Sascha Elisah: ik ben behoorlijk competitief als het om mijn muziek gaat
GRONINGEN – Ze geldt als één van Groningens grootste talenten. Sascha Elisah is de komende maanden op tal van leuke podia te vinden en ook 2014 was voor haar succesvol met onder meer optreden op Noorderzon, WinterWelvaart en de Songbird Sessions en hoge ogen in Artrocks, een competitie waar je kunst met een lied moet verbinden en De Grote Prijs van Nederland. Zal 2015 het definitieve doorbraakjaar worden voor de vrouw die één van de mooiste country stemmen van het land heeft, maar ook een prima popplaatje kan schrijven? Een album? Ze mag er nog niks over zeggen, maar tussen de regels door lijkt ook dat aanstaande. Toch had dat heel anders kunnen lopen blijkt uit het verhaal van Sascha Elisah.
“Toen ik 4 of 5 was, kreeg ik mijn eerste walkman. Als snel was ik helemaal gek op dat ding”, gaat de Groningse terug in de tijd. “Elke nacht sliep ik in met die koptelefoon op mijn hoofd. De interesse voor muziek komt niet bij mijn ouders vandaan. Zij zijn helemaal niet muzikaal en hebben ook geen uitgebreide platencollectie. Toen ik vroeg of ik op muziekles mocht datzelfde jaar, hebben ze dit wel meteen gestimuleerd. Eerst heb ik blokfluit gespeeld, daarna klarinet. Rond mijn 10e ben ik overgegaan op gitaar.”
Van een tokkelende tiener naar een volwaardig artiest is nog een grote stap. Een te grote voor de meesten, maar sascha elisah kende haar loutering als artieste in de Verenigde Staten. En niet alleen zomaar ergens, maar in Nashville. “Na mijn middelbare school wilde ik niet meteen studeren. Ik koos er daarom voor om een jaar als au pair te gaan werken. Amerika had me al mijn hele tienertijd gefascineerd. Ik was inmiddels verliefd geworden op countrymuziek en schreef ook al zo nu en dan een nummer. Het liefst zou ik daarom in Nashville (Tennessee) wonen, maar ik had het niet voor het zeggen. Eerst werd ik geplaatst in het altijd-warme Florida. Na een paar maanden werd het me duidelijk dat er geen klik was met dit gezin en werd ik herplaatst. Ditmaal werd ik benaderd door een gezin uit Nashville (alsof het zo had moeten zijn). Ik zei meteen ja. Een maand later zat ik in het koude (het was januari) Nashville bij een warm gezin. Buiten mijn werktijden om ben ik de stad een beetje gaan verkennen. Ik spitte het internet door, op zoek naar plekken om te spelen en vond als snel een singer-songwriter meet-up groep en ben er meteen lid van geworden. Ook ben ik songwriting lessen gaan volgen. Al snel hoorde ik viavia waar ik kon spelen. Als je weet waar je moet zijn, is het niet moeilijk om in Nashville speeltijd te krijgen. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ze onderscheid maken tussen Nederlanders en Amerikanen, alhoewel ik zelf natuurlijk wel behoorlijk ver-Amerikaniseerd was.'
Sascha Elisah stond na haar terugkeer naar Groningen al snel bekend als die talentvolle countryzangeres. Later neigde ze wat meer naar de pop, maar in haar laatste werk is de Americana weer volop te beluisteren. “Ja, ik denk het. Ik kies nooit bewust een richting of een genre. Als ik aan een nummer begin te schrijven, is het altijd maar de vraag wat er uit gaat komen. Dat is moeilijk om te sturen, en dat zou ik eigenlijk ook niet willen. Ik moet zeggen dat ik de laatste tijd wel veel terug denk aan mijn tijd in Amerika, en weer veel country en folk luister. Mijn muziek is als een dagboek. Wat mij inspireert en beweegt, hoor je terug in zowel de ‘sound’ als de lyrics van mijn muziek. Het is zo’n 1,5 jaar stil geweest rondom mijn muziek in verband met mijn studie, die ik moest en zou afmaken. Ik merkte dat mijn muziek iets was dat mij hier ontzettend van afleidde en daarom heb ik het toen tijdelijk op een laag pitje gezet. Sinds mijn afstuderen deze zomer ben ik weer actief muziek gaan schrijven en spelen. Bij zo’n comeback hoort natuurlijk ook nieuw materiaal. Ik heb sindsdien alweer heel wat nummers geschreven waar ik erg tevreden mee ben, dus dat gaat goed. Een nummer schrijven begint bij mij altijd met tekst. Soms begin ik bijvoorbeeld met 1 of 2 zinnen van een couplet. Als ik daar dan een melodie bij heb, dan kom de tekst en de melodie van de rest vaak snel daar achteraan. Dat kan heel snel gaan. Ik heb vaak niet het geduld om uren te werken aan een nummer. Als het te lang duurt, leg ik het weg, en pak ik het de volgende dag weer op. Ik heb geen methodes of manieren waarop ik schrijf. Mijn schrijfproces is behoorlijk spontaan en ongestructureerd, en daarom ook moeilijk uit te leggen.' Een opvallend aspect is dat de muziek het het competitieve in Sascha Elisah boven brengt. De Grote Prijs en Artrocks werden met grote gretigheid omarmd en leverden succes op. “Als het om muziek-wedstrijden gaat, ben ik behoorlijk competitief. Dat is ook een kant van mezelf die ik in die wedstrijden pas heb leren kennen. Tijdens mijn schoolperiode en studeerperiode was ik namelijk alles behalve een streber. Muziek is mijn grootste passie en ligt dus heel dicht bij mijn hart, en ik denk dat ik daarom zo fanatiek ben in die wedstrijden. Als ik meedoe, dan wil ik winnen. Ik kan nu wel doodleuk zeggen dat ik het ook prima vind om 2e of 3e te worden, maar dan zou ik liegen. 2015 zou zo maar eens het doorbraak jaar voor de Groningse kunnen worden. Ze heeft een aantal mooie optredens in het vooruit zicht. “Ik ben blij met alle optredens die ik doe. Een optreden is voor mij geslaagd als ik erin slaag dicht bij mezelf te blijven. Soms is er gewoon teveel afleiding bij optredens en dan lukt het niet om bij de emotie van het lied te komen. Als dat niet lukt, dan zijn de reacties ook vaak minder en is het optreden naar mijn mening minder geslaagd.” Bij een doorbraak hoort een album. Kunnen we nog plaatwerk van Sascha Elisah verwachten binnenkort? “Wie weet. Houd sowieso mijn website en sociale media in de gaten voor updates…” De goede verstaander weet genoeg. Er komt wat moois aan in 2015.
Aisha Burns komt terug
LEEUWARDEN – Aisha Burns maakte afgelopen twee dagen veel indruk met prachtige optredens in de Synagoge in Leeuwarden in het kader van Wisfulmusic en voor het festival Explore the North in de Lutherse Kerk in Leeuwarden. Burns creëert met haar stem en muziek sferen. De donkerheid van de 'Midwaters'. Het gebied in de oceaan zonder licht, maar nog boven de bodem, waar vanuit iedere hoek ongezien gevaar dreigt en meer literair het gebied waar je op de tast door een mijnenveld van gevoelens je weg moet vinden. Burns staat hoog aangeschreven. Geduldig vertelt de vrouw die met haar kleine gestalte geen enkele moeite heeft een grote indruk achter te laten over haar muziek.
“Mijn eerste instrument was de viool”, vertelt Burns. “Ik ben begonnen met viool spelen via een naschools lesprogramma toen ik 10 jaar was. Na een eerste jaar op school ben ik verder gegaan met privéles en speelde in het schoolorkest. Dat schoolorkest heb ik gedaan tot ik 19 was. Dat was eigenlijk de training die ik had voor ik in de band van Alex Dupree terecht kwam. Thuis werd wel altijd muziek gespeeld. Eén van mijn mooiste herinneringen is dat mijn ouders oude Motown R&B en Soul plaatjes draaiden als mijn moeder het ontbijt maakte. We zongen ook altijd. Heel terloops in auto of thuis onder het koken. Het was niet serieus en zo beschouwde ik het ook niet, maar zingen was onderdeel van ons dagelijks leven. Ik ging studeren op The University of Texas. Een klasgenoot ontdekte dat ik viool kon spelen en bracht me in contact met een huisgenoot, Alex Dupree, die een violist zocht voor zijn band. Ik had helemaal geen ervaring daarmee. Ik had nog nooit in een band gespeeld of muziek daar voor geschreven. Ik ging maar naar bandrepetities en al doende leerde ik wat dat allemaal inhield. Ik vond folkmuziek, want daar ging het om, altijd al mooi en interessant. Alex Dupree was en is zo'n fenomenale songwriter die werkt met fantastisch getalenteerde muzikanten. Ik heb heb eigenlijk nooit getwijfeld of ik daarbij wilde horen. Het was een geweldige kans.” Naast de gitaar gebruikt Burns de viool nog steeds nu ze onder eigen naam muziek maakt. 'Snaar instrumenten in het algemeen hebben een bijzondere manier om diep in de ziel van mensen te kunnen doordringen. Misschien is het wel het vermogen van de viool om de menselijke stem dicht te benaderen dat het zo bijzonder maakt. Je speelt zonder belemmeringen en door de strijkstok kun je soepel de melodieën spelen, net als een stem dat kan. Dat is mijn theorie, maar wie weet wat de aantrekkingskracht van die viool werkelijk is, Misschien is het wel magie.”
Het alledaagse zingen bleek ondanks de viool toch steeds weer een rol te spelen. Stiekem zingen noemde Burns het altijd, waarbij ze wel degelijk een eigen geluid en mooie stem ontwikkelde. “Ik zong voor mezelf al heel lang voor ik besliste dat ik zelf een plaat wilde maken en daarop wil zingen. Ik heb altijd gedacht dat de viool mijn enige serieuze instrument was en dat het stemmen iets voor mezelf zou blijven. Tijdens een serie optredens bij vrienden in hun huiskamer stimuleerden zij me om er toch iets mee te doen. Ik realiseerde me dat ik er toch erg van hou om voor anderen te zingen. Het werkt voor mij zo bevrijdend.”
Haar eerste album 'Life in the Midwaters' is een geweldig album geworden dat in 2013 uit kwam. De titel van het album is donker. 'Life in the Midwaters' is zeker representatief voor het gevoel dat ik had terwijl ik werkte aan de nummers voor het album. Mijn leven was niet in de letterlijke zin in gevaar, maar de titel drukt wel een gevoel van angst uit. Er waren momenten dat de vragen waar ik mee zat op het gebied van spiritualiteit gecombineerd met de dood van een geliefde in mijn onmiddellijke omgeving er voor zorgden dat in een extreem directe, persoonlijke en trage wijze me zo bang maakten dat ik bijna helemaal tot stilstand kwam. Te bang om te bewegen. Dat gevoel, die donkerheid zit in alle liedjes en is direct gerelateerd naar een moeilijke tijd in mijn leven en de ingewikkelde gevoelens die daar bij kwamen kijken.”
Het is geen gemakkelijke taak om die gevoelens, die angsten, dat onbehagen vorm te geven in een lied. Toch slaagt Burns daar in. Haar album is fantastisch en ook bij optredens maakt ze indruk. “Mijn favoriete liedjes zijn een soort van spontane gebeurtenissen. Ik neem elke week kleine flarden van melodieën op en stukjes gitaar en de meeste daarvan laat ik liggen. Maar soms als ik gitaar speel of gewoon op een onverwacht moment, krijg ik ingevingen van melodieën of stukjes tekst die me erg bevallen. Ik ga daar dan mee aan de slag en probeer dat te verbinden met een bepaalde lijn of emotie die ik wil uitdrukken. Op de goede dagen ontstaat daar dan weer een lied uit. De onderwerpen zijn direct verbonden met mijn leven. De teksten gaan altijd over iets dat ik heb meegemaakt of iets waar ik mee worstel. Het is allemaal erg autobiografisch.”
“De Europese tour gaat geweldig”, vervolgt Aisha Burns. “we zijn begonnen in Parijs en vandar door Italie, via Belgie en Duitsland nu in Nederland beland. We zijn overal zo lief ontvangen en hebben overal een goed publiek gehad. Het is zo goed voor mijn ego om een ruimte in te lopen die gevuld is met mensen die komen om mijn muziek te luisteren. Ik kan dat bijna niet bevatten. De laatste tijd heb ik een aantal nieuwe liedjes tijdens optredens gespeeld. Er moet nog veel werk verricht worden, maar ik hoop binnenkort een nieuw album op te nemen.” En dat is goed nieuws. Burns speelt met Jake Woodruff, haar muzikale begeleider nog een aantal optredens in Frankrijk voor ze terug keren naar Texas. Ze beloofd. Ik kom terug. “See you next time.” is haar afscheid.
Janne Schra vindt het fantastisch om met Noordpool Orkest te werken
ASSEN – De premiere van 'Vasalis' in De Nieuwe Kolk in Assen was een succes. De samenwerking van zangeres Janne Schra met het Noordpool Orkest om het werk van de dichteres Margaretha Droogleever Fortuyn-Leenmans muzikaal leven in te blazen kon rekenen op een staande ovatie. Terecht. Niet alleen werd recht gedaan aan het werk van Vasalis, maar ook muzikaal was het een gevarieerde avond. Zangeres Janne Schra wijkt even af van haar normale repertoire en kan nog een aantal maal het werk van de dichteres vertolken samen met Reinout Douma en zijn Noordpool Orkest.
Vasalis. De dichteres wiens naam zo verbonden is met het Noord-Drentse Roden, schreef haar werk een halve eeuw geleden. Hoe bewerk je dat naar rock, naar folk en naar bigband? Geen gemakkelijke klus om verschillende kunstvormen zo bijeen te brengen en de kwaliteit te handhaven. “De opdracht die we onszelf hebben gegeven is ons puur op het werk van Vasalis te richten”, vertelt Janne Schra. “Dan heb je een kader van waaruit je werkt. Hoe dit ging? We zaten aan de piano, we bladerden door haar bundels heen totdat er een zin was die een melodie in zich herbergde.” Een compliment voor het oor van Schra en Douma die samen van gedichten liedjes maakten en daarna kwam het Noordpool Orkest in beeld om van die melodieën een werk voor een orkest te maken. “Het Noordpool Orkest is een fantastisch orkest! Reinout Douma vroeg mij om de gedichten te bewerken en hij is de muzikaal leider van het Noordpool Orkest. Reinout is ontzettend muzikaal! Het was fenomenaal en het orkest is leuk om mee te werken”, beschrijft Janne Schra haar ervaring.
Wellicht een idee voor de zangeres om verder te duimen in het Vaderlandse dichtwerk en zo meer dichters muzikaal voor het voetlicht te brengen.”Daar denk ik wel eens aan al vind ik het zelf nog altijd leuk om zelf te schrijven.” Het één sluit het ander niet uit tenslotte. De samenwerking met Noordpool Orkest is één van de vele van Schra die graag muzikale partners opzoekt. Vlak voor de optredens met het orkest sloot ze een concert reeks met het Robin Nolan Trio af en in het verleden werkte onder meer samen met de binnenkort weer in Nederland toerende Dayna Kurtz, met Kyteman en met De Staat om een paar samenwerkingsverbanden uit de vele te noemen. “Het samenwerken met anderen spreekt mij erg aan. Je zakt niet in, blijft geprikkeld. Bovendien heb ik een ruime muzieksmaak. Ik denk niet in hokjes wat betreft muziek en kijk graag verder.”
Janne Schra trad voor het eerst voor het voetlicht met Room Eleven.‘Six White Russians and a Pink Pussycat’ was het succes album van de band en de doorbraak voor Schra. Na drie jaar was het tijd voor wat anders en onder haar pseudoniem Schradinova, de naam waarmee Janne Schra haar schilderwerk signeert verscheen een nieuw album ‘India Lima Oscar Victor Echo You.’ In 2012 ontpopte uit Schradinova zich dan uiteindelijk Janne Schra en bracht ze onder eigen naam haar laatste album uit die haar juichende recensies bracht en een groot succes was. In het vat zich ook nog wat. “Ik ben druk met een opvolger. 13 februari komt mijn nieuwe plaat uit”, kondigt Schra aan. Zich te motiveren om dit artiestenwerk te doen hoeft de zangeres niet. Haar dijfveer: "Zingen is zo gaaf."
Ellen Foley rocks!
STADSKANAAL/LEEUWARDEN – Voor ze op moet voor haar concert in Stadskanaal, de eerste van haar Bene zonder lux tour waarin ze Nederland en België aandoet neemt Ellen Foley even de tijd. Ze kijkt uit naar haar concerten en de belangstelling de zangeres heft weten te genereren doet haar goed. “Ik wilde graag terugkomen naar Nederland en België. Het zijn landen die altijd goed voor me zijn geweest: Happy places!” Ze was de 'Rock 'n Roll Queen' die Meatloaf van jetje gaf met haar fenomenale stem in 'Paradise by the Dashboard light', maar ook zelf scoorde met prachtige nummers als 'We belong to the night', 'Heaven can wait' en 'What's a matter baby'. Daarna raakte ze muzikaal wat buiten beeld omdat ze zich concentreerde op een succesvolle acteerloopbaan. Nu is Foley terug, En hoe. Ellen Foley rocks!
Wie kan zich niet de hit van Meat loaf 'Paradise by the Dashboard light' voor de geest halen. Een klassieker die nog steeds hoog in aanzien staat. In de afgelopen Top2000 stond het nummer op 22, na vele jaren in de top 10 te hebben gestaan. De zangeres op het nummer is niet Karla de Vito die in de clip te zien is, maar Ellen Foley. Een jonge zangeres en actrice die net op het punt stond haar eigen loopbaan te beginnen. “Het was een zegen dat ik juist op dat moment dat nummer mocht inzingen. Het leverde me een platencontract op. Mensen leerden mijn stem kennen en er werd geluisterd naar wat ik te zeggen had en de muziek die ik maakte” Er zijn voorzichtige plannen om Foley met Meat Loaf en schrijven Jim Steinman te herenigen. Veel kan en wil ze er nog niet over zeggen. “We denken erover. Als het doorgaat zal het wel worden aangekondigd. Het staat nog in de toekomst geschreven.” Met zo'n vliegende start ging ook de loopbaan van Foley crescendo. “Mijn eerste album is sterk beïnvloed door Phil Spector en Jim Steinman met hun 'Wall of Sound'. Op dit album de hit 'We belong to the Night' waarmee Foley ook haar eigen vaste plek in de Top 2000 veroverde. Verder werkte ze in die jaren mee aan het legendarische The Clash album 'Sandinista” Op hun beurt drukten de leden van The Clash weer hun stempel op het album van Foley 'The Spirit of St. Louis'. Later werkte Foley ook nog samen met Joe Jackson. Over al die samenwerkingen vertelt Foley. “Net als overal in het leven leer je wat van anderen en word je beïnvloed door de mensen waar je mee werk. Soms ten goede, soms ten kwade.” Na nog een nieuwe samenwerking met Jim Steinman in Pandora's Box kwam voor Foley steeds meet de nadruk te liggen op haar acteerloopbaan. Ze was succesvol op Broadway. Een terugkeer naar haar oorspronkelijke ambitie. Maar daar lag ook het begin. “Ik ben opgegroeid terwijl ik luisterde naar meiden groepen en Motown. De Stones en Jimi Hendrix, daar luisterde ik naar en natuurlijk Jefferson Airplane en Crosby, Stills, Nash and Young. Dat was de muziek van mijn jeugd. Ik heb nooit een instrument leren bespelen. Ik heb nog een blauwe maandag les genomen op de accordeon, maar had er niet het juiste gevoel voor en ben weer gestopt. Het werd dus acteren, maar daar ontmoette ze bij een productie juist Meat Loaf en Steinman. Na haar succesvolle zang episode wist Foley zich te onderscheiden op de planken en in series en films. Ook nu combineert ze beide. Dat maakt me ook als zangeres sterker. Ik kon het acteren meenemen op het podium en zo een sterkere act worden”, vertelt Foley.
“from Rock 'n Roll Queen to Mrs Bernstein”, vat haar website haar leven in één zin samen. Ellen Foley is getrouwd met schrijver Doug Bernstein. Zangeres, actrice, echtgenote en lerares aan een rockacademy. En dan kruipt het bloed waar het niet gaan kan. Haar laatste solo album verscheen twintig jaar geleden en nu is er 'About Time'. Het is in vergelijking met de albums uit de jaren 80 veel meer een album waarin Americana een plek heeft. Ik kwam Paul Foglino tegen en hij wilde graag een aantal nummers voor me schrijven. We hebben een band samen gesteld en zijn aan het werk gegaan. Daaruit is dit album voort gekomen.” Maar wat moet de jeugd van nu met Foley die hits had toen ze nog niet geboren waren. “Ellen Foley rocks”, klinkt het schalks. “The end!”
Ellen Foley treedt op een aantal plaatsen in Nederland en België op. Op 21 november staat ze in het Schaaf City Theater in Leeuwarden.
Saskia Laroo wil via muziek mensen samenbrengen
HARTFORD – Saskia Laroo maakte indruk in het Noorden met een prachtig optreden in Huize ten Wolde in De Bult en een dubbel optreden op Noorderzon. De Nederlandse trompettiste is momenteel in de Verenigde Staten voor een aantal optredens, maar staat op 5 december in Friesland in 't Heech in Ferwert in een inmiddels uitverkocht concert. De trompettiste heeft een keus aan formaties waarin ze optreedt en in Ferwert zal dat zijn als duo samen met Warren Byrd met assistentie van Papa Seck met één of beide van zijn dochters.
Ze is een beetje hees en verkouden als we haar spreken. Eerst gaan we terug naar haar muzikale ouders. Beide ambieerden een loopbaan in de muziek en hadden er de muzikaliteit voor, maar de oorlog gooide roet in het eten vertelt Laroo. “Wat mijn ouders door de omstandigheden van die moeilijke jaren niet is gelukt, hebben ze mij gegund. Ik was sinds mijn zevende op de muziekschool in Purmerend. Later zul je ons dankbaar zijn hielden ze me voor. Daar hebben ze gelijk in gekregen. Ik ben ze nu erg dankbaar dat ik die muzikale opvoeding heb gehad. Jazz was er in die eerste jaren niet bij, ook thuis niet. Die heb ik ontdekt toen ik 16 was. Ik ben op blokfluit begonnen en later hebben ze me gevraagd voor de fanfare in mijn woonplaats Den Ilp omdat ik noten kon lezen. Ik hoorde ze altijd toeteren in het oude schoolgebouw waar ze oefenden en ik vond het vreselijk. Als meisje van 8 hield ik van harp en piano. Van de zachte instrumenten. Ze vroegen of ik eens kwam kijken en eigenlijk vond ik het best wel leuk. Ik mocht trompet spelen en kreeg er direct geluid uit en ben op de Fanfare gebleven. Op de muziekschool leerde ik na mijn twaalfde Cello. De trompet was toch wat een ordinair instrument vonden ze op de muziekschool. Op mijn veertiende had ik de Cello wel gezien. Ik wilde gitaar spelen. Juist in die jaren waren meisjes met gitaar die liedjes zongen erg populair. Ik hield ook van Jimmy Hendrix. Ik ben gestopt met cello en heb een jaar lang als een idioot gitaar gespeeld en toen was ik er zat van. Op het Zaanlands Lyceum werd een Big Band opgericht. Die hoorde ik spelen en dat klonk heel erg gaaf. Trompettisten die improviseerden met snelle loopjes. Dat klonk goed, dat wilde ik ook. Ik vroeg of ik mee mocht doen en kreeg improvisatie les. Ik dacht het niet te kunnen, maar pakte het gelijk op. De Big Band stond onder leiding van Jan Molenaar. Van hem heb ik die eerste lessen gehad. Dat beviel goed, maar had niet het idee dat ik beroepsmatig daar wat mee kon en ben daarom maar wiskunde gaan studeren voor een jaar. Ik ging in Amsterdam op kamers en ontdekte het muziekleven. Workshops, jamsessies en optredens en daar kon je vaak ook meespelen. Dat vond ik veel leuker dan wiskunde en die studie ging dan ook de mist in. Ik ben geswitcht naar de Muziek Pedagogische Academie in Alkmaar waar de dirigent van de fanfare waar ik ook nog steeds opzat lesgaf. Hij moedigde me aan auditie te doen. Ik heb in korte tijd auditie gedaan en werd aangenomen. Dat had ik niet verwacht. Ze zagen mijn talent. In het muziekleven van Amsterdam had ik ook het snabbelen ontdekt en met paar liedjes ging ik de boer op, maar werd niet aangenomen. Met trompet moet je lead zijn en dat was moeilijk als meisje in mannenwereld. Ik ben overgestapt naar de contrabas, want die kon ik lenen. Weer heel hard op geoefend en ik kreeg meteen een schnabbel en daarna werd ik ook op trompet geaccepteerd. Het was even een zure appel die ik moest doorbijten en daarna was ik 'one of the guys''. Mijn ouders hebben me hierin super ondersteund en dat was een grote gift.” Na twee jaar verdiende Saskia Laroo haar brood met de muziek. “Ik vind heel veel muziekinstrumenten leuk. Ik speel verschillende instrumenten, maar de trompet is toch het meeste mijn instrument. Ik kan er het beste mijn emoties mee uitdrukken. Je kunt de trompet lieflijk bespelen, maar er ook erg mee knallen. Kwaad spelen of blij of uitbundig of lyrisch. Je kunt alles er op kwijt. Je kunt er erg expressief mee spelen. Het is wel een moeilijk instrument, dat is wel een uitdaging, maar ik maak het niet te moeilijk en wil er vooral mijn gevoelens mee uitdrukken.” Als vrouw in de muziek heb je, net als overal in de maatschappij een extra hindernis te overwinnen. Een aantal bekende vrouwelijke trompettistes zoals Valaida Snow, Jane Sager en Clora Bryant gingen Laroo voor in de wereld van Satchmo. “De trompettist is vaak de leider van de band. Die geeft de aanwijzingen. Dat vonden en vinden veel mannen moeilijk te accepteren. Ik heb nooit vernomen dat de trompettistes die me voorgingen voor mij de weg gebaand hebben. Echt niet. Er zijn best nog weinig meisjes in de jazz. Wel als zangeres en van instrumenten als de harp, de fluit en viool. Mooie zachte instrumenten. Ik was er ook dol op. Maar het blijft eigenlijk hetzelfde. Ik dacht toen ik jong was dat het zo zou dat er veel meer vrouwen in de jazz zouden komen, maar dat blijft achter.” Als muzikaal ambassadrice reide Laroo met haar band dit jaar af naar Afrika voor een aantal concerten en de opname van een live DVD. “Ik heb in Zimbabwe workshops gegeven. Wat me opviel was dat de jeugd daar houdt van heel ingewikkelde fushion muziek met gecompliceerde ritmes met Afrikaanse invloeden. De blues is een onbekende grootheid. Afrika is zo groot dat je geen 'Afrikaanse' muziek hebt, maar zoveel verschillende soorten en stijlen. Ik was er ook eigenlijk helemaal niet mee bekend. Ik had me eerst eens op Salsa en Caraïbische muziek geconcentreerd, maar ook die zijn al heel verschillend. In Afrika heb je heel veel stijlen. Het is leuk die te leren en te zien hoe Westerse muziek daar weer in verweven is. Ik heb veel gereisd door de hele wereld en eigenlijk is muziek overal heel belangrijk.” Saskia Laroo treedt in veel verschillende formaties op.Solo, met Warren Byrd als duo, met de Saskia Laroo band, met Jazzkia. In Friesland staat ze met Warren Byrd haar vaste pianist en vocalist met de assistentie van Djembé legende Pape Seck en één of twee of zijn dochters en dat zal ook dat optreden zeker een Afrikaan se noot geven.. “Ik ben giga aan het nadenken over een nieuwe plaat, We hebben naast de DVD van Afrika nu ook dat op cd uitgebracht. Het bleek dat daar ook veel behoefte aan was. Nieuwe projecten waar ik aan denk zijn een akoestische jazzplaat en het andere is elektrische jazz/pop. Met die ideeën ben ik bezig. Ik heb weinig tijd gehad. Er staan een boel nummers in de grondverf en ik popel ze af te maken.” Niet alleen in de jazz, maar ook in de hiphop, de pop en vele andere stijlen laat Saskia Laroo zich gelden. “Jazz is maar een woord. Muziek is het voor mij. Wat ik doe, improviseren, kun je ook bij een boel andere stijlen doen. Ik vind het jammer dat mensen zich laten afschrikken door een woord als jazz of hiphop. Ik hou van crossovers. Ik schrijf graag juist dat soort nummers. Ik maak dan een hiphop nummer, maar met een bebop solo er overheen. Een beetje vreemd, maar voor beide wel lekker, want de hiphop liefhebber herkent de hiphop en de jazz liefhebber de jazz. Soms moet je er ook even naar luisteren. Mijn zus vond vroeger mijn muziek niet mooi. Ze werd er zenuwachtig van. “Ik ga er van stofzuigen,' zij ze dan, maar nu ze vaker heeft geluisterd is ze om. Dat vind ik ook mijn missie. Mensen van verschillende culturen en leeftijden samenbrengen. Op oude jazz werd gedanst, dat was de popmuziek van toen. Ik vind het leuk als je het voor elkaar kunt krijgen, zo'n sfeer kan neerzetten, waarin iedereen één wordt. Het publiek onderling en met ons muzikanten. Dat mensen na het concert het gevoel hebben van; wat is er met ons gebeurt? Dat is mijn doel. Via de muziek mensen samenbrengen.”
Saskia Laroo treedt op 5 december op in Ferwert en zal diezelfde dag ook TV opnames maken in Friesland.
Sharon van Etten: “Ik was er zat van andermans liedjes te zingen”
GRONINGEN – Terug naar Nederlandse bodem komt Sharon van Etten. Haar familie komt van oorsprong uit onze kikkerlandje en in de komende Europese tour komt ze terug naar het land van haar voorvaderen voor een drietal optredens. Eerst staat Van Etten in Den Haag. Op 20 november komt ze naar Groningen voor een optreden in Vera met Marisa Anderson in het voorprogramma en daarna treedt ze op in Utrecht voor ze een trektocht door Europa maakt met haar muziek. Voor vertrek naar Europa vertelt Van Etten nog enthousiast over de komende tour.
“Ja, heel lang geleden zijn wij van Nederlandse komaf. Maar ik heb geen familie meer in Nederland hoor”, lacht Van Etten. In die zin is haar bezoek speciaal, maar niet uitzonderlijk en ze trad al vaker op in ons land. Twee jaar geleden kwam ze ook al naar Vera, toen ook met Marissa Anderson. Van Etten werkt zich langzamerhand op naar de Eredivisie van de popmuziek. Haar eerste album 'Because I Was in Love. Yesterday ' verscheen in 2009 en elk volgend album verschafte Van Etten een groter podium en meer belangstelling. Voor haar derde album 'Tramp' was ze twee jaar geleden in Groningen en nu is de aanleiding het verschijnen van haar vierde album 'Are we There'. De oorsprong ligt echter nog ver voor 2009. “Mijn familie bestaat uit echte muziek liefhebbers. Hij had een enorme collectie Lp's, nog echt vinyl dus. Zelfs de platen waar hij naar luisterde als kind had hij nog. De Rolling Stones. Beatles, de Kinks en natuurlijk Tom Petty, Bob Dylan, Byrds en de Everly Brothers. Daar luisterden we naar. Mijn beide broers gingen beide drummen. Overal waar ze optraden ging ik mee. Ikzelf ging zingen in het koor en bij musicals, maar op een gegeven moment werd ik er zat van om andermans nummers te zingen en ben ik zelf begonnen met het schrijven van liedjes en optreden. Ik ben solo begonnen en heb voor ik mijn eerste album opnam eigenlijk niet met anderen gespeeld. Dat album werd geproduceerd met Greg Weeks en met hem ben ik toen eens kritisch door mijn liedjes gegaan en hebben we het kaf van het koren gescheiden. Greg stelde me voor aan Brian McTear die een studio heeft in Philadelphia. Hij begon toen net met het Weathervane Project.' Het Weathervane Project is door McTear op gezet om muziek die het verdiende gehoord te worden een stimulans en podium te bieden daar waar de muziekindustrie zich juist steeds meer terugtrok uit niet direct lucratieve projecten. “McTear vroeg of ik de eerste wilde zijn in de 'Shaking Through' serie. In de serie wordt de geboorte van een lied getoond. Op dat moment heb ik mijn vrienden Jeffrey Kish, Cat Martino, Jessica Larrabee en Andy Laplant gevraagd om me te helpen om het liedje 'Love More' verder mee uit te werken en om het samen op te nemen. Ik heb zo'n geweldige tijd gehad met Brian McTear dat ik hem heb gevraagd om mijn volgende album 'Epic' met hem op te nemen. 'Love More' is één van de liedjes op dat album. Nadat het album verscheen kreeg ik hulp van Doug Keith. Hij heeft me bij de hand genomen, want ik was zo zenuwachtig om een band samen te stellen. Keith heeft me daar mee geholpen en daar ben ik hem dankbaar voor. Sindsdien is de band echt zich gaan ontwikkelen en we groeien nog elke dag.”
De liedjes van Van Etten staan te boek als indie folk met de nadruk op harmonieen. Ze heeft een intrigerende stem. Een stem die wel eens beschreven is als instaat om een bar vol dronken lui stil te krijgen. In haar muziek rekent de zangeres af met haar geesten uit het verleden. “Ik schrijf liedjes als therapie. Als ik het zwaar heb in mijn leven, juist dan schrijf ik. De liedjes zijn dan ook 'heavy'.” Zo blijkt dat uit haar in het verleden zo ongelukkige liefdesleven toch wat moois kan ontstaan. De liefdesliedjes van Van Etten hebben niet noodzakelijkerwijs een happy end.
Bij de opnames van Tramp had Sharon van Etten de hulp ingeroepen van leden van The National en van Beirut. 'Vrienden die het samen leuk vinden om een album op te nemen,' noemt de artieste het zelf. Ook bij 'Are we There' heeft ze hulp van vrienden uit Shearwater, de Lower Dens en het Efterklang. Het heeft een album opgeleverd dat goed ontvangen is. “So far, so good”, stelt Van Etten. “De liedjes voelen prima aan tijdens optredens en dat maakt het lekker spel,en en ik denk dat het publiek dat aanvoelt en daarin meegaat. Ik kijk erg uit naar het optreden in Vera. We hebben al veel vaker in Nederland opgetreden en we hebben het altijd naar onze zin. We hebben daarnaast een Nederlandse tourmanager en geluidstechnicus. We hebben zoveel plezier in het spelen en we worden beter en beter. I can't wait to come back!'
Sharon van Etten staat op 20 november in Vera in Groningen.
Del Rey geeft muzikale traditie door
GRONINGEN – Regelmatig organiseert de Groningen Ukulele Society een masterclass met een bekende Ukulele speler of speelster. Stond eerder dit jaar James Hill voor de 'klas', dit keer komt de legendarische Del Rey, wellicht de beste gitariste op de Resonator gitaar en resonator Ukulele voor een blues masterclass en een concert naar Groningen. Het zal de afsluiting worden van een Europese tour. Del Rey vertelt graag over haar niet alledaagse instrumenten, haar missie om de vrouwen die aan de basis stonden van veel Amerikaanse muziek voor het voetlicht te brengen en haar eigen muzikale roots.
“Een mens moet muziek maken, niet een onderneming of een machine”, stelt Del Rey resoluut. “Mijn inspiratie vind ik vooral in de tijden dat nog niet de media en maatschappijen de muziek filterden. Muziek moet van muzikant op muzikant worden doorgegeven. Ik vind het begin van de 20ste eeuw daarom muzikaal erg interessant.” Dat doorgeven van haar muzikale kennis doet Del Rey op verschillende manieren. Overal op de wereld geeft ze masterclasses, zoals in Groningen. Daarnaast schrijft ze af en toe een artikel en zet ze zich in voor 'Woman in American Music' in de vorm van een concert, waarbij ze les geeft over de vrouwen, vaak bijna vergeten, die ook een belangrijke rol hebben gespeeld in de Amerikaanse muziek en zo de vrouwen en hun muziek weer in het voetlicht brengt. Vrouwelijke gitaristen als Memphis Minnie, Vahdah Olcott-Bickford, Rosetta Tharpe en Mary Osborne, songwriters zoals Dorothy Fields en Jesse May Robinson en pianistes zoals Lovie Austin, Lil Hardin en Mary Lou Williams. Dat zijn ook de artiesten die aan de basis staan van mijn eigen muziek. Het zijn vrouwen die tegen de wind in hebben gevaren, want vaak werd het afgeraden voor vrouwen om hier hun carrière van te maken in die dagen. Thuis muziek maken, dat was prima, maar eigenlijk niet meer dan dat, hoe getalenteerd ze ook waren. Ik ben dan ook eigenlijk tegen een term als vrouwelijke gitarist. Ik beschouw mezelf als gitarist. Punt.”
De resonator gitaar, bij velen ook bekend als Dobro, wat eigenlijk een merknaam is van één fabrikant is in Nederland geen algemeen bekend instrument. Het is een akoestische gitaar met metalen resonatoren ingebouwd die het geluid versterkten. Naast de gitaar zijn er ook resonator ukuleles. Beide zijn de specialiteit van Del Rey die tot de besten van de wereld op dit gebied wordt gerekend. “Dit type instrument is geweldig voor akoestische sessies. Zonder versterking heeft het meer geluid dan een normale gitaar en dus prima geschikt voor de arme mensen muziek die de blues toch eigenlijk was. Blues, maar eigenlijk ook Jazz en Ragtime was muziek voor arme mensen die wilden dansen op feestjes in het bos of in een juke joint, op een veranda of op de hoek van de straat. De blues is een stuk geschiedenis zoals ons dat wordt doorgegeven door de arme mensen. Regelmaat de eigen persoonlijke, vaak tragische, belevenissen van de artiesten.”
Zelf pakte Del Rey al op vierjarige leeftijd het musiceren op. Aanvankelijk klassiek, maar al snel bleek haar hart bij de blues te liggen. Ik belande bij een jonge Tom Waits die totaal onbekend nog in een platenzaak stond te spelen voor een paar mensen. Dat was mijn kennismaking met akoestische muziek. Ik kwam na deze ogenopener in aanraking met mensen die me lieten kennismaken met de blues en ragtime” Veelal zingt en speelt ze werk dat in het begin van de twintigste eeuw zijn oorsprong had en vaak werd doorgegeven van artiest naar artiest. “Sam Chatmon, Bo Carter en Memphis Minnie waren en zijn mijn bronnen van inspiratie. Ik kwam daarna in aanraking met nog levende en spelende artiesten als Lydia Mendoza en Howard Armstrong. Ik heb jaren alleen gitaar gespeeld, maar rond mijn 40ste kwam ik in aanraking met de ukulele. “De ukulele is net zo muzikaal als de gitaar, maar veel geconcentreerder. Ik probeer hetzelfde uit de ukulele te krijgen met zijn vier snaren als uit de gitaar met zes snaren. Dat lukt!”
Dat is te beluisteren bij de Ukulele Blues Party MasterClass. En het aansluitende concert georganiseerd door de Groningen Ukulele Society in O'Ceallaigh Irish Pub, Groningen op 17 oktober in Groningen
Lynne Hanson: “Als artiest moet je sommige verhalen ook durven vertellen”
VEENHUIZEN – Op de agenda van mei 2015 staat met potlood bij een Noordelijk podium de naam van Lynne Hanson ingevuld. De artieste uit Ottawa is geen onbekende in Noord Nederland en na Sarah McClurg en The Wildvines en Amanda Rheaume de derde artieste uit deze stad die dan in Noord Nederland zou optreden. Nu doet ze voor een kort bezoek Nederland aan. Een radio optreden en het voorprogramma voor Mary Gaulthier in Nijmegen en een interview in de prachtige omgeving van Veenhuizen. Haar man Dave kondigt aan te gaan fietsen. Zelfs is de van een sportblessure herstellende Lynne Hanson daar nog niet toe in staat. Ze is op zoek naar mooie stoelen om in te zitten. “Ik heb al wel 50 foto's van mij in een bijzondere stoel”lacht Hanson. Het wordt een luchtig gesprek over zware zaken. Lynne Hanson: “Als artiest moet je sommige verhalen ook durven vertellen.”
Voor het grote aantal goede artiesten dat tegenwoordig uit Ottawa komt heeft Hanson wel een verklaring. “Het is erg koud en donker daar in de winter. Als je ooit naar Ottawa komt, kom dan in de zomer, dan is het een geweldige stad, maar 's winters is er alleen maar sneeuw en nacht. Weer dat uitnodigt tot het schrijven van goede donkere liedjes en het maken van muziek. Dat doen we eigenlijk allemaal met een speciaal Canadees sausje. Vanuit de Verenigde Staten komt komt zoveel cultuur en muziek dat het alles dreigt te overspoelen. Iedereen wil zich eigenlijk onderscheiden. Er zijn veel fantastische Canadese artiesten buiten de mainstream.”
Lynne Hanson verheugt zich op haar optreden in het voorprogramma van één van haar grote muzikale helden Mary Gaulthier. “Ik heb haar zien optreden in Glasgow. Ze is fantastisch. Het is ook erg leuk om één van je helden in het buitenland te zien optreden en dat ik in haar voorprogramma mag spelen is helemaal geweldig. Ze heeft ook een fantastisch album uit Het is iemand die mij stimuleert om betere liedjes te schrijven.” Van huis uit kreeg Lynne Hanson een muzikale opvoeding van haar oudere broers. “Ik luisterde naar hun muziek en was daar vele uren zoet mee. Bruce Springsteen en dat soort artiesten. Vaak geen muziek die ik nu nog zou draaien, maar wel artiesten die hun invloed hebben gehad. Later toen ik al muziek maakte ben ik begonnen naar jazz en bluegrass te luisteren. Mijn broers moeten ook zeker daar wat van hebben gedraaid, want ik herkende daarin veel terug in mijn eigen werk.”
Nu loopt Hanson met een kruk door het hotel. “Een sportongeluk”, legt ze uit. “Ik hou erg van sport en ben graag actief. Dat lukt nu even niet. Vlak voor ik naar Europa afreisde kreeg ik te horen dat ik klaar ben voor een operatie. Dat zal gebeuren zodra ik terug ben. Ik moet begin januari weer helemaal in orde zijn. Eerst tour ik dan door Canada. Dan in het zuiden van de Verenigde Staten en vervolgens Europa.” Het is niet de eerste en zeker niet de ernstigste tegenslag voor Hanson. Tussen haar derde en nieuwste kersverse vierde album 'River of Sand' zit een periode van vier jaar. In die jaren kreeg Hanson te kampen met een depressie. “In die jaren moest ik mijn leven weer op orde krijgen. Ik heb een jaar geen liedjes geschreven. Daarna ben ik begonnen met 'throw away songs'. Liedjes met geen ander doel dan liedjes te schrijven. Ik ben begonnen met spelen in een Steve Earle cover band. Dat heeft mijn ogen geopend. Dan kom je heel intensief in contact met zijn werk. Je gelooft Steve Earle. Hij is authentiek. Dat wilde ik ook. Eerlijke liedjes schrijven. Daarvoor schreef ik mijn liedjes en als het klaar was, was het klaar. Door Earle, Mary Gaulthier, Lucinda Williams en Patty Griffin en ik heel anders gaan schrijven. In de eerste plaats was geen enkel onderwerp voor mij meer taboe. Als ik iets wil zeggen, zeg ik het en op de manier zoals ik het wil zeggen.” Dat was inclusief haar eigen depressie. “Als artiest moet je sommige verhalen ook durven vertellen. Ook als het over de donkerste periode in je eigen leven gaat. Ik heb wel erg getwijfeld of bepaalde nummers wel op de CD moesten komen. Het is toch erg persoonlijk en dan staat alles in het open. Ik was bang dat het te donker zou zijn. Mensen die zelf ook last van depressies hebben of hadden en die zich zo herkenden in mijn liedjes. Die daaruit oppikten dat er altijd een oplossing is, ook al zie je hem zelf misschien niet, dat heeft me overtuigd. Ik voelde dat het gezegd moest worden. De kritieken zijn geweldig goed. Het is erg cool om te merken dat het toch oppikken en van de muziek houden.” Nu heb ik nieuwe inspiratie van mijn knie. Ook daar moeten minstens drie liedjes uit te putten zijn. Lichamelijk niet kunnen wat je wilt. Dat is toch een heel ander perspectief. De eerste stap ik straks weer kan zetten. Dat wordt zeker een lied.” Voor het opnemen van het album heeft Lynne Hanson een heel ander procedé gevolgd dan normaal. “Ik heb mezelf op een strikte deadline gezet. Alles is eigenlijk in vier maanden geschreven en opgenomen. Dat is me erg goed bevallen. Het belangrijkste voor mij is dat de liedjes beluisterd worden en misschien wel gecoverd. Dat mensen er zich herkennen, dat ze er mee aan de slag gaan. En wat dan gebeurd, gebeurd. Ik moet het delen.”
Lynne Hanson speelt volgens eigen zeggen geen 'happy songs'. “Ik hoor wel dat mensen blij van mijn liedjes worden. Ter compensatie vertel ik wel grappige verhaaltjes tussen de liedjes. Ik hou van een leuke mop en die vertellen. Het liefst was ik stand-up comedian geworden, maar daar was ik niet goed genoeg voor. Ik treed elk optreden op alsof het mijn laatste is. Ik geef alles. In het begin had ik nog wel eens dat je vooraf een beeld had van een publiek. En dan bleven de verwachte reacties uit. Dat heb ik afgeleerd. Achteraf kwamen ze dan bij me om te vertellen hoe mooi ze het vonden en hoe ze hadden genoten. In Nederland heb ik eigenlijk alleen maar goede ervaringen. Ik kom hier graag al was het alleen al voor de poffertjes. Ik ben dol op poffertjes!!! Voor mijn muziek heb ik hier louter waardering ontvangen. Dat waardeer ik zeer. Eén ding is zeker. Lukt het in mei dan speelt ze vast en zeker een 'murder ballad'. “Ik heb een murder ballad geschreven toen ik uit een bluegrass formatie werd gezet. Sindsdien hou ik van het genre en schrijf ik voor elk album minstens één murder ballad. Het houdt de leden van mijn band scherp”, besluit Lynne Hanson.
Laura Fygi heeft bij elk lied een verhaal
DE BULT – Laura Fygi speelt tegenwoordig voor de grote concertzalen in Japan en China, maar deze dagen doet de multifunctionele zangeres een aantal optredens met het Malando Trio. Op 5 oktober is één van deze optredens in Huis ten Wolde in De Bult. Laura Fygi is een verhalenverstelster. Elk lied dat ze zingt heeft voor haar een speciale betekenis en dat geeft elke keer dat ze zo'n lied zingt een extra waarde voor artieste en publiek.
“Ik ben geboren in Amsterdam uit een Nederlandse vader en een Egyptische moeder”, vertelt Laura Fygi. “Toen ik vier jaar was zijn we voor mijn vaders werk verhuisd naar Uruguay. Misschien komt daar wel het reislustige vandaan. Ik was al vroeg gewend aan reizen. Ik hou ook van reizen. Vlieg rustig naar Japan of China voor twee liedjes in een TV show. Heerlijk is dat. Het internationale komt ook terug in mijn repertoire. Ik ben Franstalig opgevoed en heb een cd met Franse liedjes uitgebracht. Mijn jeugd in Uruguay komt terug in mijn latin en Braziliaanse liedjes en zo heb ik eigenlijk bij elk liedje op mijn repertoire een verhaal.” In Nederland is Laura Fygi bekend, maar in Azië is de zangeres een super ster. “Het is eigenlijk allemaal in Japan ontstaan. Een liedje van mij werd gebruikt voor een soapserie en kwam dagelijks op TV. Dat sloeg aan en in 1991 werd ik gevraagd om daar een concert te geven. Dat was voor mij het begin. Al snel werd ik ook in andere landen opgemerkt en tegenwoordig treedt ik in heel Azië op, maar vooral in Japan en China. Ik heb alleen nog niet in India en Vietnam opgetreden. Dat zou me ook geweldig lijken om in die landen op het podium te staan. Over twee weken vlieg ik weer naar Azië.“ Fygi staat dan in steden als Shanghai, Chongqing en Dalian. “China is heel jazz-minded. Een groot verschil is het publiek. Een Nederlands publiek is heel uitbundig en doet vanzelf al wel mee. In China en Japan is men veel ingetogener. Ze willen de artiest eigenlijk niet storen, maar als je ze vraagt om mee te klappen te zingen of te dansen, dan willen ze maar al te graag. Dat vrijpostige en mondiale spreekt ze erg aan, maar ze wachten op het teken van de artiest. Als dat komt dan doen ze ook van harte mee. Het is ook altijd aftasten in hoeverre ze je verstaan en begrijpen. Het was vooral in het begin niet vanzelfsprekend dat het publiek ook Engels of Frans verstond. Ik moest dan mijn taal gebruik aanpassen. Kortere zinnen en geen moeilijke woorden. Ik merk nu dat met een jongere generatie dat toch beter is. Ik ben erg vrij op toneel en dol graag en dan merk je dat ze toch erg tegen je opzien. In Azië heb ik een publiek van in leeftijd van 16 tot 90 gaat. In Nederland is jazz toch iets meer voor ouderen. Ik speel wel hetzelfde materieel. Dat kennen ze van de Cd's en verwachten ze. Ik heb wel een CD met Chinese liedjes. Dat wordt enorm gewaardeerd e dan spreek je het publiek toch ook op een andere manier weer aan. Ik werd vorig jaar uitgenodigd voor een wedstrijd op TV in Beijing. Vijf artiesten moesten in het Chinees een lied zingen. Vier Chinese artiesten en ik en ik werd mooi tweede. Wat iedereen wel gemeen heeft in is dat ze houden van mooie muziek.”
Volgend jaar viert Laura Fygi dat ze 25 jaar als solo artieste actief is, nadat ze daarvoor al bekendheid genoot via Centerfold. “Dat vieren we met een driedubbel CD. Twee CD's met de bekende nummers uit de jaren en een CD met duetten die ik heb gezongen met verschillende artiesten, maar die ik nooit heb uitgebracht, maar die op de CD van de betreffende artiesten zijn verschenen. Eind volgend jaar staat er een CD met nieuw materiaal op de agenda. Daarop komen allemaal nieuw voor mij geschreven stukken. Ik selecteer mijn liedjes vooral op de tekst. Dat is mijn voornaamste criterium. Daarnaast let ik ook op mooie akkoorden, maar de tekst is alles. Hier sta ik bekend als jazz-artieste, maar in Azië als 'storyteller'. Elk nummer heeft een verhaal. Een persoonlijk verhaal, dat ergens aansluiting heeft bij mijn leven. Dat verhaal vertel ik mijn publiek.”
In De Bult zal Laura Fygi optreden met het Malando Trio Dat trio bestaat uit multi-instrumentalisten Ernö Olah (viool, klarinet en zingende zaag ), Gert Wantenaar (accordeon, bandoneon, mondharmonica en piano) en Danny Malando (contrabas en gitaar). Ik zal een aantal van mijn stukken doen en het Malando Trio ook hun werk. We hebben net samen een optreden gedaan en dat is zo leuk. Een aantal liedjes die ik nu zing staan al erg lang op mijn repertoire. Nu krijgen die liedjes echt een andere dimensie. Er wordt als het ware een zigeunersausje overheen gegoten, waardoor de liedjes weer nieuw en spannend worden. Daarom zijn dit soort samenwerkingsverbanden ook zo leuk. Ik heb dat ook gehad met het Rosenberg Trio en Dutch Swing College Band. We willen de mensen er graag bij betrekken. We brengen het met veel humor en gaan ook graag in op wat mensen zeggen tijdens het concert. Het wordt vast erg gezellig en leuk. Ik heb er in ieder geval nu al veel lol in.”, besluit Laura Fygi.
Laura Fygi en het Malando Trio treden op 5 oktober op in Huis ten Wolde in De Bult.
Sofia Dragt slaat haar vleugels uit
Is Sofia Dragt eigenlijk nog wel een voorprogramma of kun je beter spreken van een Double Bill? In ieder geval staat Sofia Dragt binnenkort in Vera als eerste op het podium en zal na haar Wallis Bird optreden. Er staat veel te gebeuren rondom Dragt. De Grote Prijs van Nederland winnares in 2013 heeft een drukke concert agenda, is druk bezig met de financiering van een nieuw album en laat af en toe even de boel de boel om als een vogel door de lucht te zweven. Sofia Dragt slaat op elk terrein haar vleugels uit.
“Ik heb eerder voor Wallis Bird het voorprogramma mogen verzorgen tijdens een optreden in Haarlem”, vertelt Sofia Dragt. “Dit is goed bevallen vanuit beide partijen en dus heeft zij mij gevraagd om bij de volgende shows die ze in Nederland heeft ook het voorprogramma te verzorgen. Erg tof dus! Ik zal dus in Groningen (Vera) en in Utrecht (EKKO) haar support act zijn.”, klinkt het opgetogen. Wallis Bird is natuurlijk een mooie naam om als artiest je naam aan te verbinden, maar meer bands van naam en faam, zoals Dotan en Lucky fonz III hebben al met Dragt gewerkt als supportact. Voor een jonge artiest erg nuttig”, aldus de zangeres. “Ik krijg zeker veel inspiratie van het kijken hoe deze artiesten werken. Niet alleen het optreden, maar ook alles erom heen. Natuurlijk doet iedereen het weer anders, maar daar leer je juist de dingen van waar je zelf veel aan kunt hebben.”
Voor veel mensen was de winst in de categorie singer songwriter bij De Grote Prijs van Nederland de eerste kennismaking met Sofia Dragt. In 2013 won ze de prestigieuze prijs. En prachtige erkenning voor het talent van Dragt. Daarvoor nam ze deel aan de Beste Singer Songwriter van Nederland en studeerde aan de Popacedemie. “Het winnen van De Grote Prijs heeft mij in eerste instantie veel media aandacht opgeleverd wat natuurlijk heel erg fijn is! Dat gaf mij wel een boost, ook wat betreft boekingen.” “Met haar pure stemgeluid en kenmerkende pianospel met klassieke invloeden neemt Sofia je mee in dat vogelperspectief, waarbij beelden en sfeer minstens net zo belangrijk zijn als klanken.” Het is een intrigerende zin in de bio op de website van Dragt. Navraag naar wat ze nu precies bedoelt met dat vogelperspectief zien en hoe het publiek en de luisteraar dat ervaart tijdens de optredens? “Mijn sport en hobby is deltavliegen, daar komt het vogelperspectief vandaan. Daarbij is mijn muziek filmisch en krijg ik veel inspiratie van bewegende beelden, zoals wolken met laagvliegende vogels”, legt Dragt uit
“De piano is inderdaad mijn grote muzikale liefde, mooi omschreven” bevestigt Sofia Dragt desgevraagd. “Ik ben begonnen met piano spelen toen ik 5 jaar oud was. Mijn liedjes schrijf ik ook allemaal vanaf de piano. De piano speelt een grote rol in mijn muziek. Ik heb klassieke muziek wel meegekregen vanuit huis, maar het echt ontdekken welke klassieke muziek ik mooi vind heb ik later zelf gedaan. Ik luister ook veel naar filmmuziek en schrijf ook graag zelf muziek voor films.', gaat Dragt in op haar jeugdinvloeden en de basis van haar muziek.
Alles moet straks accumuleren in een prachtig album. De single 'Till its over' is momenteel uit en Sofia Dragt legt de laatste hand aan haar nieuwe album. “De single heeft wel een mooie bodem gelegd, maar ik hoop dat de volgende single nog iets meer gaat doen. Op het album komen 9 nummers te staan, sommige wat voller qua sound en sommige wat kleiner en intiemer. Ik heb met m'n band Wouter Vliegen, Sander Huting en Justin Assiamah-Nicksteit en m'n producer Mark van Bruggen alles gearrangeerd. Er komt ook een interlude op met alleen piano. Hier hoor je de klassieke toon erg in terug.” Het album wordt grotendeels gefinancierd via crowdfunding. Een keuze die meer artiesten maken. “We hebben er inderdaad voor gekozen om het album deels via crowdfunding te financieren. Zelf hebben we al een groot deel, maar dat was niet genoeg. Crowdfunding is een heel mooie manier om geld in te zamelen en aandacht te vragen voor het album, maar ook om te connecten met het publiek. Op deze manier kun je ook goed peilen wie er enthousiast en benieuwd is naar het album.” Voor wat hoort wat en dus zijn er bij bijdrages leuke tegenprestaties te verkrijgen. De tegenprestaties zijn op de website van Voordekunst te zien:http://www.voordekunst.nl/vdk/project/view/2655-debuut-album-van-sofia-dragt
Je kunt bijvoorbeeld het debuutalbum ontvangen, maar ook omdat ik van vliegen houd, een vlieger met mijn logo erop.” Maar nog veel meer. Maar eerst staat Sofia Dragt in Vera en dat is een mooie gelegenheid om haar in het Noorden aan het werk te zien.
Sofia Dragt staat samen met Wallis Bird op 4 november in Vera in Groningen.
Mount Salem stapt Into the Void
LEEUWARDEN / CHICAGO – De liefhebbers die hun muziek graag stevig hebben opgediend hebben het festival 'Into the Void – A journey into the swamps of stoner, sludge and doom!' op 25 oktober al met bijbehorende letters in hun agenda geschreven. Tal van acts treden op, waaronder uit Chicago Mount Salem. De formatie van zangeres en organiste Emily Kopplin, gitarist Kyle Morrison, bassist Mark Hewett en Cody Davidson op drums is één van de hoofdacts in poppodium Romein in Leeuwarden. Emily Kopplin kijkt uit naar haar Friese optreden en vertelt over haar band.
“Alle bandleden waren al langere tijd bevriend voor het idee ontstond om een band te beginnen. We hadden eigenlijk allemaal wel in verschillende bandjes gespeeld, mar nooit met elkaar. Het begon eigenlijk met het idee om samen eens een jamsession te doen en dan eens elkaars instrumenten te bespelen. Iedereen zou dan eens wat anders bespelen dan normaal. Cody was gitarist, maar kwam zo achter de drums terecht en met Kyle ging het precies andersom. Die was drummer, maar kreeg een gitaar in handen. Mark, die nu onze bassist is, had van te voren ook als drummer gespeeld.” Het experiment beviel en Kopplin werd erbij gevraagd als zangeres. “Ik kocht een Korg CX3 orgel op Ebay, want we wilden een mooiere ronde sound.” Met de line up compleet ontstaat dan de vraag, wat gaan we spelen. Doom en Stoner werd het. “We hadden geen vastomlijnd plan bij de start welke richting we muzikaal op wilden. De algemene richting was luid en heavy Rock & Roll. Eigenlijk hebben we allemaal een heel verschillende smaak in muziek en wat we spelen is een beetje de consensus hiervan, waar al invloeden van de individuele bandleden samenkomen. Zelf heb ik een heel gevarieerde muzieksmaak waar ik naar luister en die me persoonlijk beïnvloed. In mijn jeugd speelden mijn ouders thuis van allerlei muziek. Van classic rock via jazz tot en met alternatieve muziek uit de jaren 90 Ik ben jong begonnen met pianolessen. Op de middelbare school heb ik in de fanfare gespeeld en heb daar veel verschillende instrumenten leren bespelen. Daar ben ik ook in mijn eerste bandje terecht gekomen toen ik begon met zingen en liedjes te schrijven.” In Leeuwarden begint een uitgebreide Europese tour voor Mount Salem. De band speelt in de loop van de tour ook nog in Rotterdam en daarnaast in tal van landen. “Het is de eerste keer dat we buiten de Verenigde Staten toeren en we zijn allemaal super opgewonden daarover. We hebben altijd geweldige verhalen gehoord van bands die een Europese tournee hebben gedaan. Nu is het onze beurt!” De aandacht in Europa werd mede getriggerd door het album Endless dat eerder dit jaar verscheen op Cd en vinyl. “We hebben Endless eerst zelf uitgegeven als EP met zes liedjes. Vervolgens hebben we een platencontract getekend bij Metal Blade. Die maatschappij wilde Endless graag uitbrengen als volwaardig album door twee nummers toe te voegen en dus zijn we weer de studio in gedoken. We waren erg verrast van de positieve reacties op ons album. Eerst toen we het zelf uitgaven en later weer in de Metal Blade uitgave. Mensen waren heel stimulerend. We schrijven onze liedjes zelf”, aldus de met een glasheldere stem gezegende Emily Kopplin. “Het is altijd een groepsproces. Als we bij elkaar komen in de oefenruimte beginnen we met jammen met als start een riff. Iedereen speelt daar zijn eigen stukje bij en zo ontstaan onze songs. Soms heeft iemand thuis al een stuk voorwerk gedaan, maar meestal is het een organisch proces. Uiteindelijk schrijf ik vaak de tekst, terwijl de jongens de muziek in elkaar zetten. We zijn nu druk bezig met nieuw materiaal voor een followup. We zijn van plan dit op te gaan nemen in de wintermaanden na onze Europese toer. Het album zal dezelfde 'vibe' hebben als 'Endless', maar we zijn als band gegroeid in de tussentijd en dus zal het spel verbeterd zijn en de samenhang van de band is verder gegroeid, omdat we veel langer bij elkaar zijn als band. Wij hebben een supergoed gevoel bij de nieuwe liedjes en kunnen eigenlijk niet wachten om iedereen te laten horen waar we aan gewerkt hebben.” Het publiek in Leeuwarden zullen in Europa de eerste gelukkigen zijn die hiervan profiteren. “Ik voel me zo'n geluksvogel om te kunnen doen wat ik doe en de kans te hebben zoveel geweldige mensen te ontmoeten en nieuwe vrienden te maken door het spelen van muziek. We houden ervan om iedereen te ontmoeten die de tijd neemt om naar onze muziek te luisteren of die onze concerten bezoekt. Dat betekend echt zo veel voor mij. Het is zo'n wonderbaarlijk gevoel dat we straks de oceaan oversteken en banden te smeden met verschillende mensen en culturen. Ik hoop dat het publiek in Leeuwarden veel plezier zal hebben om die ervaring met ons te delen.
Nederlands debuut voor Hanna Fearns
(foto: Hubl Greiner)
KÖLN/STEENDAM – Hanna Fearns staat aan de vooravond van haar Nederlandse debuut. De Duitse die zo thuis is in het Americana trad verbazingwekkend genoeg nog nooit op in ons land, daar waar ze in haar thuisland veel gevraagd is. Het zoeken naar het moment om antwoord te kunnen geven op de vragen is nog een hele puzzel. 'Ik moet nu weg voor een optreden. Morgen heb ik twee optredens en ook nog TV“, maar met goede wil komt men ver. Aanleiding is het Nederlands debuut op het podium van Peter en Leni in Steendam. Dat staat voor 22 augustus op de planning. 'Mijn platenmaatschappij Songs & Whispers heeft voor mij in augustus een tour van 3 weken geboekt om mijn nieuwe album 'Sentimental Bones' aan het publiek voor te stellen. Via de maatschappij is het contact met Peter en Leni tot stand gekomen. Dit concert is helaas het enige optreden in Nederland deze keer en ook mijn eerste optreden bij jullie uberhaupt. Ik verheug me daar erg op. Ik hoop dat mijn muziek ook bij hetb Nederlandse publiek aanslaat en dat ik in de toekomst vaker wordt gevraagd om in Nederland te spelen. Ik woon in Keulen, dat is werkelijk pal om de hoek!' De muziek speelt een grote rol in het leven van Hanna Fearns. Al vroeg, want ze beschikt over een muzikale oma en een muzikale opa. „In mijn muzikale keuzen is de invloed van mijn oma van moederskant niet zo groot. Mijn oma zong voornamelijk klassiek. Duitse liederen en ze droeg gedichten voor zoals bijvoorbeeld den Erlkönig van Goethe. Ze was een voordrachtskunstenares. Ze heeft wel ons familieleven met haar muziek mooier gemaakt met bijvoorbeeld ook veel slaapliedjes. Ze had charisma en moed en was een ongewone en onaangepaste persoonlijkheid. Een Grande Dame met vuurrode nagels. Haar houding en kijk op de weereldheeft mij erg beinvloed. Vanuit mijn vaderskant heb ik veel invloed gehad van de Engelse en Ierse folkmuziek. Ik denk dat je deze folk invloed ook goed kunt horen in mijn muziek. Dat is ook de muziek die ik eerst zelf speelde. Ik ben begonnen met covers van Joni Mitchel, Simon & Garfunkle en Bob Dylan.“ Naast de familiare invloed was er nog een belangrijke steunpilaar in de vorming van de nog jonge Hanna. De Chileense muzikant Alavro Peña-Rojas was een regelmatige gast bij de ouders van Hanna Fearns waar hij graag een kopje thee kwam drinken. Peña-Rojas stond samen met The Clash-zanger Joe Strummer aan de basis van legendarische Pubrockband The 101’ers en streek vervolgens in Duitsland neer, waar Hanna Fearns als tiener al snel fan werd en met hem meeging naar de oefensessie met zijn band en de optredens. 'Alvaro is 'kompromisslos' en een unieke muzikale persoonlijkheid. Hij is creatief en loopt over van de ideeenen ik denk dat het hem niets kan schelen wat een ander denkt. Bij hem draait het niet om de perfecte beheersing van het instrument maar om de kunst.
Genoeg muzikale invloeden dus voor Hanna Fearns, die uiteindelijk haar muzikale thuis vond in de Americana. „Ik hou van countrymuziek vanwege de eenvoud en de helderheid van die muziek. Drie cords en de waarheid, zoals men zegt. In Duitsland overheerst toch de mainstream popmuziek. Americana heeft nog wat wilds en ongerepts. Een stukje vrijheid. In de muziek gaat het vaak over eenzaamheid en tegenslag, zonder dat het jankmuziek wordt
De eerste stappen als artiest deed Hanna Fearns als lid van de formatie Easy Country. Uiteindelijk besloot De Keulense toch op eigen kracht verder te gaan. 'Dat was een goede beslissing om solo verder te gaan. Ik ben nu niet afhankelijk van de plannen in het leven en de vele keren dat andere bandleden al anders afspraken hadden. „Een ieder moet zelf beslissen hoeveel tijd hij of zij wil investeren in zo'n band. Ik wilde er graag vol voor gaan en als soloartiest ben ik vrij om te beslissen hoeveel uren ik aan de muziek besteed. Aan de andere kant kost het je alleen ook heel veel moeite en kracht om alles alleen te doen. Ik ben dan ook in de wolken met Hubl Greiner de producent van mijn album 'Sentimental Bones' en het platen label Songs & Whispers. Die ondersteunen me optimaal. Mijn album wordt erg goed ontvangen. Ik krijg steeds goede recensies en ook enthousiaste reacties en positieve feedback. We moeten al de CD laten nadrukken. Daar ben ik super blij mee. Maar ik denk ook al verder. In 2016 is het de bedoeling dat mijn volgende album verschijnt. Sentimental Bones is net uit en eerst wil ik tijd investeren om dat album te promoten voor ik aan een volgend project start. Natuurlijk blijf ik bezig om aan nieuwe liedjes te werken. Op het moment zijn dat echter nog vooral schetsen van nummers. In Steendam ga ik natuurlijk de liedjes van mijn nieuwe album spelen op akoestische en elektrische gitaar. Wellicht neem ik ook de piano mee, maar ik speel ook ouder werk en en paar covers van mijn 'Lieblingssängerinnen' Lucinda Williams, Eileen Juewl en Eleni Mandell. Ik verheug me er enorm op."
Hanna Fearns staat op 22 augustus voor haar eerste en tot nu enige Nederlandse ptreden bij Podiumcafé Peter en Leni in Steendam.
Sväva heeft niet bewust gekozen voor dreampop
GRONINGEN – Het afzeggen van Wonder heeft op Podium Plataan tijdens Noorderzon een opening gecreeerd die is opgevuld door Sväva. De Friese formatie zal op 28 augustus in Groninger staan. Frontvrouw Bente Hout vertelt graag over haar muzikale drijfveren en de achtergrond van de formatie.
“Ik kom niet uit een muzikaal nest. Muziek werd wel gewaardeerd, maar veel verder dan een Paul Simon of een Joe Cocker ging het niet”, gaat Hout terug naar haar ouderlijk huis. “Ik ben dan ook wel eens jaloers als ik vrienden spreek die zijn opgegroeid tussen het vinyl van hun ouders en het complete repertoire van Bob Dylan, Neil Young of Tom Waits kennen. Dat zijn helden die ik pas op latere leeftijd heb leren kennen en luisteren. En nog steeds ken ik relatief weinig. Het muziek maken begon ook pas halverwege de middelbare school, toen ik min of meer per toeval ontdekte wel aardig te kunnen zingen en dat ook bijzonder leuk te vinden.” Kreeg ze haar muzikale vaardigheden niet mee uit het ouderlijk nest, toch kreeg ze wel een grote en in de muzikale wereld erg bruikbare vaardigheid mee van huis uit. “Wel kom ik uit een heel taalvaardig nest. Wij halen ons gezamenlijk plezier uit woordspelingen, mooie boeken en gedichten en snelle, taalvaardige humor. Met schrijven begon ik dus al wel heel vroeg en tot op zekere leeftijd dacht ik journalist te willen worden, romans of poëzie te willen schrijven of voor een groot magazine te willen werken. Ook kunst trok me al heel vroeg aan. Mijn opa is beeldhouwer en mijn moeder maakt schilderijen, dat laatste doe ik ook al erg lang. In mijn toekomst zag ik dus in eerste instantie een combinatie tussen schrijven en illustreren voor me. Toch ging muziek me uiteindelijk meer trekken. Het interactieve aspect daaraan, denk ik. Het schrijven van iets dat ik vervolgens meerdere keren kan uitvoeren, kan aanpassen als ik dat wilde en kan laten horen aan mensen. Het losmaken van emoties en creëren van vraagstukken of reacties. Ik had het gevoel dat ik dat beter kon met muziek dan met kunst. Daarnaast ontdekte ik dat ik gek ben op aandacht en op optreden. Op een podium staan en dat alle ogen op mij gericht waren, dat vond ik prachtig.”
De muziek werd het voor Bente Hout en uiteindelijk Sväva. “Na een aantal muzikale projecten gehad te hebben in de soul- en pophoek, besloot ik auditie te doen op de Academie voor Popcultuur in Leeuwarden. Daar werd ik aangenomen en ontmoette ik in mijn introweek Michelle Hindriks. Een op het eerste gezicht verlegen meisje, waarmee het wel bleek te klikken en al snel besloten we samen wat te proberen in het oefenhok. Wat begon met een cover van José González, eindigde met ons eerste eigen nummer Ancient Mind. Een nummer dat nu, bijna drie jaar later, op de debuut-EP van Sväva staat. Na een jaar van schrijven en uitproberen, besloten we van ons duo Sväva een band te willen maken. We hebben dat met verschillende muzikanten geprobeerd te realiseren en uiteindelijk is dat met Olivier Copini en Jelmer Terwal gelukt. We kenden hen eerst nog niet goed, ze zaten beiden in een hoger jaar op de Academie en bleken geïnteresseerd te zijn in een nieuw project. Inmiddels zie ik deze drie mensen als mijn beste vrienden en kan ik me Sväva niet zonder één van hen voorstellen.” De band is er dan, maar dan muzikale richting. Ook daarin werd het compromis gevonden. “We maken dreampop. Dat is niet van het begin af aan een bewuste keuze geweest. Michelle en ik zijn gaan schrijven zonder van te voren te bedenken welke richting de muziek op moest gaan, maar wel met een gedeelde interesse voor een bepaald soort bands. Beach House, Still Corners, Warpaint, Youth Lagoon… Uiteindelijk bleken al onze nummers erg dromerig te zijn, sferisch en leunend op het ineenstrengelen van galmende zanglijnen en melodische gitaarriffs. Om de muziek op basis daarvan dreampop te noemen, leek dus een logische keuze te zijn.”
“In ons tweede jaar op de Academie gingen Michelle en ik samen op reis. Die reis was een schoolproject, waarbij we naar Schotland vlogen en van daar uit terug gingen liften naar Nederland, via een aantal grote steden als Edinburgh, Manchester, Londen, Brighton en Parijs. In iedere stad spraken we af met lokale bands of singer-songwriters die we via Google of Facebook hadden gevonden en gecontacteerd, om met hen vervolgens binnen een aantal uren een nummer te schrijven en op te nemen. Al die opnames zouden dan uiteindelijk een lo-fi EP gaan vormen. Het project heette Mellow Leave Collective en is het meest leerzame project geweest dat ik ooit heb gedaan. Het heeft Michelle en mij ontzettend veel geleerd op gebied van assertiviteit, songwriting en netwerken. Daarnaast hebben sommige nummers die we tijdens die reis hebben geschreven de fundering gelegd voor nummers die we later met Sväva hebben uitgewerkt en heeft het avontuur zelf ons ontzettend geïnspireerd, tot op de dag van vandaag.”
Om als band verder te komen is een duwtje in de goede richting vaak handig. Een goede tip voorkomt dat je het wiel telkens opnieuw moet uitvinden. “Sinds mei volgen we het coachingtraject van Freesonica. We worden gecoacht door Geert van der Velde van The Black Atlantic en daarnaast zijn het boekingskantoor Wolf Atlas Bookings en manager Ton van der Werf erin betrokken. Het traject helpt ons enorm. We worden begeleid bij het opnemen en uitbrengen van onze EP en hoe we deze vervolgens gaan promoten. Daarnaast ondersteunt het ons als band op gebied van performance, netwerk en optredens. Voor we bij Freesonica terecht kwamen hebben we zelf al een aardig rijtje optredens weten te regelen. We stonden in 2013 onder andere in EKKO, 013 en Tivoli en in 2014 op Eurosonic Noorderslag, Oerol en Welcome to the Village. Binnenkort staan de Sena Awards in de Melkweg op de planning, zijn we kwartfinalist van de Grote Prijs van Nederland en doen we mee aan Popronde. De meeste van deze dingen hebben we op eigen houtje weten te regelen en dat vind ik iets om trots op te zijn. Natuurlijk houdt het op eigen houtje kunnen regelen, met minimale ervaring, een keer op. Of in ieder geval zwakt het af en zijn we daarom erg blij dat Freesonica ons nu een steuntje in de rug biedt, ook bij het genereren van optredens.”
Vlak na Noorderzon zal de eerste EP van Sväva verschijnen. Een mooi verhaal, want de EP kan verschijnen dankzij het publiek. “In september brengen we onze eerste EP uit, ‘We Have Just The Life We Want’. Deze hopen we deels, maar het liefst volledig, te kunnen financieren met crowdfunding. Dit doen we op voordekunst.nl. Waarom we dit doen, is simpelweg omdat we als relatief jonge band zelf het geld niet hebben. Als we niet financieel gesteund worden, komt deze EP er pas over een aantal jaar en dat zou zonde zijn en ons te lang duren. We zijn namelijk helemaal klaar voor het uitbrengen van een EP. Vooral met de Grote Prijs en Popronde in het vooruitzicht, is het fijn als mensen ook eindelijk iets van ons kunnen krijgen en beluisteren.
We hebben de EP opgenomen met producers Ico Balt, Marcel Caron (Snoet & Smoel) en Johan Kooi. Het is een goede eerste EP, denk ik. Een viertal nummers dat goed laat horen wie we zijn en wat we doen. De EP is dynamisch maar blijft toch een geheel. De nummers zijn dromerig maar hebben wel ballen. We zijn er ontzettend trots op en benieuwd naar wat het uitbrengen ervan ons zal gaan brengen”, besluit Bente Hout.
Sväva staat op 28 augustus tijdens Noorderzon op Podium Plataan in Groningen.
Toby Beard: 'Ik hou van die
uitwisseling van energie'
SARDINIE – Australische roots
artieste Toby Beard heeft haar tour door Europa even onderbroken voor
een korte vakantie op Sardinië. In korte tijd speelde ze kris kras
door Europa voor enthousiaste zalen. Op 19 juli vervolgt Beard haar
tour met een optreden in Roodehaan bij Warfhuizen, nadat ze in het
begin van de tour ook al VanSlag in Borger aandeed. Speedboaten en
stranden worden even onderbroken om haar tour en plannen toe te
lichten.
“De tour gaat er g goed”, lacht
Beard. “We hebben 40 shows gedaan in 10 weken met 9 verschillende
bandleden door heel Europa. Er zijn maar 1 of 2 shows geweest die
niet helemaal aan de verwachting voldeden, maar dan waardeer je ook
meer de shows waar het wel super lukte. We zijn terug geweest op een
aantal van onze favoriete podia en we zijn op nieuwe podia en
festivals geweest wat altijd weer spannend is.”
De huidige 'Reach for the Sun Europe'
tour voerde het gezelschap door onder andere Nederland, Duitsland,
Zwitserland, België, Frankrijk en Italië. Dwars door Europa en
terug. “De reacties in verschillende landen en met verschillend
publiek is steeds weer anders. Sommige landen laten hun goedkeuring
en enthousiasme heel luidruchtig blijken. Andere gaan de dansvloer op
of kopen juist meer 'Toby' platen en artikelen en Sommige klappen
juist veel meer. In het geheel kun je zeggen dat Europa geweldig is
en het publiek prachtig. We voelen ons erg welkom. Ik hou van
uitwisseling van energie tussen de band en mezelf en de uitwisseling
die ik heb met het publiek. Het geeft een geweldig gevoel om dit mee
te maken. Voor mij: 'Its all about energy.”
Toby Beard staat te boek als 'Australia
Roots' artieste. Maar wat is dat Austalicana? “Mijn roots zullen
altijd Australisch zijn, maar ik maak nieuwe thuishavens overal waar
ik kom en speciaal in Nederland. Ik heb veel Nederlandse invloeden in
mijn leven. Mijn moeder is Nederlandse. Mijn opa en oma hebben echt
vel invloed gehad op mij en helpen me. Ik ben dan ook erg dankbaar
voor mijn Nederlandse afkomst. Muzikaal gezien – roots is een vage
term. We spelen reggae, blues, folk, rock, gyspy. Een hele reeks van
verschillende stijlen en invloeden. Dat houd het voor ons en onze
fans interessant.”
Ik kom uit een muzikale familie”,
vervolgt Beard. 'Mijn familie houdt van muziek Er was altijd muziek
in ons huis, mooi en luid. Er werd bij gezongen en gedanst en er was
appreciatie voor verschillende stijlen muziek. Echt muzikaal waren ze
niet mijn familieleden. Mijn opa speelde gitaar. Ik daarom erg naar
hem op. Dat was mijn drijfveer om ook gitaar te willen leren spelen.
Op onze laatste kerst samen, gaf hij mij zijn jazz-gitaar die met
hand gebouwd was gitaar bouwer in Nederland. Die gitaar is erg
speciaal voor me en zal altijd dat blijven.”
Zodra Toby Beard de tour afrond. Na
Roodehaan komt het einde in zicht. Nog een enkele datum in Nederland
en nog flink touren in Duitsland maar half augustus is de tour
gedaan. Voor het afreizen naar Europa heeft Beard al veel werk gedaan
aan haar nieuwe album. Daar moet na terug komst de laatste hand aan
worden gelegd. “Ik heb nog niet precies in mijn hoofd hoe ik het
hebben wil. Het is weer een mix van stijlen en liedjes, maar toch
meer een geheel dan eerdere albums. De liedjes lopen nu veel meer in
elkaars verlengde. De muzikanten warenfantastisch en het is 'a punchy
little album'. Er zijn een paar vrolijke humoristische liedjes , maar
ook ballades die je diep in je ziel grijpen. Ik ben er nu al trots
op. Ik kijk uit naar het moment dat ik het album nu in zijn geheel
kan horen als het afgemixt is. Dat gaat niet lang meer duren.” Maar
eerst staat ze nog live in Roodehaan.
Marlies van der Meulen: “Ik word blij als ik Balkan muziek hoor”
GRONINGEN – Het was de positieve verrassing van Summerdeis in Drachten in de muziekprogramering. The Big Top overtuigde bijzonder op de eerste avond van het festival in Drachten waar regionale bands hun kunnen mochten tonen. Dat deed The Big Top met frontvrouw Marlies van der Meulen. Met hun op zigeunermuziek gebaseerde klanken kregen ze veel waardering voor hun spel. Zangeres Marlies van der Meulen gaat in op 'The Big Top'
Marlies van der Meulen. De oplettende volger van popmuziek in Friesland zal de jonge zangeres nog kennen van 'For Sale'. Met deze band uit Harlingen en omgeving schopte Van der Meulen het zelfs tot een optreden in Poppodium Romein, maar rond 2007 kwam een einde aan 'For Sale'. “For Sale was mijn allereerste bandje. Ik speelde toen nog maar net gitaar en had nog geen ervaring met optredens of met samenspelen. Wat ik ervan heb geleerd is om op het podium te staan en met kritiek om te gaan. Na For Sale ben ik een aantal jaren in mijn eentje bezig geweest met muziek om mezelf eerst muzikaal beter te ontwikkelen, daarna ben ik weer met anderen samen gaan spelen.”, klinkt het gedreven. Dat samen spelen doet Marlies van der Meulen nu in 'The Big Top' met Frido Hiddingh, Tom van der Neut en Ruben van Hemmen. De band brengt prachtige muziek waarin de Balkan klanken centraal staan. Een opmerkelijke keus voor dergelijke jonge muzikanten. “Voor zover ik weet heb ik geen zigeunerbloed en heb ik qua achtergrond niets met de Balkan te maken”, lacht Van der Meulen. “Ik weet ook niet zo goed waarom ik zo van die muziek houd, ik word gewoon blij als ik het hoor. Balkan muziek kan heel melancholisch zijn, maar ook heel vrolijk. Als ik me rottig voel vrolijkt het me altijd wel op, op een of andere manier. Helemaal als ik het zelf speel kan ik me erin uiten”, aldus de zangeres en componiste. De vertaalslag van een traditionele muzieksoort naar de modern klanken van 'The Big Top' zal niet eenvoudig zijn, maar levert verrassende en aansprekende resultaten op. Van der Meulen gaat in op het creatieve proces van 'The Big Top'. “Ik ben het enige bandlid ben dat zich in zo’n hoge mate laat inspireren door Balkan muziek. Daardoor komen er ook andere invloeden in de muziek. De gitarist laat zich bijvoorbeeld veel inspireren door Jimi Hendrix en Mark Knopfler. Iedereen in de band heeft zijn eigen stijl en iedereen stopt andere invloeden in de nummers. Hierdoor wordt het een mix van heel veel verschillende muziek. Qua schrijven is het ook een mix; ik luister immers niet alleen maar naar Balkan. Doordat ik naar veel verschillende muzieksoorten luister, is het qua songwriting ook verschillend en gaat het meer kanten op dan alleen de traditionele Balkan. Er zit bijvoorbeeld ook rock, pop, swing enzovoort in de nummers. We krijgen veel positieve reacties. Ik heb het idee dat het publiek over het algemeen open staat voor onze muziek en het wel verfrissend vindt.” Dan blijft de vraag wanneer al dat mooie materiaal ook op een album beschikbaar komt. Een aloud probleem doet zich voor. “We hebben in principe genoeg nummers voor een CD, maar zijn nog bezig om een budget bij elkaar te krijgen om het allemaal op te kunnen nemen.” Na Simmerdeis wacht nu een optreden op een ander mooi festival namelijk Hongerige Wolf een prachtige uitdaging voor 'The Big Top' in een fantastische Line Up. : Het live spelen is uiteindelijk het leukste wat er is. Ik merk dat hoe meer ervaring we opdoen, hoe beter de optredens gaan. We gaan ons steeds meer thuis voelen op het podium. Ik vind dat we ons als band zeker aan het ontwikkelen zijn”, besluit Marlies van der Meulen.
The Bud Spencer Rock Explosion doet niet moeilijk
DOKKUM – In korte tijd verzorgde de Bud Spencer Rock Explosion twee zeer geslaagde optreden in het Noorden. Eerst deelden ze het podium met de Amerikaanse Rockformatie Lawless Hearts in De Sluys in Munnekezijl en bij de Battle of the Bands was de Twentse formatie het voorprogramma en de afsluiting van een avond vol muziek. Niet moeilijk denken en vooral niet moeilijk doen is het motto van de driemansformatie. Op 18 oktober keren ze terug naar Dokkum, maar niet als voorafje of als dessert, maar als stevig en bijzonder smakelijk hoofdgerecht op de Night of Rock als ook de Amerikaanse rockformaties Lord Bishops Rocks en Pimpin'Horus zullen optreden.
“De gedachte achter Bud Spencer Rock Explosion is: 'Do what you wanna do'. Niet te moeilijk denken en vooral niet te moeilijk doen”, lacht gitarist en zanger Jordy Duitscher. “Ons doel is gewoon lekker spelen en optreden. Op het podium staan is leuk. Leuker dan in de repetitieruimte rondhangen. Vandaar dat we in ons korte bestaan meer optredens hebben gedaan dan repetities.” De formatie bestaat naast Duitscher uit drummer Carlo van Bijsterveldt en Arthur Kamst op basgitaar en zang. “Arthur en ik kennen elkaar al 18 jaar of langer. We hebben ook altijd met elkaar in een band gezeten. Dus dat is al een stevige basis. Vorig jaar op het einde van de zomer had ik een aanbod om te komen spelen in Tsjechië. Ik had alleen geen band op dat moment. Dus samen met Arthur ben ik opzoek gegaan naar een drummer. Carlo had al vaker met Arthur samen gespeeld, dus die werd gevraagd en het leek m wel leuk om in een paar weken tijd wat nummers erin te krijgen en dan gewoon een weekendje naar Tsjechië te gaan. Tijdens onze eerste samenkomst bleek het wel heel erg goed te klikken met ons drieën. Op persoonlijk vlak en muzikaal vlak! Tsjechië is helaas nooit doorgegaan, maar de basis voor deze band was geboren.”
Rock staat in de naam van de band, maar als een goed opgebouwde Lasagna, biedt de formatie veel meer. “Onze muzikale invloeden verschillen per bandlid heel erg”, aldus Duitscher. “Carlo komt uit de punkrock wereld, Arthur uit de Neil Young en 70’s-achtige scene en ik heb een Southern- en garagerock achtergrond. Aangezien Arthur en ik al zo lang samen muziek maken, hebben we een enorme berg met eigen nummers die we nu kunnen gebruiken om op te starten. Verder zijn we uiteraard ook nieuwe nummers aan het schrijven, maar dat gaat pas als je aan het optreden bent en steeds onderweg bent. Dan maak je de dingen mee die het waard zijn om over te schrijven. Echte diepe sappige lovesongs zijn niet aan ons besteed. Liever schrijven we nummers over smerige lasagna, wodka feestjes en kleine dorpjes in Tennessee die niemand kent. Momenteel vullen we de set aan met covers van wat bevriende bands. Echte bekende covers houden we niet zo van. Maar we zijn hard aan het werk om 100% eigen nummers te spelen. Mensen kunnen het erg waarderen dat we best heel veel verschillende soorten nummers hebben. Niet alleen maar dezelfde 3 akkoorden rocknummers. Maar ook 3 akkoorden countryachtige misbaksels, zelfs een 3 akkoorden wals. Ook krijgen we veel positieve opmerkingen dat alle solo’s op bas gespeeld worden , in plaats van op gitaar. Dat maakt het ook net weer even anders. Deze zomer gaan we bij een bevriende band in Engeland een EP opnemen. Gewoon om iets in handen te hebben. Er komt ook vast wel een keer een cd, maar daar zijn we nog niet echt mee bezig. Jordy Duitscher heeft naast zijn werk als 'singer of a rock 'n roll band' ook nog een boekingsbureau waarmee hij meestal buitenlandse formaties in Nederland, België en Duitsland boekt. “Mijn werk is perfect te combineren met spelen in een band. Tegenwoordig wel in ieder geval. Voorheen was ik te vaak op tour en dan gaat het wat moeilijker worden. Nu richt ik me bijna alleen maar op het boeken van tours, dus heb ik veel meer tijd over om met de band te spelen. Uiteraard helpt het voor ons enorm dat ik veel contacten heb in het live muziek wereldje. Optredens regelen is dan ook geen probleem voor ons. Ik zie dingen bij andere bands die wel of niet werken. Dat neem ik dan zelf mee naar Bud Spencer. We leren van andermans fouten!”
Bud Spencer Rock Explosion kreeg vooral bekendheid in het voorprogramma van Fiddler's Green. Met deze band, die dit jaar Lowlands staat, werd verschillende keren opgetreden onder andere in Tivoli. Een ander avontuur staat ook voor de deur nu dankzij optredens samen met een andere formatie. “De Engelse meidenband “JOANovARC” gaat volgend jaar vier weken naar de Verenigde Staten. We hebben dit jaar met ze samen gespeeld en dat ging zo lekker samen dat ze ons gevraagd hebben om in ieder geval een week met ze mee te gaan. Dat slaan we uiteraard niet af.”
Blijft de vraag: Bud Spencer? Waarom noemt een formatie zich naar een Italiaanse Spaghetti Western ster met zijn gloriedagen op het moment dat Duitscher, Kamst en Van Bijsterveldt nog als kleine jochies droomden over hun eerste singeltje die ze van hun zakgeld wilden kopen. “Afgezien van het feit dat het een cult held is natuurlijk, heeft hij voor ons niet zo veel betekenis. Carlo wilde graag iets met die naam doen en dan is de verbastering van John Spencer Blues Explosion snel gemaakt naar Bud Spencer Rock Explosion. Marketing technisch gezien is de naam ook erg interessant. Slogans als “Explosive Rock n Roll that will punch you in the face like a bad action movie...”zijn erg snel bedacht en erg passend. Onze posters zijn ook ontworpen in de Bud Spencer stijl. Verder blijft de naam lekker hangen bij programmeurs. We zijn nu al een paar keer geboekt puur en alleen op basis van de naam”, besluit Duitscher.
Bud Spencer Rock Explosion treedt op 18 oktober op tijdens de Night of Rock in Bowling- en Zalencentrum Dokkum in Dokkum
O'Hooley & Tidow: “Onze muziek is gebaseerd op onze stemmen, Belinda's piano en Heidi's voet”
STEENDAM – De komst van sommige acts brengt van te voren al wat rumoer met zich mee. O'Hooley & Tidow bijvoorbeeld. Het Britse duo is een sensatie op de zomer festivals in 2014 en ook in 2013 hadden ze veel succes. Hun nieuwe album 'The Hum' krijgt meer dan lovende kritieken. Vrijdagavond 20 juni staan Belinda O'Hooley en Heidi Tidow op het podium van Peter & Leni in Steendam voor hun Nederlandse première. Kans is groot dat Nederland de dames net zo in het hart sluit als de Britten.
“Heidi en ik hebben elkaar ontmoet in de muziek circuit van Huddersfield”, vertelt Belinda O'Hooley die namens de band het woord voert en zich zorgen maakt over zeeziekte op de oversteek naar Nederland die aanstaande is. “Op dat moment traden we beide solo op. We leerden elkaar steeds beter kennen en al snel begonnen we ook samen te zingen. Van daaruit was het ook weer heel vanzelfsprekend om ook samen liedjes te gaan schrijven. Dat was zes jaar geleden. In 2010 kwam ons eerste album uit met als titel 'Silent June'. Inmiddels ligt het veel geprezen 'The Hum' in de winkels en de lovende kritieken vliegen de dames om de oren. “We zijn totaal verrast door de reacties op 'The Hum'. In de nationale pers heeft het album bijzonder lovende kritieken gehad. Maar ook de mond op mond reclame die onze luisteraars maken heeft ons veel nieuwe belangstelling opgeleverd. Mensen hebben elkaar op 'The Hum' attent gemaakt en zijn gaan luisteren en komen naar onze optredens. Wat we horen dat mensen houden van de combinatie van onze stemmen met de onderwerpen van de liedjes en hoe de productie dat samenbrengt. Gerry Driver is de producer van 'The Hum'. Hij heeft gewerkt als een architect met geluid. Hij is een multi-instrumentalist, maar ook met elektronica heeft Gerry stukken er uitgelicht of met geluiden onderstreept.. Een voorbeeld is het lied 'Just a Note'. Dit lied gaat over de werkers die de wegen in Engeland aanlegden en brieven die ze tijdens hun afwezigheid naar huis schreven. Het bevat percussie waarin gebruik is gemaakt van de echte pneumatische boren en graafmachines die deze mannen gebruikten in hun werk.” De lof is een teken dat de basis van de liedjes goed is en dat begint bij de compositie. Punt van discussie tussen beide dames die lange wandelingen gebruiken om tot overeenstemming te komen, maar ook om inspiratie op te doen. “We schrijven liedjes over de maatschappij waarin we leven en proberen met onze liedjes verhalen ook eens van een andere kant te laten zien.We houden er beide erg van om tijdens wandelingen door het veen om de liedjes te bespreken. Dat ruige landschap is ook echt een inspiratie, zowel voor de teksten als de muziek. Het landschap en de dieren die daarin leven komen vaak terug of direct of als metafoor. We schrijven de teksten samen en proberen de clichés te vermijden, door zo inventief en origineel mogelijk te zijn. Met zijn beide kijken we er steeds kritisch naar en dan komt Heidi of ik of beide wel met een verrassende ingeving om op een bepaalde onverwachte manier naar het onderwerp te kijken. Dat is toch één van de grote voordelen om als duo te schrijven. Ideeën voor liedjes komen vaak ook voort uit de verhalen die mensen ons vertellen. Of uit iets wat we lezen of horen op de radio. We maken de hele tijd notities en leggen die daarna aan de kant tot het tijd is om aan nieuw materiaal te beginnen. Dan lopen we die notities door en dat geeft ons een startpunt. Op dit moment werken we aan een lied voor het project 1418NOW. Dat project behelst het herkenden van de Eerste Wereld oorlog die precies een eeuw geleden losbarstte door middel van liedjes. We zullen dat lied, samen met Billy Bragg, voor het eerst uitvoeren op het Glastonbury Festival.” Dat valt helaas na het optreden in Steendam. Het label dat nu eenmaal op muziek geplakt wordt heet bij O'Hooley & Tidow folk met punt invloeden. Belinda O 'Hooley: "Onze muziek is gebaseerd op onze stemmen, mijn piano en de voet van Heidi. We horen vaak dat ons geluid veel voller is dan mogelijk zou zijn met de instrumenten op het podium. Dit komt door de manier waarop we onze stemmen gebruiken en muziek laten vergezellen. We vertellen met onze stemmen niet alleen een verhaal, maar creëren een landschap van geluid." Het is voor het eerst dat het duo in Nederland optreedt. Wat dat betreft heeft het muziekpodium een echte primeur. “De Nederlandse tour hebben we mede te danken aan het folkduo Katriona Gilmore and Jamie Roberts. In 2012 hebben we een aantal optredens gedaan in België. Katriona vroeg naar onze ervaringen en naar de adressen waar wij hebben opgetreden gedurende onze Belgische tour. In ruil hebben wij gebruik kunnen maken van hun contacten en ervaringen in Nederland. Op deze manier zijn we in aanraking gekomen met Koen Hottentot van 'Roots aan de Zaan'. Koen wees ons op Muziekpodium Peter en Leni in Steendam en was daar erg enthousiast over. Hij vertelde ons dat optredens in Steendam altijd memorabel zijn en heel speciaal.. We kijken dan ook erg uit naar onze gigs in Nederland en om de mensen te ontmoeten en wat cultuur te ervaren.”
O'Hooley & Tidow treden 20 juni op bij Podium Café Peter & Leni in Steendam.
Lucy Patané en Marina Fages brengen folk en komen fietsen in Groningen
GRONINGEN – In het kader van Wishfulmusic komen Lucy Patané en Marina Fages op 13 juni naar Groningen voor een intiem concert. Beide Argentijnse dames doen op hun Europese tour verschillende landen aan en zijn nu via Duitsland op weg naar Groningen. Met hun folk met Latijns Amerikaanse invloeden heeft dit duo een heel aparte sound en beloofd het een zeer boeiend concert te worden.
“We spelen een mix van instrumentale en gezongen folk, waarbij we gebruik maken van onder andere traditionele Argentijnse instrumenten als de charango, bombo leguero en guitarra criolla en we mixen dat met meer algemene instrumenten als de banjo en de klarinet. Onze liedjes zijn beïnvloed door folkmuziek in het algemeen en de traditionele folklore van ons thuisland. Ook experimentele en instrumentele filmmuziek heeft zijn invloed op ons repertoire. Je zou ons kunnen labelen als alternatieve folkmuziek”, vertellen beide dames voorafgaande aan een optreden in Augsburg
Voor beide dames is deze tour een project gebaseerd op een jarenlange vriendschap en muzikale samenwerking. “We hebben een band met de naam El Tronador opgericht. Met die band brachten we akoestische folk met invloeden van punk en rock. Hierin speelden ook muzikale vrienden als Mene Savasta, Martin de Lassaletta en Santiago Martinez mee. Voor het solo album van Marina, ¨Madera Metal¨ deed Lucy ook mee. Lucy deed de opnames van alle instrumenten en mixte de plaat. Het was een samenwerking die van een leien dakje ging en waar we beide eigenlijk erg blij van werden. Toen is eigenlijk het idee geboren om samen op tour te gaan. We hebben eerst het album 'El Poder Oculto' opgenomen met persoonlijke liedjes van ons beide die we samen speelden en een aantal nieuwe liedjes gecomponeerd., Zelf hadden we de indruk dat dit album geen 'easy listening album' was, maar uiteindelijk werden we verrast dat we heel veel leuke, vriendelijke en warme reacties kregen. Op het album 'El Poder Oculto' staan vooral instrumentele nummers en op een paar zingen we. We hebben gebruik gemaakt van rare instrumenten en ook vaak niet op de manier hoe dat was bedoeld en dan kom je uit ergens in de grijze ruimte van verschillende muzikale stijlen. Dat doen we ook tijdens onze optredens. Dat is het grote voordeel van dit album en we hebben enorm veel plezier om met deze instrumenten te improviseren.”
Straks na de tour en terug in Argentinië hebben beide dames met en afzonderlijk van elkaar weer een volgeboekte agenda en grootse plannen. “Dit is niet echt een breuk met de dingen die we voorheen deden, maar een project van ons beide. We gaan straks weer verder met El Tronador, Lucy speelt daarnaast in de rockband La Cosa Mostra en Marina start een nieuw project met een aantal vrienden waarin zij rock muziek spelen met punk invloeden. Daarnaast gaat als we terug zijn in Buenos Aires Marina beginnen met het opnemen van een aantal demo's voor een nieuw solo album en Lucy gaat een compilatie van soundtracks en instrumentele nummers opnemen. We hebben beide van huis uit veel muzikale invloeden gehad We komen beide uit een muzikale familie en luisterden naar van alles van de Beatles tot Beethoven. Afhankelijk van de tijd en plaats luisteren we nog naar veel muziek. Lucy verdiept zich nu echt in orkest muziek met tropische invloeden en ze luistert veel naar traditionele Latijns-Amerikaanse muziek Marina legt haar oor te luister bij Scandinavische popmuziek en daarnaast veel lokale Argentijnse bandjes waar vrienden van ons in spelen en Japanse tekenfilmuziek.” Een bonte verzameling invloeden dus. Lucy Patané en Marina Fages zijn hun tour begonnen in Zuid-Europa. Landen die qua gevoel en taal dichter bij Argentinië liggen dan Nederland en Duitsland. Volgens beide dames is er weinig verschil in de ontvangst en waardering voor hun muziek. “Elk optreden op deze tour is weer verschillend en afhankelijk van de plaats en de mensen. Dat heeft zijn wisselwerking. We hebben eigenlijk allen maar positieve reacties gehad gedurende de tour. Mensen waarderen de uitleg over de charango en bombo criollo. We vertellen hoe die instrumenten zijn gemaakt en hoe ze gebruikt worden. Dan zie je dat mensen oprecht geïnteresseerd zijn. Normaal zijn dat toch instrumenten en klanken waar ze nooit naar luisteren. In Spanje hadden we nog het voordeel dat onze teksten verstaan werden. In andere landen hebben we gemerkt is verstaan van het Spaans iets minder. We kijken erg uit naar ons concert in Groningen. We rekenen op een goede opkomst dat we veel plezier daar hebben. Eigenlijk willen we graag een ritje door de stad maken op de fiets. Dat lijkt ons wel wat.” Dat laatste is voor de organisatie wellicht toch wel een te realiseren wens zijn.
In het kader van Wishfulmusic treden op vrijdag 13 juni om 20:00 uur in RATATA Lucy Patané en Marina Fages op in Groningen.
Gedaanteverwisseling Ivory Eyes krijgt zijn beslag op Melodica
GRONINGEN - Het Melodica Festival vindt deze dagen plaats in Groningen. Op vrijdag 30 mei is de aftrap met een aantal optredens in de Kroeg van Klaas. Op 31 mei en 1 juni staan tal van artiesten in Huis de Beurs in Groningen. Op 31 mei zal in de middag Ivory Eyes optreden. De band is ontstaan uit White Tipped Tails waarvan de leden een nieuwe weg insloegen onder een nieuwe naam. Al eerder traden Ivory Eyes op, maar de echte start is op zaterdagmiddag.
“De laatste jaren betrapten we onszelf erop dat we onze eigen muziek steeds minder gingen waarderen”, gaan de Groningers in op de verandering van White Tipped Tails naar Ivory Eyes. ”Dit kwam mede doordat onze smaak veranderd was, maar ook doordat we als akoestisch trio vrij beperkt waren in onze middelen. Het werd steeds moeilijker om datgene wat er in ons hoofd speelde tot liedjes uit te werken. We hebben daarom een drummer bij de band gezocht om meer uitgebreide nummers te kunnen schrijven en één van de akoestische gitaren is ingewisseld voor een elektrische. Na een aantal jamsessies bleek al snel dit was waar we naar op zoek waren. Omdat we toe waren aan iets nieuws en ons niet meer volledig in onze oude nummers konden vinden, hebben we ervoor gekozen onder een nieuwe naam verder gegaan.”
Een gedaanteverwisseling, maar wat is dan concreet de nieuwe vlinder die nu ontpopt. De band legt uit: “De nieuwe naam betekende voor ons een muzikale metamorfose. Voorheen waren de nummers meer singer-songwriter-achtig; één iemand schreef meestal een heel nummer waarna de rest er iets bij bedacht. Tegenwoordig ontstaan de nummers op een meer organische wijze. Nog steeds is er één persoon die een beginriff of iets dergelijks oppert, maar deze wordt tijdens het jammen in de oefenruimte tot een geheel uitgewerkt. Onze nieuwe nummers zijn daardoor dynamischer en meer gericht op het overbrengen van een bepaald gevoel in plaats van het vertellen van een verhaal. Onze muziek kan het beste worden omschreven als indie-rock met uitingen van folk en pop. Bands die ons hebben beïnvloed zijn vrij variërend, namelijk: Alt-J, Pink Floyd, Bon Iver, maar ook Queens of the Stone Age en Moss. Verder halen we bij het schrijven van de nummers vooral inspiratie uit literaire werken. Wat onze nummers overkoepelt is een drang om te breken met het vertrouwde en jezelf over te geven aan het onbekende en het nieuwe. Een gevoel dat in de literatuur wordt vertolkt door schrijvers als Ovidius, Joseph Conrad, Oscar Wilde, Harry Mulisch en Eelco Runia.”
De nieuwe muzikale richting is er voor Ivory Eyes, maar waar liggen de toekomstplannnen. White Tipped Tails sloot af met een EP. Dat is niet direct het doel nu. “Onze ambitie is om het beste uit onszelf naar boven te halen. Dit proberen we door onszelf op verschillende vlakken te ontwikkelen. Muziek staat daar niet persé bij voorop, maar valt samen met studeren, werken, schrijven, sporten en genieten. Voorlopig zit een EP of album er nog niet in, maar dat is misschien maar beter. De vorige keer dat we aan een EP werkten, waren we al op de nummers uitgekeken voordat we de EP hadden uitgebracht. In de nabije toekomst is veel spelen en sterke nummers schrijven daarom ons doel. Ieder van ons is opgegroeid in een gezin waarbij muziek en creativiteit erg belangrijk werd geacht. We werden altijd erg vrij gelaten in wat we wilden doen. Op jonge leeftijd resulteerde dat meestal in een tekening. Pas later kwamen we er achter dat de muziek ook een leuk middel is om uiting te geven aan onze ideeën.
Ivory Eyes heeft in de nieuwe samenstelling en onder de nieuwe naam niet stil gezeten. Er is druk geschreven aan materiaal, er zijn optredens gegevens, kortom de band wierp de oude kleren af en hulde zich in het nieuw. Dat moet op Melodica zijn beslag krijgen. “Ons optreden op Melodica wordt de vervolmaking van onze muzikale metamorfose. Voorheen hielden we live nog wel eens vast aan onze oude nummers om gaten in de setlist te vullen, maar daar zijn we nu mee gestopt. Melodica wordt voor ons daarom een nieuw begin en we zijn daarom erg benieuwd hoe het publiek zal reageren. Van ons kunnen ze in ieder geval een frisse act verwachten met veel nieuwe nummers.”
Ivory Eyes staat op 31 mei om 17.00 uur in Huis de Beurs in Groningen.
Amy Gallatin kijkt uit naar 'those good old days'
VLAGTWEDDE – De liefhebbers van bluegrass hebben de data al met dikke stiften in de agenda. Amy Gallatin & Stillwaters treden op in Nederland. Op 31 mei is Gallatin de afsluitende act voor het European World of Bluegrass Festival en een dag later treedt de Amerikaanse met haar drie begeleiders op in Het Blauwe Huis in Vlagtwedde. Gallatin koos een opmerkelijke route naar de muziek. Via een opleiding journalistiek en de paarden kwam ze in de muziek en is al jaren één van de grote namen in de Bluegrass.
“Ik kwam bij het rijden van paarden een beetje bij toeval terecht. Ik zat op een journalistieke opleiding voor radio- en televisiejournalist en werkte in Sacramento in Californie”, vertelt Amy Gallatin in de vroege ochtend bij haar eerste kop koffie. “In die dagen waren er grote veranderingen in deze sector, waardoor er erg veel onzekerheid was over banen en weinig vooruitzichten. Ik heb daarom Californie achter me gelaten en ben gaan reizen door het land, waarbij ik sliep in mijn tentje op campings en waar ik maar kon overnachten. Ik was nog jong in die dagen. Ik reed naar de staat Washington om daar te gaan paardrijden. Op dat moment ging mijn auto stuk en was ik eigenlijk wel verliefd geworden op het ruige leven buiten de stad en ben eigenlijk altijd blijven hangen daar. Ik trok rond en gaf paardrijles op 'Dude Ranches'( vakantie boerderijen die een cowboy levenssstijl aanbieden) en zong bij het kampvuur. Ik vond het geweldig om zo te leven buiten de drukte van alle dag en het voorspelbare. Ik werd er gehard en bleef fit en het was totaal anders dan ik in mijn beschermde opvoeding had meegemaakt. Ik leerde paardrijden in allerlei verschillende en soms gevaarlijke omstandigheden. In de loop van die tijd leerde ik veel over mezelf. Ik ontdekte dat ik een talent had om mensen iets bij te brengen en hun een goede tijd te bezorgen. Ik leefde in die tijd in mijn 'yurt' en buiten de vakantieseizoenen reisde ik zoveel mogelijk naar Hawaii, Australië, Nieuw Zeeland, Fiji, Europa, Canada en Mexico.” Een levensstijl als een cowboy op trektocht. Op reis en nooit een vaste stek. Wat steeds meer wel een vaste waarde begon te worden was de muziek. 'Ik merkte dat muziek en muziekmaken een steeds grotere rol ging spelen. Het werd steeds belangrijker voor me. Ik voelde een passie die ik altijd wel had gehad, maar waar ik nooit iets mee had gedaan omdat ik er geen podium voor had. Tot ik begon te zingen aan het kampvuur. In die tijd zong ik vooral folk en cowboy liedjes die ik oppikte van andere zingende cowboys uit de omgeving. Eigenlijk alles van John Denver tot Joan Baez en van Bill Staines tot traditionele Amerikaanse volksliedjes.” Daar was het misschien wel bij gebleven. Wat de doorslag gaf om van een liedje aan het kampvuur over te stappen naar professioneel artiest was het Merlefest. “Ik hoorde van het Merlefest. Dat was was een festival dat werd georganiseerd door de 'late great' Doc Watson ter ere van zij overleden zoon Merle. Doc Watson tourde met zijn zoon, maar Merle kwam om bij een tragisch ongeluk op een boerderij. Buiten het seizoen reisde ik naar de Oostkust om dit festival bij te wonen. Wat ik hoorde blies me van mijn sokken. In de eerste plaats Doc Watson zelf, maar ook Emmylou Harris en een erg jonge Alison Krauss traden op. Ik woonde in die dagen in Montana en daar was Bluegrass een relatief onbekende muziekstroming. Ik had er nog veel naar geluisterd. Op de laatste nacht van het festival speelde The Seldom Scene, nog in de originele bezetting met John Starling en John Duffey. Wat een fantasie harmonieën. Ik was perplex. Het was welhaast een religieuze ervaring. Die avond viel de stroom uit door blikseminslag, maar de band bleef spelen. Iedereen kwam dichter bij het podium om maar niks te missen. Ik had nog nooit zo iets gehoord. Ik stond daar verdwaasd. In de regen tot de enkels in de modder met mijn natte slaapzak om me heen om maar wat warm te blijven. Een paar jaar later reed ik naar Nashville om het daar te gaan maken. Ik leefde in mijn busje en bezocht alle clubs om zoveel mogelijk country music te horen. De country kreeg in de jaren steeds meer popinvloeden. Ik hoorde in de beroemde Station Inn Tim O'Brien spelen. Hij werd begeleidt door volgens mij Jerry Douglas en Mark Schatz en had net zijn 'Old Man Inn' album uitgebracht. Ik zag ze spelen en realiseerde dat iedere muzikant eigenlijk aan het improviseren was en dacht: Dit is de muziek die ik wil spelen en niet wat ze deze dagen country noemen. De rest van mijn tijd in Nashville heb ik Tim O'Brien gestalkt. Overal waar hij speelde daar was ik ook. Ik kon er geen genoeg van krijgen.” Inspiratie genoeg, maar nu de stap naar professioneel artiest. Die kwam in het uiterste Oosten van de Verenigde Staten. “Een poos later kwam ik terecht in New England. Daar las ik een advertentie van een Dobro gitarist die mensen zocht om mee te jammen. Ik heb daar op gereageerd en de rest is geschiedenis. Met die Dobrospeler Matt Nozzolio ben ik op mijn eerste tour naar Europa gegaan. Op basis van die eerste jamsessie en het plezier dat we hadden hebben we een band gevormd met Kevin Lynch, die tegenwoordig in Nederland woont, op de mandoline en voelde we ons thuis in de bruisende bluegrass scene in New England. Ik speelde gitaar en wat me vooral aansprak als sinds ik het leerde op high school was dat ik het instrument mee kon nemen en dat het geschikt is om 'op het gehoor' te spelen in tegenstelling tot de piano waar ik mee begonnen ben. Al dat oefenen op de piano, hoewel, nu wenste ik dat ik dat toch had doorgezet.” New England heeft een bloeiende bluegrass, maar Europa en Nederland ook merkte Gallatin tijdens haar vele tours over zee. “Wat me onmiddellijk opviel was dat in Europa de bluegrass heel intens wordt beleefd en hoeveel de liefhebbers er vanaf weten. Op mijn eerste optreden tijdens die eerste tour in het kleine Toogenblik in België speelde Matt Nozzolio een stukje John Graves en dat werd herkend en beloond met applaus. Wat ook opvalt is de enorme gastvrijheid, zowel bij de podia als van de fans. Ik kreeg in Nederland bloemen van een fan. Ik voelde me zo'n diva. Toch blijft de bluegrass een 'niche' in de totale muziekindustrie en daardoor krijg je een gevoel dat iedereen tot die grote uitgebreide familie hoort. Als artiest ben je ook veel toegankelijker voor je fans die ook echt belangstelling hebben voor de mens achter de artiest. Ik weet nog dat ik bij één van de laatste shows was van John Denver in een grote concertzaal in Conneticut. Er was geen programma. Hij kwam op, deed zijn ding en vertrok en als je een plaat wilde kopen ging je maar naar de winkel. Ik heb daar lang over nagedacht over hoe verschillend dat is met ons en andere bluegrass en folkmusici. Ik denk dat onze openheid een belangrijke factor is voor het succes. Fans kunnen ons aanspreken op wat we presteren op het podium. Een typische bluegrass fan is vaak zelf musicus of er heel erg bij betrokken. Voor mij betekent dat ook dat het heel veel zegt als iemand fan is.” Amy Gallatin kijkt uit naar haar trip met haar band Stillwaters. “Ik vind het veel beter met een band in alle opzichten: Muzikaal, sociaal, spiritueel. Als ik denk aan de dagen dat ik begon met muziek maken, dan was dat wat ik meer dan alles wilde. Een band. Als ik een podium voorbij kwam waar een band speelde dan voelde een leegte omdat ik dat niet had. Ik kan het niet verklaren, maar ik voelde het al nog voordat ik überhaupt begon met muziek maken. Ik vind het geweldig om te horen hoe mijn getalenteerde bandleden met een stuk muziek aan de haal gaan of de vocals verfraaien met emoties met hun spel. Ik ben gezegend met mijn band en dat ze met me willen reizen. Mijn partner dobroist Roger Williams. Zijn zoon JD die als een zoon voor mij is en 'road dog' Eric Levenson op bass die al veertig jaar naar Europa reist om daar te spelen te beginnen met de vernieuwende Joe Val in de jaren zeventig. Like the song says" "these are the good old days" for me! Ik kijk er naar uit om de mensen bij het European World of Bluegrass Festival waar ik al in 1996 mocht spelen. We komen dan net uit Zwitserland waar we op een nieuwe serie concerten spelen opgezet door Reto Winkler. Zijn vrouw Conny is een beroemde chocolademaakster, dus dat daar kijk ik echt naar uit. Ook naar de andere concerten in Nederland en uiteraard naar al die oude vrienden die we weer hopen te zien”, besluit Gallatin.
McProphet belooft toffe beats
GRONINGEN – Het wiegje van Yuri Clemens Free stond in Winsum, maar als McProphet werkt de jonge rapper hard aan zijn grote doorbraak. Op 1 mei verschijnt zijn nieuwe EP OMG, qua plaatwerk de opvolger van 'Tattoo in my Heart' welke in 2012 het levenslicht zag. McProphet heeft een belangrijk thema in zijn werk. God. Wie bang is voor een reli-plaat kan gerust zijn, God is weliswaar een vast thema, maar de nummers zijn sterk en positief.
“Je kunt een hele nieuwe sound verwachten en persoonlijke onderwerpen”, vertelt McProphet op de vooravond van de lancering van zijn nieuwste. Het zijn toffe beats. Het is een aanwinst voor de Urban Scene en geen standaard Ep. Er is veel zang, rap en dynamiek. Je hoeft niet perse van hiphop te houden om hierna te luisteren.” Het vervolg op de EP staat de rapper ook helder voor ogen. “Na de EP zal ik wat singles uitbrengen en samenwerken met andere artiesten. Ik ga bezig met mijn album en daarbij werken met grote producers. Deze producers moeten een grote rol gaan spelen bij de totstandkoming van mijn album. 'Tattoo in my Heart' heb ik zelf uitgebracht. Het zal niet een album worden die een vervolg is van die plaat, maar iets heel nieuws.”
Vanuit Winsum verhuisde de jonge Yuri Free naar Groningen. Al op jonge leeftijd was hij daar bezig met muziek. Het schrijven van teksten, het componeren, produceren en uitvoeren, maar ook het leven op staat speelt een belangrijke rol in het leven van McProphet met zijn positieve en negatieve kanten. In 2010 was het kantelpunt. McProphet kwam in aanraking met het evangelie en dat veranderde zijn leven. “Toen God een belangrijke rol begon te spelen in me leven zijn de omstandigheden en keuzes daarom heen ook veranderd. Het woord religie vind ik zwaar klinken, we kunnen beter van dat woord het woord relatie maken. Een relatie met God. Het uit zich naar de buitenwereld op een positieve manier. Wat ik heb gemerkt is dat mensen het bijzonder vinden dat ik bepaalde geloofsovertuigingen verwerk in mijn muziek. Daar krijg ik veel respect voor en mensen worden er door geïnspireerd en aan het denken gezet. Ik probeer me zo min mogelijk op te dringen voor datgene waar ik voor sta. Geloof is een vrije keuze. Iedereen mag zelf kiezen wat hij of zij wel of niet aanneemt. Mijn rol als artiest zie ik als een voorbeeldfunctie maar voornamelijk draait het om het maken van goeie en mooie muziek en de goed vibe. Het straatleven was een deel van mijn jeugd. Nu dat ik volwassen ben heb ik dat gelaten voor wat het is. Ik ben nu gefocused op de toekomst.”
Naast muziek maken probeert McProphet ook anderen te helpen. Bijvoorbeeld door optreden in jeugdgevangenissen en daar een positieve vibe te brengen. “Als je optreedt in de gevangenis gaat het niet om het feestje maar om de lyrics en de boodschap die je wil overbrengen. Het is een heel eerlijk publiek. Als mensen je niet tof vinden in die omgeving, dan geven ze je ook geen respect. Je weet precies waar je aan toe bent. Tot nu toe mocht ik elke keer weer terugkomen en wordt het goed ontvangen.” Niet alleen de gevangenissen, maar ook de podia zijn het werk terrein van de rapper. Ook daar stelt hij zich hoge doelen. “Ik treed veel op door heel Nederland. Dit jaar ligt de focus op de grote podia zowel in het Noorden als door heel het land. De grote namen hebben altijd voorrang, maar waar een wil is is een weg. Ik doe me best ook daar te staan”, klinkt het gedreven. Met die mooie doelstelling en met nieuw plaatwerk onderweg heeft McProphet een drukke zomer voor de boeg.
Margje Wittermans: “Janis Joplin is ook nu relevant”
DRACHTEN – Het staat vol in de foyer van Theater De Lawei in Drachten. Het gros komt voor de Golden Earring. Een band die eind jaren zestig en begin jaren zeventig zich aandiende. Het maakt de vergelijking gemakkelijk. Hoe zou het zijn als Janis Joplin niet op 27-jarige leeftijd aan een overdosis na een leven vol drank, drugs en vooral muziek.... Zou Joplin ook anno nu in een Amerikaans theater of zelfs in De Lawei staan met een akoestische sessie, net als haar leeftijdsgenoten? Eigenlijk staat ze dat. Margje Wittermans heeft deze avond in de kleine zaal haar eerste try-out van het muziektheaterstuk 'Janis Piece of my heart'. Wittermans wekt op toneel met haar spel en vooral haar prachtige zang Janis Joplin weer tot leven en neemt de toeschouwers mee langs de briljantie, maar ook de teloorgang van een geweldig artieste. Langs de sex, de drugs, maar vooral de rock and roll. Wittermans speelt niet Joplin. Wittermans is Joplin.
“Juist anno 2014 is een stuk maken over Janis Joplin relevant”, vertelt Marg Wittermans na de eerste opvoering van 'Janis Piece of my Heart'. “Janis deed wat ze moest doen: 'Zingen' no matter what. Tegen de stroom in. Ze moest haar hart volgen, tegen de verdrukking in. Ze kon dat alleen maar doen zonder concessies. Zij volgde de hartstocht ook al leek de hele samenleving, de maatschappij tegen haar te zijn. Mensen waren bang voor de dingen die 'anders' zijn dan de menigte acceptabel acht. Juist nu ,nu de kunsten ten onder lijken te gaan, nu de consumenten maatschappij steeds meer de overhand neemt, moet je een voorstelling maken over je ziel, je hartstocht en het volgen van JOUW pad. Jouw hart. No matter what! Ook al zegt de maatschappij anders”, aldus de actrice en zangeres die lang in Roden woonde en tegenwoordig vanuit Amsterdam werkt. “Juist nu is het van belang om 'anders' te zijn. Je hart te uiten. En vooral doen wat je moet doen.”
“Het grappige is dat als je actrice bent, je nooit: 'In de huid' van iemand kruipt. Dat kan namelijk niet. Het blijft mijn huid ,mijn stem, mijn lichaam. Toch wordt deze uitdrukking vaak gebruikt. Ik wil het verhaal van Janis vertellen, omdat het een prachtig, maar ook schrijnend verhaal is over een grote ster die je on stage verblinde, maar off stage erg timide was en onzeker. Janis hunkerde naar liefde, maar de liefde niet kon vinden. 'I make love to 25.000 people, maar ga alleen naar huis' Zo gepest is in haar jeugd, omdat ze 'anders' was,” beschrijft Marg Wittermans haar ervaring.
Janis Joplin blijkt een vaste waarde in het leven van Wittermans. Het is persoonlijk, ook al was het boegbeeld van de flowerpower generatie al enkele jaren overleden toen Wittermans zelf het levenslicht zag. “Toen ik 13 was luisterde ik al naar Janis Joplin. Ik had geen poster van een boyband boven mijn bed hangen, maar van Janis Joplin. Toen al greep de muziek mij aan. Ik luisterde als kind al veel naar de muziek uit de sixties, omdat ik de platen van mijn vader draaide. Ik denk dat Janis en ik elkaar hebben gevonden. Haar muziek is gevoel en emotie. Het komt vanuit de ziel. Dat gaat zo diep. En dat raakt mij nog steeds. Ik wilde graag samen met mijn regisseur Anny van Hoof van Toneelgezelschap Het Grote Hoofd een voorstelling maken over het leven van Janis Joplin. Anny is ook zo'n enorme fan. Voorwaarde voor mijzelf was dat ik wel zo dicht mogelijk in de buurt moest komen van Janis met mijn zingen. Drie jaar geleden ben ik begonnen met een band en heb ik mij laten begeleiden door stemcoach Babz Verhoeven die mij een goeie zangtechniek geleerd heeft om Janis stem technisch te kunnen volhouden. Namelijk de compleet vocal technique.” Dat is gelukt. In de eerste try-out bleek Wittermans Joplin zo goed te 'pakken' te hebben, dat de transformatie compleet was op momenten.
“Het was geweldig om te ervaren dat het publiek na de eerste try-out het al zo fantastisch vond”, jubelt Margje Wittermans na haar staande ovatie “Je voelt steeds al wel dat het wat wordt, maar je weet het pas echt als je publiek dat gene meemaakt wat je graag wilt dat ze meemaken. We gaan hier en daar nog wat sleutelen, maar de voorstelling is er! We hebben voor de première op 13 Juni nog 6 try-outs in Deventer, Huizen, Hoofddorp, Sittard ,Rotterdam en Assen. Dan het hele Oerol festival waar de officiële première is. Ik sta daarna onder andere op het Angel festival in Portugal, in De Theaterweek op Vlieland op 11 Augustus. Op de Parade in Amsterdam. We praten over Lowlands en het Limburg festival en wie weet gaan we naar het buitenland!” Margje Wittermans stamt uit een theatergezin. Vader Joop Wittermans verwierf bekendheid in Goede Tijden, Slechte Tijden, maar stond daarnaast in een lange lijst theaterproducties, in films en TV series. Ook broer Mads bouwt flink aan de weg en de familie Wittermans bracht al gedrieën 'De Zuipkeet' in het theater. “Ik zie mijzelf als actrice en zangeres. Mijn achtergrond is de Toneelschool. Ik was 17 toen ik op de Toneelschool in Arnhem werd aangenomen, maar daar heb ik ook het zingen geleerd. Dat ik uit een acteurs familie kom en ik dus ben opgegroeid in het theater helpt wel dat mijn keuze al snel gemaakt was op mijn zesde. Ik wilde niets liever dan ook op dat podium staan! Verder helpt het niet. Mijn vader en broer zijn nooit een kruiwagen geweest, integendeel. Het is een moeilijk wereldje om aan de bak te komen en dat moet je geheel op eigen kracht doen. En dat heb ik gedaan en ben ik nog steeds aan het doen. Kijk maar naar Piece of my Heart! Een geheel eigen voorstelling van Anny van Hoof en mij. Het is prachtig om helemaal aan je eigen productie te werken. Iedereen moet deze voorstelling zien om weer contact te maken met je ziel ,je kern, je hart,de bron. Daar waar het daadwerkelijk over gaat. Vraag jezelf af of je echt je hart aan het volgen bent, dat je echt aan het doen bent wat je droom is, of dat je alleen maar aan het leven bent zoals anderen willen dat je leeft of van je verwachten? De muziek voert je naar daar waar je moet zijn: Piece of my Heart!” Op 24 mei staat Margje Wittermans in De Kolk in Assen en daarna in het Noorden nog op Oerol en Vlieland. Wellicht komen daar nog wat noordelijke data bij.
Tchip! Hopzz brengt stijlen en
nationaliteiten bij elkaar
GRONINGEN – Met drie bands onder de
noemer Urban Scream Collectiv is er veel te genieten in Vera op 18
april. Het aloude podium biedt daarmee een kans uit drie bands met
internationale vertakkingen, maar geworteld in Groningen. Evija
Vebere brengt haar kleurrijke muziek, Phantasmagoria post jazz en
tussen beide Tchip! Hopzz. Een opvallende nieuwkomer met Helene
Richter als zangeres wiens stijl de programmeurs van Vera kenmerken
als: “een neo-soul, hip-hop, jazz, avantgarde, electro-rock band.”
Richter vertelt hoe ze vijf muziekstijlen en bijna evenveel
nationaliteiten toch een geheel eigen geluid brengen.
“De historie van de band is best
kort”, aldus Helene Richter. We bestaan nog niet zo lang. Het is
ongeveer een jaar geleden begonnen toen ik eindelijk mijn droom wilde
waarmaken en een eigen project wilde beginnen met mijn eigen liedjes.
Ik wilde dat samen doen met mensen die ik bewonder en met wie ik
graag samen wil werken. Inspiratie had ik daarvoor voldoende in mijn
nieuwe omgeving aan het Prins Claus Conservatorium in Groningen waar
ik sinds september 2012 Jazzmuziek studeer. Het is een bijzondere
school omdat het een internationale studie is met mensen die van
overal uit de wereld hier naartoe komen om muziek te maken. De muziek
en de atmosfeer aan onze school wordt daardoor gelijk kleuriger en
veelzijdig en dat is ook precies wat ik zoek voor mijn eigen project:
Tchip! Hopzz De band is een mix van invloeden uit heel verschillende
genres. Ik vind gewoon heel veel verschillende muziekgenres leuk en
ik kan en wil me wat dat betreft niet vastleggen.”
De achtergrond van de band kent vier
verschillende nationaliteiten, allemaal persoonlijk door Richter
geselecteerd uit de schoolbankjes van het Prins Claus College.
Allemaal leden met een heel verschillende achtergrond. “Niet alleen
de composities zijn veelzijdig, ook de bandleden zelf hebben ieder
hun eigen muzikaal en cultureel karakter. Toms uit Letland, Benson
uit Kameroen, Jorrit uit Nederland, Morten uit Denemarken en Rasmus
uit Duitsland. Ik heb ze allemaal leren kennen tijdens mijn studie
aan het Prins Claus Conservatorium waar ze zelf ook studeren of
gestudeerd hebben. Op een mooie dag vroeg ik aan hen of ze zin hadden
mijn liedjes te spelen en ze hadden er zin in, dus zo begon het
Tchip! Hopzz verhaaltje en vanaf dat moment begon het project meer en
meer te groeien. Makkelijk is het niet omdat één van onze bandleden
niet meer in Groningen woont en wij alleen compleet zijn als hij er
ook is, maar dat is duur omdat hij ver weg woont en alleen voor korte
periodes naar Groningen kan komen. Dus ik moet altijd goed kijken
wanneer we kunnen optreden. Desnoods moet ik soms iemand anders
vragen om met ons te spelen, wat dat betreft heb ik weer geluk omdat
er veel talent aan het Prins Claus Conservatorium studeert en die er
dan ook gelijk weer een nieuwe kleur in de groep brengen. Op het
moment zie ik Tchip! Hopzz daarom meestal ook meer
als project dan een vaste band, daardoor zijn er meer mogelijkheden voor de groep en kan ik
nog iets meer flexibel denken.”
Muzikaal is Helene Richter de
leidsvrouw, maar onmiskenbaar zal elk lid ook zijn invloed hebben op
het eindresultaat. “Wat de muzikale mengeling betreft is dat al
makkelijker om tot een geheel te brengen. In mijn composities is er
altijd een evenwicht te vinden tussen vastgelegde gedeelten waar het
erom gaat zo precies mogelijk te spelen wat er staat geschreven en
vrije improvisatie waar het elke keer een verrassing wordt wat er
gaat gebeuren. Soms hoef ik helemaal niets te zeggen of op te schrijven. De jongens zijn allemaal
heel erg creatief en enorm gevoelig voor het muzikale moment. Wij maken het dan gewoon zelf
tot een geheel door samen met elkaar te spelen en naar elkaar te luisteren zonder dat erover
iets gezegd moet worden. En daar gaat het uiteindelijk om. Voor mij begint dan de muziek.
Terug naar Helena Richter zelf. De
Duits, Nederlands Groningse studeerde voor ze naar Groningen kwam
Engels en Muziekwetenschap in Hamburg maar groeide op in Rotterdam.
“Ik ben tweetalig opgegroeid. Toen ik 9 jaar was zijn we naar
Hamburg verhuisd en daar woont mijn familie nu nog steeds. Ik heb heel erg laat
ontdekt dat ik van de muziek mijn beroep wil maken. Als kind heb ik
wel blokfluit- en pianoles gehad ,maar echt prettig vond ik het toen
nog niet. Later pas zo rond mijn 17de jaar ongeveer begon ik erover
na te denken weer met de muziek te beginnen. Mijn vader is dominee en
mijn moeder is verzorgster, maar in de familie zijn we wel heel grote
muziekliefhebbers. Mijn vader speelt graag gitaar in zijn vrije tijd
en het gebeurd ook vaker dat we bijvoorbeeld heel erg hard naar James
Brown, Aretha Franklin, Earth,Wind & Fire, Eric Clapton of
Rolling Stones luisteren. Mijn grote broer heeft daarentegen zijn
beroep als muzikant heel erg vroeg ontdekt. Hij heeft zijn studie aan
het Conservatorium van Amsterdam afgesloten en werkt nu als muzikant
in Hamburg. Ik geloof dat hij een van de reden is waarom ik nu hier
in Groningen Jazzmuziek studeer. Voor de muziek waren kunst en
theater mijn passie. Ze zijn het nu nog steeds. Het liefst combineer
ik alles met elkaar net zoals bij mijn composities. Mijn kleine broer
doet het een beetje zoals ik, hij studeert nu theater in Hamburg maar
speelt ook in kleine bands en projecten. En mijn moeder is een jaar
geleden begonnen met celloles.”
Met drie jonge, frisse en verrassende
bands op een podium staat er een leuke line-up in Vera. “Ik geloof
het toepasselijke woord voor deze avond is „exceptionality“
Samen met de twee andere bands die op die avond gaan spelen, Evija
Vebere en Phantasmagoria, zijn we een hoop jonge mensen met een hele
boel nieuwe ideeën. We brengen onze culturen samen met een taal die
ieder mens kan verstaan: de muziek! We combineren het muzikale met
onze eigen interpretaties. En voor mij persoonlijk word het een
bijzonder feest omdat ik nog nooit met mijn eigen project op zo een
groot podium heb gestaan. Wel met anderen projecten maar het was nog
nooit zo enorm persoonlijk. Je word een heel ander mens op zo grote
podia en je ontdekt een nieuwe vrijheid van expressie. Ook voor de
band is het een nieuw niveau van communicatie en gemeenschap zowel
onder elkaar als met het publiek. Het word dus met zekerheid een
avond met plezier voor de oren, voor de ogen, voor het hart en voor de stem. We zijn
immers met z‘n allen het „Urban Scream Collectiv“! (Foto: Alexander Kolbe)
Drukbezette Ntjam Rosie trekt met twee voorstellingen door het land
De top van de Nederlandse jazzscene speelt een rol in de voorstelling 'Miles'. In de voorstelling komt met film en live muziek de jazzlegende tot leven. Een eerbetoon aan de man die zo'n impact heeft gehad. De voorstelling staat op 7 december in De Meenthe in Steenwijk met in één van de hoofdrollen Ntjam Rosie. Rosie heeft drukke dagen, want naast 'Miles' staat ze ook in het Theater met haar eigen theatertour 'The One', waarmee ze helaas niet Noord-Nederland aandoet. In al deze drukte weer Ntjam Rosie ook nog over haar aankomende projecten te vertellen.
Miles Davis, één van de grootste jazzlegendes en iemand die op vele niveaus zijn stempel op deze muziekstroming heeft gezet. Hij wordt geëerd met een voorstelling over zijn persoon en werk. Eén van de mensen die Miles in deze voorstelling een gezicht geeft en zijn muziek tot leven wekt is de Kameroens Nederlandse Ntjam Rosie die als jazz artieste al haar sporen heeft verdiend. “In de voorstelling van 'Miles' wordt de persoon Miles Davis als het ware gedemonteerd”, vertelt Ntjam Rosie. “Ik ben zijn melancholische kant en zing een aantal jazzstandards die hij vaak ten gehore bracht zoals 'round midnight. Hoe vooruitstrevend hij ook was, hij kwam altijd terug naar zijn liefde voor klassieke jazz. Miles Davis was een verwarde man. Muzikaal was hij alles behalve dat. Hij was deel van de avant garde. Hij liep op de zaken vooruit en daagde zijn publiek daarmee uit. Daar heb je moed voor nodig. Dat soort artiesten inspireren mij heel erg. Hij was meer dan een jazztrompettist. Hij deed dingen die in de toekomst hoorden. Dat heb je als je vooruitstrevend bent. Pas later begrijpen mensen echt wat je bedoelde. Geen verrassing dat wat hij deed nog steeds hip is. Maar goed, behalve dat is hij een intrigerend figuur. Dat is tijdloos.”
Optredens in 'Miles' wisselt Ntjam Rosie af met haar eigen 'The One'. “Dat staat helemaal los van elkaar, maar beide is erg leuk om te kunnen doen. 'Miles' is niet op eigen naam. 'The One' wel. Bij 'Miles' ben ik niet de leading lady en in mijn eigen theater natuurlijk wel. In de theaters is er ruimte voor een gesprek”, vertelt de zangeres. “In clubs moet je mensen laten dansen, en op festivals moet je in een korte tijd een goede indruk achterlaten. Mijn muziek en mijn karakter lenen zich goed voor het theater. Het is chill relaxed en layed back. Ook praat ik graag en ben ik graag dicht bij mijn publiek. Contact maken is belangrijk voor mij. Dat kan heel goed in de theaters.”
Niet alleen op de diverse podia staat schittert Ntjam Rosie. In 2013 bracht ze 'At the back of Beyond' uit. Een meer persoonlijk album als haar voorgaande werk. 'At the back of Beyond' of 'Atbob', zoals de zangeres het zelf afkort is een album waar de de zangeres heel blij mee is. “Het is lekker upbeat, vrolijk, optimistisch en het heeft een edgy randje. Dat is ook een kant van mij die zo nu en dan naar buiten moet. Sommige optredens lenen zich heel goed voor de liedjes op dit specifieke album. Wat edgier en meer uptempo. Ik vind het fijn om een breed palet te hebben aan repertoire zodat ik aan de wensen van de venue kan voldoen zonder mezelf te verloochenen. Het zijn mijn eigen liedjes.” Een wat ander album, wat door het publiek goed opgepikt is denkt Ntjam Rosie. “Het publiek heeft het album begrepen, al ligt het eraan wie je met 'het publiek' bedoelt. De strenge jazzpolitie misschien niet, maar ik heb met 'atbob' wel een nieuw publiek erbij. Ik heb niet het gevoel dat mijn oude publiek mij de rug heeft toegekeerd. Ze waren misschien verbaasd maar mensen die weten wat goede muziek is, raak je niet zo gauw kwijt. Die weten dat het soms even duurt voordat je iets snapt of mooi vindt. Het kan ook dat je het helemaal niets vindt, maar dat maakt niets uit denk ik. Een artiest is een persoonlijkheid en moet vrij zijn zichzelf te ontplooien. Die vrijheid krijg ik gelukkig wel van mijn publiek, zover ik dat zelf kan meten natuurlijk. 'The One' is mijn nieuwe plaat. Die komt op 12 februari 2015 uit. In december drop ik mijn eerste single genaamd 'The One'.
Een meer dan druk programma voor Ntjam Rosie. Een agenda waarin ook keuzen moeten worden gemaakt. Fotografie is bijvoorbeeld een hobby, maar om ook op deze manier creatief bezig te zijn lukt even niet. “Ik heb helaas geen tijd voor fotografie. Niet op het level dat ik zou willen. Al mijn energie gaat naar mijn persoonlijke relatie met God, muziek, in de breedste vorm, mijn gezin, familie en vrienden.” Alle reden dus om Ntjam Rosie te gaan zien als Miles Davis in Steenwijk of elders in het land in een theater voor 'Miles' of voor haar eigen show 'The One' .
Ntjam Rosie staat met 'Miles' op 7 december in De Meenthe in Steenwijk.
Ann Vriend: “Muziek moet je samen delen”
BUNNE – Ze staat bekend als één van de betere acts die Canada op het moment heeft. Ze wordt dan ook overal ter wereld gevraagd op te treden. Het Noorden van Nederland heeft echter een speciale rol in het leven van Ann Vriend. De wortels van de zangeres liggen in Nederland en om precies te zijn in de stad Groningen. Dit weekend staat ze in De Melkfabriek in Bunne. Een goede gelegenheid voor Vriend om het Noorden weer even aan te doen.
“Het hele idee waar muziek volgens mij om draait is het delen met anderen”, stelt Ann Vriend. “Dat kan je natuurlijk doen door liedjes te schrijven en je kunt ook liedjes opnemen in een studio en dan het achteraf te delen, maar door op te treden kun je het direct en haast fysiek delen met het publiek dat pal voor je staat. Dan krijg je onmiddellijk reactie en voel je de energie die de zaal vult. Dat is een krachtige energiebron. Dat voel je niet in een studio. Iedereen komt zo'n optreden binnen met zijn eigen gedachten en gevoelens. Zijn verwachtingen en met hoe ze de dag beleefd hebben. Ook als artiest heb je je eigen gevoel wat je meeneemt op het podium. Dat zwerft allemaal rond in zo'n ruimte. Dan voeg je daar muziek aan toe en dat wordt de manier waarop dat allemaal tot uiting komt, zowel op het podium als in het publiek. Een optreden kan daarom erg krachtig zijn en ieder optreden is daarom verschillend. Ik hou van het element van verrassing en spontaniteit. Ik kan op elk moment van een setlist afwijken en een liedje spelen dat op dat moment past, omdat het liedje dat in de planning staat niet bij dat moment past. Het gevoel en de wederkerigheid met het publiek bepaald dat.” Met het uitkomen van haar nieuwste album is een periode van flink toeren begonnen voor Vriend. Ze was al 'Down Under' en trad in Noord-Amerika op en nu tourt ze door Europa met optredens in Duitsland, België en Nederland. “Als je optreedt merk je subtiele verschillen tussen verschillende landen en van stad tot stad”, vertelt de inwoonster van Edmonton. “Dat zijn toch vooral technische zaken vaak. Hoe is de sound, kunnen we elkaar horen, wat voor sfeer ontstaat er. Dit draagt toch veel bij tot hoe een optreden gaat, zowel voor ons op het podium, als het publiek. Je krijgt door deze factoren ook verschillende reacties. Dit is wel het belangrijkste, maar ook voor ons telt. Hoe was de reis. Kom je met veel stress aan of ontspannen. Hoe was de ontvangst. Hebben we rustig kunnen eten of helemaal niet. Heb je nog even via internet zaken kunnen afstemmen. Kleine dingen die toch een belangrijke rol spelen. In vergelijking met Australië en bij ons thuis zijn in Europa de afstanden veel kleiner, waardoor we veel uitgeruster zijn. In Europa verbazen we ons iedere keer weer dat je zo snel weer bij de volgende plek bent en dat is dan vaak ook nog in een ander land. Voor een Canadees is dat toch 'pretty cool'.
'For the People in the mean time' is de titel van het dit jaar verschenen album van Ann Vriend. Vriend maakt jazzy en soulvolle muziek met een knipoog naar de muzikale geschiedenis van die muziekstromingen. Haar nieuwste album past niet naadloos in het rijtje met vorige werk. “Ik ben erg blij mee dat dit album, wat veel meer 'upbeat' is en meer gefocused op 'groove' toch in de smaak valt bij de fans die van mijn meer rustige en rootsy liedjes houden. Ik ben er blij mee dat mijn fans hiervoor open staan, hoewel er altijd mensen zullen zijn die mijn oudere werk mooier vinden en dat zullen blijven draaien. Dit geeft mij toch de mogelijkheid om de verschillende kanten van mijn componeren en muzikale smaken te onderzoeken. Tijdens concerten blijf ik veel van mijn oude liedjes spelen, maar het is ook erg leuk om met dit nieuwe album een nieuw publiek te bereiken. Mensen die houden van goede groove en old-school soul en R&B. Het is toch geen commercieel album geworden. Geen top40 pop met enorme promotie budgetten en daarom duurt het soms even om je publiek te vinden en andersom, maar langzaamaan gebeurt dat toch met recensies en nominaties voor verschillende prijzen.” Inhoudelijk hebben de liedjes ook een boodschap. “The album tells tough tales of the struggle of inner city life,” staat op de aankondiging. “Iedereen heeft zijn eigen verhaal, maar in de wijk in Edmonton waar ik nu zes jaar woon is een hoge populatie met mensen die geen huis of haard hebben. Er zijn veel daklozen. De redenen hiervoor zijn nogal gecompliceerd en hebben te doen met de geschiedenis van de stad en het beleid, maar iedere dag kom ik in aanraking met mensen die verslaafd zijn, geestesziek of in de prostitutie zitten. Er zijn drug dealers en veel criminaliteit en vandalisme. Op straat zie je direct de harde kanten van het leven en het verdriet. Dat heeft ook op mij bij het schrijven van liedjes zijn weerslag. Het hoopte zich al een poos op en met dit album vond het een uitlaatklep. Maar iedereen komt in zijn leven ook de schaduwzijde tegen en heeft verdriet, niet alleen de daklozen. Daarom kon ik ook vanuit een persoonlijk perspectief schrijven. Ik woon in deze wijk en maak er deel van uit. Ik leef hier omdat de huur goedkoop is en artiest zijn ook zeker geen vetpot is. Het album is dus voor iedereen die zware tijden doormaakt. De achtergrond is deze buurt met zijn hardheid en realisme. Daarom klinkt het album ook ruiger en scratchy in plaats van helder en schoon. De drums komen hard aan en zijn groot in plaats van zacht en op de achtergrond. Maar de muziek is niet verdrietig. Het is blije muziek om op te dansen en om plezier te hebben. Ook bij mij in de buurt wordt gelachen en hoor ik mensen op straat moppen vertellen. Voor wie er oog voor heeft is er schoonheid, is er reden om te vieren en om te genieten, ondanks de droevigheid. Dat is waar soul en blues voor bedoeld is.
Al heel jong kreeg Ann Vriend viool les. “De viool; dat was fun. Ik kreeg les via de Suzuki methode. Je leert op natuurlijkwijze door te luisteren in plaats van noten lezen op de klassieke manier. Mijn familie verhuisde van Vancouver naar Edmonton en daar bleek de Suzuki leraar te duur. Ik moest omschakelen, maar dat noten lezen kreeg ik maar slecht onder de knie. Op een dag smeet ik mijn strijkstok door de kamer uit frustratie. Mijn moeder haalde me direct van vioolles. Ik heb er nog steeds spijt van dat ik dat heb gedaan. Nu zou ik erg lang hebben gespeeld en misschien wel erg goed geworden zijn. Thuis hadden we een piano. Al jaren speelde ik daarop en schreef zelfs liedjes, zonder dat ik les had gehad. Puur op muzikaliteit en gehoor. Ik vond piano ook leuker. Ik kon akkoorden spelen en ritmes en daarbij ook nog zingen. De piano is veel meer een hele band in één instrument dan de viool. Ik vond het ook een eenvoudiger instrument dan de gitaar en ook fysiek makkelijker te bespelen. De gitaar is beter vervoerbaar en daarom heb ik die in mijn late tienerjaren nog wel leren bespelen, maar het frustreerde mij dat ik veel meer geluid uit een piano kreeg dan uit een gitaar. Het voelde als een stap terug. Op tour heb ik er wel eens spijt van. Een gitaar versleept veel beter dan een keyboard of piano. Dat is wel mijn grootste bezwaar tegen toeren en dat ik vaak op een keyboard moet spelen die lang zo'n mooi geluid niet heeft als een piano. Had ik maar..... dat is de straf dat ik vroeger niet heb doorgezet.”
Een paar jaar geleden deed Ann Vriend voor het eerst Groningen aan. Een soort terugkeer naar vertrouwde grond. “Ik werd uitgenodigd door de neef van mijn moeder Peter van der Ende en zijn vrouw Loes. Ze wisten dat ik in Duitsland zou optreden en organiseerden een radio optreden op de lokale omroep en creëerden zo ook een reden dat ik hen kwam bezoeken, want ik had ze nog nooit ontmoet. Mijn vader is geboren in Groningen en heeft daar tot zijn vierde gewoond totdat ze emigreerden naar Canada. Dat verhaal hebben ze ook aan RTV Noord verteld. De omroep deed een interview met mij in het huis waar mijn vader geboren was en belden hem op tijdens de uitzending. Dat was erg leuk. Sindsdien probeer ik bij elke tour toch een optreden in Noord Nederland te regelen, zodat ik de familie kan bezoeken. Twee jaar geleden heb ik een optreden gedaan in Bunne en ze hebben me terug gevraagd. Ik heb daarvoor toch erg veel te danken aan Peter en zijn vrouw Loes”, besluit Ann Vriend.
Foto: Jen Squires Photography Ann Vriend treedt zondag 23 november op in De Melkfabriek in Bunne
Coyote Union leeft de droom
GROOTEGAST – Drie van de vier leden van Coyote Union schuiven aan in het gezellige De Klap in Grootegast, waar de band later die dag een spetterend optreden zou verzorgen. Zanger Geoffrey Watts, multi instrumentalist Wes Dorethy en drummer Mark Bertel vertellen het verhaal van een droom. De droom van zoveel jonge muzikanten dat hun muziek hun over de hele wereld brengt. “Een half jaar geleden was deze tournee een idee, een droom en nu leven we die droom. We kunnen het niet geloven hoe geweldig dit is”, aldus het jonge gezelschap. Op 8 november sluit de formatie in MFC Coevorden de eerste Europese tournee bijna af met de Reverse Cowgirls in het voorprogramma. Een dag later is het definitieve einde van de tour in Heemskerk
De oorsprong van Coyote Union ligt op de plaatselijke 'fair'. Dat typisch Amerikaanse verschijnsel van markt met kermis en alles wat daar bij hoort. “We kenden elkaar allemaal al, maar hadden nooit wat samen gedaan muzikaal. Ik had een optreden op de plaatselijke country fair”, vertelt Jordan Finley. “Mark Bertel was daarbij en belde me nadien op of we niet wat samen konden doen, want hij was ook op zoek naar muzikanten om wat mee te gaan ondernemen. Dat hebben we gedaan en al snel kwamen wat vrienden ons versterken waarvan Wes en Geoffrey Watts overbleven daarbij en was Coyote Union geboren. Rondom onze oefenruimte in Mountain Home Arkansas zwierven altijd coyote's, dus daar hebben we onze naam vandaan. Dat leek wel gepast. Dat is nu 2,5 jaar geleden. In die jaren hebben we onze eigen stijl ontwikkeld. Alle leden van de band hebben hun eigen invloed gehad en dat is eigenlijk een proces dat nog steeds aan de gang is. We blijven onze stijl ontwikkelen in de richting van de folk en rock.”
De formatie heeft recent een EP uitgebracht die de opmaat zijn naar een eerste volledige album. “We plannen een compleet album voor volgend jaar. Daarbij komt veel kijken. Naast het schrijven en opnemen van het materiaal is voor ons de belangrijkste vraag hoe we het publiek bereiken. Iedereen kan een album opnemen en publiceren, maar dan. Dat is de vraag waar we nog mee worstelen.”
Wat opvalt is de muzikaliteit van de heren. Ondanks hun prille leeftijd beheersen ze hun instrumenten uitstekend. Een kwaliteit die ze delen met veel andere jonge bands die hun weg vanuit de Verenigde Staten naar Nederland hebben gevonden. “We zijn allemaal jong begonnen met muziek maken en het bespelen van instrumenten. Heel veel mensen in onze omgeving hebben wel een gitaar of viool of banjo en spelen daar regelmatig op. Dat zit in de cultuur, Je komt er dus mee in aanraking en dat stimuleert om zelf te gaan spelen en ook een instrument te pakken en het ook echt goed te leren.”
Eigenlijk zit deze middag in De Klap er een groep 'native Americans' aan tafel. “We hebben onze tomahawk thuis gelaten hoor, maar we hebben allemaal een flinke scheut bloed in ons van verschillende stammen, naast Europese voorvaderen. De meeste van ons hebben Cherokee bloed of Apache bloed. Je kunt dat ook wel terug vinden in de muziek. Het is rauw en vol emotie en energie. Er is ons ook verteld dat vooral in het drum werk van Mark Bertel het te beluisteren is.”
Vol verwondering kijken de heren nogmaals rond. Bijzonder is dat de ouders van Jordan Finley hun Europese vakantie deze middag hebben onderbroken en met de luidkeels gestelde vraag of hier vandaag Amerikaanse muziek te beluisteren is het etablissement binnen vallen. “Het is geweldig om Amerikaanse muziek naar Europa te brengen en merken dat mensen het hier ook leuk vinden. We hadden gehoord van Jordy Duitscher van TJ Concerts die vaker Amerikaanse bands naar Nederland heeft gebracht. We hebben contact gezocht en hem een video gestuurd. Hij was enthousiast en had eigenlijk in korte tijd een flink aantal optredens voor ons. Het was een droom die we hadden en deze droom wordt nu werkelijkheid. We beseffen het nog niet, maar we leven de droom. We hebben straks drie dagen vrij in Amsterdam. Weet jij nog leuke culturele dingen daar die we kunnen bezoeken?”
Coyote Union treedt op 8 november op in MFC Coevorden.
Gráinne Duffy: “Ik ben gegroeid als liedjesschrijver”
AMEN / HOOGEVEEN – De Ierse Gráinne Duffy spreken we net net tussen twee tournees. De Britse tournee is net afgerond, een Europese rondreis staat op het punt van beginnen. In het kader daarvan staat Duffy twee keer in Drenthe. Op zondag 19 oktober staat Duffy in Café de Amer in Amen en na een rondreis door Duitsland en een festival op Spitsbergen keert ze op 21 november terug voor het Tamboer Bluesfestival in Hoogeveen. “Ik ben gegroeid als liedjesschrijver”, stelt Duffy. We laten ons graag overtuigen.
“We hebben net een tour door Groot Brittanie afgerond en we staan klaar om af te reizen voor onze Europese tour”, vertelt Gráinne Duffy. We kijken er met zijn allen erg naar uit. Het is de eerste keer dat we ook in Duitsland gaan optreden. In Nederland heb ik al eerder gespeeld. We vinden het super om in Nederland te spelen, want het publiek is daar altijd geweldig. Een belangrijk aspect is dat we deze tour een live album willen opnemen. We focussen er ons dan ook op om de liedjes precies zo te laten klinken, zoals we graag willen dat ze op het podium klinken. We sluiten de tour af in Hoogeveen en daarna duik in de studio in en gaan we weer opnemen en hopen we veel nieuwe werk op de plaat te zetten.”
Hoewel Iers is Duffy voornamelijk met Amerikaanse muziek groot geworden. Daar komt haar soul en blues vandaan. “Thuis draaiden mijn ouders Amerikaanse country zoals Willie Nelson, Patsy Cline, Johnny Cash en veel van dat soort artiesten. Toen ik ouder werk ben ik veel blues gaan luisteren van artiesten als Albert King, Robert Johnson, Etta James en meer mensen uit de blues scene. Daarna stapte ik over naar 'R'n'R' van The Stones en Fleetwood Mac. Dat zijn mijn muzikale roots. Peter Green was mijn grootste voorbeeld op muzikaal gebied. Dat is de artiest die mij er toe aanzette om ook zelf te gaan leren spelen en zingen.” Britse en Amerikaanse invloeden, maar toch kruipt ook haar Ierse erfgoed in haar werk en doet zich voelen in de blues en soul. “Ik vind het zelf moeilijk om dit te zeggen, maar mensen die mijn muziek beluisteren horen de Ierse wortels terug in mijn muziek. Misschien is het in mijn zang, waar je mijn Ierse tongval kan onderscheiden en wellicht is het in mijn gitaarspel waar ik veel van Ierse artiesten als Rory Gallagher en Thin Lizzy heb opgepikt. Ik weet het niet.”
Gráinne Duffy debuteerde met het album 'Out of the Dark'. Vorig jaar verscheen het hoog geprezen 'Test of Time'. “Ik ben blij dat de mensen het mooi vinden. Test of Time is een album waar ik als componist van liedjes ben gegroeid. Het heeft me een platform gegeven om meer en op andere plaatsen op te treden. Dat had ik niet verwacht, maar dat was voor mij als artiest geweldig. “Het heeft me de mogelijkheid gegeven om me te ontworstelen aan het roots blues cirkeltje en ook een breder publiek te bereiken. Straks gaan we verder met een nieuw album. We hebben al drie nummers klaar en opgenomen en twee nummers zijn klaar om te worden vastgelegd. Ik kan haast niet wachten om daar mee verder te gaan en in de studio aan de slag te gaan.”
Aan meer liedjes wordt gewerkt. Gráinne Duffy is druk aan het werken aan nieuw materiaal. “Ik schrijf liedjes vanuit mijn hart en vind inspiratie in mijn ervaringen en de dingen die ik het leven meemaak. Ik hou van het gevoel van aardse roots muziek en klassieke melodieën. Mijn componeren incorporeert dat. Mijn eigen toevoegingen zijn mijn eigen voorkeuren. De tuning en de akkoorden. Ik hou er van om open akkoorden en een open tuning te gebruiken, samen met rootstock melodieen, maar ik hou ook erg van experimenteren.
De eerste kans om Gráinne Duffy met haar begeleiding aan het werk te zien is op 19 oktober in De Amer in Amen. Wie niet kan of nog niet genoeg heeft van de Ierse muzikante met haar formatie kan op 21 november terecht in De Tamboer in Hoogeveen voor het Tamboer Bluesfestival.
Carrie Clark ontwijkt plassen in Leeuwarden en Steendam
LEEUWARDEN/STEENDAM – Voor veel muziekliefhebbers in het Noorden is het inmiddels een bekend gezicht. Carrie Clark doet Nederland aan met haar trio en geeft ook twee optredens in het Noorden. In Leeuwarden staat ze op 8 oktober in Paddy O'Ryan's in Leeuwarden en op 10 oktober bij Peter en Leni in Steendam. Het wordt een weerzien met oude bekenden deze 'The European Puddle Stomping Tour'. Terwijl ze bijna al in het vliegtuig zit vertelt Carrie Clark over haar aanstaande tour.
“Ik heb voornamelijk in het voorjaar door Europa getourd”, vertelt Carrie Clark vanuit Seattle. Mijn eerste Europese tour was wel in de herfst. Dat was toen ook in oktober en ik herinner me nog levendig hoe we de hele tour ons best moesten doen om plassen te ontwijken. Het was nat en regenachtig. Nu we weer in de herfst touren hebben we het maar 'The European Puddle Stomping Tour'gedoopt in de hoop dat we regen en grijs weer krijgen, zodat iedereen lekker naar binnen wil en genieten van de muziek. Een Europees publiek is vaak veel aandachtiger dan een Amerikaans publiek en dat is ook voor ons leuk."
Carrie Clark met haar trio is niet in één muzikale stijl te vangen. Blijmoedig springen ze op en neer tussen verschillende stromingen en combineren met hartelust. “Ik hou van veel verschilde stijlen en stromingen in de muziek. Wat het dichts bij me ligt is 'Americana country cabaret sass-a-frass'. Een beetje country, een scheutje jazz, een vleugje folk en dat dan goed mixen.”. Waarschijnlijk komt die brede muzikale belangstelling van huis uit. “Ik groeide op terwijl ik luisterde naar Willie Nelson, Johnny Cash, Abba, Crystal Gayle en Fleetwood Mac. Toen ik jong was wilde ik erg graag gitaar leren spelen, maar we hadden thuis een piano. Het werden dus pianolessen. Toen ik nog jong was ben ik er ook weer mee gestopt. Veel later speelde mijn toenmalige vriendje en huidige echtgenoot het liedje 'Saturday Sun' van Nick Drake op de piano voor me. Dat moest ik ook leren Ik heb de piano herontdekt en geniet nu erg van dit instrument en speel het graag.” Veel eigen werk van Carrie Clark is geïnspireerd door haar eigen ervaringen en de verhalen die ze hoort van anderen. Steeds staat haar antenne aan om ideeën op te pikken uit het alledaagse en van daaruit een liedje te schrijven. De kleine momentjes in het leven geven me de meeste inspiratie. Mensen zijn ongelofelijk boeiend en vertellen de meest wonderbaarlijke verhalen. Soms hoef je alleen maar echt te luisteren en open staan voor de verhalen om je heen op dat moment. Vaak krijg ik maar een half verhaal mee en dat geniet ik er van om de rest van het verhaal in te vullen.” Carrie Clark staat deze tour niet alleen op het podium. “Ik neem mijn 'fabulous bandmates' Dave Pascal op bas en accordeonist Rob Witmer mee. We gaan er leuke optredens van maken met plezier, een gulle lach en mooie muziek. En we willen het bier proeven. Jullie heben zoveel heerlijk bier in Europa. Ik hou zelf ook erg van huisconcerten. Het is vaak nog intiemer dan een café of concert podium. De artiest en het publiek delen dan echt de ruimte samen en dat levert voor beide een geweldige ervaring op.” Uiteraard kijkt Clark ook graag vooruit naar haar optredens in 'Paddy O'Ryan's' en 'Peter en Leni' 'Het is mijn vierde Europese tour en ook de vierde keer dat ik zal optreden in Leeuwarden bij Paddy O'Ryan's. Ik vind Baukje van Paddy geweldig en Leeuwarden is zo'n geweldig mooie stad. Het is echt een traditie om daar te spelen elke keer dat we in Nederland zijn. Peter van Zeijl heb ik tijdens mijn tweede Europese tour leren kennen. Hij werkte samen met Johanna Bodde van de radio. Johanna zette voor mij haar connecties in en hielp mij en mijn tourmate Camille Bloom ook aan een plek om te overnachten. We kenden niets en niemand dus dat was een geweldige uitkomst, want we wisten soms niet waar we de nacht moesten doorbrengen na een optreden. Peter heeft me toen voor de radio geïnterviewd en ik heb Leni ook leren kennen. We zijn al die jaren contact blijven houden en ik vind het geweldig leuk dat we deze tour ook bij hun op het podium staan in Steendam."
Het is al even geleden dat Carrie Clark een album uitbracht. Het laatste album is van 2011 en de Clark liefhebbers moeten nog even wachten. “Ik ben mama geworden van een geweldige kleine jongen die nu 18 maanden oud is en hij heeft me bezig gehouden. Ik was al bezig met nieuw materiaal voor hij geboren werd en ik begin nu weer in de stemming te komen en de mentale ruimte te vinden om dit weer op te pakken. Het is de bedoeling om volgend jaar weer de studio in te gaan en in 2016 weer een album uit te brengen. Ik heb nog wel vlak voor ik beviel een live album uitgebracht met de Lonesome Lovers. Dat album bevat liedjes van mijn eerdere albums en weet heel goed mijn blijdschap, opwinding en verwachtingen weer te geven van de aanstaande bevalling en het op de wereld zetten van nieuw leven.” Trotseer het grijze weer en de plassen.
Carrie Clark Trio treedt op 8 oktober op in Paddy O'Ryan's in Leeuwarden en op 10 oktober bij Peter en Leni in Steendam.
Gehaktballen en muziek brengen Mandy Fer en Dave McGraw terug naar Amen
Foto: Jenn Repp Photography
AMEN / BAKKEVEEN – Vorig jaar stonden ze ook al in De Amer in Amen en ook in 2014 doen ze naast een optreden op Muziekpodium Bakkeveen ook wederom De Amer aan. “We wilden vanwege de gehaktballen absoluut weer terug naar De Amer”, lachen Fer en McGraw. “Maar serieus”, we hebben daar vorige keer een heel speciaal optreden gehad met geweldig publiek. Het is een erg intieme zaal en je hebt echt het idee dat je als artiest het contact kan leggen met je publiek. We vinden het ook een geweldig pand om in op te treden.”
Mandy Fer en Dave McGraw hebben een groeiende populariteit in Nederland net als veel andere Americana artiesten. Hun tour vorig jaar was succesvol en dit jaar stonden ze al op Take Root, en op tal van andere podia staan nog op het programma. “We hebben zelf veel te danken aan Sandra en Luciano van Lucky Dice Music, onze hard werkende agenten. Zij geloofden in onze muziek en hebben hard gewerkt om deze onder de aandacht te krijgen. We zijn door de Birds of Chacago bij Lucky Dice geïntroduceerd. Naar ons idee appreciëren Nederlanders de authentiekheid van niet commerciële muziek. Veel America hier is 'rootsy folk' grotendeels geworteld in akoestische muziek met zo min mogelijk productie. Rauw en eerlijk. Deze muziek wordt vaak gespeeld in kleine intieme zaaltjes, waar publiek en artiest samen komen in de muziek. Geen flitsende lichtshows of dramatische voorstellingen. Mensen die een avond met elkaar doorbrengen van mens tot mens.” Het rauwe en eerlijke komt ook terug in MARITIME. “Het album is opgenomen in een huis op een eiland in het Noordwesten van de staat Washington, midden in de bossen op het eiland. Het zou veel makkelijker zijn om de liedjes op te nemen in een studio op het vasteland, maar we hebben er voor gekozen om de studio naar het eiland te brengen. Dit met als doel om de essentie van de liedjes zo 'echt'als maar mogelijk is op te nemen. Alle liedjes werden, met hulp van de eilandbewoners, opgenomen in een mijl afstand van onze 400 vierkante meter groot huis waar we wonen en onze muziek schrijven.”Het loonde qua resultaat de moeite, want niet alleen is het duo zelf erg tevreden, maar ook de receptie van Maritime in de pers en bij het publiek is zeer goed. Liedjes laten ontstaan uit de omgeving, het pad dat je aflegd, de mensen die je ontmoet, dat is wat bedide altijd gedaan hebben. Veel liedjes zijn afkomstig uit de reizen die beide maakten. “We zullen altijd beïnvloed worden door wat we aantreffen, de omgeving en onze persoonlijke ervaringen. We zijn verbonden daarmee en zullen dat altijd blijven. Het is onmogelijk voor ons om de wereld om ons heen buiten te sluiten van de liedjes die we schrijven. We leven in het woud op een boerderij op een eiland en dat maakt wie we zijn. Het schrijven van liedjes over computers en vliegende auto's ligt niet zo voor de hand, maar wie weet.
Dave McGraw en Mandy Fer staan als Americana duo te boek, maar denken zelf niet in genres. “We hebben het label Americana en folk gekregen, maar ik denk dat wse met het huidige album wel de grens van dat genre hebben opgezocht en overschreden. We houden niet zo van dat stickertje van je bent dit of je bent dat. Vroeger luisterden we ook naar heel verschillende soorten muziek. Rock 'n Roll, regae en jazz, we luisterden er vroeger naar en doen dat nog steeds.”
“Als duo zijn we ontstaan in Noord Arizona in de stad Flagstaff. Daar hebben we elkaar ontmoet . Want we woonden daar beide en daar zijn we samen muziek gaan maken. De eerste keer dat wse samen optraden was in het voorprogramma van Po' Girl w/ Allison Russell & JT Nero. We hebben heel veel geleerd van het kijken naar onze voorgangers en leraren als ze optraden. Iedereen heeft zijn eigen zijn en zijn eigen aanpak in het omgaan met het publiek. Ik denk maar dat we allemaal sponsen zijn en al die ideeën in ons opnemen en gebruiken bij de groei van ons als artiesten.”
De huidige tour voert het duo naast Amen en Bakkeveen ook nog langs een aantal Belgische, Duitse en vooral veel Britse podia. “Dat touren blijven we ook doen om onze muziek met de wereld te delen. We sluiten nu bijna een 'Kickstarter' campagne af waarbij we middelen hebben ingezameld om onze muziek uitgebreid te promoten in de Verenigde Staten. Daar zijn we heel blij mee en vol verwachting wat betreft de resultaten. We staan klaar om keihard te werken en er nog een schepje boven op te doen als dat nog niet genoeg is. We treden op en schrijven veel liedjes. Daarnaast ben ik Mandy begonnen om me de banjo eigen te maken, misschien lukt me dat wel Dave denkt er over na om te gaan reizen en ontwikkelingswerk te gaan doen in de toekomst. Wie weet? “Het is inderdaad toekomst muziek. De muziek die Dave McGraw en Mandy Fer klinkt in ieder geval in Amen en Bakkeveen.
Dave McGraw en Mandy Fer treden 19 september op in De Amer Bin Amen en 27 september in Muziekpodium Bakkeveen in Bakkeveen.
Jesse Hanson: “De viool is een onderdeel van mijn identiteit”
Foto: Nick DiNatale Photography
GRONINGEN – Dit jaar won Jesse Hanson de '2014 Singer Songwriter award' van wearelistening.org. Een prachtige stimulans voor de nog erg jonge Amerikaanse die op dit moment bezig is met een concertreeks door Europa. Dat doet Hanson samen met Siv ( Siv Jacobsen), een Noorse singer songwriter. Op 6 september doet het duo Groningen aan in het kader van de concerten georganiseerd door Wishfulmusic. Vanuit Duitsland vertelt de Bostonse over haar tour en plannen en over haar liefde voor de viool.
“It's going GREAT!”, jubelt Jesse Hanson met stemverheffing over haar huidige tour. Dit is mijn eerste Europese tour als singer songwriter. In heb in het verleden met een orkest een aantal optredens in Engeland verzorgd, maar dat is heel wat anders en telt niet in dit kader. Tot nu toe hebben we vooral opgetreden in Duitsland en dat is niets dan 'awesome' geweest. Siv en ik hebben elkaar leren kennen in Boston. Ze studeerde aan het Berklee College of Music en ik woon in die buurt. Ik ben naar een optreden van Siv geweest en heb haar nadien een berichtje gestuurd omdat ik zo in de ban was van haar en haar muziek. Zo zijn we in contact gekomen en de rest is geschiedenis, zoals ze dan zeggen. Voor de optredens hebben we een mooi systeem. Ik open het optreden en doe eerst een set met mijn eigen nummers en dan neemt zij het over en speel ik viool om haar te begeleiden. Ik denk dat onze muziek erg goed samengaat, ondanks dat we heel verschillende stijlen hebben. Het komt er erg goed uit in ieder geval.” Voor haar loopbaan in de popmuziek heeft Jesse Hanson een degelijke opvoeding in diverse soorten muziek gehad. Klassiek, fanfare en dat heeft ze van huis uit meegekregen. Ze speelt dan ook diverse instrumenten. Naast de viool, speelt ze onder andere gitaar en trompet. “Mijn muzikale achtergrond is een strict klassieke leerschool op de viool. Mijn ouders zijn erg muzikaal en wilden graag dat ik één instrument goed leerde bespelen. Ik heb daarom zo'n veertien jaar privé vioolles gehad. De viool is dan ook erg belangrijk voor me en is een onderdeel van mijn identiteit” Na haar fanfare tijdperk op 'highschool' kwam Hanson in 'The Burnsides' terecht. Haar eerste schreden op het gebied van de popmuziek. Het spelen met The Burnsides was zoveel plezier. Daarin heb ik zoveel lol gehad. Ik hou er van om in bands te spelen. Op dit moment heb ik naast mijn solowerk ook nog een band genaamd 'Jesse Hanson & The Foundation'. Het kan erg bevrijdend zijn om met veel muzikanten samen muziek te maken. Ik ben een mensen mens, dus ik hou er van.” Toch ging Hanson na haar Burnsides' periode ook solo. Ook dat bleek uitstekend bij haar te passen, gezien haar onderscheiding. Dan is het gebruik van loop apparatuur een oplossing om meer muzikale mogelijkheden te hebben. In de Verenigde Staten maakt Hanson hier veel en graag gebruik van. “Thuis gebruik ik het loop station vooral om met mezelf viool te spelen bij optredens, dat is een fantastische mogelijkheid. Helaas heb ik geen kans gezien de apparatuur mee naar Europa te smokkelen, maar thuis gebruik ik de loop zo'n 30 procent van een optreden. Het is dus normaal een heel belangrijk onderdeel van een gig.” Naast haar eigen werk is Jesse Hanson ook vaak te horen als studiomuzikant op andermans werk. “Need strings? - Get a whole string quartet in one.” is haar leuze. Zo werkte ze voor tal van collega's in heel verschillende genres. Ik vind het geweldig om voor anderen als studiomuzikant te werken. Het is een geweldige manier om mijn netwerk uit te breiden. Ik heb medt geweldige artiesten gewerkt die vrienden zijn geworden en met wie ik samen optreedt.” Haar eerste album verscheen vorig jaar. Op “Back to Boston”laat ze haar kunnen zien. Een album dat veel geprezen wordt. “Back to Boston”is nu zo'n anderhalf jaar geleden verschenen. Het album doet het erg goed. Vooral in Europa is het heel erg goed ontvangen, wat natuurlijk geweldig is. Ik werk nu aan een opvolger. Als ik na de tour weer thuis ben, ga ik haast achter zetten, zodat ik het project snel kan afronden als ik terug bent in de States.”Maar voor ze in de States is moet ze eerst nog samen met Siv in Groningen optreden en staan nog data op de agenda voor optredens in Nederland, België, Frankrijk, Duitsland en Denemarken.
Roos Blufpand: “Ik vind het geweldig hoe muzikanten grote gevoelens om kunnen zetten in prachtige muziek"
VLIELAND - Roos Blufpand is 'hot'. Haar album 'Ik ben' is pas uit en krijgt lovende kritieken. Tot eind oktober is ze een druk bezette vrouw met tal van optredens en previews van haar muzikale theatershow 'Tijd voor Thee'. Het gaat goed met Roos. De singer songwriter staat met een akoestische show op 22 augustus op het eiland Vlieland. In november en december zal het werk vooral achter de schermen plaatsvinden en dan in 2015 moet ze gaan scoren met haar theatershow en zal ze op 26 maart onder andere in De Harmonie in Leeuwarden staan.
“Vroeger heb ik een blauwe maandag op een kinderkoor gezeten en ik heb als jong meisje vele jaren op toneel gezeten. Muziek en toneelspelen was wel echt iets waar ik het meest naar uitkeek in een normale week”, verklaart Bulfpand waarom ze niet net als zoveel collega's in het singer songwriter genre in kroegen en zaaltjes speelt. Een voorliefde voor de combinatie en in haar tiener jaren werd de knoop definitief door gehakt. “Pas halverwege de middelbare school ben ik mede dankzij mijn muziekdocent erover na gaan denken om serieuzer met muziek aan de slag te gaan. Ik schreef toen al zelf liedjes en gaf mezelf ook al wel op bij open podia. Ik ben toen de vooropleiding Muziektheater op het conservatorium in Arnhem gaan doen. Nu ben ik net afgestudeerd aan de opleiding Singer/songwriter op het conservatorium in Enschede.”.
Een stap die van huis uit werd gestimuleerd. “Ik kom uit een familie waar altijd muziek werd gedraaid”, aldus Roos Blufpand “Mijn moeder en stiefvader zijn van de Classic Rock en Blues en mijn vader van Stef Bos en Surinaamse muziek. In de familie van mijn moeder werd vaak gezongen en muziek gemaakt. Van jongs af aan wilde ik al zingen en muziek maken. Ik vond het altijd al geweldig hoe muzikanten grote gevoelens om konden zetten in prachtige muziek. Dat wilde ik later ook. En dat wil ik nu nog steeds. Ook in haar keuze voor instrument wijkt Blufpand af van de op gitaar tokkelende singer songwriter. Haar instrument is de piano. “Het spreekt denk ik voor zich dat ik de piano een prachtinstrument vind. Ik heb altijd erg van Chopin gehouden. Van die muziek word ik helemaal rustig. Toen ik 7 was, wist ik al met honderd procent zekerheid dat ik op pianoles wilde. Waarom ik dat toen zo graag wilde, weet ik eigenlijk niet meer, maar ik heb nooit spijt gehad voor deze stellige keuze!” 'Tijd voor Thee”heet het theaterprogramma van Roos Blufpand. “Mijn liedjes zijn luisterliedjes. De teksten zijn erg belangrijk. Dat komt het beste tot zijn recht in een sfeervol theater. Ik houd van theater. Zowel om in het publiek te zitten als om zelf in de spotlights te staan. Zoals ik al vertelde, heb ik een beetje een theatrale achtergrond en dat hoor je nog wel terug in mijn liedjes.”
Thee klinkt wel erg braaf, maar daar is Blufpand het niet mee eens. “Braaf? Nee hoor.”, klinkt het gedecideerd. “Thee is voor mij niet meer dan een symbool voor rust nemen in de dagelijkse drukte. Soms even een moment om stil te staan bij wat je belangrijk vind en wie je bent. Kwetsbaar durven zijn. Niet dat ik daar nou zo goed in ben, maar ik vind het een interessant gevecht. Een moment op de dag om zaken te relativeren en om te beseffen dat je ‘ook maar gewoon een mens’ bent, net als iedereen. Bovendien gaat natuurlijk niet alles over thee, er is bijvoorbeeld ook ruimte voor alcohol en swingende heupen....”
Het nieuwe album 'Ik ben' is net uit. Een album dat erg goed ontvangen is en Roos Blufpand landelijk heeft neergezet. “Vorig jaar zomer ben ik druk aan het schrijven geslagen. Het thema kwetsbaar durven zijn kwam steeds vaker in mijn liedjes terug. Zoals bij ‘Ik ben’ en ‘Afscheid’. Veelal zijn het liedjes over kleine gebeurtenissen die ik zelf meemaak of die ik om me heen zie gebeuren. Liedjes zitten eigenlijk overal verstopt. Het is een kwestie van je ogen ervoor te openen en dan gaat het vanzelf. We hebben er bewust voor gekozen dat het zoveel mogelijk een ‘live’ beleving weergeeft. De meeste liedjes hebben we daarom allemaal tegelijk opgenomen en ook de arrangementen, die van groots en bombastisch naar klein en kwetsbaar wisselen, hebben we expres zo divers gehouden, net zoals in de theatershow. Tijdens het opnemen was het motto: perfectie is saai, het gaat om de energie. We zijn heel blij met de prachtige recensies. De reacties vanuit het publiek zijn ook erg positief en soms erg ontroerend. Het gebeurt steeds vaker dat ik berichten krijg van mensen waarin ze hun lief en leed met mij delen, omdat mijn muziek veel bij hen losmaakt. Dit soort reacties, na shows of in de mail of op de social media, motiveren mij enorm.”
“Als uitvoerend muzikant ben je veel met jezelf bezig”, vervolgt Blufpand, “maar door de reacties van het publiek krijg je weer het gevoel dat je het niet alleen maar voor jezelf doet. Zoals ik al eerder zei, ik vind het fascinerend dat je als muzikant grote gevoelens in een liedje kunt stoppen waarmee je anderen kunt raken. Natuurlijk ben ik bezig met het schrijven van nieuwe liedjes, dat stopt eigenlijk nooit. Een nieuwe plaat? Ik weet nog niet wanneer, maar ik verwacht dat deze binnen twee jaar zeker zal verschijnen.” Op Vlieland speelt Roos Blufpand een akoestische show. “We gaan de gehele theatershow Tijd voor Thee uitvoeren, maar dan zonder bas en drums. De bezetting die dan overblijft, bestaat uit twee achtergrondzangeressen, gitaar, cello en ik zing natuurlijk vanachter de piano.
Amper 21 is Roos Blufpand en nu al op de drempel van de doorbraak naar het grote publiek. Het gaat erg snel met de jonge artieste. Zelf ervaart ze haar jeugd als een pre. “Ik denk dat het een voordeel is dat ik jong ben. Soms heb ik nog een wat naïeve kijk op het leven. Maar zolang het kan, ben ik graag een tikje naïef. Ik zie de wereld graag door een roze bril. Zonder roze bril is het moeilijk om te genieten van de kleine mooie dingen in de wereld. Dat wil niet zeggen dat ik de negatieve zaken niet zie. Natuurlijk zie ik dat het leven eindig is en natuurlijk beangstigt het ook mij wat het lot te bieden heeft voor zowel mijzelf, als voor mijn geliefden, als voor de rest van de wereld. Maar ik geloof dat het goed is om je ondanks dat onbekende lot, los te maken van de tijd en te leven in het hier en nu. En die positieve boodschap geef ik graag door in de vorm van trieste, luchtige, vrolijke, dramatische en verhalende liedjes. Het nadeel is misschien dat ik relatief weinig levenservaring heb, maar hé, die ervaring komt vanzelf! Zoals ik al eerder zei: liedjes zitten overal verstopt. Er is zoveel om over te schrijven. De dag dat ik geen onderwerp meer heb om te schrijven ligt nog ver weg. En mocht die dag komen, dan schrijf ik daar wel weer een lied over.” Voorlopig kunnen we nog veel verwachten van dit muzikale en theaterale talent.
Roos Blufpand staat op 22 augustus op Podium Vlieland Op 26 maart 2015 komt ze met Tijd voor Thee naar De Harmonie in Leeuwarden.
The Mudbirds brengen niet de geijkte blues
OUDE BILDTZIJL/GIETEN – De Friese inbreng voor de Hondsrug Blues dit jaar bestaat uit The Mudbirds. Overbuurmannen Rene Tweehuysen en Alan Laws kwamen als import Friezen tegenover elkaar te wonen. Al snel bleek bij beiden een diepgewortelde liefde voor muziek en vooral de Blues. Het duurde nog twee jaar voor de gemaakte afspraak om eens samen te gaan spelen gestalte werd gedaan, maar daarna wilden beide ook niets anders meer en was The Mudbirds een feit. De formatie staat voor drie dagen Hondsrug Blues. “Stuwende blues ritmes”, beloofd Rene Tweehuysen aan de bezoekers.
“Het begint allemaal bij de jazz platen die mijn vader speelde”, vertelt Tweehuysen. Dat was toch een bron van inspiratie. Ik had ook nog twee broers waarvan de één saxofoon speelde en de andere gitaar. Dat heb ik allemaal meegekregen. Vanaf mijn 18de ben ik gitaar gaan spelen. Aanvankelijk vooral de elektrische gitaar en af en toe akoestisch. Ik was heel actief in de Utrechtse muziekscene en speelde in een aantal new wave bandjes. De blues bleef echter steeds de basis waarna k terug keerde.” De liefde voor de gitaar en de muziek bleef, maar en jaar of 10 geleden kwamen de Dobro en de Slide gitaar in beeld bij Rene Tweehuysen. “Ik kwam in contact via een vriend met de Britse folk en de Americana. De lapstyle sprak me erg aan. Later kwam daar de bluegrass bij. Ik speelde in een aantal bands en legde me toe op de dobro en de slyde. In Friesland waren een aantal bands die ook in de richting speelden die mij aansprak. In Oude Bildtzijl had ik Alan Laws als overbuurman. Al gauw ontdekten we een gemeenschappelijke liefde voor muziek. Hij speelde mondharmonica en gitaar en zingt daarbij We spraken af om ook eens samen te gaan spelen, maar door drukte bleef dat er een beetje bij. Uiteindelijk na zo'n twee jaar kwam dat er toch van. Hij hield ook erg van de blues en daaruit is The Mudbirds ontstaan.” The Mudbirds brachten de prima ontvangen CD 'Slick Blues' uit. “Je merkt dan toch dat het erg handig is dat Engels de moedertaal is van Alan. Hij is weliswaar al zo'n twintig jaar in Nederland, maar corrigeert toch de teksten en de zang. Op de plaat staan een aantal eigen nummers en een aantal met een flink Mudbirds sausje overgoten traditionals die we hebben bewerkt. Dat album verscheen een aantal jaren geleden, maar we hopen eind dit jaar een nieuw Mudbirds album te laten verschijnen. We zijn nu bezig met een aantal proefopnames voor de de nieuwe cd. We willen het eerlijk gaan opnemen. Het moet klinken zoals we live ook klinken. De Dobro met de mondharmonica is niet een voor de handliggende combinatie, maar het past wel erg mooi bij elkaar”.
Naast muzikant is Rene Tweehuysen ook schilder en tekenaar of eigenlijk is het andersom. In de jaren '80 stond ik voor de keuze of de kunst in voor mijn beroep of de muziek. Ik heb toen gekozen voor de kunst en verdien met veel plezier mijn geld als schilder en tekenaar, maar naast de schildersezel staat altijd wel een gitaar en die komt ook elke dag wel in handen. Schilderen en muziek zijn voor mij onlosmakelijk verbonden. Met muziek kun je ook weer beelden creëren en sferen oproepen. Muziek en beeld versterkt elkaar.”
Op Hondsrug Blues zal The Mudbirds elke dag een optreden verzorgen. “We gaan onder andere een aantal nummers van onze nieuwe CD spelen. Het zijn nummers in een stuwend blues ritme. We gaan af van de traditionele paden met aparte ritmes en onverwachte overgangen. Wat ook anders is zijn de decibellen. Vaak verwacht een bluesfestivalganger toch een flink volume, maar het liefst spelen wij toch akoestisch, dus dat zal van beide kanten even aftasten worden.”
In 2012 bewees The Mudbirds hun potentie. Met de winst in de Dutch Blues Challenge werd de formatie afgevaardigd naar de International Blues Challenge in Memphis, USA. “Dat was een fantastische ervaring en geweldig om mee te maken.” Goed genoeg voor Memphis is dat ook goed genoeg voor Gieten. De Nederlandse blues klinkt vaak het lekkerst in Drenthe en daar horen The Mudbirds zeker bij.
The Mudbirds treden op 8, 9 en 19 augustus op tijdens Hondsrug Blues in Grieten Op 25 oktober staat het duo in Spijkerboor
Sinner Songwriter Daisy Chapman heeft een donker randje
STEENDAM – Peter en Leni van Zeijl boeken in hun podiumcafe in Steendam met regelmaat artiesten die toch iets meer te bieden hebben dan een deuntje en een praatje. Het echtpaar boekt kwaliteit en heeft in korte tijd naam gemaakt met een deskundig publiek en regelmatig fenomenale optredens. Met Daisy Chapman lijkt er weer een spraakmakende Britse artieste haar opwachting te maken aan de oevers van het Schildmeer. Een Sinner Songwriter. Daisy Chapman zingt liedjes met een donker randje.
“Ik heb mezelf de naam van 'Sinner Songwriter' gegeven om me te onderscheiden van andere singer songwriters”, legt Chapman uit. “Ik ben natuurlijk ook wel een singer songwriter. Ik schrijf en zing liedjes. Maar ik speel met het feit dat mijn teksten en muziek vaak en donker randje hebben, haast sinister op zijn tijd. Het is een aanduiding die me toch net even onderscheid van andere singer songwriters die er zijn.”
Het is niet de eerste keer dat Chapman in deze omgeving optrad. Zo'n drie jaar geleden stond ze in Groningen. “Vorig jaar heb ik nog in Leiden en Maastricht samen met mijn violist en drie jaar geleden in Groningen. Ik heb vrienden in Groningen en Den Haag. Ik vind het belangrijk om ook regelmatig bij hen in de buurt op te treden. Mijn platenmaatschappij in Duitsland heeft de show in Steendam voor me geboekt. Het is een podium dat bekend staat voor zijn rustige akoestische optredens. Dat past erg bij de muziek die ik speel. Ik kijk erg uit naar het optreden.”
Daisy Chapman trad niet alleen in Nederland op, maar betrad podia in de hele wereld. Vooral in Duitsland is de Britse erg populair, maar ook een land als China lijkt te vallen voor de muziek van Chapman. “Ik hou er van om door de wereld te toeren. Hoe mijn muziek ontvangen wordt is steeds weer anders. Zonder twijfel is Duitsland de plek war ik de meeste populariteit geniet. Ik heb daar nu sinds zes jaar heel veel steun aan mijn platenlabel en een goede boekingsagent. De laatste tijd heb ik ook in Frankrijk gespeeld en kijk er naar uit om op meer plekken in Europa op te treden. Dit jaar ben ik in Italië geweest en dat was een harde noot om te kraken. Toch waren de Italianen erg dankbaar dat ik hun land bezocht om mijn muziek met hen te delen.”
Naast haar solo en duo werk is Daisy Chapman ook lid van de band Crippled Black Phoenix en met deze progressieve rock band deed ze China aan. “In China kreeg ik veel reacties op mijn stem. Sindsdien krijg ik ook solo veel reactiesen fans uit dat deelvan de wereld. Mijn laatste album is ook uit gekomen in Zuid Koreaen ik hoop daar binnen kort ook een paar optredens te kunnen gaan doen. De Verenigde Staten is een heel moeilijke markt om in door te breken. Met mijn versie van Rihanna's 'Umbrella' lijken ze echter in hun hart te hebben gesloten. High School kinderen gebruiken mijn uitvoering voor optredens in het hele land”, onthult Daisy Chapman.
Als jong meisje was het Bruce Hornsby en Elton John die haar als het ware een muzikale opvoeding gaven. “Muziek is altijd deel van mijn leven geweest vanaf een hele jonge leeftijd. Al snel schreef ik zelf liedjes en ontwikkelde mijn pianospel en op school kreeg ik zanfles, zodat ik ook mijn stem ontwikkelde. Bruce Hornsby met 'The way it is', was één van de eerste liedjes die ik leerde spelen op de piano. Ik trok het helemaal uit elkaar om te zien hoe de opbouw was. Het is een heel vrolijk liedje, een 'toe tapper'. Mijn eigen werk is nooit zo vrolijk geworden. Ik heb in mijn vroege jeugd te veel naar Elton John geluisterd en later naar Tori Amos om ooit nog een blij en onbezorgd liedje te kunnen schrijven.”
“Ik had als doel om piano te spelen en mooie luisterliedjes te zingen op het podium. Naast mijn solo werk wilde ik ook erg graag in een band spelen. Dat was een perfect contrast toen ik voor Crippled Black Phoenix werd gevraagd. Op reis met een kudde kerels en harde muziek spelen voor honderden mensen. Ik zou het niet anders willen dat contrast. Ik was altijd bezig om mijn muziek rondom mijn werk in te passen. Je moet tenslotte ook de rekeningen betalen. Mijn thuishaven is Bristol en op het moment dat ik daar een goede basis had gelegd voor mijn muzikale werk heb ik me volledig aan de muziek gewijd. Ik heb ontslag genomen van mijn werk en ja gezegd tegen elke kans die ik kreeg. Ik heb een album opgenomen, arrangementen gemaakt en ben gevraagd als pianiste voor Crippled Black Phoenix. Ik heb nooit meer om gekeken. Als je jezelf de kans geeft om muzikant te zijn is het verbazingwekend hoeveel mogelijkheden er zijn als je niet gebonden bent door een 9 tot 5 levensstijl.
Het succes lijkt ook te komen door haar laatste album 'Shameless Winter.' “Shameless Winter'is erg succesvol. Bij de lancering van het album was de zaal uitverkocht. Later heb ik ter promotie nog een concert op een kerkhof gegeven en ook dat was uitverkocht. De voorverkoop liep als een trein en in Duitsland werd het album direct opgepikt en verkocht ik zelfs grotere zalen helemaal uit. Ik schreef het album tijdens een Winterse tour door Europa, waarbij ik genot van de kou en de vorst in Februari. Onderweg luisterde ik veel naar naar Agnes Obel, Regina Spektor en Nick Cave. Voor mijn teksten had ik de inspiratie van de unieke verhalen van de passagiers van de Titanic. Er werd stil gestaan bij het feit dat die ramp 100 jaar geleden was en bijvoorbeeld 'Mrs Harts Premonition' op het album is daarop geïnspireerd,” besluit Daisy Chapman.
Daisy Chapman treedt op 25 juli op bij Peter en Leni in Steendam.
The Dolmen laat Keltische energie stromen
BAD NIEUWESCHANS – Na een succesvol optreden op Rapalje Zomerfolk is The Dolmen binnenkort terug in Groningen. Op het Keltisch Midzomer Festival op 4, 5 en 6 juli in Bad Nieuweschans is de band de hoofdact van het muzikale programma. Leadzanger en The Dolmen oprichter Taloch Jameson vertelt vanuit Weymouth graag over zijn folk/piraten band voor hij de zeilen hijst naar Nederland.
“The Dolmen is vooral een originele band met een rustieke stijl van Keltische, piraten en folk liedjes op het repertoire”, vertelt Jameson. .”The Dolmen is begonnen als een Keltische band om twee redenen. In de eerste plaats omdat we sterk leunden op de historische nalatenschap van de Kelten en in de tweede plaats omdat deze muziek een betovering bevat die in verbinding staat met onze ziel. Keltische muziek is rauw en echt, net als de hartslag van gewone mensen. Ongeacht welke taal we spreken of welke kleur onze huid heeft zijn we allemaal mensen en muziek is een geweldige manier waarmee we onszelf uitdrukken. Folk muziek kan je laten dansen en laten huilen. Het ademt emotie van magische nostalgie en pakt de momenten uit het echte leven die er toe doen. Ik geloof dat veel mensen in heel Europa juist van deze Keltische muziek genieten alleen al omdat ze de ziel en de krachtige oude energie er van voelen.”
Met veel energie en plezier staat The Dolmen op het podium met Jameson als middelpunt, maar met een prima band om zich heen. Taloch Jameson op gitaar, wordt vakkundig ondersteund door bassiste Kayleigh Marchant die ook zingt, Josh Elliott op gitaar en zang, Chris Jones op drums en violist Matt Tarling. “We schrijven veel van ons werk zelf en zijn er trots op dat onze liedjes een plaats krijgen in de steeds verder uitdijende catalogus van de folk muziek. We spelen ook een aantal oude traditionele liedjes. Die spelen we met erg veel plezier en ik denk altijd maar dat deze melodieën ons hebben uitgezocht in plaats van wij hun.”
The Dolmen staat voor een feestje op en voor het podium, wat ze een veel gevraagde festival band maakt. Toch is het niet alleen feest. Her en der klinkt ook een serieuze noot. “Zo nu en dan geven we via onze composities en onze muziek onze zorgen door. Het menselijke ras is in staat tot prachtige dromen, maar slaagt er ook in om de vreselijkste nachtmerries te bewerkstelligen. In de aloude traditie van de Bard is er een mate van ernst en waarschuwing in de liedjes en de teksten die hun sporen achter laten in het geweten van de luisteraar, maar het leven moet ook geleefd en genoten worden. We hebben het motto: “Dansen is leven” en het is ook en het is ook de taak van de Bard om dit facet in zijn muziek naar voren te brengen. Het gevoel van blijdschap en geluk. We spelen graag voor een publiek dat de Keltische gedachte en muziek weet te waarderen.”
The Dolmen heeft met 'The Banquet' en 'Ballad of Cape Clear' in korte tijd twee albums uitgebracht. Toch zijn er alweer plannen voor nieuw werk. “We hebben deze twee albums nu 'out of our system'. We gaan er nu van genieten om deze liedjes live op het podium te zetten en onderzoeken hoe we ze optimaal kunnen vertolken. Maar we werken aan een derde album welke erg uniek is en waar we nu al twee jaar mee bezig zijn. Het heeft als titel "NUADA God of the Sun" We hopen dat het klaar op de markt is met de kerst periode.”
Wat opvalt is dat elk van de band leden een element moet voorstellen. Taloch Jameson is 'spirit'. Kayleigh Marchant water en de andere bandleden vuur, aarde en lucht. “We zien onszelf als de punten van een pentagram en elk lid is verbonden met een element en zet dit element in zichzelf om in de muziek door zijn of haar spel. Als alle elementen op het podium zijn verenigd en we daardoor een uniek geluid en optreden kunnen brengen werken we als eenheid.”
The Dolmen hoewel alleraardigst en vriendelijk in het dagelijks leven zien er uit als een stel piraten. Piraten hebben een schat. Waar bestaat de schat van The Dolmen uit? We hebben een geweldige schatkist met betoverende zielen. De kist is verstopt in het land tussen fantasie en werkelijkheid en als we ons er voor openstellen is hij vol met liederen en muziek. Een werkelijk fantastische schat”, besluit Taloch Jameson. Wie de schatkaart volgt komt in Bad Nieuweschans uit.
The Dolmen is te zien op het Keltisch Midzomer Festival op 4, 5 en 6 juli in Bad Nieuweschans
Scrum viert decennium met festival
KAMPEN – “Sommige dingen gebeuren gewoon”, haalt Robin Slutter het begin van Scrum zich voor de geest. De energieke frontman van de formatie stond mede aan de wieg van de band die in Nederland, maar ook in de veel andere landen van Europa inmiddels een grote populariteit geniet met de powerfolk die op het podium wordt neergezet en met meer ingetogen theatervoorstellingen. De sommige dingen die gebeuren was in 2004 en dus viert de band dit jaar het tienjarig bestaan. In het najaar op 5 en 6 september wordt het jubileum gevierd met Fields of Folk in Kampen en ook zal Scrum als één van de hoofdacts staan op het Irish Folk Festival op 27 september in Hoogeveen.
Skottie, zo kennen de Scrum volgers Robin Slutter, heeft de liefde voor de Britse folkmuziek in zijn hart gesloten. Dat hij van zijn passie zijn muzikale broodwinning heeft kunnen blijkt een beetje toeval. “Scrum is ontstaan uit muzikanten die op dat moment in 2004 geen van allen in een vaste band speelden. Via via kenden de meesten van ons elkaar en we besloten een band op te richten die zich zou gaan richten op rock/punk met Schotse en Ierse folkinvloeden. Het had niet echt een speciale reden; sommige dingen gebeuren gewoon.”, vertelt Slutter die naast de leadzang zich ook laat gelden op gitaar, banjo en zelfs op doedelzak.
Sinds The Dubliners en The Pogues en zoveel andere bands staat de Ierse folkmuziek en daarvan afgeleid ook andere Britse folkmuziek weer in de belangstelling. Alleen al in Noord-Nederland zijn naast verschillende festival ook tal van losse optredens in het genre. Skottie stelt dat in die jaren deze muziek altijd zijn populariteit heeft behouden. “Ik denk niet dat je kunt spreken van een verandering of toename/afname in de interesse voor folkmuziek. Of je vindt het leuk, of niet. Scrum richt zich op de groep die van de crossover-variant houdt, maar in het theater ook op de groep die van de puurdere vorm van folk houdt. Ik denk dat de kracht zit in het herkenbare en het toegankelijke. Folk is niet de moeilijkste muziek om te maken, alhoewel ook daar natuurlijk uitzonderingen zijn. Het is een gevoel en hier geldt wederom: je vindt het leuk of niet.” Het aantal Schotse, Ierse en Britse liederen, soms van eeuwenoud, waaruit Scrum kan putten is groot, maar eigen werk gaat een steeds grotere rol spelen. “Er zullen nog genoeg mogelijkheden zijn in de traditionele liederen en we zullen er altijd wel iets uit blijven putten om te spelen of ter inspiratie, maar door de jaren heen is eigen werk een steeds prominenter rol gaan spelen.”
Op het podium bij festivals en losse optredens staat er een band boordevol daadkracht en energie met een professioneel opgezette show. Naast Slutter zorgen Marco Hulsebos op bas en te herkennen aan zijn opvallende schoenenkeuze, Fred Bronius op doedelzak en tinwhistle, Robin Abma op gitaar, Oscar Persijn op drums en Corné van Woerdenkom op viool voor een zeer uitbundig powerfolkfeest. De andere kant van het verhaal is het Theater. Scrum bracht al twee keer een theatertour uit, waarbij dichter bij de oorsprong wordt gebleven en meer ruimte is voor gevoelige liederen, in het theater soms ook gezongen door Laura Slutter. “We zijn al sinds 2010 met twee theatershows aan het touren geweest. Hieruit mag duidelijk zijn dat het ons bevalt! We zullen dan ook daar mee doorgaan. Vanaf eind 2014 zullen we met een nieuwe voorstelling de theaters weer in duiken. Theater en festival zijn in ons geval absoluut niet met elkaar te vergelijken. De intentie is geheel anders, als ook het publiek. Toch zijn beide disciplines erg leuk om te doen! Het tienjarig bestaan van Scrum wordt groots gevierd met 'Fields of folk. Scrum's 10th Anniversary Festival in Kampen. “We zijn als festivalband begonnen en zullen dat altijd blijven. En wat is mooier dan je tienjarig jubileum te vieren met een feestje in de vorm van een festival, dat qua programmering in het verlengde ligt van wat Scrum ook doet? Oftewel: van kleine, gevoelige liedjes tot stevige, harde en recht-in-de-bek powerfolk songs. Garant voor een feest! Verder wil ik er nog niet teveel over kwijt, maar de bedoeling is in ieder geval dat het een gezellig muziekweekend moet worden, met goed eten en drinken en een camping die grenst aan het festivalterrein”, kijkt Robin 'Skottie' Slutter vooruit naar de verjaardag.
Scrum staat op 5 en 6 september op Fields of Folk in Kampen en op 27 september op het Irish folk Festival in Hoogeveen. .
Luke Winslow King: 'Delta Blues is mijn levensstijl'
NEW ORLEANS/BORGER – Luke Winslow King en Esther Rose maakten veel indruk vorig jaar toen ze het podium deelden met Pokey Lafarge in de Oosterpoort en zonder Pokey een fijn optreden gaven in Iduna in Drachten. In het kader van Roots on the Road staan Winslow King en Rose op vrijdag 8 augustus op het podium van VanSlag in Borger. Een buitenkansje voor iedereen die het duo vorig jaar heeft gemist of gewoon nog een keer van deze 'roots' artiesten wil genieten die een stevige live reputatie hebben. “In mijn jeugd ben ik opgegroeid met veel gospel en rootsmuziek. Ik ben mijn eigen blues band begonnen toen ik 15 jaar was”, vertelt Luke Winslow King. “Op mijn 19de ben ik verhuist naar New Orleans, Louisiana. Daar ben ik me gaan verdiepen in traditionele jazzmuziek en delta blues. Deze muziek is uiteindelijk compleet met me vergroeid en een deel van mijn levensstijl geworden. Het is wie ik ben. Samen met mijn bandleden voelt het dan ook heel vanzelfsprekend om onze eigen muziek te schrijven binnen de kaders van dit aloude genre. We willen de tradities bewaren, maar ondertussen toch ook bijdragen met nieuw materiaal aan de groei en levensvatbaarheid van deze muziekstijl.
De Bottleneck Slide Gitar is het instrument bij voorkeur van Luke Winslow King. Weapon of of Choice noemen we het, maar dat schiet bij de zanger in het verkeerde keelgat. “In de eerste plaats zijn gitaren geen wapens, ze brengen de vrede”, corrigeert de zanger. “Ik hou er van om een National guitar te gebruiken vanwege zijn kracht en toon. Die gitaar helpt me altijd om mijn eigen geluid te vinden als ik zoek naar die rustieke elegantie Mijn National is een 2000 model Delphi. Gemaakt van staal en gebouwd in San Luis Obispo in California. Ik gebruik finger picks aan mijn rechterhand en een glass bottle neck slide aan mijn linker”, gaat Winslow King in op zijn gitaarkeuze.
Voor veel mensen leidde de weg naar Esther Rose en Luke Winslow King via Pokey Lafarge. Beide roots artiesten treden graag samen op en versterken op deze manier elkaars optreden. Onder andere op de tour van beide artiesten vorig najaar in Europa gebeurde dit. “Het was een wonderbaarlijke ervaring om het podium te delen met mijn vriend Pokey Lafarge”, gaat Winslow King in op de samenwerking. “We hebben elkaar in de Verenigde Staten ontmoet en hebben daar een aantal geweldige shows samen gedaan. Het was erg gul van Pokey om het fantastische publiek dat heeft in Nederland met ons te delen. Ik denk dat onze muziek elkaar aanvult, door tegelijkertijd veel gelijkenissen te hebben, maar toch verschillend. We komen van dezelfde stam, maar hebben een ander perspectief op de muziek. Roots muziek is bezig met een enorme groei over de hele wereld. Vooral in Europa is het publiek erg enthousiast en geïnteresseerd. Wat je ook ziet is dat mensen van over de hele wereld naar de Verenigde Staten en speciaal New Orleans reizen om bands te daar te gaan zien. Overal waar we komen hebben we veel aandacht en uitverkochte zalen met een publiek dat er voor kiest om voor deze muziek te komen. Delta Blues klinkt natuurlijk op zijn best in New Orleans. Als je de kans krijgt kom en bezoek daar een concert van ons”, gaat Wnslow King even op de stoel van de plaatselijke VVV zitten.
'The Coming Tide' is het laatste album van Luke Winslow King en Esther Rose en nog niet zo lang geleden op de markt verschenen. “Ja, 'The Coming Tide' is uit en inmiddels wereldwijd verkrijgbaar via onze maatschappij Bloodshot Records. Het album doet het erg goed. De titelsong van het album is uitgeroepen door 'American Songwriter Magazine' als één van de beste 50 liedjes van 2013. We werken inmiddels al aan een opvolger. Dit nieuwe album 'Everlasting Arms' verschijnt dit najaar. Tot die tijd zijn we volgeboekt met optredens en eigenlijk constant op tour.
Naast muzikaal zijn Esther Rose en Luke Winslow King ook in persoonlijke leven een paar en sinds kort zelfs een echtpaar. “Optreden met Esther is een hoogtepunt in mijn leven. Een geweldige ervaring. We zijn in december 2013 getrouwd en sindsdien staan we eigenlijk op het podium of zijn we werk aan het opnemen. Ze heeft een unieke eigen aanpak met haar ritme en vocal harmony. We zingen zo vaak samen dat ik het gevoel heb dat we geleerd hebben om samen met één stem te zingen. Naast artiest is Esther ook modeontwerpster in New Orleans. Ze is vaak kleding aan het naaien als ik liedjes uitwerk. Ze leert haar vocale deel van een liedje als ze naar me luistert vanachter de naaimachine”, sluit Winslow King af met een mooi huiselijk beeld.
Luke Winslow King en Esther Rose staan op vrijdag 8 augustus bij VanSlag in Borger.
Alexia Peniguel: Groningen heeft iets in het water wat me terugroept
GRONINGEN – Vanavond (24 mei) staat in het kader van de de Nacht van Kunst en Wetenschap de Australische, maar in Berlijn woonachtige, A Seated Craft in het Groninger Museum. Achter A Seated Craft schuilt Alexia Peniguel. De Australische geeft in vier jaar alweer haar vierde optreden in de Martinistad. “Groningen heeft iets in het water wat me steeds weer terug roept.”
Een singer-songwriter, zo staat A Seated Craft, aangekondigd. Een verhalen verteller zou ook een adequate omschrijving zijn. Zowel in haar liedjes als in haar introducties van deze liedjes heeft ze een verhalende stijl. “Ik ben de oudste van vier kinderen. Als oudste had ik als taak om mijn broers en zussen op bed te brengen en te zorgen dat ze in slaap vielen. Het vertellen van een verhaaltje voor het slapen gaan hoort daar bij. Het is een natuurlijk onderdeel van het proces.” Haar invloeden zijn vaak persoonlijk in de liedjes en verhalen. “Niet al mijn liedjes zijn autobiografisch”, vertelt ze over haar inspiratiebronnen bij het schrijfproces. “Ik moet wel een band hebben met de tekst op één of andere manier, dus dan kom je gauw uit bij thema's die persoonlijk zijn. Of ze nu van mijzelf zijn of van iemand anders om het 'songwriting proces' op gang te helpen.” Van huis uit heeft Peniguel het muzikale meegekregen, hoewel haar ouders geen muzikanten zijn. “Als kind zongen mijn beide ouders veel voor ons. Ik duimde ook veel door hun platencollectie en vermaakte mezelf met het luisteren naar een eclectische mix van Peter Paul & Mary, Grieg, Debussy, Charles Azvanour en Joan Baez. Bij mijn grootouders luisterden we altijd naar musicals. Uiteindelijk heeft dit toch zijn effect gehad.”
A Seated Craft is amper thuis van een tour door Europa met ukelele grootheid James Hill en celliste Anne Janelle. Een samenwerking die ontstond door internet. Hill en Janelle hebben hun thuisbasis in Cananda. “Anne Janelle nam in 2013 contact met me op. Ze stuurde een mailtje om met te vertellen dat ze mijn muziek online had beluisterd en me complimenteren. Ze vertelde daarbij ook dat ze zelf celliste was. Ik was op dat moment net aan het werk met een nieuw album en daarbij had ik een nummer die een cello stuk prima kon gebruiken. Zo is een samenwerking op gang gekomen. Anne heeft dat stuk voor mij opgenomen in Canada in haar studio in Nova Scotia. Ik heb het daarna gearrangeerd en het in het lied gemixt en het zo zijn definitieve vorm gegeven. Dat ging allemaal zo makkelijk en plezierig dat we in gesprek zijn gebleven en het idee werd geboren om samen te touren. Na een paar maanden plannen heb ik Anne en James ontmoet in Berlijn en hebben we een geweldige tour gehad.”
A Seated Craft is altijd Alexia Peniguel, soms alleen, soms met anderen. “A Seated Craft bestaat als soloproject, maar ook als duo, trio of kwartet. Met dan tweede vocalen, percussie, piano of andere instrumenten. Ik hou er erg van om met andere muzikanten te werken. Dat brengt gelaagdheid in de liedjes. Met steeds verschillend samenstellingen kunnen bestaande liedjes op steeds een andere manier worden benaderd.” A Seated Craft is daarbij druk bezig om een nieuw album op te nemen dat later dit jaar het levenslicht moet zien. “Het nieuwe album wordt een feest voor en een reflectie van verandering en groei. Ik heb me een periode terug getrokken in mijn appartement in Berlijn om een aantal zaken te verwerken en te genezen. Op het album komt een heel breed palet aan instrumenten aan bod. Van trompet, clarinet, strijkinstrumenten tot de gitarette en de elektrische gitaar en natuurlijk mijn stem. Mijn eerste album 'The Savage and the Small' ging over hoe ik mezelf verborg in herinneringen en van daaruit naar de wereld buiten keek. Dit album gaat er juist om dat ik de ramen open gooi en de frisse lucht en het licht binnen laat stromen. Het gaat over vliegen en vogels. Veel vogels. Letterlijk en figuurlijk.
Berlijn en Groningen zijn steden waar Peniguel wat mee heeft. De liefde of eigenlijk een afwijzing bracht haar naar de Duitse hoofdstad. “Ik kwam in Duitsland door een dramatische liefde, maar de liefde kwam langzaam toen Berlijn zijn onhandige charme toonde en ik verslaafd raakte aan deze stad. In Groningen speelde ik voor het eerst in 2010 tijdens een tournee via Songs & Whispers. Vorig jaar heb ik hier Wishful Music concert gespeeld en dit jaar met Anne Janelle en James Hill. Het volgende concert is in het Groninger Museum, waarmee ik in aanraking kwam via het concert met Wishfull Music. Bij alle optredens speelt het wonderbaarlijke toeval een rol. Groningen heeft iets in het water wat me steeds weer terugroept naar deze stad.
A Seated Craft treedt op 24 mei op vanaf 20.15 samen met Cajita op in het Groninger Museum.
Mean Mary is een zingend wonder
STEENDAM – Mean Mary ( Mary James) is 'hot.' Haar plaat 'Iron Horse' is genomineerd voor The 13th Annual Independent Music Awards die naast een jury ook met publieksstemmen wordt beslist. Daarnaast staat ze aan de vooravond van haar eerste tour door Nederland die haar op 23 mei naar Steendam brengt naar 'Peter en Leni' voor een optreden. Er komt niet zomaar iemand. Mean Mary is in meerdere opzichten een klein of misschien wel groter wonder.
Mary James bleek een wonderkind. Haar ouders trokken door de hele Verenigde Staten met de kinderen in hun kielzog. Uiteindelijk belande het gezin aan de grens met Canada waar met eigen middelen een blokhut werd gebouwd. Eén van Mary's oudere broers ging in het leger en stuurde een muziektape en gitaar naar huis. Dat bleek een openbaring voor de piepjonge Mary die binnen de kortste keren de liedjes van Hank Williams jr en Dolly Parton mee, maar verbeelde ook de instrumenten en al snel kreeg ze gitaarles net als de andere kinderen in het gezin. Mary James bleek uitzonderlijk getalenteerd. “Muziek had een hele sterke impact op mij. Ik was zes jaar oud en oefende zeven uur per dag met zingen en spelen. Van mijn ouders kreeg ik de kans en de vrijheid om mijn eigen stijl te ontwikkelen. Op die leeftijd heb je nog niet de angsten en zorgen van een volwassene als zij muziek maken en dat hield mijn muziek heel puur en eerlijk, Dankzij de steun van mijn ouders en fans heb ik die eerlijkheid en puurheid kunnen bewaren in mijn muziek. Muziek is iets universeels. Dankzij de muziek heb ik vrienden over de hele wereld.” Daar komen nu vast en zeker ook Nederlandse vrienden bij. Mean Mary kijkt uit naar haar eerste reeks optredens in Nederland. “Dit zullen mijn eerste optredens in Nederland zijn. De hele tour voelt als een hoogtepunt. Ik krijg nu al via internet zo'n positieve respons over het feit dat ik kom, dat de tour al als een succes voelt.”
Met vader met pensioen was het vaak niet eenvoudig de eindjes aan elkaar te knopen in het gezin James. Op een gegeven moment vond de commercieel goed onderlegde moeder van Mean Mary uit dat met het vangen en 'melken' van gifslangen goed viel te verdienen. De familie hielp enthousiast mee, maar de grote liefde van Mary waren toch de paarden. Al snel bezat ze een eigen paard en samen met haar Frank trad ze daar mee op. De liefde was ontstaan toen beide een show gaven bij een historische heropvoering van een veldslag en de artiesten als enige niet te paard waren. “Als je optreedt is dat vaak in een stedelijke omgeving. Om met dieren om te gaan brengt je terug naar het platteland. Ik ervaar daar een zekere vrijheid en plezier op het platteland en bij de dieren die zich vertaald naar de muziek. Mijn moeder kijkt nog steeds uit naar slangen overigens als ze in het bos loopt”
Dat het optreden te paard zonder gevaar is weet Mean Mary uit ervaring. Ze viel van het paard. Werd vertrappelt onder de hoeven, Haar Apache steigerde, maar beide traden met veel liefde op, ondanks de aantrekkingskracht op het ongeluk. De werkelijke dreiging zat voor Mary ergens anders. Op het moment dat ze muzikaal naar het grote publiek in de Verenigde Staten doorbrak samen met haar broer en ook als filmster beide flink aan het werk waren raakte Mary James betrokken bij een auto ongeluk. Haar hoofd vloog door de vooruit en haar lichaam versplinterde het dashboard. Haar nek was verwrongen en de chauffeur dacht dat ze dood was. Aangekomen in het ziekenhuis bleek er nog net voldoende leven in haar te zitten en een heleboel vechtlust. Maar haar rechterstemband was dermate beschadigd dat zingen een utopie zou zijn. Muziek maken was echter alles voor Mean Mary die se verwachtingen van de dokters trotseerde en zichzelf aan een rigoureus trainingsprogramma onderwierp om haar lichaam maar vooral haar stemband weer aan de gang te krijgen. Dat lukte wonder boven wonder. Er kwam weer beweging in. Door heel veel te zingen en haar linker stemband te versterken kon ze weer optreden en op tour gaan. “Dat was een moeilijke en emotionele tijd. Dergelijke ervaringen maken je liedjes gevoeliger en echter. Het heeft me als mens en als musicus doen groeien. Ik ben elke dag dankbaar dat ik kan en mag zingen.”
Folk en bluegrass zijn de genres waarin Mean Mary, de naam komt van haar eerste compositie toen ze een peuter was, haar muziek in maakt. “Dergelijke geweldige muziek heeft eeuwigheidswaarde. De muziek is de drijvende kracht in mijn leven. Muziek heeft zoveel magie voor mij, maar dat wordt versterkt door alle andere creatieve dingen die ik doe zoals acteren en schrijven.” In Steendam mag Mean Mary haar toeschouwers betoveren en inspireren. photography by johnny giles
Krystl beleeft 'Golden Days'
GRONINGEN/ASSEN – Het zijn 'gouden dagen' voor Krystl. Haar ster is in korte tijd hoog aan het firmament komen te staan met uitstekende liedjes en prima live optredens. Binnenkort staat ze ook twee keer in het Noorden en dat is goed nieuws. Op Koningsdag staat ze in Groningen en op Bevrijdingsdag in Assen. Twee gratis toegankelijke festivals dus geen enkele reden om Krystl te missen. Een Buma award voor Circles en de headliner voor Koningsdag en Bevrijdingsdag. In amper drie jaar tijd heeft Krystl haar naam gevestigd. Een stormachtige loopbaan op basis van hardwerken en catchy liedjes en natuurlijk ook af en toe het geluk mee met bijvoorbeeld een hoog gewaardeerde cover van Royals van Lorde. “Ik heb gestudeerd aan het conservatorium (popacademie) te Enschede en vanaf daar had ik altijd de droom om eigen liedjes te maken en op te treden”, vertelt Krystl. “Ik heb jarenlang er super hard voor gewerkt; heel veel opgetreden, allerlei verschillende projecten gedaan om te groeien als zangeres en ik ben ook heel veel mensen dankbaar voor de kansen die ik heb gekregen. Mijn droom is uitgekomen en ik ben heel blij dat ik muziek mag maken, dat mensen naar mijn optredens komen en dat de liedjes op de radio te horen zijn. Dat blijft toch gek. Dat went eigenlijk nooit. Na de release van mijn eerste single Golden Days ging het in één keer allemaal heel snel en dat vond ik toen ook best lastig. Opeens vinden mensen dus ook iets van je. Ik vond de dingen die ook bij 'het artiest zijn' komen kijken, als interviews, fotoshoots, videoclips opnemen ook best wel lastig, maar nu voelt dat een stuk meer relaxed en zit ik in een lekkere vibe en kan ik er dus heel goed van genieten!” De roeping voor de muziek kwam laat bij Krystl. In haar ouderlijk huis was muziek niet de eerste levensbehoefte. “Van huis het ik het eigenlijk helemaal niet meegekregen. Mijn moeder kan écht geen noot zuiver zingen. Ze is wel heel trots. Mijn vader houdt wel enorm van muziek en speelt een beetje gitaar. Maar het is me niet aangeleerd of zo. We waren thuis niet heel veel met muziek bezig. Ik had dan ook eigenlijk niet zulke grote verwachtingen toen ik muzikant wilde worden. Dacht er niet heel veel over. Ik ben er ook meer een beetje ingerold, want ik wilde eigenlijk vroeger heel graag dansers worden. Toen ik koos om muziek te gaan studeren, wist ik alleen; "ik wil gewoon 24 uur per dag met muziek bezig zijn'.” In de muzikale ontwikkeling van Krystl speelde el een andere voorname Dame een belangrijke rol. Nog steeds houdt Krystl haar in ere. “Ik ben enorm fan van Etta James. Ik ontdekte haar op mijn zestiende jaar ongeveer en twee jaar geleden mocht ik een 'Tribute To Etta James' brengen op het North Sea Jazz Festival. Waanzinnig vet. We doen nu ook een medley van haar in onze set. Voor de rest is mijn smaak super breed. Van John Mayer naar Katy Perry, van Amos Lee naar Robyn. Ik houd van heel veel stijlen en stemmen, iets raakt me of niet. Ik houd simpelweg van goeie liedjes met een kop en een staart. Ik ben niet zo van de hele vage muziek waar geen vorm inzit.” Krystl noemde al even het wennen aan het artiest zijn en dat mensen iets van je vinden. Nu zit ze in een 'vibe', maar ook daarin kende ze haar tegenslagen. Een break naar Australië bracht soelaas. “Australie was de reis waar ik van alles tegenkwam waar ik dat jaar dat ik 'doorbrak' geen tijd voor had genomen. Daar kon ik weer even naar het nulpunt. Wie ben ik en wat wil ik? Veel songs op mijn album Undefeatable gaan over die gevoelens die ik daar had”, beschrijft de zangeres die getuige haar album titel sterker en gegroeid terug kwam in Nederland om te werken aan haar tweede album Undefeatable. Het werd een sterke plaat, maar niet zonder slag of stoot. “Ik ben uber perfectionistisch dus dingen uit handen geven vind ik moeilijk. Ik wil het liefste alles zelf doen en ik ben lang bezig geweest met Undefeatable. Het schrijfproces, het opnemen en dergelijke koste veel tijd. Maar ik vond het ook wel fijn toen ik het album dan uiteindelijk in mijn handen had. KLAAR! En weer door. Ik was natuurlijk wel heel benieuwd en ook gespannen wat mensen er van zouden vinden en of de radiostations het zouden oppikken.”
Krystl kijkt uit naar haar optredens in Groningen en Assen. Vooral de Bevrijdingsfestivals spreken haar aan. “Bevrijdingsfestivals zijn altijd heel leuk en gezellig, maar het is ook bijzonder om er te spelen. Iedereen die daar is staat die dag stil bij het feit dat wij hier in Nederland in vrijheid leven en dat we in 1945 bevrijd zijn. Dat voelt wel heel erg als "één". Dus de sfeer op 5 mei is altijd heel fijn! Deze zomer ga ik sowieso lekker optreden met mijn band, daar heb ik heel veel zin in! Ik ga binnenkort ook weer beginnen met schrijven voor een derde album, maar ik kan nog niet vertellen welke kant het opgaat.” Wat wel een vaste waarde blijft is dat jonge artiesten een kans krijgen in het voorprogramma. Blue June bijvoorbeeld of in Leeuwarden Nicsz en Martyn Ell. “Ik weet zelf hoe moeilijk het is om je muziek aan de man te brengen en ergens te kunnen op treden. Het leek mij gewoon een leuk idee om jonge bands die kans te geven. Die heb ik vroeger ook van verschillende mensen gehad. Ik heb alle inzendingen en songs beluisterd en in samenwerking met mijn team de 'winnaar' bepaald. Ik vond het onwijs leuk ding, dus als ik weer zou gaan toeren, doe ik het gewoon weer!” In Groningen en Assen heeft Krystl in ieder geval al een heel groot voorprogramma. In Groningen staat ze om 21.00 uur op de Vismarkt op 25 april en op 5 mei staat ze in Assen om 15.00 uur bij op het festivalterrein bij de Baggelhuizerplas.
Mijke Eryng: 'De adrenaline kick is het waard'
GRONINGEN – Ze heeft het druk. Menig artiest zou zich de agenda wensen van Mijke Eyring. Haar Nederlandstalige liedjes slaan aan met af en toe een uitstapje naar het Engels. De Groningse bouwt dan ook opvallend aan de weg en werd beoordeeld door de jury van de Kleine Prijs van Friesland met de karakterisering: “stoer, gedurfd en origineel”. Haar inspiratie haalt Eryng uit alledaagse onderwerpen. Tijd voor een nadere blik op dit druk bezet talent.
“Ik ben geboren en getogen in Groningen en ik kreeg de muziek van huis uit mee”, vertelt Mijke Eryng. Zowel de vader als de moeder van Mijke blijken ook muzikaal actief. “Allebei mijn ouders zijn erg muzikaal. Mijn moeder is vooral van de Jazzmuziek en mijn vader is blokfluitist en portatiefspeler. Ik heb ook les van hem gehad en ik heb jaren lang blokfluit gespeeld, maar toen ik ik een jaar of 16 was wilde ik het allerliefste in een band spelen. Ik stapte daarom over op de gitaar. Ik vond het in eerste instantie doodeng om op een podium te staan, maar de adrenaline kick die ik er dan van kreeg was het helemaal waard. Ik begon met het spelen in een Pop rock cover band samen met een groepje andere druktemakers. Het was een stelletje ongeregeld kan ik je vertellen. Maar na een jaartje of twee viel deze band uit elkaar. Ik wist eigenlijk al heel lang dat ik verder wilde met de muziek, maar het duurde nog een aantal jaren voordat ik daadwerkelijk de stap durfde te zetten om er ook mijn studie van te maken. Inmiddels zit ik in het tweede jaar van mijn studie aan de Academie voor Popcultuur. Dit is echt de eerste keer dat ik mij thuis voel op een school. “
Eryng brengt Nederlandstalig werk, maar niet uitsluitend. Haar beste werk is wel in haar moedertaal. “Ik schrijf ook in het Engels. De liedjes komen zoals ze komen. Ik heb wel het idee dat ik in het Nederlands beter mijn gevoel om kan zetten in woorden, dan in het Engels, omdat het natuurlijk dichter bij mij staat.” Heel gewone onderwerpen en dromen verwerkt de jonge Groningse in haar liedteksten. “Ik begon laatst met het schrijven van een liedje over een eerste date, omdat ik de volgende dag een date zou hebben. Ik vroeg mij af hoe het zou zijn als ik nou niet op kwam dagen. Het liedje gaat eigenlijk vooral over de nervositeit voorafgaand aan en tijdens de eerste date. Een stukje uit de tekst: 'We hadden afgesproken op het hoofdstation We dronken samen koffie Terwijl ik dat daarvoor nooit dronk. De zon zonk voor hij op was. Jij zoende en ik zag dat dit niet kon gebeuren. Tenzij ik dromen mag' Eigenlijk haal ik mijn inspiratie dus vooral uit zaken waar ik zelf in het dagelijks leven tegenaan loop en moeite mee heb of juist blij van wordt. Eigenlijk alles wat op mijn pad komt! En deze inspiratie komt elke keer weer ergens anders vandaag.”
Nu treedt Mijke Eryng alleen op. De gedachte aan een band ter ondersteuning heeft haar nog niet losgelaten. “Ik ben zeker van plan een band rond mijn muziek te formeren. Ik hoop in de toekomst ook samen op tour te gaan met een aantal goede muzikanten die hetzelfde in het leven staan als ik. Ik wil zo veel mogelijk op blijven treden en niet te ver vooruit kijken. Ik zie wel wat morgen brengt! Zolang ik mijn hele leven muziek kan blijven maken ben ik gelukkig. Ik treed allereerst deze maand nog op bij de Nacht van Kunst en Wetenschap en op theaterfestival Karavaan en ik doe mee aan een project onder leiding van Kim Janssen, waarbij we muziek voor een strijkorkest componeren bij onze eigen muziek. Dit wordt eind juni ten uitvoering gebracht. Ik ben daarnaast. druk bezig met mijn eerste EP op het moment. Het streven is dat mijn EP in de zomer af komt.”
Stiekem sluipt een handelsmerk de optredens van Mijke Eryng in. Staat er ergens een dame te zingen met een trui, dan is de kans groot dat het Eryng is. “Ik moet eerlijk zeggen dat ik heel hard moest lachen om deze vraag. De enige reden dat die trui soort van 'beroemd' is, is omdat de jury van de Kleine Prijs van Friesland in een terugblik zeiden ''Gewapend met haar warme female Mart Smeets-achtige wintertrui en een semi-akoestische gitaar komt ze op de jury over als “stoer, gedurfd en origineel”.'' Misschien draag ik 'm iets te vaak bij optredens. Ach. Ik word gewoon blij van die kerst-trui En natuurlijk doe ik het liefste iets aan waar ik blij van word als ik op moet treden.” Mijke Eryng staat 19 april op de warm-up van het Melodica Festival in O'Ceallaigh Irish Pub in Groningen, op 24 april in Groningen in Café Metropolis en nog veel meer plaatsen de komende maand.
Blue June blijft zich ontwikkelen
LEEUWARDEN – Blue June, waarachter singer songwriter Pien Breeuwsma schuil gaat, bouwt stevig aan de weg. Een vierluik met videoclips is opgenomen en ook de eerste EP van de zangeres die zowel met band als akoestisch optreedt zag in januari het levenslicht. De komende periode speelt ze veel live. Twee keer wordt in korte tijd de provincie Friesland aangedaan. Op 27 april staat ze met haar EP tour in Café De Spoek in Leeuwarden en op 9 mei deelt ze het affiche met Tomme Ebben voor een optreden bij Podium Asteriks eveneens in Leeuwarden. Haar opvallend frisse liedjes met invloeden van folk en soul komen met de sterke stem en podiumpersoonlijkheid van Breeuwsma uitstekend tot hun recht.
Gedurende de laatste maanden heeft Blue June steeds een lied op video gepubliceerd via haar website onder de naam Roadhouse Sessions. De Roadhouse Sessions maken nieuwsgierig naar de rest van het werk van Pien Breeuwsma. “De Roadhouse Sessions had ik al heel lang in mijn hoofd. We hebben vier videoclips opgenomen in twee dagen, en dit allemaal in een leegstaande boerderij in Friesland”, vertelt Breeuwsma. ”In elke kamer hebben we een andere videoclip opgenomen waardoor in de nummers en de videoclips de sfeer en akoestiek steeds anders is.” Inmiddels zijn drie van de vier nummers gepubliceerd op de site van Blue June en komt de laatste van de serie eraan. “De EP was hierop een logisch vervolg. Ik heb hiervoor de nummers nog meer uitgewerkt en opgenomen met de band en strijkers en blazers. De EP is ook de eerste echte stap naar de buitenwereld toe en de reacties hierop zijn erg goed dus dat is erg motiverend.”
Breeuwsma had sowieso een drukke winter. Een periode bracht ze door in Rusland. Niet voor de muziek, maar voor de sport. Haar broer Daan Breeuwsma nam in het shorttrack deel aan de Olympische spelen. Het optreden als onderdeel van de relayploeg viel, ondanks de steun van zus Pien, kwam niet helemaal uit de verf, maar op de WK in Montreal pakten Sjinkie Knegt, Freek van der Wart, Daan Breeuwsma en Niels Kerstholt hun revanche met de titel. “Ik krijg niet alleen van mijn jongste broer die schaatst veel motivatie, maar eigenlijk van al mijn broers. Ik heb er namelijk drie! We zijn alle vier heel gepassioneerd in wat we doen en gaan daar voor de volle 100 procent voor. Doordat we dat ook in ons opvoeding mee hebben gekregen blijkt dat goed uit te pakken.”
De 100 procent inzet van Blue June maakt haar optredens intens. “Elk optreden is weer anders. Zo geeft een optreden met de band heel veel energie en een akoestisch optreden vaak weer nieuwe inspiratie en veel voldoening. De komende tijd is het veel spelen, maar komende zomer ga ik me weer een beetje terug trekken om verder te gaan in het schrijfproces.” Op de huidige EP staan kleine liedjes, maar ook meer uitgewerkte songs. De tragiek van het leven wordt niet geschuwd, maar ook het banale levert inspiratie op voor teksten. “Eerlijk, poëtisch maar soms ook recht voor je raap.” Om de creatieve genen te inspireren zal er komende tijd veel Feist, Patrick Watson en The Doors klinken. “Naast de genoemde namen krijg ik ook heel veel inspiratie van andere artiesten en bands. Ik luister heel veel muziek waardoor je jezelf ook blijft ontwikkelen,” besluit Pien Breeuwsma. Wat ze tot nu toe heeft laten horen en zien, geeft vertrouwen voor het zomerse creatieve proces dat haar te wachten staat, maar eerst: Leeuwarden.
Foto: Korinne van Triest
Lawless Hearts brengen rauwe emotie terug in de muziek
JACKSONVILLE – Zangeres Alex Marie van Lawless Hearts kan haast niet wachten tot de Nederlandse tour begint. Al maanden vertelt ze hoe zeer ze naar de reis en het avontuur uitkijkt. In Nederland staan zes optredens gepland, waarvan één op10 mei in Café De Sluys in Munnekezijl. Ondertussen wordt ook even een uitstapje naar Duitsland gemaakt. Voor het zover is moet er nog wel wat werk gedaan worden. Maar eerst terug naar het begin.
“Lawless Hearts bestaat sinds 2009 toen mijn broer Michael Thomas en ik besloten om onze krachten te bundelen”, vertelt Anne Marie. “We hadden beide onze verschillende projecten waar we aan werkten. Op een dag vroeg hij me een lied in te zingen die we samen hadden geschreven. Sinds die dag hebben we 'Lawless Hearts'. In de bezetting van de band hebben we een paar veranderingen gehad, maar ik heb het gevoel dat we nu echt de juiste leden hebben om de wereld over te nemen.” De band bestaat nu uit zangeres Alex Marie en haar broer Michael Thomas op gitaar ook nog uit Payton Page op basgitaar en Corey Ahlquist op drums.
De inspiratie voor de Lawless Hearts komt van bands als Bon Jovi, Guns N Roses, Heart, Fleetwood Mac, Foo Fighters, en Tonic, maar Lawless Hearts wil meer zijn dan een nieuwe Bon Jovi of Heart. “Alles in de muziekwereld is al wel eens eerder gedaan. Het is moeilijk om iets nieuws te creëren. Maar met de invloeden van classic rock, modern rock, soul, en pop slagen we er toch in om iets unieks neer te zetten. Iets dat ons onderscheid van alles wat op het moment beschikbaar is. We willen iets bieden dat iedereen aanspreekt en niet alleen één stroming. We willen met onze muziek echt iets betekenen voor mensen. De rauwe emotie die vroeger zo gewoon was in de muziek, die emotie willen we terug brengen en daarmee de mensen aanspreken en betrekken bij onze muziek.” Het gaat hierbij om innovatie en niet om imitatie.
De basis van Lawless Hearts ligt bij de broer en zus relatie tussen en daarvoor in de muzikale genen die ze hebben gekregen en uiteindelijk komen we dan uit in Rotterdam. Lawless Hearts blijkt een beetje 'Dutch”. “Het is geweldig om met Michael in een band te spelen. Hij is zo getalenteerd en we zijn beide op een leeftijd dat we het gekibbel tussen broer en zus achter ons hebben gelaten. We schrijven samen liedjes en dat werkt perfect, maar ik beschouw de andere bandleden ook als mijn broers. We zijn echt een familie. We werken samen aan onze doelen en motiveren elkaar. De muziek hebben we van huis uit meegekregen. Mijn moeder zingt zelf ook en haar grootvader komt uit Rotterdam. Die man kon elk instrument spelen dat hij in handen kreeg. Mijn vader speelt gitaar. Mijn ouders staan volledig achter de band en steunen ons waar ze kunnen. We zijn dolgelukkig met mijn fantastische ouders.”
De Europese trip van Lawless Hearts is de eerste trip over zee. Alex Marie kijkt er dan ook reikhalzend naar uit. “We zijn zo extreem opgewonden over de komende reis. Mijn vader was een paar jaar in Duitsland gelegerd toen hij in het leger zat, maar ik was toen zo jong dat ik mij daar weinig van herinner. Ik ben sindsdien niet weer terug geweest naar Europa en de andere jongens in de band zijn er nog nooit geweest. Het gaart voor ons een groot avontuur worden. Ik weet eigenlijk niet wat ik moet verwachten, maar ik hoop dat we nieuwe fans ontmoeten, maar vooral van deze ervaring volop genieten.”
Het gesprek krijgt dan een serieuze wending. Een belangrijk deel van de verkoop van de EP's gaat naar Every Mother Counts. Een goed doel dat zich inzet voor goede medische voorzieningen rondom de geboorte om zo de sterfte van moeders in het kraambed te voorkomen. Dit wordt gedaan door educatie, opleidingen van vroedvrouwen en het geven van informatie in de armste landen. “We zijn altijd al betrokken geweest bij verschillende goede doelen. We zijn pleitbezorgers voor het onderzoek naar kanker, omdat we twee grootouders hebben verloren aan twee verschillende vormen van deze vreselijke ziekte en dat heeft onze familie echt geraakt. Dit hebben we onder andere gedaan via Relay for Life waarbij evenementen worden georganiseerd om geld op te brengen en Haven Hospice waar palliatieve zorg wordt gegeven. Daarnaast hebben we ook ingezet voor andere bands om hun projecten gefinancierd te krijgen, maar onlangs zag ik de documentaire 'No Woman, No Cry' en dat raakte me. Ik hoefde er absoluut niet over na te denken dat een deel van onze opbrengsten naar het doel achter deze documentaire moest gaan en dat is Every mother Counts. Duizenden vrouwen sterven elk jaar in het kraambed en 90 procent daarvan is te voorkomen. In de film reizen ze naar veel verschillende landen waaronder Bangladesh. In dat land hebben we veel fans. Ik geloof dat vrouwen en moeders een belangrijke rol hebben in de maatschappij en we moeten ze daarom uit het gevaar houden.”
Voor de koffers gepakt kunnen worden werkt Lawless Hearts koortsachtig aan de nieuwe EP die eigenlijk klaar moet zijn voor de reis. “We zijn zo verwachtingsvol voor het uitbrengen van de plaat. De EP zal Oblivion gaan heten, naar één van de liedjes. We gaan eigenlijk een drieluik uitbrengen van drie EP's die het verhaal chronologisch vertellen, zoals een concept album, maar dan op drie verschillende EP's. Ik geloof niet dat dat ooit eerder is gedaan. We nemen ook een clip op voor onze nieuwe singel "If I Have To', kijk daar naar uit,” besluit Alex Marie.
Foto: Kiara Carmichael . Kiara J Photography
Dan Bern: Ik speel beter tennis dan Woody Guthrie, Bruce Springsteen en Bob Dylan
BAD NIEUWESCHANS – Dan Bern start vandaag zijn Nederlandse tour. De Singersongwriter laat zijn stem al zo'n twintig jaar horen. Het heeft de veteraan niet milder of minder actief gemaakt. Laconiek zijn zijn antwoorden bij tijds, maar niet minder gedreven zijn teksten. “Ik heb me nooit beschouwd als een politiek getint artiest, maar het sijpelt steeds in mijn werk door.”
Dan Bern tourt, schrijft brengt platen en boeken uit, werkt aan films, is vader en geëngageerd. Het werk ethos van de de man uit Los Angeles is enorm. De laatste twee jaar verschenen alleen al vijf albums, naast al het andere werk en een druk tour schema. “Het antwoord hoe dat kan is simpel. Vijf jaar geleden ben ik vader geworden van Lulu. Dat inspireert me.”
Het laatste album van Bern verscheen dit voorjaar. Songs of Fall. De opvolger van Hannukah Songs uit 2013 en de op het werk van Everett Reuss gebaseerde Wildernis Songs uit 2012. “Ik krijg enthousiaste reacties over Songs of Fall. Ik hoor dat mensen het mooi vinden. Dat album is niet de ruggengraat van deze tour. Het is eigenlijk gewoon een verzameling van liedjes waarvan ik dacht dat het publiek die wel leuk zou vinden. Ik heb in de loop der jaren vaker zo'n verzameling van werk gehad die een beetje overal tussen door vielen en ook weer verdwenen. Deze keer wilde ik dat voorkomen en met dit album heb ik ze beschikbaar gemaakt voor iedereen die ze wil luisteren.”
In veel van zijn werk klinkt subtiel of heel direct kritiek door op de politiek en de maatschappij. “Ik heb me nooit beschouwd als een hoofdzakelijk politiek getint artiest, maar het sijpelt steeds in mijn werk door,” verzucht Bern. “Mijn politieke statements zijn net eb en vloed gedurende mijn loopbaan. In de tijd van George W Bush was ik kwader dan nu, maar er is ook nu zoveel om op te reageren, maar onder Bush was het zichtbaarder dan nu.” De stijl van Dan Bern en de keuze van zijn onderwerpen, maar de constante vergelijking met Woody Guthrie, Bruce Springsteen en Bob Dylan voor de hand liggend. Elk concert wordt met een vergelijking met deze grote drie aangekondigd. Dan Bern constateert toch een belangrijk verschil. “Ik speel beter tennis dan Woody Guthrie, Bruce Springsteen en Bob Dylan”, klinkt het laconiek.
Vaste waarden zijn bij Bern ook zijn schrijfwerk als auteur en het maken van filmmuziek. Hij schreef de muziek voor de film 'Walk Hard: The Dewey Cox Story' van het regisseursduo Jake Kasdan/Judd Apatow en zijn muziek werd ook gebruikt in verschillende andere projecten van beide heren indivudeel. Met Emmylou Harris schreef Bern een duet voor 'Family Week' van Jonathan Demme en ook de tielsong van de documentaire 'Jimmy Carter: Man From Plains' eveneens van Demme mag hij eveneens op zijn conto bijschrijven. Ook verschillende boeken heeft hij op zijn naam staan. “Ik heb nu vier boeken geschreven. Ik ben nu bezig met een detectiveserie te schrijven en met een vriend wil ik die gaan verfilmen. Ik vind het heerlijk om filmmuziek te schrijven, zoals voor 'Walk Hard' of "Get him to the Greek." Ik heb nu alleen besloten om de aanleiding voor het schrijven van de muziek zelf te creëren.
Aan de vooravond van de Nederlandse tour die hem op 25 april naar De Oude Remise in Bad Nieuweschans en op 26 april naar De Amer in Amen brengt ziet Dan Bern toch een duidelijk verschil tussen de Nederlandse en de Amerikaanse bezoeker van zijn concerten. “Een Nederlander is toch veel mindere paranoïde als hij met wiet op zak staat te luisteren dan een Amerikaan”, grapt Bern en voor de rest is het genieten van de gedreven podiumpersoonlijkheid van Bern en zijn sterke liedjes..
Foto: Judd Irish Bradley
Paarden spelen belangrijke rol in het werk van Boris McCutcheon
BAKKEVEEN – De Amerikaanse singer-songwriter Boris McCutcheon tourde onlangs de afgelopen tijd door Nederland. Voor uitverkochte, doch intieme zalen gaf hij een aantal succesvolle concerten in onder andere Bakkeveen en Amen. McCutcheon heeft een hippische achtergrond en dat is een blijvende inspiratie voor zijn werk. Na de drukke tour door Nederland en omliggende landen heeft hij thuis in hoog in de Sangre De Cristo Mountains van New Mexico 'off the grid', zoals McCutcheon zelf zegt, tijd om rustig te vertellen over de rol van het paard in zijn leven en werk en hoe ook het paardenvirus in zijn familie heerst. “Ik hoop dat je de show in Bakkeveen hebt kunnen bezoeken. Het was zowel voor mij als voor het publiek erg geslaagd. Het publiek was warm en hartelijk en de band was in vorm. Een goed optreden van beide kanten.” Terug naar de paarden. Die hebben geschiedenis in de familie van Boris McCutcheon. “Mijn moeder zit al in de paarden sinds ze zes jaar oud is. Heel haar leven staat in het teken van paarden tot zover. Toen ik een kleine jongen was fokte ze volbloeden. Deze renpaarden kwamen uit op de Suffolk Downs race track in Boston. Ze fokte de paarden, maar was geen eigenaar. Na het fokken en de opfok gingen ze weg.” De jeugd van McCutcheon werd doorgebracht tussen paarden, eigenaren, trainers, verzorgers en andere betrokkenen bij één van de meest inspirerende en kleurrijke takken van paardensport. Het bleek een blijvende bron van inspiratie. “De omgang met paarden heeft veel effect op me gehad. Er waren altijd paarden in mijn omgeving toen ik opgroeide, net als de mensen die hielpen ze te verzorgen, de grooms en anderen.Dat waren mooie karakters en de bron voor veel verhalen. Op elk van mijn cd's staan wel nummers waarin paarden een rol spelen. Op mijn Cactusman album is een lied genaamd 'Torn faith'. Dat is een lied over een kudde paarden die door het ijs zakken op een bevroren meer en zo heeft elke plaat wel zijn paardennummer.” “Ik kan uren vertellen over paarden en mijn ervaringen met ze en hoe paarden een belangrijke bijdrage hebben geleverd om mij te vormen tot wie ik ben in de loop der jaren. Mijn dochter heeft ook de 'Horse bug' en wil een paard. Ik voel het als een plicht om de traditie om de band met paarden die onze familie heeft ook aan haar door te geven., maar je mag nooit uit het oog verliezen dat paarden ook gevaarlijk kunnen zijn.” Een bezorgde vader en dat zal voor veel mensen heel herkenbaar zijn. “Mijn dochter is pas zes jaar oud. Ik overweeg om toch iets voor haar te kopen.” McCutcheon duikt nu eerst de studio in voor een nieuw album, met vast ook weer een paardensong. Daarna zal het touren weer worden opgepakt en komt hij wellicht terug naar Nederland. Eén afspraak maakt hij alvast: “Ik breng dan weer de beste muzikanten van New Mexico mee en dan spreken we af voor een lang gesprek over paarden, want daarover raak je nooit uitgesproken.” (foto Renate Beense)
Oude Koetshuis vormt podium in Veenhuizen voor Cam Penner
VEENHUIZEN – De Canadese singersongwriter Cam Penner trad onlangs met zijn makker Jon Wood op in Veenhuizen. Vorig jaar had de troubadour al een erg succesvol optreden in Bakkeveen en ook nu lijkt de belangstelling groot voor het werk van Penner die dit jaar met 'To buil a fire' al een veel geprezen album uitbracht. In Veenhuizen zal Penner optreden in Coco Maria. “Coco Maria is een gastvrije ontmoetingsplaats op een historische locatie: het oude koetshuis van Veenhuizen. Een prachtig monument dat grenst aan de fundamenten van het voormalige Derde Gesticht. Een plek waar verleden en heden elkaar raken – iets wat goed voelbaar wordt tijdens verhalen en rondleidingen”, omschrijven de organisatie hetzelf. Het oude koetshuis is een locatie die bij Cammer past. Waar ooit paarden en koetsen hun reis begonnen of eindigden op een plek waar de armen van Nederland een nieuw bestaan moesten opbouwen in de kolonie van Veenhuizen. “Jammer genoeg heb ik geen verleden met paarden”, klinkt het bij de goedlachse Penner die wel wat heeft met armen en met reizen. “Ik ben wel op het platteland opgegroeid en woon er nu weer. Ik sprokkel mijn eigen hout, verbouw mijn eigen groenten en bouw hekken om de beren en herten buiten te houden in het bos waar ik woon. Ik woon vlak bij de rivier en daar probeer ik een paar keer per week te vissen. Ik vind rust waar ik woon. Ik zie elke avond de melkweg als de maan en wolken het toelaten. Ik schrijf er over het leven, over wat ik zie en wat ik hoor. Over wat ik lees, maar vooral probeer ik er te luisteren. Ik schrijf mijn liedjes vanuit een eerlijk hart. Ik vind het ontzettend leuk om live te komen spelen. Het podium is de meest eerlijke en rauwe plaats voor mij.” Cam Penner groeide op in een Mennonieten gemeente in Manitoba, Canada waar zijn ouders, de dorpsrebelen, een illegale kroeg runden en zijn opa stiekem drank stookte. Op zijn achttiende trok hij naar de stad. Lang werkte hij hier met de daklozen en verstotenen voor hij zelfs zijn muzikale zwerftocht aanving en met geen ander thuis dan zijn liedjes Noord-Amerika en de wereld rondzwierf. Zijn Nederlandse debuut is van 2009, het sober gearrangeerde album Trouble & Mercy, werd meer als eens vergeleken met Springsteen’s meesterwerk Nebraska. Op de opvolger Gypsy Summer liet Cam zien dat hij uit de voeten kan met meerdere stijlen en op zijn laatste To Build A Fire heeft Cam beduidend wat meer hete kooltjes op het vuur gegooid. Met zijn vaste muzikale compaan Jon Wood hier weer een stapje verder met een iets grilligere, gejaagde sound. Cam zingt afwisselend ingetogen en met een emotionele compassie maar kan ook uithalen alsof een duivelse Tom Waits hem hier op de hielen zit. “In mijn hoofd reis naar vele plaatsen en bedenk daar een beeld en de muziek bij. De belangrijkste concerten zijn voor mijn dochter die ik 's avonds vast hou en in slaap zing. Ik wil zo graag voor haar de wereld een betere plek maken. Ik hou van mijn 'sweetheart'. Zij is van goud en biedt een schoonheid waar ik niet aan kan tippen. In mijn lied Memphis staat een hele mooie regel die alles zegt. "say what you want, say what you will, just a dead mans words rising up from the dirt, a word from the wise, the heart and the mind, i am glad to be here, i am glad to be alive, singing". Op de plek waar zoveel paarden stonden en reizen begonnen kende de reis van Cam Penner een tussenstop. Een tussenstop om te die diepe sporen opliet tijdens een super intens optreden (Photos by Christine + Nathan en met dank aan Sandra Zuidema).