Lady Maisery – Cycle
Britse folk op zijn mooist. Lady Maisery weet het beste uit de liedjes te halen. Waar andere Britse folkartiesten nog wel eens last hebben van mooi zingen om het mooi zingen, stopt het trio Hazel Askew, Hannah James en Rowan Rheinganz naast mooie zang ook veel emotie in hun werk. Knap, want de stemmen zijn zuiver en puur. Met vaak minimale begeleiding kussen de dames hun liedjes tot leven. 'Sing for the Morning' is een fijn vrolijke opener van de hand van Rheinganz en die sterke eerste fase krijgt een mooi vervolg in 'Quiet Joys of Brotherhood' een bewerking van het Richard Fariña nummer. Verrassend is de folkbewerking van het Todd Rundgren nummer 'Honest Work'. Zo zijn er meer verrassingen in de oorsprong van liedjes en hebben de dames een goed oor voor liedjes die in hun mandje passen. Lekker is maar één vinger lang lijkt het motto en dus is het mooiste liedje van het album 'So Far' ook het kortste, hoewel een ander hoogtepunt 'Order & Chaos' weer flink langer duurt. De liedjes profiteren van de vaak minimale begeleiding met instrumenten. De zang wordt prachtig centraal gesteld en dat is de juiste keus. Drie kleinere liedjes, voorstellende lente, herfst en winter, verbinden het album. Fraai gedaan. Wie van folk houdt, zal Lady Maisery graag in de collectie hebben.
Britse folk op zijn mooist. Lady Maisery weet het beste uit de liedjes te halen. Waar andere Britse folkartiesten nog wel eens last hebben van mooi zingen om het mooi zingen, stopt het trio Hazel Askew, Hannah James en Rowan Rheinganz naast mooie zang ook veel emotie in hun werk. Knap, want de stemmen zijn zuiver en puur. Met vaak minimale begeleiding kussen de dames hun liedjes tot leven. 'Sing for the Morning' is een fijn vrolijke opener van de hand van Rheinganz en die sterke eerste fase krijgt een mooi vervolg in 'Quiet Joys of Brotherhood' een bewerking van het Richard Fariña nummer. Verrassend is de folkbewerking van het Todd Rundgren nummer 'Honest Work'. Zo zijn er meer verrassingen in de oorsprong van liedjes en hebben de dames een goed oor voor liedjes die in hun mandje passen. Lekker is maar één vinger lang lijkt het motto en dus is het mooiste liedje van het album 'So Far' ook het kortste, hoewel een ander hoogtepunt 'Order & Chaos' weer flink langer duurt. De liedjes profiteren van de vaak minimale begeleiding met instrumenten. De zang wordt prachtig centraal gesteld en dat is de juiste keus. Drie kleinere liedjes, voorstellende lente, herfst en winter, verbinden het album. Fraai gedaan. Wie van folk houdt, zal Lady Maisery graag in de collectie hebben.
Annie Keating – Trick Star
Geheel onbekend is Annie Keating niet in de Americana scene. Met 'Trick Star' neemt ze optisch afstand van het genre. Geen western symboliek, maar een jonge moderne vrouw met een fiets op de CD hoes. Het album leunt echter wel tegen de oudere Americana met goede songwriting en prima verhalen. Echter wel op de Keating wijze. Mooi en vlot is de opening 'You Bring The Sun' gevolgd door het nog mooiere 'In The Valley' met een heerlijk viooltje van Claidia Chopek en een stukje minder in tempo. 'Lucky' wat dan volgt is ook al zo'n lekkere ballade. Alle sterke punten van Keating komen naar voren, Fraaie zang met haar opmerkelijk, licht heze stemgeluid. Fraaie liedjes en prima begeleiding Eerste echte hoogtepunt is 'Slow Waltz' wat prachtig en diep emotioneel is. Zo gaat het voort op het album dat erg fijn beklijft en je weet te grijpen. Vlotter met gitaarrifs en ook erg mooi is 'Time come Help Me Forget'. 'Trick Star' komt lekker rockend in en getuigd van de wat rauwere kant van Keating. Hoogtepunt is 'Fool for You' een heerlijk gevoelig en zoekend gezongen nummer. Het album is de opvolger van 'Making Believe' en alweer de zevende CD van de Broorlynse. Fraai en modern is het album Een voorbeeld dat Americana ook lekker hedendaags kan zijn en toch de oude wortels niet hoeft te vergeten. Bijvoorbeeld in 'Phoenix'met een compleet koor in de backing vocals.
Geheel onbekend is Annie Keating niet in de Americana scene. Met 'Trick Star' neemt ze optisch afstand van het genre. Geen western symboliek, maar een jonge moderne vrouw met een fiets op de CD hoes. Het album leunt echter wel tegen de oudere Americana met goede songwriting en prima verhalen. Echter wel op de Keating wijze. Mooi en vlot is de opening 'You Bring The Sun' gevolgd door het nog mooiere 'In The Valley' met een heerlijk viooltje van Claidia Chopek en een stukje minder in tempo. 'Lucky' wat dan volgt is ook al zo'n lekkere ballade. Alle sterke punten van Keating komen naar voren, Fraaie zang met haar opmerkelijk, licht heze stemgeluid. Fraaie liedjes en prima begeleiding Eerste echte hoogtepunt is 'Slow Waltz' wat prachtig en diep emotioneel is. Zo gaat het voort op het album dat erg fijn beklijft en je weet te grijpen. Vlotter met gitaarrifs en ook erg mooi is 'Time come Help Me Forget'. 'Trick Star' komt lekker rockend in en getuigd van de wat rauwere kant van Keating. Hoogtepunt is 'Fool for You' een heerlijk gevoelig en zoekend gezongen nummer. Het album is de opvolger van 'Making Believe' en alweer de zevende CD van de Broorlynse. Fraai en modern is het album Een voorbeeld dat Americana ook lekker hedendaags kan zijn en toch de oude wortels niet hoeft te vergeten. Bijvoorbeeld in 'Phoenix'met een compleet koor in de backing vocals.
Vagabon – Infinite Worlds
Leatitia Tamko heeft zich zelf met haar debuutalbum 'Infinite World', uitgebracht onder haar bandnaam Vagabon, op de kaart gezet. Terecht. Het is een mooi veelzijdig album met vooral de geweldige zang van Tamko als sterk punt. Op het album wisselt de in Kameroen geboren, maar in New York opgegroeide artieste eenvoudig van stijl en genre. Dit debuut is duidelijk een album van een zangeres die zich nog niet wil vastpinnen op één stijl. Indrukwekkend zijn vooral 'Cleaning House' en 'Cold Appartment'. Twee prachtige nummers waarin de zang van Vagabon echt tot zijn recht komt. 'Infinite Worlds' is een album van een vrouw zoekende naar haar plaats in de wereld. In het openingsnummer 'The Embers' vergelijkt ze zichzelf met 'small fish'. The Embers is een Indie-rock nummer, terwijl ze haar folk kant onderzoekt in 'Fear & Force', in het electropop nummer 'Mal á L'aise' wat minder aanspreekt en daarna verder gaat met punk en pop invloeden. Veelzijdig en vaak prachtig. Naast een prachtige intrigerende zangeres is Tamko ook verantwoordelijk voor de meeste instrumentatie aangezien ze zelf de gitaar, drums en keyboard inspeelde. Fijn ngedaan en passende bij de liedjes. Met acht liedjes en 28 minuten is het wellicht wat kort, maar luister eens naar het laatste nummer 'Alive and A Well'. Prachtig. Het mooiste moment volgt daarna als iemand opmerkt hoe 'Insane'mooi dat nummer is en Tamko verbaast antwoord met een “What?”
Leatitia Tamko heeft zich zelf met haar debuutalbum 'Infinite World', uitgebracht onder haar bandnaam Vagabon, op de kaart gezet. Terecht. Het is een mooi veelzijdig album met vooral de geweldige zang van Tamko als sterk punt. Op het album wisselt de in Kameroen geboren, maar in New York opgegroeide artieste eenvoudig van stijl en genre. Dit debuut is duidelijk een album van een zangeres die zich nog niet wil vastpinnen op één stijl. Indrukwekkend zijn vooral 'Cleaning House' en 'Cold Appartment'. Twee prachtige nummers waarin de zang van Vagabon echt tot zijn recht komt. 'Infinite Worlds' is een album van een vrouw zoekende naar haar plaats in de wereld. In het openingsnummer 'The Embers' vergelijkt ze zichzelf met 'small fish'. The Embers is een Indie-rock nummer, terwijl ze haar folk kant onderzoekt in 'Fear & Force', in het electropop nummer 'Mal á L'aise' wat minder aanspreekt en daarna verder gaat met punk en pop invloeden. Veelzijdig en vaak prachtig. Naast een prachtige intrigerende zangeres is Tamko ook verantwoordelijk voor de meeste instrumentatie aangezien ze zelf de gitaar, drums en keyboard inspeelde. Fijn ngedaan en passende bij de liedjes. Met acht liedjes en 28 minuten is het wellicht wat kort, maar luister eens naar het laatste nummer 'Alive and A Well'. Prachtig. Het mooiste moment volgt daarna als iemand opmerkt hoe 'Insane'mooi dat nummer is en Tamko verbaast antwoord met een “What?”
The 81's with Luella – Big Man
Rootsrock hebben The 81's te bieden op hun nieuwe album 'Big Man'. Aan de ene kant staan Tim Carroll en Tom Siering stevig in de traditie van jaren 70 (roots)rock bands als The Clash, Neil Young en Velvet Underground aan de andere kant heeft de band en iedereen die er op meespeelt ook weer zijn banden met Nashville, hoewel de band daar al niet meer werkt. Beide heren kwamen elkaar tegen in verschillende projecten en uiteindelijk resulteerde dat in samenwerking in The 81's. Voor het tweede album is daarbij Luella Mathes, zangeres van Luella & The Sun, ingelijfd. Het doel moest een soort Velvet Underground with Nico album worden. Dat is ten dele gelukt. Beter is het om deze vergelijking niet te maken, maar 'Big Man' op eigen benen te laten staan. Fijne gitaarrock met prima zang in heerlijk ongecompliceerde nummers. De opening 'Go Now'is nog even doorkomen, maar met 'Polygraph' is er dan wel een erg fijn nummer en zo is er een heel album vol met fijne rootsrock te beluisteren, waarbij vooral het vuige gitaarspel van Tim Carroll opvalt en de mooie gecombineerde zang van Carroll en Luella die uitstekend bij elkaar past. Gewoon een lekker album met het bezwerende 'Lemonade', wellicht het mooiste nummer van het album, het lekker vlotte 'Red Giant ' en het uitstekende 'My Shoes'. Met het fijne 'Big Man' als afsluiter ligt er gewoon een prima album.
Rootsrock hebben The 81's te bieden op hun nieuwe album 'Big Man'. Aan de ene kant staan Tim Carroll en Tom Siering stevig in de traditie van jaren 70 (roots)rock bands als The Clash, Neil Young en Velvet Underground aan de andere kant heeft de band en iedereen die er op meespeelt ook weer zijn banden met Nashville, hoewel de band daar al niet meer werkt. Beide heren kwamen elkaar tegen in verschillende projecten en uiteindelijk resulteerde dat in samenwerking in The 81's. Voor het tweede album is daarbij Luella Mathes, zangeres van Luella & The Sun, ingelijfd. Het doel moest een soort Velvet Underground with Nico album worden. Dat is ten dele gelukt. Beter is het om deze vergelijking niet te maken, maar 'Big Man' op eigen benen te laten staan. Fijne gitaarrock met prima zang in heerlijk ongecompliceerde nummers. De opening 'Go Now'is nog even doorkomen, maar met 'Polygraph' is er dan wel een erg fijn nummer en zo is er een heel album vol met fijne rootsrock te beluisteren, waarbij vooral het vuige gitaarspel van Tim Carroll opvalt en de mooie gecombineerde zang van Carroll en Luella die uitstekend bij elkaar past. Gewoon een lekker album met het bezwerende 'Lemonade', wellicht het mooiste nummer van het album, het lekker vlotte 'Red Giant ' en het uitstekende 'My Shoes'. Met het fijne 'Big Man' als afsluiter ligt er gewoon een prima album.
Robt Sarazin Blake – Recitative
In een constante stroom van erg sterk werk claimt Robt Sarazin Blake dat zijn nieuwe album 'Recitative' wellicht het sterkste album is tot nu toe. Het is in ieder geval één van zijn mooiste albums met sterke politieke getinte teksten en zijn opmerkelijke maar erg fraaie zang. Zijn zingen houdt het midden tussen zingend gesproken en zang en eigenlijk elk nummer bevat beide. Prachtig aan dit nieuwe album zijn naast het sterke songwriterschap de volle sound met gebruik van blazers, piano, orgel en mooie achtergrondzang van zes extra stemmen. Het geeft het album een mooie dynamiek. Het album is tevens een soort terug en vooruitblik op diverse gebeurtenissen in 2017. Het indrukwekkende '19 Shot' is gekoppeld aan de herdenking van de schietpartij met onder andere de congresswoman als gewonde, 'The Other End of Fck It' relateert aan de inauguratie van de huidige president en 'Single Woman' aan de viering van de Mardi Gras. 'Pvt Manning' staat voor de dag dat deze militair veel geheimen onthulde via Wikileaks. Muzikaal zit Blake tussen een countryliedje als 'All My Tomorrows Yesterday' en een prachtige 'Couples' één van de hoogtepunten aan het album met folk en blues invloeden, terwijl ook punk en rock in zijn liedjes voelbaar is. Het is een geweldig album vol met statements. Onverschilligheid is Robert Sarazin Blake vreemd. Een erg sterk album in sowieso een zeer fraai repertoire van deze troubadour.
In een constante stroom van erg sterk werk claimt Robt Sarazin Blake dat zijn nieuwe album 'Recitative' wellicht het sterkste album is tot nu toe. Het is in ieder geval één van zijn mooiste albums met sterke politieke getinte teksten en zijn opmerkelijke maar erg fraaie zang. Zijn zingen houdt het midden tussen zingend gesproken en zang en eigenlijk elk nummer bevat beide. Prachtig aan dit nieuwe album zijn naast het sterke songwriterschap de volle sound met gebruik van blazers, piano, orgel en mooie achtergrondzang van zes extra stemmen. Het geeft het album een mooie dynamiek. Het album is tevens een soort terug en vooruitblik op diverse gebeurtenissen in 2017. Het indrukwekkende '19 Shot' is gekoppeld aan de herdenking van de schietpartij met onder andere de congresswoman als gewonde, 'The Other End of Fck It' relateert aan de inauguratie van de huidige president en 'Single Woman' aan de viering van de Mardi Gras. 'Pvt Manning' staat voor de dag dat deze militair veel geheimen onthulde via Wikileaks. Muzikaal zit Blake tussen een countryliedje als 'All My Tomorrows Yesterday' en een prachtige 'Couples' één van de hoogtepunten aan het album met folk en blues invloeden, terwijl ook punk en rock in zijn liedjes voelbaar is. Het is een geweldig album vol met statements. Onverschilligheid is Robert Sarazin Blake vreemd. Een erg sterk album in sowieso een zeer fraai repertoire van deze troubadour.
Tom Mank and Sera Smolen – Unlock the Sky
Regelmatig zijn Tom Mank en Sera Smolen in Noord Nederland te bewonderen vanwege vrienden die hier jaarlijks een concert voor hun organiseren. Dit jaar komt het ervaren duo met een prachtig nieuw album onder de arm. Op 'Unlock the Sky' werkt het ervaren Americana duo samen met tal van anderen. Mank zingt duetten met onder andere Jeannie Burns, Kyle Carey en Anna Coogan. Het is een heerlijk ontspannen album, met prachtige liedjes. Het openingsnummer is schitterend. 'Harpers Ferry' het duet met Jeannie Burns. Ëén van de vlotste nummers op het album en toch al erg relaxed. Elk nummer is een prachtig klein verhaaltje op zich. Muzikaal speelt de cello van Sera Smolen een hoofdrol en in dit eerste nummer de keyboard. Het album is in de Verenigde Staten opgenomen, maar deels ook in België. Prachtig is 'Love in a Difficult World'. Een sterke protestsong. Hoogtepunt is het duet met Kyle Carey. 'Calico Dress' is een superb nummer. Twee stemmen die passen en in een schitterend liefdesduet grote hoogte bereiken. Prachtig, dit wil je horen. Vreemde eend in de bijt is het welhaast klassieke 'Unlock the Sky', een instrumenteel nummer waar de cello van Smolen alle ruimte krijgt. Het album wordt besloten met 'Amsterdam' een fraaie een melancholisch nummer over afscheid. Met acht nummer had er best nog wat meer kwantiteit bij gemogen, maar de kwaliteit is geweldig hoog. Heerlijk genieten van Tom Mank en Sera Smolen.
Regelmatig zijn Tom Mank en Sera Smolen in Noord Nederland te bewonderen vanwege vrienden die hier jaarlijks een concert voor hun organiseren. Dit jaar komt het ervaren duo met een prachtig nieuw album onder de arm. Op 'Unlock the Sky' werkt het ervaren Americana duo samen met tal van anderen. Mank zingt duetten met onder andere Jeannie Burns, Kyle Carey en Anna Coogan. Het is een heerlijk ontspannen album, met prachtige liedjes. Het openingsnummer is schitterend. 'Harpers Ferry' het duet met Jeannie Burns. Ëén van de vlotste nummers op het album en toch al erg relaxed. Elk nummer is een prachtig klein verhaaltje op zich. Muzikaal speelt de cello van Sera Smolen een hoofdrol en in dit eerste nummer de keyboard. Het album is in de Verenigde Staten opgenomen, maar deels ook in België. Prachtig is 'Love in a Difficult World'. Een sterke protestsong. Hoogtepunt is het duet met Kyle Carey. 'Calico Dress' is een superb nummer. Twee stemmen die passen en in een schitterend liefdesduet grote hoogte bereiken. Prachtig, dit wil je horen. Vreemde eend in de bijt is het welhaast klassieke 'Unlock the Sky', een instrumenteel nummer waar de cello van Smolen alle ruimte krijgt. Het album wordt besloten met 'Amsterdam' een fraaie een melancholisch nummer over afscheid. Met acht nummer had er best nog wat meer kwantiteit bij gemogen, maar de kwaliteit is geweldig hoog. Heerlijk genieten van Tom Mank en Sera Smolen.
Lynne Hanson – Uneven Ground
Een heerlijk album. Wat levert Lynne Hanson weer een kunnen van bekwaamheid af met 'Uneven Ground'. Liedje voor liedje bewijst de Canadeze dat ze inmiddels tot de besten mag worden gerekend in het genre van het Americana. Een album ook dat zich steeds meer open stelt voor de luisteraar en beslist meerdere keren luisteren nodig heeft om alle facetten die Hanson in het album stopte te leren kennen. Een sterke en vlotte bluesy opening met 'Carry me Home' met ook sterk drumwerk. Het album laat alle kanten van het emotionele spectrum zien. Lynne Hanson stelt zich op als sterke vtrouw, maar ook kwetsbaar en verdrietig. Met liefst dertien liedjes is naast de hoge kwaliteit ook aan de kwantiteit gedacht. Prachtige liedjes komen voorbij als 'Stronger' dat Hanson schreef met Lynn Miles en 'Swallow me Up' een cowrite met Linda McRea. Beide liedjes genomineerd voor de halve finales van de International Songwriting Competition, maar nog mooier is het geweldige en zeer gevoelige 'Broken With You' en het fenomenale 'Uneven Ground' en het hypergevoelige tweeluik 'Not That Strong' en 'One Grain At The Time'. Liedjes waarin Hanson, wederom haar eigen psyche blootlegt in soms drijvende bluesachtige liedjes, zoals van '7 Spins' haar murderballad CD en gevoelige folk(rock) van haar album 'Rivers of Sand'. Een album waarvan de lof niet hoog genoeg gezongen kan worden. Het album verschijnt eind maart. prachtig voorjaarsgeschenk.
Een heerlijk album. Wat levert Lynne Hanson weer een kunnen van bekwaamheid af met 'Uneven Ground'. Liedje voor liedje bewijst de Canadeze dat ze inmiddels tot de besten mag worden gerekend in het genre van het Americana. Een album ook dat zich steeds meer open stelt voor de luisteraar en beslist meerdere keren luisteren nodig heeft om alle facetten die Hanson in het album stopte te leren kennen. Een sterke en vlotte bluesy opening met 'Carry me Home' met ook sterk drumwerk. Het album laat alle kanten van het emotionele spectrum zien. Lynne Hanson stelt zich op als sterke vtrouw, maar ook kwetsbaar en verdrietig. Met liefst dertien liedjes is naast de hoge kwaliteit ook aan de kwantiteit gedacht. Prachtige liedjes komen voorbij als 'Stronger' dat Hanson schreef met Lynn Miles en 'Swallow me Up' een cowrite met Linda McRea. Beide liedjes genomineerd voor de halve finales van de International Songwriting Competition, maar nog mooier is het geweldige en zeer gevoelige 'Broken With You' en het fenomenale 'Uneven Ground' en het hypergevoelige tweeluik 'Not That Strong' en 'One Grain At The Time'. Liedjes waarin Hanson, wederom haar eigen psyche blootlegt in soms drijvende bluesachtige liedjes, zoals van '7 Spins' haar murderballad CD en gevoelige folk(rock) van haar album 'Rivers of Sand'. Een album waarvan de lof niet hoog genoeg gezongen kan worden. Het album verschijnt eind maart. prachtig voorjaarsgeschenk.
Edo Donkers – Fortress
Na zeven jaar, een periode vol persoonlijke en artistieke veranderingen, brengt Edo Donkers weer een album uit. De man die de laatste tijd vooral met naamgenoot maar geen familie Jan Donkers en nog enkele collega's het publiek meeneemt door de wereld van de Americana is zelf een voortreffelijk artiest. 'Fortress' is daar het bewijs van. Een doorwrochte zoektocht naar zijn leven en hoe dat is veranderd gevangen in 12 liedjes. Dat blijkt al in het eerste liedje 'Back to the Muse' waarin Donkers stelt dat hij van de vele mogelijkheden die het leven hem biedt, hij zich toch weer steeds terugkomt bij zijn liedjes waarin hij zich het beste kan uitdrukken en negatieve zaken in zijn leven kan omdraaien. Muzikaal liggen de liedjes van Donkers prettig in het gehoor. Daar speelt zijn fijne stem een rol bij, maar ook de mooie ingetogen begeleiding. Een mooie tegenstelling tussen de soms schrijnende en soms hoopvolle teksten en de warmte van de muziek. Het kenmerkt Donkers. “So strange I'm so Resistant to Change” worstelt hij in het gelijknamige nummer met de veranderingen die hem overkomen, die vaak positief zijn, maar af en toe ook reflectieve behoeven. Hij bouwt een 'Fortress of Songs' om de boze buitenwereld buiten te houden en het goede te verwelkomen en beschermen. Het maakt 'Fortress' een intieme inkijk in de artiest zijn leven, maar ook een vertrouwde toegankelijke plaat, muzikaal dicht bij de traditie van prachtige Americana liedjes, zoals het krachtige 'I'll Drink To That', 'Her Mind's Eye' en 'Weight of the Years'. Een therapeutische sessie om van te genieten.
Na zeven jaar, een periode vol persoonlijke en artistieke veranderingen, brengt Edo Donkers weer een album uit. De man die de laatste tijd vooral met naamgenoot maar geen familie Jan Donkers en nog enkele collega's het publiek meeneemt door de wereld van de Americana is zelf een voortreffelijk artiest. 'Fortress' is daar het bewijs van. Een doorwrochte zoektocht naar zijn leven en hoe dat is veranderd gevangen in 12 liedjes. Dat blijkt al in het eerste liedje 'Back to the Muse' waarin Donkers stelt dat hij van de vele mogelijkheden die het leven hem biedt, hij zich toch weer steeds terugkomt bij zijn liedjes waarin hij zich het beste kan uitdrukken en negatieve zaken in zijn leven kan omdraaien. Muzikaal liggen de liedjes van Donkers prettig in het gehoor. Daar speelt zijn fijne stem een rol bij, maar ook de mooie ingetogen begeleiding. Een mooie tegenstelling tussen de soms schrijnende en soms hoopvolle teksten en de warmte van de muziek. Het kenmerkt Donkers. “So strange I'm so Resistant to Change” worstelt hij in het gelijknamige nummer met de veranderingen die hem overkomen, die vaak positief zijn, maar af en toe ook reflectieve behoeven. Hij bouwt een 'Fortress of Songs' om de boze buitenwereld buiten te houden en het goede te verwelkomen en beschermen. Het maakt 'Fortress' een intieme inkijk in de artiest zijn leven, maar ook een vertrouwde toegankelijke plaat, muzikaal dicht bij de traditie van prachtige Americana liedjes, zoals het krachtige 'I'll Drink To That', 'Her Mind's Eye' en 'Weight of the Years'. Een therapeutische sessie om van te genieten.
Kurt Efting – Liefde was Dichtbij
Met een plof op de deurmat kondigde Kurt Efting zijn komst aan. Voorheen nog onbekend, maar inmiddels niet meer onbemind. Kurt Efting is een prima Nederlandstalige singsongwriter die hele fijne warme liedjes schrijft. Mooi is het openingsnummer 'Het Gras' en prachtig is 'Zomer in November'. Efting is op het best als hij zingt naar zijn mogelijkheden. Nu en dan probeert hij net iets meer dan het bereik van zijn stem toelaat. Op het best is hij als hij zoveel mogelijk warmte en liefde in zijn stem legt en dat doet hij uitstekend. Het zijn echter slechts kleine muizenissen in het grotere geheel van 'Liefde was Dichtbij'. Het album is geproduceerd en opgenomen door BJ Baartmans die ook musiceerd op het album, evenals pianist Rob Geboers en de prachtige klarinetist Emil Szarkowicz wiens klarinet bijvoorbeeld het nummer 'Ballon' prachtig inkleurt en ook op '1000 Draadjes' fijn meeblaast.. Efting schrijft bij tijden verrassende teksten die doen nadenken. Dit album is een prachtig eerste hoogtepunt na de herstart van de loopbaan van Efting die aanvankelijk flink aan de we timmerde. Daarna was het een luwte in zijn muzikale loopbaan, maar in 2014 dreef hij weer in de stroming en het ging het voorwaarts. Het leverde prachtige liedjes op als 'Nieuwe Oude Eik' vol melancholiek net als 'De Schoentjes' en 'Vuurtoren' waarin Efting terug gaat naar zijn jeugd in Scheveningen. Deze drie liedjes vormen de afsluiting van een heerlijk luisteralbum vol mooie Nederlandsetalige liedjes.
Met een plof op de deurmat kondigde Kurt Efting zijn komst aan. Voorheen nog onbekend, maar inmiddels niet meer onbemind. Kurt Efting is een prima Nederlandstalige singsongwriter die hele fijne warme liedjes schrijft. Mooi is het openingsnummer 'Het Gras' en prachtig is 'Zomer in November'. Efting is op het best als hij zingt naar zijn mogelijkheden. Nu en dan probeert hij net iets meer dan het bereik van zijn stem toelaat. Op het best is hij als hij zoveel mogelijk warmte en liefde in zijn stem legt en dat doet hij uitstekend. Het zijn echter slechts kleine muizenissen in het grotere geheel van 'Liefde was Dichtbij'. Het album is geproduceerd en opgenomen door BJ Baartmans die ook musiceerd op het album, evenals pianist Rob Geboers en de prachtige klarinetist Emil Szarkowicz wiens klarinet bijvoorbeeld het nummer 'Ballon' prachtig inkleurt en ook op '1000 Draadjes' fijn meeblaast.. Efting schrijft bij tijden verrassende teksten die doen nadenken. Dit album is een prachtig eerste hoogtepunt na de herstart van de loopbaan van Efting die aanvankelijk flink aan de we timmerde. Daarna was het een luwte in zijn muzikale loopbaan, maar in 2014 dreef hij weer in de stroming en het ging het voorwaarts. Het leverde prachtige liedjes op als 'Nieuwe Oude Eik' vol melancholiek net als 'De Schoentjes' en 'Vuurtoren' waarin Efting terug gaat naar zijn jeugd in Scheveningen. Deze drie liedjes vormen de afsluiting van een heerlijk luisteralbum vol mooie Nederlandsetalige liedjes.
Jick Munro and the Amazing Laserbeams – The Ark
Een fijne feestelijke plaat van Jick Munroe and the Amazing Laserbeams is het debuut van deze Limburgse formatie. Heerlijke Americana van de vrolijke tak van de familie, hoewel ook een aantal reflecterende nummers op 'The Ark' staan. Jick Munro en zijn muzikale vrienden schoten via optreden op Pinkpop en de Zwarte Cross naar bekendheid en leveren met dit fijne album een bevestiging van die status af. Het vrolijke 'Bourbonista' contrasteert fraai met 'Some of Us'. Af en toe een liedje waarin de tekstueel diepgang mist zoals 'Major Minor' of 'Gypsy Millionaire', maar die er op een festival in zullen gaan als bier in een carnavalganger. Prachtig is 'Beggars of Bones' waarin de diepgang in de zang en de tekst volop aanwezig is en dat wordt gevolgd door de een 'Drinking Song'. Jick Munro and the Amazing Laserbeams vallen op door de fraaie zang. Sterk en zowel geschikt voor de gevoelige liedjes als het feestwerk. Erg fraai is het uptempo 'The Road' en het prachtige 'Abel'. Jick Munro and the Amazing Laserbeams geeft met 'The Ark' aan dat ze veel in huis hebben. De band blijft fier overeind in de feestnummers, maar ook in de prachtige gevoelige en kleine liedjes. Het zal zich in de komende jaren moeten uitkristaliseren welke richting de band op gaat. Af en toe mag er nog iets meer diepgang in, maar wat een mooie aanwinst voor de Nederlandse Americana scene.
Een fijne feestelijke plaat van Jick Munroe and the Amazing Laserbeams is het debuut van deze Limburgse formatie. Heerlijke Americana van de vrolijke tak van de familie, hoewel ook een aantal reflecterende nummers op 'The Ark' staan. Jick Munro en zijn muzikale vrienden schoten via optreden op Pinkpop en de Zwarte Cross naar bekendheid en leveren met dit fijne album een bevestiging van die status af. Het vrolijke 'Bourbonista' contrasteert fraai met 'Some of Us'. Af en toe een liedje waarin de tekstueel diepgang mist zoals 'Major Minor' of 'Gypsy Millionaire', maar die er op een festival in zullen gaan als bier in een carnavalganger. Prachtig is 'Beggars of Bones' waarin de diepgang in de zang en de tekst volop aanwezig is en dat wordt gevolgd door de een 'Drinking Song'. Jick Munro and the Amazing Laserbeams vallen op door de fraaie zang. Sterk en zowel geschikt voor de gevoelige liedjes als het feestwerk. Erg fraai is het uptempo 'The Road' en het prachtige 'Abel'. Jick Munro and the Amazing Laserbeams geeft met 'The Ark' aan dat ze veel in huis hebben. De band blijft fier overeind in de feestnummers, maar ook in de prachtige gevoelige en kleine liedjes. Het zal zich in de komende jaren moeten uitkristaliseren welke richting de band op gaat. Af en toe mag er nog iets meer diepgang in, maar wat een mooie aanwinst voor de Nederlandse Americana scene.
Carrie Elkin – The Penny Collector
Carrie Elkin heeft een geweldige stem. Vaak kunnen we daar in Nederland van genieten als ze als vocale begeleider van echtgenoot Danny Schmidt of Sam Baker in Nederland toert. Zo nu en dan zingt ze ook haar eigen liedjes. Haar nieuwe album The Penny Collector onderstreept haar vocale kwaiteiten, bijvoorbeeld in de openingssong 'New Mexico' maar bevat ook mindere liedjes, waarvan het erg drukke en chaotische 'Always on the Run' een voorbeeld is. Ook andere liedjes bevatten bij tijden wat erg drukke en experimentele momenten zoals 'Lamp of the Body' en daar zijn de liedjes van Elkin niet bij gebaat. Gelukkig overheersen de mooie liedjes. Elkin is op haar best als er zo weinig mogelijk is dat afleidt van haar stem. In de kleine liedjes zoals 'Niagara' of 'Live-Wire' klinkt de heldere stem met toch wat rauwe kanten op haar best. De stem van Elkins heeft ook altijd die intensiteit. Het voelt bij elke toon alsof ze meent wat ze zingt en daar achterstaat in bijvoorbeeld een liedjes als 'And Then The Birds Came'. Tot de absolute hoogtepunten van het album horen het schitterende 'Crying Out' een 'American Tune'. Het maakt de wat rumoerigere nummers meer dan goed en deze liedjes bewijzen waarom er zo uitgekeken is naar dit album van een fantastische zangeres. Carrie Elkin heeft met 'The Penny Collector' een album afgeleverd met veel ja's en een enkele nee.
Carrie Elkin heeft een geweldige stem. Vaak kunnen we daar in Nederland van genieten als ze als vocale begeleider van echtgenoot Danny Schmidt of Sam Baker in Nederland toert. Zo nu en dan zingt ze ook haar eigen liedjes. Haar nieuwe album The Penny Collector onderstreept haar vocale kwaiteiten, bijvoorbeeld in de openingssong 'New Mexico' maar bevat ook mindere liedjes, waarvan het erg drukke en chaotische 'Always on the Run' een voorbeeld is. Ook andere liedjes bevatten bij tijden wat erg drukke en experimentele momenten zoals 'Lamp of the Body' en daar zijn de liedjes van Elkin niet bij gebaat. Gelukkig overheersen de mooie liedjes. Elkin is op haar best als er zo weinig mogelijk is dat afleidt van haar stem. In de kleine liedjes zoals 'Niagara' of 'Live-Wire' klinkt de heldere stem met toch wat rauwe kanten op haar best. De stem van Elkins heeft ook altijd die intensiteit. Het voelt bij elke toon alsof ze meent wat ze zingt en daar achterstaat in bijvoorbeeld een liedjes als 'And Then The Birds Came'. Tot de absolute hoogtepunten van het album horen het schitterende 'Crying Out' een 'American Tune'. Het maakt de wat rumoerigere nummers meer dan goed en deze liedjes bewijzen waarom er zo uitgekeken is naar dit album van een fantastische zangeres. Carrie Elkin heeft met 'The Penny Collector' een album afgeleverd met veel ja's en een enkele nee.
Libby Koch – Just Move On
Wat een prachtige zangeres is Libby Koch op haar best, hoewel niet elk liedje op haar laatste album 'Just Move On' bevalt. Mooi is het openingsnummer 'Just Move On'. Minder is 'You Don't Live Here Anymore' als Koch haar stem erg aanzet en dat zal sommigen bekoren, maar in dit geval werkt het tegen haar, evenals in het refrein in 'Chance on Me'. Jammer, want Koch heeft dat soort strapatsen helemaal niet nodig. Haar stem is prachtig zoals ze in meer dan genoeg nummers laat horen zonder dat dergelijke kunstjes nodig te zijn. De Texaanse heeft een fijn team om zich heen verzameld. Het levert een goede collectie van countryachtige liedjes op waarbij een aantal tegen de country-rock aanhangen. “Bring Me Down' is zo'n lekker stevig aangezet liedjes. Veel kleiner en schitterend is 'Lady Luck' met een viool in de hoofdrol en de stem van Koch optimaal en prachtig. Dat is eigenlijk hoe je Libby Koch de hele plaat wil horen. Verder is het een fijne redelijk traditionele plaat geworden. Het thema is liefdesverdriet en al zijn variaties. Mooi is 'Back to Houston' wat vooral het einde een stuk sterker maakt dan het begin. Het is de vierde plaat alweer van Libby Koch die eindigt met 'Wish You Were Here', waarin ze krachtig uit de hoek komt. Een wisselend album met een aantal erg fijne liedjes, maar ook een echte misser en een halve misser. Tijd voor Libby Koch haar echte eigen geluid te vinden aan de hand van dit en haar voorgaande albums.
Wat een prachtige zangeres is Libby Koch op haar best, hoewel niet elk liedje op haar laatste album 'Just Move On' bevalt. Mooi is het openingsnummer 'Just Move On'. Minder is 'You Don't Live Here Anymore' als Koch haar stem erg aanzet en dat zal sommigen bekoren, maar in dit geval werkt het tegen haar, evenals in het refrein in 'Chance on Me'. Jammer, want Koch heeft dat soort strapatsen helemaal niet nodig. Haar stem is prachtig zoals ze in meer dan genoeg nummers laat horen zonder dat dergelijke kunstjes nodig te zijn. De Texaanse heeft een fijn team om zich heen verzameld. Het levert een goede collectie van countryachtige liedjes op waarbij een aantal tegen de country-rock aanhangen. “Bring Me Down' is zo'n lekker stevig aangezet liedjes. Veel kleiner en schitterend is 'Lady Luck' met een viool in de hoofdrol en de stem van Koch optimaal en prachtig. Dat is eigenlijk hoe je Libby Koch de hele plaat wil horen. Verder is het een fijne redelijk traditionele plaat geworden. Het thema is liefdesverdriet en al zijn variaties. Mooi is 'Back to Houston' wat vooral het einde een stuk sterker maakt dan het begin. Het is de vierde plaat alweer van Libby Koch die eindigt met 'Wish You Were Here', waarin ze krachtig uit de hoek komt. Een wisselend album met een aantal erg fijne liedjes, maar ook een echte misser en een halve misser. Tijd voor Libby Koch haar echte eigen geluid te vinden aan de hand van dit en haar voorgaande albums.
Carter Sampson – Wilder Side
Trotse inwoonster van Oklahoma Carter Sampson is met haar album 'Wilder Side' flink doorgebroken in Americana liefhebbend Nederland. Het album leverde haar veel mooie podia op en dat is ook wel terecht. Het is een erg aansprekend album geworden met vooral de fijne licht heze stem van de zangeres in de hoofdrol. 'Vlot is het openings- en titelnummer 'Wilder Side'. Nog net iets beter is het verhalende en erg mooie 'Highway Rider'. Carter Sampson toont zich op het album een veelzijdig liedjesschrijfster en in haar teksten verhalen vertelster. Een mooie afwisseling in tempo, waarbij Sampson vaak toch iets meer de vlotte kant kiest aan het begin van het album. Net iets overtuigender is ze echter in de net iets rustigere nummers als 'Everything You Need' en vooral 'Medicine River' waarin bij uitstek de emotie in haar stem prachtig tot zijn recht komt. De begeleiding op het album is prima en stelt de kwaliteit van de liedjes, de kracht van Sampsons stem en de teksten centraal. Carter Sampson komt uit een reeks van prima Americana artiesten die momenteel uit Olklahoma komen en elkaar versterken en heeft ook de steun van een prima Nederlandse begeleiding bij haar concerten. Een fraaie en sterke songwriter want ook liedjes als “Wild Bird'en See The Devil Run' bevallen bijzonder. Carter Sampson is een mooie toevoeging aan het Americana bestand dat regelmatig Nederland aandoet.
Trotse inwoonster van Oklahoma Carter Sampson is met haar album 'Wilder Side' flink doorgebroken in Americana liefhebbend Nederland. Het album leverde haar veel mooie podia op en dat is ook wel terecht. Het is een erg aansprekend album geworden met vooral de fijne licht heze stem van de zangeres in de hoofdrol. 'Vlot is het openings- en titelnummer 'Wilder Side'. Nog net iets beter is het verhalende en erg mooie 'Highway Rider'. Carter Sampson toont zich op het album een veelzijdig liedjesschrijfster en in haar teksten verhalen vertelster. Een mooie afwisseling in tempo, waarbij Sampson vaak toch iets meer de vlotte kant kiest aan het begin van het album. Net iets overtuigender is ze echter in de net iets rustigere nummers als 'Everything You Need' en vooral 'Medicine River' waarin bij uitstek de emotie in haar stem prachtig tot zijn recht komt. De begeleiding op het album is prima en stelt de kwaliteit van de liedjes, de kracht van Sampsons stem en de teksten centraal. Carter Sampson komt uit een reeks van prima Americana artiesten die momenteel uit Olklahoma komen en elkaar versterken en heeft ook de steun van een prima Nederlandse begeleiding bij haar concerten. Een fraaie en sterke songwriter want ook liedjes als “Wild Bird'en See The Devil Run' bevallen bijzonder. Carter Sampson is een mooie toevoeging aan het Americana bestand dat regelmatig Nederland aandoet.
Beau + Luci – Fire Dancer
“Flower children with rock-and-roll souls,” zo omschrijven de zusters Beau + Luci hun achtergrond. Opgegroeid in het zuiden van Georgia met een degelijke muzikale opvoeding thuis en in de kerk staan beide zusjes nu aan de vooravond van het uitbrengen van hun eerste EP. Opletten, want met de prachtige tweestemmige zang van beide gezusters is dit een verrekt goed debuut geworden. Op het album werkt dan ook het beste van het beste mee van de Americana scene. Producent is Dan Hannon. Gitarist Scott Sharrard en keyboardist Peter Levin komen van Gregg Allman Band om maar twee te noemen. Het is een erg sterke en volwassen EP geworden. Vooral de opening, het titelnummer 'Fire Dancer' en tevens de eerste single van de EP is erg sterk en tegen het einde steekt ook 'Muddy Waters' er erg uit. Uitmuntende stukjes van vakmanschap in songwriting, waar dan 'Rattle and Bones' iets achter blijft. De andere nummers zijn meer dan prima. De liedjes zijn gebasseerd op eigen ervaringen gecombineerd met inspiratie van Cornelia Funke’s Inkheart trilogie. Wat opval zijn die erg mooie stemmen die fantastisch samensmelten. Het geeft de EP iets lichtvoetigs. Prachtige Americana, maar met invloeden van rock en pop. Binnen het genre en wellicht ook daar buiten kunnen deze twee zusjes wel eens hele grote namen worden. Deze eerste EP is prachtig en dan luister ook eens vooral naar het afsluitende 'Deeper Well'. Prachtig!
“Flower children with rock-and-roll souls,” zo omschrijven de zusters Beau + Luci hun achtergrond. Opgegroeid in het zuiden van Georgia met een degelijke muzikale opvoeding thuis en in de kerk staan beide zusjes nu aan de vooravond van het uitbrengen van hun eerste EP. Opletten, want met de prachtige tweestemmige zang van beide gezusters is dit een verrekt goed debuut geworden. Op het album werkt dan ook het beste van het beste mee van de Americana scene. Producent is Dan Hannon. Gitarist Scott Sharrard en keyboardist Peter Levin komen van Gregg Allman Band om maar twee te noemen. Het is een erg sterke en volwassen EP geworden. Vooral de opening, het titelnummer 'Fire Dancer' en tevens de eerste single van de EP is erg sterk en tegen het einde steekt ook 'Muddy Waters' er erg uit. Uitmuntende stukjes van vakmanschap in songwriting, waar dan 'Rattle and Bones' iets achter blijft. De andere nummers zijn meer dan prima. De liedjes zijn gebasseerd op eigen ervaringen gecombineerd met inspiratie van Cornelia Funke’s Inkheart trilogie. Wat opval zijn die erg mooie stemmen die fantastisch samensmelten. Het geeft de EP iets lichtvoetigs. Prachtige Americana, maar met invloeden van rock en pop. Binnen het genre en wellicht ook daar buiten kunnen deze twee zusjes wel eens hele grote namen worden. Deze eerste EP is prachtig en dan luister ook eens vooral naar het afsluitende 'Deeper Well'. Prachtig!
Gitta de Ridder – Feathers
Eén van de mooiste Nederlandse singersongwriter albums van 2016 is tegelijk één van de meest genegeerde. In het genre dames met gitaar is natuurlijk een overschot, maar dat is geen enkel excuus om het nieuwe album van Gitta de Ridder te negeren. Met haar prachtige zang stem weet De Ridder van de eerste tot de laatste toon te boeien. Ieder lied weer een prachtig klein verhaaltje. Al in de eerste drie nummers laat De Ridder horen dat zij vele muzikale paden kan in slaan. Het fijne uptempo 'Wanderer', het verhalende 'Even If' en het gevoelige 'Stay A Little Longer' zijn alle drie erg mooi en toch heel verschillend. Soms klein gehouden als 'Even If' terwijl in 'Stay A Little Longer' De Ridder groot uit pakt met band. Een lijn die zich over het hele album voortzet. Prachtig is 'Alternate Reality' en ook het mooie gevoelige babywens liedje 'We Make Three'. Wat elk liedje tot leven kust is de stem van Gitta de Ridder. Een opmerkelijke stem waarmee ze wellicht niet een enorm groot bereik heeft, maar wel een ongelimiteerde toegang tot de emotie. Die weet ze in elk liedje te stoppen. Prachtig. Fijn klein is 'Oh Tommy' met minimale begeleiding komt het liedje flink binnen voor de sterke afsluiting 'Lie With Me'. Als Gitta de Ridder Gitta Knight had geheten en uit Nashville kwam in plaats van Almere, dan hadden we allemaal voor haar op de banken gestaan. Waarom nu niet?
Eén van de mooiste Nederlandse singersongwriter albums van 2016 is tegelijk één van de meest genegeerde. In het genre dames met gitaar is natuurlijk een overschot, maar dat is geen enkel excuus om het nieuwe album van Gitta de Ridder te negeren. Met haar prachtige zang stem weet De Ridder van de eerste tot de laatste toon te boeien. Ieder lied weer een prachtig klein verhaaltje. Al in de eerste drie nummers laat De Ridder horen dat zij vele muzikale paden kan in slaan. Het fijne uptempo 'Wanderer', het verhalende 'Even If' en het gevoelige 'Stay A Little Longer' zijn alle drie erg mooi en toch heel verschillend. Soms klein gehouden als 'Even If' terwijl in 'Stay A Little Longer' De Ridder groot uit pakt met band. Een lijn die zich over het hele album voortzet. Prachtig is 'Alternate Reality' en ook het mooie gevoelige babywens liedje 'We Make Three'. Wat elk liedje tot leven kust is de stem van Gitta de Ridder. Een opmerkelijke stem waarmee ze wellicht niet een enorm groot bereik heeft, maar wel een ongelimiteerde toegang tot de emotie. Die weet ze in elk liedje te stoppen. Prachtig. Fijn klein is 'Oh Tommy' met minimale begeleiding komt het liedje flink binnen voor de sterke afsluiting 'Lie With Me'. Als Gitta de Ridder Gitta Knight had geheten en uit Nashville kwam in plaats van Almere, dan hadden we allemaal voor haar op de banken gestaan. Waarom nu niet?
Red Pèrill i El col·lectiu biònic – Enemics de l'anar fent
Barcelona is een stad waar prachtige muziek vandaan komt. Een aantal artiesten zoals Joana Serrat zijn hier ook bekend, maar ook in het Catalaans wordt zeer fraaie muziek gebracht, zoals bijvoorbeeld Estupida Erikah en ook zeker Red Pèrill i El col·lectiu biònic die met hun derde album Enemics de l'anar fent een veelzijdig werkstuk afleveren. Red Pèrill is het alter ego van Marc Mateu en zijn El col·lectiu biònic bestaat uit Toni Vilaprinyó op bas, Bernat Ruiz die de percussie verzorgd, Àlex Almirall die in zijn eentje de hele blazerssectie is en op gitaar Carles Guilera. Mateu heeft een achtergrond in de jazz en progressieve rock en daarnaast een voorliefde voor electronische muziek. Dat komt ook tot uiting in de sound op dit album waar de drie mooi verbonden worden. Af en toe is het warm en jazzy, dan giert een gitaar al solerend uit de rockbocht. Een mooie variatie in klanken, tempo en de stem van Mateu maken dit album prima en opvallend. Mooie nummers als de opening en titelnummer 'Home LLop' en 'El Mati Em Llepa' zijn wel erg lekker en aansprekend. Niet alle nummers hebben dat niveau, hoewel het album over de breedte gewoon fijn is. Een mooie kennismaking met een stuk Catalaanse cultuur die eigenlijk in Nederland geen aandacht krijgt, maar dat toch verdiend. Het afsluitende 'Equinoderms Postmoderns' is mooi klein gehouden en erg prachtig. Niet in een platenzaak in de buurt, maar zeker het opzoeken waard.
Barcelona is een stad waar prachtige muziek vandaan komt. Een aantal artiesten zoals Joana Serrat zijn hier ook bekend, maar ook in het Catalaans wordt zeer fraaie muziek gebracht, zoals bijvoorbeeld Estupida Erikah en ook zeker Red Pèrill i El col·lectiu biònic die met hun derde album Enemics de l'anar fent een veelzijdig werkstuk afleveren. Red Pèrill is het alter ego van Marc Mateu en zijn El col·lectiu biònic bestaat uit Toni Vilaprinyó op bas, Bernat Ruiz die de percussie verzorgd, Àlex Almirall die in zijn eentje de hele blazerssectie is en op gitaar Carles Guilera. Mateu heeft een achtergrond in de jazz en progressieve rock en daarnaast een voorliefde voor electronische muziek. Dat komt ook tot uiting in de sound op dit album waar de drie mooi verbonden worden. Af en toe is het warm en jazzy, dan giert een gitaar al solerend uit de rockbocht. Een mooie variatie in klanken, tempo en de stem van Mateu maken dit album prima en opvallend. Mooie nummers als de opening en titelnummer 'Home LLop' en 'El Mati Em Llepa' zijn wel erg lekker en aansprekend. Niet alle nummers hebben dat niveau, hoewel het album over de breedte gewoon fijn is. Een mooie kennismaking met een stuk Catalaanse cultuur die eigenlijk in Nederland geen aandacht krijgt, maar dat toch verdiend. Het afsluitende 'Equinoderms Postmoderns' is mooi klein gehouden en erg prachtig. Niet in een platenzaak in de buurt, maar zeker het opzoeken waard.
The Epstein – Burn the Branches
Met ‘Murmurations’ leverde The Epstein een miskend meesterwerk af. Wat een geweldig melancholisch en soulvol alum was dat. De opvolger 'Burn the Branches' heeft even langer nodig, maar na twee of drie keer luisteren kan de conclusie zijn, dat dit album misschien iets minder snel toegankelijk is, maar toch ook weer meesterwerkjes bevat, made in Oxford. De band rondom zanger Olly Wills met zijn prachtige en bijzonder gevoelige stem weet te boeien in al zijn emotie, gelaagdheid en vooral pracht. De sterke opening 'That Voice', het getergde 'It Will Pass' en het gevoelige 'With You By My Side' zijn erg gevarieerd, maar oh zo mooi. The Epstein zijn een band waarvan je je afvraagt waarom ze nog niet zijn doorgedrongen tot de grote namen. Olly Wills met bandleden Jon Berry, Sebastian Reynolds, Humphrey Astley en Tommy Longfellow brengen aansprekende liedjes met een behoorlijke scheut country invloeden, maar ook zeker rock en folk. De stem van Wills is prachtig en er zijn liedjes die zeker een groot publiek moeten aanspreken. Op 'Burn the Branches' is dat 'Grand Canyon' en vooral het bloedstollende mooie en hypergevoelige 'Funeral' met drumslagen als om een kist dicht te timmeren. In Groningen is de band overigens al wel ontdekt, want met deze stad heeft The Epstein een nauwe band en bewezen ook als live band zich te kunnen onderscheiden. Burn the Branches is wederom een pareltje geworden.
Met ‘Murmurations’ leverde The Epstein een miskend meesterwerk af. Wat een geweldig melancholisch en soulvol alum was dat. De opvolger 'Burn the Branches' heeft even langer nodig, maar na twee of drie keer luisteren kan de conclusie zijn, dat dit album misschien iets minder snel toegankelijk is, maar toch ook weer meesterwerkjes bevat, made in Oxford. De band rondom zanger Olly Wills met zijn prachtige en bijzonder gevoelige stem weet te boeien in al zijn emotie, gelaagdheid en vooral pracht. De sterke opening 'That Voice', het getergde 'It Will Pass' en het gevoelige 'With You By My Side' zijn erg gevarieerd, maar oh zo mooi. The Epstein zijn een band waarvan je je afvraagt waarom ze nog niet zijn doorgedrongen tot de grote namen. Olly Wills met bandleden Jon Berry, Sebastian Reynolds, Humphrey Astley en Tommy Longfellow brengen aansprekende liedjes met een behoorlijke scheut country invloeden, maar ook zeker rock en folk. De stem van Wills is prachtig en er zijn liedjes die zeker een groot publiek moeten aanspreken. Op 'Burn the Branches' is dat 'Grand Canyon' en vooral het bloedstollende mooie en hypergevoelige 'Funeral' met drumslagen als om een kist dicht te timmeren. In Groningen is de band overigens al wel ontdekt, want met deze stad heeft The Epstein een nauwe band en bewezen ook als live band zich te kunnen onderscheiden. Burn the Branches is wederom een pareltje geworden.
Dan Tuffy – Songs from Dan
Dat je voor fraaie Americana niet altijd naar Nashville hoeft mag bekend zijn, maar dat je ook in Wageningen terecht kan, dat ligt niet voor de hand. Dan Tuffy heeft zijn geboorteland Australië al lang geleden achter zich gelaten en zijn muzikale loopbaan voerde hem naar Nederland. Hier is hij neer gestreken en brengt zijn muziek uit. Wat een fraai doorleeft album is zijn laatste geworden. 'Songs from Dan' is zo'n plaat die zonder zijn stem te verheffen indruk maakt. Direct bij de opening met 'The Biggest Bastard Who Ever Rode The West', in tegenstelling wat de titel suggereerd een fraai en gevoelig nummer, heeft Tuffy je te pakken. Ook 'Toorooka Trail'en 'Shake it Loose' zijn erg mooi. Met 'Stony Cold Heart' gaat Tuffy nog een graadje gevoeliger en ook in 'Belinda' komt zijn op die momenten breekbare stem uitstekend tot zijn recht. Op het album werkt Dan Tuffy samen met Lucie Rhodes en Matt Walker. Zlaya en Matt Walker zijn verantwoordelijk voor de productie van dit album. Het is een heerlijke luisterplaat geworden. Prima muzikanten en vol gelaagdheid en subtiliteit. Fraai is ook het slot met het prima 'You Can't Stop Where It's Going' en vooral 'The Dying Rider'. Goed werk van deze Australische Nederlander.
Dat je voor fraaie Americana niet altijd naar Nashville hoeft mag bekend zijn, maar dat je ook in Wageningen terecht kan, dat ligt niet voor de hand. Dan Tuffy heeft zijn geboorteland Australië al lang geleden achter zich gelaten en zijn muzikale loopbaan voerde hem naar Nederland. Hier is hij neer gestreken en brengt zijn muziek uit. Wat een fraai doorleeft album is zijn laatste geworden. 'Songs from Dan' is zo'n plaat die zonder zijn stem te verheffen indruk maakt. Direct bij de opening met 'The Biggest Bastard Who Ever Rode The West', in tegenstelling wat de titel suggereerd een fraai en gevoelig nummer, heeft Tuffy je te pakken. Ook 'Toorooka Trail'en 'Shake it Loose' zijn erg mooi. Met 'Stony Cold Heart' gaat Tuffy nog een graadje gevoeliger en ook in 'Belinda' komt zijn op die momenten breekbare stem uitstekend tot zijn recht. Op het album werkt Dan Tuffy samen met Lucie Rhodes en Matt Walker. Zlaya en Matt Walker zijn verantwoordelijk voor de productie van dit album. Het is een heerlijke luisterplaat geworden. Prima muzikanten en vol gelaagdheid en subtiliteit. Fraai is ook het slot met het prima 'You Can't Stop Where It's Going' en vooral 'The Dying Rider'. Goed werk van deze Australische Nederlander.
Henhouse Prowlers – Still on that Ride
'Spoiler Alert' is de opening van de nieuwste van de Henhouse Prowlers en doet zijn titel eer aan. Direct wordt verraden dat het hier een album vol prettige bluegrass zal zijn met prachtige zang en instrumenten die één voor één het voortouw nemen. 'Fool's Carnival Song' is een een stuk langzamer, maar klinkt ook erg prettig, zoals het hele album van deze bluegrass ambassadeurs fijn klinkt. De Henhouse Prowlers zijn werkelijk ambassadeurs en reizen naast hun normale toernee's ook de wereld rond om te spelen namens de Amerikaanse regering. Dit komt tot uiting in het laatste nummer van het album 'Chop My Money', een Afrikaanse cover, want deze heren leggen het contact met hun vaak niet aan bluegrass gewende publiek door een plaatselijk liedje in bluegrass versie uit te voeren. Voor we bij het laatste nummer zijn hebben Dan Andree, Jon Goldfine, Starr Hoss en Ben Wright nog veel moois in petto.Prettige nummers als 'Leaving You For The Interstate', 'When You Come Back I'll Be Gone' en 'Goodbye to Lehigh' geven wel aan dat het in de onderwerp keus niet altijd een vrolijke boel is. Op het instrumentale 'Downtown Ride' laten de heren horen ook meester te zijn op hun instrumenten. Prachtig zijn vooral de titelsong en het heerlijke 'Bartender's Fool'. De Henhouse Prowlers blijven een erg prettige en toegankelijk band en voor de nog niet bluegrass liefhebber een prima entree tot deze muzieksoort. Still on that ride en het wiel voert ze dit voorjaar terug naar Nederland.
'Spoiler Alert' is de opening van de nieuwste van de Henhouse Prowlers en doet zijn titel eer aan. Direct wordt verraden dat het hier een album vol prettige bluegrass zal zijn met prachtige zang en instrumenten die één voor één het voortouw nemen. 'Fool's Carnival Song' is een een stuk langzamer, maar klinkt ook erg prettig, zoals het hele album van deze bluegrass ambassadeurs fijn klinkt. De Henhouse Prowlers zijn werkelijk ambassadeurs en reizen naast hun normale toernee's ook de wereld rond om te spelen namens de Amerikaanse regering. Dit komt tot uiting in het laatste nummer van het album 'Chop My Money', een Afrikaanse cover, want deze heren leggen het contact met hun vaak niet aan bluegrass gewende publiek door een plaatselijk liedje in bluegrass versie uit te voeren. Voor we bij het laatste nummer zijn hebben Dan Andree, Jon Goldfine, Starr Hoss en Ben Wright nog veel moois in petto.Prettige nummers als 'Leaving You For The Interstate', 'When You Come Back I'll Be Gone' en 'Goodbye to Lehigh' geven wel aan dat het in de onderwerp keus niet altijd een vrolijke boel is. Op het instrumentale 'Downtown Ride' laten de heren horen ook meester te zijn op hun instrumenten. Prachtig zijn vooral de titelsong en het heerlijke 'Bartender's Fool'. De Henhouse Prowlers blijven een erg prettige en toegankelijk band en voor de nog niet bluegrass liefhebber een prima entree tot deze muzieksoort. Still on that ride en het wiel voert ze dit voorjaar terug naar Nederland.
Seth Swirsky – Circles and Squares
'Circles and Squares' is welhaast volledig een werkstukje geworden dat Seth Swirsky alleen heeft gemaakt. Voor slechts een paar instrumenten riep hij de hulp van anderen in. Alle zang is van hem. Bijna alle nummers produceerde hij en zelfs de afbeelding op de CD hoes is van zijn hand. Hierin schuilt het gevaar van de oogkleppen, maar met al zijn ervaring heeft Seth Swirsky er een heerlijk plaat met een jaren zestig gevoel van gemaakt. Prachtige, soms zweverige, muziek, verrukkelijke koortjes, sterke liedjes en even sterk spel. Een prachtige opening is 'Shine'. Swirsky schreef al liedjes voor tal van grootheden en was verantwoordelijk voor een documentaire over The Beatles. Dat alles komt nu samen in dit album. Beatleske muziek, waarin genoeg afstand wordt genomen van de Fab Four, maar toch de invloeden duidelijk beluistbaar zijn. Fraaie nummers 'Let's Get Married' en 'Trying to Keep It Simple' ( met als tekstflard. “Trying to keep it Simple. Don't have to be a Beatle in order to be happy”) zijn hier het bewijs van. Zo biedt het album in totaal veel luisterplezier met nummers als 'Lets Move to Spain', “The Simplest Way' en het afsluitende 'I Think of Her'. Erg mooi, maar waar The Beatles waren heb je ook de Stones en af en toe mis je dat vleugje pit in het album. Desondanks, heerlijk even terug dromen naar de good old days.
'Circles and Squares' is welhaast volledig een werkstukje geworden dat Seth Swirsky alleen heeft gemaakt. Voor slechts een paar instrumenten riep hij de hulp van anderen in. Alle zang is van hem. Bijna alle nummers produceerde hij en zelfs de afbeelding op de CD hoes is van zijn hand. Hierin schuilt het gevaar van de oogkleppen, maar met al zijn ervaring heeft Seth Swirsky er een heerlijk plaat met een jaren zestig gevoel van gemaakt. Prachtige, soms zweverige, muziek, verrukkelijke koortjes, sterke liedjes en even sterk spel. Een prachtige opening is 'Shine'. Swirsky schreef al liedjes voor tal van grootheden en was verantwoordelijk voor een documentaire over The Beatles. Dat alles komt nu samen in dit album. Beatleske muziek, waarin genoeg afstand wordt genomen van de Fab Four, maar toch de invloeden duidelijk beluistbaar zijn. Fraaie nummers 'Let's Get Married' en 'Trying to Keep It Simple' ( met als tekstflard. “Trying to keep it Simple. Don't have to be a Beatle in order to be happy”) zijn hier het bewijs van. Zo biedt het album in totaal veel luisterplezier met nummers als 'Lets Move to Spain', “The Simplest Way' en het afsluitende 'I Think of Her'. Erg mooi, maar waar The Beatles waren heb je ook de Stones en af en toe mis je dat vleugje pit in het album. Desondanks, heerlijk even terug dromen naar de good old days.
Wyvern Lingo – Letter to Willow
Het Ierse Wyvern Lingo was één van de ontdekkingen tijdens Eurosonic. Het damestrio maakt prachtige muziek en bewees dat op het podium, maar ook de debuut EP van het trio, Karen Cowley op piano, Saoirse Duane op gitaar en Caoimhe Barry op percussie met meerstemmige zang., is even veel belovend en bevat vier gerechten om je vingers bij af te likken. Wyvern Lingo's EP 'Letter to Willow' bevat heerlijk muziek en zeer gevarieerd. Het schijfje opent met met een dwingend ritme dat resulteert in het titelnummer 'Letter to Willow' met prachtige leadzang van Cowley. Een dijk van een nummer met sterke tekst. Dan gaat het verder met 'Subside' en ook dat is een nummer dat erg bevalt. Meer subtiel, meer sensueel ook en een heel andere kant van deze Ierse dames. 'Running' heeft weer een heel ander karakter, maar is ook erg mooi. Het meest beklijvend is 'Beast at the Door' een nummer dat in je merg en boten doordringt. Nu is het Caoimhe Barry die de lead vocals voor haar rekening neemt en dit nummer vol angst en emotie er een maakt die je niet snel zult vergeten, zoals het hele album niet anders kan dan de indruk wekken dat hier nog heel mooie dingen gaan gebeuren rondom dit trio. De mogelijkheden van dit trio zijn welhaast eindeloos. Wyvern Lingo was de naam en die naam gaan we vaker horen.
Het Ierse Wyvern Lingo was één van de ontdekkingen tijdens Eurosonic. Het damestrio maakt prachtige muziek en bewees dat op het podium, maar ook de debuut EP van het trio, Karen Cowley op piano, Saoirse Duane op gitaar en Caoimhe Barry op percussie met meerstemmige zang., is even veel belovend en bevat vier gerechten om je vingers bij af te likken. Wyvern Lingo's EP 'Letter to Willow' bevat heerlijk muziek en zeer gevarieerd. Het schijfje opent met met een dwingend ritme dat resulteert in het titelnummer 'Letter to Willow' met prachtige leadzang van Cowley. Een dijk van een nummer met sterke tekst. Dan gaat het verder met 'Subside' en ook dat is een nummer dat erg bevalt. Meer subtiel, meer sensueel ook en een heel andere kant van deze Ierse dames. 'Running' heeft weer een heel ander karakter, maar is ook erg mooi. Het meest beklijvend is 'Beast at the Door' een nummer dat in je merg en boten doordringt. Nu is het Caoimhe Barry die de lead vocals voor haar rekening neemt en dit nummer vol angst en emotie er een maakt die je niet snel zult vergeten, zoals het hele album niet anders kan dan de indruk wekken dat hier nog heel mooie dingen gaan gebeuren rondom dit trio. De mogelijkheden van dit trio zijn welhaast eindeloos. Wyvern Lingo was de naam en die naam gaan we vaker horen.
The Mycah Principle – The Mycah Principle
Wie in deze donkere januari dagen als de dagen weliswaar lengen, maar nog niet bijster hard behoefte heeft aan wat zonneschijn kan een reis boeken naar een warm land. Een uitstekend alternatief is het opzetten van het nieuwe album van The Mycah Principle. Een scheutje zonneschijn op een klein zilveren schijfje. De hoes is al vrolijk. Dat trekt zich soepeltjes door in het openingsnummer, het vrolijke en sprankelende 'Pick a Flower' en 'Feeling On Top Of The World'. De stem van Maaike Breijman twinkeleert en heeft dat optimistische in zich. Toch komt op dit album ook de serieuzere kant van het leven aan de orde. Ook op een zomerse dag kan er immers best eens eenwolkje voor de zon komen. Nummers als 'I Know It Ain't Easy' en 'One's One Treu Story' bieden een broodnodig tegenwicht. The Mycah Principle bestaat uit Maaike Breijman en Remco Engels. Een ingewerkt duo dat zich met dit album fraai presenteert en toch een nieuw gezicht. De Haagse formatie laat zich inspireren door geluiden uit het verleden, maar presenteert dat met een hedendaags sausje. De teksten zijn voorbeelden van verhalen in bijvoorbeeld 'The Answer of Life' of het afsluitende 'Gypsy Woman'. Voor een debuut is het een prima uitgebalanceerd album, dat, als beide nog meer in de toekomst en op het podium hun eigen sound perfectioneren, allen maar beter en uitgediepter kan worden. Een fijne plaat die doet denken aan warme zomeravonden en gespreken bij een kampvuur die van luchtig en feestelijk naar zwaar en doordacht voeren, maar nooit de sfeer verpesten.
Wie in deze donkere januari dagen als de dagen weliswaar lengen, maar nog niet bijster hard behoefte heeft aan wat zonneschijn kan een reis boeken naar een warm land. Een uitstekend alternatief is het opzetten van het nieuwe album van The Mycah Principle. Een scheutje zonneschijn op een klein zilveren schijfje. De hoes is al vrolijk. Dat trekt zich soepeltjes door in het openingsnummer, het vrolijke en sprankelende 'Pick a Flower' en 'Feeling On Top Of The World'. De stem van Maaike Breijman twinkeleert en heeft dat optimistische in zich. Toch komt op dit album ook de serieuzere kant van het leven aan de orde. Ook op een zomerse dag kan er immers best eens eenwolkje voor de zon komen. Nummers als 'I Know It Ain't Easy' en 'One's One Treu Story' bieden een broodnodig tegenwicht. The Mycah Principle bestaat uit Maaike Breijman en Remco Engels. Een ingewerkt duo dat zich met dit album fraai presenteert en toch een nieuw gezicht. De Haagse formatie laat zich inspireren door geluiden uit het verleden, maar presenteert dat met een hedendaags sausje. De teksten zijn voorbeelden van verhalen in bijvoorbeeld 'The Answer of Life' of het afsluitende 'Gypsy Woman'. Voor een debuut is het een prima uitgebalanceerd album, dat, als beide nog meer in de toekomst en op het podium hun eigen sound perfectioneren, allen maar beter en uitgediepter kan worden. Een fijne plaat die doet denken aan warme zomeravonden en gespreken bij een kampvuur die van luchtig en feestelijk naar zwaar en doordacht voeren, maar nooit de sfeer verpesten.
Nuela Charles – The Grand Hustle
Canada staat niet synoniem met soul van grote klasse, Nuela Charles staat met 'The Grand Hustle' op het punt daar verandering in te brengen. Een dijk van een stem en vlotte moderne soul en pop. Een stem die in de pers al genoemd wordt als opvolgster van Amy Whinehouse. Dat zijn wel erg grote schoenen waar de zangeres uit Edmonton in wordt geschoven en mag dan ook terzijde worden geschoven, want Nuela Charles voornamelijk haar zelf en dat is prima. Met 'Crumblin Down' zet ze in de opening de toon. Voortreffelijke en aansprekende zang. Fijne op het eerste gehoor toegankelijke liedjes die toch behoorlijk wat diepere lagen bevallen. 'Curtain Falls' is een heerlijk nummer naar nummer bekruipt je het gevoel dat hier toch meer aan de hand is. Nauwgezet luisteren onthulp persoonlijk drama en een emotionele zoektocht, Het zijn liedjes waarmee Nuela Charles afrekent met een periode in haar leven, met de dramatiek die haar omringde de afgelopen jaren. 'Evidence', 'Coming for You' en 'Love Me Like That' zijn nummers met een vreselijke punch. Hoogtepunt is wel het afsluitende 'Evolution'. Het is een erg mooi soulalbum geworden van een bijzondere zangeres. Een document waarin Nuela Charles zichzelf niet alleen als artiest, maar ook als mens naar voren schrijft. Zoals ze zingt. “This is my Evolution, Fire in My Eyes'.
Canada staat niet synoniem met soul van grote klasse, Nuela Charles staat met 'The Grand Hustle' op het punt daar verandering in te brengen. Een dijk van een stem en vlotte moderne soul en pop. Een stem die in de pers al genoemd wordt als opvolgster van Amy Whinehouse. Dat zijn wel erg grote schoenen waar de zangeres uit Edmonton in wordt geschoven en mag dan ook terzijde worden geschoven, want Nuela Charles voornamelijk haar zelf en dat is prima. Met 'Crumblin Down' zet ze in de opening de toon. Voortreffelijke en aansprekende zang. Fijne op het eerste gehoor toegankelijke liedjes die toch behoorlijk wat diepere lagen bevallen. 'Curtain Falls' is een heerlijk nummer naar nummer bekruipt je het gevoel dat hier toch meer aan de hand is. Nauwgezet luisteren onthulp persoonlijk drama en een emotionele zoektocht, Het zijn liedjes waarmee Nuela Charles afrekent met een periode in haar leven, met de dramatiek die haar omringde de afgelopen jaren. 'Evidence', 'Coming for You' en 'Love Me Like That' zijn nummers met een vreselijke punch. Hoogtepunt is wel het afsluitende 'Evolution'. Het is een erg mooi soulalbum geworden van een bijzondere zangeres. Een document waarin Nuela Charles zichzelf niet alleen als artiest, maar ook als mens naar voren schrijft. Zoals ze zingt. “This is my Evolution, Fire in My Eyes'.
Hat Check Girl – Two Sides To Every Story
Los van elkaar zijn het gewaardeerde artiesten en songwriters, maar samen vormen Annie Gallup en Peter Gallway Hat Check Girl en brengen met 'Two Sides To Every Story' alweer samen hun zesde album uit. Hat Check Girl heeft daarvoor ook de hulp ingeroepen van Jerry Marotta (Peter Gabriel, Indigo Girls, Elvis Costello) voor de percussie naast hun eigen inbreng. Het levert een mooie gelaagde en ietwat merkwaardig opgebouwde plaat op. Liedjes zijn in duo's samen gebracht en worden gescheiden door een tussenstukje. Het album opent bijvoorbeeld sterk met 'Drive' en 'Kill The Lights', dan volgt 'Beauty Runs Deep' van nog geen halve minuut en dan gaan het verder met het volgende hoofdstuk met 'Currency' en 'Beauty' een beetje bevreemdend helemaal omdat de tussenstukje eigenlijk wegvallen. Qua liedjes is het een mooi en erg sterk album. Sterk gemusciceerd en fraaie voorbeelden van uitstekend songwriting. 'This Kind Of Money' is bijvoorbeeld een erg sterk nummer. Het is een fijn intens album, waarin vooral ook de zang van Annie Gallup erg bevalt. 'Loving a Drunk' is een nummer dat erg fijn rustig is, met deze prachtige zang en een erg sterk en intens nummer. Erg goed gedaan en fraai en indringend. De indeling is nodeloos verwarrend op papier, maar al luisterende levert 'Two Sides To Every Story' een fijn en prima album op dat bijzonder weet te bevallen.
Los van elkaar zijn het gewaardeerde artiesten en songwriters, maar samen vormen Annie Gallup en Peter Gallway Hat Check Girl en brengen met 'Two Sides To Every Story' alweer samen hun zesde album uit. Hat Check Girl heeft daarvoor ook de hulp ingeroepen van Jerry Marotta (Peter Gabriel, Indigo Girls, Elvis Costello) voor de percussie naast hun eigen inbreng. Het levert een mooie gelaagde en ietwat merkwaardig opgebouwde plaat op. Liedjes zijn in duo's samen gebracht en worden gescheiden door een tussenstukje. Het album opent bijvoorbeeld sterk met 'Drive' en 'Kill The Lights', dan volgt 'Beauty Runs Deep' van nog geen halve minuut en dan gaan het verder met het volgende hoofdstuk met 'Currency' en 'Beauty' een beetje bevreemdend helemaal omdat de tussenstukje eigenlijk wegvallen. Qua liedjes is het een mooi en erg sterk album. Sterk gemusciceerd en fraaie voorbeelden van uitstekend songwriting. 'This Kind Of Money' is bijvoorbeeld een erg sterk nummer. Het is een fijn intens album, waarin vooral ook de zang van Annie Gallup erg bevalt. 'Loving a Drunk' is een nummer dat erg fijn rustig is, met deze prachtige zang en een erg sterk en intens nummer. Erg goed gedaan en fraai en indringend. De indeling is nodeloos verwarrend op papier, maar al luisterende levert 'Two Sides To Every Story' een fijn en prima album op dat bijzonder weet te bevallen.
Deni Bonet – Bright Shiny Objects
Het viool spel van Deni Bonet zal voor veel mensen bekend zijn, zonder dat ze ooit van deze Amerikaanse vioolspeelster hebben gehoord. Bonet speelde met tal van bekende namen en haar spel klonk bij onder andere REM, Cyndi Lauper, Sarah McLachlan en tal van anderen. Met 'Bright Shiny Objects' brengt Bonet nu een instrumentaal album uit waar de zang is vervangen door haar viool. Een aanpak waardoor tal van mensen zullen afhaken, maar die zeker wel werkt. Juist op een plaat als deze hoor je wat een gevoelig instrument de viool is en hoe het tot je kan spreken. Vaak zit je snel in de folk hoek met de viool, maar Bonet weet het ook aardig te laten rocken. In de opening 'Light This Candle' blijkt dat nog niet, maar niet alleen als titel gaat het dak eraf in 'Raise The Roof'. Daarna neemt Bonet de luisteraar mee naar het weer wat meer ingetogen 'Einstein's Brain' en belanden via een erg mooi intro in het weer het stevigere 'Frankenstein'. Fijne rock die door het gebruik van de viool iets lichtvoetigs krijgt als het spel van Bonet over de klanken van haar andere bandleden danst. Haar spel is prachtig en met grote variatie, waardoor de emotie goed door komt. Bonet spreekt met haar viool en neemt je mee. Fijn is ook de combinatie met andere instrumenten, zoals een jazzy piano in 'A Perfect Storm'. Geef je een instrumentale plaat de kans, dan zit je er al gauw midden in en geeft Deni Bonet je geen kans om de zang te missen. Soms stevig rockend en uitbundig, soms mooi ingetogen, 'Bright Shiny Objects' is een fraai en goed werk.
Het viool spel van Deni Bonet zal voor veel mensen bekend zijn, zonder dat ze ooit van deze Amerikaanse vioolspeelster hebben gehoord. Bonet speelde met tal van bekende namen en haar spel klonk bij onder andere REM, Cyndi Lauper, Sarah McLachlan en tal van anderen. Met 'Bright Shiny Objects' brengt Bonet nu een instrumentaal album uit waar de zang is vervangen door haar viool. Een aanpak waardoor tal van mensen zullen afhaken, maar die zeker wel werkt. Juist op een plaat als deze hoor je wat een gevoelig instrument de viool is en hoe het tot je kan spreken. Vaak zit je snel in de folk hoek met de viool, maar Bonet weet het ook aardig te laten rocken. In de opening 'Light This Candle' blijkt dat nog niet, maar niet alleen als titel gaat het dak eraf in 'Raise The Roof'. Daarna neemt Bonet de luisteraar mee naar het weer wat meer ingetogen 'Einstein's Brain' en belanden via een erg mooi intro in het weer het stevigere 'Frankenstein'. Fijne rock die door het gebruik van de viool iets lichtvoetigs krijgt als het spel van Bonet over de klanken van haar andere bandleden danst. Haar spel is prachtig en met grote variatie, waardoor de emotie goed door komt. Bonet spreekt met haar viool en neemt je mee. Fijn is ook de combinatie met andere instrumenten, zoals een jazzy piano in 'A Perfect Storm'. Geef je een instrumentale plaat de kans, dan zit je er al gauw midden in en geeft Deni Bonet je geen kans om de zang te missen. Soms stevig rockend en uitbundig, soms mooi ingetogen, 'Bright Shiny Objects' is een fraai en goed werk.
Kelly's Lot – Bittersweet
Americana, folk, blues Kelly's Lot is niet voor één genre te vangen op hun nieuwe album. Het album is uitgebracht in beperkte oplage voor hen die opletten. Opletten is geen straf bij dit album dat de fraaie zang van 'Kelly Zirbes' centraal stelt in een grote diversiteit van nummers. Het onvervalste bluesnummer 'Mr Chairman', het veel countryachtigere 'Thorn' en fraaie Americana in 'Rise Above'. Zirbes heeft een uitstekende stem, mooi, warm en licht wat ze in de Engels sprekende landen 'sultry' wat haar zang alleen maar meer cachet geeft. Zirbes zingt met overgave en dat is prima vastgelegd op het album en vindt zijn weg naar de luisteraar. Prachtig is 'Sleep' een indringend nummer en zo bevat het album meer hele fijne liedjes 'In 'On Fire' rockt het lekker en zo biedt het album veel inkijkjes in de muzikale mogelijkheden van Kelly's Lot. Geen wonder, want dit is alweer het elfde album van Kelly's Lot die op het podium staat solo tot een formatie met achtman. Ook daar volop flexibiliteit. Door de kracht en kwaliteit van haar liedjes wordt het gevaar vermeden het door de grote variatie te veel verwaterd. De stem van Zirbes is een mooie constante en individueel zijn bijna alle liedjes krachtig en vol kwaliteit. Mooi is het verbeten 'Bittersweet' en het mysterieuze 'Love is Hard To Catch'. Voor wie de eerdere twaalf albums van Kelly's Lot heeft gemist is 'Bittersweet' een fraaie instapper en een naar meer smakende kennismaking.
Americana, folk, blues Kelly's Lot is niet voor één genre te vangen op hun nieuwe album. Het album is uitgebracht in beperkte oplage voor hen die opletten. Opletten is geen straf bij dit album dat de fraaie zang van 'Kelly Zirbes' centraal stelt in een grote diversiteit van nummers. Het onvervalste bluesnummer 'Mr Chairman', het veel countryachtigere 'Thorn' en fraaie Americana in 'Rise Above'. Zirbes heeft een uitstekende stem, mooi, warm en licht wat ze in de Engels sprekende landen 'sultry' wat haar zang alleen maar meer cachet geeft. Zirbes zingt met overgave en dat is prima vastgelegd op het album en vindt zijn weg naar de luisteraar. Prachtig is 'Sleep' een indringend nummer en zo bevat het album meer hele fijne liedjes 'In 'On Fire' rockt het lekker en zo biedt het album veel inkijkjes in de muzikale mogelijkheden van Kelly's Lot. Geen wonder, want dit is alweer het elfde album van Kelly's Lot die op het podium staat solo tot een formatie met achtman. Ook daar volop flexibiliteit. Door de kracht en kwaliteit van haar liedjes wordt het gevaar vermeden het door de grote variatie te veel verwaterd. De stem van Zirbes is een mooie constante en individueel zijn bijna alle liedjes krachtig en vol kwaliteit. Mooi is het verbeten 'Bittersweet' en het mysterieuze 'Love is Hard To Catch'. Voor wie de eerdere twaalf albums van Kelly's Lot heeft gemist is 'Bittersweet' een fraaie instapper en een naar meer smakende kennismaking.
Rebecca Loebe – Blink
Gelukkig niet onopgemerkt levert de Texaanse singersongwriter Rebecca Loebe tegenwoordig het ene na het andere juweeltje af. Nog maar net zag haar EP Vittles & Valentines met daarop onder andere een magnifieke cover van 'Southern Man' het levenslied nu is er 'Blink'. Laten we er niet om liegen, met de opening 'Lie'heeft Loebe je direct te pakken. Een heerlijk verzuchtend nummer met smachten gebracht. Dat laat ze volgen door het lichtvoetige 'Forever Young Forever' een nummer met een heel ander gevoel, maar net zo aansprekend. Met dit album bevestigt Rebecca Loebe dat de zoektocht naar haar eigen geluid resultaat heeft gehad. Na haar faam door het optreden in 'The Voice' heeft Loebe een aantal albums uitgebracht waarin ze experimenteerde en uiteindelijk uitkwam bij wat ze de laatste tijd weet te brengen. Charmante en uitstekende liedjes met invloeden van Americana en pop en een vleugje rock. Liedjes die diepgang en toegankelijkheid combineren en waar vooral haar prachtige stem de hoofdrol speelt. Prachtige liedjes volgen. Het bedachtzame 'Weeping Willow', het prachtige 'Smoke Signals' het krachtige 'Bad Things'. Het is een fraai gevarieerd album waar je als enige puntje nog wel één of twee nummers wil hebben die echt wat steviger uit de hoek komen. Dat laat onverlet dat Rebecca Loebe een geweldig album heeft afgeleverd met op het laatst nog een schitterende 'Down to the Wire' en als afsluiting het titelnummer. Het is prachtig!
Gelukkig niet onopgemerkt levert de Texaanse singersongwriter Rebecca Loebe tegenwoordig het ene na het andere juweeltje af. Nog maar net zag haar EP Vittles & Valentines met daarop onder andere een magnifieke cover van 'Southern Man' het levenslied nu is er 'Blink'. Laten we er niet om liegen, met de opening 'Lie'heeft Loebe je direct te pakken. Een heerlijk verzuchtend nummer met smachten gebracht. Dat laat ze volgen door het lichtvoetige 'Forever Young Forever' een nummer met een heel ander gevoel, maar net zo aansprekend. Met dit album bevestigt Rebecca Loebe dat de zoektocht naar haar eigen geluid resultaat heeft gehad. Na haar faam door het optreden in 'The Voice' heeft Loebe een aantal albums uitgebracht waarin ze experimenteerde en uiteindelijk uitkwam bij wat ze de laatste tijd weet te brengen. Charmante en uitstekende liedjes met invloeden van Americana en pop en een vleugje rock. Liedjes die diepgang en toegankelijkheid combineren en waar vooral haar prachtige stem de hoofdrol speelt. Prachtige liedjes volgen. Het bedachtzame 'Weeping Willow', het prachtige 'Smoke Signals' het krachtige 'Bad Things'. Het is een fraai gevarieerd album waar je als enige puntje nog wel één of twee nummers wil hebben die echt wat steviger uit de hoek komen. Dat laat onverlet dat Rebecca Loebe een geweldig album heeft afgeleverd met op het laatst nog een schitterende 'Down to the Wire' en als afsluiting het titelnummer. Het is prachtig!
Luke Winslow-King – I'm Glad Trouble Don't Last Always
Het is een bekend feit. Een flink bak ellende op je pokkel levert artistiek bij sommige mensen geweldige resultaten op. Luke Winslow-King zag zijn persoonlijke en muzikale relatie op de klippen lopen, zag de bajes van binnen en kwam naar buiten een gelouterd mens. 'I'm Glad Trouble Don't Last Always' is een meesterwerkje, een break-up album, waarin hij zijn frustraties en verdriet van zich af zingt en muzikaal nieuwe wegen in slaat. Zijn sound is veel mee bluesy geworden. Waar in het verleden het akoestische de bovenhand had, zijn het nu de electrische gitaren waarmee Winslow-King zijn publiek bestookt. Het heeft geresulteerd in een prachtige plaat. Liedjes schrijven kon de man al en zingen ook, maar op deze plaat is het liefdesverdriet voelbaar. Het druipt tussen de noten door in nummers als 'Change Your Mind' en 'Esther Please' en in de smeekbede 'Act like You love Me'. In het verleden zat Winslow-King in de bak retro met bijvoorbeeld zijn eveneens erg sterke album 'Everlasting Arms'. Hoewel hij nu een modern geluid heeft put hij nog steeds uit oude soul en blues als inspiratie en combineert dat met vleugjes rock, country, folk en smart. Het resultaat is prachtig met het erg sterke openingsnummer 'On My Way' en het afsluitende 'No More Crying Today'. Als een phoenix is Luke Winslow-King herezen uit zijn puinhopen, new and improved. Oftwel Luke Winslow-King 2.0.
Het is een bekend feit. Een flink bak ellende op je pokkel levert artistiek bij sommige mensen geweldige resultaten op. Luke Winslow-King zag zijn persoonlijke en muzikale relatie op de klippen lopen, zag de bajes van binnen en kwam naar buiten een gelouterd mens. 'I'm Glad Trouble Don't Last Always' is een meesterwerkje, een break-up album, waarin hij zijn frustraties en verdriet van zich af zingt en muzikaal nieuwe wegen in slaat. Zijn sound is veel mee bluesy geworden. Waar in het verleden het akoestische de bovenhand had, zijn het nu de electrische gitaren waarmee Winslow-King zijn publiek bestookt. Het heeft geresulteerd in een prachtige plaat. Liedjes schrijven kon de man al en zingen ook, maar op deze plaat is het liefdesverdriet voelbaar. Het druipt tussen de noten door in nummers als 'Change Your Mind' en 'Esther Please' en in de smeekbede 'Act like You love Me'. In het verleden zat Winslow-King in de bak retro met bijvoorbeeld zijn eveneens erg sterke album 'Everlasting Arms'. Hoewel hij nu een modern geluid heeft put hij nog steeds uit oude soul en blues als inspiratie en combineert dat met vleugjes rock, country, folk en smart. Het resultaat is prachtig met het erg sterke openingsnummer 'On My Way' en het afsluitende 'No More Crying Today'. Als een phoenix is Luke Winslow-King herezen uit zijn puinhopen, new and improved. Oftwel Luke Winslow-King 2.0.
Freakwater – Scheherazade
Lang kwam Freakwater niet met nieuw plaatmateriaal. Het wachten was het echter waard, want met Scheherazade heeft de band rondom Janet Bean en Catharine Irwin een sterk album op de markt gebracht. Een album dat zeker niet iedereen zal aanspreken, maar wie houdt van liedjes in deze countrystijl waar je haast fysiek de emotie van de zang kunt afscheppen zit gebeiteld met 'Scheherezade' in de cd speler. Bean en Irwin hebben een verzameling hartverscheurende liedjes bij elkaar gebracht waarop hun samenzang er heerlijk op los schuurt en elk ravelrandje wordt meegepakt. Het resultaat mag er zijn. Het geweldige 'Bolshevik and Bollweevil' is het eerste, maar zeker niet het laatste hoogtepunt op het album. 'Down will Come Baby', 'Fals of Sleep', 'Number One With a Bullit' en 'The Missionfield' horen daar ook zeker toe. De teksten zijn zeker het beluisteren waard. Prachtige kleine verhaaltjes worden nummer na nummer verteld vol dramatiek. Het zijn geen vrolijke verhaaltjes, maar grimmige vertellingen over moeilijke levens. Er worden geen doekjes omgewonden hoe shit het allemaal wel is. Muzikaal zit het sterk in elkaar. Beide dames hebben zich omringt met uitstekende muzikanten die binnen, maar ook zeker buiten de lijntjes de liedjes inkleuren. De muziek staat in dienst van de verhaaltjes en de zang. Het was het wachten waard dt album, maar als Freakwater niet tien jaar wacht met een opvolger is dat helemaal niet erg.
Lang kwam Freakwater niet met nieuw plaatmateriaal. Het wachten was het echter waard, want met Scheherazade heeft de band rondom Janet Bean en Catharine Irwin een sterk album op de markt gebracht. Een album dat zeker niet iedereen zal aanspreken, maar wie houdt van liedjes in deze countrystijl waar je haast fysiek de emotie van de zang kunt afscheppen zit gebeiteld met 'Scheherezade' in de cd speler. Bean en Irwin hebben een verzameling hartverscheurende liedjes bij elkaar gebracht waarop hun samenzang er heerlijk op los schuurt en elk ravelrandje wordt meegepakt. Het resultaat mag er zijn. Het geweldige 'Bolshevik and Bollweevil' is het eerste, maar zeker niet het laatste hoogtepunt op het album. 'Down will Come Baby', 'Fals of Sleep', 'Number One With a Bullit' en 'The Missionfield' horen daar ook zeker toe. De teksten zijn zeker het beluisteren waard. Prachtige kleine verhaaltjes worden nummer na nummer verteld vol dramatiek. Het zijn geen vrolijke verhaaltjes, maar grimmige vertellingen over moeilijke levens. Er worden geen doekjes omgewonden hoe shit het allemaal wel is. Muzikaal zit het sterk in elkaar. Beide dames hebben zich omringt met uitstekende muzikanten die binnen, maar ook zeker buiten de lijntjes de liedjes inkleuren. De muziek staat in dienst van de verhaaltjes en de zang. Het was het wachten waard dt album, maar als Freakwater niet tien jaar wacht met een opvolger is dat helemaal niet erg.
Fair Mothers – Through Them Fingers Yours and Mine
Voor intrigerende muziek moet je deze dagen naar Schotland, hoewel de oorsprong van Fair Mothers ligt in een optreden in Groningen. Kathryn Joseph trad op en voor de gelegenheid was de Gronings/Schotse band Welfare Mothers nieuw leven in geblazen. Een lovende recensie inspireerde Kevin Allen van Welfare Mothers om Fair Mothers op te richten en voor het eerste album de hulp in te roepen van Kathryn Joseph voor de zang. Het is een alles of niets album geworden. Trage nummers met prachtige zang die je pakken of niet. Het zijn nummers die je onder de huid kruipen. Fantastische zang van Kathryn Joseph, sterk aangevuld met de licht heze en fijne stem van Allen. Het levert een bezwerend geluid op met rustige begeleiding. Prachtige nummers komen langs als het openingsnummer 'Blind'. Nummers die zich het best lenen om met ogen dicht te luisteren en je mee te laten nemen door de mooie stemmen met heerlijke rauwe randjes. Het openingsnummer wordt gevolgd door het sterke 'Burns' en ook mooie 'Crazy Lamb' en 'Glitterball' bevallen zeer, net als eigenlijk het hele album prima liedjes heeft. Hoogtepunt is wel het schitterende 'What Have I Done'. Geen plat voor de massa's of hitparade, wel een prachtige voetnoot in de Groninger pophistorie en een album waar Kevin Allen trots op mag zijn.
Voor intrigerende muziek moet je deze dagen naar Schotland, hoewel de oorsprong van Fair Mothers ligt in een optreden in Groningen. Kathryn Joseph trad op en voor de gelegenheid was de Gronings/Schotse band Welfare Mothers nieuw leven in geblazen. Een lovende recensie inspireerde Kevin Allen van Welfare Mothers om Fair Mothers op te richten en voor het eerste album de hulp in te roepen van Kathryn Joseph voor de zang. Het is een alles of niets album geworden. Trage nummers met prachtige zang die je pakken of niet. Het zijn nummers die je onder de huid kruipen. Fantastische zang van Kathryn Joseph, sterk aangevuld met de licht heze en fijne stem van Allen. Het levert een bezwerend geluid op met rustige begeleiding. Prachtige nummers komen langs als het openingsnummer 'Blind'. Nummers die zich het best lenen om met ogen dicht te luisteren en je mee te laten nemen door de mooie stemmen met heerlijke rauwe randjes. Het openingsnummer wordt gevolgd door het sterke 'Burns' en ook mooie 'Crazy Lamb' en 'Glitterball' bevallen zeer, net als eigenlijk het hele album prima liedjes heeft. Hoogtepunt is wel het schitterende 'What Have I Done'. Geen plat voor de massa's of hitparade, wel een prachtige voetnoot in de Groninger pophistorie en een album waar Kevin Allen trots op mag zijn.
The Grand East – Movano Camerata
De Nederlandse vriendenband The Grand East heeft met Movano Camerata een prachtig eerste album afgeleverd. Stukje vak werk en mooi en lekker gruizig op de plaat gezet door de oorspronkelijk uit Diepenheim afkomstige band. Met een jaren zestig gevoel met invloeden van rock, blues, soul en zelfs wat gospel opent The Grand East sterk met 'Kiss the Devil', direct het mooiste nummer van het album. Niet dat de rest daarna dan tegenvalt, want in de volle breedte is het een sterk album geworden met als blikvanger ook een prachtig getekende hoes. The Grand East is zo'n fijne Nederlandse band, zoals er momenteel meer rondtoeren met aansprekende muziek en aansluitende op de rock en beatbands van toen. 'Fijn is 'Salt Water Love pt 1' met een fijne mondharmonica opening. Zo spreekt het album een breed publiek aan, dat vooral The Grand East moet gaan ontdekken. De stem van zanger Arthur Akkermans spreekt aan. Het hammondorgel dat prominent op veel nummers aanwezig is is altijd goed voor bonuspunten. Mooi is ook het rustigere 'Troubled Mind'. Al met al heeft The Grand East voor een eerste album een heel fijne prestatie geleverd. Af en toe zou het zomaar een album van The Doors kunnen zijn, zoals in 'Water', maar dat is het niet, Dit is The Grand East en die mogen ook beluisterd worden. Erg fijn debuut.
De Nederlandse vriendenband The Grand East heeft met Movano Camerata een prachtig eerste album afgeleverd. Stukje vak werk en mooi en lekker gruizig op de plaat gezet door de oorspronkelijk uit Diepenheim afkomstige band. Met een jaren zestig gevoel met invloeden van rock, blues, soul en zelfs wat gospel opent The Grand East sterk met 'Kiss the Devil', direct het mooiste nummer van het album. Niet dat de rest daarna dan tegenvalt, want in de volle breedte is het een sterk album geworden met als blikvanger ook een prachtig getekende hoes. The Grand East is zo'n fijne Nederlandse band, zoals er momenteel meer rondtoeren met aansprekende muziek en aansluitende op de rock en beatbands van toen. 'Fijn is 'Salt Water Love pt 1' met een fijne mondharmonica opening. Zo spreekt het album een breed publiek aan, dat vooral The Grand East moet gaan ontdekken. De stem van zanger Arthur Akkermans spreekt aan. Het hammondorgel dat prominent op veel nummers aanwezig is is altijd goed voor bonuspunten. Mooi is ook het rustigere 'Troubled Mind'. Al met al heeft The Grand East voor een eerste album een heel fijne prestatie geleverd. Af en toe zou het zomaar een album van The Doors kunnen zijn, zoals in 'Water', maar dat is het niet, Dit is The Grand East en die mogen ook beluisterd worden. Erg fijn debuut.
Martha Fields – Southern White Lies
Kom er maar eens even om. Na het schitterende 'Long Way From Home' heeft Martha Fields nu het nog mooiere 'Southern White Lies' het levenslicht laten zien. Wat een pareltje! Liedjes waar bijtijden de smart vanaf druipt, zoals in 'Dead End' of het prachtige titelnummer. Martha Fields heeft een geweldige stem voor dit genre en de viool van Oliver Leclerc of de dobro van Manu Bertrand. De droeve liedjes worden afgewisseld met prettige honky tonk liedjes als 'Hard Times', 'Do As You Are Told' en de Fields invulling van het Janis Joplin nummer 'What Good Can Drinkin Do'. Het album is voornamelijk opgenomen met Franse muzikanten, omdat Fields veelal opereert vanuit Frankrijk. Het is toch een album geworden met meer dan voldoende Southern Flavour. Door leeft en prachtig gebracht vol variaties en emoties. Speciale vermelding verdiend 'What are They Doing in Heaven'. Een traditional die door Martha Fields eigen is gemaakt en een werkelijk fabuleus nummer is geworden. Van eigen hand is 'Where do We Go Now' en dat doet er weinig voor onder. Martha Fields bewijst zich op dit album als één van de meest aansprekende Americana artiesten van het moment. Fijn met de wortels in de oude honky tonk traditie, maar toch helemaal anno nu met prima muzkanten en geweldige liedjes. Een album dat niet mag ontbreken in de collectie van de liefhebbers.
Kom er maar eens even om. Na het schitterende 'Long Way From Home' heeft Martha Fields nu het nog mooiere 'Southern White Lies' het levenslicht laten zien. Wat een pareltje! Liedjes waar bijtijden de smart vanaf druipt, zoals in 'Dead End' of het prachtige titelnummer. Martha Fields heeft een geweldige stem voor dit genre en de viool van Oliver Leclerc of de dobro van Manu Bertrand. De droeve liedjes worden afgewisseld met prettige honky tonk liedjes als 'Hard Times', 'Do As You Are Told' en de Fields invulling van het Janis Joplin nummer 'What Good Can Drinkin Do'. Het album is voornamelijk opgenomen met Franse muzikanten, omdat Fields veelal opereert vanuit Frankrijk. Het is toch een album geworden met meer dan voldoende Southern Flavour. Door leeft en prachtig gebracht vol variaties en emoties. Speciale vermelding verdiend 'What are They Doing in Heaven'. Een traditional die door Martha Fields eigen is gemaakt en een werkelijk fabuleus nummer is geworden. Van eigen hand is 'Where do We Go Now' en dat doet er weinig voor onder. Martha Fields bewijst zich op dit album als één van de meest aansprekende Americana artiesten van het moment. Fijn met de wortels in de oude honky tonk traditie, maar toch helemaal anno nu met prima muzkanten en geweldige liedjes. Een album dat niet mag ontbreken in de collectie van de liefhebbers.
Giulia Millanta – Moonbeam Parade
Wat een talent is Giulia Millanta. Na het schitterende 'The Funambalist' waarin haar oversteek van Italië naar de Verenigde Staten komt ze nu met het zeer sterke 'Moonbeam Parade'. Het album opent met het grappige meezing nummer 'Shaky Legs' maar Millanta pakt de zaken echt aan in '4th & Vodka' een erg sterk nummer dat tegen de rock aanschuurt. Millanta durft op dit album verschillende stromingen toe te laten en komt met een fikse stroom van liedjes, want met 13 liedjes is ook de kwantiteit gegarandeerd. De Italiaanse heeft een hele fijne rustige stem, die toch scherp kan uithalen, maar op zijn best is in liedjes als 'Play with Fire' als ze Americana weet te verbinden met Europese invloeden. Erg mooi. Die combinatie maakt ze ook in 'R & R Suicide' een David Bowie cover en net als ze in het verleden deed met een Husker Du nummer, geheel naar eigen hand gezet en dat werkt uitmuntend. Zo passeren één na de ander mooie liedjes de revue. Nummer na nummer bewijst Millanta haar vakmanschap als liedjesschrijfster en als uitvoerende met heel veel variantie. Een zeer vakbekwame band ondersteunde Millanta voor het opnemen van dit album en dat is te horen. 'Pieces' is een prachtig nummer en fraai en stevig neergezet. Het hele album is een onderstreeping van het talent van Giulia Millanta en de manier waarop ze het beste van twee werelden heeft samen gebracht. Niet altijd de meest makkelijke nummer, want vaak gaat het over verlies en ander verdriet, maar zo mooi gebracht. Topprestatie!
Wat een talent is Giulia Millanta. Na het schitterende 'The Funambalist' waarin haar oversteek van Italië naar de Verenigde Staten komt ze nu met het zeer sterke 'Moonbeam Parade'. Het album opent met het grappige meezing nummer 'Shaky Legs' maar Millanta pakt de zaken echt aan in '4th & Vodka' een erg sterk nummer dat tegen de rock aanschuurt. Millanta durft op dit album verschillende stromingen toe te laten en komt met een fikse stroom van liedjes, want met 13 liedjes is ook de kwantiteit gegarandeerd. De Italiaanse heeft een hele fijne rustige stem, die toch scherp kan uithalen, maar op zijn best is in liedjes als 'Play with Fire' als ze Americana weet te verbinden met Europese invloeden. Erg mooi. Die combinatie maakt ze ook in 'R & R Suicide' een David Bowie cover en net als ze in het verleden deed met een Husker Du nummer, geheel naar eigen hand gezet en dat werkt uitmuntend. Zo passeren één na de ander mooie liedjes de revue. Nummer na nummer bewijst Millanta haar vakmanschap als liedjesschrijfster en als uitvoerende met heel veel variantie. Een zeer vakbekwame band ondersteunde Millanta voor het opnemen van dit album en dat is te horen. 'Pieces' is een prachtig nummer en fraai en stevig neergezet. Het hele album is een onderstreeping van het talent van Giulia Millanta en de manier waarop ze het beste van twee werelden heeft samen gebracht. Niet altijd de meest makkelijke nummer, want vaak gaat het over verlies en ander verdriet, maar zo mooi gebracht. Topprestatie!
The Small Glories – Wondrous Traveller
The Small Glories zijn het muzikale huwelijk tussen Cara Luft en JD Edwards. Beide Canadezen hadden afzonderlijk van elkaar al een succesvolle loopbaan, maar werden nog eens bijelkaar gezet omdat iemand dacht dat ze goed bijelkaar zouden passen muzikaal. Een gulden greep. Na een introductie EP is 'Wondrous Traveller' het eerste volwaardige album van het powerfolkduo. Een prachtig album, dat echter nog net dat sprankelende mist wat het duo wel op het podium brengt. Echter het is zeer het beluisteren waard met de mooie stemmen van Cara Luft in bijvoorbeeld 'Home' en Edwards in 'Something to Hold Onto', maar vooral als de stemmen samensmelten, zoals in 'Fast Turning World'. Beide bewijzen daarnaast uitstekende liedjesschrijvers te zijn, maar door het samenwerken met anderen krijgt elk nummer duidelijk zijn eigen identiteit, met daarnaast een mooie cover van het Woody Guthriee/Billy Bragg nummer 'Way over Yonder in a Minor Key' en de fraaie bewerking van de traditional 'Wondrous Traveler' Het banjospel van Luft en het gitaarspel van Edwards, onder andere want beide spelen meerdere instrumenten, is prima aangevuld met anderen voor een fijn vol geluid. Een uitstekende eersteling van dit zeer veelbelovende duo, waarbij een volgende keer nog net wat meer ruimte mag zijn voor het spontane en sprankelende wat The Small Glories live wel hebben.
The Small Glories zijn het muzikale huwelijk tussen Cara Luft en JD Edwards. Beide Canadezen hadden afzonderlijk van elkaar al een succesvolle loopbaan, maar werden nog eens bijelkaar gezet omdat iemand dacht dat ze goed bijelkaar zouden passen muzikaal. Een gulden greep. Na een introductie EP is 'Wondrous Traveller' het eerste volwaardige album van het powerfolkduo. Een prachtig album, dat echter nog net dat sprankelende mist wat het duo wel op het podium brengt. Echter het is zeer het beluisteren waard met de mooie stemmen van Cara Luft in bijvoorbeeld 'Home' en Edwards in 'Something to Hold Onto', maar vooral als de stemmen samensmelten, zoals in 'Fast Turning World'. Beide bewijzen daarnaast uitstekende liedjesschrijvers te zijn, maar door het samenwerken met anderen krijgt elk nummer duidelijk zijn eigen identiteit, met daarnaast een mooie cover van het Woody Guthriee/Billy Bragg nummer 'Way over Yonder in a Minor Key' en de fraaie bewerking van de traditional 'Wondrous Traveler' Het banjospel van Luft en het gitaarspel van Edwards, onder andere want beide spelen meerdere instrumenten, is prima aangevuld met anderen voor een fijn vol geluid. Een uitstekende eersteling van dit zeer veelbelovende duo, waarbij een volgende keer nog net wat meer ruimte mag zijn voor het spontane en sprankelende wat The Small Glories live wel hebben.
Dave McGraw & Mandy Fer – Off-Grid Lo-fi
Als goudzoekers uit het oude Wilde Westen hebben Dave McGraw and Mandy Fer een rijke ader aan mooie liedjes aangeboord op de eilanden voor de kust van de Verenigde Staten op de grens met Canada. Na het schitterende vorige album 'Maritime' komt het duo even sterk terug met het prachtige 'Off-Grid Lo-Fi'. Beide albums zijn thuis opgenomen op een eiland ver weg van de bewoonde wereld en bij dit laatste album spelen McGraw en Fer tevens alle instrumenten. Een prachtig album van beide met hun schitterende samenzang. De stem van Dave McGraw is prachtig laid back en die van Mandy Fer pittig en fel en dat is een contrast dat prachtig werkt op dit album. Net als de liedjes mooi profiteren van dit contrast in temperament. Soms heerlijk bedachtzaam en het volgende nummer komt weer rockend uit de hoek. Schitterende nummers als 'Magnolia Trees', 'Deliver My Peace' en 'Way Out Here' bevallen uitstekend. Prachtig is 'Change my Ways' waarin McGraw het voortouw neemt in de zang. Instrumentaal laat het duo zich horen in 'Trainwreck'. Het is een prachtig album geworden met een geheel eigen sfeer. Hopen dat die rijke ader nog veel meer gaat opleveren. Dit album is in ieder geval zeer geslaagd en helemaal in lijn met het eerdere werk van dit duo.
Als goudzoekers uit het oude Wilde Westen hebben Dave McGraw and Mandy Fer een rijke ader aan mooie liedjes aangeboord op de eilanden voor de kust van de Verenigde Staten op de grens met Canada. Na het schitterende vorige album 'Maritime' komt het duo even sterk terug met het prachtige 'Off-Grid Lo-Fi'. Beide albums zijn thuis opgenomen op een eiland ver weg van de bewoonde wereld en bij dit laatste album spelen McGraw en Fer tevens alle instrumenten. Een prachtig album van beide met hun schitterende samenzang. De stem van Dave McGraw is prachtig laid back en die van Mandy Fer pittig en fel en dat is een contrast dat prachtig werkt op dit album. Net als de liedjes mooi profiteren van dit contrast in temperament. Soms heerlijk bedachtzaam en het volgende nummer komt weer rockend uit de hoek. Schitterende nummers als 'Magnolia Trees', 'Deliver My Peace' en 'Way Out Here' bevallen uitstekend. Prachtig is 'Change my Ways' waarin McGraw het voortouw neemt in de zang. Instrumentaal laat het duo zich horen in 'Trainwreck'. Het is een prachtig album geworden met een geheel eigen sfeer. Hopen dat die rijke ader nog veel meer gaat opleveren. Dit album is in ieder geval zeer geslaagd en helemaal in lijn met het eerdere werk van dit duo.
Kari Arnett – Midwestern Skyline
Wat een heerlijke stem heeft Kari Arnett. Het omhoogschietende talent bouwt in de Verenigde Staten al flink aan de weg en wordt meer en meer gewaardeerd. Wie 'Midwestern Skyline' beluisterd zal de potentie van deze zangeres zeker horen. De twee schitterende openingsnummers 'Heavy Heart' en 'Lake Michigan' zijn Americana liedjes zoals je ze wil horen. Verhalend, mooi gezongen en propvol emoties. Arnett stamt uit Michigan en heeft de oude folk en country als uitgangspunt genomen. Hierop basseert ze haar liedjes en doet daarbij denken aa grootheden als Lucinda Williams en Emmylou Harris. 'When We Were Young' is mooi, maar niet het sterkste nummer op het album. Het lekker vlotte 'Casualties' bevalt uitstekend en ook het gevoelige 'Love Someone' is erg fijn. Zo biedt Kari Arnett volop aanknopingspunten om nog erg v eel van haar te mogen verwachten in toekomstige jaren en is dit album op zich al een heel mooi stukje werk. Een naam om in de gaten te houden dus. Het album is daarnaast prachtig sfeervol vormgegeven en heeft met Chris Mittlesteadt een producer die er alles heeft uitgehaald. 'Concrete and Honey' en 'Wildfires zijn daar bewijzen van. Er zit nog veel meer mooie muziek in Kari Arnett. Ieder genre heeft jong talent nodig. nou dit is er één hoor!
Wat een heerlijke stem heeft Kari Arnett. Het omhoogschietende talent bouwt in de Verenigde Staten al flink aan de weg en wordt meer en meer gewaardeerd. Wie 'Midwestern Skyline' beluisterd zal de potentie van deze zangeres zeker horen. De twee schitterende openingsnummers 'Heavy Heart' en 'Lake Michigan' zijn Americana liedjes zoals je ze wil horen. Verhalend, mooi gezongen en propvol emoties. Arnett stamt uit Michigan en heeft de oude folk en country als uitgangspunt genomen. Hierop basseert ze haar liedjes en doet daarbij denken aa grootheden als Lucinda Williams en Emmylou Harris. 'When We Were Young' is mooi, maar niet het sterkste nummer op het album. Het lekker vlotte 'Casualties' bevalt uitstekend en ook het gevoelige 'Love Someone' is erg fijn. Zo biedt Kari Arnett volop aanknopingspunten om nog erg v eel van haar te mogen verwachten in toekomstige jaren en is dit album op zich al een heel mooi stukje werk. Een naam om in de gaten te houden dus. Het album is daarnaast prachtig sfeervol vormgegeven en heeft met Chris Mittlesteadt een producer die er alles heeft uitgehaald. 'Concrete and Honey' en 'Wildfires zijn daar bewijzen van. Er zit nog veel meer mooie muziek in Kari Arnett. Ieder genre heeft jong talent nodig. nou dit is er één hoor!
Sharon Goldman – Kol Isha ( A Woman's Voice)
Het is niet nieuw dat artiesten terug gaan naar hun wortels. Sharon Goldman heeft dat voor haar nieuwe album 'Kol Isha ( A Woman's Voice)' ook gedaan. Voor inspiratie pakte zij terug op haar Orthodox Joodse familie geschiedenis. Het is daarmee tegelijkertijd een afrekening en een eerbetoon geworden van een vrouw die in deze familie haar eigen persoonlijke stem probeert te vinden en de tradities in ere wil houden. Een complex proces dat schitterende liedjes heeft opgeleverd waarin Goldman in de opening 'The Tribe' vraagt op ze mag spreken als vrouw en niet als lid van de stam. Vaak gebruikt ze mytische Joodse vrouwen om zichzelf deze stem te geven. Bijvoorbeeld 'Lilith' en diens gevecht voor zelfstandigheid. Het is daarmee een prachtig album geworden, want Goldman is een exceptioneel goede zangeres en vertelt in ieder liedje haar verhaal. Het is jammer dat bij het album geen teksten zitten, want het is de moeite waard om deze verhalen nog eens terug te lezen en de boodschap te laten doordringen. Schitterende liedjes als 'Pilar Of Salt', 'In My Bones' of 'I Could have Sworn' maken het ook musicaal erg de moeite waard. Een muzikale worsteling met oude wortels en tradities heeft een plaat opgeleverd die van voor naar achter boeit. Sharon Goldman heeft wat te vertellen.
Het is niet nieuw dat artiesten terug gaan naar hun wortels. Sharon Goldman heeft dat voor haar nieuwe album 'Kol Isha ( A Woman's Voice)' ook gedaan. Voor inspiratie pakte zij terug op haar Orthodox Joodse familie geschiedenis. Het is daarmee tegelijkertijd een afrekening en een eerbetoon geworden van een vrouw die in deze familie haar eigen persoonlijke stem probeert te vinden en de tradities in ere wil houden. Een complex proces dat schitterende liedjes heeft opgeleverd waarin Goldman in de opening 'The Tribe' vraagt op ze mag spreken als vrouw en niet als lid van de stam. Vaak gebruikt ze mytische Joodse vrouwen om zichzelf deze stem te geven. Bijvoorbeeld 'Lilith' en diens gevecht voor zelfstandigheid. Het is daarmee een prachtig album geworden, want Goldman is een exceptioneel goede zangeres en vertelt in ieder liedje haar verhaal. Het is jammer dat bij het album geen teksten zitten, want het is de moeite waard om deze verhalen nog eens terug te lezen en de boodschap te laten doordringen. Schitterende liedjes als 'Pilar Of Salt', 'In My Bones' of 'I Could have Sworn' maken het ook musicaal erg de moeite waard. Een muzikale worsteling met oude wortels en tradities heeft een plaat opgeleverd die van voor naar achter boeit. Sharon Goldman heeft wat te vertellen.
Jenai Huff – Color Wheel
Het is een mooi bedachtzaam album geworden wat Jenai Huff heeft uitgebracht met 'Color Wheel'. De Amerikaanse die momenteel door Europa toert om het album te promoten heeft een fijne rustgevende stem en een aantal prima muzikanten om zich heen verzamel om van dit album iets erg moois te maken. Prachtige bedaarde liedjes, uitmuntend gemusiceerd met een begeleidingsband met namen als Eugene Ruffalo, George Naha, Ben Wisch, Chris Marshall, Jonathan Preddice en Zev Katz. Namen waar elke artiest wel wil mee werken. Een heerlijke wegdroomstem heeft Huff. Het album opent met de titelsong. Vuurwerk moet je zoeken in de pracht van de arrangementen en de diepte van de liedjs. Veelal door Huff en Naha geschreven, maar ook met een erg mooie bewerking van 'What's Going On' van Marvin Gay die compleet naar de hand van de zangeres is gezet. Dat telt ook voor de andere cover 'Old Man' van Brian Maclean. Een voorbeeld hoe je covert en dat het toch veel meer is dan het nazingen van het origineel. Daarnaast prachtige eigen liedjes, zoals 'Seconds and Inches' 'Open, Open Wide' en 'Out of Nowhere' Er valt dan ook veel te genieten op dit schitterende intieme en kwalitatief uitstekende album met een vormgeving die er bij past. Top gedaan van Jenai Huff met als hoogtepunt een prachtige 'Where did it Go'. Liedjes van alle tijden.
Het is een mooi bedachtzaam album geworden wat Jenai Huff heeft uitgebracht met 'Color Wheel'. De Amerikaanse die momenteel door Europa toert om het album te promoten heeft een fijne rustgevende stem en een aantal prima muzikanten om zich heen verzamel om van dit album iets erg moois te maken. Prachtige bedaarde liedjes, uitmuntend gemusiceerd met een begeleidingsband met namen als Eugene Ruffalo, George Naha, Ben Wisch, Chris Marshall, Jonathan Preddice en Zev Katz. Namen waar elke artiest wel wil mee werken. Een heerlijke wegdroomstem heeft Huff. Het album opent met de titelsong. Vuurwerk moet je zoeken in de pracht van de arrangementen en de diepte van de liedjs. Veelal door Huff en Naha geschreven, maar ook met een erg mooie bewerking van 'What's Going On' van Marvin Gay die compleet naar de hand van de zangeres is gezet. Dat telt ook voor de andere cover 'Old Man' van Brian Maclean. Een voorbeeld hoe je covert en dat het toch veel meer is dan het nazingen van het origineel. Daarnaast prachtige eigen liedjes, zoals 'Seconds and Inches' 'Open, Open Wide' en 'Out of Nowhere' Er valt dan ook veel te genieten op dit schitterende intieme en kwalitatief uitstekende album met een vormgeving die er bij past. Top gedaan van Jenai Huff met als hoogtepunt een prachtige 'Where did it Go'. Liedjes van alle tijden.
Jono Manson – The Slight Variations
Wat een heerlijk en fijn album levert Jono Manson af met 'The Slight Variations' als opvolger van 'Angels on the Other Side' uit 2014. De gruizige maar prettige zangstem van Manson neemt je mee door het album met prettige luisterliedjes die toch ook af en toe wel wat rockinvloeden hebben. Het album is, op papier, opgebouwd uit vier onderdelen en twaalf liedjes. In de Overture staat het folknummer 'Trees' en dat gaat over in 'First Movement' waarin nummers als 'I'm Ready', The Sea is the Same' en 'Footprints on the Moon' er uit springen en dat pittig begint met 'Rough and Tumble.' Het tweede onderdeel Second Movement start met het sterkte titel nummer. Hierin valt het rockende 'Brother's Keeper' op. Erg mooi! Fraaie teksten ook van Manson en mede autheur Caline Welles. Wat precies de functie is van deze indeling blijft onduidelijk, want op het album is het niet hoorbaar. In de Epilogue tenslotte het prachtige rustige 'Little Bird Song', heerlijk gevoelig gebracht. Jono Manson heeft jarenlange ervaring als mens en als artiest samengebald in een prachtig album. Heerlijke sterke liedjes waarbij het geen straf is om het vaker te luisteren. Ook even attentie voor de fraaie voorkant. Een gigantische kip staart je aan. Mooie eyecatcher voor dit sterke album vol met heerlijke verhalen.
Wat een heerlijk en fijn album levert Jono Manson af met 'The Slight Variations' als opvolger van 'Angels on the Other Side' uit 2014. De gruizige maar prettige zangstem van Manson neemt je mee door het album met prettige luisterliedjes die toch ook af en toe wel wat rockinvloeden hebben. Het album is, op papier, opgebouwd uit vier onderdelen en twaalf liedjes. In de Overture staat het folknummer 'Trees' en dat gaat over in 'First Movement' waarin nummers als 'I'm Ready', The Sea is the Same' en 'Footprints on the Moon' er uit springen en dat pittig begint met 'Rough and Tumble.' Het tweede onderdeel Second Movement start met het sterkte titel nummer. Hierin valt het rockende 'Brother's Keeper' op. Erg mooi! Fraaie teksten ook van Manson en mede autheur Caline Welles. Wat precies de functie is van deze indeling blijft onduidelijk, want op het album is het niet hoorbaar. In de Epilogue tenslotte het prachtige rustige 'Little Bird Song', heerlijk gevoelig gebracht. Jono Manson heeft jarenlange ervaring als mens en als artiest samengebald in een prachtig album. Heerlijke sterke liedjes waarbij het geen straf is om het vaker te luisteren. Ook even attentie voor de fraaie voorkant. Een gigantische kip staart je aan. Mooie eyecatcher voor dit sterke album vol met heerlijke verhalen.
Monica and the Explosion – Less Frenetic
De Zweedse Monika Welander heeft met haar Monica and the Explosion een stapje terug gedaan. Normaal explodeert ze op het podium akoestische punk rock, maar voor haar nieuwe album 'Less Frenetic' doet ze een stapje terug. 'Laid Back' songs zijn het, wat voor haar begrippen langzaam gaat, zal menig no aardig aan de pittige kant vinden. Dit vierde studioalbum van de Zweedse is een charmant werkstuk met prima liedjes. Monika Welander heeft een mooie zangstem en een energieke stijl van gitaarspelen. Het maakt dat de bezongen onderwerpen niet altijd leuk zijn, maar desondanks is het een vrolijke sound die je blij achter laat. Sterk op het album zijn mooie nummers als '9 in the Morning', 'Scottie' en 'Take a walk in the Sand'. Iets minder tot zijn recht komt 'Most Boring Town', maar over het algemeen is er meer dan genoeg luisterlezier op dit album dat is te zeggen. Fijn is dat Monica Welander nu ook deze kant van haar laat zien en heeft vastgelegd. Naast de punk en rock is ook de rust en het stapje terug van 'Les Frenetic'een kant die haar erg past. Een heel andere kant van deze artieste. Het album eindigt met het mooie 'Convesation'. Monica and the Explosion gaat vast en zeker door met haar punk en rock podia over de hele wereld op zijn kop te zetten, maar af en toe mag deze kant ook best weer getoond worden.
De Zweedse Monika Welander heeft met haar Monica and the Explosion een stapje terug gedaan. Normaal explodeert ze op het podium akoestische punk rock, maar voor haar nieuwe album 'Less Frenetic' doet ze een stapje terug. 'Laid Back' songs zijn het, wat voor haar begrippen langzaam gaat, zal menig no aardig aan de pittige kant vinden. Dit vierde studioalbum van de Zweedse is een charmant werkstuk met prima liedjes. Monika Welander heeft een mooie zangstem en een energieke stijl van gitaarspelen. Het maakt dat de bezongen onderwerpen niet altijd leuk zijn, maar desondanks is het een vrolijke sound die je blij achter laat. Sterk op het album zijn mooie nummers als '9 in the Morning', 'Scottie' en 'Take a walk in the Sand'. Iets minder tot zijn recht komt 'Most Boring Town', maar over het algemeen is er meer dan genoeg luisterlezier op dit album dat is te zeggen. Fijn is dat Monica Welander nu ook deze kant van haar laat zien en heeft vastgelegd. Naast de punk en rock is ook de rust en het stapje terug van 'Les Frenetic'een kant die haar erg past. Een heel andere kant van deze artieste. Het album eindigt met het mooie 'Convesation'. Monica and the Explosion gaat vast en zeker door met haar punk en rock podia over de hele wereld op zijn kop te zetten, maar af en toe mag deze kant ook best weer getoond worden.
Dan Stevens – Angels in the Sand
Even kijk je verschrikt op bij Dan Stevens zijn nieuwe album 'Angels in the Sand'. De eerste klanken zijn bepaald niet de beloofde Americana maar het lijkt of je ergens op Trinidad bent beland. In het openingsnummer en direct titelnummer van zijn album laat Stevens, met Nederlandse roots, zich inspireren door warme stranden en feestelijke klanken en vooral de Tiki Bars in Florida waar hij woont. Het is ook gelijk het enige nummer dat niet bevalt. De rest van het album is mooie doorleefde Americana met de vortreffelijke schurende stem van Stevens. Een prima plaat die niet baanbrekend is, maar gewoon degelijke fijne muziek met ravelrandjes. In goede nummers als 'Another Small Town Tragedy', 'The Ghosts of Time' en 'Media Children' neemt Stevens je mee naar het Amerka van nu. Ongekunsteld en recht voor zijn raap. Dan Stevens heeft een lange muzikale historie achter zich en al dat muzikale rijpen vind zijn plek op dit album. Het album bevat een erg fraaie vondst. Niet de lyrics zijn afgedrukt, maar een persoonlijk verhaal over het liedje. Zo leren we dat 'The Ghost of Phil Ochs'gaat over de Occupy beweging en het gebrek aan leiderschap daar in en 'Requiem for the Survivors' over vriendschap en het verliezen van deze vrienden. Prima album van Dan Stevens.
Even kijk je verschrikt op bij Dan Stevens zijn nieuwe album 'Angels in the Sand'. De eerste klanken zijn bepaald niet de beloofde Americana maar het lijkt of je ergens op Trinidad bent beland. In het openingsnummer en direct titelnummer van zijn album laat Stevens, met Nederlandse roots, zich inspireren door warme stranden en feestelijke klanken en vooral de Tiki Bars in Florida waar hij woont. Het is ook gelijk het enige nummer dat niet bevalt. De rest van het album is mooie doorleefde Americana met de vortreffelijke schurende stem van Stevens. Een prima plaat die niet baanbrekend is, maar gewoon degelijke fijne muziek met ravelrandjes. In goede nummers als 'Another Small Town Tragedy', 'The Ghosts of Time' en 'Media Children' neemt Stevens je mee naar het Amerka van nu. Ongekunsteld en recht voor zijn raap. Dan Stevens heeft een lange muzikale historie achter zich en al dat muzikale rijpen vind zijn plek op dit album. Het album bevat een erg fraaie vondst. Niet de lyrics zijn afgedrukt, maar een persoonlijk verhaal over het liedje. Zo leren we dat 'The Ghost of Phil Ochs'gaat over de Occupy beweging en het gebrek aan leiderschap daar in en 'Requiem for the Survivors' over vriendschap en het verliezen van deze vrienden. Prima album van Dan Stevens.
Shawn James – On The shoulders of Giants
Shawn James & The Shapeshifters – The Gospel According to
In korte tijd heeft Shawn James twee albums uitgebracht. Eerst met zijn band The Shapeshifters 'The Gospel according o.....' en recent met zijn soloalbum 'On The Shouldes of Giants'. Twee prachtige albums. Op 'The Gospel' weet James zijn Americana te verbinden met stoner en rock. Het levert een boeiende en welhaast explosieve combinatie op van de prachtige liedjes die James schrijft, zijn kenmerkende zang en de om hem heen een geluidsmuur bouwende band. Intrigerende nummers als 'Like Father Like Son' over de ingewikkelde relatie met zijn vader, 'Lake of Fire' en 'Strange Days' maken dit album de moeite waard voor hen die van prachtige liedjes houden, maar ook voo hen die van een stevige sound houden. Op 'On The Shoulders of Giants' keert James terug nar zijn singersongwriter werk waar hij ook eerder al prachtig mee aan de weg bouwde. Ruige Americana en folk, maar vooral heavy blues, diepgravende teksten en schitterende liedjes. 'Snake Eyes'is prachtig net als 'Preacher Foretld' en 'Delilah'. In amper twee uur opgenomen in de beroemde Sun Studio's. Het is een donker en diep persoonlijk album. Shawn James is die ruwe diamant die ruw moet blijven en zijn pad gaan. Grootsheid en een ongekend mooi album dat kan wedijveren met bijvoorbeeld zijn album 'Deliverance'. Heerlijk.
Shawn James & The Shapeshifters – The Gospel According to
In korte tijd heeft Shawn James twee albums uitgebracht. Eerst met zijn band The Shapeshifters 'The Gospel according o.....' en recent met zijn soloalbum 'On The Shouldes of Giants'. Twee prachtige albums. Op 'The Gospel' weet James zijn Americana te verbinden met stoner en rock. Het levert een boeiende en welhaast explosieve combinatie op van de prachtige liedjes die James schrijft, zijn kenmerkende zang en de om hem heen een geluidsmuur bouwende band. Intrigerende nummers als 'Like Father Like Son' over de ingewikkelde relatie met zijn vader, 'Lake of Fire' en 'Strange Days' maken dit album de moeite waard voor hen die van prachtige liedjes houden, maar ook voo hen die van een stevige sound houden. Op 'On The Shoulders of Giants' keert James terug nar zijn singersongwriter werk waar hij ook eerder al prachtig mee aan de weg bouwde. Ruige Americana en folk, maar vooral heavy blues, diepgravende teksten en schitterende liedjes. 'Snake Eyes'is prachtig net als 'Preacher Foretld' en 'Delilah'. In amper twee uur opgenomen in de beroemde Sun Studio's. Het is een donker en diep persoonlijk album. Shawn James is die ruwe diamant die ruw moet blijven en zijn pad gaan. Grootsheid en een ongekend mooi album dat kan wedijveren met bijvoorbeeld zijn album 'Deliverance'. Heerlijk.
The Hot Flashes – Eponymous
The Hot Flashes is het samenwerkingsverband tussen de drie grand ladies van de Bluegrass aan de Amerikaanse Oostkust. Amy Gallatin, Gail Wade en Peggy Harvey, alle drie met een enorme rugzak aan muzikale baggage hebben de handen in één geslagen om een aantal bekende en onbekende nummers tot leven brengen, Hot Flashes stijl. Drie prachtige stemmen ondersteund door fijne muzikanten als vader en zoon Roger en JD Williams en basist John Urbanik maken het een heel fijn en gevarieerd album dat de kracht van de composities en de pracht van de stemmen voorop stelt. Een liedje als 'Blue Bayou' van Roy Orbison, toch uit de treure gecoverd, klinkt fris en verrassend en het zelfde telt voor 'Choo Choo Ch'Boogie' van Louis Jordan. Hoogtepunten zijn de liedjes dat de dames dicht bij hun muzikale liefde blijven. Een fabuleuze uitvoering van Timberline van Emmylou Harris is de showsteler, terwijl ook 'Those Memories of You', bekend van dat andere damestrio Harris, Parten & Ronstadt en zo zijn er nog tal van pareltjes te treffen en een enkel liedje dat iets minder uit de verf komt zoals 'Will You still Love Me Tomoroow', oorspronkelijk van The Shirelles, maar dat wordt dan weer ruimschoots gecompenseerd door het klassieke 'The Water is Wide' en 'Walk Softly on This Heart of Mine'. Prachtig album gemaakt met liefde voor muziek.
The Hot Flashes is het samenwerkingsverband tussen de drie grand ladies van de Bluegrass aan de Amerikaanse Oostkust. Amy Gallatin, Gail Wade en Peggy Harvey, alle drie met een enorme rugzak aan muzikale baggage hebben de handen in één geslagen om een aantal bekende en onbekende nummers tot leven brengen, Hot Flashes stijl. Drie prachtige stemmen ondersteund door fijne muzikanten als vader en zoon Roger en JD Williams en basist John Urbanik maken het een heel fijn en gevarieerd album dat de kracht van de composities en de pracht van de stemmen voorop stelt. Een liedje als 'Blue Bayou' van Roy Orbison, toch uit de treure gecoverd, klinkt fris en verrassend en het zelfde telt voor 'Choo Choo Ch'Boogie' van Louis Jordan. Hoogtepunten zijn de liedjes dat de dames dicht bij hun muzikale liefde blijven. Een fabuleuze uitvoering van Timberline van Emmylou Harris is de showsteler, terwijl ook 'Those Memories of You', bekend van dat andere damestrio Harris, Parten & Ronstadt en zo zijn er nog tal van pareltjes te treffen en een enkel liedje dat iets minder uit de verf komt zoals 'Will You still Love Me Tomoroow', oorspronkelijk van The Shirelles, maar dat wordt dan weer ruimschoots gecompenseerd door het klassieke 'The Water is Wide' en 'Walk Softly on This Heart of Mine'. Prachtig album gemaakt met liefde voor muziek.
Dori Freeman – Dori Freeman
Het eerste wat opvalt bij beluistering van het album van Dori Freeman is haar stem. Een puur geluid dat je pakt. Daarnaast weet de jonge singersongwriter prachtige en gevarieerde liedjes schrijven met een fraaie gelaagdheid en uitstekende teksten. Kortom Dori Freeman heeft een prima album afgeleverd met in het gros Americana en meer uitgesplitst uitstekende country liedjes, fijne swing, prettige folk en ga zo maar door. Fraai is 'Where I Stood', hartbrekend 'Go on Lovin' en indrukwekkend is het afsluitende 'Still a Child', zoals eigenlijk elk liedje het bewijs is van het prima songwriterschap van Freeman. Het enige wat af en toe mist is wat vuurwerk. Het blijft heel zorgvuldig en mooi, maar mag nu en dan best even wat meer schuren. Dat laat onverlet dat dit gwoon een prima album is. Het openingsnummer 'You Say', 'Lullaby' en 'Song voor Paul' het bevalt allemaal erg goed. De nog jonge singersongwriter heeft duidelijk de invloed van de Appalachen ondergaan die hart op weg zijn de muzikaal meest invloedrijke bergketen te worden. Freeman kan zich duidelijk nog meer ontwikkelen, nog meer haar eigen stijl en uitgesprokenheid vinden, maar dit album zal in geen enkel oeuvre misstaan. Prima gedaan.
Het eerste wat opvalt bij beluistering van het album van Dori Freeman is haar stem. Een puur geluid dat je pakt. Daarnaast weet de jonge singersongwriter prachtige en gevarieerde liedjes schrijven met een fraaie gelaagdheid en uitstekende teksten. Kortom Dori Freeman heeft een prima album afgeleverd met in het gros Americana en meer uitgesplitst uitstekende country liedjes, fijne swing, prettige folk en ga zo maar door. Fraai is 'Where I Stood', hartbrekend 'Go on Lovin' en indrukwekkend is het afsluitende 'Still a Child', zoals eigenlijk elk liedje het bewijs is van het prima songwriterschap van Freeman. Het enige wat af en toe mist is wat vuurwerk. Het blijft heel zorgvuldig en mooi, maar mag nu en dan best even wat meer schuren. Dat laat onverlet dat dit gwoon een prima album is. Het openingsnummer 'You Say', 'Lullaby' en 'Song voor Paul' het bevalt allemaal erg goed. De nog jonge singersongwriter heeft duidelijk de invloed van de Appalachen ondergaan die hart op weg zijn de muzikaal meest invloedrijke bergketen te worden. Freeman kan zich duidelijk nog meer ontwikkelen, nog meer haar eigen stijl en uitgesprokenheid vinden, maar dit album zal in geen enkel oeuvre misstaan. Prima gedaan.
SeaStar – Never Go Back
Op 'Never Go Back', de opvolger van 'North Winds' zet Seastar de ingezette koers van Americana met erg grote invloeden van Keltische muziek en folk op een prachtige manier voort. SeaStar biedt op dit nieuwe album naast kwaliteit ook kwantiteit. Liefst 14 liedjes met, op uitzondering 'Austin' na allemaal zo om en nabij de vier minuten duren. Mooie nummers ook op dit traditionele, maar toch zeer boeiende album van deze formatie die in Nederland veel te weinig bekendheid geniet. Opvallend is de sterke zang van Fae Wiedenhoef die ook verantwoordelijk is voor het gros van de liedjes. Mooie liedjes die er boven uit steken zijn de fraaie opening 'The Great Silkie', even later valt 'The Great Western' op. 'If i'd Rain', 'Giant', 'Little Blue Boat', allemaal uitstekende nummers. Wat opvalt is het mooie instrument gebruik. Captain Chambers, Michael Falcone, Ron Allen vullen het spel van Wiedenhoef aan als zij op banjo, mandoline of bodhram speelt. De band heeft een aanzienlijk verloop gehad en bijvoorbeel de in Nederland ook bekende en zeer gewaardeerde violiste Geli Weurzner maakte deel uit van SeaStar in het verleden. In de liedjes veel nautische thema's en als je voor de keltische traditie kiest is dat begrijpelijk. Seastar heeft met dit album een soms traditioneel, soms gedurfde mooie mix gezocht van Keltische folk en Americana. Het resultaat is om trots op te zijn.
Op 'Never Go Back', de opvolger van 'North Winds' zet Seastar de ingezette koers van Americana met erg grote invloeden van Keltische muziek en folk op een prachtige manier voort. SeaStar biedt op dit nieuwe album naast kwaliteit ook kwantiteit. Liefst 14 liedjes met, op uitzondering 'Austin' na allemaal zo om en nabij de vier minuten duren. Mooie nummers ook op dit traditionele, maar toch zeer boeiende album van deze formatie die in Nederland veel te weinig bekendheid geniet. Opvallend is de sterke zang van Fae Wiedenhoef die ook verantwoordelijk is voor het gros van de liedjes. Mooie liedjes die er boven uit steken zijn de fraaie opening 'The Great Silkie', even later valt 'The Great Western' op. 'If i'd Rain', 'Giant', 'Little Blue Boat', allemaal uitstekende nummers. Wat opvalt is het mooie instrument gebruik. Captain Chambers, Michael Falcone, Ron Allen vullen het spel van Wiedenhoef aan als zij op banjo, mandoline of bodhram speelt. De band heeft een aanzienlijk verloop gehad en bijvoorbeel de in Nederland ook bekende en zeer gewaardeerde violiste Geli Weurzner maakte deel uit van SeaStar in het verleden. In de liedjes veel nautische thema's en als je voor de keltische traditie kiest is dat begrijpelijk. Seastar heeft met dit album een soms traditioneel, soms gedurfde mooie mix gezocht van Keltische folk en Americana. Het resultaat is om trots op te zijn.
Anna Elisabeth Laube – Tree
Een muurbloempje, het album van Anna Elisabeth Laube begint weliswaar met 'Wallflower', maar het album en de zangeres is dat zeker niet. Met 'Tree' heeft Anna Laube een prima Americana album op haar naam gezet met uitstekende songs. Muurbloempje zou wel kunnen slaan op de bedachtzaamheid waarmee Laube haar liedjes zingt. Mooi, ingetogen en met een prachtige wat omfloerste stem. Opvallend is de blazerssectie. In nummers als 'XO' ondersteunen ze haast voorzichtig, maar oh zo mooi de zang. 'Longshoreman' is een nummer dat vooral productiegewijs net even wat minder kan bekoren. 'Please let it rain in California tonight'maakt dat echter meer dan goed, wat een prachtig nummer. Dat telt ook voor het overtuigende 'Lose Lose Lose'. Anna Elisabeth Laube zal niet de hit op de dansvloer zijn, maar wie van heerlijke, wat droeve, luisterliedjes houdt is absoluut aan het juiste adres. Anna Elisabeth Laube is een artiest die inmiddels een constante stroom van uitstekende albums heeft uitgebracht die de nodige waardering krijgen. Terecht en 'Tree' past uitstekend in dat rijtje kun je na het luisteren van het slotnummer 'All my Runnin' alleen maar concluderen. Mooie verzorgde Americana van een zangeres die weet te boeien met haar liedjes.
Een muurbloempje, het album van Anna Elisabeth Laube begint weliswaar met 'Wallflower', maar het album en de zangeres is dat zeker niet. Met 'Tree' heeft Anna Laube een prima Americana album op haar naam gezet met uitstekende songs. Muurbloempje zou wel kunnen slaan op de bedachtzaamheid waarmee Laube haar liedjes zingt. Mooi, ingetogen en met een prachtige wat omfloerste stem. Opvallend is de blazerssectie. In nummers als 'XO' ondersteunen ze haast voorzichtig, maar oh zo mooi de zang. 'Longshoreman' is een nummer dat vooral productiegewijs net even wat minder kan bekoren. 'Please let it rain in California tonight'maakt dat echter meer dan goed, wat een prachtig nummer. Dat telt ook voor het overtuigende 'Lose Lose Lose'. Anna Elisabeth Laube zal niet de hit op de dansvloer zijn, maar wie van heerlijke, wat droeve, luisterliedjes houdt is absoluut aan het juiste adres. Anna Elisabeth Laube is een artiest die inmiddels een constante stroom van uitstekende albums heeft uitgebracht die de nodige waardering krijgen. Terecht en 'Tree' past uitstekend in dat rijtje kun je na het luisteren van het slotnummer 'All my Runnin' alleen maar concluderen. Mooie verzorgde Americana van een zangeres die weet te boeien met haar liedjes.
Kate Rusby – Life in a Paper Boat
De ster van Kate Rusby is hoog gerezen in de (Britse) Folk. Een lijst aan gewonnen prijzen met haar werk zou genoeg zijn om dit stuk te vullen, maar dan blijft er geen ruimte over om te vertellen over haar nieuwste album. 'Life on a Paper Boat. Wederom heeft Rusby een album afgeleverd dat zeer de moeite waard is. Het veertiende studio album al weer en ook nu slaagt Rusby er in prachtige liedjes te combineren met versheid en frisheid. Twaalf mooie liedjes, fijn gevarieerd en met de mooie stem van Kate Rusby, die niet dat kristalheldere heeft, maar wel de emoties weet te pakken in haar zang. 'Benjamin Bownameer' is een lekker vlotte opening, waarna het tempo omlaag gaat in liedjes als 'Hunter Moon' en 'Life in a Paper Boat' en dan weer een vlot liedje met 'Only Desire What You Have'. Met zoveel ervaring is Rusby er in geslaagd een album af te leveren met een constant hoog niveau. Enkele liedjes ontstijgen dat hoge niveau op hun beurt weer. 'The Mermaid', mooi is ook 'Pace Egging Song' en het prachtige 'I'll be Wise', terwijl het afsluitende 'Big Brave Bill'je vult met blijheid. Kortom de prachtige folkliedjes van Kate Rusby op een uitstekende en degelijke manier verpakt in een heel fijn album dat de liefhebbers van het genre zal verblijden. 'Put the kettle on' en luisteren maar om met deze zangeres zelf te spreken.
De ster van Kate Rusby is hoog gerezen in de (Britse) Folk. Een lijst aan gewonnen prijzen met haar werk zou genoeg zijn om dit stuk te vullen, maar dan blijft er geen ruimte over om te vertellen over haar nieuwste album. 'Life on a Paper Boat. Wederom heeft Rusby een album afgeleverd dat zeer de moeite waard is. Het veertiende studio album al weer en ook nu slaagt Rusby er in prachtige liedjes te combineren met versheid en frisheid. Twaalf mooie liedjes, fijn gevarieerd en met de mooie stem van Kate Rusby, die niet dat kristalheldere heeft, maar wel de emoties weet te pakken in haar zang. 'Benjamin Bownameer' is een lekker vlotte opening, waarna het tempo omlaag gaat in liedjes als 'Hunter Moon' en 'Life in a Paper Boat' en dan weer een vlot liedje met 'Only Desire What You Have'. Met zoveel ervaring is Rusby er in geslaagd een album af te leveren met een constant hoog niveau. Enkele liedjes ontstijgen dat hoge niveau op hun beurt weer. 'The Mermaid', mooi is ook 'Pace Egging Song' en het prachtige 'I'll be Wise', terwijl het afsluitende 'Big Brave Bill'je vult met blijheid. Kortom de prachtige folkliedjes van Kate Rusby op een uitstekende en degelijke manier verpakt in een heel fijn album dat de liefhebbers van het genre zal verblijden. 'Put the kettle on' en luisteren maar om met deze zangeres zelf te spreken.
Megson – Good Times Will Come Again
Megson, of te wel het echtpaar Stu and Debbie Hanna, kijkt gezien hun album titel 'Good Times Will Come Again' optimistisch de toekomst in. In het openingsnummer 'Generation Rent' kun je daar echter nog wel eens over twijfelen. Megson, vernoemd naar de hond van de familie, brak door met bewerkingen van liedjes van meer dan honderd jaar geleden, maar komt nu met een album vol met eigen materiaal en het duo bewijst ook als songwriter prima op eigen benen te kunnen staan op dit folkalbum. Op het album prachtige zang, fijne liedjes, maar ook steeds die boodschap en dat statement. Liedjes met een politieke lading zijn het echtpaar niet vreemd, al dan niet helder verpakt al dan niet met een dubbele bodem. 'A Prayer of Hope' bijvoorbeeld of 'Burn Away'. Naast als document is het ook gewoon een fijn folk album waarin Megson prima de zijkanten van het genre durft op te zoeken, maar zich ook in bijvoorbeeld 'The Bonney Lad' midden in het genre nestelt. Te horen is dat Stu Hanna een ervaren studiokracht is als producer. Een heel fijn en erg aansprekend album heeft het duo afgeleverd. De zang is van de categorie uitstekend. De liedjes fijn en aansprekend met prima teksten die je uit nodigen na te denken over de goede tijden en of die wel komen en hoe we dat voor elkaar gaan spelen. Prima werk van het echtpaar Hanna.
Megson, of te wel het echtpaar Stu and Debbie Hanna, kijkt gezien hun album titel 'Good Times Will Come Again' optimistisch de toekomst in. In het openingsnummer 'Generation Rent' kun je daar echter nog wel eens over twijfelen. Megson, vernoemd naar de hond van de familie, brak door met bewerkingen van liedjes van meer dan honderd jaar geleden, maar komt nu met een album vol met eigen materiaal en het duo bewijst ook als songwriter prima op eigen benen te kunnen staan op dit folkalbum. Op het album prachtige zang, fijne liedjes, maar ook steeds die boodschap en dat statement. Liedjes met een politieke lading zijn het echtpaar niet vreemd, al dan niet helder verpakt al dan niet met een dubbele bodem. 'A Prayer of Hope' bijvoorbeeld of 'Burn Away'. Naast als document is het ook gewoon een fijn folk album waarin Megson prima de zijkanten van het genre durft op te zoeken, maar zich ook in bijvoorbeeld 'The Bonney Lad' midden in het genre nestelt. Te horen is dat Stu Hanna een ervaren studiokracht is als producer. Een heel fijn en erg aansprekend album heeft het duo afgeleverd. De zang is van de categorie uitstekend. De liedjes fijn en aansprekend met prima teksten die je uit nodigen na te denken over de goede tijden en of die wel komen en hoe we dat voor elkaar gaan spelen. Prima werk van het echtpaar Hanna.
Pitou – Pitou
Met zeven liedjes is het een grote EP of een klein album. Dit weifelende formaat is misschien wel het enige kritiekpunt dat je kunt inbrengen tegen de titelloze eersteling van Pitou. Pitou Nicolaes is een prachtige zangeres van de buitencategorie. Normaal zingen medezangeressen Roos Meijer en Louise Lindskov de harmonieën, maar voor het album heeft Pitou alles zelf ingezongen. Het album is een eerbetoon aan de zangkunst Pitou style. Soms folky, soms pop, soms jazzy, altijd prachtig. Het album vangt aan met het mooie 'Decay'. Een schitterend folknummer met verhaal en veel gevoel gebracht. 'Cut a Hole' is het meest ingetogen liedje van het album, maar erg mooi en gevoelig. In dit album hoor je uitstekend hoe mooi de heel beperkte muzikale begeleiding in het teken staat van de zang. Erg goed gedaan. Na het rustige 'His Song', het minst uitgesproken nummer van het album aanvankelijk tot ineens op het eind de emoties de overhand nemen. 'Lay This Woman' en 'Fool' zijn erg mooi maar het hoogtepunt komt als in 'Walls' de instrumenten zwijgen. Pitou legt met haar achtergrondzang de fundering, waarop de zangeres zelf kan excelleren. Kort, maar oh zo krachtig. Na 'Debt of A Lover' een meer jazzy nummer wil je eigenlijk meer. Elk nummer beklijft en de verveling blijft ook bij vaak beluisteren buiten de deur. Die stem is zo prachtig. Topkwaliteit.
Met zeven liedjes is het een grote EP of een klein album. Dit weifelende formaat is misschien wel het enige kritiekpunt dat je kunt inbrengen tegen de titelloze eersteling van Pitou. Pitou Nicolaes is een prachtige zangeres van de buitencategorie. Normaal zingen medezangeressen Roos Meijer en Louise Lindskov de harmonieën, maar voor het album heeft Pitou alles zelf ingezongen. Het album is een eerbetoon aan de zangkunst Pitou style. Soms folky, soms pop, soms jazzy, altijd prachtig. Het album vangt aan met het mooie 'Decay'. Een schitterend folknummer met verhaal en veel gevoel gebracht. 'Cut a Hole' is het meest ingetogen liedje van het album, maar erg mooi en gevoelig. In dit album hoor je uitstekend hoe mooi de heel beperkte muzikale begeleiding in het teken staat van de zang. Erg goed gedaan. Na het rustige 'His Song', het minst uitgesproken nummer van het album aanvankelijk tot ineens op het eind de emoties de overhand nemen. 'Lay This Woman' en 'Fool' zijn erg mooi maar het hoogtepunt komt als in 'Walls' de instrumenten zwijgen. Pitou legt met haar achtergrondzang de fundering, waarop de zangeres zelf kan excelleren. Kort, maar oh zo krachtig. Na 'Debt of A Lover' een meer jazzy nummer wil je eigenlijk meer. Elk nummer beklijft en de verveling blijft ook bij vaak beluisteren buiten de deur. Die stem is zo prachtig. Topkwaliteit.
Kalyn Fay – Bible Belt
Wat een mooie stem heeft Kalyn Fay Barnoski. Geen stem voor gigantische uithalen, maar zeer prettig in het gehoor. Een fijn hees mistje, maar toch helder verstaanbaar en vol met emotie. OP Bible Belt komt deze stem volop tot zijn recht. Prachtige Americana liedjes en dan te bedenken dat dit haar debuut is. Wat een overweldigend debuut is het. Een vlot begin in het titelnummer, dat zeer sterk is. 'The Fight' is de uitzondering die de regel bevestigd, een nummer dat iets minder uit de verf komt, ondanks, of misschien wel dankzij dat het enige gelijkenis vertoond met 'Bible Belt'. De rest van het album is prachtig. 'Looking for a Reason' en 'Oklahoma' steken daar nog net even een stukje boven uit. Geweldige nummers. Muzikaal is het Kalyn Fay die op gitaar de hoofdrol speelt, maar uitmuntend wordt ondersteund in de verschillende nummers. Vooral in het zeer fraaie 'Middlegate' is haar spel goed te beluisteren. Kalyn Fay, uit Oklahoma, wat zit daar toch in het gras momenteel dat er zoveel prachtige artiesten vandaan komen, heeft een geweldig debuut afgeleverd. Op momenten mooi intiem, op momenten uitbundiger, maar steeds die zeer fraaie zang en die sterke en beklijvende liedjes. Een fantastische aanvulling op het toch al zo kwalitatief hoogstaande Americana aanbod.
Wat een mooie stem heeft Kalyn Fay Barnoski. Geen stem voor gigantische uithalen, maar zeer prettig in het gehoor. Een fijn hees mistje, maar toch helder verstaanbaar en vol met emotie. OP Bible Belt komt deze stem volop tot zijn recht. Prachtige Americana liedjes en dan te bedenken dat dit haar debuut is. Wat een overweldigend debuut is het. Een vlot begin in het titelnummer, dat zeer sterk is. 'The Fight' is de uitzondering die de regel bevestigd, een nummer dat iets minder uit de verf komt, ondanks, of misschien wel dankzij dat het enige gelijkenis vertoond met 'Bible Belt'. De rest van het album is prachtig. 'Looking for a Reason' en 'Oklahoma' steken daar nog net even een stukje boven uit. Geweldige nummers. Muzikaal is het Kalyn Fay die op gitaar de hoofdrol speelt, maar uitmuntend wordt ondersteund in de verschillende nummers. Vooral in het zeer fraaie 'Middlegate' is haar spel goed te beluisteren. Kalyn Fay, uit Oklahoma, wat zit daar toch in het gras momenteel dat er zoveel prachtige artiesten vandaan komen, heeft een geweldig debuut afgeleverd. Op momenten mooi intiem, op momenten uitbundiger, maar steeds die zeer fraaie zang en die sterke en beklijvende liedjes. Een fantastische aanvulling op het toch al zo kwalitatief hoogstaande Americana aanbod.
Sarah Morris – Ordinary Things
Vlot, fris, vrolijk en met prachtige zang. Het is in zeer kort bestek de samenvatting van het album van Sarah Morris. Het derde album van Morris die debuteerde door twee albums tegelijk uit te brengen, daarna het leven even weer zijn loop liet hebben en nu met een derde album succes scoort. Een mooie stem, helder en vrolijk, maar ook met de juiste hoeveelheid emotie. In de liedjes zijn invloeden van country, pop en rock hoorbaar. Dit project is tot standgekomen door de verplichting van Morris om elke weer een liedje te schrijven en op te nemen. Het leverde een mooi boeket op met vlotte liedjes al 'Brighter' en 'Lie Here Tonight' en gevoelige songs als 'Used to Have Me' en 'You Still Have Me'. Er wat tussen in zweven de echte hoogtepunten van het album als 'Sway Me' en 'The Strong One'. Producer Eric Blomquist heeft uitstekend werk geleverd door de songs knisperend vers op te nemen. De begeleiding met Morris vaste band en een aantal gastmuzikanten is uitstekend en laat de ster van Morris schitteren. Al met al is het een erg toegankelijk derde album va Sarah Morris geworden die er op lat horen een volwassen artieste en songwriter te zijn. Fijn stukje werk van deze Amerikaanse. Hopen dat ze zich snel weer zo'n opdracht geeft om elke week een lied te schrijven en op te nemen.
Vlot, fris, vrolijk en met prachtige zang. Het is in zeer kort bestek de samenvatting van het album van Sarah Morris. Het derde album van Morris die debuteerde door twee albums tegelijk uit te brengen, daarna het leven even weer zijn loop liet hebben en nu met een derde album succes scoort. Een mooie stem, helder en vrolijk, maar ook met de juiste hoeveelheid emotie. In de liedjes zijn invloeden van country, pop en rock hoorbaar. Dit project is tot standgekomen door de verplichting van Morris om elke weer een liedje te schrijven en op te nemen. Het leverde een mooi boeket op met vlotte liedjes al 'Brighter' en 'Lie Here Tonight' en gevoelige songs als 'Used to Have Me' en 'You Still Have Me'. Er wat tussen in zweven de echte hoogtepunten van het album als 'Sway Me' en 'The Strong One'. Producer Eric Blomquist heeft uitstekend werk geleverd door de songs knisperend vers op te nemen. De begeleiding met Morris vaste band en een aantal gastmuzikanten is uitstekend en laat de ster van Morris schitteren. Al met al is het een erg toegankelijk derde album va Sarah Morris geworden die er op lat horen een volwassen artieste en songwriter te zijn. Fijn stukje werk van deze Amerikaanse. Hopen dat ze zich snel weer zo'n opdracht geeft om elke week een lied te schrijven en op te nemen.
My Girl The River- This ain't no Fairytale
Een hyper gevoelig begin met 'The Rabbit Hole' is de inleiding voor een geweldig debuutalbum van My Girl The River. Het gezelschap rondom zangeres Kris Wilkinson Hughes heeft met 'This ain't no Fairytales' een zeer sterk album op de wereld gezet. 'Woods Behind our House' is prachtig. 'Comeback to Nashville' waarin Hughes de breekbare zang inruilt voor krachtig stemgeluid. Het zijn stuk voor stuk zeer gevoelige liedjes. Prachtige Americana/Roots muziek van de bovenste plank. Geen wonder, want naast dat Hughes en haar man Joe Hughes beide uitstekende musici zijn, werken ook mensen als Jonathan Byrd, Tom Moth en Nick Lynn mee aan het album. 'Covington' is lekker vlot, maar een uitzondering, want met 'This ain't no Fairytale' gaat het weer terug naar de gevoelige kant van het leven. Liedjes in de geest van Jason Isbell en Lucinda Williams, maar ook erg gevoelig en kwetsbaar, zoals 'American Bride'. De vrolijkste noten van het album klinken in het ongecompliceerde 'Bring it on Down'. De afsluiting is met 'The Last Song'. My Girl The River is een gezelschap dat zijn sound gevonden heeft al op het debuutalbum. Laat maar meer van dit moois doorkomen. Wie al zo'n mooi album als eersteling kan af leveren, dan mag je toch hopen dat het tweede en derde album dit nog gaat overtreffen.
Een hyper gevoelig begin met 'The Rabbit Hole' is de inleiding voor een geweldig debuutalbum van My Girl The River. Het gezelschap rondom zangeres Kris Wilkinson Hughes heeft met 'This ain't no Fairytales' een zeer sterk album op de wereld gezet. 'Woods Behind our House' is prachtig. 'Comeback to Nashville' waarin Hughes de breekbare zang inruilt voor krachtig stemgeluid. Het zijn stuk voor stuk zeer gevoelige liedjes. Prachtige Americana/Roots muziek van de bovenste plank. Geen wonder, want naast dat Hughes en haar man Joe Hughes beide uitstekende musici zijn, werken ook mensen als Jonathan Byrd, Tom Moth en Nick Lynn mee aan het album. 'Covington' is lekker vlot, maar een uitzondering, want met 'This ain't no Fairytale' gaat het weer terug naar de gevoelige kant van het leven. Liedjes in de geest van Jason Isbell en Lucinda Williams, maar ook erg gevoelig en kwetsbaar, zoals 'American Bride'. De vrolijkste noten van het album klinken in het ongecompliceerde 'Bring it on Down'. De afsluiting is met 'The Last Song'. My Girl The River is een gezelschap dat zijn sound gevonden heeft al op het debuutalbum. Laat maar meer van dit moois doorkomen. Wie al zo'n mooi album als eersteling kan af leveren, dan mag je toch hopen dat het tweede en derde album dit nog gaat overtreffen.
Camille Bloom – Pieces of Me
Een paar maand geleden trok Camille Bloom door Nederland en liet ze op het podium al het nodige horen van haar nieuwe album 'Pieces of Me'. Een meer dan veelbelovend voorproefje van de Amerikaanse en een appetizer die ze moeiteloos doortrekt op haar album. Prachtige heldere zang en toegankelijke liedjes. Stemmig is de opening 'Lift me Up' en dat wordt gevolgd door het vlotte, maar tragische 'Pieces of Me'. Camille Bloom is een ontzettend fijne artieste. Mooie stem, prima spel en gewoon goede liedjes die beklijven. 'Turn Back To You' of 'Zombie' zijn prima en leuke liedjes geïnspireerd door de folk en pop, maar ze zweeft langs de typeringen zonder dat ze nu echt in een genre is weg te stoppen. Her en der flirt de zangeres met andere genres. Het levert en lekker afwisselend en zeer professioneel album op dat uitstekend in elkaar zit en veel mensen zal bekoren zonder een allemansvriendje te worden. Een aanwinst dit vijfde album van Camille Bloom. Dat blijkt ook zeker in de laatste liedjes op het album. 'I Refuse to', het erg mooie 'Novocaine en 'In Another Life'. Als toetje een dancemix versie van 'Lift Me Up'. Dat dansje durven we wel aan. Camille Bloom bewijst, ten overvloede maar weer eens, dat ze een artieste is die ten onrechte nog niet een veel grotere status heeft dan ze nu heeft. Wellicht dat 'Pieces of Me' er verandering in brengt.
Een paar maand geleden trok Camille Bloom door Nederland en liet ze op het podium al het nodige horen van haar nieuwe album 'Pieces of Me'. Een meer dan veelbelovend voorproefje van de Amerikaanse en een appetizer die ze moeiteloos doortrekt op haar album. Prachtige heldere zang en toegankelijke liedjes. Stemmig is de opening 'Lift me Up' en dat wordt gevolgd door het vlotte, maar tragische 'Pieces of Me'. Camille Bloom is een ontzettend fijne artieste. Mooie stem, prima spel en gewoon goede liedjes die beklijven. 'Turn Back To You' of 'Zombie' zijn prima en leuke liedjes geïnspireerd door de folk en pop, maar ze zweeft langs de typeringen zonder dat ze nu echt in een genre is weg te stoppen. Her en der flirt de zangeres met andere genres. Het levert en lekker afwisselend en zeer professioneel album op dat uitstekend in elkaar zit en veel mensen zal bekoren zonder een allemansvriendje te worden. Een aanwinst dit vijfde album van Camille Bloom. Dat blijkt ook zeker in de laatste liedjes op het album. 'I Refuse to', het erg mooie 'Novocaine en 'In Another Life'. Als toetje een dancemix versie van 'Lift Me Up'. Dat dansje durven we wel aan. Camille Bloom bewijst, ten overvloede maar weer eens, dat ze een artieste is die ten onrechte nog niet een veel grotere status heeft dan ze nu heeft. Wellicht dat 'Pieces of Me' er verandering in brengt.
Dana Sipos – Roll Up The Night Sky
De prachtige Canadese zangeres Dana Sipos deed niet zo heel lang geleden Nederland aan in het kader van de promotie van haar album 'Roll Up The Night Sky'. Een proeve van bekwaamheid van Sipos waar ze met hoge cijfers voor slaagt. Haar buitengewoon mooie stem draagt haar liedjes, terwijl in de muzikale ondersteuning onder andere Benjamin Hermann eenbelangrijke rol heeft en dat is ook als artiest op eigen benen een opkomende grootheid in Canada. 'Old Sins'is de gevoelige opening en al snel komt het eerste hoogtepunt van het album 'My Beloved'. Fenomenaal nummer. Heel anders, maar zeker niet minder fraai is 'Portraits'. Wat opvalt is de zang van Sipos. Een warm stemgeluid met een aangename heesheid maakt het een genot om te luisteren naar de zangeres. Prachtige teksten ook. Een album dat stem tot nadenken en contemplatie. Sipos blijft de sterke nummers aan één rijgen op het album. 'Night Sky' is er zo één en 'Road to Michigan'. Soms wat experimenteler in 'Shadows', maar steeds die hoge kwaliteit van zang, de rustige nooit opdringerige begeleiding en uitstekende songwriting. Een album waarbij ook lekker de tijd is genomen om nummers tot hun recht te laten komen De meeste nummers duren dik vijf minuten. Alle tijd om het verhaal te vertellen. Om te luisteren en vaak te herluisteren deze plaat van Dana Sipos.
De prachtige Canadese zangeres Dana Sipos deed niet zo heel lang geleden Nederland aan in het kader van de promotie van haar album 'Roll Up The Night Sky'. Een proeve van bekwaamheid van Sipos waar ze met hoge cijfers voor slaagt. Haar buitengewoon mooie stem draagt haar liedjes, terwijl in de muzikale ondersteuning onder andere Benjamin Hermann eenbelangrijke rol heeft en dat is ook als artiest op eigen benen een opkomende grootheid in Canada. 'Old Sins'is de gevoelige opening en al snel komt het eerste hoogtepunt van het album 'My Beloved'. Fenomenaal nummer. Heel anders, maar zeker niet minder fraai is 'Portraits'. Wat opvalt is de zang van Sipos. Een warm stemgeluid met een aangename heesheid maakt het een genot om te luisteren naar de zangeres. Prachtige teksten ook. Een album dat stem tot nadenken en contemplatie. Sipos blijft de sterke nummers aan één rijgen op het album. 'Night Sky' is er zo één en 'Road to Michigan'. Soms wat experimenteler in 'Shadows', maar steeds die hoge kwaliteit van zang, de rustige nooit opdringerige begeleiding en uitstekende songwriting. Een album waarbij ook lekker de tijd is genomen om nummers tot hun recht te laten komen De meeste nummers duren dik vijf minuten. Alle tijd om het verhaal te vertellen. Om te luisteren en vaak te herluisteren deze plaat van Dana Sipos.
The Chapin Sisters – Today's not Yesterday
Over de hoes van 'Today's not Yesterday' kunnen nog best wat noten gekraakt worden. Zusjes Abigail en Lily Chapin in jurk en met cowboyhoed is niet de meest uitnodigende hoes. Dit in tegenstelling tot het prima album dat in de hoes zit. De opening 'Autumn' is fantastisch en ook de rest van het album steekt degelijk in elkaar. Soms dicht tegen de country, zoals in 'Angeleno', soms folk, soms Appalachian of pop. Een fraai en gevarieerd album met als constante de mooie degelijke samenzang van beide zusjes. 'Chasing The Rain' is meer poppy. 'Getaway' vlot maar kan minder bekoren. 'Child' is gevoelig en weet wel weer de juiste snaar te raken. 'Love Come Back' is weer zo'n liedje dat de opening benaderd. The Chapin Sisters komen met dit album na jaren weer met een eigen album, na eerder hun eigen versies van The Everly Brothers nummers te hebben uitgebracht. Het is een geslaagd project, mede tot stand gebracht dankzij een succesvolle kickstarter campagne. Goed besteed geld, ant het is een erg prettig en sympathiek album geworden met mooie en prettig in het gehoor liggende liedjes, heerlijke zang en een fijne variatie. The Chapin Sisters hoeven echt niet weer vijf jaar te wachten voor een nieuw album. De afsluiting is 'We Will Not Stop', daar houden we de dames aan.
Over de hoes van 'Today's not Yesterday' kunnen nog best wat noten gekraakt worden. Zusjes Abigail en Lily Chapin in jurk en met cowboyhoed is niet de meest uitnodigende hoes. Dit in tegenstelling tot het prima album dat in de hoes zit. De opening 'Autumn' is fantastisch en ook de rest van het album steekt degelijk in elkaar. Soms dicht tegen de country, zoals in 'Angeleno', soms folk, soms Appalachian of pop. Een fraai en gevarieerd album met als constante de mooie degelijke samenzang van beide zusjes. 'Chasing The Rain' is meer poppy. 'Getaway' vlot maar kan minder bekoren. 'Child' is gevoelig en weet wel weer de juiste snaar te raken. 'Love Come Back' is weer zo'n liedje dat de opening benaderd. The Chapin Sisters komen met dit album na jaren weer met een eigen album, na eerder hun eigen versies van The Everly Brothers nummers te hebben uitgebracht. Het is een geslaagd project, mede tot stand gebracht dankzij een succesvolle kickstarter campagne. Goed besteed geld, ant het is een erg prettig en sympathiek album geworden met mooie en prettig in het gehoor liggende liedjes, heerlijke zang en een fijne variatie. The Chapin Sisters hoeven echt niet weer vijf jaar te wachten voor een nieuw album. De afsluiting is 'We Will Not Stop', daar houden we de dames aan.
Alamo Race Track – Hawks
Alamo Race Track heeft zich in het Nederlandse een geheel eigen plek verworven. Hun compromisloze liedjes hebben de band een eigen sound gegeven en de stem van Peter Akkerman doet de rest. Heerlijk eigenzinnig en buiten elke categorie. Het komt allemaal samen in 'Hawks'. De opening 'Young Spruce and Wires' is erg sterk en zet de toon voor de rest. Het is het vierde album van de band en prachtig ingetogen. 'It's Bad Luck' is zo'n nummer dat juist zijn kracht krijgt door niet elk register open te trekken, maar het te doseren. Waarop niet is ingehouden is de greep in de instrumenten kast. Piano, strijkers. Alles komt langs. 'Everybody Let's Go' klinkt uitnodigend en is een mooie tegenhanger voor het donkere 'Circling over the Cold Bones'. Het is een album dat net als een uitstekende wijn bij elke slok meer smaakontdekkingen zal geven. Prachtige liedjes als 'All I've Got From This Trip Is Another Winter', 'Risers', 'All Engines' en 'Erase The Wires' onderstrepen de klasse die van het album uitstraalt. Complimenten ook voor Excelsior die in de uitgave en vormgeving onderstreept dat dit kwaliteit is. Prachtige zang, heerlijk inelkaar gezette liedjes, waar over elke stap is nagedacht. Geen enkel platgetreden pad wordt betrekken om er een geheel eigen album van te maken dat op elk moment boeit.
Alamo Race Track heeft zich in het Nederlandse een geheel eigen plek verworven. Hun compromisloze liedjes hebben de band een eigen sound gegeven en de stem van Peter Akkerman doet de rest. Heerlijk eigenzinnig en buiten elke categorie. Het komt allemaal samen in 'Hawks'. De opening 'Young Spruce and Wires' is erg sterk en zet de toon voor de rest. Het is het vierde album van de band en prachtig ingetogen. 'It's Bad Luck' is zo'n nummer dat juist zijn kracht krijgt door niet elk register open te trekken, maar het te doseren. Waarop niet is ingehouden is de greep in de instrumenten kast. Piano, strijkers. Alles komt langs. 'Everybody Let's Go' klinkt uitnodigend en is een mooie tegenhanger voor het donkere 'Circling over the Cold Bones'. Het is een album dat net als een uitstekende wijn bij elke slok meer smaakontdekkingen zal geven. Prachtige liedjes als 'All I've Got From This Trip Is Another Winter', 'Risers', 'All Engines' en 'Erase The Wires' onderstrepen de klasse die van het album uitstraalt. Complimenten ook voor Excelsior die in de uitgave en vormgeving onderstreept dat dit kwaliteit is. Prachtige zang, heerlijk inelkaar gezette liedjes, waar over elke stap is nagedacht. Geen enkel platgetreden pad wordt betrekken om er een geheel eigen album van te maken dat op elk moment boeit.
Jenny Wren and her Borrowed Wings – A Soup
Ga er maar aanstaan, een opvolger voor 'Dead Man's Hat', het geweldige debuut album waarmee het Britse Jenny Wren and her Borrowed Wings ten onrechte geen naam en faam verwierven in Nederland. Er is nu het al even prachtige 'A Soup'. Dertien goed geschreven en sterke liedjes die af en toe net even wat meer urgent en verbeten klinken dan het werk op de eerstgeborene. De stem van Jenny Trilsbach is om verliefd op te worden. Wat een zangeres met power en rauwheid, maar ook toch dat heel gevoelige. De instrumentale combinatie van Trilsbach op de contrabas, Ben Gallon op de akoestische gitaar en Ben Fisher op de resonator werkt bij uitstek. Het geeft een prachtige akoestische Rhythm & Blues sound. Het trio brengt liedjes met zeggingskracht. “The Leaving' is prachtig. 'Until It's My Time To Go' meer dan indrukwekkend. Zo weet Jenny Wren and her Borrowed Angels dertien prachtige liedjes aan één te weven, met een mooie variatie. Het ene nummer swingt, het andere nummer is gevoelig. Fraaie liedjes als 'Brick by Brick', 'Some Big Deal' 'This Song is A Lie' maken 'A Soup' een hele mooie opvolger van 'Dead Man's Hat' die misschien iets toegankelijker is als 'A Soup', maar het nieuwe album is even sterk. 'The Promised Land', heet de afsluiter en de belofte is zeker ingevuld.
Ga er maar aanstaan, een opvolger voor 'Dead Man's Hat', het geweldige debuut album waarmee het Britse Jenny Wren and her Borrowed Wings ten onrechte geen naam en faam verwierven in Nederland. Er is nu het al even prachtige 'A Soup'. Dertien goed geschreven en sterke liedjes die af en toe net even wat meer urgent en verbeten klinken dan het werk op de eerstgeborene. De stem van Jenny Trilsbach is om verliefd op te worden. Wat een zangeres met power en rauwheid, maar ook toch dat heel gevoelige. De instrumentale combinatie van Trilsbach op de contrabas, Ben Gallon op de akoestische gitaar en Ben Fisher op de resonator werkt bij uitstek. Het geeft een prachtige akoestische Rhythm & Blues sound. Het trio brengt liedjes met zeggingskracht. “The Leaving' is prachtig. 'Until It's My Time To Go' meer dan indrukwekkend. Zo weet Jenny Wren and her Borrowed Angels dertien prachtige liedjes aan één te weven, met een mooie variatie. Het ene nummer swingt, het andere nummer is gevoelig. Fraaie liedjes als 'Brick by Brick', 'Some Big Deal' 'This Song is A Lie' maken 'A Soup' een hele mooie opvolger van 'Dead Man's Hat' die misschien iets toegankelijker is als 'A Soup', maar het nieuwe album is even sterk. 'The Promised Land', heet de afsluiter en de belofte is zeker ingevuld.
Jean Mann – Road Girl vol 1
Jean Mann, in Nederland nog geen bekende naam, maar in september is ze in Nederland dus wie weet gaat daar snel verandering in komen. Dit ter promotie van haar nieuwe album 'Road Girl vol 1'. Een album vol mooie sterke liedjes gezongen met een prachtige stem door Mann. Het is een live album, opgenomen on the road, maar in de studio her en der bijgewerkt. Soms is te horen dat liedjes live zijn opgenomen, onder minder perfecte omstandigheden. In het openingsnummer 'Lucky' is dat te horen, maar met name in 'Blue', wat wel een heel erg mooi nummer is, is de opname niet perfect. In het sterke 'Dress-Up' één van de mooiste nummers van het album zit het wel goed met de weergave en gelukkig in de meeste nummers. Jean Mann is een hele fijne singersongwriter, met prachtige soms wat dromerige songs die raakvlakken hebben met folk. Op veel van de nummers wordt ze uitmuntend begeleid. Zo klinkt de viool erg prettig in 'Between You and Me'. Beetje vreemd geplaatst is de introductie halverwege, maar het is tevens de introductie voor een mooie jazzy 'My Funny Valentine'. Hoogtepunt is het prachtige 'Between the Bars'. Handig voor elke Road Girl is een waarschuwing voor elands op de snelweg, die plots klinkt tussen de nummers. Erg fijn is ook 'Listen' voor het afsluit met 'Moon River'. Toch maar even gaan luisteren bij Jean Mann deze maand.
Jean Mann, in Nederland nog geen bekende naam, maar in september is ze in Nederland dus wie weet gaat daar snel verandering in komen. Dit ter promotie van haar nieuwe album 'Road Girl vol 1'. Een album vol mooie sterke liedjes gezongen met een prachtige stem door Mann. Het is een live album, opgenomen on the road, maar in de studio her en der bijgewerkt. Soms is te horen dat liedjes live zijn opgenomen, onder minder perfecte omstandigheden. In het openingsnummer 'Lucky' is dat te horen, maar met name in 'Blue', wat wel een heel erg mooi nummer is, is de opname niet perfect. In het sterke 'Dress-Up' één van de mooiste nummers van het album zit het wel goed met de weergave en gelukkig in de meeste nummers. Jean Mann is een hele fijne singersongwriter, met prachtige soms wat dromerige songs die raakvlakken hebben met folk. Op veel van de nummers wordt ze uitmuntend begeleid. Zo klinkt de viool erg prettig in 'Between You and Me'. Beetje vreemd geplaatst is de introductie halverwege, maar het is tevens de introductie voor een mooie jazzy 'My Funny Valentine'. Hoogtepunt is het prachtige 'Between the Bars'. Handig voor elke Road Girl is een waarschuwing voor elands op de snelweg, die plots klinkt tussen de nummers. Erg fijn is ook 'Listen' voor het afsluit met 'Moon River'. Toch maar even gaan luisteren bij Jean Mann deze maand.
Riddle and the Stars – New Coastline
Een ontmoeting van twee toerende artiesten kan onverwachte gevolgen hebben. Ben Riddle uit Australië liep al toerende in Duitsland tegen het Amerikaanse duo 'The Fallen Stars' aan. De rest is history en die is vastgelegd op het album 'New Coastline'. Prettige rock met drie uitstekende leadzangers die afwisselend het voortouw nemen. Prachtig is 'Apples & Knives' en al even schitterend het mooie rustige 'Mexican Home'. Twee heel verschillende nummers, want het trio is muzikaal flink op verkenning gegaan. Dat is een nadeel en een voordeel. Aan de ene kant met al die verschillende stijlen en zangers mis je wel eens de consistentie, aan de andere kant leverde het veel verschillende en veel goede liedjes op Helemaal verrassend is het niet, want The Fallen Stars hadden nog niet zo heel lang geleden zelf met 'Heart Like Mine' een prachtig album op de markt gebracht. Deze samenwerking is in ieder geval meer dan geslaagd met als hoogtepunt het tragische 'Valentines Day'. Riddle and The Stars is ontstaan uit toeval, maar meer dan geslaagd. Dit najaar toeren ze door Europa met helaas maar één optreden in Amsterdam. Hett afsluitende 'When the Weight is Gone' benadrukt nog maar eens dat maar één Nederlands optreden wel erg mager is. Gelukkig is het album er dan nog.
Een ontmoeting van twee toerende artiesten kan onverwachte gevolgen hebben. Ben Riddle uit Australië liep al toerende in Duitsland tegen het Amerikaanse duo 'The Fallen Stars' aan. De rest is history en die is vastgelegd op het album 'New Coastline'. Prettige rock met drie uitstekende leadzangers die afwisselend het voortouw nemen. Prachtig is 'Apples & Knives' en al even schitterend het mooie rustige 'Mexican Home'. Twee heel verschillende nummers, want het trio is muzikaal flink op verkenning gegaan. Dat is een nadeel en een voordeel. Aan de ene kant met al die verschillende stijlen en zangers mis je wel eens de consistentie, aan de andere kant leverde het veel verschillende en veel goede liedjes op Helemaal verrassend is het niet, want The Fallen Stars hadden nog niet zo heel lang geleden zelf met 'Heart Like Mine' een prachtig album op de markt gebracht. Deze samenwerking is in ieder geval meer dan geslaagd met als hoogtepunt het tragische 'Valentines Day'. Riddle and The Stars is ontstaan uit toeval, maar meer dan geslaagd. Dit najaar toeren ze door Europa met helaas maar één optreden in Amsterdam. Hett afsluitende 'When the Weight is Gone' benadrukt nog maar eens dat maar één Nederlands optreden wel erg mager is. Gelukkig is het album er dan nog.
Teresa Storch – Come Clean
Het is al een wat ouder album, maar daarom niet minder de moeite waard. Teresa Storch brengt sterke liedjes. Een degelijke songwriter die haar werk goed weet te verpakken en haar boodschap met kracht brengt. Stuk voor stuk zijn het liedjes die het luister waard zijn. De Amerikaanse met Tjechische voorouders weet ook goed te varieren. Een mooie krachtige opening met 'Come Clean'en 'Still' en dan de diepte in met 'Happy Girl', waarbij de titel je vooraf op het verkeerde been zet. Mooie teksten ook in dit nummer en eigenlijk elk liedje op dit album. Storch zit fijn in die Americana traditie. Niet vernieuwend, maar mooie degelijke liedjes met vooral veel country, folk en jazz invloeden en haar mooie stem. Het levert veel luisterplezier op in bijvoorbeeld 'Abigail' of 'Make it Last'. Storch vertelt haar verhalen en doet dat uitstekend. Het zijn liedjes die terug gaan naar de waarden in het leven. Zaken als liefde, familie, vriendschap, verlies al die zaken die diepe emoties los maken. Iedere Nederlandse zanger die nu een uitgekauwd Johnny Cash nummer op zijn repertoire heeft staan kan die direct inruilen voor een Storch, bijvoorbeeld 'Make You Mine'of 'Sympathy'. Prima kwaliteit en lekker fris. 'Paris' is een mooie chanson. Dit voorjaar was Storch in Nederland. Dat mag ze nog veel vaker doen en hopelijk met een nieuw album.
Het is al een wat ouder album, maar daarom niet minder de moeite waard. Teresa Storch brengt sterke liedjes. Een degelijke songwriter die haar werk goed weet te verpakken en haar boodschap met kracht brengt. Stuk voor stuk zijn het liedjes die het luister waard zijn. De Amerikaanse met Tjechische voorouders weet ook goed te varieren. Een mooie krachtige opening met 'Come Clean'en 'Still' en dan de diepte in met 'Happy Girl', waarbij de titel je vooraf op het verkeerde been zet. Mooie teksten ook in dit nummer en eigenlijk elk liedje op dit album. Storch zit fijn in die Americana traditie. Niet vernieuwend, maar mooie degelijke liedjes met vooral veel country, folk en jazz invloeden en haar mooie stem. Het levert veel luisterplezier op in bijvoorbeeld 'Abigail' of 'Make it Last'. Storch vertelt haar verhalen en doet dat uitstekend. Het zijn liedjes die terug gaan naar de waarden in het leven. Zaken als liefde, familie, vriendschap, verlies al die zaken die diepe emoties los maken. Iedere Nederlandse zanger die nu een uitgekauwd Johnny Cash nummer op zijn repertoire heeft staan kan die direct inruilen voor een Storch, bijvoorbeeld 'Make You Mine'of 'Sympathy'. Prima kwaliteit en lekker fris. 'Paris' is een mooie chanson. Dit voorjaar was Storch in Nederland. Dat mag ze nog veel vaker doen en hopelijk met een nieuw album.
Maz O'Connor – The Longing Kind
Hou je van folk, dan hou je van Maz O'Connor. Op haar prachtige album 'The Longing Kind' laat de Britse zich van haar beste kant zien. In heerlijk vlotte liedjes vertelt O'Connor haar verhalen. Haar mooie en kristalheldere stem komt perfect tot uiting in haar sprankelende liedjes. Prachtige liedjes als de titelsong, het magnifieke 'Crook of his Arm' of 'Mother Make my Bed' nemen je mee het album in waar nog veel meer fraais wacht. Ook als ze even het tempo terugneemt op het album in 'Greenwood Side' is de zangeres meer dan overtuigend. Ook in de andere nummers waarin ze het even wat rustiger aandoet scoort ze pareltje na pareltje. Na een album vol bewerkingen van traditionals met 'This Willowed Light' is 'The Longing Kind' het eerste album vol met eigen nummers van de Londonse. Het is een album over uitvliegen, op eigen benen gaan staan, de verwerking van de weg naar zelfsstandgheid en uit huis gaa en verhuizen naar Londen van de jonge zangeres. Op elk terrein weet Maz O'Connor te overtuigen, als zangeres, als liedjesschrijfster en in de opbouw van haar album, waarin ze veen verschillende emoties weet te stoppen. Fraai is het hoopvolle en catchy 'A Quiet Word' en het eindigt met 'When the Whisky Runs Dry', en dat is een mooi moment om een album af te sluiten met een fraaie song.
Hou je van folk, dan hou je van Maz O'Connor. Op haar prachtige album 'The Longing Kind' laat de Britse zich van haar beste kant zien. In heerlijk vlotte liedjes vertelt O'Connor haar verhalen. Haar mooie en kristalheldere stem komt perfect tot uiting in haar sprankelende liedjes. Prachtige liedjes als de titelsong, het magnifieke 'Crook of his Arm' of 'Mother Make my Bed' nemen je mee het album in waar nog veel meer fraais wacht. Ook als ze even het tempo terugneemt op het album in 'Greenwood Side' is de zangeres meer dan overtuigend. Ook in de andere nummers waarin ze het even wat rustiger aandoet scoort ze pareltje na pareltje. Na een album vol bewerkingen van traditionals met 'This Willowed Light' is 'The Longing Kind' het eerste album vol met eigen nummers van de Londonse. Het is een album over uitvliegen, op eigen benen gaan staan, de verwerking van de weg naar zelfsstandgheid en uit huis gaa en verhuizen naar Londen van de jonge zangeres. Op elk terrein weet Maz O'Connor te overtuigen, als zangeres, als liedjesschrijfster en in de opbouw van haar album, waarin ze veen verschillende emoties weet te stoppen. Fraai is het hoopvolle en catchy 'A Quiet Word' en het eindigt met 'When the Whisky Runs Dry', en dat is een mooi moment om een album af te sluiten met een fraaie song.
Rachel van Aalst – Transfiguration
Zo nu en dan loop je in de muziekwereld tegen artiesten van Nederlandse afkomst aan. De Amerikaanse Rachel van Aalst bijvoorbeeld uit twee Nederlandse ouders. Komende week presenteert Van Aalst haar debuut EP 'Transfiguration' in Boone, North Carolina. Van Aalst beschikt over een prachtige expressieve stem. Ze ondersteunt zichzelf met prima piano spel. Ze laat zich voor haar liedjes inspireren door haar geloof, een complete en enorme stroming in de Verenigde Staten die hier niet of nauwelijks doordringt. Voor wie dat een pre vindt of zich hier niet door laat afschrikken heeft Van Aalst veel te bieden. De vijf liedjes op de EP zijn van grote schoonheid. 'Honesty' is een sterke opening die direct de sterke punten van Rachel van Aalst naar voren brengt. Het klinkt lekker fris, terwijl het toch mooi klein gehouden is en de zang sterk in het middelpunt staat. Dat telt eigenlijk voor elk nummer, hoewel het prachtige 'In The Ocean Deep' ruimer voorzien is van instrumentatie en dat pakt goed uit. Het album sluit af met de nieuwe single 'What We are Running Toward' en ook daarin wordt grootser uitgepakt dan in de eerste drie liedjes. Rachel van Aalst laat zich kennen als zeer talentvol en een prachtige zangeres. Ze komt graag naar Nederland om eens op te treden.
Zo nu en dan loop je in de muziekwereld tegen artiesten van Nederlandse afkomst aan. De Amerikaanse Rachel van Aalst bijvoorbeeld uit twee Nederlandse ouders. Komende week presenteert Van Aalst haar debuut EP 'Transfiguration' in Boone, North Carolina. Van Aalst beschikt over een prachtige expressieve stem. Ze ondersteunt zichzelf met prima piano spel. Ze laat zich voor haar liedjes inspireren door haar geloof, een complete en enorme stroming in de Verenigde Staten die hier niet of nauwelijks doordringt. Voor wie dat een pre vindt of zich hier niet door laat afschrikken heeft Van Aalst veel te bieden. De vijf liedjes op de EP zijn van grote schoonheid. 'Honesty' is een sterke opening die direct de sterke punten van Rachel van Aalst naar voren brengt. Het klinkt lekker fris, terwijl het toch mooi klein gehouden is en de zang sterk in het middelpunt staat. Dat telt eigenlijk voor elk nummer, hoewel het prachtige 'In The Ocean Deep' ruimer voorzien is van instrumentatie en dat pakt goed uit. Het album sluit af met de nieuwe single 'What We are Running Toward' en ook daarin wordt grootser uitgepakt dan in de eerste drie liedjes. Rachel van Aalst laat zich kennen als zeer talentvol en een prachtige zangeres. Ze komt graag naar Nederland om eens op te treden.
Fluru – The Tallest Tree
Zo af en toe komen er bandjes in de buurt waar je nog nooit van hebt gehoord, maar die meer dan weten te verrassen. De Zweedse Americana formatie Fluru is er zo één. De Zweden waren door Wishfulmusic naar Noorderzon in Groningen gehaald en hadden ook op het podium van Roodehaan nog een optreden. Het was een zeer prettige kennismaking die werd vervolmaakt met het Album/Ep 'The Talles Tree'. Een album die kan bevestigen wat de Zweden op het podium al toonden. Prettige folk/americana met volwassen muzikanten en prachtige zang. Mooie energie in 'Lay Your Body Down', prachtige de kou van Noord Zweden als inspiratiebron voor 'The Tallest Tree' en zo gaat het maar door. Fluru is een band die al een hoog niveau heeft bereikt en eigenlijk alleen nog maar kon groeien. Af en toe nog net even dat scherpe rauwe randje aanzetten, wat live al wel regelmatig te horen is. Fluru is zo'n bandje dat wel vaker deze kant op mag kom en het eigenlijk op elk podium het goed gaan doen. Een heerlijk traag nummer als 'Forrest' is schitterend met ook nog een prachtige tekst. Het afsluitende 'In A Million Ways' met een prachtig a capella begin met sterke samenzang voor de instrumenten invallen is een schitterende song. Zeer prettige ontdekking zo uit het Hoge Noorden. Tack Fluru.
Zo af en toe komen er bandjes in de buurt waar je nog nooit van hebt gehoord, maar die meer dan weten te verrassen. De Zweedse Americana formatie Fluru is er zo één. De Zweden waren door Wishfulmusic naar Noorderzon in Groningen gehaald en hadden ook op het podium van Roodehaan nog een optreden. Het was een zeer prettige kennismaking die werd vervolmaakt met het Album/Ep 'The Talles Tree'. Een album die kan bevestigen wat de Zweden op het podium al toonden. Prettige folk/americana met volwassen muzikanten en prachtige zang. Mooie energie in 'Lay Your Body Down', prachtige de kou van Noord Zweden als inspiratiebron voor 'The Tallest Tree' en zo gaat het maar door. Fluru is een band die al een hoog niveau heeft bereikt en eigenlijk alleen nog maar kon groeien. Af en toe nog net even dat scherpe rauwe randje aanzetten, wat live al wel regelmatig te horen is. Fluru is zo'n bandje dat wel vaker deze kant op mag kom en het eigenlijk op elk podium het goed gaan doen. Een heerlijk traag nummer als 'Forrest' is schitterend met ook nog een prachtige tekst. Het afsluitende 'In A Million Ways' met een prachtig a capella begin met sterke samenzang voor de instrumenten invallen is een schitterende song. Zeer prettige ontdekking zo uit het Hoge Noorden. Tack Fluru.
Estúpida Erikah – 300 Mil·lisegons Per Crear Un Record
Muziek is van alle talen en taalloos. In het Catalaans worden de liedjes van Estúpida Erikah gezongen en op geen enkel moment is dat een probleem. De kracht van de liedjes is enorn en de emoties gaan boven taal en zijn universeel. Vraag iemand uit Barcelona wie Estúpidah Erikah is en men weet het. Tijd om de rest van de wereld te veroveren met het prachtige album '300 Mil·lisegons Per Crear Un Record'. Op het album sobere ingetogen liefdesliedjes, maar dan liedjes over verloren liefdes of onbereikbare ongelukkige liefdes. Een album vol melancholie in nummers als 'Els Timbals D'una Tempesta', 'El Monstre' en 'Les Ones del Desig'. Prachtig muzikaal verpakt. Prachtig gitaarspel, een heerlijke cello af en toe een liedje waarin meer wordt uitgepakt zoals 'Cau la Nit', 'La Mare Diu' en 'Col·lisió'. Estúpida Erikah heeft zijn wortels in de Americana, maar combineert dat met Catalonië en dat is een meer dan gelukkige combinatie. Onbekend maakt onbemind en dat is ten onrechte. '300 Mil·lisegons Per Crear Un Record' is een prachtig en doorleefd album geworden van deze formatie met liedjes waarbij je de emotie verstaat en begrijpt ondanks dat de zanger en songwriter Lluís Bòria Goméz niet in het Engels zingt. Heerlijke plaat en één van de ontdekkingen van 2016, hoewel ze het in Catalonië al jaren weten uiteraard.
Muziek is van alle talen en taalloos. In het Catalaans worden de liedjes van Estúpida Erikah gezongen en op geen enkel moment is dat een probleem. De kracht van de liedjes is enorn en de emoties gaan boven taal en zijn universeel. Vraag iemand uit Barcelona wie Estúpidah Erikah is en men weet het. Tijd om de rest van de wereld te veroveren met het prachtige album '300 Mil·lisegons Per Crear Un Record'. Op het album sobere ingetogen liefdesliedjes, maar dan liedjes over verloren liefdes of onbereikbare ongelukkige liefdes. Een album vol melancholie in nummers als 'Els Timbals D'una Tempesta', 'El Monstre' en 'Les Ones del Desig'. Prachtig muzikaal verpakt. Prachtig gitaarspel, een heerlijke cello af en toe een liedje waarin meer wordt uitgepakt zoals 'Cau la Nit', 'La Mare Diu' en 'Col·lisió'. Estúpida Erikah heeft zijn wortels in de Americana, maar combineert dat met Catalonië en dat is een meer dan gelukkige combinatie. Onbekend maakt onbemind en dat is ten onrechte. '300 Mil·lisegons Per Crear Un Record' is een prachtig en doorleefd album geworden van deze formatie met liedjes waarbij je de emotie verstaat en begrijpt ondanks dat de zanger en songwriter Lluís Bòria Goméz niet in het Engels zingt. Heerlijke plaat en één van de ontdekkingen van 2016, hoewel ze het in Catalonië al jaren weten uiteraard.
Daniel Docherty – This Holy Fire
Het album This Holy Fire van Daniel Docherty, of eigenlijk de EP, want er staan vier liedjes op, is huisvlijt. Een zelf gebrande CD en geprinte hoes. Het doet niks af aan de liedjes van Docherty. Die zijn geweldig en deze EP zal best wel eens een gewild collecters item worden. Helemaal omdat hij een prachtige stem heeft en zijn liedjes weet te brengen. Met overtuiging zingt Docherty in de vlotte opening 'Go'. Met nog veel meer diepgang komt Docherty tot zijn beste nummers in het middenstuk. 'Garden in the Snow' is een indrukwekkend nummer over een liefde die een levenlang duurt en zelfs in de dood voortgaat. Mooi, rustig en steengoed. 'This Holy Fire' een nummer vol intensiteit en kracht die hij amper weet te beteugelen. Die mooie zang komt ook terug in het laatste nummer 'Colours'. Het is echter het minste nummer van het viertal. Het komt wat gehaast over door een wat onrustige percussie en de vele tempowisselingen. Ook is de opname van dit nummer minder. De EP 'This Holy Fire' is zeer de moeite waard van een artiest die in de vloed van jongemannen met gitaar toch een heel eigen geluid laat horen en heel verschillende liedjes ten tonele voert. Live is Daniel Docherty al heel bijzonder. Nu nog een compleet album om dat ook op deze manier vast te leggen.
Het album This Holy Fire van Daniel Docherty, of eigenlijk de EP, want er staan vier liedjes op, is huisvlijt. Een zelf gebrande CD en geprinte hoes. Het doet niks af aan de liedjes van Docherty. Die zijn geweldig en deze EP zal best wel eens een gewild collecters item worden. Helemaal omdat hij een prachtige stem heeft en zijn liedjes weet te brengen. Met overtuiging zingt Docherty in de vlotte opening 'Go'. Met nog veel meer diepgang komt Docherty tot zijn beste nummers in het middenstuk. 'Garden in the Snow' is een indrukwekkend nummer over een liefde die een levenlang duurt en zelfs in de dood voortgaat. Mooi, rustig en steengoed. 'This Holy Fire' een nummer vol intensiteit en kracht die hij amper weet te beteugelen. Die mooie zang komt ook terug in het laatste nummer 'Colours'. Het is echter het minste nummer van het viertal. Het komt wat gehaast over door een wat onrustige percussie en de vele tempowisselingen. Ook is de opname van dit nummer minder. De EP 'This Holy Fire' is zeer de moeite waard van een artiest die in de vloed van jongemannen met gitaar toch een heel eigen geluid laat horen en heel verschillende liedjes ten tonele voert. Live is Daniel Docherty al heel bijzonder. Nu nog een compleet album om dat ook op deze manier vast te leggen.
Martin van de Vrugt – I'm a Tree
Martin van de Vrugt is wellicht één van Nederlands meest ondergewaardeerde songwriters. Gelukkig is er nu het overzichtswerk 'I'm a Tree'. Op dit album heeft Van de Vrugt liedjes die hij voor verschillende albums opnam in de periode 2000 – 2013 nog eens opgepoest en zo is er een mooi overzicht van het werk van de Devetenaar gecreërd. Jammer is dat Van de Vrugt er geen overzichtswerk van zijn hele loopbaan van heeft gemaakt. Al van 1980 brengt hij zijn eigen werk op de buhne en op plaat. Dat Van de Vrugt niet is door gebroken tot het grote publiek, hoewel hij regelmatig toch ook zeker grotere podia weet te vullen, ligt zeker niet aa de kwaliteit van zijn liedjes. Prachtige songs als de opening 'The Sun Inside our Head', het schitterende 'Another Fall' met schitterende achtergrond zang of 'The Sun always Travels'. Het is echter geen top 40 muziek, maar stemmige luisterliedjes die folk en country invloeden hebben. Neil Young noemt Van de Vrugt regelmatig als invloed en dat is hoorbaar, maar hij heeft net wat minder punch dan de Amerikaanse grootheid in zijn zang. Wel een fijne stem om naar te luisteren en fijn en rustige muzikale begeleiding. Voor de liefhebber van het betere lied en een mooie luisterervaring zal Martin van de Vrugt een ontdekking zijn. 'Leave a Light On', 'Little Light'en 'At the Crossroads' vertellen waarom. Een mooie compilatie voor de kenners, een fijne kennismaking voor hen die Martin van de Vrugt nog niet kenden.
Martin van de Vrugt is wellicht één van Nederlands meest ondergewaardeerde songwriters. Gelukkig is er nu het overzichtswerk 'I'm a Tree'. Op dit album heeft Van de Vrugt liedjes die hij voor verschillende albums opnam in de periode 2000 – 2013 nog eens opgepoest en zo is er een mooi overzicht van het werk van de Devetenaar gecreërd. Jammer is dat Van de Vrugt er geen overzichtswerk van zijn hele loopbaan van heeft gemaakt. Al van 1980 brengt hij zijn eigen werk op de buhne en op plaat. Dat Van de Vrugt niet is door gebroken tot het grote publiek, hoewel hij regelmatig toch ook zeker grotere podia weet te vullen, ligt zeker niet aa de kwaliteit van zijn liedjes. Prachtige songs als de opening 'The Sun Inside our Head', het schitterende 'Another Fall' met schitterende achtergrond zang of 'The Sun always Travels'. Het is echter geen top 40 muziek, maar stemmige luisterliedjes die folk en country invloeden hebben. Neil Young noemt Van de Vrugt regelmatig als invloed en dat is hoorbaar, maar hij heeft net wat minder punch dan de Amerikaanse grootheid in zijn zang. Wel een fijne stem om naar te luisteren en fijn en rustige muzikale begeleiding. Voor de liefhebber van het betere lied en een mooie luisterervaring zal Martin van de Vrugt een ontdekking zijn. 'Leave a Light On', 'Little Light'en 'At the Crossroads' vertellen waarom. Een mooie compilatie voor de kenners, een fijne kennismaking voor hen die Martin van de Vrugt nog niet kenden.
Rebecca Loebe – Vittles & Valentines
Om te vieren dat ze tien jaar 'on the road' is als artieste brengt Rebecca Loebe nu het akoestische kleinnood 'Vittles & Valentines' uit als een soort mijlpaal. Het album bevat een tweetal nieuwe nummers, twee heropnames van oude Rebecca Loebe liedjes en twee covers van welke 'Southern Man', een nummer van Neil Young het meest in het oog springt en een nummer dat Rebecca Loebe eer aan doet. Het nummer is buiten op de veranda opgenomen in één opname en zo naturel als mogelijk. Zo is het als liedje klein gehouden als je de stem van Loebe niet meetelt. De stem van de zangeres is haar sterke wapen al sinds ze via de Amerikaanse 'The Voice' met een Nirvana nummer direct haast wereldfaam binnen haalde. Inmiddels is ze een gelouterd artieste en dat hoor je ook weer aan dit tussen door album af. Mooie nummers als 'Meridian', Swallowed by the Sea' en '1000 Miles' bewijzen haar vakmanschap als artiest, als songwriter en als uitvoerder van andersmansliedjes waarbij ze er een echt Loebe liedje van maakt. Daarmee is 'Vittles & Valentines' een fijn tussendoortje geworden op weg naar weer een compleet album. Goed nieuws, in september 2016 komt ze weer naar Nederland voor een aantal optreden en heeft dit album dan bij zich. Juich je lang genoeg. Southern Man is tegenwoordig haar toegift.
Om te vieren dat ze tien jaar 'on the road' is als artieste brengt Rebecca Loebe nu het akoestische kleinnood 'Vittles & Valentines' uit als een soort mijlpaal. Het album bevat een tweetal nieuwe nummers, twee heropnames van oude Rebecca Loebe liedjes en twee covers van welke 'Southern Man', een nummer van Neil Young het meest in het oog springt en een nummer dat Rebecca Loebe eer aan doet. Het nummer is buiten op de veranda opgenomen in één opname en zo naturel als mogelijk. Zo is het als liedje klein gehouden als je de stem van Loebe niet meetelt. De stem van de zangeres is haar sterke wapen al sinds ze via de Amerikaanse 'The Voice' met een Nirvana nummer direct haast wereldfaam binnen haalde. Inmiddels is ze een gelouterd artieste en dat hoor je ook weer aan dit tussen door album af. Mooie nummers als 'Meridian', Swallowed by the Sea' en '1000 Miles' bewijzen haar vakmanschap als artiest, als songwriter en als uitvoerder van andersmansliedjes waarbij ze er een echt Loebe liedje van maakt. Daarmee is 'Vittles & Valentines' een fijn tussendoortje geworden op weg naar weer een compleet album. Goed nieuws, in september 2016 komt ze weer naar Nederland voor een aantal optreden en heeft dit album dan bij zich. Juich je lang genoeg. Southern Man is tegenwoordig haar toegift.
John Pinamonti – The Usual
Nog meer van 'The Usual' van John Pinamonti. Daar is eigenlijk niks mee, want Pinamonti heeft een prettig en sympathiek album afgeleverd. Goede degelijke liedjes die fijn in het gehoor liggen. De broodnodige emoties, zonder al te veel dramatiek. Pinamonti heeft een prettige zangstem die je meeneemt in de liedjes. Een licht hees geluid, maar toch helder en prettig. Een album vol met mooie Americana liedjes dat begint met het vlotte 'Rough and Rocky'. Het is een album vol met goede luisterliedjes als 'Forget Everything You've Learned' en 'Thursday Night'. In het midden van het album wordt het wat steviger. 'I Want it Now'is een leker rockend nummer en 'City of Angels' een lied waarin de blazerssectie zich even kan uitleven en één van de mooiste nummers van het album. Dat telt ook voor het prachtige 'Mother Nature's Son'. Je hoort aan het album af dat John Pinamonti al enige jaren meeloopt. Hij put uit diverse genre's en weet daar moeiteloos, mede door zijn stemgeluid, een fijn geheel te maken. Zijn nummers zijn slim in elkaar gezet en krijgen de instrumenten die het versterken. Geen strikt regime, maar goed inspelen op wat het lied nodig heeft en daar de muzikanten bij zoeken. In 'Happy Man' is dat bijvoorbeeld weer de blazerssectie, terwijl 'Plain Sight' juist weer traditioneler is. Een fijn en degelijk album, heerlijk te luisteren van een prachtige verteller.
Nog meer van 'The Usual' van John Pinamonti. Daar is eigenlijk niks mee, want Pinamonti heeft een prettig en sympathiek album afgeleverd. Goede degelijke liedjes die fijn in het gehoor liggen. De broodnodige emoties, zonder al te veel dramatiek. Pinamonti heeft een prettige zangstem die je meeneemt in de liedjes. Een licht hees geluid, maar toch helder en prettig. Een album vol met mooie Americana liedjes dat begint met het vlotte 'Rough and Rocky'. Het is een album vol met goede luisterliedjes als 'Forget Everything You've Learned' en 'Thursday Night'. In het midden van het album wordt het wat steviger. 'I Want it Now'is een leker rockend nummer en 'City of Angels' een lied waarin de blazerssectie zich even kan uitleven en één van de mooiste nummers van het album. Dat telt ook voor het prachtige 'Mother Nature's Son'. Je hoort aan het album af dat John Pinamonti al enige jaren meeloopt. Hij put uit diverse genre's en weet daar moeiteloos, mede door zijn stemgeluid, een fijn geheel te maken. Zijn nummers zijn slim in elkaar gezet en krijgen de instrumenten die het versterken. Geen strikt regime, maar goed inspelen op wat het lied nodig heeft en daar de muzikanten bij zoeken. In 'Happy Man' is dat bijvoorbeeld weer de blazerssectie, terwijl 'Plain Sight' juist weer traditioneler is. Een fijn en degelijk album, heerlijk te luisteren van een prachtige verteller.
Darlyn – Fallow Land
Er komt veel muziek uit de Verenigde Staten. Jonge bands die het uitstekend doen, maar met 'Fallow Land' bewijst Darlyn dat we in Nederland ook gewoon die kwaliteit hebben rondlopen. Een erg sterke EP waarin de band toont toch erg veel in huis te hebben. Een prachtig visitekaartje. Op de EP vier nummers, maar mooi gevarieerd en op het podium bewijst de formatie dat ze nog een karrevracht aan andere fraaie nummers met inhoud hebben. In het openingsnummer 'Fallow Land' toont Darlyn zich op zijn krachtigst. Fraaie dubbele zang van Diwa Meijman en Wessel Herbschleb, de twee oer Darlyners. Het duo heeft erg goede en fijne ondersteuning van de rest van de band, wat uitgegroeid is tot een zestal, waardoor de band voldoende volume in huis heeft. In het hoogtepunt van de EP, het prachtige 'Who's Afraid', toont de formatie dat ze het ook mooi klein kan houden en daardoor Diwa Meijman in staat stelt al de emoties in haar stem te laten doorklinken. Prachtig. De overige twee nummers 'Higher' en '100 Mile of Rail' zijn ook erg goed. Als Darlyn zich op deze manier blijft ontwikkelen en zich op een volledig album en op het podium zo blijft bewijzen hebben Kensington, Dotan en DI-rect straks geduchte concurrentie om die mooiste festival plaatsen. Fraaie indiecountryfolkrock van Nederlandse bodem.
Er komt veel muziek uit de Verenigde Staten. Jonge bands die het uitstekend doen, maar met 'Fallow Land' bewijst Darlyn dat we in Nederland ook gewoon die kwaliteit hebben rondlopen. Een erg sterke EP waarin de band toont toch erg veel in huis te hebben. Een prachtig visitekaartje. Op de EP vier nummers, maar mooi gevarieerd en op het podium bewijst de formatie dat ze nog een karrevracht aan andere fraaie nummers met inhoud hebben. In het openingsnummer 'Fallow Land' toont Darlyn zich op zijn krachtigst. Fraaie dubbele zang van Diwa Meijman en Wessel Herbschleb, de twee oer Darlyners. Het duo heeft erg goede en fijne ondersteuning van de rest van de band, wat uitgegroeid is tot een zestal, waardoor de band voldoende volume in huis heeft. In het hoogtepunt van de EP, het prachtige 'Who's Afraid', toont de formatie dat ze het ook mooi klein kan houden en daardoor Diwa Meijman in staat stelt al de emoties in haar stem te laten doorklinken. Prachtig. De overige twee nummers 'Higher' en '100 Mile of Rail' zijn ook erg goed. Als Darlyn zich op deze manier blijft ontwikkelen en zich op een volledig album en op het podium zo blijft bewijzen hebben Kensington, Dotan en DI-rect straks geduchte concurrentie om die mooiste festival plaatsen. Fraaie indiecountryfolkrock van Nederlandse bodem.
Allison Dietz – Pretty Lies
Een mooi blond koppie en twee hel blauwe ogen die je van de hoes aan kijken. Het is niet altijd een garantie voor goede muziek. In het geval van Allison Dietz maakt het niets uit. Met 'Pretty Lies' het album dat achter die heldere ogen verborgen ligt levert de Amerikaanse een fijn album af met mooie gelaagde liedjes. Prima geproduceerd door Scott Smith. Wat vooral opvalt is de hele fijne zang, soms net zo helder als haar ogen, soms net zo omfloerst als de pretty lies waar ze over zingt. Het album is te plaatsen in de Americana hoek met vooral country invloeden. Een mooi afwisselende plaat met een hoog niveau ma toch ook nog weer nummers die er boven uitsteken. Het sterke 'Nobody Loves Me', het vrolijke 'I've Just Seen a Face' een nummer van Lennon & Mc Carthy, dat weer wordt gevolgd door het prachtige ''Cowards & Fools'. Liedjes schrijven kan deze Amerikaanse en ze heeft een fijn oog voor dat ene nummer dat haar plaat naadloos aanvult. In haar liedjes komt Dietz soms tegen echte ouderwetse country, soms gaat ze lichtvoetig de folk in en af en toe speelt ze leentjebuur in de pop en rock. Een zeer veelbelovend debuut album, waarin ze ook op textueel gebied uit de hoek durft te komen. Een absolute aanrader. Nu hopen dat ze 'Pretty Lies' komt vertellen op een podium in de buurt en kijken of de liedjes dan ook hun kracht behouden.
Een mooi blond koppie en twee hel blauwe ogen die je van de hoes aan kijken. Het is niet altijd een garantie voor goede muziek. In het geval van Allison Dietz maakt het niets uit. Met 'Pretty Lies' het album dat achter die heldere ogen verborgen ligt levert de Amerikaanse een fijn album af met mooie gelaagde liedjes. Prima geproduceerd door Scott Smith. Wat vooral opvalt is de hele fijne zang, soms net zo helder als haar ogen, soms net zo omfloerst als de pretty lies waar ze over zingt. Het album is te plaatsen in de Americana hoek met vooral country invloeden. Een mooi afwisselende plaat met een hoog niveau ma toch ook nog weer nummers die er boven uitsteken. Het sterke 'Nobody Loves Me', het vrolijke 'I've Just Seen a Face' een nummer van Lennon & Mc Carthy, dat weer wordt gevolgd door het prachtige ''Cowards & Fools'. Liedjes schrijven kan deze Amerikaanse en ze heeft een fijn oog voor dat ene nummer dat haar plaat naadloos aanvult. In haar liedjes komt Dietz soms tegen echte ouderwetse country, soms gaat ze lichtvoetig de folk in en af en toe speelt ze leentjebuur in de pop en rock. Een zeer veelbelovend debuut album, waarin ze ook op textueel gebied uit de hoek durft te komen. Een absolute aanrader. Nu hopen dat ze 'Pretty Lies' komt vertellen op een podium in de buurt en kijken of de liedjes dan ook hun kracht behouden.
Lily Kiara – Fishing in the Field
Een Americana album met meer dan internationale allure en toch gewoon uit Amsterdam. Met een toer door de Verenigde Staten heeft Lily Kiara de geboorte van haar prachtige album 'Fishing in the Field' kracht bijgezet. Het is een prachtig album geworden, waarin af en toe de gelijkenis mag worden getrokken met Suzanne Vega. Prachtige verhalende liedjes met sterke teksten. Rustige verzorgde muziek met, erg geslaagd, ook het gebruik van blaasinstrumenten, zoals in 'Julie'. Songs om naar te luisteren en die beklijven. Een mooie afwisseling van liedjes in tempo en karakter. Bijvoorbeeld het vlotte en mooie 'La Bestia' waarin het ritme van de treinen doorklinkt waarop immigranten hun leven wagen om Nood-Amerika te bereiken en dan het prachtige kleine 'Either Way'. Het is erg jammer dat de teksten niet bij het album zijn gevoegd, maar gelukkig biedt de hoes af en toe een kleine uitleg over verschillende nummers. Over het mooie openingsnummer 'The King' voor een vluchtelinge uit Swaziland, over 'Proud/Hope' dat gaat over waardigheid als je vernederd wordt en nog een aantal songs. Al met al is het een topalbum geworden van een schitterende artieste waarin je haar internationale ervaring van een leven tussen landen hoort en dat weet ze te vangen in schitterende nummers als 'The Rain', 'Ready' en 'Pour Me Sweet'. Een absolute aanrader en nu al één van de beste albums van 2016.
Een Americana album met meer dan internationale allure en toch gewoon uit Amsterdam. Met een toer door de Verenigde Staten heeft Lily Kiara de geboorte van haar prachtige album 'Fishing in the Field' kracht bijgezet. Het is een prachtig album geworden, waarin af en toe de gelijkenis mag worden getrokken met Suzanne Vega. Prachtige verhalende liedjes met sterke teksten. Rustige verzorgde muziek met, erg geslaagd, ook het gebruik van blaasinstrumenten, zoals in 'Julie'. Songs om naar te luisteren en die beklijven. Een mooie afwisseling van liedjes in tempo en karakter. Bijvoorbeeld het vlotte en mooie 'La Bestia' waarin het ritme van de treinen doorklinkt waarop immigranten hun leven wagen om Nood-Amerika te bereiken en dan het prachtige kleine 'Either Way'. Het is erg jammer dat de teksten niet bij het album zijn gevoegd, maar gelukkig biedt de hoes af en toe een kleine uitleg over verschillende nummers. Over het mooie openingsnummer 'The King' voor een vluchtelinge uit Swaziland, over 'Proud/Hope' dat gaat over waardigheid als je vernederd wordt en nog een aantal songs. Al met al is het een topalbum geworden van een schitterende artieste waarin je haar internationale ervaring van een leven tussen landen hoort en dat weet ze te vangen in schitterende nummers als 'The Rain', 'Ready' en 'Pour Me Sweet'. Een absolute aanrader en nu al één van de beste albums van 2016.
O'Hooley & Tidow – Shadows
Na hun laatste album 'The Hum' en een fraai tussendoor album vol met drankliederen is er nu met 'Shadows' het nieuwe studioalbum van O'Hooley & Tidow en wederom een absolute vijfsterren prestatie van het Britse folkduo. Verhalend, kritisch en betrokken laat het duo hun fraaie samenzang klinken. Een ode aan hun streek met 'Colne Valley Heart', een scherpe en relevante aanklacht tegen UKIP, de rechtse Britse afscheidingspartij in 'Made in England' en aandacht voor de olifantenjacht in Kenia in 'Blanket' wat één van de hoogtepunten is van het album, net als even verderop met 'Reapers' hun aanklacht tegen kindermisbruik in de kerk. Wie afgeschrikt zou worden door protestliederen hoeft in dit geval zich geen zorgen te maken. Belinda O'Hooley en Heidi Tidow giete het in prachtige liedjes. Mooi verzorgt en prachtig uitgewerkt met een theatrale kwaliteit. Dat beide dames wat te vertellen zijn en betrokken bij de wereld om hun heen gaat op geen enkele manier ten koste van hun muziek. Belinda O'Hooley is een meesterlijk pianiste die inmiddels op menig Britse folkplaat te horen is en Heidi Tidow een prachtige zangeres, wiens stem op natuurlijke wijze samengaat met die van O'Hooley, ondanks dat ze afzondelijk heel verschillend zijn, luister bijvoorbeeld maar naar het schitterende 'The Pixie'. Blijft de vraag na 'Shadows' of dit duo wel een slecht album kan maken en wanneer het duo echt ook in Nederland doorbrekt. Met de Joni Mitchell cover 'Rivers' komt het einde veel te vroeg.
Na hun laatste album 'The Hum' en een fraai tussendoor album vol met drankliederen is er nu met 'Shadows' het nieuwe studioalbum van O'Hooley & Tidow en wederom een absolute vijfsterren prestatie van het Britse folkduo. Verhalend, kritisch en betrokken laat het duo hun fraaie samenzang klinken. Een ode aan hun streek met 'Colne Valley Heart', een scherpe en relevante aanklacht tegen UKIP, de rechtse Britse afscheidingspartij in 'Made in England' en aandacht voor de olifantenjacht in Kenia in 'Blanket' wat één van de hoogtepunten is van het album, net als even verderop met 'Reapers' hun aanklacht tegen kindermisbruik in de kerk. Wie afgeschrikt zou worden door protestliederen hoeft in dit geval zich geen zorgen te maken. Belinda O'Hooley en Heidi Tidow giete het in prachtige liedjes. Mooi verzorgt en prachtig uitgewerkt met een theatrale kwaliteit. Dat beide dames wat te vertellen zijn en betrokken bij de wereld om hun heen gaat op geen enkele manier ten koste van hun muziek. Belinda O'Hooley is een meesterlijk pianiste die inmiddels op menig Britse folkplaat te horen is en Heidi Tidow een prachtige zangeres, wiens stem op natuurlijke wijze samengaat met die van O'Hooley, ondanks dat ze afzondelijk heel verschillend zijn, luister bijvoorbeeld maar naar het schitterende 'The Pixie'. Blijft de vraag na 'Shadows' of dit duo wel een slecht album kan maken en wanneer het duo echt ook in Nederland doorbrekt. Met de Joni Mitchell cover 'Rivers' komt het einde veel te vroeg.
Noam Weinstein – On Waves
Geen grote golven muzikaal, maar wel diepgravende liedjes en grote emoties op het nieuwe Noam Weinstein album 'On Waves'. Het is het muzikale verslag van een emotionele periode uit het leven van deze Amerikaan waarin hij vader werd en zijn moeder overleed. Het album is dan ook opgedragen aan zijn moeder en zoon. Het is een prettige plaat met liedjes vol melancholie en hoop. Liedjes met invloeden van pop en vleugjes country en folk. Weinstein is een prettige en goed in het gehoor liggende zanger op zijn best in de melancholiek. Een album voor de liefhebber van het diepergravende singersongwriter genre met hele fijn liedjes als 'Mother'. 'In The Time We Had' en 'He Will Be'. Het is een oprecht album geworden, zonder effect bejag, maar een eerlijke inkijk in een periode waar verlies en geboorte, vreugde en rouw en nog veel meer emoties dicht bij elkaar staan. Dat klinkt terug op de plaat waar het vlotte 'Future Therapy Fund' staat naast het in en in gevoelige 'I Do'. Mooi teksten heeft Weinstein. Een schitterende verwoorde conclussie dat God er maar een zootje van maakt en eigenlijk ontslagen moet worden en zoveel andere kleine juweeltjes in zijn liedjes. Fraai is ook het melancholische 'It Comes in Waves', de afsluiting van het album, met als toevoeging een prachtige opname van zijn moeder die inspreekt op een antwoordapparaat om te bedanken voor een boek dat Noam Weinstein haar toezond. Een monument voor zijn moeder en een album vol toekomstverwachting voor zijn zoon.
Geen grote golven muzikaal, maar wel diepgravende liedjes en grote emoties op het nieuwe Noam Weinstein album 'On Waves'. Het is het muzikale verslag van een emotionele periode uit het leven van deze Amerikaan waarin hij vader werd en zijn moeder overleed. Het album is dan ook opgedragen aan zijn moeder en zoon. Het is een prettige plaat met liedjes vol melancholie en hoop. Liedjes met invloeden van pop en vleugjes country en folk. Weinstein is een prettige en goed in het gehoor liggende zanger op zijn best in de melancholiek. Een album voor de liefhebber van het diepergravende singersongwriter genre met hele fijn liedjes als 'Mother'. 'In The Time We Had' en 'He Will Be'. Het is een oprecht album geworden, zonder effect bejag, maar een eerlijke inkijk in een periode waar verlies en geboorte, vreugde en rouw en nog veel meer emoties dicht bij elkaar staan. Dat klinkt terug op de plaat waar het vlotte 'Future Therapy Fund' staat naast het in en in gevoelige 'I Do'. Mooi teksten heeft Weinstein. Een schitterende verwoorde conclussie dat God er maar een zootje van maakt en eigenlijk ontslagen moet worden en zoveel andere kleine juweeltjes in zijn liedjes. Fraai is ook het melancholische 'It Comes in Waves', de afsluiting van het album, met als toevoeging een prachtige opname van zijn moeder die inspreekt op een antwoordapparaat om te bedanken voor een boek dat Noam Weinstein haar toezond. Een monument voor zijn moeder en een album vol toekomstverwachting voor zijn zoon.
Magali Michaut – Bonjour
In haar dagelijks leven vecht Magali Michaut als onderzoekster aan het Netherlands Cancer Institute tegen deze levensbedreigende ziekte waarbij ze met regelmaat publiceert over borstkanker. Naast Magali Michaut, PhD is er ook Magali Michaut, singersongwriter en publiceerde ze onlangs de erg leuke EP 'Bonjour'. In vier liedjes zet Michaut zich neer als een, ook op dit terrein, getalenteerde dame. Vier liedjes met haar rijke stem. In 'Ma Petite Chanson Parisienne' dartelt ze door Parijs in een lied dat een co-write is met de Zweed Patrick Rydman. Een heerlijk licht liefdesliedje. In 'Background Pain' dat ze schreef met Brett Perkins laat ze een heel andere kant zien. Een erg sterk nummer dat je bij de strot grijpt en waarin de zang van Michaut en de zwaarte van emoties die ze in haar stem legt optimaal tot haar recht komt. Michaut speelde op het album zelf de gitaarpartijen, viool en de piano in. Ze blijkt een meesterlijk violiste en een zeer goede en veelzijdige muzikante. In 'Alpha Bravo Charlie Hebdo' laat ze weer een heel andere kant zien, nu uit ze in dit enige Franstalige liedje, haar zorg over de gevolgen van de aanslag op dit satirische magazine vorig jaar. Met het mooie 'I Wish' sluit Michaut deze eerste kennismaking af. Vier mooie liedjes van een talentvolle zangeres en muzikante. In de toekomst zal Michaut keuzen moeten maken over haar stijl en nog verder moeten groeien als songwriter, maar met deze EP geeft ze een visitekaartje af. Hadden we al vertelt dat de veelzijdige Magali Michaut ook zeilinstructeur is?
In haar dagelijks leven vecht Magali Michaut als onderzoekster aan het Netherlands Cancer Institute tegen deze levensbedreigende ziekte waarbij ze met regelmaat publiceert over borstkanker. Naast Magali Michaut, PhD is er ook Magali Michaut, singersongwriter en publiceerde ze onlangs de erg leuke EP 'Bonjour'. In vier liedjes zet Michaut zich neer als een, ook op dit terrein, getalenteerde dame. Vier liedjes met haar rijke stem. In 'Ma Petite Chanson Parisienne' dartelt ze door Parijs in een lied dat een co-write is met de Zweed Patrick Rydman. Een heerlijk licht liefdesliedje. In 'Background Pain' dat ze schreef met Brett Perkins laat ze een heel andere kant zien. Een erg sterk nummer dat je bij de strot grijpt en waarin de zang van Michaut en de zwaarte van emoties die ze in haar stem legt optimaal tot haar recht komt. Michaut speelde op het album zelf de gitaarpartijen, viool en de piano in. Ze blijkt een meesterlijk violiste en een zeer goede en veelzijdige muzikante. In 'Alpha Bravo Charlie Hebdo' laat ze weer een heel andere kant zien, nu uit ze in dit enige Franstalige liedje, haar zorg over de gevolgen van de aanslag op dit satirische magazine vorig jaar. Met het mooie 'I Wish' sluit Michaut deze eerste kennismaking af. Vier mooie liedjes van een talentvolle zangeres en muzikante. In de toekomst zal Michaut keuzen moeten maken over haar stijl en nog verder moeten groeien als songwriter, maar met deze EP geeft ze een visitekaartje af. Hadden we al vertelt dat de veelzijdige Magali Michaut ook zeilinstructeur is?
Shoe Eating Rabbits – Shoe Eating Rabbits
Vrolijk word je er van, het nieuwe album van de Shoe Eating Rabbits uit Groningen. Qua productie is er weliswaar nogal wat op aan te merken op het live opgenomen album, waar zo nu en dan de zang het af moet leggen tegen de instrumenten. Jammer, maar het past ook wel bij het rebelse gezelschap. Vooral de individuele zang red het niet altijd tegen luide instrumenten als de accordeon, de resonator en de viool. De samenzang doet het prima. Het verdiend aanbeveling om iets meer te investeren in het opnemen van de vokalen, Dat terzijde, wat een feest is dit titelloze album. Heerlijk vrolijke folkpunk met liedjes die niet snel vervelen en lekker blijven hangen als je ze een keer gehoord hebt. Het mooie 'Sea is Eating Land', het sterke 'Road down South' en het schitterende 'Sorrow and Bones', waarbij een aantal van de liedjes zijn geschreven door oud Rabbit 'Jessie Leijten die nu solo aan de weg timmert. Voor de consistentie maakt het niet uit. Alle liedjes zijn lekkere Shoe Eating Rabbits liedjes die geheel passen bij de band en duidelijk naar eigen hand zijn gezet. Veel samenzang, mooi en af en toe rauw en prima muzikanten met vooral de accordeon die de hoofdrol speelt. Bijvoorbeeld in het heerlijk 'Run Run' of het droevige 'Deadbird'. Daarmee is het een fijn album geworden. Mochten de Shoe Eating Rabbits in de mogelijkheid zijn er nog eens een echt studio album van te maken gaat het on-Gronings goed klinken, maar misschien is dat ook wel tegen de geest van de band in die gewoon met hun muziek een lekker feestje wil bouwen en daar is ook niks mis mee tenslotte.
Vrolijk word je er van, het nieuwe album van de Shoe Eating Rabbits uit Groningen. Qua productie is er weliswaar nogal wat op aan te merken op het live opgenomen album, waar zo nu en dan de zang het af moet leggen tegen de instrumenten. Jammer, maar het past ook wel bij het rebelse gezelschap. Vooral de individuele zang red het niet altijd tegen luide instrumenten als de accordeon, de resonator en de viool. De samenzang doet het prima. Het verdiend aanbeveling om iets meer te investeren in het opnemen van de vokalen, Dat terzijde, wat een feest is dit titelloze album. Heerlijk vrolijke folkpunk met liedjes die niet snel vervelen en lekker blijven hangen als je ze een keer gehoord hebt. Het mooie 'Sea is Eating Land', het sterke 'Road down South' en het schitterende 'Sorrow and Bones', waarbij een aantal van de liedjes zijn geschreven door oud Rabbit 'Jessie Leijten die nu solo aan de weg timmert. Voor de consistentie maakt het niet uit. Alle liedjes zijn lekkere Shoe Eating Rabbits liedjes die geheel passen bij de band en duidelijk naar eigen hand zijn gezet. Veel samenzang, mooi en af en toe rauw en prima muzikanten met vooral de accordeon die de hoofdrol speelt. Bijvoorbeeld in het heerlijk 'Run Run' of het droevige 'Deadbird'. Daarmee is het een fijn album geworden. Mochten de Shoe Eating Rabbits in de mogelijkheid zijn er nog eens een echt studio album van te maken gaat het on-Gronings goed klinken, maar misschien is dat ook wel tegen de geest van de band in die gewoon met hun muziek een lekker feestje wil bouwen en daar is ook niks mis mee tenslotte.
Vicky Emerson – Wake Me When The Wind Dies Down
Wat een prachtige opening is het sfeervolle 'Dance Me Into The Night' van het nieuwe album 'Wake Me When The Wind Dies Down' van de Americana artieste Vicky Emerson. Direct haar schitterende stem, een prachtig viooltje en een zeer aansprekend nummer. Direct heeft Emerson je te pakken. 'Follow the Moon' is een liedje uit een ander vaatje. Na de folky opening nu een lekker country nummer. Vlot en catchy laat Emerson direct zeer verschillende kanten van zich zelf zien. Aan de basis staat de kristalheldere stem van de zangeres uit Elmwood in Wisconsin. Emerson toont zich een zangeres van formaat in zowel de dromerige folk nummers, als de country nummers en de nummers met een bluesinslag. Een fraaie Americana plaat die een groot publiek zal aanspreken. Een enkel liedje kan nog net even wat meer diepgang gebruiken, zoals het openingsnummer en 'Lyndale' wel hebben. Fraaie teksten ook. Tot de beste nummers van dit album hoort ook zeker het erg mooie 'Rattle Snake'. Ook nu die erg fraaie viool die veel invult. Duidelijk te horen is dat Vicky Emerson een gelouterde artieste is die het klappen van de zweep kent en prima op de dunne lijn van het aanspreken van een groter publiek en je eigen muziek maken weet te blijven. Een waardige opvolger van 'Dust & Echoes' dat alweer uit 2012 stamt. Nog even wijzen op het hoogtepunt van het album 'Save all my Cryin' ( for Sunday Afternoons ). Cryin' gaan we zeker niet van dit album.
Wat een prachtige opening is het sfeervolle 'Dance Me Into The Night' van het nieuwe album 'Wake Me When The Wind Dies Down' van de Americana artieste Vicky Emerson. Direct haar schitterende stem, een prachtig viooltje en een zeer aansprekend nummer. Direct heeft Emerson je te pakken. 'Follow the Moon' is een liedje uit een ander vaatje. Na de folky opening nu een lekker country nummer. Vlot en catchy laat Emerson direct zeer verschillende kanten van zich zelf zien. Aan de basis staat de kristalheldere stem van de zangeres uit Elmwood in Wisconsin. Emerson toont zich een zangeres van formaat in zowel de dromerige folk nummers, als de country nummers en de nummers met een bluesinslag. Een fraaie Americana plaat die een groot publiek zal aanspreken. Een enkel liedje kan nog net even wat meer diepgang gebruiken, zoals het openingsnummer en 'Lyndale' wel hebben. Fraaie teksten ook. Tot de beste nummers van dit album hoort ook zeker het erg mooie 'Rattle Snake'. Ook nu die erg fraaie viool die veel invult. Duidelijk te horen is dat Vicky Emerson een gelouterde artieste is die het klappen van de zweep kent en prima op de dunne lijn van het aanspreken van een groter publiek en je eigen muziek maken weet te blijven. Een waardige opvolger van 'Dust & Echoes' dat alweer uit 2012 stamt. Nog even wijzen op het hoogtepunt van het album 'Save all my Cryin' ( for Sunday Afternoons ). Cryin' gaan we zeker niet van dit album.
Ivan and the Parazol – The All Right Nows
Dit voorjaar waren de prettige rockers van Ivan and the Parazol de verrassing bij de Koningsdag feesten in Groningen. De band uit Boedapast gaf een zeer geslaagde show weg. Dat was mde ter promotie van hun album 'The All Right Nows' en dat is een even positieve surprise. De albumtitel is tevens het alter ego van Ivan and the Parazol. Het is een plaat voor wie van heerlijke ongecompliceerde rock houdt. Sterke zang en een mooie strak spelende band. Dat openbaart zich al in het fraaie 'Modernial', waarmee deze plaat opent. Het trekt door in mooie lekkere nummers als 'Cold & Deep', 'Grand Club' en 'Maze'. Mooiste nummer is 'Hotel Andaz'. Een nummer met veel zeggingskracht. Een mooie afwisseling in deze plaat wat het spannend en leuk houdt. Ivan and the Parazol bewijst dat ze ook in Budapest weten wat een portie ongecompliceerde rock is, met alles fijn in proporties zonder dat het braaf wordt. Via 'Cry' en 'Sunken Eyes' wordt toegewerkt naar de titelsong die als laatste op de lijst staat. Complimenten ook voor de mooie vormgeving. Ivan and the Parazol is zo'n bandje om even lekker los op te gaan in de zomer. Festival kwaliteit en dat hebben ze in hun thuisland allang ontdekt, waar ze zo'n beetje de huisband zijn van het Sziget festival.
Dit voorjaar waren de prettige rockers van Ivan and the Parazol de verrassing bij de Koningsdag feesten in Groningen. De band uit Boedapast gaf een zeer geslaagde show weg. Dat was mde ter promotie van hun album 'The All Right Nows' en dat is een even positieve surprise. De albumtitel is tevens het alter ego van Ivan and the Parazol. Het is een plaat voor wie van heerlijke ongecompliceerde rock houdt. Sterke zang en een mooie strak spelende band. Dat openbaart zich al in het fraaie 'Modernial', waarmee deze plaat opent. Het trekt door in mooie lekkere nummers als 'Cold & Deep', 'Grand Club' en 'Maze'. Mooiste nummer is 'Hotel Andaz'. Een nummer met veel zeggingskracht. Een mooie afwisseling in deze plaat wat het spannend en leuk houdt. Ivan and the Parazol bewijst dat ze ook in Budapest weten wat een portie ongecompliceerde rock is, met alles fijn in proporties zonder dat het braaf wordt. Via 'Cry' en 'Sunken Eyes' wordt toegewerkt naar de titelsong die als laatste op de lijst staat. Complimenten ook voor de mooie vormgeving. Ivan and the Parazol is zo'n bandje om even lekker los op te gaan in de zomer. Festival kwaliteit en dat hebben ze in hun thuisland allang ontdekt, waar ze zo'n beetje de huisband zijn van het Sziget festival.
Michelle David – The Gospel Sessions vol 2
Eén van de beste Nederlandse albums van 2016. Michelle David – The Gospel Sessions Vol 2 is prachtig. Na het sterke debuut album van The Gospel Sessions viel het niet mee om dat succes zelfs maar te evenaren. Het gezelschap rondom zangeres Michelle David met Onno Smit en Paul Willemsen op gitaar en Toon Oomen op percussie is daar toch in geslaagd. Met een prachtige mix van het krachtige 'My Praise', het zeer swingende 'Soldier' via het rustige 'Higher Ground' en 'I Know The Lord' naar al die pareltjes die verder op dit album staan is het een feest om gospel in de interpretatie van Smit en Willemsen te beluisteren. In Michelle David heeft het gezelschap een prachtige zangeres die haar weg weet in de traditionele gospels, zoals elk kerkkoor in de Verenigde Staten ze beheerst, maar ook meer dan overeind blijft in deze Hollandse versie. Een zangeres die overtuigt in zowel het krachtige als het gevoelige en een stem heeft met zeggingskracht en bereik. Kan het nog indrukwekkender? Ja met 'Jeremiah 17' en het fantastisch mooie 'Tradewinds' bereikt het album zijn schitterende hoogtepunt. Twee prachtige en indrukwekkende nummers met zeggingskracht in overvloed. Een topprestatie die de vraag laat of vol 3 nog beter kan. Het viertal mag zich uitgedaagd voelen om de eigen prestatie te overtreffen. 'Babtized' is het schitterende A Capella toetje van dit heerlijke album.
Eén van de beste Nederlandse albums van 2016. Michelle David – The Gospel Sessions Vol 2 is prachtig. Na het sterke debuut album van The Gospel Sessions viel het niet mee om dat succes zelfs maar te evenaren. Het gezelschap rondom zangeres Michelle David met Onno Smit en Paul Willemsen op gitaar en Toon Oomen op percussie is daar toch in geslaagd. Met een prachtige mix van het krachtige 'My Praise', het zeer swingende 'Soldier' via het rustige 'Higher Ground' en 'I Know The Lord' naar al die pareltjes die verder op dit album staan is het een feest om gospel in de interpretatie van Smit en Willemsen te beluisteren. In Michelle David heeft het gezelschap een prachtige zangeres die haar weg weet in de traditionele gospels, zoals elk kerkkoor in de Verenigde Staten ze beheerst, maar ook meer dan overeind blijft in deze Hollandse versie. Een zangeres die overtuigt in zowel het krachtige als het gevoelige en een stem heeft met zeggingskracht en bereik. Kan het nog indrukwekkender? Ja met 'Jeremiah 17' en het fantastisch mooie 'Tradewinds' bereikt het album zijn schitterende hoogtepunt. Twee prachtige en indrukwekkende nummers met zeggingskracht in overvloed. Een topprestatie die de vraag laat of vol 3 nog beter kan. Het viertal mag zich uitgedaagd voelen om de eigen prestatie te overtreffen. 'Babtized' is het schitterende A Capella toetje van dit heerlijke album.
James J Turner – Spirit, Soul and a Handful of Mud
Als opvolger van zijn succevolle tweede album 'How Could We Be Wrong' komt James J Turner nu met 'Spirit, Soul and a Handful of Mud. James J Turner heeft zich ontwikkelt tot een der voornaamste pagan artiesten van deze tijd. Naast wat keltische tonen komt dat vooruit tot uiting in de onderwerpen die Turner kiest voor zijn liedjes. Het landschap, het milieu, spiritualisme en de menselijke strijd van het bestaan. Denk je dat er af, dat hou je nog steeds een fijn folkrock album over met goede degelijke songs, waarin vooral violiste Amy Chalmers prima werk levert en een voorname rol speelt in nummers als 'Watching You' en 'Come With You'. De teksten zijn belangrijk in het werk van Turner. Het is daarom jammer dat deze niet in een boekje zijn toegevoegd. Het openings- en titelnummer van het album is sterk, andere nummers beklijven wat minder, zoals 'Remember Me' en 'The Long Way Around'. 'Alive Inside' is een sterk rocknummer met wederom een prominente rol voor de viool. 'Karma will track you Down' is het meest aansprekende nummer van het album, samen met het catchy folkdeuntje 'Heart of Gold'. James J Turner heeft daarmee een album afgeleverd met hoogtepunten en nummers die minder uit de verf komen. Het eindigt met het sterke 'A Game' en het vlote 'Never Again'. Al met al een fijn album waar de liefhebbers van Turner van zullen smullen.
Als opvolger van zijn succevolle tweede album 'How Could We Be Wrong' komt James J Turner nu met 'Spirit, Soul and a Handful of Mud. James J Turner heeft zich ontwikkelt tot een der voornaamste pagan artiesten van deze tijd. Naast wat keltische tonen komt dat vooruit tot uiting in de onderwerpen die Turner kiest voor zijn liedjes. Het landschap, het milieu, spiritualisme en de menselijke strijd van het bestaan. Denk je dat er af, dat hou je nog steeds een fijn folkrock album over met goede degelijke songs, waarin vooral violiste Amy Chalmers prima werk levert en een voorname rol speelt in nummers als 'Watching You' en 'Come With You'. De teksten zijn belangrijk in het werk van Turner. Het is daarom jammer dat deze niet in een boekje zijn toegevoegd. Het openings- en titelnummer van het album is sterk, andere nummers beklijven wat minder, zoals 'Remember Me' en 'The Long Way Around'. 'Alive Inside' is een sterk rocknummer met wederom een prominente rol voor de viool. 'Karma will track you Down' is het meest aansprekende nummer van het album, samen met het catchy folkdeuntje 'Heart of Gold'. James J Turner heeft daarmee een album afgeleverd met hoogtepunten en nummers die minder uit de verf komen. Het eindigt met het sterke 'A Game' en het vlote 'Never Again'. Al met al een fijn album waar de liefhebbers van Turner van zullen smullen.
Rude Audio – Rudest
De combinatie reggea en dub met electronica is niet nieuw. Op Jamaica is een rijke traditie met invloedrijke mensen als King Tubby, Scientist en Prince Jammy met en grote productie aan hoogstaande dub albums. In die traditie past Rude Audio. De Britse formatie rondom Mark Ratcliff met zangeressen Amanda Greatorex en Eucalypta LV en muzkanten Lamis Harper, Tony Shea en Owain Lloyd hebben met 'Rudest' een fijne dub plaat afgeleverd die steunt op de oude traditie, maar aangepast is aan het hedendaagse met prima zang en afwisselende en dansbare liedjes en naast de dub ook oosterse klanken weet te integreren en zo te intrigreren. Deze EP bevat slechts vier liedjes, maar met een lengte die al een album begint te benaderen. Fraai Oosters is de afsluiting 'User'. Rhytmisch en dansbaar met mooie vocalen de opening, In 'Knockemdub' zitten mooie teksten verwerkt en 'Half Moon Lane Glitter', de nieuwe singel en het mooie nummer van de EP heeft een prachtige ontmoeting tussen electronica en piano. Waarbij de piano stakato zijn eigen weg gaat en d electronica hier zijn magie overheen weeft. Een album die bewijst dat deze dub stijl niet in en museum thuis hoort, maar levendig en actueel is. In Londen dansen ze alweer op de dub. Daar kunnen we in Nederland niet bij achterblijven.
De combinatie reggea en dub met electronica is niet nieuw. Op Jamaica is een rijke traditie met invloedrijke mensen als King Tubby, Scientist en Prince Jammy met en grote productie aan hoogstaande dub albums. In die traditie past Rude Audio. De Britse formatie rondom Mark Ratcliff met zangeressen Amanda Greatorex en Eucalypta LV en muzkanten Lamis Harper, Tony Shea en Owain Lloyd hebben met 'Rudest' een fijne dub plaat afgeleverd die steunt op de oude traditie, maar aangepast is aan het hedendaagse met prima zang en afwisselende en dansbare liedjes en naast de dub ook oosterse klanken weet te integreren en zo te intrigreren. Deze EP bevat slechts vier liedjes, maar met een lengte die al een album begint te benaderen. Fraai Oosters is de afsluiting 'User'. Rhytmisch en dansbaar met mooie vocalen de opening, In 'Knockemdub' zitten mooie teksten verwerkt en 'Half Moon Lane Glitter', de nieuwe singel en het mooie nummer van de EP heeft een prachtige ontmoeting tussen electronica en piano. Waarbij de piano stakato zijn eigen weg gaat en d electronica hier zijn magie overheen weeft. Een album die bewijst dat deze dub stijl niet in en museum thuis hoort, maar levendig en actueel is. In Londen dansen ze alweer op de dub. Daar kunnen we in Nederland niet bij achterblijven.
Megan Palmer – What She's Got To Give
Onlangs was Megan Palmer voor het eerst over in Europa als muzikale metgezel van Amy Speace. In de concert van Speace was een stukje ingebouwd, waarin Palmer ook zelf mocht tonen een meer dan capabele songwriter te zijn en een inspirerende artieste. Nu is er dan het album 'What She's Got To Give' en het antwoord daarop is veel. Met maar 8 liedjes is het kwantitatief niet het meest uitgebreide album, kwalitatief is het dat wel. Ieder liedje is prachtig en toont Palmer van een geheel eigen kant en heeft een eigen identiteit. Het swingende 'Knifetwister' het countryachtige 'Lottery Ticket' en het mooie openingsnummer 'The Only Trumpet'. Palmer toont zich naast een hele fijne songwriter ook een mee dan degelijke zangeres en gitariste. Het is een heerlijk album geworden, waarin Palmer durft te experimenteren en van het prachtige lullaby-achtige 'In Tall Buildings' tot de meer honky-tonk achtige nummers weet ze te overtuigen met als hoogtepunt 'Burned Away' Megan Palmer is veel te goed om maar twee nummers te mogen spelen bij Amy Speace, het is een vakvrouw en schitterend artieste op zich. “What She's Got To Give' is een album waarmee ze zomaar in Europa kan doorbreken en dat zou eigenlijk gewoon moeten. America festivals en concertorganisatoren.... noteer Megan Palmer vragen.
Onlangs was Megan Palmer voor het eerst over in Europa als muzikale metgezel van Amy Speace. In de concert van Speace was een stukje ingebouwd, waarin Palmer ook zelf mocht tonen een meer dan capabele songwriter te zijn en een inspirerende artieste. Nu is er dan het album 'What She's Got To Give' en het antwoord daarop is veel. Met maar 8 liedjes is het kwantitatief niet het meest uitgebreide album, kwalitatief is het dat wel. Ieder liedje is prachtig en toont Palmer van een geheel eigen kant en heeft een eigen identiteit. Het swingende 'Knifetwister' het countryachtige 'Lottery Ticket' en het mooie openingsnummer 'The Only Trumpet'. Palmer toont zich naast een hele fijne songwriter ook een mee dan degelijke zangeres en gitariste. Het is een heerlijk album geworden, waarin Palmer durft te experimenteren en van het prachtige lullaby-achtige 'In Tall Buildings' tot de meer honky-tonk achtige nummers weet ze te overtuigen met als hoogtepunt 'Burned Away' Megan Palmer is veel te goed om maar twee nummers te mogen spelen bij Amy Speace, het is een vakvrouw en schitterend artieste op zich. “What She's Got To Give' is een album waarmee ze zomaar in Europa kan doorbreken en dat zou eigenlijk gewoon moeten. America festivals en concertorganisatoren.... noteer Megan Palmer vragen.
Maarja Nuut – Une Meeles
De verrassende aanpak van Maarja Nuut, waarmee Nederland voor het eerst kennismaakte tijdens Eursonic dit jaar, heeft geresulteerd in het mooie album 'Une Meeles'. Nuut basseert haar muziek op volkswijsjes uit haar thuisland Estland. Ze gaat op een prima manier met deze liedjes aan de haal, waarbij ze het karakter van het noordelijke land integreert en met haar fijne stem en vooral uitmuntende vioolspel er verrassend modern werk van maakt. Folk op Estse wijze. Het levert een erg mooie collectie op van intrigerende klanken. Modern en klassiek tegelijk. De opening is het mooie 'Kargus' dat zich laat volgen door het fraaie 'Hobusemäng'. Gezongen in het Est laat de muziek zich toch uitstekend voelen. In het ene liedje sta je in de koude wind buiten en snerpt de viool van Nuut de rillingen over je lijf, in het andere liedjes dans je in een boerenhoeve om het warme vuur en heerst de gemeenschapszin. Voor wie zich verder wil verdiepen in de liedjes heeft de CD een bijgesloten boekje met van een aantal liedjes een vertaling in het Engels. Het werk van Maarja Nuut is experimenteel en verre van doorsnee. Nuut gaat hierin haar eigen weg en brengt een hoge kwaliteit in haar muziek. 'Une Meeles' met liedjes als 'Siidisulis Linnukene', 'Jaa-ti-daa' en 'Kuradipolka' is een dansbare kennismaking.
De verrassende aanpak van Maarja Nuut, waarmee Nederland voor het eerst kennismaakte tijdens Eursonic dit jaar, heeft geresulteerd in het mooie album 'Une Meeles'. Nuut basseert haar muziek op volkswijsjes uit haar thuisland Estland. Ze gaat op een prima manier met deze liedjes aan de haal, waarbij ze het karakter van het noordelijke land integreert en met haar fijne stem en vooral uitmuntende vioolspel er verrassend modern werk van maakt. Folk op Estse wijze. Het levert een erg mooie collectie op van intrigerende klanken. Modern en klassiek tegelijk. De opening is het mooie 'Kargus' dat zich laat volgen door het fraaie 'Hobusemäng'. Gezongen in het Est laat de muziek zich toch uitstekend voelen. In het ene liedje sta je in de koude wind buiten en snerpt de viool van Nuut de rillingen over je lijf, in het andere liedjes dans je in een boerenhoeve om het warme vuur en heerst de gemeenschapszin. Voor wie zich verder wil verdiepen in de liedjes heeft de CD een bijgesloten boekje met van een aantal liedjes een vertaling in het Engels. Het werk van Maarja Nuut is experimenteel en verre van doorsnee. Nuut gaat hierin haar eigen weg en brengt een hoge kwaliteit in haar muziek. 'Une Meeles' met liedjes als 'Siidisulis Linnukene', 'Jaa-ti-daa' en 'Kuradipolka' is een dansbare kennismaking.
Fantastic Negrito – The Last Days of Oakland
Wat een prachtig en relevant album heeft Fantastic Negrito het alias van Xavier Dphrepaulezz afgeleverd met 'The Last Days of Oakland'. Een absolute vijf sterren prestatie. In dagen van Trump, schietpartijen en raciale spanningen komt Fantastic Negrito met een geweldig statement. Op zijn Facebook citeert Dphrepaulezz Marvin Gaye. "War is not the answer for only love can conquer hate" Omdaar zelf aan toetevoegen “I love All human beings and animals. My weapon is this music I write.” In schitterende songs geeft hij hoop en rekent hij af met de problemen waarvoor de hedendaagse Afro Amerikaan zich deze dagen gesteld ziet. Is hij woedend en angstig. Het levert een schitterend album op met onder andere een prachtige uitvoering van 'In The Pines'. Prachtige black roots nummers met invloeden van blues en rock. 'The Nigga Song', 'About a Bird, 'Scary Woman' en het schitterende 'Lost in a Crowd'. Alles komt samen, alles overtuigd. Dit is een plaat van nu een document voor altijd over de 'Last Days of Oakland' en het nieuwe Oakland wat verreist. Schitterend zijn ook de intermezzo's met fragmenten. Muzikaal een absoluut topalbum wat echter nog zo veel meer is als teken van deze tijd. Fantastic Negrito grijpt de tijdsgeest als geen ander en weet dat om te zetten in muziek. Zijn wapen in de strijd voor liefde en tegen ongelijkheid, haat en geweld. Wat een formidabel wapen.
Wat een prachtig en relevant album heeft Fantastic Negrito het alias van Xavier Dphrepaulezz afgeleverd met 'The Last Days of Oakland'. Een absolute vijf sterren prestatie. In dagen van Trump, schietpartijen en raciale spanningen komt Fantastic Negrito met een geweldig statement. Op zijn Facebook citeert Dphrepaulezz Marvin Gaye. "War is not the answer for only love can conquer hate" Omdaar zelf aan toetevoegen “I love All human beings and animals. My weapon is this music I write.” In schitterende songs geeft hij hoop en rekent hij af met de problemen waarvoor de hedendaagse Afro Amerikaan zich deze dagen gesteld ziet. Is hij woedend en angstig. Het levert een schitterend album op met onder andere een prachtige uitvoering van 'In The Pines'. Prachtige black roots nummers met invloeden van blues en rock. 'The Nigga Song', 'About a Bird, 'Scary Woman' en het schitterende 'Lost in a Crowd'. Alles komt samen, alles overtuigd. Dit is een plaat van nu een document voor altijd over de 'Last Days of Oakland' en het nieuwe Oakland wat verreist. Schitterend zijn ook de intermezzo's met fragmenten. Muzikaal een absoluut topalbum wat echter nog zo veel meer is als teken van deze tijd. Fantastic Negrito grijpt de tijdsgeest als geen ander en weet dat om te zetten in muziek. Zijn wapen in de strijd voor liefde en tegen ongelijkheid, haat en geweld. Wat een formidabel wapen.
Tabitha – Black Wave
Onlangs toerde Tabitha Smith door Nederland als voorprogramma van Britse bluesdame Dani Wilde. Dat bleek een zeer prettige kennismaking met Tabitha die ook haar EP 'Black Wave' meebracht. Een album dat eerder in 2011 verscheen, maar wat nu als heruitgave opnieuw op de markt is gebracht, nadat Smith is opgepikt in Groot Brittanië. Wat direct opvalt is de geweldige stem van de jonge Britse. Een stem die klinkt als de spreekwoordelijke klok. Een heus bluestalent uit Brighton. Maar ook een talent dat zich zeker niet laat vastpinnen in het genre. De opening 'Storm' is nog een lekker onvervalst bluestoontje en een heerlijk nummer. 'Queen of Your Heart' een lekker stevig nummer, maar in 'Wolves'zijn zelfs strijkers te horen en neigt het richting de folk en met haar prachtige stem weet Tabitha daar prima mee weg te komen. 'Pay the Price' is een lekker nummer met de nodige drama in het. Tabitha Smith heeft talent als songwriter en kan zeer aansprekende liedjes neerpennen. Het album wordt afgesloten met het titelnummer 'Black Wave'. Ook zo'n lekker nummer met invloeden van blues en folk. Prachtig. Tabitha werkt aan een nieuw album. Afwachten of de jonge Britse het niveau van deze EP dan ook weet vast te houden.
Onlangs toerde Tabitha Smith door Nederland als voorprogramma van Britse bluesdame Dani Wilde. Dat bleek een zeer prettige kennismaking met Tabitha die ook haar EP 'Black Wave' meebracht. Een album dat eerder in 2011 verscheen, maar wat nu als heruitgave opnieuw op de markt is gebracht, nadat Smith is opgepikt in Groot Brittanië. Wat direct opvalt is de geweldige stem van de jonge Britse. Een stem die klinkt als de spreekwoordelijke klok. Een heus bluestalent uit Brighton. Maar ook een talent dat zich zeker niet laat vastpinnen in het genre. De opening 'Storm' is nog een lekker onvervalst bluestoontje en een heerlijk nummer. 'Queen of Your Heart' een lekker stevig nummer, maar in 'Wolves'zijn zelfs strijkers te horen en neigt het richting de folk en met haar prachtige stem weet Tabitha daar prima mee weg te komen. 'Pay the Price' is een lekker nummer met de nodige drama in het. Tabitha Smith heeft talent als songwriter en kan zeer aansprekende liedjes neerpennen. Het album wordt afgesloten met het titelnummer 'Black Wave'. Ook zo'n lekker nummer met invloeden van blues en folk. Prachtig. Tabitha werkt aan een nieuw album. Afwachten of de jonge Britse het niveau van deze EP dan ook weet vast te houden.
Courtney Yasmineh – Red Letter Day Unplugged
Soms ontstaan uit toevallige omstandigheden de mooiste albums. Courtney Yasmineh bracht in 2014 het album Red Letter Day uit met volledige band. De hierna volgende promotietoer had als probleem dat er gespeeld werd op plaatsen waar simpelweg geen ruimte was voor de hele band. Het werd dus een tweemansband voor die gelegenheden met Courtney Yasmineh en Rob Genadek en uitgeklede akoestische nummers. Een plan wat erg goed uitpakte en nu resulteert in de EP Red Letter Day Unplugged. Vijf mooie songs op het grensvlak van folk, rock en een pietsje americana en pop. Het levert een zeer verrassend album op met vijf sterke songs. De mooie stem, licht donker en met een prettige heesheid van Yasmineh en de sterke liedjes doen het ver boven de middelmaat uitsteken. Vooral 'Misfits and Losers' is een geweldig nummer, terwijl ook 'Stupid with Your Love' en Cleaning Crew' erg bevallen en de overige twee nummers 'Friend of Mine' en Red Letter Day' gewoon prima zijn. Courtney Yasmineh stond in 2014 nog in Groningen, hopen dat deze EP ze snel terug brengt. Het is in ieder geval een heerlijk eigenwijs en af en toe provocatief album geworden.
Soms ontstaan uit toevallige omstandigheden de mooiste albums. Courtney Yasmineh bracht in 2014 het album Red Letter Day uit met volledige band. De hierna volgende promotietoer had als probleem dat er gespeeld werd op plaatsen waar simpelweg geen ruimte was voor de hele band. Het werd dus een tweemansband voor die gelegenheden met Courtney Yasmineh en Rob Genadek en uitgeklede akoestische nummers. Een plan wat erg goed uitpakte en nu resulteert in de EP Red Letter Day Unplugged. Vijf mooie songs op het grensvlak van folk, rock en een pietsje americana en pop. Het levert een zeer verrassend album op met vijf sterke songs. De mooie stem, licht donker en met een prettige heesheid van Yasmineh en de sterke liedjes doen het ver boven de middelmaat uitsteken. Vooral 'Misfits and Losers' is een geweldig nummer, terwijl ook 'Stupid with Your Love' en Cleaning Crew' erg bevallen en de overige twee nummers 'Friend of Mine' en Red Letter Day' gewoon prima zijn. Courtney Yasmineh stond in 2014 nog in Groningen, hopen dat deze EP ze snel terug brengt. Het is in ieder geval een heerlijk eigenwijs en af en toe provocatief album geworden.
Gypsy Soul – Treu
Cilette Swann en Roman Morykit vormen samen Gypsy Soul en hebben nu hun nieuwste spruit 'Treu' op de markt gebracht. Het is het dertiende album van het duo, maar dat is zeker geen ongeluksgetal voor Gypsy Soul. Het is een heerlijk gevarieerd album geworden, waarbij in nummers als 'Gotta be Real' groots wordt uitgepakt met blazers en het nummer daarna '6000 Miles' het weer fijn klein wordt gehouden. Erg fijn nummer trouwens dat '6000 miles', zoals het duo toch blijk geeft van prima songwriterschap. Al in het openingsnummer 'Your Kind' geeft Cilette Swann er blijk van een prachtige stem te hebben, met donker en lichtvoetigheid. Het maakt de enige cover 'Hallelujah' van Leonard Cohen, een nummer dat te vaak op een setlijst prijkt, zonder wat toe te voegen in dit geval tot een hoogtepunt. Genrewijs is het duo wat moeilijk in te delen. Roots 'N ' Soul' maakt het duo er zelf van. Wat invloeden van Americana, blues, country en jazz, maar ook oudere invloeden uit de achtergrond van beide maken het boeiend. De beroemde Amerikaanse meltingpot is van stal gehaald door de Canadese Swann en de Brit Morykit om tot een geheel eigen geluid te komen “Long, Long Ride' is een heerlijk rustig nummer. Prima teksten ook zoals in 'He Wore Sandals in The Snow'. Het is de dertiende kans om Gypsy Soul te ontdekken. Doe het, het is de moeite waard.
Cilette Swann en Roman Morykit vormen samen Gypsy Soul en hebben nu hun nieuwste spruit 'Treu' op de markt gebracht. Het is het dertiende album van het duo, maar dat is zeker geen ongeluksgetal voor Gypsy Soul. Het is een heerlijk gevarieerd album geworden, waarbij in nummers als 'Gotta be Real' groots wordt uitgepakt met blazers en het nummer daarna '6000 Miles' het weer fijn klein wordt gehouden. Erg fijn nummer trouwens dat '6000 miles', zoals het duo toch blijk geeft van prima songwriterschap. Al in het openingsnummer 'Your Kind' geeft Cilette Swann er blijk van een prachtige stem te hebben, met donker en lichtvoetigheid. Het maakt de enige cover 'Hallelujah' van Leonard Cohen, een nummer dat te vaak op een setlijst prijkt, zonder wat toe te voegen in dit geval tot een hoogtepunt. Genrewijs is het duo wat moeilijk in te delen. Roots 'N ' Soul' maakt het duo er zelf van. Wat invloeden van Americana, blues, country en jazz, maar ook oudere invloeden uit de achtergrond van beide maken het boeiend. De beroemde Amerikaanse meltingpot is van stal gehaald door de Canadese Swann en de Brit Morykit om tot een geheel eigen geluid te komen “Long, Long Ride' is een heerlijk rustig nummer. Prima teksten ook zoals in 'He Wore Sandals in The Snow'. Het is de dertiende kans om Gypsy Soul te ontdekken. Doe het, het is de moeite waard.
Black Honey – Headspin
De Britse band Black Honey wordt een grote toekomst toegeschreven en als het recente optreden in Leeuwarden en de nieuwe EP daarvoor een maatstaf mogen zijn, zou dat zo maar eens uit kunnen komen. De formatie rondom zangeres Izzy B Phillips komt ijzersterk uit de hoek op de nieuwe EP die niet alleen een rockpubliek zal aanspreken, maar ook aantrekkelijk is voor een veel groter publiek. Met Phillips heeft de band een zangeres die niet alleen op het podium veel charisma heeft, maar ook gewoon een hele fijne zangeres is. Enige dramathiek is de band niet vreemd, dat blijkt direct al in het openingsnummer 'All My Pride'. Lekker stevig en met enige pathos. Het fraaie 'Headspin' met uitstekend gitaarspel, want de gitaarsound blijft verbonden met deze uitstekende band en het lekkere 'On Your Time' zijn meer dan prima. Hoogtepunt is echter de ballad 'Mocking Swing'. Prachtig gezongen met veel gevoel. Ieder nummer is een mooi klein verhaal dat keurig wordt afgerond. en kleinnood en een compliment aan de arrangementen en de songwriting kwaliteiten van de formatie uit Brighton. Het is afwachten of Black Honey ook overeind blijft in een volledig album. Als deze EP een maatstaf mag zijn, wordt dat smullen. Ja, Black Honey heeft de toekomst en gelukkig komen ze graag en veel naar Nederland. Ga ze vooral zien en luisteren.
De Britse band Black Honey wordt een grote toekomst toegeschreven en als het recente optreden in Leeuwarden en de nieuwe EP daarvoor een maatstaf mogen zijn, zou dat zo maar eens uit kunnen komen. De formatie rondom zangeres Izzy B Phillips komt ijzersterk uit de hoek op de nieuwe EP die niet alleen een rockpubliek zal aanspreken, maar ook aantrekkelijk is voor een veel groter publiek. Met Phillips heeft de band een zangeres die niet alleen op het podium veel charisma heeft, maar ook gewoon een hele fijne zangeres is. Enige dramathiek is de band niet vreemd, dat blijkt direct al in het openingsnummer 'All My Pride'. Lekker stevig en met enige pathos. Het fraaie 'Headspin' met uitstekend gitaarspel, want de gitaarsound blijft verbonden met deze uitstekende band en het lekkere 'On Your Time' zijn meer dan prima. Hoogtepunt is echter de ballad 'Mocking Swing'. Prachtig gezongen met veel gevoel. Ieder nummer is een mooi klein verhaal dat keurig wordt afgerond. en kleinnood en een compliment aan de arrangementen en de songwriting kwaliteiten van de formatie uit Brighton. Het is afwachten of Black Honey ook overeind blijft in een volledig album. Als deze EP een maatstaf mag zijn, wordt dat smullen. Ja, Black Honey heeft de toekomst en gelukkig komen ze graag en veel naar Nederland. Ga ze vooral zien en luisteren.
Eli Barsi – Portrait of a Cowgirl
De ervaren Canadeze countryzangeres Eli Barsi is alweer aan haar 13de album toe en klinkt op 'Portrait of a Cowgirl' onverminderd fris en gevarieerd. Een fijne dwarsdoorsnede van verschillende county invalshoeken gebruikt de zangeres om haar voorliefde voor het countryleven te bezingen. Op het album bezingt ze haar voorliefde voor het leven op het Noord-Amerikaanse platteland vanaf 'Farm Girl' over haar oorsprong. De mooie heldere stem van Barsi en de vrolijke liedjes maken het een ongecompliceerd fijn album met daarop de medewerking van diverse topmuzikanten uit het genre. Dat is te horen. Prima nummers met grote variatie van het tegen de pop aanschurende 'Hitch Your Wagon to a Star', het duet met Brett Kissel 'A Real Partner'is een klassiek country nummer en 'Big Hat, No Cattle' heeft een heerlijke rock-a-billy gevoel. Barsi blijkt een zeer veelzijdige artieste binnen het countrygenre en heeft met dit album dat nu in Europa uitkomt, maar al eerder in Noord-Amerika is verschenen een prima cd afgeleverd. 'Country Music was Made For Saterdaynight' zingt ze op het einde, maar dit album kun je zeker ook op andere momenten draaien. Het is om met het mooie slotnummer 'Window of the West'te spreken een mooi kijkje op het countryleven Eli Barsi stijl geworden.
De ervaren Canadeze countryzangeres Eli Barsi is alweer aan haar 13de album toe en klinkt op 'Portrait of a Cowgirl' onverminderd fris en gevarieerd. Een fijne dwarsdoorsnede van verschillende county invalshoeken gebruikt de zangeres om haar voorliefde voor het countryleven te bezingen. Op het album bezingt ze haar voorliefde voor het leven op het Noord-Amerikaanse platteland vanaf 'Farm Girl' over haar oorsprong. De mooie heldere stem van Barsi en de vrolijke liedjes maken het een ongecompliceerd fijn album met daarop de medewerking van diverse topmuzikanten uit het genre. Dat is te horen. Prima nummers met grote variatie van het tegen de pop aanschurende 'Hitch Your Wagon to a Star', het duet met Brett Kissel 'A Real Partner'is een klassiek country nummer en 'Big Hat, No Cattle' heeft een heerlijke rock-a-billy gevoel. Barsi blijkt een zeer veelzijdige artieste binnen het countrygenre en heeft met dit album dat nu in Europa uitkomt, maar al eerder in Noord-Amerika is verschenen een prima cd afgeleverd. 'Country Music was Made For Saterdaynight' zingt ze op het einde, maar dit album kun je zeker ook op andere momenten draaien. Het is om met het mooie slotnummer 'Window of the West'te spreken een mooi kijkje op het countryleven Eli Barsi stijl geworden.
Coral Lee – The Weather Vane
Het is Rock'n Roll tijd met Coral Lee. De Australische die in Duitsland woonachtig is heeft een heerlijk en toegankelijk album op de markt gebracht met nummers die balanceren tussen jaren '50 rockabilly, rock 'n roll, maar ook zeker elementen van country, blues en americana bevatten. Een prachtig gevarieerd album van Coral Lee Farrow. Prachtige nummers komen langs. Het gevoelige Big Wide World' met een prachtig gitaartje. Een mooie cover van het Mephis Minnie nummer 'Me and my Chauffeur'. Coral Lee Farrow heeft een mooi stem, met een scherp randje er aan. Voor het opnemen van het album had ze de beschikking over een aantal uitstekende Duitse muzikanten. Het is te horen dat ze hier optimaal gebruik van heeft gemaakt in nummers als 'Black Cat Blues', het mooie 'My Sweet Baby Blue', Lover Man en 'Rodney'. Het is een album dat geen moment verveeld Erg mooi zijn het countryachtige 'Cadillac' en het titelnummer 'The Weather Vane'. Het is een album dat doet terug verlangen naar de Petty Coat, maar zoveel meer en sterker is dan alleen een weemoedige terugblik. Pracht prestatie van Coral Lee. Met 'Bobby Brown' en 'I Stole the Rain' eindigt dit heerlijke lichtvoetige album van deze Australisch Duitse artieste die zo mooi de verschillende stijlen weet te mixen.
Het is Rock'n Roll tijd met Coral Lee. De Australische die in Duitsland woonachtig is heeft een heerlijk en toegankelijk album op de markt gebracht met nummers die balanceren tussen jaren '50 rockabilly, rock 'n roll, maar ook zeker elementen van country, blues en americana bevatten. Een prachtig gevarieerd album van Coral Lee Farrow. Prachtige nummers komen langs. Het gevoelige Big Wide World' met een prachtig gitaartje. Een mooie cover van het Mephis Minnie nummer 'Me and my Chauffeur'. Coral Lee Farrow heeft een mooi stem, met een scherp randje er aan. Voor het opnemen van het album had ze de beschikking over een aantal uitstekende Duitse muzikanten. Het is te horen dat ze hier optimaal gebruik van heeft gemaakt in nummers als 'Black Cat Blues', het mooie 'My Sweet Baby Blue', Lover Man en 'Rodney'. Het is een album dat geen moment verveeld Erg mooi zijn het countryachtige 'Cadillac' en het titelnummer 'The Weather Vane'. Het is een album dat doet terug verlangen naar de Petty Coat, maar zoveel meer en sterker is dan alleen een weemoedige terugblik. Pracht prestatie van Coral Lee. Met 'Bobby Brown' en 'I Stole the Rain' eindigt dit heerlijke lichtvoetige album van deze Australisch Duitse artieste die zo mooi de verschillende stijlen weet te mixen.
Case Yonkhear – Echoes
Het is in eerste instantie even wennen aan de stem van Case Yonkhear ( Kees Jonkheer) op zijn nieuwe album Echoes. Hij heeft een zo'n alles of niets zangstem, love it or hate it, dat werk waar eigenlijk geen grijs tussen zit. Pakt de stem van Case Yonkhear je, dan zit je goed, want liedjes kan hij zeker schrijven. Op het album fijn schrijfwerk als het openingsnummer 'Strangers' en 'Soul's Inner Saints'. Het is het derde album alweer van deze Nederlandse artiest die zich langzamerhand nar een steeds groter publiek werkt. Voor het album keerde hij terug naar New York waar hij al eerder met succes opnam. Voor het inspelen van de nummers maakte hij gebruik van locale sessiemuzikanten. Het is een mooi gevarieerd album geworden, waarbij Yonkhear eigenwijs zijn eigen muzikale neus volgt en liedjes schept zoals hij vindt dat ze moeten klinken. Geen schuin oog op de hitparade of eeuwige roem, maar gewoon je eigen werk en smaak presenteren. De nieuwe single 'Echoes' is een prima nummer en ook liedjes als 'Paradiso at Sea', 'Idle Identity', 'Pernilla Tika' en de aloude vraag verpakt in een liedje 'When Do the Martians Come' zijn het beluisteren waard op nummer drie van Case Yonkhear. Een gewoon goede en compromisloze plaat van deze artiest die vooral als songwriter erg goed werk afleverde.
Het is in eerste instantie even wennen aan de stem van Case Yonkhear ( Kees Jonkheer) op zijn nieuwe album Echoes. Hij heeft een zo'n alles of niets zangstem, love it or hate it, dat werk waar eigenlijk geen grijs tussen zit. Pakt de stem van Case Yonkhear je, dan zit je goed, want liedjes kan hij zeker schrijven. Op het album fijn schrijfwerk als het openingsnummer 'Strangers' en 'Soul's Inner Saints'. Het is het derde album alweer van deze Nederlandse artiest die zich langzamerhand nar een steeds groter publiek werkt. Voor het album keerde hij terug naar New York waar hij al eerder met succes opnam. Voor het inspelen van de nummers maakte hij gebruik van locale sessiemuzikanten. Het is een mooi gevarieerd album geworden, waarbij Yonkhear eigenwijs zijn eigen muzikale neus volgt en liedjes schept zoals hij vindt dat ze moeten klinken. Geen schuin oog op de hitparade of eeuwige roem, maar gewoon je eigen werk en smaak presenteren. De nieuwe single 'Echoes' is een prima nummer en ook liedjes als 'Paradiso at Sea', 'Idle Identity', 'Pernilla Tika' en de aloude vraag verpakt in een liedje 'When Do the Martians Come' zijn het beluisteren waard op nummer drie van Case Yonkhear. Een gewoon goede en compromisloze plaat van deze artiest die vooral als songwriter erg goed werk afleverde.
Femme Vanille – Another Time
Met een verrassende opening slaagt Femme Vanille direct de aandacht te trekken. Het pianointro van het album 'Another Time'mag er zijn, net as dat eerste nummer 'Save Me'. Het volgende nummer kent ook weer zo'n verrassende opening, maar nu percussie. Het is het tweede album van de formatie rondom zangeres Karindra Perrier en het is een zeer verrassende en erg geslaagd en soms experimenteel album met liedjes die moeilijk in een hokje te plaatsen te zijn anders dan goede muziek. 'Ánother Time' titel nummer is meer dan fraai met de stem van Perrier in de hoofdrol. Een mooie stem die soms op volle kracht de hoogte in gaat, soms fluisterend afdaalt. Er wordt uitstekend muziek gemaakt, aangevuld met effecten, zoals in 'Bona Fide'. Dit geeft het album nog meer diepte dan de zang alleen al doet. Elk liedje heeft zijn duidelijk eigen karakter, wat een compliment is voor de songwriting. Kleine afgeronde verhaaltjes die ook in het grotere geheel van het album bijdragen en geen eilanden vormen. Het varieert het album bijzonder. 'We' is een rachtig rustpunt zo halverwege het album. Op elk terrein is nagedacht over de muziek en hoe deze te presenteren. 'Het dreigende 'Not Sensible', pianonummer 'Bright' en het rustige 'The Tortoise' zijn het slotstuk van een album dat geen enkele moeite kost om in zijn geheel af te luisteren.
Met een verrassende opening slaagt Femme Vanille direct de aandacht te trekken. Het pianointro van het album 'Another Time'mag er zijn, net as dat eerste nummer 'Save Me'. Het volgende nummer kent ook weer zo'n verrassende opening, maar nu percussie. Het is het tweede album van de formatie rondom zangeres Karindra Perrier en het is een zeer verrassende en erg geslaagd en soms experimenteel album met liedjes die moeilijk in een hokje te plaatsen te zijn anders dan goede muziek. 'Ánother Time' titel nummer is meer dan fraai met de stem van Perrier in de hoofdrol. Een mooie stem die soms op volle kracht de hoogte in gaat, soms fluisterend afdaalt. Er wordt uitstekend muziek gemaakt, aangevuld met effecten, zoals in 'Bona Fide'. Dit geeft het album nog meer diepte dan de zang alleen al doet. Elk liedje heeft zijn duidelijk eigen karakter, wat een compliment is voor de songwriting. Kleine afgeronde verhaaltjes die ook in het grotere geheel van het album bijdragen en geen eilanden vormen. Het varieert het album bijzonder. 'We' is een rachtig rustpunt zo halverwege het album. Op elk terrein is nagedacht over de muziek en hoe deze te presenteren. 'Het dreigende 'Not Sensible', pianonummer 'Bright' en het rustige 'The Tortoise' zijn het slotstuk van een album dat geen enkele moeite kost om in zijn geheel af te luisteren.
Cam Penner – Sex & Politics
Zou het lukken aan Cam Penner om zijn imponerende album 'To Build A Fire' met zijn nieuwste spruit 'Sex & Politics' te overtreffen. De Canadees met steun van zijn muzikale compadre Jon Wood, had de lat immers erg hoog gelegd met dat album. Het antwoord kan alleen maar zijn: “Ja!!” Penner heeft opnieuw een briljant album afgeleverd. De Canadees die een groot deel van het jaar in een Nationaal Park woont en via internet samen met Wood nieuwe projecten opzet overtreft zichzelf op elk terrein. Sex & Politics is een album van een buiten Americana kringen onbekende geweldenaar. Prachtige liedjes als 'I'm Calling Out', 'I Believe' en het schitterende 'Come Back To Me' zijn het bewijs van het prachtige ambacht songsmith dat beide beheersen. Geen liedjes om te pleasen, maar liedjes vol gelaagdheid en emotie. De heerlijke soulvolle stem van Cam Penner is er één die je hard weet te raken. De muzikale experimenten van beide pakken op dit album stuk voor stuk optimaal uit. Dit is optimaal singersongwriterschap eigenlijk wars van genre, maar met optimale emotie en zeggingskracht. 'Can't Afford the Blues', Bring Forth The Healing', inderdaad dit is een album dat geneest en de blues verdrijft. Prachtig, Prachtig en nog eens Prachtig! Cam Penner op zijn best? Of zal het volgende album nog beter zijn?
Zou het lukken aan Cam Penner om zijn imponerende album 'To Build A Fire' met zijn nieuwste spruit 'Sex & Politics' te overtreffen. De Canadees met steun van zijn muzikale compadre Jon Wood, had de lat immers erg hoog gelegd met dat album. Het antwoord kan alleen maar zijn: “Ja!!” Penner heeft opnieuw een briljant album afgeleverd. De Canadees die een groot deel van het jaar in een Nationaal Park woont en via internet samen met Wood nieuwe projecten opzet overtreft zichzelf op elk terrein. Sex & Politics is een album van een buiten Americana kringen onbekende geweldenaar. Prachtige liedjes als 'I'm Calling Out', 'I Believe' en het schitterende 'Come Back To Me' zijn het bewijs van het prachtige ambacht songsmith dat beide beheersen. Geen liedjes om te pleasen, maar liedjes vol gelaagdheid en emotie. De heerlijke soulvolle stem van Cam Penner is er één die je hard weet te raken. De muzikale experimenten van beide pakken op dit album stuk voor stuk optimaal uit. Dit is optimaal singersongwriterschap eigenlijk wars van genre, maar met optimale emotie en zeggingskracht. 'Can't Afford the Blues', Bring Forth The Healing', inderdaad dit is een album dat geneest en de blues verdrijft. Prachtig, Prachtig en nog eens Prachtig! Cam Penner op zijn best? Of zal het volgende album nog beter zijn?
Lisa Ké – Way of the Water
Fris, vrolijk, vlot en toegankelijk. De nieuwe EP van de Nederlandse Lisa Ké bevat een zestal poppy liedjes, met her en der een vleugje country. Het eerste wat opvalt is de heldere zang van Lisa Ké ( Lisa Kézér) die voor ze haar eigen muzikale weg ging eerst ervaring op deed bij anderen. Met deze EP is ze dan definitief haar eigen muzikale pad opgegaan en doet dat met deze eersteling zeer verdienstelijk. Het album opent met de titelsong. Een fijn en warm gezongen nummer waarbij direct ook de rijke instrumentatie op valt. Het rustige 'All I Know' is gevoelig gezongen met fraaie uithalen in het refrein. 'Echo' een lekker vlot nummer en ook 'Kiss & Fly' is wat rustiger. Prima mooie muziek, die af en toe nog net wat beklijvender mag. Net iets meer emotie erin stoppen. Dat zal een kwestie van tijd zijn en een eigen pad kiezen. Voor een eersteling is het een meer dan geslaagd debuut met muziek die het deze zomer goed zal gaan doen. Lisa Ké heeft haar stem mee en kan zingen als geen ander. Mooiste nummer is 'It Doesn't Bother Me Anymore', een nummer met wel die zeggingskracht. Een veel belovende artieste met al veel dat voor haar spreekt en die in haar songwriting er al tegen aan schuurt waar ze moet zijn en bij vlagen bewijst daar ook al bijna bij dat niveau te zijn. Een zeer geslaagd debuut.
Fris, vrolijk, vlot en toegankelijk. De nieuwe EP van de Nederlandse Lisa Ké bevat een zestal poppy liedjes, met her en der een vleugje country. Het eerste wat opvalt is de heldere zang van Lisa Ké ( Lisa Kézér) die voor ze haar eigen muzikale weg ging eerst ervaring op deed bij anderen. Met deze EP is ze dan definitief haar eigen muzikale pad opgegaan en doet dat met deze eersteling zeer verdienstelijk. Het album opent met de titelsong. Een fijn en warm gezongen nummer waarbij direct ook de rijke instrumentatie op valt. Het rustige 'All I Know' is gevoelig gezongen met fraaie uithalen in het refrein. 'Echo' een lekker vlot nummer en ook 'Kiss & Fly' is wat rustiger. Prima mooie muziek, die af en toe nog net wat beklijvender mag. Net iets meer emotie erin stoppen. Dat zal een kwestie van tijd zijn en een eigen pad kiezen. Voor een eersteling is het een meer dan geslaagd debuut met muziek die het deze zomer goed zal gaan doen. Lisa Ké heeft haar stem mee en kan zingen als geen ander. Mooiste nummer is 'It Doesn't Bother Me Anymore', een nummer met wel die zeggingskracht. Een veel belovende artieste met al veel dat voor haar spreekt en die in haar songwriting er al tegen aan schuurt waar ze moet zijn en bij vlagen bewijst daar ook al bijna bij dat niveau te zijn. Een zeer geslaagd debuut.
Arianne – Four-Leaf Clovers
Arianne, of te wel Arianne Abbestee kennen we van 'De Meisjes met Wijsjes', maar staat ook in haar uppie haar mannetje. De jonge Amsterdamse heeft nu de EP 'Four-Leaf Clovers' uit. Met zes nummers grenst dat al aan een volledig album en het is een mooie dwarsdoorsnede van de kunde van Arianne en een album waar je vrolijk van wordt. Swingende aanstekkelijke pop, waarin in de eerste drie nummers weliswaar de grote onderwerpen worden aangesneden, maar nog net wat meer diepte kunnen krijgen, maar nummers als 'Town Called Pitty' en 'Happy Shirt' liggen gewoon lekker in het gehoor en nodigen uit tot meedansen, meelachen en gewoon van te genieten. Zingen kan Arianne. Een stem die klinkt als de spreekwoordelijke klok die fraai overeind blijft op de momenten dat het gevoelig moet en dan net even donkerder klinkt, maar ook als ze vol haar keel opzet voor een vrolijke uithaal. In haar popliedjes zijn verschillende invloeden hoorbaar. Een vleugje country, een beetje soul, een pietsje rock. In de loop der komende tijden zal de zangeres vast nog wel een stevigere koers gaan varen hierin en er meer eenheid in brengen. Op het laatst verrast ze met het schitterende en gevoelige 'Twisted Minds'. Even waan je je op een andere EP. Een nummer met een echte wauw factor. Arianne is iemand die in de voetsporen kan gaan treden van onze huidige generatie popdiva's als Krystl en Elske DeWall. Op basis van de laatste twee nummers, naast 'Twisted Minds' en 'Songbird' zijn dat echter de nummers waarin ze het best tot haar recht komt. Volwassen liedjes, met gevoel geschreven en prachtig gezongen. Alle mogelijkheden liggen open. Arianne heeft de mogelijkheden, de stem, de liedjes nu nog het compas en de vaste hand aan het stuur.
Arianne, of te wel Arianne Abbestee kennen we van 'De Meisjes met Wijsjes', maar staat ook in haar uppie haar mannetje. De jonge Amsterdamse heeft nu de EP 'Four-Leaf Clovers' uit. Met zes nummers grenst dat al aan een volledig album en het is een mooie dwarsdoorsnede van de kunde van Arianne en een album waar je vrolijk van wordt. Swingende aanstekkelijke pop, waarin in de eerste drie nummers weliswaar de grote onderwerpen worden aangesneden, maar nog net wat meer diepte kunnen krijgen, maar nummers als 'Town Called Pitty' en 'Happy Shirt' liggen gewoon lekker in het gehoor en nodigen uit tot meedansen, meelachen en gewoon van te genieten. Zingen kan Arianne. Een stem die klinkt als de spreekwoordelijke klok die fraai overeind blijft op de momenten dat het gevoelig moet en dan net even donkerder klinkt, maar ook als ze vol haar keel opzet voor een vrolijke uithaal. In haar popliedjes zijn verschillende invloeden hoorbaar. Een vleugje country, een beetje soul, een pietsje rock. In de loop der komende tijden zal de zangeres vast nog wel een stevigere koers gaan varen hierin en er meer eenheid in brengen. Op het laatst verrast ze met het schitterende en gevoelige 'Twisted Minds'. Even waan je je op een andere EP. Een nummer met een echte wauw factor. Arianne is iemand die in de voetsporen kan gaan treden van onze huidige generatie popdiva's als Krystl en Elske DeWall. Op basis van de laatste twee nummers, naast 'Twisted Minds' en 'Songbird' zijn dat echter de nummers waarin ze het best tot haar recht komt. Volwassen liedjes, met gevoel geschreven en prachtig gezongen. Alle mogelijkheden liggen open. Arianne heeft de mogelijkheden, de stem, de liedjes nu nog het compas en de vaste hand aan het stuur.
Roos Blufpand – Hoe Dan
Roos Blufpand is zich aan het ontwikkelen als één van de betere vertolkers van het Nederlandsetalige poplied. Prachtige teksten en zeer adequaat gezongen. Roos Blufpand weet haar liedjes te brengen in tal van emoties en stemmingen. Het rustige songwriter liedje 'Geweten' is de opening. Pittige tekst, mooi liedje dat allengs muzikaal meer body krijgt. “Heimwee' ook zo'n mooi liedje met fraaie opbouw. Roos Blufpand komt met dit nieuwe album na een theatertoer. Ze is een prima degelijke zangeres en in haar liedjes komen verschillende invloeden naar voren. “De Weg Kwijt' heeft rap invloeden bijvoorbeeld, met stukken die tussen gesproken en gezongen in hangen. Het is een groots opgezet album, met achtergrondzang die Blufpand's zang ondersteund en een grote band. Gevoelige nummers als 'Laat het Los', met haast musical kwaliteit, net als het bonus nummer 'Verlangen Naar' contrasteren mooi met vrolijke liedjes als de rap 'Hemel' en het kleine 'Ik Heb Je Lief', waarin Blufpand af en toe de grenzen van haar stem opzoekt, waardoor het nummer fijn schuurt en erg mooi wordt. Roos Blufpand is een zangeres om in de gaten te houden. Een zangeres die buiten de poppodia om, maar juist via theaters het land veroverd en daar steeds beter in slaagt. Het album is ook nog eens met oog op de duurzaamheid geproduceerd en dat is gewoon tof van Roos. Je kunt in ieder geval het album milieuvriendelijk aanschaffen.
Roos Blufpand is zich aan het ontwikkelen als één van de betere vertolkers van het Nederlandsetalige poplied. Prachtige teksten en zeer adequaat gezongen. Roos Blufpand weet haar liedjes te brengen in tal van emoties en stemmingen. Het rustige songwriter liedje 'Geweten' is de opening. Pittige tekst, mooi liedje dat allengs muzikaal meer body krijgt. “Heimwee' ook zo'n mooi liedje met fraaie opbouw. Roos Blufpand komt met dit nieuwe album na een theatertoer. Ze is een prima degelijke zangeres en in haar liedjes komen verschillende invloeden naar voren. “De Weg Kwijt' heeft rap invloeden bijvoorbeeld, met stukken die tussen gesproken en gezongen in hangen. Het is een groots opgezet album, met achtergrondzang die Blufpand's zang ondersteund en een grote band. Gevoelige nummers als 'Laat het Los', met haast musical kwaliteit, net als het bonus nummer 'Verlangen Naar' contrasteren mooi met vrolijke liedjes als de rap 'Hemel' en het kleine 'Ik Heb Je Lief', waarin Blufpand af en toe de grenzen van haar stem opzoekt, waardoor het nummer fijn schuurt en erg mooi wordt. Roos Blufpand is een zangeres om in de gaten te houden. Een zangeres die buiten de poppodia om, maar juist via theaters het land veroverd en daar steeds beter in slaagt. Het album is ook nog eens met oog op de duurzaamheid geproduceerd en dat is gewoon tof van Roos. Je kunt in ieder geval het album milieuvriendelijk aanschaffen.
Spain – Carolina
Een album vol heerlijke melancholieke en soms droefgeestige liedjes voor herfstige avonden, maar eigenlijk altijd te genieten want ze zijn van grote schoonheid. Spain, het project met als vaste waarde Josh Haden, heeft al een lange historie. Dat is te horen op het nieuste album Caroline. Sterke uitgebalanceerde liedjes met een verhaal. De nadruk, in zowel muziek als in de zang ligt op het vertelen van dat verhaal. Dat blijkt al in het openingslied 'Tennessee' en in 'The Depression' wat daar direct op volgt. Beide liedjes met een historisch thema. Prachtige volwassen liedjes leunende tegen de Americana en met vooral de intrigerende stem van Haden in de hoofdrol. Een stem die traag meandert door de liedjes en je er steeds meer intrekt, wardoor liedjes als 'Lorelei' en 'In My Hour' bij je blijven. Herhaling in de tekst is een kenmerk van de liedjes van Haden en komt in de meeste liedjes voor. De pit zit hem in de pracht, waardoor 'Carolina' ondanks het bedaarde tempo toch nooit gaat vervelen. Liedjes als 'Apologies' en 'Battle of Saratoga' vervelen nooit. Een prestatie van Spain, want zonder nummers die er uitschieten qua tempo dreigt de vlakheid, maar dat weet de band prachtig te voorkomen. Binnenkort komt de band naar Vera in Groningen. Benieuwd of Spain daar net zo weet te overtuigen.
Een album vol heerlijke melancholieke en soms droefgeestige liedjes voor herfstige avonden, maar eigenlijk altijd te genieten want ze zijn van grote schoonheid. Spain, het project met als vaste waarde Josh Haden, heeft al een lange historie. Dat is te horen op het nieuste album Caroline. Sterke uitgebalanceerde liedjes met een verhaal. De nadruk, in zowel muziek als in de zang ligt op het vertelen van dat verhaal. Dat blijkt al in het openingslied 'Tennessee' en in 'The Depression' wat daar direct op volgt. Beide liedjes met een historisch thema. Prachtige volwassen liedjes leunende tegen de Americana en met vooral de intrigerende stem van Haden in de hoofdrol. Een stem die traag meandert door de liedjes en je er steeds meer intrekt, wardoor liedjes als 'Lorelei' en 'In My Hour' bij je blijven. Herhaling in de tekst is een kenmerk van de liedjes van Haden en komt in de meeste liedjes voor. De pit zit hem in de pracht, waardoor 'Carolina' ondanks het bedaarde tempo toch nooit gaat vervelen. Liedjes als 'Apologies' en 'Battle of Saratoga' vervelen nooit. Een prestatie van Spain, want zonder nummers die er uitschieten qua tempo dreigt de vlakheid, maar dat weet de band prachtig te voorkomen. Binnenkort komt de band naar Vera in Groningen. Benieuwd of Spain daar net zo weet te overtuigen.
Maurice van Hoek – Live Forevermore
Dit jaar Douwe Bob naar het Eurovisie Songfestival en volgend jaar Maurice van Hoek? Het regelmatig meespelende maatje van Douwe Bob heeft een eigen solo album op de markt gebracht die niet of nauwelijks onderdoet bij het werk van de huidige songfestivaldeelnemer. Een sterk Americana album, waarop Van Hoek zich laat gelden als een hele goede zanger en iemand die heel afwisselende liedjes kan neer zetten. Het krachtige 'I'll Be on my Way', waarmee hij het album opent heeft een heel ander gevoel dan een veel rustiger liedje als 'Whisper to The Moon' of het mooie 'Last Light'. Nummers als 'Rain in Austin' of 'Be My Wine' zorgen er voor dat het haast on-Nederlands aandoet. Dit kan alleen maar door een Amerikaan gemaak worden. Wel nee, dit is Maurice van Hoek en die kan het Amerikaanser maken dan menig Amerikaan. Een album om van te genieten voor de liefhebbers van het genre en om met het slotnummer van Maurice van Hoek te spreken. 'Every Hour, Everyday'. Het is een album met een mooie diepgang geworden, met liefde gemaakt door uitstekende muzikanten. Maurice van Hoek is zoveel meer dan het maatje van Douwe Bob. Maurice van Hoek hield zijn album onlangs ten doop in De Amer in Amen. Een mooi podium voor de geboorte van deze topprestatie. Hollande, douce points in 2017.
Dit jaar Douwe Bob naar het Eurovisie Songfestival en volgend jaar Maurice van Hoek? Het regelmatig meespelende maatje van Douwe Bob heeft een eigen solo album op de markt gebracht die niet of nauwelijks onderdoet bij het werk van de huidige songfestivaldeelnemer. Een sterk Americana album, waarop Van Hoek zich laat gelden als een hele goede zanger en iemand die heel afwisselende liedjes kan neer zetten. Het krachtige 'I'll Be on my Way', waarmee hij het album opent heeft een heel ander gevoel dan een veel rustiger liedje als 'Whisper to The Moon' of het mooie 'Last Light'. Nummers als 'Rain in Austin' of 'Be My Wine' zorgen er voor dat het haast on-Nederlands aandoet. Dit kan alleen maar door een Amerikaan gemaak worden. Wel nee, dit is Maurice van Hoek en die kan het Amerikaanser maken dan menig Amerikaan. Een album om van te genieten voor de liefhebbers van het genre en om met het slotnummer van Maurice van Hoek te spreken. 'Every Hour, Everyday'. Het is een album met een mooie diepgang geworden, met liefde gemaakt door uitstekende muzikanten. Maurice van Hoek is zoveel meer dan het maatje van Douwe Bob. Maurice van Hoek hield zijn album onlangs ten doop in De Amer in Amen. Een mooi podium voor de geboorte van deze topprestatie. Hollande, douce points in 2017.
Larkhall – Larkhall
In alles hoor je de klassieke piano opleiding van Charlie Williams, alias Larkhall. De in Groot Brittanië woonachtige pianist heeft echter de weg van zijn eigen muziek gekozen en deze roeping heeft en hele fijne eersteling opgeleverd waarbij de singersongwriter liedjes van de Amerikaan worden gekoppeld aan de grote instrumenten uit het orkest, zoals daar zijn de violen en de trompet, maar ook de gitaar, de bas en drums en uiteraard de piano. Larkhall is een prima zanger, niet de man met de grootste stem, maar binnen zijn mogelijkheden doet hij het uitstekend. Op het album fraaie liedjes als 'Bones', het vlotte 'Flood' met duidelijke popinvloeden en 'A transitional fossil', een duidelijk pianonummer. Het album is geproduceerd door Jay Chakravorty en wie wel eens een optreden van deze onder de naam Cajita optredende muzikant en producent heeft bijgewoond weet dat dit een perfectionist is. Het iets bombastischere ingezette 'Trace a Universe' is één van de beste nummers van het album en ook 'Ocean' bevalt zeer. Een opmerkelijke nieuwkomer en een sterk debuut van Larkhall. Opmerkelijk: het album is ook verkrijgbaar digitaal met bladmuziek, zodat je ook zelf de liedjes kunt spelen. Bijvoorbeeld mooie nummers als 'Maggie' en 'Newbridge' dat met acht minuten het langste nummer van dit fijne album is geworden
In alles hoor je de klassieke piano opleiding van Charlie Williams, alias Larkhall. De in Groot Brittanië woonachtige pianist heeft echter de weg van zijn eigen muziek gekozen en deze roeping heeft en hele fijne eersteling opgeleverd waarbij de singersongwriter liedjes van de Amerikaan worden gekoppeld aan de grote instrumenten uit het orkest, zoals daar zijn de violen en de trompet, maar ook de gitaar, de bas en drums en uiteraard de piano. Larkhall is een prima zanger, niet de man met de grootste stem, maar binnen zijn mogelijkheden doet hij het uitstekend. Op het album fraaie liedjes als 'Bones', het vlotte 'Flood' met duidelijke popinvloeden en 'A transitional fossil', een duidelijk pianonummer. Het album is geproduceerd door Jay Chakravorty en wie wel eens een optreden van deze onder de naam Cajita optredende muzikant en producent heeft bijgewoond weet dat dit een perfectionist is. Het iets bombastischere ingezette 'Trace a Universe' is één van de beste nummers van het album en ook 'Ocean' bevalt zeer. Een opmerkelijke nieuwkomer en een sterk debuut van Larkhall. Opmerkelijk: het album is ook verkrijgbaar digitaal met bladmuziek, zodat je ook zelf de liedjes kunt spelen. Bijvoorbeeld mooie nummers als 'Maggie' en 'Newbridge' dat met acht minuten het langste nummer van dit fijne album is geworden
Elly Kellner – Zinken & Zweven
Elly Kellner heeft net haar nieuwste album 'Zinken & Zweven' in de markt gezet. Voor het opnemen en muzikale ondersteuning ging de Nederlandstalige folk zangeres naar de studio van B.J. Baartmans waar recent meer uitstekend Nederlandstalig materiaal aan de eeuwigheid van de plaat is toevertrouwd. In dat rijtje past deze nieuwe plaat van Kelnner uitstekend. Stevige, degelijke, vaak toch wat droeve teksten, het resultaat van, zoals Kellner het zelf omschrijft zonder zelfcensuur schrijven en zingen over dingen die veel gevoeld worden maar zelden beschreven in een lied.' Een interessante aanpak van Kellner die verrassend en vaak prima uitpakt en af en toe wat wringt, maar ook dat is positief, want dwingt de luisteraar om er iets mee te doen, als is het maar om er over na te denken. Uzikaal zit het prima in elkaar. BJ Baartmans hoort bij de betere sessiemuzikanten van Nederland en heeft een keur aan instrumenten ingespeeld, terwijl Kellner zelf haar vaardigheden heeft kunnen aanscherpen bij toernee's met Matthew's Southern Comfort en Shannon Lyon. Sterke liedjes als 'In M'n Buik', 'Niets is ook Wel Lekker' en 'Engelenhaar', met af en toe een liedje erbij dat iets minder kan bekoren, levert toch een verrassend Nederlands product op en bewijst maar weer eens dat ook in het Nederlands folk te zingen is.
Elly Kellner heeft net haar nieuwste album 'Zinken & Zweven' in de markt gezet. Voor het opnemen en muzikale ondersteuning ging de Nederlandstalige folk zangeres naar de studio van B.J. Baartmans waar recent meer uitstekend Nederlandstalig materiaal aan de eeuwigheid van de plaat is toevertrouwd. In dat rijtje past deze nieuwe plaat van Kelnner uitstekend. Stevige, degelijke, vaak toch wat droeve teksten, het resultaat van, zoals Kellner het zelf omschrijft zonder zelfcensuur schrijven en zingen over dingen die veel gevoeld worden maar zelden beschreven in een lied.' Een interessante aanpak van Kellner die verrassend en vaak prima uitpakt en af en toe wat wringt, maar ook dat is positief, want dwingt de luisteraar om er iets mee te doen, als is het maar om er over na te denken. Uzikaal zit het prima in elkaar. BJ Baartmans hoort bij de betere sessiemuzikanten van Nederland en heeft een keur aan instrumenten ingespeeld, terwijl Kellner zelf haar vaardigheden heeft kunnen aanscherpen bij toernee's met Matthew's Southern Comfort en Shannon Lyon. Sterke liedjes als 'In M'n Buik', 'Niets is ook Wel Lekker' en 'Engelenhaar', met af en toe een liedje erbij dat iets minder kan bekoren, levert toch een verrassend Nederlands product op en bewijst maar weer eens dat ook in het Nederlands folk te zingen is.
Applewood Road – Applewood Road
Er is wat te zeggen voor toevallige ontmoetingen. Amy Speace kwam collega songwriters Emily Barker en Amber Rubarth en binnen de korste keren was er het lied Applewood Road geschreven. Deze kennismaking viel in de smaak en smaakte naar meer en van daaruit ontstand het project Applewood Road dat wellicht één van de mooiste albums op het gebied van de Americana is van 2016. Prachtige, vaak driestemmige zang en schitterende melancholische liedjes die je diep beroeren. Prachtig en subtiele instrumentatie die de stemmen en het verhaal uitstekend ondersteunen. Het resulteert in prachtige liedjes als de titelsong, 'Old Time Country Song'. 'Honey Won't You' en 'Sad Little Tune'. Soms vrolijke deuntjes, zoals 'Lovin Eyes', met een tekst over overspel, andere keren meer droevig, zoals 'Josephine'. De samenwerking tussen het drietal dames pakt enorm goed uit en vraagt om een blijvende band. Het eerste resultaat mag er zijn, met die vaak driestemmige prachtige zang, maar ook de dames die af en toe alleen de leadzang pakken. Een topalbum. Een album dat de liefhebber van Americana zal bekoren en de conclussie kan alleen maar zijn dat de dames, gevestigde artiesten, ieder voor zich, er in zijn geslaagd om het geheel meer dan de som der delen te laten zijn om een oude Aristoteles waarheid te citeren. Chapeau voor Applewood Road en we kunnen alleen maar hopen dat er ook een toernee aankomt om dit op het podium te horen.
Er is wat te zeggen voor toevallige ontmoetingen. Amy Speace kwam collega songwriters Emily Barker en Amber Rubarth en binnen de korste keren was er het lied Applewood Road geschreven. Deze kennismaking viel in de smaak en smaakte naar meer en van daaruit ontstand het project Applewood Road dat wellicht één van de mooiste albums op het gebied van de Americana is van 2016. Prachtige, vaak driestemmige zang en schitterende melancholische liedjes die je diep beroeren. Prachtig en subtiele instrumentatie die de stemmen en het verhaal uitstekend ondersteunen. Het resulteert in prachtige liedjes als de titelsong, 'Old Time Country Song'. 'Honey Won't You' en 'Sad Little Tune'. Soms vrolijke deuntjes, zoals 'Lovin Eyes', met een tekst over overspel, andere keren meer droevig, zoals 'Josephine'. De samenwerking tussen het drietal dames pakt enorm goed uit en vraagt om een blijvende band. Het eerste resultaat mag er zijn, met die vaak driestemmige prachtige zang, maar ook de dames die af en toe alleen de leadzang pakken. Een topalbum. Een album dat de liefhebber van Americana zal bekoren en de conclussie kan alleen maar zijn dat de dames, gevestigde artiesten, ieder voor zich, er in zijn geslaagd om het geheel meer dan de som der delen te laten zijn om een oude Aristoteles waarheid te citeren. Chapeau voor Applewood Road en we kunnen alleen maar hopen dat er ook een toernee aankomt om dit op het podium te horen.
Jeremy Nail – My Mountain
Het is toch een opmerkelijk verhaal dat van Jeremy Nail. Nail brengt zijn album 'My Mountain' uit en dat is in principe zijn verslag van het moment dat bij hem Sarcoma werd geconstateerd. Een vorm van kanker waarvoor het nodig bleek om zijn linkerbeen te amputeren. Net op een moment dat Nail na veel omzwerveringen in muziekland met Alejandro Escovedo op wereldtour zou gaan. Een berg om te beklimmen dus, niet alleen lichamelijk, maar ook geestelijk. Met 'My Mountain' doet Nail dat. Met Escovedo als producent laat hij in elf liedjes horen dat hij er nog is en hoe. In bewogen liedjes met veel pracht en zeggingskracht zoals het sterke 'Down to The Ocean' en het zeer gevoelige 'Survived' waarin blijkt dat ook overleven zijn sporen na laat stelt hij levensvragen. Prachtige liedjes met steeds het K woord op de achtergrond, maar met de blik vooruitgericht. Sterke doorleefde zang, mooie Americana en prachtige nummers als 'Brave', 'New Frontier', The Great Mystery' en uiteindelijk de vraag aan het leven 'Tell Me What else You Got'. Op het album weet Nail te boeien en ook muzikaal zich te onderscheiden als exceptioneel liedjesschrijver. Het is Jeremy Nail gegund nog lang die vraag te mogen stellen. Een surviver, en hoe! Het album is een uitbarsting van levensvreugde in liedjes.
Het is toch een opmerkelijk verhaal dat van Jeremy Nail. Nail brengt zijn album 'My Mountain' uit en dat is in principe zijn verslag van het moment dat bij hem Sarcoma werd geconstateerd. Een vorm van kanker waarvoor het nodig bleek om zijn linkerbeen te amputeren. Net op een moment dat Nail na veel omzwerveringen in muziekland met Alejandro Escovedo op wereldtour zou gaan. Een berg om te beklimmen dus, niet alleen lichamelijk, maar ook geestelijk. Met 'My Mountain' doet Nail dat. Met Escovedo als producent laat hij in elf liedjes horen dat hij er nog is en hoe. In bewogen liedjes met veel pracht en zeggingskracht zoals het sterke 'Down to The Ocean' en het zeer gevoelige 'Survived' waarin blijkt dat ook overleven zijn sporen na laat stelt hij levensvragen. Prachtige liedjes met steeds het K woord op de achtergrond, maar met de blik vooruitgericht. Sterke doorleefde zang, mooie Americana en prachtige nummers als 'Brave', 'New Frontier', The Great Mystery' en uiteindelijk de vraag aan het leven 'Tell Me What else You Got'. Op het album weet Nail te boeien en ook muzikaal zich te onderscheiden als exceptioneel liedjesschrijver. Het is Jeremy Nail gegund nog lang die vraag te mogen stellen. Een surviver, en hoe! Het album is een uitbarsting van levensvreugde in liedjes.
Betty Soo – When we're Gone
Betty Soo heeft tijdens haar optredens een enorme lijst aan nummers. Veel nummers ook geschreven door anderen. Terecht, want er is veel moois op de wereld. Maar met When we're Gone onderstreept de Amerikaanse dat ze ook zelf een meer dan uitstekend songschrijfster is en dat niet alleen, ook een voortreffelijk zangeres. Fraaie songs geworteld in de Americana, maar gebracht op heel herkenbare Soo wijze. Het bewogen '100 different ways of being Alone', het intense 'Last Night' in de eerste helft van het album zijn indringende liedjes die een keer of wat luisteren nodig hebben om hun diepte bloot te geven. Dat is fijn, want langzamerhand verdwijnt het mooie album en maakt plaats voor een prachtig album. 'Het vlotte 'Summertime' vormt het aanloopje naar het beste nummer van het album het dramatische maar oh zo mooie 'The Things She Left Town With'. Het zijn niet de vrolijkste onderwerpen die Soo aansnijdt in haar liedjes. Armoede, overspel en gebroken harten. 'Love is Real', Nothing heals a Broken Heart' en tenslotte toch een 'Lullaby' als afsluiting. Met de hulp van prima muzikanten heeft Betty Soo een proeve van bekwaamheid afgegeven als songwriter.
Betty Soo heeft tijdens haar optredens een enorme lijst aan nummers. Veel nummers ook geschreven door anderen. Terecht, want er is veel moois op de wereld. Maar met When we're Gone onderstreept de Amerikaanse dat ze ook zelf een meer dan uitstekend songschrijfster is en dat niet alleen, ook een voortreffelijk zangeres. Fraaie songs geworteld in de Americana, maar gebracht op heel herkenbare Soo wijze. Het bewogen '100 different ways of being Alone', het intense 'Last Night' in de eerste helft van het album zijn indringende liedjes die een keer of wat luisteren nodig hebben om hun diepte bloot te geven. Dat is fijn, want langzamerhand verdwijnt het mooie album en maakt plaats voor een prachtig album. 'Het vlotte 'Summertime' vormt het aanloopje naar het beste nummer van het album het dramatische maar oh zo mooie 'The Things She Left Town With'. Het zijn niet de vrolijkste onderwerpen die Soo aansnijdt in haar liedjes. Armoede, overspel en gebroken harten. 'Love is Real', Nothing heals a Broken Heart' en tenslotte toch een 'Lullaby' als afsluiting. Met de hulp van prima muzikanten heeft Betty Soo een proeve van bekwaamheid afgegeven als songwriter.
Half Way Station – Dodo
Wat worden er in Nederland toch momenteel veel goede leuke en soms fantastische platen gemaakt door bands die (nog) niet het grote publiek hebben bereikt. Half Way Station heeft met 'Dodo' zo'n plaat die eigenlijk een groot publiek verdiend. De band rondom zangeres Elma Plaisier heeft daarmee een tweede album uit en het is er één om trots op te zijn. Naast Plaisier met haar fijne zang bestaat Half Way Station uit Rikke Korswagen op gitaar, Bart Hoogvliet op drums en Mink Steekelenburg op piano. Voor het opnemen van het album is de band naar Frankrijk gegaan, waar een huis werd omgetoverd tot studio en de lanken van dat huis komen terug op de plaat.. Half Way Station brengt nummers met een mooi 'groot' geluid. Pop met invloeden van rock en een beetje shoegaze en synth en ook folk. Toegankelijke nummers met power, zoals het prachtige openingsnummer 'Sister Don't You Cry'. De opmaat naar meer mooie nummers, soms gevoelig en vaak krachtig, zoals 'Find Love', 'Vendetta'. The Great Beyond'en het afsluitende 'Float'. Een fijne band die in het festivalseizoen niet zal misstaan op de podia her en der in den lande. De ambitie en potentie die uit dit album spreekt is in ieder geval enorm. Hopen dat Half Way Station de kansen krijgt die het verdiend op basis van dit album en dat het niet de Dodo achterna gaat. Laten we daar voor waken.
Wat worden er in Nederland toch momenteel veel goede leuke en soms fantastische platen gemaakt door bands die (nog) niet het grote publiek hebben bereikt. Half Way Station heeft met 'Dodo' zo'n plaat die eigenlijk een groot publiek verdiend. De band rondom zangeres Elma Plaisier heeft daarmee een tweede album uit en het is er één om trots op te zijn. Naast Plaisier met haar fijne zang bestaat Half Way Station uit Rikke Korswagen op gitaar, Bart Hoogvliet op drums en Mink Steekelenburg op piano. Voor het opnemen van het album is de band naar Frankrijk gegaan, waar een huis werd omgetoverd tot studio en de lanken van dat huis komen terug op de plaat.. Half Way Station brengt nummers met een mooi 'groot' geluid. Pop met invloeden van rock en een beetje shoegaze en synth en ook folk. Toegankelijke nummers met power, zoals het prachtige openingsnummer 'Sister Don't You Cry'. De opmaat naar meer mooie nummers, soms gevoelig en vaak krachtig, zoals 'Find Love', 'Vendetta'. The Great Beyond'en het afsluitende 'Float'. Een fijne band die in het festivalseizoen niet zal misstaan op de podia her en der in den lande. De ambitie en potentie die uit dit album spreekt is in ieder geval enorm. Hopen dat Half Way Station de kansen krijgt die het verdiend op basis van dit album en dat het niet de Dodo achterna gaat. Laten we daar voor waken.
Jeff Young – Pure Herringbone
De liedjes voor de musical 'One Hit Away' zijn door Jeff Young op het album 'Pure Herringbone' uitgebracht. Dat album was tot voor kort aleen in de Verenigde Staten verkrijgbaar, maar nu ook in Europa. Jeff Young is een uitstekend songwriter die er in is geslaagd ale liedjes ook op eigen benen te laten staan, zodat ze ook buiten de musical bestaansrecht hebben. Af en toe een lijn tekst als introductie van een liedje, om de sfeer te pakken. De sfeer van mooie pakken, misdaad, mooie vrouwen en het snelle geld. Het levert fraaie soulvolle en bluesy songs op als 'Pure Herringbone', 'The Colour of Money' en 'Working My Way Downtown'. Het prachtige 'Shopping for Clothes' is één van de hoogtepunten met de verlokkingen van dat mooie pak en de realiteit van een geblokkeerde creditcard. Ook van grote klasse is 'Dodging Bullets'. Op het album speelt een band vol sterren. Jeff Young heeft zelf met vele grootheden op het podium gestaan. Het adresboekje wat hij daaraan overhield heeft hij gebruikt om onder andere Jackson Brown, Jorgen Carlson en Robben Ford te bellen. Het is te horen op deze fijne plaat.
De liedjes voor de musical 'One Hit Away' zijn door Jeff Young op het album 'Pure Herringbone' uitgebracht. Dat album was tot voor kort aleen in de Verenigde Staten verkrijgbaar, maar nu ook in Europa. Jeff Young is een uitstekend songwriter die er in is geslaagd ale liedjes ook op eigen benen te laten staan, zodat ze ook buiten de musical bestaansrecht hebben. Af en toe een lijn tekst als introductie van een liedje, om de sfeer te pakken. De sfeer van mooie pakken, misdaad, mooie vrouwen en het snelle geld. Het levert fraaie soulvolle en bluesy songs op als 'Pure Herringbone', 'The Colour of Money' en 'Working My Way Downtown'. Het prachtige 'Shopping for Clothes' is één van de hoogtepunten met de verlokkingen van dat mooie pak en de realiteit van een geblokkeerde creditcard. Ook van grote klasse is 'Dodging Bullets'. Op het album speelt een band vol sterren. Jeff Young heeft zelf met vele grootheden op het podium gestaan. Het adresboekje wat hij daaraan overhield heeft hij gebruikt om onder andere Jackson Brown, Jorgen Carlson en Robben Ford te bellen. Het is te horen op deze fijne plaat.
C. Love Detectives – Out of the Blue part one
Fijne vrolijke dansdeunen bij de eerste EP van het Belgisch Nederlandse duo C. Love Detectives die nu met Out of the Blue en de single Fever het Nederlandse muzieklandschap bestormen. Een fijne nieuwkomer dit duo. Om deze EP op te nemen week het duo uit naar Brooklyn, New York waar vier nummers op de plaat werden gezet met bijzonder ervaren Bryce Goggin als producer, die al menig artiest heeft gehlpen boven zichzelf uit te stijgen. Liedjes met een behoorlijk tempo, waar electronica knap wordt gecombineerd met gitaar. Fever is een goede degelijk opening van deze Ep. Een goede keuze als single ook en een opmaat naar de iets meer uitgesproken nummers 'I Wanna Record You' en 'If Courtney Love ( has found the Plane). Het afsluitende 'Train' is leuk, maar net iets minder dan de andere drie nummers op deze EP die zo toch een goede kennismaking vormt met de muzikale samensmelting van de lage landen. Vier nummers met elk een geheel eigen stempel en geluid geven aan dat C. Love Detectives niet in één stijl te vangen is. Het gitaar spel is opvallend sterk en neigt de ene ker meer naar Indie Rocken op andere momenten is het meer psychedelisch. Part One is de ondertitel van het album. Wellicht de opmaat naar een compleet album. Het aperitief is volwassen en smaakt naar meer van dit dansbare duo.
Fijne vrolijke dansdeunen bij de eerste EP van het Belgisch Nederlandse duo C. Love Detectives die nu met Out of the Blue en de single Fever het Nederlandse muzieklandschap bestormen. Een fijne nieuwkomer dit duo. Om deze EP op te nemen week het duo uit naar Brooklyn, New York waar vier nummers op de plaat werden gezet met bijzonder ervaren Bryce Goggin als producer, die al menig artiest heeft gehlpen boven zichzelf uit te stijgen. Liedjes met een behoorlijk tempo, waar electronica knap wordt gecombineerd met gitaar. Fever is een goede degelijk opening van deze Ep. Een goede keuze als single ook en een opmaat naar de iets meer uitgesproken nummers 'I Wanna Record You' en 'If Courtney Love ( has found the Plane). Het afsluitende 'Train' is leuk, maar net iets minder dan de andere drie nummers op deze EP die zo toch een goede kennismaking vormt met de muzikale samensmelting van de lage landen. Vier nummers met elk een geheel eigen stempel en geluid geven aan dat C. Love Detectives niet in één stijl te vangen is. Het gitaar spel is opvallend sterk en neigt de ene ker meer naar Indie Rocken op andere momenten is het meer psychedelisch. Part One is de ondertitel van het album. Wellicht de opmaat naar een compleet album. Het aperitief is volwassen en smaakt naar meer van dit dansbare duo.
The Mulligan Brothers – Via Portland
The Mulligan Brothers hebben een probleem. Wie hun album Via Portland beluisterd na een optreden van de band zal teleurgesteld zijn. De band is er niet in geslaagd omdat sprankelende en magische op het album vast te leggen. Wie de band nog nooit in levende lijve zag heeft gewoon een prima album met mooie liedjes, fijn gezongen en gemusciseerd. Zanger Ross Newell heeft een hele aangename luisterstem. Een mooie opening met 'Wait for Me' is de opmaat naar goede liedjes als 'City Full of Streets' en het sterke 'Bad Idea'. Goede Americana degelijk gebracht en sterke composities. 'Calamine' is een heel mooi nummer, een echte vertelling. Prachtig is 'So Are You'. Opvallend is het gebruik van veel instrumenten. Met name Gram Rea weet zich bij uitstek te weren op viool, mandoline en harmonica en daarmee veel liedjes muzikaal fraai in te kleuren op de basis die wordt gelegd door percussionist Greg DeLuca en bassist Ben Leininger. Uitstekende teksten ook van de heren uit Mobile Alabama en gebracht in doordachte afwisseling van gevoelig en wat vlotter. Het is al met al toch een erg aangename luisterervaring geworden. Louise was tijdens het concert het hoogtepunt, dat is het ook op het album, Gewoon mooi. Zit je nog vol van een concert van de muzikale broers. eerst even wegleggen en over een maandje gewoon nog eens in de CD speler doen.
The Mulligan Brothers hebben een probleem. Wie hun album Via Portland beluisterd na een optreden van de band zal teleurgesteld zijn. De band is er niet in geslaagd omdat sprankelende en magische op het album vast te leggen. Wie de band nog nooit in levende lijve zag heeft gewoon een prima album met mooie liedjes, fijn gezongen en gemusciseerd. Zanger Ross Newell heeft een hele aangename luisterstem. Een mooie opening met 'Wait for Me' is de opmaat naar goede liedjes als 'City Full of Streets' en het sterke 'Bad Idea'. Goede Americana degelijk gebracht en sterke composities. 'Calamine' is een heel mooi nummer, een echte vertelling. Prachtig is 'So Are You'. Opvallend is het gebruik van veel instrumenten. Met name Gram Rea weet zich bij uitstek te weren op viool, mandoline en harmonica en daarmee veel liedjes muzikaal fraai in te kleuren op de basis die wordt gelegd door percussionist Greg DeLuca en bassist Ben Leininger. Uitstekende teksten ook van de heren uit Mobile Alabama en gebracht in doordachte afwisseling van gevoelig en wat vlotter. Het is al met al toch een erg aangename luisterervaring geworden. Louise was tijdens het concert het hoogtepunt, dat is het ook op het album, Gewoon mooi. Zit je nog vol van een concert van de muzikale broers. eerst even wegleggen en over een maandje gewoon nog eens in de CD speler doen.
C. Daniel Boling – These Houses
Een nieuw album van C. Daniel Boling is altijd goed nieuws. De voormalig parkwachter die na zijn pensionering folksinger is geworden heeft een patent op mooie liedjes met goede vertellingen. Boling brengt liedjes die ergens over gaan. Hij is een verteler in de geest van Woody Guthrie en Pete Seeger die hij op dit album ook eert met het afsluitende 'Leadbelly, Woody & Pete'. Het album 'These Houses'is op meer manieren een eerbetoon. Het is ook een eerbetoon an Bolings overleden vriend Tim Henderson van wie hij 'Buffalo Nickels' en 'Miss Amelia Harris, Spinster' heeft opgenomen en het is een eerbetoon aan de veteranen die uit de oorlogen zijn gekomen met Post Traumatic Stress Disorder' via het meest indrukwekkende lied van het album 'I Brought the War with Me'. Een prachtig eerbetoon en mooi onder woorden gebracht hoe deze mannen ook na thuiskomst nog voor een zware strijd staan. Erg mooi zijn ook 'Dad's Garage', 'These Houses' en Singing Your Song's'. Boling is een zorgvuldig en goed articulerende zanger in die mooie folkliedjes. Dat helpt, want hij wil verhalen vertellen en dat komt over. Muzikaal zit het ook goed voor elkaar, maar het zwaartepunt ligt bij de teksten. Een uitstekende opvolger van 'Sleeping Dogs.' Voor Boling live moeten we nog een jaartje wachten. Hij wordt in 2017 weer in Europa verwacht.
Een nieuw album van C. Daniel Boling is altijd goed nieuws. De voormalig parkwachter die na zijn pensionering folksinger is geworden heeft een patent op mooie liedjes met goede vertellingen. Boling brengt liedjes die ergens over gaan. Hij is een verteler in de geest van Woody Guthrie en Pete Seeger die hij op dit album ook eert met het afsluitende 'Leadbelly, Woody & Pete'. Het album 'These Houses'is op meer manieren een eerbetoon. Het is ook een eerbetoon an Bolings overleden vriend Tim Henderson van wie hij 'Buffalo Nickels' en 'Miss Amelia Harris, Spinster' heeft opgenomen en het is een eerbetoon aan de veteranen die uit de oorlogen zijn gekomen met Post Traumatic Stress Disorder' via het meest indrukwekkende lied van het album 'I Brought the War with Me'. Een prachtig eerbetoon en mooi onder woorden gebracht hoe deze mannen ook na thuiskomst nog voor een zware strijd staan. Erg mooi zijn ook 'Dad's Garage', 'These Houses' en Singing Your Song's'. Boling is een zorgvuldig en goed articulerende zanger in die mooie folkliedjes. Dat helpt, want hij wil verhalen vertellen en dat komt over. Muzikaal zit het ook goed voor elkaar, maar het zwaartepunt ligt bij de teksten. Een uitstekende opvolger van 'Sleeping Dogs.' Voor Boling live moeten we nog een jaartje wachten. Hij wordt in 2017 weer in Europa verwacht.
Steering Ships With Empty Bottles – Revenge, When It Matters Most
Het is eigenlijk een gek idee dat in shantyminnend Nederland nog geen band op het idee is gekomen om met deze vorm van muziek aan de slag te gaan. In de Verenigde Staten bewijst Steering Ships With Empty Bottles dat hier toch een ongekende mogelijkheid ligt. De zee en het zeemansleven bieden immers een ongekend aantal mogelijkheden. 'Revenge, When it Matters Most' heeft de Amerikaanse band gekozen voor de rauwe variant van de shanty. Geen lieflijke liedjes, maar rauwe vertelling over geweld, drank, vrouwen, het verkopen van je ziel aan de duivel en ander zeemansongemak. SS Web, zoals de afkorting is die band gebruikt die momenteel door Europa toert, laat de melodie van de shanty intact en brengt de ruige versie. Eigenlijk staat het gezelschap daarmee dichterbij het genre dan de brave huisvaders die eén keer per week in het shantykoor zingen. Het levert een keur aan mooie liederen op. Met 'Sharpen Up The Meatcloaver' is duidelijk dat er geen halve maatregelen worden getroffen in het openingsnummer. Mooi is ook 'One Last Gasp' en het erg sterke 'Devils'. Liedjes met een lekker tempo, dit schip vaart de nodige knopen. In de tweede helft van het album mooie nummers als 'Bring me Home', en 'Vultures at My Toes'. Er worden geen doekjes omgewonden. Het zeemansleven is zwaar en de kans dat je thuis komt gering. Het levert een verrassend goede plaat op met de ruige zang, prachtige teksten en de mooie liedjes. Voor de liefhebber van een goede shanty, maar dan met haar op de tanden.
Het is eigenlijk een gek idee dat in shantyminnend Nederland nog geen band op het idee is gekomen om met deze vorm van muziek aan de slag te gaan. In de Verenigde Staten bewijst Steering Ships With Empty Bottles dat hier toch een ongekende mogelijkheid ligt. De zee en het zeemansleven bieden immers een ongekend aantal mogelijkheden. 'Revenge, When it Matters Most' heeft de Amerikaanse band gekozen voor de rauwe variant van de shanty. Geen lieflijke liedjes, maar rauwe vertelling over geweld, drank, vrouwen, het verkopen van je ziel aan de duivel en ander zeemansongemak. SS Web, zoals de afkorting is die band gebruikt die momenteel door Europa toert, laat de melodie van de shanty intact en brengt de ruige versie. Eigenlijk staat het gezelschap daarmee dichterbij het genre dan de brave huisvaders die eén keer per week in het shantykoor zingen. Het levert een keur aan mooie liederen op. Met 'Sharpen Up The Meatcloaver' is duidelijk dat er geen halve maatregelen worden getroffen in het openingsnummer. Mooi is ook 'One Last Gasp' en het erg sterke 'Devils'. Liedjes met een lekker tempo, dit schip vaart de nodige knopen. In de tweede helft van het album mooie nummers als 'Bring me Home', en 'Vultures at My Toes'. Er worden geen doekjes omgewonden. Het zeemansleven is zwaar en de kans dat je thuis komt gering. Het levert een verrassend goede plaat op met de ruige zang, prachtige teksten en de mooie liedjes. Voor de liefhebber van een goede shanty, maar dan met haar op de tanden.
David Corley – Available Light
David Corley komt terug. Na zijn dramatische optreden in Groningen dat eindigde in een ambulance en hospitaal is het goed een herstelde Corley wederom in De Oosterpoort te zien. Hij staat op de Rhythm & Blues Night. Een aanrader, want het optreden van Corley destijds deed mensen stilstaan en luisteren en vergeten waar ze naar op weg waren. Het album van Corley 'Available Light' is ook zo'n sterk album. Mooie Americana met een sterke soul inslag. David Corley is muzikaal een laatbloeier en is het dan ook een album geworden die alleen door iemand die de nodige tegenslagen in het leven heeft gehad gemaakt kon worden. Prachtige doorleefde songs als de titelsong en tevens opening van het album, 'Easy Mistake' wat wellicht het beste nummer van het album is, waarbij 'Unspoken Thing' niet ver achterblijft, 'The End of My Run' en het afsluitende 'The Calm Revolution'. Liedjes met zeggingskracht, gezongen door de fraaie stem van Corley en met een heus achtergrondkoortje in de vorm van Kate Fenner en Sarah McDermott. Prachtig vastgelegd door producer Chris Brown. David Corley wordt daarbij ook ondersteund door fijne muzikanten. Al met al is het album een mooi statement geworden dat het leven waard is om geleefd te worden en dat de muziek van David Corley het verdiend om te worden beluisterd.
David Corley komt terug. Na zijn dramatische optreden in Groningen dat eindigde in een ambulance en hospitaal is het goed een herstelde Corley wederom in De Oosterpoort te zien. Hij staat op de Rhythm & Blues Night. Een aanrader, want het optreden van Corley destijds deed mensen stilstaan en luisteren en vergeten waar ze naar op weg waren. Het album van Corley 'Available Light' is ook zo'n sterk album. Mooie Americana met een sterke soul inslag. David Corley is muzikaal een laatbloeier en is het dan ook een album geworden die alleen door iemand die de nodige tegenslagen in het leven heeft gehad gemaakt kon worden. Prachtige doorleefde songs als de titelsong en tevens opening van het album, 'Easy Mistake' wat wellicht het beste nummer van het album is, waarbij 'Unspoken Thing' niet ver achterblijft, 'The End of My Run' en het afsluitende 'The Calm Revolution'. Liedjes met zeggingskracht, gezongen door de fraaie stem van Corley en met een heus achtergrondkoortje in de vorm van Kate Fenner en Sarah McDermott. Prachtig vastgelegd door producer Chris Brown. David Corley wordt daarbij ook ondersteund door fijne muzikanten. Al met al is het album een mooi statement geworden dat het leven waard is om geleefd te worden en dat de muziek van David Corley het verdiend om te worden beluisterd.
Tend and See – Migrations
Tend and See is het nieuwe project van Melissa Badura die we in Nederland ook kennen van de Canadeze folkformatie Familiar Wild. Tijdens optredens in ons land bewees Badura al een prachtige zangeres te zijn en die indruk weet te bevestigen in haar zang bij Tend and See. Voor Tend and See heeft ze haar krachten gebundeld met Faye Mallett van de formatie House of Rain eveneens een prachtige zangeres. Nu geen folk, maar op folk geïnspireerde sferische muziek met invloeden van shoegaze en electropop. Dat alles gedragen door prachtige ijle zang van beide dames, waardoor in elk nummer een geheel eigen atmosfeer wordt geschapen. Bijvoorbeeld in het openings- en titelnummer 'Migrations', een prachtig verstild nummer of het erg mooie 'Set on Sand'. Het duo maakt gebruik van loops, met de synth gecreerde akoestische effecten en orchestrale percussie om hun soundscapes te fabriceren. Het hele project is bijna geheel in handen van Badura en Mallett gebleven, aangezien ze ook alle instrumenten hebben bespeeld en het album hebben geproduceerd. Een prestatie op zich en een prestatie die zich loont in dit fraaie debuut waar ook nummers als 'War' en 'Falcon' weten te boeien. Prachtig om te zien dat twee ervare muzikanten toch weer een nieuwe weg weten in te slaan.
Tend and See is het nieuwe project van Melissa Badura die we in Nederland ook kennen van de Canadeze folkformatie Familiar Wild. Tijdens optredens in ons land bewees Badura al een prachtige zangeres te zijn en die indruk weet te bevestigen in haar zang bij Tend and See. Voor Tend and See heeft ze haar krachten gebundeld met Faye Mallett van de formatie House of Rain eveneens een prachtige zangeres. Nu geen folk, maar op folk geïnspireerde sferische muziek met invloeden van shoegaze en electropop. Dat alles gedragen door prachtige ijle zang van beide dames, waardoor in elk nummer een geheel eigen atmosfeer wordt geschapen. Bijvoorbeeld in het openings- en titelnummer 'Migrations', een prachtig verstild nummer of het erg mooie 'Set on Sand'. Het duo maakt gebruik van loops, met de synth gecreerde akoestische effecten en orchestrale percussie om hun soundscapes te fabriceren. Het hele project is bijna geheel in handen van Badura en Mallett gebleven, aangezien ze ook alle instrumenten hebben bespeeld en het album hebben geproduceerd. Een prestatie op zich en een prestatie die zich loont in dit fraaie debuut waar ook nummers als 'War' en 'Falcon' weten te boeien. Prachtig om te zien dat twee ervare muzikanten toch weer een nieuwe weg weten in te slaan.
The Veldt – The Shocking Fuzz of Your Electric Fur
Het was lang stil rond het shoegaze gezelschap van The Veldt. De Amerikanen roeren zch weer met een nieuwe EP en toer door Amerika. Op de nieuwe EP laat het gezelschap horen heerlijk dromerig en toegankelijk te zijn. Het viertal deed voor het eerst van zich spreken in de jaren 90 van de vorige eeuw. Ondanks veelbelovende kritieken van hun platen waarin onder andere de invloed van oude soul voelbaar was en tournee's met grote namen sloeg de mix die The Veldt bracht toen niet aan bij het grote publiek. Te ver hun tijd vooruit wellicht en daarom nu een nieuwe poging de mix van mellow soul met rock en sferische geluiden voor het voetlicht te brengen, Met 'Sanctified' opent de EP met het mooiste nummer. Sterke zang en en aansprekende melodie. In de overige vier nummers heeft de sfeer meer de overhand, zonder dat de band helemaal in zichzelf keert. Daniel Chaves de zanger van de band heeft bij uitstek een stem die bij de sfeer past die het gezelschap wil creëren. Mooi hoog en ijl komt hij over het spel heen. Vooral in 'And It's You' zweeft zijn stem boven de muziek. Wellicht dat de formatie die twintig jaar geleden geen zwarte rockband als Living Colour of een zwarte soulband en daardoor eigenlijk overal tussen in viel nu eindelijk gewoon The Veldt kan zijn. Na verwachting volgt dit jaar nog een compleet nieuw album.
Het was lang stil rond het shoegaze gezelschap van The Veldt. De Amerikanen roeren zch weer met een nieuwe EP en toer door Amerika. Op de nieuwe EP laat het gezelschap horen heerlijk dromerig en toegankelijk te zijn. Het viertal deed voor het eerst van zich spreken in de jaren 90 van de vorige eeuw. Ondanks veelbelovende kritieken van hun platen waarin onder andere de invloed van oude soul voelbaar was en tournee's met grote namen sloeg de mix die The Veldt bracht toen niet aan bij het grote publiek. Te ver hun tijd vooruit wellicht en daarom nu een nieuwe poging de mix van mellow soul met rock en sferische geluiden voor het voetlicht te brengen, Met 'Sanctified' opent de EP met het mooiste nummer. Sterke zang en en aansprekende melodie. In de overige vier nummers heeft de sfeer meer de overhand, zonder dat de band helemaal in zichzelf keert. Daniel Chaves de zanger van de band heeft bij uitstek een stem die bij de sfeer past die het gezelschap wil creëren. Mooi hoog en ijl komt hij over het spel heen. Vooral in 'And It's You' zweeft zijn stem boven de muziek. Wellicht dat de formatie die twintig jaar geleden geen zwarte rockband als Living Colour of een zwarte soulband en daardoor eigenlijk overal tussen in viel nu eindelijk gewoon The Veldt kan zijn. Na verwachting volgt dit jaar nog een compleet nieuw album.
Birds of Chicago – Real Midnight
De roem van de Birds of Chicago is groeiende en daar zal hun nieuwe album 'Real Midnight' alleen maar verder aan bijdragen. Diect steeg het album naar de eerste plaats in de EuroAmericana Chart. Birds of Chicago, oftewel JT Nero en Allison Russell, hebben in hun mixer folk country, soul gedaan met vleugjes gospel en bluegrass en dat gecombineerd met hun prachtige stemmen. Het resultaat is eigenlijk de Americana ontstegen. Een prachtige plaat, ook door sterke composities en muzikanten en prima producerswerk van Joe Henry. Op het album 11 aansprekende nummers, waaronder we met 'Kinderspel ( Child's Game ) zelfs een Nederlandse titel ontwaren. Hoogtepunten zijn het fabelachtige mooie titelnummer en 'Barley' minimaal begeleidt, waardoor de zang van Allison Russell optimaal tot zijn recht komt. Het is een krachtige en levenslustig album, waarop niet de percussie maar juist de hartslag van Russell en Nero de maat slaat, bijvoorbeeld het indrukwekkende 'Colour of Love' of het door Nero gezongen 'Time by Time'. Een plaat die voorbij genres gaat en ewigenlijk voor iedereen is die houdt van het leven en muziek met emotie gemaakt door mensen die weten hoe ze dat over moeten brengen. Binnenkort staat Birds of Chicago in Groningen op het Rhythm & Blues Night festival en brengen ze vast veel van dit materiaal live.
De roem van de Birds of Chicago is groeiende en daar zal hun nieuwe album 'Real Midnight' alleen maar verder aan bijdragen. Diect steeg het album naar de eerste plaats in de EuroAmericana Chart. Birds of Chicago, oftewel JT Nero en Allison Russell, hebben in hun mixer folk country, soul gedaan met vleugjes gospel en bluegrass en dat gecombineerd met hun prachtige stemmen. Het resultaat is eigenlijk de Americana ontstegen. Een prachtige plaat, ook door sterke composities en muzikanten en prima producerswerk van Joe Henry. Op het album 11 aansprekende nummers, waaronder we met 'Kinderspel ( Child's Game ) zelfs een Nederlandse titel ontwaren. Hoogtepunten zijn het fabelachtige mooie titelnummer en 'Barley' minimaal begeleidt, waardoor de zang van Allison Russell optimaal tot zijn recht komt. Het is een krachtige en levenslustig album, waarop niet de percussie maar juist de hartslag van Russell en Nero de maat slaat, bijvoorbeeld het indrukwekkende 'Colour of Love' of het door Nero gezongen 'Time by Time'. Een plaat die voorbij genres gaat en ewigenlijk voor iedereen is die houdt van het leven en muziek met emotie gemaakt door mensen die weten hoe ze dat over moeten brengen. Binnenkort staat Birds of Chicago in Groningen op het Rhythm & Blues Night festival en brengen ze vast veel van dit materiaal live.
Daniel Knox – Daniel Knox
An acquired taste, dat is bij meer van de mooie dingen het geval. Het vergt even luisteren en nog eens luisteren voor Daniel Knox je pakt of niet. Het statige, theatrale haast klassieke in zijn zang en pianospel en de donkere traagheid zullen niet iedereen bevallen. De Amerikaan heeft toch een aansprekend album afgeleverd, dat meerdere malen is onderscheiden. Het openingsnummer 'Blue Car' meandert door het landschap. Geen snelweg, want het is geen racewagen deze auto. 'Don't Touch Me is al iets sneller, maar veel vaart komt er niet in dit album dat zich vooral leent voor de donkere avond uurtjes om nog eens even na te denken over de dag, wellicht samen met andere acquired tastes als een goed glas single malt. Het is een donkere plaat en dat komt in ieder nummer naar voren. 'Kus me niet, want wie weet waar je lips zijn geweest', 'Je huis staat in de brand' en dat soort vrolijke teksten komen langs. Mooie nummers toch als 'Lawrence & MacArthur' dat tevens neigt naar inertie. Het vlottere 'Incident at White Hen' met electronicainvloeden en 'High Pointe Drive' waarop het pianospel van Knox een hoofdrol heeft. Ook in andere nummers als 'David Carmichael' en 'Car Blue' die scherpe teksten met donkerheid, maar waarvan je toch eeen glimlach krijgt en dat theatrale dat overheerst. Een album kortom dat je moet liggen, maar als het je pakt is het prachtig.
An acquired taste, dat is bij meer van de mooie dingen het geval. Het vergt even luisteren en nog eens luisteren voor Daniel Knox je pakt of niet. Het statige, theatrale haast klassieke in zijn zang en pianospel en de donkere traagheid zullen niet iedereen bevallen. De Amerikaan heeft toch een aansprekend album afgeleverd, dat meerdere malen is onderscheiden. Het openingsnummer 'Blue Car' meandert door het landschap. Geen snelweg, want het is geen racewagen deze auto. 'Don't Touch Me is al iets sneller, maar veel vaart komt er niet in dit album dat zich vooral leent voor de donkere avond uurtjes om nog eens even na te denken over de dag, wellicht samen met andere acquired tastes als een goed glas single malt. Het is een donkere plaat en dat komt in ieder nummer naar voren. 'Kus me niet, want wie weet waar je lips zijn geweest', 'Je huis staat in de brand' en dat soort vrolijke teksten komen langs. Mooie nummers toch als 'Lawrence & MacArthur' dat tevens neigt naar inertie. Het vlottere 'Incident at White Hen' met electronicainvloeden en 'High Pointe Drive' waarop het pianospel van Knox een hoofdrol heeft. Ook in andere nummers als 'David Carmichael' en 'Car Blue' die scherpe teksten met donkerheid, maar waarvan je toch eeen glimlach krijgt en dat theatrale dat overheerst. Een album kortom dat je moet liggen, maar als het je pakt is het prachtig.
Krista Detor – Barely
Krista Detor heeft, hoewel ze tussen allerlei genres in dartelt, een grote schare fans in Nederland en Duitsland. Op haar nieuwe album 'Barely' blijkt dat dit toch goed te verklaren is. De Amerikaanse zangeres heeft namelijk geen stempel nodig om gewoon goede muziek te maken met prachtige liedjes. Sfeervol en met ingehouden temperament zingt Detor, in sommige liedjes met ondersteuning van anderen, acht liedjes en onder de noemer The Irish Sessions twee bonus nummers op dit aan haar Nederlandse manager, de helaas overleden Ben Jacobs, opgedragen album. De prachtige stem van Detor en haar fraaie verzorgde liedjes staan garant voor een prima luisterervaring. Het mooie 'Can I Come Over' vormt binnenkomer. Dat laat Detor volgen door fraaie liedjes als 'Castle in Wales' en vooral het erg mooie titelnummer van dit album 'Barely' speekt bijzonder aan. Een prachtige zangeres en een componist die weet hoe ze liedjes moet schrijven. De bijdragen van bijvoorbeeld Moira Smiley in 'Box of Clouds' en Amanda Biggs in 'For Al I Know'maken het album alleen maar sterker met als toegift twee heerlijke nummers 'The Coming Winter'met Mary Dillon en 'Sweet Comes The Sound'met Tobar Mhuire. Sterk werk.
Krista Detor heeft, hoewel ze tussen allerlei genres in dartelt, een grote schare fans in Nederland en Duitsland. Op haar nieuwe album 'Barely' blijkt dat dit toch goed te verklaren is. De Amerikaanse zangeres heeft namelijk geen stempel nodig om gewoon goede muziek te maken met prachtige liedjes. Sfeervol en met ingehouden temperament zingt Detor, in sommige liedjes met ondersteuning van anderen, acht liedjes en onder de noemer The Irish Sessions twee bonus nummers op dit aan haar Nederlandse manager, de helaas overleden Ben Jacobs, opgedragen album. De prachtige stem van Detor en haar fraaie verzorgde liedjes staan garant voor een prima luisterervaring. Het mooie 'Can I Come Over' vormt binnenkomer. Dat laat Detor volgen door fraaie liedjes als 'Castle in Wales' en vooral het erg mooie titelnummer van dit album 'Barely' speekt bijzonder aan. Een prachtige zangeres en een componist die weet hoe ze liedjes moet schrijven. De bijdragen van bijvoorbeeld Moira Smiley in 'Box of Clouds' en Amanda Biggs in 'For Al I Know'maken het album alleen maar sterker met als toegift twee heerlijke nummers 'The Coming Winter'met Mary Dillon en 'Sweet Comes The Sound'met Tobar Mhuire. Sterk werk.
Take Berlin – Schoharie
Een prachtig album met haast verstilde folk/soul is Schoharie van het duo Take Berlin geworden. Bijzondere kleine liedjes van een ongekende kracht en punch. Een echt luisteralbum met de prachtige zang van Yvonne Ambrée en de complementaire zang van Jessie Barnes. In de meeste nummers is het Ambreé die, bijvoorbeeld in de mooie opener 'Madeleine', zingt evenals in het fraaie 'Motion'. Jesse Barnes met zijn licht heze en breekbare stem, die ook erg bevalt, mag zijn zang optimaal voor het voetlicht brengen in 'Waiting on a Friend'. Take Berlin bestaat uit een ervaren duo dat beurtelings in Berlijn en dan weer New York verblijft. Beide hebben elkaar als muzikant leren kennen tijdens een festival en daaruit is een succes. Dat leverde vorig jaar een eerste EP op en nu dus een album. Het album is deels opgenomen op cassette tape en dat is te horen met dat typische geluid van tape. Naast op CD is het album dan ook op cassette verkrijgbaar. In de mooie teksten lijkt het vaak om heel normale onderwerpen te gaan. Madeleine is de buurtkat. 'Little Bear' over de natuur en 'Carrier Pigeon' over duiven, maar het zijn teksten met verschillende lagen. Schoharie is een luisterervaring die erg goed bevalt. Twaalf ingehouden prachtige liedjes met 'Rockets' en 'Tommy Gun' als absolute hoogtepunt. Een erg luisterwaardig debuut.
Een prachtig album met haast verstilde folk/soul is Schoharie van het duo Take Berlin geworden. Bijzondere kleine liedjes van een ongekende kracht en punch. Een echt luisteralbum met de prachtige zang van Yvonne Ambrée en de complementaire zang van Jessie Barnes. In de meeste nummers is het Ambreé die, bijvoorbeeld in de mooie opener 'Madeleine', zingt evenals in het fraaie 'Motion'. Jesse Barnes met zijn licht heze en breekbare stem, die ook erg bevalt, mag zijn zang optimaal voor het voetlicht brengen in 'Waiting on a Friend'. Take Berlin bestaat uit een ervaren duo dat beurtelings in Berlijn en dan weer New York verblijft. Beide hebben elkaar als muzikant leren kennen tijdens een festival en daaruit is een succes. Dat leverde vorig jaar een eerste EP op en nu dus een album. Het album is deels opgenomen op cassette tape en dat is te horen met dat typische geluid van tape. Naast op CD is het album dan ook op cassette verkrijgbaar. In de mooie teksten lijkt het vaak om heel normale onderwerpen te gaan. Madeleine is de buurtkat. 'Little Bear' over de natuur en 'Carrier Pigeon' over duiven, maar het zijn teksten met verschillende lagen. Schoharie is een luisterervaring die erg goed bevalt. Twaalf ingehouden prachtige liedjes met 'Rockets' en 'Tommy Gun' als absolute hoogtepunt. Een erg luisterwaardig debuut.
Mean Mary – Sweet
Mean Mary was enkele jaren geleden één van de grote namen op het European World of Bluegrass festival in Voorthuizen en nu komt de Amerikaanse zangeres en multi-instrumentaliste met een pracht van een album op de proppen. Sweet is sterke dwarsdoorsnede van haar kunnen. Neem het opoeningsnummer Sunshine waarop Mean Mary James naast de zang de banjo, gitaar, bas, keys en cajon inspeelde en het lied ook nog schreef. James schreef ook het prachtige 'Born to Be That Woman', direct één van de hoogtepunten van het album en hartverscheurend gezongen. Het album bevat ook luchtigere liedjes als 'Trumbull County Antique Tractor Show', maar het best is Mean Mary toch in het gevoeligere werk als 'I Walk with amazing Grace' en 'Lift your Head'. Sterk zijn ook goede deuntjes als 'Rainbow Reef' en 'Bad Ol'John'. Het enige liedjes dat niet bevalt is 'Sweet Pickin' Balm' dat niet kan bekoren. Het is op elk terrein een zeer fraai album geworden, met de mooie zangstem van Mary James, de diepte van een aantal liedjes en de vrolijkheid en humor van anderen. Mean Mary James heeft een grote eigen stempel op het album gedrukt door ook de productie te doen. Ze is volledig geslaagd in haar opzet. Sterk Americana werk.
Mean Mary was enkele jaren geleden één van de grote namen op het European World of Bluegrass festival in Voorthuizen en nu komt de Amerikaanse zangeres en multi-instrumentaliste met een pracht van een album op de proppen. Sweet is sterke dwarsdoorsnede van haar kunnen. Neem het opoeningsnummer Sunshine waarop Mean Mary James naast de zang de banjo, gitaar, bas, keys en cajon inspeelde en het lied ook nog schreef. James schreef ook het prachtige 'Born to Be That Woman', direct één van de hoogtepunten van het album en hartverscheurend gezongen. Het album bevat ook luchtigere liedjes als 'Trumbull County Antique Tractor Show', maar het best is Mean Mary toch in het gevoeligere werk als 'I Walk with amazing Grace' en 'Lift your Head'. Sterk zijn ook goede deuntjes als 'Rainbow Reef' en 'Bad Ol'John'. Het enige liedjes dat niet bevalt is 'Sweet Pickin' Balm' dat niet kan bekoren. Het is op elk terrein een zeer fraai album geworden, met de mooie zangstem van Mary James, de diepte van een aantal liedjes en de vrolijkheid en humor van anderen. Mean Mary James heeft een grote eigen stempel op het album gedrukt door ook de productie te doen. Ze is volledig geslaagd in haar opzet. Sterk Americana werk.
Danny Schmidt – Owls
Als Carrie Elkin iedere dag in je keuken staat te zingen onder het koken, dan is het niet verwonderlijk dat je twijfelt aan je eigen zang. Danny Schmidt heeft die zegen en tegelijk dus de twijfel. Zijn vrouw heeft namelijk één van de mooiste stemmen uit de Americana. Danny Schmidt heeft, zo bewijst hij op Owls, ook een meer dan aansprekende stem. Voeg dat bij zijn meer dan bewezen songschrijver capaciteiten en je krijgt een ijzersterk album. Dat begint bij het prachtige 'Girl with Lantern Eyes' Het met een boodschap tegen het wijdverbreide wapen bezit in de VS komen 'The Guns & The Crazy Ones' is ook erg sterk. Zo volgt het ene mooie nummer na het andere. Hoogtepunten als 'Faith Will Always Rise' en 'Bad Year For Cane' zijn bijna geen hoogtepunten meer omdat het algehele niveau zo hoog is. Het zijn allemaal rustige luisterliedjes. De enige opmerking die je zou kunnen maken is dat het album af en toe net dat beetje punch ontbeert, maar dat wordt ruim gecompenseerd door de zachte pracht en zorgvuldige zang van Schmidt. Owls is een heerlijk album geworden van een prachtige artiest, die eigenlijk niets meer bewijzen hoeft, maar toch weer zijn vakmanschap toont. Prima gemusiceerd ook. Hé jammer, het afsluitende 'Wings of no Restraint' klinkt alweer.
Als Carrie Elkin iedere dag in je keuken staat te zingen onder het koken, dan is het niet verwonderlijk dat je twijfelt aan je eigen zang. Danny Schmidt heeft die zegen en tegelijk dus de twijfel. Zijn vrouw heeft namelijk één van de mooiste stemmen uit de Americana. Danny Schmidt heeft, zo bewijst hij op Owls, ook een meer dan aansprekende stem. Voeg dat bij zijn meer dan bewezen songschrijver capaciteiten en je krijgt een ijzersterk album. Dat begint bij het prachtige 'Girl with Lantern Eyes' Het met een boodschap tegen het wijdverbreide wapen bezit in de VS komen 'The Guns & The Crazy Ones' is ook erg sterk. Zo volgt het ene mooie nummer na het andere. Hoogtepunten als 'Faith Will Always Rise' en 'Bad Year For Cane' zijn bijna geen hoogtepunten meer omdat het algehele niveau zo hoog is. Het zijn allemaal rustige luisterliedjes. De enige opmerking die je zou kunnen maken is dat het album af en toe net dat beetje punch ontbeert, maar dat wordt ruim gecompenseerd door de zachte pracht en zorgvuldige zang van Schmidt. Owls is een heerlijk album geworden van een prachtige artiest, die eigenlijk niets meer bewijzen hoeft, maar toch weer zijn vakmanschap toont. Prima gemusiceerd ook. Hé jammer, het afsluitende 'Wings of no Restraint' klinkt alweer.
Arsena Schroeder – Anchor Down Below
Op haar nieuwe EP 'Anchor Down Below' is de Amerikaanse soul en R& B zangeres Arsena Schroeder een nieuw pad ingeslagen. Op haar album heeft ze de electronica omarmt en dat heeft muzikaal een grote invloed op haar sound. Het is even wennen in vergelijking met haar oude stijl, maar het resultaat is prima en fris. Deze EP is de opvolger van de prima 'For My Artist Child', het eerste volledige album van Schroeder. Deze nog iets traditionelere soul heeft nu een electronische injectie gekregen. Dat is vanaf het openingsnummer duidelijk. Gebleven is de sterke zang van Schroeder en de fraaie rustige composities, maar veel meer een gebruik van effecten. Dat blijkt al op de mooie opening 'End of The Earth'. Sterker nog is het titelnummer van het album. Voor het schrijven van de liedjes heeft Schroeder samengewerkt met Tera Jackson een ervaren liedjesschrijfster in de gospel en R & B. Het heeft bijgedragen aan de eigen unieke sound die Schroeder ontwikkelde. Een ander samenwerking is die met rapper Modest Jon in 'The Call' en dat levert het mooiste liedje van deze EP op, waarin de zang van Arsena Schroeder wordt afgewisseld met de rap van Modest Jon. Een mooie verrijking en hopelijk een samenwerking die tot meer van dat fraais gaat leiden. De ster van Arsena Schroeder is rijzende in de Verenigde Staten. Europa moet haar nog ontdekken.
Op haar nieuwe EP 'Anchor Down Below' is de Amerikaanse soul en R& B zangeres Arsena Schroeder een nieuw pad ingeslagen. Op haar album heeft ze de electronica omarmt en dat heeft muzikaal een grote invloed op haar sound. Het is even wennen in vergelijking met haar oude stijl, maar het resultaat is prima en fris. Deze EP is de opvolger van de prima 'For My Artist Child', het eerste volledige album van Schroeder. Deze nog iets traditionelere soul heeft nu een electronische injectie gekregen. Dat is vanaf het openingsnummer duidelijk. Gebleven is de sterke zang van Schroeder en de fraaie rustige composities, maar veel meer een gebruik van effecten. Dat blijkt al op de mooie opening 'End of The Earth'. Sterker nog is het titelnummer van het album. Voor het schrijven van de liedjes heeft Schroeder samengewerkt met Tera Jackson een ervaren liedjesschrijfster in de gospel en R & B. Het heeft bijgedragen aan de eigen unieke sound die Schroeder ontwikkelde. Een ander samenwerking is die met rapper Modest Jon in 'The Call' en dat levert het mooiste liedje van deze EP op, waarin de zang van Arsena Schroeder wordt afgewisseld met de rap van Modest Jon. Een mooie verrijking en hopelijk een samenwerking die tot meer van dat fraais gaat leiden. De ster van Arsena Schroeder is rijzende in de Verenigde Staten. Europa moet haar nog ontdekken.
Sinas – Dutch Wave
Een mooie dansbare instrumentale mix van veel verschillende stijlen. Fushion koken, maar dan met muziek. 'Afro Cumbia Balkan dub' noemt Sinas het zelf. In tegenstelling tot de vloeibare naamgenoot wat vaak toch wat zoetsappig is, is deze Sinas een pittige mix. Wouter Schueler op onder andere geluidsbepalende instrumenten als saxofoon en klarinet, Maarten Helsloot op keys en percussionist Bas Bouma hebben er een zeer fraai album van gemaakt. Veelal instrumentaal, maar geen moment vervelend. Op een enkel nummer is een flart zang te horen. Het opent sterk met 'Wobble Odyssey'. Direct zijn de Oosterse invloeden die doorsijpelen in de muziek hoorbaar. Strakke ritme's met een daarover heen dansende blazer. Sterk is ook 'Psilocumbia Tampelandia' met een weliswaar tongbrekende titel, maar prachtig deuntje. Net iets meer ingetogen dan het voorgaande 'Peck'. Voor 'That's Me!' heeft het gezelschap vocaal ondersteuning gekregen van Miss Drazic. Het levert het mooiste nummer op van het album. Het is vrolijk, het is dansbaar en het is mooi, bewijst Sinas ook in de overige nummers van deze haast on-Nederlandse productie. Een mooie genre is dat toch dat 'Afro Cumbia Balkan dub'. Met het album heeft Sinas inmiddels nationaal de aandacht getrokken en dat lijkt zeer terecht. Na het afsluitende titelnummer is de repeatknop snel gevonden.
Een mooie dansbare instrumentale mix van veel verschillende stijlen. Fushion koken, maar dan met muziek. 'Afro Cumbia Balkan dub' noemt Sinas het zelf. In tegenstelling tot de vloeibare naamgenoot wat vaak toch wat zoetsappig is, is deze Sinas een pittige mix. Wouter Schueler op onder andere geluidsbepalende instrumenten als saxofoon en klarinet, Maarten Helsloot op keys en percussionist Bas Bouma hebben er een zeer fraai album van gemaakt. Veelal instrumentaal, maar geen moment vervelend. Op een enkel nummer is een flart zang te horen. Het opent sterk met 'Wobble Odyssey'. Direct zijn de Oosterse invloeden die doorsijpelen in de muziek hoorbaar. Strakke ritme's met een daarover heen dansende blazer. Sterk is ook 'Psilocumbia Tampelandia' met een weliswaar tongbrekende titel, maar prachtig deuntje. Net iets meer ingetogen dan het voorgaande 'Peck'. Voor 'That's Me!' heeft het gezelschap vocaal ondersteuning gekregen van Miss Drazic. Het levert het mooiste nummer op van het album. Het is vrolijk, het is dansbaar en het is mooi, bewijst Sinas ook in de overige nummers van deze haast on-Nederlandse productie. Een mooie genre is dat toch dat 'Afro Cumbia Balkan dub'. Met het album heeft Sinas inmiddels nationaal de aandacht getrokken en dat lijkt zeer terecht. Na het afsluitende titelnummer is de repeatknop snel gevonden.
Eriksson Delcroix – Heart out of its Mind
Het echtpaar Bjorn Eriksson en Nathalie Delcroix, oftewel Eriksson Delcroix komt met het tweede album voor het grote publiek. Het Belgische duo bracht eerder 'For Ever' uit in 2014 en viel met dat album al behoorlijk op. Vorig jaar verscheen in mini oplage 'In Nashville' en nu dus 'Heart out of its Mind'. Het levert een uitstekend album met 13 Americana liedjes. Bjorn Eriksson en Nathalie Delcroix zijn al jaren actief in dit genre en mixen country en bluegrass met vooral invloeden uit de Appalachen tot mooie vaak dromerige liedjes. De meeste bevatten echter een flinke punch, te beginen met 'Baby Blue' prachtig gezongen en een fraaie tekst. Sterk is ook het instrumentale 'A Love Ripple Till Idaho' en het hele mooie '56 7th Street', maar eigenlijk is het hele album gewoon erg fijn. Een mooi luister album waarij beide echtelieden zich niet wederom als componisten bewijzen, maar ook een hele mooie zang laten horen. Individueel, maar ook de harmoniën zijn het beluisteren waard. 'Snakebite' is nagenoeg instrumentaal en vol dreiging. Mooiste nummer is het energieke 'Lay Low' met een uitblinkende Nathalie Delcroix op zang. Voor een beperkt aantal optredens komt Eriksson Delcroix ook naar Nederland. Er valt nog veel te ontdekken bij onze Zuiderburen.
Het echtpaar Bjorn Eriksson en Nathalie Delcroix, oftewel Eriksson Delcroix komt met het tweede album voor het grote publiek. Het Belgische duo bracht eerder 'For Ever' uit in 2014 en viel met dat album al behoorlijk op. Vorig jaar verscheen in mini oplage 'In Nashville' en nu dus 'Heart out of its Mind'. Het levert een uitstekend album met 13 Americana liedjes. Bjorn Eriksson en Nathalie Delcroix zijn al jaren actief in dit genre en mixen country en bluegrass met vooral invloeden uit de Appalachen tot mooie vaak dromerige liedjes. De meeste bevatten echter een flinke punch, te beginen met 'Baby Blue' prachtig gezongen en een fraaie tekst. Sterk is ook het instrumentale 'A Love Ripple Till Idaho' en het hele mooie '56 7th Street', maar eigenlijk is het hele album gewoon erg fijn. Een mooi luister album waarij beide echtelieden zich niet wederom als componisten bewijzen, maar ook een hele mooie zang laten horen. Individueel, maar ook de harmoniën zijn het beluisteren waard. 'Snakebite' is nagenoeg instrumentaal en vol dreiging. Mooiste nummer is het energieke 'Lay Low' met een uitblinkende Nathalie Delcroix op zang. Voor een beperkt aantal optredens komt Eriksson Delcroix ook naar Nederland. Er valt nog veel te ontdekken bij onze Zuiderburen.
Samantha Fish – Wild Heart
Samantha Fish hoort bij een nieuwe bluesgeneratie. Jonge artiesten, behendig en gedreven op gitaar en met de voeten in de oude traditie. Vandaar uit bouwen ze aan een geheel eigen geluid. Invloeden van rock en roots zijn duidelijk hoorbaar, maar vooral het plezier dat Fish heeft in het spelen. Het is juist die eigenschap die de blues zoveel ziel geeft die producent Luther Dickinson heeft kunnen vangen. De jonge gitariste heeft met Wild Heart haar derde studio album uit en wat voor één. Mooie stevige nummers als 'Road Runner' en 'Highway's Holding Me Now' worden afgewisseld met meer rustige en gevoelige nummers als het prachtige 'Place to Fall' en 'Jim Lee Blues Pt1'. Juist in die langzame nummers wordt duidelijk hoeveel emotie, hoeveel verdriet, smeekbede's en tranen Samantha Fish in haar stem weet te leggen. Bijvoorbeeld op het mooiste nummer van het album 'Go Home'. Wat een dijk van een lied volgepakt met gevoel. Fish is een sterke zangeres en heeft naast Luther Dickenson die veel snaar instrumenten meespeelt ook een aantal andere prima muzikanten om zich heen. Wat stevigere nummers als Wild Heart en Turn it Up maken van dit album een echt feestje en maken het allemaal ook weer even lekker los. Meehuilen en meefeesten met Samantha Fish. Heerlijk. Het is voor Samantha Fish een stap weg van de oorspronkelijke richting van bluesrock nu er een grotere ruimte is voor roots maar het resultaat mag er zijn.
Samantha Fish hoort bij een nieuwe bluesgeneratie. Jonge artiesten, behendig en gedreven op gitaar en met de voeten in de oude traditie. Vandaar uit bouwen ze aan een geheel eigen geluid. Invloeden van rock en roots zijn duidelijk hoorbaar, maar vooral het plezier dat Fish heeft in het spelen. Het is juist die eigenschap die de blues zoveel ziel geeft die producent Luther Dickinson heeft kunnen vangen. De jonge gitariste heeft met Wild Heart haar derde studio album uit en wat voor één. Mooie stevige nummers als 'Road Runner' en 'Highway's Holding Me Now' worden afgewisseld met meer rustige en gevoelige nummers als het prachtige 'Place to Fall' en 'Jim Lee Blues Pt1'. Juist in die langzame nummers wordt duidelijk hoeveel emotie, hoeveel verdriet, smeekbede's en tranen Samantha Fish in haar stem weet te leggen. Bijvoorbeeld op het mooiste nummer van het album 'Go Home'. Wat een dijk van een lied volgepakt met gevoel. Fish is een sterke zangeres en heeft naast Luther Dickenson die veel snaar instrumenten meespeelt ook een aantal andere prima muzikanten om zich heen. Wat stevigere nummers als Wild Heart en Turn it Up maken van dit album een echt feestje en maken het allemaal ook weer even lekker los. Meehuilen en meefeesten met Samantha Fish. Heerlijk. Het is voor Samantha Fish een stap weg van de oorspronkelijke richting van bluesrock nu er een grotere ruimte is voor roots maar het resultaat mag er zijn.
All The King's Daughters – Because I Wanted To
De tweelingzusjes Nina en Laura Philips zijn All The King's Daughters. Het duo heeft met de EP 'Because I Wanted To' een fijne kennismaking de wereld ingestuurd. Vijf nummers die gemeen hebben dat ze uitblinken in de prachtige harmoniën van beide zusjes en de scherpe teksten bij luchtige en toegankelijke klanken. Aantrekkelijke nummers met pop en folk invloeden. Vrolijke deuntjes en steeds die prachtige zang. Het is goed om op de website van All The King's Daughters ook even de teksten erbij te pakken. Die zijn uitstekend en de moeite waard om nog eens na te lezen. De EP start met het lekker vrolijke openingsnummer 'Because I Wanted To'. Vrolijk? Niet qua tekst, dan gaat het over een meisje die zichzelf moet overtuigen dat het goed met haar gaat na te zijn gevlucht voor het zoveelste gevecht in een relatie. Beide dames weten je daarbij mooi op het verkeerde been te zetten. 'One Stich at The Time'is wat trager, maar behoud de frisheid van de lente en weer zo'n sterke tekst donker als de herfst. Zo wisselen uptempo liedes zich af met wat meer bedaarde. Mooi is 'Lonesome Men'. Lekker vlot en vrolijk en zeer toegankelijk en prachtige tekst. All The King's Daughters toont bergen mogelijkheden. Vlot en fris, maar met oog voor het donker. Prachtige zang en klaterend spel. Een ontdekking dit tweetal en met die harmoniën mogen we blij zijn dat The King, niet één maar gelijk twee van die stemmen op onze aarde heeft gezet.
De tweelingzusjes Nina en Laura Philips zijn All The King's Daughters. Het duo heeft met de EP 'Because I Wanted To' een fijne kennismaking de wereld ingestuurd. Vijf nummers die gemeen hebben dat ze uitblinken in de prachtige harmoniën van beide zusjes en de scherpe teksten bij luchtige en toegankelijke klanken. Aantrekkelijke nummers met pop en folk invloeden. Vrolijke deuntjes en steeds die prachtige zang. Het is goed om op de website van All The King's Daughters ook even de teksten erbij te pakken. Die zijn uitstekend en de moeite waard om nog eens na te lezen. De EP start met het lekker vrolijke openingsnummer 'Because I Wanted To'. Vrolijk? Niet qua tekst, dan gaat het over een meisje die zichzelf moet overtuigen dat het goed met haar gaat na te zijn gevlucht voor het zoveelste gevecht in een relatie. Beide dames weten je daarbij mooi op het verkeerde been te zetten. 'One Stich at The Time'is wat trager, maar behoud de frisheid van de lente en weer zo'n sterke tekst donker als de herfst. Zo wisselen uptempo liedes zich af met wat meer bedaarde. Mooi is 'Lonesome Men'. Lekker vlot en vrolijk en zeer toegankelijk en prachtige tekst. All The King's Daughters toont bergen mogelijkheden. Vlot en fris, maar met oog voor het donker. Prachtige zang en klaterend spel. Een ontdekking dit tweetal en met die harmoniën mogen we blij zijn dat The King, niet één maar gelijk twee van die stemmen op onze aarde heeft gezet.
Ummagma – Frequency
Je voegt een Canadeze zangeres samen met een Oekraiense muzikant en je krijgt een potente combinatie van dreampop, shoegaze, postpunk, ambient en electronica. Shauna McLarnon afkomstige uit het Noordelijke deel van Canada heeft de krachten gebundeld met Alexander Kretov uit de Oekraine. Het duo maakt sinds 2012 samen muziek onder de naam Ummagma. Met 'Frequency' heeft de formatie een ambitieus project neergezet, waarmee ze ook internationaal verder aan de weg willen timmeren. Het album bestaat eigenlijk uit twee delen. Vijf eigen nummers van Ummagma en van één van deze nummers 'Lama' remixen van Cocteau Twins Robin Guthrie, uit Wales Lights That Change en Malcolm Holmes van Orchestral Maneouvres in the Dark en dan weet je niet de kleinste namen aan je te binden. In het eerste deel fraaie dromerige pop. De zang van McLarnon is sferisch en past bij de klanken. In 'Ocean Girl' neemt Kretov de zang op zich en ook hij heeft een fijne haast fluisterende zang. Mooie wat zweverige nummers.
De drie remixen zijn fraai, waarbij vooral de Lights That Change remix bevalt. Je kunt je wel afvragen of vier keer hetzelfde nummer en gezien de lengte van het nummer meer dan de helft van het album niet wat te veel van het goede is. Desondanks is Lama een fijn nummer en hebben de remixen elk hun eigen karakter. Ummagma heeft daarmee een mooie kennismaking voor Nederland afgeleverd.
Je voegt een Canadeze zangeres samen met een Oekraiense muzikant en je krijgt een potente combinatie van dreampop, shoegaze, postpunk, ambient en electronica. Shauna McLarnon afkomstige uit het Noordelijke deel van Canada heeft de krachten gebundeld met Alexander Kretov uit de Oekraine. Het duo maakt sinds 2012 samen muziek onder de naam Ummagma. Met 'Frequency' heeft de formatie een ambitieus project neergezet, waarmee ze ook internationaal verder aan de weg willen timmeren. Het album bestaat eigenlijk uit twee delen. Vijf eigen nummers van Ummagma en van één van deze nummers 'Lama' remixen van Cocteau Twins Robin Guthrie, uit Wales Lights That Change en Malcolm Holmes van Orchestral Maneouvres in the Dark en dan weet je niet de kleinste namen aan je te binden. In het eerste deel fraaie dromerige pop. De zang van McLarnon is sferisch en past bij de klanken. In 'Ocean Girl' neemt Kretov de zang op zich en ook hij heeft een fijne haast fluisterende zang. Mooie wat zweverige nummers.
De drie remixen zijn fraai, waarbij vooral de Lights That Change remix bevalt. Je kunt je wel afvragen of vier keer hetzelfde nummer en gezien de lengte van het nummer meer dan de helft van het album niet wat te veel van het goede is. Desondanks is Lama een fijn nummer en hebben de remixen elk hun eigen karakter. Ummagma heeft daarmee een mooie kennismaking voor Nederland afgeleverd.
Mandolin Orange – Such Jubilee
Wat heb je weinig nodig om tot een zeer indrukwekkend album te komen. Het Amerikaanse Mandolin Orange heeft met 'Such Jubilee' een album om over te jubelen afgeleverd. Such Jubilee is een ode aan goed songwriterschap en sterke zang. Het Amerikaanse Mandolin Orange beweegt zich op het snijvlak van bluegrass, folk en country. Het duo Andrew Marlin en Emily Frantz maakte in het najaar erg veel indruk op hetr podium bij een toernee door Nederland en slaagt erin die frisheid en energie ook op het album te laten weerklinken. Een compliment voor beide die ook hun eigen producenten zijn. De opening van het album is geweldig met 'Old Ties and Companions'. Een prachtig nummer en alleen nog maar het begin van nog veel meer pracht. 'Little Worlds' met die fraaie melancholische zang van Marlin, daar tussen door danst de viool van Frantz, zoals op het hele album de viool, de banjo en de mandoline mede het geluid bepalen. Dan volgt 'Rounder', ook vol melancholie gebracht en 'From Now On' waarin Emily Frantz zich bewijst als leadzangeres. Die trend zet zich op dit meer dan beluisterenswaardige album voort. De prachtige muziek van Mandolin Orange. Heerlijk om op een mooie avond naar te luisteren en Frantz en Marlin je te laten meevoeren in hun muzikale wereld. Genieten van 'That Wrecking Ball' en Daylight'. Het is alleen maar genieten. Goed nieuws: binnenkort komen ze weer. Voorpret met dit album en dan live genieten.
Wat heb je weinig nodig om tot een zeer indrukwekkend album te komen. Het Amerikaanse Mandolin Orange heeft met 'Such Jubilee' een album om over te jubelen afgeleverd. Such Jubilee is een ode aan goed songwriterschap en sterke zang. Het Amerikaanse Mandolin Orange beweegt zich op het snijvlak van bluegrass, folk en country. Het duo Andrew Marlin en Emily Frantz maakte in het najaar erg veel indruk op hetr podium bij een toernee door Nederland en slaagt erin die frisheid en energie ook op het album te laten weerklinken. Een compliment voor beide die ook hun eigen producenten zijn. De opening van het album is geweldig met 'Old Ties and Companions'. Een prachtig nummer en alleen nog maar het begin van nog veel meer pracht. 'Little Worlds' met die fraaie melancholische zang van Marlin, daar tussen door danst de viool van Frantz, zoals op het hele album de viool, de banjo en de mandoline mede het geluid bepalen. Dan volgt 'Rounder', ook vol melancholie gebracht en 'From Now On' waarin Emily Frantz zich bewijst als leadzangeres. Die trend zet zich op dit meer dan beluisterenswaardige album voort. De prachtige muziek van Mandolin Orange. Heerlijk om op een mooie avond naar te luisteren en Frantz en Marlin je te laten meevoeren in hun muzikale wereld. Genieten van 'That Wrecking Ball' en Daylight'. Het is alleen maar genieten. Goed nieuws: binnenkort komen ze weer. Voorpret met dit album en dan live genieten.
Meschiya Lake & The Little Big Horns – Bad Kids Club
Een voortreffelijk album heeft Meschiya Lake & The Little Big Horns met Bad Kids Club afgeleverd. De zangeres uit New Orleans excelleert in de dansmuziek uit de jaren van het Interbellum. Liefst veertien sterke nummers brengt het gezelschap met de sterke zang van Lake centraal. Prachtige liedjes over drank, uitgaan, relaties, criminaliteit en andere dingen die je kunt verwachten bij stoute kinderen. Het album heeft een mooie en sterke opening met 'Anytime is Saterdaynight'. Een krachtige song en datzelfde geldt ook voor het swingende 'Communcation'. Liefdesperikelen komen aan de orde in 'You Ain't Woman Enough tot Take my Man' en 'I wonder Who's Kissing Her Now' waarin Lake zich opstelt als een dame met veel pit. Dat doet ze ook in 'That's Chick's to Young Fry', welhaast het mooiste nummer van het album en de Betty Smith cover 'Lectric chair Blues'. Mooi is de instrumentatie met een hoofdrol voor de blazerssectie. Het album kent geen nummers die er naar beneden uitvallen. Ieder nummer handhaaft zich en is kwaliteit. Al met al is 'Bad Kids Club' een album waar je blij van wordt. Net als de optredens van deze Amerikaanse is het een feestje. Gelukkig komt ze binnenkort weer naar Nederland. We nemen er, in overeenstemming met het fijne laatste nummer avast maar een 'Scotch' op. Proost
Een voortreffelijk album heeft Meschiya Lake & The Little Big Horns met Bad Kids Club afgeleverd. De zangeres uit New Orleans excelleert in de dansmuziek uit de jaren van het Interbellum. Liefst veertien sterke nummers brengt het gezelschap met de sterke zang van Lake centraal. Prachtige liedjes over drank, uitgaan, relaties, criminaliteit en andere dingen die je kunt verwachten bij stoute kinderen. Het album heeft een mooie en sterke opening met 'Anytime is Saterdaynight'. Een krachtige song en datzelfde geldt ook voor het swingende 'Communcation'. Liefdesperikelen komen aan de orde in 'You Ain't Woman Enough tot Take my Man' en 'I wonder Who's Kissing Her Now' waarin Lake zich opstelt als een dame met veel pit. Dat doet ze ook in 'That's Chick's to Young Fry', welhaast het mooiste nummer van het album en de Betty Smith cover 'Lectric chair Blues'. Mooi is de instrumentatie met een hoofdrol voor de blazerssectie. Het album kent geen nummers die er naar beneden uitvallen. Ieder nummer handhaaft zich en is kwaliteit. Al met al is 'Bad Kids Club' een album waar je blij van wordt. Net als de optredens van deze Amerikaanse is het een feestje. Gelukkig komt ze binnenkort weer naar Nederland. We nemen er, in overeenstemming met het fijne laatste nummer avast maar een 'Scotch' op. Proost
Senna Black – The Recordings of
In de eerste tonen van The Recordings of Senna Black is het alsof je naar Chastity Brown luistert. Dat is een compliment, want dat is één van de mooiste stemmen die ons af en toe komt bezoeken vanuit de Verenigde Staten. Dat zeer hoge niveau weet Sanne Hoeksma of te wel Senna Black in de rest van het album niet te halen, maar deze EP is wel een eerbetoon aan haar zang. Je hoeft niet uit Nashville of Austin te komen om een prachtige Americana zangeres te zijn. In vijf nummers bewijst Senna Black dat ze veel in huis heeft. Zowel in kwaliteit van zang als in verschillende genres. 'Het openingsnummervan het album is een echt mooi Americana nummer met een sterke country inslag. 'When You lose Someone' is simpelweg een goed nummer. Nog beter is het krachtige 'Ocean Of Love'. Senna Black toont zich hierin een echte powervrouw. Ook de overige nummers 'Higher, 'The devil's Arms en 'Here Comes the Rain' zijn sterk. Soms leunt de formatie meer richting de pop zoals in The Devil's Arms' op andere momenten is het meer rock of country. Sanne Hoeksma wordt daarbij in de rug gesteund door een fijne band. Deze EP is een fijne kennismaking en Senna Black wordt opgepikt door podia en media. Een mooi Nederlands product. Ook in de vormgeving van haar album maakt ze een statement. Het straalt kracht uit.
In de eerste tonen van The Recordings of Senna Black is het alsof je naar Chastity Brown luistert. Dat is een compliment, want dat is één van de mooiste stemmen die ons af en toe komt bezoeken vanuit de Verenigde Staten. Dat zeer hoge niveau weet Sanne Hoeksma of te wel Senna Black in de rest van het album niet te halen, maar deze EP is wel een eerbetoon aan haar zang. Je hoeft niet uit Nashville of Austin te komen om een prachtige Americana zangeres te zijn. In vijf nummers bewijst Senna Black dat ze veel in huis heeft. Zowel in kwaliteit van zang als in verschillende genres. 'Het openingsnummervan het album is een echt mooi Americana nummer met een sterke country inslag. 'When You lose Someone' is simpelweg een goed nummer. Nog beter is het krachtige 'Ocean Of Love'. Senna Black toont zich hierin een echte powervrouw. Ook de overige nummers 'Higher, 'The devil's Arms en 'Here Comes the Rain' zijn sterk. Soms leunt de formatie meer richting de pop zoals in The Devil's Arms' op andere momenten is het meer rock of country. Sanne Hoeksma wordt daarbij in de rug gesteund door een fijne band. Deze EP is een fijne kennismaking en Senna Black wordt opgepikt door podia en media. Een mooi Nederlands product. Ook in de vormgeving van haar album maakt ze een statement. Het straalt kracht uit.
Shake Shake Go – All in Time
Dat de Frans/Britse formatie Shake Shake Go onlangs op Eurosonic stonden is niet voor niets. De showcase laten ze volgen door een bijzonder sterk album. Het debuutalbum van Shake Shake Go is prachtig. Sterke folk in een modern jasje welke beklijft. Aansprekende liedjes die goed in het gehoor liggen en daardoor toegankelijk zijn, maar door de teksten toch tot nadenken dwingen. Met 'All in Time', het catchy 'We Are Now' en vooral het prachtige 'England Skies' zet de band een opening neer die geweldig is. Vooral de stem van Poppy Jones maakt veel indruk. Een prachtige zangeres met veel mogelijkheden en een stem die veel verschillende sferen kan schetsen. Het resulteert in 13 mooie nummers. 'One Heart to Another', Into the Fire', Little Warrior'ze zijn allemaal het beluisteren meer dan waard,. Het album biedt prachtige liedjes, mooi afgewisseld en met een sterke band. Af en toe mag een liedje nog net wat meer zeggingskracht krijgen, maar al met al heft deze Brits Franse samenwerking een prachtig debuut in de markt gezet. Het formaat hoes is wat ongewoon en jammer genoeg de tekst uitsluitend in het Frans. Shake Shake Go heeft echter een internationale uitstraling. Een debuut met die mooie folkliedjes at aanspreekt ook buiten Frankrijk. Shake Shake Go is een band waar we zeker meer van gaan horen.
Dat de Frans/Britse formatie Shake Shake Go onlangs op Eurosonic stonden is niet voor niets. De showcase laten ze volgen door een bijzonder sterk album. Het debuutalbum van Shake Shake Go is prachtig. Sterke folk in een modern jasje welke beklijft. Aansprekende liedjes die goed in het gehoor liggen en daardoor toegankelijk zijn, maar door de teksten toch tot nadenken dwingen. Met 'All in Time', het catchy 'We Are Now' en vooral het prachtige 'England Skies' zet de band een opening neer die geweldig is. Vooral de stem van Poppy Jones maakt veel indruk. Een prachtige zangeres met veel mogelijkheden en een stem die veel verschillende sferen kan schetsen. Het resulteert in 13 mooie nummers. 'One Heart to Another', Into the Fire', Little Warrior'ze zijn allemaal het beluisteren meer dan waard,. Het album biedt prachtige liedjes, mooi afgewisseld en met een sterke band. Af en toe mag een liedje nog net wat meer zeggingskracht krijgen, maar al met al heft deze Brits Franse samenwerking een prachtig debuut in de markt gezet. Het formaat hoes is wat ongewoon en jammer genoeg de tekst uitsluitend in het Frans. Shake Shake Go heeft echter een internationale uitstraling. Een debuut met die mooie folkliedjes at aanspreekt ook buiten Frankrijk. Shake Shake Go is een band waar we zeker meer van gaan horen.
Bird on The Wire – Elephanta
Het Amsterdamse Bird on The Wire heeft met Elephanta in de breedte een mooi, evenwichtig en sterk album afgeleverd. De mooie relaxte en dromerige zang van Rosa Ronsdorf komt op het album uitstekend tot zijn recht. De muziek is zo geschreven dat juist de zang komt boven drijven en als er niet gezongen wordt kan de band uitpakken met vaak mooi spel en soms heftige dreunen. Het album bevat geen echte uitschieters naar boven en beneden. Een aantal nummers toch wel het vermelden waard. 'Sandy Sandman' is een prachtig traag liedje, erg mooi. 'De Storm' is wat steviger en blijft ook daarin moeiteloos overeind, het titelnummer is fraai en ook 'Sing along with the Silence' is alleen al om de erg mooie titel een aanrader en als liedje het mooiste van het album. Wat nog mist is die echte punch, dat echte oren spitsen. Dat komt ook door het dromerige karakter van de muziek. Dreampop noemt de band het zelf. Muziek sterk beïnvloed door de electronica die af en toe te dominant is, maar vaak prachtig in de perken wordt gehouden zonder effectbejag Bird on The Wire heeft echter een puik album afgeleverd en een echte stap voorwaarts. Die punch komt nog wel. Bird on The Wire komt eraan. 'Elephanta' is het album van een band met een missie. De liefde voor het spel is hoorbaar en dat is mooi.
Het Amsterdamse Bird on The Wire heeft met Elephanta in de breedte een mooi, evenwichtig en sterk album afgeleverd. De mooie relaxte en dromerige zang van Rosa Ronsdorf komt op het album uitstekend tot zijn recht. De muziek is zo geschreven dat juist de zang komt boven drijven en als er niet gezongen wordt kan de band uitpakken met vaak mooi spel en soms heftige dreunen. Het album bevat geen echte uitschieters naar boven en beneden. Een aantal nummers toch wel het vermelden waard. 'Sandy Sandman' is een prachtig traag liedje, erg mooi. 'De Storm' is wat steviger en blijft ook daarin moeiteloos overeind, het titelnummer is fraai en ook 'Sing along with the Silence' is alleen al om de erg mooie titel een aanrader en als liedje het mooiste van het album. Wat nog mist is die echte punch, dat echte oren spitsen. Dat komt ook door het dromerige karakter van de muziek. Dreampop noemt de band het zelf. Muziek sterk beïnvloed door de electronica die af en toe te dominant is, maar vaak prachtig in de perken wordt gehouden zonder effectbejag Bird on The Wire heeft echter een puik album afgeleverd en een echte stap voorwaarts. Die punch komt nog wel. Bird on The Wire komt eraan. 'Elephanta' is het album van een band met een missie. De liefde voor het spel is hoorbaar en dat is mooi.
The Barker Band – The Land We Hold Dear
Het is het eerste album dat The Barker Band uitbrengt na het overlijden van Lenny Barker en het overkoepelende thenma van 'The land we Hold Dear'is dan ook afscheid nemen, verlating en verlies, vaak in een nautische setting. In liefst 16 liedjes weet de band vaak precies de roos te raken met hun interpretatie van folk met vele invloeden van onder andere rock en bluegrass. Het album begint sterk. Prachtige liedjes als 'The Fishing Song Part 1', 'The Fishing Song Part 2', 'You Took The Best Of Me' en 'Didn't Leave For Sea' zijn erg sterk. Krachtig en met vooral de erg mooie stem van zangeres Nella Johnson worden de emoties fraai er ingelegd, zonder ook maar een moment sentimenteel te worden. Een enkel nummer weet minder te overtuigen. 'Cry, Cry, Cry', bijvoorbeeld is zo'n nummer dat niet beklijft, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door bijvoorbeeld 'Polly' of 'Take My Love'. Het album is rijkelijk voorzien van instrumentatie met onder andere viool, mandoline en banjo, naast vaste gasten als gitaar en drum. Het geeft een mooi vol geluid zonder dat het druk wordt. Af en toe zingt Jake Barker mee en dat doet hij meer dan adequaat, zonder de zeggingskracht te hebben van Nella Johnson. 'The Land We Hold Dear' is daarmee een prachtig eerbetoon aan Lenny Barker geworden met als mooiste liedje wellicht 'Metals & Stones'. Zeer gevoelig gebracht. Het is een eerbetoon met uitstekende muziek die voor de liefhebber van folk met punch zeker zeer gewaardeerd zal worden.
Het is het eerste album dat The Barker Band uitbrengt na het overlijden van Lenny Barker en het overkoepelende thenma van 'The land we Hold Dear'is dan ook afscheid nemen, verlating en verlies, vaak in een nautische setting. In liefst 16 liedjes weet de band vaak precies de roos te raken met hun interpretatie van folk met vele invloeden van onder andere rock en bluegrass. Het album begint sterk. Prachtige liedjes als 'The Fishing Song Part 1', 'The Fishing Song Part 2', 'You Took The Best Of Me' en 'Didn't Leave For Sea' zijn erg sterk. Krachtig en met vooral de erg mooie stem van zangeres Nella Johnson worden de emoties fraai er ingelegd, zonder ook maar een moment sentimenteel te worden. Een enkel nummer weet minder te overtuigen. 'Cry, Cry, Cry', bijvoorbeeld is zo'n nummer dat niet beklijft, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door bijvoorbeeld 'Polly' of 'Take My Love'. Het album is rijkelijk voorzien van instrumentatie met onder andere viool, mandoline en banjo, naast vaste gasten als gitaar en drum. Het geeft een mooi vol geluid zonder dat het druk wordt. Af en toe zingt Jake Barker mee en dat doet hij meer dan adequaat, zonder de zeggingskracht te hebben van Nella Johnson. 'The Land We Hold Dear' is daarmee een prachtig eerbetoon aan Lenny Barker geworden met als mooiste liedje wellicht 'Metals & Stones'. Zeer gevoelig gebracht. Het is een eerbetoon met uitstekende muziek die voor de liefhebber van folk met punch zeker zeer gewaardeerd zal worden.
Point Quiet – Ways and Needs of a Night Horse
Mooie donkere ingetogen Americana van Nederlands/Franse bodem. Point Quiet uit Amsterdam heeft een kalm en ingetogen plaat gemaakt met diepgang. Mooie zang en goede muzikanten, maar af en toe mag er nog een extra vonk of korreltje peper in. Oppassen dat het niet te vlak blijft muzikaal.Het titelnummer 'Ways and Needs of a Night Horse' is direct ook het openingsnummer en één van de mooiste nummers van het album. Het vlgende 'Run all You Want' is ook zo'n mooi nummer, maar 'Ny or Not NY' is net weer even een stapje terug. Reden darvan is onder andere de stem van Pascal Hallibert die fijn is en op zijn best in het trage werk met diepgang. Een voorbeeld van zo'n liedje is 'The West Wind', heerlijk traag en heerlijk met diepte. Op het abum wordt prim gemusciceerd. Hoofdrol is daarbij regelmatig voor de viool van Simone Manuputty, maar ook Daan van Diest, Hans Custers en Jan van Bijnen laten zich gelden. Fijne liedjes, waarbij geldt hoe trager hoe beter, waarbij dan telt dat het qua tempo wel erg dicht bij elkaar ligt. 'Thernody' en Bright as City Lights' zijn uitstekend, waarbij de laatste het hoogtepunt van het album is. Met 'Horses'en 'Maneras Y Necessidades' krijgt het album ook nog een mooie afsluiting.
Mooie donkere ingetogen Americana van Nederlands/Franse bodem. Point Quiet uit Amsterdam heeft een kalm en ingetogen plaat gemaakt met diepgang. Mooie zang en goede muzikanten, maar af en toe mag er nog een extra vonk of korreltje peper in. Oppassen dat het niet te vlak blijft muzikaal.Het titelnummer 'Ways and Needs of a Night Horse' is direct ook het openingsnummer en één van de mooiste nummers van het album. Het vlgende 'Run all You Want' is ook zo'n mooi nummer, maar 'Ny or Not NY' is net weer even een stapje terug. Reden darvan is onder andere de stem van Pascal Hallibert die fijn is en op zijn best in het trage werk met diepgang. Een voorbeeld van zo'n liedje is 'The West Wind', heerlijk traag en heerlijk met diepte. Op het abum wordt prim gemusciceerd. Hoofdrol is daarbij regelmatig voor de viool van Simone Manuputty, maar ook Daan van Diest, Hans Custers en Jan van Bijnen laten zich gelden. Fijne liedjes, waarbij geldt hoe trager hoe beter, waarbij dan telt dat het qua tempo wel erg dicht bij elkaar ligt. 'Thernody' en Bright as City Lights' zijn uitstekend, waarbij de laatste het hoogtepunt van het album is. Met 'Horses'en 'Maneras Y Necessidades' krijgt het album ook nog een mooie afsluiting.
Jos Hol – Windvogel
De Limburgse zanger Jos Hol brengt met 'Windvogel' een prachtige Nederlandstalig thema album uit. Een Windvogel is in het Limburgs die anders functioneert dan normaal. Iemand die niet spoort. In het album wordt het levensverhal vertelt van iemand die 50 jaar in de psychiatrie heeft gezeten. Het album is de strijd in het leven om geborgenheid en begrip in een wereld die niet begrepen wordt en geen begrip toont. De spil van de plaat is het magistrale liedje 'In je Schoot'. Een geweldig nummer over de zoektocht naar geborgenheid in een vreemde wereld. Zo bevat het album tal van prachtige nummers en let vooral ook op de aan dichtkunst grenzende liedteksten. Het openingsnummer 'Is er iemand' is ook zo'n prachtig nummer. Eerst zwaar ingezet en daarover heen komt de licht heze, maar zeer fijne stem van Hol. Hol doet, niet qua stem, maar wel qua manier van zingen denken aan Herman van Veen. Het album is geproduceerd door B.J. Baartmans en die is er uitstekend in geslaagd om die mooie combinatie van zware onderwerpen en de warmte van de liefde te vangen. Baartmans speelt ook mee op het album als één van de muzikale begeleiders. Die zijn er bij uitstek ingeslaagd om de thematiek en de zang van Hol in het middelpunt te zetten. Aandacht verdienen ook de prachtige teksten. Jos Hol is al eens vergeleken met de grootste Nederlandse zangers en dit tedere album zou hem daar best wel eens tussen kunnen schuiven.
De Limburgse zanger Jos Hol brengt met 'Windvogel' een prachtige Nederlandstalig thema album uit. Een Windvogel is in het Limburgs die anders functioneert dan normaal. Iemand die niet spoort. In het album wordt het levensverhal vertelt van iemand die 50 jaar in de psychiatrie heeft gezeten. Het album is de strijd in het leven om geborgenheid en begrip in een wereld die niet begrepen wordt en geen begrip toont. De spil van de plaat is het magistrale liedje 'In je Schoot'. Een geweldig nummer over de zoektocht naar geborgenheid in een vreemde wereld. Zo bevat het album tal van prachtige nummers en let vooral ook op de aan dichtkunst grenzende liedteksten. Het openingsnummer 'Is er iemand' is ook zo'n prachtig nummer. Eerst zwaar ingezet en daarover heen komt de licht heze, maar zeer fijne stem van Hol. Hol doet, niet qua stem, maar wel qua manier van zingen denken aan Herman van Veen. Het album is geproduceerd door B.J. Baartmans en die is er uitstekend in geslaagd om die mooie combinatie van zware onderwerpen en de warmte van de liefde te vangen. Baartmans speelt ook mee op het album als één van de muzikale begeleiders. Die zijn er bij uitstek ingeslaagd om de thematiek en de zang van Hol in het middelpunt te zetten. Aandacht verdienen ook de prachtige teksten. Jos Hol is al eens vergeleken met de grootste Nederlandse zangers en dit tedere album zou hem daar best wel eens tussen kunnen schuiven.
Wooden Soldiers – Second
Wooden Soldiers zijn bevallen van hun tweede. Met 'Second' heeft de band uit Utrecht een fraaie opvolger van 'First', welke twee jaar geleden verscheen. De folkband heeft er dus betrekkelijk lang over gedaan om met nieuw werk te komen op deze EP, maar het bekende snackbarmotto luidt: Goed bereid, kost even tijd' en dat is hier ook van toepassing. Mooie zang en fraaie liedjes. Vooral in de zang als de stem van zanger Frank Wolff samengaat met die van Agnes Loonstra en Nora Iburg is het erg fraai. Voeg daarbij intermezzo's met een heerlijke viool in de begeleiding en je hebt een moderne folkband die zijn best doet om met vergelijkbare Amerikaanse bands te wedijveren. De opening is sterk met het prima 'Belly of the Beast', een vlotter nummer waarin juist de zang de hoofdrol speelt. Het mooie 'A Cloudy Mind' is in tempo een stapje terug, maar als duet zeer geslaagd. 'Go' een fijn krachtig nummer, dat ook als single is verschenen. 'Left to Gain' is een mooi degelijk nummer, maar minder in het oog springend als de eerste drie en 'In Dreams' een fraaie afsluiting. Wooden Soldiers zouden met 'Second' wel eens een flinke stap kunnen doen. In de EP release tour die de komende tijd door Nederland trekt wordt het Noorden overgeslagen, maar het zou niks verbazen dat de band deze zomer toch een leuk festivalseizoen gaat beleven.
Wooden Soldiers zijn bevallen van hun tweede. Met 'Second' heeft de band uit Utrecht een fraaie opvolger van 'First', welke twee jaar geleden verscheen. De folkband heeft er dus betrekkelijk lang over gedaan om met nieuw werk te komen op deze EP, maar het bekende snackbarmotto luidt: Goed bereid, kost even tijd' en dat is hier ook van toepassing. Mooie zang en fraaie liedjes. Vooral in de zang als de stem van zanger Frank Wolff samengaat met die van Agnes Loonstra en Nora Iburg is het erg fraai. Voeg daarbij intermezzo's met een heerlijke viool in de begeleiding en je hebt een moderne folkband die zijn best doet om met vergelijkbare Amerikaanse bands te wedijveren. De opening is sterk met het prima 'Belly of the Beast', een vlotter nummer waarin juist de zang de hoofdrol speelt. Het mooie 'A Cloudy Mind' is in tempo een stapje terug, maar als duet zeer geslaagd. 'Go' een fijn krachtig nummer, dat ook als single is verschenen. 'Left to Gain' is een mooi degelijk nummer, maar minder in het oog springend als de eerste drie en 'In Dreams' een fraaie afsluiting. Wooden Soldiers zouden met 'Second' wel eens een flinke stap kunnen doen. In de EP release tour die de komende tijd door Nederland trekt wordt het Noorden overgeslagen, maar het zou niks verbazen dat de band deze zomer toch een leuk festivalseizoen gaat beleven.
Lynne Hanson & The Good Intensions – 7 Deadly Spins
Wat een enorm talent is Lynne Hanson toch. Met '7 Deadly Spins' heeft de Canadeze een bijzonder sterk thema album afgeleverd en een fraaie tegenhanger voor haar zeer persoonlijke voorlaatste album 'Rivers of Sand'. In '7 Deadly Spins' neemt Hanson de murderballad onder handen en met hoorbaar plezier wordt dit gezongen. Een prachtige uitlaatklep en een bijzonder sterk album. Het zijn gruwelijke verhalen die Hanson vertelt over graven, galgen en moord en doodslag. Ze heeft de stem er voor om dat met heel veel overtuiging te brengen. In de eerste helft van het album ligt de nadruk op de dreiging en in de tweede helft gaat het tempo wat omhoog. Het album begint met het prachtige 'Gravedigger' in een hypnotiserende cadans gezongen. Monumentaal is ook 'My Mama Said' over een ter dood veroordeelde. Lynne Hanson op haar best. Nee het kan nog beter in 'Cecil Hotel'. Een nummer dat het hart vormt van het album. Hierna gaat in 'Black Widow' het tempo omhoog. Dat blijft zo in 'Run Johnny Run' en 'First One's Free'. In de Noord-Amerikaanse folk is de murderballad een bekende stijlvorm. Op de manier waarop Lynne Hanson dit brengt is het een vorm van grote schoonheid, hoe luguber de onderwerpen ook. Een eerste klas zangeres en uitmuntend ondersteunt werk van The Good Intensions met her een jankende gitaar of een jengelend orgeltje. Prachtig werk van een bijzonder volwassen artiest.
Wat een enorm talent is Lynne Hanson toch. Met '7 Deadly Spins' heeft de Canadeze een bijzonder sterk thema album afgeleverd en een fraaie tegenhanger voor haar zeer persoonlijke voorlaatste album 'Rivers of Sand'. In '7 Deadly Spins' neemt Hanson de murderballad onder handen en met hoorbaar plezier wordt dit gezongen. Een prachtige uitlaatklep en een bijzonder sterk album. Het zijn gruwelijke verhalen die Hanson vertelt over graven, galgen en moord en doodslag. Ze heeft de stem er voor om dat met heel veel overtuiging te brengen. In de eerste helft van het album ligt de nadruk op de dreiging en in de tweede helft gaat het tempo wat omhoog. Het album begint met het prachtige 'Gravedigger' in een hypnotiserende cadans gezongen. Monumentaal is ook 'My Mama Said' over een ter dood veroordeelde. Lynne Hanson op haar best. Nee het kan nog beter in 'Cecil Hotel'. Een nummer dat het hart vormt van het album. Hierna gaat in 'Black Widow' het tempo omhoog. Dat blijft zo in 'Run Johnny Run' en 'First One's Free'. In de Noord-Amerikaanse folk is de murderballad een bekende stijlvorm. Op de manier waarop Lynne Hanson dit brengt is het een vorm van grote schoonheid, hoe luguber de onderwerpen ook. Een eerste klas zangeres en uitmuntend ondersteunt werk van The Good Intensions met her een jankende gitaar of een jengelend orgeltje. Prachtig werk van een bijzonder volwassen artiest.
Jenny Berkel – Cicada ( A Collection)
De tour van Jenny Berkel werd ook tot haar eigen schrik dit najaar afgelast door de naweeen van de aanslagen in Parijs. Ze heeft beloofd snel terug te komen, maar tot die tijd moeten we het doen met haar laatste EP/album Cicada ( A Collection). Berkel heeft een prachtige stem en zingt mooie liedjes. Liedjes met een donker randje. De zes liedjes zijn een mix tussen studioopnamen en live opnamen. Het bedaarde 'How Red the Bloom' en het krachtigere 'Love is a Dark Thing'. De concertopname is 'All that you Do' een sterk liefdesliedje dat mooi sparkelt. Het mooiste nummer van het zestal is 'Green Rocky Road & Virginia Blues'. Vooral de opening komt prima uit de verf. De laatste twee liedjes zijn weer bedachtzame nummers. Voor wie spetterende zang wil hebben en groots en meeslepend wil luisteren, die kan niet bij Jenny Berkel terecht. Cicada ( A Collection) is een mooi luisteralbum en een kennismaking met de stijl van deze Canadeze. Verzorgde zang, rustige begeleiding en liedjes die vragen om een luisterend oor, omdat ze klein en kwetsbaar zijn. Af en toe mis je dat vuurwerk wel, maar in de diepte van de zang van Berkel en de kwaliteit van haar composities is veel fraais te ontdekken. Deze EP is toch meer een kennismaking. Het maakt benieuwe hoe een mooi en afgewogen studio album zal klinken of een fraaie concertopname. Wat dat laatste betreft wachten we op een herkansing hier op het podium.
De tour van Jenny Berkel werd ook tot haar eigen schrik dit najaar afgelast door de naweeen van de aanslagen in Parijs. Ze heeft beloofd snel terug te komen, maar tot die tijd moeten we het doen met haar laatste EP/album Cicada ( A Collection). Berkel heeft een prachtige stem en zingt mooie liedjes. Liedjes met een donker randje. De zes liedjes zijn een mix tussen studioopnamen en live opnamen. Het bedaarde 'How Red the Bloom' en het krachtigere 'Love is a Dark Thing'. De concertopname is 'All that you Do' een sterk liefdesliedje dat mooi sparkelt. Het mooiste nummer van het zestal is 'Green Rocky Road & Virginia Blues'. Vooral de opening komt prima uit de verf. De laatste twee liedjes zijn weer bedachtzame nummers. Voor wie spetterende zang wil hebben en groots en meeslepend wil luisteren, die kan niet bij Jenny Berkel terecht. Cicada ( A Collection) is een mooi luisteralbum en een kennismaking met de stijl van deze Canadeze. Verzorgde zang, rustige begeleiding en liedjes die vragen om een luisterend oor, omdat ze klein en kwetsbaar zijn. Af en toe mis je dat vuurwerk wel, maar in de diepte van de zang van Berkel en de kwaliteit van haar composities is veel fraais te ontdekken. Deze EP is toch meer een kennismaking. Het maakt benieuwe hoe een mooi en afgewogen studio album zal klinken of een fraaie concertopname. Wat dat laatste betreft wachten we op een herkansing hier op het podium.
Jennah Bell – Anatomy
Jezelf op een EP in slechts vijf nummers zo kunnen neerzetten. Het lukt Jennah Bell. De Amerikaanse combineert een prachtige soulstem met sterke liedjes en een mooie haast mellow sound op haar nieuwe EP Anatomy. Het levert een schitterende kennismaking met Bell op. In het openingsnummer en tevens het titelnummer van deze EP blijft ze nog wat aan de rustige kant, maar het liefst meer dan 8 minuten durende 'Candied Daylight' is van grote schoonheid. Geweldige zang, ook in de achtergrondzang en mooie passende muzikale begeleiding, waardoor het heerlijke lome gevoel van de ochtend wordt overgebracht. Vooral als de muziek wegvalt en alleen met handgeklap wordt gezongen om sweet things in the morning. Very sweet indeed. Het mooie 'John Forbid' volgt. Iets pittiger en intenser, maar ook erg mooi. Waar 'Candied Daylight' wellicht aan de lange kant is, is het prachtige 'Caged Bird' wat aan de korte kant. Misschien wel het mooiste nummer is 'The End'. Wat een mooie zangeres. Niet van het grote gebaar maar van die heerlijk ontspannen sound. Great vibes. Jennah Bell wordt gezien als één van de grote talenten die opstaan om hun plaats in te nemen. Met deze EP onderstreept ze dat. Een schitterende kennismaking met deze zangeres en, niet onbelangrijk, ook prachtige songsmith.
Jezelf op een EP in slechts vijf nummers zo kunnen neerzetten. Het lukt Jennah Bell. De Amerikaanse combineert een prachtige soulstem met sterke liedjes en een mooie haast mellow sound op haar nieuwe EP Anatomy. Het levert een schitterende kennismaking met Bell op. In het openingsnummer en tevens het titelnummer van deze EP blijft ze nog wat aan de rustige kant, maar het liefst meer dan 8 minuten durende 'Candied Daylight' is van grote schoonheid. Geweldige zang, ook in de achtergrondzang en mooie passende muzikale begeleiding, waardoor het heerlijke lome gevoel van de ochtend wordt overgebracht. Vooral als de muziek wegvalt en alleen met handgeklap wordt gezongen om sweet things in the morning. Very sweet indeed. Het mooie 'John Forbid' volgt. Iets pittiger en intenser, maar ook erg mooi. Waar 'Candied Daylight' wellicht aan de lange kant is, is het prachtige 'Caged Bird' wat aan de korte kant. Misschien wel het mooiste nummer is 'The End'. Wat een mooie zangeres. Niet van het grote gebaar maar van die heerlijk ontspannen sound. Great vibes. Jennah Bell wordt gezien als één van de grote talenten die opstaan om hun plaats in te nemen. Met deze EP onderstreept ze dat. Een schitterende kennismaking met deze zangeres en, niet onbelangrijk, ook prachtige songsmith.
Patricia O’Callaghan – Deepest December
Bij het Canadese Roaring Girl Records komen vaak zeer interessante projecten uit. Op het label verscheen zelfs een kerstplaat. Patricia O’Callaghan zingt op 'Deepest December' elf fraaie kerstsongs. O'Callaghan is een zangeres die dat prima aankan met haar schitterende stem. Kraakhelder en met groot bereik geeft zij haar interpretatie van een aantal klassieke, maar hier minder bekende kerstliedjes. Niet de vaak uitbundige vrolijkheid, maar mooie plechtstatige liederen met een flinke vleug Ierland. Naast de zang valt vooral ook de instrumentatie op, waaerin vaak wordt teruggegrepen op klassieke instrumenten als de toetsharp, de hurdy gurdy en de harp. Het draagt bij aan het karakter van het album dat je doet nadenken over het karakter van kerst. Erg mooi is het openings- en tevens titelnummer van het album 'Deepest December'. Erg bevalt ook 'Noel Nouvelet-Patapan' met superbe zang. Ook op de rest van het album, die eerder ook al opviel met haar fraaie vertolking van het werk van Leonard Cohen en haar eigen werk, bewijs O'Callaghan de spirituele gedachte van kerst eer. Geen joligheid en uitbundige kerstdiners, maar prachtige liedjes over de kerstgedachte. Het vrolijks klinkt nog 'Riu Riu Chui', maar ook een prachtige uitvoering van 'Jesus Christ the Apple Tree' en welhaast klassieke 'Es ist ein Ros' Entsprungen'. Kerst. Zoals kerst is bedoeld.
Bij het Canadese Roaring Girl Records komen vaak zeer interessante projecten uit. Op het label verscheen zelfs een kerstplaat. Patricia O’Callaghan zingt op 'Deepest December' elf fraaie kerstsongs. O'Callaghan is een zangeres die dat prima aankan met haar schitterende stem. Kraakhelder en met groot bereik geeft zij haar interpretatie van een aantal klassieke, maar hier minder bekende kerstliedjes. Niet de vaak uitbundige vrolijkheid, maar mooie plechtstatige liederen met een flinke vleug Ierland. Naast de zang valt vooral ook de instrumentatie op, waaerin vaak wordt teruggegrepen op klassieke instrumenten als de toetsharp, de hurdy gurdy en de harp. Het draagt bij aan het karakter van het album dat je doet nadenken over het karakter van kerst. Erg mooi is het openings- en tevens titelnummer van het album 'Deepest December'. Erg bevalt ook 'Noel Nouvelet-Patapan' met superbe zang. Ook op de rest van het album, die eerder ook al opviel met haar fraaie vertolking van het werk van Leonard Cohen en haar eigen werk, bewijs O'Callaghan de spirituele gedachte van kerst eer. Geen joligheid en uitbundige kerstdiners, maar prachtige liedjes over de kerstgedachte. Het vrolijks klinkt nog 'Riu Riu Chui', maar ook een prachtige uitvoering van 'Jesus Christ the Apple Tree' en welhaast klassieke 'Es ist ein Ros' Entsprungen'. Kerst. Zoals kerst is bedoeld.
Kathryn Joseph – Bones You have Thrown me and Blood i've Spilled
Wat een prachtig bezwerend en betoverend album heeft Kathryn Joseph afgeleverd met 'Bones You have Thrown me and Blood i've Spilled'. Een album dat al is overladen met onderscheidingen en dat zeker verdiend. 'Bones You have Thrown me and Blood i've Spilled' is geen allemansvriendje, maar pakt het album je dan ben je ook volledig verkocht. De Schotse heeft haar nek uitgestoken met een eigenzinnig album en wordt voor die moed beloond. Vooral de zeer intrigerende stem van Kathryn Joseph in die trage nummers vol met intensiteit weet je te raken. Het is een eerlijk en oprechte plaat geworden. In prachtige nummers als 'the Bird', 'the Blood' en en 'the Bone' overtuigt Kathryn Joseph. Tot de mooiste nummers horen wel 'The Crow' en 'the Weary'. Joseph presenteert zich in al haar naaktheid. Een album dat zeker niet de grote popmassa zal bereken, maar wat een boeiend experiment. Iedereen die zich wil openstellen voor muziek die je soms net even vaker moet beluisteren heeft hier een prachtige collectie van liedjes. Speciale vermelding verdiend ook Marcus Mackay die als producent er in geslaagt is om de sound van Kathryn Joseph optimaal uit te laten komen. Een schitterend album.
Wat een prachtig bezwerend en betoverend album heeft Kathryn Joseph afgeleverd met 'Bones You have Thrown me and Blood i've Spilled'. Een album dat al is overladen met onderscheidingen en dat zeker verdiend. 'Bones You have Thrown me and Blood i've Spilled' is geen allemansvriendje, maar pakt het album je dan ben je ook volledig verkocht. De Schotse heeft haar nek uitgestoken met een eigenzinnig album en wordt voor die moed beloond. Vooral de zeer intrigerende stem van Kathryn Joseph in die trage nummers vol met intensiteit weet je te raken. Het is een eerlijk en oprechte plaat geworden. In prachtige nummers als 'the Bird', 'the Blood' en en 'the Bone' overtuigt Kathryn Joseph. Tot de mooiste nummers horen wel 'The Crow' en 'the Weary'. Joseph presenteert zich in al haar naaktheid. Een album dat zeker niet de grote popmassa zal bereken, maar wat een boeiend experiment. Iedereen die zich wil openstellen voor muziek die je soms net even vaker moet beluisteren heeft hier een prachtige collectie van liedjes. Speciale vermelding verdiend ook Marcus Mackay die als producent er in geslaagt is om de sound van Kathryn Joseph optimaal uit te laten komen. Een schitterend album.
Little Sparrow – Wishing Tree
Wat een fijne zangeres is Little Sparrow en wat een beloftevol album levert de Britse af met 'Wishing Tree'. Little Sparrow is de artiesten naam van Katie Ware. Het sprookjesachtige geluid van dit kleine vogeltje vond de folkartieste het beste bij haar geluid passen. Als één van haar invloeden noemt Little Sparow All About Eve. De invloed van die band haal je er wel uit. Mooie liedjes, breekbaar en erg mooi. Waarin Little Sparrow nog moet groeien is dat de liedjes van All About Eve direct beklijven en de liedjes van Ware dat nog niet doen, maar ze is absoluut op de zeer goede weg. Het album opent met het fraaie 'Polly'. Erg mooi zijn vooral het titel nummer en 'The Hunted ( a Bears Tale)' In de liedjes mag nog iets meer variatie komen, waardoor de nummers meer nog een eigen identiteit krijgen. De zang is op 'Wishing Tree'absoluut het sterke punt. De mooie stem van Katie Ware komt tot zijn recht in de nummers. Prachtig en breekbaar. Af en toe mooi en zacht op andere momenten krachtiger, maar dat blijft beperkt. Ware heeft het in zich om door te groeien naar een prachtige folkartieste als ze er in slaagt om nog net iets sterker uit de hoek te komen en met net iets meer punch te zingen. Toch een fraai album dat zeker het beluisteren waard is. Iemand om voor de toekomst in de gaten te houden deze Little Sparrow!
Wat een fijne zangeres is Little Sparrow en wat een beloftevol album levert de Britse af met 'Wishing Tree'. Little Sparrow is de artiesten naam van Katie Ware. Het sprookjesachtige geluid van dit kleine vogeltje vond de folkartieste het beste bij haar geluid passen. Als één van haar invloeden noemt Little Sparow All About Eve. De invloed van die band haal je er wel uit. Mooie liedjes, breekbaar en erg mooi. Waarin Little Sparrow nog moet groeien is dat de liedjes van All About Eve direct beklijven en de liedjes van Ware dat nog niet doen, maar ze is absoluut op de zeer goede weg. Het album opent met het fraaie 'Polly'. Erg mooi zijn vooral het titel nummer en 'The Hunted ( a Bears Tale)' In de liedjes mag nog iets meer variatie komen, waardoor de nummers meer nog een eigen identiteit krijgen. De zang is op 'Wishing Tree'absoluut het sterke punt. De mooie stem van Katie Ware komt tot zijn recht in de nummers. Prachtig en breekbaar. Af en toe mooi en zacht op andere momenten krachtiger, maar dat blijft beperkt. Ware heeft het in zich om door te groeien naar een prachtige folkartieste als ze er in slaagt om nog net iets sterker uit de hoek te komen en met net iets meer punch te zingen. Toch een fraai album dat zeker het beluisteren waard is. Iemand om voor de toekomst in de gaten te houden deze Little Sparrow!
Caitlin Mahoney – Spin
Met acht liedjes, waarvan één dubbel is 'Spin' van de New Yorkse Caitlin Mahoney te groot voor een EP en te klein voor een volledig album. Desondanks is het een album dat de moeite waard is. Mahoney brengt mooie liedjes en heeft een prettige zangstem en wordt in haar liedjes fijn rustig begeleid. Mahoney heeft echt een persoonlijk luister album afgeleverd waar ze je meeneemt door haar zieleroerselen en zelfreflectie. Geen zwaar album, maar lichtvoetig gebracht met invloeden van pop en folk. Prettig catchy is het openingslied 'Keep Looking Back', gevolgd door het mooie bedaarde Wolf, waarin ze zich afvraagt hoe het toch mogelijk is dat ze niet het ware karakter van iemand heeft gezien. Het titel nummer 'Spin' komt twee keer langs. Beide keren mooi vertolkt in een studio en een akoestische versie. Mooiste nummer van het album is 'Goodbye Cruel Friend' op de voet gevolgd door 'Quits'. Een mooi vertellende Cd waarbij af en toe even wat meer peper mag in de liedjes. Desondanks heeft Caitlin Mahoney, eerder dit jaar nog op toernee in Nederland en een heel fijne artieste op het podium, een prima werkstuk afgeleverd. Kwaliteit uit the Big Apple en hopelijk een aanzet tot meer moois van deze artieste. Verder valt nog op te merken dat het album erg fraai is vormgegeven.
Met acht liedjes, waarvan één dubbel is 'Spin' van de New Yorkse Caitlin Mahoney te groot voor een EP en te klein voor een volledig album. Desondanks is het een album dat de moeite waard is. Mahoney brengt mooie liedjes en heeft een prettige zangstem en wordt in haar liedjes fijn rustig begeleid. Mahoney heeft echt een persoonlijk luister album afgeleverd waar ze je meeneemt door haar zieleroerselen en zelfreflectie. Geen zwaar album, maar lichtvoetig gebracht met invloeden van pop en folk. Prettig catchy is het openingslied 'Keep Looking Back', gevolgd door het mooie bedaarde Wolf, waarin ze zich afvraagt hoe het toch mogelijk is dat ze niet het ware karakter van iemand heeft gezien. Het titel nummer 'Spin' komt twee keer langs. Beide keren mooi vertolkt in een studio en een akoestische versie. Mooiste nummer van het album is 'Goodbye Cruel Friend' op de voet gevolgd door 'Quits'. Een mooi vertellende Cd waarbij af en toe even wat meer peper mag in de liedjes. Desondanks heeft Caitlin Mahoney, eerder dit jaar nog op toernee in Nederland en een heel fijne artieste op het podium, een prima werkstuk afgeleverd. Kwaliteit uit the Big Apple en hopelijk een aanzet tot meer moois van deze artieste. Verder valt nog op te merken dat het album erg fraai is vormgegeven.
Lucy Ward – I Dreamt I Was a Bird
Wie de Britse Folk zangeres Lucy Ward heeft zien optreden weet dat het op het podium een vrouw van het grote gebaar is. Extravagant in kleding en performance, maar op haar recent verschenen album 'I Dreamt I Was A Bird' toont de zangeres vooral haar gevoelige kant. Die teneur zet ze in het openingsnummer 'Summers That We Made' en het prachtige 'Ode to Whittaker Brown' dat volgt op de opening. Mooie zorgvuldige liedjes op het grensvlak van folk met pop. Bedaard gezongen, maar wel met een mooie diepgang in haar zang. In 'Creatures and Demons' laat Ward zich meer gaan. Een prachtig nummer. Met 'Lord Randall' doet ze weer stapje terug, maar blijft het sidderen van de emoties die vlak onder het oppervlakte van haar zang liggen en er regelmatig door heen barsten. Dat blijft zo in het door Stu Hanna fraai geproduceerde album. Muzikaal staan de instrumenten in dienst van de zang en het lied. Mooi en rustig is de begeleiding, waardoor het verhaal en de stem van Ward de boventoon voeren. Powerfull noemt Ward het arrangement voor 'Lion' van Mike Golding en daarmee slaat ze de spijker op zijn kop. Weer zo'n lied met dreiging en kracht dat erg bevalt, zonder dat het tot uitbarsting komt. Met 'Return to Earth' sluit het album af. Een sterk album in de mooie Britse folk traditie. Sterke liedjes met die suggestie van dreiging en vol met emoties die als een fluistering langs je glijden. Ingehouden kracht en pracht.
Wie de Britse Folk zangeres Lucy Ward heeft zien optreden weet dat het op het podium een vrouw van het grote gebaar is. Extravagant in kleding en performance, maar op haar recent verschenen album 'I Dreamt I Was A Bird' toont de zangeres vooral haar gevoelige kant. Die teneur zet ze in het openingsnummer 'Summers That We Made' en het prachtige 'Ode to Whittaker Brown' dat volgt op de opening. Mooie zorgvuldige liedjes op het grensvlak van folk met pop. Bedaard gezongen, maar wel met een mooie diepgang in haar zang. In 'Creatures and Demons' laat Ward zich meer gaan. Een prachtig nummer. Met 'Lord Randall' doet ze weer stapje terug, maar blijft het sidderen van de emoties die vlak onder het oppervlakte van haar zang liggen en er regelmatig door heen barsten. Dat blijft zo in het door Stu Hanna fraai geproduceerde album. Muzikaal staan de instrumenten in dienst van de zang en het lied. Mooi en rustig is de begeleiding, waardoor het verhaal en de stem van Ward de boventoon voeren. Powerfull noemt Ward het arrangement voor 'Lion' van Mike Golding en daarmee slaat ze de spijker op zijn kop. Weer zo'n lied met dreiging en kracht dat erg bevalt, zonder dat het tot uitbarsting komt. Met 'Return to Earth' sluit het album af. Een sterk album in de mooie Britse folk traditie. Sterke liedjes met die suggestie van dreiging en vol met emoties die als een fluistering langs je glijden. Ingehouden kracht en pracht.
Justine Vandergrift – Sailor
De melancholische stem van Justine Vandergrift is even wennen. Als je de stem echter toelaat dringt de diepte van haar liedjes bij je binnen. De Canadeze van Dutch decent heeft met Sailor een fraai folky album afgeleverd met groeikracht. Elke keer dat je 'Sailor' draait weet het album meer en meer te boeien. Geen gemakkelijke heerschap deze zeeman. Liedjes over liefdesverdriet, verlangen en verlies en acceptatie. Rustig en soms traag gebracht, maar iedere keer opent het album zich verder en laat de stem van Justine Vandergrift je iets meer toe tot de rijkdom van emoties die er in schuilgaat. Een album om even geduld mee te hebben. Het mooie titel- en openingsnummer 'Sailor' is de opmaat naar meer moois. 'Domons of Desire' bevalt erg goed, maar uitblinkers zijn het hartverscheurende 'Let You Go' het zeer sterke 'Victimezed' en het prachtige '5am' waarin ze zich afvraagt waarom er van die mooie droeve liedjes moeten bestaan. Waarschijnlijk omdat de Canadeze ze dan zo mooi kan zingen. Eén of twee liedjes op het album, bijvoorbeeld 'Jessie' zijn net iets minder sterk, maar dit derde album alweer van Vandergrift is een heerlijke groeibriljant. Let ook op het prachtige artwork op dit album. Ze hoopt binnenkort ook in Nederland op te treden. Voor ons een kans om te zien wat wij verloren hebben laten gaan.
De melancholische stem van Justine Vandergrift is even wennen. Als je de stem echter toelaat dringt de diepte van haar liedjes bij je binnen. De Canadeze van Dutch decent heeft met Sailor een fraai folky album afgeleverd met groeikracht. Elke keer dat je 'Sailor' draait weet het album meer en meer te boeien. Geen gemakkelijke heerschap deze zeeman. Liedjes over liefdesverdriet, verlangen en verlies en acceptatie. Rustig en soms traag gebracht, maar iedere keer opent het album zich verder en laat de stem van Justine Vandergrift je iets meer toe tot de rijkdom van emoties die er in schuilgaat. Een album om even geduld mee te hebben. Het mooie titel- en openingsnummer 'Sailor' is de opmaat naar meer moois. 'Domons of Desire' bevalt erg goed, maar uitblinkers zijn het hartverscheurende 'Let You Go' het zeer sterke 'Victimezed' en het prachtige '5am' waarin ze zich afvraagt waarom er van die mooie droeve liedjes moeten bestaan. Waarschijnlijk omdat de Canadeze ze dan zo mooi kan zingen. Eén of twee liedjes op het album, bijvoorbeeld 'Jessie' zijn net iets minder sterk, maar dit derde album alweer van Vandergrift is een heerlijke groeibriljant. Let ook op het prachtige artwork op dit album. Ze hoopt binnenkort ook in Nederland op te treden. Voor ons een kans om te zien wat wij verloren hebben laten gaan.
Secret Rendezvous – Homie. Lover. Friend.
Secret Rendezvous was één van de verrassingen van de Popronde. De formatie rondom zangeres Sietske Morsch en gitarist Remi Lauw zag dat onder meer beloond met het voorprogramma bij Zuco 103 en een nog komend optreden bij het Serious Request Festival en werd benoemd tot 3fm Serious Talent. Voor de popronde kwam de EP Homie. Lover. Friend. uit. Een mooie doorsnede van het kunnen van de formatie met hun 'future electronic soul'. Een EP die niet zo sprankelend is als de formatie live, maar wel een vijftal mooie nummers bevat die als aanzet kunnen dienen voor een volledig album. De stem van Morsch is bezwerend en de muziek soulvol en ondersteunend. Mooie klanken die vooral in het titelnummer mooi naar voren komen. Secret Rendezvous blijft dicht bij de eigen stijl, maar weet toch ook mooie variatie te brengen in de nummers. 'First Loves & Last Goodbyes' is zo'n nummer waar de potentie van af spat evenals 'Raise Your Flag'. Het vijftal wordt gecomplementeerd met de Luther Vandross cover 'Never Too Much' en het live opgenomen 'Secret Rendezvous', wat het nummer is dat het meest bevalt. Met de ervaring van de popronde en de mooie concerten en mogelijkheden die daarna kwamen moet Secret Rendezvous zeker de potentie en mooie liedjes van hun debuut EP om kunnen zetten in een sprankelend album.
Secret Rendezvous was één van de verrassingen van de Popronde. De formatie rondom zangeres Sietske Morsch en gitarist Remi Lauw zag dat onder meer beloond met het voorprogramma bij Zuco 103 en een nog komend optreden bij het Serious Request Festival en werd benoemd tot 3fm Serious Talent. Voor de popronde kwam de EP Homie. Lover. Friend. uit. Een mooie doorsnede van het kunnen van de formatie met hun 'future electronic soul'. Een EP die niet zo sprankelend is als de formatie live, maar wel een vijftal mooie nummers bevat die als aanzet kunnen dienen voor een volledig album. De stem van Morsch is bezwerend en de muziek soulvol en ondersteunend. Mooie klanken die vooral in het titelnummer mooi naar voren komen. Secret Rendezvous blijft dicht bij de eigen stijl, maar weet toch ook mooie variatie te brengen in de nummers. 'First Loves & Last Goodbyes' is zo'n nummer waar de potentie van af spat evenals 'Raise Your Flag'. Het vijftal wordt gecomplementeerd met de Luther Vandross cover 'Never Too Much' en het live opgenomen 'Secret Rendezvous', wat het nummer is dat het meest bevalt. Met de ervaring van de popronde en de mooie concerten en mogelijkheden die daarna kwamen moet Secret Rendezvous zeker de potentie en mooie liedjes van hun debuut EP om kunnen zetten in een sprankelend album.
Diede – The Lighthouse
Een sprankelende EP is uitgebracht door Diede. Zangeres Diede Claesen met haar band is een opvallende verschijning. Modebewust, maar duidelijk meer dan een mooi plaatje. De amsterdamse Diede maakt toegankelijke poppy liedjes met mooie ritmes en veel swung. Het is een EP om vrolijk van te worden deze 'The Lighthouse'. Opvallend is dat aan de vormgeving voor een EP opvallend veel aandacht is gegeven. Een echte eyecatcher in de platenkast. Het begint goed met het swingende 'Stick it Out'. De zang is mooi van Diede met kracht. Vooral in 'Of the Radar' en 'Give it al Up' komt dat tot zijn recht. 'Of The Radar' is het meest aansprekende liedje van het zestal. Een mooie tekst en een echt swingend liedje. Teksten zijn niet altijd Diede's sterkste punt. Dat hoeft ook niet, maar in dit liedje weet ze te overtuigen als tekstschrijver en stelt ze voor zich zelf ook een maatstaf. 'Maybe Baby' en het fraaie 'Black Butterflies' zijn goede en aansprekende nummers. Het afsluitende 'The Lighthouse' is veel rustiger en laat een heel andere Diede zien. Dat is prettig, want dat geeft aan dat de zangeres met haar band meer in huis heeft. Een eerste zeer geslaagde EP, het maakt nieuwsgierig naar meer. Potentie zeggen ze dan en dat klopt. Her en der wat bijschaven en mooi door swingen en sprankelen op de ingeslagen weg.
Een sprankelende EP is uitgebracht door Diede. Zangeres Diede Claesen met haar band is een opvallende verschijning. Modebewust, maar duidelijk meer dan een mooi plaatje. De amsterdamse Diede maakt toegankelijke poppy liedjes met mooie ritmes en veel swung. Het is een EP om vrolijk van te worden deze 'The Lighthouse'. Opvallend is dat aan de vormgeving voor een EP opvallend veel aandacht is gegeven. Een echte eyecatcher in de platenkast. Het begint goed met het swingende 'Stick it Out'. De zang is mooi van Diede met kracht. Vooral in 'Of the Radar' en 'Give it al Up' komt dat tot zijn recht. 'Of The Radar' is het meest aansprekende liedje van het zestal. Een mooie tekst en een echt swingend liedje. Teksten zijn niet altijd Diede's sterkste punt. Dat hoeft ook niet, maar in dit liedje weet ze te overtuigen als tekstschrijver en stelt ze voor zich zelf ook een maatstaf. 'Maybe Baby' en het fraaie 'Black Butterflies' zijn goede en aansprekende nummers. Het afsluitende 'The Lighthouse' is veel rustiger en laat een heel andere Diede zien. Dat is prettig, want dat geeft aan dat de zangeres met haar band meer in huis heeft. Een eerste zeer geslaagde EP, het maakt nieuwsgierig naar meer. Potentie zeggen ze dan en dat klopt. Her en der wat bijschaven en mooi door swingen en sprankelen op de ingeslagen weg.
Gitta de Ridder – Come Find Me
Wat een fijne kennismaking met het werk van Gitta de Ridder is Come Find Me. De Londense met haar Almeerse achtergrond zet een puik stukje werk neer op deze EP. Een prachtige singersongwriter staat in vijf liedjes op. De opening 'All My Mind' is een aantrekkelijk liedje. 'Wished For Stars' intrigeert en 'Come Find Me' een uitnodiging waar we graag gehoor aan geven. Wat opvalt is de prachtige stem van De Ridder. Een stem die door de productie in zijn pracht en praal optimaal en in al zijn facetten en diepgang op de plaat is gezet. Het zijn mooie singersongwriter liedjes die De Ridder brengt, maar met een mooie diepte en zonder een klaagzang te worden. Ze wordt muzikaal rustig ondersteund door goede muzikanten waaronder haar echtgenoot Simeon Rodgers op drums. Het mooiste nummer is het af en toe beklemmende, maar oh zo prachtige 'One Thousand Fireflies'. Een liedje met een mooie tekst, zoals alle teksten van De Ridder intelligent in elkaar zitten. Geen feest op deze EP die met 'This Is Now My Home' bedaard wordt afgesloten, maar vijf goede tot uitstekende liedjes van een prachtige zangeres. Wellicht nog geen grote hits, maar goed voor een memorabele luisterervaring. Jammer dat ze geëxporteerd is naar Londen. Nu nog dat volledige album. Benieuwd of Gitta de Ridder dit niveau weet vast te houden.
Wat een fijne kennismaking met het werk van Gitta de Ridder is Come Find Me. De Londense met haar Almeerse achtergrond zet een puik stukje werk neer op deze EP. Een prachtige singersongwriter staat in vijf liedjes op. De opening 'All My Mind' is een aantrekkelijk liedje. 'Wished For Stars' intrigeert en 'Come Find Me' een uitnodiging waar we graag gehoor aan geven. Wat opvalt is de prachtige stem van De Ridder. Een stem die door de productie in zijn pracht en praal optimaal en in al zijn facetten en diepgang op de plaat is gezet. Het zijn mooie singersongwriter liedjes die De Ridder brengt, maar met een mooie diepte en zonder een klaagzang te worden. Ze wordt muzikaal rustig ondersteund door goede muzikanten waaronder haar echtgenoot Simeon Rodgers op drums. Het mooiste nummer is het af en toe beklemmende, maar oh zo prachtige 'One Thousand Fireflies'. Een liedje met een mooie tekst, zoals alle teksten van De Ridder intelligent in elkaar zitten. Geen feest op deze EP die met 'This Is Now My Home' bedaard wordt afgesloten, maar vijf goede tot uitstekende liedjes van een prachtige zangeres. Wellicht nog geen grote hits, maar goed voor een memorabele luisterervaring. Jammer dat ze geëxporteerd is naar Londen. Nu nog dat volledige album. Benieuwd of Gitta de Ridder dit niveau weet vast te houden.
Via Tania & The Tomorrow Music Orchestra
Moon Grooves, dat is het genre waar je Via Tania moet zoeken volgens zangeres Tania Bowers zelf. In het titeloze album van Via Tania & The Tomorrow Music Orchestra kun je beluisteren wat moon grooves zijn. Mooie trage nummers met uitgebreide instrumentatie en prachtige zang. Het levert een tiental prachtige liedjes op. 'I See You Tiger' is het openingsnummer en een prima graadmeter voor het album en deze lijn trekt zich voort naar 'Moonbow' en 'The Future'. En dan blijkt de manke van het album. Het zijn tien prachtige liedjes, maar ook zeer na familie van elkaar. In nagenoeg het zelfde tempo trekken 'In the air', 'Wooden Guitar' tot en met het afsluitende 'The Ocean She Made' langs. De plaat zou veel sterker worden als er wat meer variatie in zang en tempo is. Het maakt dat de liedjes meer hun eigen identiteit behouden. Via Tania blijft een opmerkelijke zangeres met een geweldige stem, maar de plaat kan meer variatie gebruiken. Luister de liedjes één voor één en ze worden veel sterker. Desondanks is Via Tania iemand om in de gaten te houden. Haar prachtige stem. De verzorgde muziek en de kracht van haar liedjes spreekt voor zich. 'Some Other Way' of 'This Thing'zijn prachtige liedjes, Benieuwd wat deze Australische nog meer kan.
Moon Grooves, dat is het genre waar je Via Tania moet zoeken volgens zangeres Tania Bowers zelf. In het titeloze album van Via Tania & The Tomorrow Music Orchestra kun je beluisteren wat moon grooves zijn. Mooie trage nummers met uitgebreide instrumentatie en prachtige zang. Het levert een tiental prachtige liedjes op. 'I See You Tiger' is het openingsnummer en een prima graadmeter voor het album en deze lijn trekt zich voort naar 'Moonbow' en 'The Future'. En dan blijkt de manke van het album. Het zijn tien prachtige liedjes, maar ook zeer na familie van elkaar. In nagenoeg het zelfde tempo trekken 'In the air', 'Wooden Guitar' tot en met het afsluitende 'The Ocean She Made' langs. De plaat zou veel sterker worden als er wat meer variatie in zang en tempo is. Het maakt dat de liedjes meer hun eigen identiteit behouden. Via Tania blijft een opmerkelijke zangeres met een geweldige stem, maar de plaat kan meer variatie gebruiken. Luister de liedjes één voor één en ze worden veel sterker. Desondanks is Via Tania iemand om in de gaten te houden. Haar prachtige stem. De verzorgde muziek en de kracht van haar liedjes spreekt voor zich. 'Some Other Way' of 'This Thing'zijn prachtige liedjes, Benieuwd wat deze Australische nog meer kan.
Vanderlinde – Southbound Train
De stem van de Groninger zanger Arjan Van der Linde trekt je onmiddellijk aan boord van die trein op weg naar het Zuiden voor een reis die 15 nummers zal gaan duren, hoewel voor CD gebruikers de tik op de repeatknop aantrekkelijk is. Vanderlinde heeft met dit album gewoon een degelijke en afwisselende plaat afgeleverd. Na de prima opening met 'Katie Lee' wisselen meer up tempo nummers als 'In Your world' en 'Miss Molly' zich af met rustige gevoelige nummers als 'Oh America' en het titelnummer. Mooi verzorgd gemusiceerd en in de productie door Arjan van der Linde en Edwin Musper mooi tot een eenheid gebracht. De verbindende factor is ook de fraaie zang van Van der Linde, die een keer beluisteren behoefd, maar dan meer en meer gaat bevallen. Geen nachtegaal van nature, maar een karakteristieke stem die de liedjes weet te brengen en het gevoel naar de luisteraar overbrengt zoals bijvoorbeeld in 'It will hurt'. Met 15 liedjes heeft de formatie er zich niet vanafgemaakt. Mooie nummers met lichte invloeden van rock, pop, blues en Americana. Een prima product uit Groningen. Met 'And when it Happens' en 'Across the Hall' stoomt the Southbound Train het station binnen. Een retourtje graag!
De stem van de Groninger zanger Arjan Van der Linde trekt je onmiddellijk aan boord van die trein op weg naar het Zuiden voor een reis die 15 nummers zal gaan duren, hoewel voor CD gebruikers de tik op de repeatknop aantrekkelijk is. Vanderlinde heeft met dit album gewoon een degelijke en afwisselende plaat afgeleverd. Na de prima opening met 'Katie Lee' wisselen meer up tempo nummers als 'In Your world' en 'Miss Molly' zich af met rustige gevoelige nummers als 'Oh America' en het titelnummer. Mooi verzorgd gemusiceerd en in de productie door Arjan van der Linde en Edwin Musper mooi tot een eenheid gebracht. De verbindende factor is ook de fraaie zang van Van der Linde, die een keer beluisteren behoefd, maar dan meer en meer gaat bevallen. Geen nachtegaal van nature, maar een karakteristieke stem die de liedjes weet te brengen en het gevoel naar de luisteraar overbrengt zoals bijvoorbeeld in 'It will hurt'. Met 15 liedjes heeft de formatie er zich niet vanafgemaakt. Mooie nummers met lichte invloeden van rock, pop, blues en Americana. Een prima product uit Groningen. Met 'And when it Happens' en 'Across the Hall' stoomt the Southbound Train het station binnen. Een retourtje graag!
Tuff Luck – The Other Side of the Blues
Gewoon een lekker blues album. Een album waarop de liefde voor de blues tot uiting komt zonder dat de band zich daarvoor in bochten wringt. Ongekunsteld. Tuff Luck heeft met 'The Other Side of the Blues' een album geproduceerd waarop de origine hoorbaar is. Vrienden die en voor liefde voor de blues delen. Geen rockige blues, maar terug naar de basis zonder fratsen. Mooie liedjes die niet inovatief zijn, maar gewoon lekker in het gehoor. Rogier Trampe, Kees Bode, Peter Hartmann en Douwe-jan Pol zagen op een muzikaal avondje pardoes Tuff Luck ontstaan. Met het huidige album, met 7 nummers te groot om EP te noemen en te klein als om als album te gelden, is die muzikale liefde voor de oorspronkelijke blues ook vastgelegd. “Tell me Mama' is de fraaie opening van dit debuutalbum. Een mooie gezongen en swingend nummer. Er mag gedanst worden, terwijl Mama uitlegt wie door de achterdeur verdwijnt als de zanger binnenkomt. Bode weet het op zijn toetsen kleur te geven. En dat is de draad van het album. Mooie nummers als I was Fooled', 'Kidman Blues'en 'Stop Breaking Down', prima gemusiceerd en met zijn licht heze stem zingt Rogier Trampe de blues. Niet baanbrekend, maar gewoon lekker, zoals de blues hoort te zijn.
Gewoon een lekker blues album. Een album waarop de liefde voor de blues tot uiting komt zonder dat de band zich daarvoor in bochten wringt. Ongekunsteld. Tuff Luck heeft met 'The Other Side of the Blues' een album geproduceerd waarop de origine hoorbaar is. Vrienden die en voor liefde voor de blues delen. Geen rockige blues, maar terug naar de basis zonder fratsen. Mooie liedjes die niet inovatief zijn, maar gewoon lekker in het gehoor. Rogier Trampe, Kees Bode, Peter Hartmann en Douwe-jan Pol zagen op een muzikaal avondje pardoes Tuff Luck ontstaan. Met het huidige album, met 7 nummers te groot om EP te noemen en te klein als om als album te gelden, is die muzikale liefde voor de oorspronkelijke blues ook vastgelegd. “Tell me Mama' is de fraaie opening van dit debuutalbum. Een mooie gezongen en swingend nummer. Er mag gedanst worden, terwijl Mama uitlegt wie door de achterdeur verdwijnt als de zanger binnenkomt. Bode weet het op zijn toetsen kleur te geven. En dat is de draad van het album. Mooie nummers als I was Fooled', 'Kidman Blues'en 'Stop Breaking Down', prima gemusiceerd en met zijn licht heze stem zingt Rogier Trampe de blues. Niet baanbrekend, maar gewoon lekker, zoals de blues hoort te zijn.
The Small Glories
In hun ongetitelde debuut EP en opmaat naar een in 2016 te verschijnen album blijkt de samenwerking tussen Cara Luft en JD Edwards een zeer gelukkige. Cara Luft die ook eerder in Nederland al de aandacht op zich vestigde ging circa een jaar geleden de samenwerking aan met JD Edwards band, in Canada met zijn JD Edwards band al een zeer gevestigde naam. Onder de naam The Small Glories brengen ze zeer aansprekende en krachtige folk, waarin de harmoniën en de mondharmonica van Edwards en de banjo van Luft vaak de hoofdrol spelen. De 'appetizer' voor het album begint met het pareltje 'No Friend of Mine' en het sfeervolle 'Long Long Moon'. Krachtig en prachtig. Dat telt eigenlijk voor bijna alle nummers of het album, waarbij het middendeel, met 'Treu Story' een heerlijk aanstekelijk nummer en het prachtig gevoelig gebrachte 'Oh My Love', het mooist is. Maar 'Black Waterside' en 'Waterbound' zijnn zeker ook schitterende nummers. Een zestal juweeltjes. Een hele fijne kennismaking met dit duo dat voortreffelijk bij elkaar past en elkaar aanvuld. Af en toe mag er nog iets meer van het sprankelende in wat het duo op het podium nog meer heeft, maar een prachtige EP. Hoe goed gaat dat complete album van dit nieuwe Folkduo wel niet worden?
In hun ongetitelde debuut EP en opmaat naar een in 2016 te verschijnen album blijkt de samenwerking tussen Cara Luft en JD Edwards een zeer gelukkige. Cara Luft die ook eerder in Nederland al de aandacht op zich vestigde ging circa een jaar geleden de samenwerking aan met JD Edwards band, in Canada met zijn JD Edwards band al een zeer gevestigde naam. Onder de naam The Small Glories brengen ze zeer aansprekende en krachtige folk, waarin de harmoniën en de mondharmonica van Edwards en de banjo van Luft vaak de hoofdrol spelen. De 'appetizer' voor het album begint met het pareltje 'No Friend of Mine' en het sfeervolle 'Long Long Moon'. Krachtig en prachtig. Dat telt eigenlijk voor bijna alle nummers of het album, waarbij het middendeel, met 'Treu Story' een heerlijk aanstekelijk nummer en het prachtig gevoelig gebrachte 'Oh My Love', het mooist is. Maar 'Black Waterside' en 'Waterbound' zijnn zeker ook schitterende nummers. Een zestal juweeltjes. Een hele fijne kennismaking met dit duo dat voortreffelijk bij elkaar past en elkaar aanvuld. Af en toe mag er nog iets meer van het sprankelende in wat het duo op het podium nog meer heeft, maar een prachtige EP. Hoe goed gaat dat complete album van dit nieuwe Folkduo wel niet worden?
Amanda Pearcy – An Offering
'An Offering' is het album van een vrouw die alle shit die het leven maar te bieden heeft over zich heen heeft gehad en daar sterker uit is gekomen. Het is het album van een krachtige vrouw die niet alleen haar eigen demonen op het album weet te dresseren, maar ondanks alles ook nog in staa is troost te bieden aan anderen. Het is niet eenvoudig om het album twee keer achter een te beluisteren. 'An Offering' hakt er in. Het is een intens en oprecht album met rauwe kantjes die direct de weg naar je hart in slaat. Liefst 13 liedjes brengt de Texaanse Amanda Pearcy op 'An Offering' waarin ze niet alleen haar countrykant laat ziet, maar ook met name bleus in verwerkt. Prachtig op de plaat gezet door producer Tim Lorsch. Het begint met het mooie 'Ribbons and Bow'. De stem van Pearcy zit vol verlangen naar betere tijden. Een eerste hoogtepunt is het prachtige 'Ode to Billie Joe'. Een lekker uptempo nummer dat Pearcy tijdens concerten wel als toegift zingt. Het ontroerende 'Pawn Shop Gun' en even later 'An Offering' volgen. Alleen maar mooie liedjes van een uitmunten songwriter, met die stem die je in elke stembuiging raakt. Die je meeneent naar de zelfkant van de maatschappij en je toont dat er hoop is. Hoop en mededogen. Dat komt vooral tot uiting in het hoogtepunt van het album. Een absoluut meesterwerk is 'Comfort the Soul of a Man'. Een lied dat je toont dat je verder kunt, nee moet kijken, dan hoe je zelf in het leven staat. Een boodschap die we allemaal heel goed kunnen gebruiken in deze dagen, waarvoor dank Amanda Pearcy. Het album is een 'must have'. In één woord prachtig.
'An Offering' is het album van een vrouw die alle shit die het leven maar te bieden heeft over zich heen heeft gehad en daar sterker uit is gekomen. Het is het album van een krachtige vrouw die niet alleen haar eigen demonen op het album weet te dresseren, maar ondanks alles ook nog in staa is troost te bieden aan anderen. Het is niet eenvoudig om het album twee keer achter een te beluisteren. 'An Offering' hakt er in. Het is een intens en oprecht album met rauwe kantjes die direct de weg naar je hart in slaat. Liefst 13 liedjes brengt de Texaanse Amanda Pearcy op 'An Offering' waarin ze niet alleen haar countrykant laat ziet, maar ook met name bleus in verwerkt. Prachtig op de plaat gezet door producer Tim Lorsch. Het begint met het mooie 'Ribbons and Bow'. De stem van Pearcy zit vol verlangen naar betere tijden. Een eerste hoogtepunt is het prachtige 'Ode to Billie Joe'. Een lekker uptempo nummer dat Pearcy tijdens concerten wel als toegift zingt. Het ontroerende 'Pawn Shop Gun' en even later 'An Offering' volgen. Alleen maar mooie liedjes van een uitmunten songwriter, met die stem die je in elke stembuiging raakt. Die je meeneent naar de zelfkant van de maatschappij en je toont dat er hoop is. Hoop en mededogen. Dat komt vooral tot uiting in het hoogtepunt van het album. Een absoluut meesterwerk is 'Comfort the Soul of a Man'. Een lied dat je toont dat je verder kunt, nee moet kijken, dan hoe je zelf in het leven staat. Een boodschap die we allemaal heel goed kunnen gebruiken in deze dagen, waarvoor dank Amanda Pearcy. Het album is een 'must have'. In één woord prachtig.
The Dustbowl Revival – With a Lampshade on
Een feestje, dat is het nieuwe album van The Dustbowl Revival. Het Amerikaanse gezelschap weet vanaf het openings- en tevenstitelnummer de stemming er in te brengen. Vrolijke nummers die zijn verankerd in de muziek van Louisiana en andere plaatsen waar muziek vrolijkheid bracht. Een mooie mix van dixieland, bleus, jazz, soul, maa ook country en zelfs keltische invloeden, kortom een album vol met de vrolijke kant van de roots muziek, waarbij in de onderwerpen toch niet af en toe wel degelijk oog is voor de omstandigheden waarbij deze muziek even voor wat ontspanning moest zorgen. Mooi is ook het dansbare 'Old Joe Clarck'. Een fraaie hoofdrol hierin als dirigent van de dansers is er weggelegd voor de viool. Dan volgt het vrolijke 'Feels Good'. Het is het eerste nummer waarin lead zangeres Liz Beebe het voortouw neemt in plaats van zanger Zach Lupetin. Beide zijn gezegend met hele fijne stemmen voor dit genre. Sterk is de blazerssectie die de muziek van The Dustbowl Revival kleuren, bijvoorbeeld in 'Ballad of the Bellhop', maar ook in veel andere nummers. Met veertien live opgenomen nummers, deels tijdens optredens, deels in de studio, is het een mooie dwarsdoorsnede van wat dit gezelschap op het podium brengt. Het is een album zonder pretenties. Gewoon even een uurtje feest met vrolijke klanken. Speciale aandacht nog even voor het prachtige 'Never had to Go' met een Liz Beebe in topvorm.
Een feestje, dat is het nieuwe album van The Dustbowl Revival. Het Amerikaanse gezelschap weet vanaf het openings- en tevenstitelnummer de stemming er in te brengen. Vrolijke nummers die zijn verankerd in de muziek van Louisiana en andere plaatsen waar muziek vrolijkheid bracht. Een mooie mix van dixieland, bleus, jazz, soul, maa ook country en zelfs keltische invloeden, kortom een album vol met de vrolijke kant van de roots muziek, waarbij in de onderwerpen toch niet af en toe wel degelijk oog is voor de omstandigheden waarbij deze muziek even voor wat ontspanning moest zorgen. Mooi is ook het dansbare 'Old Joe Clarck'. Een fraaie hoofdrol hierin als dirigent van de dansers is er weggelegd voor de viool. Dan volgt het vrolijke 'Feels Good'. Het is het eerste nummer waarin lead zangeres Liz Beebe het voortouw neemt in plaats van zanger Zach Lupetin. Beide zijn gezegend met hele fijne stemmen voor dit genre. Sterk is de blazerssectie die de muziek van The Dustbowl Revival kleuren, bijvoorbeeld in 'Ballad of the Bellhop', maar ook in veel andere nummers. Met veertien live opgenomen nummers, deels tijdens optredens, deels in de studio, is het een mooie dwarsdoorsnede van wat dit gezelschap op het podium brengt. Het is een album zonder pretenties. Gewoon even een uurtje feest met vrolijke klanken. Speciale aandacht nog even voor het prachtige 'Never had to Go' met een Liz Beebe in topvorm.
Suzette Lawrence & The Neon Angels – Tear up the Honky Tonk
Geen poesje om zonder handschoenen aan te pakken deze Suzette Lawrence. Ze waarschuwt er zelf al voor in Kitty Cat Scratch. Het debuutalbum van de Texaanse, iets waar ze trots op is getuige 'Yo Soy Tejana ( I'm a Texas Girl)', staat vol met honky tonk liedjes, maar ookm een aantal verrassende en zeer gevoelige liedjes. Juist indie gevoelige liedjes levert Lawrence haar beste werk af. Het fenomenale 'Beautiful Dream' is het beste nummer van het album gevolgd door 'Help me Remember' en 'Barely Hangin'On' en 'The sun Will Rise Again'. Allemaal liedjes waar de gevoelige kantjes van Lawrence in naar voren komt. Ook in het wat stevigere 'You Burned Me' toont Suzette Lawrence veel in haar mars te hebben. Voor de rest is het vaak heerlijke ongecompliceerde honky tonk muziek, zoals in het titelnummer. Het is een album met mooie en sterke muziek voor de country en honky tonk liefhebber. Lawrence laat zich prima begeleiden door een fijne en bescheiden band. Op het album toont ze vooral haar mooie zangstem. Terecht een hoofdrol voo haar stem in de gevoelige nummers. In de Honky Tonk nummers komt haar felheid tot uiting, maar is het ook oppassen dat het niet schreeuwerig wordt. Op het album blijft ze juist binnen de juiste lijntjes. Een prima album en als kennismaking een prima aanschaf voor het werk van deze 'Texas Girl'.
Geen poesje om zonder handschoenen aan te pakken deze Suzette Lawrence. Ze waarschuwt er zelf al voor in Kitty Cat Scratch. Het debuutalbum van de Texaanse, iets waar ze trots op is getuige 'Yo Soy Tejana ( I'm a Texas Girl)', staat vol met honky tonk liedjes, maar ookm een aantal verrassende en zeer gevoelige liedjes. Juist indie gevoelige liedjes levert Lawrence haar beste werk af. Het fenomenale 'Beautiful Dream' is het beste nummer van het album gevolgd door 'Help me Remember' en 'Barely Hangin'On' en 'The sun Will Rise Again'. Allemaal liedjes waar de gevoelige kantjes van Lawrence in naar voren komt. Ook in het wat stevigere 'You Burned Me' toont Suzette Lawrence veel in haar mars te hebben. Voor de rest is het vaak heerlijke ongecompliceerde honky tonk muziek, zoals in het titelnummer. Het is een album met mooie en sterke muziek voor de country en honky tonk liefhebber. Lawrence laat zich prima begeleiden door een fijne en bescheiden band. Op het album toont ze vooral haar mooie zangstem. Terecht een hoofdrol voo haar stem in de gevoelige nummers. In de Honky Tonk nummers komt haar felheid tot uiting, maar is het ook oppassen dat het niet schreeuwerig wordt. Op het album blijft ze juist binnen de juiste lijntjes. Een prima album en als kennismaking een prima aanschaf voor het werk van deze 'Texas Girl'.
Daniel Payne – Tales for Undesirables
Een mooie degelijke country plaat met prima verhalen en ouderwets lekkere country levert Daniel Payne met zijn 'Tales for Undesirables'. Geen vernieuwende gladde muziek, maar ruige verhalen over whisky, shotguns en welke ellende je ook kan overkomen in het westen van de Verenigde Staten zo'n 150 jaar geleden. Het levert ongepolijste, maar fraaie liedjes op. De stem van Payne leent zich voor het werk en hij wordt zeer sterk ondersteund door prima muzikanten. In de productie van het album zijn de sterke kanten van de stem van Daniel Payne uitstekend onderstreept. Het mooie warme in zijn toon komt naar voren. Het begint met het mooie nummer 'La Glorona' en zo bevat het album tal van bevredigde en fraaie liedjes. 'Die Ramblin'', 'Jealous Train', 'When I come to Call'. Fijne liedjes in de geest van Johnny Cash. Hoogtepunt is het volstrekt onlogische en rammelende 'Ballad of the Brave Colonel'. Een sterke ballade over de underdog die eigenlijk de held hoort te zijn. De man die waarschuwt voor het gevaar, maar zelf sneuvelt op het slagveld en de generaal die zijn waarschuwingen in de wind sloeg er met de eer vandoor ziet gaan. In al zijn imperfectie maak juist dat lied de meeste indruk. Hou je van gewoon lekker ruige ouderwetse country, niet commercieel, maar oprecht en met een goed verhaal, dan is Daniel Payne je man.
Een mooie degelijke country plaat met prima verhalen en ouderwets lekkere country levert Daniel Payne met zijn 'Tales for Undesirables'. Geen vernieuwende gladde muziek, maar ruige verhalen over whisky, shotguns en welke ellende je ook kan overkomen in het westen van de Verenigde Staten zo'n 150 jaar geleden. Het levert ongepolijste, maar fraaie liedjes op. De stem van Payne leent zich voor het werk en hij wordt zeer sterk ondersteund door prima muzikanten. In de productie van het album zijn de sterke kanten van de stem van Daniel Payne uitstekend onderstreept. Het mooie warme in zijn toon komt naar voren. Het begint met het mooie nummer 'La Glorona' en zo bevat het album tal van bevredigde en fraaie liedjes. 'Die Ramblin'', 'Jealous Train', 'When I come to Call'. Fijne liedjes in de geest van Johnny Cash. Hoogtepunt is het volstrekt onlogische en rammelende 'Ballad of the Brave Colonel'. Een sterke ballade over de underdog die eigenlijk de held hoort te zijn. De man die waarschuwt voor het gevaar, maar zelf sneuvelt op het slagveld en de generaal die zijn waarschuwingen in de wind sloeg er met de eer vandoor ziet gaan. In al zijn imperfectie maak juist dat lied de meeste indruk. Hou je van gewoon lekker ruige ouderwetse country, niet commercieel, maar oprecht en met een goed verhaal, dan is Daniel Payne je man.
Brandon Isaak – Here on Earth
De Blues vind je zelfs in het Arctisch deel van onze aardbol. In Canada is de uit de Yukon, het thuis van de grizzly en gouddelvers, afkomstige Brandon Isaak één van de meest bluesartiesten. Het beluisteren van 'Here on Earth' doet je begrijpen waarom. Isaak brengt een prachtige bluesplaat op de markt. Een album vol melancholieke liedjes over liefde, over reizen en alles wat de aandacht van Isaak vraagt. Het fraaie openingsnummer 'Jim O'Jim' is een mooie toonzetter voor een dertien fraaie bluesliedjes waarbij niet alleen Isaak zich bewijst als uitstekende blueszanger, maar de liedjes in weet te kleuren met zijn mondharmonica. Een hoofdrol is er verder voor Keith Picot op de bas en voor Chris Isaak die uitstekend werk heeft verricht als producent. Mooi zijn nummers als 'Gamble on Love', 'All Night Long' de roadsong 'Up the Frisco Line' en 'Oh Virginia'. Nummers waarin Isaak zijn vakmanschap bewijst. Een mooi, af en toe cool, album. Isaak heeft geen brommerige bluesstem, maar we een stem die ook het genre uitstekend aankan. Het spektakel en showmanship van zijn live optredens komt minder naar voren in zijn studiowerk. Hier is het de kracht van zijn composities, zijn mooie zangwerk en het prima spel dat er voor zorgt dat er een heel fijn album ligt. Een bluesartiest die nog niet bij elke Nederlandse bluesliefhebber in beeld zal zijn, maar dat zeker verdiend.
De Blues vind je zelfs in het Arctisch deel van onze aardbol. In Canada is de uit de Yukon, het thuis van de grizzly en gouddelvers, afkomstige Brandon Isaak één van de meest bluesartiesten. Het beluisteren van 'Here on Earth' doet je begrijpen waarom. Isaak brengt een prachtige bluesplaat op de markt. Een album vol melancholieke liedjes over liefde, over reizen en alles wat de aandacht van Isaak vraagt. Het fraaie openingsnummer 'Jim O'Jim' is een mooie toonzetter voor een dertien fraaie bluesliedjes waarbij niet alleen Isaak zich bewijst als uitstekende blueszanger, maar de liedjes in weet te kleuren met zijn mondharmonica. Een hoofdrol is er verder voor Keith Picot op de bas en voor Chris Isaak die uitstekend werk heeft verricht als producent. Mooi zijn nummers als 'Gamble on Love', 'All Night Long' de roadsong 'Up the Frisco Line' en 'Oh Virginia'. Nummers waarin Isaak zijn vakmanschap bewijst. Een mooi, af en toe cool, album. Isaak heeft geen brommerige bluesstem, maar we een stem die ook het genre uitstekend aankan. Het spektakel en showmanship van zijn live optredens komt minder naar voren in zijn studiowerk. Hier is het de kracht van zijn composities, zijn mooie zangwerk en het prima spel dat er voor zorgt dat er een heel fijn album ligt. Een bluesartiest die nog niet bij elke Nederlandse bluesliefhebber in beeld zal zijn, maar dat zeker verdiend.
Poems for Jamiro – Homeward Bound
Fraaie samenzang. Af en toe een mooi bombastisch tintje. Uitstekende liedjes. Gebracht met passie. Poems for Jamiro uit Hamburg levert met Homeward Bound een uistekend album af. De basis voor het album is de periode die Nina Muller doorbracht in New York. Alleen in een vreemde wereldstad en wat je daar als jonge Duitse allemaal tegenkomt en dat is veel, waaronder jezelf. De liedjes zijn hier het verslag van en worden aangevuld door de invulling die de klassiek geschoolde Laila Nysten hier mede aan geeft. Een eerste hoogtepunt is het nummer 'Delirious' dat met de bijbehorende energie wordt gebracht. Na het delirieum volgt de bedachtzaamheid van het sterke 'Keep on Going'. Wat een solo album van Muller moest worden is daarmee een prima debuut geworden van een fraai duo dat moderne electronica weet te verbinden met klassieke instrumenten als de viool. Op het ene moment bedachtzaam op het andere moment uitgelaten. Rondom om beide dames spelen en zingen ook ee aantal prima muzikanten mee, wat de sound ten goede komt. Een enkel liedje brengt nog niet helemaal wat verwacht kan worden, maar de potentie is hoorbaar en het is uitkijken naar een album waar Muller en Nysten echt beide vanaf dag 1 aan gewerkt hebben. Bij hun concerten speelt Poems for Jamiro al veel en uitstekend nieuw materiaal. Dit album is echter de aandacht meer dan waard. Luister maar eens naar het fraaie 'A Secret has Changed' of 'I learned it from the Whispers'. Zeer veelbelovend.
Fraaie samenzang. Af en toe een mooi bombastisch tintje. Uitstekende liedjes. Gebracht met passie. Poems for Jamiro uit Hamburg levert met Homeward Bound een uistekend album af. De basis voor het album is de periode die Nina Muller doorbracht in New York. Alleen in een vreemde wereldstad en wat je daar als jonge Duitse allemaal tegenkomt en dat is veel, waaronder jezelf. De liedjes zijn hier het verslag van en worden aangevuld door de invulling die de klassiek geschoolde Laila Nysten hier mede aan geeft. Een eerste hoogtepunt is het nummer 'Delirious' dat met de bijbehorende energie wordt gebracht. Na het delirieum volgt de bedachtzaamheid van het sterke 'Keep on Going'. Wat een solo album van Muller moest worden is daarmee een prima debuut geworden van een fraai duo dat moderne electronica weet te verbinden met klassieke instrumenten als de viool. Op het ene moment bedachtzaam op het andere moment uitgelaten. Rondom om beide dames spelen en zingen ook ee aantal prima muzikanten mee, wat de sound ten goede komt. Een enkel liedje brengt nog niet helemaal wat verwacht kan worden, maar de potentie is hoorbaar en het is uitkijken naar een album waar Muller en Nysten echt beide vanaf dag 1 aan gewerkt hebben. Bij hun concerten speelt Poems for Jamiro al veel en uitstekend nieuw materiaal. Dit album is echter de aandacht meer dan waard. Luister maar eens naar het fraaie 'A Secret has Changed' of 'I learned it from the Whispers'. Zeer veelbelovend.
Jess Vincent – Shine
Haast onopgemerkt voor het grote Nederlandse publiek worden er in Groot Brittanie veel uitmuntende platen met een duidelijke folk inslag afgeleverd. Folk is bij onze overzeese buren springlevend. Een voorbeeld is het prachtige album 'Shine' van Jess Vincent met liedjes die wat meer tegen de traditionele folk aanliggen, zoals 'New Amsterdam' en 'Wind on the Downs', maar ook liedjes met een meer popinslag zoals het schitterende'Love me Treu' waarin zangeres Jess Vincent volledig tot haar recht komt en toont dat haar stembanden bijzondere kwaliteiten hebben. Dat bewijst ze ook in het mooie 'Raining'. Naast 'Love me Treu' is ook het fenomenale 'Run Senor Run' een absolute hoogtepunt op het album en bewijst Vincent daat haar kracht ligt op het snijvlak van pop en folk. Ze heeft daarbij ook goed geluisterd naar Americana. Prachtige liedjes, fraaie melodieen en die prachtige bewijzen dat Jess Vincent een artiest is met veel mogelijkheden. Ze zingt met een fraaie hoge stem op geheel eigen wijze. In haar teksten onderzoekt Vincent vaAk het thema van onstnapping. Dat maak het een mooie hoopvolle CD. Een pluim ook voor de productie van Reg Meuross die een kristalheldere sound heeft afgeleverd. Ook de vormgeving van het album is fraai. Na het afsluitende 'Billy Tiptons Waltz' is het drukken op de repeat knop haast onweerstaanbaar.
Haast onopgemerkt voor het grote Nederlandse publiek worden er in Groot Brittanie veel uitmuntende platen met een duidelijke folk inslag afgeleverd. Folk is bij onze overzeese buren springlevend. Een voorbeeld is het prachtige album 'Shine' van Jess Vincent met liedjes die wat meer tegen de traditionele folk aanliggen, zoals 'New Amsterdam' en 'Wind on the Downs', maar ook liedjes met een meer popinslag zoals het schitterende'Love me Treu' waarin zangeres Jess Vincent volledig tot haar recht komt en toont dat haar stembanden bijzondere kwaliteiten hebben. Dat bewijst ze ook in het mooie 'Raining'. Naast 'Love me Treu' is ook het fenomenale 'Run Senor Run' een absolute hoogtepunt op het album en bewijst Vincent daat haar kracht ligt op het snijvlak van pop en folk. Ze heeft daarbij ook goed geluisterd naar Americana. Prachtige liedjes, fraaie melodieen en die prachtige bewijzen dat Jess Vincent een artiest is met veel mogelijkheden. Ze zingt met een fraaie hoge stem op geheel eigen wijze. In haar teksten onderzoekt Vincent vaAk het thema van onstnapping. Dat maak het een mooie hoopvolle CD. Een pluim ook voor de productie van Reg Meuross die een kristalheldere sound heeft afgeleverd. Ook de vormgeving van het album is fraai. Na het afsluitende 'Billy Tiptons Waltz' is het drukken op de repeat knop haast onweerstaanbaar.
Phillip Henry & Hannah Martin – Watershed
Het album Watershed van het Britse folk duo Phillip Henry & Hannah Martin begint overdonderend met het titel nummer. Een prachtige song en met veel gevoel en overtuiging gezongen door Hannah Martin. Het duo dat al eens werd uigeroepen tot beste Folk Duo bij de BBC Folk Awards weet een in de breedte erg sterk album af te leveren. Muzikaal zit het zeer fraai in elkaar met een hoofdrol voor de viool en de banjo van Hannah Martin, terwijl Phillip Martin zich onderscheid met sterk gitaar spel en op de dobro en lapsteel. Dat geft af en toe een wat Amerikaanse sound. Qua zang, beide zingen leadzang op verschillende nummers, is de vrouwelijke stem van Martin net even aansprekender. Muzikaal is het folk, maar staat de muziek ook open voor andere invloeden. Na het sterke begin volgen een aantal prima nummers, maar het niveau van 'Watershed'wordt pas gehaald op het einde van het album. 'London' is met meer dan 8 minuten niet alleen het langste nummer, maar het zijn dan ook acht schitterende minuten. Ook het afsluitende 'Taxis' is prachtig. Al met al is het een zeer fraai, persoonlijk en warm album geworden van Henry en Martin. Een album dat staat als een huis met veel zeggingskracht. Soms donker en desperaat, maar vaak liedjes vol licht en hoop. Henry en Martin komen dit najaar naar Nederland. Helaas alleen in het Zuiden van het Land. Das jammer.
Het album Watershed van het Britse folk duo Phillip Henry & Hannah Martin begint overdonderend met het titel nummer. Een prachtige song en met veel gevoel en overtuiging gezongen door Hannah Martin. Het duo dat al eens werd uigeroepen tot beste Folk Duo bij de BBC Folk Awards weet een in de breedte erg sterk album af te leveren. Muzikaal zit het zeer fraai in elkaar met een hoofdrol voor de viool en de banjo van Hannah Martin, terwijl Phillip Martin zich onderscheid met sterk gitaar spel en op de dobro en lapsteel. Dat geft af en toe een wat Amerikaanse sound. Qua zang, beide zingen leadzang op verschillende nummers, is de vrouwelijke stem van Martin net even aansprekender. Muzikaal is het folk, maar staat de muziek ook open voor andere invloeden. Na het sterke begin volgen een aantal prima nummers, maar het niveau van 'Watershed'wordt pas gehaald op het einde van het album. 'London' is met meer dan 8 minuten niet alleen het langste nummer, maar het zijn dan ook acht schitterende minuten. Ook het afsluitende 'Taxis' is prachtig. Al met al is het een zeer fraai, persoonlijk en warm album geworden van Henry en Martin. Een album dat staat als een huis met veel zeggingskracht. Soms donker en desperaat, maar vaak liedjes vol licht en hoop. Henry en Martin komen dit najaar naar Nederland. Helaas alleen in het Zuiden van het Land. Das jammer.
Jaymay – Enlighten Me
Wat een geweldig begin heeft Jaymay aan haar nieuwste album 'Enlighten Me'. Eén van de absolute hoogtepunten en een geweldig nummer is 'I Stand up For Me'. Prachtig. JayMay of te wel de Amerikaanse Jamie Kristine Seerman heeft een album gemaakt met verschillende hoogtepunten, maar ook wat numers die niet uit de verf komen. Het sterke begin dat JayMay ook in 'Baby Maybe One Day' weet te halen kan ze niet het hele album handhaven. 'Never Weep' is een nummer dat wat vlak blijft. Zo zijn er meer nummers die nog net wat meer pit kunnen gebruiken. Jaymay brengt vaak fijne popliedjes met vooral heel sterke teksten en mooie melodiëen. Het liefst zeven minuten durende titelnummer is een mooi voorbeeld hiervan. Seerman heeft daarnaast een hele fijne stem. Geen uithalen, maar voldoende karakter en emotie om het spannend te maken. “Singing of The Birds' is ook zo'n heel mooi nummer dat kan wedijveren met het openingsnummer. Jayman heeft erg veel in haar mars en weet zich vaak te onderscheiden. Jammer van de enkele liedjes die minder sprekend zijn, maar toch laat de New Yorkse zien erg veel in haar mars te hebben en prachtige luisterliedjes weet te brengen. Af en toe nog wat peper in een paar van haar liedjes, iets meer bite, dan komt dat ook wel goed. Dat het bij dit album nog niet in elk nummer lukt wordt echter ruimschoots goedgemaakt door de hoogtepunten.
Wat een geweldig begin heeft Jaymay aan haar nieuwste album 'Enlighten Me'. Eén van de absolute hoogtepunten en een geweldig nummer is 'I Stand up For Me'. Prachtig. JayMay of te wel de Amerikaanse Jamie Kristine Seerman heeft een album gemaakt met verschillende hoogtepunten, maar ook wat numers die niet uit de verf komen. Het sterke begin dat JayMay ook in 'Baby Maybe One Day' weet te halen kan ze niet het hele album handhaven. 'Never Weep' is een nummer dat wat vlak blijft. Zo zijn er meer nummers die nog net wat meer pit kunnen gebruiken. Jaymay brengt vaak fijne popliedjes met vooral heel sterke teksten en mooie melodiëen. Het liefst zeven minuten durende titelnummer is een mooi voorbeeld hiervan. Seerman heeft daarnaast een hele fijne stem. Geen uithalen, maar voldoende karakter en emotie om het spannend te maken. “Singing of The Birds' is ook zo'n heel mooi nummer dat kan wedijveren met het openingsnummer. Jayman heeft erg veel in haar mars en weet zich vaak te onderscheiden. Jammer van de enkele liedjes die minder sprekend zijn, maar toch laat de New Yorkse zien erg veel in haar mars te hebben en prachtige luisterliedjes weet te brengen. Af en toe nog wat peper in een paar van haar liedjes, iets meer bite, dan komt dat ook wel goed. Dat het bij dit album nog niet in elk nummer lukt wordt echter ruimschoots goedgemaakt door de hoogtepunten.
Wink Burcham – Cowboy Heroes and Old Folk Songs
Wink Burcham is één van de meer boeiende country artiesten uit de Verenigde Staten. Voor zijn toernee dit jaar is het compilatie album Cowboy Heroes and Old Folk Songs uitgekomen met daarop 13 van zijn beste songs. Het is een eerbetoon geworden aan de 'songsmith' Wink Burcham en de artiest Wink Burcham. Prachtige liedjes passeren de revue en vooral het van urgentie overlopende 'Liquor Store' is een lied dat je raakt. Een lied vol hoop in de krochten van de ellende. Het nummer is, terecht, twee keer op het album opgenomen in een band versie en een akoestische versie. Liedjes als 'Gon' lay you Down', 'One by One', titelsong 'Cowboy Heroes' en 'Cruisin' down the Road' zijn liedjes waarvan je ook kunt genieten als je niet van country of roots houdt door hun kwaliteit en boodschap.Een pre is daarbij dat Burcham een erg prettige en rustige zangstem heeft die goed in gehoor ligt. Wink Burcham is ook als gitarist op dreef en daarnaast wordt de Amerikaan erg goed begeleid. Hij weet een erg relaxt een breed aanbod van roots muziek te brengen, van pure country tot folk en meer bluesy liedjes. De boodschap is echter vaak scherp en met zijn teksten schiet hij raak. Al met al is een erg mooie doorsnede en dus kennismaking geworden met Wink Burcham. Liedjes die je grijpen.
Wink Burcham is één van de meer boeiende country artiesten uit de Verenigde Staten. Voor zijn toernee dit jaar is het compilatie album Cowboy Heroes and Old Folk Songs uitgekomen met daarop 13 van zijn beste songs. Het is een eerbetoon geworden aan de 'songsmith' Wink Burcham en de artiest Wink Burcham. Prachtige liedjes passeren de revue en vooral het van urgentie overlopende 'Liquor Store' is een lied dat je raakt. Een lied vol hoop in de krochten van de ellende. Het nummer is, terecht, twee keer op het album opgenomen in een band versie en een akoestische versie. Liedjes als 'Gon' lay you Down', 'One by One', titelsong 'Cowboy Heroes' en 'Cruisin' down the Road' zijn liedjes waarvan je ook kunt genieten als je niet van country of roots houdt door hun kwaliteit en boodschap.Een pre is daarbij dat Burcham een erg prettige en rustige zangstem heeft die goed in gehoor ligt. Wink Burcham is ook als gitarist op dreef en daarnaast wordt de Amerikaan erg goed begeleid. Hij weet een erg relaxt een breed aanbod van roots muziek te brengen, van pure country tot folk en meer bluesy liedjes. De boodschap is echter vaak scherp en met zijn teksten schiet hij raak. Al met al is een erg mooie doorsnede en dus kennismaking geworden met Wink Burcham. Liedjes die je grijpen.
A Brighter Light – So Glad I Found You
Melancholisch, het is op zich al een prachtig woord en dit woord wordt, terecht, vaak gebruikt om de muziek van A Brighter Light te omschrijven. De Utrechtse formatie van Ted Griffioen, Joost Spanjerberg, Tom Raaff en Pieter Zaal maakt mooie luisterliedjes, zoals te beluisteren op hun nieuwe EP 'So Glad I Found You'. Vier nummers, waarbij vooral het titelnummer indruk maakt. De eerste drie nummers 'Your Body Fits Me', 'Darker Side About Us' en 'Voices' zijn fijne nummers. Goed gemusiceerd en gevoelig gezongen, maar zijn nummers die nog moeten rijpen en tot wasdom komen. Het zijn liedjes die nog pregnantie missen, die je nog niet dwingen je oren te spitsen. Net even te vlak blijven. Songs die nog wat bite kunnen gebruiken, maar toch al wel heel veel potentie tonen. In het titelnummer komt dat wel samen. In het als duet gebrachte 'So Glad I Found You' is de zang versterkt met een zangeres en dan zie je de stemmen zich aan elkaar optrekken en krijg je wel het gevoel van ik moet luisteren. Erg goed gedaan van de heren en dame. Uiteraard kan zelfs op een EP niet elk nummer al even veel zeggingskracht hebben, maar A Brighter Light toont aan wel het in zich te hebben om een erg hoog niveau aan te kunnen. Als ze er in slagen voor een volgend album het niveau van 'So Glad I Found You' op meerdere nummers te bereiken, dan ben ik erg blij dat ik ze gevonden heb.
Melancholisch, het is op zich al een prachtig woord en dit woord wordt, terecht, vaak gebruikt om de muziek van A Brighter Light te omschrijven. De Utrechtse formatie van Ted Griffioen, Joost Spanjerberg, Tom Raaff en Pieter Zaal maakt mooie luisterliedjes, zoals te beluisteren op hun nieuwe EP 'So Glad I Found You'. Vier nummers, waarbij vooral het titelnummer indruk maakt. De eerste drie nummers 'Your Body Fits Me', 'Darker Side About Us' en 'Voices' zijn fijne nummers. Goed gemusiceerd en gevoelig gezongen, maar zijn nummers die nog moeten rijpen en tot wasdom komen. Het zijn liedjes die nog pregnantie missen, die je nog niet dwingen je oren te spitsen. Net even te vlak blijven. Songs die nog wat bite kunnen gebruiken, maar toch al wel heel veel potentie tonen. In het titelnummer komt dat wel samen. In het als duet gebrachte 'So Glad I Found You' is de zang versterkt met een zangeres en dan zie je de stemmen zich aan elkaar optrekken en krijg je wel het gevoel van ik moet luisteren. Erg goed gedaan van de heren en dame. Uiteraard kan zelfs op een EP niet elk nummer al even veel zeggingskracht hebben, maar A Brighter Light toont aan wel het in zich te hebben om een erg hoog niveau aan te kunnen. Als ze er in slagen voor een volgend album het niveau van 'So Glad I Found You' op meerdere nummers te bereiken, dan ben ik erg blij dat ik ze gevonden heb.
BJ's Wild Verband – Later
Americana op zijn Nederlands, dat levert BJ's Wild Verband op hun album Later. Gitarist en zanger BJ Baartmans vormt zijn verband met bassist Mike Roelofs en percussionist Sjoerd van Bommel. Ervaren musici die een prima project hebben afgeleverd van fijne rustige luisterliedjes. Twee kanten van de medaille is de zang. BJ Baartmans is niet van nature een zanger. Dat heeft zijn nadelen, maar het geeft de zang ook een eigen dynamiek en een bepaalde rauwheid. Adequaat brengt hij echter zowel de emoties als de boodschap over. De zang zal echter niet iedereens 'ding' zijn. Muzikaal en qua composities zit het fijn in elkaar. Baartmans is een ervaren liedjesschrijven met fraaie en diepzinnige teksten. Muzikaal hoef je de heren niks te vertellen. De ervaring en professionaliteit is op een positieve manier volop aanwezig. Het is ook een leuk gegeven. Americana muziek met Nederlandse teksten en zang. Met 'Later' heeft trio een hele fijne luisterplaat afgeleverd. Mooie nummers als 'Er speelt zoveel', 'Oud Zeer', 'Zoete Inval' en 'Tederheid' geven aan dat je wiegje ook in Brabant kan heben gestaan en je Nederlands kan zingen om mooie Americana te brengen.
Americana op zijn Nederlands, dat levert BJ's Wild Verband op hun album Later. Gitarist en zanger BJ Baartmans vormt zijn verband met bassist Mike Roelofs en percussionist Sjoerd van Bommel. Ervaren musici die een prima project hebben afgeleverd van fijne rustige luisterliedjes. Twee kanten van de medaille is de zang. BJ Baartmans is niet van nature een zanger. Dat heeft zijn nadelen, maar het geeft de zang ook een eigen dynamiek en een bepaalde rauwheid. Adequaat brengt hij echter zowel de emoties als de boodschap over. De zang zal echter niet iedereens 'ding' zijn. Muzikaal en qua composities zit het fijn in elkaar. Baartmans is een ervaren liedjesschrijven met fraaie en diepzinnige teksten. Muzikaal hoef je de heren niks te vertellen. De ervaring en professionaliteit is op een positieve manier volop aanwezig. Het is ook een leuk gegeven. Americana muziek met Nederlandse teksten en zang. Met 'Later' heeft trio een hele fijne luisterplaat afgeleverd. Mooie nummers als 'Er speelt zoveel', 'Oud Zeer', 'Zoete Inval' en 'Tederheid' geven aan dat je wiegje ook in Brabant kan heben gestaan en je Nederlands kan zingen om mooie Americana te brengen.
Grainne Duffy – Live
De Ierse bleusrock artieste is misschien niet de grootste naam, maar heeft toch een aanzienlijke fanbase. Naast eerdere en uitstekende studio albums als 'Out of the Dark' en 'Test of Time' komt Dufy nu met 'Live'. Een album met 15 live opgenomen liedjes. Voor iedereen die Duffy wel eens bezig heeft gezien op het podium een zeer welkome aanvulling. Grainne Duffy is namelijk een belevenis op het podium. Op het huidige album is het meer de bleuskant die naar voren komt, maar Duffy kan zich ook als rocker manifesteren. De keuze voor de bleusy side of town pakt wonderwel goed uit. Ze excelleert in liedjes als 'Let me In' en 'What am I supposed to do'. Strak ondersteund door haar uitstekende band komt de stem van Duffy volldig tot haar recht. De Ierse heeft een licht heze stem die prettig in het gehoor licht, maar toch meer dan voldoende power heeft. Qua liedjes keuze geeft het album een mooi overzicht van nummers die in studioversie op eerdere versies verschenen en zijn daar een mooie aanvulling op. Grainne Duffy is een artieste die zich live bewezen heeft. Leuk is dat voor een deel haar conversaties met het publiek zijn gehandhaaft op de plaat. Ook dat is een onderdeel wat ze charmant beheerst. Live is een prima album, waarop Grainne Duffy fier overeind blijft. Geen super vernieuwend album, maar een mooie aanvulling op het album materiaal dat Duffy al heeft uitgebracht.
De Ierse bleusrock artieste is misschien niet de grootste naam, maar heeft toch een aanzienlijke fanbase. Naast eerdere en uitstekende studio albums als 'Out of the Dark' en 'Test of Time' komt Dufy nu met 'Live'. Een album met 15 live opgenomen liedjes. Voor iedereen die Duffy wel eens bezig heeft gezien op het podium een zeer welkome aanvulling. Grainne Duffy is namelijk een belevenis op het podium. Op het huidige album is het meer de bleuskant die naar voren komt, maar Duffy kan zich ook als rocker manifesteren. De keuze voor de bleusy side of town pakt wonderwel goed uit. Ze excelleert in liedjes als 'Let me In' en 'What am I supposed to do'. Strak ondersteund door haar uitstekende band komt de stem van Duffy volldig tot haar recht. De Ierse heeft een licht heze stem die prettig in het gehoor licht, maar toch meer dan voldoende power heeft. Qua liedjes keuze geeft het album een mooi overzicht van nummers die in studioversie op eerdere versies verschenen en zijn daar een mooie aanvulling op. Grainne Duffy is een artieste die zich live bewezen heeft. Leuk is dat voor een deel haar conversaties met het publiek zijn gehandhaaft op de plaat. Ook dat is een onderdeel wat ze charmant beheerst. Live is een prima album, waarop Grainne Duffy fier overeind blijft. Geen super vernieuwend album, maar een mooie aanvulling op het album materiaal dat Duffy al heeft uitgebracht.
Marco Martens – Ieder huis is uit vertrekken gebouwd
'Gullie proat veul, maar zegt weinig', aldus de opa in het nummer 'Uitgesproken', het openingsnummer van het nieuwe album 'Ieder huis is uit vertrekken gebouwd' van Marco Martens. Martens heeft prima naar opa geluisterd. Hij heeft wat te vertellen en doet dat in 13 liedjes, Beginnen bij het minpunt. Dat is het reclamedeuntjeachtige 'Alles Helder', wat uit de toon valt. Vooruit nog een minpunt. De teksten zijn dermate mooi dat je ze zou willen mee- of nalezen. Bij het album zijn geen teksten en dat is jammer. Marco Martens zegt en zingt wisselend zijn bijtijden scherpe en op andere momenten weemoedige en berustende teksten. Martens was, in een eerder muzikaal leven, rapper en frontman van Macronisz. Dat is af en toe in zijn zang nog goed te horen als hij een rapritme in zijn stem heeft. Maar verwacht niet het bijtende dat rap kan hebben. Martens tapt hier in zijn gevoelige kant. Met liefde heeft hij het over Opa in 'Alles Voorbij' en over Harm in 'Plastic Bakje'. Het zijn liedjes over berusting, dat je uit het bejaardentehuis moet blijven, maar als je er eenmaal zit, dan is het eten prima en op 'Muziekles' hoe hij en Harm door juf worden opgescheept met de triangle. Martens heeft muzikaal een rustige begeleiding door Joris Sedee en Michiel van Iersel. Hij is op zijn mooist als hij echt tot zingen komt. Zijn stem heeft dan iets mooi breekbaars en lieflijks. Het zingzeggen, daar kan hij nog iets meer varieren. Het werkt prima, maar kan nog net iets spannender. Hij eindigt met 'Madam jeanette'. 'Niemand proeft van de Madam jeanette' als ze op een uitje in de havenstad Surinaams gaan eten. Bij Marco Martens zit de hete peper in de teksten. Proef maar!
'Gullie proat veul, maar zegt weinig', aldus de opa in het nummer 'Uitgesproken', het openingsnummer van het nieuwe album 'Ieder huis is uit vertrekken gebouwd' van Marco Martens. Martens heeft prima naar opa geluisterd. Hij heeft wat te vertellen en doet dat in 13 liedjes, Beginnen bij het minpunt. Dat is het reclamedeuntjeachtige 'Alles Helder', wat uit de toon valt. Vooruit nog een minpunt. De teksten zijn dermate mooi dat je ze zou willen mee- of nalezen. Bij het album zijn geen teksten en dat is jammer. Marco Martens zegt en zingt wisselend zijn bijtijden scherpe en op andere momenten weemoedige en berustende teksten. Martens was, in een eerder muzikaal leven, rapper en frontman van Macronisz. Dat is af en toe in zijn zang nog goed te horen als hij een rapritme in zijn stem heeft. Maar verwacht niet het bijtende dat rap kan hebben. Martens tapt hier in zijn gevoelige kant. Met liefde heeft hij het over Opa in 'Alles Voorbij' en over Harm in 'Plastic Bakje'. Het zijn liedjes over berusting, dat je uit het bejaardentehuis moet blijven, maar als je er eenmaal zit, dan is het eten prima en op 'Muziekles' hoe hij en Harm door juf worden opgescheept met de triangle. Martens heeft muzikaal een rustige begeleiding door Joris Sedee en Michiel van Iersel. Hij is op zijn mooist als hij echt tot zingen komt. Zijn stem heeft dan iets mooi breekbaars en lieflijks. Het zingzeggen, daar kan hij nog iets meer varieren. Het werkt prima, maar kan nog net iets spannender. Hij eindigt met 'Madam jeanette'. 'Niemand proeft van de Madam jeanette' als ze op een uitje in de havenstad Surinaams gaan eten. Bij Marco Martens zit de hete peper in de teksten. Proef maar!
David Philips – If I Had Wings
Het eerst wat opvalt aan David Philips album 'If I Had Wings' is de vormgeving. De in Spanje woonachtige Brit is naast een prima artiest ook een geweldige tekenaar. Het album bevat naast 10 liedjes ook een aantal prachtige hoestekeningen. Muzikaal is het een mooi ingetogen luisteralbum geworden. Een beetje zoals het is met vogelaars. Rustig zitten, genieten van alles om je heen en af en toe die sensatie van dat prachtige gevleugelde dier dat in beeld verschijnt. Zo is het ook met Philips. Hij legt met zijn gitaar en bezwerende stem een mooi landschap neer en weet daarin prachtige waarnemingen te verweven. Af en toe blijft het iets te rustig en bezwerend op het album, maar er is ook genoeg te genieten. Philips is op zijn gitaar een vakman en heeft een plesante stem. Ook als liedjes schrijver bewijst hij zich. Sterke songs als 'Up there', Suffocate', 'Hummingbird' en titelsong 'If I Had Wings'. Sterke singersongwriterliedjes met jazz invloeden. Hoogtepunt is wel het liefst 12 minuten durende 'Venomous Soul'. Het is nagenoeg een geheel Philips product geworden, want alle instrumenten speelt hij zelf op wat hulp op drum en saxofoon na van Casper St. Charles op 'Venomous Soul'. Ook voor de productie tekent David Philips. En wie naar een Philips concert gaat, kan het ook nog het album bij de artiest zelf kopen. Alle eer voor een prima album is dan ook voor deze Brit.
Het eerst wat opvalt aan David Philips album 'If I Had Wings' is de vormgeving. De in Spanje woonachtige Brit is naast een prima artiest ook een geweldige tekenaar. Het album bevat naast 10 liedjes ook een aantal prachtige hoestekeningen. Muzikaal is het een mooi ingetogen luisteralbum geworden. Een beetje zoals het is met vogelaars. Rustig zitten, genieten van alles om je heen en af en toe die sensatie van dat prachtige gevleugelde dier dat in beeld verschijnt. Zo is het ook met Philips. Hij legt met zijn gitaar en bezwerende stem een mooi landschap neer en weet daarin prachtige waarnemingen te verweven. Af en toe blijft het iets te rustig en bezwerend op het album, maar er is ook genoeg te genieten. Philips is op zijn gitaar een vakman en heeft een plesante stem. Ook als liedjes schrijver bewijst hij zich. Sterke songs als 'Up there', Suffocate', 'Hummingbird' en titelsong 'If I Had Wings'. Sterke singersongwriterliedjes met jazz invloeden. Hoogtepunt is wel het liefst 12 minuten durende 'Venomous Soul'. Het is nagenoeg een geheel Philips product geworden, want alle instrumenten speelt hij zelf op wat hulp op drum en saxofoon na van Casper St. Charles op 'Venomous Soul'. Ook voor de productie tekent David Philips. En wie naar een Philips concert gaat, kan het ook nog het album bij de artiest zelf kopen. Alle eer voor een prima album is dan ook voor deze Brit.
O'Hooley & Tidow – Summat's brewin'
In twee jaar tijd zijn O'Hooley & Tidow een folksensatie bij onze Overzeese buren geworden. Nagenoeg elk (folk)festival op de Britse eilanden wil Belinda O'Hooley en Heidi Tidow op het podium na hun prachtige album 'The Hum'. Nu is er een nieuw album van beide dames. Een thema album, want met het nummer 'Summat's Brewin' toonde het duo zich een pleitbezorger voor het eerlijke en heerlijke gerstenat. Deze voorliefde heeft zich muzikaal vertaald in een verrassend album met als thema alcohol. Eigen werk, zoals 'The Passenger', 'Last Orders' en het titelnummer worden afgewisseld met goed gekozen covers en door beide dames bewerkte traditionels. Qua stijl blijft alles in de folkhoek, maar is er voldoende variatie met het poppy en vlotte 'Last Orders' tegen over de traditional 'All for me Grog' en de a'capella gezongen 'Murphy's Saloon'tegen over de door Richard Thompson geschreven 'Down where the Drunkards Roll'. Met een album vol drinkliedjes verwacht je rauw en ruige uitvoeringen, maar bijvoorbeeld een haast uitgekauwde traditional als 'The Wild Rover' krijgt in de fijne samenzang van beide dames toch weer een verrassende interpretatie. Beide dames beschikken over verschillende, maar goed samenvloeide stemmen. Als gerst en hop in een biertje brengt het een heerlijk eindproduct. Daarnaast wordt er ook prima gemusiceerd op het album, want Belinda O'Hooley is een fijne en veelgevraagde pianiste. Erg mooi is het openingsnummer. Het gevoelige 'White Winos' van Loudon Wainwright III is een nummer dat binnenkomt en gelijk ook een waarschuwing dat je problemen niet kunt verdrinken in witte wijn. Gewaarschuwd luisteren we, onder het genot van een pintje. Eerlijk bier smaakt goed, eerlijke muziek ook.
In twee jaar tijd zijn O'Hooley & Tidow een folksensatie bij onze Overzeese buren geworden. Nagenoeg elk (folk)festival op de Britse eilanden wil Belinda O'Hooley en Heidi Tidow op het podium na hun prachtige album 'The Hum'. Nu is er een nieuw album van beide dames. Een thema album, want met het nummer 'Summat's Brewin' toonde het duo zich een pleitbezorger voor het eerlijke en heerlijke gerstenat. Deze voorliefde heeft zich muzikaal vertaald in een verrassend album met als thema alcohol. Eigen werk, zoals 'The Passenger', 'Last Orders' en het titelnummer worden afgewisseld met goed gekozen covers en door beide dames bewerkte traditionels. Qua stijl blijft alles in de folkhoek, maar is er voldoende variatie met het poppy en vlotte 'Last Orders' tegen over de traditional 'All for me Grog' en de a'capella gezongen 'Murphy's Saloon'tegen over de door Richard Thompson geschreven 'Down where the Drunkards Roll'. Met een album vol drinkliedjes verwacht je rauw en ruige uitvoeringen, maar bijvoorbeeld een haast uitgekauwde traditional als 'The Wild Rover' krijgt in de fijne samenzang van beide dames toch weer een verrassende interpretatie. Beide dames beschikken over verschillende, maar goed samenvloeide stemmen. Als gerst en hop in een biertje brengt het een heerlijk eindproduct. Daarnaast wordt er ook prima gemusiceerd op het album, want Belinda O'Hooley is een fijne en veelgevraagde pianiste. Erg mooi is het openingsnummer. Het gevoelige 'White Winos' van Loudon Wainwright III is een nummer dat binnenkomt en gelijk ook een waarschuwing dat je problemen niet kunt verdrinken in witte wijn. Gewaarschuwd luisteren we, onder het genot van een pintje. Eerlijk bier smaakt goed, eerlijke muziek ook.
Suzanne Savage & Matteo Addabbo Organ Trio
De Noord-Ierse Suzanne Savage heeft voor een EP haar muzikale krachten verbonden met de Matteo Addabbo Organ Trio. Vijf heerlijke jazzy nummers waarop de zangeres en multi-instrumentaliste weet uit te blinken in haar eigen en andermans werk. Suzanne Savagge is een ongekend talent. Ze weet als zangeres en muzikant uit te blinken over het hele muzikale spectrum van klassiek naar rock en van singersongwriter naar jazz, zoals ze op haar album Jellymould uit 2011 al toonde. Dat was al een prachtig album. Op het album staat ondermeer een uitvoering van 'Just Fine' en dat is een nummer waar ze naar terug keert op de EP met Matteo Addabbo, maar dan in een veel meer jazzy versie. Een swingend nummer, waarop blijk hoezeer Savage geboren is om jazz te zingen, maar dat is ook een bewering die gemakkelijk gemaakt kan worden over haar werk in andere genre's. Het Matteo Addabbo Organ Trio heeft zich gespecialiseerd in Souljazz. Virtuoos en met veel gevoel weet het trio Savage met haar zang in het zonnetje te zetten, waarbij toch ook de eigen muzikale talenten niet onder stoelen of banken worden gestoken. Naast het door haar geschreven 'Just Fine' verkend Savage met haar Italiaanse vrienden ook bijvoorbeeld werk van Lauren Hill ( Ex-Factor) en Portishead ( Roads). Een heerlijk swingende EP, waarbij de enige kritiek is dat het geen compleet album is geworden.
De Noord-Ierse Suzanne Savage heeft voor een EP haar muzikale krachten verbonden met de Matteo Addabbo Organ Trio. Vijf heerlijke jazzy nummers waarop de zangeres en multi-instrumentaliste weet uit te blinken in haar eigen en andermans werk. Suzanne Savagge is een ongekend talent. Ze weet als zangeres en muzikant uit te blinken over het hele muzikale spectrum van klassiek naar rock en van singersongwriter naar jazz, zoals ze op haar album Jellymould uit 2011 al toonde. Dat was al een prachtig album. Op het album staat ondermeer een uitvoering van 'Just Fine' en dat is een nummer waar ze naar terug keert op de EP met Matteo Addabbo, maar dan in een veel meer jazzy versie. Een swingend nummer, waarop blijk hoezeer Savage geboren is om jazz te zingen, maar dat is ook een bewering die gemakkelijk gemaakt kan worden over haar werk in andere genre's. Het Matteo Addabbo Organ Trio heeft zich gespecialiseerd in Souljazz. Virtuoos en met veel gevoel weet het trio Savage met haar zang in het zonnetje te zetten, waarbij toch ook de eigen muzikale talenten niet onder stoelen of banken worden gestoken. Naast het door haar geschreven 'Just Fine' verkend Savage met haar Italiaanse vrienden ook bijvoorbeeld werk van Lauren Hill ( Ex-Factor) en Portishead ( Roads). Een heerlijk swingende EP, waarbij de enige kritiek is dat het geen compleet album is geworden.
Granville Automatic – An Army Without Music: Civil War Stories from Hallowed Ground
Je laten inspireren door de oorlog die zich heeft afgespeeld in de straten waar je loopt, de staat waar je leeft, het landschap waar je door heen reist. Granville Automatic roept de verhalen van de Amerikaanse Burgeroorlog tot leven in een prachtig album. Vanessa Olivarez en Elizabeth Elkins hebben zich laten inspireren door het, nee hun verleden. Voor de voortschreidende ontwikkelingen de verhalen van zoveel individuele mannen en vrouwen heeft uitgewist en ze definitief vergeten zijn, roept het duo ee aantal tot leven. 'Goodnight House'over een dokter die gewonde soldaten tracht te redden, een lied over een meisje die haar favoriete paard moet afstaan aan het strijdgewoel en het persoonlijke 'Salem Church' waarin wordt bezongen hoe een voorvader van Elkins al na één dag in het oorlogsgeweld zich afkeert van de strijd en terug naar zijn vrouw loopt. Prachtige intrigerende en indringende verhalen. Ook muzikaal doen beide dames hun verhalen alle eer aan. Prachtig is 'No Stars' met de indringende stem van Olivarez, de opening van het album. 'Chantilly Rose' is ook zo'n geweldig nummer. Americana op zijn best, waarin de groten van het genre weerklinken. Op het album hebben een aantal uitstekende muzikanten hun medewerking verleend en dat is te horen. Een mooie afwisseling tussen de nummers. Indruk maakt met de geschiedenis erachter eigenlijk elk nummer. Het is goed dat op zo'n manier de historie in leven wordt gehouden en toegankelijk voor nieuwe generaties die misschien niet het archief in duiken of geschiedenisboeken lezen. Granville Automatic is nog nooit naar Europa gekomen. Het wordt hoog tijd.
Je laten inspireren door de oorlog die zich heeft afgespeeld in de straten waar je loopt, de staat waar je leeft, het landschap waar je door heen reist. Granville Automatic roept de verhalen van de Amerikaanse Burgeroorlog tot leven in een prachtig album. Vanessa Olivarez en Elizabeth Elkins hebben zich laten inspireren door het, nee hun verleden. Voor de voortschreidende ontwikkelingen de verhalen van zoveel individuele mannen en vrouwen heeft uitgewist en ze definitief vergeten zijn, roept het duo ee aantal tot leven. 'Goodnight House'over een dokter die gewonde soldaten tracht te redden, een lied over een meisje die haar favoriete paard moet afstaan aan het strijdgewoel en het persoonlijke 'Salem Church' waarin wordt bezongen hoe een voorvader van Elkins al na één dag in het oorlogsgeweld zich afkeert van de strijd en terug naar zijn vrouw loopt. Prachtige intrigerende en indringende verhalen. Ook muzikaal doen beide dames hun verhalen alle eer aan. Prachtig is 'No Stars' met de indringende stem van Olivarez, de opening van het album. 'Chantilly Rose' is ook zo'n geweldig nummer. Americana op zijn best, waarin de groten van het genre weerklinken. Op het album hebben een aantal uitstekende muzikanten hun medewerking verleend en dat is te horen. Een mooie afwisseling tussen de nummers. Indruk maakt met de geschiedenis erachter eigenlijk elk nummer. Het is goed dat op zo'n manier de historie in leven wordt gehouden en toegankelijk voor nieuwe generaties die misschien niet het archief in duiken of geschiedenisboeken lezen. Granville Automatic is nog nooit naar Europa gekomen. Het wordt hoog tijd.
Brett Newski – American Folk Armageddon
Een bijzonder mens die Brett Newski. Een reiziger die met zijn muziek de wereld overtrok. Op zijn laatste album American Folk Armageddon heeft hij een verzamelingprima liedjes bijeen gebracht. In het openingsnummer heeft 'Dirt' een Beattleachtige geluid. Op andere momenten is het meer Johnny Casherig of Billy Braggerig, maar over de hele plaat zou je Newski nog het best in het vakje Violent Femmes kunnen stoppen. Het is geen wereldschokkende plaat geworden, maar een degelijk album met een drum die het tempo er in houdt en de mooi zingende Newsi en zijn akoestische gitaar. Sommige liedjes zijn gewoon leuk, anderen hebben net even wat meer kwaliteit. Het melodieze 'Santa Maria', 'No Anchor' 'The Maths' en 'I Want My Best Friend Back' zijn gewoon goede songs. Brett Newski is eigenzinnig op weg met zijn muziek. Van reis naar toernee en weer terug. Hopen dat in zijn drukke schema Newski wel de tijd blijft vinden om die stappen vooruit te blijven zetten en een beter vervolg te geven aan deze plaat. American Folk Armageddon is een prima binnenkomer. Er zit nog meer in deze Brett Newski.
Een bijzonder mens die Brett Newski. Een reiziger die met zijn muziek de wereld overtrok. Op zijn laatste album American Folk Armageddon heeft hij een verzamelingprima liedjes bijeen gebracht. In het openingsnummer heeft 'Dirt' een Beattleachtige geluid. Op andere momenten is het meer Johnny Casherig of Billy Braggerig, maar over de hele plaat zou je Newski nog het best in het vakje Violent Femmes kunnen stoppen. Het is geen wereldschokkende plaat geworden, maar een degelijk album met een drum die het tempo er in houdt en de mooi zingende Newsi en zijn akoestische gitaar. Sommige liedjes zijn gewoon leuk, anderen hebben net even wat meer kwaliteit. Het melodieze 'Santa Maria', 'No Anchor' 'The Maths' en 'I Want My Best Friend Back' zijn gewoon goede songs. Brett Newski is eigenzinnig op weg met zijn muziek. Van reis naar toernee en weer terug. Hopen dat in zijn drukke schema Newski wel de tijd blijft vinden om die stappen vooruit te blijven zetten en een beter vervolg te geven aan deze plaat. American Folk Armageddon is een prima binnenkomer. Er zit nog meer in deze Brett Newski.
Ode to the Quiet – Ode to to the Quiet
Het Nederlandse Ode to the Quiet bevestigt met het gelijknamige album de groeiende faam van het gezelschap rondom zangeres en liedjesschrijfster Marianne Oldenburg. Een sterk album met gedragen liedjes die soms demarreren richting pop. Stargaze, zo noemt de Utrechtse band zelf hun muziek. Het album bevat individueel een aantal sterke liedjes als 'Infinity' en vooral het deels op werk van Claude Debussy geënte 'We Have a Map' in het begin. Die indruk wordt bevestigd op de rest van album met 'I was Told' , 'An Ode to the Quiet', 'Bat' en “Flight'. Prima werk van Oldenburg en waarbij ze muzikaal uitstekend wordt ondersteund door gitarist Tobias Kerkhoven, drummer Otto de Jong en bassist Daniele Labbate. Muzikaal speelt de piano van Oldenburg en electronische klanken van haar, maar ook van anderen de hoofdrol. Er worden mooie landschappen van geluid gevormd. Sferen geschapen en daarover heen dwaalt de uitstekende stem van Oldenburg, die dat mooi gedragene in zich heeft en veel bereik, waardoor deze zich los werkt van de achtergrond. Ode to the Quiet is een beetje Bowie, een vleugje OMD, een pietsje klassiek en vooral veel talent en goede oren uit Utrecht. Als de formatie zich kan overtreffen voor een tweede album met wellicht nog iets meer variatie in tempo. De sterren zijn dan inderdaad de limiet.
Het Nederlandse Ode to the Quiet bevestigt met het gelijknamige album de groeiende faam van het gezelschap rondom zangeres en liedjesschrijfster Marianne Oldenburg. Een sterk album met gedragen liedjes die soms demarreren richting pop. Stargaze, zo noemt de Utrechtse band zelf hun muziek. Het album bevat individueel een aantal sterke liedjes als 'Infinity' en vooral het deels op werk van Claude Debussy geënte 'We Have a Map' in het begin. Die indruk wordt bevestigd op de rest van album met 'I was Told' , 'An Ode to the Quiet', 'Bat' en “Flight'. Prima werk van Oldenburg en waarbij ze muzikaal uitstekend wordt ondersteund door gitarist Tobias Kerkhoven, drummer Otto de Jong en bassist Daniele Labbate. Muzikaal speelt de piano van Oldenburg en electronische klanken van haar, maar ook van anderen de hoofdrol. Er worden mooie landschappen van geluid gevormd. Sferen geschapen en daarover heen dwaalt de uitstekende stem van Oldenburg, die dat mooi gedragene in zich heeft en veel bereik, waardoor deze zich los werkt van de achtergrond. Ode to the Quiet is een beetje Bowie, een vleugje OMD, een pietsje klassiek en vooral veel talent en goede oren uit Utrecht. Als de formatie zich kan overtreffen voor een tweede album met wellicht nog iets meer variatie in tempo. De sterren zijn dan inderdaad de limiet.
Halla Norðfjörð – The Bridge
Halla Norðfjörð is een IJslandse singersongwriter, die woont in Denemarken en met The Bridge een bijzonder goed album heeft afgeleverd. Haar prachtige stem en uitstekende liedjes dringen door in je ziel. Halla Norðfjörð weet je te raken. Haar werk laat je niet onverschillig. Wie haar live en solo wel eens heeft horen spelen weet hoe haar stem en begeleiding op gitaar overtuigen. Op het album is het geluid nog rijker door een groter instrumentarium, maar de liedjes blijven aangenaam klein. In haar liedjes doet Norðfjörð af en toe denken aan een jonge Suzanne Vega, vooral een lied als 'The Bridge'. Haar stem is omfloerst, maar uitstekend. Een liedje als 'Jump'of als 'Cats' kan ook maar zo naar het grote publiek doordringen. Het is een mooi en gevarieerd album geworden, waar soms in de liedjes nog wat pit mist, wat in andere liedjes er wel is. De vormgeving geeft mooi weer hoe het album is. Wit en grijs, rijk daarin, maar af en toe mis je dat accentje rood. Desondanks een erg fijn en rustig luisteralbum en een kennismaking met een getallenteerd artiest die je de ruimte geeft om haar muziek zelf in te kleuren, als je nadenkt over wat belangrijk is in het leven. Met 'Empires'en 'In A Year' eindigt het album erg fijngevoelig. Mooi!
Halla Norðfjörð is een IJslandse singersongwriter, die woont in Denemarken en met The Bridge een bijzonder goed album heeft afgeleverd. Haar prachtige stem en uitstekende liedjes dringen door in je ziel. Halla Norðfjörð weet je te raken. Haar werk laat je niet onverschillig. Wie haar live en solo wel eens heeft horen spelen weet hoe haar stem en begeleiding op gitaar overtuigen. Op het album is het geluid nog rijker door een groter instrumentarium, maar de liedjes blijven aangenaam klein. In haar liedjes doet Norðfjörð af en toe denken aan een jonge Suzanne Vega, vooral een lied als 'The Bridge'. Haar stem is omfloerst, maar uitstekend. Een liedje als 'Jump'of als 'Cats' kan ook maar zo naar het grote publiek doordringen. Het is een mooi en gevarieerd album geworden, waar soms in de liedjes nog wat pit mist, wat in andere liedjes er wel is. De vormgeving geeft mooi weer hoe het album is. Wit en grijs, rijk daarin, maar af en toe mis je dat accentje rood. Desondanks een erg fijn en rustig luisteralbum en een kennismaking met een getallenteerd artiest die je de ruimte geeft om haar muziek zelf in te kleuren, als je nadenkt over wat belangrijk is in het leven. Met 'Empires'en 'In A Year' eindigt het album erg fijngevoelig. Mooi!
Adam Barnes – The Land, The Sea & Everything Lost Beneath
De bebaarde Engelsman Adam Barnes kent met zijn pijnlijk gevoelige liedjes in en om Groningen een grote populariteit. Wie luistert naar zijn laatste album 'The Land, The Sea & Everything Lost Beneath' als eerste kennismaking met de singersongwriter heeft zal het moeilijk vinden niet voor de kleine charmante liedjes te vallen met zoveel droevenis. Met zijn mooie stem, doet Barnes je hart smelten. Met 'Music Box', de klanken van een klein muziekdoosje heeft het album een origineel begin en met 'Howling' nog een fijn uptempo liedje. Met 'Green' schoeft Barnes het tempo terug en is het fijne droevenis wat de pot schaft. Het mooie 'Come Undone' is daarbij één van de absolute hoogtepunten. Maar ook een numer als 'Kuroshio Sea' of 'Apples' en '3AM'zijn nummers waarin Barnes exceleert. Barnes is een fijne zanger en toert vaak met mensen als Chris Ayer en Matt Simons. In deze hoek van het muzikale universum hoort Barnes thuis. Mooi verzorgde liedjes, goed geschreven en met mooie stemmen, Zijn kracht ligt ook meer in het langzame werk, waardoor bijvoorbeeld een liedje als 'Virginia' minder aanspreekt. Een mooi aansprekend album van een prima artiest. Maar af en toe mag er ook nog wel 'A Good Storm' doorheen om het laatste nummer te citeren. Een stormpje vrolijkheid.
De bebaarde Engelsman Adam Barnes kent met zijn pijnlijk gevoelige liedjes in en om Groningen een grote populariteit. Wie luistert naar zijn laatste album 'The Land, The Sea & Everything Lost Beneath' als eerste kennismaking met de singersongwriter heeft zal het moeilijk vinden niet voor de kleine charmante liedjes te vallen met zoveel droevenis. Met zijn mooie stem, doet Barnes je hart smelten. Met 'Music Box', de klanken van een klein muziekdoosje heeft het album een origineel begin en met 'Howling' nog een fijn uptempo liedje. Met 'Green' schoeft Barnes het tempo terug en is het fijne droevenis wat de pot schaft. Het mooie 'Come Undone' is daarbij één van de absolute hoogtepunten. Maar ook een numer als 'Kuroshio Sea' of 'Apples' en '3AM'zijn nummers waarin Barnes exceleert. Barnes is een fijne zanger en toert vaak met mensen als Chris Ayer en Matt Simons. In deze hoek van het muzikale universum hoort Barnes thuis. Mooi verzorgde liedjes, goed geschreven en met mooie stemmen, Zijn kracht ligt ook meer in het langzame werk, waardoor bijvoorbeeld een liedje als 'Virginia' minder aanspreekt. Een mooi aansprekend album van een prima artiest. Maar af en toe mag er ook nog wel 'A Good Storm' doorheen om het laatste nummer te citeren. Een stormpje vrolijkheid.
Emaline Delapaix – Exorcism
De combinatie Australië Berlijn is een uitstekende. Niet alleen de prachtige A Seated Craft liet Australië achter zich om haar muzikale loopbaan in Berlijn na te streven en verraste met een geweldig album, ook Emaline Delapaix volgde deze weg en met succes. Emaline Delapaix heeft een geweldige blijk van haar kunnen gegeven met Exorcism, een EP die naar veel meer smaakt. Het titelnummer, dat er in twee versies op staat, is een reminder of Kate Bush, waar ze in dit nummer af en toe aan doet denken, maar dan in een Delapaix uitvoering. Emaline Delapaix is een uitmuntende liedjesschrijfter. Rustige bedachtzame muziek dat op het album met een vol geluid wordt gebracht met strijkers. Dramatiek is haar niet vreemd. Qua zang kan ze de hoogte in, maar ook in de lagere regionen weet ze te overtuigen. 'Greetings from the Snow Dessert'is een fijn poppy nummer. Van 'B.C. Song' een lied vol hoop en gelukzaligheid, een liedje waar je vrolijk van wordt. Mooie tekst dat de 'shit under her feet' wegvalt. Ook het mooie 'Perhaps Saskatoon' is een heerlijke folky nummer. Emaline Delapaix presenteert zich voornamelijk als veganiste, maar qua muziek is ze klaar voor een groter publiek. Het niveau dat ze laat horen op deze EP rechtvaardigt een compleet album. In ieder geval is dit werkstuk een mooie kennismaking met het werk van deze Australische met haar mooie liedjes die blijven hangen.
De combinatie Australië Berlijn is een uitstekende. Niet alleen de prachtige A Seated Craft liet Australië achter zich om haar muzikale loopbaan in Berlijn na te streven en verraste met een geweldig album, ook Emaline Delapaix volgde deze weg en met succes. Emaline Delapaix heeft een geweldige blijk van haar kunnen gegeven met Exorcism, een EP die naar veel meer smaakt. Het titelnummer, dat er in twee versies op staat, is een reminder of Kate Bush, waar ze in dit nummer af en toe aan doet denken, maar dan in een Delapaix uitvoering. Emaline Delapaix is een uitmuntende liedjesschrijfter. Rustige bedachtzame muziek dat op het album met een vol geluid wordt gebracht met strijkers. Dramatiek is haar niet vreemd. Qua zang kan ze de hoogte in, maar ook in de lagere regionen weet ze te overtuigen. 'Greetings from the Snow Dessert'is een fijn poppy nummer. Van 'B.C. Song' een lied vol hoop en gelukzaligheid, een liedje waar je vrolijk van wordt. Mooie tekst dat de 'shit under her feet' wegvalt. Ook het mooie 'Perhaps Saskatoon' is een heerlijke folky nummer. Emaline Delapaix presenteert zich voornamelijk als veganiste, maar qua muziek is ze klaar voor een groter publiek. Het niveau dat ze laat horen op deze EP rechtvaardigt een compleet album. In ieder geval is dit werkstuk een mooie kennismaking met het werk van deze Australische met haar mooie liedjes die blijven hangen.
Chris Ayer – The Noise
Chris Ayer is van de huidige generatie jonge mannen met gevoelige liedjes die tegenwoordig in bulk op de markt komen. Ayer onttrekt zich echter aan het grote gros en bewijst met The Noise dat hij zeker zijn plek verdiend en meer in zijn mars heeft dan menig mooidroefzingend jongmens. Juist ook, omdat bij Ayer de blijheid altijd net om de hoek ligt en hij gelukkig weet te vermijden dat het alleen maar ellende is. Ayer heeft een fraaie manier van zingen, schrijft mooie vlotte liedjes en toont op het album ook prima variatie in zijn werk aan te brengen. Hij is zeker geen one trick wonder die steeds variaties op het zelfde kunstje opvoert, maar hij is een stevige en goede songschrijver. Af en toe mag hij nog wel wat robuuster en resoluter de diepte in gaan en zo een volwassener publiek aanspreken, maar dat is een kwestie van tijd. Nu is het nog iets te veel liefdeslief en leed. Ayer laat op zijn album een aantal mooie lidjes de revue passeren. Het prima openingsnummer 'Carry' het sterke 'Stranded' en het prachtig 'Read-Only Memory.' Hoogtepunt is het gevoelige en sfeervolle 'The Noise', niet voor niets het titelnummer. Mooie singsongwritermuziek dat met zorg en goede muzikanten op het album is gezet, waar Ayer samen met Will Hensley ook verantwoordelijk is voor de productie. De Amerikaan houdt zelf de hand aan het roer als het om zijn werk gaat. Dit album is net als de meeste zelf uitgebracht. Samen met mensen als Matt Simons en Adam Barnes, verwante zangers, waarmee hij vaak, ook in Nederland, tourt, weet hij het genre goed te vertegenwoordigen.
Chris Ayer is van de huidige generatie jonge mannen met gevoelige liedjes die tegenwoordig in bulk op de markt komen. Ayer onttrekt zich echter aan het grote gros en bewijst met The Noise dat hij zeker zijn plek verdiend en meer in zijn mars heeft dan menig mooidroefzingend jongmens. Juist ook, omdat bij Ayer de blijheid altijd net om de hoek ligt en hij gelukkig weet te vermijden dat het alleen maar ellende is. Ayer heeft een fraaie manier van zingen, schrijft mooie vlotte liedjes en toont op het album ook prima variatie in zijn werk aan te brengen. Hij is zeker geen one trick wonder die steeds variaties op het zelfde kunstje opvoert, maar hij is een stevige en goede songschrijver. Af en toe mag hij nog wel wat robuuster en resoluter de diepte in gaan en zo een volwassener publiek aanspreken, maar dat is een kwestie van tijd. Nu is het nog iets te veel liefdeslief en leed. Ayer laat op zijn album een aantal mooie lidjes de revue passeren. Het prima openingsnummer 'Carry' het sterke 'Stranded' en het prachtig 'Read-Only Memory.' Hoogtepunt is het gevoelige en sfeervolle 'The Noise', niet voor niets het titelnummer. Mooie singsongwritermuziek dat met zorg en goede muzikanten op het album is gezet, waar Ayer samen met Will Hensley ook verantwoordelijk is voor de productie. De Amerikaan houdt zelf de hand aan het roer als het om zijn werk gaat. Dit album is net als de meeste zelf uitgebracht. Samen met mensen als Matt Simons en Adam Barnes, verwante zangers, waarmee hij vaak, ook in Nederland, tourt, weet hij het genre goed te vertegenwoordigen.
Paula Tebbens Trio – Falling must be Like This
Voor de muziek van Paula Tebbens en haar trio, eerst een blik op de vormgeving van haar nieuwe album. Een prachtig gestileerde boom siert het album van deze Deens/Duitse formatie, maar de hoes komt uit Nederland. Hiervoor is Laurens Dijkstra van het Groninger bureau Peinzend verantwoordelijk. Nou kan er ook in een mooie hoes lelijke muziek schuilgaan, maar dat is absoluut niet het geval. Paula Tebbens levert een sterk album af. In 'Leave' komt deze boom terug. Can't You See Me, I'm standing in the Shadow of the Tree', zingt Tebbens. Mooie bedachtzame liedjes met intelligente teksten. Helaas ontbreken die bij het album. Paula Tebbens heeft een fraaie stem. Ze onderzoekt in haar stem vooral de lagere regionen en daarbij forceert ze nooit. Muzikaal is het vooral de contrabas van Sofie Wilen Clausen die in de meeste liedjes domineert, maar ook drummer Jon Bjarnhof draagt een aanzienlijk steen bij. 'More Empathy' is het eerste liedje dat er echt uitspringt. Een liedje met folk en pop invloeden. In andere liedjes flirt Tebbens ook met rock, blues en bleugrass. Mooi is ook 'Susie' met een boodschap, humor en een catchy refreintje en het erg swingende 'Jazzy'. Op het album toont het trio een goede variatie. Fijne uptempo liedjes worden afgewisseld met bedachtzame liedjes als 'Countryside'. Hoogtepunt is het sterke tittelnummer. Mooi, fraaie tekst, rustig en toch swingend. 'Falling Must be Like This' is daarme een erg prettige kennismaking geworden met het Paula Tebbens Trio. Ze mag best uit de schaduw van de boom stappen.
Voor de muziek van Paula Tebbens en haar trio, eerst een blik op de vormgeving van haar nieuwe album. Een prachtig gestileerde boom siert het album van deze Deens/Duitse formatie, maar de hoes komt uit Nederland. Hiervoor is Laurens Dijkstra van het Groninger bureau Peinzend verantwoordelijk. Nou kan er ook in een mooie hoes lelijke muziek schuilgaan, maar dat is absoluut niet het geval. Paula Tebbens levert een sterk album af. In 'Leave' komt deze boom terug. Can't You See Me, I'm standing in the Shadow of the Tree', zingt Tebbens. Mooie bedachtzame liedjes met intelligente teksten. Helaas ontbreken die bij het album. Paula Tebbens heeft een fraaie stem. Ze onderzoekt in haar stem vooral de lagere regionen en daarbij forceert ze nooit. Muzikaal is het vooral de contrabas van Sofie Wilen Clausen die in de meeste liedjes domineert, maar ook drummer Jon Bjarnhof draagt een aanzienlijk steen bij. 'More Empathy' is het eerste liedje dat er echt uitspringt. Een liedje met folk en pop invloeden. In andere liedjes flirt Tebbens ook met rock, blues en bleugrass. Mooi is ook 'Susie' met een boodschap, humor en een catchy refreintje en het erg swingende 'Jazzy'. Op het album toont het trio een goede variatie. Fijne uptempo liedjes worden afgewisseld met bedachtzame liedjes als 'Countryside'. Hoogtepunt is het sterke tittelnummer. Mooi, fraaie tekst, rustig en toch swingend. 'Falling Must be Like This' is daarme een erg prettige kennismaking geworden met het Paula Tebbens Trio. Ze mag best uit de schaduw van de boom stappen.
Carrie Nation & The Speakeasy - Hatchetations
Aantrekkelijk, vrolijk, ruig en dansbaar. Carrie Nation & The Speakeasy staat garant voor een muzikaal verantwoord feestje met erg sterke liedjes. Een prima mix van blues, folk, country, kortom echte rootsmuziek met een hoofdrol voor de ruige stem van Jarrod Starling die door geen enkele slijpmachine getemd kan worden en de sterke blazerssectie die er heerlijk op los ´toetert´. In hoog tempo opent het album met 'Obis', 'Consume' en 'Promised Lands' liedjes gezongen vanuit de armoe of moeilijk omstandigheden maar met het oog op een beter leven. Een positieve boodschap heeft Carrie Nation & The SpeakEasy dan ook. Geen gift, maar een betaalde job, dat is waar ze om vragen. Niet alleen in de liedjes op topsnelheid overtuigt Carrie Nation, vernoemd naar een bekende alcoholbestrijdster. Ook in nummers waar het even wat rustiger toe gaat kan de band zeer bekoren. 'At Least it Fits You' is prima evenals 'BLMK' en 'Trying Times' indrukwekkend. 'What good is Hope, when you have got nothing to eat”, vraagt de band zich af. Muzikaal is Hatchetations absoluut geen 'Trying Times'. Mannen met en boodschap, maar verpakt op feestelijke wijze. Een absoluut cadeautje en ook in nummers al 'Andersonville' en 'Anonimity' blijft de band vrolijk musiceren en overtuigen met uitstekende nummers. Jammer is dat bij het album geen teksten zitten, Goed om die nog even na te lezen als je uitgedanst bent met 'Hatchetations' op de stereo.
Aantrekkelijk, vrolijk, ruig en dansbaar. Carrie Nation & The Speakeasy staat garant voor een muzikaal verantwoord feestje met erg sterke liedjes. Een prima mix van blues, folk, country, kortom echte rootsmuziek met een hoofdrol voor de ruige stem van Jarrod Starling die door geen enkele slijpmachine getemd kan worden en de sterke blazerssectie die er heerlijk op los ´toetert´. In hoog tempo opent het album met 'Obis', 'Consume' en 'Promised Lands' liedjes gezongen vanuit de armoe of moeilijk omstandigheden maar met het oog op een beter leven. Een positieve boodschap heeft Carrie Nation & The SpeakEasy dan ook. Geen gift, maar een betaalde job, dat is waar ze om vragen. Niet alleen in de liedjes op topsnelheid overtuigt Carrie Nation, vernoemd naar een bekende alcoholbestrijdster. Ook in nummers waar het even wat rustiger toe gaat kan de band zeer bekoren. 'At Least it Fits You' is prima evenals 'BLMK' en 'Trying Times' indrukwekkend. 'What good is Hope, when you have got nothing to eat”, vraagt de band zich af. Muzikaal is Hatchetations absoluut geen 'Trying Times'. Mannen met en boodschap, maar verpakt op feestelijke wijze. Een absoluut cadeautje en ook in nummers al 'Andersonville' en 'Anonimity' blijft de band vrolijk musiceren en overtuigen met uitstekende nummers. Jammer is dat bij het album geen teksten zitten, Goed om die nog even na te lezen als je uitgedanst bent met 'Hatchetations' op de stereo.
Kyle Carey - North Star
Een geweldige luisterervaring is North Star van Kyle Carey. De Amerikaanse die haar hart heeft verloren aan Schotland heeft er een verstild album van gemaakt. Prachtig kabbelende Schotse bergbeekjes, maar dan als liedjes. Het levert een handvol prachtige songs op voor de luisteraar. Het tragische 'Casey Jones Whistle Blows' bijvoorbeeld of het sterke 'Nora O´Kane'. De zorgvuldigheid van Kyle Carey is naast een een zegen ook een bezwaar. Het kabbelende beekje wordt nooit een bulderende rivier, af en toe blijft het te vlak Desondanks is het een prachtig album geworden. Heerlijk luisteren naar ´June.Day´ of het titelnummer ´Northern Lights´ en het afsluitende ´Across the Great Divide.´ Opvallend is dat Carey ook een aantal nummers brengt in het Gealic. Bewerkingen van oudere liederen, 'Cairistiona' ( Christina)' of ´Sios Dhan an Abhainn (Down the River)'. Gealic verwacht je niet direct op eenAmerikaans folkalbum, maar Kyle Carey doet het met verve. Het is daarmee een mooi en vooral degelijk album geworden dat nooit uit de bocht vliegt en levert wat het beloofd: twaalf prachtige songs.
Muzikaal steekt het ook prima in elkaar. Carey wordt uitstekend ondersteund, maar ook hier blijft het erg keurig. Het past bij Kyle Carey. Alles onder controle en van daar uit de emotie zoeken.
Een geweldige luisterervaring is North Star van Kyle Carey. De Amerikaanse die haar hart heeft verloren aan Schotland heeft er een verstild album van gemaakt. Prachtig kabbelende Schotse bergbeekjes, maar dan als liedjes. Het levert een handvol prachtige songs op voor de luisteraar. Het tragische 'Casey Jones Whistle Blows' bijvoorbeeld of het sterke 'Nora O´Kane'. De zorgvuldigheid van Kyle Carey is naast een een zegen ook een bezwaar. Het kabbelende beekje wordt nooit een bulderende rivier, af en toe blijft het te vlak Desondanks is het een prachtig album geworden. Heerlijk luisteren naar ´June.Day´ of het titelnummer ´Northern Lights´ en het afsluitende ´Across the Great Divide.´ Opvallend is dat Carey ook een aantal nummers brengt in het Gealic. Bewerkingen van oudere liederen, 'Cairistiona' ( Christina)' of ´Sios Dhan an Abhainn (Down the River)'. Gealic verwacht je niet direct op eenAmerikaans folkalbum, maar Kyle Carey doet het met verve. Het is daarmee een mooi en vooral degelijk album geworden dat nooit uit de bocht vliegt en levert wat het beloofd: twaalf prachtige songs.
Muzikaal steekt het ook prima in elkaar. Carey wordt uitstekend ondersteund, maar ook hier blijft het erg keurig. Het past bij Kyle Carey. Alles onder controle en van daar uit de emotie zoeken.
Suzanne Jarvie – Spiral Road
Een mooi, bijtijden melancholisch, maar sterk album heeft Suzanne Jarvie met Spiral Road aan het publiek gegeven. Een album vol genieten van mooie nummers, maar ook een album dat je aan het nadenken zet. Suzanne Jarvie heeft namelijk heel wat te vertellen over de 'Spiral Road' door het leven in de richting van de dood. Dat doet ze in elf sterke en bij vlagen heel sterke liedjes. Het openingsnummer 'before and after' valt in die laatste catagorie, evenals 'love is now'. De titelsong is daar zelfs aan ontstegen. Een geweldig nummer dat 'Spiral Road', een gevoelige diamant met geweldige tekst, zoals eigenlijk elk nummer voorzien is van geweldige lyrics. Suzanne Jarvie heeft de moeilijke periode in haar leven, waarin haar zoon door een val in coma raakte en zijn weg naar herstel wist te vinden, omgezet in muziek. Een periode waarin Jarvie eindelijk die liedjes wist te schrijven waar ze haar hele leven naar op zoek was. De onzekerheid en de lange weg naar herstel hebben hun weg gevonden naar dit album. Het album is geproduceerd door Chris Brown en hij en Jarvie zijn er prima in geslaagd het verhaal voor op te zetten en toch een rijk geluid te behouden. Je voelt de ziel en zaligheid van Jarvie, de wanhoop van een moeder door de liedjes klinken. Mooie countryfolk klanken, een genre bij uitstek geschikt om van dit soort zware onderwerpen onvergetelijke liedjes te maken. Ook op een gevoelige melodieuse manier kan je de ellende van je af schreeuwen en dat komt bij tijden harder aan dan een echte schreeuw. 'Smile when you're heart is breaking', zingt ze in 'Schrieking Schack'. Nu een vervolg, met als aanleiding hopelijk wat minder tragiek.
Een mooi, bijtijden melancholisch, maar sterk album heeft Suzanne Jarvie met Spiral Road aan het publiek gegeven. Een album vol genieten van mooie nummers, maar ook een album dat je aan het nadenken zet. Suzanne Jarvie heeft namelijk heel wat te vertellen over de 'Spiral Road' door het leven in de richting van de dood. Dat doet ze in elf sterke en bij vlagen heel sterke liedjes. Het openingsnummer 'before and after' valt in die laatste catagorie, evenals 'love is now'. De titelsong is daar zelfs aan ontstegen. Een geweldig nummer dat 'Spiral Road', een gevoelige diamant met geweldige tekst, zoals eigenlijk elk nummer voorzien is van geweldige lyrics. Suzanne Jarvie heeft de moeilijke periode in haar leven, waarin haar zoon door een val in coma raakte en zijn weg naar herstel wist te vinden, omgezet in muziek. Een periode waarin Jarvie eindelijk die liedjes wist te schrijven waar ze haar hele leven naar op zoek was. De onzekerheid en de lange weg naar herstel hebben hun weg gevonden naar dit album. Het album is geproduceerd door Chris Brown en hij en Jarvie zijn er prima in geslaagd het verhaal voor op te zetten en toch een rijk geluid te behouden. Je voelt de ziel en zaligheid van Jarvie, de wanhoop van een moeder door de liedjes klinken. Mooie countryfolk klanken, een genre bij uitstek geschikt om van dit soort zware onderwerpen onvergetelijke liedjes te maken. Ook op een gevoelige melodieuse manier kan je de ellende van je af schreeuwen en dat komt bij tijden harder aan dan een echte schreeuw. 'Smile when you're heart is breaking', zingt ze in 'Schrieking Schack'. Nu een vervolg, met als aanleiding hopelijk wat minder tragiek.
Evrin – Be Still
Het Nederlandse Americana duo Evrin ( Eefje Terschegget en Riny Raijmakers ) komt met het overtuigende album Be Still. Een dertiental mooie nummers, rustig en zeer verzorgd gebracht. Vooral in de zang van beide zit een mooi scherp randje. Dat blijk direct al bij de opening van het album. Eefje Terschegget zingt de mooie nummers In Your Arms' en 'Flying High'. Fraaie voorbeelden van het hele album, waarop ook Raijmakers qua zang het voortouw neemt. Je merkt de achtergrond van beide Evrin leden, want ook de jazz kun je terug horen in de zang en opbouw van de nummers die Terschegget zingt, waar Raijmakers juist veel meer klinkt als die oude cowboy aan het kampvuur. Het geeft het album een mooie afwisseling en botsing tussen stijlen. Af en toe mag het nog wel wat dieper gaan, mag die emotie nog even wat harder worden vast gepakt, bijvoorbeeld 'Rainbows End'. Op andere moment slaagt het duo daar wel in zoals in 'Down Right on My Knees'. Muzikaal is het fijn verzorgd. Een 'kale' en uitgekleden instrumentatie brengt de muziek terug tot de essentie. Geen bombarie, maar het verhaal staat voorop en krijgt de ruimte. Absoluut de sterkste nummers zijn 'Walking in Rainbows' en het zeer gevoelige 'Kamboja Flowers'. Evrin is er in geslaagd een mooie gevarieerde en verzorgde Americana CD af te leveren met jazzy tinten ingekleurd. Een prestatie van dit duo dat smaakt naar meer.
Het Nederlandse Americana duo Evrin ( Eefje Terschegget en Riny Raijmakers ) komt met het overtuigende album Be Still. Een dertiental mooie nummers, rustig en zeer verzorgd gebracht. Vooral in de zang van beide zit een mooi scherp randje. Dat blijk direct al bij de opening van het album. Eefje Terschegget zingt de mooie nummers In Your Arms' en 'Flying High'. Fraaie voorbeelden van het hele album, waarop ook Raijmakers qua zang het voortouw neemt. Je merkt de achtergrond van beide Evrin leden, want ook de jazz kun je terug horen in de zang en opbouw van de nummers die Terschegget zingt, waar Raijmakers juist veel meer klinkt als die oude cowboy aan het kampvuur. Het geeft het album een mooie afwisseling en botsing tussen stijlen. Af en toe mag het nog wel wat dieper gaan, mag die emotie nog even wat harder worden vast gepakt, bijvoorbeeld 'Rainbows End'. Op andere moment slaagt het duo daar wel in zoals in 'Down Right on My Knees'. Muzikaal is het fijn verzorgd. Een 'kale' en uitgekleden instrumentatie brengt de muziek terug tot de essentie. Geen bombarie, maar het verhaal staat voorop en krijgt de ruimte. Absoluut de sterkste nummers zijn 'Walking in Rainbows' en het zeer gevoelige 'Kamboja Flowers'. Evrin is er in geslaagd een mooie gevarieerde en verzorgde Americana CD af te leveren met jazzy tinten ingekleurd. Een prestatie van dit duo dat smaakt naar meer.
Paula Boggs Band – Carnival of Miracles
'Soulgras', zo omschrijft de Paula Boggs Band zelf haar muziek. De formatie uit Seattle rondom zangeres Paula Boggs brengt rock met invloeden van jazz, bleus en pietsje soul en gospel. Met het nieuwe album 'Carnival o Miracels heeft de formatie een fijne toegangkelijke plaat gemaakt met vlotte composities die steunen op de mooie donkere stem van Boggs. Boggs is op haar best als ze mooi rustig en zorgvuldig zingt. Dan heeft ze een heel aantrekkelijke stem die op nummers als 'Grateful' tot haar recht komt. Als ze wat ruiger en scxhreeuwerig zingt, zoals momenten in bijvoorbeeld 'Someone Else'valt die kracht weg. Gelukkig komt Boggs op de meeste liedjes uitstekend voor de dag. Het jazzy 'Edith's Coming Home' is een prachtig lied met een aanstekelijk refrein. Boggs durft in haar fraai geconstrueerde liedjes ook een boodschap 'Look Straight Ahead' over politiegeweld na aanleiding van het neerschieten Michael Brown in Ferguson en in 'Carnival of Miracles' is er de oproep om samen het meeste er uit te halen in de Verenigde Staten. Het is een aanstekelijke en vrolijk album geworden. Mooi gevarieerd omdat juist in het ene nummer wat meer de rock kant wordt opgezocht, op het andere het Americana gevoel overheerst en op het derde is het wat jazzy, zonder dat het geheel uit elkaar valt. Een album met veel gevoel, mooie liedjes en sterk gemusciceerd en geproduceerd door Trina Shoemaker die eerder vakwerk leverde met Sheryl Crowe, Emmylou Harris, Queens of Stone Ages en de Dixie Chicks. Paula Boggs staat voor Nederlanders nog niet in dat bekende rijtje, maar 'Carnival of Miracles'is een veelbelovende kennismaking. Naast het eigenlijke album bevat de CD ook nog een 'The Making Of. Op een aparte Cd.
'Soulgras', zo omschrijft de Paula Boggs Band zelf haar muziek. De formatie uit Seattle rondom zangeres Paula Boggs brengt rock met invloeden van jazz, bleus en pietsje soul en gospel. Met het nieuwe album 'Carnival o Miracels heeft de formatie een fijne toegangkelijke plaat gemaakt met vlotte composities die steunen op de mooie donkere stem van Boggs. Boggs is op haar best als ze mooi rustig en zorgvuldig zingt. Dan heeft ze een heel aantrekkelijke stem die op nummers als 'Grateful' tot haar recht komt. Als ze wat ruiger en scxhreeuwerig zingt, zoals momenten in bijvoorbeeld 'Someone Else'valt die kracht weg. Gelukkig komt Boggs op de meeste liedjes uitstekend voor de dag. Het jazzy 'Edith's Coming Home' is een prachtig lied met een aanstekelijk refrein. Boggs durft in haar fraai geconstrueerde liedjes ook een boodschap 'Look Straight Ahead' over politiegeweld na aanleiding van het neerschieten Michael Brown in Ferguson en in 'Carnival of Miracles' is er de oproep om samen het meeste er uit te halen in de Verenigde Staten. Het is een aanstekelijke en vrolijk album geworden. Mooi gevarieerd omdat juist in het ene nummer wat meer de rock kant wordt opgezocht, op het andere het Americana gevoel overheerst en op het derde is het wat jazzy, zonder dat het geheel uit elkaar valt. Een album met veel gevoel, mooie liedjes en sterk gemusciceerd en geproduceerd door Trina Shoemaker die eerder vakwerk leverde met Sheryl Crowe, Emmylou Harris, Queens of Stone Ages en de Dixie Chicks. Paula Boggs staat voor Nederlanders nog niet in dat bekende rijtje, maar 'Carnival of Miracles'is een veelbelovende kennismaking. Naast het eigenlijke album bevat de CD ook nog een 'The Making Of. Op een aparte Cd.
Miranda Mulholland – Whipping Boy
Je zou bijna vergeten dat de Canadeze Miranda Mulholland ook nog haar eigen muziek maakt. De violiste is lid van verschillende bands, zoals de Great Lake Swimmers die dit najaar nog in het Noorden worden verwacht, speelt studiowerk, staat in het theater en is ook nog platenbaas. Dat staat de Noord-Amerikaanse niet in de weg om ook nog haar eigen project 'Whipping boy' te publiceren. Een mooi gevarieerd album, waarop, uiteraard, de viool en de mooie feeërieke stem van Mulholland de hoofdrol spelen. Het album heeft een sterke invloed van met name de Ierse folk, maar ook oudere swing en jazz invloeden. Dit is een nummer als 'Bar Rage', een verwijzing naar haar tijd bij Barrage duidelijk te horen, maar ook in andere nummers komt het Celtische karakter van het album bovendrijven. Erg mooi is het gevoelige 'Hold My Tongue' en het even sterke 'Vanity's Disguise', nummers met juiust een beetje meer jazzinvloeden. Miranda Mulholland bewijst dat ze eigenlijk geen formatie om zich heen nodig heeft, maar prima ook op haar eigen benen kan staan. Luister maar eens naar 'Remember', het geweldige 'The Palms and The Pines' of het afsluitende 'Molly Bloom'. Een album van een uitgebalanceerde artieste en muzikante die ook nog eens een uitstekend liedjesschrijfster is. Hopen dat ze naast de Great Lake Swimmers ook eens gauw komt met haar eigen materiaal, want dat is meer dan de moeite waard.
Je zou bijna vergeten dat de Canadeze Miranda Mulholland ook nog haar eigen muziek maakt. De violiste is lid van verschillende bands, zoals de Great Lake Swimmers die dit najaar nog in het Noorden worden verwacht, speelt studiowerk, staat in het theater en is ook nog platenbaas. Dat staat de Noord-Amerikaanse niet in de weg om ook nog haar eigen project 'Whipping boy' te publiceren. Een mooi gevarieerd album, waarop, uiteraard, de viool en de mooie feeërieke stem van Mulholland de hoofdrol spelen. Het album heeft een sterke invloed van met name de Ierse folk, maar ook oudere swing en jazz invloeden. Dit is een nummer als 'Bar Rage', een verwijzing naar haar tijd bij Barrage duidelijk te horen, maar ook in andere nummers komt het Celtische karakter van het album bovendrijven. Erg mooi is het gevoelige 'Hold My Tongue' en het even sterke 'Vanity's Disguise', nummers met juiust een beetje meer jazzinvloeden. Miranda Mulholland bewijst dat ze eigenlijk geen formatie om zich heen nodig heeft, maar prima ook op haar eigen benen kan staan. Luister maar eens naar 'Remember', het geweldige 'The Palms and The Pines' of het afsluitende 'Molly Bloom'. Een album van een uitgebalanceerde artieste en muzikante die ook nog eens een uitstekend liedjesschrijfster is. Hopen dat ze naast de Great Lake Swimmers ook eens gauw komt met haar eigen materiaal, want dat is meer dan de moeite waard.
Sofie Livebrant – Lighthouse Stories
Sofie Livebrant is vooral in Scandinavië een bekende naam. In Nederland moet daar nog aan gewerkt worden, maar haar nieuwe album 'Lighthouse Stories' zal de lifhebber van een goede singersongwriter ook zeker kunnen bekoren. Het apart stemgeluid van Livebrant in combinatie met een ouder folkgeluid afgewisseld met juist modern kan je zomaar betoveren. Livebrant heeft haar album op de roman Lighthousekeepingvan Jeanette Wintersons gebasseerd. Het album vertelt via liedjes dat verhaal. Een grote rol is weggelegd voor de teksten van Winterson die door Livebrant hertaald zijn naar songteksten en op muziek gezet. Het album ademt de sfeer van de zee, mar ook van eenzaamheid, liefde en hoop. Het levert een sterk album op, waarbij de nummers verband houden, maar ook op zichzelf kunnen staan. De openingsnummers 'The Sun' en 'His Heart was Beating like Light' geven de sfeer prachtig weer. Livebrant ondersteund haar album met tournee rondom de Noordzee waar ze speelt in de omgeving van vuurtorens. Helaas wordt Nederland hierbij niet aangedaan, want dan wordt het album vermengt met plaatselijke vertellingen. Een mix met veel potentie die ons aangaat. Het mooie 'Captain Scott' kan bekoren, evenals het prachtige 'Breath in, Breath out' waar Livebrant op zang wordt ondersteund door Hal Parfitt-Murray. Zo gaat het eigenlijk het hele album door. Veertien mooie vertellingen, een roman in muziek met personages, een verhaal, maar ook gewoon veel mooie muziek.
Sofie Livebrant is vooral in Scandinavië een bekende naam. In Nederland moet daar nog aan gewerkt worden, maar haar nieuwe album 'Lighthouse Stories' zal de lifhebber van een goede singersongwriter ook zeker kunnen bekoren. Het apart stemgeluid van Livebrant in combinatie met een ouder folkgeluid afgewisseld met juist modern kan je zomaar betoveren. Livebrant heeft haar album op de roman Lighthousekeepingvan Jeanette Wintersons gebasseerd. Het album vertelt via liedjes dat verhaal. Een grote rol is weggelegd voor de teksten van Winterson die door Livebrant hertaald zijn naar songteksten en op muziek gezet. Het album ademt de sfeer van de zee, mar ook van eenzaamheid, liefde en hoop. Het levert een sterk album op, waarbij de nummers verband houden, maar ook op zichzelf kunnen staan. De openingsnummers 'The Sun' en 'His Heart was Beating like Light' geven de sfeer prachtig weer. Livebrant ondersteund haar album met tournee rondom de Noordzee waar ze speelt in de omgeving van vuurtorens. Helaas wordt Nederland hierbij niet aangedaan, want dan wordt het album vermengt met plaatselijke vertellingen. Een mix met veel potentie die ons aangaat. Het mooie 'Captain Scott' kan bekoren, evenals het prachtige 'Breath in, Breath out' waar Livebrant op zang wordt ondersteund door Hal Parfitt-Murray. Zo gaat het eigenlijk het hele album door. Veertien mooie vertellingen, een roman in muziek met personages, een verhaal, maar ook gewoon veel mooie muziek.
Lynne Hanson – River of Sand
Een afrekening, een rivier vol goede liedjes, een meesterwerk. Lynne Hanson heeft met River of Sand een moeilijke periode in haar leven afgesloten en als lichtpunt aan het einde van die tunnel is er het prachtige River of Sand. De Canadese artieste heeft al het negatieve in haar leven gepakt en er iets van prachtig van gemaakt. Het is een laat vol hoop geworden, ondanks de zware onderwerpen, want Hanson schroomt niet elke la in haar ziel open te trekken. Muzikaal is het een album geworden met elf voortreffelijke folkliedjes met de prachtige stem van Hanson om je in de liedjes te trekken. Ze wordt op het album ook prima ondersteund door een keur aan muzikanten, een dwarsdoorsnede van het beste wat Canada op dat gebied te bieden heeft momenteel. Het album opent met het prachtige titelnummer en een sterker begin is haast niet te bedenken. Daar blijft het niet bij. Nummers als 'Whiskey and Tears', 'This Too Shall Pass', 'Colour My Summers Blue'en de geweldige afsluiting 'Trading in My Lonesome' zijn fantastische liedjes die de weg naar de emotie moeiteloos bewandelen. Met River of Sand levert Lynne Hanson geen album af voor de grote massa. Het is daarvoor een te persoonlijk document, maar wie de moeite neemt om met naar de harte en soms noodkreten van de zangeres te luisteren wordt meer dan rijkelijk beloond. Een plaat met een verhaal, waar je als mens beter van wordt en als muzieliefhebber alleen maar optimaal kunt waarderen.
Een afrekening, een rivier vol goede liedjes, een meesterwerk. Lynne Hanson heeft met River of Sand een moeilijke periode in haar leven afgesloten en als lichtpunt aan het einde van die tunnel is er het prachtige River of Sand. De Canadese artieste heeft al het negatieve in haar leven gepakt en er iets van prachtig van gemaakt. Het is een laat vol hoop geworden, ondanks de zware onderwerpen, want Hanson schroomt niet elke la in haar ziel open te trekken. Muzikaal is het een album geworden met elf voortreffelijke folkliedjes met de prachtige stem van Hanson om je in de liedjes te trekken. Ze wordt op het album ook prima ondersteund door een keur aan muzikanten, een dwarsdoorsnede van het beste wat Canada op dat gebied te bieden heeft momenteel. Het album opent met het prachtige titelnummer en een sterker begin is haast niet te bedenken. Daar blijft het niet bij. Nummers als 'Whiskey and Tears', 'This Too Shall Pass', 'Colour My Summers Blue'en de geweldige afsluiting 'Trading in My Lonesome' zijn fantastische liedjes die de weg naar de emotie moeiteloos bewandelen. Met River of Sand levert Lynne Hanson geen album af voor de grote massa. Het is daarvoor een te persoonlijk document, maar wie de moeite neemt om met naar de harte en soms noodkreten van de zangeres te luisteren wordt meer dan rijkelijk beloond. Een plaat met een verhaal, waar je als mens beter van wordt en als muzieliefhebber alleen maar optimaal kunt waarderen.
Lazy Flames – Slowcookin'
Lazy Flames, de formatie rondom Sharon Doelwijt of te wel de Groningse jazzzangeres Shjazz heeft met 'Slowcookin' een fraai jazzy album afgeleverd met veel Flamenco invloeden. Die combinatie in een kookpot bij Shjazz en haar muzikale companen levert enkele heerlijke gerechten op. Doelwijt is een prima zangeres, die mooi binnen haar mogelijkheden blijft en af en toe de grens opzoekt. Een zangeres om bij te dansen. Daar leent het album zich ook voor. Veel mooie eigen composities van de Lazy Flames en teksten van Doelwijt, maar ook de Antonio Carlos Jobim klassieker 'Dindi' die vooral in de uitvoering van Frank Sinatra bekend is geworden en met een sterke uitvoering van ''Whatever Lola wants'. Het liedje, oorspronkelijk uit de film 'Damn Yankees, is een absolute klassieker en met het opnemen van dit nummer treedt Shjazz in de voetsporen van Ella Fitzgerald, Eartha Kitt, Sarah Vaugh en Amanda Lear om maar een paar uitvoerenden te noemen. Grote schoenen die Shjazz met verve aantrekt. Ook het eigen werk bevalt. Af en toe zou het iets meer mogen spetteren, maar nummers als 'Time Will Tell', 'Did you ever Think' het erg fraaie 'Just a Girl' en 'Sunset' zijn erg sterke nummers, met steeds een mooi flamenco gitaartje in de hoofdrol naast Shjazz. Muziek voor een relaxte zomer om te genieten van het leven bij een ondergaande zon en wat lekkers te pruttelen op het vuur.
Lazy Flames, de formatie rondom Sharon Doelwijt of te wel de Groningse jazzzangeres Shjazz heeft met 'Slowcookin' een fraai jazzy album afgeleverd met veel Flamenco invloeden. Die combinatie in een kookpot bij Shjazz en haar muzikale companen levert enkele heerlijke gerechten op. Doelwijt is een prima zangeres, die mooi binnen haar mogelijkheden blijft en af en toe de grens opzoekt. Een zangeres om bij te dansen. Daar leent het album zich ook voor. Veel mooie eigen composities van de Lazy Flames en teksten van Doelwijt, maar ook de Antonio Carlos Jobim klassieker 'Dindi' die vooral in de uitvoering van Frank Sinatra bekend is geworden en met een sterke uitvoering van ''Whatever Lola wants'. Het liedje, oorspronkelijk uit de film 'Damn Yankees, is een absolute klassieker en met het opnemen van dit nummer treedt Shjazz in de voetsporen van Ella Fitzgerald, Eartha Kitt, Sarah Vaugh en Amanda Lear om maar een paar uitvoerenden te noemen. Grote schoenen die Shjazz met verve aantrekt. Ook het eigen werk bevalt. Af en toe zou het iets meer mogen spetteren, maar nummers als 'Time Will Tell', 'Did you ever Think' het erg fraaie 'Just a Girl' en 'Sunset' zijn erg sterke nummers, met steeds een mooi flamenco gitaartje in de hoofdrol naast Shjazz. Muziek voor een relaxte zomer om te genieten van het leven bij een ondergaande zon en wat lekkers te pruttelen op het vuur.
Anne-Lie Persson – The Wide Open
Jazz leeft in Groningen. Dat is mede te danken aan Anne-Lie Persson. De Groningse zangeres met Zweedse roots leverde in 2015 een prima plaat af met The Wide Open, maar is ook als docente druk. Op The Wide Open gaat Persson terug naar het Zweedse roots. Dat lijkt niet altijd samen te gaan met Jazz, maar bij Persson past dat wonderwel, hoewel de plaat ook heel veel popinvloeden heeft. Met liefst 14 nummers is naast de kwaliteit ook kwantitatief meer dan voldoende aanwezig. Eén of twee liedjes zouden welicht geschrapt kunnen worden, maar er staan zat prachtige liedjes op.
Het openingsnummer en naamgever van het album bijvoorbeeld. “The Wide Open' neemt je mee naar de vlakten waar de Arctische wind je koud om de oren waait. Ook 'The Beat of the Drum' en 'Pocket Angel' zijn onderdeel van een sterk begin van het album. Hoogtepunt is echter het diepgevoelige 'Mournin' my Birthday'. Een prachtig nummer over ouder worden en het verlies van vrienden. Ook nummers als 'For Good' en 'Backbone' bevallen uitstekend. De zang van Persson is prachtig en ze wordt op het album prima ondersteund door haar band die laat zien muzikaal prima in orde te zijn. Persson moet nog iets minder bang zijn om haa darlings ook af en toe de nek om te draaien, maar bewijst zich desondanks met dit zeer fraaie album, dat met Humanity'ook zeer fraai wordt afgesloten. Een album waarmee Anne-lie Persson zich nogmaals op de kaart zet.
Jazz leeft in Groningen. Dat is mede te danken aan Anne-Lie Persson. De Groningse zangeres met Zweedse roots leverde in 2015 een prima plaat af met The Wide Open, maar is ook als docente druk. Op The Wide Open gaat Persson terug naar het Zweedse roots. Dat lijkt niet altijd samen te gaan met Jazz, maar bij Persson past dat wonderwel, hoewel de plaat ook heel veel popinvloeden heeft. Met liefst 14 nummers is naast de kwaliteit ook kwantitatief meer dan voldoende aanwezig. Eén of twee liedjes zouden welicht geschrapt kunnen worden, maar er staan zat prachtige liedjes op.
Het openingsnummer en naamgever van het album bijvoorbeeld. “The Wide Open' neemt je mee naar de vlakten waar de Arctische wind je koud om de oren waait. Ook 'The Beat of the Drum' en 'Pocket Angel' zijn onderdeel van een sterk begin van het album. Hoogtepunt is echter het diepgevoelige 'Mournin' my Birthday'. Een prachtig nummer over ouder worden en het verlies van vrienden. Ook nummers als 'For Good' en 'Backbone' bevallen uitstekend. De zang van Persson is prachtig en ze wordt op het album prima ondersteund door haar band die laat zien muzikaal prima in orde te zijn. Persson moet nog iets minder bang zijn om haa darlings ook af en toe de nek om te draaien, maar bewijst zich desondanks met dit zeer fraaie album, dat met Humanity'ook zeer fraai wordt afgesloten. Een album waarmee Anne-lie Persson zich nogmaals op de kaart zet.
Catherine MacLellan – The Raven's Sun
'I've got my work all done', het is het eerste wat je hoort bij het afluisteren van The Raven's Sun van de Canadeze Catherine MacLellan. En wat voor werk is het geweest. De Canadeze levert een prachtig album af met elf prachtige liedjes. Soms haast verstilde liedjes met vleugjes folk en country, maar steeds met een goed verhaal. Als opening weet MacLellan met het titelnummer je direct in te pakken, maar het is zeker niet het enige juweeltje op het album. 'Don't call me Stranger'is prachtig even als het imponerende 'Jack's Song' enhet afsluitende 'Winter Spring'
Catherine MacLellan is gezegend met een mooie stem voor het genre. Een stem die uitnodigt tot luisteren. Het is dan ook voornamelijk een luister plaat geworden vol met prachtige songs voor op een donkere avond, waar bij de muziek toch wat licht laat doordringen. Muzikaal wordt de zangeres prima ondersteund door andere producent Chris Gaultier die haar ook op haar laatste tournee doo Nederland op gitaar bijstond. 'May you find the Light in the Darkness' is de opdracht in het album. Met de stem van MacLellan en haar fraaie liedjes als gids gaat dat zeker lukken. Een prachtig album.
'I've got my work all done', het is het eerste wat je hoort bij het afluisteren van The Raven's Sun van de Canadeze Catherine MacLellan. En wat voor werk is het geweest. De Canadeze levert een prachtig album af met elf prachtige liedjes. Soms haast verstilde liedjes met vleugjes folk en country, maar steeds met een goed verhaal. Als opening weet MacLellan met het titelnummer je direct in te pakken, maar het is zeker niet het enige juweeltje op het album. 'Don't call me Stranger'is prachtig even als het imponerende 'Jack's Song' enhet afsluitende 'Winter Spring'
Catherine MacLellan is gezegend met een mooie stem voor het genre. Een stem die uitnodigt tot luisteren. Het is dan ook voornamelijk een luister plaat geworden vol met prachtige songs voor op een donkere avond, waar bij de muziek toch wat licht laat doordringen. Muzikaal wordt de zangeres prima ondersteund door andere producent Chris Gaultier die haar ook op haar laatste tournee doo Nederland op gitaar bijstond. 'May you find the Light in the Darkness' is de opdracht in het album. Met de stem van MacLellan en haar fraaie liedjes als gids gaat dat zeker lukken. Een prachtig album.
Jacob Tovar and the Saddle Tramps – Recorded live at … Fellowship Hall sound
'Good Spirits', zo heet het hoogtepunt van het live album van Jacob Tovar and the Saddle Tramps en in 'Good Spirits' raak je ook absoluut van dit album. Het is een album van op de ouderwetse leest geschoeide countryliedjes. Je voelt je aan het kampvuur van Tovar en zijn kameraden zitten, terwijl ze mooie liedjes 'uit het leven gegrepen' voor je zingen. Tovar is er één van de oude school. Mooie oprechte country gezongen met een prachtige country stem. Erg goede liedjes met een lach en een traan, waarbij vals sentiment nadrukkelijk wordt vermeden. Het levert een prachtige collectie op met het sterke 'Driving nails', het grappige 'One Track Minded Baby' en het lot van de muzikant wordt bezongen in 'Tips and Beer'. Met een sterke afsluiting in de vorm van het door Wink Burcham geschreven 'I'll never leave the Honky Tonks' legt Tovar een statement neer. 'Ouderwetse'country is absoluut niet achterhaald, maar relevant en een prachtig genre. Met de uitstekende muzikale ondersteuning van de Saddle Tramps heeft de Amerikaan een dijk van een album afgeleverd. Speciale aandacht ook nog voor de mooie vormgeving van het album met een knipoog naar het oude 'Wilde West'. Deze cowboy kan je er best bij hebben, sterker nog een must voor de countryliefhebber.
'Good Spirits', zo heet het hoogtepunt van het live album van Jacob Tovar and the Saddle Tramps en in 'Good Spirits' raak je ook absoluut van dit album. Het is een album van op de ouderwetse leest geschoeide countryliedjes. Je voelt je aan het kampvuur van Tovar en zijn kameraden zitten, terwijl ze mooie liedjes 'uit het leven gegrepen' voor je zingen. Tovar is er één van de oude school. Mooie oprechte country gezongen met een prachtige country stem. Erg goede liedjes met een lach en een traan, waarbij vals sentiment nadrukkelijk wordt vermeden. Het levert een prachtige collectie op met het sterke 'Driving nails', het grappige 'One Track Minded Baby' en het lot van de muzikant wordt bezongen in 'Tips and Beer'. Met een sterke afsluiting in de vorm van het door Wink Burcham geschreven 'I'll never leave the Honky Tonks' legt Tovar een statement neer. 'Ouderwetse'country is absoluut niet achterhaald, maar relevant en een prachtig genre. Met de uitstekende muzikale ondersteuning van de Saddle Tramps heeft de Amerikaan een dijk van een album afgeleverd. Speciale aandacht ook nog voor de mooie vormgeving van het album met een knipoog naar het oude 'Wilde West'. Deze cowboy kan je er best bij hebben, sterker nog een must voor de countryliefhebber.
The Ballroom Thieves – Wolf in the Doorway
Het zal hem in de naam zitten, maar The Ballroom Thieves doet met hun nieuwe album Wolf in the Doorway in een flink aantal liedjes denken aan het Nederlandse Wolf in Loveland, terwijl in andere liedjes juist weer Sons of Bill door je gedachten geschiet. Geen slechte combinatie. Het debuutalbum van het trio uit Boston is een bijzonder sterk album geworden. Met hun Indierock/folk en fraaie zang van zowel Martin Earley, Devin Mauch als Calin Peters ontstaat er echt iets rauws, maar fraais en helemaal als de cello van Peters er ook nog eens door heen komt. Een band die je zo op menig festival in Nederland of mooie concertzaal kunt neerzetten, want deze Amerikanen spreken hier ook zeker aan.. De opening is al sterk met het fraaie 'Archers' en even later 'Saint Monica' waaruit een strove de titel van het album heeft opgeleverd. Het stevige 'Wild Woman' is ook zo'n nummer dat er uit springt. Het album wint nummer naar nummer alleen maar aan kracht. Er zijn door the ballroom Thieves weinig concessies gedaan aan het grote publiek, maar juist in die rauwheid ligt ook hun kracht. De prima, rauwe harmonieen boeien zeer. Het is ook een mooi gevarieerde plaat. Hoogtepunt is het hartverscheurende 'Bury me Smiling'als Calin Peters de leadzang op zich neemt en een fantastisch nummer neerzet. Met dit nummer ga je inderdaad lachend het graf in. Helemaal omdat het wordt gevolgd door het al even hoogstaande 'The Loneliness Waltz' Het hele album stelt wat betreft niet teleur op een enkel nummertje in het begin na en het net iets te schreeuwerige 'Wolf' als afsluiting. Maar het is een debuut geworden waar The Ballroom Thieves mee voor de dag kunnen komen. Wie haalt ze naar Nederland?
Het zal hem in de naam zitten, maar The Ballroom Thieves doet met hun nieuwe album Wolf in the Doorway in een flink aantal liedjes denken aan het Nederlandse Wolf in Loveland, terwijl in andere liedjes juist weer Sons of Bill door je gedachten geschiet. Geen slechte combinatie. Het debuutalbum van het trio uit Boston is een bijzonder sterk album geworden. Met hun Indierock/folk en fraaie zang van zowel Martin Earley, Devin Mauch als Calin Peters ontstaat er echt iets rauws, maar fraais en helemaal als de cello van Peters er ook nog eens door heen komt. Een band die je zo op menig festival in Nederland of mooie concertzaal kunt neerzetten, want deze Amerikanen spreken hier ook zeker aan.. De opening is al sterk met het fraaie 'Archers' en even later 'Saint Monica' waaruit een strove de titel van het album heeft opgeleverd. Het stevige 'Wild Woman' is ook zo'n nummer dat er uit springt. Het album wint nummer naar nummer alleen maar aan kracht. Er zijn door the ballroom Thieves weinig concessies gedaan aan het grote publiek, maar juist in die rauwheid ligt ook hun kracht. De prima, rauwe harmonieen boeien zeer. Het is ook een mooi gevarieerde plaat. Hoogtepunt is het hartverscheurende 'Bury me Smiling'als Calin Peters de leadzang op zich neemt en een fantastisch nummer neerzet. Met dit nummer ga je inderdaad lachend het graf in. Helemaal omdat het wordt gevolgd door het al even hoogstaande 'The Loneliness Waltz' Het hele album stelt wat betreft niet teleur op een enkel nummertje in het begin na en het net iets te schreeuwerige 'Wolf' als afsluiting. Maar het is een debuut geworden waar The Ballroom Thieves mee voor de dag kunnen komen. Wie haalt ze naar Nederland?
Jenny Gillespie – Chamma
Af en toe mag het wel iets meer spetteren, maar dat betekent niet dat er niet genoeg te genieten is op Chamma, het album van Jenny Gillespie. Het is muziek die je raakt, maar op een sluipende manier. Plezierige rustige klanken die toch wringen en je aandacht vragen. Het is te merken dat de jonge Jenny fantaseerde over elfjes en zich later liet inspireren door artisten als Tori Amos. Een feerieke sfeer hangt om het album, waarbij niet altijd gezegd is dat het hier om aardige elfjes gaat. Wat opvalt is de dromerige stem van Gillespie. Een pracht van een zangeres. In liedjes als 'Dirty Gold Parasol', 'Chamma', 'Evil Eye' en 'Child of the Universe' komt ze prima tot haar recht. De muziek staat mooi in dienst van haar stem, maar houdt de luisteraar ook attent, vooral met het viool spel van Guillem Calvo. Om de juiste sfeer te bouwen heeft Gillespie sowieso niet gekeken op een instrument meer of minder. Naast de bekende instrumenten zijn ook de kalimba, keltische harp, Vietatnamese fluit, marimba en 'gevonden geluiden' te beluisteren. Gillespie heeft daarmee een luisterervaring afgeleverd waarbij ze leunt tegen jazz en klassiek en ook de invloeden van folk en electronica in haar muziek weet te verwerken. Geen spetterende feest cd, maar bedachtzaam genieten.
Af en toe mag het wel iets meer spetteren, maar dat betekent niet dat er niet genoeg te genieten is op Chamma, het album van Jenny Gillespie. Het is muziek die je raakt, maar op een sluipende manier. Plezierige rustige klanken die toch wringen en je aandacht vragen. Het is te merken dat de jonge Jenny fantaseerde over elfjes en zich later liet inspireren door artisten als Tori Amos. Een feerieke sfeer hangt om het album, waarbij niet altijd gezegd is dat het hier om aardige elfjes gaat. Wat opvalt is de dromerige stem van Gillespie. Een pracht van een zangeres. In liedjes als 'Dirty Gold Parasol', 'Chamma', 'Evil Eye' en 'Child of the Universe' komt ze prima tot haar recht. De muziek staat mooi in dienst van haar stem, maar houdt de luisteraar ook attent, vooral met het viool spel van Guillem Calvo. Om de juiste sfeer te bouwen heeft Gillespie sowieso niet gekeken op een instrument meer of minder. Naast de bekende instrumenten zijn ook de kalimba, keltische harp, Vietatnamese fluit, marimba en 'gevonden geluiden' te beluisteren. Gillespie heeft daarmee een luisterervaring afgeleverd waarbij ze leunt tegen jazz en klassiek en ook de invloeden van folk en electronica in haar muziek weet te verwerken. Geen spetterende feest cd, maar bedachtzaam genieten.
Tiki Black – Out of the Black
Zo nu en dan komt er een artiest langs waarvan je nog nooit hebt gehoord en bij beluistering je alleen maar kunt afvragen waarom ze niet wereldberoemd is. Tiki Black is de artieste in kwestie. Een stem waarmee ze zich kan meten met de allergrootsten. Een stem die je onmiddellijk pakt. Op haar debuutalbum Out of the Black zingt Black prachtige volwassen liedjes. Het zal het toeval zijn, karma of verzin het maar. Tiki Black verdiend het om een groot publiek te bereiken. De van oorspong Afrikaanse en via Frankrijk nu in Manchester woonachtige artieste zingt liedjes met een grote diepte en zeggingskracht. Liedjes met poetische teksten die niet altijd vrolijk zijn, maar je dwingen tot denken. Ze pakt je haast letterlijk bij de keel met het adembenemende 'Feels like Smoke' dat ook op single is verschenen. Een nummer dat levensvragen stelt. Eigenlijk het hele album dwingt je nummer voor nummer in de spiegel te kijken om te zien of jij 'Out of the Black' komt of er blijft steken en eindigt dan ook met 'Open your Eyes'. Geen vrolijke noot, maar van zoveel schoonheid maakt dat je er toch met veel plezier liedje na liedje weet te waarderen. 'Escape', 'Etna' het fascinerende 'Silence (no more) een meer dan geweldig album.
Tiki Black is naast een geweldige zangeres ook een uitstekend pianiste en met een mooie rustige begeleiding krijgt de kracht van haar stem alle ruimte. 'Out of the Black' is een kippevelaffaire. Tijdloze, warme muziek met een boodschap. Tiki Black een prachtige singersongwriter. Voor wie de confrontatie met zichzelf aandurft is dit een geweldig album. In augustus komt Tiki Black voor optredens naar het Noorden. Een niet te missen kans.
Zo nu en dan komt er een artiest langs waarvan je nog nooit hebt gehoord en bij beluistering je alleen maar kunt afvragen waarom ze niet wereldberoemd is. Tiki Black is de artieste in kwestie. Een stem waarmee ze zich kan meten met de allergrootsten. Een stem die je onmiddellijk pakt. Op haar debuutalbum Out of the Black zingt Black prachtige volwassen liedjes. Het zal het toeval zijn, karma of verzin het maar. Tiki Black verdiend het om een groot publiek te bereiken. De van oorspong Afrikaanse en via Frankrijk nu in Manchester woonachtige artieste zingt liedjes met een grote diepte en zeggingskracht. Liedjes met poetische teksten die niet altijd vrolijk zijn, maar je dwingen tot denken. Ze pakt je haast letterlijk bij de keel met het adembenemende 'Feels like Smoke' dat ook op single is verschenen. Een nummer dat levensvragen stelt. Eigenlijk het hele album dwingt je nummer voor nummer in de spiegel te kijken om te zien of jij 'Out of the Black' komt of er blijft steken en eindigt dan ook met 'Open your Eyes'. Geen vrolijke noot, maar van zoveel schoonheid maakt dat je er toch met veel plezier liedje na liedje weet te waarderen. 'Escape', 'Etna' het fascinerende 'Silence (no more) een meer dan geweldig album.
Tiki Black is naast een geweldige zangeres ook een uitstekend pianiste en met een mooie rustige begeleiding krijgt de kracht van haar stem alle ruimte. 'Out of the Black' is een kippevelaffaire. Tijdloze, warme muziek met een boodschap. Tiki Black een prachtige singersongwriter. Voor wie de confrontatie met zichzelf aandurft is dit een geweldig album. In augustus komt Tiki Black voor optredens naar het Noorden. Een niet te missen kans.
Giulia Millanta – The Funambulist
Met 'The Funambulist' levert de in Amerika woonachtige maar in Italië opgegroeide Giulia Millanta een sterk album af. Het is het persoonlijk verslag van haar verhuizing van Florence naar Austin en hoe het is om tussen de oude wereld en haar nieuwe huis te worden heen en wer geslingerd. Het levert 14 mooie en toegankelijke liedjes op, deels in Italiaans en Spaans, maar voor het grootste deel in het Engels. Een aantal is zelfs van heel grote schoonheid. 'Carry the Cross' is een prachtig gevoelig nummer. Met 'She Floated Away' heeft Millanta zich één van de beste nummers van de legendarische band Husker Du eigen gemaakt door het liet uit het gitaar geweld te halen en er een prachtig liedje van te maken. In 'Gerbere' weet ze haar Italiaanse roots om te zetten in een fraai nummer.
Giulia Millanta heeft een prima stem voor het werk dat ze brengt. Ze kent haar grenzen, zoekt ze af en toe op, maar levert puik zangwerk af. Op het album wordt de artieste ondersteund door een groep prima muzikanten die haar de ruimte geven om zich te onderscheiden. 'The Funambulist' is de koorddanser. Millanta blijft met overtuiging op het koord en leverde een heel fijn album af.
Met 'The Funambulist' levert de in Amerika woonachtige maar in Italië opgegroeide Giulia Millanta een sterk album af. Het is het persoonlijk verslag van haar verhuizing van Florence naar Austin en hoe het is om tussen de oude wereld en haar nieuwe huis te worden heen en wer geslingerd. Het levert 14 mooie en toegankelijke liedjes op, deels in Italiaans en Spaans, maar voor het grootste deel in het Engels. Een aantal is zelfs van heel grote schoonheid. 'Carry the Cross' is een prachtig gevoelig nummer. Met 'She Floated Away' heeft Millanta zich één van de beste nummers van de legendarische band Husker Du eigen gemaakt door het liet uit het gitaar geweld te halen en er een prachtig liedje van te maken. In 'Gerbere' weet ze haar Italiaanse roots om te zetten in een fraai nummer.
Giulia Millanta heeft een prima stem voor het werk dat ze brengt. Ze kent haar grenzen, zoekt ze af en toe op, maar levert puik zangwerk af. Op het album wordt de artieste ondersteund door een groep prima muzikanten die haar de ruimte geven om zich te onderscheiden. 'The Funambulist' is de koorddanser. Millanta blijft met overtuiging op het koord en leverde een heel fijn album af.
Pieta Brown – Paradise Outlaw
Op haar Album Paradise Outlaw neemt Pieta Brown de luisteraar mee naar een geheel eigen sfeer. Op basis van haar stem, een love it or leave it stem, creert de zangeres een ijle en zweverige wereld, waarin met een bescheiden instrumentgebruik haar liedjes optimaal tot haar recht komen. Pieta Brown is een zangeres die je niet onberoerd zal laten, positief of negatief. Met 14 nummers neemt ze de tijd om je te overtuigen. Daar zitten prachtige nummers bij als 'Flowers of Love', 'All my Rain', Little Swainson' en 'Letter in Hand'. Het nummer 'Painter's Hand' komt wat minder uit de verf, terwijl 'Heading Home' en 'Back to You' er boven uitsteken.
Pieta Brown heeft veel liedjes in hetzelfde tempo en dat zijn erg mooie liedjes, maar pakt het je niet, dan gaat het vervelen. Haar album is gelabeld onder de 'Americana'. Wie echter een stevig stukje blues of country verwacht komt bedrogen uit. Het is een dromerige folk. Als je aan de hand van Pieta mee loopt dan kom je terecht in een wereld van bescheiden, maar beklijvende muziek. Een album dat je blijft draaien en elke keer beter en sterker en mooier wordt. Geef het dus een kans.
Op haar Album Paradise Outlaw neemt Pieta Brown de luisteraar mee naar een geheel eigen sfeer. Op basis van haar stem, een love it or leave it stem, creert de zangeres een ijle en zweverige wereld, waarin met een bescheiden instrumentgebruik haar liedjes optimaal tot haar recht komen. Pieta Brown is een zangeres die je niet onberoerd zal laten, positief of negatief. Met 14 nummers neemt ze de tijd om je te overtuigen. Daar zitten prachtige nummers bij als 'Flowers of Love', 'All my Rain', Little Swainson' en 'Letter in Hand'. Het nummer 'Painter's Hand' komt wat minder uit de verf, terwijl 'Heading Home' en 'Back to You' er boven uitsteken.
Pieta Brown heeft veel liedjes in hetzelfde tempo en dat zijn erg mooie liedjes, maar pakt het je niet, dan gaat het vervelen. Haar album is gelabeld onder de 'Americana'. Wie echter een stevig stukje blues of country verwacht komt bedrogen uit. Het is een dromerige folk. Als je aan de hand van Pieta mee loopt dan kom je terecht in een wereld van bescheiden, maar beklijvende muziek. Een album dat je blijft draaien en elke keer beter en sterker en mooier wordt. Geef het dus een kans.
Nikitov – Mameloshn
Popmuziek in het Jiddisch. Niki Jacobs werpt de vraag hoe popmuziek geklonken zou hebben als niet..... Zou er een Jiddische Madonna geweest zijn zonder Hitler en Stalin of een Jiddisch zingende Dolly Parton? Elke vraag met een: wat als component is onmogelijk te beantwoorden. Welke liedjes zou een Jiddische Madonna gezongen hebben als haar het recht op leven niet was ontzegt. Om toch een idee te geven wat we zouden missen heeft Jacobs met haar formatie Nikitov een aantal bekende popsongs hertaalt naar het Jiddisch en deze opgenomen. Het Jiddisch blijkt een uitstekende taal om pop in te zingen. Jacobs en haar band hebben met een ongewoon popinstrumentarium en vooral de prachtige stem van Jacobs een meesterwerkje afgeleverd. 'Keejner Mit' ( Ain't Nobody – Chaka Kahn), Nit Keejn zoensjain ( Ain't No Sunshine – Bill Withers), Dzjolien ( Jolene – Dolly Parton) en nog een aantal andere nummers van ondermeer Rolling Stones en Anthony Hegarty. Het zijn liedjes geworden in een taal die ook de niet jiddisch spreker zal begrijpen, omdat hij de oorspronkelijke uitvoeringen kent. Het is een prachtig werkje geworden die een slipje van de 'wat als' vraag oplicht, maar ook zonder de historische achtergrond gewoon een steengoed album met moderne pop dat ook op zich prima overeind blijft. Hoogtepunt is de kippeveluitvoering van 'Wen es iz dain will' ( If it be your will – Leonard Cohen). Kritiekpunt. Tijdens concerten speelt Nikitov ook een geweldige versie van 'A Fishbank in Himl' ('Stairway to Heaven' – Led Zeppelin). Deze had op Mamaloshn zeker niet misstaan.
Popmuziek in het Jiddisch. Niki Jacobs werpt de vraag hoe popmuziek geklonken zou hebben als niet..... Zou er een Jiddische Madonna geweest zijn zonder Hitler en Stalin of een Jiddisch zingende Dolly Parton? Elke vraag met een: wat als component is onmogelijk te beantwoorden. Welke liedjes zou een Jiddische Madonna gezongen hebben als haar het recht op leven niet was ontzegt. Om toch een idee te geven wat we zouden missen heeft Jacobs met haar formatie Nikitov een aantal bekende popsongs hertaalt naar het Jiddisch en deze opgenomen. Het Jiddisch blijkt een uitstekende taal om pop in te zingen. Jacobs en haar band hebben met een ongewoon popinstrumentarium en vooral de prachtige stem van Jacobs een meesterwerkje afgeleverd. 'Keejner Mit' ( Ain't Nobody – Chaka Kahn), Nit Keejn zoensjain ( Ain't No Sunshine – Bill Withers), Dzjolien ( Jolene – Dolly Parton) en nog een aantal andere nummers van ondermeer Rolling Stones en Anthony Hegarty. Het zijn liedjes geworden in een taal die ook de niet jiddisch spreker zal begrijpen, omdat hij de oorspronkelijke uitvoeringen kent. Het is een prachtig werkje geworden die een slipje van de 'wat als' vraag oplicht, maar ook zonder de historische achtergrond gewoon een steengoed album met moderne pop dat ook op zich prima overeind blijft. Hoogtepunt is de kippeveluitvoering van 'Wen es iz dain will' ( If it be your will – Leonard Cohen). Kritiekpunt. Tijdens concerten speelt Nikitov ook een geweldige versie van 'A Fishbank in Himl' ('Stairway to Heaven' – Led Zeppelin). Deze had op Mamaloshn zeker niet misstaan.
Brooks Williams – Shreveport Sessions
Brooks Williams is in Nederland een nog onontdekt fenomeen. In zijn thuisland Amerika wordt hij hoog geprezen en beschouwt als één van de beste akoestische gitaristen van het moment. Muzikaal beweegt hij zich tussen de bleusrock en de countryfolk. In Shreveport heeft hij een vaste spot waar ze de inmiddels in Groot Brittanie, maar nog regelmatig in de Verenigde Staten tourende Williams op waarde weten te schatten. Op dit podium is het schitterende 'Shreveport Sessions' opgenomen. Een album met Brook Williams op zijn best. Een live album, maar met studio kwaliteit. Op het podium in Shreveport laat Williams zijn gitaar spreken, zonder op te scheppen met zijn spel, maar met uitmuntend spel waardoor zijn mooie liedjes spreken. Neem het prachtige en jazzy 'Georgia' of het sterke 'Frank Delandry'. Prachtige nummers. Het van liefdesverdriet druipende 'Walk You Off my Mind' en het afsluitende 'Mercury Blues'. Als encore gaat Williams even helemaal los op zijn gitaar in een prachtige uitvoering van 'Amazing Grace'. Een waardig besluit van een te bescheiden artiest met bijzondere kwaliteiten die met deze live plaats een goede dwarsdoorsnee van zijn niet geringe kunnen afleverd. Het is tijd dat Nederland ook Brooks Williams gaat ontdekken, want dat is toch speciaal,
Brooks Williams is in Nederland een nog onontdekt fenomeen. In zijn thuisland Amerika wordt hij hoog geprezen en beschouwt als één van de beste akoestische gitaristen van het moment. Muzikaal beweegt hij zich tussen de bleusrock en de countryfolk. In Shreveport heeft hij een vaste spot waar ze de inmiddels in Groot Brittanie, maar nog regelmatig in de Verenigde Staten tourende Williams op waarde weten te schatten. Op dit podium is het schitterende 'Shreveport Sessions' opgenomen. Een album met Brook Williams op zijn best. Een live album, maar met studio kwaliteit. Op het podium in Shreveport laat Williams zijn gitaar spreken, zonder op te scheppen met zijn spel, maar met uitmuntend spel waardoor zijn mooie liedjes spreken. Neem het prachtige en jazzy 'Georgia' of het sterke 'Frank Delandry'. Prachtige nummers. Het van liefdesverdriet druipende 'Walk You Off my Mind' en het afsluitende 'Mercury Blues'. Als encore gaat Williams even helemaal los op zijn gitaar in een prachtige uitvoering van 'Amazing Grace'. Een waardig besluit van een te bescheiden artiest met bijzondere kwaliteiten die met deze live plaats een goede dwarsdoorsnee van zijn niet geringe kunnen afleverd. Het is tijd dat Nederland ook Brooks Williams gaat ontdekken, want dat is toch speciaal,
Lily & Madeleine – Fumes
Een mooie poppy luisterplaat. Dat is wat het Amerikaanse duo Lily & Madeleine heeft afgeleverd met hun album 'Fumes'. De gezusters Lily Jurkiewicz en Madeleine Jurkiewicz brengen met album hun tweede kindje op de markt. De zusjes uit Indianapolis hebben fraaie dromerige stemmen en het is dan ook een even dromerig album worden dat moet op passen niet te vluchtig te worden. Lily & Madeleine brengen folkpop. Mooi, maar te weinig liedjes springen er uit. Het enige nummer dat muzikaal echt beklijft is het afsluitende 'Blue Blades'. Het blijft iets te kabbelend, waar de golven af en toe wel wat hoger mogen. De prachtige harmoniëen van Lily & Madeleine maken het album echter zeker de moeite waard.
Het album is ook een wolf in schaapskleren. Degene die de moeite neemt om naar de teksten te luisteren zal ontdekken dat op kalme wijze duistere zaken worden besproken. Dat geeft het album een mooie twist. Je wordt meegenomen in de belevingswereld van de Jurkiewiczes en dat is een verontrustende reis, waarbij veilige thuiskomst niet is gegarandeerd. Al met al een album waar muzikaal het iets onderscheidener had gemogen, maar dat tekstueel en qua zang veel te bieden heeft.
Een mooie poppy luisterplaat. Dat is wat het Amerikaanse duo Lily & Madeleine heeft afgeleverd met hun album 'Fumes'. De gezusters Lily Jurkiewicz en Madeleine Jurkiewicz brengen met album hun tweede kindje op de markt. De zusjes uit Indianapolis hebben fraaie dromerige stemmen en het is dan ook een even dromerig album worden dat moet op passen niet te vluchtig te worden. Lily & Madeleine brengen folkpop. Mooi, maar te weinig liedjes springen er uit. Het enige nummer dat muzikaal echt beklijft is het afsluitende 'Blue Blades'. Het blijft iets te kabbelend, waar de golven af en toe wel wat hoger mogen. De prachtige harmoniëen van Lily & Madeleine maken het album echter zeker de moeite waard.
Het album is ook een wolf in schaapskleren. Degene die de moeite neemt om naar de teksten te luisteren zal ontdekken dat op kalme wijze duistere zaken worden besproken. Dat geeft het album een mooie twist. Je wordt meegenomen in de belevingswereld van de Jurkiewiczes en dat is een verontrustende reis, waarbij veilige thuiskomst niet is gegarandeerd. Al met al een album waar muzikaal het iets onderscheidener had gemogen, maar dat tekstueel en qua zang veel te bieden heeft.
Robert Sarazin Blake – Robt Sarazin Blake
Prachtige liedjes met een licht anarchistische toon. In de Verenigde Staten wordt Robert Sarazin Blake beschouwd als de koning van de kleine zalen en wie hem live heeft gezien en zijn nieuwste spruit 'Robt Sarazin Blake' heeft beluisterd kan dat wel beamen. Een optreden of een album is zowel inhoudelijk als zangtechnisch niet ieders smaak. In zijn teksten durft Blake de wereld op een milde tuchtiging te tracteren. Hij schuwt de kritiek niet op de maatschappij in bijvoorbeeld een nummer als 'Sister' en eigenlijk in al zijn nummers en in 'Maxime' roept hij op om vraagtekens te zetten bij wat school en maatschappij je leren en voor vanzelfsprekend achten.
Qua zingen is Robert Sarazin Blake geen doorsnee zanger. Hij zegtzingt. Het is het midden tussen melodieus opzeggen en zingen en daarin heeft Blake een eigen stijl gevonden die je aanspreekt of niet. Behoor je tot de gelukkigen die langs de teksten kijkt of ze onderschrijft en je houdt van de manier waarop Robert Blake zingt dan heb je een mooi en sterk album aan dit titeloze album. Mooie nummers als 'Our Winter in New York', 'Butte M.T.' en 'Ghost on Bedford Ave' staan garant voor luisterplezier op deze fraaie schijf. In een mooi rustig tempo en met prima muzikanten word je gestimuleerd om na te denken. dat kan niet verkeerd zijn.
Prachtige liedjes met een licht anarchistische toon. In de Verenigde Staten wordt Robert Sarazin Blake beschouwd als de koning van de kleine zalen en wie hem live heeft gezien en zijn nieuwste spruit 'Robt Sarazin Blake' heeft beluisterd kan dat wel beamen. Een optreden of een album is zowel inhoudelijk als zangtechnisch niet ieders smaak. In zijn teksten durft Blake de wereld op een milde tuchtiging te tracteren. Hij schuwt de kritiek niet op de maatschappij in bijvoorbeeld een nummer als 'Sister' en eigenlijk in al zijn nummers en in 'Maxime' roept hij op om vraagtekens te zetten bij wat school en maatschappij je leren en voor vanzelfsprekend achten.
Qua zingen is Robert Sarazin Blake geen doorsnee zanger. Hij zegtzingt. Het is het midden tussen melodieus opzeggen en zingen en daarin heeft Blake een eigen stijl gevonden die je aanspreekt of niet. Behoor je tot de gelukkigen die langs de teksten kijkt of ze onderschrijft en je houdt van de manier waarop Robert Blake zingt dan heb je een mooi en sterk album aan dit titeloze album. Mooie nummers als 'Our Winter in New York', 'Butte M.T.' en 'Ghost on Bedford Ave' staan garant voor luisterplezier op deze fraaie schijf. In een mooi rustig tempo en met prima muzikanten word je gestimuleerd om na te denken. dat kan niet verkeerd zijn.
Sons of Bill – Love and Logic
Wat een heerlijk luisteralbum heeft Sons of Bill afgeleverd met Love and Logic. De Amerikaanse formatie rondom de broers James, Sam en Abe Wilson die inderdaad papa Bill als vader hebben toont een uitzonderlijk talent voor heerlijk trage haast slome liedjes maar liedjes met een punch die zich in je vast zetten. Het hele album is van uitzonderlijk hoog niveau met een mix van countryfolk met rock invloeden. De eerste voltreffer is al de opening Big Unknown, Uitstekende muzikanten en de zang van James Wilson met harmonieen van zijn broers. Fantastisch geconstrueerde liedjes volgen. Mooi gevarieerd, met goede teksten en vooral het los laten als thema. A Ship without an Anchor is a lovely thing to be, zingt James Wilson in 'Higher than Mine' en dat is dit album ook. Het getij drijft je langs de liedjes, doet je op Fishing Song je hengel uit gooien Doet je genieten van het nachtelijke 'Road to Canaan' en het eveneens in het duister getoonzette 'Lost in the Cosmos'. Je dobbert langzaam richt 'Hymnsong' en beseft dat je in het gezelschap bent van 'Bad Dancers', maar dat geeft niks als je ook kunt luisteren naar dit absolute top album van Sons of Bill in dat 'Southern' tempo met de mooie klanken en die prachtige stemmen. Hou die zonen van Bill in de gaten.
Wat een heerlijk luisteralbum heeft Sons of Bill afgeleverd met Love and Logic. De Amerikaanse formatie rondom de broers James, Sam en Abe Wilson die inderdaad papa Bill als vader hebben toont een uitzonderlijk talent voor heerlijk trage haast slome liedjes maar liedjes met een punch die zich in je vast zetten. Het hele album is van uitzonderlijk hoog niveau met een mix van countryfolk met rock invloeden. De eerste voltreffer is al de opening Big Unknown, Uitstekende muzikanten en de zang van James Wilson met harmonieen van zijn broers. Fantastisch geconstrueerde liedjes volgen. Mooi gevarieerd, met goede teksten en vooral het los laten als thema. A Ship without an Anchor is a lovely thing to be, zingt James Wilson in 'Higher than Mine' en dat is dit album ook. Het getij drijft je langs de liedjes, doet je op Fishing Song je hengel uit gooien Doet je genieten van het nachtelijke 'Road to Canaan' en het eveneens in het duister getoonzette 'Lost in the Cosmos'. Je dobbert langzaam richt 'Hymnsong' en beseft dat je in het gezelschap bent van 'Bad Dancers', maar dat geeft niks als je ook kunt luisteren naar dit absolute top album van Sons of Bill in dat 'Southern' tempo met de mooie klanken en die prachtige stemmen. Hou die zonen van Bill in de gaten.
Eliza Gilkyson – The Nocturnal Diaries
Een schitterend bezonken werk heeft Eliza Gilkyson afgeleverd met 'The Nocturnal Diaries'. Het album is zo genoemd omdat de door haar geschreven liedjes nagenoeg allemaal het gevolg zijn van doorwaakte uren in de nacht, als gevolg van zorgen over de wereld en hoe we de wereld achterlaten voor Gilkysons kleinkinderen. Je hoeft Eliza Gilkyson niet te vertellen hoe je een liedje moet schrijven. Haar werk is opgenomen door de groten der aarde. Het is dan ook een zeer volwassen en evenwichtige plaat geworden, met naast werk van Gilkyson ook werk van haar vadder terry Gilkyson met “Fast Freight” en John Gorka met 'Where no Monument Stands” Op het album staan in totaal 12 lange liedjes en heeft daarmee niet in kwaliteit, maar ook in kwantiteit veel te bieden. De prachtige bedaarde folk komt dankzij de stem van Gilkyson en de uitstekende muzikanten die haar begeleiden op haar nachtelijke uitvluchten door haar zorgen prachtig tot leven. Ondanks de zorgen is het toch een vrolijke plaat geworden. Geen doemdenkerij, maar uitgesproken ideeen. Het 'Eliza Jane' is zo'n prachtig nummer, waarin ze zichzelf toespreekt. Ook 'The Red Rose and the Torn' is prachtig. 'Touchstone' is een nummer waarbij de dank uitgaat naar Bob Dylan. Op een slapeloze nacht vol woelingen kwam Gilkyson op het idee om met haar voet zacht het been van haar rustig slapende echtgenoot aan te raken. Zijn rust gaf hij over aan haar. Maar dat triggerde ook een liedje. Arlo Guthrie had Gilkyson vertelt dat liedjes die je niet direct opschrijft naar Bob Dylan gaan en aangezien die er al genoeg heeft schreef de zangeres het prachtige 'Touchstone'ze maar op. Het zal moeilijk zijn uit de mooie liedjes op het album om de mooiste aan te wijzen. Een prachtig album voor de folk liefhebber.
Een schitterend bezonken werk heeft Eliza Gilkyson afgeleverd met 'The Nocturnal Diaries'. Het album is zo genoemd omdat de door haar geschreven liedjes nagenoeg allemaal het gevolg zijn van doorwaakte uren in de nacht, als gevolg van zorgen over de wereld en hoe we de wereld achterlaten voor Gilkysons kleinkinderen. Je hoeft Eliza Gilkyson niet te vertellen hoe je een liedje moet schrijven. Haar werk is opgenomen door de groten der aarde. Het is dan ook een zeer volwassen en evenwichtige plaat geworden, met naast werk van Gilkyson ook werk van haar vadder terry Gilkyson met “Fast Freight” en John Gorka met 'Where no Monument Stands” Op het album staan in totaal 12 lange liedjes en heeft daarmee niet in kwaliteit, maar ook in kwantiteit veel te bieden. De prachtige bedaarde folk komt dankzij de stem van Gilkyson en de uitstekende muzikanten die haar begeleiden op haar nachtelijke uitvluchten door haar zorgen prachtig tot leven. Ondanks de zorgen is het toch een vrolijke plaat geworden. Geen doemdenkerij, maar uitgesproken ideeen. Het 'Eliza Jane' is zo'n prachtig nummer, waarin ze zichzelf toespreekt. Ook 'The Red Rose and the Torn' is prachtig. 'Touchstone' is een nummer waarbij de dank uitgaat naar Bob Dylan. Op een slapeloze nacht vol woelingen kwam Gilkyson op het idee om met haar voet zacht het been van haar rustig slapende echtgenoot aan te raken. Zijn rust gaf hij over aan haar. Maar dat triggerde ook een liedje. Arlo Guthrie had Gilkyson vertelt dat liedjes die je niet direct opschrijft naar Bob Dylan gaan en aangezien die er al genoeg heeft schreef de zangeres het prachtige 'Touchstone'ze maar op. Het zal moeilijk zijn uit de mooie liedjes op het album om de mooiste aan te wijzen. Een prachtig album voor de folk liefhebber.
Larkin Poe – Kin
De reputatie van Larkin Poe als formatie op het podium is groot en terecht, zo bewees de band onlangs in Borger. Maar kunnen de zussen Megan en Rebecca Lovell dat ook op de plaat? Ja, is het volmondige antwoord. Met het album 'Kin' leveren de gezusters een vrolijke en soms poppy, maar toch ook gelijk donkere, plaat af. De onderwerpen van de liedjes schuren vaak flink met de vrolijke lichte stemmentjes die rondzingen, 'Kin' bestaat uit 12 erg sterke liedjes waarmee de Canadese formatie haar reputatie ook op het album bevestigd. Eerste hoogtepunt en misschien wel het hoogtepunt van het album is 'Stubborn Love' de liefdesverklaring van de twee zussen aan elkaar, dat hoeveel ruzies ze op hotelkamers ook uitvechten, ze altijd een twee voor de prijs van één deal zulen blijven. Ook 'Crown of Fire', 'Sugar High' en 'Jesse' zijn nummers die meer dan aanspreken.
Larkin Poe levert met 'Kin een zeer volwassen plaat af. De zang van Rebecca Lovell is prachtig en wordt ondersteund door het spel van Megan Lovell op haar lapsteel en een verzameling van prima muzikanten. Op het podium staat 'Larkin Poe' al op het punt van doorbreken van het voorprogramma van absolute topacts naar zelfs de grootste naam op de posters, maar dit album is het hun gegund als het grote publiek hen ook op deze manier ontdekt.
De reputatie van Larkin Poe als formatie op het podium is groot en terecht, zo bewees de band onlangs in Borger. Maar kunnen de zussen Megan en Rebecca Lovell dat ook op de plaat? Ja, is het volmondige antwoord. Met het album 'Kin' leveren de gezusters een vrolijke en soms poppy, maar toch ook gelijk donkere, plaat af. De onderwerpen van de liedjes schuren vaak flink met de vrolijke lichte stemmentjes die rondzingen, 'Kin' bestaat uit 12 erg sterke liedjes waarmee de Canadese formatie haar reputatie ook op het album bevestigd. Eerste hoogtepunt en misschien wel het hoogtepunt van het album is 'Stubborn Love' de liefdesverklaring van de twee zussen aan elkaar, dat hoeveel ruzies ze op hotelkamers ook uitvechten, ze altijd een twee voor de prijs van één deal zulen blijven. Ook 'Crown of Fire', 'Sugar High' en 'Jesse' zijn nummers die meer dan aanspreken.
Larkin Poe levert met 'Kin een zeer volwassen plaat af. De zang van Rebecca Lovell is prachtig en wordt ondersteund door het spel van Megan Lovell op haar lapsteel en een verzameling van prima muzikanten. Op het podium staat 'Larkin Poe' al op het punt van doorbreken van het voorprogramma van absolute topacts naar zelfs de grootste naam op de posters, maar dit album is het hun gegund als het grote publiek hen ook op deze manier ontdekt.
Toby – Nobody Told Me
Hoe vaker je de albums van Toby beluisterd, hoe beter ze worden. Dat was al het geval met haar vorige album 'Sleeptalk' en ook met haar huidige album 'Nobody Told Me'. De muziek van Toby heeft een diepte en een emotie die het maar beetje bij beetje vrijgeeft. Bij een eerste beluistering hoor je een tiental leuke liedjes die net niet die energie van Toby live hebben, maar hoe vaker je luistert, hoe meer je komt bij heel andere emoties. De onzekerheid in een relatie en hoe de ruzies die daarbij horen te overwinnen. Bang zijn om verlaten te worden en ouderschap. Onder het vrolijke melodietje zit veel meer verscholen als je de tijd neemt om het laagje glamour er af te krabben. En dan langzaam wordt duidelijk hoe prachtig de emoties worden verwoord door een vrouw die zingt tegen haar angsten. Het vrolijke 'Don't Go' in twee versies op het album is hier een voorbeeld van. Net als 'Holding Back' en 'Lean Over'. Zo bevat het album tal van tekstuele pareltjes die een blik gunnen in de belvingswereld van Toby Beard.
Muzkaal is het dik in orde, Toby blijft live een klasse apart, maar ook op de plaat wordt er uitstekend gemusiceerd en wordt de plaat gedragen door de mooie stem van de Australische. Een plaat die groeit.
Hoe vaker je de albums van Toby beluisterd, hoe beter ze worden. Dat was al het geval met haar vorige album 'Sleeptalk' en ook met haar huidige album 'Nobody Told Me'. De muziek van Toby heeft een diepte en een emotie die het maar beetje bij beetje vrijgeeft. Bij een eerste beluistering hoor je een tiental leuke liedjes die net niet die energie van Toby live hebben, maar hoe vaker je luistert, hoe meer je komt bij heel andere emoties. De onzekerheid in een relatie en hoe de ruzies die daarbij horen te overwinnen. Bang zijn om verlaten te worden en ouderschap. Onder het vrolijke melodietje zit veel meer verscholen als je de tijd neemt om het laagje glamour er af te krabben. En dan langzaam wordt duidelijk hoe prachtig de emoties worden verwoord door een vrouw die zingt tegen haar angsten. Het vrolijke 'Don't Go' in twee versies op het album is hier een voorbeeld van. Net als 'Holding Back' en 'Lean Over'. Zo bevat het album tal van tekstuele pareltjes die een blik gunnen in de belvingswereld van Toby Beard.
Muzkaal is het dik in orde, Toby blijft live een klasse apart, maar ook op de plaat wordt er uitstekend gemusiceerd en wordt de plaat gedragen door de mooie stem van de Australische. Een plaat die groeit.
Aireene Espiritu - Put Back Charlie
'This Song', het openingsnummer van het album 'Put Back Charlie' van de Amerikaanse Aireene Espiritu vertelt van haar noodzaak om liedjes te zingen voor het publiek. Aireene Espiritu is geen bekende naam in Nederland, maar onder de vlag van het Duitse 'Songs and Whispers' tourt ze regelmatig bij onze buren en ook in haar thuisland de Verenigde Staten is haar ster reizende. Op 'Put Back Charlie' bewijst de Amerikaanse een volwassen artieste te zijn. De titelsong van het album is een bijzonder fraai voorbeeld van de mogelijkheden van Espiritu. De op de Filipijnen geboren Espiritu brengt tijdloze Americana met ook invloeden van andere culturen. Mooie vertellingen, vaak traditioneel, maar soms ook erg verrassend. Country met soul. “Stagger Lee' is zo'n liedje wat erg traditioneel is.
Aireene Espiritu is gezegend met een mooie stem die nooit verveeld, maar je juist meeneemt het verhaal in. Zelf is ze zeer vaardig met haar Tenor Ukelele, waarop ze lustig tokkelt, maar daarnaast heeft ze zich omringt met uitermate goede muzikanten. Met liefst veertien liedjes heeft de Amerikaanse zich er ook beslist niet van afgemaakt. 'Put Back Charlie is een erg goed album geworden vol vertellingen, mooie nummers, zoals ook bijvoorbeeld 'Bag Woman' en 'All Souls Day', liedjes met een lach en en traan. Met 'Wide Open' waarop mandoline speler Tom Corbett een muzikale hoofdrol speelt, zet Aireene Espiritu deweg naar succes in de rootswereld wijd open.
'This Song', het openingsnummer van het album 'Put Back Charlie' van de Amerikaanse Aireene Espiritu vertelt van haar noodzaak om liedjes te zingen voor het publiek. Aireene Espiritu is geen bekende naam in Nederland, maar onder de vlag van het Duitse 'Songs and Whispers' tourt ze regelmatig bij onze buren en ook in haar thuisland de Verenigde Staten is haar ster reizende. Op 'Put Back Charlie' bewijst de Amerikaanse een volwassen artieste te zijn. De titelsong van het album is een bijzonder fraai voorbeeld van de mogelijkheden van Espiritu. De op de Filipijnen geboren Espiritu brengt tijdloze Americana met ook invloeden van andere culturen. Mooie vertellingen, vaak traditioneel, maar soms ook erg verrassend. Country met soul. “Stagger Lee' is zo'n liedje wat erg traditioneel is.
Aireene Espiritu is gezegend met een mooie stem die nooit verveeld, maar je juist meeneemt het verhaal in. Zelf is ze zeer vaardig met haar Tenor Ukelele, waarop ze lustig tokkelt, maar daarnaast heeft ze zich omringt met uitermate goede muzikanten. Met liefst veertien liedjes heeft de Amerikaanse zich er ook beslist niet van afgemaakt. 'Put Back Charlie is een erg goed album geworden vol vertellingen, mooie nummers, zoals ook bijvoorbeeld 'Bag Woman' en 'All Souls Day', liedjes met een lach en en traan. Met 'Wide Open' waarop mandoline speler Tom Corbett een muzikale hoofdrol speelt, zet Aireene Espiritu deweg naar succes in de rootswereld wijd open.
Gren Bartley – Magnificent Creatures
Laten we hopen dat het een uitgestelde kennismaking is. Gren Bartley moest onlangs zijn Europese tournee afzeggen die hem ook naar Noord-Nederland had gevoerd, maar het optreden in Steendam ging niet door. Als zijn nieuwste album 'Magnificent Creatures' een maatstaf is, dan is het te hopen dat het een kroniek is van een uitgestelde kennismaking. Dat begint al met de vormgeving van zijn album die werkelijk schitterend is. Ook tekstueel is het album dik voor elkaar met prachtige pareltjes in de teksten. Niet eens verstopt, maar zo voor het oprapen rollen: see his hammer with its grain worn smooth / same damn hammer my grandaddy used / he cut the stone and he bent the nail / laid the track but never rode the rail (Strange Times). Je begrijpt dat de ster van Bartley reisende is, helemaal omdat het album weliswaar erg Brits klinkt, maar toch bijzonder fijn in elkaar steekt. Verrassende haast symfonische klanken voegen zich met momenten dat het spel van Bartley juist mooi klein wordt gehouden. Het nummer 'Tall Wooden Walls' is een fraaie opening van het album dat een sterk vervolg krijgt in alle elf nummers die het album te bieden heeft. Bartley speelt op dit nummer met zijn volledige band en heeft de steun van producent Kevin Monaghan die vaker een duwtje in de rug gaf van wat nu grote bands zijn. Gren Bartley komt, met zijn band dit najaar alsnog naar Nederland. Hopelijk kan het Noorden alsnog kennismaken met deze talentvolle Brit.
Laten we hopen dat het een uitgestelde kennismaking is. Gren Bartley moest onlangs zijn Europese tournee afzeggen die hem ook naar Noord-Nederland had gevoerd, maar het optreden in Steendam ging niet door. Als zijn nieuwste album 'Magnificent Creatures' een maatstaf is, dan is het te hopen dat het een kroniek is van een uitgestelde kennismaking. Dat begint al met de vormgeving van zijn album die werkelijk schitterend is. Ook tekstueel is het album dik voor elkaar met prachtige pareltjes in de teksten. Niet eens verstopt, maar zo voor het oprapen rollen: see his hammer with its grain worn smooth / same damn hammer my grandaddy used / he cut the stone and he bent the nail / laid the track but never rode the rail (Strange Times). Je begrijpt dat de ster van Bartley reisende is, helemaal omdat het album weliswaar erg Brits klinkt, maar toch bijzonder fijn in elkaar steekt. Verrassende haast symfonische klanken voegen zich met momenten dat het spel van Bartley juist mooi klein wordt gehouden. Het nummer 'Tall Wooden Walls' is een fraaie opening van het album dat een sterk vervolg krijgt in alle elf nummers die het album te bieden heeft. Bartley speelt op dit nummer met zijn volledige band en heeft de steun van producent Kevin Monaghan die vaker een duwtje in de rug gaf van wat nu grote bands zijn. Gren Bartley komt, met zijn band dit najaar alsnog naar Nederland. Hopelijk kan het Noorden alsnog kennismaken met deze talentvolle Brit.
Rosa Sky – White Electric Wizard
Met White Electric Wizard levert de Overijsselse formatie Rosa Sky een mooi album af. Een stevig album ook, passende bij de grotere podia waar de band zo langzamerhand op terecht komt. De toon wordt direct gezet in 'The Pearl' het openingsnummer dat bijzonder sterk is en festival kwaliteit heeft. Opmerkelijk is het dan volgende 'White Electric Wizard' juist één van de mindere nummers op het alleen digitaal uitgebrachte album. Gelukkig volgen snel weer een aantal mooie nummers met bijvoorbeeld 'The Fisherman' en vooral 'C'est Ça que je trouve' en 'When I was you're Dog'. Prachtige sterke songs waarin zangeres Nicole Schouten helemaal tot haar recht komt. En met Schouten heeft de band een 'pearl' in handen. Een mooie expressieve stem en het zelfvertrpouwen om dat ook te laten horen. Muzikaal wordt Schouten daarbij ook fijn ondersteund door de rest van Rosa Sky en dat zijn een aantal prima muzikanten.
Met White Electric Wizard levert Rosa Sky een album af met een aantal erg sterke nummers met 'The Pearl'als absoluut pronkstuk, maar ook een aantal nummers die net niet dat hoge niveau haalt. Desondanks is het een prima album geworden, mede door de prima musici die aan het werk zijn en een fraaie zangeres. Een album waarmee Rosa Sky vooruit kan en vast gaat verrassen op de diverse festivals die de band voor de boeg heeft. Een sterk staaltje Overijsselse pop.
Met White Electric Wizard levert de Overijsselse formatie Rosa Sky een mooi album af. Een stevig album ook, passende bij de grotere podia waar de band zo langzamerhand op terecht komt. De toon wordt direct gezet in 'The Pearl' het openingsnummer dat bijzonder sterk is en festival kwaliteit heeft. Opmerkelijk is het dan volgende 'White Electric Wizard' juist één van de mindere nummers op het alleen digitaal uitgebrachte album. Gelukkig volgen snel weer een aantal mooie nummers met bijvoorbeeld 'The Fisherman' en vooral 'C'est Ça que je trouve' en 'When I was you're Dog'. Prachtige sterke songs waarin zangeres Nicole Schouten helemaal tot haar recht komt. En met Schouten heeft de band een 'pearl' in handen. Een mooie expressieve stem en het zelfvertrpouwen om dat ook te laten horen. Muzikaal wordt Schouten daarbij ook fijn ondersteund door de rest van Rosa Sky en dat zijn een aantal prima muzikanten.
Met White Electric Wizard levert Rosa Sky een album af met een aantal erg sterke nummers met 'The Pearl'als absoluut pronkstuk, maar ook een aantal nummers die net niet dat hoge niveau haalt. Desondanks is het een prima album geworden, mede door de prima musici die aan het werk zijn en een fraaie zangeres. Een album waarmee Rosa Sky vooruit kan en vast gaat verrassen op de diverse festivals die de band voor de boeg heeft. Een sterk staaltje Overijsselse pop.
Diftong – The Rocket Swing
Het karakteristieke rauwe en doorleefde geluid van de Nederlandse America artiest Diftong, een stem van buffelhuid, is wat het eerste opvalt bij het beluisteren van 'The Rocket Swing' het nieuwe album van de Utrechtenaar. Achter Diftong steekt gitarist en banjospeler Hans Willers. Een stem waarbij je geen perfectie hoeft te verwachten, maar dat wordt ook niet gevraagd. Diftong's stem weet namelijk vaak te ontroeren en in veel van de nummers weet hij precies de goede emotie te raken, zoals in het titelnummer 'The Rocket Swing' of 'Dying of the Light' op andere momenten schuurt de stem zonder echt te vervelen.
Met The Rocker Swing heeft Diftong een fijn album afgeleverd met mooie teksten. Een album dat naadloos past in de traditie van de wat rauwere America artiesten, Liedjes met betekenis, met emotie en gegrepen uit het leven. In het album vind je invloeden van country, folk en rock terug.
Het album is het vierde werkstuk van deze artiest en een mooi volwassen album. Diftong heeft duidelijk zijn sound gevonden en weet hoe hij het wil doorgeven. Op het album een mooie mix van wat snellere nummers en sterke ballads. The Rocket Swing profiteert daarnaast van een sterke muzikale cast. Op genomen in Canada speler en diverse muzikanten op mee die je niet meer hoeft uit te leggen hoe een Americana album moet klinken, Het is het album geworden van een jong jochie Hans die in de jaren zeventig op keek naar Neil Young en hem na probeerde te doen op gitaar, maar in de tussentijd zijn eigen geluid heeft gevonden, zonder zijn inspiratiebron te vergeten.
Het karakteristieke rauwe en doorleefde geluid van de Nederlandse America artiest Diftong, een stem van buffelhuid, is wat het eerste opvalt bij het beluisteren van 'The Rocket Swing' het nieuwe album van de Utrechtenaar. Achter Diftong steekt gitarist en banjospeler Hans Willers. Een stem waarbij je geen perfectie hoeft te verwachten, maar dat wordt ook niet gevraagd. Diftong's stem weet namelijk vaak te ontroeren en in veel van de nummers weet hij precies de goede emotie te raken, zoals in het titelnummer 'The Rocket Swing' of 'Dying of the Light' op andere momenten schuurt de stem zonder echt te vervelen.
Met The Rocker Swing heeft Diftong een fijn album afgeleverd met mooie teksten. Een album dat naadloos past in de traditie van de wat rauwere America artiesten, Liedjes met betekenis, met emotie en gegrepen uit het leven. In het album vind je invloeden van country, folk en rock terug.
Het album is het vierde werkstuk van deze artiest en een mooi volwassen album. Diftong heeft duidelijk zijn sound gevonden en weet hoe hij het wil doorgeven. Op het album een mooie mix van wat snellere nummers en sterke ballads. The Rocket Swing profiteert daarnaast van een sterke muzikale cast. Op genomen in Canada speler en diverse muzikanten op mee die je niet meer hoeft uit te leggen hoe een Americana album moet klinken, Het is het album geworden van een jong jochie Hans die in de jaren zeventig op keek naar Neil Young en hem na probeerde te doen op gitaar, maar in de tussentijd zijn eigen geluid heeft gevonden, zonder zijn inspiratiebron te vergeten.
A Seated Craft – Of Birds
Hoe moet de zomer klinken? Je kan gaan voor de vrolijke feestmuziek of je kiest voor de muziek van A Seated Craft. Met 'Of Birds' heeft Alexia Peniguel, de Australische die achter A Seated Craft schuil gaat, voor het gehoor een heel laid back plaat gemaakt. Prachtige melancholische muziek, met fijne blazers en het hoogstaande werk van Peniguel als songwriter. Muziek om van te genieten met een heerlijk glas wijn op een zomerse avond. Maar om deze CD daarmee af te doen, daarmee doe je A Seated Craft te kort. Speciale aandacht mag er ook zijn voor de teksten. Iedere songtekst is als een klein gedicht en dan blijkt pas echt dat elk liedje veel dieper gaat dan op het eerste gehoor je zou denken. Het album begint met het prachtige 'Summer Days' om de toon te zetten voor de rest van het album. In veel liedjes spelen vogels de hoofdrol. 'Geese, Ducks, Magpies' het is inderdaad Of Birds. Stuk voor stuk kleine meesterwerkjes en een totaal waarin deze in Berlijn woonachtige artieste nog wat extra's toevoegt. Het album is muzikaal prachtig geworden, met onder andere de hulp van ook in deze streken bekende Ian Fisher die meezingt en Anne Janelle op cello, maar ook de rest van de muzikanten is puik en laat de stem van A Seated Craft optimaal naar voren komen. Een album voor diegene voor wie zomerse muziek ook echt diepgang mag hebben en een album waar Alexia Peniguel met recht trots op mag zijn.
Hoe moet de zomer klinken? Je kan gaan voor de vrolijke feestmuziek of je kiest voor de muziek van A Seated Craft. Met 'Of Birds' heeft Alexia Peniguel, de Australische die achter A Seated Craft schuil gaat, voor het gehoor een heel laid back plaat gemaakt. Prachtige melancholische muziek, met fijne blazers en het hoogstaande werk van Peniguel als songwriter. Muziek om van te genieten met een heerlijk glas wijn op een zomerse avond. Maar om deze CD daarmee af te doen, daarmee doe je A Seated Craft te kort. Speciale aandacht mag er ook zijn voor de teksten. Iedere songtekst is als een klein gedicht en dan blijkt pas echt dat elk liedje veel dieper gaat dan op het eerste gehoor je zou denken. Het album begint met het prachtige 'Summer Days' om de toon te zetten voor de rest van het album. In veel liedjes spelen vogels de hoofdrol. 'Geese, Ducks, Magpies' het is inderdaad Of Birds. Stuk voor stuk kleine meesterwerkjes en een totaal waarin deze in Berlijn woonachtige artieste nog wat extra's toevoegt. Het album is muzikaal prachtig geworden, met onder andere de hulp van ook in deze streken bekende Ian Fisher die meezingt en Anne Janelle op cello, maar ook de rest van de muzikanten is puik en laat de stem van A Seated Craft optimaal naar voren komen. Een album voor diegene voor wie zomerse muziek ook echt diepgang mag hebben en een album waar Alexia Peniguel met recht trots op mag zijn.
Reg Meuross – England Green & England Grey
Reg Meuross legt in England Green & England Grey de stand van zaken in zijn Vaderland vast. Niet altijd een vrolijk beeld. Meuross zingt over hoe hoe de cultuur vergaat en de karaoke de live muziek verdringt, hoe vrouwen na een eeuw nog steeds moeten vechten voor gelijke rechten. De stand van zaken in de psychiatrie. Het is erg jammer dat de lyrics niet bijgesloten zijn, gezien het belang van de teksten in het werk van Meuross. Gelukkig is de stem van Meuross hoewel karakteristiek toch uitstekend verstaanbaar een komt de boodschap over.
Reg Meuross is in Nederland wellicht niet de bekendste, maar in Engeland een folk grootheid die al veel publiceerde en regelmatig de publiekstrekker is bij folkfestivals. Zijn liedjes zijn mooi klein gehouden. Prachtige luisterliedjes met melancholie en een boodschap. Het tragische 'They Changed her Mind' is zo'n pareltje evenals 'Counting my Footsteps to You'. Voor wat meer tempo zorgt 'Sing to me a working Week' en als afsluiting 'The Ballad of Flora Sandes'. In dat laatste nummer haalt Meuross uit de vergetelheid de geschiedenis van de enige Engelse vrouw die als soldaat vocht aan het front. Al zuster begonnen, nam Flora Sandes dienst in het Servische leger en bracht het door haar prestaties op het slagveld tot kapitein, maar het is vooral een lied dat de onafhankelijkheid van vrouwen promoot en ook voor hen elke beroepskeuze bepleit, zonder de druk van de maatschappij om zelf te kiezen voor een 'vrouwelijke loopbaan' en het doen van vrouwen dingen. Bij meer van zijn liedjes grijpt Meuross een gebeurtenis uit het verleden aan voor een kijk op de wereld en Engeland van nu. Voor de liefhebbers van Meuross is het een prachtig album. Voor de mensen die nog niet bekend waren met het werk van Meuross een prima kennismaking, met een prachtig boeket verhalen.
Reg Meuross legt in England Green & England Grey de stand van zaken in zijn Vaderland vast. Niet altijd een vrolijk beeld. Meuross zingt over hoe hoe de cultuur vergaat en de karaoke de live muziek verdringt, hoe vrouwen na een eeuw nog steeds moeten vechten voor gelijke rechten. De stand van zaken in de psychiatrie. Het is erg jammer dat de lyrics niet bijgesloten zijn, gezien het belang van de teksten in het werk van Meuross. Gelukkig is de stem van Meuross hoewel karakteristiek toch uitstekend verstaanbaar een komt de boodschap over.
Reg Meuross is in Nederland wellicht niet de bekendste, maar in Engeland een folk grootheid die al veel publiceerde en regelmatig de publiekstrekker is bij folkfestivals. Zijn liedjes zijn mooi klein gehouden. Prachtige luisterliedjes met melancholie en een boodschap. Het tragische 'They Changed her Mind' is zo'n pareltje evenals 'Counting my Footsteps to You'. Voor wat meer tempo zorgt 'Sing to me a working Week' en als afsluiting 'The Ballad of Flora Sandes'. In dat laatste nummer haalt Meuross uit de vergetelheid de geschiedenis van de enige Engelse vrouw die als soldaat vocht aan het front. Al zuster begonnen, nam Flora Sandes dienst in het Servische leger en bracht het door haar prestaties op het slagveld tot kapitein, maar het is vooral een lied dat de onafhankelijkheid van vrouwen promoot en ook voor hen elke beroepskeuze bepleit, zonder de druk van de maatschappij om zelf te kiezen voor een 'vrouwelijke loopbaan' en het doen van vrouwen dingen. Bij meer van zijn liedjes grijpt Meuross een gebeurtenis uit het verleden aan voor een kijk op de wereld en Engeland van nu. Voor de liefhebbers van Meuross is het een prachtig album. Voor de mensen die nog niet bekend waren met het werk van Meuross een prima kennismaking, met een prachtig boeket verhalen.
Sarah McQuaid – 'Walking into White'
In de kringen van de Folk liefhebbers wordt altijd uitgekeken naar een nieuw album van Sarah McQuaid. Met 'Walking into White' is deze er nu en het is een uitstekende plaat geworden. McQuaid is de meesteres van de onderhuidse spanning. Haar liedjes kabbelen, haar stem is zacht en beheerst en vliegt nooit uit de bocht, maar toch kruipen haar liedjes onder je huid. Een voorbeeld hiervan is 'Yellowstone', tegelijk ook één van de mooiste nummers van het album. Het liedje begint onschuldig met een moeder die haar kind troost, maar is dat echte troost of is de angst van het kind terecht? McQuaid brengt liedjes met een boodschap, een verhaal en dat doet ze sterk.
In de totstandkoming van de plaat heeft ze een nieuw productieteam om zich heen verzameld dan in vergelijking met haar laatste albums. Met de opvolger van 'The Plum Tree and the Rose' is ze toch niet heel erg ver afgeweken van har vorige albums. 'Walking into White' kent een aantal van dezelfde sterke elementen als haar eerdere werk. De mooie verzorgde zang, het prima gitaarspel, de bescheidenheid en de voeten diep in de traditionele Britse folk. Het leverde een heel fijne collectie van liedjes op die het waard zijn beluisterd te worden. Extra bijzonder is dat McQuaid voor de officiële wereldwijde lancering van haar album de provincie Groningen uit koos.
In de kringen van de Folk liefhebbers wordt altijd uitgekeken naar een nieuw album van Sarah McQuaid. Met 'Walking into White' is deze er nu en het is een uitstekende plaat geworden. McQuaid is de meesteres van de onderhuidse spanning. Haar liedjes kabbelen, haar stem is zacht en beheerst en vliegt nooit uit de bocht, maar toch kruipen haar liedjes onder je huid. Een voorbeeld hiervan is 'Yellowstone', tegelijk ook één van de mooiste nummers van het album. Het liedje begint onschuldig met een moeder die haar kind troost, maar is dat echte troost of is de angst van het kind terecht? McQuaid brengt liedjes met een boodschap, een verhaal en dat doet ze sterk.
In de totstandkoming van de plaat heeft ze een nieuw productieteam om zich heen verzameld dan in vergelijking met haar laatste albums. Met de opvolger van 'The Plum Tree and the Rose' is ze toch niet heel erg ver afgeweken van har vorige albums. 'Walking into White' kent een aantal van dezelfde sterke elementen als haar eerdere werk. De mooie verzorgde zang, het prima gitaarspel, de bescheidenheid en de voeten diep in de traditionele Britse folk. Het leverde een heel fijne collectie van liedjes op die het waard zijn beluisterd te worden. Extra bijzonder is dat McQuaid voor de officiële wereldwijde lancering van haar album de provincie Groningen uit koos.
Awna Texeira – Wild One
Het luisteren naar Awna Texeira's Wild One is een ervaring. De Canadese heeft met haar tweede solo album een geweldig sterke plaat afgeleverd. Ze is er in geslaagd om het geheel meer te laten zijn dan de som der delen. De kracht van het album ligt in het samengaan. Dat doet dan ook nog eens niets af aan de individuele kwaliteit van de liedjes. Mooie melancholische liedjes met bijzonder veel zeggingskracht die zich diep in je ziel werken. Liedjes als 'Thunderbird' en 'Freedom Hunter' zijn werkelijk prachtig.
Muzikaal is het album ook dik in orde. Texeira nam hier geen enkel risico, of juist wel, want op het colofon staat achter haar naam een indrukwekkende lijst van instrumenten vermeld. De multi-instrumentalist heeft daarnaast hulp gehad van een aantal fijne muzikanten en met de Oh Susanna's die haar in de zang ondersteunen weet je dat ook dat onderdeel wel goed zit. Zelf is Texeira een zangeres die de emotie in haar stem durft toe te laten en weet dat er geen grotere kracht is dan jezelf kwetsbaar op te stellen. Het is daardoor intens en oprecht geworden. Awna Texeira bewijst dat ze ook solo prima uit de voeten kan en heeft een album afgeleverd waar ze trots op mag zijn.
Het luisteren naar Awna Texeira's Wild One is een ervaring. De Canadese heeft met haar tweede solo album een geweldig sterke plaat afgeleverd. Ze is er in geslaagd om het geheel meer te laten zijn dan de som der delen. De kracht van het album ligt in het samengaan. Dat doet dan ook nog eens niets af aan de individuele kwaliteit van de liedjes. Mooie melancholische liedjes met bijzonder veel zeggingskracht die zich diep in je ziel werken. Liedjes als 'Thunderbird' en 'Freedom Hunter' zijn werkelijk prachtig.
Muzikaal is het album ook dik in orde. Texeira nam hier geen enkel risico, of juist wel, want op het colofon staat achter haar naam een indrukwekkende lijst van instrumenten vermeld. De multi-instrumentalist heeft daarnaast hulp gehad van een aantal fijne muzikanten en met de Oh Susanna's die haar in de zang ondersteunen weet je dat ook dat onderdeel wel goed zit. Zelf is Texeira een zangeres die de emotie in haar stem durft toe te laten en weet dat er geen grotere kracht is dan jezelf kwetsbaar op te stellen. Het is daardoor intens en oprecht geworden. Awna Texeira bewijst dat ze ook solo prima uit de voeten kan en heeft een album afgeleverd waar ze trots op mag zijn.
Frazey Ford – Indian Ocean
De sterren stonden bijzonder gunstig bij de opname van 'Indian Ocean' door Frazey Ford. Talent, ervaring en sfeer stonden prachtig in één lijn, waardoor er een fantastisch soulachtig album het levenslicht zag, waarop Ford zich van haar best toont. Índia Ocean is haar statement naar de wereld. Let op. Hier ben ik! Bleef haar voorganger 'Obadiah' nog vooral hangen bij een kleiner publiek, met haar nieuwe album breekt de Canadese echt door. Wat opvalt is de prachtige stem van Frazey Ford. Een stem met een bijzonder klank die je meeneemt in prachtige liedjes als het openingsnummer 'September Fields' via het beeldschone 'Done', het sterke 'Weather Pattern' tot en met het afsluitende 'Indian Ocean' en tussen door ook prachtige, vaak licht kabbelende liedjes van hoog niveau. Op de plaat wordt ook uitstekend gemusiceerd. Alles er op gericht om de sfeer intact te houden en de stem van Ford naar voren te brengen. Het maakt het album een eenheid en een luisterervaring. Punt van aandacht is de verstaanbaarheid van Frazey Ford. Het maakt dat de teksten van ondergeschikt belang zijn bij de sfeer. Die sfeer is prima. Het is een heerlijke wegdroom plaat op een vlotte op de kalme Indische Oceaan. Fijn is dat er nog een prachtige extra 'hidden' track op staat. Een heerlijk toetje bij een klein meesterwerkje.
De sterren stonden bijzonder gunstig bij de opname van 'Indian Ocean' door Frazey Ford. Talent, ervaring en sfeer stonden prachtig in één lijn, waardoor er een fantastisch soulachtig album het levenslicht zag, waarop Ford zich van haar best toont. Índia Ocean is haar statement naar de wereld. Let op. Hier ben ik! Bleef haar voorganger 'Obadiah' nog vooral hangen bij een kleiner publiek, met haar nieuwe album breekt de Canadese echt door. Wat opvalt is de prachtige stem van Frazey Ford. Een stem met een bijzonder klank die je meeneemt in prachtige liedjes als het openingsnummer 'September Fields' via het beeldschone 'Done', het sterke 'Weather Pattern' tot en met het afsluitende 'Indian Ocean' en tussen door ook prachtige, vaak licht kabbelende liedjes van hoog niveau. Op de plaat wordt ook uitstekend gemusiceerd. Alles er op gericht om de sfeer intact te houden en de stem van Ford naar voren te brengen. Het maakt het album een eenheid en een luisterervaring. Punt van aandacht is de verstaanbaarheid van Frazey Ford. Het maakt dat de teksten van ondergeschikt belang zijn bij de sfeer. Die sfeer is prima. Het is een heerlijke wegdroom plaat op een vlotte op de kalme Indische Oceaan. Fijn is dat er nog een prachtige extra 'hidden' track op staat. Een heerlijk toetje bij een klein meesterwerkje.
Jim Boyes - Sensations of a Wound
Robert Riby Boyes. In de jaren 1914-1918 zag 'Croppie' Boyes bijna heel Europa. Na zijn huwelijk moest Boyes in dienst en werd in 1917 uitgezonden naar België. Vandaar uit volgden Frankrijk, Italië, terug naar Frankrijk waar Boyes krijgsgevangene werd en in Duitsland werd vastgehouden voor hij via Zwitserland terugkeerde naar Scarborough. Daarmee houdt het drama niet op, want in de Tweede Wereldoorlog werd Jim Boyes, de zoon van Croppie en de oom en naamgenoot van Jim Boyes met zijn vliegtuig boven het Ijsselmeer neergeschoten. Het album eindigt dan ook met het Hans Vermeulen nummer 'Testament' gezongen in het Nederlands door Boyes en een echt kippevel nummer. Sensations of a Wound vertelt het verhaal van de jonge Engelsman die zijn vrouw achterliet en door zijn kleinzoon op verschillende momenten tijdens zijn toch wordt gevangen in een lied. Het verhaal komt echt tot leven, omdat centraal op het album niet de sensatie en de oorlogsgeluiden staan, maar de intermenselijkheid. Het prachtige 'Naked and you clothed me' waarin Croppie naakt in het krijgsgevangenenkamp komt en van een andere gevangene een shirt krijgt. Of 'Where you Belong -Scarborough' waarin de traditional 'Scarborough Fair' in is verwerkt over de laatste momenten thuis en 'Along the Menin Road' waarlangs de soldaten naar het front marcheren. Het is een album zonder heroïsme, zonder opsmuk. Boyes vertelt het zoals het was. De ellende, het verlies en hoe moeilijk het was om er thuis over te vertellen. De door leefde stem en de muzikale begeleiding op piano en accordeon van Belinda O'Hooley maken het album juist door het terugbrengen naar de kern van het verhaal een kippenvel ervaring. Een monument voor Crippie Boyes en al die andere soldaten. Vermeulen schreef het al in zijn 'Testament': “Dood ben ik pas als jij mij bent vergeten.”
Robert Riby Boyes. In de jaren 1914-1918 zag 'Croppie' Boyes bijna heel Europa. Na zijn huwelijk moest Boyes in dienst en werd in 1917 uitgezonden naar België. Vandaar uit volgden Frankrijk, Italië, terug naar Frankrijk waar Boyes krijgsgevangene werd en in Duitsland werd vastgehouden voor hij via Zwitserland terugkeerde naar Scarborough. Daarmee houdt het drama niet op, want in de Tweede Wereldoorlog werd Jim Boyes, de zoon van Croppie en de oom en naamgenoot van Jim Boyes met zijn vliegtuig boven het Ijsselmeer neergeschoten. Het album eindigt dan ook met het Hans Vermeulen nummer 'Testament' gezongen in het Nederlands door Boyes en een echt kippevel nummer. Sensations of a Wound vertelt het verhaal van de jonge Engelsman die zijn vrouw achterliet en door zijn kleinzoon op verschillende momenten tijdens zijn toch wordt gevangen in een lied. Het verhaal komt echt tot leven, omdat centraal op het album niet de sensatie en de oorlogsgeluiden staan, maar de intermenselijkheid. Het prachtige 'Naked and you clothed me' waarin Croppie naakt in het krijgsgevangenenkamp komt en van een andere gevangene een shirt krijgt. Of 'Where you Belong -Scarborough' waarin de traditional 'Scarborough Fair' in is verwerkt over de laatste momenten thuis en 'Along the Menin Road' waarlangs de soldaten naar het front marcheren. Het is een album zonder heroïsme, zonder opsmuk. Boyes vertelt het zoals het was. De ellende, het verlies en hoe moeilijk het was om er thuis over te vertellen. De door leefde stem en de muzikale begeleiding op piano en accordeon van Belinda O'Hooley maken het album juist door het terugbrengen naar de kern van het verhaal een kippenvel ervaring. Een monument voor Crippie Boyes en al die andere soldaten. Vermeulen schreef het al in zijn 'Testament': “Dood ben ik pas als jij mij bent vergeten.”
Rhiannon Giddens - Tomorrow is my turn
Het zijn voorspellende woorden. 'Tomorrow is my turn' is het solo album van Rhiannon Giddens, die als lid en zangeres van de Carolina Chocolate Drops al verantwoordelijk was voor de zang van prachtige nummers als het zeer indrukwekkende 'Leaving Eden'. Ook op eigen benen weet Giddens te overtuigen. Haar solo album pakt je direct bij het openingsnummer 'Last Kind words' over de oorlogservaringen van de schrijver en het even indrukwekkende 'Waterboy'. Giddens is op haar best als ze in de richting van de country en traditionals blijft. Dissonant in het geheel is het titelnummer. De chanson van Charles Aznavour in de uitvoering van Giddens is uitermate mooi uitgevoerd, maar past niet echt in het geheel. Jammer.
Het sterke punt van Rhiannon Giddens is haar stem. Een stem die onmiddellijk de weg naar je hart en ziel in slaat en in staat is elke emotie te voorschijn te toveren. Giddens staat in de lijn van vele prachtige zangeressen die uit de traditionals en gospel voortkomen. Met 'Tomorrow is my turn' staat ze echt op voor een groot publiek op basis van de prachtige liedjes die haar zo na staan. Giddens is echt en dat staalt van het album af. Verwacht nog veel meer moois van haar solo of met haar band.
Het zijn voorspellende woorden. 'Tomorrow is my turn' is het solo album van Rhiannon Giddens, die als lid en zangeres van de Carolina Chocolate Drops al verantwoordelijk was voor de zang van prachtige nummers als het zeer indrukwekkende 'Leaving Eden'. Ook op eigen benen weet Giddens te overtuigen. Haar solo album pakt je direct bij het openingsnummer 'Last Kind words' over de oorlogservaringen van de schrijver en het even indrukwekkende 'Waterboy'. Giddens is op haar best als ze in de richting van de country en traditionals blijft. Dissonant in het geheel is het titelnummer. De chanson van Charles Aznavour in de uitvoering van Giddens is uitermate mooi uitgevoerd, maar past niet echt in het geheel. Jammer.
Het sterke punt van Rhiannon Giddens is haar stem. Een stem die onmiddellijk de weg naar je hart en ziel in slaat en in staat is elke emotie te voorschijn te toveren. Giddens staat in de lijn van vele prachtige zangeressen die uit de traditionals en gospel voortkomen. Met 'Tomorrow is my turn' staat ze echt op voor een groot publiek op basis van de prachtige liedjes die haar zo na staan. Giddens is echt en dat staalt van het album af. Verwacht nog veel meer moois van haar solo of met haar band.
Ann Vriend - In the mean time for the people
Met 'In the mean time for the People' duikt de Canadese zangeres met Groningse roots Ann Vriend de buurt in. Veel liedjes gaan over de drank en drugs en daarmee gepaarde criminaliteit en ellende. Vriend woont in een compromisloze buurt en levert een compromisloos album af. Dat is vooral door har zang. De hoge zang met veel uithalen vind je prachtig of helemaal niks. Regelmatig zoekt ze met haar uithalen de grens op. Op het album zijn veel soulvolle liedjes. Vriend toont zich een bekwaam liedjesschrijfster. Het album kent met 'Long Road' een prima opening en de kwaliteit van de liedjes blijft hoog. Vriend heeft op haar album prima begeleiding die er naar streeft haar sterke punten op de voorgrond te plaatsen en daar ook in slaagt. Liedjes als 'Invisible', 'You can have me' en 'The Greatest Killer' leveren een mooie dwarsdoorsnede af van een prima album. Soulvol en betrokken en hou je van Vriends stem, dan heb je een prachtig album aan 'In the mean time for the People'
Met 'In the mean time for the People' duikt de Canadese zangeres met Groningse roots Ann Vriend de buurt in. Veel liedjes gaan over de drank en drugs en daarmee gepaarde criminaliteit en ellende. Vriend woont in een compromisloze buurt en levert een compromisloos album af. Dat is vooral door har zang. De hoge zang met veel uithalen vind je prachtig of helemaal niks. Regelmatig zoekt ze met haar uithalen de grens op. Op het album zijn veel soulvolle liedjes. Vriend toont zich een bekwaam liedjesschrijfster. Het album kent met 'Long Road' een prima opening en de kwaliteit van de liedjes blijft hoog. Vriend heeft op haar album prima begeleiding die er naar streeft haar sterke punten op de voorgrond te plaatsen en daar ook in slaagt. Liedjes als 'Invisible', 'You can have me' en 'The Greatest Killer' leveren een mooie dwarsdoorsnede af van een prima album. Soulvol en betrokken en hou je van Vriends stem, dan heb je een prachtig album aan 'In the mean time for the People'
Angie Atkinson – High & Mighty
Angie Atkinson levert met High & Mighty een mooi pop album af met country, rock en folk invloeden. Zelf betitelde de Amerikaanse haar stijl als Urban cowgirl en dat vat haar stijl mooi samen. Het is wel een stoute cowgirl, want Atkinson neemt in haar teksten geen blad voor de mond. Letterlijk en figuurlijk want ook in haar zang zoekt Atkinson regelmatig de grenzen op en af en toe gaat ze er ook over. Dat past ook wel bij deze New Yorkse. Het levert al met al een verrassend fris album op met erg sterke nummers. Haar eerste singel van het album bijvoorbeeld 'Friday Skin' is zo'n nummer dat zowel de popliefhebber als de ietwat meer alternatief aangelegde luisteraar zal aanspreken. Ook het openingsnummer 'Jezebel' spreekt aan en met deze twee nummers krijgt 'High & Mighty' een prima opening. Muzikaal zit er een prima band achter Atkinson die haar op het album laat stralen. 'Misspent Youth' kan iets minder bekoren, maar dat wordt direct gevolgd door het enorm sterke 'Not that guy'. Zo staan er naast het gros aan prima songs toch één of twee wat mindere liedjes op. Al met al levert Atkinson met High & Mighty een mooie dwarsdoorsnede af van haar kunnen en dat is veel. Veel mooie sterke composities en teksten, prima zang en goede begeleiding en dat in de mix met wat sex en rock en volop expressiviteit. Angie Atkinson vraagt erom ontdekt te worden door het grote publiek. 'High & Mighty' verschijnt begin 2015.
Angie Atkinson levert met High & Mighty een mooi pop album af met country, rock en folk invloeden. Zelf betitelde de Amerikaanse haar stijl als Urban cowgirl en dat vat haar stijl mooi samen. Het is wel een stoute cowgirl, want Atkinson neemt in haar teksten geen blad voor de mond. Letterlijk en figuurlijk want ook in haar zang zoekt Atkinson regelmatig de grenzen op en af en toe gaat ze er ook over. Dat past ook wel bij deze New Yorkse. Het levert al met al een verrassend fris album op met erg sterke nummers. Haar eerste singel van het album bijvoorbeeld 'Friday Skin' is zo'n nummer dat zowel de popliefhebber als de ietwat meer alternatief aangelegde luisteraar zal aanspreken. Ook het openingsnummer 'Jezebel' spreekt aan en met deze twee nummers krijgt 'High & Mighty' een prima opening. Muzikaal zit er een prima band achter Atkinson die haar op het album laat stralen. 'Misspent Youth' kan iets minder bekoren, maar dat wordt direct gevolgd door het enorm sterke 'Not that guy'. Zo staan er naast het gros aan prima songs toch één of twee wat mindere liedjes op. Al met al levert Atkinson met High & Mighty een mooie dwarsdoorsnede af van haar kunnen en dat is veel. Veel mooie sterke composities en teksten, prima zang en goede begeleiding en dat in de mix met wat sex en rock en volop expressiviteit. Angie Atkinson vraagt erom ontdekt te worden door het grote publiek. 'High & Mighty' verschijnt begin 2015.
Tom Corbett – Tonight I Ride
Wat een mooi en sterk album heeft Tom Corbett met Tonight I Rode afgeleverd. Mooie sterke cowboycountry liedjes die vrolijk in het gehoor liggen, maar vaak een tragisch einde hebben. Dat begint met het openingsliedje 'Here comes the Border' over een cowboy die na een pokerpartijtje in Mexico al schietende zijn leven en winst moet zien te redden. Vrolijk ziet hij de grens verschijnen, maar de posse zit hem op de hielen. Een typerende liedje evenals even verderop het even vrolijke 'Love me one more Time' over een paar dat uit elkaar gaat, maar hij haar vraagt om nog één keer voor hem zijn favoriete maal te koken. Het zijn sterke catchy country deuntjes, waarbij Corbett zich niet alleen een prima zanger, maar ook een fijne muzikant toont en zich prima laat begeleiden. De stem van Corbett ligt gemakkelijk in het gehoor. Het is relaxt. Dat maakt dat het ook soms zo lekker wringt met de teksten. Hoogtepunt is het titelnummer 'Tonight I Ride'. Een prachtige overpeinzing over een man die droomt cowboy te zijn. Al met al is het en prima plaat geworden en doet het uitkijken naar de Europese tour van Corbett in 2015, waarbij hij ook Nederland aandoet, want live klinkt zijn muziek minstens even lekker.
Wat een mooi en sterk album heeft Tom Corbett met Tonight I Rode afgeleverd. Mooie sterke cowboycountry liedjes die vrolijk in het gehoor liggen, maar vaak een tragisch einde hebben. Dat begint met het openingsliedje 'Here comes the Border' over een cowboy die na een pokerpartijtje in Mexico al schietende zijn leven en winst moet zien te redden. Vrolijk ziet hij de grens verschijnen, maar de posse zit hem op de hielen. Een typerende liedje evenals even verderop het even vrolijke 'Love me one more Time' over een paar dat uit elkaar gaat, maar hij haar vraagt om nog één keer voor hem zijn favoriete maal te koken. Het zijn sterke catchy country deuntjes, waarbij Corbett zich niet alleen een prima zanger, maar ook een fijne muzikant toont en zich prima laat begeleiden. De stem van Corbett ligt gemakkelijk in het gehoor. Het is relaxt. Dat maakt dat het ook soms zo lekker wringt met de teksten. Hoogtepunt is het titelnummer 'Tonight I Ride'. Een prachtige overpeinzing over een man die droomt cowboy te zijn. Al met al is het en prima plaat geworden en doet het uitkijken naar de Europese tour van Corbett in 2015, waarbij hij ook Nederland aandoet, want live klinkt zijn muziek minstens even lekker.
Charlie Dore - Milk Roulette
Met Pilot of the Airwaves had de Britse Charlie Dore drie decennia geleden een wereldhit. Daarna legde Dore zich vooral toe op het schrijven van liedjes voor tal van artiesten. Nu is Dore weer zelf voor het voetlicht getreden met een prachtig album. Heerlijke luisterliedjes die de ook weer toerende Dore zingt met een breekbare, maar intrigerende en oh zo prachtige stem. Ook als componist overtreft Dore zichzelf. Het is een hele stap van haar hitwerk tot Milk Roulette maar een stap die past. Voortreffelijke folkliedjes die bij elke keer beluisteren meer betekenis en zeggingskracht krijgen. Het is een overtuigende nieuwe kennismaking met Dore. Op het album heeft ze voor verschillende liedjes mooie gastzangers gevraagd. Belinda O'Hooley en Heidi Tidow, twee van de beste Britse folkstemmen van het moment, werkten mee aan het schitterende 'Three a Penny', terwijl Reg Meuross en Jess Vincent vocale ondersteuning verlenen bij het eveneens erg mooie 'Best man for the Job'. Het album heeft met 'All these Things' een mooie opening en met het etherische 'Looking like my Mother, acting like my Dad een sterk vervolg. Andere nummers die er uit springen zijn het titel nummer 'Milk Roulette' , maar eigenlijk kan elk nummer de toets der kritiek meer dan weerstaan. Een album waar Dore terecht trots op is en die ze graag ook in Nederland komt presenteren. Er wordt gekeken naar een Nederlandse tour. Charlie Dore verrast in ieder geval met dit juweeltje
Met Pilot of the Airwaves had de Britse Charlie Dore drie decennia geleden een wereldhit. Daarna legde Dore zich vooral toe op het schrijven van liedjes voor tal van artiesten. Nu is Dore weer zelf voor het voetlicht getreden met een prachtig album. Heerlijke luisterliedjes die de ook weer toerende Dore zingt met een breekbare, maar intrigerende en oh zo prachtige stem. Ook als componist overtreft Dore zichzelf. Het is een hele stap van haar hitwerk tot Milk Roulette maar een stap die past. Voortreffelijke folkliedjes die bij elke keer beluisteren meer betekenis en zeggingskracht krijgen. Het is een overtuigende nieuwe kennismaking met Dore. Op het album heeft ze voor verschillende liedjes mooie gastzangers gevraagd. Belinda O'Hooley en Heidi Tidow, twee van de beste Britse folkstemmen van het moment, werkten mee aan het schitterende 'Three a Penny', terwijl Reg Meuross en Jess Vincent vocale ondersteuning verlenen bij het eveneens erg mooie 'Best man for the Job'. Het album heeft met 'All these Things' een mooie opening en met het etherische 'Looking like my Mother, acting like my Dad een sterk vervolg. Andere nummers die er uit springen zijn het titel nummer 'Milk Roulette' , maar eigenlijk kan elk nummer de toets der kritiek meer dan weerstaan. Een album waar Dore terecht trots op is en die ze graag ook in Nederland komt presenteren. Er wordt gekeken naar een Nederlandse tour. Charlie Dore verrast in ieder geval met dit juweeltje
Arsena Schroeder – 'For my Artist Child'
De eerste klanken van 'For my Artist Child', het debuut album van de Amerikaanse soul zangeres Arsena Schroeder, doen je gelijk opkijken. Wat een stem. Met het openingsnummer 'Tell me it was love' zet Schroeder gelijk de toon voor het album en geeft haar debuut ook een sterke opening. Dat ze een vervolg geeft met het geweldige 'Crazy Good'. Een zeer getalenteerde zangeres met een stem om U tegen zeggen. Schroeder levert een sterk album af. Het zou iets gevarieerder kunnen. Veel composities blijven in elkaars verlengde liggen. Daar zitten wel veel sterke liedjes bij. In de loop van het album zijn ook 'Can we try to get back', 'In Awe' en haar nieuwe singel 'You Made' prachtige nummers. Door meer te variëren in de composities kan Schroeder nog meer de kracht van haar stem ontplooien. Een stem die alleen nog maar aan kracht en gelaagdheid kan winnen met ouderdom en levenservaring. Op het hele album is gekozen voor een rustige muzikale begeleiding. Geen vuurwerk, maar ter ondersteuning van de stem van Schroeder. Met 'Manna' heeft Schroeder een sterke afsluiting van een zeer veelbelovend debuut. Het album van de zangeres uit Charlotte in North-Caroline komt uit in december.
De eerste klanken van 'For my Artist Child', het debuut album van de Amerikaanse soul zangeres Arsena Schroeder, doen je gelijk opkijken. Wat een stem. Met het openingsnummer 'Tell me it was love' zet Schroeder gelijk de toon voor het album en geeft haar debuut ook een sterke opening. Dat ze een vervolg geeft met het geweldige 'Crazy Good'. Een zeer getalenteerde zangeres met een stem om U tegen zeggen. Schroeder levert een sterk album af. Het zou iets gevarieerder kunnen. Veel composities blijven in elkaars verlengde liggen. Daar zitten wel veel sterke liedjes bij. In de loop van het album zijn ook 'Can we try to get back', 'In Awe' en haar nieuwe singel 'You Made' prachtige nummers. Door meer te variëren in de composities kan Schroeder nog meer de kracht van haar stem ontplooien. Een stem die alleen nog maar aan kracht en gelaagdheid kan winnen met ouderdom en levenservaring. Op het hele album is gekozen voor een rustige muzikale begeleiding. Geen vuurwerk, maar ter ondersteuning van de stem van Schroeder. Met 'Manna' heeft Schroeder een sterke afsluiting van een zeer veelbelovend debuut. Het album van de zangeres uit Charlotte in North-Caroline komt uit in december.
Ellen Foley - 'About Time'
Ellen Foley komt na vele jaren met een nieuw album. De zangeres die in de jaren 70 en 80 zo'n sensatie was bleef daarna lang buiten beeld. Dankzij de samenwerking met Paul Foglino is er nu een nieuw album en een heel andere weg voor Foley. Je kunt merken aan het album dat Folino een heel andere songschrijver is dan Jim Steinman. Het theatrale dat Steinman kenmerkte is verdwenen en wat blijft zijn mooie liedjes met minder poespas en met een duidelijke singer songwriter inslag. Dat is aan de ene kant jammer. Het theatrale paste goed bij Foley, maar ook deze jas misstaat haar zeker niet. Het album heeft als opening het catchy 'If you can't be good' en het sterke 'Nobody ever died from Crying”. Op 'Worried woman' na, die niet kan overtuigen, staan er veel prachtige liedjes op en blijkt de stem van Foley ook nu tot veel in staat. Ze wordt op het album muzikaal uitstekend ondersteund door haar begeleidingsband 'The Worried Man' Het is buitengewoon knap en gedurfd om na zo'n lange tijd met een geheel nieuw album te komen en nog in een heel andere richting ook. Helemaal omdat Foley kwaliteit biedt. Een zeer geslaagde come back en inderdaad het was 'About Time'
Ellen Foley komt na vele jaren met een nieuw album. De zangeres die in de jaren 70 en 80 zo'n sensatie was bleef daarna lang buiten beeld. Dankzij de samenwerking met Paul Foglino is er nu een nieuw album en een heel andere weg voor Foley. Je kunt merken aan het album dat Folino een heel andere songschrijver is dan Jim Steinman. Het theatrale dat Steinman kenmerkte is verdwenen en wat blijft zijn mooie liedjes met minder poespas en met een duidelijke singer songwriter inslag. Dat is aan de ene kant jammer. Het theatrale paste goed bij Foley, maar ook deze jas misstaat haar zeker niet. Het album heeft als opening het catchy 'If you can't be good' en het sterke 'Nobody ever died from Crying”. Op 'Worried woman' na, die niet kan overtuigen, staan er veel prachtige liedjes op en blijkt de stem van Foley ook nu tot veel in staat. Ze wordt op het album muzikaal uitstekend ondersteund door haar begeleidingsband 'The Worried Man' Het is buitengewoon knap en gedurfd om na zo'n lange tijd met een geheel nieuw album te komen en nog in een heel andere richting ook. Helemaal omdat Foley kwaliteit biedt. Een zeer geslaagde come back en inderdaad het was 'About Time'
The New Twenty Two – 'Acoustic'
Rob Cunningham was lang buitenbeeld, maar met zijn nieuwe project The New Twenty Two komt de singer songwriter uit Portland Oregon weer uit de schaduw. Met 'Acoustic' treedt Cunningham weer naar buiten en hij blijkt niet te hebben stilgezeten. Met zeven ijzersterke songs weet 'The New Twenty Two' zich op de kaart te zetten. Cunningham liet al vijf albums het levenslicht zien. Met 'Introduction' heeft Cunningham een prima opening van zijn project. Wat direct opvalt is de fijne stem van Cunningham. Een echte singer-songwriter stem, doorwrocht met de onderkant van het bestaan en met de nodige levenslessen onder de riem. Het album is muzikaal klein gehouden. Met zijn gitaar, banjo of piano legt Cunningham een mooie bodem voor zijn teksten. In zijn liedjes onderzoekt zijn eigen weg door het leven 'When good turned to bad, and bad turned to worse', aldus de zanger. Toch is het geen depressief album, eerder berustend. Een prachtige introductie van een getalenteerd artiest.
Rob Cunningham was lang buitenbeeld, maar met zijn nieuwe project The New Twenty Two komt de singer songwriter uit Portland Oregon weer uit de schaduw. Met 'Acoustic' treedt Cunningham weer naar buiten en hij blijkt niet te hebben stilgezeten. Met zeven ijzersterke songs weet 'The New Twenty Two' zich op de kaart te zetten. Cunningham liet al vijf albums het levenslicht zien. Met 'Introduction' heeft Cunningham een prima opening van zijn project. Wat direct opvalt is de fijne stem van Cunningham. Een echte singer-songwriter stem, doorwrocht met de onderkant van het bestaan en met de nodige levenslessen onder de riem. Het album is muzikaal klein gehouden. Met zijn gitaar, banjo of piano legt Cunningham een mooie bodem voor zijn teksten. In zijn liedjes onderzoekt zijn eigen weg door het leven 'When good turned to bad, and bad turned to worse', aldus de zanger. Toch is het geen depressief album, eerder berustend. Een prachtige introductie van een getalenteerd artiest.
