Lilac Sheer vermengt herkenbaarheid met prachtige eigen nummers
STEENDAM – De laatste podiumartieste van dit muzikale jaar op het podium van Peter & Leni in Steendam was Lilac Sheer. De Amerikaans/Israelische die sinds een aantal jaar nabij Londen in Groot Brittannië woont maakte er een feestje van met haar eigen werk en bleek ook een aantal covers op haar setlist te hebben die ze stuk voor stuk op eigen wijze en verrassend aanpakte. Sheer opende sterk met 'Love is always Free' een prachtig nummer en liet dat volgen door het nieuwe 'Little Later'. Een erg sterke opening waarin Sheer opviel door haar geweldige stem. Haar stem heeft een groot bereik en ze zet haar stembanden ook aan het werk, waardoor het soms groots en uitbundig klinkt en soms gevoelig en intiem. Ze begeleide zichzelf adequaat op gitaar en bleek een fijne mondharmonicaniste. Te merken was dat Sheer veel ervaring heeft in de moeilijk omstandigheden van het Londense live circuit waar luisterzalen als in Steendam niet veel voorkomen waar de aandacht gegarandeerd is. Ervaren betrok ze het publiek bij het optreden met meezingers, meeklappers en herkenbare nummers als 'Jolene' van Dolly Parton, een fraaie country versie van 'I Wanna Know What Love Is' van Foreigner en een in een welhaast klassieke aria eindigende 'Ring of Fire'. Prima gedaan, maar haar eigen nummers waren nog veel interessanter en boeiender. Hoogtepunt voor de pauze was het fabuleus mooie 'There You'll Be' en direct na de pauze opende Sheer nogmaals erg sterk met vooral de nieuwe singel 'Queen of Hollywood' van haar recent verschenen album 'A Different Country.' Dit liedje was prachtig en een hoogtepunt deze avond. Lilac Sheer heeft zeker geen covers nodig om te boeien in dergelijke omstandigheden, hoewel haar versie van 'Leaving on a Jetplane' wel erg beviel. Haar ervaring met een rumoerig publiek bleek ook en misschien wel juist in haar introducties. Met humor gebracht, maar ook af en toe een serieuze noot, af en toe het publiek in het geheel toespreken, maar ook reageren op afzonderlijke toeschouwers. Op het einde nog weer twee van die prachtige eigen nummers met 'The Losing Battle' en 'Saying Goodbye' als onderstreping van hoe goed ze is als songwriter en dat ze nog veel meer van haar eigen nummers moet en kan brengen, bijvoorbeeld in het Hebreeuws in welke taal Sheer ook een prachtig album heeft uitgebracht en wat dit optreden niet aan de orde kwam. Een boeiende zangeres die in elke omstandigheden uit de voeten kan met een veelzijdige en prachtige stem.
STEENDAM – De laatste podiumartieste van dit muzikale jaar op het podium van Peter & Leni in Steendam was Lilac Sheer. De Amerikaans/Israelische die sinds een aantal jaar nabij Londen in Groot Brittannië woont maakte er een feestje van met haar eigen werk en bleek ook een aantal covers op haar setlist te hebben die ze stuk voor stuk op eigen wijze en verrassend aanpakte. Sheer opende sterk met 'Love is always Free' een prachtig nummer en liet dat volgen door het nieuwe 'Little Later'. Een erg sterke opening waarin Sheer opviel door haar geweldige stem. Haar stem heeft een groot bereik en ze zet haar stembanden ook aan het werk, waardoor het soms groots en uitbundig klinkt en soms gevoelig en intiem. Ze begeleide zichzelf adequaat op gitaar en bleek een fijne mondharmonicaniste. Te merken was dat Sheer veel ervaring heeft in de moeilijk omstandigheden van het Londense live circuit waar luisterzalen als in Steendam niet veel voorkomen waar de aandacht gegarandeerd is. Ervaren betrok ze het publiek bij het optreden met meezingers, meeklappers en herkenbare nummers als 'Jolene' van Dolly Parton, een fraaie country versie van 'I Wanna Know What Love Is' van Foreigner en een in een welhaast klassieke aria eindigende 'Ring of Fire'. Prima gedaan, maar haar eigen nummers waren nog veel interessanter en boeiender. Hoogtepunt voor de pauze was het fabuleus mooie 'There You'll Be' en direct na de pauze opende Sheer nogmaals erg sterk met vooral de nieuwe singel 'Queen of Hollywood' van haar recent verschenen album 'A Different Country.' Dit liedje was prachtig en een hoogtepunt deze avond. Lilac Sheer heeft zeker geen covers nodig om te boeien in dergelijke omstandigheden, hoewel haar versie van 'Leaving on a Jetplane' wel erg beviel. Haar ervaring met een rumoerig publiek bleek ook en misschien wel juist in haar introducties. Met humor gebracht, maar ook af en toe een serieuze noot, af en toe het publiek in het geheel toespreken, maar ook reageren op afzonderlijke toeschouwers. Op het einde nog weer twee van die prachtige eigen nummers met 'The Losing Battle' en 'Saying Goodbye' als onderstreping van hoe goed ze is als songwriter en dat ze nog veel meer van haar eigen nummers moet en kan brengen, bijvoorbeeld in het Hebreeuws in welke taal Sheer ook een prachtig album heeft uitgebracht en wat dit optreden niet aan de orde kwam. Een boeiende zangeres die in elke omstandigheden uit de voeten kan met een veelzijdige en prachtige stem.
Dewolff viert decennium rocken
GRONINGEN – Groots pakte Dewolff uit in De Oosterpoort in Groningen. De band die voorheen voornamelijk in Vera stond was nu in de kleine zaal van De Oosterpoort terecht gekomen en die was fijn gevuld voor de band die alvast een voorschot nam op het tien jarig bestaan met het uitbrengen van een collectors item ondergoed kalender, waarin het drie tal, bijna bloot gaat. Gezien het enthousiasme waarmee deze kalender werd ontvangen is bijdrukken wellicht een optie, want de mededeling dat er nog mar een paar waren deed een run op de merchstand ontstaan. Op de setlijst deze avond twaalf nummers met een geschatte speeltijd van 1 uur 18,30. Dat werd hem niet, want Dewolff nam alle tijd voor de nummers en de geschatte tijd werd ruim overschreden. Na het korte 'Toux -da-Loux' ging de band verder in het fraaie bleusrock nummer 'Black Cat Woman'. Een nummer waar de geest van Jimi Hendrix niet ver weg was net als even verderop in 'Medicine'. Dewolff zoekt zijn weg tussen nummers met een duidelijke bleusrock inslag en nummers die veel meer de psychedelische rock aan doen. Dat alles met een vrolijk jaren 60/70 sausje. Geweldige vondst was bijvoorbeeld het achtergrond koortje dat op tal van nummers Pablo van de Poel, Luka van de Poel en Robin Piso kwam versterken. Een uitstekende toevoeging, net als een percussionist die helemaal verstopt achter op het podium zijn bijdrage leverde buiten het zich van het gros van het publiek. In Pablo van der Poel heeft de band een fijne charismatische frontman die met humor en zelfspot de zaak tussen de nummers aan één praat. Af en toe mag dat best nog inhoudelijker. Lag in het begin nog de nadruk op de bluesrock, in het tweede deel ging Dewolff lo in de psychedelische rock. Dat begon bij het lang uitgesponnen intro van het nummer 'Tired of Loving You' wat resulteerde in een verrassend nummer. Ook 'Easy Money' was van het zelfde laken een pak, lang met veel onverwachte wendingen. Het nummer had iets puntiger gemogen. 'Stand up Tall' was iets rustiger, hoewel rustig in Dewolff begrippen een rekbaar iets is. Met 'Don't you go Up in the Sky' kwam het einde, hoewel Van der Poel al had verklapt aan de “lieve dames en heren” van het publiek dat een toegift er dick in zat. Die kwam er met twee wat meer rechtoe rechtuit rocknummers met het gevoelig gestarte 'Outta Step' met extra gitarist en het stevig tekeergaande 'Love Dimension' waarin met name het achtergrondkoortje nog een keer een hoofdrol pakte. De sleet zit er nog zeker niet op bij Dewolff. Een heerlijke en gulle show die bewees dat de stap van Vera naar De Oosterpoort terecht is.
GRONINGEN – Groots pakte Dewolff uit in De Oosterpoort in Groningen. De band die voorheen voornamelijk in Vera stond was nu in de kleine zaal van De Oosterpoort terecht gekomen en die was fijn gevuld voor de band die alvast een voorschot nam op het tien jarig bestaan met het uitbrengen van een collectors item ondergoed kalender, waarin het drie tal, bijna bloot gaat. Gezien het enthousiasme waarmee deze kalender werd ontvangen is bijdrukken wellicht een optie, want de mededeling dat er nog mar een paar waren deed een run op de merchstand ontstaan. Op de setlijst deze avond twaalf nummers met een geschatte speeltijd van 1 uur 18,30. Dat werd hem niet, want Dewolff nam alle tijd voor de nummers en de geschatte tijd werd ruim overschreden. Na het korte 'Toux -da-Loux' ging de band verder in het fraaie bleusrock nummer 'Black Cat Woman'. Een nummer waar de geest van Jimi Hendrix niet ver weg was net als even verderop in 'Medicine'. Dewolff zoekt zijn weg tussen nummers met een duidelijke bleusrock inslag en nummers die veel meer de psychedelische rock aan doen. Dat alles met een vrolijk jaren 60/70 sausje. Geweldige vondst was bijvoorbeeld het achtergrond koortje dat op tal van nummers Pablo van de Poel, Luka van de Poel en Robin Piso kwam versterken. Een uitstekende toevoeging, net als een percussionist die helemaal verstopt achter op het podium zijn bijdrage leverde buiten het zich van het gros van het publiek. In Pablo van der Poel heeft de band een fijne charismatische frontman die met humor en zelfspot de zaak tussen de nummers aan één praat. Af en toe mag dat best nog inhoudelijker. Lag in het begin nog de nadruk op de bluesrock, in het tweede deel ging Dewolff lo in de psychedelische rock. Dat begon bij het lang uitgesponnen intro van het nummer 'Tired of Loving You' wat resulteerde in een verrassend nummer. Ook 'Easy Money' was van het zelfde laken een pak, lang met veel onverwachte wendingen. Het nummer had iets puntiger gemogen. 'Stand up Tall' was iets rustiger, hoewel rustig in Dewolff begrippen een rekbaar iets is. Met 'Don't you go Up in the Sky' kwam het einde, hoewel Van der Poel al had verklapt aan de “lieve dames en heren” van het publiek dat een toegift er dick in zat. Die kwam er met twee wat meer rechtoe rechtuit rocknummers met het gevoelig gestarte 'Outta Step' met extra gitarist en het stevig tekeergaande 'Love Dimension' waarin met name het achtergrondkoortje nog een keer een hoofdrol pakte. De sleet zit er nog zeker niet op bij Dewolff. Een heerlijke en gulle show die bewees dat de stap van Vera naar De Oosterpoort terecht is.
The Grand East overtuigt live
GRONINGEN – Eén van die jonge Nederlandse bands die op het punt van doorbreken staat is The Grand East. Op basis van hun concert in De Oosterpoort in Groningen kan The Grand East wel een festivaltourbus op het verlanglijstje zetten voor komende zomer. De formatie weet binnen de korste keren met hun combinatie van rock en soul met een vleugje gospel de zaak in beweging te krijgen. De heren kunnen inmiddels uitstekend de weg in Groningen, want eerder stonden ze hier al tijdens de Popronde, binnenkort komen ze weer voor Eurosonic en nog even verderop wacht een clubshow in Simplon. Goede redenen om deze concerten te bezoeken gaf de band onmiddellijk in 'Frogs'. Strak spelende band met heerlijk orgeltje van Jan van de Berg, de drijvende drums van Imanishi Kleinmeulman, het degelijke prima gitaar en baswerk van Niek Cival en Teun Eijsink en de intens zingende Arthur Akkermans. Een band waar veel gebeurde on stage, hoewel het vijftal op het volgepakte podium niet veel bewegingsvrijheid had. Van enige vrees voor de goed gevulde zaal was geen sprake, hoewel bassist Teun Eijsink dat dit wel een heel erg grote 'kleine zaal' was. Al dat enthousiasme en energie werd moeiteloos doorgegeven op het publiek. Na het openingsnummer stond dat al op de spreekwoordelijke banken en bleef daar rustig staan. Met dezelfde energie werd 'Rain is Coming' aangepakt. Jammer dat door de dadendrang van Akkermans de teksten minder verstaanbaar werden. Wel heeft hij een diepe soulvolle stem die erg aanspreekt. Muzikaal blinkt The Grand East uit door elk instrument afzonderlijk er in te laten door klinken. Dat gaf een prachtige gelaagdheid, waar een plat geplamuurde muur van geluid dreigt. Complimenten. Mooi waren 'Rabbits & Children' en 'Salt Water Love'. Nummers die rustig werden ingezet en daardoor even een adempauze gaven, voor ze vol gas gingen. Hoogtepunt was het prachtige 'Kiss the Devil' een erg sterk en bijzonder aansprekend nummer. De afsluiting van The Grand East kwam met 'Water'. Een nummer waarin de band nog even lekker lang instrumentaal los ging. The Grand East is een heerlijke soulrock band. Het heeft al een flink aantal aansprekende nummers en weet die live te brengen. Het enthousiasme spat er van af, maar moet in met name de zang niet gaan leiden tot onverstaanbaarheid. Ook mag nog iets meer het gesprek worden aangegaan met het publiek, Verder dikke prima uit het Oosten.
GRONINGEN – Eén van die jonge Nederlandse bands die op het punt van doorbreken staat is The Grand East. Op basis van hun concert in De Oosterpoort in Groningen kan The Grand East wel een festivaltourbus op het verlanglijstje zetten voor komende zomer. De formatie weet binnen de korste keren met hun combinatie van rock en soul met een vleugje gospel de zaak in beweging te krijgen. De heren kunnen inmiddels uitstekend de weg in Groningen, want eerder stonden ze hier al tijdens de Popronde, binnenkort komen ze weer voor Eurosonic en nog even verderop wacht een clubshow in Simplon. Goede redenen om deze concerten te bezoeken gaf de band onmiddellijk in 'Frogs'. Strak spelende band met heerlijk orgeltje van Jan van de Berg, de drijvende drums van Imanishi Kleinmeulman, het degelijke prima gitaar en baswerk van Niek Cival en Teun Eijsink en de intens zingende Arthur Akkermans. Een band waar veel gebeurde on stage, hoewel het vijftal op het volgepakte podium niet veel bewegingsvrijheid had. Van enige vrees voor de goed gevulde zaal was geen sprake, hoewel bassist Teun Eijsink dat dit wel een heel erg grote 'kleine zaal' was. Al dat enthousiasme en energie werd moeiteloos doorgegeven op het publiek. Na het openingsnummer stond dat al op de spreekwoordelijke banken en bleef daar rustig staan. Met dezelfde energie werd 'Rain is Coming' aangepakt. Jammer dat door de dadendrang van Akkermans de teksten minder verstaanbaar werden. Wel heeft hij een diepe soulvolle stem die erg aanspreekt. Muzikaal blinkt The Grand East uit door elk instrument afzonderlijk er in te laten door klinken. Dat gaf een prachtige gelaagdheid, waar een plat geplamuurde muur van geluid dreigt. Complimenten. Mooi waren 'Rabbits & Children' en 'Salt Water Love'. Nummers die rustig werden ingezet en daardoor even een adempauze gaven, voor ze vol gas gingen. Hoogtepunt was het prachtige 'Kiss the Devil' een erg sterk en bijzonder aansprekend nummer. De afsluiting van The Grand East kwam met 'Water'. Een nummer waarin de band nog even lekker lang instrumentaal los ging. The Grand East is een heerlijke soulrock band. Het heeft al een flink aantal aansprekende nummers en weet die live te brengen. Het enthousiasme spat er van af, maar moet in met name de zang niet gaan leiden tot onverstaanbaarheid. Ook mag nog iets meer het gesprek worden aangegaan met het publiek, Verder dikke prima uit het Oosten.
Isis & the Wolf omarmt het leven
GRONINGEN – De liedjes van het Groningse duo Isis & the Wolf nemen je mee naar de kern van het bestaan. Het zijn liedjes over hoop bij onherroepelijkheid. Over levensvreugde bij sterfelijkheid en confronteren de aanwezigen op en voor het podium met zaken als liefde, kracht wanhoop, verlies nalatenschap, maar vooral met jezelf. Het werk van Isis & the Wolf dwingt je na te denken over hoe je in het leven staat en zet vraagtekens bij de vanzelfsprekendheid er van, want die vanzelfsprekendheid is maar schijn. Deze thema's worden mooi gevangen in de naam. Isis, de dochter van zanger/gitarist Jos de Vries en violiste Mariken Hoving, staat voor het leven, het mooie en de toekomst en de wrede wolf jaagt, doodt en ontneemt hoop. Een indrukwekkende en in deze dagen voor kerst zeer passende boodschap tijdens WinterWelvaart waar het duo stond in het ruim van de Voorwaarts Voorwaarts. Het begon direct erg confronterend met 'The Carnival of Death'. Niet alleen bij het publiek, maar juist ook op het podium. Waar zanger Jos de Vries nog voor het optreden relaxed een appeltje consumeerde, verschenen nu de tranen in zijn ogen en was de emotie van zijn gezicht af te scheppen. Die emotie komt ook samen in de fijne rauwe stem met tal van randjes van De Vries en het delicate vioolspel van Hoving. Iets steviger is 'Sea', ook nu met een tekst om nauwgezet te beluisteren en het tempo wordt weer terug gebracht in 'In Another Light'. Er wordt onversterkt gespeeld en dat pakt uitstekend uit. Het is niet alleen maar zwaar, kinderen dartelen, de vader van Jos de Vries zorgt voor sfeer verlichting door midden in de show zijn zoon op te bellen die ook braaf opneemt en op het podium zijn vader netjes te woord staat. Het blijft echter indrukwekkende liedjes regenen. Indruk maakt het krachtige 'New Year' een nieuw nummer. Inhoudelijk vertelt het duo weinig waardoor de liedjes op eigen benen blijven staan en de achtergrond in sluiers gehuld en een deel van het publiek het heel anders ervaart dan een ander deel dat lucht een optredentje meepikt op het festival. Los van dat alles blijft staan dat hier moedig, dapper en urgent het hoofd wordt geboden aan het grootste raadsel van het leven. Dat het afsluitende 'Tremble and hold my Hand' even wat minder uit de verf komt, een kniesoor die er op let. De boodschap, de liedjes van Isis & the Wolf zijn belangrijk. Ze zijn mooi en rauw en hartverscheurend eerlijk. Laat er hoop zijn, laat het ondenkbare niet gebeuren, laat de liedjes tot in de eeuwigheid klinken. Indrukwekkend is een understatement.
GRONINGEN – De liedjes van het Groningse duo Isis & the Wolf nemen je mee naar de kern van het bestaan. Het zijn liedjes over hoop bij onherroepelijkheid. Over levensvreugde bij sterfelijkheid en confronteren de aanwezigen op en voor het podium met zaken als liefde, kracht wanhoop, verlies nalatenschap, maar vooral met jezelf. Het werk van Isis & the Wolf dwingt je na te denken over hoe je in het leven staat en zet vraagtekens bij de vanzelfsprekendheid er van, want die vanzelfsprekendheid is maar schijn. Deze thema's worden mooi gevangen in de naam. Isis, de dochter van zanger/gitarist Jos de Vries en violiste Mariken Hoving, staat voor het leven, het mooie en de toekomst en de wrede wolf jaagt, doodt en ontneemt hoop. Een indrukwekkende en in deze dagen voor kerst zeer passende boodschap tijdens WinterWelvaart waar het duo stond in het ruim van de Voorwaarts Voorwaarts. Het begon direct erg confronterend met 'The Carnival of Death'. Niet alleen bij het publiek, maar juist ook op het podium. Waar zanger Jos de Vries nog voor het optreden relaxed een appeltje consumeerde, verschenen nu de tranen in zijn ogen en was de emotie van zijn gezicht af te scheppen. Die emotie komt ook samen in de fijne rauwe stem met tal van randjes van De Vries en het delicate vioolspel van Hoving. Iets steviger is 'Sea', ook nu met een tekst om nauwgezet te beluisteren en het tempo wordt weer terug gebracht in 'In Another Light'. Er wordt onversterkt gespeeld en dat pakt uitstekend uit. Het is niet alleen maar zwaar, kinderen dartelen, de vader van Jos de Vries zorgt voor sfeer verlichting door midden in de show zijn zoon op te bellen die ook braaf opneemt en op het podium zijn vader netjes te woord staat. Het blijft echter indrukwekkende liedjes regenen. Indruk maakt het krachtige 'New Year' een nieuw nummer. Inhoudelijk vertelt het duo weinig waardoor de liedjes op eigen benen blijven staan en de achtergrond in sluiers gehuld en een deel van het publiek het heel anders ervaart dan een ander deel dat lucht een optredentje meepikt op het festival. Los van dat alles blijft staan dat hier moedig, dapper en urgent het hoofd wordt geboden aan het grootste raadsel van het leven. Dat het afsluitende 'Tremble and hold my Hand' even wat minder uit de verf komt, een kniesoor die er op let. De boodschap, de liedjes van Isis & the Wolf zijn belangrijk. Ze zijn mooi en rauw en hartverscheurend eerlijk. Laat er hoop zijn, laat het ondenkbare niet gebeuren, laat de liedjes tot in de eeuwigheid klinken. Indrukwekkend is een understatement.
Joanna Weston maakt energieke folk
GRONINGEN – Fijne liedjes heeft Joanna Weston in haar repertoire. Haar weltsmerz wordt verpakt in lekkere vrolijke liedjes, waarin ze wel degelijke een boodschap heeft. Joanna Weston heeft een mooie hoge stem, die ze echter flink aan het werk zet. Een mooi breed gebied weet ze er mee te bestrijken. De Britse folkzangeres, afkomstig uit Londen, woonachtig in Utrecht, staat in het ruim van de Willem Jacob met haar liedjes en gitaar tijdens WinterWelvaart. Een aangenaam vol ruim heeft zich gevuld met een internationaal gezelschap. Een groep Duitse gasten met petjes die beter bij 50 cents of Eminem passen dan bij het werk van Weston blijft de hele set stil luisteren. Het verloop is gering en dat is een uitstekend teken. Wellicht dat de boodschap in het openingslied 'Stay' dermate beklijft, maar meer waarschijnlijk omdat Weston gewoon een erg leuk optreden geeft met een lach en een traan. Met prima energieke folkliedjes als 'Don't Stop' het eerste liedje dat ze schreef toen ze besloot zelfstandig op het podium te staan met eigen werk, het mooie 'What are We Fighting For' dat voor een film wordt gebruikt en het sterke 'Inside Out'. Liedjes schrijven kan Weston en veel van haar werk ondersteunt ze met mooie verhalen. Inhoudelijk gaat Weston in op haar liedjes en geeft hiermee voor het publiek betekenis mee. Haar setlist is gevarieerd met af en toe een wat steviger liedje en nu en dan wat gevoeliger, hoewel dat energieke er altijd bij haar in blijft. Die energie heeft ook een keer zijde. Het is erg warm aan boord en dat laat Weston tot een dingetje worden. Regelmatig puft ze dat het zo warm is. Het weerhoudt haar niet om toch met energie en passie door te spelen. 'I'm not Okay' springt er boven uit en tegen het einde van de set het rustige 'Over and Over' dat ze laat volgen door het meest powervolle nummer van haar optreden 'I can't Believe'. Het hoogtepunt heeft Joanna Weston bewaard als afsluiter. Met 'Amy' heeft ze een liedgeschreven over vriendschap. Het lied is geschreven voor en over een vriendin en beschrijft de relatie die, getuige de emoties die Weston zelf ook tentoonspreid op het podium, diep gaat in alle opzichten. Het is een erg fraaie afsluiting van dit concert waar je met een goed gevoel weer van boord stapt.
GRONINGEN – Fijne liedjes heeft Joanna Weston in haar repertoire. Haar weltsmerz wordt verpakt in lekkere vrolijke liedjes, waarin ze wel degelijke een boodschap heeft. Joanna Weston heeft een mooie hoge stem, die ze echter flink aan het werk zet. Een mooi breed gebied weet ze er mee te bestrijken. De Britse folkzangeres, afkomstig uit Londen, woonachtig in Utrecht, staat in het ruim van de Willem Jacob met haar liedjes en gitaar tijdens WinterWelvaart. Een aangenaam vol ruim heeft zich gevuld met een internationaal gezelschap. Een groep Duitse gasten met petjes die beter bij 50 cents of Eminem passen dan bij het werk van Weston blijft de hele set stil luisteren. Het verloop is gering en dat is een uitstekend teken. Wellicht dat de boodschap in het openingslied 'Stay' dermate beklijft, maar meer waarschijnlijk omdat Weston gewoon een erg leuk optreden geeft met een lach en een traan. Met prima energieke folkliedjes als 'Don't Stop' het eerste liedje dat ze schreef toen ze besloot zelfstandig op het podium te staan met eigen werk, het mooie 'What are We Fighting For' dat voor een film wordt gebruikt en het sterke 'Inside Out'. Liedjes schrijven kan Weston en veel van haar werk ondersteunt ze met mooie verhalen. Inhoudelijk gaat Weston in op haar liedjes en geeft hiermee voor het publiek betekenis mee. Haar setlist is gevarieerd met af en toe een wat steviger liedje en nu en dan wat gevoeliger, hoewel dat energieke er altijd bij haar in blijft. Die energie heeft ook een keer zijde. Het is erg warm aan boord en dat laat Weston tot een dingetje worden. Regelmatig puft ze dat het zo warm is. Het weerhoudt haar niet om toch met energie en passie door te spelen. 'I'm not Okay' springt er boven uit en tegen het einde van de set het rustige 'Over and Over' dat ze laat volgen door het meest powervolle nummer van haar optreden 'I can't Believe'. Het hoogtepunt heeft Joanna Weston bewaard als afsluiter. Met 'Amy' heeft ze een liedgeschreven over vriendschap. Het lied is geschreven voor en over een vriendin en beschrijft de relatie die, getuige de emoties die Weston zelf ook tentoonspreid op het podium, diep gaat in alle opzichten. Het is een erg fraaie afsluiting van dit concert waar je met een goed gevoel weer van boord stapt.
The Spooks van dertien in dozijn naar pracht band
GRONINGEN – The Spooks zijn een interressant geval op WinterWelvaart. Op het Podium Naast De Pot heeft zich veel familie en vrienden heef zich een grote schare familie en vrienden verzameld voor wat aanvankelijk zich doet aanzien als een concert van een dertien in dozijn rockband. Een uitstekende strak spelende formatie, maar liedjes als de opening 'Tomorrow', 'Kill The Engine' en 'Just Not That Blessed' zijn uitstekend en passen prima in de traditie van ruige gitaar rock in de geest van Pearl Jam, Radiohead en het gros van de bandjes in die geest. Niks mis mee, want niet elke band hoeft onderscheidend te zijn. Stop! The Spooks is dat wel. Ineens wordt het kippenvel moment bereikt als de band even het tempo terug neemt en zanger Jos de Vries het bloedstollend mooie 'My Lord' in zet. Wat een schitterend diep in de emotie verankerd nummer is dat. De stem van De Vries gaat ineens door merg en been. Even weet The Spooks dat niveau ook vast te houden, want ook het nieuwe 'The Ship' heeft die intensiteit en pracht. The Spooks heeft nog een relatief korte historie. De band is opgericht om de meest slechte van slechte redenen. De vriendin van De Vries bleek ongeneeslijk ziek te zijn. Als uitlaatklep voor al die emoties die hierbij naar voren komen, niet alleen bij degene zelf maar ook bij de partner richtte De Vries de band op. De rauwe rock past bij deze functie als uitlaat klep. In de liedjes kan hij zijn emoties kwijt, verdriet, kwaadheid, berusting, wanhoop en wat dan ook maar komt kijken in een dergelijk proces. Lieuwe de Boer op gitaar, Gertjan Klijnstra op bas en Erwin Oosterhuis op drums, gelouterde muzikanten, helpen de zanger deze liedjes vorm geven, maar niet alleen in het verdriet, juist ook in de lop op het podium. Het ouwehoeren van vrienden die samen muziek maken. Het is duidelijk dat er een enorme potentie zit in The Spooks als ze liedjes als 'My Lord' en 'The Ship' kunnen brengen. Daarna zakt het niveau echter weer wat weg naar gewoon prima liedjes als 'Control' en 'Friday' voor ter afsluiting toch nogmaals die stap vooruit wordt gemaakt met 'Watching You'. The Spooks hebben het vermogen om die prachtband die er in zit verder uit te diepen. Om meer van dergelijke mooie liedjes te schrijven en het niveau constant nog hoger te tillen. Maar hoeveel bands blijven eeuwig in dertien in dozijn werk of andermans covers steken en zullen nooit een 'My Lord' of 'The Ship' schrijven. Chapeau.
GRONINGEN – The Spooks zijn een interressant geval op WinterWelvaart. Op het Podium Naast De Pot heeft zich veel familie en vrienden heef zich een grote schare familie en vrienden verzameld voor wat aanvankelijk zich doet aanzien als een concert van een dertien in dozijn rockband. Een uitstekende strak spelende formatie, maar liedjes als de opening 'Tomorrow', 'Kill The Engine' en 'Just Not That Blessed' zijn uitstekend en passen prima in de traditie van ruige gitaar rock in de geest van Pearl Jam, Radiohead en het gros van de bandjes in die geest. Niks mis mee, want niet elke band hoeft onderscheidend te zijn. Stop! The Spooks is dat wel. Ineens wordt het kippenvel moment bereikt als de band even het tempo terug neemt en zanger Jos de Vries het bloedstollend mooie 'My Lord' in zet. Wat een schitterend diep in de emotie verankerd nummer is dat. De stem van De Vries gaat ineens door merg en been. Even weet The Spooks dat niveau ook vast te houden, want ook het nieuwe 'The Ship' heeft die intensiteit en pracht. The Spooks heeft nog een relatief korte historie. De band is opgericht om de meest slechte van slechte redenen. De vriendin van De Vries bleek ongeneeslijk ziek te zijn. Als uitlaatklep voor al die emoties die hierbij naar voren komen, niet alleen bij degene zelf maar ook bij de partner richtte De Vries de band op. De rauwe rock past bij deze functie als uitlaat klep. In de liedjes kan hij zijn emoties kwijt, verdriet, kwaadheid, berusting, wanhoop en wat dan ook maar komt kijken in een dergelijk proces. Lieuwe de Boer op gitaar, Gertjan Klijnstra op bas en Erwin Oosterhuis op drums, gelouterde muzikanten, helpen de zanger deze liedjes vorm geven, maar niet alleen in het verdriet, juist ook in de lop op het podium. Het ouwehoeren van vrienden die samen muziek maken. Het is duidelijk dat er een enorme potentie zit in The Spooks als ze liedjes als 'My Lord' en 'The Ship' kunnen brengen. Daarna zakt het niveau echter weer wat weg naar gewoon prima liedjes als 'Control' en 'Friday' voor ter afsluiting toch nogmaals die stap vooruit wordt gemaakt met 'Watching You'. The Spooks hebben het vermogen om die prachtband die er in zit verder uit te diepen. Om meer van dergelijke mooie liedjes te schrijven en het niveau constant nog hoger te tillen. Maar hoeveel bands blijven eeuwig in dertien in dozijn werk of andermans covers steken en zullen nooit een 'My Lord' of 'The Ship' schrijven. Chapeau.
Verstilde pracht van Chantal Acda
GRONINGEN – Over de klasse van Chantal Acda hoeven we het niet te hebben. Ze heeft een zangstem die je spontaan zou besluiten haar ten huwelijk te vragen om die maar elke dag te horen. Heeft op toneel een heerlijke open persoonlijkheid waardoor de dialoog met het publiek haast van nature tot stand komt en schrijft prachtige liedjes. In het Noordelijk Scheepvaartmuseum gaf de in België woonachtige Nederlandse een versterkt concert voor een volle zaal met haar levensgezel Erik op percussie. Een dag later stond Acda, die ook furore maakt als zangeres van de Isbells, 'naakt'op de Voorwaarts Voorwarts. Naakt in de muzikanten zin, zonder versterking. Het leverde een reeks aan prachtige haast verstilde liedjes op die de ene helft van het publiek in zijn ban had en hield, de andere helft klom snel het ruim weer uit op zoek naar luidruchtigere oorden. Acda opende met 'Own Time'. Zacht en subtiel. Ze vervolgde met 'This Place' een lied dat ze al eerder schreef maar met zoveel mensen op zoek naar een thuis een nieuwe betekenis kreeg. Een erg mooi lied en dat telde ook voor het Nederlandstalige werk van Acda waarbij 'Houston' er nog net iets boven uit stak. Naast de prachtige muziek en haar fijne delicate gitaarspel geeft Acda elk liedje extra betekenis door het verhaal erachter te vertellen. Bijvoorbeeld het verhaal over 'Arms up High', een lied voor haar vader en geschreven tijdens zijn sterven, een activiteit waar hij, zo vertelde Acda, erg slecht in was en wa dus een langdurig en slopend proces was, waarbij hij voornamelijk zijn dochter vroeg om voor hem te spelen. Het nummer is een duet en hiervoor kwam haar levensgezel haar op het podium versterken. Twee prachtige breekbare stemmen kwamen op misschien wel het intiemste moment van een vader en dochterrelatie samen en lieten het publiek getuige zijn en daarmee de vader in het lied voortleven. Een moment om te koesteren. Nieuw was het numer 'Fight Back', dat veelbelovend klonk 'Games' werd wat krachtiger ingezet. Normaal speelt Acda met band of begeleiding. Alleen weet ze echter ook uitstekend zich overeind te houden op de kracht van haar liedjes voor een deel van het publiek. Het was jammer, echter onvermijdelijk in het kader van dit concert, dat dit wisselende publiek soms ook onder de liedjes voor het podium langskloste. De zittenblijvers werden zeer rijk beloond voor hun zitvlees. Met 'Sun' dat Chantal Acda opdroeg aan vaste fans Jaap en Berlina op de eerste rij en waarbij Erik de percussie deed op zijn knieën sloot Acda haar dubbele bijdrage aan WinterWelvaart af.
GRONINGEN – Over de klasse van Chantal Acda hoeven we het niet te hebben. Ze heeft een zangstem die je spontaan zou besluiten haar ten huwelijk te vragen om die maar elke dag te horen. Heeft op toneel een heerlijke open persoonlijkheid waardoor de dialoog met het publiek haast van nature tot stand komt en schrijft prachtige liedjes. In het Noordelijk Scheepvaartmuseum gaf de in België woonachtige Nederlandse een versterkt concert voor een volle zaal met haar levensgezel Erik op percussie. Een dag later stond Acda, die ook furore maakt als zangeres van de Isbells, 'naakt'op de Voorwaarts Voorwarts. Naakt in de muzikanten zin, zonder versterking. Het leverde een reeks aan prachtige haast verstilde liedjes op die de ene helft van het publiek in zijn ban had en hield, de andere helft klom snel het ruim weer uit op zoek naar luidruchtigere oorden. Acda opende met 'Own Time'. Zacht en subtiel. Ze vervolgde met 'This Place' een lied dat ze al eerder schreef maar met zoveel mensen op zoek naar een thuis een nieuwe betekenis kreeg. Een erg mooi lied en dat telde ook voor het Nederlandstalige werk van Acda waarbij 'Houston' er nog net iets boven uit stak. Naast de prachtige muziek en haar fijne delicate gitaarspel geeft Acda elk liedje extra betekenis door het verhaal erachter te vertellen. Bijvoorbeeld het verhaal over 'Arms up High', een lied voor haar vader en geschreven tijdens zijn sterven, een activiteit waar hij, zo vertelde Acda, erg slecht in was en wa dus een langdurig en slopend proces was, waarbij hij voornamelijk zijn dochter vroeg om voor hem te spelen. Het nummer is een duet en hiervoor kwam haar levensgezel haar op het podium versterken. Twee prachtige breekbare stemmen kwamen op misschien wel het intiemste moment van een vader en dochterrelatie samen en lieten het publiek getuige zijn en daarmee de vader in het lied voortleven. Een moment om te koesteren. Nieuw was het numer 'Fight Back', dat veelbelovend klonk 'Games' werd wat krachtiger ingezet. Normaal speelt Acda met band of begeleiding. Alleen weet ze echter ook uitstekend zich overeind te houden op de kracht van haar liedjes voor een deel van het publiek. Het was jammer, echter onvermijdelijk in het kader van dit concert, dat dit wisselende publiek soms ook onder de liedjes voor het podium langskloste. De zittenblijvers werden zeer rijk beloond voor hun zitvlees. Met 'Sun' dat Chantal Acda opdroeg aan vaste fans Jaap en Berlina op de eerste rij en waarbij Erik de percussie deed op zijn knieën sloot Acda haar dubbele bijdrage aan WinterWelvaart af.
Intieme setting brengt beste in Poems for Jamiro boven
GRONINGEN – Poems for Jamiro speelde in Groningen al op twee festivals waar ze stonden in een plantsoenpodium, container en bovenzaal, maar nog nooit op een schip. Voor een formatie uit Hamburg op bezoek in een andere roemruchte havenstad is dat toch wel een vereiste en dus stonden Nina Müller en Laila Nysten tijdens WinterWelvaart in het ruim van de Voorwaarts Voorwaarts. In deze omgeving kwam het duo uitstekend tot zijn recht. Zelfs de ernstige verkoudheid van Müller werkte in haar voordeel, want haar zang werd nu extra kwetsbaar en kreeg in sommige nummers hierdoor een extra dimensie. Beide dames speelden hun set met veel spontaniteit en ongedwongenheid. De opstelling was niet even gelukkig, maar door de beperkte ruimte keken beide Hamburgse dames naar elkaar en moesten ze zich draaien om naar het publiek te kijken dat daardoor ook deels achter hun zat. In de opening moest de stem van Müller nog echt even als krakende wagen in beweging komen, maar in 'Nowbody Knows' klonk het al veel beter. En als je zelf niet volledig bij stem bent, dan laat je het publiek zingen en dat deed het duo in 'The Goal'. In 2015 kwam het mooie album 'Homeward Bound' uit van toen nog hoofdzakelijk Nina Müller. Nu werkt het gezelschap aan het eerste echte duo album dat 'The Clown' moet gaan heten. Het titelnummer belooft erg veel. Een prachtig lied met dreiging, maar ook circusmelodietjes er in verwerkt. Erg mooi. Poems voor Jamiro brengt muziek dat ergens tussen singersongwritermuziek en (indie)Pop indrijft. De piano met stekker wordt aangevuld met loops, gitaar en viool en vaak erg fraaie tweestemmige zang, waarbij Müller de leadzang voor haar rekening neemt en ook de harmonieën erg mooi zijn. De enige cover van deze dag 'River' van Joni Mitchell kwam er aanvankelijk erg aarzelend uit en had eerst niet de power die het eigen werk wel heeft, gedurende het liedje kwam dit alsnog. Afgesloten werd met het erg mooie 'Look at the Stars'. Een lied met de boodschap om lief voor elkaar te zijn en je zegeningen te tellen. Bij die zegeningen horen zeker dergelijke mooie concerten als dat Poems for Jamiro op de Voorwaarts Voorwaarts wist te geven.
GRONINGEN – Poems for Jamiro speelde in Groningen al op twee festivals waar ze stonden in een plantsoenpodium, container en bovenzaal, maar nog nooit op een schip. Voor een formatie uit Hamburg op bezoek in een andere roemruchte havenstad is dat toch wel een vereiste en dus stonden Nina Müller en Laila Nysten tijdens WinterWelvaart in het ruim van de Voorwaarts Voorwaarts. In deze omgeving kwam het duo uitstekend tot zijn recht. Zelfs de ernstige verkoudheid van Müller werkte in haar voordeel, want haar zang werd nu extra kwetsbaar en kreeg in sommige nummers hierdoor een extra dimensie. Beide dames speelden hun set met veel spontaniteit en ongedwongenheid. De opstelling was niet even gelukkig, maar door de beperkte ruimte keken beide Hamburgse dames naar elkaar en moesten ze zich draaien om naar het publiek te kijken dat daardoor ook deels achter hun zat. In de opening moest de stem van Müller nog echt even als krakende wagen in beweging komen, maar in 'Nowbody Knows' klonk het al veel beter. En als je zelf niet volledig bij stem bent, dan laat je het publiek zingen en dat deed het duo in 'The Goal'. In 2015 kwam het mooie album 'Homeward Bound' uit van toen nog hoofdzakelijk Nina Müller. Nu werkt het gezelschap aan het eerste echte duo album dat 'The Clown' moet gaan heten. Het titelnummer belooft erg veel. Een prachtig lied met dreiging, maar ook circusmelodietjes er in verwerkt. Erg mooi. Poems voor Jamiro brengt muziek dat ergens tussen singersongwritermuziek en (indie)Pop indrijft. De piano met stekker wordt aangevuld met loops, gitaar en viool en vaak erg fraaie tweestemmige zang, waarbij Müller de leadzang voor haar rekening neemt en ook de harmonieën erg mooi zijn. De enige cover van deze dag 'River' van Joni Mitchell kwam er aanvankelijk erg aarzelend uit en had eerst niet de power die het eigen werk wel heeft, gedurende het liedje kwam dit alsnog. Afgesloten werd met het erg mooie 'Look at the Stars'. Een lied met de boodschap om lief voor elkaar te zijn en je zegeningen te tellen. Bij die zegeningen horen zeker dergelijke mooie concerten als dat Poems for Jamiro op de Voorwaarts Voorwaarts wist te geven.
The Epstein bevestigt klasse
GRONINGEN – Het Oxfordse The Epstein en Groningen zijn goede vrienden. De Britse band stond eerder al op Noorderzon en nu op WinterWelvaart. Niet zo heel lang geleden bracht de band het album 'Burn The Branches' uit opvolger van hun magnifieke 'Murmurations'. Tijdens het concert in Groningen speelden de Britten een mooie mix van beide albums. De band begon met 'Wandering' een nummer van het nieuwe album. Mooi en stemmig en wat steviger aangezet dan op het album. De band heeft in zanger Olly Wills een gulden greep. Een sterke stem en prettige persoonlijkheid op het podium die het publiek bij het optreden betrekt met verhalen die wel wat inhoudeliker over de liedjes zouden mogen zijn. Naast Wills heeft de band in Jon Berry, naast Wills één van de grondleggers van The Epstein die is ontstaan uit open mic avonden, een overtuigende gitarist. Humprey Astley is de bassist, maar ook de sidekick van Wills en het gezelschap wordt in de rug gedekt door drummer Tommy Longfellow die met zijn werk een fraai basis legt. The Epstein is gespecialiseerd in mooie melodieuze liedjes die her en der extra pit kregen door iets meer rock er in te leggen. Dat is haast niet nodig, want de liedjes zijn van zichzelf al prachtig. Een zeldzaam stil publiek hing dan ook figuurlijk aan Wills lippen. Na het ook krachtig gebrachte 'Morning News' werd het tempo terug gebracht voor 'Finally Forgive' en het schitterende 'Calling out Your Name' en het fraaie 'It Will Pass'. Een klassiek The Epstein nummer is 'Sophia Loren'. Ook nu stond dit op de setlist en blijft één van de hoogtepunten in het repertoire van deze band. Het andere hoogtepunt was 'I Held You Once', ook zo'n lied dat vol met emotie en intensiteit werd gebracht door de Oxfordenaren. De band is een genot om te horen en zien op het podium. Wat dat betreft mag de vriendschap nog vele jaren voortduren. De dag na het optreden duikt de formatie de studio in voor het opnemen van een country album. Voor proefje was 'Charancia Classica' en dat was een apetizer van formaat. Waar anders de band nog wel een lang over een album deed is nu het plan om dit in twee dagen op te nemen. Wills nam dan ook weinig risico in de koude lucht en hield grotendeels zijn sjaal om. Die ging af voor het afsluitende 'Leave Your Light On' gebracht akoestische voor het podium en het werd muisstil. In Groningen blijft een lichtje branden om The Epstein de weg terug te wijzen. Olly Wills neemt dan ook afscheid met een ferme knuffel en de belofte: “Tot volgend jaar.”
GRONINGEN – Het Oxfordse The Epstein en Groningen zijn goede vrienden. De Britse band stond eerder al op Noorderzon en nu op WinterWelvaart. Niet zo heel lang geleden bracht de band het album 'Burn The Branches' uit opvolger van hun magnifieke 'Murmurations'. Tijdens het concert in Groningen speelden de Britten een mooie mix van beide albums. De band begon met 'Wandering' een nummer van het nieuwe album. Mooi en stemmig en wat steviger aangezet dan op het album. De band heeft in zanger Olly Wills een gulden greep. Een sterke stem en prettige persoonlijkheid op het podium die het publiek bij het optreden betrekt met verhalen die wel wat inhoudeliker over de liedjes zouden mogen zijn. Naast Wills heeft de band in Jon Berry, naast Wills één van de grondleggers van The Epstein die is ontstaan uit open mic avonden, een overtuigende gitarist. Humprey Astley is de bassist, maar ook de sidekick van Wills en het gezelschap wordt in de rug gedekt door drummer Tommy Longfellow die met zijn werk een fraai basis legt. The Epstein is gespecialiseerd in mooie melodieuze liedjes die her en der extra pit kregen door iets meer rock er in te leggen. Dat is haast niet nodig, want de liedjes zijn van zichzelf al prachtig. Een zeldzaam stil publiek hing dan ook figuurlijk aan Wills lippen. Na het ook krachtig gebrachte 'Morning News' werd het tempo terug gebracht voor 'Finally Forgive' en het schitterende 'Calling out Your Name' en het fraaie 'It Will Pass'. Een klassiek The Epstein nummer is 'Sophia Loren'. Ook nu stond dit op de setlist en blijft één van de hoogtepunten in het repertoire van deze band. Het andere hoogtepunt was 'I Held You Once', ook zo'n lied dat vol met emotie en intensiteit werd gebracht door de Oxfordenaren. De band is een genot om te horen en zien op het podium. Wat dat betreft mag de vriendschap nog vele jaren voortduren. De dag na het optreden duikt de formatie de studio in voor het opnemen van een country album. Voor proefje was 'Charancia Classica' en dat was een apetizer van formaat. Waar anders de band nog wel een lang over een album deed is nu het plan om dit in twee dagen op te nemen. Wills nam dan ook weinig risico in de koude lucht en hield grotendeels zijn sjaal om. Die ging af voor het afsluitende 'Leave Your Light On' gebracht akoestische voor het podium en het werd muisstil. In Groningen blijft een lichtje branden om The Epstein de weg terug te wijzen. Olly Wills neemt dan ook afscheid met een ferme knuffel en de belofte: “Tot volgend jaar.”
Sterke vocalen kenmerken The August List
GRONINGEN – Wat een leuk concept is WinterWelvaart in Groningen ook. Allerlei podia op schepen en kraampjes op de kade. In de buik van de Tromp stond The August List. Een band uit Oxford die een soort Britse country speelt. In de muziek zijn de Britse sound en folkinvloeden goed hoorbaar. Centraal in de band staan Kerraleigh en Martin Child die in hun huwelijk een gezamenlijke voorliefde voor Americaanse folk ontdekten. Dat blijkt op de Tromp. Aangevuld met een drummer en bassist begint The August List met 'Half Light'. Een fijn rustig nummer waarbij direct opvalt dat het onderscheidende punt van The August List de prachtige zang is. Kerraleigh Child heeft in dit nummer vocaal de touwtjes in handen en heeft een opmerkelijke stem die je bijblijft. Al ze wordt bijgevallen door haar echtgenoot blijkt dit ook een uitstekend huwelijk, want de stemmen smelten prachtig samen en blijken een gevalletje 1+1 = 3. In het tweede nummer 'Old Rip' is het juist Martin Child die het gros van de zang op zich neemt en ook hij heeft een prachtige stem. De band heeft een fijne en logische setopbouw. Van rustig wordt opgebouwd naar wat steviger en terug. Helaas vond een groepje aan de bar dat hun praat en schreeuw belangen het belang van de luisteraars oversteeg en waren de teksten bij tijden wat minder verstaanbaar even als de introducties van het koppel en ging zo de uitleg rondom 'I Am The Teeth' nagenoeg verloren, wat jammer was. Nadeel was dat het af en toe lang stil bleef tussen de nummers met bandoverleg en stemmen. Af en toe mochten de overige band leden even rusten en bleef alleen Martin Child met zijn gitaar en Kerraleigh Child met haar mondharmonica over. Op die momenten werden prachtige rustige nummers gespeeld. Op andere momenten ging het er steviger aan toe, bijvoorbeeld in de Kevin Morby cover 'I Have Been To The Mountain' welke een prachtige uitvoering kreeg. Lekker swingend was 'Palace in the Rocks'. Alles kwam samen in het afsluitende 'Wildernis'. Het begon als duo als stil folkliedjes en halverwege viel de rest van de band bij en eindigde het stevig rockend. The August List is één van die pareltjes die WinterWelvaart heeft opgegraven. De band uit Oxford verdient een compleet concert en een aandachtig publiek voor hun prachtige muziek. Het is zeker te hopen dat Groningen hun deze kans geeft.
GRONINGEN – Wat een leuk concept is WinterWelvaart in Groningen ook. Allerlei podia op schepen en kraampjes op de kade. In de buik van de Tromp stond The August List. Een band uit Oxford die een soort Britse country speelt. In de muziek zijn de Britse sound en folkinvloeden goed hoorbaar. Centraal in de band staan Kerraleigh en Martin Child die in hun huwelijk een gezamenlijke voorliefde voor Americaanse folk ontdekten. Dat blijkt op de Tromp. Aangevuld met een drummer en bassist begint The August List met 'Half Light'. Een fijn rustig nummer waarbij direct opvalt dat het onderscheidende punt van The August List de prachtige zang is. Kerraleigh Child heeft in dit nummer vocaal de touwtjes in handen en heeft een opmerkelijke stem die je bijblijft. Al ze wordt bijgevallen door haar echtgenoot blijkt dit ook een uitstekend huwelijk, want de stemmen smelten prachtig samen en blijken een gevalletje 1+1 = 3. In het tweede nummer 'Old Rip' is het juist Martin Child die het gros van de zang op zich neemt en ook hij heeft een prachtige stem. De band heeft een fijne en logische setopbouw. Van rustig wordt opgebouwd naar wat steviger en terug. Helaas vond een groepje aan de bar dat hun praat en schreeuw belangen het belang van de luisteraars oversteeg en waren de teksten bij tijden wat minder verstaanbaar even als de introducties van het koppel en ging zo de uitleg rondom 'I Am The Teeth' nagenoeg verloren, wat jammer was. Nadeel was dat het af en toe lang stil bleef tussen de nummers met bandoverleg en stemmen. Af en toe mochten de overige band leden even rusten en bleef alleen Martin Child met zijn gitaar en Kerraleigh Child met haar mondharmonica over. Op die momenten werden prachtige rustige nummers gespeeld. Op andere momenten ging het er steviger aan toe, bijvoorbeeld in de Kevin Morby cover 'I Have Been To The Mountain' welke een prachtige uitvoering kreeg. Lekker swingend was 'Palace in the Rocks'. Alles kwam samen in het afsluitende 'Wildernis'. Het begon als duo als stil folkliedjes en halverwege viel de rest van de band bij en eindigde het stevig rockend. The August List is één van die pareltjes die WinterWelvaart heeft opgegraven. De band uit Oxford verdient een compleet concert en een aandachtig publiek voor hun prachtige muziek. Het is zeker te hopen dat Groningen hun deze kans geeft.
Schilderen in Clouso bij Fred Raspail
MEPPEL – Het was een cultureel verantwoorde avond in Meppel. Franse folkzanger Fred Raspail gaf een mooi concert terwijl uitbaters en bezoekers van muziekcafé Clouso geïnspireerd door de muziek een schilderij van schilder Martin Siebenga mochten afmaken. Terwijl er vlijtig werd gekwast zong Raspail zijn liedjes met invloeden van Folk, Rock en Chanson. De Fransman opende met 'Kayenta' en vervolgde met 'All Your Love Swing'. Beide van zijn recente album 'Warngauer Strasse'. Missertje was de Johnny Cash cover, waarbij Raspail erg tegen het origineel aan kroopt, maar voor de rest bleek het een prima en vermakelijke muzikant. Met gitaar en drum en daarnaast een uitstekend loopgebruik wist Raspail in het Frans, Duits en Engels zijn liedjes te brengen. Erg mooi was het Duitse 'Drei Mädchen'. Raspail is op zijn best als hij het Europese weet te verbinden met Americana. Prachtige songs vaak gevoelig gebracht die je op het ene moment in een chanson trekken en het volgende moment juist erg Americana aan doen. Met zijn instrumenten en loop weet hij een mooi vol geluid neer te zetten. Veel liedjes hebben niet of nauwelijks een aankondiging, dat is jammer, want de subtitel van zijn album is 'French Ghost Songs' en met kerst in aantocht is een goed spookverhaal altijd welkom. Wel draagt hij een lied op aan Joopie, de hond van uitbaters Mira en Marcel en graag gezien onder de bezoekers. 'Gone with my Dog' is speciaal voor hem. In vlot tempo blijft Fred Raspail met prima liedjes komen. 'My Girl she's the devil's girl' intrigeert even als 'The Man Who Walked on his Hands'. Fred Raspail heeft een hoop ervaring. Al jaren toert hij door Europa en Noord-Amerika. Zijn mooie donkere stem geeft zijn liedjes diepte en zijn onderwerpen zijn met sprookjes, spoken en mooie verhalen prachtig, maar mogen iets meer worden toegelicht. Zijn combinatie van stijlen van oude Folkrock tot pure Chanson is prachtig. Een gelouterd artiest met een geheel eigen aanpak die erg goed uitpakt. Als hij na 'Put Your Arms Around Me' het laatste liedje aankondigd komt dat eigenlijk te vroeg. Hopen dat Clouso ook in 2017 dergelijke fijne artiesten blijft programmeren en dat het publiek dat blijft waarderen met goede opkomsten.
MEPPEL – Het was een cultureel verantwoorde avond in Meppel. Franse folkzanger Fred Raspail gaf een mooi concert terwijl uitbaters en bezoekers van muziekcafé Clouso geïnspireerd door de muziek een schilderij van schilder Martin Siebenga mochten afmaken. Terwijl er vlijtig werd gekwast zong Raspail zijn liedjes met invloeden van Folk, Rock en Chanson. De Fransman opende met 'Kayenta' en vervolgde met 'All Your Love Swing'. Beide van zijn recente album 'Warngauer Strasse'. Missertje was de Johnny Cash cover, waarbij Raspail erg tegen het origineel aan kroopt, maar voor de rest bleek het een prima en vermakelijke muzikant. Met gitaar en drum en daarnaast een uitstekend loopgebruik wist Raspail in het Frans, Duits en Engels zijn liedjes te brengen. Erg mooi was het Duitse 'Drei Mädchen'. Raspail is op zijn best als hij het Europese weet te verbinden met Americana. Prachtige songs vaak gevoelig gebracht die je op het ene moment in een chanson trekken en het volgende moment juist erg Americana aan doen. Met zijn instrumenten en loop weet hij een mooi vol geluid neer te zetten. Veel liedjes hebben niet of nauwelijks een aankondiging, dat is jammer, want de subtitel van zijn album is 'French Ghost Songs' en met kerst in aantocht is een goed spookverhaal altijd welkom. Wel draagt hij een lied op aan Joopie, de hond van uitbaters Mira en Marcel en graag gezien onder de bezoekers. 'Gone with my Dog' is speciaal voor hem. In vlot tempo blijft Fred Raspail met prima liedjes komen. 'My Girl she's the devil's girl' intrigeert even als 'The Man Who Walked on his Hands'. Fred Raspail heeft een hoop ervaring. Al jaren toert hij door Europa en Noord-Amerika. Zijn mooie donkere stem geeft zijn liedjes diepte en zijn onderwerpen zijn met sprookjes, spoken en mooie verhalen prachtig, maar mogen iets meer worden toegelicht. Zijn combinatie van stijlen van oude Folkrock tot pure Chanson is prachtig. Een gelouterd artiest met een geheel eigen aanpak die erg goed uitpakt. Als hij na 'Put Your Arms Around Me' het laatste liedje aankondigd komt dat eigenlijk te vroeg. Hopen dat Clouso ook in 2017 dergelijke fijne artiesten blijft programmeren en dat het publiek dat blijft waarderen met goede opkomsten.
Uitdagende O, Kutjes vormen verrassend diepzinnige act
GRONINGEN – De roem van O, Kutjes is snel groeiende. Op Wildvang in het CBK in Groningen kon de rauwe electropop band deze roem bevestigen. Het is een verrassende uitdagende en ontregelende act die de grenzen van wat podium en wat publiek is graag aan de laars lapt. Gekleed in kekke schooluniformen betrad O, Kutjes het podium. Een intro 'Welkomstlied' werd ingestart, waarin het duo werd aangekondigd. Alle muziek kwam van een digitaal bandje, zodat beide Friezinnen, Jamila Faber en Esther de Jong of te wel Nãni Dustpuss en ¥oni Loveless, hun handen vrij hadden om zich te concentreren op de act en de zang. Vooral in de eerste nummers waren er op het toneel fijn dansjes te zien. 'Huilen en Haten' was het eerste nummer dat er uitsprong. Sterke tekst, want ondanks het hoge dansbare ritme uit de laptop en de bij tijden fijn aangezette absurdistische act. weet O, Kutjes in hun teksten soms zwaar uit te halen. Een fraai contrast wat de teksten alleen maar prangender maakt. Sterk punt is hoe beide dames het publiek betrekken bij de act. Individule bezoekers werden persoonlijk aangesproken. Twee dames op het podium genood met enige zachte dwang en op alle andere manieren wordt het publiek onderdeel gemaakt van de act.Dat begon al bij het uitzoeken van een 'vrijwilliger' om de versiering op te hangen. Later in de act dwaalden Faber en De Jong door het publiek zich dan in de armen werpen van de een, dan wulps een ander aankijken, ondertussen hoeden, brillen en andere accessoires veroverende. Helaas wist niet elke toeschouwer het verschil tussen act en werkelijkheid. Een vervelend incident werd uitermate professioneel opgelost, zonder dat het gros van het publiek dit doorhad. Een ander nadeel van de avond was dat de geluidskwaliteit niet optimaal was, waardoor de verstaanbaarheid niet altijd even goed was. Het enthousiastme en de heerlijke act vergoeden dit met mooie nummers als 'Stroboscoop' en in de cover 'Hit Me Baby one more Time' bleek O, Kutjes het Frieze antwoord op Britney Spears. Het hypnotiserende 'Kotsen in de Scooters' heeft alles om een culthit te worden in de Frieze hoofdstad waar dit etablissement is gevestigd. Het laatste nummer voor het outro 'Afscheidsbrief' was het mooist. 'Wie Maakt Ons Dood' is een nummer vol pijn en verdriet over het gevecht dat leven heet met het contrast van een onderbroek uittrekkende act. Prachtig met de hoofdletter P. Esther de Jong en Jamila Faber, ook in andere acts al succesvol, hebben in O, Kutjes een prachtige manier gevonden om te spelen met muziek, met tekst, met acteren op het grensvlak van cabaret en pop en een boodschap te brengen. Een uitermate geslaagd project, dat kan groeien en daarmee alleen nog maar meer kan gaan boeien. Een optreden dat je uitdaagt en doet nadenken.
GRONINGEN – De roem van O, Kutjes is snel groeiende. Op Wildvang in het CBK in Groningen kon de rauwe electropop band deze roem bevestigen. Het is een verrassende uitdagende en ontregelende act die de grenzen van wat podium en wat publiek is graag aan de laars lapt. Gekleed in kekke schooluniformen betrad O, Kutjes het podium. Een intro 'Welkomstlied' werd ingestart, waarin het duo werd aangekondigd. Alle muziek kwam van een digitaal bandje, zodat beide Friezinnen, Jamila Faber en Esther de Jong of te wel Nãni Dustpuss en ¥oni Loveless, hun handen vrij hadden om zich te concentreren op de act en de zang. Vooral in de eerste nummers waren er op het toneel fijn dansjes te zien. 'Huilen en Haten' was het eerste nummer dat er uitsprong. Sterke tekst, want ondanks het hoge dansbare ritme uit de laptop en de bij tijden fijn aangezette absurdistische act. weet O, Kutjes in hun teksten soms zwaar uit te halen. Een fraai contrast wat de teksten alleen maar prangender maakt. Sterk punt is hoe beide dames het publiek betrekken bij de act. Individule bezoekers werden persoonlijk aangesproken. Twee dames op het podium genood met enige zachte dwang en op alle andere manieren wordt het publiek onderdeel gemaakt van de act.Dat begon al bij het uitzoeken van een 'vrijwilliger' om de versiering op te hangen. Later in de act dwaalden Faber en De Jong door het publiek zich dan in de armen werpen van de een, dan wulps een ander aankijken, ondertussen hoeden, brillen en andere accessoires veroverende. Helaas wist niet elke toeschouwer het verschil tussen act en werkelijkheid. Een vervelend incident werd uitermate professioneel opgelost, zonder dat het gros van het publiek dit doorhad. Een ander nadeel van de avond was dat de geluidskwaliteit niet optimaal was, waardoor de verstaanbaarheid niet altijd even goed was. Het enthousiastme en de heerlijke act vergoeden dit met mooie nummers als 'Stroboscoop' en in de cover 'Hit Me Baby one more Time' bleek O, Kutjes het Frieze antwoord op Britney Spears. Het hypnotiserende 'Kotsen in de Scooters' heeft alles om een culthit te worden in de Frieze hoofdstad waar dit etablissement is gevestigd. Het laatste nummer voor het outro 'Afscheidsbrief' was het mooist. 'Wie Maakt Ons Dood' is een nummer vol pijn en verdriet over het gevecht dat leven heet met het contrast van een onderbroek uittrekkende act. Prachtig met de hoofdletter P. Esther de Jong en Jamila Faber, ook in andere acts al succesvol, hebben in O, Kutjes een prachtige manier gevonden om te spelen met muziek, met tekst, met acteren op het grensvlak van cabaret en pop en een boodschap te brengen. Een uitermate geslaagd project, dat kan groeien en daarmee alleen nog maar meer kan gaan boeien. Een optreden dat je uitdaagt en doet nadenken.
Heerlijk avondje met Carsie Blanton
BAKKEVEEN – Een jaar geleden tourde Carsie Blanton met contrabassist Joseph Plowman nog door Europa als voorprogramma van de Wood Brothers, dit jaar is de New Orleanse de grootste naam op het podium. Met een grote lach stappen beide het podium op en geen wonder. Vlak daarvoor hebben ze te horen gekregen dat ze dit voorjaar op een imposant festival staan in de Verenigde Staten, maar eerst wacht Muziekpodium Bakkeveen. Die feestelijke sfeer blijft, want Carsie Blanton brengt met de nodige humor haar mix van jazz, bleus, soul en folk. Prachtige liedjes gebracht met haar moie stem en ondersteund door gitaar en het sterke basspel van Plowman. Ze opent met een eerbetoon aan haar stad via 'Don't You Know What It Means to Miss New Orleans' een fijne jazzstandard uit 1929. Haar eerste eigen werk is 'Smoke Alarm' dat ze laat volgen door het fijne 'Chicken'. Daarna richt de aandacht zich op het nieuwe album van Blanton 'So Ferosious'. Van dat album brengt het duo achter elkaar 'Vim and Vigor', 'Lovin is Easy' en 'Hot Night'. Een fraaie eerste set waarin Blanton zich een prima presenteert en elk lied met een soms hilarisch verhaal in perspectief zet. Ze stapt vrolijk door de verschillende stijlen en is er laid-back. Af en toe mag er net iets meer punch in zitten. Met het swingende 'Baby can Dance' komt dat er alsnog in als afsluiting van de eerste set. De tweede set is iets pittiger en swingender, maar heeft ook die mooie Southern sfeer in rustige liedjes. Het begint net even steviger met 'Idiot Heart' en heeft in 'Belle of the Ball' een eerste hoogtepunt direct gevolgd doo het smachtende 'Backseat'. De liefdesavonturen van Blanton vormen de onderwerpen en inspiratie. Toch heeft ze ook een haat song met 'Fat and Happy'. Dat is de opmaat naar het prachtige 'To be Known'. Een nummer waarin Blanton en Plowman excelleren. Met 'Backbone'wordt toegewerkt naar nog een eerbetoon aan New Orleans in 'Fever Dream' en ook dat is één van de mooiste liedjes van de avond en daar boven iop 'The Animal I Am'. Met 'Itches and Tugs' komt dit voorlaatste concert van de toer tot een einde, maar de staande ovatie brengt het duo nogmaals terug en begon het concert met een klassieker, ook als toegift staat er een klassieker op het programma met 'Sweet Lorraine'. Carsie Blanton groeit als artieste. Een boeiende dame die haar liedjes weet te brengen op het podium.
BAKKEVEEN – Een jaar geleden tourde Carsie Blanton met contrabassist Joseph Plowman nog door Europa als voorprogramma van de Wood Brothers, dit jaar is de New Orleanse de grootste naam op het podium. Met een grote lach stappen beide het podium op en geen wonder. Vlak daarvoor hebben ze te horen gekregen dat ze dit voorjaar op een imposant festival staan in de Verenigde Staten, maar eerst wacht Muziekpodium Bakkeveen. Die feestelijke sfeer blijft, want Carsie Blanton brengt met de nodige humor haar mix van jazz, bleus, soul en folk. Prachtige liedjes gebracht met haar moie stem en ondersteund door gitaar en het sterke basspel van Plowman. Ze opent met een eerbetoon aan haar stad via 'Don't You Know What It Means to Miss New Orleans' een fijne jazzstandard uit 1929. Haar eerste eigen werk is 'Smoke Alarm' dat ze laat volgen door het fijne 'Chicken'. Daarna richt de aandacht zich op het nieuwe album van Blanton 'So Ferosious'. Van dat album brengt het duo achter elkaar 'Vim and Vigor', 'Lovin is Easy' en 'Hot Night'. Een fraaie eerste set waarin Blanton zich een prima presenteert en elk lied met een soms hilarisch verhaal in perspectief zet. Ze stapt vrolijk door de verschillende stijlen en is er laid-back. Af en toe mag er net iets meer punch in zitten. Met het swingende 'Baby can Dance' komt dat er alsnog in als afsluiting van de eerste set. De tweede set is iets pittiger en swingender, maar heeft ook die mooie Southern sfeer in rustige liedjes. Het begint net even steviger met 'Idiot Heart' en heeft in 'Belle of the Ball' een eerste hoogtepunt direct gevolgd doo het smachtende 'Backseat'. De liefdesavonturen van Blanton vormen de onderwerpen en inspiratie. Toch heeft ze ook een haat song met 'Fat and Happy'. Dat is de opmaat naar het prachtige 'To be Known'. Een nummer waarin Blanton en Plowman excelleren. Met 'Backbone'wordt toegewerkt naar nog een eerbetoon aan New Orleans in 'Fever Dream' en ook dat is één van de mooiste liedjes van de avond en daar boven iop 'The Animal I Am'. Met 'Itches and Tugs' komt dit voorlaatste concert van de toer tot een einde, maar de staande ovatie brengt het duo nogmaals terug en begon het concert met een klassieker, ook als toegift staat er een klassieker op het programma met 'Sweet Lorraine'. Carsie Blanton groeit als artieste. Een boeiende dame die haar liedjes weet te brengen op het podium.
Aanstekelijke NoNo & The Sinking Ship vermaakt prima
GRONINGEN – Marc's LuisterMaandag is een nieuw initiatief in Café De Boer in Groningen waar op maandagavond acts worden geprogrammeerd die het beluisteren waard zijn. Jessie Leijten of te wel Nono & The SinkingShip is zo'n act. Een beetje uit haar element op een luisterconcert voor haar rauwe folkmuziek bleek dit toch een uitstekende greep. NoNo & The SinkingShip maakt heerlijk aanstekelijke muziek. Tevens bleek de organisatie een uitgekiende promotiestunt te hebben. Een app met de vraag wie een microfoonstandard kon brengen aangezien de aanwezige standaard per ongeluk verdwenen was bij een eerder optreden en nu de zangeres met een geïmproviseerde bezemsteel microfoonstandaard de soundcheck deed leverde een toevloed van aanbieders en dus luisteraars op. Voor een zeer goed gevulde zaal opende NoNo met 'Kiss You again' en 'Worthless Yerk'. Met haar banjospel en voetbediende percussiedoos heeft ze het tempo er goed in. Mooie liedjes met een vrolijke gevoel, hoewel de teksten dat niet altijd zijn. Met het hoge tempo, wellicht nog het beste door NoNo & The SinkingShip verwoord in 'Run Run, (go catch the fun)', bleef de stemming er prima in, maar openbaarden zich ook een paar bezwaren. De liedjes klonken soms haastig in vooral de zang en Leijten mag meer tijd nemen voor haar aankondigingen, juist op een Luistermaandag. Toch de kans om haar werk wat diepte en betekenis mee te geven en het publiek er nog meer bij te betrekken door van bijvoorbeeld 'Back Home' een meezinger te maken. Nu sprak ze vaak half in de microfoon en was daardoor soms slecht te verstaan. Leijten heeft de nodige ervaring. Eind dit jaar volgt een Zwitserse Toernee en ook als lid van de Suicidalbirds en Shoe Eating Rabbits deed ze al veel podium ervaring op. De Konijnen gebruiken ook nog veel van haar materiaal, zoals 'Run Run' 'Long Way High Way, en 'Sea is Eating Land'. Daar heeft de Groninger formatie gelijk in, want het zijn sterke nummers. Overigens wordt de Suicidalbirds uit de herinnering omhoog getrokken nu materiaal van deze band in een Amerikaanse film wordt gebruikt. Na 'Change' was het tijd voor een biertje voor de artieste, die even later haar rustpauze goed had gebrukt en weer het enorme tempo inzette voor 'Crappy Road' en 'Desert Walk'. Geluisterd werd er nog steeds, maar intussen ook meegedanst en mee gebruld. Dat gaf niks, want past uitstekend bij NoNo & The SinkingShip. Na 'Point Stupid Point Zero' en de NoNo versie van 'St James Infirmary' de traditional waren de liedjes op. Hoewel. Ergens perste Leijten nog een versie van 'I'm on fire' van Bruce Springsteen eruit. Een prima avond!
GRONINGEN – Marc's LuisterMaandag is een nieuw initiatief in Café De Boer in Groningen waar op maandagavond acts worden geprogrammeerd die het beluisteren waard zijn. Jessie Leijten of te wel Nono & The SinkingShip is zo'n act. Een beetje uit haar element op een luisterconcert voor haar rauwe folkmuziek bleek dit toch een uitstekende greep. NoNo & The SinkingShip maakt heerlijk aanstekelijke muziek. Tevens bleek de organisatie een uitgekiende promotiestunt te hebben. Een app met de vraag wie een microfoonstandard kon brengen aangezien de aanwezige standaard per ongeluk verdwenen was bij een eerder optreden en nu de zangeres met een geïmproviseerde bezemsteel microfoonstandaard de soundcheck deed leverde een toevloed van aanbieders en dus luisteraars op. Voor een zeer goed gevulde zaal opende NoNo met 'Kiss You again' en 'Worthless Yerk'. Met haar banjospel en voetbediende percussiedoos heeft ze het tempo er goed in. Mooie liedjes met een vrolijke gevoel, hoewel de teksten dat niet altijd zijn. Met het hoge tempo, wellicht nog het beste door NoNo & The SinkingShip verwoord in 'Run Run, (go catch the fun)', bleef de stemming er prima in, maar openbaarden zich ook een paar bezwaren. De liedjes klonken soms haastig in vooral de zang en Leijten mag meer tijd nemen voor haar aankondigingen, juist op een Luistermaandag. Toch de kans om haar werk wat diepte en betekenis mee te geven en het publiek er nog meer bij te betrekken door van bijvoorbeeld 'Back Home' een meezinger te maken. Nu sprak ze vaak half in de microfoon en was daardoor soms slecht te verstaan. Leijten heeft de nodige ervaring. Eind dit jaar volgt een Zwitserse Toernee en ook als lid van de Suicidalbirds en Shoe Eating Rabbits deed ze al veel podium ervaring op. De Konijnen gebruiken ook nog veel van haar materiaal, zoals 'Run Run' 'Long Way High Way, en 'Sea is Eating Land'. Daar heeft de Groninger formatie gelijk in, want het zijn sterke nummers. Overigens wordt de Suicidalbirds uit de herinnering omhoog getrokken nu materiaal van deze band in een Amerikaanse film wordt gebruikt. Na 'Change' was het tijd voor een biertje voor de artieste, die even later haar rustpauze goed had gebrukt en weer het enorme tempo inzette voor 'Crappy Road' en 'Desert Walk'. Geluisterd werd er nog steeds, maar intussen ook meegedanst en mee gebruld. Dat gaf niks, want past uitstekend bij NoNo & The SinkingShip. Na 'Point Stupid Point Zero' en de NoNo versie van 'St James Infirmary' de traditional waren de liedjes op. Hoewel. Ergens perste Leijten nog een versie van 'I'm on fire' van Bruce Springsteen eruit. Een prima avond!
Kawala bevalt uitstekend
GRONINGEN – Jong, veel belovend en overtuigend. Organisator Joep van Leijsen had Kawala ontdekt via youtube en via zijn Curated concertreeks naar Nederland gehaald. Een fijne ontdekking bleek in de Bovenkamer van Groningen. Fijne Britse folkpop met prachtige zang en goede liedjes. Kawala is op albumgebied nog onbekend, want daar moet de band nog aan werken. Als ze daarop het frisse en sprankelende vastleggen wat ze in de watertoren lieten horen wordt het een album om naar uit te kijken. Met het mooie tempo nummer 'Father, Í've Seen it All' onderstreepten het viertal wat er de rest van de middag te verwachten viel. Fraaie liedjes, prima spel en een goede variatie. Kawala is gevormd rondom zanger Jim Higson en Daniel McCarthy die naast de gitaar ook vaak zingt. Higson heeft een opmerkelijke stem. Hij zoekt het, met succes hoger op, en in harmonie komen beide stemmen prachtig samen. Voor de toer was het duo aangevuld met een percussionist en een basgitarist. Erg mooi was 'Kept in the dark' en ook een tot op heden titelloos nummer kon erg bekoren. In 'Run Away' liet de band zich op zijn krachtigst horen om drna weer terug te schakelen naar het schitterende 'Mighty River' bijna het mooiste nummer van de middag. Prachtig gezongen en een nummer dat een beetje als dolletje is ontstaan en waarvan het live succes de heren heeft verrast. Het werd nog mooier in 'Animals'. Lekker vlot en zeer aansprekend. Al dollende en grappen makende met vooral zichzelf op de haknemende werd toch elk nummer even neer gezet en dat was prettig. Kawala, aldus het verhaal omdat de heren niet wisten hoe Koala te spelen beviel op alle fronten. Soms lekker ingetogen met alleen Higson en McCarthy, dan weer uitbundiger. Lekker gevarieerd en met steeds die prima zang, wat het sterkste punt is van de formatie. Het swingendste was voor het laatste bewaard. Met 'Funky' ging het nog even helemaal los. Erg fijn nummer en het besluit van een fijne kennismaking met een in potentie hele grote band. Aan Higson en McCarthy om door te gaan met het schrijven van die mooie liedjes en ze ook op het album neer te zetten en vooral die lekkere ontspannen houding vol pret op het podium te houden. Voor zo'n band beklim je graag een watertoren.
GRONINGEN – Jong, veel belovend en overtuigend. Organisator Joep van Leijsen had Kawala ontdekt via youtube en via zijn Curated concertreeks naar Nederland gehaald. Een fijne ontdekking bleek in de Bovenkamer van Groningen. Fijne Britse folkpop met prachtige zang en goede liedjes. Kawala is op albumgebied nog onbekend, want daar moet de band nog aan werken. Als ze daarop het frisse en sprankelende vastleggen wat ze in de watertoren lieten horen wordt het een album om naar uit te kijken. Met het mooie tempo nummer 'Father, Í've Seen it All' onderstreepten het viertal wat er de rest van de middag te verwachten viel. Fraaie liedjes, prima spel en een goede variatie. Kawala is gevormd rondom zanger Jim Higson en Daniel McCarthy die naast de gitaar ook vaak zingt. Higson heeft een opmerkelijke stem. Hij zoekt het, met succes hoger op, en in harmonie komen beide stemmen prachtig samen. Voor de toer was het duo aangevuld met een percussionist en een basgitarist. Erg mooi was 'Kept in the dark' en ook een tot op heden titelloos nummer kon erg bekoren. In 'Run Away' liet de band zich op zijn krachtigst horen om drna weer terug te schakelen naar het schitterende 'Mighty River' bijna het mooiste nummer van de middag. Prachtig gezongen en een nummer dat een beetje als dolletje is ontstaan en waarvan het live succes de heren heeft verrast. Het werd nog mooier in 'Animals'. Lekker vlot en zeer aansprekend. Al dollende en grappen makende met vooral zichzelf op de haknemende werd toch elk nummer even neer gezet en dat was prettig. Kawala, aldus het verhaal omdat de heren niet wisten hoe Koala te spelen beviel op alle fronten. Soms lekker ingetogen met alleen Higson en McCarthy, dan weer uitbundiger. Lekker gevarieerd en met steeds die prima zang, wat het sterkste punt is van de formatie. Het swingendste was voor het laatste bewaard. Met 'Funky' ging het nog even helemaal los. Erg fijn nummer en het besluit van een fijne kennismaking met een in potentie hele grote band. Aan Higson en McCarthy om door te gaan met het schrijven van die mooie liedjes en ze ook op het album neer te zetten en vooral die lekkere ontspannen houding vol pret op het podium te houden. Voor zo'n band beklim je graag een watertoren.
John Joseph Brill vult waterketel met zijn stem
GRONINGEN – Wie nog even een trapje extra naar beneden nam kon zich zelf overtuigen. Het concert dat Curated voor John Joseph Brill in Groningen was dan wel in de Bovenkamer van Groningen, maar ook op de bodem van de oude waterketel waar in deze watertoren voorheen het water van de stad werd bewaard. Zodra de Britse zanger zijn eerste liedje 'The Grape and The Grain' inzette had hij geen enkele moeite met zijn donkere welluiden stemgeluid de waterketel te vullen. Hij deed dit zelfs onversterkt zonder microfoon om optimaal van de bijzondere akoestiek te kunnen profiteren. Dat pakte fijn uit, hoewel, gezien zijn electrische gitaar wel versterkt was, het af en toe de verstaanbaarheid niet ten goede kwam. De man uit Londen heeft zich gespecialiseerd in droeve liedjes. Brill begon, voor zijn doen, nog redelijk optimistisch met liedjes over 'Drinken en Neuken' zoals 'Sancto Spirito' die dit onderwerp op Italiaanse wijze bij de kop pakte. Hoogtepunt van de middag was 'I'm not Alright'. Een lied geschreven voor een campagne tegen zelfmoord onder jonge Britse mannen die vaak hun problemen niet onder woorden weten te brengen, mede door de ingeslepen cultuur om hier niet over te praten wat uiteindelijk dan in een zelfgekozen einde resulteerd. Een lied dat niet alleen hard binnen kwam, maar ook erg gevoelig werd gebracht door deze zanger. Het was het begin van het droevigste deel van het optreden. Brills nieuwe album komt begin volgend jaar uit en is een break-up album. “Place to Drown' en 'The Leaving Song' hebben wat dat betreft veelzeggende titels. Met 'We Won't Cry' herpakte Brill zich. De zanger mag in het schrijven van de liedjes nog wat vaker variatie zoeken in tempo. Nu varieerde hij voornamelijk in volume door soms zacht te zingen en soms krachtig. Hij is een verteller met de nodige zelfspot, maar ook hier was door het stemmen en praten af en toe dat iets moeilijker te volgen. Brill sloot sterk af met met 'Sleaping Beast' en 'Muscle & Bone' waarbij in het laatste nummer nog eenmaal krachtig zijn stem liet klinken in de waterketel.
GRONINGEN – Wie nog even een trapje extra naar beneden nam kon zich zelf overtuigen. Het concert dat Curated voor John Joseph Brill in Groningen was dan wel in de Bovenkamer van Groningen, maar ook op de bodem van de oude waterketel waar in deze watertoren voorheen het water van de stad werd bewaard. Zodra de Britse zanger zijn eerste liedje 'The Grape and The Grain' inzette had hij geen enkele moeite met zijn donkere welluiden stemgeluid de waterketel te vullen. Hij deed dit zelfs onversterkt zonder microfoon om optimaal van de bijzondere akoestiek te kunnen profiteren. Dat pakte fijn uit, hoewel, gezien zijn electrische gitaar wel versterkt was, het af en toe de verstaanbaarheid niet ten goede kwam. De man uit Londen heeft zich gespecialiseerd in droeve liedjes. Brill begon, voor zijn doen, nog redelijk optimistisch met liedjes over 'Drinken en Neuken' zoals 'Sancto Spirito' die dit onderwerp op Italiaanse wijze bij de kop pakte. Hoogtepunt van de middag was 'I'm not Alright'. Een lied geschreven voor een campagne tegen zelfmoord onder jonge Britse mannen die vaak hun problemen niet onder woorden weten te brengen, mede door de ingeslepen cultuur om hier niet over te praten wat uiteindelijk dan in een zelfgekozen einde resulteerd. Een lied dat niet alleen hard binnen kwam, maar ook erg gevoelig werd gebracht door deze zanger. Het was het begin van het droevigste deel van het optreden. Brills nieuwe album komt begin volgend jaar uit en is een break-up album. “Place to Drown' en 'The Leaving Song' hebben wat dat betreft veelzeggende titels. Met 'We Won't Cry' herpakte Brill zich. De zanger mag in het schrijven van de liedjes nog wat vaker variatie zoeken in tempo. Nu varieerde hij voornamelijk in volume door soms zacht te zingen en soms krachtig. Hij is een verteller met de nodige zelfspot, maar ook hier was door het stemmen en praten af en toe dat iets moeilijker te volgen. Brill sloot sterk af met met 'Sleaping Beast' en 'Muscle & Bone' waarbij in het laatste nummer nog eenmaal krachtig zijn stem liet klinken in de waterketel.
In een warm bad met Edo Donkers
STEENDAM – Vaak tref je Edo Donkers tegenwoordig met naamgenoot geen familie Jan Donkers, Abel de Lange en Louis ter Burg in het kader van 'A Song Journey' in de grote theaters van Nederland. Op 10 december bijvoorbeeld in De Harmonie in Leeuwarden waar de Americana wordt verkend. Op het podium van Peter en Leni in Steendam stond Donkers alleen. Het concert dat hij gaf werd een warm bad, waar hij met zijn prettige stem zijn luisteraars omhulde met fijne liedjes en mooie verhalen. Veel eigen werk en mooie eerbetonen aan diverse grootheden in het genre. In de eerste set lag de nadruk op eigen werk van Donkers die zich bewees als hele fijne songwriter met afgewogen liedjes en vaak prachtige teksten. Teksten waarin hij een boodschap verpakt, maar deze beslist niet door je strot duwde. Liedjes als zaadjes die hij meegeeft in de hoop dat ze ontkiemen en dat je zelf met deze boodschap aan de gang gaat. 'Resistant to Change' was de opening voor 'I'll Drink To That' over het feit dat rampspoed wel erg vaak dezelfde mensen treft. Een steviger liedje waarna hij het tempo weer terugdraaide voor 'Fortress of Song' dat een ode is aan de muziek en hoe liedjes een belangrijke rol kunnen spelen in je leven. Het simonengarfunkelige 'Face of the Earth' droeg Donkers op aan André Kuipers, een subtiel klimaat statement en erg mooi. Hoogtepunt voor de pauze was 'Beneath American Skies' over de weg die Amerika is gegaan van de moorden op Martin Luther King en Robert Kennedy in 1968 en de verkiezing van Barack Obama als eerste niet blanke president veertig jaar later. Daarna nog twee covers met 'Youngstown' van Bruce Springsteen en 'San Diego Serenade' van Tom Waits. In deze covers loopt Donkers mooi over de lijn dat hij het origineel eer aan doet en in zijn waarde laat en toch daar een mooie eigen twist aan weet te geven. Dat deed hij na de pauze ook bijvoorbeeld met 'Deportees' van Woody Guthrie en 'Carolina in my Mind' van James Taylor. Daarnaast ook nu veel eigen werk gebracht met die warme zang en prima gitaar spel. Tot twee keer toe raakte Donkers even de weg kwijt in een liedje, maar hij herpakte zich snel. Het was daarbij wat ongelukkig dat het gebeurde in wat hij al één van zijn signature songs aankondigde 'Drink from the Same Well', een ode aan Woody Guthrie. Via mooie liedjes als zijn train song 'Morning Train', het bluegrassnummer 'Lady Bird' en de mooie verhalen waamee hij inkaderde wist Edo Donkers je te overtuigen dat zingen beter is dan schreeuwen om je mening kracht bij te zetten. Stekkerloos en gezeten op de rand van het podium om de intimiteit wist hij het heel dicht bij te brengen. De herkanzing van 'Drink from he Same Well' ging nu vlekkeloos als toegift. om te bewerken.
STEENDAM – Vaak tref je Edo Donkers tegenwoordig met naamgenoot geen familie Jan Donkers, Abel de Lange en Louis ter Burg in het kader van 'A Song Journey' in de grote theaters van Nederland. Op 10 december bijvoorbeeld in De Harmonie in Leeuwarden waar de Americana wordt verkend. Op het podium van Peter en Leni in Steendam stond Donkers alleen. Het concert dat hij gaf werd een warm bad, waar hij met zijn prettige stem zijn luisteraars omhulde met fijne liedjes en mooie verhalen. Veel eigen werk en mooie eerbetonen aan diverse grootheden in het genre. In de eerste set lag de nadruk op eigen werk van Donkers die zich bewees als hele fijne songwriter met afgewogen liedjes en vaak prachtige teksten. Teksten waarin hij een boodschap verpakt, maar deze beslist niet door je strot duwde. Liedjes als zaadjes die hij meegeeft in de hoop dat ze ontkiemen en dat je zelf met deze boodschap aan de gang gaat. 'Resistant to Change' was de opening voor 'I'll Drink To That' over het feit dat rampspoed wel erg vaak dezelfde mensen treft. Een steviger liedje waarna hij het tempo weer terugdraaide voor 'Fortress of Song' dat een ode is aan de muziek en hoe liedjes een belangrijke rol kunnen spelen in je leven. Het simonengarfunkelige 'Face of the Earth' droeg Donkers op aan André Kuipers, een subtiel klimaat statement en erg mooi. Hoogtepunt voor de pauze was 'Beneath American Skies' over de weg die Amerika is gegaan van de moorden op Martin Luther King en Robert Kennedy in 1968 en de verkiezing van Barack Obama als eerste niet blanke president veertig jaar later. Daarna nog twee covers met 'Youngstown' van Bruce Springsteen en 'San Diego Serenade' van Tom Waits. In deze covers loopt Donkers mooi over de lijn dat hij het origineel eer aan doet en in zijn waarde laat en toch daar een mooie eigen twist aan weet te geven. Dat deed hij na de pauze ook bijvoorbeeld met 'Deportees' van Woody Guthrie en 'Carolina in my Mind' van James Taylor. Daarnaast ook nu veel eigen werk gebracht met die warme zang en prima gitaar spel. Tot twee keer toe raakte Donkers even de weg kwijt in een liedje, maar hij herpakte zich snel. Het was daarbij wat ongelukkig dat het gebeurde in wat hij al één van zijn signature songs aankondigde 'Drink from the Same Well', een ode aan Woody Guthrie. Via mooie liedjes als zijn train song 'Morning Train', het bluegrassnummer 'Lady Bird' en de mooie verhalen waamee hij inkaderde wist Edo Donkers je te overtuigen dat zingen beter is dan schreeuwen om je mening kracht bij te zetten. Stekkerloos en gezeten op de rand van het podium om de intimiteit wist hij het heel dicht bij te brengen. De herkanzing van 'Drink from he Same Well' ging nu vlekkeloos als toegift. om te bewerken.
And then there is Mr Philips
STEENDAM – Op een podium waar gitaargrootheden als George Naha en Brooks Williams excelleerden kon de conclussie alleen maar zijn dat David Philips zich absoluut met hen kan meten. 'Wauw een kunstenaar,' klonk het uit het publiek en achteraf kon programmeur en gastheer Peter van Zeijl van Podium Peter & Leni in Steendam stellen: 'And the there is Mr Philips'. Het was de derde keer dat David Philips zijn dakterras in Barcelona had verlaten om in Steendam op te treden en hij bleek dan ook een grote schare volgers te trekken. Terecht, want hij is een meesterlijk gitarist en een prachtige intense bleusy singersongwriter. Philips begon nog wat chaotisch door al bij het eerste liedje van zijn setlist af te wijken en daardoor zijn GPS in de war te sturen, maar met 'Mountain to Climb' was hij in het tweede liedje terug op het juiste setlist pad. Naast gitarist is Philips ook percussionist op zijn gitaar en is het gebruik van de loop voorbeeldig. Met de loop weet hij melodieën te combineren, maar doet dit, zoals onder andere naar voren kwam in 'Angel', zo vloeiend dat het nauwelijks opvalt. Alleen de luide tik waarmee de loop wordt aangezet blijft een storend geluid. Philips was in Nederland ter promotie van zijn nieuwe album 'The Rooftop Recordings 2' waarop veel nieuw werk, maar ook liedjes die hij nog eens onder handen neemt. In die laatste categorie valt 'That Dirty Road' en in de nieuwe beach versie speelde hij het lekker up tempo in Steendam. Zo voerde Philips aan de hand van zijn humor en spel het publiek mee door zijn oeuvre van het spliksplinternieuwe 'Your Way' tot oudere nummers als de ballad 'Gitar on His Knee' en de prachtige afsluiting van de eerste set met 'Venemous Soul'. David Philips, jarenlang studio jazzgitarist, heeft een geheel eigen stijl. Prachtige liedjes, zonder hitgevoeligheid, maar in complete lijn met zijn persoonlijkheid en oprecht gebracht. Een mooie zangstem die door de intensiteit bijzonder wordt en soms wat warrige verhalen die elk lied betekenis geven. Dat patroon handhaafde Philips na de pauze. Het bleusy 'Flyin High' het vlotte 'Here it Is' en het mooie 'Guilty Sunday' overtuigden. Philips is daarnaast op een missie om te bewijzen dat George Michael een goede songwriter is en bracht zijn interpretatie van de Wham hit 'Freedom' Bob Dylan Style om even later af te sluiten met 'Suffocate'. We kunnen alleen hopen dat Van Zeijl er in slaagt om David Philips een vierde en vijfde, zesde enz enz keer op zijn podium te mogen begroeten.
STEENDAM – Op een podium waar gitaargrootheden als George Naha en Brooks Williams excelleerden kon de conclussie alleen maar zijn dat David Philips zich absoluut met hen kan meten. 'Wauw een kunstenaar,' klonk het uit het publiek en achteraf kon programmeur en gastheer Peter van Zeijl van Podium Peter & Leni in Steendam stellen: 'And the there is Mr Philips'. Het was de derde keer dat David Philips zijn dakterras in Barcelona had verlaten om in Steendam op te treden en hij bleek dan ook een grote schare volgers te trekken. Terecht, want hij is een meesterlijk gitarist en een prachtige intense bleusy singersongwriter. Philips begon nog wat chaotisch door al bij het eerste liedje van zijn setlist af te wijken en daardoor zijn GPS in de war te sturen, maar met 'Mountain to Climb' was hij in het tweede liedje terug op het juiste setlist pad. Naast gitarist is Philips ook percussionist op zijn gitaar en is het gebruik van de loop voorbeeldig. Met de loop weet hij melodieën te combineren, maar doet dit, zoals onder andere naar voren kwam in 'Angel', zo vloeiend dat het nauwelijks opvalt. Alleen de luide tik waarmee de loop wordt aangezet blijft een storend geluid. Philips was in Nederland ter promotie van zijn nieuwe album 'The Rooftop Recordings 2' waarop veel nieuw werk, maar ook liedjes die hij nog eens onder handen neemt. In die laatste categorie valt 'That Dirty Road' en in de nieuwe beach versie speelde hij het lekker up tempo in Steendam. Zo voerde Philips aan de hand van zijn humor en spel het publiek mee door zijn oeuvre van het spliksplinternieuwe 'Your Way' tot oudere nummers als de ballad 'Gitar on His Knee' en de prachtige afsluiting van de eerste set met 'Venemous Soul'. David Philips, jarenlang studio jazzgitarist, heeft een geheel eigen stijl. Prachtige liedjes, zonder hitgevoeligheid, maar in complete lijn met zijn persoonlijkheid en oprecht gebracht. Een mooie zangstem die door de intensiteit bijzonder wordt en soms wat warrige verhalen die elk lied betekenis geven. Dat patroon handhaafde Philips na de pauze. Het bleusy 'Flyin High' het vlotte 'Here it Is' en het mooie 'Guilty Sunday' overtuigden. Philips is daarnaast op een missie om te bewijzen dat George Michael een goede songwriter is en bracht zijn interpretatie van de Wham hit 'Freedom' Bob Dylan Style om even later af te sluiten met 'Suffocate'. We kunnen alleen hopen dat Van Zeijl er in slaagt om David Philips een vierde en vijfde, zesde enz enz keer op zijn podium te mogen begroeten.
Jenny Don't is stevig verankerd in de country
GRONINGEN – Een avondje country bij Noise in the North in De Spieghel in Groningen. De normaal rock programmerende organisatie hield de variatie er in met een avondje country met als grootste naam op het podium Jenny Don't and the Spurs. Niet zo'n hele grote stap, want Jenny Don't is tevens ook leadzangeres bij surf punk rock band Don't. Deze avond had ze letterlijk haar county hoed op. De muziek van Jenny Don't and the Spurs is diep verankerd in de country, maar heeft daar flinke rockinvloeden in verwerkt. Het stoute zusje dat maar niet in de gladde commerciele county wil passen. De band opende met het stevige 'Trouble with the Law', nam gas terug met 'Run' en gaf weer gas met het traditionele 'Alamo', liet dat voortgaan in 'Too Late', om weer een stap terug te doen met 'Carry me Home'. Een mooie logische setopbouw. Jenny Don't heeft een fraaie countrystem. Ze weet haar liedjes te brengen en wordt daarbij ondersteund door een prima band, die de zangeres af en toe even iets overstemden. Elk liedje gaat uit van de country en sommige blijven redelijk traditioneel, terwijl andere uitmonden in stevige countryrock. Jenny Don't is een blikvanger voorop het podium, maar heeft een goede band om zich heen met de onopvallend zijn werk prima doende drummer Sam Henry, de fijne bassist Kelly Halliburton en vaak achter op het toneel, maar erg geluidsbepalend op lead gitaar en pedalsteel JT Halmfilst. Een fijn gezelschap uit Portland Oregon. Het middenstuk was erg mooi met 'The Note' en vooral 'Take me to Jail ( I dare You)' en het erg mooie 'Nails in My Coffin'. Naar het einde toe werd het allemaal nog wat robuuster. Mooie intense liedjes met prima zang en af en toe een klein verhaaltje. 'L.E.A.V.I.N.G.' was lekker vlot. Rattlesnakes & Dogs' stevig, maar erg goed en 'The Fire' ook zo'n topnummer van hun laatste album. Fijn optreden van een boeiende band die zo op elk rootsfestival zou kunnen staan. Een prima eerste toernee in Nederland.
GRONINGEN – Een avondje country bij Noise in the North in De Spieghel in Groningen. De normaal rock programmerende organisatie hield de variatie er in met een avondje country met als grootste naam op het podium Jenny Don't and the Spurs. Niet zo'n hele grote stap, want Jenny Don't is tevens ook leadzangeres bij surf punk rock band Don't. Deze avond had ze letterlijk haar county hoed op. De muziek van Jenny Don't and the Spurs is diep verankerd in de country, maar heeft daar flinke rockinvloeden in verwerkt. Het stoute zusje dat maar niet in de gladde commerciele county wil passen. De band opende met het stevige 'Trouble with the Law', nam gas terug met 'Run' en gaf weer gas met het traditionele 'Alamo', liet dat voortgaan in 'Too Late', om weer een stap terug te doen met 'Carry me Home'. Een mooie logische setopbouw. Jenny Don't heeft een fraaie countrystem. Ze weet haar liedjes te brengen en wordt daarbij ondersteund door een prima band, die de zangeres af en toe even iets overstemden. Elk liedje gaat uit van de country en sommige blijven redelijk traditioneel, terwijl andere uitmonden in stevige countryrock. Jenny Don't is een blikvanger voorop het podium, maar heeft een goede band om zich heen met de onopvallend zijn werk prima doende drummer Sam Henry, de fijne bassist Kelly Halliburton en vaak achter op het toneel, maar erg geluidsbepalend op lead gitaar en pedalsteel JT Halmfilst. Een fijn gezelschap uit Portland Oregon. Het middenstuk was erg mooi met 'The Note' en vooral 'Take me to Jail ( I dare You)' en het erg mooie 'Nails in My Coffin'. Naar het einde toe werd het allemaal nog wat robuuster. Mooie intense liedjes met prima zang en af en toe een klein verhaaltje. 'L.E.A.V.I.N.G.' was lekker vlot. Rattlesnakes & Dogs' stevig, maar erg goed en 'The Fire' ook zo'n topnummer van hun laatste album. Fijn optreden van een boeiende band die zo op elk rootsfestival zou kunnen staan. Een prima eerste toernee in Nederland.
Nieuwe jurk, nieuwe gitaar, nieuwe band voor Inge van Calkar
GRONINGEN – 'New and Improved' was de spreekwoordelijke sticker op de bips Inge van Calkar van want ook de muziek was sterk vernieuwd. De folky zangeres, die we zeker zullen gaan missen met haar prachtige liedjes, had plaats gemaakt voor een expressieve popzangeres met rockinvloeden en electronica. Op de setlist geen enkel nummer van haar album uit 2013 en alleen bassist Frank Fiedler was naast de Groninger zangeres nog een vertrouwd gezicht. Even wennen, maar zeker niet minder dan het was. Gehuld in haar nieuwe jurk, waarbij een paar pumps het af had gemaakt, rockte Van Calkar op het podium van De Spieghel in Groningen. Ook in de songteksten was het nog even wennen, want het eerste liedje was de hulpkreet 'Rescue Me' mooi en rustig en in het tweede concludeerde Van Calkar dat dit toch een 'Different World' was. Daarna viel ook muzikaal alles op zijn plek. Stevig uit de hoek kwam de zangeres met 'Warpaint' gevolgd door het mooiste nummer van de avond 'This Is When My Heart Stands Still'. Een prachtig nummer waarin vooral de zang van Van Calkar volledig tot zijn echt kwam. Die is in alle nummers mooi, maar krijgt net even iets meer diepte in de rustige nummers. Krachtig ging het verder in 'Sweet Carolina'. Haar nieuwe band beviel uitstekend. Op wat schoonheidsfoutjes na, zoals het inzetten van het verkeerde nummer, een kwestie van ervaring, zette de band mooi de spotlight op hun frontvrouw en zette de ballen voor die Van Calkar fijn kon inkopen. Af en toe miste je toch dat vooral deze nieuwe liedjes wat meer werden ondersteund met een mooie introductie. Van Calkar liet de liedjes vrij op het publiek zonder iets over de achter liggende gedachten te vertellen. Met het swingende 'Try to Say' werd het laatste deel van het concert ingezet. 'Shed' was even wennen met een stacato zang , maar bleek toch ook een fijn nummer en na even weer tempo terug te hebben genom en in 'Unravel' werd nog één keer met voll kracht afscheid genomen met het mooi 'Imaginary'. Erg knap hoe Inge van Calkar zich zelf op de schop heeft genomen en ook nu met aansprekend materiaal op de buhne staat. Het geeft haar veelzijdigheid als artieste aan, maar mogen we ook nog af en toe 'Amazing' horen?
GRONINGEN – 'New and Improved' was de spreekwoordelijke sticker op de bips Inge van Calkar van want ook de muziek was sterk vernieuwd. De folky zangeres, die we zeker zullen gaan missen met haar prachtige liedjes, had plaats gemaakt voor een expressieve popzangeres met rockinvloeden en electronica. Op de setlist geen enkel nummer van haar album uit 2013 en alleen bassist Frank Fiedler was naast de Groninger zangeres nog een vertrouwd gezicht. Even wennen, maar zeker niet minder dan het was. Gehuld in haar nieuwe jurk, waarbij een paar pumps het af had gemaakt, rockte Van Calkar op het podium van De Spieghel in Groningen. Ook in de songteksten was het nog even wennen, want het eerste liedje was de hulpkreet 'Rescue Me' mooi en rustig en in het tweede concludeerde Van Calkar dat dit toch een 'Different World' was. Daarna viel ook muzikaal alles op zijn plek. Stevig uit de hoek kwam de zangeres met 'Warpaint' gevolgd door het mooiste nummer van de avond 'This Is When My Heart Stands Still'. Een prachtig nummer waarin vooral de zang van Van Calkar volledig tot zijn echt kwam. Die is in alle nummers mooi, maar krijgt net even iets meer diepte in de rustige nummers. Krachtig ging het verder in 'Sweet Carolina'. Haar nieuwe band beviel uitstekend. Op wat schoonheidsfoutjes na, zoals het inzetten van het verkeerde nummer, een kwestie van ervaring, zette de band mooi de spotlight op hun frontvrouw en zette de ballen voor die Van Calkar fijn kon inkopen. Af en toe miste je toch dat vooral deze nieuwe liedjes wat meer werden ondersteund met een mooie introductie. Van Calkar liet de liedjes vrij op het publiek zonder iets over de achter liggende gedachten te vertellen. Met het swingende 'Try to Say' werd het laatste deel van het concert ingezet. 'Shed' was even wennen met een stacato zang , maar bleek toch ook een fijn nummer en na even weer tempo terug te hebben genom en in 'Unravel' werd nog één keer met voll kracht afscheid genomen met het mooi 'Imaginary'. Erg knap hoe Inge van Calkar zich zelf op de schop heeft genomen en ook nu met aansprekend materiaal op de buhne staat. Het geeft haar veelzijdigheid als artieste aan, maar mogen we ook nog af en toe 'Amazing' horen?
Mirja Klippel wint aan kracht
GRONINGEN – Heel voorzichtig en ijl zette Mirja Klippel de zang in voor 'Changes' in een uitverkochte en dus propvolle huiskamer voor een Wishfulmusic concert. De Finse had de Deense gitarist Alex Jønsson als begeleider mee. Wellicht door de hoge opkomst en de nabijheid van het publiek bleven de eerste nummers wat vlak, maar desondanks mooi. Rustige goed opgebouwde liedjes met poëtische teksten en prima spel van Jønsson. Mooi was 'Joy' en vooral het nieuwe 'Stargazing'. Dat het niet bij rustig en lieflijk bewees Klippel in 'On My Hands', een liedje over iemand tot het uiterste drijft en de ontevredenheid over de politiek bezongen in 'Lift Your Lion' wat een prachtig nummer was. In deze nummers werd ook de zang van de Finse krachtiger en mooier. De eerste set werd afgesloten met het droeve 'River of Silver'. De set had qua tempo iets gevarieerder gemogen, Veel liedjes van Klippel zijn rustige mooie liedjes, maar deze kwamen pas echt tot leven in de tweede helft toen ook de zang meer bite had. Na de pauze was het duo echt goed op zijn gemak. Klippel stond een pasje verder naar voren, Jønsson toverde gebruikelijke en ongebruikelijke tonen uit zijn gitaar en dus kwam ook een breekbaar liedje als 'Frog Princess' meer tot zijn recht. Helemaal omdat de meeste liedjes ook tot mooie verhalen inspireerden. 'Wild Geese' op de tekst van een gedicht van Mary Oliver was prachtig en juist door het gebruik van andermans tekst kreeg het liedje een geheel andere kleur. Met 'Pride' bewees het duo ook in liedjes met wat hoger tempo te kunnen excelleren en alles viel helemaal op zijn plek in 'Black Horse Wisdom' een liedjes voor iedereen die een aanmoediging goed kan gebruiken. Nu bewees Mirja Klippel wat een prachtige zangeres ze is, di misschie niet een heel grot bereik heeft, maar wel zowel heel ijl en breekbaar kan zingen, maar ook krachtig en met punch. Als toegift een mooie traditionele folksong met 'Black is the Colour ( of my Treu love's Hair)'. Mirja Klippel is een prima zangeres en songwriter die mag steunen op haar talent om vandaaruit te experimenteren en meer variatie aan te brengen. Met Alex Jønsson heeft ze een begeleider die haar daarin prima kan volgen en zijn eigen inbreng heeft. Dit eerste en nu enige optreden in Nederland smaakt naar meer.
GRONINGEN – Heel voorzichtig en ijl zette Mirja Klippel de zang in voor 'Changes' in een uitverkochte en dus propvolle huiskamer voor een Wishfulmusic concert. De Finse had de Deense gitarist Alex Jønsson als begeleider mee. Wellicht door de hoge opkomst en de nabijheid van het publiek bleven de eerste nummers wat vlak, maar desondanks mooi. Rustige goed opgebouwde liedjes met poëtische teksten en prima spel van Jønsson. Mooi was 'Joy' en vooral het nieuwe 'Stargazing'. Dat het niet bij rustig en lieflijk bewees Klippel in 'On My Hands', een liedje over iemand tot het uiterste drijft en de ontevredenheid over de politiek bezongen in 'Lift Your Lion' wat een prachtig nummer was. In deze nummers werd ook de zang van de Finse krachtiger en mooier. De eerste set werd afgesloten met het droeve 'River of Silver'. De set had qua tempo iets gevarieerder gemogen, Veel liedjes van Klippel zijn rustige mooie liedjes, maar deze kwamen pas echt tot leven in de tweede helft toen ook de zang meer bite had. Na de pauze was het duo echt goed op zijn gemak. Klippel stond een pasje verder naar voren, Jønsson toverde gebruikelijke en ongebruikelijke tonen uit zijn gitaar en dus kwam ook een breekbaar liedje als 'Frog Princess' meer tot zijn recht. Helemaal omdat de meeste liedjes ook tot mooie verhalen inspireerden. 'Wild Geese' op de tekst van een gedicht van Mary Oliver was prachtig en juist door het gebruik van andermans tekst kreeg het liedje een geheel andere kleur. Met 'Pride' bewees het duo ook in liedjes met wat hoger tempo te kunnen excelleren en alles viel helemaal op zijn plek in 'Black Horse Wisdom' een liedjes voor iedereen die een aanmoediging goed kan gebruiken. Nu bewees Mirja Klippel wat een prachtige zangeres ze is, di misschie niet een heel grot bereik heeft, maar wel zowel heel ijl en breekbaar kan zingen, maar ook krachtig en met punch. Als toegift een mooie traditionele folksong met 'Black is the Colour ( of my Treu love's Hair)'. Mirja Klippel is een prima zangeres en songwriter die mag steunen op haar talent om vandaaruit te experimenteren en meer variatie aan te brengen. Met Alex Jønsson heeft ze een begeleider die haar daarin prima kan volgen en zijn eigen inbreng heeft. Dit eerste en nu enige optreden in Nederland smaakt naar meer.
Amanda Rheaume laat maandagavond bloeien
STEENDAM – Het was weer zo'n avond dat bewezen werd dat het niet altijd in het weekend moet zijn om een feestje te bouwen. Op een maandagavond in Steendam was het bijna uitverkocht in Podium Peter & Leni voor een concert van de Canadeze Amanda Rheaume en haar trio. De singersongwritster zorgde voor een grote toeloop op basis van resultaten in het verleden en dat bleek in dit geval een garantie voor het huidige concert hoewel Rheaume een ander trio om zich heen had dan vorige keer. De zo betreurde gitarist Fraser Holmes die vorig jaar overleed en nu met het nummer 'Mind over Matter' werd geëerd had in Anders Drerup een ervaren en uitstekende opvolger gekregen. Bassiste MJ Dandeneau moest zich halverwege de toer laten vervangen door Anna Ruddick en dat was jammer, maar een prima vervangster met ook de nodige verdiende muzikale sporen. Met 'Kiss Me Back' opende Rheaume uitnodigend. Mooie stem, uitstekende muzikanten en fijne liedjes. Nu en dan meer rootsy dan meer country of rock, maar ook met een flinke scheut pop. Het prachtige familie lied 'Passed Down the Line' van het fantastische voorlaatste album 'Keep a Fire' en 'Red Dress' een nummer om de vele moorden en verdwijningen van vrouwen van de oorsponkelijke bewoners en de onverschilligheid die dit bij andere groepen oproept was één van de weinige nummers met een verhaal. Rheaume liet de kans liggen om bij andee nummers een verhaal te vertellen, terwijl daar ook prachtige begeleidende achtergronden bij zitten. De pauze kwam met het mooie rustige 'Get to the Part', waarna met 'Wolf of Time' de zaak weer werd opgepakt. De tweede set was erg sterk, met prachtige nummers als 'Dead Horse' een break-up song en 'Blood from a Stone' beide afkomstig van het nieuwe album 'Holding Patterns'. Dat werd gevolgd door het sterke 'Not This Time' en het gevoelige 'Strongest Heart' en als toegift een Stevie Nicks nummer. Muziek op maandagavond is een uitstekend idee als het gebracht wordt doo prima muzikanten als Amanda Rheaume, Anna Ruddick en Anders Drerup. Jammer dat Rheaume niet op de vertelstoel zat, maar toch een prachtig concert.
STEENDAM – Het was weer zo'n avond dat bewezen werd dat het niet altijd in het weekend moet zijn om een feestje te bouwen. Op een maandagavond in Steendam was het bijna uitverkocht in Podium Peter & Leni voor een concert van de Canadeze Amanda Rheaume en haar trio. De singersongwritster zorgde voor een grote toeloop op basis van resultaten in het verleden en dat bleek in dit geval een garantie voor het huidige concert hoewel Rheaume een ander trio om zich heen had dan vorige keer. De zo betreurde gitarist Fraser Holmes die vorig jaar overleed en nu met het nummer 'Mind over Matter' werd geëerd had in Anders Drerup een ervaren en uitstekende opvolger gekregen. Bassiste MJ Dandeneau moest zich halverwege de toer laten vervangen door Anna Ruddick en dat was jammer, maar een prima vervangster met ook de nodige verdiende muzikale sporen. Met 'Kiss Me Back' opende Rheaume uitnodigend. Mooie stem, uitstekende muzikanten en fijne liedjes. Nu en dan meer rootsy dan meer country of rock, maar ook met een flinke scheut pop. Het prachtige familie lied 'Passed Down the Line' van het fantastische voorlaatste album 'Keep a Fire' en 'Red Dress' een nummer om de vele moorden en verdwijningen van vrouwen van de oorsponkelijke bewoners en de onverschilligheid die dit bij andere groepen oproept was één van de weinige nummers met een verhaal. Rheaume liet de kans liggen om bij andee nummers een verhaal te vertellen, terwijl daar ook prachtige begeleidende achtergronden bij zitten. De pauze kwam met het mooie rustige 'Get to the Part', waarna met 'Wolf of Time' de zaak weer werd opgepakt. De tweede set was erg sterk, met prachtige nummers als 'Dead Horse' een break-up song en 'Blood from a Stone' beide afkomstig van het nieuwe album 'Holding Patterns'. Dat werd gevolgd door het sterke 'Not This Time' en het gevoelige 'Strongest Heart' en als toegift een Stevie Nicks nummer. Muziek op maandagavond is een uitstekend idee als het gebracht wordt doo prima muzikanten als Amanda Rheaume, Anna Ruddick en Anders Drerup. Jammer dat Rheaume niet op de vertelstoel zat, maar toch een prachtig concert.
Roos Blufpand sprankelt in De Wissinghhof
RODEN – Als zangeres en artieste wist Roos Blufpand meer dan te overtuigen in De Wissinghhof in Roden. Het jonge Nederlandstalige talent bracht muzikaal een sprankelend theaterconcert, maar mag in de opbouw en verbindingen nog meer eenheid hebben. Nu werden de verbindingen tussen de liedjes gelegd door een strandwandeling in ruig weer, maar soms werd dit ook los gelaten of was het verhaal niet logisch, zoals midden op het strand, een beetje aangeschoten in aanwakkerende storm, denken aan je rijschoolhouder. Ook het intermezzo van een plaatselijk talent, in dit geval Kristel, had beter gekaderd kunnen worden, door haar bijvoorbeeld te laten optreden in een strandtent. Terug naar de muziek. Roos Blufpand heeft haar album 'Hoe Dan' uitgebracht vol met mooie bewogen liedjes. Het werk van dit album stond centraal. De zangeres begon, alleen achter de piano, mooi en intiem, voor haar band haar op het podium kwam bijstaan. Prachtige nummers kamen langs zoals 'Bloemen voor Later' en het mooie 'Geweten' onderbroken door de strandverhalen en gedichten. Eerste hoogtepuntje was 'Laat 't Los'. Net als het thema van de voorstelling golfde de band ook in een golfbeweging door het concert, Van klein en intiem, maar groots en meeslepend. Soms erg intens een andere keer luchtig. In de eerste liedjes moest de stem van Blufpand nog even op de juiste plek vallen, maar erg snel bewees de geboren Edense dat ze op dit terrein met de besten meekan. Ze evenaarde niet alleen de zang op haar album, maar overtrof het omdat het veel meer emotie bevatte en sprankelender was. Liedjes schrijven kan Blufpand. Prachtig was hoe haar uitstekende band voor 'Dagenlang' zich opstelde voor op het podium, even af te rekenen had met een niet meewerkende gitaar, maar daarna prachtig akoestisch het nummer zong. Zo was er veel te genieten. Het rustige 'Sprakeloos' wisselde zich af met het stevige 'Wonderschoon' waarbij vooral tegen het einde het stevgere werk ging overheersen en ook daarin wist Blufpand, flink het podium over swingend, te overtuigen. Boodschap die Blufpand haar publiek meegaf was wees lief voor elkaar. Dat benadrukte ze met het afsluitende 'Alleen maar Liefde'. Na een staande ovatie kwam ze aanvankelijk alleen terug voor als toegift 'Afscheid' en toonde ze met haar band, akoestisch tussen het publiek nog zo'n prachtige interpretatie van liefde met het zwoele 'Heet'. Sterk concert van Roos Blufpand die zich bewees als één van de betere liedjesschrijvers in opkomst van ons land.
RODEN – Als zangeres en artieste wist Roos Blufpand meer dan te overtuigen in De Wissinghhof in Roden. Het jonge Nederlandstalige talent bracht muzikaal een sprankelend theaterconcert, maar mag in de opbouw en verbindingen nog meer eenheid hebben. Nu werden de verbindingen tussen de liedjes gelegd door een strandwandeling in ruig weer, maar soms werd dit ook los gelaten of was het verhaal niet logisch, zoals midden op het strand, een beetje aangeschoten in aanwakkerende storm, denken aan je rijschoolhouder. Ook het intermezzo van een plaatselijk talent, in dit geval Kristel, had beter gekaderd kunnen worden, door haar bijvoorbeeld te laten optreden in een strandtent. Terug naar de muziek. Roos Blufpand heeft haar album 'Hoe Dan' uitgebracht vol met mooie bewogen liedjes. Het werk van dit album stond centraal. De zangeres begon, alleen achter de piano, mooi en intiem, voor haar band haar op het podium kwam bijstaan. Prachtige nummers kamen langs zoals 'Bloemen voor Later' en het mooie 'Geweten' onderbroken door de strandverhalen en gedichten. Eerste hoogtepuntje was 'Laat 't Los'. Net als het thema van de voorstelling golfde de band ook in een golfbeweging door het concert, Van klein en intiem, maar groots en meeslepend. Soms erg intens een andere keer luchtig. In de eerste liedjes moest de stem van Blufpand nog even op de juiste plek vallen, maar erg snel bewees de geboren Edense dat ze op dit terrein met de besten meekan. Ze evenaarde niet alleen de zang op haar album, maar overtrof het omdat het veel meer emotie bevatte en sprankelender was. Liedjes schrijven kan Blufpand. Prachtig was hoe haar uitstekende band voor 'Dagenlang' zich opstelde voor op het podium, even af te rekenen had met een niet meewerkende gitaar, maar daarna prachtig akoestisch het nummer zong. Zo was er veel te genieten. Het rustige 'Sprakeloos' wisselde zich af met het stevige 'Wonderschoon' waarbij vooral tegen het einde het stevgere werk ging overheersen en ook daarin wist Blufpand, flink het podium over swingend, te overtuigen. Boodschap die Blufpand haar publiek meegaf was wees lief voor elkaar. Dat benadrukte ze met het afsluitende 'Alleen maar Liefde'. Na een staande ovatie kwam ze aanvankelijk alleen terug voor als toegift 'Afscheid' en toonde ze met haar band, akoestisch tussen het publiek nog zo'n prachtige interpretatie van liefde met het zwoele 'Heet'. Sterk concert van Roos Blufpand die zich bewees als één van de betere liedjesschrijvers in opkomst van ons land.
Stems blijft imponeren in Groningen
GRONINGEN – Het was al voor de tweede keer dit jaar dat het Britse Stems Groningen aandeed en niet voor het laatst. Ook voor WinterWelvaart staat nog een optreden van de band op de planning. Dat optreden kan niet worden losgezien van het optreden in Simplon. Voor WinterWelvaart staat er iets bijzonders op de rol en dat werd in het Groninger Poppodium met veel succes op het podium uitgeprobeerd. Voor het zover was speelde Stems een aantal 'traditionele' liedjes. Het concert begon met 'Constellations' gevolgd door 'Constellations 2'. Prachtige instrumentale filmische muziek, waarbij je op het ene moment luistert naar een rock concert en het volgende naar een klassiek werk. Van heftig en intens naar verstilt en delicaat. Stems heeft dat allemaal te bieden, waarbij drummer Asher Leverton het middelpunt is, waar rondom celliste Christine Avis en gitarist John Dorr hun magie kunnen weven. Beide vergen het uiterste van hun instrument op de normale manier, maar ook op tal van andere manieren. De grenzen worden opgezocht, wat wel blijkt uit de strijkstok van Avis waarvan de snaren na het eerste nummer al flink zijn gehalveerd. Stems brengt muziek die bij een film past en vaak daar ook op gebasseerd is. Het zijn verhaaltjes in muziek waarbij je van de ene stemming naar de andere stemming wordt meegenomen. Vaak subtiel, soms abrupt. In Treu to the Moon'bijvoorbeeld begint het nummer heftig, maar al snel zit je in de maneschijn. John Dorr is een nuchtere Engelse cerenomiemeester die zonder poespas de nummers aankondigd en dat met summiere informatie doet. Voor 'In The Beginning The Future is Al We Had' komt een tiental Groninger strijkers op het podium. Een prachtige aanvulling op het geluid van de band en aanvankelijk nog wat aarzelend, maar allengs beter en beter vullen de strijkers de band aan tot een prachtig resultaat. Het gezelschap speelt ook nog 'Anahata'. Opnieuw zeer veelbelovend. Stems op zich is al een intrigerende band, maar met de toeving van deze strijkerssectie wordt het wel heel erg mooi.
GRONINGEN – Het was al voor de tweede keer dit jaar dat het Britse Stems Groningen aandeed en niet voor het laatst. Ook voor WinterWelvaart staat nog een optreden van de band op de planning. Dat optreden kan niet worden losgezien van het optreden in Simplon. Voor WinterWelvaart staat er iets bijzonders op de rol en dat werd in het Groninger Poppodium met veel succes op het podium uitgeprobeerd. Voor het zover was speelde Stems een aantal 'traditionele' liedjes. Het concert begon met 'Constellations' gevolgd door 'Constellations 2'. Prachtige instrumentale filmische muziek, waarbij je op het ene moment luistert naar een rock concert en het volgende naar een klassiek werk. Van heftig en intens naar verstilt en delicaat. Stems heeft dat allemaal te bieden, waarbij drummer Asher Leverton het middelpunt is, waar rondom celliste Christine Avis en gitarist John Dorr hun magie kunnen weven. Beide vergen het uiterste van hun instrument op de normale manier, maar ook op tal van andere manieren. De grenzen worden opgezocht, wat wel blijkt uit de strijkstok van Avis waarvan de snaren na het eerste nummer al flink zijn gehalveerd. Stems brengt muziek die bij een film past en vaak daar ook op gebasseerd is. Het zijn verhaaltjes in muziek waarbij je van de ene stemming naar de andere stemming wordt meegenomen. Vaak subtiel, soms abrupt. In Treu to the Moon'bijvoorbeeld begint het nummer heftig, maar al snel zit je in de maneschijn. John Dorr is een nuchtere Engelse cerenomiemeester die zonder poespas de nummers aankondigd en dat met summiere informatie doet. Voor 'In The Beginning The Future is Al We Had' komt een tiental Groninger strijkers op het podium. Een prachtige aanvulling op het geluid van de band en aanvankelijk nog wat aarzelend, maar allengs beter en beter vullen de strijkers de band aan tot een prachtig resultaat. Het gezelschap speelt ook nog 'Anahata'. Opnieuw zeer veelbelovend. Stems op zich is al een intrigerende band, maar met de toeving van deze strijkerssectie wordt het wel heel erg mooi.
Daverende show Ana Popovic in VanSlag
BORGER – Waar ooit de dominee voor een goed gevulde kerk preekte, was het nu Ana Popovic die in een even stampvolle gemeenschap de blues bracht. In VanSlag zoals de fraaie kerk in Borger tegenwoordig door het leven gaat is een podium met allure ontstaan. Een bluesster als Ana Popovic misstaat daarin zeker niet. In één lange set vol gitaarhoogstandjes gaf de vrouw die van Belgrado via Amsterdam uiteindelijk naar Californië trok en tijdens deze reis uigroeide tot een der belangrijkste bluesgitaristen van tegenwoordig, een proeve van bekwaamheid. Aanvankelijk nog zonder Popovic opende haar Europese band met Nederlandse bassist Roni Jonker, Franse drummer Stéphane Avellaneda en Italiaanse organist/toetsenist Michele Papadia de show waarna Popovic met Ana Shufle haar grande entree maakte. Direct werd met het swingende 'Can You Stand The Heat' de centrale vraag gesteld. Even later klonk het bedek je oren, het gaat luid worden. Dat was vooral in het begin jammer, want daardoor viel de zang van Popovic aanvankelijk weg in vooral het drumgeweld. De technische ploeg van VanSlag slaagde er echter in dit te herstelen na enkele liedjes. Een mooi set volgde dat mooi golfde. Af en toe vloog Popovic er met de hooggehakte hiel stevig in en op andere momenten zoals de cover van Robert Palmers 'Every Kinda Peoples' was het veel gevoeliger. Dit werd weer direct gevolgd door sterke eigen nummers als 'She Was A Doormaid' en 'If Tomorrow was Today'. Op het podium de bijna perfect Nederlands sprekende en extravagant geklede frontvrouw Popovic die haar band ook voortdurend in de schijnwerpers zette en naast veel spelen ook vaak goede verhalen vertelde. Daarnaast fungeerde Jonker als spreekstalmeester. Twee keer werd ee eerbetoon gebracht aan Jimmy Hendrix met 'Can You See Me' en het afsluitende 'Crosstown Traffic'. 'Navajo Moon' van Stevie Ray Vaughn gaf de band nogmaals de kans om als muzikanten te excelleren waarna met een drietal aanéén gespeelde nummers werd afgesloten. Een prachtige show, waarbij Popovic haar reputatie waarmaakte. De kerk in Borger daverde op zijn grondvesten.
BORGER – Waar ooit de dominee voor een goed gevulde kerk preekte, was het nu Ana Popovic die in een even stampvolle gemeenschap de blues bracht. In VanSlag zoals de fraaie kerk in Borger tegenwoordig door het leven gaat is een podium met allure ontstaan. Een bluesster als Ana Popovic misstaat daarin zeker niet. In één lange set vol gitaarhoogstandjes gaf de vrouw die van Belgrado via Amsterdam uiteindelijk naar Californië trok en tijdens deze reis uigroeide tot een der belangrijkste bluesgitaristen van tegenwoordig, een proeve van bekwaamheid. Aanvankelijk nog zonder Popovic opende haar Europese band met Nederlandse bassist Roni Jonker, Franse drummer Stéphane Avellaneda en Italiaanse organist/toetsenist Michele Papadia de show waarna Popovic met Ana Shufle haar grande entree maakte. Direct werd met het swingende 'Can You Stand The Heat' de centrale vraag gesteld. Even later klonk het bedek je oren, het gaat luid worden. Dat was vooral in het begin jammer, want daardoor viel de zang van Popovic aanvankelijk weg in vooral het drumgeweld. De technische ploeg van VanSlag slaagde er echter in dit te herstelen na enkele liedjes. Een mooi set volgde dat mooi golfde. Af en toe vloog Popovic er met de hooggehakte hiel stevig in en op andere momenten zoals de cover van Robert Palmers 'Every Kinda Peoples' was het veel gevoeliger. Dit werd weer direct gevolgd door sterke eigen nummers als 'She Was A Doormaid' en 'If Tomorrow was Today'. Op het podium de bijna perfect Nederlands sprekende en extravagant geklede frontvrouw Popovic die haar band ook voortdurend in de schijnwerpers zette en naast veel spelen ook vaak goede verhalen vertelde. Daarnaast fungeerde Jonker als spreekstalmeester. Twee keer werd ee eerbetoon gebracht aan Jimmy Hendrix met 'Can You See Me' en het afsluitende 'Crosstown Traffic'. 'Navajo Moon' van Stevie Ray Vaughn gaf de band nogmaals de kans om als muzikanten te excelleren waarna met een drietal aanéén gespeelde nummers werd afgesloten. Een prachtige show, waarbij Popovic haar reputatie waarmaakte. De kerk in Borger daverde op zijn grondvesten.
Jenai Huff zingt vol compassie
STEENDAM – In een wereld vol haat, muren en afstand tussen mensen is het een voorrecht om iemand als Jenai Huff te zien optreden. Deze Amerikaanse brengt haar liedjes vol compassie en rust en staat juist voor het oprecht verbinden via haar muziek. In dat teken stond ook het enige optreden dat de New Yorkse in Nederland gaf bij Peter & Leni in Steendam. Prachtige liedjes waarin ze soms grote onderwerpen bij de kop pakte die intiem en persoonlijk werden gebracht. De menselijke maat voorop. 'Grace and Elbow Grease' was de opening, direct met een persoonlijk verhaal. Een lied over dat je moeite moet stoppen in zaken voor je resultaat kunt verwachten. Mooi bedaard en gevoelig gebracht. Huff heeft een prachtige stem die deze rust uitstraalt en daarmee de sfeer van het concert bepaald. Ze introduceert haar liedjes met persoonlijke verhalen die af en toe wat puntiger mogen, hoewel haar vertelstijl ook erg bij haar past. Als begeleider had Jenai Huff haar gitaarleraar meegenomen. Als dat niemand minder is dan George Naha, dan heb je één der allerbeste gitaristen van het moment te pakken. Naha speelde met mensen als Aretha Franklin, Sam & Dave en Roy Orbison om een fractie te noemen van de topartiesten hij bij stond. De meeste gitaristen zetten het geluid op nagenoeg maximaal, maar Naha draaide zijn knop precies de andere kant op en zetten zijn electrische gitaar zo zacht mogelijk, Hierdoor kwamen alle subtiliteiten en details voor het voetlicht. Niet alleen in de begeleiding van Huff, maar ook in de twee stukken die Naha zelf speelde. Een genot. Dat telde ook voor het werk van Huff met als hoogtepunt voor de pauze het fenomenale 'Where Did It Go'. Na de pauze werd het aanvankelijk erg intens en indringend. Huff opende met 'Open Open Window' over het omgaan met mensen die autistisch of een andere aandoening hebben. Dat liet ze volgen door even indringende liedjes als 'Come Home' over het najagen en niet verliezen van je dromen, 'Seconds and Inches' over de kwetsbaarheid van het leven en tenslotte 'Time Stood Still'. Grote onderwerpen klein gebracht. Daarmee werd het persoonlijk. De afsluiting even later was al even prachtig. Die kwam met 'now is the Time' een lied over verlies en loslaten aan de hand van de verkoop van de woning van haar overleden ouders en de klassieke Marvin Gay hit 'What's Going On'. Een concert als een knuffel en een boodschap gebracht op de juiste manier. Wie wil dat men naar je luistert moet niet schreeuwen, maar fluisteren. Een middag om in te lijsten.
STEENDAM – In een wereld vol haat, muren en afstand tussen mensen is het een voorrecht om iemand als Jenai Huff te zien optreden. Deze Amerikaanse brengt haar liedjes vol compassie en rust en staat juist voor het oprecht verbinden via haar muziek. In dat teken stond ook het enige optreden dat de New Yorkse in Nederland gaf bij Peter & Leni in Steendam. Prachtige liedjes waarin ze soms grote onderwerpen bij de kop pakte die intiem en persoonlijk werden gebracht. De menselijke maat voorop. 'Grace and Elbow Grease' was de opening, direct met een persoonlijk verhaal. Een lied over dat je moeite moet stoppen in zaken voor je resultaat kunt verwachten. Mooi bedaard en gevoelig gebracht. Huff heeft een prachtige stem die deze rust uitstraalt en daarmee de sfeer van het concert bepaald. Ze introduceert haar liedjes met persoonlijke verhalen die af en toe wat puntiger mogen, hoewel haar vertelstijl ook erg bij haar past. Als begeleider had Jenai Huff haar gitaarleraar meegenomen. Als dat niemand minder is dan George Naha, dan heb je één der allerbeste gitaristen van het moment te pakken. Naha speelde met mensen als Aretha Franklin, Sam & Dave en Roy Orbison om een fractie te noemen van de topartiesten hij bij stond. De meeste gitaristen zetten het geluid op nagenoeg maximaal, maar Naha draaide zijn knop precies de andere kant op en zetten zijn electrische gitaar zo zacht mogelijk, Hierdoor kwamen alle subtiliteiten en details voor het voetlicht. Niet alleen in de begeleiding van Huff, maar ook in de twee stukken die Naha zelf speelde. Een genot. Dat telde ook voor het werk van Huff met als hoogtepunt voor de pauze het fenomenale 'Where Did It Go'. Na de pauze werd het aanvankelijk erg intens en indringend. Huff opende met 'Open Open Window' over het omgaan met mensen die autistisch of een andere aandoening hebben. Dat liet ze volgen door even indringende liedjes als 'Come Home' over het najagen en niet verliezen van je dromen, 'Seconds and Inches' over de kwetsbaarheid van het leven en tenslotte 'Time Stood Still'. Grote onderwerpen klein gebracht. Daarmee werd het persoonlijk. De afsluiting even later was al even prachtig. Die kwam met 'now is the Time' een lied over verlies en loslaten aan de hand van de verkoop van de woning van haar overleden ouders en de klassieke Marvin Gay hit 'What's Going On'. Een concert als een knuffel en een boodschap gebracht op de juiste manier. Wie wil dat men naar je luistert moet niet schreeuwen, maar fluisteren. Een middag om in te lijsten.
Levenslust in liedjes bij The Small Glories
BORGER – The Small Glories zijn genomineerd voor de finale van de NewSong Music competitie. Een mooie waardering voor Cara Luft en JD Edwards, maar wellicht slecht nieuws voor Europa. Immers collega finalisten en Canadezen The Young Novelists moesten ook een Europese toer afzeggen, vanwege veel lucratievere gigs in de Verenigde Staten. Volgend jaar komt het Canadese duo in ieder geval terug voor een groot festival in Denemarken en voor concert- en festivalorganisatoren is het toch wel zaak nu er op in te springen, want The Small Glories zijn me toch een portie goed met hun krachtige folk en fijne verhalen. Op het podium van VanSlag in Borger werd dat met een prachtig optreden onderstreept. Powerfolk zo omschrijft het duo uit Winnipeg zichzelf en dat is accuraat. Met 'Had I Paid' niet alleen de opener van hun laatste album 'Wondrous Traveler' maar ook van dit optreden toonden beide aan dat hun krachtige stemmen, robuust spel en grote podiumpersoonlikheden toch in staat zijn tot in de haarvaten van de emotie door te dringen. Soms met kracht, maar soms ook heel gevoelig zoals in bijvoorbeeld 'Long Long Moon' of 'Home Song'. Elk lied zijn eigen verhaal en vooral 'Treu Story', waarbij beide een waar verhaal uit hun leven onthullen. Zowel Luft als Edwards zijn naast begenadigde artiesten ook schitterende verhalenvertellers en dat is echt een toegevoegde waarde. Voor de pauze nog prachtige liedjes als het intense 'Holding On' dat Cara Luft schreef met Karla Anderson en bewerkingen van 'Black Water Side' en het Wood Guthrie nummer 'Way over Yonder in the Minor Key'. Naast een aantal met zijn tweeën geschreven liedjes werken Luft en Edwards ook met anderen samen in het schrijfwerk. Uitstekend, want die liedjes hebben net een andere flow en dat maakt het concert gevarieërder en mooier. Na de pauze opende het duo met '1000 Stars', een nummer van Greg MacPherson en dat was het begin van nog veel meer moois. 'Bring 'm all In', het gevoelige 'Old Garage', break-up song 'Something to Hold Onto'. Ieder liedje weer een proeve van bekwaamheid van die mooie zang, individueel, maar vooral ook samen. Het gitaarspel van Edwards en het spel van Luft op gitaar en vooral banjo. Wat vooral overtuigt is de levenslust, het plezier en de oprechtheid die van het podium afstroomt het publiek in. Met 'Wondrous Traveler / The Traveler' werd afgesloten, maar na een staande ovatie kwam nog het mooie toegift 'Waterbound' gezongen tussen het publiek. Volgend jaar maar weer.
BORGER – The Small Glories zijn genomineerd voor de finale van de NewSong Music competitie. Een mooie waardering voor Cara Luft en JD Edwards, maar wellicht slecht nieuws voor Europa. Immers collega finalisten en Canadezen The Young Novelists moesten ook een Europese toer afzeggen, vanwege veel lucratievere gigs in de Verenigde Staten. Volgend jaar komt het Canadese duo in ieder geval terug voor een groot festival in Denemarken en voor concert- en festivalorganisatoren is het toch wel zaak nu er op in te springen, want The Small Glories zijn me toch een portie goed met hun krachtige folk en fijne verhalen. Op het podium van VanSlag in Borger werd dat met een prachtig optreden onderstreept. Powerfolk zo omschrijft het duo uit Winnipeg zichzelf en dat is accuraat. Met 'Had I Paid' niet alleen de opener van hun laatste album 'Wondrous Traveler' maar ook van dit optreden toonden beide aan dat hun krachtige stemmen, robuust spel en grote podiumpersoonlikheden toch in staat zijn tot in de haarvaten van de emotie door te dringen. Soms met kracht, maar soms ook heel gevoelig zoals in bijvoorbeeld 'Long Long Moon' of 'Home Song'. Elk lied zijn eigen verhaal en vooral 'Treu Story', waarbij beide een waar verhaal uit hun leven onthullen. Zowel Luft als Edwards zijn naast begenadigde artiesten ook schitterende verhalenvertellers en dat is echt een toegevoegde waarde. Voor de pauze nog prachtige liedjes als het intense 'Holding On' dat Cara Luft schreef met Karla Anderson en bewerkingen van 'Black Water Side' en het Wood Guthrie nummer 'Way over Yonder in the Minor Key'. Naast een aantal met zijn tweeën geschreven liedjes werken Luft en Edwards ook met anderen samen in het schrijfwerk. Uitstekend, want die liedjes hebben net een andere flow en dat maakt het concert gevarieërder en mooier. Na de pauze opende het duo met '1000 Stars', een nummer van Greg MacPherson en dat was het begin van nog veel meer moois. 'Bring 'm all In', het gevoelige 'Old Garage', break-up song 'Something to Hold Onto'. Ieder liedje weer een proeve van bekwaamheid van die mooie zang, individueel, maar vooral ook samen. Het gitaarspel van Edwards en het spel van Luft op gitaar en vooral banjo. Wat vooral overtuigt is de levenslust, het plezier en de oprechtheid die van het podium afstroomt het publiek in. Met 'Wondrous Traveler / The Traveler' werd afgesloten, maar na een staande ovatie kwam nog het mooie toegift 'Waterbound' gezongen tussen het publiek. Volgend jaar maar weer.
Galmen in De Bovenkamer van Groningen met Palace
GRONINGEN – Met hun schitterende album 'So Long Forever' in de hand beklommen de mannen van Palace de Watertoren in Groningen, tegenwoordig beter bekend als De Bovenkamer van Groningen. Op grote hoogte tracteerden zij hun publiek op een intens concert dat passend begon met 'Head Above' een stevig nummer met lekkere galm. De dromerige gitaarmuziek van Palace van het album had op het podium een iets stevigere gitaarsound. Mooi was het meer ingetogen 'I Want What You Got'. En ook het wat oudere nummer 'Tomahawk' kon bekoren. Het intense spel en zang van Leo Wyndham met ondersteuning van zijn medebandleden Rupert Turner, Will Dorey en Matt Hodges die er voor zorgden dat hun frontman alle ruimte kreeg. Wyndham bleek ook als spreekstalmeester meer dan adequaat. De opstelling van de setlist bleek logisch. Van het vlotte 'Break the Silence' werd het tempo terug gebracht via het prachtige 'Holy Shite' en 'Veins' om daarna met 'So Long' weer steviger en rockender te worden. De Britten uit Londen bleken uitstekend op elkaar ingespeeld en probeerden het publiek ook bij het optreden te betrekken en dat slaagde. De singel 'It's Over' was ook echt zo'n hoogtepunt. Een prachtig nummer met impact. De meelezers met de setlist zagen dat op dat moment toch een probleem dreigde te ontstaan. De liedjes waren bijna op, maar het concert nog geen uur bezig. Ook de band constateerde dit en bleek voldoende flexibel om het mooie ingetogen 'Family' van het nieuwe album, een nummer dat echt wel gewoon de setlist had mogen staan in te lassen en ook 'Black Heath'. Bij het inzetten van dat nummer knalde de microfoon en was het stil. Gelukkig bleek de rest van de installatie nog wel te functioneren en dus daalde de band van het podium af op de glazen dansvloer en zong zonder versterking dit lied, daarmee een intieme sfeer scheppende. Terwijl de band zong zorgde de technische afdeling voor een bliksemsnelle reparatie en kon het afsluitende 'Bitter' alsnog met microfoon ten gehore worden gebracht. Het zal niemand verbazen als Palace straks opduikt op de grote festivals. Als het dan net zo goed en intiem wordt als daar op 50 meter boven Groningen, dan staat hier een wereldband in wording.
GRONINGEN – Met hun schitterende album 'So Long Forever' in de hand beklommen de mannen van Palace de Watertoren in Groningen, tegenwoordig beter bekend als De Bovenkamer van Groningen. Op grote hoogte tracteerden zij hun publiek op een intens concert dat passend begon met 'Head Above' een stevig nummer met lekkere galm. De dromerige gitaarmuziek van Palace van het album had op het podium een iets stevigere gitaarsound. Mooi was het meer ingetogen 'I Want What You Got'. En ook het wat oudere nummer 'Tomahawk' kon bekoren. Het intense spel en zang van Leo Wyndham met ondersteuning van zijn medebandleden Rupert Turner, Will Dorey en Matt Hodges die er voor zorgden dat hun frontman alle ruimte kreeg. Wyndham bleek ook als spreekstalmeester meer dan adequaat. De opstelling van de setlist bleek logisch. Van het vlotte 'Break the Silence' werd het tempo terug gebracht via het prachtige 'Holy Shite' en 'Veins' om daarna met 'So Long' weer steviger en rockender te worden. De Britten uit Londen bleken uitstekend op elkaar ingespeeld en probeerden het publiek ook bij het optreden te betrekken en dat slaagde. De singel 'It's Over' was ook echt zo'n hoogtepunt. Een prachtig nummer met impact. De meelezers met de setlist zagen dat op dat moment toch een probleem dreigde te ontstaan. De liedjes waren bijna op, maar het concert nog geen uur bezig. Ook de band constateerde dit en bleek voldoende flexibel om het mooie ingetogen 'Family' van het nieuwe album, een nummer dat echt wel gewoon de setlist had mogen staan in te lassen en ook 'Black Heath'. Bij het inzetten van dat nummer knalde de microfoon en was het stil. Gelukkig bleek de rest van de installatie nog wel te functioneren en dus daalde de band van het podium af op de glazen dansvloer en zong zonder versterking dit lied, daarmee een intieme sfeer scheppende. Terwijl de band zong zorgde de technische afdeling voor een bliksemsnelle reparatie en kon het afsluitende 'Bitter' alsnog met microfoon ten gehore worden gebracht. Het zal niemand verbazen als Palace straks opduikt op de grote festivals. Als het dan net zo goed en intiem wordt als daar op 50 meter boven Groningen, dan staat hier een wereldband in wording.
Marisa Cortes Moreno mag vertrouwen op haar prachtige stem
GRONINGEN – Op het moment dat de jonge Marisa Cortes Moreno haar optreden in Gerry Weber begon was dat voor twee personeelsleden van de damesmode zaak en één heer. Gelukkig wist de jonge Friezin uit Oosterwolde de zaak voller en voller te zingen met haar jazzy aanpak van verschillende populaire nummers, jazz standards en als hoogtepunt een eigen nummer. Marisa Cortes Moreno toonde aan dat ze muzikaal al het nodige te bieden heeft, maar zodra ze gaat vertrouwen op eigen kunnen, er nog zoveel meer in het vat zit. Voor de aandachtig luisterende heer begon Marisa Cortes Moreno met het verjazzte 'Runaway' van Ed Sheeran. Moreno gaf een fijne eigen invulling aan dit nummer en verraste met een mooie rap die ze handenklappend ondersteunde. Eenzelfde aanpak had ze in petto voor 'Adicted to You' voor Advice terwijl de zaak inmiddels aardig vol liep. Een mooie uitvoering met vooral die prachtige zang. Moreno heeft met haar zang goud in handen. Nu concentreert ze zich nog vooral op het mooi zingen, maar zodra ze de emoties, de intensiteit er in toelaat en durft in het diepe te stappen er opvertrouwende dat ze kan vliegen op haar stembanden wordt dit nog veel mooier. Ze heeft een prachtige stem vol met jazz en soul en maakte daarmee ook in 'Cake by the Ocean' van DNCE en 'Cheap Thrills' van Sia indruk. Hoeveel dit talent wel niet in huis heeft bleek wel in haar enige zelfgeschreven nummer 'Little Bird'. Een nummer waarin ze ook risico nam, bijvoorbeeld door op haar keyboard te experimenteren in de opening en dat duidelijk extra betekenis vor haar heeft. Een 'growing up' song die alleen maar aangeeft dat ook als songwriter hier nog veel te verwachten is. De afsluiting kwam met twee fraaie jazz standards 'Small Day Tomorrow' en 'Peel me a Grape'. Marisa Cortes Moreno is een naam om in de gaten te houden. Ze heeft grote mogelijkheden, zodra ze er zelf van overtuigd is dat ze dit kan, kunnen we als zangeres en songwriter prachtige dingen verwachten. Dit was slechts een heerlijke voorgerecht voor al het moois wat nog komen gaat. Tijdens het laatste nummer stroomde Gerry Weber leeg met mensen op zoek naar andere concerten en bleef hetzelfde gezelschap achter als waarmee het concert begon.
GRONINGEN – Op het moment dat de jonge Marisa Cortes Moreno haar optreden in Gerry Weber begon was dat voor twee personeelsleden van de damesmode zaak en één heer. Gelukkig wist de jonge Friezin uit Oosterwolde de zaak voller en voller te zingen met haar jazzy aanpak van verschillende populaire nummers, jazz standards en als hoogtepunt een eigen nummer. Marisa Cortes Moreno toonde aan dat ze muzikaal al het nodige te bieden heeft, maar zodra ze gaat vertrouwen op eigen kunnen, er nog zoveel meer in het vat zit. Voor de aandachtig luisterende heer begon Marisa Cortes Moreno met het verjazzte 'Runaway' van Ed Sheeran. Moreno gaf een fijne eigen invulling aan dit nummer en verraste met een mooie rap die ze handenklappend ondersteunde. Eenzelfde aanpak had ze in petto voor 'Adicted to You' voor Advice terwijl de zaak inmiddels aardig vol liep. Een mooie uitvoering met vooral die prachtige zang. Moreno heeft met haar zang goud in handen. Nu concentreert ze zich nog vooral op het mooi zingen, maar zodra ze de emoties, de intensiteit er in toelaat en durft in het diepe te stappen er opvertrouwende dat ze kan vliegen op haar stembanden wordt dit nog veel mooier. Ze heeft een prachtige stem vol met jazz en soul en maakte daarmee ook in 'Cake by the Ocean' van DNCE en 'Cheap Thrills' van Sia indruk. Hoeveel dit talent wel niet in huis heeft bleek wel in haar enige zelfgeschreven nummer 'Little Bird'. Een nummer waarin ze ook risico nam, bijvoorbeeld door op haar keyboard te experimenteren in de opening en dat duidelijk extra betekenis vor haar heeft. Een 'growing up' song die alleen maar aangeeft dat ook als songwriter hier nog veel te verwachten is. De afsluiting kwam met twee fraaie jazz standards 'Small Day Tomorrow' en 'Peel me a Grape'. Marisa Cortes Moreno is een naam om in de gaten te houden. Ze heeft grote mogelijkheden, zodra ze er zelf van overtuigd is dat ze dit kan, kunnen we als zangeres en songwriter prachtige dingen verwachten. Dit was slechts een heerlijke voorgerecht voor al het moois wat nog komen gaat. Tijdens het laatste nummer stroomde Gerry Weber leeg met mensen op zoek naar andere concerten en bleef hetzelfde gezelschap achter als waarmee het concert begon.
Leuk Shirtless vermaakt tussen de schoenen
GRONINGEN – Gewoon leuke ongecompliceerde op de blues en jaren zestig geënte muziek. Het was in het kader van de Walk-in Concerts fijn toeven in Ziengs in Groningen waar het personeel attent rondging met koffie en schoenen en de mannen van Shirtless overtuigden met hun muziek. De band die al sinds 2010 aan de weg timmert werkte hard om alles op tijd klaar te krijgen. De Shirtlessmobiel werd zelfs illegaal geparkeerd met alarmlampen knipperende om het wachtende publiek maar niet teleur te stellen. Met 'Harry Rag' een oorspronkelijk nummer van The Kinks werd gelijk eerbetoon gebracht aan de oude helden wiens invloed goed hoorbaar is in de eigen muziek van de band. Het prettige 'Razorblade' was zo'n leuk eigen nummer, maar in deze eerste twee nummers kon de band nog wel wat pit gebruiken. Dit kwam er met de wisseling van de akoestische voor de electrische gitaar voor 'David'. Iets wat de band goed deed en meer punch in de liedjes bracht. Erg mooi was bijvoorbeeld 'Broken Man'. Een nummer met een fraaie melodie. De liedjes werden fijn spontaan aan elkaar gepraat door de band uit Groningen die daarnaast over meerdere leadzangers beschikt die adequaat zongen en waarbij vooral de harmonieën bevielen, zoals in The Yardbirds klassieker 'For Your Love'. Opvallend was dat de band die tot dat moment slechts één nummer, 'David' had gespeeld van de in augustus verschenen EP 'Motorboat'. De erg aansprekende singel 'Queasy' ontbrak zelfs op de setlist van dit eerste optreden. In de opzet van de Walking Concerts speel je een half uur en na een pauze van een half uur volgt er weer een concert. Je kunt dus rekenen op een nieuw publiek en moet eigenlijk je beste liedjes in dat half uur samenpakken en drie keer spelen. Dat op de nieuwe, zelfs tijdens het concert niet genoemde album, prachtige liedjes staan werd bewezen met het afsluitende 'How I've Tried'. Een lekker vlotte afsluiting en een prachtig lied. Een fijne retro sound die toch verrassend nieuw en fris aandoet. Goed geluisterd naar de helden van toen, maar daar op een uitstekende manier zelf mee aan de slag gegaan.
GRONINGEN – Gewoon leuke ongecompliceerde op de blues en jaren zestig geënte muziek. Het was in het kader van de Walk-in Concerts fijn toeven in Ziengs in Groningen waar het personeel attent rondging met koffie en schoenen en de mannen van Shirtless overtuigden met hun muziek. De band die al sinds 2010 aan de weg timmert werkte hard om alles op tijd klaar te krijgen. De Shirtlessmobiel werd zelfs illegaal geparkeerd met alarmlampen knipperende om het wachtende publiek maar niet teleur te stellen. Met 'Harry Rag' een oorspronkelijk nummer van The Kinks werd gelijk eerbetoon gebracht aan de oude helden wiens invloed goed hoorbaar is in de eigen muziek van de band. Het prettige 'Razorblade' was zo'n leuk eigen nummer, maar in deze eerste twee nummers kon de band nog wel wat pit gebruiken. Dit kwam er met de wisseling van de akoestische voor de electrische gitaar voor 'David'. Iets wat de band goed deed en meer punch in de liedjes bracht. Erg mooi was bijvoorbeeld 'Broken Man'. Een nummer met een fraaie melodie. De liedjes werden fijn spontaan aan elkaar gepraat door de band uit Groningen die daarnaast over meerdere leadzangers beschikt die adequaat zongen en waarbij vooral de harmonieën bevielen, zoals in The Yardbirds klassieker 'For Your Love'. Opvallend was dat de band die tot dat moment slechts één nummer, 'David' had gespeeld van de in augustus verschenen EP 'Motorboat'. De erg aansprekende singel 'Queasy' ontbrak zelfs op de setlist van dit eerste optreden. In de opzet van de Walking Concerts speel je een half uur en na een pauze van een half uur volgt er weer een concert. Je kunt dus rekenen op een nieuw publiek en moet eigenlijk je beste liedjes in dat half uur samenpakken en drie keer spelen. Dat op de nieuwe, zelfs tijdens het concert niet genoemde album, prachtige liedjes staan werd bewezen met het afsluitende 'How I've Tried'. Een lekker vlotte afsluiting en een prachtig lied. Een fijne retro sound die toch verrassend nieuw en fris aandoet. Goed geluisterd naar de helden van toen, maar daar op een uitstekende manier zelf mee aan de slag gegaan.
Heerlijk roots feestje met The Jigantics
STEENDAM – Het is altijd goed nieuws als The Jigantics in het land zijn. Twee jaar geleden was hun eerste optreden in ons land bij Peter & Leni in Steendam en nu keerde de Britse rootsband terug op die lokatie. In hun koffers een keur aan instrumenten en een behoorlijk assortiment aan eigen en andermans liedjes. Direct maar een puntje van kritiek, De eigen liedjes kwamen er te bekaaid af. Dat is bijzonder jammer, want met name drummer Martin Fitzgibbon heef een aantal prachtige liedjes geschreven en ook Mark Cole de zanger is een prima songsmith. Dat terzijde. Het publiek werd met de 'Swimming Song' van Loudon Wainwright III direct in het diepe gegooid. Prachtige harmoniën, want naast Fitzgibbon en Cole, beide voortreffelijke zangers, beschikt de band ook nog in violiste Marion Fleetwood over een vocaliste van formaat en draagt ook Lyndon Webb vocaal zijn steentje bij. Rick Edwards laat het zingen over aan zijn slide gitaar. Een stevig begin van de eerste set, waar met de Jane Sibery cover 'The Valley', schitterend gezongen door Fleetwoodeen eerste gevoelige hoogtepunt werd bereikt en direct daarna in de Tom Waits song 'Hold On' het publiek als koor werd ingezet. Prima bewerkingen vooral ook van het swingende '13 Questions' van Chuck Berry. Ee mooie uitvoering kreeg ook 'The Weight'van The Band, maar aangezien dat lied al zovaak is gecoverd had daar best een eigen nummer mogen staan op de setlist. Een mooi afwisselende set en ook de tweede leverde dat. Veel variatie, uitstekende zang en fijne muzikanten waarbij met name Edwards en Fleetwood hoofdrollen vertolkten op hun instrument(en). Mooie samenzang in 'On The Road Tonight' en vooral het schitterende 'Lullaby' gezongen door Fleetwood leek nauwelijks nog te overtreffen, tot Fitzgibbon achter zijn drum wegstapte voor het zingen van 'Lakes of Pontchartrain'. Met de hand in de zak zo zingen. Chapeau! Met enorm veel plezier stond de band op het podium. Liedjes werden met humor, maar ook met prima informatie aan één gepraat door diverse leden van de band. Vlak voor het sluiten van de markt nog zo'n prachtig lied met 'I Will Not Wear The Willow'. Schitterende band, maar dame en heren Jigantics. Op de volgende setlist eerst de eigen nummers invullen en dan andermanswerk.
STEENDAM – Het is altijd goed nieuws als The Jigantics in het land zijn. Twee jaar geleden was hun eerste optreden in ons land bij Peter & Leni in Steendam en nu keerde de Britse rootsband terug op die lokatie. In hun koffers een keur aan instrumenten en een behoorlijk assortiment aan eigen en andermans liedjes. Direct maar een puntje van kritiek, De eigen liedjes kwamen er te bekaaid af. Dat is bijzonder jammer, want met name drummer Martin Fitzgibbon heef een aantal prachtige liedjes geschreven en ook Mark Cole de zanger is een prima songsmith. Dat terzijde. Het publiek werd met de 'Swimming Song' van Loudon Wainwright III direct in het diepe gegooid. Prachtige harmoniën, want naast Fitzgibbon en Cole, beide voortreffelijke zangers, beschikt de band ook nog in violiste Marion Fleetwood over een vocaliste van formaat en draagt ook Lyndon Webb vocaal zijn steentje bij. Rick Edwards laat het zingen over aan zijn slide gitaar. Een stevig begin van de eerste set, waar met de Jane Sibery cover 'The Valley', schitterend gezongen door Fleetwoodeen eerste gevoelige hoogtepunt werd bereikt en direct daarna in de Tom Waits song 'Hold On' het publiek als koor werd ingezet. Prima bewerkingen vooral ook van het swingende '13 Questions' van Chuck Berry. Ee mooie uitvoering kreeg ook 'The Weight'van The Band, maar aangezien dat lied al zovaak is gecoverd had daar best een eigen nummer mogen staan op de setlist. Een mooi afwisselende set en ook de tweede leverde dat. Veel variatie, uitstekende zang en fijne muzikanten waarbij met name Edwards en Fleetwood hoofdrollen vertolkten op hun instrument(en). Mooie samenzang in 'On The Road Tonight' en vooral het schitterende 'Lullaby' gezongen door Fleetwood leek nauwelijks nog te overtreffen, tot Fitzgibbon achter zijn drum wegstapte voor het zingen van 'Lakes of Pontchartrain'. Met de hand in de zak zo zingen. Chapeau! Met enorm veel plezier stond de band op het podium. Liedjes werden met humor, maar ook met prima informatie aan één gepraat door diverse leden van de band. Vlak voor het sluiten van de markt nog zo'n prachtig lied met 'I Will Not Wear The Willow'. Schitterende band, maar dame en heren Jigantics. Op de volgende setlist eerst de eigen nummers invullen en dan andermanswerk.
Knallen met Radio Eliza
EMMEN – Radio Eliza is een veelgeboekte act tijdens de Popronde. Meer dan dat. Alle deelnemende steden had de Amsterdammers verzocht te komen. In Emmen had de, net voor Eurosonic bevestigde formatie, een plek gevonden in De Zwetser. Het was even passen en meten om de zesmans formatie op het kleine podium te krijgen, maar dat was gelukt. Veel mensen hadden met verwachtingen dan ook hun opwachting gemaakt voor het podium en werden niet teleurgesteld. Radio Eliza staat voor pop met een grote rock invloed. Van een gierende gitaar of een gierende stem is het zestal niet vies. Het werd gebracht met veel energie en er werd op het podium gedanst met gevaar voor eigen instrumenten. 'I (don't) Care' was dan ook de passende opening en dat werd gevolgd door stevige mooie nummers als het overtuigende 'Fast/Slow' en het sterke 'Yanang'. Radio Eliza heeft een prima zanger met voor het genre uitstekend geschikte stem. Op het gebied van aankondigingen en het publiek bij het optreden betrekken moeten nog stappen worden gemaakt. Dit bleef wat in puberale fase hangen. Radio Eliza is dat muzikaal ontgroeit en ook op dit onderdeel zou dat moeten. In vlot tempo bewezen de heren fijne gedreven muzikanten te zijn en hun publiek in hun liedjes te kunnen meenemen. Sterke hooks en goed gebruik van electronica. Een goede, deels geïmpriviseerde setopbouw, resulteerde uiteindelijk in een afsluiting met eerst de hitsingle van Radio Eliza 'Kids'. Een aansprekend nummer met veel variatie in de zang dat welhaast rappende begint. Als definitieve afsluiting was er dan 'Gimme Attention!!!” Nog even knallen op en voor het podium en eigenlijk wilde het publiek meer, maar de wetten van de Popronde zijn hard. Radio Eliza is al overladen met eerbetonen in hun jonge bestaan. Dat is mooi, maar nu bewijzen dat er een stabiele en op elk onderdeel meer dan voldoende scorende topact in zit. Dat kan alleen Radio Eliza zelf doen.
EMMEN – Radio Eliza is een veelgeboekte act tijdens de Popronde. Meer dan dat. Alle deelnemende steden had de Amsterdammers verzocht te komen. In Emmen had de, net voor Eurosonic bevestigde formatie, een plek gevonden in De Zwetser. Het was even passen en meten om de zesmans formatie op het kleine podium te krijgen, maar dat was gelukt. Veel mensen hadden met verwachtingen dan ook hun opwachting gemaakt voor het podium en werden niet teleurgesteld. Radio Eliza staat voor pop met een grote rock invloed. Van een gierende gitaar of een gierende stem is het zestal niet vies. Het werd gebracht met veel energie en er werd op het podium gedanst met gevaar voor eigen instrumenten. 'I (don't) Care' was dan ook de passende opening en dat werd gevolgd door stevige mooie nummers als het overtuigende 'Fast/Slow' en het sterke 'Yanang'. Radio Eliza heeft een prima zanger met voor het genre uitstekend geschikte stem. Op het gebied van aankondigingen en het publiek bij het optreden betrekken moeten nog stappen worden gemaakt. Dit bleef wat in puberale fase hangen. Radio Eliza is dat muzikaal ontgroeit en ook op dit onderdeel zou dat moeten. In vlot tempo bewezen de heren fijne gedreven muzikanten te zijn en hun publiek in hun liedjes te kunnen meenemen. Sterke hooks en goed gebruik van electronica. Een goede, deels geïmpriviseerde setopbouw, resulteerde uiteindelijk in een afsluiting met eerst de hitsingle van Radio Eliza 'Kids'. Een aansprekend nummer met veel variatie in de zang dat welhaast rappende begint. Als definitieve afsluiting was er dan 'Gimme Attention!!!” Nog even knallen op en voor het podium en eigenlijk wilde het publiek meer, maar de wetten van de Popronde zijn hard. Radio Eliza is al overladen met eerbetonen in hun jonge bestaan. Dat is mooi, maar nu bewijzen dat er een stabiele en op elk onderdeel meer dan voldoende scorende topact in zit. Dat kan alleen Radio Eliza zelf doen.
Direct resultaat voor Marle Thomson
EMMEN – In de drukte van de opticien Bij Maarten was het af en toe een geroezemoes met pratende mensen tijdens het optreden van Marle Thomson. Wat een genot om een zelfbewuste artieste te treffen die dan gewoon even om stilte vraagt. Chapeau. Het optreden van Thomson was ook een voorbeeld hoe de Popronde direct resultaat kan hebben. Direct na afloop stapte Evert Hoven, concertorganisator te Emmen, op de zangeres af en zegde een optreden toe. Binnenkort kan Emmen dus nogmaals genieten van deze mooie zangeres met zoveel jazz en soul in haar stem. Genieten was het bij de oogspecialist zeker. Marle Thomson brengt prachtige rustige liedjes, waarbij ze zichzelf begeleidt met gitaar en loopstation, waardoor ze de sound van haar album 'The Canopy' zo dicht mogelijk weet te benaderen. Thomson beschikt over een prachtige stem en een uitstekende podiumpersoonlijkheid die daadwerkelijk passanten van de straat de zaak binnenlokte. De zangeres had een mooie setopbouw waar ze met 'On The Road' toewerkte naar het swingende 'More' en daarna via het hoogtepunt van het optreden 'You and Me' weer een stuk rust en intensiteit terug pakte. Met haar gitaarspel en haar stem weet ze in haar rustige liedjes toch veel pit te verwerken. Bijvoorbeeld in 'Levitation' ook zo'n erg geslaagd en gelaagd nummer. Een nummer dat ze normaal op ukulele speelt, maar, één van de zeldzame minpuntjes dit optreden, die was vergeten, waardoor het nummer met de voorgeprogrammeerde loop als ondersteuning werd gebracht. Na een fijne cover, 'Halo' van Beyonce, sloot Thomson af met 'Time Fold' en als echte afsluiter een zeer veelbelovend nieuw nummer 'Satellites'. Erg mooi en gevoelig gebracht en prachtig gezongen. Een eigenzinnig en zelfbewuste artieste die veel indruk maakte. Het voorbeeld van Evert Hoven zou door meer concertorganisatoren moeten worden gevolgd. Marle Thomson heeft potentie, of eigenlijk is gewoon al een verdomd goede artieste en dat zomaar bij de opticien in de etalage.
EMMEN – In de drukte van de opticien Bij Maarten was het af en toe een geroezemoes met pratende mensen tijdens het optreden van Marle Thomson. Wat een genot om een zelfbewuste artieste te treffen die dan gewoon even om stilte vraagt. Chapeau. Het optreden van Thomson was ook een voorbeeld hoe de Popronde direct resultaat kan hebben. Direct na afloop stapte Evert Hoven, concertorganisator te Emmen, op de zangeres af en zegde een optreden toe. Binnenkort kan Emmen dus nogmaals genieten van deze mooie zangeres met zoveel jazz en soul in haar stem. Genieten was het bij de oogspecialist zeker. Marle Thomson brengt prachtige rustige liedjes, waarbij ze zichzelf begeleidt met gitaar en loopstation, waardoor ze de sound van haar album 'The Canopy' zo dicht mogelijk weet te benaderen. Thomson beschikt over een prachtige stem en een uitstekende podiumpersoonlijkheid die daadwerkelijk passanten van de straat de zaak binnenlokte. De zangeres had een mooie setopbouw waar ze met 'On The Road' toewerkte naar het swingende 'More' en daarna via het hoogtepunt van het optreden 'You and Me' weer een stuk rust en intensiteit terug pakte. Met haar gitaarspel en haar stem weet ze in haar rustige liedjes toch veel pit te verwerken. Bijvoorbeeld in 'Levitation' ook zo'n erg geslaagd en gelaagd nummer. Een nummer dat ze normaal op ukulele speelt, maar, één van de zeldzame minpuntjes dit optreden, die was vergeten, waardoor het nummer met de voorgeprogrammeerde loop als ondersteuning werd gebracht. Na een fijne cover, 'Halo' van Beyonce, sloot Thomson af met 'Time Fold' en als echte afsluiter een zeer veelbelovend nieuw nummer 'Satellites'. Erg mooi en gevoelig gebracht en prachtig gezongen. Een eigenzinnig en zelfbewuste artieste die veel indruk maakte. Het voorbeeld van Evert Hoven zou door meer concertorganisatoren moeten worden gevolgd. Marle Thomson heeft potentie, of eigenlijk is gewoon al een verdomd goede artieste en dat zomaar bij de opticien in de etalage.
Willem Wits combineert cabaret met rock
EMMEN – In een volstrekt lege biblotheek zat Willem Wits in kleermaker zit zich voor te bereiden voor zijn optreden voor de Popronde Emmen, ondertussen honderduit vertellende over de via Facebook lopende campagne om hem als Stadsdichter van Amersfoort benoemd te krijgen. Een feit waar Wits wat gemengde gevoelens bij heeft. Een kwestie van vereerd zijn tegenover praktische bezwaren. Eer legde de inmiddels ex-Amersfoorter wel in met zijn optreden in de Bibliotheek. Wits combineert op prettige wijze cabaret met rock, chaos met sex en zelfpromotie met gevoeligheid dit alles opgevrolijkt met enige absurditeit. Het eerste liedje dat Wits bracht was typerend voor zijn stijl. 'Papa' gaat over zijn ongeboren kindje dat hij gaat verwekken zodra hij een moeder kan vinden, Een, aldus de artiest en potentieel papa in kwestie, moeilijke zoektocht, waar hij later ook in 'De Leuke Meisjes Zijn Op' op terug kwam. In het kader van fact checking levert een blik in de vriendenlijst van Wits toch op het oog voldoende leuke meisjes op. Een blik die vooral werd ingegeven door het lied 'Al Mijn Vrienden Zijn Beroemd' en inderdaad herkennen we namen als Pitou, Jelte Tuinstra en Rico Neeter als (semi) beroemd. Wits toerde met Herman van Veen en dat zijn optredens en ervaringen geweest die hij goed heeft gebruikt. Zijn liedjes hebben dat stukje cabaret in zich, qua teksten en opbouw. Ook in zijn benadering van het publiek is duidelijk de theater ervaring te merken. De Amsterdammer kan ook heel gevoelig en erg mooi zijn liedjes brengen. 'Eva', voor een overledene was prachtig. Met het voorlezen van een gedicht en later in het optreden een brief, onderschreef Wits de Stadsdichter gedachte en solliciteerde hij ook in Emmen naar deze positie, want waar kan je dat beter doen dan in de bibliotheek. Qua sound is Wits steviger. Hij combineert zijn liedjes met flinke rockinvloeden. Met wijnkist gitaar of electrische bas en een met de voeten bediende drum, weet hij ook hier te verrassen en vermaken. Hoogtepunt in het optreden was na 'Eva' het erg mooie en verstilde 'Witte Dag', Een prachtlied. Dat gevoelige moment werd weer bruut verbroken door de pornografisch dromen over zijn MILF 'Buurvrouw'. Een jolige en vrolijke afsluiting dat nog wordt gevlgd door 'Drumsolo', Een liedje dat het publiek oproept om Wits te steunen via een like op facebook, het kopen van zijn album of het aannemen van de sticker die hij ronddeelde. Tijdens het liedje stort de Popronde vlag die met vele kilo's plakband vlak voor het optreden aan de mur is bevestigd ter aarde, een passend slot.
EMMEN – In een volstrekt lege biblotheek zat Willem Wits in kleermaker zit zich voor te bereiden voor zijn optreden voor de Popronde Emmen, ondertussen honderduit vertellende over de via Facebook lopende campagne om hem als Stadsdichter van Amersfoort benoemd te krijgen. Een feit waar Wits wat gemengde gevoelens bij heeft. Een kwestie van vereerd zijn tegenover praktische bezwaren. Eer legde de inmiddels ex-Amersfoorter wel in met zijn optreden in de Bibliotheek. Wits combineert op prettige wijze cabaret met rock, chaos met sex en zelfpromotie met gevoeligheid dit alles opgevrolijkt met enige absurditeit. Het eerste liedje dat Wits bracht was typerend voor zijn stijl. 'Papa' gaat over zijn ongeboren kindje dat hij gaat verwekken zodra hij een moeder kan vinden, Een, aldus de artiest en potentieel papa in kwestie, moeilijke zoektocht, waar hij later ook in 'De Leuke Meisjes Zijn Op' op terug kwam. In het kader van fact checking levert een blik in de vriendenlijst van Wits toch op het oog voldoende leuke meisjes op. Een blik die vooral werd ingegeven door het lied 'Al Mijn Vrienden Zijn Beroemd' en inderdaad herkennen we namen als Pitou, Jelte Tuinstra en Rico Neeter als (semi) beroemd. Wits toerde met Herman van Veen en dat zijn optredens en ervaringen geweest die hij goed heeft gebruikt. Zijn liedjes hebben dat stukje cabaret in zich, qua teksten en opbouw. Ook in zijn benadering van het publiek is duidelijk de theater ervaring te merken. De Amsterdammer kan ook heel gevoelig en erg mooi zijn liedjes brengen. 'Eva', voor een overledene was prachtig. Met het voorlezen van een gedicht en later in het optreden een brief, onderschreef Wits de Stadsdichter gedachte en solliciteerde hij ook in Emmen naar deze positie, want waar kan je dat beter doen dan in de bibliotheek. Qua sound is Wits steviger. Hij combineert zijn liedjes met flinke rockinvloeden. Met wijnkist gitaar of electrische bas en een met de voeten bediende drum, weet hij ook hier te verrassen en vermaken. Hoogtepunt in het optreden was na 'Eva' het erg mooie en verstilde 'Witte Dag', Een prachtlied. Dat gevoelige moment werd weer bruut verbroken door de pornografisch dromen over zijn MILF 'Buurvrouw'. Een jolige en vrolijke afsluiting dat nog wordt gevlgd door 'Drumsolo', Een liedje dat het publiek oproept om Wits te steunen via een like op facebook, het kopen van zijn album of het aannemen van de sticker die hij ronddeelde. Tijdens het liedje stort de Popronde vlag die met vele kilo's plakband vlak voor het optreden aan de mur is bevestigd ter aarde, een passend slot.
Karel J Schepers valt in het water
EMMEN – Het zat Karel J Schepers niet mee in de Popronde Emmen. Deels was dat te wijten aan eigen handelen, deels aan de omstandigheden. Het om zes uur geplande optreden begon wat later. De band begon pas om vijf over zes de benodigde stekkers in het stopcontact te steken en nadat vijf minuten later de Popronde podiummanager nog eens had geïnformeerd of ze wisten dat ze om zes uur moesten spelen werd met gebaren het laatste bandlid naar binnen gewuifd bij Brownies & Downies. Met enige vertraging werd in de volle zaak zonder versterking behalve van de bas en met één bandlid minder dan normaal de strijd aangegaan met de pratende eters. Een bij voorbaat verloren strijd, ondanks het grote aantal popliefhebbers dat aanwezig was. Zelfs vlakbij het geïmproviseerde podium was het viertal slechts bij flarden hoorbaar en verstaanbaar. Dat was jammer, want Karel J. Schepers brengt samen met Cedric Siegers, Joost Vonk, Neal Nieuwenkamp en Martijn Hartsuiker prettige Nederpop. In dit geval vaak vierstemmige zang, een drum en een bas en fijn in het gehoorliggende nummers. Het nummer dat er het meest uitsprong was 'Stukje Mooier', terwijl ook 'Omdat jij er niet bent' beviel. Een prettig luisterliedje, De stemmen pasten fraai en ook de leadzang was goed en degelijk. Opnames van eerder in de popronde met wel versterking bewijzen dat de Zwolse formatie wel degelijk veel potentie heeft, maar als les van vanavond moet trekken dat optreden in een drukke ruimte zonder versterking geen zin heeft. De enige echte misser deze avond was de cover. Van Doe Maar bracht de band 'Sinds een dag of Twee'. Dat mag onmiddellijk vervangen worden door zo'n leuk eigen liedje, want dit was een niets toevoegende versie. 'Wie Vangt Me Op' uit het repertoire van Schepers was qua tekst een zeer toepasselijk lied deze avond. “Ik heb het geprobeerd maar ik sta weer voor niemand te zingen”, is de eerste zin van dat lied. Jammer dat deze avond er niet uit kwam wat wel degelijk in de band zit. De lekkere vlotte klanken en de mooie vrolijke en luchtige liedjes verdienen een publiek dat naar ze luistert. Naar het schijnt was de nazit waarbij het viertal voor vooral het personeel nog wat speelde meer dan geslaagd. Karel J Schepers heeft vast waardevolle lessen geleerd.
EMMEN – Het zat Karel J Schepers niet mee in de Popronde Emmen. Deels was dat te wijten aan eigen handelen, deels aan de omstandigheden. Het om zes uur geplande optreden begon wat later. De band begon pas om vijf over zes de benodigde stekkers in het stopcontact te steken en nadat vijf minuten later de Popronde podiummanager nog eens had geïnformeerd of ze wisten dat ze om zes uur moesten spelen werd met gebaren het laatste bandlid naar binnen gewuifd bij Brownies & Downies. Met enige vertraging werd in de volle zaak zonder versterking behalve van de bas en met één bandlid minder dan normaal de strijd aangegaan met de pratende eters. Een bij voorbaat verloren strijd, ondanks het grote aantal popliefhebbers dat aanwezig was. Zelfs vlakbij het geïmproviseerde podium was het viertal slechts bij flarden hoorbaar en verstaanbaar. Dat was jammer, want Karel J. Schepers brengt samen met Cedric Siegers, Joost Vonk, Neal Nieuwenkamp en Martijn Hartsuiker prettige Nederpop. In dit geval vaak vierstemmige zang, een drum en een bas en fijn in het gehoorliggende nummers. Het nummer dat er het meest uitsprong was 'Stukje Mooier', terwijl ook 'Omdat jij er niet bent' beviel. Een prettig luisterliedje, De stemmen pasten fraai en ook de leadzang was goed en degelijk. Opnames van eerder in de popronde met wel versterking bewijzen dat de Zwolse formatie wel degelijk veel potentie heeft, maar als les van vanavond moet trekken dat optreden in een drukke ruimte zonder versterking geen zin heeft. De enige echte misser deze avond was de cover. Van Doe Maar bracht de band 'Sinds een dag of Twee'. Dat mag onmiddellijk vervangen worden door zo'n leuk eigen liedje, want dit was een niets toevoegende versie. 'Wie Vangt Me Op' uit het repertoire van Schepers was qua tekst een zeer toepasselijk lied deze avond. “Ik heb het geprobeerd maar ik sta weer voor niemand te zingen”, is de eerste zin van dat lied. Jammer dat deze avond er niet uit kwam wat wel degelijk in de band zit. De lekkere vlotte klanken en de mooie vrolijke en luchtige liedjes verdienen een publiek dat naar ze luistert. Naar het schijnt was de nazit waarbij het viertal voor vooral het personeel nog wat speelde meer dan geslaagd. Karel J Schepers heeft vast waardevolle lessen geleerd.
Ode van Robb Murphy aan 't Keerpunt
SPIJKERBOOR – Hoogtepunt van de avond? De premiere van 'After Glow'. Robb Murphy had ter ere van zijn derde optreden in 't Keerpunt in Spijkerboor speciaal een lied geschreven over het roemruchte podium en het dorp Spijkerboor en stapt daarmee in een goede traditie met liedjes over 't Keerpunt. Robb Murphy begon zijn vierde toer in Nederland op het Drentse land. Aanvankelijk was het te merken dat de band een poos niet had opgetreden, maar zich vooral had geconcentreerd op het schrijven van liedjes. Een aantal van deze liedjes werd ook op het publiek uitgeprobeerd met wisselend succes. Sommige liedjes moeten simpelweg nog groeien op het podium en dat kan alleen in de praktijk. Nummers als 'Choises We Make', 'Laughing at the Sky' 'Italian Dreams' en 'Knock me Down' zijn echte Murphy nummers. Mooi en subtiel, waarbij in het laatste nummer bijvoorbeeld in echte Murphy stijl hij alleen begon, maar nu met een hinderlijke toevoeging van de drum. Nog even zo'n nadenk en uitwerkpuntje dat hier even verkeerd uitpakte. Met de afsluiting van de eerste set was duidelijk dat de roest er weer afwas en werd het mooier en mooier. 'Head Strong' het laatste nummer was prachtig en in de tweede set zat Murphy en zijn band er weer helemaal in. Fijne subtiele nummers met Ierse invloeden, maar ook van pop en folk. Vaak rustig en bij gelegenheid wat steviger. Vooral de liedjes waarin de mandoline te voorschijn kwam, spraken bijzonder aan, zoals 'One More Last High'. Veel liedjes beginnen met Murphy alleen op gitaar, waarna de rest van de band na verloop van tijd invalt. Murphy had een prima en degelijke band bij zich. Zijn setopbouw was logisch en met korte maar accurate verhaaltjes gaf hij de liedjes context. Ter afsluiting had de man uit Belfast zijn mooiste liedjes bewaard en toverde menige wauw uit de gelagkamer van 't Keerpunt. Mooie nummers als 'The Mysteries of the Heart', 'Best Decisions' en 'My Joy' als afsluiter. Voor zijn toegift had Murphy 'Stars'. Een mooi nummer, maar juist als uitsmijter had er wel een nummer met wat meer pit gekozen mogen worden. Het blijft een heerlijke artiest deze Ier met zijn fijne subtiele en intense liedjes.
SPIJKERBOOR – Hoogtepunt van de avond? De premiere van 'After Glow'. Robb Murphy had ter ere van zijn derde optreden in 't Keerpunt in Spijkerboor speciaal een lied geschreven over het roemruchte podium en het dorp Spijkerboor en stapt daarmee in een goede traditie met liedjes over 't Keerpunt. Robb Murphy begon zijn vierde toer in Nederland op het Drentse land. Aanvankelijk was het te merken dat de band een poos niet had opgetreden, maar zich vooral had geconcentreerd op het schrijven van liedjes. Een aantal van deze liedjes werd ook op het publiek uitgeprobeerd met wisselend succes. Sommige liedjes moeten simpelweg nog groeien op het podium en dat kan alleen in de praktijk. Nummers als 'Choises We Make', 'Laughing at the Sky' 'Italian Dreams' en 'Knock me Down' zijn echte Murphy nummers. Mooi en subtiel, waarbij in het laatste nummer bijvoorbeeld in echte Murphy stijl hij alleen begon, maar nu met een hinderlijke toevoeging van de drum. Nog even zo'n nadenk en uitwerkpuntje dat hier even verkeerd uitpakte. Met de afsluiting van de eerste set was duidelijk dat de roest er weer afwas en werd het mooier en mooier. 'Head Strong' het laatste nummer was prachtig en in de tweede set zat Murphy en zijn band er weer helemaal in. Fijne subtiele nummers met Ierse invloeden, maar ook van pop en folk. Vaak rustig en bij gelegenheid wat steviger. Vooral de liedjes waarin de mandoline te voorschijn kwam, spraken bijzonder aan, zoals 'One More Last High'. Veel liedjes beginnen met Murphy alleen op gitaar, waarna de rest van de band na verloop van tijd invalt. Murphy had een prima en degelijke band bij zich. Zijn setopbouw was logisch en met korte maar accurate verhaaltjes gaf hij de liedjes context. Ter afsluiting had de man uit Belfast zijn mooiste liedjes bewaard en toverde menige wauw uit de gelagkamer van 't Keerpunt. Mooie nummers als 'The Mysteries of the Heart', 'Best Decisions' en 'My Joy' als afsluiter. Voor zijn toegift had Murphy 'Stars'. Een mooi nummer, maar juist als uitsmijter had er wel een nummer met wat meer pit gekozen mogen worden. Het blijft een heerlijke artiest deze Ier met zijn fijne subtiele en intense liedjes.
Hidden Agenda Deluxe overkomt rommelig begin
RODEN – In Nederland staan we stil als er in de verte een drupje regen valt en trok de karavaan van Hidden Agenda Deluxe betrekkelijk laat Roden binnen na de lange tocht vanuit Brabant met oponthoud. Het resulteerde in een vlotte opbouw, even op adem komen en spelen. Het begin was dus wat rommelig, omdat leadgitarist annex geluidsman BJ Baartmans af en toe even de knoppen moest regelen en vooral de samenzang nog naar elkaar toe moest groeien. Het maakte dat het door drummer Sjoerd van Bommel gezongen 'The Breeze' en 'Don't Give Up Hope' met de stembanden van Baartmans in de hoofdrol vooral een aanloopje waren. 'Jericho Wall's' vielen in het bijbelverhaal, maar vandaag was het door Eric DeVries gezongen lied het nummer waarbij alles op zijn plek viel en Hidden Agenda Deluxe kon tonen één van de betere Americana bands in Nederland te zijn in het Wapen van Drenthe in Roden. Een prima mix van stijlen met een vleugje gospel, een snufje soul in bijvoorbeeld 'Don't Forget to Leave', een countrynummertje met 'Tulsa Shining'. Het liet een deel van het publiek wat in verwarring achter, waar de discussie losbarste of dit nou country was of niet? 'Americana? Wat is dat?' Hoogtepunt voor de pauze was het aan Neil Young herinderende 'Goodbye Eternal Youth'. Na de pauze die kwam met 'Willing' van Little Feat veel eigen werk, maar ook veel andermans werk. Prettig is de variatie die de band weet te bieden, niet alleen in stijlen, maar ook met drie leadzangers in Baartmans, DeVries en Van Bommel met allen een heel eigen stemgeluid. Aangevuld met multi-instrumentalist Rob Geboers en wellicht de meest swingende bassist van Nederland Gerald van Beuningen, een zeer fijn muzikaal gezelschap dat ook hun liedjes adequaat en met inhoud aankondigde hoewel het ook daar af en toe wat rommelig was en bleef. Het ging verder na de pauze met 'Sweet Joanna's Kiss' met de hoofdrol voor Geboers op accordeon. Zelfs een kerstliedje kwam langs met 'Snow van de komende kerst CD die de band heeft opgenomen samen met de Amerikaanse Carter Sampson. DeVries kroop in de Sampson rol. In het publiek werd gefluisterd of de band ook iets van Linda Rondstedt speelde, maar dat werden andere helden van de formatie. The Band bijvoorbeeld met 'Ophelia' en waar lang werd aangenomen dat de BJ van Baartmans stond voor Bart Jan, bleek dat Bart Jimmy te zijn na een swingende cover van Jimmy Cliff's reggea klassieker 'The Harder The Come' waarbij Baartmans de zang voor zijn rekening nam. The Beatles werden nog even aangeroerd voordat werd afgerond met nog twee nummers van de uitstekende CD van het vijftal 'Pan Alley Fever'. Ondank de aanloop moeilijkheden een fijn en degelijk concert. Op de Brink even verderop stonden Ot en Sien mee te swingen.
RODEN – In Nederland staan we stil als er in de verte een drupje regen valt en trok de karavaan van Hidden Agenda Deluxe betrekkelijk laat Roden binnen na de lange tocht vanuit Brabant met oponthoud. Het resulteerde in een vlotte opbouw, even op adem komen en spelen. Het begin was dus wat rommelig, omdat leadgitarist annex geluidsman BJ Baartmans af en toe even de knoppen moest regelen en vooral de samenzang nog naar elkaar toe moest groeien. Het maakte dat het door drummer Sjoerd van Bommel gezongen 'The Breeze' en 'Don't Give Up Hope' met de stembanden van Baartmans in de hoofdrol vooral een aanloopje waren. 'Jericho Wall's' vielen in het bijbelverhaal, maar vandaag was het door Eric DeVries gezongen lied het nummer waarbij alles op zijn plek viel en Hidden Agenda Deluxe kon tonen één van de betere Americana bands in Nederland te zijn in het Wapen van Drenthe in Roden. Een prima mix van stijlen met een vleugje gospel, een snufje soul in bijvoorbeeld 'Don't Forget to Leave', een countrynummertje met 'Tulsa Shining'. Het liet een deel van het publiek wat in verwarring achter, waar de discussie losbarste of dit nou country was of niet? 'Americana? Wat is dat?' Hoogtepunt voor de pauze was het aan Neil Young herinderende 'Goodbye Eternal Youth'. Na de pauze die kwam met 'Willing' van Little Feat veel eigen werk, maar ook veel andermans werk. Prettig is de variatie die de band weet te bieden, niet alleen in stijlen, maar ook met drie leadzangers in Baartmans, DeVries en Van Bommel met allen een heel eigen stemgeluid. Aangevuld met multi-instrumentalist Rob Geboers en wellicht de meest swingende bassist van Nederland Gerald van Beuningen, een zeer fijn muzikaal gezelschap dat ook hun liedjes adequaat en met inhoud aankondigde hoewel het ook daar af en toe wat rommelig was en bleef. Het ging verder na de pauze met 'Sweet Joanna's Kiss' met de hoofdrol voor Geboers op accordeon. Zelfs een kerstliedje kwam langs met 'Snow van de komende kerst CD die de band heeft opgenomen samen met de Amerikaanse Carter Sampson. DeVries kroop in de Sampson rol. In het publiek werd gefluisterd of de band ook iets van Linda Rondstedt speelde, maar dat werden andere helden van de formatie. The Band bijvoorbeeld met 'Ophelia' en waar lang werd aangenomen dat de BJ van Baartmans stond voor Bart Jan, bleek dat Bart Jimmy te zijn na een swingende cover van Jimmy Cliff's reggea klassieker 'The Harder The Come' waarbij Baartmans de zang voor zijn rekening nam. The Beatles werden nog even aangeroerd voordat werd afgerond met nog twee nummers van de uitstekende CD van het vijftal 'Pan Alley Fever'. Ondank de aanloop moeilijkheden een fijn en degelijk concert. Op de Brink even verderop stonden Ot en Sien mee te swingen.
Swingende show met Holly Golightly
GRONINGEN – Het enige minpuntje was dat bij de vorige show de setlist van Holly Golightly was geconfiskeerd door een te enthousiaste fan en de frontvrouw nu afhankelijk was van haar bandleden om haar te vertellen wat het volgende item op het menu was. Een kleine lastigheidje dat met humor werd opgelost. De Britse artiest speelde met al haar ervaring en haar zeer aansprekende liedjes zich vlot en prima door de set heen, met een sterk en eveneens ervaren band om zich heen. Met 'Crow Jane' werd het begin gemaakt. Een luistertest aldus Golightly die na afloop dan ook informeerde of het publiek het geluid kon goedkeuren. Hierna het mooie 'Where ever You Were'. Mooie liedjes met die typische jaren'60 feel en die stem van Golightly die daar zo goed bijpast. In het begin vooral ouder werk, zoals prachtige uitvoeringen van 'Slowly but surely' en vooral 'Black Night' en 'Your Love is Mine'. Hoogtepunten in het optreden. Later in het optreden veel werk van het nieuwste album van Holly Golightly 'Slowtown Now!'. Een sterke uitvoering van 'Fool Fool Fool' ( Look in the Mirror)' en de titelsong zelf gaven al aan dat Holly Golightly dan wel mag teruggrijpen op muziek die inmiddels vijftig/zestig jaar oud is en zelf ook al flink wat jaren mee gaat, maar nog steeds bijzonder relevant is. Af en toe swingde het, af en toe was het mooi ingetogen, maar steeds deinden de ritmes het publiek in. Echter lang niet alle nummers vandit nieuwe album kwamen ten berde. Algauw kwamen titels als 'Your Live is Mine' en 'Big Bossman' langs. Alles werd mooi aan eengepraat door Golightly die nauwelijks inhoudelijk werd, maar meer met het publiek causeerde en ook regelmatig haar bandleden onder vuur nam met de verdwenen setlist als terugkomend onderwerp. Begin maar, ik ken het lied, daafde ze haar teammates uit. Op het laatst werd hierop nog wat geïmproviseerd waardoor het prachtige 'Seven Wonders'als nog op de serlist verscheen en de zaak werd afgesloten met een sterke 'Sally'. Er had wat meer nieuw werk gespeeld mogen worden, maar ook het oude werk van Holly Golightly is meer dan de moeite waard, bleek ook uit het toegift met onder ook nu nummers uit de oude doos. Dat gaf helemaal niks, want het was een dijk van een optreden in Vera waarop menig bezoeker stond mee te swingen.
GRONINGEN – Het enige minpuntje was dat bij de vorige show de setlist van Holly Golightly was geconfiskeerd door een te enthousiaste fan en de frontvrouw nu afhankelijk was van haar bandleden om haar te vertellen wat het volgende item op het menu was. Een kleine lastigheidje dat met humor werd opgelost. De Britse artiest speelde met al haar ervaring en haar zeer aansprekende liedjes zich vlot en prima door de set heen, met een sterk en eveneens ervaren band om zich heen. Met 'Crow Jane' werd het begin gemaakt. Een luistertest aldus Golightly die na afloop dan ook informeerde of het publiek het geluid kon goedkeuren. Hierna het mooie 'Where ever You Were'. Mooie liedjes met die typische jaren'60 feel en die stem van Golightly die daar zo goed bijpast. In het begin vooral ouder werk, zoals prachtige uitvoeringen van 'Slowly but surely' en vooral 'Black Night' en 'Your Love is Mine'. Hoogtepunten in het optreden. Later in het optreden veel werk van het nieuwste album van Holly Golightly 'Slowtown Now!'. Een sterke uitvoering van 'Fool Fool Fool' ( Look in the Mirror)' en de titelsong zelf gaven al aan dat Holly Golightly dan wel mag teruggrijpen op muziek die inmiddels vijftig/zestig jaar oud is en zelf ook al flink wat jaren mee gaat, maar nog steeds bijzonder relevant is. Af en toe swingde het, af en toe was het mooi ingetogen, maar steeds deinden de ritmes het publiek in. Echter lang niet alle nummers vandit nieuwe album kwamen ten berde. Algauw kwamen titels als 'Your Live is Mine' en 'Big Bossman' langs. Alles werd mooi aan eengepraat door Golightly die nauwelijks inhoudelijk werd, maar meer met het publiek causeerde en ook regelmatig haar bandleden onder vuur nam met de verdwenen setlist als terugkomend onderwerp. Begin maar, ik ken het lied, daafde ze haar teammates uit. Op het laatst werd hierop nog wat geïmproviseerd waardoor het prachtige 'Seven Wonders'als nog op de serlist verscheen en de zaak werd afgesloten met een sterke 'Sally'. Er had wat meer nieuw werk gespeeld mogen worden, maar ook het oude werk van Holly Golightly is meer dan de moeite waard, bleek ook uit het toegift met onder ook nu nummers uit de oude doos. Dat gaf helemaal niks, want het was een dijk van een optreden in Vera waarop menig bezoeker stond mee te swingen.
Emoties bij prachtig optreden Sofie Livebrant
STEENDAM – Het talent van Sofie Livebrant kent geen taal of limiet. Vanaf het podium Peter & Leni in Steendam nam Livebrant met ondersteuning van de geweldige accodeoniste Lisa Eriksson Långbacka haar publiek mee in het Engels, Zweeds en Frans langs haar verhalen en liedjes. Op het podium en in de zaal biggelde menige traan zo raakte de muziek van Livebrant vele gevoelige snaren. Terecht, want Livebrant beschikt over een prachtige stem en schitterende liedjes. Voor de pauze was het af en toe een beetje chaotisch, omdat Livebrant uit verschillende stukken van haar repertoire delen pakte. Ze begon met een op Schatteneiland geïnspireerd lied, zoals de Zweedse zich veelal laat inspireren door literatuur of poëzie. Ook het tweede lied 'Good Morning, Midnight' stamt uit de literatuur. Zo wisselde Livebrant wat heen en weer en had ook Lisa Långbacka, een fenomenaal accordeoniste, een lied uit haar repertoire en kreeg Livebrant ook vocale ondersteuning in een Frans lied van Roberto Garcia. Naast serieuze momenten was er duidelijk ook het plezier op het podium. Na de pauze begon Livebrant met een fraai Zweeds folksliedje en dat werd gevolgd door drie liefdesgedichten op muziek gezet uit drie verschillende eeuwen. In deze tweede set bleek pas echt hoe diep de emoties van muziek kunnen gaan. Livebrant zong twee prachtige liedjes in het Frans en Garcia droeg, met begeleiding van Lisa Långbacka een gedicht voor. Daarna was er plaats voor het opus magnum van Livebrant tot vandaag de dag het schitterende album 'Lighthouse Stories' ook nu gebasseerd op een roman en dat heeft tot geweldige liedjes geleid. Liedjes die je raken in je hart. Van dit album song Livebrant onder andere 'My Silver and Gold' en het schitterende 'The Sun'. De Zweedse is een uniek talent en liet dat merken deze zondagmiddag. Af en toe nog wat van de hak op de tak in haar verhaaltjes, maar schitterende zang en muziek.
STEENDAM – Het talent van Sofie Livebrant kent geen taal of limiet. Vanaf het podium Peter & Leni in Steendam nam Livebrant met ondersteuning van de geweldige accodeoniste Lisa Eriksson Långbacka haar publiek mee in het Engels, Zweeds en Frans langs haar verhalen en liedjes. Op het podium en in de zaal biggelde menige traan zo raakte de muziek van Livebrant vele gevoelige snaren. Terecht, want Livebrant beschikt over een prachtige stem en schitterende liedjes. Voor de pauze was het af en toe een beetje chaotisch, omdat Livebrant uit verschillende stukken van haar repertoire delen pakte. Ze begon met een op Schatteneiland geïnspireerd lied, zoals de Zweedse zich veelal laat inspireren door literatuur of poëzie. Ook het tweede lied 'Good Morning, Midnight' stamt uit de literatuur. Zo wisselde Livebrant wat heen en weer en had ook Lisa Långbacka, een fenomenaal accordeoniste, een lied uit haar repertoire en kreeg Livebrant ook vocale ondersteuning in een Frans lied van Roberto Garcia. Naast serieuze momenten was er duidelijk ook het plezier op het podium. Na de pauze begon Livebrant met een fraai Zweeds folksliedje en dat werd gevolgd door drie liefdesgedichten op muziek gezet uit drie verschillende eeuwen. In deze tweede set bleek pas echt hoe diep de emoties van muziek kunnen gaan. Livebrant zong twee prachtige liedjes in het Frans en Garcia droeg, met begeleiding van Lisa Långbacka een gedicht voor. Daarna was er plaats voor het opus magnum van Livebrant tot vandaag de dag het schitterende album 'Lighthouse Stories' ook nu gebasseerd op een roman en dat heeft tot geweldige liedjes geleid. Liedjes die je raken in je hart. Van dit album song Livebrant onder andere 'My Silver and Gold' en het schitterende 'The Sun'. De Zweedse is een uniek talent en liet dat merken deze zondagmiddag. Af en toe nog wat van de hak op de tak in haar verhaaltjes, maar schitterende zang en muziek.
Alle 23 goed bij The Whispering Tree
STEENDAM – Het komt zelden voor dat achter elk liedje tijdens een concert de opmerking mooi kan worden gezet. Ook bij The Whispering Tree tijdens hun optreden bij Podium Peter & Leni in Steendam was dat niet het geval. Af en toe werd daar ook erg mooi of prachtig neergezet op het notitiepapier voor de recensie met daarop 23 songtitels. Naast kwaliteit ook kwantiteit. The Whispering Tree maakten een geweldige indruk bij het intieme optreden dat Eleanor Kleiner en Elie Brangbour gaven. Het Amerikaans/Franse Duo dat werkt vanuit New York tracteerden het publiek op zo'n onverwacht cadeautje met prachtige zang en uitstekende liedjes. Veel eigen werk, maar af en toe ook een prima gekozen cover. Met Kleiner achter de piano en Brangbour op gitaar begon het duo met het rustige 'Better Off' en vervolgden met het inderdaad mooie ''Where Have You Gone'. Sterke en gevarieerde eigen liedjes, soms rustig en ingetogen en afgewisseld met meer uptempo liedjes met fraaie teksten. De eigen liedjes werden even onderbroken met een eerbetoon aan de ouwe, edoch ontsterfelijke, helden als Woody Guthrie met het nog immer actuele 'Deportees', Pete Seeger met 'Waist Deep in the Big Muddy' en even later van Hedy West '500 Miles'. Fraai van een eigen interpretatie voorzien. In de meeste gevallen gaf Eleanor Kleiner bij elk liedje een fraaie uitleg of mooi verhaal. Hoe ze bijvoorbeeld in hun woonplats Pete Seeger bijn elke dag zagen lopen, banjo op de rug, ant die woone even verderop of hoe een liedje op de fiets werd geschreven. Het duo beschikt over twee mooi stemmen die ook uitstekend samengaan en laat zich beïnvloeden door folk, wat jazz invloeden, maar ook de chanson. Na het erg mooie swingende 'Fat Cat' volgde een korte pauze, waarna met 'By The Side Of The Road' de zaak weer werd opgepakt met nu Kleiner op gitaar en Brangbour op piano. Dat bleef een aantal liedjes zo voor de switch terug werd gemaakt waarbij dit mooi werd gecontrasteerd door het morbide 'Washed Ashore' en na de switch het vrolijke en luchtige 'Slide'. Ee prima setopbouw. Naar het einde toe ging het tempo omhoog, maar niet voor ook a capella nogmaal de pracht van de stemmen was onderstreept met 'Little Sailor / Bells'. Met 'Willow' en 'Over the Rainbow' werd afgesloten, maar met een publiek op de banken moest er wel een toegift komen en dat kwam met Leonard Cohen's 'Everybody Knows'. De enige vraag die daarna resteerde was: wanneer komen ze terug?
STEENDAM – Het komt zelden voor dat achter elk liedje tijdens een concert de opmerking mooi kan worden gezet. Ook bij The Whispering Tree tijdens hun optreden bij Podium Peter & Leni in Steendam was dat niet het geval. Af en toe werd daar ook erg mooi of prachtig neergezet op het notitiepapier voor de recensie met daarop 23 songtitels. Naast kwaliteit ook kwantiteit. The Whispering Tree maakten een geweldige indruk bij het intieme optreden dat Eleanor Kleiner en Elie Brangbour gaven. Het Amerikaans/Franse Duo dat werkt vanuit New York tracteerden het publiek op zo'n onverwacht cadeautje met prachtige zang en uitstekende liedjes. Veel eigen werk, maar af en toe ook een prima gekozen cover. Met Kleiner achter de piano en Brangbour op gitaar begon het duo met het rustige 'Better Off' en vervolgden met het inderdaad mooie ''Where Have You Gone'. Sterke en gevarieerde eigen liedjes, soms rustig en ingetogen en afgewisseld met meer uptempo liedjes met fraaie teksten. De eigen liedjes werden even onderbroken met een eerbetoon aan de ouwe, edoch ontsterfelijke, helden als Woody Guthrie met het nog immer actuele 'Deportees', Pete Seeger met 'Waist Deep in the Big Muddy' en even later van Hedy West '500 Miles'. Fraai van een eigen interpretatie voorzien. In de meeste gevallen gaf Eleanor Kleiner bij elk liedje een fraaie uitleg of mooi verhaal. Hoe ze bijvoorbeeld in hun woonplats Pete Seeger bijn elke dag zagen lopen, banjo op de rug, ant die woone even verderop of hoe een liedje op de fiets werd geschreven. Het duo beschikt over twee mooi stemmen die ook uitstekend samengaan en laat zich beïnvloeden door folk, wat jazz invloeden, maar ook de chanson. Na het erg mooie swingende 'Fat Cat' volgde een korte pauze, waarna met 'By The Side Of The Road' de zaak weer werd opgepakt met nu Kleiner op gitaar en Brangbour op piano. Dat bleef een aantal liedjes zo voor de switch terug werd gemaakt waarbij dit mooi werd gecontrasteerd door het morbide 'Washed Ashore' en na de switch het vrolijke en luchtige 'Slide'. Ee prima setopbouw. Naar het einde toe ging het tempo omhoog, maar niet voor ook a capella nogmaal de pracht van de stemmen was onderstreept met 'Little Sailor / Bells'. Met 'Willow' en 'Over the Rainbow' werd afgesloten, maar met een publiek op de banken moest er wel een toegift komen en dat kwam met Leonard Cohen's 'Everybody Knows'. De enige vraag die daarna resteerde was: wanneer komen ze terug?
Amanda Pearcy leeft haar liedjes
BORGER/GRONINGEN – Twee avonden achtereen Amanda Pearcy is geen straf. In VanSlag in Borger stond de Texaanse als voorprogramma voor Hollis Brown. Een dag later was Pearcy samen met haar Nederlandse gitarist Ruben Klavers de grootste naam op de poster in De Spieghel in Groningen. Amanda Pearcy heeft een bewogen leven tot nu gehad en dat hoor je terug in haar liedjes. Ze heeft daarnaast een vleugje Joplin in haar prachtige stem, waardoor haar optredens steeds confronterend, intiem, maar ook prachtig zijn. In Groningen opende ze met 'Ribbons and Bows' een erg intiem nummer dat direct de avond karakteriseerde. Dat liet ze direct volgen door 'Ode to Billie Joe'. Het ene na het andere nummer kwam voor de pauze van het podium. Iedereen die met zaken als verlies, dood, geliefde in de ellende en afwijzing te maken hebben gehad kan zich identificeren met Pearcy. Helemaal omdat de liedjes van de Texaanse recht uit haar hart komen. In haar stem heeft ze hinten van Janis Joplin, maar heeft toch een geheel eigen prachtig stemgeluid. Een aantal van haar liedjes gaf Pearcy extra betekenis met het verhaal er achter, bijvoorbeeld 'Pawn Shop Gun' over haar dagen in Lower Alabama of 'Pallet on the Floor' als ze terug naar huis gaat na het overlijden van haar broer. In de verhalen is ze soms nog iets te chaotisch en wil ze wel teveel vertellen. Met gitarist Ruben Klavers heeft Pearcy een gulden greep gedaan. De Nederlandse gitarist heeft veel in het Zuiden van de Verenigde Staten gereisd en zo de nodige 'street credibility' opgedaan om Pearcy met haar Texaanse stijl goed te kunnen begeleiden. Klavers bleek uitmuntend en ving ook Pearcy in haar spel op de gitaar op en vulde haar aan. Aan het begin van de tweede set mocht Klavers, met overtuiging, ook zijn klasse laten zie in één van zijn nummers. Er kwam nog een mooie Bruce Springsteen cover langs met 'Tougher than the Rest', het fraaie 'Better on My Own' klonk waarna Pearcy een aantal prachtige liedjes had bewaard tot het einde met 'Birds on a Wire', het absolute hoogtepunt 'Comfort for the Soul of a Man' en tot slot een prachtig nieuw nummer met 'Used to Be' waarna het in kijkje in het leven van Amanda Pearcy werd afgesloten. Tragisch, droevig, maar ook hoopvol en oh zo mooi.
BORGER/GRONINGEN – Twee avonden achtereen Amanda Pearcy is geen straf. In VanSlag in Borger stond de Texaanse als voorprogramma voor Hollis Brown. Een dag later was Pearcy samen met haar Nederlandse gitarist Ruben Klavers de grootste naam op de poster in De Spieghel in Groningen. Amanda Pearcy heeft een bewogen leven tot nu gehad en dat hoor je terug in haar liedjes. Ze heeft daarnaast een vleugje Joplin in haar prachtige stem, waardoor haar optredens steeds confronterend, intiem, maar ook prachtig zijn. In Groningen opende ze met 'Ribbons and Bows' een erg intiem nummer dat direct de avond karakteriseerde. Dat liet ze direct volgen door 'Ode to Billie Joe'. Het ene na het andere nummer kwam voor de pauze van het podium. Iedereen die met zaken als verlies, dood, geliefde in de ellende en afwijzing te maken hebben gehad kan zich identificeren met Pearcy. Helemaal omdat de liedjes van de Texaanse recht uit haar hart komen. In haar stem heeft ze hinten van Janis Joplin, maar heeft toch een geheel eigen prachtig stemgeluid. Een aantal van haar liedjes gaf Pearcy extra betekenis met het verhaal er achter, bijvoorbeeld 'Pawn Shop Gun' over haar dagen in Lower Alabama of 'Pallet on the Floor' als ze terug naar huis gaat na het overlijden van haar broer. In de verhalen is ze soms nog iets te chaotisch en wil ze wel teveel vertellen. Met gitarist Ruben Klavers heeft Pearcy een gulden greep gedaan. De Nederlandse gitarist heeft veel in het Zuiden van de Verenigde Staten gereisd en zo de nodige 'street credibility' opgedaan om Pearcy met haar Texaanse stijl goed te kunnen begeleiden. Klavers bleek uitmuntend en ving ook Pearcy in haar spel op de gitaar op en vulde haar aan. Aan het begin van de tweede set mocht Klavers, met overtuiging, ook zijn klasse laten zie in één van zijn nummers. Er kwam nog een mooie Bruce Springsteen cover langs met 'Tougher than the Rest', het fraaie 'Better on My Own' klonk waarna Pearcy een aantal prachtige liedjes had bewaard tot het einde met 'Birds on a Wire', het absolute hoogtepunt 'Comfort for the Soul of a Man' en tot slot een prachtig nieuw nummer met 'Used to Be' waarna het in kijkje in het leven van Amanda Pearcy werd afgesloten. Tragisch, droevig, maar ook hoopvol en oh zo mooi.
Sterke show Hollis Brown in Borger
BORGER – Vijf enthousiaste New Yorkers maakten er met de bezoekers van Van Slag een feestje van. Hollis Brown stond enthousiast en 'eager' op het podium van de plaatselijke kerk omgebouwd tot horeca gelegenheid annex podium. Een plaatselijke vlavlip met biologische yoghurt had de bandleden energie te over gegeven. Met tempo pompte de band de nummers de zaal in te beginnen met het krachtige 'Ride on the Train' en het mooie 'Gypsy Black Cat' kwam de band uit bij het prachtige 'Virginia' en de cover 'She Don't Love Me Anymore' voor met 'Some Day Soon' een broodnodige adempauze werd ingelast. Hollis Brown is een stevig rockende rootsband met veel bleusinvloeden, her en der valt wat soul te ontwaren of wat folk en swing. Deze avond domineerden de gitaren en drums en vielen bij tijden de basgitaar van Dillon Devito en de toetsen van Adam Bock volledig weg. Dat was jammer. Mike Montalli is een ontwapenende slungelige frontman die met zijn zang af en toe de grenzen opzocht, maar aan de goede kant bleef. In sommige vooral rustigere nummers bewees hij een zanger te zijn die ook prima de emotie in zijn stem kan brengen en dat eigenlijk wel vaker mag doen. Montalli was ook een fijne frontman met nu en dan fraaie info van het podium en die het publiek bij het optreden wist te betrekken. In Jonathan Bonalli heeft de band een sterke leadgitarist die in nagenoeg elk nummer de kans kreeg met een solo te imponeren. In 'Rain Dance' kwam die kans voor drummer Andrew Zehnal. Fraaie afwsselende nummers met steeds die krachtige sound. De swingende single 'Run Right To You', het countryachtige 'Steady Ground' en met 'Don't Wanna Miss You' weer een zeldzaam rustpunt. Een sterke fase was er met het prachtige 'Blood from a Stone', een absoluut hoogtepunt, direct gevolgd door het schitterende '3 Shots'. Stevig en bleusy werkte de band naar het einde toe met 'Walk on Water'en het zeer fraaie 'Street Jam'. Met een staande ovatie liet het publiek weten nog niet klaar te zijn met Montalli c.s. Op één hebberige individu na die het podium opspoot om de setlisten te kapen. Gelukkig wist de band, ondanks dit stukje disrespect, de toegiften uit het hoofd. Na 'Doghouse Blues', had de band met 'John Wayne' een lied met niet alleen een sterke boodschap, maar ook het abslute hoogtepunt. Met Beck op piano en de zang van Montalli aanvankelijk was het een kippenvel moment zo mooi. Daarna viel de band in voor nog maals een spetterende finale.
BORGER – Vijf enthousiaste New Yorkers maakten er met de bezoekers van Van Slag een feestje van. Hollis Brown stond enthousiast en 'eager' op het podium van de plaatselijke kerk omgebouwd tot horeca gelegenheid annex podium. Een plaatselijke vlavlip met biologische yoghurt had de bandleden energie te over gegeven. Met tempo pompte de band de nummers de zaal in te beginnen met het krachtige 'Ride on the Train' en het mooie 'Gypsy Black Cat' kwam de band uit bij het prachtige 'Virginia' en de cover 'She Don't Love Me Anymore' voor met 'Some Day Soon' een broodnodige adempauze werd ingelast. Hollis Brown is een stevig rockende rootsband met veel bleusinvloeden, her en der valt wat soul te ontwaren of wat folk en swing. Deze avond domineerden de gitaren en drums en vielen bij tijden de basgitaar van Dillon Devito en de toetsen van Adam Bock volledig weg. Dat was jammer. Mike Montalli is een ontwapenende slungelige frontman die met zijn zang af en toe de grenzen opzocht, maar aan de goede kant bleef. In sommige vooral rustigere nummers bewees hij een zanger te zijn die ook prima de emotie in zijn stem kan brengen en dat eigenlijk wel vaker mag doen. Montalli was ook een fijne frontman met nu en dan fraaie info van het podium en die het publiek bij het optreden wist te betrekken. In Jonathan Bonalli heeft de band een sterke leadgitarist die in nagenoeg elk nummer de kans kreeg met een solo te imponeren. In 'Rain Dance' kwam die kans voor drummer Andrew Zehnal. Fraaie afwsselende nummers met steeds die krachtige sound. De swingende single 'Run Right To You', het countryachtige 'Steady Ground' en met 'Don't Wanna Miss You' weer een zeldzaam rustpunt. Een sterke fase was er met het prachtige 'Blood from a Stone', een absoluut hoogtepunt, direct gevolgd door het schitterende '3 Shots'. Stevig en bleusy werkte de band naar het einde toe met 'Walk on Water'en het zeer fraaie 'Street Jam'. Met een staande ovatie liet het publiek weten nog niet klaar te zijn met Montalli c.s. Op één hebberige individu na die het podium opspoot om de setlisten te kapen. Gelukkig wist de band, ondanks dit stukje disrespect, de toegiften uit het hoofd. Na 'Doghouse Blues', had de band met 'John Wayne' een lied met niet alleen een sterke boodschap, maar ook het abslute hoogtepunt. Met Beck op piano en de zang van Montalli aanvankelijk was het een kippenvel moment zo mooi. Daarna viel de band in voor nog maals een spetterende finale.
Fascinerend concert Matt Harlan en Rachel Jones
STEENDAM – Wat een fantastische liedjesschrijver is Matt Harlan met assistentie van Rachel Jones. De Texaan bewees zijn klasse bovendien als podiumartiest ook nu met ondersteuning van Jones die iets langer nog had te acclimatiseren op het podium, maar al snel ook haar plek vond. Harlan en Jones brengen rustige liedjes met stootkracht. 'Warm November', was zo halverwege oktober een fraaie rustige en hoopvolle opening dat werd gevlgd door het sfeervolle 'Old Spanish Moss'. De toon was gezet. Erg fraaie liedjes met invloeden van country, folk en bluegrass. Harlan is een fijne gitarist en zowel individueel als gezamenlijk zijn beide uitstekende zangers. In de meeste nummers is het Harlan die met zijn licht heze stem het voortouw neemt in de zang, maar in 'Long Ride' kon Rachel Jones zich bewijzen en dat deed ze. Een welgekozen cover kwam langs met 'Slim Talk' van Jeffrey Foucault dat werd gevlgd door het voor Jones geschreven nummer 'Riding with the Wind' voor met 'Rear View' de eerste set werd besloten. Na de pauze het zelfde recept. Fraaie zorgvuldig gecomponeerde liedjes. Elk liedje werd meer dan keurig voorzien van een verhaaltje over de inhoud of hoe een liedje tot stand is gekomen of waarom. Het gaf de liedjes betekenis en context. Direct na de pauze kwam Harlan met het heel erg mooie 'Watcher' en de sterke protestsong 'Rock 'n Roll' voor hij de gezellige zondagmiddagsfeer bij Peter en Leni in Steendam ondersteunde met mellow liedjes als 'Too Much Going On' en 'Slow Moving Train'. Daarna ging het tempo weer omhoog en kwamen een aantal van de mooiste liedjes van het concert lang. Eerst een prachtige cover 'Don't you Think I Feel it Too' die heerlijk schuurde gezongen door Rachel Jones, daarna het schitterende 'Old Allen Road', het hoogtepunt van het concert en daarna 'In The Dark', de titelsong van het nieuwe album. Na 'Mozart' en een daverend applaus nog twee toegiften, waarvan een nummer van Diana Jones prachtig was. Matt Harlan en Rachel Jones maakten er een prachtige zondagmiddag van met fascinerend mooie liedjes.
STEENDAM – Wat een fantastische liedjesschrijver is Matt Harlan met assistentie van Rachel Jones. De Texaan bewees zijn klasse bovendien als podiumartiest ook nu met ondersteuning van Jones die iets langer nog had te acclimatiseren op het podium, maar al snel ook haar plek vond. Harlan en Jones brengen rustige liedjes met stootkracht. 'Warm November', was zo halverwege oktober een fraaie rustige en hoopvolle opening dat werd gevlgd door het sfeervolle 'Old Spanish Moss'. De toon was gezet. Erg fraaie liedjes met invloeden van country, folk en bluegrass. Harlan is een fijne gitarist en zowel individueel als gezamenlijk zijn beide uitstekende zangers. In de meeste nummers is het Harlan die met zijn licht heze stem het voortouw neemt in de zang, maar in 'Long Ride' kon Rachel Jones zich bewijzen en dat deed ze. Een welgekozen cover kwam langs met 'Slim Talk' van Jeffrey Foucault dat werd gevlgd door het voor Jones geschreven nummer 'Riding with the Wind' voor met 'Rear View' de eerste set werd besloten. Na de pauze het zelfde recept. Fraaie zorgvuldig gecomponeerde liedjes. Elk liedje werd meer dan keurig voorzien van een verhaaltje over de inhoud of hoe een liedje tot stand is gekomen of waarom. Het gaf de liedjes betekenis en context. Direct na de pauze kwam Harlan met het heel erg mooie 'Watcher' en de sterke protestsong 'Rock 'n Roll' voor hij de gezellige zondagmiddagsfeer bij Peter en Leni in Steendam ondersteunde met mellow liedjes als 'Too Much Going On' en 'Slow Moving Train'. Daarna ging het tempo weer omhoog en kwamen een aantal van de mooiste liedjes van het concert lang. Eerst een prachtige cover 'Don't you Think I Feel it Too' die heerlijk schuurde gezongen door Rachel Jones, daarna het schitterende 'Old Allen Road', het hoogtepunt van het concert en daarna 'In The Dark', de titelsong van het nieuwe album. Na 'Mozart' en een daverend applaus nog twee toegiften, waarvan een nummer van Diana Jones prachtig was. Matt Harlan en Rachel Jones maakten er een prachtige zondagmiddag van met fascinerend mooie liedjes.
Onondekt diamantje Gren Bartley boeit live
STEENDAM – In een periode waar de ene prachtige act na de andere het podium van Peter & Leni in Steendam betreedt is Gren Bartley misschien wel de grote onbekende in deze reeks. Ten onrechte, want wat een geweldig optreden gaf de Brit. Voor de gelegenheid had hij met vaste begeleidster Sarah Smout op cello en nieuwste aanwinst voor de band Katleen Ord op viool voortreffelijke muzikale ondersteuning geregeld. Wat een fijne liedjes heeft Bartley op zijn repertoire staan. In Steendam speelde hij vooral werk horen van zijn laatste album 'Magnificent Creatures', hoewel hij passend opende met 'A Decent' ( into Madness ) wat er dan weer net niet op staat. De opening was ook wat chaotisch. Vergeten setlisten die op een drafje werden nagebracht door gastheer Peter van Zeijl waren hier de oorzaak van, maar toen die op hun plaats lagen en de instrumenten gestemd en de bandleden op het gemak onstond er een prachtige sfeer. Aanvankelijk mooie rustige liedjes, zoals de opening en 'Undone'. De combinatie cello, viool en gitaar werkte prachtig. De harmonieën waren mooi, maar hadden nog wat uitgesprokener gemogen. Met 'Portland' werd het wat krachtiger in de liedjes en 'Of the Girl' was het hoogtepunt voor de pauze waarna de korte eerste set werd afgesloten met het erg mooie 'Tall Wooden Walls' een lekker vlot nummer. Drie rasmuzikanten en drie prachtige stemmen die elkaar vonden in de fraaie liedjes van Bartley. Dit alles met mooie verhalen van de naamgever van de formatie. Bevoorbeeld over 'Portland' hoe hij na een optreden om drie uur 's nachts op het gelijknamige schiereiland bij de Britse zuidkust was verzeilt geraakt op zoek naar een slaappplaats of na de pauze over 'This Changes Everything' dat ging over zijn dochter. Andere liedjes hadden sterke anekdotes, zoals het anti oorlogslied 'Strange Times' dat hij al de hele toer verkeerd deed en hoe zijn mede bandleden hem dan corrigeerden. Met succes overigens, want in Steendam ging het foutloos. Na de pauze eerst de enige cover van de avond met 'The Last Time I Saw Richard' van Joni Mitchell en daarna het prachtige 'Home Soon'. De afsluiting kwam met het rocknummer van Bartley 'Nightingale', waarna een meer dan geslaagde avond werd afgesloten met het a-capella drie stemmig akoestisch gezongen 'Silence Hotel'. Gren Bartley is een prachtige folk artiest die meer aandacht verdiend.
STEENDAM – In een periode waar de ene prachtige act na de andere het podium van Peter & Leni in Steendam betreedt is Gren Bartley misschien wel de grote onbekende in deze reeks. Ten onrechte, want wat een geweldig optreden gaf de Brit. Voor de gelegenheid had hij met vaste begeleidster Sarah Smout op cello en nieuwste aanwinst voor de band Katleen Ord op viool voortreffelijke muzikale ondersteuning geregeld. Wat een fijne liedjes heeft Bartley op zijn repertoire staan. In Steendam speelde hij vooral werk horen van zijn laatste album 'Magnificent Creatures', hoewel hij passend opende met 'A Decent' ( into Madness ) wat er dan weer net niet op staat. De opening was ook wat chaotisch. Vergeten setlisten die op een drafje werden nagebracht door gastheer Peter van Zeijl waren hier de oorzaak van, maar toen die op hun plaats lagen en de instrumenten gestemd en de bandleden op het gemak onstond er een prachtige sfeer. Aanvankelijk mooie rustige liedjes, zoals de opening en 'Undone'. De combinatie cello, viool en gitaar werkte prachtig. De harmonieën waren mooi, maar hadden nog wat uitgesprokener gemogen. Met 'Portland' werd het wat krachtiger in de liedjes en 'Of the Girl' was het hoogtepunt voor de pauze waarna de korte eerste set werd afgesloten met het erg mooie 'Tall Wooden Walls' een lekker vlot nummer. Drie rasmuzikanten en drie prachtige stemmen die elkaar vonden in de fraaie liedjes van Bartley. Dit alles met mooie verhalen van de naamgever van de formatie. Bevoorbeeld over 'Portland' hoe hij na een optreden om drie uur 's nachts op het gelijknamige schiereiland bij de Britse zuidkust was verzeilt geraakt op zoek naar een slaappplaats of na de pauze over 'This Changes Everything' dat ging over zijn dochter. Andere liedjes hadden sterke anekdotes, zoals het anti oorlogslied 'Strange Times' dat hij al de hele toer verkeerd deed en hoe zijn mede bandleden hem dan corrigeerden. Met succes overigens, want in Steendam ging het foutloos. Na de pauze eerst de enige cover van de avond met 'The Last Time I Saw Richard' van Joni Mitchell en daarna het prachtige 'Home Soon'. De afsluiting kwam met het rocknummer van Bartley 'Nightingale', waarna een meer dan geslaagde avond werd afgesloten met het a-capella drie stemmig akoestisch gezongen 'Silence Hotel'. Gren Bartley is een prachtige folk artiest die meer aandacht verdiend.
Intensiteit en schoonheid bij solo show Shawn James
MEPPEL – Tegenwoordig staat Shawn James vaak met zijn Shapeshifters op het podium en is het een explosie van geluid, intensiteit en rock. Af en toe geeft James zijn bandleden een avondje vrij en staat hij alleen op het podium met een gitaar, tamboerijn en drum. Wat hetzelfde blijft is de kracht van zijn liedjes, de intensiteit en vooral die prachtige rauwe soulvolle stem. In Clouso in Meppel was er zo'n avond en dat werd wonderschoon. James opende het optreden met de Cherry Holmes song 'Black and White' dat prima op zijn setlist past, zoals hij even later ook een mooie Jason Isbell cover bracht. Zijn eerste eigen werk was 'Flow'. Veel liedjes van James zijn erg persoonlijk en de verwerking wat hij in zijn leven heeft meegemaakt. Liedjes over zonde en vergeving, over zijn vader in 'The Shadow' en over zijn zus bij wie al op jonge leeftijd kanker werd geconstaterd in 'Midnight Dove'. Het zijn zeer intense en gevoelige liedjes over worstelen en boven komen en dat je niks in de schoot geworpen krijgt, maar dat alles verdiend moet worden. Prachtige teksten en fijne boodschappen bracht James. Het hoogtepunt zette James in met 'Midnight Dove', ondersteund met het verhaal over dit nummer, zoals de Amerikaan nu steeds de tijd nam om zijn liedjes context te geven. Op verzoek speelde hij hierna voor een vriend in het publiek 'Deliverance' dat hij al meer dan een jaar niet had gespeeld. Zonde, want dit is één van de beste nummers van James en hij sloot dat deel van met het gevoelige 'Almost Home' voor zijn vrouw Michelle geschreven en een prachtig blijk van liefde en heimwee naar elkaar. Hij heeft recent het album 'On the Shoulders of Giants' uitgebracht. In amper twee uur opgenomen in de Sun Studio's. Van dat album speelde Shawn James prachtige nummers als 'Snake Eyes' en ter afsluiting van het concert toen hij de akoestische gitaar had omgeruild voor een electrische gitaar 'Belly of the Beast' en 'Delilah'. Een prachtige aanvulling op zijn gestaag groeiende collectie imponerende album's. In het voorjaar van 2017 komt hij terug voor een solotoer. Wie dit optreden heeft gezien kan niet wachten tot het zover is. Wat een heerlijke, pure, rauwe, intense en vooral eerlijke muziek met die geweldige zang.
MEPPEL – Tegenwoordig staat Shawn James vaak met zijn Shapeshifters op het podium en is het een explosie van geluid, intensiteit en rock. Af en toe geeft James zijn bandleden een avondje vrij en staat hij alleen op het podium met een gitaar, tamboerijn en drum. Wat hetzelfde blijft is de kracht van zijn liedjes, de intensiteit en vooral die prachtige rauwe soulvolle stem. In Clouso in Meppel was er zo'n avond en dat werd wonderschoon. James opende het optreden met de Cherry Holmes song 'Black and White' dat prima op zijn setlist past, zoals hij even later ook een mooie Jason Isbell cover bracht. Zijn eerste eigen werk was 'Flow'. Veel liedjes van James zijn erg persoonlijk en de verwerking wat hij in zijn leven heeft meegemaakt. Liedjes over zonde en vergeving, over zijn vader in 'The Shadow' en over zijn zus bij wie al op jonge leeftijd kanker werd geconstaterd in 'Midnight Dove'. Het zijn zeer intense en gevoelige liedjes over worstelen en boven komen en dat je niks in de schoot geworpen krijgt, maar dat alles verdiend moet worden. Prachtige teksten en fijne boodschappen bracht James. Het hoogtepunt zette James in met 'Midnight Dove', ondersteund met het verhaal over dit nummer, zoals de Amerikaan nu steeds de tijd nam om zijn liedjes context te geven. Op verzoek speelde hij hierna voor een vriend in het publiek 'Deliverance' dat hij al meer dan een jaar niet had gespeeld. Zonde, want dit is één van de beste nummers van James en hij sloot dat deel van met het gevoelige 'Almost Home' voor zijn vrouw Michelle geschreven en een prachtig blijk van liefde en heimwee naar elkaar. Hij heeft recent het album 'On the Shoulders of Giants' uitgebracht. In amper twee uur opgenomen in de Sun Studio's. Van dat album speelde Shawn James prachtige nummers als 'Snake Eyes' en ter afsluiting van het concert toen hij de akoestische gitaar had omgeruild voor een electrische gitaar 'Belly of the Beast' en 'Delilah'. Een prachtige aanvulling op zijn gestaag groeiende collectie imponerende album's. In het voorjaar van 2017 komt hij terug voor een solotoer. Wie dit optreden heeft gezien kan niet wachten tot het zover is. Wat een heerlijke, pure, rauwe, intense en vooral eerlijke muziek met die geweldige zang.
Thuiswedstrijd voor Timo de Jong in Clouso
MEPPEL – “Ik heet Timo de Jong en ik kom uit Meppel”, stelde Timo de Jong zich keurig voor in Café Clouso in Meppel. Strak in het pak en met uitstraling stond De Jong voor het eerst in zijn muzikale loopbaan in Clouso. Een klein wonder gezien dat deze Meppelaar nog nooit eerder op één van Meppels leukste podia stond. Het zal ook wel niet bij deze keer blijven, want De Jong verkocht zich prima. De singersongwriter beschikt over een prima zangstem en een gevarieerd repertoire. Rustig en verzorgd begon de Meppelaar met het fraaie 'Summer Came' om dat te vervolgen met het krachtigere en vlottere 'Show the World' om daarna terug te schakelen naar het gevoelige Nederlandse liedje 'Morgen'. Relaxt in het warme thuisbad met veel vrienden en bekenden in het publiek had De Jong veel humor in de show, waarbij hij moet oppassen niet te veel in de ons kent ons te verzeilen. In Meppel werd dit net vermeden en deed hij ook verwoede pogingen om een groot Amerikaans contigent dat aanwezig was bij de show te betrekken door een deel van zijn verhalen en introducties ook in het Engels te doen en uiteraard is meezingen van alle talen. Dat kon bijvoorbeeld bij de Bruce Springsteen klassieker 'I'm On Fire'. Een begrijpelijke keuze voor een meezinger, want iedereen kent dat nummer, maar De Jong mag het nog iets meer zijn eigen maken. Het hoogtepunt kwam daarna met het prachtige en zeer gevoelige 'Build our Lives Together' over een relatie die dreigt vast te lopen. Het nieuwe fijne 'Save the Date' paste daar prima achteraan. Met 'De Buurvrouw' bracht Timo de Jong ook muzikaal een grappige noot in door zijn nudistische buurvrouw uit zijn jeugd weer tot leven te wekken in dit lied. Een mooi eerbetoon aan de dame die de jonge Timo ongewild anatomische les gaf en discussie punt in Meppel over wie dit wel geweest kon zijn. Als heer sprak De Jong hier niet over. Daarna nog een hoogtepunt met het serieuze 'Colour Leafs' voor op vrolijke wijze werd afgesloten met 'Midnight Special' ook bekend van Leadbelly. Een cover die beter bij hem past dat het Springsteen werk. Een fraai optreden van deze jonge singersongwriter die vooral in eigen werk en met prima gevarieerde zang uitstekend in eigen huis zijn visitekaartje afgaf. Zijn machetknopen zijn vast vaker te bewondere op dit podium in de toekomst.
MEPPEL – “Ik heet Timo de Jong en ik kom uit Meppel”, stelde Timo de Jong zich keurig voor in Café Clouso in Meppel. Strak in het pak en met uitstraling stond De Jong voor het eerst in zijn muzikale loopbaan in Clouso. Een klein wonder gezien dat deze Meppelaar nog nooit eerder op één van Meppels leukste podia stond. Het zal ook wel niet bij deze keer blijven, want De Jong verkocht zich prima. De singersongwriter beschikt over een prima zangstem en een gevarieerd repertoire. Rustig en verzorgd begon de Meppelaar met het fraaie 'Summer Came' om dat te vervolgen met het krachtigere en vlottere 'Show the World' om daarna terug te schakelen naar het gevoelige Nederlandse liedje 'Morgen'. Relaxt in het warme thuisbad met veel vrienden en bekenden in het publiek had De Jong veel humor in de show, waarbij hij moet oppassen niet te veel in de ons kent ons te verzeilen. In Meppel werd dit net vermeden en deed hij ook verwoede pogingen om een groot Amerikaans contigent dat aanwezig was bij de show te betrekken door een deel van zijn verhalen en introducties ook in het Engels te doen en uiteraard is meezingen van alle talen. Dat kon bijvoorbeeld bij de Bruce Springsteen klassieker 'I'm On Fire'. Een begrijpelijke keuze voor een meezinger, want iedereen kent dat nummer, maar De Jong mag het nog iets meer zijn eigen maken. Het hoogtepunt kwam daarna met het prachtige en zeer gevoelige 'Build our Lives Together' over een relatie die dreigt vast te lopen. Het nieuwe fijne 'Save the Date' paste daar prima achteraan. Met 'De Buurvrouw' bracht Timo de Jong ook muzikaal een grappige noot in door zijn nudistische buurvrouw uit zijn jeugd weer tot leven te wekken in dit lied. Een mooi eerbetoon aan de dame die de jonge Timo ongewild anatomische les gaf en discussie punt in Meppel over wie dit wel geweest kon zijn. Als heer sprak De Jong hier niet over. Daarna nog een hoogtepunt met het serieuze 'Colour Leafs' voor op vrolijke wijze werd afgesloten met 'Midnight Special' ook bekend van Leadbelly. Een cover die beter bij hem past dat het Springsteen werk. Een fraai optreden van deze jonge singersongwriter die vooral in eigen werk en met prima gevarieerde zang uitstekend in eigen huis zijn visitekaartje afgaf. Zijn machetknopen zijn vast vaker te bewondere op dit podium in de toekomst.
Fantastische Rebecca Loebe boeit in Steendam
STEENDAM – Al vanaf de eerste seconde wist Rebecca Loebe te boeien op het podium Peter & Leni in Steendam. De Texaanse, hoewel afkomstig uit Georgia, schoot naar faam door in de eerste Amerikaanse editie van The Voice te schitteren. Sindsdien heeft ze zich ontwikkeld tot een haast manisch toerende artiesten die vorig jaar in vele landen en staten bijna 200 shows heeft gegeven. Een schat aan ervaring dus en dat wordt ondersteund door haar vermogen om zelf uitmuntende liedjes te schrijven en andermans werk geheel te Loebeniseren. Het mooie rustige 'Lie' dwong het publiek de oren te spitsen. Direct was iedereen attent en dat gevoelige openingsnummer liet Loebe volgen door het stevigere 'Swallowed by the Sea'. Een nummer over het artiesten bestaan dat ze krachtig inzette en zo liet de Amerikaanse onmidelijk ook een andere kant zien. Gedurende het hele optreden wist Loebe een mooie variatie te geven. Enige dissonant in het geheel as haar microfoon waar ze tijdens het zingen een klein stukje schuimrubber uit zoog pardoes haar keel in, wat met een hoestbui en een flink glas water verholpen werd. Mooi voor de pauze waren de ode aan haar geboorte staat met het gelijknamige lied 'Georgia' waarin de melancholie en het verlangen voelbaar waren en vooral het schitterende 'Mystery Prize'. Afsluiten van het eerste gedeelte deed Loebe met 'Come As You Are' van Nirvana, die op geheel eigen wijze werd gebracht. Rebecca Loebe is vooral een verhalen verteller. In lied en woord bracht ze mooie verhalen en wist ze inhoudelijk te boeien, want het één is niet los te zien van het ander. Een pracht verhaal over een ontmoeting op een vliegtuig, was aan leiding voor 'The Chicago Kid', 'Easy Money' kreeg vooraf een mooie uitleg en zo bleef het publiek geboeid. Na de pauze begon Loebe met 'Fields of Gold' Mooi was 'Forever, You forever' over mixtapes en versiertruks. Loebe verraste met twee liedjes die pas twee dagen eerder waren geschreven en hun publieksdoop kregen in Steendam, een heuze wereldprimeur met het prachtige 'Kilimanjaro' en het sterke 'Shelter'. Even meezingen of liever meebrullen in de 'Redneckkaraoke Bar' en de Dylancover 'Forever Young' en dan alweer de toegift met het schitterende 'Southern Man' van Neil Young oorsponkelijk, maar in deze versie kan Rebecca Loebe met de oorsponkelijk artiest wedijveren. De artieste kondigde alvast haar nieuwe album aan en verwacht in april terug te komen. Mis het dan niet.
STEENDAM – Al vanaf de eerste seconde wist Rebecca Loebe te boeien op het podium Peter & Leni in Steendam. De Texaanse, hoewel afkomstig uit Georgia, schoot naar faam door in de eerste Amerikaanse editie van The Voice te schitteren. Sindsdien heeft ze zich ontwikkeld tot een haast manisch toerende artiesten die vorig jaar in vele landen en staten bijna 200 shows heeft gegeven. Een schat aan ervaring dus en dat wordt ondersteund door haar vermogen om zelf uitmuntende liedjes te schrijven en andermans werk geheel te Loebeniseren. Het mooie rustige 'Lie' dwong het publiek de oren te spitsen. Direct was iedereen attent en dat gevoelige openingsnummer liet Loebe volgen door het stevigere 'Swallowed by the Sea'. Een nummer over het artiesten bestaan dat ze krachtig inzette en zo liet de Amerikaanse onmidelijk ook een andere kant zien. Gedurende het hele optreden wist Loebe een mooie variatie te geven. Enige dissonant in het geheel as haar microfoon waar ze tijdens het zingen een klein stukje schuimrubber uit zoog pardoes haar keel in, wat met een hoestbui en een flink glas water verholpen werd. Mooi voor de pauze waren de ode aan haar geboorte staat met het gelijknamige lied 'Georgia' waarin de melancholie en het verlangen voelbaar waren en vooral het schitterende 'Mystery Prize'. Afsluiten van het eerste gedeelte deed Loebe met 'Come As You Are' van Nirvana, die op geheel eigen wijze werd gebracht. Rebecca Loebe is vooral een verhalen verteller. In lied en woord bracht ze mooie verhalen en wist ze inhoudelijk te boeien, want het één is niet los te zien van het ander. Een pracht verhaal over een ontmoeting op een vliegtuig, was aan leiding voor 'The Chicago Kid', 'Easy Money' kreeg vooraf een mooie uitleg en zo bleef het publiek geboeid. Na de pauze begon Loebe met 'Fields of Gold' Mooi was 'Forever, You forever' over mixtapes en versiertruks. Loebe verraste met twee liedjes die pas twee dagen eerder waren geschreven en hun publieksdoop kregen in Steendam, een heuze wereldprimeur met het prachtige 'Kilimanjaro' en het sterke 'Shelter'. Even meezingen of liever meebrullen in de 'Redneckkaraoke Bar' en de Dylancover 'Forever Young' en dan alweer de toegift met het schitterende 'Southern Man' van Neil Young oorsponkelijk, maar in deze versie kan Rebecca Loebe met de oorsponkelijk artiest wedijveren. De artieste kondigde alvast haar nieuwe album aan en verwacht in april terug te komen. Mis het dan niet.
Flinke bak optimisme bij Woof! Woof! Ridicule
GRONINGEN – Normaal gesproken is blijheid en optimisme geen garantie voor goede muziek. Integendeel zelfs, maar op elke regel zijn uitzonderingen en in ditgeval is Woof! Woof! Ridicule zo'n uitzondering. Vanaf het podium in O'Ceallaigh stroomt het plezier en de positiviteit de zaal in. Een schitterende opening met 'The Streets' waarin zangeres Suzanne Ypma haar ogen groot en naief opzet en beloofd de gebroken harten op straat te lijmen. Heerlijk onschuldig en met het idee dat elke scherf te repareren is. In een enorm tempo bleef Woof! Woof! Ridicule spelen, ondertussen ook nog instrumenten wissels en fiks dansend op het podium. Dit alles ondersteund door een eigen lichtshow. Niet alle onderwerpen waren even vrolijk, bijvoorbeeld de problemen van onze beugeldragende medemens, behandeld in 'Brace', maar altijd brachten ze toch een glimlach teweeg. Na 'Bag Full of Extra's' het eerste rustmomentje met 'We Are Young' waarbij zangeres Suzanne Ypma, die ook bekend is van El Pino and the Volunteers, hoorbaar nog niet op adem weer was, mede door een verkoudheidje, wat weer een zeer charmant effect gaf. Daarna ging het gas weer in met het ritmische 'Time Sleeps'. Prachtig was 'Chameleon' en het energieke 'Only you'. Leuk intermezzo was het bierinstrument. Met een zevental gevulde bier glazen kon muziek gemaakt worden door in het eerste glas een vinger te steken en dan in een ander glas ook een vinger. Aangezien O'Ceallaigh een Ierse pub is, ging dit met Guinness. Zonde van het kostelijke nat, maar een leuk intermezzo, helemaal omdat iemand uit het publiek werd gevraagd om deze bierxylofoon te bespelen en dit als toevalstreffer een redelijk virtuoos spelende man trof. Het bleek leuk en boeiend, hoewel af en toe het tempo er nog even mag worden uitgehaald, bijvoorbeeld met een goed verhaal. Nu werd er een set van bijna een uur gespeeld, maar bij een volledig concert is dit tempo voor band en publiek nagenoeg ondoenlijk. Wel is het erg aanstekelijk en fijn te luisteren, maar ook gewoon goed, want naast de prima zangeres en gitariste had Woof! Woof! Ridicule met Eveline Ypma op toetsen en bas en Peter Gereadts op bas en toetsen prima muzikanten. Mooiste nummer van de avond had de band tot het laatst bewaard met 'Run Faster' met een hardlopend begin, even uitpuffen in het midden en dan vol gas naar de finish. Woof! Woof! Ridicule mag her en der nog wat schaven, maar is super veelbelovend. Hun tweede album schijnt onderweg, na een heel fijn eerste album.
GRONINGEN – Normaal gesproken is blijheid en optimisme geen garantie voor goede muziek. Integendeel zelfs, maar op elke regel zijn uitzonderingen en in ditgeval is Woof! Woof! Ridicule zo'n uitzondering. Vanaf het podium in O'Ceallaigh stroomt het plezier en de positiviteit de zaal in. Een schitterende opening met 'The Streets' waarin zangeres Suzanne Ypma haar ogen groot en naief opzet en beloofd de gebroken harten op straat te lijmen. Heerlijk onschuldig en met het idee dat elke scherf te repareren is. In een enorm tempo bleef Woof! Woof! Ridicule spelen, ondertussen ook nog instrumenten wissels en fiks dansend op het podium. Dit alles ondersteund door een eigen lichtshow. Niet alle onderwerpen waren even vrolijk, bijvoorbeeld de problemen van onze beugeldragende medemens, behandeld in 'Brace', maar altijd brachten ze toch een glimlach teweeg. Na 'Bag Full of Extra's' het eerste rustmomentje met 'We Are Young' waarbij zangeres Suzanne Ypma, die ook bekend is van El Pino and the Volunteers, hoorbaar nog niet op adem weer was, mede door een verkoudheidje, wat weer een zeer charmant effect gaf. Daarna ging het gas weer in met het ritmische 'Time Sleeps'. Prachtig was 'Chameleon' en het energieke 'Only you'. Leuk intermezzo was het bierinstrument. Met een zevental gevulde bier glazen kon muziek gemaakt worden door in het eerste glas een vinger te steken en dan in een ander glas ook een vinger. Aangezien O'Ceallaigh een Ierse pub is, ging dit met Guinness. Zonde van het kostelijke nat, maar een leuk intermezzo, helemaal omdat iemand uit het publiek werd gevraagd om deze bierxylofoon te bespelen en dit als toevalstreffer een redelijk virtuoos spelende man trof. Het bleek leuk en boeiend, hoewel af en toe het tempo er nog even mag worden uitgehaald, bijvoorbeeld met een goed verhaal. Nu werd er een set van bijna een uur gespeeld, maar bij een volledig concert is dit tempo voor band en publiek nagenoeg ondoenlijk. Wel is het erg aanstekelijk en fijn te luisteren, maar ook gewoon goed, want naast de prima zangeres en gitariste had Woof! Woof! Ridicule met Eveline Ypma op toetsen en bas en Peter Gereadts op bas en toetsen prima muzikanten. Mooiste nummer van de avond had de band tot het laatst bewaard met 'Run Faster' met een hardlopend begin, even uitpuffen in het midden en dan vol gas naar de finish. Woof! Woof! Ridicule mag her en der nog wat schaven, maar is super veelbelovend. Hun tweede album schijnt onderweg, na een heel fijn eerste album.
Dansbaarheid bij VICTIM VICTIM
GRONINGEN – Tussen de kleding en accessoires van Men at Work was voor de Popronde Groningen een verrassend fijn podium geschapen. In deze omgeving kwamen de klanken van VICTIM VICTIM bijzonder tot hun recht. Na de intro's kwam 'Cathedral Floods' nog wat ijl en galmerig over, maar 'Still Alive'was krachtig en mooi. VICTIM VICTIM maakt ravepop. Dansbare muziek met veel electronica invloed. Sterkpunt is zangeres Aafke Kloppenburg. Expressief en met een fraaie stem betrekt ze haar publiek bij de show. Hierbij is de ondersteuning van Felix Postma die haar met zijn drumspel ondersteund. De overige klanken komen uit laptops en andere technische doosjes. Een nadeel hierbij is dat vaak één van beide of beide met de neus in de knopjes zit tussen de nummers. De hoofdmoot was gelukkig toch de goede krachtige dansbare muziek met die mooie zang. 'Still Alive' kreeg de nodige power mee en in 'Dead Times' pakte ook Aafke Kloppenburg de drumstokjes ter hand en dat leverde een erg fraai nummer op. Erg mooi was 'Sometimes My Best Friend Dies' en het vlotte 'I Lie'. Niet de vrolijkste titels en onderwerpen, maar met passie gebracht. Vanaf het geïmproviseerde podium bleef de energie de zaal in stromen. Kloppenburg vertelde weinig over de liedjes. Inhoudelijk moeten haar aankondigingen groeien en nu bleef het te veel steken in uitnodigingen om gezellig het podium te naderen. Muzikaal stak het prima in elkaar. Goed gebruik van loops en degelijke, waarop Postma mooi adequaat zijn drumwerk deed en Kloppenburg met haar zang de zaak invulling gaf. Het sprak aan bij het publiek en, schijnbaar tot verrassing van de artiesten zelf, was de roep om een toegift na de afsluitende liedjes 'Freed From Desire' en 'Friends' groot. Als toegift kwam de toezegging 'Kill You'. Een mooi rustig nummer om de toeschouwers weer wat tot rust te brengen. Aantrekkelijke band dit VICTIM VICTIM.
GRONINGEN – Tussen de kleding en accessoires van Men at Work was voor de Popronde Groningen een verrassend fijn podium geschapen. In deze omgeving kwamen de klanken van VICTIM VICTIM bijzonder tot hun recht. Na de intro's kwam 'Cathedral Floods' nog wat ijl en galmerig over, maar 'Still Alive'was krachtig en mooi. VICTIM VICTIM maakt ravepop. Dansbare muziek met veel electronica invloed. Sterkpunt is zangeres Aafke Kloppenburg. Expressief en met een fraaie stem betrekt ze haar publiek bij de show. Hierbij is de ondersteuning van Felix Postma die haar met zijn drumspel ondersteund. De overige klanken komen uit laptops en andere technische doosjes. Een nadeel hierbij is dat vaak één van beide of beide met de neus in de knopjes zit tussen de nummers. De hoofdmoot was gelukkig toch de goede krachtige dansbare muziek met die mooie zang. 'Still Alive' kreeg de nodige power mee en in 'Dead Times' pakte ook Aafke Kloppenburg de drumstokjes ter hand en dat leverde een erg fraai nummer op. Erg mooi was 'Sometimes My Best Friend Dies' en het vlotte 'I Lie'. Niet de vrolijkste titels en onderwerpen, maar met passie gebracht. Vanaf het geïmproviseerde podium bleef de energie de zaal in stromen. Kloppenburg vertelde weinig over de liedjes. Inhoudelijk moeten haar aankondigingen groeien en nu bleef het te veel steken in uitnodigingen om gezellig het podium te naderen. Muzikaal stak het prima in elkaar. Goed gebruik van loops en degelijke, waarop Postma mooi adequaat zijn drumwerk deed en Kloppenburg met haar zang de zaak invulling gaf. Het sprak aan bij het publiek en, schijnbaar tot verrassing van de artiesten zelf, was de roep om een toegift na de afsluitende liedjes 'Freed From Desire' en 'Friends' groot. Als toegift kwam de toezegging 'Kill You'. Een mooi rustig nummer om de toeschouwers weer wat tot rust te brengen. Aantrekkelijke band dit VICTIM VICTIM.
Kwaliteit te over bij Rosemary & Garlic
GRONINGEN – De opening van de Popronde in Groningen is al haast traditioneel bij De Jongens van Hemmes. In de platenzaak perste het publiek, waaronder opvallend veel Groningse artiesten, zich samen voor het optreden van Rosemary & Garlic oftewel Dolf Smolenaers en Anne van den Hoogen. Een meer dat terechte keus als openingsact, want het duo brengt hun versie van folk op hoog niveau. Een set vol prachtige liedjes, waarin het ijle en zware juist de diepte en kracht van de emoties versterkt. Een prestatie. Rosemary & Garlic opende de kennismaking met het Groningse publiek met 'The Dancers'. Een prima aftrap en mooie opmaat voor de rest van het programma dat de band het publiek voorschotelde. Direct die mooie sferische, haast verstilde zang van Anne van den Hoogen met die sterk begeleiding van Dolf Smolenaers. Het duo cultiveert de connectie met Scandinavische poolgebieden en de ijskoude meren en de winden waarin je staande bevriesd. Juist in dat soort omstandigheden borrelen de emoties aan de binnenkant en af en toe komen ze boven. In de rustige bedachtzame liedjes zat een zeer fraaie gelaagdheid. Dat kwam eigenlijk in elk liedje naar voren. Het sterke 'Take This Hand' bijvoorbeeld of het statement 'I'm Here'. Rosemary & Garlic schoot naar naam en faam met hun EP 'The Kingfisher', maar vooral in het eerste gedeelte werd materiaal gespeeld van hun begin volgend jaar te verwachten eerste complete album. Met 'I Come to You' werd ook het oude materiaal aangesneden. Rosemary & Garlic is niet een folkduo met een akoestische gitaar, maar maakt op een prima manier gebruik van de technische mogelijkheden van vandaag met effecten en loops. Af en toe mag de galm nog iets worden teruggedraaid, maar daar speelde ook de ruimte waarin werd gespeeld een rol in. Naar mate het concert vorderde werd het sterker en sterker. 'Blue Boy' over iemand die het even niet meer lukt in het leven was mooi. 'The Kingfisher' een hoogtepunt en ook 'The Tempest' zeer sterk. Met 'Old Now' werd even stil gestaan bij de ramp met de MH17 en de gevolgen die het had voor een vriendin wiens ouders aan boord waren. Het lied kreeg vooraf die uitleg en daardoor extra lading. Dat hadden nog meer liedjes verdiend. Rosemary & Garlic is een formatie om in de gaten te houden.
GRONINGEN – De opening van de Popronde in Groningen is al haast traditioneel bij De Jongens van Hemmes. In de platenzaak perste het publiek, waaronder opvallend veel Groningse artiesten, zich samen voor het optreden van Rosemary & Garlic oftewel Dolf Smolenaers en Anne van den Hoogen. Een meer dat terechte keus als openingsact, want het duo brengt hun versie van folk op hoog niveau. Een set vol prachtige liedjes, waarin het ijle en zware juist de diepte en kracht van de emoties versterkt. Een prestatie. Rosemary & Garlic opende de kennismaking met het Groningse publiek met 'The Dancers'. Een prima aftrap en mooie opmaat voor de rest van het programma dat de band het publiek voorschotelde. Direct die mooie sferische, haast verstilde zang van Anne van den Hoogen met die sterk begeleiding van Dolf Smolenaers. Het duo cultiveert de connectie met Scandinavische poolgebieden en de ijskoude meren en de winden waarin je staande bevriesd. Juist in dat soort omstandigheden borrelen de emoties aan de binnenkant en af en toe komen ze boven. In de rustige bedachtzame liedjes zat een zeer fraaie gelaagdheid. Dat kwam eigenlijk in elk liedje naar voren. Het sterke 'Take This Hand' bijvoorbeeld of het statement 'I'm Here'. Rosemary & Garlic schoot naar naam en faam met hun EP 'The Kingfisher', maar vooral in het eerste gedeelte werd materiaal gespeeld van hun begin volgend jaar te verwachten eerste complete album. Met 'I Come to You' werd ook het oude materiaal aangesneden. Rosemary & Garlic is niet een folkduo met een akoestische gitaar, maar maakt op een prima manier gebruik van de technische mogelijkheden van vandaag met effecten en loops. Af en toe mag de galm nog iets worden teruggedraaid, maar daar speelde ook de ruimte waarin werd gespeeld een rol in. Naar mate het concert vorderde werd het sterker en sterker. 'Blue Boy' over iemand die het even niet meer lukt in het leven was mooi. 'The Kingfisher' een hoogtepunt en ook 'The Tempest' zeer sterk. Met 'Old Now' werd even stil gestaan bij de ramp met de MH17 en de gevolgen die het had voor een vriendin wiens ouders aan boord waren. Het lied kreeg vooraf die uitleg en daardoor extra lading. Dat hadden nog meer liedjes verdiend. Rosemary & Garlic is een formatie om in de gaten te houden.
Lang wachten loont bij Freakwater
GRONINGEN – De vorige keer dat Freakwater in Vera in Groningen stond was zo lang geleden, toen mochten Janet Beveridge Bean en Catherine Ann Irwin nog niet zonder begeleiding van huis, schetste Bean toen de formatie na vele jaren wederom het podium van Vera betrad. Wie al die jaren had gewacht werd beloond met een schitterend concert vol tragiek en intensiteit en zelfs Olivia Newton John kwam tersprake toen vanuit het publiek Irwin met de Grease ster werd vergeleken en zij zich zeer vereerd voelde met deze toch enigsinds mank gaande vergelijking. Vanaf de eerste toon had Freakwater met hun country noir in extremis het publiek te pakken. Dit openingsnummer 'Cheapwatch' was een sterke opening. Direct de sterke punten met prachtige samenzang van beide dames, die ook individueel mooie stemmen hebben en een uitstekende begeleiding, waarbij de viool van Anna Krippenstaple vaak een hoofdrol, maar ook de rest vaak onopvallend en op de achtergrond uitstekend en dienstbaar stond te spelen. Een prachtig opgebouwde set van deze formatie die in de kern al jaren staat volgde. Sterke nummers kwamen van alle kanten met soms Bean zingend in de hoofdrol, de andere keer weer Irwin en vaak samen. In 'What the People Want', liet Irwin ook zien een prima banjospeelster te zijn. Schitterend, want zeer intens en haast pijnlijk om nar te luisteren, zo gevoelig was 'Bolshevik and Bollweevil'. Ook 'Hero/Heroin' beviel even later erg. De liedjes werden fraai en met humor aan elkaar gepraat. Een bezoek aan het Groninger Museum werd aangeraden en Bean bleek op schoenen van Krippenstaple op te treden. Inhoudelijk werd (te) weinig verteld over de liedjes. Daar zit nog een verbeterpunt. Vooral in het middendeel zat een zeer sterke periode met onder andere 'The One With A Bullit', 'Good For Nothing', 'Falls of Sleep' en 'Unforgateable Song' met daarbij op verzoek van het publiek 'Binding Twine' wat erg goed uitpakte. Via 'Picture in my Mind' en het afsluitende 'Cloak of Frogs' kwam een einde aan een prachtig concert. Het publiek liet na zolang te hebben gewacht Freakwater echter nog niet gaan. Twee nummers als toegift. Eerst 'Take me With You' en daarna een welhaast magische uitvoering van 'War Pigs' in een bezwerend ritme. Het was lang wachten op Freakwater. Dat hoeft volgende echt niet weer zo lang te duren. Prachtige show van Bean, Irwin cum suis.
GRONINGEN – De vorige keer dat Freakwater in Vera in Groningen stond was zo lang geleden, toen mochten Janet Beveridge Bean en Catherine Ann Irwin nog niet zonder begeleiding van huis, schetste Bean toen de formatie na vele jaren wederom het podium van Vera betrad. Wie al die jaren had gewacht werd beloond met een schitterend concert vol tragiek en intensiteit en zelfs Olivia Newton John kwam tersprake toen vanuit het publiek Irwin met de Grease ster werd vergeleken en zij zich zeer vereerd voelde met deze toch enigsinds mank gaande vergelijking. Vanaf de eerste toon had Freakwater met hun country noir in extremis het publiek te pakken. Dit openingsnummer 'Cheapwatch' was een sterke opening. Direct de sterke punten met prachtige samenzang van beide dames, die ook individueel mooie stemmen hebben en een uitstekende begeleiding, waarbij de viool van Anna Krippenstaple vaak een hoofdrol, maar ook de rest vaak onopvallend en op de achtergrond uitstekend en dienstbaar stond te spelen. Een prachtig opgebouwde set van deze formatie die in de kern al jaren staat volgde. Sterke nummers kwamen van alle kanten met soms Bean zingend in de hoofdrol, de andere keer weer Irwin en vaak samen. In 'What the People Want', liet Irwin ook zien een prima banjospeelster te zijn. Schitterend, want zeer intens en haast pijnlijk om nar te luisteren, zo gevoelig was 'Bolshevik and Bollweevil'. Ook 'Hero/Heroin' beviel even later erg. De liedjes werden fraai en met humor aan elkaar gepraat. Een bezoek aan het Groninger Museum werd aangeraden en Bean bleek op schoenen van Krippenstaple op te treden. Inhoudelijk werd (te) weinig verteld over de liedjes. Daar zit nog een verbeterpunt. Vooral in het middendeel zat een zeer sterke periode met onder andere 'The One With A Bullit', 'Good For Nothing', 'Falls of Sleep' en 'Unforgateable Song' met daarbij op verzoek van het publiek 'Binding Twine' wat erg goed uitpakte. Via 'Picture in my Mind' en het afsluitende 'Cloak of Frogs' kwam een einde aan een prachtig concert. Het publiek liet na zolang te hebben gewacht Freakwater echter nog niet gaan. Twee nummers als toegift. Eerst 'Take me With You' en daarna een welhaast magische uitvoering van 'War Pigs' in een bezwerend ritme. Het was lang wachten op Freakwater. Dat hoeft volgende echt niet weer zo lang te duren. Prachtige show van Bean, Irwin cum suis.
Flowerbox wil je vaker zien
GRONINGEN – Gelukkig is er de herrijzenis van Flowerbox in Groningen. Het duo Henja Dijksterhuis en Carina Pops was lang wat minder actief, maar onlangs stonden ze op Lutje Root en nu op een Americana avond met Freakwater in Vera Groningen. Mooi en toepasselijk bijeengezocht, want de muziek van Freakwater staat mede aan de basis van Flowerbox en dus paste het. Helemaal omdat beide Groningse dames deze avond in topvorm verkeerden. Heerlijke doorleefde liedjes met swung en overtuiging gebracht. Flowerbox mag een blijvertje weer worden, want deze dames wil je vaker zien. Na de mooie opening 'Wild and Blue' een fijne mix van eigen werk en andersmans liedjes, waarbij de zelf geschreven liedjes de overhand hadden. Terecht, want hierin kwamen beide uitstekend tot hun recht en namen ze hun eigen beleving mee het podium op, hoewel dat in de erg mooie murderballad 'I Did It Anyway' niet letterlijk moet worden genomen. Wel een fijn vlot nummer. In de liedjes neemt Dijksterhuis met haar prachtige stem de lead op zich, maar vult Pops met haar net een tikje donkerdere stem prima aan. Een combinatie die ook hierin past. Dijksterhuis praat op ontwapenende wijze de liedjes aan elkaar en wist hiermee haar songs context en inhoud te geven. “I don't Know' volgde en het tragische 'Fridge' dat tegelijkertijd een liefdesliedje is en een aanklacht tegen alcoholmisbruik. Deze problematiek kwam later nogmaals terug. De eerste cover was 'Wildwood Flower' van de Carter Family die een niet feilloze uitvoering kreeg en daarmee een beetje de dissonant van het optreden werd. Dat Flowerbox wel degelijk uitstekend met andermans werk uit de voeten kan werd bewezen met 'Late Night Lover' van Rachel Brooke, waarin het sensuele dat Dijksterhuis in haar stem heeft volop tot zijn recht kwam en dan is de zangeres die in tal van Groningse bands zingt op haar best. De afsluiting kwam met een eerbetoon an 'Freakwater' in de vorm van 'Picture in My Mind' dat even later ook langskwam in de originele uitvoering. Flowerbox overtuigde en hield zich zonder moeite staande. Het valt te hopen dat het succes van deze avond Dijksterhuis en Pops stimuleert om weer regelmatig met zijn beide het podium op te stappen. Deze combinatie is uitstekend. Na het concert was Henja Dijksterhuis druk op zoek naar haar helden van Freakwater. Een heldenfoto moest deze mooi avond completeren.
GRONINGEN – Gelukkig is er de herrijzenis van Flowerbox in Groningen. Het duo Henja Dijksterhuis en Carina Pops was lang wat minder actief, maar onlangs stonden ze op Lutje Root en nu op een Americana avond met Freakwater in Vera Groningen. Mooi en toepasselijk bijeengezocht, want de muziek van Freakwater staat mede aan de basis van Flowerbox en dus paste het. Helemaal omdat beide Groningse dames deze avond in topvorm verkeerden. Heerlijke doorleefde liedjes met swung en overtuiging gebracht. Flowerbox mag een blijvertje weer worden, want deze dames wil je vaker zien. Na de mooie opening 'Wild and Blue' een fijne mix van eigen werk en andersmans liedjes, waarbij de zelf geschreven liedjes de overhand hadden. Terecht, want hierin kwamen beide uitstekend tot hun recht en namen ze hun eigen beleving mee het podium op, hoewel dat in de erg mooie murderballad 'I Did It Anyway' niet letterlijk moet worden genomen. Wel een fijn vlot nummer. In de liedjes neemt Dijksterhuis met haar prachtige stem de lead op zich, maar vult Pops met haar net een tikje donkerdere stem prima aan. Een combinatie die ook hierin past. Dijksterhuis praat op ontwapenende wijze de liedjes aan elkaar en wist hiermee haar songs context en inhoud te geven. “I don't Know' volgde en het tragische 'Fridge' dat tegelijkertijd een liefdesliedje is en een aanklacht tegen alcoholmisbruik. Deze problematiek kwam later nogmaals terug. De eerste cover was 'Wildwood Flower' van de Carter Family die een niet feilloze uitvoering kreeg en daarmee een beetje de dissonant van het optreden werd. Dat Flowerbox wel degelijk uitstekend met andermans werk uit de voeten kan werd bewezen met 'Late Night Lover' van Rachel Brooke, waarin het sensuele dat Dijksterhuis in haar stem heeft volop tot zijn recht kwam en dan is de zangeres die in tal van Groningse bands zingt op haar best. De afsluiting kwam met een eerbetoon an 'Freakwater' in de vorm van 'Picture in My Mind' dat even later ook langskwam in de originele uitvoering. Flowerbox overtuigde en hield zich zonder moeite staande. Het valt te hopen dat het succes van deze avond Dijksterhuis en Pops stimuleert om weer regelmatig met zijn beide het podium op te stappen. Deze combinatie is uitstekend. Na het concert was Henja Dijksterhuis druk op zoek naar haar helden van Freakwater. Een heldenfoto moest deze mooi avond completeren.
Prachtige stem Morgan Geer bij Drunken Prayer
GRONINGEN – Als je Morgan Geer in de zaal hebt als gitarist van Freakwater, dan doe je het publiek een groot plezier als je Geer als soloact onder de naam Drunken Prayer ook een paar liedjes laat spelen. Geer is namelijk naast een uitstekende gitarist ook een man met een prachtige doorleefde stem. Dat bleek direct in zijn openingsnummer 'Pearls & Swine' tijdens zijn optreden in Vera in Groningen. Sterke rustige nummers met diepgang en een fraaie opening, die Drunken Prayer doortrok in het rustige 'Mary Jane'. In zijn muziek verwerkt Geer tal van invloeden. Op geheel eigenwijze gaat hij aan de slag met blues, pop, country en wat hem in een wereld van genre's nog verder van pas komt. Aan regels heeft hij geen boodschap, alleen aan het schrijven van mooie liedjes. Dat lukt Geer volop, hoewel hij in een aantal liedjes het stijlelement van herhaling wel erg vaak gebruikt in de tekst. Erg fraai is 'The Demon'. Zijn liedjes praat Geer aan elkaar met wat anecdotes, zonder echt inhoudelijk te worden. Met weinig middelen weet Drunken Prayer te boeien en te overtuigen met zijn liedjes, waarbij vooral de zang het publiek de liedjes intrekt. Mooi is 'Mission Field' een cover van een cover, want Geer schreef het liedje, Freakwater zette het op de planken en nu speelt ook Drunken Prayer het weer. De mooiste liedjes heeft Drunken Prayer tot het laatst bewaard. 'Cornelia' is een zeer aansprekende song. Voor het afsluitende 'Always Sad' nodigde Geer Anna Krippenstaple op het podium. Krippenstaple is de violiste van Freakwater en ondersteunde ook Drunken Prayer in deze prachtige afsluiting. Jammer alleen dat haar bijdrage beperkt bleef tot alleen het laatste liedje, want haar spel is een mooie aanvulling op het spel van Geer. Al met al een zeer fraaie opening van de avond met deze intrigerende singersongwriter met zijn prachtige stem.
GRONINGEN – Als je Morgan Geer in de zaal hebt als gitarist van Freakwater, dan doe je het publiek een groot plezier als je Geer als soloact onder de naam Drunken Prayer ook een paar liedjes laat spelen. Geer is namelijk naast een uitstekende gitarist ook een man met een prachtige doorleefde stem. Dat bleek direct in zijn openingsnummer 'Pearls & Swine' tijdens zijn optreden in Vera in Groningen. Sterke rustige nummers met diepgang en een fraaie opening, die Drunken Prayer doortrok in het rustige 'Mary Jane'. In zijn muziek verwerkt Geer tal van invloeden. Op geheel eigenwijze gaat hij aan de slag met blues, pop, country en wat hem in een wereld van genre's nog verder van pas komt. Aan regels heeft hij geen boodschap, alleen aan het schrijven van mooie liedjes. Dat lukt Geer volop, hoewel hij in een aantal liedjes het stijlelement van herhaling wel erg vaak gebruikt in de tekst. Erg fraai is 'The Demon'. Zijn liedjes praat Geer aan elkaar met wat anecdotes, zonder echt inhoudelijk te worden. Met weinig middelen weet Drunken Prayer te boeien en te overtuigen met zijn liedjes, waarbij vooral de zang het publiek de liedjes intrekt. Mooi is 'Mission Field' een cover van een cover, want Geer schreef het liedje, Freakwater zette het op de planken en nu speelt ook Drunken Prayer het weer. De mooiste liedjes heeft Drunken Prayer tot het laatst bewaard. 'Cornelia' is een zeer aansprekende song. Voor het afsluitende 'Always Sad' nodigde Geer Anna Krippenstaple op het podium. Krippenstaple is de violiste van Freakwater en ondersteunde ook Drunken Prayer in deze prachtige afsluiting. Jammer alleen dat haar bijdrage beperkt bleef tot alleen het laatste liedje, want haar spel is een mooie aanvulling op het spel van Geer. Al met al een zeer fraaie opening van de avond met deze intrigerende singersongwriter met zijn prachtige stem.
The Clan houdt het tempo hoog
MUNNEKEZIJL – Ierse muziek doet het goed in Italië. Verschillende Italiaanse formatie's zien muzikaal gezien meer in het Ierse Keltische muzikale erfgoed dan in hun eigen Mediterraanse muziek. Met uitstekende resultaten, zo bleek in De Sluys in Munnekezijl, waar The Clan een spetterend optreden gaf. Een mooie mix van eigen nummers, met een enkele traditional. Dit alles in een zeer stevige stijl, waarbij de gitaren, violen en fluit af en toe de grens tussen folk en classic rock wel eens overstaken. The Clan stak van wal met 'Folk 'n Roll', een toepasselijke naam voor hun muziek en met de doedelzak in de hoofdrol. Dit werd in hoogtempo gevolgd door 'Let me Go' en 'We are The Clan', zoals band toch steeds dat hoge tempo er inhield. Aanvankelijk met succes, want binnen twee nummers stond het publiek op de dansvloer. Later werkte dat ook wat tegen de band. Ierse folk heeft ook prachtige ballads om momenten van rust en even ademhalen te creëren. Daar was geen sprake van. Qua setopbouw is er nog wat te sleutelen voor The Clan. Nu werden veel liedjes nog te veel een dreun en dat is zonde, want liedjes als 'Jenny Porter' en 'Second Chances' zijn prima liedjes. Af en toe speelde de band, zes man sterk, een stevige Jig en nu en dan kwam er een klassieker in het genre langs, zoal de onvermijdelijke 'Whisky in the Jar'. The Clan heeft een prima zanger, die wel moet opletten dat het niet schreeuwerig wordt en een stem heeft die zich uitstekend leent voor rock. Iets meer vertellen op het podium is ook geen overbodige luxe. Muzikaal steekt het uitstekend in elkaar in de combinatie met mooie keltische folkinstrumenten, zoals fluit en doedelzak en uiteraard viool, gecombineerd met de stevige sound van electrische gitaar, bas en drum. Helemaal op het einde leek er in eens een andere band te staan. Met twee prachtige ballads kwam het einde. Het schitterende 'Angels of the Sea' en het prachtige 'More Than a Lie'. In het toegift ging het nog even weer los met de ACDC cover 'It's a Long Way to the Top'. No even wat sleutelwerk aan de setlist, maar erg fijne keltische folkrock van deze sympathieke Italianen ( en 1 Australiër).
MUNNEKEZIJL – Ierse muziek doet het goed in Italië. Verschillende Italiaanse formatie's zien muzikaal gezien meer in het Ierse Keltische muzikale erfgoed dan in hun eigen Mediterraanse muziek. Met uitstekende resultaten, zo bleek in De Sluys in Munnekezijl, waar The Clan een spetterend optreden gaf. Een mooie mix van eigen nummers, met een enkele traditional. Dit alles in een zeer stevige stijl, waarbij de gitaren, violen en fluit af en toe de grens tussen folk en classic rock wel eens overstaken. The Clan stak van wal met 'Folk 'n Roll', een toepasselijke naam voor hun muziek en met de doedelzak in de hoofdrol. Dit werd in hoogtempo gevolgd door 'Let me Go' en 'We are The Clan', zoals band toch steeds dat hoge tempo er inhield. Aanvankelijk met succes, want binnen twee nummers stond het publiek op de dansvloer. Later werkte dat ook wat tegen de band. Ierse folk heeft ook prachtige ballads om momenten van rust en even ademhalen te creëren. Daar was geen sprake van. Qua setopbouw is er nog wat te sleutelen voor The Clan. Nu werden veel liedjes nog te veel een dreun en dat is zonde, want liedjes als 'Jenny Porter' en 'Second Chances' zijn prima liedjes. Af en toe speelde de band, zes man sterk, een stevige Jig en nu en dan kwam er een klassieker in het genre langs, zoal de onvermijdelijke 'Whisky in the Jar'. The Clan heeft een prima zanger, die wel moet opletten dat het niet schreeuwerig wordt en een stem heeft die zich uitstekend leent voor rock. Iets meer vertellen op het podium is ook geen overbodige luxe. Muzikaal steekt het uitstekend in elkaar in de combinatie met mooie keltische folkinstrumenten, zoals fluit en doedelzak en uiteraard viool, gecombineerd met de stevige sound van electrische gitaar, bas en drum. Helemaal op het einde leek er in eens een andere band te staan. Met twee prachtige ballads kwam het einde. Het schitterende 'Angels of the Sea' en het prachtige 'More Than a Lie'. In het toegift ging het nog even weer los met de ACDC cover 'It's a Long Way to the Top'. No even wat sleutelwerk aan de setlist, maar erg fijne keltische folkrock van deze sympathieke Italianen ( en 1 Australiër).
The Bud Spencer Rock Explosion is gegroeid
MUNNEKEZIJL – The Bud Spencer Rock Explosion is niet vaak in het Noorden te zien. Dat is jammer, zo bleek in Munnekezijl in De Sluys waar de Twentse formatie een zeer geslaagd optreden gaf. De band heeft in de laatste jaren veel progressie gemaakt. Voorheen was het een band met veel humor, lol en een hoekige rock sound, mooi passende bij de naamgever van de band. Tegenwoordig is de rocksound, de humor en de lol op het podiumgebleven, maar is de band twee jaar verder op elkaar ingespeeld en dat werpt op het podium zijn vruchten af. Al in het openingsnummer 'Passadena 99' bleek dat. Gitarist Jordy Duitscher bleek een fijne degelijke rockzanger met fijne vloeiende zang en hij bleek een uitstekende spreekstalmeester voor de band. In 'Super Nova' nam bassist Arthur Kamst de leadzanger over. In dit eerste nummer kwam zijn wat hoekigere en ruigere zang nog niet tot zijn recht, maat dat kwam snel goed. De band maakt stevige rock, waarbij de stuwende slagkracht van drummer Carlo Bijsterveldt onontbeerlijk is. Af en toe maakt The Bud Spencer Rock Explosion een uitstapje naar de country en met 'Home Sweet Mobile Home' kwam daarmee het eerste echte hoogtepunt. Het was het begin van een serie mooie nummers met onder andere 'Offends', 'String of Pearls' en één van de weinige serieuze nummers 'Somewhere Far Away', waarbij blijkt dat onder de bakkebaarden, rauwe humor en de Sinterklaas jaloersmakende baard van zanger Duitscher toch echt tere mannenzieltjes zitten. The Bud Spencer Rock Explosion verbergt dat graag achter hun soms absurdistische humorvolle teksten. Zo onthulde Duitscher dat hun grootste wens was een sponsorship van een bekende fastfoodketen en dat ze daarvoor graag faam en rijkdom lieten liggen. Ook in de muziek dergelijke het publiek bij de show betrekkende grapjes zoals de drumsolo van Bijsterveldt waarbij hij meer doet als het publiek harder klapt. Jordy Duitscher kondigde aan dat in november een live album van The Bud Spencer Rock Explosion zal verschijnen. Als daarop het plezier dat deze band heeft is gevangen, wie weet staan ze dan straks alsnog als Ronald MacDonald verkleed gedriëen op het podium.
MUNNEKEZIJL – The Bud Spencer Rock Explosion is niet vaak in het Noorden te zien. Dat is jammer, zo bleek in Munnekezijl in De Sluys waar de Twentse formatie een zeer geslaagd optreden gaf. De band heeft in de laatste jaren veel progressie gemaakt. Voorheen was het een band met veel humor, lol en een hoekige rock sound, mooi passende bij de naamgever van de band. Tegenwoordig is de rocksound, de humor en de lol op het podiumgebleven, maar is de band twee jaar verder op elkaar ingespeeld en dat werpt op het podium zijn vruchten af. Al in het openingsnummer 'Passadena 99' bleek dat. Gitarist Jordy Duitscher bleek een fijne degelijke rockzanger met fijne vloeiende zang en hij bleek een uitstekende spreekstalmeester voor de band. In 'Super Nova' nam bassist Arthur Kamst de leadzanger over. In dit eerste nummer kwam zijn wat hoekigere en ruigere zang nog niet tot zijn recht, maat dat kwam snel goed. De band maakt stevige rock, waarbij de stuwende slagkracht van drummer Carlo Bijsterveldt onontbeerlijk is. Af en toe maakt The Bud Spencer Rock Explosion een uitstapje naar de country en met 'Home Sweet Mobile Home' kwam daarmee het eerste echte hoogtepunt. Het was het begin van een serie mooie nummers met onder andere 'Offends', 'String of Pearls' en één van de weinige serieuze nummers 'Somewhere Far Away', waarbij blijkt dat onder de bakkebaarden, rauwe humor en de Sinterklaas jaloersmakende baard van zanger Duitscher toch echt tere mannenzieltjes zitten. The Bud Spencer Rock Explosion verbergt dat graag achter hun soms absurdistische humorvolle teksten. Zo onthulde Duitscher dat hun grootste wens was een sponsorship van een bekende fastfoodketen en dat ze daarvoor graag faam en rijkdom lieten liggen. Ook in de muziek dergelijke het publiek bij de show betrekkende grapjes zoals de drumsolo van Bijsterveldt waarbij hij meer doet als het publiek harder klapt. Jordy Duitscher kondigde aan dat in november een live album van The Bud Spencer Rock Explosion zal verschijnen. Als daarop het plezier dat deze band heeft is gevangen, wie weet staan ze dan straks alsnog als Ronald MacDonald verkleed gedriëen op het podium.
Giulia Millanta presenteert Moonbeam Parade
ZUIDLAREN – Giulia Millanta is een zangeres die langzamerhand steeds meer zieltjes wint in Nederland. Terecht. De Italiaanse die in Austin Texas woont weet prachtige liedjes te schrijven, heeft een uitstekend oor voor andermanswerk dat bij haar past en weet zich prima te verkopen op het podium met humor en mooie verhalen. Recent verscheen haar nieuwe album 'Moonbeam Parade' opvolger van de in het teken van haar reis verhuizing naar Amerika staande 'The Funambulist'. Het leverde in Grand Cafe Zuidlaren een uitverkocht huis op met nieuwsgierigen naar het nieuwe album. Deze werden niet teleurgesteld met een mooie mix van nieuw en oud werk, waarbij een aantal liedjes op het nieuwe album ook bij het vorige bezoek aan dit land van Millanta al op haar setlist stonden. Nieuw was bijvoorbeeld 'The House Always Wins', terwijl ook oudere nummers als het prachtige 'Carry the Cross' waarmee Millanta afsloot en 'How Does God Sleep At Night?' langs kwamen. Giulia Millanta toonde zich in Zuidlaren een charmant vertelster die met humor haar liedjes aan één reeg en af en toe ook een serieuze noot. Voor de pauze bracht Millanta in het Italiaans ook het mooie 'Lulu' en de Mexicaanse traditional 'La Paloma' wat haar veelzijdigheid benadrukte. Dat is sowieso een sterk punt bij de import-Texaanse. Een mooie veelzijdigheid, een aangename stem en een grote verscheidenheid aan liedjes. Schitterend was na de pauze het begin met een aantal liedjes van 'Moonbeam Parade' waaronder 'Eve's Song' dat Millanta liet volgen door een fraaie uitvoering van de cover 'Summertime'. Haar beste cover had ze voor het laatst bewaard. Eerst song ze nog de vrolijke meezinger 'Shaky Legs' het openingsnummer van haar nieuwe album, voor ze een fenomenale uitvoering gaf van 'Floating Away' een nummer van de legendarische gitaarband Húsker Dú. Giulia Millanta heeft het beste van twee werelddelen in zich verenigd en nu met een wederom schitterend album komt.
ZUIDLAREN – Giulia Millanta is een zangeres die langzamerhand steeds meer zieltjes wint in Nederland. Terecht. De Italiaanse die in Austin Texas woont weet prachtige liedjes te schrijven, heeft een uitstekend oor voor andermanswerk dat bij haar past en weet zich prima te verkopen op het podium met humor en mooie verhalen. Recent verscheen haar nieuwe album 'Moonbeam Parade' opvolger van de in het teken van haar reis verhuizing naar Amerika staande 'The Funambulist'. Het leverde in Grand Cafe Zuidlaren een uitverkocht huis op met nieuwsgierigen naar het nieuwe album. Deze werden niet teleurgesteld met een mooie mix van nieuw en oud werk, waarbij een aantal liedjes op het nieuwe album ook bij het vorige bezoek aan dit land van Millanta al op haar setlist stonden. Nieuw was bijvoorbeeld 'The House Always Wins', terwijl ook oudere nummers als het prachtige 'Carry the Cross' waarmee Millanta afsloot en 'How Does God Sleep At Night?' langs kwamen. Giulia Millanta toonde zich in Zuidlaren een charmant vertelster die met humor haar liedjes aan één reeg en af en toe ook een serieuze noot. Voor de pauze bracht Millanta in het Italiaans ook het mooie 'Lulu' en de Mexicaanse traditional 'La Paloma' wat haar veelzijdigheid benadrukte. Dat is sowieso een sterk punt bij de import-Texaanse. Een mooie veelzijdigheid, een aangename stem en een grote verscheidenheid aan liedjes. Schitterend was na de pauze het begin met een aantal liedjes van 'Moonbeam Parade' waaronder 'Eve's Song' dat Millanta liet volgen door een fraaie uitvoering van de cover 'Summertime'. Haar beste cover had ze voor het laatst bewaard. Eerst song ze nog de vrolijke meezinger 'Shaky Legs' het openingsnummer van haar nieuwe album, voor ze een fenomenale uitvoering gaf van 'Floating Away' een nummer van de legendarische gitaarband Húsker Dú. Giulia Millanta heeft het beste van twee werelddelen in zich verenigd en nu met een wederom schitterend album komt.
Jackie Perkins overtuigt met geweldige zang
ZUIDLAREN – Het was lang wat stiller rondom Jackie Perkins. De Amerikaanse die al een kwart eeuw in Italië woont en werkt had even andere zaken aan haar hoofd, maar inmiddels staat het vizier weer volledig gericht op de muziek en kondigt ze nieuw CD werk aan als opvolger van onder andere haar prachtige 'The Still Awakening' die al weer een aantal jaren oud is. Het is voor het eerst dat Perkins Nederland aandoet en voor velen is ze de grote onbekende, Haar prachtige en krachtige zang verrast en weet meer dan te overtuigen. Perkins opent rustig met 'Both Sides Now', maar de zang die uit haar frele lichaam komt heeft veel impact en een grote reikwijdte. Nummer na nummer weet Perkins te overtuigen met haar zang en haar liedjes. Meest eigen werk en twee covers van Joni Mitchell waarvan de opening er één was en ook de afsluiting 'Big Yellow Taxi' een mooie nummer was van Mitchell. Perkins bewees in liedjes 'Good Luck in Disguise' dat ze een prima songwriter is met wat te vertellen in haar liedjes. Voor dit nummer vroeg ze hulp in het vertalen voor het publiek van haar aankondiging. Het was het enige nummer dat ze introduceerde ogenschijnlijk door de door haar gedachte taalbarriere. Het Engels werd echter uitstekend verstaan in Zuidlaren. Gezeten op een kruk, door een gebroken bot in haar lichaam, wist Perkins toch met haar persoonlijkheid het publiek te boeien. Het is fijn dat Perkins haar muzikale loopbaan weer oppakt. Het is de eerste keer dat ze in Nederland is en dat bevalt haar dermate dat ze al plannen heeft voor een volgende keer. Een uitstekend idee, want zangeressen als Perkins kom je niet vaak tegen. Deze avond is haar slechts beperkt tijd gegeven, maar in het verleden wist Jackie Perkins in Italië grote podia te vullen. Hoe ze dat deed is goed te merken. Wordt vast vervolgd. In Zuidlaren zette de inwoonster van Parma in ieder geval een heel fijn optreden op de buhne.
ZUIDLAREN – Het was lang wat stiller rondom Jackie Perkins. De Amerikaanse die al een kwart eeuw in Italië woont en werkt had even andere zaken aan haar hoofd, maar inmiddels staat het vizier weer volledig gericht op de muziek en kondigt ze nieuw CD werk aan als opvolger van onder andere haar prachtige 'The Still Awakening' die al weer een aantal jaren oud is. Het is voor het eerst dat Perkins Nederland aandoet en voor velen is ze de grote onbekende, Haar prachtige en krachtige zang verrast en weet meer dan te overtuigen. Perkins opent rustig met 'Both Sides Now', maar de zang die uit haar frele lichaam komt heeft veel impact en een grote reikwijdte. Nummer na nummer weet Perkins te overtuigen met haar zang en haar liedjes. Meest eigen werk en twee covers van Joni Mitchell waarvan de opening er één was en ook de afsluiting 'Big Yellow Taxi' een mooie nummer was van Mitchell. Perkins bewees in liedjes 'Good Luck in Disguise' dat ze een prima songwriter is met wat te vertellen in haar liedjes. Voor dit nummer vroeg ze hulp in het vertalen voor het publiek van haar aankondiging. Het was het enige nummer dat ze introduceerde ogenschijnlijk door de door haar gedachte taalbarriere. Het Engels werd echter uitstekend verstaan in Zuidlaren. Gezeten op een kruk, door een gebroken bot in haar lichaam, wist Perkins toch met haar persoonlijkheid het publiek te boeien. Het is fijn dat Perkins haar muzikale loopbaan weer oppakt. Het is de eerste keer dat ze in Nederland is en dat bevalt haar dermate dat ze al plannen heeft voor een volgende keer. Een uitstekend idee, want zangeressen als Perkins kom je niet vaak tegen. Deze avond is haar slechts beperkt tijd gegeven, maar in het verleden wist Jackie Perkins in Italië grote podia te vullen. Hoe ze dat deed is goed te merken. Wordt vast vervolgd. In Zuidlaren zette de inwoonster van Parma in ieder geval een heel fijn optreden op de buhne.
Charmante Jean Mann kookt naar prachtige intensiteit
STEENDAM – Met haar Ukulele wist Jean Mann heerlijk charmante klanken te laten klinken door de zaal van Podium Peter & Leni in Steendam. Een beetje zoals in haar oude vakgebied als topkok trokken de 'geuren' van haar spel door de hele ruimte en hoe meer ze speelde en hoe meer ze haar spel wist te kruiden met haar zang, hoe intenser de smaak. De gefruite siepel van het concert was 'Between You and Me' licht aangezet met gevoel en even heerlijk gebakken als basis voor de rest van de ingrediënten van de heerlijke dis die Mann haar toehoorders voorzette. Haar pollepels waren haar twee ukulele's beide verschillend gestemd, waardoor Mann uit de staat Washington nabij Seattle in de Verenigde Staten ook de liedjes kon doen waarbij ze normaal een gitaar gebruikt. Met het mooie 'Lucky' van haar kersverse album 'Road Girl vol 1' kwam de volgende toevoeging aan het gerecht dat zorgvuldig werd gekookt. 'Dress Up' ging de pan in en ook 'Kitchen Waltz'. Ieder lied werd mooi geïntroduceerd wat de diepte van het optreden fraai opbouwde en het gerecht alleen maar verdiepte. Na de pauze ging dat voort met 'Lucky Girl' en 'Every bite of her Sandwich'. Mann begon Mann steeds grotere intensiteit in haar liedjes te bereiken en werd de smaak beter en beter. Verrassend was haar uitvoering van 'My Funny Valentine', de jazzklassieker die ook met ukulele tot zijn recht kwam, ondanks een enkel missertje in haar spel. Het was de chefkok deze avond gauw vergeven, want Mann heeft een prachtige zangstem. Diep, warm en met steeds meer emotie. Het gerecht kwam volledig tot ontplooing in 'Listen', het hoogtepunt van haar optreden, dat in kracht op de voet werd gevolgd door 'Pile of Leaves' dat als laatste werd gespeeld. De geur was inmiddels heerlijk, de maagjes gevuld met fraaie muziek, een topkok waardig en met haar zang en de kracht van haar liedjes had Mann de beperkingen van alleen een ukulele al snel doen vergeten. Er was nog rumte voor een toetje en dat kwam in de vorm van een klassieker van de kaart. 'Moon River' als desert smaakte prima.
STEENDAM – Met haar Ukulele wist Jean Mann heerlijk charmante klanken te laten klinken door de zaal van Podium Peter & Leni in Steendam. Een beetje zoals in haar oude vakgebied als topkok trokken de 'geuren' van haar spel door de hele ruimte en hoe meer ze speelde en hoe meer ze haar spel wist te kruiden met haar zang, hoe intenser de smaak. De gefruite siepel van het concert was 'Between You and Me' licht aangezet met gevoel en even heerlijk gebakken als basis voor de rest van de ingrediënten van de heerlijke dis die Mann haar toehoorders voorzette. Haar pollepels waren haar twee ukulele's beide verschillend gestemd, waardoor Mann uit de staat Washington nabij Seattle in de Verenigde Staten ook de liedjes kon doen waarbij ze normaal een gitaar gebruikt. Met het mooie 'Lucky' van haar kersverse album 'Road Girl vol 1' kwam de volgende toevoeging aan het gerecht dat zorgvuldig werd gekookt. 'Dress Up' ging de pan in en ook 'Kitchen Waltz'. Ieder lied werd mooi geïntroduceerd wat de diepte van het optreden fraai opbouwde en het gerecht alleen maar verdiepte. Na de pauze ging dat voort met 'Lucky Girl' en 'Every bite of her Sandwich'. Mann begon Mann steeds grotere intensiteit in haar liedjes te bereiken en werd de smaak beter en beter. Verrassend was haar uitvoering van 'My Funny Valentine', de jazzklassieker die ook met ukulele tot zijn recht kwam, ondanks een enkel missertje in haar spel. Het was de chefkok deze avond gauw vergeven, want Mann heeft een prachtige zangstem. Diep, warm en met steeds meer emotie. Het gerecht kwam volledig tot ontplooing in 'Listen', het hoogtepunt van haar optreden, dat in kracht op de voet werd gevolgd door 'Pile of Leaves' dat als laatste werd gespeeld. De geur was inmiddels heerlijk, de maagjes gevuld met fraaie muziek, een topkok waardig en met haar zang en de kracht van haar liedjes had Mann de beperkingen van alleen een ukulele al snel doen vergeten. Er was nog rumte voor een toetje en dat kwam in de vorm van een klassieker van de kaart. 'Moon River' als desert smaakte prima.
Sonya Heller zet je prettig op het verkeerde been
STEENDAM – In elk liedje van Sonya Heller zit een onverwachte wending. Het hield het publiek scherp tijdens het optreden van de singersongwriter uit New York in Steendam op het podium Peter & Leni. Steeds als je denkt dat je weet welke richting een lied uit gaat, komt er ineens een onverwachte versnelling of een andere intrigerende wending. Prachtig gedaan van Heller die erg sterk aan haar optreden begon. Met mooie liedjes als 'Long Way Home', iets dat je echt voelt als er een oceaan tussen je verblijfplaats en je thuis zit. Het liefdesliedje 'I Do' en vooral het uitzonderlijk mooie 'Wild Water'. Een liedjes geschreven tussen hoop en vrees terwijl de orkaan Sandy probeerde het dak boven het hoofd van Heller af te scheuren en de winderige en waterige klauwen in de artieste te slaan. Dat gevoel, het grillige van de storm, de angst had Heller op prachtige manier gevat in dit lied. Het hoogtepunt van het optreden van Heller, hoewel ze ook in de rest van de avond met mooie liedjes bleef strooien, zoals voor de pauze 'The Door' en 'Save us All'. Heller heeft een kenmerkende zang. Hoog en soms tegen het ijle aan, maar ook erg jazzy en ook dat was weer zo'n contradictie die het concert mooi en verrassend hield. Veel verhaaltjes werden met een mooi verhaal bij het publiek geïntroduceerd, zonder dat de verhalen storend waren of de overhand kregen. Sonya Heller blek een fijne gitariste die haar eigen liedjes mooi in de muzikale verf zette. Na de pauze begon ze met een statement in 'Before the Storm'. Een protest lied over hoe we de aarde behandelen of beter gezegt mishandelen. Na 'Looking for the Sun', het meest traditionele liedje van de avond, volgde een liedje over Moeder Maria in 'Mary Mary' en een liedje over haar eigen te vroeg overleden moeder 'The Mother' waarmee ze de tweede helt van het concert een duidelijk thema mee gaf. Of die moeder het eens zou zijn met een 'Traveling Troubadour' met in elke stad een andere schat, werd in het midden gelaten en was daarmee, mede dankzij het mondharmonica spel van voor de gelegenheid op het podium gekomen collega Jean Mann in dat nummer een mooie afsluiting.
STEENDAM – In elk liedje van Sonya Heller zit een onverwachte wending. Het hield het publiek scherp tijdens het optreden van de singersongwriter uit New York in Steendam op het podium Peter & Leni. Steeds als je denkt dat je weet welke richting een lied uit gaat, komt er ineens een onverwachte versnelling of een andere intrigerende wending. Prachtig gedaan van Heller die erg sterk aan haar optreden begon. Met mooie liedjes als 'Long Way Home', iets dat je echt voelt als er een oceaan tussen je verblijfplaats en je thuis zit. Het liefdesliedje 'I Do' en vooral het uitzonderlijk mooie 'Wild Water'. Een liedjes geschreven tussen hoop en vrees terwijl de orkaan Sandy probeerde het dak boven het hoofd van Heller af te scheuren en de winderige en waterige klauwen in de artieste te slaan. Dat gevoel, het grillige van de storm, de angst had Heller op prachtige manier gevat in dit lied. Het hoogtepunt van het optreden van Heller, hoewel ze ook in de rest van de avond met mooie liedjes bleef strooien, zoals voor de pauze 'The Door' en 'Save us All'. Heller heeft een kenmerkende zang. Hoog en soms tegen het ijle aan, maar ook erg jazzy en ook dat was weer zo'n contradictie die het concert mooi en verrassend hield. Veel verhaaltjes werden met een mooi verhaal bij het publiek geïntroduceerd, zonder dat de verhalen storend waren of de overhand kregen. Sonya Heller blek een fijne gitariste die haar eigen liedjes mooi in de muzikale verf zette. Na de pauze begon ze met een statement in 'Before the Storm'. Een protest lied over hoe we de aarde behandelen of beter gezegt mishandelen. Na 'Looking for the Sun', het meest traditionele liedje van de avond, volgde een liedje over Moeder Maria in 'Mary Mary' en een liedje over haar eigen te vroeg overleden moeder 'The Mother' waarmee ze de tweede helt van het concert een duidelijk thema mee gaf. Of die moeder het eens zou zijn met een 'Traveling Troubadour' met in elke stad een andere schat, werd in het midden gelaten en was daarmee, mede dankzij het mondharmonica spel van voor de gelegenheid op het podium gekomen collega Jean Mann in dat nummer een mooie afsluiting.
Prachtige zang van Jess Klein overtuigde
BORGER – Weinig artiesten zullen met hun openingsliedje en prachtige zang zo'n verpletterende indruk hebben gemaakt als Jess Klein. Wat een binnenkomer was 'Travelin Woman' op het podium van Roots on the Road bij VanSlag in Borger. Een hoogtepunt. Niet alle liedjes nadien haalden dat zeldzame hoge niveau, maar de zang van Klein bleef constant op topniveau. Niet dat Jess Klein hierna slechte liedjes bracht, maar beginnen met je hoogtepunt is toch een opmerkelijke setopbouw. Gelukkig viel er veel te genieten, want Klein is bijzonder goede songwriter. Liedjes als 'River View' en vooral het hele mooie en gevoelige 'Shonalee' bevielen zeer. De teksten zijn het beluisteren en nalezen meer dan de moeite waard. Opvallend was hoe Jess Klein er met haar gitaarspel en vooral de kracht van haar stem er in slaagde een erg mooi vol geluid te laten horen. Bijvoorbeeld in het gevoelige en fraaie 'My Own Beating Heart' tevens de titel van een speciaal voor deze toer verschenen EP. Een volgende hoogtepunt was 'Soda Water', een erg sterk lied en het begin van een sterke periode met 'Long Way Down' en 'Kid' en dat werd afgesloten met de protestsong 'Dear God' over de politieke aanval op vrouwenklinieken in Texas. Voor het concert had geluidsman Bert Ridderbos de piano van VanSlag naar het midden van het podium gesleept. Tot op dat moment waren de inspanningen en zweetdruppels van de 'soundguy' nog niet beloond. Dat moment brak nu aan. Klein verklaarde maar heel beperkt te kunnen piano spelen, maar toch het instrument te willen gebruiken en deed dat in 'Ginny', waar ze inderdaad met één hand toch een melodie speelde en dat omzette in het lied. De zwweetdruppels waren de moeite waard. Met de titelsong van haar laatste studioalbum 'Learning Faith' sloot Klein een erg mooi concert af. Na het daverende applaus verdween ze naar achteren. Het zaal licht ging aan en de achtergrondmuziek klonk alweer. Veel publiek was al in de Borger nacht verdwenen voordat Jess Klein, in gezelschap van Mike June, ineens weer op het podium verscheen. Toch nog een toegift. Eerst 'Peace Love and Understanding' een nummer van Nick Lowe, meest bekend uit het ouvreu van Elvis Costello en tenslotte op verzoek nogmaals 'Travelin Woman' nu in duo uitvoering. Daarmee was de cirkel rond, niet alleen van dit concert, maar ook na 15 jaar het eerste concert van Jess Klein. Laten we hopen dat we niet weer zo lang hoeven wachten.
BORGER – Weinig artiesten zullen met hun openingsliedje en prachtige zang zo'n verpletterende indruk hebben gemaakt als Jess Klein. Wat een binnenkomer was 'Travelin Woman' op het podium van Roots on the Road bij VanSlag in Borger. Een hoogtepunt. Niet alle liedjes nadien haalden dat zeldzame hoge niveau, maar de zang van Klein bleef constant op topniveau. Niet dat Jess Klein hierna slechte liedjes bracht, maar beginnen met je hoogtepunt is toch een opmerkelijke setopbouw. Gelukkig viel er veel te genieten, want Klein is bijzonder goede songwriter. Liedjes als 'River View' en vooral het hele mooie en gevoelige 'Shonalee' bevielen zeer. De teksten zijn het beluisteren en nalezen meer dan de moeite waard. Opvallend was hoe Jess Klein er met haar gitaarspel en vooral de kracht van haar stem er in slaagde een erg mooi vol geluid te laten horen. Bijvoorbeeld in het gevoelige en fraaie 'My Own Beating Heart' tevens de titel van een speciaal voor deze toer verschenen EP. Een volgende hoogtepunt was 'Soda Water', een erg sterk lied en het begin van een sterke periode met 'Long Way Down' en 'Kid' en dat werd afgesloten met de protestsong 'Dear God' over de politieke aanval op vrouwenklinieken in Texas. Voor het concert had geluidsman Bert Ridderbos de piano van VanSlag naar het midden van het podium gesleept. Tot op dat moment waren de inspanningen en zweetdruppels van de 'soundguy' nog niet beloond. Dat moment brak nu aan. Klein verklaarde maar heel beperkt te kunnen piano spelen, maar toch het instrument te willen gebruiken en deed dat in 'Ginny', waar ze inderdaad met één hand toch een melodie speelde en dat omzette in het lied. De zwweetdruppels waren de moeite waard. Met de titelsong van haar laatste studioalbum 'Learning Faith' sloot Klein een erg mooi concert af. Na het daverende applaus verdween ze naar achteren. Het zaal licht ging aan en de achtergrondmuziek klonk alweer. Veel publiek was al in de Borger nacht verdwenen voordat Jess Klein, in gezelschap van Mike June, ineens weer op het podium verscheen. Toch nog een toegift. Eerst 'Peace Love and Understanding' een nummer van Nick Lowe, meest bekend uit het ouvreu van Elvis Costello en tenslotte op verzoek nogmaals 'Travelin Woman' nu in duo uitvoering. Daarmee was de cirkel rond, niet alleen van dit concert, maar ook na 15 jaar het eerste concert van Jess Klein. Laten we hopen dat we niet weer zo lang hoeven wachten.
Mike June heeft wat te vertellen
BORGER – Een singersongwriter in de traditie van Woody Guthrie, Bruce Springsteen, Bob Dylan en al die anderen die niet te bang zijn om op het podium hun mening kernachtig naar voren te brengen in een liedje. Op het podium van VanSlag in Borger klonklen in het kader van Roots on the Road geen liefdesliedjes, geen verbroken relaties, maar krachtige protestsongs bij Mike June. De man uit North Carolina opende sterk met het vlotte 'Death of New York'. Robuus maar prima gitaarspel en even krachtige en af en toe verbeten zang. Een uiterlijk als een jonge Springsteen en zeker ook gelijkenissen met diens performance. Hierna bracht hij het tempo naar beneden met 'The Lucky One'. 'Cottonfields' was zo'n echt verbeten felle protestsong. Hij kondigde de liedje simpel aan. “Ik hoef maar één woord te zeggen om u te laten begrijpen wat voor boosheid in dit liedje zit. Trump'. Een statement. Voor de volgende twee liedjes op de setlist van June kreeg hij versterking op het podium van achtergrondzangeres Jess Klein. Het leverde twee schitterende liedjes op, waarbij vooral 'The Baseball Song' een homerun was. Mooi en vlot met het honkball als metafoor. Wel viel op dat hij in zijn teksten in verschillende liedjes niet letterlijk, maar wel vaak dezelfde oplossingen heeft. Na 'St Antone'. Een liedje over het verlaten van Texas vanwege de stijgende huurprijzen. Veel liedjes worden mooi degelijk ingeleidt. De kwaliteit van zijn liedjes en de variatiue in empo makt dat Mike June ook blijft boeien, al komt hij iets sterker over in zijn tempo liedjs dan in het rustige werk. Hij eindigt zijn bijdrage aa deze avond onder eigen vlag met 'Pray fo Rain'. Nogmaals een voorbeeld van zijn kunnen als songwriter. In Amerika is hij opgepikt door een platenmaatschappij die zijn nieuwe album over enkele weken uitbrengt en nog twee albums met June wil opnemen. Dat dreigen mooie albums te worden.
BORGER – Een singersongwriter in de traditie van Woody Guthrie, Bruce Springsteen, Bob Dylan en al die anderen die niet te bang zijn om op het podium hun mening kernachtig naar voren te brengen in een liedje. Op het podium van VanSlag in Borger klonklen in het kader van Roots on the Road geen liefdesliedjes, geen verbroken relaties, maar krachtige protestsongs bij Mike June. De man uit North Carolina opende sterk met het vlotte 'Death of New York'. Robuus maar prima gitaarspel en even krachtige en af en toe verbeten zang. Een uiterlijk als een jonge Springsteen en zeker ook gelijkenissen met diens performance. Hierna bracht hij het tempo naar beneden met 'The Lucky One'. 'Cottonfields' was zo'n echt verbeten felle protestsong. Hij kondigde de liedje simpel aan. “Ik hoef maar één woord te zeggen om u te laten begrijpen wat voor boosheid in dit liedje zit. Trump'. Een statement. Voor de volgende twee liedjes op de setlist van June kreeg hij versterking op het podium van achtergrondzangeres Jess Klein. Het leverde twee schitterende liedjes op, waarbij vooral 'The Baseball Song' een homerun was. Mooi en vlot met het honkball als metafoor. Wel viel op dat hij in zijn teksten in verschillende liedjes niet letterlijk, maar wel vaak dezelfde oplossingen heeft. Na 'St Antone'. Een liedje over het verlaten van Texas vanwege de stijgende huurprijzen. Veel liedjes worden mooi degelijk ingeleidt. De kwaliteit van zijn liedjes en de variatiue in empo makt dat Mike June ook blijft boeien, al komt hij iets sterker over in zijn tempo liedjs dan in het rustige werk. Hij eindigt zijn bijdrage aa deze avond onder eigen vlag met 'Pray fo Rain'. Nogmaals een voorbeeld van zijn kunnen als songwriter. In Amerika is hij opgepikt door een platenmaatschappij die zijn nieuwe album over enkele weken uitbrengt en nog twee albums met June wil opnemen. Dat dreigen mooie albums te worden.
Mooie nummers zonder titel bij Erika Wennerstrom
GRONINGEN – De liedjes die Erika Wennerstrom speelt op Take Root in De Oosterpoort in Groningen zijn nog zo vers dat de zangeres zich excuseert, want ze is er nog niet aan toegekomen om ze een titel mee te geven. Een set vol liedjes zonder naam. Ze belooft terug te komen als ze de liedjes een naam heeft gegeven en ze keurig op een album staan. Dat belooft veel want de frontvrouw van de Heartless Bastards blijkt ook alleen met een gitaar een prachtige zangeres met veel diepgang in haar liedjes te zijn. Het zijn stuk voor stuk rustige liedjes die met veel intensiteit en passie worden gezongen. Wennerstrom legt duidelijk haar hart en ziel in haar werk. Ze excuseert zich omdat ze wat onwennig is zo zonder rockband achter zich. Al snel duikt ze in haar muziek. Lijkt tijdens de liedjes compleet er in op te gaan, zo verbonden is ze met de muziek. Als het nummer afgelopen is opent ze haar ogen en lijkt verbaasd dat er nog meer mensen zijn. Af en toe vertelt ze wat. Niks inhoudelijks, maar hoe het haar verheugd dat ze veel Texanen ziet op het festival of hoe het is om nu solo te spelen. Wennerstrom heeft een erg mooie stem. Zoals verwacht mag worden van een rockzangeres heeft ze power en volume, maar ze weet ook uitstekend die emotie over te brengen. Veel liedjes blijven in tempo in het verlengde van elkaar te liggen, waarbij de voornaamste variatie is of ze het liedje speelt op de electrische gitaar, waarmee ze mee opent of de akoestische die later aan bod komt. Tegen het einde pakt ze wederom de electrische gitaar. Veel mensen zijn al weg om het optreden elders van de Ben Miller Band niet te missen, maar missen een fenomenaal slot met drie geweldige intense liedjes, waarbij we de laatste twee maar de voorlopige titels 'Staring out of the Window' en 'Sweet Unknown' meegeven. Erika Wennerstrom is met band de moeite waard, maar ook alleen blijft ze prachtig recht overeind.
GRONINGEN – De liedjes die Erika Wennerstrom speelt op Take Root in De Oosterpoort in Groningen zijn nog zo vers dat de zangeres zich excuseert, want ze is er nog niet aan toegekomen om ze een titel mee te geven. Een set vol liedjes zonder naam. Ze belooft terug te komen als ze de liedjes een naam heeft gegeven en ze keurig op een album staan. Dat belooft veel want de frontvrouw van de Heartless Bastards blijkt ook alleen met een gitaar een prachtige zangeres met veel diepgang in haar liedjes te zijn. Het zijn stuk voor stuk rustige liedjes die met veel intensiteit en passie worden gezongen. Wennerstrom legt duidelijk haar hart en ziel in haar werk. Ze excuseert zich omdat ze wat onwennig is zo zonder rockband achter zich. Al snel duikt ze in haar muziek. Lijkt tijdens de liedjes compleet er in op te gaan, zo verbonden is ze met de muziek. Als het nummer afgelopen is opent ze haar ogen en lijkt verbaasd dat er nog meer mensen zijn. Af en toe vertelt ze wat. Niks inhoudelijks, maar hoe het haar verheugd dat ze veel Texanen ziet op het festival of hoe het is om nu solo te spelen. Wennerstrom heeft een erg mooie stem. Zoals verwacht mag worden van een rockzangeres heeft ze power en volume, maar ze weet ook uitstekend die emotie over te brengen. Veel liedjes blijven in tempo in het verlengde van elkaar te liggen, waarbij de voornaamste variatie is of ze het liedje speelt op de electrische gitaar, waarmee ze mee opent of de akoestische die later aan bod komt. Tegen het einde pakt ze wederom de electrische gitaar. Veel mensen zijn al weg om het optreden elders van de Ben Miller Band niet te missen, maar missen een fenomenaal slot met drie geweldige intense liedjes, waarbij we de laatste twee maar de voorlopige titels 'Staring out of the Window' en 'Sweet Unknown' meegeven. Erika Wennerstrom is met band de moeite waard, maar ook alleen blijft ze prachtig recht overeind.
Matthew Logan Vasquez trekt rookgordijnen op
GRONINGEN – “Smoke, more smoke”, moedigde Matthew Logan Vasquez de bediener van de rookmachine aan. Het podium liep vol rook en tot ver in de hallen van De Oosterpoort tijdens TakeRoot in Groningen moesten de mistlampen aan. Slechts met schijnwerpers kon in een rode gloed nog Matthew Logan Vasquez en zijn band worden onderscheiden. Zelf trok Vasques zijn eigen rookgordijn op. Achter een flinke rocksound, geginnegap, gegil en onverschilligheid bleek een gevoelige liedjesschrijver schuil te gaan. In de rook en onder een rode lamp stampt de zanger over het podium voor een ruige versie van 'Stand Up'. Het zet direct de toon. Lange nummers wat in de platenzaak onder het label 'alternatieve country' te vinden is. Country met een flinke dosis rock en punk. Het trio op het podium heeft er duidelijk veel plezier in en blijft heen en weer springen. Een deel van het meer traditioneel ingestelde publiek loopt weg, maar even veel mensen blijven juist staan en deinen al snel mee. Na het spetterende begin met veel gitaargeweld en over het podium vliegende cowboyhoeden loopt het tempo in nummers terug en komt ook steeds meer de country kant van Vasquez naar voren. Daarmee toont hij ook zijn gevoelige kant. Een liedje, 'Maria' wordt opgedragen aan Dwight Yoakam en dan een liedje voor de duivel met 'Halfcolt' wat een prachtig lied blijkt te zijn. Na het rustige 'Theater', wordt alle energie in 'Bleu Eyes' weer de vrije loop gegeven. Voor 'Austin' gaat hij in op zijn zoon. Duidelijke een tere plek bij Vasquez. Juist die dag blijkt de jonge Vasquez telg te verjaren. 'Het prachtige 'Austin' wordt dan ook aan zijn zoon opgedragen. Vasquez speelt met zijn band lange nummers. Het uur dat hem is toegewezen vult hij met slechts acht nummers. Geen nummer is echter zolang als 'Every Thing I Do is Out'. Liefst twintig minuten duurt het bij tijden apocalyptische nummer. Een coming of age nummer waarin de losgeslagen jongeling uitgroeid tot een verantwoordelijke vader. Het lied van hel leven van Matthew Logan Vasquez tot 2016. Met één hand speelt hij gitaar en geniet van het samenspel met de band en het publiek. Na afloop is er voor iedereen die hem aanspreekt om hem te complimenteren of een album te kopen een dikke zoen. Vasquez heeft het naar zijn zin.
GRONINGEN – “Smoke, more smoke”, moedigde Matthew Logan Vasquez de bediener van de rookmachine aan. Het podium liep vol rook en tot ver in de hallen van De Oosterpoort tijdens TakeRoot in Groningen moesten de mistlampen aan. Slechts met schijnwerpers kon in een rode gloed nog Matthew Logan Vasquez en zijn band worden onderscheiden. Zelf trok Vasques zijn eigen rookgordijn op. Achter een flinke rocksound, geginnegap, gegil en onverschilligheid bleek een gevoelige liedjesschrijver schuil te gaan. In de rook en onder een rode lamp stampt de zanger over het podium voor een ruige versie van 'Stand Up'. Het zet direct de toon. Lange nummers wat in de platenzaak onder het label 'alternatieve country' te vinden is. Country met een flinke dosis rock en punk. Het trio op het podium heeft er duidelijk veel plezier in en blijft heen en weer springen. Een deel van het meer traditioneel ingestelde publiek loopt weg, maar even veel mensen blijven juist staan en deinen al snel mee. Na het spetterende begin met veel gitaargeweld en over het podium vliegende cowboyhoeden loopt het tempo in nummers terug en komt ook steeds meer de country kant van Vasquez naar voren. Daarmee toont hij ook zijn gevoelige kant. Een liedje, 'Maria' wordt opgedragen aan Dwight Yoakam en dan een liedje voor de duivel met 'Halfcolt' wat een prachtig lied blijkt te zijn. Na het rustige 'Theater', wordt alle energie in 'Bleu Eyes' weer de vrije loop gegeven. Voor 'Austin' gaat hij in op zijn zoon. Duidelijke een tere plek bij Vasquez. Juist die dag blijkt de jonge Vasquez telg te verjaren. 'Het prachtige 'Austin' wordt dan ook aan zijn zoon opgedragen. Vasquez speelt met zijn band lange nummers. Het uur dat hem is toegewezen vult hij met slechts acht nummers. Geen nummer is echter zolang als 'Every Thing I Do is Out'. Liefst twintig minuten duurt het bij tijden apocalyptische nummer. Een coming of age nummer waarin de losgeslagen jongeling uitgroeid tot een verantwoordelijke vader. Het lied van hel leven van Matthew Logan Vasquez tot 2016. Met één hand speelt hij gitaar en geniet van het samenspel met de band en het publiek. Na afloop is er voor iedereen die hem aanspreekt om hem te complimenteren of een album te kopen een dikke zoen. Vasquez heeft het naar zijn zin.
Daniel Romano verkent andere genres
GRONINGEN – De nieuwe en verbeterde versie van Daniel Romano? Romano 2.0. De Canadese songsmith is in de loop der jaren steeds verder weggedreven van de country. In De Oosterpoort in Groningen tijdens TakeRoot presenteerde de artiest zich eerder als rocker dan als countryster. De dagen van de cowboyhoed heeft hij voor het moment achter zich gelaten hoewel de countryinvloeden in zijn liedjes zich her en der nog steeds flink laten gelden, al was het maar door het gebruik van de pedalsteel in vertrouwde handen bij Aaron Goldstein om er een countrysnik aan te geven. De opening is opmerkelijk. Een opname, licht vervreemdend, opent de show terwijl de band nog werkloos toekijkt. Het heeft de Romano liefhebbers verdeeld. In Groningen wist hij met zijn nieuwe stijl grosso modo te overtuigen. Het begin was minder met 'Valerie Leon', maar met nummers als 'How hide your Poem in a Song' en 'Hunger is a Dream You Die in' begon niet alleen de vaart er in te komen, maar overtuigde Romano meer en meer. Een fraaie uitvoering van 'Strange Faces' volgde. Met power werden liedjes als 'I'm Alone Now' gebracht. Die stevige rockende sound werd voortgezet in een uitgedacht optreden. Over de setlist was nagedacht en deze stak helder in elkaar. De liedjes hielden ieder voor zich hun individuele karakter. Romano is niet de meest praatzieke artiest. Korte introducties met de nadruk op spelen. Daniel Romano had daarbij een band achter zich die hem ondersteunde en prima in het spotlight zette. Het concert werd steviger en steviger naar mate het meer naar het einde ging. 'A New Love Can Be Found' kwam langs, toch weer even country, even als het mooie 'Runner'. Met 'I'm Gonna Teach You' werd het concert afgesloten. Daniel Romano heeft de begrenzing van louter country doorbroken en bewijst zich in de rock. Het is even wennen, maar ook in deze tak van sport heeft Romano zeker bestaansrecht en het is goed dat artiesten ook op verkenning gaan buiten de genregrenzen.
GRONINGEN – De nieuwe en verbeterde versie van Daniel Romano? Romano 2.0. De Canadese songsmith is in de loop der jaren steeds verder weggedreven van de country. In De Oosterpoort in Groningen tijdens TakeRoot presenteerde de artiest zich eerder als rocker dan als countryster. De dagen van de cowboyhoed heeft hij voor het moment achter zich gelaten hoewel de countryinvloeden in zijn liedjes zich her en der nog steeds flink laten gelden, al was het maar door het gebruik van de pedalsteel in vertrouwde handen bij Aaron Goldstein om er een countrysnik aan te geven. De opening is opmerkelijk. Een opname, licht vervreemdend, opent de show terwijl de band nog werkloos toekijkt. Het heeft de Romano liefhebbers verdeeld. In Groningen wist hij met zijn nieuwe stijl grosso modo te overtuigen. Het begin was minder met 'Valerie Leon', maar met nummers als 'How hide your Poem in a Song' en 'Hunger is a Dream You Die in' begon niet alleen de vaart er in te komen, maar overtuigde Romano meer en meer. Een fraaie uitvoering van 'Strange Faces' volgde. Met power werden liedjes als 'I'm Alone Now' gebracht. Die stevige rockende sound werd voortgezet in een uitgedacht optreden. Over de setlist was nagedacht en deze stak helder in elkaar. De liedjes hielden ieder voor zich hun individuele karakter. Romano is niet de meest praatzieke artiest. Korte introducties met de nadruk op spelen. Daniel Romano had daarbij een band achter zich die hem ondersteunde en prima in het spotlight zette. Het concert werd steviger en steviger naar mate het meer naar het einde ging. 'A New Love Can Be Found' kwam langs, toch weer even country, even als het mooie 'Runner'. Met 'I'm Gonna Teach You' werd het concert afgesloten. Daniel Romano heeft de begrenzing van louter country doorbroken en bewijst zich in de rock. Het is even wennen, maar ook in deze tak van sport heeft Romano zeker bestaansrecht en het is goed dat artiesten ook op verkenning gaan buiten de genregrenzen.
Carter Sampson solliciteert als 'The Queen of TakeRoot'
GRONINGEN – Haar 'Queen of Oklahoma' is een schitterend heimwee liedje naar haar staat Oklahoma, waar Carter Sampson per vergissing even niet woonde. Op TakeRoot zal met heimwee worden gedacht aan het prachtige optreden van de Amerikaanse die zo plots is doorgebroken in ons land en maakte ze met haar show aanspraak op de titel 'Queen of TakeRoot'. Op het podium een innemende en ontwapenende persoonlijkheid die af en toe olijk door haar brilletje kijkt en zich open presenteerde. Ze staat met zichtbaar plezier op het podium, geniet van de ervaring en vertelt haar verhalen. Met 'Medicine River' presenteerde Sampson haar eerste visitekaartje deze dag. Voor de gelegenheid had Sampson een aantal leden van de Oklahoma Roots Revue gerecruteerd als begeleidingsband en dat bleek een prachtige zet. Het gaf het concerts iets extras, hoewel Sampson ook bewees in haar eentje zeer de moeite waard te zijn. 'See The Devil Run' was uitstekend. 'Runaway' prachtig. Met 'Be My Wildwood Flower' nam Carter Sampson even een stapje terug. Als zangeres is Sampson meer dan overtuigend en ook als songwriter levert ze prachtige liedjes af, hoewel het wel enige bochten om is om haar te koppelen aan haar 'Wilder Side' die ze in het gelijknamige nummer en titeltrack van haar laatste album claimt te hebben. Mooi is ook 'Holly Mother' en het hoogtepunt van het optreden vormt 'Queen of Oklahoma', de staat die de artieste met zoveel trots uit draagt. Na 'Highway Rider' en 'Take me Home' verdwijnt de band van het podium. De setlist is op, maar de tijd nog niet. Sampson brengt 'Queen of the Silver Dollar'. Een klassieker in het genre die al door veel artiesten op de plaat is gezet. Van haar band zingt één van de leden nog mee als achtergrondzanger, maar van een papiertje waardoor het net niet synchroom loopt met Sampson en dat is jammer. Dat maakt ze goed allee op het podium met een nieuw liedje 'Rattlesnake Kate'. Een prachtige song. Trots glimmende neemt Sampson afscheid. Binnenkort komt ze terug naar Nederland onder andere om haar CD met kerstnummers te ondersteunen die later dit jaar verschijnt.
GRONINGEN – Haar 'Queen of Oklahoma' is een schitterend heimwee liedje naar haar staat Oklahoma, waar Carter Sampson per vergissing even niet woonde. Op TakeRoot zal met heimwee worden gedacht aan het prachtige optreden van de Amerikaanse die zo plots is doorgebroken in ons land en maakte ze met haar show aanspraak op de titel 'Queen of TakeRoot'. Op het podium een innemende en ontwapenende persoonlijkheid die af en toe olijk door haar brilletje kijkt en zich open presenteerde. Ze staat met zichtbaar plezier op het podium, geniet van de ervaring en vertelt haar verhalen. Met 'Medicine River' presenteerde Sampson haar eerste visitekaartje deze dag. Voor de gelegenheid had Sampson een aantal leden van de Oklahoma Roots Revue gerecruteerd als begeleidingsband en dat bleek een prachtige zet. Het gaf het concerts iets extras, hoewel Sampson ook bewees in haar eentje zeer de moeite waard te zijn. 'See The Devil Run' was uitstekend. 'Runaway' prachtig. Met 'Be My Wildwood Flower' nam Carter Sampson even een stapje terug. Als zangeres is Sampson meer dan overtuigend en ook als songwriter levert ze prachtige liedjes af, hoewel het wel enige bochten om is om haar te koppelen aan haar 'Wilder Side' die ze in het gelijknamige nummer en titeltrack van haar laatste album claimt te hebben. Mooi is ook 'Holly Mother' en het hoogtepunt van het optreden vormt 'Queen of Oklahoma', de staat die de artieste met zoveel trots uit draagt. Na 'Highway Rider' en 'Take me Home' verdwijnt de band van het podium. De setlist is op, maar de tijd nog niet. Sampson brengt 'Queen of the Silver Dollar'. Een klassieker in het genre die al door veel artiesten op de plaat is gezet. Van haar band zingt één van de leden nog mee als achtergrondzanger, maar van een papiertje waardoor het net niet synchroom loopt met Sampson en dat is jammer. Dat maakt ze goed allee op het podium met een nieuw liedje 'Rattlesnake Kate'. Een prachtige song. Trots glimmende neemt Sampson afscheid. Binnenkort komt ze terug naar Nederland onder andere om haar CD met kerstnummers te ondersteunen die later dit jaar verschijnt.
Karl Blau verrast in de kelder
GRONINGEN – In de kelder van De Oosterpoort, eigenlijk ver weg van het gedruis van Take Root, vonden op het kleinste podium prachtige intieme concerten plaats. Karl Blau stond er, een artiest die al zo'n 44 albums op de markt bracht. Blau bewees dat hij een iets prominenter podium had verdiend met een prachtig optreden. Zijn laatste album is 'Introducing Karl Blau'. Na zo'n stortvloed van albums, eindelijk een introductie. Het zou tijd worden. Op het album brengt Karl Blau prachtige nummers van anderen. Het album en het concert begonnen met 'That's How I Got To Memphis', oorspronkelijk van Tom T. Hall, maar in de versie van Blau een schitterend vlot nummer, waar gelijk het label 'mooi' op kon. Het leek even een shortcut, want het volgende nummer op Blau's op het podium geïmproviseerde setlist was in overleg met zijn band 'No Regrets' van Tom Rush en dat is de afsluiting van het album. Gelukkig bracht Blau daarna veel andere nummers van album ter introductie van hemzelf. Blau is iemand met een prettige zangstem en een fijne podiumpersoonlijkheid. Rustig brengt hij zijn liedjes met vaak een korte introductie. Vaak overlegt hij even met zijn band wat ze nu gaan spelen, dan valt het even stil op het podium. De volgorde wordt mede bepaald door een vergeten onderdeel dat nog snel uit de gitaarkoffer moet komen. Prachtige nummers komen langs, want Blau heeft duidelijk een neus voor andermanswerk dat in zijn straatje past. Het gaat van traditionele folk, tot country en meer soulvolle nummers. Het gevoelige 'Woman (Sensuous Woman)' bijvoorbeeld of het prachtige 'Six White Horses' zijn uitstekend gekozen. Af en toe is te merken dat Blau niet zijn eigen nummers zingt. In sommige nummers is het net even zoeken. Toch blijft deze combinatie van een fantastische zanger met het werk van enkele van de beste songwriters die de wereld heeft gekent prachtig. Van Townes van Zandt het mooie 'If I Needed You'. Het hoogtepunt is 'Fallin Rain', een nummer van Link Wray en het fenomenale 'Homecoming'. Het afsluitende 'To Love Somebody', een numer van de Beegee's kan dat net iets minder bekoren, maar de introductie van Karl Blau is dan al volledig gelukt, even als de conclussie dat hij zeker niet in de kelder thuishoort, maar hoort te schitteren op een hoofdpodium.
GRONINGEN – In de kelder van De Oosterpoort, eigenlijk ver weg van het gedruis van Take Root, vonden op het kleinste podium prachtige intieme concerten plaats. Karl Blau stond er, een artiest die al zo'n 44 albums op de markt bracht. Blau bewees dat hij een iets prominenter podium had verdiend met een prachtig optreden. Zijn laatste album is 'Introducing Karl Blau'. Na zo'n stortvloed van albums, eindelijk een introductie. Het zou tijd worden. Op het album brengt Karl Blau prachtige nummers van anderen. Het album en het concert begonnen met 'That's How I Got To Memphis', oorspronkelijk van Tom T. Hall, maar in de versie van Blau een schitterend vlot nummer, waar gelijk het label 'mooi' op kon. Het leek even een shortcut, want het volgende nummer op Blau's op het podium geïmproviseerde setlist was in overleg met zijn band 'No Regrets' van Tom Rush en dat is de afsluiting van het album. Gelukkig bracht Blau daarna veel andere nummers van album ter introductie van hemzelf. Blau is iemand met een prettige zangstem en een fijne podiumpersoonlijkheid. Rustig brengt hij zijn liedjes met vaak een korte introductie. Vaak overlegt hij even met zijn band wat ze nu gaan spelen, dan valt het even stil op het podium. De volgorde wordt mede bepaald door een vergeten onderdeel dat nog snel uit de gitaarkoffer moet komen. Prachtige nummers komen langs, want Blau heeft duidelijk een neus voor andermanswerk dat in zijn straatje past. Het gaat van traditionele folk, tot country en meer soulvolle nummers. Het gevoelige 'Woman (Sensuous Woman)' bijvoorbeeld of het prachtige 'Six White Horses' zijn uitstekend gekozen. Af en toe is te merken dat Blau niet zijn eigen nummers zingt. In sommige nummers is het net even zoeken. Toch blijft deze combinatie van een fantastische zanger met het werk van enkele van de beste songwriters die de wereld heeft gekent prachtig. Van Townes van Zandt het mooie 'If I Needed You'. Het hoogtepunt is 'Fallin Rain', een nummer van Link Wray en het fenomenale 'Homecoming'. Het afsluitende 'To Love Somebody', een numer van de Beegee's kan dat net iets minder bekoren, maar de introductie van Karl Blau is dan al volledig gelukt, even als de conclussie dat hij zeker niet in de kelder thuishoort, maar hoort te schitteren op een hoofdpodium.
JP Harris & The Tough Choises houden het traditioneel
GRONINGEN – Er was weliswaar geen akoestische gitaar in zicht, maar JP Harris & The Tough Choises opende het Take Root Festival in De Oosterpoort in Groningen met een potje onvervalste country. Doorleefde verhalen en tranentrekkende momenten verwerkt de bebaarde JP Harris in zijn liedjes. Zijn optreden begon JP Harris, in de rug getrekt door de prima The Tough Choises nog met het stevige countryrockende 'California Turns'. Een genre waar de band zich uitstekend in liet zien. Hierna werd het tempo terug geschroefd via het lekkere honkytonknummer 'Badly Bent' en kwam de nadruk op meer en meer op de traditionele country te liggen. De pedalsteel nam een voorname rol in het muzikale gebeuren in en de stem van JP Harris past ook prettig in dit genre. Mooie country en honkytonknummers als 'Two for the Road' en de Terry Allen cover 'Amarillo' kwamen langs. Even als het vlotte 'For Every Day' en het mooie bedaarde 'Memory'. JP Harris is een frontman van weinig woorden. Af en toe een kleine aankondiging of een opmerking. In het contact met het publiek valt nog wat te winnen voor de band. Nu lag de nadruk op het spelen. JP Harris & The Tough Choises is een 'ouderwetse' band met moderne instrumenten. Een band op zijn manier de country in ere houdt. Het uitstekende nieuwe 'Hard Road'. Een lekker vlot nummers is hier een voorbeeld van. Veel nummers zijn pure country, met af en toe een nummer dat tegen de countryrock aanschuurt. De man uit Nashville met zijn band liet zich uitstekend zien en past ook prima bij de opzet van het festival. Met nummers als het lekkere vlotte 'Keep Calling' en 'Ain't Living' werd de het tweede deel van het concert ingezet met nog meer van die tranentrekkers afgewisseld met vlottere honkytonk en country. Oprechte nummers uit het hart van JP Harris. Met 'When I Quit Drinking' kondigde JP Harris aan dat hij voor een sodapop ging na het concert, maar dat was pas na 'Gear Jamming Daddy', een lekkere honkytonk om af te sluiten.
GRONINGEN – Er was weliswaar geen akoestische gitaar in zicht, maar JP Harris & The Tough Choises opende het Take Root Festival in De Oosterpoort in Groningen met een potje onvervalste country. Doorleefde verhalen en tranentrekkende momenten verwerkt de bebaarde JP Harris in zijn liedjes. Zijn optreden begon JP Harris, in de rug getrekt door de prima The Tough Choises nog met het stevige countryrockende 'California Turns'. Een genre waar de band zich uitstekend in liet zien. Hierna werd het tempo terug geschroefd via het lekkere honkytonknummer 'Badly Bent' en kwam de nadruk op meer en meer op de traditionele country te liggen. De pedalsteel nam een voorname rol in het muzikale gebeuren in en de stem van JP Harris past ook prettig in dit genre. Mooie country en honkytonknummers als 'Two for the Road' en de Terry Allen cover 'Amarillo' kwamen langs. Even als het vlotte 'For Every Day' en het mooie bedaarde 'Memory'. JP Harris is een frontman van weinig woorden. Af en toe een kleine aankondiging of een opmerking. In het contact met het publiek valt nog wat te winnen voor de band. Nu lag de nadruk op het spelen. JP Harris & The Tough Choises is een 'ouderwetse' band met moderne instrumenten. Een band op zijn manier de country in ere houdt. Het uitstekende nieuwe 'Hard Road'. Een lekker vlot nummers is hier een voorbeeld van. Veel nummers zijn pure country, met af en toe een nummer dat tegen de countryrock aanschuurt. De man uit Nashville met zijn band liet zich uitstekend zien en past ook prima bij de opzet van het festival. Met nummers als het lekkere vlotte 'Keep Calling' en 'Ain't Living' werd de het tweede deel van het concert ingezet met nog meer van die tranentrekkers afgewisseld met vlottere honkytonk en country. Oprechte nummers uit het hart van JP Harris. Met 'When I Quit Drinking' kondigde JP Harris aan dat hij voor een sodapop ging na het concert, maar dat was pas na 'Gear Jamming Daddy', een lekkere honkytonk om af te sluiten.
Laura Gibson maakt veel indruk
BORGER – Een boeren zakdoek om haar nek geknoopt. Laura Gibson is niet een dame die het van show en glitter moet hebben, maar een artiest die vooral haar liedjes laat spreken en op het podium van VanSlag / Roots on the Road in Borger ook eigenlijk niet meer nodig heeft, hoewel iets meer bravoure kan ze nog best gebruiken. Op het podium naast Gibson drie andere prachtige multi-instrumentalisten. Gezien de vele wisselingen, veranderingen van positie en in elkaar draaiende snoeren moet het wel een ingespeelde band zijn en dat blijkt ook. Laura Gibson begint rustig met 'Damn Sure' en voert het tempo al wat op met 'The Cause'. Eerste hoogtepunt is 'Empire Builder' niet alleen de titel van haar recent verschenen album, maar ook een treinrit in de Verenigde Staten. De, het hele concert prachtige, percussie geeft de maat van de trein aan om het lied in te leiden. Geen sneltrein, maar een rit vol emotie waarin de opmerkelijke stem van Laura Gibson zich in kan onderscheiden. Gibson is een onderscheidende zangeres. Het is een zangstem die je bijblijft en haar liedjes kan dragen. Een stem getekend door het verleden en met hoop voor de toekomst, zoals het lied ook staat voor een nieuw begin. Het achterlaten van het verleden en een nieuwe start elders. Erg mooi is ook het volgende nummer op de setlist 'The Search for Dark Lake' over een vergeefse zoektocht naar een plek die steeds mytische proporties aanneemt. Laura Gibson vertelt er bescheiden over. Vooral in het begin geeft ze mooi context aan haar liedjes, later begint de nadruk steeds meer op spelen te liggen. Voor 'Five and Thirty' legt Gibson haar gitaar aan de kant en pakt een viola. Een instrument dat ze nog maar pas beheerst, maar in combinatie met de viool erg mooi klinkt. Even later verlaat de band het podium. Alleen speelt Gibson 'Funeral Song' en een John Prine cover, voor de band terugkeert en het iets steviger wordt. 'Two Kids' is lekker vlot en voor 'Caldera, Oregon' verruilt de band de soms traditionele soms experimentele folk voor folkrock. 'The Last One' is niet alleen een mooi nummer, maar ook een passende genaamde afsluiting. Nog even komt de band terug voor een toegift. Voor het podium zonder kabels klinkt heel kwetsbaar en klein 'Milk-Heavy, Pollen Eyed' om daarna op het podium de stevige uitsmijter 'La Grande' te serveren. Een concert in de categorie 'Thijsblijvers hadden ongelijk'.
BORGER – Een boeren zakdoek om haar nek geknoopt. Laura Gibson is niet een dame die het van show en glitter moet hebben, maar een artiest die vooral haar liedjes laat spreken en op het podium van VanSlag / Roots on the Road in Borger ook eigenlijk niet meer nodig heeft, hoewel iets meer bravoure kan ze nog best gebruiken. Op het podium naast Gibson drie andere prachtige multi-instrumentalisten. Gezien de vele wisselingen, veranderingen van positie en in elkaar draaiende snoeren moet het wel een ingespeelde band zijn en dat blijkt ook. Laura Gibson begint rustig met 'Damn Sure' en voert het tempo al wat op met 'The Cause'. Eerste hoogtepunt is 'Empire Builder' niet alleen de titel van haar recent verschenen album, maar ook een treinrit in de Verenigde Staten. De, het hele concert prachtige, percussie geeft de maat van de trein aan om het lied in te leiden. Geen sneltrein, maar een rit vol emotie waarin de opmerkelijke stem van Laura Gibson zich in kan onderscheiden. Gibson is een onderscheidende zangeres. Het is een zangstem die je bijblijft en haar liedjes kan dragen. Een stem getekend door het verleden en met hoop voor de toekomst, zoals het lied ook staat voor een nieuw begin. Het achterlaten van het verleden en een nieuwe start elders. Erg mooi is ook het volgende nummer op de setlist 'The Search for Dark Lake' over een vergeefse zoektocht naar een plek die steeds mytische proporties aanneemt. Laura Gibson vertelt er bescheiden over. Vooral in het begin geeft ze mooi context aan haar liedjes, later begint de nadruk steeds meer op spelen te liggen. Voor 'Five and Thirty' legt Gibson haar gitaar aan de kant en pakt een viola. Een instrument dat ze nog maar pas beheerst, maar in combinatie met de viool erg mooi klinkt. Even later verlaat de band het podium. Alleen speelt Gibson 'Funeral Song' en een John Prine cover, voor de band terugkeert en het iets steviger wordt. 'Two Kids' is lekker vlot en voor 'Caldera, Oregon' verruilt de band de soms traditionele soms experimentele folk voor folkrock. 'The Last One' is niet alleen een mooi nummer, maar ook een passende genaamde afsluiting. Nog even komt de band terug voor een toegift. Voor het podium zonder kabels klinkt heel kwetsbaar en klein 'Milk-Heavy, Pollen Eyed' om daarna op het podium de stevige uitsmijter 'La Grande' te serveren. Een concert in de categorie 'Thijsblijvers hadden ongelijk'.
Intensiteit bij Jenny Berkel
BORGER – Stil, nagenoeg bewegingloos staat Jenny Berkel op het podium van VanSlag / Roots on the Road in Borger. Af en toe een stapje naar voren of naar achteren. Al haar energie wordt gebundeld naar haar zang en spel. Berkel heeft niet veel tijd nodig om indruk te maken op het publiek. Ze maakt het klein en intiem met haar opening 'St. Denis' en weet het daar te houden. Een prachtig bedachtzaam en intens liedje waar ze indruk mee maakt. 'Wealth in the Country' dat volgt is iets vlotter, maar blijft bedaard. Alle ruimte voor de prachtige stem van Jenny Berkel om te imponeren. Alle tijd om te genieten van haar fraai in elkaar gezette liedjes. Het nieuwe 'July in a Fever' bijvoorbeeld. Daarna een nummer geïnspireerd door een zomer in Montreal vol beton en broeierige hitte waaraan niet te ontsnappen valt. 'How Red The Bloom' doet je meepuffen met de warmte. Bij de meeste van haar nummers heeft Jenny Berkel een mooie uitleg. Even wordt aangegeven waar het nummer overgaat. Op het programma veel nummers van haar nieuwe album 'Pale Moon Kid', haar tweede volledige album dat vanaf het podium in ieder geval zeer veel belovend klinkt. Jenny Berkel eindigt haar concert met twee love songs. Met love songs kun je twee kanten op. Het eindigt in romantiek of in drama. Met 'Blue Lit Air' ook van 'Pale Moon Kid' gaat het eerst de kant op van liefdes die verkeerd aflopen. Geen happy ending in dit nummer aldus de Canadeze van Nederlandse grootouders. Dat heeft ze bewaard voor 'All That You Do'. Nu wel een blij liefdesliedje en voor het publiek een mooi einde van het optreden van Jenny Berkel, heerlijk klein, intiem en intens met haar mooie stem en gitaarspel. Meer heb je niet nodig, tenminste als je Jenny Berkel heet en nou eenmaal over zo'n prachtige stem beschikt.
BORGER – Stil, nagenoeg bewegingloos staat Jenny Berkel op het podium van VanSlag / Roots on the Road in Borger. Af en toe een stapje naar voren of naar achteren. Al haar energie wordt gebundeld naar haar zang en spel. Berkel heeft niet veel tijd nodig om indruk te maken op het publiek. Ze maakt het klein en intiem met haar opening 'St. Denis' en weet het daar te houden. Een prachtig bedachtzaam en intens liedje waar ze indruk mee maakt. 'Wealth in the Country' dat volgt is iets vlotter, maar blijft bedaard. Alle ruimte voor de prachtige stem van Jenny Berkel om te imponeren. Alle tijd om te genieten van haar fraai in elkaar gezette liedjes. Het nieuwe 'July in a Fever' bijvoorbeeld. Daarna een nummer geïnspireerd door een zomer in Montreal vol beton en broeierige hitte waaraan niet te ontsnappen valt. 'How Red The Bloom' doet je meepuffen met de warmte. Bij de meeste van haar nummers heeft Jenny Berkel een mooie uitleg. Even wordt aangegeven waar het nummer overgaat. Op het programma veel nummers van haar nieuwe album 'Pale Moon Kid', haar tweede volledige album dat vanaf het podium in ieder geval zeer veel belovend klinkt. Jenny Berkel eindigt haar concert met twee love songs. Met love songs kun je twee kanten op. Het eindigt in romantiek of in drama. Met 'Blue Lit Air' ook van 'Pale Moon Kid' gaat het eerst de kant op van liefdes die verkeerd aflopen. Geen happy ending in dit nummer aldus de Canadeze van Nederlandse grootouders. Dat heeft ze bewaard voor 'All That You Do'. Nu wel een blij liefdesliedje en voor het publiek een mooi einde van het optreden van Jenny Berkel, heerlijk klein, intiem en intens met haar mooie stem en gitaarspel. Meer heb je niet nodig, tenminste als je Jenny Berkel heet en nou eenmaal over zo'n prachtige stem beschikt.
Bufu Sanna brengt soul naar De Buitenplaats
EELDE – De zomerse optredens op het prachtige buitenpodium van Museum De Buitenplaats in Eelde zijn bijna voorbij, maar er is nog net gelegenheid voor Bufu Sanna om haar debuut alleen op het podium te maken met haar eigen liedjes. Bufu Sanna, het staat voor Boefje Sandra, maar dan in de benaming van Jan Meiborg, echtgenoot en bandlid van Sandra van den Steen. Nu op het podium alleen met een nu en dan druk meemusicerende echtgenoot aan de overkant van de waterpartij. De steun is niet nodig. Bufu Sanna red zich prima in haar uppie. De zangeres, die zichzelf op gitaar muzikaal bijstaat, opent met het soulvolle 'Music is my Soul' over dat eigenlijk muziek een constante is in ieders leven, van de slaapliedjes in de jeugd tot de muziek die wordt gedraaid op een begrafenis. 'Higher' is een liedje over hoe echtgenoot Jan Meiborg haar aanjager is. Net even rustiger en erg mooi. Dat laat ze volgen door mooie soulvolle nummers als 'Hotspot' en 'Mindgames'. Bufu Sanna is een prachtige zangeres met veel soul in haar stem, maar die ook in rustigere nummers prachtig tot haar recht komt. Nu en dan lekker swingend, dan weer ingetogen en intens, zoals in 'Right Here, Right Now'. Het nummer ook met de mooiste factuele introductie van de avond, over scheiden, samengestelde gezinnen en die scheiden dan ook weer. Intens gezongen en in het nummer worden de grenzen opgezocht in de zang. Op andere momenten gaat Bufu Sanne zich te buiten aan lange verhalen, waar die echt puntiger kunnen. Voor 'Age' vertelt ze haar hele droom dat Prince bij haar klaagt over leeftijdsdiscriminatie in de muziek. Het leverde wel een prachtig lied op in de stijl van de ons ontvallen grootmeester, maar brengt Bufu Sanna in de moeilijkheden met de tijd en de hoeveelheid liedjes op haar setlist. De zeer acceptabele keuze uit de nog niet gespeelde liedjes gaat via 'Night Train' een cover van Ricky Lee Jones, die de artiest eer aan doet naar 'Kameleon' als afsluiter. Een liedje dat Sandra van der Steen schreef voor de gelijknamige theaterproductie over haar Indische afkomst en hoe Indische Nederlanders hun best doen hier in te passen en te integreren, maar tegelijkertijd altijd heinwee hebben naar Indonesië. Opvallend hoe anders ze zingt in het Nederlands met meer rust in haar stem en wat een mooie afsluiting van het concert. Bufu Sanna kan het ook alleen. En hoe!
EELDE – De zomerse optredens op het prachtige buitenpodium van Museum De Buitenplaats in Eelde zijn bijna voorbij, maar er is nog net gelegenheid voor Bufu Sanna om haar debuut alleen op het podium te maken met haar eigen liedjes. Bufu Sanna, het staat voor Boefje Sandra, maar dan in de benaming van Jan Meiborg, echtgenoot en bandlid van Sandra van den Steen. Nu op het podium alleen met een nu en dan druk meemusicerende echtgenoot aan de overkant van de waterpartij. De steun is niet nodig. Bufu Sanna red zich prima in haar uppie. De zangeres, die zichzelf op gitaar muzikaal bijstaat, opent met het soulvolle 'Music is my Soul' over dat eigenlijk muziek een constante is in ieders leven, van de slaapliedjes in de jeugd tot de muziek die wordt gedraaid op een begrafenis. 'Higher' is een liedje over hoe echtgenoot Jan Meiborg haar aanjager is. Net even rustiger en erg mooi. Dat laat ze volgen door mooie soulvolle nummers als 'Hotspot' en 'Mindgames'. Bufu Sanna is een prachtige zangeres met veel soul in haar stem, maar die ook in rustigere nummers prachtig tot haar recht komt. Nu en dan lekker swingend, dan weer ingetogen en intens, zoals in 'Right Here, Right Now'. Het nummer ook met de mooiste factuele introductie van de avond, over scheiden, samengestelde gezinnen en die scheiden dan ook weer. Intens gezongen en in het nummer worden de grenzen opgezocht in de zang. Op andere momenten gaat Bufu Sanne zich te buiten aan lange verhalen, waar die echt puntiger kunnen. Voor 'Age' vertelt ze haar hele droom dat Prince bij haar klaagt over leeftijdsdiscriminatie in de muziek. Het leverde wel een prachtig lied op in de stijl van de ons ontvallen grootmeester, maar brengt Bufu Sanna in de moeilijkheden met de tijd en de hoeveelheid liedjes op haar setlist. De zeer acceptabele keuze uit de nog niet gespeelde liedjes gaat via 'Night Train' een cover van Ricky Lee Jones, die de artiest eer aan doet naar 'Kameleon' als afsluiter. Een liedje dat Sandra van der Steen schreef voor de gelijknamige theaterproductie over haar Indische afkomst en hoe Indische Nederlanders hun best doen hier in te passen en te integreren, maar tegelijkertijd altijd heinwee hebben naar Indonesië. Opvallend hoe anders ze zingt in het Nederlands met meer rust in haar stem en wat een mooie afsluiting van het concert. Bufu Sanna kan het ook alleen. En hoe!
Point Quiet brengt mooie trage liedjes
STEENDAM – Point Quiet is een formatie die redelijk zwart wit is, een formatie wiens kracht ook gelijk de grootste valkuil is. Waar de één in de liedjes prachtige schurende diepgang ontwaard kan een ander juist een ondragelijke inertie ervaren. Waar de één in de zang van Pascal Hallibert veel schakeringen zal horen en er van houden, treft zijn of haar buurman er juist een zandbank van vlakheid. Een band van uitersten die in Steendam op Podium Peter & Leni vooral veel liefhebbers trof van de trage liedjes die meanderen door het muzikale landschap dat Point Quiet schept vanaf het podium. Traag was de formatie niet in het beginnen. Nog voor gastheer Peter van Zeijl zijn gebruikelijke introductie kon doen sprong de formatie al uit de startblokken met het mooie 'Ways and Needs of a Night Horse'. Ook 'Until we Fall' kon bekoren. Waar de meeste bands er dan voor kiezen om even een ander ritme te kiezen bleef 'Point Quiet' in de trage liedjes waarin Hallibert zijn stem zo tot zijn recht komt. Waar de Franse zanger van deze Nederlandse formatie met zijn zang de vaste waarde is, veranderen de instrumenten om hem heen. Soms was het heel klein met alleen gitaar en viool of dobro, soms pakte de band uit met banjo en complete blazerssectie. In enkele nummers mag de band nog wel nadenken of alle gebruikte instrumenten wel nodig zijn. Op het podium liedjes zoals 'Alma' nog stammende uit het verre verleden toen Point Quiet nog White Sands was genaamd en nieuwe liedjes zoals het countryachtige nummer 'Not all Lies', dat zich prima liet aanhoren. Een dwarsdoorsnede van de historie van de band. Vlak voor de pauze ging eindelijk het ritme omhoog het iets vlottere 'Walk On'. Na de pauze was er meer variatie en een sterkere setopbouw. Nog steeds was het gros trage liedjes, maar nu werd dat vaker doorbroken. Met het mooie 'Horses' werd nog op de vertrouwde manier begonnen, maar even later had het bleugrassnummer 'Stella' toch een prettige heel andere klank en klonk het lekker vlot. Even later was 'Walk on the Wild' even een frisse wind in de droefheid van de liedjes, nu omdat Jan van Bijnen en Simone Manuputty op sprankelende wijze zongen. Het zou goed zijn als deze twee bandleden vaker een liedje voor hun rekening namen en zo tegenwicht bieden aan de droefheid in de stem van Hallibert. Een bezwaar is dat Fransman Hallibert ondanks dat hij al langere tijd in Nederland is nog dermate slecht de taal spreekt dat de conversatie met het publiek in een derde taal, het Engels, gebeurde. Daarin moet hij stappen zetten of dat onderdeel aan anderen in de band overlaten. Nu bleef het meestal bij zeer korte feitelijke aanduidingen en kregen de liedjes geen context met een fraai verhaal. Het afscheid kwam met de mooie countrysong 'The Long Goodbye' voor een zeer enthousiaste zaal. Direct werd de agenda gepakt voor een vervolg.
STEENDAM – Point Quiet is een formatie die redelijk zwart wit is, een formatie wiens kracht ook gelijk de grootste valkuil is. Waar de één in de liedjes prachtige schurende diepgang ontwaard kan een ander juist een ondragelijke inertie ervaren. Waar de één in de zang van Pascal Hallibert veel schakeringen zal horen en er van houden, treft zijn of haar buurman er juist een zandbank van vlakheid. Een band van uitersten die in Steendam op Podium Peter & Leni vooral veel liefhebbers trof van de trage liedjes die meanderen door het muzikale landschap dat Point Quiet schept vanaf het podium. Traag was de formatie niet in het beginnen. Nog voor gastheer Peter van Zeijl zijn gebruikelijke introductie kon doen sprong de formatie al uit de startblokken met het mooie 'Ways and Needs of a Night Horse'. Ook 'Until we Fall' kon bekoren. Waar de meeste bands er dan voor kiezen om even een ander ritme te kiezen bleef 'Point Quiet' in de trage liedjes waarin Hallibert zijn stem zo tot zijn recht komt. Waar de Franse zanger van deze Nederlandse formatie met zijn zang de vaste waarde is, veranderen de instrumenten om hem heen. Soms was het heel klein met alleen gitaar en viool of dobro, soms pakte de band uit met banjo en complete blazerssectie. In enkele nummers mag de band nog wel nadenken of alle gebruikte instrumenten wel nodig zijn. Op het podium liedjes zoals 'Alma' nog stammende uit het verre verleden toen Point Quiet nog White Sands was genaamd en nieuwe liedjes zoals het countryachtige nummer 'Not all Lies', dat zich prima liet aanhoren. Een dwarsdoorsnede van de historie van de band. Vlak voor de pauze ging eindelijk het ritme omhoog het iets vlottere 'Walk On'. Na de pauze was er meer variatie en een sterkere setopbouw. Nog steeds was het gros trage liedjes, maar nu werd dat vaker doorbroken. Met het mooie 'Horses' werd nog op de vertrouwde manier begonnen, maar even later had het bleugrassnummer 'Stella' toch een prettige heel andere klank en klonk het lekker vlot. Even later was 'Walk on the Wild' even een frisse wind in de droefheid van de liedjes, nu omdat Jan van Bijnen en Simone Manuputty op sprankelende wijze zongen. Het zou goed zijn als deze twee bandleden vaker een liedje voor hun rekening namen en zo tegenwicht bieden aan de droefheid in de stem van Hallibert. Een bezwaar is dat Fransman Hallibert ondanks dat hij al langere tijd in Nederland is nog dermate slecht de taal spreekt dat de conversatie met het publiek in een derde taal, het Engels, gebeurde. Daarin moet hij stappen zetten of dat onderdeel aan anderen in de band overlaten. Nu bleef het meestal bij zeer korte feitelijke aanduidingen en kregen de liedjes geen context met een fraai verhaal. Het afscheid kwam met de mooie countrysong 'The Long Goodbye' voor een zeer enthousiaste zaal. Direct werd de agenda gepakt voor een vervolg.
A.J. Croce valt niet ver van de boom
BORGER – Adrian James Croce, artiesten naam A.J. Croce en zoon van Jim Croce stond op een mooie zomeravond op het podium van VanSlag / RootsontheRoad Borger. Onvermijdelijk is dan de vergelijking met zijn helaas veel te vroeg overleden, maar legendarische vader. Een vergelijking die even boeiend als zinloos is. Conclusie mag zijn dat de appel niet ver van de boom is gevallen en het vermogen om verdomd goede liedjes te schrijven bij zowel vader als zoon aanwezig is. Croce stond zelf ook een moment stil bij zijn vader door in het begin van het concert 'Box # 10' te spelen. Wie beide nog eens beluisterd hoort ook in de stemmen duidelijk verwantschap. Na het voorprogramma van Joost Dijkema opende A.J. Croce het concert met een eerbetoon aan een andere grote songwriter. Van Sam Cooke speelde hij 'Nothing Can Change This Love'. Gezeten achter de piano swingde Croce vrolijk verder in 'Call of Love' en 'Easy Money' voor hij gas terugnam in 'Momentary Lapse of Judgement' waarvoor hij de gitaar ter hand nam. Croce bleek een entertainer met achter zich een uitstekende band die hem in de spotlight zette. Veel liedjes werden prima geïntroduceerd met korte, soms anekdotische verhaaltjes. Croce zocht en vond het contact met het publiek zowel in zijn verhaaltjes als tijdens de liedjes. Terug achter de piano, waar hij ook bleef voor de rest van het concert, werd het tempo weer opgeschroeft voor 'She's Waiting For Me' en vooral het uitstekende 'Come & Go' om daarna mooi golvend door het concert verder te gaan. 'Way with Women' was rustiger, 'Texas Ruby' pittiger. In de tweede helft van het concert kreeg de band versterking van 'The Alluring Ajettes'. Dit damestrio verzorgde op uitmuntende wijze de achtergrond zang. Vlak voor het optreden was het drietal nog even geïnstrueerd in de handbewegingen van Croce en was er even samen gezongen. Het was geen beletsel voor dit Nederlandse trio om de show mede te stelen. Vanaf het sterke 'Rolling On', via 'Coraline' en het erg mooie 'Tarnished and Shining' voegde de Zwolse formatie echt wat toe. Mooi waren ook nieuwe nummers als 'The Other Side of Love' en 'Cures just like Medicine'. Croce eindigde met 'The Time is Up', maar werd nog één keer het toneel opgeklapt voor het Paul McCartney nummer 'Maybe I'm Amazed'. A.J. Croce is een artiest op eigen benen die er in de loop van de tijd is in geslaagd zijn vader een mooie plek te geven in zijn werk, maar toch vooral een artiest is die in zijn eigen werk weet te excelleren en in Borger toonde een prima show te kunnen neerzetten.
BORGER – Adrian James Croce, artiesten naam A.J. Croce en zoon van Jim Croce stond op een mooie zomeravond op het podium van VanSlag / RootsontheRoad Borger. Onvermijdelijk is dan de vergelijking met zijn helaas veel te vroeg overleden, maar legendarische vader. Een vergelijking die even boeiend als zinloos is. Conclusie mag zijn dat de appel niet ver van de boom is gevallen en het vermogen om verdomd goede liedjes te schrijven bij zowel vader als zoon aanwezig is. Croce stond zelf ook een moment stil bij zijn vader door in het begin van het concert 'Box # 10' te spelen. Wie beide nog eens beluisterd hoort ook in de stemmen duidelijk verwantschap. Na het voorprogramma van Joost Dijkema opende A.J. Croce het concert met een eerbetoon aan een andere grote songwriter. Van Sam Cooke speelde hij 'Nothing Can Change This Love'. Gezeten achter de piano swingde Croce vrolijk verder in 'Call of Love' en 'Easy Money' voor hij gas terugnam in 'Momentary Lapse of Judgement' waarvoor hij de gitaar ter hand nam. Croce bleek een entertainer met achter zich een uitstekende band die hem in de spotlight zette. Veel liedjes werden prima geïntroduceerd met korte, soms anekdotische verhaaltjes. Croce zocht en vond het contact met het publiek zowel in zijn verhaaltjes als tijdens de liedjes. Terug achter de piano, waar hij ook bleef voor de rest van het concert, werd het tempo weer opgeschroeft voor 'She's Waiting For Me' en vooral het uitstekende 'Come & Go' om daarna mooi golvend door het concert verder te gaan. 'Way with Women' was rustiger, 'Texas Ruby' pittiger. In de tweede helft van het concert kreeg de band versterking van 'The Alluring Ajettes'. Dit damestrio verzorgde op uitmuntende wijze de achtergrond zang. Vlak voor het optreden was het drietal nog even geïnstrueerd in de handbewegingen van Croce en was er even samen gezongen. Het was geen beletsel voor dit Nederlandse trio om de show mede te stelen. Vanaf het sterke 'Rolling On', via 'Coraline' en het erg mooie 'Tarnished and Shining' voegde de Zwolse formatie echt wat toe. Mooi waren ook nieuwe nummers als 'The Other Side of Love' en 'Cures just like Medicine'. Croce eindigde met 'The Time is Up', maar werd nog één keer het toneel opgeklapt voor het Paul McCartney nummer 'Maybe I'm Amazed'. A.J. Croce is een artiest op eigen benen die er in de loop van de tijd is in geslaagd zijn vader een mooie plek te geven in zijn werk, maar toch vooral een artiest is die in zijn eigen werk weet te excelleren en in Borger toonde een prima show te kunnen neerzetten.
Daniel Norgren sluit toer af op Noorderzon
GRONINGEN – Het waren de laatste loodjes voor Noorderzon 2016 en voor de toernee van Daniel Norgren. Wie dacht echter dat de Zweedse zanger het er maar van nam aan het water in het park had ongelijk. Met een steeds intenser optreden gaf de Zweed het publiek reden tot klappen. Met 'I Waited For You' begon the singer songwriter met zijn band nog ingetogen. Aanvankelijk blijft hij hangen in de rustige bedachtzame liedjes. Erg mooi, maar het publiek krijgt Norgren er nog niet stil mee. In zo'n geval pakt men de trekzak. Voor 'Everything You Know' hees Norgren zich in de accordeon en begon alleen en bloedstollend mooi aan het lied. Langzaam viel zijn band hierna in en ook het publiek luisterde aandachtig. Bij het volgende item op de agenda 'Why May I Not Go...'had Norgren weer zijn gitaar, maar liet hij horen toch een prachtige zanger te zijn. Hij heeft een heel kenmerkende stem gevoelig, maar op zijn tijd ook krachtig en rockend, wellicht iets meer geschikt voor een intiemere setting dan het Dok bij de gevoelige nummers, maar als de band even flink rockt in het aaneengespeelde 'Black Vultures' en het prachtige hypnotiserende 'Moonshine Got Me' is het geen enkel probleem. Sterke nummers. Zijn finest hours heeft Norgren als hij zijn gitaar terzijde legt. Twee nummers lang kruipt hij achter de piano, waarbij vooral 'People are Good' tot de hoogtepunten van het concert hoort. Prachtig en een mooi tegenwicht voo de rock die een paar tellen eerder klonk. Vertellen doet Norgren weinig. Af en toe een paar worden richt hij tot het publiek. Hij vertelt over het einde van zijn toer, hem is een maandje rust gegund, maar in oktober staat hij alweer in Amsterdam. Stelt zijn bandleden voor en af en toe een grap en grol. Op het podium is het scherp opletten. De drummer begint achter het orgel en de bassist komt daar ook terecht in de loop van het concert. Multi instrumentalisten, stuk voor stuk. Daniel Norgren heeft zijn klasse als songwriter allang bewezen en de kwaliteit van zijn liedjes staat buiten kijf. Wie echter voor feest is gekomen staat langs de verkeerde waterkant. Norgren graaft dieper en dieper en wordt intenser en intenser. Hij sluit stevig af met liedjes als 'Are We Running...' en 'Whatever Turns You On' een prachtig concert voor wie van dit soort folkrock muziek houdt. Dat dit niet voor iedereen telt blijkt ook en dat is ook de charme en het nadeel van zo'n festival als Noorderzon. Wel een geweldige muzikant deze Zweed, maar niet iedereens 'cup of tea'.
GRONINGEN – Het waren de laatste loodjes voor Noorderzon 2016 en voor de toernee van Daniel Norgren. Wie dacht echter dat de Zweedse zanger het er maar van nam aan het water in het park had ongelijk. Met een steeds intenser optreden gaf de Zweed het publiek reden tot klappen. Met 'I Waited For You' begon the singer songwriter met zijn band nog ingetogen. Aanvankelijk blijft hij hangen in de rustige bedachtzame liedjes. Erg mooi, maar het publiek krijgt Norgren er nog niet stil mee. In zo'n geval pakt men de trekzak. Voor 'Everything You Know' hees Norgren zich in de accordeon en begon alleen en bloedstollend mooi aan het lied. Langzaam viel zijn band hierna in en ook het publiek luisterde aandachtig. Bij het volgende item op de agenda 'Why May I Not Go...'had Norgren weer zijn gitaar, maar liet hij horen toch een prachtige zanger te zijn. Hij heeft een heel kenmerkende stem gevoelig, maar op zijn tijd ook krachtig en rockend, wellicht iets meer geschikt voor een intiemere setting dan het Dok bij de gevoelige nummers, maar als de band even flink rockt in het aaneengespeelde 'Black Vultures' en het prachtige hypnotiserende 'Moonshine Got Me' is het geen enkel probleem. Sterke nummers. Zijn finest hours heeft Norgren als hij zijn gitaar terzijde legt. Twee nummers lang kruipt hij achter de piano, waarbij vooral 'People are Good' tot de hoogtepunten van het concert hoort. Prachtig en een mooi tegenwicht voo de rock die een paar tellen eerder klonk. Vertellen doet Norgren weinig. Af en toe een paar worden richt hij tot het publiek. Hij vertelt over het einde van zijn toer, hem is een maandje rust gegund, maar in oktober staat hij alweer in Amsterdam. Stelt zijn bandleden voor en af en toe een grap en grol. Op het podium is het scherp opletten. De drummer begint achter het orgel en de bassist komt daar ook terecht in de loop van het concert. Multi instrumentalisten, stuk voor stuk. Daniel Norgren heeft zijn klasse als songwriter allang bewezen en de kwaliteit van zijn liedjes staat buiten kijf. Wie echter voor feest is gekomen staat langs de verkeerde waterkant. Norgren graaft dieper en dieper en wordt intenser en intenser. Hij sluit stevig af met liedjes als 'Are We Running...' en 'Whatever Turns You On' een prachtig concert voor wie van dit soort folkrock muziek houdt. Dat dit niet voor iedereen telt blijkt ook en dat is ook de charme en het nadeel van zo'n festival als Noorderzon. Wel een geweldige muzikant deze Zweed, maar niet iedereens 'cup of tea'.
The T.S. Eliot Appreciation Society experimenteert met succes
GRONINGEN – “Wat veel mensen, veel meer dan ik had verwacht,” het waren de famous last words voor het concert van The T.S. Eliot Appreciation Society die zenuwachtig nog even een bezoeker aanschoot om zijn zorgen te delen. Op het podium was zo nu en dan in het begin ook te merken dat Tom Gerritsen, deze keer in zijn eentje de The T.S. Eliot Appreciation Society, toch enigsinds geïmponeerd was door de grote schare Groningers voor zijn neus. Gelukkig waren het vriendelijke en aanmoedigende Groningers en dus kon hij de zenuwen snel naast zich neerleggen. Gezeten op de rand van het podium met de benen vrolijk bungelend in de lucht begon Gerritsen instrumentaal. Vooral in het tweede nummer 'Heydrich', dat zo fraai klonk in de soundcheck klonk in zijn zang de zenuwen door en werd het af en toe wat schreeuwerig. Daarna was dat gelukkig klaar en wist de zanger annex kasteelheer uit Wijk bij Duurstede, ook met zijn zangkunst te overtuigen. In zijn stem een mooie trilling. Met zijn lange lijf en aanvankelijk kleine gitaar, dwaalt hij over het hele podium om precies op tij weer bij de microfoon te eindigen als er gezongen moet worden. 'Southern Country', is bedaard en mooi en ook 'Ocean' is een overtuigend liedje. Nummers van zijn binnenkort te verschijnen album 'Turn it Golden!' Zijn eerste album 'The Dreadnought Hoax' wordt deze avond onder andere vertegenwoordigd door de titelsong later in het programma en al vlot het lange 'Melancholia'. Chaos is een teken van een briljante geest en kan een artiest ver voeren, maar ook lastig als je de helft vergeet. Batterijen kan Noorderzon nog verzorgen, een plectrum, nodig voor zijn gitaarspel, kan het publiek nog aanleveren maar de mondharmonica in 'The Fall' moet het doen met de mondelinge aankondiging dat Gerritsen nu eigenlijk op het instrument zou spelen. Het mag de pret niet drukken. Het nieuwe album van de The T.S. Eliot Appreciation Society zal experimenteler worden dan de eersteling. In veel liedjes is dat te horen. Af en toe stampvoetend, af en toe breekbaar mengt de singer songwriter zijn folk en rock invloeden tot knap geconstrueerde liedjes. Plots klinkt een liedje dat eigenlijk heel traditioneel klinkt. Dat klopt dan ook, het is de enige cover deze avond, een nummer van Jason Molina. In zijn praatjes toont Gerritsen zich ook zo'n prettige charmant chaoot. Het wint het publiek voor hem. Als hij afsluit met 'The Grand Tour' een nummer waarvan hij al voor 'The Dreadnought Hoax' van alles heeft verteld om dan te concluderen dat hij dit nu niet gaat spelen maar later, is het publiek nog eens verdubbeld. Het laatste concert deze Noorderzon op Podium Plataan blijkt een voltreffer.
GRONINGEN – “Wat veel mensen, veel meer dan ik had verwacht,” het waren de famous last words voor het concert van The T.S. Eliot Appreciation Society die zenuwachtig nog even een bezoeker aanschoot om zijn zorgen te delen. Op het podium was zo nu en dan in het begin ook te merken dat Tom Gerritsen, deze keer in zijn eentje de The T.S. Eliot Appreciation Society, toch enigsinds geïmponeerd was door de grote schare Groningers voor zijn neus. Gelukkig waren het vriendelijke en aanmoedigende Groningers en dus kon hij de zenuwen snel naast zich neerleggen. Gezeten op de rand van het podium met de benen vrolijk bungelend in de lucht begon Gerritsen instrumentaal. Vooral in het tweede nummer 'Heydrich', dat zo fraai klonk in de soundcheck klonk in zijn zang de zenuwen door en werd het af en toe wat schreeuwerig. Daarna was dat gelukkig klaar en wist de zanger annex kasteelheer uit Wijk bij Duurstede, ook met zijn zangkunst te overtuigen. In zijn stem een mooie trilling. Met zijn lange lijf en aanvankelijk kleine gitaar, dwaalt hij over het hele podium om precies op tij weer bij de microfoon te eindigen als er gezongen moet worden. 'Southern Country', is bedaard en mooi en ook 'Ocean' is een overtuigend liedje. Nummers van zijn binnenkort te verschijnen album 'Turn it Golden!' Zijn eerste album 'The Dreadnought Hoax' wordt deze avond onder andere vertegenwoordigd door de titelsong later in het programma en al vlot het lange 'Melancholia'. Chaos is een teken van een briljante geest en kan een artiest ver voeren, maar ook lastig als je de helft vergeet. Batterijen kan Noorderzon nog verzorgen, een plectrum, nodig voor zijn gitaarspel, kan het publiek nog aanleveren maar de mondharmonica in 'The Fall' moet het doen met de mondelinge aankondiging dat Gerritsen nu eigenlijk op het instrument zou spelen. Het mag de pret niet drukken. Het nieuwe album van de The T.S. Eliot Appreciation Society zal experimenteler worden dan de eersteling. In veel liedjes is dat te horen. Af en toe stampvoetend, af en toe breekbaar mengt de singer songwriter zijn folk en rock invloeden tot knap geconstrueerde liedjes. Plots klinkt een liedje dat eigenlijk heel traditioneel klinkt. Dat klopt dan ook, het is de enige cover deze avond, een nummer van Jason Molina. In zijn praatjes toont Gerritsen zich ook zo'n prettige charmant chaoot. Het wint het publiek voor hem. Als hij afsluit met 'The Grand Tour' een nummer waarvan hij al voor 'The Dreadnought Hoax' van alles heeft verteld om dan te concluderen dat hij dit nu niet gaat spelen maar later, is het publiek nog eens verdubbeld. Het laatste concert deze Noorderzon op Podium Plataan blijkt een voltreffer.
Arianne houdt het onweer op afstand met zonnige klanken
GRONINGEN – In de verte vormden zich de donderkoppen al die later op de avond ervoor zorgden dat een deel van het Noorderzon programma stil moest worden gelegd vanwege noodweer, maar zolang Arianne voor een volgepakt en enthousiast Podium op Zuid zong konden de wolken niet op tegen zoveel zonnigheid en vrolijkheid en bleven dus op afstand. Arianne met haar band waren de perfecte programering voor een veld vol met vrolijke mensen die genoten van het leven. Prachtige opgetogen liedjes met af en toe een serieuze toon. De band begon met 'Heaven on Earth' en liet dat vlot volgen door 'Daydream'. Aanstekkelijke liedjes met invloeden van pop, jazz en country. Even later liet Arianne horen dat het niet alleen vrolijkheid is, met 'Twisted Minds' onder al deze vrolijkheid zit in de jonge zangeres ook iemand die fantastisch droeve liedjes kan zingen, zoals ze bewees met dit lied en verderop in de voorstelling met het schitterende 'Lullaby' een lied over een te jong gestorvene, waarbij ze stil en plechtig achter de microfoon stond en alleen de wind zachtjes met haar krullen speelde. Een zeer gevoelig moment. Arianne is een spontane ontwapenende persoonlijkheid. Vrolijk vertelde ze over haar liedjes en betrok het publiek erbij. Veelal treedt Arianne op met gitarist Bas Phaff, maar deze kon niet en dus had ze een uitstekende band om zich heen geformeerd met Chelsea Laverne, Jelle Stokhof, Tom Rutgers en Robert Swijgman die haar prima ondersteunden en een meer dan adequate vervanging bleken. Hierbij kreeg het viertal hulp van een zeer jonge gitarist die voor het podium verscheen met zijn gitaar en eigenlijk wel op het podium had willen springen om mee te spelen, Arianne Abbestee zelf is en een uitstekende zangeres met veel bereik en ook dat beetje jazz in haar stem. Het mooie en vrolijke en vooral zonnige bleef vanaf het podium het publiek in stromen. Liedjes als 'Songbird', 'Start of Something' en 'Loc You Up', zijn prettig en toegankelijk. Het slot kwam met de bekendere nummers van Arianne. Het optimistische 'Town called Pitty', een oproep tegen doemdenken, het indrukwekkende 'Lullaby' en het prachtige 'Happy Shirt'. Een fijne kennismaking voor Groningen met deze formatie.
GRONINGEN – In de verte vormden zich de donderkoppen al die later op de avond ervoor zorgden dat een deel van het Noorderzon programma stil moest worden gelegd vanwege noodweer, maar zolang Arianne voor een volgepakt en enthousiast Podium op Zuid zong konden de wolken niet op tegen zoveel zonnigheid en vrolijkheid en bleven dus op afstand. Arianne met haar band waren de perfecte programering voor een veld vol met vrolijke mensen die genoten van het leven. Prachtige opgetogen liedjes met af en toe een serieuze toon. De band begon met 'Heaven on Earth' en liet dat vlot volgen door 'Daydream'. Aanstekkelijke liedjes met invloeden van pop, jazz en country. Even later liet Arianne horen dat het niet alleen vrolijkheid is, met 'Twisted Minds' onder al deze vrolijkheid zit in de jonge zangeres ook iemand die fantastisch droeve liedjes kan zingen, zoals ze bewees met dit lied en verderop in de voorstelling met het schitterende 'Lullaby' een lied over een te jong gestorvene, waarbij ze stil en plechtig achter de microfoon stond en alleen de wind zachtjes met haar krullen speelde. Een zeer gevoelig moment. Arianne is een spontane ontwapenende persoonlijkheid. Vrolijk vertelde ze over haar liedjes en betrok het publiek erbij. Veelal treedt Arianne op met gitarist Bas Phaff, maar deze kon niet en dus had ze een uitstekende band om zich heen geformeerd met Chelsea Laverne, Jelle Stokhof, Tom Rutgers en Robert Swijgman die haar prima ondersteunden en een meer dan adequate vervanging bleken. Hierbij kreeg het viertal hulp van een zeer jonge gitarist die voor het podium verscheen met zijn gitaar en eigenlijk wel op het podium had willen springen om mee te spelen, Arianne Abbestee zelf is en een uitstekende zangeres met veel bereik en ook dat beetje jazz in haar stem. Het mooie en vrolijke en vooral zonnige bleef vanaf het podium het publiek in stromen. Liedjes als 'Songbird', 'Start of Something' en 'Loc You Up', zijn prettig en toegankelijk. Het slot kwam met de bekendere nummers van Arianne. Het optimistische 'Town called Pitty', een oproep tegen doemdenken, het indrukwekkende 'Lullaby' en het prachtige 'Happy Shirt'. Een fijne kennismaking voor Groningen met deze formatie.
Joana Serrat is een fantastische zangeres
GRONINGEN – Als even verderop een ongelukkige timing een soundcheck laat beginnen halverwege het concert van Joana Serrat op Podium Plataan tijdens Noorderzon in Groningen blijkt de zangeres een dame met pit. Terwijl de podiummanager ongerust een blik in de verte werpt, zet Serrat maar even aan en overstemt de geluiden van haar collega's met wat extra rock. Een dame met pit verborgen achter een enorme lok haar. Een prachtige muzikante ook en een boeiende zangeres met een hele fijne stem. Rustig tokkelend op haar gitaar opende ze haar set met 'Lonely Heart Reverb' ook het openingsnummer van haar recent verschenen album 'Cross the Verge'. Daarna voerde ze het tempo op met 'Flags' en het dromerige 'Saskatoon', een erg mooi nummer. Joana Serrat heeft een rijke stem, met daarin klanken die je wel vaker hoort bij Spaanstalige zangeressen. Een mooie aardtoon en ze weten de diepte te zoeken. Een echt hoogtepunt in het optreden was 'Solitary Road', een schitterend harmonieus nummer. Een omschrijving die ook naadloos past bij 'Trapped in the Fog'. Serrat was echt een openbaring en op elk terrein overtuigde ze, hoewel ze in haar aankondigingen vaak mooie informatie mee gaf, maar af en toe wat minder goed te verstaan was. In 'Cloudy Heart' liet ze nogmaals haar fantastische zang volop horen, maar nu waren het juist de heldere tonen die de boventoon voerden en ook dit kon Joana Serrat moeiteloos aan. In haar liedjes combineert Serrat een prettige dromerigheid met folk en rockinvloeden, voornamelijk stammende uit de Americana, In Nederland is ze wellicht nog niet de grootste naam, maar in de rest van de wereld heeft ze inmiddels her en der flink haar stempel gedrukt en al een lijst aan prachtige optredens op haar naam staan en werkte ze met grote namen. Inderdaad geen zangeres die zich weg laat drukken en met 'Tug of War' en 'Lover' liet ze horen dat de rock invloeden zeker hun invloed hebben gehad op Serrat. Geen tokkelende liedjes, maar een stevige sound en dito zang. Dat liet ze volgen door 'The Blizzard' een erg intens lied en als afsluiting het vlotte 'I Follow You Child'. Op dat moment had Serrat al niks meer te bewijzen. Een prachtige artieste en uitstekende songwriter. Volgende keer graag met complete band, want op haar album klinkt dat fantastisch.
GRONINGEN – Als even verderop een ongelukkige timing een soundcheck laat beginnen halverwege het concert van Joana Serrat op Podium Plataan tijdens Noorderzon in Groningen blijkt de zangeres een dame met pit. Terwijl de podiummanager ongerust een blik in de verte werpt, zet Serrat maar even aan en overstemt de geluiden van haar collega's met wat extra rock. Een dame met pit verborgen achter een enorme lok haar. Een prachtige muzikante ook en een boeiende zangeres met een hele fijne stem. Rustig tokkelend op haar gitaar opende ze haar set met 'Lonely Heart Reverb' ook het openingsnummer van haar recent verschenen album 'Cross the Verge'. Daarna voerde ze het tempo op met 'Flags' en het dromerige 'Saskatoon', een erg mooi nummer. Joana Serrat heeft een rijke stem, met daarin klanken die je wel vaker hoort bij Spaanstalige zangeressen. Een mooie aardtoon en ze weten de diepte te zoeken. Een echt hoogtepunt in het optreden was 'Solitary Road', een schitterend harmonieus nummer. Een omschrijving die ook naadloos past bij 'Trapped in the Fog'. Serrat was echt een openbaring en op elk terrein overtuigde ze, hoewel ze in haar aankondigingen vaak mooie informatie mee gaf, maar af en toe wat minder goed te verstaan was. In 'Cloudy Heart' liet ze nogmaals haar fantastische zang volop horen, maar nu waren het juist de heldere tonen die de boventoon voerden en ook dit kon Joana Serrat moeiteloos aan. In haar liedjes combineert Serrat een prettige dromerigheid met folk en rockinvloeden, voornamelijk stammende uit de Americana, In Nederland is ze wellicht nog niet de grootste naam, maar in de rest van de wereld heeft ze inmiddels her en der flink haar stempel gedrukt en al een lijst aan prachtige optredens op haar naam staan en werkte ze met grote namen. Inderdaad geen zangeres die zich weg laat drukken en met 'Tug of War' en 'Lover' liet ze horen dat de rock invloeden zeker hun invloed hebben gehad op Serrat. Geen tokkelende liedjes, maar een stevige sound en dito zang. Dat liet ze volgen door 'The Blizzard' een erg intens lied en als afsluiting het vlotte 'I Follow You Child'. Op dat moment had Serrat al niks meer te bewijzen. Een prachtige artieste en uitstekende songwriter. Volgende keer graag met complete band, want op haar album klinkt dat fantastisch.
The Dustbowl Revival weet nog steeds een feestje te bouwen
VEENHUIZEN – Een jaar geleden kon Veenhuizen voor het eerst kennismaken met The Dustbowl Revival voor toen een geweldig optreden bij Coco Maria in Veenhuizen in het kader van Roots on the Road. Een jaar later op dezelfde locatie met de tent zontechnisch op een betere plaats waren de verwachtingen dan ook hoog gespannen, maar moeiteloos wist de band uit California ook nu de binnenplaats om te toveren tot openlucht feestzaal en te eindigende met een dansende meute vlak voor het podium. The Dustbowl Revival put uit veel verschillende stromingen in de Amerikaanse muziek en maakt daar heerlijke feestelijke eigen nummers van. Dixieland, blues, soul, country en gospel komen terug met nog wat invloeden als rock en zonnige klanken. Het maakt het af en toe wat rommelig, maar een kniesoor die daar op let tijdens een feestje. Dat feestje begon met het toepasselijke 'Battle of the Bellhop' precies een nummer om lekker in de stemming te komen. Nog even werd daarna gas terug genomen voor ingetogen nummers als onder andere 'Fall on My Knee's' en 'Bright Lights' voor met 'Good Eggs' het publiek voor de eerste keer aan het werk gezet als achtergrondkoor. Een vroeg moment, helemaal na de ingetogen nummers, maar het publiek liet zich graag inzetten in dit gospelachtige nummer en met grote regelmaat nadien. Op het programma veel nieuw werk, want deze achtmansformatie is druk aan het werk om een nieuw album voor te bereiden. Voor de pauze waren onder andere 'Busted' van die veelbelovende nieuwe liedjes, voor met 'The Story' het teken werd gegeven voor de pauze. The Dustbowl Revival is een achtmansformatie rondom zangers en liedjesschrijvers Zach Lupetin en Liz Beebe. De band met een blazerssectie bestaande uit Matt Rubin en Ulf Bjorlin bestaa uit prima muzikanten, hoewel de trombone en trompet zo nu en dan de prachtige viool van Connor Vance en Daniel Mark op mandoline weleens wat overstemden. Letterlijk op de achtergrond deden James Klopfleisch op de staande bas en drummer Joshlyn Heffernan prima werk waarop de fijne zang van Lupetin en Beebe kon excelleren. Na het sterke 'Big Boned Gal' na de pauze was 'End of the World' eigenlijk het enige nummer deze avond dat niet wist te bekoren met zijn al te zonnige invloeden. Daarna veel prettige dixieland achtige nummers met als hoogtepunten 'Feelin'Good', 'Soldier Boy' en 'Never Had to Go'. Als covers werden Johnny Cash gevangenisliedje 'Folsom Prisom Blues', een begrijpelijke keus in Veenhuizen en 'Down by The riverside' gespeeld. Dat laatste nummer had best vervangen mogen worden door 'John the Revelator', vorig jaar het hoogtepunt, maar nu ontbrekende op de setlist. Na de set volgden liefst twee toegiften. Eerst op het podium 'Lampshade On' voor de instrumenten voor het podium werden gezet voor een instrumentaaltje en de meezing cover 'Midnight Special'. De afspraak voor over een jaar werd al weer gemaakt.
VEENHUIZEN – Een jaar geleden kon Veenhuizen voor het eerst kennismaken met The Dustbowl Revival voor toen een geweldig optreden bij Coco Maria in Veenhuizen in het kader van Roots on the Road. Een jaar later op dezelfde locatie met de tent zontechnisch op een betere plaats waren de verwachtingen dan ook hoog gespannen, maar moeiteloos wist de band uit California ook nu de binnenplaats om te toveren tot openlucht feestzaal en te eindigende met een dansende meute vlak voor het podium. The Dustbowl Revival put uit veel verschillende stromingen in de Amerikaanse muziek en maakt daar heerlijke feestelijke eigen nummers van. Dixieland, blues, soul, country en gospel komen terug met nog wat invloeden als rock en zonnige klanken. Het maakt het af en toe wat rommelig, maar een kniesoor die daar op let tijdens een feestje. Dat feestje begon met het toepasselijke 'Battle of the Bellhop' precies een nummer om lekker in de stemming te komen. Nog even werd daarna gas terug genomen voor ingetogen nummers als onder andere 'Fall on My Knee's' en 'Bright Lights' voor met 'Good Eggs' het publiek voor de eerste keer aan het werk gezet als achtergrondkoor. Een vroeg moment, helemaal na de ingetogen nummers, maar het publiek liet zich graag inzetten in dit gospelachtige nummer en met grote regelmaat nadien. Op het programma veel nieuw werk, want deze achtmansformatie is druk aan het werk om een nieuw album voor te bereiden. Voor de pauze waren onder andere 'Busted' van die veelbelovende nieuwe liedjes, voor met 'The Story' het teken werd gegeven voor de pauze. The Dustbowl Revival is een achtmansformatie rondom zangers en liedjesschrijvers Zach Lupetin en Liz Beebe. De band met een blazerssectie bestaande uit Matt Rubin en Ulf Bjorlin bestaa uit prima muzikanten, hoewel de trombone en trompet zo nu en dan de prachtige viool van Connor Vance en Daniel Mark op mandoline weleens wat overstemden. Letterlijk op de achtergrond deden James Klopfleisch op de staande bas en drummer Joshlyn Heffernan prima werk waarop de fijne zang van Lupetin en Beebe kon excelleren. Na het sterke 'Big Boned Gal' na de pauze was 'End of the World' eigenlijk het enige nummer deze avond dat niet wist te bekoren met zijn al te zonnige invloeden. Daarna veel prettige dixieland achtige nummers met als hoogtepunten 'Feelin'Good', 'Soldier Boy' en 'Never Had to Go'. Als covers werden Johnny Cash gevangenisliedje 'Folsom Prisom Blues', een begrijpelijke keus in Veenhuizen en 'Down by The riverside' gespeeld. Dat laatste nummer had best vervangen mogen worden door 'John the Revelator', vorig jaar het hoogtepunt, maar nu ontbrekende op de setlist. Na de set volgden liefst twee toegiften. Eerst op het podium 'Lampshade On' voor de instrumenten voor het podium werden gezet voor een instrumentaaltje en de meezing cover 'Midnight Special'. De afspraak voor over een jaar werd al weer gemaakt.
Josef Salvat krijgt de sauna aan het swingen
GRONINGEN – Halverwege zijn concert in de Spiegeltent van Noorderzon vergeleek Josef Salvat zijn podium met een sauna. De temperatuur was ondanks open ramen en deuren hoog opgelopen. Verantwoordelijk was Salvat zelf, want met een dampend optreden zette de man de tent op zijn kop. De setlist die op het podium lag leek een zootje met doorhalingen en aanvullingen, maar uiteindelijk kwam er een heel helder en duidelijk concert dat in drieën kon worden gedeeld. Een rockend eerste deel, een middendeel met veel kleinere liedjes en een swingende afsluiting. Josef Salvat met band bleek veelzijdig. 'Night Swim' was nog een rustige opmaat voor wat komen ging, want met 'Paradise' en 'Constant Runners' ging de band er hard in. Het zwoele 'Every Night', een nummer over sex was de overgang naar het middendeel vol met kleine liedjes. Het relaxte 'Hustler' en break up song 'In the Audience' waren terug gestript in al zijn naaktheid. 'Better Word' waarbij Salvat achter de piano met stekker kroop die deze keer prima klonk was een heel fijn singersongwriter lied en in dit midden deel was de Rihanna cover 'Diamonds' het absolute hoogtepunt. Salvat is redelijk nieuw aan het firament. De Australiër met Spaanse wortels kwam in de schijnwerper met zijn eerste EP in 2014 en stond daarna onder andere op Lowlands en had succes met de singel 'Shoot and Run' die ondermeer voor een commercial werd gebruikt. Salvat stond met al zijn energie ook in de schijnwerpers in de Spiegeltent. Haast zou je vergeten dat hij ook nog een band had, als dan links dan rechts op het podium opdook. Een prima zanger met veel dynamiek die zijn liedjes context gaf in zijn aankondigingen. Hij nam zijn publiek mee in zijn wereld. 'Punchline' was een mooi donker liedje en daarna werd het naar het einde swingen geblazen en kwam het derde en laatste deel van de setlist. “Till I Found You', The Days' en 'Closer' waren vol met energie en dansbaar. Een prestatie voor een artiest die zo kort aan de weg timmert om in een optreden van een dik anderhalf uur drie verschillende gezichten te laten zien, dat samen weet te smelten tot één geheel en in alles weet te overtuigen. De toegift was een eerbetoon aan Chet Baker met 'This Life'. Boeiende artiest deze Josef Salvat.
GRONINGEN – Halverwege zijn concert in de Spiegeltent van Noorderzon vergeleek Josef Salvat zijn podium met een sauna. De temperatuur was ondanks open ramen en deuren hoog opgelopen. Verantwoordelijk was Salvat zelf, want met een dampend optreden zette de man de tent op zijn kop. De setlist die op het podium lag leek een zootje met doorhalingen en aanvullingen, maar uiteindelijk kwam er een heel helder en duidelijk concert dat in drieën kon worden gedeeld. Een rockend eerste deel, een middendeel met veel kleinere liedjes en een swingende afsluiting. Josef Salvat met band bleek veelzijdig. 'Night Swim' was nog een rustige opmaat voor wat komen ging, want met 'Paradise' en 'Constant Runners' ging de band er hard in. Het zwoele 'Every Night', een nummer over sex was de overgang naar het middendeel vol met kleine liedjes. Het relaxte 'Hustler' en break up song 'In the Audience' waren terug gestript in al zijn naaktheid. 'Better Word' waarbij Salvat achter de piano met stekker kroop die deze keer prima klonk was een heel fijn singersongwriter lied en in dit midden deel was de Rihanna cover 'Diamonds' het absolute hoogtepunt. Salvat is redelijk nieuw aan het firament. De Australiër met Spaanse wortels kwam in de schijnwerper met zijn eerste EP in 2014 en stond daarna onder andere op Lowlands en had succes met de singel 'Shoot and Run' die ondermeer voor een commercial werd gebruikt. Salvat stond met al zijn energie ook in de schijnwerpers in de Spiegeltent. Haast zou je vergeten dat hij ook nog een band had, als dan links dan rechts op het podium opdook. Een prima zanger met veel dynamiek die zijn liedjes context gaf in zijn aankondigingen. Hij nam zijn publiek mee in zijn wereld. 'Punchline' was een mooi donker liedje en daarna werd het naar het einde swingen geblazen en kwam het derde en laatste deel van de setlist. “Till I Found You', The Days' en 'Closer' waren vol met energie en dansbaar. Een prestatie voor een artiest die zo kort aan de weg timmert om in een optreden van een dik anderhalf uur drie verschillende gezichten te laten zien, dat samen weet te smelten tot één geheel en in alles weet te overtuigen. De toegift was een eerbetoon aan Chet Baker met 'This Life'. Boeiende artiest deze Josef Salvat.
Pitou is de grootmeesteres van de kleine liedjes
GRONINGEN – Het werd het spannendste optreden ooit voor Pitou. Het optreden vergde ter plaatse enige improvisatie waardoor af en toe er een duo stond op Podium Plataan en af en toe een trio. Aan de kwaliteit was het niet te horen, want de schitterende kleine liedjes, waar Pitou groot mee is geworden bleven van het podium komen. Verstoord, maar toch onverstoorbaar won Pitou Nicolaes het publiek voor zich. Dat begon met 'Decay'. Niet de meest geschikte titel om een optreden te beginnen als je geen metalband bent, maar wel een prachtig lied. Eigenlijk heb je niks meer nodig dan een gitaar en drie prachtige stemmen. Dat onderstreepte het trio in 'Cut A Hole'. Een liedje waarin nog echt een tandje bij werd gezet in de intensiteit en reikwijdte van de zang. Prachtig. Pitou is het trio rondom zangeres Pitou Nicolaes. Een trio waarbij Pitou zelf gitaar speelt en de leadzang op zich neemt. Pitou stond deze zomer al op verschillende festivals waaronder Hongerige Wolf en in september komt haar album uit, waarna ze zich in het Popronde circuit stort. Bijzonder was dat naast Louise Lindskov deze keer een nieuw gezicht op het podium stond met Milou Bakker in plaats van Roos Meijer. Als duo werd 'His Song' en 'Lay This Woman' gezongen en ook het prachtige 'Fool' voor het trio weer werd gecomplementeerd voor de rest van de show. Prachtig geconstrueerde liedjes met hele mooie teksten. Muziek om goed voor te gaan zitten en stil te luisteren, maar die niet ten onder ging in het festivalsgedruis en Pitou nam het met succes op tegen technobeats uit een voorstelling verderop. Ondanks de onverwachte wendingen en improvisatie op het podium toonde de zangeres zich ontspannen en charmant. Ze gaf ook met haar vertellingen en introducties de liedjes betekenis en betrok het publiek bij wat er op het podium gebeurde. Via sterke liedjes als 'Walls' en 'Let it Die' werd naar een mooi einde toegewerkt via 'Debt of a Lover' en het afsluitende 'A Moment Alone'. Pitou blijft uitstekend op weg met haar prachtige kleine liedjes en die geweldige stemmen. Podium Plataan genoot.
GRONINGEN – Het werd het spannendste optreden ooit voor Pitou. Het optreden vergde ter plaatse enige improvisatie waardoor af en toe er een duo stond op Podium Plataan en af en toe een trio. Aan de kwaliteit was het niet te horen, want de schitterende kleine liedjes, waar Pitou groot mee is geworden bleven van het podium komen. Verstoord, maar toch onverstoorbaar won Pitou Nicolaes het publiek voor zich. Dat begon met 'Decay'. Niet de meest geschikte titel om een optreden te beginnen als je geen metalband bent, maar wel een prachtig lied. Eigenlijk heb je niks meer nodig dan een gitaar en drie prachtige stemmen. Dat onderstreepte het trio in 'Cut A Hole'. Een liedje waarin nog echt een tandje bij werd gezet in de intensiteit en reikwijdte van de zang. Prachtig. Pitou is het trio rondom zangeres Pitou Nicolaes. Een trio waarbij Pitou zelf gitaar speelt en de leadzang op zich neemt. Pitou stond deze zomer al op verschillende festivals waaronder Hongerige Wolf en in september komt haar album uit, waarna ze zich in het Popronde circuit stort. Bijzonder was dat naast Louise Lindskov deze keer een nieuw gezicht op het podium stond met Milou Bakker in plaats van Roos Meijer. Als duo werd 'His Song' en 'Lay This Woman' gezongen en ook het prachtige 'Fool' voor het trio weer werd gecomplementeerd voor de rest van de show. Prachtig geconstrueerde liedjes met hele mooie teksten. Muziek om goed voor te gaan zitten en stil te luisteren, maar die niet ten onder ging in het festivalsgedruis en Pitou nam het met succes op tegen technobeats uit een voorstelling verderop. Ondanks de onverwachte wendingen en improvisatie op het podium toonde de zangeres zich ontspannen en charmant. Ze gaf ook met haar vertellingen en introducties de liedjes betekenis en betrok het publiek bij wat er op het podium gebeurde. Via sterke liedjes als 'Walls' en 'Let it Die' werd naar een mooi einde toegewerkt via 'Debt of a Lover' en het afsluitende 'A Moment Alone'. Pitou blijft uitstekend op weg met haar prachtige kleine liedjes en die geweldige stemmen. Podium Plataan genoot.
Suzanne Savage Quartet gloreert Op Zuid
GRONINGEN – In een land vol schitterende zangers is Suzanne Savage één van de beste stemmen die het Ierse eiland de laatste jaren heeft voortgebracht. De zangeres uit Belfast houdt zich moeiteloos staande in jazz, folk, soul, klassiek en eigenlijk elk genre wat je haar vraagt te zingen. Hoewel Savage net met haar The Savage Five een album heeft uitgebracht stond ze in Groningen met een andere formatie The Suzanne Savage Quartet met een goede mix van eigen werk en Jazz klassiekers. Als uitstekende ondersteuning had Savage drummer Sebastian Demydczuk, Sven Otte op contrabas en Felix Degenaar op toetsen. Het gaf in een poging de regenachtige middag om te toveren in een zonnige avond heerlijke zomerse jazz. De formatie trad twee keer op, met beide keren een andere setlist. Het tweede optreden ging van start met de Lauren Hill hit 'Ex Factor'. Een nummer dat de soul in de stem van Savage naar voren brengt en de stemming er goed in. In 'Caravan' ging het er nog wat pittiger en swingender aan toe. In jazztraditie hierin de eerste solo's van onder andere Demydczuk en in de andere nummers kwamen ook Degenaar en Otte aan bod, zonder overdreven mannetjesputterij waarin dit onderdeel wel eens wil verzanden. Hierdoor bleef de focus op de stem van Suzanne Savage. Deze kon weer excelleren in 'All The Things You Are' en het Marlene Dietrich nummer 'Falling in Love Again'. Prachtig was 'Summertime', de ultieme smeekbede aan de zon van de Belfastse die hiermee de zon deed smelten en aanschuiven bij het podium. Af en toe bleef het door overleg op het podium over het volgende te spelen nummer wat lang stil, daar kan wat meer structuur in worden aangebracht. Suzanne Savage is een hartelijke en extroverte frontvrouw die het publiek er bij betrok en met goede aankondigingen kwam. Het lekkere pittige en zeer swingende 'One Two Three', één van de nummers van Suzanne Savage zelf was een schitterende afsluiting. Op verzoek van het publiek en podiumpresentator Hielke Wenselaar werd in het strakke festival schema ruimte gemaakt voor nog een toegift. Dat werd het prachtige 'Just Fine'. De band werd onmiddellijk uitgenodigd door de organisatie voor volgend jaar, maar dan laat op de avond. Een juiste keuze, maar Suzanne Savage kun je ook gerust op Het Dok of in de Spiegeltent zetten. Zangeressen van deze uitzonderlijke klasse komen namelijk niet elke dag langs.
GRONINGEN – In een land vol schitterende zangers is Suzanne Savage één van de beste stemmen die het Ierse eiland de laatste jaren heeft voortgebracht. De zangeres uit Belfast houdt zich moeiteloos staande in jazz, folk, soul, klassiek en eigenlijk elk genre wat je haar vraagt te zingen. Hoewel Savage net met haar The Savage Five een album heeft uitgebracht stond ze in Groningen met een andere formatie The Suzanne Savage Quartet met een goede mix van eigen werk en Jazz klassiekers. Als uitstekende ondersteuning had Savage drummer Sebastian Demydczuk, Sven Otte op contrabas en Felix Degenaar op toetsen. Het gaf in een poging de regenachtige middag om te toveren in een zonnige avond heerlijke zomerse jazz. De formatie trad twee keer op, met beide keren een andere setlist. Het tweede optreden ging van start met de Lauren Hill hit 'Ex Factor'. Een nummer dat de soul in de stem van Savage naar voren brengt en de stemming er goed in. In 'Caravan' ging het er nog wat pittiger en swingender aan toe. In jazztraditie hierin de eerste solo's van onder andere Demydczuk en in de andere nummers kwamen ook Degenaar en Otte aan bod, zonder overdreven mannetjesputterij waarin dit onderdeel wel eens wil verzanden. Hierdoor bleef de focus op de stem van Suzanne Savage. Deze kon weer excelleren in 'All The Things You Are' en het Marlene Dietrich nummer 'Falling in Love Again'. Prachtig was 'Summertime', de ultieme smeekbede aan de zon van de Belfastse die hiermee de zon deed smelten en aanschuiven bij het podium. Af en toe bleef het door overleg op het podium over het volgende te spelen nummer wat lang stil, daar kan wat meer structuur in worden aangebracht. Suzanne Savage is een hartelijke en extroverte frontvrouw die het publiek er bij betrok en met goede aankondigingen kwam. Het lekkere pittige en zeer swingende 'One Two Three', één van de nummers van Suzanne Savage zelf was een schitterende afsluiting. Op verzoek van het publiek en podiumpresentator Hielke Wenselaar werd in het strakke festival schema ruimte gemaakt voor nog een toegift. Dat werd het prachtige 'Just Fine'. De band werd onmiddellijk uitgenodigd door de organisatie voor volgend jaar, maar dan laat op de avond. Een juiste keuze, maar Suzanne Savage kun je ook gerust op Het Dok of in de Spiegeltent zetten. Zangeressen van deze uitzonderlijke klasse komen namelijk niet elke dag langs.
Max Jury moet nog stappen maken
GRONINGEN – “Dit wordt een hele grote, let op onze woorden.” Deze ronkende aankondiging van Max Jury in de Spiegeltent op Noorderzon deed de verwachtingen hoog oplopen. Helaas kon de Amerikaan niet helemaal deze woorden waar maken. Max Jury, jong en charmant, begon met 'Numb' een fijn en klein nummer, waarvoor hij achter zijn piano met stekker klom. Hij is een degelijk pianospeler, maar kan hierin ook nog wel verder progressie boeken. De piano klonk in delen van de zaal erg dof. De zang van Jury is prima, hoewel hij om de liedjes op een hoger niveau te tillen nog meer met zijn stem moet gaan doen. Lang bleef Jury achter zijn piano hangen. 'Black Metal' een liedje over een onschuldig ogende date die op internet zich liet kennen als sataniste was aansprekend en ook in 'Great American Novel' liet Max Jury merken dat hij wel degelijk songwriter capaciteiten heeft. Jury is een charmant mens. Keek zijn ogen uit dat er zoveel mensen gekomen waren en scoorde het best op zijn vertellingen tusen de liedjes. Eerder tijdens de Europese toer speelde Jury met band. Dat was in Groningen ook erg gewenst, maar hier stond hij alleen op het podium, waardoor ook al zijn tekort komingen zich etaleerden. Voor 'Ella's Moonshine' wisselde hij voor de gitaar. Dat gaf variatie met dit countryachtige liedje, maar Max Jury bleek niet een begenadigd gitarist. 'Beg and Crawl' was hierbij het meest aansprekende nummer. Voor de finale zocht Max Jury zijn piano weer op, die in de loop van het concert iets beter was gaan klinken, maar nog zeker niet optimaal. 'Love that Grows Old' was een fijn liedje. Een blik op de tijd leerde dat de setlist veel te kort was en het concert veel te vroeg zou aflopen. Knap improviseerde Jury nog twee liedjes in de lijst waaronder 'Grace' voor hij met het geplande 'Home' afsloot. Al met al was het niet de meest gelukkige avond voor de jonge singersongwriter. Op haast elk terrein moet er nog wel een tandje bij worden gezet en over het algeheel mag er her en der wat meer pit in komen. Nu bleef alles te vlak. Een hele grote kan Max Jury best nog wel worden, maar in zijn eentje was de Spiegeltent net een maatje te groot voor hem.
GRONINGEN – “Dit wordt een hele grote, let op onze woorden.” Deze ronkende aankondiging van Max Jury in de Spiegeltent op Noorderzon deed de verwachtingen hoog oplopen. Helaas kon de Amerikaan niet helemaal deze woorden waar maken. Max Jury, jong en charmant, begon met 'Numb' een fijn en klein nummer, waarvoor hij achter zijn piano met stekker klom. Hij is een degelijk pianospeler, maar kan hierin ook nog wel verder progressie boeken. De piano klonk in delen van de zaal erg dof. De zang van Jury is prima, hoewel hij om de liedjes op een hoger niveau te tillen nog meer met zijn stem moet gaan doen. Lang bleef Jury achter zijn piano hangen. 'Black Metal' een liedje over een onschuldig ogende date die op internet zich liet kennen als sataniste was aansprekend en ook in 'Great American Novel' liet Max Jury merken dat hij wel degelijk songwriter capaciteiten heeft. Jury is een charmant mens. Keek zijn ogen uit dat er zoveel mensen gekomen waren en scoorde het best op zijn vertellingen tusen de liedjes. Eerder tijdens de Europese toer speelde Jury met band. Dat was in Groningen ook erg gewenst, maar hier stond hij alleen op het podium, waardoor ook al zijn tekort komingen zich etaleerden. Voor 'Ella's Moonshine' wisselde hij voor de gitaar. Dat gaf variatie met dit countryachtige liedje, maar Max Jury bleek niet een begenadigd gitarist. 'Beg and Crawl' was hierbij het meest aansprekende nummer. Voor de finale zocht Max Jury zijn piano weer op, die in de loop van het concert iets beter was gaan klinken, maar nog zeker niet optimaal. 'Love that Grows Old' was een fijn liedje. Een blik op de tijd leerde dat de setlist veel te kort was en het concert veel te vroeg zou aflopen. Knap improviseerde Jury nog twee liedjes in de lijst waaronder 'Grace' voor hij met het geplande 'Home' afsloot. Al met al was het niet de meest gelukkige avond voor de jonge singersongwriter. Op haast elk terrein moet er nog wel een tandje bij worden gezet en over het algeheel mag er her en der wat meer pit in komen. Nu bleef alles te vlak. Een hele grote kan Max Jury best nog wel worden, maar in zijn eentje was de Spiegeltent net een maatje te groot voor hem.
Brandon Isaak weet Noorderzon publiek te boeien
GRONINGEN – Op een festival als Noorderzon waar je iedere seconde van je optreden moet concurreren tegen een ander optreden even verderop is de graadmeter of je een topentertainer bent dat mensen blijven staan tot het einde van de show. De Canadees Brandon Isaak slaagde op Podium Plataan moeiteloos voor deze test. Er was nauwelijks verloop in het publiek dat geboeid door bluesman bleef luisteren. Isaak had dan ook veel te bieden. De Canadees laat zich inspireren door de oude blues en brengt die weer tot leven. Op zijn eigen gekke en chaotische wijze betrekt hij het publiek bij de show. Een prachtige opening met onder andere 'Losing the Blues' was de opmaat naar een bijzonder moment. Weliswaar had Arno's Aperitief, de dagelijkse talkshow op Noorderzon, de primeur, maar mogelijk voor het eerst werd er een 18 snarige gitaar gebruikt op het festival of uberhaubt in Nederland. Een juweeltje dat in onderling overleg door Brandon Isaac en meestergitaarbouwer Daniel Kuppels uit Duitsland was gefabriceert en waarbij door het bespelen van de zes reguliere snaren de overige twaalf gaan resoneren en er een sitar effect ontstaat. Een zeer veelbelovend 'work in progress'. Hierna bleef Isaac even op het zijspoor met het prachtige swingnummer 'She Can't Do No Wrong', voor het weer verder ging met die in de oude blues gestoelde nummers. Isac heft voor het genre een prachtige stem. Is een virtuoos gitarist en mondharmonicaspeler. Door het karakter van het podium moest hij de snaredrum thuislaten, maar normaal bespeelt hij drie instrumenten tegelijk. Tussen de liedjes door volgden steeds gesprekjes met het publiek. Vaak over de nummers, zoals voor 'China Doll Blues'. In China hebben ze Brandon Isaak al ontdekt en later dit jaar gaat hij voor een tweede toernee naar China, waar het eerste bezoek aanleiding was om dit nummer te schrijven. Op verzoek uit het publiek zong hij een schitterende 'Water Your Garden' want een deel van het publiek was specifiek voor de bluesman gekomen, omdat ze hem ook vorig jaar aan het werk hadden gezien. Brandon Isaak beïndigde zijn enige Nederlandse optreden in 2016 met een lange uitvoering van 'White Linnen Suit' waarbij hij de toegestane tijd ruim een beetje oprekte. Geen mens vond het erg, het had ook best een uurtje langer mogen duren. De oude blues is niet dood, daar zorgt Brandon Isaak wel voor.
GRONINGEN – Op een festival als Noorderzon waar je iedere seconde van je optreden moet concurreren tegen een ander optreden even verderop is de graadmeter of je een topentertainer bent dat mensen blijven staan tot het einde van de show. De Canadees Brandon Isaak slaagde op Podium Plataan moeiteloos voor deze test. Er was nauwelijks verloop in het publiek dat geboeid door bluesman bleef luisteren. Isaak had dan ook veel te bieden. De Canadees laat zich inspireren door de oude blues en brengt die weer tot leven. Op zijn eigen gekke en chaotische wijze betrekt hij het publiek bij de show. Een prachtige opening met onder andere 'Losing the Blues' was de opmaat naar een bijzonder moment. Weliswaar had Arno's Aperitief, de dagelijkse talkshow op Noorderzon, de primeur, maar mogelijk voor het eerst werd er een 18 snarige gitaar gebruikt op het festival of uberhaubt in Nederland. Een juweeltje dat in onderling overleg door Brandon Isaac en meestergitaarbouwer Daniel Kuppels uit Duitsland was gefabriceert en waarbij door het bespelen van de zes reguliere snaren de overige twaalf gaan resoneren en er een sitar effect ontstaat. Een zeer veelbelovend 'work in progress'. Hierna bleef Isaac even op het zijspoor met het prachtige swingnummer 'She Can't Do No Wrong', voor het weer verder ging met die in de oude blues gestoelde nummers. Isac heft voor het genre een prachtige stem. Is een virtuoos gitarist en mondharmonicaspeler. Door het karakter van het podium moest hij de snaredrum thuislaten, maar normaal bespeelt hij drie instrumenten tegelijk. Tussen de liedjes door volgden steeds gesprekjes met het publiek. Vaak over de nummers, zoals voor 'China Doll Blues'. In China hebben ze Brandon Isaak al ontdekt en later dit jaar gaat hij voor een tweede toernee naar China, waar het eerste bezoek aanleiding was om dit nummer te schrijven. Op verzoek uit het publiek zong hij een schitterende 'Water Your Garden' want een deel van het publiek was specifiek voor de bluesman gekomen, omdat ze hem ook vorig jaar aan het werk hadden gezien. Brandon Isaak beïndigde zijn enige Nederlandse optreden in 2016 met een lange uitvoering van 'White Linnen Suit' waarbij hij de toegestane tijd ruim een beetje oprekte. Geen mens vond het erg, het had ook best een uurtje langer mogen duren. De oude blues is niet dood, daar zorgt Brandon Isaak wel voor.
Dansen in de regen met Rag 'N' Bone Man
GRONINGEN – Wat was de beloning groot voor iedereen die de regen trotseerde op Noorderzon voor het optreden van de Brit Rag 'N' Bone Man op Het Dok. De Britse soulsensatie rondom Rory Graham gaf een prachtig optreden wat her en der aanleiding gaf tot een dansje in de regen. De mensen die zich door de regen lieten weerhouden hadden ongelijk. Rag 'N' Bone Man opende sterk met het mooie 'Wolves' en liet dat volgen door 'No Mother'. Prachtige en oprechte liedjes door de man die sinds zijn optreden op Eurosonic lijkt overvallen door zijn succes. Ook in Groningen toonde hij zich diverse malen oprecht dankbaar voor het publiek dat bleef staan in de regen en hem waardering gaf voor zijn liedjes. Het absoluut sterke punt van Rag 'N' Bone Man is de stem van Graham. Een stem uit duizenden met kracht, bleus en soul . Op het podium is hij een imposante verschijning, maar het is een formatie die nogal statisch is. Later kon er ook bij de zanger een dansje af en kwam de microfoon ook los van de staander zodat hij zich vrijer over het toneel kon bewegen. Graham sprak regelmatig met zijn publiek, vertelde over zijn liedjes en betrok de mensen bij het optreden. Altijd even een heikel punt op dit podium, waar het publiek aan de zijkant zit. Maar dan die liedjes. De ene schitterende song na de andere kwam over het water. Het rustige 'Healed', het droeve 'Lay My Body Down' en als eerste hoogtepunt 'Life in Her Yet', een heel persoonlijk nummer over zijn moeder. Dat persoonlijke kwam later regelmatig terug in zijn liedjes. In 'Odetta' bijvoorbeeld een nummer voor een vriend die in moeilijke tijden vader was geworden en daar hoop uit wist te putten. Naast veel werk van zijn oudere albums en EP's ook nieuw werk dat soms voor het eerst werd uitgevoerd. 'Skin' was zo'n nieuw lied en ook 'Ego', een nummer waarin zang wordt gecombineerd met rap. De regen stopte en het hoe verder het concert vorderde hoe beter 'Rag 'N' Bone Man in topvorm raakte. De eindsprint was fenomenaal. 'Be The Man' was prachtig. 'Hell Yeah' het absolute hoogtepunt en met 'Bitter End' een dijk van een afsluiting van een zanger met een geweldige stem en een degelijke band die hem ondersteunde, hoewel hij ook a capella bewees dat hij ook zonder band een attractie is. Prachtig concert van een artiest die op doorbreken staat.
GRONINGEN – Wat was de beloning groot voor iedereen die de regen trotseerde op Noorderzon voor het optreden van de Brit Rag 'N' Bone Man op Het Dok. De Britse soulsensatie rondom Rory Graham gaf een prachtig optreden wat her en der aanleiding gaf tot een dansje in de regen. De mensen die zich door de regen lieten weerhouden hadden ongelijk. Rag 'N' Bone Man opende sterk met het mooie 'Wolves' en liet dat volgen door 'No Mother'. Prachtige en oprechte liedjes door de man die sinds zijn optreden op Eurosonic lijkt overvallen door zijn succes. Ook in Groningen toonde hij zich diverse malen oprecht dankbaar voor het publiek dat bleef staan in de regen en hem waardering gaf voor zijn liedjes. Het absoluut sterke punt van Rag 'N' Bone Man is de stem van Graham. Een stem uit duizenden met kracht, bleus en soul . Op het podium is hij een imposante verschijning, maar het is een formatie die nogal statisch is. Later kon er ook bij de zanger een dansje af en kwam de microfoon ook los van de staander zodat hij zich vrijer over het toneel kon bewegen. Graham sprak regelmatig met zijn publiek, vertelde over zijn liedjes en betrok de mensen bij het optreden. Altijd even een heikel punt op dit podium, waar het publiek aan de zijkant zit. Maar dan die liedjes. De ene schitterende song na de andere kwam over het water. Het rustige 'Healed', het droeve 'Lay My Body Down' en als eerste hoogtepunt 'Life in Her Yet', een heel persoonlijk nummer over zijn moeder. Dat persoonlijke kwam later regelmatig terug in zijn liedjes. In 'Odetta' bijvoorbeeld een nummer voor een vriend die in moeilijke tijden vader was geworden en daar hoop uit wist te putten. Naast veel werk van zijn oudere albums en EP's ook nieuw werk dat soms voor het eerst werd uitgevoerd. 'Skin' was zo'n nieuw lied en ook 'Ego', een nummer waarin zang wordt gecombineerd met rap. De regen stopte en het hoe verder het concert vorderde hoe beter 'Rag 'N' Bone Man in topvorm raakte. De eindsprint was fenomenaal. 'Be The Man' was prachtig. 'Hell Yeah' het absolute hoogtepunt en met 'Bitter End' een dijk van een afsluiting van een zanger met een geweldige stem en een degelijke band die hem ondersteunde, hoewel hij ook a capella bewees dat hij ook zonder band een attractie is. Prachtig concert van een artiest die op doorbreken staat.
Fluru laat horen dat Americana universeel is
GRONINGEN – Kan een Scandinavische band authentieke Americana maken. Het volmondige antwoord moet zijn ja. In de container van Wishfulmusic op Noorderzon had Fluru liefst vier concerten gepland gekregen. Het bewijs dat de Groninger organisatie veel geloof heeft in deze Zweedse Americana band. Fluru betaalde dat vertrouwen terug in fantastische liedjes. Daarvoor moest overigens het openingsnummer 'Old Fashion Way' worden overgeslagen. Dat bleef erg vlak en toonde geen van de sterke punten van de band. Dat werd meer dan goed gemaakt met 'My Only Friend' De zang van Malin Edblad kreeg diepte en vooral veel soul. De band begon te swingen en het lied was een stuk steviger en gelaagder dan het openingsnummer. De zang van Edblad kreeg daarbij een goede ondersteuning van gitaristen Claes Hässlemark en Nicklas Poress die beide ook over degelijke stemmen beschikken. 'Heading Home' was een nummer met punch. Krachtig zang van Edblad en vooral de samenzang kwam in dit nummer optimaal tot zijn recht. Tussen de liedjes vertelden de verschillende leden over hun belevenissen op toer en hoe mooi ze Groningen wel niet vonden. De verhalen waren soms niet helemaal relevant, maar zorgden er voor dat de band met het publiek werd versterkt en vonden vaak hun oorsprong in het liedje dat volgde. Aangezien een festival vaak strak in de tijd zit en Fluru met een volledige band opbouw al wat later begonnen was, resulteerde het er in dat uiteindelijk het laatste nummer 'Shiny & New' niet gespeeld kon worden en dat was jammer. Gelukkig was 'Lay Your Body Down', nogmaals zo'n sterk lied met veel soul en indiefolk gecombineerd met wat country en blues invloeden en zelfs wat gospel in de zang zeer overtuigend. 'The Tallest Tree' vertelde het verhaal van het landschap in Noord-Zweden. Een heerlijk sferisch nummer dat je meenam naar deze streek. Ook 'Forrest' was zo'n rustig nummer vol sfeer. Prachtig, maar niet het nummer waarmee je wilt afsluiten. Fluru is echt een ontdekking. Een band die met hetzelfde gemak op het hoofdpodium van Noorderzon had mogen staan. Het gros van de nummers leent zich daar uitstekend voor. Een prima stel muzikanten, maar ook moet de band nog eens goed de setlist doorspitten en her en der een nummer wegwieden of herplaatsen zodat juist de prachtige nummers, de sterke zang en de vrolijke uitstraling van de formatie alle ruimte krijgen, zelfs in de beperkte Wishfulmusic container. Op zijn best is Fluru een fantastische band en dat ook in Zweden prachtige Americana met een Zweeds tintje wordt gemaakt geeft de universele zeggingskracht van deze muziekstroming maar weer aan.
GRONINGEN – Kan een Scandinavische band authentieke Americana maken. Het volmondige antwoord moet zijn ja. In de container van Wishfulmusic op Noorderzon had Fluru liefst vier concerten gepland gekregen. Het bewijs dat de Groninger organisatie veel geloof heeft in deze Zweedse Americana band. Fluru betaalde dat vertrouwen terug in fantastische liedjes. Daarvoor moest overigens het openingsnummer 'Old Fashion Way' worden overgeslagen. Dat bleef erg vlak en toonde geen van de sterke punten van de band. Dat werd meer dan goed gemaakt met 'My Only Friend' De zang van Malin Edblad kreeg diepte en vooral veel soul. De band begon te swingen en het lied was een stuk steviger en gelaagder dan het openingsnummer. De zang van Edblad kreeg daarbij een goede ondersteuning van gitaristen Claes Hässlemark en Nicklas Poress die beide ook over degelijke stemmen beschikken. 'Heading Home' was een nummer met punch. Krachtig zang van Edblad en vooral de samenzang kwam in dit nummer optimaal tot zijn recht. Tussen de liedjes vertelden de verschillende leden over hun belevenissen op toer en hoe mooi ze Groningen wel niet vonden. De verhalen waren soms niet helemaal relevant, maar zorgden er voor dat de band met het publiek werd versterkt en vonden vaak hun oorsprong in het liedje dat volgde. Aangezien een festival vaak strak in de tijd zit en Fluru met een volledige band opbouw al wat later begonnen was, resulteerde het er in dat uiteindelijk het laatste nummer 'Shiny & New' niet gespeeld kon worden en dat was jammer. Gelukkig was 'Lay Your Body Down', nogmaals zo'n sterk lied met veel soul en indiefolk gecombineerd met wat country en blues invloeden en zelfs wat gospel in de zang zeer overtuigend. 'The Tallest Tree' vertelde het verhaal van het landschap in Noord-Zweden. Een heerlijk sferisch nummer dat je meenam naar deze streek. Ook 'Forrest' was zo'n rustig nummer vol sfeer. Prachtig, maar niet het nummer waarmee je wilt afsluiten. Fluru is echt een ontdekking. Een band die met hetzelfde gemak op het hoofdpodium van Noorderzon had mogen staan. Het gros van de nummers leent zich daar uitstekend voor. Een prima stel muzikanten, maar ook moet de band nog eens goed de setlist doorspitten en her en der een nummer wegwieden of herplaatsen zodat juist de prachtige nummers, de sterke zang en de vrolijke uitstraling van de formatie alle ruimte krijgen, zelfs in de beperkte Wishfulmusic container. Op zijn best is Fluru een fantastische band en dat ook in Zweden prachtige Americana met een Zweeds tintje wordt gemaakt geeft de universele zeggingskracht van deze muziekstroming maar weer aan.
Stems weet met filmische muziek te boeien
GRONINGEN – Ga er maar aanstaan. Een instrumentaal nummer van 20 minuten en dan eigenlijk elk moment weten te boeien. Stems is een Britse formatie die al vaker door Wishfulmusic in de etalage is gezet in Groningen en nu in de container van deze organisatie op Noorderzon was gepland. Een instrumentale formatie die op intrigerende wijze klassieke muziek mengt met film muziek en rock. Een band die waarschijnlijk nooit het grote publiek zal halen, maar wel een formatie die met hun muziek zonder vocalen een verhaal weet te vertellen. Het concert begon met het magnus opus 'Consolations'. Qua setopbouw is er best wat in te brengen tegen een openingsnummer die meer dan de helft van de totale concerttijd in beslag neemt, maar wat een mooi nummer was het. De cello van Christine Avis heeft in het geheel een belangrijke rol. Op de basis van haar cello spel vult John Dorr, oorspronkelijk lid en belangrijkste componist van het gezelschap, met zijn intense gitaarspel de liedjes verder in. Beide in de rug gedekt door een fijne drummer. Met de instrumenten wordt een verhaal verteld. Qua instrumentarium en geluid doet Stems denken aan een rockband, de liedjes zijn echter meer in de filmmuziek en klassieke muziek geworteld. 'Consolations' begint rustig, maar golft op en neer en meandert op haast onnavolgbare wijze. Er zit een mooie opbouw in het nummer, waarbij de spanning wordt opgevoerd en dan weer ontladen. Na 'Consolations' was er, helaas, nog maar ruimte voor twee andere nummers. 'In the Beginning the Future is all we had' , met een duim omhoog voor de prachtige poëtische titel en tot nadenken uitnodigende titel, was ook een fraai werk, met Dorr die nog eens extra aanzette op gitaar. Het filmische probeert de band te ondervangen met projecties. Aangezien deze beelden continue doorliepen bij elk liedje, was hierin het verband met de muziek wat verloren geraakt en kwam het er in praktijk op neer dat in dezelfde ruimte mooie beelden werden getoond en mooie muziek werd gemaakt. Na het mooie 'Anehete' was het concert voorbij gevlogen. Mooie en intrigerende crossover.
GRONINGEN – Ga er maar aanstaan. Een instrumentaal nummer van 20 minuten en dan eigenlijk elk moment weten te boeien. Stems is een Britse formatie die al vaker door Wishfulmusic in de etalage is gezet in Groningen en nu in de container van deze organisatie op Noorderzon was gepland. Een instrumentale formatie die op intrigerende wijze klassieke muziek mengt met film muziek en rock. Een band die waarschijnlijk nooit het grote publiek zal halen, maar wel een formatie die met hun muziek zonder vocalen een verhaal weet te vertellen. Het concert begon met het magnus opus 'Consolations'. Qua setopbouw is er best wat in te brengen tegen een openingsnummer die meer dan de helft van de totale concerttijd in beslag neemt, maar wat een mooi nummer was het. De cello van Christine Avis heeft in het geheel een belangrijke rol. Op de basis van haar cello spel vult John Dorr, oorspronkelijk lid en belangrijkste componist van het gezelschap, met zijn intense gitaarspel de liedjes verder in. Beide in de rug gedekt door een fijne drummer. Met de instrumenten wordt een verhaal verteld. Qua instrumentarium en geluid doet Stems denken aan een rockband, de liedjes zijn echter meer in de filmmuziek en klassieke muziek geworteld. 'Consolations' begint rustig, maar golft op en neer en meandert op haast onnavolgbare wijze. Er zit een mooie opbouw in het nummer, waarbij de spanning wordt opgevoerd en dan weer ontladen. Na 'Consolations' was er, helaas, nog maar ruimte voor twee andere nummers. 'In the Beginning the Future is all we had' , met een duim omhoog voor de prachtige poëtische titel en tot nadenken uitnodigende titel, was ook een fraai werk, met Dorr die nog eens extra aanzette op gitaar. Het filmische probeert de band te ondervangen met projecties. Aangezien deze beelden continue doorliepen bij elk liedje, was hierin het verband met de muziek wat verloren geraakt en kwam het er in praktijk op neer dat in dezelfde ruimte mooie beelden werden getoond en mooie muziek werd gemaakt. Na het mooie 'Anehete' was het concert voorbij gevlogen. Mooie en intrigerende crossover.
Uitstekend optreden Black Oak op Podium Plataan
GRONINGEN – Black Oak is de muzikale liefdesbaby van Geert van der Velde van The Black Atlantic en Thijs Kuijken van I am Oak. Twee uitstekende en gearriveerde songwriters die met elkaar een nieuwe uitdaging zijn aangegaan. Op Podium Plataan op Noorderzon beten deze twee met assistentie van drummer, maar zonder vakantievierende bassist het spits af voor een fraai rijtje artiesten en dat deed het trio uitstekend. Mooie rustige luisterliedjes die naar het einde van het concert toe steeds steviger werden aangezet. 'Gallop' was in tegenstelling tot de hippische gang zelf een rustig fijn luisternummer. Een mooi duet tussen Kuijken en Van der Velde en 'Equinox', waarin The Black Atlantic zanger als zanger het voortouw nam. Beide hebben contrasterende stemmen die toch over het algemeen mooi samen kunnen smelten en elkaar dan versterken. 'The Grain' was zo'n nummer. In dergelijke nummers doet Black Oak denken aan America op zijn best. Een band die ook wel eens een hippisch thema in zijn liedjes aan deed. Een nummer later in 'Whirl' was het Thijs Kuijken die het voortouw nam. 'Melee' werd opgedragen aan de aanwezige vrienden. Een leuke geste, maar Black Oak heeft nog als aandachtspuntje de dialogen op het publiek en introduceren van de nummers. Het was nauwelijks inhoudelijk, maar al vroeg in de show kwamen de verwijzing naar een volgende show in Vera op 2 oktober ( aanrader overigens). Dat had best tot de afsluiting kunnen wachten, In Hylpen overheerste iets te veel de galm, dat mag nog een beetje getemd worden. Daarna werd de versnelling een tandje hoger gezet en bewees de formatie ook in het stevigere werk goed uit de voeten te kunnen. 'Hylpen' was een dijk van een nummer en 'When the Night is All I See' het slotnummer vatte het concert nog even mooi samen. Het begon bedaard met mooie zang en werd allengs het nummer steeds steviger en vormde zo een mooie afsluiter' Het is te hopen dat dit duo het niet bij één album en een serie optredens laat. Deze liefdesbaby verdient de aandacht en de kans om te groeien.
GRONINGEN – Black Oak is de muzikale liefdesbaby van Geert van der Velde van The Black Atlantic en Thijs Kuijken van I am Oak. Twee uitstekende en gearriveerde songwriters die met elkaar een nieuwe uitdaging zijn aangegaan. Op Podium Plataan op Noorderzon beten deze twee met assistentie van drummer, maar zonder vakantievierende bassist het spits af voor een fraai rijtje artiesten en dat deed het trio uitstekend. Mooie rustige luisterliedjes die naar het einde van het concert toe steeds steviger werden aangezet. 'Gallop' was in tegenstelling tot de hippische gang zelf een rustig fijn luisternummer. Een mooi duet tussen Kuijken en Van der Velde en 'Equinox', waarin The Black Atlantic zanger als zanger het voortouw nam. Beide hebben contrasterende stemmen die toch over het algemeen mooi samen kunnen smelten en elkaar dan versterken. 'The Grain' was zo'n nummer. In dergelijke nummers doet Black Oak denken aan America op zijn best. Een band die ook wel eens een hippisch thema in zijn liedjes aan deed. Een nummer later in 'Whirl' was het Thijs Kuijken die het voortouw nam. 'Melee' werd opgedragen aan de aanwezige vrienden. Een leuke geste, maar Black Oak heeft nog als aandachtspuntje de dialogen op het publiek en introduceren van de nummers. Het was nauwelijks inhoudelijk, maar al vroeg in de show kwamen de verwijzing naar een volgende show in Vera op 2 oktober ( aanrader overigens). Dat had best tot de afsluiting kunnen wachten, In Hylpen overheerste iets te veel de galm, dat mag nog een beetje getemd worden. Daarna werd de versnelling een tandje hoger gezet en bewees de formatie ook in het stevigere werk goed uit de voeten te kunnen. 'Hylpen' was een dijk van een nummer en 'When the Night is All I See' het slotnummer vatte het concert nog even mooi samen. Het begon bedaard met mooie zang en werd allengs het nummer steeds steviger en vormde zo een mooie afsluiter' Het is te hopen dat dit duo het niet bij één album en een serie optredens laat. Deze liefdesbaby verdient de aandacht en de kans om te groeien.
Jason Isbell gloreert in De Oosterpoort
GRONINGEN – Even leek het een luid rockconcert in plaats van de mooie Americana waar Jason Isbell om bekend staat. Niet dat Isbell er vies van is om wat rock en een gierende gitaar te gebruiken in zijn concerten, maar de zaal reageerde ogenschijnlijk wat anders op de klanken met publiek dan zonder tijdens de sound check. Even was het wat rommelig, maar de geluidsploeg had de zaak snel weer onder controle. 'Go It Alone' ging dus wat verloren, maar met '24 Frames' kwam alsnog het concert zeer fraai op gang en kon Isbell nummer voor nummer bewijzen een songwriter van de buitenklasse te zijn. Isbell, gezond, vrolijk en prima bij stem, had een fikse band, The 400 Unit, meegenomen, waardoor hij kon variëren van heel kleine nummers tot de liedjes waarin hij flink kon uitpakken. Dat deed hij in een mooie golfbeweging, waardoor er een hele mooie setopbouw ontstond. Met liedjes als het mooie 'Something More' en het stemmige 'Flying over Water' leek de band even in de shoegaze mode te komen. Even was er geen contact met het publiek en keek de band naar de schoenpunten. De concentratie bracht een prachtig 'Goddamn Lonely Love' te weeg, waar ineens halverwege de ban gebroken was. De blik was weer vooruit gericht. Isbell kwam met een mooi verhaal over Groningen en de hoeveelheden daar gedronken koffie in de dagen die de band in Groningen even rust had. In 'Codeine' werd weer gespeeld het publiek en elkaar. Prachtig accordeonspel in dat nummer en veel dynamiek op het podium. De lol spatte er weer af. Regelmatig daarna kwam Jason Isbell met lange verhalen. Zijn ervaringen met de kei-week de afgelopen nacht en met een modderig Duits festival. Spontane vertellingen. Inhoudelijk lichtte hij zijn liedjes nauwelijks toe, wat dat betreft stond Isbell nog in de festival stand. Mooie liedjes als 'Different Days' wisselden zich af met steviger werk als 'Decoration Day' en 'Stockholm'. 'Speed Trap City' was absoluut prachtig even als 'Cover Me Up' dat Isbell alleen op zijn akoestische gitaar begon, waarna één voor één de band hem bijviel en van bedeest liedje het alsnog veel stevig werd. Deze stevigheid werd volgehouden in 'Never Gonna Change' met nog een fijn gitaarduel, want spelen kunnen de heren als uitsmijter. Zo makkelijk kwam Isbell met band er niet van af. Voor 'Children of Children' werd de band het podium terug opgejuichd. Jason Isbell verwierf faam bij de Drive By Truckers, maar kan ook uitmuntend op eigen benen staan. Hij overwon veel persoonlijk leed en stond met een lach en een gezonde uitstraling op het podium. Dat plezier hoorde je er van af. hier om te bewerken.
GRONINGEN – Even leek het een luid rockconcert in plaats van de mooie Americana waar Jason Isbell om bekend staat. Niet dat Isbell er vies van is om wat rock en een gierende gitaar te gebruiken in zijn concerten, maar de zaal reageerde ogenschijnlijk wat anders op de klanken met publiek dan zonder tijdens de sound check. Even was het wat rommelig, maar de geluidsploeg had de zaak snel weer onder controle. 'Go It Alone' ging dus wat verloren, maar met '24 Frames' kwam alsnog het concert zeer fraai op gang en kon Isbell nummer voor nummer bewijzen een songwriter van de buitenklasse te zijn. Isbell, gezond, vrolijk en prima bij stem, had een fikse band, The 400 Unit, meegenomen, waardoor hij kon variëren van heel kleine nummers tot de liedjes waarin hij flink kon uitpakken. Dat deed hij in een mooie golfbeweging, waardoor er een hele mooie setopbouw ontstond. Met liedjes als het mooie 'Something More' en het stemmige 'Flying over Water' leek de band even in de shoegaze mode te komen. Even was er geen contact met het publiek en keek de band naar de schoenpunten. De concentratie bracht een prachtig 'Goddamn Lonely Love' te weeg, waar ineens halverwege de ban gebroken was. De blik was weer vooruit gericht. Isbell kwam met een mooi verhaal over Groningen en de hoeveelheden daar gedronken koffie in de dagen die de band in Groningen even rust had. In 'Codeine' werd weer gespeeld het publiek en elkaar. Prachtig accordeonspel in dat nummer en veel dynamiek op het podium. De lol spatte er weer af. Regelmatig daarna kwam Jason Isbell met lange verhalen. Zijn ervaringen met de kei-week de afgelopen nacht en met een modderig Duits festival. Spontane vertellingen. Inhoudelijk lichtte hij zijn liedjes nauwelijks toe, wat dat betreft stond Isbell nog in de festival stand. Mooie liedjes als 'Different Days' wisselden zich af met steviger werk als 'Decoration Day' en 'Stockholm'. 'Speed Trap City' was absoluut prachtig even als 'Cover Me Up' dat Isbell alleen op zijn akoestische gitaar begon, waarna één voor één de band hem bijviel en van bedeest liedje het alsnog veel stevig werd. Deze stevigheid werd volgehouden in 'Never Gonna Change' met nog een fijn gitaarduel, want spelen kunnen de heren als uitsmijter. Zo makkelijk kwam Isbell met band er niet van af. Voor 'Children of Children' werd de band het podium terug opgejuichd. Jason Isbell verwierf faam bij de Drive By Truckers, maar kan ook uitmuntend op eigen benen staan. Hij overwon veel persoonlijk leed en stond met een lach en een gezonde uitstraling op het podium. Dat plezier hoorde je er van af. hier om te bewerken.
Joost Dijkema floreert op grote podium
GRONINGEN – Op deze manier komt aan de status van Joost Dijkema als Groningens grootste gitaar geheim snel een einde. Op het podium van De Oosterpoort in Groningen wist de Groninger gitarist een uitstekend optreden te verzorgen. Al in zijn openingsnummer 'News from he Sweet Water' toonde Dijkema, naast solo artiest ook actief in diverse bandjes zoals de Reverse Cowgirls, aan waarom zijn faam groeiende is. Als fingerpicking gitarist zal het moeilijk zijn om zijn gelijke te vinden in Nederland. Virtuoos dansen zijn vingers over de snaren en voor de gelukkigen die vooraan het podium een plaatsje hebben gevonden is het naast een prachtig luisterspel ook een fascinerend kijkspel. Een mooie rustige opening, die Dijkema laat volgen door 'Gold Wing' waarin hij laat horen ook een adequate zanger te zijn. Van nature is hij geen nachtegaal, maar op het podium weet hij zich op dit gebied prima te redden binnen zijn mogelijkheden, waarbij hij er wel op moet letten niet te binnenmonds te spreken en zingen. Het instrumentale 'Both Sides Have Two Sides' onderstreept nogmaals de kwaliteiten als gitarist van Dijkema die in het nummer verschillende technieken laat horen en helemaal in de 'zone' zit in zijn spel, voorovergedoken over zijn gitaar met zijn petje die hem afschermt van het publiek. Halverwege het concert legt Dijkema even de gitaar weg. Hij blijkt een special guest te hebben geregeld. Uit Finland, maar woonachtig in Groningen, heeft Dijkema Heta Salkolahti gestrikt. De 'Town of Saints' violiste ondersteunt de gitarist in de rest van het concert beginnende met 'Sacred Revelations'. In het rustige nummer blijkt dit een samenwerking waar letterlijk en figuurlijk muziek in zit. Het spel van Dijkema floreert nog meer onder deze samenwerking en het duo blijkt goed op elkaar afgestemd. Het schitterende 'To Be Here No More' is dan ook het hoogtepunt van het concert. Een schitterend nummer en een samenzang van viool en gitaar en de zang van Dijkema klonk nooit beter dan in dit nummer. Met het instrumentale 'Cutting Loose' sluit Dijkema af met nog één keer ook nog Salkolahti die mede schittert op viool. Een combinatie met toekomst, maar ook in zijn uppie is Joost Dijkema iemand om in de gaten te houden.
GRONINGEN – Op deze manier komt aan de status van Joost Dijkema als Groningens grootste gitaar geheim snel een einde. Op het podium van De Oosterpoort in Groningen wist de Groninger gitarist een uitstekend optreden te verzorgen. Al in zijn openingsnummer 'News from he Sweet Water' toonde Dijkema, naast solo artiest ook actief in diverse bandjes zoals de Reverse Cowgirls, aan waarom zijn faam groeiende is. Als fingerpicking gitarist zal het moeilijk zijn om zijn gelijke te vinden in Nederland. Virtuoos dansen zijn vingers over de snaren en voor de gelukkigen die vooraan het podium een plaatsje hebben gevonden is het naast een prachtig luisterspel ook een fascinerend kijkspel. Een mooie rustige opening, die Dijkema laat volgen door 'Gold Wing' waarin hij laat horen ook een adequate zanger te zijn. Van nature is hij geen nachtegaal, maar op het podium weet hij zich op dit gebied prima te redden binnen zijn mogelijkheden, waarbij hij er wel op moet letten niet te binnenmonds te spreken en zingen. Het instrumentale 'Both Sides Have Two Sides' onderstreept nogmaals de kwaliteiten als gitarist van Dijkema die in het nummer verschillende technieken laat horen en helemaal in de 'zone' zit in zijn spel, voorovergedoken over zijn gitaar met zijn petje die hem afschermt van het publiek. Halverwege het concert legt Dijkema even de gitaar weg. Hij blijkt een special guest te hebben geregeld. Uit Finland, maar woonachtig in Groningen, heeft Dijkema Heta Salkolahti gestrikt. De 'Town of Saints' violiste ondersteunt de gitarist in de rest van het concert beginnende met 'Sacred Revelations'. In het rustige nummer blijkt dit een samenwerking waar letterlijk en figuurlijk muziek in zit. Het spel van Dijkema floreert nog meer onder deze samenwerking en het duo blijkt goed op elkaar afgestemd. Het schitterende 'To Be Here No More' is dan ook het hoogtepunt van het concert. Een schitterend nummer en een samenzang van viool en gitaar en de zang van Dijkema klonk nooit beter dan in dit nummer. Met het instrumentale 'Cutting Loose' sluit Dijkema af met nog één keer ook nog Salkolahti die mede schittert op viool. Een combinatie met toekomst, maar ook in zijn uppie is Joost Dijkema iemand om in de gaten te houden.
Proeven van verboden vruchten met Moddi
LEEUWARDEN – Pål Moddi Knutsen, op het podium kortweg Moddi, is onderweg met een verrassend en interressant project. Met 'Unsongs' is hij op zoek gegaan naar verboden liedjes. Liedjes die om wat voor reden dan ook onderdrukt werden, weggestopt en soms zelfs tot gevangenisstraf of erger leiden voor de schrijver of zanger. Een project met een aantal verbazende keuzen en toch ook een grote valkuil. Immers een liedje dat verboden of controversieel is, hoeft niet perse ook een goed liedje te zijn of het kan ook om een goede reden verkeerd zijn gevallen. Op het podium van het Troebadour Treffen in Leeuwarden zong Moddi met assistentie van een celliste een aantal van deze liedjes. Moddi begon sterk met het in Israël verboden 'A Matter of Habbit'. Een lied dat het verdiend om te worden gehoord omdat het een goed lied is en vragen stelt bij de vanzelfsprekendheid om te doden. Daarna kwamen een aantal discussie gevallen. 'Parrot, Goat, Rooster' is op het oor een Mexicaans kinderliedje, maar het zijn tevens termen in de Mexicaanse Narco oorlogen waardoor het lied een veel duisterdere en gruwelijkere betekenis krijgt. Het lied is miljoenen keren verkocht en contrasteert nogal met de boodschap van het eerste liedje van Moddi. Moddi schakelde daarna naar Rusland voor 'Punk Prayer' van Pussy Riot en dat was uiteraard wel een nummer dat binnen de context van het project valt, maar een nummer dat muzikaal te kort schoot. De Noor heeft elk lied vertaald naar het Engels en aangepast aan moderne popmuziek. Muzikaal begon hij sterk. De combinatie met zijn gitaar en de cello paste goed en zijn opmerkelijke lichtheze stem kwam aanvankelijk goed tot zijn recht, maar de zang viel wat terug gedurende het concert. In het kader van het thema was ook 'Army Dreamers' van Kate Bush zo'n nummer waarover je kunt discussieren. Een nummer dat tijdens een eerste golfoorlog op een lijst terecht kwam met platen die door de regering niet geschikt werden geacht om op de radio te draaien. Ook hier kun je discussieren of het in kader past, daar waar bijvoorbeeld de schrijver van het Algerijnse 'Open Letter To The Government' Lounès Matoub werd geliquideerd op straat een lot dat Kate Bush gelukkig niet ten deel viel. Muzikaal was dit één van de hoogtepunten van het concert samen met het Noorse 'Eli Geva' dat ongemakkelijk was voor de Noors-Israëlische relaties. Moddi heeft hiermee een boeiende discussie aangezwengeld over muzikale censuur. Een discussie die we ook moeten blijven voeren en de keuzen op het album en tijdens het concert nodigen ook daartoe uit. Strikt als concert maakte deze aanpak het wat onevenwichtig en werden sterke liedjes met krachtige boodschappen afgewisseld door mindere. Als zanger en gitarist kon de pas vlak voor de begintijd arriverende Noor ook niet altijd zozeer overtuigen. Een tweede kans verdiend hij zeker.
LEEUWARDEN – Pål Moddi Knutsen, op het podium kortweg Moddi, is onderweg met een verrassend en interressant project. Met 'Unsongs' is hij op zoek gegaan naar verboden liedjes. Liedjes die om wat voor reden dan ook onderdrukt werden, weggestopt en soms zelfs tot gevangenisstraf of erger leiden voor de schrijver of zanger. Een project met een aantal verbazende keuzen en toch ook een grote valkuil. Immers een liedje dat verboden of controversieel is, hoeft niet perse ook een goed liedje te zijn of het kan ook om een goede reden verkeerd zijn gevallen. Op het podium van het Troebadour Treffen in Leeuwarden zong Moddi met assistentie van een celliste een aantal van deze liedjes. Moddi begon sterk met het in Israël verboden 'A Matter of Habbit'. Een lied dat het verdiend om te worden gehoord omdat het een goed lied is en vragen stelt bij de vanzelfsprekendheid om te doden. Daarna kwamen een aantal discussie gevallen. 'Parrot, Goat, Rooster' is op het oor een Mexicaans kinderliedje, maar het zijn tevens termen in de Mexicaanse Narco oorlogen waardoor het lied een veel duisterdere en gruwelijkere betekenis krijgt. Het lied is miljoenen keren verkocht en contrasteert nogal met de boodschap van het eerste liedje van Moddi. Moddi schakelde daarna naar Rusland voor 'Punk Prayer' van Pussy Riot en dat was uiteraard wel een nummer dat binnen de context van het project valt, maar een nummer dat muzikaal te kort schoot. De Noor heeft elk lied vertaald naar het Engels en aangepast aan moderne popmuziek. Muzikaal begon hij sterk. De combinatie met zijn gitaar en de cello paste goed en zijn opmerkelijke lichtheze stem kwam aanvankelijk goed tot zijn recht, maar de zang viel wat terug gedurende het concert. In het kader van het thema was ook 'Army Dreamers' van Kate Bush zo'n nummer waarover je kunt discussieren. Een nummer dat tijdens een eerste golfoorlog op een lijst terecht kwam met platen die door de regering niet geschikt werden geacht om op de radio te draaien. Ook hier kun je discussieren of het in kader past, daar waar bijvoorbeeld de schrijver van het Algerijnse 'Open Letter To The Government' Lounès Matoub werd geliquideerd op straat een lot dat Kate Bush gelukkig niet ten deel viel. Muzikaal was dit één van de hoogtepunten van het concert samen met het Noorse 'Eli Geva' dat ongemakkelijk was voor de Noors-Israëlische relaties. Moddi heeft hiermee een boeiende discussie aangezwengeld over muzikale censuur. Een discussie die we ook moeten blijven voeren en de keuzen op het album en tijdens het concert nodigen ook daartoe uit. Strikt als concert maakte deze aanpak het wat onevenwichtig en werden sterke liedjes met krachtige boodschappen afgewisseld door mindere. Als zanger en gitarist kon de pas vlak voor de begintijd arriverende Noor ook niet altijd zozeer overtuigen. Een tweede kans verdiend hij zeker.
Volop warmte bij Jeangu Mackooy
LEEUWARDEN – Als was hij persoonlijk het zonnetje dat er voor moest zorgen dat Troebadour Treffen in Leeuwarden een succes werd stond Jeangu MacKooy een warme set te zingen in de Prinsentuin. De ster van de jonge singersongwriter uit Enschede is stijgende en voor wie hem aanhoorde zal dat vanzelfsprekend zijn. Mackooy begon zijn optreden met 'Gold'. Een krachtig waarin hij begon met prachtige uithalen. Daarmee vestigde hij de aandacht op zich en kon hij relaxed zijn publiek op sleeptouw nemen via het fraaie rustige 'To Love is to Hurt' naar het gevoelige 'Tell Me Father'. Jeangu Mackooy heeft een prettige podiumuitstraling. Hij brengt zijn muziek met power, maar weet het steeds toch ook mooi klein te houden en persoonlijk. Met rake verhaaltjes introduceerde hij zijn nummers aan het publiek. Hij begeleide zichzelf op gitaar en dat deed hij erg fijn en heeft die fijne warme stem die direct elk liedje een warm bad maakt. Een artiest met uitstraling en goede muziek. Wellicht niet de meest baanbrekende singersongwriter, maar een vakman die begrijpt wat er moet gebeuren op het podium en dat in bijvoorbeeld 'The Next One' en in 'Monster' ook erg goed deed. Het voordeel van de krachtige zang en spel is dat Macrooy zijn liedjes klein kan houden en toch voldoende body mee weet te geven. Liedjes schrijven kan de in Paramaribo geboren zanger die nog niet eens zo heel lang in Nederland zijn passie najaagt. In april is de eerste Ep van Macrooy verschenen. Veel van de liedjes op dit album hebben een plek gevonden op de setlijst van deze dag 'Bad Skin' bijvoorbeeld of het mooie afsluitende 'Brave Enough'. Er tussen door nog 'Head over Heels' dat niet op de EP staat, maar ook zo'n heerlijk nummer is. Jeangu Mackooy lijkt met zijn muziek een mooie toekomst te hebben. Het zijn fijne liedjes die mooi worden gebracht. Het zonnetje schijnt in Leeuwarden en Jeangu Macrooy voegt daar zijn warmte aan toe. De Prinsentuin is voor even een warm bad.
LEEUWARDEN – Als was hij persoonlijk het zonnetje dat er voor moest zorgen dat Troebadour Treffen in Leeuwarden een succes werd stond Jeangu MacKooy een warme set te zingen in de Prinsentuin. De ster van de jonge singersongwriter uit Enschede is stijgende en voor wie hem aanhoorde zal dat vanzelfsprekend zijn. Mackooy begon zijn optreden met 'Gold'. Een krachtig waarin hij begon met prachtige uithalen. Daarmee vestigde hij de aandacht op zich en kon hij relaxed zijn publiek op sleeptouw nemen via het fraaie rustige 'To Love is to Hurt' naar het gevoelige 'Tell Me Father'. Jeangu Mackooy heeft een prettige podiumuitstraling. Hij brengt zijn muziek met power, maar weet het steeds toch ook mooi klein te houden en persoonlijk. Met rake verhaaltjes introduceerde hij zijn nummers aan het publiek. Hij begeleide zichzelf op gitaar en dat deed hij erg fijn en heeft die fijne warme stem die direct elk liedje een warm bad maakt. Een artiest met uitstraling en goede muziek. Wellicht niet de meest baanbrekende singersongwriter, maar een vakman die begrijpt wat er moet gebeuren op het podium en dat in bijvoorbeeld 'The Next One' en in 'Monster' ook erg goed deed. Het voordeel van de krachtige zang en spel is dat Macrooy zijn liedjes klein kan houden en toch voldoende body mee weet te geven. Liedjes schrijven kan de in Paramaribo geboren zanger die nog niet eens zo heel lang in Nederland zijn passie najaagt. In april is de eerste Ep van Macrooy verschenen. Veel van de liedjes op dit album hebben een plek gevonden op de setlijst van deze dag 'Bad Skin' bijvoorbeeld of het mooie afsluitende 'Brave Enough'. Er tussen door nog 'Head over Heels' dat niet op de EP staat, maar ook zo'n heerlijk nummer is. Jeangu Mackooy lijkt met zijn muziek een mooie toekomst te hebben. Het zijn fijne liedjes die mooi worden gebracht. Het zonnetje schijnt in Leeuwarden en Jeangu Macrooy voegt daar zijn warmte aan toe. De Prinsentuin is voor even een warm bad.
Fantastische Daniel Docherty benut hele gitaar
LEEUWARDEN – Op hoeveel manieren kun je een gitaar bespelen? Daniel Docherty weet ze allemaal en toonde tijdens Troubadour Treffen in de Prinsentuin in Leeuwarden dat je het instrument op tal van innovatieve manieren kunt benutten. Voeg daarbij mooie liedjes, sterke zang en een innemende podiumpersoonlijkheid die het vak leerde door op de straat te spelen en alle ingredienten zijn aanwezig. Dat kwam er in het eerste liedje nog niet helemaal uit. Docherty zong en had duidelijk nog niet helemaal de juiste toon te pakken. In 'Colours' dat daarna op het programa stond was Docherty duidelijk beter bij stem en liet hij ook volop zijn gitaartechniek zien, waarbij zijn gitaar niet alleen op tal van manieren bespeeld, maar het ook gebruikt als percussieinstrument en er volop op los drumt. Een mooie gevoelige noot was er met 'Garden in the Snow' over het verhaal van twee oudere mensen en het afscheid als één komt te overlijden. Docherty lijkt bij de eerste oogopslag te lijken op het gros van de singersongwriters van de Britse eilanden, maar Docherty heeft meer te vertellen dan gepijnigd liefdesverdriet. Het zijn liedjes met inhoud en een boodschap. In 'I Find You' werd ook de loop ingezet. Het gebruik daarvan was prima, hoewel het een raar gezicht blijft als de live spelende artiest op zijn kniëen zit aan knoppen te draaien, terwijl de gitaar vrolijk doorspeelt. Docherty toonde zich een prima zanger en een vrolijke verteller die zich excuseerde voor zijn grimassen en zijn verbazing uitte dat iedereen zo stil naar hem bleef luisteren. Op een enkel liedje ging hij dieper in, maar voor de rest uitte hij vooral zijn verbazing dat het publiek zo aan zijn lippen hing. De prachtige liedjes bleven komen vanaf het podium. Het krachtige gitaarspel en de opmerkelijke zang maakte 'Hold Me'een hoogtepunt. Voor het afsluitende 'Feelin' mocht het publiek ook nog even meezingen. Een opmerkelijk en erg goed optreden, waarbij het niet erg was geweest als Docherty nog wat meer tijd was toebedeeld op dit bliksembezoek aan Nederland. Later komt hij terug beloofde hij voor meer optredens. Een heugelijk vooruitzicht.
LEEUWARDEN – Op hoeveel manieren kun je een gitaar bespelen? Daniel Docherty weet ze allemaal en toonde tijdens Troubadour Treffen in de Prinsentuin in Leeuwarden dat je het instrument op tal van innovatieve manieren kunt benutten. Voeg daarbij mooie liedjes, sterke zang en een innemende podiumpersoonlijkheid die het vak leerde door op de straat te spelen en alle ingredienten zijn aanwezig. Dat kwam er in het eerste liedje nog niet helemaal uit. Docherty zong en had duidelijk nog niet helemaal de juiste toon te pakken. In 'Colours' dat daarna op het programa stond was Docherty duidelijk beter bij stem en liet hij ook volop zijn gitaartechniek zien, waarbij zijn gitaar niet alleen op tal van manieren bespeeld, maar het ook gebruikt als percussieinstrument en er volop op los drumt. Een mooie gevoelige noot was er met 'Garden in the Snow' over het verhaal van twee oudere mensen en het afscheid als één komt te overlijden. Docherty lijkt bij de eerste oogopslag te lijken op het gros van de singersongwriters van de Britse eilanden, maar Docherty heeft meer te vertellen dan gepijnigd liefdesverdriet. Het zijn liedjes met inhoud en een boodschap. In 'I Find You' werd ook de loop ingezet. Het gebruik daarvan was prima, hoewel het een raar gezicht blijft als de live spelende artiest op zijn kniëen zit aan knoppen te draaien, terwijl de gitaar vrolijk doorspeelt. Docherty toonde zich een prima zanger en een vrolijke verteller die zich excuseerde voor zijn grimassen en zijn verbazing uitte dat iedereen zo stil naar hem bleef luisteren. Op een enkel liedje ging hij dieper in, maar voor de rest uitte hij vooral zijn verbazing dat het publiek zo aan zijn lippen hing. De prachtige liedjes bleven komen vanaf het podium. Het krachtige gitaarspel en de opmerkelijke zang maakte 'Hold Me'een hoogtepunt. Voor het afsluitende 'Feelin' mocht het publiek ook nog even meezingen. Een opmerkelijk en erg goed optreden, waarbij het niet erg was geweest als Docherty nog wat meer tijd was toebedeeld op dit bliksembezoek aan Nederland. Later komt hij terug beloofde hij voor meer optredens. Een heugelijk vooruitzicht.
Kris Vesseur pakt de schoonheid van het woord
LEEUWARDEN – Woorden, vertellingen, gedichten, liedjes, verzinsels al dan niet waar. Woorden. Het is de manier waarop Kris Vesseur uiting geeft aan haar enorme creativiteit. Voorheen Engelstalig en in Kapot, nu in het Nederlands en soms haast verstild. Het optreden van Kris Vesseur was één van de mooiste en indrukwekkendste van het Troebadour Treffen in Leeuwarden. Haar lichtvoetige woorden die zware paden gaan, haar soms fluisterend gesproken en dan weer veel uitbundigere zang, haar afwiseling met gedichten. Het is muziek waarvoor een Troebadour Treffen is geschapen. Vesseur gebruikt taal om haar verhaal te vertellen. Dan in liedvorm, dan in een gedicht. Alleen met haar gitaar weet de zangeres een sfeer te creëren vanaf het podium waar je in wordt omsloten of buitengesloten. Het is compromisloos. Een naamloos Intro is de opening, waarna Vesseur in het mooie 'Kraalziek' verder gaat. Haast gesproken op haar gitaarspel is het zaak de oren te spitsen om haar te volgen in haar tekst. Wie dat doet wordt beloond met verrassende tekstvondsten. In 'Vleugellam' combineert ze haar gedichten met een nummer, wederom zeer overtuigend en met schoonheid gebracht. Tot op dat moment had Vesseur amper laten horen hoeveel mogelijkheden ze heeft als zangeres. Dat veranderde in 'Wat Lichter Was'. Het absolute hoogtepunt van het optreden met schitterende zang en wederom fantastische teksten. Kris Vesseur is een andere artiest, ze denkt anders dan het gros, ziet schoonheid waar anderen dat niet zien, kijkt anders de wereld in. Ze brengt dat samen in haar liedjes. Af en toe zal dat niet te volgen zijn voor een deel van haar toehoorders. Ze laat haar liedjes ook voornamelijk voor zichzelf spreken. Voor een vrouw van veel woorden heeft ze weinig met introducties of uitleg over haar liedjes. Misschien omdat het niet uit te leggen is, maar intuinitief begrepen wordt of niet. Na het gedicht 'Als ik dat geweten had' volgt het prachtige 'Afscheidswals'. Weer zo'n mooi liedje, klein gehouden en dicht bij de artieste, maar met vanzelfsprekende zeggingskracht. Kris Vesseur overtuigde en overwon en werd daarmee één van de hoogtepunten van het Troebadour Treffen. Een liedjesschrijfster en zangeres van formaat die in de roos weet te schieten.
LEEUWARDEN – Woorden, vertellingen, gedichten, liedjes, verzinsels al dan niet waar. Woorden. Het is de manier waarop Kris Vesseur uiting geeft aan haar enorme creativiteit. Voorheen Engelstalig en in Kapot, nu in het Nederlands en soms haast verstild. Het optreden van Kris Vesseur was één van de mooiste en indrukwekkendste van het Troebadour Treffen in Leeuwarden. Haar lichtvoetige woorden die zware paden gaan, haar soms fluisterend gesproken en dan weer veel uitbundigere zang, haar afwiseling met gedichten. Het is muziek waarvoor een Troebadour Treffen is geschapen. Vesseur gebruikt taal om haar verhaal te vertellen. Dan in liedvorm, dan in een gedicht. Alleen met haar gitaar weet de zangeres een sfeer te creëren vanaf het podium waar je in wordt omsloten of buitengesloten. Het is compromisloos. Een naamloos Intro is de opening, waarna Vesseur in het mooie 'Kraalziek' verder gaat. Haast gesproken op haar gitaarspel is het zaak de oren te spitsen om haar te volgen in haar tekst. Wie dat doet wordt beloond met verrassende tekstvondsten. In 'Vleugellam' combineert ze haar gedichten met een nummer, wederom zeer overtuigend en met schoonheid gebracht. Tot op dat moment had Vesseur amper laten horen hoeveel mogelijkheden ze heeft als zangeres. Dat veranderde in 'Wat Lichter Was'. Het absolute hoogtepunt van het optreden met schitterende zang en wederom fantastische teksten. Kris Vesseur is een andere artiest, ze denkt anders dan het gros, ziet schoonheid waar anderen dat niet zien, kijkt anders de wereld in. Ze brengt dat samen in haar liedjes. Af en toe zal dat niet te volgen zijn voor een deel van haar toehoorders. Ze laat haar liedjes ook voornamelijk voor zichzelf spreken. Voor een vrouw van veel woorden heeft ze weinig met introducties of uitleg over haar liedjes. Misschien omdat het niet uit te leggen is, maar intuinitief begrepen wordt of niet. Na het gedicht 'Als ik dat geweten had' volgt het prachtige 'Afscheidswals'. Weer zo'n mooi liedje, klein gehouden en dicht bij de artieste, maar met vanzelfsprekende zeggingskracht. Kris Vesseur overtuigde en overwon en werd daarmee één van de hoogtepunten van het Troebadour Treffen. Een liedjesschrijfster en zangeres van formaat die in de roos weet te schieten.
Tolls wordt sterker en sterker
LEEUWARDEN – Tolls kwam met 'In Retrospekt' moeizaam op gang tijdens het Troubadour Treffen in de fraaie Prinsentuin in Leeuwarden. In het intense nummer moest vooral de zang van Daan van Beijeren nog even op zijn plaats vallen. Al naar gelang het nummer vorderde werd dit al beter en beter en met aanvang van 'Words' dat als tweede op de setlist stond genoteerd, was het dik in orde met de stembanden van de leadzanger Daan van Beijeren die deze dag op het podium stond met begeleider Nigel Passage en als speciale gast celliste Murel Fijnvandraat. Tolls is de podiumnaam van Van Beijeren die bij gelegenheid muzikanten meeneemt. Een fijn trio, soms duo en soms werden de instrumenten ook nog eens geruild door Van Beijeren en Passage stond er opgesteld. Wat dat betreft voldoende variatie op het podium met de fijne liedjes die het trio bracht. Muzikaal was de toevoeging van Fijnvandraat een hele fijne. In bijvoorbeeld 'Words' bewees de celliste dat ze echt van veel toegevoegde waarde is voor het duo. Haar spel geeft de liedjes een extra laag. Het maakte 'Words' tot één van de mooiste liedjes van dit optreden van de Friese formatie. Na het iets vrolijkere 'Room One', een ode aan Vlieland en het nieuwe 'Fly on the Wall,' een liedje wat zich nog verder moet uitkristaliseren en deze dag zijn podiumdoop kende en nog niet helemaal kon overtuigen, dreigde even het concert te verzanden. De eerste vier liedjes waren over het algemeen weliswaar prima, maar ook erg verwant aan elkaar. De introducties van de nummers door Van Beijeren en als hij even zijn gitaar moest stemmen door Passage waren wat voorkwam dat het een teveel op elkaar gelijkende nummers achter elkaar werd. Prima verhaaltjes en humor brak het geheel net genoeg. Juist de eigenwijsheid van Van Beijeren bracht nu redding en de broodnodige variatie. 'Windfall' is een zeer fraai lied, met juist herhaling als stijlvorm en dat werkte prima. Tolls brengt fraaie luisterliedjes. In de liedjes zijn invloeden van folk en pop merkbaar. Tolls sloot af met het nieuwe 'Work Together'. Een liedje dat al zich meer heeft ontwikkeld dan 'Fly on the Wall'. Tolls is een boeiende en veelbelovende singersongwriter. Met nog iets meer variatie in de liedjes kan dat alleen nog maar zich positief verder ontwikkelen. Naar het schijnt werkt Van Beijeren aan een nieuwe EP. Een mooie reden om het repertoire uit te breiden.
LEEUWARDEN – Tolls kwam met 'In Retrospekt' moeizaam op gang tijdens het Troubadour Treffen in de fraaie Prinsentuin in Leeuwarden. In het intense nummer moest vooral de zang van Daan van Beijeren nog even op zijn plaats vallen. Al naar gelang het nummer vorderde werd dit al beter en beter en met aanvang van 'Words' dat als tweede op de setlist stond genoteerd, was het dik in orde met de stembanden van de leadzanger Daan van Beijeren die deze dag op het podium stond met begeleider Nigel Passage en als speciale gast celliste Murel Fijnvandraat. Tolls is de podiumnaam van Van Beijeren die bij gelegenheid muzikanten meeneemt. Een fijn trio, soms duo en soms werden de instrumenten ook nog eens geruild door Van Beijeren en Passage stond er opgesteld. Wat dat betreft voldoende variatie op het podium met de fijne liedjes die het trio bracht. Muzikaal was de toevoeging van Fijnvandraat een hele fijne. In bijvoorbeeld 'Words' bewees de celliste dat ze echt van veel toegevoegde waarde is voor het duo. Haar spel geeft de liedjes een extra laag. Het maakte 'Words' tot één van de mooiste liedjes van dit optreden van de Friese formatie. Na het iets vrolijkere 'Room One', een ode aan Vlieland en het nieuwe 'Fly on the Wall,' een liedje wat zich nog verder moet uitkristaliseren en deze dag zijn podiumdoop kende en nog niet helemaal kon overtuigen, dreigde even het concert te verzanden. De eerste vier liedjes waren over het algemeen weliswaar prima, maar ook erg verwant aan elkaar. De introducties van de nummers door Van Beijeren en als hij even zijn gitaar moest stemmen door Passage waren wat voorkwam dat het een teveel op elkaar gelijkende nummers achter elkaar werd. Prima verhaaltjes en humor brak het geheel net genoeg. Juist de eigenwijsheid van Van Beijeren bracht nu redding en de broodnodige variatie. 'Windfall' is een zeer fraai lied, met juist herhaling als stijlvorm en dat werkte prima. Tolls brengt fraaie luisterliedjes. In de liedjes zijn invloeden van folk en pop merkbaar. Tolls sloot af met het nieuwe 'Work Together'. Een liedje dat al zich meer heeft ontwikkeld dan 'Fly on the Wall'. Tolls is een boeiende en veelbelovende singersongwriter. Met nog iets meer variatie in de liedjes kan dat alleen nog maar zich positief verder ontwikkelen. Naar het schijnt werkt Van Beijeren aan een nieuwe EP. Een mooie reden om het repertoire uit te breiden.
Prachtige teksten bij Esther de Jong en Tim Zweistra
LEEUWARDEN – Op één van de mooiste zomerse muzieklokaties in Leeuwarden, het Prinsenpark, stond het duo Esther de Jong en Tim Zweistra op het Troebadour Treffen, het jaarlijkse singersongwriter festival op deze plek. Het Friese duo bracht voor De Koperen Tuin een set met liedjes waarin dan Esther de Jong, dan Tim Zweistra het voortouw nam. Zweistra was de eerste die het voortouw nam met een prachtig stemmig nummer. Duidelijk was dat op deze mooie dag er geen zonnige nummers van het duo te verwachten vielen, maar liedjes over verraad, verdriet en ander leed. Zeistra heeft een prachtige stem en weet hoe hij zijn liedjes moet brengen. De Jong leek aanvankelijk voor spek en bonen er bij te staan, maar viel Zweistra op zang bij, net als de zanger later zijn vrouwlijke kompaan ondersteunde met gitaarspel en zang. Dat was fijn, want de stemmen van beide gaan uitstekend samen en door elkaar te ondersteunen met gitaar ontstaat er een mooi vol hebben dezelfde thematiek. Beide zijn ook echt aan het werk met hun stem om de emotie dor te geven. Donkere liedjes en de podiumgenoten ondersteunen elkaar goed, maar het contrast tussen het Nederlandstalige werk van De Jong en de Engelstalige liedjes van Zweistra is toch groot. Op het podium van het Troebadour Treffen overvleugelde De Jong haar partner wat en dat was zonde voor het prima werk dat Zweistra had. Esther de Jong pakte over met het mooie poëtische 'Haas'. Een liedje waarbij aandachtig luisteren prachtige tekstvondsten te voorschijnbracht, maar overtuigde vooral met het verbeten 'Wanneer het donker is'. Niet alleen in de titel, maar ook in de praktijk een duister en beklemmend nummer dat prachtig werd gebracht met passende venijnige zang. In de afsluiting, 'Ik Ben Kapot' wist De Jong nogmaals zo'n zeer fraai lied neer te zetten, waarin nu de samenzang met Zweistra ook helemaal klopte. Ondertussen had Zweistra, ook een meer dan verdienstelijk filmer, ook nog twee liedjes gebracht, die in het contrast en de emotie die De Jong teweeg had gebracht wat wegvielen. Helemaal, omdat hij na 'Wanneer het donker is' met een rustig nummer vervolgde. Beide zijn echter schitterende artiesten en songwriters met veel mogelijkheden, maar of ze hun liedjes gemengd moeten brengen is de vraag.
LEEUWARDEN – Op één van de mooiste zomerse muzieklokaties in Leeuwarden, het Prinsenpark, stond het duo Esther de Jong en Tim Zweistra op het Troebadour Treffen, het jaarlijkse singersongwriter festival op deze plek. Het Friese duo bracht voor De Koperen Tuin een set met liedjes waarin dan Esther de Jong, dan Tim Zweistra het voortouw nam. Zweistra was de eerste die het voortouw nam met een prachtig stemmig nummer. Duidelijk was dat op deze mooie dag er geen zonnige nummers van het duo te verwachten vielen, maar liedjes over verraad, verdriet en ander leed. Zeistra heeft een prachtige stem en weet hoe hij zijn liedjes moet brengen. De Jong leek aanvankelijk voor spek en bonen er bij te staan, maar viel Zweistra op zang bij, net als de zanger later zijn vrouwlijke kompaan ondersteunde met gitaarspel en zang. Dat was fijn, want de stemmen van beide gaan uitstekend samen en door elkaar te ondersteunen met gitaar ontstaat er een mooi vol hebben dezelfde thematiek. Beide zijn ook echt aan het werk met hun stem om de emotie dor te geven. Donkere liedjes en de podiumgenoten ondersteunen elkaar goed, maar het contrast tussen het Nederlandstalige werk van De Jong en de Engelstalige liedjes van Zweistra is toch groot. Op het podium van het Troebadour Treffen overvleugelde De Jong haar partner wat en dat was zonde voor het prima werk dat Zweistra had. Esther de Jong pakte over met het mooie poëtische 'Haas'. Een liedje waarbij aandachtig luisteren prachtige tekstvondsten te voorschijnbracht, maar overtuigde vooral met het verbeten 'Wanneer het donker is'. Niet alleen in de titel, maar ook in de praktijk een duister en beklemmend nummer dat prachtig werd gebracht met passende venijnige zang. In de afsluiting, 'Ik Ben Kapot' wist De Jong nogmaals zo'n zeer fraai lied neer te zetten, waarin nu de samenzang met Zweistra ook helemaal klopte. Ondertussen had Zweistra, ook een meer dan verdienstelijk filmer, ook nog twee liedjes gebracht, die in het contrast en de emotie die De Jong teweeg had gebracht wat wegvielen. Helemaal, omdat hij na 'Wanneer het donker is' met een rustig nummer vervolgde. Beide zijn echter schitterende artiesten en songwriters met veel mogelijkheden, maar of ze hun liedjes gemengd moeten brengen is de vraag.
Warme zang bij Mirjam Zuiderveld ft Pieter Nanuru
STEENDAM – Een prachtige warme stem heeft de Zuidhornse Mirjam Zuiderveld. Met assistentie van de uitstekende gitarist Pieter Nanuru liet de Westerkwartierse zich uitstekend zien op het podium van Peter & Leni in Steendam. Vooral haar warme stem, die zo contrasteert en troost biedt, bij haar liedjes die vaak gaan over afscheid, verlating en andere droeve zaken. Het concert had een beetje valse start, want Zuiderveld begon op de piano met stekker aan 'Pieces' en dat was direct het liedje dat de hele avond het minst kon overtuigen. Op gitaar in 'Hold on to You' kon direct wel een vinkje achter het oordeel mooi en ontwikkelde zich een ontspannen en intiem concert met fraaie liedjes en twee prima artiesten op het podium. Zuiderveld is een fijne liedjesschrijfster en blinkt uit in het introduceren van haar werk met korte, maar zeer relevante verhalen. Haar muzikale ondersteuning, de improviserende Pieter Nanuru die elk liedje zijn eigen invulling meegeeft en zich nummer voor nummer weer laat inspireren door de combinatie sfeer en liedje, is uitstekend. Als de zang zwijgt zingt de gitaar van Nanuru met een even warm geluid. Vooral in nummers als 'Lost' en 'Rush' komt de zang van Mirjam Zuiderveld volop tot zijn recht. Een prachtige stem met emotie, maar ook een helder geluid waardoor de teksten prima te verstaan zijn. Het duo speelt één cover deze avond. Een cover die eigen gemaakt is en die past in de thematiek die Zuiderveld vaak in haar liedjes heeft. 'Fix You' van Coldplay krijgt een fraaie Zuiderveld uitvoering. Het liedje over hoe je iemand moet troosten die net afscheid heeft genomen van haar vader past naadloos bij de zangeres. Die daarna met het mooie 'On My Mind' en het rustige 'Now Your Gone' in het thema blijft. Dan voor de pauze stapt ze er ineens uit met 'Chemistry'. Een liedje juist over verbinden en ineens staat er een heel andere songwriter en zangeres. Een prachtig krachtig haast rockend nummer dat al het voorgaande laat verbleken. Een hoogtepunt. Na de pauze nog veel meer van die mooie droeve liedjes met af en toe een prettige uitzondering en steeds met dat mooie verhaal vooraf om een liedje duiding te geven. De set was uitstekend opgebouwd met een afwisseling van bedachtzame liedjes met vlotter werk. Erg mooi waren 'Home' over hoe je droomt dat de wereld voor je open ligt, maar je eigenlijk toch gewoon naar huis wilt. 'Escape to Paradise' dat geschreven was in het kader van een project van het Groninger Museum en 'Smile' over hoe je blij kan worden van kleine dingen. Nu was het hoogtepunt een lied dat Zuiderveld geschreven had als slaapliedje voor haar kinderen. Het sterke 'Sleep Tight' was voor een slaaplied toch een krachtig nummer en dit krachtige past wel bij de zangeres. Met 'Shadows' had ze ook nog een robuust nummer om mee af te sluiten, voor ze de thematiek van vooral voor de pauze zelf toepaste en afscheid nam. Heerlijk intieme liedjes gekruid met af en toe een rode peper.
STEENDAM – Een prachtige warme stem heeft de Zuidhornse Mirjam Zuiderveld. Met assistentie van de uitstekende gitarist Pieter Nanuru liet de Westerkwartierse zich uitstekend zien op het podium van Peter & Leni in Steendam. Vooral haar warme stem, die zo contrasteert en troost biedt, bij haar liedjes die vaak gaan over afscheid, verlating en andere droeve zaken. Het concert had een beetje valse start, want Zuiderveld begon op de piano met stekker aan 'Pieces' en dat was direct het liedje dat de hele avond het minst kon overtuigen. Op gitaar in 'Hold on to You' kon direct wel een vinkje achter het oordeel mooi en ontwikkelde zich een ontspannen en intiem concert met fraaie liedjes en twee prima artiesten op het podium. Zuiderveld is een fijne liedjesschrijfster en blinkt uit in het introduceren van haar werk met korte, maar zeer relevante verhalen. Haar muzikale ondersteuning, de improviserende Pieter Nanuru die elk liedje zijn eigen invulling meegeeft en zich nummer voor nummer weer laat inspireren door de combinatie sfeer en liedje, is uitstekend. Als de zang zwijgt zingt de gitaar van Nanuru met een even warm geluid. Vooral in nummers als 'Lost' en 'Rush' komt de zang van Mirjam Zuiderveld volop tot zijn recht. Een prachtige stem met emotie, maar ook een helder geluid waardoor de teksten prima te verstaan zijn. Het duo speelt één cover deze avond. Een cover die eigen gemaakt is en die past in de thematiek die Zuiderveld vaak in haar liedjes heeft. 'Fix You' van Coldplay krijgt een fraaie Zuiderveld uitvoering. Het liedje over hoe je iemand moet troosten die net afscheid heeft genomen van haar vader past naadloos bij de zangeres. Die daarna met het mooie 'On My Mind' en het rustige 'Now Your Gone' in het thema blijft. Dan voor de pauze stapt ze er ineens uit met 'Chemistry'. Een liedje juist over verbinden en ineens staat er een heel andere songwriter en zangeres. Een prachtig krachtig haast rockend nummer dat al het voorgaande laat verbleken. Een hoogtepunt. Na de pauze nog veel meer van die mooie droeve liedjes met af en toe een prettige uitzondering en steeds met dat mooie verhaal vooraf om een liedje duiding te geven. De set was uitstekend opgebouwd met een afwisseling van bedachtzame liedjes met vlotter werk. Erg mooi waren 'Home' over hoe je droomt dat de wereld voor je open ligt, maar je eigenlijk toch gewoon naar huis wilt. 'Escape to Paradise' dat geschreven was in het kader van een project van het Groninger Museum en 'Smile' over hoe je blij kan worden van kleine dingen. Nu was het hoogtepunt een lied dat Zuiderveld geschreven had als slaapliedje voor haar kinderen. Het sterke 'Sleep Tight' was voor een slaaplied toch een krachtig nummer en dit krachtige past wel bij de zangeres. Met 'Shadows' had ze ook nog een robuust nummer om mee af te sluiten, voor ze de thematiek van vooral voor de pauze zelf toepaste en afscheid nam. Heerlijk intieme liedjes gekruid met af en toe een rode peper.
Sterke teksten bij Martijn van der Zande
EELDE – De mooie teksten van Martijn van der Zande zweefden over het water bij het prachtige buitenpodium van Museum De Buitenplaats in Eelde om daarna doeltreffend binnen te komen bij het publiek. De Groninger singersongwriter liet een prima eerste set volgen door een geweldige tweede set. Het verschil tussen beide sets zat hem vooral in de zang. In de eerste set wisselde Martijn van der Zande prachtige momenten zoals het in voor zijn jongste dochter geschreven 'Achterom' af met nummers als “Klotendag!' waarin zijn zang duidelijk minder uit de verf kwam. Ook het begin van het concert was wat plompverloren, waardoor een deel van het publiek nog aan settelen was. Toch viel er voor de pauze volop te genieten. Mooie liedjes als het vlotte 'Voor Corton' en het fraaie 'In jouw armen schijnt de zon' konden erg bekoren. Textueel staat Van der Zande op hoog niveau en zijn liedjes kloppen en zit degelijk in elkaar, waarbij hij iets beter is in de liedjes waarbij hij krachtig naar voren treedt en tempo er in houdt. Na de pauze werd het een zeer memorabel concert. 'Betover mij alleen' was nog een vrolijk deuntje, maar met 'Morgen ben ik weg' had hij een absoluut hoogtepunt te pakken. Een schitterend nummer vol melancholie na aanleiding van het overlijden van een schipper die zijn leven besteedt aan het bouwen van een zeewaardige schuit, maar sterft voor hij uit kan varen. Een nummer met heel veel zeggingskracht dat Van der Zande met krachtige zang en zeer fijn en robuust gitaarspel bracht. Een nummer dat volledig bij zijn kwaliteiten past. Die trent zette zich voort in 'De wereld mag het weten' een nummer geschreven voor zijn zusje, zoals Van der Zande toch de inspiratie dicht bij zichzelf zoekt. Voor 'Dichterbij bij de sterren' gaf hij het geluid opdracht om de galm maar flink open te zetten. Een verontrustent verzoek, maar het pakte geweldig uit. In het nummer over zijn vader en de veranderende relatie met hem na diens overlijden golfden de emoties volop over de golfjes van de Buitenplaats vijver. Even leek daarna het concert uit te doven. Het afsluitende 'Lichter dan Licht' is een prachtig nummer, maar niet een nummer om een concert mee af te sluiten. Gelukkig riep het publiek om meer en kwam met de ode aan zijn opa en de stad Groningen 'Beter Toen, een nummer dat zeker ook op de setlist hoorde, er een prachtig einde aan het concert. Prachtige introducties die de liedjes betekenis gaven, fijne nummers en als Martijn van der Zande zijn zang kan houden zoals hij op de mooiste momenten zingt en nog één of twee nummers als 'Morgen ben ik weg' aan zijn setlijst kan toevoegen ligt niet alleen Groningen, maar Nederland voor hem open.
EELDE – De mooie teksten van Martijn van der Zande zweefden over het water bij het prachtige buitenpodium van Museum De Buitenplaats in Eelde om daarna doeltreffend binnen te komen bij het publiek. De Groninger singersongwriter liet een prima eerste set volgen door een geweldige tweede set. Het verschil tussen beide sets zat hem vooral in de zang. In de eerste set wisselde Martijn van der Zande prachtige momenten zoals het in voor zijn jongste dochter geschreven 'Achterom' af met nummers als “Klotendag!' waarin zijn zang duidelijk minder uit de verf kwam. Ook het begin van het concert was wat plompverloren, waardoor een deel van het publiek nog aan settelen was. Toch viel er voor de pauze volop te genieten. Mooie liedjes als het vlotte 'Voor Corton' en het fraaie 'In jouw armen schijnt de zon' konden erg bekoren. Textueel staat Van der Zande op hoog niveau en zijn liedjes kloppen en zit degelijk in elkaar, waarbij hij iets beter is in de liedjes waarbij hij krachtig naar voren treedt en tempo er in houdt. Na de pauze werd het een zeer memorabel concert. 'Betover mij alleen' was nog een vrolijk deuntje, maar met 'Morgen ben ik weg' had hij een absoluut hoogtepunt te pakken. Een schitterend nummer vol melancholie na aanleiding van het overlijden van een schipper die zijn leven besteedt aan het bouwen van een zeewaardige schuit, maar sterft voor hij uit kan varen. Een nummer met heel veel zeggingskracht dat Van der Zande met krachtige zang en zeer fijn en robuust gitaarspel bracht. Een nummer dat volledig bij zijn kwaliteiten past. Die trent zette zich voort in 'De wereld mag het weten' een nummer geschreven voor zijn zusje, zoals Van der Zande toch de inspiratie dicht bij zichzelf zoekt. Voor 'Dichterbij bij de sterren' gaf hij het geluid opdracht om de galm maar flink open te zetten. Een verontrustent verzoek, maar het pakte geweldig uit. In het nummer over zijn vader en de veranderende relatie met hem na diens overlijden golfden de emoties volop over de golfjes van de Buitenplaats vijver. Even leek daarna het concert uit te doven. Het afsluitende 'Lichter dan Licht' is een prachtig nummer, maar niet een nummer om een concert mee af te sluiten. Gelukkig riep het publiek om meer en kwam met de ode aan zijn opa en de stad Groningen 'Beter Toen, een nummer dat zeker ook op de setlist hoorde, er een prachtig einde aan het concert. Prachtige introducties die de liedjes betekenis gaven, fijne nummers en als Martijn van der Zande zijn zang kan houden zoals hij op de mooiste momenten zingt en nog één of twee nummers als 'Morgen ben ik weg' aan zijn setlijst kan toevoegen ligt niet alleen Groningen, maar Nederland voor hem open.
Marcus Rill is fijne liedjesschrijver
ZUIDLAREN – Eén van de fijnste Europese Americana liedjesschrijvers stond op het podium van Grandcafé Zuidlaren. De Duitser Marcus Rill gaf een dwarsdoosnede van zijn kunnen. Mooie eigen liedjes afgewisseld met een enkele cover. Een gelouterde artiest die desondanks in de eerste set een beetje het contact met het publiek mistte, maar in de tweede set er toch nog in slaagde om het publiek mee te krijgen. Rill heeft een opmerkelijk stemgeluid. Een fijn schurende stem, waar hij lijkt of de hete prairie wind en de koude blizzards hun inwerking op hebben gehad en dat goed weet te begeleiden met gitaar en mondharmonica. Met 'Last Night Sunday Drive', had hij een lekker vlotte opening. Er volgden mooie liedjes van eigen hand met 'Free to Fly' en 'Hobo Dream' als uitblinkers. Op verzoek van het publiek speelde Rill wat dansmuziek met 'Twistin the Night Away' van Sam Cooke en 'Oh Boy' van Buddy Holly voor hij terugkeerde naar eigen materiaal met het mooie rustige 'Faith in My Love', gevolgd door het stevige 'Walk on Water' en het rustige 'The Kid from Tupelo' een eerbetoon aan Elvis dat vervolg kreeg in de Elvis song 'Suspicious Minds' waarmee Rill de eerste set afsloot. In de tweede set had Rill iets het volume opgeschroefd en kwam hij beter door bij het publiek, mede doordat hij direct begon met een meezinger in 'Dream Anyway'. Ieder nummer kreeg een keurige introductie. De setlist was mooi afwisselend, waardoor de liedjes goed gekaderd waren en iedere song zijn eigen identiteit meebracht. Wat betreft zijn covers speelde Rill erg op safe. Na Cooke, Holly en Elvis volgden ook 'Dancing in the Dark' van Bruce Springsteen en 'Ring of Fire' van Johnny Cash. Wel pakte de Duitser het op geheel eigen wijze aan en daardoor werden de liedjes toch een beetje van hemzelf, terwijl de herkenbaarheid voor het publiek bleef gehandhaafd. In de veel kortere tweede set liet de Duitser echter vooral nog een paar hele mooie nummers van eigen hand horen. 'Once She's Gone She Won't Come Back', het prachtige rustige 'Things That Count' en als afsluiter 'Better' een nummer dat hij schreef samen met collega atiest Anika Fehling. Door een ongelukje van een toeschouwster kwam wat abrupt een einde aan het concert, waarbij Rill liet zien een prima artiesten songwriter te zijn, die deze dag toch niet helemaal loskwam.
ZUIDLAREN – Eén van de fijnste Europese Americana liedjesschrijvers stond op het podium van Grandcafé Zuidlaren. De Duitser Marcus Rill gaf een dwarsdoosnede van zijn kunnen. Mooie eigen liedjes afgewisseld met een enkele cover. Een gelouterde artiest die desondanks in de eerste set een beetje het contact met het publiek mistte, maar in de tweede set er toch nog in slaagde om het publiek mee te krijgen. Rill heeft een opmerkelijk stemgeluid. Een fijn schurende stem, waar hij lijkt of de hete prairie wind en de koude blizzards hun inwerking op hebben gehad en dat goed weet te begeleiden met gitaar en mondharmonica. Met 'Last Night Sunday Drive', had hij een lekker vlotte opening. Er volgden mooie liedjes van eigen hand met 'Free to Fly' en 'Hobo Dream' als uitblinkers. Op verzoek van het publiek speelde Rill wat dansmuziek met 'Twistin the Night Away' van Sam Cooke en 'Oh Boy' van Buddy Holly voor hij terugkeerde naar eigen materiaal met het mooie rustige 'Faith in My Love', gevolgd door het stevige 'Walk on Water' en het rustige 'The Kid from Tupelo' een eerbetoon aan Elvis dat vervolg kreeg in de Elvis song 'Suspicious Minds' waarmee Rill de eerste set afsloot. In de tweede set had Rill iets het volume opgeschroefd en kwam hij beter door bij het publiek, mede doordat hij direct begon met een meezinger in 'Dream Anyway'. Ieder nummer kreeg een keurige introductie. De setlist was mooi afwisselend, waardoor de liedjes goed gekaderd waren en iedere song zijn eigen identiteit meebracht. Wat betreft zijn covers speelde Rill erg op safe. Na Cooke, Holly en Elvis volgden ook 'Dancing in the Dark' van Bruce Springsteen en 'Ring of Fire' van Johnny Cash. Wel pakte de Duitser het op geheel eigen wijze aan en daardoor werden de liedjes toch een beetje van hemzelf, terwijl de herkenbaarheid voor het publiek bleef gehandhaafd. In de veel kortere tweede set liet de Duitser echter vooral nog een paar hele mooie nummers van eigen hand horen. 'Once She's Gone She Won't Come Back', het prachtige rustige 'Things That Count' en als afsluiter 'Better' een nummer dat hij schreef samen met collega atiest Anika Fehling. Door een ongelukje van een toeschouwster kwam wat abrupt een einde aan het concert, waarbij Rill liet zien een prima artiesten songwriter te zijn, die deze dag toch niet helemaal loskwam.
Darlyn geeft visitekaartje af in Roodehaan
ROODEHAAN – De Amsterdamse formatie Darlyn stond in de ondergaande zon op het podium van Roodehaan. Programmeur Teus zoekt vooral, vertelde hij in zijn aankondiging, naar bands en artiesten die nu nog net haalbaar zijn, maar naar zijn verwachting ook gauw zullen doorbreken naar de grotere podia. Voor Darlyn geldt dat wel heel letterlijk, want volgende week staat de formatie op La Truite Magique festival in de Belgische Ardennen en dan heb je al een podium te pakken waar je internationaal mee voor de dag kan komen. Darlyn is één van die bands die de wortels in lekker veel muziekstromingen heeft en overal het beste uitpikt en dat lekker eigenwijs verwerkt in mooie liedjes. Daarbij heeft de formatie een fraai en uitgebreid instrumentarium met onder andere hammondorgel, bügel, banjo en viool wat veel mogelijkheden geeft. In Roodehaan begon de band met 'Fallow Land', tevens de titel van hun EP. Een sterk en krachtig nummer met direct één van de sterk punten de samenzang van Diwa Meijman en Wessel Herbschleb. Beide hebben prima stemmen met weliswaar niet het grootste bereik, maar de stembanden worden mooi gebruikt en niet iedereen hoeft Whitney Houston te zijn. Veel van de leadzang werd gedaan door Meijman, die een prachtige, maar niet altijd even krachtige, stem heeft en zo nu en dan wat verdronk tussen de band op volle sterkte. Gelukkig kwam dit weinig voor. Halverwege de eerste set kwam er een geweldig sterke periode. 'I Still Recall' was prachtig. 'The Sun' werd met viool, gitaar en banjo voor het podium zonder versterking uitgevoerd. Geweldig, maar redelijk vroeg in het programma voor zo'n nummer op deze manier. Het akoestische maakte het nummer wel heel erg puur en breekbaar. In de tweede set, iets meer krachtige liedjes met die mooie combinatie van country, folk en rock met af en toe ook wat popinvloeden. 'Circles' was een sterke opening, waarna met 'She's the One' even gas terug werd genomen, voor een lange eindsprint. Alle liedjes werden kort en krachtig aangekondigd, waarbij het nog inhoudelijker mag. Darlyn bleek allengs de tweede set zeer dansbaar en het publiek werd er echt bij betrokken. Sterke punten van de Amsterdamse formatie. Met 'Ease' en 'From This Valley' was het countrytime voor in 'Higher' nog even het Hammondorgel centraal kwam dat een belangrijke rol in de sound van de ban speelt. Met het krachtige 'Joni', waarin Diwa Meijman eindelijk haar spijkerjasje uitgooide, was het afgelopen. Die Teus kon nog best wel eens gelijk krijgen.
ROODEHAAN – De Amsterdamse formatie Darlyn stond in de ondergaande zon op het podium van Roodehaan. Programmeur Teus zoekt vooral, vertelde hij in zijn aankondiging, naar bands en artiesten die nu nog net haalbaar zijn, maar naar zijn verwachting ook gauw zullen doorbreken naar de grotere podia. Voor Darlyn geldt dat wel heel letterlijk, want volgende week staat de formatie op La Truite Magique festival in de Belgische Ardennen en dan heb je al een podium te pakken waar je internationaal mee voor de dag kan komen. Darlyn is één van die bands die de wortels in lekker veel muziekstromingen heeft en overal het beste uitpikt en dat lekker eigenwijs verwerkt in mooie liedjes. Daarbij heeft de formatie een fraai en uitgebreid instrumentarium met onder andere hammondorgel, bügel, banjo en viool wat veel mogelijkheden geeft. In Roodehaan begon de band met 'Fallow Land', tevens de titel van hun EP. Een sterk en krachtig nummer met direct één van de sterk punten de samenzang van Diwa Meijman en Wessel Herbschleb. Beide hebben prima stemmen met weliswaar niet het grootste bereik, maar de stembanden worden mooi gebruikt en niet iedereen hoeft Whitney Houston te zijn. Veel van de leadzang werd gedaan door Meijman, die een prachtige, maar niet altijd even krachtige, stem heeft en zo nu en dan wat verdronk tussen de band op volle sterkte. Gelukkig kwam dit weinig voor. Halverwege de eerste set kwam er een geweldig sterke periode. 'I Still Recall' was prachtig. 'The Sun' werd met viool, gitaar en banjo voor het podium zonder versterking uitgevoerd. Geweldig, maar redelijk vroeg in het programma voor zo'n nummer op deze manier. Het akoestische maakte het nummer wel heel erg puur en breekbaar. In de tweede set, iets meer krachtige liedjes met die mooie combinatie van country, folk en rock met af en toe ook wat popinvloeden. 'Circles' was een sterke opening, waarna met 'She's the One' even gas terug werd genomen, voor een lange eindsprint. Alle liedjes werden kort en krachtig aangekondigd, waarbij het nog inhoudelijker mag. Darlyn bleek allengs de tweede set zeer dansbaar en het publiek werd er echt bij betrokken. Sterke punten van de Amsterdamse formatie. Met 'Ease' en 'From This Valley' was het countrytime voor in 'Higher' nog even het Hammondorgel centraal kwam dat een belangrijke rol in de sound van de ban speelt. Met het krachtige 'Joni', waarin Diwa Meijman eindelijk haar spijkerjasje uitgooide, was het afgelopen. Die Teus kon nog best wel eens gelijk krijgen.
Flinke progressie voor Savannah
EELDE – Op het prachtige podium van Museum de Buitenplaats in Eelde tarte de jonge singersongwriter Savannah aanvankelijk de weergoden met 'This Rain'. Druppels vielen bij de start van het concert maar werden gauw weggezongen door de (nog) inwoonster van De Wilp die het laatste jaar zo in het oog is gesprongen. In dat jaar heeft Savannah een opmerkelijke progressie gemaakt, vooral als songwriter, maar ook als artiest. Nog in de categorie 'piep' valt Savannah en dan mag je dat best zo nu en dan laten merken op het podium. Vooral in dat eerste nummer was ze af en toe nog even op zoek naar haar zang en kwam er een kleine technische onvolkomendheid in haar gitaar te voorschijn waar een nieuw element niet helemaal honderd procent werkte. Heel volwassen was dan weer hoe de artieste zich hier niet door van de wijs liet brengen, maar gewoon fris haar set bracht. Daaruit bleek dat Savannah veel beter haar liedjes is gaan schrijven en vooral veel gevarieerder. Er was veel meer afwisseling in tempo en oudere liedjes als 'Shuffle the Cards' en vooral 'Drown' hoorden bij de mindere liedjes, terwijl juist in nieuwe liedjes als 'The Missing Song', 'Plans' en 'Night' Savannah wist te overtuigen. Een ander element was dat voorheen de Westerkwartierse haar set opvulde met overbekende covers en die waren geheel van de setlist verdwenen. Alleen 'Please Don't Say You Love Me' van Gabrielle Aplin was een prima gekozen cover. Nu zouden juist één of twee goed gekozen liedjes van anderen juist nog meer de variatie kunnen brengen en de wat mindere liedjes vervangen. Naast een prima songwriter is Savannah ook een prachtige zangeres die haar stem steeds beter leert gebruiken. Af en toe moet ze nog meer durven de emotie ook echt toe te laten en de controle los durven te laten en het vertrouwen te hebben. Ook als gitariste had ze vooruitgang geboekt, maar hierin kan ze nog echt stappen zetten en vandaag niet, maar meer en meer wil ze ook met een begeleidende gitarist optreden die haar op dit punt kan aanvullen. Een liedje als 'Shadows' liet ze haar groei als muzikante goed zien, met vooral een prima gebruik van de gitaar als percussieinstrument. Erg positief is hoe Savannah haar publiek aan het optreden bindt met haar introducties. Elk lied krijgt een fijn praatje vooraf. Een ouder liedje dat zeker wel een plek op haar setlijst verdiend is 'Home' waar Savannah haar optreden mee afsloot. Net als bij het einde van haar optreden lacht het zonnetje Savannah tegemoed als ze deze stappen kan blijven maken. In Eelde maakte ze een prima indruk en wekte vertrouwen dat er nog veel moois is te verwachten.
EELDE – Op het prachtige podium van Museum de Buitenplaats in Eelde tarte de jonge singersongwriter Savannah aanvankelijk de weergoden met 'This Rain'. Druppels vielen bij de start van het concert maar werden gauw weggezongen door de (nog) inwoonster van De Wilp die het laatste jaar zo in het oog is gesprongen. In dat jaar heeft Savannah een opmerkelijke progressie gemaakt, vooral als songwriter, maar ook als artiest. Nog in de categorie 'piep' valt Savannah en dan mag je dat best zo nu en dan laten merken op het podium. Vooral in dat eerste nummer was ze af en toe nog even op zoek naar haar zang en kwam er een kleine technische onvolkomendheid in haar gitaar te voorschijn waar een nieuw element niet helemaal honderd procent werkte. Heel volwassen was dan weer hoe de artieste zich hier niet door van de wijs liet brengen, maar gewoon fris haar set bracht. Daaruit bleek dat Savannah veel beter haar liedjes is gaan schrijven en vooral veel gevarieerder. Er was veel meer afwisseling in tempo en oudere liedjes als 'Shuffle the Cards' en vooral 'Drown' hoorden bij de mindere liedjes, terwijl juist in nieuwe liedjes als 'The Missing Song', 'Plans' en 'Night' Savannah wist te overtuigen. Een ander element was dat voorheen de Westerkwartierse haar set opvulde met overbekende covers en die waren geheel van de setlist verdwenen. Alleen 'Please Don't Say You Love Me' van Gabrielle Aplin was een prima gekozen cover. Nu zouden juist één of twee goed gekozen liedjes van anderen juist nog meer de variatie kunnen brengen en de wat mindere liedjes vervangen. Naast een prima songwriter is Savannah ook een prachtige zangeres die haar stem steeds beter leert gebruiken. Af en toe moet ze nog meer durven de emotie ook echt toe te laten en de controle los durven te laten en het vertrouwen te hebben. Ook als gitariste had ze vooruitgang geboekt, maar hierin kan ze nog echt stappen zetten en vandaag niet, maar meer en meer wil ze ook met een begeleidende gitarist optreden die haar op dit punt kan aanvullen. Een liedje als 'Shadows' liet ze haar groei als muzikante goed zien, met vooral een prima gebruik van de gitaar als percussieinstrument. Erg positief is hoe Savannah haar publiek aan het optreden bindt met haar introducties. Elk lied krijgt een fijn praatje vooraf. Een ouder liedje dat zeker wel een plek op haar setlijst verdiend is 'Home' waar Savannah haar optreden mee afsloot. Net als bij het einde van haar optreden lacht het zonnetje Savannah tegemoed als ze deze stappen kan blijven maken. In Eelde maakte ze een prima indruk en wekte vertrouwen dat er nog veel moois is te verwachten.
Jayke Orvis maakt reputatie waar
MEPPEL – Hoe ruig een rootsmuzikant als Jayke Orvis met alle mogelijke lichaamsversieringen dan ook er ook uit mag zien. Vergis je niet, erachter steekt een delicate muzikant die werkt op kwaliteit en niet op kracht. In het werk van Orvis hoor je de rechte lijn in de richting van mensen als Hank Williams terug. Muzikanten die ook door deze generatie rootsartieste hoog worden gehouden, maar op wiens werk ze op geheel eigen wijze doorbouwen. In het genre van deze nieuwe Roots is Orvis een vooraanstaande naam. Alleen, maar ook als bandlid van The Goddamn Gallows staat hij in het voorfront van deze stroming. Op Sunday Roots in Clouso in Meppel was Orvis één van de publiekstrekkers. In het openingsnummer 'Shady Groove' bewees hij al zijn vooruitgesnelde reputatie en dat liet hij volgen door het fraaie 'Rabbit Hole' en 'Pick up the Steam' een nummer oorspronkelijk van The Weary Boys. Daarna nam Orvis het tempo wat terug voor onder andere een fraaie uitvoering van 'Streats' en 'Long Way Home'. De man is een uitstekende en sterke zanger en een fijne muzikant op mandoline en op gitaar. In geen tijd hing het publiek aan zijn lippen. Mooie liedjes van eigen hand en een enkele goed gekozen cover. Met een lachje keek hij het publiek in. Orvis is ondanks zijn ervaring een muzikant die met plezier op het toneel staat. Een liedje afwisselt met een verhaaltje en mooi reageert op zijn publiek. Het is een samenspel bij Orvis. Met 'Croocked Smile' pikt hij het tempo weer op en werkt hij toe naar het einde van een set zonder mindere momenten. 'Murder of Crows' is nog zo'n fraai nummer dat langskomt waarna hij finisht met 'Leave Me Astray'. Wat een fijne muzikant met zijn voeten diep in de Americana, maar toch met die mooie geheel eigen leker rauwe invulling van het genre met zijn invloeden van rock en punk. Jayke Orvis weet zijn reputatie waar te maken en de verwachtingen van het publiek in te vullen. Na zijn optreden klinkt dan ook het 'We Want More'. Helaas geeft de strakke invulling van het festival schema daar geen mogelijkheid toe, want een klasse artiest als Orvis verveeld niet snel.
MEPPEL – Hoe ruig een rootsmuzikant als Jayke Orvis met alle mogelijke lichaamsversieringen dan ook er ook uit mag zien. Vergis je niet, erachter steekt een delicate muzikant die werkt op kwaliteit en niet op kracht. In het werk van Orvis hoor je de rechte lijn in de richting van mensen als Hank Williams terug. Muzikanten die ook door deze generatie rootsartieste hoog worden gehouden, maar op wiens werk ze op geheel eigen wijze doorbouwen. In het genre van deze nieuwe Roots is Orvis een vooraanstaande naam. Alleen, maar ook als bandlid van The Goddamn Gallows staat hij in het voorfront van deze stroming. Op Sunday Roots in Clouso in Meppel was Orvis één van de publiekstrekkers. In het openingsnummer 'Shady Groove' bewees hij al zijn vooruitgesnelde reputatie en dat liet hij volgen door het fraaie 'Rabbit Hole' en 'Pick up the Steam' een nummer oorspronkelijk van The Weary Boys. Daarna nam Orvis het tempo wat terug voor onder andere een fraaie uitvoering van 'Streats' en 'Long Way Home'. De man is een uitstekende en sterke zanger en een fijne muzikant op mandoline en op gitaar. In geen tijd hing het publiek aan zijn lippen. Mooie liedjes van eigen hand en een enkele goed gekozen cover. Met een lachje keek hij het publiek in. Orvis is ondanks zijn ervaring een muzikant die met plezier op het toneel staat. Een liedje afwisselt met een verhaaltje en mooi reageert op zijn publiek. Het is een samenspel bij Orvis. Met 'Croocked Smile' pikt hij het tempo weer op en werkt hij toe naar het einde van een set zonder mindere momenten. 'Murder of Crows' is nog zo'n fraai nummer dat langskomt waarna hij finisht met 'Leave Me Astray'. Wat een fijne muzikant met zijn voeten diep in de Americana, maar toch met die mooie geheel eigen leker rauwe invulling van het genre met zijn invloeden van rock en punk. Jayke Orvis weet zijn reputatie waar te maken en de verwachtingen van het publiek in te vullen. Na zijn optreden klinkt dan ook het 'We Want More'. Helaas geeft de strakke invulling van het festival schema daar geen mogelijkheid toe, want een klasse artiest als Orvis verveeld niet snel.
Bek vol Zand verrast positief
MEPPEL – Voor velen één van de grote onbekenden op het Sunday Roots festival, wisten Bek vol Zand desondanks maar fijn de show te stelen op deze zondagmiddag in toch een indrukwekkende line-up. Het Overijsselse/Twentse trio hadden een fraaie set vol prettige liedjes, mooie zang en muzikale hoogstandjes in petto. Eigenlijk zouden Jur van Mil, Thomas van Voorst en Matthijs Oldenhuis, de bezetting van Bek vol Zand, geen verrassing meer mogen zijn, want met een derde EP op komst en veel binnen- en buitenlandse optredens in het al aardig in de richting van het 10-jarig bestaan lopende bestaan heeft deze band de nodige ervaring. Dat bleek ook op het podium. Jur van Mil was daarbij de nieuwkomer, want dit jaar heeft hij de leadzang positie overgenomen en da doet hij uitstekend. Ee prettige stem die bij gelegenheid wordt afgewisseld als zanger door Thomas van Voorst brengt het trio fijne rootsliedjes met invloeden van blues en bleugrass. Het hele optreden is in hoog tempo. Korte introducties en daar is nog wel wat verbetering te halen. Sterke liedjes als 'Pandora's Box', 'Poor Boy' en 'The Calling' weten het publiek te boeien. Bek vol Zand brengt Engelstalige en Nederlandstalige liedjes, waarbij in Clouso in Meppel de nadruk ligt op het Engelstalige materiaal. Een fijn gezelschap dat prima weet te varieren en moeiteloos te boeien. Het publiek wordt betrokken bij het optreden. De liedjes lopen mooi op die lijn van rauwheid, waardoor ze voor een heel groot publiek aantrekkelijk zijn. Een mooie contrabas wordt aangevuld met gitaar en mandoline. Hierdoor ontstaat dat prettige rootsgeluid en heeft de band toch een grote variatie in sound en past Bek vol Zand zowel in de betere luisterzaal, maar ook op lekker ruig festival, zonder dat er consessies hoeven te worden gedaan aan de muziek die het trio brengt. De eerste EP met Jur van Mil al zanger is onderweg. Wellicht volgt dat alsnog de doorbraak, waardoor Bek vol Zand niet meer de verrassing is, maar de trekker van het festival. .
MEPPEL – Voor velen één van de grote onbekenden op het Sunday Roots festival, wisten Bek vol Zand desondanks maar fijn de show te stelen op deze zondagmiddag in toch een indrukwekkende line-up. Het Overijsselse/Twentse trio hadden een fraaie set vol prettige liedjes, mooie zang en muzikale hoogstandjes in petto. Eigenlijk zouden Jur van Mil, Thomas van Voorst en Matthijs Oldenhuis, de bezetting van Bek vol Zand, geen verrassing meer mogen zijn, want met een derde EP op komst en veel binnen- en buitenlandse optredens in het al aardig in de richting van het 10-jarig bestaan lopende bestaan heeft deze band de nodige ervaring. Dat bleek ook op het podium. Jur van Mil was daarbij de nieuwkomer, want dit jaar heeft hij de leadzang positie overgenomen en da doet hij uitstekend. Ee prettige stem die bij gelegenheid wordt afgewisseld als zanger door Thomas van Voorst brengt het trio fijne rootsliedjes met invloeden van blues en bleugrass. Het hele optreden is in hoog tempo. Korte introducties en daar is nog wel wat verbetering te halen. Sterke liedjes als 'Pandora's Box', 'Poor Boy' en 'The Calling' weten het publiek te boeien. Bek vol Zand brengt Engelstalige en Nederlandstalige liedjes, waarbij in Clouso in Meppel de nadruk ligt op het Engelstalige materiaal. Een fijn gezelschap dat prima weet te varieren en moeiteloos te boeien. Het publiek wordt betrokken bij het optreden. De liedjes lopen mooi op die lijn van rauwheid, waardoor ze voor een heel groot publiek aantrekkelijk zijn. Een mooie contrabas wordt aangevuld met gitaar en mandoline. Hierdoor ontstaat dat prettige rootsgeluid en heeft de band toch een grote variatie in sound en past Bek vol Zand zowel in de betere luisterzaal, maar ook op lekker ruig festival, zonder dat er consessies hoeven te worden gedaan aan de muziek die het trio brengt. De eerste EP met Jur van Mil al zanger is onderweg. Wellicht volgt dat alsnog de doorbraak, waardoor Bek vol Zand niet meer de verrassing is, maar de trekker van het festival. .
Vol geluid bij onemansrockband Ottoboy
MEPPEL – Hoeveel herrie kan één man maken. En herrie is dan positief bedoeld, want Ottoboy, the one man trash bent, is niet alleen vermakelijk, maar weet ook uitstekende rocknummers uit zijn gitaar en drumstel te persen op een enorm hoog tempo. Een bak geluid werd over het publiek uitgestort maar ook een hoop goede liedjes. In het tweede liedje slaat het noodlot toe. Een snaar van de gitaar breekt. Luidkeels en met veel humor laat Ottoboy dit het publie weten. De oplosing is gauw gevonden. Iemand uit het publiek neemt de gitaar onderhanden om deze te reparen en de gebroken snaar te vernieuwen, terwijl Ottoboy vrolijk op een andere gitaar verder speelt. Af en toe is deze one man band een theater op zich. Hij betrekt het publiek bij het optreden. Zingt over nachten vol drank, maar vraagt om een alcoholvrij biertje. Het wordt na enig beraad een slok cola van een toeschouwster. Dan gaat het verder in het tempo van een 'German Police Car', het mooiste nummer van het optreden. Muzikaal is het dik voor elkaar. Ottoboy beschikt over een uitstekende rockstem, heeft zijn instrumenten lekker rammelend onder controle en beschikt over een humoristische, want licht chaotische en prettig hysterische, act waarmee hij uitstekend de aansluiting heeft bij het publiek. Het is niet voor niets dat Ottoboy in augustus ook op het Noorderzonfestival te zien zal zijn bij Wishfulmusic. Na 'Always You' pikt hij als gitaar nummer 1 is hesteld 'I Know It's Wrong' weer op, waar hij halverwege het nummer gebleven was. De cirkel is compleet. Dan blijft er als de setlijst leeg is tijd over. Het publiek mag een titel roepen en Ottoboy maakt er een liedj bij. Het wordt 'No More Hotdogs'. Ottoboy blijkt een muzikaal prima en met al vele dienstjaren ook ervaren act. Hij mag nog iets meer varieren in tempo, want nu bracht hij alleen nummers met het gaspedaal volledig ingedrukt. Bewondering voor wat deze artiest in zijn eentje weet te bewerkstelligen op het podium.
MEPPEL – Hoeveel herrie kan één man maken. En herrie is dan positief bedoeld, want Ottoboy, the one man trash bent, is niet alleen vermakelijk, maar weet ook uitstekende rocknummers uit zijn gitaar en drumstel te persen op een enorm hoog tempo. Een bak geluid werd over het publiek uitgestort maar ook een hoop goede liedjes. In het tweede liedje slaat het noodlot toe. Een snaar van de gitaar breekt. Luidkeels en met veel humor laat Ottoboy dit het publie weten. De oplosing is gauw gevonden. Iemand uit het publiek neemt de gitaar onderhanden om deze te reparen en de gebroken snaar te vernieuwen, terwijl Ottoboy vrolijk op een andere gitaar verder speelt. Af en toe is deze one man band een theater op zich. Hij betrekt het publiek bij het optreden. Zingt over nachten vol drank, maar vraagt om een alcoholvrij biertje. Het wordt na enig beraad een slok cola van een toeschouwster. Dan gaat het verder in het tempo van een 'German Police Car', het mooiste nummer van het optreden. Muzikaal is het dik voor elkaar. Ottoboy beschikt over een uitstekende rockstem, heeft zijn instrumenten lekker rammelend onder controle en beschikt over een humoristische, want licht chaotische en prettig hysterische, act waarmee hij uitstekend de aansluiting heeft bij het publiek. Het is niet voor niets dat Ottoboy in augustus ook op het Noorderzonfestival te zien zal zijn bij Wishfulmusic. Na 'Always You' pikt hij als gitaar nummer 1 is hesteld 'I Know It's Wrong' weer op, waar hij halverwege het nummer gebleven was. De cirkel is compleet. Dan blijft er als de setlijst leeg is tijd over. Het publiek mag een titel roepen en Ottoboy maakt er een liedj bij. Het wordt 'No More Hotdogs'. Ottoboy blijkt een muzikaal prima en met al vele dienstjaren ook ervaren act. Hij mag nog iets meer varieren in tempo, want nu bracht hij alleen nummers met het gaspedaal volledig ingedrukt. Bewondering voor wat deze artiest in zijn eentje weet te bewerkstelligen op het podium.
Overtuigende akoestische set Mikey Classic
MEPPEL – Terwijl Mikey Classic op toernee was in Europa brandde thuis zijn appartement uit. Een ramp voor de Amerikaanse rootsmuzikant die desondanks solo en met zijn band The Goddamn Gallows zijn toernee doorzet. Voor het Sunday Roots festival in Meppel bij café Clouso was dit een opsteker, want het optreden van Classic hoorde bij de klassiekers van deze eerste editie van het festival. Classic kwam laat aan door enige vertraging in de reis naar Meppel en had daardoor weinig tijd te soundchecken. Aangezien de Amerikaan zijn publiek niet wilde laten wachten of het tijdschema van het festival verder in de war schoppen, speelde hij akoestisch. Een prestatie in een volle tent. 'Climbing up the Walls' was dan ook de toepasselijke titel van het eerste nummer. Mikey Classic is één van die vertegenwoordigers van het ruige broertje van de Americana. In zijn werk een duidelijke liefde voor het genre, dat hij verrijkt met invloeden van folk en punk en een beetje rock. Al zijn liedjes zijn diep geworteld in de Amerikaanse traditie. Na de vlotte opening volgde een mooi rustig vervolg en zo wisselde hij uitstekend af. Classic toonde zich een prima zanger en banjo speler en ook op een geleende gitaar wist hij te overtuigen. Zijn toch niet al te krachtige stem vergde het wel dat het publiek dicht bij het podium kam en dat deed het graag. 'Be For One' een fijn rustig nummer was het luisteren meer dan waard en ook 'Nature of the Beast' hoorde bij de betere nummers van de sterk set die Mikey Classic deze dag gaf. In het nummer bleek de zanger een zeer verdienstelijk jodelaar te zijn. Het jodelen maakt deel van ui van een oude Americana traditie en het is fijn dat Classic dit in zijn werk meenemt. Na de wisseling naar de banjo ging het verder met 'Feet on fire'. Mikey Classic spelde een fijne en erg afwisselinde set. Het publiek kroop dichter en dichter naar podium, waar Classic zich een niet van humor gespeende spreker toonde met weliswaar weinig inhoudelijke informatie, maar hij wist wel het publiek aan zich te binden in zijn set. 'Het laatste nummer 'Old Dusty Trail' hoorde bij de betere van het optreden. Na een mooi rustig begin liet Classic nog eenmaal horen dat hij toch veel in huis heeft.
MEPPEL – Terwijl Mikey Classic op toernee was in Europa brandde thuis zijn appartement uit. Een ramp voor de Amerikaanse rootsmuzikant die desondanks solo en met zijn band The Goddamn Gallows zijn toernee doorzet. Voor het Sunday Roots festival in Meppel bij café Clouso was dit een opsteker, want het optreden van Classic hoorde bij de klassiekers van deze eerste editie van het festival. Classic kwam laat aan door enige vertraging in de reis naar Meppel en had daardoor weinig tijd te soundchecken. Aangezien de Amerikaan zijn publiek niet wilde laten wachten of het tijdschema van het festival verder in de war schoppen, speelde hij akoestisch. Een prestatie in een volle tent. 'Climbing up the Walls' was dan ook de toepasselijke titel van het eerste nummer. Mikey Classic is één van die vertegenwoordigers van het ruige broertje van de Americana. In zijn werk een duidelijke liefde voor het genre, dat hij verrijkt met invloeden van folk en punk en een beetje rock. Al zijn liedjes zijn diep geworteld in de Amerikaanse traditie. Na de vlotte opening volgde een mooi rustig vervolg en zo wisselde hij uitstekend af. Classic toonde zich een prima zanger en banjo speler en ook op een geleende gitaar wist hij te overtuigen. Zijn toch niet al te krachtige stem vergde het wel dat het publiek dicht bij het podium kam en dat deed het graag. 'Be For One' een fijn rustig nummer was het luisteren meer dan waard en ook 'Nature of the Beast' hoorde bij de betere nummers van de sterk set die Mikey Classic deze dag gaf. In het nummer bleek de zanger een zeer verdienstelijk jodelaar te zijn. Het jodelen maakt deel van ui van een oude Americana traditie en het is fijn dat Classic dit in zijn werk meenemt. Na de wisseling naar de banjo ging het verder met 'Feet on fire'. Mikey Classic spelde een fijne en erg afwisselinde set. Het publiek kroop dichter en dichter naar podium, waar Classic zich een niet van humor gespeende spreker toonde met weliswaar weinig inhoudelijke informatie, maar hij wist wel het publiek aan zich te binden in zijn set. 'Het laatste nummer 'Old Dusty Trail' hoorde bij de betere van het optreden. Na een mooi rustig begin liet Classic nog eenmaal horen dat hij toch veel in huis heeft.
De basis is er bij Hurricane Joe
MEPPEL – 'Mattig Applaus', constateerde Hurricane Joe tijdens het optreden op Sunday Roots bij Clouso in Meppel. Dat klopte. De Rotterdamse formatie slaagde er niet in om de brug te slaan met het publiek. Toch waren er zeker een aantal goede zaken te zien bij de band. Een aantal in potentie goede liedjes en vooral het spel was prima met een aantal uitstekende gitaristen in de band. Wat de band vooral in de weg zat was de act die ze voor zichzelf hadden uitgedacht als Narco cowboy bende met bijgaande bivakmutsen en cowboyhoeden van Bart Smit. Die act was niet geloofwaardig genoeg en kon het publiek niet boeien. Daarmee verviel ook de interesse voor de liedjes, die vaak toch wel potentie hadden. Leuke nummers als 'Gypsy' en murderrock song 'Praise on Your Tombstone', waren prima liedjes. Qua zang begon het niet goed, maar gedurende de set verbeterde dat duidelijk. In de stijl varieerde Hurricane Joe voldoende met een echt country nummer als 'Narco Hunter', maar ook mooi rock nummers met vooral uitstekend gitaar spel. In de aankondigingen moeten nog grote stappen worden gezet. Ook hier de narco act die parten speelde en te ver werd doorgevoerd. 'I need a Bear' was een prettig rustig nummer maar 'Burried Alive' en het schreeuwerige 'Don't Fool Me' kwamen duidelijk minder uit de verf. Het laatste nummer was dan uiteindelijk we weer uitstekend. Hurricane Joe is teveel een act en een act die niet werkt. Beter zou het zijn om de potentie uit te bouwen met het schrijven van fijne country-rock liedjes en daarin het er bijgesleepte narco thema los te laten en gewoon te concentreren op het invullen van de potentie om gewoon een lekkere jongehonden countryrock band te worden en de kilometers te maken om te zorgen dat matig applaus een zaak uit het verleden is. De basis hiervoor is aanwezig en de band om het uit te bouwen.
MEPPEL – 'Mattig Applaus', constateerde Hurricane Joe tijdens het optreden op Sunday Roots bij Clouso in Meppel. Dat klopte. De Rotterdamse formatie slaagde er niet in om de brug te slaan met het publiek. Toch waren er zeker een aantal goede zaken te zien bij de band. Een aantal in potentie goede liedjes en vooral het spel was prima met een aantal uitstekende gitaristen in de band. Wat de band vooral in de weg zat was de act die ze voor zichzelf hadden uitgedacht als Narco cowboy bende met bijgaande bivakmutsen en cowboyhoeden van Bart Smit. Die act was niet geloofwaardig genoeg en kon het publiek niet boeien. Daarmee verviel ook de interesse voor de liedjes, die vaak toch wel potentie hadden. Leuke nummers als 'Gypsy' en murderrock song 'Praise on Your Tombstone', waren prima liedjes. Qua zang begon het niet goed, maar gedurende de set verbeterde dat duidelijk. In de stijl varieerde Hurricane Joe voldoende met een echt country nummer als 'Narco Hunter', maar ook mooi rock nummers met vooral uitstekend gitaar spel. In de aankondigingen moeten nog grote stappen worden gezet. Ook hier de narco act die parten speelde en te ver werd doorgevoerd. 'I need a Bear' was een prettig rustig nummer maar 'Burried Alive' en het schreeuwerige 'Don't Fool Me' kwamen duidelijk minder uit de verf. Het laatste nummer was dan uiteindelijk we weer uitstekend. Hurricane Joe is teveel een act en een act die niet werkt. Beter zou het zijn om de potentie uit te bouwen met het schrijven van fijne country-rock liedjes en daarin het er bijgesleepte narco thema los te laten en gewoon te concentreren op het invullen van de potentie om gewoon een lekkere jongehonden countryrock band te worden en de kilometers te maken om te zorgen dat matig applaus een zaak uit het verleden is. De basis hiervoor is aanwezig en de band om het uit te bouwen.
Brett Perkins treedt op met veelzijdige Magali Michaut
STEENDAM – Een Amerikaan die in Denemarken woont met een Francaise die in Amsterdam haar huis heeft. Samen vormen Brett Perkins en Magali Michaut een paar welk los van elkaar nummers speelt, maar ook samen als duo. Het leverde een zeer gevarieerde avond op, waar vooral Magali Michaut uit de schaduw stapte en zich een verrassend veelzijdige artieste toonde. Het was echter Brett Perkins die met 'All That And More' begon en zich in een zoete bui liet aantreffen. Perkins is een uitstekend songwriter, maar op dit moment in een verliefde fase in zijn leven en dat had zijn invloed op de zongkeuze. Zelfs de vogels twinkelierden buiten mee bij podium Peter & Leni in Steendam op zijn mellow mood. Na twee liedjes maakte hij plaats voor Magali Michaut die haar bijdrage begon met 'Ma Petite Chanson Parisienne', ondanks de titel een lichtvoetig Engelstalig liedje dat erg beviel. Van de gitaar wisselende Michaut daarna naar de piano voor het meer theatrale 'I wish'. Een liedje waarin Michaut er erg om moet denken haar zang laag te houden, want dan is het prachtig en interessant. In haar moedertaal vervolgens haar lied over de gebeurtenissen afgelopen jaar in Parijs 'Alpha Bravo Charlie Hebdo'. Drie heel verschillende composities, waarbij ze de Franse chanson combineerde met Amerikaanse invloeden. Daarna was het tot de pauze een duo, waarbij Michaut toonde dat niet de piano of de gitaar, maar de viool haar beste instrument was en vaak uitstekende invulling geeft aan de liedjes, wat begon met 'The Way That You Want' waarbij de mooiste nummers waren 'Hopeless Romantic', hoewel ook weer mierzoet en met veel verliefde blikken onderling op het podium. Serieuzer was 'Background Pain' gezongen door Magali Michaut en dat was een magnifiek nummer evenals 'Theatre of Life'. Na de pauze was het wederom Perkins die alleen het podium betrad voor 'Sure Will Miss You When You Go', een lied over sterven en afscheid nemen en solo zijn mooiste lied van de avond. Perkins is een prettige verteller en prima muzikant, maar als zanger wisselde hij sterk momenten af met mindere momenten. Vooral in de liedjes die hij bracht met ukulele was hij al zanger op dreef, maar in het vlotte 'Wasn't it Worth It' duidelijk veel minder. Ook nu verscheen Michaut na Perkins voor een drietal liedjes en weer heel wisselend. Een grappig liedje over haar hoed, een fijne Franse chanson en als hoogtepunt de op haar lijf geschreven cover 'Talk to Me'. Ook nu werd het concert afgesloten met een drietal liedjes samen, waarvan het gloednieuwe 'Unforgettable Two' op ukulele het meest beviel. In alle opzichten een heel afwisselend concert, waarbij vooral de jonge Magali Michaut nog een fijne toekomst voor zich heeft als ze zich verder weet te ontwikkelen.
STEENDAM – Een Amerikaan die in Denemarken woont met een Francaise die in Amsterdam haar huis heeft. Samen vormen Brett Perkins en Magali Michaut een paar welk los van elkaar nummers speelt, maar ook samen als duo. Het leverde een zeer gevarieerde avond op, waar vooral Magali Michaut uit de schaduw stapte en zich een verrassend veelzijdige artieste toonde. Het was echter Brett Perkins die met 'All That And More' begon en zich in een zoete bui liet aantreffen. Perkins is een uitstekend songwriter, maar op dit moment in een verliefde fase in zijn leven en dat had zijn invloed op de zongkeuze. Zelfs de vogels twinkelierden buiten mee bij podium Peter & Leni in Steendam op zijn mellow mood. Na twee liedjes maakte hij plaats voor Magali Michaut die haar bijdrage begon met 'Ma Petite Chanson Parisienne', ondanks de titel een lichtvoetig Engelstalig liedje dat erg beviel. Van de gitaar wisselende Michaut daarna naar de piano voor het meer theatrale 'I wish'. Een liedje waarin Michaut er erg om moet denken haar zang laag te houden, want dan is het prachtig en interessant. In haar moedertaal vervolgens haar lied over de gebeurtenissen afgelopen jaar in Parijs 'Alpha Bravo Charlie Hebdo'. Drie heel verschillende composities, waarbij ze de Franse chanson combineerde met Amerikaanse invloeden. Daarna was het tot de pauze een duo, waarbij Michaut toonde dat niet de piano of de gitaar, maar de viool haar beste instrument was en vaak uitstekende invulling geeft aan de liedjes, wat begon met 'The Way That You Want' waarbij de mooiste nummers waren 'Hopeless Romantic', hoewel ook weer mierzoet en met veel verliefde blikken onderling op het podium. Serieuzer was 'Background Pain' gezongen door Magali Michaut en dat was een magnifiek nummer evenals 'Theatre of Life'. Na de pauze was het wederom Perkins die alleen het podium betrad voor 'Sure Will Miss You When You Go', een lied over sterven en afscheid nemen en solo zijn mooiste lied van de avond. Perkins is een prettige verteller en prima muzikant, maar als zanger wisselde hij sterk momenten af met mindere momenten. Vooral in de liedjes die hij bracht met ukulele was hij al zanger op dreef, maar in het vlotte 'Wasn't it Worth It' duidelijk veel minder. Ook nu verscheen Michaut na Perkins voor een drietal liedjes en weer heel wisselend. Een grappig liedje over haar hoed, een fijne Franse chanson en als hoogtepunt de op haar lijf geschreven cover 'Talk to Me'. Ook nu werd het concert afgesloten met een drietal liedjes samen, waarvan het gloednieuwe 'Unforgettable Two' op ukulele het meest beviel. In alle opzichten een heel afwisselend concert, waarbij vooral de jonge Magali Michaut nog een fijne toekomst voor zich heeft als ze zich verder weet te ontwikkelen.
Who are you Lutra Lutra?? is een terechte vraag
HAREN – Wishfulmusic was er wederom in geslaagd om een heel bijzondere locatie te vinden voor een bijzonder concert. In de snijkamer van de Biotoop in Haren, de plaats waar ooit door studenten nijlpaarden, neushoorns en andere exotische dieren na hun dood werden ontleed stond nu de band Who are You Lutra Lutra?? Een band met een vraagteken in de naam en dat was wel terecht. Gedurende het concert ging het van een man met gitaar die breekbare folkliedjes zong, via een duo en een trio, naar een viermansband die haast apocalyptische rock liet horen. Een vraag dus die niet eenvoudig te beantwoorden is en misschien ook helemaal niet beantwoord hoeft te worden. Het was een veelzijdig internationaal muziekgezelschap uit Frankrijk en Duitsland dat in tal van samenstelingen en met veel verschillende instrumenten veel mooie nummers ten berde bracht. Centraal en spil van het gezelschap is Julien Thomas. Alleen en als eerste betrad hij de plek waar ooit de scalpel werd gehanteerd en speelde 'Sketches on Paper' en 'I Love The Night' een lied op basis van een tekst van George Pope Morris. Heel mooie kleine breekbare liedjes met de zoekende stem van Julien Thomas en zijn gitaarspel. Zijn Engels is met een sterk accent, soms werkte dat prima en charmant, soms irriteerde dat wat. Julien Thomas gaf elk lied lading mee in zijn introducties. Daarna betrad Fabien Thomas het toneel en toonde in de Koala song op zijn ukelele een prima zanger en snarenman te zijn. Verrassend was de cover 'Be My Baby' van The Ronettes. Welke nog voor de pauze werden gevolgd door mooie nummers als Just Like Summer', ook een verrassende cover van het Herman Dune nummer en 'White on White' een mooi gevoelig nummer met veel inbreng van het publiek als achtergrond zangers en een het koor dirigerende Fabian Thomas. Na de pauze ging het verder als complete band. Het leverde al snel met 'Brest' en 'Stop Saying His Name' de hoogtepunten van de avond op. Nummers die rustig werden ingezet en opgebouwd werden naar een apocalyptisch einde, waar de instrumenten het overnamen van de zang. Een stijlmiddel dat eigenlijk in elk nummer werd toegepast. Dat had in het sterke 'Queenland Rain' een mooie werking. Het lied is geschreven in een Australische orkaan die werd beleefd met enige geestverruimende middelen. Dat was muzikaal hoorbaar. Na het nieuwe nummer 'Changes' werd in het afsluitende nummer 'Grain of Sand' wederom een beroep gedaan op het publiek om nu mee te spelen met bellen. Een bijzonder concert op een bijzondere lokatie en wie Lutra Lutra nu is? Ach wat kan dat schelen.
HAREN – Wishfulmusic was er wederom in geslaagd om een heel bijzondere locatie te vinden voor een bijzonder concert. In de snijkamer van de Biotoop in Haren, de plaats waar ooit door studenten nijlpaarden, neushoorns en andere exotische dieren na hun dood werden ontleed stond nu de band Who are You Lutra Lutra?? Een band met een vraagteken in de naam en dat was wel terecht. Gedurende het concert ging het van een man met gitaar die breekbare folkliedjes zong, via een duo en een trio, naar een viermansband die haast apocalyptische rock liet horen. Een vraag dus die niet eenvoudig te beantwoorden is en misschien ook helemaal niet beantwoord hoeft te worden. Het was een veelzijdig internationaal muziekgezelschap uit Frankrijk en Duitsland dat in tal van samenstelingen en met veel verschillende instrumenten veel mooie nummers ten berde bracht. Centraal en spil van het gezelschap is Julien Thomas. Alleen en als eerste betrad hij de plek waar ooit de scalpel werd gehanteerd en speelde 'Sketches on Paper' en 'I Love The Night' een lied op basis van een tekst van George Pope Morris. Heel mooie kleine breekbare liedjes met de zoekende stem van Julien Thomas en zijn gitaarspel. Zijn Engels is met een sterk accent, soms werkte dat prima en charmant, soms irriteerde dat wat. Julien Thomas gaf elk lied lading mee in zijn introducties. Daarna betrad Fabien Thomas het toneel en toonde in de Koala song op zijn ukelele een prima zanger en snarenman te zijn. Verrassend was de cover 'Be My Baby' van The Ronettes. Welke nog voor de pauze werden gevolgd door mooie nummers als Just Like Summer', ook een verrassende cover van het Herman Dune nummer en 'White on White' een mooi gevoelig nummer met veel inbreng van het publiek als achtergrond zangers en een het koor dirigerende Fabian Thomas. Na de pauze ging het verder als complete band. Het leverde al snel met 'Brest' en 'Stop Saying His Name' de hoogtepunten van de avond op. Nummers die rustig werden ingezet en opgebouwd werden naar een apocalyptisch einde, waar de instrumenten het overnamen van de zang. Een stijlmiddel dat eigenlijk in elk nummer werd toegepast. Dat had in het sterke 'Queenland Rain' een mooie werking. Het lied is geschreven in een Australische orkaan die werd beleefd met enige geestverruimende middelen. Dat was muzikaal hoorbaar. Na het nieuwe nummer 'Changes' werd in het afsluitende nummer 'Grain of Sand' wederom een beroep gedaan op het publiek om nu mee te spelen met bellen. Een bijzonder concert op een bijzondere lokatie en wie Lutra Lutra nu is? Ach wat kan dat schelen.
Tiki Black waardige nummer 1 in Café nummer 13
GASSELTERNIJVEEN – Pas sinds kort is Café nummer 13 in Gasselternijveen geopend. In het pand van voorheen Hotel Niehove is een bloeiende en boeiende plek aan het onstaan met, is de bedoeling, regelmatig live muziek. Tiki Black was de eerste artiest in dit rijtje. De Britse zangeres gaf op het terras van het cáfe een schitterend en intens concert. Een dag eerder wist Black al op Art Carnivale en bij Podium Peter & Leni in Steendam het publiek tot tranen te roeren met haar liedjes die diep graven en met haar bijzondere stem die weet te raken en ook in Gasselternijveen toonde Black wederom haar bijzondere klasse. Voor het optreden waren zelfs fans uit Groot Brittanië over gekomen. Met het mooie 'Listen' opende Black haar eerste set. Elk liedje krijgt een mooie uitleg, wat de ervaring verdiept. Langs komen schitterende liedjes als 'The Other Woman' van haar komende album dat volgend jaar wordt verwacht en 'Out of the Black' en 'Free Like Smoke' van haar debuut album. Opvallend is het prachtige pianospel van Tiki Black. Ze heeft een enorm bereik op de piano waardoor ze verrassende klanken weet te creëren. Hoogtepunten waren het schitterende 'Silence No More', een nummer dat ook in een Franse film wordt gebruikt en 'Escape'. Tiki black schrijft prachtige teksten die de oppervlakkigheid ver achter zich laten. Het zijn liedjes over zelf ontplooing, zelfstandigheid en vrijheid. De artieste uit Manchester pakt je met haar werk direct bij de lurfen, hoewel er ook zeker een deel van het publiek niet geraakt wordt. Geboren uit ouders iuit Kameroen in Frankrijk bracht Black ook en fraai liedje in één van de vele talen uit dat Afrikaanse land, waar ze ee deel van haar jeugd doorbracht. Tiki Black is een artieste die de grote podia verdient en met haar volgende album zomaar eens door kan breken naar het grote publiek. Als dat het geval is kunnen ze bij Café Nummer 13 toch maar mooi zeggen, dat Tiki Black de eerste artiest was die ooit bij hen optrad. Een bijzondere en eigenzinnige artiest die absoluut geen consessies doet als het om haar liedjes gaat.
GASSELTERNIJVEEN – Pas sinds kort is Café nummer 13 in Gasselternijveen geopend. In het pand van voorheen Hotel Niehove is een bloeiende en boeiende plek aan het onstaan met, is de bedoeling, regelmatig live muziek. Tiki Black was de eerste artiest in dit rijtje. De Britse zangeres gaf op het terras van het cáfe een schitterend en intens concert. Een dag eerder wist Black al op Art Carnivale en bij Podium Peter & Leni in Steendam het publiek tot tranen te roeren met haar liedjes die diep graven en met haar bijzondere stem die weet te raken en ook in Gasselternijveen toonde Black wederom haar bijzondere klasse. Voor het optreden waren zelfs fans uit Groot Brittanië over gekomen. Met het mooie 'Listen' opende Black haar eerste set. Elk liedje krijgt een mooie uitleg, wat de ervaring verdiept. Langs komen schitterende liedjes als 'The Other Woman' van haar komende album dat volgend jaar wordt verwacht en 'Out of the Black' en 'Free Like Smoke' van haar debuut album. Opvallend is het prachtige pianospel van Tiki Black. Ze heeft een enorm bereik op de piano waardoor ze verrassende klanken weet te creëren. Hoogtepunten waren het schitterende 'Silence No More', een nummer dat ook in een Franse film wordt gebruikt en 'Escape'. Tiki black schrijft prachtige teksten die de oppervlakkigheid ver achter zich laten. Het zijn liedjes over zelf ontplooing, zelfstandigheid en vrijheid. De artieste uit Manchester pakt je met haar werk direct bij de lurfen, hoewel er ook zeker een deel van het publiek niet geraakt wordt. Geboren uit ouders iuit Kameroen in Frankrijk bracht Black ook en fraai liedje in één van de vele talen uit dat Afrikaanse land, waar ze ee deel van haar jeugd doorbracht. Tiki Black is een artieste die de grote podia verdient en met haar volgende album zomaar eens door kan breken naar het grote publiek. Als dat het geval is kunnen ze bij Café Nummer 13 toch maar mooi zeggen, dat Tiki Black de eerste artiest was die ooit bij hen optrad. Een bijzondere en eigenzinnige artiest die absoluut geen consessies doet als het om haar liedjes gaat.
Prettige zang bij Iris Rijnsewijn
STEENDAM – Iris Rijnsewijn is één van de Noordelijke rijsende sterren in het nobele singersongwriter vak. Op Art Carnivale bewees de nog erg jonge zangeres waarom dat zo is. Vooral haar prettige zangstem is erg aansprekend en met volwassen liedjes zette de artieste een fijne set neer op het mooie festival in Steendam. Nog een beetje onwennig en wat ver naar achteren op het podium opende Rijnsewijn met 'Perfect We'. Een mooi plekje op het podium uit de zon, maar omdat Rijnsewijn zat op een stoel werd het daardoor erg statisch. Daarmee deed de zangeres zichzelf onrecht. Na het mooie vlotte begin nam Iris Rijnsewijn wat gas terug met het rustige 'Drinking Incident'. Rijnsewijn kan zingen. Een zeer prettige warme stem, waarin ze veel emotie weet te leggen. Het ene liedje klinkt zwoel als de spreekwoordelijke zomeravond, de ander lekker vlot en in de derde voel je het verdriet met haar mee. Voordeel is dat ze fijn verstaanbaar is en mooi helder zingt, een voordeel als je wat te vertellen hebt in je liedjes. Qua gitaarspel mag ze nog iets vaster worden, maar dat stoorde amper. 'Aubrey' volgde, een heerlijk fijn liedje, dat prima werd gebracht. Voor het volgende liedje tapte Rijnsewijn op een prachtige wijze uit een zwoel vaatje, Haar stem kreeg een net iets donkerdere klank in een nummer vol met verlangen. Prettig dat een zo jonge zangeres volop de emotie van een lied weet te grijpen. Het rustige 'Icare'en het mooie 'The Shore' bevestigden de indruk dat, met nog enig schaafwerk, Rijnsewijn veel mogelijkheden heeft. Haar vermogen om aansprekende liedjes te schrijven staat buiten kijf. Wat nog verbeteren moet is het brengen van de liedjes. Geen stoel om op te zitten, maar voor op het podium en laat maar zien dat je er bent en dat je wat te vertellen hebt. Vertel dat leuke verhaal dat bij het liedje hoort, betrek het publiek bij je optreden, want dat is meer dan alle een liedje zingen. Iets meer ervaring, iets meer brutaliteit en dan komt dat vast wel goed. Uit Iris Rijnsewijn is met weinig middelen een zeer veel belovende singersongwriter te halen.
STEENDAM – Iris Rijnsewijn is één van de Noordelijke rijsende sterren in het nobele singersongwriter vak. Op Art Carnivale bewees de nog erg jonge zangeres waarom dat zo is. Vooral haar prettige zangstem is erg aansprekend en met volwassen liedjes zette de artieste een fijne set neer op het mooie festival in Steendam. Nog een beetje onwennig en wat ver naar achteren op het podium opende Rijnsewijn met 'Perfect We'. Een mooi plekje op het podium uit de zon, maar omdat Rijnsewijn zat op een stoel werd het daardoor erg statisch. Daarmee deed de zangeres zichzelf onrecht. Na het mooie vlotte begin nam Iris Rijnsewijn wat gas terug met het rustige 'Drinking Incident'. Rijnsewijn kan zingen. Een zeer prettige warme stem, waarin ze veel emotie weet te leggen. Het ene liedje klinkt zwoel als de spreekwoordelijke zomeravond, de ander lekker vlot en in de derde voel je het verdriet met haar mee. Voordeel is dat ze fijn verstaanbaar is en mooi helder zingt, een voordeel als je wat te vertellen hebt in je liedjes. Qua gitaarspel mag ze nog iets vaster worden, maar dat stoorde amper. 'Aubrey' volgde, een heerlijk fijn liedje, dat prima werd gebracht. Voor het volgende liedje tapte Rijnsewijn op een prachtige wijze uit een zwoel vaatje, Haar stem kreeg een net iets donkerdere klank in een nummer vol met verlangen. Prettig dat een zo jonge zangeres volop de emotie van een lied weet te grijpen. Het rustige 'Icare'en het mooie 'The Shore' bevestigden de indruk dat, met nog enig schaafwerk, Rijnsewijn veel mogelijkheden heeft. Haar vermogen om aansprekende liedjes te schrijven staat buiten kijf. Wat nog verbeteren moet is het brengen van de liedjes. Geen stoel om op te zitten, maar voor op het podium en laat maar zien dat je er bent en dat je wat te vertellen hebt. Vertel dat leuke verhaal dat bij het liedje hoort, betrek het publiek bij je optreden, want dat is meer dan alle een liedje zingen. Iets meer ervaring, iets meer brutaliteit en dan komt dat vast wel goed. Uit Iris Rijnsewijn is met weinig middelen een zeer veel belovende singersongwriter te halen.
Lyssna blijft zich ontwikkelen
STEENDAM – Het duo voorheen Marja de Boer en Dorien Geusebroek gaat tegenwoordig onder de naam Lyssna door het leven. Lyssna staat voor luisteren en dat is zeker de moeite waard bij één van Nederlands meest onbekende ( wereldberoemd in Harderwijk en Steendam ) maar ook absoluut één van de leukste en vermakelijkste folkacts. Wat Lysnna brengt is gewoon goede muziek. Fraaie zang van Marja de Boer en heerlijk vioolspel van Dorien Geusebroek en deze avond op het Podium Peter & Leni waren beide dames compleet op hun gemak. Dat ondanks dat Marja de Boer het concert begon met een lang verhaal, voor de eerste klanken klonken van 'Dance'. Af en toe kunnen de introducties van de liedjes iets strakker, maar hoe meer De Boer zich op haar gemak voelt hoe meer ze vertelt en hoe beter de muziek is. Dat bleek bijvoorbeeld in het mooie 'Better Off' een fraaie gebroken hart lied. 'On My Way' is een nummer dat al jaren op het repertoire van beide dames staat en terecht. Een mooie krachtige song. Hetzelfde telt voor 'Musicus Varus', waarin Geusebroeks viool het voortouw nam. Een sterke aanloop naar 'Old City Poet and his Angel' wat een schitterend nummer is en dat voor de pauze nog werd gevolgd door schitterende nummers als 'Never Let Go', het nieuwe en erg mooie 'Lullaby You Know by Heart' en 'New Years Eve'. Marja de Boer is een expressieve zangeres die het gehele bereik van haar stem gebruikt en er een mooie intensiteit in weet te leggen. Dorien Geusebroek ondersteunt dat met een fijne tweede stem. Muzikaal staat het duo ook haar mannetje De Boer was duidelijk gegroeid als gitariste en Dorien Geusebroek is een uitstekend en gevoelig violiste. De liedjes zijn niet los te maken van de verhalen die de liedjes diepte en achtergrond geven. Verheugend is ook dat het nieuwe werk ook erg sterk is. 'Sailor Song', vervolmaakt tijdens de soundcheck was zelfs één van de hoogtepunten van de avond, net als het mooie 'Nostalgia' dat ook nieuw op de setlist staat. Lyssna is niet vernieuwend, maar mooie liedjes waar iedereen zich mee kan identificeren. Sprankelend gebracht en met de nodige frisheid. Nagenieten na het mooi toegift 'This Time'. Het was het 'Lyssna' waard.
STEENDAM – Het duo voorheen Marja de Boer en Dorien Geusebroek gaat tegenwoordig onder de naam Lyssna door het leven. Lyssna staat voor luisteren en dat is zeker de moeite waard bij één van Nederlands meest onbekende ( wereldberoemd in Harderwijk en Steendam ) maar ook absoluut één van de leukste en vermakelijkste folkacts. Wat Lysnna brengt is gewoon goede muziek. Fraaie zang van Marja de Boer en heerlijk vioolspel van Dorien Geusebroek en deze avond op het Podium Peter & Leni waren beide dames compleet op hun gemak. Dat ondanks dat Marja de Boer het concert begon met een lang verhaal, voor de eerste klanken klonken van 'Dance'. Af en toe kunnen de introducties van de liedjes iets strakker, maar hoe meer De Boer zich op haar gemak voelt hoe meer ze vertelt en hoe beter de muziek is. Dat bleek bijvoorbeeld in het mooie 'Better Off' een fraaie gebroken hart lied. 'On My Way' is een nummer dat al jaren op het repertoire van beide dames staat en terecht. Een mooie krachtige song. Hetzelfde telt voor 'Musicus Varus', waarin Geusebroeks viool het voortouw nam. Een sterke aanloop naar 'Old City Poet and his Angel' wat een schitterend nummer is en dat voor de pauze nog werd gevolgd door schitterende nummers als 'Never Let Go', het nieuwe en erg mooie 'Lullaby You Know by Heart' en 'New Years Eve'. Marja de Boer is een expressieve zangeres die het gehele bereik van haar stem gebruikt en er een mooie intensiteit in weet te leggen. Dorien Geusebroek ondersteunt dat met een fijne tweede stem. Muzikaal staat het duo ook haar mannetje De Boer was duidelijk gegroeid als gitariste en Dorien Geusebroek is een uitstekend en gevoelig violiste. De liedjes zijn niet los te maken van de verhalen die de liedjes diepte en achtergrond geven. Verheugend is ook dat het nieuwe werk ook erg sterk is. 'Sailor Song', vervolmaakt tijdens de soundcheck was zelfs één van de hoogtepunten van de avond, net als het mooie 'Nostalgia' dat ook nieuw op de setlist staat. Lyssna is niet vernieuwend, maar mooie liedjes waar iedereen zich mee kan identificeren. Sprankelend gebracht en met de nodige frisheid. Nagenieten na het mooi toegift 'This Time'. Het was het 'Lyssna' waard.
Shoe Eating Rabbits vermaken vanaf de picknicktafel
STEENDAM – Openingsact op het Art Carnivale festival in Steendam waren de Shoe Eating Rabbits met hun folk. De mooi opgebouwde podia met hun geluidsinstallaties liet het viertal links liggen, maar op een picknicktafel midden tussen het publiek en volledig akoestisch werd een prima set gespeeld, die door een te late start, helaas wat kort was. Shoe Eating Rabbits brengt zijn eigen versie van heerlijke vrolijke folk. Lekker anarchistisch met vleugjes punk en de nodige rauwheid, zonder dat dit aan de muzikaliteit of het vertellen van de verhalen die aan de folk ten grondslag liggen tornden. Al met het openingsnummer 'Long Way Highway' bleek duidelijk dat alles gebracht werd met enorm veel plezier. De drie heren en dame op het geïmproviseerde podium speelden met de nodige lieve lust. Mooie dansbare nummers als 'Sorrow and Bones' en 'Sea is Eating Land' werden met overtuiging gebracht. Nadeel was dat met luide instrumenten als een resonator, een viool en een accordeon af en toe de individuele zang werd overstemd. Gelukkig bestaat veel van het zangwerk uit meerstemmige zang en kon het gezelschap zo hun eigen instrumenten in volume bijbenen. Terwijl het publiek aan het dansen sloeg en tijdens 'Run Run' in een spontane achtervolging rondom het podium uitbarste kwamen een aantal fraaie lidjes voorbij. Het vlotte 'Road Down South' met de resonator in de hoofdrol en het sterke 'Dead Bird'. Een band die weet een feestje te bouwen en het contact met het publiek te bewerkstelligen, hoewel ook hierbij het nadeel telde dat je scherp moest luisteren en dichtbij zitten om het goed te horen. Een verwisseling op de setlist, waar een liedje was overgeslagen, maar prima weer werd ingepast, gaf aan dat Shoe Eating Rabbits toch ook de nodige podiumkilometers er al op heeft zitten en zich niet van de wijs laat brengen. Ook buiten Nederland is de band inmiddels ontdekt, getuige een recente toer naar Schotland. Sterke teksten en songwriting en een vrolijke inslag maakten het helemaal een kleine fuif. 'Hound' is een mooi nummer en het slotnummer van de deze dag voor het eerst in Nederland gepresenteerde album dat recent verscheen. Pakkend en dansbaar ging het door tot na 'Point Stupid' de organisatie kwam vertellen dat de tijd echt op was. Shoe Eating Rabbits ging nog even door op het verder gelegen strand. Vrolijk de ondergaande zon in.
STEENDAM – Openingsact op het Art Carnivale festival in Steendam waren de Shoe Eating Rabbits met hun folk. De mooi opgebouwde podia met hun geluidsinstallaties liet het viertal links liggen, maar op een picknicktafel midden tussen het publiek en volledig akoestisch werd een prima set gespeeld, die door een te late start, helaas wat kort was. Shoe Eating Rabbits brengt zijn eigen versie van heerlijke vrolijke folk. Lekker anarchistisch met vleugjes punk en de nodige rauwheid, zonder dat dit aan de muzikaliteit of het vertellen van de verhalen die aan de folk ten grondslag liggen tornden. Al met het openingsnummer 'Long Way Highway' bleek duidelijk dat alles gebracht werd met enorm veel plezier. De drie heren en dame op het geïmproviseerde podium speelden met de nodige lieve lust. Mooie dansbare nummers als 'Sorrow and Bones' en 'Sea is Eating Land' werden met overtuiging gebracht. Nadeel was dat met luide instrumenten als een resonator, een viool en een accordeon af en toe de individuele zang werd overstemd. Gelukkig bestaat veel van het zangwerk uit meerstemmige zang en kon het gezelschap zo hun eigen instrumenten in volume bijbenen. Terwijl het publiek aan het dansen sloeg en tijdens 'Run Run' in een spontane achtervolging rondom het podium uitbarste kwamen een aantal fraaie lidjes voorbij. Het vlotte 'Road Down South' met de resonator in de hoofdrol en het sterke 'Dead Bird'. Een band die weet een feestje te bouwen en het contact met het publiek te bewerkstelligen, hoewel ook hierbij het nadeel telde dat je scherp moest luisteren en dichtbij zitten om het goed te horen. Een verwisseling op de setlist, waar een liedje was overgeslagen, maar prima weer werd ingepast, gaf aan dat Shoe Eating Rabbits toch ook de nodige podiumkilometers er al op heeft zitten en zich niet van de wijs laat brengen. Ook buiten Nederland is de band inmiddels ontdekt, getuige een recente toer naar Schotland. Sterke teksten en songwriting en een vrolijke inslag maakten het helemaal een kleine fuif. 'Hound' is een mooi nummer en het slotnummer van de deze dag voor het eerst in Nederland gepresenteerde album dat recent verscheen. Pakkend en dansbaar ging het door tot na 'Point Stupid' de organisatie kwam vertellen dat de tijd echt op was. Shoe Eating Rabbits ging nog even door op het verder gelegen strand. Vrolijk de ondergaande zon in.
Jill Jackson heeft Elton John en Johnny Cash niet nodig
LEEUWARDEN – Uiteraard zijn het mooie meezingers voor het publiek in Paddy O'Ryan in Leeuwarden, maar eigenlijk gaan nummers als Nikita van Elton John en een Johnny Cash medley ten koste van de vele mooie nummers die Jill Jackson zelf in de loop van haar muzikale leven heeft bedacht. In een mooie mix van andermans en eigen werk, want Jackson heeft wel een prima oor voor nummers die bij haar passen, had de Schotse het duidelijk naar haar zin in de intieme omgeving van de Ljouwertse Ierse pub, een onderdeel van haar eerste Nederlandse toernee die zich uitsluitend in Friesland voltrekt. Een wonder, want Jackson is een gelouterde artieste die zalen met duizenden mensen vulde op verschillende punten in haar loopbaan, maar ook keuzen durft te maken om dicht bij haar zelf te blijven. Op dit moment is dat om in haar eentje lekker te spelen, te reizen en de nummers te brengen waar zij zich mee verbonden voelt. Eerste hoogtepunt was 'Robin Hood' een erg sterk nummer dat stamt uit haar succesvolle tijd met The Chaplins. Een periode die meer prachtige nummers heeft voortgebracht en 'Nikita' van Elton John had best mogen worden ingeruild door nog zo'n fraai Chaplins nummer. Dat telt niet voor 'Harvest Moon' van Neil Young die een schitterende uitvoering kreeg en werd gevolg door fraaie uitvoeringen van het werk van Buddy Holly, Crowded House en Sam Cooke. Jill Jackson is perfectioniste, excuseerde zich voor een gitaar die even uit de toon viel en vroeg een filmpje te wissen, omdat ze niet goed uit een paar noten kwam. Ieder optreden streeft ze naar een optimale ervaring voor het publiek. Jackson heeft een prachtige stem en is een innemende zangeres. Op het podium iemand die het publiek betrekt bij haar liedjes. Halverwege een liedje even stopt om een dansende dame te complimenteren. In de zaal een Schotse tongval oppikt, terwijl ze zingt en met mooie verhalen af en toe komt. Haar per ongeluk zwartrijden op de trein naar Harlingen en andere Friese belevenissen. Maar ook een mooie correctie voor het publiek, door ze te prijzen voor het luisteren als een tafel even te luidruchtig wordt. Af en toe mag ze ook iets meer vertellen over haar liedjes. Ook na de pauze mooie covers afgewisseld met eigen werk. Haar Cash medley bevat vooral zijn meer dan bekende nummers wat bereikt dat het publiek massaal aan het meezingen gaat. Een uitstekende versie van 'I Need You Know' van Lady Antebellum, een nummer wat welhaast elke singersongwriter covert en daarmee dreigt een nieuwe Cash te worden en het fraaie 'Merry Go Round' van Kacey Musgraves. De hoogtepunten van het concert zijn echter 'Here Comes Trouble' en het nieuwe 'What Is'. Liedjes die tegen elke cover opkunnen. Het is tijd dat Jill Jackson nu ook alleen dat succes haalt dat haar in bandformatie al wel lukte. Een prachtige artieste die mag vertrouwen op haar eigen werk.
LEEUWARDEN – Uiteraard zijn het mooie meezingers voor het publiek in Paddy O'Ryan in Leeuwarden, maar eigenlijk gaan nummers als Nikita van Elton John en een Johnny Cash medley ten koste van de vele mooie nummers die Jill Jackson zelf in de loop van haar muzikale leven heeft bedacht. In een mooie mix van andermans en eigen werk, want Jackson heeft wel een prima oor voor nummers die bij haar passen, had de Schotse het duidelijk naar haar zin in de intieme omgeving van de Ljouwertse Ierse pub, een onderdeel van haar eerste Nederlandse toernee die zich uitsluitend in Friesland voltrekt. Een wonder, want Jackson is een gelouterde artieste die zalen met duizenden mensen vulde op verschillende punten in haar loopbaan, maar ook keuzen durft te maken om dicht bij haar zelf te blijven. Op dit moment is dat om in haar eentje lekker te spelen, te reizen en de nummers te brengen waar zij zich mee verbonden voelt. Eerste hoogtepunt was 'Robin Hood' een erg sterk nummer dat stamt uit haar succesvolle tijd met The Chaplins. Een periode die meer prachtige nummers heeft voortgebracht en 'Nikita' van Elton John had best mogen worden ingeruild door nog zo'n fraai Chaplins nummer. Dat telt niet voor 'Harvest Moon' van Neil Young die een schitterende uitvoering kreeg en werd gevolg door fraaie uitvoeringen van het werk van Buddy Holly, Crowded House en Sam Cooke. Jill Jackson is perfectioniste, excuseerde zich voor een gitaar die even uit de toon viel en vroeg een filmpje te wissen, omdat ze niet goed uit een paar noten kwam. Ieder optreden streeft ze naar een optimale ervaring voor het publiek. Jackson heeft een prachtige stem en is een innemende zangeres. Op het podium iemand die het publiek betrekt bij haar liedjes. Halverwege een liedje even stopt om een dansende dame te complimenteren. In de zaal een Schotse tongval oppikt, terwijl ze zingt en met mooie verhalen af en toe komt. Haar per ongeluk zwartrijden op de trein naar Harlingen en andere Friese belevenissen. Maar ook een mooie correctie voor het publiek, door ze te prijzen voor het luisteren als een tafel even te luidruchtig wordt. Af en toe mag ze ook iets meer vertellen over haar liedjes. Ook na de pauze mooie covers afgewisseld met eigen werk. Haar Cash medley bevat vooral zijn meer dan bekende nummers wat bereikt dat het publiek massaal aan het meezingen gaat. Een uitstekende versie van 'I Need You Know' van Lady Antebellum, een nummer wat welhaast elke singersongwriter covert en daarmee dreigt een nieuwe Cash te worden en het fraaie 'Merry Go Round' van Kacey Musgraves. De hoogtepunten van het concert zijn echter 'Here Comes Trouble' en het nieuwe 'What Is'. Liedjes die tegen elke cover opkunnen. Het is tijd dat Jill Jackson nu ook alleen dat succes haalt dat haar in bandformatie al wel lukte. Een prachtige artieste die mag vertrouwen op haar eigen werk.
Douwe Bob komt echt los na huwelijksaanzoek
DRACHTEN – Even leek het of Douwe Bob niet door had dat het festivalterrein van Popcity in Drachten voor hem was volgestroomd. Na een mislukte binnenkomer met een niet werkende megafoon werden een viertal liedjes gespeeld zonder zich verder om het publiek te bekommeren. Sterke liedjes, daar niet van, want Douwe Bob heeft zich in korte tijd ontwikkeld tot één van de betere live acts van Nederland en een act die ook buiten onze landsgrenzen iets te zoeken heeft. De opening met 'Sweet Sunshine' was nog wat zoetjes, maar het prachtige Americana nummer 'Gini' was sterk en deze lijn trok Douwe Bob voort in iets rustigere 'Judge/Jury/Executioner' en het mooie 'Blind Man's Bluff'. Daarna viel hem een spandoek op in het publiek waarop hij ten huwelijk werd gevraagd. Dat spontane huwelijk kwam er niet, maar hielp wel de ban te breken en het contact te maken tussen publiek en podium. In de loop van het concert was vooral gitarist Jan Peter Hoekstra die afkomstig is uit Ureterp en zo een thuiswedstrijd speelde het mikpunt van Douwe Bob en werd het publiek meer en meer bij het gebeuren 'on stage' betrokken. Inhoudelijk vertelde de zanger weinig over zijn liedjes, dat was jammer, maar de nadruk lag op spelen en vertier en dat bracht Douwe Bob zeker. Standje Festival was de band op gezet. Met zijn songfestivalnummer 'SlowDown' werd muzikaal de sterkste fase van het optreden ingezet. 'Slowdown' is een nummer dat met vlag en wimpel overeind blijft en werd gevolgd door hoogtepunten als 'How Lucky We Are' en het schitterende rustige 'Sugar'. Na dit rustige nummer werd de zaak weer in een hogere versnelling gestuwd met 'Golden Hair' een fijn swingend nummer, het stevige 'Damn Good Time' en het heerlijke Americana deuntje 'Da News'. Douwe Bob is een uitstekend zanger en werd uitmuntend ondersteund door een fijne geroutineerde band die behalve uit Jan Peter Hoekstra, die uitblonk op gitaar, uit nog vijf andere bandleden wat een heerlijk vol geluid gaf. Professioneel werd het feestje verder uitgebouwd met mooie dansbare roots en rock. Vooral 'Multicoloured Angel' was op het einde nog een heerlijk swingend nummer waarna de band en een over het podium springende Douwe Bob nog even los gingen in 'Take it Off'. Zoals het begon eindigde het ook. Douwe Bob probeerde het publiek een bierdouche te geven. Uit de stevig geschudde flesjes kwam echter geen fontijn maar een lullig straaltje. Het mocht de pret niet drukken, want muzikaal viel er meer dan genoeg te beleven tussen door.
DRACHTEN – Even leek het of Douwe Bob niet door had dat het festivalterrein van Popcity in Drachten voor hem was volgestroomd. Na een mislukte binnenkomer met een niet werkende megafoon werden een viertal liedjes gespeeld zonder zich verder om het publiek te bekommeren. Sterke liedjes, daar niet van, want Douwe Bob heeft zich in korte tijd ontwikkeld tot één van de betere live acts van Nederland en een act die ook buiten onze landsgrenzen iets te zoeken heeft. De opening met 'Sweet Sunshine' was nog wat zoetjes, maar het prachtige Americana nummer 'Gini' was sterk en deze lijn trok Douwe Bob voort in iets rustigere 'Judge/Jury/Executioner' en het mooie 'Blind Man's Bluff'. Daarna viel hem een spandoek op in het publiek waarop hij ten huwelijk werd gevraagd. Dat spontane huwelijk kwam er niet, maar hielp wel de ban te breken en het contact te maken tussen publiek en podium. In de loop van het concert was vooral gitarist Jan Peter Hoekstra die afkomstig is uit Ureterp en zo een thuiswedstrijd speelde het mikpunt van Douwe Bob en werd het publiek meer en meer bij het gebeuren 'on stage' betrokken. Inhoudelijk vertelde de zanger weinig over zijn liedjes, dat was jammer, maar de nadruk lag op spelen en vertier en dat bracht Douwe Bob zeker. Standje Festival was de band op gezet. Met zijn songfestivalnummer 'SlowDown' werd muzikaal de sterkste fase van het optreden ingezet. 'Slowdown' is een nummer dat met vlag en wimpel overeind blijft en werd gevolgd door hoogtepunten als 'How Lucky We Are' en het schitterende rustige 'Sugar'. Na dit rustige nummer werd de zaak weer in een hogere versnelling gestuwd met 'Golden Hair' een fijn swingend nummer, het stevige 'Damn Good Time' en het heerlijke Americana deuntje 'Da News'. Douwe Bob is een uitstekend zanger en werd uitmuntend ondersteund door een fijne geroutineerde band die behalve uit Jan Peter Hoekstra, die uitblonk op gitaar, uit nog vijf andere bandleden wat een heerlijk vol geluid gaf. Professioneel werd het feestje verder uitgebouwd met mooie dansbare roots en rock. Vooral 'Multicoloured Angel' was op het einde nog een heerlijk swingend nummer waarna de band en een over het podium springende Douwe Bob nog even los gingen in 'Take it Off'. Zoals het begon eindigde het ook. Douwe Bob probeerde het publiek een bierdouche te geven. Uit de stevig geschudde flesjes kwam echter geen fontijn maar een lullig straaltje. Het mocht de pret niet drukken, want muzikaal viel er meer dan genoeg te beleven tussen door.
Diff bezig aan zwanenzang
DRACHTEN – Misschien moet Diff Rouw en zijn bandleden na het optreden in de Prinsentuin in Leeuwarden op 7 augustus als de laatste keer Diff op het programma staat toch nog maar eens de agenda trekken en er een afspraak inzetten. Voorjaar 2017 wellicht. Een mooie dag op een Fries terras. Biertje erbij en zonder verwachtingen nog eens even kijken waar ze staan. Kan tijd de muzikale verschillen van inzicht wellicht overbruggen? Is er toch het gemis om met elkaar op het podium staan? Op Popcity in Drachten onderstreepte het Friese rootsgezelschap nog maar eens hoe jammer het is dat het einde naakt. Toch leek het ook een opluchting voor het vijftal. Zelden stonden ze ongedwongener en losser op het podium. Zelden straalde de band zoveel spelplezier af. Dat was al zichtbaar in 'Hard to Heart' het openingsnummer van dit met een half uur wat korte optreden en werd moeiteloos voorgezet in het fijne 'Holding On' en het prachtige 'Jealousy'. Die mooie combinatie van roots and rock werkt voortreffelijk voor de Friezen. De prettige stem van zanger en naamgever Diff Rouw met toch ook zijn schurende kantjes en de hele fijne samenzang die bij de band tot kunst is verheven. Muzikaal zit het vuurwerk aan de zijkanten, met mooie gitaarsolo's die prachtig de zang aanvullen en voor zich spreken. 'She ain't Over Me' volgde en was even een mooi getimed rustpunt in het optreden. Hierna volgde de eindsprint met het mooiste liedje uit het Diff ouvre 'Put My Life on the Line' een schitterende song met veel energie gebracht. Een heerlijk stuwend nummer, waarin elk positief aspect van de band voor het daglicht komt. Het muzikale vakmanschap, de sterke zang, het uitstekende songwriting en de podium persoonlijkheden die lekker los hun werk presenteerden. Een fijne mix van folk, Americana en rock die uitstekend aanslaat bij het publiek. Met een sterke drinking song nam Diff afscheid van het publiek in Drachten. Er resten nog twee optredens. De heren kondigden al aan dat ze afzonderlijk in andere muzikale verbanden zullen opduiken, maar niet meer als Diff. Op 7 augustus is de laatste mogelijkheid om nog één keer van Diff te genieten in Friesland. Dan gaat het mooie boek met al die successen en al die prachtige liedjes dicht, want naast de nummers die op Popcity werden gebracht heeft de band nog zo veel moois. Het sterke optreden in Drachten smaakte naar meer. Dat zal er niet komen, tenzij....
DRACHTEN – Misschien moet Diff Rouw en zijn bandleden na het optreden in de Prinsentuin in Leeuwarden op 7 augustus als de laatste keer Diff op het programma staat toch nog maar eens de agenda trekken en er een afspraak inzetten. Voorjaar 2017 wellicht. Een mooie dag op een Fries terras. Biertje erbij en zonder verwachtingen nog eens even kijken waar ze staan. Kan tijd de muzikale verschillen van inzicht wellicht overbruggen? Is er toch het gemis om met elkaar op het podium staan? Op Popcity in Drachten onderstreepte het Friese rootsgezelschap nog maar eens hoe jammer het is dat het einde naakt. Toch leek het ook een opluchting voor het vijftal. Zelden stonden ze ongedwongener en losser op het podium. Zelden straalde de band zoveel spelplezier af. Dat was al zichtbaar in 'Hard to Heart' het openingsnummer van dit met een half uur wat korte optreden en werd moeiteloos voorgezet in het fijne 'Holding On' en het prachtige 'Jealousy'. Die mooie combinatie van roots and rock werkt voortreffelijk voor de Friezen. De prettige stem van zanger en naamgever Diff Rouw met toch ook zijn schurende kantjes en de hele fijne samenzang die bij de band tot kunst is verheven. Muzikaal zit het vuurwerk aan de zijkanten, met mooie gitaarsolo's die prachtig de zang aanvullen en voor zich spreken. 'She ain't Over Me' volgde en was even een mooi getimed rustpunt in het optreden. Hierna volgde de eindsprint met het mooiste liedje uit het Diff ouvre 'Put My Life on the Line' een schitterende song met veel energie gebracht. Een heerlijk stuwend nummer, waarin elk positief aspect van de band voor het daglicht komt. Het muzikale vakmanschap, de sterke zang, het uitstekende songwriting en de podium persoonlijkheden die lekker los hun werk presenteerden. Een fijne mix van folk, Americana en rock die uitstekend aanslaat bij het publiek. Met een sterke drinking song nam Diff afscheid van het publiek in Drachten. Er resten nog twee optredens. De heren kondigden al aan dat ze afzonderlijk in andere muzikale verbanden zullen opduiken, maar niet meer als Diff. Op 7 augustus is de laatste mogelijkheid om nog één keer van Diff te genieten in Friesland. Dan gaat het mooie boek met al die successen en al die prachtige liedjes dicht, want naast de nummers die op Popcity werden gebracht heeft de band nog zo veel moois. Het sterke optreden in Drachten smaakte naar meer. Dat zal er niet komen, tenzij....
Veelbelovende Pendants moeten nu stappen zetten
DRACHTEN – Het is te hopen dat Piter Reitsma, Tjerk Jansma, Gosse Scherstra en Anne Martin Koree na het optreden van Pendants tijdens Popcity in Drachten nog even de tijd hebben genomen om te kijken en te luisteren bij de na hun op het podium verschenen DIFF en Douwe Bob. De Friese band heeft weliswaar de Kleine Prijs van Friesland gewonnen en tevens de publieksprijs, maar dat is geen reden om bij de pakken neer te zitten en op het podium kwam voldoende leermateriaal om nog eens goed te kijken en zaken je eigen te maken. Het uitstekende optreden in Drachten gaf ook aan dat er nog wel degelijk stappen gezet moeten worden in met name de songwriting en podiumperformance. Het optreden ging uitstekend uit de startblokken met een lekker catchy nummer en dat liet de band uit Leeuwarden volgen door het erg sterke 'Monster'. Een mooie combinatie van Rock en Funk, waarbij de band in nummers als 'Up and Away' een vleugje U2 brengt en op andere moment juist weer nadrukkelijker de funk op zoekt. Een variatie die broodnodig is, want qua tempo varieerde het viertal te weinig in Drachten. Het zestal nummers dat de band bracht waren allemaal lekkere uptempo nummers, waarbij geen ruimte was voor versnelling of juist een meer ballade-achtig nummer. Dat was jammer, want dan komen alle afzonderlijke nummers ook meer tot hun recht. Ook in een nummer als 'Masquarade of Hearts' is herhaling een stijlfiguur, wat graag wordt gebruikt. Veel spreekt in het voordeel van de band. De fijne zang van Piter Reitsma is een geweldige pré. Hij wordt ondersteund door zijn medebandleden die er tot het laatste nummer prima en strak speelden. In de laatste nummer leken ze elkaar even kwijt te zijn en werd het even wat rommelig. Een ander puntje is dat alle gitaristen ook een toetsengevalletje voor zich hebben staan, waardoor ze ook direct nogal plaatsgebonden zijn en dus redelijk statisch. Sterk punt zijn de lekkere frisse aankondigingen en hoe haast op natuurlijke wijze en met zelfspot het contact met het publiek werd gelegd. Er uit bleek dat Pendants prima weet in welke fase van hun muzikale avontuur ze zich bevinden. Een leuke jonge band met groeipotentieel. Een band die de komende periode gewoon lekker aan de slag moet en kritisch moet blijven kijken naar eigen prestaties en materiaal, want in het Pendants vat zit nog veel meer. Aan Reitsma, Jansma, Scherstra en Koree om het eruit te vissen.
DRACHTEN – Het is te hopen dat Piter Reitsma, Tjerk Jansma, Gosse Scherstra en Anne Martin Koree na het optreden van Pendants tijdens Popcity in Drachten nog even de tijd hebben genomen om te kijken en te luisteren bij de na hun op het podium verschenen DIFF en Douwe Bob. De Friese band heeft weliswaar de Kleine Prijs van Friesland gewonnen en tevens de publieksprijs, maar dat is geen reden om bij de pakken neer te zitten en op het podium kwam voldoende leermateriaal om nog eens goed te kijken en zaken je eigen te maken. Het uitstekende optreden in Drachten gaf ook aan dat er nog wel degelijk stappen gezet moeten worden in met name de songwriting en podiumperformance. Het optreden ging uitstekend uit de startblokken met een lekker catchy nummer en dat liet de band uit Leeuwarden volgen door het erg sterke 'Monster'. Een mooie combinatie van Rock en Funk, waarbij de band in nummers als 'Up and Away' een vleugje U2 brengt en op andere moment juist weer nadrukkelijker de funk op zoekt. Een variatie die broodnodig is, want qua tempo varieerde het viertal te weinig in Drachten. Het zestal nummers dat de band bracht waren allemaal lekkere uptempo nummers, waarbij geen ruimte was voor versnelling of juist een meer ballade-achtig nummer. Dat was jammer, want dan komen alle afzonderlijke nummers ook meer tot hun recht. Ook in een nummer als 'Masquarade of Hearts' is herhaling een stijlfiguur, wat graag wordt gebruikt. Veel spreekt in het voordeel van de band. De fijne zang van Piter Reitsma is een geweldige pré. Hij wordt ondersteund door zijn medebandleden die er tot het laatste nummer prima en strak speelden. In de laatste nummer leken ze elkaar even kwijt te zijn en werd het even wat rommelig. Een ander puntje is dat alle gitaristen ook een toetsengevalletje voor zich hebben staan, waardoor ze ook direct nogal plaatsgebonden zijn en dus redelijk statisch. Sterk punt zijn de lekkere frisse aankondigingen en hoe haast op natuurlijke wijze en met zelfspot het contact met het publiek werd gelegd. Er uit bleek dat Pendants prima weet in welke fase van hun muzikale avontuur ze zich bevinden. Een leuke jonge band met groeipotentieel. Een band die de komende periode gewoon lekker aan de slag moet en kritisch moet blijven kijken naar eigen prestaties en materiaal, want in het Pendants vat zit nog veel meer. Aan Reitsma, Jansma, Scherstra en Koree om het eruit te vissen.
Toby overtuigt als vanouds
ROODEHAAN – Met haar prachtige stem en af en toe gevoelige, maar even vaak feestelijke liedjes is de Australische Toby Beard een vaste waarde in het wereldwijde live circuit. Ook op het podium van Roodehaan Live wist de zangeres met Nederlandse roots een groot publiek te trekken ondanks de regen die viel niet lang voor haar optreden. Met een prima grotendeels Nederlandse band ging ze krachtig van start met onder andere het erg mooie 'Smile ( Opa Song ), maar terwijl het fris was in de buitenlucht nam Toby de vaart helemaal uit het concert door drie gevoelige slow nummers te spelen met elk van de drie band leden. Eerst een nummer, 'Photo's in the Sand', met bassist Tom Clarke. Hierna kreeg de uitmuntende Nederlandse violiste Anne Bakker de ruimte voor haar moment alleen met Toby op het podium en als laatste Josse Sharrard met 'Tell My Lover'. Mooie momenten, maar het is beter om deze liedjes niet achter elkaar te doen, maar juist te verdelen over het concert. Met het prachtige 'Lean Over', kwam de vaart er weer in. Toby is gemaakt voor het podium. Een prachtige zangstem. Volop dynamiek en haar prima gitaarspel. Voortdurend is ze bezig met het publiek en met haar medebandleden. Hierbij zou het beter zijn als in die muzikale onderonsjes dat Toby niet naar achter gaat, maar bijvoorbeeld Anne Bakker naar voren, waardoor alles voorop het podium zich afspeelt. Vaak gebeurde dat ook prima, maar af en toe gebeurde dat toch wel erg achterop in de coulissen. Het tempo bleef er heerlijk in met nummers van haar laatste album 'Nobody Told Me' zoals 'Last Night'en het gevoelige 'Three Days' waarin wordt aangegeven hoe dicht geluk en verdriet bij elkaar staan. Als afsluiting voor de pauze het eerbetoon aan het podium door een dampende bleusy versie van 'Red Rooster'. Toby brengt een fijne mix van stijlen met folk, rock, bleus en roots af en toe verrijkt met vleugjes reggea. Na de pauze was het smooth sailing voor het viertal op het podium. Bekende nummers van Toby passeerden de revue. 'Good Old Days', 'Don't Go' een mooie mix van feestelijk energiek en dansbaar, tot prachtige gevoelige luisterliedjes. Ondanks dat het geluid, in tegenstelling tot normaal, niet optimaal was werd prachtig e professioneel een show neergezet om nog lang te heugen. Het duurt even voor Toby weer naar Europa komt. In maart volgend jaar staat de nieuwe Europese toernee op de planning. Om in de gaten te houden. Prachtig optreden is namelijk gegarandeerd.
ROODEHAAN – Met haar prachtige stem en af en toe gevoelige, maar even vaak feestelijke liedjes is de Australische Toby Beard een vaste waarde in het wereldwijde live circuit. Ook op het podium van Roodehaan Live wist de zangeres met Nederlandse roots een groot publiek te trekken ondanks de regen die viel niet lang voor haar optreden. Met een prima grotendeels Nederlandse band ging ze krachtig van start met onder andere het erg mooie 'Smile ( Opa Song ), maar terwijl het fris was in de buitenlucht nam Toby de vaart helemaal uit het concert door drie gevoelige slow nummers te spelen met elk van de drie band leden. Eerst een nummer, 'Photo's in the Sand', met bassist Tom Clarke. Hierna kreeg de uitmuntende Nederlandse violiste Anne Bakker de ruimte voor haar moment alleen met Toby op het podium en als laatste Josse Sharrard met 'Tell My Lover'. Mooie momenten, maar het is beter om deze liedjes niet achter elkaar te doen, maar juist te verdelen over het concert. Met het prachtige 'Lean Over', kwam de vaart er weer in. Toby is gemaakt voor het podium. Een prachtige zangstem. Volop dynamiek en haar prima gitaarspel. Voortdurend is ze bezig met het publiek en met haar medebandleden. Hierbij zou het beter zijn als in die muzikale onderonsjes dat Toby niet naar achter gaat, maar bijvoorbeeld Anne Bakker naar voren, waardoor alles voorop het podium zich afspeelt. Vaak gebeurde dat ook prima, maar af en toe gebeurde dat toch wel erg achterop in de coulissen. Het tempo bleef er heerlijk in met nummers van haar laatste album 'Nobody Told Me' zoals 'Last Night'en het gevoelige 'Three Days' waarin wordt aangegeven hoe dicht geluk en verdriet bij elkaar staan. Als afsluiting voor de pauze het eerbetoon aan het podium door een dampende bleusy versie van 'Red Rooster'. Toby brengt een fijne mix van stijlen met folk, rock, bleus en roots af en toe verrijkt met vleugjes reggea. Na de pauze was het smooth sailing voor het viertal op het podium. Bekende nummers van Toby passeerden de revue. 'Good Old Days', 'Don't Go' een mooie mix van feestelijk energiek en dansbaar, tot prachtige gevoelige luisterliedjes. Ondanks dat het geluid, in tegenstelling tot normaal, niet optimaal was werd prachtig e professioneel een show neergezet om nog lang te heugen. Het duurt even voor Toby weer naar Europa komt. In maart volgend jaar staat de nieuwe Europese toernee op de planning. Om in de gaten te houden. Prachtig optreden is namelijk gegarandeerd.
De revolutie begint bij Daithi Rua
STEENDAM – Een kwart eeuw toert de vriendelijke Ier Daithi Rua die al lang in het Belgische woont en een beetje de Vlaamse mentaliteit ook al heeft overgenomen, als muzikant door de wereld. Een knuffel hier, een 'Dankjewel' daar. Op het podium staat er echter een strijdbare zanger die met zijn liedjes de wereld tracht te veranderen. Op het Podium Peter & Leni in Steendam een avond waarop mooie warme liedjes werden afgewisseld met soms verbeten protestsongs. De revolutie begint nog immer bij Daithi Rua, podium voor podium. Dat bleek direct al in het begin. Na een start met onder andere het mooie en vol met energie gezongen 'The Harvest', een nummer dat hij schreef met Annika Fehling en het titelnummer is van het album voo zijn 25-jarig muzkantschap, volgden met 'Consious Men', 'Stop' en 'The Road to Liberty' drie protest liedjes, waarvan hij de laatste schreef met Eva de Roovere. Als tegenhanger bracht Daithi Rua een aantal liedjes van het album 'Stuff That Works', waarop hij het werk vertolkt van door hem bewonderde vaak Amerikaanse songwriters zoals Guy Clark van wie hij de titelsong bracht en 'She Belongs to the Rain' van Tom Pacheco. Daarna was het weer op het pad van de protestsongs met 'From Monkey to Man' waarin apen bespreken dat het toch een schande is dat wordt gezegd dat mensen van apen afstammen want apen misdragen zich niet zo. 'Commander in Chief' over de inval in Irak, nog een lekkere vlotte cover en het sterke 'More Than I Can Say'. Daithi Rua, de artiestennaam van David Donegan' heeft wat te vertellen. Mooie vertellingen op het podium, zowel in zijn liedjes als er tussen door. Hij is een zanger die soms prachtig zingt, soms met verbetenheid zijn protest brengt, met steeds dat krachtige gitaarspel. Ook na de pauze bracht hij genoeg om over na te denken, waarbij hij nu de landmijnen problematiek, gedwongen uitzettingen in België voor de vooruitgang, hoe mensen in New Orleans aan hun lot werden overgelaten na de orkaan Kathrina en dakloze Ieren in Londen onder de aandacht bracht. Het was wat protestsongs betreft wat veel. De boodschap verwaterd dan. Hoewel liedjes als 'Bleu Laces', 'Before We Leave' en 'Commander in Chief' op zich erg sterk zijn is de veelheid aan boodschappen overweldigend. Daithi Rua als artiest verveeld geen moment. Sterke en afwisselende liedjes met nu en dan Americana invloeden, dan weer zijn Ierse roots die boven drijven en een sterke setlist opbouw. Het publiek werd constant betrokken bij het optreden met meezingers al bijvoorbeeld het prachtige 'CauSeway', Kings of Kilburn High Road' of het a capella Better the Devil You Know'. Mooie covers met als hoogtepunt het John Gorka nummer 'How Legends Are Made' en een fijn gevoelig toegift met onder andere 'Oyasuminasai'. Soms is minder meer. Iets minder protestliedjes brengt iets meer boodschap. Maar beslist niet minder van al die prachtige liedjes van deze Ier die zo mooi kan zingen.
STEENDAM – Een kwart eeuw toert de vriendelijke Ier Daithi Rua die al lang in het Belgische woont en een beetje de Vlaamse mentaliteit ook al heeft overgenomen, als muzikant door de wereld. Een knuffel hier, een 'Dankjewel' daar. Op het podium staat er echter een strijdbare zanger die met zijn liedjes de wereld tracht te veranderen. Op het Podium Peter & Leni in Steendam een avond waarop mooie warme liedjes werden afgewisseld met soms verbeten protestsongs. De revolutie begint nog immer bij Daithi Rua, podium voor podium. Dat bleek direct al in het begin. Na een start met onder andere het mooie en vol met energie gezongen 'The Harvest', een nummer dat hij schreef met Annika Fehling en het titelnummer is van het album voo zijn 25-jarig muzkantschap, volgden met 'Consious Men', 'Stop' en 'The Road to Liberty' drie protest liedjes, waarvan hij de laatste schreef met Eva de Roovere. Als tegenhanger bracht Daithi Rua een aantal liedjes van het album 'Stuff That Works', waarop hij het werk vertolkt van door hem bewonderde vaak Amerikaanse songwriters zoals Guy Clark van wie hij de titelsong bracht en 'She Belongs to the Rain' van Tom Pacheco. Daarna was het weer op het pad van de protestsongs met 'From Monkey to Man' waarin apen bespreken dat het toch een schande is dat wordt gezegd dat mensen van apen afstammen want apen misdragen zich niet zo. 'Commander in Chief' over de inval in Irak, nog een lekkere vlotte cover en het sterke 'More Than I Can Say'. Daithi Rua, de artiestennaam van David Donegan' heeft wat te vertellen. Mooie vertellingen op het podium, zowel in zijn liedjes als er tussen door. Hij is een zanger die soms prachtig zingt, soms met verbetenheid zijn protest brengt, met steeds dat krachtige gitaarspel. Ook na de pauze bracht hij genoeg om over na te denken, waarbij hij nu de landmijnen problematiek, gedwongen uitzettingen in België voor de vooruitgang, hoe mensen in New Orleans aan hun lot werden overgelaten na de orkaan Kathrina en dakloze Ieren in Londen onder de aandacht bracht. Het was wat protestsongs betreft wat veel. De boodschap verwaterd dan. Hoewel liedjes als 'Bleu Laces', 'Before We Leave' en 'Commander in Chief' op zich erg sterk zijn is de veelheid aan boodschappen overweldigend. Daithi Rua als artiest verveeld geen moment. Sterke en afwisselende liedjes met nu en dan Americana invloeden, dan weer zijn Ierse roots die boven drijven en een sterke setlist opbouw. Het publiek werd constant betrokken bij het optreden met meezingers al bijvoorbeeld het prachtige 'CauSeway', Kings of Kilburn High Road' of het a capella Better the Devil You Know'. Mooie covers met als hoogtepunt het John Gorka nummer 'How Legends Are Made' en een fijn gevoelig toegift met onder andere 'Oyasuminasai'. Soms is minder meer. Iets minder protestliedjes brengt iets meer boodschap. Maar beslist niet minder van al die prachtige liedjes van deze Ier die zo mooi kan zingen.
Feestje met Jick Munroe and the Amazing Lazerbeams
ROODEHAAN – Een band die op Pinkpop heeft gestaan, dat roept verwachtingen op. Die werden door Jick Munroe and the Amazing Lazerbeams ruimschoots ingevuld tijdens Roodehaan Live. De Limburgse band wist er een fijn feestje van te maken met een vaak goede keus uit andermans nummers en mooie eigen liedjes. Met 'Heartbroken Road' werd nog rustig geopend, maar de zesmansband kwam al snel op stoom met een aantrekkelijke mix van country, folk, blues , ragtime, rock' n roll en zydeco. Voor de pauze veel andermans werk. De keuze voor Johnny Cash zijn 'Folsom Prinson Blues' was nog een beetje voor de hand liggend, maar Pokey LaFarge zijn 'Central Time' kreeg een geweldige uitvoering en hoorde bij de hoogtepunten voor de pauze net als het mooie eigen nummer 'Wagon Wheel' en het rustige 'The Road'. De Limburgse roots kwamen terug in twee Rowwen Heze covers als 'Kroenenberg' en 'Bestel Mar'. In hun covers mag de band nog wat avontuurlijker kiezen en wat meer afstand nemen van het origineel. Ook in hun aankondigingen mag het op zo'n betrekkelijk intiem concert best wat inhoudelijker. Mooi is het instrument gebruik. Fijne feestelijke instrumenten als accordeon, banjo en mandoline waren bepalend voor de sound. Een mooie strak spelende en ingespeelde band. Na de pauze ging het feestniveau nog een standje hoger. Mooie eigen songs veelal, waarvan veel van het recent verschenen album 'The Ark' met het vrolijke 'Gypsy Millionaire' dat de spits afbeet en werd gevolgd door het even dansbare 'Rocky Rocket'. Mooi was 'Bourbonista'. Verrassend de cover 'Lean On', bekend van Major Lazer en met 'North Side Gal' wat echte rock 'n roll. Prachtig was 'Major Minor' en het napauzesese hoogtepunt 'Beggars of Bones' en het country deuntje 'Old Joe'. Een fikse set, want de band keek niet op een liedje meer of minder, vol dynamiek en als prettige constatering naast de vaste leadzanger Jick Munro de band tal van zangers had die ook regelmatig de leadzang overnamen op hetzelfde hoge niveau. Jick Munro and the Amazing Lazerbeams is op zijn sterkst in die heerlijke Americana nummers, maar weet ook te overtuigen in het feestelijke werk. Nog net wat beter kiezen in de covers die soms goed en verrassend waren en soms juist te voorspelbaar. Een heerlijke band voor een feestelijke zondagavond die nog dieper kan en moet in de emotie.
ROODEHAAN – Een band die op Pinkpop heeft gestaan, dat roept verwachtingen op. Die werden door Jick Munroe and the Amazing Lazerbeams ruimschoots ingevuld tijdens Roodehaan Live. De Limburgse band wist er een fijn feestje van te maken met een vaak goede keus uit andermans nummers en mooie eigen liedjes. Met 'Heartbroken Road' werd nog rustig geopend, maar de zesmansband kwam al snel op stoom met een aantrekkelijke mix van country, folk, blues , ragtime, rock' n roll en zydeco. Voor de pauze veel andermans werk. De keuze voor Johnny Cash zijn 'Folsom Prinson Blues' was nog een beetje voor de hand liggend, maar Pokey LaFarge zijn 'Central Time' kreeg een geweldige uitvoering en hoorde bij de hoogtepunten voor de pauze net als het mooie eigen nummer 'Wagon Wheel' en het rustige 'The Road'. De Limburgse roots kwamen terug in twee Rowwen Heze covers als 'Kroenenberg' en 'Bestel Mar'. In hun covers mag de band nog wat avontuurlijker kiezen en wat meer afstand nemen van het origineel. Ook in hun aankondigingen mag het op zo'n betrekkelijk intiem concert best wat inhoudelijker. Mooi is het instrument gebruik. Fijne feestelijke instrumenten als accordeon, banjo en mandoline waren bepalend voor de sound. Een mooie strak spelende en ingespeelde band. Na de pauze ging het feestniveau nog een standje hoger. Mooie eigen songs veelal, waarvan veel van het recent verschenen album 'The Ark' met het vrolijke 'Gypsy Millionaire' dat de spits afbeet en werd gevolgd door het even dansbare 'Rocky Rocket'. Mooi was 'Bourbonista'. Verrassend de cover 'Lean On', bekend van Major Lazer en met 'North Side Gal' wat echte rock 'n roll. Prachtig was 'Major Minor' en het napauzesese hoogtepunt 'Beggars of Bones' en het country deuntje 'Old Joe'. Een fikse set, want de band keek niet op een liedje meer of minder, vol dynamiek en als prettige constatering naast de vaste leadzanger Jick Munro de band tal van zangers had die ook regelmatig de leadzang overnamen op hetzelfde hoge niveau. Jick Munro and the Amazing Lazerbeams is op zijn sterkst in die heerlijke Americana nummers, maar weet ook te overtuigen in het feestelijke werk. Nog net wat beter kiezen in de covers die soms goed en verrassend waren en soms juist te voorspelbaar. Een heerlijke band voor een feestelijke zondagavond die nog dieper kan en moet in de emotie.
Henhouse Prowlers doen bluegrass eer aan
MEPPEL – Met in achtneming van de regels van het genre, weet Henhouse Prowlers Bluegrass modern en actueel te doen klinken. In dit muziek genre staat traditie hoog in het vaandel, maar deze bluegrassband uit Chicago weet die traditie om te vormen in prachtige hedendaagse muziek, bleek in muziekcafé Clouso in Meppel waar op een maandagavond een behoorlijk publiek van de bluegrassklanken kwam genieten. De band met originele leden Ben Wright op banjo en Jon Golfine op staande bas en met nieuwe leden Aaron Dorfman op gitaar en Todd Livingstone op dobro had voor dit optreden geen versterking van microfoons en installatie nodig. Een terechte keus die prachtig uitpakte. Op het programma veel eigen werk, maar ook werk van bekende bluegrassschrijvers als Bill Munroe, Jimi Hendricks en Dr. Ralph Stanley. De band trapte af met een mooi eigen instrumentaal nummer, waarbij ieder instrument even in het Clouso spotlight stond en het nummer ging naadloos over in een Bill Munroe nummer. Even later het prachtige 'Carolina Moon' met Jon Golfine als leadzanger. Alle vier de heren hebben prachtige stemmen en zingen de leadzang, maar Golfine heeft een heel speciale stem en zingt terecht veel lead. Mooi was ook de cover 'Chop My Money' verbleugrassniseerd van een Afrikaans populair nummer voor een tour in Afrika en even later bewees de band met 'Ya reem wadi thaqif' in het Arabisch bluegrass te kunnen zingen. Ondertussen ook een keur aan prachtige eigen liedjes, zoals 'The Barnyard Bachelor' met Aaron Dorfman in de hoofdrol, 'Lonesome Road' en 'Southbound'. Alles werd ook door alle heren met veel humor aangekondigd waarbij Ben Wright toch meestal de taak van spreekstalmeester op zich nam. Het voordeel van bluegrass is dat veel instrumenten solo's hebben en bij de Henhouse Prowlers stapt het betreffende lid dan ook naar voren. Het levert veel dynamiek op het podium op. Alle heren zijn uitmuntende musici, waarbij vooral de dobro van Todd Livingstone erg prettig was. Op het podium prachtige monumentjes voor Dr Ralph Stanley met één van zijn liedjes en voor James King met een bloedstollend mooie 'Echo Mountain'. Beide bluegrasshelden zijn onlangs overleden. Als laatste nummer 'Still on that Ride' het verhaal van een muzikant die 200 shows per jaar doet over de hele wereld en ook thuis een vrouw heeft zitten die op hem wacht. Een schitterende afsluitng van een prachtig concert.
MEPPEL – Met in achtneming van de regels van het genre, weet Henhouse Prowlers Bluegrass modern en actueel te doen klinken. In dit muziek genre staat traditie hoog in het vaandel, maar deze bluegrassband uit Chicago weet die traditie om te vormen in prachtige hedendaagse muziek, bleek in muziekcafé Clouso in Meppel waar op een maandagavond een behoorlijk publiek van de bluegrassklanken kwam genieten. De band met originele leden Ben Wright op banjo en Jon Golfine op staande bas en met nieuwe leden Aaron Dorfman op gitaar en Todd Livingstone op dobro had voor dit optreden geen versterking van microfoons en installatie nodig. Een terechte keus die prachtig uitpakte. Op het programma veel eigen werk, maar ook werk van bekende bluegrassschrijvers als Bill Munroe, Jimi Hendricks en Dr. Ralph Stanley. De band trapte af met een mooi eigen instrumentaal nummer, waarbij ieder instrument even in het Clouso spotlight stond en het nummer ging naadloos over in een Bill Munroe nummer. Even later het prachtige 'Carolina Moon' met Jon Golfine als leadzanger. Alle vier de heren hebben prachtige stemmen en zingen de leadzang, maar Golfine heeft een heel speciale stem en zingt terecht veel lead. Mooi was ook de cover 'Chop My Money' verbleugrassniseerd van een Afrikaans populair nummer voor een tour in Afrika en even later bewees de band met 'Ya reem wadi thaqif' in het Arabisch bluegrass te kunnen zingen. Ondertussen ook een keur aan prachtige eigen liedjes, zoals 'The Barnyard Bachelor' met Aaron Dorfman in de hoofdrol, 'Lonesome Road' en 'Southbound'. Alles werd ook door alle heren met veel humor aangekondigd waarbij Ben Wright toch meestal de taak van spreekstalmeester op zich nam. Het voordeel van bluegrass is dat veel instrumenten solo's hebben en bij de Henhouse Prowlers stapt het betreffende lid dan ook naar voren. Het levert veel dynamiek op het podium op. Alle heren zijn uitmuntende musici, waarbij vooral de dobro van Todd Livingstone erg prettig was. Op het podium prachtige monumentjes voor Dr Ralph Stanley met één van zijn liedjes en voor James King met een bloedstollend mooie 'Echo Mountain'. Beide bluegrasshelden zijn onlangs overleden. Als laatste nummer 'Still on that Ride' het verhaal van een muzikant die 200 shows per jaar doet over de hele wereld en ook thuis een vrouw heeft zitten die op hem wacht. Een schitterende afsluitng van een prachtig concert.
Luke Winslow King vindt zichzelf opnieuw uit
GRONINGEN – Luke Winslow King, dat was die roots artiest uit New Orleans die op het podium stond met begeleiding van washboard en gitaar en prachtige muziek maakte met dat gevoel van de jaren 20. Luke Winslow King dat is die roots artiest uit New Orleans die op het podium staat met gierende electrische gitaren en drums en prachtige muziek maakt met die hint van toen en het gevoel van nu. Luke Winslow King 2.0. King 2.0 opende krachtig in het Grand Theatre in Groningen met 'Crystal Water' en 'Trouble'. Sterke liedjes uit zijn repertoire. 'Travlin' was mooi en 'Coming Tide' ook in de nieuwe uitvoering prachtig. Hoogtepunt was echter 'Esther Please'. Een nummer dat aan de basis staat van de nieuwe sound van de Amerikaan, die in dit nummer afrekende met het einde van zijn relatie. Na het scheiden der wegen tussen King en Esther Rose, die voorheen met hem toerde, is de nieuwe sound ontstaan, maar ook het prachtige 'Esther Please'. In dit nummer naast een smeekbede aan Esther werd ook voor het eerst publieksparticipatie gevraagd door mee te vingerknippen op de maat. Met regelmaat vroeg King mee te zingen en zocht hij actief het contact met het publiek. Nu heeft hij een deels Italiaanse band om zich heen met Lucio Villani op basgitaar en vooral meestergitarist Roberto Luti die nummer na nummer excelleerde op zijn gitaar en muzikaal een hoofdrol mee had. Op drums Benji Bohannon die tijdens het Naked Song festival in Eindhoven alleen maar een drumstokje doormidden sloeg. In Groningen was de schade aanzienlijk groter toen hij een pedaal aan gort trapte. Gelukkig niet dermate dat het niet met een haar en een paperclip op zijn McGyvers gerepareerd kon worden en het hield tot het einde van de show. King zelf is een prachtige swingende zanger en ook een uitstekende gitarist. Met bijzonder veel plezier stond het viertal op het podium. Mooie eigen nummers van King als 'On My Way', Cadillac', 'Everlasting Arms' en 'Someday Baby'. Fraaie rootsmuziek met invloeden van blues en rock. Sterk gezongen en het publiek was van harte welkom om mee te gaan op de weg die King wees. Een mooie prestatie van Luke Winslow King die nog niet zolang geleden vooral voorprogramma was bij Pokey LaFarge, maar nu de grootste naam is op de poster. Met 'Break Dow The Wall' nog een nieuw nummer en in het afsluitende 'Jitterbug Swing' nog een fraai gitaar guel tussen Luti en King. Daarna als toegift een schitterende 'Swing that Thing'. Luke Winslow King 1.0 was prachtig. Luke Winslow King 2.0 is dat ook. Kunnen we gewoon niet beide krijgen?
GRONINGEN – Luke Winslow King, dat was die roots artiest uit New Orleans die op het podium stond met begeleiding van washboard en gitaar en prachtige muziek maakte met dat gevoel van de jaren 20. Luke Winslow King dat is die roots artiest uit New Orleans die op het podium staat met gierende electrische gitaren en drums en prachtige muziek maakt met die hint van toen en het gevoel van nu. Luke Winslow King 2.0. King 2.0 opende krachtig in het Grand Theatre in Groningen met 'Crystal Water' en 'Trouble'. Sterke liedjes uit zijn repertoire. 'Travlin' was mooi en 'Coming Tide' ook in de nieuwe uitvoering prachtig. Hoogtepunt was echter 'Esther Please'. Een nummer dat aan de basis staat van de nieuwe sound van de Amerikaan, die in dit nummer afrekende met het einde van zijn relatie. Na het scheiden der wegen tussen King en Esther Rose, die voorheen met hem toerde, is de nieuwe sound ontstaan, maar ook het prachtige 'Esther Please'. In dit nummer naast een smeekbede aan Esther werd ook voor het eerst publieksparticipatie gevraagd door mee te vingerknippen op de maat. Met regelmaat vroeg King mee te zingen en zocht hij actief het contact met het publiek. Nu heeft hij een deels Italiaanse band om zich heen met Lucio Villani op basgitaar en vooral meestergitarist Roberto Luti die nummer na nummer excelleerde op zijn gitaar en muzikaal een hoofdrol mee had. Op drums Benji Bohannon die tijdens het Naked Song festival in Eindhoven alleen maar een drumstokje doormidden sloeg. In Groningen was de schade aanzienlijk groter toen hij een pedaal aan gort trapte. Gelukkig niet dermate dat het niet met een haar en een paperclip op zijn McGyvers gerepareerd kon worden en het hield tot het einde van de show. King zelf is een prachtige swingende zanger en ook een uitstekende gitarist. Met bijzonder veel plezier stond het viertal op het podium. Mooie eigen nummers van King als 'On My Way', Cadillac', 'Everlasting Arms' en 'Someday Baby'. Fraaie rootsmuziek met invloeden van blues en rock. Sterk gezongen en het publiek was van harte welkom om mee te gaan op de weg die King wees. Een mooie prestatie van Luke Winslow King die nog niet zolang geleden vooral voorprogramma was bij Pokey LaFarge, maar nu de grootste naam is op de poster. Met 'Break Dow The Wall' nog een nieuw nummer en in het afsluitende 'Jitterbug Swing' nog een fraai gitaar guel tussen Luti en King. Daarna als toegift een schitterende 'Swing that Thing'. Luke Winslow King 1.0 was prachtig. Luke Winslow King 2.0 is dat ook. Kunnen we gewoon niet beide krijgen?
The Cosmic Carnaval weet feestje te bouwen
DRACHTEN – Geen festival zonder The Cosmic Carnaval. De band uit Rotterdam is toegetreden tot de betere livebands van Nederland met een mooie mix van jaren 60 invloeden en een bij tijden stevig stukje rock. Aansprekende tijdloze en toch moderne muziek. The Cosmic Carnaval opende op topspeed met 'Outlaw Blues' en 'Not Fade Away'. Sterke nummers die live uitstekend tot hun recht komen. Je merkt de ervaring bij de band die al een aantal jaar flink aan de weg timmeren. Daarrna even de ruimte om het publiek te begroeten en met 'Clockwork' een rustiger nummer, waarna met 'Funny Men' het tempo weer omhoog ging. Mooie adequate rauwe zang die op zijn mooist was als er driestemmig werd gezongen. Mooiste nummer was 'Meet me in the Morning'. Een fijn rustig nummer dat deed denken aan The Beatles met een lang instrumenteel deel. Een kenmerk van The Cosmic Carnaval, want veel nummers werden, op meestal uistekende wijze, lang uitgesponnen om vaak de gitaren, viool of mondharmonica alle ruimte te geven. Met eigenlijk betrekkelijk weinig liedjes werd zo een uur gevuld op prettige wijze. Betrekkelijk nieuw was 'State Trooper', dat mogelijkerwijs ook op het dit jaar nieuw te verschijnen album komt, de opvolger van een live album vorig jaar. Ouder is 'Kingmaker' dat een intro kent als AC/DC in zijn beste dagen, dan veranderd in een Cosmic Carnaval geluid, met de mondharmonica in een zeer prettige hoofdrol, om vervolgens weer een ouderwets rockdeel te bevatten en dan weer terugkeert naar de Cosmic Carnaval sound. Ook zo'n nummer dat lekker lang wordt uitgerekt, zonder aan kracht te verliezen. Vervolgens was er het Rolling Stones momentje. Of momentje. Als waren het de Stones zelf tijdens hun beroemde concert in het Stadspark in Groningen. Een heerlijke versie van 'Midnight Rambler' werd, net als bij de Stones een nummer van zo'n tien minuten, hoewel geheel met een Cosmic sausje en daarmee werd het een prachtig nummer. Ook 'Miss You' van de Stones werd op deze wijze gebracht. Na 'Hitchers' was het afgelopen. The Cosmic Carnival is een uitstekende live band die het grote gebaar niet schuwt. Mooi ingespeeld en met prima liedjes. De vraag blijft wel, hoe zou het klein en intiem klinken?
DRACHTEN – Geen festival zonder The Cosmic Carnaval. De band uit Rotterdam is toegetreden tot de betere livebands van Nederland met een mooie mix van jaren 60 invloeden en een bij tijden stevig stukje rock. Aansprekende tijdloze en toch moderne muziek. The Cosmic Carnaval opende op topspeed met 'Outlaw Blues' en 'Not Fade Away'. Sterke nummers die live uitstekend tot hun recht komen. Je merkt de ervaring bij de band die al een aantal jaar flink aan de weg timmeren. Daarrna even de ruimte om het publiek te begroeten en met 'Clockwork' een rustiger nummer, waarna met 'Funny Men' het tempo weer omhoog ging. Mooie adequate rauwe zang die op zijn mooist was als er driestemmig werd gezongen. Mooiste nummer was 'Meet me in the Morning'. Een fijn rustig nummer dat deed denken aan The Beatles met een lang instrumenteel deel. Een kenmerk van The Cosmic Carnaval, want veel nummers werden, op meestal uistekende wijze, lang uitgesponnen om vaak de gitaren, viool of mondharmonica alle ruimte te geven. Met eigenlijk betrekkelijk weinig liedjes werd zo een uur gevuld op prettige wijze. Betrekkelijk nieuw was 'State Trooper', dat mogelijkerwijs ook op het dit jaar nieuw te verschijnen album komt, de opvolger van een live album vorig jaar. Ouder is 'Kingmaker' dat een intro kent als AC/DC in zijn beste dagen, dan veranderd in een Cosmic Carnaval geluid, met de mondharmonica in een zeer prettige hoofdrol, om vervolgens weer een ouderwets rockdeel te bevatten en dan weer terugkeert naar de Cosmic Carnaval sound. Ook zo'n nummer dat lekker lang wordt uitgerekt, zonder aan kracht te verliezen. Vervolgens was er het Rolling Stones momentje. Of momentje. Als waren het de Stones zelf tijdens hun beroemde concert in het Stadspark in Groningen. Een heerlijke versie van 'Midnight Rambler' werd, net als bij de Stones een nummer van zo'n tien minuten, hoewel geheel met een Cosmic sausje en daarmee werd het een prachtig nummer. Ook 'Miss You' van de Stones werd op deze wijze gebracht. Na 'Hitchers' was het afgelopen. The Cosmic Carnival is een uitstekende live band die het grote gebaar niet schuwt. Mooi ingespeeld en met prima liedjes. De vraag blijft wel, hoe zou het klein en intiem klinken?
Jon Tarifa voor jong en oud op Simmerdeis
DRACHTEN – Hoogtepunt van het optreden van Jon Tarifa op Simmerdeis in Drachten was toen de zanger van het podium afdaalde om voor zijn jongste fan te zingen in het Thalenpark. De internationale band onder leiding van de Albanees Tarifa heeft weliswaar Duitsers, Letten, Surinamers, Polen, Hagenezen en Litouwers in de gelederen maar geen Friezen. Desondanks wist Tarifa het contact met het Drachtster publiek wel te leggen. Aanvankelijk ging dat wat stroef, want het openingslied 'Highs and Lows' was deze keer wat low. Gelukkig kwamen daarna de swingende nummers 'Brighter Tomorrow' en 'Till The Sun Comes Up'. Jon Tarifa brengt een mix van zang en rap met invloeden van soul, rock en pop. Aanstekelijk en dansbaar met vooral een heerlijke trompet die overal lekker door heen schetterend en zijn zonnige klanken voortbrengt. Tarifa heeft zijn wortels in de rap in bands als Nucleair Family en Kern Koppen. Dat is te horen. Hij is een uitstekende rapper. In de zang is hij minder overtuigd. Vaak deert dat niet, maar in 'Next to Me' laat hij de zang over aan Stanley Clementina. De bassist van de band blijkt een prima zanger. Tarifa is een gedreven frontman. Durft bij herhaling het podium te verlaten om zijn publiek op te zoeken en heeft al snel het publiek aan het dansen. Hij laat steeds ook de band in het succes delen door ze in het zonnetje te zetten. Mooie nummers als de single 'Your Time Will Come', het gevoelige 'So Right' en de meezinger 'Do This Forever' komen langs. Voor het ritmische 'So High' put Tarifa in Afrika voor zijn inspiratie en 'We can Make It' heeft een reggea gevoel. De band staat duidelijk in festivalstand. Inhoudelijk wordt er weinig gesproken op het podium. Het blijft voornamelijk bij algemeenheden. Muzikaal worden mooie nummers afgewisseld met nummers die net iets minder zijn. Toch geeft Jon Tarifa een fijn en feestelijk en vooral dansbaar optreden. Een prima band die al enkele jaren aan de weg timmert met een goede frontman die met een olijk hoedje zijn band over het podium stuurt. Hoe goed het bevallen is? Wanhopig klemt de Friese aarde zich vast aan de toerbus als deze zich klaar maakt voor vertrek. Met slippende banden wordt vaste grond bereikt.
DRACHTEN – Hoogtepunt van het optreden van Jon Tarifa op Simmerdeis in Drachten was toen de zanger van het podium afdaalde om voor zijn jongste fan te zingen in het Thalenpark. De internationale band onder leiding van de Albanees Tarifa heeft weliswaar Duitsers, Letten, Surinamers, Polen, Hagenezen en Litouwers in de gelederen maar geen Friezen. Desondanks wist Tarifa het contact met het Drachtster publiek wel te leggen. Aanvankelijk ging dat wat stroef, want het openingslied 'Highs and Lows' was deze keer wat low. Gelukkig kwamen daarna de swingende nummers 'Brighter Tomorrow' en 'Till The Sun Comes Up'. Jon Tarifa brengt een mix van zang en rap met invloeden van soul, rock en pop. Aanstekelijk en dansbaar met vooral een heerlijke trompet die overal lekker door heen schetterend en zijn zonnige klanken voortbrengt. Tarifa heeft zijn wortels in de rap in bands als Nucleair Family en Kern Koppen. Dat is te horen. Hij is een uitstekende rapper. In de zang is hij minder overtuigd. Vaak deert dat niet, maar in 'Next to Me' laat hij de zang over aan Stanley Clementina. De bassist van de band blijkt een prima zanger. Tarifa is een gedreven frontman. Durft bij herhaling het podium te verlaten om zijn publiek op te zoeken en heeft al snel het publiek aan het dansen. Hij laat steeds ook de band in het succes delen door ze in het zonnetje te zetten. Mooie nummers als de single 'Your Time Will Come', het gevoelige 'So Right' en de meezinger 'Do This Forever' komen langs. Voor het ritmische 'So High' put Tarifa in Afrika voor zijn inspiratie en 'We can Make It' heeft een reggea gevoel. De band staat duidelijk in festivalstand. Inhoudelijk wordt er weinig gesproken op het podium. Het blijft voornamelijk bij algemeenheden. Muzikaal worden mooie nummers afgewisseld met nummers die net iets minder zijn. Toch geeft Jon Tarifa een fijn en feestelijk en vooral dansbaar optreden. Een prima band die al enkele jaren aan de weg timmert met een goede frontman die met een olijk hoedje zijn band over het podium stuurt. Hoe goed het bevallen is? Wanhopig klemt de Friese aarde zich vast aan de toerbus als deze zich klaar maakt voor vertrek. Met slippende banden wordt vaste grond bereikt.
Indrukwekkend Nederlands debuut Willy Tea Taylor
ROODEHAAN – De lotgevallen van een reizende artiest en de onmogelijkheid om tijdig in Nederland te komen vanuit Scandinavië zorgden er voor dat niet Simplon in Groningen, maar de liveconcertenserie van Roodehaan de eer hadden om Willy Tea Taylor als eerste op het podium te mogen ontvangen. Een Nederlands debuut en wat voor Nederlands debuut. In het licht van de schemering vertelde de Californier zijn verhalen, die hij op muziek had gezet. Willy Tea Taylor is een verteller. Al zijn liedjes zijn fraai afgeronde verhalen. Op het podium werd Taylor geassisteerd door Jeff Mooneyham die zelf ook een uitstekende zanger bleek te zijn in vertolkingen van onder andere Leonard Cohen en Townes van Sant liedjes. Beide speelde gitaar, met bouwjaren uit respectievelijk 1927 en 1937. De gitaren waren beide ruim ouder dan de artiesten en vergden nogal wat stemwerk, maar het fraaie geluid maakte dat meer dan goed, ook omdat Taylor adequaat deze periodes met een praatje wist op te vullen. Taylor begon met een lied over volwassen worden. 'Young When I Left Her' een fraai bedaard nummer gaf direct het thema van de avond aan. Veel liedjes over het verlangen naar thuis en de mensen en dieren daar, maar ook het gevoel te moeten reizen en het onvermogen op één plaats te blijven. Prachtige liedjes bleven langskomen, waarbij steeds de muziek in dienst stond van het verhaal. Het prachtige 'California', werd gevolgd door het even mooie 'Knuckleball Prime', de titel van het laatste album van Willy Tea Taylor. Het mooiste nummer voor de pauze was 'Walter'. Een mooi verhaal over zijn opa, die na de pauze nogmaals werd geëerd in 'The Evolution of a Cattle Man' waarin Taylor beschrijft hoe zijn beide opa's begonnen als cowboy te paard, maar eindigden als boer op een tractor. Na de pauze zakte de zon langzaam weg en werden de liedjes nog dieper en intenser. Het prachtige 'Wandering Boy' voor zijn moeder, het schitterende 'Bull Riders Songwriters' over het leven 'down the road' van het ene optreden naar het andere en in snelle opvolging drie van de hoogtepunten 'Hummingbird', 'The Very Best', waarin Taylor zijn zang optimaal benutte en het indrukwekkende 'Chickamauga' een lied over een stervende soldaat in de Amerikaanse burgeroorlog wiens bloed helpt de rivier rood te kleuren. Taylor en Mooneyhan zaten op een stoel, varieerden niet veel in tempo of instrumenten, maar door de kracht van de zang en de vertellingen verveelde het concert geen seconde. Twee mannen op een stoel met ee gitaar op een toneel, meer heb je niet nodig. Als toegift een eerbetoon aan de deze dagen overleden Dr Ralph Stanley met een door Mooneyhan gezongen lied van de Stanley Brothers. De zon was onder, het was een prachtige avond.
ROODEHAAN – De lotgevallen van een reizende artiest en de onmogelijkheid om tijdig in Nederland te komen vanuit Scandinavië zorgden er voor dat niet Simplon in Groningen, maar de liveconcertenserie van Roodehaan de eer hadden om Willy Tea Taylor als eerste op het podium te mogen ontvangen. Een Nederlands debuut en wat voor Nederlands debuut. In het licht van de schemering vertelde de Californier zijn verhalen, die hij op muziek had gezet. Willy Tea Taylor is een verteller. Al zijn liedjes zijn fraai afgeronde verhalen. Op het podium werd Taylor geassisteerd door Jeff Mooneyham die zelf ook een uitstekende zanger bleek te zijn in vertolkingen van onder andere Leonard Cohen en Townes van Sant liedjes. Beide speelde gitaar, met bouwjaren uit respectievelijk 1927 en 1937. De gitaren waren beide ruim ouder dan de artiesten en vergden nogal wat stemwerk, maar het fraaie geluid maakte dat meer dan goed, ook omdat Taylor adequaat deze periodes met een praatje wist op te vullen. Taylor begon met een lied over volwassen worden. 'Young When I Left Her' een fraai bedaard nummer gaf direct het thema van de avond aan. Veel liedjes over het verlangen naar thuis en de mensen en dieren daar, maar ook het gevoel te moeten reizen en het onvermogen op één plaats te blijven. Prachtige liedjes bleven langskomen, waarbij steeds de muziek in dienst stond van het verhaal. Het prachtige 'California', werd gevolgd door het even mooie 'Knuckleball Prime', de titel van het laatste album van Willy Tea Taylor. Het mooiste nummer voor de pauze was 'Walter'. Een mooi verhaal over zijn opa, die na de pauze nogmaals werd geëerd in 'The Evolution of a Cattle Man' waarin Taylor beschrijft hoe zijn beide opa's begonnen als cowboy te paard, maar eindigden als boer op een tractor. Na de pauze zakte de zon langzaam weg en werden de liedjes nog dieper en intenser. Het prachtige 'Wandering Boy' voor zijn moeder, het schitterende 'Bull Riders Songwriters' over het leven 'down the road' van het ene optreden naar het andere en in snelle opvolging drie van de hoogtepunten 'Hummingbird', 'The Very Best', waarin Taylor zijn zang optimaal benutte en het indrukwekkende 'Chickamauga' een lied over een stervende soldaat in de Amerikaanse burgeroorlog wiens bloed helpt de rivier rood te kleuren. Taylor en Mooneyhan zaten op een stoel, varieerden niet veel in tempo of instrumenten, maar door de kracht van de zang en de vertellingen verveelde het concert geen seconde. Twee mannen op een stoel met ee gitaar op een toneel, meer heb je niet nodig. Als toegift een eerbetoon aan de deze dagen overleden Dr Ralph Stanley met een door Mooneyhan gezongen lied van de Stanley Brothers. De zon was onder, het was een prachtige avond.
The Blind Roofers groeien in rol als podiumact
DRACHTEN – Vanuit Frankrijk is al belangstelling getoond voor The Blind Roofers, maar gelukkig hadden de Groningers nog tijd voor een optreden tijdens Simmerdeis in Drachten, waar ze het hoofdpodium bestegen. Daar bewezen ze op dit mooie festival thuis te horen met hun aanstekelijke mix van Americana, Blues en Rock, door de band zelf van het label Damster Delta voorzien. De band maakt duidelijk groei door als podiumact en mag nog net wat meer smoel krijgen en overtuiging in het contact met het publiek. Wat de formatie in Drachten op de planken zetten was prima. Ook muzikaal was het dik in orde, waarbij het proces van 'Kill Your Darlings' nog moet worden voorgezet, zodat de set straks alleen maar uit sterke liedjes bestaat. Het openingslied 'Never Mind' is bijvoorbeeld niet het beste nummer van de band.maar gewoon degelijk en ook 'MLMD' valt onder die noemer. Goed voor nu. 'Free Bird', wat daarna op de setlist was gezet was al een stuk aansprekender en die lijn zette zich voort. Het droevige 'Nearby at the End' was prachtig. 'Must Be in Love' een lekker swingend nummer en 'Frankville' gewoon lekker. In het geluid van The Blind Roofers is vooral het toetsenspel van Karel Harms erg belangrijk en bepalend. Met Anthonie Harms heeft de band een uitstekende zanger met kenmerkend geluid die de band direct herkenbaar maakt. Beide worden in de rug gedekt door bassist Rick Huizing en drummer Thomas Zaw die beide strak spelend een mooie bodem legden voor de Harmsen. Vooral in het betrekken van het publiek kan nog meer groei worden geboekt. Een lekker meezing nummer ontbreekt en ook werd pas op het allerlaatste moment gevraagd of het publiek, dat toch ver weg bleef, dichterbij kwam. Verstandig had de band het 'best voor lest' bewaard. 'Songbird' is een erg mooi en sterk nummer, het beste van de avond. 'Laid Back' lekker dansbaar en her en der kwamen wat lichamen in beweging, maar het was het voorlaatste nummer dus dat was rijkelijk laat. Met 'Damaged Heart' kwam het afscheid. The Blind Roofers moeten lekker verder sleutelen aan setlist en performance. Lekker optreden en avonturen beleven. Hoe zeg je Blind Roofer in het Frans vroeg Karel Harms zich af. De Damster Delta gaat Europa in en terecht.
DRACHTEN – Vanuit Frankrijk is al belangstelling getoond voor The Blind Roofers, maar gelukkig hadden de Groningers nog tijd voor een optreden tijdens Simmerdeis in Drachten, waar ze het hoofdpodium bestegen. Daar bewezen ze op dit mooie festival thuis te horen met hun aanstekelijke mix van Americana, Blues en Rock, door de band zelf van het label Damster Delta voorzien. De band maakt duidelijk groei door als podiumact en mag nog net wat meer smoel krijgen en overtuiging in het contact met het publiek. Wat de formatie in Drachten op de planken zetten was prima. Ook muzikaal was het dik in orde, waarbij het proces van 'Kill Your Darlings' nog moet worden voorgezet, zodat de set straks alleen maar uit sterke liedjes bestaat. Het openingslied 'Never Mind' is bijvoorbeeld niet het beste nummer van de band.maar gewoon degelijk en ook 'MLMD' valt onder die noemer. Goed voor nu. 'Free Bird', wat daarna op de setlist was gezet was al een stuk aansprekender en die lijn zette zich voort. Het droevige 'Nearby at the End' was prachtig. 'Must Be in Love' een lekker swingend nummer en 'Frankville' gewoon lekker. In het geluid van The Blind Roofers is vooral het toetsenspel van Karel Harms erg belangrijk en bepalend. Met Anthonie Harms heeft de band een uitstekende zanger met kenmerkend geluid die de band direct herkenbaar maakt. Beide worden in de rug gedekt door bassist Rick Huizing en drummer Thomas Zaw die beide strak spelend een mooie bodem legden voor de Harmsen. Vooral in het betrekken van het publiek kan nog meer groei worden geboekt. Een lekker meezing nummer ontbreekt en ook werd pas op het allerlaatste moment gevraagd of het publiek, dat toch ver weg bleef, dichterbij kwam. Verstandig had de band het 'best voor lest' bewaard. 'Songbird' is een erg mooi en sterk nummer, het beste van de avond. 'Laid Back' lekker dansbaar en her en der kwamen wat lichamen in beweging, maar het was het voorlaatste nummer dus dat was rijkelijk laat. Met 'Damaged Heart' kwam het afscheid. The Blind Roofers moeten lekker verder sleutelen aan setlist en performance. Lekker optreden en avonturen beleven. Hoe zeg je Blind Roofer in het Frans vroeg Karel Harms zich af. De Damster Delta gaat Europa in en terecht.
Leonard Ford brengt ragtime naar Simmerdeis
DRACHTEN – Het valt niet mee dat je als eerste act van Simmerdeis staat geprogrameerd. Rondom je wordt het festival opgebouwd en het publiek staat nog niet in grote drommen voor de tent waar je staat geprogrammeerd. Tien minuten na de begintijd vroeg Leonard Ford of hij een teken kreeg wanneer te beginnen. Eigen initiatief stelde zijn geluidsman, waarna op een naastgelegen podium ook nog eens een oorverdovende soundcheck losbarste. Het publiek komt op een festival nu eenmaal af op spelende acts. Wat meer intitiaf en brutaliteit kan de rootszanger uit Leeuarden hierbij goed van paskomen, want, hoewel hij het na afloop terug pakte, koste dit hem toch speetijd en dat was jammer. Leonard Ford brengt een aanstekkelijke en aantrekkelijke vorm van ragtime. Met alleen een resonator guitaar weet hij een lekkere bak geluid te produceren en in zijn zang in hij gedurfd en zoekt hij wel de randjes op van zijn mogelijkheden. De trein vertrok dan wel met vertraging, maar toen 'When a Train Comes Along' werd ingezet, was het zeker geen boemeltje. Ook het bleusy 'V8 Ford' was erg fijn in de uitvoering van Ford en dat liet hij volgen door het intens gezongen 'Prison Cell'. De enige niet van het optreden was 'Milkcow Blues', dat ongeïnspireerd was en hakkelend gespeeld. Dat herstelde hij in de rest van het concert, hoewel hij niet meer helemaal in de flow kwam van de eerste nummers. Dat was jammer. Desondanks had hij in het rustige 'Three Women', nog wel en schitterend hoogtepunt. Sterk gezongen en fraai gespeeld. Leonard Ford heeft met zijn mooie mix van ragtime en Deltablues nummers een fijne combinatie in handen. Het is zaak voo hem veel te spelen en de routine er meer in te krijgen. Ook zijn praatjes waren minimaal. Even voorstellen en af en toe its toevoegen aan een liedje gebeurde niet. Dat was jammer. Desondanks is Leonard Ford sterk bezig met zijn werk. Een sterke stem en prima gitaarspel. Nog wat meer eigen Friese blues en hier staat zomaar een hele fijne act.
DRACHTEN – Het valt niet mee dat je als eerste act van Simmerdeis staat geprogrameerd. Rondom je wordt het festival opgebouwd en het publiek staat nog niet in grote drommen voor de tent waar je staat geprogrammeerd. Tien minuten na de begintijd vroeg Leonard Ford of hij een teken kreeg wanneer te beginnen. Eigen initiatief stelde zijn geluidsman, waarna op een naastgelegen podium ook nog eens een oorverdovende soundcheck losbarste. Het publiek komt op een festival nu eenmaal af op spelende acts. Wat meer intitiaf en brutaliteit kan de rootszanger uit Leeuarden hierbij goed van paskomen, want, hoewel hij het na afloop terug pakte, koste dit hem toch speetijd en dat was jammer. Leonard Ford brengt een aanstekkelijke en aantrekkelijke vorm van ragtime. Met alleen een resonator guitaar weet hij een lekkere bak geluid te produceren en in zijn zang in hij gedurfd en zoekt hij wel de randjes op van zijn mogelijkheden. De trein vertrok dan wel met vertraging, maar toen 'When a Train Comes Along' werd ingezet, was het zeker geen boemeltje. Ook het bleusy 'V8 Ford' was erg fijn in de uitvoering van Ford en dat liet hij volgen door het intens gezongen 'Prison Cell'. De enige niet van het optreden was 'Milkcow Blues', dat ongeïnspireerd was en hakkelend gespeeld. Dat herstelde hij in de rest van het concert, hoewel hij niet meer helemaal in de flow kwam van de eerste nummers. Dat was jammer. Desondanks had hij in het rustige 'Three Women', nog wel en schitterend hoogtepunt. Sterk gezongen en fraai gespeeld. Leonard Ford heeft met zijn mooie mix van ragtime en Deltablues nummers een fijne combinatie in handen. Het is zaak voo hem veel te spelen en de routine er meer in te krijgen. Ook zijn praatjes waren minimaal. Even voorstellen en af en toe its toevoegen aan een liedje gebeurde niet. Dat was jammer. Desondanks is Leonard Ford sterk bezig met zijn werk. Een sterke stem en prima gitaarspel. Nog wat meer eigen Friese blues en hier staat zomaar een hele fijne act.
Dana Sipos smaakt naar meer in Clouso
MEPPEL – Naast meer dan 100 verschillende bieren hadden voor één avond de uitbaters van Clouso in Meppel nog wat smakelijks in de zaak. Voor het eerst in Nederland stond de Canadeze zangeres Dana Sipos op het podium met ondersteuning van drummer Ben Hermann en contrabassist Brody Welmann. Het werd een show die naar meer smaakte. Dana Sipos toonde zich een uitmuntend songwriter en heeft een hele speciale heldere maar warme stem. Dat bleek direct in het eerste nummer waarze, ondanks een technische onvolkomendheid die in de soundcheck nog niet naar voren kwam en door de geluidsman ook in geen tijd werd hersteld, veel indruk maakte. Slechts met handgeklap en en beetje drum zong ze indrukwekkend. Met de band met instrumenten volgde een even prachtig 'Bleu Ridge' en het nieuwe 'Lean Time'. Muzikaal was er zeker geen sprake van een magere tijd. Prachtige liedjes volgden, waarbij vooral het in de tradititie van de Appalachian Mountains Folk geschreven 'Shenandoah' een absoluut hoogtepunt was van het optreden. Een erg fraai nummer met op en top zang en de bas en drums in prima ondersteunende rollen Hoewel het nummer niet op een tot nu toe verschenen album staat is het te hopen dat dit pareltje op haar naar verwachting later dit jaar te verschijnen nieuwe album staat. Haar stem en stijl lenen zich voor dit type folk, wellicht omdat ze dan wel niet in de moeilijke omstandigheden van deze bergrug is opgegroeid, maar lang leefde in het Noorden van Canada en dat is ook geen pretje. Mooi vlot was 'Tides' en 'Old Bleu' was heerlijk ijl in aanzet. Sipos, niet voor niet als a-typische artiest opgenomen in de Muddy Roots stal, is in de breedte een sterke liedjesschrijfster, waarbij de beste nummers prachtig zijn en de minderen nog gewoon goed. Op het podium wisselt ze haar liedjes af met een goed verhaal. Voor de laatste twee liedjes pakte ze haar mandoline. Eerst 'A Coronary Tail' van haar laatste album 'Roll Up The Night Sky', waarvoor ze genomineerd was voor de Canadian Folk Awards. Niet omdat ze zo'n typische folkzangeres is, maar juist omdat ze over de genregrenzen durft te kijken. Voor het laatste liedje 'Bohemian Waxwings' nog een mooi verhaal. Deze Arctische vogels worden dronken van de bessen die ze eten. In Clouso was het de muziek van Sipos die intoxinerend werkte deze avond met dit prachtige lied als laatste slok.
MEPPEL – Naast meer dan 100 verschillende bieren hadden voor één avond de uitbaters van Clouso in Meppel nog wat smakelijks in de zaak. Voor het eerst in Nederland stond de Canadeze zangeres Dana Sipos op het podium met ondersteuning van drummer Ben Hermann en contrabassist Brody Welmann. Het werd een show die naar meer smaakte. Dana Sipos toonde zich een uitmuntend songwriter en heeft een hele speciale heldere maar warme stem. Dat bleek direct in het eerste nummer waarze, ondanks een technische onvolkomendheid die in de soundcheck nog niet naar voren kwam en door de geluidsman ook in geen tijd werd hersteld, veel indruk maakte. Slechts met handgeklap en en beetje drum zong ze indrukwekkend. Met de band met instrumenten volgde een even prachtig 'Bleu Ridge' en het nieuwe 'Lean Time'. Muzikaal was er zeker geen sprake van een magere tijd. Prachtige liedjes volgden, waarbij vooral het in de tradititie van de Appalachian Mountains Folk geschreven 'Shenandoah' een absoluut hoogtepunt was van het optreden. Een erg fraai nummer met op en top zang en de bas en drums in prima ondersteunende rollen Hoewel het nummer niet op een tot nu toe verschenen album staat is het te hopen dat dit pareltje op haar naar verwachting later dit jaar te verschijnen nieuwe album staat. Haar stem en stijl lenen zich voor dit type folk, wellicht omdat ze dan wel niet in de moeilijke omstandigheden van deze bergrug is opgegroeid, maar lang leefde in het Noorden van Canada en dat is ook geen pretje. Mooi vlot was 'Tides' en 'Old Bleu' was heerlijk ijl in aanzet. Sipos, niet voor niet als a-typische artiest opgenomen in de Muddy Roots stal, is in de breedte een sterke liedjesschrijfster, waarbij de beste nummers prachtig zijn en de minderen nog gewoon goed. Op het podium wisselt ze haar liedjes af met een goed verhaal. Voor de laatste twee liedjes pakte ze haar mandoline. Eerst 'A Coronary Tail' van haar laatste album 'Roll Up The Night Sky', waarvoor ze genomineerd was voor de Canadian Folk Awards. Niet omdat ze zo'n typische folkzangeres is, maar juist omdat ze over de genregrenzen durft te kijken. Voor het laatste liedje 'Bohemian Waxwings' nog een mooi verhaal. Deze Arctische vogels worden dronken van de bessen die ze eten. In Clouso was het de muziek van Sipos die intoxinerend werkte deze avond met dit prachtige lied als laatste slok.
Benjamin Hermann brengt volwassen liedjes
MEPPEL – In de singersongwriter traditie van vandaag is een jongeman met baard en gitaar die melancholische liedjes zingt vaak verdacht. Al te vaak wordt er gegokt op effectsbejag en een zeer jong vrouwelijk publiek. Die laatste categorie is ook zeker welkom bij de Canadees Benjamin Hermann, maar hij richt zich met prachtige melancholische liedjes met invloeden van folk en country op een volwassen publiek. De Canadees maakte een jaar geleden al veel indruk tijdens een Europese toer en wist die eerste indruk te bestendigen op deze nieuwe toer die hem naar Clouso in Meppel bracht. Hermann ging van start met rustige 'Stars Upon' van zijn laatste album 'Windows Wide Open' dat deze toer zo hard had gelopen dat hij bij aankomst in Meppel inmiddels het uitverkocht bordje moest hanteren en iedere koper beloofde het na te zenden met persoonlijke liefdesbrief. Hermann heeft een mooie stem vol emotie en weet zichzelf prima te begeleiden op de gitaar, zoals ook bleek in 'Crown of Flies' en het prachtige 'Close My Eyes'. 'Close My Eyes' is een uitstekend gekozen cover van Arthur Russell. De Canadees heeft sowieso een goed oor voor nummers die haast naadloos in zijn repertoire passen, want ook het later in het optreden volgende 'Empty' van Ray LaMontagne was uitstekend in lijn met de eigen liedjes van Hermann. Benjamin Hermann is een boeiende multi-instrumentalist. Als drummer speelt hij bij mensen als Dana Sipos en Familiar Wild. Met zijn eigen werk is hij opgepikt door Roaring Girl Records, een maatschappij met een oor voor uitstekende Canadeze muziek. Dat dit een terechte keus is kwam regelmatig tot uitdrukking dit concert. Het vlotte 'Will Retun' was meer dan in orde en 'River' prachtig. Voor de laatste twee nummer van het optreden kreeg Hermann op het toneel de assistentie van de Amerkaanse contrabassist Brody Wellmann die zijn spel toevoegde en daarmee de gitaar van Hermann verrijkte en verdiepte voor 'Empty' en het hoogtepunt van de avond 'Air Balloon'. Een schitterende afsluiting. Benjamin Hermann is een bloeiende artiest met zijn fijngevoelige liedjes. Hij mag tussen de liedjes nog meer het verhaal vertellen van de liedjes om ook zo wat verdieping te geven. Hij beloofde snel weer te komen en dat is goed nieuws.
MEPPEL – In de singersongwriter traditie van vandaag is een jongeman met baard en gitaar die melancholische liedjes zingt vaak verdacht. Al te vaak wordt er gegokt op effectsbejag en een zeer jong vrouwelijk publiek. Die laatste categorie is ook zeker welkom bij de Canadees Benjamin Hermann, maar hij richt zich met prachtige melancholische liedjes met invloeden van folk en country op een volwassen publiek. De Canadees maakte een jaar geleden al veel indruk tijdens een Europese toer en wist die eerste indruk te bestendigen op deze nieuwe toer die hem naar Clouso in Meppel bracht. Hermann ging van start met rustige 'Stars Upon' van zijn laatste album 'Windows Wide Open' dat deze toer zo hard had gelopen dat hij bij aankomst in Meppel inmiddels het uitverkocht bordje moest hanteren en iedere koper beloofde het na te zenden met persoonlijke liefdesbrief. Hermann heeft een mooie stem vol emotie en weet zichzelf prima te begeleiden op de gitaar, zoals ook bleek in 'Crown of Flies' en het prachtige 'Close My Eyes'. 'Close My Eyes' is een uitstekend gekozen cover van Arthur Russell. De Canadees heeft sowieso een goed oor voor nummers die haast naadloos in zijn repertoire passen, want ook het later in het optreden volgende 'Empty' van Ray LaMontagne was uitstekend in lijn met de eigen liedjes van Hermann. Benjamin Hermann is een boeiende multi-instrumentalist. Als drummer speelt hij bij mensen als Dana Sipos en Familiar Wild. Met zijn eigen werk is hij opgepikt door Roaring Girl Records, een maatschappij met een oor voor uitstekende Canadeze muziek. Dat dit een terechte keus is kwam regelmatig tot uitdrukking dit concert. Het vlotte 'Will Retun' was meer dan in orde en 'River' prachtig. Voor de laatste twee nummer van het optreden kreeg Hermann op het toneel de assistentie van de Amerkaanse contrabassist Brody Wellmann die zijn spel toevoegde en daarmee de gitaar van Hermann verrijkte en verdiepte voor 'Empty' en het hoogtepunt van de avond 'Air Balloon'. Een schitterende afsluiting. Benjamin Hermann is een bloeiende artiest met zijn fijngevoelige liedjes. Hij mag tussen de liedjes nog meer het verhaal vertellen van de liedjes om ook zo wat verdieping te geven. Hij beloofde snel weer te komen en dat is goed nieuws.
Hattie Briggs verbindt melancholie met mooie zang
STEENDAM – Een ronkende aankondiging legde de lat voor Hattie Briggs hoog. Gewonnen prijzen niet meer te tellen, razend snel opkomend Folk talent, die op alle belangrijke folkpodia staat. Iets bijzonders dus deze jonge Britse. Waar vaak de aankondigingen meer beloven dan de artiest weet waar te maken, was dit bij Hattie Briggs niet het geval. Bij haar optreden bij Peter & Leni in Steendam wist dit razend snel opkomend Folk talent met uitpuilende prijzenkast te overtuigen met mooie melancholische liedjes en vooral zang waarinze melancholie wist te combineren met haar hoge heldere stem. Bij keurige zang dreigt altijd dat het te mooi en te net wordt, maar omdat de emotie zo goed doorklonk in de stem van Briggs werd dit gevaar vermeden. Bij het optreden werd Hattie Briggs ondersteund door Jack Cookson op gitaar en zang. Een zeer gelukkige combinatie, want niet alleen is Cookson een voortreffelijk gitarist, maar de donkerdere stem van de Brit ging wonderlijk goed samen met die van Briggs. Het gevoelige 'Tilly's Song', voor een vriendin was een voortreffelijke opening, waarin direct alle sterke punten van het concert naar voren kwamen. Fijne dubbele akoestische gitaar, prima zang en goede liedjes. Veel werk van haar nieuw uit te komen album met her en der wat oudere nummers. Voor de pauze viel vooral nog op 'Here's To Hoping' waarbij Briggs de ukelele ter hand nam en dat is een aangenaam instrument met zijn vrolijke hoopvolle geluid. Dit nummer is ook verschenen als single voor het nieuwe album 'Young Runaway'. Na de pauze opende Briggs met het mooie 'Time', een in opdracht geschreven nummer op basis van een gedicht, wat het nummer heel anders deed aanvoelen dan veel van haar andere werk. Een goede zaak, want hoewel afzonderlijk mooie liedjes, kan Briggs nog iets meer varieren met tempo en genre om het nog boeiender en gevarieerder te maken. Een ander middel dat ze gebruikte om toch deze variatie te bereiken was een wonderschone uitvoering van het Eva Cassidy nummer 'Autumn Leaves', waarin blijkt dat het zingen van andermans liedjes toch ook weer een haast heel andere zangeres op het podium bracht. Een andere variatie was het gebruik van de piano met stekker voor onder andere een fijne solo gespeelde ''Still With Hope I See'. Na haar happy end sonf 'All about Love', volgde een lange ovatie, waarna het heerlijke 'Summertime Man' als toegift volgde. In maart 2017 komt ze weer naar Nederland. Om naar uit te kijken.
STEENDAM – Een ronkende aankondiging legde de lat voor Hattie Briggs hoog. Gewonnen prijzen niet meer te tellen, razend snel opkomend Folk talent, die op alle belangrijke folkpodia staat. Iets bijzonders dus deze jonge Britse. Waar vaak de aankondigingen meer beloven dan de artiest weet waar te maken, was dit bij Hattie Briggs niet het geval. Bij haar optreden bij Peter & Leni in Steendam wist dit razend snel opkomend Folk talent met uitpuilende prijzenkast te overtuigen met mooie melancholische liedjes en vooral zang waarinze melancholie wist te combineren met haar hoge heldere stem. Bij keurige zang dreigt altijd dat het te mooi en te net wordt, maar omdat de emotie zo goed doorklonk in de stem van Briggs werd dit gevaar vermeden. Bij het optreden werd Hattie Briggs ondersteund door Jack Cookson op gitaar en zang. Een zeer gelukkige combinatie, want niet alleen is Cookson een voortreffelijk gitarist, maar de donkerdere stem van de Brit ging wonderlijk goed samen met die van Briggs. Het gevoelige 'Tilly's Song', voor een vriendin was een voortreffelijke opening, waarin direct alle sterke punten van het concert naar voren kwamen. Fijne dubbele akoestische gitaar, prima zang en goede liedjes. Veel werk van haar nieuw uit te komen album met her en der wat oudere nummers. Voor de pauze viel vooral nog op 'Here's To Hoping' waarbij Briggs de ukelele ter hand nam en dat is een aangenaam instrument met zijn vrolijke hoopvolle geluid. Dit nummer is ook verschenen als single voor het nieuwe album 'Young Runaway'. Na de pauze opende Briggs met het mooie 'Time', een in opdracht geschreven nummer op basis van een gedicht, wat het nummer heel anders deed aanvoelen dan veel van haar andere werk. Een goede zaak, want hoewel afzonderlijk mooie liedjes, kan Briggs nog iets meer varieren met tempo en genre om het nog boeiender en gevarieerder te maken. Een ander middel dat ze gebruikte om toch deze variatie te bereiken was een wonderschone uitvoering van het Eva Cassidy nummer 'Autumn Leaves', waarin blijkt dat het zingen van andermans liedjes toch ook weer een haast heel andere zangeres op het podium bracht. Een andere variatie was het gebruik van de piano met stekker voor onder andere een fijne solo gespeelde ''Still With Hope I See'. Na haar happy end sonf 'All about Love', volgde een lange ovatie, waarna het heerlijke 'Summertime Man' als toegift volgde. In maart 2017 komt ze weer naar Nederland. Om naar uit te kijken.
The Horrible Jack Cookson blijkt plesante surprise
STEENDAM – Een onverwacht genoegen was het onaangekondigde optreden van Jack Cookson bij Peter & Leni in Steendam. Hoewel genoegen... boven the gitaar van de Brit stond op zijn T-Shirt de tekst The Horrible. The Horrible Jack Cookson? Als dat zo is, dan slaat het in ieder geval niet op de muzikale kwaliteiten van de man uit Bristol. Cookson, multi-instrumentalist die we ook graag op de helaas thuis gelaten bas hadden gehoord, wist te verrassen. Als gitarist bleek Cookson een ware kunstenaar ondersteund met fijn mondharmonica spel. Een artiest die in meerdere genre's zijn weg weet, maar zich nu beperkte tot zijn versie van de folk. Door hem zelf aangeduid als 'Bastaard Folk' een mix van Americana met Britse Folk. Dat bleek direct in het vlotte openingsnummer 'What You Sow, You Reap' een sterk nummer met een duidelijke Americana inslag en zeer geschikt voor de zang van Cookson die veel diepte heeft. In het rustige 'Patchouli' kwam Cookson iets minder voor de dag. Waar zijn stem van nature goed gaat in het vlotte werk, was het even zoeken in dit tragere nummer. Wel een mooi geschreven nummer overigens. Cookson bleek een goede degelijke songwriter die deze dag en op zijn recent herverschenen album 'Revolt & Resolve' bewijst hierbij ruim het bewijs levert. Opmerkelijk dat deze over de Noordzee toch zeer vaak optreden en met grote namen werkende muzikant nog niet eerder in Nederland had opgetreden. In 'Nebraska', waarvoor hij zich had laten inspireren door het gelijknamige album van Bruce Springsteen bleek hij ook qua zang in het rustigere werk te kunnen overtuigen. Als prater bleek hij charmant onhandig. Het nam het publiek juist voor hem in en hij slaagde er ook in zijn informatie over te brengen. Met 'Big Rock, Candy Mountain' speelde Cookson een cover uit de soundtrack van de film 'O Brother Where Art Thou', een film die muzikaal toch veel muzikanten heeft beïnvloed. Hoogtepunt van zijn optreden was 'Ocean Song' een prachtig nummer waarin de kracht van de compositie samen viel met de emoties en kwaliteit van de uitvoering. Een nummer dat mede is geschreven als ode aan zijn vader en de stad Plymouth. De zang was optimaal en het gevoel spatte er van af. Met het vlotte 'Old Chapels O' Stone' sloot Cookson deze plesante surprise af. Ook zo'n nummer waarin zijn gitaarspel en zang up tempo volledig tot zijn recht komen. Laat Engeland nog maar meer van dit soort leuke artiesten sturen.
STEENDAM – Een onverwacht genoegen was het onaangekondigde optreden van Jack Cookson bij Peter & Leni in Steendam. Hoewel genoegen... boven the gitaar van de Brit stond op zijn T-Shirt de tekst The Horrible. The Horrible Jack Cookson? Als dat zo is, dan slaat het in ieder geval niet op de muzikale kwaliteiten van de man uit Bristol. Cookson, multi-instrumentalist die we ook graag op de helaas thuis gelaten bas hadden gehoord, wist te verrassen. Als gitarist bleek Cookson een ware kunstenaar ondersteund met fijn mondharmonica spel. Een artiest die in meerdere genre's zijn weg weet, maar zich nu beperkte tot zijn versie van de folk. Door hem zelf aangeduid als 'Bastaard Folk' een mix van Americana met Britse Folk. Dat bleek direct in het vlotte openingsnummer 'What You Sow, You Reap' een sterk nummer met een duidelijke Americana inslag en zeer geschikt voor de zang van Cookson die veel diepte heeft. In het rustige 'Patchouli' kwam Cookson iets minder voor de dag. Waar zijn stem van nature goed gaat in het vlotte werk, was het even zoeken in dit tragere nummer. Wel een mooi geschreven nummer overigens. Cookson bleek een goede degelijke songwriter die deze dag en op zijn recent herverschenen album 'Revolt & Resolve' bewijst hierbij ruim het bewijs levert. Opmerkelijk dat deze over de Noordzee toch zeer vaak optreden en met grote namen werkende muzikant nog niet eerder in Nederland had opgetreden. In 'Nebraska', waarvoor hij zich had laten inspireren door het gelijknamige album van Bruce Springsteen bleek hij ook qua zang in het rustigere werk te kunnen overtuigen. Als prater bleek hij charmant onhandig. Het nam het publiek juist voor hem in en hij slaagde er ook in zijn informatie over te brengen. Met 'Big Rock, Candy Mountain' speelde Cookson een cover uit de soundtrack van de film 'O Brother Where Art Thou', een film die muzikaal toch veel muzikanten heeft beïnvloed. Hoogtepunt van zijn optreden was 'Ocean Song' een prachtig nummer waarin de kracht van de compositie samen viel met de emoties en kwaliteit van de uitvoering. Een nummer dat mede is geschreven als ode aan zijn vader en de stad Plymouth. De zang was optimaal en het gevoel spatte er van af. Met het vlotte 'Old Chapels O' Stone' sloot Cookson deze plesante surprise af. Ook zo'n nummer waarin zijn gitaarspel en zang up tempo volledig tot zijn recht komen. Laat Engeland nog maar meer van dit soort leuke artiesten sturen.
Schitterende show St Paul & The Broken Bones
GRONINGEN – Afgelopen weekend stond St. Paul & The Broken Bones op Pinkpop. Medewerkers van het festival die dit optreden wel gehoord, maar niet gezien hadden, hebben zich gehaast om in De Oosterpoort in Groningen alsnog aan kaarten te komen om de show van Paul Lavery en zijn band ook ongestoord en visueel te kunnen genieten. Dat was een wijs besluit, want er viel inderdaad veel te zien en prachtige liedjes te beluisteren en vooral heerlijk mee te swingen bij deze nieuwe soulster. Voor het eerste nummer bleef Lavery nog even achter de schermen. De instrumental 'Take The Ticket & Ride' was de gelegenheid voor Jesse Phillips, Andrew Lee, Allen Branstetter, Browan Lollar, Al Gamble, Chad Fisher en Jason Mingledorff om even nog niet in de schaduw te staan van hun 'larger than life' frontman die in de coulissen klaar stond om alle aandacht op zich te vestigen. Voor 'Don't Mean A Thing' stapte Lavery op het podium. Gezegend met een prachtige soulstem marcheerde, rolde, danste, knielde, sloeg met zijn schoen en storte hij zich op het podium. Een act, zeker, gelikt, ook, maar wel zeer vermakelijk en bijzonder oprecht gebracht. Wie door Lavery bij zijn schouder gegrepen wordt voor steun op zijn moeilijkste momenten geloofd hem, zoals een bezoeker op de eerste rij overkwam. Met 'Don't Mean A Thing' kreeg het concert qua zang een krachtige opening, dat weer een beetje werd afgebouwd met 'Sugar Dyed', waarbij toegewerkt werd naar het rustige 'Waves' en het rustig begonnen 'I've Been Working' dat als een orkaan in kracht toenam. Aanvankelijk kwam de gitaar van Browan Lollar er wat te hard doorheen, maar de techniek herstelde dit vlot. Met het grote gezelschap, met vooral een indrukwekkende blazerssectie, werd er een heerlijk vol geluid neergezet. Prachtige soul, met een geheel eigen touch, maar toch ook op schouders van soulgrootheden uit het verleden als The Stylistics. Daarna werd mooi toegewerkt naar het hoogtepunt met een krachtige opbouw en dan even weer de rust. Ondertussen verslond Lavery de kilometers op het podium dan weer links het publiek opzwepend, dan weer rechts een verhaal vertellend. Regelmatig deelde hij zijn eer met de rest van de band, zodat het duidelijk een bandprestatie bleef. Schitterende nummers kwamen langs als 'All I Ever Wanted' en het zwoele 'Sanctify'. In 'Like a Mighty River' leek even de magie weg, maar nog gedurende dit nummer werd toch weer die kwaliteit die het hele concert kenmerkte gehaald. Lavery speelde met zijn publiek. Na 'Grass is Greener', nam hij de tijd om te genieten van het applaus. Even kreeg de zaal alle ruimte om te klappen, gillen, schreeuwen en smeken om meer. Na het afsluitende 'Make it Rain', nou niet de titel waarmee je je momenteel geliefd maakt in Nederland, gilde het publiek om nog een liedjes. Dat kregen ze niet. Niet één maar drie liedjes als toegift waarbij Lavery nogmaals ter aarde storte en weer tot leven werd gewekt als door ingeving van hogerhand om met “It's Midnight', het geweldige 'She's So Heavy' en met 'Call Me', waarin St Paul and The Broken Bones nog éénmaal alle remmen losgooide, een zeer memorable concert afsloot.
GRONINGEN – Afgelopen weekend stond St. Paul & The Broken Bones op Pinkpop. Medewerkers van het festival die dit optreden wel gehoord, maar niet gezien hadden, hebben zich gehaast om in De Oosterpoort in Groningen alsnog aan kaarten te komen om de show van Paul Lavery en zijn band ook ongestoord en visueel te kunnen genieten. Dat was een wijs besluit, want er viel inderdaad veel te zien en prachtige liedjes te beluisteren en vooral heerlijk mee te swingen bij deze nieuwe soulster. Voor het eerste nummer bleef Lavery nog even achter de schermen. De instrumental 'Take The Ticket & Ride' was de gelegenheid voor Jesse Phillips, Andrew Lee, Allen Branstetter, Browan Lollar, Al Gamble, Chad Fisher en Jason Mingledorff om even nog niet in de schaduw te staan van hun 'larger than life' frontman die in de coulissen klaar stond om alle aandacht op zich te vestigen. Voor 'Don't Mean A Thing' stapte Lavery op het podium. Gezegend met een prachtige soulstem marcheerde, rolde, danste, knielde, sloeg met zijn schoen en storte hij zich op het podium. Een act, zeker, gelikt, ook, maar wel zeer vermakelijk en bijzonder oprecht gebracht. Wie door Lavery bij zijn schouder gegrepen wordt voor steun op zijn moeilijkste momenten geloofd hem, zoals een bezoeker op de eerste rij overkwam. Met 'Don't Mean A Thing' kreeg het concert qua zang een krachtige opening, dat weer een beetje werd afgebouwd met 'Sugar Dyed', waarbij toegewerkt werd naar het rustige 'Waves' en het rustig begonnen 'I've Been Working' dat als een orkaan in kracht toenam. Aanvankelijk kwam de gitaar van Browan Lollar er wat te hard doorheen, maar de techniek herstelde dit vlot. Met het grote gezelschap, met vooral een indrukwekkende blazerssectie, werd er een heerlijk vol geluid neergezet. Prachtige soul, met een geheel eigen touch, maar toch ook op schouders van soulgrootheden uit het verleden als The Stylistics. Daarna werd mooi toegewerkt naar het hoogtepunt met een krachtige opbouw en dan even weer de rust. Ondertussen verslond Lavery de kilometers op het podium dan weer links het publiek opzwepend, dan weer rechts een verhaal vertellend. Regelmatig deelde hij zijn eer met de rest van de band, zodat het duidelijk een bandprestatie bleef. Schitterende nummers kwamen langs als 'All I Ever Wanted' en het zwoele 'Sanctify'. In 'Like a Mighty River' leek even de magie weg, maar nog gedurende dit nummer werd toch weer die kwaliteit die het hele concert kenmerkte gehaald. Lavery speelde met zijn publiek. Na 'Grass is Greener', nam hij de tijd om te genieten van het applaus. Even kreeg de zaal alle ruimte om te klappen, gillen, schreeuwen en smeken om meer. Na het afsluitende 'Make it Rain', nou niet de titel waarmee je je momenteel geliefd maakt in Nederland, gilde het publiek om nog een liedjes. Dat kregen ze niet. Niet één maar drie liedjes als toegift waarbij Lavery nogmaals ter aarde storte en weer tot leven werd gewekt als door ingeving van hogerhand om met “It's Midnight', het geweldige 'She's So Heavy' en met 'Call Me', waarin St Paul and The Broken Bones nog éénmaal alle remmen losgooide, een zeer memorable concert afsloot.
C. W. Stoneking speelt vooral nieuw werk
GRONINGEN – Nagenoeg zijn hele nieuwe album kwam langs bij C. W. Stoneking tijdens een optreden in De Oosterpoort in Groningen. Een heldere keuze van de Australiër maar één die her en der toch een wat sneue blik opleverde bij de fans. Het nieuwe album is een soort breekpunt voor Stoneking met zijn oudere werk in de zin dat hij de akoestische gitaar en dobro heeft omgeruild voor een electrische gitaar. In Groningen bleef een gouden exemplaar vast in zijn hand en dus vooral nieuwe liedjes. Stoneking is een artiest die vanaf een aantal optredens tijdens eerdere toernees publiek opnieuw weet te trekken bij terugkomst. Een goed teken en al snel was de teleurstelling dat er geen ouder werk voorbij kwam weggestopt. Aanvankelijk alleen met gitaar opende Stoneking met 'How Long'. Vanaf het tweede nummer werd hij bijgestaan door drie charmante dames op saxofoon, drums en bas. Vooral in 'Get on the Floor' met fijn sax spel werd duidelijk dat dit prima samenviel, mede door de mooie achtergrond koortjes die de dames verzorgden. Stoneking brengt een mooie mix van verschillende stromingen blues gemengd met wat rock en soul, wat een prachtige jaren 50 gevoel gaf. De zang van Stoneking is opmerkelijk, binnenmonds en met een zwaar dialect is het moeilijk te verstaan tijdens de zang, maar vooral tijdens zijn publiekspraatjes. Het maakte dat het publiek de oren moest spitsen en overigens ook zijn bandleden, want er werd gespeeld zonder setlist en de zanger moest vaak nog even doorgeven wat er nu op zijn menu stond en dat leverde een af en toe vertwijfeld kijkende bassiste op met de contrabas in de ene en de basgitaar in de andere hand. Zijn muziek was aansprekend. Zeer dansbaar en mooie nummers waarbij vlot zoals 'The Jungle Swing' werd afgewisseld met mooie rustigere nummers als 'Tomorrow gon' be Too Late'. Aansprekende liedjes gebracht door een entertainer in smetteloos witte outfit. De 'nieuwe' stijl van Stoneking beviel zeer, hoewel de dobro node werd gemist. Een man met een krachtige stem en aansprekende en sterke liedjes en een prima begeleidingsband met vooral een prettige sax. Met 'We Gon Bugaloo' sloot C.W. Stoneking zijn set af die hem ongetwijfeld ook weer voor komende bezoeken aan ons land nieuwe fans heeft opgeleverd.
GRONINGEN – Nagenoeg zijn hele nieuwe album kwam langs bij C. W. Stoneking tijdens een optreden in De Oosterpoort in Groningen. Een heldere keuze van de Australiër maar één die her en der toch een wat sneue blik opleverde bij de fans. Het nieuwe album is een soort breekpunt voor Stoneking met zijn oudere werk in de zin dat hij de akoestische gitaar en dobro heeft omgeruild voor een electrische gitaar. In Groningen bleef een gouden exemplaar vast in zijn hand en dus vooral nieuwe liedjes. Stoneking is een artiest die vanaf een aantal optredens tijdens eerdere toernees publiek opnieuw weet te trekken bij terugkomst. Een goed teken en al snel was de teleurstelling dat er geen ouder werk voorbij kwam weggestopt. Aanvankelijk alleen met gitaar opende Stoneking met 'How Long'. Vanaf het tweede nummer werd hij bijgestaan door drie charmante dames op saxofoon, drums en bas. Vooral in 'Get on the Floor' met fijn sax spel werd duidelijk dat dit prima samenviel, mede door de mooie achtergrond koortjes die de dames verzorgden. Stoneking brengt een mooie mix van verschillende stromingen blues gemengd met wat rock en soul, wat een prachtige jaren 50 gevoel gaf. De zang van Stoneking is opmerkelijk, binnenmonds en met een zwaar dialect is het moeilijk te verstaan tijdens de zang, maar vooral tijdens zijn publiekspraatjes. Het maakte dat het publiek de oren moest spitsen en overigens ook zijn bandleden, want er werd gespeeld zonder setlist en de zanger moest vaak nog even doorgeven wat er nu op zijn menu stond en dat leverde een af en toe vertwijfeld kijkende bassiste op met de contrabas in de ene en de basgitaar in de andere hand. Zijn muziek was aansprekend. Zeer dansbaar en mooie nummers waarbij vlot zoals 'The Jungle Swing' werd afgewisseld met mooie rustigere nummers als 'Tomorrow gon' be Too Late'. Aansprekende liedjes gebracht door een entertainer in smetteloos witte outfit. De 'nieuwe' stijl van Stoneking beviel zeer, hoewel de dobro node werd gemist. Een man met een krachtige stem en aansprekende en sterke liedjes en een prima begeleidingsband met vooral een prettige sax. Met 'We Gon Bugaloo' sloot C.W. Stoneking zijn set af die hem ongetwijfeld ook weer voor komende bezoeken aan ons land nieuwe fans heeft opgeleverd.
Zeer overtuigende Jan Henk de Groot band prachtige uitsmijter bij Boet'n Deure
ODOORN – Het was de derde keer dat de Groninger Jan Henk de Groot terug was op Boet'n Deure en dat voor een zanger die dichter bij de pop zit dan de bluegrass op dit toch wat in die richting geörienteerde festival. Een aantal festivalgangers verlieten dan ook al het terrein, maar het gros bleef zitten om te genieten van deze Groninger die voor het eerst sinds een jaar weer met volledige band op trad. Die mensen werden niet teleurgesteld, want De Groot pakte uit met een fijne optreden en een waardige afsluiting van het festival. Sinds enkele jaren brengt De Groot ook veel liedjes in het Gronings. Een prima greep, bleek direct bij het openingsnummers 't is een mooi begin' en het daarop volgende 'Janneke' een fabelachtig mooi eerbetoon aan een oud buurmeisje met een geestelijke handicap. Prachtig werd Janneke neergezet in het lied met liefde en eerbied, maar met passende humor. Het eerste 'Gronings' deel werd afgesloten met 'Wies met Die'. Er volgde een ander drieluik. Het zoontje van Jan Henk de Groot heeft een levensbedreigende slokdarmafwijking blijkt bij geboort en wat het gezin De Groot dan doormaakt vindt zijn weerslag in het album 'Riff' vernoemd naar zijn zoon. Hij speelt 'Love by the Day', 'Fireworks over Amsterdam' en 'Happy Boy' van dit album en het zijn stuk voor stuk imponerende liedjes vol (wan)hoop en liefde voor het kleine, zo bedreigde, mensje dat zijn zoon dat is, maar ook over de vreugde die Riff brengt. Via de hit 'She's The Girl', van de band Henkus waarmee deze Groninger zijn eerste muzikale succes vierde was ook weer het laatste deel van het optreden gereserveerd voor liedjes in het Gronings. Met Allard Gosens op gitaar, Michael Nieuwenweg op bas en Dennis Elderman op percussie was niet te vernemen dat de band een jaar niet samen had gespeeld. De liedjes werden fijn geïntroduceerd in het Grunnigs door De Groot en met een heldere setopbouw stuurde de zanger met liedjes als 'Dubbelcassettedeck', 'De Mama Van Michel' en 'Riekdom' met een lach het bos van Odoorn in. Een sterk optreden, optreden nummer vier op Boet'n Deure dreigt voor De Groot, misschien moet hij zich toch wat bluegrass eigen maken.
ODOORN – Het was de derde keer dat de Groninger Jan Henk de Groot terug was op Boet'n Deure en dat voor een zanger die dichter bij de pop zit dan de bluegrass op dit toch wat in die richting geörienteerde festival. Een aantal festivalgangers verlieten dan ook al het terrein, maar het gros bleef zitten om te genieten van deze Groninger die voor het eerst sinds een jaar weer met volledige band op trad. Die mensen werden niet teleurgesteld, want De Groot pakte uit met een fijne optreden en een waardige afsluiting van het festival. Sinds enkele jaren brengt De Groot ook veel liedjes in het Gronings. Een prima greep, bleek direct bij het openingsnummers 't is een mooi begin' en het daarop volgende 'Janneke' een fabelachtig mooi eerbetoon aan een oud buurmeisje met een geestelijke handicap. Prachtig werd Janneke neergezet in het lied met liefde en eerbied, maar met passende humor. Het eerste 'Gronings' deel werd afgesloten met 'Wies met Die'. Er volgde een ander drieluik. Het zoontje van Jan Henk de Groot heeft een levensbedreigende slokdarmafwijking blijkt bij geboort en wat het gezin De Groot dan doormaakt vindt zijn weerslag in het album 'Riff' vernoemd naar zijn zoon. Hij speelt 'Love by the Day', 'Fireworks over Amsterdam' en 'Happy Boy' van dit album en het zijn stuk voor stuk imponerende liedjes vol (wan)hoop en liefde voor het kleine, zo bedreigde, mensje dat zijn zoon dat is, maar ook over de vreugde die Riff brengt. Via de hit 'She's The Girl', van de band Henkus waarmee deze Groninger zijn eerste muzikale succes vierde was ook weer het laatste deel van het optreden gereserveerd voor liedjes in het Gronings. Met Allard Gosens op gitaar, Michael Nieuwenweg op bas en Dennis Elderman op percussie was niet te vernemen dat de band een jaar niet samen had gespeeld. De liedjes werden fijn geïntroduceerd in het Grunnigs door De Groot en met een heldere setopbouw stuurde de zanger met liedjes als 'Dubbelcassettedeck', 'De Mama Van Michel' en 'Riekdom' met een lach het bos van Odoorn in. Een sterk optreden, optreden nummer vier op Boet'n Deure dreigt voor De Groot, misschien moet hij zich toch wat bluegrass eigen maken.
Traditionele en toch moderne bluegrass bij Heiko Ahrend
ODOORN – Eén van de topnamen in de Duitse bluegrass is de Heiko Ahrend Bluegrass Band. Ook op het Boet'n Deure Festival in Odoorn was dit één van de publiekstrekkers van de dag met hun traditionele bluegrass die toch fris en modern werd gebracht. Onze Oosterburen begonnen direct met wat 'Hillbilly Fever' en hadden daarna een mooie afwisseling tussen wat vlottere en wat tragere nummers. Een mooi instrumentaal hoogtepunt was er met 'Kenctucky Mandolin' en direct gevolgd door 'Cotonmill Man' een sterk nummer waarin Heiko Ahend en zijn broer Hendrik Ahrend lieten zien niet alleen prima instrumentalisten te zijn, maar ook fijne degelijke zangers. Beide broers werden prima aangevuld door Lukas Grabe op banjo en contrabassiste Stephanie Pepperell. Het leverde naast prima spel ook fijne harmoniën op. De frisheid en modeniteit ten spijt is deze Duitse groep toch een club die dicht blijft bij de oorsponkelijke bluegrass en ver van de nieuwe en soms wat ruigere varianten van het genre. Er werden veel klassiekers van het genre gebracht. Mooiste daarbij was wellicht 'The Last Thing I Gave Her Was The Bird' van George Jones, een lied over ontrouw, hoewel ook 'Where Dreams Come Treu' van Marschall Wilburn zeer goed uit de Duitse verf kwam even als 'Widow Maker' van Jimmy Martin. De nummers kregen allemaal ee mooie uitleg in het Duits door Heiko of in het Nederlands door Hendrik Ahrend. Een fijn en degelijjk gezelschap dat op basis van zijn muzikaliteit en uitstraling en overduidelijke liefde voor dit genre in zijn oorspronkelijke vorm het boeiend hield. Een prestatie op zich. Jammer is toch dat veel van dergelijke bands zich teveel focussen op de klassiekers en te weinig eigen werk bijdragen op zo'n concert. Desondanks een zeer geslaagd optreden van de Heiko Ahrends Bluegrass Band.
ODOORN – Eén van de topnamen in de Duitse bluegrass is de Heiko Ahrend Bluegrass Band. Ook op het Boet'n Deure Festival in Odoorn was dit één van de publiekstrekkers van de dag met hun traditionele bluegrass die toch fris en modern werd gebracht. Onze Oosterburen begonnen direct met wat 'Hillbilly Fever' en hadden daarna een mooie afwisseling tussen wat vlottere en wat tragere nummers. Een mooi instrumentaal hoogtepunt was er met 'Kenctucky Mandolin' en direct gevolgd door 'Cotonmill Man' een sterk nummer waarin Heiko Ahend en zijn broer Hendrik Ahrend lieten zien niet alleen prima instrumentalisten te zijn, maar ook fijne degelijke zangers. Beide broers werden prima aangevuld door Lukas Grabe op banjo en contrabassiste Stephanie Pepperell. Het leverde naast prima spel ook fijne harmoniën op. De frisheid en modeniteit ten spijt is deze Duitse groep toch een club die dicht blijft bij de oorsponkelijke bluegrass en ver van de nieuwe en soms wat ruigere varianten van het genre. Er werden veel klassiekers van het genre gebracht. Mooiste daarbij was wellicht 'The Last Thing I Gave Her Was The Bird' van George Jones, een lied over ontrouw, hoewel ook 'Where Dreams Come Treu' van Marschall Wilburn zeer goed uit de Duitse verf kwam even als 'Widow Maker' van Jimmy Martin. De nummers kregen allemaal ee mooie uitleg in het Duits door Heiko of in het Nederlands door Hendrik Ahrend. Een fijn en degelijjk gezelschap dat op basis van zijn muzikaliteit en uitstraling en overduidelijke liefde voor dit genre in zijn oorspronkelijke vorm het boeiend hield. Een prestatie op zich. Jammer is toch dat veel van dergelijke bands zich teveel focussen op de klassiekers en te weinig eigen werk bijdragen op zo'n concert. Desondanks een zeer geslaagd optreden van de Heiko Ahrends Bluegrass Band.
Harlequin Hovers steunen op werk Johnny Cash
GRONINGEN – De Harlequin Hovers zijn beslist geen Johnny Cash cover band, maar werken wel met enige schatplichtigheid aan de grote meester. De geest van The Man in Black waart door de liedjes van het Groningse duo. Lex Koopman en Bonnie Boonstra zijn met zijn beide doorgegaan war de roemruchte Stumbleweeds ophielden. Met doorleefde zang en een portie nuchterheid uit Groningen weet het duo een fijn optreden te geven. Een set mooie Americana met invloeden van country, bluegrass en vleugjes blues en rock. Naast Cash mogen ook Neil Young als dan niet met zijn compadres Crosby, Stills en Nash enig verwantschap voelen met de Harlequin Hovers en uit een songtekst uit deze hoek is de naam gekozen. Allen kwamen aan bod in de set. Mooi was eerst 'You Can Do Better Than This'. Daarna haalde Koopman de dobro ten tonele, een heavy load, volgens zijn zeggen voor 'Heavy Snow', het mooiste nummer dat het Groninger countryduo deze dag bracht. Het commentaar vooraf was sympthomatisch. Droog, met zelfspot en zeer onderkoeld werden de liedjes aan elkaar gepraat. Via 'Johnny Poor' is de stap naar Johnny Cash klein en diens 'Hurt' kreeg een mooie uitvoering. Daarna toch veel andermans werk. 'angel Band'bijvoorbeeld uit de soundtrack van de film 'O Brother, Where Art Thou' en werk van Crosby Stills Nash en Young. Mooi was ook het sterke 'Still Love You in My Dream'. Jodelen maakt ook een onderdeel uit van de Amerikaanse volksmuziek, ook in de Groninger versie en met een “We gaan nog even jodelen”, werd een fijn nummer ingezet, waarin deze zangvorm een prominente plaats had. De afsluiting kwam met 'Forever Has Come To An End', van Buddy en Julie Miller. Een goed degelijk optreden met een rauw randje zo nu en dan.
GRONINGEN – De Harlequin Hovers zijn beslist geen Johnny Cash cover band, maar werken wel met enige schatplichtigheid aan de grote meester. De geest van The Man in Black waart door de liedjes van het Groningse duo. Lex Koopman en Bonnie Boonstra zijn met zijn beide doorgegaan war de roemruchte Stumbleweeds ophielden. Met doorleefde zang en een portie nuchterheid uit Groningen weet het duo een fijn optreden te geven. Een set mooie Americana met invloeden van country, bluegrass en vleugjes blues en rock. Naast Cash mogen ook Neil Young als dan niet met zijn compadres Crosby, Stills en Nash enig verwantschap voelen met de Harlequin Hovers en uit een songtekst uit deze hoek is de naam gekozen. Allen kwamen aan bod in de set. Mooi was eerst 'You Can Do Better Than This'. Daarna haalde Koopman de dobro ten tonele, een heavy load, volgens zijn zeggen voor 'Heavy Snow', het mooiste nummer dat het Groninger countryduo deze dag bracht. Het commentaar vooraf was sympthomatisch. Droog, met zelfspot en zeer onderkoeld werden de liedjes aan elkaar gepraat. Via 'Johnny Poor' is de stap naar Johnny Cash klein en diens 'Hurt' kreeg een mooie uitvoering. Daarna toch veel andermans werk. 'angel Band'bijvoorbeeld uit de soundtrack van de film 'O Brother, Where Art Thou' en werk van Crosby Stills Nash en Young. Mooi was ook het sterke 'Still Love You in My Dream'. Jodelen maakt ook een onderdeel uit van de Amerikaanse volksmuziek, ook in de Groninger versie en met een “We gaan nog even jodelen”, werd een fijn nummer ingezet, waarin deze zangvorm een prominente plaats had. De afsluiting kwam met 'Forever Has Come To An End', van Buddy en Julie Miller. Een goed degelijk optreden met een rauw randje zo nu en dan.
Vals Plat laveert van humor naar gevoelig
ODOORN – De muzikanten Izak Boom, Jeroen Jongsma en Henrik Holm vormen samen het trio Vals Plat dat sterke Nederlandstalige bluegrass brengt met soms tegen de onderbroekenlol aanhangende nummers en dan weer te verrassen met prachtige gevoelige liedjes. Het begon met een aantal vlotte nummers waarin vooral de humor de boventoon voerde. Sterke teksten gebracht met overtuiging, humor en zelfspot. Bijvoorbeeld een “Eigen schuld' of een 'Vissende Man'. Net op het moment dat je je afvraagt of Vals Plat ook nog wat serieus te melden heeft komt het trio met het prachtige 'Hoge Gebouwen'. In de set veel liedjes uit de eerste periode van Vals Plat. Van 1998 tot 2006 bouwde het drietal en sterk naam op met hun werk dat stoelt op de bluegrass en op Europse volksmuziek en dat met een geheel eigen klank werd gebracht en inmidels weer wordt gebracht. Na een periode van stilte is het trio weer bij elkaar treedt op en werkt aan nieuwe nummers. Het blijft een gouden combinatie van humor onderbroken door de geweldige serieuzere nummers, waarvan de set echt nog wel meer mag hebben. 'Geldermalsen' was bijvoorbeeld zo'n mooi nummer en 'Kleine Mathilde'. Muzikaal steekt het ook fijn in elkaar. Sterk is dat het drietal, twee Nederlanders en een Zweed, voor het Nederlands hebben gekozen als zangtaal. Het maakt het nog toegankelijker. Je merkt dar er een caberetier achtergrond zit bij Izak Boom. De dialogen zijn flitsend en een aantal liedjes zou zeker ook niet in een caberetierprogramma misstaan, zonder dat ze ook niet prima op hun eigen konden staan. Speciaal voor Zweed Hendrik Holm was er de ode aan hem met zijn zingende zaag in 'Noorderling'. De heren zijn inmiddels bezig met nieuw materiaal. Een eerste proeve van bekwaamheid daarin was 'Ren Klein Konijntje', maar dat was zeker niet het sterkste nummer van dit optreden. Het is te hopen dat Vals Plat de muzikale frisheid van de oude nummers weet te behouden en het repertoire met sterke nieuwe nummers weet uit te breiden. Een prima aanvulling aan de Nederlandstalige muziek die de dunne lijn die humor is uitstekend weet te bewandelen en absoluut glorieert in het serieuzere werk met fenomenale teksten.
ODOORN – De muzikanten Izak Boom, Jeroen Jongsma en Henrik Holm vormen samen het trio Vals Plat dat sterke Nederlandstalige bluegrass brengt met soms tegen de onderbroekenlol aanhangende nummers en dan weer te verrassen met prachtige gevoelige liedjes. Het begon met een aantal vlotte nummers waarin vooral de humor de boventoon voerde. Sterke teksten gebracht met overtuiging, humor en zelfspot. Bijvoorbeeld een “Eigen schuld' of een 'Vissende Man'. Net op het moment dat je je afvraagt of Vals Plat ook nog wat serieus te melden heeft komt het trio met het prachtige 'Hoge Gebouwen'. In de set veel liedjes uit de eerste periode van Vals Plat. Van 1998 tot 2006 bouwde het drietal en sterk naam op met hun werk dat stoelt op de bluegrass en op Europse volksmuziek en dat met een geheel eigen klank werd gebracht en inmidels weer wordt gebracht. Na een periode van stilte is het trio weer bij elkaar treedt op en werkt aan nieuwe nummers. Het blijft een gouden combinatie van humor onderbroken door de geweldige serieuzere nummers, waarvan de set echt nog wel meer mag hebben. 'Geldermalsen' was bijvoorbeeld zo'n mooi nummer en 'Kleine Mathilde'. Muzikaal steekt het ook fijn in elkaar. Sterk is dat het drietal, twee Nederlanders en een Zweed, voor het Nederlands hebben gekozen als zangtaal. Het maakt het nog toegankelijker. Je merkt dar er een caberetier achtergrond zit bij Izak Boom. De dialogen zijn flitsend en een aantal liedjes zou zeker ook niet in een caberetierprogramma misstaan, zonder dat ze ook niet prima op hun eigen konden staan. Speciaal voor Zweed Hendrik Holm was er de ode aan hem met zijn zingende zaag in 'Noorderling'. De heren zijn inmiddels bezig met nieuw materiaal. Een eerste proeve van bekwaamheid daarin was 'Ren Klein Konijntje', maar dat was zeker niet het sterkste nummer van dit optreden. Het is te hopen dat Vals Plat de muzikale frisheid van de oude nummers weet te behouden en het repertoire met sterke nieuwe nummers weet uit te breiden. Een prima aanvulling aan de Nederlandstalige muziek die de dunne lijn die humor is uitstekend weet te bewandelen en absoluut glorieert in het serieuzere werk met fenomenale teksten.
Ruud Fieten heeft sterke stem
ODOORN – Een boeiende en interressante naam in het deelnemersveld van Boet'n Deure in Odoorn was Ruud Fieten. De Meppelaar leek via de Beste SingerSongwriter van Nederland op weg naar naam en faam, maar werd gegrepen in de draaikolk van jurytranen die Maake Ouboter en Michael Prins opriepen en spoelde zo het programma uit. Gelukkig zorgde het niet voor het einde van de muzikale loopbaan van Fieten. Op het openlucht festival zorgde hij voor een sterke set. Jammer was dat hij zat en zich verstopt zag achter twee microfoons. Het nadeel was dat alle dynamiek op het podium verdween. De zang bleef zeer fijn, maar zou wellicht ook vrijer klinken als de borstkas in staande positie meer bewegingsruimte heeft. Dit in aanmerking genomen gaf Fieten toch een erg fraai optreden. Na de opening 'Maybe It's too Late' kwam hij met het prachtige 'The Green Lands', een afrekening met een rot periode in zijn leven met een zieke moeder en werkloosheid. Een pareltje in het repertoire van Fieten. Dat liet de singersongwriter volgen door 'Don't Wait For The Summer', een lied dat hij schreef als opdracht tijdens De Beste SingerSongwriter voor mede deelneemster Stefany June en dat prachtig uitpakte. Een mooie diepe stem waarmee hij een wereld aan gevoelens weet uit te drukken. Hij liet dat volgen door een mooie Daniel Norgren cover 'Why May I Not Go Out and Climb the Trees?' Een prima keuze. Iets minder uit de verf kwam even later de Guy Clark cover 'LA Freeway', een nummer dat hij normaal nooit speelt en waarin Fieten zich niet helemaal zeker voelt. Het midden gedeelte van zijn optreden was iets minder sterk. De liedjes hier waren toch erg verwant aan elkaar. In zijn songwriting kan Ruud Fieten nog meer variëren in tempo en genre en bijvoorbeeld de invloeden van blues, rock en pop die hij meeneemt in zijn liedjes wat duidelijker naar voren laten komen. Toch waren dit ook fijne nummers, zoals 'The Great Wide Open' over Neil Young en 'Everybode Lies About There Size' over de relatie tussen de grote van de manlijke hand en de bijbehorende penislengte. Met het rustige 'Winter Come', de nieuwe single sloot Fieten zijn bijdrage af. Een singersongwriter om in de gaten te houden met zijn fraaie stem en mooie liedjes en leuke verhalen op het podium. Nu nog iets meer kaderen van zijn liedjes en wat meer dynamiek in de show en dan is de achterstand op Ouboter en Prins zeker niet onoverbrugbaar. Fieten heeft zeker de mogelijkheid om een jury van hun ongelijk te overtuigen.
ODOORN – Een boeiende en interressante naam in het deelnemersveld van Boet'n Deure in Odoorn was Ruud Fieten. De Meppelaar leek via de Beste SingerSongwriter van Nederland op weg naar naam en faam, maar werd gegrepen in de draaikolk van jurytranen die Maake Ouboter en Michael Prins opriepen en spoelde zo het programma uit. Gelukkig zorgde het niet voor het einde van de muzikale loopbaan van Fieten. Op het openlucht festival zorgde hij voor een sterke set. Jammer was dat hij zat en zich verstopt zag achter twee microfoons. Het nadeel was dat alle dynamiek op het podium verdween. De zang bleef zeer fijn, maar zou wellicht ook vrijer klinken als de borstkas in staande positie meer bewegingsruimte heeft. Dit in aanmerking genomen gaf Fieten toch een erg fraai optreden. Na de opening 'Maybe It's too Late' kwam hij met het prachtige 'The Green Lands', een afrekening met een rot periode in zijn leven met een zieke moeder en werkloosheid. Een pareltje in het repertoire van Fieten. Dat liet de singersongwriter volgen door 'Don't Wait For The Summer', een lied dat hij schreef als opdracht tijdens De Beste SingerSongwriter voor mede deelneemster Stefany June en dat prachtig uitpakte. Een mooie diepe stem waarmee hij een wereld aan gevoelens weet uit te drukken. Hij liet dat volgen door een mooie Daniel Norgren cover 'Why May I Not Go Out and Climb the Trees?' Een prima keuze. Iets minder uit de verf kwam even later de Guy Clark cover 'LA Freeway', een nummer dat hij normaal nooit speelt en waarin Fieten zich niet helemaal zeker voelt. Het midden gedeelte van zijn optreden was iets minder sterk. De liedjes hier waren toch erg verwant aan elkaar. In zijn songwriting kan Ruud Fieten nog meer variëren in tempo en genre en bijvoorbeeld de invloeden van blues, rock en pop die hij meeneemt in zijn liedjes wat duidelijker naar voren laten komen. Toch waren dit ook fijne nummers, zoals 'The Great Wide Open' over Neil Young en 'Everybode Lies About There Size' over de relatie tussen de grote van de manlijke hand en de bijbehorende penislengte. Met het rustige 'Winter Come', de nieuwe single sloot Fieten zijn bijdrage af. Een singersongwriter om in de gaten te houden met zijn fraaie stem en mooie liedjes en leuke verhalen op het podium. Nu nog iets meer kaderen van zijn liedjes en wat meer dynamiek in de show en dan is de achterstand op Ouboter en Prins zeker niet onoverbrugbaar. Fieten heeft zeker de mogelijkheid om een jury van hun ongelijk te overtuigen.
The Moonshine Hollow Band laat oude tijden herleven
ODOORN – Als we op Boet'n Deure geen oldtime muziek programmeren doen we iets niet goed, concludeerde presentator Hans Kelderhuis Die plek in het programm van het bluegrass festival was gereserveerd voor The Moonshine Hollow Band. Deze Nederlandse formatie laat alle nieuwe ontwikkelingen in country en bluegrass aan zich voorbijgaan en concentreert zich op muziek zoals dat een eeuw geleden werd gespeeld op bijeenkomsten en dorpsfeesten in de Verenigde Staten. Muziek waarop het uitstekend dansen is. Dat gebeurde op bescheiden schaal op dit nog vroege moment van het festival. De zeer ervaren formatie met Freek van Eijk als leadzanger bracht met overgave en enthousiasme hun werk en nam het publiek mee terug naar de jaren twintig van de vorige eeuw met nummers als 'Sally Ann' en het mooie 'You Ain't Talking to Me'. Prima en zeer degelijk spel met een keur aan instrumenten die juist bij oldtime en bluegrassmuziek passen als banjo, viool, contrabas, gitaar en mandoline. Zo nu en dan kreeg de band versterking van oud-lid Nico Berghout op viool, wat dan helaas vaak weer ten koste ging van het vioolspel van Deb Pearson. De zang kwam in niet elk nummer even overtuigend over met verschillende leadzangers. Muzikaal overtuigde het wel in elk nummer. Een sterke intstumental 'Richmond' was daar wel het bewijs van. Dit nummer werd gevolgd door een mooie 'Wagon Yard'. The Moonshine Hollow Band was voor hen in het publiek die juist van deze muziek uit vervlogen tijden houden in een periode, waarin zoveel bands terug grijpen op deze periode en daar hun eigen draai aan geven, een schot in de roos. Mooi degelijk concert met de sfeer van vroeger. Toch jammer dat de ruimte voor het podium zich niet vulde met dansers, maar dat het publiek zich beperkte tot luisteren naar nummers als 'If I Loose', 'Tennessee Farm' en vooral het mooie 'Georgia Railroad' waarin Nico Berghout de zang op zich nam. Een mooie traditional. Het is goed dat ook de muziek van toen op de podia te horen blijft. Het is toch de basis van veel van de moderne muziek. Met enthousiaste en prima muzikanten als The Moonshine Hollow Band is dat gegarandeerd dat we nu en in de toekomst ook Oldtime en bluegrass zoals deze ooit klonk ook zo zal blijven klinken.
ODOORN – Als we op Boet'n Deure geen oldtime muziek programmeren doen we iets niet goed, concludeerde presentator Hans Kelderhuis Die plek in het programm van het bluegrass festival was gereserveerd voor The Moonshine Hollow Band. Deze Nederlandse formatie laat alle nieuwe ontwikkelingen in country en bluegrass aan zich voorbijgaan en concentreert zich op muziek zoals dat een eeuw geleden werd gespeeld op bijeenkomsten en dorpsfeesten in de Verenigde Staten. Muziek waarop het uitstekend dansen is. Dat gebeurde op bescheiden schaal op dit nog vroege moment van het festival. De zeer ervaren formatie met Freek van Eijk als leadzanger bracht met overgave en enthousiasme hun werk en nam het publiek mee terug naar de jaren twintig van de vorige eeuw met nummers als 'Sally Ann' en het mooie 'You Ain't Talking to Me'. Prima en zeer degelijk spel met een keur aan instrumenten die juist bij oldtime en bluegrassmuziek passen als banjo, viool, contrabas, gitaar en mandoline. Zo nu en dan kreeg de band versterking van oud-lid Nico Berghout op viool, wat dan helaas vaak weer ten koste ging van het vioolspel van Deb Pearson. De zang kwam in niet elk nummer even overtuigend over met verschillende leadzangers. Muzikaal overtuigde het wel in elk nummer. Een sterke intstumental 'Richmond' was daar wel het bewijs van. Dit nummer werd gevolgd door een mooie 'Wagon Yard'. The Moonshine Hollow Band was voor hen in het publiek die juist van deze muziek uit vervlogen tijden houden in een periode, waarin zoveel bands terug grijpen op deze periode en daar hun eigen draai aan geven, een schot in de roos. Mooi degelijk concert met de sfeer van vroeger. Toch jammer dat de ruimte voor het podium zich niet vulde met dansers, maar dat het publiek zich beperkte tot luisteren naar nummers als 'If I Loose', 'Tennessee Farm' en vooral het mooie 'Georgia Railroad' waarin Nico Berghout de zang op zich nam. Een mooie traditional. Het is goed dat ook de muziek van toen op de podia te horen blijft. Het is toch de basis van veel van de moderne muziek. Met enthousiaste en prima muzikanten als The Moonshine Hollow Band is dat gegarandeerd dat we nu en in de toekomst ook Oldtime en bluegrass zoals deze ooit klonk ook zo zal blijven klinken.
Two of a Kind evolueert in A Sound of Amber tijdens Boet'n Deure
ODOORN – Als Two of a Kind opende de Duitse tweevrouwsformatie bestaande uit Katja Wilken en Stephanie Pepperell het Boet'n Deure festival in de bossen bij Odoorn, maar als A Sound of Amber werd deze Duitse bijdrage afgesloten. Een onderzoek naar de naam Two of a Kind had beide Duitse muzikanten uitgewezen dat er toch wel heel veel muzikale formaties waren die de naam Two of a Kind hadden gekozen. Inhoudelijk blijft het bij het oude bij het duo. Een mooie mix van liedjes van eigen en andermans hand met een duidelijke bluegrass en country inslag, waarbij de eigenliedjes deze keer helaas toch niet de plek kregen die ze verdienden. Het festival kreeg met 'Mama Tried' van Merle Haggard een fraaie opening. Tweestemig gezongen met de kristalheldere stem van Wilken en de veel kwetsbaardere, maar erg boeiende, stem van Pepperell. Muzikaal zat het degelijk in elkaar met Wilken op gitaar en Pepperell afwisselend op basgitaar of contrabas. Fraaie liedjes passeerden de revue zoals het sterke 'God must be a Cowboy' van Dan Seals en 'Strawbery Wine' van Deana Carter. Beide dames hebben een neus voor andermans werk dat bij hen past, maar trapten af en toe ook in de valkuil van te dicht bij bekend werk blijven, zoals in 'Top of the World' van Karen Carpenter en, in veel mindere mate, bij 'Why Not Me' van The Judds, terwijl het Duitse er juist ook om bekend staat dat het toch wel degelijk uitstekend zich andermans liedjes eigen kan maken en bijvoorbeeld werk van Green Day met een sterke versie van 'Good Riddance' en Norah Jones met een prachtige 'Creepin In' van een bluegrassachtig jasje voorzagen. Het blijft altijd opvallend dat Duitsers in Nederland menen in het Engels te moeten praten. Helemaal als je, zoals Katja Wilken doet, het welhaast Nederlandse dialect Plat Duits spreekt. Wat een heerlijk charmant taaltje is dat toch. De liedjes kregen een mooie introductie mee. Wel werden met alleen voornamen veel mensen in het publiek aangeduid en zonder nadere uitleg over wat dat dan in hield. Ondertussen werd de naamsverandering aangekondigd en kon na het laatste liedje, 'Guardian Angels' het als Two of a Kind aangekondige duo als A Sound Of Amber worden afgekondigd. Hopen dat onder de nieuwe naam de goede covers worden behouden en er ook een grotere inbreng op de setlist is van eigen werk.
ODOORN – Als Two of a Kind opende de Duitse tweevrouwsformatie bestaande uit Katja Wilken en Stephanie Pepperell het Boet'n Deure festival in de bossen bij Odoorn, maar als A Sound of Amber werd deze Duitse bijdrage afgesloten. Een onderzoek naar de naam Two of a Kind had beide Duitse muzikanten uitgewezen dat er toch wel heel veel muzikale formaties waren die de naam Two of a Kind hadden gekozen. Inhoudelijk blijft het bij het oude bij het duo. Een mooie mix van liedjes van eigen en andermans hand met een duidelijke bluegrass en country inslag, waarbij de eigenliedjes deze keer helaas toch niet de plek kregen die ze verdienden. Het festival kreeg met 'Mama Tried' van Merle Haggard een fraaie opening. Tweestemig gezongen met de kristalheldere stem van Wilken en de veel kwetsbaardere, maar erg boeiende, stem van Pepperell. Muzikaal zat het degelijk in elkaar met Wilken op gitaar en Pepperell afwisselend op basgitaar of contrabas. Fraaie liedjes passeerden de revue zoals het sterke 'God must be a Cowboy' van Dan Seals en 'Strawbery Wine' van Deana Carter. Beide dames hebben een neus voor andermans werk dat bij hen past, maar trapten af en toe ook in de valkuil van te dicht bij bekend werk blijven, zoals in 'Top of the World' van Karen Carpenter en, in veel mindere mate, bij 'Why Not Me' van The Judds, terwijl het Duitse er juist ook om bekend staat dat het toch wel degelijk uitstekend zich andermans liedjes eigen kan maken en bijvoorbeeld werk van Green Day met een sterke versie van 'Good Riddance' en Norah Jones met een prachtige 'Creepin In' van een bluegrassachtig jasje voorzagen. Het blijft altijd opvallend dat Duitsers in Nederland menen in het Engels te moeten praten. Helemaal als je, zoals Katja Wilken doet, het welhaast Nederlandse dialect Plat Duits spreekt. Wat een heerlijk charmant taaltje is dat toch. De liedjes kregen een mooie introductie mee. Wel werden met alleen voornamen veel mensen in het publiek aangeduid en zonder nadere uitleg over wat dat dan in hield. Ondertussen werd de naamsverandering aangekondigd en kon na het laatste liedje, 'Guardian Angels' het als Two of a Kind aangekondige duo als A Sound Of Amber worden afgekondigd. Hopen dat onder de nieuwe naam de goede covers worden behouden en er ook een grotere inbreng op de setlist is van eigen werk.
Camille Bloom grossiert in fijne liedjes met boodschap
STEENDAM – Een fijne open vertelster in woord en lied, stond er in Steendam op het podium Peter & Leni met de Amerikaanse Camille Bloom. Bloom komt jaarlijks voor een aantal optredens naar Nederland. Eindelijk was de zangeres ook weer in het Noorden te bewonderen voor optredens in Steendam en in Spijkerboor. Dit met de assistentie van bassiste Io Billingsley. Ondanks dat een verkoudheid af en toe een kuchje veroorzaakte dat duchtig werd bestreden met kruidenthee en honing was dat geen storende factor. Camille Bloom schrijft fraaie liedjes met invloeden van pop, country en her en der wat rock. Ze hanteerde een prima setopbouw dat begon met de boodschap in 'Big Dreams' dat je je dromen niet altijd moet opgeven voor de realiteit. In de meeste liedjes van Bloom zit wel een wijze raad of wereldverbeterende boodschap. 'Smels Like Rain', erg mooi, gaat er over dat je ellende soms net als regen maar moet accepteren en van je af schudden. 'The Zombie Song' over het feit dat mobiele telefoongebruik zover is doorgeschoten dat het apparaat belangrijker is dan de mensen waarmee het je hoort te verbinden. 'Novocaine' dat voor al dan niet denkbeeldig gevoel of pijntje tegenwoordig wel een pil is en dat veel mensen toch wel erg veel en makkelijk geneesmiddelen nemen. Bloom heeft een mooie heldere stem waardoor de boodschap goed verstaanbaar overkomt. Af en toe heeft de booschap net de overhand boven het liedje en probeert ze wel heel veel te vertellen waardoor op momenten ze niet de tijd heeft vanwege de vele woorden per zangregel om ook nog de diepte aan de zang te geven. Gelukkig wist ze dat wel te doen in prachtige liedjes als 'Lift Me Up' en 'Turn Back To You' en de Billy Joel cover 'All for Leyna.' Na de pauze minder booschap, meer lied. Met de steun van Io Billingsley, die bijvoorbeeld 'The Cowboy Song' van een prachtig basgitaar intro voorzag. Het mooie blije 'Nice To Meet You' was fraai. 'Her You Come Again' een ode aan de zangkunsten van Bloom en 'Pieces of Me' het titelnummer van haar prachtige nieuwe album mooi en vlot en het bewijs dat Bloom ook met veel woorden tot goede zang kan komen. Was voor de pauze de Billy Joel cover één van de hoogtepunten, na de pauze ruilden we een Coldplay nummer 'Yellow' en de al te bekende Cash ode 'Ring of Fire' graag in voor mooie nummers van Bloom zelf. Als toegift het vlotte en mooie 'Hit The Road'. Camille Bloom durft in mooie liedjes niet altijd even voor de hand liggende onderwerpen aan te pakken en daar is ze voor te prijzen. Een echte performer en verteller die garant staat voor een top muzikale avond gebracht met spontaniteit, prma zang en inzet. Meer kun je eigenlijk niet verlangen.
STEENDAM – Een fijne open vertelster in woord en lied, stond er in Steendam op het podium Peter & Leni met de Amerikaanse Camille Bloom. Bloom komt jaarlijks voor een aantal optredens naar Nederland. Eindelijk was de zangeres ook weer in het Noorden te bewonderen voor optredens in Steendam en in Spijkerboor. Dit met de assistentie van bassiste Io Billingsley. Ondanks dat een verkoudheid af en toe een kuchje veroorzaakte dat duchtig werd bestreden met kruidenthee en honing was dat geen storende factor. Camille Bloom schrijft fraaie liedjes met invloeden van pop, country en her en der wat rock. Ze hanteerde een prima setopbouw dat begon met de boodschap in 'Big Dreams' dat je je dromen niet altijd moet opgeven voor de realiteit. In de meeste liedjes van Bloom zit wel een wijze raad of wereldverbeterende boodschap. 'Smels Like Rain', erg mooi, gaat er over dat je ellende soms net als regen maar moet accepteren en van je af schudden. 'The Zombie Song' over het feit dat mobiele telefoongebruik zover is doorgeschoten dat het apparaat belangrijker is dan de mensen waarmee het je hoort te verbinden. 'Novocaine' dat voor al dan niet denkbeeldig gevoel of pijntje tegenwoordig wel een pil is en dat veel mensen toch wel erg veel en makkelijk geneesmiddelen nemen. Bloom heeft een mooie heldere stem waardoor de boodschap goed verstaanbaar overkomt. Af en toe heeft de booschap net de overhand boven het liedje en probeert ze wel heel veel te vertellen waardoor op momenten ze niet de tijd heeft vanwege de vele woorden per zangregel om ook nog de diepte aan de zang te geven. Gelukkig wist ze dat wel te doen in prachtige liedjes als 'Lift Me Up' en 'Turn Back To You' en de Billy Joel cover 'All for Leyna.' Na de pauze minder booschap, meer lied. Met de steun van Io Billingsley, die bijvoorbeeld 'The Cowboy Song' van een prachtig basgitaar intro voorzag. Het mooie blije 'Nice To Meet You' was fraai. 'Her You Come Again' een ode aan de zangkunsten van Bloom en 'Pieces of Me' het titelnummer van haar prachtige nieuwe album mooi en vlot en het bewijs dat Bloom ook met veel woorden tot goede zang kan komen. Was voor de pauze de Billy Joel cover één van de hoogtepunten, na de pauze ruilden we een Coldplay nummer 'Yellow' en de al te bekende Cash ode 'Ring of Fire' graag in voor mooie nummers van Bloom zelf. Als toegift het vlotte en mooie 'Hit The Road'. Camille Bloom durft in mooie liedjes niet altijd even voor de hand liggende onderwerpen aan te pakken en daar is ze voor te prijzen. Een echte performer en verteller die garant staat voor een top muzikale avond gebracht met spontaniteit, prma zang en inzet. Meer kun je eigenlijk niet verlangen.
Boeiend concert van Spain in Vera
GRONINGEN – Spain, de band rondom Josh Haden, stond in 1995 voor het laatst in Vera in Groningen. Meer dan 20 jaar later was het gezelschap terug in het Groninger poppodium met een nieuw, erg goed, album in de bagage. Op het podium is het altijd maar de vraag hoe de trage muziek van Spain tot zijn recht komt. Helemaal als blijkt dat de liedjes ook nog lang worden uitsponnen met veel instrumentale intermezzo's. De conclusie kan zijn; eigenlijk best prima. Dat had te maken met een setopbouw waarover nagedacht was. Spain begon met het traagste nummer van de dag 'The Depression' en voerde heel langzaam het tempo op. Via 'Battle of Saratoga' en 'Lorelei' werd het steeds krachtiger. Mooi was aanvankelijk ook hoe al door tokkelend en geluidjes maken muzikaal bruggetjes werden gelegd tusen de nummers waarbij even ruimte was om te stemmen of om gitaar te wisselen. Pas halverwege het concert was er naast zang ook daadwerkelijk tekst van Haden. Hij refereerde eraan dat het zolang geleden was. Even later iets over het nieuwe album en helemaal op het einde een dank woord. Een verlegen mens, die ook vaak van het publiek zich afkeerde als hij even niet moest zingen met zijn beperkte, maar mooie stem, om met de rug naar het publiek toe zijn bas te spelen. In de loop van het concert kwam er steeds meer pit in de zaak. 'I Lied' kwam iets minder uit de verf, maar met het prachtige 'Ten Nights' en het lange met fraaie gitaarstukken uitgebreide 'Ray of Light' werd dat moeiteloos recht gezet. Fraai waren ook 'Station 2' en 'One Last Look' beide van het nieuwe album. Naar het einde toe werd de sound steviger en steviger wat resulteerde in een sterke versie van 'From The Dust'. Niet alleen in country en jazz staat Spain zijn mannetje, maar ook in rock. De toegift was een geval op zich. In lengte deed het weinig onder voor het concert zelf. Dat was voornamelijk te danken aan 'World of Blue', een nummer dat experimenteel meanderde en in zijn pracht, improvisatie en kracht minstens 20 minuten duurde. 'Everytime I Try' was korter, maar ook het prachtige 'Spiritual' werd voldoende tijd gegund. Nog één keer nam Haden het woord voor het dankwoord en om 'For You' op te dragen aan de bezoekers. Spain was het twintig jaar wachten waard. Een eigenzinnig concert.
GRONINGEN – Spain, de band rondom Josh Haden, stond in 1995 voor het laatst in Vera in Groningen. Meer dan 20 jaar later was het gezelschap terug in het Groninger poppodium met een nieuw, erg goed, album in de bagage. Op het podium is het altijd maar de vraag hoe de trage muziek van Spain tot zijn recht komt. Helemaal als blijkt dat de liedjes ook nog lang worden uitsponnen met veel instrumentale intermezzo's. De conclusie kan zijn; eigenlijk best prima. Dat had te maken met een setopbouw waarover nagedacht was. Spain begon met het traagste nummer van de dag 'The Depression' en voerde heel langzaam het tempo op. Via 'Battle of Saratoga' en 'Lorelei' werd het steeds krachtiger. Mooi was aanvankelijk ook hoe al door tokkelend en geluidjes maken muzikaal bruggetjes werden gelegd tusen de nummers waarbij even ruimte was om te stemmen of om gitaar te wisselen. Pas halverwege het concert was er naast zang ook daadwerkelijk tekst van Haden. Hij refereerde eraan dat het zolang geleden was. Even later iets over het nieuwe album en helemaal op het einde een dank woord. Een verlegen mens, die ook vaak van het publiek zich afkeerde als hij even niet moest zingen met zijn beperkte, maar mooie stem, om met de rug naar het publiek toe zijn bas te spelen. In de loop van het concert kwam er steeds meer pit in de zaak. 'I Lied' kwam iets minder uit de verf, maar met het prachtige 'Ten Nights' en het lange met fraaie gitaarstukken uitgebreide 'Ray of Light' werd dat moeiteloos recht gezet. Fraai waren ook 'Station 2' en 'One Last Look' beide van het nieuwe album. Naar het einde toe werd de sound steviger en steviger wat resulteerde in een sterke versie van 'From The Dust'. Niet alleen in country en jazz staat Spain zijn mannetje, maar ook in rock. De toegift was een geval op zich. In lengte deed het weinig onder voor het concert zelf. Dat was voornamelijk te danken aan 'World of Blue', een nummer dat experimenteel meanderde en in zijn pracht, improvisatie en kracht minstens 20 minuten duurde. 'Everytime I Try' was korter, maar ook het prachtige 'Spiritual' werd voldoende tijd gegund. Nog één keer nam Haden het woord voor het dankwoord en om 'For You' op te dragen aan de bezoekers. Spain was het twintig jaar wachten waard. Een eigenzinnig concert.
Lynne Hanson eert vader en Fraser Holmes met kippenvel lied tijdens geweldig concert
STEENDAM – Uitbater Peter van Zeijl gebruikte een sterke aanvullende term om zijn “fantastic” enig cachet te geven bij de afkondiging van het concert van Lynne Hanson & The Good Intensions in zijn etablissement in Steendam. Het gebruik van deze term gaf in Steendam, waar tegenwoordig de ene na de andere prachtige artiest het podium betreedt, wel aan dat het een extra speciale avond was geweest met een inderdaad fantastisch concert. Er zijn weinig artiesten die zo hun ziel en zaligheid in hun liedjes leggen als Lynne Hanson en als het dan ook nog een met veel plezier en intensiteit gebracht wordt vanaf het podium heeft het werk van de Canadeze een enorme impact. Lynne Hanson toonde zich een enorm krachtige vrouw die haar liedjes gebruikt om haar leven te verwerken. Hanson heeft het onfortuinlijk genoeg de laatste jaren nogal voor de kiezen gehad, maar dat resulteert wel in geweldige liedjes. Haar album 'Rivers of Sand' is zo'n verwerk album vol sterke liedjes. De openingsliedjes 'Whiskey and Tears' en 'Waiting by the Water' staan op dat album. Direct was duidelijk dat Hanson en haar band, Nick Gauthier op gitaar en MJ Dandeneau op basgitaar en staande bas, enorm veel plezier op het podium hadden. Het resulteerde in een fijne stroom van prachtige liedjes, waarbij aanvankelijk de zang van Hanson wat overstemt dreigde te worden, maar de technische afdeling achter de knoppen dit vlot corrigeerde. Dandeneau wist te excelleren voor de eerste keer op staande bas tijdens 'Cecil Hotel' van de murderballad vingeroefening '7 Deadly Spins' die Hanson vorig jaar uitbracht en ook van dat album het geweldige bleusy 'Gravedigger'. Hanson gebruikt vaak blueselementen in haar werk en toonde zich een sterke zangeres met een stem die je bijblijft. Als vertelster is Hanson uitstekend. Elk lied wordt met een mooi, humorvol of gevoelig verhaal extra lading gegeven. Bijvoorbeeld 'Just for Now' dat Hanson opdroeg aan haar recent overleden vader en aan de in december gestorven gitarist Fraser Holmes. Het leverde een zo gevoelig kippenvel liedje op met een zaal die bijna niet durfde te klappen om de emotie niet te doorbreken. Na de pauze begon Hanson alleen op het podium met een liedje dat nog nooit eerder voor het publiek was uitgevoerd en waarvan Steendam de wereld primeur kreeg. 'Let Me Be Broken' bleek prachtig. Wederom volgde een set met geweldige liedjes. Heerlijke murderballads, maar ook gevoelige songs als 'Rivers of Sand' en het magnifieke 'This Too Shall Pass'. Nummer voor nummer toonde Hanson zich een songwriter extra ordinaire. Voeg daarbij een relaxte zangeres, een flinke dosis plezier, prachtig basspel en Nick Gauthier die met zijn elektrische gitaar voortreffelijke accenten zette, dan weet je dat hier op een maandagavond een concert werd neergezet dat absoluut bij de beste hoorde die ooit op dit podium is gegeven en misschien wel het beste was. Met de meezingen 'Trading in My Lonesome' kwam er veel te vroeg een einde aan prachtig concert.
STEENDAM – Uitbater Peter van Zeijl gebruikte een sterke aanvullende term om zijn “fantastic” enig cachet te geven bij de afkondiging van het concert van Lynne Hanson & The Good Intensions in zijn etablissement in Steendam. Het gebruik van deze term gaf in Steendam, waar tegenwoordig de ene na de andere prachtige artiest het podium betreedt, wel aan dat het een extra speciale avond was geweest met een inderdaad fantastisch concert. Er zijn weinig artiesten die zo hun ziel en zaligheid in hun liedjes leggen als Lynne Hanson en als het dan ook nog een met veel plezier en intensiteit gebracht wordt vanaf het podium heeft het werk van de Canadeze een enorme impact. Lynne Hanson toonde zich een enorm krachtige vrouw die haar liedjes gebruikt om haar leven te verwerken. Hanson heeft het onfortuinlijk genoeg de laatste jaren nogal voor de kiezen gehad, maar dat resulteert wel in geweldige liedjes. Haar album 'Rivers of Sand' is zo'n verwerk album vol sterke liedjes. De openingsliedjes 'Whiskey and Tears' en 'Waiting by the Water' staan op dat album. Direct was duidelijk dat Hanson en haar band, Nick Gauthier op gitaar en MJ Dandeneau op basgitaar en staande bas, enorm veel plezier op het podium hadden. Het resulteerde in een fijne stroom van prachtige liedjes, waarbij aanvankelijk de zang van Hanson wat overstemt dreigde te worden, maar de technische afdeling achter de knoppen dit vlot corrigeerde. Dandeneau wist te excelleren voor de eerste keer op staande bas tijdens 'Cecil Hotel' van de murderballad vingeroefening '7 Deadly Spins' die Hanson vorig jaar uitbracht en ook van dat album het geweldige bleusy 'Gravedigger'. Hanson gebruikt vaak blueselementen in haar werk en toonde zich een sterke zangeres met een stem die je bijblijft. Als vertelster is Hanson uitstekend. Elk lied wordt met een mooi, humorvol of gevoelig verhaal extra lading gegeven. Bijvoorbeeld 'Just for Now' dat Hanson opdroeg aan haar recent overleden vader en aan de in december gestorven gitarist Fraser Holmes. Het leverde een zo gevoelig kippenvel liedje op met een zaal die bijna niet durfde te klappen om de emotie niet te doorbreken. Na de pauze begon Hanson alleen op het podium met een liedje dat nog nooit eerder voor het publiek was uitgevoerd en waarvan Steendam de wereld primeur kreeg. 'Let Me Be Broken' bleek prachtig. Wederom volgde een set met geweldige liedjes. Heerlijke murderballads, maar ook gevoelige songs als 'Rivers of Sand' en het magnifieke 'This Too Shall Pass'. Nummer voor nummer toonde Hanson zich een songwriter extra ordinaire. Voeg daarbij een relaxte zangeres, een flinke dosis plezier, prachtig basspel en Nick Gauthier die met zijn elektrische gitaar voortreffelijke accenten zette, dan weet je dat hier op een maandagavond een concert werd neergezet dat absoluut bij de beste hoorde die ooit op dit podium is gegeven en misschien wel het beste was. Met de meezingen 'Trading in My Lonesome' kwam er veel te vroeg een einde aan prachtig concert.
Gospel Sessions blijft geniale vondst
LEEUWARDEN – Het idee om met de aloude Amerikaanse gospelmuziek aan de slag te gaan. Er mee te stoeien. Ze los laten en ze weer op te pakken en er zo een geheel eigen interpretatie aan te geven met eigen liedjes is een geniale vondst. Daarbij wordt het in de Gospel Sessions gebracht door de uitstekende muzikanten als Onno Smit en Paul Willemsen op gitaar en Paul Oomen op percussie en, nog een geniale vondst, het trio heeft één van de mooiste gospel stemmen van ons land Michelle David als zangeres aangezocht en die brengt ook nog een enorme podiumpersoonlijkheid mee. Vanaf het nog rustige openingsnummer 'Made Rocking My Soul' en het mooie 'Psalms' was de Prinsentuin in Leeuwarden 'gospelised'. Gospel Sessions is één van de beste live acts van het moment. De heerlijke zang van David met veel diepte. Soms opzwepend, soms heel ingetogen en gevoelig. Haar manier van communiceren met het publiek en het bij de show betrekken is voortreffelijk. De ondersteuning van de rest van de band prima, waarbij de drie heren zich niet laten ondersneeuwen door de kleine gestalte met de enorme podiumschaduw van David en ook hun eigen momenten hebben om even uit de schaduw te treden. Het werd steeds mee slepender met onder andere een mooie uitvoering van 'There's a Light' het de traditionele gospel benaderende ''By and By' en het rustige 'Can't No Grave'. Een set met een prima opbouw, waarbij het ene moment het publiek stond te dansen op de opzwepende klanken en op een ander moment het muisstil luisterde naar bijvoorbeeld 'I Know The Lord' dat David ingetogen zong en één van de hoogtepunten van de dag was. Het prachtige 'Tradewinds' volgde en het experimentele 'Jeremiah 17'. Inmiddels was het voorzichtig meedeinen een uitzinnig meeklappen en dansen geworden. Terecht, dit zijn de acts die je graag ziet. Hoge muzikaliteit, liedjes die wat te vertellen hebben en uitgevoerd door muzikanten die hun vak verstaan en het publiek weten te entertainen en tegelijk een boodschap over kunnen brengen, waardoor de muziek ook een diepere betekenis heeft. Veel te snel was het einde alweer gekomen van een heerlijk middagje gospel op zijn Gospel Sessions. Voor het toegift het A'Capella gezongen 'Baptized', waarbij Smit, Oomen en Willemsen in de beste traditie van de achtergrond koortjes zich gedrieen opstelden om David vokaal te ondersteunen en tot slot nog even knallen met 'He Chose Me'. Leve de Gospel Sessions.
LEEUWARDEN – Het idee om met de aloude Amerikaanse gospelmuziek aan de slag te gaan. Er mee te stoeien. Ze los laten en ze weer op te pakken en er zo een geheel eigen interpretatie aan te geven met eigen liedjes is een geniale vondst. Daarbij wordt het in de Gospel Sessions gebracht door de uitstekende muzikanten als Onno Smit en Paul Willemsen op gitaar en Paul Oomen op percussie en, nog een geniale vondst, het trio heeft één van de mooiste gospel stemmen van ons land Michelle David als zangeres aangezocht en die brengt ook nog een enorme podiumpersoonlijkheid mee. Vanaf het nog rustige openingsnummer 'Made Rocking My Soul' en het mooie 'Psalms' was de Prinsentuin in Leeuwarden 'gospelised'. Gospel Sessions is één van de beste live acts van het moment. De heerlijke zang van David met veel diepte. Soms opzwepend, soms heel ingetogen en gevoelig. Haar manier van communiceren met het publiek en het bij de show betrekken is voortreffelijk. De ondersteuning van de rest van de band prima, waarbij de drie heren zich niet laten ondersneeuwen door de kleine gestalte met de enorme podiumschaduw van David en ook hun eigen momenten hebben om even uit de schaduw te treden. Het werd steeds mee slepender met onder andere een mooie uitvoering van 'There's a Light' het de traditionele gospel benaderende ''By and By' en het rustige 'Can't No Grave'. Een set met een prima opbouw, waarbij het ene moment het publiek stond te dansen op de opzwepende klanken en op een ander moment het muisstil luisterde naar bijvoorbeeld 'I Know The Lord' dat David ingetogen zong en één van de hoogtepunten van de dag was. Het prachtige 'Tradewinds' volgde en het experimentele 'Jeremiah 17'. Inmiddels was het voorzichtig meedeinen een uitzinnig meeklappen en dansen geworden. Terecht, dit zijn de acts die je graag ziet. Hoge muzikaliteit, liedjes die wat te vertellen hebben en uitgevoerd door muzikanten die hun vak verstaan en het publiek weten te entertainen en tegelijk een boodschap over kunnen brengen, waardoor de muziek ook een diepere betekenis heeft. Veel te snel was het einde alweer gekomen van een heerlijk middagje gospel op zijn Gospel Sessions. Voor het toegift het A'Capella gezongen 'Baptized', waarbij Smit, Oomen en Willemsen in de beste traditie van de achtergrond koortjes zich gedrieen opstelden om David vokaal te ondersteunen en tot slot nog even knallen met 'He Chose Me'. Leve de Gospel Sessions.
Belle of Louisville is topact in wording
LEEUWARDEN – Wat is het toch een prachtige revival van al die 'oude' muziek in een nieuw jasje. In de Verenigde Staten zijn verschillende bands daar erg succesvol mee en in Nederland hebben we hier met Belle of Louisville een prachtig antwoord op gevonden. Met invloeden van (Delta) blues, (Southern) country, bluegrass, wat gospel, soul en vleugje jazz bracht de formatie rondom Mitch Rivers en Tess Vanderzwet een puike set in de Prinsentuin in Leeuwarden. Op basis van de samenzang van beide, de gitaar van Rivers en nu en dan de lapsteel van Stefan Wolfs ontstond een boeiende set. Vanderzwet kondigde aan dat gewerkt wordt om met een volledige band op tour te gaan. Hopelijk met blazers om die oude sound nog net wat meer cachet te geven, maar dat was in Leeuwarden nog toekomstmuziek. Belle of Louisville begon 'mellow' aan de set op deze vroege zondagmiddag, die voor de bandleden nog aanvoelde als morgen. Het zwoele 'To Better Days' met lapsteel, een mooi rustig nummer, het wat swingendere 'Warm it Up' met direct daarna weer terug in tempo met het intens gezongen, maar rustige 'Jack of Hearts', Het begin kenmerkte zich door de rustige liedjes, waarbij toch echt wel ook wat vuurwerk had mogen worden gebracht om juist die melow sfeer te doorbreken. Aan mooie liedjes overigens geen gebrek. 'Bad Love Blues', het prachtige 'Lemon for the Leavers' en de goede interpretatie van 'Trouble in Mind' van Blind Connie Williams. De tweede helft van het concert kwam dat vuurwerk als nog. Het vrolijke 'Virginia' werd gevolgd door een zeer fraaie interpretatie van 'John the Revelator' een traditional die bewerkt en gspeelt door artiesten als Blind Willie Johnson tot Son House en via Nick Cave en The Blues Brothers tot REM en in dat rijtje mag Belle of Louisville met ere hun naam vermelden. Het hoogtepunt was echter een eigen nummer. Het prachtige countrynummer 'Before We Die' met grote intensiteit gebracht was een kippenvelmoment in de zonovergoten Prinsentuin en een groot compliment aan het songwriterschap van de band dat met hun prima neus voor andermanswerk toch toch met een eigen nummer de show steelt. Heerlijke stemmen en goed spel, waarbij het zonde was dat de lapsteel niet voor elk nummer werd gebruikt, en sterke liedjes zijn het recept van de band. Alles vrolijk aan één gepraat door Vanderzwet met info, wetenswaardigheden en soms gewoon een kletspraatje. Een supernieuw liedje, nog zonder naam volgde. Op het einde nog het enige liedje dat deze middag wat minder uit de verf kwam met de ballad 'Where Thy Lead Me'. Een druk bellende en op en neer lopende organisatie gaf al aan dat de volgende band wat vertraging had en dat werd handig opgelost door Mitch Rivers, die ook solo op het podium staat het ingelaste nummer 'Roadtripper' te laten zingen, waarna ook zwoel werd afgesloten met 'Merry Go Round'. Belle of Louisville heeft een sterke formule te pakken, helemaal straks met band. Mooie zang en met nog wat schaafwerk met name aan de setopbouw, staat er hier een Nederlandse topact in wording. Er waren blije mensen in de Prinsentuin, zowel voor als op het podium.
LEEUWARDEN – Wat is het toch een prachtige revival van al die 'oude' muziek in een nieuw jasje. In de Verenigde Staten zijn verschillende bands daar erg succesvol mee en in Nederland hebben we hier met Belle of Louisville een prachtig antwoord op gevonden. Met invloeden van (Delta) blues, (Southern) country, bluegrass, wat gospel, soul en vleugje jazz bracht de formatie rondom Mitch Rivers en Tess Vanderzwet een puike set in de Prinsentuin in Leeuwarden. Op basis van de samenzang van beide, de gitaar van Rivers en nu en dan de lapsteel van Stefan Wolfs ontstond een boeiende set. Vanderzwet kondigde aan dat gewerkt wordt om met een volledige band op tour te gaan. Hopelijk met blazers om die oude sound nog net wat meer cachet te geven, maar dat was in Leeuwarden nog toekomstmuziek. Belle of Louisville begon 'mellow' aan de set op deze vroege zondagmiddag, die voor de bandleden nog aanvoelde als morgen. Het zwoele 'To Better Days' met lapsteel, een mooi rustig nummer, het wat swingendere 'Warm it Up' met direct daarna weer terug in tempo met het intens gezongen, maar rustige 'Jack of Hearts', Het begin kenmerkte zich door de rustige liedjes, waarbij toch echt wel ook wat vuurwerk had mogen worden gebracht om juist die melow sfeer te doorbreken. Aan mooie liedjes overigens geen gebrek. 'Bad Love Blues', het prachtige 'Lemon for the Leavers' en de goede interpretatie van 'Trouble in Mind' van Blind Connie Williams. De tweede helft van het concert kwam dat vuurwerk als nog. Het vrolijke 'Virginia' werd gevolgd door een zeer fraaie interpretatie van 'John the Revelator' een traditional die bewerkt en gspeelt door artiesten als Blind Willie Johnson tot Son House en via Nick Cave en The Blues Brothers tot REM en in dat rijtje mag Belle of Louisville met ere hun naam vermelden. Het hoogtepunt was echter een eigen nummer. Het prachtige countrynummer 'Before We Die' met grote intensiteit gebracht was een kippenvelmoment in de zonovergoten Prinsentuin en een groot compliment aan het songwriterschap van de band dat met hun prima neus voor andermanswerk toch toch met een eigen nummer de show steelt. Heerlijke stemmen en goed spel, waarbij het zonde was dat de lapsteel niet voor elk nummer werd gebruikt, en sterke liedjes zijn het recept van de band. Alles vrolijk aan één gepraat door Vanderzwet met info, wetenswaardigheden en soms gewoon een kletspraatje. Een supernieuw liedje, nog zonder naam volgde. Op het einde nog het enige liedje dat deze middag wat minder uit de verf kwam met de ballad 'Where Thy Lead Me'. Een druk bellende en op en neer lopende organisatie gaf al aan dat de volgende band wat vertraging had en dat werd handig opgelost door Mitch Rivers, die ook solo op het podium staat het ingelaste nummer 'Roadtripper' te laten zingen, waarna ook zwoel werd afgesloten met 'Merry Go Round'. Belle of Louisville heeft een sterke formule te pakken, helemaal straks met band. Mooie zang en met nog wat schaafwerk met name aan de setopbouw, staat er hier een Nederlandse topact in wording. Er waren blije mensen in de Prinsentuin, zowel voor als op het podium.
Orit Shimoni zingt 'Sadder Songs'
STEENDAM – Wat is het Hebreeuws ook een mooie zangtaal. Orit Shimoni die opgroeide in Canada en woonde in Israel zong 'Ha Kirkas', vertaalt als 'Het Circus' op het einde van haar concert bij Peter & Leni in Steendam. Normaal schrijft en zingt deze Canadese in het Engels, maar je merkt aan alles dat dit nummer een nog veel diepere lading voor haar heeft. Commercieel misschien niet de meest verstandige set, maar hier moet de artieste echt meer mee gaan doen, want dit ligt toch heel dicht bij haar hart. Orit Shimoni is een intrigerende artieste. Al acht jaar is ze permanent 'on tour'. Met drie setjes kleding in haar koffer, CD's, een accordeon en een gitaar reist ze van stad naar stad. Her en der laat ze een voorraad kleding achter bij vrienden als ze wat nieuws heeft. Een permanente drang tot vertellen heeft haar in haar greep. Het bestaan als lerares werd opgegeven voor een leven als artieste met lege portemonnee in Berlijn. Een stad waaruit haar grootouders ooit voor Hitler en zijn trawanten moesten vluchten en waar zij nu terug keerde en die schuldige stad via liedjes en vrienden en door haar eigen herinneringen te maken tot een geliefde stad wist om te vormen. Het was een thema dat regelmatig terug kwam. Twee albums nam ze op in en over Berlijn, niet eens zo zeer over de oorlog, maar meer over haar relatie met die stad en de mensen er in. Veel van deze liedjes passeerden de revue, zoals het mooie 'The Old Synagoque', een lied dat ze niet in Berlijn kon schrijven, maar waarvoor ze terug naar Canada moest en het enige echte oorlogslied was. Het werd geen optreden over de oorlog, maar een optreden met nu en dan een schaduw en een diepte die verder ging dan een liefdesliedje. Een melancholie dat je permanent voelt. In elk liedje heeft Orit Shimoni veel te vertellen. Soms zelfs teveel. Juist in de liedjes die net wat robuuster zijn als 'Nothing More', 'Farmers Daughter' en 'Happy Song' en iets minder verhaal bevatten komt haar stem optimaal tot zijn recht en behoorden tot de mooiste van haar optreden. Veel van verhalende liedjes waren echter ook prachtig. Soms ongekunstelde liefdesliedjes, vaak met een twist als 'Just Because' en 'If You Hope I'm Doing Fine'. Soms liedjes als 'Smarter Than Me' over een vrouw die wel er in slaagt op één plaats te blijven en er tevreden te zijn. Een afrekening met haar eigen drang tot reizen of 'Jonathan' over onschuld. Veel prachtige liedjes deze avond. Ongekunsteld. Het mooist die waar ze de accordeon bespeelde of met zeer subtiel loop gebruik extra lagen invoerde in haar zang. Loop gebruik uit het boekje als aanvulling en niet als doel op zich zoals in het andere hoogtepunt het fenomenale 'Sadder Songs. Tussen de liedjes prachtige verhalen. Zal Orit Shimoni ooit haar rust en thuis vinden of tot in lengte van dagen de wereld afreizen en haar liedjes zingen en verhalen vertellen tot de plek waar ze is haar irriteert en ze verder trekt? Mocht ze dat doen, dan is ze het waard om gehoord te worden met haar prachtige liedjes. 'I Haven't Got a Clue' is haar laatste liedje deze avond. Melancholisch, mooi en het antwoord op de vraag.
STEENDAM – Wat is het Hebreeuws ook een mooie zangtaal. Orit Shimoni die opgroeide in Canada en woonde in Israel zong 'Ha Kirkas', vertaalt als 'Het Circus' op het einde van haar concert bij Peter & Leni in Steendam. Normaal schrijft en zingt deze Canadese in het Engels, maar je merkt aan alles dat dit nummer een nog veel diepere lading voor haar heeft. Commercieel misschien niet de meest verstandige set, maar hier moet de artieste echt meer mee gaan doen, want dit ligt toch heel dicht bij haar hart. Orit Shimoni is een intrigerende artieste. Al acht jaar is ze permanent 'on tour'. Met drie setjes kleding in haar koffer, CD's, een accordeon en een gitaar reist ze van stad naar stad. Her en der laat ze een voorraad kleding achter bij vrienden als ze wat nieuws heeft. Een permanente drang tot vertellen heeft haar in haar greep. Het bestaan als lerares werd opgegeven voor een leven als artieste met lege portemonnee in Berlijn. Een stad waaruit haar grootouders ooit voor Hitler en zijn trawanten moesten vluchten en waar zij nu terug keerde en die schuldige stad via liedjes en vrienden en door haar eigen herinneringen te maken tot een geliefde stad wist om te vormen. Het was een thema dat regelmatig terug kwam. Twee albums nam ze op in en over Berlijn, niet eens zo zeer over de oorlog, maar meer over haar relatie met die stad en de mensen er in. Veel van deze liedjes passeerden de revue, zoals het mooie 'The Old Synagoque', een lied dat ze niet in Berlijn kon schrijven, maar waarvoor ze terug naar Canada moest en het enige echte oorlogslied was. Het werd geen optreden over de oorlog, maar een optreden met nu en dan een schaduw en een diepte die verder ging dan een liefdesliedje. Een melancholie dat je permanent voelt. In elk liedje heeft Orit Shimoni veel te vertellen. Soms zelfs teveel. Juist in de liedjes die net wat robuuster zijn als 'Nothing More', 'Farmers Daughter' en 'Happy Song' en iets minder verhaal bevatten komt haar stem optimaal tot zijn recht en behoorden tot de mooiste van haar optreden. Veel van verhalende liedjes waren echter ook prachtig. Soms ongekunstelde liefdesliedjes, vaak met een twist als 'Just Because' en 'If You Hope I'm Doing Fine'. Soms liedjes als 'Smarter Than Me' over een vrouw die wel er in slaagt op één plaats te blijven en er tevreden te zijn. Een afrekening met haar eigen drang tot reizen of 'Jonathan' over onschuld. Veel prachtige liedjes deze avond. Ongekunsteld. Het mooist die waar ze de accordeon bespeelde of met zeer subtiel loop gebruik extra lagen invoerde in haar zang. Loop gebruik uit het boekje als aanvulling en niet als doel op zich zoals in het andere hoogtepunt het fenomenale 'Sadder Songs. Tussen de liedjes prachtige verhalen. Zal Orit Shimoni ooit haar rust en thuis vinden of tot in lengte van dagen de wereld afreizen en haar liedjes zingen en verhalen vertellen tot de plek waar ze is haar irriteert en ze verder trekt? Mocht ze dat doen, dan is ze het waard om gehoord te worden met haar prachtige liedjes. 'I Haven't Got a Clue' is haar laatste liedje deze avond. Melancholisch, mooi en het antwoord op de vraag.
Energie te over bij Black Honey
LEEUWARDEN – Black Honey staat stevig in de rijke traditie van Britse gitaarbands die zijn oorsprong heeft nog ver voor The Beatles en The Stones. Liedjes met energie gebracht, door mensen die hun instrument beheersen en een liedje kunnen schrijven. Er moeten in de loop van een halve eeuw duizenden van dergelijke bands zijn geweest in alle Britse uithoeken. Veel van deze bands zijn inmiddels weer in de vergetelheid verdwenen, anderen hadden net die factor die ze de grijze massa doet ontstijgen. Die factor is bij Black Honey uit Brighton Izzy B Phillips, een frontvrouw met een enorm charisma die haar publiek feilloos weet te bespelen. De eerste tonen, met de rest van de band met de rug naar het publiek klinken haast als een chanson, maar 'Spinning Wheel' gaat met een door merg en been gaande strijdkreet over in een stevig rocknummer. Zo blijft Phillipshaar publiek bij de les houden. Haar gelaatsuitdrukkingen zijn alleen al het concert waard. Dan kijkt ze laconiek, ongeïnterresseerd haast, dan wenkt ze messiaans de massa naderbij, dan bestraffend, flirtend, met een lachje of fanatiek. Elk moment gaat er weer een andere emotie over haar gezicht. Black Honey is één van de voornaamste exponenten van muziekstad Brighton die momenteel een aantal spannende bands de wereld in stuurt. Op het Gouverneursplein in Leeuwarden blijkt tijdens het Fries Straat Festival waarom. Hard werkend met uitstekende songs als 'Madonna' net even iets rustiger dan het doorsnee Black Honey werk, 'Teenager' en 'Sleep Forever' heeft de band het publiek te pakken. Phillips wordt daarbij uitstekend ondersteund door gitarist Chris Ostler, drummer Tom Dewhurst en bassist Tommy Taylor die allen ook overeind blijven in de uitstraling van Izzy B Phillips en dat is op zich al een prestatie van formaat. Is het eerste deel van het optreden al sterk deel twee is nog beter. 'Bloodlust' beloven de ogen van Phillip af en toe, maar het is een geweldig nummer. “All My Pride' staat op de gloednieuwe EP 'Headspin' en is welhaast het stevigste nummer van de dag. Alles komt samen in 'Mothership'. Een schitterende apotheose van alle kwaliteit die de band herbergt. De zang van Phillips, die ook zo in een folkbandje zou kunnen zingen om het mooie, het spel van de band, het wisselen van de emoties en de kwaliteit van de songwriting. Het is nog niet eens het toetje. 'Black Honey' volgt met ronkende gitaren die niet vervelen. De single 'Corrine', waarbij ook Pop invloeden merkbaar zijn en als werkelijke afsluiter het stevige 'YSIA'. Phillips heeft haar gitaar hoog boven haar hoofd op. Kijkt triomfantelijk Leeuwarden in en laat de gitaar met klap vallen. Energie op? Welnee. Nog voor het publiek beseft dat het optreden over is, zit ze op de merch tafel tattooplaatjes op armen te plakken. Black Honey heeft de toekomst.
LEEUWARDEN – Black Honey staat stevig in de rijke traditie van Britse gitaarbands die zijn oorsprong heeft nog ver voor The Beatles en The Stones. Liedjes met energie gebracht, door mensen die hun instrument beheersen en een liedje kunnen schrijven. Er moeten in de loop van een halve eeuw duizenden van dergelijke bands zijn geweest in alle Britse uithoeken. Veel van deze bands zijn inmiddels weer in de vergetelheid verdwenen, anderen hadden net die factor die ze de grijze massa doet ontstijgen. Die factor is bij Black Honey uit Brighton Izzy B Phillips, een frontvrouw met een enorm charisma die haar publiek feilloos weet te bespelen. De eerste tonen, met de rest van de band met de rug naar het publiek klinken haast als een chanson, maar 'Spinning Wheel' gaat met een door merg en been gaande strijdkreet over in een stevig rocknummer. Zo blijft Phillipshaar publiek bij de les houden. Haar gelaatsuitdrukkingen zijn alleen al het concert waard. Dan kijkt ze laconiek, ongeïnterresseerd haast, dan wenkt ze messiaans de massa naderbij, dan bestraffend, flirtend, met een lachje of fanatiek. Elk moment gaat er weer een andere emotie over haar gezicht. Black Honey is één van de voornaamste exponenten van muziekstad Brighton die momenteel een aantal spannende bands de wereld in stuurt. Op het Gouverneursplein in Leeuwarden blijkt tijdens het Fries Straat Festival waarom. Hard werkend met uitstekende songs als 'Madonna' net even iets rustiger dan het doorsnee Black Honey werk, 'Teenager' en 'Sleep Forever' heeft de band het publiek te pakken. Phillips wordt daarbij uitstekend ondersteund door gitarist Chris Ostler, drummer Tom Dewhurst en bassist Tommy Taylor die allen ook overeind blijven in de uitstraling van Izzy B Phillips en dat is op zich al een prestatie van formaat. Is het eerste deel van het optreden al sterk deel twee is nog beter. 'Bloodlust' beloven de ogen van Phillip af en toe, maar het is een geweldig nummer. “All My Pride' staat op de gloednieuwe EP 'Headspin' en is welhaast het stevigste nummer van de dag. Alles komt samen in 'Mothership'. Een schitterende apotheose van alle kwaliteit die de band herbergt. De zang van Phillips, die ook zo in een folkbandje zou kunnen zingen om het mooie, het spel van de band, het wisselen van de emoties en de kwaliteit van de songwriting. Het is nog niet eens het toetje. 'Black Honey' volgt met ronkende gitaren die niet vervelen. De single 'Corrine', waarbij ook Pop invloeden merkbaar zijn en als werkelijke afsluiter het stevige 'YSIA'. Phillips heeft haar gitaar hoog boven haar hoofd op. Kijkt triomfantelijk Leeuwarden in en laat de gitaar met klap vallen. Energie op? Welnee. Nog voor het publiek beseft dat het optreden over is, zit ze op de merch tafel tattooplaatjes op armen te plakken. Black Honey heeft de toekomst.
Eriksson Delcroix zijn er om te ontdekken
LEEUWARDEN – Het nieuwe album van Eriksson Delcroix haalde in Vlaanderen zelfs het journaal, maar de Belgische formatie rondom Nathalie Delcroix en Bjorn Eriksson heeft, volledig ten onrechte, die naam en faam nog niet bij ons. Het Fries Straat Festival had de formatie naar Leeuwarden gehaald voor een optreden in de muziekkoepel in de Prinsentuin. Een uitstekende keuze en geweldig succes. “Baby Blue, I'm coming Home' zingt de band in het openingsnummer 'Baby Blue' en wellicht dat de Friese hoofdstad ook een beetje thuis is na het optreden, want het publiek sloot de band direct in de armen. Terecht, want het was een sterke opening die werd gevolgd door het energieke 'Big Black is Coming' en het aansprekende '56 7th Street'. Nummers van hun recent verschenen album 'Heart Out Of Its Mind'. De band met zang van Eriksson en Delcroix beweegt zich heen en weer tussen de bluegrass, met onder andere een sterk instumentaal intermezzo met 'A Low Ripple Till Idaho' van Del McCoury tot sterke countrysongs als de Tom Paxton cover 'Last Thing On My Mind', maar vooral prachtige eigen liedjes. 'Nashville Tn' bijvoorbeeld, lekker vlot met sterk gitaarspel en vooral het bezwerende 'Mistigris'. Een schitterend nummer met prachtige zang en de band in topvorm. Wat dat betreft hadden Nathalie Delcroix en Bjorn Eriksson een zware Belgische delegatie meegenomen. Een zevenmans formatie moest het podium torsen en dat leverde een heerlijk vol geluid op, waarin de liedjes uitstekend tot hun recht kwamen. Delcroix zong in veel nummers, maar bespeelde daarnaast ook een keur aan instrumenten en zorgde voor dynamiek op het podium met haar dans. In Bjorn Eriksson heeft ze daarbij een partner als frontman die zelf ook uitstekend het publiek weet te bereiken met zijn spel en uitstraling. In de introducties van de liedjes kwam het stel wat stroever op gang. De mededeling dat de vader van Nathalie Delcroix de Elfstedentocht heeft geschaatst zorgt voor sympathie in Friesland, maar vertelt niks over de muziek. Gelukkig kwam dat ook vlot los na een liedje of drie vier. Daarna ook goede verhalen over bijvoorbeeld de muziek die je maakt als je gebeten wordt door een slang, waarbij Bjorn Eriksson in het midden liet of hij zijn fantasie aan het werk had gezet of uit ervaring sprak. Het leverde wel een prachtig instrumentaal nummer op, waarin met muzikale middelen de Prinsentuin even de Amerikaanse prairie werd met een ratelslang achter iedere pol en onder elke steen. Met het countrynummer 'Time is Winding Up' werd deze prairie nog even in stand gehouden, waarna het publiek noodgedwongen met 'Lay Low' het afscheid moest ervaren en het tijdsschema geen encore toe liet. Jammer, Eriksson Delcroix heeft nog zoveel mooie nummers te bieden en de band kan zich meten met veel Amerikaanse bands in dit genre. In Leeuwarden lieten ze dit horen met een mooie opgebouwde setlist vol met pareltjes. Gauw nog eens terug halen deze band. België is immers niet zo ver weg.
LEEUWARDEN – Het nieuwe album van Eriksson Delcroix haalde in Vlaanderen zelfs het journaal, maar de Belgische formatie rondom Nathalie Delcroix en Bjorn Eriksson heeft, volledig ten onrechte, die naam en faam nog niet bij ons. Het Fries Straat Festival had de formatie naar Leeuwarden gehaald voor een optreden in de muziekkoepel in de Prinsentuin. Een uitstekende keuze en geweldig succes. “Baby Blue, I'm coming Home' zingt de band in het openingsnummer 'Baby Blue' en wellicht dat de Friese hoofdstad ook een beetje thuis is na het optreden, want het publiek sloot de band direct in de armen. Terecht, want het was een sterke opening die werd gevolgd door het energieke 'Big Black is Coming' en het aansprekende '56 7th Street'. Nummers van hun recent verschenen album 'Heart Out Of Its Mind'. De band met zang van Eriksson en Delcroix beweegt zich heen en weer tussen de bluegrass, met onder andere een sterk instumentaal intermezzo met 'A Low Ripple Till Idaho' van Del McCoury tot sterke countrysongs als de Tom Paxton cover 'Last Thing On My Mind', maar vooral prachtige eigen liedjes. 'Nashville Tn' bijvoorbeeld, lekker vlot met sterk gitaarspel en vooral het bezwerende 'Mistigris'. Een schitterend nummer met prachtige zang en de band in topvorm. Wat dat betreft hadden Nathalie Delcroix en Bjorn Eriksson een zware Belgische delegatie meegenomen. Een zevenmans formatie moest het podium torsen en dat leverde een heerlijk vol geluid op, waarin de liedjes uitstekend tot hun recht kwamen. Delcroix zong in veel nummers, maar bespeelde daarnaast ook een keur aan instrumenten en zorgde voor dynamiek op het podium met haar dans. In Bjorn Eriksson heeft ze daarbij een partner als frontman die zelf ook uitstekend het publiek weet te bereiken met zijn spel en uitstraling. In de introducties van de liedjes kwam het stel wat stroever op gang. De mededeling dat de vader van Nathalie Delcroix de Elfstedentocht heeft geschaatst zorgt voor sympathie in Friesland, maar vertelt niks over de muziek. Gelukkig kwam dat ook vlot los na een liedje of drie vier. Daarna ook goede verhalen over bijvoorbeeld de muziek die je maakt als je gebeten wordt door een slang, waarbij Bjorn Eriksson in het midden liet of hij zijn fantasie aan het werk had gezet of uit ervaring sprak. Het leverde wel een prachtig instrumentaal nummer op, waarin met muzikale middelen de Prinsentuin even de Amerikaanse prairie werd met een ratelslang achter iedere pol en onder elke steen. Met het countrynummer 'Time is Winding Up' werd deze prairie nog even in stand gehouden, waarna het publiek noodgedwongen met 'Lay Low' het afscheid moest ervaren en het tijdsschema geen encore toe liet. Jammer, Eriksson Delcroix heeft nog zoveel mooie nummers te bieden en de band kan zich meten met veel Amerikaanse bands in dit genre. In Leeuwarden lieten ze dit horen met een mooie opgebouwde setlist vol met pareltjes. Gauw nog eens terug halen deze band. België is immers niet zo ver weg.
Wine & Willow tonen belofte
LEEUWARDEN – In de prachtige Prinsentuin in Leeuwarden staat een schitterende muziekkoepel waarin de hele zomer prachtige zondagmiddagconcerten staan gepland. De eerste gelegenheid dit jaar was het Fries Straat Festival met Wine & Willow. De Friese formatie van Liessanne Schenkkan en Jord Brinkhuis stond dit jaar al op Sardinie en in Finland en wacht volgende week de Finale van de Kleine Prijs van Friesland, maar bleek ook in het zonnetje van de Prinsentuin uitstekend tot hun recht te komen met hun af en toe tegen de pop aanleunende americana. Het begon erg rustig met de cover 'Arms of a Woman' van Amos Lee. Een mooi klein gehouden liedje en op diezelfde rustige toon ging het voort in het gevoelige 'Grow Old' en het publiek werd helemaal in slaap gewiegd met 'Lullaby'. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Qua setopbouw mogen Wine & Willow nog wel even sleutelen. Gelukkig kwam er met 'Unlabeled Love' vaart in de zaak en werd het publiek weer wakker geschud. Overigens waren die eerste drie liedjes en dan vooral 'Grow Old' prachtig, maar zouden beter tot hun recht komen ingebed tussen vlottere nummers. Het hoogtepunt van het concert was 'Overdue'. Een nummer waarin, niet alleen muzikaal een duo, maar ook in het dagelijks leven een stel, Liessanne Schenkkan en Jord Brinkhuis een voorschot hadden genomen op een mogelijke verbreking van de relatie. Gelukkig is het stel nog bij elkaar, maar als het dergelijke mooie liedjes op gaat leveren mogen ze in de categorie 'wat als' ook nog eens gaan nadenken over ander mogelijk leed en ongeluk dat in het verschiet kan liggen en dat als uitgangspunt nemen voor hun liedjes. 'Overdue', was een prachtige song waarin de uitstekende samenzang tussen beide volledig tot zijn recht kwam. Een pareltje. Met de Lady Antebellum cover 'Need You Now' had Wine & Willow een uitstekend gekozen cover die net even dat vuurwerk bracht wat nodig was binnen de perken van de stijl van het Frieze duo. Beide toonden zich prima vertellers, hoewel er af en toe tijdens het stemmen van de gitaar van Brinkhuis een stilte viel. Juist op zo'n moment kan wat meer worden verteld over de achtergrond van een liedje en zo het publiek er nog meer bij betrekken. Het droeve maar erg aansprekende 'Ember' was het laatste nummer van het duo die her en der nog wat moeten schaven, maar al erg aansprekende muziek maken.
LEEUWARDEN – In de prachtige Prinsentuin in Leeuwarden staat een schitterende muziekkoepel waarin de hele zomer prachtige zondagmiddagconcerten staan gepland. De eerste gelegenheid dit jaar was het Fries Straat Festival met Wine & Willow. De Friese formatie van Liessanne Schenkkan en Jord Brinkhuis stond dit jaar al op Sardinie en in Finland en wacht volgende week de Finale van de Kleine Prijs van Friesland, maar bleek ook in het zonnetje van de Prinsentuin uitstekend tot hun recht te komen met hun af en toe tegen de pop aanleunende americana. Het begon erg rustig met de cover 'Arms of a Woman' van Amos Lee. Een mooi klein gehouden liedje en op diezelfde rustige toon ging het voort in het gevoelige 'Grow Old' en het publiek werd helemaal in slaap gewiegd met 'Lullaby'. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Qua setopbouw mogen Wine & Willow nog wel even sleutelen. Gelukkig kwam er met 'Unlabeled Love' vaart in de zaak en werd het publiek weer wakker geschud. Overigens waren die eerste drie liedjes en dan vooral 'Grow Old' prachtig, maar zouden beter tot hun recht komen ingebed tussen vlottere nummers. Het hoogtepunt van het concert was 'Overdue'. Een nummer waarin, niet alleen muzikaal een duo, maar ook in het dagelijks leven een stel, Liessanne Schenkkan en Jord Brinkhuis een voorschot hadden genomen op een mogelijke verbreking van de relatie. Gelukkig is het stel nog bij elkaar, maar als het dergelijke mooie liedjes op gaat leveren mogen ze in de categorie 'wat als' ook nog eens gaan nadenken over ander mogelijk leed en ongeluk dat in het verschiet kan liggen en dat als uitgangspunt nemen voor hun liedjes. 'Overdue', was een prachtige song waarin de uitstekende samenzang tussen beide volledig tot zijn recht kwam. Een pareltje. Met de Lady Antebellum cover 'Need You Now' had Wine & Willow een uitstekend gekozen cover die net even dat vuurwerk bracht wat nodig was binnen de perken van de stijl van het Frieze duo. Beide toonden zich prima vertellers, hoewel er af en toe tijdens het stemmen van de gitaar van Brinkhuis een stilte viel. Juist op zo'n moment kan wat meer worden verteld over de achtergrond van een liedje en zo het publiek er nog meer bij betrekken. Het droeve maar erg aansprekende 'Ember' was het laatste nummer van het duo die her en der nog wat moeten schaven, maar al erg aansprekende muziek maken.
Gevoelige Sascha Elizah blijft overtuigen
EMMEN – Met een ronkende aankondiging legde The Spy and The Butcher presentator Rico Neeter de lat erg hoog voor de Groningse Sascha Elizah, maar moeiteloos sprong de zangeres er overheen op het festival in Emmen. Haar prachtige stem en gitaarspel wisten, niet voor het eerst, zeer te overtuigen. Muzikaal gezien laat ze steeds meer haar country/Nashville verleden achter zich voor liedjes tussen de pop en singersongwriter in. Op zich is dat jammer, want er schuilt een geweldige country/americana zangeres in Sascha Elizah en in het genre waar ze zich nu in begeeft zijn al zoveel anderen. Je moet echter gaan waar de inspiratie je voert en dat doet de Groningse met verve. Onder het gezegde 'elk nadeel hebt zijn voordeel' van een onlangs overleden wijsgeer moest Sascha Elizah op het allerlaatste moment haar voorgenomen setlist veranderen. Een uitlopende band op een naast gelegen podium deed haar in extremis besluiten om niet te beginnen met 'A Little Love', maar dat nummer als tweede te spelen en van start te gaan met het stevigere 'Where This Thing Goes'. Dat bleek een uitstekende wijziging. 'Where This Thing Goes', één van de meer robuustere liedjes uit het repertoire van de Groningse leent zich uitstekend als opener en de stap terug naar het fenomenaal mooie en kleine 'A Little Love' pakte prachtig uit. Hierna kwam het vrolijke 'Words' en dat kaderde weer prima met het nieuwe, maar schitterende 'Give Life A Break' waarmee Sascha Elizah bewijst een songwriter van formaat te worden die langzamerhand haar setlist vult met een collectie zeer sterke songs. 'The Last One' was erg mooi en met het melancholische 'Like a Bomb' en het droevige 'Afterwards' bewees Sascha Elizah haar kunnen. De zangeres is zich op alle fronten verder aan het ontwikkelen. Haar introducties zijn degelijk, met her en der een fijne uitweiding, maar mogen nog wat natuurlijker en vanzelfsprekender. Haar liedjes zijn vooral in het droevige en melancholische segment van grote schoonheid, maar vooral als een optreden langer gaat duren dan haar in Emmen gegund, moet er ook nog wat meer up tempo vrolijk werk komen, waarbij het vlotte 'Give Life A Break' een uitmuntende aanzet is. Haar liedjes hebben een fijne gelaagdheid en ze heeft een podiumpersoonlijkheid die sterk is, maar ook op dat terrein kan nog een stap worden gemaakt. 'In Your Arms' was het slotstuk. De enige die Sascha Elizah kan remmen is de zangeres zelf.
EMMEN – Met een ronkende aankondiging legde The Spy and The Butcher presentator Rico Neeter de lat erg hoog voor de Groningse Sascha Elizah, maar moeiteloos sprong de zangeres er overheen op het festival in Emmen. Haar prachtige stem en gitaarspel wisten, niet voor het eerst, zeer te overtuigen. Muzikaal gezien laat ze steeds meer haar country/Nashville verleden achter zich voor liedjes tussen de pop en singersongwriter in. Op zich is dat jammer, want er schuilt een geweldige country/americana zangeres in Sascha Elizah en in het genre waar ze zich nu in begeeft zijn al zoveel anderen. Je moet echter gaan waar de inspiratie je voert en dat doet de Groningse met verve. Onder het gezegde 'elk nadeel hebt zijn voordeel' van een onlangs overleden wijsgeer moest Sascha Elizah op het allerlaatste moment haar voorgenomen setlist veranderen. Een uitlopende band op een naast gelegen podium deed haar in extremis besluiten om niet te beginnen met 'A Little Love', maar dat nummer als tweede te spelen en van start te gaan met het stevigere 'Where This Thing Goes'. Dat bleek een uitstekende wijziging. 'Where This Thing Goes', één van de meer robuustere liedjes uit het repertoire van de Groningse leent zich uitstekend als opener en de stap terug naar het fenomenaal mooie en kleine 'A Little Love' pakte prachtig uit. Hierna kwam het vrolijke 'Words' en dat kaderde weer prima met het nieuwe, maar schitterende 'Give Life A Break' waarmee Sascha Elizah bewijst een songwriter van formaat te worden die langzamerhand haar setlist vult met een collectie zeer sterke songs. 'The Last One' was erg mooi en met het melancholische 'Like a Bomb' en het droevige 'Afterwards' bewees Sascha Elizah haar kunnen. De zangeres is zich op alle fronten verder aan het ontwikkelen. Haar introducties zijn degelijk, met her en der een fijne uitweiding, maar mogen nog wat natuurlijker en vanzelfsprekender. Haar liedjes zijn vooral in het droevige en melancholische segment van grote schoonheid, maar vooral als een optreden langer gaat duren dan haar in Emmen gegund, moet er ook nog wat meer up tempo vrolijk werk komen, waarbij het vlotte 'Give Life A Break' een uitmuntende aanzet is. Haar liedjes hebben een fijne gelaagdheid en ze heeft een podiumpersoonlijkheid die sterk is, maar ook op dat terrein kan nog een stap worden gemaakt. 'In Your Arms' was het slotstuk. De enige die Sascha Elizah kan remmen is de zangeres zelf.
Kissing Jane is zeer vermakelijk
EMMEN – Het is zo'n band die je er goed bij kunt hebben op een festival. Kissing Jane maakt ongecompliceerde liedjes met een hoog vermakelijkheidsgehalte en bij tijden erg vrolijk. Powerpop heeft de band er zelf een naam aan gegeven en dat is een vlag die de lading uitstekend dekt. Bij Kissing Jane draait het om de vokale kracht van zangeressen Isabelle Hauschildt en Marleen Hoebe, waarbij de laatste zich ook op de toetsen kranig weerde. Het duo wordt uitstekend ondersteund door gitarist Chiel Schilder, bassist Martijn Wardenaar en drummer Daan Moerkens tijdens hun optreden bij The Spy and The Butcher festival in Melody in Emmen. Het optreden begon wat statisch met 'What's Going On'. Een fraai popliedje, maar na de sterke vaste opkomst van de formatie met zoveel bombarie dat zelfs de spraakwaterval van presentator Rico Neeter niet nodig was stonden de bandleden wel erg aan hun plaats genageld. Pas in de loop van het optreden was de dynamiek van de liedjes ook zichtbaar op het podium en werd het losser en ontspannender. Met pop, zelfs powerpop, kun je vaak denken aan makelijke liedjes. Dat was bij Kissing Jane niet het geval. Volwassen songs als 'Feel It' en 'Anybody' passeerden de revue, waarbij de zang en wisselwerking tussen Hauschildt en Hoebe steeds beter tot hun recht kwamen. Mooie invloeden van rock en een vleugje disco en soul her en der maakte het een vrolijke boel. Puntje van aandacht is dat het publiek niet alleen uit vrienden bestaat. Bevriende bands werden begroet in woord en met een zwaai, maar het publiek is breder dan dat en niks is zo gevaarlijk voor een band om schijnbaar delen van het publiek buiten het cirkeltje te houden. Vrienden begroeten kan ook prima na het optreden. De band moet duidelijk nog groeien in de praatjes en om het publiek bij de optredens te begroeten. Op het programma verder een aantal nummers van het eerste album van de band 'Factory of Hearts' dat niet zolang geleden verscheen, maar dat eigenlijk niet werd gepromoot, maar in de korte tijd ook veel nummers die niet op het album stonden, zoals het prima 'Pleasure of The Gold'. Muzikaal is het dik in orde met de vrolijke klanken van Kissing Jane, er om heen moet de band nog fikse stappen zetten.
EMMEN – Het is zo'n band die je er goed bij kunt hebben op een festival. Kissing Jane maakt ongecompliceerde liedjes met een hoog vermakelijkheidsgehalte en bij tijden erg vrolijk. Powerpop heeft de band er zelf een naam aan gegeven en dat is een vlag die de lading uitstekend dekt. Bij Kissing Jane draait het om de vokale kracht van zangeressen Isabelle Hauschildt en Marleen Hoebe, waarbij de laatste zich ook op de toetsen kranig weerde. Het duo wordt uitstekend ondersteund door gitarist Chiel Schilder, bassist Martijn Wardenaar en drummer Daan Moerkens tijdens hun optreden bij The Spy and The Butcher festival in Melody in Emmen. Het optreden begon wat statisch met 'What's Going On'. Een fraai popliedje, maar na de sterke vaste opkomst van de formatie met zoveel bombarie dat zelfs de spraakwaterval van presentator Rico Neeter niet nodig was stonden de bandleden wel erg aan hun plaats genageld. Pas in de loop van het optreden was de dynamiek van de liedjes ook zichtbaar op het podium en werd het losser en ontspannender. Met pop, zelfs powerpop, kun je vaak denken aan makelijke liedjes. Dat was bij Kissing Jane niet het geval. Volwassen songs als 'Feel It' en 'Anybody' passeerden de revue, waarbij de zang en wisselwerking tussen Hauschildt en Hoebe steeds beter tot hun recht kwamen. Mooie invloeden van rock en een vleugje disco en soul her en der maakte het een vrolijke boel. Puntje van aandacht is dat het publiek niet alleen uit vrienden bestaat. Bevriende bands werden begroet in woord en met een zwaai, maar het publiek is breder dan dat en niks is zo gevaarlijk voor een band om schijnbaar delen van het publiek buiten het cirkeltje te houden. Vrienden begroeten kan ook prima na het optreden. De band moet duidelijk nog groeien in de praatjes en om het publiek bij de optredens te begroeten. Op het programma verder een aantal nummers van het eerste album van de band 'Factory of Hearts' dat niet zolang geleden verscheen, maar dat eigenlijk niet werd gepromoot, maar in de korte tijd ook veel nummers die niet op het album stonden, zoals het prima 'Pleasure of The Gold'. Muzikaal is het dik in orde met de vrolijke klanken van Kissing Jane, er om heen moet de band nog fikse stappen zetten.
Uitstekende The New Poor presteren bij The Spy and The Butcher
EMMEN – Mooie toegankelijke liedjes en uitstekende zang zijn twee van de belangrijkste instrumenten die The New Poor inzetten om de gunst van hun publiek te veroveren. In Emmen bij het festival The Spy and The Butcher in zalencentrum Melody lukte dat uitstekend. Het was het tweede optreden voor Liza Dries en Abel de Kam deze dag, want ook in Veendam stonden ze geboekt. Een teken van de groeiende naam en faam. Dat is geen wonder. De muziek van het duo is zonder een allemansvriendje te worden voor een grote groep verschillende mensen zeer te waarderen. Alternatief genoeg voor deze groep en het ligt dermate goed in het gehoor dat ook een doorsnee publiek het kan waarderen. Het resulteerde in het winnen van de Martini Xl talenten jacht. Deze toegankelijkheid bleek al direct in het openingsnummers. Aanstekelijk en met name 'Crow', waarin Liza Dries de leadzang op zich nam was erg mooi. Het duo maakt gebruik van weinig middelen en weet daarmee toch magie te creëren. Een gitaar en twee stemmen zijn voldoende. Het titelnummer van hun onlangs verschenen EP 'Nobody Cares About Age' was daarna aan de beurt en kreeg een zeer intense en fraaie uitvoering. The New Poor waren in opperste concentratie. Het resulteerde wel in zeer serieuze gezichten op het podium en her en der een blik die kon doden als een festivalganger een deur opende. Het mocht het genieten niet beletten. Sterke individuele stemmen die ook uitermate goed bij elkaar passen. Prima songwriting met her en der ook een boodschap en Abel de Kam weet de weg op zijn gitaar. De introducties van de liedjes waren kort en puntig. Af en toe mag het verhaal van een lied nog best wat meer worden verteld, maar in het strakke festivalschema is het begrijpelijk dat de nadruk toch meer op spelen lag. Dat lukte prima. Via '754' het prachtige rustige redelijk nieuwe nummer, kwam de eindsprint met 'Hey Mary' een erg sterk lied en het vrolijke 'Perks of Being in Love' was de uitzwaaier. The New Poor zijn uitermate goed op weg.
EMMEN – Mooie toegankelijke liedjes en uitstekende zang zijn twee van de belangrijkste instrumenten die The New Poor inzetten om de gunst van hun publiek te veroveren. In Emmen bij het festival The Spy and The Butcher in zalencentrum Melody lukte dat uitstekend. Het was het tweede optreden voor Liza Dries en Abel de Kam deze dag, want ook in Veendam stonden ze geboekt. Een teken van de groeiende naam en faam. Dat is geen wonder. De muziek van het duo is zonder een allemansvriendje te worden voor een grote groep verschillende mensen zeer te waarderen. Alternatief genoeg voor deze groep en het ligt dermate goed in het gehoor dat ook een doorsnee publiek het kan waarderen. Het resulteerde in het winnen van de Martini Xl talenten jacht. Deze toegankelijkheid bleek al direct in het openingsnummers. Aanstekelijk en met name 'Crow', waarin Liza Dries de leadzang op zich nam was erg mooi. Het duo maakt gebruik van weinig middelen en weet daarmee toch magie te creëren. Een gitaar en twee stemmen zijn voldoende. Het titelnummer van hun onlangs verschenen EP 'Nobody Cares About Age' was daarna aan de beurt en kreeg een zeer intense en fraaie uitvoering. The New Poor waren in opperste concentratie. Het resulteerde wel in zeer serieuze gezichten op het podium en her en der een blik die kon doden als een festivalganger een deur opende. Het mocht het genieten niet beletten. Sterke individuele stemmen die ook uitermate goed bij elkaar passen. Prima songwriting met her en der ook een boodschap en Abel de Kam weet de weg op zijn gitaar. De introducties van de liedjes waren kort en puntig. Af en toe mag het verhaal van een lied nog best wat meer worden verteld, maar in het strakke festivalschema is het begrijpelijk dat de nadruk toch meer op spelen lag. Dat lukte prima. Via '754' het prachtige rustige redelijk nieuwe nummer, kwam de eindsprint met 'Hey Mary' een erg sterk lied en het vrolijke 'Perks of Being in Love' was de uitzwaaier. The New Poor zijn uitermate goed op weg.
Gevoelige Mary Confurius intrigeert
EMMEN – Mary Confurius is zo'n alles of niets artieste. Of ze weet je te raken en intrigeert je met haar liedjes of ze laat je onverschillig. Een tussenweg is haast niet mogelijk, zo bleek bij The Spy and The Butcher in Emmen, het festival voor jong talent. Het ontbeert de zangeres nog wat aan podiumervaring en vertrouwen in haar eigen kunnen. Ten onrechte, maar in het openingsnummer 'Dreams May Sting' was de zangeres die zichzelf op gitaar begeleide duidelijk nog wat zoekende naar haar geluid. Confurius heeft veel mee. Haar onderkoelde en soms zelfs onbedoelde humor in haar no-nonsense aa en afkondigingen, waarbij ze ook regelmatig zichzelf op de hak nam. Haar erg goede, gelaagde liedjes die je uit iedere comfortzone halen en je dwingen tot luisteren en haar gevarieerde en sterke gitaarspel, wat alleen maar kan groeien met routine en vertrouwen. Haar zang kwam vooral in het begin niet helemaal uit de verf, maar ook dat is een kwestie van lef en gewoon vanaf het eerste moment weten dat de stembanden een sterk argument in je voordeel zijn. Dat bleek in de loop van het concert, waarin haar zang beter en beter werd. In 'Cocktale' kwam ze al veel beter tot haar recht en 'Light Lies' was gewoon prima. Mooie teksten die tot nadenken uitnodigen en soms zelfs dwingen. Erg mooi was 'Vagina Vague', duidelijk het hoogtepunt van het concert. Altijd jammer is als een artiest er voor kiest om zittende te spelen. Dat beperkt in beweging en in zang en dat was ook bij Mary Confurius het geval. Een kruk geeft dan nog meer bewegingsruimte dan een stoel. Een ander punt was het varieren in tempo in de liedjes. Het breekt even het concert en houdt het publiek er bij. Mary Confurius is echter een vat vol belofte. Geen groot publiek pleaser, maar wel een heel boeiende en interressante artieste die eigenlijk ook nog mar heel pril is. Met 'Have a Heart' en 'Slave' sloot Confurius haar bijdrage aan het festival af. Het is er één om in de gaten te houden.
EMMEN – Mary Confurius is zo'n alles of niets artieste. Of ze weet je te raken en intrigeert je met haar liedjes of ze laat je onverschillig. Een tussenweg is haast niet mogelijk, zo bleek bij The Spy and The Butcher in Emmen, het festival voor jong talent. Het ontbeert de zangeres nog wat aan podiumervaring en vertrouwen in haar eigen kunnen. Ten onrechte, maar in het openingsnummer 'Dreams May Sting' was de zangeres die zichzelf op gitaar begeleide duidelijk nog wat zoekende naar haar geluid. Confurius heeft veel mee. Haar onderkoelde en soms zelfs onbedoelde humor in haar no-nonsense aa en afkondigingen, waarbij ze ook regelmatig zichzelf op de hak nam. Haar erg goede, gelaagde liedjes die je uit iedere comfortzone halen en je dwingen tot luisteren en haar gevarieerde en sterke gitaarspel, wat alleen maar kan groeien met routine en vertrouwen. Haar zang kwam vooral in het begin niet helemaal uit de verf, maar ook dat is een kwestie van lef en gewoon vanaf het eerste moment weten dat de stembanden een sterk argument in je voordeel zijn. Dat bleek in de loop van het concert, waarin haar zang beter en beter werd. In 'Cocktale' kwam ze al veel beter tot haar recht en 'Light Lies' was gewoon prima. Mooie teksten die tot nadenken uitnodigen en soms zelfs dwingen. Erg mooi was 'Vagina Vague', duidelijk het hoogtepunt van het concert. Altijd jammer is als een artiest er voor kiest om zittende te spelen. Dat beperkt in beweging en in zang en dat was ook bij Mary Confurius het geval. Een kruk geeft dan nog meer bewegingsruimte dan een stoel. Een ander punt was het varieren in tempo in de liedjes. Het breekt even het concert en houdt het publiek er bij. Mary Confurius is echter een vat vol belofte. Geen groot publiek pleaser, maar wel een heel boeiende en interressante artieste die eigenlijk ook nog mar heel pril is. Met 'Have a Heart' en 'Slave' sloot Confurius haar bijdrage aan het festival af. Het is er één om in de gaten te houden.
Alle ballen op Zora bij Blackbriar
EMMEN – Als je een uitzonderlijk getalenteerde frontvrouw als Zora Cock in je team hebt is het verleidelijk om alle ballen bij haar in te leveren en haar de doelpunten te laten scoren. Echter Leonel Messi kan ook alleen schitteren dankzij Luis Suarez, Thomas Vermaelen en Jordi Alba en zijn andere teamleden bij Barcelona. Blackbriar heeft met Cock goud in handen en zet daar nu alle kaarten op in. Wil de band zich echter door ontwikkelen, zullen ook de nu zeer bescheiden op de achtergrond hun werk doende bandleden meer in het voetlicht moeten treden. De sleutel ligt daarbij in het schrijven van de liedjes, waar ook her en der de spotlight op een ander bandlid gericht moet worden. Een gitaarsolo, een drumexercitie, een bashoogtepunt. Bij The Spy and The Butcher deden Bart Winters, Frank Akkerman en René Boxem hun prima muzikale werk op de achtergrond en legden de basis waarop Zora Cock kon uitblinken in Emmen. Hun rol zal zich moeten uitbreiden, vooral als hun meer tijd is gegund als in Emmen. De metal van de band is stevig en Female Fronted Metal bands hebben de wind mee. Zora Cock is een voortreffelijke zangeres en een hoogst expressieve persoonlijkheid die geheel natuurlijk alle ogen op zich weet te vestigen. 'I Like The Taste' opende het bal en was een mooie opmaat voor het fraaie 'Fight and Overcome'. Vandaar uit werd het alleen maar beter. Blackbriar is een band die vooraf nadenkt over hoe de liedjes uit te voeren. Een mooie theatrale opening en doordachte setlist met een opgaande lijn in kwaliteit. 'Greedy Deeds' werd gevolgd door 'Witching Hour' en 'Creatures of the Night'. Ieder lied met zijn eigen identiteit. Hoopvol voor de toekomst is 'Preserved Roses'. Een lied dat eigenlijk net nieuw is en erg mooi. Het zal staan op de later te verschijnen EP 'Fractured Fairytales'. Cock is naast een prima zangeres ook een dame die met haar praatjes de overgangen weet te vullen. Al met al werd hier toch een heel fijn visitekaartje afgegeven. Dat met 'Until Eternity' nogmaals werd bevestigd. Blackbriar is uitstekend op weg. Een hardwerkende band met eigen geluid en prima liedjes. Her en der nog wat schaafwerk en elk individueel lid zijn spotlight time, maar dat gaat goedkomen. Een band met festival potentie.
EMMEN – Als je een uitzonderlijk getalenteerde frontvrouw als Zora Cock in je team hebt is het verleidelijk om alle ballen bij haar in te leveren en haar de doelpunten te laten scoren. Echter Leonel Messi kan ook alleen schitteren dankzij Luis Suarez, Thomas Vermaelen en Jordi Alba en zijn andere teamleden bij Barcelona. Blackbriar heeft met Cock goud in handen en zet daar nu alle kaarten op in. Wil de band zich echter door ontwikkelen, zullen ook de nu zeer bescheiden op de achtergrond hun werk doende bandleden meer in het voetlicht moeten treden. De sleutel ligt daarbij in het schrijven van de liedjes, waar ook her en der de spotlight op een ander bandlid gericht moet worden. Een gitaarsolo, een drumexercitie, een bashoogtepunt. Bij The Spy and The Butcher deden Bart Winters, Frank Akkerman en René Boxem hun prima muzikale werk op de achtergrond en legden de basis waarop Zora Cock kon uitblinken in Emmen. Hun rol zal zich moeten uitbreiden, vooral als hun meer tijd is gegund als in Emmen. De metal van de band is stevig en Female Fronted Metal bands hebben de wind mee. Zora Cock is een voortreffelijke zangeres en een hoogst expressieve persoonlijkheid die geheel natuurlijk alle ogen op zich weet te vestigen. 'I Like The Taste' opende het bal en was een mooie opmaat voor het fraaie 'Fight and Overcome'. Vandaar uit werd het alleen maar beter. Blackbriar is een band die vooraf nadenkt over hoe de liedjes uit te voeren. Een mooie theatrale opening en doordachte setlist met een opgaande lijn in kwaliteit. 'Greedy Deeds' werd gevolgd door 'Witching Hour' en 'Creatures of the Night'. Ieder lied met zijn eigen identiteit. Hoopvol voor de toekomst is 'Preserved Roses'. Een lied dat eigenlijk net nieuw is en erg mooi. Het zal staan op de later te verschijnen EP 'Fractured Fairytales'. Cock is naast een prima zangeres ook een dame die met haar praatjes de overgangen weet te vullen. Al met al werd hier toch een heel fijn visitekaartje afgegeven. Dat met 'Until Eternity' nogmaals werd bevestigd. Blackbriar is uitstekend op weg. Een hardwerkende band met eigen geluid en prima liedjes. Her en der nog wat schaafwerk en elk individueel lid zijn spotlight time, maar dat gaat goedkomen. Een band met festival potentie.
Lekkere jonge honden bij The Movement
EMMEN – Geen moment liet The Movement er twijvel over bestaan bij hun optreden op het The Spy and The Butcher festival in Emmen. Dit was heerlijke botte bijl muziek met rauzende gitaren, vierhonderd procent inzet en een stroom van energie van het podium de zaal in: kortom heavy rock. Als jonge honden sprongen de mannen over het podium. The Movement heeft zich met het winnen van de PopGroningen Talent Award zich niet alleen een fiks aantal mooie optredens op de hals gehaald, maar ook loodzware verwachtingen. Gelukkig lieten de heren uit Eenum zich hier absoluut niet door remmen. 'Keep On Driving' de nieuwe singel en openingsnummer, 'One Day' en 'Free Again' werden er in hoog tempo uitgesmeten. Af en toe wat rammelde, maar in het geheel toch lekker strak gespeeld, voldeed The Movement aan de verwachtingen. Zanger Kevin weet zich uitstekend staande te houden in het gitaargeweld, maar kan en mag zich nog verder ontwikkelen en onderscheiden in zijn zang. Dat telt ook voor de songwriting. Prima, maar alleen met rocksongs op tempo kun je fijn een half uur vullen, maar ook hier mag meer variatie in worden gebracht en net dat, wat de band zich doet onderscheiden. Een mooie rockbalad kwam niet voorbij. The Movement staat echter met de kansen die het deze zomer krijgt in pole position om meer ervaring op te doen en de kans zich nog verder te ontwikkelen en de podium ervaring om te zetten in stappen vooruit naar en nog meer eigen sound. Nu is de band een plezier om naar te kijken. Rauw en Rockend houdt The Movement het hoge tempo vast. 'Without A Crown' is gewoon een prima nummer en 'Let it Burn' is weliswaar de B-kant van 'Keep on Driving', maar dat zou net zo goed andersom zijn. Het apocalyptische einde van het nummer is het hoogtepunt van het optreden en eigenlijk bedoeld als afsluiter. We hebben nog tijd? Niet ingewikkeld doen, spelen we gewoon 'Remedy.'. Waarom moeilijk doen als het The Movement kan.
EMMEN – Geen moment liet The Movement er twijvel over bestaan bij hun optreden op het The Spy and The Butcher festival in Emmen. Dit was heerlijke botte bijl muziek met rauzende gitaren, vierhonderd procent inzet en een stroom van energie van het podium de zaal in: kortom heavy rock. Als jonge honden sprongen de mannen over het podium. The Movement heeft zich met het winnen van de PopGroningen Talent Award zich niet alleen een fiks aantal mooie optredens op de hals gehaald, maar ook loodzware verwachtingen. Gelukkig lieten de heren uit Eenum zich hier absoluut niet door remmen. 'Keep On Driving' de nieuwe singel en openingsnummer, 'One Day' en 'Free Again' werden er in hoog tempo uitgesmeten. Af en toe wat rammelde, maar in het geheel toch lekker strak gespeeld, voldeed The Movement aan de verwachtingen. Zanger Kevin weet zich uitstekend staande te houden in het gitaargeweld, maar kan en mag zich nog verder ontwikkelen en onderscheiden in zijn zang. Dat telt ook voor de songwriting. Prima, maar alleen met rocksongs op tempo kun je fijn een half uur vullen, maar ook hier mag meer variatie in worden gebracht en net dat, wat de band zich doet onderscheiden. Een mooie rockbalad kwam niet voorbij. The Movement staat echter met de kansen die het deze zomer krijgt in pole position om meer ervaring op te doen en de kans zich nog verder te ontwikkelen en de podium ervaring om te zetten in stappen vooruit naar en nog meer eigen sound. Nu is de band een plezier om naar te kijken. Rauw en Rockend houdt The Movement het hoge tempo vast. 'Without A Crown' is gewoon een prima nummer en 'Let it Burn' is weliswaar de B-kant van 'Keep on Driving', maar dat zou net zo goed andersom zijn. Het apocalyptische einde van het nummer is het hoogtepunt van het optreden en eigenlijk bedoeld als afsluiter. We hebben nog tijd? Niet ingewikkeld doen, spelen we gewoon 'Remedy.'. Waarom moeilijk doen als het The Movement kan.
Rustige Rock bij Rosella Stone
EMMEN – Als openingsact van het The Spy and The Butcher festival in Emmen lag er nog al wat verantwoording op de schouders van de mannen van Rosella Stone. Vanuit het niks moet je immers steming opbouwen en daarin slaagden de lokale helden prima. De band met zanger Lars Buist, toestenman Diederik Wentink, gitarist Kevin Platje, drummer Maurice Noordhuis en op basgitaar Erik Luikens heeft de muziek om het publiek in de sfeer van het festival te trekken. Rustig om niet direct op volle snelheid te moeten, maar stevig genoeg om direct de sfeer te brengen. 'Say What You Want to Say' was een fijne opening en in Lars Buist heeft de band een degelijke zanger met juist genoeg haantjesgedrag om hem een blikvangende frontman te maken. Hij wordt ondersteund door een strak spelende band en de formatie heeft een aantal prima nummers op de setlist. 'Backseat Lover' bijvoorbeeld of 'The Call'. Fijne degelijke rocksongs. Wel mag nog meer het contact met het publiek gezocht worden. Een praatje of desnoods even van het podium af in zover de microfoondraad dit toe laat. Dat bleef nu erg beperkt en dat was jammer. Hoogtepunt was het heerlijk deinende 'One Night Out' welhaast een rockshanty waarop zowel headbangen als inhaken mogelijk was. Een verrassend en erg sterk nummer en een onderscheidende aanpak waarin de band nog verder mag en kan pionieren als tegenwicht voor degelijke nummers als 'Solid Ground' die goed zijn maar nog niet onderscheidend. Voor de grote finale gooide Rosella Stone met 'Vox Populi' het tempo nog even flink omhoog. Een fijne band die nog meer een eigen aanpak kan hebben en zich daarmee kan onderscheiden van het gros van de zovele rockbandjes. De basis is gelegd, de creativiteit aanwezig. Goede muzikanten, prima zanger nu nog het uitbouwen van de podium act en het eigen geluid. Met ervaring, gedurfd schrijven en tijd kan Rosella Stone zich een geheel eigen plek verwerven.
EMMEN – Als openingsact van het The Spy and The Butcher festival in Emmen lag er nog al wat verantwoording op de schouders van de mannen van Rosella Stone. Vanuit het niks moet je immers steming opbouwen en daarin slaagden de lokale helden prima. De band met zanger Lars Buist, toestenman Diederik Wentink, gitarist Kevin Platje, drummer Maurice Noordhuis en op basgitaar Erik Luikens heeft de muziek om het publiek in de sfeer van het festival te trekken. Rustig om niet direct op volle snelheid te moeten, maar stevig genoeg om direct de sfeer te brengen. 'Say What You Want to Say' was een fijne opening en in Lars Buist heeft de band een degelijke zanger met juist genoeg haantjesgedrag om hem een blikvangende frontman te maken. Hij wordt ondersteund door een strak spelende band en de formatie heeft een aantal prima nummers op de setlist. 'Backseat Lover' bijvoorbeeld of 'The Call'. Fijne degelijke rocksongs. Wel mag nog meer het contact met het publiek gezocht worden. Een praatje of desnoods even van het podium af in zover de microfoondraad dit toe laat. Dat bleef nu erg beperkt en dat was jammer. Hoogtepunt was het heerlijk deinende 'One Night Out' welhaast een rockshanty waarop zowel headbangen als inhaken mogelijk was. Een verrassend en erg sterk nummer en een onderscheidende aanpak waarin de band nog verder mag en kan pionieren als tegenwicht voor degelijke nummers als 'Solid Ground' die goed zijn maar nog niet onderscheidend. Voor de grote finale gooide Rosella Stone met 'Vox Populi' het tempo nog even flink omhoog. Een fijne band die nog meer een eigen aanpak kan hebben en zich daarmee kan onderscheiden van het gros van de zovele rockbandjes. De basis is gelegd, de creativiteit aanwezig. Goede muzikanten, prima zanger nu nog het uitbouwen van de podium act en het eigen geluid. Met ervaring, gedurfd schrijven en tijd kan Rosella Stone zich een geheel eigen plek verwerven.
Italiaanse passie combineert met de blues bij Made In Blues
STEENDAM – Een concert met valkuilen bij Peter & Leni in Steendam met het Italiaanse Made in Blues van meestergitarist Massimo Bevilacqua en zangeres Delia Morelli. Op het menu in het zo sfeervolle podiumcafé 'rechtgeaarde akoestische blues', zoals uitbater Peter van Zeijl het in zijn aankondiging zo fraai formuleerde. Dat leverde Made in Blues. Prachtige liedjes die een geheel eigen vertolking kregen uit het grote blues liedboek, waarin nog zoveel haast onbekende pareltjes liggen te wachten op vertolkers. Het begon nog rustig met het sterke 'Honky Tonk Blues'. Direct viel op hoe virtuoos Bevilacqua op zijn gitaar is en wat een aparte, maar zeer fraaie doorleefde stem Morelli heeft en hoe intens beide met hun muziek omgaan. De blues combineert uitstekend met de Italiaanse passie. Een mooie vertolking van Leadbelly, een sterke 'Just Because' en een prachtig nummer van Elmore James. Erg fijne artiesten, maar ook een degelijke versie van 'Down by the Riverside'. Een nummer dat eigenlijk overbodig was, want immers zo bekend. Bekende nummers zijn prima bij een niet muzikaal publiek dat zoekt naar herkenbaarheid. In dit geval zat er echter een publiek dat deze nummers al duizend keer heeft gehoord en juist zoekt naar originaliteit. 'Glory, Glory Hallelujah', ook zo'n nummer, kreeg een mooie uitvoering maar niet mooier of beter dan anderen. Het prachtige Cocaine Blues, werd gevolgd door 'You are My Sunshine', wellicht het bekendste nummer op de setlist, maar liever een eigen interpretatie van onbekend nummer of een eigen nummer, want Bevilacque schrijft ook zelf en dat werk kwam deze avond helaas nauwelijks aan bod. Na de pauze begon het duo erg sterk. Nu wel een meer dan geslaagde interpretatie van Nancy Sinatra's 'These Boots Are Made For Walking', het zeer fraaie 'Hoochie Coochie Man' en een prachtig hoogtepunt in 'One Bourbon, One Scotch, One Beer'. Een nummer waarin alle intensiteit en kwaliteit samen kwam. Die sterke lijn trok zich voort in 'Midnight Special' de Leadbelly klassieker en vooral het schitterende 'St. James Infirmary'. Een feest om naar te luisteren met het bevlogen gitaarspel van Bevilacque die al slaande op de snaren er toch steeds verschillende en juiste klanken uit wist te toveren. Daarna volgden mindere nummers als de 'Bad Moon Rising', het weer enorm mooie en sterke 'Wont You Hush' een prachtige spiritual en een overbodige medley van 'When The Saints' en 'Everybody Needs Somebody To Love' en een wedererom prachtige Robert Johnson vertolking. Hoogtepuntje was ook vlak voor het einde de ode die Massimo Devilacque bracht aan Delia Morelli met 'Delia' voor met 'Stand by Me' werd geëindigd. Made in Blues is een prachtig stel met vaak geweldige liedjes. In deze setting waren het gros aan de overbekende liedjes overbodig en had dat flink ingeperkt worden voor eigen werk of verrassendere keuzen. Maar twee prachtige stemmen, apart, maar ook in de samenzang, sterk gitaarspel en een diepe beleving, maakten dit een concert dat de moeite waard was.
STEENDAM – Een concert met valkuilen bij Peter & Leni in Steendam met het Italiaanse Made in Blues van meestergitarist Massimo Bevilacqua en zangeres Delia Morelli. Op het menu in het zo sfeervolle podiumcafé 'rechtgeaarde akoestische blues', zoals uitbater Peter van Zeijl het in zijn aankondiging zo fraai formuleerde. Dat leverde Made in Blues. Prachtige liedjes die een geheel eigen vertolking kregen uit het grote blues liedboek, waarin nog zoveel haast onbekende pareltjes liggen te wachten op vertolkers. Het begon nog rustig met het sterke 'Honky Tonk Blues'. Direct viel op hoe virtuoos Bevilacqua op zijn gitaar is en wat een aparte, maar zeer fraaie doorleefde stem Morelli heeft en hoe intens beide met hun muziek omgaan. De blues combineert uitstekend met de Italiaanse passie. Een mooie vertolking van Leadbelly, een sterke 'Just Because' en een prachtig nummer van Elmore James. Erg fijne artiesten, maar ook een degelijke versie van 'Down by the Riverside'. Een nummer dat eigenlijk overbodig was, want immers zo bekend. Bekende nummers zijn prima bij een niet muzikaal publiek dat zoekt naar herkenbaarheid. In dit geval zat er echter een publiek dat deze nummers al duizend keer heeft gehoord en juist zoekt naar originaliteit. 'Glory, Glory Hallelujah', ook zo'n nummer, kreeg een mooie uitvoering maar niet mooier of beter dan anderen. Het prachtige Cocaine Blues, werd gevolgd door 'You are My Sunshine', wellicht het bekendste nummer op de setlist, maar liever een eigen interpretatie van onbekend nummer of een eigen nummer, want Bevilacque schrijft ook zelf en dat werk kwam deze avond helaas nauwelijks aan bod. Na de pauze begon het duo erg sterk. Nu wel een meer dan geslaagde interpretatie van Nancy Sinatra's 'These Boots Are Made For Walking', het zeer fraaie 'Hoochie Coochie Man' en een prachtig hoogtepunt in 'One Bourbon, One Scotch, One Beer'. Een nummer waarin alle intensiteit en kwaliteit samen kwam. Die sterke lijn trok zich voort in 'Midnight Special' de Leadbelly klassieker en vooral het schitterende 'St. James Infirmary'. Een feest om naar te luisteren met het bevlogen gitaarspel van Bevilacque die al slaande op de snaren er toch steeds verschillende en juiste klanken uit wist te toveren. Daarna volgden mindere nummers als de 'Bad Moon Rising', het weer enorm mooie en sterke 'Wont You Hush' een prachtige spiritual en een overbodige medley van 'When The Saints' en 'Everybody Needs Somebody To Love' en een wedererom prachtige Robert Johnson vertolking. Hoogtepuntje was ook vlak voor het einde de ode die Massimo Devilacque bracht aan Delia Morelli met 'Delia' voor met 'Stand by Me' werd geëindigd. Made in Blues is een prachtig stel met vaak geweldige liedjes. In deze setting waren het gros aan de overbekende liedjes overbodig en had dat flink ingeperkt worden voor eigen werk of verrassendere keuzen. Maar twee prachtige stemmen, apart, maar ook in de samenzang, sterk gitaarspel en een diepe beleving, maakten dit een concert dat de moeite waard was.
Sterke gevarieerde show van Teresa Storch
STEENDAM – Wat komt er toch een talent, soms helaas haast ongemerkt, vanuit Amerika en Canada doorsijpelen naar diverse podia in Nederland. Neem bijvoorbeeld een Teresa Storch. Vanuit Longmont Colorado, om de hoek bij het bekendere Boulder, was de Amerikaanse van Tjechische oorsprong neer gestreken in Steendam voor een prachtig concert. Storch toonde zich, naast een degelijke gitariste en fijne zangeres, een zeer gevarieerd artieste die haar toehoorders meenam op een muzikale reis van R&B tot rock en van blues tot funk en in eigenlijk elke stijl fier overeind bleef. Teresa Storch ving aan met het krachtige 'Still'. Liet dat volgen door het rustige 'Abigail' een lied dat haar zichtbaar ook zelf raakte en maakte een muzikaal uitstapje naar de gypsy jazz met 'Paris'. Een erg veelzijdige dame die voor een meer dan vermakelijke middag zorgde met haar zeer geslaagde en gelaagde liedjes. Puntje van aandacht zijn nog de praatjes tussen de liedjes, waarin ze dermate op haar gemak was dat ze af en toe wat chaotisch overkwam en ook regelmatig wat in zichzelf mompelde. Deels het resultaat van het loslaten van een vaste setlist, waardoor overleg met jezelf nodig is. Echter het resultaat was een fijne opbouw van de setlist, waarbij nummers werden gekaderd door tempo en stijl. Naarmate de set vorderde werden de nummers mooier en mooier. 'Coming Clean' de titelsong van haar laatste album was zeer fraai en het onderweg geschreven 'Happy Girl' met 'Paris' het hoogtepunt voor de pauze. Een prachtig droef liedje over een blij meisje. Waarbij onderwerp en tempo elkaars tegenpolen waren, met een mooi schurend effect. Om het voor de pauze af te ronden, volgde nog 'Your Story'. Een mooie open persoonlijkheid met een fraai vol geluid. Dan te bedenken dat Teresa Storch in Amerika met een volledige band optreedt en dat nu haar begeleiding onverwachts naar huis moest. Het kan dus nog mooier en voller van geluid. Dat stipte ze zelf ook al aan in bijvoorbeeld het funk nummer 'Tong Tied' waar ze zelf maar even haar blazerssectie imiteerde. Een volgende keer dan maar met de volledige band. Ook na de pauze volop te genieten. 'God May Forgive You' een prachtig donker lied met als uitgangspunt een citaat van Queen Elisabeth. De blues kwam langs in Don't Let Me Down, R&B in 'Make it Last' en 'Make You Mine' was gewoon een lekker vrolijk deuntje. De afsluiting was stekkerloos en tussen het publiek met het massaal en stemmig meegezongen 'Hallelujah' van Leonard Cohen. Een prachtige afsluiting van een artiest die we graag nog eens terug zien.
STEENDAM – Wat komt er toch een talent, soms helaas haast ongemerkt, vanuit Amerika en Canada doorsijpelen naar diverse podia in Nederland. Neem bijvoorbeeld een Teresa Storch. Vanuit Longmont Colorado, om de hoek bij het bekendere Boulder, was de Amerikaanse van Tjechische oorsprong neer gestreken in Steendam voor een prachtig concert. Storch toonde zich, naast een degelijke gitariste en fijne zangeres, een zeer gevarieerd artieste die haar toehoorders meenam op een muzikale reis van R&B tot rock en van blues tot funk en in eigenlijk elke stijl fier overeind bleef. Teresa Storch ving aan met het krachtige 'Still'. Liet dat volgen door het rustige 'Abigail' een lied dat haar zichtbaar ook zelf raakte en maakte een muzikaal uitstapje naar de gypsy jazz met 'Paris'. Een erg veelzijdige dame die voor een meer dan vermakelijke middag zorgde met haar zeer geslaagde en gelaagde liedjes. Puntje van aandacht zijn nog de praatjes tussen de liedjes, waarin ze dermate op haar gemak was dat ze af en toe wat chaotisch overkwam en ook regelmatig wat in zichzelf mompelde. Deels het resultaat van het loslaten van een vaste setlist, waardoor overleg met jezelf nodig is. Echter het resultaat was een fijne opbouw van de setlist, waarbij nummers werden gekaderd door tempo en stijl. Naarmate de set vorderde werden de nummers mooier en mooier. 'Coming Clean' de titelsong van haar laatste album was zeer fraai en het onderweg geschreven 'Happy Girl' met 'Paris' het hoogtepunt voor de pauze. Een prachtig droef liedje over een blij meisje. Waarbij onderwerp en tempo elkaars tegenpolen waren, met een mooi schurend effect. Om het voor de pauze af te ronden, volgde nog 'Your Story'. Een mooie open persoonlijkheid met een fraai vol geluid. Dan te bedenken dat Teresa Storch in Amerika met een volledige band optreedt en dat nu haar begeleiding onverwachts naar huis moest. Het kan dus nog mooier en voller van geluid. Dat stipte ze zelf ook al aan in bijvoorbeeld het funk nummer 'Tong Tied' waar ze zelf maar even haar blazerssectie imiteerde. Een volgende keer dan maar met de volledige band. Ook na de pauze volop te genieten. 'God May Forgive You' een prachtig donker lied met als uitgangspunt een citaat van Queen Elisabeth. De blues kwam langs in Don't Let Me Down, R&B in 'Make it Last' en 'Make You Mine' was gewoon een lekker vrolijk deuntje. De afsluiting was stekkerloos en tussen het publiek met het massaal en stemmig meegezongen 'Hallelujah' van Leonard Cohen. Een prachtige afsluiting van een artiest die we graag nog eens terug zien.
O'Hooley & Tidow weten tot tranen te roeren
STEENDAM – Als in de morgen de houten vloer van Podium Peter & Leni wordt gedweild zullen her en der wittige stipjes in het dweilwater verdwijnen. Eigenlijk jammer, want het zijn de stille getuigen van hoe mooi muziek kan zijn en hoe diep deze kan roeren. Het zijn de opgedroogde tranen van ontroering die het concert van O'Hooley & Tidow in Steendam gaven. Het waren niet alleen de tranen die beide Britse aan het vloeien kregen, ook de lach en een keur aan andere emoties kwamen langs bij dit duo dat terecht bij de top van de Britse folk staat. Dat organisator Peter van Zeijl deze grote namen wederom op zijn podium had is een compliment waard, want over de plas staan O'Hooley & Tidow op de grootste festivals. Om het concert en de bar te stimuleren begon het duo met een aantal liedjes van hun laatste thema album 'Summat's Brewin' met het mooie 'White Winos' van Loudon Wainwright III, de traditional 'Three Drunken Maidens' en Elliott Smith's lied 'Between the Bars'. Overigens niet altijd even vrolijke liedjes, maar gebracht met een snik en een lach. De tranen begonnen te vloeien bij het zeer imponerende 'Two Mothers' een lied over de kinderen die jong bij hun ongehuwde moeders werden weggehaald om na een lange zeereis in Australië of Canada in een tehuis te moeten opgroeien. Ook het a-capella gezongen 'Teardrop' was van een fantastische schoonheid. In de slimme setopbouw zochten O'Hooley & Tidow direct weer de andere kant van de emotie met het vrolijke en tegen het schunnige aanhangende 'Murphy's Saloon' met het massaal meezingende publiek en daarmee kon het publiek zich ook uitleven tijdens 'All for Me Grog' en 'Summat's Brewin' met daarna de pauze om de emoties even weg te spoelen. De muziek van het duo wortelt in de folk en draait vooral om het contrast, de wisselwerking en het samengaan van de stemmen van Heidi Tidow en Belinda O'Hooley. De mooie glasheldere stem van O'Hooley contrasteert met de stem van Tidow die veel diepte heeft en zoals de Engelsen dat fraai uitdrukken 'sultry' is. Als beide in harmonie zingen onstaat een samengaan van de twee stemmen en zingen ze met een onkende rijkdom. Voeg daarbij dat Belinda O'Hooley een uitstekende pianiste is en zelfs uit haar piano met stekker een prachtige begeleiding weet te toveren en de dames fijne eigen liedjes combineren met een prima keus uit traditionals en andermanswerk. In de tweede set bleven de prachtige liedjes komen, maar was het contrast in emoties minder groot. 'The Hum' is het prachtige lied van het geluid van de fabriek en hoe dat het ritme van een buurt bepaald en daarmee vergroeid. 'Beryl' de ode aan wielrenster 'Beryl Burton' en een paar liedjes later werd met 'Gentleman Jack' entrepreneur en lesbiënne Anne Lister geëerd. Het afscheid kwam met het krachtige 'Like Horses' met als toegift 'The Parting Glass'. Een indrukwekkend concert.
STEENDAM – Als in de morgen de houten vloer van Podium Peter & Leni wordt gedweild zullen her en der wittige stipjes in het dweilwater verdwijnen. Eigenlijk jammer, want het zijn de stille getuigen van hoe mooi muziek kan zijn en hoe diep deze kan roeren. Het zijn de opgedroogde tranen van ontroering die het concert van O'Hooley & Tidow in Steendam gaven. Het waren niet alleen de tranen die beide Britse aan het vloeien kregen, ook de lach en een keur aan andere emoties kwamen langs bij dit duo dat terecht bij de top van de Britse folk staat. Dat organisator Peter van Zeijl deze grote namen wederom op zijn podium had is een compliment waard, want over de plas staan O'Hooley & Tidow op de grootste festivals. Om het concert en de bar te stimuleren begon het duo met een aantal liedjes van hun laatste thema album 'Summat's Brewin' met het mooie 'White Winos' van Loudon Wainwright III, de traditional 'Three Drunken Maidens' en Elliott Smith's lied 'Between the Bars'. Overigens niet altijd even vrolijke liedjes, maar gebracht met een snik en een lach. De tranen begonnen te vloeien bij het zeer imponerende 'Two Mothers' een lied over de kinderen die jong bij hun ongehuwde moeders werden weggehaald om na een lange zeereis in Australië of Canada in een tehuis te moeten opgroeien. Ook het a-capella gezongen 'Teardrop' was van een fantastische schoonheid. In de slimme setopbouw zochten O'Hooley & Tidow direct weer de andere kant van de emotie met het vrolijke en tegen het schunnige aanhangende 'Murphy's Saloon' met het massaal meezingende publiek en daarmee kon het publiek zich ook uitleven tijdens 'All for Me Grog' en 'Summat's Brewin' met daarna de pauze om de emoties even weg te spoelen. De muziek van het duo wortelt in de folk en draait vooral om het contrast, de wisselwerking en het samengaan van de stemmen van Heidi Tidow en Belinda O'Hooley. De mooie glasheldere stem van O'Hooley contrasteert met de stem van Tidow die veel diepte heeft en zoals de Engelsen dat fraai uitdrukken 'sultry' is. Als beide in harmonie zingen onstaat een samengaan van de twee stemmen en zingen ze met een onkende rijkdom. Voeg daarbij dat Belinda O'Hooley een uitstekende pianiste is en zelfs uit haar piano met stekker een prachtige begeleiding weet te toveren en de dames fijne eigen liedjes combineren met een prima keus uit traditionals en andermanswerk. In de tweede set bleven de prachtige liedjes komen, maar was het contrast in emoties minder groot. 'The Hum' is het prachtige lied van het geluid van de fabriek en hoe dat het ritme van een buurt bepaald en daarmee vergroeid. 'Beryl' de ode aan wielrenster 'Beryl Burton' en een paar liedjes later werd met 'Gentleman Jack' entrepreneur en lesbiënne Anne Lister geëerd. Het afscheid kwam met het krachtige 'Like Horses' met als toegift 'The Parting Glass'. Een indrukwekkend concert.
Mandolin Orange maakt blij met droeve liedjes
VEENHUIZEN – Wat is er nog aan te merken op het optreden van Mandolin Orange? Niet veel. Ja als je voor dansbare beats gaat met hopen energie en weinig diepgang dan was je in Coco Maria aan het verkeerde adres. Maar als je blij wordt van de mooie, vaak wat droeve, liedjes van Andrew Marlin en Emily Frantz gebracht met hun prachtige stemmen en afwisselend de viool van Emily Frantz of de mandoline van Marlin in de hoofdrol dan vertrok je blij als een kind uit Veenhuizen. Mandolin Orange, voor de tweede keer in amper een half jaar te gast bij Roots on the Road had muzikaal en magistrale avond voor de bezoekers in petto. Heerlijke liedjes vol melancholie met de wortels in de bluegrass, maar met invloed van country en folk. Het concert begon met mooie liedjes van hun laatste album 'Such Jubilee' als Daylight', Wreckingball' en 'Old Ties and Companions'. Prachtige nummers en een dubbele onderstreping van de kwaliteiten van Andrew Marlin als liedjesschrijver. Na het krachtige 'Wake Me'. Was er tijd voor het droevigste en gevoeligste werk van het duo met het indrukwekkende 'Until The Last Light Fades', gezongen door Emily Frantz. Een goede keus, want dit lied over het overlijden van een goede vriend, zou met de oh zo mooie, maar zo melancholieke stem van Marlin ondragelijk zwaar worden en nu kreeg het toch dat sprankelende mee wat Frantz in haar stem heeft. Een hoogtepunt en dat valt ook te zeggen van het volgende 'Rounder' ook zo'n erg droef liedje over verkeerde keuzen en fatale afloop. Om de stemming weer wat vrolijker te maken speelden beide een fraaie melodie op viool. Beide beheersen hun instrument uitstekend. Vooral de mandoline in handen van een vakman als Marlin is een heerlijk instrument. Met veel humor, goede informatie en af en toe een mooie kantekening werden de liedjes aan elkaar gepraat. Na 'There Was A Time' en 'Train Song' kwam geluidsman Josh Oliver op het toneel om het duo te versterken met zijn gitaar. Dat leverde nog prachtige liedjes op als 'Hey Stranger' en de Norman Blake cover 'Last Train from Poor Valley'. Vervolgens nog een dubbel toegift met onder andere 'Innocent Road' om het af te maken. Het was een heerlijke avond vol met prachtige liedjes in de sfeervolle omgeving van Coco Maria of zoals Mandelin Orange opmerkte. Je kunt niet zomaar 100 jaar in een gebouw stoppen. Het heeft die tijd nodig om zo mooi te klinken. Gelukkig deed Mandolin Orange er niet zolang over.
VEENHUIZEN – Wat is er nog aan te merken op het optreden van Mandolin Orange? Niet veel. Ja als je voor dansbare beats gaat met hopen energie en weinig diepgang dan was je in Coco Maria aan het verkeerde adres. Maar als je blij wordt van de mooie, vaak wat droeve, liedjes van Andrew Marlin en Emily Frantz gebracht met hun prachtige stemmen en afwisselend de viool van Emily Frantz of de mandoline van Marlin in de hoofdrol dan vertrok je blij als een kind uit Veenhuizen. Mandolin Orange, voor de tweede keer in amper een half jaar te gast bij Roots on the Road had muzikaal en magistrale avond voor de bezoekers in petto. Heerlijke liedjes vol melancholie met de wortels in de bluegrass, maar met invloed van country en folk. Het concert begon met mooie liedjes van hun laatste album 'Such Jubilee' als Daylight', Wreckingball' en 'Old Ties and Companions'. Prachtige nummers en een dubbele onderstreping van de kwaliteiten van Andrew Marlin als liedjesschrijver. Na het krachtige 'Wake Me'. Was er tijd voor het droevigste en gevoeligste werk van het duo met het indrukwekkende 'Until The Last Light Fades', gezongen door Emily Frantz. Een goede keus, want dit lied over het overlijden van een goede vriend, zou met de oh zo mooie, maar zo melancholieke stem van Marlin ondragelijk zwaar worden en nu kreeg het toch dat sprankelende mee wat Frantz in haar stem heeft. Een hoogtepunt en dat valt ook te zeggen van het volgende 'Rounder' ook zo'n erg droef liedje over verkeerde keuzen en fatale afloop. Om de stemming weer wat vrolijker te maken speelden beide een fraaie melodie op viool. Beide beheersen hun instrument uitstekend. Vooral de mandoline in handen van een vakman als Marlin is een heerlijk instrument. Met veel humor, goede informatie en af en toe een mooie kantekening werden de liedjes aan elkaar gepraat. Na 'There Was A Time' en 'Train Song' kwam geluidsman Josh Oliver op het toneel om het duo te versterken met zijn gitaar. Dat leverde nog prachtige liedjes op als 'Hey Stranger' en de Norman Blake cover 'Last Train from Poor Valley'. Vervolgens nog een dubbel toegift met onder andere 'Innocent Road' om het af te maken. Het was een heerlijke avond vol met prachtige liedjes in de sfeervolle omgeving van Coco Maria of zoals Mandelin Orange opmerkte. Je kunt niet zomaar 100 jaar in een gebouw stoppen. Het heeft die tijd nodig om zo mooi te klinken. Gelukkig deed Mandolin Orange er niet zolang over.
Apart stemgeluid bij Josh Oliver
VEENHUIZEN – De Amerikaanse singersongwriter Josh Oliver gaf een optreden waar vooral zijn zang heel erg in opviel. De man uit West-Tennessee heeft een heel apart stemgeluid en zingt ook nog eens binnenmonds. Het gaf hem een groot 'love it or hate it' karakter en maakte op momenten de teksten moeilijk te verstaan, maar zijn zang was wel vol karakter. In Veenhuizen was het de liefde voor de man's zang en muziek die overheerste. Liedjes schrijven kan Oliver zeker. Hij begeleide zichzelf op gitaar wat hij, hoewel een beetje een zware aanslag, prima deed. Een passende opening in het sfeervolle Coco Maria was 'Hello Stranger'. Dit aanvangslied en kennismaking kreeg een goed vervolg in 'Part of Life' de titelsong van zijn in 2014 verschenen tweede album na het uit 2011 stammende 'Troubles' en 'I Saw A Man At The Close Of Day' wat een erg fraai nummer was. Pas na dit derde nummer kon er een kort 'Thank You' af en op wat technische zaken na en voor het laatste nummer nogmaals een bedankje en de bekentenis dat hij had genoten, was dit het enige gesproken woord van Oliver. Hier moet hij duidelijk nog in groeien, helemaal omdat er nu tijdens het stemmen van de gitaar af en toe lange stilten vielen. Gelukkig liet Oliver een aantal prachtige liedjes voor zich spreken. 'Get Along Little Yearlings'. Een sterke trailsong met veel impact en het vrolijke 'Early Bird Gets The Worm'. Dat werd weer gevolgd door het mooie maar somberdere 'Over Yonder'. Het was goed dat Oliver een mooie setopbouw had met liedjes in verschillende stemmingen wisselde, maar voor zijn laatste album heeft hij intensief samen gewerkt met Andrew Marlin en Emily Frantz van Mandolin Orange en deze waren aanwezig. Het had meer variatie gebracht als hij één of beide had gevraagd een nummertje of twee mee te spelen. Met een mooie Willie Nelson cover werd de eindsprint ingezet. 'Sad Songs & Waltzes' is een sterk nummer en kreg een prima uitvoering. Direct gevolgd door een heel mooie 'Randall Collins' van Norman Blake, maar dit is een nummer met viool en een gemitste kans met violiste Emily Frantz in de zaal. Oliver eindigde met de Roger Miller cover 'Kansas City Star'. Een heel interessante singersongwriter die her en der nog flink moet schaven vooral in het spreken, maar liet zien dat hij veel potentie heeft en mooie muziek in overvloed.
VEENHUIZEN – De Amerikaanse singersongwriter Josh Oliver gaf een optreden waar vooral zijn zang heel erg in opviel. De man uit West-Tennessee heeft een heel apart stemgeluid en zingt ook nog eens binnenmonds. Het gaf hem een groot 'love it or hate it' karakter en maakte op momenten de teksten moeilijk te verstaan, maar zijn zang was wel vol karakter. In Veenhuizen was het de liefde voor de man's zang en muziek die overheerste. Liedjes schrijven kan Oliver zeker. Hij begeleide zichzelf op gitaar wat hij, hoewel een beetje een zware aanslag, prima deed. Een passende opening in het sfeervolle Coco Maria was 'Hello Stranger'. Dit aanvangslied en kennismaking kreeg een goed vervolg in 'Part of Life' de titelsong van zijn in 2014 verschenen tweede album na het uit 2011 stammende 'Troubles' en 'I Saw A Man At The Close Of Day' wat een erg fraai nummer was. Pas na dit derde nummer kon er een kort 'Thank You' af en op wat technische zaken na en voor het laatste nummer nogmaals een bedankje en de bekentenis dat hij had genoten, was dit het enige gesproken woord van Oliver. Hier moet hij duidelijk nog in groeien, helemaal omdat er nu tijdens het stemmen van de gitaar af en toe lange stilten vielen. Gelukkig liet Oliver een aantal prachtige liedjes voor zich spreken. 'Get Along Little Yearlings'. Een sterke trailsong met veel impact en het vrolijke 'Early Bird Gets The Worm'. Dat werd weer gevolgd door het mooie maar somberdere 'Over Yonder'. Het was goed dat Oliver een mooie setopbouw had met liedjes in verschillende stemmingen wisselde, maar voor zijn laatste album heeft hij intensief samen gewerkt met Andrew Marlin en Emily Frantz van Mandolin Orange en deze waren aanwezig. Het had meer variatie gebracht als hij één of beide had gevraagd een nummertje of twee mee te spelen. Met een mooie Willie Nelson cover werd de eindsprint ingezet. 'Sad Songs & Waltzes' is een sterk nummer en kreg een prima uitvoering. Direct gevolgd door een heel mooie 'Randall Collins' van Norman Blake, maar dit is een nummer met viool en een gemitste kans met violiste Emily Frantz in de zaal. Oliver eindigde met de Roger Miller cover 'Kansas City Star'. Een heel interessante singersongwriter die her en der nog flink moet schaven vooral in het spreken, maar liet zien dat hij veel potentie heeft en mooie muziek in overvloed.
Meschiya Lake tovert VanSlag om in New Orleans
BORGER – Wie binnen één week Meschiya Lake & The Little Big Horns heeft gezien op zowel het Bevrijdingsfestival Groningen als in VanSlag in Borger in het kader van Roots on the Road heeft met dezelfde liedjes en dezelfde mensen op het podium toch twee heel verschillende concerten gezien. In Groningen een professionele show voor een groot publiek met al die mooie ragtime, swing en jazzy liedjes met dat vleugje jaren dertig. In de veel intiemere setting van VanSlag floreerde Lake nog net even beter. Meschiya Lake is het prototype van een vrouwelijke ruwe bolster, blanke pit dat haar Bad Kid imago cultiveert. Extravert. Van dichterbij zijn op haar gezicht veel meer haar emoties te lezen die bij haar soms zware onderwerpen horen en wordt de stoere dame ook vaak even dat gevoelige meisje op het toneel. Het geeft het concert net even iets extra's. Uiteraard was ook in VanSlag het professionele van de band met een keur aan instrumenten, waarvan de souzafoon de hoofdrol wist op te eisen, maar op heel fijne manier werd gemusiceerd. De voormalige kerk in Borger werd deze avond omgebouwd tot een intieme nachtclub of speakeasy in New Orleans. De bourbon werd nog net niet onder de toonbank verkocht, maar de jazz, blues, ragtime en dixieland klinkt. De shows van Meschiya Lake heeft naast zang met dans ook een visueel aspect. Bij een eerdere toernee was Chance Bushman haar danspartner, nu was dat Chris O Härm. Een uitstekende danser, maar net iets minder spectaculair als Bushman, maar beter in timing wanneer te dansen. Een welkome aanvulling op de toch al goede show. Op het programma veel werk van haar vorig jaar in limited edition verschenen en nu opnieuw verschijnen album 'Bad Kids Club', maar ook fraai ouder werk en een enkele sterke cover. Het begon rustig met fraaie nummers als 'Comes Luck' en 'Sweet Substitute', waarna met 'That Chick's Too young To Fry' de vaart er in kwam. Voor de pauze een lange set met prachtige nummers als'Slowburn' en 'Any Time is Saturday Night'. Sterke zang met haar mooie stem, die soms net dat beetje staal heeft, maar ook vaak dat zachte en geladen met emotie. Met 'You Ain't Women Enough to Take My Men', oorspronkelijk van Loretta Lynn, werd het even tijd om de zwoele atmosfeer te laten afkoelen, maar na de pauze was die snel weer op temperatuur. Het dansen werd pittiger en met een aantal swingende nummers de toon weer gezet. Prachtig was de Jimmy Soul klassieker 'Never Make a Pretty Woman Your Wife' en het hoogtepunt het schitterende 'Lectric Chair Blues', oorspronkelijk van Bessie Smith. Aan kwaliteit werd nog meer emotie en intimiteit gevoegd en ook 'Communication' was schitterend. Het eindigde prachtig met 'Miss Otis Regrets' en 'I Wonder Who's Kising Her Now'. Nog een toegift en dat stukje magisch New Orleans veranderde weer in Borger. Miss Lake op haar best.
BORGER – Wie binnen één week Meschiya Lake & The Little Big Horns heeft gezien op zowel het Bevrijdingsfestival Groningen als in VanSlag in Borger in het kader van Roots on the Road heeft met dezelfde liedjes en dezelfde mensen op het podium toch twee heel verschillende concerten gezien. In Groningen een professionele show voor een groot publiek met al die mooie ragtime, swing en jazzy liedjes met dat vleugje jaren dertig. In de veel intiemere setting van VanSlag floreerde Lake nog net even beter. Meschiya Lake is het prototype van een vrouwelijke ruwe bolster, blanke pit dat haar Bad Kid imago cultiveert. Extravert. Van dichterbij zijn op haar gezicht veel meer haar emoties te lezen die bij haar soms zware onderwerpen horen en wordt de stoere dame ook vaak even dat gevoelige meisje op het toneel. Het geeft het concert net even iets extra's. Uiteraard was ook in VanSlag het professionele van de band met een keur aan instrumenten, waarvan de souzafoon de hoofdrol wist op te eisen, maar op heel fijne manier werd gemusiceerd. De voormalige kerk in Borger werd deze avond omgebouwd tot een intieme nachtclub of speakeasy in New Orleans. De bourbon werd nog net niet onder de toonbank verkocht, maar de jazz, blues, ragtime en dixieland klinkt. De shows van Meschiya Lake heeft naast zang met dans ook een visueel aspect. Bij een eerdere toernee was Chance Bushman haar danspartner, nu was dat Chris O Härm. Een uitstekende danser, maar net iets minder spectaculair als Bushman, maar beter in timing wanneer te dansen. Een welkome aanvulling op de toch al goede show. Op het programma veel werk van haar vorig jaar in limited edition verschenen en nu opnieuw verschijnen album 'Bad Kids Club', maar ook fraai ouder werk en een enkele sterke cover. Het begon rustig met fraaie nummers als 'Comes Luck' en 'Sweet Substitute', waarna met 'That Chick's Too young To Fry' de vaart er in kwam. Voor de pauze een lange set met prachtige nummers als'Slowburn' en 'Any Time is Saturday Night'. Sterke zang met haar mooie stem, die soms net dat beetje staal heeft, maar ook vaak dat zachte en geladen met emotie. Met 'You Ain't Women Enough to Take My Men', oorspronkelijk van Loretta Lynn, werd het even tijd om de zwoele atmosfeer te laten afkoelen, maar na de pauze was die snel weer op temperatuur. Het dansen werd pittiger en met een aantal swingende nummers de toon weer gezet. Prachtig was de Jimmy Soul klassieker 'Never Make a Pretty Woman Your Wife' en het hoogtepunt het schitterende 'Lectric Chair Blues', oorspronkelijk van Bessie Smith. Aan kwaliteit werd nog meer emotie en intimiteit gevoegd en ook 'Communication' was schitterend. Het eindigde prachtig met 'Miss Otis Regrets' en 'I Wonder Who's Kising Her Now'. Nog een toegift en dat stukje magisch New Orleans veranderde weer in Borger. Miss Lake op haar best.
Mandy Fer en Dave McGraw steeds evenwichtiger
AMEN – Het is fijn als je artiesten over een periode van tijd kunt volgen en je ziet hoe ze groeien in hun rol en elke keer weer stappen weten te zetten. Mandy Fer en Dave McGraw sloten in De Amer in Amen hun derde toer door Nederland af die in het teken stond van de presentatie van 'Off Grid Lo-Fi' hun nieuwe album dat binnenkort officieel verschijnt. Een album dat is opgenomen op een afgelegen eiland voor de Amerikaanse westkust met als belangrijkste gezelschap vier ezels en je kunt alleen maar concluderen... ezels zijn rock'n roll. De prachtige, soms haast verstilde folkliedjes van het duo had een zeer fikse scheut rock gekregen dat doorwerkte in zowel de oude nummers als de nieuwe liedjes en flink veel power gaf. Een ander aspect dat zich deed gelden was de rol van Mandy Fer. Tijdens de eerste toernee nog wat onzeker van haar rol en af en toe een misser op haar gitaar, was ze in de tweede toernee als een soort reactie soms teveel aanwezig, maar nu heeft het duo evenwicht gevonden en de eerste twee, al zo mooie toernee's werden nu overtreffen. Een zeer heugelijke ontwikkeling, want beide Amerikanen komen graag naar Nederland en hadden ook nu op het podium weer versterking van Andrew Lauher op drums. Die nieuwe meer rock aanpak paste beide hoofdrolspelers prima. Na de introductie van de afscheidnemende De Amer gastheer Piet Hazelhoff die de transfer maakt van het Drentse podium naar de Franse 'Le Amer', maar nog moet oefenen oh het Franse 'Gomme' bleek dat onmiddellijk in 'Stuck' met Mandy Fer in die leadzang en even later bij 'How The Sea' waar Dave McGraw het voortouw nam in de zang. Beide hebben zich ontwikkeld tot hele fijne leadzangers, maar doen even een 1+1=3tje als ze samen zingen. Een schitterende 'Tide, Moon, Ship, Horn' kwam langs in de eerste set evenals 'Magnolia Tree's'. Dat sterke intro zette zich voort in het tweede bedrijf, met als opvalendste nummer de cover op banjo van 'Radar Love'van onze eigen Golden Earring door Mandy Fer alleen. Een verrassende keuze die prima uitpakte en een mooie afsluiter was van de set, waarin 'Comin Down' een gebed voor vrede zich opwierp als het mooiste nummer van het concert met de schitterende stem van Dave McGraw en een relevante boodschap. Volgende verbeter punt bleek ook. Wie alle toernees van het Amerikaanse duo heeft gezien heeft een aantal verhalen nu drie keer gehoord, Daar mag een frisse wind doorheen. De derde set was nogmaals een feestje met de dynamiek op het podium en schitterende nummers als 'Dark, Dark Woods, het instrumentale 'Trainwreck' en als toegift 'Need A Mountain'. Een mooie mix van kleine liedjes en nummers met rock'n roll gebracht door muzikanten die steeds beter in hun rol passen. Dat wordt uitkijken naar Europese campagne nummer vier.
AMEN – Het is fijn als je artiesten over een periode van tijd kunt volgen en je ziet hoe ze groeien in hun rol en elke keer weer stappen weten te zetten. Mandy Fer en Dave McGraw sloten in De Amer in Amen hun derde toer door Nederland af die in het teken stond van de presentatie van 'Off Grid Lo-Fi' hun nieuwe album dat binnenkort officieel verschijnt. Een album dat is opgenomen op een afgelegen eiland voor de Amerikaanse westkust met als belangrijkste gezelschap vier ezels en je kunt alleen maar concluderen... ezels zijn rock'n roll. De prachtige, soms haast verstilde folkliedjes van het duo had een zeer fikse scheut rock gekregen dat doorwerkte in zowel de oude nummers als de nieuwe liedjes en flink veel power gaf. Een ander aspect dat zich deed gelden was de rol van Mandy Fer. Tijdens de eerste toernee nog wat onzeker van haar rol en af en toe een misser op haar gitaar, was ze in de tweede toernee als een soort reactie soms teveel aanwezig, maar nu heeft het duo evenwicht gevonden en de eerste twee, al zo mooie toernee's werden nu overtreffen. Een zeer heugelijke ontwikkeling, want beide Amerikanen komen graag naar Nederland en hadden ook nu op het podium weer versterking van Andrew Lauher op drums. Die nieuwe meer rock aanpak paste beide hoofdrolspelers prima. Na de introductie van de afscheidnemende De Amer gastheer Piet Hazelhoff die de transfer maakt van het Drentse podium naar de Franse 'Le Amer', maar nog moet oefenen oh het Franse 'Gomme' bleek dat onmiddellijk in 'Stuck' met Mandy Fer in die leadzang en even later bij 'How The Sea' waar Dave McGraw het voortouw nam in de zang. Beide hebben zich ontwikkeld tot hele fijne leadzangers, maar doen even een 1+1=3tje als ze samen zingen. Een schitterende 'Tide, Moon, Ship, Horn' kwam langs in de eerste set evenals 'Magnolia Tree's'. Dat sterke intro zette zich voort in het tweede bedrijf, met als opvalendste nummer de cover op banjo van 'Radar Love'van onze eigen Golden Earring door Mandy Fer alleen. Een verrassende keuze die prima uitpakte en een mooie afsluiter was van de set, waarin 'Comin Down' een gebed voor vrede zich opwierp als het mooiste nummer van het concert met de schitterende stem van Dave McGraw en een relevante boodschap. Volgende verbeter punt bleek ook. Wie alle toernees van het Amerikaanse duo heeft gezien heeft een aantal verhalen nu drie keer gehoord, Daar mag een frisse wind doorheen. De derde set was nogmaals een feestje met de dynamiek op het podium en schitterende nummers als 'Dark, Dark Woods, het instrumentale 'Trainwreck' en als toegift 'Need A Mountain'. Een mooie mix van kleine liedjes en nummers met rock'n roll gebracht door muzikanten die steeds beter in hun rol passen. Dat wordt uitkijken naar Europese campagne nummer vier.
Harry van Lier varieërt tussen somber en vrolijk
AMEN – Harry van Lier houdt in De Amer in Amen zijn twee jaar geleden verschenen CD op en zijn nieuwe album. 'Kijk boze Harry en vrolijke Harry', vergelijkt hij de hoesfoto's. In de tussen tijd is de lach teruggekeerd op het gezicht van de ervaren Oldehovenaar die deze middag op het podium zit met gitarist Rudy Lentze. Dat blijkt ook in zijn keuzes voor de setlist deze middag die Van Lier heeft gemaakt. Vrolijke liedjes worden afgewisseld met somberder werk. Van Lier is een opmerkelijke zanger. Gooi de stembanden en zangtechniek Leonard Cohen, Lou Reed, Tom Waits en Johnny Cash in de keuken machine, voeg daarbij een flinke scheut Groninger Mosterd en je krijgt een schurende stem die soms ineens even twinkelt en emotie weet over te brengen. De muziek van Van Lier heeft invloeden van vooral Lou Reed met af en toe een scheutje roots. Geen muziek om bij staan te swingen, zelfs als Van Lier op zijn vrolijkst is, maar wel om naar te luisteren. Dat toonde het duo direct bij 'Dig a Hole'. Een lied met een mooie tekst, want die zijn het luisteren waard. Even later verruilde de Oldehovenaar zijn gitaar voor de bas voor het mooie 'Love Me Now'. Overtuigende liedjes met onverwachte wendingen en soms ontregelende solo's van Rudy Lentze. Het blijft opletten bij dit duo, want je staat zomaar op het verkeerde been. Zo'n wispelturig nummer is 'Female Art'. Dat af en toe iets swingender was, maar dan ineens weer een heel andere kant op ging. Geen makkelijke muziek dus, maar het luisteren wel waard. Even leek Harry van Lier zijn publiek in toch wel een erg sombere stemming de zomerzon in te sturen met 'Life Forever'. Een nieuwer nummer, waarvan binnenkort een videoclip verschijnt, kondigde Van Lier aan, die al zijn nummers kort en bondig introduceerde. Gelukkig werd die sombere stemming verdreven met 'Baby Blue'. Daar was blije Harry nog even op het laatst met een vrolijker deuntje. Een mooie kennismaking met het nieuwe werk van deze Groninger singersongwriter die op 22 mei in Andledon zijn nieuwe CD zal presenteren.
AMEN – Harry van Lier houdt in De Amer in Amen zijn twee jaar geleden verschenen CD op en zijn nieuwe album. 'Kijk boze Harry en vrolijke Harry', vergelijkt hij de hoesfoto's. In de tussen tijd is de lach teruggekeerd op het gezicht van de ervaren Oldehovenaar die deze middag op het podium zit met gitarist Rudy Lentze. Dat blijkt ook in zijn keuzes voor de setlist deze middag die Van Lier heeft gemaakt. Vrolijke liedjes worden afgewisseld met somberder werk. Van Lier is een opmerkelijke zanger. Gooi de stembanden en zangtechniek Leonard Cohen, Lou Reed, Tom Waits en Johnny Cash in de keuken machine, voeg daarbij een flinke scheut Groninger Mosterd en je krijgt een schurende stem die soms ineens even twinkelt en emotie weet over te brengen. De muziek van Van Lier heeft invloeden van vooral Lou Reed met af en toe een scheutje roots. Geen muziek om bij staan te swingen, zelfs als Van Lier op zijn vrolijkst is, maar wel om naar te luisteren. Dat toonde het duo direct bij 'Dig a Hole'. Een lied met een mooie tekst, want die zijn het luisteren waard. Even later verruilde de Oldehovenaar zijn gitaar voor de bas voor het mooie 'Love Me Now'. Overtuigende liedjes met onverwachte wendingen en soms ontregelende solo's van Rudy Lentze. Het blijft opletten bij dit duo, want je staat zomaar op het verkeerde been. Zo'n wispelturig nummer is 'Female Art'. Dat af en toe iets swingender was, maar dan ineens weer een heel andere kant op ging. Geen makkelijke muziek dus, maar het luisteren wel waard. Even leek Harry van Lier zijn publiek in toch wel een erg sombere stemming de zomerzon in te sturen met 'Life Forever'. Een nieuwer nummer, waarvan binnenkort een videoclip verschijnt, kondigde Van Lier aan, die al zijn nummers kort en bondig introduceerde. Gelukkig werd die sombere stemming verdreven met 'Baby Blue'. Daar was blije Harry nog even op het laatst met een vrolijker deuntje. Een mooie kennismaking met het nieuwe werk van deze Groninger singersongwriter die op 22 mei in Andledon zijn nieuwe CD zal presenteren.
Basia Bulat toont zich veelzijdig
GRONINGEN – “Je wilt elke keer weer veranderen en je publiek verrassen”, legt de Canadeze met Poolse roots Basia Bulat uit in het Grand Theatre in Groningen na de show. Bulat gaf een half jaar geleden op Take Root een intieme kleine show met alleen een gitarist en achteraf was dat de show die velen gezien wilden hebben, maar door onbekendheid met Bulat misten. Een optreden dat achteraf faam verwierf, omdat het zo goed, maar vooral zo intiem en haast persoonlijk was. Nu stond er een echte diva op het podium met gouden cape en volledige band die in hoogtempo, te beginnen met 'Let Me In' en 'Long Goodbye' en een aantal folkrock songs uitgooide met een stevig bite. Dit was beslist niet de Basia Bulat van TakeRoot, maar desondanks wel een aangename verrassing en daarmee slaagde Bulat in haar opzet. Met 'Time' nam Bulat even een stapje terug. Wat gebleven was is de fraaie stem met veel emotie en na het stevige begin keerde ook steeds meer het kleine terug in haar optreden. 'Heart of My Own' waarbij ze haar electronische piano verruilde voor de gitaar was erg fraai en in 'Five, Four' kwam haar zang volop tot zijn recht. Het eerste echte gesprek met het publiek kwam voor 'Paris or Amsterdam', een lied voor een vriendin die in Nederland had gewoond. Waar Bulat juist zoveel interactie had met het publiek op Take Root was dat nu veel minder. Experimenteren hoort bij Bulat. In verschijning, in muziek, in gebruik van effecten en in instrumenten. Vaak gebruikt ze de autoharp, geen alledaags instrument. Wel een erg mooi geluid, zo bleek in 'Gold Rush' en vooral 'In the Night'. Het concert kreeg daarmee een mooie mix van stevige folkrock en prachtige kleine folkliedjes. Op het laatst kwam Bulat met de band echt tot haar recht in uitstekende nummers als het schitterende 'Damaged', de titelsong van haar nieuwe album 'Good Advice' en vooral het prachtige 'Infamous', met schitterende effecten in de zang. Inmiddels was iedereen overtuigd en was der sprake van een geslaagd experiment. Dat werd met elkaar gevierd met een driedelig toegift, waarvan 'Someday Soon'met band erg beviel en het afsluitende 'It Can't Be You' met Basia Bulat alleen op het podium heel klein en intiem met de 'Charango'. Basia Bulat blijft verrassen, hoewel de autoharp echt mooier is dan de piano met stekker en ze in het kleine en charmante met verhalen meer uitblinkt dan als rockdiva.
GRONINGEN – “Je wilt elke keer weer veranderen en je publiek verrassen”, legt de Canadeze met Poolse roots Basia Bulat uit in het Grand Theatre in Groningen na de show. Bulat gaf een half jaar geleden op Take Root een intieme kleine show met alleen een gitarist en achteraf was dat de show die velen gezien wilden hebben, maar door onbekendheid met Bulat misten. Een optreden dat achteraf faam verwierf, omdat het zo goed, maar vooral zo intiem en haast persoonlijk was. Nu stond er een echte diva op het podium met gouden cape en volledige band die in hoogtempo, te beginnen met 'Let Me In' en 'Long Goodbye' en een aantal folkrock songs uitgooide met een stevig bite. Dit was beslist niet de Basia Bulat van TakeRoot, maar desondanks wel een aangename verrassing en daarmee slaagde Bulat in haar opzet. Met 'Time' nam Bulat even een stapje terug. Wat gebleven was is de fraaie stem met veel emotie en na het stevige begin keerde ook steeds meer het kleine terug in haar optreden. 'Heart of My Own' waarbij ze haar electronische piano verruilde voor de gitaar was erg fraai en in 'Five, Four' kwam haar zang volop tot zijn recht. Het eerste echte gesprek met het publiek kwam voor 'Paris or Amsterdam', een lied voor een vriendin die in Nederland had gewoond. Waar Bulat juist zoveel interactie had met het publiek op Take Root was dat nu veel minder. Experimenteren hoort bij Bulat. In verschijning, in muziek, in gebruik van effecten en in instrumenten. Vaak gebruikt ze de autoharp, geen alledaags instrument. Wel een erg mooi geluid, zo bleek in 'Gold Rush' en vooral 'In the Night'. Het concert kreeg daarmee een mooie mix van stevige folkrock en prachtige kleine folkliedjes. Op het laatst kwam Bulat met de band echt tot haar recht in uitstekende nummers als het schitterende 'Damaged', de titelsong van haar nieuwe album 'Good Advice' en vooral het prachtige 'Infamous', met schitterende effecten in de zang. Inmiddels was iedereen overtuigd en was der sprake van een geslaagd experiment. Dat werd met elkaar gevierd met een driedelig toegift, waarvan 'Someday Soon'met band erg beviel en het afsluitende 'It Can't Be You' met Basia Bulat alleen op het podium heel klein en intiem met de 'Charango'. Basia Bulat blijft verrassen, hoewel de autoharp echt mooier is dan de piano met stekker en ze in het kleine en charmante met verhalen meer uitblinkt dan als rockdiva.
All The Kings Daughters genieten van de vrijheid
GRONINGEN – Op het Plein van de Vrijheid bij het Bevrijdingsfestival in Groningen slaagden All The Kings Daughters, oftewel Laura en Nina Philips, de viering van de vrijheid kracht bij te zetten. Het charmante Haarlemse duo wist ook nu met hun fenomenale tweestemmige zang en mooie liedjes het publiek voor zich te winnen. All The Kings Daughters is een act die moeilijk in een doosje of genre te duwen is. Prachtige folkpop wellicht met een aantal andere invloeden, gebracht met energie en mooie teksten. Het vlotte 'Lonesome Man' van hun laatste EP was de opening voor een sterke show. Een sterk nummer waarin direct de zang de show steelt. Dat is het sellingpoint van beide dames. Tweestemmige zang en die zang is zo verweven en verwant aan elkaar dat ze moeiteloos samensmelt en toch het eigen karakter individueel weet te behouden. Met hun laatste EP 'Because I Wanted To' stonden de Noordhollanders onder andere op Eurosonic Noorderslag, tal van radio en Tv programma's en deden verschillende internationale optredens, waar van een Italiaanse toernee het meest recent is. Desondanks kijken de tweelingzusjes al vooruit en is er niet materiaal in de maak.' Het mooie rustige 'Wait for The Sun' en het met het publiek gedeelde 'Drinks' waarbij het bier met het publiek werd gedeeld. Een sterk punt van beide dames, deze interactie met de fans en de spontaniteit van reageren vanaf het podium. Mooi was ook 'Ghost', dat werd gevolgd door een verrassende cover. 'I'm On Fire' kreeg een uitvoering die ook Bruce Springsteen zou bekoren en het nummer blijkt niet alleen uitstekend uit de mond van een rauw zingende Americaan, maar ook met de haast liefelijk zang van een Nederlandse tweeling. Opvallend is het instrument gebruik. Dat is soms minimaal met alleen een gitaar, maar in 'One Man Show' kwam daar bijvoorbeeld een trommel bij, zoals andere liedjes werden versterkt met bijvoorbeeld een mandoline. Met het uitbundige 'Like Bobby Said' bewezen Laura en Nina Philips blijvertjes te zijn, want het nieuwe materiaal is uitstekend en het is uitkijken naar het nieuwe album. Ook op het podium blijven All the Kings Daughters een overtuigende act.
GRONINGEN – Op het Plein van de Vrijheid bij het Bevrijdingsfestival in Groningen slaagden All The Kings Daughters, oftewel Laura en Nina Philips, de viering van de vrijheid kracht bij te zetten. Het charmante Haarlemse duo wist ook nu met hun fenomenale tweestemmige zang en mooie liedjes het publiek voor zich te winnen. All The Kings Daughters is een act die moeilijk in een doosje of genre te duwen is. Prachtige folkpop wellicht met een aantal andere invloeden, gebracht met energie en mooie teksten. Het vlotte 'Lonesome Man' van hun laatste EP was de opening voor een sterke show. Een sterk nummer waarin direct de zang de show steelt. Dat is het sellingpoint van beide dames. Tweestemmige zang en die zang is zo verweven en verwant aan elkaar dat ze moeiteloos samensmelt en toch het eigen karakter individueel weet te behouden. Met hun laatste EP 'Because I Wanted To' stonden de Noordhollanders onder andere op Eurosonic Noorderslag, tal van radio en Tv programma's en deden verschillende internationale optredens, waar van een Italiaanse toernee het meest recent is. Desondanks kijken de tweelingzusjes al vooruit en is er niet materiaal in de maak.' Het mooie rustige 'Wait for The Sun' en het met het publiek gedeelde 'Drinks' waarbij het bier met het publiek werd gedeeld. Een sterk punt van beide dames, deze interactie met de fans en de spontaniteit van reageren vanaf het podium. Mooi was ook 'Ghost', dat werd gevolgd door een verrassende cover. 'I'm On Fire' kreeg een uitvoering die ook Bruce Springsteen zou bekoren en het nummer blijkt niet alleen uitstekend uit de mond van een rauw zingende Americaan, maar ook met de haast liefelijk zang van een Nederlandse tweeling. Opvallend is het instrument gebruik. Dat is soms minimaal met alleen een gitaar, maar in 'One Man Show' kwam daar bijvoorbeeld een trommel bij, zoals andere liedjes werden versterkt met bijvoorbeeld een mandoline. Met het uitbundige 'Like Bobby Said' bewezen Laura en Nina Philips blijvertjes te zijn, want het nieuwe materiaal is uitstekend en het is uitkijken naar het nieuwe album. Ook op het podium blijven All the Kings Daughters een overtuigende act.
Vanderlinde boeit jong en oud met gitaarsound
GRONINGEN – Het zijn ervaren door de wol en vele optredens geverfde jongens, de mannen van Vanderlinde, de band rondom Arjan Van der Linde. De Groningers durfden op Bevrijdingsdag het experiment aan om het publiek een deel van de setlist te laten bepalen. Via een keuze systeem kon daarbij directe invloed worden uitgeoefend. Met de ervaring op het podium zorgde dit niet voor grote verrassingen en naadloos werden de publiekkeuzes ingepast. Voor en zelf op het podium vermaakten jong en oud zich uitstekend bij de klanken van VanderLinde die stevige Americana maken met een prima gitaarsound en de mooie af en toe rauwe en zo nu en dan melancholieke zang van de naamgever van de band. Op het programma veel werk van het laatste album 'Southbound Train'. Liedjes als 'She Calls it Love' en 'When You Walk on By'. Prachtige liedjes met wanderlust over reizen en het verlangen naar de horizon, liedjes over gedoemde liefdes en over de hoop dat het toch weer goed komt. Arjan van der Linde is een uitstekende en zeer degelijke songsmith. Zijn teksten zijn fraai en passen prima bij het genre. De muziek, met al dat degelijke gitaar werk, is aansprekend en toegankelijk. Dat bleek ook, de ene mooie song na de andere kwam van het podium af. De nadruk deze middag lag op het spelen. Weinig achtergrond informatie deze keer bij de liedjes, maar in deze setting was dat prima. Het publiek wilde een ongecompliceerde middag en had daarbij aan Vanderlinde een prima band. Geen experimentele muziek, maar goede en fijne liedjes waarnaar te luisteren en op te dansen viel. Een ervaren band had duidelijk plezier op het podium en straalde dat af op het publek dat lekker lag te genieten. Met al het jonge en aanstormende talent in Groningen is Vanderlinde een baken van kwaliteit en vasthouden aan een ingezette koers. Een garantiebewijs voor een muzikaal geslaagde middag of avond, zo ook op het Bevrijdingsfestival.
GRONINGEN – Het zijn ervaren door de wol en vele optredens geverfde jongens, de mannen van Vanderlinde, de band rondom Arjan Van der Linde. De Groningers durfden op Bevrijdingsdag het experiment aan om het publiek een deel van de setlist te laten bepalen. Via een keuze systeem kon daarbij directe invloed worden uitgeoefend. Met de ervaring op het podium zorgde dit niet voor grote verrassingen en naadloos werden de publiekkeuzes ingepast. Voor en zelf op het podium vermaakten jong en oud zich uitstekend bij de klanken van VanderLinde die stevige Americana maken met een prima gitaarsound en de mooie af en toe rauwe en zo nu en dan melancholieke zang van de naamgever van de band. Op het programma veel werk van het laatste album 'Southbound Train'. Liedjes als 'She Calls it Love' en 'When You Walk on By'. Prachtige liedjes met wanderlust over reizen en het verlangen naar de horizon, liedjes over gedoemde liefdes en over de hoop dat het toch weer goed komt. Arjan van der Linde is een uitstekende en zeer degelijke songsmith. Zijn teksten zijn fraai en passen prima bij het genre. De muziek, met al dat degelijke gitaar werk, is aansprekend en toegankelijk. Dat bleek ook, de ene mooie song na de andere kwam van het podium af. De nadruk deze middag lag op het spelen. Weinig achtergrond informatie deze keer bij de liedjes, maar in deze setting was dat prima. Het publiek wilde een ongecompliceerde middag en had daarbij aan Vanderlinde een prima band. Geen experimentele muziek, maar goede en fijne liedjes waarnaar te luisteren en op te dansen viel. Een ervaren band had duidelijk plezier op het podium en straalde dat af op het publek dat lekker lag te genieten. Met al het jonge en aanstormende talent in Groningen is Vanderlinde een baken van kwaliteit en vasthouden aan een ingezette koers. Een garantiebewijs voor een muzikaal geslaagde middag of avond, zo ook op het Bevrijdingsfestival.
Prachtig optreden The Lumineers
GRONINGEN – Met hun wereldhit 'Ho Hey' kwamen The Lumineers volop in de aandacht van het grote publiek met hun folkrock. Prachtige aansprekende muziek. Nu is er de opvolger met het album 'Cleopatra' en een Europese tournee waarbij in Groningen werd opgetreden op het bevrijdingsfestival. Dat werd een optreden om niet snel te vergeten, waarbij de afstand tussen het publiek niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk werd overbrugt. The Lumineers, de kern bestaat uit zanger Wesley Schultz, mandolinespeler en drummer Jeremiah Fraites en celliste Nella Pekarek, verscheen nu als een grote band op het podium en werd er gebruik gemaakt van tal van instrumenten en opstellingen. Het maakte het concert boeiend en aantrekkelijk en ook nog dynamisch. The Lumineers gingen van start met “Flowers in your Hair', een sterke opening. Het gaf mooi de richting aan waarin het concert zou gaan. Mooie liedjes soms wat steviger, andere keren klein en gevoelig, met de mooie stem, licht hees, maar met emotie en zeggingskracht, van Wesley Schultz. The Lumineers stonden steeds anders op het podium. Voor 'Submarines' kroop Schultz achter de piano. Voor het prachtige 'Ophelia' was het aanvankelijk alleen Schultz met gitaar die op hetr podium overbleef en halverwege stapte Fraites op de buhne om hem te versterken. Voor 'Ho Hey' stonden alle drie voor op het podium met meer leden uit de band voor de geweldige samenzang die dat nummer kenmerkt. Het publiek zong mee. Tijdens 'Scotland' trok Schultz een sprintje naar het publiek, klom over de hekken en verdween met een geluidsman die hoopte dat hij voldoende kabel had, tussen de mensen al zingende. Het was een gedenkwaardig moment voor velen. Ander hoogtepunt was een cover van Bob Dylan, ook The Lumineers zijn niet vergeten wie voor hen de weg heeft geëfend. Dat werd weer gevolgd door 'Stubborn Love'. Het was duidelijk dat The Lumineers veel meer in huis hebben dan 'Ho Hey'. Prima liedjes, mooie teksten die in een iets kleinere setting prima tot hun recht komen, maar ook op een festival het uitstekend doen. En na het optreden? Dan ga je met een aantal bankleden lekker staan frisbeëen op het gras van de drafbaan.
GRONINGEN – Met hun wereldhit 'Ho Hey' kwamen The Lumineers volop in de aandacht van het grote publiek met hun folkrock. Prachtige aansprekende muziek. Nu is er de opvolger met het album 'Cleopatra' en een Europese tournee waarbij in Groningen werd opgetreden op het bevrijdingsfestival. Dat werd een optreden om niet snel te vergeten, waarbij de afstand tussen het publiek niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk werd overbrugt. The Lumineers, de kern bestaat uit zanger Wesley Schultz, mandolinespeler en drummer Jeremiah Fraites en celliste Nella Pekarek, verscheen nu als een grote band op het podium en werd er gebruik gemaakt van tal van instrumenten en opstellingen. Het maakte het concert boeiend en aantrekkelijk en ook nog dynamisch. The Lumineers gingen van start met “Flowers in your Hair', een sterke opening. Het gaf mooi de richting aan waarin het concert zou gaan. Mooie liedjes soms wat steviger, andere keren klein en gevoelig, met de mooie stem, licht hees, maar met emotie en zeggingskracht, van Wesley Schultz. The Lumineers stonden steeds anders op het podium. Voor 'Submarines' kroop Schultz achter de piano. Voor het prachtige 'Ophelia' was het aanvankelijk alleen Schultz met gitaar die op hetr podium overbleef en halverwege stapte Fraites op de buhne om hem te versterken. Voor 'Ho Hey' stonden alle drie voor op het podium met meer leden uit de band voor de geweldige samenzang die dat nummer kenmerkt. Het publiek zong mee. Tijdens 'Scotland' trok Schultz een sprintje naar het publiek, klom over de hekken en verdween met een geluidsman die hoopte dat hij voldoende kabel had, tussen de mensen al zingende. Het was een gedenkwaardig moment voor velen. Ander hoogtepunt was een cover van Bob Dylan, ook The Lumineers zijn niet vergeten wie voor hen de weg heeft geëfend. Dat werd weer gevolgd door 'Stubborn Love'. Het was duidelijk dat The Lumineers veel meer in huis hebben dan 'Ho Hey'. Prima liedjes, mooie teksten die in een iets kleinere setting prima tot hun recht komen, maar ook op een festival het uitstekend doen. En na het optreden? Dan ga je met een aantal bankleden lekker staan frisbeëen op het gras van de drafbaan.
Kovacs wil je eigenlijk niet delen
GRONINGEN – De helicopteract van 2016 die het Bevrijdingsfestival van Groningen aandeed in 2016 was Kovacs. Een uitmuntende keuze, maar met één groot nadeel. Kovacs moest worden gedeeld met meerdere festivals en dus moesten alle festivals het doen met maar een half uurtje en dat was echt te weinig van deze zangeres die op geheel eigen wijze blijkt geeft dat zonder enorme hits en teveel te concessies te doen je toch je kan opwerken naar een helicopteract status op basis van prachtige muziek, kwaliteit en inhoud in een wereld van platina goud en vergankelijke roem. Tijdens het optreden was dus haast geboden om zoveel mogelijk van die mooie liedjes te laten horen. De band zette een nummer met een James Bond titelsong allure in, maar in plaats van Shirley Bassey die de lokroep van de viool en cello beantwoorde was het Kovacs die het podium op liep. De stemmen van Bassey en Kovacs lijken toch erg op elkar en dan zit je zeker in het goede schuitje. Haar onlangs uitgekomen singel '50 shades of Black' stond daarna op het programma. Een heerlijk nummer. Om kort te gaan. Kovacs heeft een patent op die heerlijke nummers. Haar prachtige stem. Sterk geschreven nummers en een mooie vol geluid van een band met viool, cello, en het te verwachten instrumentarium als basgitaar, gitaar en drums. Af en toe leunende tegen de jazz, R & B en de soul is Sharon Kovacs toch de absolute blikvanger van het gezelschap. Naast haar stem brengt ze een prachtige podiumpersoonlijk mee. Het podium is waar ze zich op haar gemak lijkt te voelen, hoewel aanvankelijk ze zich verstopt achter zonnebril en haar kenmerkende outfit. Al gauw gluurt ze over haar zonnebril over de massa. Even later gaat de bril af. Het sterke 'A Fool Like You' volgt en na het rustige 'My Love' volgt het swingende 'Diggin' een zeer aansprekend nummer en met 'Wolf in Sheep Clothes' is het tijd al weer tijd voor het laatste nummer en blijkt het nadeel van deze aanpak. Met 'Devil You Know' is het tijd om de helicopter bemanning op het podium te roepen die haar gaat vervoeren naar een volgend festival. Amper zijn er liedjes toegelicht, maar het was een heerlijk half uurtje. Volgend jaar maar Kovacs als een hoofdact voor minimaal een uur. Onnederlands goed deze Eindhovendse en die wil je eigenlijk niet delen. Als James Bond nog eens een film maakt..... bel Sharon Kovacs eens voor de soundtrack.
GRONINGEN – De helicopteract van 2016 die het Bevrijdingsfestival van Groningen aandeed in 2016 was Kovacs. Een uitmuntende keuze, maar met één groot nadeel. Kovacs moest worden gedeeld met meerdere festivals en dus moesten alle festivals het doen met maar een half uurtje en dat was echt te weinig van deze zangeres die op geheel eigen wijze blijkt geeft dat zonder enorme hits en teveel te concessies te doen je toch je kan opwerken naar een helicopteract status op basis van prachtige muziek, kwaliteit en inhoud in een wereld van platina goud en vergankelijke roem. Tijdens het optreden was dus haast geboden om zoveel mogelijk van die mooie liedjes te laten horen. De band zette een nummer met een James Bond titelsong allure in, maar in plaats van Shirley Bassey die de lokroep van de viool en cello beantwoorde was het Kovacs die het podium op liep. De stemmen van Bassey en Kovacs lijken toch erg op elkar en dan zit je zeker in het goede schuitje. Haar onlangs uitgekomen singel '50 shades of Black' stond daarna op het programma. Een heerlijk nummer. Om kort te gaan. Kovacs heeft een patent op die heerlijke nummers. Haar prachtige stem. Sterk geschreven nummers en een mooie vol geluid van een band met viool, cello, en het te verwachten instrumentarium als basgitaar, gitaar en drums. Af en toe leunende tegen de jazz, R & B en de soul is Sharon Kovacs toch de absolute blikvanger van het gezelschap. Naast haar stem brengt ze een prachtige podiumpersoonlijk mee. Het podium is waar ze zich op haar gemak lijkt te voelen, hoewel aanvankelijk ze zich verstopt achter zonnebril en haar kenmerkende outfit. Al gauw gluurt ze over haar zonnebril over de massa. Even later gaat de bril af. Het sterke 'A Fool Like You' volgt en na het rustige 'My Love' volgt het swingende 'Diggin' een zeer aansprekend nummer en met 'Wolf in Sheep Clothes' is het tijd al weer tijd voor het laatste nummer en blijkt het nadeel van deze aanpak. Met 'Devil You Know' is het tijd om de helicopter bemanning op het podium te roepen die haar gaat vervoeren naar een volgend festival. Amper zijn er liedjes toegelicht, maar het was een heerlijk half uurtje. Volgend jaar maar Kovacs als een hoofdact voor minimaal een uur. Onnederlands goed deze Eindhovendse en die wil je eigenlijk niet delen. Als James Bond nog eens een film maakt..... bel Sharon Kovacs eens voor de soundtrack.
Robin IJzerman kan zomaar Groningen's Next Big Thing worden
GRONINGEN – Een zeer overtuigende Robin IJzerman zal voor velen één van de verrassingen zijn geweest van het Bevrijdingsfestival in Groningen. “Wie is dit? Wat Goed!”, klonk het regelmatig bij de late aanschuivers. Een zeer terechte vraag, want Robin IJzerman liet zien dat ze zeer is gegroeid in korte tijd en stond nu met begeleidingsband op het podium. Met deze band heeft ze nog niet veel opgetreden en dit gebrek aan ervaring was te horen in het openingsnummer 'Down To Earth'. Even was het nog heel erg zoeken naar elkaar. In 'Rapunzel' kwam dat al veel meer bijelkaar en bleek IJzerman alleen maar te profiteren van het vollere geluid en de bescheiden begeleiding die haar de kans geeft zich nog meer te profileren. Met meer podiumkilometers samen en vooral de backing vocals nog even flink oefenen, geeft het de Groningse zangeres veel mogelijkheden. 'Rapunzel' was een prachtig, net wat rustiger lied dan de wat stevige opening en dat werd gevolgd door het fraaie 'What About Me'. Inmiddels liep het op het podium als de spreekwoordelijke trein en kwamen de mooie liedjes volledig tot hun recht. Robin IJzerman is een zeer bekwaam liedjesschrijfster die nog net iets meer mag toeschrijven naar haar sterke zang. IJzerman heeft namelijk een zeer flexibele zangstem en profiteert nog niet in elk nummer van de mogelijkheden die dat haar biedt. Ze kan zich bijvoorbeeld prima redden in een jazzy nummer als 'Steady', maar in 'Whatever' toonde ze nog meer hoeveel diepte en gelaagdheid haar stembanden te bieden hebben. Ook in haar verhaaltjes tussen de nummers door heeft IJzerman zich al duidelijk verbeterd en kan ze nog een stap zetten om haar liedjes ook op die manier minder vrijblijven te maken en meer urgent. Uit alles blijkt dat de nog jonge zangeres in staat is deze stappen te zetten in een proces van geleidelijkheid, want op momenten toont ze dat ze dat in zich heeft. Die spontaanheid in reageren als een aantal kinderen met spandoek voor het podium verschijnt, die emotie over haar oma bij 'Balcony to Spain'. Haar zang, haar verschijning en haar band. Het sterke nummer 'Out of My Reach' was het slotaccoord voor Robin IJzerman en haar band dit optreden. Een loopbaan als landelijk artiest is zeker niet buiten haar bereik. Her en der nog wat aanscherpen en ontwikkelen en Robin IJzerman zou zomaar 'the next big thing' uit Groningen kunnen worden. Die kiemen zijn gezaaid, aan de zangeres ze te laten groeien en de prachtige bloem die er in schuilt en wiens concouren al duidelijk zichtbaar zijn tot bloei te brengen.
GRONINGEN – Een zeer overtuigende Robin IJzerman zal voor velen één van de verrassingen zijn geweest van het Bevrijdingsfestival in Groningen. “Wie is dit? Wat Goed!”, klonk het regelmatig bij de late aanschuivers. Een zeer terechte vraag, want Robin IJzerman liet zien dat ze zeer is gegroeid in korte tijd en stond nu met begeleidingsband op het podium. Met deze band heeft ze nog niet veel opgetreden en dit gebrek aan ervaring was te horen in het openingsnummer 'Down To Earth'. Even was het nog heel erg zoeken naar elkaar. In 'Rapunzel' kwam dat al veel meer bijelkaar en bleek IJzerman alleen maar te profiteren van het vollere geluid en de bescheiden begeleiding die haar de kans geeft zich nog meer te profileren. Met meer podiumkilometers samen en vooral de backing vocals nog even flink oefenen, geeft het de Groningse zangeres veel mogelijkheden. 'Rapunzel' was een prachtig, net wat rustiger lied dan de wat stevige opening en dat werd gevolgd door het fraaie 'What About Me'. Inmiddels liep het op het podium als de spreekwoordelijke trein en kwamen de mooie liedjes volledig tot hun recht. Robin IJzerman is een zeer bekwaam liedjesschrijfster die nog net iets meer mag toeschrijven naar haar sterke zang. IJzerman heeft namelijk een zeer flexibele zangstem en profiteert nog niet in elk nummer van de mogelijkheden die dat haar biedt. Ze kan zich bijvoorbeeld prima redden in een jazzy nummer als 'Steady', maar in 'Whatever' toonde ze nog meer hoeveel diepte en gelaagdheid haar stembanden te bieden hebben. Ook in haar verhaaltjes tussen de nummers door heeft IJzerman zich al duidelijk verbeterd en kan ze nog een stap zetten om haar liedjes ook op die manier minder vrijblijven te maken en meer urgent. Uit alles blijkt dat de nog jonge zangeres in staat is deze stappen te zetten in een proces van geleidelijkheid, want op momenten toont ze dat ze dat in zich heeft. Die spontaanheid in reageren als een aantal kinderen met spandoek voor het podium verschijnt, die emotie over haar oma bij 'Balcony to Spain'. Haar zang, haar verschijning en haar band. Het sterke nummer 'Out of My Reach' was het slotaccoord voor Robin IJzerman en haar band dit optreden. Een loopbaan als landelijk artiest is zeker niet buiten haar bereik. Her en der nog wat aanscherpen en ontwikkelen en Robin IJzerman zou zomaar 'the next big thing' uit Groningen kunnen worden. Die kiemen zijn gezaaid, aan de zangeres ze te laten groeien en de prachtige bloem die er in schuilt en wiens concouren al duidelijk zichtbaar zijn tot bloei te brengen.
De Nieuwe Held of De Grote Baas bij Ali B
GRONINGEN – Soms kunnen de interpretatie van woorden tussen heden en verleden wringen. Openingsact bij het Bevrijdingsfestival in het Stadspark in Groningen was Ali B. Tijdens het optreden was er plaats voor het onsteken van het bevrijdingsvuur door premier Marc Rutte die op dat moment als liberaal over de partijgrenzen heen stapte en juist het communistisch verzet in de Pekela's prees die hard hadden gestreden tegen de grote baas bij onze Oosterburen die in die jaren zin gretige tengels ook in Nederland liet huishouden. Na de plechtigheden hervatte Ali B zijn optreden met 'Wie Is Hier De Grote Baas'. Een woord dat dankzij zeventig jaar vrijheid een heel andere betekenis had gekregen, maar desondanks direct na zo'n plechtig moment niet de meest gelukkige keuze was. Ali B stond sowieso niet voor de meest makkelijk taak. Waar ligt het goede evenwicht tussen stil staan bij de bevrijding en bij feest. De rapper begon bij het feest. Met onder andere Brownie Dutch en Darryl aan zijn zijde begon Ali B met zijn versie van 'Rosamunde' in een versie die Dennie Christian nooit bevroed kan hebben. Daarna was het tijd voor de feestelijke springrap van 'Rampeneren”. Een feestelijke opening voor de plechtigheden en alleen in zijn woorden in het publiek stond hij even stil bij het verschil tussen vrijheid en bevrijding. Na de opening en voor het onsteken van het vuur zong Ali B samen met Glen Faria 'De Nieuwe Held'. Een oproep om ook zelf een held te zijn en voor de maatschappij belangeloos klaar te staan als bijvoorbeeld vrijwilliger en weg te stappen bij de ikke ikke ikke maatschappij. Een duidelijk statement. Na de plecghtigheden is het het weer tijd voor feest met onder andere 'Leipe Mocro Flavour'. Ali B is het fuifnummer voor de feestjes, maar op zijn sterkst als hij echt wat te vertellen heeft. 'Ik huil alleen bij jou', ook nu met Glen Faria, is het tweede gevoelige nummer van deze vroege middag. Het is het mooiste nummer van de Ali B fuif. Ali B heeft wat te vertellen, maar blijft wat steken in het feestje.
GRONINGEN – Soms kunnen de interpretatie van woorden tussen heden en verleden wringen. Openingsact bij het Bevrijdingsfestival in het Stadspark in Groningen was Ali B. Tijdens het optreden was er plaats voor het onsteken van het bevrijdingsvuur door premier Marc Rutte die op dat moment als liberaal over de partijgrenzen heen stapte en juist het communistisch verzet in de Pekela's prees die hard hadden gestreden tegen de grote baas bij onze Oosterburen die in die jaren zin gretige tengels ook in Nederland liet huishouden. Na de plechtigheden hervatte Ali B zijn optreden met 'Wie Is Hier De Grote Baas'. Een woord dat dankzij zeventig jaar vrijheid een heel andere betekenis had gekregen, maar desondanks direct na zo'n plechtig moment niet de meest gelukkige keuze was. Ali B stond sowieso niet voor de meest makkelijk taak. Waar ligt het goede evenwicht tussen stil staan bij de bevrijding en bij feest. De rapper begon bij het feest. Met onder andere Brownie Dutch en Darryl aan zijn zijde begon Ali B met zijn versie van 'Rosamunde' in een versie die Dennie Christian nooit bevroed kan hebben. Daarna was het tijd voor de feestelijke springrap van 'Rampeneren”. Een feestelijke opening voor de plechtigheden en alleen in zijn woorden in het publiek stond hij even stil bij het verschil tussen vrijheid en bevrijding. Na de opening en voor het onsteken van het vuur zong Ali B samen met Glen Faria 'De Nieuwe Held'. Een oproep om ook zelf een held te zijn en voor de maatschappij belangeloos klaar te staan als bijvoorbeeld vrijwilliger en weg te stappen bij de ikke ikke ikke maatschappij. Een duidelijk statement. Na de plecghtigheden is het het weer tijd voor feest met onder andere 'Leipe Mocro Flavour'. Ali B is het fuifnummer voor de feestjes, maar op zijn sterkst als hij echt wat te vertellen heeft. 'Ik huil alleen bij jou', ook nu met Glen Faria, is het tweede gevoelige nummer van deze vroege middag. Het is het mooiste nummer van de Ali B fuif. Ali B heeft wat te vertellen, maar blijft wat steken in het feestje.
Meena Cryle & The Chris Fillmore Band kiezen eigen weg
AMEN – Twee nagenoeg uitverkochte concerten gaf de Oostenrijkse blueszangeres in Amen bij De Amer. Een Oostenrijkse blueszangeres? Ja, ook tussen de Alpen heerst de blueskoorts en in Amen begrijpt men waarom. Langzaam groeit de Oostenrijkse naar het hoogste segment van de Europese blues. De combinatie van de mooie warme stem van Meena Cryle en Chris Fillmore die welhaast een tweede frontman is met zijn spel weet op gezette tijden een prachtig samenspel te bieden, waarbij Cryle terug treedt om Fillmore het podium te bieden. Een boeiende combinatie met ruimte voor elkaar en geen egotripperij, waarbij beide worden ondersteund door een fijne basgitarist en prima drummer. Het concert opende swingend met 'Ti Na Nee Na Nu' van Slim Harpo en ook door Stevie Ray Vaughan op de plaat gezet. Direct was de helderheid van de setlist duidelijk, want op een swingend nummer volgde een meer ingetogen lied, in dit geval 'A Chance is Gonna Come' van Sam Cooke. Dat was ook de andere trend van dit concert. Een verrassende mix van eigen werk van Cryle en Fillmore met verrassende en prima keuzen uit het grote bluesboek en daarbuiten van Big Mama Thornton tot Kiss.
Meena Cryle en The Chris Fillmore Band is niet de band van het grote gebaar. Mooie soms bedaarde liedjes met af en toe heerlijke up tempo nummers, maar altijd mooi verzorgd en zonder enorme uithalen richting de rock. Fraaie liedjes die met respect werden behandeld. Gitaarsolo's die eerder zachter werden, dan harder. In de blues haast een trendbreuk, want veel andere artiesten kiezen er juist voor om meer richting de rock te leunen. Het geeft Meena Cryle, ook ingetogen met zwarte jurk op het podium, iets geheel eigens. Na het einde van de eerste set met 'New York City Is Killing Me' zette het zich voor in de tweede set. Nadeel is het soms nog wat hakkelende Engels van de zangeres. Waarom niet gewoon haar moedertaal op het podium, Amen ligt immers een steenworp afstand van Duitsland en Duits wordt er echt wel verstaan. Een mooie tweede set volgde met onder andere 'It Makes Me Scream' en If You Had A Diamond'. Het hoogtepunt lag nadrukkelijk in de derde set met een prachtige intense 'Rather Go Blind', de verrassende 'I'm On Fire', massaal meegezongen en van Kiss 'I Was Made For Loving You' en het prachtige eigen nummer 'Take The Pressure Of Of Me' met mooie drumsolo. Ook in het toegift een verrassing met een uitvoering van 'CC Ryder'. Meena Cryle is duidelijk een artieste met een eigen aanpak, spannende keuzen en veel potentie. Gaat ze daarmee de top van de Euroblues bereken? De tijd zal het leren, het gaat in ieder geval via haar eigen weg.
AMEN – Twee nagenoeg uitverkochte concerten gaf de Oostenrijkse blueszangeres in Amen bij De Amer. Een Oostenrijkse blueszangeres? Ja, ook tussen de Alpen heerst de blueskoorts en in Amen begrijpt men waarom. Langzaam groeit de Oostenrijkse naar het hoogste segment van de Europese blues. De combinatie van de mooie warme stem van Meena Cryle en Chris Fillmore die welhaast een tweede frontman is met zijn spel weet op gezette tijden een prachtig samenspel te bieden, waarbij Cryle terug treedt om Fillmore het podium te bieden. Een boeiende combinatie met ruimte voor elkaar en geen egotripperij, waarbij beide worden ondersteund door een fijne basgitarist en prima drummer. Het concert opende swingend met 'Ti Na Nee Na Nu' van Slim Harpo en ook door Stevie Ray Vaughan op de plaat gezet. Direct was de helderheid van de setlist duidelijk, want op een swingend nummer volgde een meer ingetogen lied, in dit geval 'A Chance is Gonna Come' van Sam Cooke. Dat was ook de andere trend van dit concert. Een verrassende mix van eigen werk van Cryle en Fillmore met verrassende en prima keuzen uit het grote bluesboek en daarbuiten van Big Mama Thornton tot Kiss.
Meena Cryle en The Chris Fillmore Band is niet de band van het grote gebaar. Mooie soms bedaarde liedjes met af en toe heerlijke up tempo nummers, maar altijd mooi verzorgd en zonder enorme uithalen richting de rock. Fraaie liedjes die met respect werden behandeld. Gitaarsolo's die eerder zachter werden, dan harder. In de blues haast een trendbreuk, want veel andere artiesten kiezen er juist voor om meer richting de rock te leunen. Het geeft Meena Cryle, ook ingetogen met zwarte jurk op het podium, iets geheel eigens. Na het einde van de eerste set met 'New York City Is Killing Me' zette het zich voor in de tweede set. Nadeel is het soms nog wat hakkelende Engels van de zangeres. Waarom niet gewoon haar moedertaal op het podium, Amen ligt immers een steenworp afstand van Duitsland en Duits wordt er echt wel verstaan. Een mooie tweede set volgde met onder andere 'It Makes Me Scream' en If You Had A Diamond'. Het hoogtepunt lag nadrukkelijk in de derde set met een prachtige intense 'Rather Go Blind', de verrassende 'I'm On Fire', massaal meegezongen en van Kiss 'I Was Made For Loving You' en het prachtige eigen nummer 'Take The Pressure Of Of Me' met mooie drumsolo. Ook in het toegift een verrassing met een uitvoering van 'CC Ryder'. Meena Cryle is duidelijk een artieste met een eigen aanpak, spannende keuzen en veel potentie. Gaat ze daarmee de top van de Euroblues bereken? De tijd zal het leren, het gaat in ieder geval via haar eigen weg.
Rik Vinke heeft nog een wereld te ontdekken
ZUIDLAREN – Wat moet het heerlijk zijn om zo jong te zijn als Rik Vinke en nu al in de weer met doorleefde muziek van Johnny Cash Stevie Ray Vaughan, Merle Haggard, Waylon Jennings en Willie Nelson. Wat moet het ook een ontdekkingsreis zijn om vanuit overbekende nummers als 'Ring of Fire' en 'Folsom Prison' straks je weg te gaan zoeken in hedendaagse folk, country, blus en Americana. Er staat nog een wereld te wachten op Vinke die optrad in Grand Cafe Zuidlaren. Pas zeventien jaar is de jonge zanger met zijn country en blues repertoire. Helemaal alleen stond Vinke er niet voor, want met Florian Lukkien had hij een gitarist die verder was dan zijn jaren doen vermoeden. Op het programma veel werk van Johnny Cash. Vinke opende met ''I Do Believe' van Waylon Jennings en liet dat volgen door 'Folsom Prison' en 'I Walk The Line'. Nummers die een mooie degelijke uitvoering kregen. Voor de bezoekers een feest der herkenning. Van de country stapte Vinke over naar de blues. Waar de jonge zanger in zijn stem nog niet helemaal het karakter heeft dat komt met het verstrijken der jaren en bij veel countryzangers wordt bespoedigd met enige alcoholica, tabak en andere middelen, mag Vinke nog geen tapak of alcohol kopen en moet hij het doen met de stem die hij nu heft. Een prima stem en die doorleefdheid komt vanzelf waamee de diepte in de liedjes groeit. In de blues ging het hem beter af. Het mooie uptempo werk in swingende bluesnummers met een tekeer gaande Lukkien doet Vinke uitstekend. “Mary Had a Little Lam' van Vaughan en de Clapton klassieker 'Stop Breaking Down Blues' kwamen er prima uit. De setopbouw was wat warrig en beide heren hadden veel overleg nodig, want de stapelpapier met teksten lag niet op volgorde. Beginnersfoutje. Zo stapte het duo heen en weer van country naar blues en terug. 'Ring of Fire', 'Okie from Muskogee'. Op de setlijst één eigen nummer. 'Don't Know Why I Miss You”. Het was een hoogtepunt van het optreden. Een erg volwassen en goed countryachtig nummer. Je kunt alleen maar hopen dat Rik Vinke meer gaat schrijven en op ontdekkingsreis gaat in de county en blues. Rik, even noteren. Rachel Harrington, Amanda Pearcy, Wink Burcham en van daar uit vele anderen. Hoe goed Cash, Nelson en die anderen ook zijn op de schouders van deze reuzen staan inmiddels anderen. Pak de setlijst aan met frisse nummers en hou één of twee bekende nummers aan en ga schrijven. Veel schrijven.
ZUIDLAREN – Wat moet het heerlijk zijn om zo jong te zijn als Rik Vinke en nu al in de weer met doorleefde muziek van Johnny Cash Stevie Ray Vaughan, Merle Haggard, Waylon Jennings en Willie Nelson. Wat moet het ook een ontdekkingsreis zijn om vanuit overbekende nummers als 'Ring of Fire' en 'Folsom Prison' straks je weg te gaan zoeken in hedendaagse folk, country, blus en Americana. Er staat nog een wereld te wachten op Vinke die optrad in Grand Cafe Zuidlaren. Pas zeventien jaar is de jonge zanger met zijn country en blues repertoire. Helemaal alleen stond Vinke er niet voor, want met Florian Lukkien had hij een gitarist die verder was dan zijn jaren doen vermoeden. Op het programma veel werk van Johnny Cash. Vinke opende met ''I Do Believe' van Waylon Jennings en liet dat volgen door 'Folsom Prison' en 'I Walk The Line'. Nummers die een mooie degelijke uitvoering kregen. Voor de bezoekers een feest der herkenning. Van de country stapte Vinke over naar de blues. Waar de jonge zanger in zijn stem nog niet helemaal het karakter heeft dat komt met het verstrijken der jaren en bij veel countryzangers wordt bespoedigd met enige alcoholica, tabak en andere middelen, mag Vinke nog geen tapak of alcohol kopen en moet hij het doen met de stem die hij nu heft. Een prima stem en die doorleefdheid komt vanzelf waamee de diepte in de liedjes groeit. In de blues ging het hem beter af. Het mooie uptempo werk in swingende bluesnummers met een tekeer gaande Lukkien doet Vinke uitstekend. “Mary Had a Little Lam' van Vaughan en de Clapton klassieker 'Stop Breaking Down Blues' kwamen er prima uit. De setopbouw was wat warrig en beide heren hadden veel overleg nodig, want de stapelpapier met teksten lag niet op volgorde. Beginnersfoutje. Zo stapte het duo heen en weer van country naar blues en terug. 'Ring of Fire', 'Okie from Muskogee'. Op de setlijst één eigen nummer. 'Don't Know Why I Miss You”. Het was een hoogtepunt van het optreden. Een erg volwassen en goed countryachtig nummer. Je kunt alleen maar hopen dat Rik Vinke meer gaat schrijven en op ontdekkingsreis gaat in de county en blues. Rik, even noteren. Rachel Harrington, Amanda Pearcy, Wink Burcham en van daar uit vele anderen. Hoe goed Cash, Nelson en die anderen ook zijn op de schouders van deze reuzen staan inmiddels anderen. Pak de setlijst aan met frisse nummers en hou één of twee bekende nummers aan en ga schrijven. Veel schrijven.
Magnifieke Birds of Chicago veroveren Groningen
GRONINGEN – Het was dringen geblazen voor de ingang van de zaal waar de Birds of Chicago tijdens Rhythm & Blues Night zouden spelen in De Oosterpoort in Groningen. Een enkel groepje bulldozerde zich naar voren, zo graag wilde het publiek een plekje vlakbij het podium voor het optreden van de Amerikaans/Canadees/Nederlandse formatie met Allison Russell en JT Nero als speerpunten en toetsenist en accordeonist Bart de Win als vaderlandse trots. Vanaf de eerste seconde was duidelijk waarom zoveel mensen uitkeken naar het optreden. Even over twaalf werd de band binnen gedirigeerd door stagemaster Marieke Polman. Een passend tijdstip, want 'Real Midnight' werd ingezet. Een prachtig en sterk begin van het optreden waarbij de band eerst inzette en Allison Russell en JT Nero daarna het podium betraden. Dan prachtige begin zette de norm voor het hoge niveau dat constant gehaald werd dit optreden. Het plezier spatte er vanaf en beide wilden dat plezier en hun liedjes delen met het publiek. Die opzet slaagde in alle opzichten. Dim Star of The Palisades was magnifiek en het oudere nummer 'All The City Girls' vrolijk en energiek, Tijd voor praatjes met het publiek en mooie introducties. Op de setlijst een mooie mix van ouder en nieuwer materiaal, waarbij opviel dat in de breedte het oude materiaal al mooi is, maar het nieuwe nog net een stapje beter. 'Remember Wild Horses' bij voorbeeld. Naast prima muzikanten, waarbij Nero de gitaar hanteert en Russell op het podium stond met onder andere banjo, ukelele en klarinet, zijn het vooral de stemmen van beide die het grote verschil maken. Afzondelijk zijn de Birds of Chicago al boven gemiddelde zangers, maar samen is één plus één veel meer dan twee. De stemmen van beide smelten samen, jubelen, hebben emotie in overvloed en worden met lef en zelfvertrouwen gebracht. Heerlijk om naar te luisteren en op het podium wordt het enorme niveau van de plaat nagenoeg benaderd. Voeg daarbij de dynamiek van de dansende Russell en Nero en er rolt zo'n golf van kwaliteit, emotie en blijheid van het podium, dat een zaal daar geen weerstand aan kan bieden. Hoogtepunten 'Kinderspel' en 'Estrella Goodbye'. 'Barley' wordt in een emotioneel moment opgedragen aan de grootmoeder van Allison Russell en in 'Trampoline' de afsluiting, zingen Russell en Nero haast met de lippen tegen elkaar vor dezelfde microfoon. Het symboliseert hoe de muziek van de Birds of Chicago de hele zaal heeft verenigd.
GRONINGEN – Het was dringen geblazen voor de ingang van de zaal waar de Birds of Chicago tijdens Rhythm & Blues Night zouden spelen in De Oosterpoort in Groningen. Een enkel groepje bulldozerde zich naar voren, zo graag wilde het publiek een plekje vlakbij het podium voor het optreden van de Amerikaans/Canadees/Nederlandse formatie met Allison Russell en JT Nero als speerpunten en toetsenist en accordeonist Bart de Win als vaderlandse trots. Vanaf de eerste seconde was duidelijk waarom zoveel mensen uitkeken naar het optreden. Even over twaalf werd de band binnen gedirigeerd door stagemaster Marieke Polman. Een passend tijdstip, want 'Real Midnight' werd ingezet. Een prachtig en sterk begin van het optreden waarbij de band eerst inzette en Allison Russell en JT Nero daarna het podium betraden. Dan prachtige begin zette de norm voor het hoge niveau dat constant gehaald werd dit optreden. Het plezier spatte er vanaf en beide wilden dat plezier en hun liedjes delen met het publiek. Die opzet slaagde in alle opzichten. Dim Star of The Palisades was magnifiek en het oudere nummer 'All The City Girls' vrolijk en energiek, Tijd voor praatjes met het publiek en mooie introducties. Op de setlijst een mooie mix van ouder en nieuwer materiaal, waarbij opviel dat in de breedte het oude materiaal al mooi is, maar het nieuwe nog net een stapje beter. 'Remember Wild Horses' bij voorbeeld. Naast prima muzikanten, waarbij Nero de gitaar hanteert en Russell op het podium stond met onder andere banjo, ukelele en klarinet, zijn het vooral de stemmen van beide die het grote verschil maken. Afzondelijk zijn de Birds of Chicago al boven gemiddelde zangers, maar samen is één plus één veel meer dan twee. De stemmen van beide smelten samen, jubelen, hebben emotie in overvloed en worden met lef en zelfvertrouwen gebracht. Heerlijk om naar te luisteren en op het podium wordt het enorme niveau van de plaat nagenoeg benaderd. Voeg daarbij de dynamiek van de dansende Russell en Nero en er rolt zo'n golf van kwaliteit, emotie en blijheid van het podium, dat een zaal daar geen weerstand aan kan bieden. Hoogtepunten 'Kinderspel' en 'Estrella Goodbye'. 'Barley' wordt in een emotioneel moment opgedragen aan de grootmoeder van Allison Russell en in 'Trampoline' de afsluiting, zingen Russell en Nero haast met de lippen tegen elkaar vor dezelfde microfoon. Het symboliseert hoe de muziek van de Birds of Chicago de hele zaal heeft verenigd.
Cowboy Corb Lund is meer dan doorsnee country
GRONINGEN – De Canadees Corb Lund kreeg aan zijn microfoonstandaard met glashouder twee glazen bier. Hij betrad het podium getoond met enorme cowboy hoed en zette traditionele country in met bijvoorbeeld 'Weight of the Gun'. Om in het cowboy jargon te blijven. De snelle beslisser had het al geschoten en zou verheugd blijven staan of in stampede naar een ander optreden tijdens de Rhythm & Blues Night in De Oosterpoort in Groningen. Lund verraste en vermaakte het publiek echter met veel meer dan alleen country. 'Goodbye Colorado' leunde nog wel sterk op de country, maar met 'Little Foothill Heavens' kwam hij in de Western Swing terecht en met 'Dig Gravedigger Dig' had hij een lekkere morbide meestamper. Zo rolde Lund door verschillende genre's waarbij ook rock, folk en zelfs wat rockabilly werd aangedaan. Lund had daarbij een heel degelijke band mee genomen die hem prima begeleide en waarbij de contrabas altijd een welkome verschijning is op het podium. Corb Lund toonde zich daarnaast een prima verteller die zijn liedjes regelmatig meer body gaf met een verhaal. Lund is niet de zanger met de grote emotie in zijn stem, maar hij weet prima zijn liedjes af te leveren en kent de mogelijkheden en onmogelijkheden van zijn stem. Een degelijk optreden in die zin, dat al snel de toeschouwers aan het dansen kreeg. Lund had niet alleen in genre, maar ook in tempo een goed wisselende setlijst. Het was een vermakelijk optreden, waarbij je af en en toe toch een beetje diepgang mistte, maar uitermate geschikt om een leuke avond bij te hebben en bij te dansen. Hoogtepunt was de uitvoering van 'Hurtin Albertan'. Daarna bleef het leuk, toegankelijk en dansbaar en dat deed de inmiddels grote menigte die zich voor het podium had verzameld graag. Prima zanger en gitarist en mooie liedjes schrijver. Eerste indrukken kunnen je op het verkeerde been zetten. Deze Cowboy is meer dan een cowboy ondanks zijn bier en hoed.
GRONINGEN – De Canadees Corb Lund kreeg aan zijn microfoonstandaard met glashouder twee glazen bier. Hij betrad het podium getoond met enorme cowboy hoed en zette traditionele country in met bijvoorbeeld 'Weight of the Gun'. Om in het cowboy jargon te blijven. De snelle beslisser had het al geschoten en zou verheugd blijven staan of in stampede naar een ander optreden tijdens de Rhythm & Blues Night in De Oosterpoort in Groningen. Lund verraste en vermaakte het publiek echter met veel meer dan alleen country. 'Goodbye Colorado' leunde nog wel sterk op de country, maar met 'Little Foothill Heavens' kwam hij in de Western Swing terecht en met 'Dig Gravedigger Dig' had hij een lekkere morbide meestamper. Zo rolde Lund door verschillende genre's waarbij ook rock, folk en zelfs wat rockabilly werd aangedaan. Lund had daarbij een heel degelijke band mee genomen die hem prima begeleide en waarbij de contrabas altijd een welkome verschijning is op het podium. Corb Lund toonde zich daarnaast een prima verteller die zijn liedjes regelmatig meer body gaf met een verhaal. Lund is niet de zanger met de grote emotie in zijn stem, maar hij weet prima zijn liedjes af te leveren en kent de mogelijkheden en onmogelijkheden van zijn stem. Een degelijk optreden in die zin, dat al snel de toeschouwers aan het dansen kreeg. Lund had niet alleen in genre, maar ook in tempo een goed wisselende setlijst. Het was een vermakelijk optreden, waarbij je af en en toe toch een beetje diepgang mistte, maar uitermate geschikt om een leuke avond bij te hebben en bij te dansen. Hoogtepunt was de uitvoering van 'Hurtin Albertan'. Daarna bleef het leuk, toegankelijk en dansbaar en dat deed de inmiddels grote menigte die zich voor het podium had verzameld graag. Prima zanger en gitarist en mooie liedjes schrijver. Eerste indrukken kunnen je op het verkeerde been zetten. Deze Cowboy is meer dan een cowboy ondanks zijn bier en hoed.
Relaxte Phil Cook weet te vermaken
GRONINGEN – Het voordeel van een festival als Rhythm & Blues Night in Groningen is dat er na een erg intens concert ook ruimte is voor artiesten met een meer relaxte aanpak. In de laatste categorie viel Phil Cook. De sympathieke Amerikaan had het duidelijk erg naar zijn zin in De Oosterpoort en vertelde en bracht mooie liedjes op een fijne ongedwongen wijze. Een innemend mens, maar ook een uitstekend en bevlogen artiest. De opening kwam met 'Night of 1922', van het eerste album van Phil Cook 'Southland Mission'. Cook is een ervaren muzikant die in de begeleiding van anderen eerst zelf de nodige ervaring en kilometers heeft kunnen opdoen en nu zelf het stuur over zijn loopbaan in handen neemt. Hij heeft in 'The Guitar Heels' een fijne bescheiden begeleidingsband. Liedjes worden mooi bij het publiek geïntoduceerd met goede verhalen met flink wat humor doorspekt. Na de swingende opening neemt hij met 'Belong' even een stap terug in tempo, omdat met de schitterende swampy song 'Anybody Else' weer op te pikken. Phil Cook heeft een mooie stem, die het relaxte en ongedwongene benadrukt. Met 'Lonely Road', een nummer dat hij heeft geschreven als eerbetoon aan The Staple Singers, komt er een beetje gospel van het podium in een fijn nummer. Naast gospel is Cook beïnvloed door traditionele blues-, folk- en countrymuziek. Hij maakt er een aanstekelijke en toegankelijke mix. Prachtige nummers 'Time to Wake Up' en de single 'Great Tide' die rustig begint, maar allengs aan kracht wint en uitmond in een geweldige gitaarsolo van Phil Cook. Zoals Cook bij anderen de kunst afkeek, heeft hij ook jong talent in The Guitar Heels. Ryan Gustafson, die ook op het festival staat als The Dead Tongues bijvoorbeeld krijgt de kans één van zijn liedjes te brengen. Dat is wat overbodig, want hoewel een fijne artiest, kan het publiek een uurtje of twee later een heel uur van hem genieten. Het optreden van Gustafson is het begin van de eindsprint. Phil Cook neemt de leidsels weer in handen en loodst band en publiek professioneel via 'Sail Away'naar het afsluitende 'Aint It Sweet'. Dat was het zeker. Erg fijn optreden van deze uitstekende en nog nieuwe kersverse artiest die rustig heeft gewerkt naar het moment dat hij tot ontbloezeming kon komen en dat moment lijkt nu aangebroken.
GRONINGEN – Het voordeel van een festival als Rhythm & Blues Night in Groningen is dat er na een erg intens concert ook ruimte is voor artiesten met een meer relaxte aanpak. In de laatste categorie viel Phil Cook. De sympathieke Amerikaan had het duidelijk erg naar zijn zin in De Oosterpoort en vertelde en bracht mooie liedjes op een fijne ongedwongen wijze. Een innemend mens, maar ook een uitstekend en bevlogen artiest. De opening kwam met 'Night of 1922', van het eerste album van Phil Cook 'Southland Mission'. Cook is een ervaren muzikant die in de begeleiding van anderen eerst zelf de nodige ervaring en kilometers heeft kunnen opdoen en nu zelf het stuur over zijn loopbaan in handen neemt. Hij heeft in 'The Guitar Heels' een fijne bescheiden begeleidingsband. Liedjes worden mooi bij het publiek geïntoduceerd met goede verhalen met flink wat humor doorspekt. Na de swingende opening neemt hij met 'Belong' even een stap terug in tempo, omdat met de schitterende swampy song 'Anybody Else' weer op te pikken. Phil Cook heeft een mooie stem, die het relaxte en ongedwongene benadrukt. Met 'Lonely Road', een nummer dat hij heeft geschreven als eerbetoon aan The Staple Singers, komt er een beetje gospel van het podium in een fijn nummer. Naast gospel is Cook beïnvloed door traditionele blues-, folk- en countrymuziek. Hij maakt er een aanstekelijke en toegankelijke mix. Prachtige nummers 'Time to Wake Up' en de single 'Great Tide' die rustig begint, maar allengs aan kracht wint en uitmond in een geweldige gitaarsolo van Phil Cook. Zoals Cook bij anderen de kunst afkeek, heeft hij ook jong talent in The Guitar Heels. Ryan Gustafson, die ook op het festival staat als The Dead Tongues bijvoorbeeld krijgt de kans één van zijn liedjes te brengen. Dat is wat overbodig, want hoewel een fijne artiest, kan het publiek een uurtje of twee later een heel uur van hem genieten. Het optreden van Gustafson is het begin van de eindsprint. Phil Cook neemt de leidsels weer in handen en loodst band en publiek professioneel via 'Sail Away'naar het afsluitende 'Aint It Sweet'. Dat was het zeker. Erg fijn optreden van deze uitstekende en nog nieuwe kersverse artiest die rustig heeft gewerkt naar het moment dat hij tot ontbloezeming kon komen en dat moment lijkt nu aangebroken.
Intens, Intenser Cam Penner
GRONINGEN – Het was het laatste optreden van zijn vijfde toer door Nederland, maar Cam Penner, met zijn muzikale metgezel Jon Wood, was nog nooit zo rauw, zo eerlijk, zo intens en vooral zo goed als nu. Met het prachtige album 'Sex & Politics' onder de arm streek de Canadeze troubadour neer op de Rhythm & Blues Night in De Oosterpoort in Groningen voor een fantastisch optreden. Hij is wel eens een eenzame singersongwriter genoemd, maar samen met Jon Wood klopt dat feitelijk al niet, maar zijn muziek is dat verre van ontstegen. Beide liepen van instrument naar instrument, speelden soms twee, soms drie tegelijk, zoals Penner, die de mondharmonica, gitaar en drum in een hoogstandje mooie klanken ontlokte op hetzelfde moment. Penner en Wood begonnen met een sterke uitvoering van 'Look Out Your Window” en 'I Believe' beide van het nieuwe album, waarvan ook het derde nummer 'Broke Down' staat. Een sterk statement van het vakmanschap van beide heren in het smeden van ongewone, maar oh zo doordringende nummers. Wie op deze avond kwam voor de mooie makkelijke liedjes, was aan het verkeerde adres, maar wie op zoek was naar rauwe emotie kon prima terecht bij het podium van Penner & Wood. Eerste afsluiting van de serie nummers van het nieuwe album was 'Hey You ( Lovers of Music)' een schitterende song. Beide heren weven een tapijt van geluid met electronica en instrumenten waarop de kenmerkende stem van Penner de houvast vindt om zijn verhalen te vertellen in liedvorm. Liedjes die vaak confronterend zijn, hartverscheurend en recht uit dat hart. Van zijn vorige album, het ook al zo schitterende 'To Build A Fire' brachten Penner en Wood 'Flesh & Bone', in vergelijking met de vorige toer in een nog intensere versie, waarbij bij beide herende rem er echt van af was. Penner smeet met instrumenten en ging diep. Een drumstokje was in 'House of Liars' het slachtoffer. Finaal aan stukken ging het arme stokje. Het gaf aan dat niks werd gespaard in de speurtocht naar de werkelijke gevoelens achter de liedjes. Met een schitterende versie van 'No Consequence' schakkelden Cam Penner en Jon Wood terug naar het nieuwe werk met onder andere 'I can't Afford the Blues'en 'Honey'. Het was een lichamelijke ervaring. Cam Penner heeft een gigantische stap gemaakt.
GRONINGEN – Het was het laatste optreden van zijn vijfde toer door Nederland, maar Cam Penner, met zijn muzikale metgezel Jon Wood, was nog nooit zo rauw, zo eerlijk, zo intens en vooral zo goed als nu. Met het prachtige album 'Sex & Politics' onder de arm streek de Canadeze troubadour neer op de Rhythm & Blues Night in De Oosterpoort in Groningen voor een fantastisch optreden. Hij is wel eens een eenzame singersongwriter genoemd, maar samen met Jon Wood klopt dat feitelijk al niet, maar zijn muziek is dat verre van ontstegen. Beide liepen van instrument naar instrument, speelden soms twee, soms drie tegelijk, zoals Penner, die de mondharmonica, gitaar en drum in een hoogstandje mooie klanken ontlokte op hetzelfde moment. Penner en Wood begonnen met een sterke uitvoering van 'Look Out Your Window” en 'I Believe' beide van het nieuwe album, waarvan ook het derde nummer 'Broke Down' staat. Een sterk statement van het vakmanschap van beide heren in het smeden van ongewone, maar oh zo doordringende nummers. Wie op deze avond kwam voor de mooie makkelijke liedjes, was aan het verkeerde adres, maar wie op zoek was naar rauwe emotie kon prima terecht bij het podium van Penner & Wood. Eerste afsluiting van de serie nummers van het nieuwe album was 'Hey You ( Lovers of Music)' een schitterende song. Beide heren weven een tapijt van geluid met electronica en instrumenten waarop de kenmerkende stem van Penner de houvast vindt om zijn verhalen te vertellen in liedvorm. Liedjes die vaak confronterend zijn, hartverscheurend en recht uit dat hart. Van zijn vorige album, het ook al zo schitterende 'To Build A Fire' brachten Penner en Wood 'Flesh & Bone', in vergelijking met de vorige toer in een nog intensere versie, waarbij bij beide herende rem er echt van af was. Penner smeet met instrumenten en ging diep. Een drumstokje was in 'House of Liars' het slachtoffer. Finaal aan stukken ging het arme stokje. Het gaf aan dat niks werd gespaard in de speurtocht naar de werkelijke gevoelens achter de liedjes. Met een schitterende versie van 'No Consequence' schakkelden Cam Penner en Jon Wood terug naar het nieuwe werk met onder andere 'I can't Afford the Blues'en 'Honey'. Het was een lichamelijke ervaring. Cam Penner heeft een gigantische stap gemaakt.
David Corley is terug
GRONINGEN – De eerste bezoekers van de Rhythm & Blues Night in De Oosterpoort konden David Corley nog net betrappen bij het podium waar hij vorig jaar op stond tijdens Take Root. Het optreden dat eindigde met zijn hartaanval. “Ja, het goed gaat man, kom je naar de show”, lijkt Corley opgelucht als de ban wordt gebroken. Duidelijk emotioneel staat hij even later op het podium en verteld hoe dankbaar hij is dat hij in Groningen weer op het podium mag staan. David Corley is back en hoe. Aanvankelijk nog op een kruk begint hij met het concert met 'Blind Man.' Een prachtig soulvol tomwaitserig liedje. Opgelucht is hij als het liedje is afgelopen. Nu ben ik officieel terug. 'I made it to the end of the song'. Gelukkig ook tot het einde van het concert. En hoe. Corley was gedreven en produceerde de ene fraai song na de andere, steeds met die prachtige doorleefde stem vol met soul. Soms zingend soms haast vertellend. Steeds prachtig. Corley is een sterke songschrijver en bracht naast hele goede oude liedjes, ook een aantal nieuwe. 'Midwestern Sky' bijvoorbeeld. Een prachtig nieuw lied. Het zijn liedjes die zich nog verder moeten vormen op het podium. Die kans heeft bijvoorbeeld een 'Available Light' al wel gehad. De titelsong van het laatste album van Corley is al een prachtig nummer en kreeg een schitterende uitvoering. Met de emoties uit de weg, een dirigerende Chris Brown vanachter de keyboard en zijn Nederlandse begeleidingsband met onder andere B.J. Baartmans kregen de liedjes weer hun eigen lading en betekenis. Corley, al snel de kruk wegzettende, was vrolijk en in vorm. Plagen met de band en vertellen over zijn liedjes. En vooral die prachtige stem van hem die zo overeind blijft staan in nummers als 'Beyond the Fences', 'Watching the Sun Go' en vooral in 'Easy Mistake'. Een nummer dat staat voor het leven dat Corley leed. Hoe je toch snel in een verkeerde bar kan terecht komen. Een vergissing die we allemaal wel eens maken. Geen vergissing was het om in het ruime aanbod van de Rhythm & Blues Night in Groningen voor Corley te kiezen. Zijn schitterende liedjes en historie met het gebouw geven elk optreden karakter. David Corley is een blijvertje.
GRONINGEN – De eerste bezoekers van de Rhythm & Blues Night in De Oosterpoort konden David Corley nog net betrappen bij het podium waar hij vorig jaar op stond tijdens Take Root. Het optreden dat eindigde met zijn hartaanval. “Ja, het goed gaat man, kom je naar de show”, lijkt Corley opgelucht als de ban wordt gebroken. Duidelijk emotioneel staat hij even later op het podium en verteld hoe dankbaar hij is dat hij in Groningen weer op het podium mag staan. David Corley is back en hoe. Aanvankelijk nog op een kruk begint hij met het concert met 'Blind Man.' Een prachtig soulvol tomwaitserig liedje. Opgelucht is hij als het liedje is afgelopen. Nu ben ik officieel terug. 'I made it to the end of the song'. Gelukkig ook tot het einde van het concert. En hoe. Corley was gedreven en produceerde de ene fraai song na de andere, steeds met die prachtige doorleefde stem vol met soul. Soms zingend soms haast vertellend. Steeds prachtig. Corley is een sterke songschrijver en bracht naast hele goede oude liedjes, ook een aantal nieuwe. 'Midwestern Sky' bijvoorbeeld. Een prachtig nieuw lied. Het zijn liedjes die zich nog verder moeten vormen op het podium. Die kans heeft bijvoorbeeld een 'Available Light' al wel gehad. De titelsong van het laatste album van Corley is al een prachtig nummer en kreeg een schitterende uitvoering. Met de emoties uit de weg, een dirigerende Chris Brown vanachter de keyboard en zijn Nederlandse begeleidingsband met onder andere B.J. Baartmans kregen de liedjes weer hun eigen lading en betekenis. Corley, al snel de kruk wegzettende, was vrolijk en in vorm. Plagen met de band en vertellen over zijn liedjes. En vooral die prachtige stem van hem die zo overeind blijft staan in nummers als 'Beyond the Fences', 'Watching the Sun Go' en vooral in 'Easy Mistake'. Een nummer dat staat voor het leven dat Corley leed. Hoe je toch snel in een verkeerde bar kan terecht komen. Een vergissing die we allemaal wel eens maken. Geen vergissing was het om in het ruime aanbod van de Rhythm & Blues Night in Groningen voor Corley te kiezen. Zijn schitterende liedjes en historie met het gebouw geven elk optreden karakter. David Corley is een blijvertje.
Tweehonderd procent inzet en kwaliteit bij Bex Marshall
LEEWARDEN – Een orkaan op het podium. Bex Marshall stond in Schaaf City Theater in Leeuwarden en dat zouden de aanwezigen weten open. Na afloop plofte ze naast het podium neer in een stoel om even bij te komen, maar wat de Britse op het podium presteerde grenste aan topsport dus dat bijkomen was meer dan verdiend. Vanaf de eerste seconde stond Bex Marshall in de stand volle kracht vooruit en met haar energie en kwaliteiten als muzikant nam deze Britse bluesdame de zaal moeiteloos mee. Met haar resonator gitaar produceerde ze onmiddellijk the blues. Het werd een memorabel optreden met vooral veel werk van haar laatste album 'House of Mercy' dat toch al weer een aantal jaar oud is, maar nog steeds vol met prachtige muziek staat die op het podium nog even met nog meer power en swung werd gebracht. Marshall is een vrouw met geweldige podium uitstraling. Een flamboyante verschijning, maar ook iemand die het contact met het publiek zoekt.
Haar stem is rauw maar gevuld met soul en dat is de combinatie die vaak wordt gezocht en weinig gevonden. Als gitariste op de resonator en op de electrische gitaar staat ze boven in bij de grote bluesgitaristen. Eerste hoogtepunt was het mooie 'Too Much Rock & Roll' een nummer dat de rock kant opleunde. Prachtig was 'Guilty' dat direct werd gevolgd door 'Dirty Water' en het iets rustigere 'Bleu Bird'. Daarna volgde de hoogtepunten elkaar snel op in de knap opgebouwde setlist, waarbij het hoge tempo toch af en toe een ingebouwde adempauze kende. Een schitterende 'Bourbon Street'. Een aanvankelijk met alleen Bex Marshall op resonator ingezette 'Black Guitar', het mooie 'Rattle Snake' en het zeer swingende en uitnodigende 'Kitchen Table'. Steeds weer die meer dan 100 procent inzet en met een grote podiumervaring, want Marshall staat liever op het podium dan in de studio, en fijne begeleiding met basgitaar en drum, waarbij de bas iets ingetogener mag zijn in zijn maniertjes. Prachtige blues, met invloeden van roots en rock. Het zette Schaaf op zijn kop. Na het afsluitende 'Little Red Rooster' koste het de enthousiaste zaal weinig moeite om Marshall tot een toegift te bewegen. Da begon met een schitterende uitvoering van 'The House of Mercy'. Daarna een eerbetoon aan het grote voorbeeld van Marshall Janis Joplin. Marshall zong 'Piece of My Heart' op een manier zoals Joplin het graag gehoord zou hebben en in ieder geval, zoals het publiek het graag hoorde. Daarna ging voor een laatste nummer alles nog een keer op vol. Bex Marshall is een geweldige podiumartieste. Jammer dat ze zo weinig opneemt, in vijftien jaar zo'n drie albums. Dat zou haar relevanter houden, maar een optreden van deze Britse is absoluut een feestje, een bluesfeestje.
LEEWARDEN – Een orkaan op het podium. Bex Marshall stond in Schaaf City Theater in Leeuwarden en dat zouden de aanwezigen weten open. Na afloop plofte ze naast het podium neer in een stoel om even bij te komen, maar wat de Britse op het podium presteerde grenste aan topsport dus dat bijkomen was meer dan verdiend. Vanaf de eerste seconde stond Bex Marshall in de stand volle kracht vooruit en met haar energie en kwaliteiten als muzikant nam deze Britse bluesdame de zaal moeiteloos mee. Met haar resonator gitaar produceerde ze onmiddellijk the blues. Het werd een memorabel optreden met vooral veel werk van haar laatste album 'House of Mercy' dat toch al weer een aantal jaar oud is, maar nog steeds vol met prachtige muziek staat die op het podium nog even met nog meer power en swung werd gebracht. Marshall is een vrouw met geweldige podium uitstraling. Een flamboyante verschijning, maar ook iemand die het contact met het publiek zoekt.
Haar stem is rauw maar gevuld met soul en dat is de combinatie die vaak wordt gezocht en weinig gevonden. Als gitariste op de resonator en op de electrische gitaar staat ze boven in bij de grote bluesgitaristen. Eerste hoogtepunt was het mooie 'Too Much Rock & Roll' een nummer dat de rock kant opleunde. Prachtig was 'Guilty' dat direct werd gevolgd door 'Dirty Water' en het iets rustigere 'Bleu Bird'. Daarna volgde de hoogtepunten elkaar snel op in de knap opgebouwde setlist, waarbij het hoge tempo toch af en toe een ingebouwde adempauze kende. Een schitterende 'Bourbon Street'. Een aanvankelijk met alleen Bex Marshall op resonator ingezette 'Black Guitar', het mooie 'Rattle Snake' en het zeer swingende en uitnodigende 'Kitchen Table'. Steeds weer die meer dan 100 procent inzet en met een grote podiumervaring, want Marshall staat liever op het podium dan in de studio, en fijne begeleiding met basgitaar en drum, waarbij de bas iets ingetogener mag zijn in zijn maniertjes. Prachtige blues, met invloeden van roots en rock. Het zette Schaaf op zijn kop. Na het afsluitende 'Little Red Rooster' koste het de enthousiaste zaal weinig moeite om Marshall tot een toegift te bewegen. Da begon met een schitterende uitvoering van 'The House of Mercy'. Daarna een eerbetoon aan het grote voorbeeld van Marshall Janis Joplin. Marshall zong 'Piece of My Heart' op een manier zoals Joplin het graag gehoord zou hebben en in ieder geval, zoals het publiek het graag hoorde. Daarna ging voor een laatste nummer alles nog een keer op vol. Bex Marshall is een geweldige podiumartieste. Jammer dat ze zo weinig opneemt, in vijftien jaar zo'n drie albums. Dat zou haar relevanter houden, maar een optreden van deze Britse is absoluut een feestje, een bluesfeestje.
Shotgun Shacks krijgen alle tijd zich te bewijzen
LEEUWARDEN – Ze stonden als voorprogramma op de poster bij Bex Marshall in het het Schaaf City Theater in Leeuwarden, maar de Ljouwerter bluesmannen van Shotgun Shacks kregen alle tijd om zich te bewijzen aan het publiek. Bijna anderhalf uur was de band toegewezen en die werd volop gebruikt om het publiek te trakteren op een volle dosis blues. Bezwaar bij de band is dat ze toch voornamelijk andermanswerk spelen. Daar zouden Richard van Nood, Lars Koppershoek en Jolling Loddema toch eens mee aan de slag moeten. Friese blues. Na een sterk instrumentaal intro, was 'Mary had a Little Lamb' van Stevie Ray Vaughn het eerste nummer op de agenda. Direct valt op dat Shotgun Shacks elk nummer een eigen sausje mee geeft en zich zo verheft van de doorsnee cover band. Het is de eerste keer dat de formatie als trio speelt, maar dat geeft geen probleem. Koppershoek op drums en Loddema op basgitaar leggen het fundament waaraan Van Nood als zanger en gitarist de franje hangt. Door te kiezen voor andermanswerk heb je de mogelijkheid om liedjes te kiezen die goed bij de mogelijkheden van de band passen. In bijvoorbeeld 'Born under a Bad Sign'pakte dat in de zang uitstekend uit. Een nummer dat naar de degelijke stem van Van Nood geschreven was. Een nummer later in 'Red House' was dat tegen overgesteld. Gelukkig pakte dat in de meeste nummers goed uit. Een vaak gecoverd nummer als 'Pretty Woman' kreeg een fijne uitvoering, een ander overbekend nummer als 'Johnny Be Goode' was een feest van herkenning voor het publiek, maar was ook het nummer waarin de band het minst het avontuur zocht en dicht tegen het oorspronkelijke Chuck Berry nummer aankroop. Hoogtepunt was 'Mojo Working' vooral door de spontane publieksinbreng. Massaal zong het publiek onverwacht de tweede stem mee. Andere hoogtepunten waren het rustigere 'Cold, Cold Feet', waarin Van Nood op gitaar zijn kunnen toonde en vooral 'Texas Flood'. Shotgun Shack gooide er met 'This House Is Rockin' wederom van Stevie Ray Vaughn nog een onvervalste rock & roll hit uit als afsluiting. Tegen die tijd stond Schaaf allang op de dansvloer. Prima werk van de Friezen, nu nog bewijzen dat ze niet alleen met andermanswerk aan de slag kunnen, maar ook eigen materiaal kunnen ontwikkelen.
LEEUWARDEN – Ze stonden als voorprogramma op de poster bij Bex Marshall in het het Schaaf City Theater in Leeuwarden, maar de Ljouwerter bluesmannen van Shotgun Shacks kregen alle tijd om zich te bewijzen aan het publiek. Bijna anderhalf uur was de band toegewezen en die werd volop gebruikt om het publiek te trakteren op een volle dosis blues. Bezwaar bij de band is dat ze toch voornamelijk andermanswerk spelen. Daar zouden Richard van Nood, Lars Koppershoek en Jolling Loddema toch eens mee aan de slag moeten. Friese blues. Na een sterk instrumentaal intro, was 'Mary had a Little Lamb' van Stevie Ray Vaughn het eerste nummer op de agenda. Direct valt op dat Shotgun Shacks elk nummer een eigen sausje mee geeft en zich zo verheft van de doorsnee cover band. Het is de eerste keer dat de formatie als trio speelt, maar dat geeft geen probleem. Koppershoek op drums en Loddema op basgitaar leggen het fundament waaraan Van Nood als zanger en gitarist de franje hangt. Door te kiezen voor andermanswerk heb je de mogelijkheid om liedjes te kiezen die goed bij de mogelijkheden van de band passen. In bijvoorbeeld 'Born under a Bad Sign'pakte dat in de zang uitstekend uit. Een nummer dat naar de degelijke stem van Van Nood geschreven was. Een nummer later in 'Red House' was dat tegen overgesteld. Gelukkig pakte dat in de meeste nummers goed uit. Een vaak gecoverd nummer als 'Pretty Woman' kreeg een fijne uitvoering, een ander overbekend nummer als 'Johnny Be Goode' was een feest van herkenning voor het publiek, maar was ook het nummer waarin de band het minst het avontuur zocht en dicht tegen het oorspronkelijke Chuck Berry nummer aankroop. Hoogtepunt was 'Mojo Working' vooral door de spontane publieksinbreng. Massaal zong het publiek onverwacht de tweede stem mee. Andere hoogtepunten waren het rustigere 'Cold, Cold Feet', waarin Van Nood op gitaar zijn kunnen toonde en vooral 'Texas Flood'. Shotgun Shack gooide er met 'This House Is Rockin' wederom van Stevie Ray Vaughn nog een onvervalste rock & roll hit uit als afsluiting. Tegen die tijd stond Schaaf allang op de dansvloer. Prima werk van de Friezen, nu nog bewijzen dat ze niet alleen met andermanswerk aan de slag kunnen, maar ook eigen materiaal kunnen ontwikkelen.
Ivan & The Parazol heeft de wortels stevig in de sixties
GRONINGEN – Een geweldige en gedurfde vondst van de organisatie om de Hongaarse band Ivan & The Parazol Koningsdag te laten afsluiten. De band rondom zanger Iván Vitáris, met Máté Balla op gitaar, János Tarnai op bas, István Beke achter de keyboards en Bálint Simon in de weer met zijn drums is immers nagenoeg onbekend in Nederland een optreden op Eurosonic daargelaten. Toch pakte deze gok goed uit, want de op de jaren sextig gebasseerde rock van Ivan & The Parazol hield de mensen vast op de Vismarkt om zo rockend de dag af te sluiten. Dat deze band de nodige festivalervaring heeft was hierbij een aanzienlijk voordeel, maar ook frontman Iván Vitáris die onvermoeibaar het publiek bij het optreden bleef betrekken en mensen daarbij in woord en gebaar ook persoonlijk aansprak was hierbij een factor van formaat. De opening was verrassend met een stukje op de theremin. Een niet alledaags instrument. Eerste hoogtepunt was 'Together', een nummer dat is verbonden met het Sziget festival. Een lekker stevig rocknummer. Dat Iván Vitáris ook een uitstekende zangeres is bleek wel tijdens een mooi klein gebracht liefdesliedje. Het mooiste nummer van het concert was wel 'Grand Club'. Een nummer waarvoor de band goed geluisterd heeft naar Carlos Santana en naast rock ook duidelijk invloeden heeft van deze grootmeester. Het resulteerde in een prachtig energiek en vooral dansbaar nummer dat staat op het vorig jaar verschenen album 'The All Right Nows'. Van dit album werden meer liedjes gebracht. Steeds stevige jaren zestigrock, maar met invloeden van soul en blues, zoals 'Hard as Gettin' The Gold Out'. Ook eerder werk werk van Ivan & The Parazol kwam aan bod, zoals het sterke en zeer aansprekende '1965', ook zo'n liedje met een sterke sixties feel. Waar Vitáris bleef boeien met zang en woord werd hij uitstekend ondersteund door de band. Máté Balla is een voortrefelijk gitarist en heeft een mooie tweede stem. István Beke toverde regelmatig een fijn orgeltje uit zijn toetsen en Tarnai en Simon zorgden voor een degelijk fundament waarop de rest van de band kon uitblinken. Mooi was ook de uniforme kleding van de band. Alle vijf in een passende outfit, wat de eenheid versterkte en voor de feestelijke gelegenheid begonnen de heren met een oranje krans om hun nek. De band bracht twee covers. Beide gaven de invloeden weer van de band. De eerste was een lekker stevige uitvoering van Beatles nummer 'Hey Bulldog'. Een prima keuze en met dit minder bekende nummer van The Beatles een mooi eerbetoon. De tweede cover was een Hongaars liedje met als vertaalde titel 'Geef me je hand kleine meid' van een Hongaarse band uit de jaren zestig. Zo klonk er Hongaars op het podium tijdens Koningsdag. Met het oudere nummer 'Take My Hand', werd Koningdag nog eenmaal lekker aan het dansen gezet. Een zeer prettige kennismaking deze onverwachte Hongaren.
GRONINGEN – Een geweldige en gedurfde vondst van de organisatie om de Hongaarse band Ivan & The Parazol Koningsdag te laten afsluiten. De band rondom zanger Iván Vitáris, met Máté Balla op gitaar, János Tarnai op bas, István Beke achter de keyboards en Bálint Simon in de weer met zijn drums is immers nagenoeg onbekend in Nederland een optreden op Eurosonic daargelaten. Toch pakte deze gok goed uit, want de op de jaren sextig gebasseerde rock van Ivan & The Parazol hield de mensen vast op de Vismarkt om zo rockend de dag af te sluiten. Dat deze band de nodige festivalervaring heeft was hierbij een aanzienlijk voordeel, maar ook frontman Iván Vitáris die onvermoeibaar het publiek bij het optreden bleef betrekken en mensen daarbij in woord en gebaar ook persoonlijk aansprak was hierbij een factor van formaat. De opening was verrassend met een stukje op de theremin. Een niet alledaags instrument. Eerste hoogtepunt was 'Together', een nummer dat is verbonden met het Sziget festival. Een lekker stevig rocknummer. Dat Iván Vitáris ook een uitstekende zangeres is bleek wel tijdens een mooi klein gebracht liefdesliedje. Het mooiste nummer van het concert was wel 'Grand Club'. Een nummer waarvoor de band goed geluisterd heeft naar Carlos Santana en naast rock ook duidelijk invloeden heeft van deze grootmeester. Het resulteerde in een prachtig energiek en vooral dansbaar nummer dat staat op het vorig jaar verschenen album 'The All Right Nows'. Van dit album werden meer liedjes gebracht. Steeds stevige jaren zestigrock, maar met invloeden van soul en blues, zoals 'Hard as Gettin' The Gold Out'. Ook eerder werk werk van Ivan & The Parazol kwam aan bod, zoals het sterke en zeer aansprekende '1965', ook zo'n liedje met een sterke sixties feel. Waar Vitáris bleef boeien met zang en woord werd hij uitstekend ondersteund door de band. Máté Balla is een voortrefelijk gitarist en heeft een mooie tweede stem. István Beke toverde regelmatig een fijn orgeltje uit zijn toetsen en Tarnai en Simon zorgden voor een degelijk fundament waarop de rest van de band kon uitblinken. Mooi was ook de uniforme kleding van de band. Alle vijf in een passende outfit, wat de eenheid versterkte en voor de feestelijke gelegenheid begonnen de heren met een oranje krans om hun nek. De band bracht twee covers. Beide gaven de invloeden weer van de band. De eerste was een lekker stevige uitvoering van Beatles nummer 'Hey Bulldog'. Een prima keuze en met dit minder bekende nummer van The Beatles een mooi eerbetoon. De tweede cover was een Hongaars liedje met als vertaalde titel 'Geef me je hand kleine meid' van een Hongaarse band uit de jaren zestig. Zo klonk er Hongaars op het podium tijdens Koningsdag. Met het oudere nummer 'Take My Hand', werd Koningdag nog eenmaal lekker aan het dansen gezet. Een zeer prettige kennismaking deze onverwachte Hongaren.
Sterke liedjes Sandra van Nieuwland
GRONINGEN – Gewapend met een kopje thee tegen de frisse wind, handschoenen en jas ging Sandra van Nieuwland met een goede begeleidingsband de strijd aan om de gunst van het publiek op Koningsdag in Groningen. De thee was al gauw op en ook de handschoenen en de jas verdwenen al snel. De gunst van het publiek was minder snel te winnen. Jammer, want Van Nieuwland bracht een keur aan aansprekende liedjes, maar vergat daarbij zelf ook het publiek aan te spreken. Weinig verhalen, nauwelijks introducties of titels zorgden er voor dat de wisselwerking nauwelijks op gang kwam, waarbij ook een rol speelde dat de DJ die de pauze muziek verzorgde juist voor de set van Sandra van Nieuwland met een aantal flinke stampers kwam in plaats van het tapijt uit te rollen door een beetje af te bouwen in de richting van de muziek van de van oorsprong Oost-Groningse. Van Nieuwland begon krachtig, maar na een house stamper is dat toch net even een stapje terug en zakte het publiek in. In het begin van haar set waren het vooral liedjes van haar nieuwe album 'Breaking New Ground' welke Sandra van Nieuwland speelde. 'Truth' bijvoorbeeld een mooi soms haast bedeesd liedje met fraaie tekst. Dat gedeelte sloot ze af met 'Breaking New Ground', en erg mooi wat popachtig nummer met wat rock invloeden. Het nieuwe album bevat duidelijk mooi nieuw werk, misschien iets minder voor het grote publiek, maar we degelijk aansprekend met uitstekende teksten. Van Nieuwland heeft een mooie stem die misschien niet iedereen zal bekoren, maar wel een binnendringende werking heeft wat haar liedjes doet beklijven. Ook voor iemand die alleen casual radio luistert zal het een feest van herkenning zijn geweest in het tweede deel van het concert toen de hits uit het verleden aan bod kwamen. Dat begon met een sterke uitvoering van 'Banging on the Doors of Love'. Met deze nieuwe liedjes en een iets meer pratende Van Nieuwland begon ook het publiek meer te reageren. De combinatie van pop, rock en folk die de Haarlemse zangeres brengt weet normaal toch het publiek te charmeren en even leek dat toch te gaan gebeuren. 'Keep Your Head Up' was prachtig, maar juist voor het laatste nummer stapte de presentator het podium op voor een praatje met de zangeres. Dat brak onmiddellijk de sfeer weer. In 'More' de afsluiter vroeg Van Nieuwland het publiek mee te zingen. Het bleef stil. Na nog een verzoek kwam er aarzelend een reactie. De omstandigheden zaten Van Nieuwland niet mee, maar ook zelf moet ze meer de wisselwerking met het publiek zoeken en de randvoorwaarden controleren.
GRONINGEN – Gewapend met een kopje thee tegen de frisse wind, handschoenen en jas ging Sandra van Nieuwland met een goede begeleidingsband de strijd aan om de gunst van het publiek op Koningsdag in Groningen. De thee was al gauw op en ook de handschoenen en de jas verdwenen al snel. De gunst van het publiek was minder snel te winnen. Jammer, want Van Nieuwland bracht een keur aan aansprekende liedjes, maar vergat daarbij zelf ook het publiek aan te spreken. Weinig verhalen, nauwelijks introducties of titels zorgden er voor dat de wisselwerking nauwelijks op gang kwam, waarbij ook een rol speelde dat de DJ die de pauze muziek verzorgde juist voor de set van Sandra van Nieuwland met een aantal flinke stampers kwam in plaats van het tapijt uit te rollen door een beetje af te bouwen in de richting van de muziek van de van oorsprong Oost-Groningse. Van Nieuwland begon krachtig, maar na een house stamper is dat toch net even een stapje terug en zakte het publiek in. In het begin van haar set waren het vooral liedjes van haar nieuwe album 'Breaking New Ground' welke Sandra van Nieuwland speelde. 'Truth' bijvoorbeeld een mooi soms haast bedeesd liedje met fraaie tekst. Dat gedeelte sloot ze af met 'Breaking New Ground', en erg mooi wat popachtig nummer met wat rock invloeden. Het nieuwe album bevat duidelijk mooi nieuw werk, misschien iets minder voor het grote publiek, maar we degelijk aansprekend met uitstekende teksten. Van Nieuwland heeft een mooie stem die misschien niet iedereen zal bekoren, maar wel een binnendringende werking heeft wat haar liedjes doet beklijven. Ook voor iemand die alleen casual radio luistert zal het een feest van herkenning zijn geweest in het tweede deel van het concert toen de hits uit het verleden aan bod kwamen. Dat begon met een sterke uitvoering van 'Banging on the Doors of Love'. Met deze nieuwe liedjes en een iets meer pratende Van Nieuwland begon ook het publiek meer te reageren. De combinatie van pop, rock en folk die de Haarlemse zangeres brengt weet normaal toch het publiek te charmeren en even leek dat toch te gaan gebeuren. 'Keep Your Head Up' was prachtig, maar juist voor het laatste nummer stapte de presentator het podium op voor een praatje met de zangeres. Dat brak onmiddellijk de sfeer weer. In 'More' de afsluiter vroeg Van Nieuwland het publiek mee te zingen. Het bleef stil. Na nog een verzoek kwam er aarzelend een reactie. De omstandigheden zaten Van Nieuwland niet mee, maar ook zelf moet ze meer de wisselwerking met het publiek zoeken en de randvoorwaarden controleren.
Kenny B neemt all tijd
GRONINGEN – 5446 is het nummer van Kenny B. Het resultaat van de samenwerking van Kenny B en Doe Maar stond op de setlijst to groot enthousiastme van het publiek. In het van oorsprong Toots and the Maytals nummer hebben beide elkaar gevonden, maar Kenny B weet ook zonder de Doe Maar heren een prima relaxte versie op het podium te zetten tijdens Koningsdag in Groningen. Kenny B kwam als een komeet. De Surinamer is een graag geziene gast op menig festival podium en dat is op basis van zijn optreden in Groningen goed te begrijpen. Zonnige liedjes, zelfs een toch verbeten nummer als 5446, klinkt als een zomer hitje. Het is het voordeel, maar tevens ook het bezwaar bij Kenny B. In Groningen bleek het een voordeel, want het publiek was na de kou en de regenbuien wel toe aan wat zonneschijn vanaf de hemel en muzikale zonneschijn vanaf het podium. Dat had Kenny B met zijn grote band voldoende meegebracht. “Niet zo klagen”, zong Kenny B al in zijn openingsnummer 'No Spang'. “Maak je niet druk”. Met zijn karakteristieke stem zong Kenny B mooie nummers als 'Vrienden' en 'Als Je Gaat'. Het bracht de stemming er prima in, mede dankzij de prima band en zangeressen die Kenny B op het podium vergezelden. Naast '5446' bracht hij ook van UB40 'Sing Our Own Song', waarmee hij de Britse reggeaband weer even voor het voetlicht haalde. Bob Marley kreeg een uitvoering van zijn 'Could You Be Loved' die toch dicht bij het origineel bleef. Marley op zijn relaxt overtreffen is een hele opgave. Het gaf wel aan waar de inspiratiebronnen liggen van Kenny B. De goed toegankelijke reggea, met invloeden van de Surinaamse muziek en de pop. Met zijn grote doorbraak hit 'Parijs' werkte de Surinamer naar het einde toe. Nog even kon het publiek meezingen en dansen en vragen of Kenny B maar alstjeblieft Nederlands met ze wilde praten. De afsluiting kwam met een geslaagde hommage aan zijn thuisland Suriname, waar hij eerder ook al uit had geput voor 'So I beng taigi mi' en nu met 'Paramaribo-o-o' nogmaals op de kaart zette. Na het concert nam Kenny B alle tijd om voor het podium met fans op de foto te gaan. Dat siert de man die in koud Groningen voor wat zonneschijn zorgde.
GRONINGEN – 5446 is het nummer van Kenny B. Het resultaat van de samenwerking van Kenny B en Doe Maar stond op de setlijst to groot enthousiastme van het publiek. In het van oorsprong Toots and the Maytals nummer hebben beide elkaar gevonden, maar Kenny B weet ook zonder de Doe Maar heren een prima relaxte versie op het podium te zetten tijdens Koningsdag in Groningen. Kenny B kwam als een komeet. De Surinamer is een graag geziene gast op menig festival podium en dat is op basis van zijn optreden in Groningen goed te begrijpen. Zonnige liedjes, zelfs een toch verbeten nummer als 5446, klinkt als een zomer hitje. Het is het voordeel, maar tevens ook het bezwaar bij Kenny B. In Groningen bleek het een voordeel, want het publiek was na de kou en de regenbuien wel toe aan wat zonneschijn vanaf de hemel en muzikale zonneschijn vanaf het podium. Dat had Kenny B met zijn grote band voldoende meegebracht. “Niet zo klagen”, zong Kenny B al in zijn openingsnummer 'No Spang'. “Maak je niet druk”. Met zijn karakteristieke stem zong Kenny B mooie nummers als 'Vrienden' en 'Als Je Gaat'. Het bracht de stemming er prima in, mede dankzij de prima band en zangeressen die Kenny B op het podium vergezelden. Naast '5446' bracht hij ook van UB40 'Sing Our Own Song', waarmee hij de Britse reggeaband weer even voor het voetlicht haalde. Bob Marley kreeg een uitvoering van zijn 'Could You Be Loved' die toch dicht bij het origineel bleef. Marley op zijn relaxt overtreffen is een hele opgave. Het gaf wel aan waar de inspiratiebronnen liggen van Kenny B. De goed toegankelijke reggea, met invloeden van de Surinaamse muziek en de pop. Met zijn grote doorbraak hit 'Parijs' werkte de Surinamer naar het einde toe. Nog even kon het publiek meezingen en dansen en vragen of Kenny B maar alstjeblieft Nederlands met ze wilde praten. De afsluiting kwam met een geslaagde hommage aan zijn thuisland Suriname, waar hij eerder ook al uit had geput voor 'So I beng taigi mi' en nu met 'Paramaribo-o-o' nogmaals op de kaart zette. Na het concert nam Kenny B alle tijd om voor het podium met fans op de foto te gaan. Dat siert de man die in koud Groningen voor wat zonneschijn zorgde.
Steering Ships With Empty Bottles doet dansen in de kou
GRONINGEN – “Sharpen up the Meat Cleaver”. Dat is nog eens een titel om mee te beginnen. Steering Ships With Empty Bottles deed precies dat bij de Knarie Open Air op Koningsnacht in Groningen. “Als afsluiting speelde het duo 'Let It Burn'. Met dergelijke liedjes in een donker, natter en kouder wordend Groningen en met dansende mensen rondom het podium macht het niet verwonderen dat er een memorabel concert plaatsvond. De SS Web, zoals de Steering Ships zichzelf vaak afkorten maakten er inderdaad wat moois van. Lied geïnspireerd door shanty's met invloeden van punk, rock en folk. Ook dit is Americana op zijn best en rauwst. Mooi instrumentarium ook met het washboard waarop Cris Bissell zijn vingers als een duivel heen en weer liet gaan en Henry Berger met zijn karakteristie zangstem en aanvankelijk op gitaar en later op banjo. De banjo was de enige die zich op zijn best voelde met de omstandigheden. Berger waarschuwde dat de banjo wel wat stemwerk nodig zou hebben deze avond, maar het normaal zo nukkige instrument bleef voorbeeldig op de juiste toon. Eerst kwamen er echter nog wat werk op de gitaar voorbij. Fraaie energieke liedjes als 'Hanging Around', het sterke 'Drag me Straight to Hell' en het aansprekende 'Chaser', waarna voor 'Gambling' dat een hoogtepunt deze avond was, de banjo ten tonele verscheen. Daarop groeide de band tot grote hoogte. Een prachtige combinatie en sterke zang. Zang die past bij de rauwe liedjes over het zeemansleven, drank en ongelukkige liefdes. 'If We Ever Wake'was even een rustpuntje, waarna het met 'Sway en 'One Last Gasp' weer stevig en dansbaar verder ging. Jammer was dat er weinig tijd was om af en toe iets te vertellen, maar bij de verscheidenheid aan liedjes miste dat niet. Met 'Drink Until I Drown' kwam een einde aan het banjo intermezzo. '....And So I Pray' was het begin van het einde. Na afloop vertelde Berger al dat hij door de kou zijn gitaar snaren niet meer kon voelen. Het weerhield hem er niet van om nog een spetterende 'Let It Burn'neer te zetten samen met 'Bissell' in de tent en in de regen werd gedanst. Een heerlijke kan van de Americana. Donker en intrigerend van de zelfkant van de maatschappij. Liedjes van de verstotenen, de zeelui, de dronkaards en al die anderen. The Meat Cleaver was meer dan scherp. Intrigerende lui deze Amerikanen.
GRONINGEN – “Sharpen up the Meat Cleaver”. Dat is nog eens een titel om mee te beginnen. Steering Ships With Empty Bottles deed precies dat bij de Knarie Open Air op Koningsnacht in Groningen. “Als afsluiting speelde het duo 'Let It Burn'. Met dergelijke liedjes in een donker, natter en kouder wordend Groningen en met dansende mensen rondom het podium macht het niet verwonderen dat er een memorabel concert plaatsvond. De SS Web, zoals de Steering Ships zichzelf vaak afkorten maakten er inderdaad wat moois van. Lied geïnspireerd door shanty's met invloeden van punk, rock en folk. Ook dit is Americana op zijn best en rauwst. Mooi instrumentarium ook met het washboard waarop Cris Bissell zijn vingers als een duivel heen en weer liet gaan en Henry Berger met zijn karakteristie zangstem en aanvankelijk op gitaar en later op banjo. De banjo was de enige die zich op zijn best voelde met de omstandigheden. Berger waarschuwde dat de banjo wel wat stemwerk nodig zou hebben deze avond, maar het normaal zo nukkige instrument bleef voorbeeldig op de juiste toon. Eerst kwamen er echter nog wat werk op de gitaar voorbij. Fraaie energieke liedjes als 'Hanging Around', het sterke 'Drag me Straight to Hell' en het aansprekende 'Chaser', waarna voor 'Gambling' dat een hoogtepunt deze avond was, de banjo ten tonele verscheen. Daarop groeide de band tot grote hoogte. Een prachtige combinatie en sterke zang. Zang die past bij de rauwe liedjes over het zeemansleven, drank en ongelukkige liefdes. 'If We Ever Wake'was even een rustpuntje, waarna het met 'Sway en 'One Last Gasp' weer stevig en dansbaar verder ging. Jammer was dat er weinig tijd was om af en toe iets te vertellen, maar bij de verscheidenheid aan liedjes miste dat niet. Met 'Drink Until I Drown' kwam een einde aan het banjo intermezzo. '....And So I Pray' was het begin van het einde. Na afloop vertelde Berger al dat hij door de kou zijn gitaar snaren niet meer kon voelen. Het weerhield hem er niet van om nog een spetterende 'Let It Burn'neer te zetten samen met 'Bissell' in de tent en in de regen werd gedanst. Een heerlijke kan van de Americana. Donker en intrigerend van de zelfkant van de maatschappij. Liedjes van de verstotenen, de zeelui, de dronkaards en al die anderen. The Meat Cleaver was meer dan scherp. Intrigerende lui deze Amerikanen.
Leonhardt excelleert op resonator
GRONINGEN – Wat een fijn geluid heeft de resonator gitaar toch, helemaal in handen van iemand die weet hoe hij er mee om moet gaan. Christopher Lee Rutledge uit Phoenix Arizona is zo iemand. Als Leonhardt is hij op toernee door Europa en na een maand geleden al in Groningen te hebben opgetreden, keerde de Amerikaan nu terug voor een optreden op het open lucht podium van De Knarie in Groningen op Koningsnacht. Het werd een fijne kennismaking met deze artiest die tevens de cajon bespeelde en zong met zijn mooie donkere en rauwe stem. Dat donkere en rauwe past bij de liedjes van Leonhardt. Met het openingsnummer 'Spoon' zette Leonhardt direct de toon. Een hoog ritme op de cajon en daarop zijn spel op de resonator. Fraaie nummers als 'Rosemary' en een nog titelloos nieuw nummer volgden. In hoog tempo volgden die liedjes elkaar op. Jammer was dat de zanger niet af en toe de tijd nam om iets te vertellen. Door het hoge tempo viel het eigen karakter van sommige nummers weg. Dat was jammer, want na het mooie en ritmische 'Texas Rose' volgden sterke nummers als 'Sunshine'. Na dat nummer legde Leonhardt de resonator weg voor de gitaar en dat zorgde voor variatie. 'Wild Fire was een heerlijk rauw nummer en 'Storm Chaser'net iets rustiger. Met ook nu de cajon die een straf tempo aangaf en een prima beheersing van ook de gitaar. Leonhardt schrijft uitstekende liedjes. Af een toe een wat rustig nummer, maar vaak uptempo folk met rauwe randen. Het zou nog iets beter tot zijn recht komen door vaker te varieren tussen gitaar en resenator. 'Bij 'Spittin in The Wind' ging Leonhardt trug naar de resonator voor een sterk eindstuk. 'Will You Be My Which' was fraa en in 'Givin Up'Movin On'bleek het tempo in het liedje nog hoger te kunnen, maar hierna ging Leonhardt toch verder op zijn weg met het afsluitende 'Dusty Trail', tevens het openings van zijn recent verschenen album 'The Devil Has Arrived'. Een boeiende singersongwriter en een uitstekende muzikant die met wat kleine aanpassingen zijn set nog gevarieerder en sterker kan maken, maar nu al wist te overtuigen.
GRONINGEN – Wat een fijn geluid heeft de resonator gitaar toch, helemaal in handen van iemand die weet hoe hij er mee om moet gaan. Christopher Lee Rutledge uit Phoenix Arizona is zo iemand. Als Leonhardt is hij op toernee door Europa en na een maand geleden al in Groningen te hebben opgetreden, keerde de Amerikaan nu terug voor een optreden op het open lucht podium van De Knarie in Groningen op Koningsnacht. Het werd een fijne kennismaking met deze artiest die tevens de cajon bespeelde en zong met zijn mooie donkere en rauwe stem. Dat donkere en rauwe past bij de liedjes van Leonhardt. Met het openingsnummer 'Spoon' zette Leonhardt direct de toon. Een hoog ritme op de cajon en daarop zijn spel op de resonator. Fraaie nummers als 'Rosemary' en een nog titelloos nieuw nummer volgden. In hoog tempo volgden die liedjes elkaar op. Jammer was dat de zanger niet af en toe de tijd nam om iets te vertellen. Door het hoge tempo viel het eigen karakter van sommige nummers weg. Dat was jammer, want na het mooie en ritmische 'Texas Rose' volgden sterke nummers als 'Sunshine'. Na dat nummer legde Leonhardt de resonator weg voor de gitaar en dat zorgde voor variatie. 'Wild Fire was een heerlijk rauw nummer en 'Storm Chaser'net iets rustiger. Met ook nu de cajon die een straf tempo aangaf en een prima beheersing van ook de gitaar. Leonhardt schrijft uitstekende liedjes. Af een toe een wat rustig nummer, maar vaak uptempo folk met rauwe randen. Het zou nog iets beter tot zijn recht komen door vaker te varieren tussen gitaar en resenator. 'Bij 'Spittin in The Wind' ging Leonhardt trug naar de resonator voor een sterk eindstuk. 'Will You Be My Which' was fraa en in 'Givin Up'Movin On'bleek het tempo in het liedje nog hoger te kunnen, maar hierna ging Leonhardt toch verder op zijn weg met het afsluitende 'Dusty Trail', tevens het openings van zijn recent verschenen album 'The Devil Has Arrived'. Een boeiende singersongwriter en een uitstekende muzikant die met wat kleine aanpassingen zijn set nog gevarieerder en sterker kan maken, maar nu al wist te overtuigen.
The Sweeter Sins op het best in eigen werk
GRONINGEN – De regen speelde op Koningsnacht iedereen parten. Zo ook The Sweeter Sins. Vlak na elkaar kwamen bandleden Henja Dijksterhuis en Arnold Nieborg al tegen de wind en regen in ploegende op de fiets met de gitaar als extra windvanger richting De Knarie. Verkleumd begon het duo manmoedig aan de set op het Open Air podium. Desondanks was de begroeting van de toeschouwers aller vriendelijkst, maar het duurde even voor de bevroren ledematen en stembanden op temperatuur waren. 'Empty' over drankmisbruik was nog niet het meest overtuigende, maar allengs kwam dat goed en bleef het concert in de opgaande lijn. “Take The Money and Run', ook een eigen nummer van Dijksterhuis beviel al zeer. Naast eigen werk speelt The Sweeter Sins ook eeen keur van andermans mooie nummers uit het genre country/americana. De harmonieën en de combinatie van de akoestische gitaar van Henja Dijksterhuis met de electrische gitaar van Arnold Nieborg leent zich daar ook voor. Van Gram Parsons speelde het duo 'Return of the Grievious Angel' een sterk nummer. 'No Sugar Mama' had wat last van de kou en gevoelige vingers op gitaar snarenmaar dat werd rechtgezet in het Jayhawks nummer 'Seen Him On The Street'. Op het einde was er weer ruimte voor eigen werk en nu waren Henja Dijksterhuis en Arnold Nieborg op hun best. In 'City of Light' een nummer gezongen als duet kwamen de afzonderlijke stemmen van beide ook goed tot hun recht. Nieborg is een mooie degelijke zanger en fijne gitarist. Dijksterhuis heeft een erg mooie stem die zich uitstekend leent voor de mooie doorleefde nummers van The Sweeter Sins. De harmoniën zijn prima, maar meer van dergelijke duetten is de band ook zeer aan te raden. Met 'Faster' kondigde Dijksterhuis, een kundige praatster op het podium, alweer het laatste nummer aan. Een mooie afsluiting met een fijn nummer, wederom van de hand van Dijksterhuis. Een dapper concert onder niet te benijden omstandigheden met prima nummers van anderen, maar de mooiste waren toch echt van de band zelf.
GRONINGEN – De regen speelde op Koningsnacht iedereen parten. Zo ook The Sweeter Sins. Vlak na elkaar kwamen bandleden Henja Dijksterhuis en Arnold Nieborg al tegen de wind en regen in ploegende op de fiets met de gitaar als extra windvanger richting De Knarie. Verkleumd begon het duo manmoedig aan de set op het Open Air podium. Desondanks was de begroeting van de toeschouwers aller vriendelijkst, maar het duurde even voor de bevroren ledematen en stembanden op temperatuur waren. 'Empty' over drankmisbruik was nog niet het meest overtuigende, maar allengs kwam dat goed en bleef het concert in de opgaande lijn. “Take The Money and Run', ook een eigen nummer van Dijksterhuis beviel al zeer. Naast eigen werk speelt The Sweeter Sins ook eeen keur van andermans mooie nummers uit het genre country/americana. De harmonieën en de combinatie van de akoestische gitaar van Henja Dijksterhuis met de electrische gitaar van Arnold Nieborg leent zich daar ook voor. Van Gram Parsons speelde het duo 'Return of the Grievious Angel' een sterk nummer. 'No Sugar Mama' had wat last van de kou en gevoelige vingers op gitaar snarenmaar dat werd rechtgezet in het Jayhawks nummer 'Seen Him On The Street'. Op het einde was er weer ruimte voor eigen werk en nu waren Henja Dijksterhuis en Arnold Nieborg op hun best. In 'City of Light' een nummer gezongen als duet kwamen de afzonderlijke stemmen van beide ook goed tot hun recht. Nieborg is een mooie degelijke zanger en fijne gitarist. Dijksterhuis heeft een erg mooie stem die zich uitstekend leent voor de mooie doorleefde nummers van The Sweeter Sins. De harmoniën zijn prima, maar meer van dergelijke duetten is de band ook zeer aan te raden. Met 'Faster' kondigde Dijksterhuis, een kundige praatster op het podium, alweer het laatste nummer aan. Een mooie afsluiting met een fijn nummer, wederom van de hand van Dijksterhuis. Een dapper concert onder niet te benijden omstandigheden met prima nummers van anderen, maar de mooiste waren toch echt van de band zelf.
The Sweet Remains hebben prachtige samenzang
STEENDAM – In een optreden van The Sweet Remains komt veel Amerikaanse muziekgeschiedenis samen. Soms denk je te luisteren naar The Band, soms The Eagles, Simon & Garfunkel of Crosby, Stills, Nash al dan niet met Young en zoveel andere formaties waarin samenzang een grote rol speelt. Dat kunnen de heren van The Sweet Remains die toch ook wel erg The Sweet Remains blijven. In Amerika een zesmansformatie is deze muzikale club vrienden in Europa een trio. Met Brian Chartrand op gitaar, Peter Day op bas en Jeff Vallone op cajon stond er toch een zeer fraaie afvaardiging op het podium Peter & Leni in Steendam als laatste noordelijke adres na Klein Paradiso in Echten en 't Keerpunt uit Spijkerboor. De verwachtingen werden nog extra hoog omdat veel mensen de band voor een tweede keer kwamen bekijken vanwege resultaten uit het zeer nabije verleden, die in dit geval ook een garantie voor het huidige concert bleken. Met 'Barrelman' werd een avond vol mooie muziek afgetrapt. Voor de pauze hing het af en toe tegen te zoet aan, maar dat werd na de pauze recht gezet toen er ook wat meer pit in de setlist zat en ook het tempo wat hoger lag. Voor de pauze waren er af en toe ook lange verhalen die wat meer to the point hadden gemogen, maar wel met humor werden gebracht. Daar tegenover stonden weer fraaie liedjes als het nieuwe 'On My Own', het melancholieke 'Ghost in the Orange Blossoms Air', de sterke break-up song 'Takes Time' en The Sweet Remains spotify hit 'Dance With Me'. Keurige heren met fraaie stemmen en een bescheiden instrumentatie die je nauwelijks miste door de rijkheid van stemmen. Na de pauze werd het pittiger en nog mooier. Het begon nog zo gevoelig met 'When We Were Young', maar 'Crumble' was al een stuk peperiger. Peter Day en Brian Chartrand hebben ook zelf projecten en ook daarvoor was plaats. Peter Day bracht het fraaie 'The Beasts that Surround' met deze keer Jeff Vallone op bas en die had met een schitterende bassolo het moment van de avond. Chartrand zong het sterke 'Memories of Yesterday'. Het a-typische 'Printemps a Paris' een ode aan de Franse hoofdstad werd gebruikt voor publieksparticipatie en daarna was het vooral genieten van die rijke stemmen die zo mooi bij elkaar passen in vooral het a capella gezongen toegift 'I Bit You Good Night'. Volgend jaar komen ze weer. Het zou mooi zijn als dan de hele band er stond.
STEENDAM – In een optreden van The Sweet Remains komt veel Amerikaanse muziekgeschiedenis samen. Soms denk je te luisteren naar The Band, soms The Eagles, Simon & Garfunkel of Crosby, Stills, Nash al dan niet met Young en zoveel andere formaties waarin samenzang een grote rol speelt. Dat kunnen de heren van The Sweet Remains die toch ook wel erg The Sweet Remains blijven. In Amerika een zesmansformatie is deze muzikale club vrienden in Europa een trio. Met Brian Chartrand op gitaar, Peter Day op bas en Jeff Vallone op cajon stond er toch een zeer fraaie afvaardiging op het podium Peter & Leni in Steendam als laatste noordelijke adres na Klein Paradiso in Echten en 't Keerpunt uit Spijkerboor. De verwachtingen werden nog extra hoog omdat veel mensen de band voor een tweede keer kwamen bekijken vanwege resultaten uit het zeer nabije verleden, die in dit geval ook een garantie voor het huidige concert bleken. Met 'Barrelman' werd een avond vol mooie muziek afgetrapt. Voor de pauze hing het af en toe tegen te zoet aan, maar dat werd na de pauze recht gezet toen er ook wat meer pit in de setlist zat en ook het tempo wat hoger lag. Voor de pauze waren er af en toe ook lange verhalen die wat meer to the point hadden gemogen, maar wel met humor werden gebracht. Daar tegenover stonden weer fraaie liedjes als het nieuwe 'On My Own', het melancholieke 'Ghost in the Orange Blossoms Air', de sterke break-up song 'Takes Time' en The Sweet Remains spotify hit 'Dance With Me'. Keurige heren met fraaie stemmen en een bescheiden instrumentatie die je nauwelijks miste door de rijkheid van stemmen. Na de pauze werd het pittiger en nog mooier. Het begon nog zo gevoelig met 'When We Were Young', maar 'Crumble' was al een stuk peperiger. Peter Day en Brian Chartrand hebben ook zelf projecten en ook daarvoor was plaats. Peter Day bracht het fraaie 'The Beasts that Surround' met deze keer Jeff Vallone op bas en die had met een schitterende bassolo het moment van de avond. Chartrand zong het sterke 'Memories of Yesterday'. Het a-typische 'Printemps a Paris' een ode aan de Franse hoofdstad werd gebruikt voor publieksparticipatie en daarna was het vooral genieten van die rijke stemmen die zo mooi bij elkaar passen in vooral het a capella gezongen toegift 'I Bit You Good Night'. Volgend jaar komen ze weer. Het zou mooi zijn als dan de hele band er stond.
Intense David Philips weet het ook luchtig te houden
NOORDHORN – David Philips is zo'n zanger met een overschot aan talent en een garantie voor een muzikaal geslaagde avond die in het overschot van uitmuntende artiesten in Nederland aan het korste eind trekt. Een aantal prachtige albums en enthousiaste reacties en recensies ten spijt is zijn naam op de poster nog niet een garantie voor een volle zaal. Ten onrechte, want de mix van folk en blues die de in Spanje woonachtige zanger en gitarist brengt spreekt aan en is gewoon erg goed. In de Dorpsstee in Noordhorn waren er toch een aantal gelukkigen die erg blij werden van een prachtig optreden van de Brit. David Philips is een zanger die met veel intensiteit speelt en zingt, maar deze keer met humor in woord en lied hield hij het ook fijn luchtig. Philips begon intens. 'That Dirty Road', 'Mountain to Climb' en 'Angel' zetten de stemming. Heftig liedjes die bij tijden hard binnenkomen. In dat laatste nummer toonde Philips hoe je de loop moet gebruiken en dat de gitaar op veel meer manieren te bespelen is dan alleen via de snaren. Bij Philips is het ook een percussie intrument en op een gegeven moment zelfs de klankkast voor zijn zang. Naast het bekende werk van Philips drie eerdere albums, kwamen er ook een aantal veelbelovende nieuwe liedjes langs. Philips toonde zich op een aantal momenten ook een prima bluesman. 'Lonely' zijn cheater song, was daar een voorbeeld van even als 'Tied Up, Gagged and Bound' dat hij hij speelde op zijn sigarbox guitaar. Hoogtepunt en zijn Magnus Opus is 'Venomous Soul'. Een nummer dat niet alleen liefst twaalf minuten duurt, maar een heel grote diepgang heeft en van grote schoonheid is. Een nummer om geboeid te luisteren en te kijken en geen moment verveeld. Philips speelde in één set en wist desondanks een prima setopbouw te realiseren. Na 'Venomous Soul' was het tijd voor iets luchtigers. De overgang kwam met 'December Wine'. Met 'Flying High', waarin Philips beschrijft hoe hij ontsnapt aan de terreur van vliegen en vliegvelden en de kater van heftige zaterdag die hij verwerkt in 'Guilty Sunday' breekt hij de stemming weer. Een degelijke prater, af en toe een grap en fijne aankondigingen is dit ook een voorbeeld van de professionaliteit van deze artiest. Op verzoek zong hij nog het mooie 'The Sailor Song' voor hij op de sigaarbox het nog even liet swingen. Philips is nog in het land en komt in november nogmaals naar Nederland. Ga hem eens bekijken, hij zal zeker niet teleurstellen.
NOORDHORN – David Philips is zo'n zanger met een overschot aan talent en een garantie voor een muzikaal geslaagde avond die in het overschot van uitmuntende artiesten in Nederland aan het korste eind trekt. Een aantal prachtige albums en enthousiaste reacties en recensies ten spijt is zijn naam op de poster nog niet een garantie voor een volle zaal. Ten onrechte, want de mix van folk en blues die de in Spanje woonachtige zanger en gitarist brengt spreekt aan en is gewoon erg goed. In de Dorpsstee in Noordhorn waren er toch een aantal gelukkigen die erg blij werden van een prachtig optreden van de Brit. David Philips is een zanger die met veel intensiteit speelt en zingt, maar deze keer met humor in woord en lied hield hij het ook fijn luchtig. Philips begon intens. 'That Dirty Road', 'Mountain to Climb' en 'Angel' zetten de stemming. Heftig liedjes die bij tijden hard binnenkomen. In dat laatste nummer toonde Philips hoe je de loop moet gebruiken en dat de gitaar op veel meer manieren te bespelen is dan alleen via de snaren. Bij Philips is het ook een percussie intrument en op een gegeven moment zelfs de klankkast voor zijn zang. Naast het bekende werk van Philips drie eerdere albums, kwamen er ook een aantal veelbelovende nieuwe liedjes langs. Philips toonde zich op een aantal momenten ook een prima bluesman. 'Lonely' zijn cheater song, was daar een voorbeeld van even als 'Tied Up, Gagged and Bound' dat hij hij speelde op zijn sigarbox guitaar. Hoogtepunt en zijn Magnus Opus is 'Venomous Soul'. Een nummer dat niet alleen liefst twaalf minuten duurt, maar een heel grote diepgang heeft en van grote schoonheid is. Een nummer om geboeid te luisteren en te kijken en geen moment verveeld. Philips speelde in één set en wist desondanks een prima setopbouw te realiseren. Na 'Venomous Soul' was het tijd voor iets luchtigers. De overgang kwam met 'December Wine'. Met 'Flying High', waarin Philips beschrijft hoe hij ontsnapt aan de terreur van vliegen en vliegvelden en de kater van heftige zaterdag die hij verwerkt in 'Guilty Sunday' breekt hij de stemming weer. Een degelijke prater, af en toe een grap en fijne aankondigingen is dit ook een voorbeeld van de professionaliteit van deze artiest. Op verzoek zong hij nog het mooie 'The Sailor Song' voor hij op de sigaarbox het nog even liet swingen. Philips is nog in het land en komt in november nogmaals naar Nederland. Ga hem eens bekijken, hij zal zeker niet teleurstellen.
Mirjam Tamara is ruwe diamant met potentie
NOORDHORN – Natuurlijk moet ze op elk terrein nog stappen maken, maar dat kan alleen met goede begeleiding, goed de kunst af kijken bij anderen en gewoon de kilometers maken en hard werken. Mirjam Tamara is jong en talentvol, bleek op een avond vol muziek in de Dorpsstee in Noordhorn. Mirjam Tamara bleek vooral een volwassen liedjesschrijfster. Een aantal prima composities bracht ze op het podium tot leven. Ze begon wat onwennig, maar met een zaal gevuld met familie en vrienden is dat begrijpelijk als je nog niet over teveel aan podium ervaring beschikt. 'Start over Again' bracht de van oorsprong Noordhornse als eerste. Ook het eerste nummer van haar net verschenen EP. Een degelijk nummer, waarin ze langzamerhand al wat meer op haar gemak kwam. Dat liet ze volgen door het rustige 'Not Just Some Guy'. Waar veel beginnende liedjesschrijfsters nog vast zitten in een vast stramien en liedjes verwant zijn, is dat bij Mirjam Tamara niet het geval. Elk liedje heeft zijn eigen smoel en hier zit ze duidelijk op de goede weg. Goed kijken hoe anderen dat doen en wie weet liedjes schrijven met meer ervaren schrijvers zal haar talent alleen maar scherpen. Jammer was dat ze aanvankelijk zat met gitaar. Zittend zingen komt de zang vaak niet ten goede en helemaal, omdat Mirjam Tamara vaak haar zang naar een hoger plan probeert te trekken door de hoogte in te gaan. Op dat moment werkt ze zichzelf tegen door te zitten. Haar stem wordt boeiender in de lagere regionen, zoals ze op een aantal momenten liet horen. Op die momenten wist ze de emotie beter te pakken. 'Standing Side by Side' en 'I Like To Know' bleken ook fijne liedjes. Als cover bracht ze 'Like I'm Gonna Lose You', bekend van Meghan Trainor. Dat was het eerste liedje waarbij de zangeres de gitaar weglegde en overgaf aan begeleider Jasper. Zelf stond ze achter het keyboard en daar ligt meer haar kracht dan op de gitaar. Ook de zang verbeterde hoorbaar nu Mirjam Tamara stond. Met mooie nummers als 'I Can't Fly' en 'Where The Wind Takes Me' toonde deze jonge zangeres nogmaals haar potentie. Goed kijken, goed luisteren en veel investeren in haar zelf en hier zou zomaar een hele fijne artieste uit kunnen ontbloesemen.
NOORDHORN – Natuurlijk moet ze op elk terrein nog stappen maken, maar dat kan alleen met goede begeleiding, goed de kunst af kijken bij anderen en gewoon de kilometers maken en hard werken. Mirjam Tamara is jong en talentvol, bleek op een avond vol muziek in de Dorpsstee in Noordhorn. Mirjam Tamara bleek vooral een volwassen liedjesschrijfster. Een aantal prima composities bracht ze op het podium tot leven. Ze begon wat onwennig, maar met een zaal gevuld met familie en vrienden is dat begrijpelijk als je nog niet over teveel aan podium ervaring beschikt. 'Start over Again' bracht de van oorsprong Noordhornse als eerste. Ook het eerste nummer van haar net verschenen EP. Een degelijk nummer, waarin ze langzamerhand al wat meer op haar gemak kwam. Dat liet ze volgen door het rustige 'Not Just Some Guy'. Waar veel beginnende liedjesschrijfsters nog vast zitten in een vast stramien en liedjes verwant zijn, is dat bij Mirjam Tamara niet het geval. Elk liedje heeft zijn eigen smoel en hier zit ze duidelijk op de goede weg. Goed kijken hoe anderen dat doen en wie weet liedjes schrijven met meer ervaren schrijvers zal haar talent alleen maar scherpen. Jammer was dat ze aanvankelijk zat met gitaar. Zittend zingen komt de zang vaak niet ten goede en helemaal, omdat Mirjam Tamara vaak haar zang naar een hoger plan probeert te trekken door de hoogte in te gaan. Op dat moment werkt ze zichzelf tegen door te zitten. Haar stem wordt boeiender in de lagere regionen, zoals ze op een aantal momenten liet horen. Op die momenten wist ze de emotie beter te pakken. 'Standing Side by Side' en 'I Like To Know' bleken ook fijne liedjes. Als cover bracht ze 'Like I'm Gonna Lose You', bekend van Meghan Trainor. Dat was het eerste liedje waarbij de zangeres de gitaar weglegde en overgaf aan begeleider Jasper. Zelf stond ze achter het keyboard en daar ligt meer haar kracht dan op de gitaar. Ook de zang verbeterde hoorbaar nu Mirjam Tamara stond. Met mooie nummers als 'I Can't Fly' en 'Where The Wind Takes Me' toonde deze jonge zangeres nogmaals haar potentie. Goed kijken, goed luisteren en veel investeren in haar zelf en hier zou zomaar een hele fijne artieste uit kunnen ontbloesemen.
Fish wil ontsnappen uit onze slaapkamers
GRONINGEN – Het is een bepalend beeld van het album 'Misplaced Childhood' op de achterhoes. De Joker die door het raam ontsnapt. Zanger Fish, toen nog onderdeel van Marillion, probeert nu op soortgelijke wijze te ontsnappen uit onze slaapkamers. Dertig jaar na het verschijnen van het album toert hij nog één maal met het album dat hij intergraal brengt op het podium met ondersteuning van een sterke begeleidingsband. Fish vertelde het album te willen geven aan de fans en een streep onder de periode te zetten en nu eindelijk weer zichzelf te zijn. Voor het zover was speelde Fish nog een prima selectie uit eigen werk van na het Marillion tijdperk, want ook in die jaren heeft hij zich onderscheiden al uitstekend songwriter. Bij het opkomen stond de Schotse zanger eerst even stil bij het overlijden van Prince. Een kleine en terechte ode voor 'Pipeline' werd ingezet, gevolgd door 'Feast of Consequences'. Als thema van het concert kon ouder worden genoemd. Fish, in uitstekend humeur, vertelde een hilarisch verhaal hoe hij met zere rug zijn weg terugzocht naar het hotel. Even later vertelde hij hoe hij kon zien dat het album al 30 jaar onderweg was. De fans van toen waren tieners en nu mannen met kale kruinen, hij zelf inbegrepen, waardoor er een bepaalde glans over het publiek hing. De man was gracieus, gaf zijn stoel aan een minder mobiele toeschouwer bij het podium, maar ook strijdbaar. Na het mooie 'Family Business' vertelde hij over zijn ervaringen in Bosnië. Hij trok de paralel met deze dagen. De directe lijn met Parijs, Brussel, maar ook Ankara en al die Syrische steden waar slachtoffers vallen. Hoe fans in het zwart naar zijn optredens kwamen, bang om op te vallen in geval van een 'Battaclan'. Na zijn optredens in Bosnië schreef Fish 'Perception of Johnny Punter' en dat lied droeg hij op aan de slachtoffers, maar ook aan begrip en verdraagzaamheid voor hen die vluchten voor dat geweld. Het siert de man. Hierna was het tijd voor 'Misplaced Childhood'. Het iconische album van Marillion dat dicht bij de zanger's hart ligt. Fish vertelde dat hij en zijn fans al dertig jaar elkaar kennen. Dat hij bij ieder afzonderlijk via deze plaat in hun slaapkamer is geweest. Dat het tijd is deze kindertijd af te sluiten. Zelden zal het voorkomen dat een hele zaal een heel album woordelijk weet mee te zingen. Hits als 'Kayleigh', het iconische nummer van deze iconische plaat, 'Lavender' en 'Heart of Lothian' passeerden de revue. Fish is ouder geworden. Het is te horen aan zijn stem. Deze is ouder geworden, maar niet minder mooi. Wat rauwer, wat donkerder. Het werd een uitvoering van het album gedeeld met vrienden, met mensen bij wie dit album nooit in vergetelheid is geraakt en het nog altijd een deel van hun leven uitmaakt. Fish zal misschien nooit meer 'Blind Curve' of 'Childhood's End' zingen. Ontsnappen kan hij nooit meer uit onze slaapkamer. Na een fenomenale uitvoering, ging Fish in de toegift met 'Market Square Heroes' nog verder terug in de Marillion historie en bewees hij met 'The Company' eer aan zijn fans die al decennia hem steunen. Hij mag dan af en toe zijn knieen weer even in model masseren als hij even zit, zijn harige navel tonen die onder zijn te korte shirt wegpiept, maar Fish is al meer dan dertig jaar relevant en danst nog steeds over het podium. Laat hem niet ontsnappen!
GRONINGEN – Het is een bepalend beeld van het album 'Misplaced Childhood' op de achterhoes. De Joker die door het raam ontsnapt. Zanger Fish, toen nog onderdeel van Marillion, probeert nu op soortgelijke wijze te ontsnappen uit onze slaapkamers. Dertig jaar na het verschijnen van het album toert hij nog één maal met het album dat hij intergraal brengt op het podium met ondersteuning van een sterke begeleidingsband. Fish vertelde het album te willen geven aan de fans en een streep onder de periode te zetten en nu eindelijk weer zichzelf te zijn. Voor het zover was speelde Fish nog een prima selectie uit eigen werk van na het Marillion tijdperk, want ook in die jaren heeft hij zich onderscheiden al uitstekend songwriter. Bij het opkomen stond de Schotse zanger eerst even stil bij het overlijden van Prince. Een kleine en terechte ode voor 'Pipeline' werd ingezet, gevolgd door 'Feast of Consequences'. Als thema van het concert kon ouder worden genoemd. Fish, in uitstekend humeur, vertelde een hilarisch verhaal hoe hij met zere rug zijn weg terugzocht naar het hotel. Even later vertelde hij hoe hij kon zien dat het album al 30 jaar onderweg was. De fans van toen waren tieners en nu mannen met kale kruinen, hij zelf inbegrepen, waardoor er een bepaalde glans over het publiek hing. De man was gracieus, gaf zijn stoel aan een minder mobiele toeschouwer bij het podium, maar ook strijdbaar. Na het mooie 'Family Business' vertelde hij over zijn ervaringen in Bosnië. Hij trok de paralel met deze dagen. De directe lijn met Parijs, Brussel, maar ook Ankara en al die Syrische steden waar slachtoffers vallen. Hoe fans in het zwart naar zijn optredens kwamen, bang om op te vallen in geval van een 'Battaclan'. Na zijn optredens in Bosnië schreef Fish 'Perception of Johnny Punter' en dat lied droeg hij op aan de slachtoffers, maar ook aan begrip en verdraagzaamheid voor hen die vluchten voor dat geweld. Het siert de man. Hierna was het tijd voor 'Misplaced Childhood'. Het iconische album van Marillion dat dicht bij de zanger's hart ligt. Fish vertelde dat hij en zijn fans al dertig jaar elkaar kennen. Dat hij bij ieder afzonderlijk via deze plaat in hun slaapkamer is geweest. Dat het tijd is deze kindertijd af te sluiten. Zelden zal het voorkomen dat een hele zaal een heel album woordelijk weet mee te zingen. Hits als 'Kayleigh', het iconische nummer van deze iconische plaat, 'Lavender' en 'Heart of Lothian' passeerden de revue. Fish is ouder geworden. Het is te horen aan zijn stem. Deze is ouder geworden, maar niet minder mooi. Wat rauwer, wat donkerder. Het werd een uitvoering van het album gedeeld met vrienden, met mensen bij wie dit album nooit in vergetelheid is geraakt en het nog altijd een deel van hun leven uitmaakt. Fish zal misschien nooit meer 'Blind Curve' of 'Childhood's End' zingen. Ontsnappen kan hij nooit meer uit onze slaapkamer. Na een fenomenale uitvoering, ging Fish in de toegift met 'Market Square Heroes' nog verder terug in de Marillion historie en bewees hij met 'The Company' eer aan zijn fans die al decennia hem steunen. Hij mag dan af en toe zijn knieen weer even in model masseren als hij even zit, zijn harige navel tonen die onder zijn te korte shirt wegpiept, maar Fish is al meer dan dertig jaar relevant en danst nog steeds over het podium. Laat hem niet ontsnappen!
Kyle Carey laat northern lights schijnen in Steendam
STEENDAM – Kyle Carey is één van de weinige artiesten die een heel genre nagenoeg voor zich alleen heeft. Gealic Americana is de naam die aan haar muziek verbonden is. De New Yorkse komt graag naar Europa om zich niet alleen te laven aan de Gealic cultuur, maar ook om het te delen met anderen. Op podium Peter & Leni in Steendam deed de Amerikaanse dat volop. Carey laat zich veelal inspireren door gedichten, verhalen of andere liedjes. Bijvoorbeeld bij de opening 'Orange Blossom'. De Orange Blossom Special is een trein van New York naar Florida en onderwerp van een muziekstuk, waarin de viool de trein uitbeeld. Violiste Amy Merrill liet eerst een stukje van het muziekstuk horen voor Carey haar lied 'Orange Blossom' zong. Dat maakte het een wat opmerkelijke opening. De aanpak is prima, maar zou wellicht wat later op de setlist kunnen. Elk lied krijgt een lange en erg inhoudelijke introductie, die af en toe wat puntiger zou kunnen. Muzikaal staat ook het verhaal centraal. Kyle Carey heeft een prachtig heldere en uitmuntend verstaanbare stem. Ondanks haar keurige zang en uitstekende articulatie weet ze voldoende emotie in haar liedjes te stoppen. Het leverde voor de pauze prima liedjes op als 'June Day' en 'Star Above Rankin's Point'. Liedjes voor melancholie en nostalgie afgewiiseld met liedjes in het gealic, zoals het a capella gezongen 'Sios Dhan An Abhainn'. De keren dat Kyle Carey in het, wat zij rock 'n roll deel van het optreden noemde en het keurige even wat minder benadrukte bleek zij ook dat uitstekend te beheersen met het prachtige 'Resurrection' en 'Across the Great Divide' een lied van Kate Wolf, dat Carey op verzoek nogmaals zong als toegift. Na de pauze begon het gevoelig met het schitterende 'Northern Lights' en fraaie a capella gezongen gospelachtige 'Let Them Be All'. Vooral in de eerste helft van de tweede set was Kyle Carey op haar best. Hier lag het zwaartepunt van het concert met als hoogtepunt 'John Hardy's Wife'. Ook een op een lied gebasseerd nummer, waarbij ze eerst de ballade over de moordenaar 'John Hardy' zong en daarna haar interpretatie waarbij ze het lied had geschreven uit het oogpunt van de vrouw van John Hardy. Ook zo'n lied waarbij ze nog net even dieper in de emotie kon duiken. Een ontspannen Kyle Carey, prima begeleiding van Amy Merrill op viool en Ron Jansen op mandoline en die mooie liedjes. Het waren de ingrediënten voor een geslaagd concert.
STEENDAM – Kyle Carey is één van de weinige artiesten die een heel genre nagenoeg voor zich alleen heeft. Gealic Americana is de naam die aan haar muziek verbonden is. De New Yorkse komt graag naar Europa om zich niet alleen te laven aan de Gealic cultuur, maar ook om het te delen met anderen. Op podium Peter & Leni in Steendam deed de Amerikaanse dat volop. Carey laat zich veelal inspireren door gedichten, verhalen of andere liedjes. Bijvoorbeeld bij de opening 'Orange Blossom'. De Orange Blossom Special is een trein van New York naar Florida en onderwerp van een muziekstuk, waarin de viool de trein uitbeeld. Violiste Amy Merrill liet eerst een stukje van het muziekstuk horen voor Carey haar lied 'Orange Blossom' zong. Dat maakte het een wat opmerkelijke opening. De aanpak is prima, maar zou wellicht wat later op de setlist kunnen. Elk lied krijgt een lange en erg inhoudelijke introductie, die af en toe wat puntiger zou kunnen. Muzikaal staat ook het verhaal centraal. Kyle Carey heeft een prachtig heldere en uitmuntend verstaanbare stem. Ondanks haar keurige zang en uitstekende articulatie weet ze voldoende emotie in haar liedjes te stoppen. Het leverde voor de pauze prima liedjes op als 'June Day' en 'Star Above Rankin's Point'. Liedjes voor melancholie en nostalgie afgewiiseld met liedjes in het gealic, zoals het a capella gezongen 'Sios Dhan An Abhainn'. De keren dat Kyle Carey in het, wat zij rock 'n roll deel van het optreden noemde en het keurige even wat minder benadrukte bleek zij ook dat uitstekend te beheersen met het prachtige 'Resurrection' en 'Across the Great Divide' een lied van Kate Wolf, dat Carey op verzoek nogmaals zong als toegift. Na de pauze begon het gevoelig met het schitterende 'Northern Lights' en fraaie a capella gezongen gospelachtige 'Let Them Be All'. Vooral in de eerste helft van de tweede set was Kyle Carey op haar best. Hier lag het zwaartepunt van het concert met als hoogtepunt 'John Hardy's Wife'. Ook een op een lied gebasseerd nummer, waarbij ze eerst de ballade over de moordenaar 'John Hardy' zong en daarna haar interpretatie waarbij ze het lied had geschreven uit het oogpunt van de vrouw van John Hardy. Ook zo'n lied waarbij ze nog net even dieper in de emotie kon duiken. Een ontspannen Kyle Carey, prima begeleiding van Amy Merrill op viool en Ron Jansen op mandoline en die mooie liedjes. Het waren de ingrediënten voor een geslaagd concert.
Staande ovatie voor fantastische Jarrod Dickenson
AMEN – Veel mensen uit het publiek hadden Jarrod Dickenson ontdekt toen hij vorig jaar als voorprogramma hen omver had geblazen als voorprograma van Don McClean in Amsterdam. Inmiddels zijn de grote namen er happig op om deze van oorsprong Texaanse singersongwriter mee op toer te nemen. Zo wacht dit jaar Bonnie Raitt op Dickenson om haar te vergezellen. Terecht, want Jarrod Dickenson bewees in De Amer in Amen maar weer eens wat voor fantastische artiest hij is. In tegensteling tot zijn vorige toer toen hij zijn vrouw Claire als zangeres mee had was stond Dickenson er nu alleen voor, maar dat was geen probleem. Met warme rustgevende stem, prachtige teksten en liedjes die echt wat te vertellen hebben wist Dickenson vanaf het eerste tot het laatste moment te boeien. Een hoopgevend concert ook, want Dickenson speelde veel materiaal van zijn dit jaar te verschijnen nieuwe album en dat klonk fantastisch. Hij begon het concert met een krachtige 'Aint Waiting any Longer' en een droevige 'No Work for a Working Man'. Mooi in de eerste set waren de nieuwe nummers 'A Cowboy and The Moon', een nummer met een duidelijke country inslag en het zeer intens gezongen 'Take it From Me'. Naast eigen werk bracht Dickenson ook de Tom Waits cover 'Picture in a Frame', waarmee hij de grootmeester eer betoonde. Hoogtepunt was echter 'Take me At My Word' een lied voor zijn huidige vrouw Claire, geschreven ten tijde dat zij nog in Belfast woonde en hij in New York. Een lied waar de emotie van afdroop. Jarrod Dickenson toonde aan ook nog een fantastische gitarist te zijn. Zijn setopbouw was uitstekend, mede ook omdat al zijn liedjes een duidelijke eigen identiteit hebben. Dickenson laat zich inspireren door de country, blues en folk en combineert dat met prachtige teksten. Hij introduceert zijn liedjes uitstekend met vaak korte anecdotes en soms een wat langer verhaal en straalt ook daarin veel ontspanning uit en weet met humor de zaal op zijn hand te krijgen. Na de pauze meer van dat prachtige zangwerk. Oudere nummers als de visfolksong 'The Northern Sea' afgewisseld met mooie nieuwe nummers de bleusy 'In the Mean Time' en 'Faint of Heart'. Hoogtepunt was nu 'I Won't Quit'. Een prachtig lied over toegeven dat je soms ook best wel eens ongelijk kan hebben. Een leuke murderballad met 'The Gallows' en voor het publiek om mee te zingen 'The Weight' van The Band. Als toegift zong Jarrod Dickenson 'Seasons Change'. Een lied dat hij schreef voor zijn 94-jarige opa. Als je zo'n prachtig lied voor je geschreven krijgt, dan moet je wel iets heel goed gedaan hebben in het leven. Een lange staande ovatie viel Jarrod Dickenson ten deel. Als je dit jaar één concert ziet en het was dit concert, dan heb je een goed seizoen gehad.
AMEN – Veel mensen uit het publiek hadden Jarrod Dickenson ontdekt toen hij vorig jaar als voorprogramma hen omver had geblazen als voorprograma van Don McClean in Amsterdam. Inmiddels zijn de grote namen er happig op om deze van oorsprong Texaanse singersongwriter mee op toer te nemen. Zo wacht dit jaar Bonnie Raitt op Dickenson om haar te vergezellen. Terecht, want Jarrod Dickenson bewees in De Amer in Amen maar weer eens wat voor fantastische artiest hij is. In tegensteling tot zijn vorige toer toen hij zijn vrouw Claire als zangeres mee had was stond Dickenson er nu alleen voor, maar dat was geen probleem. Met warme rustgevende stem, prachtige teksten en liedjes die echt wat te vertellen hebben wist Dickenson vanaf het eerste tot het laatste moment te boeien. Een hoopgevend concert ook, want Dickenson speelde veel materiaal van zijn dit jaar te verschijnen nieuwe album en dat klonk fantastisch. Hij begon het concert met een krachtige 'Aint Waiting any Longer' en een droevige 'No Work for a Working Man'. Mooi in de eerste set waren de nieuwe nummers 'A Cowboy and The Moon', een nummer met een duidelijke country inslag en het zeer intens gezongen 'Take it From Me'. Naast eigen werk bracht Dickenson ook de Tom Waits cover 'Picture in a Frame', waarmee hij de grootmeester eer betoonde. Hoogtepunt was echter 'Take me At My Word' een lied voor zijn huidige vrouw Claire, geschreven ten tijde dat zij nog in Belfast woonde en hij in New York. Een lied waar de emotie van afdroop. Jarrod Dickenson toonde aan ook nog een fantastische gitarist te zijn. Zijn setopbouw was uitstekend, mede ook omdat al zijn liedjes een duidelijke eigen identiteit hebben. Dickenson laat zich inspireren door de country, blues en folk en combineert dat met prachtige teksten. Hij introduceert zijn liedjes uitstekend met vaak korte anecdotes en soms een wat langer verhaal en straalt ook daarin veel ontspanning uit en weet met humor de zaal op zijn hand te krijgen. Na de pauze meer van dat prachtige zangwerk. Oudere nummers als de visfolksong 'The Northern Sea' afgewisseld met mooie nieuwe nummers de bleusy 'In the Mean Time' en 'Faint of Heart'. Hoogtepunt was nu 'I Won't Quit'. Een prachtig lied over toegeven dat je soms ook best wel eens ongelijk kan hebben. Een leuke murderballad met 'The Gallows' en voor het publiek om mee te zingen 'The Weight' van The Band. Als toegift zong Jarrod Dickenson 'Seasons Change'. Een lied dat hij schreef voor zijn 94-jarige opa. Als je zo'n prachtig lied voor je geschreven krijgt, dan moet je wel iets heel goed gedaan hebben in het leven. Een lange staande ovatie viel Jarrod Dickenson ten deel. Als je dit jaar één concert ziet en het was dit concert, dan heb je een goed seizoen gehad.
Mooie verhalen bij Amy Speace
OENTJERK – Een lekker krachtige opening had Amy Speace bij Folk in de Walden op de fraaie Stania State in Oentjerk in petto voor het publiek met 'Nothing Good can come of This.' Een mooi statement dat direct het publiek bij de les riep, maar gelukkig geen voorspelling voor de rest van de avond. Speace was duidelijk op dreef. Goedlachs en met mooie verhalen in woord zowel als in liedjes stond de singersongwriter uit Nashville in de fraaie omgeving van de Friese State. Speace werd daarbij uitmuntend op viool ondersteund door Megan Palmer, die ook de ondersteunende zang voor haar rekening nam. Relaxed switchte Speace van de mooie verhalen, soms hilarisch, soms vol emotie, naar de sterke liedjes. Opvallend was hoe makkelijk de overgangen tussen beide emoties vaan de zangeres waren. Van een prachtig verhaal hoe de moeder van haar nieuwe liefde in de zaal zat, terwijl haar laatste album 'That Kind Of Girl' juist de afrekening is met een oude relatie en ze 'I can Do Better' zong. Het gezicht van haar aanstaande schoonmoeder betrok en ze werd gered door een vriendin die van achteruit de zaal riep 'And You Did!!'. Van dat hilarische moment zat ze eigenlijk direct in de emotie van een relatie die op de klippen loopt zonder merkbare overgang. Erg knap. Mooi was ook het op de bijbel gebasseerde '5 Days' dat Speace vol intensiteit zong. Opvallend in deze eerste set was dat juist het nummer dat niet op de setlist stond, maar spontaan werd ingevoegd 'Hunter Moon', een Shakespeare's Othello gebasseerde murder ballad het hoogtepunt van de eerste set was. Een gouden hand van wisselen. Met mooie en vrolijke 'The Fortunate Ones' kwam deze set tot een einde. Na de pauze begon Speace gevoelig. Prachtige uitvoeringen van 'Stormy Boat' en vooral het verhaal van opa en oma en diens liefde in 'Ghost' raakte het publiek. Met het vrolijke 'Chicago' werd het podium geschapen voor Megan Palmer. Palmer bleek meer dan een prima violiste, maar ook een zelf een aansprekende artiest. Palmer zong twee van haar eigen liedjes, waarbij 'The Knife Twister' zeer krachtig en tot de verbeelding sprekend was.. 'What She's got to Give' was gevoeliger en ook fraai. Wederom een goede zet van Speace om ook haar begeleidster deze ruimte te gunnen. Daarna was het weer tijd voor Amy Speace zelf. Met 'Had To Lose' dat overging in een eerbetoon aan Neil Diamond via zijn 'Play Me' wist Speace nogmaals te overtuigen. Nog een aantal prachtige liedjes volgden. 'It's Too Late' een fraai country liedje in de geest van Willie Nelson en vooral het prachtige 'Hymm for The Crossing' dat zeker een gooi deed naar fraaiste lied van de avond besloot Speace. Met 'Vertigo' als toegift was ook Oentjerk om. Een prachtige, ervaren en sterke artieste.
OENTJERK – Een lekker krachtige opening had Amy Speace bij Folk in de Walden op de fraaie Stania State in Oentjerk in petto voor het publiek met 'Nothing Good can come of This.' Een mooi statement dat direct het publiek bij de les riep, maar gelukkig geen voorspelling voor de rest van de avond. Speace was duidelijk op dreef. Goedlachs en met mooie verhalen in woord zowel als in liedjes stond de singersongwriter uit Nashville in de fraaie omgeving van de Friese State. Speace werd daarbij uitmuntend op viool ondersteund door Megan Palmer, die ook de ondersteunende zang voor haar rekening nam. Relaxed switchte Speace van de mooie verhalen, soms hilarisch, soms vol emotie, naar de sterke liedjes. Opvallend was hoe makkelijk de overgangen tussen beide emoties vaan de zangeres waren. Van een prachtig verhaal hoe de moeder van haar nieuwe liefde in de zaal zat, terwijl haar laatste album 'That Kind Of Girl' juist de afrekening is met een oude relatie en ze 'I can Do Better' zong. Het gezicht van haar aanstaande schoonmoeder betrok en ze werd gered door een vriendin die van achteruit de zaal riep 'And You Did!!'. Van dat hilarische moment zat ze eigenlijk direct in de emotie van een relatie die op de klippen loopt zonder merkbare overgang. Erg knap. Mooi was ook het op de bijbel gebasseerde '5 Days' dat Speace vol intensiteit zong. Opvallend in deze eerste set was dat juist het nummer dat niet op de setlist stond, maar spontaan werd ingevoegd 'Hunter Moon', een Shakespeare's Othello gebasseerde murder ballad het hoogtepunt van de eerste set was. Een gouden hand van wisselen. Met mooie en vrolijke 'The Fortunate Ones' kwam deze set tot een einde. Na de pauze begon Speace gevoelig. Prachtige uitvoeringen van 'Stormy Boat' en vooral het verhaal van opa en oma en diens liefde in 'Ghost' raakte het publiek. Met het vrolijke 'Chicago' werd het podium geschapen voor Megan Palmer. Palmer bleek meer dan een prima violiste, maar ook een zelf een aansprekende artiest. Palmer zong twee van haar eigen liedjes, waarbij 'The Knife Twister' zeer krachtig en tot de verbeelding sprekend was.. 'What She's got to Give' was gevoeliger en ook fraai. Wederom een goede zet van Speace om ook haar begeleidster deze ruimte te gunnen. Daarna was het weer tijd voor Amy Speace zelf. Met 'Had To Lose' dat overging in een eerbetoon aan Neil Diamond via zijn 'Play Me' wist Speace nogmaals te overtuigen. Nog een aantal prachtige liedjes volgden. 'It's Too Late' een fraai country liedje in de geest van Willie Nelson en vooral het prachtige 'Hymm for The Crossing' dat zeker een gooi deed naar fraaiste lied van de avond besloot Speace. Met 'Vertigo' als toegift was ook Oentjerk om. Een prachtige, ervaren en sterke artieste.
Moon Moon Moon op zijn best in rauwheid
TOLBERT – The blogtour van Moon Moon Moon gaat de hele wereld over, maar het enige Nederlandse optreden van deze formatie in dit kader was op The Next Gig. De formatie rondom Mark Lohmann speelde een mooie set vanuit de eigen omgeving die vanuit de hele wereld via de website bekeken kon worden. Altijd spannend of zo'n verbinding ook technisch voor elkaar kwam, maar dat werkte nagenoeg perfect op een kleine hapering na die eigenlijk direct door Lohmann persoonlijk werd hersteld. De band begon met het sfeervolle 'Oktober'. Daarna stond de setlist niet vast. Via twitter en mail konden aanvragen gedaan worden. Dat is een punt waar de band nog eens over na mag denken. Het leverde discussies op en soms wat lacherigheid. Met een setlist en bijvoorbeeld een toegift op aanvraag, blijft het tempo hoger en de kijker langer hangen. Ook blijft dan meer tijd om inhoudelijk meer over de liedjes te vertellen en wordt lacherigheid vermeden. Moon Moon Moon is een prima Nederlandse band. Het brengt mooie gevoelige Indie Folk nummers met wat invloeden van rock. Fraaie nummers die vaak rustig en dromerig blijven. Lohmann is een adequate zanger die op zijn best is als het wat rauwer wordt. Na de opening speelde Moon Moon Moon 'New Year’s, Not at Party' een goed nummer, evenals 'Autumn Nights'. Bandleden Daan op gitaar, Steven op keyboard, Arnoux op bas en Mattijs op drums speelden mooi ingetogen. Na het begin groeide de band steeds meer in zijn rol. 'Jasmin, Vermont' was heerlijk rauw met een hoofdrol voor toetsenist Steven en ook 'Leaking Rowboat' kon erg bekoren. 'Peaked Above The Blankets of Death' was melodieus en hoort bij de top van het repertoire van Moon Moon Moon en met het sferische '3 AM, Almost Sleeping' en het rauwe en pure 'Yellow Window' kwam een einde aan het Nederlands deel van de, aldus de band, eerste blogtour ooit die een band heeft ondernemen ter wereld. Het laatste optreden staat in de agenda voor een Canadees magazine. Een prima geslaagd experiment dat kan groeien door nog net een iets strakkere aanpak. Moon Moon Moon is een band die niet alleen op het computerscherm kan worden genoten, maar eigenlijk ook gewoon op een podium.
TOLBERT – The blogtour van Moon Moon Moon gaat de hele wereld over, maar het enige Nederlandse optreden van deze formatie in dit kader was op The Next Gig. De formatie rondom Mark Lohmann speelde een mooie set vanuit de eigen omgeving die vanuit de hele wereld via de website bekeken kon worden. Altijd spannend of zo'n verbinding ook technisch voor elkaar kwam, maar dat werkte nagenoeg perfect op een kleine hapering na die eigenlijk direct door Lohmann persoonlijk werd hersteld. De band begon met het sfeervolle 'Oktober'. Daarna stond de setlist niet vast. Via twitter en mail konden aanvragen gedaan worden. Dat is een punt waar de band nog eens over na mag denken. Het leverde discussies op en soms wat lacherigheid. Met een setlist en bijvoorbeeld een toegift op aanvraag, blijft het tempo hoger en de kijker langer hangen. Ook blijft dan meer tijd om inhoudelijk meer over de liedjes te vertellen en wordt lacherigheid vermeden. Moon Moon Moon is een prima Nederlandse band. Het brengt mooie gevoelige Indie Folk nummers met wat invloeden van rock. Fraaie nummers die vaak rustig en dromerig blijven. Lohmann is een adequate zanger die op zijn best is als het wat rauwer wordt. Na de opening speelde Moon Moon Moon 'New Year’s, Not at Party' een goed nummer, evenals 'Autumn Nights'. Bandleden Daan op gitaar, Steven op keyboard, Arnoux op bas en Mattijs op drums speelden mooi ingetogen. Na het begin groeide de band steeds meer in zijn rol. 'Jasmin, Vermont' was heerlijk rauw met een hoofdrol voor toetsenist Steven en ook 'Leaking Rowboat' kon erg bekoren. 'Peaked Above The Blankets of Death' was melodieus en hoort bij de top van het repertoire van Moon Moon Moon en met het sferische '3 AM, Almost Sleeping' en het rauwe en pure 'Yellow Window' kwam een einde aan het Nederlands deel van de, aldus de band, eerste blogtour ooit die een band heeft ondernemen ter wereld. Het laatste optreden staat in de agenda voor een Canadees magazine. Een prima geslaagd experiment dat kan groeien door nog net een iets strakkere aanpak. Moon Moon Moon is een band die niet alleen op het computerscherm kan worden genoten, maar eigenlijk ook gewoon op een podium.
Jenny Wren and her Borrowed Wings doet Steendam swingen
STEENDAM – Wie had dat gedacht. Voor het concert doet Jenny Wren in niks denken aan een Rhythm & Blues diva. Een zachte stem, een beetje verlegen. Als ze op het podium vanachter haar contrabas haar mond open doet in 'Twisted Nail' is duidelijk dat hier een unieke stem op het podium staat bij Peter & Leni in Steendam voor het eerste Nederlandse optreden van de driemansformatie Jenny Wren and her Borrowed Wings . Naast frontvrouw Jenny Wren staan Ben Fisher met zijn resonator gitaar en Ben Gallon met zijn akoestische gitaar. Hoewel frontvrouw, Jenny Wren staat achter beide Bennen om practische redenen en toch ook een beetje haar verlegenheid die haar af en toe toch parten speelt in haar verhaaltjes en zang. Met dat als kleine opmerking die al aan het eind van de eerste set vervalt als Wren steeds meer loskomt staat er een prachtig gezelschap die met overgave muziek maakt op basis van een uitstekende beheersing van hun instrumenten, de zeer sterke zang, ook in harmonie en mooie eigen composities. Prachtige nummers komen voorbij. Af en toe wat meer mellow als 'Too Tired', het gevoelige 'Days Gone' en het mooie 'Her Dreams'. Het zwaartepunt van de eerste set ligt op het einde bij prachtige indringende 'Until Its My Time To Go' een lied over ouder worden en Wren laat horen wat haar stem voor diepte in zich heeft en ze durft toe te geven aan dat rauwe randje en het prachtige 'My Only Friend'. In haar aankondigen moet Jenny Wren nog een stapje maken. 'My Only Friend' is een lied met een speciale betekenis voor de zangeres, maar wat dat is komen we niet te weten. Bij dit en bi andere liedjes is wat meer uitleg wenselijk om het publiek nog verder mee te voeren in de emotie. Na de pauze wordt het van een prachtig een fantastisch concert. Het vermogen en de diepte van de zang komen optimaal tot hun recht. Met twee swingende nummers 'Show Time' en 'The Start' wordt gas gegeven. Even wordt met 'Believing' gas terug genomen, maar dat blijkt een aanloopje naar het geweldige en met power gezongen 'Brick by Brick' en na weer een adempauze in 'Wooden Nickels' volgt het fenomenale 'Dead Man's Hat' het titelnummer van de laatste CD van Jenny Wren and her Borrowed Wings. Met drie tempo nummers waaronder 'The Sailor's Blues' komt er een einde aan het concert. Het publiek klapt nog één keer de band het podium op. Akoestisch wordt dat verlaten en in het publiek speelt de band schitterend de klassieker 'Trouble in Mind' als toegift. Wat een kennismaking!
STEENDAM – Wie had dat gedacht. Voor het concert doet Jenny Wren in niks denken aan een Rhythm & Blues diva. Een zachte stem, een beetje verlegen. Als ze op het podium vanachter haar contrabas haar mond open doet in 'Twisted Nail' is duidelijk dat hier een unieke stem op het podium staat bij Peter & Leni in Steendam voor het eerste Nederlandse optreden van de driemansformatie Jenny Wren and her Borrowed Wings . Naast frontvrouw Jenny Wren staan Ben Fisher met zijn resonator gitaar en Ben Gallon met zijn akoestische gitaar. Hoewel frontvrouw, Jenny Wren staat achter beide Bennen om practische redenen en toch ook een beetje haar verlegenheid die haar af en toe toch parten speelt in haar verhaaltjes en zang. Met dat als kleine opmerking die al aan het eind van de eerste set vervalt als Wren steeds meer loskomt staat er een prachtig gezelschap die met overgave muziek maakt op basis van een uitstekende beheersing van hun instrumenten, de zeer sterke zang, ook in harmonie en mooie eigen composities. Prachtige nummers komen voorbij. Af en toe wat meer mellow als 'Too Tired', het gevoelige 'Days Gone' en het mooie 'Her Dreams'. Het zwaartepunt van de eerste set ligt op het einde bij prachtige indringende 'Until Its My Time To Go' een lied over ouder worden en Wren laat horen wat haar stem voor diepte in zich heeft en ze durft toe te geven aan dat rauwe randje en het prachtige 'My Only Friend'. In haar aankondigen moet Jenny Wren nog een stapje maken. 'My Only Friend' is een lied met een speciale betekenis voor de zangeres, maar wat dat is komen we niet te weten. Bij dit en bi andere liedjes is wat meer uitleg wenselijk om het publiek nog verder mee te voeren in de emotie. Na de pauze wordt het van een prachtig een fantastisch concert. Het vermogen en de diepte van de zang komen optimaal tot hun recht. Met twee swingende nummers 'Show Time' en 'The Start' wordt gas gegeven. Even wordt met 'Believing' gas terug genomen, maar dat blijkt een aanloopje naar het geweldige en met power gezongen 'Brick by Brick' en na weer een adempauze in 'Wooden Nickels' volgt het fenomenale 'Dead Man's Hat' het titelnummer van de laatste CD van Jenny Wren and her Borrowed Wings. Met drie tempo nummers waaronder 'The Sailor's Blues' komt er een einde aan het concert. Het publiek klapt nog één keer de band het podium op. Akoestisch wordt dat verlaten en in het publiek speelt de band schitterend de klassieker 'Trouble in Mind' als toegift. Wat een kennismaking!
Overtuigende Larkhall voor Merleyn
GRONINGEN – Onder zijn muzikale naam Larkhall liet de in Groot Brittanië woonachtige Charlie Williams horen voor Café Merleyn in Groningen tijdens een muzikaal Wishfulmusic evenement dat in hem een bijzonder muzikant schuil gaat op de rand van klassiek en pop. Larkhall begon met het welhaast klassieke instrumentale 'A Transitional Fossil'. Een mooi blijk van zijn pianospel die af en toe toch ook zijn zang overstemde in de rest van het optreden. Jammer, want Larkhall weet het nodige gevoel in zijn zang te leggen met een mooie wat donkere stem. Na het intro bewees hij dat in het rustige 'Bones' dat hij liet volgen door 'Maggie'. Daarna gooide Charlie Williams er nog een schepje boven op. Twee prachtige nummers volgden. Eerst was dat het mooie 'Beginners'. Tevens het openingsnummer van het debuutalbum van Larkhall dat vlak voor de toernee is verschenen die de Engelsman door Duitsland en Nederland bracht. Vervolgens bewees hij zijn talent met 'Trace A Universe'. De indruk dat hier een klassieke pianist aan het werk is klopt. Charlie Williams heeft zijn opleiding gehad in de klassieke wereld, maar heeft zich daarvan losgemaakt om zijn eigen indie pop muziek te gaan maken en zijn eigen werk te spelen. Soms maakt hij handig gebruik van het klassieke instrumentarium en hulpmiddelen. In 'Trace a Universe' wordt duidelijk waarom er een metronoom op zijn piano staat. Het tikken van het apparaat is fraai verwerkt in het lied. Een stap moet Larkhall nog maken in de introducties. Soms wat technisch, maar eigenlijk weinig inhoudelijk over zijn liedjes. Dat terwijl hij in zijn liedjes toch echt wat te vertellen heeft. Een statement maakte Larkhall zeker met zijn cover. Zelden zal 'Sweet Child of Mine' van Guns & Roses zo geklonken hebben. Daar kan menig coverende artiest nog een voorbeeld aan nemen. Larkhall had zich het nummer geheel eigen gemaakt en gaf daarmee deze rocksong een hele nieuwe dimensie. Dat Charlie Williams het wel degelijk in zich heeft om te vertellen over zijn liedjes toonde hij bij het afsluitende 'Flood'. Nu wel het verhaal dat hij, hoewel hij niet gelovig was, toch intresse had over verhalen in de bijbel. Dat hieruit een lied over een date tussen Noah en God te voorschijn kwam was dan weer uitermate verrassend. Het lied was echter prachtig en een mooi voorbeeld van de kunde van Larkhall en zijn gelukkige huwelijk tussen klassiek en pop.
GRONINGEN – Onder zijn muzikale naam Larkhall liet de in Groot Brittanië woonachtige Charlie Williams horen voor Café Merleyn in Groningen tijdens een muzikaal Wishfulmusic evenement dat in hem een bijzonder muzikant schuil gaat op de rand van klassiek en pop. Larkhall begon met het welhaast klassieke instrumentale 'A Transitional Fossil'. Een mooi blijk van zijn pianospel die af en toe toch ook zijn zang overstemde in de rest van het optreden. Jammer, want Larkhall weet het nodige gevoel in zijn zang te leggen met een mooie wat donkere stem. Na het intro bewees hij dat in het rustige 'Bones' dat hij liet volgen door 'Maggie'. Daarna gooide Charlie Williams er nog een schepje boven op. Twee prachtige nummers volgden. Eerst was dat het mooie 'Beginners'. Tevens het openingsnummer van het debuutalbum van Larkhall dat vlak voor de toernee is verschenen die de Engelsman door Duitsland en Nederland bracht. Vervolgens bewees hij zijn talent met 'Trace A Universe'. De indruk dat hier een klassieke pianist aan het werk is klopt. Charlie Williams heeft zijn opleiding gehad in de klassieke wereld, maar heeft zich daarvan losgemaakt om zijn eigen indie pop muziek te gaan maken en zijn eigen werk te spelen. Soms maakt hij handig gebruik van het klassieke instrumentarium en hulpmiddelen. In 'Trace a Universe' wordt duidelijk waarom er een metronoom op zijn piano staat. Het tikken van het apparaat is fraai verwerkt in het lied. Een stap moet Larkhall nog maken in de introducties. Soms wat technisch, maar eigenlijk weinig inhoudelijk over zijn liedjes. Dat terwijl hij in zijn liedjes toch echt wat te vertellen heeft. Een statement maakte Larkhall zeker met zijn cover. Zelden zal 'Sweet Child of Mine' van Guns & Roses zo geklonken hebben. Daar kan menig coverende artiest nog een voorbeeld aan nemen. Larkhall had zich het nummer geheel eigen gemaakt en gaf daarmee deze rocksong een hele nieuwe dimensie. Dat Charlie Williams het wel degelijk in zich heeft om te vertellen over zijn liedjes toonde hij bij het afsluitende 'Flood'. Nu wel het verhaal dat hij, hoewel hij niet gelovig was, toch intresse had over verhalen in de bijbel. Dat hieruit een lied over een date tussen Noah en God te voorschijn kwam was dan weer uitermate verrassend. Het lied was echter prachtig en een mooi voorbeeld van de kunde van Larkhall en zijn gelukkige huwelijk tussen klassiek en pop.
Waitress for the Bees brengt prachtige verhaaltjes
GRONINGEN – Liedjes over dinosaurussen en over insecten. Het zijn kleine verhaaltjes met dubbele bodem die Waitress for the Bees, waarachter Emma Hooper schuilgaat, brengt. Een mooie gelaagdheid bleek op het spontane buitenfestivalletje voor Cafë Merleyn in Groningen. In overleg met artiesten en bar liet Wishfulmusic het eerste deel van een muziekmiddag buiten plaatsvinden op het terras. Dankzij een prima gebruik van haar loop, met af en toe een wat abrupte overgang, kregen ook de liedjes die gelaagdheid. Het gebruik van de loop in de open lucht is geen sinecure. Een blaffende hond kwam tijdens één van de liedjes steeds mooi terug op de achtergrond en voegde zo zijn lied toe aan de zang van Emma Hooper. Dat Emma Hooper mooie teksten schrijft mag geen verwondering wekken. Ook als auteur van een zeer goed ontvangen debuutroman bouwt deze in het Britse Bath woonachtige Canadeze aan de weg. Na de snelle omschakeling van binnen naar buiten en de zorg van meetoerende baby Aubrey was overgedragen aan haar echtgenoot begon 'Waitress for the Bees' met het mooie 'Dipplodocus' van haar dinosaurus EP 'Albertosaurus'. Aanvankelijk zong 'Waitress for the Bees' zonder begeleiding van haar viola, maar al snel kwam ook dit instrument te pas en ook de loop werd ingezet. 'Ornithomimus' dat daarna werd ingezet was vlot en paste wonderwel in deze setting. Kan wellicht het meest gecoverde nummer ter wereld nog verrassen? Ja! Een uitermate eigen versie van Oasis 'Wonderwall' vormde de overgang tussen dinosaurus en insect. Daarna volgde een duik in de wereld van insecten die metafoor is voor de eigen wereld van Emma Hooper. Mooie verhalen begeleiden de liedjes met af en toe een langsknetterende pizzabezorger als bromvlieg er door heen. Een droef liedje met 'Cordyceps' over mieren die door een paddestoel worden besmet en zo hoog mogelijk klimmen om daar te zorgen voor het verspreiden van de sporen ten koste van het eigen leven. Het zeer fraaie 'Phasmida' over de wandelende tak en als besluit het mooie lied 'Drosophila' over een fruitvlieg en hoe het is om in drie dagen je complete leven te leven. Het fraaie violaspel en de fijne kwetsbare stem, de teksten die je dwingen tot nadenken, het maakt 'Waitress for The Bees' tot een bijzonder artieste.
GRONINGEN – Liedjes over dinosaurussen en over insecten. Het zijn kleine verhaaltjes met dubbele bodem die Waitress for the Bees, waarachter Emma Hooper schuilgaat, brengt. Een mooie gelaagdheid bleek op het spontane buitenfestivalletje voor Cafë Merleyn in Groningen. In overleg met artiesten en bar liet Wishfulmusic het eerste deel van een muziekmiddag buiten plaatsvinden op het terras. Dankzij een prima gebruik van haar loop, met af en toe een wat abrupte overgang, kregen ook de liedjes die gelaagdheid. Het gebruik van de loop in de open lucht is geen sinecure. Een blaffende hond kwam tijdens één van de liedjes steeds mooi terug op de achtergrond en voegde zo zijn lied toe aan de zang van Emma Hooper. Dat Emma Hooper mooie teksten schrijft mag geen verwondering wekken. Ook als auteur van een zeer goed ontvangen debuutroman bouwt deze in het Britse Bath woonachtige Canadeze aan de weg. Na de snelle omschakeling van binnen naar buiten en de zorg van meetoerende baby Aubrey was overgedragen aan haar echtgenoot begon 'Waitress for the Bees' met het mooie 'Dipplodocus' van haar dinosaurus EP 'Albertosaurus'. Aanvankelijk zong 'Waitress for the Bees' zonder begeleiding van haar viola, maar al snel kwam ook dit instrument te pas en ook de loop werd ingezet. 'Ornithomimus' dat daarna werd ingezet was vlot en paste wonderwel in deze setting. Kan wellicht het meest gecoverde nummer ter wereld nog verrassen? Ja! Een uitermate eigen versie van Oasis 'Wonderwall' vormde de overgang tussen dinosaurus en insect. Daarna volgde een duik in de wereld van insecten die metafoor is voor de eigen wereld van Emma Hooper. Mooie verhalen begeleiden de liedjes met af en toe een langsknetterende pizzabezorger als bromvlieg er door heen. Een droef liedje met 'Cordyceps' over mieren die door een paddestoel worden besmet en zo hoog mogelijk klimmen om daar te zorgen voor het verspreiden van de sporen ten koste van het eigen leven. Het zeer fraaie 'Phasmida' over de wandelende tak en als besluit het mooie lied 'Drosophila' over een fruitvlieg en hoe het is om in drie dagen je complete leven te leven. Het fraaie violaspel en de fijne kwetsbare stem, de teksten die je dwingen tot nadenken, het maakt 'Waitress for The Bees' tot een bijzonder artieste.
Dani Wilde brengt de blues naar Frieschepalen
FRIESCHEPALEN – Vrijdagavond is bluesnight bij Ma Kelly Muziekcafé in Frieschepalen en daar past Dani Wilde uitstekend in. De Britse bluesgigant uit Brighton bracht een daverende set in de Friese grensplaats en had met bandleden Victoria Smith en haar Italiaanse drummer Jack Bazzami zichtbaar plezier in het spelen voor het publiek. Dani Wilde opende krachtig met 'Rock me Right' en het sterke 'Deeper Than Black”. Direct een voorbeeld van haar gitaarspel en onderscheiden zang. Gelukkig ging Dani Wilde niet met haar talent aan het showen. Geen kijk mij nou eens, maar mooi bescheiden stelde de Britse haar kunsten in dienst van de liedjes. Na twee eigen liedjes was er ruimte voor ander mans werk. Eerst een erg fraaie Bob Dylan cover en daarna een verrassende cover van 'Hound Dog', bekend van Elvis 'the King' Pressley, maar Wilde greep verder terug in de historie van dit klassieke nummer en liet zich inspireren door de versie van Big Mama Thornton, de eerste versie van dit lied. Na andermans werk kwamen ook andere stijlen aan bod dan alleen de blues. In 'Let Me Show You' toonde Wilde zich ook zeer vaardig in de oude rock en in het funky 'Walk Out' was er ruimte voor Victoria Smith om met een solo uit te blinken. Deze bassiste is niet de eerste de beste. Als sessiemuzikant en bij andere bands heeft ze zich al uitermate vaak bewezen en was in het verleden al genomineerd voor de eretitel beste blues bassist. In Frieschepalen maakte ze met haar spel vrienden.
Het mooiste moment van het concert was het ogenblik dat Dani Wilde om stilte vroeg. Een barkruk pakte en de band even de tijd gaf een kopje thee te gaan drinken. Met alleen haar akoestische gitaar nam ze plaats op de kruk midden tussen het publiek. Hier zonder hulpmiddelen bewees ze dat de indruk van het podium dat hier een buitgewoon gitarist, maar ook een zeer begenadigd zangeres aan het werk was. Terwijl zelfs de speld die je normaal kunt horen vallen halverwege bleef steken om te luisteren zong Wilde eerst 'You don't know Me' en liet dat volgen door het absolute hoogtepunt van het concert 'I'm in the Mood for Love'. Geen excuses, maar die waren ook niet nodig voor deze twee prachtige liedjes. De band had de thee op en op het podium ging het daarna vlot verder. Wilde bleef tonen hoe goed ze is op haar gitaar met steeds kleine solo's en vooral strakke accenten. Aanvankelijk niet zo spraakzaam op het toneel werd ze ook daarin steeds losser en beter met sterke inhoudelijke verhaaltjes. Bijvoorbeeld over het afsluitende 'Mississippi Kisses' over een bluescruise, waar ook een muzikant uit Mississipi was. Een prachtig concert dat met 'Call on Me', met daarin stukjes Bill Withers verwerkt. Het publiek had er nog niet genoeg van, maar de realiteit was de volgende dag een rit naar Berlijn en aan deze prachtige bluesavond met een zeer getalenteerde Dani Wilde kwam een einde.
FRIESCHEPALEN – Vrijdagavond is bluesnight bij Ma Kelly Muziekcafé in Frieschepalen en daar past Dani Wilde uitstekend in. De Britse bluesgigant uit Brighton bracht een daverende set in de Friese grensplaats en had met bandleden Victoria Smith en haar Italiaanse drummer Jack Bazzami zichtbaar plezier in het spelen voor het publiek. Dani Wilde opende krachtig met 'Rock me Right' en het sterke 'Deeper Than Black”. Direct een voorbeeld van haar gitaarspel en onderscheiden zang. Gelukkig ging Dani Wilde niet met haar talent aan het showen. Geen kijk mij nou eens, maar mooi bescheiden stelde de Britse haar kunsten in dienst van de liedjes. Na twee eigen liedjes was er ruimte voor ander mans werk. Eerst een erg fraaie Bob Dylan cover en daarna een verrassende cover van 'Hound Dog', bekend van Elvis 'the King' Pressley, maar Wilde greep verder terug in de historie van dit klassieke nummer en liet zich inspireren door de versie van Big Mama Thornton, de eerste versie van dit lied. Na andermans werk kwamen ook andere stijlen aan bod dan alleen de blues. In 'Let Me Show You' toonde Wilde zich ook zeer vaardig in de oude rock en in het funky 'Walk Out' was er ruimte voor Victoria Smith om met een solo uit te blinken. Deze bassiste is niet de eerste de beste. Als sessiemuzikant en bij andere bands heeft ze zich al uitermate vaak bewezen en was in het verleden al genomineerd voor de eretitel beste blues bassist. In Frieschepalen maakte ze met haar spel vrienden.
Het mooiste moment van het concert was het ogenblik dat Dani Wilde om stilte vroeg. Een barkruk pakte en de band even de tijd gaf een kopje thee te gaan drinken. Met alleen haar akoestische gitaar nam ze plaats op de kruk midden tussen het publiek. Hier zonder hulpmiddelen bewees ze dat de indruk van het podium dat hier een buitgewoon gitarist, maar ook een zeer begenadigd zangeres aan het werk was. Terwijl zelfs de speld die je normaal kunt horen vallen halverwege bleef steken om te luisteren zong Wilde eerst 'You don't know Me' en liet dat volgen door het absolute hoogtepunt van het concert 'I'm in the Mood for Love'. Geen excuses, maar die waren ook niet nodig voor deze twee prachtige liedjes. De band had de thee op en op het podium ging het daarna vlot verder. Wilde bleef tonen hoe goed ze is op haar gitaar met steeds kleine solo's en vooral strakke accenten. Aanvankelijk niet zo spraakzaam op het toneel werd ze ook daarin steeds losser en beter met sterke inhoudelijke verhaaltjes. Bijvoorbeeld over het afsluitende 'Mississippi Kisses' over een bluescruise, waar ook een muzikant uit Mississipi was. Een prachtig concert dat met 'Call on Me', met daarin stukjes Bill Withers verwerkt. Het publiek had er nog niet genoeg van, maar de realiteit was de volgende dag een rit naar Berlijn en aan deze prachtige bluesavond met een zeer getalenteerde Dani Wilde kwam een einde.
Tabitha Smith combineert blues met soul
FRIESCHEPALEN – In de aankondiging ontbrak Tabitha Smith en dus was de verrassing dat deze bleus en soulzangeres ook in Ma Kelly's Muziekcafé in Frieschepalen stond. De artieste uit Brighton gaf een zeer aangenaam visitekaartje af met haar prachtige stem. Tabitha Smith opende met twee covers. Het krachtige 'Nobody's Fault But Mine' deed Nina Simone recht, maar was ook een fijne eigen interpretatie van de Britse. 'Stormy Weather', de jazzstandard bekend van onder andere Billie Holiday kreeg ook een prachtige en sterk gezongen uitvoering. Tabitha Smith heeft een zeer goede en soulvolle stem. Na andermans werk was het tijd voor eigen liedjes. De akoestische gitaar werd weggelegd en de resonator gitaar aan het werk gezet. Was haar eerdere gitaar werk af en toe wat aarzelend, op de resonator kwam Tabitha Smith tot haar recht. Het fraaie 'Pay the Prize' was een sterke bluessong vol met ingehouden emoties. Een kenmerk van deze zangeres, die je laat wachten op de ontlading. In 'Queen of Your Heart' excelleerde Tabitha Smith met die prachtige stem en dat resonator geluid in een erg fraai liedje. Tussen de liedjes door bleek ze een prima verteller. Dat is nodig ook, want tussen de liedjes gebruikte ze veel tijd om te stemmen. Niet alleen is de resonator een gevoelig apparaat, maar voor elk liedjes was een nieuwe setting nodig. Ze hield er van om het gevarieerd te houden, maar om dan geen grote stiltes te laten vallen is een handig mondje en een goed verhaal nodig. Daarna kreeg Smith versterking op het toneel van bassiste Victoria Smith en drummer Jack Bazzani. “Storm' kreeg daardoor een wat voller geluid en dat was geen verkeerde keuze. Hoogtepunt van het het optreden was 'Never Enough'. Een prachtig lied waarin Smith haar blues en soul invloeden wist samen te smeden. Nogmaals liet de Brightonse horen een prachtige zangeres te zijn en uitstekend op dreef op haar resonator gitaar en toonde haar potentie. Met het titelnummer van haar EP 'Black Wave' sloot ze af. Een nummer dat wijfelend begon, maar gedurende het lied aan kracht won. Dat was het moment om er een streep onder te zetten, maar door het enthousiaste publiek werd Smith het podium terug op geapplaudiseerd voor nog een liedje. Ze koos voor 'Woodstock' op haar akoestische gitaar alleen. Dat was jammer, want in dat lied deed ze zichzelf geen recht. Met meer podiumervaring en een groter arsenaal aan eigen liedjes kan dat vermeden worden. Tabitha Smith is desondanks een artieste om in de gaten houden, met haar prachtige stem.
FRIESCHEPALEN – In de aankondiging ontbrak Tabitha Smith en dus was de verrassing dat deze bleus en soulzangeres ook in Ma Kelly's Muziekcafé in Frieschepalen stond. De artieste uit Brighton gaf een zeer aangenaam visitekaartje af met haar prachtige stem. Tabitha Smith opende met twee covers. Het krachtige 'Nobody's Fault But Mine' deed Nina Simone recht, maar was ook een fijne eigen interpretatie van de Britse. 'Stormy Weather', de jazzstandard bekend van onder andere Billie Holiday kreeg ook een prachtige en sterk gezongen uitvoering. Tabitha Smith heeft een zeer goede en soulvolle stem. Na andermans werk was het tijd voor eigen liedjes. De akoestische gitaar werd weggelegd en de resonator gitaar aan het werk gezet. Was haar eerdere gitaar werk af en toe wat aarzelend, op de resonator kwam Tabitha Smith tot haar recht. Het fraaie 'Pay the Prize' was een sterke bluessong vol met ingehouden emoties. Een kenmerk van deze zangeres, die je laat wachten op de ontlading. In 'Queen of Your Heart' excelleerde Tabitha Smith met die prachtige stem en dat resonator geluid in een erg fraai liedje. Tussen de liedjes door bleek ze een prima verteller. Dat is nodig ook, want tussen de liedjes gebruikte ze veel tijd om te stemmen. Niet alleen is de resonator een gevoelig apparaat, maar voor elk liedjes was een nieuwe setting nodig. Ze hield er van om het gevarieerd te houden, maar om dan geen grote stiltes te laten vallen is een handig mondje en een goed verhaal nodig. Daarna kreeg Smith versterking op het toneel van bassiste Victoria Smith en drummer Jack Bazzani. “Storm' kreeg daardoor een wat voller geluid en dat was geen verkeerde keuze. Hoogtepunt van het het optreden was 'Never Enough'. Een prachtig lied waarin Smith haar blues en soul invloeden wist samen te smeden. Nogmaals liet de Brightonse horen een prachtige zangeres te zijn en uitstekend op dreef op haar resonator gitaar en toonde haar potentie. Met het titelnummer van haar EP 'Black Wave' sloot ze af. Een nummer dat wijfelend begon, maar gedurende het lied aan kracht won. Dat was het moment om er een streep onder te zetten, maar door het enthousiaste publiek werd Smith het podium terug op geapplaudiseerd voor nog een liedje. Ze koos voor 'Woodstock' op haar akoestische gitaar alleen. Dat was jammer, want in dat lied deed ze zichzelf geen recht. Met meer podiumervaring en een groter arsenaal aan eigen liedjes kan dat vermeden worden. Tabitha Smith is desondanks een artieste om in de gaten houden, met haar prachtige stem.
Melanie Dekker neemt publiek mee in haar liedjes
STEENDAM – In haar voornamelijk Duitse solotournee, in het najaar komt ze waarschijnlijk terug met band, stond er voor de Canadeze met Nederlandse roots één afspraak in haar voorvaderlijke land op de agenda. In Steendam op Podium Peter & Leni nam Melanie Dekker haar toehoorders mee in haar liedjes. Een innemende persoonlijkheid en een aanzienlijke podiumervaring hielpen hierbij aanzienlijk. Melanie Dekker betrok haar publiek bij haar optreden. In het eerste gedeelte af en toe zelfs teveel. Soms verloor ze zichzelf in uitgebreide gesprekken met toeschouwers op deze gezellige middag. Na de pauze was ze hierin meer to the point. Met het rustige “Blush' liet ze het publiek even wennen en kon ze zelf ook even peilen hoe het met het publiek zat. Dat was welwillend. Klaar om vermaakt te worden en dat leverde Dekker. In een mix van Nederlands, Engels en een woordje Duits ging ze het gesprek aan gemixt met haar prachtige liedjes. Aanvankelijk mooie liefdesliedjes, waaronder spiksplinternieuw werk en later ook de roadsong 'give my Heart a Home' en 'I said I'. Een mooi gemend concert van luchtere liedjes en meer intensere songs als het energieke 'Worry gets You Nowhere'. Een keurig opgebouwde setlist van rustige liedjes met meer uptempo werk. Na de pauze was er eerst aandacht voor andermanswerk. Melanie Dekker deed 'Chuck E's in Love' van Rickie Lee Jones eer aan en ook naamgenote Melanie kreeg een mooie cover met 'Ruby Tuesday' dat natuurlijk origineel een lied is van The Rolling Stones. Het eigen werk van Melanie Dekker kan echter prima de vergelijking weerstaan. Dat bewees de Canadeze in 'Like Roses' en 'Hippie'. Op verzoek van het publiek song ze twee liedjes die ten onrechte wellicht anders niet op de setlist waren terecht gekomen. 'Maybe we're the Angels' is een prachtig lied. Als afsluiter kwam 'Haven't even Kissed You Yet'. Beide nummers staan ook op haar onlangs verschenen live album 'Lekker Eh' waarvoor onder andere bij VanSlag in Borger opnames zijn gemaakt. Van wege de Paasdagen, had Melanie Dekker een aantal CD's verstopt in de zaal, zodat veel mensen met een mooie herinnering aan het concert huiswaarts gingen. Die reis huiswaarts werd ingeleid met het toegift 'Moon River' een nummer uit de film 'Breakfast at Tiffany's'. Alleen wist Melanie Dekker te boeien en te vermaken.
STEENDAM – In haar voornamelijk Duitse solotournee, in het najaar komt ze waarschijnlijk terug met band, stond er voor de Canadeze met Nederlandse roots één afspraak in haar voorvaderlijke land op de agenda. In Steendam op Podium Peter & Leni nam Melanie Dekker haar toehoorders mee in haar liedjes. Een innemende persoonlijkheid en een aanzienlijke podiumervaring hielpen hierbij aanzienlijk. Melanie Dekker betrok haar publiek bij haar optreden. In het eerste gedeelte af en toe zelfs teveel. Soms verloor ze zichzelf in uitgebreide gesprekken met toeschouwers op deze gezellige middag. Na de pauze was ze hierin meer to the point. Met het rustige “Blush' liet ze het publiek even wennen en kon ze zelf ook even peilen hoe het met het publiek zat. Dat was welwillend. Klaar om vermaakt te worden en dat leverde Dekker. In een mix van Nederlands, Engels en een woordje Duits ging ze het gesprek aan gemixt met haar prachtige liedjes. Aanvankelijk mooie liefdesliedjes, waaronder spiksplinternieuw werk en later ook de roadsong 'give my Heart a Home' en 'I said I'. Een mooi gemend concert van luchtere liedjes en meer intensere songs als het energieke 'Worry gets You Nowhere'. Een keurig opgebouwde setlist van rustige liedjes met meer uptempo werk. Na de pauze was er eerst aandacht voor andermanswerk. Melanie Dekker deed 'Chuck E's in Love' van Rickie Lee Jones eer aan en ook naamgenote Melanie kreeg een mooie cover met 'Ruby Tuesday' dat natuurlijk origineel een lied is van The Rolling Stones. Het eigen werk van Melanie Dekker kan echter prima de vergelijking weerstaan. Dat bewees de Canadeze in 'Like Roses' en 'Hippie'. Op verzoek van het publiek song ze twee liedjes die ten onrechte wellicht anders niet op de setlist waren terecht gekomen. 'Maybe we're the Angels' is een prachtig lied. Als afsluiter kwam 'Haven't even Kissed You Yet'. Beide nummers staan ook op haar onlangs verschenen live album 'Lekker Eh' waarvoor onder andere bij VanSlag in Borger opnames zijn gemaakt. Van wege de Paasdagen, had Melanie Dekker een aantal CD's verstopt in de zaal, zodat veel mensen met een mooie herinnering aan het concert huiswaarts gingen. Die reis huiswaarts werd ingeleid met het toegift 'Moon River' een nummer uit de film 'Breakfast at Tiffany's'. Alleen wist Melanie Dekker te boeien en te vermaken.
Oude meuk is leuk met Fay Lovsky en Arthur Ebeling
APPELSCHA – Officieel heet het programma waarmee Fay Lovsky en Arthur Ebeling langs de theaters toeren 'Back to New Orleans', maar de zangeres doopte dat direct om tot 'Oude meuk is Leuk'. Op de setlist een flink aantal bekende en minder bekende liedjes van jaren her afgewiseld met eigen werk. Het concert begon met 'Lost Highway'. Het nummer kreeg direct die mooie jaren zestig sound mee mede dankzij de Gretsch gitaar van Ebeling. Hoe verschillend de stemmen van beide zijn bleek in 'Baby, It's Cold Outside'. In het Frank Loesser nummer contrasteerde het grettige manlijke enn wat rauwere stemgeluid van Ebeling prachtig met het keurige en verzorgde vrouwelijke stemgeluid van Lovsky, die later ook blijk gaf het rauwere en intensere zangwerk zeker ook te beheersen. Het paste. Daarna een reeks aan goede songs met regelmatig het feest der herkenning. Eigen werk van beide kwam ook aan de orde. Bijvoorbeeld 'Parkeren' van Fay Lovsky. Jammer was dat ze niet ook nog meer van haar eigen werk bracht. 'Christmas, was a friend of mine' en al die andere mooie nummers uit de jaren '80 en '90 ontbraken. Op 'Moon River' was er wel een ander karakteristiek instrument van Fay Lovsk die, bijvoorbeeld op het nieuw te verschijnen album van Coosje Smid, ook veelgevraagd zingende zaag bespeelster is en dat toonde in Appelscha. Het leverde een mooie uitvoering van klassieker uit de film 'Breakfast at Tiffany's' op. Hoe verschillend de stemmen van Lovsky en Ebbeling ook waren, de samen zang was prachtig. Regematig nam één van de twee het voortouw in de zang waarbij de ander de tweede stem had. Het duo was uitstekend op elkaar ingespeeld en de podiumervaring van beide is natuurlijk enorm. Na de pauze van de eerste set werd ook meer gevarieerd in instrumentatie. 'Atomic Cocktail' oorspronkelijk van Slim Gaillard bracht Ebeling achter de toetsen. Het volgende nagenoeg instrumentale 'Caravan' had een hoofdrol voor Fay Lovsky op de Theremin en dat is toch een instrument wat niet elk gezelschap heeft. Met 'Slumber', was er nu ook tijd voor werk van Ebeling, die later ook 'Simple Man' van zijn hand bracht. Het concert had een enorm hoog tempo. Met liefst 33 liedjes in net iets meer dan twee uur was dat ook wel nodig, maar dat ging ten koste van de introducties. Nu en dan was er iets meer ruimte voor een verhaaltje en das was toch wel prettig om juist bij deze klassiekers ook wat meer achtergrond te krijgen. Liever een paar liedjes minder en een goed verhaal erbij. In de derde set was het klassieke 'Boots' van Nancy Sinatra één van de hoogtepunten. Hoogstandje was 'Victim of Love' waarin Fay Lovsky het spelen van de melodica combineerde met zang. De afsluiting kwam met het grappige 'Mexicaanse Hond' een nummer van Lovsky en met de Theremin in de hoofdrol. Als toegift 'Oh Lonesome Me' bekend van onder andere Johhny Cash en Don Gibson. Oude meuk is inderdaad leuk, helemaal als het op eigen wijze wordt gebracht door uitmuntende muzikanten en zangers als Fay Lovsky en Arthur Ebeling.
APPELSCHA – Officieel heet het programma waarmee Fay Lovsky en Arthur Ebeling langs de theaters toeren 'Back to New Orleans', maar de zangeres doopte dat direct om tot 'Oude meuk is Leuk'. Op de setlist een flink aantal bekende en minder bekende liedjes van jaren her afgewiseld met eigen werk. Het concert begon met 'Lost Highway'. Het nummer kreeg direct die mooie jaren zestig sound mee mede dankzij de Gretsch gitaar van Ebeling. Hoe verschillend de stemmen van beide zijn bleek in 'Baby, It's Cold Outside'. In het Frank Loesser nummer contrasteerde het grettige manlijke enn wat rauwere stemgeluid van Ebeling prachtig met het keurige en verzorgde vrouwelijke stemgeluid van Lovsky, die later ook blijk gaf het rauwere en intensere zangwerk zeker ook te beheersen. Het paste. Daarna een reeks aan goede songs met regelmatig het feest der herkenning. Eigen werk van beide kwam ook aan de orde. Bijvoorbeeld 'Parkeren' van Fay Lovsky. Jammer was dat ze niet ook nog meer van haar eigen werk bracht. 'Christmas, was a friend of mine' en al die andere mooie nummers uit de jaren '80 en '90 ontbraken. Op 'Moon River' was er wel een ander karakteristiek instrument van Fay Lovsk die, bijvoorbeeld op het nieuw te verschijnen album van Coosje Smid, ook veelgevraagd zingende zaag bespeelster is en dat toonde in Appelscha. Het leverde een mooie uitvoering van klassieker uit de film 'Breakfast at Tiffany's' op. Hoe verschillend de stemmen van Lovsky en Ebbeling ook waren, de samen zang was prachtig. Regematig nam één van de twee het voortouw in de zang waarbij de ander de tweede stem had. Het duo was uitstekend op elkaar ingespeeld en de podiumervaring van beide is natuurlijk enorm. Na de pauze van de eerste set werd ook meer gevarieerd in instrumentatie. 'Atomic Cocktail' oorspronkelijk van Slim Gaillard bracht Ebeling achter de toetsen. Het volgende nagenoeg instrumentale 'Caravan' had een hoofdrol voor Fay Lovsky op de Theremin en dat is toch een instrument wat niet elk gezelschap heeft. Met 'Slumber', was er nu ook tijd voor werk van Ebeling, die later ook 'Simple Man' van zijn hand bracht. Het concert had een enorm hoog tempo. Met liefst 33 liedjes in net iets meer dan twee uur was dat ook wel nodig, maar dat ging ten koste van de introducties. Nu en dan was er iets meer ruimte voor een verhaaltje en das was toch wel prettig om juist bij deze klassiekers ook wat meer achtergrond te krijgen. Liever een paar liedjes minder en een goed verhaal erbij. In de derde set was het klassieke 'Boots' van Nancy Sinatra één van de hoogtepunten. Hoogstandje was 'Victim of Love' waarin Fay Lovsky het spelen van de melodica combineerde met zang. De afsluiting kwam met het grappige 'Mexicaanse Hond' een nummer van Lovsky en met de Theremin in de hoofdrol. Als toegift 'Oh Lonesome Me' bekend van onder andere Johhny Cash en Don Gibson. Oude meuk is inderdaad leuk, helemaal als het op eigen wijze wordt gebracht door uitmuntende muzikanten en zangers als Fay Lovsky en Arthur Ebeling.
Dolf Jansen & The LSB Experience vertelt het verhaal van The Troubadour
BORGER – 'Story of The Troubadour', het was de titel van het programma van Dolf Jansen & The LSB Experience in Van Slag in Borger. Een optreden vol prachtige muziek en mooie verhalen, maar ook een optreden vol gemiste kansen en af en toe het wat goedkoop zoeken naar de lach. The Troubadour is een club in Hollywood. Het is een legendarische plek verbonden aan de geschiedenis van de muziek. Janis Joplin vierde er haar laatste feestje, Lori Lieberman werd er geïnspireerd voor het schrijven van 'Killing me Softly', Lenny Bruce werd er kort na de opening in 1957 gearresteerd. 'Tambourine Man' in de versie van The Byrds werd er voor het eerst gespeeld. Tim Buckley stond er, Fairport Convention. Led Zeppelin, Billy Joel, Randy Newman, Kris Kristoffersen, Carly Simon, Waylon Jennings, Tom Waits en nog vele anderen. Aan al deze artiesten werd deze avond geen woord besteed. Zelfs niet aan de Pointer Sisters, Brian Wilson, Leonard Cohen of de geweldige Tim Hardin die er zijn laatste show speelde. Hoeveel geweldige muziek kwam niet aanbod in VanSlag. Hoeveel fabuleuze muzikanten niet of in een bijrol. Joni Mitchell als mannenverslindster in een kwis. Neil Daimond en Elthon John in een medley, Neil Young in een toegift. Het zou een uren durende discussie opleveren over welke liedjes wel en niet de historie van The Troubadour het best vertegenwoordigden. Speaker van de avond Dolf Jansen gaf voor sommigen een reden. Bijvoorbeeld de liedjes van Joni Mitchel vielen niet binnen het zangbereik van de band. Er had dus best een grotere variatie in artiesten kunnen en mogen zijn en het lijkt sterk dat een klassevol gezelschap als The LSB Experience zich niet een Mitchell eigen kan maken. Wat kwam wel aan bod. Veel The Eagles met het openingsnummer 'One of These Nights', het prachtige 'Desperado' welke eer werd aangedaan en 'Take it Easy'. Hoogtepunt van de avond was het zeer sterk ingeleide 'The River' van Bruce Springsteen waar Jansen je meenam naar de tijd van de Vietman oorlog en de pro oorlog zijnde vader van 'The Boss' in het donker al rokende zit te wachten op zijn zoon die naar de militaire keuring is en opgelucht is als de jonge Bruce is afgekeurd. Dolf Jansen barst uit in 'War' maar overtreft zichzelf zingende in 'The River'. John Lennon komt langs ook nu met een hilarisch verhaal hoe hij in de club loopt ruzie te zoeken. Het resulteert in 'Love' en 'Imagine'. Dolf Jansen is vaak in vorm. Snedig en ontroerend in bijvoorbeeld een gedicht over Johan Cruijff en een ongemakkelijk gesprek over veiligheid in de concertzaal. Soms laat hij ook de verhalen los voor af en toe een flauwe grap. VanSlag een parenclub en na elf uur... dat weet het publiek wel na de derde en niet laatste keer. Hij is moe merkt hij zelf op als het niet meer zo doel treft. Jammer, de lach hoort bij Jansen, maar er zijn nog zoveel mooie verhalen over de Trobadour die zich ook lenen voor een lach en een traan zonder parenclub. Muzikaal valt er volop te genieten met The LSB Experience in vorm. Crosby is er en Stills en James Taylor wordt geëerd. Van Carole King zingt de band 'You've Got a Friend'. 'Running on Empty' van Jackson Brown. Dan is het tijd voor het toegift alweer. Crosby, Stills, Nash and Young komen dan nog een keer langs met 'Suite Judy Blue Eyes' en 'Teach Your Children Well'. In de keuze van Troubadour artiesten en verhalen had wat meer mogen worden gevarieërd, maar deze kleine bloemlezing doet verlangen naar meer.
BORGER – 'Story of The Troubadour', het was de titel van het programma van Dolf Jansen & The LSB Experience in Van Slag in Borger. Een optreden vol prachtige muziek en mooie verhalen, maar ook een optreden vol gemiste kansen en af en toe het wat goedkoop zoeken naar de lach. The Troubadour is een club in Hollywood. Het is een legendarische plek verbonden aan de geschiedenis van de muziek. Janis Joplin vierde er haar laatste feestje, Lori Lieberman werd er geïnspireerd voor het schrijven van 'Killing me Softly', Lenny Bruce werd er kort na de opening in 1957 gearresteerd. 'Tambourine Man' in de versie van The Byrds werd er voor het eerst gespeeld. Tim Buckley stond er, Fairport Convention. Led Zeppelin, Billy Joel, Randy Newman, Kris Kristoffersen, Carly Simon, Waylon Jennings, Tom Waits en nog vele anderen. Aan al deze artiesten werd deze avond geen woord besteed. Zelfs niet aan de Pointer Sisters, Brian Wilson, Leonard Cohen of de geweldige Tim Hardin die er zijn laatste show speelde. Hoeveel geweldige muziek kwam niet aanbod in VanSlag. Hoeveel fabuleuze muzikanten niet of in een bijrol. Joni Mitchell als mannenverslindster in een kwis. Neil Daimond en Elthon John in een medley, Neil Young in een toegift. Het zou een uren durende discussie opleveren over welke liedjes wel en niet de historie van The Troubadour het best vertegenwoordigden. Speaker van de avond Dolf Jansen gaf voor sommigen een reden. Bijvoorbeeld de liedjes van Joni Mitchel vielen niet binnen het zangbereik van de band. Er had dus best een grotere variatie in artiesten kunnen en mogen zijn en het lijkt sterk dat een klassevol gezelschap als The LSB Experience zich niet een Mitchell eigen kan maken. Wat kwam wel aan bod. Veel The Eagles met het openingsnummer 'One of These Nights', het prachtige 'Desperado' welke eer werd aangedaan en 'Take it Easy'. Hoogtepunt van de avond was het zeer sterk ingeleide 'The River' van Bruce Springsteen waar Jansen je meenam naar de tijd van de Vietman oorlog en de pro oorlog zijnde vader van 'The Boss' in het donker al rokende zit te wachten op zijn zoon die naar de militaire keuring is en opgelucht is als de jonge Bruce is afgekeurd. Dolf Jansen barst uit in 'War' maar overtreft zichzelf zingende in 'The River'. John Lennon komt langs ook nu met een hilarisch verhaal hoe hij in de club loopt ruzie te zoeken. Het resulteert in 'Love' en 'Imagine'. Dolf Jansen is vaak in vorm. Snedig en ontroerend in bijvoorbeeld een gedicht over Johan Cruijff en een ongemakkelijk gesprek over veiligheid in de concertzaal. Soms laat hij ook de verhalen los voor af en toe een flauwe grap. VanSlag een parenclub en na elf uur... dat weet het publiek wel na de derde en niet laatste keer. Hij is moe merkt hij zelf op als het niet meer zo doel treft. Jammer, de lach hoort bij Jansen, maar er zijn nog zoveel mooie verhalen over de Trobadour die zich ook lenen voor een lach en een traan zonder parenclub. Muzikaal valt er volop te genieten met The LSB Experience in vorm. Crosby is er en Stills en James Taylor wordt geëerd. Van Carole King zingt de band 'You've Got a Friend'. 'Running on Empty' van Jackson Brown. Dan is het tijd voor het toegift alweer. Crosby, Stills, Nash and Young komen dan nog een keer langs met 'Suite Judy Blue Eyes' en 'Teach Your Children Well'. In de keuze van Troubadour artiesten en verhalen had wat meer mogen worden gevarieërd, maar deze kleine bloemlezing doet verlangen naar meer.
Festivalrock van Me and Mr Jansen past ook in kleine setting
MUNNEKEZIJL – Het is muziek dat uitermate geschikt is voor festivals. Mooie volle rustige rock. Me &n Mr jansen, de band rondom gitarist Wouter Jansen en zanger Micha de Jonge leent zich daarvoor. Een heerlijke avond in het gras. Dansbaar en met humor gebracht en met de kracht om een menigte te bewingen. Die zomerse temperaturen waren er op een Maartse dag in Munnikezijl niet en het gras moest erbij gedacht worden in De Sluys in Munnekezijl, maar ook in deze wat kleinere setting wist Me and Mr Jansen te overtuigen. De fijne, rustige nummers met het volle geluid bevielen erg. De band begon met 'If I' en al met het tweede nummer 'Little Princes' ging Micha de Jonge bezig met de Munnekezijlse variant van het stagediven, vanaf het podium het publiek in waar hij al snel werd gesignaleerd al zingend zittende aan tafel bij vier plaatselijke schoonheden. De Jonge zette zich in om op het publiek erbij te betrekken. Zelfs in zo verre dat hij enkele frasen Fries had ingestudeerd in het toch meer Groningstalige grensdorpje. Er volgden een flink aantal mooie rustige nummers. Het fraaie 'Sparks', 'Cities', een liedje met de hoopvolle boodschap dat alles naar de kloten gaat uiteindelijk en 'Rise', dat uitsluitend door De Jong en Jansen werd gebracht in duet. Na al die toch redelijk rustige nummers was de setlist toch toe aan wat meer pit. In plaats daarvan kwam de cover 'Sterrenstof' van De Jeugd van Tegenwoordig. Aardig, maar dit nummer had niet gehoeven en staat toch ver van het andere eigen werk van Me and Mr Jansen. Gelukkig eindigde de band de eerste set met enkele wat stevigere nummers als 'Starlight' en de vorig jaar uitgebrachte single 'We Got Lost'. De formatie bestaat uit vijf prima muzikanten. Strak werden de nummers gespeeld en met Micha de Jonge heeft de band een frontman met een fijne stem voor het genre en de nodige flair en charme die het contact met het publiek bleef zoeken. Na de pauze opende de band met 'Oceans' ook een lekker stevig nummer dat de aandacht greep. Dat gaf de ruimte voor 'Children of the Night'een lied met een boodschap. Met verder nog sterke nummers als 'The Moon' en 'Ignite' en het fraaie 'Close', zette Me and Mr Jansen zich neer. Nog iets beter de setlist indelen en dan wacht deze formatie hopelijk een fraaie zomer.
MUNNEKEZIJL – Het is muziek dat uitermate geschikt is voor festivals. Mooie volle rustige rock. Me &n Mr jansen, de band rondom gitarist Wouter Jansen en zanger Micha de Jonge leent zich daarvoor. Een heerlijke avond in het gras. Dansbaar en met humor gebracht en met de kracht om een menigte te bewingen. Die zomerse temperaturen waren er op een Maartse dag in Munnikezijl niet en het gras moest erbij gedacht worden in De Sluys in Munnekezijl, maar ook in deze wat kleinere setting wist Me and Mr Jansen te overtuigen. De fijne, rustige nummers met het volle geluid bevielen erg. De band begon met 'If I' en al met het tweede nummer 'Little Princes' ging Micha de Jonge bezig met de Munnekezijlse variant van het stagediven, vanaf het podium het publiek in waar hij al snel werd gesignaleerd al zingend zittende aan tafel bij vier plaatselijke schoonheden. De Jonge zette zich in om op het publiek erbij te betrekken. Zelfs in zo verre dat hij enkele frasen Fries had ingestudeerd in het toch meer Groningstalige grensdorpje. Er volgden een flink aantal mooie rustige nummers. Het fraaie 'Sparks', 'Cities', een liedje met de hoopvolle boodschap dat alles naar de kloten gaat uiteindelijk en 'Rise', dat uitsluitend door De Jong en Jansen werd gebracht in duet. Na al die toch redelijk rustige nummers was de setlist toch toe aan wat meer pit. In plaats daarvan kwam de cover 'Sterrenstof' van De Jeugd van Tegenwoordig. Aardig, maar dit nummer had niet gehoeven en staat toch ver van het andere eigen werk van Me and Mr Jansen. Gelukkig eindigde de band de eerste set met enkele wat stevigere nummers als 'Starlight' en de vorig jaar uitgebrachte single 'We Got Lost'. De formatie bestaat uit vijf prima muzikanten. Strak werden de nummers gespeeld en met Micha de Jonge heeft de band een frontman met een fijne stem voor het genre en de nodige flair en charme die het contact met het publiek bleef zoeken. Na de pauze opende de band met 'Oceans' ook een lekker stevig nummer dat de aandacht greep. Dat gaf de ruimte voor 'Children of the Night'een lied met een boodschap. Met verder nog sterke nummers als 'The Moon' en 'Ignite' en het fraaie 'Close', zette Me and Mr Jansen zich neer. Nog iets beter de setlist indelen en dan wacht deze formatie hopelijk een fraaie zomer.
Cas Ronckers verdiept werk met loop
MUNNEKEZIJL – De loop blijft toch een zegen en een vloek. De bezoekers van zijn optreden in De Sluys in Munnekezijl kregen van de Limburgse singersongwriter Cas Ronckers gratis een cursus loop. Met voorbeelden legde hij uit hoe het apparaat werkte en dat hij niet met een CD meezong. Ronckers is erg handig met zijn loop de effecten en vaak werkte dat uitstekend, soms iets minder en dan is zo'n loop direct storend. Gelukkig wist Ronckers het apparaat te gebruiken als hulpmiddel en niet als doel op zich. Cas Ronckers is nog van de leeftijd piepjong, maar toonde zich een verrassend volwassen artiest met mooie liedjes en sterke zang. Vooral in zijn eigen liedjes wist hij te overtuigen en zijn loop te gebruiken om gelaagdheid en verdieping toe te voegen. Ronckers opende nog rustig met 'Seven Sins'. Naast zijn eigen werk bracht hij een aantal covers, zoals I'm on Fire', 'Apocalypse' en 'Sound of Silence' . Originele keuzen en mooi verronckerst. Degelijk gebracht, maar met net niet die beleving als in zijn eigen liedjes. Gelukkig bracht de zanger daar ook een flink aantal van. Naar mate hij verder in het concert kwam en zich steeds meer thuis voelde op het podium en toe kwam aan de net iets vlottere liedjes kwam hij met een supertrio op de proppen. Dat begon met het prachtige 'Runnaway Train'. Een heerlijk vlot nummer, waarin ook de zang van Cas Ronckers bij uitstek tot zijn recht kwam. Via 'Every Day', ook lekker vlot, eindigde bij de aanstaande single 'Snowglobe' wat weer net iets rustiger was, maar ook een zeer aansprekend nummer. Dit was Cas Ronckers op zijn best. De singersongwriter die nog druk zich aan het scholen is op de popopleiding in het artiesten ambacht eindigde met een nummer van Ed Sheeran 'You Need Me, I don't Need You'. De beste cover van de dag. Op een aantal punten moet Cas Ronckers nog groeien. Het vertellen tussen de liedjes bijvoorbeeld, maar nu weet hij een ijzersterke set neer te zetten met zijn eigen werk als hoogtepunt. In de komende periode moet het aantal covers omlaag en nog meer van zijn eigen prachtige liedjes. Who needs Ed Sheeran tenslotte als je Cas Ronckers hebt.
MUNNEKEZIJL – De loop blijft toch een zegen en een vloek. De bezoekers van zijn optreden in De Sluys in Munnekezijl kregen van de Limburgse singersongwriter Cas Ronckers gratis een cursus loop. Met voorbeelden legde hij uit hoe het apparaat werkte en dat hij niet met een CD meezong. Ronckers is erg handig met zijn loop de effecten en vaak werkte dat uitstekend, soms iets minder en dan is zo'n loop direct storend. Gelukkig wist Ronckers het apparaat te gebruiken als hulpmiddel en niet als doel op zich. Cas Ronckers is nog van de leeftijd piepjong, maar toonde zich een verrassend volwassen artiest met mooie liedjes en sterke zang. Vooral in zijn eigen liedjes wist hij te overtuigen en zijn loop te gebruiken om gelaagdheid en verdieping toe te voegen. Ronckers opende nog rustig met 'Seven Sins'. Naast zijn eigen werk bracht hij een aantal covers, zoals I'm on Fire', 'Apocalypse' en 'Sound of Silence' . Originele keuzen en mooi verronckerst. Degelijk gebracht, maar met net niet die beleving als in zijn eigen liedjes. Gelukkig bracht de zanger daar ook een flink aantal van. Naar mate hij verder in het concert kwam en zich steeds meer thuis voelde op het podium en toe kwam aan de net iets vlottere liedjes kwam hij met een supertrio op de proppen. Dat begon met het prachtige 'Runnaway Train'. Een heerlijk vlot nummer, waarin ook de zang van Cas Ronckers bij uitstek tot zijn recht kwam. Via 'Every Day', ook lekker vlot, eindigde bij de aanstaande single 'Snowglobe' wat weer net iets rustiger was, maar ook een zeer aansprekend nummer. Dit was Cas Ronckers op zijn best. De singersongwriter die nog druk zich aan het scholen is op de popopleiding in het artiesten ambacht eindigde met een nummer van Ed Sheeran 'You Need Me, I don't Need You'. De beste cover van de dag. Op een aantal punten moet Cas Ronckers nog groeien. Het vertellen tussen de liedjes bijvoorbeeld, maar nu weet hij een ijzersterke set neer te zetten met zijn eigen werk als hoogtepunt. In de komende periode moet het aantal covers omlaag en nog meer van zijn eigen prachtige liedjes. Who needs Ed Sheeran tenslotte als je Cas Ronckers hebt.
Take Berlin unplugged op zijn best
STEENDAM – Aan het einde van de eerste set vroegen Jesse Barnes en Yvonne Ambrée van Take Berlin toestemming aan het publiek of ze ook een liedje unplugged mochten spelen. Het publiek bij podium Peter & Leni in Steendam was zo goed die toestemming te verlenen en zal daar geen spijt van hebben gehad. Het was het begin van één van de mooiste gedeelten van het concert van Take Berlin. Zonder poespas en niet gestoord door een wat vervelende gitaarkabel vielen de stemmen van Barnes en Ambrée samen en was de Duits/Amerikaanse formatie nog even beter dan voor de microfoon. 'Arre' en 'Madeleine' werden daarmee de mooiste liedjes van de eerste set en prachtig intiem gebracht. In samenspraak met het publiek werd in de pauze dan ook besloten dat dit in de tweede set een herhaling verdiende en dat in plaats van één er meer liedjes unplugged gebracht zouden worden. Ook voor de microfoon maakte Take Berlin een sterke indruk. Het duo bestaat uit gelouterde muzikanten die regelmatig touren met de groten der aarde. Daar ging het deze dag echter niet over, maar over de eigen muziek van het tweetal. Dat is prachtig af en toe kabbelend, maar van grote schoonheid. In het openingsnummer 'Eaves' bleek dat al. Prachtige zang van Ambrée met haar mooie heldere stem, waar de meer dromerige stem van Barnes een mooie aanvulling op is. In 'Ocean Gold' van hun binnenkort te verschijnen album 'Schoharie' was het juist Barnes die het voortouw nam. Niet elk nummer was mooi. 'Kentucky' een liedje over een zwerfkat kon minder bekoren, maar met het sterke 'Motion' werd dat direct rechtgezet. Sterk was ook 'O Leãozinho' een prachtig Braziliaans nummer van Caetano Veloso. Ieder nummer werd, veelal door Barnes kort, maar accuraat geïntroduceerd. Een enkele keer was er plaats voor een wat langer verhaal. Na de pauze was het kabel probleem verholpen en werd het publiek getracteerd op nog een flink aantal sterke nummers. Hierbij werd deels ook gebruik gemaakt van opnames. De zee, de natuur in bijvoorbeeld 'Little Bear' waardoor de vogels hun lied lieten horen. In 'Piha' werd de hulp van de drumcomputer ingeroepen en dat maakte dit strandnummer prachtig. Ook nu was er met 'Strangers' de uitzondering die de regel bevestigd met een nummer dat net even minder kon boeien, maar na dat nummer kwam Take Berlin Unplugged Part 2. Met 'Forever Young' niet met de ruige stem van Bob Dylan, maar de zachte zang van Ambrée en Barnes en 'Destined' waarin Ambrée toonde niet alleen een prima toetseniste te zijn, maar met haar melodica echt wat toe kan voegen was ook dit een hoogtepunt. Daarna werd besloten met 'Sebastiaan' en het prachtige'Lionise' het titelnummer van de eerste EP. Mooie verzorgde muziek met sterke zang dat qua genre moeilijk in een hokje valt te duwen. Muziek die de moeite waard is.
STEENDAM – Aan het einde van de eerste set vroegen Jesse Barnes en Yvonne Ambrée van Take Berlin toestemming aan het publiek of ze ook een liedje unplugged mochten spelen. Het publiek bij podium Peter & Leni in Steendam was zo goed die toestemming te verlenen en zal daar geen spijt van hebben gehad. Het was het begin van één van de mooiste gedeelten van het concert van Take Berlin. Zonder poespas en niet gestoord door een wat vervelende gitaarkabel vielen de stemmen van Barnes en Ambrée samen en was de Duits/Amerikaanse formatie nog even beter dan voor de microfoon. 'Arre' en 'Madeleine' werden daarmee de mooiste liedjes van de eerste set en prachtig intiem gebracht. In samenspraak met het publiek werd in de pauze dan ook besloten dat dit in de tweede set een herhaling verdiende en dat in plaats van één er meer liedjes unplugged gebracht zouden worden. Ook voor de microfoon maakte Take Berlin een sterke indruk. Het duo bestaat uit gelouterde muzikanten die regelmatig touren met de groten der aarde. Daar ging het deze dag echter niet over, maar over de eigen muziek van het tweetal. Dat is prachtig af en toe kabbelend, maar van grote schoonheid. In het openingsnummer 'Eaves' bleek dat al. Prachtige zang van Ambrée met haar mooie heldere stem, waar de meer dromerige stem van Barnes een mooie aanvulling op is. In 'Ocean Gold' van hun binnenkort te verschijnen album 'Schoharie' was het juist Barnes die het voortouw nam. Niet elk nummer was mooi. 'Kentucky' een liedje over een zwerfkat kon minder bekoren, maar met het sterke 'Motion' werd dat direct rechtgezet. Sterk was ook 'O Leãozinho' een prachtig Braziliaans nummer van Caetano Veloso. Ieder nummer werd, veelal door Barnes kort, maar accuraat geïntroduceerd. Een enkele keer was er plaats voor een wat langer verhaal. Na de pauze was het kabel probleem verholpen en werd het publiek getracteerd op nog een flink aantal sterke nummers. Hierbij werd deels ook gebruik gemaakt van opnames. De zee, de natuur in bijvoorbeeld 'Little Bear' waardoor de vogels hun lied lieten horen. In 'Piha' werd de hulp van de drumcomputer ingeroepen en dat maakte dit strandnummer prachtig. Ook nu was er met 'Strangers' de uitzondering die de regel bevestigd met een nummer dat net even minder kon boeien, maar na dat nummer kwam Take Berlin Unplugged Part 2. Met 'Forever Young' niet met de ruige stem van Bob Dylan, maar de zachte zang van Ambrée en Barnes en 'Destined' waarin Ambrée toonde niet alleen een prima toetseniste te zijn, maar met haar melodica echt wat toe kan voegen was ook dit een hoogtepunt. Daarna werd besloten met 'Sebastiaan' en het prachtige'Lionise' het titelnummer van de eerste EP. Mooie verzorgde muziek met sterke zang dat qua genre moeilijk in een hokje valt te duwen. Muziek die de moeite waard is.
Een traan en veel humor bij Kieran Goss
AMEN – Het was al een dozijn jaar geleden dat Kieran Goss Nederland had aangedaan, maar de herinnering aan een concert in Emmen deed veel bezoekers van toen nu belanden in De Amer in Amen. Een aanbeveling vooraf voor Goss, hoewel resultaten uit het verleden, geen garantie zijn voor het komende concert. Mocht het echter weer twaalf jaar duren voor Goss in de buurt optreedt dan zullen vast veel bezoekers ook dit concert bezoeken, maar de Noord-Ier beloofde sneller terug te komen. Kieran Goss bleek een perfecte zondagmiddagartiest. Relaxed zong hij zijn mooie liedjes. Vaak vond hij de gulle lach en af en toen de traan. Het werd een middag vol warme muziek en mooie verhalen. Naast een prachtige zanger bleek Kieran Goss ook een echte verteller. Al voor het tweede nummer 'The Reason Why' kreeg hij de lachers op zijn hand met een verhaal hoe zijn grootste hit deze middag opgenomen werd en mogelijk in Ierland uitgezonden en dat hij had verteld hoe geweldig populair hij was in Amen en of het publiek wel enorm wilde juichen als hij het nummer aankondigde. Dat deed het publiek graag. Met de ban gebroken wist Goss met 'You've got a Friend' van Carole King het publiek al in het derde nummer massaal aan het meezingen te krijgen met ook nu een hilarisch verhaal hoe dat nummer op zijn repertoire terecht kwam. De eerste set werd afgesloten met 'Just Around The Corner', het nummer dat de loopbaan van Kieran Goss vaart had gegeven. Mary Black bracht haar versie van dit Goss nummer uit en na haar vele artiesten. Was de stemming in de eerste set luchtig, in de tweede set draaide dat. De voornaamste reden was het lied 'Reason to Leave'. Goss vertelde dat hij één van 15 kinderen was, waarvan een flink aantal aan die tragische roep om Ierland te verlaten en elders een bestaan op te bouwen gehoor hadden gegeven, net als zoveel andere Ieren. De familie Goss vind je terug op nagenoeg elk werelddeel en dit lied dat daarover gaat raakte de zanger ook duidelijk persoonlijk, getuige een traan in zijn oog. Troost werd gevonden in 'Reach Out I'll be There', van Four Tops dat massaal en luidkeels werd meegezongen. Kieran Goss is een ervaren entertainer en een warme zanger. Als gitarist overtuigde hij. Zijn humor was sprankelend en zijn vaak lange verhalen verveelden nooit, omdat ze altijd werden verteld met een doel. In de derde set werd er een microfoon bijgeplaatst. Zijn vrouw Annie Kinsella vergezelde Goss op het podium en eigenlijk was het schandalig dat hij haar twee sets achter de merchandise tafel had gehouden. Annie Kinsella bleek eveneens een prachtige zangeres. Schitterende samenzang in bijvoorbeeld 'Broken Things' en het mooie 'We've got Us' terwijl Kinsella schitterde in een op muziek gezet gedicht van Yeats en het Rodney Crowell nummer 'Jewel of the South'. Met een staande ovatie werd het duo terug geroepen voor nog een nummer samen, waarna Goss afsloot met een eerbetoon aan zijn moeder wiens favoriete songwriter was Cole Porter en dus klonk 'Everytime We Say Goodbye' van het podium. Laat het geen 12 jaar weer duren.
AMEN – Het was al een dozijn jaar geleden dat Kieran Goss Nederland had aangedaan, maar de herinnering aan een concert in Emmen deed veel bezoekers van toen nu belanden in De Amer in Amen. Een aanbeveling vooraf voor Goss, hoewel resultaten uit het verleden, geen garantie zijn voor het komende concert. Mocht het echter weer twaalf jaar duren voor Goss in de buurt optreedt dan zullen vast veel bezoekers ook dit concert bezoeken, maar de Noord-Ier beloofde sneller terug te komen. Kieran Goss bleek een perfecte zondagmiddagartiest. Relaxed zong hij zijn mooie liedjes. Vaak vond hij de gulle lach en af en toen de traan. Het werd een middag vol warme muziek en mooie verhalen. Naast een prachtige zanger bleek Kieran Goss ook een echte verteller. Al voor het tweede nummer 'The Reason Why' kreeg hij de lachers op zijn hand met een verhaal hoe zijn grootste hit deze middag opgenomen werd en mogelijk in Ierland uitgezonden en dat hij had verteld hoe geweldig populair hij was in Amen en of het publiek wel enorm wilde juichen als hij het nummer aankondigde. Dat deed het publiek graag. Met de ban gebroken wist Goss met 'You've got a Friend' van Carole King het publiek al in het derde nummer massaal aan het meezingen te krijgen met ook nu een hilarisch verhaal hoe dat nummer op zijn repertoire terecht kwam. De eerste set werd afgesloten met 'Just Around The Corner', het nummer dat de loopbaan van Kieran Goss vaart had gegeven. Mary Black bracht haar versie van dit Goss nummer uit en na haar vele artiesten. Was de stemming in de eerste set luchtig, in de tweede set draaide dat. De voornaamste reden was het lied 'Reason to Leave'. Goss vertelde dat hij één van 15 kinderen was, waarvan een flink aantal aan die tragische roep om Ierland te verlaten en elders een bestaan op te bouwen gehoor hadden gegeven, net als zoveel andere Ieren. De familie Goss vind je terug op nagenoeg elk werelddeel en dit lied dat daarover gaat raakte de zanger ook duidelijk persoonlijk, getuige een traan in zijn oog. Troost werd gevonden in 'Reach Out I'll be There', van Four Tops dat massaal en luidkeels werd meegezongen. Kieran Goss is een ervaren entertainer en een warme zanger. Als gitarist overtuigde hij. Zijn humor was sprankelend en zijn vaak lange verhalen verveelden nooit, omdat ze altijd werden verteld met een doel. In de derde set werd er een microfoon bijgeplaatst. Zijn vrouw Annie Kinsella vergezelde Goss op het podium en eigenlijk was het schandalig dat hij haar twee sets achter de merchandise tafel had gehouden. Annie Kinsella bleek eveneens een prachtige zangeres. Schitterende samenzang in bijvoorbeeld 'Broken Things' en het mooie 'We've got Us' terwijl Kinsella schitterde in een op muziek gezet gedicht van Yeats en het Rodney Crowell nummer 'Jewel of the South'. Met een staande ovatie werd het duo terug geroepen voor nog een nummer samen, waarna Goss afsloot met een eerbetoon aan zijn moeder wiens favoriete songwriter was Cole Porter en dus klonk 'Everytime We Say Goodbye' van het podium. Laat het geen 12 jaar weer duren.
Drive by Wedding gebruikt sexualiteit in hun voordeel
AMEN – Bij de aankondiging van 'Mystery Man' verzuchtte Henja Dijksterhuis, de zangeres en liedjesschrijfster van het Groninger country/rockabilly orkestje Drive by Wedding dat iemand tegen haar had gezegt dat al haar liedjes over sex gaan. Met 'Hold On' hadden huwelijkslustige muzikanten even daarvoor sterk geopend en dat gaf direct de mogelijkheid zo'n onderwerp aan te snijden. 'Mystery Man' bleek inderdaad een liedje over sex te zijn en in de loop van het concert werd ook duidelijk dat de gedachte dat alle liedjes over sex gingen helemaal niet zo vreemd was, want Dijksterhuis heeft in haar performance wel degelijk bewust of onbewust een fikse portie sexualiteit zitten. In de eerste plaats haar stem, een soort van Jane Birkin goes country. Een stem met net dat beetje heesheid, zwoelheid en breekbaarheid wat haar zang meeslepend en sensueel maakt. Daarnaast werpt ze regelmatig ook een schalkse blik de zaal in en gaan natuurlijk ook een aantal liedjes wel degelijk over sex, verlangen, mooie vrouwen insnelle auto's. Het is niet eenvoudig om op die lijn te balanceren en niet door te schieten naar het ordinaire. Dijksterhuis slaagt daarin met vlag en wimpel en dus komt het alleen maar ten goede aan het optreden. Voeg daarbij de prima ondersteuning van Ronald Derkzen op bas en Evert Jan Kloosterboer die met zijn gitaar prima muzikaal nu en dan de hoofdrol opeiste en je kreeg een indringend optreden. De harmonieen waren nog wel een puntje van verbetering. Mooie nummers, vooral van de hand van Dijksterhuis, kwamen langs. Het vlotte 'The Fool' als je blijft verlangen naar een liefde die voorbij is. De rockabilly cover 'Tiger Lilly' en het sterke 'Falling Apart'. Hoogtepunt waren beide murder ballads in de setlist. Op haar liefst zong Dijksterhuis het wrede 'I Did It Again' en knoeide ze onderkoelt met je remmen in 'Only Water'. De combinatie van dat sensuele en het geweld werkte prachtig. Voor het opvolgende 'Candy' werden alle zwoele registers open getrokken. Áls je lief voor mij bent, ben ik je snoepje', verleide Dijksterhuis met haar band, nog éénmaal het publiek. Ter afsluiting een veel serieuzer onderwerp dat Dijksterhuis zichtbaar na aan het hart lag. Met 'Fridge' rekende ze af met een door alcoholmisbruik getekende relatie. Er was geen tijd meer voor het laatste nummer op de setlist 'As the Days Go By' en dat was best wel jammer.
AMEN – Bij de aankondiging van 'Mystery Man' verzuchtte Henja Dijksterhuis, de zangeres en liedjesschrijfster van het Groninger country/rockabilly orkestje Drive by Wedding dat iemand tegen haar had gezegt dat al haar liedjes over sex gaan. Met 'Hold On' hadden huwelijkslustige muzikanten even daarvoor sterk geopend en dat gaf direct de mogelijkheid zo'n onderwerp aan te snijden. 'Mystery Man' bleek inderdaad een liedje over sex te zijn en in de loop van het concert werd ook duidelijk dat de gedachte dat alle liedjes over sex gingen helemaal niet zo vreemd was, want Dijksterhuis heeft in haar performance wel degelijk bewust of onbewust een fikse portie sexualiteit zitten. In de eerste plaats haar stem, een soort van Jane Birkin goes country. Een stem met net dat beetje heesheid, zwoelheid en breekbaarheid wat haar zang meeslepend en sensueel maakt. Daarnaast werpt ze regelmatig ook een schalkse blik de zaal in en gaan natuurlijk ook een aantal liedjes wel degelijk over sex, verlangen, mooie vrouwen insnelle auto's. Het is niet eenvoudig om op die lijn te balanceren en niet door te schieten naar het ordinaire. Dijksterhuis slaagt daarin met vlag en wimpel en dus komt het alleen maar ten goede aan het optreden. Voeg daarbij de prima ondersteuning van Ronald Derkzen op bas en Evert Jan Kloosterboer die met zijn gitaar prima muzikaal nu en dan de hoofdrol opeiste en je kreeg een indringend optreden. De harmonieen waren nog wel een puntje van verbetering. Mooie nummers, vooral van de hand van Dijksterhuis, kwamen langs. Het vlotte 'The Fool' als je blijft verlangen naar een liefde die voorbij is. De rockabilly cover 'Tiger Lilly' en het sterke 'Falling Apart'. Hoogtepunt waren beide murder ballads in de setlist. Op haar liefst zong Dijksterhuis het wrede 'I Did It Again' en knoeide ze onderkoelt met je remmen in 'Only Water'. De combinatie van dat sensuele en het geweld werkte prachtig. Voor het opvolgende 'Candy' werden alle zwoele registers open getrokken. Áls je lief voor mij bent, ben ik je snoepje', verleide Dijksterhuis met haar band, nog éénmaal het publiek. Ter afsluiting een veel serieuzer onderwerp dat Dijksterhuis zichtbaar na aan het hart lag. Met 'Fridge' rekende ze af met een door alcoholmisbruik getekende relatie. Er was geen tijd meer voor het laatste nummer op de setlist 'As the Days Go By' en dat was best wel jammer.
Wegdromen bij Andrew Combs
BORGER – Wat een heerlijke dromerige en prachtige liedjes heeft Andrew Combs op zijn repertoire staan zo bleek bij VanSlag/RootsontheRoads in Borger. Combs was met zijn volledige band afgereist van Nashville, Tennessee naar Borger, Drenthe. Een mooie groep gedreven muzikanten die er in slaagden om niet alleens Combs en zijn zang in het middelpunt te zetten, maar ook de kracht van de composities te benadrukken. 'Suwannee Country' was het eerste liedje uit de reeks. Combs zette solo in, alleen op gitaar en halverwege viel de band hem bij. Daarna het rustige maar mooie country deuntje 'Please Please Please'. Gevolgd door 'Heavy' het enige liedje dat niet door Combs geschreven was, maar van de hand van Carl Anderson en Caroline Spence. Een nummer dat naadloos in Combs eigen repertoire past. Combs heeft voor zijn werk een fijne stem. Een tikje hees en gruizig, net genoeg om het dromerige te benadrukken, maar ook net genoeg om het boeiend te houden. Het bleef van het podium af het publiek in stromen. Prachtige liedjes als 'Rainy Day Songs', 'Too Stoned to Cry' en het iets vlottere 'All These Dreams' de titelsong van zijn laatste album. Dat vlottere was wel prettig, want met al die dromerige rustige nummers had de avond op dat moment wel behoefte aan wat pit. Daar valt voor Combs nog wel een slag te slaan. Een iets betere opbouw van de setlist met een afwiseling van de wat pittigere liedjes en het rustige dromerige werk benadrukt beide meer en laat liedjes zich meer ondrscheiden. Al zijn liedjes kregen een keurig intro mee. Even een kort woord over het onderwerp of net wat anders om het liedje wat meer gewicht mee te geven. Je merkt dat Combs niet van nature een uitgebreide prater is, maar dit deed hij goed en degelijk. Met het vol melancholie en heinwee gezongen 'Tennessee Time' werd het dromerige deel van het concert afgesloten. Plots bleek de Texaan ook een veel pittigere kant te bezitten. 'Devil's Got My Own' was zo'n lekker krachtig nummer. In Emily mocht het publiek meezingen en met het afsluitende 'Month of Bad Habits' gaf de uitstekende band nog even de kans om uit te blinken met een sterke gitaarsolo en mooi spel op de toetsen. Dat alles in de rug gedekt door sterk basspel en een drummer die zijn stokjes niet nodig had, maar zich prachtig de set door veegde. Na deze krachtige en prachtige afsluiting, bleef alleen Combs op het podium met zijn gitaar. In 'Silk Flowers' bewees hij in het toegift, dat hij de steun van een band niet nodig heeft, maar ook alleen een zeer sterke zanger en muzikant is. Net op tijd wist Andrew Combs het dromerige af te schudden en ook zijn kracht te tonen. Een prachtige muzikant, bescheiden en dankbaar op het podium, maar vol met mooie liedjes.
BORGER – Wat een heerlijke dromerige en prachtige liedjes heeft Andrew Combs op zijn repertoire staan zo bleek bij VanSlag/RootsontheRoads in Borger. Combs was met zijn volledige band afgereist van Nashville, Tennessee naar Borger, Drenthe. Een mooie groep gedreven muzikanten die er in slaagden om niet alleens Combs en zijn zang in het middelpunt te zetten, maar ook de kracht van de composities te benadrukken. 'Suwannee Country' was het eerste liedje uit de reeks. Combs zette solo in, alleen op gitaar en halverwege viel de band hem bij. Daarna het rustige maar mooie country deuntje 'Please Please Please'. Gevolgd door 'Heavy' het enige liedje dat niet door Combs geschreven was, maar van de hand van Carl Anderson en Caroline Spence. Een nummer dat naadloos in Combs eigen repertoire past. Combs heeft voor zijn werk een fijne stem. Een tikje hees en gruizig, net genoeg om het dromerige te benadrukken, maar ook net genoeg om het boeiend te houden. Het bleef van het podium af het publiek in stromen. Prachtige liedjes als 'Rainy Day Songs', 'Too Stoned to Cry' en het iets vlottere 'All These Dreams' de titelsong van zijn laatste album. Dat vlottere was wel prettig, want met al die dromerige rustige nummers had de avond op dat moment wel behoefte aan wat pit. Daar valt voor Combs nog wel een slag te slaan. Een iets betere opbouw van de setlist met een afwiseling van de wat pittigere liedjes en het rustige dromerige werk benadrukt beide meer en laat liedjes zich meer ondrscheiden. Al zijn liedjes kregen een keurig intro mee. Even een kort woord over het onderwerp of net wat anders om het liedje wat meer gewicht mee te geven. Je merkt dat Combs niet van nature een uitgebreide prater is, maar dit deed hij goed en degelijk. Met het vol melancholie en heinwee gezongen 'Tennessee Time' werd het dromerige deel van het concert afgesloten. Plots bleek de Texaan ook een veel pittigere kant te bezitten. 'Devil's Got My Own' was zo'n lekker krachtig nummer. In Emily mocht het publiek meezingen en met het afsluitende 'Month of Bad Habits' gaf de uitstekende band nog even de kans om uit te blinken met een sterke gitaarsolo en mooi spel op de toetsen. Dat alles in de rug gedekt door sterk basspel en een drummer die zijn stokjes niet nodig had, maar zich prachtig de set door veegde. Na deze krachtige en prachtige afsluiting, bleef alleen Combs op het podium met zijn gitaar. In 'Silk Flowers' bewees hij in het toegift, dat hij de steun van een band niet nodig heeft, maar ook alleen een zeer sterke zanger en muzikant is. Net op tijd wist Andrew Combs het dromerige af te schudden en ook zijn kracht te tonen. Een prachtige muzikant, bescheiden en dankbaar op het podium, maar vol met mooie liedjes.
Ryan Culwell zingt met intensiteit
BORGER – Af en toe met verbetenheid of zelfs woede, vaak met passie, maar nooit onbewogen. Ryan Culwell bleek op het podium van VanSlag/RootsontheRoad in Borger een zanger die de intensiteit hoog in het vaandel had staan. De uit Texas afkomstige singersongwriter combineerde dat met mooi geschreven liedjes. Het gedrevene van deze singersongwriter bleek onmiddellijk bij 'The Ballad of Charlie Waters' van zijn 'Winter Wheat' EP. Onmiddelijk die intensiteit. Af en toe werkte dat ook tegen Culwell en neigde de verbetenheid de overhand te nemen,. Maar deze momenten waren gelukkig zeldzaam. Mooi was het lied over zijn Texaanse geboorteregio Amarillo. Culwell brengt veel van zijn liedjes vooral op de kracht van zijn zang. Zijn gitaarspel is daaraan ondergeschikt. Voorbeeld was 'Won't Come Home' dat nagenoeg geheel zonder gitaar werd gezongen en tot de hoogtepunten van het concert behoorde. Het volgende nummer 'Flatlands'was eigenlijk het tegengestelde. Nu een veel grotere rol voor zijn spel in dit fijne melodieuze nummer. Na een wat minder liedje tracteerde Culwell zijn toehoorders met het schitterende 'Darkness', ook van zijn nieuwste album 'Flatlands' op nog een hoogtepunt. Af en toe vertelde hij daarnaast een mooi verhaal. Het was even wennen aan zijn Amerikaans. Hij verontschuldigde zich omdat hij zo'n Hick was en daardoor wat moeilijker verstaanbaar, maar dat wende snel en kwamen ook zijn verhalen beter door. Ryan Culwell had een knap opgebouwde setlist, met veel sterke liedjes en een enkele die minder aansprak. Een mooie variatie in rustigere nummers en wat meer uptempo liedjes. Deze Texaan was door de organisatoren vooraf hoog geprezen en dat maakte hij zeker waar. Zeker op het einde, want na 'Darkness' eindigde hij zijn bijdrage aan de avond in VanSlag met 'I'll think i'll be their God' een nummer waarin hij nog een keer zijn verbetenheid in kwijt kon, maar dat mooi dosseerde en dan was erg sterk en daarna sloot hij af met mooie en rustige 'Red River'. Het water in de Red River, de grensrivier tussen Texan en Oklahoma droogt wellicht op, de liedjes bij Culwell blijven stromen.
BORGER – Af en toe met verbetenheid of zelfs woede, vaak met passie, maar nooit onbewogen. Ryan Culwell bleek op het podium van VanSlag/RootsontheRoad in Borger een zanger die de intensiteit hoog in het vaandel had staan. De uit Texas afkomstige singersongwriter combineerde dat met mooi geschreven liedjes. Het gedrevene van deze singersongwriter bleek onmiddellijk bij 'The Ballad of Charlie Waters' van zijn 'Winter Wheat' EP. Onmiddelijk die intensiteit. Af en toe werkte dat ook tegen Culwell en neigde de verbetenheid de overhand te nemen,. Maar deze momenten waren gelukkig zeldzaam. Mooi was het lied over zijn Texaanse geboorteregio Amarillo. Culwell brengt veel van zijn liedjes vooral op de kracht van zijn zang. Zijn gitaarspel is daaraan ondergeschikt. Voorbeeld was 'Won't Come Home' dat nagenoeg geheel zonder gitaar werd gezongen en tot de hoogtepunten van het concert behoorde. Het volgende nummer 'Flatlands'was eigenlijk het tegengestelde. Nu een veel grotere rol voor zijn spel in dit fijne melodieuze nummer. Na een wat minder liedje tracteerde Culwell zijn toehoorders met het schitterende 'Darkness', ook van zijn nieuwste album 'Flatlands' op nog een hoogtepunt. Af en toe vertelde hij daarnaast een mooi verhaal. Het was even wennen aan zijn Amerikaans. Hij verontschuldigde zich omdat hij zo'n Hick was en daardoor wat moeilijker verstaanbaar, maar dat wende snel en kwamen ook zijn verhalen beter door. Ryan Culwell had een knap opgebouwde setlist, met veel sterke liedjes en een enkele die minder aansprak. Een mooie variatie in rustigere nummers en wat meer uptempo liedjes. Deze Texaan was door de organisatoren vooraf hoog geprezen en dat maakte hij zeker waar. Zeker op het einde, want na 'Darkness' eindigde hij zijn bijdrage aan de avond in VanSlag met 'I'll think i'll be their God' een nummer waarin hij nog een keer zijn verbetenheid in kwijt kon, maar dat mooi dosseerde en dan was erg sterk en daarna sloot hij af met mooie en rustige 'Red River'. Het water in de Red River, de grensrivier tussen Texan en Oklahoma droogt wellicht op, de liedjes bij Culwell blijven stromen.
Fred Eaglesmith is een echte entertainer
GRONINGEN – Een show van de Canadeze Americana artiest Fred Eaglesmith gaat verder dan een aantal liedjes. Het is een performance met zang, een oproep tot dans en stand-up comedy. In de woorden van Eaglesmith zelf samengevat tot rock'n roll. De bebaarde Canadees met kenmerkende hoed was in vorm in De Oosterpoort in Groningen. De band introduceerde hem en met een stevig rockende versie van 'Johnny Cash' opende Eaglesmith het gebeuren. Zijn vrouw Tiffany Ginn-Elgersma ondersteunde hem op accordeon en ontwikkelde zich met haar zang en multi-instrumentalisme tot een belangrijke factor op het podium. Een andere belangrijke factor was Matty Simpson die op electrische gitaar ondersteunde en soleerde. De band werd met de prima bassiste Justine Fischer en drumster Kori Heppner aangevuld tot een gesmeerde machine. Geen eenvoudige klus, want Eaglesmith geeft gas met een paar liedjes vlot achter elkaar en daarna een halve conference, een aantal moppen of een verhaal om vervolgens weer dat muzikale gaspedaal diep in te trappen. Bijvoorbeeld met een erg mooie uitvoering van 'Freight Train' of een sterke 'Don't Ring The Bell'. Ondertussende vertelde Eaglesmith op kenmerkende wijze over het 'Peerd van Ome Loeks' en hoe de Groningers het toch in hun hoofd haalden om een paardenbips voor het station te zetten. Hoe Groninger mannen dansten. Over de Rock 'n Roll Party. Hij verontschuldigde zich dat hij deze keer niet in Spijkerboor optrad en zo passeerde van alles de revue. Af en toe zocht hij daarbij nadrukkelijk het applaus, maar vaak vielen zijn grappen prima. Het verwachte hoogtepunt kwam met een prachtige uitvoering van 'Alcohol and Pills'. Een voorbeeld van de sterke songwriter die Fred Eaglesmith is. Met 'Cha Cha'werd langzamerhand het optreden afgesloten. Op het laatst nog een aantal mooie duetten met Tif Ginn die eerder als achtergrondzangeres haar kracht had toegevoegd aan ruige stem van Eaglesmith. Americana met dat rauwe randje en de energie, zoals het hoort. Eerst met Ginn in de rol van Audrey Auld in 'Drinking to Much' en vervolgens als echte afsluiter 'Stay'. Dat deed de band niet, maar Eaglesmith en Ginn nog wel voor het toegift 'Kansas'. Fred Eaglesmith had al veel bekenden gedurende het optreden gezien en na Kansas was het reunie tijd.
GRONINGEN – Een show van de Canadeze Americana artiest Fred Eaglesmith gaat verder dan een aantal liedjes. Het is een performance met zang, een oproep tot dans en stand-up comedy. In de woorden van Eaglesmith zelf samengevat tot rock'n roll. De bebaarde Canadees met kenmerkende hoed was in vorm in De Oosterpoort in Groningen. De band introduceerde hem en met een stevig rockende versie van 'Johnny Cash' opende Eaglesmith het gebeuren. Zijn vrouw Tiffany Ginn-Elgersma ondersteunde hem op accordeon en ontwikkelde zich met haar zang en multi-instrumentalisme tot een belangrijke factor op het podium. Een andere belangrijke factor was Matty Simpson die op electrische gitaar ondersteunde en soleerde. De band werd met de prima bassiste Justine Fischer en drumster Kori Heppner aangevuld tot een gesmeerde machine. Geen eenvoudige klus, want Eaglesmith geeft gas met een paar liedjes vlot achter elkaar en daarna een halve conference, een aantal moppen of een verhaal om vervolgens weer dat muzikale gaspedaal diep in te trappen. Bijvoorbeeld met een erg mooie uitvoering van 'Freight Train' of een sterke 'Don't Ring The Bell'. Ondertussende vertelde Eaglesmith op kenmerkende wijze over het 'Peerd van Ome Loeks' en hoe de Groningers het toch in hun hoofd haalden om een paardenbips voor het station te zetten. Hoe Groninger mannen dansten. Over de Rock 'n Roll Party. Hij verontschuldigde zich dat hij deze keer niet in Spijkerboor optrad en zo passeerde van alles de revue. Af en toe zocht hij daarbij nadrukkelijk het applaus, maar vaak vielen zijn grappen prima. Het verwachte hoogtepunt kwam met een prachtige uitvoering van 'Alcohol and Pills'. Een voorbeeld van de sterke songwriter die Fred Eaglesmith is. Met 'Cha Cha'werd langzamerhand het optreden afgesloten. Op het laatst nog een aantal mooie duetten met Tif Ginn die eerder als achtergrondzangeres haar kracht had toegevoegd aan ruige stem van Eaglesmith. Americana met dat rauwe randje en de energie, zoals het hoort. Eerst met Ginn in de rol van Audrey Auld in 'Drinking to Much' en vervolgens als echte afsluiter 'Stay'. Dat deed de band niet, maar Eaglesmith en Ginn nog wel voor het toegift 'Kansas'. Fred Eaglesmith had al veel bekenden gedurende het optreden gezien en na Kansas was het reunie tijd.
Energieke show van Tif Ginn
GRONINGEN – Jaren toeren met de Ginn Sisters en als onderdeel van de Fred Eaglesmith Traveling Show heeft van Tif Ginn een uitgesproken zangeres gemaakt. Zang zonder compromissen, maar dapper en krachtig haar eigen weg volgende. Op het podium van de Oosterpoort in Groningen leverde het een zeer energieke show op waarin Tif Ginn wist te vermaken met haar mengel van rock, folk en pop. Een krachtig mengsel, want met haar openingsnummer 'Share a Song' kreeg Ginn de zaal direct aan het deinen. Een nummer gebracht met energie, waarbij de stem van Ginn opviel. Deze dame weet letterlijk een figuurlijk een keel op te zetten. Even was het zoeken, maar daarna kwam de power in haar zang tot zijn recht. Een stem die niet iedereen zal bekoren, maar deze avond prima tot zijn recht kwam en mooi licht hees en doorleefd klonk. Vooral in de twee rustigere nummers 'Now Your Gone' en 'Rockstar' die na de rockende opening volgden was dat het geval. Ginn op gitaar werd daarbij in de rug gedekt door de hele coole bassiste Justine 'the bass machine' Fisher en Kori Heppner op drums. Met mooie solo's trok gitarist Matty Simpson de nummers naar een nog hoger plan. In haar uitstraling is Ginn een echte entertainer. In kleding werd de rand op gezocht. Southern Texas style. Ginn had een lang verhaal over hoe heerlijk ze het vond om te spelen en te toeren de afgelopen jaren. Over de liedjes had ze weinig tot niks te vertellen. Het laatste nummer van de set was 'Gettaway Car'. Opvallend was dat niks op het programma stond van haar eigen CD die in 2012 uitkwam en die later in de merchandise stand toch veel gevraagd werd. Deze afsluiter was het mooiste nummer van Tif Ginn deze avond. Weer die sterke en kachtige folkrock, Simpson gooide er nog maar eens weer een mooie solo uit en Ginn zong op haar best. Het swingde in De Oosterpoort en er werd toegewerkt naar een fijn apotheose. Met een enorme sprong volgde het afscheid van Tif Ginn, die veel mensen toch wist te verrassen met haar energie en power.
GRONINGEN – Jaren toeren met de Ginn Sisters en als onderdeel van de Fred Eaglesmith Traveling Show heeft van Tif Ginn een uitgesproken zangeres gemaakt. Zang zonder compromissen, maar dapper en krachtig haar eigen weg volgende. Op het podium van de Oosterpoort in Groningen leverde het een zeer energieke show op waarin Tif Ginn wist te vermaken met haar mengel van rock, folk en pop. Een krachtig mengsel, want met haar openingsnummer 'Share a Song' kreeg Ginn de zaal direct aan het deinen. Een nummer gebracht met energie, waarbij de stem van Ginn opviel. Deze dame weet letterlijk een figuurlijk een keel op te zetten. Even was het zoeken, maar daarna kwam de power in haar zang tot zijn recht. Een stem die niet iedereen zal bekoren, maar deze avond prima tot zijn recht kwam en mooi licht hees en doorleefd klonk. Vooral in de twee rustigere nummers 'Now Your Gone' en 'Rockstar' die na de rockende opening volgden was dat het geval. Ginn op gitaar werd daarbij in de rug gedekt door de hele coole bassiste Justine 'the bass machine' Fisher en Kori Heppner op drums. Met mooie solo's trok gitarist Matty Simpson de nummers naar een nog hoger plan. In haar uitstraling is Ginn een echte entertainer. In kleding werd de rand op gezocht. Southern Texas style. Ginn had een lang verhaal over hoe heerlijk ze het vond om te spelen en te toeren de afgelopen jaren. Over de liedjes had ze weinig tot niks te vertellen. Het laatste nummer van de set was 'Gettaway Car'. Opvallend was dat niks op het programma stond van haar eigen CD die in 2012 uitkwam en die later in de merchandise stand toch veel gevraagd werd. Deze afsluiter was het mooiste nummer van Tif Ginn deze avond. Weer die sterke en kachtige folkrock, Simpson gooide er nog maar eens weer een mooie solo uit en Ginn zong op haar best. Het swingde in De Oosterpoort en er werd toegewerkt naar een fijn apotheose. Met een enorme sprong volgde het afscheid van Tif Ginn, die veel mensen toch wist te verrassen met haar energie en power.
Dayna Kurtz duikt onmiddellijk de diepte in
AMEN – De stem van Dayna Kurtz is geen gewone, doorsnee, dertien in het dozijn zangstem, bleek maar weer eens in De Amer in Amen, waar Kurtz op één dag twee zalen wist uit te verkopen. Nee, de stem van Dayna Kurtz is prachtig, soulful en doordrengt van emoties. Als ze zingt, dan is het moeilijk, zo niet onmogelijk, om onbewogen te luisteren. Dayna Kurtz, zelf op gitaar en banjo had daarnaast gitarist en mandoline speler Robert Mache meegenomen om muzikaal extra accenten te zetten. Een mooie combinatie blijkt al bij de opening 'Another Black Feather'. Direct duikt Kurtz de dieptes van haar emotie in om die te delen met het publiek. In haar zang blijft ze het hele concert op dat peil. Haar prachtige soulvolle stem, waar ze zich ook zo goed in andere genres mee staande houdt blijft genieten. Het mooie rustige 'Yes You Win' liet ze volgen door het prachtige 'Somebody Leave The Light On' en het bleusnummer 'I Look Good in Bad'. Het werd met humor aan een gesproken, waarbij ook Mache zich liet gelden. Soms zelfs door het stemmen van Kurtz heen, wat een kleine mopper opleverde. Dayna Kurtz werkt zonder setlist. Op haar gevoel speelt ze 'voor de vuist weg'. Af en toe komt dit wat chaotisch over omdat ook Robert Mache niet weer wat er komt. Regelmatig duikt ze haar papieren in op zoek naar teksten. Voor de pauze volgden nog uitstekende uitvoeringen van 'Take Me In Your Arms' en 'You're not what I Need, but all that I want.' Na de pauze opende Kurtz met een nummer van The Replacements. Daarna werd gevraagd om de uitgedeelde briefjes met het refrein van 'Raise The Last Flag' te voorschijn te halen en werd dit uitgebreid geoefend. Deze Nederlandse toernee wordt door de Amerikaanse gebruikt om een live album op te nemen. Af en toe wringt dat een beetje met zo'n concert. Hoestinstructies, een geïrriteerde blik bij ongewenste geluiden en het meerdere malen herhalen en laten zingen van dit reffrein. Het is een dunne lijn, waar de perfectionist Kurtz dan over wandelt, maar het publiek was haar ter wille en De Amer zong voorbeeldig mee met het nummer. Daarna een prachtig nummer van haar Secret Canon project, waarin Kurtz in twee album's prachtige, haast vergeten liedjes van een halve eeuw geleden nogmaal te voorschijn haalt. Het ondeugende 'Last Good Tast', ja het gaat over sex, flirtte Dayna Kurtz met haar bad girl imago. En voor de fraaie afsluiter 'You Always Live Inside of Me' het hoogtepunt van de avond het schitterende 'It's How You Hold Me'. Met het kippenvel op de armen, kreeg het publiuek nog als toegift het in het Nederlands gezongen 'Mijn Vlakke Land' van Jacques Brel. Een emotionele avond met deze Amerikaanse zangeres.
AMEN – De stem van Dayna Kurtz is geen gewone, doorsnee, dertien in het dozijn zangstem, bleek maar weer eens in De Amer in Amen, waar Kurtz op één dag twee zalen wist uit te verkopen. Nee, de stem van Dayna Kurtz is prachtig, soulful en doordrengt van emoties. Als ze zingt, dan is het moeilijk, zo niet onmogelijk, om onbewogen te luisteren. Dayna Kurtz, zelf op gitaar en banjo had daarnaast gitarist en mandoline speler Robert Mache meegenomen om muzikaal extra accenten te zetten. Een mooie combinatie blijkt al bij de opening 'Another Black Feather'. Direct duikt Kurtz de dieptes van haar emotie in om die te delen met het publiek. In haar zang blijft ze het hele concert op dat peil. Haar prachtige soulvolle stem, waar ze zich ook zo goed in andere genres mee staande houdt blijft genieten. Het mooie rustige 'Yes You Win' liet ze volgen door het prachtige 'Somebody Leave The Light On' en het bleusnummer 'I Look Good in Bad'. Het werd met humor aan een gesproken, waarbij ook Mache zich liet gelden. Soms zelfs door het stemmen van Kurtz heen, wat een kleine mopper opleverde. Dayna Kurtz werkt zonder setlist. Op haar gevoel speelt ze 'voor de vuist weg'. Af en toe komt dit wat chaotisch over omdat ook Robert Mache niet weer wat er komt. Regelmatig duikt ze haar papieren in op zoek naar teksten. Voor de pauze volgden nog uitstekende uitvoeringen van 'Take Me In Your Arms' en 'You're not what I Need, but all that I want.' Na de pauze opende Kurtz met een nummer van The Replacements. Daarna werd gevraagd om de uitgedeelde briefjes met het refrein van 'Raise The Last Flag' te voorschijn te halen en werd dit uitgebreid geoefend. Deze Nederlandse toernee wordt door de Amerikaanse gebruikt om een live album op te nemen. Af en toe wringt dat een beetje met zo'n concert. Hoestinstructies, een geïrriteerde blik bij ongewenste geluiden en het meerdere malen herhalen en laten zingen van dit reffrein. Het is een dunne lijn, waar de perfectionist Kurtz dan over wandelt, maar het publiek was haar ter wille en De Amer zong voorbeeldig mee met het nummer. Daarna een prachtig nummer van haar Secret Canon project, waarin Kurtz in twee album's prachtige, haast vergeten liedjes van een halve eeuw geleden nogmaal te voorschijn haalt. Het ondeugende 'Last Good Tast', ja het gaat over sex, flirtte Dayna Kurtz met haar bad girl imago. En voor de fraaie afsluiter 'You Always Live Inside of Me' het hoogtepunt van de avond het schitterende 'It's How You Hold Me'. Met het kippenvel op de armen, kreeg het publiuek nog als toegift het in het Nederlands gezongen 'Mijn Vlakke Land' van Jacques Brel. Een emotionele avond met deze Amerikaanse zangeres.
Jaimi Faulkner overtuigt in Grand Café Zuidlaren
ZUIDLAREN – In zijn eentje wist Jaimi Faulkner een zeer overtuigend optreden te geven in het Grand Café Zuidlaren. Pechpuntje was dat vooraf zijn resonator gitaar het begaf, maar alleen op zijn akoestisch gitaar slaagde de in Duitsland woonachtige Australiër toch een zeer gevarieerd geluid voor te toveren. Een echte entertainer en een goede singersongwriter bleek direct bij het openingsnummer 'If I Had My Time Again' dat hij liet volgen door het mooie 'Cresent City'. Faulkner is een zeer gevarieerde gitarist die zijn gitaar niet alleen voor dat doel, maar ook als percussie instrument gebruikt naast een box om met zijn voeten een maat te stampen. Het is te merken dat Faulkner de nodige podiumervaring heeft. De Australiër draait al tijden mee in het circuit en weet zich aan de omstandigheden in het Grand Cafë prima aan te passen. Voor de pauze zit hij meer op zijn vertelstoel. Na de pauze schakelt hij om naar meer spelen en meer publieksparticipatie. Ook in zijn liedjes laat hij een mooie variatie zien zonder dat het niet meer Faulkner's eigen is. Het soulvolle 'Back to You', rock in 'Coming home to Your Love', waarin hij (te) veel fragmenten van andere rocknummers heeft ingebouwd en bleusy in 'Troubled Him So'. Dat laatste is een prachtig nummer en afsluiting van de eerste set.
Na de pauze gaat Faulkner door op de ingeslagen weg. Mooie goed gecomponeerde liedjes en zijn sterke zang en persoonlijkheid gevoegd bij enige onverstoorbaarheid als een enthousiaste fan hem een groet wil geven door een 'boks'. Ja en voor gitaarspelen ben je toch echt beide handen nodig. Met het energieke 'Wake me Up' heeft hij de zaal direct weer tot attentie geroepen. In het middendeel wordt het erg mooi. Op verzoek van Het publiek zingt faulkner het sterke 'In My Fathers Boots', dan volgt de Professor Longhair cover 'Feel Like Cryin' die hij zich eigen heeft gemaakt en het rustige soulvolle 'Sirens', waarna met het bleusnummer 'Highway Life' de eindsprint wordt ingezet. Dat komt er met het erg mooie 'You give me a Reason.' In het gitaarrek van Faulkner stonden aanvankelijk vier gitaren. Met de resonater met pech blijven de andere gitaren eigen werkloos tot hij in het tweede toegift de Weissenborn pakt voor een prachtige uitvoering van 'Drink My Wine'. Die wijn smaakt uitstekend!
ZUIDLAREN – In zijn eentje wist Jaimi Faulkner een zeer overtuigend optreden te geven in het Grand Café Zuidlaren. Pechpuntje was dat vooraf zijn resonator gitaar het begaf, maar alleen op zijn akoestisch gitaar slaagde de in Duitsland woonachtige Australiër toch een zeer gevarieerd geluid voor te toveren. Een echte entertainer en een goede singersongwriter bleek direct bij het openingsnummer 'If I Had My Time Again' dat hij liet volgen door het mooie 'Cresent City'. Faulkner is een zeer gevarieerde gitarist die zijn gitaar niet alleen voor dat doel, maar ook als percussie instrument gebruikt naast een box om met zijn voeten een maat te stampen. Het is te merken dat Faulkner de nodige podiumervaring heeft. De Australiër draait al tijden mee in het circuit en weet zich aan de omstandigheden in het Grand Cafë prima aan te passen. Voor de pauze zit hij meer op zijn vertelstoel. Na de pauze schakelt hij om naar meer spelen en meer publieksparticipatie. Ook in zijn liedjes laat hij een mooie variatie zien zonder dat het niet meer Faulkner's eigen is. Het soulvolle 'Back to You', rock in 'Coming home to Your Love', waarin hij (te) veel fragmenten van andere rocknummers heeft ingebouwd en bleusy in 'Troubled Him So'. Dat laatste is een prachtig nummer en afsluiting van de eerste set.
Na de pauze gaat Faulkner door op de ingeslagen weg. Mooie goed gecomponeerde liedjes en zijn sterke zang en persoonlijkheid gevoegd bij enige onverstoorbaarheid als een enthousiaste fan hem een groet wil geven door een 'boks'. Ja en voor gitaarspelen ben je toch echt beide handen nodig. Met het energieke 'Wake me Up' heeft hij de zaal direct weer tot attentie geroepen. In het middendeel wordt het erg mooi. Op verzoek van Het publiek zingt faulkner het sterke 'In My Fathers Boots', dan volgt de Professor Longhair cover 'Feel Like Cryin' die hij zich eigen heeft gemaakt en het rustige soulvolle 'Sirens', waarna met het bleusnummer 'Highway Life' de eindsprint wordt ingezet. Dat komt er met het erg mooie 'You give me a Reason.' In het gitaarrek van Faulkner stonden aanvankelijk vier gitaren. Met de resonater met pech blijven de andere gitaren eigen werkloos tot hij in het tweede toegift de Weissenborn pakt voor een prachtige uitvoering van 'Drink My Wine'. Die wijn smaakt uitstekend!
Prachtige teksten en warme zang bij Maz O'Connor
STEENDAM – Helemaal onbekend is ze niet in Nederland. De kenners van het Britse folklandschap hadden haar al in het vizier en bij haar optreden bij Peter en Leni in Steendam bleek ook waarom. De nog jonge zangeres uit Londen gaf een prachtig optreden. Hoogtepunten waren haar geweldige verhalende teksten en haar indrukwekkende zang. Lichtvoetig danste haar stem over de klanken en ondanks dat haar zang hoog is behield O'Connor dat warme gevoel in haar geluid. Bijna op het eind van het concert bezong O'Connor in haar roadsong 'Barcelona' het lot van de folksinger. Rondreizen, optreden, terwijl faam vluchtig blijkt en net buiten bereik. Uitzonderingen bevestigen de regel en Maz O'Connor heeft het talent om hier aan te ontsnappen. Dat bleek al snel op het podium. Al voor de begin tijd stond O'Connor klaar en keek de organisatie aan met vragende ogen... mag ik, mag ik..... Een eargerness to perform. Met 'The Longing Kind' de titelsong van alweer haar derde album opende O'Connor toen ze het groene licht kreeg. Een mooi en rustig vertellend lied, gevolgd door het fraaie 'A Winter's Blues'. Tempo kwam er in met 'Mother Make My Bed' een lied over opgroeien. Die mooie variatie in liedjes bleef gedurende het hele concert. Het kaderde mooi haar werk. Daarbij hielp dat ze ieder lied met een mooi verhaal en veel humor introduceerde. Bijvoorbeeld het hoogtepunt van de eerste set 'Derby Day'. Een lied geschreven ter herdenking van de 100ste sterfdag van een suffragette die sneuvelde in de strijd voor vrouwenrechten toen ze voor het paard van de koning sprong tijdens de Derby op Epsom Park. Het leverde een droef, maar schitterend lied op vanuit het standpunt van een klein jongentje die aan de hand van zijn vader naar de paardenraces gaat en getuige is van het drama. Ook in de tweede set as er volop te genieten. Het sterke 'Richman's Hill', een sociaal bewogen lied over het verschil tussen rijk en arm. Er was nu veel meer ruimte om mee te zingen en te klappen in bijvoorbeeld 'Good Sailor Impression'. Het publiek zong grif mee. Naar het einde leek het toch wat een als een nachtkaars langzaam uit te doven. Een paar rustige liedjes, maar het bleek de opbouw naar een grand finale, want met het spetterende 'Night Cap' sloot O'Connor af. Een prachtig concert met als enige minpuntje dat ze het publiek niet beloonde met een toegift en dat ze haar shruti box had thuis gelaten. Dat was jammer, maar klagen valt er niet over Maz O'Connor, want daarvoor had ze al rijkelijk gestrooid met haar talent.
STEENDAM – Helemaal onbekend is ze niet in Nederland. De kenners van het Britse folklandschap hadden haar al in het vizier en bij haar optreden bij Peter en Leni in Steendam bleek ook waarom. De nog jonge zangeres uit Londen gaf een prachtig optreden. Hoogtepunten waren haar geweldige verhalende teksten en haar indrukwekkende zang. Lichtvoetig danste haar stem over de klanken en ondanks dat haar zang hoog is behield O'Connor dat warme gevoel in haar geluid. Bijna op het eind van het concert bezong O'Connor in haar roadsong 'Barcelona' het lot van de folksinger. Rondreizen, optreden, terwijl faam vluchtig blijkt en net buiten bereik. Uitzonderingen bevestigen de regel en Maz O'Connor heeft het talent om hier aan te ontsnappen. Dat bleek al snel op het podium. Al voor de begin tijd stond O'Connor klaar en keek de organisatie aan met vragende ogen... mag ik, mag ik..... Een eargerness to perform. Met 'The Longing Kind' de titelsong van alweer haar derde album opende O'Connor toen ze het groene licht kreeg. Een mooi en rustig vertellend lied, gevolgd door het fraaie 'A Winter's Blues'. Tempo kwam er in met 'Mother Make My Bed' een lied over opgroeien. Die mooie variatie in liedjes bleef gedurende het hele concert. Het kaderde mooi haar werk. Daarbij hielp dat ze ieder lied met een mooi verhaal en veel humor introduceerde. Bijvoorbeeld het hoogtepunt van de eerste set 'Derby Day'. Een lied geschreven ter herdenking van de 100ste sterfdag van een suffragette die sneuvelde in de strijd voor vrouwenrechten toen ze voor het paard van de koning sprong tijdens de Derby op Epsom Park. Het leverde een droef, maar schitterend lied op vanuit het standpunt van een klein jongentje die aan de hand van zijn vader naar de paardenraces gaat en getuige is van het drama. Ook in de tweede set as er volop te genieten. Het sterke 'Richman's Hill', een sociaal bewogen lied over het verschil tussen rijk en arm. Er was nu veel meer ruimte om mee te zingen en te klappen in bijvoorbeeld 'Good Sailor Impression'. Het publiek zong grif mee. Naar het einde leek het toch wat een als een nachtkaars langzaam uit te doven. Een paar rustige liedjes, maar het bleek de opbouw naar een grand finale, want met het spetterende 'Night Cap' sloot O'Connor af. Een prachtig concert met als enige minpuntje dat ze het publiek niet beloonde met een toegift en dat ze haar shruti box had thuis gelaten. Dat was jammer, maar klagen valt er niet over Maz O'Connor, want daarvoor had ze al rijkelijk gestrooid met haar talent.
Bluesmama Erja Lyytinen excelleert in De Amer
AMEN – Een week geleden ontving De Amer in Amen de 'Keeping the Blues Alive Award'. Drie dagen later overleed vrijwilliger Herman Vos. Daar waar verdriet en blijdschap zo dicht bij elkaar liggen leeft de blues en het concert van Erja Lytinen werd dan ook in het teken gesteld van Vos. Dat werd een absoluut waardig eerbetoon, want Erja Lyytinen en haar band waren in hun element. De eerste set was nog iets ingetogen, maar de tweede en derde set; dat was een ongekend bluesfeestje. Met een solo opende Erja Lyytinen de show. Daarna viel haar band in voor prima nummers, maar met het derde nummer 'Grip of the Blues' kwam Erja Lyytinen echt los. Een prachtig nummer en ook het sprankelende 'Love Laboratory' dat op het komende studio album komt beviel al zeer. Het bleken slechts voorbodes. In de tweede set opende Lyytinen met het gevoelige 'Change of Season'. In het nummer een lange solo van bassist Juha Verona. Het was kenmerkend voor de tweede set. Alle ruimte voor improvisatie en dat resulteerde in prachtige uitvoeringen van 'Everything is Fine' en het op de oude blues geïnspireerde 'You Make Me So Said'. Erja Lyytinen heeft niet wat veel gitaristen van haar klasse hebben. Ze loopt niet op te scheppen met haar vaardigheden op de slide gitaar. Ze vent haar kunsten niet uit voor persoonlijk glorie, maar stelt ze in dienst van de muziek en zo van het publiek. Een eigenschap die ook haar band heeft. Naast Verona ook drummer Kai Jokiaho en gitarist Davide Floreno. Mooie bescheiden musici die het plezier en het goed en intens musiceren voorop stellen en in dienst van Lyytinen spelen, die op haar beurt ook regelmatig haar bandleden in het zonnetje zet. Geen spoor van egotripperij en dat is prettig. Lyytinen zoekt constant het contact met het publiek. Ze luistert, vertelt, reageert, grapt en in de derde set gaat ze letterlijk de zaal rond al spelende op haar gitaar en maakt her en der een praatje. Een mooie uitvoering van 'Steamy Windows' laat het publiek deinen aan het begin van de derde set. Schitterend is 'Lullaby'. Een nummer dat ze opdraagt aan Herman Vos, maar ook aan haar kinderen. Erja Lyytinen vertelt smakelijk dat ze bluesmama is geworden. De dunne dame met haar korte broek op het podium lijkt in niks op dat beeld. Het resulteert in grappige gesprekken met het publiek. Ze heeft ook niet de donkere stem van een bluesmama, maar wel een zeer aangename en krachtige zangstem. Af en toe is te horen dat Engels niet haar moedertaal is, maar dat Fins dat is. Het blijft een detail in de show, waar Lyytinen haar publiek meeneemt in het plezier in de muziek en haar wil de blues te delen met anderen. Na 'This Guy Is Crying' is het afgelopen. Het publiek klapt haar naar nog een nummer, maar na 'Erja's Conribution to Jazz' komt ook aan dit bluesfeestje een einde. Het was de eerste maar vast niet de laatste keer. “Ik heb nog nooit zo'n grote ballen gezien,' kwijlt Lyytinen als er bier en gehaktballen voor bij komen. Na hard werken is het goed eten.
AMEN – Een week geleden ontving De Amer in Amen de 'Keeping the Blues Alive Award'. Drie dagen later overleed vrijwilliger Herman Vos. Daar waar verdriet en blijdschap zo dicht bij elkaar liggen leeft de blues en het concert van Erja Lytinen werd dan ook in het teken gesteld van Vos. Dat werd een absoluut waardig eerbetoon, want Erja Lyytinen en haar band waren in hun element. De eerste set was nog iets ingetogen, maar de tweede en derde set; dat was een ongekend bluesfeestje. Met een solo opende Erja Lyytinen de show. Daarna viel haar band in voor prima nummers, maar met het derde nummer 'Grip of the Blues' kwam Erja Lyytinen echt los. Een prachtig nummer en ook het sprankelende 'Love Laboratory' dat op het komende studio album komt beviel al zeer. Het bleken slechts voorbodes. In de tweede set opende Lyytinen met het gevoelige 'Change of Season'. In het nummer een lange solo van bassist Juha Verona. Het was kenmerkend voor de tweede set. Alle ruimte voor improvisatie en dat resulteerde in prachtige uitvoeringen van 'Everything is Fine' en het op de oude blues geïnspireerde 'You Make Me So Said'. Erja Lyytinen heeft niet wat veel gitaristen van haar klasse hebben. Ze loopt niet op te scheppen met haar vaardigheden op de slide gitaar. Ze vent haar kunsten niet uit voor persoonlijk glorie, maar stelt ze in dienst van de muziek en zo van het publiek. Een eigenschap die ook haar band heeft. Naast Verona ook drummer Kai Jokiaho en gitarist Davide Floreno. Mooie bescheiden musici die het plezier en het goed en intens musiceren voorop stellen en in dienst van Lyytinen spelen, die op haar beurt ook regelmatig haar bandleden in het zonnetje zet. Geen spoor van egotripperij en dat is prettig. Lyytinen zoekt constant het contact met het publiek. Ze luistert, vertelt, reageert, grapt en in de derde set gaat ze letterlijk de zaal rond al spelende op haar gitaar en maakt her en der een praatje. Een mooie uitvoering van 'Steamy Windows' laat het publiek deinen aan het begin van de derde set. Schitterend is 'Lullaby'. Een nummer dat ze opdraagt aan Herman Vos, maar ook aan haar kinderen. Erja Lyytinen vertelt smakelijk dat ze bluesmama is geworden. De dunne dame met haar korte broek op het podium lijkt in niks op dat beeld. Het resulteert in grappige gesprekken met het publiek. Ze heeft ook niet de donkere stem van een bluesmama, maar wel een zeer aangename en krachtige zangstem. Af en toe is te horen dat Engels niet haar moedertaal is, maar dat Fins dat is. Het blijft een detail in de show, waar Lyytinen haar publiek meeneemt in het plezier in de muziek en haar wil de blues te delen met anderen. Na 'This Guy Is Crying' is het afgelopen. Het publiek klapt haar naar nog een nummer, maar na 'Erja's Conribution to Jazz' komt ook aan dit bluesfeestje een einde. Het was de eerste maar vast niet de laatste keer. “Ik heb nog nooit zo'n grote ballen gezien,' kwijlt Lyytinen als er bier en gehaktballen voor bij komen. Na hard werken is het goed eten.
Lenny & Junior bieden twee concerten in één
AMEN – Het Groninger duo Lenny & Junior stond in De Amer in Amen en had grote woorden vooraf. Vooral Marcel Alkema sprak woorden als jammer voor het hoofdprogramma. In de muziek zijn het echter niet de woorden die spreken maar de daden en als het hoofdprogramma dan de erg bescheiden, maar meesterlijke optredende bluesgigant Erja Lyytinen is, dan klinken de woorden erg hol en werken ze tegen je. Bescheidenheid siert ook de artiest. Lenny & Junior kunnen ook veel beter de muziek laten spreken. Het repertoire bevat tal van mooie liedjes en vooral Leonieke Toering is een prima zangeres. Een mooi degelijk duo dat eigenlijk twee concerten voor de prijs van één biedt. De ruige Americana waarin Marcel Alkema het voortouw neemt en vooral op mondharmonica excelleert. Sterke liedjes als Moanin' en 'Waiting around to Die' van Townes van Sant werden afgewisseld met het mooie singersongwriter werk waarin Leonieke Toering de zang voor haar rekening nam. Het mooie vrolijke 'Name', 'Friends' en het sterke Devil's Tears. Toering is een uitstekende zangeres en zorgde in bijvoorbeeld het rustige 'Only' met de fluit voor mooi accenten. Hoogtepunt was echter het liedje 'Alcolba Azul' Een liedje uit een film over Frieda Kahlo. Een Mexicaans lied dat Toering met veel zeggingskracht bracht.
Als Lenny & Junior de grote woorden en de gezochte humor achterwege laten, dan staat er gewoon een leuk duo prima muzikanten met fijne liedjes. De eigen liedjes kunnen tekstueel nog wat scherper, maar met de mooie zang, de afwisseling in stijlen en het sterke mondharmonica en fluitspel is Lenny & Junior een goed stel. Die grote broek aantreken is niet nodig. Ga uit van je eigen kracht en laat de liedjes voor je spreken.
AMEN – Het Groninger duo Lenny & Junior stond in De Amer in Amen en had grote woorden vooraf. Vooral Marcel Alkema sprak woorden als jammer voor het hoofdprogramma. In de muziek zijn het echter niet de woorden die spreken maar de daden en als het hoofdprogramma dan de erg bescheiden, maar meesterlijke optredende bluesgigant Erja Lyytinen is, dan klinken de woorden erg hol en werken ze tegen je. Bescheidenheid siert ook de artiest. Lenny & Junior kunnen ook veel beter de muziek laten spreken. Het repertoire bevat tal van mooie liedjes en vooral Leonieke Toering is een prima zangeres. Een mooi degelijk duo dat eigenlijk twee concerten voor de prijs van één biedt. De ruige Americana waarin Marcel Alkema het voortouw neemt en vooral op mondharmonica excelleert. Sterke liedjes als Moanin' en 'Waiting around to Die' van Townes van Sant werden afgewisseld met het mooie singersongwriter werk waarin Leonieke Toering de zang voor haar rekening nam. Het mooie vrolijke 'Name', 'Friends' en het sterke Devil's Tears. Toering is een uitstekende zangeres en zorgde in bijvoorbeeld het rustige 'Only' met de fluit voor mooi accenten. Hoogtepunt was echter het liedje 'Alcolba Azul' Een liedje uit een film over Frieda Kahlo. Een Mexicaans lied dat Toering met veel zeggingskracht bracht.
Als Lenny & Junior de grote woorden en de gezochte humor achterwege laten, dan staat er gewoon een leuk duo prima muzikanten met fijne liedjes. De eigen liedjes kunnen tekstueel nog wat scherper, maar met de mooie zang, de afwisseling in stijlen en het sterke mondharmonica en fluitspel is Lenny & Junior een goed stel. Die grote broek aantreken is niet nodig. Ga uit van je eigen kracht en laat de liedjes voor je spreken.
Luba the Baroness geeft kort maar krachtig visitekaartje af
HOUWERZIJL – Door ziekte van de eigenlijk geplande act was op korte termijn Luba The Baroness nog geregeld als vervanging. Het werd een memorabele afsluiting van de zeer geslaagde concertreeks onder de noemer House for Sale Sessions in Houwerzijl die zeer afwisselend en van hoge kwaliteit waren. Luba the Baroness, de Rotterdamse band rondom zangeres Joan Franka, ja die van …., was de afsluiting van deze reeks en weer heel anders dan de voorgaande optredens. Franka begon met een drietal nummers waar ze zelf op electrische gitaar speelde en alleen door een andere gitarist werd ondersteund. De mooie donkere stem van de zangeres kwam hierbij mooi tot zijn recht. Op het podium is Franka een sterke persoonlijkheid. Geen vertelster, maar van nature trekt ze de aandacht als leadzangeres. In 'Miss Vausse' zong ze mooi ingetogen. In “Happy with Her' zwolg ze prachtig in het verdriet over een verbroken relatie en liet deze droefheid traag meanderen door de zaal. Een mooi nummer. Na 'Beautifull Life' ging het gezelschap verder als band. Franka legde haar gitaar neer en zong nu alleen maar. In 'Lied zonder Titel, want die moeten we nog bedenken' dreigde de zangeres even ten onder te gaan in de akoestiek en het geluid van twee gitaren, basgitaar en drums. Luba The Baroness speelt een theatrale rock. Sterke nummers die beter tot hun recht komen in een grote zaal of festival, maar ook nu veel te genieten boden. Vooral door de stem van Franka en de vaak wat Oosters aandoende ritmes die in de verschillende nummers verwerkt zitten. Ook is goed naar het theater gekeken in timing Een prima stevig sound die constrasteerde met de eerste drie liedjes. Goede nummers als 'The End' en 'What do You Want'. Het theatrale kwam het beste tot uiting in het mooiste nummer van de set 'The Puppeteer'. Franka nam de touwtjes in handen en als was ze de puppetmaster dirigeerde ze haar band leden met commando's en liet ze spelen of zwijgen op haar bevel. Een prachtig duister nummer dat een mooie afsluiting was, want daarna was het plots voorbij. Daar hadden nog best een aantal nummers bijgemogen. Desondanks was het fraai wat Luba The Baroness presenteerde en moet de band op punten nog duidelijk groeien. Af en toe was het nog wat erg groen, maar de potentie zit er duidelijk in.
HOUWERZIJL – Door ziekte van de eigenlijk geplande act was op korte termijn Luba The Baroness nog geregeld als vervanging. Het werd een memorabele afsluiting van de zeer geslaagde concertreeks onder de noemer House for Sale Sessions in Houwerzijl die zeer afwisselend en van hoge kwaliteit waren. Luba the Baroness, de Rotterdamse band rondom zangeres Joan Franka, ja die van …., was de afsluiting van deze reeks en weer heel anders dan de voorgaande optredens. Franka begon met een drietal nummers waar ze zelf op electrische gitaar speelde en alleen door een andere gitarist werd ondersteund. De mooie donkere stem van de zangeres kwam hierbij mooi tot zijn recht. Op het podium is Franka een sterke persoonlijkheid. Geen vertelster, maar van nature trekt ze de aandacht als leadzangeres. In 'Miss Vausse' zong ze mooi ingetogen. In “Happy with Her' zwolg ze prachtig in het verdriet over een verbroken relatie en liet deze droefheid traag meanderen door de zaal. Een mooi nummer. Na 'Beautifull Life' ging het gezelschap verder als band. Franka legde haar gitaar neer en zong nu alleen maar. In 'Lied zonder Titel, want die moeten we nog bedenken' dreigde de zangeres even ten onder te gaan in de akoestiek en het geluid van twee gitaren, basgitaar en drums. Luba The Baroness speelt een theatrale rock. Sterke nummers die beter tot hun recht komen in een grote zaal of festival, maar ook nu veel te genieten boden. Vooral door de stem van Franka en de vaak wat Oosters aandoende ritmes die in de verschillende nummers verwerkt zitten. Ook is goed naar het theater gekeken in timing Een prima stevig sound die constrasteerde met de eerste drie liedjes. Goede nummers als 'The End' en 'What do You Want'. Het theatrale kwam het beste tot uiting in het mooiste nummer van de set 'The Puppeteer'. Franka nam de touwtjes in handen en als was ze de puppetmaster dirigeerde ze haar band leden met commando's en liet ze spelen of zwijgen op haar bevel. Een prachtig duister nummer dat een mooie afsluiting was, want daarna was het plots voorbij. Daar hadden nog best een aantal nummers bijgemogen. Desondanks was het fraai wat Luba The Baroness presenteerde en moet de band op punten nog duidelijk groeien. Af en toe was het nog wat erg groen, maar de potentie zit er duidelijk in.
Märel Anna is robuuste singer-songwriter
HOUWERZIJL – Kom niet aan met futiliteiten bij Märel Anna. De jonge Utrechtse singer-songwriter tackelt op robuuste wijze de grote thema's en dat doet ze uitstekend. Tijdens de voorlopig laatste House for Sale Sessions in Houwerzijl verzorgt Märel Anna, artiestennaam van Märel Bijveld, een prima optreden. Je merkt nog wel in randzaken haar onervarenheid. Geen extra batterij bij zich voor haar gitaar, maar met enig improvisatie werd de soundcheck afgerond en kon het concert beginnen. Ook dat is een leerproces voor een jonge artiest. Om in de termen van de gastheer te blijven, een goede mise en place zorgt voor een goed diner. Met dat uit de weg stond niks meer Märel Anna in de weg. In haar openingsnummer 'Alcohol' toonde ze zich direct. Prachtige forse uithalen, mooie zang en prima liedjes. In haar liedjes schuwt ze grote thema's als depressie, god, eenzaamheid, liefde, dood, verlangen en relaties niet. In het sterke en opzwepende 'The Wolf' gebruikte ze knap dat vrolijke in haar spel om dat kunstmatig vrolijke van een vriendin dat diende om haar depressie te cammoufleren weer te geven. Prima gedaan. In 'The Biggest Tree' was het de relatie die ze had met god terwijl ze ook gevoelens had voor meisjes, best wel een dingetje, aldus Märel Anna die ze onderzocht. Ze vertelde open over heel persoonlijke zaken. Ook nu wat hektisch af en toe, maar met meer ervaring en wat meer rust kan dat alleen maar beter worden. Als gitariste is Märel Anna even robuust als ze is als zanger. Krachtig haalt ze de tonen uit haar gitaar. Dat doet de zangeres prima, met ook nu de constatering dat het met meer optredens en ervaring alleen nog maar verder kan groeien. Relaties kun je op twee manieren beïndigen. In 'Romeo and Julliet' bezong de Utrechtse hoe blij ze was dat ze van iemand af was, maar het hoogtepunt van de avond was wel 'Whisky and Wine'. Prachtig verbeten bezong ze haar verdriet en haar verlangen dat alles weer goed kwam. Een heel sterk nummer. Een ander hoogtepunt was het lied voor haar overleden opa. In 'The Strife' gaat het over de dingen die ze nog graag wilden doen samen, maar waar de dood een stokje voor heeft gestoken. Een nummer dat de zangeres ook diep raakte. Na een reeks droevige liedjes eindigde ze met het vrolijke 'Salvation'. Een heerlijke ruwe diamant deze Märel Anna en die ruwe kantjes mag ze best houden. In de zomer staat het OverdeVloed festival in het Lauwersmeergebied op het programma. Een festival vol met singersongwriters. Na zo'n fraaie sollicitatie mag Märel Anna daar eigenlijk niet ontbreken.
HOUWERZIJL – Kom niet aan met futiliteiten bij Märel Anna. De jonge Utrechtse singer-songwriter tackelt op robuuste wijze de grote thema's en dat doet ze uitstekend. Tijdens de voorlopig laatste House for Sale Sessions in Houwerzijl verzorgt Märel Anna, artiestennaam van Märel Bijveld, een prima optreden. Je merkt nog wel in randzaken haar onervarenheid. Geen extra batterij bij zich voor haar gitaar, maar met enig improvisatie werd de soundcheck afgerond en kon het concert beginnen. Ook dat is een leerproces voor een jonge artiest. Om in de termen van de gastheer te blijven, een goede mise en place zorgt voor een goed diner. Met dat uit de weg stond niks meer Märel Anna in de weg. In haar openingsnummer 'Alcohol' toonde ze zich direct. Prachtige forse uithalen, mooie zang en prima liedjes. In haar liedjes schuwt ze grote thema's als depressie, god, eenzaamheid, liefde, dood, verlangen en relaties niet. In het sterke en opzwepende 'The Wolf' gebruikte ze knap dat vrolijke in haar spel om dat kunstmatig vrolijke van een vriendin dat diende om haar depressie te cammoufleren weer te geven. Prima gedaan. In 'The Biggest Tree' was het de relatie die ze had met god terwijl ze ook gevoelens had voor meisjes, best wel een dingetje, aldus Märel Anna die ze onderzocht. Ze vertelde open over heel persoonlijke zaken. Ook nu wat hektisch af en toe, maar met meer ervaring en wat meer rust kan dat alleen maar beter worden. Als gitariste is Märel Anna even robuust als ze is als zanger. Krachtig haalt ze de tonen uit haar gitaar. Dat doet de zangeres prima, met ook nu de constatering dat het met meer optredens en ervaring alleen nog maar verder kan groeien. Relaties kun je op twee manieren beïndigen. In 'Romeo and Julliet' bezong de Utrechtse hoe blij ze was dat ze van iemand af was, maar het hoogtepunt van de avond was wel 'Whisky and Wine'. Prachtig verbeten bezong ze haar verdriet en haar verlangen dat alles weer goed kwam. Een heel sterk nummer. Een ander hoogtepunt was het lied voor haar overleden opa. In 'The Strife' gaat het over de dingen die ze nog graag wilden doen samen, maar waar de dood een stokje voor heeft gestoken. Een nummer dat de zangeres ook diep raakte. Na een reeks droevige liedjes eindigde ze met het vrolijke 'Salvation'. Een heerlijke ruwe diamant deze Märel Anna en die ruwe kantjes mag ze best houden. In de zomer staat het OverdeVloed festival in het Lauwersmeergebied op het programma. Een festival vol met singersongwriters. Na zo'n fraaie sollicitatie mag Märel Anna daar eigenlijk niet ontbreken.
Joni Mitchell brengt een traan bij Sarah McQuaid
STEENDAM – Folkartieste Sarah McQuaid is gegarandeerd goed voor een grote opkomst. De Cornwalse met haar Internationale wortels stond in haar 'home away from home', het podium Peter & Leni in Steendam dan ook voor een fiks publiek. Aanvankelijk bleef dat wat lauw. McQuaid met haar vaak melancholische liedjes niet zo snel de brug slaan met het publiek als ze eerder wel blijk gaf te kunnen. Het toch mooie openingsnummer 'Walking into White' viel een beetje dood, maar met 'Derby Cathedral' bewees McQuaid die emotie in haar stem zeker wel in huis te hebben, maar in de eerste set wist zeker niet elk liedje te overtuigen. Vooral in de periode voor de pauze kon McQuaid echter steeds meer haar draai vinden met het pittige 'Uncloudy Day', geschreven in 1879 door Dominee Hayworth en haar verkenning van de Amerikaanse folk, het volgende 'Can She Excuse Me' bleef weer wat hangen, maar met krachtige 'Crow Coyote Buffalo' dat ze schreef voor Mama samen met Zoë Pollock schreef en het voor haar dochter geschreven 'Lift You Up', gooide McQuaid weer Bull's Eye. Sarah McQuaid valt op door haar mooie melancholische stem met een hint van heesheid wat juist de melancholie versterkt. Ze is een vrolijke, haast schoolmeisjeachtige, praatster op het podium, die haar best doet veel in het Nederlands te spreken en haar liedjes met mooie introducties goed verdiept. Muzikaal begeleidt ze zichzelf op gitaar waarbij ze de DADGAD stemming gebruikt die vooral onder de folkartiesten met een keltisch repertoire veel wordt gebruikt en door Neil Young en Jimmy Page bekend is geworden. Verder maakt McQuaid, met dank aan haar vaste technicus Martin Stansbury, veel gebruik van de Loop. Dat werkte fantastisch in 'Derby Cathedral' en 'Uncloudy Day', maar als de opnames minder geslaagd zijn, zoals in de tweede set in 'Jackdaws Rising', werkt het tegen de artiest. In deze tweede set werd McQuaid beter en beter. Ze kreeg het publiek aan het zingen in 'The Blue Diamond Mines' en vooral het sterke door Jeff Wayne als thema voor 'War of the Worlds' geschreven 'Forever Autumn' was het begin van de victorie. Mc Quaid is een echt familiemens. Juist in het liedje voor haar dochter voor de pauze en in 'Yellowstone' voor haar zoon na de pauze weet ze onveranderlijk die grote emotie te pakken. Het zijn liedjes die haar raken en dat brengt ze over. Hoogtepunt was echter 'The Silver Lining' een prachtig lied, op hielen gevolgd, zowel op de setlist als in kwaliteit door 'Leave it For Another Day'. Met de cover 'The First Time I ever Saw Your Face', geschreven door Ewan MacColl voor Peggy Seeger, maar vooral bekend in de versie van Roberta Flack, kwam het afscheid. Als toegift zong ze het Joni Mitchell nummer 'Both Sides Now', een nummer dat haar persoonlijk bewoog getuige de traan in een ooghoek.
STEENDAM – Folkartieste Sarah McQuaid is gegarandeerd goed voor een grote opkomst. De Cornwalse met haar Internationale wortels stond in haar 'home away from home', het podium Peter & Leni in Steendam dan ook voor een fiks publiek. Aanvankelijk bleef dat wat lauw. McQuaid met haar vaak melancholische liedjes niet zo snel de brug slaan met het publiek als ze eerder wel blijk gaf te kunnen. Het toch mooie openingsnummer 'Walking into White' viel een beetje dood, maar met 'Derby Cathedral' bewees McQuaid die emotie in haar stem zeker wel in huis te hebben, maar in de eerste set wist zeker niet elk liedje te overtuigen. Vooral in de periode voor de pauze kon McQuaid echter steeds meer haar draai vinden met het pittige 'Uncloudy Day', geschreven in 1879 door Dominee Hayworth en haar verkenning van de Amerikaanse folk, het volgende 'Can She Excuse Me' bleef weer wat hangen, maar met krachtige 'Crow Coyote Buffalo' dat ze schreef voor Mama samen met Zoë Pollock schreef en het voor haar dochter geschreven 'Lift You Up', gooide McQuaid weer Bull's Eye. Sarah McQuaid valt op door haar mooie melancholische stem met een hint van heesheid wat juist de melancholie versterkt. Ze is een vrolijke, haast schoolmeisjeachtige, praatster op het podium, die haar best doet veel in het Nederlands te spreken en haar liedjes met mooie introducties goed verdiept. Muzikaal begeleidt ze zichzelf op gitaar waarbij ze de DADGAD stemming gebruikt die vooral onder de folkartiesten met een keltisch repertoire veel wordt gebruikt en door Neil Young en Jimmy Page bekend is geworden. Verder maakt McQuaid, met dank aan haar vaste technicus Martin Stansbury, veel gebruik van de Loop. Dat werkte fantastisch in 'Derby Cathedral' en 'Uncloudy Day', maar als de opnames minder geslaagd zijn, zoals in de tweede set in 'Jackdaws Rising', werkt het tegen de artiest. In deze tweede set werd McQuaid beter en beter. Ze kreeg het publiek aan het zingen in 'The Blue Diamond Mines' en vooral het sterke door Jeff Wayne als thema voor 'War of the Worlds' geschreven 'Forever Autumn' was het begin van de victorie. Mc Quaid is een echt familiemens. Juist in het liedje voor haar dochter voor de pauze en in 'Yellowstone' voor haar zoon na de pauze weet ze onveranderlijk die grote emotie te pakken. Het zijn liedjes die haar raken en dat brengt ze over. Hoogtepunt was echter 'The Silver Lining' een prachtig lied, op hielen gevolgd, zowel op de setlist als in kwaliteit door 'Leave it For Another Day'. Met de cover 'The First Time I ever Saw Your Face', geschreven door Ewan MacColl voor Peggy Seeger, maar vooral bekend in de versie van Roberta Flack, kwam het afscheid. Als toegift zong ze het Joni Mitchell nummer 'Both Sides Now', een nummer dat haar persoonlijk bewoog getuige de traan in een ooghoek.
Sterke teksten bij Matty Charles en Katie Rose
AMEN – Oplettende luisteraars en liefhebbers van mooie teksten, die kwamen aan hun trekken bij het concert van Matty Charles en Katie Rose in De Amer in Amen. De prachtige, soms scherpe en altijd verzorgde teksten van de hand van Matty Charles spreken tot de verbeelding, Het concert in De Amer begint nog wat kabbelend met 'What I Want', maar 'Standing on the Corner with your Head on Fire' doet de eerste wauwmomentjes ontstaan in het publiek. Een puik nummer, waarin de zang van Matty Charles nog naar een hoger niveau wordt opgetrokken door de harmoniën van Katie Rose, die een prachtige zangeres blijkt. Dat blijkt ook in 'Julia' een lied waar Katie Rose de leadzang verzorgd en dat het tweede wauw momentje al in de eerste set weet te bewerkstelligen. Helaas weet het duo dat niet in elk liedje te bewerkstelligen. Een lied als 'Maryanne' mocht wat meer pit hebben. De wat wisselende eerste set wordt gelukkig sterk afgesloten met het mooie 'By the Sun' en vooral 'Mama', één van de nummers met zo'n prachtige tekst. Na de pauze gaat het niveau omhoog en wordt vooral constanter. 'Young Love' is zeer fraai, 'If I Fell”, wederom met Katie Rose in de hoofdrol erg overtuigend en 'Shelly's Blues' het mooiste nummer van de middag tot het toegift. In deze tweede set spreken ook het nostalgische 'Glorieta' met weer zo'n mooi tekst en het erg sterke 'Redlight Queen' zeer aan. Matty Charles is een songwriter die met de voeten in de jaren '50 van de vorige eeuw staat. Goede verzorgde nummers met aandacht geschreven in de stijl van die jaren en een wijze van gitaarspelen die daar bij past. Nadeel is dat een wat kabbelend repertoir dan dreigt. De oplossing daarvoor staan naast Charles op het podium. Katie Rose is er niet alleen voor podiumvulling, maar zorgt voor fantastische zang bij de degelijke stem van Charles. Vaak als tweede stem, maar de Amerikaanse excelleert ook als leadzangeres. Het zorgt er voor dat veel liedjes juist die extra dimensie krijgen die Matty Charles in zijn eentje net niet had bereikt. Af en toe mag er nog meer een rauw randje in de nummers. Ook in de derde set is er volop te genieten. Een mooi nummer van de Carter Family 'My Dixie Darlin'. Het zeer sterke en fraai gezongen 'Where they Gonna Bury Me' een zeer aansprekend lied en het mooie '100 Years'. In het toegift blijkt dat het duo eigenlijk alleen maar gehinderd wordt door microfoons en electronica. Een schitterend akoestisch toegift. Prachtig. Het duo uit Portland Oregon heeft veel fraais geboden deze middag.
AMEN – Oplettende luisteraars en liefhebbers van mooie teksten, die kwamen aan hun trekken bij het concert van Matty Charles en Katie Rose in De Amer in Amen. De prachtige, soms scherpe en altijd verzorgde teksten van de hand van Matty Charles spreken tot de verbeelding, Het concert in De Amer begint nog wat kabbelend met 'What I Want', maar 'Standing on the Corner with your Head on Fire' doet de eerste wauwmomentjes ontstaan in het publiek. Een puik nummer, waarin de zang van Matty Charles nog naar een hoger niveau wordt opgetrokken door de harmoniën van Katie Rose, die een prachtige zangeres blijkt. Dat blijkt ook in 'Julia' een lied waar Katie Rose de leadzang verzorgd en dat het tweede wauw momentje al in de eerste set weet te bewerkstelligen. Helaas weet het duo dat niet in elk liedje te bewerkstelligen. Een lied als 'Maryanne' mocht wat meer pit hebben. De wat wisselende eerste set wordt gelukkig sterk afgesloten met het mooie 'By the Sun' en vooral 'Mama', één van de nummers met zo'n prachtige tekst. Na de pauze gaat het niveau omhoog en wordt vooral constanter. 'Young Love' is zeer fraai, 'If I Fell”, wederom met Katie Rose in de hoofdrol erg overtuigend en 'Shelly's Blues' het mooiste nummer van de middag tot het toegift. In deze tweede set spreken ook het nostalgische 'Glorieta' met weer zo'n mooi tekst en het erg sterke 'Redlight Queen' zeer aan. Matty Charles is een songwriter die met de voeten in de jaren '50 van de vorige eeuw staat. Goede verzorgde nummers met aandacht geschreven in de stijl van die jaren en een wijze van gitaarspelen die daar bij past. Nadeel is dat een wat kabbelend repertoir dan dreigt. De oplossing daarvoor staan naast Charles op het podium. Katie Rose is er niet alleen voor podiumvulling, maar zorgt voor fantastische zang bij de degelijke stem van Charles. Vaak als tweede stem, maar de Amerikaanse excelleert ook als leadzangeres. Het zorgt er voor dat veel liedjes juist die extra dimensie krijgen die Matty Charles in zijn eentje net niet had bereikt. Af en toe mag er nog meer een rauw randje in de nummers. Ook in de derde set is er volop te genieten. Een mooi nummer van de Carter Family 'My Dixie Darlin'. Het zeer sterke en fraai gezongen 'Where they Gonna Bury Me' een zeer aansprekend lied en het mooie '100 Years'. In het toegift blijkt dat het duo eigenlijk alleen maar gehinderd wordt door microfoons en electronica. Een schitterend akoestisch toegift. Prachtig. Het duo uit Portland Oregon heeft veel fraais geboden deze middag.
Pine Needle Miners dragen bluegrass uit
AMEN – Het werd een concert met toch een paar slordigheidjes. De Meppelse bluegrass formatie Pine Needle Miners hadden tot twee keer toe hun inzet van een liedje niet voor elkaar en zanger Yorick Bergsma was vooral in het begin niet zo goed bij stem als we hij wel eens eerder heeft geklonken. Toch is het een uitstekende zanger. Verder wordt het hoogtijd dat de formatie ook wat echte Drentse bluegrass gaat schrijven. Met dat uit de weg, de Pine Needle Miners bewezen zich niet voor het eerst als uitstekende vertolkers van het genre. Gekleed 'to play the part' nam het vijftal het publiek in De Amer in Amen mee langs een mooie ronsgang door de bluegrass met her en der een uitstapje naar de blues. Met 'Nine Pound Hamer' wist de band een eerste bres te slaan en met het mooie 'Salty Dog Blues' werd deze verder open gewrikt. Mooi en vlotte bluegrass. Prima bij de band passende nummers en vooral en voorbeeldige samenzang. Een swingende band op het podium die na één van de valse starts een prima versie neerzette van het James King nummer 'Crazy Heart' en dat liet volgen door een even fijne 'Rocky Road Blues' van Bill Monroe. Mooiste nummer van de show was wel het door Bob Dylan geschreven 'Walking down The Line', dat door verschillende artiesten al gezongen is, nadat Dtlan het in 1962 eerst zelf uitbracht. De Pine Needle Miners voegden zich in deze mooie lijst. Alle liedjes werden degelijk aan elkaar gepraat, meestal door Bergsma met de informatie die je verwacht. Het instrumentarium was prima met staande bas, banjo, mandoline, gitaar en mondharmonica. Nadeel van vooral de banjo is dat er dan toch met enige regelmaat gestemd moet worden, maar dat is nou eenmaal de prijs die hoort bij dit instrument. Sterk was ook de uitvoering van 'Worried Man Blues', waarna de band via 'Milwaukee' en 'John Hardy' uitkwam bij de countryklassieker 'Rocky Top Tennessee'. Met deze klassieker sloten de Pine Needle Miners af met de conclusie dat bluegrass ook in deze streken een vruchtbare bodem heeft.
AMEN – Het werd een concert met toch een paar slordigheidjes. De Meppelse bluegrass formatie Pine Needle Miners hadden tot twee keer toe hun inzet van een liedje niet voor elkaar en zanger Yorick Bergsma was vooral in het begin niet zo goed bij stem als we hij wel eens eerder heeft geklonken. Toch is het een uitstekende zanger. Verder wordt het hoogtijd dat de formatie ook wat echte Drentse bluegrass gaat schrijven. Met dat uit de weg, de Pine Needle Miners bewezen zich niet voor het eerst als uitstekende vertolkers van het genre. Gekleed 'to play the part' nam het vijftal het publiek in De Amer in Amen mee langs een mooie ronsgang door de bluegrass met her en der een uitstapje naar de blues. Met 'Nine Pound Hamer' wist de band een eerste bres te slaan en met het mooie 'Salty Dog Blues' werd deze verder open gewrikt. Mooi en vlotte bluegrass. Prima bij de band passende nummers en vooral en voorbeeldige samenzang. Een swingende band op het podium die na één van de valse starts een prima versie neerzette van het James King nummer 'Crazy Heart' en dat liet volgen door een even fijne 'Rocky Road Blues' van Bill Monroe. Mooiste nummer van de show was wel het door Bob Dylan geschreven 'Walking down The Line', dat door verschillende artiesten al gezongen is, nadat Dtlan het in 1962 eerst zelf uitbracht. De Pine Needle Miners voegden zich in deze mooie lijst. Alle liedjes werden degelijk aan elkaar gepraat, meestal door Bergsma met de informatie die je verwacht. Het instrumentarium was prima met staande bas, banjo, mandoline, gitaar en mondharmonica. Nadeel van vooral de banjo is dat er dan toch met enige regelmaat gestemd moet worden, maar dat is nou eenmaal de prijs die hoort bij dit instrument. Sterk was ook de uitvoering van 'Worried Man Blues', waarna de band via 'Milwaukee' en 'John Hardy' uitkwam bij de countryklassieker 'Rocky Top Tennessee'. Met deze klassieker sloten de Pine Needle Miners af met de conclusie dat bluegrass ook in deze streken een vruchtbare bodem heeft.
Linda Kreuzen smeekt en smacht
STEENDAM – Linda Kreuzen heeft een stem waar je van houdt of die je helemaal niks vindt. Ga je voor een nachtegaal, dan is het mis, maar hou je van doorleefde intense stemmen dan zit je goed bij een optreden van Linda Keuzen. De in Rotterdam woonachtige dochter van een Veluwse zeeman nam haar publiek bij een optreden bij Peter en Leni in Steendam mee in haar liedjes. Voor de gelegenheid als duo met Ingmar Spaaij op pedalsteel, gitaar en mandoline wist Kreuzen te verrassen. Dat lukte in het eerste liedje nog niet. In 'Disarmed' was ze nog even zoekende naar haar juiste stem. In het volgende 'Lonely Blues' was daar echter geen sprake meer van. Rauw en soulvol piepte en raakte het af en toe en werd een bak vol intensiteit in dit mooi donkere nummer over het publiek uitgekiept. Soms kwetsbaar, vaak krachtig, nu en dan helder, af toe hees en schor, vervelen deed haar zang nooit. Eén van de mooiste nummers van de avond, wellicht het mooiste. In de mooi opgebouwde setlist bleven de onderwerpen vaak zwaar, zoals in 'Love Music' wat gaat over de keuze voor de muziek ten koste van de liefde, maar werden qua toon wat luchtigere liedjes afgewisseld met het meer donkere werk. Vaak verrassend sterke nummers werden af en toe onderbroken door een minder sterk liedje als 'Worries' of 'You Should Know'. Kreuzen overtuigde ook in haar keus van covers. Eerst waagde ze zich aan het iconische 'Jolene' van Dolly Parton en slaagde met vlag en wimpel. 'Down on My Knees” van Ayo, was ook één van de hoogtepunten. Een liedje dat perfect bij Kreuzen past en haar smekende, temende en smachtende stem bracht haar pijn in het verlies van een geliefde geweldig over. Een topnummer. Haar eerste set besloot ze op een vrolijke noot met 'Sodom & Gomorra' met een hoofdrol voor Staaij op mandoline, die Kreuzen kon volgen in de intensiteit op alle instrumenten, waarbij de pedalsteel sowieso al die kwaliteit heeft. Na de pauze begon Keuzen met het nieuwe 'Like a Feather', een nummer dat steeds sterker werd. Ze bracht een cover van Melanie 'Brand New Key' en het prachtige 'Visualise' ook een wat zwaarder nummer, waarin Kreuzen net een tikje meer overtuigd. De afsluiting kwam met 'Not Okay' en dat was het publiek hardgrondig met haar oneens. Linda Kreuzen, das best okay. Het werd dan ook druk aan de merchandise tafel.
STEENDAM – Linda Kreuzen heeft een stem waar je van houdt of die je helemaal niks vindt. Ga je voor een nachtegaal, dan is het mis, maar hou je van doorleefde intense stemmen dan zit je goed bij een optreden van Linda Keuzen. De in Rotterdam woonachtige dochter van een Veluwse zeeman nam haar publiek bij een optreden bij Peter en Leni in Steendam mee in haar liedjes. Voor de gelegenheid als duo met Ingmar Spaaij op pedalsteel, gitaar en mandoline wist Kreuzen te verrassen. Dat lukte in het eerste liedje nog niet. In 'Disarmed' was ze nog even zoekende naar haar juiste stem. In het volgende 'Lonely Blues' was daar echter geen sprake meer van. Rauw en soulvol piepte en raakte het af en toe en werd een bak vol intensiteit in dit mooi donkere nummer over het publiek uitgekiept. Soms kwetsbaar, vaak krachtig, nu en dan helder, af toe hees en schor, vervelen deed haar zang nooit. Eén van de mooiste nummers van de avond, wellicht het mooiste. In de mooi opgebouwde setlist bleven de onderwerpen vaak zwaar, zoals in 'Love Music' wat gaat over de keuze voor de muziek ten koste van de liefde, maar werden qua toon wat luchtigere liedjes afgewisseld met het meer donkere werk. Vaak verrassend sterke nummers werden af en toe onderbroken door een minder sterk liedje als 'Worries' of 'You Should Know'. Kreuzen overtuigde ook in haar keus van covers. Eerst waagde ze zich aan het iconische 'Jolene' van Dolly Parton en slaagde met vlag en wimpel. 'Down on My Knees” van Ayo, was ook één van de hoogtepunten. Een liedje dat perfect bij Kreuzen past en haar smekende, temende en smachtende stem bracht haar pijn in het verlies van een geliefde geweldig over. Een topnummer. Haar eerste set besloot ze op een vrolijke noot met 'Sodom & Gomorra' met een hoofdrol voor Staaij op mandoline, die Kreuzen kon volgen in de intensiteit op alle instrumenten, waarbij de pedalsteel sowieso al die kwaliteit heeft. Na de pauze begon Keuzen met het nieuwe 'Like a Feather', een nummer dat steeds sterker werd. Ze bracht een cover van Melanie 'Brand New Key' en het prachtige 'Visualise' ook een wat zwaarder nummer, waarin Kreuzen net een tikje meer overtuigd. De afsluiting kwam met 'Not Okay' en dat was het publiek hardgrondig met haar oneens. Linda Kreuzen, das best okay. Het werd dan ook druk aan de merchandise tafel.
Krystl herpakt zichzelf
DRACHTEN – Het is voor het eerst dat Krystl komt met een theatertour. In De Lawei in Drachten staat de Amsterdamse zangeres met een iets kleinere band als waarmee ze normaal op festivals staat. Het optreden staat in het teken van oud en nieuw muzikaal gezien. Het zijn vooral de verse nummers waarmee Krystl erg veel indruk maakt. Als muzikant en liedjesschrijver is ze nieuwe wegen ingeslagen en met verrasend goede resultaten. Krystl is een artiest die zichzelf af en toe tegenkomt en dan zich moet herpakken. Eerder deed ze dat met een reis naar Australië en nu resulteert dat in een theatertour. Het mooiste moment van de voorstelling is als ze vertelt hoe na jaren van succes en 'teren' op de oude nummers ineens het stil werd. Hoe ze zeven dagen in de week thuis op de bank zat 's avonds. Geen optredens en hoe dat aan haar vrat. Je kunt je voorstellen hoe ze nog maar eens een ouzo in schonk en nog één. Het moment dat je stil staat. De automatische piloot heeft je hier gebracht... en nu? Dat was het eindpunt van de voorstelling met een fraai Nederlandstalig liedje 'Blond & Braaf' over haarzelf. Als theaterstuk had dit ook het begin mogen zijn. Het was in het verhaal het sterkste moment en het moment dat Krystl zich het meest kwetsbaar durfde op te stellen. Juist de reis van het bankstel in huize Krystl naar het podium in Drachten is boeiend. Voor het verhaal was echter een ander thema gekozen. Rule number six, Neem jezelf niet zo serieus. Met mooie verhalen 'ontklede' ze zichzelf steeds meer letterlijk en figuurlijk. Als diva betrad ze het podium, met hoed en fel rode jas. Die verdwenen al snel en halverwege volgden haar hoge hakken en even later de sierraden en bleef er een meisje op blote voeten in een simpel wit truitje over. Mooie verhalen. Je merkt in haar woordgebruik dat het met het script gelukkig niet is dichtgeplakt. Nog even opletten op bepaalde stopwoordjes, zoals het best wel vaak langskomende 'best wel'. Mooi was ook de vormgeving. Met oudewetse projectoren werden in zwart wit vormen geprojecteerd. Soms herkenbaar, andere keren gewoon vormen en ter plaatse bediend door Krystl of haar muzikanten Ferry Lagerdijk, Tim Beidel en Jens Dreyer. Muzikanten die haar erg fijn ondersteunden. De opkomst was mooi en spectaculair met een hoofdrol voor de belichting. Nog een klein minpuntje. Op sommige momenten was die te druk in andere nummers. Dan de muziek. De nieuwe Krystl is fantastisch. Haar goede oude nummers die makkelijk in het gehoor liggen, als 'Bottles', 'Broken Hearted Girl','Undefeatable', Circles' en 'Golden Days'hadden ook zeker een plek gevonden in de voosteling, maar in haar nieuwe werk doet de zangeres een stap bij het gemakkelijke in het gehoor liggende vandaan en komt ze met een eigen vorm van electropop/soul. De opening was erg sterk met 'Eye of the Storm' en 'Falling Down'. Van haar nieuwe nummers maakte 'Into the Woods' het meeste indruk. Wat een mooi en krachtig lied. Ook liet ze een aantal covers horen, waarvan het Beyonce nummer Running prima binnen kwam. Krystl in het klein heet de voorstelling, voor de manier waarop ze zich weet te herpakken keer op keer en er sterker uitkomt is alleen maar grote bewondering te hebben.
DRACHTEN – Het is voor het eerst dat Krystl komt met een theatertour. In De Lawei in Drachten staat de Amsterdamse zangeres met een iets kleinere band als waarmee ze normaal op festivals staat. Het optreden staat in het teken van oud en nieuw muzikaal gezien. Het zijn vooral de verse nummers waarmee Krystl erg veel indruk maakt. Als muzikant en liedjesschrijver is ze nieuwe wegen ingeslagen en met verrasend goede resultaten. Krystl is een artiest die zichzelf af en toe tegenkomt en dan zich moet herpakken. Eerder deed ze dat met een reis naar Australië en nu resulteert dat in een theatertour. Het mooiste moment van de voorstelling is als ze vertelt hoe na jaren van succes en 'teren' op de oude nummers ineens het stil werd. Hoe ze zeven dagen in de week thuis op de bank zat 's avonds. Geen optredens en hoe dat aan haar vrat. Je kunt je voorstellen hoe ze nog maar eens een ouzo in schonk en nog één. Het moment dat je stil staat. De automatische piloot heeft je hier gebracht... en nu? Dat was het eindpunt van de voorstelling met een fraai Nederlandstalig liedje 'Blond & Braaf' over haarzelf. Als theaterstuk had dit ook het begin mogen zijn. Het was in het verhaal het sterkste moment en het moment dat Krystl zich het meest kwetsbaar durfde op te stellen. Juist de reis van het bankstel in huize Krystl naar het podium in Drachten is boeiend. Voor het verhaal was echter een ander thema gekozen. Rule number six, Neem jezelf niet zo serieus. Met mooie verhalen 'ontklede' ze zichzelf steeds meer letterlijk en figuurlijk. Als diva betrad ze het podium, met hoed en fel rode jas. Die verdwenen al snel en halverwege volgden haar hoge hakken en even later de sierraden en bleef er een meisje op blote voeten in een simpel wit truitje over. Mooie verhalen. Je merkt in haar woordgebruik dat het met het script gelukkig niet is dichtgeplakt. Nog even opletten op bepaalde stopwoordjes, zoals het best wel vaak langskomende 'best wel'. Mooi was ook de vormgeving. Met oudewetse projectoren werden in zwart wit vormen geprojecteerd. Soms herkenbaar, andere keren gewoon vormen en ter plaatse bediend door Krystl of haar muzikanten Ferry Lagerdijk, Tim Beidel en Jens Dreyer. Muzikanten die haar erg fijn ondersteunden. De opkomst was mooi en spectaculair met een hoofdrol voor de belichting. Nog een klein minpuntje. Op sommige momenten was die te druk in andere nummers. Dan de muziek. De nieuwe Krystl is fantastisch. Haar goede oude nummers die makkelijk in het gehoor liggen, als 'Bottles', 'Broken Hearted Girl','Undefeatable', Circles' en 'Golden Days'hadden ook zeker een plek gevonden in de voosteling, maar in haar nieuwe werk doet de zangeres een stap bij het gemakkelijke in het gehoor liggende vandaan en komt ze met een eigen vorm van electropop/soul. De opening was erg sterk met 'Eye of the Storm' en 'Falling Down'. Van haar nieuwe nummers maakte 'Into the Woods' het meeste indruk. Wat een mooi en krachtig lied. Ook liet ze een aantal covers horen, waarvan het Beyonce nummer Running prima binnen kwam. Krystl in het klein heet de voorstelling, voor de manier waarop ze zich weet te herpakken keer op keer en er sterker uitkomt is alleen maar grote bewondering te hebben.
Heather Nova schittert in De Oosterpoort
GRONINGEN – Sterke liedjes en die hoge kristalheldere stem. Heather Nova is helemaal terug. De multi-instrumentaliste bracht op het podium van De Oosterpoort in Groningen een concert waarover was nagedacht. Een prachtig uitgebalanceerd geheel, waarin een doordachte setopbouw en wisselend instrumentgebruik er voor zorgde dat het geen moment ging vervelen. Het mooie bedachtzame 'Treehouse' was de openingsset van de zangeres uit Bermuda, met op diens hielen het vlottere 'I Wanna Be'. Even leek Heather Nova haast te hebben, want met het prachtige en zeer intens gezongen 'Girl on Mountain' werd zonder onderbreking met van instrument naar instrument rennende muzikanten direct een derde nummer er nog aan toegevoegd. Daarna werd het iets rustiger. Heather Nova nam de tijd om kennis te maken met het publiek. Een enkel grapje en her en der een verhaal. Voorop stonden de prachtige liedjes, waar de zangeres al zo'n vijventwintig jaar om bekend staat. Daar heeft ze een welhaast onuitputtelijke bron van, want ook haar nieuwste liedjes maakten indruk. 'Ísland' werd ingezet met een prachtige uithaal en gaf haar de gelegenheid om alle mogelijkheden van haar stem te tonen. Een stem waarmee ze moeiteloos switcht tusen dromerig en krachtig en die steeds vol emotie en intensiteit is. Een sterk punt was dat elk lied zijn eigen instrumentatie had. Heather Nova bespeelde deze avond zelf de gitaar, banjo, ukulele, keyboard en melodica. Achter haar had ze een drummer meegenomen en nog een uitstekende multi-instrumentalist die via electrische gitaar, cello, bas en de piano her en der op het podium opdook. De lichtman was door de vele wisselingen Heather Nova zelfs even uit het oog verloren. Geen wonder, want zelfs de zangeres stond af en toe te zoeken wie waar stond. Het gaf elk lied een mooi eigen karakter, waarbij de liedjes waar de drum bij kwam, net iets voller van geluid waren. Hoogtepunten waren het erg fraaie 'Archaelogist' en 'Winterblue' en even later 'Moon River', een nummer voor haar zoon met Nova op ukulele en het zeer aansprekende 'London Rain'. Op het einde scoorde Heather Nova nog met prachtige vertolkingen met 'Sea Change' en 'I'm Air'. Waarna afgesloten werd met 'Like Lovers Do'. Het enthousiast klappende publiek kreeg nog een dubbel toegift met onder andere een fabelachtig mooie uitvoering van 'Sugar' en als tweede toegift een Davie Bowie cover. Voor de gelegenheid en nog wat onwennig zong Heather Nova in duet met haar broer Mishka 'Starmen' van de overleden Brit en zo een mooie afsluiting van het concert.
GRONINGEN – Sterke liedjes en die hoge kristalheldere stem. Heather Nova is helemaal terug. De multi-instrumentaliste bracht op het podium van De Oosterpoort in Groningen een concert waarover was nagedacht. Een prachtig uitgebalanceerd geheel, waarin een doordachte setopbouw en wisselend instrumentgebruik er voor zorgde dat het geen moment ging vervelen. Het mooie bedachtzame 'Treehouse' was de openingsset van de zangeres uit Bermuda, met op diens hielen het vlottere 'I Wanna Be'. Even leek Heather Nova haast te hebben, want met het prachtige en zeer intens gezongen 'Girl on Mountain' werd zonder onderbreking met van instrument naar instrument rennende muzikanten direct een derde nummer er nog aan toegevoegd. Daarna werd het iets rustiger. Heather Nova nam de tijd om kennis te maken met het publiek. Een enkel grapje en her en der een verhaal. Voorop stonden de prachtige liedjes, waar de zangeres al zo'n vijventwintig jaar om bekend staat. Daar heeft ze een welhaast onuitputtelijke bron van, want ook haar nieuwste liedjes maakten indruk. 'Ísland' werd ingezet met een prachtige uithaal en gaf haar de gelegenheid om alle mogelijkheden van haar stem te tonen. Een stem waarmee ze moeiteloos switcht tusen dromerig en krachtig en die steeds vol emotie en intensiteit is. Een sterk punt was dat elk lied zijn eigen instrumentatie had. Heather Nova bespeelde deze avond zelf de gitaar, banjo, ukulele, keyboard en melodica. Achter haar had ze een drummer meegenomen en nog een uitstekende multi-instrumentalist die via electrische gitaar, cello, bas en de piano her en der op het podium opdook. De lichtman was door de vele wisselingen Heather Nova zelfs even uit het oog verloren. Geen wonder, want zelfs de zangeres stond af en toe te zoeken wie waar stond. Het gaf elk lied een mooi eigen karakter, waarbij de liedjes waar de drum bij kwam, net iets voller van geluid waren. Hoogtepunten waren het erg fraaie 'Archaelogist' en 'Winterblue' en even later 'Moon River', een nummer voor haar zoon met Nova op ukulele en het zeer aansprekende 'London Rain'. Op het einde scoorde Heather Nova nog met prachtige vertolkingen met 'Sea Change' en 'I'm Air'. Waarna afgesloten werd met 'Like Lovers Do'. Het enthousiast klappende publiek kreeg nog een dubbel toegift met onder andere een fabelachtig mooie uitvoering van 'Sugar' en als tweede toegift een Davie Bowie cover. Voor de gelegenheid en nog wat onwennig zong Heather Nova in duet met haar broer Mishka 'Starmen' van de overleden Brit en zo een mooie afsluiting van het concert.
Mishka combineert stijlen
GRONINGEN – Alleen op het podium met zijn gitaar toonde Mishka zich een reggea singsongwriter. De ene keer had de reggea meer de overhand met vleugjes singersongwriterschap en de andere keren was het precies andersom. Het begin van het concert stong in het teken van het nieuwe album van de artiest uit Bermuda. Van het album 'Roots Fidelity' opende Mishka met 'Rocksteady'. Een mooie deinende opening, waarin goed zowel de Caraïbische invloeden als invloeden van scheutjes rock en folk hoorbaar waren. Dat liet hij volgen door het politiek getinte 'Nah Nah Nah'. Een scherpe tekst, werd prima gezongen e zo zet Mishka zich toch duidelijk in de reggea traditie, waarin de teksten ook vaak gaan over politiek 'Nah Nah Nah' is een onvervalste oproep om corruptie en onderdrukking te bestrijden. Een revolutionair liedje. Alle liedjes kregen een mooie introductie van Mishka, maar hierin was hij niet zo scherp als in zijn liedteksten. Uitzondering was 'More Greens'. Een voor tweëerlei uitleg vatbare titel. Een oproep voor een groenere aarde, maar ook voor het consumeren van 'groen' spul in de reggea traditie of in de Nederlandese, zoals Mishka opmerkte. Leuke aanstekelijke deuntjes met een duidelijk in de reggea getrainde stem. De tweede helft van het concert vatte Mishka aan met ouder werk. Dat opende hij met 'Lonely'. Nu iets minder dat Caraïbische laagje. Mooie liedjes, niet opzienbarend, maar een leuke degelijke liedjesschrijver en zanger. Het mooiste nummer uit deze oudere periode was 'Above the Bones'. Een mooi pluspunt van Mishka was dat hij veel contact zocht met het publiek. Vertellen, meezingen, Het zaallicht omhoog laten draaien, zodat hij kon zien wie er allemaal zaten. Met het leuke 'Love And Devotion', ook de afsluiter van zijn nieuwe album, kwam er een einde aan de kennismaking met deze reggeasingsongwriter.
GRONINGEN – Alleen op het podium met zijn gitaar toonde Mishka zich een reggea singsongwriter. De ene keer had de reggea meer de overhand met vleugjes singersongwriterschap en de andere keren was het precies andersom. Het begin van het concert stong in het teken van het nieuwe album van de artiest uit Bermuda. Van het album 'Roots Fidelity' opende Mishka met 'Rocksteady'. Een mooie deinende opening, waarin goed zowel de Caraïbische invloeden als invloeden van scheutjes rock en folk hoorbaar waren. Dat liet hij volgen door het politiek getinte 'Nah Nah Nah'. Een scherpe tekst, werd prima gezongen e zo zet Mishka zich toch duidelijk in de reggea traditie, waarin de teksten ook vaak gaan over politiek 'Nah Nah Nah' is een onvervalste oproep om corruptie en onderdrukking te bestrijden. Een revolutionair liedje. Alle liedjes kregen een mooie introductie van Mishka, maar hierin was hij niet zo scherp als in zijn liedteksten. Uitzondering was 'More Greens'. Een voor tweëerlei uitleg vatbare titel. Een oproep voor een groenere aarde, maar ook voor het consumeren van 'groen' spul in de reggea traditie of in de Nederlandese, zoals Mishka opmerkte. Leuke aanstekelijke deuntjes met een duidelijk in de reggea getrainde stem. De tweede helft van het concert vatte Mishka aan met ouder werk. Dat opende hij met 'Lonely'. Nu iets minder dat Caraïbische laagje. Mooie liedjes, niet opzienbarend, maar een leuke degelijke liedjesschrijver en zanger. Het mooiste nummer uit deze oudere periode was 'Above the Bones'. Een mooi pluspunt van Mishka was dat hij veel contact zocht met het publiek. Vertellen, meezingen, Het zaallicht omhoog laten draaien, zodat hij kon zien wie er allemaal zaten. Met het leuke 'Love And Devotion', ook de afsluiter van zijn nieuwe album, kwam er een einde aan de kennismaking met deze reggeasingsongwriter.
Prachtig optreden van Senna Black in Koster
GRONINGEN – Het plezier spatte van het podium. Een bekende grote en minder behaarde popfotograaf stond al snel mee te deinen en instemmend te knikken. Ja dit kon hem bekoren en dat was wel de algehele mening in Koster in Groningen waar Senna Black haar visitekaartje afgaf. Een prachtig swingende band met uitstekend eigen werk en prima gekozen covers. De formatie rondom Sanne Hoeksma was vanaf het eerste moment in topvorm. Op haar net uitgebrachte EP klinkt ze nog wat meer in de richting van de Americana met bleus en country, op het podium staat er een zangeres die ook in de soul haar mannetje staat. Senna Black opent met twee liedjes die een statement maken. Hier zijn we! 'Ain't nothing Wrong With That' en vooral het prachtige 'Ocean of Love' zijn stevige liedjes gezongen door een powervrouw. Vanonder haar hoed zingt Sanne Hoeksma uitmuntend. Weer zo'n jonge en zeer getallenteerde Nederlandse zangeres die aan het venster tikt. Dan gaat het even wat rustiger. 'Here comes the Rain', 'Happily ever After' en het gloednieuwe 'Count the Days', dat voor het eerst gebracht wordt, bewijzen dat Senna Black ook in het rustiger werk glansrijk overeind blijft, hoewel ze net even imponerender is in het stevigere werk. Het is pas de tweede keer dat de band in deze setting op het podium staat. Dat is eigenlijk niet te merken. Eén keer staat er verwaring als het verkeerde nummer wordt ingezet, maar voor de rest swingt het er heerlijk op los met vooral een prettig orgeltje en uitstewkende gitaarsolo's. Een ander nadeel is dat om een setlist die liefst 24 nummers bedraagt vol te spelen er nog niet voldoende eigen materiaal is. Gelukkig heeft de band een goed oor voor covers die haast naadloos in het eigen werk passen. 'Stop' van Sam Brown bijvoorbeeld, hoewel hierbij toch erg dicht bij het origineel blijft. En eigen stempel drukken lukt beter bij Tenessee Whisky van Christ Stapleton en minder bij 'It's a Man's World' van James Brown. De leukste cover is 'You and I'. Het liedje van Lady Gaga krijgt niet alleen een Senna Black smoel, maar erin komen ook 'What's up' van de 4 Non Blondes en 'Hey Jude' van The Beatles terug. De eerste set wordt afgesloten met het erg mooie 'Higher' van de nieuwe EP. Verheugend dat het eigen werk niet onder doet voor de covers. Reden te meer om het aantal covers rap terug te brengen, want ook na de pauze kwamen bijvoorbeeld 'I Rather Go Blind' van Etta James en nog een aantal covers langs. Ook nu lag echter de nadruk op het eigen werk. Met 'The Devil's Arms' en 'When You lose Somebody' werd afgesloten. Her en der nog een puntje op de i, maar een verrassend sterke kennismaking met deze prille band die zo maar eens met dergelijke optredens een mooi festivalseizoen tegemoed kan gaan.
GRONINGEN – Het plezier spatte van het podium. Een bekende grote en minder behaarde popfotograaf stond al snel mee te deinen en instemmend te knikken. Ja dit kon hem bekoren en dat was wel de algehele mening in Koster in Groningen waar Senna Black haar visitekaartje afgaf. Een prachtig swingende band met uitstekend eigen werk en prima gekozen covers. De formatie rondom Sanne Hoeksma was vanaf het eerste moment in topvorm. Op haar net uitgebrachte EP klinkt ze nog wat meer in de richting van de Americana met bleus en country, op het podium staat er een zangeres die ook in de soul haar mannetje staat. Senna Black opent met twee liedjes die een statement maken. Hier zijn we! 'Ain't nothing Wrong With That' en vooral het prachtige 'Ocean of Love' zijn stevige liedjes gezongen door een powervrouw. Vanonder haar hoed zingt Sanne Hoeksma uitmuntend. Weer zo'n jonge en zeer getallenteerde Nederlandse zangeres die aan het venster tikt. Dan gaat het even wat rustiger. 'Here comes the Rain', 'Happily ever After' en het gloednieuwe 'Count the Days', dat voor het eerst gebracht wordt, bewijzen dat Senna Black ook in het rustiger werk glansrijk overeind blijft, hoewel ze net even imponerender is in het stevigere werk. Het is pas de tweede keer dat de band in deze setting op het podium staat. Dat is eigenlijk niet te merken. Eén keer staat er verwaring als het verkeerde nummer wordt ingezet, maar voor de rest swingt het er heerlijk op los met vooral een prettig orgeltje en uitstewkende gitaarsolo's. Een ander nadeel is dat om een setlist die liefst 24 nummers bedraagt vol te spelen er nog niet voldoende eigen materiaal is. Gelukkig heeft de band een goed oor voor covers die haast naadloos in het eigen werk passen. 'Stop' van Sam Brown bijvoorbeeld, hoewel hierbij toch erg dicht bij het origineel blijft. En eigen stempel drukken lukt beter bij Tenessee Whisky van Christ Stapleton en minder bij 'It's a Man's World' van James Brown. De leukste cover is 'You and I'. Het liedje van Lady Gaga krijgt niet alleen een Senna Black smoel, maar erin komen ook 'What's up' van de 4 Non Blondes en 'Hey Jude' van The Beatles terug. De eerste set wordt afgesloten met het erg mooie 'Higher' van de nieuwe EP. Verheugend dat het eigen werk niet onder doet voor de covers. Reden te meer om het aantal covers rap terug te brengen, want ook na de pauze kwamen bijvoorbeeld 'I Rather Go Blind' van Etta James en nog een aantal covers langs. Ook nu lag echter de nadruk op het eigen werk. Met 'The Devil's Arms' en 'When You lose Somebody' werd afgesloten. Her en der nog een puntje op de i, maar een verrassend sterke kennismaking met deze prille band die zo maar eens met dergelijke optredens een mooi festivalseizoen tegemoed kan gaan.
Voortreffelijke stemmen bij Pitou
HOUWERZIJL – Uitbater Teus en organisator van de House for Sale Sessions in Houwerzijl sloeg de spijker op zijn kop toen hij aankondigde dat de muziek van Pitou precies bij de omgeving van het podium gesitueerd in een voormalig kerkgebouw zouden passen. Dat klopte als een bus. Hij kondigde ook aan dat er geen toegift zou zijn en dat was jammer, want het toegift is het bedankje van de artiest voor het publiek en de uitverkochte zaal die muisstil luisterde en gul applaudiseerde had dat wel verdiend. Pitou is een drievrouwsformatie rondom Pitou Nicolaes met zangeressen Louise Lindskov en Roos Meijer. Een gulden greep, want het zijn drie erg sterke stemmen die uitstekend samengaan. Dat bleek onmiddellijk in het openingsnummer 'Fool'. Een gevoelig nummer dat met diepte werd gebracht. Zo mogelijk nog mooier was 'Debt' een nummer waarin de reikwijdte van de drie stemmen uitstekend werd gebruikt en dat was de opbouw naar het schitterende 'His Song' en het alleen op de kracht van de stemmen en zonder gitaar gezongen 'Cut a Hole'. Voortreffelijke liedjes, mooi gecomponeerd. Af en toe mogen de liedjes nog net wat meer punch hebben, maar dat lijkt een kwestie van meer ervaring ook in het componeren. Pitou brengt rustige liedjes, maar zwanger van emotie en diepgang. De stemmen van Pitou, Lindskov en Meijer vinden elkaar keer op keer naadloos. Ook alleen blijkt Pitou Nicolaes een zangeres die haar mannetje staat. In 'Let It Die' weet ze dat solo te bewijzen. Een punt waarin ze nog moet groeien is het vertellen. Inhoudelijk wordt haast niets vermeld over de liedjes, terwijl Pitou toch een leuke kletser kan zijn op het podium. Over haar liedjes mag ze af en toe best nog wat vertellen, dat geeft naast de zang nog meer diepgang en betekenis aan de liedjes en haar stijl van muziek past daar ook bij. Haar gitaarspel is adequaat. Dan gaan we naar het einde en dat komt met drie sterke liedjes. De uitstekend opgebouwde setlist gaat naar een fraaie climax met het prachtige 'Run Boy Run' waarin de zang in de emotie nog een tandje bij weet te zetten. Het zeer fraaie en goed gebrachte 'Blue Butterfly' en als afsluiter 'He Had To Go'. Een toegift in de ware zin des woords komt er inderdaad niet. Volgende keer toch maar een liedje achterhouden of het mooiste nog eens zingen. Dat is echt dankjewel zeggen. Ook hier een kwestie van ervaring. Wat een veelbelovend trio is Pitou. Wat een heerlijke zang en dat gaat allen nog maar beter worden.
HOUWERZIJL – Uitbater Teus en organisator van de House for Sale Sessions in Houwerzijl sloeg de spijker op zijn kop toen hij aankondigde dat de muziek van Pitou precies bij de omgeving van het podium gesitueerd in een voormalig kerkgebouw zouden passen. Dat klopte als een bus. Hij kondigde ook aan dat er geen toegift zou zijn en dat was jammer, want het toegift is het bedankje van de artiest voor het publiek en de uitverkochte zaal die muisstil luisterde en gul applaudiseerde had dat wel verdiend. Pitou is een drievrouwsformatie rondom Pitou Nicolaes met zangeressen Louise Lindskov en Roos Meijer. Een gulden greep, want het zijn drie erg sterke stemmen die uitstekend samengaan. Dat bleek onmiddellijk in het openingsnummer 'Fool'. Een gevoelig nummer dat met diepte werd gebracht. Zo mogelijk nog mooier was 'Debt' een nummer waarin de reikwijdte van de drie stemmen uitstekend werd gebruikt en dat was de opbouw naar het schitterende 'His Song' en het alleen op de kracht van de stemmen en zonder gitaar gezongen 'Cut a Hole'. Voortreffelijke liedjes, mooi gecomponeerd. Af en toe mogen de liedjes nog net wat meer punch hebben, maar dat lijkt een kwestie van meer ervaring ook in het componeren. Pitou brengt rustige liedjes, maar zwanger van emotie en diepgang. De stemmen van Pitou, Lindskov en Meijer vinden elkaar keer op keer naadloos. Ook alleen blijkt Pitou Nicolaes een zangeres die haar mannetje staat. In 'Let It Die' weet ze dat solo te bewijzen. Een punt waarin ze nog moet groeien is het vertellen. Inhoudelijk wordt haast niets vermeld over de liedjes, terwijl Pitou toch een leuke kletser kan zijn op het podium. Over haar liedjes mag ze af en toe best nog wat vertellen, dat geeft naast de zang nog meer diepgang en betekenis aan de liedjes en haar stijl van muziek past daar ook bij. Haar gitaarspel is adequaat. Dan gaan we naar het einde en dat komt met drie sterke liedjes. De uitstekend opgebouwde setlist gaat naar een fraaie climax met het prachtige 'Run Boy Run' waarin de zang in de emotie nog een tandje bij weet te zetten. Het zeer fraaie en goed gebrachte 'Blue Butterfly' en als afsluiter 'He Had To Go'. Een toegift in de ware zin des woords komt er inderdaad niet. Volgende keer toch maar een liedje achterhouden of het mooiste nog eens zingen. Dat is echt dankjewel zeggen. Ook hier een kwestie van ervaring. Wat een veelbelovend trio is Pitou. Wat een heerlijke zang en dat gaat allen nog maar beter worden.
The New Poor gooit de schroom van zich af
HOUWERZIJL – The New Poor toonde tijdens de House for Sale Sessions in Houwerzijl erg veel potentie te hebben. In de tot podium verbouwde kerk die te koop staat voor een ondernemer met visie beviel met name de zang van Liza Dries en Abel de Kam erg goed. Vooral Liza Dries heeft een stem met oneindig veel mogelijkheden. Dat kwam er in het openingsnummer 'Nobody Cares About Age' er nog niet helemaal uit. Met name Dries leek nog wat zenuwachtig, maar allengs het nummer vorderde kwam ze meer op haar gemak en verbeterde haar zang zienderogen. Gelukkig, want met name de zang is het verkoopargument van dit Groninger duo. Prachtige samenzang en vooral Dries die zee overtuigend is solo, hoewel ook Abel de Kam over een prima stem beschikt. Dat bleek in 'Low', een nummer waarin de stemmen samen gingen zoals je dat graag wilt horen. Het was de inzet van een mooie reeks nummers met het erg mooie Crow, waarin Liza Dries solo zong en het fraaie en sterke nummer 'Sea'. Daarna zakte het even in. 'Deadweight' is een nieuw nummer dat zich duidelijk nog moet vormen op het podium en de Rolling Stones cover 'You Can't Always Get What You Want' leek te gaan over het niet verkrijgbaar zijn van een gebakje bij de thee in plaats liefde, politiek en drugs. Het was een erg brave versie en moet met veel meer power en diepgang gebracht worden. Dat deed The New Poor en de Stones geen recht. Jammer, want het duo heeft zoveel andere mooie en sterke liedjes op de plank liggen. De eindsprint was gelukkig weer veel beter. Alle schroom was verdwenen op het podium. Nummers werden aangekondigd met humor, de zang bleef op hoog niveau en Abel de Kam zorgde met mooi adequaat gitaarspel voor een begeleiding die wat toevoegde. 'First Day on Earth' was ook een nieuw nummer, dat mede zijn betekenis kreeg doordat De Kam het mede omschreef als de eerste dag op aarde zonder David Bowie. Een prima lied. Met humor werd 'He Mary' gebracht. Ook een fijn nummer over de valkuilen van flirten vanaf het podium. Tenslotte werd 'The Purks of Being Alone' de afsluiting van het concert. Ook een erg fijn nummer, vooral omdat hier wederom de samenzang centraal stond. Tijdens het concert kon worden aangekondigd dat het duo op het 'OverdeVloed' festival staat. Het grootste singersongwriter festival dat zijn eerste editie beleefd in het Lauwersmeergebied. The New Poor mogen dan de zenuwen thuis laten en hun sterkste liedjes in de koffer stoppen.
HOUWERZIJL – The New Poor toonde tijdens de House for Sale Sessions in Houwerzijl erg veel potentie te hebben. In de tot podium verbouwde kerk die te koop staat voor een ondernemer met visie beviel met name de zang van Liza Dries en Abel de Kam erg goed. Vooral Liza Dries heeft een stem met oneindig veel mogelijkheden. Dat kwam er in het openingsnummer 'Nobody Cares About Age' er nog niet helemaal uit. Met name Dries leek nog wat zenuwachtig, maar allengs het nummer vorderde kwam ze meer op haar gemak en verbeterde haar zang zienderogen. Gelukkig, want met name de zang is het verkoopargument van dit Groninger duo. Prachtige samenzang en vooral Dries die zee overtuigend is solo, hoewel ook Abel de Kam over een prima stem beschikt. Dat bleek in 'Low', een nummer waarin de stemmen samen gingen zoals je dat graag wilt horen. Het was de inzet van een mooie reeks nummers met het erg mooie Crow, waarin Liza Dries solo zong en het fraaie en sterke nummer 'Sea'. Daarna zakte het even in. 'Deadweight' is een nieuw nummer dat zich duidelijk nog moet vormen op het podium en de Rolling Stones cover 'You Can't Always Get What You Want' leek te gaan over het niet verkrijgbaar zijn van een gebakje bij de thee in plaats liefde, politiek en drugs. Het was een erg brave versie en moet met veel meer power en diepgang gebracht worden. Dat deed The New Poor en de Stones geen recht. Jammer, want het duo heeft zoveel andere mooie en sterke liedjes op de plank liggen. De eindsprint was gelukkig weer veel beter. Alle schroom was verdwenen op het podium. Nummers werden aangekondigd met humor, de zang bleef op hoog niveau en Abel de Kam zorgde met mooi adequaat gitaarspel voor een begeleiding die wat toevoegde. 'First Day on Earth' was ook een nieuw nummer, dat mede zijn betekenis kreeg doordat De Kam het mede omschreef als de eerste dag op aarde zonder David Bowie. Een prima lied. Met humor werd 'He Mary' gebracht. Ook een fijn nummer over de valkuilen van flirten vanaf het podium. Tenslotte werd 'The Purks of Being Alone' de afsluiting van het concert. Ook een erg fijn nummer, vooral omdat hier wederom de samenzang centraal stond. Tijdens het concert kon worden aangekondigd dat het duo op het 'OverdeVloed' festival staat. Het grootste singersongwriter festival dat zijn eerste editie beleefd in het Lauwersmeergebied. The New Poor mogen dan de zenuwen thuis laten en hun sterkste liedjes in de koffer stoppen.
Borger valt voor de charmes van The Mulligan Brothers
BORGER – Een minuut in 'De Wereld Draait Door' is inmiddels een soort ridderslag in de populaire muziek. Als het wordt aangekondigd door Matthijs van Nieuwkerk dan moet het wel goed zijn. De praktijk blijkt vaak weerbarstiger. The Mulligan Brothers ontvingen deze ridderslag de avond voor ze op het podium stonden bij VanSlag / Roots on the Road in Borger. Het resulteerde in een run op de kaartjes en hoge verwachtingen. Die hoge verwachtingen werden al bij het openingsnummer 'Oh Susanna' ingelost. Het publiek moest zich inhouden om niet direct in een staande ovatie uit te barsten. Met het overwinnen van de Drenten had de band onder aanvoering van zanger Ross Newell een makkie. Het resulteerde niet in gemakzucht op het podium, maar juist in een wisselwerking waarbij het publiek de band naar grotere hoogte klapte en de band in haar spel het publiek mee omhoog trok. Het opneningsnummer werd gevolgd door een sterke openingsserie met 'So Are You', One Trick Pony' en 'Kaleidoscope'. Allemaal van het debuut album van de vrienden die als muzikale broers door het leven gaan. Ross Newell heeft een prachtige omvloerste zangstem. Zeer aansprekend, maar af en toe iets moeilijker verstaanbaar. Het was zaak de oren gespitst te houden voor de sterke teksten. Even was er aandacht voor andermans werk met 'Atlantic City' van 'The Boss' Bruce Springsteen. Muzikaal werd de zaak vaak prachtig ingekleurd door Gram Rea op viool en mandoline. De basis werd gelegd door Greg Deluca op drums, die bij zijn invallen een heel enkele keer net een fractie te laat was, maar verder zich een fijne drummer en zanger toonde en op Suitcasebass Ben Leininger. Dat laatste is een leuke gimmick en leent zich prima qua geluid, maar is door de heftige standaard toch een statisch instrument. Het sterktste gedeelte van het concert was misschien wel net voor de pauze. 'Bad Idea', 'Not Always What It Seems' en het prachtige 'Cecilia' deed het publiek in stampede naar de merchstand gaan, toen de laatste klanken op het podium waren weggestorven. Als op dat moment het concert was gestopt had iedereen al gesproken van een succes, maar er volgde nog een even prachtige tweede set dat werd afgetrapt met 'Louise'. Dat nummer over een nichtje van Ross Newell was ook de eerste keer dat Newell echt aan het vertellen sloeg. Voor de pauze waren het vaak toch kortere aankondigingen, maar na de pauze kwamen de verhalen los. Ook 'Thrift Store Suitcase' kreeg een prachtig verhaal mee over willen ontsnappen uit je leven en de sleur, maar dat het alternatief niet altijd beter is. Ook nog een wijze levensles op de koop toe. The Mulligan Brothers spelen van die typisch Amerikaanse muziek die er zo goed in gaat in Europa. Een beetje rock, een vleugje blues en bluegrass en stevige scheut folk afgeblust met wat country. Prachtige zang, uitmuntende harmoniëen en fraaie composities. Enthousiast maar bedaard gebracht. De staande ovatie kwam er alsnog. Als toegift ging het even anders. Twee klassiekers in het genre kregen een prima uitvoering. Eerst 'The Weight' van The Band gezongen door Rea en Leininger en daarna 'The Night They Drove Old Dixie Down' eveneens van The Band en gezongen door Deluca en wederom ging de zaal als één man staan. Ze beloofden plechtig terug te komen. Aan die belofte worden ze in Borger vast gehouden.
BORGER – Een minuut in 'De Wereld Draait Door' is inmiddels een soort ridderslag in de populaire muziek. Als het wordt aangekondigd door Matthijs van Nieuwkerk dan moet het wel goed zijn. De praktijk blijkt vaak weerbarstiger. The Mulligan Brothers ontvingen deze ridderslag de avond voor ze op het podium stonden bij VanSlag / Roots on the Road in Borger. Het resulteerde in een run op de kaartjes en hoge verwachtingen. Die hoge verwachtingen werden al bij het openingsnummer 'Oh Susanna' ingelost. Het publiek moest zich inhouden om niet direct in een staande ovatie uit te barsten. Met het overwinnen van de Drenten had de band onder aanvoering van zanger Ross Newell een makkie. Het resulteerde niet in gemakzucht op het podium, maar juist in een wisselwerking waarbij het publiek de band naar grotere hoogte klapte en de band in haar spel het publiek mee omhoog trok. Het opneningsnummer werd gevolgd door een sterke openingsserie met 'So Are You', One Trick Pony' en 'Kaleidoscope'. Allemaal van het debuut album van de vrienden die als muzikale broers door het leven gaan. Ross Newell heeft een prachtige omvloerste zangstem. Zeer aansprekend, maar af en toe iets moeilijker verstaanbaar. Het was zaak de oren gespitst te houden voor de sterke teksten. Even was er aandacht voor andermans werk met 'Atlantic City' van 'The Boss' Bruce Springsteen. Muzikaal werd de zaak vaak prachtig ingekleurd door Gram Rea op viool en mandoline. De basis werd gelegd door Greg Deluca op drums, die bij zijn invallen een heel enkele keer net een fractie te laat was, maar verder zich een fijne drummer en zanger toonde en op Suitcasebass Ben Leininger. Dat laatste is een leuke gimmick en leent zich prima qua geluid, maar is door de heftige standaard toch een statisch instrument. Het sterktste gedeelte van het concert was misschien wel net voor de pauze. 'Bad Idea', 'Not Always What It Seems' en het prachtige 'Cecilia' deed het publiek in stampede naar de merchstand gaan, toen de laatste klanken op het podium waren weggestorven. Als op dat moment het concert was gestopt had iedereen al gesproken van een succes, maar er volgde nog een even prachtige tweede set dat werd afgetrapt met 'Louise'. Dat nummer over een nichtje van Ross Newell was ook de eerste keer dat Newell echt aan het vertellen sloeg. Voor de pauze waren het vaak toch kortere aankondigingen, maar na de pauze kwamen de verhalen los. Ook 'Thrift Store Suitcase' kreeg een prachtig verhaal mee over willen ontsnappen uit je leven en de sleur, maar dat het alternatief niet altijd beter is. Ook nog een wijze levensles op de koop toe. The Mulligan Brothers spelen van die typisch Amerikaanse muziek die er zo goed in gaat in Europa. Een beetje rock, een vleugje blues en bluegrass en stevige scheut folk afgeblust met wat country. Prachtige zang, uitmuntende harmoniëen en fraaie composities. Enthousiast maar bedaard gebracht. De staande ovatie kwam er alsnog. Als toegift ging het even anders. Twee klassiekers in het genre kregen een prima uitvoering. Eerst 'The Weight' van The Band gezongen door Rea en Leininger en daarna 'The Night They Drove Old Dixie Down' eveneens van The Band en gezongen door Deluca en wederom ging de zaal als één man staan. Ze beloofden plechtig terug te komen. Aan die belofte worden ze in Borger vast gehouden.
Francien van Tuinen overtuigt als zangeres
GRONINGEN – Het was een beetje thuiskomen voor Francien van Tuinen in De Oosterpoort in Groningen, de stad waar de zangeres zoveel banden mee heeft. In het publiek dan ook veel bekenden en haar leerlingen van het plaatselijke conservatorium en dus een warm bad. Francien van Tuinen is één van Nederlands beste jazz zangeressen en dat toonde ze volop. Vooral voor de pauze lag de nadruk op de jazzy kant van het repertoire met mooie nummers als het rustige 'Something Like This' en 'The Gardener'. Vaak rustig swingende liedjes steunende op de mooie zang en de prima ondersteuning van het trio Jeroen van Ruller op gitaar, Jeroen Vierdag op bassgitaar en drummer Martijn Vink. Francien van Tuinen scoorde voor de pauze vooral met het sterke 'Sherwood Forrest', dat muzikaal van de hand is van Jasper Bloem. Een mooie opmaat naar het hoogtepunt voor de pauze 'Out Here', waarbij alleen Van Tuinen en Van Ruller op het podium bleven. Helaas kwam deze goede serie ten einde met een lang uitgesponnen en niet overtuigend 'Turn of the Moon'. Een misser die het gezelschap gelukkig wist te corrigeren met een prima 'For Mary's Eyes Only'. Over de stem van Van Tuinen zal geen discussie bestaan. Die is prachtig. Een uitmuntende zangeres. In haar presentatie en podiumpersoonlijkheid kan ze nog iets groeien. Haar praatjes tussen de nummers door waren aanvankelijk nog iets gezocht, maar werden later leuker en losser en daardoor stukken beter. Opmerkelijk was ook dat nagenoeg elk nummer een lang instrumentaal deel bevat. Een stijlinstrument om een band van de klasse als Van Tuinen om zich heen heeft te laten 'shinen' en met name Van Ruller weerde zich uitstekend, maar een stijlinstrument dat niet elk nummer hoeft te worden toegepast. Na de pauze verliet Van Tuinen wat het jazzpad en trok het wat breder. 'Ordinary Things' was een liedje met duidelijke folkinvloeden. In 'January the second' ging het wat meer de popkant op en 'My Love is Blind' en 'Hymm for the Stressed' was het de Americana kant waar Van Tuinen tegen aanleunde. Vooral die Americana kant beviel zeer. Je blijft horen dat Van Tuinen haar eerste liefde de jazz is, maar met name het gitaarspel van Van Ruller gaf het een prima Nashville feel. Martijn Vink deed zijn werk vooral op de achtergrond. Een prima bescheiden drummer en zijn moment om even uit de schaduw te stappen was het intro van het laatste nummer 'How Come She Says'. Een fijn percusionistisch hoogstandje. Als toegift tracteerde Van Tuinen haar publiek op een nieuw nummer 'Cowdesie'. Een fijn concert waarvoor Francien van Tuinen de handen op elkaar kreeg.
GRONINGEN – Het was een beetje thuiskomen voor Francien van Tuinen in De Oosterpoort in Groningen, de stad waar de zangeres zoveel banden mee heeft. In het publiek dan ook veel bekenden en haar leerlingen van het plaatselijke conservatorium en dus een warm bad. Francien van Tuinen is één van Nederlands beste jazz zangeressen en dat toonde ze volop. Vooral voor de pauze lag de nadruk op de jazzy kant van het repertoire met mooie nummers als het rustige 'Something Like This' en 'The Gardener'. Vaak rustig swingende liedjes steunende op de mooie zang en de prima ondersteuning van het trio Jeroen van Ruller op gitaar, Jeroen Vierdag op bassgitaar en drummer Martijn Vink. Francien van Tuinen scoorde voor de pauze vooral met het sterke 'Sherwood Forrest', dat muzikaal van de hand is van Jasper Bloem. Een mooie opmaat naar het hoogtepunt voor de pauze 'Out Here', waarbij alleen Van Tuinen en Van Ruller op het podium bleven. Helaas kwam deze goede serie ten einde met een lang uitgesponnen en niet overtuigend 'Turn of the Moon'. Een misser die het gezelschap gelukkig wist te corrigeren met een prima 'For Mary's Eyes Only'. Over de stem van Van Tuinen zal geen discussie bestaan. Die is prachtig. Een uitmuntende zangeres. In haar presentatie en podiumpersoonlijkheid kan ze nog iets groeien. Haar praatjes tussen de nummers door waren aanvankelijk nog iets gezocht, maar werden later leuker en losser en daardoor stukken beter. Opmerkelijk was ook dat nagenoeg elk nummer een lang instrumentaal deel bevat. Een stijlinstrument om een band van de klasse als Van Tuinen om zich heen heeft te laten 'shinen' en met name Van Ruller weerde zich uitstekend, maar een stijlinstrument dat niet elk nummer hoeft te worden toegepast. Na de pauze verliet Van Tuinen wat het jazzpad en trok het wat breder. 'Ordinary Things' was een liedje met duidelijke folkinvloeden. In 'January the second' ging het wat meer de popkant op en 'My Love is Blind' en 'Hymm for the Stressed' was het de Americana kant waar Van Tuinen tegen aanleunde. Vooral die Americana kant beviel zeer. Je blijft horen dat Van Tuinen haar eerste liefde de jazz is, maar met name het gitaarspel van Van Ruller gaf het een prima Nashville feel. Martijn Vink deed zijn werk vooral op de achtergrond. Een prima bescheiden drummer en zijn moment om even uit de schaduw te stappen was het intro van het laatste nummer 'How Come She Says'. Een fijn percusionistisch hoogstandje. Als toegift tracteerde Van Tuinen haar publiek op een nieuw nummer 'Cowdesie'. Een fijn concert waarvoor Francien van Tuinen de handen op elkaar kreeg.
John Gorka slijpt zijn noten in de muren van De Amer
AMEN – Zo vaak treedt John Gorka niet op in Nederland. Een kleine tour bracht hem in De Amer in Amen. Een uitverkochte zaal wachtte dan ook op de legendarische singersongwriter. Mooiste moment was misschien wel toen Gorka constateerde dat er al zoveel grote namen op het podium hadden gestaan dat hun noten wel in de muren zouden zitten. Gorka voegde zijn eigen noten er aan toe in een prachtig concert. Het mooiste aan John Gorka is dat hij volledig onopgesmukt is. De Amerikaan is zichzelf, in zijn onzekerheden, in zijn gefrummel met microfoons, in zijn ondeugendheid, in zijn verhalen en zeker in zijn liedjes. John Gorka begon wat aarzelend met het tempo nummer 'Outside' en het prima 'Holed Up Mason City' over een nachtelijke ijsrit en stranden bij het vliegveld waar Buddy Holly, Ritchie Valens en The Big Bopper voor hun fatale vlucht vertrokken. Gorka bracht liedjes met humor als 'I'm from New Jersey', maar was op zijn best in meer gevoelig songs als 'Land of the Bottomline', het nog niet zolang geleden op het zelfde podium door Eliza Gilkison ook prachtig gezongen 'Where no Monument Stands', nu dus in de Gorka uitvoering en op de piano het schitterende 'Let Them In'. In de pauze was het studie tijd voor Gorka. Hij stond open voor verzoekjes, maar met elf albums stond niet elk nummer hem nog even scherp voor de geest. Met zijn telefoon en een bundel papier gebruikte hij de pauze tijd om de liedjes terug in herinnering te roepen. Dat lukte met 'Edgar the Partyman' en 'Full of Live' deels. De aandacht ging echter uit naar het liedje en de emotie bleef even achter. Het waren de enige twee mindere liedjes. Dat draaide Gorka weer met onder andere 'The Blues Palace' en op piano het door Ray Charles naar bekendheid gezongen 'You Don't Know Me'. In de ogen van John Gorka straalt ondeugendheid. Na de tweede pauze begon hij met spelen terwijl het gros van het publiek nog bij de gehaktballen of de bar stond. Gedurende 'Blue Chalk' schoten de bezoekers op hun plaatsen als dan niet met gehaktbal op schoot. John Gorka weet de zaal te boeien. Soft Spoken en bijbehorende soulvolle zangstem. Uitstekend op zijn gitaar, nog beter op de piano. Met af en toe wat hakkelende verhalen bracht hij leven en betekenis in zijn liedjes. In de pauze had hij 'Jack's Crows' op verzoek weer ingestudeerd. Het bleek het hoogtepunt van het concert. Ook ruimte voor liedjes van zijn laatste album 'Bright Side of Down' met 'Outnumbered'en 'Thirstier Wind' bracht hij een avond met mooie liedjes met prachtige teksten. Folkliedjes of liedjes die meer de blueskant opgingen met op het laatst nog het mooi en humor gezongen 'People my Age' met die bitterzoete ondertoon van het ouder worden. Hij mocht nog twee, ondeugend werden het er drie. En dan ook nog een toegift. John Gorka zong en soufleerde van achter de piano, de zaal zong mee in 'The Water is Wide'.
AMEN – Zo vaak treedt John Gorka niet op in Nederland. Een kleine tour bracht hem in De Amer in Amen. Een uitverkochte zaal wachtte dan ook op de legendarische singersongwriter. Mooiste moment was misschien wel toen Gorka constateerde dat er al zoveel grote namen op het podium hadden gestaan dat hun noten wel in de muren zouden zitten. Gorka voegde zijn eigen noten er aan toe in een prachtig concert. Het mooiste aan John Gorka is dat hij volledig onopgesmukt is. De Amerikaan is zichzelf, in zijn onzekerheden, in zijn gefrummel met microfoons, in zijn ondeugendheid, in zijn verhalen en zeker in zijn liedjes. John Gorka begon wat aarzelend met het tempo nummer 'Outside' en het prima 'Holed Up Mason City' over een nachtelijke ijsrit en stranden bij het vliegveld waar Buddy Holly, Ritchie Valens en The Big Bopper voor hun fatale vlucht vertrokken. Gorka bracht liedjes met humor als 'I'm from New Jersey', maar was op zijn best in meer gevoelig songs als 'Land of the Bottomline', het nog niet zolang geleden op het zelfde podium door Eliza Gilkison ook prachtig gezongen 'Where no Monument Stands', nu dus in de Gorka uitvoering en op de piano het schitterende 'Let Them In'. In de pauze was het studie tijd voor Gorka. Hij stond open voor verzoekjes, maar met elf albums stond niet elk nummer hem nog even scherp voor de geest. Met zijn telefoon en een bundel papier gebruikte hij de pauze tijd om de liedjes terug in herinnering te roepen. Dat lukte met 'Edgar the Partyman' en 'Full of Live' deels. De aandacht ging echter uit naar het liedje en de emotie bleef even achter. Het waren de enige twee mindere liedjes. Dat draaide Gorka weer met onder andere 'The Blues Palace' en op piano het door Ray Charles naar bekendheid gezongen 'You Don't Know Me'. In de ogen van John Gorka straalt ondeugendheid. Na de tweede pauze begon hij met spelen terwijl het gros van het publiek nog bij de gehaktballen of de bar stond. Gedurende 'Blue Chalk' schoten de bezoekers op hun plaatsen als dan niet met gehaktbal op schoot. John Gorka weet de zaal te boeien. Soft Spoken en bijbehorende soulvolle zangstem. Uitstekend op zijn gitaar, nog beter op de piano. Met af en toe wat hakkelende verhalen bracht hij leven en betekenis in zijn liedjes. In de pauze had hij 'Jack's Crows' op verzoek weer ingestudeerd. Het bleek het hoogtepunt van het concert. Ook ruimte voor liedjes van zijn laatste album 'Bright Side of Down' met 'Outnumbered'en 'Thirstier Wind' bracht hij een avond met mooie liedjes met prachtige teksten. Folkliedjes of liedjes die meer de blueskant opgingen met op het laatst nog het mooi en humor gezongen 'People my Age' met die bitterzoete ondertoon van het ouder worden. Hij mocht nog twee, ondeugend werden het er drie. En dan ook nog een toegift. John Gorka zong en soufleerde van achter de piano, de zaal zong mee in 'The Water is Wide'.
Daisy Chapman blijft zich ontwikkelen
STEENDAM – Een mooie verrassing was de opening van het concert van Daisy Chapman op podium Peter En Leni in Steendam. Het gloednieuwe 'Good Luck Song' was een enigsinds plechtige, maar gaandeweg steeds krachtigere opening. Een binnenkomer voor de Britse die zo'n anderhalf jaar geleden ook op dit podium stond en nu haar enige Nederlandse optreden hier verzorgde tijdens een Duitse toernee, die wordt gecombineerd met opnames voor het nieuwe album 'Good Luck Songs'. Wanneer dat album gaat verschijnen is nog onbekend. Daisy Chapman stond namelijk hoog zwanger op het podium en dat is toch een feit dat de komende maanden ook veel aandacht gaat vragen. Een andere belangrijke verandering in vergelijking met het eerdere optreden was dat Chapman nu als trio op het podium stond en destijds alleen. Nu werd ze begeleidt door haar vaste violiste Seu Lord en de bescheiden Duitse drummer Martin Denzin die ook onder andere Krista Detor in Duitsland vaak ondersteund. Dat gaf een aanmerkelijkere vollere sound. Met name het vioolspel van Lord is erg belangrijk in het muzikale deel. Wat leef was het slim gebruik van de Loop. Dat beheerst Chapman tot in de perfectie. Naast nieuw werk bracht ze ook oud werk, zoals het mooie 'Jealous Angels' en het gevoelige 'Shameless Winter'van haar laatste album en ouder werk als 'The Insects Party' of het krachtige 'Jessica' . Daisy Chapman is een prima zangeres die met haar stem de grenzen weet op te zoeken en soms zacht en gevoelig en op andere momenten krachtig uit de hoek komt. Voor haar teksten put Daisy Chapman uit historische gebeurtenissen, zoals 'Madam Jenever' over de ellende van drankmisbruik zo rond 1720, 'I Used to Own an Empire' over het verval van de industrie en het drove 'Idillia Dub' over een meisje dat vast komt te zitten in een ruine en wiens lichaam pas tien jaar later wordt gevonden naast haar dagboek. Op andere momenten put ze uit persoonlijke gebeurtenissen 'The Gentleman in 13b' over een vlucht van Moskou naar Londen of 'Stay With Me', geïnspireerd door haar debuut in New York voor vier toeschouwers, waaronder haar ouders. Daisy Chapman is een interessante en mooie singersongwriter die deze avond wist te boeien met haar liedjes en haar spel. Vorige keer was ze wat geslotener, maar nu stond ze open voor het publiek dat haar terugklapte voor een a cappela toegift in de vorm van 'The life of Mary May'.
STEENDAM – Een mooie verrassing was de opening van het concert van Daisy Chapman op podium Peter En Leni in Steendam. Het gloednieuwe 'Good Luck Song' was een enigsinds plechtige, maar gaandeweg steeds krachtigere opening. Een binnenkomer voor de Britse die zo'n anderhalf jaar geleden ook op dit podium stond en nu haar enige Nederlandse optreden hier verzorgde tijdens een Duitse toernee, die wordt gecombineerd met opnames voor het nieuwe album 'Good Luck Songs'. Wanneer dat album gaat verschijnen is nog onbekend. Daisy Chapman stond namelijk hoog zwanger op het podium en dat is toch een feit dat de komende maanden ook veel aandacht gaat vragen. Een andere belangrijke verandering in vergelijking met het eerdere optreden was dat Chapman nu als trio op het podium stond en destijds alleen. Nu werd ze begeleidt door haar vaste violiste Seu Lord en de bescheiden Duitse drummer Martin Denzin die ook onder andere Krista Detor in Duitsland vaak ondersteund. Dat gaf een aanmerkelijkere vollere sound. Met name het vioolspel van Lord is erg belangrijk in het muzikale deel. Wat leef was het slim gebruik van de Loop. Dat beheerst Chapman tot in de perfectie. Naast nieuw werk bracht ze ook oud werk, zoals het mooie 'Jealous Angels' en het gevoelige 'Shameless Winter'van haar laatste album en ouder werk als 'The Insects Party' of het krachtige 'Jessica' . Daisy Chapman is een prima zangeres die met haar stem de grenzen weet op te zoeken en soms zacht en gevoelig en op andere momenten krachtig uit de hoek komt. Voor haar teksten put Daisy Chapman uit historische gebeurtenissen, zoals 'Madam Jenever' over de ellende van drankmisbruik zo rond 1720, 'I Used to Own an Empire' over het verval van de industrie en het drove 'Idillia Dub' over een meisje dat vast komt te zitten in een ruine en wiens lichaam pas tien jaar later wordt gevonden naast haar dagboek. Op andere momenten put ze uit persoonlijke gebeurtenissen 'The Gentleman in 13b' over een vlucht van Moskou naar Londen of 'Stay With Me', geïnspireerd door haar debuut in New York voor vier toeschouwers, waaronder haar ouders. Daisy Chapman is een interessante en mooie singersongwriter die deze avond wist te boeien met haar liedjes en haar spel. Vorige keer was ze wat geslotener, maar nu stond ze open voor het publiek dat haar terugklapte voor een a cappela toegift in de vorm van 'The life of Mary May'.
Niki Jacobs is fantastische folkzangeres
HOOGEZAND – Als Niki Jacobs gewoon in het Engels had gezongen, was ze inmiddels een gevierd folkzangeres geweest. Dat doet Jacobs niet. Ze zingt in het Yiddish en dan val je voor een groot publiek al gauw in een niche. Ten onrechte. Jacobs is een fantastische zangeres en eigenlijk is het meeste van haar werk gewoon folk. In Het Kielzog in Hoogezand had Jacobs met haar band een mooi intiem plekje uitgezocht voor Mamaloshn of te wel moedertaal. Jacobs zong een mooie mix van oorspronkelijke liedjes, eigen werk en vertalingen van hedendaagse nummers. Een mooie dwarsdoorsnede, hoewel af en toe de keuzen wat puntiger zouden mogen zijn. De Yiddische muziek heeft zoveel prachtige perioden. De revue van voor de oorlog, de volksliedjes en een geheel eigen holocaust repertoir waarin verslag gedaan wordt van deze verschrikkingen en natuurlijk het moderne materiaal van Jacobs zelf en diens vertalingen van hedendaagse popsongs. In dit geval was overal wat uitgevist. Bijvoorbeeld 'Fisherlid' een volksliedje en 'S’dremln feygl' over een razzia. Beide waren van grote schoonheid. Niki Jacobs is één van die klassiek geschoolde zangeressen die het technisch mooi zingen weet te combineren met de emotie. Ze heeft een prachtige stem. In het concert heeft Niki Jacobs met accordeonist PieterJan Cramer van den Bogaart en cellist Emile Visser een prima begeleiding. Beide zijn uitstekende muzikanten en Cramer weet zich ook als zanger te bewijzen. Er was naast het zware werk veel ruimte voor luchtigere liedjes. Van haar album 'Mameloshn' bijvoorbeeld 'Dzjolien'. Prachtig, maar de uitvoering van 'Jolene' van Dolly Parton is zeker niet de mooste hertaling van het album. Een nummer als 'Wen es iz Dain Wiln', ('If it Be Your Wil' van Leonard Cohen) werd node gemist. Een verrassende uitvoering kreeg ook "Bei Mir Bist Du Schön" dat in het Yiddish 'Baj mir bistu Sjeen' wordt. Tijd om haar muzikanten voor te stellen creërde Jacobs door ze wat te laten vertellen over hun instrumenten. Dat liep door vragen uit het publiek wat uit. Het mooiste had Jacobs bewaard voor het laatste nummer 'Mayn Ruhe Platz'is tegelijk een actueel, maar toch een oud lied. De basis van het lied is de lokroep van Amerika als het beloofde land. In de negentiende eeuw, als waren het de economische vluchtelingen van nu, probeerden veel Europeanen, waar onder ook een grote Joodse populatie de oversteek te maken om daar in vaak vreselijk omstandigheden een bestaan te moeten opbouwen. Het is een prachtig, emotioneel lied geworden, dat door het prachtige spel en zang niks aan zeggingskracht heeft verloren. Een zangeres als Niki Jacobs moet uit die niche. Welke taal ze zingt maakt niks uit, want ze zingt prachtig en of dat nou Yiddish, Engels of Nederlands is, maakt niks uit. Het is folk, prachtige folk met uitstapjes naar pop.
HOOGEZAND – Als Niki Jacobs gewoon in het Engels had gezongen, was ze inmiddels een gevierd folkzangeres geweest. Dat doet Jacobs niet. Ze zingt in het Yiddish en dan val je voor een groot publiek al gauw in een niche. Ten onrechte. Jacobs is een fantastische zangeres en eigenlijk is het meeste van haar werk gewoon folk. In Het Kielzog in Hoogezand had Jacobs met haar band een mooi intiem plekje uitgezocht voor Mamaloshn of te wel moedertaal. Jacobs zong een mooie mix van oorspronkelijke liedjes, eigen werk en vertalingen van hedendaagse nummers. Een mooie dwarsdoorsnede, hoewel af en toe de keuzen wat puntiger zouden mogen zijn. De Yiddische muziek heeft zoveel prachtige perioden. De revue van voor de oorlog, de volksliedjes en een geheel eigen holocaust repertoir waarin verslag gedaan wordt van deze verschrikkingen en natuurlijk het moderne materiaal van Jacobs zelf en diens vertalingen van hedendaagse popsongs. In dit geval was overal wat uitgevist. Bijvoorbeeld 'Fisherlid' een volksliedje en 'S’dremln feygl' over een razzia. Beide waren van grote schoonheid. Niki Jacobs is één van die klassiek geschoolde zangeressen die het technisch mooi zingen weet te combineren met de emotie. Ze heeft een prachtige stem. In het concert heeft Niki Jacobs met accordeonist PieterJan Cramer van den Bogaart en cellist Emile Visser een prima begeleiding. Beide zijn uitstekende muzikanten en Cramer weet zich ook als zanger te bewijzen. Er was naast het zware werk veel ruimte voor luchtigere liedjes. Van haar album 'Mameloshn' bijvoorbeeld 'Dzjolien'. Prachtig, maar de uitvoering van 'Jolene' van Dolly Parton is zeker niet de mooste hertaling van het album. Een nummer als 'Wen es iz Dain Wiln', ('If it Be Your Wil' van Leonard Cohen) werd node gemist. Een verrassende uitvoering kreeg ook "Bei Mir Bist Du Schön" dat in het Yiddish 'Baj mir bistu Sjeen' wordt. Tijd om haar muzikanten voor te stellen creërde Jacobs door ze wat te laten vertellen over hun instrumenten. Dat liep door vragen uit het publiek wat uit. Het mooiste had Jacobs bewaard voor het laatste nummer 'Mayn Ruhe Platz'is tegelijk een actueel, maar toch een oud lied. De basis van het lied is de lokroep van Amerika als het beloofde land. In de negentiende eeuw, als waren het de economische vluchtelingen van nu, probeerden veel Europeanen, waar onder ook een grote Joodse populatie de oversteek te maken om daar in vaak vreselijk omstandigheden een bestaan te moeten opbouwen. Het is een prachtig, emotioneel lied geworden, dat door het prachtige spel en zang niks aan zeggingskracht heeft verloren. Een zangeres als Niki Jacobs moet uit die niche. Welke taal ze zingt maakt niks uit, want ze zingt prachtig en of dat nou Yiddish, Engels of Nederlands is, maakt niks uit. Het is folk, prachtige folk met uitstapjes naar pop.
Richard Ray Farrell brengt de blues terug naar zijn basis
ZUIDLAREN – In de gezellige drukte van Grand Cafe Zuidlaren deed Richard Ray Farrell oude tijden herleven. Er werd gedronken, gesjanst en ondertussen geluisterd naar de bluesman. Richard Ray Farrell, alleen met zijn gitaar, zette een degelijke set neer. Af en toe leek het geroezemoes hem te storen, maar dat weerhield hem niet om bijna twee uur lang fijne goede muziek te brengen. Farrell heeft een zwerftocht door het leven achter zich. In het verleden woonde en speelde hij zelfs een periode vanuit Groningen. Tegenwoordig is Farrell terug in de Verenigde Staten en heeft zich gespecialiseerd in de traditionele Blues. Mooie nummers als 'Diggin' my Potatoes' en 'San Francisco Bay' werden met overtuiging gebracht, om die indruk te bevestigen met prachtige bluesnummers als 'Funny Feeling Blues', Suitcase in My Hand' en een erg mooie Leadbelly vertolking 'Keep Your Hands Up' voor de ruime eerste set af te sluiten met 'Poor Boy Long Way From Home' en Fonograph Blues'. Richard Ray Farrell is een fijne gitarist en heeft een sterke doorleefde stem. Hij brengt zijn muziek degelijk en je kunt zien dat hier een man met routine op het podium zit. In rap tempo speelt hij zijn liedjes en met bijna 30 liedjes in twee uur is er naast de kwaliteit over de kwantiteit ook niks te klagen. Hij vertelt weinig en vergeet daarbij regelmatig in de microfoon te praten, waardoor het praatgedeelte moeilijk te verstaan is. Naast zijn gitaar neemt hij veel tijd om zijn mondharmonica's te verwisselen. Met 'Bohemian Life' komt er na een korte pauze een sterk begin aan de tweede set. Wederom mooie nummers uit eigen werk, blues traditionals en nummers van de grote namen uit het verleden. Vaak krachtig gebracht, maar af en toe ook mooi gevoelig, zoals 'Falling Man' en 'Talking to You'. Richard Ray Farrell kijkt eens op zijn horloge, gooit er nog een fijne 'Stir Crazy' uit en dan is het afgelopen. Een middag vol met fraaie oude blues muziek. Even kun je zien hoe het was in de jaren van Leadbelly, Muddy Waters en Richard Ray Farrell.
ZUIDLAREN – In de gezellige drukte van Grand Cafe Zuidlaren deed Richard Ray Farrell oude tijden herleven. Er werd gedronken, gesjanst en ondertussen geluisterd naar de bluesman. Richard Ray Farrell, alleen met zijn gitaar, zette een degelijke set neer. Af en toe leek het geroezemoes hem te storen, maar dat weerhield hem niet om bijna twee uur lang fijne goede muziek te brengen. Farrell heeft een zwerftocht door het leven achter zich. In het verleden woonde en speelde hij zelfs een periode vanuit Groningen. Tegenwoordig is Farrell terug in de Verenigde Staten en heeft zich gespecialiseerd in de traditionele Blues. Mooie nummers als 'Diggin' my Potatoes' en 'San Francisco Bay' werden met overtuiging gebracht, om die indruk te bevestigen met prachtige bluesnummers als 'Funny Feeling Blues', Suitcase in My Hand' en een erg mooie Leadbelly vertolking 'Keep Your Hands Up' voor de ruime eerste set af te sluiten met 'Poor Boy Long Way From Home' en Fonograph Blues'. Richard Ray Farrell is een fijne gitarist en heeft een sterke doorleefde stem. Hij brengt zijn muziek degelijk en je kunt zien dat hier een man met routine op het podium zit. In rap tempo speelt hij zijn liedjes en met bijna 30 liedjes in twee uur is er naast de kwaliteit over de kwantiteit ook niks te klagen. Hij vertelt weinig en vergeet daarbij regelmatig in de microfoon te praten, waardoor het praatgedeelte moeilijk te verstaan is. Naast zijn gitaar neemt hij veel tijd om zijn mondharmonica's te verwisselen. Met 'Bohemian Life' komt er na een korte pauze een sterk begin aan de tweede set. Wederom mooie nummers uit eigen werk, blues traditionals en nummers van de grote namen uit het verleden. Vaak krachtig gebracht, maar af en toe ook mooi gevoelig, zoals 'Falling Man' en 'Talking to You'. Richard Ray Farrell kijkt eens op zijn horloge, gooit er nog een fijne 'Stir Crazy' uit en dan is het afgelopen. Een middag vol met fraaie oude blues muziek. Even kun je zien hoe het was in de jaren van Leadbelly, Muddy Waters en Richard Ray Farrell.
Robert Sarazin Blake blijft overtuigen
STEENDAM – Een jaar geleden stond Robert Sarazin Blake ziek op het podium bij Peter & Leni in Steendam. Halverwege een Europese toer was het schema hem even teveel geworden. Dit jaar was Steendam de eerste stop voor Blake en het enige Nederlandse optreden tijdens een nieuwe Europese toernee. Met zestien uur slaap achter de rug was de man uit Bellingham, Washington, het meest Noordwestelijke puntje in de meest Noordwestelijke stad in de meest Noordwestelijke staat van de Verenigde Staten, in absolute topvorm. Robert Sarazin Blake op het podium is een absoluut feestje. De Amerikaan heeft een geheel eigen stijl, waarin af en toe een vroege Dylan of een Tom Waits weerklinken, zonder dat hij consessies doet aan zijn spel of zang. Blake was charmant, adrem en trad graag ook buiten gebaande paden met improvisaties. Zong zijn liedjes en vertelde zijn verhalen. Hij begon spontaan met de Dylan klassieker 'One More Cup of Coffee' toen het koffieapparaat nog even een laatste kop koffie afleverde. Daarna was er plaats voor zijn eigen werk, met onder andere 'White River Junction', en het liet over zijn thuisstad Bellington 'Saterday Night'. Tussendoor een prachtig verhaal over zijn gitaar en een reis naar Ierland, waar de gitaar aan het begin van een toer vermist raakte en hoe hij het terug vond. Met 'Joy' kwam er een eind aan het eerste deel. Robert Sarazin Blake is wel eens omschreven als de laatste Beat Poet. Zijn zangstijl is opmerkelijk; half zingend, half vertellend brengt hij zijn prachtige teksten. Teksten met een boodschap. Zijn spel op zijn gitaar is krachtig. Ook daar heeft hij een energieke manier van spelen, energiek en met onverwachte wendingen. Geen stijl voor het grote publiek, maar wel intens en oprecht. Ook zijn vaak links anarchistische teksten zullen niet iedereen aanspreken. In de Verenigde Staten staat hij dan ook bekend als de grote artiest in de zaal om de hoek. De tweede set begon sterk met 'Ok, Ok, Ok' en 'Couples'. Het hoogtepunt was wel '' I didn't call you from Philadelphia' waar Philly vervangen kon worden door Steendam. Al zingende improviseerde Blake de tekst, waar hij in ging op de ontwikkelingen in Steendam als het lekkere eten, het mooie Schildmeer en de aanleg van glasvezel en of dat geen risico zou opleveren voor live muziek. Een prestatie op zich, wat een prachtig lied opleverde. Dat liet hij volgen door 'Help' een krachtig nummer geschreven door James Michael Taylor, 'Dream, Dream, Dream', een lied over helden en omdat John Lennon daarin voorkwam hief hij spontaan 'Mother'van Lennon aan. Via onder andere 'Sister' eindigde het bij 'Rock'n Roll Dream'. Robert Sarazin Blake is zo'n artiest boordevol kwaliteit en emotie die een groter publiek verdiend. Het was in ieder geval weer smullen deze keer.
STEENDAM – Een jaar geleden stond Robert Sarazin Blake ziek op het podium bij Peter & Leni in Steendam. Halverwege een Europese toer was het schema hem even teveel geworden. Dit jaar was Steendam de eerste stop voor Blake en het enige Nederlandse optreden tijdens een nieuwe Europese toernee. Met zestien uur slaap achter de rug was de man uit Bellingham, Washington, het meest Noordwestelijke puntje in de meest Noordwestelijke stad in de meest Noordwestelijke staat van de Verenigde Staten, in absolute topvorm. Robert Sarazin Blake op het podium is een absoluut feestje. De Amerikaan heeft een geheel eigen stijl, waarin af en toe een vroege Dylan of een Tom Waits weerklinken, zonder dat hij consessies doet aan zijn spel of zang. Blake was charmant, adrem en trad graag ook buiten gebaande paden met improvisaties. Zong zijn liedjes en vertelde zijn verhalen. Hij begon spontaan met de Dylan klassieker 'One More Cup of Coffee' toen het koffieapparaat nog even een laatste kop koffie afleverde. Daarna was er plaats voor zijn eigen werk, met onder andere 'White River Junction', en het liet over zijn thuisstad Bellington 'Saterday Night'. Tussendoor een prachtig verhaal over zijn gitaar en een reis naar Ierland, waar de gitaar aan het begin van een toer vermist raakte en hoe hij het terug vond. Met 'Joy' kwam er een eind aan het eerste deel. Robert Sarazin Blake is wel eens omschreven als de laatste Beat Poet. Zijn zangstijl is opmerkelijk; half zingend, half vertellend brengt hij zijn prachtige teksten. Teksten met een boodschap. Zijn spel op zijn gitaar is krachtig. Ook daar heeft hij een energieke manier van spelen, energiek en met onverwachte wendingen. Geen stijl voor het grote publiek, maar wel intens en oprecht. Ook zijn vaak links anarchistische teksten zullen niet iedereen aanspreken. In de Verenigde Staten staat hij dan ook bekend als de grote artiest in de zaal om de hoek. De tweede set begon sterk met 'Ok, Ok, Ok' en 'Couples'. Het hoogtepunt was wel '' I didn't call you from Philadelphia' waar Philly vervangen kon worden door Steendam. Al zingende improviseerde Blake de tekst, waar hij in ging op de ontwikkelingen in Steendam als het lekkere eten, het mooie Schildmeer en de aanleg van glasvezel en of dat geen risico zou opleveren voor live muziek. Een prestatie op zich, wat een prachtig lied opleverde. Dat liet hij volgen door 'Help' een krachtig nummer geschreven door James Michael Taylor, 'Dream, Dream, Dream', een lied over helden en omdat John Lennon daarin voorkwam hief hij spontaan 'Mother'van Lennon aan. Via onder andere 'Sister' eindigde het bij 'Rock'n Roll Dream'. Robert Sarazin Blake is zo'n artiest boordevol kwaliteit en emotie die een groter publiek verdiend. Het was in ieder geval weer smullen deze keer.
Karsu werkt zich op naar grote hoogten
AMEN – Er was een enorm verschil tussen de eerste en derde set van Karsu in De Amer in Amen. De band rondom zangeres Karsu Dönmez wist zich van een matig begin op te werken naar grote hoogten. Een prestatie op zich. Dat Karsu heel wat in haar mars zien liet ze aanvankelijk vooral zien in de nummers die ze staande zong. Aanvankelijk kon Karsu niet overtuigen in 'All for Me'. Het was zoeken naar haar plek achter de piano, waar ze met de rug naar haar band zat en een rare draai moest maken richting het publiek. Met 'Monday' stond ze op en was er een andere Karsu. Ineens was ze relaxt en adrem. Ze was spontaan en zong veel overtuigender. Dat verdween spontaan weer bij 'Coffee Around Nine' toen ze weer achter de piano kroop. Zittend zingen achter een piano en toch contact met publiek en band willen houden vraagt veel en dit was geen ideale opstelling. Helemaal omdat drummer Benjamin Rheinländer helemaal aan de andere kant wel zat te swingen achter zijn drumstel, maar bassist Daniël Eskens en gitarist Ulrich de Jesus ook nog even moeten loskomen en nu wel in het volle aanzicht van het publiek terecht kwamen. Gelukkig werd de stijgende lijn voorgezet en leek Karsu steeds behendiger te worden om vaak over haar schouder te kijken en toch te spelen en te zingen. 'I'm In Love' en 'What Would You' waren dan ook mooie sterke afsluiters van deel één. Deze stijgende lijn zette zich voort in set twee. Karsu kwam beter en beter bij stem, raakte steeds meer in contact met het publiek en nam de rest van haar band mee. 'Birak Beni Boyle' was prachtig. Een heel gevoelig lied net als 'Lily'. Karsu zingt afwisselend in het Turks en het Engels. Ze heeft een heel plooibare stem, waarbij je de ene keer dicht tegen een Turks volksliedje aan zit en de volgende keer echte jazz of pop hoort. Wat minder uit de verf kwam het kleurenthema dat Karsu na aanleiding van haar album 'Colors' aan de middag had opgehangen. Door het voorlezen van wat bijvoorbeeld met de kleuren rood of blauw en bruin geassocieerd kon worden verloor ze spontaniteit en kwam dat onderdeel toch minder over. In de derde set overtrof Karsu zichzelf. De band stond inmiddels flink mee te swingen. Karsu had het draaien en zingen op haar pianokruk onder de knie en toonde zich een rood/roze nachtegaal. Het begon nog rustig met 'Turn it Around', maar in het stampende bleusnummer 'Back in Town' was ze optimaal in vorm en dat werd probleemloos doorgetrokken in het popnummer 'Like A Fool' en 'Yeah' en had de zangeres het publiek op de banken. Karsu is een prachtige zangeres en een gevarieerd artieste, maar ze moet wel in de gaten houden dat ze haar sterke punten benadrukt. Haar zang, haar spontaniteit en haar podiumpersoonlijkheid zijn sterke wapens om het publiek mee te krijgen, maar die moeten niet verstopt worden op een krukje aan de zijkant en voorlezen van papier. Karsu beheerst veel genres optimaal. Dat liet ze zien in De Amer.
AMEN – Er was een enorm verschil tussen de eerste en derde set van Karsu in De Amer in Amen. De band rondom zangeres Karsu Dönmez wist zich van een matig begin op te werken naar grote hoogten. Een prestatie op zich. Dat Karsu heel wat in haar mars zien liet ze aanvankelijk vooral zien in de nummers die ze staande zong. Aanvankelijk kon Karsu niet overtuigen in 'All for Me'. Het was zoeken naar haar plek achter de piano, waar ze met de rug naar haar band zat en een rare draai moest maken richting het publiek. Met 'Monday' stond ze op en was er een andere Karsu. Ineens was ze relaxt en adrem. Ze was spontaan en zong veel overtuigender. Dat verdween spontaan weer bij 'Coffee Around Nine' toen ze weer achter de piano kroop. Zittend zingen achter een piano en toch contact met publiek en band willen houden vraagt veel en dit was geen ideale opstelling. Helemaal omdat drummer Benjamin Rheinländer helemaal aan de andere kant wel zat te swingen achter zijn drumstel, maar bassist Daniël Eskens en gitarist Ulrich de Jesus ook nog even moeten loskomen en nu wel in het volle aanzicht van het publiek terecht kwamen. Gelukkig werd de stijgende lijn voorgezet en leek Karsu steeds behendiger te worden om vaak over haar schouder te kijken en toch te spelen en te zingen. 'I'm In Love' en 'What Would You' waren dan ook mooie sterke afsluiters van deel één. Deze stijgende lijn zette zich voort in set twee. Karsu kwam beter en beter bij stem, raakte steeds meer in contact met het publiek en nam de rest van haar band mee. 'Birak Beni Boyle' was prachtig. Een heel gevoelig lied net als 'Lily'. Karsu zingt afwisselend in het Turks en het Engels. Ze heeft een heel plooibare stem, waarbij je de ene keer dicht tegen een Turks volksliedje aan zit en de volgende keer echte jazz of pop hoort. Wat minder uit de verf kwam het kleurenthema dat Karsu na aanleiding van haar album 'Colors' aan de middag had opgehangen. Door het voorlezen van wat bijvoorbeeld met de kleuren rood of blauw en bruin geassocieerd kon worden verloor ze spontaniteit en kwam dat onderdeel toch minder over. In de derde set overtrof Karsu zichzelf. De band stond inmiddels flink mee te swingen. Karsu had het draaien en zingen op haar pianokruk onder de knie en toonde zich een rood/roze nachtegaal. Het begon nog rustig met 'Turn it Around', maar in het stampende bleusnummer 'Back in Town' was ze optimaal in vorm en dat werd probleemloos doorgetrokken in het popnummer 'Like A Fool' en 'Yeah' en had de zangeres het publiek op de banken. Karsu is een prachtige zangeres en een gevarieerd artieste, maar ze moet wel in de gaten houden dat ze haar sterke punten benadrukt. Haar zang, haar spontaniteit en haar podiumpersoonlijkheid zijn sterke wapens om het publiek mee te krijgen, maar die moeten niet verstopt worden op een krukje aan de zijkant en voorlezen van papier. Karsu beheerst veel genres optimaal. Dat liet ze zien in De Amer.
Rosa Sky solliciteert naar hoofdactpositie
AMEN – Het was de tweede keer dat Rosa Sky op het podium van De Amer in Amen stonden en voor de tweede keer was het een succes. De Zwolse formatie rondom zangeres Nicole Schouten heeft dat ook alles mee. Gelouterde muzikanten, aansprekende liedjes en Schouten zelf die er op het podium met haar prachtige zang en expresiviteit een feestje van maken. Als het programmeursteam van het roemruchte Drentse podium het aan durft zou deze ervaren formatie ook zomaar de grootste naam op het aanplakbiljetten kunnen zijn bij een concert. Op andere podia heeft Rosa Sky bewezen dat dit een kolfje naar hun hand is en dat ze ook een volledig concert kunnen vullen. Een reeks prachtige nummers kwam vanaf het podium de zaal ingevloeid. 'Yellow Butterfly' was de nog enigszins rustige opening, maar met 'Old Rain' begon het echt te swingen bij Rosa Sky. Het sterkste onderdeel was het middenstuk. Dat begon met 'Dreamdancer', een lied waarin de jeugdherinneringen van Schouten zijn samengebracht en dat ze opdroeg aan de honden van Piet Hazelhoff, de voorspel programmeur van De Amer. Een erg mooi lied. Het mooiste nummer op het repertoire van Rosa Sky blijft toch 'For No Apparent Reason' opgedragen aan een jarige in het publiek een lied vol hoop dat het geluk toch zomaar langs kan komen en dat hoe zwart het ook lijkt de kansen kunnen draaien. Een lied vol tempo en energie, dat nu toch zijn positie ziet belaagd door het betrekkelijk nieuwe 'Your so Distant'. Een maatschappelijk betrokken werk over de vluchtelingen crisis en een lied dat nu een paar maanden op de setlist staat en bezig is uit te harden tot een prachtig lied. Met 'I'm a Fisherman' met een hoofdrol voor gitarist René Holthuis en 'Hold Your Breath' werd afscheid genomen. Rosa Sky behoort tot de betere bands. Prachtige zang, waarbij Schouten uitstekend werd ondersteund in de samenzang en gelouterde muzikanten. Energie en dans op het podium en mooie liedjes, wat kun je nog meer vragen?
AMEN – Het was de tweede keer dat Rosa Sky op het podium van De Amer in Amen stonden en voor de tweede keer was het een succes. De Zwolse formatie rondom zangeres Nicole Schouten heeft dat ook alles mee. Gelouterde muzikanten, aansprekende liedjes en Schouten zelf die er op het podium met haar prachtige zang en expresiviteit een feestje van maken. Als het programmeursteam van het roemruchte Drentse podium het aan durft zou deze ervaren formatie ook zomaar de grootste naam op het aanplakbiljetten kunnen zijn bij een concert. Op andere podia heeft Rosa Sky bewezen dat dit een kolfje naar hun hand is en dat ze ook een volledig concert kunnen vullen. Een reeks prachtige nummers kwam vanaf het podium de zaal ingevloeid. 'Yellow Butterfly' was de nog enigszins rustige opening, maar met 'Old Rain' begon het echt te swingen bij Rosa Sky. Het sterkste onderdeel was het middenstuk. Dat begon met 'Dreamdancer', een lied waarin de jeugdherinneringen van Schouten zijn samengebracht en dat ze opdroeg aan de honden van Piet Hazelhoff, de voorspel programmeur van De Amer. Een erg mooi lied. Het mooiste nummer op het repertoire van Rosa Sky blijft toch 'For No Apparent Reason' opgedragen aan een jarige in het publiek een lied vol hoop dat het geluk toch zomaar langs kan komen en dat hoe zwart het ook lijkt de kansen kunnen draaien. Een lied vol tempo en energie, dat nu toch zijn positie ziet belaagd door het betrekkelijk nieuwe 'Your so Distant'. Een maatschappelijk betrokken werk over de vluchtelingen crisis en een lied dat nu een paar maanden op de setlist staat en bezig is uit te harden tot een prachtig lied. Met 'I'm a Fisherman' met een hoofdrol voor gitarist René Holthuis en 'Hold Your Breath' werd afscheid genomen. Rosa Sky behoort tot de betere bands. Prachtige zang, waarbij Schouten uitstekend werd ondersteund in de samenzang en gelouterde muzikanten. Energie en dans op het podium en mooie liedjes, wat kun je nog meer vragen?
Een warm bad bij Gregory Page
APPELSCHA – In Grand Café Hildenberg in Appelscha grapte Gregory Page dat dit wel het kleinste podium ooit was en dat hij daarom zijn dans deze avond liet zitten. Het werd ook niet gemist. Page, crooner, dichter, austronaut en troubadour, vermaakte het publiek met zijn liedjes, verhalen en gedichten. Hij staat in de sterke traditie van hedendaagse artiesten die terug grijpt op de muziek van de eerste helft van de vorige eeuw. De opkomst van de jazz, de crooners, de swing, zoals bijvoorbeeld ook een Pokey LaFarge, Luke Winslow King en Meschiya Lake dat op hun geheel eigen wijze doen. Niet copieren, maar in die traditie aan de slag gaan en op verder borduren met eigen liedjes en een moderne aanpak. Op het toneel een grote man, stijlvol gekleed en op en top een gentleman. In De Hildenberg is de opstelling mooi gekozen met het publiek aan tafeltjes. Het zou zo een club in New York of Miami in de jaren 30 kunnen zijn voor de mensen met fantasie. Page opent met 'The Human Thing' een luisterliedje en laat dat volgen door het mooie 'So It Goes'. Het mooiste nummer voor de pauze is 'Right Side Up', waarna we al snel terecht komen in een sterk verhaal over Eddie Burnett. Het werk van Burnett met 'My Melancholy Baby' voorop is een klassieker geworden, maar de schrijver bijna vergeten. Haast letterlijk, want in de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog verloor hij zijn geheugen na gewond te zijn geraakt. Als anonieme patient kreeg hij zijn geheugen terug toen 'My Melancholy Baby'op de ziekenzaal werd gespeeld. De zanger weet de reuzen op wiens schgouders hij staat te eren. Zo zit Page vol fijne verhalen en gedichten. Crooner Gene autry komt langs met 'She's Funny That Way' en verhalen over zijn thuis en hoe hij in atronautenpak aan de keukentafel zat. Page heeft een erg fijne stem, waarin de jaren twintig terugkomen. Een warme stem en kristalhelder waardoor hij uitstekend te verstaan is. Na de pauze is het vlotte 'Just to Get Away' de opening. Met zoveel warmte en welhaast zoete liedjes is het gevaar zoetsappigheid. Af en toe mag er nog best een scherp randje worden ingebouwd. Vooral het het duet vanaf de band met Mildred Bailey is toch aardig aan deze grens en wellicht er wel over. Gelukkig blijft Page er niet in hangen, maar een tegenwicht mag wel worden gezocht. Dat komt deels in 'Bird in A Cage' een liedje dat wel een scherp kantje heeft en je doet nadenken. Ook nu, zoals in wel meer liedjes gebruikt, Page de oude grammofoon op het podium als muzikale begeleider op andere momenten vertrouwd hij op zijn bijna 100 jaar oude gitaar. Misschien wel de mooiste liedjes heeft Page tot het laatst bewaard of eigenlijk het publiek. 'I Remember' geschreven door Molly Drake is prachtig en op verzoek van het publiek sluit hij af met het krachtige 'Sleeping Dogs' en de Ierse ballad 'Marry and the Soldier'. Een prachtige entertainer deze Gregory Page met een doordachte en zorgvuldig opgebouwde set. Nog iets meer villein mag er in dit warme bad, maar het staat een avond vol plezier en vermaak zeker niet in de weg.
APPELSCHA – In Grand Café Hildenberg in Appelscha grapte Gregory Page dat dit wel het kleinste podium ooit was en dat hij daarom zijn dans deze avond liet zitten. Het werd ook niet gemist. Page, crooner, dichter, austronaut en troubadour, vermaakte het publiek met zijn liedjes, verhalen en gedichten. Hij staat in de sterke traditie van hedendaagse artiesten die terug grijpt op de muziek van de eerste helft van de vorige eeuw. De opkomst van de jazz, de crooners, de swing, zoals bijvoorbeeld ook een Pokey LaFarge, Luke Winslow King en Meschiya Lake dat op hun geheel eigen wijze doen. Niet copieren, maar in die traditie aan de slag gaan en op verder borduren met eigen liedjes en een moderne aanpak. Op het toneel een grote man, stijlvol gekleed en op en top een gentleman. In De Hildenberg is de opstelling mooi gekozen met het publiek aan tafeltjes. Het zou zo een club in New York of Miami in de jaren 30 kunnen zijn voor de mensen met fantasie. Page opent met 'The Human Thing' een luisterliedje en laat dat volgen door het mooie 'So It Goes'. Het mooiste nummer voor de pauze is 'Right Side Up', waarna we al snel terecht komen in een sterk verhaal over Eddie Burnett. Het werk van Burnett met 'My Melancholy Baby' voorop is een klassieker geworden, maar de schrijver bijna vergeten. Haast letterlijk, want in de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog verloor hij zijn geheugen na gewond te zijn geraakt. Als anonieme patient kreeg hij zijn geheugen terug toen 'My Melancholy Baby'op de ziekenzaal werd gespeeld. De zanger weet de reuzen op wiens schgouders hij staat te eren. Zo zit Page vol fijne verhalen en gedichten. Crooner Gene autry komt langs met 'She's Funny That Way' en verhalen over zijn thuis en hoe hij in atronautenpak aan de keukentafel zat. Page heeft een erg fijne stem, waarin de jaren twintig terugkomen. Een warme stem en kristalhelder waardoor hij uitstekend te verstaan is. Na de pauze is het vlotte 'Just to Get Away' de opening. Met zoveel warmte en welhaast zoete liedjes is het gevaar zoetsappigheid. Af en toe mag er nog best een scherp randje worden ingebouwd. Vooral het het duet vanaf de band met Mildred Bailey is toch aardig aan deze grens en wellicht er wel over. Gelukkig blijft Page er niet in hangen, maar een tegenwicht mag wel worden gezocht. Dat komt deels in 'Bird in A Cage' een liedje dat wel een scherp kantje heeft en je doet nadenken. Ook nu, zoals in wel meer liedjes gebruikt, Page de oude grammofoon op het podium als muzikale begeleider op andere momenten vertrouwd hij op zijn bijna 100 jaar oude gitaar. Misschien wel de mooiste liedjes heeft Page tot het laatst bewaard of eigenlijk het publiek. 'I Remember' geschreven door Molly Drake is prachtig en op verzoek van het publiek sluit hij af met het krachtige 'Sleeping Dogs' en de Ierse ballad 'Marry and the Soldier'. Een prachtige entertainer deze Gregory Page met een doordachte en zorgvuldig opgebouwde set. Nog iets meer villein mag er in dit warme bad, maar het staat een avond vol plezier en vermaak zeker niet in de weg.
Rod Picott snijdt universele thema's aan
BORGER – Af en toe kijkt en zingt hij met zijn Oom Jan blik het publiek in vanaf het podium bij Van Slag in Borger. Vervaarlijk, verbolgen en klaar om toe te happen. Uiterlijk vertoon, want Rod Picott toont zich in zijn liedjes vaak van zijn gevoelige kant en snijdt in zijn werk met veel mededogen thema's als verlating, uitzichtloosheid, hard werken en familie relaties aan, zoals met Uncle John en zijn vader en grootvader. Op en top een Amerikaan met de achtergrond nog van een kolonist die met hard werken uit het niks een gemeenschap creëerden, maar met een verhaal dat universeel is en overal ter wereld zal aanspreken. 'Uncle John' is dan ook het eerste hoogtepunt van een avond vol met verhalen en prachtige nummers van deze Amerikaanse singersongwriter. Onderbroken met prachtige verhalen over 'small town America' en het vaak harde leven met verveling, keihard werken en roeien met de riemen die je hebt. Picott vertelt over zijn oom Jan, die van alle though man in de familie wel de meest ruige was. Mooi verhaal en hoewel Picott claimt dat hij vooral van zijn zachte moeder het karakter heeft, maakt de rauwheid in zijn stem, zijn vervaarlijke blik en zijn stem die even makkelijk overschakelt van warmte naar agressie en terug 'Uncle John' zeer invoelbaar. Het is een thema dat vaker langs komt. Zijn vader die vanaf zijn twaalfde op de veranda van het ouderlijk huis woonde, omdat in huis geen plek meer was en zijn opa die liefdevol wordt neergezet in 'Welding Burns'. Die krachtige kant van Picott is redelijk nieuw en bevalt erg goed. Naast 'Uncle John' zijn bijvoorbeeld het met Fred Eaglesmith, en met een mooi verhaal over de Canadees ingeleide, 'Gettin to Me' hier voorbeelden van. Ook zijn gevoelige kant komt volop aan bod met als hoogtepunten 'River Runs' dat Picott met Slaid Cleaves schreef, na de pauze het prachtige 'Alicia' en het toegift 'Secred Heart'. Met deze mooie afwisseling tussen gevoelig en steviger werk, op een uitstekende manier op de setlist geplaatst en doorspekt met prachtige verhalen. Verhalen met humor gebracht die je in de wereld van Rod Picott brachten en daarmee liedjes dat extra stukje betekenis meegaven. Picott was oprecht dankbaar dat het publiek de moeite had genomen en beloonde dat met oprechtheid en openhartigheid. Zijn laatste album 'Fortune'is zijn meest persoonlijke werk. Op het podium was te horen dat je ook op latere leeftijd nog steeds je kunt ontwikkelen als artiest. Memorabel concert in Borger.
BORGER – Af en toe kijkt en zingt hij met zijn Oom Jan blik het publiek in vanaf het podium bij Van Slag in Borger. Vervaarlijk, verbolgen en klaar om toe te happen. Uiterlijk vertoon, want Rod Picott toont zich in zijn liedjes vaak van zijn gevoelige kant en snijdt in zijn werk met veel mededogen thema's als verlating, uitzichtloosheid, hard werken en familie relaties aan, zoals met Uncle John en zijn vader en grootvader. Op en top een Amerikaan met de achtergrond nog van een kolonist die met hard werken uit het niks een gemeenschap creëerden, maar met een verhaal dat universeel is en overal ter wereld zal aanspreken. 'Uncle John' is dan ook het eerste hoogtepunt van een avond vol met verhalen en prachtige nummers van deze Amerikaanse singersongwriter. Onderbroken met prachtige verhalen over 'small town America' en het vaak harde leven met verveling, keihard werken en roeien met de riemen die je hebt. Picott vertelt over zijn oom Jan, die van alle though man in de familie wel de meest ruige was. Mooi verhaal en hoewel Picott claimt dat hij vooral van zijn zachte moeder het karakter heeft, maakt de rauwheid in zijn stem, zijn vervaarlijke blik en zijn stem die even makkelijk overschakelt van warmte naar agressie en terug 'Uncle John' zeer invoelbaar. Het is een thema dat vaker langs komt. Zijn vader die vanaf zijn twaalfde op de veranda van het ouderlijk huis woonde, omdat in huis geen plek meer was en zijn opa die liefdevol wordt neergezet in 'Welding Burns'. Die krachtige kant van Picott is redelijk nieuw en bevalt erg goed. Naast 'Uncle John' zijn bijvoorbeeld het met Fred Eaglesmith, en met een mooi verhaal over de Canadees ingeleide, 'Gettin to Me' hier voorbeelden van. Ook zijn gevoelige kant komt volop aan bod met als hoogtepunten 'River Runs' dat Picott met Slaid Cleaves schreef, na de pauze het prachtige 'Alicia' en het toegift 'Secred Heart'. Met deze mooie afwisseling tussen gevoelig en steviger werk, op een uitstekende manier op de setlist geplaatst en doorspekt met prachtige verhalen. Verhalen met humor gebracht die je in de wereld van Rod Picott brachten en daarmee liedjes dat extra stukje betekenis meegaven. Picott was oprecht dankbaar dat het publiek de moeite had genomen en beloonde dat met oprechtheid en openhartigheid. Zijn laatste album 'Fortune'is zijn meest persoonlijke werk. Op het podium was te horen dat je ook op latere leeftijd nog steeds je kunt ontwikkelen als artiest. Memorabel concert in Borger.
Magistraal optreden All The King's Daughters tussen de koffiekopjes
GRONINGEN – Op de grote centrale tafel van de Coffee Company eindigde het Platosonic concert van All The King's Daughters. Eigenlijk wilde het publiek ze niet laten gaan na de akoestische versie van 'Rainbow Connection', maar helaas. De harde wetten van het podium waren dat de volgende act alweer stond te trappelen en ook voor Laura en Nina Philips stond de volgende afspraak alweer in de agenda deze Eurosonic dagen. Wat overbleef was de overweldigende indruk die de tweelingzussen uit Haarlem hadden gemaakt met hun act en hun muziek. Vanaf de eerste tot de laatste toon hadden ze het publiek te pakken met hun vrolijke liedjes met diepe teksten. Beide zussen blijven individueel als zangeressen moeiteloos overeind maar in de harmoniën zijn ze fenomenaal. Met Laura op gitaar en Nina op verschillende andere instrumenten brachten ze hun liedjes vaak in hoog tempo, waarbij ook prima de bijbehorende emoties worden overgebracht. De liedjes lijken soms luchtig, maar dat is een dubbele bodem, want er zit wel degelijk een boodschap in. Het optreden startte, gewoon op het podium met 'What Are You Looking For'. Een heel sterk lied dat prachtig werd gezongen in een hoog tempo. Een echte blijmaker. Met Nina Philips op drum was 'One Man Show' een tikje rustiger, maar ook erg mooi. Het hoogtepunt van de set was wel 'Flamingo Sky', waarbij Nina de mandoline vaardig hanteerde. Een zeer krachtig nummer dat veel punch bevat. All The Kings Daughters heeft een ontwapenende podium persoonlijkheid. Er werd om een rietje gevraagd voor een jongetje en de liedjes werden charmant, maar accuraat, aan één gepraat. Goede info, maar ook leuke bijverhalen. 'Like Bobby Said' volgde en een cover van Laura Marling. Geweldige zang, toegankelijke liedjes met invloeden van folk en pop. Kwaliteit in alle opzichten en met het toegift op tafel als kers op de taart. Het was een magistraal optreden van All The King's Daughters.
GRONINGEN – Op de grote centrale tafel van de Coffee Company eindigde het Platosonic concert van All The King's Daughters. Eigenlijk wilde het publiek ze niet laten gaan na de akoestische versie van 'Rainbow Connection', maar helaas. De harde wetten van het podium waren dat de volgende act alweer stond te trappelen en ook voor Laura en Nina Philips stond de volgende afspraak alweer in de agenda deze Eurosonic dagen. Wat overbleef was de overweldigende indruk die de tweelingzussen uit Haarlem hadden gemaakt met hun act en hun muziek. Vanaf de eerste tot de laatste toon hadden ze het publiek te pakken met hun vrolijke liedjes met diepe teksten. Beide zussen blijven individueel als zangeressen moeiteloos overeind maar in de harmoniën zijn ze fenomenaal. Met Laura op gitaar en Nina op verschillende andere instrumenten brachten ze hun liedjes vaak in hoog tempo, waarbij ook prima de bijbehorende emoties worden overgebracht. De liedjes lijken soms luchtig, maar dat is een dubbele bodem, want er zit wel degelijk een boodschap in. Het optreden startte, gewoon op het podium met 'What Are You Looking For'. Een heel sterk lied dat prachtig werd gezongen in een hoog tempo. Een echte blijmaker. Met Nina Philips op drum was 'One Man Show' een tikje rustiger, maar ook erg mooi. Het hoogtepunt van de set was wel 'Flamingo Sky', waarbij Nina de mandoline vaardig hanteerde. Een zeer krachtig nummer dat veel punch bevat. All The Kings Daughters heeft een ontwapenende podium persoonlijkheid. Er werd om een rietje gevraagd voor een jongetje en de liedjes werden charmant, maar accuraat, aan één gepraat. Goede info, maar ook leuke bijverhalen. 'Like Bobby Said' volgde en een cover van Laura Marling. Geweldige zang, toegankelijke liedjes met invloeden van folk en pop. Kwaliteit in alle opzichten en met het toegift op tafel als kers op de taart. Het was een magistraal optreden van All The King's Daughters.
Dromerige samenzang bij Bird on The Wire
GRONINGEN – Het tweede podium bij Subbacultcha! x WHAM!WHAM! In Sign in Groningen is tot de nok toe gevuld voor het optreden van Bird on the Wire. De Amsterdamse formatie is dan ook in grote vorm en zorgt alvast voor de nodige voorpret bij het volgende week te verschijnen album 'Elaphanta'. 'Goldie' is de start van deze sessie en bij het kalm van start gaande 'Surra' is elk plekje gevuld. Het werk van Bird on The Wire valt duidelijk in de smaak. Rosa Ronsdorf is een opvallende verschijning als zangeres. Haar blonde bos haar is een aandachtstrekker, helemaal omdat ze in de donkere ruimte precies wordt uitgelicht voor een projectie op de achterwand. Nina de Jong, Sven Hamerpagt en Aino Vehmasto blijven wat meer in het donker, maar hun aanwezigheid blijft niet onopgemerkt. Helemaal in de mooie dromerige samenzang van de band. De muziek van Bird on The Wire is moeilijk in één woord te omschrijven. Een electro indie pop deun klinkt in de zaal met nog een handvol invloeden die echter heel prettig samenkomen. De muziek kis ook nog prima dansbaar, maar de drukte maakt dat dit niet echt een optie is. Op het podium is wel veel dynamiek. De band zet in voor 'De Storm'. Ondanks enkele wisselingen kun je merken dat de band toch de nodige ervaring heeft. De liedjes hebben een prettig ritme. 'Movements' is het mooiste nummer dat deze korte set op het programma staat. Als de nieuwsgierigheid naar het nieuwe album op zijn hoogst is, vertelt Ronsdorf dat ze al wat exemplaren hebben meegenomen. 'Movements'wordt naar de kroon gestoken vervolgens door BB en als er nog tijd is dan komt ook nog 'Elephanta'uit de hoge hoed. Het titelnummer van het nieuwe album. Heerlijk bij wegdromen deze band.
GRONINGEN – Het tweede podium bij Subbacultcha! x WHAM!WHAM! In Sign in Groningen is tot de nok toe gevuld voor het optreden van Bird on the Wire. De Amsterdamse formatie is dan ook in grote vorm en zorgt alvast voor de nodige voorpret bij het volgende week te verschijnen album 'Elaphanta'. 'Goldie' is de start van deze sessie en bij het kalm van start gaande 'Surra' is elk plekje gevuld. Het werk van Bird on The Wire valt duidelijk in de smaak. Rosa Ronsdorf is een opvallende verschijning als zangeres. Haar blonde bos haar is een aandachtstrekker, helemaal omdat ze in de donkere ruimte precies wordt uitgelicht voor een projectie op de achterwand. Nina de Jong, Sven Hamerpagt en Aino Vehmasto blijven wat meer in het donker, maar hun aanwezigheid blijft niet onopgemerkt. Helemaal in de mooie dromerige samenzang van de band. De muziek van Bird on The Wire is moeilijk in één woord te omschrijven. Een electro indie pop deun klinkt in de zaal met nog een handvol invloeden die echter heel prettig samenkomen. De muziek kis ook nog prima dansbaar, maar de drukte maakt dat dit niet echt een optie is. Op het podium is wel veel dynamiek. De band zet in voor 'De Storm'. Ondanks enkele wisselingen kun je merken dat de band toch de nodige ervaring heeft. De liedjes hebben een prettig ritme. 'Movements' is het mooiste nummer dat deze korte set op het programma staat. Als de nieuwsgierigheid naar het nieuwe album op zijn hoogst is, vertelt Ronsdorf dat ze al wat exemplaren hebben meegenomen. 'Movements'wordt naar de kroon gestoken vervolgens door BB en als er nog tijd is dan komt ook nog 'Elephanta'uit de hoge hoed. Het titelnummer van het nieuwe album. Heerlijk bij wegdromen deze band.
KIN bouwt muren met ramen
GRONINGEN – De Groningse formatie KIN stond in het kader van Grunnsonic in Peter Pan en speelde een meer dan energieke zet. Een set afgesloten met een geheel naar de hand van de band gezette versie van het David Bowie nummer 'Let's Dance'. Een voorbeeld van goed coveren die deze dag onderdeel uitmaakte van een competitie en als beste Bowie cover werd bekroond. KIN is de Groningse formatie rondom Kim Foster. De Britse zangeres toonde zich een onvermoeibaar aanjager van de rest van de band. Met veel geldingsdrang zette de formatie met 'Concrete' in. Een titel die wel past bij het de band. Met veel inzet metselt KIN een muur van geluid, maar vergeet niet om daar ranmen in te plaatsen. Elk nummer kent zijn rust momenten, waarin alles even flink terug geschroeft wordt en er plaats is voor een adempauze om daarna weer volgas verder te gaan. Het zijn ritmische dansbare liedjes, met alle ruimte voor een drummer op hol en gierende gitaren en dan ineens weer dat moment waarop alles heel klein wordt en open. 'Pass Car' is een nummer waarin naar KIN begrippen net even een rustiger tempo wordt aangehouden. Mooi is ook het met welhaast een Afrikaans ritme beginnende 'Humming'. In 'Knee Jerk' is het vooral de zang van Foster die de aandacht trekt. Haast smekende zingt ze haar smart en nu is het rustige intermezzo heel fijn om echt te kunnen genieten van de goede zangeres die Foster is. Een goede vertelster is de frontvrouw ook blijkt voo het Bowie nummer, dat als enige echt wordt aangekondigd, mar de focus staat verder op spelen, spelen, spelen en dat is ook niet zo verwonderlijk in het kleine half uurtje dat de band heeft toegewezen gekregen. 'Old Friend' is ook een relatief wat rustiger nummer, voor het met 'Horses' weer lekker losgaat. Als afsluiting dus Bowie. Het is even zoeken naar 'Let's Dance', maar het is de Bowie klassieker echt. Mooi gedaan.
GRONINGEN – De Groningse formatie KIN stond in het kader van Grunnsonic in Peter Pan en speelde een meer dan energieke zet. Een set afgesloten met een geheel naar de hand van de band gezette versie van het David Bowie nummer 'Let's Dance'. Een voorbeeld van goed coveren die deze dag onderdeel uitmaakte van een competitie en als beste Bowie cover werd bekroond. KIN is de Groningse formatie rondom Kim Foster. De Britse zangeres toonde zich een onvermoeibaar aanjager van de rest van de band. Met veel geldingsdrang zette de formatie met 'Concrete' in. Een titel die wel past bij het de band. Met veel inzet metselt KIN een muur van geluid, maar vergeet niet om daar ranmen in te plaatsen. Elk nummer kent zijn rust momenten, waarin alles even flink terug geschroeft wordt en er plaats is voor een adempauze om daarna weer volgas verder te gaan. Het zijn ritmische dansbare liedjes, met alle ruimte voor een drummer op hol en gierende gitaren en dan ineens weer dat moment waarop alles heel klein wordt en open. 'Pass Car' is een nummer waarin naar KIN begrippen net even een rustiger tempo wordt aangehouden. Mooi is ook het met welhaast een Afrikaans ritme beginnende 'Humming'. In 'Knee Jerk' is het vooral de zang van Foster die de aandacht trekt. Haast smekende zingt ze haar smart en nu is het rustige intermezzo heel fijn om echt te kunnen genieten van de goede zangeres die Foster is. Een goede vertelster is de frontvrouw ook blijkt voo het Bowie nummer, dat als enige echt wordt aangekondigd, mar de focus staat verder op spelen, spelen, spelen en dat is ook niet zo verwonderlijk in het kleine half uurtje dat de band heeft toegewezen gekregen. 'Old Friend' is ook een relatief wat rustiger nummer, voor het met 'Horses' weer lekker losgaat. Als afsluiting dus Bowie. Het is even zoeken naar 'Let's Dance', maar het is de Bowie klassieker echt. Mooi gedaan.
Suzewind heeft technische wind tegen
GRONINGEN – Het voorstel van de technicus van dienst om 1 minuut voor het aanvangstijdstip het bord helemaal leeg te maken en dus de sound check overnieuw te beginnen was wellicht nodig, doch niet praktisch. De formatie die voor het eerst buiten Amsterdam optrad moest dus maar aangeven wat ze nodig hadden tijdens het optreden in Brouwerij Martinus bij de Excelsior Showcase in Groningen. Dat was bijzonder jammer. De band rondom Suzewind Vlaar deed haar best, maar hoorbaar werd er gesleuteld aan het geluid en dat kwam niet echt meer goed. Jammer, want dit podium was eigenlijk de hele week het voorbeeld hoe het moest op dat gebied. Bij Suzewind draait het om de mooie teksten en de zachte omfloerste zangstem van Suzewind Vlaar. De sterke punten kwamen lang niet altijd naar boven in het geluid van de band. In de rustige nummers , zoals '"De films hebben gelijk"' viel het nog mee, maar als het wat steviger is, dan viel de zang weg. Ook in optimale omstandigheden kun je je afvragen of de stem van de zangeres gebaat is bij een volledige band er achter. Er viel toch voldoende te genieten. 'Zeven Dagen' is gewoon een mooi nummer en 'De liftjongen' ook. In de laatste nummer zaten muzikaal wel af en toe wat vreemde wendingen. Wellicht een goede zaak om de nummers ook op dat gebied nog eens bij langs te lopen en hierin een stap te zetten. De relatief nog onervaren band is en interresant project, maar moet echt nog groeien. Leuk intermzzo was het voordragen van een Annie M.G. Schmidt gedichtje. Onverwacht en spontaan. Suzewind Vlaar is een spontane frontvrouw, die af en toe haar bescheidenheid wel mag afleggen. Via het sterke 'Geen van ons Vergeet' sloot Suzewind af met 'Als de Winter Komt.' Passend met sneeuw op dse stoep en ineens was het geluid een minuut lang perfect. Even was de zang, zoals het moet zijn. Suzewind is een leuke aanvulling met het Nederlandstalige materiaal en de mooie zang. De band zou er goed aan doen deze sterke punten te benadrukken.
GRONINGEN – Het voorstel van de technicus van dienst om 1 minuut voor het aanvangstijdstip het bord helemaal leeg te maken en dus de sound check overnieuw te beginnen was wellicht nodig, doch niet praktisch. De formatie die voor het eerst buiten Amsterdam optrad moest dus maar aangeven wat ze nodig hadden tijdens het optreden in Brouwerij Martinus bij de Excelsior Showcase in Groningen. Dat was bijzonder jammer. De band rondom Suzewind Vlaar deed haar best, maar hoorbaar werd er gesleuteld aan het geluid en dat kwam niet echt meer goed. Jammer, want dit podium was eigenlijk de hele week het voorbeeld hoe het moest op dat gebied. Bij Suzewind draait het om de mooie teksten en de zachte omfloerste zangstem van Suzewind Vlaar. De sterke punten kwamen lang niet altijd naar boven in het geluid van de band. In de rustige nummers , zoals '"De films hebben gelijk"' viel het nog mee, maar als het wat steviger is, dan viel de zang weg. Ook in optimale omstandigheden kun je je afvragen of de stem van de zangeres gebaat is bij een volledige band er achter. Er viel toch voldoende te genieten. 'Zeven Dagen' is gewoon een mooi nummer en 'De liftjongen' ook. In de laatste nummer zaten muzikaal wel af en toe wat vreemde wendingen. Wellicht een goede zaak om de nummers ook op dat gebied nog eens bij langs te lopen en hierin een stap te zetten. De relatief nog onervaren band is en interresant project, maar moet echt nog groeien. Leuk intermzzo was het voordragen van een Annie M.G. Schmidt gedichtje. Onverwacht en spontaan. Suzewind Vlaar is een spontane frontvrouw, die af en toe haar bescheidenheid wel mag afleggen. Via het sterke 'Geen van ons Vergeet' sloot Suzewind af met 'Als de Winter Komt.' Passend met sneeuw op dse stoep en ineens was het geluid een minuut lang perfect. Even was de zang, zoals het moet zijn. Suzewind is een leuke aanvulling met het Nederlandstalige materiaal en de mooie zang. De band zou er goed aan doen deze sterke punten te benadrukken.
Josienne Clarke en Ben Walker zijn de meesters van de melancholie
STEENDAM – De verwachtingen voor het concert van BBC Folk Awards 2015 winnaars Josienne Clarke en Ben Walker op het podium van Peter en Leni was torenhoog. Dit duo hoort bij de grote mijnheren van de Britse folkscene. Een stampvolle zaal ging er nog eens goed voorzitten. Om de sfeer goed te zetten opende het duo, in een aantal nummers geassisteerd door zangeres Samantha Whates, met het psycho nummer van het duo 'Anyone But Me'. Een mooie eerste keus omdat het een krachtig nummer is, het krachtigste van de setlist, en eigenlijk niet kenmerkend voor het ouvreu van Clarke en Walker. Met 'Bank of the Sweet Primroses', werd wel weer de eigen stijl opgezocht. Een mooi nummer waarbij Walker, rustig gezeten op een stoel zich met zijn grote handen een meester gitarist toonde die de klassiek geschoolde zang van Josienne Clarke op bescheiden, maar prachtige wijze ondersteunde. Clarke heeft een bijzondere stem. Helder en met een enorm bereik. Vaak focust ze zich echter dermate op het goed en mooi zingen, dat de emotie nog wel eens achterwege blijft. Een enkel liedje kreeg daarom niet de diepgang die het verdiende. 'Silverline', was hier een voorbeel van. Naast eigen werk brach het duo een paar prachtige covers. De mooiste was wel 'Dark Turn Of Mind' van Gillian Welch. Een lied waarvan Josienne Clarke betreurde dat ze het niet zel had geschreven en dat haar zeer na lag. Dat was te merken, want nu was de emotie er volop. Ook het werk van Sandy Denny werd gebracht evenals een bewerking van het klassieke stuk van Elgar 'As Torrents in Summer'. Daarnaast werden fraaie eigen liedjes gezongen als het sterke 'Mainland', het nieuwe en veelbelovende 'Overnight'. Sterk en melancholisch werk dat onderhoudend aan elkaar werd gepraat door Clarke die een krachtige podiumpersoonlijkheid heeft.
Het leukste gedeelte, want net even wat losser dan de serieuze toon eerder waren een drietal duetten met Samantha Whates. Beide stemmen vullen elkaar prachtig aan. Het begon met 'Everybody's Talking at Me' van Harry Nillson en hoogtepunt in dit afsluitende stukje en al toegift bedoelde onderdeel was Small Time / Secret dat door beide dames zelf is geschreven, voo afgesloten werd met 'April Come She Will' uit het songboor van Simon & Garfunkel. Josienne Clarke en Ben Walker is al een prachtig duo, maar als Clarke de emotie echt toelaat in haar zang wordt het een geweldig duo.
STEENDAM – De verwachtingen voor het concert van BBC Folk Awards 2015 winnaars Josienne Clarke en Ben Walker op het podium van Peter en Leni was torenhoog. Dit duo hoort bij de grote mijnheren van de Britse folkscene. Een stampvolle zaal ging er nog eens goed voorzitten. Om de sfeer goed te zetten opende het duo, in een aantal nummers geassisteerd door zangeres Samantha Whates, met het psycho nummer van het duo 'Anyone But Me'. Een mooie eerste keus omdat het een krachtig nummer is, het krachtigste van de setlist, en eigenlijk niet kenmerkend voor het ouvreu van Clarke en Walker. Met 'Bank of the Sweet Primroses', werd wel weer de eigen stijl opgezocht. Een mooi nummer waarbij Walker, rustig gezeten op een stoel zich met zijn grote handen een meester gitarist toonde die de klassiek geschoolde zang van Josienne Clarke op bescheiden, maar prachtige wijze ondersteunde. Clarke heeft een bijzondere stem. Helder en met een enorm bereik. Vaak focust ze zich echter dermate op het goed en mooi zingen, dat de emotie nog wel eens achterwege blijft. Een enkel liedje kreeg daarom niet de diepgang die het verdiende. 'Silverline', was hier een voorbeel van. Naast eigen werk brach het duo een paar prachtige covers. De mooiste was wel 'Dark Turn Of Mind' van Gillian Welch. Een lied waarvan Josienne Clarke betreurde dat ze het niet zel had geschreven en dat haar zeer na lag. Dat was te merken, want nu was de emotie er volop. Ook het werk van Sandy Denny werd gebracht evenals een bewerking van het klassieke stuk van Elgar 'As Torrents in Summer'. Daarnaast werden fraaie eigen liedjes gezongen als het sterke 'Mainland', het nieuwe en veelbelovende 'Overnight'. Sterk en melancholisch werk dat onderhoudend aan elkaar werd gepraat door Clarke die een krachtige podiumpersoonlijkheid heeft.
Het leukste gedeelte, want net even wat losser dan de serieuze toon eerder waren een drietal duetten met Samantha Whates. Beide stemmen vullen elkaar prachtig aan. Het begon met 'Everybody's Talking at Me' van Harry Nillson en hoogtepunt in dit afsluitende stukje en al toegift bedoelde onderdeel was Small Time / Secret dat door beide dames zelf is geschreven, voo afgesloten werd met 'April Come She Will' uit het songboor van Simon & Garfunkel. Josienne Clarke en Ben Walker is al een prachtig duo, maar als Clarke de emotie echt toelaat in haar zang wordt het een geweldig duo.
Samantha Whates is de verrassing van de avond
STEENDAM – Wat een aangename verrassing is de Britse folkzangeres Samantha Whates. Als voorprogramma van BBC British Folk Awards winnaars Josienne Clarke en Ben Walker reist ze mee op toernee door Europa waarvan de eerste show op het Podium Peter en Leni in Steenda stond gepland, maar tot grote surprise doet de bescheiden zangeres met haar knap geconstrueerde liedjes en inteligente teksten weinig onder voor het hoofdprogramma en met haar hoge stem, met daarin een mooie aardsheid, 'Sultry' zeggen de Britten is die stem misschien wel erg interresant en aansprekend. Het eerste nummer is overigens een absolute niet. 'You are my Sunshine, my only Sunshine', klinkt vanaf het podium. Een lied dat totaal niet past bij het ouvre van Samantha Whates en waar maar weinig eer aan te behalen is. Het is bedoeld om het gevoel van de zaal te krijgen en mezelf op mijn gemak te krijgen”, legt Whates uit, maar haar eigen werk is veel leuker en boeiender dan de in dit geval obligate meezinger, waarin de als achtergrond zangeres fungerende Josienne Clarke en Samantha Whates ook nog ens in de harmoniën niet op elkaar zijn afgestemd. Honderd keer beter gaat dat al in 'Village Kids'. Een prachtig eigen nummer en nog lang niet het mooiste wat op haar setlist staat, want per liedje wordt het mooier. 'Granny's House' is schitterend en 'Trees and Gold' zo mogelijk nog mooier. Het mooie gevoelig en volgepakt met emoties gezongen 'Dylan's Truth' is wel het mooiste wat Whates deze avond in Steendam te bieden heeft hoewel 'Dark Water' en het wederom met Clarke gezongen 'Three Miles Left to Home' ook erg fraai zijn. Af en toe zit haar eigen onzekerheid Samantha Whates in de weg. I'm clumsy, verzucht ze als het stemmen even niet wil lukken.Het is ook te merken in haar introducties, waarbij het blijft bij algemeenheden. Ze moet nog meer in haar muziek en haar kwaliteiten gaan geloven. Haar knappe en vaak mooi klein gehouden liedjes zijn niet doorsnee. Het zijn luisterliedjes met wat te vertellen. Om stil bij te genieten.
STEENDAM – Wat een aangename verrassing is de Britse folkzangeres Samantha Whates. Als voorprogramma van BBC British Folk Awards winnaars Josienne Clarke en Ben Walker reist ze mee op toernee door Europa waarvan de eerste show op het Podium Peter en Leni in Steenda stond gepland, maar tot grote surprise doet de bescheiden zangeres met haar knap geconstrueerde liedjes en inteligente teksten weinig onder voor het hoofdprogramma en met haar hoge stem, met daarin een mooie aardsheid, 'Sultry' zeggen de Britten is die stem misschien wel erg interresant en aansprekend. Het eerste nummer is overigens een absolute niet. 'You are my Sunshine, my only Sunshine', klinkt vanaf het podium. Een lied dat totaal niet past bij het ouvre van Samantha Whates en waar maar weinig eer aan te behalen is. Het is bedoeld om het gevoel van de zaal te krijgen en mezelf op mijn gemak te krijgen”, legt Whates uit, maar haar eigen werk is veel leuker en boeiender dan de in dit geval obligate meezinger, waarin de als achtergrond zangeres fungerende Josienne Clarke en Samantha Whates ook nog ens in de harmoniën niet op elkaar zijn afgestemd. Honderd keer beter gaat dat al in 'Village Kids'. Een prachtig eigen nummer en nog lang niet het mooiste wat op haar setlist staat, want per liedje wordt het mooier. 'Granny's House' is schitterend en 'Trees and Gold' zo mogelijk nog mooier. Het mooie gevoelig en volgepakt met emoties gezongen 'Dylan's Truth' is wel het mooiste wat Whates deze avond in Steendam te bieden heeft hoewel 'Dark Water' en het wederom met Clarke gezongen 'Three Miles Left to Home' ook erg fraai zijn. Af en toe zit haar eigen onzekerheid Samantha Whates in de weg. I'm clumsy, verzucht ze als het stemmen even niet wil lukken.Het is ook te merken in haar introducties, waarbij het blijft bij algemeenheden. Ze moet nog meer in haar muziek en haar kwaliteiten gaan geloven. Haar knappe en vaak mooi klein gehouden liedjes zijn niet doorsnee. Het zijn luisterliedjes met wat te vertellen. Om stil bij te genieten.
Town of Saints bewandelt nieuwe wegen
GRONINGEN – Van een moderne folk band met rock invloeden is Town of Saints zich aan het ontwikkelen tot een band met veel meer rock en popinvloeden en wordt de oude folk wat naar de achtergrond verdrongen. Van de ene kant is dat jammer, want het laatste album 'Someone To Fight With' stond vol met goede en aansprekende liedjes. Folk leeft en is met prachtige bands die uit Amerika of Canada overkomen zich zelf aan het heruitvinden. Town of Saints stapt echter uit die traditie. De formatie onder leiding van Harmen Ridderbos en Heta Salkolahti viert op Eurosonic in de Jack Daniel's Barn het begin van de No Pub Like This tour die begin April eindigt in Groningen met de presentatie van het nieuwe album. Een album, als het concert maatgevend is, met fraaie rocksongs en af en toe zelfs een popliedje, zoals 'Modern Life' en een door de jazz geïnspireerde song als 'No Mistake'. 'No Mistake' is wel het hoogtepunt van het optreden. Een prachtig nummer met naast jazz ook wat rock-a-billy. Een herbewerking van een ouder nummer dat erg goed uitpakt. Voor de liefhebbers van de oude Town of Saints komt ook nog 'Someone To Fight With' langs.
Concerten van Town of Saints zijn een uitbarsting van energie. Als een jonge hond rent, spingt, danst en rockt Harmen Ridderbos over het podium en vaak doet hij al die dingen tegelijk. In de tussentijd blijft hij ook de nummers prima introduceren en het contact met het publiek zoeken. Salkolathi weet hem overigens aardig te volgen in dit multitasken. Met haar viool is ze onmisbaar in de sound van Town of Saints. Jammer is dat de violiste en zangeres vaak half verstopt staat achter een grote prominent opgestelde bak pal voor op het podium. Dat is een plaatsing waar misschien nog even over moet worden nagedacht. Town of Saints toont zich een veelzijdige band deze namiddag. Met hun nieuwe liedjes zullen ze fans verliezen, maar ook winnen. Of deze stijl bij de band past in de loop der tijd zal de Groninger formatie zelf moeten uitvinden.
GRONINGEN – Van een moderne folk band met rock invloeden is Town of Saints zich aan het ontwikkelen tot een band met veel meer rock en popinvloeden en wordt de oude folk wat naar de achtergrond verdrongen. Van de ene kant is dat jammer, want het laatste album 'Someone To Fight With' stond vol met goede en aansprekende liedjes. Folk leeft en is met prachtige bands die uit Amerika of Canada overkomen zich zelf aan het heruitvinden. Town of Saints stapt echter uit die traditie. De formatie onder leiding van Harmen Ridderbos en Heta Salkolahti viert op Eurosonic in de Jack Daniel's Barn het begin van de No Pub Like This tour die begin April eindigt in Groningen met de presentatie van het nieuwe album. Een album, als het concert maatgevend is, met fraaie rocksongs en af en toe zelfs een popliedje, zoals 'Modern Life' en een door de jazz geïnspireerde song als 'No Mistake'. 'No Mistake' is wel het hoogtepunt van het optreden. Een prachtig nummer met naast jazz ook wat rock-a-billy. Een herbewerking van een ouder nummer dat erg goed uitpakt. Voor de liefhebbers van de oude Town of Saints komt ook nog 'Someone To Fight With' langs.
Concerten van Town of Saints zijn een uitbarsting van energie. Als een jonge hond rent, spingt, danst en rockt Harmen Ridderbos over het podium en vaak doet hij al die dingen tegelijk. In de tussentijd blijft hij ook de nummers prima introduceren en het contact met het publiek zoeken. Salkolathi weet hem overigens aardig te volgen in dit multitasken. Met haar viool is ze onmisbaar in de sound van Town of Saints. Jammer is dat de violiste en zangeres vaak half verstopt staat achter een grote prominent opgestelde bak pal voor op het podium. Dat is een plaatsing waar misschien nog even over moet worden nagedacht. Town of Saints toont zich een veelzijdige band deze namiddag. Met hun nieuwe liedjes zullen ze fans verliezen, maar ook winnen. Of deze stijl bij de band past in de loop der tijd zal de Groninger formatie zelf moeten uitvinden.
Ciaran Lavery overtuigt met liefdesverdriet
GRONINGEN – Het lijkt alsof elke Ier tegenwoordig liefdesverdriet heeft en daar droeve liedjes over zingt. De Noord-Ier Ciaran Lavery is daar geen uitzondering op, maar wel een positieve verrassing. Lavery heeft namelijk een prachtige zangstem met een verrukkelijk rauw randje wat alles net even minder gepolijst maakt en daardoor komt het net even beter binnen. Ciaran Lavery kwam stampvoetend binnen. Op de maat van zijn gestamp zong hij eerst zonder begeleiding de Bonnie Prince Billy cover 'Careless Love' voor hij langzaam met gitaar inviel. Daarna was het tijd voor eigen werk van de man uit Aghagallon met 'Wells Tower' en 'Blood Rest'. Liedjes waarin hij de rauwheid op zoekt en blijkt een uitstekende zanger te zijn. Het mooiste liedje van zijn set is 'Left For America'. Een prachtige song met opnieuw een indrukwekkend a cappela begin en met de kracht van zijn stem en de diepte van de emotie die hij er in legt weet Lavery het publiek te bereiken. De eerste keer dan Ciaran Lavery in Nederland is, zal wellicht niet de laatste keer zijn. Zijn ster is reizende en dit jaar staat ook dat dat andere grote showcase festival South by Southwest op het programma. Veel exposure dus voor de Noord-Ierse troubadour die daarbij vast opgepikt gaat worden. Wat hij doet is niet nieuw, niet opzienbarend, maar wel goed en bijdetijds. Een degelijke en erg mooie zanger, die zich nu nog in de populaire richting beweegt en daarbij ee groter publiek wil aanspreken. Het zou echter zo maar kunnen zijn dat als hij zich verder ontwikkeld met name als liedjesschrijver dat er da nog meer moois kan ontstaan. Mooie klein gehouden liedjes bijvoorbeeld gedragen door zijn stem als 'Tell Them All' waarmee hij tijdens de Excelsior Showcase in Brouwerij Martinus in Groningen mee afsloot.
GRONINGEN – Het lijkt alsof elke Ier tegenwoordig liefdesverdriet heeft en daar droeve liedjes over zingt. De Noord-Ier Ciaran Lavery is daar geen uitzondering op, maar wel een positieve verrassing. Lavery heeft namelijk een prachtige zangstem met een verrukkelijk rauw randje wat alles net even minder gepolijst maakt en daardoor komt het net even beter binnen. Ciaran Lavery kwam stampvoetend binnen. Op de maat van zijn gestamp zong hij eerst zonder begeleiding de Bonnie Prince Billy cover 'Careless Love' voor hij langzaam met gitaar inviel. Daarna was het tijd voor eigen werk van de man uit Aghagallon met 'Wells Tower' en 'Blood Rest'. Liedjes waarin hij de rauwheid op zoekt en blijkt een uitstekende zanger te zijn. Het mooiste liedje van zijn set is 'Left For America'. Een prachtige song met opnieuw een indrukwekkend a cappela begin en met de kracht van zijn stem en de diepte van de emotie die hij er in legt weet Lavery het publiek te bereiken. De eerste keer dan Ciaran Lavery in Nederland is, zal wellicht niet de laatste keer zijn. Zijn ster is reizende en dit jaar staat ook dat dat andere grote showcase festival South by Southwest op het programma. Veel exposure dus voor de Noord-Ierse troubadour die daarbij vast opgepikt gaat worden. Wat hij doet is niet nieuw, niet opzienbarend, maar wel goed en bijdetijds. Een degelijke en erg mooie zanger, die zich nu nog in de populaire richting beweegt en daarbij ee groter publiek wil aanspreken. Het zou echter zo maar kunnen zijn dat als hij zich verder ontwikkeld met name als liedjesschrijver dat er da nog meer moois kan ontstaan. Mooie klein gehouden liedjes bijvoorbeeld gedragen door zijn stem als 'Tell Them All' waarmee hij tijdens de Excelsior Showcase in Brouwerij Martinus in Groningen mee afsloot.
Yorick van Norden blijft ook alleen fier overeind
GRONINGEN – Het was even wachten tot Yorick van Norden de gemeente Groningen voorzien had van voldoende parkeergeld, maar daarna hads hij alle aandacht voor het publiek. Zonder band deze keer, maar ook alleen met een gitaar wist hij zich absoluut goed te verkopen in de Brouwerij Martinus tijdens de Excelsior Showcase. Veel liedjes van zijn nieuwe album 'Happy Hunting Ground', maar dan in een uitgekledere versie. Van Norden opende met het mooi kleingehouden 'I Fly A Kite'. Mooier was 'Light Up Love' dat dan weer niet op zijn album staat, maar net even wat meer tempo bevatte. Een opgaande lijn die zich doorzette met 'Who Knows, Maybe'. Het zijn sterke, maar toegankelijke en goed in het oor liggende liedjes met een vleugje jaren '60 er in. Een voorbeeld van zo'n liedje dat een hele verandering onderging was 'Divide and Rule'. De turned down versie deed echter weinig onder voor de album versie. De keurig met pak en strik uitgedoste Yorick van Norden vertelde voluit over zijn liedjes. Mooie introducties waardoor de liedjes net even meer zeggingskracht krijgen. Van Norden is een prima gitarist en heeft een mooie zangstem die hij ook durft te gebruiken. Het hoogtepunt van zijn concert was wel de uitvoering die 'Hard Road Up, Free Fall Down' kreeg. Een nummer dat echt wat te vertellen heeft. Zijn single 'Surrender to Love' was als afsluiting bedoeld door de Haarlemmer en dat is een mooie keus als single, want het is een sterk nummer. Zijn tijd was echter nog niet op en ook in de parkeermeter zat nog voldoende geld om zich nog een extra nummer te kunnen veroorloven. Dat werd 'Traveller'. Een mooie afsluiting van deze prachtige artiest en een nummer dat een plek op de setlist zeker verdiende. Alleen is Yorick van Norden een zeer aansprekende artiest. Niet baanbrekend, maar gewoon sterke songs die garant staan voor een fijn concert.
GRONINGEN – Het was even wachten tot Yorick van Norden de gemeente Groningen voorzien had van voldoende parkeergeld, maar daarna hads hij alle aandacht voor het publiek. Zonder band deze keer, maar ook alleen met een gitaar wist hij zich absoluut goed te verkopen in de Brouwerij Martinus tijdens de Excelsior Showcase. Veel liedjes van zijn nieuwe album 'Happy Hunting Ground', maar dan in een uitgekledere versie. Van Norden opende met het mooi kleingehouden 'I Fly A Kite'. Mooier was 'Light Up Love' dat dan weer niet op zijn album staat, maar net even wat meer tempo bevatte. Een opgaande lijn die zich doorzette met 'Who Knows, Maybe'. Het zijn sterke, maar toegankelijke en goed in het oor liggende liedjes met een vleugje jaren '60 er in. Een voorbeeld van zo'n liedje dat een hele verandering onderging was 'Divide and Rule'. De turned down versie deed echter weinig onder voor de album versie. De keurig met pak en strik uitgedoste Yorick van Norden vertelde voluit over zijn liedjes. Mooie introducties waardoor de liedjes net even meer zeggingskracht krijgen. Van Norden is een prima gitarist en heeft een mooie zangstem die hij ook durft te gebruiken. Het hoogtepunt van zijn concert was wel de uitvoering die 'Hard Road Up, Free Fall Down' kreeg. Een nummer dat echt wat te vertellen heeft. Zijn single 'Surrender to Love' was als afsluiting bedoeld door de Haarlemmer en dat is een mooie keus als single, want het is een sterk nummer. Zijn tijd was echter nog niet op en ook in de parkeermeter zat nog voldoende geld om zich nog een extra nummer te kunnen veroorloven. Dat werd 'Traveller'. Een mooie afsluiting van deze prachtige artiest en een nummer dat een plek op de setlist zeker verdiende. Alleen is Yorick van Norden een zeer aansprekende artiest. Niet baanbrekend, maar gewoon sterke songs die garant staan voor een fijn concert.
Maarja Nuut krijgt vol koffiehuis stil
GRONINGEN – Met schreeuwen krijg je een publiek niet stil. Maarja Nuut begreep dat tijdens Platosonic in de Coffecompany in Groningen. De Estlandse zette zacht en a capella 'Jaa-Ti-Da'in. Dat werkte. Binnen luttele seconden begon het geluid weg te sterven en had ze alle aandacht van het publiek met een prachtig nummer, waar ze met loops en een zacht tokkelende op de viool erg mooi en met heel veel gevoel zong. In het Ests met een op oude volksliedjes geïnspireerd liedje een Nederlands etablishement stil krijgen. Ga er maar aan staan en het zegt veel over de impact van de muziek van Maarja Nuut. Hetzelfde deed zich voor bij aanvang van 'Siidisulis Linnukene'. Nuut begon aan haar gesproken intro met zachte stem. Ze vertelde het verhaal van een vogel die zich alleen voelde en op zoek ging naar een boom om een nest te bouwen en eieren te leggen. Uiteindelijk vond ze de boom hier toeliet dat de vogel een nest in de takken bouwde. De vogel legde drie eieren en het ei dat het laatste uitkwam was van de vogel die de wereld heeft gebouwd. Een Est volksverhaaltje de opmaak was naar een mooi lied. Dat Nuut ook in het stevigere werk haar mannetje staat bewees ze met 'Hobusemäng'. Een heerlijk dansliedje vol energie en met prachtig vioolspel. Nu een lied dat zijn basis vond in een Ests volksspelletje. Maarja Nuut houdt het qua inspiratie dicht bij huis. Haar teksten haalt ze uit oude verhalen, haar muziek is een moderne versie van de oude volksmuziek waar ze een moderne twist aan geeft met haar viool en door het gebruik van de loop een mooi en vol geluid crëert. Een prachtig slaapliedjeachtig rustig liedje zong ze te afsluiting met 'Veere Veere Päevakene'. Voor artiesten als Maarja Nuut is Eurosonic bedoeld. Er valt nog volop te ontdekken.
GRONINGEN – Met schreeuwen krijg je een publiek niet stil. Maarja Nuut begreep dat tijdens Platosonic in de Coffecompany in Groningen. De Estlandse zette zacht en a capella 'Jaa-Ti-Da'in. Dat werkte. Binnen luttele seconden begon het geluid weg te sterven en had ze alle aandacht van het publiek met een prachtig nummer, waar ze met loops en een zacht tokkelende op de viool erg mooi en met heel veel gevoel zong. In het Ests met een op oude volksliedjes geïnspireerd liedje een Nederlands etablishement stil krijgen. Ga er maar aan staan en het zegt veel over de impact van de muziek van Maarja Nuut. Hetzelfde deed zich voor bij aanvang van 'Siidisulis Linnukene'. Nuut begon aan haar gesproken intro met zachte stem. Ze vertelde het verhaal van een vogel die zich alleen voelde en op zoek ging naar een boom om een nest te bouwen en eieren te leggen. Uiteindelijk vond ze de boom hier toeliet dat de vogel een nest in de takken bouwde. De vogel legde drie eieren en het ei dat het laatste uitkwam was van de vogel die de wereld heeft gebouwd. Een Est volksverhaaltje de opmaak was naar een mooi lied. Dat Nuut ook in het stevigere werk haar mannetje staat bewees ze met 'Hobusemäng'. Een heerlijk dansliedje vol energie en met prachtig vioolspel. Nu een lied dat zijn basis vond in een Ests volksspelletje. Maarja Nuut houdt het qua inspiratie dicht bij huis. Haar teksten haalt ze uit oude verhalen, haar muziek is een moderne versie van de oude volksmuziek waar ze een moderne twist aan geeft met haar viool en door het gebruik van de loop een mooi en vol geluid crëert. Een prachtig slaapliedjeachtig rustig liedje zong ze te afsluiting met 'Veere Veere Päevakene'. Voor artiesten als Maarja Nuut is Eurosonic bedoeld. Er valt nog volop te ontdekken.
Núria Graham brengt delicate pop
GRONINGEN – In het rumoer van de koffiedrinkers en de nadelen van een ad hoc podium kwam het er niet helemaal uit, maar toch was te horen dat Núria Graham veel te bieden heeft. Het Spaanse drietal wist gezien de omstandigheden eeen prima set te bieden en dat de drums af en toe de zang wat overstemden nam het publiek maar voor lief. Dat gold niet voor het eerste nummer. Núria Graham liet drummer Aleix Bou en bassist Jordi Casadesús nog even aan de zijlijn staan voor 'Prelude'. Met alleen haar electrische gitaar bracht ze het mooie rustige nummer als opwarmertje. De prachtige stem van Núria Graham was een openbaring. Kwetsbaar, maar met een aangename diepte en donkerte en een flink bereik. Een heel mooi 'instrument'. Voor 'Bird Eyes viel de rest van de band in. Af en toe overvleugelden die met een stevig geluid de zang. Núria Graham is wat robuuster live dan op de plaat. Mooiste nummer van de set was 'Ages'. Een nummer als de zon in Barcelona. Een sloom haast teder begin, maar met een steeds toenemende intensie en eindigend met veel temperament in het gitaar spel. Prachtig. Ook het rustige 'Mianigues' was een nummer dat erg beviel. Het trio was voor het eerst in Nederlandse bodem en trad naast Platosonic ook op tijdens Eurosonic en in Leeuwarden in Asteriks. Kwaliteit wordt herkend, want ontegenzeggelijk heeft het gezelschap veel potentie. Het contact met het publiek werd nog niet erg gezocht. Het Engels van de frontvrouw was daar wellicht nog niet toereikend voor. Regelmatig ging Núria Graham helemaal op in haar gitaarspel. Ze eindigden met een krachtig nummer in de vorm van 'I'll Be There' ter ondersteuning van de sterke indruk die ze achterlieten met hun vaak delicate popliedjes met temperament.
GRONINGEN – In het rumoer van de koffiedrinkers en de nadelen van een ad hoc podium kwam het er niet helemaal uit, maar toch was te horen dat Núria Graham veel te bieden heeft. Het Spaanse drietal wist gezien de omstandigheden eeen prima set te bieden en dat de drums af en toe de zang wat overstemden nam het publiek maar voor lief. Dat gold niet voor het eerste nummer. Núria Graham liet drummer Aleix Bou en bassist Jordi Casadesús nog even aan de zijlijn staan voor 'Prelude'. Met alleen haar electrische gitaar bracht ze het mooie rustige nummer als opwarmertje. De prachtige stem van Núria Graham was een openbaring. Kwetsbaar, maar met een aangename diepte en donkerte en een flink bereik. Een heel mooi 'instrument'. Voor 'Bird Eyes viel de rest van de band in. Af en toe overvleugelden die met een stevig geluid de zang. Núria Graham is wat robuuster live dan op de plaat. Mooiste nummer van de set was 'Ages'. Een nummer als de zon in Barcelona. Een sloom haast teder begin, maar met een steeds toenemende intensie en eindigend met veel temperament in het gitaar spel. Prachtig. Ook het rustige 'Mianigues' was een nummer dat erg beviel. Het trio was voor het eerst in Nederlandse bodem en trad naast Platosonic ook op tijdens Eurosonic en in Leeuwarden in Asteriks. Kwaliteit wordt herkend, want ontegenzeggelijk heeft het gezelschap veel potentie. Het contact met het publiek werd nog niet erg gezocht. Het Engels van de frontvrouw was daar wellicht nog niet toereikend voor. Regelmatig ging Núria Graham helemaal op in haar gitaarspel. Ze eindigden met een krachtig nummer in de vorm van 'I'll Be There' ter ondersteuning van de sterke indruk die ze achterlieten met hun vaak delicate popliedjes met temperament.
The Acadamic richt zich op het festival publiek
GRONINGEN – Vier jonge Ierse jochies met een nozem uitstraling en een 'groot geluid'. Het is duidelijk bij hun optreden in Brouwerij Martinus in Groningen dat The academic niet van moelijk doen houdt, maar van gewoon lekker stevige stadionrock. Muziek voor de massa en daar is absoluut niets me als je dat goed doet. Zanger en gitarist Craig Fitzgerald, gitarist Matt Murtagh, bassist Stephen Murtagh en drummer Dean Gavin spelen met kunde en overgave een fijne set die ze openen met het lekker in het gehoor liggende 'Gloria'. Ondanks hun jonge leeftijd spelen de Ieren uit Mullingar al vele jaren samen en dat is te horen. Een op elkaar ingespeelde band die met hun show het publiek weet te bereiken. 'Small Town Lovers' is zo'n prettige rocksong even als 'Bear Claws'. Gavin houdt het tempo hoog met zijn spel, zonder dat het ergens uit de bocht vliegt. Fitzgerald vervuld zijn rol met verve als frontman. Met energie en voor op het podium ondersteund door de Murtaghs rockt hij dynamisch. Steeds wordt gezocht naar dat grote rockgeluid. Craig Fitzgerald heeft daar de stem voor. Krachtig, maar ook hij blijft binnen de lijntjes. Naast een mooie rockstem heeft hij daarnaast een goed praatje en de nonchalante uitdrukking. The Academic wordt getipt als band met grote mogelijkheden. Dat zou zeker niet verbazen. Ze hebben er de sound voor, de liedjes en de uitstraling. Gewoon lekkere stevige rockmuziek die goed in het gehoor ligt. Niks opzienbarends, niet vernieuwend, maar een lekker degelijke band die zich heldere doelen voor ogen heeft en daar na toewerkt. Met 'Northern Boy' een goed nummer en het erg fraaie 'Different', wordt afscheid genomen. Gauw worden de gitaren ingepakt en even later verdwijnt de band al lopende Groningen in. Het volgende optreden wacht, want The Academic is gewild tijdens het Eurosonic Weekje.
GRONINGEN – Vier jonge Ierse jochies met een nozem uitstraling en een 'groot geluid'. Het is duidelijk bij hun optreden in Brouwerij Martinus in Groningen dat The academic niet van moelijk doen houdt, maar van gewoon lekker stevige stadionrock. Muziek voor de massa en daar is absoluut niets me als je dat goed doet. Zanger en gitarist Craig Fitzgerald, gitarist Matt Murtagh, bassist Stephen Murtagh en drummer Dean Gavin spelen met kunde en overgave een fijne set die ze openen met het lekker in het gehoor liggende 'Gloria'. Ondanks hun jonge leeftijd spelen de Ieren uit Mullingar al vele jaren samen en dat is te horen. Een op elkaar ingespeelde band die met hun show het publiek weet te bereiken. 'Small Town Lovers' is zo'n prettige rocksong even als 'Bear Claws'. Gavin houdt het tempo hoog met zijn spel, zonder dat het ergens uit de bocht vliegt. Fitzgerald vervuld zijn rol met verve als frontman. Met energie en voor op het podium ondersteund door de Murtaghs rockt hij dynamisch. Steeds wordt gezocht naar dat grote rockgeluid. Craig Fitzgerald heeft daar de stem voor. Krachtig, maar ook hij blijft binnen de lijntjes. Naast een mooie rockstem heeft hij daarnaast een goed praatje en de nonchalante uitdrukking. The Academic wordt getipt als band met grote mogelijkheden. Dat zou zeker niet verbazen. Ze hebben er de sound voor, de liedjes en de uitstraling. Gewoon lekkere stevige rockmuziek die goed in het gehoor ligt. Niks opzienbarends, niet vernieuwend, maar een lekker degelijke band die zich heldere doelen voor ogen heeft en daar na toewerkt. Met 'Northern Boy' een goed nummer en het erg fraaie 'Different', wordt afscheid genomen. Gauw worden de gitaren ingepakt en even later verdwijnt de band al lopende Groningen in. Het volgende optreden wacht, want The Academic is gewild tijdens het Eurosonic Weekje.
And the Golden Choir is geen allemansvriend
GRONINGEN – Een mooi oud tafeltje werd voor het optreden van And The Golden Choir in Brouwerij Martinus in Groningen ineengeschroefd en er op kwamen een platenspeler en een oud leeslampje te staan. Een oud orgel werd het podium opgehezen. Alleen dat al maakte nieuwsgierig naar het optreden van And The Golden Choir. Daarnaast ook nog andere instrumenten, genoeg voor een heel koor, maar op het podium alleen een verlegen Duitse man. Met And The Golden Choir wordt gerefereerd aan zijn begeleiding. Tobias Siebert, de man op het podium geeft toe dat werken met mensen hem zwaar valt en dat hij daarom in plaats van een band, maar zijn begeleiding zelf heeft opgenomen op langspeelplaten. Een soort orkestband maar dan op LP. Iets dat in de moderne versie als loop weer terug komt. Een beetje smokkelen, want de begeleiding is altijd hetzelfde nu. Mooi is dat hij het geruis en getik van de ouderwetse langspeler mooi laat zitten en dus zo deel laat uitmaken van het concert. Nadeel is wel dat tussen elk nummer de plaat moet worden verwisseld en dus tijdens deze Excelsior Showcase er regelmatig een stilte valt, want Siebert is ook geen uitbundig kletser. Op de klanken van de plaat begeleidt hij zichzelf. Vaak op gitaar en dat is eigenlijk jammer. Juist als de ogen van Europa op Eurosonic op je gericht zijn kun je je onderscheiden met bijvoorbeeld het orgel. 'In Heaven' is ook verre weg het mooiste nummer dat And The Golden Choir speelt en het enige op orgel maar staat als allerlaatste op de setlist. Zijn mooie redelijk hoge stem komt in dit nummer tot zijn volle recht. In zijn thuisland Duitsland is de ster van And The Golden Choir snel reizende. In Groningen kent hij nog wat moeite om het publiek te binden, waardoor er een gro verloop is. Storende factor is ook een Duitse cameraman die een reportage maakt van het optreden en zich daarbij weinig gelegen laat liggen aan het publiek. Toch zit er veel potentie in And The Golden Choir met mooie liedjes als 'It's not my Life' en 'My Brothers Home'. Het is in ieder geval een artiest die zich weet te onderscheiden met zijn breekbare singersongwriter muziek en vooral zijn sterke stem en originele aanpak. Echter letterlijk en figuurlijk geen allemansvriend deze And The Golden Choir.
GRONINGEN – Een mooi oud tafeltje werd voor het optreden van And The Golden Choir in Brouwerij Martinus in Groningen ineengeschroefd en er op kwamen een platenspeler en een oud leeslampje te staan. Een oud orgel werd het podium opgehezen. Alleen dat al maakte nieuwsgierig naar het optreden van And The Golden Choir. Daarnaast ook nog andere instrumenten, genoeg voor een heel koor, maar op het podium alleen een verlegen Duitse man. Met And The Golden Choir wordt gerefereerd aan zijn begeleiding. Tobias Siebert, de man op het podium geeft toe dat werken met mensen hem zwaar valt en dat hij daarom in plaats van een band, maar zijn begeleiding zelf heeft opgenomen op langspeelplaten. Een soort orkestband maar dan op LP. Iets dat in de moderne versie als loop weer terug komt. Een beetje smokkelen, want de begeleiding is altijd hetzelfde nu. Mooi is dat hij het geruis en getik van de ouderwetse langspeler mooi laat zitten en dus zo deel laat uitmaken van het concert. Nadeel is wel dat tussen elk nummer de plaat moet worden verwisseld en dus tijdens deze Excelsior Showcase er regelmatig een stilte valt, want Siebert is ook geen uitbundig kletser. Op de klanken van de plaat begeleidt hij zichzelf. Vaak op gitaar en dat is eigenlijk jammer. Juist als de ogen van Europa op Eurosonic op je gericht zijn kun je je onderscheiden met bijvoorbeeld het orgel. 'In Heaven' is ook verre weg het mooiste nummer dat And The Golden Choir speelt en het enige op orgel maar staat als allerlaatste op de setlist. Zijn mooie redelijk hoge stem komt in dit nummer tot zijn volle recht. In zijn thuisland Duitsland is de ster van And The Golden Choir snel reizende. In Groningen kent hij nog wat moeite om het publiek te binden, waardoor er een gro verloop is. Storende factor is ook een Duitse cameraman die een reportage maakt van het optreden en zich daarbij weinig gelegen laat liggen aan het publiek. Toch zit er veel potentie in And The Golden Choir met mooie liedjes als 'It's not my Life' en 'My Brothers Home'. Het is in ieder geval een artiest die zich weet te onderscheiden met zijn breekbare singersongwriter muziek en vooral zijn sterke stem en originele aanpak. Echter letterlijk en figuurlijk geen allemansvriend deze And The Golden Choir.
Schitterend breekbaar optreden van Homemade Empire
GRONINGEN – Onder de vele singersongwriters die Nederland rijk is, is Bart de Kroon misschien wel het best bewaarde geheim. Onder de naam Homemade Empire speelt hij zijn gevoelige en breekbare liedjes. Bescheiden, haast verlegen staan hij voor het publiek in Vera Groningen tijdens Tiny Shark Art Attack en weet moeiteloos zijn publiek te boeien met zijn prachtige liedjes. Met 'Cresent' weet Homemade Empire direct te overtuigen. Wat een pracht vloeit er uit de lippen van De Kroon. Het gaat naadloos verder in het bewogen 'Life With Flashlights'. Homemade Empire is geen doorsnee singersongwriter. Geen keurige liedjes met refreintjes, maar liedjes die afwijken. Die zich verbergen en dan weer in al hun pracht te voorschijn schieten. Die je als toeschouwer attent houden. Muziek die moeilijk in een hokje in te delen is. 'Fuzz Folk' heeft Homemade Empire er zelf van gemaakt en dat lijkt inderdaad wel een goede omschrijving van zijn werk. Op zijn gitaar zorgt Homemade Empire voor een haast minimale, maar erg adequate begeleiding. Het is vooral de kracht en dan de zeggingskracht van zijn stem, waarmee hij zijn publiek weet in te pakken. Haast verontschuldigend overigens. 'Where are the Monuments' is het pareltje aan de kroon van dit keizerrijk. Een magistraal mooi nummer dat ook prachtig wordt gebracht. De Kroon steekt boven zichzelf uit. Jammer is dat hij dan reageert op een elders in het gebouw al soundcheckende band. “Ik voel dat ze al klaar staan om te spelen”, maar gelukkig weet het publiek Homemade Empire nog te bewegen om meer en langer te spelen, hoewel de zanger er twijfelachtig bij blijft kijken. Het sterke 'No Return For FC', trakteert De Kroon zijn publiek nog op en 'Hidden Knife' voor De Kroon besluit dat het nu toch echt tijd is voor het allerlaatste liedje. Met het prachtige 'Unredd Looks' neemt hij afscheid. Homemade Empire gaat zijn eigen weg. Zijn karakter vind je terug in zijn liedjes. Daar moet je dus niet aan willen sleutelen, dat is prachtig zoals het is.
GRONINGEN – Onder de vele singersongwriters die Nederland rijk is, is Bart de Kroon misschien wel het best bewaarde geheim. Onder de naam Homemade Empire speelt hij zijn gevoelige en breekbare liedjes. Bescheiden, haast verlegen staan hij voor het publiek in Vera Groningen tijdens Tiny Shark Art Attack en weet moeiteloos zijn publiek te boeien met zijn prachtige liedjes. Met 'Cresent' weet Homemade Empire direct te overtuigen. Wat een pracht vloeit er uit de lippen van De Kroon. Het gaat naadloos verder in het bewogen 'Life With Flashlights'. Homemade Empire is geen doorsnee singersongwriter. Geen keurige liedjes met refreintjes, maar liedjes die afwijken. Die zich verbergen en dan weer in al hun pracht te voorschijn schieten. Die je als toeschouwer attent houden. Muziek die moeilijk in een hokje in te delen is. 'Fuzz Folk' heeft Homemade Empire er zelf van gemaakt en dat lijkt inderdaad wel een goede omschrijving van zijn werk. Op zijn gitaar zorgt Homemade Empire voor een haast minimale, maar erg adequate begeleiding. Het is vooral de kracht en dan de zeggingskracht van zijn stem, waarmee hij zijn publiek weet in te pakken. Haast verontschuldigend overigens. 'Where are the Monuments' is het pareltje aan de kroon van dit keizerrijk. Een magistraal mooi nummer dat ook prachtig wordt gebracht. De Kroon steekt boven zichzelf uit. Jammer is dat hij dan reageert op een elders in het gebouw al soundcheckende band. “Ik voel dat ze al klaar staan om te spelen”, maar gelukkig weet het publiek Homemade Empire nog te bewegen om meer en langer te spelen, hoewel de zanger er twijfelachtig bij blijft kijken. Het sterke 'No Return For FC', trakteert De Kroon zijn publiek nog op en 'Hidden Knife' voor De Kroon besluit dat het nu toch echt tijd is voor het allerlaatste liedje. Met het prachtige 'Unredd Looks' neemt hij afscheid. Homemade Empire gaat zijn eigen weg. Zijn karakter vind je terug in zijn liedjes. Daar moet je dus niet aan willen sleutelen, dat is prachtig zoals het is.
LGHTNNG maakt progressie
GRONINGEN – Het Groningse LGHTNNG komt als een komeet. De electropop van het trio staat op het punt van het alternatieve naar het bredere publiek te stappen. Bij Tiny Shark Art Attack stond het Groninger trio nog in de kelderbar van Vera en lieten ze horen waarom de grotere podia lonken. Met zangeres Doortje Hiddema heeft de band een opvallende blikvangster aan het front. Dat geeft haar mede bandleden de vrijheid om zich met volle intensiteit op de muziek te storten. Doortje Hiddema heeft een mooie ijle stem die boven de muziek uitzweeft en toch voldoende kracht heeft om zich te handhaven tussen de klanken. Met 'I Hear It To' wist de band direct een prima visitekaartje te overhandigen. 'Desert King' kwam iets minder uit de verf maar 'Run' was gewoon en goed degelijk nummer. Wel drie nummers die veel verwantschap met elkaar hebben in klank en ritme. Met 'Sharks', de single die LGHTNNG landelijke aandacht opleverde wist de band ineens een heel ander gevoel neer te zetten. 'Sharks' was niet alleen passend op dit feestje van Sharksomeness Bookings, de mede organisator en vertegenwoordig van LGHNTNNG, maar is een heerlijk nummer dat het grotere publiek ook aanspreekt. Met 'Hold on lo Let Go', een gloednieuw nummer dat deze dag pas voor de tweede keer voor een publiek werd uitgevoerd lijkt LGHTNNG nog zo'n zeer fraai nummer in handen te hebben welke de aandacht wel eens kan trekken. Een duidelijk teken dat er nog progressie in de band zit. Een stap voruit en die moet ook nog gemaakt worden in het contact met het publiek. Vaak zit de band in zijn eigen intensiteit en ziet het publiek drie naar de grondkijkende mensen. Ook in word werd weinig contact gezocht. Nou leent de muziek van LGHTNN zich niet voor vlotte meezingers, maar het is wel oppassen dat de toeschouwer geen voyeur wordt tijdens optredens. Het laatste nummer kon haast worden iopgeva als een belofte. Het mooie 'One Night Away' stond als laatste op de setlist. Zou het succes van LGHTNNG nof één nacht in de toekomst liggen? De band is in ieder geval prima op weg en aan haar om deze belofte invulling te geven.
GRONINGEN – Het Groningse LGHTNNG komt als een komeet. De electropop van het trio staat op het punt van het alternatieve naar het bredere publiek te stappen. Bij Tiny Shark Art Attack stond het Groninger trio nog in de kelderbar van Vera en lieten ze horen waarom de grotere podia lonken. Met zangeres Doortje Hiddema heeft de band een opvallende blikvangster aan het front. Dat geeft haar mede bandleden de vrijheid om zich met volle intensiteit op de muziek te storten. Doortje Hiddema heeft een mooie ijle stem die boven de muziek uitzweeft en toch voldoende kracht heeft om zich te handhaven tussen de klanken. Met 'I Hear It To' wist de band direct een prima visitekaartje te overhandigen. 'Desert King' kwam iets minder uit de verf maar 'Run' was gewoon en goed degelijk nummer. Wel drie nummers die veel verwantschap met elkaar hebben in klank en ritme. Met 'Sharks', de single die LGHTNNG landelijke aandacht opleverde wist de band ineens een heel ander gevoel neer te zetten. 'Sharks' was niet alleen passend op dit feestje van Sharksomeness Bookings, de mede organisator en vertegenwoordig van LGHNTNNG, maar is een heerlijk nummer dat het grotere publiek ook aanspreekt. Met 'Hold on lo Let Go', een gloednieuw nummer dat deze dag pas voor de tweede keer voor een publiek werd uitgevoerd lijkt LGHTNNG nog zo'n zeer fraai nummer in handen te hebben welke de aandacht wel eens kan trekken. Een duidelijk teken dat er nog progressie in de band zit. Een stap voruit en die moet ook nog gemaakt worden in het contact met het publiek. Vaak zit de band in zijn eigen intensiteit en ziet het publiek drie naar de grondkijkende mensen. Ook in word werd weinig contact gezocht. Nou leent de muziek van LGHTNN zich niet voor vlotte meezingers, maar het is wel oppassen dat de toeschouwer geen voyeur wordt tijdens optredens. Het laatste nummer kon haast worden iopgeva als een belofte. Het mooie 'One Night Away' stond als laatste op de setlist. Zou het succes van LGHTNNG nof één nacht in de toekomst liggen? De band is in ieder geval prima op weg en aan haar om deze belofte invulling te geven.
Lost Bear valt in herhaling
GRONINGEN – Herhaling als stijlfiguur. Lost Bear heeft er een kunst van gemaakt. De formatie uit Utrecht was verdwaald in Vera Groningen voor de Tiny Shark Art Attack. Zelfs noemen ze hun muziek Independent Classic Psychedelic Lo-Fi Noise Kraut Pop Rock wat te vertalen is naar keiharde gitaren met melodieuze liedjes. Vooral in de eerste twee liedjes wisten de Utrechtenaren echt te overtuigen met 'Short History' en 'Space Dog'. Juist die twee liedjes waar herhaling consequent in was doorgevoerd en die daarrdoor ook prima klonken. Vanaf 'Honesty' ging de beuk er in en verdwaalde Lost Bear zich nu en dan in gitaar geweld waardoo de zang nu en dan even in de knel kwam. In de zang werd mooi het schreeuwen vermeden waar zangers zovaak in verzanden. De setopbouw was logisch. Na het kneiterharde 'Sugar Heart'werd met 'Electric Utopia'weer een stapje terug gedaan en werd het even wat melodieuzer weer. Dat zijn toch de liedjes waarin de kwaliteiten van de band het best tot zijn recht komen. Wat je dan hoort smeekt haast om een ballad van de verdwaalde beren, maar dat stond deze middag niet op het repertoire. Het half uurtje dat Lost Bear ter beschikking stond werd optimaal gevuld. Niet kletsen, maar spelen, met als enige uitzondering het verkooppraatje voor de merch stand. Lost Bear is geen ééndagsvlieg. De band loopt al aardig richting het tien-jarig bestaan en heeft inmiddels ook best een naam opgebouwd binnen het genre. Het kan geroutineerd, zonder aan beleving te verliezen zowel de liefhebber van de gitaar in extremis boeien als die gene die juist meer een liedje wil horen. Naar het einde kwa de versnelling er nog even flink op en werden de oordopjes er nog even flink ingeduwd voor bijvoorbeeld 'Leisure Suit'. Dat de heren hun klassieken eren bleek bij het slotaccoord. 'Count' werd opgedragen aan Graaf Tel. Weer zo'n mooi liedje met herhaling als stijlfiguur.
GRONINGEN – Herhaling als stijlfiguur. Lost Bear heeft er een kunst van gemaakt. De formatie uit Utrecht was verdwaald in Vera Groningen voor de Tiny Shark Art Attack. Zelfs noemen ze hun muziek Independent Classic Psychedelic Lo-Fi Noise Kraut Pop Rock wat te vertalen is naar keiharde gitaren met melodieuze liedjes. Vooral in de eerste twee liedjes wisten de Utrechtenaren echt te overtuigen met 'Short History' en 'Space Dog'. Juist die twee liedjes waar herhaling consequent in was doorgevoerd en die daarrdoor ook prima klonken. Vanaf 'Honesty' ging de beuk er in en verdwaalde Lost Bear zich nu en dan in gitaar geweld waardoo de zang nu en dan even in de knel kwam. In de zang werd mooi het schreeuwen vermeden waar zangers zovaak in verzanden. De setopbouw was logisch. Na het kneiterharde 'Sugar Heart'werd met 'Electric Utopia'weer een stapje terug gedaan en werd het even wat melodieuzer weer. Dat zijn toch de liedjes waarin de kwaliteiten van de band het best tot zijn recht komen. Wat je dan hoort smeekt haast om een ballad van de verdwaalde beren, maar dat stond deze middag niet op het repertoire. Het half uurtje dat Lost Bear ter beschikking stond werd optimaal gevuld. Niet kletsen, maar spelen, met als enige uitzondering het verkooppraatje voor de merch stand. Lost Bear is geen ééndagsvlieg. De band loopt al aardig richting het tien-jarig bestaan en heeft inmiddels ook best een naam opgebouwd binnen het genre. Het kan geroutineerd, zonder aan beleving te verliezen zowel de liefhebber van de gitaar in extremis boeien als die gene die juist meer een liedje wil horen. Naar het einde kwa de versnelling er nog even flink op en werden de oordopjes er nog even flink ingeduwd voor bijvoorbeeld 'Leisure Suit'. Dat de heren hun klassieken eren bleek bij het slotaccoord. 'Count' werd opgedragen aan Graaf Tel. Weer zo'n mooi liedje met herhaling als stijlfiguur.
Half Way Station bewaard het beste tot het laatst
GRONINGEN – Op Altersonic in Groningen toonde Half Way Station zich een mooie strakke band met aanstekelijk en aantrekkelijk repertoire. Met Elma Plaisier als aansprekende en expressieve frontvrouw en prima zangeres liet de band zien waar ze toe in staat is in de Drie Gezusters. De band opende met 'Find Love', gewoon een lekker nummer, waarin Half Way Station zich direct liet zien. Dat telt ook voor 'Vendetta' een lied met een bezwerend ritme. De band richt zich in de muziek inmiddels op podia met een wat groter publiek en daar is het nieuwe materiaal ook prima geschikt voor. Elma Plaisier is een heel fijne zangeres met uitstraling, maar ook een mooi groot bereik. Ze weet het publiek prima te bereiken en duikt zelfs het publiek in om de aanwezigen bij de show te betrekken. Bij het derde nummer doet Half Way station even een stapje terug in het tempo. Plaisier verstopt zich in haar capuchon en zingt erg fraai 'Take Us'. Een wondermooi nummer, met een aantal leuke vondsten. Gitarist Rikke Korswagen zingt bijvoorbeeld via zijn gitaarmicrofoon, want een verrassend effect oplevert. De band zit strak in elkaar en krijgt van Plaisier ook de ruimte zich te tonen. Als het moment zich er voor leent stapt ze van het podium en laat het spotlight aan haar bandleden. Een fijn gezelschap dat zich goed en degelijk voorsteld. “Storms' is het enige nummer deze avond dat niet op de recent verschenen plaat 'Dodo' staat maar past naadloos in het geheel. Het mooiste heeft de band voor het laatst bewaard. Het nummer 'Sister don't You Cry' is een erg aantrekkelijk nummer. Mooie tekst en Plaisier is in dit nummer absoluut in haar element, even als de rest van de band die nog eenmaal aanzet en het publiek doet genieten. Half Way Station wil het festival seizoen in. De Rotterdamse formatie is met de aantrekkelijke en makkelijk in het gehoorliggende combinatie tussen pop en rock zeker in staat om een prima festivalact te worden. Een uitstekend rondje voorstellen van de band aan het Altersonic publiek..
GRONINGEN – Op Altersonic in Groningen toonde Half Way Station zich een mooie strakke band met aanstekelijk en aantrekkelijk repertoire. Met Elma Plaisier als aansprekende en expressieve frontvrouw en prima zangeres liet de band zien waar ze toe in staat is in de Drie Gezusters. De band opende met 'Find Love', gewoon een lekker nummer, waarin Half Way Station zich direct liet zien. Dat telt ook voor 'Vendetta' een lied met een bezwerend ritme. De band richt zich in de muziek inmiddels op podia met een wat groter publiek en daar is het nieuwe materiaal ook prima geschikt voor. Elma Plaisier is een heel fijne zangeres met uitstraling, maar ook een mooi groot bereik. Ze weet het publiek prima te bereiken en duikt zelfs het publiek in om de aanwezigen bij de show te betrekken. Bij het derde nummer doet Half Way station even een stapje terug in het tempo. Plaisier verstopt zich in haar capuchon en zingt erg fraai 'Take Us'. Een wondermooi nummer, met een aantal leuke vondsten. Gitarist Rikke Korswagen zingt bijvoorbeeld via zijn gitaarmicrofoon, want een verrassend effect oplevert. De band zit strak in elkaar en krijgt van Plaisier ook de ruimte zich te tonen. Als het moment zich er voor leent stapt ze van het podium en laat het spotlight aan haar bandleden. Een fijn gezelschap dat zich goed en degelijk voorsteld. “Storms' is het enige nummer deze avond dat niet op de recent verschenen plaat 'Dodo' staat maar past naadloos in het geheel. Het mooiste heeft de band voor het laatst bewaard. Het nummer 'Sister don't You Cry' is een erg aantrekkelijk nummer. Mooie tekst en Plaisier is in dit nummer absoluut in haar element, even als de rest van de band die nog eenmaal aanzet en het publiek doet genieten. Half Way Station wil het festival seizoen in. De Rotterdamse formatie is met de aantrekkelijke en makkelijk in het gehoorliggende combinatie tussen pop en rock zeker in staat om een prima festivalact te worden. Een uitstekend rondje voorstellen van de band aan het Altersonic publiek..
Schitterende stem van Gitta de Ridder weet je te raken
GRONINGEN – 'We hopen dat ze eindelijk opgepikt gaat worden”, vertelt manager Roelie van Lingen voor het optreden van Gitta de Ridder op Altersonic in Groningen. Dat zou niet meer dan terecht zijn, want de zangeres die woont in Londen, maar ook vaak in haar Almerse thuisbasis vertoeft, heeft één van de mooiste stemmen die er is. Een mooie ongekunstelde, af en toe wat klunzige, maar ontwapenende persoonlijkheid vergezeld haar daarbij op het podium. Het valt echter niet mee om je te onderscheiden in het gros van de singersongwriters. Met 'Wanderer' heeft De Ridder een sterke opening en die laat ze volgen door het prachtige 'We make Thirty' en het femomenaal mooie 'Come Find Me', absoluut het mooiste nummer dat De Ridder op haar repertoire heeft. Een nummer dat je raakt en waarin de kwaliteiten van de stem van de Almeerse volop tot zijn recht komen. Ieder lied krijgt keurig zijn eigen verhaaltje en dat geeft een extra verdieping. Mooi is ook 'These Hands' waarin af en toe wat boosheid door klinkt, zowel in haar spel als haar zang. Ze weet haar emoties te raken en overbrengen. Haar spel is meer dan adequaat. Na 'Alternate Reality', haar laatste single en een mooi degelijk nummer en het liefdesliedje 'Feathers', begint het noodlot toe te slaan. Haar gitaar is letterlijk en figuurlijk de stemming van het mooie concert kwijt en laat zich eigenlijk niet meer in de goede richting duwen. De Ridder vertelt dat dit haar Nederlandse gitaar is en dat haar Engelse eigenlijk net even beter is. Wellicht bij een zo belangrijke showcase in vervolg toch echt het beste materiaal van stal halen. Toch valt er met de prachtige zang nog volop te genieten. Van 'Victor' bijvoorbeeld of van het voor het eerst uitgevoerde 'Restless as a Bird'. Voor haar laatste liedje 'Even' kiest De Ridder in eens een heel ander en veel hoger tempo. Prettig en ze zou er goed aan doen nog even wat meer van dergelijk liedjes op haar setlist te zette, zodat ze meer kan varieren. Maar de stem van Gitta de Ridder is genieten in elk nummer bewees ze in Groningen.
GRONINGEN – 'We hopen dat ze eindelijk opgepikt gaat worden”, vertelt manager Roelie van Lingen voor het optreden van Gitta de Ridder op Altersonic in Groningen. Dat zou niet meer dan terecht zijn, want de zangeres die woont in Londen, maar ook vaak in haar Almerse thuisbasis vertoeft, heeft één van de mooiste stemmen die er is. Een mooie ongekunstelde, af en toe wat klunzige, maar ontwapenende persoonlijkheid vergezeld haar daarbij op het podium. Het valt echter niet mee om je te onderscheiden in het gros van de singersongwriters. Met 'Wanderer' heeft De Ridder een sterke opening en die laat ze volgen door het prachtige 'We make Thirty' en het femomenaal mooie 'Come Find Me', absoluut het mooiste nummer dat De Ridder op haar repertoire heeft. Een nummer dat je raakt en waarin de kwaliteiten van de stem van de Almeerse volop tot zijn recht komen. Ieder lied krijgt keurig zijn eigen verhaaltje en dat geeft een extra verdieping. Mooi is ook 'These Hands' waarin af en toe wat boosheid door klinkt, zowel in haar spel als haar zang. Ze weet haar emoties te raken en overbrengen. Haar spel is meer dan adequaat. Na 'Alternate Reality', haar laatste single en een mooi degelijk nummer en het liefdesliedje 'Feathers', begint het noodlot toe te slaan. Haar gitaar is letterlijk en figuurlijk de stemming van het mooie concert kwijt en laat zich eigenlijk niet meer in de goede richting duwen. De Ridder vertelt dat dit haar Nederlandse gitaar is en dat haar Engelse eigenlijk net even beter is. Wellicht bij een zo belangrijke showcase in vervolg toch echt het beste materiaal van stal halen. Toch valt er met de prachtige zang nog volop te genieten. Van 'Victor' bijvoorbeeld of van het voor het eerst uitgevoerde 'Restless as a Bird'. Voor haar laatste liedje 'Even' kiest De Ridder in eens een heel ander en veel hoger tempo. Prettig en ze zou er goed aan doen nog even wat meer van dergelijk liedjes op haar setlist te zette, zodat ze meer kan varieren. Maar de stem van Gitta de Ridder is genieten in elk nummer bewees ze in Groningen.
The Slick verrast met vette soul
GRONINGEN – Keurig In het pak staan de Tilburgse heren van The Slick op het podium. Direct een goede uitstraling en dan is er al veel gewonnen in de Drie Gezusters bij Altersonic in Groningen. Echter het blijft niet bij een mooie verpakking. Met veel dynamiek wordt terug gegrepen op de oude soul van Motown, met vleugjes reggea en jazz in sommige nummers verwerkt. Dermate veel dynamiek dat een monitor het publiek in vliegt als frontman en zanger Duncan de Moor op het kleine podium als zijn energie in dans laat afvloeien. Zijn voorbeeld wordt even later gevolgd door drummer Niels Fischer die het publiek belaagd met een losgeraakt bekken. Geen gewonden overigens. Het begint spetterend met 'Who do You Think You Are'. Een mooi soulvol nummer en een prima opmaat voor meer swingends. De Moor is uitstekend bij stem. Naast dat de band prima eigen liedjes heft brengt ze met 'Hard Times' van John Legend ook een fijne ode aan deze collega. Puntje van groei is het roepen van algemeenheden tussen de liedjes door. Daar mag best wat andere info komen dan de vraag of iedereen het naar zijn zin heeft. 'Inner Heat'is een nummer met een duidelijke reggea invloed. Een fraaie song die ook als single is uitgebracht, maar net even een buitenbeentje in het The Slick repertoire zoals dat vanavond wordt gebracht. Stijlvoller is het volgende nummer waarin juist veel jazz zit verwerkt. Dat is een prima invloed voor The Slick. Hoogtepunt van deze showcase is wel 'Head Up'. Ee heerlijk rustig nummer bij aanvang met mooie verantwoorde zang, maar waarin naar een heftige apotheose wordt toegewerkt. Een schitterend nummer. Tijdens het afsluitende 'Happy' krijgt ieder bandlid zijn moment van glorie met een mooie solo. Fischer gebruikt dat om nogmaals zijn drumstel uiteen te laten vliiegen, maar is met zijn spel en uitstraling een fijne aanvulling op De Moor. De rest van de band is rustiger, maar met veel kwaliteit. The Slick brengt fijne muziek. Soul met een capital S, maar zonder een kopie te willen zijn van de jaren waarin de wortels steken. Het is muziek met de energie van nu en met de grandeur van vroeger.
GRONINGEN – Keurig In het pak staan de Tilburgse heren van The Slick op het podium. Direct een goede uitstraling en dan is er al veel gewonnen in de Drie Gezusters bij Altersonic in Groningen. Echter het blijft niet bij een mooie verpakking. Met veel dynamiek wordt terug gegrepen op de oude soul van Motown, met vleugjes reggea en jazz in sommige nummers verwerkt. Dermate veel dynamiek dat een monitor het publiek in vliegt als frontman en zanger Duncan de Moor op het kleine podium als zijn energie in dans laat afvloeien. Zijn voorbeeld wordt even later gevolgd door drummer Niels Fischer die het publiek belaagd met een losgeraakt bekken. Geen gewonden overigens. Het begint spetterend met 'Who do You Think You Are'. Een mooi soulvol nummer en een prima opmaat voor meer swingends. De Moor is uitstekend bij stem. Naast dat de band prima eigen liedjes heft brengt ze met 'Hard Times' van John Legend ook een fijne ode aan deze collega. Puntje van groei is het roepen van algemeenheden tussen de liedjes door. Daar mag best wat andere info komen dan de vraag of iedereen het naar zijn zin heeft. 'Inner Heat'is een nummer met een duidelijke reggea invloed. Een fraaie song die ook als single is uitgebracht, maar net even een buitenbeentje in het The Slick repertoire zoals dat vanavond wordt gebracht. Stijlvoller is het volgende nummer waarin juist veel jazz zit verwerkt. Dat is een prima invloed voor The Slick. Hoogtepunt van deze showcase is wel 'Head Up'. Ee heerlijk rustig nummer bij aanvang met mooie verantwoorde zang, maar waarin naar een heftige apotheose wordt toegewerkt. Een schitterend nummer. Tijdens het afsluitende 'Happy' krijgt ieder bandlid zijn moment van glorie met een mooie solo. Fischer gebruikt dat om nogmaals zijn drumstel uiteen te laten vliiegen, maar is met zijn spel en uitstraling een fijne aanvulling op De Moor. De rest van de band is rustiger, maar met veel kwaliteit. The Slick brengt fijne muziek. Soul met een capital S, maar zonder een kopie te willen zijn van de jaren waarin de wortels steken. Het is muziek met de energie van nu en met de grandeur van vroeger.
Svavar Knútur vertelt
GRONINGEN – De IJslander Svavar Knútur is een blijmoedig mens. Dat zou je niet zeggen als de troubadour zijn zwaarmoedige liedjes inzet, maar zijn uitstraling verraad hem. Met 'Vetrarsól' en 'Undir Birkitré' zet hij in een trio liedjes vol 'Weltschmerz' dat hij afsluit met 'Wanderlust'. Vooral 'Undir Birkitré' is erg mooi, helemaal omdat Knútur er in slaagt de wind van zijn IJslandse thuis te reproduceren met geblaas en gefluit. Svavar Knútur blijkt een prachtige zanger die zichzelf uitstekend weet te begeleiden met gitaar en ieder liedje weer dat contact met het publiek zoekt en ze laat meezingen. Hij legt uit dat hij het publiek graag blij de deur weer uitstuurt en dus met een set opbouw werkt die toewerkt naar de vrolijke liedjes. Dat lukt, maar bij deze gelegenheid en in de korte periode die hem is gegund bij de Excelsior showcase, zijn het vooral de verhalen die blij maken. Minstens net zoveel tijd besteed Knútur aan verhalen vertellen als liedjes zingen. Vrolijke verhalen over hoe je in en bejaarden tehuis, waar hij vaak thuis optreedt, kunt zien wie vroeger de zangers waren en wie de sporters. De sporters, zo onthult Knútur, praten na over het concert, de zangers gaan genieten van sex. Hilarisch is het verhaal van zijn optreden tijdens een schaakkampioenschap. Een zaal vol schakers beschouwd hem al een overbodig op onthoudt voor de eerste set, totdat hij vertelt dat meezingen de hersens stimuleert. Dat trekt de aandacht, voor even, maar levert hem wel een brief op van een Roemeense schaakster die prompt na zijn optreden haar eerste internationale match won. Zo rollen de verhalen door Brouwerij Martinus en komt Knútur tot vijf liedjes slechts. Me het gevoelige 'The Curtain' en het vrolijke 'Girl from Vancouver', waarvoor hij de gitaar verruilt voor de ukelele, sluit hij af. Een entertainer, die wellicht best nog even een verhaaltje minder en een liedje meer had mogen doen, maar desalnietemin voor een verrassend en mooi optreden zorgde.
GRONINGEN – De IJslander Svavar Knútur is een blijmoedig mens. Dat zou je niet zeggen als de troubadour zijn zwaarmoedige liedjes inzet, maar zijn uitstraling verraad hem. Met 'Vetrarsól' en 'Undir Birkitré' zet hij in een trio liedjes vol 'Weltschmerz' dat hij afsluit met 'Wanderlust'. Vooral 'Undir Birkitré' is erg mooi, helemaal omdat Knútur er in slaagt de wind van zijn IJslandse thuis te reproduceren met geblaas en gefluit. Svavar Knútur blijkt een prachtige zanger die zichzelf uitstekend weet te begeleiden met gitaar en ieder liedje weer dat contact met het publiek zoekt en ze laat meezingen. Hij legt uit dat hij het publiek graag blij de deur weer uitstuurt en dus met een set opbouw werkt die toewerkt naar de vrolijke liedjes. Dat lukt, maar bij deze gelegenheid en in de korte periode die hem is gegund bij de Excelsior showcase, zijn het vooral de verhalen die blij maken. Minstens net zoveel tijd besteed Knútur aan verhalen vertellen als liedjes zingen. Vrolijke verhalen over hoe je in en bejaarden tehuis, waar hij vaak thuis optreedt, kunt zien wie vroeger de zangers waren en wie de sporters. De sporters, zo onthult Knútur, praten na over het concert, de zangers gaan genieten van sex. Hilarisch is het verhaal van zijn optreden tijdens een schaakkampioenschap. Een zaal vol schakers beschouwd hem al een overbodig op onthoudt voor de eerste set, totdat hij vertelt dat meezingen de hersens stimuleert. Dat trekt de aandacht, voor even, maar levert hem wel een brief op van een Roemeense schaakster die prompt na zijn optreden haar eerste internationale match won. Zo rollen de verhalen door Brouwerij Martinus en komt Knútur tot vijf liedjes slechts. Me het gevoelige 'The Curtain' en het vrolijke 'Girl from Vancouver', waarvoor hij de gitaar verruilt voor de ukelele, sluit hij af. Een entertainer, die wellicht best nog even een verhaaltje minder en een liedje meer had mogen doen, maar desalnietemin voor een verrassend en mooi optreden zorgde.
Vikings in Tibet wisselen sterke momenten af met mindere
GRONINGEN – Vikings in Tibet deed zichzelf te kort in de Jack Daniel's Barn bij Grunnsonic. De band liet tijd liggen om indruk te maken met een erg korte set. Het zestal liedjes dat op het programma stond werd er in iets meer dan twintig minuten gespeeld. Tijd zat voor meer Vikings in Tibet dus. Die mogelijkheid werd niet gegrepen. In het zestal gespeelde songs wisselde de Groningse band uitmuntende passages af met momenten waar ze niet zo goed uit de verf kwamen. De opening was krachtig. De dreampop werd gegoten in een stevig jasje. De band speelt degelijk en heeft prima nummers. Steunend op degelijk gitaarspel heeft Vikings in Tibet wat te vertellen in de wat rustigere nummers en het snellere werk. Af en toe moet het gezegde minder is meer nog worden toegepast. Er kan nog gewonnen worden in de zang. De samenzang is echter prima en dan ondersteunen de stemmen elkaar, Met 'White Room' had Vikings in Tibet ook de nieuwe veelbelovende singel op de setlist staan. Een fijn wat rustig nummer en ook het afsluitende 'Orange Sounds' spreekt aan. Ondanks dat er dus voldoende tijd is wordt er nauwelijks contact met het publiek gezocht met een praatje. Jeppe Gooskens, Marijn Gooskens, Joe Wilcox, Nils de Jonge, Thijs Keulen en Corné de Wolf hebben zat in hun mars en dat komt er bij tijden ook uit, maar op andere terreinen moet Vikings in Tibet nog flinke stappen zetten om een nog evenwichterige set van hoogniveau te spelen en de geboden mogelijkheden te grijpen.
GRONINGEN – Vikings in Tibet deed zichzelf te kort in de Jack Daniel's Barn bij Grunnsonic. De band liet tijd liggen om indruk te maken met een erg korte set. Het zestal liedjes dat op het programma stond werd er in iets meer dan twintig minuten gespeeld. Tijd zat voor meer Vikings in Tibet dus. Die mogelijkheid werd niet gegrepen. In het zestal gespeelde songs wisselde de Groningse band uitmuntende passages af met momenten waar ze niet zo goed uit de verf kwamen. De opening was krachtig. De dreampop werd gegoten in een stevig jasje. De band speelt degelijk en heeft prima nummers. Steunend op degelijk gitaarspel heeft Vikings in Tibet wat te vertellen in de wat rustigere nummers en het snellere werk. Af en toe moet het gezegde minder is meer nog worden toegepast. Er kan nog gewonnen worden in de zang. De samenzang is echter prima en dan ondersteunen de stemmen elkaar, Met 'White Room' had Vikings in Tibet ook de nieuwe veelbelovende singel op de setlist staan. Een fijn wat rustig nummer en ook het afsluitende 'Orange Sounds' spreekt aan. Ondanks dat er dus voldoende tijd is wordt er nauwelijks contact met het publiek gezocht met een praatje. Jeppe Gooskens, Marijn Gooskens, Joe Wilcox, Nils de Jonge, Thijs Keulen en Corné de Wolf hebben zat in hun mars en dat komt er bij tijden ook uit, maar op andere terreinen moet Vikings in Tibet nog flinke stappen zetten om een nog evenwichterige set van hoogniveau te spelen en de geboden mogelijkheden te grijpen.
Middlemist Red is degelijke band
GRONINGEN – De vier heren van Middlemist Red uit Boedapest zijn in stemmig zwart gestoken voor hun optreden tijdens de Excelsior Showcase in Brouwerij Martinus in Groningen. De Hongaren zijn zakelijk. Ze komen om te spelen en spelen zullen ze. In hoog tempo gooien ze de liedjes erdoor. Zware rock met een hoog gitaren gehalte doet het bier schudden. Zel betittelen de mannen van Middlemist Red hun stijl als neo-psych. Met 'Alas' opent de band. Zanger Soma Nóvé moet er voor waken niet te worden overvleugeld door Dávid Papp op gitaar en Soma Deli op bas. De met een geblesseerde vinger opkomende drummer Ábel Ürögdi laat zich daardoor niet verhinderen om het tempo razend te houden. Via 'Evermore' gaat het naar 'Multicoloured Drive' en dat is een prima liedje. Naast de gitaren en de zang, waarbij Nóvé soms het schreeuwen bewust opzoekt zijn vooral de mooie samenzang en het de sterke en dansbare ritmes van de liedjes de sterke punten van de band. Af en toe is nog wat beperking op zijn plaats, midden in mooie stukjes samenzang dendert er wel eens een drum Op volle kracht doorheen. De eerste helft van het concert is ook iets te veel van hetzelfde. Liedjes in de zelfde lijn, neefjes en nichtjes van elkaar. Dat veranderd met 'Sundowner'. Een liedje me een ander gevoel. Net even rustiger bij tijden en gevoeliger. Een liedje waarin vooral de harmoniën de show weten te stelen. Ook het afsluitende 'Aanimal' weet met een mooi ritme te overtuigen. Aan introducties doet de band nauwelijks. Een compliment voor het bier en een kort hallo. Middlemist Red is gewoon een degelijke rockband die vooral de liefhebber van tempo en gitaren zal bekoren. Het blijft wel allemaal erg serieus, op een lach zijn de Hongaren nauwelijks te betrappen. Opzienbarend? Onderscheidend? Nee, dat niet maar gewoon lekker degelijk werk.
GRONINGEN – De vier heren van Middlemist Red uit Boedapest zijn in stemmig zwart gestoken voor hun optreden tijdens de Excelsior Showcase in Brouwerij Martinus in Groningen. De Hongaren zijn zakelijk. Ze komen om te spelen en spelen zullen ze. In hoog tempo gooien ze de liedjes erdoor. Zware rock met een hoog gitaren gehalte doet het bier schudden. Zel betittelen de mannen van Middlemist Red hun stijl als neo-psych. Met 'Alas' opent de band. Zanger Soma Nóvé moet er voor waken niet te worden overvleugeld door Dávid Papp op gitaar en Soma Deli op bas. De met een geblesseerde vinger opkomende drummer Ábel Ürögdi laat zich daardoor niet verhinderen om het tempo razend te houden. Via 'Evermore' gaat het naar 'Multicoloured Drive' en dat is een prima liedje. Naast de gitaren en de zang, waarbij Nóvé soms het schreeuwen bewust opzoekt zijn vooral de mooie samenzang en het de sterke en dansbare ritmes van de liedjes de sterke punten van de band. Af en toe is nog wat beperking op zijn plaats, midden in mooie stukjes samenzang dendert er wel eens een drum Op volle kracht doorheen. De eerste helft van het concert is ook iets te veel van hetzelfde. Liedjes in de zelfde lijn, neefjes en nichtjes van elkaar. Dat veranderd met 'Sundowner'. Een liedje me een ander gevoel. Net even rustiger bij tijden en gevoeliger. Een liedje waarin vooral de harmoniën de show weten te stelen. Ook het afsluitende 'Aanimal' weet met een mooi ritme te overtuigen. Aan introducties doet de band nauwelijks. Een compliment voor het bier en een kort hallo. Middlemist Red is gewoon een degelijke rockband die vooral de liefhebber van tempo en gitaren zal bekoren. Het blijft wel allemaal erg serieus, op een lach zijn de Hongaren nauwelijks te betrappen. Opzienbarend? Onderscheidend? Nee, dat niet maar gewoon lekker degelijk werk.
Alamo Race Track brengt muzikaal avontuur naar Amen
AMEN – Met Alamo Race Track programmeer je avontuur, spanning, dromerige rock liedjes en steek je als Bluescafë simpelweg je nek uit. De Amer in Amen werd echter voor deze moed beloond met een prachtig concert vol met intelligente liedjes en zelfs een poging tot een spontane cover van The Dutchboys, maar aangezien alleen zanger Ralph Mulder bekend was met het werk van de legendarische Drentse formatie bleef het bij een poging. Overigens kwamen in de loop van het programma met 'Breaking the Law' van Judas Priest en 'Waiting around To Die' van Townes van Sant wel twee uitstekend gekozen en veralamoracetrackte covers voorbij. De nadruk lag echter op het eigen materiaal, waarbij naast ouder werk ook veel van het nieuwe album 'Hawks' werd gespeeld, alles op een geweldige drooghumorischtische wijze aan één gepraat door Mulder. Een afspraak voor kerst volgend jaar met zijn aanwezige ouders, een gesprek over kippen en of ze bellen als ze gevoerd moeten worden. Alles kon. Muzikaal is Alamo Race Track een erg boeiende band. Geen recht toe, recht aan muziek, maar alle kronkels werden gevolgd. De prachtige zang van Mulder met zijn zeer karakteristieke stemgeluid is op zijn mooist als de hele band met hem meezingt. Dat bleek al in de opening met 'The Trail'. Het begin van een erg sterke eerste set, waarin met 'Hawks', het rustige 'Words' en het bedwelmende 'Killer Lake', met een hoofdrol voor de xylofoon met de vaardige handen van multi-instrumentalist Leonard Lucieer. Dat constante hoge niveau kon de band niet handhaven. Zowel na de eerste pauze als na de tweede pauze had Alamo Race Track even een moment nodig om weer in het spel te komen en was het wat rommelig. 'Records' was daarom niet overtuigend en in 'BCJB' raakte de band zelfs even helemaal verdwaald. Gelukkig werd dat in de tweede set snel weer hersteld. In 'All Engines', een nummer waarin timing een erg belangrijke rol speelt, was de band bij de les en ook in het zeer sterke 'Everybody Let's Go' overtuigde Alamo Race Track. Hoogtepunt was hierin wel het nieuwe en zeer indringende nummer 'Bleak House'. De derde set bleef wat rommelig. Spel en zang, met name ook een prettige hoofdrol voor drummer Robin Buys die het vaak niet makkelijk werd gemaakt, maar feilloos de gitaren de maat gaf, bleven dik in orde. Naast de Townes van Sant cover was hierin The Northern Territory erg mooi, met wederom fantastische samenzang, maar het einde was plots en de intensiteit af en toe even verdwenen. Met de toegift 'Risers' revancheerde de band zich daar gelukkig voor. Een middag muziek waarvoor band en publiek aan het werk moeten en dat was prettig.
AMEN – Met Alamo Race Track programmeer je avontuur, spanning, dromerige rock liedjes en steek je als Bluescafë simpelweg je nek uit. De Amer in Amen werd echter voor deze moed beloond met een prachtig concert vol met intelligente liedjes en zelfs een poging tot een spontane cover van The Dutchboys, maar aangezien alleen zanger Ralph Mulder bekend was met het werk van de legendarische Drentse formatie bleef het bij een poging. Overigens kwamen in de loop van het programma met 'Breaking the Law' van Judas Priest en 'Waiting around To Die' van Townes van Sant wel twee uitstekend gekozen en veralamoracetrackte covers voorbij. De nadruk lag echter op het eigen materiaal, waarbij naast ouder werk ook veel van het nieuwe album 'Hawks' werd gespeeld, alles op een geweldige drooghumorischtische wijze aan één gepraat door Mulder. Een afspraak voor kerst volgend jaar met zijn aanwezige ouders, een gesprek over kippen en of ze bellen als ze gevoerd moeten worden. Alles kon. Muzikaal is Alamo Race Track een erg boeiende band. Geen recht toe, recht aan muziek, maar alle kronkels werden gevolgd. De prachtige zang van Mulder met zijn zeer karakteristieke stemgeluid is op zijn mooist als de hele band met hem meezingt. Dat bleek al in de opening met 'The Trail'. Het begin van een erg sterke eerste set, waarin met 'Hawks', het rustige 'Words' en het bedwelmende 'Killer Lake', met een hoofdrol voor de xylofoon met de vaardige handen van multi-instrumentalist Leonard Lucieer. Dat constante hoge niveau kon de band niet handhaven. Zowel na de eerste pauze als na de tweede pauze had Alamo Race Track even een moment nodig om weer in het spel te komen en was het wat rommelig. 'Records' was daarom niet overtuigend en in 'BCJB' raakte de band zelfs even helemaal verdwaald. Gelukkig werd dat in de tweede set snel weer hersteld. In 'All Engines', een nummer waarin timing een erg belangrijke rol speelt, was de band bij de les en ook in het zeer sterke 'Everybody Let's Go' overtuigde Alamo Race Track. Hoogtepunt was hierin wel het nieuwe en zeer indringende nummer 'Bleak House'. De derde set bleef wat rommelig. Spel en zang, met name ook een prettige hoofdrol voor drummer Robin Buys die het vaak niet makkelijk werd gemaakt, maar feilloos de gitaren de maat gaf, bleven dik in orde. Naast de Townes van Sant cover was hierin The Northern Territory erg mooi, met wederom fantastische samenzang, maar het einde was plots en de intensiteit af en toe even verdwenen. Met de toegift 'Risers' revancheerde de band zich daar gelukkig voor. Een middag muziek waarvoor band en publiek aan het werk moeten en dat was prettig.
Katie Koss heeft alle mogelijkheden om te groeien
AMEN – Met een 'Hoi' begroette de Heerenveense singersongwriter Katie Koss het publiek dat op haar wachtte in De Amer in Amen. Achter die nom de guerre schuilt Katja Poltavets die ondanks haar prille loopbaan al wel de aandacht had weten te treken van het programmeursteam in De Amer en dat is altijd een aanbeveling. Dat bleek ook wel terecht. Katie Koss heeft de jeugd met zich mee en haar prachtige stem en nog volop mogelijkheden tot groeien. Onbevangen speelde de zangeres haar set. 'Stoppin the Lovin' en 'Stubborn' waren de eerste liedjes op haar setlist en toonden aan dat Koss een prachtige stem heeft met een redelijk groot bereik en ook als songwriter al het nodige in haar mars heeft. Vooral in haar zang, waar ze ook echt nog wel een stap kan doe in de doorleefdheid, maar dat is een kwestie van kilometers maken en nog dieper in haar materiaal duiken, heeft ze een erg sterk punt. Erg verrassend en leuk was 'For Ever Alone'. Door haar zelf neergezet als een kort tussendoor nummertje, maar wel het nummer waar ze zich het meest kan onderscheiden en waar de meeste potentie in zat. Een zonder druk, zomaar geschreven nummer en wellicht zou Koss dat meer moeten doen. Gewoon het raam open zetten en laat de leuke liedjes maar binnen waaien. Ook 'Awake' was een prima liedje. Vervolgens speelde Koss 'Ironic' van Alanis Morissette. Een voorbeeld van je helden vereren dat mis gaat. Niet alleen probeerde Koss zo dicht mogelijk bij het origineel te blijven en dan is er al absoluut geen eer mee te behalen, maar het nummer past niet bij haar zangcapaciteiten. Alanis Morissette heeft nog net even meer bereik. Wel een goede cover keus was het nummer dat ze daarna bracht 'Black Horse and The Cherry Tree” van K.D. Tunstall, maar alles viel samen in haar laatste nummer 'Mighty Brother'. Een prima eigen stuk en ineens was daar ook die beleving en diepgang in haar stem. Katie Koss moet lekker veel gaan optreden, veel gaan schrijven en proberen 'the dark side' in haar stem verder te ontwikkelen en vooral haar eigen persoonlijkheid nog meer in haar liedjes leggen..
AMEN – Met een 'Hoi' begroette de Heerenveense singersongwriter Katie Koss het publiek dat op haar wachtte in De Amer in Amen. Achter die nom de guerre schuilt Katja Poltavets die ondanks haar prille loopbaan al wel de aandacht had weten te treken van het programmeursteam in De Amer en dat is altijd een aanbeveling. Dat bleek ook wel terecht. Katie Koss heeft de jeugd met zich mee en haar prachtige stem en nog volop mogelijkheden tot groeien. Onbevangen speelde de zangeres haar set. 'Stoppin the Lovin' en 'Stubborn' waren de eerste liedjes op haar setlist en toonden aan dat Koss een prachtige stem heeft met een redelijk groot bereik en ook als songwriter al het nodige in haar mars heeft. Vooral in haar zang, waar ze ook echt nog wel een stap kan doe in de doorleefdheid, maar dat is een kwestie van kilometers maken en nog dieper in haar materiaal duiken, heeft ze een erg sterk punt. Erg verrassend en leuk was 'For Ever Alone'. Door haar zelf neergezet als een kort tussendoor nummertje, maar wel het nummer waar ze zich het meest kan onderscheiden en waar de meeste potentie in zat. Een zonder druk, zomaar geschreven nummer en wellicht zou Koss dat meer moeten doen. Gewoon het raam open zetten en laat de leuke liedjes maar binnen waaien. Ook 'Awake' was een prima liedje. Vervolgens speelde Koss 'Ironic' van Alanis Morissette. Een voorbeeld van je helden vereren dat mis gaat. Niet alleen probeerde Koss zo dicht mogelijk bij het origineel te blijven en dan is er al absoluut geen eer mee te behalen, maar het nummer past niet bij haar zangcapaciteiten. Alanis Morissette heeft nog net even meer bereik. Wel een goede cover keus was het nummer dat ze daarna bracht 'Black Horse and The Cherry Tree” van K.D. Tunstall, maar alles viel samen in haar laatste nummer 'Mighty Brother'. Een prima eigen stuk en ineens was daar ook die beleving en diepgang in haar stem. Katie Koss moet lekker veel gaan optreden, veel gaan schrijven en proberen 'the dark side' in haar stem verder te ontwikkelen en vooral haar eigen persoonlijkheid nog meer in haar liedjes leggen..
Ries de Vuyst doet tranen stromen met 'Eben Haezer'
HOUWERZIJL – De Zeeuwse blues, die wordt gezongen door Ries de Vuyst. Op zijn gitaar of resonator gitaar gooit de in het Belgische Gent woonachtige Zeeuw er met het grootste gemak een blues ritme uit en hij weet dat prima af te wisselen met nu en dan een nummer met country invloeden of gewoon een gevoelig of persoonlijk nummer. Juist in die laatste nummers lag de kracht van De Vuyst. Hoogtepunten in Houwerzijl bij de House for Sale sessions waren 'Deuhroeistijn', 'Akjoe Nwodig Aa', het als toegift uitgevoerde 'Leger van de Heer', met begeleiding van Tonnie Dieleman en vooral zijn persoonlijke familiegeschiedenis vastgelegd in 'Eben Haëzer'. Een monumentaal stuk en gedenksteen voor met name zijn opa die als binnenschipper ook Gent aandeed en aanmeerde vlakbij de huidige woning van De Vuyst en zijn kroeg had, waar de zanger nu zijn boodschappen doet. Prachtig gebracht en met zoveel gevoel gezongen dat niet iedereen in het publiek het droog hield. Het was met recht een Zeeuw avondje, want in plat Zeeuws Vlaanders spreekt en zingt De Vuyst, die als goed advies dan ook mee gaf om wat niet begrepen werd maar te beschouwen als erg grappig en zo toch een fijne avond te hebben. De taal was echter geen barriere. In tegendeel. Alles wat De Vuyst aan gevoel en emotie in zijn liedjes legt komt glashelder over. Ondanks de soms zware onderwerpen weet de Zeeuw zijn set toch luchtig en opgeruimd te houden. Dat komt door zijn met veel humor doorspekte introducties, waarin deze keer zelfs ruimte is voor een pedicuresessie vanwege een opstandige nagel, maar ook door er af en toe een wat lichter liedje door heen te gooien als 'Als je weggaat'. Een fijn bluesje over hoe plezierig het kan zijn als een verkeerde relatie wordt verbroken. Geen liefdesverdriet maar een jubel gevoel en doe die deur dicht als je weggaat, want je weet ik kan niet tegen tocht. Zo, dat is ook een statement. In Zeeland hoog geprezen is De Vuyst hier nog voor de fijnproevers. Met zestig jaar weet hij prima een set neer te zetten op basis van zijn ervaring. Niet elk liedje heeft dat niveau van 'Eben Haëzer', maar dat deert weinig. Net als dat hij zich alleen begeleidt. In de nummers die de zanger al toegift zingt, met Tonnie Dieleman op het podium, blijkt dat een verrijking van de sound, maar ook zonder met die mooie stem en dat prima spel is het bijzonder overtuigend. De reis uit Zeeland is ver, maar hopen dat Ries de Vuyst die vaker gaat maken.
HOUWERZIJL – De Zeeuwse blues, die wordt gezongen door Ries de Vuyst. Op zijn gitaar of resonator gitaar gooit de in het Belgische Gent woonachtige Zeeuw er met het grootste gemak een blues ritme uit en hij weet dat prima af te wisselen met nu en dan een nummer met country invloeden of gewoon een gevoelig of persoonlijk nummer. Juist in die laatste nummers lag de kracht van De Vuyst. Hoogtepunten in Houwerzijl bij de House for Sale sessions waren 'Deuhroeistijn', 'Akjoe Nwodig Aa', het als toegift uitgevoerde 'Leger van de Heer', met begeleiding van Tonnie Dieleman en vooral zijn persoonlijke familiegeschiedenis vastgelegd in 'Eben Haëzer'. Een monumentaal stuk en gedenksteen voor met name zijn opa die als binnenschipper ook Gent aandeed en aanmeerde vlakbij de huidige woning van De Vuyst en zijn kroeg had, waar de zanger nu zijn boodschappen doet. Prachtig gebracht en met zoveel gevoel gezongen dat niet iedereen in het publiek het droog hield. Het was met recht een Zeeuw avondje, want in plat Zeeuws Vlaanders spreekt en zingt De Vuyst, die als goed advies dan ook mee gaf om wat niet begrepen werd maar te beschouwen als erg grappig en zo toch een fijne avond te hebben. De taal was echter geen barriere. In tegendeel. Alles wat De Vuyst aan gevoel en emotie in zijn liedjes legt komt glashelder over. Ondanks de soms zware onderwerpen weet de Zeeuw zijn set toch luchtig en opgeruimd te houden. Dat komt door zijn met veel humor doorspekte introducties, waarin deze keer zelfs ruimte is voor een pedicuresessie vanwege een opstandige nagel, maar ook door er af en toe een wat lichter liedje door heen te gooien als 'Als je weggaat'. Een fijn bluesje over hoe plezierig het kan zijn als een verkeerde relatie wordt verbroken. Geen liefdesverdriet maar een jubel gevoel en doe die deur dicht als je weggaat, want je weet ik kan niet tegen tocht. Zo, dat is ook een statement. In Zeeland hoog geprezen is De Vuyst hier nog voor de fijnproevers. Met zestig jaar weet hij prima een set neer te zetten op basis van zijn ervaring. Niet elk liedje heeft dat niveau van 'Eben Haëzer', maar dat deert weinig. Net als dat hij zich alleen begeleidt. In de nummers die de zanger al toegift zingt, met Tonnie Dieleman op het podium, blijkt dat een verrijking van de sound, maar ook zonder met die mooie stem en dat prima spel is het bijzonder overtuigend. De reis uit Zeeland is ver, maar hopen dat Ries de Vuyst die vaker gaat maken.
Zeeuws-Vlaanderse liedjes van Broeder Dieleman overtuigen ook in Groningen
HOUWERZIJL – Een tikje onwennig en nerveus klonk Broeder Dieleman in zijn opneningsnummer 'Gloria'. De zanger uit Zeeuws-Vlaanderen wist gelukkig de zenuwen gauw van zich af te zetten en zette niet voor het eerst een zeer overtuigende set neer in de provincie Groningen. Bij de House for Sale Sessions in Houwerzijl had hij met zijn haast kale liedjes gedragen door zijn ongekunstelde zang en de diepe emoties die hij weet aan te boren de toeschouwers snel aan zijn lippen. Na de opening op zijn banjo pakte Dieleman zijn gitaar voor het vlottere en erg mooie 'Aalscholver'. Het zijn liedjes waarin het Zeeuwse landschap een voorname rol speelt, maar via dat landschap de grote existentiële vragen over geloof, liefde, verdriet en hoop aan de orde worden gesteld. Erg mooi en plechtig gezongen was het 'Het grote donkere water van de nacht'. Op gitaar is de begeleiding wat uitgebreider, maar op banjo vaak minimaal. De liedjes werden door Broeder Dieleman goed aan elkaar gepraat. Ook hier eerst wat gezochte vrolijkheid, maar al snel rustiger en adequaat naar mate hij zich meer op het Houwerzijlse podium thuis ging voelen. Het volgende nummer zong Broeder Dieleman a capella, met een instrumentaal stuk met de strijkstok in het midden. Zijn stem en zang blijft fier overeind.Tot de hoogtepunten van de set hoorde zeker 'Begraafplaats van Philippine', een zeer indrukwekkend lied. In 'Adriana' is er aan begeleiding geen gebrek. Dieleman noemt het zijn metalnummer. In het lied gaat hij in op de angst die zijn grootmoeder had voor de dood, omdat daarna wellicht het Vagevuur wachtte. Jammer vertelde de zanger dat je met deze angst je leven door moet. In het nummer domineerde ook de zware aanslag van Broerder Dieleman op zijn gitaar wat in dit nummer prima van pas kwam. Met 'Omer' ging het langzamerhand naar het einde. Een flink aantal liedjes uit zijn nieuwste album 'Uut de Bron' passeerden, even als ouder werk als 'Kauwje'. Opvallend hoe de toch typisch Zeeuws-Vlaamse liedjes ook in Groningen in een vruchtbare bodem vallen. De klei in beide provincies is toch niet zo heel verschillend schijnbaar.
HOUWERZIJL – Een tikje onwennig en nerveus klonk Broeder Dieleman in zijn opneningsnummer 'Gloria'. De zanger uit Zeeuws-Vlaanderen wist gelukkig de zenuwen gauw van zich af te zetten en zette niet voor het eerst een zeer overtuigende set neer in de provincie Groningen. Bij de House for Sale Sessions in Houwerzijl had hij met zijn haast kale liedjes gedragen door zijn ongekunstelde zang en de diepe emoties die hij weet aan te boren de toeschouwers snel aan zijn lippen. Na de opening op zijn banjo pakte Dieleman zijn gitaar voor het vlottere en erg mooie 'Aalscholver'. Het zijn liedjes waarin het Zeeuwse landschap een voorname rol speelt, maar via dat landschap de grote existentiële vragen over geloof, liefde, verdriet en hoop aan de orde worden gesteld. Erg mooi en plechtig gezongen was het 'Het grote donkere water van de nacht'. Op gitaar is de begeleiding wat uitgebreider, maar op banjo vaak minimaal. De liedjes werden door Broeder Dieleman goed aan elkaar gepraat. Ook hier eerst wat gezochte vrolijkheid, maar al snel rustiger en adequaat naar mate hij zich meer op het Houwerzijlse podium thuis ging voelen. Het volgende nummer zong Broeder Dieleman a capella, met een instrumentaal stuk met de strijkstok in het midden. Zijn stem en zang blijft fier overeind.Tot de hoogtepunten van de set hoorde zeker 'Begraafplaats van Philippine', een zeer indrukwekkend lied. In 'Adriana' is er aan begeleiding geen gebrek. Dieleman noemt het zijn metalnummer. In het lied gaat hij in op de angst die zijn grootmoeder had voor de dood, omdat daarna wellicht het Vagevuur wachtte. Jammer vertelde de zanger dat je met deze angst je leven door moet. In het nummer domineerde ook de zware aanslag van Broerder Dieleman op zijn gitaar wat in dit nummer prima van pas kwam. Met 'Omer' ging het langzamerhand naar het einde. Een flink aantal liedjes uit zijn nieuwste album 'Uut de Bron' passeerden, even als ouder werk als 'Kauwje'. Opvallend hoe de toch typisch Zeeuws-Vlaamse liedjes ook in Groningen in een vruchtbare bodem vallen. De klei in beide provincies is toch niet zo heel verschillend schijnbaar.
Elske DeWall gaat intiem in De Amer
AMEN – Het was haar debuut in De Amer in Amen. Eerst moest Elske DeWall nog de spraakverwarring ophelderen in de bandbus dat het niet ging om het Friese De Emmer, maar om het muziekpodium in Amen, maar al bij opkomst was duidelijk dat DeWall en haar bandleden zich helemaal thuis voelden in het Drentse. Dat gaf de atmosfeer voor persoonlijke ontboezemingen. Die kwamen er. Al bij het tweede nummer kreeg het publiek te horen hoeveel kinderen elk bandlid had. Voor en na de pauze ging het over het WC gebruik van de zangeres en ook de gezamenlijke sokkenkast van DeWall en levensgezel Sietse Huisman kwam aan bod. Gezellig dus. Gelukkig bleef het niet bij gezellig, maar wist DeWall op meer dan overtuigende wijze te tonen dat zij een fantastische soulvolle stem heeft en niet voor niets tot één van de betere zangeressen van Nederland mag worden gerekend. In de intieme atmosfeer was het kippenvel moment nooit ver weg. Het concert begon ook intiem. Met minieme ondersteuning zong DeWall ingetogen en gevoelig 'Only One'. Het liedje 'Forever Like This' over haar jeugd met zus Femke als dochters van de politieman aan de andere kant van het spoor in Feanwâlden kende nog een valse start ( iedereen die wel eens voor het spoor daar heeft moeten wachten kan zich dat voorstellen), maar was ook fijn. Echt los ging het bij 'Islands in the Stream' ooit begonnen als guilty pleasure bij 'De Wereld Draait Door' waar DeWall dit nummer van Kenny Rodgers en Dolly Parton zong en een mooie aanvulling op het eigen werk. Het hoogtepunt in de eerste set was het prachtige 'Stone by Stone' waarin de stem van de Friezin volledig tot haar recht kwam in al zijn diepte en pracht. In de tweede set hervatte de band, naast Elske en Femke DeWall ook de mooi beheerst op cajón begeleidende Sietse Huisman en de fraaie accenten op gitaar zettende Peter Krako. met het sterke 'Blackwater' en even later het prachtige 'This Game' dat is gebruikt als muziek voor de TV Serie 'Moordvrouwen.' Na het indrukwekkende 'One Day' zetten deWall het publiek nog in twee nummers aan het meezingen.
In de derde set met wederom veel oud materiaal, maar ook erg veel nieuwe nummers voor de deze maand startende Theatertour en te verschijnen CD was het een onverwacht nummer dat de show stal. Niet op de setlist, maar op verzoek van het publiek zong Elske DeWall 'Dunsje my de leafde ût'. Een hertaling in het Fries van een nummer van Leonard Cohen. In abslút pikefel ode oan de grutte Canadeze artyst. In haar eigen taal zingt DeWall nog net even makkelijker en natureler. Een mooi tegenwicht voor de uitvoering van het Prince nummer 'Kiss' waarin DeWall wat vlak bleef. Elske DeWall is een prachtige en expressieve zangeres. Jammer dat ze zichzelf beperkte door op een barkruk te zingen. Liefst twee staande ovaties vielen haar ten deel voor en na het akoestisch gezongen 'I'll be Around'. Dat mag worden opgevat als een belofte aan De Amer dat na het schitterende optreden een directe liefde voor de Friezin opvatte.
AMEN – Het was haar debuut in De Amer in Amen. Eerst moest Elske DeWall nog de spraakverwarring ophelderen in de bandbus dat het niet ging om het Friese De Emmer, maar om het muziekpodium in Amen, maar al bij opkomst was duidelijk dat DeWall en haar bandleden zich helemaal thuis voelden in het Drentse. Dat gaf de atmosfeer voor persoonlijke ontboezemingen. Die kwamen er. Al bij het tweede nummer kreeg het publiek te horen hoeveel kinderen elk bandlid had. Voor en na de pauze ging het over het WC gebruik van de zangeres en ook de gezamenlijke sokkenkast van DeWall en levensgezel Sietse Huisman kwam aan bod. Gezellig dus. Gelukkig bleef het niet bij gezellig, maar wist DeWall op meer dan overtuigende wijze te tonen dat zij een fantastische soulvolle stem heeft en niet voor niets tot één van de betere zangeressen van Nederland mag worden gerekend. In de intieme atmosfeer was het kippenvel moment nooit ver weg. Het concert begon ook intiem. Met minieme ondersteuning zong DeWall ingetogen en gevoelig 'Only One'. Het liedje 'Forever Like This' over haar jeugd met zus Femke als dochters van de politieman aan de andere kant van het spoor in Feanwâlden kende nog een valse start ( iedereen die wel eens voor het spoor daar heeft moeten wachten kan zich dat voorstellen), maar was ook fijn. Echt los ging het bij 'Islands in the Stream' ooit begonnen als guilty pleasure bij 'De Wereld Draait Door' waar DeWall dit nummer van Kenny Rodgers en Dolly Parton zong en een mooie aanvulling op het eigen werk. Het hoogtepunt in de eerste set was het prachtige 'Stone by Stone' waarin de stem van de Friezin volledig tot haar recht kwam in al zijn diepte en pracht. In de tweede set hervatte de band, naast Elske en Femke DeWall ook de mooi beheerst op cajón begeleidende Sietse Huisman en de fraaie accenten op gitaar zettende Peter Krako. met het sterke 'Blackwater' en even later het prachtige 'This Game' dat is gebruikt als muziek voor de TV Serie 'Moordvrouwen.' Na het indrukwekkende 'One Day' zetten deWall het publiek nog in twee nummers aan het meezingen.
In de derde set met wederom veel oud materiaal, maar ook erg veel nieuwe nummers voor de deze maand startende Theatertour en te verschijnen CD was het een onverwacht nummer dat de show stal. Niet op de setlist, maar op verzoek van het publiek zong Elske DeWall 'Dunsje my de leafde ût'. Een hertaling in het Fries van een nummer van Leonard Cohen. In abslút pikefel ode oan de grutte Canadeze artyst. In haar eigen taal zingt DeWall nog net even makkelijker en natureler. Een mooi tegenwicht voor de uitvoering van het Prince nummer 'Kiss' waarin DeWall wat vlak bleef. Elske DeWall is een prachtige en expressieve zangeres. Jammer dat ze zichzelf beperkte door op een barkruk te zingen. Liefst twee staande ovaties vielen haar ten deel voor en na het akoestisch gezongen 'I'll be Around'. Dat mag worden opgevat als een belofte aan De Amer dat na het schitterende optreden een directe liefde voor de Friezin opvatte.
