back Again'. Ontspannen weet Soffia Björg de verbinding te leggen tussen de liedjes. Ook het publiek blijft gespannen luisteren, zelfs in een drukke omgeving als deze met veel rumoer en geschuivel. Opvallende afwezige op haar setlist deze middagsessie is 'I Lie' een nummer dat recent verscheen als single en waarmee ze internationaal toch de aandacht mee heeft getrokken en dat lekker catchy is. Het mag de pret niet drukken, wat ook 'Slow & Low' en 'Eardrum' zijn liedjes die er absoluut mogen zijn. Soffia Bjorg zet zich neer als een heerlijk zelfverzekerde en vooral uitgebalanceerde act. Haar zang is mooi, de liedjes aansprekend en de presentatie prima. De handschoenen zijn uit bij dit concert, want de liedjes bevatten volop stootkracht en weten te beklijven. Een dame die werkt aan haar debuutalbum dat dit jaar moet verschijnen en met het optreden in Coffee Company alle aanleiding geeft om daar reikhalzend naar uit te kijken. Weer wat moois van IJsland en dat mag verheugen. De bedoeling is om de aandacht te trekken op Eurosonic en daar is Soffia Björg in geslaagd.
Joan Thiele bevestigt reputatie
GRONINGEN – “Haar indrukwekkende, recente album met hits Save Me en Taxi Driver maken haar een van de to-see-acts op Eurosonic,” zet Eurosonic de toon wat betreft Joan Thiele en als ook Italianen je spontaan verzekeren dat dit een act is die je moet zien dan is het duidelijk dat het wachten het waard is in Brouwerij Martinus in Groningen tijdens de Home Festival Showcase. Thiele is geboekt als de afsluiter. Direct blijkt Joan Thiele over een enorme podiumpersoonlijkheid te beschikking. Een dame met pit die niet te negeren is. Een enorme jas, een grote muts en daar tussen twee intense ogen die het publiek bestuderen en uit lijken te dagen. Onmiddelijk weet Joan Thiele deze grote roep die haar omringt te bevestigen. 'Lost Ones' waarmee ze haar set begint is een sterke combinatie van fraaie soul met rap stukken en een reggae sausje. Een fraaie, krachtige en vooral erg mooie opening van Thiele die direct een statement maakt op deze manier. 'Save Me' bracht de Italiaanse als single uit. Terecht, want het een erg mooi nummer en na de opening mooi even een stapje terug in tempo. Joan Thiele heeft niet alleen een Zwitsers/Italiaanse achter grond, maar woonde in haar jonge leven in Italië, Colombia en Groot Brittannië. Het is te merken dat deze internationale achtergrond ook zo zijn invloed heeft gehad op haar muziek. Veel verschillende invloeden zorgen voor een mooie soulvolle sound met Rhythm & Blues invloeden. In haar stem druipt de soul er van af. Dit is duidelijk een artieste met mogelijkheden. Met alleen haar electronische gitaar weet ze een hele show op het podium neer te zetten en met haar intense persoonlijkheid blijft ze de aandacht af dwingen. Ook in het laatste nummer van haar show 'Heartbeat' weet ze met overtuiging haar liedje te brengen. Ze praat op functionele wijze de zaken aan elkaar en heeft een volwassen uitstraling. Echt een artieste die weet wat ze wil en hoe ze het wil. Een uitermate goede keuze voor een showcase, want in een paar nummers weet Joan Thiele eigenlijk het gevoel te geven dat je een volledig concert hebt bijgewoond. Een fraaie artieste die buitengewone liedjes weet te schrijven en je aandacht moeiteloos weet te vangen. Joan Thiele timmert internationaal aan de weg Nu al is duidelijk dat Italië te klein voor haar is en da ze internationaal gaat shinen. Dat is alleen maar toe te juichen.
GRONINGEN – “Haar indrukwekkende, recente album met hits Save Me en Taxi Driver maken haar een van de to-see-acts op Eurosonic,” zet Eurosonic de toon wat betreft Joan Thiele en als ook Italianen je spontaan verzekeren dat dit een act is die je moet zien dan is het duidelijk dat het wachten het waard is in Brouwerij Martinus in Groningen tijdens de Home Festival Showcase. Thiele is geboekt als de afsluiter. Direct blijkt Joan Thiele over een enorme podiumpersoonlijkheid te beschikking. Een dame met pit die niet te negeren is. Een enorme jas, een grote muts en daar tussen twee intense ogen die het publiek bestuderen en uit lijken te dagen. Onmiddelijk weet Joan Thiele deze grote roep die haar omringt te bevestigen. 'Lost Ones' waarmee ze haar set begint is een sterke combinatie van fraaie soul met rap stukken en een reggae sausje. Een fraaie, krachtige en vooral erg mooie opening van Thiele die direct een statement maakt op deze manier. 'Save Me' bracht de Italiaanse als single uit. Terecht, want het een erg mooi nummer en na de opening mooi even een stapje terug in tempo. Joan Thiele heeft niet alleen een Zwitsers/Italiaanse achter grond, maar woonde in haar jonge leven in Italië, Colombia en Groot Brittannië. Het is te merken dat deze internationale achtergrond ook zo zijn invloed heeft gehad op haar muziek. Veel verschillende invloeden zorgen voor een mooie soulvolle sound met Rhythm & Blues invloeden. In haar stem druipt de soul er van af. Dit is duidelijk een artieste met mogelijkheden. Met alleen haar electronische gitaar weet ze een hele show op het podium neer te zetten en met haar intense persoonlijkheid blijft ze de aandacht af dwingen. Ook in het laatste nummer van haar show 'Heartbeat' weet ze met overtuiging haar liedje te brengen. Ze praat op functionele wijze de zaken aan elkaar en heeft een volwassen uitstraling. Echt een artieste die weet wat ze wil en hoe ze het wil. Een uitermate goede keuze voor een showcase, want in een paar nummers weet Joan Thiele eigenlijk het gevoel te geven dat je een volledig concert hebt bijgewoond. Een fraaie artieste die buitengewone liedjes weet te schrijven en je aandacht moeiteloos weet te vangen. Joan Thiele timmert internationaal aan de weg Nu al is duidelijk dat Italië te klein voor haar is en da ze internationaal gaat shinen. Dat is alleen maar toe te juichen.
Birthh brengt verhalende liedjes
GRONINGEN – Italiaanse sferen in de Groningse Brouwerij Martinus waar het Home Festival uit de omgeving van Venetië een showcase had georganiseerd om het festival maar ook om een aantal Italiaanse artiesten te profileren. De eerste van deze artiesten was het erg jonge Italiaanse talent Birthh, waarachter Alice Bisi schuilt gaat. Birthh klopte nadrukkelijk aan het venster met de opvallende release van het album 'Born in the Woods'. Een erg volwassen album dat staat als een huis, waarin Birthh volop gebruik maakt van de vele electronische mogelijkheden die de hedendaagse muziekwereld te bieden heeft. De High Tech was bij Brouwerij Martinus wellicht aanwezig in het brouwproces, wat is het toch een mooie zaal voor kleine concerten met de brouwketels als wanden, Bisi moest het doen met alleen een gitaar. Er was wat verwarring over wanneer de soundcheck was afgelopen en het concert begon. Naadloos uit de soundcheck ging de Italiaanse door in het openingsnummer 'Four' en daarmee had ze al snel toch nog het publiek aan haar lippen, hoewel deze overgang toch wat duidelijker had mogen zijn. 'Four' is een nieuw nummer en zeer veelbelovend. Birthh brengt prachtige verhalende liedjes die ook met alleen gitaar tot hun recht komen. Alice Bisi heeft daarnaast een hele mooie stem waaraan de jeugd van de zangeres is af te horen en die zich de komende jaren nog gaat verdiepen, wardoor ze nog makkelijker bij de gevoelens en emoties kan komen van haar liedjes, maar die ook nu al prima beviel. Groeipuntje zijn de aankondigingen. Niet alleen de pening werd overgeslagen, maar ook tussen de nummers was wat werd verteld minimaal en dat was jammer, want een mooi stemmig nummer als 'Queen of Failureland' mag best in de uitleg ook nog wat verdieping krijgen. De afsluiting kwam met het sterke 'Wraith'. Birthh is een band die de komende jaren nog gaat groeien. De basis is er met de fraaie composities, de eigen sound en de muzikaliteit en sterke teksten van frontvrouw Alice Bisi. Nu nog de vlieguren maken, de schuchterheid afwerpen en de liedjes en sound op het podium uit lasten kristaliseren. Prachtig dat op een podium als Eurosonic juist dit soot acts de mogelijkheid krijgen zich te presenteren. Om in het notitieboekje te zetten Birthh.
GRONINGEN – Italiaanse sferen in de Groningse Brouwerij Martinus waar het Home Festival uit de omgeving van Venetië een showcase had georganiseerd om het festival maar ook om een aantal Italiaanse artiesten te profileren. De eerste van deze artiesten was het erg jonge Italiaanse talent Birthh, waarachter Alice Bisi schuilt gaat. Birthh klopte nadrukkelijk aan het venster met de opvallende release van het album 'Born in the Woods'. Een erg volwassen album dat staat als een huis, waarin Birthh volop gebruik maakt van de vele electronische mogelijkheden die de hedendaagse muziekwereld te bieden heeft. De High Tech was bij Brouwerij Martinus wellicht aanwezig in het brouwproces, wat is het toch een mooie zaal voor kleine concerten met de brouwketels als wanden, Bisi moest het doen met alleen een gitaar. Er was wat verwarring over wanneer de soundcheck was afgelopen en het concert begon. Naadloos uit de soundcheck ging de Italiaanse door in het openingsnummer 'Four' en daarmee had ze al snel toch nog het publiek aan haar lippen, hoewel deze overgang toch wat duidelijker had mogen zijn. 'Four' is een nieuw nummer en zeer veelbelovend. Birthh brengt prachtige verhalende liedjes die ook met alleen gitaar tot hun recht komen. Alice Bisi heeft daarnaast een hele mooie stem waaraan de jeugd van de zangeres is af te horen en die zich de komende jaren nog gaat verdiepen, wardoor ze nog makkelijker bij de gevoelens en emoties kan komen van haar liedjes, maar die ook nu al prima beviel. Groeipuntje zijn de aankondigingen. Niet alleen de pening werd overgeslagen, maar ook tussen de nummers was wat werd verteld minimaal en dat was jammer, want een mooi stemmig nummer als 'Queen of Failureland' mag best in de uitleg ook nog wat verdieping krijgen. De afsluiting kwam met het sterke 'Wraith'. Birthh is een band die de komende jaren nog gaat groeien. De basis is er met de fraaie composities, de eigen sound en de muzikaliteit en sterke teksten van frontvrouw Alice Bisi. Nu nog de vlieguren maken, de schuchterheid afwerpen en de liedjes en sound op het podium uit lasten kristaliseren. Prachtig dat op een podium als Eurosonic juist dit soot acts de mogelijkheid krijgen zich te presenteren. Om in het notitieboekje te zetten Birthh.
Fijne stem van Be Charlotte bevalt
GRONINGEN – Of de 2 Meter Sessies in het randprogramma van Eurosonic nu helemaal het podium was waarop de piepjonge Britse singersongwriter Be Charlotte tot haar recht kwam is de vraag. Zonder band liet de artieste toch nog meer dan voldoende zien, waarbij haar hele mooie en fijne stem de hoofdrol pakte. Charlotte Brimner speelt normaal in haar muziek met electronica, effecten, het zijn catchy indie electropop songs die ze brengt en die haar al menig uitnodiging hebben opgeleverd voor prestigieuze festivals. In de tent van Jan Douwe Kroeske echter geen electronica, maar heel basis terug naar de zangeres met een gitaar. Het was duidelijk wennen, maar pakte toch prima uit voor Be Charlotte. Met 'Bullit' had Be Charlotte een aansprekende opening. Vooral haar zang viel op. Charlotte Brimner heeft een elastische stem en durft die ook volledig te gebruiken. Ook het tweede nummer dat ze speelde beviel zeer. 'Machines that Breathe' is een nummer dat internationaal de aandacht heeft getrokken toen het als single werd uitgebracht in vol ornaat met ondersteuning van haar volledige band en alle electronica die Be Charlotte nodig achtte. Nu was het een heel mooi klein, maar vlot nummer dat prachtig ook zo tot zijn recht kwam. De afsluiting kwam met 'Think It' ook een prima keuze op de setlist. Muzikaal weet Be Charlotte nog net wat meer te overtuigen met band. De liedjes die ze heeft uitgebracht zijn dan net wat gebalanceerder en voller van klank. Terug naar de basis zijn het andere zaken waarmee de Schotse zangeres toch die connectie met haar publiek weet te maken. De kracht van haar liedjes en vooral van haar prachtige stem. Ze kan nog winnen met haar uitstraling op het podium, maar dat zal de onwennigheid zijn geweest om nu zonder band op een ongewone manier te moeten spelen. Wat wel veel beter naar voren kwam waren de boodschappen die Be Charlotte in haar liedjes meegeeft. Ze probeert haar publiek niet alleen te vermaken, maar ook wat mee te geven. Daarin slaagde ze uitstekend. De ster van Be Charlotte is reizende en dat lijkt meer dan terecht. Een nog erg jonge artieste die overtuigde in vreemde omstandigheden. Nieuwsgierig hoe ze het er vanaf brengt met volledige band. Potentie zat in ieder geval bij Be Charlotte.
GRONINGEN – Of de 2 Meter Sessies in het randprogramma van Eurosonic nu helemaal het podium was waarop de piepjonge Britse singersongwriter Be Charlotte tot haar recht kwam is de vraag. Zonder band liet de artieste toch nog meer dan voldoende zien, waarbij haar hele mooie en fijne stem de hoofdrol pakte. Charlotte Brimner speelt normaal in haar muziek met electronica, effecten, het zijn catchy indie electropop songs die ze brengt en die haar al menig uitnodiging hebben opgeleverd voor prestigieuze festivals. In de tent van Jan Douwe Kroeske echter geen electronica, maar heel basis terug naar de zangeres met een gitaar. Het was duidelijk wennen, maar pakte toch prima uit voor Be Charlotte. Met 'Bullit' had Be Charlotte een aansprekende opening. Vooral haar zang viel op. Charlotte Brimner heeft een elastische stem en durft die ook volledig te gebruiken. Ook het tweede nummer dat ze speelde beviel zeer. 'Machines that Breathe' is een nummer dat internationaal de aandacht heeft getrokken toen het als single werd uitgebracht in vol ornaat met ondersteuning van haar volledige band en alle electronica die Be Charlotte nodig achtte. Nu was het een heel mooi klein, maar vlot nummer dat prachtig ook zo tot zijn recht kwam. De afsluiting kwam met 'Think It' ook een prima keuze op de setlist. Muzikaal weet Be Charlotte nog net wat meer te overtuigen met band. De liedjes die ze heeft uitgebracht zijn dan net wat gebalanceerder en voller van klank. Terug naar de basis zijn het andere zaken waarmee de Schotse zangeres toch die connectie met haar publiek weet te maken. De kracht van haar liedjes en vooral van haar prachtige stem. Ze kan nog winnen met haar uitstraling op het podium, maar dat zal de onwennigheid zijn geweest om nu zonder band op een ongewone manier te moeten spelen. Wat wel veel beter naar voren kwam waren de boodschappen die Be Charlotte in haar liedjes meegeeft. Ze probeert haar publiek niet alleen te vermaken, maar ook wat mee te geven. Daarin slaagde ze uitstekend. De ster van Be Charlotte is reizende en dat lijkt meer dan terecht. Een nog erg jonge artieste die overtuigde in vreemde omstandigheden. Nieuwsgierig hoe ze het er vanaf brengt met volledige band. Potentie zat in ieder geval bij Be Charlotte.
Exmagician kabbelt heerlijk voort
GRONINGEN – Het was voor het eerst dat het Ierse viertal van Exmagician een akoestische sessie speelden. In de tent van de 2 Meter Sessies werden de nummers nog even flink geoefend tijdens de Eurosonic dagen in Groningen. Het Exmagician duo Daniel Todd en James Smith, met nog twee bandleden. maakten er zo welhaast een dubbel concert van. Na de officiële introductie door Jan Douwe Kroeske bleek het oefenen zin te hebben gehad. Exmagician is een band van de subtiliteit als het akoestisch speelt. Geen grote gebaren, maar kalm vaarwater waarin de muziek tot leven komt. De opening kwam met 'Kiss the Wealth Goodbye'. Rustig en verzorgd met muziek die deed denken aan Simon & Garfunkel door de zeer fraaie vermenging van stemmen en het kalme karakter dat de liedjes akoestisch hebben. Een heel ander geluid dan Exmagician normaal op de planken zet. Nu was het muziek om tot rust bij te komen. Je heerlijk te laten meeslepen op de kracht en pracht van de stemmen in bijvoorbeeld het prachtige 'Desperado'. Toch bleef het allemaal een tikje onwennig voor de heren. Met 'Scan the Blue' heeft de band onlangs een hoogaangeschreven debuut album uit gebracht. Op het album staan ook de harmoniën van Daniel Todd en James Smith centraal. Het zijn stemmen die bij elkaar passsen, elkaar versterken en van het type 1 + 1 = 3. De plaat is een stuk steviger en gruiziger als de sessie waarin de nummers mooi klein worden gehouden. Af en toe lijkt het keurslijf van de 2 Meter Sessies te knellen en wil de band eigenlijk wel opspringen uit de stoel, maar toch bevalt het juist op deze manier ook erg en blijven de composities gewoon prima overeind. Dat is fijn, want dan blijkt pas echt hoe goed de muziek van Exmagician in elkaar zit. Todd en Smith werken al langdurig samen en in verschillende projecten. Met Exmagician is voor nu een voertuig gevonden waarin beide heren hun zangkwaliteiten combineren met uitstekende songwriting. Hun liefde voor meer gruizige muziek is wat vandaag bij dit optreden niet aan de orde komt. Wat wel blijft staan zijn de hele mooie zang, de prachtige zang, die nogmaals wordt onderstreept in het afsluitende 'Place Your Bets', de fraaie composities en gewoon goede muzikanten. Ook akoestisch staat Exmagician pal.
GRONINGEN – Het was voor het eerst dat het Ierse viertal van Exmagician een akoestische sessie speelden. In de tent van de 2 Meter Sessies werden de nummers nog even flink geoefend tijdens de Eurosonic dagen in Groningen. Het Exmagician duo Daniel Todd en James Smith, met nog twee bandleden. maakten er zo welhaast een dubbel concert van. Na de officiële introductie door Jan Douwe Kroeske bleek het oefenen zin te hebben gehad. Exmagician is een band van de subtiliteit als het akoestisch speelt. Geen grote gebaren, maar kalm vaarwater waarin de muziek tot leven komt. De opening kwam met 'Kiss the Wealth Goodbye'. Rustig en verzorgd met muziek die deed denken aan Simon & Garfunkel door de zeer fraaie vermenging van stemmen en het kalme karakter dat de liedjes akoestisch hebben. Een heel ander geluid dan Exmagician normaal op de planken zet. Nu was het muziek om tot rust bij te komen. Je heerlijk te laten meeslepen op de kracht en pracht van de stemmen in bijvoorbeeld het prachtige 'Desperado'. Toch bleef het allemaal een tikje onwennig voor de heren. Met 'Scan the Blue' heeft de band onlangs een hoogaangeschreven debuut album uit gebracht. Op het album staan ook de harmoniën van Daniel Todd en James Smith centraal. Het zijn stemmen die bij elkaar passsen, elkaar versterken en van het type 1 + 1 = 3. De plaat is een stuk steviger en gruiziger als de sessie waarin de nummers mooi klein worden gehouden. Af en toe lijkt het keurslijf van de 2 Meter Sessies te knellen en wil de band eigenlijk wel opspringen uit de stoel, maar toch bevalt het juist op deze manier ook erg en blijven de composities gewoon prima overeind. Dat is fijn, want dan blijkt pas echt hoe goed de muziek van Exmagician in elkaar zit. Todd en Smith werken al langdurig samen en in verschillende projecten. Met Exmagician is voor nu een voertuig gevonden waarin beide heren hun zangkwaliteiten combineren met uitstekende songwriting. Hun liefde voor meer gruizige muziek is wat vandaag bij dit optreden niet aan de orde komt. Wat wel blijft staan zijn de hele mooie zang, de prachtige zang, die nogmaals wordt onderstreept in het afsluitende 'Place Your Bets', de fraaie composities en gewoon goede muzikanten. Ook akoestisch staat Exmagician pal.
Ward Thomas revanceert zich
GRONINGEN – Het zijn drukke dagen voor Ward Thomas. De Britse formatie rondom Catherine and Lizzy Ward Thomas is één van de bekendere namen in het Eurosonic veld en hebben daarnaast nog tal van andere optredens in Groningen. De dames met hun begeleidingsband stonden onder andere in Plato op Platosonic en bij de showcase van Friendly Fire. Het waren qua beleving twee heel verschillende optredens. In Plato opende Ward Thomas met het mooie 'Guilty Flowers' een heel fijn liedje. Het duo beschikt over een fantastische vaak tweestemmige zang, terwijl ook individueel de stemmen gloreren. Wat miste was de bezieling, de nadruk lag net te veel op mooi zingen. Ook in 'Cartwheels' het titelnummer van het nieuwe album van deze band, net iets rustiger dan de opening was eigenlijk dik voor elkaar, maar toch net niet. Dit terwijl op filmpjes op internet het er juist afspat. Wellicht de vermoeidheid van de reis. Erg goed en keurig werd de set afgezongen met fraaie uitvoeringen van 'Proof' en 'Carry you Home'. Ward Thomas brengt pop met country invloeden of juist country met pop, op die dunne lijn, waarbij het de ene keer meer richting pop gaat en de andere keer het country element de boventoon voert. Alles werd mooi, kort, maar krachtig geïntroduceerd. Aangezien op filmpjes van andere concerten de bezieling er bij de dames uit schiet is de vraag gerechtigd of dit een momentopname was. Een dag later op de showcase van Friendly Fire bleek dit inderdaad het geval. Nu was er vanaf de eerste gezongen noot wel die bezieling. Dit ondanks dat één van beide zusjes wat stemproblemen had gezien het overvolle programma. Nu stond 'Proof als eerste op de setlist en dit nummer kreeg in vergelijking met een dag eerder net even die extra boost van mooi naar prachtig en dat was evenzeer het geval bij 'Guilty Flowers'. De afsluiting was er nu met het prachtige en gevoelige 'Safe'. Ward Thomas wordt een grote toekomst voorspeld en dat lijkt op basis van het Friendly Fire concert zeker op zijn plaats. Het blijft uiteraard zaak om elk concert juist ook die bezieling en emotie in de zang te leggen.
GRONINGEN – Het zijn drukke dagen voor Ward Thomas. De Britse formatie rondom Catherine and Lizzy Ward Thomas is één van de bekendere namen in het Eurosonic veld en hebben daarnaast nog tal van andere optredens in Groningen. De dames met hun begeleidingsband stonden onder andere in Plato op Platosonic en bij de showcase van Friendly Fire. Het waren qua beleving twee heel verschillende optredens. In Plato opende Ward Thomas met het mooie 'Guilty Flowers' een heel fijn liedje. Het duo beschikt over een fantastische vaak tweestemmige zang, terwijl ook individueel de stemmen gloreren. Wat miste was de bezieling, de nadruk lag net te veel op mooi zingen. Ook in 'Cartwheels' het titelnummer van het nieuwe album van deze band, net iets rustiger dan de opening was eigenlijk dik voor elkaar, maar toch net niet. Dit terwijl op filmpjes op internet het er juist afspat. Wellicht de vermoeidheid van de reis. Erg goed en keurig werd de set afgezongen met fraaie uitvoeringen van 'Proof' en 'Carry you Home'. Ward Thomas brengt pop met country invloeden of juist country met pop, op die dunne lijn, waarbij het de ene keer meer richting pop gaat en de andere keer het country element de boventoon voert. Alles werd mooi, kort, maar krachtig geïntroduceerd. Aangezien op filmpjes van andere concerten de bezieling er bij de dames uit schiet is de vraag gerechtigd of dit een momentopname was. Een dag later op de showcase van Friendly Fire bleek dit inderdaad het geval. Nu was er vanaf de eerste gezongen noot wel die bezieling. Dit ondanks dat één van beide zusjes wat stemproblemen had gezien het overvolle programma. Nu stond 'Proof als eerste op de setlist en dit nummer kreeg in vergelijking met een dag eerder net even die extra boost van mooi naar prachtig en dat was evenzeer het geval bij 'Guilty Flowers'. De afsluiting was er nu met het prachtige en gevoelige 'Safe'. Ward Thomas wordt een grote toekomst voorspeld en dat lijkt op basis van het Friendly Fire concert zeker op zijn plaats. Het blijft uiteraard zaak om elk concert juist ook die bezieling en emotie in de zang te leggen.
Schaars gekleden Noren van Yuma Sun blijken meer dan een act
GRONINGEN – Als de gitarist slechts gekleed in een strak leren kort broekje en de Contrabas speelster in een absoluut niet voor januari geschikte outfit het podium van Platosonic betreden dreigt het beeld dat het hier voornamelijk om de act en het effect gaat. Bij Yuma Sun, een Noorse inzending van voor Eurosonic is dat deels ook het geval. Een prachtige act met zanger Jaran Hereid die met bombast zich presenteert en al tijdens het eerste nummer 'Give me Fever' over de railing het publiek in duikt om te kijken hoever zijn microfoonsnoer loopt en gitarist Bjorn Ognoy die bij herhaling van het podium afdaalt en zich offert aan de meute in zijn naakte lijf. Voeg daarbij over de top aankondigingen waarbij hel en verdoemenis hand in hand gaan met het presenteren van de band. Een act die goed aanslaat, juist omdat hij wortelt in gewoon goede muziek. Yuma Sun is een rockband die qua thematiek aanhangt tegen de heavy metal, maar muzikaal eigenlijk gewoon een hele fijne rocksound heeft. 'Dommesdagrock' is de titel die de band er zelf aan geeft. Een combinatie van rock, met invloeden van country, punk en blues. De band bracht onlangs het fijne album 'Watch Us Burn' uit en dat is een erg mooie plaat geworden en dat komt terug op het podium, maar dan met nog veel meer live power. Strak spel en gewoon prima nummers. De band stond in 2012 voor het eerst op het podium en stond naast Scandinavië al op mooie festivals in Frankrijk en Duitsland en toerde vorig jaar op de Britse eilanden. Een band met een heftige gitaarsound waar de Contrabas dan weer prima tegenwicht aan biedt. 'Troubadour'is een heerlijk vlot rock nummer en met 'St Louise' neigt de band zelfs enigsinds naar de popkant van de rock. Een nummer dat ook zeker een groot publiek kan aanspreken. Met 'Could This Be Hell' worden nog één keer weer de spreekwoordelijke poorten van de hel open getrokken en volgt er een krachtig afscheid van deze verrassende Noren. Ognoy soleert nog een keer tegen het publiek aan en schuurt zijn rug aan de vrolijk met de bas over het podium gaan de bassiste. Hereid heeft zijn kleren ook grotendeels verloren onderweg en ook de rest van de band kletst er nog even in. De indruk die achterblijft is prima act, maar ook hele fijne muzikanten. Een band welke een rock podium in vuur en vlam kan zetten.
GRONINGEN – Als de gitarist slechts gekleed in een strak leren kort broekje en de Contrabas speelster in een absoluut niet voor januari geschikte outfit het podium van Platosonic betreden dreigt het beeld dat het hier voornamelijk om de act en het effect gaat. Bij Yuma Sun, een Noorse inzending van voor Eurosonic is dat deels ook het geval. Een prachtige act met zanger Jaran Hereid die met bombast zich presenteert en al tijdens het eerste nummer 'Give me Fever' over de railing het publiek in duikt om te kijken hoever zijn microfoonsnoer loopt en gitarist Bjorn Ognoy die bij herhaling van het podium afdaalt en zich offert aan de meute in zijn naakte lijf. Voeg daarbij over de top aankondigingen waarbij hel en verdoemenis hand in hand gaan met het presenteren van de band. Een act die goed aanslaat, juist omdat hij wortelt in gewoon goede muziek. Yuma Sun is een rockband die qua thematiek aanhangt tegen de heavy metal, maar muzikaal eigenlijk gewoon een hele fijne rocksound heeft. 'Dommesdagrock' is de titel die de band er zelf aan geeft. Een combinatie van rock, met invloeden van country, punk en blues. De band bracht onlangs het fijne album 'Watch Us Burn' uit en dat is een erg mooie plaat geworden en dat komt terug op het podium, maar dan met nog veel meer live power. Strak spel en gewoon prima nummers. De band stond in 2012 voor het eerst op het podium en stond naast Scandinavië al op mooie festivals in Frankrijk en Duitsland en toerde vorig jaar op de Britse eilanden. Een band met een heftige gitaarsound waar de Contrabas dan weer prima tegenwicht aan biedt. 'Troubadour'is een heerlijk vlot rock nummer en met 'St Louise' neigt de band zelfs enigsinds naar de popkant van de rock. Een nummer dat ook zeker een groot publiek kan aanspreken. Met 'Could This Be Hell' worden nog één keer weer de spreekwoordelijke poorten van de hel open getrokken en volgt er een krachtig afscheid van deze verrassende Noren. Ognoy soleert nog een keer tegen het publiek aan en schuurt zijn rug aan de vrolijk met de bas over het podium gaan de bassiste. Hereid heeft zijn kleren ook grotendeels verloren onderweg en ook de rest van de band kletst er nog even in. De indruk die achterblijft is prima act, maar ook hele fijne muzikanten. Een band welke een rock podium in vuur en vlam kan zetten.
Vera Jonas Experiment rockt er op los
GRONINGEN – Veel bezoekers van Platosonic laten zich graag verrassen door de jonge buitenlandse bands die deze dagen overal opduiken in Groningen in het kader van Eurosonic. Het podium in de platenzaak is daar een uitstekende plek voor. Vooraf zullen weinig mensen gehoord hebben van Vera Jonas Experiment. De zangeres zelf staat alleen een uur voor haar optreden nog met verwondering om zich heen te kijken op de hoek van de Grote Markt en de Oosterstraat, maar is even later met band en entourage keurig op tijd in Plato. Gelukkig, want ook in Hongarije blijken uitmuntende bands te zijn en de Vera Jonas Experiment hoort daar absoluut bij. Met 'Run' rockt het vanaf de eerste seconde vanaf het podium als met een de spanning opvoerend intro de band de aandacht op zich heeft gevestigd. De blikken in het publiek gaan over en weer en spreken van “wauw”. Vera Jonas Experiment is voor het eerst in Nederland, maar heeft in Midden-Europa al de nodige naam en faam en toerde al langs menig podia en festival. Die ervaring blijkt. Een prima spelende band waarbij vooral drummer Hunor Szabo opvalt die in zijn enthousiasme zijn krukje vaak laat voor wat het is en opspringt om te drummen. Gitarist Marton Fenyvesi en bassist Andras Csizmas dragen ook hun steentje bij met degelijk spel. Blikvanger blijft Vera Jonas. De zangeres neemt met 'Cold Fire' even gas terug en wederom blijkt ze een prachtige omvloerste stem te hebben. Als spreekstalmeester staat ze haar mannetje en elk liedje wordt keurig geïntroduceerd. Voor het 'Tiger Now!' blijkt ze ook nog drum talent te hebben. De titelsong van haar nieuwe album zingt ze van achter het drumstel, waar ze tegelijkertijd de drumstokjes aan het werk zet. 'Over and Over Again' blijkt een heerlijk toegankelijk nummer over fouten maken en daar van leren. De afsluiting komt met 'This Time', een nummer met een twist. Langzaam sterft het nummer weg en als het publiek denkt dat het klaar is, gaat het gaspedaal nog even volledig in voor een spetterende finale. Vera Jonas Experiment is een band die je rustig op elk festival kunt neerzetten. Kwaliteit uit Budapest.
GRONINGEN – Veel bezoekers van Platosonic laten zich graag verrassen door de jonge buitenlandse bands die deze dagen overal opduiken in Groningen in het kader van Eurosonic. Het podium in de platenzaak is daar een uitstekende plek voor. Vooraf zullen weinig mensen gehoord hebben van Vera Jonas Experiment. De zangeres zelf staat alleen een uur voor haar optreden nog met verwondering om zich heen te kijken op de hoek van de Grote Markt en de Oosterstraat, maar is even later met band en entourage keurig op tijd in Plato. Gelukkig, want ook in Hongarije blijken uitmuntende bands te zijn en de Vera Jonas Experiment hoort daar absoluut bij. Met 'Run' rockt het vanaf de eerste seconde vanaf het podium als met een de spanning opvoerend intro de band de aandacht op zich heeft gevestigd. De blikken in het publiek gaan over en weer en spreken van “wauw”. Vera Jonas Experiment is voor het eerst in Nederland, maar heeft in Midden-Europa al de nodige naam en faam en toerde al langs menig podia en festival. Die ervaring blijkt. Een prima spelende band waarbij vooral drummer Hunor Szabo opvalt die in zijn enthousiasme zijn krukje vaak laat voor wat het is en opspringt om te drummen. Gitarist Marton Fenyvesi en bassist Andras Csizmas dragen ook hun steentje bij met degelijk spel. Blikvanger blijft Vera Jonas. De zangeres neemt met 'Cold Fire' even gas terug en wederom blijkt ze een prachtige omvloerste stem te hebben. Als spreekstalmeester staat ze haar mannetje en elk liedje wordt keurig geïntroduceerd. Voor het 'Tiger Now!' blijkt ze ook nog drum talent te hebben. De titelsong van haar nieuwe album zingt ze van achter het drumstel, waar ze tegelijkertijd de drumstokjes aan het werk zet. 'Over and Over Again' blijkt een heerlijk toegankelijk nummer over fouten maken en daar van leren. De afsluiting komt met 'This Time', een nummer met een twist. Langzaam sterft het nummer weg en als het publiek denkt dat het klaar is, gaat het gaspedaal nog even volledig in voor een spetterende finale. Vera Jonas Experiment is een band die je rustig op elk festival kunt neerzetten. Kwaliteit uit Budapest.
Gitta de Ridder maakt indruk
GRONINGEN – Altersonic houdt van Gitta de Ridder en dus staat de singersongwriter ieder jaar op het Showcasefestival tjdens Eurosonic in de Drie Gezusters in Groningen. Gitta de Ridder blijft dat diamantje dat af en toe opflikkert en je denkt, nu gaat het voor de in Londen woonachtige zangeres gebeuren en dan wordt het weer stil. Compleet ten onrechte, want Gitta de Ridder heeft een bijzondere stem en een bijzonder mooie stem. Weet zichzelf prima te begeleiden en fleurt haar optreden nog verder op met mooie verhalen. Was De Ridder daadwerkelijk Britse dan stonden de zalen voor haar in de rij als dat grote Britse talent, maar nu is het toch, in de ogen van veel organisatoren dat meisje uit Almere met gitaar. Daar moet maar eens een eind aankomen. Waar de muziek van De Ridder wel aanslaat versmaden wij ons eigen talent. Op het podium van Altersonic bewees De Ridder, die afgelopen najaar ook nog eens een schitterend album uitbracht, ten overvloede dat haar ster moet rijzen. Met prachtige liedjes, waaronder 'We Make Three' opende De Ridder haar set. Liedjes met prachtige zang en waarin ze ook duidelijk een verhaal verteld, maar ook met een lekker ongepolijst randje. Het houdt de set van De Ridder uitermate boeiend, helemaal als ze de diepte en emotie in haar stem optimaal aan het werk weet te zetten. Daarnaast is Gitta de Ridder op het podium uitermate ontwapenend. Een scheldwoord wordt gevolgd door een verschrikte verontschuldiging, een van de voet vliegend belletjes apparaat zorgt voor hilariteit en de huiskat steelt even de show door naast de zangeres haar opwachting op het podium te maken. Onverstoorbaar blijft De Ridder het publiek bij haar optreden betrekken. In de eerste plaats natuurlijk door die prachtige liedjes. 'Victory' bijvoorbeeld of 'Stay a Little Longer' zijjn liedjes die erg bevallen. In de mooie setopbouw heeft Gitta de Ridder het beste voor het laatste bewaard. Met vier oorstrelende liedjes neemt ze afscheid te beginnen met het prachtige 'Wanderer' en dan 'Alternate Reality' waarna ze met het mooie 'Even If' nog even een aanloopje neemt voor 'Lie With Me'. Als we niet oppassen zijn we dit talent kwijt aan de Britten.
GRONINGEN – Altersonic houdt van Gitta de Ridder en dus staat de singersongwriter ieder jaar op het Showcasefestival tjdens Eurosonic in de Drie Gezusters in Groningen. Gitta de Ridder blijft dat diamantje dat af en toe opflikkert en je denkt, nu gaat het voor de in Londen woonachtige zangeres gebeuren en dan wordt het weer stil. Compleet ten onrechte, want Gitta de Ridder heeft een bijzondere stem en een bijzonder mooie stem. Weet zichzelf prima te begeleiden en fleurt haar optreden nog verder op met mooie verhalen. Was De Ridder daadwerkelijk Britse dan stonden de zalen voor haar in de rij als dat grote Britse talent, maar nu is het toch, in de ogen van veel organisatoren dat meisje uit Almere met gitaar. Daar moet maar eens een eind aankomen. Waar de muziek van De Ridder wel aanslaat versmaden wij ons eigen talent. Op het podium van Altersonic bewees De Ridder, die afgelopen najaar ook nog eens een schitterend album uitbracht, ten overvloede dat haar ster moet rijzen. Met prachtige liedjes, waaronder 'We Make Three' opende De Ridder haar set. Liedjes met prachtige zang en waarin ze ook duidelijk een verhaal verteld, maar ook met een lekker ongepolijst randje. Het houdt de set van De Ridder uitermate boeiend, helemaal als ze de diepte en emotie in haar stem optimaal aan het werk weet te zetten. Daarnaast is Gitta de Ridder op het podium uitermate ontwapenend. Een scheldwoord wordt gevolgd door een verschrikte verontschuldiging, een van de voet vliegend belletjes apparaat zorgt voor hilariteit en de huiskat steelt even de show door naast de zangeres haar opwachting op het podium te maken. Onverstoorbaar blijft De Ridder het publiek bij haar optreden betrekken. In de eerste plaats natuurlijk door die prachtige liedjes. 'Victory' bijvoorbeeld of 'Stay a Little Longer' zijjn liedjes die erg bevallen. In de mooie setopbouw heeft Gitta de Ridder het beste voor het laatste bewaard. Met vier oorstrelende liedjes neemt ze afscheid te beginnen met het prachtige 'Wanderer' en dan 'Alternate Reality' waarna ze met het mooie 'Even If' nog even een aanloopje neemt voor 'Lie With Me'. Als we niet oppassen zijn we dit talent kwijt aan de Britten.
Elle Exxe krijgt publiek aan het zingen
GRONINGEN – Eurosonic is soms ook improviseren. Al meer dan drie jaar had Elle Exxe niet voor het publiek de piano bespeeld. Op de 2 Meter Sessies tijdens Eurosonic in Groningen kroop de Schotse toch achter de piano. Jan Douwe Kroeske de gastheer, vroeg het publiek toch maar lekker dicht tegen het podium aan te schuiven, want deze piano stond achter op het toneel. Dapper van Elle Exxe die nu niet alleen onwennig achter een instrument zat, maar ook het publiek op haar vingers liet kijken die ook nog eens half bevroren waren in de januari kou. Voeg daarbij dat Elle Exxe pas vlak voor aanvangstijd in Groningen arriveerde en eigenlijk stonden alle seinen op rood. Elle Exxe zette ze met lef en kwaliteit direct op groen. Met passie speelde ze de piano en bespeelde ze het publiek dat haar onmiddellijk voor de onwennigheid vergaf. Met overgave zong Exxe met een stem vol met soul en groot bereik. De opening was goed gekozen met 'Love to Hate You' een heerlijk krachtig nummer waarin de mooie zang direct tot uiting kwam. Elle Exxe is expressief en durft zich te tonen op het podium. Ondanks dat de piano haar grotendeels uit het oog onttrok had de Schotse toch haar showoutfit aan en dat was toch duidelijk een setje voor een warmer podium. Gelukkig was de muziek warm genoeg. 'Lie to Me' was nog zo'n proeve van bekwaamheid die Elle Exxe afleverde. Schitterend nummer gedragen door de soulvolle stem van de zangeres. Elle Exxe betrok het publiek bij haar liedjes en optreden. Met mooie introducties kreeg ze het publiek uiteindelijk zelfs aan het zingen in de kou, daar waar de meeste artiesten dit toch echt bewaren voor de tweede helft van hun optreden. Voor het laatste liedjes van dit optreden had Elle Exxe nogmaals een dappere act in petto. Een liedjes wat nog nooi op het podium live door haar was gebracht. Na even zoeken naar de juiste toetsen op de piano kwam er een fraaie versie van 'catapult'. Een liedje met elementen van rap en soul in zich verenigd en ook nu een tekst die ergens over gaat en waarmee de zangeres wat te zeggen heeft en dat het leven en de liefde niet alleen rozengeur en manenschijn is. Het was het einde van een dapper, maar vooral ook veel belovend en goed optreden. Later op de avond trad Elle Exxe nogmaals op, maar nu volledig met band.
GRONINGEN – Eurosonic is soms ook improviseren. Al meer dan drie jaar had Elle Exxe niet voor het publiek de piano bespeeld. Op de 2 Meter Sessies tijdens Eurosonic in Groningen kroop de Schotse toch achter de piano. Jan Douwe Kroeske de gastheer, vroeg het publiek toch maar lekker dicht tegen het podium aan te schuiven, want deze piano stond achter op het toneel. Dapper van Elle Exxe die nu niet alleen onwennig achter een instrument zat, maar ook het publiek op haar vingers liet kijken die ook nog eens half bevroren waren in de januari kou. Voeg daarbij dat Elle Exxe pas vlak voor aanvangstijd in Groningen arriveerde en eigenlijk stonden alle seinen op rood. Elle Exxe zette ze met lef en kwaliteit direct op groen. Met passie speelde ze de piano en bespeelde ze het publiek dat haar onmiddellijk voor de onwennigheid vergaf. Met overgave zong Exxe met een stem vol met soul en groot bereik. De opening was goed gekozen met 'Love to Hate You' een heerlijk krachtig nummer waarin de mooie zang direct tot uiting kwam. Elle Exxe is expressief en durft zich te tonen op het podium. Ondanks dat de piano haar grotendeels uit het oog onttrok had de Schotse toch haar showoutfit aan en dat was toch duidelijk een setje voor een warmer podium. Gelukkig was de muziek warm genoeg. 'Lie to Me' was nog zo'n proeve van bekwaamheid die Elle Exxe afleverde. Schitterend nummer gedragen door de soulvolle stem van de zangeres. Elle Exxe betrok het publiek bij haar liedjes en optreden. Met mooie introducties kreeg ze het publiek uiteindelijk zelfs aan het zingen in de kou, daar waar de meeste artiesten dit toch echt bewaren voor de tweede helft van hun optreden. Voor het laatste liedjes van dit optreden had Elle Exxe nogmaals een dappere act in petto. Een liedjes wat nog nooi op het podium live door haar was gebracht. Na even zoeken naar de juiste toetsen op de piano kwam er een fraaie versie van 'catapult'. Een liedje met elementen van rap en soul in zich verenigd en ook nu een tekst die ergens over gaat en waarmee de zangeres wat te zeggen heeft en dat het leven en de liefde niet alleen rozengeur en manenschijn is. Het was het einde van een dapper, maar vooral ook veel belovend en goed optreden. Later op de avond trad Elle Exxe nogmaals op, maar nu volledig met band.
The Gift is heerlijk theatraal
GRONINGEN – Portugal is het land in de schijnwerpers tijdens Eurosonic en één van de bands die van het land van Port en Benfica was afgevaardigd is The Gift. Met een zevenmansformatie vergde de opbouw bij de 2 Meter Sessies de nodige tijd en dus was er weinig ruimte voor de soundcheck. Gelukkig werd dit professioneel opgevangen. Geen wonder, want de formatie rondom zangeres Sónia Tavares timmert al bijna twintig jaar aan de weg. In 2001 stond de formatie ook al eens op Eurosonic. In het openingsnummer 'Music' blijkt het een strak spelende formatie, waarbij vooral Tavares indruk maakte met haar mooie donkere stem en haar expresiviteit die nog wordt versterkt door een knal roze jas. Een eyecatcher. 'Music' blijkt een mooi theatraal nummer met wat invloeden van de Franse chanson. Een nummer van het grote gebaar dat toch nog 'iets' mist. Nog net even iets om nog meer te boeien. Dat wordt wel geboden in 'Love without Violins' weet volop te overtuigen. Prachtige zang en een boeiend nummer. The Gift geeft hiermee een geschenk om warm van te worden in de koude 2 Meter Sessies tent. Een prachtig volgeluid met zo'n grote band die zich volledig in dienst stelt van de zangeres. Deze profiteert volop van de geboden ruimte en trekt met haar zang het publiek naar het podium toe. Een stem die een combinatie is van Amanda Lear en Eartha Kitt. Met grote stappen paradeert ze op het podium en met het grote gebaar vangt Tavares de aandacht. Achter haar wordt geconcentreerd en uitstekend gemusiceerd. Opmerkelijk is dat de stem van Brian Eno van het podium klinkt. Eno is niet zelf aanwezig, maar helaas alleen ingeblikt. Voor hun komende album heeft The Gift als producer Eno gestrikt. 'Love without Violins' is een nummer met pit, zo'n liedje dat er even inhakt. Dat telt ook voor het afsluitende 'Clinic Hope'. Nu met iets meer tempo en dat brengt de vaart er nog even lekker in. Het is de recent verschenen single van de formatie. The Gift heeft de hele wereld gezien en zijn ambassadeurs voor Portugal. Hun muziek is aansprekend en heeft universele aansprekingkracht met hun theatrale pop en prima frontvrouw.
GRONINGEN – Portugal is het land in de schijnwerpers tijdens Eurosonic en één van de bands die van het land van Port en Benfica was afgevaardigd is The Gift. Met een zevenmansformatie vergde de opbouw bij de 2 Meter Sessies de nodige tijd en dus was er weinig ruimte voor de soundcheck. Gelukkig werd dit professioneel opgevangen. Geen wonder, want de formatie rondom zangeres Sónia Tavares timmert al bijna twintig jaar aan de weg. In 2001 stond de formatie ook al eens op Eurosonic. In het openingsnummer 'Music' blijkt het een strak spelende formatie, waarbij vooral Tavares indruk maakte met haar mooie donkere stem en haar expresiviteit die nog wordt versterkt door een knal roze jas. Een eyecatcher. 'Music' blijkt een mooi theatraal nummer met wat invloeden van de Franse chanson. Een nummer van het grote gebaar dat toch nog 'iets' mist. Nog net even iets om nog meer te boeien. Dat wordt wel geboden in 'Love without Violins' weet volop te overtuigen. Prachtige zang en een boeiend nummer. The Gift geeft hiermee een geschenk om warm van te worden in de koude 2 Meter Sessies tent. Een prachtig volgeluid met zo'n grote band die zich volledig in dienst stelt van de zangeres. Deze profiteert volop van de geboden ruimte en trekt met haar zang het publiek naar het podium toe. Een stem die een combinatie is van Amanda Lear en Eartha Kitt. Met grote stappen paradeert ze op het podium en met het grote gebaar vangt Tavares de aandacht. Achter haar wordt geconcentreerd en uitstekend gemusiceerd. Opmerkelijk is dat de stem van Brian Eno van het podium klinkt. Eno is niet zelf aanwezig, maar helaas alleen ingeblikt. Voor hun komende album heeft The Gift als producer Eno gestrikt. 'Love without Violins' is een nummer met pit, zo'n liedje dat er even inhakt. Dat telt ook voor het afsluitende 'Clinic Hope'. Nu met iets meer tempo en dat brengt de vaart er nog even lekker in. Het is de recent verschenen single van de formatie. The Gift heeft de hele wereld gezien en zijn ambassadeurs voor Portugal. Hun muziek is aansprekend en heeft universele aansprekingkracht met hun theatrale pop en prima frontvrouw.
Saint Sister combineert oude Ierse tradities met moderne pop
GRONINGEN – “Ik kan niet wachten tot ze beginnen.” De Soundcheck en voorbereidingen van Saint Sister duren collega artiest Iers Saoirse Duane duidelijk veel te lang. De Wyvern Lingo gitariste is meer dan enthousiast over de Ierse formatie bij de 2 Meter Sessies aan de rand van Eurosonic in Groningen. Eindelijk is het dan zover en voor 'Castles' staan Gemma Doherty en Morgan MacIntyre op het podium en beginnen met uitsluitend hun stemmen en de klank van de harp. Het is een heel gevoelig en ingetogen start. De harp is sowieso een prachtig en verrassend instrument dat deze editie van Eurosonic toch bij en enorme minderheid van de bands op de menukaart zal staan. Saint Sister heeft dit instrument een belangrijke plaats in hun muziek gegeven. Er wordt terug gegrepen op aloude Ierse folk en harpmuziek, maar dat wordt gecombineerd met moderne folk en electronische pop tot wat ze zelf hebben genoemd Atmosfolk en wat verder wordt omschreven door beide dames als een mix van soulvolle harmoniëen, dromerige synths en electonische akoestische harpmuziek. Dat u dat even weet. Belangrijker dan wat op papier staat is wat op het podium gebeurd. Vandaar klinken in dit eerste nummer twee heerlijke stemmen en een prachtige harp in een nummer om bij weg te dromen en die je mee voert naar een prachtige Ierse kust. Groen en met kastelen. Voor het tweede nummer 'Tin Man' krijgen beide dames op het podium versterking van een tweetal heren die de gitaar en drums bemannen. Dat geeft direct een wat vollere stevigere sound in dit als single uitgebrachte nummer, zonder dat het kenmerkende dromerige verloren gaat. Opnieuw prachtig zang en erg gevoelig van dit inmiddels Ierse viertal. Even rustig worden de aankondigingen gedaan, waarbij nog net wat meer ook inhoudelijk mag worden verteld over de nummers. De afsluiting komt met 'Madrid' het stevigste nummer op de korte setlist die dus mooi is opgebouwd. Stevig in de zin van nog steeds lief en dromerig. Saint Sister blijk uiteindelijk een prachtige band die je niet met volume of power meeneemt in hun muziek, maar je weet te verleiden met hun klanken en zoetgevooisde uitnodiging om toch met hun mee te gaan in de belevingswereld van Gemma Doherty en Morgan MacIntyre en daar heerlijk een poos te verblijven. Het duo werkt aan een eerste album en dat wordt als de voortekenen niet bedriegen erg mooi.
GRONINGEN – “Ik kan niet wachten tot ze beginnen.” De Soundcheck en voorbereidingen van Saint Sister duren collega artiest Iers Saoirse Duane duidelijk veel te lang. De Wyvern Lingo gitariste is meer dan enthousiast over de Ierse formatie bij de 2 Meter Sessies aan de rand van Eurosonic in Groningen. Eindelijk is het dan zover en voor 'Castles' staan Gemma Doherty en Morgan MacIntyre op het podium en beginnen met uitsluitend hun stemmen en de klank van de harp. Het is een heel gevoelig en ingetogen start. De harp is sowieso een prachtig en verrassend instrument dat deze editie van Eurosonic toch bij en enorme minderheid van de bands op de menukaart zal staan. Saint Sister heeft dit instrument een belangrijke plaats in hun muziek gegeven. Er wordt terug gegrepen op aloude Ierse folk en harpmuziek, maar dat wordt gecombineerd met moderne folk en electronische pop tot wat ze zelf hebben genoemd Atmosfolk en wat verder wordt omschreven door beide dames als een mix van soulvolle harmoniëen, dromerige synths en electonische akoestische harpmuziek. Dat u dat even weet. Belangrijker dan wat op papier staat is wat op het podium gebeurd. Vandaar klinken in dit eerste nummer twee heerlijke stemmen en een prachtige harp in een nummer om bij weg te dromen en die je mee voert naar een prachtige Ierse kust. Groen en met kastelen. Voor het tweede nummer 'Tin Man' krijgen beide dames op het podium versterking van een tweetal heren die de gitaar en drums bemannen. Dat geeft direct een wat vollere stevigere sound in dit als single uitgebrachte nummer, zonder dat het kenmerkende dromerige verloren gaat. Opnieuw prachtig zang en erg gevoelig van dit inmiddels Ierse viertal. Even rustig worden de aankondigingen gedaan, waarbij nog net wat meer ook inhoudelijk mag worden verteld over de nummers. De afsluiting komt met 'Madrid' het stevigste nummer op de korte setlist die dus mooi is opgebouwd. Stevig in de zin van nog steeds lief en dromerig. Saint Sister blijk uiteindelijk een prachtige band die je niet met volume of power meeneemt in hun muziek, maar je weet te verleiden met hun klanken en zoetgevooisde uitnodiging om toch met hun mee te gaan in de belevingswereld van Gemma Doherty en Morgan MacIntyre en daar heerlijk een poos te verblijven. Het duo werkt aan een eerste album en dat wordt als de voortekenen niet bedriegen erg mooi.
Fantastisch Wyvern Lingo krijgt al ovatie voor soundcheck
GRONINGEN – De opening van de 2 Meter Sessies van Jan Douwe Kroeske tijdens Eurosonic werd verricht door het Ierse Wyvern Lingo. Een formatie die als eén van de grote potentiële ontdekkingen van Eurosonic vooraf is getipt. Het loonde om vroeg te komen. Al tijdens de soundcheck van Karen Cowley, Saoirse Duane en Caoimhe Barry kreeg het drietal een enthousiaste ovatie. Een belofte die na de aankondiging van de gastheer volledig werd waargemaakt. In het openingsnummer werd onmiddellijk een emmer vol kwaliteit over het publiek uitgegoten. In dit nummer nam Karen Cowley nam vanachter de piano vocaal het voortouw, maar werd in de zang uitstekend ondersteund door Saoirse Duane en Caoimhe Barry. Wyvern Lingo brengt prachtige liedjes met sterke teksten. Genrewijs is het drietal moeilijk in te delen, omdat her en der invloeden zijn gebruikt in de liedjes. Pop met Pit zeg maar. Sterk gitaarspel van Saoirse Duane met aansprekende hooks, gedreven percussie van Caoimhe Barry en fraai pianospel, dat op de plaat vaak is vervangen door synths, van Karen Cowley, hoewel de originele echte piano toch ook wel erg goed klinkt. Het tweede nummer was een onderstreping van de zangkwaliteiten van het Ierse drietal. A Capella brachten ze een ode aan Prince met een geheel eigen versie van 'When Doves Cry'. Dit was coveren op zijn best. Een geheel eigen draai en invulling van het nummer van Prince, maar toch met die diepe buiging voor het origineel. Een eerbetoon dat na het driestemmige begin en na het invallen van de instrumenten alleen maar mooier en mooier werd. De afsluiting van het korte concert. Een kwartiertje en drie nummers is toch wel erg aan de zuinige kant kwam met het titelnummer van de EP die Wyvern Lingo kort geleden op de markt heeft gebracht 'Letter to Willow' Nu was het Caoimhe Barry die de leadzang deed en ook dit bleek een indrukwekkend nummer. Wyvern Lingo heeft het in zich om een heel groot publiek aan zich te binden. Drie charmante dames die samen die liedjes aan elkaar praten en gewoon erg goede liedjes weten te presenteren. Dit zou zo maar zo'n concert kunnen zijn van. Ja ik was erbij toen Wyvern Lingo de 2 meter sessies deed in Groningen. In drie nummers het publiek zo boeien. Dat kunnen allen de hele groten.
GRONINGEN – De opening van de 2 Meter Sessies van Jan Douwe Kroeske tijdens Eurosonic werd verricht door het Ierse Wyvern Lingo. Een formatie die als eén van de grote potentiële ontdekkingen van Eurosonic vooraf is getipt. Het loonde om vroeg te komen. Al tijdens de soundcheck van Karen Cowley, Saoirse Duane en Caoimhe Barry kreeg het drietal een enthousiaste ovatie. Een belofte die na de aankondiging van de gastheer volledig werd waargemaakt. In het openingsnummer werd onmiddellijk een emmer vol kwaliteit over het publiek uitgegoten. In dit nummer nam Karen Cowley nam vanachter de piano vocaal het voortouw, maar werd in de zang uitstekend ondersteund door Saoirse Duane en Caoimhe Barry. Wyvern Lingo brengt prachtige liedjes met sterke teksten. Genrewijs is het drietal moeilijk in te delen, omdat her en der invloeden zijn gebruikt in de liedjes. Pop met Pit zeg maar. Sterk gitaarspel van Saoirse Duane met aansprekende hooks, gedreven percussie van Caoimhe Barry en fraai pianospel, dat op de plaat vaak is vervangen door synths, van Karen Cowley, hoewel de originele echte piano toch ook wel erg goed klinkt. Het tweede nummer was een onderstreping van de zangkwaliteiten van het Ierse drietal. A Capella brachten ze een ode aan Prince met een geheel eigen versie van 'When Doves Cry'. Dit was coveren op zijn best. Een geheel eigen draai en invulling van het nummer van Prince, maar toch met die diepe buiging voor het origineel. Een eerbetoon dat na het driestemmige begin en na het invallen van de instrumenten alleen maar mooier en mooier werd. De afsluiting van het korte concert. Een kwartiertje en drie nummers is toch wel erg aan de zuinige kant kwam met het titelnummer van de EP die Wyvern Lingo kort geleden op de markt heeft gebracht 'Letter to Willow' Nu was het Caoimhe Barry die de leadzang deed en ook dit bleek een indrukwekkend nummer. Wyvern Lingo heeft het in zich om een heel groot publiek aan zich te binden. Drie charmante dames die samen die liedjes aan elkaar praten en gewoon erg goede liedjes weten te presenteren. Dit zou zo maar zo'n concert kunnen zijn van. Ja ik was erbij toen Wyvern Lingo de 2 meter sessies deed in Groningen. In drie nummers het publiek zo boeien. Dat kunnen allen de hele groten.
Joost Dijkema zorgt voor magische klanken
GRONINGEN – Het zijn toch magische vingertjes waar Joost Dijkema over beschikt. De in Groningen woonachtige Drent opende een reeks van acht concerten tijdens het lange Eurosonic weekend in de platenzaak Magic Buzz. Dijkema had er zin in. Nadat bij de vlakbijgelegen Ierse pub nog even een kruk op de juiste hoogte was geregeld begon hij ruim voor de begintijd van het concert al met zijn liedjes. Dijkema, die net een soloplaat op de wereld heeft gezet waarmee hij furore maakt, ging er lekker vlot in en had als tweede nummer op zijn geïmproviseerde setlist staan 'Gold Wing'. Een prachtig nummer. Mooi ingetogen geeft het nummer alle ruimte aan het gitaarspel van Dijkema en aan zijn zang. Als zanger staat Dijkema uitstekend zijn mannetje, vooral als hij lekker helder blijft zingen. Af en toe heeft de gitarist de neiging om wat te diep de microfoon in te duiken, waardoor zijn zang binnenmonds wordt. Een puntje om te vermijden. Joost Dijkema staat echter niet bekend om zijn zang, maar om zijn gitaarspel. Hij heeft een aantal jaar op de bank thuis geëxperimenteerd om zijn eigen stijl en geluid te vinden en dat blijkt muzkaal gezien een uitstekende investering. Dat bleek tijdens het instrumentale 'Heathland Home', een prachtige uitgesponnen proeve van bekwaamheid. Je weet bij Joost Dijkema dat je goed zit als hij even in zijn eigen muzikale wereld verdwijnt. Het kenmerkende petje is wat je ziet en voor de artiest verdwijnt het publiek even aan de horizon. Zijn wereld wordt een gitaar en zes of twaalf strak gespannen draden. Dat liet hij volgen door het lekkere 'To Be Here No More' en een nieuw nog titelloos nummer dat hij in een spraak verwarring pas had afgeschreven. Dit afgeschreven nummer dopen we hier spontaan maar 'A Crying Memory' en verdiende geen plaats op de stapel afgeschreven nummers, maar op de setlist van Dijkema die vervolgde met het prachtige 'Sacred Revelations', het kroonjuweel van zijn setlist. Daarna volgde nog veel instrumentaal werk tijdens dit eerste concert in Magic Buzz waaronder veel nummers op de 12string guitaar. Zijn kunde is om te watertanden. Moet hij zich ontwikkelen als showman. De logica zegt van wel, maar laat Joost lekker Joost blijven als hij daarmee magie op gitaar houdt.
GRONINGEN – Het zijn toch magische vingertjes waar Joost Dijkema over beschikt. De in Groningen woonachtige Drent opende een reeks van acht concerten tijdens het lange Eurosonic weekend in de platenzaak Magic Buzz. Dijkema had er zin in. Nadat bij de vlakbijgelegen Ierse pub nog even een kruk op de juiste hoogte was geregeld begon hij ruim voor de begintijd van het concert al met zijn liedjes. Dijkema, die net een soloplaat op de wereld heeft gezet waarmee hij furore maakt, ging er lekker vlot in en had als tweede nummer op zijn geïmproviseerde setlist staan 'Gold Wing'. Een prachtig nummer. Mooi ingetogen geeft het nummer alle ruimte aan het gitaarspel van Dijkema en aan zijn zang. Als zanger staat Dijkema uitstekend zijn mannetje, vooral als hij lekker helder blijft zingen. Af en toe heeft de gitarist de neiging om wat te diep de microfoon in te duiken, waardoor zijn zang binnenmonds wordt. Een puntje om te vermijden. Joost Dijkema staat echter niet bekend om zijn zang, maar om zijn gitaarspel. Hij heeft een aantal jaar op de bank thuis geëxperimenteerd om zijn eigen stijl en geluid te vinden en dat blijkt muzkaal gezien een uitstekende investering. Dat bleek tijdens het instrumentale 'Heathland Home', een prachtige uitgesponnen proeve van bekwaamheid. Je weet bij Joost Dijkema dat je goed zit als hij even in zijn eigen muzikale wereld verdwijnt. Het kenmerkende petje is wat je ziet en voor de artiest verdwijnt het publiek even aan de horizon. Zijn wereld wordt een gitaar en zes of twaalf strak gespannen draden. Dat liet hij volgen door het lekkere 'To Be Here No More' en een nieuw nog titelloos nummer dat hij in een spraak verwarring pas had afgeschreven. Dit afgeschreven nummer dopen we hier spontaan maar 'A Crying Memory' en verdiende geen plaats op de stapel afgeschreven nummers, maar op de setlist van Dijkema die vervolgde met het prachtige 'Sacred Revelations', het kroonjuweel van zijn setlist. Daarna volgde nog veel instrumentaal werk tijdens dit eerste concert in Magic Buzz waaronder veel nummers op de 12string guitaar. Zijn kunde is om te watertanden. Moet hij zich ontwikkelen als showman. De logica zegt van wel, maar laat Joost lekker Joost blijven als hij daarmee magie op gitaar houdt.
