Marble Heart is gebaat bij tempo
GRONINGEN – In het ruim van de Tromp tijdens WinterWelVaart in Groningen speelde Marble Heart een akoestische set. Inhouden voor de Groninger band en met een gitarist minder ook nog een personele aderlating. Desondanks werd er toch een fijne set neergezet, waarbij duidelijk werd dat in de liedjes met hoog tempo er net iets meer overtuiging in zat dan bij de wat tragere liedjes. Een fijne opening werd afgesloten met 'All Together'. Mooi was daarna 'Happy Alone'. Een liedje over het vrolijke bestaan als vrijgezel, vertelde zanger Bram Vink hier over. Aanvankelijk kondigde hij de liedjes prima aan. Een korte introductie voor elk lied, maar daar hield Vink in het midden gedeelte mee op, waarna in vlot tempo meerdere nummer passeerden om in het laatste deel daar weer mee te beginnen. Het is een onderdeel wat hij prima beheerst, To the point voegt hij net wat achtergrond informatie toe met de nodige humor. Vink beschikt ook over een mooie rock stem. In een nummer als 'Call it a Day' kwam dat nog niet helemaal tot zijn recht, maar in de wat vlottere nummers absoluut wel. Met hoed een mooie karakteristieke frontman. Met ondersteuning van Rick Lammers op bas en Cees Bolhuis op drums werden de mooiere liedjes voor het laatst bewaard. Nummers met rock invloeden, maar ook regelmatig een 'sixties' gevoel. 'Mary' was bijvoorbeeld zo'n erg mooi liedje, waar Marble Heart toonde veel in zijn mars te hebben. Vooral het yoga liedje 'Down the River', waarin het gaat om zaken die er op dit moment even niet toe doen via de rivier, al dan niet tijdelijk, af te voeren, zodat ze in het heden niet storen, was erg mooi en het hoogtepunt van het optreden. Hoe verder op de setlist, hoe beter de band in zijn ritme kwam. 'Kiss You' was vervolgens het laatste nummer, ook nu een fijn nummer ter afsluiting en met deze kus van Marble Heart en de belofte om op Grunnsonic weer compleet een ouderwets rockend concert te geven sloot de band hun WinterWelVaart af.
GRONINGEN – In het ruim van de Tromp tijdens WinterWelVaart in Groningen speelde Marble Heart een akoestische set. Inhouden voor de Groninger band en met een gitarist minder ook nog een personele aderlating. Desondanks werd er toch een fijne set neergezet, waarbij duidelijk werd dat in de liedjes met hoog tempo er net iets meer overtuiging in zat dan bij de wat tragere liedjes. Een fijne opening werd afgesloten met 'All Together'. Mooi was daarna 'Happy Alone'. Een liedje over het vrolijke bestaan als vrijgezel, vertelde zanger Bram Vink hier over. Aanvankelijk kondigde hij de liedjes prima aan. Een korte introductie voor elk lied, maar daar hield Vink in het midden gedeelte mee op, waarna in vlot tempo meerdere nummer passeerden om in het laatste deel daar weer mee te beginnen. Het is een onderdeel wat hij prima beheerst, To the point voegt hij net wat achtergrond informatie toe met de nodige humor. Vink beschikt ook over een mooie rock stem. In een nummer als 'Call it a Day' kwam dat nog niet helemaal tot zijn recht, maar in de wat vlottere nummers absoluut wel. Met hoed een mooie karakteristieke frontman. Met ondersteuning van Rick Lammers op bas en Cees Bolhuis op drums werden de mooiere liedjes voor het laatst bewaard. Nummers met rock invloeden, maar ook regelmatig een 'sixties' gevoel. 'Mary' was bijvoorbeeld zo'n erg mooi liedje, waar Marble Heart toonde veel in zijn mars te hebben. Vooral het yoga liedje 'Down the River', waarin het gaat om zaken die er op dit moment even niet toe doen via de rivier, al dan niet tijdelijk, af te voeren, zodat ze in het heden niet storen, was erg mooi en het hoogtepunt van het optreden. Hoe verder op de setlist, hoe beter de band in zijn ritme kwam. 'Kiss You' was vervolgens het laatste nummer, ook nu een fijn nummer ter afsluiting en met deze kus van Marble Heart en de belofte om op Grunnsonic weer compleet een ouderwets rockend concert te geven sloot de band hun WinterWelVaart af.
Mooie rauwe country bij The Sweeter Sins
GRONINGEN – Even was het ruim van de Nicolaas Mulerius een kroegje in Nashville. Op het podium tijdens WinterWelVaart in het volgepakte ruim The Sweeter Sins. Rauwe Groninger country van Henja Dijksterhuis en Arnold Nieborg. Beide hebben hun muzikale sporen verdiend in onder andere Drive-by Wedding ( Dijksterhuis) en The Monroes ( Nieborg). Als de boot uit zijn voegen barst opent het duo met 'Empty'. Een liedje over (te veel) alcohol. Een typisch country onderwerp zoals er meer van dat soort zaken bij de hoorns worden gevat in de liedjes. Een duidelijk begin van wat deze middag verder geboden zal worden. Mooie levensliedjes gezongen met de rauwheid van het leven in vooral de stem van Nieborg, terwijl de schoonheid en hoop juist terug te vinden zijn in de stem van Dijksterhuis. Jammer is dat de electrische gitaar van Arnold Nieborg net wat te hard is afgesteld en daarbij het akoestische spel van Marja Dijksterhuis nu en dan wat wegdrukt. Een mooi scheidingsliedje volgt met 'Take the Money and Run'. De stemmen van beide klinken soms naast elkaar, maar vinden elkaar steeds weer. Het gruizige van Nieborg en het heldere van Dijksterhuis vormen niet alleen een mooi contrast, maar ook een mooie aanvulling op elkaar. Het is tijd voor een eerste keer Gram Parsons en met 'Return of the Grievious Angel' wordt een goede cover neergezet. In 'Hold on' is vervolgens het duo op zijn best te horen. De doorleefdheid van The Sweeter Sins komt optimaal tot uitdrukking. Een nummertje met fluiten door Dijksterhuis loopt leven wat minder door 'beschuit in het bier'. Net als in hun liedjes nemen The Sweeter Sins de tegenslagen met een glimlach, doorzettingsvermogen en al neuriend wordt het opgelost. Een sterk punt zijn de aankondigingen. In een paar woorden wordt steeds het liedje neergezet. Een liedje van the Jayhawks volgt en een mooie solo van Nieborg in 'Evelyn op zijn gitaar. Al snel zijn we dan bij het absolute hoogtepunt van het optreden. Het duet 'City Full of Lights' is rauw, schurend en erg mooi. De Sins op hun Sweetest. Met 'Faster'volgt dan een treinliedje, ook verplichte country kost en dan de enige echte niet als afsluiter. Een liedje van Gram Parsons wordt zoekende en aarzelend gebracht. Een liedje te ver toch, maar desondanks heerlijke country dicht bij het leven en ook daarin lukt niet alles.
GRONINGEN – Even was het ruim van de Nicolaas Mulerius een kroegje in Nashville. Op het podium tijdens WinterWelVaart in het volgepakte ruim The Sweeter Sins. Rauwe Groninger country van Henja Dijksterhuis en Arnold Nieborg. Beide hebben hun muzikale sporen verdiend in onder andere Drive-by Wedding ( Dijksterhuis) en The Monroes ( Nieborg). Als de boot uit zijn voegen barst opent het duo met 'Empty'. Een liedje over (te veel) alcohol. Een typisch country onderwerp zoals er meer van dat soort zaken bij de hoorns worden gevat in de liedjes. Een duidelijk begin van wat deze middag verder geboden zal worden. Mooie levensliedjes gezongen met de rauwheid van het leven in vooral de stem van Nieborg, terwijl de schoonheid en hoop juist terug te vinden zijn in de stem van Dijksterhuis. Jammer is dat de electrische gitaar van Arnold Nieborg net wat te hard is afgesteld en daarbij het akoestische spel van Marja Dijksterhuis nu en dan wat wegdrukt. Een mooi scheidingsliedje volgt met 'Take the Money and Run'. De stemmen van beide klinken soms naast elkaar, maar vinden elkaar steeds weer. Het gruizige van Nieborg en het heldere van Dijksterhuis vormen niet alleen een mooi contrast, maar ook een mooie aanvulling op elkaar. Het is tijd voor een eerste keer Gram Parsons en met 'Return of the Grievious Angel' wordt een goede cover neergezet. In 'Hold on' is vervolgens het duo op zijn best te horen. De doorleefdheid van The Sweeter Sins komt optimaal tot uitdrukking. Een nummertje met fluiten door Dijksterhuis loopt leven wat minder door 'beschuit in het bier'. Net als in hun liedjes nemen The Sweeter Sins de tegenslagen met een glimlach, doorzettingsvermogen en al neuriend wordt het opgelost. Een sterk punt zijn de aankondigingen. In een paar woorden wordt steeds het liedje neergezet. Een liedje van the Jayhawks volgt en een mooie solo van Nieborg in 'Evelyn op zijn gitaar. Al snel zijn we dan bij het absolute hoogtepunt van het optreden. Het duet 'City Full of Lights' is rauw, schurend en erg mooi. De Sins op hun Sweetest. Met 'Faster'volgt dan een treinliedje, ook verplichte country kost en dan de enige echte niet als afsluiter. Een liedje van Gram Parsons wordt zoekende en aarzelend gebracht. Een liedje te ver toch, maar desondanks heerlijke country dicht bij het leven en ook daarin lukt niet alles.
Inge van Calkar overtuigt ook met nieuw werk
GRONINGEN – Inge van Calkar slaat voorzichtig een nieuwe richting in met een nieuw album op komst. Het singersongwriter werk laat ze achter zich en ze beweegt zich meer naar popliedjes met rockinvloeden. Op WinterWelVaart was in het ruim van de Tromp niet alleen de kachel hoog opgestookt, ook Van Calkar en haar band stookten het vuurtje hoog op. Nog niet in het eerste nummer overigens. Een mooie onderkoelde versie van het oudere 'Rescue Me' was de opmaat voor het optreden. Dit werd gevolgd door 'Entangled', een nummer dat ook al langer op de setlist staat van Van Calkar. De Groningse was daarna op stoom, maar hield dat nog even onder contrle voor 'Once Again' met zeer fraai gitaarwerk van Christof Bauwens. Met het smachtende gezongen en swingende 'Different World' werd een feestje opgezet. Met veel passie en energie bracht Van Calkar haar werk met zo nu en dan scheurende gitaren, maar met een prima band die alles onder controle hield. In de band invaller Rudy Schuitema die zich op toetsen uitmuntend en onopvallend een grote bijdrage had. De band wist mooi alle aandacht te vestigen op frontvrouw Inge van Calkar die met haar eigen stijl en charme het publiek voor zich innam. Eén singersongwriter eigenschap had Van Calkar zeker al afgeschud. De band stond in festivalstand en dus weinig praatjes en veel spelen. Veel nummers met een mooie opbouw met een rustig gedeelte, waarin de zang van Van Calkar excelleert en ze kan laten horen wat voor uitstekende stembanden ze heeft en dan een demarrage waarin haar rock kant de boventoon voert. Mooi stevige nummers als 'Shed en 'All I Want to' overtuigden. Mooiste nummer was wel 'This is When My heart Stands Still'. Een mooi rustig ingezet nummer, waarin de zang optimaal tot zijn recht komt. Een nummer dat zich kan meten met haar mooiste werk. 'Unravels' is ook zo'n fraai nummer wat vast tot de Inge van Calkar klassiekers gaat behoren. Ter afscheid nog even down memory lane met haar hits 'Too Late Now' en 'Leave This Town'. De band speelt op Eurosonic Noorderslag. Europese Captains of Music Industry, come take a look.
GRONINGEN – Inge van Calkar slaat voorzichtig een nieuwe richting in met een nieuw album op komst. Het singersongwriter werk laat ze achter zich en ze beweegt zich meer naar popliedjes met rockinvloeden. Op WinterWelVaart was in het ruim van de Tromp niet alleen de kachel hoog opgestookt, ook Van Calkar en haar band stookten het vuurtje hoog op. Nog niet in het eerste nummer overigens. Een mooie onderkoelde versie van het oudere 'Rescue Me' was de opmaat voor het optreden. Dit werd gevolgd door 'Entangled', een nummer dat ook al langer op de setlist staat van Van Calkar. De Groningse was daarna op stoom, maar hield dat nog even onder contrle voor 'Once Again' met zeer fraai gitaarwerk van Christof Bauwens. Met het smachtende gezongen en swingende 'Different World' werd een feestje opgezet. Met veel passie en energie bracht Van Calkar haar werk met zo nu en dan scheurende gitaren, maar met een prima band die alles onder controle hield. In de band invaller Rudy Schuitema die zich op toetsen uitmuntend en onopvallend een grote bijdrage had. De band wist mooi alle aandacht te vestigen op frontvrouw Inge van Calkar die met haar eigen stijl en charme het publiek voor zich innam. Eén singersongwriter eigenschap had Van Calkar zeker al afgeschud. De band stond in festivalstand en dus weinig praatjes en veel spelen. Veel nummers met een mooie opbouw met een rustig gedeelte, waarin de zang van Van Calkar excelleert en ze kan laten horen wat voor uitstekende stembanden ze heeft en dan een demarrage waarin haar rock kant de boventoon voert. Mooi stevige nummers als 'Shed en 'All I Want to' overtuigden. Mooiste nummer was wel 'This is When My heart Stands Still'. Een mooi rustig ingezet nummer, waarin de zang optimaal tot zijn recht komt. Een nummer dat zich kan meten met haar mooiste werk. 'Unravels' is ook zo'n fraai nummer wat vast tot de Inge van Calkar klassiekers gaat behoren. Ter afscheid nog even down memory lane met haar hits 'Too Late Now' en 'Leave This Town'. De band speelt op Eurosonic Noorderslag. Europese Captains of Music Industry, come take a look.
Leonieke Toering zoekt 'the dark side'
GRONINGEN – In deze van Star Wars vergeven dagen sluipt de gedachte aan de film zelfs het ruim in van de Nicolaas Mulerius waar tijdens WinterWelVaart in Groningen Leonieke Toering een intiem solo concert geeft. Dat heeft te maken met de stem van de Groningse zangeres. Waar veel zangeressen het trachten boeiend te maken door te kijken of ze de hoge C kunnen halen, weet Toering goed dat het meest interessante deel van haar stem juist ligt in 'the dark side'. Een positieve donkere kant dus en op de juiste momenten verlaagt ze de klank van haar stem en geeft extra lading mee aan haar liedjes. Het maakt Toering een prachtige zangeres die deze middag uit eigen werk, maar ook uit internationale folkliedjes en uit Lenny & Junior, het duo dat ze vormt met Marcel Alkema vormt, materiaal put voor haar optreden. Ze vangt wat plompverloren aan zonder hallo, maar het mooie Italiaanse liedje doet dat snel vergeven. Met een catchy eigen liedje en een erg mooie uitvoering van 'La Bruja', een Mexicaans lied uit de soundtrack van de film over Frida Kahlo komt ze bij het rustige 'Don't Hate', en prachtig lied. Hierna komt Marcel Alkema op het podium en is het solo optreden voorbij en zit het publiek ineens midden in een Lenny & Junior concert. Ook nu een mooie mix van verschillende folkliedjes, zoals een Mongools liedje en nogmaals iets Mexicaans met eigen werk. Het wordt er iets rommeliger op door overleg, een verdwenen onderdeel en wisselingen van plek. Gelukkig blijven ook de mooie liedjes komen. Opvallend is het contrast tussen de rauwere zang van Alkema en de verzorgde en diepe stem van Toering. Erg prettig is het gebruik van de dwarsfluit in een aantal nummers. Ook nu donkere tonen die prachtig de stem van Toering aanvullen. Mooi zijn nummers als 'Friend' en 'Only' dat het hoogtepunt vormt van het optreden. In nog een fijn Mexicaans nummer bewijst Toering dat ze ook prima met haar stem omhoog kan. Onder de niet eenvoudige omstandigheden van zo'n provisorisch podium laat Toering zich uitstekend gelden. Vraag blijft waarom ze alleen op het affiche stond en niet gewoon als Lenny & Junior.
GRONINGEN – In deze van Star Wars vergeven dagen sluipt de gedachte aan de film zelfs het ruim in van de Nicolaas Mulerius waar tijdens WinterWelVaart in Groningen Leonieke Toering een intiem solo concert geeft. Dat heeft te maken met de stem van de Groningse zangeres. Waar veel zangeressen het trachten boeiend te maken door te kijken of ze de hoge C kunnen halen, weet Toering goed dat het meest interessante deel van haar stem juist ligt in 'the dark side'. Een positieve donkere kant dus en op de juiste momenten verlaagt ze de klank van haar stem en geeft extra lading mee aan haar liedjes. Het maakt Toering een prachtige zangeres die deze middag uit eigen werk, maar ook uit internationale folkliedjes en uit Lenny & Junior, het duo dat ze vormt met Marcel Alkema vormt, materiaal put voor haar optreden. Ze vangt wat plompverloren aan zonder hallo, maar het mooie Italiaanse liedje doet dat snel vergeven. Met een catchy eigen liedje en een erg mooie uitvoering van 'La Bruja', een Mexicaans lied uit de soundtrack van de film over Frida Kahlo komt ze bij het rustige 'Don't Hate', en prachtig lied. Hierna komt Marcel Alkema op het podium en is het solo optreden voorbij en zit het publiek ineens midden in een Lenny & Junior concert. Ook nu een mooie mix van verschillende folkliedjes, zoals een Mongools liedje en nogmaals iets Mexicaans met eigen werk. Het wordt er iets rommeliger op door overleg, een verdwenen onderdeel en wisselingen van plek. Gelukkig blijven ook de mooie liedjes komen. Opvallend is het contrast tussen de rauwere zang van Alkema en de verzorgde en diepe stem van Toering. Erg prettig is het gebruik van de dwarsfluit in een aantal nummers. Ook nu donkere tonen die prachtig de stem van Toering aanvullen. Mooi zijn nummers als 'Friend' en 'Only' dat het hoogtepunt vormt van het optreden. In nog een fijn Mexicaans nummer bewijst Toering dat ze ook prima met haar stem omhoog kan. Onder de niet eenvoudige omstandigheden van zo'n provisorisch podium laat Toering zich uitstekend gelden. Vraag blijft waarom ze alleen op het affiche stond en niet gewoon als Lenny & Junior.
Marja de Boer en Dorien Geusebroek onderstrepen scherp oor van progammeur
STEENDAM – Je hebt van die concerten waarbij het publiek komt op basis van de neus voor goede muziek van de programmeur. Het concert van Marja de Boer en Dorien Geusebroek bij Podium Peter & Leni in Steendam was zo'n concert. Uitbater Peter van Zeijl bekende het zelf bij zijn aankondiging. “Ik had nog nooit van beide dames gehoord, maar het zien van een paar clipjes overtuigde me.” Dat zal voor bijna het hele publiek het geval zijn geweest. Het Harderwijkse duo was de grote onbekende van de avond, maar na het optreden zeker niet meer. Er is in Nederland ook aan Nederlands talent nog veel te ontdekken voor wie zijn oor maar te luister wil leggen en vertrouwt op de goede smaak van het podium. Singersongwriter Marja de Boer met violiste Dorien Geusebroek hadden na afloop een zaal vol fans erbij. Terecht, want beide kweten zich uitmuntend van hun taak. Met mooie liedjes in het genre singersongwriter/pop/folk met af en toe een flinke Ierse scheut. Fijne verhalen en open persoonlijkheden op het podium die het publiek erbij betrokken deden de rest. Met het energieke 'Dance' opende het duo het bal. Daarbij werd direct de aandacht van het publiek gegrepen en dit gaf de mogelijkheid om met 'Wonderland' ook een wat introverter liedje te brengen. Het was het begin van een mooie reeks en een goed opgebouwde setlist met ruimte voor energie en reflectie. Verrassing en hoogtepunt voor de pauze was het schitterende 'De Kus'. Een Nederlandstalig liedje op basis van de tekst van de Harderwijkse stadsdichter. Qua taal een vreemde eend in de bijt, maar een beeldschoon klein liedje. 'Musicus Varus' was één van de momenten dat Dorien Geusebroek naar voren werd geschoven. Aanvankelijk wat bescheiden toonde Geusebroek zich een prima violiste die met haar spel een duidelijke verrijking was. Daarnaast toonde ze zich een zeer verdienstelijk zangeres. In de samenzang was het nu en dan even zoeken, maar als achtergrond zangeres deed ze heel fijn werk. Naast het componeren is de zang ook het sterkste punt van De Boer. Expressief met een prima bereik brengt ze haar liedjes. Krachtig als het moet en klein als het kan. Haar gitaarspel was adequaat, maar hier kan ze nog een stap zetten. Het Ierse karakter van haar liedjes kwam naar voren in 'The Old City Poet' en na de pauze in bijvoorbeeld een lied als 'A Land of Bears and Eagles'. Een manier om het publiek erbij te betreken werd gevonden door te laten raden naar het onderwerp van een lied. Een scherpe luisteraar ging er met een mooie prijs vandoor. Hoogtepunt na de pauze was het meertalige drinkliedje 'Tourdion' met de mooie opbouw van 'Undone' en 'Beautifull' er naar toe. Na het afsluitende 'Nostalgia' gevolgd door het prachtige 'On My Way' was het publiek om en dwong met klaterend applaus het duo terug het podium op voor 'This Time'. Je zult nooit verrast worden door een dergelijk mooi optreden als je thuisblijft. Af en toe moet je je gewoon laten inspireren door mooi muziek op een podium ook al weet je weinig of niks van de artiest vooraf.
STEENDAM – Je hebt van die concerten waarbij het publiek komt op basis van de neus voor goede muziek van de programmeur. Het concert van Marja de Boer en Dorien Geusebroek bij Podium Peter & Leni in Steendam was zo'n concert. Uitbater Peter van Zeijl bekende het zelf bij zijn aankondiging. “Ik had nog nooit van beide dames gehoord, maar het zien van een paar clipjes overtuigde me.” Dat zal voor bijna het hele publiek het geval zijn geweest. Het Harderwijkse duo was de grote onbekende van de avond, maar na het optreden zeker niet meer. Er is in Nederland ook aan Nederlands talent nog veel te ontdekken voor wie zijn oor maar te luister wil leggen en vertrouwt op de goede smaak van het podium. Singersongwriter Marja de Boer met violiste Dorien Geusebroek hadden na afloop een zaal vol fans erbij. Terecht, want beide kweten zich uitmuntend van hun taak. Met mooie liedjes in het genre singersongwriter/pop/folk met af en toe een flinke Ierse scheut. Fijne verhalen en open persoonlijkheden op het podium die het publiek erbij betrokken deden de rest. Met het energieke 'Dance' opende het duo het bal. Daarbij werd direct de aandacht van het publiek gegrepen en dit gaf de mogelijkheid om met 'Wonderland' ook een wat introverter liedje te brengen. Het was het begin van een mooie reeks en een goed opgebouwde setlist met ruimte voor energie en reflectie. Verrassing en hoogtepunt voor de pauze was het schitterende 'De Kus'. Een Nederlandstalig liedje op basis van de tekst van de Harderwijkse stadsdichter. Qua taal een vreemde eend in de bijt, maar een beeldschoon klein liedje. 'Musicus Varus' was één van de momenten dat Dorien Geusebroek naar voren werd geschoven. Aanvankelijk wat bescheiden toonde Geusebroek zich een prima violiste die met haar spel een duidelijke verrijking was. Daarnaast toonde ze zich een zeer verdienstelijk zangeres. In de samenzang was het nu en dan even zoeken, maar als achtergrond zangeres deed ze heel fijn werk. Naast het componeren is de zang ook het sterkste punt van De Boer. Expressief met een prima bereik brengt ze haar liedjes. Krachtig als het moet en klein als het kan. Haar gitaarspel was adequaat, maar hier kan ze nog een stap zetten. Het Ierse karakter van haar liedjes kwam naar voren in 'The Old City Poet' en na de pauze in bijvoorbeeld een lied als 'A Land of Bears and Eagles'. Een manier om het publiek erbij te betreken werd gevonden door te laten raden naar het onderwerp van een lied. Een scherpe luisteraar ging er met een mooie prijs vandoor. Hoogtepunt na de pauze was het meertalige drinkliedje 'Tourdion' met de mooie opbouw van 'Undone' en 'Beautifull' er naar toe. Na het afsluitende 'Nostalgia' gevolgd door het prachtige 'On My Way' was het publiek om en dwong met klaterend applaus het duo terug het podium op voor 'This Time'. Je zult nooit verrast worden door een dergelijk mooi optreden als je thuisblijft. Af en toe moet je je gewoon laten inspireren door mooi muziek op een podium ook al weet je weinig of niks van de artiest vooraf.
Prachtige intense zang bij The Indien
LEEUWARDEN – Het was een concert met twee gezichten dat The Indien gaf in Neushoorn in Leeuwarden. Aanvankelijk mooie vaak ingetogen en erg intense liedjes en even over de helft van het concert een omslag naar vlottere beat en rock liedjes. Beide mooi geworteld in de soul waarvan de stem van zangeres Rianne Walther druipt. Walther werd bedaard en prima ondersteund door Casper Talsma op gitaar, Maarten Hemmen op drums en Janneke Nijhuijs op bassgitaar, waarbij Walther ook zelf op orgel speelde. De opening was voor de mensen die The Indien nog niet kenden een openbaring. Rustig, haast bezwerende liedjes, gedragen door de stem van Walther die erg veel mogelijkheden heeft en pregnant is van emotie. Prachtig waren 'The More You Try' en 'The One', maar in 'Running' toonde Walther pas echt hoe mooi en intens ze kan zingen en dat gaf ze een vervolg in het eerste echte hoogtepunt van het concert 'Trouble'. Een lied over de donkere dagen in het leven van de Haagse en dat was te horen. Ook in het net iets vlottere 'My Mind' kwam de zang tot zijn recht. Wellicht doordat het winter was, kwam 'Summer Night' iets minder tot zijn recht en ook 'Don't Hurt Me know' was met zware aangehouden orgeltonen wellicht iets te heftig aangezet. Dat maakte de band ruimschoots goed in 'Balad' met alleen zang en gitaar en het mooie 'Five'. Prachtige liedjes, maar net op het moment dat je je af gaat vragen of The Indien ook meer in huis heeft gaat de knop op. In een duet met Camiel Meiresonne, de zanger van Son Mieux, komt ineens veel meer energie op het podium. Het tempo gaat omhoog en de intensiteit maakt plaats voor rock en beat in goede Haagse traditie. Het duet 'So High' is bijzonder mooi. Toch overtuigd The Indien net iets meer in de trage intense nummers als de zang op zijn allerbest is. Wellicht moet de setlist nog eens kritisch worden bekeken en kunnen de toch hele fijne beatnummers worden gebruikt om de gevoelige liedjes te kaderen en daarbij elkaar meer te versterken. Rianne Walther is een prima vertelster op het podium. Ze betrekt het publiek erbij en mag nog bij net wat meer liedjes ook inhoudelijk wat vertellen. Valkuil zijn wel de inside jokes, vooral met een aantal vrienden voor het podium. Een keer is dat niet erg, maar het mag niet de overhand krijgen. Op het programma veel werk van de recent verschenen EP 'Hiatus'. Terecht, want dat zijn mooie en dansbare liedjes, waar het optreden alleen maar nieuwsgierig naar de EP maakt. Het tempo zit er nu in bij de band. Het robuuste 'I Cannot Give You', het swingende 'Sarah' en met het rocknummer 'Done' wordt de Neushoorn gedag gezegd. Een belofte, met een paar stappen te zetten. Dat komt vast wel goed, want die prachtige stem van Rianne Walther, mag haar bezwerende en mooie liedjes blijven zingen. Albert Einstein wist het al. “The only source of knowledge is experience.” Kilometers maken dus voor The Indien.
LEEUWARDEN – Het was een concert met twee gezichten dat The Indien gaf in Neushoorn in Leeuwarden. Aanvankelijk mooie vaak ingetogen en erg intense liedjes en even over de helft van het concert een omslag naar vlottere beat en rock liedjes. Beide mooi geworteld in de soul waarvan de stem van zangeres Rianne Walther druipt. Walther werd bedaard en prima ondersteund door Casper Talsma op gitaar, Maarten Hemmen op drums en Janneke Nijhuijs op bassgitaar, waarbij Walther ook zelf op orgel speelde. De opening was voor de mensen die The Indien nog niet kenden een openbaring. Rustig, haast bezwerende liedjes, gedragen door de stem van Walther die erg veel mogelijkheden heeft en pregnant is van emotie. Prachtig waren 'The More You Try' en 'The One', maar in 'Running' toonde Walther pas echt hoe mooi en intens ze kan zingen en dat gaf ze een vervolg in het eerste echte hoogtepunt van het concert 'Trouble'. Een lied over de donkere dagen in het leven van de Haagse en dat was te horen. Ook in het net iets vlottere 'My Mind' kwam de zang tot zijn recht. Wellicht doordat het winter was, kwam 'Summer Night' iets minder tot zijn recht en ook 'Don't Hurt Me know' was met zware aangehouden orgeltonen wellicht iets te heftig aangezet. Dat maakte de band ruimschoots goed in 'Balad' met alleen zang en gitaar en het mooie 'Five'. Prachtige liedjes, maar net op het moment dat je je af gaat vragen of The Indien ook meer in huis heeft gaat de knop op. In een duet met Camiel Meiresonne, de zanger van Son Mieux, komt ineens veel meer energie op het podium. Het tempo gaat omhoog en de intensiteit maakt plaats voor rock en beat in goede Haagse traditie. Het duet 'So High' is bijzonder mooi. Toch overtuigd The Indien net iets meer in de trage intense nummers als de zang op zijn allerbest is. Wellicht moet de setlist nog eens kritisch worden bekeken en kunnen de toch hele fijne beatnummers worden gebruikt om de gevoelige liedjes te kaderen en daarbij elkaar meer te versterken. Rianne Walther is een prima vertelster op het podium. Ze betrekt het publiek erbij en mag nog bij net wat meer liedjes ook inhoudelijk wat vertellen. Valkuil zijn wel de inside jokes, vooral met een aantal vrienden voor het podium. Een keer is dat niet erg, maar het mag niet de overhand krijgen. Op het programma veel werk van de recent verschenen EP 'Hiatus'. Terecht, want dat zijn mooie en dansbare liedjes, waar het optreden alleen maar nieuwsgierig naar de EP maakt. Het tempo zit er nu in bij de band. Het robuuste 'I Cannot Give You', het swingende 'Sarah' en met het rocknummer 'Done' wordt de Neushoorn gedag gezegd. Een belofte, met een paar stappen te zetten. Dat komt vast wel goed, want die prachtige stem van Rianne Walther, mag haar bezwerende en mooie liedjes blijven zingen. Albert Einstein wist het al. “The only source of knowledge is experience.” Kilometers maken dus voor The Indien.
Son Mieux zou verwachtingen zomaar waar kunnen maken
LEEUWARDEN – Op landelijke televisie werd de band aangekondigd als één van de bands die het zomaar in 2016 zouden kunnen gaan maken. Eerder werd Son Mieux al 3fm Serious Talent, kreeg een nummer dat ze samen met The Him maakten een miljoen plays op internet en werden ze gevraagd als voorprogramma bij The Indien. En dan staan ze ook nog op Eurosonic Noorderslag, das me dunkt een molensteen om de nek van Camiel Meiresonne, de zanger van Son Mieux, aan verwachtingen voor een band die nog maar één single uit heeft. Gelukkig liet Meiresonne bij een optreden in de Neushoorn in Leeuwarden zich daar niets aan gelegen liggen. Frank en vrij speelde de band zijn werk en had daar duidelijk erg veel plezier in. In 'Blisters' opende Son Mieux nog redelijk ingetogen met een hoofdrol voor de percussie. Je zou dit nummer op een andere plek in de setlist verwachten als rustpuntje. De verdieping kwam bij het sterke 'Tommy'. De stem van Camiel Meiresonne ging letterlijk en figuurlijk de diepte in. Erg mooi. De mooie zang kwam ook tot uiting in Sympathy. Er is een punt waarop krachtige en rauwe zang schreeuwen wordt maar zowel in de solo zang als in de harmoniën werd dit vermeden en bleef het erg mooi en vol energie. De zang is een sterk punt van Son Mieux. Gevoelig en verzadigd met emotie, maar ook krachtig en vol rock. Ondanks dat de band als geheel voor op het podium stond met de beide percusionisten op de vleugels werd de aandacht toch mooi naar de zang gedirigeerd. Camiel Meiresonne is een uitstekende frontman. Veel energie en uitstraling. Qua introducties kan hij nog groeien, door af en toe ook inhoudelijk wat dieper te gaan. Dan betrek je het publiek meer bij de liedjes. Verheugend was 'Slow'. Een nummer dat nog die dag was gereed gekomen en direct al bij ëén van de beteren hoorde. Betrekkelijk vroeg in het programma kwam de mooie en vrolijke singel 'Easy' langs. Mooie liedjes volgden met veel invloeden van pop en rock. Een echt Son Mieux kenmerk is dat er vaak een mooie tempowisseling in de liedjes zit, bijvoorbeeld 'SOS/PEP' dat begint als mooi en ingetogen lied, maar halverwege prettig op hol slaat. Zo werd overtuigend de band neergezet. Nu nog als voorprogramma, maar in 2016 komt daar vast verandering in. Met het rockende 'Boem Boem' kreeg het optreden van Son Mieux een krachtige slot. Dit is serieus talentvol.
LEEUWARDEN – Op landelijke televisie werd de band aangekondigd als één van de bands die het zomaar in 2016 zouden kunnen gaan maken. Eerder werd Son Mieux al 3fm Serious Talent, kreeg een nummer dat ze samen met The Him maakten een miljoen plays op internet en werden ze gevraagd als voorprogramma bij The Indien. En dan staan ze ook nog op Eurosonic Noorderslag, das me dunkt een molensteen om de nek van Camiel Meiresonne, de zanger van Son Mieux, aan verwachtingen voor een band die nog maar één single uit heeft. Gelukkig liet Meiresonne bij een optreden in de Neushoorn in Leeuwarden zich daar niets aan gelegen liggen. Frank en vrij speelde de band zijn werk en had daar duidelijk erg veel plezier in. In 'Blisters' opende Son Mieux nog redelijk ingetogen met een hoofdrol voor de percussie. Je zou dit nummer op een andere plek in de setlist verwachten als rustpuntje. De verdieping kwam bij het sterke 'Tommy'. De stem van Camiel Meiresonne ging letterlijk en figuurlijk de diepte in. Erg mooi. De mooie zang kwam ook tot uiting in Sympathy. Er is een punt waarop krachtige en rauwe zang schreeuwen wordt maar zowel in de solo zang als in de harmoniën werd dit vermeden en bleef het erg mooi en vol energie. De zang is een sterk punt van Son Mieux. Gevoelig en verzadigd met emotie, maar ook krachtig en vol rock. Ondanks dat de band als geheel voor op het podium stond met de beide percusionisten op de vleugels werd de aandacht toch mooi naar de zang gedirigeerd. Camiel Meiresonne is een uitstekende frontman. Veel energie en uitstraling. Qua introducties kan hij nog groeien, door af en toe ook inhoudelijk wat dieper te gaan. Dan betrek je het publiek meer bij de liedjes. Verheugend was 'Slow'. Een nummer dat nog die dag was gereed gekomen en direct al bij ëén van de beteren hoorde. Betrekkelijk vroeg in het programma kwam de mooie en vrolijke singel 'Easy' langs. Mooie liedjes volgden met veel invloeden van pop en rock. Een echt Son Mieux kenmerk is dat er vaak een mooie tempowisseling in de liedjes zit, bijvoorbeeld 'SOS/PEP' dat begint als mooi en ingetogen lied, maar halverwege prettig op hol slaat. Zo werd overtuigend de band neergezet. Nu nog als voorprogramma, maar in 2016 komt daar vast verandering in. Met het rockende 'Boem Boem' kreeg het optreden van Son Mieux een krachtige slot. Dit is serieus talentvol.
Jennah Bell is magistraal in Houwerzijl
HOUWERZIJL – Hoe het programmeur Teus van Roodehaan gelukt is? Zonder geluk vaart niemand wel, maar voor haar enige Noordelijke optreden en enige optreden buiten de grote gerenomeerde zalen stond de New Yorkse Jennah Bell tijdens de Roodehaan/House for Sale Sessions in Houwerzijl op het podium. Bell is één van de betere zangeressen in opkomst. Op haar kersvers verschenen EP 'Anatomy' is te horen wat voor mogelijkheden Bell heeft met band. In Houwerzijl stond ze echter alleen op het podium met een electrische gitaar. Dat was af en toe even goed de afstemming in de gaten houden, want de akoestiek van de voormalige kerk versterkt van nature al zeer. Bell opende met een mooie vertelling in 'Chapter 3: the Hatchet' een mooi wat ouder nummer van de zangeres. In 'Phoenix Light' liet ze haar stem echt tot zijn recht gekomen. Een prachtige stem, waarme ze schijnbaar moeiteloos alles kan en die ook op elk moment boeiend blijft om naar te luisteren. Een stem die nooit verveeld. Na dit liedje over hoop, pakte Bell met 'Candied Daylight' het thema volwassen worden bij het hoofd en bracht ze het eerste liedje van haar nieuwste EP op het podium. Naast sterk eigen werk heeft Jennah Bell ook een prima oor voor andermans werk. Ze bracht drie covers en die pasten prima binnen haar ouvre. Als eerste bracht ze een sterke versie van Eric Clapton's 'Nobody Knows You when you're Down and Out'. Dicht bij het origineel, maar toch een echte Bell. Datzelfde kan worden gezegd van John Mayer's 'Slow Dancing in a Burning Room' en het toegift van The Weepies 'Somebody Loved'. Een eerbetoon aan de oorspronkelijk uitvoerenden, maar toch een nummer dat in de algehele lijn past en een Jennah Bell behandeling heeft gehad. Hoogtepunt was het eigenwerk van Bell. 'The Undertaker', was misschien wel het mooiste nummer van de middag. Een nummer vol dreiging en emotie, net even een octaaf lager gezongen dan de rest. Schitterend en de voorbode voor een prachtige eindsprint met 'Another Louisiana' en 'John Forbid'. In haar podiumpersoonlijkheid kan Jennah Bell nog iets groeien. Ze is erg bescheiden. Tijdens de afkondiging door haar gastheer had ze alles al unplugged en was de zaal uitgeslopen. Zo makkelijk ging dat niet en het toegift kwam er. Gaan we meer van horen deze Jennah Bell en wie weet volgende keer met band.
HOUWERZIJL – Hoe het programmeur Teus van Roodehaan gelukt is? Zonder geluk vaart niemand wel, maar voor haar enige Noordelijke optreden en enige optreden buiten de grote gerenomeerde zalen stond de New Yorkse Jennah Bell tijdens de Roodehaan/House for Sale Sessions in Houwerzijl op het podium. Bell is één van de betere zangeressen in opkomst. Op haar kersvers verschenen EP 'Anatomy' is te horen wat voor mogelijkheden Bell heeft met band. In Houwerzijl stond ze echter alleen op het podium met een electrische gitaar. Dat was af en toe even goed de afstemming in de gaten houden, want de akoestiek van de voormalige kerk versterkt van nature al zeer. Bell opende met een mooie vertelling in 'Chapter 3: the Hatchet' een mooi wat ouder nummer van de zangeres. In 'Phoenix Light' liet ze haar stem echt tot zijn recht gekomen. Een prachtige stem, waarme ze schijnbaar moeiteloos alles kan en die ook op elk moment boeiend blijft om naar te luisteren. Een stem die nooit verveeld. Na dit liedje over hoop, pakte Bell met 'Candied Daylight' het thema volwassen worden bij het hoofd en bracht ze het eerste liedje van haar nieuwste EP op het podium. Naast sterk eigen werk heeft Jennah Bell ook een prima oor voor andermans werk. Ze bracht drie covers en die pasten prima binnen haar ouvre. Als eerste bracht ze een sterke versie van Eric Clapton's 'Nobody Knows You when you're Down and Out'. Dicht bij het origineel, maar toch een echte Bell. Datzelfde kan worden gezegd van John Mayer's 'Slow Dancing in a Burning Room' en het toegift van The Weepies 'Somebody Loved'. Een eerbetoon aan de oorspronkelijk uitvoerenden, maar toch een nummer dat in de algehele lijn past en een Jennah Bell behandeling heeft gehad. Hoogtepunt was het eigenwerk van Bell. 'The Undertaker', was misschien wel het mooiste nummer van de middag. Een nummer vol dreiging en emotie, net even een octaaf lager gezongen dan de rest. Schitterend en de voorbode voor een prachtige eindsprint met 'Another Louisiana' en 'John Forbid'. In haar podiumpersoonlijkheid kan Jennah Bell nog iets groeien. Ze is erg bescheiden. Tijdens de afkondiging door haar gastheer had ze alles al unplugged en was de zaal uitgeslopen. Zo makkelijk ging dat niet en het toegift kwam er. Gaan we meer van horen deze Jennah Bell en wie weet volgende keer met band.
Robin IJzerman kan haar emotionele ei kwijt
HOUWERZIJL – De ster van Robin IJzerman is rijzende. In Houwerzijl tijdens de Roodehaan/House for Sale Sessions kon de Groningse singersongwriter onderstrepen waarom dat is, maar bleek ook dat ze nog een stap kan zetten en daar ook de capaciteiten voor heeft. De ster blijft dus nog wel even rijzen. In de fraaie omgebouwde kerk begon IJzerman haar set met 'Run'. In tegenstelling tot wat de titel suggereert was het een mooie rustige opening, waarbij publiek en artiest elkaar even in de ogen konden kijken en tot de conclusie komen.. ja dat wordt het wel vandaag. Aan de stem van IJzerman zal het in ieder geval niet liggen. Die is prachtig, elastisch en weet elk liedjes duidelijk een geheel eigen sfeer mee te geven. 'Rapunzel' was een wat sneller werk en met meer power gezongen, maar het leek toch een lied dat wat verder van IJzerman afstaat. In vergelijking tenminste met bijvoorbeeld 'Balcony to Spain'. Een lied geschreven over haar oma en diens verhuizing naar een verzorgingstehuis, waar alleen het balkon vergelijkbaar of misschien zelfs mooier is dan thuis. Dat was een lied gezongen met urgentie en intensiteit zoals je dat eigenlijk in elk lied wilt horen. Een lied waarin IJzerman haar emotionele ei kwijt kon. Robin IJzerman begeleide zichzelf keurig op gitaar. Liet zich niet van de wijsbrengen toen de geluidsinstallatie even een eigen leven ging leiden, maar gelukkig snel weer werd getemd. In de mooie rustige nummers komt ze net even wat beter tot haar recht, maar voor de afwisseling was een paar nummers met een wat hoger tempo prima. Heerlijk was 'Whatever', waarmee ze in het Noorden doorbrak en die haar veel aandacht in de pers opleverde, maar misschien nog wel mooier was 'Heroes', en dat ging over haar ouders en kende weer die emotionele lading die de zang van IJzerman net even naar dat nog hogere niveau brengt. Af en toe mag het nog net iets minder keurig, af en toe mogen de emoties wat feller zijn, maar met mooie inleidingen en haar fijne stem en liedjesschrijfcapaciteiten en af en toe nog net even wat meer de controle laten gaan en inruilen voor het gevoel komt ze er wel. 'Ouf of my reach' was de afsluiting. Hoezo buiten bereik?
HOUWERZIJL – De ster van Robin IJzerman is rijzende. In Houwerzijl tijdens de Roodehaan/House for Sale Sessions kon de Groningse singersongwriter onderstrepen waarom dat is, maar bleek ook dat ze nog een stap kan zetten en daar ook de capaciteiten voor heeft. De ster blijft dus nog wel even rijzen. In de fraaie omgebouwde kerk begon IJzerman haar set met 'Run'. In tegenstelling tot wat de titel suggereert was het een mooie rustige opening, waarbij publiek en artiest elkaar even in de ogen konden kijken en tot de conclusie komen.. ja dat wordt het wel vandaag. Aan de stem van IJzerman zal het in ieder geval niet liggen. Die is prachtig, elastisch en weet elk liedjes duidelijk een geheel eigen sfeer mee te geven. 'Rapunzel' was een wat sneller werk en met meer power gezongen, maar het leek toch een lied dat wat verder van IJzerman afstaat. In vergelijking tenminste met bijvoorbeeld 'Balcony to Spain'. Een lied geschreven over haar oma en diens verhuizing naar een verzorgingstehuis, waar alleen het balkon vergelijkbaar of misschien zelfs mooier is dan thuis. Dat was een lied gezongen met urgentie en intensiteit zoals je dat eigenlijk in elk lied wilt horen. Een lied waarin IJzerman haar emotionele ei kwijt kon. Robin IJzerman begeleide zichzelf keurig op gitaar. Liet zich niet van de wijsbrengen toen de geluidsinstallatie even een eigen leven ging leiden, maar gelukkig snel weer werd getemd. In de mooie rustige nummers komt ze net even wat beter tot haar recht, maar voor de afwisseling was een paar nummers met een wat hoger tempo prima. Heerlijk was 'Whatever', waarmee ze in het Noorden doorbrak en die haar veel aandacht in de pers opleverde, maar misschien nog wel mooier was 'Heroes', en dat ging over haar ouders en kende weer die emotionele lading die de zang van IJzerman net even naar dat nog hogere niveau brengt. Af en toe mag het nog net iets minder keurig, af en toe mogen de emoties wat feller zijn, maar met mooie inleidingen en haar fijne stem en liedjesschrijfcapaciteiten en af en toe nog net even wat meer de controle laten gaan en inruilen voor het gevoel komt ze er wel. 'Ouf of my reach' was de afsluiting. Hoezo buiten bereik?
Poems for Jamiro straalt op het podium
GRONINGEN – Elk optreden van het Hamburgse Poems for Jamiro is een feestje. De reden is erg simpel, Nina Müller en Laila Hysten staan met zichtbaar plezier op het podium en hebben de muzikale bagage om met hun liedjes dit plezier over te brengen op het publiek. Al in het begin had het duo met 'Nobody Knows' met prachtig vioolspel een eerste hoogtepuntje in de setlist. Een prachtig nummer met een hoofdrol voor de viool. Een mooie combinatie met de electronica en het hout en snaren. Direct gevolgd door een gloednieuw lied dat eveneens zeer kon bekoren en toonde dat de ontwikkeling bij Poems for Jamiro duidelijk de goede kant opgaat. De twee prima stemmen van beide dames vinden elkaar in de harmoniën. Goede zang met veel energie en emotie. Af en toe heeft de electronica iets te veel de hoofdrol muzikaal, maar zo nu en dan komt er een viool of gitaar te voorschijn om even dat te doorbreken. Een flink aantal erg mooie nummers ging er bij het publiek in als gesneden koek. Aan eerdere optredens tijdens Noorderzon bleek het damesduo toch een mooie schare aan Groningse fans te hebben over gehouden. Met het mooie 'Far Away', kwam er tijd voor een verrassing. Voor het laatste nummer kon het publiek kiezen voor een mooi droef liedjes of de vertolking van een jongensband jaren '90 lied. Massaal viel de keus op die laatste optie. Het bleek 'Larger than Life' te zijn van The Backstreet Boys. Jeugdsentiment van beide Duitse dames die met overgave hun idolen tracteerden op een geheel eigen interpretatie van het nummer. Nog één keer werden ze terug geroepen. “The only Way is Up”bleek definitief het laatste nummer en ook nu een prachtige afsluiting. Groningen en Poems for Jamiro liggen elkaar wel, zo bleek in Huis de Beurs tijdens Melodica. Er valt van die combinatie nog veel moois te verwachten.
GRONINGEN – Elk optreden van het Hamburgse Poems for Jamiro is een feestje. De reden is erg simpel, Nina Müller en Laila Hysten staan met zichtbaar plezier op het podium en hebben de muzikale bagage om met hun liedjes dit plezier over te brengen op het publiek. Al in het begin had het duo met 'Nobody Knows' met prachtig vioolspel een eerste hoogtepuntje in de setlist. Een prachtig nummer met een hoofdrol voor de viool. Een mooie combinatie met de electronica en het hout en snaren. Direct gevolgd door een gloednieuw lied dat eveneens zeer kon bekoren en toonde dat de ontwikkeling bij Poems for Jamiro duidelijk de goede kant opgaat. De twee prima stemmen van beide dames vinden elkaar in de harmoniën. Goede zang met veel energie en emotie. Af en toe heeft de electronica iets te veel de hoofdrol muzikaal, maar zo nu en dan komt er een viool of gitaar te voorschijn om even dat te doorbreken. Een flink aantal erg mooie nummers ging er bij het publiek in als gesneden koek. Aan eerdere optredens tijdens Noorderzon bleek het damesduo toch een mooie schare aan Groningse fans te hebben over gehouden. Met het mooie 'Far Away', kwam er tijd voor een verrassing. Voor het laatste nummer kon het publiek kiezen voor een mooi droef liedjes of de vertolking van een jongensband jaren '90 lied. Massaal viel de keus op die laatste optie. Het bleek 'Larger than Life' te zijn van The Backstreet Boys. Jeugdsentiment van beide Duitse dames die met overgave hun idolen tracteerden op een geheel eigen interpretatie van het nummer. Nog één keer werden ze terug geroepen. “The only Way is Up”bleek definitief het laatste nummer en ook nu een prachtige afsluiting. Groningen en Poems for Jamiro liggen elkaar wel, zo bleek in Huis de Beurs tijdens Melodica. Er valt van die combinatie nog veel moois te verwachten.
Optreden vol soul van Phil Fill
GRONINGEN – Een in Duitsland terecht gekomen Amerikaanse toetsenist en een Duitse drummer uit Darmstadt. Een weekje oefenen en op het Melodica festival stond een zeer verrassende en gloedvolle act vol soul. Philipp Rittmannsperger en Ryan Thomas Carpenter braken als Phil Fill het huis af in Huis de Beurs bij het Melodica Festival. Het zeer soulvole en intens gezongen 'Carry On' was het begin van een prachtige drie kwartier en één van de hoogtepunten van het ook dit jaar zeer verrassende en geslaagde Melodica. Vooral de zang van Rittmansperger was daar debet van. Een prachtige stem met mooie rauwe randjes die in het gekozen materiaal mooi zijn weg vond. Zowel in de wat rustige nummers, maar ook in een wat energiekere song als 'Words become Useless'. Een prachtig dance nummer kreeg de zaal in beweging en dat lieten beide weer opvolgen door een dermate gevoelig nummer dat zo intens was dat de ogen van Ryan Thomas Carpenter volledig waren weggedraaid en aleen het wit nog zichtbaar was. Als je het hebt over opgaan in de muziek. De verrassende en verse combinatie maakte er een absoluut spraakmakend optreden van. Op het laatst gooide Ritmannsperger alle demping op de drums van zich af en spetterde het door de zaal. Een prachtig en erg gevarieerd optreden door twee klasse muzikanten en die mooie rauwesoulstem van de Duitser. De setlist toonde aan wat voor mogelijkheden Phil Fill heeft van sterke dance nummer, tot gloedvolle soul en mooie rustige nummers. Daar toonde zich dan ook weer een nadeel van de Melodica opzet. Met 'Ancient Dust'werd het laatste nummer ingezet, al ver over de toegewezen tijd, maar het publiek had er eigenlijk nog niet genoeg van. Een mooie Duitse verrassing.
GRONINGEN – Een in Duitsland terecht gekomen Amerikaanse toetsenist en een Duitse drummer uit Darmstadt. Een weekje oefenen en op het Melodica festival stond een zeer verrassende en gloedvolle act vol soul. Philipp Rittmannsperger en Ryan Thomas Carpenter braken als Phil Fill het huis af in Huis de Beurs bij het Melodica Festival. Het zeer soulvole en intens gezongen 'Carry On' was het begin van een prachtige drie kwartier en één van de hoogtepunten van het ook dit jaar zeer verrassende en geslaagde Melodica. Vooral de zang van Rittmansperger was daar debet van. Een prachtige stem met mooie rauwe randjes die in het gekozen materiaal mooi zijn weg vond. Zowel in de wat rustige nummers, maar ook in een wat energiekere song als 'Words become Useless'. Een prachtig dance nummer kreeg de zaal in beweging en dat lieten beide weer opvolgen door een dermate gevoelig nummer dat zo intens was dat de ogen van Ryan Thomas Carpenter volledig waren weggedraaid en aleen het wit nog zichtbaar was. Als je het hebt over opgaan in de muziek. De verrassende en verse combinatie maakte er een absoluut spraakmakend optreden van. Op het laatst gooide Ritmannsperger alle demping op de drums van zich af en spetterde het door de zaal. Een prachtig en erg gevarieerd optreden door twee klasse muzikanten en die mooie rauwesoulstem van de Duitser. De setlist toonde aan wat voor mogelijkheden Phil Fill heeft van sterke dance nummer, tot gloedvolle soul en mooie rustige nummers. Daar toonde zich dan ook weer een nadeel van de Melodica opzet. Met 'Ancient Dust'werd het laatste nummer ingezet, al ver over de toegewezen tijd, maar het publiek had er eigenlijk nog niet genoeg van. Een mooie Duitse verrassing.
Naylor is Franse surprise
GRONINGEN – Aanvankelijk stond een solo optreden van The Epstein voorman Olly Wills op het programma bij het Melodica festival in Groningen, maar door een vingerbreuk moest Wills op het laatste moment worden vervangen door Mathilde Vrech of te wel Naylor. De Franse Vrech had zelfs nog met Wilfried Paris nog een extra artiest mee naar Groningen genomen die haar ondersteunde en Paris bracht ook een aantal eigen liedjes. Met het zeer sfeervolle 'Love Leaves Me' opende Naylor nog in haar eentje de set. Een nummer op gitaar waarbij haar prachtige stem met veel soul en jazz er in al optimaal tot uiting kwam. Vervolgens was het de beurt aan Wilfried Paris met zijn 'Mum's Song'. Twee artiesten die elkaar mooi aanvulden, maar waarbij Naylor toch duidelijk de veel betere zanger van het duo was. Vervolgens, inmiddels met viool, was het Naylor met 'In the Flow'. Een overtuigende Franse surprise op Melodica. Zachte soms kabbelende nummers met die prachtige stem. Dit alles ondersteund door de viool en de gitaar. Na het Engels, met soms een vleugje Frans accent er door, was het Paris die overschakelde op twee Franse nummers. In 'Le Yoyo' werd vooral benadrukt hoe verschillend de stemmen waren, maar in het tweede nummer 'Gaul est Avec Moi' werd het aangenaam mooi. Er tussen in een verrassende versie van 'Blue Moon'. De oude klassieker geschreven door Richard Rodgers en Lorenz Hart en bekend in vele uitvoeringen van onder andere Billie Holliday en Frank Sinatra kreeg vooral instrumentaal een verrassende interpretatie, qua zang bleef Naylor dicht bij het origineel. Beide spraken redelijk Engels, maar het was duidelijk te merken dat hier toch enige onzekerheid heerste. Het best, hielden de Fransen voor lest. Het prachtige 'Let it go' is een zeer fraai lied en een ode aan het talent en de stem van Naylor.
GRONINGEN – Aanvankelijk stond een solo optreden van The Epstein voorman Olly Wills op het programma bij het Melodica festival in Groningen, maar door een vingerbreuk moest Wills op het laatste moment worden vervangen door Mathilde Vrech of te wel Naylor. De Franse Vrech had zelfs nog met Wilfried Paris nog een extra artiest mee naar Groningen genomen die haar ondersteunde en Paris bracht ook een aantal eigen liedjes. Met het zeer sfeervolle 'Love Leaves Me' opende Naylor nog in haar eentje de set. Een nummer op gitaar waarbij haar prachtige stem met veel soul en jazz er in al optimaal tot uiting kwam. Vervolgens was het de beurt aan Wilfried Paris met zijn 'Mum's Song'. Twee artiesten die elkaar mooi aanvulden, maar waarbij Naylor toch duidelijk de veel betere zanger van het duo was. Vervolgens, inmiddels met viool, was het Naylor met 'In the Flow'. Een overtuigende Franse surprise op Melodica. Zachte soms kabbelende nummers met die prachtige stem. Dit alles ondersteund door de viool en de gitaar. Na het Engels, met soms een vleugje Frans accent er door, was het Paris die overschakelde op twee Franse nummers. In 'Le Yoyo' werd vooral benadrukt hoe verschillend de stemmen waren, maar in het tweede nummer 'Gaul est Avec Moi' werd het aangenaam mooi. Er tussen in een verrassende versie van 'Blue Moon'. De oude klassieker geschreven door Richard Rodgers en Lorenz Hart en bekend in vele uitvoeringen van onder andere Billie Holliday en Frank Sinatra kreeg vooral instrumentaal een verrassende interpretatie, qua zang bleef Naylor dicht bij het origineel. Beide spraken redelijk Engels, maar het was duidelijk te merken dat hier toch enige onzekerheid heerste. Het best, hielden de Fransen voor lest. Het prachtige 'Let it go' is een zeer fraai lied en een ode aan het talent en de stem van Naylor.
Joost Dijkema is gitaarvirtuoos
GRONINGEN – Elke dag tot zo'n acht uur lang oefenen. De muziek dat is topsport, maar in het geval van Joost Dijkema zijn het prima geïnvesteerde uurtjes, zo bleek op het podium van Huis de Beurs tijdens Melodica. De zanger/gitarist is naast artiest onder eigen naam ook bekend van onder andere de Reverse Cowgirls, Tangerine en de Recipees. In Groningen stond de geboren Roldenaar alleen op het podium. Aangekondigd als magistraal gitarist wist Dijkema deze ronkende aanbeveling om te zetten in pure waarheid. De eerste twee liedjes combineerde de geboren Drent dat nog met zang. Dijkema is een mooie en adequate zanger, maar zijn grote kracht ligt toch in het gitaarspel. Na 'To Be Her No More' gaf hij het zang gedeelte van zijn stembanden rust en concentreerde hij zich op de instrumentale nummers. Dat was een feest voor iedereen die van country met onder andere blues invloeden, goed gitaarspel en plezier op het podium houdt. Veelzijdig speelde Dijkema ouder, maar ook nieuwer werk. 'JD's Main Tendency' was daarbij de opener en direct leek het of er niet één, maar minstens vier gitaristen op het podium stonden. Een prachtig geluid en een erg mooi nummer. Dat kon evenzeer worden gezegd van 'Mountain High, Sea Low'. Een nummer waarvoor Dijkema zijn inspiratie zocht en vond bij Steeleye Span. Dat werkte wonder boven wonder uitmuntend. Ook het daarop volgende nummer was prachtig. In zijn fingerpickingstyle is Dijkema absoluut virtuoos. Hij maakte het zichzelf wel moeilijk. Tijdens zijn oefensessies duurt het even voor hij echt in de flow zit. Dat was moeilijk voor hem op het podium en door regelmatig van gitaar te wisselen of te herstemmen drukte hij die flow zelf ook weg en gaf hij de buitenwereld kans om weer binnen te dringen. Gelukkig was dit alleen voor de gitarist zelf lastig. Veel gitaristen zouden in de flow er veel voor over hebben te kunnen spelen als Joost Dijkema uit de flow. Als voorlaatste liedje speelde hij een nog titelloos nieuw nummer. Dat moet zich nog even op het podium en in de oefensessies uitkristaliseren, maar om af te sluiten ging hij nog één keer los op zijn akoestische gitaar. Wat een gift heeft Joost Dijkema en wat een werkethos.
GRONINGEN – Elke dag tot zo'n acht uur lang oefenen. De muziek dat is topsport, maar in het geval van Joost Dijkema zijn het prima geïnvesteerde uurtjes, zo bleek op het podium van Huis de Beurs tijdens Melodica. De zanger/gitarist is naast artiest onder eigen naam ook bekend van onder andere de Reverse Cowgirls, Tangerine en de Recipees. In Groningen stond de geboren Roldenaar alleen op het podium. Aangekondigd als magistraal gitarist wist Dijkema deze ronkende aanbeveling om te zetten in pure waarheid. De eerste twee liedjes combineerde de geboren Drent dat nog met zang. Dijkema is een mooie en adequate zanger, maar zijn grote kracht ligt toch in het gitaarspel. Na 'To Be Her No More' gaf hij het zang gedeelte van zijn stembanden rust en concentreerde hij zich op de instrumentale nummers. Dat was een feest voor iedereen die van country met onder andere blues invloeden, goed gitaarspel en plezier op het podium houdt. Veelzijdig speelde Dijkema ouder, maar ook nieuwer werk. 'JD's Main Tendency' was daarbij de opener en direct leek het of er niet één, maar minstens vier gitaristen op het podium stonden. Een prachtig geluid en een erg mooi nummer. Dat kon evenzeer worden gezegd van 'Mountain High, Sea Low'. Een nummer waarvoor Dijkema zijn inspiratie zocht en vond bij Steeleye Span. Dat werkte wonder boven wonder uitmuntend. Ook het daarop volgende nummer was prachtig. In zijn fingerpickingstyle is Dijkema absoluut virtuoos. Hij maakte het zichzelf wel moeilijk. Tijdens zijn oefensessies duurt het even voor hij echt in de flow zit. Dat was moeilijk voor hem op het podium en door regelmatig van gitaar te wisselen of te herstemmen drukte hij die flow zelf ook weg en gaf hij de buitenwereld kans om weer binnen te dringen. Gelukkig was dit alleen voor de gitarist zelf lastig. Veel gitaristen zouden in de flow er veel voor over hebben te kunnen spelen als Joost Dijkema uit de flow. Als voorlaatste liedje speelde hij een nog titelloos nieuw nummer. Dat moet zich nog even op het podium en in de oefensessies uitkristaliseren, maar om af te sluiten ging hij nog één keer los op zijn akoestische gitaar. Wat een gift heeft Joost Dijkema en wat een werkethos.
Hans Hannemann laat zich niet pakken
GRONINGEN – “Gooi een beetje Johnny Cash met Nick Cave en Mark Lanegan bij elkaar in een pot met stijlvolle Americana, dan heb je Hans Hannemann wel een beetje te pakken”, was de aankondiging van het Melodica festival. Op het podium in Huis de Beurs in Groningen drong zich een andere naam naar voren: Frank Sinatra. In het nummer 'Miss let me take your Umbrella' toonde Hannemann zich in dit nummer de wat rauwere versie van Ol' Blue Eyes. Zonder de bigband maar met vooral een prachtige timing in zijn zang zong de Groninger van achter de piano dit nummer, dat zomaar ook door Sinatra gezongen had kunnen worden. Je had kunnen beweren, dat Sinatra de stem heeft van Hannemann maar dan zonder vele sigaretten en whisky, maar 'The Voice' heeft wat dat betreft nog echt een voorsprong op Hannemann. Hans Hannemann toonde zich een veelzijdig en aansprekende zanger. Hij opende met het titelnummer van zijn binnenkort te verschijnen album. 'Makin' up for livin Easy'. Het zette de toon en was voor degene die nog niet eerder met Hannemann hadden kennis gemaakt een openbaring. Aanvankelijk leunden zijn liedjes richting de Country en Americana. Mooie liedjes, zoals 'Rosalie, He Said' en de als filmuziek geschreven 'Vigilante' voor een in Drenthe opgenomen Western. Nog meer in 'zijn eigen' kwam Hannemann toen hij de gitaar verruilde voor de piano. Wat een genot toch als er een echte piano is en Hannemann zong er zijn prachtige crooner liedjes. Naast 'Miss let me take your Umbrella', zong hij ook het schitterende 'Desiree'. Hoe mooi hij ook zijn country geïnspireerde liedjes zingt. In de voetsporen van Sinatra, Paul Anka, Elvis Costello en Leonard Cohen is hij op zijn allerbest. Zijn prachtige diepe rauwe stem, maar met dat warme timbre en die emoties die hij er in weet te leggen. Met die stem betoverde Hannemann de zaal. Het was zijn oudere werk, maar misschien niet verkeerd om op dat pad terug te keren. Een puntje om te verbeteren is het nog praten om de liedjes heen. Inhoudelijk was er weinig uitleg met 'Vigilante' als uitzondering. Terug op de gitaar sloot Hannemann af met 'Call of the Wild'. Een zanger met veel mogelijkheden die zich moeiteloos staande houdt in verschillende genres, maar dat zal hem op termijn ook tot keuzen dwingen.
GRONINGEN – “Gooi een beetje Johnny Cash met Nick Cave en Mark Lanegan bij elkaar in een pot met stijlvolle Americana, dan heb je Hans Hannemann wel een beetje te pakken”, was de aankondiging van het Melodica festival. Op het podium in Huis de Beurs in Groningen drong zich een andere naam naar voren: Frank Sinatra. In het nummer 'Miss let me take your Umbrella' toonde Hannemann zich in dit nummer de wat rauwere versie van Ol' Blue Eyes. Zonder de bigband maar met vooral een prachtige timing in zijn zang zong de Groninger van achter de piano dit nummer, dat zomaar ook door Sinatra gezongen had kunnen worden. Je had kunnen beweren, dat Sinatra de stem heeft van Hannemann maar dan zonder vele sigaretten en whisky, maar 'The Voice' heeft wat dat betreft nog echt een voorsprong op Hannemann. Hans Hannemann toonde zich een veelzijdig en aansprekende zanger. Hij opende met het titelnummer van zijn binnenkort te verschijnen album. 'Makin' up for livin Easy'. Het zette de toon en was voor degene die nog niet eerder met Hannemann hadden kennis gemaakt een openbaring. Aanvankelijk leunden zijn liedjes richting de Country en Americana. Mooie liedjes, zoals 'Rosalie, He Said' en de als filmuziek geschreven 'Vigilante' voor een in Drenthe opgenomen Western. Nog meer in 'zijn eigen' kwam Hannemann toen hij de gitaar verruilde voor de piano. Wat een genot toch als er een echte piano is en Hannemann zong er zijn prachtige crooner liedjes. Naast 'Miss let me take your Umbrella', zong hij ook het schitterende 'Desiree'. Hoe mooi hij ook zijn country geïnspireerde liedjes zingt. In de voetsporen van Sinatra, Paul Anka, Elvis Costello en Leonard Cohen is hij op zijn allerbest. Zijn prachtige diepe rauwe stem, maar met dat warme timbre en die emoties die hij er in weet te leggen. Met die stem betoverde Hannemann de zaal. Het was zijn oudere werk, maar misschien niet verkeerd om op dat pad terug te keren. Een puntje om te verbeteren is het nog praten om de liedjes heen. Inhoudelijk was er weinig uitleg met 'Vigilante' als uitzondering. Terug op de gitaar sloot Hannemann af met 'Call of the Wild'. Een zanger met veel mogelijkheden die zich moeiteloos staande houdt in verschillende genres, maar dat zal hem op termijn ook tot keuzen dwingen.
Eva Waterbolk ontwikkelt zich enorm
GRONINGEN – Op het Melodica festival in Groningen bleek Eva Waterbolk een echte publiekstrekker. De Groningse kreeg voor haar thuiswedstrijd veel mensen de zaal in en die konden zelf beoordelen dat de zangeres enorme progressie heeft gemaakt in haar zang, in haar stage personality en ze is veel meer constant geworden en ze kan het niveau het hele optreden hoog houden. Ze excuseerde zich voor haar stem. Een griepje had haar in bed gehouden, maar als je dan zo'n mooie wat donkerdere, stem overhoudt..... Al in haar openingsnummer, onversterkt en tussen het publiek, 'Electric Chair' wist de zangeres te overtuigen en die indruk wist Waterbolk het hele concert in stand te houden. Met wat nummers die al bekend van haar zijn, maar ook nu weer prima werden gebracht als het tragische liefdesliedje 'Elephant Man' en het Nederlandstalige 'Dappere Dertiger' bracht ze het publiek in de stemming. Als vierde op de setlist stond met 'The Emperors Head', een liedje waaraan Waterbolk die ochtend de laatste hand had gelegd. De tekst was nog snel door mama Waterbolk uitgeprint. Het liedjes was het hoogtepunt van het optreden en het bewijs dat Waterbolk ook als liedjesschrijfster progressie maakt. Hooguit valt op te merken dat ze wel erg veel in haar liedjes wil stoppen, maar ook dat is een kwestie van doen en blijven componeren en leren. Erg mooi was ook 'Klein Lankum'. Een lied met een historische achtergrond. In Amerika erg in de mode dergelijke historische themaliedjes of albums, maar ook Waterbolk kan prima terecht in deze voedingsbodem bewees ze met Élephant Man' en dit 'Klein Lankum' waar ze de geschiedenis van Petrus Camper en zijn anatomiekamer op de universiteit, maar ook de verwikkelingen in diens liefdesleven uit de archieven haalt. Een mooie aanzet tot een album over historische Groningse gebeurtenissen in een modern jasje en met die mooi stem van Waterbolk? Waterbolk is een prima gitariste die zich zelf fijn begeleide, Mooie verhalen in haar aankondigingen, ook hier met meer ervaring kan het nog groeien, heeft ze te vertellen en haar fijne liedjes spreken aan. Met het afsluitende 'Golden Leaves' en 'There, I Found Her' kun je alleen maar constateren dat Eva Waterbolk een sterk optreden gaf en dat 2016 zomaar haar jaar kan worden.
GRONINGEN – Op het Melodica festival in Groningen bleek Eva Waterbolk een echte publiekstrekker. De Groningse kreeg voor haar thuiswedstrijd veel mensen de zaal in en die konden zelf beoordelen dat de zangeres enorme progressie heeft gemaakt in haar zang, in haar stage personality en ze is veel meer constant geworden en ze kan het niveau het hele optreden hoog houden. Ze excuseerde zich voor haar stem. Een griepje had haar in bed gehouden, maar als je dan zo'n mooie wat donkerdere, stem overhoudt..... Al in haar openingsnummer, onversterkt en tussen het publiek, 'Electric Chair' wist de zangeres te overtuigen en die indruk wist Waterbolk het hele concert in stand te houden. Met wat nummers die al bekend van haar zijn, maar ook nu weer prima werden gebracht als het tragische liefdesliedje 'Elephant Man' en het Nederlandstalige 'Dappere Dertiger' bracht ze het publiek in de stemming. Als vierde op de setlist stond met 'The Emperors Head', een liedje waaraan Waterbolk die ochtend de laatste hand had gelegd. De tekst was nog snel door mama Waterbolk uitgeprint. Het liedjes was het hoogtepunt van het optreden en het bewijs dat Waterbolk ook als liedjesschrijfster progressie maakt. Hooguit valt op te merken dat ze wel erg veel in haar liedjes wil stoppen, maar ook dat is een kwestie van doen en blijven componeren en leren. Erg mooi was ook 'Klein Lankum'. Een lied met een historische achtergrond. In Amerika erg in de mode dergelijke historische themaliedjes of albums, maar ook Waterbolk kan prima terecht in deze voedingsbodem bewees ze met Élephant Man' en dit 'Klein Lankum' waar ze de geschiedenis van Petrus Camper en zijn anatomiekamer op de universiteit, maar ook de verwikkelingen in diens liefdesleven uit de archieven haalt. Een mooie aanzet tot een album over historische Groningse gebeurtenissen in een modern jasje en met die mooi stem van Waterbolk? Waterbolk is een prima gitariste die zich zelf fijn begeleide, Mooie verhalen in haar aankondigingen, ook hier met meer ervaring kan het nog groeien, heeft ze te vertellen en haar fijne liedjes spreken aan. Met het afsluitende 'Golden Leaves' en 'There, I Found Her' kun je alleen maar constateren dat Eva Waterbolk een sterk optreden gaf en dat 2016 zomaar haar jaar kan worden.
Ukelele pech en primeur voor Past Perfect
GRONINGEN – Terwijl de zaal van Huis de Beurs begon vol te stromen was het de Duitser Bjørn Giesenbauer, woonachtig in het Deense Aarhus en zo een mooie vertegenwoordiger van de internationale Melodica gedachte die het spits afbeet met zijn 'kleine liedjes op kleine gitaartjes'. De Deense Duitser bracht zijn folky liedjes op zijn ukelele. Zelf organisator van het Melodica festival in zijn woonplaats en vaste gast in Groningen als toeschouwer was nu het podium voor hem weggelegd, maar Giesenbauer verkoos de plek voor het podium, zonder versterking en tussen het publiek. Hij treedt normaal als duo op onder de naam Past Perfect met Bror Giesenbauer, maar sloeg zich er nu verdienstelijk alleen door Het Past Perfect materiaal heen. Hij begon met 'If I was the One', en het als leidraad voor zijn dochter geschreven 'Horsey Girl'. Een oproep om maar van alles te worden in het leven, maar toch maar geen Penny meisje. Kleine liedjes inderdaad, waarbij de stem van Giesenbauer in zijn zang adequaat is en zijn spel mooi maar af en toe ook beperkt. In en om zijn liedjes bleek de Past Perfect voorman een echte verteller. Over bijvoorbeeld ( te veel aan) optimisme in 'Everything is possible'. Met alleen een Ukelele kun je prima een een mooi vol geluid halen. Daar slaagde Past Perfect niet altijd in. Na zijn derde liedje was de ontstemming van het instrument dermate dat een lang stemsessie nodig was en geen oplossing bood. Ukelele pech voor Past Perfect. Giesenbauer had echter meer noten op zijn zang. Waarschijnlijk was het een primeur, want met zijn IPhone als toetseninstrument speelde de zanger 'You Love Your IPhone more than Me' een mooi statement over de moderne tijd. Op IPhone had Past Perfect maar één liedje en dus volgde opnieuwe een stemsessie zonder beter resultaat. Op een geleende gitaar speelde Past Perfect tenslotte 'Bigger than Us' en dat was gelijk het mooiste liedje van het optreden met een veel voller geluid. Een optreden met hindernissen, maar wellicht krijgt Past Perfect nog een herkansing om te laten horen wat er in zit, maar dan zonder pech.
GRONINGEN – Terwijl de zaal van Huis de Beurs begon vol te stromen was het de Duitser Bjørn Giesenbauer, woonachtig in het Deense Aarhus en zo een mooie vertegenwoordiger van de internationale Melodica gedachte die het spits afbeet met zijn 'kleine liedjes op kleine gitaartjes'. De Deense Duitser bracht zijn folky liedjes op zijn ukelele. Zelf organisator van het Melodica festival in zijn woonplaats en vaste gast in Groningen als toeschouwer was nu het podium voor hem weggelegd, maar Giesenbauer verkoos de plek voor het podium, zonder versterking en tussen het publiek. Hij treedt normaal als duo op onder de naam Past Perfect met Bror Giesenbauer, maar sloeg zich er nu verdienstelijk alleen door Het Past Perfect materiaal heen. Hij begon met 'If I was the One', en het als leidraad voor zijn dochter geschreven 'Horsey Girl'. Een oproep om maar van alles te worden in het leven, maar toch maar geen Penny meisje. Kleine liedjes inderdaad, waarbij de stem van Giesenbauer in zijn zang adequaat is en zijn spel mooi maar af en toe ook beperkt. In en om zijn liedjes bleek de Past Perfect voorman een echte verteller. Over bijvoorbeeld ( te veel aan) optimisme in 'Everything is possible'. Met alleen een Ukelele kun je prima een een mooi vol geluid halen. Daar slaagde Past Perfect niet altijd in. Na zijn derde liedje was de ontstemming van het instrument dermate dat een lang stemsessie nodig was en geen oplossing bood. Ukelele pech voor Past Perfect. Giesenbauer had echter meer noten op zijn zang. Waarschijnlijk was het een primeur, want met zijn IPhone als toetseninstrument speelde de zanger 'You Love Your IPhone more than Me' een mooi statement over de moderne tijd. Op IPhone had Past Perfect maar één liedje en dus volgde opnieuwe een stemsessie zonder beter resultaat. Op een geleende gitaar speelde Past Perfect tenslotte 'Bigger than Us' en dat was gelijk het mooiste liedje van het optreden met een veel voller geluid. Een optreden met hindernissen, maar wellicht krijgt Past Perfect nog een herkansing om te laten horen wat er in zit, maar dan zonder pech.
Jo Harman stelt zich kwetsbaar op
AMEN – Op het podium alleen een microfoon. Van de zijkant bemoedigende blikken van Carl Hudson die zich achter de piano van podium De Amer in Amen had genesteld. Eigenlijk waren de lange haren van Jo Harman de enige plek waar ze zich nog even kon verschuilen voor het publiek. De Britse kon tijdens dit optreden tijdens de 'Back to the Bone' tour alleen rekenen op haar stembanden en podiumpersoonlijkheid. Een zeer moedige keuze van Harman die meer dan geweldig uitpakte. Helemaal omdat ze bleek over een aantal zeer sterke eigen liedjes en een goede, hoewel niet perfecte, neus voor andermanswerk te beschikken. Om met dat laatste te beginnen. 'Forever Young' een nummer van Bob Dylan en bekend van Joan Baez kent sterkere uitvoeringen, hoewel het ook door Harman op een zeer overtuigende wijze werd gebracht. 'I Can't Stand The Rain' bekender in uitvoering van Tina Turner was het nummer dat deze middag het minst uit de verf kwam. Dat was ook eigenlijk het enige wat minder vleiend kan worden opgemerkt over dit optreden Harman wist regelmatig mensen tot tranen te roeren. Al in het openingsnummer 'I Shall not be Moved' slaagde Harman er in direct zich diep in de emoties van de toehoorder vast te zetten. 'Summer Breeze'van de Isley Brothers kreeg een zeer indrukwekkende uitvoering die in de eerste set zelfs nog werd overtroffen door 'Cloudy' een nummer geschreven door Hamish Stuart. Na de eerste pauze was het vooral 'Found a Place' dat overtuigde, maar ook dit nummer werd nog weer overtroffen door een magistrale uitvoering van 'Sweet Man Moses' Een lied dat Harman zeer na aan het hart ligt en dat was elk moment te merken. Het is een brief van haar aan haar broer over hun overleden vader. Een lied met zoveel gevoel en emotie gezongen dat het bijna niet te evenaren viel en toch lukte dat Harman in 'Fragile'. Jo Harman beschikt over een stem en een techniek om genadeloos bij de luisteraar binnen te dringen en te dwingen tot luisteren en vooral voelen. Ze kon daarbij rekenen op het virtuoze spel van Carl Hudson die met de oude piano en het bijbehorende karakter van het instrument raad wist. Op het podium een gedreven vrouw. Kwetsbaar en naakt, maar wat een persoonlijkheid. Mooie verhalen, bijvoorbeeld over haar vader of Joan Baez en de civil rights movement. Met 'Oh Freedom' een oude negrospiritual ook gezongen door Baez zorgde Harman wederom voor kippenvel. Een geweldig optreden van de Britse die in januari haar nieuwe album gaat opnemen en daar al een tipje van de sluier over oplichtte. In De Amer was Harman in ieder geval magistraal. Met 'Cold Heart' als toegift werden haar stembanden nog éénmaal in al hun pracht en glorie aan het werk gezet in een nummer dat rustig begon, maar swingend eindigde. Je hebt maar weinig nodig om veel indruk te maken.
AMEN – Op het podium alleen een microfoon. Van de zijkant bemoedigende blikken van Carl Hudson die zich achter de piano van podium De Amer in Amen had genesteld. Eigenlijk waren de lange haren van Jo Harman de enige plek waar ze zich nog even kon verschuilen voor het publiek. De Britse kon tijdens dit optreden tijdens de 'Back to the Bone' tour alleen rekenen op haar stembanden en podiumpersoonlijkheid. Een zeer moedige keuze van Harman die meer dan geweldig uitpakte. Helemaal omdat ze bleek over een aantal zeer sterke eigen liedjes en een goede, hoewel niet perfecte, neus voor andermanswerk te beschikken. Om met dat laatste te beginnen. 'Forever Young' een nummer van Bob Dylan en bekend van Joan Baez kent sterkere uitvoeringen, hoewel het ook door Harman op een zeer overtuigende wijze werd gebracht. 'I Can't Stand The Rain' bekender in uitvoering van Tina Turner was het nummer dat deze middag het minst uit de verf kwam. Dat was ook eigenlijk het enige wat minder vleiend kan worden opgemerkt over dit optreden Harman wist regelmatig mensen tot tranen te roeren. Al in het openingsnummer 'I Shall not be Moved' slaagde Harman er in direct zich diep in de emoties van de toehoorder vast te zetten. 'Summer Breeze'van de Isley Brothers kreeg een zeer indrukwekkende uitvoering die in de eerste set zelfs nog werd overtroffen door 'Cloudy' een nummer geschreven door Hamish Stuart. Na de eerste pauze was het vooral 'Found a Place' dat overtuigde, maar ook dit nummer werd nog weer overtroffen door een magistrale uitvoering van 'Sweet Man Moses' Een lied dat Harman zeer na aan het hart ligt en dat was elk moment te merken. Het is een brief van haar aan haar broer over hun overleden vader. Een lied met zoveel gevoel en emotie gezongen dat het bijna niet te evenaren viel en toch lukte dat Harman in 'Fragile'. Jo Harman beschikt over een stem en een techniek om genadeloos bij de luisteraar binnen te dringen en te dwingen tot luisteren en vooral voelen. Ze kon daarbij rekenen op het virtuoze spel van Carl Hudson die met de oude piano en het bijbehorende karakter van het instrument raad wist. Op het podium een gedreven vrouw. Kwetsbaar en naakt, maar wat een persoonlijkheid. Mooie verhalen, bijvoorbeeld over haar vader of Joan Baez en de civil rights movement. Met 'Oh Freedom' een oude negrospiritual ook gezongen door Baez zorgde Harman wederom voor kippenvel. Een geweldig optreden van de Britse die in januari haar nieuwe album gaat opnemen en daar al een tipje van de sluier over oplichtte. In De Amer was Harman in ieder geval magistraal. Met 'Cold Heart' als toegift werden haar stembanden nog éénmaal in al hun pracht en glorie aan het werk gezet in een nummer dat rustig begon, maar swingend eindigde. Je hebt maar weinig nodig om veel indruk te maken.
Roo zingt mooie liedjes
AMEN – In het kader van kwalitatief hoogstaande acts op de zondagmiddag voor de hoofdact aan waren de programmeurs van De Amer in Amen terechtgekomen bij Roo. Beide broers uit Rouveen hadden al eerder op het Drentse podium gestaan en dat had duidelijk naar meer gesmaakt. Dat bleek ook tijdens de rentree van Alfred en Jaap Roo, geassisteerd door een bassist en een drummer, in Amen. Mooie verzorgde liedjes en uitstekende samenzang. Dissonant in het geheel was de drum. Als verdachte werd de snaredrum aangemerkt, maar bij de zang begon het het drumstel mee te brommen. Dat leverde een vervelend en storend geluid op. Roo begon met een mooie rustige uitvoering van 'Lean on You', een fraai eigen nummer. Goede wat bedeesde Americana of Rouvenicana. Gewoon mooie liedjes waarbij de stemmen en gitaren van beide broers samensmolten tot een prima geluid met een haast onopvallende, maar fijne begeleiding van de band. Dat rustige bleef. Liedjes die toch veel in elkaars verlengde liggen qua tempo en sound. Iets meer variatie in de setlist maakt het nog boeiender, want op zich zelf zijn het vaak uitstekende nummers. In de tweede helft van het optreden kwam er meer pit in het optreden. 'Into the Ocean' werd dwingender gezongen na het gevoelige 'Heart of Life'. 'Flower in the Sun' was gewoon weer zo'n mooi nummer, maar absolute uitblinker was 'Hunger for the Storm'. Een prachtig en pregnant lied dat net even in een ander tempo werd gebracht en met een zeer sterke tekst. Jammer was dat de heren hun liedjes speelden op een barkruk. Dit komt de dynamiek op het podium niet ten goede. Met nog een iets andere opbouw van de setlist, waarbij iets meer variatie is in tempo komen alle liedjes individueel ook meer tot hun recht. Het applaus zorgde af en toe voor verbaasde blikken tussen de gebroeders. Ten onrechte, want het was gewoon mooi. De Rouveners werken aan hun tweede album. Als het optreden in De Amer hiervoor een maatstaf is, dan moet dat een prima schijf worden.
AMEN – In het kader van kwalitatief hoogstaande acts op de zondagmiddag voor de hoofdact aan waren de programmeurs van De Amer in Amen terechtgekomen bij Roo. Beide broers uit Rouveen hadden al eerder op het Drentse podium gestaan en dat had duidelijk naar meer gesmaakt. Dat bleek ook tijdens de rentree van Alfred en Jaap Roo, geassisteerd door een bassist en een drummer, in Amen. Mooie verzorgde liedjes en uitstekende samenzang. Dissonant in het geheel was de drum. Als verdachte werd de snaredrum aangemerkt, maar bij de zang begon het het drumstel mee te brommen. Dat leverde een vervelend en storend geluid op. Roo begon met een mooie rustige uitvoering van 'Lean on You', een fraai eigen nummer. Goede wat bedeesde Americana of Rouvenicana. Gewoon mooie liedjes waarbij de stemmen en gitaren van beide broers samensmolten tot een prima geluid met een haast onopvallende, maar fijne begeleiding van de band. Dat rustige bleef. Liedjes die toch veel in elkaars verlengde liggen qua tempo en sound. Iets meer variatie in de setlist maakt het nog boeiender, want op zich zelf zijn het vaak uitstekende nummers. In de tweede helft van het optreden kwam er meer pit in het optreden. 'Into the Ocean' werd dwingender gezongen na het gevoelige 'Heart of Life'. 'Flower in the Sun' was gewoon weer zo'n mooi nummer, maar absolute uitblinker was 'Hunger for the Storm'. Een prachtig en pregnant lied dat net even in een ander tempo werd gebracht en met een zeer sterke tekst. Jammer was dat de heren hun liedjes speelden op een barkruk. Dit komt de dynamiek op het podium niet ten goede. Met nog een iets andere opbouw van de setlist, waarbij iets meer variatie is in tempo komen alle liedjes individueel ook meer tot hun recht. Het applaus zorgde af en toe voor verbaasde blikken tussen de gebroeders. Ten onrechte, want het was gewoon mooi. De Rouveners werken aan hun tweede album. Als het optreden in De Amer hiervoor een maatstaf is, dan moet dat een prima schijf worden.
Roos Galjaard en Sebastiaan Wiering vormen mooie combinatie
STEENDAM – Met een gitaar en cello zo'n mooi en vol geluid maken. Het is een prestatie die Roos Galjaard en Sebastiaan Wiering leverden op het podium Peter en Leni in Steendam. Voeg daarbij een mooie samenzang, prima solozang en degelijke liedjes en alle ingrediënten voor een geslaagde avond met het Groninger duo zijn aanwezig. Tijden het concert veel liedjes van het nieuwe album dat Galjaard en Wiering dit najaar uitbrachten, maar om 'op te warmen' een ouder nummer 'Stormy Waters' en dat was, ondanks de titel van het nummer, een bedeesde opening. De vaart kwam er in met stevigere 'Tattoo City'. Met 'Treu' was er de eerste gelegenheid voor Sebastiaan Wiering om zijn cello vaardigheden te etaleren. De Groninger multi-instrumentalist, die naast het duo met Galjaard ook in Swinder en Kinetophone zijn kunnen toont, is een meer dan vaardig en erg creatief bespeler van zijn instrument. Op basis van een klassieke scholing treedt hij de cello wetten soms met voeten, maar met reden, want het resultaat is vaak prachtig. 'Treu' was door Galjaard geschreven met haar zoon in gedachten en dat was in het lied te horen. Voor de pauze was 'Boy' het hoogtepunt. Net als 'Treu' een lied gezongen met urgentie en overtuiging, een lied dat dwingt tot luisteren. Een ander hoogtepunt was 'I am Water'. Een lied dat, geheel ten onrechte, haast nooit op de setlist van het duo staat. Een fout die ze nooit meer mogen maken. Foei, wat een geweldig en gevoelig nummer. Mooi gebracht door het duo. De introducties van Galjaard en Wiering waren wisselend. Het ene nummer werd keurig volgens het boekje ingeleid en het volgende nummer alleen met een kreet. Bijvoorbeeld 'Hey!' Een uitstapje naar Afrika, aldus Galjaard, maar dat werd niet verder uitgediept, waarbij de vele bekenden in het publiek er toe leiden dat informatie al wel bekend werd verondersteld. Andere nummers, zoals 'Dancing Along' kregen wel dat mooi verhaal mee. Het concert was prima opgebouwd. Mooie kleine gevoelige liedjes werden afgewisseld met nummers waarin het rockelement in de stem van Galjaard boven kwam. De Groningse met roots in Bodegraven en Swaziland heeft een mooie heldere stem, waarmee ze zowel in de kleine folkliedjes als in de stevigere nummers prima voor de dag kwam, fijn ondersteund door de stem van Wiering. Aan het einde dreigde het even af te vlakken met een aantal rustige liedjes, maar gelukkig sloot het duo af met het fijne en krachtige 'Do They Know'. Het publiek riep Galjaard en Wiering terug voor meer. Dat kregen ze met 'Do Care'. Een sterk Groninger duo.
STEENDAM – Met een gitaar en cello zo'n mooi en vol geluid maken. Het is een prestatie die Roos Galjaard en Sebastiaan Wiering leverden op het podium Peter en Leni in Steendam. Voeg daarbij een mooie samenzang, prima solozang en degelijke liedjes en alle ingrediënten voor een geslaagde avond met het Groninger duo zijn aanwezig. Tijden het concert veel liedjes van het nieuwe album dat Galjaard en Wiering dit najaar uitbrachten, maar om 'op te warmen' een ouder nummer 'Stormy Waters' en dat was, ondanks de titel van het nummer, een bedeesde opening. De vaart kwam er in met stevigere 'Tattoo City'. Met 'Treu' was er de eerste gelegenheid voor Sebastiaan Wiering om zijn cello vaardigheden te etaleren. De Groninger multi-instrumentalist, die naast het duo met Galjaard ook in Swinder en Kinetophone zijn kunnen toont, is een meer dan vaardig en erg creatief bespeler van zijn instrument. Op basis van een klassieke scholing treedt hij de cello wetten soms met voeten, maar met reden, want het resultaat is vaak prachtig. 'Treu' was door Galjaard geschreven met haar zoon in gedachten en dat was in het lied te horen. Voor de pauze was 'Boy' het hoogtepunt. Net als 'Treu' een lied gezongen met urgentie en overtuiging, een lied dat dwingt tot luisteren. Een ander hoogtepunt was 'I am Water'. Een lied dat, geheel ten onrechte, haast nooit op de setlist van het duo staat. Een fout die ze nooit meer mogen maken. Foei, wat een geweldig en gevoelig nummer. Mooi gebracht door het duo. De introducties van Galjaard en Wiering waren wisselend. Het ene nummer werd keurig volgens het boekje ingeleid en het volgende nummer alleen met een kreet. Bijvoorbeeld 'Hey!' Een uitstapje naar Afrika, aldus Galjaard, maar dat werd niet verder uitgediept, waarbij de vele bekenden in het publiek er toe leiden dat informatie al wel bekend werd verondersteld. Andere nummers, zoals 'Dancing Along' kregen wel dat mooi verhaal mee. Het concert was prima opgebouwd. Mooie kleine gevoelige liedjes werden afgewisseld met nummers waarin het rockelement in de stem van Galjaard boven kwam. De Groningse met roots in Bodegraven en Swaziland heeft een mooie heldere stem, waarmee ze zowel in de kleine folkliedjes als in de stevigere nummers prima voor de dag kwam, fijn ondersteund door de stem van Wiering. Aan het einde dreigde het even af te vlakken met een aantal rustige liedjes, maar gelukkig sloot het duo af met het fijne en krachtige 'Do They Know'. Het publiek riep Galjaard en Wiering terug voor meer. Dat kregen ze met 'Do Care'. Een sterk Groninger duo.
Doghouse Sam & The Magnatones brengen blues met Vlaamse tongval
AMEN – 'Roll up my Sleaves'. Het was niet alleen het openingsnummers van Doghouse Sam & The Magnatones, maar eigenlijk het thema van de hele middag. Er werd ouderwets gewerkt op het podium en het resulteerde in een dampende bluesmiddag met prettige uitstapjes naar country, boogie en Rock 'n Roll. Het Belgische gezelschap, hoewel op de Staande Bas was het de Brit Jack O Rooney die zijn muzikale kunnen met verve naar voren bracht, bewees dat ook in België de blues leeft. In de eerste set was het nog het werk van anderen dat de hoofdrol opeiste. Doghouse Sam ging zijn kameraden voor in een swingende uitvoering van Bo Diddly's 'My White Horse' en rockte verder in 'Ready, Willing and Able' van Fats Domino. Een nummer dat een prachtige interpretatie kreeg. De tweede set bevatte weliswaar de Muddy Waters klassieker 'Please don't Go' met een prachtige bassolo van O Rooney, maar vooral ook mooi eigen werk. Hoogtepunten waren de twee nummers op mondharmonica van Doghouse Sam en de sterke en stevige afsluiting met het titelnummer van het album 'Something Wrong' en 'It's gonna Hurt a Little Bit'. Doghouse Sam bevat naast de gitarist, mondharmonicaspeler en zanger zelf, met O Rooney en Frankie Gomez twee rasmusikanten. De ook in Nederland gelauwerde Gomez is een meester op zijn drums en O Rooney een vakman op de staande bas. Een genot om de heren aan het werk te zien. Doghouse Sam is fanatiek in zijn spel en zang, maar charmant als podiumpersoonlijkheid. Vaak in dat prachtige Vlaams vertelde hij zijn verhalen en betrok het publiek bij het gebeuren op het podium. Het was jammer dat hij af en toe terug viel op het Engels. Waarom Engels als je Vlaams spreekt, das toch veel mooier. In een Nederlandstalig gezelchap voegt Engels niet altijd wat toe. De deels geïmproviseerde setlist was logisch. Extra vermelding verdiend dat Doghouse Sam met een gebroken vinger op het podium stond. Niks van te merken op een klene pijnlijke grimas na af en toe. In het begin van de derde set was even te vernemen dat het de avond er voor bij een festival laat was geworden. Even ontbrak dat vuige, even bleef het wat vlak in 'I've Got Love To Spent on You' en 'Knock Knock'. Dat laatste was een liedje over de duivel, maar waar Satan die de vlakheid nog niet kon verdrijven, lukte dat Jack O Rooney wel. In 'Why' bracht hij met een spetterende solo de hele zaak weer aan de rol. Dat voorbeeld volgde Franky Gomez even later met zijn solo moment in 'One last Thing'. Met een fijne John Le Hooker song werd het concert afgesloten met als meer dan geweldig toegift 'Aint got Time'. Als Drenthe en België zich vinden in de blues ontstaan er mooie dingen.
AMEN – 'Roll up my Sleaves'. Het was niet alleen het openingsnummers van Doghouse Sam & The Magnatones, maar eigenlijk het thema van de hele middag. Er werd ouderwets gewerkt op het podium en het resulteerde in een dampende bluesmiddag met prettige uitstapjes naar country, boogie en Rock 'n Roll. Het Belgische gezelschap, hoewel op de Staande Bas was het de Brit Jack O Rooney die zijn muzikale kunnen met verve naar voren bracht, bewees dat ook in België de blues leeft. In de eerste set was het nog het werk van anderen dat de hoofdrol opeiste. Doghouse Sam ging zijn kameraden voor in een swingende uitvoering van Bo Diddly's 'My White Horse' en rockte verder in 'Ready, Willing and Able' van Fats Domino. Een nummer dat een prachtige interpretatie kreeg. De tweede set bevatte weliswaar de Muddy Waters klassieker 'Please don't Go' met een prachtige bassolo van O Rooney, maar vooral ook mooi eigen werk. Hoogtepunten waren de twee nummers op mondharmonica van Doghouse Sam en de sterke en stevige afsluiting met het titelnummer van het album 'Something Wrong' en 'It's gonna Hurt a Little Bit'. Doghouse Sam bevat naast de gitarist, mondharmonicaspeler en zanger zelf, met O Rooney en Frankie Gomez twee rasmusikanten. De ook in Nederland gelauwerde Gomez is een meester op zijn drums en O Rooney een vakman op de staande bas. Een genot om de heren aan het werk te zien. Doghouse Sam is fanatiek in zijn spel en zang, maar charmant als podiumpersoonlijkheid. Vaak in dat prachtige Vlaams vertelde hij zijn verhalen en betrok het publiek bij het gebeuren op het podium. Het was jammer dat hij af en toe terug viel op het Engels. Waarom Engels als je Vlaams spreekt, das toch veel mooier. In een Nederlandstalig gezelchap voegt Engels niet altijd wat toe. De deels geïmproviseerde setlist was logisch. Extra vermelding verdiend dat Doghouse Sam met een gebroken vinger op het podium stond. Niks van te merken op een klene pijnlijke grimas na af en toe. In het begin van de derde set was even te vernemen dat het de avond er voor bij een festival laat was geworden. Even ontbrak dat vuige, even bleef het wat vlak in 'I've Got Love To Spent on You' en 'Knock Knock'. Dat laatste was een liedje over de duivel, maar waar Satan die de vlakheid nog niet kon verdrijven, lukte dat Jack O Rooney wel. In 'Why' bracht hij met een spetterende solo de hele zaak weer aan de rol. Dat voorbeeld volgde Franky Gomez even later met zijn solo moment in 'One last Thing'. Met een fijne John Le Hooker song werd het concert afgesloten met als meer dan geweldig toegift 'Aint got Time'. Als Drenthe en België zich vinden in de blues ontstaan er mooie dingen.
Plainwoods excelleert in eigen werk
AMEN – Kun je van potentie spreken als beide leden van Plainwoods niet meer helemaal piep zijn. Het zijn geen hitlijsten bestormende jongelingen die deze middag in De Amer in Amen stonden, maar Theo Houtkoop en Jacob Veenstra brengen wel een hoop plezier mee op het podium en weten in een aantal nummers ook flink te overtuigen. Een aantal andere nummers blijft het wat te rommelig en blijkt dat het duo nog wat uurtjes hun materiaal scherper moet slijpen. Plainwoods begint met een mooie vertolking van het ook van Johnny Cash bekende 'I Won't Back Down'. De Cash klassieker krijgt een fraaie interpretatie van de heren. Het volgende 'Cruel Man', eveneens een cover, komt wat minder uit de verf bij het Groninger duo. Het ontstaan van Plainwoods is een verhaal van toeval. Voor een musical op school van de kinderen van Houtkoop en Veenstra werden muzikanten gezocht. De muzikale klik tussen beide sloeg over en een Americana duo was geboren. Duidelijk is het plezier en de wil om dit plezier te delen. Beide zijn prima gitaristen. Individueel zijn beide stemmen adequaat, maar hun kracht ligt in de samenzang. De harmoniëen van de herenstemmen bij de keuze van de nummers is prima, met als uitzondering de Elvis klassieker 'Little Sister' met daardoor heen verweven de Beatles hit 'Get Back'. Dat is duidelijk een stap te ver. Met negen nummers krijgt Plainwoods uitgebreid de kans zich te presenteren. Het meest overtuigde is het duo in 'Calling You Home'. Het enige eigen nummer van Plainwoods en een nummer dat ook met de bijbehorende overtuiging gezongen en wordt gespeeld. Dit is een liedje dat zich duidelijk al heeft uitgekristaliseerd en met zelfvertrouwen wordt gebracht. Hier zit de potentie. Dit is de weg waar Plainwoods heen moet. Eigen nummers, met af en toe een cover, zoals het overtuigende 'No Good Is Good News' van Tony Joe White. Dat telt niet voor Plainwoods. Het zou goed nieuws zijn als ze met meer eigen nummers kwamen en nog net even wat strakker speelde en zongen. Als jonge honden die oefenruimte in heren.
AMEN – Kun je van potentie spreken als beide leden van Plainwoods niet meer helemaal piep zijn. Het zijn geen hitlijsten bestormende jongelingen die deze middag in De Amer in Amen stonden, maar Theo Houtkoop en Jacob Veenstra brengen wel een hoop plezier mee op het podium en weten in een aantal nummers ook flink te overtuigen. Een aantal andere nummers blijft het wat te rommelig en blijkt dat het duo nog wat uurtjes hun materiaal scherper moet slijpen. Plainwoods begint met een mooie vertolking van het ook van Johnny Cash bekende 'I Won't Back Down'. De Cash klassieker krijgt een fraaie interpretatie van de heren. Het volgende 'Cruel Man', eveneens een cover, komt wat minder uit de verf bij het Groninger duo. Het ontstaan van Plainwoods is een verhaal van toeval. Voor een musical op school van de kinderen van Houtkoop en Veenstra werden muzikanten gezocht. De muzikale klik tussen beide sloeg over en een Americana duo was geboren. Duidelijk is het plezier en de wil om dit plezier te delen. Beide zijn prima gitaristen. Individueel zijn beide stemmen adequaat, maar hun kracht ligt in de samenzang. De harmoniëen van de herenstemmen bij de keuze van de nummers is prima, met als uitzondering de Elvis klassieker 'Little Sister' met daardoor heen verweven de Beatles hit 'Get Back'. Dat is duidelijk een stap te ver. Met negen nummers krijgt Plainwoods uitgebreid de kans zich te presenteren. Het meest overtuigde is het duo in 'Calling You Home'. Het enige eigen nummer van Plainwoods en een nummer dat ook met de bijbehorende overtuiging gezongen en wordt gespeeld. Dit is een liedje dat zich duidelijk al heeft uitgekristaliseerd en met zelfvertrouwen wordt gebracht. Hier zit de potentie. Dit is de weg waar Plainwoods heen moet. Eigen nummers, met af en toe een cover, zoals het overtuigende 'No Good Is Good News' van Tony Joe White. Dat telt niet voor Plainwoods. Het zou goed nieuws zijn als ze met meer eigen nummers kwamen en nog net even wat strakker speelde en zongen. Als jonge honden die oefenruimte in heren.
Gordie Tentrees bezingt die ongemakkelijk emoties
HOUWERZIJL – Wie zijn ogen dicht deed in de Ruimtela in Houwerzijl. Oor had voor de storm die buiten raasde en zichzelf in een houthakkers of mijnkamp diep in de Yukon waande trof daar Gordie Tentrees aan het kampvuur. Als het vuur en de omgeslagen dekens met eventueel een slok whisky niet meer genoeg verwarmden in de kou zijn het de liedjes, de verhalen en het gemis van hen die ver weg op je wachten die de ziel troosten. Het zijn ongemakkelijke emoties die Tentrees bezingt, van stoere mannen die worstelen hoe ze te uiten en dat maakt het nog oprechter, ongekunstelder en mooier als ze er uit komen. Gordie Tentrees heeft een harde, scherpe stem. Niet de zang die iedereen mooi zal vinden, maar wel wat bijzonder past bij zijn stijl en als de zang van de Canadees uit de Yukon je pakt, is het ook direct erg mooi. Zeker geen allemansvriend deze stembanden van Tentrees. Dat ze power hebben bleek al in de opening 'Wheel Girl' en het wat rustigere 'Broken Hero', waarbij Jaxon Haldane muzikaal voor een mooie invulling zorgde op mandoline, zoals hij op tal van instrumenten het spel van Tentrees op gitaar en resonator gitaar ondersteunde. De setlist liet een mooie opbouw zien. Rustige liedjes afgewisseld met snel en liedjes met humor mooi verdeeld tussen de liedjes waarin Tentrees de emoties en problemen durft te bezingen. Een liedje over hersenkanker, het prachtige 'Tired of Time' en een liedje over het bed dat hij in Geldrop deelde met Townes van Sant en Mary Gauthier, weliswaar niet op hetzelfde moment in 'Less is More'. Prachtige verhalen en zelfs een vingervlug hoogtepunt als tijdens het mooie 'Wrong Town' een snaar breekt, Haldane het muzikaal opvangt en Tentrees er bijna in slaagt om de snaar tijdens het zingen te verwisselen. Het liedje was net even te kort. Het geeft wel aan dat beide heren veel improvisatievermogen hebben en dat ook tonen bij woordgrapjes in de tekst. Houwerzijl krijgt nog een heuze primeur. Het lied 'Armand' is geschreven ter ere van de Brabantse protestzanger. Niet dat deze in Canada zo bekend is, maar een fan van zowel het Canadeze duo als de zanger van 'Ben ik te min' stond er op dat het duo kwam spelen op de begrafenis. Die eer lieten Tentrees en Haldane aan zich voorbij gaan, maar een prachtig lied over hem schreven ze en het was één van de hoogtepunten van de avond. Een ander hoogtepunt was het Gauthier nummer 'Camelot Hotel' met een prachtige zingende zaag in de hoofdrol. Het was een avond vol bruuske emoties, mooie verhalen en goede artiesten en in de warmte van de zaal hoefde het publiek niet eens de kou te lijden. Na het mooie 'Ramblin' kwam Tentrees terug voor een uitgebreid toegift. Het mooiste daavan was 'Deatbeat Dad' een nummer waarin Tentrees constateert dat het leven hem inmiddels een derde vrouw heeft opgeleverd en kinderen bij twee vrouwen, maar dat dit feit geen reden mag zijn om een deadbeat dad te zijn. Voor dat feit en voor zijn muziek mag hij geprezen worden.
HOUWERZIJL – Wie zijn ogen dicht deed in de Ruimtela in Houwerzijl. Oor had voor de storm die buiten raasde en zichzelf in een houthakkers of mijnkamp diep in de Yukon waande trof daar Gordie Tentrees aan het kampvuur. Als het vuur en de omgeslagen dekens met eventueel een slok whisky niet meer genoeg verwarmden in de kou zijn het de liedjes, de verhalen en het gemis van hen die ver weg op je wachten die de ziel troosten. Het zijn ongemakkelijke emoties die Tentrees bezingt, van stoere mannen die worstelen hoe ze te uiten en dat maakt het nog oprechter, ongekunstelder en mooier als ze er uit komen. Gordie Tentrees heeft een harde, scherpe stem. Niet de zang die iedereen mooi zal vinden, maar wel wat bijzonder past bij zijn stijl en als de zang van de Canadees uit de Yukon je pakt, is het ook direct erg mooi. Zeker geen allemansvriend deze stembanden van Tentrees. Dat ze power hebben bleek al in de opening 'Wheel Girl' en het wat rustigere 'Broken Hero', waarbij Jaxon Haldane muzikaal voor een mooie invulling zorgde op mandoline, zoals hij op tal van instrumenten het spel van Tentrees op gitaar en resonator gitaar ondersteunde. De setlist liet een mooie opbouw zien. Rustige liedjes afgewisseld met snel en liedjes met humor mooi verdeeld tussen de liedjes waarin Tentrees de emoties en problemen durft te bezingen. Een liedje over hersenkanker, het prachtige 'Tired of Time' en een liedje over het bed dat hij in Geldrop deelde met Townes van Sant en Mary Gauthier, weliswaar niet op hetzelfde moment in 'Less is More'. Prachtige verhalen en zelfs een vingervlug hoogtepunt als tijdens het mooie 'Wrong Town' een snaar breekt, Haldane het muzikaal opvangt en Tentrees er bijna in slaagt om de snaar tijdens het zingen te verwisselen. Het liedje was net even te kort. Het geeft wel aan dat beide heren veel improvisatievermogen hebben en dat ook tonen bij woordgrapjes in de tekst. Houwerzijl krijgt nog een heuze primeur. Het lied 'Armand' is geschreven ter ere van de Brabantse protestzanger. Niet dat deze in Canada zo bekend is, maar een fan van zowel het Canadeze duo als de zanger van 'Ben ik te min' stond er op dat het duo kwam spelen op de begrafenis. Die eer lieten Tentrees en Haldane aan zich voorbij gaan, maar een prachtig lied over hem schreven ze en het was één van de hoogtepunten van de avond. Een ander hoogtepunt was het Gauthier nummer 'Camelot Hotel' met een prachtige zingende zaag in de hoofdrol. Het was een avond vol bruuske emoties, mooie verhalen en goede artiesten en in de warmte van de zaal hoefde het publiek niet eens de kou te lijden. Na het mooie 'Ramblin' kwam Tentrees terug voor een uitgebreid toegift. Het mooiste daavan was 'Deatbeat Dad' een nummer waarin Tentrees constateert dat het leven hem inmiddels een derde vrouw heeft opgeleverd en kinderen bij twee vrouwen, maar dat dit feit geen reden mag zijn om een deadbeat dad te zijn. Voor dat feit en voor zijn muziek mag hij geprezen worden.
Jaxon Haldane laat zich gelden op eerste Europese toer
HOUWERZIJL – Voor het eerst deed Jaxon Haldane Europa aan. De in de Verenigde Staten woonachtige Canadees is zeer ervaren in het Noord-Amerikaanse circuit, maar van de oversteek over de grote plas was het nog niet gekomen. Dat maakte de zanger en multri-instrumentalist nu goed en het valt te betreuren dat Haldane niet eerder deze stap heeft gemaakt. Het bleek een uitstekende zanger en een fijn muzikant, hoewel hij zich in zijn set alleen op gitaar begeleide. Dat was jammer, want later op de avond toonde hij aan ook op banjo, mandoline en zelfs sigaarkistgitaar en zingende zaag uitstekend uit de voeten te kunnen. Met 'Love Lust Loneliness' was niet duidelijk of hij zijn toer ervaringen bezong, maar een krachtige opening was het zeker. De rumoerige Ruimtela in Houwerzijl, waar de borden nog dampten bij deze House For Sale sessions en serveersters Judith en Lieke heen en weer renden met bier en cola was binnen een half liedje muisstil. Dat bleef ook zo bij het tweede, wat rustigere liedje 'Pretty Dull'. Die titel sloeg zeker niet op het optreden van Haldane. Een man met stage presence en een harde stem met een zachte klank. In zijn aankondigingen nog wat bruusk, maar met een fijne touch op zijn gitaar. De eerste liedjes waren wat bluesy, maar met 'James Butler Gray' sloeg Haldane de country road in. Een prachtige song over het Wilde Westen en de botsingen tussen de instromende blanken en de indianen en hoe muziek mensen kan verbinden en zo bevat het lied een boodschap die we nog ter harte zouden moeten nemen. Met 'Crystal' bezong Haldane een verslaving aan Crystal Meth met een fijne tekst met mooie vondsten. Mooi was ook 'Landscapes' een bluegrassachtig nummer. Hoogtepunt, letterlijk en figuurlijk, was 'One Vessel'. Haldane verliet het podium en klom tussen het publiek op een tafel om zonder instrument en met alleen de kracht van zijn stem te zingen. Prachtig en voor zijn afsprong zou geen turnkampioen zich hoeven schamen. In het toegift bracht Haldane onder andere 'Hectic', nu met begeleiding van Gordie Tentrees op resonator gitaar. Duidelijk nog een aanvulling. Jaxon Haldane toonde zich geen opzienbarende vernieuwende artiest, maar wel een vakman met een garantie voor een geslaagd optreden.
HOUWERZIJL – Voor het eerst deed Jaxon Haldane Europa aan. De in de Verenigde Staten woonachtige Canadees is zeer ervaren in het Noord-Amerikaanse circuit, maar van de oversteek over de grote plas was het nog niet gekomen. Dat maakte de zanger en multri-instrumentalist nu goed en het valt te betreuren dat Haldane niet eerder deze stap heeft gemaakt. Het bleek een uitstekende zanger en een fijn muzikant, hoewel hij zich in zijn set alleen op gitaar begeleide. Dat was jammer, want later op de avond toonde hij aan ook op banjo, mandoline en zelfs sigaarkistgitaar en zingende zaag uitstekend uit de voeten te kunnen. Met 'Love Lust Loneliness' was niet duidelijk of hij zijn toer ervaringen bezong, maar een krachtige opening was het zeker. De rumoerige Ruimtela in Houwerzijl, waar de borden nog dampten bij deze House For Sale sessions en serveersters Judith en Lieke heen en weer renden met bier en cola was binnen een half liedje muisstil. Dat bleef ook zo bij het tweede, wat rustigere liedje 'Pretty Dull'. Die titel sloeg zeker niet op het optreden van Haldane. Een man met stage presence en een harde stem met een zachte klank. In zijn aankondigingen nog wat bruusk, maar met een fijne touch op zijn gitaar. De eerste liedjes waren wat bluesy, maar met 'James Butler Gray' sloeg Haldane de country road in. Een prachtige song over het Wilde Westen en de botsingen tussen de instromende blanken en de indianen en hoe muziek mensen kan verbinden en zo bevat het lied een boodschap die we nog ter harte zouden moeten nemen. Met 'Crystal' bezong Haldane een verslaving aan Crystal Meth met een fijne tekst met mooie vondsten. Mooi was ook 'Landscapes' een bluegrassachtig nummer. Hoogtepunt, letterlijk en figuurlijk, was 'One Vessel'. Haldane verliet het podium en klom tussen het publiek op een tafel om zonder instrument en met alleen de kracht van zijn stem te zingen. Prachtig en voor zijn afsprong zou geen turnkampioen zich hoeven schamen. In het toegift bracht Haldane onder andere 'Hectic', nu met begeleiding van Gordie Tentrees op resonator gitaar. Duidelijk nog een aanvulling. Jaxon Haldane toonde zich geen opzienbarende vernieuwende artiest, maar wel een vakman met een garantie voor een geslaagd optreden.
Tuff Luck presenteert album met verve
AMEN – Zelfs groepen op de tandem kwamen aangesneld en bij tijden was het Fries de voertaal in De Amer in Amen. De CD presentatie van Tuff Luck ging niet onopgemerkt voorbij en terecht. Met een spetterend optreden werd gevierd dat de Friese bluesband hun eersteling op de wereld heeft gezet. Het waren Friese tijden in bluesland, hoewel de band daar toch even anders overdacht, want er werd ingezet met 'Tulsa Time' en ook over het tijdstip waren bedenkingen, want ze lieten het volgen met 'Early in the Morning'. De eerste set was prima, maar vooral als Jelle Visser zich bij het viertal op het podium voegde met zijn saxofoon af en toe nog even wat onwennig. Dat gooide de band in de tweede en derde set van zich af. Vooral de tweede set bereikte de band een hoog niveau. De bewerking van het Robert Johnson nummer 'Come on in my Kitchen' was meer dan prachtig even als 'Muddy Water' en het door Muddy Waters naar bekendheid gezongen 'Got my Mojo Working'. Bassist Peter Hartmann en drummer Douwe-Jan Pol legden een stevig fundament waarop de gitaar van Rogier Trampe, de saxofoon van Jelle Visser en toetsenist Kees Bode konden excelleren met hun spel. Trampe was daarnaast uitstekend bij stem en heeft een mooie bluesstem. Blues is historie. De naam van Tuff Luck is, zo vertelde Trampe, ontleent aan een nummer van Big Maceo Merriweather. Het was eigenlijk het enige weetje over de muziek. Trampe spreekt toch makkelijk op het podium, maar af en toe mag toch ook een liedje wel even uitgelicht worden met wat achtergrond. Nu lag de nadruk op spelen en dat deed de band prima. Dampende old school blues stond op het menu. In de derde set kwam de band met een vette versie van 'Tell me Mama' en als afsluiter 'Stop Breaking Down' van het nu gepresenteerde album. Bandmanager Annette Trampe stond met een grote glimlach de boekingen op te nemen achteraf. Al drie podia toonden na het horen van de band onmiddellijk belangstelling. Spelen met zichtbaar plezier en goede muziek heeft een toekomst, Al moeten we er op de tandem naar toe.
AMEN – Zelfs groepen op de tandem kwamen aangesneld en bij tijden was het Fries de voertaal in De Amer in Amen. De CD presentatie van Tuff Luck ging niet onopgemerkt voorbij en terecht. Met een spetterend optreden werd gevierd dat de Friese bluesband hun eersteling op de wereld heeft gezet. Het waren Friese tijden in bluesland, hoewel de band daar toch even anders overdacht, want er werd ingezet met 'Tulsa Time' en ook over het tijdstip waren bedenkingen, want ze lieten het volgen met 'Early in the Morning'. De eerste set was prima, maar vooral als Jelle Visser zich bij het viertal op het podium voegde met zijn saxofoon af en toe nog even wat onwennig. Dat gooide de band in de tweede en derde set van zich af. Vooral de tweede set bereikte de band een hoog niveau. De bewerking van het Robert Johnson nummer 'Come on in my Kitchen' was meer dan prachtig even als 'Muddy Water' en het door Muddy Waters naar bekendheid gezongen 'Got my Mojo Working'. Bassist Peter Hartmann en drummer Douwe-Jan Pol legden een stevig fundament waarop de gitaar van Rogier Trampe, de saxofoon van Jelle Visser en toetsenist Kees Bode konden excelleren met hun spel. Trampe was daarnaast uitstekend bij stem en heeft een mooie bluesstem. Blues is historie. De naam van Tuff Luck is, zo vertelde Trampe, ontleent aan een nummer van Big Maceo Merriweather. Het was eigenlijk het enige weetje over de muziek. Trampe spreekt toch makkelijk op het podium, maar af en toe mag toch ook een liedje wel even uitgelicht worden met wat achtergrond. Nu lag de nadruk op spelen en dat deed de band prima. Dampende old school blues stond op het menu. In de derde set kwam de band met een vette versie van 'Tell me Mama' en als afsluiter 'Stop Breaking Down' van het nu gepresenteerde album. Bandmanager Annette Trampe stond met een grote glimlach de boekingen op te nemen achteraf. Al drie podia toonden na het horen van de band onmiddellijk belangstelling. Spelen met zichtbaar plezier en goede muziek heeft een toekomst, Al moeten we er op de tandem naar toe.
Lucy Ward schuwt het grote gebaar niet
STEENDAM – Lucy Ward is op de grootste festivals een absolute headliner op de Britse eilanden. Haar naam staat garant voor goed gevulde zalen. Opmerkelijk voor een artieste die weliswaar folk van zeer hoog niveau brengt, maar daarbij teruggrijpt, in eigen werk en covers, op de oude tradities. Het levert uitstekende albums op, maar op het podium blijkt pas echt waarom Ward zo geroemd is en ook een volle zaal trekt bij Podium Peter en Leni in Steendam. De Britse blijkt een echte entertainer die het grote gebaar niet schuwt, feilloos de emotie weet aan te boren en bij wie de aankondiging haast net zo belangwekkend is als het lied. Een artiest pur sang die haar gehoor laat lachen, zingen, feesten en huilen. Weliswaar wat gehinderd door een Duitse verkoudheid, want haar toer voerde haar eerst langs onze Oosterburen, zette Ward de avond in met veel drama. 'The Last Pirouette' was het eerste in de lijn van veel mooie en aansprekende liedjes. Vaak met begeleiding op gitaar, maar bijvoorbeeld oude traditionals als 'Old Brown Hen' en 'Lisbon' werden puur op de kracht van de stem van Ward gebracht zonder instrument. Voor het hoogtepunt van de avond, dat al voor de pauze kwam met 'Lion' pakte Lucy Ward haar concertina. Het was haar bijdrage aan de herinnering aan de Eerste Wereld Oorlog en het stilstaan bij dat feit een eeuw later. Met veel bezieling vertelde Ward het verhaal van de soldaat die voorop ging in de strijd, maar op een gegeven moment genoeg had van de strijd en als lafaard door zijn eigen makkers werd geëxecuteerd 'at dawn'. Een thema dat de Britten de laatste jaren erg heeft bezig gehouden. Het leverde voor het festival van Glastonbury een prachtig lied op, dat gelukkig ook opgenomen is op haar nieuwe album en in Steendam werd gebracht. Het sluit aan bij de hoop van Ward die erg beïnvloed is door de jaren zestig waar de artiesten van toen hoopten dat zemet muziek de wereld konden veranderen. Een thema dat terug komt in haar lied 'I can not Say I will not Speak' waarmee ze haar eerste set afsloot en de afsluiting van het regeluriere concert 'For the Dead Men'. Tegen beter weten wellicht in blijft Ward hopen dat muziek de wereld beter maakt. Dat helpen we haar hopen. Naast liedjes met een boodschap bracht Ward, steeds met dat geweldige verhaal en zoals een goed verteller betaamd, met uitgebreide hand gebaren en expressieve gezichtsuitdrukkingen, ook persoonlijke liedjes als 'Ode to Whittaker Brown' over de geboorte van haar moeder en het tragische 'Connie and Bud' over mensen die het wellicht niet helemaal redden in onze maatschappij en voor haar gastheren het liefdesliedje 'I Will' van The Beatles. In haar toegift eindigde Lucy Ward met een boodschap van hoop. Over een duivenmelker die zijn duif naar een belangrijke wedstrijd stuurt. De weg van startpunt Rome naar de til in een arme uitzichtsloze Britse wijk is echter door een storm. De duivenmelker wordt geconfronteerd met het zinloze van zijn droom. Die komen nooit uit in onze wijk vertellen zijn buurtgenoten hem. In 'King of Rome' lukt het echter zijn duif de weg terug te vinden, waar 1000 andere duiven de weg kwijtraken. Blijf dus dromen in deze stormachtige tijden, is de boodschap van Ward. We verliezen er misschien 1000 onderweg, maar we vinden onze weg naar huis en dat is een belangrijk signaal deze dagen.
STEENDAM – Lucy Ward is op de grootste festivals een absolute headliner op de Britse eilanden. Haar naam staat garant voor goed gevulde zalen. Opmerkelijk voor een artieste die weliswaar folk van zeer hoog niveau brengt, maar daarbij teruggrijpt, in eigen werk en covers, op de oude tradities. Het levert uitstekende albums op, maar op het podium blijkt pas echt waarom Ward zo geroemd is en ook een volle zaal trekt bij Podium Peter en Leni in Steendam. De Britse blijkt een echte entertainer die het grote gebaar niet schuwt, feilloos de emotie weet aan te boren en bij wie de aankondiging haast net zo belangwekkend is als het lied. Een artiest pur sang die haar gehoor laat lachen, zingen, feesten en huilen. Weliswaar wat gehinderd door een Duitse verkoudheid, want haar toer voerde haar eerst langs onze Oosterburen, zette Ward de avond in met veel drama. 'The Last Pirouette' was het eerste in de lijn van veel mooie en aansprekende liedjes. Vaak met begeleiding op gitaar, maar bijvoorbeeld oude traditionals als 'Old Brown Hen' en 'Lisbon' werden puur op de kracht van de stem van Ward gebracht zonder instrument. Voor het hoogtepunt van de avond, dat al voor de pauze kwam met 'Lion' pakte Lucy Ward haar concertina. Het was haar bijdrage aan de herinnering aan de Eerste Wereld Oorlog en het stilstaan bij dat feit een eeuw later. Met veel bezieling vertelde Ward het verhaal van de soldaat die voorop ging in de strijd, maar op een gegeven moment genoeg had van de strijd en als lafaard door zijn eigen makkers werd geëxecuteerd 'at dawn'. Een thema dat de Britten de laatste jaren erg heeft bezig gehouden. Het leverde voor het festival van Glastonbury een prachtig lied op, dat gelukkig ook opgenomen is op haar nieuwe album en in Steendam werd gebracht. Het sluit aan bij de hoop van Ward die erg beïnvloed is door de jaren zestig waar de artiesten van toen hoopten dat zemet muziek de wereld konden veranderen. Een thema dat terug komt in haar lied 'I can not Say I will not Speak' waarmee ze haar eerste set afsloot en de afsluiting van het regeluriere concert 'For the Dead Men'. Tegen beter weten wellicht in blijft Ward hopen dat muziek de wereld beter maakt. Dat helpen we haar hopen. Naast liedjes met een boodschap bracht Ward, steeds met dat geweldige verhaal en zoals een goed verteller betaamd, met uitgebreide hand gebaren en expressieve gezichtsuitdrukkingen, ook persoonlijke liedjes als 'Ode to Whittaker Brown' over de geboorte van haar moeder en het tragische 'Connie and Bud' over mensen die het wellicht niet helemaal redden in onze maatschappij en voor haar gastheren het liefdesliedje 'I Will' van The Beatles. In haar toegift eindigde Lucy Ward met een boodschap van hoop. Over een duivenmelker die zijn duif naar een belangrijke wedstrijd stuurt. De weg van startpunt Rome naar de til in een arme uitzichtsloze Britse wijk is echter door een storm. De duivenmelker wordt geconfronteerd met het zinloze van zijn droom. Die komen nooit uit in onze wijk vertellen zijn buurtgenoten hem. In 'King of Rome' lukt het echter zijn duif de weg terug te vinden, waar 1000 andere duiven de weg kwijtraken. Blijf dus dromen in deze stormachtige tijden, is de boodschap van Ward. We verliezen er misschien 1000 onderweg, maar we vinden onze weg naar huis en dat is een belangrijk signaal deze dagen.
Wisselwerking met publiek brengt Mandolin Orange tot grote hoogte
BORGER – Af en toe heb je van die concerten die het beste in publiek en artiest naar boven brengen. Het concert van het Amerikaanse Mandolin Orange bij VanSlag in Borger was er zo één. Steeds meer zag je Andrew Marlin en Emily Frantz zich openen voor het enthousiaste publiek en de mooie zaal, waar het publiek weer op reageerde en de band weer een stapje bijzette enz enz. Mandolin Orange, voor het eerst in Nederland, is een tweemans/vrouw formatie die zich beweegt op het snijvlak van country, folk en bluegrass. Opvallend zijn de krachtige vocalen van vooral Andrew Marlin. Voor een stem met dermate veel kracht blijkt hij toch zeer prettig in het gehoor te liggen. Ingetogen openden beide Amerikanen met 'These Old Wheels' en 'Daylight' en kregen haast tot hun schrik steeds positievere reacties uit de zaal wat op een gegeven moment zelfs tot de uigesproken verbazing vanaf het podium resulteerde over het feit dat het publiek het werk van de band kon, zelfs oudere nummers. Marlin en vooral Frantz ontspanden zich, kwamen los en stegen boven zichzelf uit. Het mooie 'Little World', het droevige 'The Runaround' en het sterke 'The Wreckingball', steeds beter kwamen band en nummers tot hun recht. Met een keur aan instrumenten als viool, gitaar en mandoline en voor één nummer de electrische gitaar, werd het muzikaal sterk ingekleurd. Vooral de mandoline van Marlin was erg bepalend in het geluid. De verhaaltjes van Marlin en Frantz tussen de nummers door werden vrijer en vrijer en met humor en informatie gebracht. Hoe mooi het was te spelen in deze kerk vertelden ze. Dat ze niet meer zouden ophouden tot iedereen naar huis was. Dat was natuurlijk een intikkertje voor het publiek die dreigde om Mandolin Orange aan deze belofte te houden. Eigenlijk kon achter elk nummer van Mandolin Orange op de setlist de opmerking mooi gezet worden en hoe meer de band ging sprankelen werd dat erg mooi. 'Settled Down' bijvoorbeeld en vooral na de instrumentale bluegrass tune New Five Cent Piece, in een razende uitvoering gebracht, werd het publiek het schitterende 'Cavalry' en 'Rounder' voorgeschoteld. Twee absolute hoogtepunten. Mandolin Orange heeft vooral korte liedjes. Vaak eigen werk, maar ook goed gekozen traditionals en covers. Geen minutenlang uitgesponnen songs, maar vlot opvolgende nummers mooi verdeeld tussen ouder werk en werk van hun pasverschenen album 'Such Jubilee'. Met 'Train Song' met een prachtige mandoline solo kwam er en eind aan het concert. Haast ongemakkelijk keek de band hoe het publiek hen beloonde met klaterend applaus. Een eerste toegift met onder andere een uitvoering van Tim O'Briens 'Foreign Lander' en nog een klaterend applaus en een tweede toegift met onder andere de traditional 'Hey That Train'. Eigenlijk hadden band en publiek nog geen genoeg van elkaar. Wordt vast vervolgd.
BORGER – Af en toe heb je van die concerten die het beste in publiek en artiest naar boven brengen. Het concert van het Amerikaanse Mandolin Orange bij VanSlag in Borger was er zo één. Steeds meer zag je Andrew Marlin en Emily Frantz zich openen voor het enthousiaste publiek en de mooie zaal, waar het publiek weer op reageerde en de band weer een stapje bijzette enz enz. Mandolin Orange, voor het eerst in Nederland, is een tweemans/vrouw formatie die zich beweegt op het snijvlak van country, folk en bluegrass. Opvallend zijn de krachtige vocalen van vooral Andrew Marlin. Voor een stem met dermate veel kracht blijkt hij toch zeer prettig in het gehoor te liggen. Ingetogen openden beide Amerikanen met 'These Old Wheels' en 'Daylight' en kregen haast tot hun schrik steeds positievere reacties uit de zaal wat op een gegeven moment zelfs tot de uigesproken verbazing vanaf het podium resulteerde over het feit dat het publiek het werk van de band kon, zelfs oudere nummers. Marlin en vooral Frantz ontspanden zich, kwamen los en stegen boven zichzelf uit. Het mooie 'Little World', het droevige 'The Runaround' en het sterke 'The Wreckingball', steeds beter kwamen band en nummers tot hun recht. Met een keur aan instrumenten als viool, gitaar en mandoline en voor één nummer de electrische gitaar, werd het muzikaal sterk ingekleurd. Vooral de mandoline van Marlin was erg bepalend in het geluid. De verhaaltjes van Marlin en Frantz tussen de nummers door werden vrijer en vrijer en met humor en informatie gebracht. Hoe mooi het was te spelen in deze kerk vertelden ze. Dat ze niet meer zouden ophouden tot iedereen naar huis was. Dat was natuurlijk een intikkertje voor het publiek die dreigde om Mandolin Orange aan deze belofte te houden. Eigenlijk kon achter elk nummer van Mandolin Orange op de setlist de opmerking mooi gezet worden en hoe meer de band ging sprankelen werd dat erg mooi. 'Settled Down' bijvoorbeeld en vooral na de instrumentale bluegrass tune New Five Cent Piece, in een razende uitvoering gebracht, werd het publiek het schitterende 'Cavalry' en 'Rounder' voorgeschoteld. Twee absolute hoogtepunten. Mandolin Orange heeft vooral korte liedjes. Vaak eigen werk, maar ook goed gekozen traditionals en covers. Geen minutenlang uitgesponnen songs, maar vlot opvolgende nummers mooi verdeeld tussen ouder werk en werk van hun pasverschenen album 'Such Jubilee'. Met 'Train Song' met een prachtige mandoline solo kwam er en eind aan het concert. Haast ongemakkelijk keek de band hoe het publiek hen beloonde met klaterend applaus. Een eerste toegift met onder andere een uitvoering van Tim O'Briens 'Foreign Lander' en nog een klaterend applaus en een tweede toegift met onder andere de traditional 'Hey That Train'. Eigenlijk hadden band en publiek nog geen genoeg van elkaar. Wordt vast vervolgd.
Harmonieën zijn meer dan som der delen bij A Couple of Strings
BORGER – Een eerste onwennige nummertje was A Couple of Strings gegeven in VanSlag in Borger. Het was immers drie jaar geleden dat de formatie zijn debuut maakte en nu het tweede optreden. Niet dat de leden in de tussentijd niet op het podium hebben gestaan. Hans Kelderhuis en Laura ter Beek maken deel uit van de bluegrass formatie Stringtime en zijn haast een mini uitvoering van deze band, juist omdat ze ook een aantal nummers brachten die ook bij volledige formatie op het menu staan. Na de rustige opening wist het stel, met in dit en het volgende nummer muzikale assistentie van Wouter Pothoven op gitaar, zich op te werken. 'Coming Down in The Rain' zat prima in elkaar. Wat opviel was hoe mooi de harmonieën waren. Zowel Laura ter Beek als Hans Kelderhuis hebben prima stemmen, maar als ze samen zingen ontstaat net dat extra wat alleen mooie harmoniëen te bieden hebben. De harde kantjes in de stem van Ter Beek worden verzacht in door de zang van Kelderhuis, terwijl andersom Ter Beek haar kracht bijdragend aan de stem van Kelderhuis. Prachtig. Met 'Poor Boys Delight' van de Infamous Stringdusters werd de eindsprint ingezet met een hoofdrol voor de viool van Ter Beek. Muzikaal zat het met gitaar, viool en mandoline wel goed met de strings. De meeste liedjes werden zeer aangenaam en met humor aaneengesproken door Hans Kelderhuis. Hij gaf vooral na het prachtige 'Nobody in this World' het laatste nummer 'Windy Harbour', bekend van onder andere John Wright, extra betekenis. Kelderhuis vertelde hoe zijn gezondheid hem af en to in de steek laat en hoe belangrijk het voor hem, maar eigenlijk voor iedereen is, om bewust van ieder moment te genieten. Juist in dit afsluitende nummer gaat het erom dat een vader en zijn zoon aan de kust staan en hij zijn zoon juist die wijze les doorgeeft. Een generatie later is het de zoon die aan zijn zoon deze les geeft. A Couple of Strings gaf het publiek vanaf het podium dit mee. Het was een mooie en belangrijke boodschap.
BORGER – Een eerste onwennige nummertje was A Couple of Strings gegeven in VanSlag in Borger. Het was immers drie jaar geleden dat de formatie zijn debuut maakte en nu het tweede optreden. Niet dat de leden in de tussentijd niet op het podium hebben gestaan. Hans Kelderhuis en Laura ter Beek maken deel uit van de bluegrass formatie Stringtime en zijn haast een mini uitvoering van deze band, juist omdat ze ook een aantal nummers brachten die ook bij volledige formatie op het menu staan. Na de rustige opening wist het stel, met in dit en het volgende nummer muzikale assistentie van Wouter Pothoven op gitaar, zich op te werken. 'Coming Down in The Rain' zat prima in elkaar. Wat opviel was hoe mooi de harmonieën waren. Zowel Laura ter Beek als Hans Kelderhuis hebben prima stemmen, maar als ze samen zingen ontstaat net dat extra wat alleen mooie harmoniëen te bieden hebben. De harde kantjes in de stem van Ter Beek worden verzacht in door de zang van Kelderhuis, terwijl andersom Ter Beek haar kracht bijdragend aan de stem van Kelderhuis. Prachtig. Met 'Poor Boys Delight' van de Infamous Stringdusters werd de eindsprint ingezet met een hoofdrol voor de viool van Ter Beek. Muzikaal zat het met gitaar, viool en mandoline wel goed met de strings. De meeste liedjes werden zeer aangenaam en met humor aaneengesproken door Hans Kelderhuis. Hij gaf vooral na het prachtige 'Nobody in this World' het laatste nummer 'Windy Harbour', bekend van onder andere John Wright, extra betekenis. Kelderhuis vertelde hoe zijn gezondheid hem af en to in de steek laat en hoe belangrijk het voor hem, maar eigenlijk voor iedereen is, om bewust van ieder moment te genieten. Juist in dit afsluitende nummer gaat het erom dat een vader en zijn zoon aan de kust staan en hij zijn zoon juist die wijze les doorgeeft. Een generatie later is het de zoon die aan zijn zoon deze les geeft. A Couple of Strings gaf het publiek vanaf het podium dit mee. Het was een mooie en belangrijke boodschap.
Lorrén brengt muzikale sfeer op nieuw podium
HOUWERZIJL – De bekende 'Bord op Schoot' concerten in Roodehaan groeiden uit hun krappe jasje. Organisator Teus zocht en vond een oplossing even verderop. In Houwerzijl staat een voormalige kerk die prachtig is verbouwd tot gebouw voor culturele activiteiten. Volop sfeer en met een concert van Lorrén was in deze Ruimtela de aftrap van de winterse serie. Lorrén Rettich met de steun van Sander de Bie en Pierre Dunker op contrabas en piano is een begenadigd zangeres en een groot talent. Haar debuutalbum 'Shades of Bleu' is pas verschenen. Haar stijl heeft invloeden van jazz, soul en pop en ze opende met het jazzy 'If the Stars Where Mine' en het rustige 'Come Closer'. Jammer was dat de piano vooral in het begin wat hard stond. In het richting de pop leunende 'Just Humans' toonde Lorrén aan ook die kant uitmuntend te beheersen. Ze maakte voor het nummer een sterk statement over de gebeurtenissen in Parijs de avond tevoren en dat we allemaal mensen zijn en liefde ons hoort samen te brengen en niet verdelen. Haar prachtige stem heeft ze perfect onder controle waarbij ze de valkuil van te perfect zingen weet te vermijden. De emotie blijft hoorbaar, bijvoorbeeld in 'Set the Rules' waarin de zangeres haar stem als instrument inzet met veel verschillende stemklanken. Lorrén wordt wel vergeleken met Amy Winehouse. De zangeres benadrukte dat Winehouse een inspiratiebron voor haar is. Muzikaal dan en dat bewees ze door in de pauze keurig aan de chocomelk te gaan. Aan het enorme, maar tragische, Britse talent bracht ze met diens 'Me and Mr Jones' een mooi eerbetoon. Na de pauze liet Lorrén vooral mooi rustig werk horen. Met het mooi en zeer gevoelig gezongen 'When we Belonged' zette ze de tweede helft in. 'Wings' zo vertelde ze, zong Lorrén voor de bijen. Zonder bijen geen mensen en zo kreeg elk nummer een keurige introductie, waarbij wel er rekening moet worden gehouden dat als de piano alvast het intro begint, dat niet te hard moet gebeuren voor de verstaanbaarheid. Het concert kende een sterk slot. 'Shape of my Heart' een mooi zwoel gezongen nummer was prachtig. Gevolgd door haar eerste single 'The Game' en krachtige 'Sugar & Salt' toonde Lorrén zich in topvorm, waarbij ze ook de nodige credits liet aan De Bie en Dunker met solo's op bas en piano. Met Animale waarbij ze weer de pop richting inging sloot ze af, om met het toegift 'Patience' nog even terug te keren. Een mooie opening van een nieuw podium.
HOUWERZIJL – De bekende 'Bord op Schoot' concerten in Roodehaan groeiden uit hun krappe jasje. Organisator Teus zocht en vond een oplossing even verderop. In Houwerzijl staat een voormalige kerk die prachtig is verbouwd tot gebouw voor culturele activiteiten. Volop sfeer en met een concert van Lorrén was in deze Ruimtela de aftrap van de winterse serie. Lorrén Rettich met de steun van Sander de Bie en Pierre Dunker op contrabas en piano is een begenadigd zangeres en een groot talent. Haar debuutalbum 'Shades of Bleu' is pas verschenen. Haar stijl heeft invloeden van jazz, soul en pop en ze opende met het jazzy 'If the Stars Where Mine' en het rustige 'Come Closer'. Jammer was dat de piano vooral in het begin wat hard stond. In het richting de pop leunende 'Just Humans' toonde Lorrén aan ook die kant uitmuntend te beheersen. Ze maakte voor het nummer een sterk statement over de gebeurtenissen in Parijs de avond tevoren en dat we allemaal mensen zijn en liefde ons hoort samen te brengen en niet verdelen. Haar prachtige stem heeft ze perfect onder controle waarbij ze de valkuil van te perfect zingen weet te vermijden. De emotie blijft hoorbaar, bijvoorbeeld in 'Set the Rules' waarin de zangeres haar stem als instrument inzet met veel verschillende stemklanken. Lorrén wordt wel vergeleken met Amy Winehouse. De zangeres benadrukte dat Winehouse een inspiratiebron voor haar is. Muzikaal dan en dat bewees ze door in de pauze keurig aan de chocomelk te gaan. Aan het enorme, maar tragische, Britse talent bracht ze met diens 'Me and Mr Jones' een mooi eerbetoon. Na de pauze liet Lorrén vooral mooi rustig werk horen. Met het mooi en zeer gevoelig gezongen 'When we Belonged' zette ze de tweede helft in. 'Wings' zo vertelde ze, zong Lorrén voor de bijen. Zonder bijen geen mensen en zo kreeg elk nummer een keurige introductie, waarbij wel er rekening moet worden gehouden dat als de piano alvast het intro begint, dat niet te hard moet gebeuren voor de verstaanbaarheid. Het concert kende een sterk slot. 'Shape of my Heart' een mooi zwoel gezongen nummer was prachtig. Gevolgd door haar eerste single 'The Game' en krachtige 'Sugar & Salt' toonde Lorrén zich in topvorm, waarbij ze ook de nodige credits liet aan De Bie en Dunker met solo's op bas en piano. Met Animale waarbij ze weer de pop richting inging sloot ze af, om met het toegift 'Patience' nog even terug te keren. Een mooie opening van een nieuw podium.
Bijzondere liedjes bij Jim Savarino
STEENDAM – In 'Little Pills' beschrijft Jim Savarino de ervaringen van vrienden uit de Marines. In de jaren van de Vietnam oorlog was Savarino een Marine. Hij werd niet uitgezonden, maar veel vrienden wel en ze keerden terug als andere mensen met een teveel aan herinneringen nadat ze met 'Little Pills from the Barrel of a Gun' hun 'justice' hadden gebracht. De folk veteraan zong het lied dat je doet stilstaan bij geweld en wat het doet als toegift bij zijn concert op het podium van Peter & Leni in Steendam op het moment dat in Parijs terroristen hun aanvallen pleegden. Achteraf kreeg het lied dus een extra betekenis toen mensen na het concert het nieuws vernamen. Betekenis is toch een woord dat past bij het werk van Savarino. Een prachtige verteller en een mooie zanger met een eigen stijl, maar ook met liedjes die ergens over gaan. Savarino staat met zijn werk in de stijl van Woody Guthrie, waarbij liedjes zijn strijdmiddel zijn en voor wie hij het eerbetoon 'Walkin' Shoes' zong. Veel van zijn werk heeft een boodschap, vaak ook gerelateerd aan de bescherming van het landschap in zijn thuis West-Virginia. Savarino stapt eenvoudig over tussen de (Appalachian) folk en de country. Hij begeleidt zichzelf op gitaar. Vooral voor de pauze haperde zijn spel af en toe even, maar hij maakte het zichzelf ook niet gemakkelijk met zijn liedjes die veel grepen vergden. Hij begon met het rustige 'Back to You' en vervolgde met 'Gathering' een lied ogenschijnlijk over een cowboy die geraakt wordt door een liedje, maar voor de leden van een club met ingewijden is het een lied over een bepaald folkfestival. Een mooie dubbele bodem. Wat opvalt is de heel karakteristieke zang van Savarino. Soms iets binnenmonds en lispelend geeft het hem een geheel eigen geluid. Een zeer aangename stem is het en duidelijk verstaanbaar, wat prettig is vanwege de vaak prachtige teksten. Hij heeft een mooie opbouw van het concert. Mooie rustige nummers als 'The Sapling' worden afgewisseld met nummers waarin het tempo er flink in zit. Het voorbeeld hiervan is het aan cowgirl en zangeres Shug Mauldin opgedragen 'Too Much Information' dat een razende vaart heeft. Mooi is ook het 'Avoca by Night' en het op een overval en de blik in het pistool van de overvaller waar Savarino de kogel zag zitten die op zijn voorhoofd was gericht gebasseerde 'Free Flyin'. Met de mooie en vaak humorvolle verhalen van de zanger krijgen zijn songs een extra lading. Met het prachtige 'Eyes of December' sluit hij het eerste deel af om na de pauze met het uitstekende advies 'Don't let the World get You down' terug te komen. Hoogtepunt in de twee helft is 'Follow Me'. Een lied dat aan Savarino is doorgegeven door twee zussen wiens graf hij vond op een welhaast onbereikbare begraafplaats hoog in de bergen van West-Virginia. Op het moment dat hij voor de minstens 100 jaar oude graven stond viel de natuur stil en vond hij het lied in zichzelf. Een lied dat door oudere mensen werd herkend als een oud lied, ondank dat hij het recent schreef. Andere hoogtepunten waren 'The Healer' en het op een tekst die werd verzameld door Confusius gebasseerde 'Morning Glory.' In alle opzichten een bijzondere avond waarin de zwarte randen van het leven langskwamen, maar ook dat was het leven zo mooi maakt.
STEENDAM – In 'Little Pills' beschrijft Jim Savarino de ervaringen van vrienden uit de Marines. In de jaren van de Vietnam oorlog was Savarino een Marine. Hij werd niet uitgezonden, maar veel vrienden wel en ze keerden terug als andere mensen met een teveel aan herinneringen nadat ze met 'Little Pills from the Barrel of a Gun' hun 'justice' hadden gebracht. De folk veteraan zong het lied dat je doet stilstaan bij geweld en wat het doet als toegift bij zijn concert op het podium van Peter & Leni in Steendam op het moment dat in Parijs terroristen hun aanvallen pleegden. Achteraf kreeg het lied dus een extra betekenis toen mensen na het concert het nieuws vernamen. Betekenis is toch een woord dat past bij het werk van Savarino. Een prachtige verteller en een mooie zanger met een eigen stijl, maar ook met liedjes die ergens over gaan. Savarino staat met zijn werk in de stijl van Woody Guthrie, waarbij liedjes zijn strijdmiddel zijn en voor wie hij het eerbetoon 'Walkin' Shoes' zong. Veel van zijn werk heeft een boodschap, vaak ook gerelateerd aan de bescherming van het landschap in zijn thuis West-Virginia. Savarino stapt eenvoudig over tussen de (Appalachian) folk en de country. Hij begeleidt zichzelf op gitaar. Vooral voor de pauze haperde zijn spel af en toe even, maar hij maakte het zichzelf ook niet gemakkelijk met zijn liedjes die veel grepen vergden. Hij begon met het rustige 'Back to You' en vervolgde met 'Gathering' een lied ogenschijnlijk over een cowboy die geraakt wordt door een liedje, maar voor de leden van een club met ingewijden is het een lied over een bepaald folkfestival. Een mooie dubbele bodem. Wat opvalt is de heel karakteristieke zang van Savarino. Soms iets binnenmonds en lispelend geeft het hem een geheel eigen geluid. Een zeer aangename stem is het en duidelijk verstaanbaar, wat prettig is vanwege de vaak prachtige teksten. Hij heeft een mooie opbouw van het concert. Mooie rustige nummers als 'The Sapling' worden afgewisseld met nummers waarin het tempo er flink in zit. Het voorbeeld hiervan is het aan cowgirl en zangeres Shug Mauldin opgedragen 'Too Much Information' dat een razende vaart heeft. Mooi is ook het 'Avoca by Night' en het op een overval en de blik in het pistool van de overvaller waar Savarino de kogel zag zitten die op zijn voorhoofd was gericht gebasseerde 'Free Flyin'. Met de mooie en vaak humorvolle verhalen van de zanger krijgen zijn songs een extra lading. Met het prachtige 'Eyes of December' sluit hij het eerste deel af om na de pauze met het uitstekende advies 'Don't let the World get You down' terug te komen. Hoogtepunt in de twee helft is 'Follow Me'. Een lied dat aan Savarino is doorgegeven door twee zussen wiens graf hij vond op een welhaast onbereikbare begraafplaats hoog in de bergen van West-Virginia. Op het moment dat hij voor de minstens 100 jaar oude graven stond viel de natuur stil en vond hij het lied in zichzelf. Een lied dat door oudere mensen werd herkend als een oud lied, ondank dat hij het recent schreef. Andere hoogtepunten waren 'The Healer' en het op een tekst die werd verzameld door Confusius gebasseerde 'Morning Glory.' In alle opzichten een bijzondere avond waarin de zwarte randen van het leven langskwamen, maar ook dat was het leven zo mooi maakt.
Lianne La Havas is dankbaar
GRONINGEN – Misschien wel het mooiste moment van het concert van Lianne La Havas in De Oosterpoort in Groningen komt niet tijdens de zang. De Britse zangeres haalt even haar eerste optreden in Groningen terug op Eurosonic. Ze vertelt hoe ze daar in een heel klein zaaltje stond voor maar een paar mensen en drukt uit hoe dankbaar ze is dat nu, een paar jaar later een volgepakte Grote Zaal van De Oosterpoort voor haar staat. De Britse is niet vergeten waar ze ooit begon en blijft maar uitdrukken hoe dankbaar ze is dat het huidige publiek haar ontdekt heeft en er is in De Oosterpoort om naar haar te luisteren. Waarom Lianne la Havas een mooi gemêleerde zaal met jong en oud weet te vullen blijkt wel uit haar muziek. De heerlijke zang, op zijn tijd krachtig en op andere momenten breekbaar, met een prachtig hees randje in haar stemgeluid, spreekt enorm aan. Op het podium een sprankelende persoonlijkheid die met zichtbaar plezier haar muziek deelt. De opening is 'Green & Gold' een rustige aanloop naar 'Is Your Love Big Enough?' waar het tempo wat omhoog gaat. Een prachtig opgebouwde setlist volgt. Liedjes houden hun identiteit met af en toe verrassende uitstapjes. In 'Au Cinema' belanden we ineens pardoes in 'Happy' van Pharell Williams. Bij 'Tease Me' en het prachtige 'No Room For Doubt' bewijst La Havas het ook zonder band prima af te kunnen. Met rijk gitaarspel en haar stem weet ze de zaal in deze gevoelige nummers aan haar lippen gekluisterd te krijgen. Bij 'Unstoppable' keert de band terug voor een krachtige uitvoering. Een zeer vakkundige band die op geen moment de zangeres dreigt te overvleugelen, maar La Havas juist ondersteunen en in het spotlight weten te zetten met fijn spel. Voor het onderdeel publieksparticipatie kiest La Havas 'Grow' uit. De zaal zingt uit volle borst mee. In haar aankondigingen kan La Havas nog wat groeien. Inhoudelijk wordt geen liedje toegelicht, terwijl dat af en toe best wat verdieping kan brengen. Muzikaal is het allemaal geweldig. Liedjes die op het ene moment wat richting folk gaan, op andere momenten juist meer soul of pop bevatten. De stem van La Havas blijft in elk nummer overtuigen. Als songwriter staat ze pal en dat weet ze over te brengen. Het indrukwekkende 'Gone' met alleen begeleiding op piano is een prachtige afsluitng. Als toegift speelt ze mooi klein nog twee nummer alleen op gitaar waarbij vooral 'Ghost' erg bevalt. Met band speelt ze 'Forget' en dat zal vast niet gebeuren. Ze schudt de handen van de eerste rij. Iemand die niet meer 'piep' is krijgt een keurig 'Thank You Sir'. Beleefd, dankbaar en met zoveel talent. Dat vergeet je vast niet meer.
GRONINGEN – Misschien wel het mooiste moment van het concert van Lianne La Havas in De Oosterpoort in Groningen komt niet tijdens de zang. De Britse zangeres haalt even haar eerste optreden in Groningen terug op Eurosonic. Ze vertelt hoe ze daar in een heel klein zaaltje stond voor maar een paar mensen en drukt uit hoe dankbaar ze is dat nu, een paar jaar later een volgepakte Grote Zaal van De Oosterpoort voor haar staat. De Britse is niet vergeten waar ze ooit begon en blijft maar uitdrukken hoe dankbaar ze is dat het huidige publiek haar ontdekt heeft en er is in De Oosterpoort om naar haar te luisteren. Waarom Lianne la Havas een mooi gemêleerde zaal met jong en oud weet te vullen blijkt wel uit haar muziek. De heerlijke zang, op zijn tijd krachtig en op andere momenten breekbaar, met een prachtig hees randje in haar stemgeluid, spreekt enorm aan. Op het podium een sprankelende persoonlijkheid die met zichtbaar plezier haar muziek deelt. De opening is 'Green & Gold' een rustige aanloop naar 'Is Your Love Big Enough?' waar het tempo wat omhoog gaat. Een prachtig opgebouwde setlist volgt. Liedjes houden hun identiteit met af en toe verrassende uitstapjes. In 'Au Cinema' belanden we ineens pardoes in 'Happy' van Pharell Williams. Bij 'Tease Me' en het prachtige 'No Room For Doubt' bewijst La Havas het ook zonder band prima af te kunnen. Met rijk gitaarspel en haar stem weet ze de zaal in deze gevoelige nummers aan haar lippen gekluisterd te krijgen. Bij 'Unstoppable' keert de band terug voor een krachtige uitvoering. Een zeer vakkundige band die op geen moment de zangeres dreigt te overvleugelen, maar La Havas juist ondersteunen en in het spotlight weten te zetten met fijn spel. Voor het onderdeel publieksparticipatie kiest La Havas 'Grow' uit. De zaal zingt uit volle borst mee. In haar aankondigingen kan La Havas nog wat groeien. Inhoudelijk wordt geen liedje toegelicht, terwijl dat af en toe best wat verdieping kan brengen. Muzikaal is het allemaal geweldig. Liedjes die op het ene moment wat richting folk gaan, op andere momenten juist meer soul of pop bevatten. De stem van La Havas blijft in elk nummer overtuigen. Als songwriter staat ze pal en dat weet ze over te brengen. Het indrukwekkende 'Gone' met alleen begeleiding op piano is een prachtige afsluitng. Als toegift speelt ze mooi klein nog twee nummer alleen op gitaar waarbij vooral 'Ghost' erg bevalt. Met band speelt ze 'Forget' en dat zal vast niet gebeuren. Ze schudt de handen van de eerste rij. Iemand die niet meer 'piep' is krijgt een keurig 'Thank You Sir'. Beleefd, dankbaar en met zoveel talent. Dat vergeet je vast niet meer.
Roseau weet sfeer neer te zetten
GRONINGEN – Met haar heerlijke ontspannen en rustige liedjes gaat het Roseau om de sfeer. De prachtige stem van Kerry Leatham weet die te vangen en door te geven aan het publiek. Mooie dromerige pop blijkt al in het openingsnummer 'Salt'. De zangeres lijkt aanvankelijk nog wat onder de indruk van de volgepakte Oosterpoort in Groningen die op haar wacht. De schroom zet ze gelukkig snel van zich af en met de fraaie liedjes die ze brengt is er ook geen reden voor verlegenheid. 'Salt' is ook het titelnummer van het album dat Roseau dit jaar uitbracht en een mooi voorbeeld van wat er dit optreden wordt gebracht. Delicate breekbare liedjes, gezongen met overtuiging en smart. Onverwachte wendingen en kwetsbare onderwerpen. Geen doorsnee pop, maar prachtig en de muziek weet prima op eigen benen staan met de stem van Leatham als dragende kracht. De jonge zangeres die zo nu en dan zelf ook de gitaar pakt, wordt op synthesizer en drums begeleidt. Keurig, maar de drummer heeft af en toe wel een erg harde aanslag voor de kwetsbare muziek. Het prima 'Hot Box' volgt op het openingsnummer. 'Florida' staat als vierde op de setlist. Een heerlijk relaxed nummer. Het echte vuurwerk zit toch aan het eind. Hoewel vuurwerk, Roseau blijft in het rustige en delicate. Dat is haar werkterrein. 'New Glass' is voor Roseau begrippen al een erg ruig nummer, maar wel een erg mooi nummer. In het nummer komt ze qua zang terecht ergens in het grijze gebied tussen zang en rap, wat erg mooi werkt. Het is een lied dat ook wat peper bevat, onverwachte wendingen en toch die mooie Roseau sfeer. Een verrassend nummer en een nummer met een boodschap tegen het bezitterige. Met 'Accelerate' is de kennismaking met de Britse band alweer voorbij. Een prachtige afsluiter. Op een aantal punten, zoals interactie met het publiek kan Roseau nog wat groeien, maar de sfeer zit er goed in en dat is een heerlijk Roseau sfeertje. Een bijzonder leuke band om naar te luisteren of om op te dansen.
GRONINGEN – Met haar heerlijke ontspannen en rustige liedjes gaat het Roseau om de sfeer. De prachtige stem van Kerry Leatham weet die te vangen en door te geven aan het publiek. Mooie dromerige pop blijkt al in het openingsnummer 'Salt'. De zangeres lijkt aanvankelijk nog wat onder de indruk van de volgepakte Oosterpoort in Groningen die op haar wacht. De schroom zet ze gelukkig snel van zich af en met de fraaie liedjes die ze brengt is er ook geen reden voor verlegenheid. 'Salt' is ook het titelnummer van het album dat Roseau dit jaar uitbracht en een mooi voorbeeld van wat er dit optreden wordt gebracht. Delicate breekbare liedjes, gezongen met overtuiging en smart. Onverwachte wendingen en kwetsbare onderwerpen. Geen doorsnee pop, maar prachtig en de muziek weet prima op eigen benen staan met de stem van Leatham als dragende kracht. De jonge zangeres die zo nu en dan zelf ook de gitaar pakt, wordt op synthesizer en drums begeleidt. Keurig, maar de drummer heeft af en toe wel een erg harde aanslag voor de kwetsbare muziek. Het prima 'Hot Box' volgt op het openingsnummer. 'Florida' staat als vierde op de setlist. Een heerlijk relaxed nummer. Het echte vuurwerk zit toch aan het eind. Hoewel vuurwerk, Roseau blijft in het rustige en delicate. Dat is haar werkterrein. 'New Glass' is voor Roseau begrippen al een erg ruig nummer, maar wel een erg mooi nummer. In het nummer komt ze qua zang terecht ergens in het grijze gebied tussen zang en rap, wat erg mooi werkt. Het is een lied dat ook wat peper bevat, onverwachte wendingen en toch die mooie Roseau sfeer. Een verrassend nummer en een nummer met een boodschap tegen het bezitterige. Met 'Accelerate' is de kennismaking met de Britse band alweer voorbij. Een prachtige afsluiter. Op een aantal punten, zoals interactie met het publiek kan Roseau nog wat groeien, maar de sfeer zit er goed in en dat is een heerlijk Roseau sfeertje. Een bijzonder leuke band om naar te luisteren of om op te dansen.
Eivør laat Borger Trøllabundin achter
BORGER – Voor het gemak vertaalde Eivør het maar even in het Engels. Trøllabundin betekende Spellbound of te wel betoverd en juist dat deed de Faroerse met haar optreden in VanSlag / Roots on the Road in Borger. Een betoverend optreden van de Syðrugøtase die tegenwoordig in het Deense Kopenhagen woont. Met 'Bridges' opende de band op een rustige manier. Even wennen aan elkaar in de kerk van Borger. Met het mooie 'Remember Me' was dat wel voorbij. Eivør liet haar fantastische en krachtige stem schallen door de kerk. Het was een nummer met veel invloeden van de Britse folk, zoals de Faroerse zich laat inspirerfen door tal van stromingen en die in haar eigen muziek weet te incorpereren. Na de eerste twee Engelstalige nummers ging Eivør verder in haar moedertaal. 'Mjørkaflókar' brengt haar terug naar de mistige eilanden waar ze vandaan komt, mooi was ook 'Brotin' en 'Petti Fyri Petti'. Gelukkig vaak met een idee waar het overging. In 'Silvitni' zette de zangeres haar stem helemaal goed aan het werk met hoge uithalen. Allemaal nummers van haar laatste album 'Slør'. Niet van dat album, maar ouder is 'Trøllabundin'. Het nummer waarvoor de band even pauze krijgt en Eivør haar traditionele hand drum laat klinken en vooral haar prachtige stem, die de klassieke scholing verraad. Een dijk van een zangeres die de titel volledig waarmaakt en het publiek in haar betovering heeft. Muzikaal heeft ze de folk en roots wat achter zich gelaten. De invloeden zijn duidelijk merkbaar, maar het experimentele heeft de overhand. Dat toont zich in instrument gebruik, maar ook in galm en andere effecten. De drums zijn zeer nadrukkelijk aanwezig en af en toe wat te dominant. Een iets zachtere touch zou af en toe niet verkeerd zijn. Haar twee bandleden weten haar te volgen in haar intensiteit. Haar liedjes introduceert ze keurig, waardoor het Faroerse ook te volgen is, maar je kunt merken dat dit niet haar favoriete onderdeel is, hoewel ze het professioneel brengt. Met het uitstekende 'Slør' kondigt ze aandat het bedtijd is. 'Maar we willen nog niet slapen', klinkt het uit het publiek. Een minutenlange staande ovatie roept eerst Eivør voor het gevoelige 'When I Think of Angels' en tenslotte ook de rest van haar band voor 'Treu Love' terug uit de toren van VanSlag. Een unieke artieste op het snijvlak van klassiek en pop, van folk en experimenteel, van Europa en Amerika, maar een zangeres die vooral zichzelf is en zich niet laat binden in een genre. De verwachtingen waren hoog, maar Eivør overtrof ze.
BORGER – Voor het gemak vertaalde Eivør het maar even in het Engels. Trøllabundin betekende Spellbound of te wel betoverd en juist dat deed de Faroerse met haar optreden in VanSlag / Roots on the Road in Borger. Een betoverend optreden van de Syðrugøtase die tegenwoordig in het Deense Kopenhagen woont. Met 'Bridges' opende de band op een rustige manier. Even wennen aan elkaar in de kerk van Borger. Met het mooie 'Remember Me' was dat wel voorbij. Eivør liet haar fantastische en krachtige stem schallen door de kerk. Het was een nummer met veel invloeden van de Britse folk, zoals de Faroerse zich laat inspirerfen door tal van stromingen en die in haar eigen muziek weet te incorpereren. Na de eerste twee Engelstalige nummers ging Eivør verder in haar moedertaal. 'Mjørkaflókar' brengt haar terug naar de mistige eilanden waar ze vandaan komt, mooi was ook 'Brotin' en 'Petti Fyri Petti'. Gelukkig vaak met een idee waar het overging. In 'Silvitni' zette de zangeres haar stem helemaal goed aan het werk met hoge uithalen. Allemaal nummers van haar laatste album 'Slør'. Niet van dat album, maar ouder is 'Trøllabundin'. Het nummer waarvoor de band even pauze krijgt en Eivør haar traditionele hand drum laat klinken en vooral haar prachtige stem, die de klassieke scholing verraad. Een dijk van een zangeres die de titel volledig waarmaakt en het publiek in haar betovering heeft. Muzikaal heeft ze de folk en roots wat achter zich gelaten. De invloeden zijn duidelijk merkbaar, maar het experimentele heeft de overhand. Dat toont zich in instrument gebruik, maar ook in galm en andere effecten. De drums zijn zeer nadrukkelijk aanwezig en af en toe wat te dominant. Een iets zachtere touch zou af en toe niet verkeerd zijn. Haar twee bandleden weten haar te volgen in haar intensiteit. Haar liedjes introduceert ze keurig, waardoor het Faroerse ook te volgen is, maar je kunt merken dat dit niet haar favoriete onderdeel is, hoewel ze het professioneel brengt. Met het uitstekende 'Slør' kondigt ze aandat het bedtijd is. 'Maar we willen nog niet slapen', klinkt het uit het publiek. Een minutenlange staande ovatie roept eerst Eivør voor het gevoelige 'When I Think of Angels' en tenslotte ook de rest van haar band voor 'Treu Love' terug uit de toren van VanSlag. Een unieke artieste op het snijvlak van klassiek en pop, van folk en experimenteel, van Europa en Amerika, maar een zangeres die vooral zichzelf is en zich niet laat binden in een genre. De verwachtingen waren hoog, maar Eivør overtrof ze.
Rachael Sage intrigeerde en ontregelde
BORGER – Het was een opmerkelijk duo op het toneel van VanSlag / Roots on the Road in Borger. Aan de uiterste ene kant de opspringende en druk vertellende Rachael Sage en aan de andere kant de kalme en rustige violiste Kelly Halloran, met strik en hoed. Het was geen bewuste keus om beide zo ver uit elkaar te zetten, maar een door de double bill van deze avond gedwongen opstelling. Gelukkig kon de afstand muzikaal beide niet uit elkaar houden. In het openingsnummer 'Happiness' werd de rol van Halloran nog niet helemaal duidelijk, maar in de rest van het concert liet zij zich op haar viool wel degelijk gelden in de ondersteuning van de zang en het gitaar en pianospel van Sage. De wisselwerking tussen beide compleet verschillende persoonlijkheden was prachtig en daarom juist zo jammer dat in dit geval ze niet wat dichter op elkaar zaten. Een prachtig nummer was het jazzy 'Lonely Streets', een uitstapje van Sage die mooie singersongwriter muziek maakt, maar op een geheel eigen en intrigerende wijze. Liedjes met onverwachte wendingen, knap in elkaar gezet en met een zeer mooie stem gezongen. Liedjes waarbij Sage haar publiek liet werken voor begrip en die liedjes waren zeker geen allemansvriendjes. Rachael Sage was op het podium een aanwezige persoonlijkheid. Druk verhalend en het publiek bij haar optreden betrekend. In het grappige 'Big Star' liet ze weer een hele andere kant van haar talent zien. Nu met de gitaar ter hand. Een entertainer is deze deze New Yorkse absoluut. Een mooie gevarieerde setlist, waarin ze zich etalleerde. Erg mooi was 'Trouble' dat krachtig en indringend werd gebracht. Een liedje dat ze had geschreven met Eric Burdon in gedachten met wie ze samen tourde. In 'Performance Art' was het Sage op haar ontregelends. Een nummer dat alle kanten opsprong, maar wel erg mooi was. Met 'It Would be Enough' bewees Rachael Sage tenslotte ook een mooi rustig en diep gevoelig balladachtig nummer te kunnen brengen. Een liedje dat ze geschreven heeft ter ere van BB King. Je kunt aan alles merken dat Sage ook op andere creatieve als dans en poëzie haar sporen heeft verdiend. Een artiest die je doet nadenken, maar ook vermaakt en intrigeert.
BORGER – Het was een opmerkelijk duo op het toneel van VanSlag / Roots on the Road in Borger. Aan de uiterste ene kant de opspringende en druk vertellende Rachael Sage en aan de andere kant de kalme en rustige violiste Kelly Halloran, met strik en hoed. Het was geen bewuste keus om beide zo ver uit elkaar te zetten, maar een door de double bill van deze avond gedwongen opstelling. Gelukkig kon de afstand muzikaal beide niet uit elkaar houden. In het openingsnummer 'Happiness' werd de rol van Halloran nog niet helemaal duidelijk, maar in de rest van het concert liet zij zich op haar viool wel degelijk gelden in de ondersteuning van de zang en het gitaar en pianospel van Sage. De wisselwerking tussen beide compleet verschillende persoonlijkheden was prachtig en daarom juist zo jammer dat in dit geval ze niet wat dichter op elkaar zaten. Een prachtig nummer was het jazzy 'Lonely Streets', een uitstapje van Sage die mooie singersongwriter muziek maakt, maar op een geheel eigen en intrigerende wijze. Liedjes met onverwachte wendingen, knap in elkaar gezet en met een zeer mooie stem gezongen. Liedjes waarbij Sage haar publiek liet werken voor begrip en die liedjes waren zeker geen allemansvriendjes. Rachael Sage was op het podium een aanwezige persoonlijkheid. Druk verhalend en het publiek bij haar optreden betrekend. In het grappige 'Big Star' liet ze weer een hele andere kant van haar talent zien. Nu met de gitaar ter hand. Een entertainer is deze deze New Yorkse absoluut. Een mooie gevarieerde setlist, waarin ze zich etalleerde. Erg mooi was 'Trouble' dat krachtig en indringend werd gebracht. Een liedje dat ze had geschreven met Eric Burdon in gedachten met wie ze samen tourde. In 'Performance Art' was het Sage op haar ontregelends. Een nummer dat alle kanten opsprong, maar wel erg mooi was. Met 'It Would be Enough' bewees Rachael Sage tenslotte ook een mooi rustig en diep gevoelig balladachtig nummer te kunnen brengen. Een liedje dat ze geschreven heeft ter ere van BB King. Je kunt aan alles merken dat Sage ook op andere creatieve als dans en poëzie haar sporen heeft verdiend. Een artiest die je doet nadenken, maar ook vermaakt en intrigeert.
Krista Detor brengt mooi eerbetoon aan overleden manager
TWEEDE EXLOËRMOND – Het was een middag vol feest en ook oog voor hen die er niet meer bij waren. In Cultuurhuis Odeon in Tweede Exloërmond stond Krista Detor op de planken, juist ook op de dag dat haar vriendin Maureen haar verjaardag vierde. Het werd daarmee een middag vol humor en prachtige muziek, want speciaal voor de jarige zette Detor de eerste maten van het Wilhelmus in op haar accordeon. 'Can I Come Over' was het leuke bruggetje dat ze vond naar haar gastvrouw in het eerste nummer. In de loop van het concert werd regelmatig aan de jarige gerefereerd en dat was gesneden koek voor de familie en vrienden die massaal aanwezig waren, maar voor het overige publiek gaf dat af en toe het beeld dat ze op het verkeerde feest terecht waren gekomen. Wel een feest met uitmuntende muziek. Na de rustige opening pakte Detor de zaken wat steviger aan met de murder ballad 'Box of Clouds' en toonde echt haar vermogen als muzikante en zangeres in de prachtige uitvoeringen van 'Castle in Wales' en haar Darwin song 'From miss Emma Bradley'. Met Happy Birthday en een grappige keuze voor 'Life Goes One' een cover van The Beatles kwam de pauze. Detor toonde zich op piano en accordeon, maar vooral als zangeres een begenadigd artieste. Een prachtige stem, waarin licht en donker elkaar afwisselen. Die zowel treurigheid als feestelijkheid weet te brengen. Detor werd bescheiden op gitaar begeleid door Uri Kringler en even bescheiden op drums door Niels Verhart. Nagenoeg alle liedjes krijgen een introductie uit het boekje met een anekdote of een verhaal die inzicht geeft in de achtergrond en gemoedstoestand behorende bij het lied. Luchtig gemaakt met de nodige humor. Geholpen door een doordachte setopbouw maakte het dat elk lied zijn identiteit behield. Na de pauze kende Detor een sterke opening. Eerst alleen achter de piano met 'For al I Know', een lied voor haar zoon en met het titelnummer 'Barely' van haar nieuwste album, dat even later werd gevolgd door het prachtige 'Robert Johnson has left Mississipi'. Het mooiste nummer was echter 'Not Only You'. Een nummer dat ze opdroeg aan Ben, haar nog niet zo heel lang geleden overleden Nederlandse manager en de echtgenoot van Maureen. Een prachtig even stilstaan bij hen die ons ontvielen en met zeer veel gevoel gezongen door Detor. Een staande ovatie riep haar terug voor het toegift 'Steal me a Car' waarin ze fragmenten van Monty Python's 'Always look on the Bright side of Life' verwerkte. Na een middag van dergelijke mooie muziek heen en weer zigzaggend tussen folk, singersongwriter en jazz en nog veel meer is het moeilijk om niet met 'The Bright Side of Life' Odeon uit te lopen.
TWEEDE EXLOËRMOND – Het was een middag vol feest en ook oog voor hen die er niet meer bij waren. In Cultuurhuis Odeon in Tweede Exloërmond stond Krista Detor op de planken, juist ook op de dag dat haar vriendin Maureen haar verjaardag vierde. Het werd daarmee een middag vol humor en prachtige muziek, want speciaal voor de jarige zette Detor de eerste maten van het Wilhelmus in op haar accordeon. 'Can I Come Over' was het leuke bruggetje dat ze vond naar haar gastvrouw in het eerste nummer. In de loop van het concert werd regelmatig aan de jarige gerefereerd en dat was gesneden koek voor de familie en vrienden die massaal aanwezig waren, maar voor het overige publiek gaf dat af en toe het beeld dat ze op het verkeerde feest terecht waren gekomen. Wel een feest met uitmuntende muziek. Na de rustige opening pakte Detor de zaken wat steviger aan met de murder ballad 'Box of Clouds' en toonde echt haar vermogen als muzikante en zangeres in de prachtige uitvoeringen van 'Castle in Wales' en haar Darwin song 'From miss Emma Bradley'. Met Happy Birthday en een grappige keuze voor 'Life Goes One' een cover van The Beatles kwam de pauze. Detor toonde zich op piano en accordeon, maar vooral als zangeres een begenadigd artieste. Een prachtige stem, waarin licht en donker elkaar afwisselen. Die zowel treurigheid als feestelijkheid weet te brengen. Detor werd bescheiden op gitaar begeleid door Uri Kringler en even bescheiden op drums door Niels Verhart. Nagenoeg alle liedjes krijgen een introductie uit het boekje met een anekdote of een verhaal die inzicht geeft in de achtergrond en gemoedstoestand behorende bij het lied. Luchtig gemaakt met de nodige humor. Geholpen door een doordachte setopbouw maakte het dat elk lied zijn identiteit behield. Na de pauze kende Detor een sterke opening. Eerst alleen achter de piano met 'For al I Know', een lied voor haar zoon en met het titelnummer 'Barely' van haar nieuwste album, dat even later werd gevolgd door het prachtige 'Robert Johnson has left Mississipi'. Het mooiste nummer was echter 'Not Only You'. Een nummer dat ze opdroeg aan Ben, haar nog niet zo heel lang geleden overleden Nederlandse manager en de echtgenoot van Maureen. Een prachtig even stilstaan bij hen die ons ontvielen en met zeer veel gevoel gezongen door Detor. Een staande ovatie riep haar terug voor het toegift 'Steal me a Car' waarin ze fragmenten van Monty Python's 'Always look on the Bright side of Life' verwerkte. Na een middag van dergelijke mooie muziek heen en weer zigzaggend tussen folk, singersongwriter en jazz en nog veel meer is het moeilijk om niet met 'The Bright Side of Life' Odeon uit te lopen.
Of Monsters and Men presenteert zich met overtuiging
GRONINGEN – Achter de eerste linie met zangers Nanna Bryndís Hilmarsdóttir en Ragnar Þórhallsson, achter de tweede linie met drummer Arnar Rósenkranz Hilmarsson staan met twee blonde meiden de misschien wel drukst bezette leden van de op papier 5 mans formatie Of Monsters and Men in de Oosterpoort in Groningen. Met zijn tweëen vormen ze de blazerssectie met trompet en trombone, springen ze bij de percussie bij en doen achtergrondzang, accordeon en keyboard. Vaak gecombineerd in de verschillende nummers. Het is rennen en geen rust daar achteraan bij de 9 mensen en in een enkel geval zelfs 10 man op het podium. Ook vooraan wordt hard gewerkt. De band opende met mooie 'Thousand Eyes' en liet dat om de toon goed te zetten door het eveneens erg fraaie 'Empire'. Een eerste hoogtepuntje was er met 'Black Water' waarin vooral het slot van het nummer prachtig klein gehouden werd met nagenoeg alleen zang. De muziek van Of Monsters and Men leent zich zowel voor de grote zaal van De Oosterpoort die moeiteloos werd meegenomen op reis door de muziek van de IJslanders als het voor het kleine en verstilde. Van rock en feest naar bezinning en verstilling. In veel nummers was dat ingebouwd. Even een stukje met weinig muzikale begeleiding, waar even de stem van Hilmarsdóttir al dan niet in samenzang met Þórhallsson centraal stond. In de muziek van de band speelt percussie een centrale rol. Vooral de drums van Arnar Rósenkranz Hilmarsson waren dominant aanwezig en hadden ook een opvallende centrale plek in de opstelling. Bij momenten was het af en toe welhaast te dominant. Een ander groeipuntje is de conversatie met het publiek. Toch een belangrijk onderdeel bij een (indie) folkband. Dat was sporadisch en vaak halfslachtig. De muziek vergoedde echter alles. En ruime set met het mooie dramatische 'Backyards' en de fraaie nieuwe single 'Crystals' met een mooie hoofdrol voor de blazerssectie. De zang was van hoog niveau. De stemmen van Þórhallsson en Hilmarsdóttir verweven zich met elkaar waar de kracht komt van Þórhallsson en de gevoeligheid van Hilmarsdóttir. Prachtig bij elkaar passende stemmen die ook alleen zich kunnen handhaven. Met hun eerste hit 'Little Talks' die een geïnspireerde uitvoering kreeg in Groningen en 'Six Weeks' werd het concert afgesloten. Of Monsters and Men liet Groningen werken voor het toegift. Dat deed het publiek en het mooi klein en stil gebrachte 'Organs'was het hoogtepunt van het concert voor feestelijk en krachtig met 'Dirty Pawns' en 'We Sink' werd afgesloten. Er gebeuren mooie dingen daar op dat eiland in de Atlantische Oceaan.
GRONINGEN – Achter de eerste linie met zangers Nanna Bryndís Hilmarsdóttir en Ragnar Þórhallsson, achter de tweede linie met drummer Arnar Rósenkranz Hilmarsson staan met twee blonde meiden de misschien wel drukst bezette leden van de op papier 5 mans formatie Of Monsters and Men in de Oosterpoort in Groningen. Met zijn tweëen vormen ze de blazerssectie met trompet en trombone, springen ze bij de percussie bij en doen achtergrondzang, accordeon en keyboard. Vaak gecombineerd in de verschillende nummers. Het is rennen en geen rust daar achteraan bij de 9 mensen en in een enkel geval zelfs 10 man op het podium. Ook vooraan wordt hard gewerkt. De band opende met mooie 'Thousand Eyes' en liet dat om de toon goed te zetten door het eveneens erg fraaie 'Empire'. Een eerste hoogtepuntje was er met 'Black Water' waarin vooral het slot van het nummer prachtig klein gehouden werd met nagenoeg alleen zang. De muziek van Of Monsters and Men leent zich zowel voor de grote zaal van De Oosterpoort die moeiteloos werd meegenomen op reis door de muziek van de IJslanders als het voor het kleine en verstilde. Van rock en feest naar bezinning en verstilling. In veel nummers was dat ingebouwd. Even een stukje met weinig muzikale begeleiding, waar even de stem van Hilmarsdóttir al dan niet in samenzang met Þórhallsson centraal stond. In de muziek van de band speelt percussie een centrale rol. Vooral de drums van Arnar Rósenkranz Hilmarsson waren dominant aanwezig en hadden ook een opvallende centrale plek in de opstelling. Bij momenten was het af en toe welhaast te dominant. Een ander groeipuntje is de conversatie met het publiek. Toch een belangrijk onderdeel bij een (indie) folkband. Dat was sporadisch en vaak halfslachtig. De muziek vergoedde echter alles. En ruime set met het mooie dramatische 'Backyards' en de fraaie nieuwe single 'Crystals' met een mooie hoofdrol voor de blazerssectie. De zang was van hoog niveau. De stemmen van Þórhallsson en Hilmarsdóttir verweven zich met elkaar waar de kracht komt van Þórhallsson en de gevoeligheid van Hilmarsdóttir. Prachtig bij elkaar passende stemmen die ook alleen zich kunnen handhaven. Met hun eerste hit 'Little Talks' die een geïnspireerde uitvoering kreeg in Groningen en 'Six Weeks' werd het concert afgesloten. Of Monsters and Men liet Groningen werken voor het toegift. Dat deed het publiek en het mooi klein en stil gebrachte 'Organs'was het hoogtepunt van het concert voor feestelijk en krachtig met 'Dirty Pawns' en 'We Sink' werd afgesloten. Er gebeuren mooie dingen daar op dat eiland in de Atlantische Oceaan.
Mooie expressieve zang bij Mammút
GRONINGEN – Het is eenvoudig om elke IJslandse groep in de traditie van The Sugarcubes en Björk te zetten. Bij Mammút ontkom je daar echter niet aan. Zowel in de zang als in de expressieve bewegingen van zangeres Katrina Mogensen en het ontregelende gitaarspel van Arnár Petúrsson zitten elementen van de grote wegvoorbereidster van de IJslandse muziek. Toch kan Mammút niet als kloon van Björk worden weggezet. De muziek die ze brachten in de Oosterpoort in Groningen kan eenvoudig op eigen benen staan. Het is goed en de stem van Mogensen prachtig en breekbaar en met haar heeft de band een in het oog springende frontvrouw, die samen met Petúrsson de blikvanger is. De band heeft echter in de wat meer bescheiden operende drummer Andri Bjartur Jakobsson, de 'stille' bassiste Asa Dýradóttir en ook in de uitstekende gitariste Alexandra Baldursdóttir drie leden die de basis leggen waarop Mogensen en Petúrsson kunnen excelleren. De band zingt in het IJslands. 'Tungan' het openingsnummer komt nog niet helemaal tot zijn recht, maar als Mogensen achter haar keyboard wegstapt en na het zeer fraaie 'Bloodberg' eerst haar schoenen en vervolgens haar sokken uitdoet is ze helemaal geaard en tovert ze prachtige liedjes te voorschijn. Belangrijk voor het geluid is de gitaar van Petúrsson die af en toe met vervreemdende geluiden mooie accenten toevoegd en regelmatig zijn instrument gebruikt als percussieinstrument door met het herhalen van één toon het ritme van het liedje aangeeft, dat dan weer loslaat en even later weer oppakt zoals in 'Pau Svaefa'. Door de opstelling van zijn monitor drukt hij voor een deel van het publiek echter soms haast de zang weg. Mogensen is op haar expressiefst in mooie Rivers' End'. Met 'Ströndin', 'Gjaedur' en het afsluitende 'Salt' wordt de indruk bevestigd dat Mammút een mooie eigenzinnige band is met een helder pad voor zich. Nu nog een voorprogramma, maar met de potentie om door te groeien als hoofdact.
GRONINGEN – Het is eenvoudig om elke IJslandse groep in de traditie van The Sugarcubes en Björk te zetten. Bij Mammút ontkom je daar echter niet aan. Zowel in de zang als in de expressieve bewegingen van zangeres Katrina Mogensen en het ontregelende gitaarspel van Arnár Petúrsson zitten elementen van de grote wegvoorbereidster van de IJslandse muziek. Toch kan Mammút niet als kloon van Björk worden weggezet. De muziek die ze brachten in de Oosterpoort in Groningen kan eenvoudig op eigen benen staan. Het is goed en de stem van Mogensen prachtig en breekbaar en met haar heeft de band een in het oog springende frontvrouw, die samen met Petúrsson de blikvanger is. De band heeft echter in de wat meer bescheiden operende drummer Andri Bjartur Jakobsson, de 'stille' bassiste Asa Dýradóttir en ook in de uitstekende gitariste Alexandra Baldursdóttir drie leden die de basis leggen waarop Mogensen en Petúrsson kunnen excelleren. De band zingt in het IJslands. 'Tungan' het openingsnummer komt nog niet helemaal tot zijn recht, maar als Mogensen achter haar keyboard wegstapt en na het zeer fraaie 'Bloodberg' eerst haar schoenen en vervolgens haar sokken uitdoet is ze helemaal geaard en tovert ze prachtige liedjes te voorschijn. Belangrijk voor het geluid is de gitaar van Petúrsson die af en toe met vervreemdende geluiden mooie accenten toevoegd en regelmatig zijn instrument gebruikt als percussieinstrument door met het herhalen van één toon het ritme van het liedje aangeeft, dat dan weer loslaat en even later weer oppakt zoals in 'Pau Svaefa'. Door de opstelling van zijn monitor drukt hij voor een deel van het publiek echter soms haast de zang weg. Mogensen is op haar expressiefst in mooie Rivers' End'. Met 'Ströndin', 'Gjaedur' en het afsluitende 'Salt' wordt de indruk bevestigd dat Mammút een mooie eigenzinnige band is met een helder pad voor zich. Nu nog een voorprogramma, maar met de potentie om door te groeien als hoofdact.
Samantha Fish overtuigt op elke gitaar
GROLLOO – How 'bout those Royals? Samantha Fish is fan van de Kansas City Royals. In Grolloo waar ze optrad in het kader van Sunday Blues toonde ze dat met het logo van de Royals op haar gitaarband van de 4 string sigarbox guitar. Net voor de beslissende Worldseries wedstrijd tegen de Mets toonde ze zo haar support voor het team van haar thuisstad. Deze 4 string sigarbox guitar had de hele middag uitnodigend staan wachten op het moment dat Fish hem ter hand nam. Het concert was voorbij en nog steeds stond deze gitaar werkloos aan de zijlijn als ware het de reliefpitcher die niet nodig was. Fish speelde namelijk zelf een winnende wedstrijd. Ze openden krachtig met 'Road Runner' hierbij even krachtig onderstend door GoGo Ray op drums en op basgitaar Roger Innes. Dermate krachtig dat zo nu en dan de stem van Fish werd weggedrukt door de muziek. Dat was jammer, want naast een heel fijn en uitgebalanceerd gitaarspel heeft Samantha Fish ook een prachtige stem vol expressie. Na het mooie 'Blame it on The Moon' legde Fish haar electrische gitaar even terzijde voor twee prachtige en zeer gevoelige akoestische nummers. Eerst het Charlie Patton nummer 'Jim Lee Blues' waar haar kwaliteiten als zangeres optimaal tot uitting kwamen en vervolgens 'Go Home' wat het absolute hoogtepunt van het concert was. Met veel gevoel en diepte gebracht. Je hoeft niet altijd de blues te brengen met veel gitaar geweld. Met het rockachtige 'Highway' en het iets bedaarderde 'Place to Fall' werd de electrische gitaar weer opgepakt en met een geweldige solo in het laatste nummer bewees Fish ook dit instrument optimaal te beheersen en een meer dan voortreffelijk bluesartieste te zijn. Door haar heldere setopbouw kwamen alle nummers tot hun recht. Veel nummers kregen een to the point introductie. Geen franje, maar net even dat beetje informatie om tot een beter begrip te komen. Na 'Bitch on the Run' waarvoor ze gitarist Laurence Jones op het podium uitnodigde en met hem een voortreffelijk gitaarduel uitvocht stond alleen die ene gitaar nog werkloos op het podium. No Sigar? Toch wel! In het toegift kwam het steunbetoon voor de Royals vanuit Grolloo toch nog in actie in 'Turn it Up'. Toen konden de Royals uiteraard niet meer verliezen. Samantha Fish toonde zich in ieder geval van Blues adel.
GROLLOO – How 'bout those Royals? Samantha Fish is fan van de Kansas City Royals. In Grolloo waar ze optrad in het kader van Sunday Blues toonde ze dat met het logo van de Royals op haar gitaarband van de 4 string sigarbox guitar. Net voor de beslissende Worldseries wedstrijd tegen de Mets toonde ze zo haar support voor het team van haar thuisstad. Deze 4 string sigarbox guitar had de hele middag uitnodigend staan wachten op het moment dat Fish hem ter hand nam. Het concert was voorbij en nog steeds stond deze gitaar werkloos aan de zijlijn als ware het de reliefpitcher die niet nodig was. Fish speelde namelijk zelf een winnende wedstrijd. Ze openden krachtig met 'Road Runner' hierbij even krachtig onderstend door GoGo Ray op drums en op basgitaar Roger Innes. Dermate krachtig dat zo nu en dan de stem van Fish werd weggedrukt door de muziek. Dat was jammer, want naast een heel fijn en uitgebalanceerd gitaarspel heeft Samantha Fish ook een prachtige stem vol expressie. Na het mooie 'Blame it on The Moon' legde Fish haar electrische gitaar even terzijde voor twee prachtige en zeer gevoelige akoestische nummers. Eerst het Charlie Patton nummer 'Jim Lee Blues' waar haar kwaliteiten als zangeres optimaal tot uitting kwamen en vervolgens 'Go Home' wat het absolute hoogtepunt van het concert was. Met veel gevoel en diepte gebracht. Je hoeft niet altijd de blues te brengen met veel gitaar geweld. Met het rockachtige 'Highway' en het iets bedaarderde 'Place to Fall' werd de electrische gitaar weer opgepakt en met een geweldige solo in het laatste nummer bewees Fish ook dit instrument optimaal te beheersen en een meer dan voortreffelijk bluesartieste te zijn. Door haar heldere setopbouw kwamen alle nummers tot hun recht. Veel nummers kregen een to the point introductie. Geen franje, maar net even dat beetje informatie om tot een beter begrip te komen. Na 'Bitch on the Run' waarvoor ze gitarist Laurence Jones op het podium uitnodigde en met hem een voortreffelijk gitaarduel uitvocht stond alleen die ene gitaar nog werkloos op het podium. No Sigar? Toch wel! In het toegift kwam het steunbetoon voor de Royals vanuit Grolloo toch nog in actie in 'Turn it Up'. Toen konden de Royals uiteraard niet meer verliezen. Samantha Fish toonde zich in ieder geval van Blues adel.
Laurence Jones werkt aan eigen stijl
GROLLOO – Gitaar spelen kan hij, dat bewees Laurence Jones in Hofsteenge in Grolloo, waar op zondagmiddag regelmatig bleusartiesten van naam en faam staan. De jonge Brit wordt geprezen als één van de bluesgitaristen in opkomst en al vergeleken met grootheden als Clapton en Hendrix. Dat is wellicht nog wat te vroeg en eigenlijk moet je ook niet de nieuwe Hendrix worden, maar gewoon Laurence Jones gitarist van de buitenklasse. In Grolloo slaagde Jones er in om een prima set neer te zetten. Al tijdens het openingsnummer 'Don't Need No Reason' wist de jonge Brit te overtuigen. Triomfantelijk keek hij het publiek in na het eerste hoogstandje op zijn gitaar. Met de ervaren GoGo Ray op drums en Roger Innes op basgitaar had hij begeleiders die hem in het middelpunt zetten. Prettig was het oprechte plezier wat Jones uitstraalde. 'Southern Breeze' werd even wat rustiger ingezet. Maar in 'Touch your Moonlight' scheurde de gitaar weer en zocht Jones de rand van het podium op om zijn kunde uit te venten. 'All along the Watchtower' was een eerbetoon aan de grote meester Jimmy Hendrix. Begrijpelijk, maar wellicht was een eigen nummer toch handiger geweest. Als artiest wil je je immers onderscheiden. Hendrix had overigens de interpretatie en het gitaarspel van Jones vast kunnen waarderen. Met een mooie solo spon hij het nummer vele minuten langer uit. Bij 'Have You ever Loved a Woman' bekende Jones dat hij nog zoekende was naar de juiste woman en gitaar. Ook nu werd dit nummer iets rustiger ingezet, maar ook nu was er volop ruimte voor het spel van Jones. Als zanger is hij prima in orde. Hij weet hoe hij zijn liedjes moet brengen. Hij heeft een hoge show en entertainment factor in zijn spel. In zijn introducties is hij nog redelijk minimaal. Laurence Jones sloot zijn set af met 'Fall from the sky'. Even liet hij al electronica links liggen. Zingend zonder microfon en spelend zonder versterker werd het heel even stiller. Heel even maar, want al snel ging het weer volle kracht vooruit. Een nieuwe gitaargod? Dat zal de tijd moeten uitwijzen. De bouwstenen zijn in ieder geval aanwezig om tot de grote in de blues te groeien.
GROLLOO – Gitaar spelen kan hij, dat bewees Laurence Jones in Hofsteenge in Grolloo, waar op zondagmiddag regelmatig bleusartiesten van naam en faam staan. De jonge Brit wordt geprezen als één van de bluesgitaristen in opkomst en al vergeleken met grootheden als Clapton en Hendrix. Dat is wellicht nog wat te vroeg en eigenlijk moet je ook niet de nieuwe Hendrix worden, maar gewoon Laurence Jones gitarist van de buitenklasse. In Grolloo slaagde Jones er in om een prima set neer te zetten. Al tijdens het openingsnummer 'Don't Need No Reason' wist de jonge Brit te overtuigen. Triomfantelijk keek hij het publiek in na het eerste hoogstandje op zijn gitaar. Met de ervaren GoGo Ray op drums en Roger Innes op basgitaar had hij begeleiders die hem in het middelpunt zetten. Prettig was het oprechte plezier wat Jones uitstraalde. 'Southern Breeze' werd even wat rustiger ingezet. Maar in 'Touch your Moonlight' scheurde de gitaar weer en zocht Jones de rand van het podium op om zijn kunde uit te venten. 'All along the Watchtower' was een eerbetoon aan de grote meester Jimmy Hendrix. Begrijpelijk, maar wellicht was een eigen nummer toch handiger geweest. Als artiest wil je je immers onderscheiden. Hendrix had overigens de interpretatie en het gitaarspel van Jones vast kunnen waarderen. Met een mooie solo spon hij het nummer vele minuten langer uit. Bij 'Have You ever Loved a Woman' bekende Jones dat hij nog zoekende was naar de juiste woman en gitaar. Ook nu werd dit nummer iets rustiger ingezet, maar ook nu was er volop ruimte voor het spel van Jones. Als zanger is hij prima in orde. Hij weet hoe hij zijn liedjes moet brengen. Hij heeft een hoge show en entertainment factor in zijn spel. In zijn introducties is hij nog redelijk minimaal. Laurence Jones sloot zijn set af met 'Fall from the sky'. Even liet hij al electronica links liggen. Zingend zonder microfon en spelend zonder versterker werd het heel even stiller. Heel even maar, want al snel ging het weer volle kracht vooruit. Een nieuwe gitaargod? Dat zal de tijd moeten uitwijzen. De bouwstenen zijn in ieder geval aanwezig om tot de grote in de blues te groeien.
Mooie dromerige stem van Robb Murphy bevalt
SPIJKERBOOR – Robb Murphy heeft weliswaar een hele band bij zich, maar die staan nog even rustig te kijken als de man uit Belfast zijn eerst nummer 'TheDarker Side' inzet tijdens het optreden in 't Keerpunt in Spijkerboor. Even is het alleen de mooie dromerige en breekbare stem van de Ier en zijn gitaar voor de rest van de band hem langzaam bijvalt. Robb Murphy staat voor zijn tweede optreden in Spijkerboor en al snel valt te horen waarom. De Noord-Ierse band brengt prachtige ingetogen liedjes met een keur aan instrumenten. De set bevat maar eigenlijk één nummer dat niet uit de verf komt. In 'Bound For Your Arms' dat als derde op de setlist staat na het mooie 'Trump Card Hand'. Een langaangehouden toon aan het begin en het eind op de keys is daar de oorzaak van. Dat zou nog eens ter discussie moeten worden gesteld in de band. Verder grossiert Robb Murphy in mooie en vaak gevoelige liedjes. Vooral de mandoline van Rick McKee is prachtig en ingetogen als dit instrument te voorschijnt komt zoals in 'When Love is Tangled between Friends'. Drummer Kevin Carlisle levert ook mooi bescheiden vakwerk af. Geen moment wordt de stem van Murphy overspeeld door de band. De zanger wordt goed ondersteund Een prestatie. De opening is een stijlfiguur die Robb Murphy vaker gebruikt. In veel nummers valt de hele band soms even stil en is het even Murphy alleen of met Alan Ladd op piano. Het werkt prima en komt de intimiteit van het concert ten goede. De setlist is mooi en duidelijk opgebouwd. Vlottere nummers als 'Further Higher'wisselen meer langzamere nummers als 'A Good Place for Us' af wat de individuele liedjes goed doet uitkomen met hun specifieke karakter. Zijn nummers introduceert Murphy inhoudelijk minimaal, dat is nog een groeipuntje voor de Belfastenaar. Na de pauze opent Murphy met 'The Storm'. In 'Coffee & Tea'duikt zowaar een eenmansblazersectie op als bassist David Bennington er in slaagt om trompet en de basgitaar tegelijk te bedienen. Een prachtig nummer. Voor 'Stars' stapt zangeres Marja de Boer op het podium, maar het absolute hoogtepunt heeft Murphy voor het laats bewaard. Met 'Sleep Tonight' heeft hij een geweldige afsluiting met vooral de laatste tonen van Alan Ladd op diens piano als bijblijver en in het langzaam zich in het donker hullende podium. Een mooie artiest, met sterke liedjes en een fijne dromerige stem. Volgend jaar wil hij weer komen. Graag!
SPIJKERBOOR – Robb Murphy heeft weliswaar een hele band bij zich, maar die staan nog even rustig te kijken als de man uit Belfast zijn eerst nummer 'TheDarker Side' inzet tijdens het optreden in 't Keerpunt in Spijkerboor. Even is het alleen de mooie dromerige en breekbare stem van de Ier en zijn gitaar voor de rest van de band hem langzaam bijvalt. Robb Murphy staat voor zijn tweede optreden in Spijkerboor en al snel valt te horen waarom. De Noord-Ierse band brengt prachtige ingetogen liedjes met een keur aan instrumenten. De set bevat maar eigenlijk één nummer dat niet uit de verf komt. In 'Bound For Your Arms' dat als derde op de setlist staat na het mooie 'Trump Card Hand'. Een langaangehouden toon aan het begin en het eind op de keys is daar de oorzaak van. Dat zou nog eens ter discussie moeten worden gesteld in de band. Verder grossiert Robb Murphy in mooie en vaak gevoelige liedjes. Vooral de mandoline van Rick McKee is prachtig en ingetogen als dit instrument te voorschijnt komt zoals in 'When Love is Tangled between Friends'. Drummer Kevin Carlisle levert ook mooi bescheiden vakwerk af. Geen moment wordt de stem van Murphy overspeeld door de band. De zanger wordt goed ondersteund Een prestatie. De opening is een stijlfiguur die Robb Murphy vaker gebruikt. In veel nummers valt de hele band soms even stil en is het even Murphy alleen of met Alan Ladd op piano. Het werkt prima en komt de intimiteit van het concert ten goede. De setlist is mooi en duidelijk opgebouwd. Vlottere nummers als 'Further Higher'wisselen meer langzamere nummers als 'A Good Place for Us' af wat de individuele liedjes goed doet uitkomen met hun specifieke karakter. Zijn nummers introduceert Murphy inhoudelijk minimaal, dat is nog een groeipuntje voor de Belfastenaar. Na de pauze opent Murphy met 'The Storm'. In 'Coffee & Tea'duikt zowaar een eenmansblazersectie op als bassist David Bennington er in slaagt om trompet en de basgitaar tegelijk te bedienen. Een prachtig nummer. Voor 'Stars' stapt zangeres Marja de Boer op het podium, maar het absolute hoogtepunt heeft Murphy voor het laats bewaard. Met 'Sleep Tonight' heeft hij een geweldige afsluiting met vooral de laatste tonen van Alan Ladd op diens piano als bijblijver en in het langzaam zich in het donker hullende podium. Een mooie artiest, met sterke liedjes en een fijne dromerige stem. Volgend jaar wil hij weer komen. Graag!
Marja de Boer zingt frank en vrij
SPIJKERBOOR – Een onaangekondigd voorprogramma en dan met de kwaliteit van Marja de Boer is als een bonbon bij het bestelde kopje koffie. De zangeres uit Harderwijk was meegekomen met Robb Murphy en verzorgde een sterk en vooral ongedwongen optreden. Frank en vrij vertelde ze haar verhalen en zong ze haar liederen. Ze zoekt blijmoedig het contact met het publiek. Met 'Dance' opende de zangeres energiek. Een vlot nummer dat haar mogelijkheden als zangeres direct toonde. Al tijdens de soundcheck ontstonden in 't Keerpunt in Spijkerboor discussies over waar haar stem naar klonk. Uitbater Willem Dijkema herkent Joan Armatrading in de klankkleur en met zestien jaar ervaring met live muziek is dat een oordeel waar we niet aan tornen. Feit is dat de stem van De Boer haar grote kwaliteit is, naast haar ongedwongenheid. In naar gitaarspel valt nog een zeldzaam verkeerd nootje te horen, maar dat mag tijdens een live optreden. Haar stem is prachtig en De Boer durft de uitstersten van haar zang te benutten. Met de mooie ballad 'Land of Bears and Eagles' toont ze aan ook in het langzamere en gevoelige werk alle testen te kunnen doorstaan. In 'On my Way' klinken ineens andere en bekende tonen. Handig heeft De Boer een coupletje van 'Save Tonight' van Éagle Eye Cherry het nummer ingesmokkeld. Het houdt het publiek scherp. Passenger is duidelijk een voorbeeld voor Marja de Boer, want met 'Holes' heeft ze een nummer van deze formatie op haar setlist staan. Een mooie eigen versie, die best nog wat meer een De Boer draai mag krijgen. Het mooiste nummer is 'The Old City Poet & His Angel'. Een prachtig gevoelig liedje, waarin De Boer even alles uit de kast haalt. Volgend jaar hoopt ze met een nieuw album te komen, Na het afsluitende 'Nostalgia' wekt dat toch de belangstelling op over hoe deze zangeres en liedjesschrijfster zich daarop toont. Hopelijk net zo frank en vrij als op het podium.
SPIJKERBOOR – Een onaangekondigd voorprogramma en dan met de kwaliteit van Marja de Boer is als een bonbon bij het bestelde kopje koffie. De zangeres uit Harderwijk was meegekomen met Robb Murphy en verzorgde een sterk en vooral ongedwongen optreden. Frank en vrij vertelde ze haar verhalen en zong ze haar liederen. Ze zoekt blijmoedig het contact met het publiek. Met 'Dance' opende de zangeres energiek. Een vlot nummer dat haar mogelijkheden als zangeres direct toonde. Al tijdens de soundcheck ontstonden in 't Keerpunt in Spijkerboor discussies over waar haar stem naar klonk. Uitbater Willem Dijkema herkent Joan Armatrading in de klankkleur en met zestien jaar ervaring met live muziek is dat een oordeel waar we niet aan tornen. Feit is dat de stem van De Boer haar grote kwaliteit is, naast haar ongedwongenheid. In naar gitaarspel valt nog een zeldzaam verkeerd nootje te horen, maar dat mag tijdens een live optreden. Haar stem is prachtig en De Boer durft de uitstersten van haar zang te benutten. Met de mooie ballad 'Land of Bears and Eagles' toont ze aan ook in het langzamere en gevoelige werk alle testen te kunnen doorstaan. In 'On my Way' klinken ineens andere en bekende tonen. Handig heeft De Boer een coupletje van 'Save Tonight' van Éagle Eye Cherry het nummer ingesmokkeld. Het houdt het publiek scherp. Passenger is duidelijk een voorbeeld voor Marja de Boer, want met 'Holes' heeft ze een nummer van deze formatie op haar setlist staan. Een mooie eigen versie, die best nog wat meer een De Boer draai mag krijgen. Het mooiste nummer is 'The Old City Poet & His Angel'. Een prachtig gevoelig liedje, waarin De Boer even alles uit de kast haalt. Volgend jaar hoopt ze met een nieuw album te komen, Na het afsluitende 'Nostalgia' wekt dat toch de belangstelling op over hoe deze zangeres en liedjesschrijfster zich daarop toont. Hopelijk net zo frank en vrij als op het podium.
Emma Black heeft excuses niet nodig
STEENDAM – Met regelmaat excuseerde de Britse Emma Black zich op het podium. De reis was lang vanuit Oxford, de gitaar was niet de hare en haar meegereisde tweejarige dochter had ook aandacht en zorg nodig in de onderbreking. Dit alles had echter weinig invloed op de muziek van de Britse en deze verontschuldigingen hadden dus wel achterwege kunnen blijven. Muzikaal zat het namelijk prima in elkaar. Uitstekend gitaar spel, mooie liedjes met veel blues invloeden en een prachtige stem. Black opende met 'Searching for a Song'. Een mooi rustig nummer, waarin haar zang alle ruimte kreeg. Via 'Last Time Love' werd het bleustime met het fraaie 'Paupers Grave' over het feit dat mensen die aan het einde van hun leven niet voldoende geld bezitten om hun eigen begravenis te bekostigen en 'Bad One'. Black heeft een prachtige stem voor de liedjes met bleus invloeden. Haar zang is veelkleurig en bevat diepte. Black durft haar stem ook te gebruiken. Na de pauze blijkt de Britse wat meer op haar gemak. “The girl you' was een fraai en rustig nummer, terwijl in 'Castell' de bleusinvloeden weer voelbaar werden. Dat is toch haar sterkste kant. Liedjes met dat bleusgevoel op het snijvlak met Britse folk. Een van de hoogtepunten is 'Home in my Arms', waarbij, hoewel niet expliciet gezegd, mag aangenomen worden dat de tekst over haar dochter gaat. Een erg gevoelig en met veel tederheid gebracht nummer. Niet alleen in haar liedjes met prachtige teksten blijkt Emma Black een uitstekend vertelster. Veel liedjes worden met een mooi verhaal meer diepte gegeven. Het gebruik van andermans gitaar blijkt muzikaal geen enkele belemmering, zodat ze zichzelf ook prima kan begeleiden. Een fijne Britse artieste die na het moeder worden even de prioriteiten elders had, maar nu gelukkig weer gaat toeren en opnenen. En voor goede muziek heb je nooit een excuus nodig. Met 'Times a Healer' kan Emma Black eindelijk haar rust nemen.
STEENDAM – Met regelmaat excuseerde de Britse Emma Black zich op het podium. De reis was lang vanuit Oxford, de gitaar was niet de hare en haar meegereisde tweejarige dochter had ook aandacht en zorg nodig in de onderbreking. Dit alles had echter weinig invloed op de muziek van de Britse en deze verontschuldigingen hadden dus wel achterwege kunnen blijven. Muzikaal zat het namelijk prima in elkaar. Uitstekend gitaar spel, mooie liedjes met veel blues invloeden en een prachtige stem. Black opende met 'Searching for a Song'. Een mooi rustig nummer, waarin haar zang alle ruimte kreeg. Via 'Last Time Love' werd het bleustime met het fraaie 'Paupers Grave' over het feit dat mensen die aan het einde van hun leven niet voldoende geld bezitten om hun eigen begravenis te bekostigen en 'Bad One'. Black heeft een prachtige stem voor de liedjes met bleus invloeden. Haar zang is veelkleurig en bevat diepte. Black durft haar stem ook te gebruiken. Na de pauze blijkt de Britse wat meer op haar gemak. “The girl you' was een fraai en rustig nummer, terwijl in 'Castell' de bleusinvloeden weer voelbaar werden. Dat is toch haar sterkste kant. Liedjes met dat bleusgevoel op het snijvlak met Britse folk. Een van de hoogtepunten is 'Home in my Arms', waarbij, hoewel niet expliciet gezegd, mag aangenomen worden dat de tekst over haar dochter gaat. Een erg gevoelig en met veel tederheid gebracht nummer. Niet alleen in haar liedjes met prachtige teksten blijkt Emma Black een uitstekend vertelster. Veel liedjes worden met een mooi verhaal meer diepte gegeven. Het gebruik van andermans gitaar blijkt muzikaal geen enkele belemmering, zodat ze zichzelf ook prima kan begeleiden. Een fijne Britse artieste die na het moeder worden even de prioriteiten elders had, maar nu gelukkig weer gaat toeren en opnenen. En voor goede muziek heb je nooit een excuus nodig. Met 'Times a Healer' kan Emma Black eindelijk haar rust nemen.
Prima muziek en goede verhalen van Martin van de Vrugt
STEENDAM – Met een vracht aan ervaring opgedaan in een muzikaal leven weet Martin van de Vrugt het publiek in Podiumcafe Peter en Leni in Steendam moeiteloos te boeien. Het risico van sleetsheid en de automatische piloot, weet Van de Vrugt met gemak te ontwijken. Er staat een man die met veel plezier op het podium staat en hoe langer hij er staat hoe meer de verhalen loskomen en de liedjes beter worden. Al in de opening 'Your so Close' blijkt dat hij een zoetgevooisde zanger is, maar dat prima aanvult met de felheid in zijn gitaar spel. Het eerste uitgebreide verhaal van deze singersongwriter is te horen voor 'We Didn't Teach our Children' een antwoord op de Crosby, Stills, Nash & Young klassieker 'Teach The Children Well'. Met 'Home to You' en een gitaar die gelukkig zonder schade even de zwaartekracht test sluit Van de Vrugt de eerste set af. Zijn liedjes zijn deels beïnvloed door country en folk, maar ook veel andere invloeden zijn hoorbaar. De teksten van de liedjes van de zanger uit Deventer zijn het beluisteren waard. Dat stimuleert Van de Vrugt door na de pauze een tekstprijsvraag te houden. Met gespitste oren luistert het publiek, maar het juiste antwoord wordt niet geraden, waarbij Van de Vrugt het ook wel erg moeilijk heeft gemaakt. De aandach voor 'Ready to be Moved', een erg personlijk lied is terecht, want het is één van de hoogtepunten van het concert. Na een mooi nummer met bleugrass invloeden volgt het ander hoogtepunt. 'If I Die Tonight' is een nummer dat ook opgepikt is door Lorrainville en door hen opgenomen, maar Van de Vrugt heeft ook een geweldige eigen versie van het nummer in huis. Met 'The Big Waiting' trok hij de aandacht van Giel Beelen en ook dit nummer krijgt een fijn verhaal en aansprekende uitvoering voor Van de Vrugt met de traditional 'The Water is Wide' zijn bijdrage aan een geslaagde muzikale avond afsluit. Een prima degelijk concert van een gedreven singersongwriter.
STEENDAM – Met een vracht aan ervaring opgedaan in een muzikaal leven weet Martin van de Vrugt het publiek in Podiumcafe Peter en Leni in Steendam moeiteloos te boeien. Het risico van sleetsheid en de automatische piloot, weet Van de Vrugt met gemak te ontwijken. Er staat een man die met veel plezier op het podium staat en hoe langer hij er staat hoe meer de verhalen loskomen en de liedjes beter worden. Al in de opening 'Your so Close' blijkt dat hij een zoetgevooisde zanger is, maar dat prima aanvult met de felheid in zijn gitaar spel. Het eerste uitgebreide verhaal van deze singersongwriter is te horen voor 'We Didn't Teach our Children' een antwoord op de Crosby, Stills, Nash & Young klassieker 'Teach The Children Well'. Met 'Home to You' en een gitaar die gelukkig zonder schade even de zwaartekracht test sluit Van de Vrugt de eerste set af. Zijn liedjes zijn deels beïnvloed door country en folk, maar ook veel andere invloeden zijn hoorbaar. De teksten van de liedjes van de zanger uit Deventer zijn het beluisteren waard. Dat stimuleert Van de Vrugt door na de pauze een tekstprijsvraag te houden. Met gespitste oren luistert het publiek, maar het juiste antwoord wordt niet geraden, waarbij Van de Vrugt het ook wel erg moeilijk heeft gemaakt. De aandach voor 'Ready to be Moved', een erg personlijk lied is terecht, want het is één van de hoogtepunten van het concert. Na een mooi nummer met bleugrass invloeden volgt het ander hoogtepunt. 'If I Die Tonight' is een nummer dat ook opgepikt is door Lorrainville en door hen opgenomen, maar Van de Vrugt heeft ook een geweldige eigen versie van het nummer in huis. Met 'The Big Waiting' trok hij de aandacht van Giel Beelen en ook dit nummer krijgt een fijn verhaal en aansprekende uitvoering voor Van de Vrugt met de traditional 'The Water is Wide' zijn bijdrage aan een geslaagde muzikale avond afsluit. Een prima degelijk concert van een gedreven singersongwriter.
Goede degelijke heavy metal met Hysterica
MUNNEKEZIJL – Een gewoon fijne degelijke show met uitstekende muzikanten en een hele goede zangeres. Eigenlijk kan het hele optreden van het Zweedse Hysterica in De Sluys in Munnekezijl in één zin worden samen gevat. Een lekkere vette rockshow. Zangeres Anni de Vil gaf bij het inzingen al blijk van een prima stem. Een stem die in elk genre tot zijn recht komt, maar tijdens het concert nog wat extra metal kwaliteiten blijkt te bezitten. Zonder moeite komen de donkerste grommen en de hoogste uithalen uit het Zweedse keeltje. Jammer is wel dat de leadzangeres veelvuldig naar achter stapt, waar ze juist ook met haar woest zwiepende haren de zaal verder kan meenemen in de opgebouwde sfeer. Een ander opvallend lid is drumster Helln'. Zonder echt in het oog te vallen, houdt ze met haar spel de wind er goed onder en het tempo er flink in. Het viertal trapt lekker af met 'Heels of Steel' en dat is gelijk een stevige opening die wordt gevolgd door 'Metalwar'. Ook 'Remember my Name' is van de afdeling topsnelheid, voor met 'Breaking the Walls' even een betrekkelijk rustiger nummer werd gebracht. Opvallende nummers waren verder het deze dagen toepasselijke 'Halloween' en 'Lock up your Son' waarin gitarist Bitchie indruk maakt met een geïnspireerde gitaarsolo. In de setlist ontbreekt opvallend genoeg de laatste single van het viertal 'Ease my Mind'. Van de laatste EP 'All In' wordt ook betrekkelijk weinig gespeeld. Headbangend gaat het Hysterica flink te keer waarin vooral de bassiste Satanica haar stagename waarmaakt. Als het af en toe even te schreeuwerig dreigt te worden is het toch de zang die blijft overtuigen. Prima liedjes met de voor het genre bekende onderwerpen over hel en verdoemenis. Anni de Vil weet het ook nog eens degelijk aan elkaar te praten. Met 'We are The Undertakers' komt een eind aan het verhaal. Geen wereldschokkende act, maar gewoon een leuke degelijke heavy metal band die er een show van weet te maken en met zichtbaar plezier hun uiterste best doet om ook het publiek in die lol te betrekken.
MUNNEKEZIJL – Een gewoon fijne degelijke show met uitstekende muzikanten en een hele goede zangeres. Eigenlijk kan het hele optreden van het Zweedse Hysterica in De Sluys in Munnekezijl in één zin worden samen gevat. Een lekkere vette rockshow. Zangeres Anni de Vil gaf bij het inzingen al blijk van een prima stem. Een stem die in elk genre tot zijn recht komt, maar tijdens het concert nog wat extra metal kwaliteiten blijkt te bezitten. Zonder moeite komen de donkerste grommen en de hoogste uithalen uit het Zweedse keeltje. Jammer is wel dat de leadzangeres veelvuldig naar achter stapt, waar ze juist ook met haar woest zwiepende haren de zaal verder kan meenemen in de opgebouwde sfeer. Een ander opvallend lid is drumster Helln'. Zonder echt in het oog te vallen, houdt ze met haar spel de wind er goed onder en het tempo er flink in. Het viertal trapt lekker af met 'Heels of Steel' en dat is gelijk een stevige opening die wordt gevolgd door 'Metalwar'. Ook 'Remember my Name' is van de afdeling topsnelheid, voor met 'Breaking the Walls' even een betrekkelijk rustiger nummer werd gebracht. Opvallende nummers waren verder het deze dagen toepasselijke 'Halloween' en 'Lock up your Son' waarin gitarist Bitchie indruk maakt met een geïnspireerde gitaarsolo. In de setlist ontbreekt opvallend genoeg de laatste single van het viertal 'Ease my Mind'. Van de laatste EP 'All In' wordt ook betrekkelijk weinig gespeeld. Headbangend gaat het Hysterica flink te keer waarin vooral de bassiste Satanica haar stagename waarmaakt. Als het af en toe even te schreeuwerig dreigt te worden is het toch de zang die blijft overtuigen. Prima liedjes met de voor het genre bekende onderwerpen over hel en verdoemenis. Anni de Vil weet het ook nog eens degelijk aan elkaar te praten. Met 'We are The Undertakers' komt een eind aan het verhaal. Geen wereldschokkende act, maar gewoon een leuke degelijke heavy metal band die er een show van weet te maken en met zichtbaar plezier hun uiterste best doet om ook het publiek in die lol te betrekken.
The Small Glories verdienen grote glorie
BORGER – Een tweetal belangrijke veranderingen waren er in het leven van JD Edwards uit Winnipeg Canada de laatste tijd. De eerste was dat zijn vrouw Jenna beviel van een mooie zoon. Daarover vertelde Edwards vol liefde. De tweede verandering had hij meegenomen naar Borger of eigenlijk andersom. Cara Luft stond immers vorig jaar al op het podium van VanSlag, maar toen alleen. Nu stond het duo er in het kader van de Continental Road show als The Small Glories en het werd dikke glorie voor beide. Met een prachtige show werd duidelijk dat dit een samenwerking is waar nog veel van valt te verwachten. Beide uitstekende en expressieve verhalen vertellers, beide comfortabel op het podium en beide uitstekende en gepasssioneerde zangers en muzikanten, waarbij Luft over het algemeen met de banjo in de weer was en Edwards op gitaar en af en toe de mondharmonica. Het optreden van Cara Luft van vorig jaar had al de nodige verwachtingen gewekt. Die werden waargemaakt. Met het stevige 'Had I Paid' werd de openingsset gedaan gevolgd door het iets rustigere 'No Friend of Mine' waar Edwards voor het eerst zijn mondharmonica er bij pakte. Bijna elk lied werd ingeleid met een uitgebreid verhaal. Bijvoorbeeld 'Treu Stories' waar Luft een onthullend verhaal vertelde over het Zweedse schaap 'Pile' en het prachtige en zeer gevoelige 'Home Song', waarbij JD Edwards bekende zo ver van huis toch vaak aan huis en aan vrouw en kind te denken. Een even mooi en persoonlijk verhaal had hij bij 'Old Garage' over zijn opa. Beide hebben van nature een keel die ze kunnen opzetten en een harde stem. Schreeuwen ligt dan op de loer, maar dat wist het duo prima te vermijden en hun stemmen kleurden fantastisch bij elkaar, waardoor de harmonieën erg mooi waren. In het tweede deel van de set kwam de nadruk iets meer te liggen op de traditionals. 'Black Water Side' is een traditional die onder andere door Jimmy Paige ook is uitgevoerd. De haast verloren kunst van het Shape Note Singing werd nieuw leven ingeroepen in 'Woundrous' en 'Traveler' en afgesloten werd met een tekst van Woody Guthrie door The Small Glories op muziek gezet in 'Way Over Yonder'. Een prachtig concert van twee begaafde entertainers.
BORGER – Een tweetal belangrijke veranderingen waren er in het leven van JD Edwards uit Winnipeg Canada de laatste tijd. De eerste was dat zijn vrouw Jenna beviel van een mooie zoon. Daarover vertelde Edwards vol liefde. De tweede verandering had hij meegenomen naar Borger of eigenlijk andersom. Cara Luft stond immers vorig jaar al op het podium van VanSlag, maar toen alleen. Nu stond het duo er in het kader van de Continental Road show als The Small Glories en het werd dikke glorie voor beide. Met een prachtige show werd duidelijk dat dit een samenwerking is waar nog veel van valt te verwachten. Beide uitstekende en expressieve verhalen vertellers, beide comfortabel op het podium en beide uitstekende en gepasssioneerde zangers en muzikanten, waarbij Luft over het algemeen met de banjo in de weer was en Edwards op gitaar en af en toe de mondharmonica. Het optreden van Cara Luft van vorig jaar had al de nodige verwachtingen gewekt. Die werden waargemaakt. Met het stevige 'Had I Paid' werd de openingsset gedaan gevolgd door het iets rustigere 'No Friend of Mine' waar Edwards voor het eerst zijn mondharmonica er bij pakte. Bijna elk lied werd ingeleid met een uitgebreid verhaal. Bijvoorbeeld 'Treu Stories' waar Luft een onthullend verhaal vertelde over het Zweedse schaap 'Pile' en het prachtige en zeer gevoelige 'Home Song', waarbij JD Edwards bekende zo ver van huis toch vaak aan huis en aan vrouw en kind te denken. Een even mooi en persoonlijk verhaal had hij bij 'Old Garage' over zijn opa. Beide hebben van nature een keel die ze kunnen opzetten en een harde stem. Schreeuwen ligt dan op de loer, maar dat wist het duo prima te vermijden en hun stemmen kleurden fantastisch bij elkaar, waardoor de harmonieën erg mooi waren. In het tweede deel van de set kwam de nadruk iets meer te liggen op de traditionals. 'Black Water Side' is een traditional die onder andere door Jimmy Paige ook is uitgevoerd. De haast verloren kunst van het Shape Note Singing werd nieuw leven ingeroepen in 'Woundrous' en 'Traveler' en afgesloten werd met een tekst van Woody Guthrie door The Small Glories op muziek gezet in 'Way Over Yonder'. Een prachtig concert van twee begaafde entertainers.
The Sideshow Tragedy rockt hard
BORGER – Een beetje een vreemde eend in de bijt was The Sideshow Tragedy. Na een middag met soms verzorgde en soms wat rauwere Americana bij de Continental Roadshow was het even omswitchen naar de rockband The Sideshow Tragedy. Nathan Singleton met het kenmerkende geluid van zijn resonator gitaar en Jeremy Harrell op drums maakten er een hard rockende show van. Al bij het tweede nummer, dat desondanks 'Number one' was genaamd was duidelijk dat er uit Austin ook heel andere muziek komt dan wat Betty Soo en Amanda Pearcy eerder die dag op het zelfde podium brachten. The Sideshow Tragedy wordt gekenmerkt door het karakteristieke geluid van de resanotor gitaar met daarbij de rockstem van Singleton. Een show met veel dynamiek. Als angry young man beende Singleton over het podium en die anger kwam ook in zijn zang naar voren. Fel, luid, maar passend bij het genre en geen moment vloog hij uit de bocht. Vooral in 'Two Guns' was het Nathan Singleton in topvorm. Op drums was Jeremy Harrell aan hem goed gepaard. Af en toe flink doorhalend, maar vaak ook prima ondersteunend stond deze percussieman zich prima te weren. In hoog tempo kwamen de liedjes voorbij. Niet alle liedjes hadden de hardheid van de opening. De setlist was prima opgebouwd en ook was er ruim plek voor wat rustigere nummers. Veel ruimte was er voor werk van hun laatste album met onder andere nummers als 'Let the Love Go Down' en de titelsong van het album. Het mooiste nummer deze avond was wellicht 'Gasoline' een nummer dat niet op het nieuwe album staat, maar een aansprekende uitvoering kreeg in VanSlag in Borger. Bij een rockband is het vaak tempo is alles, maar Singleton nam de tijd om zijn nummers goed te introduceren. Een wat grote overgang qua muziekstijlen speelde The Sideshow Tragedy wat parten, maar desondanks een fijne kennismaking met het andere Austin Texas.
BORGER – Een beetje een vreemde eend in de bijt was The Sideshow Tragedy. Na een middag met soms verzorgde en soms wat rauwere Americana bij de Continental Roadshow was het even omswitchen naar de rockband The Sideshow Tragedy. Nathan Singleton met het kenmerkende geluid van zijn resonator gitaar en Jeremy Harrell op drums maakten er een hard rockende show van. Al bij het tweede nummer, dat desondanks 'Number one' was genaamd was duidelijk dat er uit Austin ook heel andere muziek komt dan wat Betty Soo en Amanda Pearcy eerder die dag op het zelfde podium brachten. The Sideshow Tragedy wordt gekenmerkt door het karakteristieke geluid van de resanotor gitaar met daarbij de rockstem van Singleton. Een show met veel dynamiek. Als angry young man beende Singleton over het podium en die anger kwam ook in zijn zang naar voren. Fel, luid, maar passend bij het genre en geen moment vloog hij uit de bocht. Vooral in 'Two Guns' was het Nathan Singleton in topvorm. Op drums was Jeremy Harrell aan hem goed gepaard. Af en toe flink doorhalend, maar vaak ook prima ondersteunend stond deze percussieman zich prima te weren. In hoog tempo kwamen de liedjes voorbij. Niet alle liedjes hadden de hardheid van de opening. De setlist was prima opgebouwd en ook was er ruim plek voor wat rustigere nummers. Veel ruimte was er voor werk van hun laatste album met onder andere nummers als 'Let the Love Go Down' en de titelsong van het album. Het mooiste nummer deze avond was wellicht 'Gasoline' een nummer dat niet op het nieuwe album staat, maar een aansprekende uitvoering kreeg in VanSlag in Borger. Bij een rockband is het vaak tempo is alles, maar Singleton nam de tijd om zijn nummers goed te introduceren. Een wat grote overgang qua muziekstijlen speelde The Sideshow Tragedy wat parten, maar desondanks een fijne kennismaking met het andere Austin Texas.
Fraaie set van Point Quiet bij Continental Road Show
BORGER – Den Haag of Austin. Eigenlijk maakt dat niks uit, bleek bij de Continental Road Show in VanSlag in Borger. Met drie acts uit Austin, is het niet eenvoudig op een Americana dag te openen als Haagse band, maar de mannen en dame van Point Quiet zetten een overtuigende set neer. In het begin was het nog even aftasten. De accordeon van Jan van Bijnen kwam in 'Ways & Needs of a Night Horse,' nog wat hard door, maar na het openingsnummer was de afstemming perfect. Point Quiet speelt prachtige trage en donkere Americana. Bezachtzame nummers vol dreiging, melancholie en mooie boodschappen. Wat opvalt is het veelvuldig wisselen van de instrumenten. Vooral Van Dijnen en violiste Simone Manuputty bleken niet voor één instrument te vangen. Opmerkelijk genoeg bleef de sfeer in de nummers daarbij gehandhaafd. Dat is een kracht en een zwakte, want veel nummers waren hierdoor wel verwant, maar is dat erg als het van dergelijke mooie nummers zijn. Kenmerkend in de sound van Point Quiet is de stem van Pascal Hallibert. Into the Night was zo'n nummer waar de nacht in de stem van Hallibert tot uiting kwam. Opvallende uitznderingen in het oeuvre van Point Quiet was het erg mooie nummer over Mexicaanse emigranten 'Walk On'. Een lied dat een heel andere feel had dan veel van de overige nummers. Op zijn gevoeligst was de band in 'Anchors & Birds', hoewel ook het afsluitende 'The Man I Once Was' in deze categorie viel. Helaas waren veel van de introducties van de nummers moeilijk te verstaan. In het Engels sprak Fransman Hallibert zijn Nederlandse publiek toe. Dat was in dit geval misschien net een schijf te ver. Het was een mooie opening met een rustige, maar vakkundige band met Americana, of moeten we spreken van Den Hagicana, zoals je het graag hoort.
BORGER – Den Haag of Austin. Eigenlijk maakt dat niks uit, bleek bij de Continental Road Show in VanSlag in Borger. Met drie acts uit Austin, is het niet eenvoudig op een Americana dag te openen als Haagse band, maar de mannen en dame van Point Quiet zetten een overtuigende set neer. In het begin was het nog even aftasten. De accordeon van Jan van Bijnen kwam in 'Ways & Needs of a Night Horse,' nog wat hard door, maar na het openingsnummer was de afstemming perfect. Point Quiet speelt prachtige trage en donkere Americana. Bezachtzame nummers vol dreiging, melancholie en mooie boodschappen. Wat opvalt is het veelvuldig wisselen van de instrumenten. Vooral Van Dijnen en violiste Simone Manuputty bleken niet voor één instrument te vangen. Opmerkelijk genoeg bleef de sfeer in de nummers daarbij gehandhaafd. Dat is een kracht en een zwakte, want veel nummers waren hierdoor wel verwant, maar is dat erg als het van dergelijke mooie nummers zijn. Kenmerkend in de sound van Point Quiet is de stem van Pascal Hallibert. Into the Night was zo'n nummer waar de nacht in de stem van Hallibert tot uiting kwam. Opvallende uitznderingen in het oeuvre van Point Quiet was het erg mooie nummer over Mexicaanse emigranten 'Walk On'. Een lied dat een heel andere feel had dan veel van de overige nummers. Op zijn gevoeligst was de band in 'Anchors & Birds', hoewel ook het afsluitende 'The Man I Once Was' in deze categorie viel. Helaas waren veel van de introducties van de nummers moeilijk te verstaan. In het Engels sprak Fransman Hallibert zijn Nederlandse publiek toe. Dat was in dit geval misschien net een schijf te ver. Het was een mooie opening met een rustige, maar vakkundige band met Americana, of moeten we spreken van Den Hagicana, zoals je het graag hoort.
Betty Soo betrekt publiek bij haar optreden
STEENDAM – Het optreden van Betty Soo op het Podium Peter en Leni in Steendam begon met een statement. De Texaanse zong 'Plane wreck over Los Gatos'. Een lied van twee generaties oud over immigratie en vluchtelingen problematiek van Woody Guthrie. “Dat we een halve eeuw na dat dit lied is geschreven nog niet de compassie kunnen opbrengen”, concludeerde Soo na haar prachtige uitvoering van het nummer van de grote folkzanger over de ontwikkelingen in de wereld van nu. Haar kraakheldere stem had geen enkele moeite om de boodschap over te brengen en te laten bezinken. Een nummer met extra betekenis voor de hoog geprezen zangeres die ondanks dat zij geboren is in Texas afstamt van Koreaanse immigranten. Vervolgens imponeerde Soo met twee liedjes van eigen hand. Ze bewees een meer dan verdienstelijk liedjesschrijfster te zijn en als er een punt van kritiek mogelijk was dan was het wel dat ze te weinig van haar eigen werk bracht. 'Moonage Daydream' van David Bowie kwam voorbij en prachtige uitvoeringen van 'Blackwing Butterfly' van Noëlle Hampton en vooral 'Light in your Window' van Betty Elders, maar het mooiste nummer van de avond was toch 'Whisper my Name' dat Betty Soo schreef voor haar echtgenoot Dave Terry. Terry was tevens haar begeleider op het podium, waar hij zich een meester toonde door met slechts één drum en wat bescheiden veeg en percussie werk toch een fraaie bijdrage aan het totaal te leveren. Ook 'When we're Gone' was erg mooi en gaf Betty Soo de kans om één van haar goede introducties te doen met een mooi verhaal over hoe bij een overlijden er zaken overblijven waar het verhaal bij verloren gaat. Waarom bewaard iemand een sierraad dat nooit gedragen werd. Wat is de herinnering daarbij. Die gaat verloren bij overlijden, legde Soo uit voor ze het titelnummer van haar laatste album zong. In het hele concert was Soo in gesprek met het publiek, Betrok de mensen erbij. Haar setlist stelde ze ter plaatse vast. Voor haar een lijst met wel veertig nummers en met een blik daarop werd een keuze gemaakt. Voor haar laatste nummer van haar optreden gaf ze het publiek de keus. 'Lie to Me', kwam er vanuit het Audienceparticipation and Setlistinfluence Department van het podium in Steendam. Een nummer gescheven door Jeff Talmadge en Betty Soo loog nog even graag voor haar publiek met een mooie afsluiter. Maar volgende keer toch graag meer van die mooie Soo liedjes met haar heldere stem, krachtige persoonlijkheid en fijne gitaarspel..
STEENDAM – Het optreden van Betty Soo op het Podium Peter en Leni in Steendam begon met een statement. De Texaanse zong 'Plane wreck over Los Gatos'. Een lied van twee generaties oud over immigratie en vluchtelingen problematiek van Woody Guthrie. “Dat we een halve eeuw na dat dit lied is geschreven nog niet de compassie kunnen opbrengen”, concludeerde Soo na haar prachtige uitvoering van het nummer van de grote folkzanger over de ontwikkelingen in de wereld van nu. Haar kraakheldere stem had geen enkele moeite om de boodschap over te brengen en te laten bezinken. Een nummer met extra betekenis voor de hoog geprezen zangeres die ondanks dat zij geboren is in Texas afstamt van Koreaanse immigranten. Vervolgens imponeerde Soo met twee liedjes van eigen hand. Ze bewees een meer dan verdienstelijk liedjesschrijfster te zijn en als er een punt van kritiek mogelijk was dan was het wel dat ze te weinig van haar eigen werk bracht. 'Moonage Daydream' van David Bowie kwam voorbij en prachtige uitvoeringen van 'Blackwing Butterfly' van Noëlle Hampton en vooral 'Light in your Window' van Betty Elders, maar het mooiste nummer van de avond was toch 'Whisper my Name' dat Betty Soo schreef voor haar echtgenoot Dave Terry. Terry was tevens haar begeleider op het podium, waar hij zich een meester toonde door met slechts één drum en wat bescheiden veeg en percussie werk toch een fraaie bijdrage aan het totaal te leveren. Ook 'When we're Gone' was erg mooi en gaf Betty Soo de kans om één van haar goede introducties te doen met een mooi verhaal over hoe bij een overlijden er zaken overblijven waar het verhaal bij verloren gaat. Waarom bewaard iemand een sierraad dat nooit gedragen werd. Wat is de herinnering daarbij. Die gaat verloren bij overlijden, legde Soo uit voor ze het titelnummer van haar laatste album zong. In het hele concert was Soo in gesprek met het publiek, Betrok de mensen erbij. Haar setlist stelde ze ter plaatse vast. Voor haar een lijst met wel veertig nummers en met een blik daarop werd een keuze gemaakt. Voor haar laatste nummer van haar optreden gaf ze het publiek de keus. 'Lie to Me', kwam er vanuit het Audienceparticipation and Setlistinfluence Department van het podium in Steendam. Een nummer gescheven door Jeff Talmadge en Betty Soo loog nog even graag voor haar publiek met een mooie afsluiter. Maar volgende keer toch graag meer van die mooie Soo liedjes met haar heldere stem, krachtige persoonlijkheid en fijne gitaarspel..
Rauwe Amanda Pearcy zingt met overtuiging
STEENDAM – Het is rauw, het is intens, aan elk gezongen woord proef je het leven dat Amanda Pearcy heeft geleefd en dat was niet altijd eenvoudig. Op het Podium Peter en Leni in Steendam komt dat allemaal samen in een aantal erg mooie liedjes. 'Ribbons and Bows' is de toonzetter wat dat betreft. Mooi ingetogen, maar met een enorme kracht en voldoende om de volle zaal direct stil te krijgen. Een stem met buigkracht, met een heerlijke klankkleur en net genoeg gegrom en bite om het meer dan interresant te houden. Het prachtige 'Pawn Shop Gun'doet alle twijfel wegnemen. Dit is meer dan overtuigend. Hier staat het leven in al zijn facetten op het podium. Het hoogtepunt moet dan nog komen. Dat is 'Comfort the Soul of a Man'. Een lied met een diepe betekenis voor Pearcy, want het is voor haar zoon die een moeilijke periode in zijn leven meemaakte en waarbij de moeder in haar zich afvroeg hoe ze haar zoon kon troosten en op zijn gemakstellen. Het leverde na een gesprek met een priester een weergaloos fraai en diep ontroerend lied op. Songwriting at its very best. Naast haar prachtige stem had Pearcy ook muzikaal veel te bieden. Zelf bleek ze een meer dan adequaat gitariste op haar akoestische gitaar, maar voor de invulling van haar liedjes had ze Cole Hanson meegenomen. Met zijn electrische gitaar wist Hanson de juiste accenten te zetten en meer dan te overtuigen, zonder Pearcy te overvleugelen. Dienstbaarheid aan de liedjes en de stem van Amanda Pearcy. Veel van de liedjes hebben een persoonlijk verhaal van de schrijfster. Pearcy vertelde die graag. Dat leverde de ene keer mooie ontroerende verhalen op, maar soms mochten die verhalen ook wat meer to the point. Eigenlijk was elk liedje wat Pearcy bracht mooi en gevoelig. Een absoluut tweede hoogtepunt was 'An Offering' de titelsong van haar nieuwste album. Een prachtig afrekenen met de tijd dat ze thuisloos was en onderdak vond door op de huizen van vrienden en bekenden te passen. Amanda Pearcy heeft inmiddels haar huis gevonden. Letterlijk, maar ook figuurlijk in de muziek. Wat een dijk van een artieste.
STEENDAM – Het is rauw, het is intens, aan elk gezongen woord proef je het leven dat Amanda Pearcy heeft geleefd en dat was niet altijd eenvoudig. Op het Podium Peter en Leni in Steendam komt dat allemaal samen in een aantal erg mooie liedjes. 'Ribbons and Bows' is de toonzetter wat dat betreft. Mooi ingetogen, maar met een enorme kracht en voldoende om de volle zaal direct stil te krijgen. Een stem met buigkracht, met een heerlijke klankkleur en net genoeg gegrom en bite om het meer dan interresant te houden. Het prachtige 'Pawn Shop Gun'doet alle twijfel wegnemen. Dit is meer dan overtuigend. Hier staat het leven in al zijn facetten op het podium. Het hoogtepunt moet dan nog komen. Dat is 'Comfort the Soul of a Man'. Een lied met een diepe betekenis voor Pearcy, want het is voor haar zoon die een moeilijke periode in zijn leven meemaakte en waarbij de moeder in haar zich afvroeg hoe ze haar zoon kon troosten en op zijn gemakstellen. Het leverde na een gesprek met een priester een weergaloos fraai en diep ontroerend lied op. Songwriting at its very best. Naast haar prachtige stem had Pearcy ook muzikaal veel te bieden. Zelf bleek ze een meer dan adequaat gitariste op haar akoestische gitaar, maar voor de invulling van haar liedjes had ze Cole Hanson meegenomen. Met zijn electrische gitaar wist Hanson de juiste accenten te zetten en meer dan te overtuigen, zonder Pearcy te overvleugelen. Dienstbaarheid aan de liedjes en de stem van Amanda Pearcy. Veel van de liedjes hebben een persoonlijk verhaal van de schrijfster. Pearcy vertelde die graag. Dat leverde de ene keer mooie ontroerende verhalen op, maar soms mochten die verhalen ook wat meer to the point. Eigenlijk was elk liedje wat Pearcy bracht mooi en gevoelig. Een absoluut tweede hoogtepunt was 'An Offering' de titelsong van haar nieuwste album. Een prachtig afrekenen met de tijd dat ze thuisloos was en onderdak vond door op de huizen van vrienden en bekenden te passen. Amanda Pearcy heeft inmiddels haar huis gevonden. Letterlijk, maar ook figuurlijk in de muziek. Wat een dijk van een artieste.
Avondje therapie met Gretchen Peters
GRONINGEN – Halverwege het concert vertelde Gretchen Peters dat ze zwaarmoedige en soms zelfs ronduit geweldadige liedjes zong. We hoefden ons als publiek geen zorgen over haar te maken, want voor haar was een optreden vergelijkbaar met een avondje therapie. Ze zong het van zichaf en stapte als blij mens van het podium. Hoe dat voor het publiek zou zijn? Dat wist ze niet. Gelukkig hebben mooie liedjes de eigenschap dat ze inderdaad de zorgen en problemen van alle dag even naar de achtergrond verdringen. Ook het publiek kwam blij en verfrist weer uit de zaal nadat Gretchen Peters en Barry Walsh met als laatste toegift 'In Spite of Ourselfs' van John Prine het podium definitief hadden verlaten. Er vooraf ging een concert dat een eerbetoon was aan de liedjesschrijfster en de artieste Gretchen Peters. De mooiste liedjes van eigen hand werden gebracht, maar ook juist gekozen werk van anderen. 'Guadalupe' van Tom Russell was daar een voobeeld van en één van de absolute hoogtepunten van het concert. Haar eigen werk stond echter op de voorgrond en met name ook nummers van haar meest recente album 'Blackbirds'. Na de prachtige tempo opening 'When all you got is a Hammer' stond de murder ballads 'Blackbirds' als tweede op de setlist. Dat leverde ook direct de eerste kippenvelmomenten op. Gretchen Peters weet vooral dat soort nummers te brengen met overgave en intensiteit. Ze heeft een prachtige stem, maar ook en stem die dicht bij je staat. Hier geen klassiek geschoolde zangeres met hoogstandjes, maar Peters doet het voorkomen of zo mooi en intens zingen heel eenvoudig is. De waarheid is echter dat zo zingen, wellicht het allermoeilijkst is. Tussen de liedjes werd het publiek getrakteerd op mooie verhalen. Paspoortadvies, over echtenoot Barry Walsh op de piano. Over afgebrande huizen en hoe 'Independece Day' een inpact had op haar. Voor dat nummer stond Walsh even het piano krukje af aan zijn echtgenote. In de begeleiding was het een excelerende Walsh die in nummers als 'Woman on the Wheel' schitterend soleerde en de piano regelmatig verruilde voor de accordeon. Meer op de achtergrond bleef de Ier Conor McCreanor met zijn electrische gitaar en bas. Walsh kon met het nummer 'October Waltz' ook iets van zijn werk laten horen. Wellicht zou het beter zijn dat eerder in het programm te plaatsen, bijvoorbeeld als openingsnummer, waarna Peters dan een grande entree kan maken. Dat deed ze nu terug op het podium met 'Hello Cruel World' het hoogtepunt van de avond. Met het mooie bedachtzame 'Five Minutes' en het gevoelige 'Idle Wild' werd het concert afgesloten, maa het publiek had nog niet genoeg en kreeg meer. “On a Bus to St Clouds', 'Aint Living Long Like This' en het opgewekte 'In Spite' en toen was de therapie over. We kunnen er weer even tegen.
GRONINGEN – Halverwege het concert vertelde Gretchen Peters dat ze zwaarmoedige en soms zelfs ronduit geweldadige liedjes zong. We hoefden ons als publiek geen zorgen over haar te maken, want voor haar was een optreden vergelijkbaar met een avondje therapie. Ze zong het van zichaf en stapte als blij mens van het podium. Hoe dat voor het publiek zou zijn? Dat wist ze niet. Gelukkig hebben mooie liedjes de eigenschap dat ze inderdaad de zorgen en problemen van alle dag even naar de achtergrond verdringen. Ook het publiek kwam blij en verfrist weer uit de zaal nadat Gretchen Peters en Barry Walsh met als laatste toegift 'In Spite of Ourselfs' van John Prine het podium definitief hadden verlaten. Er vooraf ging een concert dat een eerbetoon was aan de liedjesschrijfster en de artieste Gretchen Peters. De mooiste liedjes van eigen hand werden gebracht, maar ook juist gekozen werk van anderen. 'Guadalupe' van Tom Russell was daar een voobeeld van en één van de absolute hoogtepunten van het concert. Haar eigen werk stond echter op de voorgrond en met name ook nummers van haar meest recente album 'Blackbirds'. Na de prachtige tempo opening 'When all you got is a Hammer' stond de murder ballads 'Blackbirds' als tweede op de setlist. Dat leverde ook direct de eerste kippenvelmomenten op. Gretchen Peters weet vooral dat soort nummers te brengen met overgave en intensiteit. Ze heeft een prachtige stem, maar ook en stem die dicht bij je staat. Hier geen klassiek geschoolde zangeres met hoogstandjes, maar Peters doet het voorkomen of zo mooi en intens zingen heel eenvoudig is. De waarheid is echter dat zo zingen, wellicht het allermoeilijkst is. Tussen de liedjes werd het publiek getrakteerd op mooie verhalen. Paspoortadvies, over echtenoot Barry Walsh op de piano. Over afgebrande huizen en hoe 'Independece Day' een inpact had op haar. Voor dat nummer stond Walsh even het piano krukje af aan zijn echtgenote. In de begeleiding was het een excelerende Walsh die in nummers als 'Woman on the Wheel' schitterend soleerde en de piano regelmatig verruilde voor de accordeon. Meer op de achtergrond bleef de Ier Conor McCreanor met zijn electrische gitaar en bas. Walsh kon met het nummer 'October Waltz' ook iets van zijn werk laten horen. Wellicht zou het beter zijn dat eerder in het programm te plaatsen, bijvoorbeeld als openingsnummer, waarna Peters dan een grande entree kan maken. Dat deed ze nu terug op het podium met 'Hello Cruel World' het hoogtepunt van de avond. Met het mooie bedachtzame 'Five Minutes' en het gevoelige 'Idle Wild' werd het concert afgesloten, maa het publiek had nog niet genoeg en kreeg meer. “On a Bus to St Clouds', 'Aint Living Long Like This' en het opgewekte 'In Spite' en toen was de therapie over. We kunnen er weer even tegen.
Dave McGraw en Mandy Fer weten zelfs op maandagavond De Oude Remise te vullen
BAD NIEUWESCHANS – “Wat is het fijn om zoveel bekende gezichten te zien,” riep Mandy Fer halverwege het concert in De Oude Remise in Bad Nieuweschans. Dave McGraw en Mandy Fer zijn van die artiesten waarvoor je blijft terug komen, ondanks dat het (nog) niet de grootste namen zijn. Veel bekenden dus trotseerden de maandagavond om De Oude Remise te vullen en met die buzz kwamen ook nog tal va anderen mee voor wie het een eerste kennismaking was voor het duo, ook nu net als de vorige Nederlandse toer aangevuld met drummer Andrew Lauher. In Lauher zat ook een eerste duidelijke verschil tussen de vorige en huidige tour. Vorig jaar was deze vakman uiterst dienend. Dit jaar was zijn inbreng duidelijk groter en dominanter, waardoor de nummers iets meer een rock karakter hadden in plaats van alleen folk. In de eerste nummers was het vooral Mandy Fer die het voortouw nam. In 'Waking the Dreamer' en 'Golden Grey' was ze leidend in zang en spel. Met 'Tied Moon Ship Horn' kwam het concert na de rustige opening meer op stoom. De samenzang van Dave McGraw en Mandy Fer is prachtig. Op de plek waar de zee en de lucht samensmelten ontmoeten ook hun stemmen elkaar en vullen elkaar aan. McGraw prachtige relaxte stemgeluid en de pit die Fer met zich meebrengt. Liedjes schrijven kunnen deze twee en dat bleek. Voor de pauze was het mooi 'How the Sea' van hun succesalbum 'Maritine' absoluut één van de mooiste nummers samen met 'Could be Ghost'. Het is te merken dat deze liedjes zich nu ook op het podium hebben uitgekristaliseerd en hun vorm hebben gevonden. Leuk was ook het intermezzo voor de jonge Norah die met opa en oma voor haar verjaardag haar eerste concert bijwoonde en direct vanaf het podium werd toegezongen voor haar verjaardag. Attent van beide. Met 'Compass' werd deel twee aangevangen met al snel ook een nieuwigheidje. Mandy Fer had naast haar akoestische en electrische gitaar ook een banjo. In het vlotte en nieuwe 'Magnolia Trees', toonde ze zich zeer vaardig op het nieuwe instrument. Ook nu lag de meeste kracht in de prachtige 'Martime'liedjes. 'dark Dark Woods'was het hoogtepunt van de avonmd en ook 'Caroline' viel zeer in de smaak. Opvallend was hoe natuurlijk beide zich op het podium bewogen. Geen podiumangst. Mooie verhalen, waar af en toe wel even wat kan worden ingekort, mooie liedjes. Een avond onder vrienden met prachtige muziek. De vrienden lieten McGraw en Fer pas gaan na een dubbele toegift, want na 'It ain't me Babe'van Bob Dylan, werd het duo nogmaals het podium opgeklapt voor 'Forget the Diamons'.
BAD NIEUWESCHANS – “Wat is het fijn om zoveel bekende gezichten te zien,” riep Mandy Fer halverwege het concert in De Oude Remise in Bad Nieuweschans. Dave McGraw en Mandy Fer zijn van die artiesten waarvoor je blijft terug komen, ondanks dat het (nog) niet de grootste namen zijn. Veel bekenden dus trotseerden de maandagavond om De Oude Remise te vullen en met die buzz kwamen ook nog tal va anderen mee voor wie het een eerste kennismaking was voor het duo, ook nu net als de vorige Nederlandse toer aangevuld met drummer Andrew Lauher. In Lauher zat ook een eerste duidelijke verschil tussen de vorige en huidige tour. Vorig jaar was deze vakman uiterst dienend. Dit jaar was zijn inbreng duidelijk groter en dominanter, waardoor de nummers iets meer een rock karakter hadden in plaats van alleen folk. In de eerste nummers was het vooral Mandy Fer die het voortouw nam. In 'Waking the Dreamer' en 'Golden Grey' was ze leidend in zang en spel. Met 'Tied Moon Ship Horn' kwam het concert na de rustige opening meer op stoom. De samenzang van Dave McGraw en Mandy Fer is prachtig. Op de plek waar de zee en de lucht samensmelten ontmoeten ook hun stemmen elkaar en vullen elkaar aan. McGraw prachtige relaxte stemgeluid en de pit die Fer met zich meebrengt. Liedjes schrijven kunnen deze twee en dat bleek. Voor de pauze was het mooi 'How the Sea' van hun succesalbum 'Maritine' absoluut één van de mooiste nummers samen met 'Could be Ghost'. Het is te merken dat deze liedjes zich nu ook op het podium hebben uitgekristaliseerd en hun vorm hebben gevonden. Leuk was ook het intermezzo voor de jonge Norah die met opa en oma voor haar verjaardag haar eerste concert bijwoonde en direct vanaf het podium werd toegezongen voor haar verjaardag. Attent van beide. Met 'Compass' werd deel twee aangevangen met al snel ook een nieuwigheidje. Mandy Fer had naast haar akoestische en electrische gitaar ook een banjo. In het vlotte en nieuwe 'Magnolia Trees', toonde ze zich zeer vaardig op het nieuwe instrument. Ook nu lag de meeste kracht in de prachtige 'Martime'liedjes. 'dark Dark Woods'was het hoogtepunt van de avonmd en ook 'Caroline' viel zeer in de smaak. Opvallend was hoe natuurlijk beide zich op het podium bewogen. Geen podiumangst. Mooie verhalen, waar af en toe wel even wat kan worden ingekort, mooie liedjes. Een avond onder vrienden met prachtige muziek. De vrienden lieten McGraw en Fer pas gaan na een dubbele toegift, want na 'It ain't me Babe'van Bob Dylan, werd het duo nogmaals het podium opgeklapt voor 'Forget the Diamons'.
Lilian Vieira geeft Braziliaanse les
DE BULT – Een middag vol samba, zo was het concert van Lilian Vieira in Jazzclub MusicArte in Huis ten Wolde in De Bult aangekondigd. Vieira nam haar publiek echter mee op een tocht langs de Braziliaanse muziek in al zijn facetten. Lilian Vieira weet zich daarbij gesteund door drie topmuzikanten. Met pianist Stefan Schmid van the New Cool Collective werkt de Braziliaanse samen in Zuco 103. Net als bij Schmid stond van Mathias Haffner zijn wiegje, of bij Haffner, diens VW kever achterbank, in Duitsland, zijn hart ligt echter bij de Samba en Haffner is een meesterpercusionist op onder andere de Pandeiro. Harry Emmery is tenslotte artist in residence en de bassist kan bogen op zo'n 85 optredens op het North Sea Jazz festival, maar speelde ook bij Peter Blanker van de hit 'Het is moeilijk bescheiden te blijven'. Op het podium een topgezelschap dat voor de ster van de middag op het podium verscheen al even een staaltje ten beste gaf met de compositie 'Huis ten Wolde'. Lilian Vieira opende met 'Magdalena'. Een prachtig swingend lied. 'Feliz ano Novo' was meer ingetogen, maar met een sterk nummer Afro Samba 'Canto de Ossanah' van Baden Powell ving de Brazillaanse les met recht aan. Vieira liet zien hoe veelzijdig de populaire Braziliaanse muziek is en hoe lang de historie. Samba, Bossa Nova met als hoogtepunt voor de pauze 'Espero' een nummer van Zuco103 en de fraaie afsluitende klassieker 'Bananeira' van Bebel Gilberto en Gilberto Gil. De stem van Vieira is prachtig en danst over de noten. Verrassend was het spel van Haffner die een eigen samengesteld 'latijns drumstel' had met daarbij veel percussie onderdelen die hier vaak niet te horen zijn. Na de pauze opende dit duo met Haffner en Vieira op het podium, Met alleen de Pandeiro werd misschien wel het hoogtepunt van de middag gespeeld. Een prachtig Ciranda nummer waarbij de kracht en pracht van de stem van Veira werd benadrukt. In de tweede helft van het concert bleek ook het nadeel van een topbezetting. Steeds meer nummers werden lang uitgesponnen met solo's van Emmery en Schmid. Op zich geweldig, maar het waren ook momenten dat de grootste naam op het affiche, aan de zijlijn stond. Wat minder solo en een extra nummer van Vieira was wellicht een betere keus, hoewel de muzikale kwaliteiten van het trio buiten kijf staat. Via 'Jogral' en 'If you went away' kwamen we bij de prachtige Bossa Nova van Tom Jobin 'Chovendo na Roseiro'. Elk lied met veel informatie geïntroduceerd door Vieira. Met nog een liedje van Gilberto Gil kwam het einde aan een mooie Braziliaanse les met in vertaling 'Kruidnagels & Kaneel'. 'Craivo & Canela' was nog zo'n prachtige klassieker en een mooie afsluiting.
DE BULT – Een middag vol samba, zo was het concert van Lilian Vieira in Jazzclub MusicArte in Huis ten Wolde in De Bult aangekondigd. Vieira nam haar publiek echter mee op een tocht langs de Braziliaanse muziek in al zijn facetten. Lilian Vieira weet zich daarbij gesteund door drie topmuzikanten. Met pianist Stefan Schmid van the New Cool Collective werkt de Braziliaanse samen in Zuco 103. Net als bij Schmid stond van Mathias Haffner zijn wiegje, of bij Haffner, diens VW kever achterbank, in Duitsland, zijn hart ligt echter bij de Samba en Haffner is een meesterpercusionist op onder andere de Pandeiro. Harry Emmery is tenslotte artist in residence en de bassist kan bogen op zo'n 85 optredens op het North Sea Jazz festival, maar speelde ook bij Peter Blanker van de hit 'Het is moeilijk bescheiden te blijven'. Op het podium een topgezelschap dat voor de ster van de middag op het podium verscheen al even een staaltje ten beste gaf met de compositie 'Huis ten Wolde'. Lilian Vieira opende met 'Magdalena'. Een prachtig swingend lied. 'Feliz ano Novo' was meer ingetogen, maar met een sterk nummer Afro Samba 'Canto de Ossanah' van Baden Powell ving de Brazillaanse les met recht aan. Vieira liet zien hoe veelzijdig de populaire Braziliaanse muziek is en hoe lang de historie. Samba, Bossa Nova met als hoogtepunt voor de pauze 'Espero' een nummer van Zuco103 en de fraaie afsluitende klassieker 'Bananeira' van Bebel Gilberto en Gilberto Gil. De stem van Vieira is prachtig en danst over de noten. Verrassend was het spel van Haffner die een eigen samengesteld 'latijns drumstel' had met daarbij veel percussie onderdelen die hier vaak niet te horen zijn. Na de pauze opende dit duo met Haffner en Vieira op het podium, Met alleen de Pandeiro werd misschien wel het hoogtepunt van de middag gespeeld. Een prachtig Ciranda nummer waarbij de kracht en pracht van de stem van Veira werd benadrukt. In de tweede helft van het concert bleek ook het nadeel van een topbezetting. Steeds meer nummers werden lang uitgesponnen met solo's van Emmery en Schmid. Op zich geweldig, maar het waren ook momenten dat de grootste naam op het affiche, aan de zijlijn stond. Wat minder solo en een extra nummer van Vieira was wellicht een betere keus, hoewel de muzikale kwaliteiten van het trio buiten kijf staat. Via 'Jogral' en 'If you went away' kwamen we bij de prachtige Bossa Nova van Tom Jobin 'Chovendo na Roseiro'. Elk lied met veel informatie geïntroduceerd door Vieira. Met nog een liedje van Gilberto Gil kwam het einde aan een mooie Braziliaanse les met in vertaling 'Kruidnagels & Kaneel'. 'Craivo & Canela' was nog zo'n prachtige klassieker en een mooie afsluiting.
Het vlees blijft zwak bij Shawn James
MUNNEKEZIJL – Het was één van de verrassingen van 2014. Van harte aanbevolen door Jordy Duitscher van TJ Concerts, maar dat is degene die voor Shawn James & The Shapeshifters de shows boekt. Het was echter een overweldigende en intense ervaring. Een jaar later en een album verder is Shawn James & The Shapeshifters terug in De Sluys in Munnekezijl. Het is altijd even afwachten, want resultaten uit het verleden enz enz enz. De enorme gedrevenheid en kwaliteit zijn echter gebleven. De diepe aardse stem van James, het banjospel van Baker die zijn instrument gebruikt als Jimi Hendrix zijn gitaar, het verrukkelijke viool spel van Chris Overcash. Het zijn wilde mannen op het podium. We zijn getuige van de strijd die Shawn James voert met zijn neiging naar zonde en zijn relatie met God. Zijn laatste album is niet voor niets getiteld 'The Gospel according to Shawn James'. Hij is een zondaar bekent de zanger voor hij 'Lake of Fire' inzet. De geneugden zijn hem te lief, de verlossing een veraf toekomstbeeld. Het gevecht levert mooie liedjes op. 'Lost' het openingsnummer begint met 'If ya got the nerve and if ya got the time. Brother please help me get ahold of my mind.' Die tijd nemen we en James neemt ons mee op zijn pad. 'No Gods', 'Like Father Like Son', waarin hij zingt 'My Father taught me a few valuable things, like how to drink and not get caught'. De zanger durft zich bloot te geven en verdrijft zijn demonen in liedjes. Op het programma veel nummers van zijn zijn nieuwste album en veel eerder ouder werk. Nagenoeg geheel ontbreekt het werk van zijn beste en meest optimistische album 'Deliverance'. Dat album is bezaait met meesterwerkjes als 'Pendulum Swing' 'Michelle's song' en het titelnummer. Wellicht dat James dat bewaard voor volgend jaar als hij als singersongwriter terug wil keren naar Europa.
Op het podium blijft het hard gaan. In rap tempo blijft het rocken. 'Strange Days', Wild Man'. De stijl is het beste te omschrijven als Heavy Folk. Een welhaast lichamelijke ervaring. Als band is Shawn James een festival waardig. In Amerika en Duitsland goed voor zo'n 150 shows per jaar, in Nederland een goed bewaard geheim in Munnekezijl en enkele andere plekken. Ook in 2015 bevolkt Shawn James weer de top van de lijstjes voor beste concert. Wil je een bier vraagt hij, na afloop. We moeten rijden, dus nee. Het wordt een manlijke knuffel en dan gaat James aan het bier. Het vlees blijft zwak, de duivel ligt op de loer en de liedjes blijven geweldig.
MUNNEKEZIJL – Het was één van de verrassingen van 2014. Van harte aanbevolen door Jordy Duitscher van TJ Concerts, maar dat is degene die voor Shawn James & The Shapeshifters de shows boekt. Het was echter een overweldigende en intense ervaring. Een jaar later en een album verder is Shawn James & The Shapeshifters terug in De Sluys in Munnekezijl. Het is altijd even afwachten, want resultaten uit het verleden enz enz enz. De enorme gedrevenheid en kwaliteit zijn echter gebleven. De diepe aardse stem van James, het banjospel van Baker die zijn instrument gebruikt als Jimi Hendrix zijn gitaar, het verrukkelijke viool spel van Chris Overcash. Het zijn wilde mannen op het podium. We zijn getuige van de strijd die Shawn James voert met zijn neiging naar zonde en zijn relatie met God. Zijn laatste album is niet voor niets getiteld 'The Gospel according to Shawn James'. Hij is een zondaar bekent de zanger voor hij 'Lake of Fire' inzet. De geneugden zijn hem te lief, de verlossing een veraf toekomstbeeld. Het gevecht levert mooie liedjes op. 'Lost' het openingsnummer begint met 'If ya got the nerve and if ya got the time. Brother please help me get ahold of my mind.' Die tijd nemen we en James neemt ons mee op zijn pad. 'No Gods', 'Like Father Like Son', waarin hij zingt 'My Father taught me a few valuable things, like how to drink and not get caught'. De zanger durft zich bloot te geven en verdrijft zijn demonen in liedjes. Op het programma veel nummers van zijn zijn nieuwste album en veel eerder ouder werk. Nagenoeg geheel ontbreekt het werk van zijn beste en meest optimistische album 'Deliverance'. Dat album is bezaait met meesterwerkjes als 'Pendulum Swing' 'Michelle's song' en het titelnummer. Wellicht dat James dat bewaard voor volgend jaar als hij als singersongwriter terug wil keren naar Europa.
Op het podium blijft het hard gaan. In rap tempo blijft het rocken. 'Strange Days', Wild Man'. De stijl is het beste te omschrijven als Heavy Folk. Een welhaast lichamelijke ervaring. Als band is Shawn James een festival waardig. In Amerika en Duitsland goed voor zo'n 150 shows per jaar, in Nederland een goed bewaard geheim in Munnekezijl en enkele andere plekken. Ook in 2015 bevolkt Shawn James weer de top van de lijstjes voor beste concert. Wil je een bier vraagt hij, na afloop. We moeten rijden, dus nee. Het wordt een manlijke knuffel en dan gaat James aan het bier. Het vlees blijft zwak, de duivel ligt op de loer en de liedjes blijven geweldig.
The Senton Bombs hebben buitenaardse drummer
MUNNEKEZIJL – Scott Mason heet hij, de drummer van The Senton Bombs. De heavy rockformatie uit Blackpool waren de grote onbekenden op een rockavond in Munnekezijl. Zonder iets van de kwaliteiten van zijn medebandleden af te doen was Mason alleen al een bezienswaardigheid. Met veel swung en desondanks strak als een snaar gaf hij het tempo aan van de band en dat was vaak moordend. Een showman die de vlaggen achterhem deed opvliegen met zijn grote gebaar, maar een showman die bouwde op zijn talent en geen slag miszat. Een drummer die eigenlijk haast voor op het podium hoort te staan bleek in De Sluys al bij het openingsnummer 'Tornado'. The Senton Bombs zijn een zeer strak spelende formatie. Zanger en bassist Joey Class heeft een fijne rockstem en wordt daarbij goed ondersteund door gitaristen Johnny Gibbons en Damien Kage. Een goede degelijke band die zich beweegt tussen Southern Rock en heavy rock. Met 'Black Charriot' namens ze even wat gas terug na de opening om met 'Nine of Hearts' en 'Medusa' weer volop te gaan. De setopbouw was logisch en uitgebalanceerd. Het publiek werd rust gegund voor er weer een versnelling werd ingezet. Mooie covers van Tom Petty en Tom Waits werden geserveerd, waarbij de nummers van een duidelijk Senton Bombs sausje werden voorzien. Mooiste nummer van de avond was 'Darkest Horse'. Net even wat rustiger dan de andere nummers met daarbij een dijk van een gitaarsolo van Johnny Gibbons. Daarna ging het verder in hoog tempo naar de afsluiting. De nieuwe single van de band 'Mainstream', 'Jackals'' en 'Born with a tail' om nog even Mason te zien excelleren. Een band met veel liedjes die voo het genre redelijk standaard zijn, maar in de uitvoering net even dat extra krijgen van prima muzikanten. The Senton Bombs zijn gewoon een uitstekende rockband met een buitenaardse drummer met wel tien armen.
MUNNEKEZIJL – Scott Mason heet hij, de drummer van The Senton Bombs. De heavy rockformatie uit Blackpool waren de grote onbekenden op een rockavond in Munnekezijl. Zonder iets van de kwaliteiten van zijn medebandleden af te doen was Mason alleen al een bezienswaardigheid. Met veel swung en desondanks strak als een snaar gaf hij het tempo aan van de band en dat was vaak moordend. Een showman die de vlaggen achterhem deed opvliegen met zijn grote gebaar, maar een showman die bouwde op zijn talent en geen slag miszat. Een drummer die eigenlijk haast voor op het podium hoort te staan bleek in De Sluys al bij het openingsnummer 'Tornado'. The Senton Bombs zijn een zeer strak spelende formatie. Zanger en bassist Joey Class heeft een fijne rockstem en wordt daarbij goed ondersteund door gitaristen Johnny Gibbons en Damien Kage. Een goede degelijke band die zich beweegt tussen Southern Rock en heavy rock. Met 'Black Charriot' namens ze even wat gas terug na de opening om met 'Nine of Hearts' en 'Medusa' weer volop te gaan. De setopbouw was logisch en uitgebalanceerd. Het publiek werd rust gegund voor er weer een versnelling werd ingezet. Mooie covers van Tom Petty en Tom Waits werden geserveerd, waarbij de nummers van een duidelijk Senton Bombs sausje werden voorzien. Mooiste nummer van de avond was 'Darkest Horse'. Net even wat rustiger dan de andere nummers met daarbij een dijk van een gitaarsolo van Johnny Gibbons. Daarna ging het verder in hoog tempo naar de afsluiting. De nieuwe single van de band 'Mainstream', 'Jackals'' en 'Born with a tail' om nog even Mason te zien excelleren. Een band met veel liedjes die voo het genre redelijk standaard zijn, maar in de uitvoering net even dat extra krijgen van prima muzikanten. The Senton Bombs zijn gewoon een uitstekende rockband met een buitenaardse drummer met wel tien armen.
Eleonor Coco kent haar klassieken
ASSEN – Een uitstekende chefkok kent zijn of haar klassieken. Gaat met die recepten aan de slag om ze een eigentijdse twist te geven, de smaak nog net even te verbeteren en er iets heerlijks van te maken. Eleonor Coco is zo'n chefkok in wording in haar muzikale keuken. Een pietsje sixties, een vleugje Hendrix, een scheutje seventies. Goede ingredienten, prima timing en vakkundig opgediend. Ook in de muziek sta je op schouders van reuzen en Coco klinkt gestaag omhoog. Bij de Popronde Assen wist ze te vermaken met haar band. Met '4U' en het iets rustigere 'Tired' had de formatie een fijne opening. Jammer was dat het geluid iets te hard was voo de kleine ruimte van Zusjes De Boer in Assen en dat met name de mooi heldere stem van Eleonor Coco af en toe overspoeld dreigde te worden door de band. Met het fraaie 'Insomnia Attacks' en het inhet thema blijvende 'In Dreams' bevestigde Eleonor Coco de vooruitgesnelde reputatie. Vooral het jaren zestig liedje 'In Dreams'was absoluut één van de muzikale hoogtepunten van de avond. Het is een nummer dat je terugbrengt naar Sandie Shaw, Lulu, Cilla Black en Helen Shapiro, zonder het soms suikerzoete laagje wat er toen overlag. Een magnifieke song. Eleonor Coco brengt meer van dat goede materiaal dat met de voeten in de begin jaren van de pop staat, maar desondanks erg nu is. 'Always by your Side'was iets rustiger, maar in 'Boroco' waarde de geest van Hendrix in de band met een fraaie solo met de stoppen los. 'Crooners Delight' was ook zo'n sterk nummer. Wat de band nog mist is ervaring. Wat dat betreft is een Popronde ideaal, want met veel spelen onder heel verschillende omstandigheden kan juist deze ervaring worden opgedaan. Muzikaal zit het al fijn in elkaar. De band maakt af en toe dankbaar gebruik van galm en electronische mogelijkheden om de sound te versterken. Goed gedaan en in de perken is daar niets mis mee. Op het podium en met name in de aan en afkondigingen mag het nog iets vanzelfsprekender, iets minder gekunsteld. Het afsluitende 'Bring it Back', de single waarmee ze zich in de kijker speelden van onder andere 3fm was een mooi besluit en een sterk nummer. Kilometers maken is nu het devies. Eleonor Coco, die mag nog eens vaker koken.
ASSEN – Een uitstekende chefkok kent zijn of haar klassieken. Gaat met die recepten aan de slag om ze een eigentijdse twist te geven, de smaak nog net even te verbeteren en er iets heerlijks van te maken. Eleonor Coco is zo'n chefkok in wording in haar muzikale keuken. Een pietsje sixties, een vleugje Hendrix, een scheutje seventies. Goede ingredienten, prima timing en vakkundig opgediend. Ook in de muziek sta je op schouders van reuzen en Coco klinkt gestaag omhoog. Bij de Popronde Assen wist ze te vermaken met haar band. Met '4U' en het iets rustigere 'Tired' had de formatie een fijne opening. Jammer was dat het geluid iets te hard was voo de kleine ruimte van Zusjes De Boer in Assen en dat met name de mooi heldere stem van Eleonor Coco af en toe overspoeld dreigde te worden door de band. Met het fraaie 'Insomnia Attacks' en het inhet thema blijvende 'In Dreams' bevestigde Eleonor Coco de vooruitgesnelde reputatie. Vooral het jaren zestig liedje 'In Dreams'was absoluut één van de muzikale hoogtepunten van de avond. Het is een nummer dat je terugbrengt naar Sandie Shaw, Lulu, Cilla Black en Helen Shapiro, zonder het soms suikerzoete laagje wat er toen overlag. Een magnifieke song. Eleonor Coco brengt meer van dat goede materiaal dat met de voeten in de begin jaren van de pop staat, maar desondanks erg nu is. 'Always by your Side'was iets rustiger, maar in 'Boroco' waarde de geest van Hendrix in de band met een fraaie solo met de stoppen los. 'Crooners Delight' was ook zo'n sterk nummer. Wat de band nog mist is ervaring. Wat dat betreft is een Popronde ideaal, want met veel spelen onder heel verschillende omstandigheden kan juist deze ervaring worden opgedaan. Muzikaal zit het al fijn in elkaar. De band maakt af en toe dankbaar gebruik van galm en electronische mogelijkheden om de sound te versterken. Goed gedaan en in de perken is daar niets mis mee. Op het podium en met name in de aan en afkondigingen mag het nog iets vanzelfsprekender, iets minder gekunsteld. Het afsluitende 'Bring it Back', de single waarmee ze zich in de kijker speelden van onder andere 3fm was een mooi besluit en een sterk nummer. Kilometers maken is nu het devies. Eleonor Coco, die mag nog eens vaker koken.
Valentina Elèni spreekt je aan
ASSEN – Valentina Elèni spreekt je aan. Letterlijk. De mevrouw die precies leek op de conducteur uit de trein, de man die vanuit een haast onmogelijke houding probeerde een foto te maken. Zelf dronk ze ranja met rietje in Assen bij De Koppelpaarden en zong haar lieve liedjes in het kader van de Popronde Assen, Elèni heeft een stem waar veel soul in schuil gaat. Liedje na liedje bewees ze eveneens dat in haar een prachtige tekstdichter zit. Ook dat spreekt aan. Mooie Nederlandstalige pop in wellicht bewust, wellicht onbewust een openingsrijtje van 'De Wind', 'Duik' en 'Ik Bevries'. Gelukkig ontdooide Elèni haar publiek direct weer met haar ontwapenende charme en ongekunsteldheid op het podium. 'Kleed je Aan' was liedje nummer vier en 'Draak deel 2' zorgde voor wat vuur. In die zin een logische setopbouw. De praktijk bleek wat weerbarstiger. In veel liedjes, op zich zelf mooi, maar achter elkaar blijft ze teveel in het zelfde hangen. Als componist moet ze nog een stap maken, naar wat meer variatie. Dat ze dat kan bewees ze met 'Eigen zaken' een veel energieker nummer dat de ban even brak. Wat meer van dat soort nummers zal een optreden van Valentina Elèni zeker goed doen en het publiek aan har binden. Ze heeft die mooie stem, ze heeft een prima haar begeleidende band achter zich en ze heeft haar charmé. Bij een concert is het echter niet alleen de tekst, ook muzikaal moet je mensen bij de lurven grijpen. Met een band achter zich kan Elèni nu de stap gaan maken van alleen singersongwriter materiaal naar ook meer bandliedjes. Dat vraagt voor een deel andere liedjes dan ze nu nog in haar singersongwriter arsenaal heeft en in Assen bracht. Als 'Eigen Zaken' een maatstaf is, gaat dat zeker goedkomen. Met het mooie 'Onder Water' sloot ze af. Hopelijk komt ze toch zeker bovendrijven weer. Ze heeft het gereedschap daarvoor in huis. Een hele fijne stem, een natuurlijke podiumpersoonlijkheid met humor, een gevoel voor tekst, een prima band. Nog even knutselen aan de setlist en we zien haar boven ater kome en misschien nog even spartelen, maar ze heeft drijfvermogen genoeg om in Elèni termen te spreken. Laat je aanspreken door dit talent.
ASSEN – Valentina Elèni spreekt je aan. Letterlijk. De mevrouw die precies leek op de conducteur uit de trein, de man die vanuit een haast onmogelijke houding probeerde een foto te maken. Zelf dronk ze ranja met rietje in Assen bij De Koppelpaarden en zong haar lieve liedjes in het kader van de Popronde Assen, Elèni heeft een stem waar veel soul in schuil gaat. Liedje na liedje bewees ze eveneens dat in haar een prachtige tekstdichter zit. Ook dat spreekt aan. Mooie Nederlandstalige pop in wellicht bewust, wellicht onbewust een openingsrijtje van 'De Wind', 'Duik' en 'Ik Bevries'. Gelukkig ontdooide Elèni haar publiek direct weer met haar ontwapenende charme en ongekunsteldheid op het podium. 'Kleed je Aan' was liedje nummer vier en 'Draak deel 2' zorgde voor wat vuur. In die zin een logische setopbouw. De praktijk bleek wat weerbarstiger. In veel liedjes, op zich zelf mooi, maar achter elkaar blijft ze teveel in het zelfde hangen. Als componist moet ze nog een stap maken, naar wat meer variatie. Dat ze dat kan bewees ze met 'Eigen zaken' een veel energieker nummer dat de ban even brak. Wat meer van dat soort nummers zal een optreden van Valentina Elèni zeker goed doen en het publiek aan har binden. Ze heeft die mooie stem, ze heeft een prima haar begeleidende band achter zich en ze heeft haar charmé. Bij een concert is het echter niet alleen de tekst, ook muzikaal moet je mensen bij de lurven grijpen. Met een band achter zich kan Elèni nu de stap gaan maken van alleen singersongwriter materiaal naar ook meer bandliedjes. Dat vraagt voor een deel andere liedjes dan ze nu nog in haar singersongwriter arsenaal heeft en in Assen bracht. Als 'Eigen Zaken' een maatstaf is, gaat dat zeker goedkomen. Met het mooie 'Onder Water' sloot ze af. Hopelijk komt ze toch zeker bovendrijven weer. Ze heeft het gereedschap daarvoor in huis. Een hele fijne stem, een natuurlijke podiumpersoonlijkheid met humor, een gevoel voor tekst, een prima band. Nog even knutselen aan de setlist en we zien haar boven ater kome en misschien nog even spartelen, maar ze heeft drijfvermogen genoeg om in Elèni termen te spreken. Laat je aanspreken door dit talent.
Hertenbiefstuk, damestoiletten en mooie muziek bij 1stofJune
ASSEN – De lof zingen van...1stofJune doet het letterlijk. Nog een beetje uitbuikend in gesprek met de uitbater van Eetcafe De Kroon in Assen doet de terugblik op de zojuist opgepeuzelde hertenbiefstuk Gerhardt en Lavalu uitbarsten in gezang. Zonder begeleiding smelten hun stemmen samen als het vlees met de saus. Een beter uithangbod kun je je als band niet wensen en dus stroomt De Kroon vol als even later Gerhardt zijn jas en hoed aan de knop van de centrale verwarming ophangt en handig een uit het damestoilet komende Lavalu ontwijkt die nog even haar look heeft bijgewerkt voor het Popronde Assen concert. Het ontwijken van de fraaie toiletdeuren blijkt een kunde die Gerhardt in de loop van de avond tot in de perfectie weet te vervolmaken. In het rumoerige etablishement klinkt 'Only You' nog wat onwennig. Met de gitaar van Gerhardt er bij en de toetsen van Lavalu in plaats van het ritme van de regen van het terras is het weer even zoeken, maar dat duurt niet lang. Met het even wat rustiger ingezette 'Lust' begint het geroezemoes te verstommen en de oren te spitsen. Vooral het prachtige 'These are the Days' waarin Lavalu het voortouw neemt in de zang en 'The Devil is chasing you Slowly' waarin juist Gerhardt qua zang de hoofdrol speelt vormt een erg sterk middenstuk. Gevolgd door het mooie intense 'Fighting Love Fires' en het fraaie folky 'Fire Walk'. 1stofJune is het samenwerkingsproject van Gerhardt, van onder andere Beans & Fatback, maar ook solo actief en de eveneens solo optredende Lavalu. Een mooi duo Met de intens en diep zingende Lavalu en de folkstem van Gerhardt die het samen prima kunnen vinden. Mooie rustige liedjes, waarin diepgang zit. Fraai spel met de boezem van Lavalu als percussie instrument. Na de pauze verrast het duo nog met een mooie uitvoering van 'The Promise You Made' van Cock Robin. Het is eerlijke muziek, welgemeend en zonder nodeloze opsmuk. Een deurtje verder staat Gitta de Ridder de klaar voor haar optreden. 'Wat was het mooi hé, 1stofJune' fluistert de Londense nog gauw even voor ook voor haar de Popronde Assen begint. De Ridder had gelijk.
ASSEN – De lof zingen van...1stofJune doet het letterlijk. Nog een beetje uitbuikend in gesprek met de uitbater van Eetcafe De Kroon in Assen doet de terugblik op de zojuist opgepeuzelde hertenbiefstuk Gerhardt en Lavalu uitbarsten in gezang. Zonder begeleiding smelten hun stemmen samen als het vlees met de saus. Een beter uithangbod kun je je als band niet wensen en dus stroomt De Kroon vol als even later Gerhardt zijn jas en hoed aan de knop van de centrale verwarming ophangt en handig een uit het damestoilet komende Lavalu ontwijkt die nog even haar look heeft bijgewerkt voor het Popronde Assen concert. Het ontwijken van de fraaie toiletdeuren blijkt een kunde die Gerhardt in de loop van de avond tot in de perfectie weet te vervolmaken. In het rumoerige etablishement klinkt 'Only You' nog wat onwennig. Met de gitaar van Gerhardt er bij en de toetsen van Lavalu in plaats van het ritme van de regen van het terras is het weer even zoeken, maar dat duurt niet lang. Met het even wat rustiger ingezette 'Lust' begint het geroezemoes te verstommen en de oren te spitsen. Vooral het prachtige 'These are the Days' waarin Lavalu het voortouw neemt in de zang en 'The Devil is chasing you Slowly' waarin juist Gerhardt qua zang de hoofdrol speelt vormt een erg sterk middenstuk. Gevolgd door het mooie intense 'Fighting Love Fires' en het fraaie folky 'Fire Walk'. 1stofJune is het samenwerkingsproject van Gerhardt, van onder andere Beans & Fatback, maar ook solo actief en de eveneens solo optredende Lavalu. Een mooi duo Met de intens en diep zingende Lavalu en de folkstem van Gerhardt die het samen prima kunnen vinden. Mooie rustige liedjes, waarin diepgang zit. Fraai spel met de boezem van Lavalu als percussie instrument. Na de pauze verrast het duo nog met een mooie uitvoering van 'The Promise You Made' van Cock Robin. Het is eerlijke muziek, welgemeend en zonder nodeloze opsmuk. Een deurtje verder staat Gitta de Ridder de klaar voor haar optreden. 'Wat was het mooi hé, 1stofJune' fluistert de Londense nog gauw even voor ook voor haar de Popronde Assen begint. De Ridder had gelijk.
Intense en vrolijke momenten bij Rosa Sky
STEENDAM – In een wereld die weinig garanties biedt, zijn er voor de muziekliefhebber gelukkig twee zekerheden. De eerste is dat er elke vrijdagavond een act op niveau in het genre roots/folk/americana staat bij PodiumCafe Peter en Leni in Steendam en de tweede dat je met Rosa Sky gegarandeerd een leuke avond hebt. Deze avond kwamen beide samen. De Zwolse formatie rondom zangeres Nicole Schouten speelde twee voortreffelijke sets. Vier gelouterde muzikanten en een voortreffelijke zangeres met uitsluitend zeer aansprekend eigen werk. Schouten toonde zich al een onbezoldigd medewerkster van de VVV Zwolle met haar verhalen over het landschap rondom Zwolle, maar met een band als Rosa Sky in huis heeft de Overijsselse hoofdstad ook cultureel veel te bieden. Even was het zoeken. Ingezet met 'Old Rain' zat Schouten op een stoel met leuningen. Dat werd geen stoel en vervolgens een stoel zonder leuningen. Het vraagt om een nieuwe bandregel bij Rosa Sky. De hele band mag zitten, behalve Schouten. Het is een absolute no-go area voor de zangeres, die op de stoel zat te schuifelen en zich zo teveel fixeerde, waar haar kracht toch mede in emotie en beweging zit. Gelukkig hinderde het de zang nauwelijks, toch ook vaak een euvel bij zittende zangers. Nicole Schouten heeft het vermogen om met veel intensiteit te zingen. Een prachtige heldere stem waarin diepte en emotie een gelukkig huwelijk hebben. Dat gelukkige huwelijk was er niet altijd in de samenzang. Vooral in de harmonieën met drumster en backing vocalist Marleen Santen kwamen beide stemmen wel eens in de verdrukking, vooral op de gevoelige momenten. Mogelijk een momentopname, want bij eerdere concerten was hier geen sprake van. Met Santen, Ben Jasink op gitaar, Henk Mellema op bas en René Holthuis op gitaar heeft Rosa Sky een geweldige 'bak' aan ervaring op het podium, die de aandrang weerstond van het publiek om nog eens een punknummertje te spelen uit de goede oude dagen. Wel speelde Rosa Sky een 25 eigen nummers. Voor de pauze geweldige nummers als 'Dream Dancer' over de jeugd van Schouten. Het swingende 'The Pearl', een aantal zeer intense momenten bij 'No Words' en 'Carried Away' en het publiek werd vrolijk naar de bar gestuurd met prachtige 'No Apparant Reason', wat een fabuleus nummer is. Na de pauze en gelukkig veelal zonder stoel opende de band met 'The Dog' en ook nu een mooie mix tussen het vrolijke en gevoelige met mooie nummers als 'Connected', 'White Electric Wizard' en gevoelige liedjes als 'Sorrow', 'Home' en 'The Fisherman'. Een logische setopbouw, waarbij misschien nog iets meer gekozen kan worden om wat gevoelige nummers naar voren te schuiven en wat meer met vrolijke liedjes het publiek de nacht in te sturen. Dat deed Rosa Sky nu met het actuele en erg mooie 'So Distant', een liedje over het vluchtelingenbestaan. Dat was ook wel weer passend. Met mooie verhalen met humor gebracht. prima liedjes, uitstekende muzikanten en een geweldige zangeres, tja dan kan het toch niet fout gaan?
STEENDAM – In een wereld die weinig garanties biedt, zijn er voor de muziekliefhebber gelukkig twee zekerheden. De eerste is dat er elke vrijdagavond een act op niveau in het genre roots/folk/americana staat bij PodiumCafe Peter en Leni in Steendam en de tweede dat je met Rosa Sky gegarandeerd een leuke avond hebt. Deze avond kwamen beide samen. De Zwolse formatie rondom zangeres Nicole Schouten speelde twee voortreffelijke sets. Vier gelouterde muzikanten en een voortreffelijke zangeres met uitsluitend zeer aansprekend eigen werk. Schouten toonde zich al een onbezoldigd medewerkster van de VVV Zwolle met haar verhalen over het landschap rondom Zwolle, maar met een band als Rosa Sky in huis heeft de Overijsselse hoofdstad ook cultureel veel te bieden. Even was het zoeken. Ingezet met 'Old Rain' zat Schouten op een stoel met leuningen. Dat werd geen stoel en vervolgens een stoel zonder leuningen. Het vraagt om een nieuwe bandregel bij Rosa Sky. De hele band mag zitten, behalve Schouten. Het is een absolute no-go area voor de zangeres, die op de stoel zat te schuifelen en zich zo teveel fixeerde, waar haar kracht toch mede in emotie en beweging zit. Gelukkig hinderde het de zang nauwelijks, toch ook vaak een euvel bij zittende zangers. Nicole Schouten heeft het vermogen om met veel intensiteit te zingen. Een prachtige heldere stem waarin diepte en emotie een gelukkig huwelijk hebben. Dat gelukkige huwelijk was er niet altijd in de samenzang. Vooral in de harmonieën met drumster en backing vocalist Marleen Santen kwamen beide stemmen wel eens in de verdrukking, vooral op de gevoelige momenten. Mogelijk een momentopname, want bij eerdere concerten was hier geen sprake van. Met Santen, Ben Jasink op gitaar, Henk Mellema op bas en René Holthuis op gitaar heeft Rosa Sky een geweldige 'bak' aan ervaring op het podium, die de aandrang weerstond van het publiek om nog eens een punknummertje te spelen uit de goede oude dagen. Wel speelde Rosa Sky een 25 eigen nummers. Voor de pauze geweldige nummers als 'Dream Dancer' over de jeugd van Schouten. Het swingende 'The Pearl', een aantal zeer intense momenten bij 'No Words' en 'Carried Away' en het publiek werd vrolijk naar de bar gestuurd met prachtige 'No Apparant Reason', wat een fabuleus nummer is. Na de pauze en gelukkig veelal zonder stoel opende de band met 'The Dog' en ook nu een mooie mix tussen het vrolijke en gevoelige met mooie nummers als 'Connected', 'White Electric Wizard' en gevoelige liedjes als 'Sorrow', 'Home' en 'The Fisherman'. Een logische setopbouw, waarbij misschien nog iets meer gekozen kan worden om wat gevoelige nummers naar voren te schuiven en wat meer met vrolijke liedjes het publiek de nacht in te sturen. Dat deed Rosa Sky nu met het actuele en erg mooie 'So Distant', een liedje over het vluchtelingenbestaan. Dat was ook wel weer passend. Met mooie verhalen met humor gebracht. prima liedjes, uitstekende muzikanten en een geweldige zangeres, tja dan kan het toch niet fout gaan?
Secret Rendezvous zal niet lang geheim blijven
GRONINGEN – Het is een goed teken als artiesten en mede Popronde deelnemers de loftrompet steken en plaatselijke popliefhebbers al vol verwachting in Buckshot zitten te wachten om dat een optreden twee jaar geleden zo geweldig was. Het Amsterdamse Secret Rendezvous komt, helaas, niet vaak Noordwaarts. Het is te hopen dat de juiste mensen in Buckshot aanwezig waren, want deze band is van uitzonderlijke klasse. Soulvol, bluesy en sexy. Zangeres Sietske Morsch beschikt over een bijzonder mooie stem en weet deze ook prima te brengen. Op de achtergrond wordt ze uitstekend begeleidt door Remi Lauw op gitaar en ook een prima keyboard speler in de persoon van Joel Dieleman. De band viel daarnaast op door een prima gebruik van de Loop. Iets wat niet elke gebruiker gegeven is.
'Cruise for a Minute' was de erg mooie opening in het helaas af en toe wat rumoerige Buckshot. Een prachtig nummer en Morsch weet hoe ze haar liedjes moet brengen. Prima waren ook 'Secret Rendezvous' en 'First loves & Last Goodbyes' en zo ging het door. Heerlijke muziek. Op het podium toonde Morsch zich charmant en spontaan. Vriendin Franka werd uitgebreid begroet en nummers prima aangekondigd. Met veel expressie en diepte werden de nummers gezongen. Eigen werk, maar met de covers 'Thinking 'bout You' van Frank Ocean en 'Never too Much' van Luther Vandross ook een prima keus uit andermans werk en mooi in verhouding en prima in lijn met het eigen werk. Hoogtepunt was wel de de nieuwe single van Secret Rendezvous 'Homie. Lover. Friend.'. Een prachtig diep nummer dat heerlijk danst. Intieme muziek. In die zin is de naam Secret Rendezvous ook uitstekend gekozen. Het is muziek voor lovers. Helaas zal met deze kwaliteit het geheim wel gauw bekend worden. Collega's en liefhebbers hadden gelijk in 'Buckshot'. Mooie nummers als 'Growing apart', 'Raise Your Flag' en 'Chase the Clouds Away' verdienen namelijk een groot publiek.
GRONINGEN – Het is een goed teken als artiesten en mede Popronde deelnemers de loftrompet steken en plaatselijke popliefhebbers al vol verwachting in Buckshot zitten te wachten om dat een optreden twee jaar geleden zo geweldig was. Het Amsterdamse Secret Rendezvous komt, helaas, niet vaak Noordwaarts. Het is te hopen dat de juiste mensen in Buckshot aanwezig waren, want deze band is van uitzonderlijke klasse. Soulvol, bluesy en sexy. Zangeres Sietske Morsch beschikt over een bijzonder mooie stem en weet deze ook prima te brengen. Op de achtergrond wordt ze uitstekend begeleidt door Remi Lauw op gitaar en ook een prima keyboard speler in de persoon van Joel Dieleman. De band viel daarnaast op door een prima gebruik van de Loop. Iets wat niet elke gebruiker gegeven is.
'Cruise for a Minute' was de erg mooie opening in het helaas af en toe wat rumoerige Buckshot. Een prachtig nummer en Morsch weet hoe ze haar liedjes moet brengen. Prima waren ook 'Secret Rendezvous' en 'First loves & Last Goodbyes' en zo ging het door. Heerlijke muziek. Op het podium toonde Morsch zich charmant en spontaan. Vriendin Franka werd uitgebreid begroet en nummers prima aangekondigd. Met veel expressie en diepte werden de nummers gezongen. Eigen werk, maar met de covers 'Thinking 'bout You' van Frank Ocean en 'Never too Much' van Luther Vandross ook een prima keus uit andermans werk en mooi in verhouding en prima in lijn met het eigen werk. Hoogtepunt was wel de de nieuwe single van Secret Rendezvous 'Homie. Lover. Friend.'. Een prachtig diep nummer dat heerlijk danst. Intieme muziek. In die zin is de naam Secret Rendezvous ook uitstekend gekozen. Het is muziek voor lovers. Helaas zal met deze kwaliteit het geheim wel gauw bekend worden. Collega's en liefhebbers hadden gelijk in 'Buckshot'. Mooie nummers als 'Growing apart', 'Raise Your Flag' en 'Chase the Clouds Away' verdienen namelijk een groot publiek.
DIEDE is extravagant en erg dansbaar
GRONINGEN – Als artiest, en vooral beginnend artiest, is het vaak niet eenvoudig de omstandigheden te controleren waaronder je moet spelen. Toch is het goed om zaken als belichting in de gaten te houden en je wensen kenbaar te maken. Diede Claesen draagt tijdens haar optredens vaak kleding van jonge Nederlandse modeontwerpers. Ze is kleurrijk, extravagant en alleen in haar kleding al een sterk statement. Juist omdat Claesen zo kleurrijk is, moet de belichting daar op afgestemd zijn. Haast een witte spot op de zangeres is al voldoende. Tijdens het optreden in de Popronde Groningen bij Vrijdag van DIEDE werd het podium gelijktijdig bestormd door elke kleur in het universum en meer is vaak niet beter. Het was ook jammer, want DIEDE is een enorm leuke, dansbare act en al dat rood, blauw, groen, paars en geel was alleen maar storend. Haar opvallende verschijning gekoppelt aan een prachtige stem met veel bereik en een gigantische podiumpersoonlijkheid is meer dan voldoende. Zet hierbij Kimberly Nieuwenhuis die als backing vocal niet alleen van grote waarde is, maar ook een blikvanger op het podium is en als sidekick haar leadzangeres voedt. Een band die zich dienstbaar opstelde en prima speelde. DIEDE lijkt op het extravagante zusje van Krystl. Sterke pop, veel dynamiek en prettige dialogen. Het vermogen tot schakelen op het podium maakte indruk. Zowel op topsnelheid als bijzonder ingetogen maakte de band veel indruk. Met 'Give it All Up' pakte DIEDE direct het publiek in. Al in het eerste nummer werd publieksparticipatie verwacht. Dat was nog wat vroeg, maar Claesen kreeg toch het voor elkaar. Een sterk staaltje, wat niet in elke zaal zal lukken. 'Stay A$$' bleek een verrassend catchy nummer en met 'Voltaire' was er een eerste hoogtepunt. Een nummer wat net wat rustiger was, waardoor Claesen de diepte die ze in haar stem heeft tot haar recht kon laten komen. Direct gevolgd door het prachtige 'Off the Radar' een nummer met heel veel kracht. Het absolute hoogtepunt was 'The Lighthouse'. Geen extravagantie, maar het kwetsbare meisje stapte uit de zelfverzekerde zangeres. Met alleen een, aanvankelijk iets te nadrukkelijk aanwezige, akoestische gitaar zong Claesen het nummer. Met alleen zang viel de band bij. Af en toe solo, af en toe in harmonie kwam er een heel speciale stemming. Wie zich zo kan en durft bloot te geven op het podium heeft heel veel in huis. DIEDE dus.
GRONINGEN – Als artiest, en vooral beginnend artiest, is het vaak niet eenvoudig de omstandigheden te controleren waaronder je moet spelen. Toch is het goed om zaken als belichting in de gaten te houden en je wensen kenbaar te maken. Diede Claesen draagt tijdens haar optredens vaak kleding van jonge Nederlandse modeontwerpers. Ze is kleurrijk, extravagant en alleen in haar kleding al een sterk statement. Juist omdat Claesen zo kleurrijk is, moet de belichting daar op afgestemd zijn. Haast een witte spot op de zangeres is al voldoende. Tijdens het optreden in de Popronde Groningen bij Vrijdag van DIEDE werd het podium gelijktijdig bestormd door elke kleur in het universum en meer is vaak niet beter. Het was ook jammer, want DIEDE is een enorm leuke, dansbare act en al dat rood, blauw, groen, paars en geel was alleen maar storend. Haar opvallende verschijning gekoppelt aan een prachtige stem met veel bereik en een gigantische podiumpersoonlijkheid is meer dan voldoende. Zet hierbij Kimberly Nieuwenhuis die als backing vocal niet alleen van grote waarde is, maar ook een blikvanger op het podium is en als sidekick haar leadzangeres voedt. Een band die zich dienstbaar opstelde en prima speelde. DIEDE lijkt op het extravagante zusje van Krystl. Sterke pop, veel dynamiek en prettige dialogen. Het vermogen tot schakelen op het podium maakte indruk. Zowel op topsnelheid als bijzonder ingetogen maakte de band veel indruk. Met 'Give it All Up' pakte DIEDE direct het publiek in. Al in het eerste nummer werd publieksparticipatie verwacht. Dat was nog wat vroeg, maar Claesen kreeg toch het voor elkaar. Een sterk staaltje, wat niet in elke zaal zal lukken. 'Stay A$$' bleek een verrassend catchy nummer en met 'Voltaire' was er een eerste hoogtepunt. Een nummer wat net wat rustiger was, waardoor Claesen de diepte die ze in haar stem heeft tot haar recht kon laten komen. Direct gevolgd door het prachtige 'Off the Radar' een nummer met heel veel kracht. Het absolute hoogtepunt was 'The Lighthouse'. Geen extravagantie, maar het kwetsbare meisje stapte uit de zelfverzekerde zangeres. Met alleen een, aanvankelijk iets te nadrukkelijk aanwezige, akoestische gitaar zong Claesen het nummer. Met alleen zang viel de band bij. Af en toe solo, af en toe in harmonie kwam er een heel speciale stemming. Wie zich zo kan en durft bloot te geven op het podium heeft heel veel in huis. DIEDE dus.
Angelo Boltini combineert jazz met pop
GRONINGEN – Bij Vrijdag stond tijdens de Popronde Groningen in de grote zaal Angelo Boltini met zijn band. De jonge zanger bewees zich op het podium als jong en talentvol met zijn mooie combinatie van pop en jazz wat door de Popronde als Indie werd betitteld. Het showmanship heeft Boltini, inderdaad, familie van, in zich. Strak in het pak, expressief met zijn gitaar en een goed verhaal. Als muzikant en zanger weet hij een prima set neer te zetten met zijn band. De band zet in met het mooie rustige 'Paper Planes', een fijn klein nummer, dat in een grotere setting waarschijnlijk niet werkt als opening, maar in deze intieme zaal prima uitpakt. Het daar op volgende 'Trip' is al een stuk swingender, maar komt nog niet honderd procent uit de verf, waarna met 'Half a Man' de zaal weer even tot rust kan komen. Daarna komt Angelo Boltini met een aantal prima liedjes. Het sterke 'Stay with Me', het mooie 'Twice' waarin ook beide achtergrondzangeresssen een hoofdrol vertolken. Met deze zangeressen scoort Boltini. Het is voor de zanger zelfs oppassen dat hij niet van het podium wordt gezongen door beide dames, die daarbij de uitstraling hebben van een leadzangeres. De band die hem ondersteund kan her en der nog net wat strakker. Af en toe is er een klein foutje te bespeuren en vooral de drums en electronica dreigen af en toe de zang te overspelen. Voort gaat het met 'Sympathise' en dan de single het sterke nummer 'Fixed' met een sterke rol van de percussie en een fijn gitaarsolo van Angelo Boltini. Een nummer met potentie. Boltini is een begenadigd gitarist en weet de valkuil van te veel solo werk te ontwijken. Zijn mooie stem blijft mooi overeind in de zang. Niet elk liedje komt even goed uit de verf, zoals 'Over' dat de euforie van 'Fixed' weer wat weghaalt. Het zijn echter allemaal zaken die met ervaring en het aanwezige talent goed te verhelpen zijn. Met zijn mooie crossoverstijl heeft Angelo Boltini een aansprekend genre. De Popronde is er voor om ontluikende bandjes te leren kenen. Het was een aangename kennismaking.
GRONINGEN – Bij Vrijdag stond tijdens de Popronde Groningen in de grote zaal Angelo Boltini met zijn band. De jonge zanger bewees zich op het podium als jong en talentvol met zijn mooie combinatie van pop en jazz wat door de Popronde als Indie werd betitteld. Het showmanship heeft Boltini, inderdaad, familie van, in zich. Strak in het pak, expressief met zijn gitaar en een goed verhaal. Als muzikant en zanger weet hij een prima set neer te zetten met zijn band. De band zet in met het mooie rustige 'Paper Planes', een fijn klein nummer, dat in een grotere setting waarschijnlijk niet werkt als opening, maar in deze intieme zaal prima uitpakt. Het daar op volgende 'Trip' is al een stuk swingender, maar komt nog niet honderd procent uit de verf, waarna met 'Half a Man' de zaal weer even tot rust kan komen. Daarna komt Angelo Boltini met een aantal prima liedjes. Het sterke 'Stay with Me', het mooie 'Twice' waarin ook beide achtergrondzangeresssen een hoofdrol vertolken. Met deze zangeressen scoort Boltini. Het is voor de zanger zelfs oppassen dat hij niet van het podium wordt gezongen door beide dames, die daarbij de uitstraling hebben van een leadzangeres. De band die hem ondersteund kan her en der nog net wat strakker. Af en toe is er een klein foutje te bespeuren en vooral de drums en electronica dreigen af en toe de zang te overspelen. Voort gaat het met 'Sympathise' en dan de single het sterke nummer 'Fixed' met een sterke rol van de percussie en een fijn gitaarsolo van Angelo Boltini. Een nummer met potentie. Boltini is een begenadigd gitarist en weet de valkuil van te veel solo werk te ontwijken. Zijn mooie stem blijft mooi overeind in de zang. Niet elk liedje komt even goed uit de verf, zoals 'Over' dat de euforie van 'Fixed' weer wat weghaalt. Het zijn echter allemaal zaken die met ervaring en het aanwezige talent goed te verhelpen zijn. Met zijn mooie crossoverstijl heeft Angelo Boltini een aansprekend genre. De Popronde is er voor om ontluikende bandjes te leren kenen. Het was een aangename kennismaking.
Fabuleuze Beans & Fatback laten De Amer dansen
AMEN – Als het uitverkocht is in De Amer, dan heeft een muis nog moeite om zijn weg te zoeken. Bij de luisterconcerten is mee dansen problematisch. Voor Beans & Fatback was dat toch geen belemmering om het publiek dat al klaar zat om van de stoelen omhoog te springen te laten dansen. Desnoods op de stoelen, maar swingen zullen ze, was het motto. Het project rondom zanger Onno Smit is allang geen project meer te noemen. Een bijzonder swingende band met in de muziek tal van invloeden. Een opstelling zoals Danny Blind tegenwoordig alleen maar kan dromen voor het Nederlands elftal met een gedegen achterhoede met onder meer Jet Stevens op bas, Jeroen Tenty op hammond en Cody Vogel op drums. De tweede drummer Toon Oomen op het middenveld en in de aanval leadzanger en gitaris Onno Smit, leadguitarist Paul Willemsen en de flamboyante publieksdirigent, zanger, gitaris en percussionist Gerhardt Heusinkveld. Heusinkveld bewees dat het mogelijk was op de vierkante millimeter te dansen en dat daarbij een tamboerijn het luchtruim koos en een microfoonstandaard gered werd door een attente toeschouwer hoorde bij het risico van het vak. Vanaf 'Bombshell' was het raak. Met deze imponerende opening was de strijd gewonnen en kon het feest beginnen. Af en toe ging het haast naar wat Egyptische klanken in bijvoorbeeld 'Heart Attack', naar een jaren 60 sound in 'Sally the Shape' en countryinvloeden in 'Open your Door', maar vooral veel soulvolle en bluesy muziek met prima zang waarbij Smit het voortouw nam, maar vaker prima werd ondersteund door de andere zangers in de band. Muzikaal zit het met deze geslepen en fijne muzikanten uitmuntend in elkaar. Willemsen trad vaak op de voorgrond met zijn bevlogen gitaarspel, maar vooral ook Vogel en Oomen op drums hebben ee grote invloed met hun spel. Voor de pauze was het veel werk van het nieuwe album 'Heroine Lovestruck', na de pauze kwam ook meer ouder werk op de setlist. Deze setlist was ook prima in elkaar gestoken met een golvend verloop waardoor band en vooral publiek af en toe even tijd kregen adem te halen. Na de pauze werd het feest nog even vootgezet met nummers die er duidelijk live al wat meer ingeslepen zijn. De mooie uitvoering met koebel van de single 'Use Me', 'Fire and Brimstone'en bij 'Beggin' danste het publiek onder regie van Heusinkveld mee. Na het toegift 'Backstabber' renden de eerste toeschouwers naar de organisatie om kaarten te reserveren voor Beans & Fatback, ongeacht wanneer dat zou zijn. Goede keus.
AMEN – Als het uitverkocht is in De Amer, dan heeft een muis nog moeite om zijn weg te zoeken. Bij de luisterconcerten is mee dansen problematisch. Voor Beans & Fatback was dat toch geen belemmering om het publiek dat al klaar zat om van de stoelen omhoog te springen te laten dansen. Desnoods op de stoelen, maar swingen zullen ze, was het motto. Het project rondom zanger Onno Smit is allang geen project meer te noemen. Een bijzonder swingende band met in de muziek tal van invloeden. Een opstelling zoals Danny Blind tegenwoordig alleen maar kan dromen voor het Nederlands elftal met een gedegen achterhoede met onder meer Jet Stevens op bas, Jeroen Tenty op hammond en Cody Vogel op drums. De tweede drummer Toon Oomen op het middenveld en in de aanval leadzanger en gitaris Onno Smit, leadguitarist Paul Willemsen en de flamboyante publieksdirigent, zanger, gitaris en percussionist Gerhardt Heusinkveld. Heusinkveld bewees dat het mogelijk was op de vierkante millimeter te dansen en dat daarbij een tamboerijn het luchtruim koos en een microfoonstandaard gered werd door een attente toeschouwer hoorde bij het risico van het vak. Vanaf 'Bombshell' was het raak. Met deze imponerende opening was de strijd gewonnen en kon het feest beginnen. Af en toe ging het haast naar wat Egyptische klanken in bijvoorbeeld 'Heart Attack', naar een jaren 60 sound in 'Sally the Shape' en countryinvloeden in 'Open your Door', maar vooral veel soulvolle en bluesy muziek met prima zang waarbij Smit het voortouw nam, maar vaker prima werd ondersteund door de andere zangers in de band. Muzikaal zit het met deze geslepen en fijne muzikanten uitmuntend in elkaar. Willemsen trad vaak op de voorgrond met zijn bevlogen gitaarspel, maar vooral ook Vogel en Oomen op drums hebben ee grote invloed met hun spel. Voor de pauze was het veel werk van het nieuwe album 'Heroine Lovestruck', na de pauze kwam ook meer ouder werk op de setlist. Deze setlist was ook prima in elkaar gestoken met een golvend verloop waardoor band en vooral publiek af en toe even tijd kregen adem te halen. Na de pauze werd het feest nog even vootgezet met nummers die er duidelijk live al wat meer ingeslepen zijn. De mooie uitvoering met koebel van de single 'Use Me', 'Fire and Brimstone'en bij 'Beggin' danste het publiek onder regie van Heusinkveld mee. Na het toegift 'Backstabber' renden de eerste toeschouwers naar de organisatie om kaarten te reserveren voor Beans & Fatback, ongeacht wanneer dat zou zijn. Goede keus.
Toine Scholten heeft veel in het vat
AMEN – Het is niet eenvoudig om in een kort optreden indruk te maken. Toine Scholten slaagde daar toch aardig in bij zijn optreden in De Amer in Amen, waar de Hagenaar was terug gevraagd na een succesvol eerder optreden. In een vijftal liedjes toonde Scholten aan een plesante podium persoonlijkheid te zijn met een erg fijn stemgeluid. Ook de kleine doorsnede van zijn eigen liedjes konden boeien. Toch was er ook nog wel wat aan te merken op het optreden van Scholten. Eerst dat maar even uit de weg. Van de vijf gebrachte liedjes waren er twee covers en één zeer sterk geïnspireerd op andermans werk. Scholten opende met 'Georgia on my Mind'. Deze klassieker is herkenbaar en kreeg een degelijke uitvoering, maar dit platgetreden pad biedt op deze manier nauwelijks uitdaging. Beter kwam Scholten voor het daglicht met de Jimi Hendrix song 'Little Wings'. Een lied dat veel meer verscholtent was dan 'Georgia on my Mind'. Opmerkelijk dat Scholten die zich zo'n fijne liedjesschrijver toonde toch teveel covers brengt. Georgia had het deze zondag middag ook best gered zonder onze gedachten, maar met een mooi eigen compositie van Scholten. Qua zang was er een technisch dingetje. Toine Scholten heeft een bijzonder mooie zangstem. Een stem die hem ver kan brengen met soul en blues er in. Hinderlijk was hier het zeer zware ademhalen rondom de zang. Dat zijn beide aspecten waar aan gewerkt kan worden. Toine Scholten brengt liedjes die aanhangen tegen de blues. Het mooie bedachtzame 'Pinel' toonde aan dat hier een kracht ligt van de zanger. Zijn hoge stem met aangename klankkleur kwam uitstekend tot zijn recht in het nummer. Hij weet zich fijn te begeleiden op gitaar en hoewel hij daar nog wel een stap kan maken, zijn zijn introducties al prima in orde en weet hij charmant te grappen met het publiek. Het hoogtepunt was het bluesy 'I don't know why I love you baby'. Voor het nummer had Scholten leentjebuur gespeeld bij een Amerikaanse blues gitarist, maar het resultaat was prachtig. Een heerlijk swingend bluesnummer dat de indruk wekte dat, mits goed aangetapt, er nog veel meer in dit vat zit.
AMEN – Het is niet eenvoudig om in een kort optreden indruk te maken. Toine Scholten slaagde daar toch aardig in bij zijn optreden in De Amer in Amen, waar de Hagenaar was terug gevraagd na een succesvol eerder optreden. In een vijftal liedjes toonde Scholten aan een plesante podium persoonlijkheid te zijn met een erg fijn stemgeluid. Ook de kleine doorsnede van zijn eigen liedjes konden boeien. Toch was er ook nog wel wat aan te merken op het optreden van Scholten. Eerst dat maar even uit de weg. Van de vijf gebrachte liedjes waren er twee covers en één zeer sterk geïnspireerd op andermans werk. Scholten opende met 'Georgia on my Mind'. Deze klassieker is herkenbaar en kreeg een degelijke uitvoering, maar dit platgetreden pad biedt op deze manier nauwelijks uitdaging. Beter kwam Scholten voor het daglicht met de Jimi Hendrix song 'Little Wings'. Een lied dat veel meer verscholtent was dan 'Georgia on my Mind'. Opmerkelijk dat Scholten die zich zo'n fijne liedjesschrijver toonde toch teveel covers brengt. Georgia had het deze zondag middag ook best gered zonder onze gedachten, maar met een mooi eigen compositie van Scholten. Qua zang was er een technisch dingetje. Toine Scholten heeft een bijzonder mooie zangstem. Een stem die hem ver kan brengen met soul en blues er in. Hinderlijk was hier het zeer zware ademhalen rondom de zang. Dat zijn beide aspecten waar aan gewerkt kan worden. Toine Scholten brengt liedjes die aanhangen tegen de blues. Het mooie bedachtzame 'Pinel' toonde aan dat hier een kracht ligt van de zanger. Zijn hoge stem met aangename klankkleur kwam uitstekend tot zijn recht in het nummer. Hij weet zich fijn te begeleiden op gitaar en hoewel hij daar nog wel een stap kan maken, zijn zijn introducties al prima in orde en weet hij charmant te grappen met het publiek. Het hoogtepunt was het bluesy 'I don't know why I love you baby'. Voor het nummer had Scholten leentjebuur gespeeld bij een Amerikaanse blues gitarist, maar het resultaat was prachtig. Een heerlijk swingend bluesnummer dat de indruk wekte dat, mits goed aangetapt, er nog veel meer in dit vat zit.
Staande ovatie bij eerste Europese concert van The Young Novelists
STEENDAM – Als één man stond het publiek op om met een staande ovatie Graydon James en Laura Spink oftewel The Young Novelists, te bedanken voor een heerlijke muzikale avond. Met her en der een betraand oog stond het Canadeze duo met emotie het hulde blijk in ontvangst te nemen op het podium Peter en Leni in Steendam. Een meer dan verdiende ovatie, want het was een uitzonderlijk mooi optreden geworden op hun eerste optreden van hun eerste Europese toernee. Vanaf de prima opening met 'Small Town Hymes' tot de spetterende afsluiting met de Johnny Cash klassieker 'Jackson' kwam een sterke doorsnede langs van het werk van The Young Novelists met als hoogtepunten voor de pauze het erg mooie 'Standing Still'over de eerste ontmoeting tussen beide Canadezen die op de heenvlucht hun 10-jarig huwelijks vierden en het krachtige 'Scarecrow' en het door Laura Spink gezongen 'Left Behind'. De beste fase van het concert kwam direct na de pauze met het bijzonder indrukwekkende 'Couldn't be any Worse' en 'Long Long Long'. Maar het echte hoogtepunt was echter 'Here your Voice'. Een liedje over de zoon van beide, waarbij op het toneel de nodige emoties zichtbaar werden en het liedje een lading vol met diepte en liefde kreeg. Prachtig. Graydon James is een prima gitarist en heeft een mooie relaxte zang. Die zang krijgt pit in de harmoniën door de bijdrage van Laura Spink die met de nodige felheid zingt. Beide toonden zich ook prima leadzangers, waarbij Spink af en toe iets binnenmonds zingt, maar dat is nauwelijks hinderlijk door de overtuiging waarmee ze haar zang brengt. Achter een geimproviseerde opstelling weet ze daarnaast ook nog met haar Melodica, Glockenspiel en de tamboerijn een uitstekende bijdrage te leveren met verrassende verrijkingen van het gitaar spel van James. The Young Novelists brengen liedjes op de rand van pop en singersongwriter. Als complete vijfmansband neigt het meer naar pop en als duo meer naar singersongwriter. Prachtige sterke liedjes met mooie verhalen van twee mooie mensen op het podium. Een avond vol muziek, zoals het is bedoeld. Een ontdekking in Nederland, maar al hoog geprezen en van harte aanbevolen in Canada. Dat laatste kunnen we nu ook vanuit Nederland doen. Ga ze zien!
STEENDAM – Als één man stond het publiek op om met een staande ovatie Graydon James en Laura Spink oftewel The Young Novelists, te bedanken voor een heerlijke muzikale avond. Met her en der een betraand oog stond het Canadeze duo met emotie het hulde blijk in ontvangst te nemen op het podium Peter en Leni in Steendam. Een meer dan verdiende ovatie, want het was een uitzonderlijk mooi optreden geworden op hun eerste optreden van hun eerste Europese toernee. Vanaf de prima opening met 'Small Town Hymes' tot de spetterende afsluiting met de Johnny Cash klassieker 'Jackson' kwam een sterke doorsnede langs van het werk van The Young Novelists met als hoogtepunten voor de pauze het erg mooie 'Standing Still'over de eerste ontmoeting tussen beide Canadezen die op de heenvlucht hun 10-jarig huwelijks vierden en het krachtige 'Scarecrow' en het door Laura Spink gezongen 'Left Behind'. De beste fase van het concert kwam direct na de pauze met het bijzonder indrukwekkende 'Couldn't be any Worse' en 'Long Long Long'. Maar het echte hoogtepunt was echter 'Here your Voice'. Een liedje over de zoon van beide, waarbij op het toneel de nodige emoties zichtbaar werden en het liedje een lading vol met diepte en liefde kreeg. Prachtig. Graydon James is een prima gitarist en heeft een mooie relaxte zang. Die zang krijgt pit in de harmoniën door de bijdrage van Laura Spink die met de nodige felheid zingt. Beide toonden zich ook prima leadzangers, waarbij Spink af en toe iets binnenmonds zingt, maar dat is nauwelijks hinderlijk door de overtuiging waarmee ze haar zang brengt. Achter een geimproviseerde opstelling weet ze daarnaast ook nog met haar Melodica, Glockenspiel en de tamboerijn een uitstekende bijdrage te leveren met verrassende verrijkingen van het gitaar spel van James. The Young Novelists brengen liedjes op de rand van pop en singersongwriter. Als complete vijfmansband neigt het meer naar pop en als duo meer naar singersongwriter. Prachtige sterke liedjes met mooie verhalen van twee mooie mensen op het podium. Een avond vol muziek, zoals het is bedoeld. Een ontdekking in Nederland, maar al hoog geprezen en van harte aanbevolen in Canada. Dat laatste kunnen we nu ook vanuit Nederland doen. Ga ze zien!
Avond vol mooie country met Joy Mills Band
STEENDAM – Het was een avond rijkelijk besprenkeld met mooie countryliedjes. De Joy Mills Band had al verschillende optredens in de omgeving gegeven en de roep was het gezelschap dan ook vooruit gegaan. Op het podium Peter En Leni in Steendam werd die roep volledig waar gemaakt. De eerste twee liedjes bleven wat vlak, maar met het duet 'You Never Know' tussen Mills en bassist Tom Parker werd de nodige diepte gevonden en in het gros van die liedjes wist de band dat niveau te handhaven. De Joy Mills Band heeft naast de uitstekende zangeres ook in Lucien La Motte een troef. De pedal steel speler en electrische gitarist zorgde voor een verrassende begeleiding op de achtergrond en trad diverse malen, zoals in 'I'll Take You' op de voorgrond met een spetterende gitaarsolo. Het risico is dat met zo'n prima gitarist te vaak een nummer wordt aangegrepen om op de solo toer te gaan, maar La Motte begreep prima dat meesterschap in de beheersing zit. Joy Mills liet zien zowel meer gevoelige nummers als 'Bound to Find' te beheersen als wat steviger werk. Hoogtepunt voor de pauze was het prachtige 'Rocking Chair' over een leven in haar laatste fase en de herinneringen over verloren liefdes. Prachtig.
In de tweede set werd deze toon voortgezet. Joy Mills trapte af met het mooie gevoelige 'Lake', maar bouwde in deze tweede set ook ruimte in voor haar bandleden die allemaal ook zelf projecten hebben. Tom Parker heeft een prachtige hoge stem en bewees zichzelf al in de duetten en harmonieën en kon nu aantonen dat hij ook als leadzanger niet zou misstaan. Lucien La Motte had met 'Headlines' een fijn eigen nummer, maar heeft niet de zang kwaliteiten van een Mills of Parker. De grootste verrassing was welicht Mike McDermott. McDermott had de hele avond prima ingetogen zijn drums gestreeld en trad met fijne zang in 'Bleu Hornet' echt even in de schijnwerpers. Daarna liet Mills nog even zien dat zij niet voor niets frontvrouw is met haar heldere country stem. Met een cover van Gerry and the Pacemakers, het rustige 'Better Way' en vooral in het prachtige 'Tourist Town', met geweldige La Motte solo, was ze meer dan overtuigend. Af en toe, vooral voor de pauze, een nummer dat niet helemaal bracht wat het moest brengen, maar met meer dan 23 nummers waarvan het grootste deel meer dan overtuigend is dat de band snel vergeven.
STEENDAM – Het was een avond rijkelijk besprenkeld met mooie countryliedjes. De Joy Mills Band had al verschillende optredens in de omgeving gegeven en de roep was het gezelschap dan ook vooruit gegaan. Op het podium Peter En Leni in Steendam werd die roep volledig waar gemaakt. De eerste twee liedjes bleven wat vlak, maar met het duet 'You Never Know' tussen Mills en bassist Tom Parker werd de nodige diepte gevonden en in het gros van die liedjes wist de band dat niveau te handhaven. De Joy Mills Band heeft naast de uitstekende zangeres ook in Lucien La Motte een troef. De pedal steel speler en electrische gitarist zorgde voor een verrassende begeleiding op de achtergrond en trad diverse malen, zoals in 'I'll Take You' op de voorgrond met een spetterende gitaarsolo. Het risico is dat met zo'n prima gitarist te vaak een nummer wordt aangegrepen om op de solo toer te gaan, maar La Motte begreep prima dat meesterschap in de beheersing zit. Joy Mills liet zien zowel meer gevoelige nummers als 'Bound to Find' te beheersen als wat steviger werk. Hoogtepunt voor de pauze was het prachtige 'Rocking Chair' over een leven in haar laatste fase en de herinneringen over verloren liefdes. Prachtig.
In de tweede set werd deze toon voortgezet. Joy Mills trapte af met het mooie gevoelige 'Lake', maar bouwde in deze tweede set ook ruimte in voor haar bandleden die allemaal ook zelf projecten hebben. Tom Parker heeft een prachtige hoge stem en bewees zichzelf al in de duetten en harmonieën en kon nu aantonen dat hij ook als leadzanger niet zou misstaan. Lucien La Motte had met 'Headlines' een fijn eigen nummer, maar heeft niet de zang kwaliteiten van een Mills of Parker. De grootste verrassing was welicht Mike McDermott. McDermott had de hele avond prima ingetogen zijn drums gestreeld en trad met fijne zang in 'Bleu Hornet' echt even in de schijnwerpers. Daarna liet Mills nog even zien dat zij niet voor niets frontvrouw is met haar heldere country stem. Met een cover van Gerry and the Pacemakers, het rustige 'Better Way' en vooral in het prachtige 'Tourist Town', met geweldige La Motte solo, was ze meer dan overtuigend. Af en toe, vooral voor de pauze, een nummer dat niet helemaal bracht wat het moest brengen, maar met meer dan 23 nummers waarvan het grootste deel meer dan overtuigend is dat de band snel vergeven.
Hugh Cornwell brengt nieuw en oud werk
BORGER – Er is leven na de Stranglers. Met de successen van de band met zijn combinatie van pubrock en new wave in de jaren zeventig en tachtig in gedachte was het nog niet genoeg voor zanger en frontman Hugh Cornwell. Hij wilde zich blijven ontwikkelen en verliet de band om al solo artiest verder te gaan.Op het podium van VanSlag / RootsontheRoad kwam het eigenlijk tot twee concerten. Voor de pauze speelde Hugh Cornwell zijn nieuwe werk en na de pauze was het 'Death by Stranglers' zoals de zanger het zo plastisch aankondigde. Vooral in het begin werd de zoektocht van de soundcheck nog even voortgezet. De opstelling op het grote podium van VanSlag was net even anders dan normaal waardoor Cornwell en bassiste Caroline Campbell een andere 'feel' kregen dan ze gewend waren. Even aanpassen, maar nadat tussen de bedrijven door wat knoppen omhoog en laag waren gezet kregen de artiesten hetzelfde prima geluid als in de zaal. Cornwell opende met 'One Burning Desire', wat een prachtig nummer is en ook het 'Leave me Alone' is een fijn lied. Stevig gebracht. 'Hot cat on a Tin Roof'was iets minder aansprekend, maar met 'Under her Spell', 'Beat of my Heart' en het fijne 'Layback on me Pall' was er voldoende te genieten. Oppassen was het dat drummer Chris Bell met zijn enthousiasme niet af en toe de zang van Cornwell en Campbell overstemde. Met 'Long Dead Train' kwam het einde van het Cornwell deel, waarin hij toonde ook na de Stranglers prima muziek te hebben gemaakt.
Na de pauze was het jeugdsentiment. De bekende Stranglers hits met al als tweede nummer 'Skin Deep' maar ook minder bekende nummers als 'Tank' en 'Strange Little Girl' passeerden de revue. Een steeds grotere rol in de tweede set speelde het feit dat Cornwell al ziek was bij opkomst, maar zich toch ook door de complete tweede set heen buffelde. Na de pauze waren er nog amper aankondigingen en lag het tempo hoog, waarbij het absoluut niet werd afgeraffeld. Wel was te merken dat zijn stem de zanger steeds meer parten ging spelen. Voor het grootste deel van het concert was zijn karakteristieke rockstem in prima conditie, maar op het einde was het te horen dat dit niet zonder moeite ging. Desondanks kreeg het publiek met 'Always the Sun' en 'Golden Brown' nog prima uitvoeringen. In de afsluiting 'No More Heroes' wist Cornwell zich nog naar het einde te wringen, Even signeren, maar binnen een paar minuten was het op naar het hotel en bed. Desondanks een lekker stevig rockoptreden, met een prima formatie en een zichzelf niet sparende Cornwell en mooi werk dat de test der tijden heeft doorstaan.
BORGER – Er is leven na de Stranglers. Met de successen van de band met zijn combinatie van pubrock en new wave in de jaren zeventig en tachtig in gedachte was het nog niet genoeg voor zanger en frontman Hugh Cornwell. Hij wilde zich blijven ontwikkelen en verliet de band om al solo artiest verder te gaan.Op het podium van VanSlag / RootsontheRoad kwam het eigenlijk tot twee concerten. Voor de pauze speelde Hugh Cornwell zijn nieuwe werk en na de pauze was het 'Death by Stranglers' zoals de zanger het zo plastisch aankondigde. Vooral in het begin werd de zoektocht van de soundcheck nog even voortgezet. De opstelling op het grote podium van VanSlag was net even anders dan normaal waardoor Cornwell en bassiste Caroline Campbell een andere 'feel' kregen dan ze gewend waren. Even aanpassen, maar nadat tussen de bedrijven door wat knoppen omhoog en laag waren gezet kregen de artiesten hetzelfde prima geluid als in de zaal. Cornwell opende met 'One Burning Desire', wat een prachtig nummer is en ook het 'Leave me Alone' is een fijn lied. Stevig gebracht. 'Hot cat on a Tin Roof'was iets minder aansprekend, maar met 'Under her Spell', 'Beat of my Heart' en het fijne 'Layback on me Pall' was er voldoende te genieten. Oppassen was het dat drummer Chris Bell met zijn enthousiasme niet af en toe de zang van Cornwell en Campbell overstemde. Met 'Long Dead Train' kwam het einde van het Cornwell deel, waarin hij toonde ook na de Stranglers prima muziek te hebben gemaakt.
Na de pauze was het jeugdsentiment. De bekende Stranglers hits met al als tweede nummer 'Skin Deep' maar ook minder bekende nummers als 'Tank' en 'Strange Little Girl' passeerden de revue. Een steeds grotere rol in de tweede set speelde het feit dat Cornwell al ziek was bij opkomst, maar zich toch ook door de complete tweede set heen buffelde. Na de pauze waren er nog amper aankondigingen en lag het tempo hoog, waarbij het absoluut niet werd afgeraffeld. Wel was te merken dat zijn stem de zanger steeds meer parten ging spelen. Voor het grootste deel van het concert was zijn karakteristieke rockstem in prima conditie, maar op het einde was het te horen dat dit niet zonder moeite ging. Desondanks kreeg het publiek met 'Always the Sun' en 'Golden Brown' nog prima uitvoeringen. In de afsluiting 'No More Heroes' wist Cornwell zich nog naar het einde te wringen, Even signeren, maar binnen een paar minuten was het op naar het hotel en bed. Desondanks een lekker stevig rockoptreden, met een prima formatie en een zichzelf niet sparende Cornwell en mooi werk dat de test der tijden heeft doorstaan.
Kathryn Joseph maakt nominatie waar
GRONINGEN – Af en toe kijkt Kathryn Joseph met een vervaarlijke blik het publiek in of ze het tweede deel van de titel van haar album 'blood i've spilled' deze avond in praktijk wil brengen in Pakhuis Hamburg in Groningen. Gelukkig is dat niet het geval, maar Kathryn Joseph weet wel een meer dan overtuigende set te brengen samen met Marcus MacKay als delicaat percussionist. De stem van de Schotse, die al een award binnen heeft voor het 'Scots album van het Jaar' en ook is genomineerd voor beste Live Act, is fenomenaal. In haar stem vind je de diepte en zeggingskracht van de loch's uit haar thuisland. Een geweldige klankkleur. Al in het openingsnummer 'The Bird' maakt ze haar statement. Gepassioneerd brengt ze haar liedjes vanachter de piano. Haar vervaarlijke blik ten spijt blijkt ze lief op het podium. Ze verontschuldigt zich naar de mensen achter haar die noodgedwongen tegen haar rug aan kijken en draait haar nek als een uil bij tijden om maar het hele publiek te betrekken. Daar hoeft ze eigenlijk weinig moeite voor te doen. De gecombineerde kracht van haar liedjes en stem is enorm. Het prachtige 'The Blood' is nog maar een aanzet tot veel meer moois. 'Grow' is prachtig evenals het rustige 'The Mouse' en 'The Weary'. Veel werk van haar bekroonde album 'bones you have thrown me and blood i've spilled' komen langs. De muziek van Kathryn Joseph is moeilijk in één naam te vangen. Experimentele folk met een hoofdrol voor de piano muzikaal gezien en de accenten met percussie. Het geeft een warm geluid, met weggestopte emoties en diepzinnige teksten. Het is muziek om voor te gaan zitten en het tot je door te laten dringen. Wie zich openstelt voor Kathryn Joseph merkt dat de Schotse al snel diep binnenin een los velletje vindt en daar aan peutert en zich zo diep in je weet te nestelen. Jammer is dat het verhaa achter de liedjes onverteld blijft. Aanvankelijk springt ze van lied naar lied, later komen daar wat dankwoorden bij. Het is eigenlijk het enige wat nog kan verbeteren. Met het prachtige 'The Mountain' is te snel een eindgekomen aan het concert, want naar Kathryn Joseph kun je blijven luisteren.
GRONINGEN – Af en toe kijkt Kathryn Joseph met een vervaarlijke blik het publiek in of ze het tweede deel van de titel van haar album 'blood i've spilled' deze avond in praktijk wil brengen in Pakhuis Hamburg in Groningen. Gelukkig is dat niet het geval, maar Kathryn Joseph weet wel een meer dan overtuigende set te brengen samen met Marcus MacKay als delicaat percussionist. De stem van de Schotse, die al een award binnen heeft voor het 'Scots album van het Jaar' en ook is genomineerd voor beste Live Act, is fenomenaal. In haar stem vind je de diepte en zeggingskracht van de loch's uit haar thuisland. Een geweldige klankkleur. Al in het openingsnummer 'The Bird' maakt ze haar statement. Gepassioneerd brengt ze haar liedjes vanachter de piano. Haar vervaarlijke blik ten spijt blijkt ze lief op het podium. Ze verontschuldigt zich naar de mensen achter haar die noodgedwongen tegen haar rug aan kijken en draait haar nek als een uil bij tijden om maar het hele publiek te betrekken. Daar hoeft ze eigenlijk weinig moeite voor te doen. De gecombineerde kracht van haar liedjes en stem is enorm. Het prachtige 'The Blood' is nog maar een aanzet tot veel meer moois. 'Grow' is prachtig evenals het rustige 'The Mouse' en 'The Weary'. Veel werk van haar bekroonde album 'bones you have thrown me and blood i've spilled' komen langs. De muziek van Kathryn Joseph is moeilijk in één naam te vangen. Experimentele folk met een hoofdrol voor de piano muzikaal gezien en de accenten met percussie. Het geeft een warm geluid, met weggestopte emoties en diepzinnige teksten. Het is muziek om voor te gaan zitten en het tot je door te laten dringen. Wie zich openstelt voor Kathryn Joseph merkt dat de Schotse al snel diep binnenin een los velletje vindt en daar aan peutert en zich zo diep in je weet te nestelen. Jammer is dat het verhaa achter de liedjes onverteld blijft. Aanvankelijk springt ze van lied naar lied, later komen daar wat dankwoorden bij. Het is eigenlijk het enige wat nog kan verbeteren. Met het prachtige 'The Mountain' is te snel een eindgekomen aan het concert, want naar Kathryn Joseph kun je blijven luisteren.
Welfare Mothers schudt onwennigheid van zich af
GRONINGEN – Het was al zeker een jaar of drie geleden dat Kevin Allan en John Hekert, de Welfare Mothers, samen op het podium stonden. De Schotse/Nederlandse formatie was gesplitst toen Hekert Schotland achter zich liet en naar Groningen toog. Vooral in het begin was dat te horen. Allan mopperde dat hij zich niet eens meer de titels van de liedjes kon herinneren en ook met de akkoorden zat hij in Pakhuis Hamburg in Groningen in het begin wel eens mis. 'Nog zes verzuchtte hij'. Wat wel opviel was de stem van Allan. Een prachtige, wat heze, stem, die af en toe wat oversloeg, maar volgepakt was met emotie. Hekert ondersteunde dat muzikaal fantastisch op de lapsteel. Ondanks het 'roestige' op het podium werd ook duidelijk dat het hier ging om erg mooie en gevoelige liedjes. Een mooie opening werd gevolgd door 'I don't Know Why I'm Smoking' en langzaam kwam het steeds meer bij elkaar. Allan liet zijn mooie zang ook steeds beter volgen met goed gitaarspel. De liedjes die tot een aantal jaar geleden als van nature gingen, kwamen terug in het systeem. Ook in de introducties van de liedjes werd hij losser en vulde Allan de stiltes van het begin op. Hekert zorgde met zijn spel voor een mooie dromerige sfeer. 'Turn him down', 'Sun don't Rise' en een afsluitend nieuw en door Allan aangekondigd als een experimenteel liedje 'Old Man' waren prachtig. Hekert kondigde aan dat de hernieuwde samenwerking tot wellicht een album gaan leiden. Dat is goed nieuws, maar dan zal de oefenruimte nog flink moeten worden bezocht. In potentie heeft Welfare Mothers namelijk veel te bieden. In Pakhuis Hamburg kwam dat er deels uit. Net te vaak ging er nog een akkoordje mis. Op het podium mocht dat de pret niet drukken, maar op het album verdienen deze mooie nummers toch een vlekkelozere aanpak. Het zou mooi zijn als de reünie niet bij dit optreden zou blijven.
GRONINGEN – Het was al zeker een jaar of drie geleden dat Kevin Allan en John Hekert, de Welfare Mothers, samen op het podium stonden. De Schotse/Nederlandse formatie was gesplitst toen Hekert Schotland achter zich liet en naar Groningen toog. Vooral in het begin was dat te horen. Allan mopperde dat hij zich niet eens meer de titels van de liedjes kon herinneren en ook met de akkoorden zat hij in Pakhuis Hamburg in Groningen in het begin wel eens mis. 'Nog zes verzuchtte hij'. Wat wel opviel was de stem van Allan. Een prachtige, wat heze, stem, die af en toe wat oversloeg, maar volgepakt was met emotie. Hekert ondersteunde dat muzikaal fantastisch op de lapsteel. Ondanks het 'roestige' op het podium werd ook duidelijk dat het hier ging om erg mooie en gevoelige liedjes. Een mooie opening werd gevolgd door 'I don't Know Why I'm Smoking' en langzaam kwam het steeds meer bij elkaar. Allan liet zijn mooie zang ook steeds beter volgen met goed gitaarspel. De liedjes die tot een aantal jaar geleden als van nature gingen, kwamen terug in het systeem. Ook in de introducties van de liedjes werd hij losser en vulde Allan de stiltes van het begin op. Hekert zorgde met zijn spel voor een mooie dromerige sfeer. 'Turn him down', 'Sun don't Rise' en een afsluitend nieuw en door Allan aangekondigd als een experimenteel liedje 'Old Man' waren prachtig. Hekert kondigde aan dat de hernieuwde samenwerking tot wellicht een album gaan leiden. Dat is goed nieuws, maar dan zal de oefenruimte nog flink moeten worden bezocht. In potentie heeft Welfare Mothers namelijk veel te bieden. In Pakhuis Hamburg kwam dat er deels uit. Net te vaak ging er nog een akkoordje mis. Op het podium mocht dat de pret niet drukken, maar op het album verdienen deze mooie nummers toch een vlekkelozere aanpak. Het zou mooi zijn als de reünie niet bij dit optreden zou blijven.
Gitta de Ridder ontsteekt de vuurvliegjes in Roodehaan
ROODEHAAN – Het was het overgangsconcert voor Roodehaan tussen het zomerseizoen van Roodehaan Live in de tent buiten en de bord op schootconcerten die met zoveel succes worden georganiseerd in de winter. Met Gitta de Ridder was er een mooie artieste gevonden voor dit concert. Haar prachtige liedjes maakten indruk. De Ridder opende met 'All my Mind' een mooi nummer. De Ridder heeft een heel interressante stem. Ze zingt redelijk hoog, maar weet in haar stem toch veel warmte en liefde te leggen. Een erg aangename stem om naar te luisteren. De soundcheck was wat gehaast gegaan, omdat De Ridder eerst nog een ander concert had gehad. Dat eerste nummer had dan ook af en toe een wat experimentele klank, maar halverwege kwam dat goed. Met de nieuwe single 'Alternate Reality' die begin oktober uitkomt liet ze horen ook een steviger nummer aan te kunnen. Het bleef af en toe even zoeken voor De Ridder, tot ze haar kruk terzijde zette en staande verder ging. Daarmee werd ze ook een stukje zekerder. In de eerste set bleven sommige nummers net iets te vlak, maar kon ze afsluiten met het zeer fraaie 'Man of the Light'. De Ridder is een uitstekend liedjesschrijfster en prachtige zangeres. Op het podium moet ze nog wat dwingender worden. Nu is het vaak nog wat vrijblijvend, terwijl ze zeker de kracht en het vermogen heeft om het publiek er aan de haren bij te slepen en te dwingen te luisteren. Niet u mag, maar u moet luisteren, want het is de moeite waard. Dat ze dat kan liet ze in het tweede deel horen. Als hoogtepunt het nummer 'One Thousand Fireflies'. Nu stond er een artieste waarbij alles samenviel. Dat niveau haalde ze steeds vaker en vaker in de tweede set. 'Come Find Me' was uitstekend en met 'Victory' en 'Even If' had ze een prachtige afsluiting waarbij je geboeid zat te luisteren. Gitta de Ridder heeft mooie teksten, weet de weg op haar gitaar en een goede setopbouw. In haar aankondigingen moet ze vooral haar eigen verhaal blijven vertellen en iets brutaler worden. Ze is een artieste die er toe doet, als ze dat zelf beseft. Met 'Lie with Me' als toegift kreeg het concert een lief afscheid, want dat blijft ook bij Gitta de Ridder horen. Een artieste om te gaan bekijken bij de Popronde waaraan ze deelneemt.
ROODEHAAN – Het was het overgangsconcert voor Roodehaan tussen het zomerseizoen van Roodehaan Live in de tent buiten en de bord op schootconcerten die met zoveel succes worden georganiseerd in de winter. Met Gitta de Ridder was er een mooie artieste gevonden voor dit concert. Haar prachtige liedjes maakten indruk. De Ridder opende met 'All my Mind' een mooi nummer. De Ridder heeft een heel interressante stem. Ze zingt redelijk hoog, maar weet in haar stem toch veel warmte en liefde te leggen. Een erg aangename stem om naar te luisteren. De soundcheck was wat gehaast gegaan, omdat De Ridder eerst nog een ander concert had gehad. Dat eerste nummer had dan ook af en toe een wat experimentele klank, maar halverwege kwam dat goed. Met de nieuwe single 'Alternate Reality' die begin oktober uitkomt liet ze horen ook een steviger nummer aan te kunnen. Het bleef af en toe even zoeken voor De Ridder, tot ze haar kruk terzijde zette en staande verder ging. Daarmee werd ze ook een stukje zekerder. In de eerste set bleven sommige nummers net iets te vlak, maar kon ze afsluiten met het zeer fraaie 'Man of the Light'. De Ridder is een uitstekend liedjesschrijfster en prachtige zangeres. Op het podium moet ze nog wat dwingender worden. Nu is het vaak nog wat vrijblijvend, terwijl ze zeker de kracht en het vermogen heeft om het publiek er aan de haren bij te slepen en te dwingen te luisteren. Niet u mag, maar u moet luisteren, want het is de moeite waard. Dat ze dat kan liet ze in het tweede deel horen. Als hoogtepunt het nummer 'One Thousand Fireflies'. Nu stond er een artieste waarbij alles samenviel. Dat niveau haalde ze steeds vaker en vaker in de tweede set. 'Come Find Me' was uitstekend en met 'Victory' en 'Even If' had ze een prachtige afsluiting waarbij je geboeid zat te luisteren. Gitta de Ridder heeft mooie teksten, weet de weg op haar gitaar en een goede setopbouw. In haar aankondigingen moet ze vooral haar eigen verhaal blijven vertellen en iets brutaler worden. Ze is een artieste die er toe doet, als ze dat zelf beseft. Met 'Lie with Me' als toegift kreeg het concert een lief afscheid, want dat blijft ook bij Gitta de Ridder horen. Een artieste om te gaan bekijken bij de Popronde waaraan ze deelneemt.
Patty Griffin voldoet aan verwachtingen
GRONINGEN – “Absolute Spectaculair”, zegt zanger Danny Schmidt als hij met Carrie Elkin een plek in de zaal zoekt om mede Texaan Patty Griffin te beluisteren. Hij is niet alleen. Direct na afloop van het concert er voor stroomt de zaal vol of blijven mensen maar zitten. Jan Donkers kondigt haar aan als het absolute hoogtepunt en de beste zangeres van het genre. Wie zo hoog geprezen wordt, kan eigenlijk alleen maar tegenvallen. Helemaal als je inzet voor een eerste nummer en de aansluiting van je gitaar blijkt niet te werken. Dat werd gefixt, maar enigzins venijnig klonk Griffin wel in haar eerste twee up tempo nummers. Venijnig is in dit geval niet erg, want de stem van Griffin die al zo gelaagd is, krijgt er een extra lading door. Met iedere emotie kan je wat beginnen als je het talent hebt van Griffin. Met het venijn uit de weg schakelt Patty Griffin een tandje terug en breengt een aantal mooie soulvolle nummers en wat Gospel. Het is de opbouw naar één van de hoogtepunten van het concert, het titelnummer van haar nieuwe album 'Servants of Love'. Een meer dan indrukwekkende Patty Griffin song die geweldig wordt gebracht van achter de piano. Het is het begin van nog veel meer moois. Op gitaar of achter de piano brengt Griffin veel werk van haar nieuwe album. Ze gaat moeiteloos van genre naar genre, haar stem is in topvorm. Haar gitarist bevlogen. Liedjes met goede teksten en een voorbeeld voor iedere liedjesschrijver. Griffin houdt het tempo erin, waarbij ze met humor en prima informatie toch weet de zaak aan elkaar te praten. Ze toont zich op haar collegiaalst en menselijkst als ze David Corley vanaf het podium een snelle genezing toewenst. Haar setopbouw is voorbeeldig. Liedjes zijn fijn geclusterd en worden daardoor fraai gekaderd en zo wordt voorkomen dat de aandacht van het publiek verslapt. Het is allemaal goed en de verwachtingen worden waargemaakt. Gezien de enorme belangstelling voor Patty Griffin had ze eigenlijk wel op het hoofdpodium mogen, nee moeten staan.
GRONINGEN – “Absolute Spectaculair”, zegt zanger Danny Schmidt als hij met Carrie Elkin een plek in de zaal zoekt om mede Texaan Patty Griffin te beluisteren. Hij is niet alleen. Direct na afloop van het concert er voor stroomt de zaal vol of blijven mensen maar zitten. Jan Donkers kondigt haar aan als het absolute hoogtepunt en de beste zangeres van het genre. Wie zo hoog geprezen wordt, kan eigenlijk alleen maar tegenvallen. Helemaal als je inzet voor een eerste nummer en de aansluiting van je gitaar blijkt niet te werken. Dat werd gefixt, maar enigzins venijnig klonk Griffin wel in haar eerste twee up tempo nummers. Venijnig is in dit geval niet erg, want de stem van Griffin die al zo gelaagd is, krijgt er een extra lading door. Met iedere emotie kan je wat beginnen als je het talent hebt van Griffin. Met het venijn uit de weg schakelt Patty Griffin een tandje terug en breengt een aantal mooie soulvolle nummers en wat Gospel. Het is de opbouw naar één van de hoogtepunten van het concert, het titelnummer van haar nieuwe album 'Servants of Love'. Een meer dan indrukwekkende Patty Griffin song die geweldig wordt gebracht van achter de piano. Het is het begin van nog veel meer moois. Op gitaar of achter de piano brengt Griffin veel werk van haar nieuwe album. Ze gaat moeiteloos van genre naar genre, haar stem is in topvorm. Haar gitarist bevlogen. Liedjes met goede teksten en een voorbeeld voor iedere liedjesschrijver. Griffin houdt het tempo erin, waarbij ze met humor en prima informatie toch weet de zaak aan elkaar te praten. Ze toont zich op haar collegiaalst en menselijkst als ze David Corley vanaf het podium een snelle genezing toewenst. Haar setopbouw is voorbeeldig. Liedjes zijn fijn geclusterd en worden daardoor fraai gekaderd en zo wordt voorkomen dat de aandacht van het publiek verslapt. Het is allemaal goed en de verwachtingen worden waargemaakt. Gezien de enorme belangstelling voor Patty Griffin had ze eigenlijk wel op het hoofdpodium mogen, nee moeten staan.
Er is tijd voor meer liedjes bij David Corley
GRONINGEN – Vlak voor het einde van zijn concert brak de snaar van de gitaar van David Corley. Even improviserend terwijl de gitaar backstage werd gerepareerd, zong de Amerikaan een bijzonder mooi en gevoelig nummer met alleen de gitaar van B.J. Baartmans als begeleiding. Nog een nummer en toen, tijd voor nog één liedje. Corley vroeg om even een moment. Knielde en viel opzij met naar het zich liet aanzien een hartstilstand. Een snaar die zich niet zo snel laat maken. Gelukkig werd eerst door medisch geschoolde omstanders en later door EHBO en Ambulance adequaat ingegrepen, waardoor Corley volgens de eerste berichten kan vooruitkijken naar een volledig herstel. Maar wel een schokknd en dramatisch einde van een prachtig concert.
David Corley. Grote man, wat bleek in het gezicht. Jasje aan en schouders waaraan te zien was dat het leven niet altijd over rozen is gegaan. En dan die stem. Tom Waits, maar dan een betere zanger. Stembanden waarbij niet op het schuurpapier is bezuinigd. Rauwe, maar oh zo gevoelige zang, waarbij Corley keer op keer de ziel van het liedje weet te treffen. Liedjes 'uit het leven gegegrepen' met teksten die daar over gaan. Als begeleidingsband heeft Corley het Wild Verband. De formatie van B.J. Baartmans uitgebreid met onder andere Chris Brown op toetsen. De band is in vorm en speelt uitmuntend. In sommige nummers, zoals 'Easy Mistake', een lapsteel die prachtige accenten zet, verder mooie solo's van Baartmans en duidelijk veel plezier. Corley brengt zijn liedjes met veel soul en een heel eigen geluid. Liedjes als 'Availeble Light' zijn prachtig. Corley staat geprogrammeerd in de foyer. Een doorgangs huis van podium naar podium, maar Corley weet moeiteloos de passanten aan zich te binden. En dan nog één liedje. Wat zou het mooi zijn als David Corley op editie 2016 alsnog dat liedje zou kunnen spelen. Het is nog niet 'The End of My Run' en hij heeft nog dat liedje beloofd. Er moet tijd zijn voor nog veel meer liedjes.
GRONINGEN – Vlak voor het einde van zijn concert brak de snaar van de gitaar van David Corley. Even improviserend terwijl de gitaar backstage werd gerepareerd, zong de Amerikaan een bijzonder mooi en gevoelig nummer met alleen de gitaar van B.J. Baartmans als begeleiding. Nog een nummer en toen, tijd voor nog één liedje. Corley vroeg om even een moment. Knielde en viel opzij met naar het zich liet aanzien een hartstilstand. Een snaar die zich niet zo snel laat maken. Gelukkig werd eerst door medisch geschoolde omstanders en later door EHBO en Ambulance adequaat ingegrepen, waardoor Corley volgens de eerste berichten kan vooruitkijken naar een volledig herstel. Maar wel een schokknd en dramatisch einde van een prachtig concert.
David Corley. Grote man, wat bleek in het gezicht. Jasje aan en schouders waaraan te zien was dat het leven niet altijd over rozen is gegaan. En dan die stem. Tom Waits, maar dan een betere zanger. Stembanden waarbij niet op het schuurpapier is bezuinigd. Rauwe, maar oh zo gevoelige zang, waarbij Corley keer op keer de ziel van het liedje weet te treffen. Liedjes 'uit het leven gegegrepen' met teksten die daar over gaan. Als begeleidingsband heeft Corley het Wild Verband. De formatie van B.J. Baartmans uitgebreid met onder andere Chris Brown op toetsen. De band is in vorm en speelt uitmuntend. In sommige nummers, zoals 'Easy Mistake', een lapsteel die prachtige accenten zet, verder mooie solo's van Baartmans en duidelijk veel plezier. Corley brengt zijn liedjes met veel soul en een heel eigen geluid. Liedjes als 'Availeble Light' zijn prachtig. Corley staat geprogrammeerd in de foyer. Een doorgangs huis van podium naar podium, maar Corley weet moeiteloos de passanten aan zich te binden. En dan nog één liedje. Wat zou het mooi zijn als David Corley op editie 2016 alsnog dat liedje zou kunnen spelen. Het is nog niet 'The End of My Run' en hij heeft nog dat liedje beloofd. Er moet tijd zijn voor nog veel meer liedjes.
Basia Bulat verrast met experimentele folk
GRONINGEN – Het nieuwe podium Basement bij Take Root is er voor vernieuwende acts. De opening van het podium werd verricht door Basia Bulat. De Canadese van Poolse afkomst, bleek daarvoor een prima keuze. Eigenlijk is Basia Bulat gewoon een heel goede folkzangeres, zoals ze bewees in 'Tall Tall Shadow', waarvoor ze de gitaar van haar gitarist leende. Een gewoon erg mooi liedje in zijn eenvoud. Maar Basia Bulat is niet eenvoudig. Deze uitvoering was de uitzondering die de regel bevestigd bij Bulat. Experiment is het toverwoord bij de zangeres. Experimenten in instrumenten en gebruik van de electronica. De basis was wel hetzelfde. Mooie en goed gecomponeerde liedjes, maar dan uitgevoerd met heel verschillende instrumenten en met gebruikmaking van de loop. Veel instrumentwisselingen, waarbij vooral haar autoharp veelvuldig werd ingezet. Haar instrumenten beheerste ze voorbeeldig en dat gaf een sound die haar onderscheid van anderen. Met haar harp overtuigde ze in mooie nummers als 'Gold Rush' en de Leonard Cohen cover 'There Ain't no Cure for Love'. Soms kwam ze met haar experimenten op het randje. Met name de Loop blijft toch een weerbarstig ding bij tijden. Op basis van haar sterk en krachtige stem en haar mooie liedjes kwam Basia Bulat er mee weg en werd het bij tijden heel erg mooi. Mooie rustige nummers als 'Paris or Amsterdam' en 'Infamous' bleken toch de sterkste te zijn van Bulat. Ze bracht alles met diepgang en intensiteit. Op het podium zelf was ze charmant en open. Nodigde uit tot het stellen van vragen en introduceerde haar liedjes keurig. In sommige liedjes werd ze prima begeleidt door gitarist Andrew Young. Wat nog wat ontbrak was wat uitleg over haar instrumenten. Daar kwamen toch niet de meest alledaagse instrumenten voorbij en een woord van uitleg was welkom. Al met al: een geslaagd experiment.
GRONINGEN – Het nieuwe podium Basement bij Take Root is er voor vernieuwende acts. De opening van het podium werd verricht door Basia Bulat. De Canadese van Poolse afkomst, bleek daarvoor een prima keuze. Eigenlijk is Basia Bulat gewoon een heel goede folkzangeres, zoals ze bewees in 'Tall Tall Shadow', waarvoor ze de gitaar van haar gitarist leende. Een gewoon erg mooi liedje in zijn eenvoud. Maar Basia Bulat is niet eenvoudig. Deze uitvoering was de uitzondering die de regel bevestigd bij Bulat. Experiment is het toverwoord bij de zangeres. Experimenten in instrumenten en gebruik van de electronica. De basis was wel hetzelfde. Mooie en goed gecomponeerde liedjes, maar dan uitgevoerd met heel verschillende instrumenten en met gebruikmaking van de loop. Veel instrumentwisselingen, waarbij vooral haar autoharp veelvuldig werd ingezet. Haar instrumenten beheerste ze voorbeeldig en dat gaf een sound die haar onderscheid van anderen. Met haar harp overtuigde ze in mooie nummers als 'Gold Rush' en de Leonard Cohen cover 'There Ain't no Cure for Love'. Soms kwam ze met haar experimenten op het randje. Met name de Loop blijft toch een weerbarstig ding bij tijden. Op basis van haar sterk en krachtige stem en haar mooie liedjes kwam Basia Bulat er mee weg en werd het bij tijden heel erg mooi. Mooie rustige nummers als 'Paris or Amsterdam' en 'Infamous' bleken toch de sterkste te zijn van Bulat. Ze bracht alles met diepgang en intensiteit. Op het podium zelf was ze charmant en open. Nodigde uit tot het stellen van vragen en introduceerde haar liedjes keurig. In sommige liedjes werd ze prima begeleidt door gitarist Andrew Young. Wat nog wat ontbrak was wat uitleg over haar instrumenten. Daar kwamen toch niet de meest alledaagse instrumenten voorbij en een woord van uitleg was welkom. Al met al: een geslaagd experiment.
Overtuigende Danny Schmidt brengt mooie luisterliedjes
GRONINGEN – Met Danny Schmidt als openingsact had Take Root in Groningen een eerbetoon aan goed songwritersschap. De Texaan, op het toneel met zijn vrouw Carrie Elkin, weet telkens weer liedjes van hoog niveau te produceren. Zijn laatste album 'Owls' is daar een mooi blijk van, maar ook op het podium staat Schmidt zijn mannetje. Zelf is hij kritisch over zijn zang. Daar blijkt deze dag niks van. Een boeiende en emotievolle stem, waar misschien nog net iets de punch in mist, maar die meer dan voldoende weet te overtuigen. Helemaal waar zijn stem zich mengt met de prachtige stem van Carrie Elkin. Het is geen wonder dat je je onzeker voelt naast Elkin. Dat is zoveel zangpracht en -kracht in een frele lichaam, zoveel intensiteit, Daar zou iedereen zich bij onzeker voelen. Gelukkig passen de stemmen van beide perfect bij elkaar. Ook als gitarist overtuigde Schmidt. Een mooi rustig, maar vol geluid. Schmidt staat bekend om zijn teksten. Soms scherp en maatschappijkritisch, als in 'The Guns & The Crazy Ones' waarbij hij de wapenproblematiek in de Verenigde Staten op de korrel neemt. Soms in verwondering zoals in 'Looks Like God' waar hij zich verwonderd over de schoonheid in bijvoorbeeld een zonsopgang. Soms vervult van een diepe liefde zoals in prachtige nummers als 'Faith Will Always Rise' and 'Paper Cranes'. Het concert heeft een verrassende intimiteit en intensiteit. Danny Schmidt heeft een eigen geluid gevonden en weet dat prima voor het voetlicht te brengen. Een mooi opgebouwde set en fijne aankondigingen met precies de juiste hoeveelheden informatie en humor. Danny Schmidt, perfect ondersteund door de stem van Carrie Elkin, zet een dijk van optreden neer. Niet de denderende festival opener, maar een moment van bezinning met mooie liedjes en momenten om over na te denken.
GRONINGEN – Met Danny Schmidt als openingsact had Take Root in Groningen een eerbetoon aan goed songwritersschap. De Texaan, op het toneel met zijn vrouw Carrie Elkin, weet telkens weer liedjes van hoog niveau te produceren. Zijn laatste album 'Owls' is daar een mooi blijk van, maar ook op het podium staat Schmidt zijn mannetje. Zelf is hij kritisch over zijn zang. Daar blijkt deze dag niks van. Een boeiende en emotievolle stem, waar misschien nog net iets de punch in mist, maar die meer dan voldoende weet te overtuigen. Helemaal waar zijn stem zich mengt met de prachtige stem van Carrie Elkin. Het is geen wonder dat je je onzeker voelt naast Elkin. Dat is zoveel zangpracht en -kracht in een frele lichaam, zoveel intensiteit, Daar zou iedereen zich bij onzeker voelen. Gelukkig passen de stemmen van beide perfect bij elkaar. Ook als gitarist overtuigde Schmidt. Een mooi rustig, maar vol geluid. Schmidt staat bekend om zijn teksten. Soms scherp en maatschappijkritisch, als in 'The Guns & The Crazy Ones' waarbij hij de wapenproblematiek in de Verenigde Staten op de korrel neemt. Soms in verwondering zoals in 'Looks Like God' waar hij zich verwonderd over de schoonheid in bijvoorbeeld een zonsopgang. Soms vervult van een diepe liefde zoals in prachtige nummers als 'Faith Will Always Rise' and 'Paper Cranes'. Het concert heeft een verrassende intimiteit en intensiteit. Danny Schmidt heeft een eigen geluid gevonden en weet dat prima voor het voetlicht te brengen. Een mooi opgebouwde set en fijne aankondigingen met precies de juiste hoeveelheden informatie en humor. Danny Schmidt, perfect ondersteund door de stem van Carrie Elkin, zet een dijk van optreden neer. Niet de denderende festival opener, maar een moment van bezinning met mooie liedjes en momenten om over na te denken.
Caitlin Mahoney is blij met Godlinze en Godlinze met haar
GODLINZE – Direct in het openingsliedje 'Keep Looking Back', wist de New Yorkse Caitlin Mahoney de akoustiek van de kerk te pakken en te gebruiken in haar voordeel. Het concert van de New Yorkse in de fraaie Pancratiuskerk in Godlinze was ter ere van het begin van de open monumenten dag. Voor de sprekers moest je de oren spitsen om ze te verstaan, maar Mahoney 'las' de omstandigheden uitstekend en met haar kraakheldere stem kon ze direct de brug slaan. Dat had ze eerder ook al gedaan met een in fraai Nederlands uitgesproken: 'Ik ben blij om in Godlinze te zijn'. Het optreden was op 9/11 en de organisatie had voor het concert al in woord en muziek even stilgestaan bij de vreselijke gebeurtenissen. Mahoney kwam daar in het concert op terug door de 'Star Spangled Banner'te zingen, het volkslied van de Verenigde Staten. Een lied waar ze met mooie uithalen de zuiverheid en mogelijkheden van haar stem liet horen. Een liedje daarvoor in 'Sweet Sweet You' had de New Yorkse nog een heel ander stemgeluid. Een stem met veel meer aardse tonen, een stem vol verlangen. Aan alles was te merken dat de 'You' in het liedje haar nog erg dierbaar was en haar verlangen wist op te roepen. Met het mooie 'Every it' en het aanvankelijk wat vlakke 'Spin', dat zich later opwaardeerde gedurende het lied kwam het bij de pauze. Ook daarin toonde Mahoney zich aanspreekbaar en charmant. Voor een normaliter geen concertbezoekend publiek signeerde, had voor iedereen een praatje en gaf zelfs ukulele les. Dat charmante beeld zette zich voort in de aankondigingen van de liedjes, waar ze toch veel informatie gaf. In de met 'Wolf' afgetrapte tweede helft was een prachtige uitvoering van Leonard Cohen's 'Hallelujah' het hoogtepunt met een volop meezingende kerk. Een prachtig moment. Mahoney begeleide zichzelf op gitaar en ukulele. Ze maakte het zichzelf moeilijk door op het laatst een liedje te laat te stemmen, waardoor er bij 'Quits' af en toe een snaartje niet helemaal de juiste toon voortbracht. Dat was met het afsluitende 'You are a Safe House' over thuiskomen en veiligheid weer dik in orde. Een verrassende zangeres op een onverwachte plaats en dat maakte het wel erg mooi.
GODLINZE – Direct in het openingsliedje 'Keep Looking Back', wist de New Yorkse Caitlin Mahoney de akoustiek van de kerk te pakken en te gebruiken in haar voordeel. Het concert van de New Yorkse in de fraaie Pancratiuskerk in Godlinze was ter ere van het begin van de open monumenten dag. Voor de sprekers moest je de oren spitsen om ze te verstaan, maar Mahoney 'las' de omstandigheden uitstekend en met haar kraakheldere stem kon ze direct de brug slaan. Dat had ze eerder ook al gedaan met een in fraai Nederlands uitgesproken: 'Ik ben blij om in Godlinze te zijn'. Het optreden was op 9/11 en de organisatie had voor het concert al in woord en muziek even stilgestaan bij de vreselijke gebeurtenissen. Mahoney kwam daar in het concert op terug door de 'Star Spangled Banner'te zingen, het volkslied van de Verenigde Staten. Een lied waar ze met mooie uithalen de zuiverheid en mogelijkheden van haar stem liet horen. Een liedje daarvoor in 'Sweet Sweet You' had de New Yorkse nog een heel ander stemgeluid. Een stem met veel meer aardse tonen, een stem vol verlangen. Aan alles was te merken dat de 'You' in het liedje haar nog erg dierbaar was en haar verlangen wist op te roepen. Met het mooie 'Every it' en het aanvankelijk wat vlakke 'Spin', dat zich later opwaardeerde gedurende het lied kwam het bij de pauze. Ook daarin toonde Mahoney zich aanspreekbaar en charmant. Voor een normaliter geen concertbezoekend publiek signeerde, had voor iedereen een praatje en gaf zelfs ukulele les. Dat charmante beeld zette zich voort in de aankondigingen van de liedjes, waar ze toch veel informatie gaf. In de met 'Wolf' afgetrapte tweede helft was een prachtige uitvoering van Leonard Cohen's 'Hallelujah' het hoogtepunt met een volop meezingende kerk. Een prachtig moment. Mahoney begeleide zichzelf op gitaar en ukulele. Ze maakte het zichzelf moeilijk door op het laatst een liedje te laat te stemmen, waardoor er bij 'Quits' af en toe een snaartje niet helemaal de juiste toon voortbracht. Dat was met het afsluitende 'You are a Safe House' over thuiskomen en veiligheid weer dik in orde. Een verrassende zangeres op een onverwachte plaats en dat maakte het wel erg mooi.
Sterke professionele show van Sven Hammond Soul
DRACHTEN – Een minpuntje voor Sven Hammond Soul. Zanger Ivan Peroti vond het publiek wat stil en mat. Hij vergat even dat de Sven Hammond Soul fans en het overige publiek al minstens een uur in de regen stond voor de band op kwam. Dat op zich was wel een compliment waard. Sven Hammond soul speelde een goede en professionele show, waarbij er op het toneel ook volop beleving was, vooral als het Hammond orgel van Sven Figee in stelling werd gebracht. Het heeft aan Peroti een charismatisch frontman, die hoewel zijn stem niet helemaal optimaal aanhoorde, toch nog steeds meer dan gemiddelde zangkracht heeft en uitstraling. Sven Hammond Soul swingde op het podium. Vooral 'Reasonating Heartbeat' maakte veel indruk na het swingende openingsnummer 'The Usual Suspect'. De band hield er een hoog tempo op na. Geen uitleg over de liedjes, maar spelen en dat was ook wel prettig in de regen, want met praten kun je niet dansen. Sven Figee liet zich op zijn Hammond, wat een heerlijk instrument, voor het eerst echt gelden in 'Hero'. Prachtig orgelwerk. Tim Eijmaal op gitaar, Glenn Gaddum op bas en Joost Kroon op drums zorgden voor het grondwerk waarop Figee en Peroti konden uitblinken. Aan alles was te merken dat er een uitstekend ingespeelde formatie stond die het klappen van de zweep kende. Soms misschien iets te gezien de op 'automatische piloot' gemaakte opmerking van Peroti uit het begin. Dirty Gritty soul noemt de band zelf de muziek. Soul met enige ruigheid, een scheurende gitaar o orgel en flink wat rock invloeden. Het sterke 'Kiss the Ground'kwam voorbij evenals 'Backpain'. Goede degelijke nummers met swung gebracht. Uiteindelijk eindigde het bij 'After Smoke' en was het publiek toch flink los, ondanks de regen.
DRACHTEN – Een minpuntje voor Sven Hammond Soul. Zanger Ivan Peroti vond het publiek wat stil en mat. Hij vergat even dat de Sven Hammond Soul fans en het overige publiek al minstens een uur in de regen stond voor de band op kwam. Dat op zich was wel een compliment waard. Sven Hammond soul speelde een goede en professionele show, waarbij er op het toneel ook volop beleving was, vooral als het Hammond orgel van Sven Figee in stelling werd gebracht. Het heeft aan Peroti een charismatisch frontman, die hoewel zijn stem niet helemaal optimaal aanhoorde, toch nog steeds meer dan gemiddelde zangkracht heeft en uitstraling. Sven Hammond Soul swingde op het podium. Vooral 'Reasonating Heartbeat' maakte veel indruk na het swingende openingsnummer 'The Usual Suspect'. De band hield er een hoog tempo op na. Geen uitleg over de liedjes, maar spelen en dat was ook wel prettig in de regen, want met praten kun je niet dansen. Sven Figee liet zich op zijn Hammond, wat een heerlijk instrument, voor het eerst echt gelden in 'Hero'. Prachtig orgelwerk. Tim Eijmaal op gitaar, Glenn Gaddum op bas en Joost Kroon op drums zorgden voor het grondwerk waarop Figee en Peroti konden uitblinken. Aan alles was te merken dat er een uitstekend ingespeelde formatie stond die het klappen van de zweep kende. Soms misschien iets te gezien de op 'automatische piloot' gemaakte opmerking van Peroti uit het begin. Dirty Gritty soul noemt de band zelf de muziek. Soul met enige ruigheid, een scheurende gitaar o orgel en flink wat rock invloeden. Het sterke 'Kiss the Ground'kwam voorbij evenals 'Backpain'. Goede degelijke nummers met swung gebracht. Uiteindelijk eindigde het bij 'After Smoke' en was het publiek toch flink los, ondanks de regen.
Pauw weet publiek te waarderen
DRACHTEN – Altijd jammer als de regen met bakken uit de hemel wordt gekieperd op het moment als je als band op het podium staat. Het overkwam Pauw op Popcity in Drachten. Het siert de jonge band dat het de waardering uitte voor de velen die bleven staan en meedeinden op de rock van Pauw . Dat was immers met zoveel regen niet vanzelfsprekend, helemaal omdat het gros er zonder paraplu stond en een zeiknat pak op de koop toenam. Pauw was dan ook niet te beroerd om met een flinke portie psychedelische rock hartverwarmend tekeer te gaan op het podium. De band heeft zich in korte tijd in de kijker gespeeld. Mooie optredens, goede voorprogramma's, een fijn ontvangen EP en zelfs een Europese tour. In Drachten gaf de band een kijkje hoe het zo snel heeft kunnen gebeuren. Sterke liedjes als 'Abyss' en 'Glare' vormden de opening. Liedjes waarin de band aansluiting zocht bij de stroming van de Psychedelische rock uit de jaren 60 en 70. Nadrukkelijk werd hierbij wel de 'heavy' kant gekozen. Veel galm en effecten werden ingezet. Vaak werkte dat uimuntend, soms werkt het ook tegen de band en werd het iets te veel. Jammer was ook dat de mooie dromerige zang van Brian Pots het vaak niet kon bolwerken tegen de muur van geluid die rondom hem werd opgebouwd. Een vakkundig gebouwde muur dat wel, maar in Drachten stond het regelmatig de zang in de weg. Een atractie op zich is drummer Rens Ottink die met veel swung, energie en beweging en ook nog prima spel de show steelt. Het kijken naar deze drummer is een paar regendruppen zeker waard. Muzikaal kwam het mooie 'Visions' langs, de laatste single van de Twentse band. En via onder andere 'High Tide' wordt besloten met het mooie 'Shambala'. Mooi is ook de universele jaren 60 look van Pauw. Her en der nog wat schaven en dan lekker laten rijpen.
DRACHTEN – Altijd jammer als de regen met bakken uit de hemel wordt gekieperd op het moment als je als band op het podium staat. Het overkwam Pauw op Popcity in Drachten. Het siert de jonge band dat het de waardering uitte voor de velen die bleven staan en meedeinden op de rock van Pauw . Dat was immers met zoveel regen niet vanzelfsprekend, helemaal omdat het gros er zonder paraplu stond en een zeiknat pak op de koop toenam. Pauw was dan ook niet te beroerd om met een flinke portie psychedelische rock hartverwarmend tekeer te gaan op het podium. De band heeft zich in korte tijd in de kijker gespeeld. Mooie optredens, goede voorprogramma's, een fijn ontvangen EP en zelfs een Europese tour. In Drachten gaf de band een kijkje hoe het zo snel heeft kunnen gebeuren. Sterke liedjes als 'Abyss' en 'Glare' vormden de opening. Liedjes waarin de band aansluiting zocht bij de stroming van de Psychedelische rock uit de jaren 60 en 70. Nadrukkelijk werd hierbij wel de 'heavy' kant gekozen. Veel galm en effecten werden ingezet. Vaak werkte dat uimuntend, soms werkt het ook tegen de band en werd het iets te veel. Jammer was ook dat de mooie dromerige zang van Brian Pots het vaak niet kon bolwerken tegen de muur van geluid die rondom hem werd opgebouwd. Een vakkundig gebouwde muur dat wel, maar in Drachten stond het regelmatig de zang in de weg. Een atractie op zich is drummer Rens Ottink die met veel swung, energie en beweging en ook nog prima spel de show steelt. Het kijken naar deze drummer is een paar regendruppen zeker waard. Muzikaal kwam het mooie 'Visions' langs, de laatste single van de Twentse band. En via onder andere 'High Tide' wordt besloten met het mooie 'Shambala'. Mooi is ook de universele jaren 60 look van Pauw. Her en der nog wat schaven en dan lekker laten rijpen.
Leeways volledig in festivalmode
DRACHTEN – Het verregende Popcity in Drachten kende toch een zonnig hoogtepunt. De reggeaklanken van Leeways verjoegen de regen en de energie van de heren op het podium was aanstekelijk. De formatie rondom zangers Segal ‘Siggy’ Le Corre en Riso ‘Benjamin T’ Thode was dan ook volledig in de festivalmode. Een hoog tempo, veel publieksparticipatie en feestelijke klanken. De regen gaf het op. Tegen zoveel zonnigheid was het niet bestand. Leeways. winnaar van de Grote Prijs van Nederland, weet op een aangename wijze allerlei stijlen aan elkaar te verbinden. De meeste liedjes hebben een reggeabasis, maar hebben ook soul, rock en hiphop elementen. Een reggeadeuntje die overgaat in een rocksolo op gitaar en dan naadloos terug valt op het reggeadeuntje. Het is een tour de force die Leeways moeiteloos volbrengt. De band speelt strak als een rockformatie, de zangers dartelen daar over heen met hun reggea en hiphop zang, waarbij Benjamin T tevens een ratelende Mc is. Als publieks animator was Benjamin T in topvorm. Onvermoeibaar probeerde hij het publiek er bij te betrekken. Wat aan de late kant probeerde hij het publiek dat op de droge stenen bleef aanvankelijk op het gras voor het podium te krijgen, maar verder was consequent om in hoog tempo te proberen het publiek te betrekken. Jammer was dat er veel gesproken werd, maar weinig gezegd. Leeways probeert in een liedje als 'Freedom' toch een boodschap te brengen. Juist in deze tijden wordt gevraagd dat artiesten niet alleen hun liedjes brengen, maar ook hun boodschap. Af en toe een statement is niet erg. De wervelende show bleef in hoog tempo verder gaan. Het eindigde met 'Siggy' hoog op de boxen en even later nog hoger in de masten en de nieuwe singel 'Far Away'. Gitarist Andrej Bragin en bassist Timothy Riley sprongen over de barricades en speelden van uit het publiek. Het zonnetje scheen. Festivaltijd.
DRACHTEN – Het verregende Popcity in Drachten kende toch een zonnig hoogtepunt. De reggeaklanken van Leeways verjoegen de regen en de energie van de heren op het podium was aanstekelijk. De formatie rondom zangers Segal ‘Siggy’ Le Corre en Riso ‘Benjamin T’ Thode was dan ook volledig in de festivalmode. Een hoog tempo, veel publieksparticipatie en feestelijke klanken. De regen gaf het op. Tegen zoveel zonnigheid was het niet bestand. Leeways. winnaar van de Grote Prijs van Nederland, weet op een aangename wijze allerlei stijlen aan elkaar te verbinden. De meeste liedjes hebben een reggeabasis, maar hebben ook soul, rock en hiphop elementen. Een reggeadeuntje die overgaat in een rocksolo op gitaar en dan naadloos terug valt op het reggeadeuntje. Het is een tour de force die Leeways moeiteloos volbrengt. De band speelt strak als een rockformatie, de zangers dartelen daar over heen met hun reggea en hiphop zang, waarbij Benjamin T tevens een ratelende Mc is. Als publieks animator was Benjamin T in topvorm. Onvermoeibaar probeerde hij het publiek er bij te betrekken. Wat aan de late kant probeerde hij het publiek dat op de droge stenen bleef aanvankelijk op het gras voor het podium te krijgen, maar verder was consequent om in hoog tempo te proberen het publiek te betrekken. Jammer was dat er veel gesproken werd, maar weinig gezegd. Leeways probeert in een liedje als 'Freedom' toch een boodschap te brengen. Juist in deze tijden wordt gevraagd dat artiesten niet alleen hun liedjes brengen, maar ook hun boodschap. Af en toe een statement is niet erg. De wervelende show bleef in hoog tempo verder gaan. Het eindigde met 'Siggy' hoog op de boxen en even later nog hoger in de masten en de nieuwe singel 'Far Away'. Gitarist Andrej Bragin en bassist Timothy Riley sprongen over de barricades en speelden van uit het publiek. Het zonnetje scheen. Festivaltijd.
Meschiya Lake swingt in Grand Theatre
GRONINGEN – Niet alleen op de dansvloer was het swingen. Ook op toneel werd er flink wat afgedanst bij Meschiya Lake & The Little Bighorns ft Chanche Bushman. Voor de herstart van het podium Grand Theatre was het een prachtige opening met een nagenoeg uitverkocht huis en muziek dat zowel jong als oud verenigde. Meschiya Lake brengt het New Orleans van de jaren '30 weer tot leven met tijdloze muziek die niks aan actualiteit heeft ingeboet. New Orleans Jazz. De opening met 'Bleu Jay' was direct maatgevend voor het hele concert. The Little Bighorns direct op stoom en een scheurende en stampende song. Meschiya Lake die met haar energieke stijl zong en tussen door danste met Chanche Bushman. Bushman is een danser die zich heeft gespecialiseerd in de dansstijlen van die jaren. Dat werkte in veel nummers geweldig. De moeiteloos van een dans in zang overschakelende Meschiya Lake werkte bewondering, want de meeste mensen zouden op dat moment buiten adem zijn laat staan feilloos kunnen zingen. Het dansen, in Groningen voor het eerst bij de show, moet nog wel verder verfijnt worden. Bushman leek elke kans te grijpen om met Lake te dansen en zelfs als zij aan het zingen was, eiste hij de aandacht op door expressief te dansen op de achtergrond. Op sommige momenten leek hij zelfs de show haast over te nemen. Nog wat schaafwerk is vereist. Het dansen was echter wel een mooie toevoeging. De muziek was op zich zelf ook uitstekend. Meschiya Lake is een vakvrouw die met haar lef en durf en markante uitstraling een vakkundige frontvrouw is met prima stem. Met allure zong ze prachtige liedjes als 'That Chick's too Young to Fry', Reefer Man' en ter afwisseling fijne wat rustigere stukken als 'Woman seeking Man' en 'Lucky Day'. Hoogtepunt was het spetterende 'Satan your Kingdom must come Down', waarmee ze ook op Take Root in 2012 al veel indruk maakte. Prima uitvoeringen van Bessie Smith's 'Baby, won't you please come Home' en het oorspronkelijk door Jimmy Soul naar bekendheid gezongen 'If you wanna be happy for the rest of your life'. Lake hield het tempo hoog. Af en toe een praatje, maar dat werd vaak niet inhoudelijk. Uiteindelijk kwam na in vlot tempo zo'n 25 liedjes te hebben gespeeld, waardoor naast de kwaliteit ook de kwantiteit niks te wensen overliet het einde. Als toegift 'Just a Closer Walk with Thee' een oude spiritual en nog een liedje en toen, klaar. Goede oude muziek is er niet. Goede muziek blijft actueel en verrassend.
GRONINGEN – Niet alleen op de dansvloer was het swingen. Ook op toneel werd er flink wat afgedanst bij Meschiya Lake & The Little Bighorns ft Chanche Bushman. Voor de herstart van het podium Grand Theatre was het een prachtige opening met een nagenoeg uitverkocht huis en muziek dat zowel jong als oud verenigde. Meschiya Lake brengt het New Orleans van de jaren '30 weer tot leven met tijdloze muziek die niks aan actualiteit heeft ingeboet. New Orleans Jazz. De opening met 'Bleu Jay' was direct maatgevend voor het hele concert. The Little Bighorns direct op stoom en een scheurende en stampende song. Meschiya Lake die met haar energieke stijl zong en tussen door danste met Chanche Bushman. Bushman is een danser die zich heeft gespecialiseerd in de dansstijlen van die jaren. Dat werkte in veel nummers geweldig. De moeiteloos van een dans in zang overschakelende Meschiya Lake werkte bewondering, want de meeste mensen zouden op dat moment buiten adem zijn laat staan feilloos kunnen zingen. Het dansen, in Groningen voor het eerst bij de show, moet nog wel verder verfijnt worden. Bushman leek elke kans te grijpen om met Lake te dansen en zelfs als zij aan het zingen was, eiste hij de aandacht op door expressief te dansen op de achtergrond. Op sommige momenten leek hij zelfs de show haast over te nemen. Nog wat schaafwerk is vereist. Het dansen was echter wel een mooie toevoeging. De muziek was op zich zelf ook uitstekend. Meschiya Lake is een vakvrouw die met haar lef en durf en markante uitstraling een vakkundige frontvrouw is met prima stem. Met allure zong ze prachtige liedjes als 'That Chick's too Young to Fry', Reefer Man' en ter afwisseling fijne wat rustigere stukken als 'Woman seeking Man' en 'Lucky Day'. Hoogtepunt was het spetterende 'Satan your Kingdom must come Down', waarmee ze ook op Take Root in 2012 al veel indruk maakte. Prima uitvoeringen van Bessie Smith's 'Baby, won't you please come Home' en het oorspronkelijk door Jimmy Soul naar bekendheid gezongen 'If you wanna be happy for the rest of your life'. Lake hield het tempo hoog. Af en toe een praatje, maar dat werd vaak niet inhoudelijk. Uiteindelijk kwam na in vlot tempo zo'n 25 liedjes te hebben gespeeld, waardoor naast de kwaliteit ook de kwantiteit niks te wensen overliet het einde. Als toegift 'Just a Closer Walk with Thee' een oude spiritual en nog een liedje en toen, klaar. Goede oude muziek is er niet. Goede muziek blijft actueel en verrassend.
My Baby dendert door
GRONINGEN – Je merkt aan alles dat My Baby inmiddels een ervaren festivalband is. Het trio uit Nederland en Nieuw Zeeland weet wat wordt gevraagd en levert. Op Het Dok tijdens Noorderzon gaat de zweep over het publiek. In een geweldig hoog tempo neemt de band het publiek mee langs een uur muziek en adempauzes zijn voor watjes. Voornamelijk hiervoor verantwoordelijk is drummer Joost van Dijck, de motor achter de band. Een drummer die in tempo en ritme af en toe sterk doet denken aan de legendarische Carl Palmer. Ieder nummer weer zet hij de overdrive aan en geselt zijn drumstel op een manier dat zijn microfoon op het zelfde ritme heen en weer zwaait en zelfs dreigt te vallen. Op het ritme door Van Dijck uitgezet zorgt Daniel Johnstone voor de muzikale accenten en invulling met zijn electrische gitaar. Een mooie gitarist zonder egotripperij. Daarover heen danst de stem van Cato van Dijck af en toe ijl en lichtvoetig, dan weer haast schreeuwerig en dwingend, maar altijd pakkend. De band begint met 'Seeing Red' een sterk en toonzettend openingsnummer. De trein is vertrokken en komt voorlopig niet tot stilstand. Slechts een enkel nummertje heeft een minder hoog tempo. Een aankondiging is de band vreemd. Er wordt niet gesproken, music is the message. My Baby brengt het ruig swingend haar Indie Delta Blues. Eigenlijk ook wel weer jammer dat er niet één of twee momenten zijn voor bezinning. De band kan namelijk ook erg mooi en overtuigend een rustig nummer brengen, waarin de stem van Cato van Dyck helemaal weet te betoveren. In Groningen blijft dit achterwege. Het ene nummer gaat nagenoeg over in het andere. Dat is ook erg mooi. De overtuiging blijft in de band voor het hele optreden. Mooie lang uitgesponnen liedjes, want eigenlijk brengt My Baby in een dik uur niet zo heel veel materiaal, maar wat ze brengen, wotdt ook optimaal gebracht. 'Take it as a Warning' bevalt wellicht nog het meest. Wees gewaarschuwd, My Baby neemt je mee op een wilde rit.
GRONINGEN – Je merkt aan alles dat My Baby inmiddels een ervaren festivalband is. Het trio uit Nederland en Nieuw Zeeland weet wat wordt gevraagd en levert. Op Het Dok tijdens Noorderzon gaat de zweep over het publiek. In een geweldig hoog tempo neemt de band het publiek mee langs een uur muziek en adempauzes zijn voor watjes. Voornamelijk hiervoor verantwoordelijk is drummer Joost van Dijck, de motor achter de band. Een drummer die in tempo en ritme af en toe sterk doet denken aan de legendarische Carl Palmer. Ieder nummer weer zet hij de overdrive aan en geselt zijn drumstel op een manier dat zijn microfoon op het zelfde ritme heen en weer zwaait en zelfs dreigt te vallen. Op het ritme door Van Dijck uitgezet zorgt Daniel Johnstone voor de muzikale accenten en invulling met zijn electrische gitaar. Een mooie gitarist zonder egotripperij. Daarover heen danst de stem van Cato van Dijck af en toe ijl en lichtvoetig, dan weer haast schreeuwerig en dwingend, maar altijd pakkend. De band begint met 'Seeing Red' een sterk en toonzettend openingsnummer. De trein is vertrokken en komt voorlopig niet tot stilstand. Slechts een enkel nummertje heeft een minder hoog tempo. Een aankondiging is de band vreemd. Er wordt niet gesproken, music is the message. My Baby brengt het ruig swingend haar Indie Delta Blues. Eigenlijk ook wel weer jammer dat er niet één of twee momenten zijn voor bezinning. De band kan namelijk ook erg mooi en overtuigend een rustig nummer brengen, waarin de stem van Cato van Dyck helemaal weet te betoveren. In Groningen blijft dit achterwege. Het ene nummer gaat nagenoeg over in het andere. Dat is ook erg mooi. De overtuiging blijft in de band voor het hele optreden. Mooie lang uitgesponnen liedjes, want eigenlijk brengt My Baby in een dik uur niet zo heel veel materiaal, maar wat ze brengen, wotdt ook optimaal gebracht. 'Take it as a Warning' bevalt wellicht nog het meest. Wees gewaarschuwd, My Baby neemt je mee op een wilde rit.
The Gospel Sessions doen het Noorderplantsoen swingen
GRONINGEN – Het gemak waarmee The Gospel Sessions over het water van het Noorderplantsoen naar het publiek rijkte was verbluffend. De stem van Michelle David bracht de boodschap over het water, als was het de Here zelf die over het meer van Galileo liep, en de menigte geloofde. The Gospel Sessions bracht de blijde boodschap verpakt in funk en soul en een vleugje blues. Het werd een feestje dat al begon met mooie sterke opening met 'Need You're Help'. David was in vorm. Expressief en vol beweging, met een verrukkelijke soulstem waarin de power alleen maar beteugeld hoefde te worden. De ene prachtige song naar de andere schalde over het water. Het prachtige 'There's a Light' en al die andere liedjes waarbij de muziek was ontdaan van te veel fratsen en eigenlijk terug was gebracht naar zijn oorsprong. Het sterke spel van Onno Smit en Paul Wilemsen op gitaar en Toon Oomen op percussie met naast zijn drumstel ook op washboard. Het gaf de ruimte aan David om te exelleren.
Jammer was dat in een genre met een boodschap voor een gospelvreemd publiek als het Nederlandse niet af en toe liedjes wat meer in historisch perspectief werden gezet. Geen uitleg van de boodschap en daarmee werden liedjes weer ook gewoon liedjes die eigenlijk overal over konden gaan. Een festival is misschien niet de juiste plek om er een verkapte kerkdienst van te maken, maar enige uitleg was welkom geweest, juist omdat David ook een enthousiaste vertelster was die het publiek prima wist te bespelen, ook rondom de liedjes.
De liedjes waren echter geweldig. Swingend ging het langs het songbook van 'The Gospel Sessions' met de bandleden die er ook vol voor gingen. Als afsluiting het mooie 'He Choose Me'. Als verkondigers van de boodschap is er nog wat te verbeteren, als festivalband volledig geslaagd.
GRONINGEN – Het gemak waarmee The Gospel Sessions over het water van het Noorderplantsoen naar het publiek rijkte was verbluffend. De stem van Michelle David bracht de boodschap over het water, als was het de Here zelf die over het meer van Galileo liep, en de menigte geloofde. The Gospel Sessions bracht de blijde boodschap verpakt in funk en soul en een vleugje blues. Het werd een feestje dat al begon met mooie sterke opening met 'Need You're Help'. David was in vorm. Expressief en vol beweging, met een verrukkelijke soulstem waarin de power alleen maar beteugeld hoefde te worden. De ene prachtige song naar de andere schalde over het water. Het prachtige 'There's a Light' en al die andere liedjes waarbij de muziek was ontdaan van te veel fratsen en eigenlijk terug was gebracht naar zijn oorsprong. Het sterke spel van Onno Smit en Paul Wilemsen op gitaar en Toon Oomen op percussie met naast zijn drumstel ook op washboard. Het gaf de ruimte aan David om te exelleren.
Jammer was dat in een genre met een boodschap voor een gospelvreemd publiek als het Nederlandse niet af en toe liedjes wat meer in historisch perspectief werden gezet. Geen uitleg van de boodschap en daarmee werden liedjes weer ook gewoon liedjes die eigenlijk overal over konden gaan. Een festival is misschien niet de juiste plek om er een verkapte kerkdienst van te maken, maar enige uitleg was welkom geweest, juist omdat David ook een enthousiaste vertelster was die het publiek prima wist te bespelen, ook rondom de liedjes.
De liedjes waren echter geweldig. Swingend ging het langs het songbook van 'The Gospel Sessions' met de bandleden die er ook vol voor gingen. Als afsluiting het mooie 'He Choose Me'. Als verkondigers van de boodschap is er nog wat te verbeteren, als festivalband volledig geslaagd.
The Barker Band mengt alle genre's
VEENHUIZEN – Een heerlijk mengelmoes van stijlen en erg dansbaar en vrolijk. Zo zou je in één zin het optreden van de Londense The Barker Band op Noordfolk in Veenhuizen kunnen samen vatten. De Britse formatie was de afsluiter van het festival en in die rol prima gecast. De zevenmansformatie begon nog met het prachtige, door zangeres Nella Johnson stijlvol en plechtig a capella gezongen 'The Fishing Song Part 1', daarna was het vooral swingen. De invloeden van rock, country, blues en soul deden zich voelen. Het ene nummer wat meer poppy, het volgende geschikt voor een squaredance en dan weer een ouderwets folkliedje. Het maakte het boeiend en gevarieerd. The Barker Band is geformeerd rondom een drietal Barker's. Jake en zijn tweelingbroer Sam en Lenny Barker, de nog niet zolang geleden overleden vader van het duo. Even leek dat het einde van de band te beteken, die ook nog Laurie Sherman, als founding member, telt, maar uitendelijk was de liefde voor muziek maken toch wat het gezelschap bindt. In Nella Johnson heeft de band een fantastische vrouwlijke leadzanger met veel uitstraling en een mooie omfloerste stem. Beide Barker broers wisselen niet alleen regelmatig hun instrumenten, de banjo en mandoline, met elkaar, maar ook de leadzang, waarbij vooral de stem van Sam Barker 'sweet als honey' is, maar toch bite heeft. Jake Barker zingt net iets zachter en dreigde af en toe in het geweld te verzuipen, zo bleek in 'Polly'. Het tempo ging er af en toe uit door stemsessies. Het risico van een banjo op toneel. Erg mooi was het walsje 'Follow Old Love Around' dat zeer beviel net als even later 'Reaper' en de shanty 'Rio'. In dat laatste nummer leek de band erg op de Britse Folklegende 'The Man They Couldn't Hang'. Geen wonder want violist Simon Cohen heeft een historie in die band en gaf op deze manier alvast een goede tip aan de organisatie voor volgend jaar. Zo bleef het leuk, spanend en afwisselend. Mooie zang, sterk drumwerk van Rupert Shreeve en vooral plezier. Na het afsluitende 'Rolling with You', kwam de band nog één keer terug vor het mooie soulvolle 'Black Cat; als toegift. Fijne Britten die Barker Band.
VEENHUIZEN – Een heerlijk mengelmoes van stijlen en erg dansbaar en vrolijk. Zo zou je in één zin het optreden van de Londense The Barker Band op Noordfolk in Veenhuizen kunnen samen vatten. De Britse formatie was de afsluiter van het festival en in die rol prima gecast. De zevenmansformatie begon nog met het prachtige, door zangeres Nella Johnson stijlvol en plechtig a capella gezongen 'The Fishing Song Part 1', daarna was het vooral swingen. De invloeden van rock, country, blues en soul deden zich voelen. Het ene nummer wat meer poppy, het volgende geschikt voor een squaredance en dan weer een ouderwets folkliedje. Het maakte het boeiend en gevarieerd. The Barker Band is geformeerd rondom een drietal Barker's. Jake en zijn tweelingbroer Sam en Lenny Barker, de nog niet zolang geleden overleden vader van het duo. Even leek dat het einde van de band te beteken, die ook nog Laurie Sherman, als founding member, telt, maar uitendelijk was de liefde voor muziek maken toch wat het gezelschap bindt. In Nella Johnson heeft de band een fantastische vrouwlijke leadzanger met veel uitstraling en een mooie omfloerste stem. Beide Barker broers wisselen niet alleen regelmatig hun instrumenten, de banjo en mandoline, met elkaar, maar ook de leadzang, waarbij vooral de stem van Sam Barker 'sweet als honey' is, maar toch bite heeft. Jake Barker zingt net iets zachter en dreigde af en toe in het geweld te verzuipen, zo bleek in 'Polly'. Het tempo ging er af en toe uit door stemsessies. Het risico van een banjo op toneel. Erg mooi was het walsje 'Follow Old Love Around' dat zeer beviel net als even later 'Reaper' en de shanty 'Rio'. In dat laatste nummer leek de band erg op de Britse Folklegende 'The Man They Couldn't Hang'. Geen wonder want violist Simon Cohen heeft een historie in die band en gaf op deze manier alvast een goede tip aan de organisatie voor volgend jaar. Zo bleef het leuk, spanend en afwisselend. Mooie zang, sterk drumwerk van Rupert Shreeve en vooral plezier. Na het afsluitende 'Rolling with You', kwam de band nog één keer terug vor het mooie soulvolle 'Black Cat; als toegift. Fijne Britten die Barker Band.
The Young Folk spelen na Paradiso ook Veenhuizen plat
VEENHUIZEN – Een paar maandjes geleden was The Young Folk verantwoordelijk voor een geweldig optreden in Paradiso en nu zijn de in Nederland steeds populairdere Ieren terug voor een optreden op Noordfolk in Veenhuizen. Al na het openingsnummer 'Song about Wolves'is duidelijk waarop die populariteit is gebasseerd. Een prachtige opening die een even uitmuntend gevolg krijgt. Centraal staan de harmoniën van het drietal, een uitgedunde versie van de complete band. Vaak alleen met de gitaar van Anthony Furey als begeleiding. Deze Ieren weten wat samen zingen is. Het was ook slechts één klein minpuntje dat naast de gitaar alleen de mandoline Tony McLoughlin en de melodica van de jarige Paul Butler te horen waren. Soms miste je toch het wat vollere geluid van het album 'The Little Battle'. Het prachtige 'I've Been here before' kwam langs en het even mooie 'My Friends'. Wat nog wat onverwachte en onbedoelde 'audience partipation' kreeg toen de Veenhuizer lolbroek op het meermalig gezongen refrein 'My friends told me...' van uit de zaal een 'What?'liet klinken. Het leverde op en voor het podium grote grijnzen op. Verder via het schitterende 'Ladders', elk nummer een getuigschrift van de muzikaliteit van het trio. Met betrekelijk simpele middelen werd veel gecreëerd. De mooie en subtiele klanken van de Melodica van Butler verrasten daarbij nog het meest. Er werd met zichtbaar plezier gespeeld. Qua aankondigingen en introducties van de liedjes kan het nog iets groeien, maar met humor en zelfspot kam met name Anthony Furey een eind. Dat er nog veel meer in het vat zit bleek bij een aantal nummers van de begin volgend jaar te verschijnen tweede CD van The Young Folk. 'Home' en 'This Fall' zullen daar op staan en waren het hoogtepunt van het huidige concert. Voor het toegift 'Olivia Leaves' werden de instrumenten losgekoppeld en stond het drietal voo het podium. Met aleen gitaa en nog een keer die mooie samenzang.
VEENHUIZEN – Een paar maandjes geleden was The Young Folk verantwoordelijk voor een geweldig optreden in Paradiso en nu zijn de in Nederland steeds populairdere Ieren terug voor een optreden op Noordfolk in Veenhuizen. Al na het openingsnummer 'Song about Wolves'is duidelijk waarop die populariteit is gebasseerd. Een prachtige opening die een even uitmuntend gevolg krijgt. Centraal staan de harmoniën van het drietal, een uitgedunde versie van de complete band. Vaak alleen met de gitaar van Anthony Furey als begeleiding. Deze Ieren weten wat samen zingen is. Het was ook slechts één klein minpuntje dat naast de gitaar alleen de mandoline Tony McLoughlin en de melodica van de jarige Paul Butler te horen waren. Soms miste je toch het wat vollere geluid van het album 'The Little Battle'. Het prachtige 'I've Been here before' kwam langs en het even mooie 'My Friends'. Wat nog wat onverwachte en onbedoelde 'audience partipation' kreeg toen de Veenhuizer lolbroek op het meermalig gezongen refrein 'My friends told me...' van uit de zaal een 'What?'liet klinken. Het leverde op en voor het podium grote grijnzen op. Verder via het schitterende 'Ladders', elk nummer een getuigschrift van de muzikaliteit van het trio. Met betrekelijk simpele middelen werd veel gecreëerd. De mooie en subtiele klanken van de Melodica van Butler verrasten daarbij nog het meest. Er werd met zichtbaar plezier gespeeld. Qua aankondigingen en introducties van de liedjes kan het nog iets groeien, maar met humor en zelfspot kam met name Anthony Furey een eind. Dat er nog veel meer in het vat zit bleek bij een aantal nummers van de begin volgend jaar te verschijnen tweede CD van The Young Folk. 'Home' en 'This Fall' zullen daar op staan en waren het hoogtepunt van het huidige concert. Voor het toegift 'Olivia Leaves' werden de instrumenten losgekoppeld en stond het drietal voo het podium. Met aleen gitaa en nog een keer die mooie samenzang.
Ygdrassil op zijn mooist in de rauwe randjes
VEENHUIZEN – Na jaren vragen, zeuren en smeken van organisatoren en fans is Ygdrassil voor een drietal concerten weer bij elkaar. Als vanouds smelten de stemmen van Linde Nijland en Annemarieke Coenders samen in hun mooie folkliedjes op Noordfolk in Veenhuizen. Het duo met in verschillende nummers ondersteuning van gitarist Bert Ridderbos gaf een bloemlezing uit vijf albums Ygdrassil. Na een sterke opening met het a capella gezongen 'Within' en het mooie 'One morning in the Springtime' kwam de eerste vreemde eend uit de Ygdrassil kokker. 'We visit Many Places' stonfd in het verleden nagenoeg nooit op de setlist en naast de afleidende technische problemen, die tot een vermakelijke komische act leiden, was dit ook één van de mindere nummers, misschien wel juist omdat het nummer nog geen kans heeft gehad zich op het podium te ontwikkelen. Dit telde eigenlijk voor alle 'nieuwe' nummers. Echt mooi was 'Creul Sister' en 'Home is a building', nummers waar het voor het eerst niet alleen om de prachtige harmoniëen van beide ging, maar waar ook de rauwheid in beide stemmen werd toegelaten. Beide dames zijn technisch fantastische zangeressen, maar juist in die rauwheid die een aantal nummers werd toegelaten bewezen ze hun meesterschap. Dan werd mooi prachtig. Dat was bijvoorbeeld in de Bob Dylan cover 'Mail Train' en vooral in het prachtige afsluitende 'Broken' die hartverscheurend mooi werd gezongen. Jammer was dat niet altijd duidelijk was waarom de gezongen nummers de bloemlezing haalden. De introducties waren prima, maar zelden inhoudelijk. Wel dat Ygdrassil moeiteloos de tijd heeft doorstaan. Ridderbos was uitstekend in zijn rol als begeleider en wist dat multitaskende te combineren met zijn rol als festival organisator en technische man. Eén van de hoogtepunten was dan ook een sprintende Ridderbos over het festivalterrein met accordeon op een tempo waar Daphne Schippers zich niet voor hoeft te schamen en een 'Bert, Bert' scanderende zaal. Er zit duidelijk nog muziek in Ygdrassil. Coenders en Nijland weten nog niet of het optreden nog een vervolg gaat krijgen, maar als dat gaat gebeuren, dan heel graag met die rauwe randjes.
VEENHUIZEN – Na jaren vragen, zeuren en smeken van organisatoren en fans is Ygdrassil voor een drietal concerten weer bij elkaar. Als vanouds smelten de stemmen van Linde Nijland en Annemarieke Coenders samen in hun mooie folkliedjes op Noordfolk in Veenhuizen. Het duo met in verschillende nummers ondersteuning van gitarist Bert Ridderbos gaf een bloemlezing uit vijf albums Ygdrassil. Na een sterke opening met het a capella gezongen 'Within' en het mooie 'One morning in the Springtime' kwam de eerste vreemde eend uit de Ygdrassil kokker. 'We visit Many Places' stonfd in het verleden nagenoeg nooit op de setlist en naast de afleidende technische problemen, die tot een vermakelijke komische act leiden, was dit ook één van de mindere nummers, misschien wel juist omdat het nummer nog geen kans heeft gehad zich op het podium te ontwikkelen. Dit telde eigenlijk voor alle 'nieuwe' nummers. Echt mooi was 'Creul Sister' en 'Home is a building', nummers waar het voor het eerst niet alleen om de prachtige harmoniëen van beide ging, maar waar ook de rauwheid in beide stemmen werd toegelaten. Beide dames zijn technisch fantastische zangeressen, maar juist in die rauwheid die een aantal nummers werd toegelaten bewezen ze hun meesterschap. Dan werd mooi prachtig. Dat was bijvoorbeeld in de Bob Dylan cover 'Mail Train' en vooral in het prachtige afsluitende 'Broken' die hartverscheurend mooi werd gezongen. Jammer was dat niet altijd duidelijk was waarom de gezongen nummers de bloemlezing haalden. De introducties waren prima, maar zelden inhoudelijk. Wel dat Ygdrassil moeiteloos de tijd heeft doorstaan. Ridderbos was uitstekend in zijn rol als begeleider en wist dat multitaskende te combineren met zijn rol als festival organisator en technische man. Eén van de hoogtepunten was dan ook een sprintende Ridderbos over het festivalterrein met accordeon op een tempo waar Daphne Schippers zich niet voor hoeft te schamen en een 'Bert, Bert' scanderende zaal. Er zit duidelijk nog muziek in Ygdrassil. Coenders en Nijland weten nog niet of het optreden nog een vervolg gaat krijgen, maar als dat gaat gebeuren, dan heel graag met die rauwe randjes.
Kristalheldere stem van Mischa MacPherson boeit
VEENHUIZEN – Een echte Schot is blij met elke druppel regen. Iedere drup regen is immers in potentie een druppel whisky, maar als het kristalheldere water van Lews Island er de oorzaak van is dat de stem van Mischa MacPherson kristalhelder is, dan is ook dat water gebruik een zeer gewaardeerd gebruik. Het Mischa MacPherson trio speelde een zeer overtuigende set op het Noordfolk festival in Veenhuizen. Liedjes in het Gealic over aangespoelde zeelieden en hoe ze worden verzorgd. Hoe mooi de Schotse heuvelen zijn. Authentieke Schotse liedjes over Schotse onderwerpen. Het prachtige 'An Lair Dhonn' over de man en de liefde voor zijn boot. Mooi rustig gezongen en prachtig. Dat gold ook voor 'Horo Chuna Mi' over de verwondering op het zeer christelijke Lewis Island over een boot die op zondag vaart. Varen op de dag des heeres is immers not done. 'Naighdream' over een man die de ideale vrouw alleen in zijn droom vindt. Prachtige liedjes en geweldig gezongen met een prima setopbouw. Innes White op guitaar en Alie Levack op pipes en fluit zorgden voor een mooie begeleiding, waarbij Levack zo nu en dan op zijn fluit het duet aanging met MacPherson.
Dat beide heren ook afzonderlijk volop in hun mars hebben bleek toen Macpherson een stap terug deed en het podium gunde aan haar beide companen. Met een aantal tunes toonden beide Schotten dat ze muzikaal geweldig veel in hun mars hebben. Nadeel hierbij was dat het trio sowieso al ruim stond, maar nu het midden er uit stapte de heren een mijl uit elkaar stonden. Daarna trad de naamgeefster ook zelf weer op het podium. 'London Town' was het enige Engelstalige liedje. Het enige liedje dat geen uitleg behoefde, De rest werd keurig geïntroduceerd door Mischa MacPherson die eindigde met een mooie lullaby en liedjes over de liefde van de Schot voor zijn aardappel. De Nederlander kan ook aardappel waarderen, maar ook het Mischa MacPherson Trio.
VEENHUIZEN – Een echte Schot is blij met elke druppel regen. Iedere drup regen is immers in potentie een druppel whisky, maar als het kristalheldere water van Lews Island er de oorzaak van is dat de stem van Mischa MacPherson kristalhelder is, dan is ook dat water gebruik een zeer gewaardeerd gebruik. Het Mischa MacPherson trio speelde een zeer overtuigende set op het Noordfolk festival in Veenhuizen. Liedjes in het Gealic over aangespoelde zeelieden en hoe ze worden verzorgd. Hoe mooi de Schotse heuvelen zijn. Authentieke Schotse liedjes over Schotse onderwerpen. Het prachtige 'An Lair Dhonn' over de man en de liefde voor zijn boot. Mooi rustig gezongen en prachtig. Dat gold ook voor 'Horo Chuna Mi' over de verwondering op het zeer christelijke Lewis Island over een boot die op zondag vaart. Varen op de dag des heeres is immers not done. 'Naighdream' over een man die de ideale vrouw alleen in zijn droom vindt. Prachtige liedjes en geweldig gezongen met een prima setopbouw. Innes White op guitaar en Alie Levack op pipes en fluit zorgden voor een mooie begeleiding, waarbij Levack zo nu en dan op zijn fluit het duet aanging met MacPherson.
Dat beide heren ook afzonderlijk volop in hun mars hebben bleek toen Macpherson een stap terug deed en het podium gunde aan haar beide companen. Met een aantal tunes toonden beide Schotten dat ze muzikaal geweldig veel in hun mars hebben. Nadeel hierbij was dat het trio sowieso al ruim stond, maar nu het midden er uit stapte de heren een mijl uit elkaar stonden. Daarna trad de naamgeefster ook zelf weer op het podium. 'London Town' was het enige Engelstalige liedje. Het enige liedje dat geen uitleg behoefde, De rest werd keurig geïntroduceerd door Mischa MacPherson die eindigde met een mooie lullaby en liedjes over de liefde van de Schot voor zijn aardappel. De Nederlander kan ook aardappel waarderen, maar ook het Mischa MacPherson Trio.
Alex Highton werkt zich op na valse start
GRONINGEN – Liverpudlian, maar tegenwoordig in de buurt van Cambridge woonachtig, Alex Highton wordt in zijn eerste liedje 'Hip with the Kids' geconfronteerd met gitaarpech op podium Plataan op Noorderzon. Niet alleen weet de Britse singersongwriter zelf lang niet altijd de juiste noot te vinden, maar ook de techniek laat hem in de steek. Een valse start, maar Highton is één en ander gewend. Volgens eigen zeggen, maakt hij wel vaker een 'mess' van liedjes. Ook zijn tweede liedje komt niet tot zijn recht. De volhouder op en voor Podium Plataan op Noorderzon in Groningen wordt beloond. Na 'You left me in no Doubt' dat Highton als derde nummer op zijn setlist heeft staan, wordt het mooier en mooier. Dat is een fijn rustig nummer, waarin Highton zijn stem en gitaartouch weet te vinden. Het volgende 'You got the Trees' is prima en resulteert in het eerste hoogtepunt van het concert het indrukwekkende 'Song for Someone' opgedragen aan zijn dochter. Aan de intensiteit merk je de extra lading van dit lied voor Highton. Highton blijkt een onderhoudende gedegen singersongwriter. Af en toe blijft hij wat ruzie houden met zijn snaren, maar zijn stem is mooi. Hij durft te zingen, legt emotie in zijn stem en weet zijn beperkingen en sterktes. Op het podium blijk hij ontspannen. Aanvankelijk introduceert hij zijn liedjes prima, relaxed en met zelfspot. In de loop van het concert wordt dat iets minder. Zijn liedjes zijn over het algemeen prima. Een enkeling steekt er boven of onderuit, maar in doorsnee is hij een mooi gevarieerde artiest die iets beter tot zijn recht blijft komen in de rustige liedjes, maar het vlottere werk zorgt voor de nodige variatie. Vlak voor het einde komt het prachtige 'Thirteen' een cover van het Big Star nummer, opgedragen aan zijn vrouw Patricia. 'I left the City', komt hierna en is ook prachtig, maar 'Sunlight burns you're Skin' weet weer niet steeds te overtuigen. Highton zet zijn laatste nummer in en komt tot ontdekking dat hij die al gespeeld heeft. Dan maar een cover. Arlo Guthrie's 'Coming Into Los Angeles' krijgt een mooie uitvoering. Alex Highton wist positief te verrassen.
GRONINGEN – Liverpudlian, maar tegenwoordig in de buurt van Cambridge woonachtig, Alex Highton wordt in zijn eerste liedje 'Hip with the Kids' geconfronteerd met gitaarpech op podium Plataan op Noorderzon. Niet alleen weet de Britse singersongwriter zelf lang niet altijd de juiste noot te vinden, maar ook de techniek laat hem in de steek. Een valse start, maar Highton is één en ander gewend. Volgens eigen zeggen, maakt hij wel vaker een 'mess' van liedjes. Ook zijn tweede liedje komt niet tot zijn recht. De volhouder op en voor Podium Plataan op Noorderzon in Groningen wordt beloond. Na 'You left me in no Doubt' dat Highton als derde nummer op zijn setlist heeft staan, wordt het mooier en mooier. Dat is een fijn rustig nummer, waarin Highton zijn stem en gitaartouch weet te vinden. Het volgende 'You got the Trees' is prima en resulteert in het eerste hoogtepunt van het concert het indrukwekkende 'Song for Someone' opgedragen aan zijn dochter. Aan de intensiteit merk je de extra lading van dit lied voor Highton. Highton blijkt een onderhoudende gedegen singersongwriter. Af en toe blijft hij wat ruzie houden met zijn snaren, maar zijn stem is mooi. Hij durft te zingen, legt emotie in zijn stem en weet zijn beperkingen en sterktes. Op het podium blijk hij ontspannen. Aanvankelijk introduceert hij zijn liedjes prima, relaxed en met zelfspot. In de loop van het concert wordt dat iets minder. Zijn liedjes zijn over het algemeen prima. Een enkeling steekt er boven of onderuit, maar in doorsnee is hij een mooi gevarieerde artiest die iets beter tot zijn recht blijft komen in de rustige liedjes, maar het vlottere werk zorgt voor de nodige variatie. Vlak voor het einde komt het prachtige 'Thirteen' een cover van het Big Star nummer, opgedragen aan zijn vrouw Patricia. 'I left the City', komt hierna en is ook prachtig, maar 'Sunlight burns you're Skin' weet weer niet steeds te overtuigen. Highton zet zijn laatste nummer in en komt tot ontdekking dat hij die al gespeeld heeft. Dan maar een cover. Arlo Guthrie's 'Coming Into Los Angeles' krijgt een mooie uitvoering. Alex Highton wist positief te verrassen.
Veelbelovende Adna heeft prachtige stem
GRONINGEN – Een dag na een waterballet waarin de technische staf alleen gekleed in een kilt verzopen tussen hun apparatuur stonden, was het Podium Plataan met enige aanpasing weer functioneel op Noorderzon voor de Zweedse belofte Adna. Een klein zwart nachtvlindertje met een grote electrische gitaar in een zwart pakje. Haar aankondigingen doet ze haast fluisterend met een zacht hoog stemmetje. Vaak nauwelijks verstaanbaar voor het publiek. Als ze zingt is er geen bescheidenheid. Met een krachtige stem zet ze 'Run Lucifer' in. Het titelnummer van haar debuutalbum doet haar betoverende stem tot zijn recht komen. Prachtige donkere aardse tonen, maar ook veel bereik. Een stem om te koesteren en in tegenstelling tot veel andere singersongwriters geeft de electrische gitaar net even een ander geluid dan het reguliere meisje met gitaar. Het mooie openingsnummr blijkt alleen maar de aanzet tot nog meer moois. 'Silent Shouts', 'Beautifull Hell' prachtige liedjes, die echter wel aan elkaar verwand zijn. Adna moet nog werken aan meer variatie, maar met een zo prille loopbaan kom dat vast in orde, Leuk was dat ze ook in haar eigen taal een covertje zong. Haar Engels moet nog vanzelfsprekender worden. Je merkt dan dat het Zweeds haar Moedertaal is. Nu zong ze met wat meer pit in haar stem, het zingen kwam vanzelf. Adna moet op tal van onderdelen nog puntjes op de i zetten. Minder bescheidenheid bij introducties, meer podiumpersoonlijkheid worden en meer variatie in haar liedjes. Na amper een half uur kondigde Adna haar laatste liedje aan. De opgedroogde technicus vroeg om nog een liedje. Dat werd het prachtige 'Silhoutte ( Always Yours ). Een prachtig nummer dat eigenlijk niet in de oorspronkelijke setlist had mogen ontbreken. Het silhouette van een artiest van formaat liet zich zien in Groningen.
GRONINGEN – Een dag na een waterballet waarin de technische staf alleen gekleed in een kilt verzopen tussen hun apparatuur stonden, was het Podium Plataan met enige aanpasing weer functioneel op Noorderzon voor de Zweedse belofte Adna. Een klein zwart nachtvlindertje met een grote electrische gitaar in een zwart pakje. Haar aankondigingen doet ze haast fluisterend met een zacht hoog stemmetje. Vaak nauwelijks verstaanbaar voor het publiek. Als ze zingt is er geen bescheidenheid. Met een krachtige stem zet ze 'Run Lucifer' in. Het titelnummer van haar debuutalbum doet haar betoverende stem tot zijn recht komen. Prachtige donkere aardse tonen, maar ook veel bereik. Een stem om te koesteren en in tegenstelling tot veel andere singersongwriters geeft de electrische gitaar net even een ander geluid dan het reguliere meisje met gitaar. Het mooie openingsnummr blijkt alleen maar de aanzet tot nog meer moois. 'Silent Shouts', 'Beautifull Hell' prachtige liedjes, die echter wel aan elkaar verwand zijn. Adna moet nog werken aan meer variatie, maar met een zo prille loopbaan kom dat vast in orde, Leuk was dat ze ook in haar eigen taal een covertje zong. Haar Engels moet nog vanzelfsprekender worden. Je merkt dan dat het Zweeds haar Moedertaal is. Nu zong ze met wat meer pit in haar stem, het zingen kwam vanzelf. Adna moet op tal van onderdelen nog puntjes op de i zetten. Minder bescheidenheid bij introducties, meer podiumpersoonlijkheid worden en meer variatie in haar liedjes. Na amper een half uur kondigde Adna haar laatste liedje aan. De opgedroogde technicus vroeg om nog een liedje. Dat werd het prachtige 'Silhoutte ( Always Yours ). Een prachtig nummer dat eigenlijk niet in de oorspronkelijke setlist had mogen ontbreken. Het silhouette van een artiest van formaat liet zich zien in Groningen.
Sturgill Simpson houdt het tempo hoog
GRONINGEN – Het ene moment sta je bij Sturgill Simpson naar een traditioneel country liedje te luisteren met een traditionele snk in zijn stem, het volgende moment heb een 'wall of sound' en een explosie van het instrumentarium op het podium bij de opkomende countryrockster. Het maakt het concert van de Amerikaan met zijn band een rollercoaster. De opening is stevig, maar even later zit je midden in een droevig liedje. Simpson heeft nagedacht over zijn setlist. Liedjes worden op deze manier mooi gekaderd. Een beetje country, een beetje bluegrass en en snufje rock. Veel eigen werk en een covertje her en der. Dat alles in een enorm tempo. Nagenoeg geen nummer krijgt een aankondiging. Na een nummer of drie is er even tijd om het publiek te begroeten en vlak voor het einde om de band voor te stellen, verder is het spelen, spelen, spelen. Mooie energieke liedjes, de teksten zijn minder te verstaan onder andere omdat Simpson nu en dan nogal binnenmonds zingt. Bij country tellen de teksten toch ook. Zijn uptempo liedjes kennen vaak grote instrumentale gedeelten, waar de uitstekende drummer van zijn begeleidings formatie het tempo opschroeft en opschroeft tot een uitbarsting van geluid. Mooie liedjes als 'Livin the Dream', maar als hoogtepunt is toch 'Railroad of Sin' met zijn energie en kracht. Op andere momenten wordt het welhaast experimenteel. Alles valt stil in het nummer behalve de drums en een jengelende piano. Het blijft allemaal prachtig met vooral de energie die het uitstraalt. “We hebben een kwartiertje extra”, weet Simpson er nog tussen te frommelen, het feest gaat nog even door. Voor wie een concert verwacht met klassieke country, die komt slechts deels aan zijn trekken. Sturgill Simpson is meer dan dat.
GRONINGEN – Het ene moment sta je bij Sturgill Simpson naar een traditioneel country liedje te luisteren met een traditionele snk in zijn stem, het volgende moment heb een 'wall of sound' en een explosie van het instrumentarium op het podium bij de opkomende countryrockster. Het maakt het concert van de Amerikaan met zijn band een rollercoaster. De opening is stevig, maar even later zit je midden in een droevig liedje. Simpson heeft nagedacht over zijn setlist. Liedjes worden op deze manier mooi gekaderd. Een beetje country, een beetje bluegrass en en snufje rock. Veel eigen werk en een covertje her en der. Dat alles in een enorm tempo. Nagenoeg geen nummer krijgt een aankondiging. Na een nummer of drie is er even tijd om het publiek te begroeten en vlak voor het einde om de band voor te stellen, verder is het spelen, spelen, spelen. Mooie energieke liedjes, de teksten zijn minder te verstaan onder andere omdat Simpson nu en dan nogal binnenmonds zingt. Bij country tellen de teksten toch ook. Zijn uptempo liedjes kennen vaak grote instrumentale gedeelten, waar de uitstekende drummer van zijn begeleidings formatie het tempo opschroeft en opschroeft tot een uitbarsting van geluid. Mooie liedjes als 'Livin the Dream', maar als hoogtepunt is toch 'Railroad of Sin' met zijn energie en kracht. Op andere momenten wordt het welhaast experimenteel. Alles valt stil in het nummer behalve de drums en een jengelende piano. Het blijft allemaal prachtig met vooral de energie die het uitstraalt. “We hebben een kwartiertje extra”, weet Simpson er nog tussen te frommelen, het feest gaat nog even door. Voor wie een concert verwacht met klassieke country, die komt slechts deels aan zijn trekken. Sturgill Simpson is meer dan dat.
Ongekunstelde Jake Isaac bevalt in Spiegeltent
GRONINGEN – Zoveel publiek? Jake Isaac was oprecht verrast dat de Spiegeltent zich tot de laatste plek had gevuld. De Britse singersongwriter had iets fijn ongekunstelds over zich. Geen trucjes, geen maniertjes. Het enige trucje was een liedje akoestisch spelen te midden van het publiek, zoals ook Gavin James dat onlangs in De Oosterpoort deed, maar das wel een prettig trucje. Op basis van zijn prachtige stem kreeg Isaac de tent stil. Het grotendeels A Capella gezongen 'I'm a Man' werd prachtig door de impact die de stembanden van Isaac hadden. Dat liet de Britse singersongwriter direct volgen door het krachtige 'Chaos' en daarmee had hij het publiek voor zich gewonnen. Jake Isaac is een singersongwriter in opkomst. Een succesvol optreden op Eurosonic had voor hem de weggebaand naar Noorderzon en daar bevestigde hij die indruk. Zonder zijn band met alleen begeleiding op gitaar of piano lukte het om in de meeste nummers te overtuigen. Af en toe werd de band even gemist. Isaac wisselde mooie luisterliedjes af met meer uptempo liedjes. Het in het publiek gespeelde 'Cold Stone Heart' kreeg op het podium een vervolg in het vlotte 'Stronger'over de kracht van vriendschap en het prachtige 'Long Road'. Na negen liedjes kwam er alweer een einde aan het concert. Het was niet afgeraffeld, maar de liedjes van Isaac hebben lengte en een verhaal. Hij introduceerde zijn werk prettig met soms zelfs wat filosofie op het podium. Als songsmith mag hij nog één of twee stappen zetten, als zanger en podiumpersoonlijkheid overtuigde hij met een imponerende soulvolle stem met veel bereik. Voor het laatste nummer, de Bonnie Raith cover 'I can't make you Love Me', legde Isaac de instrumenten ter zijde en wist A Capella het publiek nogmaals in vervoering te brengen. Cheers.
GRONINGEN – Zoveel publiek? Jake Isaac was oprecht verrast dat de Spiegeltent zich tot de laatste plek had gevuld. De Britse singersongwriter had iets fijn ongekunstelds over zich. Geen trucjes, geen maniertjes. Het enige trucje was een liedje akoestisch spelen te midden van het publiek, zoals ook Gavin James dat onlangs in De Oosterpoort deed, maar das wel een prettig trucje. Op basis van zijn prachtige stem kreeg Isaac de tent stil. Het grotendeels A Capella gezongen 'I'm a Man' werd prachtig door de impact die de stembanden van Isaac hadden. Dat liet de Britse singersongwriter direct volgen door het krachtige 'Chaos' en daarmee had hij het publiek voor zich gewonnen. Jake Isaac is een singersongwriter in opkomst. Een succesvol optreden op Eurosonic had voor hem de weggebaand naar Noorderzon en daar bevestigde hij die indruk. Zonder zijn band met alleen begeleiding op gitaar of piano lukte het om in de meeste nummers te overtuigen. Af en toe werd de band even gemist. Isaac wisselde mooie luisterliedjes af met meer uptempo liedjes. Het in het publiek gespeelde 'Cold Stone Heart' kreeg op het podium een vervolg in het vlotte 'Stronger'over de kracht van vriendschap en het prachtige 'Long Road'. Na negen liedjes kwam er alweer een einde aan het concert. Het was niet afgeraffeld, maar de liedjes van Isaac hebben lengte en een verhaal. Hij introduceerde zijn werk prettig met soms zelfs wat filosofie op het podium. Als songsmith mag hij nog één of twee stappen zetten, als zanger en podiumpersoonlijkheid overtuigde hij met een imponerende soulvolle stem met veel bereik. Voor het laatste nummer, de Bonnie Raith cover 'I can't make you Love Me', legde Isaac de instrumenten ter zijde en wist A Capella het publiek nogmaals in vervoering te brengen. Cheers.
Susie Asado komt niet uit de verf
GRONINGEN – Is het pop? Kleinkunst? Cabaret? Susie Asado ( Josepha Conrad) stelt je dit soort vragen met haar ontregelende liedjes. Dat is prima. Kunst is er om vragen te stellen en het publiek te dwingen na te gaan denken. Voorwaarde is dan wel dat het boeiend is en dat wilde het bij Susie Asado niet echt worden. In de aankondiging werd Susie Asado vergeleken met onder andere Tom Waits. Uiteraard is Waits een artiest van de buitencatagorie en gaat deze vergelijking altijd mank, maar het verschil was wel erg groot. Op het Podium Plataan van Noorderzon lukte het Asado niet echt uit de verf te komen. Haar teksten zijn mooi, absudistisch, met oproepen dat ze hoopt dat je dit lied mooi vindt, want het lukte me niet om een mooi cadeau te vinden en liedjes over plastic mannetjes met speciale krachten die 's nachts over haar waken. Het is literatuur op muziek, want Asado gebruikt als basis literaire teksten, cabaratesk en dat kan erg mooi werken. Op Plataan slaagde Asado niet. Haar ukelele produceerde nog al eens een foute noot. Haar Engels bevat te sterke Duitse accenten en haar stem heeft niet die extra kwaliteit om de zaak toch weer op de rails te brengen. Ze wist haar boodschap niet over te brengen op haar publiek. Jammer, want in potentie is het idee uitstekend. In het Duits werkt het al een stuk beter, maar het idee blijft toch hangen dat ook een parodie, en absurditeit moet zijn gebasseerd op kwaliteit en dat kwam in Groningen niet voor het voetlicht.
GRONINGEN – Is het pop? Kleinkunst? Cabaret? Susie Asado ( Josepha Conrad) stelt je dit soort vragen met haar ontregelende liedjes. Dat is prima. Kunst is er om vragen te stellen en het publiek te dwingen na te gaan denken. Voorwaarde is dan wel dat het boeiend is en dat wilde het bij Susie Asado niet echt worden. In de aankondiging werd Susie Asado vergeleken met onder andere Tom Waits. Uiteraard is Waits een artiest van de buitencatagorie en gaat deze vergelijking altijd mank, maar het verschil was wel erg groot. Op het Podium Plataan van Noorderzon lukte het Asado niet echt uit de verf te komen. Haar teksten zijn mooi, absudistisch, met oproepen dat ze hoopt dat je dit lied mooi vindt, want het lukte me niet om een mooi cadeau te vinden en liedjes over plastic mannetjes met speciale krachten die 's nachts over haar waken. Het is literatuur op muziek, want Asado gebruikt als basis literaire teksten, cabaratesk en dat kan erg mooi werken. Op Plataan slaagde Asado niet. Haar ukelele produceerde nog al eens een foute noot. Haar Engels bevat te sterke Duitse accenten en haar stem heeft niet die extra kwaliteit om de zaak toch weer op de rails te brengen. Ze wist haar boodschap niet over te brengen op haar publiek. Jammer, want in potentie is het idee uitstekend. In het Duits werkt het al een stuk beter, maar het idee blijft toch hangen dat ook een parodie, en absurditeit moet zijn gebasseerd op kwaliteit en dat kwam in Groningen niet voor het voetlicht.
Verbazingwekkende Poems for Jamiro imponeert
GRONINGEN – Het Duitse duo Poems for Jamiro oogt nog erg pril. Nina Müller en Laila Nysten blijken echter in de keet van Wishfulmusic op Noorderzon allesbehalve een prille act. Bijzonder volwassen en erg overtuigend zetten ze een optreden neer waarvoor ze open doekjes verdienen en ook krijgen. Duitsland herbergt deze dagen welhaast een overvloed aan uitmuntende groepen en het Hamburgse 'Poems for Jamiro' kan zich daar moeiteloos in staande houden. Aangezien het duo nog amper een jaar samen bezig is kan het alleen nog maar groeien. Wat opvalt zijn de prachtige harmoniëen. Die kondigen zich in het openingsnummer al aan, maar dan is het nog even zoeken, maar in het tweede nummer, de roadsong 'Nobody Knows', vloeien beide stemmen in elkaar over en zingen er niet twee dames, maar zingen twee dames met één stem en deze kwaliteit handhaven ze tot en met het laatste nummer. Prachtig. De stemmen passen perfect. Poems for Jamiro brengt sterk op electronica leunende Indie-pop. Uit de doosjes komen special effects. Müller en Nysten spelen daarbij tal van instrumenten. In de tijd die hen gegund is komen gitaar, viool, piano en percussie langs. Het geeft een mooi vol geluid. De setopbouw trekt je in het optreden. Hier is goed over nagedacht. Een song met veel tempo als het mooie 'Phantoms' wordt gevolgd door het veel rustigere 'Soundless'. Vooral dat laatste nummer trekt de aandacht. Met de effecten wordt in dit droeve liedje de grens opgezocht en misschien her en der wel overschreden. Vooral in het begin van 'Soundless' is er in de zang veel galm. Dat had iets minder gekund, maar desondanks is het een overweldigend lied en een prachtige compositie. Op het podium tonen Müller en Nysten zich charmant en gul naar het publiek dat met applaus niet alleen de artiesten bedankt, maar door de artiesten ook bedankt wordt voor bijvoorbeeld het door klappn tot het einde in het meeklaplied 'Phantoms'. De wisselwerking is optimaal. Helaas moet bovenmeester Laurens Dijkstra van Wishfulmusic aankondigen dat er nog tijd is voor één nummer. Met 'Will be forgotten' bereikt Poems for Jamiro het tegendeel.
GRONINGEN – Het Duitse duo Poems for Jamiro oogt nog erg pril. Nina Müller en Laila Nysten blijken echter in de keet van Wishfulmusic op Noorderzon allesbehalve een prille act. Bijzonder volwassen en erg overtuigend zetten ze een optreden neer waarvoor ze open doekjes verdienen en ook krijgen. Duitsland herbergt deze dagen welhaast een overvloed aan uitmuntende groepen en het Hamburgse 'Poems for Jamiro' kan zich daar moeiteloos in staande houden. Aangezien het duo nog amper een jaar samen bezig is kan het alleen nog maar groeien. Wat opvalt zijn de prachtige harmoniëen. Die kondigen zich in het openingsnummer al aan, maar dan is het nog even zoeken, maar in het tweede nummer, de roadsong 'Nobody Knows', vloeien beide stemmen in elkaar over en zingen er niet twee dames, maar zingen twee dames met één stem en deze kwaliteit handhaven ze tot en met het laatste nummer. Prachtig. De stemmen passen perfect. Poems for Jamiro brengt sterk op electronica leunende Indie-pop. Uit de doosjes komen special effects. Müller en Nysten spelen daarbij tal van instrumenten. In de tijd die hen gegund is komen gitaar, viool, piano en percussie langs. Het geeft een mooi vol geluid. De setopbouw trekt je in het optreden. Hier is goed over nagedacht. Een song met veel tempo als het mooie 'Phantoms' wordt gevolgd door het veel rustigere 'Soundless'. Vooral dat laatste nummer trekt de aandacht. Met de effecten wordt in dit droeve liedje de grens opgezocht en misschien her en der wel overschreden. Vooral in het begin van 'Soundless' is er in de zang veel galm. Dat had iets minder gekund, maar desondanks is het een overweldigend lied en een prachtige compositie. Op het podium tonen Müller en Nysten zich charmant en gul naar het publiek dat met applaus niet alleen de artiesten bedankt, maar door de artiesten ook bedankt wordt voor bijvoorbeeld het door klappn tot het einde in het meeklaplied 'Phantoms'. De wisselwerking is optimaal. Helaas moet bovenmeester Laurens Dijkstra van Wishfulmusic aankondigen dat er nog tijd is voor één nummer. Met 'Will be forgotten' bereikt Poems for Jamiro het tegendeel.
Tenfold's stem krijgt steeds meer diepte
GRONINGEN – Een jaar geleden is het alweer dat Tenfold in Leeuwarden in een piepkleintheater stond. Sindsdien trad de zangeres veel op, maakte haar kilometers op het podium en investeerde in zichzelf. Op Noorderzon volgt een hernieuwde kennismaking met Tineke Hussaarts, de vrouw achter Tenfold. In een jaar blijkt vooral de stem van Hussaarts aan diepte en emotie te hebben gewonnen, terwijl ook haar podiumpersoonlijkheid sprankelender is geworden, met een flinke dosis humor en zelfspot. De tijd dat je als vrouw met gitaar direct al een gewonnen wedstrijd had is al enige tijd achterons. Tenfold is een act die het echter eenvoudig red op de kracht van haar composities en haar steeds mooier wordende stem, die, gezien ze ook nog fijn de hoogte in kan, hiervoor geen hulpmiddelen als liters whisky en zware shag voor nodig heeft. Qua opening had het nog iets swingender gekund. 'Waiting for Me' is niet een nummer dat het publiek direct bij de strot pakt en zou beter iets later in een setlist kunnen staan. Misschien in dat nog een ommissie in repertoire van de singersongwriter. Een krachtige song met tempo dat gelijk zegt... kijk, hier ben ik! Het dichtst in de buurt kwam nog de Arctic Monkeys cover 'Love is a Lazerquest'. Tenfold zelf specialiseert in mooie bedaarde liedjes met prachtige teksten. Ze geeft haar werk met haar stem de nodige diepte in emoties. Daarnaast is ze een sympathieke podiumpersoonlijkheid. Als derde numer introduceerde ze een nieuw liedje. Vertelde het verhaal achter het liedje, Zong en onderbrak zichzelf halverwege om te vertellen dat ze het verkeerde nieuwe liedje zong. Zo'n vergissing brengt haar niet uit haar evenwicht en haar ontwapenede eerlijkheid neemt het publiek voor haar in. De revue passeerden verder uitstekende nummers als 'Enschede' en 'Like a Tequila'. Tineke 'Tenfold' Hussaarts is duidelijk aan het groeien als artiest en als songwriter en dat is een verheugende ontwikkeling.
GRONINGEN – Een jaar geleden is het alweer dat Tenfold in Leeuwarden in een piepkleintheater stond. Sindsdien trad de zangeres veel op, maakte haar kilometers op het podium en investeerde in zichzelf. Op Noorderzon volgt een hernieuwde kennismaking met Tineke Hussaarts, de vrouw achter Tenfold. In een jaar blijkt vooral de stem van Hussaarts aan diepte en emotie te hebben gewonnen, terwijl ook haar podiumpersoonlijkheid sprankelender is geworden, met een flinke dosis humor en zelfspot. De tijd dat je als vrouw met gitaar direct al een gewonnen wedstrijd had is al enige tijd achterons. Tenfold is een act die het echter eenvoudig red op de kracht van haar composities en haar steeds mooier wordende stem, die, gezien ze ook nog fijn de hoogte in kan, hiervoor geen hulpmiddelen als liters whisky en zware shag voor nodig heeft. Qua opening had het nog iets swingender gekund. 'Waiting for Me' is niet een nummer dat het publiek direct bij de strot pakt en zou beter iets later in een setlist kunnen staan. Misschien in dat nog een ommissie in repertoire van de singersongwriter. Een krachtige song met tempo dat gelijk zegt... kijk, hier ben ik! Het dichtst in de buurt kwam nog de Arctic Monkeys cover 'Love is a Lazerquest'. Tenfold zelf specialiseert in mooie bedaarde liedjes met prachtige teksten. Ze geeft haar werk met haar stem de nodige diepte in emoties. Daarnaast is ze een sympathieke podiumpersoonlijkheid. Als derde numer introduceerde ze een nieuw liedje. Vertelde het verhaal achter het liedje, Zong en onderbrak zichzelf halverwege om te vertellen dat ze het verkeerde nieuwe liedje zong. Zo'n vergissing brengt haar niet uit haar evenwicht en haar ontwapenede eerlijkheid neemt het publiek voor haar in. De revue passeerden verder uitstekende nummers als 'Enschede' en 'Like a Tequila'. Tineke 'Tenfold' Hussaarts is duidelijk aan het groeien als artiest en als songwriter en dat is een verheugende ontwikkeling.
TwoVersus zoekt het verschil tussen een goed concert en een geweldig concert
STEENDAM – Op het grensvlak van klassiek en pop met vleugjes jazz en theater, daar staat TwoVersus. TwoVersus is het project van cellist Hugo Smit uit Nieuw Zeeland en Suzanne Savage, zangeres en multi-instrumentalist uit Noord-Ierland en stond op Podium Peter en Leni in Steendam. Twee geweldig getalenteerde muzikanten, klassiek geschoold, en met bijzonder veel mogelijkheden. Suzanne Savage heeft en stem met een enorm bereik en intensiteit. Bij hypergetallenteerde musici ligt daar ook altijd het gevaar. Voor de pauze moest in elk liedje het volledige bereik van haar stem getoond worden, werd elk liedje bijzonder intens en was op een viool intermezzo na, elk liedje alleen met begeleiding van cello. Je kunt ook zeker 'too much of a good thing' hebben. TwoVersus vergat af en toe even dat stapje terug te doen. Dat laat onverlet dat er veel te genieten viel. Met 'Cast' was er een opening die schuurde aan de opera en met veel gevoel gezongen. Even dreigde de cello de zang te overstemmen, maar dat lieten de stembanden van Savage niet op zich zitten. 'This is Love' was een nummer vol dramatiek en in 'Sweeter' viel het catchy refreintje op. Het hoogtepunt van de eerste set waren echter de eerste drie zinnen van 'After Words'. Zonder opsmuk of vocale hoogstandjes zong Savage en daar bleek pas echt hoe mooi, overtuigend en vol met diepe emoties haar stem is.
Na het met 'The Violin Song' afgesloten eerste bedrijf was er in de tweede set meer tijd voor variatie. Met alleen een gitaar speelde Savage 'Dart' de opening van de tweede set. Het expressieve is ingebakken bij de Ierse, maar werd beter gedosseerd. Het instrumentarium werd uitgebreider met een grotere rol voor gitaar en een aantal nummers met Nina Popotnig op viool. Hiermee werd met 'Quiet Room' het mooiste nummer van het concert gespeeld. De tweede set zat veel beter in elkaar, want nu was er wel de rust, het stapje terug, waardoor ook meer experimentele nummers als 'Sleepwalking' beter omkaderd werden en dus beter uit de verf kwamen. In haar expressie zien je klassieke achtergrond van Savage voor de rest is ze heerlijk 'bubbly' op het podium. Hak op de tak introducties, waarbij toch de juiste informatie werd gegeven. Hugo Smit is een uitmuntend cellist en een meester op zijn instrument en daarnaast een charmant verteller. Als toegift nog eens 'This is Love'. Het geheim van elk goed gerecht zit hem in de dosering van de ingrediënten. Een goed gesprek met chefkok Leni van Podium Peter en Leni kan alleen maar helpen om het prima gerecht TwoVersus een overheerlijk gerecht te maken.
STEENDAM – Op het grensvlak van klassiek en pop met vleugjes jazz en theater, daar staat TwoVersus. TwoVersus is het project van cellist Hugo Smit uit Nieuw Zeeland en Suzanne Savage, zangeres en multi-instrumentalist uit Noord-Ierland en stond op Podium Peter en Leni in Steendam. Twee geweldig getalenteerde muzikanten, klassiek geschoold, en met bijzonder veel mogelijkheden. Suzanne Savage heeft en stem met een enorm bereik en intensiteit. Bij hypergetallenteerde musici ligt daar ook altijd het gevaar. Voor de pauze moest in elk liedje het volledige bereik van haar stem getoond worden, werd elk liedje bijzonder intens en was op een viool intermezzo na, elk liedje alleen met begeleiding van cello. Je kunt ook zeker 'too much of a good thing' hebben. TwoVersus vergat af en toe even dat stapje terug te doen. Dat laat onverlet dat er veel te genieten viel. Met 'Cast' was er een opening die schuurde aan de opera en met veel gevoel gezongen. Even dreigde de cello de zang te overstemmen, maar dat lieten de stembanden van Savage niet op zich zitten. 'This is Love' was een nummer vol dramatiek en in 'Sweeter' viel het catchy refreintje op. Het hoogtepunt van de eerste set waren echter de eerste drie zinnen van 'After Words'. Zonder opsmuk of vocale hoogstandjes zong Savage en daar bleek pas echt hoe mooi, overtuigend en vol met diepe emoties haar stem is.
Na het met 'The Violin Song' afgesloten eerste bedrijf was er in de tweede set meer tijd voor variatie. Met alleen een gitaar speelde Savage 'Dart' de opening van de tweede set. Het expressieve is ingebakken bij de Ierse, maar werd beter gedosseerd. Het instrumentarium werd uitgebreider met een grotere rol voor gitaar en een aantal nummers met Nina Popotnig op viool. Hiermee werd met 'Quiet Room' het mooiste nummer van het concert gespeeld. De tweede set zat veel beter in elkaar, want nu was er wel de rust, het stapje terug, waardoor ook meer experimentele nummers als 'Sleepwalking' beter omkaderd werden en dus beter uit de verf kwamen. In haar expressie zien je klassieke achtergrond van Savage voor de rest is ze heerlijk 'bubbly' op het podium. Hak op de tak introducties, waarbij toch de juiste informatie werd gegeven. Hugo Smit is een uitmuntend cellist en een meester op zijn instrument en daarnaast een charmant verteller. Als toegift nog eens 'This is Love'. Het geheim van elk goed gerecht zit hem in de dosering van de ingrediënten. Een goed gesprek met chefkok Leni van Podium Peter en Leni kan alleen maar helpen om het prima gerecht TwoVersus een overheerlijk gerecht te maken.
TenTemPies heeft sterke blazersectie
GRONINGEN – Je zal maar als eerste act op het hoofdpodium van Noorderzon staan en geconfronteerd worden met het water voor je en het publiek op de oevers. Dan ook nog vergeleken zijn met de legendarische heren van Manu Chao en je staat tegenover een muur van verwachtingen. Gelukkig heeft de TenTemPies een sterke blazerssectie die op gezette momenten lekker over alle hindernissen heen schetterde. De TenTemPies brengen een combinatie van Latin, Ska en Rock met invloeden van Reggea en Soul. Een smeltkroes die het gezelschap zelf heeft betitteld als Damsko Mestizo. Dansbaar, maar met water voor je neus heb je als groep geen massa kun je kunt opzwepen, maar dobberende bootjes. Het is één van de uitdagingen van dit podium en de Amsterdamse formatie met veel internationale leden die in onze hoofdstad verzeilt zijn geraakt wist die niet altijd te overwinnen. Vooral in het begin was het zoeken voor Maurino Alarcón om hun muziek en boodschap over het water naar het publiek te krijgen. Er werd hard gewerkt op het podium. Alle ervaring werd ingezet en Alarcón stak dapper de vuist in de hoogte bij de politiek geladen boodschap van de band. Muzikaal was het ook allemaal prima in orde. Jouke Schwarz rockte op zijn electrische gitaar, Maurino Alarcón is een degelijke zanger en de liedjes zijn vrolijk in het Spaans vooral. Het swingde bij tijden, maar ook bij tijden echode het terug en stond het publiek de muziek van afstand te bekijken. De TenTemPies profiteren van de energie en wisselwerking van het publiek voor het podium. Dat was jammer, want het is gewoon een leuke vrolijke band met een sterke boodschap en betrokkenheid.
GRONINGEN – Je zal maar als eerste act op het hoofdpodium van Noorderzon staan en geconfronteerd worden met het water voor je en het publiek op de oevers. Dan ook nog vergeleken zijn met de legendarische heren van Manu Chao en je staat tegenover een muur van verwachtingen. Gelukkig heeft de TenTemPies een sterke blazerssectie die op gezette momenten lekker over alle hindernissen heen schetterde. De TenTemPies brengen een combinatie van Latin, Ska en Rock met invloeden van Reggea en Soul. Een smeltkroes die het gezelschap zelf heeft betitteld als Damsko Mestizo. Dansbaar, maar met water voor je neus heb je als groep geen massa kun je kunt opzwepen, maar dobberende bootjes. Het is één van de uitdagingen van dit podium en de Amsterdamse formatie met veel internationale leden die in onze hoofdstad verzeilt zijn geraakt wist die niet altijd te overwinnen. Vooral in het begin was het zoeken voor Maurino Alarcón om hun muziek en boodschap over het water naar het publiek te krijgen. Er werd hard gewerkt op het podium. Alle ervaring werd ingezet en Alarcón stak dapper de vuist in de hoogte bij de politiek geladen boodschap van de band. Muzikaal was het ook allemaal prima in orde. Jouke Schwarz rockte op zijn electrische gitaar, Maurino Alarcón is een degelijke zanger en de liedjes zijn vrolijk in het Spaans vooral. Het swingde bij tijden, maar ook bij tijden echode het terug en stond het publiek de muziek van afstand te bekijken. De TenTemPies profiteren van de energie en wisselwerking van het publiek voor het podium. Dat was jammer, want het is gewoon een leuke vrolijke band met een sterke boodschap en betrokkenheid.
Swinder blijft net wat te vlak
GRONINGEN – De lof van Swinder is, terecht, al vaak gezongen. Bas Schröder maakte de moedige keus om in het 'Grunnigs' te gaan zingen. Hij treedt daarmee in de voetsporen van Ede Staal en doet daar in zijn liedjes ook zeker aan denken. Ede Staal heeft een stem die je in zijn liedjes trekt en je meeneemt in de emotie. Schröder weet dat op momenten ook te bewerkstelligen, bleek op Noorderzon waar een uitgekleed Swinder op Podium Plataan stond. Met Gijs van Veldhuizen als sideman kon Schröder daar in een aantal liedjes, waaronder de Staal Cover 'Zalstoe aaltied bie mie blieven'. Op de momenten dat de stem van Schröder niet die Staal-achtige kwaliteit haalde bleef het wat te vlak. Met de single 'Vief veur elf', het liedje over de relatie tussen ouders en uithuizige kinderen kende Swinder een sterke opening. Een mooi gevoelig lied, waarin de wens van de moeder om haar zoon te zien mooi contrasteert met de zoon die zijn eigen leven heeft, waarin niet meer de ouders centraal staan. Daarna zakte het wat in met vooral 'Zundagmörgen' wat niet uit de verf kwam. Hier mist dan de band, die Schröder, door de aan Podium Plataan gestelde eisen, moest thuislaten. Gelukkig pikte Swinder zich zelf op en liet weldegelijk zien waarom de formatie faam verwerfd. 'Twijde Hans'is ee sterk nummer en dat telt ook voor 'Smokken binnen vergees'. Schröder heeft een sterke stem. Op zijn best licht omfloerst en vol emotie. Op het podium is hij vol humor en mooie introducties van zijn liedjes. Al hij de kwaliteit van zijn optredens op het niveau van zijn beste nummers weet te houden, zoals bijvoorbeeld het prima 'Noar Stad' waar Swinder mee afsloot zal het 'Grunnigs' geen belemering zijn. Muziek spreekt immers alle talen.
GRONINGEN – De lof van Swinder is, terecht, al vaak gezongen. Bas Schröder maakte de moedige keus om in het 'Grunnigs' te gaan zingen. Hij treedt daarmee in de voetsporen van Ede Staal en doet daar in zijn liedjes ook zeker aan denken. Ede Staal heeft een stem die je in zijn liedjes trekt en je meeneemt in de emotie. Schröder weet dat op momenten ook te bewerkstelligen, bleek op Noorderzon waar een uitgekleed Swinder op Podium Plataan stond. Met Gijs van Veldhuizen als sideman kon Schröder daar in een aantal liedjes, waaronder de Staal Cover 'Zalstoe aaltied bie mie blieven'. Op de momenten dat de stem van Schröder niet die Staal-achtige kwaliteit haalde bleef het wat te vlak. Met de single 'Vief veur elf', het liedje over de relatie tussen ouders en uithuizige kinderen kende Swinder een sterke opening. Een mooi gevoelig lied, waarin de wens van de moeder om haar zoon te zien mooi contrasteert met de zoon die zijn eigen leven heeft, waarin niet meer de ouders centraal staan. Daarna zakte het wat in met vooral 'Zundagmörgen' wat niet uit de verf kwam. Hier mist dan de band, die Schröder, door de aan Podium Plataan gestelde eisen, moest thuislaten. Gelukkig pikte Swinder zich zelf op en liet weldegelijk zien waarom de formatie faam verwerfd. 'Twijde Hans'is ee sterk nummer en dat telt ook voor 'Smokken binnen vergees'. Schröder heeft een sterke stem. Op zijn best licht omfloerst en vol emotie. Op het podium is hij vol humor en mooie introducties van zijn liedjes. Al hij de kwaliteit van zijn optredens op het niveau van zijn beste nummers weet te houden, zoals bijvoorbeeld het prima 'Noar Stad' waar Swinder mee afsloot zal het 'Grunnigs' geen belemering zijn. Muziek spreekt immers alle talen.
Kippenvelmomenten bij Tiki Black
STEENDAM – Tiki Black heeft één van de mooiste stemmen die je ooit zult horen. Tijdens haar Nederlandse debuut op het Podium Peter en Leni liet ze prachtige staaltjes van haar kunnen horen, maar liet ze zich ook af en toe afremmen door haar eigen bescheidenheid. Verwacht van de in Manchester woonachtige zangeres geen boogiewoogie achter haar piano. Met een minimalistische begeleiding op piano brengt ze luisterliedjes. Het gaat om de boodschap. Die is niet politiek of drammerig, maar een oproep om jezelf te bevrijden, jezelf te ontwikkelen en jezelf te worden vrij van dagelijkse conventies. Een aanpak die niet iedereen kan bekoren, maar als je er van houdt, die intimiteit, prachtig werkt. De doodstille zaal was vooral gebiologeerd aan het luisteren naar die prachtige stem die van laag naar hoog kon en terug. Dat bleek al tijdens het openingsnummer 'Listen' en even later het prachtige 'Escape'. Nummers waar Black met haar diepte in haar stem prachtig wist te overtuigen. Op andere momenten, bijvoorbeeld tijdens het nieuwe 'Give me a Taste of what I'm Missing' dat ze voor de eerste keer uitvoerde was het meer zoeken. Op dat soort momenten zag je de onzekerheid in haar kruipen en haar zoeken naar de juiste emotie en bleef ze wat vlakker. Als Black er in slaagt om tijdens het hele concert de diepte en zeggingskracht te brengen die ze op haar beste momenten haalde en op haar album 'Out of the Black' toont staat de hele wereld voor haar open. Bescheidenheid is een groot goed, maar niet op het podium.
Na het mooie afsluitende 'Open you're Eyes' van de eerste set opende met het even fraaie 'Swollen'. In de tweede set was meer ruimte voor nieuw materiaal dat ze deze dag voor het eerst bracht. 'The Ghost of Me' en 'The Other Woman' zijn veelbelovende nummers. Zo'n anderhalf uur luisterliedjes met zware onderwerpen zal niet iedereens 'ding' zijn. Met haar singel 'Free Like Smoke' kwam al haar kunde, de kracht van haar stem en haar boodschap op het laatst nog één keer tot zijn recht en het vormde een afsluiter met een heel veelbelovende kennismaking met een zangeres die ontzettend veel in haar mars heeft. Als ze de precies in die ader vol met goud blijft graven die haar stem is en weet te voorkomen dat ze ook af en toe af en toe slechts langs die ader schraapt en ook zand mee omhoog schept. Dan zal ze live nog veel overtuigender zijn als op haar fantastische album. Barstensvol potentie is een understatement, aan Tiki Black het volledig eruit te halen.
STEENDAM – Tiki Black heeft één van de mooiste stemmen die je ooit zult horen. Tijdens haar Nederlandse debuut op het Podium Peter en Leni liet ze prachtige staaltjes van haar kunnen horen, maar liet ze zich ook af en toe afremmen door haar eigen bescheidenheid. Verwacht van de in Manchester woonachtige zangeres geen boogiewoogie achter haar piano. Met een minimalistische begeleiding op piano brengt ze luisterliedjes. Het gaat om de boodschap. Die is niet politiek of drammerig, maar een oproep om jezelf te bevrijden, jezelf te ontwikkelen en jezelf te worden vrij van dagelijkse conventies. Een aanpak die niet iedereen kan bekoren, maar als je er van houdt, die intimiteit, prachtig werkt. De doodstille zaal was vooral gebiologeerd aan het luisteren naar die prachtige stem die van laag naar hoog kon en terug. Dat bleek al tijdens het openingsnummer 'Listen' en even later het prachtige 'Escape'. Nummers waar Black met haar diepte in haar stem prachtig wist te overtuigen. Op andere momenten, bijvoorbeeld tijdens het nieuwe 'Give me a Taste of what I'm Missing' dat ze voor de eerste keer uitvoerde was het meer zoeken. Op dat soort momenten zag je de onzekerheid in haar kruipen en haar zoeken naar de juiste emotie en bleef ze wat vlakker. Als Black er in slaagt om tijdens het hele concert de diepte en zeggingskracht te brengen die ze op haar beste momenten haalde en op haar album 'Out of the Black' toont staat de hele wereld voor haar open. Bescheidenheid is een groot goed, maar niet op het podium.
Na het mooie afsluitende 'Open you're Eyes' van de eerste set opende met het even fraaie 'Swollen'. In de tweede set was meer ruimte voor nieuw materiaal dat ze deze dag voor het eerst bracht. 'The Ghost of Me' en 'The Other Woman' zijn veelbelovende nummers. Zo'n anderhalf uur luisterliedjes met zware onderwerpen zal niet iedereens 'ding' zijn. Met haar singel 'Free Like Smoke' kwam al haar kunde, de kracht van haar stem en haar boodschap op het laatst nog één keer tot zijn recht en het vormde een afsluiter met een heel veelbelovende kennismaking met een zangeres die ontzettend veel in haar mars heeft. Als ze de precies in die ader vol met goud blijft graven die haar stem is en weet te voorkomen dat ze ook af en toe af en toe slechts langs die ader schraapt en ook zand mee omhoog schept. Dan zal ze live nog veel overtuigender zijn als op haar fantastische album. Barstensvol potentie is een understatement, aan Tiki Black het volledig eruit te halen.
Daniel Cane & The Rebellion geniet en doet genieten
AMEN – Het zijn niet de normale werkomstandigheden voor een band. Een terras, geen versterking en af en toe moet je het qua volume opnemen tegen een tractor, kudde Harley Davidsons of oldtimer met (te) gek toetertje. Het is improviseren. Al in het openingsnummer 'Cold Feet' gaf Daniel Cane ( Rico Neeter ), toen nog zonder zijn Rebellion, er blijk van dat prima te kunnen. Een passerende motor werd met even langer doorspelen voor hij weer ging zingen handig gepareerd. Dat was niet altijd mogelijk, maar prima wist de band met de dynamiek op en om het terras om te gaan. Daniel Cane & The Rebellion is een band die in rap tempo naam aan het bouwen is. Terecht. Muzikaal is het uitstekend voor elkaar met Ruben de Groot op gitaar, op drums Sam Ingram rm op viool Thailo van Ree met als special guest Jeanne Rouwendaal. Mooie singersongwriter liedjes, waarbij duidelijk is dat Neeter goed naar zijn voorbeeld Ed Sheeran heeft geluisterd, maar toch er een geheel eigen geluid van weet te maken. Dat komt vooral door zijn eigen persoonlijkheid en prachtige, licht heze, stem, waardoor alles een eigen geluid krijgt. Neeter is zichzelf op het podium. Puur en knuffelbaar. Rauw is niet zijn sterke kracht, maar hij slaagt er prima in de emotie van zijn liedjes over te brengen. Podium- en levenservaring zullen dit in de toekomst alleen maar versterken. Het sterke 'Sleepless' overtuigde met band en alleen bracht hij het fraaie 'Too little, too late'. Na de pauze kwam daar het sterke 'Rise' bij en het wat moeizame beginnende, maar sterk eindigende 'Until we are Strangers'. Het duet met Jeanne Rouwendaal was eerst even aftasten, maar zodra gezamenlijk de diepte in werd gedoken kwam het helemaal goed. Mooi was ook de uitvoering van 'Exit Strategy'. Daniel Cane & The Rebellion besloot met de Ed Sheeran cover 'Give me Love', waar eerder al het duet 'I'm on Fire' van Bruce Springsteen werd gebracht, gezongen met Ruben de Groot. Toch waren er ook wel een aantal aandachtspuntjes. De band vergat even dat bij een onversterkte sessie het overleg ook duidelijk voor het publiek verstaanbaar is en dat overleg werd regelmatig midden in een lied gedaan en de vele wisselingen in samenstelling van The Rebellion maakten het wat onrustig. Op haast Amerikaanse wijze wist Neeter de zaak aan elkaar te praten. Prima inhoudelijke introducties van zijn liedjes. Gebracht met veel interactie en humor. Humor is een 'tricky lady' en dat moet nog wel iets meer worden gedosseerd. Tien keer vermelden dat Ruben de Groot wel erg graag een drankje lust is minimaal acht keer te veel van het goede en je album neerzetten als bierviltje....., je moet trots zijn op je product en dat mag je best uitstralen. De muziek van Daniel Cane & The Rebellion is namelijk erg overtuigend. Daar hoef je absoluut niks op af te dingen. Daniel Cane deed genieten en genoot zelf ook met volle teugen.
AMEN – Het zijn niet de normale werkomstandigheden voor een band. Een terras, geen versterking en af en toe moet je het qua volume opnemen tegen een tractor, kudde Harley Davidsons of oldtimer met (te) gek toetertje. Het is improviseren. Al in het openingsnummer 'Cold Feet' gaf Daniel Cane ( Rico Neeter ), toen nog zonder zijn Rebellion, er blijk van dat prima te kunnen. Een passerende motor werd met even langer doorspelen voor hij weer ging zingen handig gepareerd. Dat was niet altijd mogelijk, maar prima wist de band met de dynamiek op en om het terras om te gaan. Daniel Cane & The Rebellion is een band die in rap tempo naam aan het bouwen is. Terecht. Muzikaal is het uitstekend voor elkaar met Ruben de Groot op gitaar, op drums Sam Ingram rm op viool Thailo van Ree met als special guest Jeanne Rouwendaal. Mooie singersongwriter liedjes, waarbij duidelijk is dat Neeter goed naar zijn voorbeeld Ed Sheeran heeft geluisterd, maar toch er een geheel eigen geluid van weet te maken. Dat komt vooral door zijn eigen persoonlijkheid en prachtige, licht heze, stem, waardoor alles een eigen geluid krijgt. Neeter is zichzelf op het podium. Puur en knuffelbaar. Rauw is niet zijn sterke kracht, maar hij slaagt er prima in de emotie van zijn liedjes over te brengen. Podium- en levenservaring zullen dit in de toekomst alleen maar versterken. Het sterke 'Sleepless' overtuigde met band en alleen bracht hij het fraaie 'Too little, too late'. Na de pauze kwam daar het sterke 'Rise' bij en het wat moeizame beginnende, maar sterk eindigende 'Until we are Strangers'. Het duet met Jeanne Rouwendaal was eerst even aftasten, maar zodra gezamenlijk de diepte in werd gedoken kwam het helemaal goed. Mooi was ook de uitvoering van 'Exit Strategy'. Daniel Cane & The Rebellion besloot met de Ed Sheeran cover 'Give me Love', waar eerder al het duet 'I'm on Fire' van Bruce Springsteen werd gebracht, gezongen met Ruben de Groot. Toch waren er ook wel een aantal aandachtspuntjes. De band vergat even dat bij een onversterkte sessie het overleg ook duidelijk voor het publiek verstaanbaar is en dat overleg werd regelmatig midden in een lied gedaan en de vele wisselingen in samenstelling van The Rebellion maakten het wat onrustig. Op haast Amerikaanse wijze wist Neeter de zaak aan elkaar te praten. Prima inhoudelijke introducties van zijn liedjes. Gebracht met veel interactie en humor. Humor is een 'tricky lady' en dat moet nog wel iets meer worden gedosseerd. Tien keer vermelden dat Ruben de Groot wel erg graag een drankje lust is minimaal acht keer te veel van het goede en je album neerzetten als bierviltje....., je moet trots zijn op je product en dat mag je best uitstralen. De muziek van Daniel Cane & The Rebellion is namelijk erg overtuigend. Daar hoef je absoluut niks op af te dingen. Daniel Cane deed genieten en genoot zelf ook met volle teugen.
Prachtig eerbetoon aan Zeeuws-Vlaamse land door Broeder Dieleman
ROODEHAAN – Groningen heeft Ede Staal, Zeeuws Vlaanderen Broeder Dieleman. Het hoogtepunt wat hij op het Hoogeland speelde was een eerbetoon aan Zeeuws-Vlaanderen en zijn moeder. Het kippenvelnummer 'Zilverspa' was zo herkenbaar. Ook of misschien wel juist in het gebied van Groningen waar de vogels van de zee ook vaak geziene gasten zijn. Vogels die zijn moeder begeleiden tijdens de zeven kilometer van sterfbed naar graf in het Zweeuwse land. Het is ook een typisch nummer voor het werk van Broeder ( Tonnie) Dieleman. Hij blijft dicht bij zijn Zeeuwse achtergrond. Het geloof, de omgeving, zijn familie het komt terug in zijn liedjes en zelfs laat hij het publiek zo nu en dan er aan trekken alsof het uit de Zeeuwse klei gewonnen moet worden voor begrip. Andere liedjes zijn veel minder stug. De religie is van belang voor Broeder Dieleman. In liedjes als 'Aalscholver' en 'Gloria' rekent de zanger af met zijn uitreden uit de kerk. In 'Fuck de Haters' neemt hij het op voor positiviteit en met 'Groot en donker watr van de nacht' onderzoekt hij de droefheid. Meestal staat Broeder Dieleman in groter gezelschap op het toneel. Alleen met banjo of gitaar wordt het fijn kaal. Liedjes worden teruggebracht tot hun naakte ziel. Geen opsmuk. De imperfecties worden weggeveegd door de sfeer en de emotie. Hij legt zijn ziel en zaligheid in zijn liedjes. Broeder Dieleman zingt in het Zeeuws-Vlaams. Dat is niet altijd goed te volgen voor en Noordelijk oor. Af en toe wat meer uitleg is wenselijk. Maar ook voor dat punt is er genade. Met 'Genoeg Genade' a capella sluit Broeder Dieleman af. Een hoopvolle gedachte.
ROODEHAAN – Groningen heeft Ede Staal, Zeeuws Vlaanderen Broeder Dieleman. Het hoogtepunt wat hij op het Hoogeland speelde was een eerbetoon aan Zeeuws-Vlaanderen en zijn moeder. Het kippenvelnummer 'Zilverspa' was zo herkenbaar. Ook of misschien wel juist in het gebied van Groningen waar de vogels van de zee ook vaak geziene gasten zijn. Vogels die zijn moeder begeleiden tijdens de zeven kilometer van sterfbed naar graf in het Zweeuwse land. Het is ook een typisch nummer voor het werk van Broeder ( Tonnie) Dieleman. Hij blijft dicht bij zijn Zeeuwse achtergrond. Het geloof, de omgeving, zijn familie het komt terug in zijn liedjes en zelfs laat hij het publiek zo nu en dan er aan trekken alsof het uit de Zeeuwse klei gewonnen moet worden voor begrip. Andere liedjes zijn veel minder stug. De religie is van belang voor Broeder Dieleman. In liedjes als 'Aalscholver' en 'Gloria' rekent de zanger af met zijn uitreden uit de kerk. In 'Fuck de Haters' neemt hij het op voor positiviteit en met 'Groot en donker watr van de nacht' onderzoekt hij de droefheid. Meestal staat Broeder Dieleman in groter gezelschap op het toneel. Alleen met banjo of gitaar wordt het fijn kaal. Liedjes worden teruggebracht tot hun naakte ziel. Geen opsmuk. De imperfecties worden weggeveegd door de sfeer en de emotie. Hij legt zijn ziel en zaligheid in zijn liedjes. Broeder Dieleman zingt in het Zeeuws-Vlaams. Dat is niet altijd goed te volgen voor en Noordelijk oor. Af en toe wat meer uitleg is wenselijk. Maar ook voor dat punt is er genade. Met 'Genoeg Genade' a capella sluit Broeder Dieleman af. Een hoopvolle gedachte.
Indrukwekkende stilte bij Soort van Sven
ROODEHAAN – In het nummer 'Loop Maar', een nummer over zijn vader met Alzheimer en hoe die de boosheid en het onbegrip over zijn toestand van zich loopt en stampt, laat Soort van Sven, de Zeeuw Sven van Rijswijk, een erg indrukwekkende stilte vallen. Muisstil blijft het publiek in Roodehaan zitten, tijdens deze liefdesverklaring aan zijn vader en de verwerking van Van Rijswijk zelf. De stilte is perfect getimed en daarmee één van de indrukwekkendste momenten van het concert. Het was een concert met twee gezichten. Het eerste deel begon met 'Soms' nog even met een gevoelige noot, maar stond verder bol van de leuke humoristische liedjes als 'De man die te die te diep dook', 'Plasfobie', het nieuwe experimentele nog ongetittelde maar erg leuke 'Weeh, I love You' en 'Merlot'. Liedjes met achter de lach en zelfspot toch wel een serieuze lading ligt. Deels gespeeld met gitaar op het podium en deels op een stoel zonder versterking met de Ukelele. Puntje van aandacht is als je veel humor gebruikt en veel vrienden in het publiek hebt, het geen ingwijden humor te laten worden. Daarna volgde een omslagpunt. Het zwerd zware kost met 'Zwarte Zondag'een lied dat Van Rijswijk Duidelijk ook zelf erg aangreep over zijn scheiding en met name hoe het scheidende echtpaar het op zondagavond na het eten het de kinderen verteld. Het lied over zijn vader en 'Zij zijn alles' en 'Thuis'. Mooie, maar zware kost. Er viel dan ook best iets te zeggen over de opbouw van het concert. Een dominee's en artiesten wijsheid is het om het publiek met een vrolijke gedachte weer te laten gaan. Nu eindigde het zwaarmoedig, terwijl juist ook de lichtvoetige liedjes van Soort van Sven zich er zo voor lenen. Sven van Rijswijk is niet een groot zanger, maar dat heeft hij ook niet nodig om de lach en de traan op de gezichten te krijgen. Luister vooral ook eens naar zijn teksten. Poezie op muziek.
ROODEHAAN – In het nummer 'Loop Maar', een nummer over zijn vader met Alzheimer en hoe die de boosheid en het onbegrip over zijn toestand van zich loopt en stampt, laat Soort van Sven, de Zeeuw Sven van Rijswijk, een erg indrukwekkende stilte vallen. Muisstil blijft het publiek in Roodehaan zitten, tijdens deze liefdesverklaring aan zijn vader en de verwerking van Van Rijswijk zelf. De stilte is perfect getimed en daarmee één van de indrukwekkendste momenten van het concert. Het was een concert met twee gezichten. Het eerste deel begon met 'Soms' nog even met een gevoelige noot, maar stond verder bol van de leuke humoristische liedjes als 'De man die te die te diep dook', 'Plasfobie', het nieuwe experimentele nog ongetittelde maar erg leuke 'Weeh, I love You' en 'Merlot'. Liedjes met achter de lach en zelfspot toch wel een serieuze lading ligt. Deels gespeeld met gitaar op het podium en deels op een stoel zonder versterking met de Ukelele. Puntje van aandacht is als je veel humor gebruikt en veel vrienden in het publiek hebt, het geen ingwijden humor te laten worden. Daarna volgde een omslagpunt. Het zwerd zware kost met 'Zwarte Zondag'een lied dat Van Rijswijk Duidelijk ook zelf erg aangreep over zijn scheiding en met name hoe het scheidende echtpaar het op zondagavond na het eten het de kinderen verteld. Het lied over zijn vader en 'Zij zijn alles' en 'Thuis'. Mooie, maar zware kost. Er viel dan ook best iets te zeggen over de opbouw van het concert. Een dominee's en artiesten wijsheid is het om het publiek met een vrolijke gedachte weer te laten gaan. Nu eindigde het zwaarmoedig, terwijl juist ook de lichtvoetige liedjes van Soort van Sven zich er zo voor lenen. Sven van Rijswijk is niet een groot zanger, maar dat heeft hij ook niet nodig om de lach en de traan op de gezichten te krijgen. Luister vooral ook eens naar zijn teksten. Poezie op muziek.
Jeroen Kant gevoelig in vallende nacht
ROODEHAAN – Hoe verder de avond voortschreed, hoe gevoeliger Jeroen Kant werd. Jeroen Kant & The Sherrifs vond tijdens Roodehaan Live een gewillig publiek tegen over zich. Aanvankelijk kon de Brabantse singersongwriter en platenbaas zich niet helemaal settelen op het podium. Dit resulteerde in wat flauwigheden vanaf het podium richting het publiek, dat niet meezong. Een iets betere set opbouw had dit waarschijnlijk voorkomen. Na een vijftal gevoelige nummers zoals ´Halve Zolen Pad´, ´Huis van mijn Helden´ en de mooie Ryan Adams cover 'Sweet Carolina', bij Kant hertaald naar ´Oh, mijn liefste Noord Brabant´ was het publiek in een luister modus, waarna Kant ineens op een compleet andere knop duwde. Elk hoogtepunt, ook in de muziek, moet zorgvuldig worden opgebouwd. Kant schrijft intrigerende, vaak melancholische, liedjes. Een prachtige droefheid komt van het podium. Hij zingt het met zijn boeiende stem. Niet Nederlandse grootste zanger, maar wel iemand die je mee kan nemen in zijn liedjes. Na de pauze toonde hij zich sterk alleen op het podium. De flauwigheid was verdwenen en dat laconieke dat Kant heeft past wel bij zijn rol als troubadour die weet dat het leven veel ellende voor zijn voeten kan gooien, maar die weet dat alles ook betrekkelijk is. Met ´Hallelelujah´ zong hij direct na de pauze het absolute hoogtepunt van het concert, vrijwel direct gevolgd door ´Liza´ dat ook prachtig was. Beide nummers bracht hij alleen. In de meeste andere nummers werd Kant fijn ondersteund door Judith Renkema op contrabas,Gabriel Peter op drums en Mathijs Leewis op banjo en pedalsteel gitaar. Jeroen Kant heeft zich ontwikkeld tot één van de sterkste Nederlandstalige liedjesschrijvers van het moment in Nederland. Hij sloot af met een aantal uptempo nummers, waardoor de nacht niet droef, maar bedachtzaam met een vrolijk tintje werd.
ROODEHAAN – Hoe verder de avond voortschreed, hoe gevoeliger Jeroen Kant werd. Jeroen Kant & The Sherrifs vond tijdens Roodehaan Live een gewillig publiek tegen over zich. Aanvankelijk kon de Brabantse singersongwriter en platenbaas zich niet helemaal settelen op het podium. Dit resulteerde in wat flauwigheden vanaf het podium richting het publiek, dat niet meezong. Een iets betere set opbouw had dit waarschijnlijk voorkomen. Na een vijftal gevoelige nummers zoals ´Halve Zolen Pad´, ´Huis van mijn Helden´ en de mooie Ryan Adams cover 'Sweet Carolina', bij Kant hertaald naar ´Oh, mijn liefste Noord Brabant´ was het publiek in een luister modus, waarna Kant ineens op een compleet andere knop duwde. Elk hoogtepunt, ook in de muziek, moet zorgvuldig worden opgebouwd. Kant schrijft intrigerende, vaak melancholische, liedjes. Een prachtige droefheid komt van het podium. Hij zingt het met zijn boeiende stem. Niet Nederlandse grootste zanger, maar wel iemand die je mee kan nemen in zijn liedjes. Na de pauze toonde hij zich sterk alleen op het podium. De flauwigheid was verdwenen en dat laconieke dat Kant heeft past wel bij zijn rol als troubadour die weet dat het leven veel ellende voor zijn voeten kan gooien, maar die weet dat alles ook betrekkelijk is. Met ´Hallelelujah´ zong hij direct na de pauze het absolute hoogtepunt van het concert, vrijwel direct gevolgd door ´Liza´ dat ook prachtig was. Beide nummers bracht hij alleen. In de meeste andere nummers werd Kant fijn ondersteund door Judith Renkema op contrabas,Gabriel Peter op drums en Mathijs Leewis op banjo en pedalsteel gitaar. Jeroen Kant heeft zich ontwikkeld tot één van de sterkste Nederlandstalige liedjesschrijvers van het moment in Nederland. Hij sloot af met een aantal uptempo nummers, waardoor de nacht niet droef, maar bedachtzaam met een vrolijk tintje werd.
Suzette Lawrence loopt over van enthousiasme
STEENDAM – Een bruisende enthousiaste podium personality, een keur aan prima eigen liedjes en goedgekozen covers en lekker de Honky Tonk Peter en Leni op zijn kop zetten. Dat is in een notedop het concert van Suzette Lawrence & The Neon Angels. De Texaanse die in Nashville woont deed voor twee optredens Nederland aan en naast Amsterdam stond ze in een uitverkocht Steendam. Met 'Kitty Cat Scratch' gaf Lawrence aan dat ze op het podium geen katje is om zonder handschoenen aan te pakken. In de eerste set speelde haar enthousiasme haar nog wel eens parten. Zowel in haar spel als haar zang liet ze wat steekjes vallen. Ze heeft een krachtige stem en dan moet je goed je zang in bedwang houden, zodat het niet schreeuwerig wordt. Daar had de Texaanse na 'Yo soy Tejana', halverwege de eerste set, beter grip op. Muzikaal werd ze prima begeleidt door de bescheiden Bobby Rivera, die zich uitstekend weerde op de electrische gitaar en een fijne Finse contrabassist. Naast het werk van haar eigen album 'Tear up the Honky Tonk' bracht Lawrence ook een flink aantal covers met voor de pauze onder andere een prima uitvoering van Patsy Cline's 'After Midnight', Brenda Lee's 'Sweet Nothings' en een dampende en stampende 'La Bamba', na de pauze voegden Elvis, Emmylou Harris en Ray Price zich in dat rijtje, maar kwam Lawrence toch het best tot haar recht in het werk van Wanda Jackson waarvan ze 'Trying to get You' en het Elvis nummer 'Hard Headed Woman' bracht. Met 27 gespeelde nummers was ook de kwantiteit goed voor elkaar, maar te hopen is dat Lawrence ook meer eigen materiaal op de setlist weet te zetten. Lawrence speelt ongecompliceerde rockabilly, met af en toe uitstapjes naar country en bluegrass. Lekker swingen. Op een enkel liedje wordt de diepte gezocht. Het sterke 'Mercy' en het gevoelige scheidingsliedje ''Barely Hanging On' bijvoorbeeld. Voor de rest heerlijk stampen, waarbij ook de liedjes prima aan elkaar werden gepraat. Verrassend was de keus voor het toegift. Een gevoelig liedje, waar bijvoorbeeld een eerder op het programma 'Bebopalula' het publiek feestelijk naar huis had gestuurd. Wellicht ingegeven door het nieuws dat Lynn Anderson was overleden, nieuws dat het podium bereikte vlak voor het einde. De hele avond stak al feesteijk in elkaar, dus zo'n moment van bezinning, daar was ook wel wat voor te zeggen.
STEENDAM – Een bruisende enthousiaste podium personality, een keur aan prima eigen liedjes en goedgekozen covers en lekker de Honky Tonk Peter en Leni op zijn kop zetten. Dat is in een notedop het concert van Suzette Lawrence & The Neon Angels. De Texaanse die in Nashville woont deed voor twee optredens Nederland aan en naast Amsterdam stond ze in een uitverkocht Steendam. Met 'Kitty Cat Scratch' gaf Lawrence aan dat ze op het podium geen katje is om zonder handschoenen aan te pakken. In de eerste set speelde haar enthousiasme haar nog wel eens parten. Zowel in haar spel als haar zang liet ze wat steekjes vallen. Ze heeft een krachtige stem en dan moet je goed je zang in bedwang houden, zodat het niet schreeuwerig wordt. Daar had de Texaanse na 'Yo soy Tejana', halverwege de eerste set, beter grip op. Muzikaal werd ze prima begeleidt door de bescheiden Bobby Rivera, die zich uitstekend weerde op de electrische gitaar en een fijne Finse contrabassist. Naast het werk van haar eigen album 'Tear up the Honky Tonk' bracht Lawrence ook een flink aantal covers met voor de pauze onder andere een prima uitvoering van Patsy Cline's 'After Midnight', Brenda Lee's 'Sweet Nothings' en een dampende en stampende 'La Bamba', na de pauze voegden Elvis, Emmylou Harris en Ray Price zich in dat rijtje, maar kwam Lawrence toch het best tot haar recht in het werk van Wanda Jackson waarvan ze 'Trying to get You' en het Elvis nummer 'Hard Headed Woman' bracht. Met 27 gespeelde nummers was ook de kwantiteit goed voor elkaar, maar te hopen is dat Lawrence ook meer eigen materiaal op de setlist weet te zetten. Lawrence speelt ongecompliceerde rockabilly, met af en toe uitstapjes naar country en bluegrass. Lekker swingen. Op een enkel liedje wordt de diepte gezocht. Het sterke 'Mercy' en het gevoelige scheidingsliedje ''Barely Hanging On' bijvoorbeeld. Voor de rest heerlijk stampen, waarbij ook de liedjes prima aan elkaar werden gepraat. Verrassend was de keus voor het toegift. Een gevoelig liedje, waar bijvoorbeeld een eerder op het programma 'Bebopalula' het publiek feestelijk naar huis had gestuurd. Wellicht ingegeven door het nieuws dat Lynn Anderson was overleden, nieuws dat het podium bereikte vlak voor het einde. De hele avond stak al feesteijk in elkaar, dus zo'n moment van bezinning, daar was ook wel wat voor te zeggen.
Toegift hoogtepunt van Ode to the Quiet
ROODEHAAN – Het was een concert dat het nodige vroeg van de rekbaarheid en creativiteit van zowel de organisatie van De Roodehaan Live als van Ode to the Quiet. De storm die over Nederland raasde maakte het buitenpodium onbruikbaar en dus werd het met enig improviseren een terrasconcert. De formatie uit Utrecht stond daarbij letterlijk tussen de wijnranken, teken van het goede leven op het Groninger Land. Met de mooie kleuren op de wanden, het prachtige licht dat langs de druiven op de band streek en het publiek bijna op schoot van de bandleden ontstond een heel speciale sfeer. Die sfeer werd volledig ingevuld doo Ode to the Quiet. Al vanaf het mooie 'Infinity' waarmee de band direct het publiek greep overtuigde de formatie met hun stargaze. Zangeres Marianne Oldenburg is een sterke zangeres en toetsenist. Tobias Kerkhoven een expressieve gitarist, een man van het grote gebaar. De rol van Otto de Jong op drums en Evert van der Waa op bas is groot, maar net iets meer op de achtergrond. Hun werk legt wel het fundament waarop Oldenburg en Kerkhoven kunnen excelleren. De band bracht prachtige liedjes. Mooi wisselend materiaal waarbij een ervaring werd gecreëerd, met ook goed gebruik van geluidseffecten. Voorbeeld hiervan is 'Tempest' een liedje waarbij je op het ene moment meegenomen wordt naar het kabbelende water aan het strand met boten die klingelend de haven zoeken en dan barst de storm los. Prachtige overgangen en sterk spel. Muziek is bij Ode to The Quiet een welhaast lichamelijke ervaring. Subliem waren ook 'We have a Map' en 'I was Told', maar muzikaal en qua liedjes was het sowieso een heel sterk concert. Liedjes waar ook inhoudelijk veel vertel wordt en de grote levensvragen aan de orde komen. In de introducties mag ook best over de betekenis nog iets meer worden verteld. De liedjes moesten nu nog teveel voor zich zelf spreken. Een ander punt is dat Ode to the Quiet ook toe is aan nieuw materiaal. Nagenoeg alle liedjes waren afkomstig van hun vorig jaar verschenen album op 'Tempest' na. Het maakt toch wel erg benieuwd hoe de formatie zich gaat ontwikkelen met nieuw materiaal en of het hoge niveau wederom kan worden gehaald. Hoogtepunt was het prachtige 'Flight' dat de Ode to the Quiet als toegift had bewaard. Fantastisch!. Het is te hopen dat de band 'Flight' neemt. Een formatie om te volgen.
ROODEHAAN – Het was een concert dat het nodige vroeg van de rekbaarheid en creativiteit van zowel de organisatie van De Roodehaan Live als van Ode to the Quiet. De storm die over Nederland raasde maakte het buitenpodium onbruikbaar en dus werd het met enig improviseren een terrasconcert. De formatie uit Utrecht stond daarbij letterlijk tussen de wijnranken, teken van het goede leven op het Groninger Land. Met de mooie kleuren op de wanden, het prachtige licht dat langs de druiven op de band streek en het publiek bijna op schoot van de bandleden ontstond een heel speciale sfeer. Die sfeer werd volledig ingevuld doo Ode to the Quiet. Al vanaf het mooie 'Infinity' waarmee de band direct het publiek greep overtuigde de formatie met hun stargaze. Zangeres Marianne Oldenburg is een sterke zangeres en toetsenist. Tobias Kerkhoven een expressieve gitarist, een man van het grote gebaar. De rol van Otto de Jong op drums en Evert van der Waa op bas is groot, maar net iets meer op de achtergrond. Hun werk legt wel het fundament waarop Oldenburg en Kerkhoven kunnen excelleren. De band bracht prachtige liedjes. Mooi wisselend materiaal waarbij een ervaring werd gecreëerd, met ook goed gebruik van geluidseffecten. Voorbeeld hiervan is 'Tempest' een liedje waarbij je op het ene moment meegenomen wordt naar het kabbelende water aan het strand met boten die klingelend de haven zoeken en dan barst de storm los. Prachtige overgangen en sterk spel. Muziek is bij Ode to The Quiet een welhaast lichamelijke ervaring. Subliem waren ook 'We have a Map' en 'I was Told', maar muzikaal en qua liedjes was het sowieso een heel sterk concert. Liedjes waar ook inhoudelijk veel vertel wordt en de grote levensvragen aan de orde komen. In de introducties mag ook best over de betekenis nog iets meer worden verteld. De liedjes moesten nu nog teveel voor zich zelf spreken. Een ander punt is dat Ode to the Quiet ook toe is aan nieuw materiaal. Nagenoeg alle liedjes waren afkomstig van hun vorig jaar verschenen album op 'Tempest' na. Het maakt toch wel erg benieuwd hoe de formatie zich gaat ontwikkelen met nieuw materiaal en of het hoge niveau wederom kan worden gehaald. Hoogtepunt was het prachtige 'Flight' dat de Ode to the Quiet als toegift had bewaard. Fantastisch!. Het is te hopen dat de band 'Flight' neemt. Een formatie om te volgen.
Carrie Nation & The Speakeasy bouwt fantastisch feest
STEENDAM – Wat moet je van Carrie Nation & The Speakeasy zeggen. Een Amerikaanse versie van een dweilorkest, maar dan 1000 keer beter? Nee, daar doe je het gezelschap onrecht mee. Carrie Nation & The Speakeasy is een prachtige band met een hoofdrol voor de blazerssectie die met feestelijke klanken Podium Peter en Leni op zijn kop zette. Een zestal geweldige muzikanten rondom zanger Jarrod Starling. Een zanger met een heel eigen ruig stemgeluid, waarmee hij op de juiste momenten toch ook weer erg gevoelig uit de hoek weet te komen. Wat direct opviel was de mooie setopbouw. Een gevoelig nummer werd gevolgd door een nummer waarbij weer alle stoppen uit de kast gingen en de gitaar snaren van Starling je om de oren vlogen. Hij bleef met vier gebroken snaren nog ver verwijderd van zijn eigen record van negen snaarbreuken binnen 45 minuten. Intensiteit was troef. Prachtige songs als het hoogtepunt voor de pauze 'Anonimity', 'Raggerty Raggerty' en 'Thinkin' bout Lyin' passeerden de revue. In de liedjes was het de ene keer de blazerssectie met Tyler Grubb op trombone en Rev Aaron Morris op trompet die het voortouw nam muzikaal de andere keer duelleerde Jarrod Starling op gitaar met Garret Bridgeman op de banjo, altijd en vaak in zeer hoog tempo in de rug gedekt door Zach Starling op percussie en Mark Lanry op contrabas. Muzikaal zat het prima in elkaar. De zang was af en toe wat schreeuwerig maar Carrie Nation & The Speakeasy maakt ook geen muziek voor te tere zang. De band brengt een stevige combinatie van eigen nummers en bewerkingen van vaak ouder materiaal. Vakbondsliedjes, een murderballad als 'Black Jack Country Chain' en traditionals zoals het van Ry Cooder en Pete Seeger bekende 'The Farmer is the Men who Feeds us All' afgewisseld met sterk eigen werk als 'Promised Land' en 'Way to Kansas'. Een mooie feestelijke mix van bluegrass, folk, country en dixieland, Plots was het afgelopen. Ondanks het lange applaus geen toegift. De lange tour en het overlijden van vriend Owen Mays een dag eerder had de stem van Starling bijna gesloopt. Een wat onbevredigend einde van een heerlijk concert.
STEENDAM – Wat moet je van Carrie Nation & The Speakeasy zeggen. Een Amerikaanse versie van een dweilorkest, maar dan 1000 keer beter? Nee, daar doe je het gezelschap onrecht mee. Carrie Nation & The Speakeasy is een prachtige band met een hoofdrol voor de blazerssectie die met feestelijke klanken Podium Peter en Leni op zijn kop zette. Een zestal geweldige muzikanten rondom zanger Jarrod Starling. Een zanger met een heel eigen ruig stemgeluid, waarmee hij op de juiste momenten toch ook weer erg gevoelig uit de hoek weet te komen. Wat direct opviel was de mooie setopbouw. Een gevoelig nummer werd gevolgd door een nummer waarbij weer alle stoppen uit de kast gingen en de gitaar snaren van Starling je om de oren vlogen. Hij bleef met vier gebroken snaren nog ver verwijderd van zijn eigen record van negen snaarbreuken binnen 45 minuten. Intensiteit was troef. Prachtige songs als het hoogtepunt voor de pauze 'Anonimity', 'Raggerty Raggerty' en 'Thinkin' bout Lyin' passeerden de revue. In de liedjes was het de ene keer de blazerssectie met Tyler Grubb op trombone en Rev Aaron Morris op trompet die het voortouw nam muzikaal de andere keer duelleerde Jarrod Starling op gitaar met Garret Bridgeman op de banjo, altijd en vaak in zeer hoog tempo in de rug gedekt door Zach Starling op percussie en Mark Lanry op contrabas. Muzikaal zat het prima in elkaar. De zang was af en toe wat schreeuwerig maar Carrie Nation & The Speakeasy maakt ook geen muziek voor te tere zang. De band brengt een stevige combinatie van eigen nummers en bewerkingen van vaak ouder materiaal. Vakbondsliedjes, een murderballad als 'Black Jack Country Chain' en traditionals zoals het van Ry Cooder en Pete Seeger bekende 'The Farmer is the Men who Feeds us All' afgewisseld met sterk eigen werk als 'Promised Land' en 'Way to Kansas'. Een mooie feestelijke mix van bluegrass, folk, country en dixieland, Plots was het afgelopen. Ondanks het lange applaus geen toegift. De lange tour en het overlijden van vriend Owen Mays een dag eerder had de stem van Starling bijna gesloopt. Een wat onbevredigend einde van een heerlijk concert.
Silver Screen Scaundrels zijn een absoluut feestje
STEENDAM – Er was eigenlijk maar één mare bij het optreden van de Silver Screen Scaundrels op Art Carnivale. Het was veel te kort. Dat lag niet aan de Canadezen, maar aan het onverbiddelijke tijdsschema van het festival. Met de Silver Screen Scoundrels kun je rustig een hele avond met blues gemend met bluegrass en swing invloeden doorbrengen. Brandon Isaak op gitaar en Keith Picot op contrabas combineren een geweldig muzikantschap met een prachtig en vermakelijk showmanschap en combineer dat met wat gezonde gekte en een boel humor en je hebt een ideale festivalact. Het belangrijkste bleef als een paal boven water staan. Prachtige liedjes en geweldige muzikanten die het publiek een prachtige avond bezorgden. De half Nederlandse Isaak en Picot zijn ook afzonderlijk onderscheiden muzikanten en laten normaal hun gezamenlijke optredens begeleiden door zwartwit en stille filmpjes. Dat was helaas in Steendam niet mogelijk, maar de kleding van beide heren was in stijl en ook zonder filmpjes konde Silver Screen Scoundrels er een show van maken. Vanaf liedje 1 zat de swing er in. Mooie bleusy songs die ook dansbaar waren. Teksten werden desnoods terpleke aangepast. Opvallend was de sterke uitvoering van 'Valentines Blues'. Een liedje wat nog nooit voor een publiek was gespeeld en direct de show stal. Op het podium was er veel humor. Gezelige gesprekjes met de honden in het publiek en veel show en expressie. Een prachtige blues over China, een spiritual. Het was nog maar een proevertje van wat voor grote mogelijkheden beide heren hebben het zevental liedjes dat beide heren speelden. Veelzeggend was dat het publiek gewoon bleef dansen, staan en zitten om niks te missen van The Silver Screen Scoundrels. Mag het volgende keer wat langer Art Carnivale? Dat verdient een act van en dergelijke klasse. Hulde voor Brandon Isaac en Keith Picot.
STEENDAM – Er was eigenlijk maar één mare bij het optreden van de Silver Screen Scaundrels op Art Carnivale. Het was veel te kort. Dat lag niet aan de Canadezen, maar aan het onverbiddelijke tijdsschema van het festival. Met de Silver Screen Scoundrels kun je rustig een hele avond met blues gemend met bluegrass en swing invloeden doorbrengen. Brandon Isaak op gitaar en Keith Picot op contrabas combineren een geweldig muzikantschap met een prachtig en vermakelijk showmanschap en combineer dat met wat gezonde gekte en een boel humor en je hebt een ideale festivalact. Het belangrijkste bleef als een paal boven water staan. Prachtige liedjes en geweldige muzikanten die het publiek een prachtige avond bezorgden. De half Nederlandse Isaak en Picot zijn ook afzonderlijk onderscheiden muzikanten en laten normaal hun gezamenlijke optredens begeleiden door zwartwit en stille filmpjes. Dat was helaas in Steendam niet mogelijk, maar de kleding van beide heren was in stijl en ook zonder filmpjes konde Silver Screen Scoundrels er een show van maken. Vanaf liedje 1 zat de swing er in. Mooie bleusy songs die ook dansbaar waren. Teksten werden desnoods terpleke aangepast. Opvallend was de sterke uitvoering van 'Valentines Blues'. Een liedje wat nog nooit voor een publiek was gespeeld en direct de show stal. Op het podium was er veel humor. Gezelige gesprekjes met de honden in het publiek en veel show en expressie. Een prachtige blues over China, een spiritual. Het was nog maar een proevertje van wat voor grote mogelijkheden beide heren hebben het zevental liedjes dat beide heren speelden. Veelzeggend was dat het publiek gewoon bleef dansen, staan en zitten om niks te missen van The Silver Screen Scoundrels. Mag het volgende keer wat langer Art Carnivale? Dat verdient een act van en dergelijke klasse. Hulde voor Brandon Isaac en Keith Picot.
Gosto nodigt uit tot dansen
STEENDAM – Het Amsterdamse Gosto zorgde op Art Carnivale in Steendam voor een fijn dansbaar optreden. De formatie rondom Roel Vermeer is druk bezig door te breken met een combinatie van soul, electronica en een vleug rock. Vermeer had voor vandaag een extra zwoele stem meegenomen, want hij was schor, maar dat hinderde de zanger wellicht, het optreden absoluut niet. Zanger en sample-ist Vermeer werd strak ondersteund door Mats Voshol op drums, Bram Wassink op basgitaar en als gitarist overtuigde Luc Schouten. Als tweede nummer stond 'Reason to Dance' een prachtig relaxt nummer, op de setlist en die reden was overtuigend, want de dansvloer vulde zich meer en meer. Gosto combineert samples met instrumenten. Muziek met een hoge graad electronica en de zang van Vermeer; Electro Indie Pop gebracht met soul. Af en toe was er een liedje dat iets minder uit de verf kwam. Juist een liedje over klagers gaf de meeste aanleiding hiertoe door wat ruwe overgangen en minder uit de verf komende melodiëen. Genieten hield echter de boventoon met een mooie uitvoering van de Hosier cover 'Take me to he Church', waarbij de band echt met het liedje aan de slag was geweest en ook de nieuwste single van Gosto 'My Bad' viel in dankbare aarde. Vermeer zette tijdens het afsluitende liedje zijn bandleden nog even flink in het zonnetje en gaf ze te kans even te excelleren met een solo en daarna as het, tot verdriet, van de dansers klaar. Net genoeg voor de stem van Vermeer. Gosto wist te overtuigen met een goed optreden en prima liedjes. En de dansers.... die hadden nog wel even door willen dansen.
STEENDAM – Het Amsterdamse Gosto zorgde op Art Carnivale in Steendam voor een fijn dansbaar optreden. De formatie rondom Roel Vermeer is druk bezig door te breken met een combinatie van soul, electronica en een vleug rock. Vermeer had voor vandaag een extra zwoele stem meegenomen, want hij was schor, maar dat hinderde de zanger wellicht, het optreden absoluut niet. Zanger en sample-ist Vermeer werd strak ondersteund door Mats Voshol op drums, Bram Wassink op basgitaar en als gitarist overtuigde Luc Schouten. Als tweede nummer stond 'Reason to Dance' een prachtig relaxt nummer, op de setlist en die reden was overtuigend, want de dansvloer vulde zich meer en meer. Gosto combineert samples met instrumenten. Muziek met een hoge graad electronica en de zang van Vermeer; Electro Indie Pop gebracht met soul. Af en toe was er een liedje dat iets minder uit de verf kwam. Juist een liedje over klagers gaf de meeste aanleiding hiertoe door wat ruwe overgangen en minder uit de verf komende melodiëen. Genieten hield echter de boventoon met een mooie uitvoering van de Hosier cover 'Take me to he Church', waarbij de band echt met het liedje aan de slag was geweest en ook de nieuwste single van Gosto 'My Bad' viel in dankbare aarde. Vermeer zette tijdens het afsluitende liedje zijn bandleden nog even flink in het zonnetje en gaf ze te kans even te excelleren met een solo en daarna as het, tot verdriet, van de dansers klaar. Net genoeg voor de stem van Vermeer. Gosto wist te overtuigen met een goed optreden en prima liedjes. En de dansers.... die hadden nog wel even door willen dansen.
Kirbanu weet haar verhalen te vertellen
STEENDAM – Binnen korte tijd had Kirbanu twee optredens. Op het hoofdterrein van Art Carnivale voor een korte festivalset en daarna hard lopen naar de drogere omstandigheden van podium Peter en Leni in Steendam voor een compleet concert. Het weer zat daarbij Kirbanu mee die werd begroet door een groot publiek dat ook kwam schuilen voor de regen en genieten van de muziek. De Australische die in Duitsland domicilie houdt is een echte verhalenvertelster. Zowel in haar aankondigingen als haar liedjes weet ze een boodschap te leggen. Aanvankelijk waren dat nog niet wereldschokkende boodschappen als 'Nostalgia' over het ontmoeten van nieuwe vrienden die je bij blijven en 'The Waking Day' over dat elke dan opnieuw leeg begint en op elke mogelijke manier kan worden ingevuld. Later kwamen ook de zwaardere thema's aan de orde als liefde in 'Rapped in you're Love'en het op een reis door India geïnspireerde 'Closed Eyes' waar het ging over het negeren van andermans armoede en 'Drifting' over het gevoel je thuis kwijt te zijn als je zoals Kirbanu twee thuislanden hebt, een halve wereld uit elkaar. Op mooie heldere wijze ging de zangeres voor elke liedje in op de betekenis ervan en dat gaf de liedjes ook voor de luisteraar meer diepte. Soms probeert Kirbanu teveel verhaal in een liedje te stoppen, zoals in 'Rose Coloured Glasses' en zou een iets minder complex verhaal de boodschap sterker maken, maar de teksten zijn vaak verder prima. Kirbanu bracht uitsluitend eigen werk. Dat is prima werk. De Australische is een fijne songsmith, maar zou af en toe ook iets meer in tempo mogen varieren, helemaal omdat de instrumentatie is beperkt tot de gitaar. Ze is een fijn gitariste, maar blinkt vooral uit met een prachtige zangstem. Ze kan de hoogte in, maar toch de warmte in haar stem behouden. Een stem die prima bij haar singersongwriter liedjes met vleugjes pop en folk past. Met 'Yours Eternally' sloot ze fraai af om te ontkoppelen en het publiek nog één keer aan het klappen zette als ritmesectie voor een klein a capella toegiftje. Kirbanu heeft wat te vertellen en dat is het luisteren waard.
STEENDAM – Binnen korte tijd had Kirbanu twee optredens. Op het hoofdterrein van Art Carnivale voor een korte festivalset en daarna hard lopen naar de drogere omstandigheden van podium Peter en Leni in Steendam voor een compleet concert. Het weer zat daarbij Kirbanu mee die werd begroet door een groot publiek dat ook kwam schuilen voor de regen en genieten van de muziek. De Australische die in Duitsland domicilie houdt is een echte verhalenvertelster. Zowel in haar aankondigingen als haar liedjes weet ze een boodschap te leggen. Aanvankelijk waren dat nog niet wereldschokkende boodschappen als 'Nostalgia' over het ontmoeten van nieuwe vrienden die je bij blijven en 'The Waking Day' over dat elke dan opnieuw leeg begint en op elke mogelijke manier kan worden ingevuld. Later kwamen ook de zwaardere thema's aan de orde als liefde in 'Rapped in you're Love'en het op een reis door India geïnspireerde 'Closed Eyes' waar het ging over het negeren van andermans armoede en 'Drifting' over het gevoel je thuis kwijt te zijn als je zoals Kirbanu twee thuislanden hebt, een halve wereld uit elkaar. Op mooie heldere wijze ging de zangeres voor elke liedje in op de betekenis ervan en dat gaf de liedjes ook voor de luisteraar meer diepte. Soms probeert Kirbanu teveel verhaal in een liedje te stoppen, zoals in 'Rose Coloured Glasses' en zou een iets minder complex verhaal de boodschap sterker maken, maar de teksten zijn vaak verder prima. Kirbanu bracht uitsluitend eigen werk. Dat is prima werk. De Australische is een fijne songsmith, maar zou af en toe ook iets meer in tempo mogen varieren, helemaal omdat de instrumentatie is beperkt tot de gitaar. Ze is een fijn gitariste, maar blinkt vooral uit met een prachtige zangstem. Ze kan de hoogte in, maar toch de warmte in haar stem behouden. Een stem die prima bij haar singersongwriter liedjes met vleugjes pop en folk past. Met 'Yours Eternally' sloot ze fraai af om te ontkoppelen en het publiek nog één keer aan het klappen zette als ritmesectie voor een klein a capella toegiftje. Kirbanu heeft wat te vertellen en dat is het luisteren waard.
Savannah legt stevige fundering
STEENDAM – Het talent is overduidelijk aanwezig bij Savannah. De jonge singersongwriter uit De Wilp stond tijdens Art Carnivale op het podium bij Peter en Leni in Steendam. Ze verraste met zeer volwassen eigen composities, maar moet ook nog danig polijsten. Dat geeft niks. Savannah Borst is nog erg jong en zit nog midden in het leerproces dat zomaar een prachtige artieste kan opleveren. Wat direct opvalt is de geweldige klankkleur van haar stem. Een stem die je in de liedjes meeneemt. In Steendam bracht Savannah een set bestaande uit haar sterke eigen materiaal met mooie nummers als 'Drown', 'Shuffle the Cards', 'Running' en 'Home' afgewisseld met een aantal covers. In haar eigen werk voelde ze zich duidelijk beter thuis. Zelfverzekerd bracht ze die liedjes. Met haar covers maakte de jonge zangeres het zichzelf een stuk moeilijker. Daar was het af en toe even zoeken in vooral het nummer van The Lumineers 'Ho Hey'. Daarnaast bracht ze liedjes van Niels Geuzebroek, Mumford & Suns en haar grote voorbeeld Ben Howard. Allemaal bekende liedjes die iedereen kent en dus openstaan voor vergelijking met het origineel. Dan vergt dat altijd een erg goede uitvoering met een duidelijke Savannah stempel. Deels slaagde ze er wel in om die te zetten, maar wellicht is het handiger om een aantal minder bekende liedjes te kiezen en daar haar artiestschap verder aan te slijpen, zonder zich de vergelijking met Ben Howard op de hals te halen. In haar introducties toonde Savannah ook op de goede weg te zijn. Een mooi uitleg over haar werk.
Uiteindelijk was het erg positief wat Savannah liet zien en horen. Als ze op de ingeslagen weg doorgaat is er veel potentie. Het aanscherpen van haar gitaar en zangvaardigheden is een kwestie van het groeiproces en concertkilometers maken. Een volwassen componiste is ze al en daarin kan ze de verbreding zoeken. Op haar leeftijd nog af en toe even zoeken naar de goede weg, daar is niks mis mee. Dat mag, maar de fundering ligt er.
STEENDAM – Het talent is overduidelijk aanwezig bij Savannah. De jonge singersongwriter uit De Wilp stond tijdens Art Carnivale op het podium bij Peter en Leni in Steendam. Ze verraste met zeer volwassen eigen composities, maar moet ook nog danig polijsten. Dat geeft niks. Savannah Borst is nog erg jong en zit nog midden in het leerproces dat zomaar een prachtige artieste kan opleveren. Wat direct opvalt is de geweldige klankkleur van haar stem. Een stem die je in de liedjes meeneemt. In Steendam bracht Savannah een set bestaande uit haar sterke eigen materiaal met mooie nummers als 'Drown', 'Shuffle the Cards', 'Running' en 'Home' afgewisseld met een aantal covers. In haar eigen werk voelde ze zich duidelijk beter thuis. Zelfverzekerd bracht ze die liedjes. Met haar covers maakte de jonge zangeres het zichzelf een stuk moeilijker. Daar was het af en toe even zoeken in vooral het nummer van The Lumineers 'Ho Hey'. Daarnaast bracht ze liedjes van Niels Geuzebroek, Mumford & Suns en haar grote voorbeeld Ben Howard. Allemaal bekende liedjes die iedereen kent en dus openstaan voor vergelijking met het origineel. Dan vergt dat altijd een erg goede uitvoering met een duidelijke Savannah stempel. Deels slaagde ze er wel in om die te zetten, maar wellicht is het handiger om een aantal minder bekende liedjes te kiezen en daar haar artiestschap verder aan te slijpen, zonder zich de vergelijking met Ben Howard op de hals te halen. In haar introducties toonde Savannah ook op de goede weg te zijn. Een mooi uitleg over haar werk.
Uiteindelijk was het erg positief wat Savannah liet zien en horen. Als ze op de ingeslagen weg doorgaat is er veel potentie. Het aanscherpen van haar gitaar en zangvaardigheden is een kwestie van het groeiproces en concertkilometers maken. Een volwassen componiste is ze al en daarin kan ze de verbreding zoeken. Op haar leeftijd nog af en toe even zoeken naar de goede weg, daar is niks mis mee. Dat mag, maar de fundering ligt er.
Tip Jar brengt keur aan mooie liedjes
STEENDAM – Het schrijven van mooie liedjes kun je aan Bart de Win van Tip Jar wel overlaten. Samen met Arianne Knegt speelde de man uit Nuenen zijn werk in Steendam bij een terrasconcert bij Podium Peter en Leni. Een prima optreden dat in de loop van het optreden alleen maar sterker werd. In het begin was het even passen en meten tussen de stemmen van De Win en Knegt. Dat paste regelmatig prima, maar soms schuurde dat ook nog een beetje. Vooral in de eerste helft van het concert kwamen de liedjes waarin één van beide duidelijk de leadzang op zich nam net even beter uit de verf. Met het toepasselijke 'Back Porch' werd de avond relaxt geopend. Het was het begin van een aantal mooie liedjes met niet altijd even relaxte onderwerpen. 'One Bisquit' over het daten als bejaarde, 'Your first Lie' over een kindje dat er nooit kwam, het mooie scheidingslied 'Love of my Life' en het prachtige 'You will be Fine', over een zwaarmoedig familie. Liedjes die soms met humor werden gebracht, maar toch thema's aansnijden als ouder worden. Liefde en kinderen en daarin was het merkbaar dat achter de grap soms een heel verhaal zit. Liedjes met een verhaal. Het was niet alleen zware kost. Een prachtig eerbetoon aan Emmylou Harris kwam voorbij en dat was allemaal nog voor de pauze. Na de pauze viel vooral het bijzonder mooie 'Little World' op en het nieuwe 'Lets go' dat voor het eerst werd uitgevoerd en muzikale ondersteuning kreeg van de Steendammer bromnozems. In het tweede part kroop Bart de Win meer achter zijn piano en liet hij zijn gitaar staan en dan is toch te horen dat hij van beroep 'pianoplayer' is. Dat beide ook echt prima samen kunnen zingen werd ook na de pauze duidelijk. Met de swingende nummers 'As long as I got You' en 'Bring it on Home to Me' werd niet alleen het concert besloten, maar waren ook de harmoniëen dik voor elkaar. Het was te merken dat beide veel met goede Amerikaanse artiesten werken. Tip Jar brengt verhalen en dat waren soms erg persoonlijke en niet altijd even makkelijke verhalen. Desondank werden ze niet alleen in het lied, maar ook in de introductie verteld. Een avond Tip Jar is een dwarsdoorsnee van de Americana. Blues, jazz, soul, folk en ter afsluiting nog een vleugje country in het akoestisch gezongen 'Somewhere Between', een nummer van Ruud Hermans en een mooie afsluiting van de avond.
STEENDAM – Het schrijven van mooie liedjes kun je aan Bart de Win van Tip Jar wel overlaten. Samen met Arianne Knegt speelde de man uit Nuenen zijn werk in Steendam bij een terrasconcert bij Podium Peter en Leni. Een prima optreden dat in de loop van het optreden alleen maar sterker werd. In het begin was het even passen en meten tussen de stemmen van De Win en Knegt. Dat paste regelmatig prima, maar soms schuurde dat ook nog een beetje. Vooral in de eerste helft van het concert kwamen de liedjes waarin één van beide duidelijk de leadzang op zich nam net even beter uit de verf. Met het toepasselijke 'Back Porch' werd de avond relaxt geopend. Het was het begin van een aantal mooie liedjes met niet altijd even relaxte onderwerpen. 'One Bisquit' over het daten als bejaarde, 'Your first Lie' over een kindje dat er nooit kwam, het mooie scheidingslied 'Love of my Life' en het prachtige 'You will be Fine', over een zwaarmoedig familie. Liedjes die soms met humor werden gebracht, maar toch thema's aansnijden als ouder worden. Liefde en kinderen en daarin was het merkbaar dat achter de grap soms een heel verhaal zit. Liedjes met een verhaal. Het was niet alleen zware kost. Een prachtig eerbetoon aan Emmylou Harris kwam voorbij en dat was allemaal nog voor de pauze. Na de pauze viel vooral het bijzonder mooie 'Little World' op en het nieuwe 'Lets go' dat voor het eerst werd uitgevoerd en muzikale ondersteuning kreeg van de Steendammer bromnozems. In het tweede part kroop Bart de Win meer achter zijn piano en liet hij zijn gitaar staan en dan is toch te horen dat hij van beroep 'pianoplayer' is. Dat beide ook echt prima samen kunnen zingen werd ook na de pauze duidelijk. Met de swingende nummers 'As long as I got You' en 'Bring it on Home to Me' werd niet alleen het concert besloten, maar waren ook de harmoniëen dik voor elkaar. Het was te merken dat beide veel met goede Amerikaanse artiesten werken. Tip Jar brengt verhalen en dat waren soms erg persoonlijke en niet altijd even makkelijke verhalen. Desondank werden ze niet alleen in het lied, maar ook in de introductie verteld. Een avond Tip Jar is een dwarsdoorsnee van de Americana. Blues, jazz, soul, folk en ter afsluiting nog een vleugje country in het akoestisch gezongen 'Somewhere Between', een nummer van Ruud Hermans en een mooie afsluiting van de avond.
James Hunnicutt wordt beter en beter
STEENDAM – Hank Williams begeleidt James Hunnicutt de Amerikaanse country singersongwriter met de uitstraling van een hardrocker, op zijn tournee door Europa. Uiteraard niet letterlijk, maar wel in geest en met zijn muziek. Hunnicutt vertelde dat hij de hele reis naar Steendam had geluisterd naar Williams en die naam bleef vallen gedurende de avond. Geen straf uiteraard, want Williams heeft klassiekers aan de wereld nagelaten en heeft zijn en eigenlijk alle generaties countryzangers van na zijn tijdperk beïnvloed. James Hunnicutt zelf toerde eerder door Europa met zijn bands. Hij is naast solo artiest ook lid van cowpunk formatie The Swino's en Woodrot een Dead Metal band. Die invloeden zag je toch regelmatig terug bij Hunnicutt solo. De Amerikaan die vlakbij Seattle woont opende met het te gehaast gebrachte '99 lives' en settelde zich pas echt op het podium met de Williams cover 'Long gone Lonesome Blues' en 'Too late to Pray'. Met het prima uitgevoerde 'Don't You Blame Me' Opvallend was de cover van het Beatles nummer 'Blackbird', wat bij Hunnicut een mooi country randje kreeg. Voor de pauze wist de Amerikaan niet in elk nummer te overtuigen. Helemaal toen de gitaarsnaren hem om de oren vlogen tijdens 'Never Mend' en hij 'Bad Girl'op een vreemde gitaar moest spelen. In de pauze werd de gitaar hersteld en kreeg Hunnicutt op het podium de steun van Philip Bradatsch een Duitse banjospeler en gitarist. Dat voegt duidelijk wat te toe. Hunnicutt is een degelijke, wat rauwe zanger en even degelijk gitarist. Als tekstschrijver heeft hij fijne vondsten in zijn teksten en ook op het podium weet hij zijn mondje prima te roeren met bij tijden prima inhoudelijke aankondigingen. Zijn liedjes zijn gevarieerd en vormen mooie afwisselingen met zijn covers. Het mooie 'Risk the Fall'vormt het hoogtepunt samen met een prachtige uitvoering van 'Lost Highway' van Leon Payne en bekend van Hank Wiliams als toegift. Een rocker met een gevoelig hart deze James Hunnicutt. Hank Williams op in de auto en op naar de volgende Europese bestemming.
STEENDAM – Hank Williams begeleidt James Hunnicutt de Amerikaanse country singersongwriter met de uitstraling van een hardrocker, op zijn tournee door Europa. Uiteraard niet letterlijk, maar wel in geest en met zijn muziek. Hunnicutt vertelde dat hij de hele reis naar Steendam had geluisterd naar Williams en die naam bleef vallen gedurende de avond. Geen straf uiteraard, want Williams heeft klassiekers aan de wereld nagelaten en heeft zijn en eigenlijk alle generaties countryzangers van na zijn tijdperk beïnvloed. James Hunnicutt zelf toerde eerder door Europa met zijn bands. Hij is naast solo artiest ook lid van cowpunk formatie The Swino's en Woodrot een Dead Metal band. Die invloeden zag je toch regelmatig terug bij Hunnicutt solo. De Amerikaan die vlakbij Seattle woont opende met het te gehaast gebrachte '99 lives' en settelde zich pas echt op het podium met de Williams cover 'Long gone Lonesome Blues' en 'Too late to Pray'. Met het prima uitgevoerde 'Don't You Blame Me' Opvallend was de cover van het Beatles nummer 'Blackbird', wat bij Hunnicut een mooi country randje kreeg. Voor de pauze wist de Amerikaan niet in elk nummer te overtuigen. Helemaal toen de gitaarsnaren hem om de oren vlogen tijdens 'Never Mend' en hij 'Bad Girl'op een vreemde gitaar moest spelen. In de pauze werd de gitaar hersteld en kreeg Hunnicutt op het podium de steun van Philip Bradatsch een Duitse banjospeler en gitarist. Dat voegt duidelijk wat te toe. Hunnicutt is een degelijke, wat rauwe zanger en even degelijk gitarist. Als tekstschrijver heeft hij fijne vondsten in zijn teksten en ook op het podium weet hij zijn mondje prima te roeren met bij tijden prima inhoudelijke aankondigingen. Zijn liedjes zijn gevarieerd en vormen mooie afwisselingen met zijn covers. Het mooie 'Risk the Fall'vormt het hoogtepunt samen met een prachtige uitvoering van 'Lost Highway' van Leon Payne en bekend van Hank Wiliams als toegift. Een rocker met een gevoelig hart deze James Hunnicutt. Hank Williams op in de auto en op naar de volgende Europese bestemming.
Philip Bradatsch blijkt prima gitarist en banjospeler
STEENDAM – De Duitse folk/country artiest Philip Bradatsch uit Augsburg geeft in de loop van zijn concert bij Podium Peter en Leni in Steendam een uitstekende gitarist en banjospeler te zijn. De jonge Duitser laat al bij de soundcheck een verbluffend staaltje horen en dat blijk geen toeval te zijn. Ook tijdens het daadwerkelijke concert blijkt zijn muzikaal vermogen niet te hebben geleden van een reis van tien uur van Dresden naar Steendam. Wat wel even op gang moet komen is de zang. Aanvankelijk kan dat allerminst overtuigen, maar gelukkig weet Bradatsch dat toch op te waarderen tijdens het concert. Een geboren zanger zal hij nooit worden, maar uiteindelijk heeft hij en meer dan acceptabele stem en weet hij zijn liedjes met veel overtuiging ook zingende neer te zetten. Aanvankelijk stat Bradatsch alleen op het podium. Met 'This time around' en 'When i'm Cruel', de titelsong van zijn recent verschenen album geeft hij aan prima liedjes te kunnen schrijven. Melancholische liedjes op het snijvlak van folk, blues en country met sterke teksten. Rauw gebracht zonder opsmuk. Ook in de cover van het door Toby Rice geschreven en door Norman Blake beroemd gemaakte 'Churchstreet Blues' weet Bradatsch te overtuigen.
Had hij voor de pauze voornamelijk de gitaar in handen, na de pauze grijpt Bradatsch zijn banjo en ook daar blijkt hij virtuoos op te zijn. Met een sterk instrumentaal nummer toont hij direct zijn vermogens. Ook met de Tom Petty cover 'Learning to Fly' maakt Bradatsch goede sier. Na de pauze krijgt hij steun van gitarist en achtergrondzanger James Hunnicutt. Hoogtepunt is het mooie verstilde 'Feels like Rain', waarna beide heren de set van Bradatsch afsluiten met het door zijn mooie harmoniëen opvallende 'Ghost on a String'.
Philip Bradatsch is een goede degelijke singersongwriter country stijl. Geen wereldschokkende artiest, maar wel een gewoon leuke rauwe avond met mooie liedjes en zichtbaar plezier.
STEENDAM – De Duitse folk/country artiest Philip Bradatsch uit Augsburg geeft in de loop van zijn concert bij Podium Peter en Leni in Steendam een uitstekende gitarist en banjospeler te zijn. De jonge Duitser laat al bij de soundcheck een verbluffend staaltje horen en dat blijk geen toeval te zijn. Ook tijdens het daadwerkelijke concert blijkt zijn muzikaal vermogen niet te hebben geleden van een reis van tien uur van Dresden naar Steendam. Wat wel even op gang moet komen is de zang. Aanvankelijk kan dat allerminst overtuigen, maar gelukkig weet Bradatsch dat toch op te waarderen tijdens het concert. Een geboren zanger zal hij nooit worden, maar uiteindelijk heeft hij en meer dan acceptabele stem en weet hij zijn liedjes met veel overtuiging ook zingende neer te zetten. Aanvankelijk stat Bradatsch alleen op het podium. Met 'This time around' en 'When i'm Cruel', de titelsong van zijn recent verschenen album geeft hij aan prima liedjes te kunnen schrijven. Melancholische liedjes op het snijvlak van folk, blues en country met sterke teksten. Rauw gebracht zonder opsmuk. Ook in de cover van het door Toby Rice geschreven en door Norman Blake beroemd gemaakte 'Churchstreet Blues' weet Bradatsch te overtuigen.
Had hij voor de pauze voornamelijk de gitaar in handen, na de pauze grijpt Bradatsch zijn banjo en ook daar blijkt hij virtuoos op te zijn. Met een sterk instrumentaal nummer toont hij direct zijn vermogens. Ook met de Tom Petty cover 'Learning to Fly' maakt Bradatsch goede sier. Na de pauze krijgt hij steun van gitarist en achtergrondzanger James Hunnicutt. Hoogtepunt is het mooie verstilde 'Feels like Rain', waarna beide heren de set van Bradatsch afsluiten met het door zijn mooie harmoniëen opvallende 'Ghost on a String'.
Philip Bradatsch is een goede degelijke singersongwriter country stijl. Geen wereldschokkende artiest, maar wel een gewoon leuke rauwe avond met mooie liedjes en zichtbaar plezier.
Elke noot is oprecht bij magistrale Chastity Brown
BORGER – Elke stembuiging, elke noot, elke strove, elke aanslag op haar gitaar deed op het podium van VanSlag/RootsontheRoad in Borger getuigenis van de oprechtheid van Chastity Brown. De zangeres is inmiddels, getuige haar optreden op het North Sea Jazz festival, ontdekt door de grotere podia, maar bewees op het podium in Borger dat ze voor elk optreden diep gaat en dat ze elke seconde van haar optreden vol weet te stouwen met emotie en intensiteit.
Een gedreven Chastity Brown kwam dan ook met een mooie en sterke opening met naast bekend materiaal, zoals 'Solely' en “I left Home' ook het prachtige 'How Could I' van het nieuwe album waar Brown momenteel de laatste hand aan legt en 'Drive Slow'. Liedjes die je doen uitkijken naar die CD. Brown, die nog wel eens last heeft van zenuwen vooraf, maakte nu een uiterst ontspannen indruk. Ze grapte, begroette bekenden en zette het publiek met regelmaat aan het klapen of meezingen om er een gedeelde ervaring van te maken. Brown heeft een fantastische soulvolle stem. Een stem die haar in staat stelt om haar gevoel moeiteloos bij een ander naar binnen te genieten. Bij deze gelegenheid werd Brown muzikaal bijgestaan door Greg Schutte, die een dienstbare drummer bleek en Robert Mulrennan die zichzelf op electrische gitaar overtrof. Het enige wat daar op aan te merken viel was dat vooral in het begin de harmoniëen van Mulrennan en Brown niet pasten. Hun stemmen vullen elkaar niet aan, maar werken elkaar tegen. Voor de pauze reikte Brown al tot bijzonder grote hoogte en dat zette zich na de pauze voort. Nu wisselde Chastity Brown mooi eigen werk als Leroy en haar single 'Colorado' ook af met een aantal covers. Het nog immer actuele 'Baltimore' van Nina Simone, waarmee ze een prachtig statement maakte over de onveiligheid in de VS voor een aantal etnische groepen op basis van hun huidskleur, Bob Dylan werd geëerd met een bijzonder mooie 'I was Young when I left Home' en het afsluitende 'Sweet thing' van Van Morrison. Wat vaak het geval is dat in een set de covers opvallend omdat het simpelweg de sterkste composities zijn. Bij Chastity Brown was dit niet het geval. Haar eigen werk blijft moeiteloos staan ten opzichtte van deze grootheden en het onverwachte hoogtepunt was zelfs haar 'Man and Gun' die ze inzette na een geschreeuwd verzoek uit het publiek en wat een nummer is dat eigenlijk ook niet op haar setlist mag ontbreken. Zelfs concerten als deze komen, ondanks dat ze nog geen seconde vervelen, ten einde. Enyeart en Schutte verdwenen alvast backstage. Chastity Brown ontkoppelde haar gitaar en speelde en zong tussen het publiek een kippevelversie van de Ben E King klassieker 'Stand by Me'. Muziek voor de eeuwigheid.
BORGER – Elke stembuiging, elke noot, elke strove, elke aanslag op haar gitaar deed op het podium van VanSlag/RootsontheRoad in Borger getuigenis van de oprechtheid van Chastity Brown. De zangeres is inmiddels, getuige haar optreden op het North Sea Jazz festival, ontdekt door de grotere podia, maar bewees op het podium in Borger dat ze voor elk optreden diep gaat en dat ze elke seconde van haar optreden vol weet te stouwen met emotie en intensiteit.
Een gedreven Chastity Brown kwam dan ook met een mooie en sterke opening met naast bekend materiaal, zoals 'Solely' en “I left Home' ook het prachtige 'How Could I' van het nieuwe album waar Brown momenteel de laatste hand aan legt en 'Drive Slow'. Liedjes die je doen uitkijken naar die CD. Brown, die nog wel eens last heeft van zenuwen vooraf, maakte nu een uiterst ontspannen indruk. Ze grapte, begroette bekenden en zette het publiek met regelmaat aan het klapen of meezingen om er een gedeelde ervaring van te maken. Brown heeft een fantastische soulvolle stem. Een stem die haar in staat stelt om haar gevoel moeiteloos bij een ander naar binnen te genieten. Bij deze gelegenheid werd Brown muzikaal bijgestaan door Greg Schutte, die een dienstbare drummer bleek en Robert Mulrennan die zichzelf op electrische gitaar overtrof. Het enige wat daar op aan te merken viel was dat vooral in het begin de harmoniëen van Mulrennan en Brown niet pasten. Hun stemmen vullen elkaar niet aan, maar werken elkaar tegen. Voor de pauze reikte Brown al tot bijzonder grote hoogte en dat zette zich na de pauze voort. Nu wisselde Chastity Brown mooi eigen werk als Leroy en haar single 'Colorado' ook af met een aantal covers. Het nog immer actuele 'Baltimore' van Nina Simone, waarmee ze een prachtig statement maakte over de onveiligheid in de VS voor een aantal etnische groepen op basis van hun huidskleur, Bob Dylan werd geëerd met een bijzonder mooie 'I was Young when I left Home' en het afsluitende 'Sweet thing' van Van Morrison. Wat vaak het geval is dat in een set de covers opvallend omdat het simpelweg de sterkste composities zijn. Bij Chastity Brown was dit niet het geval. Haar eigen werk blijft moeiteloos staan ten opzichtte van deze grootheden en het onverwachte hoogtepunt was zelfs haar 'Man and Gun' die ze inzette na een geschreeuwd verzoek uit het publiek en wat een nummer is dat eigenlijk ook niet op haar setlist mag ontbreken. Zelfs concerten als deze komen, ondanks dat ze nog geen seconde vervelen, ten einde. Enyeart en Schutte verdwenen alvast backstage. Chastity Brown ontkoppelde haar gitaar en speelde en zong tussen het publiek een kippevelversie van de Ben E King klassieker 'Stand by Me'. Muziek voor de eeuwigheid.
Fenn betovert in het bos
NUIS – De betoverende stem van Fenneke Schouten is het geheim van Fenn. De Groningse formatie stond op Nuisje Boompje Beestje op één van de podia in het bos. Na zonsondergang met een lazer en rookshow was er al een bijzondere atmosfeer en die werd verder prima ingevuld door Schouten en Frank de Boer. De electronische klanken van Fenn zijn bezwerend maar het is de zang van Schouten die het tot leven brengt. Een stem die tegelijktijd warmte en dreiging weet uitstralen en die de muziek van Fenn net die fractie extra weet te geven wat het van mooi tot bijzonder maakt.
In hoog tempo komt uit het donker de muziek van podium Viskenij. Mooie dromerige liedjes mdet naast de elektronische hulpjes regelmatig ook De Boer met zijn electrische gitaar of Schouten met accordeon of percusie. Dansbare liedjes zoals bijvoorbeeld het mooie 'Empty Lines' van de pas verschenen cd 'Bring me Fire'. Weinig aankondigingen, weinig introducties, Schouten lacht en De Boer zet in voor het volgende nummer. Prachtig verzorgde liedjes, maar de overgangen tussen liedjes zijn soms wat abrupt en daar kan nog aan geschaaft worden. Pas in 'Anger' blijkt dat de stem van Fenneke Schouten ook beperkingen heeft. Schreeuwen past haar niet. Als Schouten boos op je is, zal de boodschap vele malen beter over komen als ze fluistert dan als ze schreeuwt, dan kan ze namelijk al haar kwaadheid overbrengen die verloren gaat in een schreeuw. Nog twee nummers volgen. Het hadden er ook best tien mogen zijn. Fenn heeft zich op de Viskenij bewezen. Een bezwerend avondje in het bos met hogepriesteres Fenneke Schouten.
NUIS – De betoverende stem van Fenneke Schouten is het geheim van Fenn. De Groningse formatie stond op Nuisje Boompje Beestje op één van de podia in het bos. Na zonsondergang met een lazer en rookshow was er al een bijzondere atmosfeer en die werd verder prima ingevuld door Schouten en Frank de Boer. De electronische klanken van Fenn zijn bezwerend maar het is de zang van Schouten die het tot leven brengt. Een stem die tegelijktijd warmte en dreiging weet uitstralen en die de muziek van Fenn net die fractie extra weet te geven wat het van mooi tot bijzonder maakt.
In hoog tempo komt uit het donker de muziek van podium Viskenij. Mooie dromerige liedjes mdet naast de elektronische hulpjes regelmatig ook De Boer met zijn electrische gitaar of Schouten met accordeon of percusie. Dansbare liedjes zoals bijvoorbeeld het mooie 'Empty Lines' van de pas verschenen cd 'Bring me Fire'. Weinig aankondigingen, weinig introducties, Schouten lacht en De Boer zet in voor het volgende nummer. Prachtig verzorgde liedjes, maar de overgangen tussen liedjes zijn soms wat abrupt en daar kan nog aan geschaaft worden. Pas in 'Anger' blijkt dat de stem van Fenneke Schouten ook beperkingen heeft. Schreeuwen past haar niet. Als Schouten boos op je is, zal de boodschap vele malen beter over komen als ze fluistert dan als ze schreeuwt, dan kan ze namelijk al haar kwaadheid overbrengen die verloren gaat in een schreeuw. Nog twee nummers volgen. Het hadden er ook best tien mogen zijn. Fenn heeft zich op de Viskenij bewezen. Een bezwerend avondje in het bos met hogepriesteres Fenneke Schouten.
Halla Nordfjord krijgt publiek stil
NUIS – Telkens na afloop van de liedjes van Halla Nordfjord bleef het even stil. In ieder liedje wist Nordfjord een bepaalde sfeer en spanning op te roepen die eigenlijk niemand wilde verbreken met applaus. Als de eerste handen dan toch op elkaar kletsten was het applaus gul, want de muziek van de IJslandse op Nuisje Boompje Beestje viel zeer in de smaak. Halla Nordfjord is een prachtige artieste die er in slaagt om met haar spel en stem de ruimte en de emotie te pakken. Als één van de weinige wist te precies in te spelen op e akoestiek van het kerkje van Nuis die fraai is, maar wel erg precies moet worden aangesproken. Nordfjord slaagde daarin en wist zo haar stem net dat extra's te geven. Dat niveau wist Nordfjord al te pakken met Poker Face. Waarbij ze benadrukte dat dit absoluut geen cover was van die andere artieste met een gelijknamig lied. Prachtig was ook het meer up tempo, maar net zo droevige 'Empires'. Nordfjord prachtige stem bracht deze droevenis tot schoonheid. Haar liedjes zijn rustig en langzaam om al die droefheid goed op je tong te kunnen proeven. Af en toe zit je wat te wachten op iets meer variatie in tempo, maar wat ze brengt is onveranderd goed, Ook in de liedjes die ze zingt in haar eigen taal het IJSlands komt de tekst niet, maar de sfeer wel prima over. Na het leuke 'Tiptap' komt ze met wel een prima covertje en een prachtige afsluiting.
Halla Nordfjord is niet mainstream, maar kan zeker op tegen de stroom van mooie jongens met droevige liedjes die tegenwoordig in zijn. Een prachtige stem, sterke eigen songs en liedjes met een verhaal. Een bijzondere singersongwriter die zich ontrekt aan de massa op haar eerste concert in Nederland.
NUIS – Telkens na afloop van de liedjes van Halla Nordfjord bleef het even stil. In ieder liedje wist Nordfjord een bepaalde sfeer en spanning op te roepen die eigenlijk niemand wilde verbreken met applaus. Als de eerste handen dan toch op elkaar kletsten was het applaus gul, want de muziek van de IJslandse op Nuisje Boompje Beestje viel zeer in de smaak. Halla Nordfjord is een prachtige artieste die er in slaagt om met haar spel en stem de ruimte en de emotie te pakken. Als één van de weinige wist te precies in te spelen op e akoestiek van het kerkje van Nuis die fraai is, maar wel erg precies moet worden aangesproken. Nordfjord slaagde daarin en wist zo haar stem net dat extra's te geven. Dat niveau wist Nordfjord al te pakken met Poker Face. Waarbij ze benadrukte dat dit absoluut geen cover was van die andere artieste met een gelijknamig lied. Prachtig was ook het meer up tempo, maar net zo droevige 'Empires'. Nordfjord prachtige stem bracht deze droevenis tot schoonheid. Haar liedjes zijn rustig en langzaam om al die droefheid goed op je tong te kunnen proeven. Af en toe zit je wat te wachten op iets meer variatie in tempo, maar wat ze brengt is onveranderd goed, Ook in de liedjes die ze zingt in haar eigen taal het IJSlands komt de tekst niet, maar de sfeer wel prima over. Na het leuke 'Tiptap' komt ze met wel een prima covertje en een prachtige afsluiting.
Halla Nordfjord is niet mainstream, maar kan zeker op tegen de stroom van mooie jongens met droevige liedjes die tegenwoordig in zijn. Een prachtige stem, sterke eigen songs en liedjes met een verhaal. Een bijzondere singersongwriter die zich ontrekt aan de massa op haar eerste concert in Nederland.
Paula Tebbens Trio zet zichzelf op de kaart
NUIS – 'Een prima bandje', was het oordeel vooraf van Nuisje Boompje Beestje organisator Laurens Dijkstra die in Duitsland de Duits/Deense formatie ontdekte en direct boekte voor zijn eigen festival. Dijkstra ontwierp ook nog de hoes voor de eerste en kersverse CD van het trio en dus was het aan Paula Tebbens, Sofie Wilen Clausen en Jon Bjarnhof te bewijzen dat hier geen bevooroordeeldheid sprak. Het trio bewees echter dat Dijkstra op zijn woord te vertrouwen is en speelde een prima set op het mooie festival in Nuis. Vooral op de momenten dat leadzangeres Tebbens echt haar gevoel in haar liedjes liet spreken. Dat lukte het beste op de momenten dat ze alleen de leadzang nam en niet in de vele harmonieen zich aan moest passen aan Clausen. Het mooie 'More Empathy' was zo'n liedje waar dat er volledig uitkwam. Als leadzangeres heeft Tebbens geen uitzonderlijke, maar wel een mooie stem die de emoties, ook op een festivalterrein, weet over te brengen. Een haast onderkoelde stem, waaronder het borrelt en de sentimenten regelmatig als lava uitbarsten.
De band speelde veel liedjes van hun nieuwe album 'Falling must be like this'. Het sterke ICI en het swingende Countryside zijn even als het mooie 'Leave' te vinden op het album. Het Paul Tebbens Trio speelt fraaie poppy liedjes, vaak muzikaal swingend om de contrabas van Clausen. Er kan nog wat meer podiumpersoonlijkheid worden ontwikkeld. Af en toe gaat Tebbens of Clausen in op een liedje bij de aankondiging, maar vaak blijft dat wat anekdotisch. Het Paula Tebbens Trio zet zich zelf op de kaart. Het is vast niet de laatste keer dat ze in Groningen te zien waren.
NUIS – 'Een prima bandje', was het oordeel vooraf van Nuisje Boompje Beestje organisator Laurens Dijkstra die in Duitsland de Duits/Deense formatie ontdekte en direct boekte voor zijn eigen festival. Dijkstra ontwierp ook nog de hoes voor de eerste en kersverse CD van het trio en dus was het aan Paula Tebbens, Sofie Wilen Clausen en Jon Bjarnhof te bewijzen dat hier geen bevooroordeeldheid sprak. Het trio bewees echter dat Dijkstra op zijn woord te vertrouwen is en speelde een prima set op het mooie festival in Nuis. Vooral op de momenten dat leadzangeres Tebbens echt haar gevoel in haar liedjes liet spreken. Dat lukte het beste op de momenten dat ze alleen de leadzang nam en niet in de vele harmonieen zich aan moest passen aan Clausen. Het mooie 'More Empathy' was zo'n liedje waar dat er volledig uitkwam. Als leadzangeres heeft Tebbens geen uitzonderlijke, maar wel een mooie stem die de emoties, ook op een festivalterrein, weet over te brengen. Een haast onderkoelde stem, waaronder het borrelt en de sentimenten regelmatig als lava uitbarsten.
De band speelde veel liedjes van hun nieuwe album 'Falling must be like this'. Het sterke ICI en het swingende Countryside zijn even als het mooie 'Leave' te vinden op het album. Het Paul Tebbens Trio speelt fraaie poppy liedjes, vaak muzikaal swingend om de contrabas van Clausen. Er kan nog wat meer podiumpersoonlijkheid worden ontwikkeld. Af en toe gaat Tebbens of Clausen in op een liedje bij de aankondiging, maar vaak blijft dat wat anekdotisch. Het Paula Tebbens Trio zet zich zelf op de kaart. Het is vast niet de laatste keer dat ze in Groningen te zien waren.
Dramali heeft het temperatuurtje mee
NUIS – Op het moment dat de Afrikaans-Groningse formatie Dramali het podium betrad bij Nuisje Boompje Beestje bereikten de temperaturen in Nuis Afrikaanse waarden. Een ideale voedingsbodem voor de muziek van Dramali, maar aanvankelijk koos het publiek de beschaduwde zijkanten. Het pleit echter voor de formatie dat het concert toch eindigde met een dansende meute voor het podium die de temperaturen trotseerde. Dramali brengt muziek van Mali, het land van herkomst van zanger Dra Diarra, maar met invloeden van jazz en rock. De mooie donkere stem van Dra Diarra pakt de ritme's en gaat met de melodieen aan de slag. Ondersteuning komt van een prima band die Diarra de spotlight gunt en muzikaal er voor zorgt dat zijn stem en spel op de Ngoni de hoofdrol vervuld. Aanvankelijk lijkt Diarra een roepende in de woestijn. Met 'Fantami', een liedje voor de dames in het publiek begint her en der iemand nog in de schaduw me te dansen op de swingende ritme's van dit lied. De lang uitgesponnen nummers, Dramali heeft aan vier nummers genoeg om de toegewezen 45 minuten te vullen, nodigen uit tot dansen. Geroutineerd speelt de band door en bereikt uiteindelijk het doel. Als afsluiting speelt Dramali 'Maliba'. Een nummer, zo legt Diarra uit, over de problemen in zijn thuisland Mali, waar het zeer onrustig is. Een mooi actueel nummer en eigenlik het enige nummer met een goede introductie. Het is een mooi en swingend lied, ondanks de zware lading. Uiteindelijk lukt het dan toch. Eerst vier en dan steeds meer dansers voor het podium. Dramali zegeviert als nog.
NUIS – Op het moment dat de Afrikaans-Groningse formatie Dramali het podium betrad bij Nuisje Boompje Beestje bereikten de temperaturen in Nuis Afrikaanse waarden. Een ideale voedingsbodem voor de muziek van Dramali, maar aanvankelijk koos het publiek de beschaduwde zijkanten. Het pleit echter voor de formatie dat het concert toch eindigde met een dansende meute voor het podium die de temperaturen trotseerde. Dramali brengt muziek van Mali, het land van herkomst van zanger Dra Diarra, maar met invloeden van jazz en rock. De mooie donkere stem van Dra Diarra pakt de ritme's en gaat met de melodieen aan de slag. Ondersteuning komt van een prima band die Diarra de spotlight gunt en muzikaal er voor zorgt dat zijn stem en spel op de Ngoni de hoofdrol vervuld. Aanvankelijk lijkt Diarra een roepende in de woestijn. Met 'Fantami', een liedje voor de dames in het publiek begint her en der iemand nog in de schaduw me te dansen op de swingende ritme's van dit lied. De lang uitgesponnen nummers, Dramali heeft aan vier nummers genoeg om de toegewezen 45 minuten te vullen, nodigen uit tot dansen. Geroutineerd speelt de band door en bereikt uiteindelijk het doel. Als afsluiting speelt Dramali 'Maliba'. Een nummer, zo legt Diarra uit, over de problemen in zijn thuisland Mali, waar het zeer onrustig is. Een mooi actueel nummer en eigenlik het enige nummer met een goede introductie. Het is een mooi en swingend lied, ondanks de zware lading. Uiteindelijk lukt het dan toch. Eerst vier en dan steeds meer dansers voor het podium. Dramali zegeviert als nog.
Marina Fages & Galco CS wisselen in kwaliteit
NUIS – De verwachtingen voor het concert met Marina Fages waren erg hoog gespannen. Met Lucy Patane had Fages in Groningen vorig jaar op de avond van Nederland-Spanje een magisch concert waarbij alles samenviel. Nu toerde Fages met saxofonist en gitarist Galco CS en kon die magie niet wederom oproepen. Toch gaf het duo uit Argentinie een prima concert in de kerk bij Nuisje Boomje Beestje in Nuis. Vooral de nummers van Fages laatste albums 'Madeira Metal' en 'Dibujo de Rayo' zijn van zeer hoge kwaliteit. Marina Fages is een prachtige zangeres op haar best in de nummers dat ze de charango hanteerde, waarop ze ze zich een uitstekend muzikante toonde. Galgo vulde haar aan op de bariton sax en dat leverde verrassende combinaties op. Fages brengt op Argentijnse folklore geïnspireerde liedjes. Aanvankelijk had ze om en om de leadzang met Galgo, die toch echt een mindere zanger is. Het fraaie openingsnummer 'Lineas Doradas' werd gevolgd door het mindere 'Te Los Tias' door Galgo gezongen en het weer sterke 'Gerna Voluntad', wat een erg fraai nummer is waar Fages toch even de magie te pakken had. Zo bleef het even doorgaan met nummers die sterk en mooi waren, afgewisseld met liedjes die minder uit de verf kwamen. Marina Fages blijft een boeiende zangeres, maar mag in haar set iets kritischer zijn. In de loop van het concert kwam de leadzang steeds meer te liggen bij Marina Fages en dat kwam de zaak zeer ten goede. Met het volksliedje 'Cara te Norte' en 'Manana' en 'La Ballera', waarin Fages nog even duidelijk haar rock en punk invloeden liet uitkomen sloot het Argentijnse duo prima af.
Marina Fages blijft zeker de moeite waard. Een fantastische zangeres die met haar eigenzinnige opvattingen en met gebruik van haar Argentijnse roots er wat moois van maakt. Een concert buiten de mainstream, maar met pareltjes van liedjes en ook een paar nieten.
NUIS – De verwachtingen voor het concert met Marina Fages waren erg hoog gespannen. Met Lucy Patane had Fages in Groningen vorig jaar op de avond van Nederland-Spanje een magisch concert waarbij alles samenviel. Nu toerde Fages met saxofonist en gitarist Galco CS en kon die magie niet wederom oproepen. Toch gaf het duo uit Argentinie een prima concert in de kerk bij Nuisje Boomje Beestje in Nuis. Vooral de nummers van Fages laatste albums 'Madeira Metal' en 'Dibujo de Rayo' zijn van zeer hoge kwaliteit. Marina Fages is een prachtige zangeres op haar best in de nummers dat ze de charango hanteerde, waarop ze ze zich een uitstekend muzikante toonde. Galgo vulde haar aan op de bariton sax en dat leverde verrassende combinaties op. Fages brengt op Argentijnse folklore geïnspireerde liedjes. Aanvankelijk had ze om en om de leadzang met Galgo, die toch echt een mindere zanger is. Het fraaie openingsnummer 'Lineas Doradas' werd gevolgd door het mindere 'Te Los Tias' door Galgo gezongen en het weer sterke 'Gerna Voluntad', wat een erg fraai nummer is waar Fages toch even de magie te pakken had. Zo bleef het even doorgaan met nummers die sterk en mooi waren, afgewisseld met liedjes die minder uit de verf kwamen. Marina Fages blijft een boeiende zangeres, maar mag in haar set iets kritischer zijn. In de loop van het concert kwam de leadzang steeds meer te liggen bij Marina Fages en dat kwam de zaak zeer ten goede. Met het volksliedje 'Cara te Norte' en 'Manana' en 'La Ballera', waarin Fages nog even duidelijk haar rock en punk invloeden liet uitkomen sloot het Argentijnse duo prima af.
Marina Fages blijft zeker de moeite waard. Een fantastische zangeres die met haar eigenzinnige opvattingen en met gebruik van haar Argentijnse roots er wat moois van maakt. Een concert buiten de mainstream, maar met pareltjes van liedjes en ook een paar nieten.
Tristan Crowley op zijn kleinst en gevoeligst het best
NUIS – Tristan Crowley speelde op twee podia tijdens Nuisje Boompje Beestje in Nuis. Het best was hij in de intieme setting van het kerkje. De Ier die na omzwervingen in Baskenland is beland tourt met een Baskische begeleidingsband. Een formatie die hem in de kerk optimaal bijstond. Bijna fluisterend zong Crowley het prachtige 'Snow White Devils' als opening en dat was Crowley op zijn allerbest. Met minimale begeleiding en op de kracht van de emotie en kracht in zijn stem betoverde Crowley zijn publiek. Een moment dat hij best het hele concert vast had mogen houden, maar Crowley probeerde te veel in acht liedjes te duwen. Zijn begeleiding stond constant in andere formaties en met andere instrumenten achter hem. Twee liedjes werden ingeruimd voor zijn bandleden die prachtig in het Baskisch zongen en dan stond hij weer alleen op het podium met gitaar en probeerde hij weer tijd in te halen in het schema. Hij kondigde van te voren al aan niet te veel te praten, omdat hij zoveel mogelijk muziek wilde maken. Wellicht was dan de handigste keus geweest om acht Tristan Crowley liedjes te spelen en dat was meer dan genoeg geweest.
Alleen op het podium speelde Crowley het prachtige Bread & Butter. Een liedje voor zijn oma, waarbij je direct aanvoelde dat dit hem persoonlijk ook diep raakt en hij er volop in slaagde om die emotie over te brengen aan zijn toehoorders. Ook in 'Protection Wall' en 'Walk' wist hij zich prima te presenteren. Een mooie karakteristieke stem, met aardse klanken, die erg gevoelig is en hij in zo'n kleine setting fijn weet te gebruiken. Hij werd daarbij regelmatig prima ondersteund door een achtergrond zangeres, waarmee hij fijn samenzong, maar waar de harmoniëen ook net genoeg wrongen om het spannend te houden. De prachtige ingehouden emoties die af en toe gierend uit de band sprongen. Na enig overleg werd afgesloten met 'Running out the Moods' waarbij Crowley de hele kerk zijn podium maakte. Geen man voor het grote podium, maar op zijn best in de intimiteit.
NUIS – Tristan Crowley speelde op twee podia tijdens Nuisje Boompje Beestje in Nuis. Het best was hij in de intieme setting van het kerkje. De Ier die na omzwervingen in Baskenland is beland tourt met een Baskische begeleidingsband. Een formatie die hem in de kerk optimaal bijstond. Bijna fluisterend zong Crowley het prachtige 'Snow White Devils' als opening en dat was Crowley op zijn allerbest. Met minimale begeleiding en op de kracht van de emotie en kracht in zijn stem betoverde Crowley zijn publiek. Een moment dat hij best het hele concert vast had mogen houden, maar Crowley probeerde te veel in acht liedjes te duwen. Zijn begeleiding stond constant in andere formaties en met andere instrumenten achter hem. Twee liedjes werden ingeruimd voor zijn bandleden die prachtig in het Baskisch zongen en dan stond hij weer alleen op het podium met gitaar en probeerde hij weer tijd in te halen in het schema. Hij kondigde van te voren al aan niet te veel te praten, omdat hij zoveel mogelijk muziek wilde maken. Wellicht was dan de handigste keus geweest om acht Tristan Crowley liedjes te spelen en dat was meer dan genoeg geweest.
Alleen op het podium speelde Crowley het prachtige Bread & Butter. Een liedje voor zijn oma, waarbij je direct aanvoelde dat dit hem persoonlijk ook diep raakt en hij er volop in slaagde om die emotie over te brengen aan zijn toehoorders. Ook in 'Protection Wall' en 'Walk' wist hij zich prima te presenteren. Een mooie karakteristieke stem, met aardse klanken, die erg gevoelig is en hij in zo'n kleine setting fijn weet te gebruiken. Hij werd daarbij regelmatig prima ondersteund door een achtergrond zangeres, waarmee hij fijn samenzong, maar waar de harmoniëen ook net genoeg wrongen om het spannend te houden. De prachtige ingehouden emoties die af en toe gierend uit de band sprongen. Na enig overleg werd afgesloten met 'Running out the Moods' waarbij Crowley de hele kerk zijn podium maakte. Geen man voor het grote podium, maar op zijn best in de intimiteit.
Melle Leijten verrast met mooie liedjes
NUIS – De openingsact van het nieuwe cultuurfestival Nuisje Boompje Beestje was de Groningse singersongwriter Melle Leijten. De kerk was zijn podium met zijn prachtige liedwerk. Leijten verraste met een prima set, waarbij opviel dat hij een uitstekende gitarist is en een zeer knappe liedjesschrijver. Hij moet nog groeien in zijn zang, hoewel hij een zeer veelbelovende stem heeft. Leijten koos ervoor onversterkt te zingen en daarbij werd juist versterkt dat hij toch iets binnenmonds zingt. Ook mag hij af en toe best nog wat meer in de emotie tappen. Juist in een dramatisch lied als 'Six between the Two' over het verlies van dierbaren, een lied waarbij je het eigenlijk wel wil uitschreeuwen van onmacht en verdriet, blijft Leijten redelijk vlak, wellicht omdat hij het voor het eerst voor een publiek zingt. Hij start zijn set met het mooie rustige 'The Fool' en laat dat volgen door het prachtige 'You know where to Find Him'. 'De Fisherman' komt vervolgen iets minder uit de verf, maar 'Left on the Coin' is een geweldig en zowaar swingend nummer en behoorde met 'Dead Horse' dat Leijten tegen het einde van zijn optreden zingt tot de hoogtepunten van zijn optreden. Op de momenten dat Leijten echt tot zingen kwam, de emotie en de akoestiek volledig benutte, stond er een fantastisch artiest.
Melle Leijten trad voorheen vaak ook met anderen op. Hij is klaar om vooral zichzelf te zijn. Een verrassend volwassen liedjesschrijver, met prachtige teksten en gitaarspel op hoog niveau. Als Leijten durft in zichzelf te gaan zoeken naar die emoties en zijn zang nog even optrekt is het een artiest waarvan we nog veel plezier gaan beleven. Leijten kun je gerust eens gaan bekijken, zo was de conclusie na het afsluitende 'Confessing Colours'.
NUIS – De openingsact van het nieuwe cultuurfestival Nuisje Boompje Beestje was de Groningse singersongwriter Melle Leijten. De kerk was zijn podium met zijn prachtige liedwerk. Leijten verraste met een prima set, waarbij opviel dat hij een uitstekende gitarist is en een zeer knappe liedjesschrijver. Hij moet nog groeien in zijn zang, hoewel hij een zeer veelbelovende stem heeft. Leijten koos ervoor onversterkt te zingen en daarbij werd juist versterkt dat hij toch iets binnenmonds zingt. Ook mag hij af en toe best nog wat meer in de emotie tappen. Juist in een dramatisch lied als 'Six between the Two' over het verlies van dierbaren, een lied waarbij je het eigenlijk wel wil uitschreeuwen van onmacht en verdriet, blijft Leijten redelijk vlak, wellicht omdat hij het voor het eerst voor een publiek zingt. Hij start zijn set met het mooie rustige 'The Fool' en laat dat volgen door het prachtige 'You know where to Find Him'. 'De Fisherman' komt vervolgen iets minder uit de verf, maar 'Left on the Coin' is een geweldig en zowaar swingend nummer en behoorde met 'Dead Horse' dat Leijten tegen het einde van zijn optreden zingt tot de hoogtepunten van zijn optreden. Op de momenten dat Leijten echt tot zingen kwam, de emotie en de akoestiek volledig benutte, stond er een fantastisch artiest.
Melle Leijten trad voorheen vaak ook met anderen op. Hij is klaar om vooral zichzelf te zijn. Een verrassend volwassen liedjesschrijver, met prachtige teksten en gitaarspel op hoog niveau. Als Leijten durft in zichzelf te gaan zoeken naar die emoties en zijn zang nog even optrekt is het een artiest waarvan we nog veel plezier gaan beleven. Leijten kun je gerust eens gaan bekijken, zo was de conclusie na het afsluitende 'Confessing Colours'.
Janis McCoury & the Wall of Sound presteert binnen en buiten
AMEN – Het werd een opmerkelijk debuut voor Janis McCoury & the Wall of Sound in en buiten De Amer in Amen. Zal het eerder zijn voorgekomen in de roemruchte historie van de Drentse concertzaal dat een formatie eerst zijn debuut heeft op het terras en nog diezelfde middag ook binnen mag debuteren? Het niet voorziene gevolg van een evenmin voorspeld regenbuitje dat in de pauze na de eerste set af kwam op de muziek en gelijk maar bleef hangen bij de mooie klanken. Het was een geslaagd debuut van de Drentse bluegrassformatie. Zangeres en contrabassiste Liz Meesters overtuigde in haar zang en werd muzikaal uitstekend ondersteund door Peter Noorman op banjo, Albert Heinhuis op dobro en Hendrik Luurtsema op mandoline. Terwijl het terras verrassend snel volliep en al snel ook passanten op straat stilstonden om even te luisteren opende de band met een bescheiden uitvoering van 'Little Maggy'. Vooral in het begin mocht het nog net iets brutaler, juist omdat het ook onversterkt was. Het tweede nummer 'Colleen Malone' was nog te vroeg om het publiek aan het dansen te krijgen. Daarna ging het snel beter. 'Burn Down the House' en 'Deadwood, South Dakota' waren erg fraai. 'Wrong Road Again' en het Del McCoury nummer 'Rain and Snow' zelfs van bijzonder grote schoonheid. In de harmonieen moet de formatie nog groeien. Die waren voorzichtig en met name Meesters paste zich aan. Een praktisch puntje was het tijdens het spelen achter elkaar langs lopen. Zonder versterking nam met name de grote bas dan veel geluid even weg. Het leuke van concerten buiten is dat ook onverwachte dingen gebeuren. Het door Luurtsema gezongen 'Kropswolderbuitenpolder'over de rust en schoonheid van het gebied werd muzikaal ondersteund door een aantal zware tractoren die passeerden. Met een mooie uitvoering van het Dylan nummer 'Senor' werd de eerste set afgesloten.
De regen begon in de pauze te vallen en in De Amer werd de tweede set gespeeld. Met het mooie dromerige 'Suzy' keerde al snel de rust en luisterwens terug onder het publiek dat de artiesten eerde doo ook nu te blijven. Daarvoor werden ze beloond met een meer dan fantastisch uitvoering van het vooral van Johnny Cash bekende nummer 'Wayfaring Stranger'. Waar de stem van Cash de sleutel tot je hart heeft, bleek Liz Meesters in dit nummer niet voor 'the man in black' onder te doen. Een prachtig hoogtepunt. Op die voet ging het verder met fraaie uitvoeringen van 'Where the Wild River Roams' en het toepasselijke 'Out of The Rain' en kon er gesproken worden van een meer dan prima eerste optreden in De Amer van Janis McCoury & the Wall of Sound.
AMEN – Het werd een opmerkelijk debuut voor Janis McCoury & the Wall of Sound in en buiten De Amer in Amen. Zal het eerder zijn voorgekomen in de roemruchte historie van de Drentse concertzaal dat een formatie eerst zijn debuut heeft op het terras en nog diezelfde middag ook binnen mag debuteren? Het niet voorziene gevolg van een evenmin voorspeld regenbuitje dat in de pauze na de eerste set af kwam op de muziek en gelijk maar bleef hangen bij de mooie klanken. Het was een geslaagd debuut van de Drentse bluegrassformatie. Zangeres en contrabassiste Liz Meesters overtuigde in haar zang en werd muzikaal uitstekend ondersteund door Peter Noorman op banjo, Albert Heinhuis op dobro en Hendrik Luurtsema op mandoline. Terwijl het terras verrassend snel volliep en al snel ook passanten op straat stilstonden om even te luisteren opende de band met een bescheiden uitvoering van 'Little Maggy'. Vooral in het begin mocht het nog net iets brutaler, juist omdat het ook onversterkt was. Het tweede nummer 'Colleen Malone' was nog te vroeg om het publiek aan het dansen te krijgen. Daarna ging het snel beter. 'Burn Down the House' en 'Deadwood, South Dakota' waren erg fraai. 'Wrong Road Again' en het Del McCoury nummer 'Rain and Snow' zelfs van bijzonder grote schoonheid. In de harmonieen moet de formatie nog groeien. Die waren voorzichtig en met name Meesters paste zich aan. Een praktisch puntje was het tijdens het spelen achter elkaar langs lopen. Zonder versterking nam met name de grote bas dan veel geluid even weg. Het leuke van concerten buiten is dat ook onverwachte dingen gebeuren. Het door Luurtsema gezongen 'Kropswolderbuitenpolder'over de rust en schoonheid van het gebied werd muzikaal ondersteund door een aantal zware tractoren die passeerden. Met een mooie uitvoering van het Dylan nummer 'Senor' werd de eerste set afgesloten.
De regen begon in de pauze te vallen en in De Amer werd de tweede set gespeeld. Met het mooie dromerige 'Suzy' keerde al snel de rust en luisterwens terug onder het publiek dat de artiesten eerde doo ook nu te blijven. Daarvoor werden ze beloond met een meer dan fantastisch uitvoering van het vooral van Johnny Cash bekende nummer 'Wayfaring Stranger'. Waar de stem van Cash de sleutel tot je hart heeft, bleek Liz Meesters in dit nummer niet voor 'the man in black' onder te doen. Een prachtig hoogtepunt. Op die voet ging het verder met fraaie uitvoeringen van 'Where the Wild River Roams' en het toepasselijke 'Out of The Rain' en kon er gesproken worden van een meer dan prima eerste optreden in De Amer van Janis McCoury & the Wall of Sound.
Daniel Payne is oprecht
MUNNEKEZIJL – Met een countrybleus deuntje gevolgd door Better Days trapte Daniel Payne solo zijn eerste set af. De man uit Lubbock Texas had lange reizen en zware dagen achter de rug en dat was nog te horen. Wat foutjes in zijn spel en de zang die nog niet soepel liep, maar na 'Better Days' vielen de stukjes op zijn plaats, vond Payne zijn groove en werd de set sterker en sterker. Met een aanstekelijk liedje met onverwachte tempoversnelingen kwam Payne los om met 'Her Name is the River'en het nieuwe 'Ballad of the Brave Colonel' zijn klasse te bewijzen.
Daniel Payne heeft een mooie, sterke countrystem. Hij weet zichzelf zeer adequaat te begeleiden op gitaar, maar de liedjes zouden aan kracht winnen met meer begeleiding. Een viool om de accenten te zetten bijvoorbeeld. Dat zou een toevoeging zijn op zijn soloset en dat werd ook onderstreept in de tweede set waarin hij werd begeleid door de Meppelse Pine Needle Miners en waar de liedjes net even die boost kregen van harmonieen en meer instrumenten. Payne brengt Amerikaanse country. Heel oorspronkelijke muziek, zoals dat nu klinkt in de kroegen en podia in de Verenigde Staten. Weinig polijsting of toegeven aan de wensen van een Europese markt en met invloeden van rock en blues, maar dat maakt ook juist de kracht uit van Payne die daarmee een oprecht en karakteristiek geluid heeft. Hij brengt zijn eigen werk op een ode aan Hank Williams na en doet dat prima. Muzikaal is het hoogtepunt het gevoelige nummer 'No Fear of Any Kind' waarin hij de laatste momenten die hij met zijn vader doorbrengt op diens sterfbed bezingt. Een prachtige ode aan de man en aan alles merk je dat dit liedje hem iedere keer weer oprecht raakt. Ook het daarvoor bezongen 'Back to Texas' is erg sterk. Om de sfeer weer wat te doorbreken en op te vrolijken komt hij juist op tijd met het grappige 'Jealous Husband Bleus' en af te sluiten met een lekker honky tonk deuntje. Verwacht van Daniel Payne niet de verfijnde klanken, maar zijn rauwe spel en zang weet je even goed te raken.
MUNNEKEZIJL – Met een countrybleus deuntje gevolgd door Better Days trapte Daniel Payne solo zijn eerste set af. De man uit Lubbock Texas had lange reizen en zware dagen achter de rug en dat was nog te horen. Wat foutjes in zijn spel en de zang die nog niet soepel liep, maar na 'Better Days' vielen de stukjes op zijn plaats, vond Payne zijn groove en werd de set sterker en sterker. Met een aanstekelijk liedje met onverwachte tempoversnelingen kwam Payne los om met 'Her Name is the River'en het nieuwe 'Ballad of the Brave Colonel' zijn klasse te bewijzen.
Daniel Payne heeft een mooie, sterke countrystem. Hij weet zichzelf zeer adequaat te begeleiden op gitaar, maar de liedjes zouden aan kracht winnen met meer begeleiding. Een viool om de accenten te zetten bijvoorbeeld. Dat zou een toevoeging zijn op zijn soloset en dat werd ook onderstreept in de tweede set waarin hij werd begeleid door de Meppelse Pine Needle Miners en waar de liedjes net even die boost kregen van harmonieen en meer instrumenten. Payne brengt Amerikaanse country. Heel oorspronkelijke muziek, zoals dat nu klinkt in de kroegen en podia in de Verenigde Staten. Weinig polijsting of toegeven aan de wensen van een Europese markt en met invloeden van rock en blues, maar dat maakt ook juist de kracht uit van Payne die daarmee een oprecht en karakteristiek geluid heeft. Hij brengt zijn eigen werk op een ode aan Hank Williams na en doet dat prima. Muzikaal is het hoogtepunt het gevoelige nummer 'No Fear of Any Kind' waarin hij de laatste momenten die hij met zijn vader doorbrengt op diens sterfbed bezingt. Een prachtige ode aan de man en aan alles merk je dat dit liedje hem iedere keer weer oprecht raakt. Ook het daarvoor bezongen 'Back to Texas' is erg sterk. Om de sfeer weer wat te doorbreken en op te vrolijken komt hij juist op tijd met het grappige 'Jealous Husband Bleus' en af te sluiten met een lekker honky tonk deuntje. Verwacht van Daniel Payne niet de verfijnde klanken, maar zijn rauwe spel en zang weet je even goed te raken.
Pine Needle Miners bewijzen dat bluegrass uit Drenthe prima kan
MUNNEKEZIJL – Het is dat de bordjes bij het binnenrijden je anders vertellen en dat de voertaal Nederlands is, maar als de Pine Needle Miners bluegrass zingen, dan waan je je in de Verenigde Staten en niet bij muziekcafé De Sluys in Munnekezijl. De zespersoons formatie uit Meppel brengt deze muzieksoort op hoog niveau. Muzikaal valt het mooi samen met vooral de zang van Yorick Bergsma die uitstekend de tragiek van de bluegrass in zijn stem weet te vangen, daarbij ondersteund door prima muzikanten met een fijn instrumentarium. Even blijft Petrouschka Zandvliet hier op viool bij achter, maar zodra alle technische knopjes in de juiste stand staan, laat ook deze violiste zich horen. De band speelt strak met de instrumenten die de bluegrass zijn eigen geluid geven. Een mooie contrabas waarop Peter Cruise met enthousiasme speelt. Gerhard Post die met de mandoline het spel ondersteund. Joren Hans op de banjo en Evert Jepma op gitaar. Daar waar Bergsma uitblinkt in de zang, moet hij nog groeien in zijn aankondigingen, waar hij zo nu en dan te geforceerd was en dan aan de verkeerde kant van flauw terecht kwam.
De Pine Needle Miners speelde vooral bluegrass en country klassiekers. Milwaukee, Salty Dog, een nummer van Hank Williams en twee achter elkaar van de 357 String Band, een mooie instrumental en dan de treinsong Cannonball die erg goed getroffen is en als afsluiting de klassieker Rocky Top, Tennessee van John Denver. Uitmuntend uitgevoerd, maar hoewel het niet ongewoon is in de bluegrass om de klassiekers te eren, zal de Pine Needle Miners ook met eigen werk moeten komen om zich echt te onderscheiden. Het wachten is nog even op dat liedje over plaggehutten, jenever en fatale liefdes op de Drentse hei of de Meppeler grachten. Desondanks een naam om in de gaten te houden voor de bluegrassliefhebber.
MUNNEKEZIJL – Het is dat de bordjes bij het binnenrijden je anders vertellen en dat de voertaal Nederlands is, maar als de Pine Needle Miners bluegrass zingen, dan waan je je in de Verenigde Staten en niet bij muziekcafé De Sluys in Munnekezijl. De zespersoons formatie uit Meppel brengt deze muzieksoort op hoog niveau. Muzikaal valt het mooi samen met vooral de zang van Yorick Bergsma die uitstekend de tragiek van de bluegrass in zijn stem weet te vangen, daarbij ondersteund door prima muzikanten met een fijn instrumentarium. Even blijft Petrouschka Zandvliet hier op viool bij achter, maar zodra alle technische knopjes in de juiste stand staan, laat ook deze violiste zich horen. De band speelt strak met de instrumenten die de bluegrass zijn eigen geluid geven. Een mooie contrabas waarop Peter Cruise met enthousiasme speelt. Gerhard Post die met de mandoline het spel ondersteund. Joren Hans op de banjo en Evert Jepma op gitaar. Daar waar Bergsma uitblinkt in de zang, moet hij nog groeien in zijn aankondigingen, waar hij zo nu en dan te geforceerd was en dan aan de verkeerde kant van flauw terecht kwam.
De Pine Needle Miners speelde vooral bluegrass en country klassiekers. Milwaukee, Salty Dog, een nummer van Hank Williams en twee achter elkaar van de 357 String Band, een mooie instrumental en dan de treinsong Cannonball die erg goed getroffen is en als afsluiting de klassieker Rocky Top, Tennessee van John Denver. Uitmuntend uitgevoerd, maar hoewel het niet ongewoon is in de bluegrass om de klassiekers te eren, zal de Pine Needle Miners ook met eigen werk moeten komen om zich echt te onderscheiden. Het wachten is nog even op dat liedje over plaggehutten, jenever en fatale liefdes op de Drentse hei of de Meppeler grachten. Desondanks een naam om in de gaten te houden voor de bluegrassliefhebber.
Kwikzilverachtige Rebecca Loebe krijgt zaal snel stil
OLDEBERKOOP – Stil is niet een woord dat je direct met Rebecca Loebe in verband zult brengen. De singer-songwriter uit Austin Texas heeft een dijk van een stem, praat veel te veel op het podium en heeft een kwikzilverachtige persoonlijkheid waarbij ze in de beperkte ruimte op het podium van Le Brocope in Oldeberkoop toch voortdurend in beweging is. De enige manier waarop stilte toch met Loebe in verband kan worden gebracht is door de wijze waarop ze binnen een minuut de zaal stil kreeg bij het inzetten van het eerste nummer 'Lie'. Het gevoelige nummer en een dijk van een stem pakten direct het publiek. Geen geringe prestatie. Met het sterke, maar wat stevigere 'Swallowed' gaf Loebe er ook nog eens een mooi vervolg aan en had ze de zaal voor zich gewonnen. Helemaal, omdat de Amerikaanse in de eerste set ook het sterke 'Darlin' en het prachtige 'California' speelde. Precies tussen beide hoogtepunten zat dan weer 'Thanksgiving' het nummer dat het minst aansprak. Rebecca Loebe toonde zich een handige liedjesschrijfster die haar liedjes naar haar sterke punten toeschrijft en zo haar beperkingen omzeilt en dat is ook een kwaliteit. Haar werk is mooi gevarieerd in stemming en tempo en haar gitaarspel is goed. Haar stem is prachtig en haar microfoongebruik prima. Haar stem kwam wellicht nog het best tot zijn recht in haar Nirvana cover 'Come as You Are'. Ze stapte achter de microfoon vandaan voor een bloedstollend mooie en zonder versterking gezongen versie van het nummer, waarmee ze in 'The Voice America' ook al enorm veel indruk maakte. Een ander hoogtepunt was het door bezoeker Ton aangevraagde 'Avalanche' dat onmiddelijk na het 'Nivana' nummer kwam en dat – ten onrechte – niet op de planning stond. Loebe speelde met 'Down the Wire'en 'Neverman' twee nummers van haar nieuw op te nemen album en toonde daarmee aan dat ze ook nog veel te bieden heeft al liedjesschrijfster. Puntje was de introductie van sommige liedjes, waarin Loebe zich verloor in verhalen over trouwlustige vliegtuigpassagiers of haar deelname aan 'The Voice' die iets puntiger alleen maar aan kracht winnen. De eerste set sloot ze af met het Jackson Browne nummer 'These Days' en het concert met Bob Dylan's 'Forever Young' waarmee ze een goed oor bewees te hebben voor andermans nummers die bij haar passen. Rebecca Loebe liet een krachtige indruk achter in Le Brocope.
OLDEBERKOOP – Stil is niet een woord dat je direct met Rebecca Loebe in verband zult brengen. De singer-songwriter uit Austin Texas heeft een dijk van een stem, praat veel te veel op het podium en heeft een kwikzilverachtige persoonlijkheid waarbij ze in de beperkte ruimte op het podium van Le Brocope in Oldeberkoop toch voortdurend in beweging is. De enige manier waarop stilte toch met Loebe in verband kan worden gebracht is door de wijze waarop ze binnen een minuut de zaal stil kreeg bij het inzetten van het eerste nummer 'Lie'. Het gevoelige nummer en een dijk van een stem pakten direct het publiek. Geen geringe prestatie. Met het sterke, maar wat stevigere 'Swallowed' gaf Loebe er ook nog eens een mooi vervolg aan en had ze de zaal voor zich gewonnen. Helemaal, omdat de Amerikaanse in de eerste set ook het sterke 'Darlin' en het prachtige 'California' speelde. Precies tussen beide hoogtepunten zat dan weer 'Thanksgiving' het nummer dat het minst aansprak. Rebecca Loebe toonde zich een handige liedjesschrijfster die haar liedjes naar haar sterke punten toeschrijft en zo haar beperkingen omzeilt en dat is ook een kwaliteit. Haar werk is mooi gevarieerd in stemming en tempo en haar gitaarspel is goed. Haar stem is prachtig en haar microfoongebruik prima. Haar stem kwam wellicht nog het best tot zijn recht in haar Nirvana cover 'Come as You Are'. Ze stapte achter de microfoon vandaan voor een bloedstollend mooie en zonder versterking gezongen versie van het nummer, waarmee ze in 'The Voice America' ook al enorm veel indruk maakte. Een ander hoogtepunt was het door bezoeker Ton aangevraagde 'Avalanche' dat onmiddelijk na het 'Nivana' nummer kwam en dat – ten onrechte – niet op de planning stond. Loebe speelde met 'Down the Wire'en 'Neverman' twee nummers van haar nieuw op te nemen album en toonde daarmee aan dat ze ook nog veel te bieden heeft al liedjesschrijfster. Puntje was de introductie van sommige liedjes, waarin Loebe zich verloor in verhalen over trouwlustige vliegtuigpassagiers of haar deelname aan 'The Voice' die iets puntiger alleen maar aan kracht winnen. De eerste set sloot ze af met het Jackson Browne nummer 'These Days' en het concert met Bob Dylan's 'Forever Young' waarmee ze een goed oor bewees te hebben voor andermans nummers die bij haar passen. Rebecca Loebe liet een krachtige indruk achter in Le Brocope.
Leuke avond gegarandeerd bij Ted Russell Kamp
STEENDAM – De ervaren Ted Russell Kamp 'paid his dues' op de weg naar het artiestschap. Aan alles merk je bij de Californiër van Nederlandse afkomst en een voor liefde voor 'stroepwafels' dat hij heeft geïnvesteerd in zichzelf. Zijn act eeft bijgeslepen, zijn kilometers heeft gemaakt en daarmee voor zichzelf de ervaring en rust op het podium heeft verkregen om een goede show neer te zetten. Het was dus op het podium van Peter en Leni in Steendam een ontspannen artiest die zijn toehoorders meenam op een reis door zijn muziek en zeker ook door zijn verhalen. Zijn setlist was een voorstel, met minstens even veel liedjes in de kantlijn gekrabbeld, voor als ik denk dat het even anders moet of zin heb de zaa over de kop te gooien. Elk liedje werd voorzien van een introductie of anekdote wat het verhaal dat Kamp vertelt in woord en zang alleen maar aantrekkelijker maakt. En het belangrijkste. Ted Russell Kamp zich zelf met enorm veel plezier op het podium. Alle ingrediënten voor een mooie avond en dat wordt het ook. Kamp is een prima singersongwriter met uitstapjes naar country en blues met een mooie adequate zangstem die ook nog eens een fijne gitarist en basgitarist is. Met een mooie opening met 'Right down the Wire' en ; The Last Drop' beide van zijn recente album 'Night Owl' weet Kamp de toon te zetten. Na het bleusy 'Long Distance Man' legt Kamp de gitaar terzijde voor de bas. De basgitaar is duidelijk zijn grote liefde, waarmee hij vaak Shooter Jennings in diens bands vergezeld. Met de bas heeft hij een opmerkelijk experiment. Op 'The Low and Lonesome Sound' verkende Kamp de basgitar voor een singersongwriter en ook in Steendam speelt hij een aantal liedjes, waarbij je soms toch wat ondersteuning mist. Het ritmische 'Boom Boom' is prima. 'Whole lot of you and me' komt iets minder uit de verf, maar 'Blue Eyes Crying in the Rain', een nummer van Fred Rose en beroemd gemaakt door Willie Nelson, is weer uitstekend. Ook in de tweede set heeft Kamp zo'n instrumentwissel, waarbij 'Another Love Song' erg goed uit de verf komt. Naast veel mooie eigen liedjes als 'Down in Mexico' en 'The Way I met Her' brengt Kamp een stel prima covers van onder andere Dolly Parton. Op het laatst roept hij nog zijn begeleidster Jolanda Haanskorf op het toneel voor een duet en dan gaat hij nog één keer zitten voor een mooi verhaal over hoe hij vast zat met een lied en met een vriend buiten stond in Los Angeles. Die vriend vertelde hoe hij de vuurvliegjes mistte die thuis het einde van de werkdag aankondigden. Met 'Fireflies' werd een avond vol liedjes en verhalen afgesloten. Ted Russell Kamp is zo'n artiest die je ongezien kunt gaan zien. Leuke avond gegarandeerd.
STEENDAM – De ervaren Ted Russell Kamp 'paid his dues' op de weg naar het artiestschap. Aan alles merk je bij de Californiër van Nederlandse afkomst en een voor liefde voor 'stroepwafels' dat hij heeft geïnvesteerd in zichzelf. Zijn act eeft bijgeslepen, zijn kilometers heeft gemaakt en daarmee voor zichzelf de ervaring en rust op het podium heeft verkregen om een goede show neer te zetten. Het was dus op het podium van Peter en Leni in Steendam een ontspannen artiest die zijn toehoorders meenam op een reis door zijn muziek en zeker ook door zijn verhalen. Zijn setlist was een voorstel, met minstens even veel liedjes in de kantlijn gekrabbeld, voor als ik denk dat het even anders moet of zin heb de zaa over de kop te gooien. Elk liedje werd voorzien van een introductie of anekdote wat het verhaal dat Kamp vertelt in woord en zang alleen maar aantrekkelijker maakt. En het belangrijkste. Ted Russell Kamp zich zelf met enorm veel plezier op het podium. Alle ingrediënten voor een mooie avond en dat wordt het ook. Kamp is een prima singersongwriter met uitstapjes naar country en blues met een mooie adequate zangstem die ook nog eens een fijne gitarist en basgitarist is. Met een mooie opening met 'Right down the Wire' en ; The Last Drop' beide van zijn recente album 'Night Owl' weet Kamp de toon te zetten. Na het bleusy 'Long Distance Man' legt Kamp de gitaar terzijde voor de bas. De basgitaar is duidelijk zijn grote liefde, waarmee hij vaak Shooter Jennings in diens bands vergezeld. Met de bas heeft hij een opmerkelijk experiment. Op 'The Low and Lonesome Sound' verkende Kamp de basgitar voor een singersongwriter en ook in Steendam speelt hij een aantal liedjes, waarbij je soms toch wat ondersteuning mist. Het ritmische 'Boom Boom' is prima. 'Whole lot of you and me' komt iets minder uit de verf, maar 'Blue Eyes Crying in the Rain', een nummer van Fred Rose en beroemd gemaakt door Willie Nelson, is weer uitstekend. Ook in de tweede set heeft Kamp zo'n instrumentwissel, waarbij 'Another Love Song' erg goed uit de verf komt. Naast veel mooie eigen liedjes als 'Down in Mexico' en 'The Way I met Her' brengt Kamp een stel prima covers van onder andere Dolly Parton. Op het laatst roept hij nog zijn begeleidster Jolanda Haanskorf op het toneel voor een duet en dan gaat hij nog één keer zitten voor een mooi verhaal over hoe hij vast zat met een lied en met een vriend buiten stond in Los Angeles. Die vriend vertelde hoe hij de vuurvliegjes mistte die thuis het einde van de werkdag aankondigden. Met 'Fireflies' werd een avond vol liedjes en verhalen afgesloten. Ted Russell Kamp is zo'n artiest die je ongezien kunt gaan zien. Leuke avond gegarandeerd.
Elske DeWall presenteert nieuwe nummers
GRONINGEN – Op de setlist van Elske DeWall en haar band op het Transfuture festival in Groningen prijkten een aantal nieuwe nummers waaraan de Frieze artieste heeft gewerkt voor een nieuw uit te komen album. Dat was een meer dan veelbelovene kennismaking en de bevestiging dat DeWall veel in haar mars heeft. Beide nummers stonden al vroeg op het programma en met name met 'Backwater' maakte ze veel indruk. Dit is een liedje dat je niet in Veenwouden zou verwachten, maar juist in de delta's van Louisiana en niet op een festival in Groningen, maar op een intiem podium in New Orleans. Prachtig. Het tweede liedje 'Paperboat' klonk ook uitstekend, maar in dit nummer was er een probleempje waar de band wel vaker last van had deze avond. De drums overstemden de stem van Elske DeWall en wil je dat doen, dan heb je heel wat in je mars, want een bescheiden zangstem heeft de Friezin allerminst. Dat was dus jammer, net zoals de organisatie besloot om vlak voor de pauze de band te vragen om maar in één keer door te spelen om zo het vooral in energie geïnteresseerde publiek vast te houden. Daarmee kwamen juist twee prachtige nummers te vervallen die DeWall alleen en met haar zus speelt. Aan energie ontbreekt het DeWall trouwens niet. Ze is op haar best als ze de volldige kracht van haar stem de vrije hand geeft in en nummer als 'Jezebel', 'Sorry; of 'It's get's Better', juist daarom is de keuze van het nummer 'Kiss' van Prince zo opmerkelijk. Een ingetogen nummer, dat DeWall zich wel eigen maakt, maar dat niet in speelt op haar sterke kanten. Elske DeWall heeft namelijk een geweldige stem vol soul en rock en dat komt in 'Kiss' er niet uit. Gelukkig liet de band zich niet deren door de langzaam leegdruppelende tent en bleef van begin tot einde spetteren. DeWall heeft zich ontwikkeld tot een fantastisch artieste met een dijk van een podium persoonlijkheid en het zelfvertrouwen om zelfs midden in een liedje met het publiek het gespek aan te gaan over schoenen. Ze brengt met haar prima spelende band haar werk met overtuiging. Als vertellende singersongwriter mag ze in haar aankondigingen nog iets inhoudelijker worden. Met een 'Day like Today' werd het concert energiek en prachtig afgesloten. Na het bedankje van de organisatie werd gelijk de muziek in de zaal open gezet en werd publiek en DeWall het toegift toetje ontnomen. Dat was jammer, want dat had vast net zo lekker gesmaakt als de chocolade waar de band op werd getrakteerd. Uitkijken dus naar het nieuwe album en de nieuwe theatertour van DeWall komende winter.
GRONINGEN – Op de setlist van Elske DeWall en haar band op het Transfuture festival in Groningen prijkten een aantal nieuwe nummers waaraan de Frieze artieste heeft gewerkt voor een nieuw uit te komen album. Dat was een meer dan veelbelovene kennismaking en de bevestiging dat DeWall veel in haar mars heeft. Beide nummers stonden al vroeg op het programma en met name met 'Backwater' maakte ze veel indruk. Dit is een liedje dat je niet in Veenwouden zou verwachten, maar juist in de delta's van Louisiana en niet op een festival in Groningen, maar op een intiem podium in New Orleans. Prachtig. Het tweede liedje 'Paperboat' klonk ook uitstekend, maar in dit nummer was er een probleempje waar de band wel vaker last van had deze avond. De drums overstemden de stem van Elske DeWall en wil je dat doen, dan heb je heel wat in je mars, want een bescheiden zangstem heeft de Friezin allerminst. Dat was dus jammer, net zoals de organisatie besloot om vlak voor de pauze de band te vragen om maar in één keer door te spelen om zo het vooral in energie geïnteresseerde publiek vast te houden. Daarmee kwamen juist twee prachtige nummers te vervallen die DeWall alleen en met haar zus speelt. Aan energie ontbreekt het DeWall trouwens niet. Ze is op haar best als ze de volldige kracht van haar stem de vrije hand geeft in en nummer als 'Jezebel', 'Sorry; of 'It's get's Better', juist daarom is de keuze van het nummer 'Kiss' van Prince zo opmerkelijk. Een ingetogen nummer, dat DeWall zich wel eigen maakt, maar dat niet in speelt op haar sterke kanten. Elske DeWall heeft namelijk een geweldige stem vol soul en rock en dat komt in 'Kiss' er niet uit. Gelukkig liet de band zich niet deren door de langzaam leegdruppelende tent en bleef van begin tot einde spetteren. DeWall heeft zich ontwikkeld tot een fantastisch artieste met een dijk van een podium persoonlijkheid en het zelfvertrouwen om zelfs midden in een liedje met het publiek het gespek aan te gaan over schoenen. Ze brengt met haar prima spelende band haar werk met overtuiging. Als vertellende singersongwriter mag ze in haar aankondigingen nog iets inhoudelijker worden. Met een 'Day like Today' werd het concert energiek en prachtig afgesloten. Na het bedankje van de organisatie werd gelijk de muziek in de zaal open gezet en werd publiek en DeWall het toegift toetje ontnomen. Dat was jammer, want dat had vast net zo lekker gesmaakt als de chocolade waar de band op werd getrakteerd. Uitkijken dus naar het nieuwe album en de nieuwe theatertour van DeWall komende winter.
Wink Burcham en Jacob Tovar spelen magnifiek concert
STEENDAM – Het is dat old time country en de blues niet tot de muziekstromingen horen waar het grote publiek voor warm loopt, anders waren Wink Burcham en Jacob Tovar wereldsterren. Het Amerikaanse duo was aanwezig in Steendam bij Podium Peter en Leni om het 100ste concert te verzorgen op dit nog betrekkelijk nieuwe podium dat in korte tijd al zoveel prima artiesten heeft mogen begroeten. Burcham en Tovar maakten er een avond van die de geschiedenis van het podium in zal gaan als een legendarisch concert. Zelfs ondanks dat Burcham duidelijk enorm last had van hooikoorts en vooraf al grapte dat eventuele niesbuien bij zijn liedjes hoorden. Dat kon met veel water voorkomen worden en gelukkig bleek Burcham uitstekend bij stem. Een stem die zich leent voor de blues, country maar ook voor mooi gevoelig werk. Jacob Tovar is ook zo'n geweldige zanger, met een meer uitgesproken country stem. Dat toonden beide mannen overtuigend, want met 28 liedjes van hoge niveau was niet alleen de kwaliteit, maar ook de kwantiteit dik in orde. Om en om nam Burcham of Tovar het voortouw met een liedje uit zijn repertoire, waarbij vaak de ander dan voor begeleiding zorgde en een tweede stem. Voor de pauze werd het publiek al getrakteerd op prachtige liedjes als 'Country Heroes and old Folk Songs' en 'Shadows' uit het boek van Burcham en het levendige 'One Track Minded Baby' en 'Three good reasons to leave Tulsa' van Tovar. Dat bleef de hele avond zo door gaan. Prachtige liedjes van eigen hand, maar ook her en der een eerbetoon aan de groten van het bleus en country genre als Doc Watson, Townes van Sant, Bob Wills en anderen die absoluut eer werden aangedaan met de versie van hun nummers die Tovar en Burcham uit hun gitaar toverden. Dat alles met een prima setopbouw. Op het podium waren beide heren perfect op elkaar afgestemd. De harmonieen waren prima en met hun enthousiasme namen ze het publiek mee, dat op hun beurt met de energie weer veel teruggaf aan beide artiesten. Het prachtige 'Good Spirits' van Jacob Tovar was ' een van de hoogtepunten na de pauze. Een prachtig lied net als het door Wink Burcham voor Tovar geschreven 'I'll never leave the Honky Tonks' en het bleusy 'Tips and Beer'. Liedjes die ook staan op een binnenkort te verschijnen album van Tovar die hij gelukkig al had meegenomen op tour. Wink Burcham heeft ook een album uit. Voor de tour verscheen een compilatiealbum. Hierop het bijzonder indrukwekkende 'Liquer Store' dat hij ook in Steendam speelde, 'Out of this Town'en met het Tom Skinner nummer 'Crystal' als toegift werd afscheid genomen. In het nummer wacht de verliefde hoofdpersoon op de terugkeer van Crystal. In Steendam op de terugkeer van Tovar en Burcham.
STEENDAM – Het is dat old time country en de blues niet tot de muziekstromingen horen waar het grote publiek voor warm loopt, anders waren Wink Burcham en Jacob Tovar wereldsterren. Het Amerikaanse duo was aanwezig in Steendam bij Podium Peter en Leni om het 100ste concert te verzorgen op dit nog betrekkelijk nieuwe podium dat in korte tijd al zoveel prima artiesten heeft mogen begroeten. Burcham en Tovar maakten er een avond van die de geschiedenis van het podium in zal gaan als een legendarisch concert. Zelfs ondanks dat Burcham duidelijk enorm last had van hooikoorts en vooraf al grapte dat eventuele niesbuien bij zijn liedjes hoorden. Dat kon met veel water voorkomen worden en gelukkig bleek Burcham uitstekend bij stem. Een stem die zich leent voor de blues, country maar ook voor mooi gevoelig werk. Jacob Tovar is ook zo'n geweldige zanger, met een meer uitgesproken country stem. Dat toonden beide mannen overtuigend, want met 28 liedjes van hoge niveau was niet alleen de kwaliteit, maar ook de kwantiteit dik in orde. Om en om nam Burcham of Tovar het voortouw met een liedje uit zijn repertoire, waarbij vaak de ander dan voor begeleiding zorgde en een tweede stem. Voor de pauze werd het publiek al getrakteerd op prachtige liedjes als 'Country Heroes and old Folk Songs' en 'Shadows' uit het boek van Burcham en het levendige 'One Track Minded Baby' en 'Three good reasons to leave Tulsa' van Tovar. Dat bleef de hele avond zo door gaan. Prachtige liedjes van eigen hand, maar ook her en der een eerbetoon aan de groten van het bleus en country genre als Doc Watson, Townes van Sant, Bob Wills en anderen die absoluut eer werden aangedaan met de versie van hun nummers die Tovar en Burcham uit hun gitaar toverden. Dat alles met een prima setopbouw. Op het podium waren beide heren perfect op elkaar afgestemd. De harmonieen waren prima en met hun enthousiasme namen ze het publiek mee, dat op hun beurt met de energie weer veel teruggaf aan beide artiesten. Het prachtige 'Good Spirits' van Jacob Tovar was ' een van de hoogtepunten na de pauze. Een prachtig lied net als het door Wink Burcham voor Tovar geschreven 'I'll never leave the Honky Tonks' en het bleusy 'Tips and Beer'. Liedjes die ook staan op een binnenkort te verschijnen album van Tovar die hij gelukkig al had meegenomen op tour. Wink Burcham heeft ook een album uit. Voor de tour verscheen een compilatiealbum. Hierop het bijzonder indrukwekkende 'Liquer Store' dat hij ook in Steendam speelde, 'Out of this Town'en met het Tom Skinner nummer 'Crystal' als toegift werd afscheid genomen. In het nummer wacht de verliefde hoofdpersoon op de terugkeer van Crystal. In Steendam op de terugkeer van Tovar en Burcham.
Gavin James brengt zijn liedjes naar de mensen
GRONINGEN – Gavin James ontkoppelde zijn gitaar van de versterkers. Sprong van het podium en baande zich een weg naar het midden van de zaal. Daar speelde de Ier het Ray Charles nummer 'You don't Know Me' op prachtige wijze in een muis stille zaal. Een proeve van bekwaamheid van de Ierse singer songwriter die in korte tijd de wereld heeft veroverd en een proeve waarmee hij met glans slaagde. James heeft de uitstraling van 'the boy next door'. Prettig gewoon, zonder poespas. Hij speelt zijn gitaar prettig en gebruikt het om zijn liedjes te begeleiden. Wat dat betreft, mag hij wel wat meer versterking hebben op het podium. In De Oosterpoort had James een sterke opening met onder andere 'Coming Home' en een nummer dat zo nieuw was dat hij er nog niet aan toegekomen was om er een titel voor te verzinnen. Ook het mooie '22' passeerde de revue en het sterke 'Remember Me' voor het weer cover time was met Louis 'Satchmo' Armstrong's 'Wonderful World'. Een herkenbaar nummer, maar ook een nummer dat een serieuzere aanpak verdiende dat het nu kreeg met James die er haast een parodie van maakte, door Satchmo te imiteren. In andere nummers toonde Gavin James zich een prachtige zanger met zijn hoge stem en een stem die hij ook optimaal durfde te gebruiken. Een ontspannen leuke singer songwriter met fijne liedjes, maar die hij verder moet gaan 'aankleden' en varieren. Het succes kwam overompelend, kan Gavin James dat succes ook vervolg geven met goede volwassen albums en optredens?
GRONINGEN – Gavin James ontkoppelde zijn gitaar van de versterkers. Sprong van het podium en baande zich een weg naar het midden van de zaal. Daar speelde de Ier het Ray Charles nummer 'You don't Know Me' op prachtige wijze in een muis stille zaal. Een proeve van bekwaamheid van de Ierse singer songwriter die in korte tijd de wereld heeft veroverd en een proeve waarmee hij met glans slaagde. James heeft de uitstraling van 'the boy next door'. Prettig gewoon, zonder poespas. Hij speelt zijn gitaar prettig en gebruikt het om zijn liedjes te begeleiden. Wat dat betreft, mag hij wel wat meer versterking hebben op het podium. In De Oosterpoort had James een sterke opening met onder andere 'Coming Home' en een nummer dat zo nieuw was dat hij er nog niet aan toegekomen was om er een titel voor te verzinnen. Ook het mooie '22' passeerde de revue en het sterke 'Remember Me' voor het weer cover time was met Louis 'Satchmo' Armstrong's 'Wonderful World'. Een herkenbaar nummer, maar ook een nummer dat een serieuzere aanpak verdiende dat het nu kreeg met James die er haast een parodie van maakte, door Satchmo te imiteren. In andere nummers toonde Gavin James zich een prachtige zanger met zijn hoge stem en een stem die hij ook optimaal durfde te gebruiken. Een ontspannen leuke singer songwriter met fijne liedjes, maar die hij verder moet gaan 'aankleden' en varieren. Het succes kwam overompelend, kan Gavin James dat succes ook vervolg geven met goede volwassen albums en optredens?
Craig Gallagher heeft mogelijkheden
GRONINGEN – Craig Gallagher was een aangename verrassing in de Oosterpoort in Groningen. Als voorprogramma van landgenoot Gavin James toonde Gallagher dat hij ook prima zich staande kon houden. De liedjes van zijn maandag in De Oosterpoort gepresenteerde EP 'A Long December' vormden de bulk van zijn werk dat hij ook donderdag speelde. Gallagher hoort tot een toenemende groep van prachtige, maar bedroefde, zangers die met hun werk ook en vooral een jong publiek aanspreken. Op het podium was Gallagher een aangename vent met humor en een prima stem. Met uitgebreide aankondigingen met humor onderstreepte Gallagher dat. Al vroeg bracht hij het titelnummer van zijn EP. 'A Long December' is een fijn vertellend lied. Gallagher is een echte singer songwriter, maar wel een met een fraaie stem. Een stem die hij prima weet te gebruiken en waarmee hij vaak de hoogte in gaat, zonder daarbij zijn zang te verliezen. De lagere tonen had hij in Ierland achter gelaten. Hij begeleide zichzelf op gitaar. Voor een korte set prima, maar voor een langere set werkt een extra instrument prima voor wat meer variatie. Gallagher is een prima gitarist, maar wat zwaar in zijn aanslag. Met 'Back to the Start' werd het volgende lied van zijn EP gespeeld en dat was weer een fijn liedje, net zoals de hele EP het beluisteren waard is. Hoogtepunt was het nummer 'Home'. Een geweldig lied dat hij met overtuiging en emotie bracht. Met een leuke uitvoering van de Elvis Presley klassieker 'Can't help falling in Love' werd handig een meezing moment geschapen waarna met Wicked naar de afsluiting werd gegaan. Potentie zat dus bij Craig Gallagher, zo bleek bij dit concert. Bij een langer optreden moet hij wel werken aan meer variatie, zowel in het tempo van zijn liedjes, als ook in het instrumentarium. Om in de gaten te houden deze Ier.
GRONINGEN – Craig Gallagher was een aangename verrassing in de Oosterpoort in Groningen. Als voorprogramma van landgenoot Gavin James toonde Gallagher dat hij ook prima zich staande kon houden. De liedjes van zijn maandag in De Oosterpoort gepresenteerde EP 'A Long December' vormden de bulk van zijn werk dat hij ook donderdag speelde. Gallagher hoort tot een toenemende groep van prachtige, maar bedroefde, zangers die met hun werk ook en vooral een jong publiek aanspreken. Op het podium was Gallagher een aangename vent met humor en een prima stem. Met uitgebreide aankondigingen met humor onderstreepte Gallagher dat. Al vroeg bracht hij het titelnummer van zijn EP. 'A Long December' is een fijn vertellend lied. Gallagher is een echte singer songwriter, maar wel een met een fraaie stem. Een stem die hij prima weet te gebruiken en waarmee hij vaak de hoogte in gaat, zonder daarbij zijn zang te verliezen. De lagere tonen had hij in Ierland achter gelaten. Hij begeleide zichzelf op gitaar. Voor een korte set prima, maar voor een langere set werkt een extra instrument prima voor wat meer variatie. Gallagher is een prima gitarist, maar wat zwaar in zijn aanslag. Met 'Back to the Start' werd het volgende lied van zijn EP gespeeld en dat was weer een fijn liedje, net zoals de hele EP het beluisteren waard is. Hoogtepunt was het nummer 'Home'. Een geweldig lied dat hij met overtuiging en emotie bracht. Met een leuke uitvoering van de Elvis Presley klassieker 'Can't help falling in Love' werd handig een meezing moment geschapen waarna met Wicked naar de afsluiting werd gegaan. Potentie zat dus bij Craig Gallagher, zo bleek bij dit concert. Bij een langer optreden moet hij wel werken aan meer variatie, zowel in het tempo van zijn liedjes, als ook in het instrumentarium. Om in de gaten te houden deze Ier.
Funky Susanne Alt swingt in De Bult
DE BULT – Huis ten Wolde in De Bult bij Steenwijk heeft de reputatie verworven als de plek voor goede jazz. De beste Nederlandse jazzmusici zijn er kind aan huis en voor het gemak nationaliseren we de van oorsprong Duitse Susanne Alt dan maar. Sowieso een goede zaak, want Alt is een fantastische saxofoniste die zich niet alleen prima redt in de jazz, maar ook in de funk, soul en house haar mannetje staat. In Huis ten Wolde had de jonge muzikante zich omringt met een aantal van de beste jazzmusici van Nederland. Van de Deeldeliers schoof Bart van Lier op piano en drummer Erik Kooger aan en op bas was het Artist in Residence Harry Emery met zijn kenmerkende stijl die het gezelschap complementeerde. Het ensemble zette onmiddellijk de vaart er in met een flitsende versie van 'Coming Home' als opening, waarin alle vier de muzikanten zich met een spetterende solo direct konden onderscheiden. Met een fraaie versie van het titelnummer van het laatste album van Alt 'How to Kiss' bleef het tempo hoog voor er het publiek even een adempauze werd gegund met een absoluut hoogtepunt met 'Frida's Birds'. Een erg mooi ingetogen nummer, waarin de tragiek hoor- en voelbaar is. Dat nummer kreeg met de ballad 'Body and Soul' een uitstekend vervolg. De setopbouw was zowel voor de pauze als er na logisch. Alt was muzikaal geweldig in vorm en ook in haar aankondigingen uitermate charmant. Wat opviel was het vlekkeloze Nederlands dat ze spreekt, waarin alleen in haar zinsopbouw en zoeken naar woorden af en toe te horen was dat het niet haar moedertaal is. Erik Kooger toonde zich een uitermate strakke drummer die onverbiddelijk het tempo aangaf en een aantal geweldige solo's speelde. Bas van Lier onderscheidde zich een virtuoos pianist en ook Harry Emery liet zien dat de bas voor hem geen geheimen meer heeft en deelde dat met het publiek. Alt gunde haar medemuzikanten alle ruimte om zich te onderscheiden. Die ruimte namen de heren, maar af en toe hadden de solo's ietwat puntiger gekund, zodat er wat meer ruimte was voor het spel van Alt, toch de naam op de affiche. De solo's waren echter wel van hoog niveau. De tweede set begon met de klassieker 'Sunny' gevolgd door een nieuw nummer van Alt '56 Rue Lepic' dat fraai het ontspannen Franse leven pakte. Uiteindelijk werd na een bevlogen concert afgesloten met 'Cold Duck Time' van Eddie Harris. Met een mooi rustig toegift kreeg het publiek nog even weer de tijd om op adem te komen voor het de zon weer in kon. Susanne Alt met haar heerlijke spel, die geven we niet meer terug aan Duitsland. Die houden we!
DE BULT – Huis ten Wolde in De Bult bij Steenwijk heeft de reputatie verworven als de plek voor goede jazz. De beste Nederlandse jazzmusici zijn er kind aan huis en voor het gemak nationaliseren we de van oorsprong Duitse Susanne Alt dan maar. Sowieso een goede zaak, want Alt is een fantastische saxofoniste die zich niet alleen prima redt in de jazz, maar ook in de funk, soul en house haar mannetje staat. In Huis ten Wolde had de jonge muzikante zich omringt met een aantal van de beste jazzmusici van Nederland. Van de Deeldeliers schoof Bart van Lier op piano en drummer Erik Kooger aan en op bas was het Artist in Residence Harry Emery met zijn kenmerkende stijl die het gezelschap complementeerde. Het ensemble zette onmiddellijk de vaart er in met een flitsende versie van 'Coming Home' als opening, waarin alle vier de muzikanten zich met een spetterende solo direct konden onderscheiden. Met een fraaie versie van het titelnummer van het laatste album van Alt 'How to Kiss' bleef het tempo hoog voor er het publiek even een adempauze werd gegund met een absoluut hoogtepunt met 'Frida's Birds'. Een erg mooi ingetogen nummer, waarin de tragiek hoor- en voelbaar is. Dat nummer kreeg met de ballad 'Body and Soul' een uitstekend vervolg. De setopbouw was zowel voor de pauze als er na logisch. Alt was muzikaal geweldig in vorm en ook in haar aankondigingen uitermate charmant. Wat opviel was het vlekkeloze Nederlands dat ze spreekt, waarin alleen in haar zinsopbouw en zoeken naar woorden af en toe te horen was dat het niet haar moedertaal is. Erik Kooger toonde zich een uitermate strakke drummer die onverbiddelijk het tempo aangaf en een aantal geweldige solo's speelde. Bas van Lier onderscheidde zich een virtuoos pianist en ook Harry Emery liet zien dat de bas voor hem geen geheimen meer heeft en deelde dat met het publiek. Alt gunde haar medemuzikanten alle ruimte om zich te onderscheiden. Die ruimte namen de heren, maar af en toe hadden de solo's ietwat puntiger gekund, zodat er wat meer ruimte was voor het spel van Alt, toch de naam op de affiche. De solo's waren echter wel van hoog niveau. De tweede set begon met de klassieker 'Sunny' gevolgd door een nieuw nummer van Alt '56 Rue Lepic' dat fraai het ontspannen Franse leven pakte. Uiteindelijk werd na een bevlogen concert afgesloten met 'Cold Duck Time' van Eddie Harris. Met een mooi rustig toegift kreeg het publiek nog even weer de tijd om op adem te komen voor het de zon weer in kon. Susanne Alt met haar heerlijke spel, die geven we niet meer terug aan Duitsland. Die houden we!
Michael League gunt Alina Engibaryan de hoofdrol
ZUIDHORN – De grote namen op het podium waren Snarky Puppy bassist Michael League en Noordpoolorkest leider en pianist Reinout Douma, maar beiden stelden zich uitermate dienstbaar op en gunden de hoofdrol aan de jonge zangeres Alina Engibaryan en zetten met de rest van de muzikanten hun niet geringe muzikale talenten in als ondersteuning van de zang. Dat maakte wat ontstond op het podium heel bijzonder. Geen egotripperij, maar gelijkwaardigheid en de wens om het publiek wat bijzonder voor te schotelen, Dat sierde de 'Artist in residence' van Jazz te Gast in Zuidhorn zeer. League was met de Nederlandse muzikanten aan de slag gegaan en had geluisterd. Met zijn basspel voegde hij er het nodige aan toe, maar het gezelschap bracht ook liedjes die door Engibaryan waren ingebracht. Het Michael League String Concert met Alina Engibaryan werd zo iets heel bijzonders en had best iets langer mogen duren dan het toegewezen half uur. Engibaryan toonde zich een zangeres van de extra klasse. Eerst nog wat bescheiden, maar toen het mooie 'Angel Eyes' met slechts drum en bas, succesvol op de buhne was gezet, kwam ze steeds meer los en viel perfect in haar rol. Het Stevie Wonder nummer 'Creepin' kreeg wel de volledige bezetting. Vier strijkers van het Noordpool Orkest en Douma op piano schoven aan. League dirigeerde het gezelschap naar een prachtige uitvoering van dat nummer met vooral de aanvulling van de strijkers als wonderschoon. Dat telde ook voor de jazz klassieker 'I'll Be Around'. League dirigeerde en vulde de baspartijen in. Douma's vingers vlogen over de toetsen en beiden zagen ook nog kans te communiceren en Engibaryan verzorgde de prachtige zang. Helaas verdwenen de strijkers alweer na twee nummers van het toneel, waarmee de betitteling van het concert toch wat geweld werd aangedaan. Muzikaal kende het met 'Today would be a Good Day' een afsluiting om de vingers bij af te likken. Wat een goede keuze als 'Artist in residence' deze Michael League.
ZUIDHORN – De grote namen op het podium waren Snarky Puppy bassist Michael League en Noordpoolorkest leider en pianist Reinout Douma, maar beiden stelden zich uitermate dienstbaar op en gunden de hoofdrol aan de jonge zangeres Alina Engibaryan en zetten met de rest van de muzikanten hun niet geringe muzikale talenten in als ondersteuning van de zang. Dat maakte wat ontstond op het podium heel bijzonder. Geen egotripperij, maar gelijkwaardigheid en de wens om het publiek wat bijzonder voor te schotelen, Dat sierde de 'Artist in residence' van Jazz te Gast in Zuidhorn zeer. League was met de Nederlandse muzikanten aan de slag gegaan en had geluisterd. Met zijn basspel voegde hij er het nodige aan toe, maar het gezelschap bracht ook liedjes die door Engibaryan waren ingebracht. Het Michael League String Concert met Alina Engibaryan werd zo iets heel bijzonders en had best iets langer mogen duren dan het toegewezen half uur. Engibaryan toonde zich een zangeres van de extra klasse. Eerst nog wat bescheiden, maar toen het mooie 'Angel Eyes' met slechts drum en bas, succesvol op de buhne was gezet, kwam ze steeds meer los en viel perfect in haar rol. Het Stevie Wonder nummer 'Creepin' kreeg wel de volledige bezetting. Vier strijkers van het Noordpool Orkest en Douma op piano schoven aan. League dirigeerde het gezelschap naar een prachtige uitvoering van dat nummer met vooral de aanvulling van de strijkers als wonderschoon. Dat telde ook voor de jazz klassieker 'I'll Be Around'. League dirigeerde en vulde de baspartijen in. Douma's vingers vlogen over de toetsen en beiden zagen ook nog kans te communiceren en Engibaryan verzorgde de prachtige zang. Helaas verdwenen de strijkers alweer na twee nummers van het toneel, waarmee de betitteling van het concert toch wat geweld werd aangedaan. Muzikaal kende het met 'Today would be a Good Day' een afsluiting om de vingers bij af te likken. Wat een goede keuze als 'Artist in residence' deze Michael League.
Shirma Rouse weet Jazzmash te voorzien van hoogtepunt
ZUIDHORN – DJ Sandstorm draaide de plaatjes en daar haakten zangeres Shirma Rouse, saxofonist Tim Wes en trompotist Rik Mol op in tijdens een Jazzmash bij het festival Jazz te Gast in Zuidhorn. Gooi een aantal muzikanten op een podium, maar, zelfs als dat vier van de reputatie zijn als 'on stage' in Zuidhorn, dan loopt dat nog niet direct. Af en toe werd even gekeken van wie doet wat en met name Rik Mol bleef wat bleekjes. Al snel begon het beter te draaien bij de Jazzmash, want kwaliteit verloochend zich niet. Rouse nam duidelijk het voortouw en Tim Wes had met haar de klik snel te pakken. Dat bleek vooral bij een sterke uitvoering van Change of Fools. Bekend terrein voor Rouse die deze Aretha Franlin klassieker op haar repertoire heeft en Wes vulde haar zang aan met een prachtige sax solo. Daarna werden een aantal prima nummers gebracht, maar was het soms ook even zoeken. Met een fraaie uitvoering van een andere Aretha Franklin klassieker 'Respect' werd het eerste deel afgesloten. Daar waar het paste op de muziek die DJ Sandstorm koos werd het gelijk erg mooi, maar ook veel bleef nog even in het midden liggen.
De tweede set was van een veel hoger gehalte. Wes bleef prima spelen en Rik Mol was brutaler en beter. Rouse bleef dirigeren en met haar prachtige stem excelleren. Er werd nu veel meer samen gemusiceerd in plaats van achter elkaar. De pauze was duidelijk nuttig gebruikt. Het was losser en er viel geen 'stilte' meer. Absoluut hoogtepunt was de uitvoering van 'Won't be Long' ook uit Rouse haar vaste repertoire. Een absoluut pareltje. De man die Rouse inspireerde door haar te verlaten heeft iets heel moois laten lopen, maar verdiend dank voor de gevolgen van zijn actie. Jammer dat het drietal met zonnebrillen op het podium stond, das toch echt een minpuntje. Als afsluiting startte DJ Sandstorm de Rolling Stones klassieker Satisfaction in. Shirma Rouse zal niet 's werelds grootste rockchick worden, maar de soulversie die zijn bracht kon er ook meer dan mee door.
ZUIDHORN – DJ Sandstorm draaide de plaatjes en daar haakten zangeres Shirma Rouse, saxofonist Tim Wes en trompotist Rik Mol op in tijdens een Jazzmash bij het festival Jazz te Gast in Zuidhorn. Gooi een aantal muzikanten op een podium, maar, zelfs als dat vier van de reputatie zijn als 'on stage' in Zuidhorn, dan loopt dat nog niet direct. Af en toe werd even gekeken van wie doet wat en met name Rik Mol bleef wat bleekjes. Al snel begon het beter te draaien bij de Jazzmash, want kwaliteit verloochend zich niet. Rouse nam duidelijk het voortouw en Tim Wes had met haar de klik snel te pakken. Dat bleek vooral bij een sterke uitvoering van Change of Fools. Bekend terrein voor Rouse die deze Aretha Franlin klassieker op haar repertoire heeft en Wes vulde haar zang aan met een prachtige sax solo. Daarna werden een aantal prima nummers gebracht, maar was het soms ook even zoeken. Met een fraaie uitvoering van een andere Aretha Franklin klassieker 'Respect' werd het eerste deel afgesloten. Daar waar het paste op de muziek die DJ Sandstorm koos werd het gelijk erg mooi, maar ook veel bleef nog even in het midden liggen.
De tweede set was van een veel hoger gehalte. Wes bleef prima spelen en Rik Mol was brutaler en beter. Rouse bleef dirigeren en met haar prachtige stem excelleren. Er werd nu veel meer samen gemusiceerd in plaats van achter elkaar. De pauze was duidelijk nuttig gebruikt. Het was losser en er viel geen 'stilte' meer. Absoluut hoogtepunt was de uitvoering van 'Won't be Long' ook uit Rouse haar vaste repertoire. Een absoluut pareltje. De man die Rouse inspireerde door haar te verlaten heeft iets heel moois laten lopen, maar verdiend dank voor de gevolgen van zijn actie. Jammer dat het drietal met zonnebrillen op het podium stond, das toch echt een minpuntje. Als afsluiting startte DJ Sandstorm de Rolling Stones klassieker Satisfaction in. Shirma Rouse zal niet 's werelds grootste rockchick worden, maar de soulversie die zijn bracht kon er ook meer dan mee door.
Seglem & Stiefel bouwen sfeer
ZUIDHORN – Het concert dat het Noors/Zwitserse duo Karl Seglem en de Christoph Stiefel gaf in Zuidhorn was het eerste in Nederland. Een mooi debuut in een fraaie tuin in De Gast in Zuidhorn bij Jazz te Gast. De muziek van tenorsaxofonist Seglem en pianist Stiefel bleek niet aan iedereen besteed. Een groot verloop toonde aan dat de soundscapes die het duo creerde niet aan iedereen was besteed. Nou hoeft dat ook niet, want bij tijdens was het prachtig wat beide muzikanten neer wisten te zitten. Wellicht met wat meer kadering dat meer publiek de aandacht had kunnen vasthouden, maar dat had dan weer afbreuk gedaan aan de sfeer. Nu speelden beide de hen toegewezen 40 minuten in één keer vol en dan is het soms wat moeilijk de aandacht in het zonnetje er bij te houden. Helemaal omdat de soundscapes , waarin het duo Jazz combineert met folk en wat nog meer voorbijkomt. Vandaag bleek dat de buitengeluiden van een tuin met wind prima pasten bij het spel van beide mannen. Soms werd daarbij nadrukkelijk ook de grens opgezocht en werd er duidelijk geprobeerd en geimproviseerd. Soms serieus, maar ook vaak erg speel en dat maakte het juist leuk.Seglem legde daarnaast zijn saxofoon regelmatig aan de kant voor een bewerkte geitenhoorn waar hij op blies, maar ook voor percussie gebruikte. Op dit instrument is Seglem de meest vooraanstaande speler ter wereld en dat onderstreepte hij in Zuidhorn. Veel liedjes van zijn laatste album 'Som Spor' passeerden de revue. Seglem & Stiefel moge niet ieder mans 'cup of tea'zijn, maar wat de heren brachten was sterk en uniek in zijn soort. Mooi eigenwijs.
ZUIDHORN – Het concert dat het Noors/Zwitserse duo Karl Seglem en de Christoph Stiefel gaf in Zuidhorn was het eerste in Nederland. Een mooi debuut in een fraaie tuin in De Gast in Zuidhorn bij Jazz te Gast. De muziek van tenorsaxofonist Seglem en pianist Stiefel bleek niet aan iedereen besteed. Een groot verloop toonde aan dat de soundscapes die het duo creerde niet aan iedereen was besteed. Nou hoeft dat ook niet, want bij tijdens was het prachtig wat beide muzikanten neer wisten te zitten. Wellicht met wat meer kadering dat meer publiek de aandacht had kunnen vasthouden, maar dat had dan weer afbreuk gedaan aan de sfeer. Nu speelden beide de hen toegewezen 40 minuten in één keer vol en dan is het soms wat moeilijk de aandacht in het zonnetje er bij te houden. Helemaal omdat de soundscapes , waarin het duo Jazz combineert met folk en wat nog meer voorbijkomt. Vandaag bleek dat de buitengeluiden van een tuin met wind prima pasten bij het spel van beide mannen. Soms werd daarbij nadrukkelijk ook de grens opgezocht en werd er duidelijk geprobeerd en geimproviseerd. Soms serieus, maar ook vaak erg speel en dat maakte het juist leuk.Seglem legde daarnaast zijn saxofoon regelmatig aan de kant voor een bewerkte geitenhoorn waar hij op blies, maar ook voor percussie gebruikte. Op dit instrument is Seglem de meest vooraanstaande speler ter wereld en dat onderstreepte hij in Zuidhorn. Veel liedjes van zijn laatste album 'Som Spor' passeerden de revue. Seglem & Stiefel moge niet ieder mans 'cup of tea'zijn, maar wat de heren brachten was sterk en uniek in zijn soort. Mooi eigenwijs.
Meezingen met Richard Grainger en Chris Parkinson
STEENDAM – Richard Grainger kondigde het direct aan. Het zou een avond worden van samen zingen en die woorden maakten Grainger en Parkinson waar op Podium Peter en Leni in Steendam. Met hun Noord Britse folk, afgewisseld door tunes en reels om op te dansen, met de hoofdrol voor de accordeon van Parkinson waande je je terug in de tijd van het Engeland van de jaren '50. Liedjes over de overgang van het boerenleven naar de industrie en de gevolgen daarvan, maar ook een nostalgische blik op de martieme geschiedenis van onze Britse overzeese buren ontbrak niet met liedjes als 'Hills of Lancashire'en 'Death of Nelson'. In het verlengde van de industriealisering werden ook een aantal protestsongs gezongen over de gevolgen hiervan met bijvoorbeeld 'Ring of Iron'.
Richard Grainger is daarbij een fijne folkgitarist met een mooie stem, waarbijn hij af en toe wel tegEn zijn beperkingen oplied. Parkinson een virtuoos op zijn accordeon. Voor de pauze wilde het nog niet helemaal loskomen. Grainer verloor zich vaak in uitgebreide vertellingen, waardoor de vaart er af en toe wat uitging en het stemmen van de gitaar nam de nodige tijd. Na de pauze ging dat veel beter en tegen het einde werd het zelf nog erg mooi met 'Wild Goose', 'Roll River Flow' en het toegift 'Scarborough Fisherman' waarmee het publiek luid meezingende de donder en bliksem buiten overstemde. Grainger en Parkinson leunen op een muziekstijl die niet voorop meer staat in de vaart der volkeren. Het zijn liedjes en melodieën die in Groot Brittanië nog levend worden gehouden door een groep liefhebbers die het uitvoeren en de concerten bezoeken, waarbij de 'oude' stijl behouden blijft, waar anderen juist ook met deze liedjes aan de gang gaan en er modern werk van maken. Gelukkig is er ruimte voor beide.
STEENDAM – Richard Grainger kondigde het direct aan. Het zou een avond worden van samen zingen en die woorden maakten Grainger en Parkinson waar op Podium Peter en Leni in Steendam. Met hun Noord Britse folk, afgewisseld door tunes en reels om op te dansen, met de hoofdrol voor de accordeon van Parkinson waande je je terug in de tijd van het Engeland van de jaren '50. Liedjes over de overgang van het boerenleven naar de industrie en de gevolgen daarvan, maar ook een nostalgische blik op de martieme geschiedenis van onze Britse overzeese buren ontbrak niet met liedjes als 'Hills of Lancashire'en 'Death of Nelson'. In het verlengde van de industriealisering werden ook een aantal protestsongs gezongen over de gevolgen hiervan met bijvoorbeeld 'Ring of Iron'.
Richard Grainger is daarbij een fijne folkgitarist met een mooie stem, waarbijn hij af en toe wel tegEn zijn beperkingen oplied. Parkinson een virtuoos op zijn accordeon. Voor de pauze wilde het nog niet helemaal loskomen. Grainer verloor zich vaak in uitgebreide vertellingen, waardoor de vaart er af en toe wat uitging en het stemmen van de gitaar nam de nodige tijd. Na de pauze ging dat veel beter en tegen het einde werd het zelf nog erg mooi met 'Wild Goose', 'Roll River Flow' en het toegift 'Scarborough Fisherman' waarmee het publiek luid meezingende de donder en bliksem buiten overstemde. Grainger en Parkinson leunen op een muziekstijl die niet voorop meer staat in de vaart der volkeren. Het zijn liedjes en melodieën die in Groot Brittanië nog levend worden gehouden door een groep liefhebbers die het uitvoeren en de concerten bezoeken, waarbij de 'oude' stijl behouden blijft, waar anderen juist ook met deze liedjes aan de gang gaan en er modern werk van maken. Gelukkig is er ruimte voor beide.
Feestelijk de nacht in met The Dustbowl Revival
VEENHUIZEN – Op de akoestische klanken van 'When the Saints go Marching in' danste het publiek de nacht van Veenhuizen in na een avond vol feest met The Dustbowl Revival in Coco Maria / Roots on the Road. De eerste mooie zomerse avond werd aangegrepen om het eerste Europese concert van de Californische formatie te organiseren op een buitenpodium. Een gulden greep, want zo konden veel meer mensen van de Amerikanen genieten dan in de zaal van het complex. 'The Saints' marcheerden pas na een lange en mooie muzikale avond. Vanaf een uur of acht tot over elfen met slechts een half uurtje pauze gaf The Dustbowl Revival kwalititief en kwantitatief meer dan waar voor het entree geld. Die avond begon met het feestelijke 'Ballad of the Bellhop' en de stichtelijke, maar aanstekelijke, gospel klassieker 'John the Revelator' sterk, met daarna even een klein dipje met een bluegrass nummer dat wat minder uit de verf kwam en waarin ook de samenzang tussen Zachary Lupetin en Liz Beebe die de rest van de avond voortreffelijk was even niet paste. De vele prachtige liedjes die daarna nog werden voorgeschotel maakten dat het een 'minor hick-up' was. Indruk maakte het feestelijke 'Hey Babe' met een fijne contrabas solo van James Klopfleisch en de 'Folsom Prison Blues' van Johnny Cash, waarmee met een feestelijk edoch serieuze noot het eerste deel werd afgesloten en op publiek verzoek werd het tweede deel hervat met wat het dichtst bij een Murder Ballad kwam uit het repertoire van The Dustbowl Revival 'Riverboat Queen' met de vocale hoofdrol van Liz Beebe en een prachtige hervatting van de avond. Veenhuizen had tevens de premiere van het nieuwe album van de formatie welke in juli verschijnt. Van dit album kwamen mooie liedjes als 'Bright Lights' en 'het schitterende 'Cherokee Shuffle' langs. The Dust Bowl is de Amerikaanse melting pot op muzikaal gebied. Liedjes met een 'old feel' zoals 'Down by the River Side' of eigen geschreven liedjes met het gevoel van de jaren 30 en 40. De band leunt muzikaal voo hun klank op de blazerssectie met de Zweedse import Ulf Bjorlin op trombone en Matt Rubin op trompet. Met Beebe en Lupetin heeft de band twee uitstekende zangers en frontmensen. Op de andere vleugel dekten Daniel Mark op mandoline en Connor Vance op viool de zaak zeer adequaat af. Josh Hefferman bleek een hardhitting drummer en Klopfleisch een bescheiden bassist. Op het einde werden de muzikale kwaliteiten van de individuele leden nog even onderstreept met een solo van ieder. Een deel van het concert dat best ingeperkt mag worden, want nu duurde dat wel erg lang. Met het titelnummer 'Lampshade On' werd een avond vol soul, latin, bluegrass, blues, gospel, swing afgesloten, voor de band nog even terugkeerde voor het toegift, met elkaar voor het podium. Europe get ready to party.
VEENHUIZEN – Op de akoestische klanken van 'When the Saints go Marching in' danste het publiek de nacht van Veenhuizen in na een avond vol feest met The Dustbowl Revival in Coco Maria / Roots on the Road. De eerste mooie zomerse avond werd aangegrepen om het eerste Europese concert van de Californische formatie te organiseren op een buitenpodium. Een gulden greep, want zo konden veel meer mensen van de Amerikanen genieten dan in de zaal van het complex. 'The Saints' marcheerden pas na een lange en mooie muzikale avond. Vanaf een uur of acht tot over elfen met slechts een half uurtje pauze gaf The Dustbowl Revival kwalititief en kwantitatief meer dan waar voor het entree geld. Die avond begon met het feestelijke 'Ballad of the Bellhop' en de stichtelijke, maar aanstekelijke, gospel klassieker 'John the Revelator' sterk, met daarna even een klein dipje met een bluegrass nummer dat wat minder uit de verf kwam en waarin ook de samenzang tussen Zachary Lupetin en Liz Beebe die de rest van de avond voortreffelijk was even niet paste. De vele prachtige liedjes die daarna nog werden voorgeschotel maakten dat het een 'minor hick-up' was. Indruk maakte het feestelijke 'Hey Babe' met een fijne contrabas solo van James Klopfleisch en de 'Folsom Prison Blues' van Johnny Cash, waarmee met een feestelijk edoch serieuze noot het eerste deel werd afgesloten en op publiek verzoek werd het tweede deel hervat met wat het dichtst bij een Murder Ballad kwam uit het repertoire van The Dustbowl Revival 'Riverboat Queen' met de vocale hoofdrol van Liz Beebe en een prachtige hervatting van de avond. Veenhuizen had tevens de premiere van het nieuwe album van de formatie welke in juli verschijnt. Van dit album kwamen mooie liedjes als 'Bright Lights' en 'het schitterende 'Cherokee Shuffle' langs. The Dust Bowl is de Amerikaanse melting pot op muzikaal gebied. Liedjes met een 'old feel' zoals 'Down by the River Side' of eigen geschreven liedjes met het gevoel van de jaren 30 en 40. De band leunt muzikaal voo hun klank op de blazerssectie met de Zweedse import Ulf Bjorlin op trombone en Matt Rubin op trompet. Met Beebe en Lupetin heeft de band twee uitstekende zangers en frontmensen. Op de andere vleugel dekten Daniel Mark op mandoline en Connor Vance op viool de zaak zeer adequaat af. Josh Hefferman bleek een hardhitting drummer en Klopfleisch een bescheiden bassist. Op het einde werden de muzikale kwaliteiten van de individuele leden nog even onderstreept met een solo van ieder. Een deel van het concert dat best ingeperkt mag worden, want nu duurde dat wel erg lang. Met het titelnummer 'Lampshade On' werd een avond vol soul, latin, bluegrass, blues, gospel, swing afgesloten, voor de band nog even terugkeerde voor het toegift, met elkaar voor het podium. Europe get ready to party.
Kate Orange mixt stijlen er vrolijk op los
VEENDAM – Extravagant en vrolijk met tomeloze energie. Kate Orange is een ervaring bleek in Veendam, waar de Rotterdamse formatie optrad in het kader van het Flower Power Festival. En niet alleen door wat er op het podium allemaal gebeurd, maar ook omdat de band prima muziek maakt, waarbij rock, dance en soul worden gekneed tot een heerlijk, met orange gekruid gerecht wordt gemaakt. In hoog tempo laat Kate Orange de nummers elkaar opvolgen. Zichtbaar met plezier speelt de band nummers met af en toe een rockoverhand en af en toe een danceoverhand. Het mooie 'Perfect Life' dat als wat steviger nummer fraai volgt op een dansbaar liedje en daarop weer het sterke 'Whisper my Name'. De ovedrvloedige regenval van eerder op de middag heeft het publiek uit het centrum van Veendam gehouden, maar Kate orange doet alles om het publieker bij te betrekken.
Muzikaal wordt de zangeres prima ondersteund door een lekkere strakke band , de Visual Sound System, en achtergrond zangeres Magdalena Dzambo. Een fijn stel dat helpt het feestje mee te bouwen. Af en toe is er nog een klein haperingetje, maar daar wordt professioneel overheen gespeeld. Zangeres Kateryna Vinitskyi blijft zich geven, blijft gaan, blijft dansen en blijft mooi zingen met haar fijne stem. Af en toe dreigt ze even door het geluid van de Visual Sound System te worden overstemt, maar Kate Orange laat dat niet gebeuren. Een mooie mix en energiek swingt de band door Veendam. Een mooie aanwinst voor zowel een rock als een dancefestival. Je wordt er vrolijk van.
VEENDAM – Extravagant en vrolijk met tomeloze energie. Kate Orange is een ervaring bleek in Veendam, waar de Rotterdamse formatie optrad in het kader van het Flower Power Festival. En niet alleen door wat er op het podium allemaal gebeurd, maar ook omdat de band prima muziek maakt, waarbij rock, dance en soul worden gekneed tot een heerlijk, met orange gekruid gerecht wordt gemaakt. In hoog tempo laat Kate Orange de nummers elkaar opvolgen. Zichtbaar met plezier speelt de band nummers met af en toe een rockoverhand en af en toe een danceoverhand. Het mooie 'Perfect Life' dat als wat steviger nummer fraai volgt op een dansbaar liedje en daarop weer het sterke 'Whisper my Name'. De ovedrvloedige regenval van eerder op de middag heeft het publiek uit het centrum van Veendam gehouden, maar Kate orange doet alles om het publieker bij te betrekken.
Muzikaal wordt de zangeres prima ondersteund door een lekkere strakke band , de Visual Sound System, en achtergrond zangeres Magdalena Dzambo. Een fijn stel dat helpt het feestje mee te bouwen. Af en toe is er nog een klein haperingetje, maar daar wordt professioneel overheen gespeeld. Zangeres Kateryna Vinitskyi blijft zich geven, blijft gaan, blijft dansen en blijft mooi zingen met haar fijne stem. Af en toe dreigt ze even door het geluid van de Visual Sound System te worden overstemt, maar Kate Orange laat dat niet gebeuren. Een mooie mix en energiek swingt de band door Veendam. Een mooie aanwinst voor zowel een rock als een dancefestival. Je wordt er vrolijk van.
Mijke Eryng maakt enorme groei door
VEENDAM – Niet voor niets stond Mijke Eryng in de finale van de Grote Prijs van Friesland. De Groningse formatie had wat last van zenuwen op het podium van de Romein, maar het bereiken van de finale toonde al wel aan dat het formeren van een band om haar heen een prima besluit was. Naar de juiste bandleden is het nog even zoeken, maar met drie begeleiders stond Eryng in Veendam op het Flower Power Festival en daar toonde de jonge Groningse aan op veel terreinen enorme progressie gemaakt te hebben. Ook was duidelijk dat er her en der ook nog stappen gedaan moeten worden. Een eerste winstpunt was de zang van Eryng. Ze zong veel reeeler dan voorheen en bleef mooi binnen haar mogelijkheden. Technisch is daar ook nog wel wat te winnen. Dat is ook het geval met de achtergrondzang. Een duidelijk geval van nog even op elkaar afstemmen. Vooral in het voor een band bewerkte nummer 'Buurvouw' was duidelijk dat hier oefening nog kunst moet baren.
Als liedjesschrijfster heeft Eryng de grootste stappen gemaakt. 'Monster' was al een mooi ouder nummer dat ze ook nu met succes op de setlist had gezet, maar ook het mooie 'Summerday', dat nieuw is. Het lieve 'Run down the River' met een triestige noot, dat met veel galm werd gebracht en het zeer volwassen 'Waterfall' dat enorm beviel ondanks de minimalistische lyrics bewezen dat Eryng leert, groeit en veel mogelijkheden heeft. Het was slechts de vierde keer dat de band in de huidige samenstelling bijeen was. Het was te merken dat het soms nog wat onwennig was en strakker kan en de noodgedwongen opstelling waarbij de bandleidster voor en een platform lager dan de band stond was niet optimaal voor onderlinge afstemming. De ingeslagen weg is desondanks prima en met haar podiumpersoonlijkheid en vaardigheden als componist zit er voor Eryng vast nog veel in het vat.
VEENDAM – Niet voor niets stond Mijke Eryng in de finale van de Grote Prijs van Friesland. De Groningse formatie had wat last van zenuwen op het podium van de Romein, maar het bereiken van de finale toonde al wel aan dat het formeren van een band om haar heen een prima besluit was. Naar de juiste bandleden is het nog even zoeken, maar met drie begeleiders stond Eryng in Veendam op het Flower Power Festival en daar toonde de jonge Groningse aan op veel terreinen enorme progressie gemaakt te hebben. Ook was duidelijk dat er her en der ook nog stappen gedaan moeten worden. Een eerste winstpunt was de zang van Eryng. Ze zong veel reeeler dan voorheen en bleef mooi binnen haar mogelijkheden. Technisch is daar ook nog wel wat te winnen. Dat is ook het geval met de achtergrondzang. Een duidelijk geval van nog even op elkaar afstemmen. Vooral in het voor een band bewerkte nummer 'Buurvouw' was duidelijk dat hier oefening nog kunst moet baren.
Als liedjesschrijfster heeft Eryng de grootste stappen gemaakt. 'Monster' was al een mooi ouder nummer dat ze ook nu met succes op de setlist had gezet, maar ook het mooie 'Summerday', dat nieuw is. Het lieve 'Run down the River' met een triestige noot, dat met veel galm werd gebracht en het zeer volwassen 'Waterfall' dat enorm beviel ondanks de minimalistische lyrics bewezen dat Eryng leert, groeit en veel mogelijkheden heeft. Het was slechts de vierde keer dat de band in de huidige samenstelling bijeen was. Het was te merken dat het soms nog wat onwennig was en strakker kan en de noodgedwongen opstelling waarbij de bandleidster voor en een platform lager dan de band stond was niet optimaal voor onderlinge afstemming. De ingeslagen weg is desondanks prima en met haar podiumpersoonlijkheid en vaardigheden als componist zit er voor Eryng vast nog veel in het vat.
Big Brothers Band hebben mooi afwisselende set
VEENDAM – De Big Brothers Band kwamen in het nieuws op Koningsdag omdat hun traditionele optreden in Groningen door vergunningsproblematiek niet kon doorgaan. In Veendam was dat tijdens Flower Power geen probleem en dus mocht de formatie bewijzen waarom ze zo prima scoorden tijdens het Rode Oortjes festival waar ze de finale haalden en de Kunstbende die met een mooie tweede prijs werd afgesloten. Dat lukte. Big Brothers Band heeft een fraaie soulvolle rocksound waar vooral de stem van Goya Buitenhuis debet aan is. Buitenhuis heeft een prima stem voor het genre die lekker schuurde, maar ook voldoende soulvol was om daarin prima overeind te blijven. Buitenhuis werd prima ondersteund door Leslie Camping op gitaar, Ferdy Camping die hoewel nog erg jong zich een vaardig basgitaarspeler toonde. Rishi Yildiz op toetsen en Ruurd Faber op drums, De band bracht een fijne afwisselende set, waarbij vaak de rock de boventoon voerde, maar soms ook echt de soulkant werd gekozen. Mooie nummers als het stevige 'Player' en het swingende 'Are You Ready' waren overtuigend. Dat telde ook voor de single van de band 'Heartbreak Hotel' De band bracht ook The Who cover 'My Generation'. Daar was onvoldoende mee gedaan. Een goede cover is niet een imitatie, maar aan de slag met zo'n nummer om er een echt 'Big Brothers Band' nummer van te maken. Een ander punt was dat de band op sommige momenten lekker stond te rocken met Buitenhuis die er wat dansmoves uitgooide en op andere momenten met strakke bekkies aan het werk en het optreden 'just another day at the office' leek, met de zanger met de hand in de broekzak. Het enthousiasme van het spel en dat uitstralen is erg belangrijk. Big Brother Bands is verder gewoon en lekker strak spelend bandje met mogelijkheden die lekker verder moeten werken aan een eigen geluid. Kilometers maken dus.
VEENDAM – De Big Brothers Band kwamen in het nieuws op Koningsdag omdat hun traditionele optreden in Groningen door vergunningsproblematiek niet kon doorgaan. In Veendam was dat tijdens Flower Power geen probleem en dus mocht de formatie bewijzen waarom ze zo prima scoorden tijdens het Rode Oortjes festival waar ze de finale haalden en de Kunstbende die met een mooie tweede prijs werd afgesloten. Dat lukte. Big Brothers Band heeft een fraaie soulvolle rocksound waar vooral de stem van Goya Buitenhuis debet aan is. Buitenhuis heeft een prima stem voor het genre die lekker schuurde, maar ook voldoende soulvol was om daarin prima overeind te blijven. Buitenhuis werd prima ondersteund door Leslie Camping op gitaar, Ferdy Camping die hoewel nog erg jong zich een vaardig basgitaarspeler toonde. Rishi Yildiz op toetsen en Ruurd Faber op drums, De band bracht een fijne afwisselende set, waarbij vaak de rock de boventoon voerde, maar soms ook echt de soulkant werd gekozen. Mooie nummers als het stevige 'Player' en het swingende 'Are You Ready' waren overtuigend. Dat telde ook voor de single van de band 'Heartbreak Hotel' De band bracht ook The Who cover 'My Generation'. Daar was onvoldoende mee gedaan. Een goede cover is niet een imitatie, maar aan de slag met zo'n nummer om er een echt 'Big Brothers Band' nummer van te maken. Een ander punt was dat de band op sommige momenten lekker stond te rocken met Buitenhuis die er wat dansmoves uitgooide en op andere momenten met strakke bekkies aan het werk en het optreden 'just another day at the office' leek, met de zanger met de hand in de broekzak. Het enthousiasme van het spel en dat uitstralen is erg belangrijk. Big Brother Bands is verder gewoon en lekker strak spelend bandje met mogelijkheden die lekker verder moeten werken aan een eigen geluid. Kilometers maken dus.
Mama Maffia brengt ongecompliceerde rock
VEENDAM – Zingen in je moerstaal en lekker ongecompliceerd rocken. Mama Maffia uit Veendam maakte het niet al te moeilijk op het Flower Power Festival voor eigen publiek. Lekker spelen, lekker zingen in Gronings, lekker genieten. Het was het eerste optreden van de rockformatie in de geest van Normaal en al die andere dialectformaties die in navolging van de Achterhoekers hun spreektaal als zangtaal hebben (her)ontdekt. Strak in een mooie en uniforme outfit stonden Mark Ploeger op zang en gitaar. Bassist Peter Bloem: die ook op mondharmonica en zang zich bewees. Toetsenist Gerry Kraan en Evert Kraan op drums op het podium. Om als debuterende formatie je garant te stelen 'voor een geslaagd,dampende,knettergekke feest avond,vol stampende rock ’n roll muziek' is gewaagd, maar getuigd van ballen. Dat kwam er niet helemaal uit, maar de formatie deed zeker een dappere poging. Prima rock 'n roll zang zonder poespas of het te mooi te willen doen. Gewoon lekker spelen met onder andere werk van Julian Sas. Soms kwam het wel erg dicht bij de vorbeelden, maar met tijd zal Mama Maffia vast ook een meer eigen stijl ontwikkelen en eigen werk. De nadruk lag nu op spelen. Het was rock met plezier. Er kan nog iets meer de interactie met het publiek worden gezocht. Jammer ook dat de fotograaf van de band in Mama Maffia shirt vaak tussen band en publiek zijn werk deed en het gaat toch echt om het publiek en niet het fotoboek, hoe leuk zo'n debuut ook is. Al met al is Mama Maffia een leuke veelbelovende toevoeging aan het boerenrock genre.
VEENDAM – Zingen in je moerstaal en lekker ongecompliceerd rocken. Mama Maffia uit Veendam maakte het niet al te moeilijk op het Flower Power Festival voor eigen publiek. Lekker spelen, lekker zingen in Gronings, lekker genieten. Het was het eerste optreden van de rockformatie in de geest van Normaal en al die andere dialectformaties die in navolging van de Achterhoekers hun spreektaal als zangtaal hebben (her)ontdekt. Strak in een mooie en uniforme outfit stonden Mark Ploeger op zang en gitaar. Bassist Peter Bloem: die ook op mondharmonica en zang zich bewees. Toetsenist Gerry Kraan en Evert Kraan op drums op het podium. Om als debuterende formatie je garant te stelen 'voor een geslaagd,dampende,knettergekke feest avond,vol stampende rock ’n roll muziek' is gewaagd, maar getuigd van ballen. Dat kwam er niet helemaal uit, maar de formatie deed zeker een dappere poging. Prima rock 'n roll zang zonder poespas of het te mooi te willen doen. Gewoon lekker spelen met onder andere werk van Julian Sas. Soms kwam het wel erg dicht bij de vorbeelden, maar met tijd zal Mama Maffia vast ook een meer eigen stijl ontwikkelen en eigen werk. De nadruk lag nu op spelen. Het was rock met plezier. Er kan nog iets meer de interactie met het publiek worden gezocht. Jammer ook dat de fotograaf van de band in Mama Maffia shirt vaak tussen band en publiek zijn werk deed en het gaat toch echt om het publiek en niet het fotoboek, hoe leuk zo'n debuut ook is. Al met al is Mama Maffia een leuke veelbelovende toevoeging aan het boerenrock genre.
Familiar Wild zet dijk van een optreden neer
STEENDAM – Verrast door haar eigen succes moest Melissa Bandura even improviseren. 'Een toegift?' Daar had de frontvrouw van de Canadese formatie Familiar Wild niet op gerekend op podium Peter en Leni in Steendam. Even overleg met haar drummer Ben Hermann resulteerde in een vertolking van een Tom Waits nummer met in plaats van de gruizige stem van de oude meester de loepzuivere en heldere stem van Bandura en aangezien dat ook een dijk van een zangeres is, werd Waits eer aangedaan met deze uitvoering. Voordien deed Familiar Wild zichzelf ook voldoende eer aan. De toon zette Familiar Wild al vanaf 'Change' het openingsnummer met het mooie 'I won't Say' er direct achteraan. Bandura rockte op de juiste momenten op haar electrische gitaar en ook gelegenheids Familiar Wild lid Ben Hermann toonde zich een mooi terughoudende drummer met een zachte touch die zijn frontvrouw het spotlight gunde. Dat nam Bandura ook. Met 'Storm' en de nieuwe single 'Every Cloud' had ze een prachtig midenstuk van haar optreden en ook het volgende 'Oregon' was van grote schoonheid. Voor afleiding zorgde de loop. Regelmatig zorgde het voor nog al wat gestamp, gebuk en gedraai aan knopjes. In de nummers was het apparaat een mooie toevoeging, maar het blijft af en toe toch een wat weerbarstig ding.
Familiar Wl bleef strooien met mooie liedjes. Somige folkliedjes wat meer rocky aangezet, andere keren juist wat dromerig. Steeds op basis van goed geschreven aantrekkelijke liedjes gebracht met het prima spel en Bandura die durft te zingen en zich te geven op het podium. De liedjes werden mooi van 'kop en staart' voorzien in de aankondigingen. Met '16 years' en het prachtige 'Love' dat Bandura ter gelegenheid van haar huwelijk schreef voor haar bruidegom sloot Familiar Wild af. In 'Love' zingt Bandura tegen haar aanstaande dat hij niet 'the one that got away'moet zijn. Dat pikte het publiek op. Bandura kwam niet uit Steendam zonder toegift. Zij was niet 'the one that got away'.
STEENDAM – Verrast door haar eigen succes moest Melissa Bandura even improviseren. 'Een toegift?' Daar had de frontvrouw van de Canadese formatie Familiar Wild niet op gerekend op podium Peter en Leni in Steendam. Even overleg met haar drummer Ben Hermann resulteerde in een vertolking van een Tom Waits nummer met in plaats van de gruizige stem van de oude meester de loepzuivere en heldere stem van Bandura en aangezien dat ook een dijk van een zangeres is, werd Waits eer aangedaan met deze uitvoering. Voordien deed Familiar Wild zichzelf ook voldoende eer aan. De toon zette Familiar Wild al vanaf 'Change' het openingsnummer met het mooie 'I won't Say' er direct achteraan. Bandura rockte op de juiste momenten op haar electrische gitaar en ook gelegenheids Familiar Wild lid Ben Hermann toonde zich een mooi terughoudende drummer met een zachte touch die zijn frontvrouw het spotlight gunde. Dat nam Bandura ook. Met 'Storm' en de nieuwe single 'Every Cloud' had ze een prachtig midenstuk van haar optreden en ook het volgende 'Oregon' was van grote schoonheid. Voor afleiding zorgde de loop. Regelmatig zorgde het voor nog al wat gestamp, gebuk en gedraai aan knopjes. In de nummers was het apparaat een mooie toevoeging, maar het blijft af en toe toch een wat weerbarstig ding.
Familiar Wl bleef strooien met mooie liedjes. Somige folkliedjes wat meer rocky aangezet, andere keren juist wat dromerig. Steeds op basis van goed geschreven aantrekkelijke liedjes gebracht met het prima spel en Bandura die durft te zingen en zich te geven op het podium. De liedjes werden mooi van 'kop en staart' voorzien in de aankondigingen. Met '16 years' en het prachtige 'Love' dat Bandura ter gelegenheid van haar huwelijk schreef voor haar bruidegom sloot Familiar Wild af. In 'Love' zingt Bandura tegen haar aanstaande dat hij niet 'the one that got away'moet zijn. Dat pikte het publiek op. Bandura kwam niet uit Steendam zonder toegift. Zij was niet 'the one that got away'.
Ben Hermann werpt bescheidenheid van zich af
STEENDAM – Bescheiden stapte singer songwriter Ben Hermann op het podium van Peter en Leni in Steendam en de eerste nummers slaagde hij er nog niet in om dat van zich af te werpen. Het was even acclimatiseren voor de Canadees op de kust van het Schildmeer. Gelukkig was het na de eerste twee nummers dat Ben Hermann de schroom van zich afzette en met 'Tall Grasses' een fijn walsje inzette. Daarmee bevestigde hij de onder het voorgaande nummer 'Halfway' gevestigde indruk dat Hermann een man met wat in zijn mars is. Zijn bescheidenheid bleef hem af en toe wat parten spelen, maar allengs kwam hij beter in zijn ritme. Ben Hermann heeft een zeer fraaie, wat droevige stem die hij ook steeds beter wist te gebruiken. In het begin dreigde zijn eigen spel en het viool spel van violiste Melissa Bandura hem te overvleugelen, maar naar mate hij beter in zijn vel kwam op het podium was daar geen sprake meer van en kwam er meer diepte in zijn zang. Bijvoorbeeld tijdens 'Crown of Flies' en 'The Way you Cried', liedjes van een nog te verschijnen album die erg veelbelovend klonken. Hermann bleek ook prima gitarist die met mooi spel zichzelf begeleide en daarbij een mooie samenspel had met Bandura. Absoluut hoogtepunt was een prachtige uitvoering van 'Air Balloon' een nummer van de EP 'Red Sky in Morning'. Een eerbetoon aan de capaciteiten van Ben Hermann ls songwriter, want liedjes schrijven kan de Canadees. Het werd zo een mooi gevarieerde set, waarbij Hermann af en toe goede introducties gaf, maar vaker niet of nauwelijks van zijn nummers. Een groeipuntje net als zijn podiumpersoonlijkheid. Ben Hermann heeft veel in zijn mars en mag dat best uitstralen. Als afsluiting tracteerde hij op 'Revelator', een nummer van Gillian Welch die door een inmiddels volledig warm gedraaide Hermann prachtig werd vertolkt. In die vorm had hij nog wel even verder mogen zingen. Bescheiden mag hij zijn, Hermann bleek wel een muzikale sluipmoordenaar. ZiJn liedjes blijven hangen in je hoofd, daar waar je dat niet verwacht.
STEENDAM – Bescheiden stapte singer songwriter Ben Hermann op het podium van Peter en Leni in Steendam en de eerste nummers slaagde hij er nog niet in om dat van zich af te werpen. Het was even acclimatiseren voor de Canadees op de kust van het Schildmeer. Gelukkig was het na de eerste twee nummers dat Ben Hermann de schroom van zich afzette en met 'Tall Grasses' een fijn walsje inzette. Daarmee bevestigde hij de onder het voorgaande nummer 'Halfway' gevestigde indruk dat Hermann een man met wat in zijn mars is. Zijn bescheidenheid bleef hem af en toe wat parten spelen, maar allengs kwam hij beter in zijn ritme. Ben Hermann heeft een zeer fraaie, wat droevige stem die hij ook steeds beter wist te gebruiken. In het begin dreigde zijn eigen spel en het viool spel van violiste Melissa Bandura hem te overvleugelen, maar naar mate hij beter in zijn vel kwam op het podium was daar geen sprake meer van en kwam er meer diepte in zijn zang. Bijvoorbeeld tijdens 'Crown of Flies' en 'The Way you Cried', liedjes van een nog te verschijnen album die erg veelbelovend klonken. Hermann bleek ook prima gitarist die met mooi spel zichzelf begeleide en daarbij een mooie samenspel had met Bandura. Absoluut hoogtepunt was een prachtige uitvoering van 'Air Balloon' een nummer van de EP 'Red Sky in Morning'. Een eerbetoon aan de capaciteiten van Ben Hermann ls songwriter, want liedjes schrijven kan de Canadees. Het werd zo een mooi gevarieerde set, waarbij Hermann af en toe goede introducties gaf, maar vaker niet of nauwelijks van zijn nummers. Een groeipuntje net als zijn podiumpersoonlijkheid. Ben Hermann heeft veel in zijn mars en mag dat best uitstralen. Als afsluiting tracteerde hij op 'Revelator', een nummer van Gillian Welch die door een inmiddels volledig warm gedraaide Hermann prachtig werd vertolkt. In die vorm had hij nog wel even verder mogen zingen. Bescheiden mag hij zijn, Hermann bleek wel een muzikale sluipmoordenaar. ZiJn liedjes blijven hangen in je hoofd, daar waar je dat niet verwacht.
Intensiteit troef bij The Wood Brothers
GRONINGEN – De ogen gingen dicht en spelen maar. The Wood Brothers waren in hun element met hun instrumenten op het podium van De Oosterpoort in Groningen. De intensiteit waarmee broers Oliver en Chris Wood samen met Jano Rix spelen is fenomenaal. Het publiek krijgt haast geen tijd soms om te aplaudiseren voor de contrabas van Chris Wood alweer een nieuw liedje inzet, de ogen luiken en The Wood Brothers verder swingen. Het houdt het tempo erin. Slechts af en toe neemt voornamelijk Oliver Wood het woord om wat te vertellen, verder is het spelen, spelen en nog eens spelen en dat kunnen The Wood Brothers voortreffelijk. In hun liedjes zijn de invloeden van jazz, folk, country en rock hoorbaar. De setlist is logisch opgebouwd met een indrukwekkend begin en op de juiste momenten een versnelling of het inbouwen van een rustiger liedje. Aanbod kwam oud materiaal, maar ook nummers van heun laatse album 'The Muse' en werk van hun nog te verschijnen nieuwe EP. Chris Wood imponeert op zijn bas net als Oliver Wood op akoestische en electrische gitaar en beide broers worden meer dan uitstekend ondersteund door een bescheiden Rix op percussie, Een mooie uitvoering van Mary Anne komt langs en dat alles met de prachtige zang van Oliver Wood die een stem heeft die diep in je ziel dringt. 'Wastin' my Mind' en een liedje opgedragen aan alle muzikanten die de zalen bij langs trekken om een mager of dik belegde boterham te verdienen. Met 'Snake eyes' komt een nieuw nummer aan bod met veel country invloeden voor met 'Keep me Around'de eindsprint wordt ingezet, met als toegift 'One More Day'. The Wood Brothers zijn een band die live hun reputatie volledig waarmaken. Het plezier van het spelen, of het nu een volle zaal is of niet, straalt er van af. Fraaie afronde liedjes en mooie harmonieen. Met The Wood Brothers kun je een avondje doorkomen, maar dat hoge tempo, mag af en toe best naar beneden, al was het maar om het publiek te laten uitklappen.
GRONINGEN – De ogen gingen dicht en spelen maar. The Wood Brothers waren in hun element met hun instrumenten op het podium van De Oosterpoort in Groningen. De intensiteit waarmee broers Oliver en Chris Wood samen met Jano Rix spelen is fenomenaal. Het publiek krijgt haast geen tijd soms om te aplaudiseren voor de contrabas van Chris Wood alweer een nieuw liedje inzet, de ogen luiken en The Wood Brothers verder swingen. Het houdt het tempo erin. Slechts af en toe neemt voornamelijk Oliver Wood het woord om wat te vertellen, verder is het spelen, spelen en nog eens spelen en dat kunnen The Wood Brothers voortreffelijk. In hun liedjes zijn de invloeden van jazz, folk, country en rock hoorbaar. De setlist is logisch opgebouwd met een indrukwekkend begin en op de juiste momenten een versnelling of het inbouwen van een rustiger liedje. Aanbod kwam oud materiaal, maar ook nummers van heun laatse album 'The Muse' en werk van hun nog te verschijnen nieuwe EP. Chris Wood imponeert op zijn bas net als Oliver Wood op akoestische en electrische gitaar en beide broers worden meer dan uitstekend ondersteund door een bescheiden Rix op percussie, Een mooie uitvoering van Mary Anne komt langs en dat alles met de prachtige zang van Oliver Wood die een stem heeft die diep in je ziel dringt. 'Wastin' my Mind' en een liedje opgedragen aan alle muzikanten die de zalen bij langs trekken om een mager of dik belegde boterham te verdienen. Met 'Snake eyes' komt een nieuw nummer aan bod met veel country invloeden voor met 'Keep me Around'de eindsprint wordt ingezet, met als toegift 'One More Day'. The Wood Brothers zijn een band die live hun reputatie volledig waarmaken. Het plezier van het spelen, of het nu een volle zaal is of niet, straalt er van af. Fraaie afronde liedjes en mooie harmonieen. Met The Wood Brothers kun je een avondje doorkomen, maar dat hoge tempo, mag af en toe best naar beneden, al was het maar om het publiek te laten uitklappen.
Carsie Blanton weet te overtuigen in De Oosterpoort
GRONINGEN – Het is vaak een ondankbare klus om als voorprogramma de zaal warm te maken voor de hoofdact. Aan Carsie Blanton om het publiek dat niet voor haar kwam te overtuigen van haar kunnen. Daar slaagde de New Orleanse in met vlag en wimpel. Al na een tweetal nummers was de zaal om en had volop de aandacht bij de zangeres. Geen wonder, want Blanton heeft een prachtige stem en een grootaantal mooie liedjes op haa repertoire, waarbij het de ene keer wat meer richting jazz en swing ging en de andere keer wat meer de folk en rock de bovenhand had. Clanton trapte af met een traditional, maar zette echt de toon met 'Smoke Alarm' een liedje geschreven op basis van een pick-up line, waaruit een zeer mooi liedje was ontstaan. Met als het 'one night stand' liedje 'Money in the Bank' dat volgde. Blanton op gitaar werd gedurende het concert meer dan uitmuntend ondersteund door Joseph Plowman op contrabas. Een frisse verschijning die daadwerkelijk zijn stempel wist te drukken. Waarin Blanton zich een meester in toonde waren de introducties van haar nummers. Goede informatie en met gedoseerde humor waardoor de liedjes extra betekenis kregen. Met haar prettige stem en charme ging de zangeres rustig verder het publiek in te pakken. Een Billy Holliday classic 'Do you know what it means to Miss New Orleans' van haar laatste album 'Something Old, Something New' waarop ze vergeten classics uit de jren 40 en 50 van de vorige eeuw nieuw leven in blaast. Het nieuwe 'Hot Nights' en het erg mooie 'To Be Know' vormden de aanloop tot de vrolijke afsluiting 'My Baby can Dance'. Voor vele een zeer overtuigende kennismaking met de veelzijdige zangeres die bewees dat ze ook als hoofdact niet zou misstaan.
GRONINGEN – Het is vaak een ondankbare klus om als voorprogramma de zaal warm te maken voor de hoofdact. Aan Carsie Blanton om het publiek dat niet voor haar kwam te overtuigen van haar kunnen. Daar slaagde de New Orleanse in met vlag en wimpel. Al na een tweetal nummers was de zaal om en had volop de aandacht bij de zangeres. Geen wonder, want Blanton heeft een prachtige stem en een grootaantal mooie liedjes op haa repertoire, waarbij het de ene keer wat meer richting jazz en swing ging en de andere keer wat meer de folk en rock de bovenhand had. Clanton trapte af met een traditional, maar zette echt de toon met 'Smoke Alarm' een liedje geschreven op basis van een pick-up line, waaruit een zeer mooi liedje was ontstaan. Met als het 'one night stand' liedje 'Money in the Bank' dat volgde. Blanton op gitaar werd gedurende het concert meer dan uitmuntend ondersteund door Joseph Plowman op contrabas. Een frisse verschijning die daadwerkelijk zijn stempel wist te drukken. Waarin Blanton zich een meester in toonde waren de introducties van haar nummers. Goede informatie en met gedoseerde humor waardoor de liedjes extra betekenis kregen. Met haar prettige stem en charme ging de zangeres rustig verder het publiek in te pakken. Een Billy Holliday classic 'Do you know what it means to Miss New Orleans' van haar laatste album 'Something Old, Something New' waarop ze vergeten classics uit de jren 40 en 50 van de vorige eeuw nieuw leven in blaast. Het nieuwe 'Hot Nights' en het erg mooie 'To Be Know' vormden de aanloop tot de vrolijke afsluiting 'My Baby can Dance'. Voor vele een zeer overtuigende kennismaking met de veelzijdige zangeres die bewees dat ze ook als hoofdact niet zou misstaan.
Giulia Millanta veni vidi vici in Roodehaan
ROODEHAAN – Giulia Millanta kwam zag en overwon in Romeinse traditie in Roodehaan in de gelijknamige eetgelegenheid. Een meer dan volgepakte gelagkamer lag binnen de kortste tijd aan de voeten van de Italiaanse die tegenwoordig residentie houdt in Austin Texas in de Verenigde Staten. Dat was niet zo verwonderlijk. Giulia Millanta is een prachtige en volwassen artieste met een gevarieerd repertoire en de ondersteuning van Paolo Clementi op viola. En die ondersteuning mag niet worden onderschat, want Clementi is niet alleen een meester op zijn instrument, maar heeft ook een grote podiumpersoonlijkheid met een aanstekelijke lach en een plezier dat je goed doet voelen. Zelf bewees Millanta ook een uitstekend gitariste te zijn en een zangeres met lef. Dat toonde ze al in het openingsnummer 'Ma Voix' waarin verschillende talen aan bod kwamen. Liedjes met zeggingskracht kwamen langs. Wat opviel was dat de liedjes die in een andere taal gezongen werden een heel andere dynamiek hebben dan het Engelse repertoire. De in het Italiaans gezongen ballade over de prostituee Lulu die uit het vak stapt en 'Il Grande Frantello', haar kijk op de Italiaanse politiek, of in het Spaans 'Paloma' dat in de tweede set langs kwam. Daarnaast veel liedjes van haar album 'The Funambalist', maar ook andere nummers als sterke 'Pieces' en het vrolijke meezingnummer 'Shaky Legs'. Dit werd aangevuld door een aantal fijne covers de Sonny Bono klassieker 'Bang Bang' op verzoek een stukje Townes van Sant een nummer van Tom Waits. Het prachtige 'Piece of my heart'van Janis Joplin en de Hüsker Dü klassieker 'She Floated away' die ze ook op haar album heeft staan en die de afsluiting vormde van het concert.
Jammer was dat Millanta en Clementi zaten. Beide zitten vol energie en werden beperkt door de stoelen. De zang van Millanta is prachtig. Mooi en karateristiek. Een mooie afwisselende setlist lag voor met veel variatie. Millanta was charmant op het podium, maar mocht zo nu en dan iets meer vertellen. De Italiaanse liedjes kregen wel een degelijke achtergrond, maar af en toe misstond dat ook niet bij sommige Engelse liedjes of bij de keuze voor de covers. Met 'Silvery Gown' werd uiteindelijk een heel mooie avond afgesloten.
ROODEHAAN – Giulia Millanta kwam zag en overwon in Romeinse traditie in Roodehaan in de gelijknamige eetgelegenheid. Een meer dan volgepakte gelagkamer lag binnen de kortste tijd aan de voeten van de Italiaanse die tegenwoordig residentie houdt in Austin Texas in de Verenigde Staten. Dat was niet zo verwonderlijk. Giulia Millanta is een prachtige en volwassen artieste met een gevarieerd repertoire en de ondersteuning van Paolo Clementi op viola. En die ondersteuning mag niet worden onderschat, want Clementi is niet alleen een meester op zijn instrument, maar heeft ook een grote podiumpersoonlijkheid met een aanstekelijke lach en een plezier dat je goed doet voelen. Zelf bewees Millanta ook een uitstekend gitariste te zijn en een zangeres met lef. Dat toonde ze al in het openingsnummer 'Ma Voix' waarin verschillende talen aan bod kwamen. Liedjes met zeggingskracht kwamen langs. Wat opviel was dat de liedjes die in een andere taal gezongen werden een heel andere dynamiek hebben dan het Engelse repertoire. De in het Italiaans gezongen ballade over de prostituee Lulu die uit het vak stapt en 'Il Grande Frantello', haar kijk op de Italiaanse politiek, of in het Spaans 'Paloma' dat in de tweede set langs kwam. Daarnaast veel liedjes van haar album 'The Funambalist', maar ook andere nummers als sterke 'Pieces' en het vrolijke meezingnummer 'Shaky Legs'. Dit werd aangevuld door een aantal fijne covers de Sonny Bono klassieker 'Bang Bang' op verzoek een stukje Townes van Sant een nummer van Tom Waits. Het prachtige 'Piece of my heart'van Janis Joplin en de Hüsker Dü klassieker 'She Floated away' die ze ook op haar album heeft staan en die de afsluiting vormde van het concert.
Jammer was dat Millanta en Clementi zaten. Beide zitten vol energie en werden beperkt door de stoelen. De zang van Millanta is prachtig. Mooi en karateristiek. Een mooie afwisselende setlist lag voor met veel variatie. Millanta was charmant op het podium, maar mocht zo nu en dan iets meer vertellen. De Italiaanse liedjes kregen wel een degelijke achtergrond, maar af en toe misstond dat ook niet bij sommige Engelse liedjes of bij de keuze voor de covers. Met 'Silvery Gown' werd uiteindelijk een heel mooie avond afgesloten.
Lynne Hanson snijdt door merg en been op weg naar schoonheid
BORGER – Als er één artiest is die zichzelf niet spaart dan is het de Canadese Lynne Hanson. Met een enorme intensiteit brengt ze haar liedjes op het podium bij VanSlag / Roots on the Road in Borger. Liedjes waarmee ze afrekende met een inktzwarte periode in haar leven, dus kun je je alleen maar afvragen hoe het voor Hanson is om steeds terug te stappen in die dagen waarin haar tunnel geen licht aan de einder scheen te hebben. Het zijn prachtige liedjes die Hanson brengt, maar liedjes die door merg en been snijden. Hanson schreeuwt haar pijn figuurlijk uit doo haar liedjes, rekent er mee af en maakt van haar ervaringen een fantastische luisterervaring. Het lukt haar om vanaf het openingsnummer 'River of Sand' in die 'zone' te stappen en haar publiek mee te nemen van hell naar heaven. Hierbij geholpen door haar fijne stem die de bijbehorende emoties weet over te brengen en een B.J. Baartmans in topvorm die zijn volledige snaarinstrumenten kast heeft meegenomen en Hanson op mandoline en gitaar ondersteund. De Brabander begeleidt niet alleen, maar voegt ook daadwerkelijk wat toe. Prachtig was ook te zien het plezier dat beide hadden in het spelen en dat begrip dan even een blik is om precies te begrijpen wat de ander wil. Via het erg mooie 'Waiting by the Water' toonde Lynne Hanson liedje voor liedje aan een exeptioneel artieste te zijn. Een artieste die geen kapsones, maar vooral zichzelf in de aanbieding heeft op het podium. Vooral 'This too Shall Pass' was adembenemend mooi. Op deze dag dat de muziekwereld BB Kin verloor, speelde Hanson voor hem het bluesnummer 'Gravedigger' en ook B.J. Baartmans speelde later solo een nummer voor King. Prachtig was ook het 'Colour my Summer Blues', net als al die andere liedjes voorzien van een fjne introductie. Als afsluiting nodigde Hanson voor 'Trading in my Lonesome', een nummer dat ze schreef met Lynn Miles, op het podium Suzanne Jarvie en pianist Chris Brown uit voor een prachtige uitvoering van het nummer. Geen mens gun je de weg die Lynne Hanson heeft moeten gaan, maar als trost mag gelden dat er in ieder geval fantastische muziek uit is voortgekomen en een voorbeeld van de veerkracht van de mens. Lynne Hanson is een voorbeeld voor ons allen.
BORGER – Als er één artiest is die zichzelf niet spaart dan is het de Canadese Lynne Hanson. Met een enorme intensiteit brengt ze haar liedjes op het podium bij VanSlag / Roots on the Road in Borger. Liedjes waarmee ze afrekende met een inktzwarte periode in haar leven, dus kun je je alleen maar afvragen hoe het voor Hanson is om steeds terug te stappen in die dagen waarin haar tunnel geen licht aan de einder scheen te hebben. Het zijn prachtige liedjes die Hanson brengt, maar liedjes die door merg en been snijden. Hanson schreeuwt haar pijn figuurlijk uit doo haar liedjes, rekent er mee af en maakt van haar ervaringen een fantastische luisterervaring. Het lukt haar om vanaf het openingsnummer 'River of Sand' in die 'zone' te stappen en haar publiek mee te nemen van hell naar heaven. Hierbij geholpen door haar fijne stem die de bijbehorende emoties weet over te brengen en een B.J. Baartmans in topvorm die zijn volledige snaarinstrumenten kast heeft meegenomen en Hanson op mandoline en gitaar ondersteund. De Brabander begeleidt niet alleen, maar voegt ook daadwerkelijk wat toe. Prachtig was ook te zien het plezier dat beide hadden in het spelen en dat begrip dan even een blik is om precies te begrijpen wat de ander wil. Via het erg mooie 'Waiting by the Water' toonde Lynne Hanson liedje voor liedje aan een exeptioneel artieste te zijn. Een artieste die geen kapsones, maar vooral zichzelf in de aanbieding heeft op het podium. Vooral 'This too Shall Pass' was adembenemend mooi. Op deze dag dat de muziekwereld BB Kin verloor, speelde Hanson voor hem het bluesnummer 'Gravedigger' en ook B.J. Baartmans speelde later solo een nummer voor King. Prachtig was ook het 'Colour my Summer Blues', net als al die andere liedjes voorzien van een fjne introductie. Als afsluiting nodigde Hanson voor 'Trading in my Lonesome', een nummer dat ze schreef met Lynn Miles, op het podium Suzanne Jarvie en pianist Chris Brown uit voor een prachtige uitvoering van het nummer. Geen mens gun je de weg die Lynne Hanson heeft moeten gaan, maar als trost mag gelden dat er in ieder geval fantastische muziek uit is voortgekomen en een voorbeeld van de veerkracht van de mens. Lynne Hanson is een voorbeeld voor ons allen.
Bob Dylan vormt draaipunt voor Suzanne Jarvie
BORGER – Je hebt van die concerten met een draaipunt. Een liedje waarin ineens alles op zijn plaats valt en daarna is het goed. Voor laatbloeier Suzanne Jarvie was een cover van Bob Dylan dat liedje. Jarvie begon prima op het podium van vanSlag / Roots on the Road met mooie liedjes als 'Tears of Love', in een twist van een oude country traditie geen murder ballad, maar een rape ballad en 'Love is Now'. Jarvie legde daarbij te veel de nadruk op het mooi zingen en spelen en het duidelijk articuleren en vergat daarbij de diepte in te gaan en haar emoties mee te geven aan haar liedjes. Dan blijven mooie countryachtige liedjes over. Je kunt veel van Bob Dylan zeggen, maar niet dat het een mooi zinger is of de emoties niet weet door te geven. Met het zingen van de cover 'Senor' trad de geest van Dylan in Jarvie. Ineens wist ze wel die diepere laag aan te boren en kwam de extra lading van de liedjes, daar waar het draait om voelen en niet om luisteren, boven. Jarvie deed Dylan eer aan met haar cover en behield diens intensiteit. Haar debuut album 'Spiral Road' is voral een afrekening met de heftige tijd dat één van haar kinderen ernstig ziek in het hospitaal lag. Met '2458' kon ze wel die tijd tussen hoop en vrees doen herleven en voelde je de wanhoop van een moeder die dreigt haar kind te verliezen. Het nummer werd direct van mooi naar prachtig en indrukwekkend verheven. Dat telde ook voor 'Shrieking Shack' wat stond voor de poging van dierbaren een veilige omgeving te bieden om te genezen. Een fantastisch nummer. Jarvie werd daarbij op de electronische piano goed begeleidt door Chris Brown. Jammer dat beide ver uit elkar stonden, dat kwam de wisselwerking niet altijd ten goede. Brown kreeg de tijd om te vertellen over zijn tijd in de begeleidingsband van de die dag overleden BB King en dat was een indrukwekkend verhaal. Op het einde vulde het podium zich. B.J. Baartmans kwam 'on stage' om bij te dragen aan 'Spiral Road' het titelnummer van Jarvie's album en Lynne Hanson droeg haar vocale kracht bij aan 'de cover 'Orphan Girl'. Suzanne Jarvie is een bijzonder artieste. Ze moet nog groeien in haar rol, maar zolang de geest van Bob in haar blijft varen zo nu en dan, komt het wel goed met de Canadeze.
BORGER – Je hebt van die concerten met een draaipunt. Een liedje waarin ineens alles op zijn plaats valt en daarna is het goed. Voor laatbloeier Suzanne Jarvie was een cover van Bob Dylan dat liedje. Jarvie begon prima op het podium van vanSlag / Roots on the Road met mooie liedjes als 'Tears of Love', in een twist van een oude country traditie geen murder ballad, maar een rape ballad en 'Love is Now'. Jarvie legde daarbij te veel de nadruk op het mooi zingen en spelen en het duidelijk articuleren en vergat daarbij de diepte in te gaan en haar emoties mee te geven aan haar liedjes. Dan blijven mooie countryachtige liedjes over. Je kunt veel van Bob Dylan zeggen, maar niet dat het een mooi zinger is of de emoties niet weet door te geven. Met het zingen van de cover 'Senor' trad de geest van Dylan in Jarvie. Ineens wist ze wel die diepere laag aan te boren en kwam de extra lading van de liedjes, daar waar het draait om voelen en niet om luisteren, boven. Jarvie deed Dylan eer aan met haar cover en behield diens intensiteit. Haar debuut album 'Spiral Road' is voral een afrekening met de heftige tijd dat één van haar kinderen ernstig ziek in het hospitaal lag. Met '2458' kon ze wel die tijd tussen hoop en vrees doen herleven en voelde je de wanhoop van een moeder die dreigt haar kind te verliezen. Het nummer werd direct van mooi naar prachtig en indrukwekkend verheven. Dat telde ook voor 'Shrieking Shack' wat stond voor de poging van dierbaren een veilige omgeving te bieden om te genezen. Een fantastisch nummer. Jarvie werd daarbij op de electronische piano goed begeleidt door Chris Brown. Jammer dat beide ver uit elkar stonden, dat kwam de wisselwerking niet altijd ten goede. Brown kreeg de tijd om te vertellen over zijn tijd in de begeleidingsband van de die dag overleden BB King en dat was een indrukwekkend verhaal. Op het einde vulde het podium zich. B.J. Baartmans kwam 'on stage' om bij te dragen aan 'Spiral Road' het titelnummer van Jarvie's album en Lynne Hanson droeg haar vocale kracht bij aan 'de cover 'Orphan Girl'. Suzanne Jarvie is een bijzonder artieste. Ze moet nog groeien in haar rol, maar zolang de geest van Bob in haar blijft varen zo nu en dan, komt het wel goed met de Canadeze.
Matt Harlan en Rachel Jones overtuigen met oprechte liedjes
AMEN – Even moest het echtpaar Matt Harlan en Rachel Jones de vermoeienissen van de tour en het ongebruikelijke vroege middag uur van zich afschudden tijdens hun optreden in De Amer in Amen. Ze begonnen nogal vlak in vooral hun presentatie, maar gelukkig veranderde dat snel en kreeg het optreden de mooie diepgang die hoort bij sterke en vooral oprechte liedjes. Liedjes uit het hart. Muzikaal bleef het vanaf het begin goed met 'Walter' als mooie opening en werd het ook alleen maar mooier. Het werd steeds losser en persoonlijker en beide echtelieden uit Houston Texas kwamen uiteindelijk thuis in Amen. Hoogtepunt van de eerste set en draaipnt in het concert was het ingelaste 'Second Gear'. De eerste set was sneller dan verwacht, ondanks een gitaar die gedurende het hele concert vaak gestemd moest worden, en de vrijgekomen tijd werd met dit liedje over het toch iets rustiger aandoen in het leven prachtig opgevuld en met het eigen goede advies ter harte begon Harlan allengs meer en persoonlijker te vertellen. Vanaf set twee, dat opende met 'Simple Song' en 'Half Developed Song' was het uitmuntend. Het ene mooi folkliedje naar het andere stroomde de zaal in met eerst een fraaie hoofdrol in een sterke leadzang van Rachel Jones en prachtige harmonieen. De karakteristieke stem van Matt Harlan valt niet in de een categorie van mooi of lelijk, maar meer in menselijk en vol emotie. Dat kwam optimaal tot uiting in 'Raven Hotel' wat misschien wel het hoogtepunt was van het hele concert.
In het slotstuk dat begon met 'Slow Moving Train' was ook ruimte voor een eerbetoon aan een aantal inspiratiebronnen van het duo. Het door Harlan met John Fulbright in het achterhoofd geschreven lied, een cover van Willie Nelson en een nummer van Diana Jones', zodat ook de inspiratiebronnen van Matt Harlan en Rachel Jones even in het Amer spotlight werden gezet. Een concert zonder poespas. Goede verhalen en mooie liedjes gebracht zonder overdreven showmanship. Gewoon gebracht op de merites van het liedje en de kracht van het talent en zo hoort het.
AMEN – Even moest het echtpaar Matt Harlan en Rachel Jones de vermoeienissen van de tour en het ongebruikelijke vroege middag uur van zich afschudden tijdens hun optreden in De Amer in Amen. Ze begonnen nogal vlak in vooral hun presentatie, maar gelukkig veranderde dat snel en kreeg het optreden de mooie diepgang die hoort bij sterke en vooral oprechte liedjes. Liedjes uit het hart. Muzikaal bleef het vanaf het begin goed met 'Walter' als mooie opening en werd het ook alleen maar mooier. Het werd steeds losser en persoonlijker en beide echtelieden uit Houston Texas kwamen uiteindelijk thuis in Amen. Hoogtepunt van de eerste set en draaipnt in het concert was het ingelaste 'Second Gear'. De eerste set was sneller dan verwacht, ondanks een gitaar die gedurende het hele concert vaak gestemd moest worden, en de vrijgekomen tijd werd met dit liedje over het toch iets rustiger aandoen in het leven prachtig opgevuld en met het eigen goede advies ter harte begon Harlan allengs meer en persoonlijker te vertellen. Vanaf set twee, dat opende met 'Simple Song' en 'Half Developed Song' was het uitmuntend. Het ene mooi folkliedje naar het andere stroomde de zaal in met eerst een fraaie hoofdrol in een sterke leadzang van Rachel Jones en prachtige harmonieen. De karakteristieke stem van Matt Harlan valt niet in de een categorie van mooi of lelijk, maar meer in menselijk en vol emotie. Dat kwam optimaal tot uiting in 'Raven Hotel' wat misschien wel het hoogtepunt was van het hele concert.
In het slotstuk dat begon met 'Slow Moving Train' was ook ruimte voor een eerbetoon aan een aantal inspiratiebronnen van het duo. Het door Harlan met John Fulbright in het achterhoofd geschreven lied, een cover van Willie Nelson en een nummer van Diana Jones', zodat ook de inspiratiebronnen van Matt Harlan en Rachel Jones even in het Amer spotlight werden gezet. Een concert zonder poespas. Goede verhalen en mooie liedjes gebracht zonder overdreven showmanship. Gewoon gebracht op de merites van het liedje en de kracht van het talent en zo hoort het.
Alfonso y señor León zet zichzelf op de kaart
AMEN – Als voorprogramma heb je als band de mogelijkheid om jezelf te presenteren aan een ander publiek dan wat normaliter naar je concerten komt. Veel voorprogramma acts hebben succesvol de stap naar hoofdact gemaakt. Tijdens de zondagmiddagconcerten in De Amer worden met regelmaat leuke regionale acts in deze rol geprogrammeerd in het kader van Amer Voorspel. Zo ook het exotisch klinkende maar Groningse Alfonso y señor León. Of de formatie slaagt als hoofdact weet alleen de toekomst, maar met een fris en fruitig optreden wist de formatie zichzelf prima op de kaart te zetten. Alfonso y señor León was lang een twee mansformatie, maar heeft met percussionist Edwin een mooie en aanvullende uitbreiding ondergaan die de muziek ten goede komt. Het tweetal nummers dat gespeeld werd in de duoformatie met Remco op gitaar en ukelele en Jan Bart op melodica, bas en tal van andere instrumenten was niet zo kleurrijk al in drietalopstelling. Alfonso y señor León speelt instrumentaal. Het zijn mooie vrolijke liedjes met inspiratie op het dagelijksleven en de stemmingen van de leden. Bijvoorbeeld 'Mich & Sweep' over het spel van twee honden gevolgd door het nummer 'Drentse Aa' waar de inspiratie lag in het kabbelen van de beek in het Drentse landschap. 'Plein vol kinderen' kwam iets minder uit de muzkale verf mede door een naar beneden vallende xylofoon. Maar met 'Birds', dermate vrolijk dat het niet op Alfred Hitchkok, maar eerder op een zonnige lentemiddag in het Groninger Stadspark moet zijn geïnspireerd, en 'Moths racing for the Light' werd dat rechtgezet. Het best kwam de kwaliteit van de formatie tot uiting in 'Varkentje' dat een fraai rustig begin op ukelele kende, maar ook een zeer krachtige demarrage van bas en percussie. De wisseling van tempo en instrumenten, soms zelfs gedurende een nummer, was een sterk punt bij de formatie, waar het juist er zo om draait om deze 'moodswings' muzikaal te verbeelden. Een korte krachtige uitleg over de nummers was hierbij geen overbodige luxe en werd keurig verzorgd. Met een Spaansachtig nummer sloot Alfonso y señor León af en dat was voor velen een zeer plezierige kenismaking.
AMEN – Als voorprogramma heb je als band de mogelijkheid om jezelf te presenteren aan een ander publiek dan wat normaliter naar je concerten komt. Veel voorprogramma acts hebben succesvol de stap naar hoofdact gemaakt. Tijdens de zondagmiddagconcerten in De Amer worden met regelmaat leuke regionale acts in deze rol geprogrammeerd in het kader van Amer Voorspel. Zo ook het exotisch klinkende maar Groningse Alfonso y señor León. Of de formatie slaagt als hoofdact weet alleen de toekomst, maar met een fris en fruitig optreden wist de formatie zichzelf prima op de kaart te zetten. Alfonso y señor León was lang een twee mansformatie, maar heeft met percussionist Edwin een mooie en aanvullende uitbreiding ondergaan die de muziek ten goede komt. Het tweetal nummers dat gespeeld werd in de duoformatie met Remco op gitaar en ukelele en Jan Bart op melodica, bas en tal van andere instrumenten was niet zo kleurrijk al in drietalopstelling. Alfonso y señor León speelt instrumentaal. Het zijn mooie vrolijke liedjes met inspiratie op het dagelijksleven en de stemmingen van de leden. Bijvoorbeeld 'Mich & Sweep' over het spel van twee honden gevolgd door het nummer 'Drentse Aa' waar de inspiratie lag in het kabbelen van de beek in het Drentse landschap. 'Plein vol kinderen' kwam iets minder uit de muzkale verf mede door een naar beneden vallende xylofoon. Maar met 'Birds', dermate vrolijk dat het niet op Alfred Hitchkok, maar eerder op een zonnige lentemiddag in het Groninger Stadspark moet zijn geïnspireerd, en 'Moths racing for the Light' werd dat rechtgezet. Het best kwam de kwaliteit van de formatie tot uiting in 'Varkentje' dat een fraai rustig begin op ukelele kende, maar ook een zeer krachtige demarrage van bas en percussie. De wisseling van tempo en instrumenten, soms zelfs gedurende een nummer, was een sterk punt bij de formatie, waar het juist er zo om draait om deze 'moodswings' muzikaal te verbeelden. Een korte krachtige uitleg over de nummers was hierbij geen overbodige luxe en werd keurig verzorgd. Met een Spaansachtig nummer sloot Alfonso y señor León af en dat was voor velen een zeer plezierige kenismaking.
Weltschmerz invoelbaar gemaakt door Adam Barnes
ROODEHAAN – Wie een avond vol vrolijkheid en opbeurende muziek had verwacht kwam bedrogen uit. Adam Barnes put diep uit het leed van deze wereld voor zijn liedjes en stort dat met bijzonder veel intensiteit uit over zijn toehoorders. In de Roodehaan in het gelijknamige dorpje bleek dat echter helemaal niet erg. Barnes is iemand die met zijn geweldige stem je ook weer verrast en meeneemt op zijn reizen. Zijn zang is, samen met zijn teksten en de kracht van zijn composities, de absolute sterkte van Barnes. Dat bleek direct bij het openingsnummer 'Darling'. Met minimale begeleiding op gitaar was het zijn stem die de ruimte vulde en je bij de lurven greep. Even later volgde een eerste verrassende cover van het Wheatus nummer 'Teenage Dirtback' net als in de tweede set ook de Whitney Houston hit 'I wanna Dance with Somebody' van een Barnes interpretatie werd voorzien. Voor de pauze was het absolute hoogtepunt het prachtige 'Come Undone' een nummer met veel zegingskracht en zoals bij de 'bord op schoot'concerten van Roodehaan niet alleen het bord, maar ook de artiest nagenoeg op schoot zit is het meer dan indrukwekkend. Ook na de pauze bleef de toon droef. Op een aantal momenten toonde Adam Barnes dat er ook een prima gitaarspeler in hem schuilt, bijvoorbeeld in 'Apples' en bracht hij naast werk van zijn laatste album 'The Land, The Sea & Everthing lost Beneath' ook nieuw werk, zoals het mooie 'Tennyson'. Als toegift bracht Barnes het sterke 'Can't Love' wat ook al single verschijnt.
Adam Barnes is een veelbelovende en interessante artiest. Met zijn keuze voor de covers probeerde hij zijn eigen droeve liedjes wat af te wisselen en dat is goed, want elk concert groeit met wat variatie in tempo en stemming. Op het podium kwam de Engelsman aanvankelijk erg timide over, maar daarin groeide hij al snel. Ook kwestie van ervaring op doen. Zijn zang en optreden is intens. Zelf duikt Barnes helemaal zijn liedjes in, tot de traan die over zijn wang rolde en zich verstopte in zijn baard aan toe. Het maakte het echt en dat was mooi.
ROODEHAAN – Wie een avond vol vrolijkheid en opbeurende muziek had verwacht kwam bedrogen uit. Adam Barnes put diep uit het leed van deze wereld voor zijn liedjes en stort dat met bijzonder veel intensiteit uit over zijn toehoorders. In de Roodehaan in het gelijknamige dorpje bleek dat echter helemaal niet erg. Barnes is iemand die met zijn geweldige stem je ook weer verrast en meeneemt op zijn reizen. Zijn zang is, samen met zijn teksten en de kracht van zijn composities, de absolute sterkte van Barnes. Dat bleek direct bij het openingsnummer 'Darling'. Met minimale begeleiding op gitaar was het zijn stem die de ruimte vulde en je bij de lurven greep. Even later volgde een eerste verrassende cover van het Wheatus nummer 'Teenage Dirtback' net als in de tweede set ook de Whitney Houston hit 'I wanna Dance with Somebody' van een Barnes interpretatie werd voorzien. Voor de pauze was het absolute hoogtepunt het prachtige 'Come Undone' een nummer met veel zegingskracht en zoals bij de 'bord op schoot'concerten van Roodehaan niet alleen het bord, maar ook de artiest nagenoeg op schoot zit is het meer dan indrukwekkend. Ook na de pauze bleef de toon droef. Op een aantal momenten toonde Adam Barnes dat er ook een prima gitaarspeler in hem schuilt, bijvoorbeeld in 'Apples' en bracht hij naast werk van zijn laatste album 'The Land, The Sea & Everthing lost Beneath' ook nieuw werk, zoals het mooie 'Tennyson'. Als toegift bracht Barnes het sterke 'Can't Love' wat ook al single verschijnt.
Adam Barnes is een veelbelovende en interessante artiest. Met zijn keuze voor de covers probeerde hij zijn eigen droeve liedjes wat af te wisselen en dat is goed, want elk concert groeit met wat variatie in tempo en stemming. Op het podium kwam de Engelsman aanvankelijk erg timide over, maar daarin groeide hij al snel. Ook kwestie van ervaring op doen. Zijn zang en optreden is intens. Zelf duikt Barnes helemaal zijn liedjes in, tot de traan die over zijn wang rolde en zich verstopte in zijn baard aan toe. Het maakte het echt en dat was mooi.
Lach en een traan bij magistrale Eliza Gilkyson
AMEN – Ondanks dat ze één van de allergrootste namen in de Amerikaanse folk is en al decennia op het podium staat, ondanks dat de jetlag haar nog parten speelt, heeft Eliza Gilkyson het enorm naar haar zin op het podium van De Amer in Amen. Dat is zichtbaar, dat is voelbaar en je zou willen dat veel (jonge) Nederlandse artiesten in de zaal zaten voor een Masterclass concerteren. Ontspannen en relaxed is Gilkyson constant in de weer met het publiek, haar liedjes en gitarist Jim Henry. Je merkt aan alles dat hier een schat aan ervaring wordt gecombineerd met een graagte om het podium op te komen en de liedjes te delen met iedereen die ze maar wil horen. De eerste set bestaat vooral uit werk van haar nieuwe album 'The Noctural Diaries' gecombineerd met 'Death in Arkansas' geschreven door haar broer, het schitterende 'Where no Monuments stands' een gedicht wat door John Gorka op muziek is gezet en uiteraard een lied van haar vader Terry Gilkyson 'Fast Freight' dat onder andere ook door Tim Hardin is opgenomen. In de eerste pauze ging Gilkyson rond met pen en papier en noteerde de verzoeknummers van het publiek om deze in de tweede en derde set te spelen. Uit die verzoek nummers kwamen nummers als 'Paradise Hotel', 'Heart of a Man', het in een fluitduel met het publiek uitmondende 'Emerald Street' en vooral veel prachtige ballads te voorschijn. Wat opviel was dat ondanks de onvoorspelbaarheid van deze aanpak, Gilkyson ook voor set twee en drie een volstrekt logische setlist had.
Muzikaal was het even elkaar aanvoelen in het begin tussen Jim Henry op electrische gitaar en mandoline en Gilkyson met haar akoestische gitaar. De kunde en podium ervaring en de wetenschap dat foutjes nou eenmaal gemaakt worden en juist bijdragen aan het succes van een avond zorgde er voor dat al snel de zaakjes ook hier voor de wind liepen. Een compliment voor Henry die geconfronteerd werd met liedjes die hij nog nooit gespeeld had, even over zijn brilletje gluurde naar de gitaar van Gilkyson, zijn oren spitste en niet alleen meespeelde, maar ook zijn steentje bijdroeg aan de liedjes. Gilkyson was uitmuntend bij stem en heeft in haar stem veel karakter. Wat haar bijzonder sterke punt is zijn de verhalen waarmee ze haar liedjes introduceert. Van elk liedje krijg je een stukje inhoud en historie mee en dat geeft zoveel verdieping en helemaal als je dat op de volstrekt ontspannen wijze kan doen als Gilkyson die zich zelf af en toe met een 'Shut up and sing' de mond snoerde. Met haar Requim, een lied oorspronkelijk voor de slachtoffers van de Tsunami, maar inmiddels een klassieker voor alle slachtoffers van natuurgeweld, kwam een einde aan een avond waarin letterlijk de tranen vloeiden en de lach door de zaal ging. Met als toegift 'Touchstone' liet het publiek en Gilkyson elkaar node gaan.
AMEN – Ondanks dat ze één van de allergrootste namen in de Amerikaanse folk is en al decennia op het podium staat, ondanks dat de jetlag haar nog parten speelt, heeft Eliza Gilkyson het enorm naar haar zin op het podium van De Amer in Amen. Dat is zichtbaar, dat is voelbaar en je zou willen dat veel (jonge) Nederlandse artiesten in de zaal zaten voor een Masterclass concerteren. Ontspannen en relaxed is Gilkyson constant in de weer met het publiek, haar liedjes en gitarist Jim Henry. Je merkt aan alles dat hier een schat aan ervaring wordt gecombineerd met een graagte om het podium op te komen en de liedjes te delen met iedereen die ze maar wil horen. De eerste set bestaat vooral uit werk van haar nieuwe album 'The Noctural Diaries' gecombineerd met 'Death in Arkansas' geschreven door haar broer, het schitterende 'Where no Monuments stands' een gedicht wat door John Gorka op muziek is gezet en uiteraard een lied van haar vader Terry Gilkyson 'Fast Freight' dat onder andere ook door Tim Hardin is opgenomen. In de eerste pauze ging Gilkyson rond met pen en papier en noteerde de verzoeknummers van het publiek om deze in de tweede en derde set te spelen. Uit die verzoek nummers kwamen nummers als 'Paradise Hotel', 'Heart of a Man', het in een fluitduel met het publiek uitmondende 'Emerald Street' en vooral veel prachtige ballads te voorschijn. Wat opviel was dat ondanks de onvoorspelbaarheid van deze aanpak, Gilkyson ook voor set twee en drie een volstrekt logische setlist had.
Muzikaal was het even elkaar aanvoelen in het begin tussen Jim Henry op electrische gitaar en mandoline en Gilkyson met haar akoestische gitaar. De kunde en podium ervaring en de wetenschap dat foutjes nou eenmaal gemaakt worden en juist bijdragen aan het succes van een avond zorgde er voor dat al snel de zaakjes ook hier voor de wind liepen. Een compliment voor Henry die geconfronteerd werd met liedjes die hij nog nooit gespeeld had, even over zijn brilletje gluurde naar de gitaar van Gilkyson, zijn oren spitste en niet alleen meespeelde, maar ook zijn steentje bijdroeg aan de liedjes. Gilkyson was uitmuntend bij stem en heeft in haar stem veel karakter. Wat haar bijzonder sterke punt is zijn de verhalen waarmee ze haar liedjes introduceert. Van elk liedje krijg je een stukje inhoud en historie mee en dat geeft zoveel verdieping en helemaal als je dat op de volstrekt ontspannen wijze kan doen als Gilkyson die zich zelf af en toe met een 'Shut up and sing' de mond snoerde. Met haar Requim, een lied oorspronkelijk voor de slachtoffers van de Tsunami, maar inmiddels een klassieker voor alle slachtoffers van natuurgeweld, kwam een einde aan een avond waarin letterlijk de tranen vloeiden en de lach door de zaal ging. Met als toegift 'Touchstone' liet het publiek en Gilkyson elkaar node gaan.
Edo de Vlieger en Eva Waterbolk zetten poëzie op muziek
GRONINGEN – Die teksten. Eigenlijk hadden de bezoekers van het Local Hero podium in het Stadspark in Groningen op het Bevrijdingsfestival een boekwerkje moeten krijgen met de teksten die Edo de Vlieger en Eva Waterbolk zongen, want die zijn van zeer hoog niveau. Poëzie op lied. Maar met alleen een mooie tekst ben je er nog niet. Gelukkig zit dat bij beide Groninger artiesten ook goed. Weliswaar was er op het gitaarspel nog af en toe een afstemmingsmissertje te horen, maar vooral vocaal passen beide uitstekend bij elkaar. Juist ook door de tegenstelling van zwart en wit werd het en mooie set. Afwisselend in het Nederlands en het Engels was 'Elefant Man' een eerste hoogtepunt en zo bleef het mooi heen en weer golven. Ook het Nederlandse 'Gewassen Lakens' voldeed erg. Omstebeurt namen De Vlieger en Waterbolk de leadzang voor hun rekening, met de mooie harmonieen. Niet alleen was er begeleiding op dubbele akoestische gitaar, maar ook op keyboard en banjo. Beide hebben daarnaast een prima stem.
Daarbij wisten ze ook prima hun liedjes te verkopen. Belangrijk, want bij een verhalend lied, hoort een goed verhaal. Macaber werd het bijna toen het liedjes 'Electric Chair'werd afgesloten met en eerste bliksemflits en donder die over het veld trok. Daarna was het rennen tegen de regen. 'Waar de waanzin woont', was nog zo'n heel mooi liedje waar juist de waanzin goed werd verbeeld in de zang. En was het de waanzin of toch de bliksem die in beide sloop? Het tempo schoot de hoogte in voor 'Dancing on my own grave'. In een compleet ander, maar niet minder mooi, lied werd op het laatst nog even een rocknummer gebracht me een orgel op drift en zang op een manier zoals dat het hele concert niet getoond was. Een passende afsluiting en net op tijd, want kort daarna razende het slechte weer over het Stadspark en moest het Bevrijdingsfestival worden stilgelegd. Even was het Stadspark de plek waar de waanzin woonde. Gedanst op graven werd er gelukkig niet.
GRONINGEN – Die teksten. Eigenlijk hadden de bezoekers van het Local Hero podium in het Stadspark in Groningen op het Bevrijdingsfestival een boekwerkje moeten krijgen met de teksten die Edo de Vlieger en Eva Waterbolk zongen, want die zijn van zeer hoog niveau. Poëzie op lied. Maar met alleen een mooie tekst ben je er nog niet. Gelukkig zit dat bij beide Groninger artiesten ook goed. Weliswaar was er op het gitaarspel nog af en toe een afstemmingsmissertje te horen, maar vooral vocaal passen beide uitstekend bij elkaar. Juist ook door de tegenstelling van zwart en wit werd het en mooie set. Afwisselend in het Nederlands en het Engels was 'Elefant Man' een eerste hoogtepunt en zo bleef het mooi heen en weer golven. Ook het Nederlandse 'Gewassen Lakens' voldeed erg. Omstebeurt namen De Vlieger en Waterbolk de leadzang voor hun rekening, met de mooie harmonieen. Niet alleen was er begeleiding op dubbele akoestische gitaar, maar ook op keyboard en banjo. Beide hebben daarnaast een prima stem.
Daarbij wisten ze ook prima hun liedjes te verkopen. Belangrijk, want bij een verhalend lied, hoort een goed verhaal. Macaber werd het bijna toen het liedjes 'Electric Chair'werd afgesloten met en eerste bliksemflits en donder die over het veld trok. Daarna was het rennen tegen de regen. 'Waar de waanzin woont', was nog zo'n heel mooi liedje waar juist de waanzin goed werd verbeeld in de zang. En was het de waanzin of toch de bliksem die in beide sloop? Het tempo schoot de hoogte in voor 'Dancing on my own grave'. In een compleet ander, maar niet minder mooi, lied werd op het laatst nog even een rocknummer gebracht me een orgel op drift en zang op een manier zoals dat het hele concert niet getoond was. Een passende afsluiting en net op tijd, want kort daarna razende het slechte weer over het Stadspark en moest het Bevrijdingsfestival worden stilgelegd. Even was het Stadspark de plek waar de waanzin woonde. Gedanst op graven werd er gelukkig niet.
Jaune Toujours is de perfecte band voor Bevrijdingsfestival
GRONINGEN – Wat weggestopt vroeg in de middag op het podium van het Plein van de Vrijheid stond de Belgische formatie Jaune Toujours en dat was jammer. De Belgen bleken een perfecte formatie te zijn voor een bevrijdingsfestival. Geëngageerd en feestelijk in één pakket. Dat past bij de vrijheid. De mannen waren niet bang om een feestje te bouwen, maar ook om aandacht te vragen voor, in hun ogen, bestaande problematiek in deze tijden van bedreigde vrijheid.
Muzikaal was het een zeer enthousiast gezelschap dat swingend uit tal van stijlen plukte, combineerde en mixte. Ska, reggea, soul, gipsy en wat rock en balkan muziek werden vrolijk in de blender gegooid en dat resulteerde in fraaie nummers, een beetje volgens het recept van bands als Mano Negra en Les Negresses Vertes. De legendarische proporties van deze twee formaties hebben de Belgen nog niet bereikt, maar ook Jaune Toujours is een prachtige band met een mooie blaassectie die virtuoos aan het spelen stonden. Fijne lange nummers, waarbij de fraai schurende stem van Piet Maris fraai klonk door microfoon en megafoon, waarbij Maris ook zijn accordeon liet spreken. Met een mooi vlaams accent kondigde hij nummers aan. Bijvoorbeeld het sterke 'Le Refuge sans Frontiers' en zeer actueel nummer over de vluchtelingencrisis en een oproep van de band om hier met humane ogen naar te kijken en meer te delen. Ook het mooie 'Ici Brussel', waarin de blazerssectie de hoofdrol speelde kreeg een mooie introductie. Brussel staat deze dagen voor regenten, maar zo verzekerde Maris het publiek. Brussel is ook nog steeds die mooie stad met prachtige plekjes en vriendelijke leuke mensen. De uitnodiging voor een rondleiding werd gedaan. Maris schakkelt moeiteloos over in verschillende talen tijdens zijn zang, maar zijn Engels hield toch wel een erg sterk vlaams accent. Toch was het gebnieten bijn deze Belgen uit Brussel die in hun muziek Europa allang hebben verenigd.
GRONINGEN – Wat weggestopt vroeg in de middag op het podium van het Plein van de Vrijheid stond de Belgische formatie Jaune Toujours en dat was jammer. De Belgen bleken een perfecte formatie te zijn voor een bevrijdingsfestival. Geëngageerd en feestelijk in één pakket. Dat past bij de vrijheid. De mannen waren niet bang om een feestje te bouwen, maar ook om aandacht te vragen voor, in hun ogen, bestaande problematiek in deze tijden van bedreigde vrijheid.
Muzikaal was het een zeer enthousiast gezelschap dat swingend uit tal van stijlen plukte, combineerde en mixte. Ska, reggea, soul, gipsy en wat rock en balkan muziek werden vrolijk in de blender gegooid en dat resulteerde in fraaie nummers, een beetje volgens het recept van bands als Mano Negra en Les Negresses Vertes. De legendarische proporties van deze twee formaties hebben de Belgen nog niet bereikt, maar ook Jaune Toujours is een prachtige band met een mooie blaassectie die virtuoos aan het spelen stonden. Fijne lange nummers, waarbij de fraai schurende stem van Piet Maris fraai klonk door microfoon en megafoon, waarbij Maris ook zijn accordeon liet spreken. Met een mooi vlaams accent kondigde hij nummers aan. Bijvoorbeeld het sterke 'Le Refuge sans Frontiers' en zeer actueel nummer over de vluchtelingencrisis en een oproep van de band om hier met humane ogen naar te kijken en meer te delen. Ook het mooie 'Ici Brussel', waarin de blazerssectie de hoofdrol speelde kreeg een mooie introductie. Brussel staat deze dagen voor regenten, maar zo verzekerde Maris het publiek. Brussel is ook nog steeds die mooie stad met prachtige plekjes en vriendelijke leuke mensen. De uitnodiging voor een rondleiding werd gedaan. Maris schakkelt moeiteloos over in verschillende talen tijdens zijn zang, maar zijn Engels hield toch wel een erg sterk vlaams accent. Toch was het gebnieten bijn deze Belgen uit Brussel die in hun muziek Europa allang hebben verenigd.
Joëlle Smidt komt er wel
GRONINGEN – De aankondiging van de organisatie was dat het misschien verstandig was om om 13.00 uur niet voor het podium te staan bij de Local Heroes op het Bevrijdingsfestival in Groningen. Dit in verband met het te verwachten noodweer op dat moment. Echter toen Joëlle Smidt begon met zingen werden degene die boven de regendruppels bedienen zo gegrepen door haar prachtige stem dat ze pardoes vergaten om de kraan open te zetten. In de stem van de jonge Groningse zangeres klinkt zoveel emotie en kracht en breekbaarheid en... kortom een dijk van een stem. Haar grote kracht liet ze al direct horen en dat zette zich voort in haar Moederdag nummer 'Repeat' een prachtig somber liedje, dat wellicht nog iets compacter moet worden gemaakt en haar eerbetoon aan Bob Dylan 'When I was Little' waarin mede door de prachtige tempowisselingen haar stem optimaal tot klonk. Een stem met veel mogelijkheden en een mooie donkerte. Toch zijn er nog een aantal punten waarin Smidt moet groeien. Haar gitaarspel is afdoende, maar een beter beheersing van haar instrument geeft haar ook meer mogelijkheden. Ook zat ze op het grote podium, terwijl staan niet alleen een betere zichtbaarheid geeft, maar ook meer dynamiek. Werken met een setlist is ook aan te raden, want ook al vol je die niet, het geeft houvast en voorkomt dat je moet gaan nadenken over welk liedje nu te spelen, zoals Smidt overkwam. Haar introducties van de liedjes waren dik in orde. Het onderdeel van het concert waarin je het publiek aan je kunt binden en de liedjes extra lading kan geven wordt vaak onderschat. Smidt redde zich hier prima en kan met meer ervaring en meer ontspanning hierin alleen nog maar beter worden. Smidt sloot sterk af. Via het liefdesliedje You and Me, waarin de pijn vanhaar zang afspatte en het komische 'The Rabbit's Voice' werkte Joëlle Smidt naar het einde en liet een veelbelovende indruk van zich achter met vooral die stem die de regen kan doen stoppen.
GRONINGEN – De aankondiging van de organisatie was dat het misschien verstandig was om om 13.00 uur niet voor het podium te staan bij de Local Heroes op het Bevrijdingsfestival in Groningen. Dit in verband met het te verwachten noodweer op dat moment. Echter toen Joëlle Smidt begon met zingen werden degene die boven de regendruppels bedienen zo gegrepen door haar prachtige stem dat ze pardoes vergaten om de kraan open te zetten. In de stem van de jonge Groningse zangeres klinkt zoveel emotie en kracht en breekbaarheid en... kortom een dijk van een stem. Haar grote kracht liet ze al direct horen en dat zette zich voort in haar Moederdag nummer 'Repeat' een prachtig somber liedje, dat wellicht nog iets compacter moet worden gemaakt en haar eerbetoon aan Bob Dylan 'When I was Little' waarin mede door de prachtige tempowisselingen haar stem optimaal tot klonk. Een stem met veel mogelijkheden en een mooie donkerte. Toch zijn er nog een aantal punten waarin Smidt moet groeien. Haar gitaarspel is afdoende, maar een beter beheersing van haar instrument geeft haar ook meer mogelijkheden. Ook zat ze op het grote podium, terwijl staan niet alleen een betere zichtbaarheid geeft, maar ook meer dynamiek. Werken met een setlist is ook aan te raden, want ook al vol je die niet, het geeft houvast en voorkomt dat je moet gaan nadenken over welk liedje nu te spelen, zoals Smidt overkwam. Haar introducties van de liedjes waren dik in orde. Het onderdeel van het concert waarin je het publiek aan je kunt binden en de liedjes extra lading kan geven wordt vaak onderschat. Smidt redde zich hier prima en kan met meer ervaring en meer ontspanning hierin alleen nog maar beter worden. Smidt sloot sterk af. Via het liefdesliedje You and Me, waarin de pijn vanhaar zang afspatte en het komische 'The Rabbit's Voice' werkte Joëlle Smidt naar het einde en liet een veelbelovende indruk van zich achter met vooral die stem die de regen kan doen stoppen.
Bedachtzame set van Tangerine
GRONINGEN – Regelmatig waren Arnout en Sander Brinks, de tweeling die samen het succesvolle Tangerine vormt, geheel in zichzelf gekeerd. Opgaande in elkaar en hun muziek. In rap tempo brachten ze het ene liedje na het andere, soms zich schijnbaar niet bewust dat ze publiek hadden tijdens het Voorvijfmei evenement in het Stadspark in Groningen. Het leverde een mooie intensiteit op, maar wat meer interactie was fijn geweest.
Tangerine draait om de fijne folkliedjes van beide broers en hun mooie stemmen met net dat beetje scherpte en heerlijke samenzang. Het zijn prima muzikanten die en liedje weten te schrijven, maar vooral in het begin van het concert mocht het allemaal wat spannender. In de loop van het gebeuren werd het echter steeds sprankelender.
Dat gebeurde vooral met 'Oh This Lonely Me', gezongen door Arnout met Sander op het orgel en met 'Reasons'. Daarna kwam het prima 'Motion of Light'en één van de hoogtepunten het eerbetoon aan de Asser zwerver 'Robert' die indrukwekkend werd uitgevoerd. Vandaar uit was het onder het zonnetje 'smooth sailing'voor beide broers, hoewel de introducties te vaak achterwege bleven. Het zijn mooie bedachtzame liedjes. 'Where are they now' was ook zo'n hoogtepunt dat beide broers voorschotelden. Waarna met 'It's Alright' het publiek het goed bedoelde advies 'Move on John'werd gegeven als afsluiter. De kwaliteit van beide broers blijft buiten kijf, maar wat meer showmanship zou prettig zijn. Het zijn liedjes met een verhaal en die worden alleen maar sterker als je het verhaal ook verteld, zodat het publiek het nog beter kan volgen.
GRONINGEN – Regelmatig waren Arnout en Sander Brinks, de tweeling die samen het succesvolle Tangerine vormt, geheel in zichzelf gekeerd. Opgaande in elkaar en hun muziek. In rap tempo brachten ze het ene liedje na het andere, soms zich schijnbaar niet bewust dat ze publiek hadden tijdens het Voorvijfmei evenement in het Stadspark in Groningen. Het leverde een mooie intensiteit op, maar wat meer interactie was fijn geweest.
Tangerine draait om de fijne folkliedjes van beide broers en hun mooie stemmen met net dat beetje scherpte en heerlijke samenzang. Het zijn prima muzikanten die en liedje weten te schrijven, maar vooral in het begin van het concert mocht het allemaal wat spannender. In de loop van het gebeuren werd het echter steeds sprankelender.
Dat gebeurde vooral met 'Oh This Lonely Me', gezongen door Arnout met Sander op het orgel en met 'Reasons'. Daarna kwam het prima 'Motion of Light'en één van de hoogtepunten het eerbetoon aan de Asser zwerver 'Robert' die indrukwekkend werd uitgevoerd. Vandaar uit was het onder het zonnetje 'smooth sailing'voor beide broers, hoewel de introducties te vaak achterwege bleven. Het zijn mooie bedachtzame liedjes. 'Where are they now' was ook zo'n hoogtepunt dat beide broers voorschotelden. Waarna met 'It's Alright' het publiek het goed bedoelde advies 'Move on John'werd gegeven als afsluiter. De kwaliteit van beide broers blijft buiten kijf, maar wat meer showmanship zou prettig zijn. Het zijn liedjes met een verhaal en die worden alleen maar sterker als je het verhaal ook verteld, zodat het publiek het nog beter kan volgen.
Orange Skyline steelt de show in het Stadspark
GRONINGEN – Speciaal voor de gelegenheid kwam Orange Skyline op het Voorvijfmei evenement in het Stadspark van Groningen met een akoestische set en dat zouden ze (veel) vaker moeten doen. Normaal gaat de kettingzaag er in bij de Groninger formatie, maar het viertal bleek ook een meester op de figuurzaag. Tijdens het concert kwamen nuances van liedjes te voorschijn die anders wel eens ondersneeuwen. Enige kritiekpunt was dat het optreden zittend plaatsvond, waardoor het soms wel erg relaxed was en de energie die Orange Skyline zo kenmerkt niet tot uiting kwam.
Op de manier waarop de band in Groningen optrad bleek wat voor prima muzikanten het zijn en met prachtige harmoniëen en verzorgde liedjes plaatste Orange Skyline zich in een traditie die ook bijvoorbeeld The Beatles heeft voortgebracht, hoewel de heren meer de uitstraling van de Stones hebben. Met twee uitstekende leadsingers heeft Orange Skyline ook op dit punt twee troeven met ook nog stemmen die elkaar versterken en aan elkaar iets toevoegen. De set begon met een aantal nieuwe nummers waaruit bleek dat de formatie prima op weg is met nieuw materiaal. Het hoogtepunt deze dag was het energieke 'I don't Mind' gevolgd door 'Little Red Light' het nummer dat Orange Skyline indertijd in een uur voor 3fm schreven en dat ten onrechte meestal ontbreekt op hun setlist. Zelfs met een halve bezetting wist Orange Skyline met een prachtig klein liedje het Stadspark stil te krijgen, om daarna met 'Soldier Me' dat overging in 'Rapture' af te sluiten.
Het concert was niet alleen een eerbetoon aan vier mei. De heren hadden door de keuze voor deze manier van spelen prima begrepen waar het evenement voor stond, maar ook een showcase voor de kwaliteiten van deze heren.
GRONINGEN – Speciaal voor de gelegenheid kwam Orange Skyline op het Voorvijfmei evenement in het Stadspark van Groningen met een akoestische set en dat zouden ze (veel) vaker moeten doen. Normaal gaat de kettingzaag er in bij de Groninger formatie, maar het viertal bleek ook een meester op de figuurzaag. Tijdens het concert kwamen nuances van liedjes te voorschijn die anders wel eens ondersneeuwen. Enige kritiekpunt was dat het optreden zittend plaatsvond, waardoor het soms wel erg relaxed was en de energie die Orange Skyline zo kenmerkt niet tot uiting kwam.
Op de manier waarop de band in Groningen optrad bleek wat voor prima muzikanten het zijn en met prachtige harmoniëen en verzorgde liedjes plaatste Orange Skyline zich in een traditie die ook bijvoorbeeld The Beatles heeft voortgebracht, hoewel de heren meer de uitstraling van de Stones hebben. Met twee uitstekende leadsingers heeft Orange Skyline ook op dit punt twee troeven met ook nog stemmen die elkaar versterken en aan elkaar iets toevoegen. De set begon met een aantal nieuwe nummers waaruit bleek dat de formatie prima op weg is met nieuw materiaal. Het hoogtepunt deze dag was het energieke 'I don't Mind' gevolgd door 'Little Red Light' het nummer dat Orange Skyline indertijd in een uur voor 3fm schreven en dat ten onrechte meestal ontbreekt op hun setlist. Zelfs met een halve bezetting wist Orange Skyline met een prachtig klein liedje het Stadspark stil te krijgen, om daarna met 'Soldier Me' dat overging in 'Rapture' af te sluiten.
Het concert was niet alleen een eerbetoon aan vier mei. De heren hadden door de keuze voor deze manier van spelen prima begrepen waar het evenement voor stond, maar ook een showcase voor de kwaliteiten van deze heren.
Wisselende set bij Awkward I
GRONINGEN – Van erg mooie pakkende liedjes tot nummers die wat minder uit de verf kwamen: Awkward I liet een wisselene indruk achter tijdens het Voorvijfmei evenement in het Stadspark in Groningen. Awkward I is het project van singersongwriter Djurre de Haan die voor deze Awkward gelegenheid op het podium versterking krijgt van Jelte van Andel op cello en Susanne Linssen op viool. Awkward I brengt liedjes met een achtergrond. Liedjes waarop de dreiging voelbaar is als ee onweersbui in de verte. Deze rol is meestal weggelegd voor de cello van Van Andel. Het zijn geen vrijblijvende nummers, maar wel nummers die je dwingen tot luisteren en nadenken. Juist dat kwam er niet altijd van. Wellicht was het de zomerse omstandigheden met geen onweer die af en toe de aandacht deed wegdromen van de verhalende liedjes. Ook de opsteling was niet optimaal op het podium met de bandleden ver van elkaar. Intimiteit doet het werk van Awkward I goed,
Djurre de Haan is een erkende songsmith. Iemand die weet hoe hij een mooi liedje moet schrijven en dat liet hij ook regelmatig horen. Met 'Everything on Wheels' bracht hij een eerbetoon aan Fc Groningen voor de cupwinst een dag eerder omdat te laten volgen met een mooi klein liedje en “The happiest man at youé Funeral” dat het nummer is dat het minst weet te overtuigen. Gelukkig sluit Awkward I sterk af met 'Skinny Jeans' en 'No Waterfall'.
De combinatie van singsersongwriter Djurre de Haan op gitaar met zijn mooie stem en een strijkerssessie is een boeiende. De sterke liedjes krijgen vaak een extra setje door deze combinatie. In zijn introducties blijft De Haan een beetje achter en er mag iets meer gevarieerd worden in tempo, maar op zijn best is Awkward I een prachtige band.
GRONINGEN – Van erg mooie pakkende liedjes tot nummers die wat minder uit de verf kwamen: Awkward I liet een wisselene indruk achter tijdens het Voorvijfmei evenement in het Stadspark in Groningen. Awkward I is het project van singersongwriter Djurre de Haan die voor deze Awkward gelegenheid op het podium versterking krijgt van Jelte van Andel op cello en Susanne Linssen op viool. Awkward I brengt liedjes met een achtergrond. Liedjes waarop de dreiging voelbaar is als ee onweersbui in de verte. Deze rol is meestal weggelegd voor de cello van Van Andel. Het zijn geen vrijblijvende nummers, maar wel nummers die je dwingen tot luisteren en nadenken. Juist dat kwam er niet altijd van. Wellicht was het de zomerse omstandigheden met geen onweer die af en toe de aandacht deed wegdromen van de verhalende liedjes. Ook de opsteling was niet optimaal op het podium met de bandleden ver van elkaar. Intimiteit doet het werk van Awkward I goed,
Djurre de Haan is een erkende songsmith. Iemand die weet hoe hij een mooi liedje moet schrijven en dat liet hij ook regelmatig horen. Met 'Everything on Wheels' bracht hij een eerbetoon aan Fc Groningen voor de cupwinst een dag eerder omdat te laten volgen met een mooi klein liedje en “The happiest man at youé Funeral” dat het nummer is dat het minst weet te overtuigen. Gelukkig sluit Awkward I sterk af met 'Skinny Jeans' en 'No Waterfall'.
De combinatie van singsersongwriter Djurre de Haan op gitaar met zijn mooie stem en een strijkerssessie is een boeiende. De sterke liedjes krijgen vaak een extra setje door deze combinatie. In zijn introducties blijft De Haan een beetje achter en er mag iets meer gevarieerd worden in tempo, maar op zijn best is Awkward I een prachtige band.
The Blind Roofers zijn dik in orde
GRONINGEN – Op het Voorvijfmei evenement in het Stadspark in Groningen bleek maar weer eens hoeveel talent er in het Noorden rondloopt. The Blind Roofers is zo'n band die op het punt van doorbreken staat met hun 'Damster Blues', waarin verschillende muzieksoorten samenkomen op basis van de Mississipidelta Blues. Ze brengen op het podium een uitstekende set, met veel variatie en na nog even moeten wennen, zit het met het tweede nummer 'Mama's Cross' goed. Het orgeltje dat de band gebruikt tingelt er eigenwijs doorheen en zal dat ook de hele set blijven doen. En met een sterk en krachtig begin met de drums, heeft het nummer mooie tempowisselingen. Na drie nummers wordt het gas er even vanaf gehaald en met een mooi droevig liedje ook recht gedaan aan het thema van de dag, met ook nu een hoofdrol voor een op de grens van vals jengelent orgel.
Hoe actueel de band is wordt bewezen met een titelloos en die morgen geschreven nummer. Chapeau dat de formatie zo vers materiaal durft te brengen. Het is nog een prima liedje ook. Het beste nummer van de set is Lay Back. Alles komt mooi samen. Daarna neemt The Blind Roofers het publiek mee via een bleusje naar een zomers deuntje en als afsluiting 'Damaged Heart' een liedje dat begint als een typisch singersongwriter nummer, mooi klein ingezet, maar dat slaat al snel om in nogmaals een visitekaartje van The Blind Roofers.
Op het podium is er een groot verschil. Zanger Antonie Harms is prominent aanwezig, met zijn zeer fraai stem en ook gitarist Frank Hospers in een Jimi Hendrix outfit swingt over het podium, maar de rest van de formatie blijft wat blue tijdens het prima musiceren. Een zittende bassist? Daar mag, ondanks het ingehouden thema van de dag nog wel wat schroom worden afgeworpen. De band weet hun liedjes prima aan te kondigen en als daar nog wat meer inhoud aan wordt togevoegd kom dat ook fijn voor elkaar. The Blind Roofers zijn een heus groeibriljantje met prima muziek en veel mogelijkheden.
GRONINGEN – Op het Voorvijfmei evenement in het Stadspark in Groningen bleek maar weer eens hoeveel talent er in het Noorden rondloopt. The Blind Roofers is zo'n band die op het punt van doorbreken staat met hun 'Damster Blues', waarin verschillende muzieksoorten samenkomen op basis van de Mississipidelta Blues. Ze brengen op het podium een uitstekende set, met veel variatie en na nog even moeten wennen, zit het met het tweede nummer 'Mama's Cross' goed. Het orgeltje dat de band gebruikt tingelt er eigenwijs doorheen en zal dat ook de hele set blijven doen. En met een sterk en krachtig begin met de drums, heeft het nummer mooie tempowisselingen. Na drie nummers wordt het gas er even vanaf gehaald en met een mooi droevig liedje ook recht gedaan aan het thema van de dag, met ook nu een hoofdrol voor een op de grens van vals jengelent orgel.
Hoe actueel de band is wordt bewezen met een titelloos en die morgen geschreven nummer. Chapeau dat de formatie zo vers materiaal durft te brengen. Het is nog een prima liedje ook. Het beste nummer van de set is Lay Back. Alles komt mooi samen. Daarna neemt The Blind Roofers het publiek mee via een bleusje naar een zomers deuntje en als afsluiting 'Damaged Heart' een liedje dat begint als een typisch singersongwriter nummer, mooi klein ingezet, maar dat slaat al snel om in nogmaals een visitekaartje van The Blind Roofers.
Op het podium is er een groot verschil. Zanger Antonie Harms is prominent aanwezig, met zijn zeer fraai stem en ook gitarist Frank Hospers in een Jimi Hendrix outfit swingt over het podium, maar de rest van de formatie blijft wat blue tijdens het prima musiceren. Een zittende bassist? Daar mag, ondanks het ingehouden thema van de dag nog wel wat schroom worden afgeworpen. De band weet hun liedjes prima aan te kondigen en als daar nog wat meer inhoud aan wordt togevoegd kom dat ook fijn voor elkaar. The Blind Roofers zijn een heus groeibriljantje met prima muziek en veel mogelijkheden.
Stems kan het zonder stemmen
GRONINGEN – Complimenten voor Wishfulmusic die een constante stroom van verrassende en vernieuwende bandjes en artiesten naar Groningen weet te halen en deze laat optreden op vaak mooie locaties buiten het reguliere podium circuit. Zo stond het Britse Stems in het voormalig nonnenklooster Mariënholm in Groningen. Een zeer bijzondere formatie. Stems, stem maar stemmen komen er er niet aan te pas bij dit instrumentale trio. John Dorr op gitaar, Christine Avis op cello en Eilon Morris op percussie ( violist Tom Owen ontbrak ) maakten er een memorabel optreden van. Binnen een oogwenk gingen ze van klassiek naar rock en van erg klein met alleen cello of gitaar, naar groots en bombastisch. Post Rock is het stempel dat ze op zich hebben gekregen, maar het is een een mooie doorsnede van stijlen, met af en toe vleugjes folk, jazz en latin er door heen gemengd. Een eerste hoogtepunt was er met 'In the Beginning the future was all we had' Een prachtige soundtrack, zoals Stems zich regelmatig laat inspireren door film en later volgde ook 'Trip to the Moon' met als basis de film van Georges Méliès en muziek bij de film 'Kingdom of Fairies'. Nieuwe muziek bij oude beelden. Jammer was dat waar Stems gebruik maakt van het projecteren van beelden, bijn deze sondtracks niet de bijbehorende stukken film werd getoond, dat had echt een toegevoegde waarde geweest. Jammer was ook dat de microfoons van het podium waren gehaald, waardoor Dorr zonder versterking zijn introducties deed en daarbij moeilijk te verstaan was.
Ondanks het ontbreken van zang verveeld Stems zeker niet. De cello van Avis ging met regelmaat het gesprek aan met de gitaar van Dorr. Soms rustig, soms met passie. In discussie of in samenspraak. Met Morris als constante begeleider. De muziek van Stems is intens en de moeite waard. Het stel moet nog groeien in podiumpersoonlijkheden, maar toonde zich meer dan veelbelovend.
GRONINGEN – Complimenten voor Wishfulmusic die een constante stroom van verrassende en vernieuwende bandjes en artiesten naar Groningen weet te halen en deze laat optreden op vaak mooie locaties buiten het reguliere podium circuit. Zo stond het Britse Stems in het voormalig nonnenklooster Mariënholm in Groningen. Een zeer bijzondere formatie. Stems, stem maar stemmen komen er er niet aan te pas bij dit instrumentale trio. John Dorr op gitaar, Christine Avis op cello en Eilon Morris op percussie ( violist Tom Owen ontbrak ) maakten er een memorabel optreden van. Binnen een oogwenk gingen ze van klassiek naar rock en van erg klein met alleen cello of gitaar, naar groots en bombastisch. Post Rock is het stempel dat ze op zich hebben gekregen, maar het is een een mooie doorsnede van stijlen, met af en toe vleugjes folk, jazz en latin er door heen gemengd. Een eerste hoogtepunt was er met 'In the Beginning the future was all we had' Een prachtige soundtrack, zoals Stems zich regelmatig laat inspireren door film en later volgde ook 'Trip to the Moon' met als basis de film van Georges Méliès en muziek bij de film 'Kingdom of Fairies'. Nieuwe muziek bij oude beelden. Jammer was dat waar Stems gebruik maakt van het projecteren van beelden, bijn deze sondtracks niet de bijbehorende stukken film werd getoond, dat had echt een toegevoegde waarde geweest. Jammer was ook dat de microfoons van het podium waren gehaald, waardoor Dorr zonder versterking zijn introducties deed en daarbij moeilijk te verstaan was.
Ondanks het ontbreken van zang verveeld Stems zeker niet. De cello van Avis ging met regelmaat het gesprek aan met de gitaar van Dorr. Soms rustig, soms met passie. In discussie of in samenspraak. Met Morris als constante begeleider. De muziek van Stems is intens en de moeite waard. Het stel moet nog groeien in podiumpersoonlijkheden, maar toonde zich meer dan veelbelovend.
Ormonde sluit Europese tour af in Groningen
GRONINGEN – In het voormalig nonnenklooster Mariënholm in Groningen had het Amerikaanse Ormonde de laatste afspraak van hun Europese tour. Het duo Robert Gomez en Anna-Lynne Williams liet daarbij een goede indruk achter. Met mooie en bedachtzame liedjes speelden ze een fijne set in het kader van de Wishfulmusic concert reeks. Het duo zijn geen onbekenden in Groningen en het is een goed teken als veel mensen die eerder een Ormonde concert bijwoonden nu terugkeerden. Ormonde brengt muziek terug tot de basis met soms monotone en uitgeklede nummers die tot leven worden gebracht door de kracht van de stemmen van Gomez en Williams. Bedachtzame rustige nummers, waarbij af en toe het gevaar van kabbelen dreigde, maar die toch steeds mooi en overtuigend bleken. Wat meer variatie in tempo zou echter het optreden verder versterken en verrassender maken. Groeien moet het duo in de publiekscontacten. Af en toe leken ze zich wat ongemakkelijk te voelen op het podium en de introducties van de liedjes schoot te kort. Ormonde bracht veel werk van hun laatste album 'Explorer/Cartographer' Hoogtepunt was het prachtige 'Paintings' dat ook als singel is uitgebracht.
Ormonde is een band waar je even aan moet wennen. Niet een band die 'music for the masses' brengt maar juist voor hen die genieten van het kleine gebaar. De tegenstelling in de stemmen van Williams en Gomez die daardoor elkaar ook weer wonderwel aanvullen. De plotse overgangen en de fraaie composities. Maar vooral de stem van Anna-Lynne Williams die fantastisch is. Nederland was hun favoriete land om op te treden vertelde het duo en dus is het afsluitende 'Treshold' vast niet het laatste nummer die beide live op Nederlandse bodem speelden.
GRONINGEN – In het voormalig nonnenklooster Mariënholm in Groningen had het Amerikaanse Ormonde de laatste afspraak van hun Europese tour. Het duo Robert Gomez en Anna-Lynne Williams liet daarbij een goede indruk achter. Met mooie en bedachtzame liedjes speelden ze een fijne set in het kader van de Wishfulmusic concert reeks. Het duo zijn geen onbekenden in Groningen en het is een goed teken als veel mensen die eerder een Ormonde concert bijwoonden nu terugkeerden. Ormonde brengt muziek terug tot de basis met soms monotone en uitgeklede nummers die tot leven worden gebracht door de kracht van de stemmen van Gomez en Williams. Bedachtzame rustige nummers, waarbij af en toe het gevaar van kabbelen dreigde, maar die toch steeds mooi en overtuigend bleken. Wat meer variatie in tempo zou echter het optreden verder versterken en verrassender maken. Groeien moet het duo in de publiekscontacten. Af en toe leken ze zich wat ongemakkelijk te voelen op het podium en de introducties van de liedjes schoot te kort. Ormonde bracht veel werk van hun laatste album 'Explorer/Cartographer' Hoogtepunt was het prachtige 'Paintings' dat ook als singel is uitgebracht.
Ormonde is een band waar je even aan moet wennen. Niet een band die 'music for the masses' brengt maar juist voor hen die genieten van het kleine gebaar. De tegenstelling in de stemmen van Williams en Gomez die daardoor elkaar ook weer wonderwel aanvullen. De plotse overgangen en de fraaie composities. Maar vooral de stem van Anna-Lynne Williams die fantastisch is. Nederland was hun favoriete land om op te treden vertelde het duo en dus is het afsluitende 'Treshold' vast niet het laatste nummer die beide live op Nederlandse bodem speelden.
Brooks Williams laat verpletterende indruk achter
STEENDAM – Brooks Williams wordt gezien als één van de beste akoestische gitaristen die momenteel op deze aardkloot rondlopen, althans als je de lijstjes mag geloven. En deze lijstjes mag je geloven, bewees de Amerikaan in Steendam op Podium Peter en Leni. Met zijn magnifieke gitaarspel bewees hij inderdaad tot de beste gitaristen ter wereld te horen. Een geweldenaar op het podium die met 'Deep River Blues', onmiddellijk wist te overtuigen. Brooks Williams is een positief en open mens en dat blijkt ook uit zijn liedkeuze. Zonder uitzondering liedjes met een zicht op een betere toekomst en tevredenheid met wat je hebt. Een vorbeeld is 'Walking you out of My Life', waarin liefdesverdriet wordt omgetoverd in een roadtrip en na een andere ongelukkig eindigende liefde was er altijd nog het geweldige uitzicht. Je moet de zonnetjes in je eigen leven weten te vinden. Brooks Williams legt zich vooral toe op de blues, maar weet dat mooi te doorbreken met verschillende andere stijlen,. Het mooie 'Georgia'geschreven voor zijn moeder heeft een jaren '50 jazzy stijl en ook country en folk passeren de revue. Williams is een mooie adequate zanger, die zijn stem prima weet te gebruiken en vooral durft te zingen en daarmee de beperkingen op dit gebied handig omzeilt. Op het podium is hij charmant, maar maakt van zijn superieure gitaarspel geen act. Hij is geen showman, maar laat de muziek spreken. Zijn spel oogt daarmee simpel. Het gemak waarmee Williams op zijn akoestische en zijn resonator gitaar gooit je zand in de ogen, want het is verduveld moeilijk om op dit niveau te leren spelen. Onomwonden kondigt hij zijn liedjes aan. Af en toe een anecdote en uitleg. Bijvoorbeld hoe zijn vader hem aan 'Willie Nelson' bracht, door hem op het hart te drukken nooit als 'Willie Nelson' te worden. Nelson werd dan ook geeerd met 'Don't get around much anymore'.
Na de pauze begon Williams weer sterk met 'King of California' en 'Belfast Blues'. De strijd was op dat moment al lang gewonnen. Williams had het publiek aan zijn voeten en via 'The Joker is Wild' en een 'liedje om ons weer thuis te brengen' liet Williams een verpletterende indruk achter.
STEENDAM – Brooks Williams wordt gezien als één van de beste akoestische gitaristen die momenteel op deze aardkloot rondlopen, althans als je de lijstjes mag geloven. En deze lijstjes mag je geloven, bewees de Amerikaan in Steendam op Podium Peter en Leni. Met zijn magnifieke gitaarspel bewees hij inderdaad tot de beste gitaristen ter wereld te horen. Een geweldenaar op het podium die met 'Deep River Blues', onmiddellijk wist te overtuigen. Brooks Williams is een positief en open mens en dat blijkt ook uit zijn liedkeuze. Zonder uitzondering liedjes met een zicht op een betere toekomst en tevredenheid met wat je hebt. Een vorbeeld is 'Walking you out of My Life', waarin liefdesverdriet wordt omgetoverd in een roadtrip en na een andere ongelukkig eindigende liefde was er altijd nog het geweldige uitzicht. Je moet de zonnetjes in je eigen leven weten te vinden. Brooks Williams legt zich vooral toe op de blues, maar weet dat mooi te doorbreken met verschillende andere stijlen,. Het mooie 'Georgia'geschreven voor zijn moeder heeft een jaren '50 jazzy stijl en ook country en folk passeren de revue. Williams is een mooie adequate zanger, die zijn stem prima weet te gebruiken en vooral durft te zingen en daarmee de beperkingen op dit gebied handig omzeilt. Op het podium is hij charmant, maar maakt van zijn superieure gitaarspel geen act. Hij is geen showman, maar laat de muziek spreken. Zijn spel oogt daarmee simpel. Het gemak waarmee Williams op zijn akoestische en zijn resonator gitaar gooit je zand in de ogen, want het is verduveld moeilijk om op dit niveau te leren spelen. Onomwonden kondigt hij zijn liedjes aan. Af en toe een anecdote en uitleg. Bijvoorbeld hoe zijn vader hem aan 'Willie Nelson' bracht, door hem op het hart te drukken nooit als 'Willie Nelson' te worden. Nelson werd dan ook geeerd met 'Don't get around much anymore'.
Na de pauze begon Williams weer sterk met 'King of California' en 'Belfast Blues'. De strijd was op dat moment al lang gewonnen. Williams had het publiek aan zijn voeten en via 'The Joker is Wild' en een 'liedje om ons weer thuis te brengen' liet Williams een verpletterende indruk achter.
Sunday Sun heeft goed geluisterd
GRONINGEN – Ooit moeten Yoshi Breen, Koen-Willem Toering, Jan Teertstra en Dave Menkehorst met het platenspelertje en de singeltjes van papa(s) op een kamertje hebben gezeten en al die fijne plaatjes van The Beatles, The Monkee's en al die andere bandjes waar fijn samen werd gezongen hebben beluisterd en besloten hebben om samen een bandje op te richten. Sunday Sun, de band waarin ze samen spelen, stoelt met hun poppy liedjes en verzorgde harmonieen namelijk op de muziek van de jaren zestig, zonder achterhaalt te zijn. Vrolijkheid spat er vanaf en zelfs een goed gesprek met de geluidsman midden onder een nummer kan de muzikale vreugde niet drukken. Met de nieuwe single 'Come on Down' weet Sunday Sun het publiek al voor zich te winnen. Er is gekozen voor een opmerkelijke opstelling op het podium. Het ruime Vismarkt podium biedt de mogelijkheid om ook drummer Dave Menkehorst, een zeer fijne drummer, een plekje bij het publiek te geven en daarmee versterkt Sunday Sun, terecht, de gedachte dat het hier om een team prestatie gaat. Geen duidelijke frontman, maar vier vrienden die voor de muziek gaan met mooie sanmenzang, met af en toe een beetje te veel overdrive in de geluidseffecten, maar met prima nummers als 'Sunday Morning'.
Sunday Sun is een bandje dat je op een festival er prima bij kunt hebben. Met stevige, maar toegankelijke nummers weet de band zich uitstekend te presenteren. Het na elk nummer vragen of het publiek nog weet dat ze Sunday Sun zijn is wat overtrokken, maar een overkomelijk bezwaar. Het tempo was en bleef hoog met als hoogtepunt het aanstekkelijke 'I call you Honey' en de eerste single 'Highly Respected Rebel' gaf Sunday Sun een zomers visitekaartje af.
GRONINGEN – Ooit moeten Yoshi Breen, Koen-Willem Toering, Jan Teertstra en Dave Menkehorst met het platenspelertje en de singeltjes van papa(s) op een kamertje hebben gezeten en al die fijne plaatjes van The Beatles, The Monkee's en al die andere bandjes waar fijn samen werd gezongen hebben beluisterd en besloten hebben om samen een bandje op te richten. Sunday Sun, de band waarin ze samen spelen, stoelt met hun poppy liedjes en verzorgde harmonieen namelijk op de muziek van de jaren zestig, zonder achterhaalt te zijn. Vrolijkheid spat er vanaf en zelfs een goed gesprek met de geluidsman midden onder een nummer kan de muzikale vreugde niet drukken. Met de nieuwe single 'Come on Down' weet Sunday Sun het publiek al voor zich te winnen. Er is gekozen voor een opmerkelijke opstelling op het podium. Het ruime Vismarkt podium biedt de mogelijkheid om ook drummer Dave Menkehorst, een zeer fijne drummer, een plekje bij het publiek te geven en daarmee versterkt Sunday Sun, terecht, de gedachte dat het hier om een team prestatie gaat. Geen duidelijke frontman, maar vier vrienden die voor de muziek gaan met mooie sanmenzang, met af en toe een beetje te veel overdrive in de geluidseffecten, maar met prima nummers als 'Sunday Morning'.
Sunday Sun is een bandje dat je op een festival er prima bij kunt hebben. Met stevige, maar toegankelijke nummers weet de band zich uitstekend te presenteren. Het na elk nummer vragen of het publiek nog weet dat ze Sunday Sun zijn is wat overtrokken, maar een overkomelijk bezwaar. Het tempo was en bleef hoog met als hoogtepunt het aanstekkelijke 'I call you Honey' en de eerste single 'Highly Respected Rebel' gaf Sunday Sun een zomers visitekaartje af.
Diff heeft fijn spel over de vleugels
GRONINGEN – Als waren ze Sc Cambuur op bezoek in de Euroborg, zo stond het Ljouwerter Diff op de Vismarkt in Groningen. In de van de band bekende aanvallende formatie, Diff Rouw in de spits, maar met Lennard Fopma en Jelmer Haringsma op de vleugels waar beide gitariste met hun solo's het publiek vermaakten, in de rug gedekt door de uitstekende bassist Bonne van der Wal, op akoestische gitaar Bas Rozeman en, zoals Diff Rouw, het betittelde de locomotief van de band, drummer Jelle Gietema. Diff zoekt ook gelijk de aanval. Met een aantal stevige nummers wordt de toon gezet. Om daarna met erg sterke 'Demon in an Angel Suit' even gas terug te nemen en desondanks in een orgastische explosie van gitaargeweld te eindigen. Daarna is het een gelopen koers voor de Friese band. Muzikaal staat het als een huis. Oppassen is het wel voor de maniertjes die er insluipen. Zonnebrillen op, sigaret in de bas geklemd. Niet doen en de band heeft dat soort gimmicks ook helemaal niet nodig.
Sinds de band zo'n twee jaar geleden zich nationaal aandiende is het ze voo de wind gegaan. Als voorprogramma van De Dijk konden ze een schat aan ervaring op doen op grotere podia en dat betaald zich uit. Mooie harmonieen en de diepe stem van Diff Rouw zorgen voor fijne zangpartijen. Op het podium staat de band met veel energie. Het samenspel wordt regelmatig afgewisseld met mooie solo's. Via onder andere 'I Will be Found' gaat het richting het einde. De fijne nieuwe single 'Jealousy' zou wel eens de opstap naar hoger kunnen zijn. Een fijn toegankelijk nummer dat toch ook de folkrock kwaliteiten van Diff onderstreept. Relaxed en professioneel, maar met plezier weet Diff het optreden af te ronden. Cambuur volgend jaar Europees? Diff wie weet ook, als het nieuwe album klaar is, waarvan de huidige EP 'Second' de voorloper is.
GRONINGEN – Als waren ze Sc Cambuur op bezoek in de Euroborg, zo stond het Ljouwerter Diff op de Vismarkt in Groningen. In de van de band bekende aanvallende formatie, Diff Rouw in de spits, maar met Lennard Fopma en Jelmer Haringsma op de vleugels waar beide gitariste met hun solo's het publiek vermaakten, in de rug gedekt door de uitstekende bassist Bonne van der Wal, op akoestische gitaar Bas Rozeman en, zoals Diff Rouw, het betittelde de locomotief van de band, drummer Jelle Gietema. Diff zoekt ook gelijk de aanval. Met een aantal stevige nummers wordt de toon gezet. Om daarna met erg sterke 'Demon in an Angel Suit' even gas terug te nemen en desondanks in een orgastische explosie van gitaargeweld te eindigen. Daarna is het een gelopen koers voor de Friese band. Muzikaal staat het als een huis. Oppassen is het wel voor de maniertjes die er insluipen. Zonnebrillen op, sigaret in de bas geklemd. Niet doen en de band heeft dat soort gimmicks ook helemaal niet nodig.
Sinds de band zo'n twee jaar geleden zich nationaal aandiende is het ze voo de wind gegaan. Als voorprogramma van De Dijk konden ze een schat aan ervaring op doen op grotere podia en dat betaald zich uit. Mooie harmonieen en de diepe stem van Diff Rouw zorgen voor fijne zangpartijen. Op het podium staat de band met veel energie. Het samenspel wordt regelmatig afgewisseld met mooie solo's. Via onder andere 'I Will be Found' gaat het richting het einde. De fijne nieuwe single 'Jealousy' zou wel eens de opstap naar hoger kunnen zijn. Een fijn toegankelijk nummer dat toch ook de folkrock kwaliteiten van Diff onderstreept. Relaxed en professioneel, maar met plezier weet Diff het optreden af te ronden. Cambuur volgend jaar Europees? Diff wie weet ook, als het nieuwe album klaar is, waarvan de huidige EP 'Second' de voorloper is.
Greendogs Rockabilly nodigt uit tot
dansen
LEEK – In cafe De Oude Bank in Leek speelde Greendogs Rockabilly en dat was het debuut van de nieuwe drummer van de band Chris Slager die de plek van Jeroen Dreves en diens kortstondige opvolger Ron Spaan inneemt. Dat ook Slager de juiste slag heeft voor het werk van de Greendogs weet hij al direct overtuigend te brengen en als zangeres Eveline van Horssen als derde nummer 'Just for You' inzet is er sprake van een eenheid op het podium. Greendogs is een formatie die heerlijk rockabilly brengt met dat sausje van de jaren vijftig en zestig. De nummers worden in vlot tempo achter elkaar gespeeld, maar met een mooie setopbouw. Als een golfbeweging gaat het van supersnel naar slow en weer terug naar snel en weer naar een langzamer tempo. Je merkt dat het muziek is om te dansen. Van Horssen bepekt haar aankondigingen veelal tot de titel van het liedje en alleen al er even moet worden gestemd is er wat meer ruimte voor enige conversatie. De vaart blijft er in. Al in de eerste set zijn er verschillende mooie hoogtepunten met 'Blue Moon of Kentucky' en 'Move a Little Closer'.
Ster van het gezelschap is Eveline van Horssen die naast prima zang ook zeer expressief op het podium en haar energie uitstraalt naar het publiek. Edzo de Jonge vult zijn taak als gitarist prima in en ze prima accenten en Dick Sikkema laat zijn contrabas dansen op het podium. Jammer is dat de muziek een tikkeltje te hard is afgesteld ten opzichte van de installatie en de ruimte. Het mag de pret niet drukken. Met een razende opening van de tweede set wordt met 'Big Heart of Love' weer een stap terug genomen en daarna met Carl Perkins 'Look at that Moon' is er weer rust om met het prachtige en sterk uitgevoerde 'Mystery Train' het tempo weer op te voeren naar 'Treu Love'. Een mooie variatie en de dansers laten zich graag de dansvloer op verleiden. Greendogs Rockabilly blijft een uitstekende live band en met veel plezier brengen ze hun rockabilly aan de man en vrouw.
LEEK – In cafe De Oude Bank in Leek speelde Greendogs Rockabilly en dat was het debuut van de nieuwe drummer van de band Chris Slager die de plek van Jeroen Dreves en diens kortstondige opvolger Ron Spaan inneemt. Dat ook Slager de juiste slag heeft voor het werk van de Greendogs weet hij al direct overtuigend te brengen en als zangeres Eveline van Horssen als derde nummer 'Just for You' inzet is er sprake van een eenheid op het podium. Greendogs is een formatie die heerlijk rockabilly brengt met dat sausje van de jaren vijftig en zestig. De nummers worden in vlot tempo achter elkaar gespeeld, maar met een mooie setopbouw. Als een golfbeweging gaat het van supersnel naar slow en weer terug naar snel en weer naar een langzamer tempo. Je merkt dat het muziek is om te dansen. Van Horssen bepekt haar aankondigingen veelal tot de titel van het liedje en alleen al er even moet worden gestemd is er wat meer ruimte voor enige conversatie. De vaart blijft er in. Al in de eerste set zijn er verschillende mooie hoogtepunten met 'Blue Moon of Kentucky' en 'Move a Little Closer'.
Ster van het gezelschap is Eveline van Horssen die naast prima zang ook zeer expressief op het podium en haar energie uitstraalt naar het publiek. Edzo de Jonge vult zijn taak als gitarist prima in en ze prima accenten en Dick Sikkema laat zijn contrabas dansen op het podium. Jammer is dat de muziek een tikkeltje te hard is afgesteld ten opzichte van de installatie en de ruimte. Het mag de pret niet drukken. Met een razende opening van de tweede set wordt met 'Big Heart of Love' weer een stap terug genomen en daarna met Carl Perkins 'Look at that Moon' is er weer rust om met het prachtige en sterk uitgevoerde 'Mystery Train' het tempo weer op te voeren naar 'Treu Love'. Een mooie variatie en de dansers laten zich graag de dansvloer op verleiden. Greendogs Rockabilly blijft een uitstekende live band en met veel plezier brengen ze hun rockabilly aan de man en vrouw.
David Philips geeft intens concert
STEENDAM – Uiteindelijk speelde David Philips in zo'n twee uur speeltijd een veertiental liedjes op het podium Peter en Leni in Steendam. Niet omdat hij zo lang van stof is, maar omdat Philips prachtige, vaak mooi lang uitgesponnen, liedjes brengt met veel intensiteit. Hij neemt de tijd voor zijn werk. Met 'Hummingbird' van zijn nieuwe album 'If I Had Wings' net als ook het tweede nummer 'Angel'. De Engelsman die residentie houdt in Barcelona heeft met gebruik van de loop een manier gevonden om een mooie volle sound op het podium neer te zetten. De loop blijft toch een merkwaardig apparaat dat vaak mooie effecten heeft, maar soms ook, zo nu bij het nummer 'Venemous Soul' het effect dat de artiest klaar is voor het nummer afgelopen. Philips is bedreven in het gebruik van de loop en het geeft hem de ruimte om zijn nummers op te fraaien met mooie jazz ritme's op zijn gitaar. Philips is een prima gitarist die uitstekend op zijn gitaar, en op een sigarenkistgitaar, uit de voeten kan. Voeg daarbij en mooie stem, waarmee hij ook prima zijn uithalen omhoog mee weet te halen en er staat een complete muzikant op het podium. Philips speelde veel werk van zijn nieuwe album, maar ook bijvoorbeeld een Wham cover. Hij gaf een geheel eigen versie ten beste van 'Freedom'. Achter de Wham klanken had hij een uitstekend lied gehoord en bracht dat tevoorschijn. Naast eigen nummers kwamen er ook een aantal liedjes van zijn bleusrock formatie 'King Poke' langs. Mooi voor de setopbouw, want juist in deze liedjes kwam het ritme net iets hoger te liggen en zorgde het voor variatie.
David Philips geeft zijn concerten een mooie en gemeende intensiteit mee. De artiest gaat op het podium op in zijn liedjes en kan dat ook prima overbrengen. De introducties van zijn liedjes kan no iets beter. Te vaak blijft het wat anecdoties, terwijl zijn nummers toch een verhaal hebben. Met het mooie liefdesliedje 'Suffocate' en een afsluiting op sigaarkistgitaar komt Philips nog terug met een prachtig nummer ls toegift. Zijn huldeblijk aan Chet Baker. Een liedje geschreven in diens stijl en met diens jazzy manier van spelen sluit het boek met 'Wat will I do without You'.
STEENDAM – Uiteindelijk speelde David Philips in zo'n twee uur speeltijd een veertiental liedjes op het podium Peter en Leni in Steendam. Niet omdat hij zo lang van stof is, maar omdat Philips prachtige, vaak mooi lang uitgesponnen, liedjes brengt met veel intensiteit. Hij neemt de tijd voor zijn werk. Met 'Hummingbird' van zijn nieuwe album 'If I Had Wings' net als ook het tweede nummer 'Angel'. De Engelsman die residentie houdt in Barcelona heeft met gebruik van de loop een manier gevonden om een mooie volle sound op het podium neer te zetten. De loop blijft toch een merkwaardig apparaat dat vaak mooie effecten heeft, maar soms ook, zo nu bij het nummer 'Venemous Soul' het effect dat de artiest klaar is voor het nummer afgelopen. Philips is bedreven in het gebruik van de loop en het geeft hem de ruimte om zijn nummers op te fraaien met mooie jazz ritme's op zijn gitaar. Philips is een prima gitarist die uitstekend op zijn gitaar, en op een sigarenkistgitaar, uit de voeten kan. Voeg daarbij en mooie stem, waarmee hij ook prima zijn uithalen omhoog mee weet te halen en er staat een complete muzikant op het podium. Philips speelde veel werk van zijn nieuwe album, maar ook bijvoorbeeld een Wham cover. Hij gaf een geheel eigen versie ten beste van 'Freedom'. Achter de Wham klanken had hij een uitstekend lied gehoord en bracht dat tevoorschijn. Naast eigen nummers kwamen er ook een aantal liedjes van zijn bleusrock formatie 'King Poke' langs. Mooi voor de setopbouw, want juist in deze liedjes kwam het ritme net iets hoger te liggen en zorgde het voor variatie.
David Philips geeft zijn concerten een mooie en gemeende intensiteit mee. De artiest gaat op het podium op in zijn liedjes en kan dat ook prima overbrengen. De introducties van zijn liedjes kan no iets beter. Te vaak blijft het wat anecdoties, terwijl zijn nummers toch een verhaal hebben. Met het mooie liefdesliedje 'Suffocate' en een afsluiting op sigaarkistgitaar komt Philips nog terug met een prachtig nummer ls toegift. Zijn huldeblijk aan Chet Baker. Een liedje geschreven in diens stijl en met diens jazzy manier van spelen sluit het boek met 'Wat will I do without You'.
De Venice treint dendert door Groningen
GRONINGEN – Venice, de formatie bestaande uit broers en neven Kipp, Mark, Michael en Pat Lennon met drie vrienden, is al jaren een opmerkelijk fenomeen. De band scoorde in al de jaren van zijn bestaan eigenlijk nooit groot hitparade succes, maar toch vult De Oosterpoort zich nagenoeg moeiteloos als de inmiddels, zoals de heren zelf al verkondigen, niet meer zo piepjonge heren het podium betreden. De strijd is vanaf seconde één gewonnen. Het publiek neemt de nog even op gang moetende komen stemmen van de heren voor lief en zingt mee, juicht mee en klapt mee als de band het aangeeft en als bij het laatste nummer voor de pauze de band vraagt te gaan staan, staat de zaal als één man op. Venice en Groningen hebben een liefdesverhouding. Een feit dat door beide wordt onderschreven.
Venice brengt een mooie show, waarbij de routine er op een goede manier van afspat. Een mooie mix van herkenbare liedjes uit het (recente) verleden die moeiteloos worden herkend en gewaardeerd en nieuw werk, dat vooral in het begin van de show centraal staat met nummers als 'Feel me, Feel you', 'Hibernate' en het ook zelfkritische 'Hollywoodland' met als thema de ouder wordende (rock)ster. Ouder worden is toch een thema bij de band. Niet alle stemmen hebben evengoed de tand des tijds doorstaan, maar gelukkig op een manier die juist karakter geeft aan een stem. Ook de dood komt langs op het laatste album 'Lucky 7' met een eerbetoon aan een overleden Nederlandse vriend 'I see you there'. Venice kiest tijdens deze show duidelijk niet voor het bekende en platgetreden pad, maar brengt nieuw materiaal dat zich duidelijk kan meten met het oude werk. In de harmonieen en de liedjes zit precies genoeg emotie, zodat het niet te sentimenteel wordt, maar wel het publiek erbij betrekt. De harmonieen zijn vanouds prima, iedere leadzanger weet op zijn beurt te overtuigen. De band speelt strak en met plezier. Venice kan nog jaren mee.
GRONINGEN – Venice, de formatie bestaande uit broers en neven Kipp, Mark, Michael en Pat Lennon met drie vrienden, is al jaren een opmerkelijk fenomeen. De band scoorde in al de jaren van zijn bestaan eigenlijk nooit groot hitparade succes, maar toch vult De Oosterpoort zich nagenoeg moeiteloos als de inmiddels, zoals de heren zelf al verkondigen, niet meer zo piepjonge heren het podium betreden. De strijd is vanaf seconde één gewonnen. Het publiek neemt de nog even op gang moetende komen stemmen van de heren voor lief en zingt mee, juicht mee en klapt mee als de band het aangeeft en als bij het laatste nummer voor de pauze de band vraagt te gaan staan, staat de zaal als één man op. Venice en Groningen hebben een liefdesverhouding. Een feit dat door beide wordt onderschreven.
Venice brengt een mooie show, waarbij de routine er op een goede manier van afspat. Een mooie mix van herkenbare liedjes uit het (recente) verleden die moeiteloos worden herkend en gewaardeerd en nieuw werk, dat vooral in het begin van de show centraal staat met nummers als 'Feel me, Feel you', 'Hibernate' en het ook zelfkritische 'Hollywoodland' met als thema de ouder wordende (rock)ster. Ouder worden is toch een thema bij de band. Niet alle stemmen hebben evengoed de tand des tijds doorstaan, maar gelukkig op een manier die juist karakter geeft aan een stem. Ook de dood komt langs op het laatste album 'Lucky 7' met een eerbetoon aan een overleden Nederlandse vriend 'I see you there'. Venice kiest tijdens deze show duidelijk niet voor het bekende en platgetreden pad, maar brengt nieuw materiaal dat zich duidelijk kan meten met het oude werk. In de harmonieen en de liedjes zit precies genoeg emotie, zodat het niet te sentimenteel wordt, maar wel het publiek erbij betrekt. De harmonieen zijn vanouds prima, iedere leadzanger weet op zijn beurt te overtuigen. De band speelt strak en met plezier. Venice kan nog jaren mee.
Nikitov behandelt klassiekers met respect
GRONINGEN – Je kunt popmuziek maken in het Nederlands, het Engels, Spaans, Duits dus waarom niet in het Jiddisch. Nikitov covert op hun nieuwste album ‘Mameloshn’ een aantal grootheden van de popmuziek. In het kader van de CD Presentatie trad de formatie rondom zangeres Niki Jacobs op in de Synagoge in Groningen met nummers van het binnenkort te verschijnen album en een aantal eigen nummers zoals het fraaie '1968'. Het concert start indrukwekkend. Edwin Wierenga opent op contrabas en Ruud Breuls op trompet, Peter van Os op accordeon, Ro Krauss op altviool en Emile Visser op de cello vallen de één na de ander in. Haast vanzelfsprekenend loopt dit door in 'Aint no Sunshine' van Bill Withers. Het eerste echte hoogtepunt volgt dan al snel met de vertolking van het Rolling Stones nummer 'As tears go by' welke prachtig en indrukwekkend wordt neergezet. Niki Jacobs blijkt een zelfverzekerde en ontspannen zangeres die precies weet wat haar stem kan en niet gaat proberen Chaka Kahn te volgen in 'Ain't nobody' of Dolly Parton in 'Jolene' maar dicht bij haar eigen kracht blijft. Muzikaal worden de nummers met respect overgenomen uit handen van de schrijvers en met prachtige arrangementen wordt de liedjes gelijk eer aan gedaan, maar ook geheel genikitoviseerd. Een beetje jazz en klezmer, wat gipsy en latin, maar ook rock en pop worden naadloos gecombineerd. Soms is het zelfs even puzzelen naar de oorspronkelijke uitvoering, maar steeds komt daar toch die herkenning, ondanks dat de teksten in het Jiddisch zijn. Ook voor wie deze taal niet machtig is blijkt het toch prima te volgen en blijkt muziek weer een universele taal. Knap is dat er niet gekozen is voor een bepaalde richting, maar, dat van popdiva Madonna tot en met Anthony Hegarty, wellicht de meest verrassende keus, Nikitov er in slaagt om het toch een geheel te laten worden. Dat is een prestatie van groot formaat met pop, soul, rock en folk. Het ene na het andere hoogtepunt volgt. De stem van Jacobs blijkt geschapen te zijn om Leonard Cohen te zingen. Van de Canadeze meester staat een magnifieke 'It will be you're will' op de setlist. Via 'Another World' van Hegarty als Jacobs van het podium stapt en haar band de 'spotlights' gunt in een iets te lang uitgesponnen instrumentaal deel sluit Nikitov af met 'A Fishbank in Himl' ('Stairway to Heaven') als toegift van Led Zeppelin. Een geweldig nummer voor 'de terugreis', zoals Jacobs het betiteld. Een prachtig werk is verricht. Het enige wat nog blijft kriebelen is het waarom. Bij zo'n project hoort nog iets meer uitleg waarom juist deze nummers zijn gekozen. Waarom 'Jolene' vertalen en niet '9 to 5'. waarom 'As tears go by' en niet 'Paint it Black'? Maar wat een geweldig album moet ‘Mameloshn’ ( Moedertaal) zijn als het ook maar half zo goed is als dit concert.
GRONINGEN – Je kunt popmuziek maken in het Nederlands, het Engels, Spaans, Duits dus waarom niet in het Jiddisch. Nikitov covert op hun nieuwste album ‘Mameloshn’ een aantal grootheden van de popmuziek. In het kader van de CD Presentatie trad de formatie rondom zangeres Niki Jacobs op in de Synagoge in Groningen met nummers van het binnenkort te verschijnen album en een aantal eigen nummers zoals het fraaie '1968'. Het concert start indrukwekkend. Edwin Wierenga opent op contrabas en Ruud Breuls op trompet, Peter van Os op accordeon, Ro Krauss op altviool en Emile Visser op de cello vallen de één na de ander in. Haast vanzelfsprekenend loopt dit door in 'Aint no Sunshine' van Bill Withers. Het eerste echte hoogtepunt volgt dan al snel met de vertolking van het Rolling Stones nummer 'As tears go by' welke prachtig en indrukwekkend wordt neergezet. Niki Jacobs blijkt een zelfverzekerde en ontspannen zangeres die precies weet wat haar stem kan en niet gaat proberen Chaka Kahn te volgen in 'Ain't nobody' of Dolly Parton in 'Jolene' maar dicht bij haar eigen kracht blijft. Muzikaal worden de nummers met respect overgenomen uit handen van de schrijvers en met prachtige arrangementen wordt de liedjes gelijk eer aan gedaan, maar ook geheel genikitoviseerd. Een beetje jazz en klezmer, wat gipsy en latin, maar ook rock en pop worden naadloos gecombineerd. Soms is het zelfs even puzzelen naar de oorspronkelijke uitvoering, maar steeds komt daar toch die herkenning, ondanks dat de teksten in het Jiddisch zijn. Ook voor wie deze taal niet machtig is blijkt het toch prima te volgen en blijkt muziek weer een universele taal. Knap is dat er niet gekozen is voor een bepaalde richting, maar, dat van popdiva Madonna tot en met Anthony Hegarty, wellicht de meest verrassende keus, Nikitov er in slaagt om het toch een geheel te laten worden. Dat is een prestatie van groot formaat met pop, soul, rock en folk. Het ene na het andere hoogtepunt volgt. De stem van Jacobs blijkt geschapen te zijn om Leonard Cohen te zingen. Van de Canadeze meester staat een magnifieke 'It will be you're will' op de setlist. Via 'Another World' van Hegarty als Jacobs van het podium stapt en haar band de 'spotlights' gunt in een iets te lang uitgesponnen instrumentaal deel sluit Nikitov af met 'A Fishbank in Himl' ('Stairway to Heaven') als toegift van Led Zeppelin. Een geweldig nummer voor 'de terugreis', zoals Jacobs het betiteld. Een prachtig werk is verricht. Het enige wat nog blijft kriebelen is het waarom. Bij zo'n project hoort nog iets meer uitleg waarom juist deze nummers zijn gekozen. Waarom 'Jolene' vertalen en niet '9 to 5'. waarom 'As tears go by' en niet 'Paint it Black'? Maar wat een geweldig album moet ‘Mameloshn’ ( Moedertaal) zijn als het ook maar half zo goed is als dit concert.
Red Dirt Skinners weten niet altijd te overtuigen
STEENDAM – Veel nummers die de Red Dirt Skinners hun publiek op Podium Peter en Leni in Steendam voorschotelden waren prachtig. Toch liet het concert een wat onevenwichtige indruk achter en deden Rob en Sarah Skinner vooral zichzelf te kort. Het probleem zat hem in de set opbouw die van trieste ballad naar vrolijke blues en weer terug naar een sad song heen en weer schoot. De band deed zelf de techniek waardoor de muziek bij tijden te knal hard was voor de kleine ruimte. Dat was zonde, want beide Britten hebben wel wat in hun mars. Dat bleek vooral in de laatste drie nummers voor de pauze die thematisch bijeen hoorden en afrekenden met een mislukt weekend met een optreden dat uitliep in een scheldpartij van een dame uit het publiek die andere verwachtingen had, bij thuiskomst bleek het huis te zijn leeggeroofd en werd een groot beroep gedaan op de liefde en saamhorigheid van beide echtelieden. 'Disgrace', 'Lay me Down' en het zeer indrukwekkende 'Black and White' waren de weerslag hiervan.
Voor de pauze hadden de Red Dirt Skinners al een zeer geslaagde uitvoering van 'Idabel Blues'van de Red Dirt Rangers en na de pauze kwamen ze terug met een meer dan geslaagde uitvoering van David Bowie's 'Space Oddity'. Een uitvoering van Bob Dylan's 'For Ever Young' werd ietwat schreeuwerig. Vooral Rob Skinner had de neiging in de microfoon te kruipen wat de zang niet altijd ten goede kwam.
Muzikaal vormt het spel een zeer interessante combinatie met gitaar en sopraansaxofoon. Sarah Skinner bleek buiten gewoon bedreven op haar instrument en voegde zeer veel toe aan het concert, ook met haar mooie haast jazzy sang. Beide stonden in zowel de meer up tempo als de langzamere liedjes hun mannetje, waarbij eigen composities als 'Girl in a Truck' en 'The Monkey and the Engineer' die daar een beetje tussen in vielen hun het beste pasten. Red Dirt Skinners brengt een mengeling van folk, blues en aanverwante stijlen met een 'Red Dirt' sausje. Met een iets doordachtere setopbouw is het met simpele middelen nog veel mooier te maken. Met als toegift de Robert Johnson klassieker 'They're Red Hot' werd kreeg de bezoeker nog een mooie proeve van bekwaamheid mee.
STEENDAM – Veel nummers die de Red Dirt Skinners hun publiek op Podium Peter en Leni in Steendam voorschotelden waren prachtig. Toch liet het concert een wat onevenwichtige indruk achter en deden Rob en Sarah Skinner vooral zichzelf te kort. Het probleem zat hem in de set opbouw die van trieste ballad naar vrolijke blues en weer terug naar een sad song heen en weer schoot. De band deed zelf de techniek waardoor de muziek bij tijden te knal hard was voor de kleine ruimte. Dat was zonde, want beide Britten hebben wel wat in hun mars. Dat bleek vooral in de laatste drie nummers voor de pauze die thematisch bijeen hoorden en afrekenden met een mislukt weekend met een optreden dat uitliep in een scheldpartij van een dame uit het publiek die andere verwachtingen had, bij thuiskomst bleek het huis te zijn leeggeroofd en werd een groot beroep gedaan op de liefde en saamhorigheid van beide echtelieden. 'Disgrace', 'Lay me Down' en het zeer indrukwekkende 'Black and White' waren de weerslag hiervan.
Voor de pauze hadden de Red Dirt Skinners al een zeer geslaagde uitvoering van 'Idabel Blues'van de Red Dirt Rangers en na de pauze kwamen ze terug met een meer dan geslaagde uitvoering van David Bowie's 'Space Oddity'. Een uitvoering van Bob Dylan's 'For Ever Young' werd ietwat schreeuwerig. Vooral Rob Skinner had de neiging in de microfoon te kruipen wat de zang niet altijd ten goede kwam.
Muzikaal vormt het spel een zeer interessante combinatie met gitaar en sopraansaxofoon. Sarah Skinner bleek buiten gewoon bedreven op haar instrument en voegde zeer veel toe aan het concert, ook met haar mooie haast jazzy sang. Beide stonden in zowel de meer up tempo als de langzamere liedjes hun mannetje, waarbij eigen composities als 'Girl in a Truck' en 'The Monkey and the Engineer' die daar een beetje tussen in vielen hun het beste pasten. Red Dirt Skinners brengt een mengeling van folk, blues en aanverwante stijlen met een 'Red Dirt' sausje. Met een iets doordachtere setopbouw is het met simpele middelen nog veel mooier te maken. Met als toegift de Robert Johnson klassieker 'They're Red Hot' werd kreeg de bezoeker nog een mooie proeve van bekwaamheid mee.
The Henry Girls en hun gevecht tegen perfectie
SCHEEMDA – de Ierse Henry Girls hebben meer muzikaliteit in hun pink dan de meeste mensen in hun hele lichaam. Ook hun stemmen zijn wonderschoon. Een zegen, maar ook een vloek, bleek in De Ontmoeting in Scheemda. Niks is zo dodelijk voor muziek als perfectie en juist daarvoor hoeven de zussen geen enkele moeite te doen. Maar juist in perfectie schuilt saaiheid. Een valkuil die gelukkig vermeden werd in De Ontmoeting in Scheemda waar de zussen Karen, Lorna en Joleen McLaughlin optraden. The Henry Girls brengt een goede mix van Ierse en Amerikaanse folk en durft zowel het oude materiaal aan als nieuw werk. Zowel Bruce Springsteen als een harpsolo uit 1738 passeerden de revue. Wat voorop staat is de enorme muzikaliteit van het trio. De opening van het concert viel nog wat in het water, omdat het geluid in de zaal met mensen heel anders was als tijden de soundcheck, maar een compliment aan geluidsman Bert Ridderbosch die binnen een liedje de zaak weer helemaal op orde had. De echte proeve van bekwaamheid werd dus Old Cook Pot het tweede nummer op de setlist. Wat onmiddellijk opviel zijn de fantastische harmonieën. Als de drie stemmen van de gezuster McLaughlin zich samen voegen is het geheel groter dan de drie stemmen op zich, hoewel die ook prachtig zijn. Voor de pauze bleef het af en toe net te braaf, net te perfect. 'The Light in The Window' was het absolute hoogtepunt van deze set, een liedje met een persoonlijke touch, want geschreven over een grootmoeder. Daarvoor kwamen in de eerste Bruce Springsteen cover 'Reason to Believe' de dames al meer in hun groove. En dan is de help van Ridderbos natuurlijk welkom die even het mengpaneel verliet om het drietal te begeleiden.
Na de pauze was het dik in orde. De emoties kwamen vanaf het openingsnummer 'The Weather' en het in de Appalachian Mountains geboren 'Rain and Snow' prima door. Mooi tussendoortje was de Elvis Costello cover 'Watching the Detectives'. The Henry Girls hadden een prima setopbouw met vrolijke en meer zwarte liedjes, veel eigen werk en een enkele cover. Alle dames McLaughlin waren multi instrumentaal wat de variatie ook ten goede kwam, hoewel ze a capella regelmatig bewezen eigenlijk geen instrument nodig te hebben om toch een vol geluid te houden. Met hun mooie combinatie van liedjes van slaapliedjes tot jaren 50 hit en van Americana tot en met typisch Ierse klanken werd het uiteindelijk een fantastisch concert.
SCHEEMDA – de Ierse Henry Girls hebben meer muzikaliteit in hun pink dan de meeste mensen in hun hele lichaam. Ook hun stemmen zijn wonderschoon. Een zegen, maar ook een vloek, bleek in De Ontmoeting in Scheemda. Niks is zo dodelijk voor muziek als perfectie en juist daarvoor hoeven de zussen geen enkele moeite te doen. Maar juist in perfectie schuilt saaiheid. Een valkuil die gelukkig vermeden werd in De Ontmoeting in Scheemda waar de zussen Karen, Lorna en Joleen McLaughlin optraden. The Henry Girls brengt een goede mix van Ierse en Amerikaanse folk en durft zowel het oude materiaal aan als nieuw werk. Zowel Bruce Springsteen als een harpsolo uit 1738 passeerden de revue. Wat voorop staat is de enorme muzikaliteit van het trio. De opening van het concert viel nog wat in het water, omdat het geluid in de zaal met mensen heel anders was als tijden de soundcheck, maar een compliment aan geluidsman Bert Ridderbosch die binnen een liedje de zaak weer helemaal op orde had. De echte proeve van bekwaamheid werd dus Old Cook Pot het tweede nummer op de setlist. Wat onmiddellijk opviel zijn de fantastische harmonieën. Als de drie stemmen van de gezuster McLaughlin zich samen voegen is het geheel groter dan de drie stemmen op zich, hoewel die ook prachtig zijn. Voor de pauze bleef het af en toe net te braaf, net te perfect. 'The Light in The Window' was het absolute hoogtepunt van deze set, een liedje met een persoonlijke touch, want geschreven over een grootmoeder. Daarvoor kwamen in de eerste Bruce Springsteen cover 'Reason to Believe' de dames al meer in hun groove. En dan is de help van Ridderbos natuurlijk welkom die even het mengpaneel verliet om het drietal te begeleiden.
Na de pauze was het dik in orde. De emoties kwamen vanaf het openingsnummer 'The Weather' en het in de Appalachian Mountains geboren 'Rain and Snow' prima door. Mooi tussendoortje was de Elvis Costello cover 'Watching the Detectives'. The Henry Girls hadden een prima setopbouw met vrolijke en meer zwarte liedjes, veel eigen werk en een enkele cover. Alle dames McLaughlin waren multi instrumentaal wat de variatie ook ten goede kwam, hoewel ze a capella regelmatig bewezen eigenlijk geen instrument nodig te hebben om toch een vol geluid te houden. Met hun mooie combinatie van liedjes van slaapliedjes tot jaren 50 hit en van Americana tot en met typisch Ierse klanken werd het uiteindelijk een fantastisch concert.
Intens optreden van Richard Lindgren
BAKKEVEEN – In de pauze van het concert in De Slotplaats op Muziekpodium Bakkeveen vertelt de Richard Lindgren hoe hij moest huilen toen in 2014 de draver Maharajah Europa's belangrijkste koers de Prix d'Amerique in Parijs won. 'Het was het mooiste sportieve moment van mijn leven'. Een anekdote die precies naar voren haalt hoe Lindgren is. Een intens levend mens met grote vaak wanhopige liefdes en de daarbij horende verbroken relaties, over melancholische treinreizen en wie weet kondigt hij aan op mijn nieuwe album waar hij aan werkt een liedje over Maharajah en de vele ingevulde weddenschappen op het succes van het paard. Zo staat Lindgren ook op het podium in Bakkeveen met mandoline speler Janne Adolfsson en op piano en accordeon Bart de Win. Het is intens wat hij brengt, hoewel hij rustig begint, maar met zijn tweede liedje 'Sundown on the Lemon Tree' is ook de piano goed afgesteld en kan de hese stem van Lindgren onafgeleid doordringen in de ziel van zijn luisteraars, met daarbij de muzikale accenten van de mandoline van Adolfsson. Naast de Zweedse en Amerikaanse invloeden zijn in de liedjes vaak ook Zuid-Europese invloeden te bemerken. In 'Gwendolyn' bijvoorbeeld. Geschreven op een late warme nacht in Spanje, maar ook met muzikaal duidelijk Spaanse accenten zoals andere liedjes juist weer Italiaanse accenten hebben hij ook een Italiaanse Dean Martin hit in vertaling op zijn repertoire heeft. De passie van die landen past wel bij de allesbehalve koele Scandinaviër, net zoals de gipsy invloeden die hij nu en dan meeneemt.
Richard Lindgren is ook een verteller. Met veel woorden gaat hij in op de liedjes. Hoe een treinreis van Berlijn, via Praag hem naar Wenen voert en hij te lang in de restauratie blijft hangen. 'Drunk on Arrival' is het resultaat. Op dat onderdeel mag hij nog wat bondiger worden. Lindgren blijkt een prima liedjesschrijver, maar ook iemand die andermanswerk eer aan doet. Hij brengt werk van Townes van Sant en Leonard Cohen en schaart zich muzikaal ook in die hoek met mooie kleine liedjes vol met zeggingskracht en gevoel. Vooral zijn oudere werk in nog wat meer up-tempo, maar zijn latere werk wat meer verstilt. Hij blijkt een uitstekende zanger, die prima wordt ondersteunt door zijn muzikale kornuiten. Op verschillende momenten als de combinatie gitaar, mandoline piano even wat teveel van het goede dreigt te worden, breekt De Win de sleur door zijn accordeon te pakken en muzikale variatie aan te brengen. Met een deels Zweeds/Engels liedje, waarbij ook nog zangeres Arianne Knegt op het podium voor de backing vocals, sluit Lindgren de zaak af met als toegift Goodbye Rosie, een liedje vol melancholie, maar ook hoop en optimisme. Typisch Lindgren.
BAKKEVEEN – In de pauze van het concert in De Slotplaats op Muziekpodium Bakkeveen vertelt de Richard Lindgren hoe hij moest huilen toen in 2014 de draver Maharajah Europa's belangrijkste koers de Prix d'Amerique in Parijs won. 'Het was het mooiste sportieve moment van mijn leven'. Een anekdote die precies naar voren haalt hoe Lindgren is. Een intens levend mens met grote vaak wanhopige liefdes en de daarbij horende verbroken relaties, over melancholische treinreizen en wie weet kondigt hij aan op mijn nieuwe album waar hij aan werkt een liedje over Maharajah en de vele ingevulde weddenschappen op het succes van het paard. Zo staat Lindgren ook op het podium in Bakkeveen met mandoline speler Janne Adolfsson en op piano en accordeon Bart de Win. Het is intens wat hij brengt, hoewel hij rustig begint, maar met zijn tweede liedje 'Sundown on the Lemon Tree' is ook de piano goed afgesteld en kan de hese stem van Lindgren onafgeleid doordringen in de ziel van zijn luisteraars, met daarbij de muzikale accenten van de mandoline van Adolfsson. Naast de Zweedse en Amerikaanse invloeden zijn in de liedjes vaak ook Zuid-Europese invloeden te bemerken. In 'Gwendolyn' bijvoorbeeld. Geschreven op een late warme nacht in Spanje, maar ook met muzikaal duidelijk Spaanse accenten zoals andere liedjes juist weer Italiaanse accenten hebben hij ook een Italiaanse Dean Martin hit in vertaling op zijn repertoire heeft. De passie van die landen past wel bij de allesbehalve koele Scandinaviër, net zoals de gipsy invloeden die hij nu en dan meeneemt.
Richard Lindgren is ook een verteller. Met veel woorden gaat hij in op de liedjes. Hoe een treinreis van Berlijn, via Praag hem naar Wenen voert en hij te lang in de restauratie blijft hangen. 'Drunk on Arrival' is het resultaat. Op dat onderdeel mag hij nog wat bondiger worden. Lindgren blijkt een prima liedjesschrijver, maar ook iemand die andermanswerk eer aan doet. Hij brengt werk van Townes van Sant en Leonard Cohen en schaart zich muzikaal ook in die hoek met mooie kleine liedjes vol met zeggingskracht en gevoel. Vooral zijn oudere werk in nog wat meer up-tempo, maar zijn latere werk wat meer verstilt. Hij blijkt een uitstekende zanger, die prima wordt ondersteunt door zijn muzikale kornuiten. Op verschillende momenten als de combinatie gitaar, mandoline piano even wat teveel van het goede dreigt te worden, breekt De Win de sleur door zijn accordeon te pakken en muzikale variatie aan te brengen. Met een deels Zweeds/Engels liedje, waarbij ook nog zangeres Arianne Knegt op het podium voor de backing vocals, sluit Lindgren de zaak af met als toegift Goodbye Rosie, een liedje vol melancholie, maar ook hoop en optimisme. Typisch Lindgren.
Uncle Bard & The Dirty Bastards pakken de ruigheid van Ierland
MUNNEKEZIJL – Zou Johnny Cash ooit gedroomd hebben dat zes jonge Italianen, gespecialiseerd in Ierse folk in een klein plaatsje op de grens van Groningen en Friesland zijn klassieker Ring of Fire zouden laten beginnen met een fluitsolo? Mocht dat het geval zijn geweest, dan zal 'The Man in Black' zich nog wel eens hebben afgevraagd wat hij de avond er voor tot zich genomen had. 'Weird Shit' zal hij hebben gedacht, maar dromen bleken geen bedrog en Uncle Bard & the Dirty Bastards deden zijn nummer nog eer aan ook met hun eigen versie tijdens een optreden in De Sluys in Munnekezijl. De ongewone combinatie van Italianen die zo gegrepen zijn door de Ierse muziek dat ze hier hun leven aan hebben gewijd is inderdaad, niet voor de hand liggen, maar de band kweet zich er uitstekend van en kon zich prima meten met bijvoorbeeld hun Nederlandse counterpart Scrum. Uncle Bard & The Dirty Bastards zou prima passen op één van de vele Ierse of Folk festivals in Nederland. In Munnekezijl toonde de formatie zich van zijn beste kant. Zanger Guido Domingo heeft een rauwe en hese stem en doet denken aan Shane MacGowan van the Pogues, maar is een betere zanger dan MacGowan die wel een veel groter charisma had en meer podiumpersoonlijkheid. De band brengt met 'Streams of Whiskey' ook een ode aan The Pogues naar wie ze duidelijk goed hebben geluisterd. Het beste nummer voor de pauze is echter geen cover of traditional, maar het eigen 'The Dark Side of the Leaf'. Een prachtige uitvoering met drummer Francesco Fabris die het tempo bepaald. De zang van Domingo en het voor het geluid erg bepalende fluitspel van Luca Crespi, met daarbij de energie van Silvano Ancellotti op elektrische gitaar en de muzikale steun van Lorenzo Testa op banjo en Rob Orlando op basgitaar. Ancellotti nam het leeuwendeel van de introducties van de liedjes voor zijn rekening met hulp van Domingo. Opvallend was dat naast traditionals als 'Irish Rover' de band ook in de eigen nummers die typische Britse folksfeer zo wisten te pakken, zoals bijvoorbeeld het stemmige 'I only got One Pint'. Als laatste nummer 'The Town I loved so Well' van Phil Coulter werd even gas terug genomen, om in het toegift nog even flink los te gaan met onder andere 'Up the Bastards'. Een uitstekend alternatief voor veel festivals met voorliefde voor Iers en feest.
MUNNEKEZIJL – Zou Johnny Cash ooit gedroomd hebben dat zes jonge Italianen, gespecialiseerd in Ierse folk in een klein plaatsje op de grens van Groningen en Friesland zijn klassieker Ring of Fire zouden laten beginnen met een fluitsolo? Mocht dat het geval zijn geweest, dan zal 'The Man in Black' zich nog wel eens hebben afgevraagd wat hij de avond er voor tot zich genomen had. 'Weird Shit' zal hij hebben gedacht, maar dromen bleken geen bedrog en Uncle Bard & the Dirty Bastards deden zijn nummer nog eer aan ook met hun eigen versie tijdens een optreden in De Sluys in Munnekezijl. De ongewone combinatie van Italianen die zo gegrepen zijn door de Ierse muziek dat ze hier hun leven aan hebben gewijd is inderdaad, niet voor de hand liggen, maar de band kweet zich er uitstekend van en kon zich prima meten met bijvoorbeeld hun Nederlandse counterpart Scrum. Uncle Bard & The Dirty Bastards zou prima passen op één van de vele Ierse of Folk festivals in Nederland. In Munnekezijl toonde de formatie zich van zijn beste kant. Zanger Guido Domingo heeft een rauwe en hese stem en doet denken aan Shane MacGowan van the Pogues, maar is een betere zanger dan MacGowan die wel een veel groter charisma had en meer podiumpersoonlijkheid. De band brengt met 'Streams of Whiskey' ook een ode aan The Pogues naar wie ze duidelijk goed hebben geluisterd. Het beste nummer voor de pauze is echter geen cover of traditional, maar het eigen 'The Dark Side of the Leaf'. Een prachtige uitvoering met drummer Francesco Fabris die het tempo bepaald. De zang van Domingo en het voor het geluid erg bepalende fluitspel van Luca Crespi, met daarbij de energie van Silvano Ancellotti op elektrische gitaar en de muzikale steun van Lorenzo Testa op banjo en Rob Orlando op basgitaar. Ancellotti nam het leeuwendeel van de introducties van de liedjes voor zijn rekening met hulp van Domingo. Opvallend was dat naast traditionals als 'Irish Rover' de band ook in de eigen nummers die typische Britse folksfeer zo wisten te pakken, zoals bijvoorbeeld het stemmige 'I only got One Pint'. Als laatste nummer 'The Town I loved so Well' van Phil Coulter werd even gas terug genomen, om in het toegift nog even flink los te gaan met onder andere 'Up the Bastards'. Een uitstekend alternatief voor veel festivals met voorliefde voor Iers en feest.
Boris McCutcheon is heel erg Boris McCutcheon met zijn New Mexicana
BAN NIEUWESCHANS – Het is al vaker aangestipt. Boris McCutcheon en zijn Salt Licks hebben een grote populariteit in Nederland. En dat is niet zo moeilijk te verklaren bleek op het jubileumconcert van de 11-jarige De Oude Remise in Bad Nieuweschans. Boris McCutcheon is heel erg down to earth en daar houden wij Nederlanders wel van. Niks verbloemen, geen kapsones, gewoon lekker muziekmaken. McCutcheon = McCutcheon, Wat je ziet is wat je krijgt en daar houden wij Nederlanders wel van. McCutcheon begint met een lente liedje om direct daarna met 'Peelers' over strippers een eerste echte proeve van bekwaamheid af te geven. Een heerlijk relaxed nummer met toch het gevoel van dreiging dat net buiten het zicht op de loer ligt. Ook op het podium gaat het ontspannen, hoewel duidelijk te merken is dat het trio aan het begin van de tour staat en de jetleg nog niet uit de lichamen verdwenen is. McCutcheon wordt bijgestaan door Susan Holmes op bas en basgitaar en Brett Davis op gitaar, banjo en eigenlijk alles verder waar snaren aan zitten. Prima muzikanten, waar vooral Holmes zich prima liet gelden. Regelmatig moest nog even overlegd worden over toonsettingen, vooral ook omdat McCutcheon alweer werkt aan een nieuw album na het excellente 'Might Crash' uit 2013 en daarvan ook een aantal nieuwe nummers op de setlist stonden zoals 'Magpie'. Het haalde af en toe de vaart er even uit, maar als het trio weer op muzikaal vertrouwd terrein stond en de 'flow'' er in kwam onderstreepte de man uit New Mexico zijn mogelijkheden met sterke liedjes zoals de prachtige uitvoering van 'Booze farm' en het dreigende 'Off the Grid'.
Boris McCutcheon brengt een heel eigen vorm van muziek. Roots, maar bijzonder verbonden met zijn thuisstaat New Mexico. New Mexicana dus, want McCutcheon is van beroep tuinier en zit nog regelmatig met zijn handen in de grond. Hij blijft dicht bij zichzelf. Heeft een prachtige stem en is een heerlijk bij tijdens haast charmant onbeholpen verteller op het podium. Na de pauze was het absolute hoogtepunt van het concert het duet dat hij zong met Holmes 'The Ballad of Rusty Strange'. Maar ook met 'This Town is Dead' en het afsluitende 'Cherry Lane' overtuigde hij. En met het fabuleuze toegift 'Caves of Burgundy' en 'What ails you' nam hij afscheid. Als de kinderziekten uit deze tour zijn kan het alleen nog maar beter worden.
BAN NIEUWESCHANS – Het is al vaker aangestipt. Boris McCutcheon en zijn Salt Licks hebben een grote populariteit in Nederland. En dat is niet zo moeilijk te verklaren bleek op het jubileumconcert van de 11-jarige De Oude Remise in Bad Nieuweschans. Boris McCutcheon is heel erg down to earth en daar houden wij Nederlanders wel van. Niks verbloemen, geen kapsones, gewoon lekker muziekmaken. McCutcheon = McCutcheon, Wat je ziet is wat je krijgt en daar houden wij Nederlanders wel van. McCutcheon begint met een lente liedje om direct daarna met 'Peelers' over strippers een eerste echte proeve van bekwaamheid af te geven. Een heerlijk relaxed nummer met toch het gevoel van dreiging dat net buiten het zicht op de loer ligt. Ook op het podium gaat het ontspannen, hoewel duidelijk te merken is dat het trio aan het begin van de tour staat en de jetleg nog niet uit de lichamen verdwenen is. McCutcheon wordt bijgestaan door Susan Holmes op bas en basgitaar en Brett Davis op gitaar, banjo en eigenlijk alles verder waar snaren aan zitten. Prima muzikanten, waar vooral Holmes zich prima liet gelden. Regelmatig moest nog even overlegd worden over toonsettingen, vooral ook omdat McCutcheon alweer werkt aan een nieuw album na het excellente 'Might Crash' uit 2013 en daarvan ook een aantal nieuwe nummers op de setlist stonden zoals 'Magpie'. Het haalde af en toe de vaart er even uit, maar als het trio weer op muzikaal vertrouwd terrein stond en de 'flow'' er in kwam onderstreepte de man uit New Mexico zijn mogelijkheden met sterke liedjes zoals de prachtige uitvoering van 'Booze farm' en het dreigende 'Off the Grid'.
Boris McCutcheon brengt een heel eigen vorm van muziek. Roots, maar bijzonder verbonden met zijn thuisstaat New Mexico. New Mexicana dus, want McCutcheon is van beroep tuinier en zit nog regelmatig met zijn handen in de grond. Hij blijft dicht bij zichzelf. Heeft een prachtige stem en is een heerlijk bij tijdens haast charmant onbeholpen verteller op het podium. Na de pauze was het absolute hoogtepunt van het concert het duet dat hij zong met Holmes 'The Ballad of Rusty Strange'. Maar ook met 'This Town is Dead' en het afsluitende 'Cherry Lane' overtuigde hij. En met het fabuleuze toegift 'Caves of Burgundy' en 'What ails you' nam hij afscheid. Als de kinderziekten uit deze tour zijn kan het alleen nog maar beter worden.
Larkin Poe laat zich gelden op enige Nederlandse optreden
BORGER – Schuurt het genie aan tegen de gekte? Dan moet gevreesd worden voor de zussen Megan en Rebecca Lovell. Opa was het slachtoffer van een geestenziekte en vereeuwigd in 'Mad as a Hatter', een ziekte die een generatie overslaat. Met Edgar Allen Poe is ook briljantie aanwezig in de genen van de twee eye-catchers van Larkin Poe. De combinatie van al dat DNA leverde een geniaal optreden op in Borger op het podium van VanSlag/Rootsontheroad en in de toekomst kan voorlopig nog niemand kijken.
De beide zusjes Lovell vergezeld door de uitstekende drummer Marlon Patton hadden er zin in tijdens hun bliksem bezoek aan Nederland. Al tijdens hun soundcheck werden de weinigen die op dat moment aanwezig waren al meegenomen op een speelse rondgang door de Top 2000 aller tijden, beetje Hendrix, beetje Parton, de klassiekers zitten er in bij beide dames. In het optreden was het op een stuk 'Black Betty' na vooral eigen werk wat beide dames speelden met Marlon Patton als begeleider. Met een krachtige opening werd de toon gezet en waarschuwde Rebecca Lovell haar toehoorders alvast dat ze hun veiligheidsgordels moesten vastmaken om daarna met 'Sugar High' en 'Wade in the Water' eerste hoogtepunten neer te zetten. Met de stevige sound dreigde bij vlagen de muziek de zang Rebecca Lovell wat te overspoelen, maar dat werd gelukkig snel recht gezet. Terecht, want de jongste Lovell is een fantastische lead zangeres met een mooie elastische stem die onder alle omstandigheden de liedjes blijven dragen en zowel de hoogte in kan, als de lage tonen kan halen. Megan Lovell is ook een meer dan verdienstelijke zangeres, zoals bijvoorbeeld bleek in 'Stubborn Love' over de onderlinge relatie tussen beide zussen en hoe het is om samen 'on the road' te zijn. Waar in de zang Rebecca de boventoon voert is muzikaal Megan de bovenliggende partij. Met haar Lapsteel is zij in belangrijke mate verantwoordelijk voor de prachtige sound, hoewel vooral op mandoline multi snaar instrumentaliste Rebecca ook een grote steen bijdraagt.
In rap tempo snelt de formatie door het werk dat, op verzoek van Larkin Poe in één set wordt gebracht. De muziek wordt afgewisseld met introducties van de nummers, die professioneel, spontaan en to the point zijn. Een vaak onderschat onderdeel. Beide dames voelen zich thuis en vertrouwd op het podium, durven te delen en zich te geven. Op het einde wordt nog even terug gegrepen naar de klassieke doos. Met 'Bang Bang' van Sonny Bono geschreven voor Cher wordt een avond vol met stevige Americana afgesloten. Larkin Poe om te onthouden. Een avond die geen energie kost, maar juist opleverde.
BORGER – Schuurt het genie aan tegen de gekte? Dan moet gevreesd worden voor de zussen Megan en Rebecca Lovell. Opa was het slachtoffer van een geestenziekte en vereeuwigd in 'Mad as a Hatter', een ziekte die een generatie overslaat. Met Edgar Allen Poe is ook briljantie aanwezig in de genen van de twee eye-catchers van Larkin Poe. De combinatie van al dat DNA leverde een geniaal optreden op in Borger op het podium van VanSlag/Rootsontheroad en in de toekomst kan voorlopig nog niemand kijken.
De beide zusjes Lovell vergezeld door de uitstekende drummer Marlon Patton hadden er zin in tijdens hun bliksem bezoek aan Nederland. Al tijdens hun soundcheck werden de weinigen die op dat moment aanwezig waren al meegenomen op een speelse rondgang door de Top 2000 aller tijden, beetje Hendrix, beetje Parton, de klassiekers zitten er in bij beide dames. In het optreden was het op een stuk 'Black Betty' na vooral eigen werk wat beide dames speelden met Marlon Patton als begeleider. Met een krachtige opening werd de toon gezet en waarschuwde Rebecca Lovell haar toehoorders alvast dat ze hun veiligheidsgordels moesten vastmaken om daarna met 'Sugar High' en 'Wade in the Water' eerste hoogtepunten neer te zetten. Met de stevige sound dreigde bij vlagen de muziek de zang Rebecca Lovell wat te overspoelen, maar dat werd gelukkig snel recht gezet. Terecht, want de jongste Lovell is een fantastische lead zangeres met een mooie elastische stem die onder alle omstandigheden de liedjes blijven dragen en zowel de hoogte in kan, als de lage tonen kan halen. Megan Lovell is ook een meer dan verdienstelijke zangeres, zoals bijvoorbeeld bleek in 'Stubborn Love' over de onderlinge relatie tussen beide zussen en hoe het is om samen 'on the road' te zijn. Waar in de zang Rebecca de boventoon voert is muzikaal Megan de bovenliggende partij. Met haar Lapsteel is zij in belangrijke mate verantwoordelijk voor de prachtige sound, hoewel vooral op mandoline multi snaar instrumentaliste Rebecca ook een grote steen bijdraagt.
In rap tempo snelt de formatie door het werk dat, op verzoek van Larkin Poe in één set wordt gebracht. De muziek wordt afgewisseld met introducties van de nummers, die professioneel, spontaan en to the point zijn. Een vaak onderschat onderdeel. Beide dames voelen zich thuis en vertrouwd op het podium, durven te delen en zich te geven. Op het einde wordt nog even terug gegrepen naar de klassieke doos. Met 'Bang Bang' van Sonny Bono geschreven voor Cher wordt een avond vol met stevige Americana afgesloten. Larkin Poe om te onthouden. Een avond die geen energie kost, maar juist opleverde.
Wessel Klooster weet te boeien in up tempo nummers
BORGER – Wessel Klooster heeft sprongen vooruit gemaakt in het afgelopen jaar. De uit Meppel afkomstige singer songwriter wist met zijn meeste liedjes de VanSlag kerk in Borger te boeien. Het sterkst is de pas 19 jarige zanger in de up tempo nummers. Als hij lekker kan rocken. In zijn ballads moet hij nog duidelijk een volgende stap zetten. Daar doet hij met name zich zelf te kort door iets aan de schreeuwerige kant te blijven, terwijl de liedjes er juist om vragen om klein gehouden te worden, met een stem die tot rust is gebracht en niet omhoog, maar juist omlaag wordt gebracht. Vooral in beide Nederlandse liedjes die Klooster bracht was dat jeugdig enthousiasme en veel energie met bij behorende adrenaline stoot nog net wat te veel voor de mogelijkheden van de stem van de Meppelaar.
Wessel Klooster opende verrassend en krachtig met 'Traveling' een mooi nummer dat bij hem past. Na de opening kwam het antwoord op het grote raadsel van de avond. Ontbrak het Klooster aan schone sokken, want in smerige sokken stond hij te zingen. Nee zo vertelde hij de blupsie van een werkwerkzaamheid was hem bijna teveel geworden. Onverwacht had hij met zijn schoenen klem gestaanen plots op sokken in de modder gestaan. Hier bleek ook een kracht van Klooster die een vrolijke verteller is en daar al een goede stap heeft gezet en nu met gewoon veel optreden dat moet gaan fijn slijpen.
Een mooie gevarieerde set bracht Klooster met vooral eigen werk. Klooster weet ook prima andermans werk te vertolken. Hij bracht jammer genoeg niet meer de Frank Turner cover die hij voorheen in zijn setlist had, maar ook zijn vertolking van van het Alt J nummer 'Estocade' mocht er zijn. De student van de Popacademy sloot af met zijn singel. Eerst de sterke B kant 'Don't Start Thinking'die inspeelt op zijn sterke kanten en daarna de singel zelf 'They Say'. Klooster wacht een mooie zomer met prachtige podia en als hij zich zo blijft ontwikkelen lijk dat meer dan terecht.
BORGER – Wessel Klooster heeft sprongen vooruit gemaakt in het afgelopen jaar. De uit Meppel afkomstige singer songwriter wist met zijn meeste liedjes de VanSlag kerk in Borger te boeien. Het sterkst is de pas 19 jarige zanger in de up tempo nummers. Als hij lekker kan rocken. In zijn ballads moet hij nog duidelijk een volgende stap zetten. Daar doet hij met name zich zelf te kort door iets aan de schreeuwerige kant te blijven, terwijl de liedjes er juist om vragen om klein gehouden te worden, met een stem die tot rust is gebracht en niet omhoog, maar juist omlaag wordt gebracht. Vooral in beide Nederlandse liedjes die Klooster bracht was dat jeugdig enthousiasme en veel energie met bij behorende adrenaline stoot nog net wat te veel voor de mogelijkheden van de stem van de Meppelaar.
Wessel Klooster opende verrassend en krachtig met 'Traveling' een mooi nummer dat bij hem past. Na de opening kwam het antwoord op het grote raadsel van de avond. Ontbrak het Klooster aan schone sokken, want in smerige sokken stond hij te zingen. Nee zo vertelde hij de blupsie van een werkwerkzaamheid was hem bijna teveel geworden. Onverwacht had hij met zijn schoenen klem gestaanen plots op sokken in de modder gestaan. Hier bleek ook een kracht van Klooster die een vrolijke verteller is en daar al een goede stap heeft gezet en nu met gewoon veel optreden dat moet gaan fijn slijpen.
Een mooie gevarieerde set bracht Klooster met vooral eigen werk. Klooster weet ook prima andermans werk te vertolken. Hij bracht jammer genoeg niet meer de Frank Turner cover die hij voorheen in zijn setlist had, maar ook zijn vertolking van van het Alt J nummer 'Estocade' mocht er zijn. De student van de Popacademy sloot af met zijn singel. Eerst de sterke B kant 'Don't Start Thinking'die inspeelt op zijn sterke kanten en daarna de singel zelf 'They Say'. Klooster wacht een mooie zomer met prachtige podia en als hij zich zo blijft ontwikkelen lijk dat meer dan terecht.
Catherine MacClellan en Chris Gauthier maken faam waar
ROODEHAAN – De 2015 Juno Award for Roots & Traditional Album of the Year voor 'The Raven Sun' is de laatste accolade voor Catherine MacClellan in een lange reeks onderscheidingen voor de Canadese zangeres. Het wekt verwachtingen voor het 'bord op schoot' concert waar gastheer Teus van de Roode Haan in Warfhuizen vaak verrassende acts programmeert. MacClellan treedt op met gitarist Chris Gauthier en dat is een prachtige combinatie. Gauthier brengt muzikaal de spanning in de liedjes van Gauthier, vooral op de momenten dat hij met zijn electrische gitaar McClellan accentueert. De nummers waarop Gauthier zijn akoestische gitaar verruild voor de electrische zijn net even spannender en gevarieerder, hoewel de zeggingskracht van de liedjes van MacClellan groot blijft. Het duo trapt af met 'The Raven Sun'. De zang van MacClellan is prachtig, zuiver en prima verstaanbaar. Ze slaagt erin een warme gloed te laten door klinken in haar liedjes en dat is prettig en geeft het optreden diepgang en warmte. Dat maakt de ervaring alleen maar intiemer in de kleine ruimte, waar het publiek de artiesten kan aanraken. De samenzang met Gauthier vulde elkaar prima aan. De stemmen smolten samen en versterkten elkaar. 'Het prachtige 'Left on my One' was hier een mooi voorbeeld van.
De grootste indruk maakte Catherine MacClellan als liedjesschrijfster. Prachtige, vaak klein gehouden, vertellingen zoals 'Black Crow' waar de stem van MacClellan volledig tot ontplooiing kwam. Wat opviel as de 'eagerness to play'. De ster van MacClellan is inmiddels tot grote hoogte gerezen, maar ook op dit toch wat kleinere concert werd met meer dan 100 procent inzet gespeeld en was het plezier in het muziek maken voor en met anderen duidelijk zichtbaar. De liedjes werden bondig maar accuraat geïntroduceerd en met een lach werd even gewacht tot een in slaap gevallen peuter in de veilige armen van papa naar buiten was gedragen. De set opbouw was prima met bijna uitsluitend eigen werk op de cover 'Hickory Ridge' na. MacClellan en Gauthier besloten de eerste set van het concert met het mooie eerbetoon aan haar oma 'Tell me Luella' en als toegift het nummer dat haar vader Gene MacLellan schreef en dat door Ann Murray tot wereldfaam werd gezongen 'Snowbirds'. Het paste bij de mooie intieme setting deze 'familie liedjes'.
ROODEHAAN – De 2015 Juno Award for Roots & Traditional Album of the Year voor 'The Raven Sun' is de laatste accolade voor Catherine MacClellan in een lange reeks onderscheidingen voor de Canadese zangeres. Het wekt verwachtingen voor het 'bord op schoot' concert waar gastheer Teus van de Roode Haan in Warfhuizen vaak verrassende acts programmeert. MacClellan treedt op met gitarist Chris Gauthier en dat is een prachtige combinatie. Gauthier brengt muzikaal de spanning in de liedjes van Gauthier, vooral op de momenten dat hij met zijn electrische gitaar McClellan accentueert. De nummers waarop Gauthier zijn akoestische gitaar verruild voor de electrische zijn net even spannender en gevarieerder, hoewel de zeggingskracht van de liedjes van MacClellan groot blijft. Het duo trapt af met 'The Raven Sun'. De zang van MacClellan is prachtig, zuiver en prima verstaanbaar. Ze slaagt erin een warme gloed te laten door klinken in haar liedjes en dat is prettig en geeft het optreden diepgang en warmte. Dat maakt de ervaring alleen maar intiemer in de kleine ruimte, waar het publiek de artiesten kan aanraken. De samenzang met Gauthier vulde elkaar prima aan. De stemmen smolten samen en versterkten elkaar. 'Het prachtige 'Left on my One' was hier een mooi voorbeeld van.
De grootste indruk maakte Catherine MacClellan als liedjesschrijfster. Prachtige, vaak klein gehouden, vertellingen zoals 'Black Crow' waar de stem van MacClellan volledig tot ontplooiing kwam. Wat opviel as de 'eagerness to play'. De ster van MacClellan is inmiddels tot grote hoogte gerezen, maar ook op dit toch wat kleinere concert werd met meer dan 100 procent inzet gespeeld en was het plezier in het muziek maken voor en met anderen duidelijk zichtbaar. De liedjes werden bondig maar accuraat geïntroduceerd en met een lach werd even gewacht tot een in slaap gevallen peuter in de veilige armen van papa naar buiten was gedragen. De set opbouw was prima met bijna uitsluitend eigen werk op de cover 'Hickory Ridge' na. MacClellan en Gauthier besloten de eerste set van het concert met het mooie eerbetoon aan haar oma 'Tell me Luella' en als toegift het nummer dat haar vader Gene MacLellan schreef en dat door Ann Murray tot wereldfaam werd gezongen 'Snowbirds'. Het paste bij de mooie intieme setting deze 'familie liedjes'.
Toby is gegroeid als mens en artiest
BORGER – Nog wat aarzelend kwam Toby op gang in één van haar favoriete Europese podia Van Slag in Borger. Het eerste nummer bleef wat mat en ook het tweede nummer sprankelde niet bijzonder, maar bij nummer drie op de setlist was de zaak beklonken, Daar was Toby, maar een Toby die veel meer de diepte in kon. Die niet alleen de stevige rocknummers aankon, maar ook serieuze en gevoelige nummers tot kippevel momenten wist om te toveren. Je merkte aan alles dat er veel gebeurd is in het leven van de Australische afgelopen jaar en dat het niet onopgemerkt voorbij is gegaan aan het podiumdier. Ze is er in geslaagd een niveau van verdieping te bereiken waar ze in het verleden naar reikte, maar nog niet vond en de blijde en dierbare momenten en de droeve helpen je als mens en artiest dat niveau te bereiken. 'Last Night', een nummer van haar nieuwe album 'Nobody Told Me' was al prachtig. Het duet 'Three Days' dat ze song met drummer Josse Sharrard was van en onpeilbare diepgang over dood en nieuw leven. Toby had deze keer een heel fijne band om zich heen verzameld. Violiste Anne Bakker en drummer Josse Sharrard vormden het Nederlandse deel van de band, terwijl Gavin Arnold met Toby zelf het Australische continent vormde. De wereld apart stond een prachtige teamprestatie niet in de weg. De band was perfect in balans, met vooral Bakker in de hoofdrol. De Utrechtse violiste met haar wortels in Hoogezand heeft een geweldige muzikale klik met Toby en dat was de basis van veel prachtige momenten. De band had er ook zichtbaar lol in, ondanks de al drukke tour door Duitsland. Zelf was Toby geweldig bij stem, met haar prachtige soulvolle stem.
De eerste set was iets beheerster en rustiger, maar een mooie instrumentale opening van de tweede set was de opmaat voor een feestelijke tweede set, hoewel ook nu liedjes van rust en bezinning waren ingebouwd. Geweldig was het Nederlands moment met Bakker en Sharrard in duet in een Johnny Cash klassieker, waarbij beide bewezen een stem te hebben waar menig leadzanger een moord voor zou doen. De tweede helft swingde vanouds. Toby groeide en groeide, Het laatste nummer was weer even een stap terug, maar met een prachtige uitvoering van Don't Go met alle vier de muzikanten voor op het podium ging ze toch. Wat een prachtige muzikante en wat een prachtige avond. Festivalkwaliteit.
BORGER – Nog wat aarzelend kwam Toby op gang in één van haar favoriete Europese podia Van Slag in Borger. Het eerste nummer bleef wat mat en ook het tweede nummer sprankelde niet bijzonder, maar bij nummer drie op de setlist was de zaak beklonken, Daar was Toby, maar een Toby die veel meer de diepte in kon. Die niet alleen de stevige rocknummers aankon, maar ook serieuze en gevoelige nummers tot kippevel momenten wist om te toveren. Je merkte aan alles dat er veel gebeurd is in het leven van de Australische afgelopen jaar en dat het niet onopgemerkt voorbij is gegaan aan het podiumdier. Ze is er in geslaagd een niveau van verdieping te bereiken waar ze in het verleden naar reikte, maar nog niet vond en de blijde en dierbare momenten en de droeve helpen je als mens en artiest dat niveau te bereiken. 'Last Night', een nummer van haar nieuwe album 'Nobody Told Me' was al prachtig. Het duet 'Three Days' dat ze song met drummer Josse Sharrard was van en onpeilbare diepgang over dood en nieuw leven. Toby had deze keer een heel fijne band om zich heen verzameld. Violiste Anne Bakker en drummer Josse Sharrard vormden het Nederlandse deel van de band, terwijl Gavin Arnold met Toby zelf het Australische continent vormde. De wereld apart stond een prachtige teamprestatie niet in de weg. De band was perfect in balans, met vooral Bakker in de hoofdrol. De Utrechtse violiste met haar wortels in Hoogezand heeft een geweldige muzikale klik met Toby en dat was de basis van veel prachtige momenten. De band had er ook zichtbaar lol in, ondanks de al drukke tour door Duitsland. Zelf was Toby geweldig bij stem, met haar prachtige soulvolle stem.
De eerste set was iets beheerster en rustiger, maar een mooie instrumentale opening van de tweede set was de opmaat voor een feestelijke tweede set, hoewel ook nu liedjes van rust en bezinning waren ingebouwd. Geweldig was het Nederlands moment met Bakker en Sharrard in duet in een Johnny Cash klassieker, waarbij beide bewezen een stem te hebben waar menig leadzanger een moord voor zou doen. De tweede helft swingde vanouds. Toby groeide en groeide, Het laatste nummer was weer even een stap terug, maar met een prachtige uitvoering van Don't Go met alle vier de muzikanten voor op het podium ging ze toch. Wat een prachtige muzikante en wat een prachtige avond. Festivalkwaliteit.
Fijne zang bij Change of Key
STEENDAM – Het was even zoeken bij Change of Key, maar na twee of drie nummers kwamen de harmonieën bijeen en kon de veel geroemde zang van de country formatie uit Gouda zich onderscheiden op juist het punt waar de roem zich dus terecht op richt. Met Danielle Poot heeft de formatie een frontvrouw van formaat. Een prachtige en voor country, bluegrass en Western Swing zeer geschikte stem heeft de zangeres en dus overtuigde Change of Key op dat onderdeel zonder moeite op het podium Peter en Leni in Steendam. Helemaal omdat de harmonieën met Marijke en Joop de Jong prima in orde waren en Marijke zelf ook overeen fijne stem beschikte. Een punt van discussie kan zijn het gebruik van keyboard. Misschien makkelijk voor de band met alle snufjes, maar haast nooit bevorderlijk voor het eindresultaat, helemaal omdat het instrument net te hard stond en een beetje de andere instrumenten overstemde, hoe goed Marijke de Jong haar weg ook kende op de keys. Een accordeon, bas of gewoon de gitaar had waarschijnlijk meer toegevoegd en dat bleek wel op het moment dat de knop op uitging van de keyboard en De Jong haar gitaar er bij pakte. De band kwam nog veel meer tot een mooi country geluid. Extra jammer omdat de rest van het instrumentarium met mandoline, lapsteel, gitaar en mondharmonica, met Joop de Jong als stille kracht, meer dan dik in orde is voor het genre dat de Key of Change speelt.
Change of Key nam de toehoorders mee op een mooie reis door countryland. Veel prima eigen nummers waarbij het grappige 'In the mood for food' en het sentimentele 'An old Suitcase filled with Yesteryears' tot de hoogtepunten behoorden evenals 'In a Town this size'. Change of Key begon met John Denver en plaatste ook andere country grootheden als Merle Haggart, Rhonda Vincent en King of Western Swing Bob Wills in het voetlicht met fijne uitvoeringen van hun werk. Conny Smidt werd gecoverd en een verrassende uitvoering van Eurovisie Songfestival succes 'Calm after the Storm' passeerde de revue, waarna uiteindelijk met country klassieker 'Rocky Top, Tennessee' het concert werd afgesloten. Change of Key brengt prima, vaak wat oudere country, blinkt uit in de zang, maakt zich de covers prima eigen, maar zou nog wat strenger naar het instrumentarium mogen kijken. Al met al leverde het een dik tevreden middag op in Steendam.
STEENDAM – Het was even zoeken bij Change of Key, maar na twee of drie nummers kwamen de harmonieën bijeen en kon de veel geroemde zang van de country formatie uit Gouda zich onderscheiden op juist het punt waar de roem zich dus terecht op richt. Met Danielle Poot heeft de formatie een frontvrouw van formaat. Een prachtige en voor country, bluegrass en Western Swing zeer geschikte stem heeft de zangeres en dus overtuigde Change of Key op dat onderdeel zonder moeite op het podium Peter en Leni in Steendam. Helemaal omdat de harmonieën met Marijke en Joop de Jong prima in orde waren en Marijke zelf ook overeen fijne stem beschikte. Een punt van discussie kan zijn het gebruik van keyboard. Misschien makkelijk voor de band met alle snufjes, maar haast nooit bevorderlijk voor het eindresultaat, helemaal omdat het instrument net te hard stond en een beetje de andere instrumenten overstemde, hoe goed Marijke de Jong haar weg ook kende op de keys. Een accordeon, bas of gewoon de gitaar had waarschijnlijk meer toegevoegd en dat bleek wel op het moment dat de knop op uitging van de keyboard en De Jong haar gitaar er bij pakte. De band kwam nog veel meer tot een mooi country geluid. Extra jammer omdat de rest van het instrumentarium met mandoline, lapsteel, gitaar en mondharmonica, met Joop de Jong als stille kracht, meer dan dik in orde is voor het genre dat de Key of Change speelt.
Change of Key nam de toehoorders mee op een mooie reis door countryland. Veel prima eigen nummers waarbij het grappige 'In the mood for food' en het sentimentele 'An old Suitcase filled with Yesteryears' tot de hoogtepunten behoorden evenals 'In a Town this size'. Change of Key begon met John Denver en plaatste ook andere country grootheden als Merle Haggart, Rhonda Vincent en King of Western Swing Bob Wills in het voetlicht met fijne uitvoeringen van hun werk. Conny Smidt werd gecoverd en een verrassende uitvoering van Eurovisie Songfestival succes 'Calm after the Storm' passeerde de revue, waarna uiteindelijk met country klassieker 'Rocky Top, Tennessee' het concert werd afgesloten. Change of Key brengt prima, vaak wat oudere country, blinkt uit in de zang, maakt zich de covers prima eigen, maar zou nog wat strenger naar het instrumentarium mogen kijken. Al met al leverde het een dik tevreden middag op in Steendam.
De handschoenen mogen uit bij Kyle Carey
STEENDAM – Talent, volop. Muziek, prachtig. Charmantheid, in meer dan voldoende mate, maar pas in haar toegift liet Kyle Carey echt zien waar ze toe in staat is. Ze was met de ballad 'John Hardy' aan de slag gegaan en had het benaderd uit het oogpunt van John Hardy's vrouw. Muzikaal kwamen violist Rachel Davis en madolinespeler Ron Janssen op één lijn in dit nummer en vooral ook Davis liet zich nu meer gelden en Carey durfde echt te zingen en haar stem optimaal te gebruiken. Het was prachtig en dat werd direct doorgetrokken in 'Across the Great Divide'. Daarin was het verschil misschien nog wel het meest merkbaar, want dit nummer bracht ze ook eerder in de eerste set al ten gehore, toen nog voorzichtig en delicaat en zonder de 'punch' die het nummer nu wel had.
Kyle Carey brengt 'Gaelic Americana'. Ze mengt in haar liedjes en concerten Ierse en Schotse invloeden met Americana en haakt in op bestaande verhalen en liedjes om ze een eigen twist te geven. Het begon in Steendam op het podium van Peter en Leni erg voorzichtig. De liedjes van Carey zijn delicaat en in bedaard tempo. Haar spel en het spel van Davis fragiel. Dat paste niet altijd met de hardheid van de mandoline van Janssen die muzikaal beide dames wat overpowerde. Haar introducties waren traag. Het bleek omdat ze bang was dat het publiek haar niet verstond. Na de pauze verbeterde dit sterk. Omdat het trio er voor koos te gaan zitten, werd het ook statisch. Door te gaan staan had Carey wellicht direct meer kracht en dynamiek gehad.
Met het mooie 'Orange Blossom' ving het concert aan over het verlangen naar het Zuiden en de trein Orange Blossom special die je van New York naar Florida brengt. Carey vertelt prachtige verhalen. 'June Day' bijvoorbeeld over de komende zomer in New England. Hoogtepunten waren de a capella gezonden nummers, waarbij de ijle, maar warme stem van Carey vol tot haar recht kwam, vaak ondersteund door de loepzuivere stem van Davis. Na de pauze kwam Carey steeds sterker terug. Af en toe was er nog een liedje, zoals waarbij de mandoline de boel overstemde, maar in die tweede set groeiden de persoonlijkheden van Carey en Davis op het podium en werden steeds meer een match voor het spel van Janssen. Pas toen bleek echt wat de enorme potentie is van Kyle Carey. Ze mag nooit meer handschoenen aan.
STEENDAM – Talent, volop. Muziek, prachtig. Charmantheid, in meer dan voldoende mate, maar pas in haar toegift liet Kyle Carey echt zien waar ze toe in staat is. Ze was met de ballad 'John Hardy' aan de slag gegaan en had het benaderd uit het oogpunt van John Hardy's vrouw. Muzikaal kwamen violist Rachel Davis en madolinespeler Ron Janssen op één lijn in dit nummer en vooral ook Davis liet zich nu meer gelden en Carey durfde echt te zingen en haar stem optimaal te gebruiken. Het was prachtig en dat werd direct doorgetrokken in 'Across the Great Divide'. Daarin was het verschil misschien nog wel het meest merkbaar, want dit nummer bracht ze ook eerder in de eerste set al ten gehore, toen nog voorzichtig en delicaat en zonder de 'punch' die het nummer nu wel had.
Kyle Carey brengt 'Gaelic Americana'. Ze mengt in haar liedjes en concerten Ierse en Schotse invloeden met Americana en haakt in op bestaande verhalen en liedjes om ze een eigen twist te geven. Het begon in Steendam op het podium van Peter en Leni erg voorzichtig. De liedjes van Carey zijn delicaat en in bedaard tempo. Haar spel en het spel van Davis fragiel. Dat paste niet altijd met de hardheid van de mandoline van Janssen die muzikaal beide dames wat overpowerde. Haar introducties waren traag. Het bleek omdat ze bang was dat het publiek haar niet verstond. Na de pauze verbeterde dit sterk. Omdat het trio er voor koos te gaan zitten, werd het ook statisch. Door te gaan staan had Carey wellicht direct meer kracht en dynamiek gehad.
Met het mooie 'Orange Blossom' ving het concert aan over het verlangen naar het Zuiden en de trein Orange Blossom special die je van New York naar Florida brengt. Carey vertelt prachtige verhalen. 'June Day' bijvoorbeeld over de komende zomer in New England. Hoogtepunten waren de a capella gezonden nummers, waarbij de ijle, maar warme stem van Carey vol tot haar recht kwam, vaak ondersteund door de loepzuivere stem van Davis. Na de pauze kwam Carey steeds sterker terug. Af en toe was er nog een liedje, zoals waarbij de mandoline de boel overstemde, maar in die tweede set groeiden de persoonlijkheden van Carey en Davis op het podium en werden steeds meer een match voor het spel van Janssen. Pas toen bleek echt wat de enorme potentie is van Kyle Carey. Ze mag nooit meer handschoenen aan.
Scrum hinkt op gedachten
HEERENVEEN – Scrum is altijd een feestje, maar deze keer stelt de folkformatie de recensent ook voor een probleem. Hoe de voorstelling in het Posthuistheater in Heerenveen te beoordelen? “Na het overweldigende succes van “A Night at the Pub” en “A Night of Tunes an’ Tales” brengt Scrum een nieuw programma naar het theater: “Tunes of Life”, stelt de band zelf. Dat begint veelbelovend. Zanger en verteller Robin 'Skottie' Slutter vertelt dat aan de hand van thema's men stil gaat staan bij een aantal van de grote zaken in het leven. Als eerste scheepvaart met daarbij gemis, verlies, maar ook de blijdschap van het terugkeren in veilige haven. Hoe daarbij een a capella gezongen en zeer indrukwekkende shanty kan veranderen in 'We Will Rock You' van Queen inclusief oudere dubbelganger van Skottie zal wel het geheim van Heerenveen blijven. Slutter heeft talent als verteller met humor en laat zich niet van de wijs brengen als hij het script moet loslaten. Maar nieuw? Die uitvoering van 'Botaney Bay' gezongen als duet met vrouw Laura klinkt wel erg bekend. Die zat ook in Tunes an' Tales. En dat telde in de loop van de avond voor veel meer nummers op het terras en in de tweede helft binnen in de gezellige pub 'The Dirty Glass'. 'No Rain in The Pub', 'A Song about absolutely Nothing', 'Whiskey in the Jar', 'The Hills in the Highlands', allemaal gaan ze op herhaling. Strikt genomen als Theatervoorsteling zijn er teveel liedjes overgenomen uit 'Tunes an'Tales' en dat is bijzonder jammer, want juist de grote zaken in het leven als vriendschap, dood, liefde, oorlog, familie en plezier komen in het uitgebreide Britse songbook juist tot volle bloei en er was dus ruimte voor andere verrassende keuzen, terwijl de Scrum mannen ook dermate bekwame liedjesschrijvers zijn dar deze thema's toch de schrijversgenen moeten doen tintelen. Zou het publiek het accepteren als de nieuwe theatershow van André van Duin voor de helft uit bekende sketches zou bestaan? Hier had meer werk van gemaakt moeten worden en de thema's hadden meer uitgebouwd moeten worden. Voor de nieuwe bezoeker zal dit niet uitmaken. Die heeft een fantastische avond.
Dat was de ene kant, aan de andere kant, wat een fijne live band is Scrum. Moeiteloos weet de band in het theater overeind te blijven in zowel het gevoelige werk als de feestelijkere nummers. Voor de pauze deed de band zich nog tekort in een zittende opstelling, waardoor juist de dynamiek, een krachtig punt van de band, wat achterbleef, maar na de pauze werd het sowieso meer een concert en kon de dansvloer van 'The Dirty Glass' volop worden gebruikt voor de succesnummers van het verleden, maar ook een aantal prachtige nieuwe liedjes. Er was een grotere rol als zangeres voor Laura Slutter en muzikaal voor multi-instrumentalist Corné van Woerdekom en voor doedelzak en Tin Whistle speler Fred Bronius en dat was bijzonder prettig. Zonder enkele moeite weet de band de zaal op de benen te krijgen, zelfs in theatersetting, maar ook in doodse stilte te laten luisteren als Linda Slutter gezeten op het graf van een omgekomen soldaat hem toezingt. Op het eind werd met het publiek afscheid genomen van zanger Robin 'Skottie' Slutter die de band gaat verlaten. En groot verlies.
HEERENVEEN – Scrum is altijd een feestje, maar deze keer stelt de folkformatie de recensent ook voor een probleem. Hoe de voorstelling in het Posthuistheater in Heerenveen te beoordelen? “Na het overweldigende succes van “A Night at the Pub” en “A Night of Tunes an’ Tales” brengt Scrum een nieuw programma naar het theater: “Tunes of Life”, stelt de band zelf. Dat begint veelbelovend. Zanger en verteller Robin 'Skottie' Slutter vertelt dat aan de hand van thema's men stil gaat staan bij een aantal van de grote zaken in het leven. Als eerste scheepvaart met daarbij gemis, verlies, maar ook de blijdschap van het terugkeren in veilige haven. Hoe daarbij een a capella gezongen en zeer indrukwekkende shanty kan veranderen in 'We Will Rock You' van Queen inclusief oudere dubbelganger van Skottie zal wel het geheim van Heerenveen blijven. Slutter heeft talent als verteller met humor en laat zich niet van de wijs brengen als hij het script moet loslaten. Maar nieuw? Die uitvoering van 'Botaney Bay' gezongen als duet met vrouw Laura klinkt wel erg bekend. Die zat ook in Tunes an' Tales. En dat telde in de loop van de avond voor veel meer nummers op het terras en in de tweede helft binnen in de gezellige pub 'The Dirty Glass'. 'No Rain in The Pub', 'A Song about absolutely Nothing', 'Whiskey in the Jar', 'The Hills in the Highlands', allemaal gaan ze op herhaling. Strikt genomen als Theatervoorsteling zijn er teveel liedjes overgenomen uit 'Tunes an'Tales' en dat is bijzonder jammer, want juist de grote zaken in het leven als vriendschap, dood, liefde, oorlog, familie en plezier komen in het uitgebreide Britse songbook juist tot volle bloei en er was dus ruimte voor andere verrassende keuzen, terwijl de Scrum mannen ook dermate bekwame liedjesschrijvers zijn dar deze thema's toch de schrijversgenen moeten doen tintelen. Zou het publiek het accepteren als de nieuwe theatershow van André van Duin voor de helft uit bekende sketches zou bestaan? Hier had meer werk van gemaakt moeten worden en de thema's hadden meer uitgebouwd moeten worden. Voor de nieuwe bezoeker zal dit niet uitmaken. Die heeft een fantastische avond.
Dat was de ene kant, aan de andere kant, wat een fijne live band is Scrum. Moeiteloos weet de band in het theater overeind te blijven in zowel het gevoelige werk als de feestelijkere nummers. Voor de pauze deed de band zich nog tekort in een zittende opstelling, waardoor juist de dynamiek, een krachtig punt van de band, wat achterbleef, maar na de pauze werd het sowieso meer een concert en kon de dansvloer van 'The Dirty Glass' volop worden gebruikt voor de succesnummers van het verleden, maar ook een aantal prachtige nieuwe liedjes. Er was een grotere rol als zangeres voor Laura Slutter en muzikaal voor multi-instrumentalist Corné van Woerdekom en voor doedelzak en Tin Whistle speler Fred Bronius en dat was bijzonder prettig. Zonder enkele moeite weet de band de zaal op de benen te krijgen, zelfs in theatersetting, maar ook in doodse stilte te laten luisteren als Linda Slutter gezeten op het graf van een omgekomen soldaat hem toezingt. Op het eind werd met het publiek afscheid genomen van zanger Robin 'Skottie' Slutter die de band gaat verlaten. En groot verlies.
Warme stem Jarrod Dickenson behaagt
STEENDAM – Wat een talent komt toch over de grote plas naar Nederland. Neem nu Jarrod Dickenson die met vocale ondersteuning van zijn Ierse verloofde Claire Ward op dit moment in Nederland en Duitsland tourt. Wat een prachtige, volwassen en uitgebalanceerde artiest die met zijn werk en een gitaar moeiteloos het publiek anderhalf uur aan zich bond. Vanaf de eerste klank was het raak, maar echt indrukwekkend werd het toen Dickenson 'No Work for a Working Man' inzette. Een prachtig rustig nummer over de depressie jaren en en even later gevolgd door het vlotte 'Faint of Heart', één van een aantal prachtige en zeer veel belovende nieuwe nummers. Bij veel van de nummers werd Dickenson vocaal ondersteund door Claire Ward, ook en zangeres met veel potentie. Dat kwam tot uiting in het hoogtepunt voor de pauze 'My heart will belong to you' een mooi liefdesduet waarin beide tot hun recht kwamen. De prachtige, diepe warme stem ban Dickenson is een lust voor het oor.
Wat opvalt is hoe eenvoudig Dickenson door de verschillende muziekgenre's hen zwemt met slechts zijn gitaar. Pure country met 'A cowboy in the Moon' het bluesy 'Little black dress', gevoelige singersongwriter nummers af gewisseld met het gelijk veel harder aangezette moord en doodslag verhaal 'The Gallow' moeiteloos gaat het Dickenson af, waarbij hij net even overtuigender is in de wat langzamere nummers, maar ook in het snellere werk fier overeind blijft. Dat afgewisseld met een Cat Stevens en 'The Band' covertje en leuke charmante introducties van zijn nummers, waarbij hij de humor aan zijn zijde heeft.
Dickenson kondigt aan dat het eigenlijk onzin is dat hij het concert besluit, het publiek klapt en hij obligaat dan nog een nummertje speelt. 'Seasons Change' over het ouder worden van zijn grootvader is het laatste nummer en tevens toegift kondigt de Texaan aan. Dat laat het publiek niet gebeuren. De waardering is zo groot dat er na een ovatie alsnog een echt toegift komt. Met de titelsong van 'Cheers'; "Where Everybody Knows Your Name" volgt dan het definitieve afscheid. Volgend jaar komt hij terug naar Noordelijke podia, zaak hem niet te missen.
STEENDAM – Wat een talent komt toch over de grote plas naar Nederland. Neem nu Jarrod Dickenson die met vocale ondersteuning van zijn Ierse verloofde Claire Ward op dit moment in Nederland en Duitsland tourt. Wat een prachtige, volwassen en uitgebalanceerde artiest die met zijn werk en een gitaar moeiteloos het publiek anderhalf uur aan zich bond. Vanaf de eerste klank was het raak, maar echt indrukwekkend werd het toen Dickenson 'No Work for a Working Man' inzette. Een prachtig rustig nummer over de depressie jaren en en even later gevolgd door het vlotte 'Faint of Heart', één van een aantal prachtige en zeer veel belovende nieuwe nummers. Bij veel van de nummers werd Dickenson vocaal ondersteund door Claire Ward, ook en zangeres met veel potentie. Dat kwam tot uiting in het hoogtepunt voor de pauze 'My heart will belong to you' een mooi liefdesduet waarin beide tot hun recht kwamen. De prachtige, diepe warme stem ban Dickenson is een lust voor het oor.
Wat opvalt is hoe eenvoudig Dickenson door de verschillende muziekgenre's hen zwemt met slechts zijn gitaar. Pure country met 'A cowboy in the Moon' het bluesy 'Little black dress', gevoelige singersongwriter nummers af gewisseld met het gelijk veel harder aangezette moord en doodslag verhaal 'The Gallow' moeiteloos gaat het Dickenson af, waarbij hij net even overtuigender is in de wat langzamere nummers, maar ook in het snellere werk fier overeind blijft. Dat afgewisseld met een Cat Stevens en 'The Band' covertje en leuke charmante introducties van zijn nummers, waarbij hij de humor aan zijn zijde heeft.
Dickenson kondigt aan dat het eigenlijk onzin is dat hij het concert besluit, het publiek klapt en hij obligaat dan nog een nummertje speelt. 'Seasons Change' over het ouder worden van zijn grootvader is het laatste nummer en tevens toegift kondigt de Texaan aan. Dat laat het publiek niet gebeuren. De waardering is zo groot dat er na een ovatie alsnog een echt toegift komt. Met de titelsong van 'Cheers'; "Where Everybody Knows Your Name" volgt dan het definitieve afscheid. Volgend jaar komt hij terug naar Noordelijke podia, zaak hem niet te missen.
Morrissey blijft boodschap uitventen
GRONINGEN – Al sinds de dagen van The Smiths is Morrissey een man die niet alleen muziek maakt, maar via zijn muziek ook een boodschap te vertellen heeft. Dat heeft hij nog nooit subtiel gedaan en ook in de Oosterpoort in Groningen was van nuance niks te merken. Met een denderend 'The Queen is Dead' werd de bijl aan het Britse koningshuis gezet en apocalyptisch hoogtepunt was het 'Meat is Murder'. Tijdens dit nummer werd op de achtergrond de misstanden in de bio industrie getoond in een film. Het kan niemand ontgaan zijn hoe de zanger hier over denkt.
Beeld speelde sowieso een belangrijke rol. Het voorprogramma was een aaneenrijging van clips geprojecteerd op een enorm scherm. Het begon met de Ramones en via onder andere Jefferson Airplane en Visage kwam meer muziekgeschiedenis langs, maar ook gedichten, sketches en dans. Ook nu vaak met een boodschap over ethiek en tegen het establishment. Met een half uur duurt deze filmvertoning rijkelijk lang.
Daarna is het de beurt aan Morrissey zelf en hij begint vol gas. Na 'The Queen is Dead' volgen met onder andere 'Seudehead' en 'Worldpeace is non of You're Business', de titeltrack van zijn laatste album stevig aangezette nummers, net als eigenlijk het hele concert flink stevig is. Na een rockend begin is er in het middenstuk ruimte voor wat meer rust om daarna weer toe te werken naar de climax van 'Meat is Murder', het eigenlijke hoogtepunt. Daarna wordt vakkundig naar het slot toegewerkt met nog drie songs.
Morrisey blijkt nog steeds die vakkundige, eigenzinnige en betrokken liedjesschrijver van de dagen van The Smiths. Op het toneel is het onderscheid tussen Morrissey en Smiths liedjes nauwelijks waar te nemen. Uiteraard speelt daar zijn herkenbare stem een flinke rol bij, want die is bepalend. Muzikaal wordt hij bijgestaan door en prima, in uniform blauw, geklede band die hij ook regelmatig hun plek in het spotlight gunt. Contact met het publiek is er nauwelijks. Wat handjes schudden, een verhaaltje over hoe gevaarlijk fietsen zijn in Amsterdam en nog een enkele opmerking. De vaart zit er in en blijft erin. En op basis van bijna 40 jaar artiestschap weet Morrissey een fijne show neer te zetten.
GRONINGEN – Al sinds de dagen van The Smiths is Morrissey een man die niet alleen muziek maakt, maar via zijn muziek ook een boodschap te vertellen heeft. Dat heeft hij nog nooit subtiel gedaan en ook in de Oosterpoort in Groningen was van nuance niks te merken. Met een denderend 'The Queen is Dead' werd de bijl aan het Britse koningshuis gezet en apocalyptisch hoogtepunt was het 'Meat is Murder'. Tijdens dit nummer werd op de achtergrond de misstanden in de bio industrie getoond in een film. Het kan niemand ontgaan zijn hoe de zanger hier over denkt.
Beeld speelde sowieso een belangrijke rol. Het voorprogramma was een aaneenrijging van clips geprojecteerd op een enorm scherm. Het begon met de Ramones en via onder andere Jefferson Airplane en Visage kwam meer muziekgeschiedenis langs, maar ook gedichten, sketches en dans. Ook nu vaak met een boodschap over ethiek en tegen het establishment. Met een half uur duurt deze filmvertoning rijkelijk lang.
Daarna is het de beurt aan Morrissey zelf en hij begint vol gas. Na 'The Queen is Dead' volgen met onder andere 'Seudehead' en 'Worldpeace is non of You're Business', de titeltrack van zijn laatste album stevig aangezette nummers, net als eigenlijk het hele concert flink stevig is. Na een rockend begin is er in het middenstuk ruimte voor wat meer rust om daarna weer toe te werken naar de climax van 'Meat is Murder', het eigenlijke hoogtepunt. Daarna wordt vakkundig naar het slot toegewerkt met nog drie songs.
Morrisey blijkt nog steeds die vakkundige, eigenzinnige en betrokken liedjesschrijver van de dagen van The Smiths. Op het toneel is het onderscheid tussen Morrissey en Smiths liedjes nauwelijks waar te nemen. Uiteraard speelt daar zijn herkenbare stem een flinke rol bij, want die is bepalend. Muzikaal wordt hij bijgestaan door en prima, in uniform blauw, geklede band die hij ook regelmatig hun plek in het spotlight gunt. Contact met het publiek is er nauwelijks. Wat handjes schudden, een verhaaltje over hoe gevaarlijk fietsen zijn in Amsterdam en nog een enkele opmerking. De vaart zit er in en blijft erin. En op basis van bijna 40 jaar artiestschap weet Morrissey een fijne show neer te zetten.
Strak spelende Italianen bij Hands of Time
MUNNEKEZIJL – Het verschil tussen de Italiaanse en Nederlandse opvatting van tijd speelde het concert van Hands of Time in muziekcafé Hands of Time in Munnekezijl wat parten. De aanvankelijk geplande aanvangstijd werd niet helemaal gehaald en met enige vertraging ging het concert van start. De mensen met het geduld werden daarvoor wel beloond. Hands of Time of H.O.T. Bleek een strak spelende rockformatie, waarin vooral Gab Panariello op drums een hoofdrol vertolkte als de motor van de band waarop bassist Wido Russo en gitarist Leo Forini voor de verdere muzikale invulling zorgden. De band speelde met inzet, maar werd nu en dan wat in de weg gezeten door de overdaad aan apparatuur en volume. Om boven het volume uit te komen moest Forini zijn stembanden flink aan het werk zetten, waardoor de mooi net over de top zingende leadzanger ook regelmatig net te veel aan de schreeuwerige kant terecht kwam. Iets minder volume had hem de kans gegeven, wat meer te zingen. Een ander punt was dat ook in het Engels de Italiaanse achtergrond hoorbaar bleef. Maar dat zijn beide schaafpuntjes.
Hands of Time varieert tussen liedjes die tegen de hard rock aanschuren tot liedjes met duidelijke popinvloeden. Heavy Rock is misschien wel de beste omschrijving. Ze brachten liedjes van hun kersverse album 'Time to Think', maar ook nieuwer materiaal dat de band ook zelf voor de eerste of tweede keer speelde. Duidelijk bleek daarin de weg die de band gaat van de Hard Rock formatie hoe de formatie is begonnen, maar de zeer stevige sound, maar met duidelijk meer invloeden die nu wordt gespeeld, zoals bijvoorbeeld 'Irresisteble' dat pas voor de tweede keer op de H.O.T. setlist stond. Belangrijke invloed is Queen, waarvan in de soundcheck een nummer werd gespeeld en ook de cover 'I want to break Free'. Na Munnekezijl en de rest van de Nederlandse tour wacht voor het drietal Amerika. De voor een rock formatie mooi uitgebreid vertellende Forini legde uit dat dit voor de heren toch het beloofde land is en dat ze vanaf 1 april hopen die droom te verwezenlijken. Met 'Suns of Arizona' werd die wens kracht bijgezet. Als het drietal zich maar wel realiseert dat het vliegtuig op tijd vertrekt.
MUNNEKEZIJL – Het verschil tussen de Italiaanse en Nederlandse opvatting van tijd speelde het concert van Hands of Time in muziekcafé Hands of Time in Munnekezijl wat parten. De aanvankelijk geplande aanvangstijd werd niet helemaal gehaald en met enige vertraging ging het concert van start. De mensen met het geduld werden daarvoor wel beloond. Hands of Time of H.O.T. Bleek een strak spelende rockformatie, waarin vooral Gab Panariello op drums een hoofdrol vertolkte als de motor van de band waarop bassist Wido Russo en gitarist Leo Forini voor de verdere muzikale invulling zorgden. De band speelde met inzet, maar werd nu en dan wat in de weg gezeten door de overdaad aan apparatuur en volume. Om boven het volume uit te komen moest Forini zijn stembanden flink aan het werk zetten, waardoor de mooi net over de top zingende leadzanger ook regelmatig net te veel aan de schreeuwerige kant terecht kwam. Iets minder volume had hem de kans gegeven, wat meer te zingen. Een ander punt was dat ook in het Engels de Italiaanse achtergrond hoorbaar bleef. Maar dat zijn beide schaafpuntjes.
Hands of Time varieert tussen liedjes die tegen de hard rock aanschuren tot liedjes met duidelijke popinvloeden. Heavy Rock is misschien wel de beste omschrijving. Ze brachten liedjes van hun kersverse album 'Time to Think', maar ook nieuwer materiaal dat de band ook zelf voor de eerste of tweede keer speelde. Duidelijk bleek daarin de weg die de band gaat van de Hard Rock formatie hoe de formatie is begonnen, maar de zeer stevige sound, maar met duidelijk meer invloeden die nu wordt gespeeld, zoals bijvoorbeeld 'Irresisteble' dat pas voor de tweede keer op de H.O.T. setlist stond. Belangrijke invloed is Queen, waarvan in de soundcheck een nummer werd gespeeld en ook de cover 'I want to break Free'. Na Munnekezijl en de rest van de Nederlandse tour wacht voor het drietal Amerika. De voor een rock formatie mooi uitgebreid vertellende Forini legde uit dat dit voor de heren toch het beloofde land is en dat ze vanaf 1 april hopen die droom te verwezenlijken. Met 'Suns of Arizona' werd die wens kracht bijgezet. Als het drietal zich maar wel realiseert dat het vliegtuig op tijd vertrekt.
Awna Texeira durft het persoonlijk te maken
BAKKEVEEN – Juist op een podium als Muziekpodium Bakkeveen in De Slotplaats waar het publiek bijna letterlijk bij de artiest op schoot zit komt een artieste al Awna Texeira volledig tot haar recht. Texeira brengt heel erg persoonlijk werk en als de afstand tussen publiek en artiest wegvalt wordt haar boodschap snel de jouwe. Kan een nadeel daarbij een voordeel zijn? Ja. Texeira was erg verkouden en smeerde haar stem met honing. Haar stem won hierbij aan breekbaarheid, zonder aan kracht in te boeten.
Op het podium werd Texeira bijgestaan op elektrische gitaar en banjo door Ja Speed. Even was dat aftasten en in het openingsnummer kwamen de klanken van Speed nog te hard door, maar dat bleek na een nummer al opgelost. In het samenspel en zang ging het verder uitstekend, ondanks dat het soms even aftasten was.
Awna Texeira speelde een mooie mix van ouder werk, werk van haar nieuwe prachtige album 'Wild One' en haar aller nieuwste werk. Eerst hoogtepunt was 'Madeleina of the Sea' met een mooi en emotioneel verhaal over haar in december overleden opa over wie het lied ging. Zo kregen alle liedjes betekenis en meer diepgang door uitmuntende introducties. Een ander voorbeeld was 'Blue Heart on your Sleeve' waarin Awna Texeira inging op geestesziekten en hoe zij zich inzet om mensen, vooral kinderen, die hier mee kampen te helpen. Muzikaal stak ook het titelnummer 'Where the Darkness Goes' er boven uit, hoewel het hele concert een bijzonder hoog niveau werd gehaald.
Na de nodige honing hervatte Texeira met 'Thunderbird'. Ook nu wisselden betrokkenheid, mooie verhalen en prachtige liedjes, met als hoogtepunt een fantastische uitvoering van 'Freedomhunter' en een daar weinig voor onderdoende 'Wild One' elkaar af. Ook nu werden serieuze noten gezet met bijvoorbeeld het verhaal over de scholen in Canada waar tot nog niet eens zo heel lang geleden kinderen met en Inheemse achtergrond verplicht 'blank' werden opgevoed. De lach was echter ook nooit ver weg op het podium.
Muzikaal wist Texeira met niet voor de hand liggende combinaties aan instrumenten te verrassen. Nummers met twee banjo's, met accordeon en banjo. Het voordeel van twee multi-instrumentalist op het podium. Gebracht met ontspanning en overduidelijk plezier. Texeira en Speed waren thuis en maakte De Slotplaats hun huiskamer. Na een Jason Molina cover, de enige cover deze avond, was het eigenlijk na twee uur spelen toch nog veel te snel voorbij. Het wachten is tot Texeira nog meer gaat doen met haar Portugese roots. Die accordeon roept namelijk om meer.
BAKKEVEEN – Juist op een podium als Muziekpodium Bakkeveen in De Slotplaats waar het publiek bijna letterlijk bij de artiest op schoot zit komt een artieste al Awna Texeira volledig tot haar recht. Texeira brengt heel erg persoonlijk werk en als de afstand tussen publiek en artiest wegvalt wordt haar boodschap snel de jouwe. Kan een nadeel daarbij een voordeel zijn? Ja. Texeira was erg verkouden en smeerde haar stem met honing. Haar stem won hierbij aan breekbaarheid, zonder aan kracht in te boeten.
Op het podium werd Texeira bijgestaan op elektrische gitaar en banjo door Ja Speed. Even was dat aftasten en in het openingsnummer kwamen de klanken van Speed nog te hard door, maar dat bleek na een nummer al opgelost. In het samenspel en zang ging het verder uitstekend, ondanks dat het soms even aftasten was.
Awna Texeira speelde een mooie mix van ouder werk, werk van haar nieuwe prachtige album 'Wild One' en haar aller nieuwste werk. Eerst hoogtepunt was 'Madeleina of the Sea' met een mooi en emotioneel verhaal over haar in december overleden opa over wie het lied ging. Zo kregen alle liedjes betekenis en meer diepgang door uitmuntende introducties. Een ander voorbeeld was 'Blue Heart on your Sleeve' waarin Awna Texeira inging op geestesziekten en hoe zij zich inzet om mensen, vooral kinderen, die hier mee kampen te helpen. Muzikaal stak ook het titelnummer 'Where the Darkness Goes' er boven uit, hoewel het hele concert een bijzonder hoog niveau werd gehaald.
Na de nodige honing hervatte Texeira met 'Thunderbird'. Ook nu wisselden betrokkenheid, mooie verhalen en prachtige liedjes, met als hoogtepunt een fantastische uitvoering van 'Freedomhunter' en een daar weinig voor onderdoende 'Wild One' elkaar af. Ook nu werden serieuze noten gezet met bijvoorbeeld het verhaal over de scholen in Canada waar tot nog niet eens zo heel lang geleden kinderen met en Inheemse achtergrond verplicht 'blank' werden opgevoed. De lach was echter ook nooit ver weg op het podium.
Muzikaal wist Texeira met niet voor de hand liggende combinaties aan instrumenten te verrassen. Nummers met twee banjo's, met accordeon en banjo. Het voordeel van twee multi-instrumentalist op het podium. Gebracht met ontspanning en overduidelijk plezier. Texeira en Speed waren thuis en maakte De Slotplaats hun huiskamer. Na een Jason Molina cover, de enige cover deze avond, was het eigenlijk na twee uur spelen toch nog veel te snel voorbij. Het wachten is tot Texeira nog meer gaat doen met haar Portugese roots. Die accordeon roept namelijk om meer.
Sarah McQuaid overtreft live haar studioalbum
STEENDAM – Bij de wereldwijde CD presentatie op het podium van Peter en Leni in Steendam van 'Walking into White' van Sarah McQuaid bleek dat de artieste op het podium haar albumprestatie nog wist te overtreffen. Live kregen haar nummers nog meer intensiteit, zeggingskracht en kwam het kortom nog meer tot leven. De kracht van McQuaid is dat ze op het podium erg dicht bij zichzelf blijft. McQuaid is een oprechte artieste met een prima hand voor haar gitaar en in staat om het publiek aan zich te committeren. Sinds haar laatste Nederlandse tour is McQuaid ook nog eens gegroeid als artieste.
Tijdens haar publiekspresentatie van 'Walking into White'speelde ze integraal haar album met als bonus een mooie introductie van haar liedjes, zodat ook het verhaal achter haar werk werd verteld. Al direct bleek bij 'Where the Wind decides to Blow' en 'The Tide' dat McQuaid in topvorm stak. Mooi bij stem, warm en prachtig werden de nummers gebracht. Bij een optreden van McQuaid gebeurt er veel op het podium, maar ook veel achter de mengtafel, waar Martin Stansbury zijn magie bedrijft met onder andere de loop. Dat was onontbeerlijk bij nummers als 'Jackdaws Rising' wat live erg moeilijk uit te voeren is, maar wat toch tot een goed einde werd gebracht. Op andere momenten zocht de geluidsman iets teveel de grens op, vooral in 'Leave it for another Day'.
Na de pauze nam McQuaid haar publiek mee op een dwarsdoorsnede door haar eerdere werk. Dat leverde een magnifieke uitvoering op van 'Lift you Up and let you Fly'. Een nummer dat geïnspireerd is door haar dochter en oprecht gezongen werd vanuit een moeders hart. McQuaid sprong op een prettige manier door de breedheid van haar repertoire. Van Americana naar Britse folk en via Ierse traditionals weer terug. Af en toe een cover, zoals 'Ode aan Billie Joe' van Bobbie Gentry en als toegift 'Mr Bojangles' bij Jerry Jeff Walker waarmee ze eer inlegde voor de schrijvers van beide nummers, maar er ook in slaagde het in te passen in het McQuaid repertoire. McQuaid overtuigde als mens en artieste.
STEENDAM – Bij de wereldwijde CD presentatie op het podium van Peter en Leni in Steendam van 'Walking into White' van Sarah McQuaid bleek dat de artieste op het podium haar albumprestatie nog wist te overtreffen. Live kregen haar nummers nog meer intensiteit, zeggingskracht en kwam het kortom nog meer tot leven. De kracht van McQuaid is dat ze op het podium erg dicht bij zichzelf blijft. McQuaid is een oprechte artieste met een prima hand voor haar gitaar en in staat om het publiek aan zich te committeren. Sinds haar laatste Nederlandse tour is McQuaid ook nog eens gegroeid als artieste.
Tijdens haar publiekspresentatie van 'Walking into White'speelde ze integraal haar album met als bonus een mooie introductie van haar liedjes, zodat ook het verhaal achter haar werk werd verteld. Al direct bleek bij 'Where the Wind decides to Blow' en 'The Tide' dat McQuaid in topvorm stak. Mooi bij stem, warm en prachtig werden de nummers gebracht. Bij een optreden van McQuaid gebeurt er veel op het podium, maar ook veel achter de mengtafel, waar Martin Stansbury zijn magie bedrijft met onder andere de loop. Dat was onontbeerlijk bij nummers als 'Jackdaws Rising' wat live erg moeilijk uit te voeren is, maar wat toch tot een goed einde werd gebracht. Op andere momenten zocht de geluidsman iets teveel de grens op, vooral in 'Leave it for another Day'.
Na de pauze nam McQuaid haar publiek mee op een dwarsdoorsnede door haar eerdere werk. Dat leverde een magnifieke uitvoering op van 'Lift you Up and let you Fly'. Een nummer dat geïnspireerd is door haar dochter en oprecht gezongen werd vanuit een moeders hart. McQuaid sprong op een prettige manier door de breedheid van haar repertoire. Van Americana naar Britse folk en via Ierse traditionals weer terug. Af en toe een cover, zoals 'Ode aan Billie Joe' van Bobbie Gentry en als toegift 'Mr Bojangles' bij Jerry Jeff Walker waarmee ze eer inlegde voor de schrijvers van beide nummers, maar er ook in slaagde het in te passen in het McQuaid repertoire. McQuaid overtuigde als mens en artieste.
Frazey Ford weet met geweldige tweede set De Oude Remise te betoveren
BAD NIEUWESCHANS – Is het glas half leeg of half vol? Is het erg dat Frazey Ford in een paar nummers in de eerste set in De Oude Remise in Bad Nieuweschans niet de magie wist te brengen van haar album 'Indian Ocean'? Nee, want vooral de tweede set was van een fenomenaal niveau met een toegift met onder andere 'Firecracker' en de titelsong van haar laatste album in geweldige uitvoeringen. Het begin was even op gang komen. Deels door wat muzikale foutjes, deels ook door de opbouw van de setlist en misschien ook omdat dit concert in De Oude Remise het eerste is van de tour. In de eerste set speelde ze bijna uitsluitend nummers van 'Indian Ocean' die toch zeer aan elkaar verwant zijn. Als opening had Ford een prima uitvoering van 'You're not Free' maar vervolgens ging het wat op en neer en niet op de manier die bedoeld is. Een sterk uitvoering van 'September Fields' werd gevolgd door een mindere 'Done' en door de verwantschap bleef de set wat vlak, met als uitzondering het laatste nummer voor de pauze wat van 'Obadiah' kwam en direct opviel. In de tweede set werd uit een heel ander vaatje getapt. De band raakte in topvorm met vooral een uitstekende en zeer beheerste drummer en een prima tweede stem ter ondersteuning van Ford en ook de exceptionele stem van Frazey Ford geraakte tot grote hoogte. Vooral de setlist was veel gevarieerder, waardoor elk nummer veel meer gekaderd was en ook als nummer op zich kon schitteren. Dat begon met het prachtige 'One more cup of Coffee' van Bob Dylan en in die set wisselde Ford veel meer haar oude werk en werk van 'The Be Good Tanya's' af met haar nieuwe werk en dat gaf veel meer variatie, terwijl Ford er wel in slaagde de intimiteit en haar performance op hoog niveau te houden. De intensiteit steeg navernant. Ze begon ook veel leuker en uitgebreider te vertellen. Haar introductie van het Bob Dylan nummer en de verering van haar ouders voor 'die vent die niet kon zingen', aldus de kleine Frazey was geweldig. Ze had zich de Dylan klassieker volledig eigen gemaakt als eerbetoon aan haar ouders. Die toon bleef gezet in het tweede bedrijf en het concert kon werden opgeschaald van prima naar geweldig, met de toegift als slagroomtoetje op een heerlijk taart.
BAD NIEUWESCHANS – Is het glas half leeg of half vol? Is het erg dat Frazey Ford in een paar nummers in de eerste set in De Oude Remise in Bad Nieuweschans niet de magie wist te brengen van haar album 'Indian Ocean'? Nee, want vooral de tweede set was van een fenomenaal niveau met een toegift met onder andere 'Firecracker' en de titelsong van haar laatste album in geweldige uitvoeringen. Het begin was even op gang komen. Deels door wat muzikale foutjes, deels ook door de opbouw van de setlist en misschien ook omdat dit concert in De Oude Remise het eerste is van de tour. In de eerste set speelde ze bijna uitsluitend nummers van 'Indian Ocean' die toch zeer aan elkaar verwant zijn. Als opening had Ford een prima uitvoering van 'You're not Free' maar vervolgens ging het wat op en neer en niet op de manier die bedoeld is. Een sterk uitvoering van 'September Fields' werd gevolgd door een mindere 'Done' en door de verwantschap bleef de set wat vlak, met als uitzondering het laatste nummer voor de pauze wat van 'Obadiah' kwam en direct opviel. In de tweede set werd uit een heel ander vaatje getapt. De band raakte in topvorm met vooral een uitstekende en zeer beheerste drummer en een prima tweede stem ter ondersteuning van Ford en ook de exceptionele stem van Frazey Ford geraakte tot grote hoogte. Vooral de setlist was veel gevarieerder, waardoor elk nummer veel meer gekaderd was en ook als nummer op zich kon schitteren. Dat begon met het prachtige 'One more cup of Coffee' van Bob Dylan en in die set wisselde Ford veel meer haar oude werk en werk van 'The Be Good Tanya's' af met haar nieuwe werk en dat gaf veel meer variatie, terwijl Ford er wel in slaagde de intimiteit en haar performance op hoog niveau te houden. De intensiteit steeg navernant. Ze begon ook veel leuker en uitgebreider te vertellen. Haar introductie van het Bob Dylan nummer en de verering van haar ouders voor 'die vent die niet kon zingen', aldus de kleine Frazey was geweldig. Ze had zich de Dylan klassieker volledig eigen gemaakt als eerbetoon aan haar ouders. Die toon bleef gezet in het tweede bedrijf en het concert kon werden opgeschaald van prima naar geweldig, met de toegift als slagroomtoetje op een heerlijk taart.
C. Daniel Boling staat in folktraditie
STEENDAM – Het beeld van C. Daniel Boling met zijn gitaar bij een kampvuur ergens in een Nationaal Park in de Verenigde Staten komt direct bij je op als je de folkzanger hoort. Het gaat hem allemaal eenvoudig en natuurlijk af en dan weet je eigenlijk dat het veel moeilijker is dan het lijkt, maar dat het zijn vakmanschap is die het zo eenvoudig doet lijken. C. Daniel Boling tourt Nederland en Duitsland. Binnenkort staat hij in Valtermond, maar zijn eerste Europese optreden was bij het Podium Peter en Leni in Steendam. Boling heeft na een loopbaan van 35 jaar als parkwachter met muziek als belangrijke bijzaak de eerste mogelijkheid gegrepen om met pensioen te gaan en met de financiële zekerheid van zijn pensioen als een tweede kans popster zijn passie na te jagen. Met succes, want in de Verenigde Staten is hij bij de verschillende competities een aantal maal onderscheiden. In Steendam bleek Boling een aimabel mens bij wie het gesproken woord hand in hand gaat met het lied. Hij neemt je mee van vertelling naar vertelling. Vaak over alledaagse dingen. Zijn belevenissen als parkwachter, de confrontaties met opgroeiende kinderen, zijn hilarische roadsong over de confrontaties met zijn vrouw Ellen als je vierentwintig uur per dag op elkaars lip zit en de gesprekken die dat oplevert. Zijn liedjes zijn nooit gespeend van humor, naar soms ook verrassend gevoelig of maatschappij kritisch. C. Daniel Boling staat met zijn liedjes in de traditie van Pete Seeger. 'Old Fashioned Folk' welke tegen de bluegrass aanhangt en omdat het zo mooi verzorgd is en Boling een meer dan kundig gitaar en banjotar speler is, is het helemaal niet erg dat hij geworteld is in deze traditie. Boling bracht veel nummers van zijn laatste album 'Sleeping Dogs'. De titelsong zelf, en gevoelig nummer hoe je de geesten uit het verleden moet laten rusten, maar hoe dat vaak niet lukt. Het vrolijke 'Doesn't get better' over New Mexico waar zijn huis staat, maar waar hij weinig vertoefd en een gevoelig duet met zijn vrouw Ellen. Boling heeft een goede folk stem en wat als je verhalenverteller of Balladeer zoals hij het zelf noemt belangrijk is een uitstekend verstaanbare stem. Verder viel op zijn keuzes in covers. Voor de pauze verraste hij met Kaap'ren varen' in het Nederlands, het succesnummer van Fungus en Sido Martens. Ook zijn andere covers waren liedjes die precies in zijn lijn pasten. Een kundig en verzorgd optreden van een fijne folkartiest.
STEENDAM – Het beeld van C. Daniel Boling met zijn gitaar bij een kampvuur ergens in een Nationaal Park in de Verenigde Staten komt direct bij je op als je de folkzanger hoort. Het gaat hem allemaal eenvoudig en natuurlijk af en dan weet je eigenlijk dat het veel moeilijker is dan het lijkt, maar dat het zijn vakmanschap is die het zo eenvoudig doet lijken. C. Daniel Boling tourt Nederland en Duitsland. Binnenkort staat hij in Valtermond, maar zijn eerste Europese optreden was bij het Podium Peter en Leni in Steendam. Boling heeft na een loopbaan van 35 jaar als parkwachter met muziek als belangrijke bijzaak de eerste mogelijkheid gegrepen om met pensioen te gaan en met de financiële zekerheid van zijn pensioen als een tweede kans popster zijn passie na te jagen. Met succes, want in de Verenigde Staten is hij bij de verschillende competities een aantal maal onderscheiden. In Steendam bleek Boling een aimabel mens bij wie het gesproken woord hand in hand gaat met het lied. Hij neemt je mee van vertelling naar vertelling. Vaak over alledaagse dingen. Zijn belevenissen als parkwachter, de confrontaties met opgroeiende kinderen, zijn hilarische roadsong over de confrontaties met zijn vrouw Ellen als je vierentwintig uur per dag op elkaars lip zit en de gesprekken die dat oplevert. Zijn liedjes zijn nooit gespeend van humor, naar soms ook verrassend gevoelig of maatschappij kritisch. C. Daniel Boling staat met zijn liedjes in de traditie van Pete Seeger. 'Old Fashioned Folk' welke tegen de bluegrass aanhangt en omdat het zo mooi verzorgd is en Boling een meer dan kundig gitaar en banjotar speler is, is het helemaal niet erg dat hij geworteld is in deze traditie. Boling bracht veel nummers van zijn laatste album 'Sleeping Dogs'. De titelsong zelf, en gevoelig nummer hoe je de geesten uit het verleden moet laten rusten, maar hoe dat vaak niet lukt. Het vrolijke 'Doesn't get better' over New Mexico waar zijn huis staat, maar waar hij weinig vertoefd en een gevoelig duet met zijn vrouw Ellen. Boling heeft een goede folk stem en wat als je verhalenverteller of Balladeer zoals hij het zelf noemt belangrijk is een uitstekend verstaanbare stem. Verder viel op zijn keuzes in covers. Voor de pauze verraste hij met Kaap'ren varen' in het Nederlands, het succesnummer van Fungus en Sido Martens. Ook zijn andere covers waren liedjes die precies in zijn lijn pasten. Een kundig en verzorgd optreden van een fijne folkartiest.
Stu Larsen is volwassen artiest
GRONINGEN – Je kunt aan alles merken dat Stu Larsen een artiest is die de nodige tourkilometertjes op de teller heeft, maar nog geensinds verzadiging heeft bereikt. Met veel plezier stond hij in het Infoversum in Groningen te vertellen, te zingen en te spelen. De Australiër kwam al snel met mooie nummers als 'Far Away From Home' en 'Ferry to Dublin' voor de dag en gaf daarmee de toon van het concert aan. Mooie liedjes met wat melancholie, wat levenswijsheden en humor. Goede teksten schrijft Larsen. Verlegen om woorden is hij ook op het podium niet. Met veel humor praat hij de liedjes aan elkaar. Je krijgt een inkijkje in zijn wereld en de route die hij door het leven gaat. In het Infoversum werd dit nog extra benadrukt, want in het nieuwe centrum werden beelden van het heelal geprojecteerd, waardoor je af en toe het idee had dat je vanaf de maan op de aarde keek. Een prachtig en versterkend effect.
Stu Larsen is een prima muzikant met soms een wat te zware hand in zijn gitaarspel. Af en toe mag het iets subtieler. Zijn stem is lichtvoetig en neemt je mee. Hij durft zich te laten gaan in zijn zang. Hij bracht veel eigen werk met een enkel Coldplay covertje tussen door. Zijn vertrouwen in eigen kunnen bleek ook in de twee duetten die hij had met Jed Appleton. De stekkers werden los gekoppeld en puur op eigen kracht en zonder versterking brachten de twee een tweetal nummers, waaronder 'Skin & Bone'. Helaas waren de stemmen van Appleton en Larsen in de harmonieën niet helemaal aan elkaar gewaagd, maar in het duet was het prachtig. Larsen is een echte storyteller. Soms miste je in sommige liedjes nog net dat beetje impact, maar een hele fijne artiest die met alleen zijn gitaar de zaal wist te boeien met zijn werk en zijn persoonlijkheid. Of het toeval was of niet. Zijn toegift 'This Train' werd veel kracht bijgezet bij de enorme projectie van Australië op de achtergrond en juist dit lied gaat over een reis dwars door dat continent. Stu Larsen reist verder naar nog een optreden, een levenservaring en een nieuwe plek om mooie liedjes te schrijven.
GRONINGEN – Je kunt aan alles merken dat Stu Larsen een artiest is die de nodige tourkilometertjes op de teller heeft, maar nog geensinds verzadiging heeft bereikt. Met veel plezier stond hij in het Infoversum in Groningen te vertellen, te zingen en te spelen. De Australiër kwam al snel met mooie nummers als 'Far Away From Home' en 'Ferry to Dublin' voor de dag en gaf daarmee de toon van het concert aan. Mooie liedjes met wat melancholie, wat levenswijsheden en humor. Goede teksten schrijft Larsen. Verlegen om woorden is hij ook op het podium niet. Met veel humor praat hij de liedjes aan elkaar. Je krijgt een inkijkje in zijn wereld en de route die hij door het leven gaat. In het Infoversum werd dit nog extra benadrukt, want in het nieuwe centrum werden beelden van het heelal geprojecteerd, waardoor je af en toe het idee had dat je vanaf de maan op de aarde keek. Een prachtig en versterkend effect.
Stu Larsen is een prima muzikant met soms een wat te zware hand in zijn gitaarspel. Af en toe mag het iets subtieler. Zijn stem is lichtvoetig en neemt je mee. Hij durft zich te laten gaan in zijn zang. Hij bracht veel eigen werk met een enkel Coldplay covertje tussen door. Zijn vertrouwen in eigen kunnen bleek ook in de twee duetten die hij had met Jed Appleton. De stekkers werden los gekoppeld en puur op eigen kracht en zonder versterking brachten de twee een tweetal nummers, waaronder 'Skin & Bone'. Helaas waren de stemmen van Appleton en Larsen in de harmonieën niet helemaal aan elkaar gewaagd, maar in het duet was het prachtig. Larsen is een echte storyteller. Soms miste je in sommige liedjes nog net dat beetje impact, maar een hele fijne artiest die met alleen zijn gitaar de zaal wist te boeien met zijn werk en zijn persoonlijkheid. Of het toeval was of niet. Zijn toegift 'This Train' werd veel kracht bijgezet bij de enorme projectie van Australië op de achtergrond en juist dit lied gaat over een reis dwars door dat continent. Stu Larsen reist verder naar nog een optreden, een levenservaring en een nieuwe plek om mooie liedjes te schrijven.
Jed Appleton heeft veel mogelijkheden
GRONINGEN – Okay. De cover van de Everly Brothers classic 'Unchained Melody' was ingegeven door jeugdsentiment en was niet het sterkste nummer dat de singer-songwriter Jed Appleton op deze avond in het Infoversum in Groningen bracht. Er moeten betere covers te vinden zijn voor Appleton, hoewel de jonge Australier ook toonde zelf een erg fijne songwriter te zijn die alleen maar verder kan rijpen en nog beter worden. Dat toonde Appleton in zijn hele optreden. Nog wat bleu, nog wat onervaren, maar wel met een prachtige stem en gitaarspel en goede composities. Van zijn huidige tour samen met Stu Larsen kan hij alleen maar leren, ervaring op doen en op elk terrein verder rijpen. Jed Appleton stond aanvankelijk wat onwennig op het podium. Dat bleef ook wel een beetje, want hij was onder de indruk van het publiek dat ademloos naar hem luisterde en de omgeving van het schitterende theater. Die bescheidenheid moet Appleton nog wat afwerpen, maar dat komt zeker goed.
Hij liet een keur aan mooie eigen nummers horen. Het prachtige 'Home' bijvoorbeeld. Maar ook nummers met de nodige maatschappij kritiek. Hij heeft ook veel variatie in zijn eigen nummers, zodat niet op het zelfde thema wordt voortgeborduurd, maar iedere song herkenbaar is en zijn eigen tempo en karakter heeft. De wereld ligt aan Appleton's voeten. Aan hem is het om dit verder in te vullen.
GRONINGEN – Okay. De cover van de Everly Brothers classic 'Unchained Melody' was ingegeven door jeugdsentiment en was niet het sterkste nummer dat de singer-songwriter Jed Appleton op deze avond in het Infoversum in Groningen bracht. Er moeten betere covers te vinden zijn voor Appleton, hoewel de jonge Australier ook toonde zelf een erg fijne songwriter te zijn die alleen maar verder kan rijpen en nog beter worden. Dat toonde Appleton in zijn hele optreden. Nog wat bleu, nog wat onervaren, maar wel met een prachtige stem en gitaarspel en goede composities. Van zijn huidige tour samen met Stu Larsen kan hij alleen maar leren, ervaring op doen en op elk terrein verder rijpen. Jed Appleton stond aanvankelijk wat onwennig op het podium. Dat bleef ook wel een beetje, want hij was onder de indruk van het publiek dat ademloos naar hem luisterde en de omgeving van het schitterende theater. Die bescheidenheid moet Appleton nog wat afwerpen, maar dat komt zeker goed.
Hij liet een keur aan mooie eigen nummers horen. Het prachtige 'Home' bijvoorbeeld. Maar ook nummers met de nodige maatschappij kritiek. Hij heeft ook veel variatie in zijn eigen nummers, zodat niet op het zelfde thema wordt voortgeborduurd, maar iedere song herkenbaar is en zijn eigen tempo en karakter heeft. De wereld ligt aan Appleton's voeten. Aan hem is het om dit verder in te vullen.
Succes verrast Amelia Curran
AMEN – Plotsklaps staat Amelia Curran met haar album 'They Promised you Mercy' midden in de spotlights. Haar album krijgt unaniem lovende kritieken, staat in alle mogelijke country lijstje en duwde Curran plots naar de hoogste regionen van de folk en country. Met de nodige verwachtingen werd ze dus ontvangen in De Amer en met die verwachtingen had Curran het even moeilijk. Wat schuchter en ongemakkelijk stond ze in haar eentje op het podium om met 'Julia' het concert te openen. Het duurde even voor ze zichzelf terug vond. Geen wonder, met al deze belangstelling en verwachtingen. 'I'm getting there”, becommentarieerde Curran haar eigen gemoedstoestand halverwege de eerste set. Tegen het eind van de eerste set nam de Canadese zangeres dan eindelijk het commando over de zaal over en begon ze te boeien met haar liedjes. Vooral het begin van de tweede set was ijzersterk. “The Mistress”is een pakkend nummer over de strijd in jezelf en met het countryachtige 'Wrecking Ball' kreeg dat een mooi vervolg en nam Curran de zaal op sleeptouw naar een prachtig '200 Miles' Curran bewees zichzelf als componiste en zangeres. Haar liedjes zijn sterk en hebben diepte en haar stem is mooi. Muzikaal zou het nog wat verrijking kunnen hebben, want het is nu eenmaal een hele klus om alleen met een akoestische gitaar twee uur lang te blijven boeien. Wellicht zou een begeleider uit haar band hier een verrijking zijn bij een volgende tour. Nu bleef het af en toe iets te monotoon in de muzikale begeleiding. De opzet van De Amer met drie korte sets werkte duidelijk in het voordeel van Curran. Ook in haar voordeel werkte haar persoonlijkheid. Open en ontwapenend stond ze op het podium,ook toen ze haar schuchterheid had afgeworpen. Met soms grappige, soms sobere en soms verhaaltjes die nergens na toegingen introduceerde ze haar liedjes. Curran is een aanwinst. Ze wordt regelmatig vergeleken met die andere Canadees met trieste liedjes Leonard Cohen. Als eerbetoon aan hem en om haar schatplichtigheid kracht bij te zetten speelde ze de hele middag slechts één cover. Als toegift een Cohen song en dat onderstreepte alleen maar de muzikale verwantschap tussen beide.
AMEN – Plotsklaps staat Amelia Curran met haar album 'They Promised you Mercy' midden in de spotlights. Haar album krijgt unaniem lovende kritieken, staat in alle mogelijke country lijstje en duwde Curran plots naar de hoogste regionen van de folk en country. Met de nodige verwachtingen werd ze dus ontvangen in De Amer en met die verwachtingen had Curran het even moeilijk. Wat schuchter en ongemakkelijk stond ze in haar eentje op het podium om met 'Julia' het concert te openen. Het duurde even voor ze zichzelf terug vond. Geen wonder, met al deze belangstelling en verwachtingen. 'I'm getting there”, becommentarieerde Curran haar eigen gemoedstoestand halverwege de eerste set. Tegen het eind van de eerste set nam de Canadese zangeres dan eindelijk het commando over de zaal over en begon ze te boeien met haar liedjes. Vooral het begin van de tweede set was ijzersterk. “The Mistress”is een pakkend nummer over de strijd in jezelf en met het countryachtige 'Wrecking Ball' kreeg dat een mooi vervolg en nam Curran de zaal op sleeptouw naar een prachtig '200 Miles' Curran bewees zichzelf als componiste en zangeres. Haar liedjes zijn sterk en hebben diepte en haar stem is mooi. Muzikaal zou het nog wat verrijking kunnen hebben, want het is nu eenmaal een hele klus om alleen met een akoestische gitaar twee uur lang te blijven boeien. Wellicht zou een begeleider uit haar band hier een verrijking zijn bij een volgende tour. Nu bleef het af en toe iets te monotoon in de muzikale begeleiding. De opzet van De Amer met drie korte sets werkte duidelijk in het voordeel van Curran. Ook in haar voordeel werkte haar persoonlijkheid. Open en ontwapenend stond ze op het podium,ook toen ze haar schuchterheid had afgeworpen. Met soms grappige, soms sobere en soms verhaaltjes die nergens na toegingen introduceerde ze haar liedjes. Curran is een aanwinst. Ze wordt regelmatig vergeleken met die andere Canadees met trieste liedjes Leonard Cohen. Als eerbetoon aan hem en om haar schatplichtigheid kracht bij te zetten speelde ze de hele middag slechts één cover. Als toegift een Cohen song en dat onderstreepte alleen maar de muzikale verwantschap tussen beide.
Rosa Sky verrast zeer aangenaam
AMEN – De nieuwe aanpak van het voorprogramma in De Amer in Amen werpt zijn vruchten af. Geen ad hoc boekingen, maar een weloverwogen beleid zorgt er voor dat er nu artiesten staan die de lat hoog leggen voor het hoofdprogramma. Rosa Sky bevoorbeeld. De Zwolse formatie rondom zangeres Nicole Schouten bewees zich hoofdprogramma waardig met hun (indie) folkachtige werk. De voorzichtige aankondiging dat dit wel een alleraardigst optreden kon worden, bleek duidelijk een te bescheiden introductie. Het was voor de band ook een gedenkwaardig optreden, omdat het de eerste keer was dat met drumster Marleen Santen werd opgetreden die Schouten, gitaristen Ben Jasink en Rene Holthuis en bassist Henk Mellema kwam versterken.
Het concert begon rustig met 'Sweet Surrender' een mooi en pakkend nummer. Die trend zette zich aanvankelijk door. Liefst vier kalme nummers achter elkaar, maakten de setlist wat onevenwichtig. Pas bij 'Connected' dat als vijfde nummer op het lijstje van Schouten stond kwam het tempo er in en bleek Rosa Sky nog meer te kunnen dan mooie rustige nummers. Juist in die meer up-tempo weet Rosa Sky bijzonder te overtuigen.
De basis van de band is het overduidelijke plezier dat de Zwollenaren met elkaar hebben en het spelen naar de mogelijkheden. Geen strekpartijen om niet te halen toch te noten halen of om muzikale hoogstandjes te volvoeren die buiten bereik liggen. Gewoon heerlijk en degelijk muziek maken. De toevoeging van Marleen Santen is een verrijking, want het leverde naast mooi bescheiden drumspel ook mooie harmonieen op tijdens bijvoorbeeld het prachtige 'Yellow Butterfly' waar ook de mooie teksten van Schouten duidelijk naar voren kwamen. Ook als frontvrouw tussen de nummers door stond Nicole Schouten haar 'mannetje'. Leuke en gevatte introducties van de nummers waren een verrijking. Absoluut hoogtepunt was het afsluitende 'For No Apparent Reason'. Een prachtig nummer. Rosa Sky staat niet voor niets op het Bevrijdingsfestival in Zwolle dit jaar bewees de band in De Amer.
AMEN – De nieuwe aanpak van het voorprogramma in De Amer in Amen werpt zijn vruchten af. Geen ad hoc boekingen, maar een weloverwogen beleid zorgt er voor dat er nu artiesten staan die de lat hoog leggen voor het hoofdprogramma. Rosa Sky bevoorbeeld. De Zwolse formatie rondom zangeres Nicole Schouten bewees zich hoofdprogramma waardig met hun (indie) folkachtige werk. De voorzichtige aankondiging dat dit wel een alleraardigst optreden kon worden, bleek duidelijk een te bescheiden introductie. Het was voor de band ook een gedenkwaardig optreden, omdat het de eerste keer was dat met drumster Marleen Santen werd opgetreden die Schouten, gitaristen Ben Jasink en Rene Holthuis en bassist Henk Mellema kwam versterken.
Het concert begon rustig met 'Sweet Surrender' een mooi en pakkend nummer. Die trend zette zich aanvankelijk door. Liefst vier kalme nummers achter elkaar, maakten de setlist wat onevenwichtig. Pas bij 'Connected' dat als vijfde nummer op het lijstje van Schouten stond kwam het tempo er in en bleek Rosa Sky nog meer te kunnen dan mooie rustige nummers. Juist in die meer up-tempo weet Rosa Sky bijzonder te overtuigen.
De basis van de band is het overduidelijke plezier dat de Zwollenaren met elkaar hebben en het spelen naar de mogelijkheden. Geen strekpartijen om niet te halen toch te noten halen of om muzikale hoogstandjes te volvoeren die buiten bereik liggen. Gewoon heerlijk en degelijk muziek maken. De toevoeging van Marleen Santen is een verrijking, want het leverde naast mooi bescheiden drumspel ook mooie harmonieen op tijdens bijvoorbeeld het prachtige 'Yellow Butterfly' waar ook de mooie teksten van Schouten duidelijk naar voren kwamen. Ook als frontvrouw tussen de nummers door stond Nicole Schouten haar 'mannetje'. Leuke en gevatte introducties van de nummers waren een verrijking. Absoluut hoogtepunt was het afsluitende 'For No Apparent Reason'. Een prachtig nummer. Rosa Sky staat niet voor niets op het Bevrijdingsfestival in Zwolle dit jaar bewees de band in De Amer.
Ruige stem en mooi vioolspel smelten samen bij Kenna & Cox
STEENDAM – Hoewel hij al een kwart eeuw in Parijs woont lijken de zandstormen van outback Australië zich permanent op de stembanden van Chris Kenna te hebben vast gezet. Het levert een mooie schurende donkere en soulvolle stem op die op het podium Peter & Leni in Steendam goed tegenspel kreeg van de viool van Melissa Cox. De combinatie wist te boeien met liedjes die van country via (indie) folk naar R&B gingen en terug. Op momenten zaten ze dicht Johnny Cash op de hielen en op andere momenten waren ze het Australische zusje van Town of Saints met de harmonieën en de combinatie gitaar en viool. Chris Kenna is een intense zanger, waarmee de stem van Melissa Cox net voldoende wrong om elkaar aan te vullen en mooi te blijven. Cox heeft ook een erg mooie stem en het was jammer dat zij niet in een aantal nummers het voortouw mocht nemen. Een ander aandachtspuntje was het grote aantal covers. Willie Nelson, Bruce Springsteen, de Rolling Stones, Bob Dylan en nog een aantal andere artiesten kregen een uitvoering van hun werk in een Kenna & Cox versie. Zonder uitzondering kundig en mooi gedaan, maar ook het eigen werk van het duo boeide en verdiende wellicht de voorkeur boven nog een versie van 'Ring of Fire'.
Dat eigen werk zijn liedjes met een eigen verhaal. Bijvoorbeeld het verhaal van 'The Cowboy'. Het verhaal van een man geboren voor het ongeluk en na een criminele loopbaan vermoord, door zijn boevenvrienden verbrand en uitgestrooid in een zwembad. Of Ray Charles die in een droom verschijnt aan Chris Kenna en hem opdraagt in een lied in zijn geest te schrijven. Ook het prachtige 'Sail Away', waarin Kenna het moment onder woorden brengt dat zijn voorvaderen Ierland achter zich laten om in Australië een nieuw leven op te bouwen, maar de heimwee voelen als vanaf het schip de Ierse kust uit beeld verdwijnt voor altijd. De nadruk lag sterk bij het werk van Kenna. Cox bleef als songschrijfster onderbelicht, hoewel zij in de band Black Sesame ook prachtig werk heeft gebracht en wellicht verdiend het aanbeveling om ook dat te bewerken voor het duo. Blijft dat het een prachtig concert werd met veel soul gezongen en met de geweldige muzikaliteit van Cox als basisingrediënten. Voor wie ze nu gemist heeft. In april keert het Australische duo terug voor een optreden in Paddy O'Ryan in Leeuwarden.
STEENDAM – Hoewel hij al een kwart eeuw in Parijs woont lijken de zandstormen van outback Australië zich permanent op de stembanden van Chris Kenna te hebben vast gezet. Het levert een mooie schurende donkere en soulvolle stem op die op het podium Peter & Leni in Steendam goed tegenspel kreeg van de viool van Melissa Cox. De combinatie wist te boeien met liedjes die van country via (indie) folk naar R&B gingen en terug. Op momenten zaten ze dicht Johnny Cash op de hielen en op andere momenten waren ze het Australische zusje van Town of Saints met de harmonieën en de combinatie gitaar en viool. Chris Kenna is een intense zanger, waarmee de stem van Melissa Cox net voldoende wrong om elkaar aan te vullen en mooi te blijven. Cox heeft ook een erg mooie stem en het was jammer dat zij niet in een aantal nummers het voortouw mocht nemen. Een ander aandachtspuntje was het grote aantal covers. Willie Nelson, Bruce Springsteen, de Rolling Stones, Bob Dylan en nog een aantal andere artiesten kregen een uitvoering van hun werk in een Kenna & Cox versie. Zonder uitzondering kundig en mooi gedaan, maar ook het eigen werk van het duo boeide en verdiende wellicht de voorkeur boven nog een versie van 'Ring of Fire'.
Dat eigen werk zijn liedjes met een eigen verhaal. Bijvoorbeeld het verhaal van 'The Cowboy'. Het verhaal van een man geboren voor het ongeluk en na een criminele loopbaan vermoord, door zijn boevenvrienden verbrand en uitgestrooid in een zwembad. Of Ray Charles die in een droom verschijnt aan Chris Kenna en hem opdraagt in een lied in zijn geest te schrijven. Ook het prachtige 'Sail Away', waarin Kenna het moment onder woorden brengt dat zijn voorvaderen Ierland achter zich laten om in Australië een nieuw leven op te bouwen, maar de heimwee voelen als vanaf het schip de Ierse kust uit beeld verdwijnt voor altijd. De nadruk lag sterk bij het werk van Kenna. Cox bleef als songschrijfster onderbelicht, hoewel zij in de band Black Sesame ook prachtig werk heeft gebracht en wellicht verdiend het aanbeveling om ook dat te bewerken voor het duo. Blijft dat het een prachtig concert werd met veel soul gezongen en met de geweldige muzikaliteit van Cox als basisingrediënten. Voor wie ze nu gemist heeft. In april keert het Australische duo terug voor een optreden in Paddy O'Ryan in Leeuwarden.
Nederlands debuut Robert Sarazin Blake meer dan geslaagd
STEENDAM – Er zijn van die artiesten waarvan je je afvraagt waarom ze niet op de grotere podia staan. Robert Sarazin Blake is één van die artiesten. Bij zijn eerste en vooralsnog enige Nederlandse optreden op het podiumvan Peter en Leni in Steendam maakte Blake, ondanks ziekte, waardoor hij zijn eerstvolgende twee optredens moest afzeggen, een hele grote indruk. Een compleet eigen stijl hangende tussen Bob Dylan en en. Krachtige teksten waarin hij zijn visie op de Amerikaanse maatschappij naar voren brengt, maar ook mooie persoonlijke teksten die hij half zingend en half vertellend bracht. Op deze tour wordt Blake muzikaal bijgestaan door Thomas Deakin. Zelf ook en begenadigd zanger, maar vooral saxofonist, trompettist en tin-whistler en ook bijzonder virtuoos op de klarinet die hij helaas thuis had gelaten. Buiten Nederland, in de Verenigde Staten, Ierland en Duitsland, is Blake een grootheid in de kleinere zalen. Met zijn karakteristieke stijl had hij in één nummer het publiek voor zich gewonnen in Steendam. Even leek het of Deakin op saxofoon Blake van het podium zou blazen. Ondanks dat hij al rekening hield met de beperkte ruimte blijft het een instrument met een behoorlijk volume. Deakin, die onder andere furore maakte met accordeonist Lucas Hicks en zangeres Poeina Suddarth bewees zijn klasse op trompet en met de fluit en had ook al snel het volume van de sax op het juiste niveau. Zelf bewees Blake ook een voortreffelijk muzikant te zijn op gitaar. Geen truckjes, maar goud eerlijk spel, gebaseerd op beheersing van zijn gitaar en met de wat jazzy en blues invloeden van zijn blazer of juist de Ierse invloeden van de tin-whistle leverde dat muzikaal een erg interessante mix op. Als singer-storyteller heeft Blake weinig meer te bewijzen. Een reeks sterke albums hadden dat al bewezen en ook zijn uitvoeringen in Steendam van bijvoorbeeld 'Dingle to Tralee' en het over zijn grootouders verhalende 'Butte. M.T.' van zijn recent verschenen album 'Robt Sarazin Blake' als ook nummers van bijvoorbeeld zijn eerdere werk van 'A long series of Memorable knights forgotten' zoals 'Storms in November' zijn pareltjes. Voeg daarbij dat beide heren rustig met de beide benen op aarde blijven en zich op het podium bijzonder charmant toonden en je hebt een bijzonder geslaagd concert.
STEENDAM – Er zijn van die artiesten waarvan je je afvraagt waarom ze niet op de grotere podia staan. Robert Sarazin Blake is één van die artiesten. Bij zijn eerste en vooralsnog enige Nederlandse optreden op het podiumvan Peter en Leni in Steendam maakte Blake, ondanks ziekte, waardoor hij zijn eerstvolgende twee optredens moest afzeggen, een hele grote indruk. Een compleet eigen stijl hangende tussen Bob Dylan en en. Krachtige teksten waarin hij zijn visie op de Amerikaanse maatschappij naar voren brengt, maar ook mooie persoonlijke teksten die hij half zingend en half vertellend bracht. Op deze tour wordt Blake muzikaal bijgestaan door Thomas Deakin. Zelf ook en begenadigd zanger, maar vooral saxofonist, trompettist en tin-whistler en ook bijzonder virtuoos op de klarinet die hij helaas thuis had gelaten. Buiten Nederland, in de Verenigde Staten, Ierland en Duitsland, is Blake een grootheid in de kleinere zalen. Met zijn karakteristieke stijl had hij in één nummer het publiek voor zich gewonnen in Steendam. Even leek het of Deakin op saxofoon Blake van het podium zou blazen. Ondanks dat hij al rekening hield met de beperkte ruimte blijft het een instrument met een behoorlijk volume. Deakin, die onder andere furore maakte met accordeonist Lucas Hicks en zangeres Poeina Suddarth bewees zijn klasse op trompet en met de fluit en had ook al snel het volume van de sax op het juiste niveau. Zelf bewees Blake ook een voortreffelijk muzikant te zijn op gitaar. Geen truckjes, maar goud eerlijk spel, gebaseerd op beheersing van zijn gitaar en met de wat jazzy en blues invloeden van zijn blazer of juist de Ierse invloeden van de tin-whistle leverde dat muzikaal een erg interessante mix op. Als singer-storyteller heeft Blake weinig meer te bewijzen. Een reeks sterke albums hadden dat al bewezen en ook zijn uitvoeringen in Steendam van bijvoorbeeld 'Dingle to Tralee' en het over zijn grootouders verhalende 'Butte. M.T.' van zijn recent verschenen album 'Robt Sarazin Blake' als ook nummers van bijvoorbeeld zijn eerdere werk van 'A long series of Memorable knights forgotten' zoals 'Storms in November' zijn pareltjes. Voeg daarbij dat beide heren rustig met de beide benen op aarde blijven en zich op het podium bijzonder charmant toonden en je hebt een bijzonder geslaagd concert.
Diana Jones zet monument voor opa en oma neer
BAD NIEUWESCHANS – De emoties werden zichtbaar op het gezicht van Diana Jones in de twee nummers die ze schreef voor haar opa en oma. Vooral tijdens het schitterende 'Pony' en de introductie van dat liedjes, zag je het verdriet om het verlies van haar opa Robert Lee Maranville en de liefde voor de man die haar invoerde in de muzikale richting die Jones gekozen heeft terug komen in haar gezicht en emoties. Voor zowel Jones als het publiek een dierbaar moment tijdens haar optreden in De Oude Remise in Bad Nieuweschans, waar ze optrad met Daniel Meade aan haar zijde. Ook het a capella gezongen toegift geschreven op verzoek van haar oma op diens sterfbed en een eerbetoon aan de gedeelde liefde van haar opa en oma was mooi en dierbaar.
Terug naar het begin. De aftrap werd verricht op het podium van De Oude Remise door de Schot Daniel Meade. In een Britse rock outfit van de jaren zestig leek hij een odd couple met Jones, maar de Schot zong mooie op de Americana leest geschoeide liedjes. Meade heeft een mooie stem met diepte en weet op de gitaar zijn weg. Zijn laatste album krijgt mooie kritieken en dat bleek terecht. Van zijn zware Schotse tongval in de spraak was in het zingen niets terug te horen. More Meade zou mogen, want na drie nummers nam Diana Jones het voortouw. Jones heeft een karakteristieke stem met veel diepte en emotie. Ze toonde zich een echte songschrijfster van formaat. Het ene knap geconstrueerde liedje na het andere passeerde op het podium, waar Jones op gitaar werd ondersteund door Meade afwisselend op gitaar en banjo en ook vocaal waren de harmonieën van beide prima. Voor de pauze was het genieten van bijvoorbeeld 'Ohio', over hoe het is om je een oceaan voor te stellen, die je nog nooit hebt gezien en het erg sterke 'If I Had a Gun'. Voor de pauze was Jones ook bij ieder lied mooi aa het vertellen over de achtergronden. Na de pauze deed ze dit ook wel, maar vielen er ook vaak stiltes op het podium. De mooie liedjes bleven komen. Haar prachtige murderballad met nu eens een vrouw in de daderrol. Diana Jones wist zich lied voor lied te bewijzen.
BAD NIEUWESCHANS – De emoties werden zichtbaar op het gezicht van Diana Jones in de twee nummers die ze schreef voor haar opa en oma. Vooral tijdens het schitterende 'Pony' en de introductie van dat liedjes, zag je het verdriet om het verlies van haar opa Robert Lee Maranville en de liefde voor de man die haar invoerde in de muzikale richting die Jones gekozen heeft terug komen in haar gezicht en emoties. Voor zowel Jones als het publiek een dierbaar moment tijdens haar optreden in De Oude Remise in Bad Nieuweschans, waar ze optrad met Daniel Meade aan haar zijde. Ook het a capella gezongen toegift geschreven op verzoek van haar oma op diens sterfbed en een eerbetoon aan de gedeelde liefde van haar opa en oma was mooi en dierbaar.
Terug naar het begin. De aftrap werd verricht op het podium van De Oude Remise door de Schot Daniel Meade. In een Britse rock outfit van de jaren zestig leek hij een odd couple met Jones, maar de Schot zong mooie op de Americana leest geschoeide liedjes. Meade heeft een mooie stem met diepte en weet op de gitaar zijn weg. Zijn laatste album krijgt mooie kritieken en dat bleek terecht. Van zijn zware Schotse tongval in de spraak was in het zingen niets terug te horen. More Meade zou mogen, want na drie nummers nam Diana Jones het voortouw. Jones heeft een karakteristieke stem met veel diepte en emotie. Ze toonde zich een echte songschrijfster van formaat. Het ene knap geconstrueerde liedje na het andere passeerde op het podium, waar Jones op gitaar werd ondersteund door Meade afwisselend op gitaar en banjo en ook vocaal waren de harmonieën van beide prima. Voor de pauze was het genieten van bijvoorbeeld 'Ohio', over hoe het is om je een oceaan voor te stellen, die je nog nooit hebt gezien en het erg sterke 'If I Had a Gun'. Voor de pauze was Jones ook bij ieder lied mooi aa het vertellen over de achtergronden. Na de pauze deed ze dit ook wel, maar vielen er ook vaak stiltes op het podium. De mooie liedjes bleven komen. Haar prachtige murderballad met nu eens een vrouw in de daderrol. Diana Jones wist zich lied voor lied te bewijzen.
Papa Bill kan trots zijn op zijn zonen
BORGER – Het werd onverwacht een extra lang concert van de Sons of Bill op het podium van VanSlag/RootsontheRoad in Borger. Na een eerste set die al dik over het uur duurder verscheen de roadmanager van de band bij het podium met de vraag wanneer ze de break dachten te gaan doen. James Wilson keek ongelovig. Hij had nog maar één liedje op zijn setlist staan. De enthousiaste band was zo opgegaan in het concert dat de eerste en tweede helft in één keer waren afgewerkt. Na en korte break keerden de mannen uit Virginia heel sportief terug op het podium voor een derde helft en omdat daar geen setlist van was namen ze verzoeken vanuit het publiek aan en dat leverde misschien nog wel het leukste gedeelte van het concert met veel spontaniteit, een fantastische uitvoering van 'Never saw it Coming' en en afsluiting met James, Abe en Sam Wilson die a capella een gospel ten gehore brachten en zo een bijzonder geslaagd concert met verlenging ten einde brachten.
Het concert kende een even sterke aanvang. 'Lost in Cosmos' het eerbetoon aan de vroeg gestorven Chris Bell, is een lied met rust, maar met een dreigende ondertoon. Het pakt je direct en sleept je bij het gebeuren op het podium. Al snel volgde 'Big Unknown' ook een krachtig nummer, waarin de harmonieën van de drie broers mooi tot uiting kwamen, want ook de stemmen van Abe, Sam en James zijn duidelijk verwant en passen perfect bij elkaar. Van de drie is James Wilson duidelijk de beste zanger en hij neemt dan ook het gros van de leadzang voor zijn conto, maar beide andere broers kunnen hem op dat terrein prima bijbenen. Een even belangrijke rol speelt de elektrische gitaar van Sam Wilson, die vaak ook de hoofdrol voor zich opeiste. Muzikaal werd alles prima ondersteund door Abe Wilson op toetsen, weer zo'n mooie beheerste drummer uit de Verenigde Staten Todd Wellons en bassist Seth Green. Wat aan te merken viel was dat de heren vast zaten aan hun setlist en vaak van lied in lied vielen. Er was weinig ruimte voor spontaniteit en degelijke introducties. Gelukkig bewezen de broertjes in de derde helft ook die ontspanning en dat contact met het publiek prima te kunnen maken. Muzikaal beweegt Sons of Bill zich tussen rock, country en folk. Hun invloeden zijn duidelijk hoorbaar. Regelmatig had je momenten dat je even dacht: He Springsteen of E.L.O of The Cure. De band schampte regelmatig lang het werk van anderen, maar bleef toch vooral Sons of Bill en wat zal Bill Wilson trots zijn op zijn boys.
BORGER – Het werd onverwacht een extra lang concert van de Sons of Bill op het podium van VanSlag/RootsontheRoad in Borger. Na een eerste set die al dik over het uur duurder verscheen de roadmanager van de band bij het podium met de vraag wanneer ze de break dachten te gaan doen. James Wilson keek ongelovig. Hij had nog maar één liedje op zijn setlist staan. De enthousiaste band was zo opgegaan in het concert dat de eerste en tweede helft in één keer waren afgewerkt. Na en korte break keerden de mannen uit Virginia heel sportief terug op het podium voor een derde helft en omdat daar geen setlist van was namen ze verzoeken vanuit het publiek aan en dat leverde misschien nog wel het leukste gedeelte van het concert met veel spontaniteit, een fantastische uitvoering van 'Never saw it Coming' en en afsluiting met James, Abe en Sam Wilson die a capella een gospel ten gehore brachten en zo een bijzonder geslaagd concert met verlenging ten einde brachten.
Het concert kende een even sterke aanvang. 'Lost in Cosmos' het eerbetoon aan de vroeg gestorven Chris Bell, is een lied met rust, maar met een dreigende ondertoon. Het pakt je direct en sleept je bij het gebeuren op het podium. Al snel volgde 'Big Unknown' ook een krachtig nummer, waarin de harmonieën van de drie broers mooi tot uiting kwamen, want ook de stemmen van Abe, Sam en James zijn duidelijk verwant en passen perfect bij elkaar. Van de drie is James Wilson duidelijk de beste zanger en hij neemt dan ook het gros van de leadzang voor zijn conto, maar beide andere broers kunnen hem op dat terrein prima bijbenen. Een even belangrijke rol speelt de elektrische gitaar van Sam Wilson, die vaak ook de hoofdrol voor zich opeiste. Muzikaal werd alles prima ondersteund door Abe Wilson op toetsen, weer zo'n mooie beheerste drummer uit de Verenigde Staten Todd Wellons en bassist Seth Green. Wat aan te merken viel was dat de heren vast zaten aan hun setlist en vaak van lied in lied vielen. Er was weinig ruimte voor spontaniteit en degelijke introducties. Gelukkig bewezen de broertjes in de derde helft ook die ontspanning en dat contact met het publiek prima te kunnen maken. Muzikaal beweegt Sons of Bill zich tussen rock, country en folk. Hun invloeden zijn duidelijk hoorbaar. Regelmatig had je momenten dat je even dacht: He Springsteen of E.L.O of The Cure. De band schampte regelmatig lang het werk van anderen, maar bleef toch vooral Sons of Bill en wat zal Bill Wilson trots zijn op zijn boys.
Andy Burrows brengt sterk eigen werk
GRONINGEN – Een goed oor voor covers die bij hem passen heeft Andy Burrows niet, zo bleek in De Oosterpoort in Groningen. Je kunt Crowded House en Elton John er moeilijk van beschuldigen dat ze slechte liedjes schrijven, maar juist deze covers kwamen niet uit de verf. Het leek ook wat een noodgreep, want het eigen materiaal van Burrows is sterk en past hem als een handschoen. Echter met een concert dat net iets meer dan een uur duurde en daarbij toch een aantal covers lijkt er toch nog veel werk voor Andy Burrows de componist te liggen. Helemaal omdat er ook veel tijd voor verhaaltjes was. Dat componeren kan hij erg goed. Zijn 'America', geschreven toen hij nog drumde bij Razorlight, zal iedereen herkennen, maar ook veel van zijn ander werk is bijzonder sterk. Het zijn mooie liedjes op de snijvlak van pop, folk en indie. Burrows heeft op het toneel versterking van Stuart Wilkinson. Beide maakten naam als drummer, maar verdelen de percussie samen, terwijl Wilkinson met de mandoline het gitaarspel van Burrows ondersteund. Een mooie passende combinatie. Het belangrijkste wapen van Andy Burrows is zijn schitterende zangstem. Een stem met emotie en een flink bereik, maar die nooit uit de bocht vliegt. Het houdt zich staande in de hoogte, maar ook in rauwheid. Met onder andere 'Better than I Can' heeft de Brit een rustige opening. Veel tijd en moeite steekt hij in interactie met het publiek. Meezingen – het Oosterpoort publiek verdiende een dikke 10, waar Amsterdam en Rotterdam op een 9 bleven steken en Nijmegen van de leiding werd verdrongen met een 9,3 – een quiz en veel praatjes. Gebracht met humor, maar te weinig afgewisseld met diepgang. Later in het concert werd het wat steviger, maar alles binnen de perken. De indruk die Andy Burrows achterlaat in Groningen is er één van en artiest die op eigen benen heel veel mogelijkheden heeft, maar nog zeker moet schaven aan zijn setlist en optreden.
GRONINGEN – Een goed oor voor covers die bij hem passen heeft Andy Burrows niet, zo bleek in De Oosterpoort in Groningen. Je kunt Crowded House en Elton John er moeilijk van beschuldigen dat ze slechte liedjes schrijven, maar juist deze covers kwamen niet uit de verf. Het leek ook wat een noodgreep, want het eigen materiaal van Burrows is sterk en past hem als een handschoen. Echter met een concert dat net iets meer dan een uur duurde en daarbij toch een aantal covers lijkt er toch nog veel werk voor Andy Burrows de componist te liggen. Helemaal omdat er ook veel tijd voor verhaaltjes was. Dat componeren kan hij erg goed. Zijn 'America', geschreven toen hij nog drumde bij Razorlight, zal iedereen herkennen, maar ook veel van zijn ander werk is bijzonder sterk. Het zijn mooie liedjes op de snijvlak van pop, folk en indie. Burrows heeft op het toneel versterking van Stuart Wilkinson. Beide maakten naam als drummer, maar verdelen de percussie samen, terwijl Wilkinson met de mandoline het gitaarspel van Burrows ondersteund. Een mooie passende combinatie. Het belangrijkste wapen van Andy Burrows is zijn schitterende zangstem. Een stem met emotie en een flink bereik, maar die nooit uit de bocht vliegt. Het houdt zich staande in de hoogte, maar ook in rauwheid. Met onder andere 'Better than I Can' heeft de Brit een rustige opening. Veel tijd en moeite steekt hij in interactie met het publiek. Meezingen – het Oosterpoort publiek verdiende een dikke 10, waar Amsterdam en Rotterdam op een 9 bleven steken en Nijmegen van de leiding werd verdrongen met een 9,3 – een quiz en veel praatjes. Gebracht met humor, maar te weinig afgewisseld met diepgang. Later in het concert werd het wat steviger, maar alles binnen de perken. De indruk die Andy Burrows achterlaat in Groningen is er één van en artiest die op eigen benen heel veel mogelijkheden heeft, maar nog zeker moet schaven aan zijn setlist en optreden.
Sam Duckworth blijft vooral in steviger werk overeind
GRONINGEN – Sam Duckworth kwam met hoge aanprijzingen naar Groningen en deelde het podium met Andy Burrows voor een uitgebreid voorprogramma dat qua lengte niet zoveel onderdeed voor het hoofdprogramma. Duckworth toonde zich een echte verhalen verteller in zijn liedjes, maar was vooral in de eerste liedjes erg slecht te verstaan. Gelukkig werd dat snel beter en kon al snel ook van zijn teksten worden genoten. Met zijn gitaar schotelde hij een mooie verzameling van zijn eigen werk aan het publiek voor. Hij toonde zich en adequate zanger die zichzelf het best toonde in de wat stevigere nummers. Zijn kracht ligt niet in de gevoeligheid, maar juist in de power. Als gitarist is hij prima en ook daarin excelleerde hij in bijvoorbeeld '1986' dat niet alleen de titel is van zijn tour EP, maar duidelijk ook Duckworths claim to fame.
Het is te merken dat het voor de Brit nog niet meevalt om alleen de kar te trekken op het podium. Duckworth stamt uit de indie pop band Get Cape. Wear Cape. Fly. Nu staat hij er alleen voor en dat is niet altijd eenvoudig. Hij bezit volop dynamiek, maar moet nog groeien in de publiek interactie. Juist een singer songwriter, moet zijn verhalen aan de man kunnen brengen. Duckworth wenste het aandachtig luisterende publiek en dus stille publiek een prettige slaap. Humor is een machtig iets, mits goed gebruikt. Uiteindelijk bleek Sam Duckworth een prima artiest. Een artiest die moet groeien, maar als hij daarin de juiste keuzen maakt daarin ook wel gaat slagen.
GRONINGEN – Sam Duckworth kwam met hoge aanprijzingen naar Groningen en deelde het podium met Andy Burrows voor een uitgebreid voorprogramma dat qua lengte niet zoveel onderdeed voor het hoofdprogramma. Duckworth toonde zich een echte verhalen verteller in zijn liedjes, maar was vooral in de eerste liedjes erg slecht te verstaan. Gelukkig werd dat snel beter en kon al snel ook van zijn teksten worden genoten. Met zijn gitaar schotelde hij een mooie verzameling van zijn eigen werk aan het publiek voor. Hij toonde zich en adequate zanger die zichzelf het best toonde in de wat stevigere nummers. Zijn kracht ligt niet in de gevoeligheid, maar juist in de power. Als gitarist is hij prima en ook daarin excelleerde hij in bijvoorbeeld '1986' dat niet alleen de titel is van zijn tour EP, maar duidelijk ook Duckworths claim to fame.
Het is te merken dat het voor de Brit nog niet meevalt om alleen de kar te trekken op het podium. Duckworth stamt uit de indie pop band Get Cape. Wear Cape. Fly. Nu staat hij er alleen voor en dat is niet altijd eenvoudig. Hij bezit volop dynamiek, maar moet nog groeien in de publiek interactie. Juist een singer songwriter, moet zijn verhalen aan de man kunnen brengen. Duckworth wenste het aandachtig luisterende publiek en dus stille publiek een prettige slaap. Humor is een machtig iets, mits goed gebruikt. Uiteindelijk bleek Sam Duckworth een prima artiest. Een artiest die moet groeien, maar als hij daarin de juiste keuzen maakt daarin ook wel gaat slagen.
Luke Winslow-King lost hoge verwachtingen in
BORGER – Het waren grote schoenen die Luke Winslow-King moest vullen in Borger. Niet alleen had hij vorig jaar erg veel indruk gemaakt op het podium bij VanSlag/RootsontheRoad, maar ook zijn DWDD minuutje de avond te voren had de verwachtingen opgeklopt. Maak het dan maar waar. Daar slaagde Winslow-King met vlag en wimpel in met als kracht zijn oprechte enthousiasme, zijn sterk composities en een verzameling van prima muzikanten. Na afloop herkende de man uit New Orleans bezoekers die anderhalf jaar geleden een concert hadden bezocht. Het is kenmerkend voor de man die hecht aan de band met zijn publiek en dat ook op het podium uitstraalt. Geen dingetje doen, maar een oprechte band smeden met de bezoekers. Die opzet slaagde volledig.
Aanvankelijk leek het concert erg op het eerdere concert. Winslow-King deelde het podium met Esther Rose en meestergitarist Roberto Luti. Vooral als hij alleen met Rose speelt merk je dat hier een heel intieme connectie staat. Dat past. Het was dan ook de vraag hoe het zou gaan als de hele band op het podium zou staan, met naast Luti ook Benji Bohannon op drum en op bas Alessandra Cecala. Ook dat bleek voortreffelijk uit te pakken door het beheerste spel van de band met een steeds grotere rol voor Luti die van Winslow-King volop de ruimte kreeg te excelleren.
Winslow-King speelt 'oude' muziek, hoewel het beter is om te spreken over tijdloze muziek. Zijn roots gaan terug op de bleusstromingen uit New Orleans en daar bouwt hij op met zijn eigen werk. Dat leverde de laatste jaren met 'The Coming Tide' en 'Everlasting Arms' twee fijne albums op. De stem van Winslow-King is geknipt voor dat werk. Hoogtepuntjes: het drieluik met 'Everlasting Arms', 'The Crystal Water Springs' en 'The Coming Tide' achter elkaar waar de band in de pakkende liedjes tot grote hoogte stijgt en de stemmen van Rose en Winslow-King zich verbinden met elkaar. Prachtig. Evenzeer van grote zeggingskracht is 'Swing that Thing' waarmee Winslow-King afsluit. De verwachtingen voor een volgend concert zijn nog weer gegroeid en hij beloofd terug te komen. Hij is van harte welkom.
BORGER – Het waren grote schoenen die Luke Winslow-King moest vullen in Borger. Niet alleen had hij vorig jaar erg veel indruk gemaakt op het podium bij VanSlag/RootsontheRoad, maar ook zijn DWDD minuutje de avond te voren had de verwachtingen opgeklopt. Maak het dan maar waar. Daar slaagde Winslow-King met vlag en wimpel in met als kracht zijn oprechte enthousiasme, zijn sterk composities en een verzameling van prima muzikanten. Na afloop herkende de man uit New Orleans bezoekers die anderhalf jaar geleden een concert hadden bezocht. Het is kenmerkend voor de man die hecht aan de band met zijn publiek en dat ook op het podium uitstraalt. Geen dingetje doen, maar een oprechte band smeden met de bezoekers. Die opzet slaagde volledig.
Aanvankelijk leek het concert erg op het eerdere concert. Winslow-King deelde het podium met Esther Rose en meestergitarist Roberto Luti. Vooral als hij alleen met Rose speelt merk je dat hier een heel intieme connectie staat. Dat past. Het was dan ook de vraag hoe het zou gaan als de hele band op het podium zou staan, met naast Luti ook Benji Bohannon op drum en op bas Alessandra Cecala. Ook dat bleek voortreffelijk uit te pakken door het beheerste spel van de band met een steeds grotere rol voor Luti die van Winslow-King volop de ruimte kreeg te excelleren.
Winslow-King speelt 'oude' muziek, hoewel het beter is om te spreken over tijdloze muziek. Zijn roots gaan terug op de bleusstromingen uit New Orleans en daar bouwt hij op met zijn eigen werk. Dat leverde de laatste jaren met 'The Coming Tide' en 'Everlasting Arms' twee fijne albums op. De stem van Winslow-King is geknipt voor dat werk. Hoogtepuntjes: het drieluik met 'Everlasting Arms', 'The Crystal Water Springs' en 'The Coming Tide' achter elkaar waar de band in de pakkende liedjes tot grote hoogte stijgt en de stemmen van Rose en Winslow-King zich verbinden met elkaar. Prachtig. Evenzeer van grote zeggingskracht is 'Swing that Thing' waarmee Winslow-King afsluit. De verwachtingen voor een volgend concert zijn nog weer gegroeid en hij beloofd terug te komen. Hij is van harte welkom.
Kira is een pak met potentie
MIDLAREN – Een 'diamond in the rough', veel potentie in een jongedame. In een drukbezocht Paviljoen Meerzicht in Midlaren was het Kira Dekker die bewees dat haar mogelijkheden groot zijn, maar ook dat ze nog verder moet groeien. En wie kan haar dat verwijten, want een jaar geleden had nog niemand van de Oost Groningse gehoord en binnen dat jaar heeft ze op eigen kracht niet alleen een prima indruk achter gelaten in het Tv programma 'De Beste Singer Songwriter', maar ook hoog gescoord met haar singel 'Be with you'. In Midlaren heeft een virusje de nodige invloed. Al snel staat Kira met grote rode blosjes te spelen en lukt het haar niet altijd haar stem op dat hoge niveau wat ze heeft te houden. Het extra van haar stem komt niet altijd volledig tot uiting, maar als ze dat wel te pakken heeft is het ook direct heel bijzonder. Ook mag Kira nog wat meer overtuigd raken van haar eigen kwaliteiten. Vooral in het begin heeft ze af en toe een 'bang jong vogeltje' momentje en kijkt ze onzeker het publiek in. Gelukkig werpt ze dat al snel van zich af en weet ze een het publiek te boeien tussen de nummers met mooie uitleg en de nodige humor en zelfspot.
Het is duidelijk dat Kira zich nog aan het ontwikkelen is. Op basis van haar prachtige stem, moet ze ver kunnen komen. Als liedjesschrijfster moet ze aan de slag. Ze heeft het ook daar in zich om veel te bereiken getuige haar 'Sailormen', haar singel en nog een aantal andere composities, maar net als elke artiest moet ze ook daarin met nieuw materiaal komen en het proces van 'kill you're darlings' in. In Midlaren gaf ze zelf al een tweetal voorzetten voor nieuwe in te slagen richtingen. Met 'Toekomstmuziek' geeft ze aan ook in het Nederlands heel fijn uit de voeten te kunnen en haar stem krijgt direct een andere, heel natuurlijke tint. Op het rapgedeelte na een geweldig nummer. Ook is het een openbaring om Kira op de piano te horen. De aanwezige piano in Meerzicht wordt gebruikt voor twee covers en is een verrijking voor het optreden. Voor covers heeft Kira sowieso een prima oor, want de gekozen nummers van onder andere Colby Coillait en Passenger sluiten goed bij haar stem aan. De opbouw van de drie sets kan nog iets beter. Het zwaartepunt ligt in de tweede set en daarom moet ze de derde set afsluiten met drie covers en een tweede uitvoering van haar singel. Toch vestigt ze de indruk dat met haar stem, haar mogelijkheden als liedjesschrijfster er nog heel veel meer in het vat zit.
MIDLAREN – Een 'diamond in the rough', veel potentie in een jongedame. In een drukbezocht Paviljoen Meerzicht in Midlaren was het Kira Dekker die bewees dat haar mogelijkheden groot zijn, maar ook dat ze nog verder moet groeien. En wie kan haar dat verwijten, want een jaar geleden had nog niemand van de Oost Groningse gehoord en binnen dat jaar heeft ze op eigen kracht niet alleen een prima indruk achter gelaten in het Tv programma 'De Beste Singer Songwriter', maar ook hoog gescoord met haar singel 'Be with you'. In Midlaren heeft een virusje de nodige invloed. Al snel staat Kira met grote rode blosjes te spelen en lukt het haar niet altijd haar stem op dat hoge niveau wat ze heeft te houden. Het extra van haar stem komt niet altijd volledig tot uiting, maar als ze dat wel te pakken heeft is het ook direct heel bijzonder. Ook mag Kira nog wat meer overtuigd raken van haar eigen kwaliteiten. Vooral in het begin heeft ze af en toe een 'bang jong vogeltje' momentje en kijkt ze onzeker het publiek in. Gelukkig werpt ze dat al snel van zich af en weet ze een het publiek te boeien tussen de nummers met mooie uitleg en de nodige humor en zelfspot.
Het is duidelijk dat Kira zich nog aan het ontwikkelen is. Op basis van haar prachtige stem, moet ze ver kunnen komen. Als liedjesschrijfster moet ze aan de slag. Ze heeft het ook daar in zich om veel te bereiken getuige haar 'Sailormen', haar singel en nog een aantal andere composities, maar net als elke artiest moet ze ook daarin met nieuw materiaal komen en het proces van 'kill you're darlings' in. In Midlaren gaf ze zelf al een tweetal voorzetten voor nieuwe in te slagen richtingen. Met 'Toekomstmuziek' geeft ze aan ook in het Nederlands heel fijn uit de voeten te kunnen en haar stem krijgt direct een andere, heel natuurlijke tint. Op het rapgedeelte na een geweldig nummer. Ook is het een openbaring om Kira op de piano te horen. De aanwezige piano in Meerzicht wordt gebruikt voor twee covers en is een verrijking voor het optreden. Voor covers heeft Kira sowieso een prima oor, want de gekozen nummers van onder andere Colby Coillait en Passenger sluiten goed bij haar stem aan. De opbouw van de drie sets kan nog iets beter. Het zwaartepunt ligt in de tweede set en daarom moet ze de derde set afsluiten met drie covers en een tweede uitvoering van haar singel. Toch vestigt ze de indruk dat met haar stem, haar mogelijkheden als liedjesschrijfster er nog heel veel meer in het vat zit.
Shishani geeft concert met twee gezichten
GRONINGEN – In het kader van de benefiet 'Shelter in the Shade', stond Shishani in Pakhuis Hamburg in Groningen. Het werd een concert met twee gezichten. Draaipunt in het concert was het stemmen van de gitaar. Shishani begon haar concert in een melow mood. Mooie dromerige liedjes met minimale begeleiding op haar gitaar, zodat haar fantastische stem. Relaxte conversatie met het publiek. Het persoonlijk begroeten van vrienden. Heerlijk relaxed, maar met een gitaar die langzaam uit de pas ging lopen. Aanvankelijk niet storend, maar met 'Candle Light' werd toch het punt bereikt dat het hinderlijk werd. Dat hoorde Shishani ook en met het stemmen van de gitaar kwam ook zij in een heel andere gemoedstoestand. De liedjes werden zwaarder aangezet te beginnen met het prachtige 'I'm gonna Survive', waarin de gitaar nee een grotere rol speelde en een bijzonder krachtig statement werd neergezet, gevolgd door het gevoelige, maar pijnlijke onderwerpen niet vermijdende 'Lying in the Sun' en protestlied 'Clean Country'. Shishani is een zangeres die hoop biedt. In liedjes kijkt ze positief, maar zowel in haar statements als haar teksten durft ze zeer zeker uitgesproken de vinger op de zekere plek te leggen. Of het nu gaat over het destructieve karakter van de mijnbouw in Namibië of het feit dat de waarde van je leven af hangt van de kleur van je vel.
Muzikaal is Shishani een genot. Ja die gitaar had een nummertje eerder aangepakt moeten worden, maar wat een geweldige heldere en lenige stem. Wat een emotie en wat een mooie begeleiding met de gitaar als ondersteuning. In Namibië stond ze op vele grote festivals. In Nederland hebben we nog niet ontdekt hoe groot haar talent is. Met haar jaren in Zuidlaren zou het Festival der Aa niet misstaan. Met een prachtig 'Minority' sloot dit talent een subliem optreden af.
GRONINGEN – In het kader van de benefiet 'Shelter in the Shade', stond Shishani in Pakhuis Hamburg in Groningen. Het werd een concert met twee gezichten. Draaipunt in het concert was het stemmen van de gitaar. Shishani begon haar concert in een melow mood. Mooie dromerige liedjes met minimale begeleiding op haar gitaar, zodat haar fantastische stem. Relaxte conversatie met het publiek. Het persoonlijk begroeten van vrienden. Heerlijk relaxed, maar met een gitaar die langzaam uit de pas ging lopen. Aanvankelijk niet storend, maar met 'Candle Light' werd toch het punt bereikt dat het hinderlijk werd. Dat hoorde Shishani ook en met het stemmen van de gitaar kwam ook zij in een heel andere gemoedstoestand. De liedjes werden zwaarder aangezet te beginnen met het prachtige 'I'm gonna Survive', waarin de gitaar nee een grotere rol speelde en een bijzonder krachtig statement werd neergezet, gevolgd door het gevoelige, maar pijnlijke onderwerpen niet vermijdende 'Lying in the Sun' en protestlied 'Clean Country'. Shishani is een zangeres die hoop biedt. In liedjes kijkt ze positief, maar zowel in haar statements als haar teksten durft ze zeer zeker uitgesproken de vinger op de zekere plek te leggen. Of het nu gaat over het destructieve karakter van de mijnbouw in Namibië of het feit dat de waarde van je leven af hangt van de kleur van je vel.
Muzikaal is Shishani een genot. Ja die gitaar had een nummertje eerder aangepakt moeten worden, maar wat een geweldige heldere en lenige stem. Wat een emotie en wat een mooie begeleiding met de gitaar als ondersteuning. In Namibië stond ze op vele grote festivals. In Nederland hebben we nog niet ontdekt hoe groot haar talent is. Met haar jaren in Zuidlaren zou het Festival der Aa niet misstaan. Met een prachtig 'Minority' sloot dit talent een subliem optreden af.
Scotch brengt vrolijkheid en dansbaarheid
GRONINGEN – Wie voor de verfijndheid naar Scotch gaat komt bedrogen uit. De formatie uit Dordrecht biedt party folk. Ook de liefhebbers van de Schotse en Ierse folk traditie komt bedrogen uit. Scotch staat in een mooie Nederlandse traditie van bijvoorbeeld een Rob de Nijs uit zijn 'Mallebabe' en 'Jan Klaaasen is Trompetter' periode, maar dan een tikje ruiger en dansbaarder. Ook hebben de heren goed geluisterd naar Manu Chao en verwante bands en doet het ook denken aan de ooit in Groningen triomfen vierende Franse gezelschap Les Négresses Vertes die de Oosterpoort op zijn kop zette. Dat lukte Scotch ook tijdens de benefiet 'Shelter in the Shade'in Pakhuis Hamburg in Groningen. Met een mooie instrumentale opening wordt de toon gezet. Wat volgt zijn een reeks aan dansbare vrolijke liedjes met mooie introducties, maar waar de nadruk ligt op het feestje.
Muzikaal valt op de centrale rol van viool en saxofoon. Een gelukkige combinatie met twee gitaren op de vleugels en percussie op de achtergrond. Vooral de prominente positie van de viool en de saxofoon onderscheidt Scotch van de rest. De zang is adequaat, maar ook daar is verfijning niet gevraagd om de boodschap over te brengen. Het enthousiasme van de band is groot en dat weten ze ook prima op het publiek over te brengen. In de muziek nemen ze je mee en voeg daarbij hun opvallende outfits die deel uitmaken van het geheel en een feestje is geboren, waarbij de muziek zeker niet wordt losgelaten. Met een mooi mix van eigen en andermans werk weet Scotch te boeien.
GRONINGEN – Wie voor de verfijndheid naar Scotch gaat komt bedrogen uit. De formatie uit Dordrecht biedt party folk. Ook de liefhebbers van de Schotse en Ierse folk traditie komt bedrogen uit. Scotch staat in een mooie Nederlandse traditie van bijvoorbeeld een Rob de Nijs uit zijn 'Mallebabe' en 'Jan Klaaasen is Trompetter' periode, maar dan een tikje ruiger en dansbaarder. Ook hebben de heren goed geluisterd naar Manu Chao en verwante bands en doet het ook denken aan de ooit in Groningen triomfen vierende Franse gezelschap Les Négresses Vertes die de Oosterpoort op zijn kop zette. Dat lukte Scotch ook tijdens de benefiet 'Shelter in the Shade'in Pakhuis Hamburg in Groningen. Met een mooie instrumentale opening wordt de toon gezet. Wat volgt zijn een reeks aan dansbare vrolijke liedjes met mooie introducties, maar waar de nadruk ligt op het feestje.
Muzikaal valt op de centrale rol van viool en saxofoon. Een gelukkige combinatie met twee gitaren op de vleugels en percussie op de achtergrond. Vooral de prominente positie van de viool en de saxofoon onderscheidt Scotch van de rest. De zang is adequaat, maar ook daar is verfijning niet gevraagd om de boodschap over te brengen. Het enthousiasme van de band is groot en dat weten ze ook prima op het publiek over te brengen. In de muziek nemen ze je mee en voeg daarbij hun opvallende outfits die deel uitmaken van het geheel en een feestje is geboren, waarbij de muziek zeker niet wordt losgelaten. Met een mooi mix van eigen en andermans werk weet Scotch te boeien.
Daithi Rua heeft sterke mix eigen en
andermans werk
STEENDAM – Daithi Rua. Rooie David in het Nederlands is geen onbekende in het Noorden en de laatste tijd stond de in België woonachtige Ier op verschillende Noordelijke podia. In Steendam was Daithi Rua, of te wel David Donegan, al voor de derde maal te gast bij Podium Peter en Leni en de Ier bewees dat daar reden voor is, want niet alleen heeft hij de sympathie van het publiek, maar hij liet ook een sterke indruk achter. Dit jaar viert Daithi Rua dat hij 25 jaar op het podium staat. Dat wordt later dit jaar gevierd met een groot concert en een dubbel CD waar artiesten die in die kwart eeuw het pad kruisten van Rua een nummer van hem uitvoeren en daar op hun eigen manier mee aan de haal gaan. Op voorhand een spannend project, want de Ier is een sterke componist. Ook op het podium is het een energiek optreden met een mooie mix van eigen en andermans werk. Sterke teksten en met zijn heldere stem prima verstaanbaar en dat is ook handig al je wat te vertellen hebt. In de eerste set gebeurt dat met veel humor. Een lied over drie aapjes die het oneens zijn met Darwin, want de mens kan toch nooit afstammen van de apen, want die doen dat soort zaken niet. Biologisch niet helemaal correct, want veel apen slaan ook niet een stukje apenvlees af, maar met luchtigheid brengt Rua zijn boodschap. In de tweede set is dat veel serieuzer met als hoogtepunt 'The Ghost of Mick Mc Donnell' waarin de zanger het lot zich aantrekt van de Ierse soldaten die naar de strijdperken van de Eerste Wereldoorlog trokken en daar de hel op aarde meemaakten en in grote getale, zoals Mc Donnell' hun leven lieten. Ook andermans werk is in prima handen bij rua. Tal van componisten passeerden de revue in het fikse tempo dat de Ier er op na hield en waarbij niet werd gekeken op een liedje meer of minder. Steeds werk dat prima past bij de zanger. Opmerkelijk was wel zijn toegift. Een geheel eigen uitvoering van de Glen Campbell klassieker 'Rhinestone Cowboy'. Bij Rua staat de muziek in dienst van het verhaal. In die zin is hij een echte Ierse verteller. Een optreden vol energie, muziek en mooie verhalen. Op deze manier kan hij makkelijk nog 25 jaar door.
STEENDAM – Daithi Rua. Rooie David in het Nederlands is geen onbekende in het Noorden en de laatste tijd stond de in België woonachtige Ier op verschillende Noordelijke podia. In Steendam was Daithi Rua, of te wel David Donegan, al voor de derde maal te gast bij Podium Peter en Leni en de Ier bewees dat daar reden voor is, want niet alleen heeft hij de sympathie van het publiek, maar hij liet ook een sterke indruk achter. Dit jaar viert Daithi Rua dat hij 25 jaar op het podium staat. Dat wordt later dit jaar gevierd met een groot concert en een dubbel CD waar artiesten die in die kwart eeuw het pad kruisten van Rua een nummer van hem uitvoeren en daar op hun eigen manier mee aan de haal gaan. Op voorhand een spannend project, want de Ier is een sterke componist. Ook op het podium is het een energiek optreden met een mooie mix van eigen en andermans werk. Sterke teksten en met zijn heldere stem prima verstaanbaar en dat is ook handig al je wat te vertellen hebt. In de eerste set gebeurt dat met veel humor. Een lied over drie aapjes die het oneens zijn met Darwin, want de mens kan toch nooit afstammen van de apen, want die doen dat soort zaken niet. Biologisch niet helemaal correct, want veel apen slaan ook niet een stukje apenvlees af, maar met luchtigheid brengt Rua zijn boodschap. In de tweede set is dat veel serieuzer met als hoogtepunt 'The Ghost of Mick Mc Donnell' waarin de zanger het lot zich aantrekt van de Ierse soldaten die naar de strijdperken van de Eerste Wereldoorlog trokken en daar de hel op aarde meemaakten en in grote getale, zoals Mc Donnell' hun leven lieten. Ook andermans werk is in prima handen bij rua. Tal van componisten passeerden de revue in het fikse tempo dat de Ier er op na hield en waarbij niet werd gekeken op een liedje meer of minder. Steeds werk dat prima past bij de zanger. Opmerkelijk was wel zijn toegift. Een geheel eigen uitvoering van de Glen Campbell klassieker 'Rhinestone Cowboy'. Bij Rua staat de muziek in dienst van het verhaal. In die zin is hij een echte Ierse verteller. Een optreden vol energie, muziek en mooie verhalen. Op deze manier kan hij makkelijk nog 25 jaar door.
Ian Fisher kan het publiek boeien met mooie liedjes
GRONINGEN – Het zijn drukke dagen tijdens Eurosonic voor Ian Fisher. Na zijn optreden tijdens Melodica stond hij een dag later bij Black & Bloom. “Gisteren was het wild man, vandaag doen het wat rustiger”, vertelt Fisher. Dat past uitstekend bij zijn muziek. De mix van mooi geschreven liedjes met folk en country inslag en de prachtige stem van Fisher kwam in de kleine setting van de horecagelegenheid meer dan uitstekend tot zijn recht. De stem van de Amerikaanse Berlijner is dromerig, maar bevat venijn en emotie. Zowel in de harmonieën als muzikaal wordt Fisher prima ondersteund door Ollie Samland op Pedal Steal Guitar en Ryan Thomas Carpenter op toetsen. Zorgvuldig en ook prima in staat om de akoestische maat te houden. Je merkt aan alles dat de heren elkaar goed aanvullen. Ook in de prettige aanvullingen tussen de nummers door nummers, waarbij met humor het publiek betrokken wordt bij het gebodene.
Muzikaal laat Fisher veel zien. Als componist weet hij meer dan te overtuigen en ook als uitvoerende, hoewel iets meer bravoure mag even als iets meer informatie over zijn vertellende liedjes. Ook andermans werk is bij hem in vertrouwde handen, blijkt uit de cover Ramblin'Man van Hank Williams, met de klagelijke Pedal Steal Guitar in de hoofdrol. Daarnaast speelt Fisher een aantal zeer veel belovende liedjes van zijn nieuwe album dat dit jaar zal verschijnen. De setopbouw is prachtig. Het begint verstild en droef, ma Fisher neemt je mee naar het optimisme en met een vrolijke 'Rocky Top', een nummer dat hij ook vaak met Town of Saint speelt, wordt het optreden afgesloten.
GRONINGEN – Het zijn drukke dagen tijdens Eurosonic voor Ian Fisher. Na zijn optreden tijdens Melodica stond hij een dag later bij Black & Bloom. “Gisteren was het wild man, vandaag doen het wat rustiger”, vertelt Fisher. Dat past uitstekend bij zijn muziek. De mix van mooi geschreven liedjes met folk en country inslag en de prachtige stem van Fisher kwam in de kleine setting van de horecagelegenheid meer dan uitstekend tot zijn recht. De stem van de Amerikaanse Berlijner is dromerig, maar bevat venijn en emotie. Zowel in de harmonieën als muzikaal wordt Fisher prima ondersteund door Ollie Samland op Pedal Steal Guitar en Ryan Thomas Carpenter op toetsen. Zorgvuldig en ook prima in staat om de akoestische maat te houden. Je merkt aan alles dat de heren elkaar goed aanvullen. Ook in de prettige aanvullingen tussen de nummers door nummers, waarbij met humor het publiek betrokken wordt bij het gebodene.
Muzikaal laat Fisher veel zien. Als componist weet hij meer dan te overtuigen en ook als uitvoerende, hoewel iets meer bravoure mag even als iets meer informatie over zijn vertellende liedjes. Ook andermans werk is bij hem in vertrouwde handen, blijkt uit de cover Ramblin'Man van Hank Williams, met de klagelijke Pedal Steal Guitar in de hoofdrol. Daarnaast speelt Fisher een aantal zeer veel belovende liedjes van zijn nieuwe album dat dit jaar zal verschijnen. De setopbouw is prachtig. Het begint verstild en droef, ma Fisher neemt je mee naar het optimisme en met een vrolijke 'Rocky Top', een nummer dat hij ook vaak met Town of Saint speelt, wordt het optreden afgesloten.
Inge van Calkar overwint in EMG Factors
GRONINGEN – Als laatste act van Freesonic, de showcase van Kadepop tijdens Eurosonic, werd het Inge van Calkar niet makkelijk gemaakt. De Groningse formatie had weinig tijd om te soundchecken, werd daarbij onderbroken door de organisatie van Kadepop om de line-up van 2015 van het evenement in september te onthullen en halverwege het optreden een collega band die pal naast het podium hun instrumentarium kwamen uitladen. Het was geen wonder dat de eerste twee nummers 'Entangled' en haar duet met toetsenist Jeroen de Jong 'Runs in the Family' niet echt uit de verf kwamen. Af en toe wat meer op je strepen staan mag dan best. Het is immers een showcase. Van Calkar en haar band zijn echter professioneel genoeg om zich hier snel overheen te zetten en toch een heel fijn optreden te geven. Nummers als 'Amazing' en 'Too late Now' zorgen onmiddellijk voor een goede sfeer. De hele fijne stem van Van Calkar draagt daar in belangrijke mate aan bij even als de warme basgeluiden van Frank Fiedler, maar ook het voortreffelijke drumwerk van Reyn Ouwehand die niet gaat voor het volume, maar zich volledig in dienst stelt van het grotere geheel en daarom vaak de drumsticks links laat liggen en meer subtiel drumt. Naast oud werk liet Inge van Calkar met het hoogtepunt van het concert 'Animal' zien dat ze is gegroeid als liedjesschrijfster. Wat een prachtig en heel gevoelig lied. Goed ook om niet stil te blijven staan bij het werk van haar in 2013 verschenen album, maar je verder te ontwikkelen. Opmerkelijk is verder dat nu de ogen van het hele muziekwereld op Groningen zijn gericht, Van Calkar slechts één optreden heeft ver van de hoofdpodia. Iets meer chauvinisme mag best.
GRONINGEN – Als laatste act van Freesonic, de showcase van Kadepop tijdens Eurosonic, werd het Inge van Calkar niet makkelijk gemaakt. De Groningse formatie had weinig tijd om te soundchecken, werd daarbij onderbroken door de organisatie van Kadepop om de line-up van 2015 van het evenement in september te onthullen en halverwege het optreden een collega band die pal naast het podium hun instrumentarium kwamen uitladen. Het was geen wonder dat de eerste twee nummers 'Entangled' en haar duet met toetsenist Jeroen de Jong 'Runs in the Family' niet echt uit de verf kwamen. Af en toe wat meer op je strepen staan mag dan best. Het is immers een showcase. Van Calkar en haar band zijn echter professioneel genoeg om zich hier snel overheen te zetten en toch een heel fijn optreden te geven. Nummers als 'Amazing' en 'Too late Now' zorgen onmiddellijk voor een goede sfeer. De hele fijne stem van Van Calkar draagt daar in belangrijke mate aan bij even als de warme basgeluiden van Frank Fiedler, maar ook het voortreffelijke drumwerk van Reyn Ouwehand die niet gaat voor het volume, maar zich volledig in dienst stelt van het grotere geheel en daarom vaak de drumsticks links laat liggen en meer subtiel drumt. Naast oud werk liet Inge van Calkar met het hoogtepunt van het concert 'Animal' zien dat ze is gegroeid als liedjesschrijfster. Wat een prachtig en heel gevoelig lied. Goed ook om niet stil te blijven staan bij het werk van haar in 2013 verschenen album, maar je verder te ontwikkelen. Opmerkelijk is verder dat nu de ogen van het hele muziekwereld op Groningen zijn gericht, Van Calkar slechts één optreden heeft ver van de hoofdpodia. Iets meer chauvinisme mag best.
Anne-Lie Persson overtuigt in persoonlijke nummers
VEENDAM – Petter Andersson, Andreas Granquist, Marcus Berg, Rasmus Lingren en natuurlijk Jan Nordstrom. Zweedse voetballers die na een transfer naar Groningen hier hun triomfen vierden. Anne-Lie Persson past ook in dat rijtje, hoewel in een andere discipline. Vanuit Zweden streek ze neer in Groningen en bleef daar hangen, met Marco Kerver in een Hans Nijland rol die haar een levenslang contract aanbood. Met een concert in het Theater Van Berestijn in Veendam presenteert Anne-Lie Persson op overtuigende wijze haar nieuwe cd 'The Wide Open'. Net als het album kende het concert een opening met de winden van haar thuisland Zweden in de hoofdrol en dat was een meer dan overtuigend begin. Het was een afwisseling van mooie uptempo nummers met ballads en vooral in die laatste categorie reikte Persson naar de hoogte punten van het concert. Daar kwam haar stem tot het hoogtepunt en op de momenten dat ze zich echt liet gaan. Persson vertelde dat ze in het verleden kritiek had gehad op het feit dat ze te mooi en netjes zingt na zo'n uitbarsting. De zanglerares die het dan even wint van de zangeres. Die kritiek is terecht. Als je een stem hebt als Persson die zo veel temperament en emotie in zich kan hebben zou te netjes zingen verboden moeten worden. Gelukkig liet Persson zich vaker gaan en dat waren de rozenbottels in de Nyponsoppa of het vlees in de Pitepalt. De smaakmakers van het gerecht. Naast de opening stak ook het gevoelige 'Mournin' my Birthday' er boven uit, waarin de met een prachtige stem gezegende Persson het verhaal van haar grootmoeder vertelt die als laatste van haar generatie iedereen om zich heen ziet wegvallen, maar wat een trots zal Anne-Lie's oma voelen als dat trieste gegeven toch in zo'n mooi liedje wordt gevangen. persoonlijke nummers waarin de Zweedse Groningse overtuigde.
De opstelling was wat ongelukkig. Bij een aantal nummers werd Persson vocaal ondersteund door de andere leden van Treats, haar band. Er was gekozen voor een kwartet upfront, maar omdat veel nummers ook alleen werden gezongen stonden er juist in die nummers veel ongebruikte microfoons pal in zicht. Ook het drummen van Dennis Elderman was dermate enthousiast dat het af en toe door de zang heen knerpte. Deze puntjes laten onverlet dat Persson zeer overtuigde in haar presentatie en moeiteloos glorieerde. Passend hoogtepunt was verder het optreden van de drie koren die Persson onder haar hoede heeft en die haar op een aantal nummers ook bijstonden. De verenigde koren brachten Leonard Cohen's 'Hallejujah' in Zweedse vertaling een mooi statement in deze tijd en met dit concert.
VEENDAM – Petter Andersson, Andreas Granquist, Marcus Berg, Rasmus Lingren en natuurlijk Jan Nordstrom. Zweedse voetballers die na een transfer naar Groningen hier hun triomfen vierden. Anne-Lie Persson past ook in dat rijtje, hoewel in een andere discipline. Vanuit Zweden streek ze neer in Groningen en bleef daar hangen, met Marco Kerver in een Hans Nijland rol die haar een levenslang contract aanbood. Met een concert in het Theater Van Berestijn in Veendam presenteert Anne-Lie Persson op overtuigende wijze haar nieuwe cd 'The Wide Open'. Net als het album kende het concert een opening met de winden van haar thuisland Zweden in de hoofdrol en dat was een meer dan overtuigend begin. Het was een afwisseling van mooie uptempo nummers met ballads en vooral in die laatste categorie reikte Persson naar de hoogte punten van het concert. Daar kwam haar stem tot het hoogtepunt en op de momenten dat ze zich echt liet gaan. Persson vertelde dat ze in het verleden kritiek had gehad op het feit dat ze te mooi en netjes zingt na zo'n uitbarsting. De zanglerares die het dan even wint van de zangeres. Die kritiek is terecht. Als je een stem hebt als Persson die zo veel temperament en emotie in zich kan hebben zou te netjes zingen verboden moeten worden. Gelukkig liet Persson zich vaker gaan en dat waren de rozenbottels in de Nyponsoppa of het vlees in de Pitepalt. De smaakmakers van het gerecht. Naast de opening stak ook het gevoelige 'Mournin' my Birthday' er boven uit, waarin de met een prachtige stem gezegende Persson het verhaal van haar grootmoeder vertelt die als laatste van haar generatie iedereen om zich heen ziet wegvallen, maar wat een trots zal Anne-Lie's oma voelen als dat trieste gegeven toch in zo'n mooi liedje wordt gevangen. persoonlijke nummers waarin de Zweedse Groningse overtuigde.
De opstelling was wat ongelukkig. Bij een aantal nummers werd Persson vocaal ondersteund door de andere leden van Treats, haar band. Er was gekozen voor een kwartet upfront, maar omdat veel nummers ook alleen werden gezongen stonden er juist in die nummers veel ongebruikte microfoons pal in zicht. Ook het drummen van Dennis Elderman was dermate enthousiast dat het af en toe door de zang heen knerpte. Deze puntjes laten onverlet dat Persson zeer overtuigde in haar presentatie en moeiteloos glorieerde. Passend hoogtepunt was verder het optreden van de drie koren die Persson onder haar hoede heeft en die haar op een aantal nummers ook bijstonden. De verenigde koren brachten Leonard Cohen's 'Hallejujah' in Zweedse vertaling een mooi statement in deze tijd en met dit concert.
Remmelt, Muus & Femke eren grote meester Neil Young
APPELSCHA – Het is erg knap hoe het trio Remmelt, Muus & Femke aangevuld met Matto Kranenburg op contrabas tegelijkertijd dicht bij zichzelf weten te blijven en tegelijkertijd ook een eerbetoon kan brengen aan grote meester Neil Young in de Sela Tuinen in Appelscha. Het concert begint met de Young klassieker 'Comes a Time' en eindigt met 'Old Man'. Er tussen in zijn het vooral eigen composities van Hugo Remmelt. Thijs Muus en Femke Japing die de show stelen. maar blijft de geest van Young door de zaal gaan. Alle drie nemen ze regelmatig de leadzang op zich. Japing met haar aan de Engelse folk doen denkende stem. Muus met zijn 'Neilyoungish' stemgeluid en Remmelt met zijn helder stemgeluid. Vaak werkt dat niet, steeds wisselende zangers, maar omdat in elk liedjes de harmonieën de verbindende factor zijn, ontstaat er toch de samenhang en die harmonieën zijn vaak fantastisch. Slechts op een enkel momentje schuurt het even, maar dan valt het toch weer prachtig samen. Daarnaast zijn het op hun eigen wijze ook alle drie prima zangers.
Muzikaal steekt het prima in elkaar. Drie akoestische gitaren met een contrabas die daar prettig door heen klinkt. Duidelijk een ingespeeld gezelschap na twintig jaar en daar zit ook een gevaar. Elk liedje wordt van keurige introducties voorzien, maar er zijn ook veel inside jokes en dat is zo nu en dan leuk, maar moet niet de overhand krijgen, dan sluit je het publiek buiten. Met het mooie Carina's Walsh komt het optreden ten einde met fraaie Americana en mooi folk. Als toegift Neil Young en het grappige 'The Ex Boyfriend Song' en iedereen snapt waarom dit trio landelijk doorbrak in de jaren '90 en wil je ze eigenlijk veel vaker zien.
APPELSCHA – Het is erg knap hoe het trio Remmelt, Muus & Femke aangevuld met Matto Kranenburg op contrabas tegelijkertijd dicht bij zichzelf weten te blijven en tegelijkertijd ook een eerbetoon kan brengen aan grote meester Neil Young in de Sela Tuinen in Appelscha. Het concert begint met de Young klassieker 'Comes a Time' en eindigt met 'Old Man'. Er tussen in zijn het vooral eigen composities van Hugo Remmelt. Thijs Muus en Femke Japing die de show stelen. maar blijft de geest van Young door de zaal gaan. Alle drie nemen ze regelmatig de leadzang op zich. Japing met haar aan de Engelse folk doen denkende stem. Muus met zijn 'Neilyoungish' stemgeluid en Remmelt met zijn helder stemgeluid. Vaak werkt dat niet, steeds wisselende zangers, maar omdat in elk liedjes de harmonieën de verbindende factor zijn, ontstaat er toch de samenhang en die harmonieën zijn vaak fantastisch. Slechts op een enkel momentje schuurt het even, maar dan valt het toch weer prachtig samen. Daarnaast zijn het op hun eigen wijze ook alle drie prima zangers.
Muzikaal steekt het prima in elkaar. Drie akoestische gitaren met een contrabas die daar prettig door heen klinkt. Duidelijk een ingespeeld gezelschap na twintig jaar en daar zit ook een gevaar. Elk liedje wordt van keurige introducties voorzien, maar er zijn ook veel inside jokes en dat is zo nu en dan leuk, maar moet niet de overhand krijgen, dan sluit je het publiek buiten. Met het mooie Carina's Walsh komt het optreden ten einde met fraaie Americana en mooi folk. Als toegift Neil Young en het grappige 'The Ex Boyfriend Song' en iedereen snapt waarom dit trio landelijk doorbrak in de jaren '90 en wil je ze eigenlijk veel vaker zien.
