Recensies 2014

Accreditatie en recensies

TOLBERT – Accreditatie voor het bezoek van een concert voor een recensie of voor een recensie exemplaar van een CD zal voor The Next Gig uitsluitend vooraf worden aangevraagd door Richard Wagenaar.
Heeft u tips voor een optreden dat een recensie verdiend of wilt u een CD/Plaat laten recenseren neem dan contact met de redactie op.

Stevie Ann duikt direct de diepte in

AMEN – In veel opzichten zette Stevie Ann al in het eerste nummer de toon voor de hele avond in De Amer in Amen. Open, intens, met goed spel en prima zang dook ze al in haar openingsnummer de diepte in. No Holds Barred in Amen deze avond. Haar stem werd onmiddellijk flink aan het werk gezet en dat was direct raak. Een hele sterke eerste set leverde Stevie Ann af met mooi eigen werk. Ze durfde het ruige dat in haar zit te verbinden met het gevoelige en dat levert mooi werk op in haar nummers met folk en soul invloeden, maar waar de rock nooit ver weg is. Stevie Ann is daarbij op het podium een ervaren persoonlijkheid die mooi ongedwongen blijft. Ze weet precies hoe het publiek te binden en doet dat niet allen met haar zang en stel, maar ook met de uitleg over de nummers. Van veel nummers werd veel achtergrond informatie gegeven. Dat maakte het dat de nummers mooi plaatsbaar waren in het leven en loopbaan van de artieste. De uitleg over de liedjes is iets van voor het publiek vaak belangrijk is, maar bij veel artiesten een ondergeschoven kindje. Zo niet bij Stevie Ann die het met humor bracht en toch bondig bleef.
Na een eerste set op gitaar begon Stevie Ann haar tweede set op piano. Daar waar vaak ook artiesten de elektronische piano meeslepen heeft De Amer een eigen echte piano. Dat maakt toch het verschil van een diepvriespizza met een echte. De twee piano nummers die Stevie Ann in de tweede set speelde hoorden bij de nummers die toch net even wat minder uit de verf kwamen. Hier revancheerde ze zich voor in de derde set met een prachtig kerstlied en een hoogtepunt van het concert met 'Light up'. Haar zang is voortreffelijk. Mooi ongeforceerd en als ze niet te hoog uit komt, wonderschoon. Dat gevaar wist ze bijna de hele avond te omzeilen.
Stevie Ann bracht deze avond veel werk van haar laatste album 'California Sounds', maar probeerde ook nieuwe liedjes uit. Af en toe ging ze daar even de fout in. Fijn dat ze dat niet verbloemde, maar het met humor oploste en met al haar podiumervaring onverstoorbaar tot een einde bracht. Twee covers van haar stonden op het programma. Een liedje van Bob Dylan en voor de Britney Spears fan in De Amer sloot ze af met haar prachtige interpretatie van 'Toxic' en dat was het einde van een muzikaal en spontaan samenzijn. 'Ik hoop dat ze me snel terug vragen' en dat zal bij de programmeurs van De Amer luid en duidelijk zijn verstaan. Eerst treedt Stevie Ann op 23 januari nog op in De Oosterpoort in Groningen.

Jeffrey Foucault haalt het beste uit zichzelf in Borger

BORGER – Al vaak stond Jeffrey Foucault op het Roots on The Road podium van VanSlag in Borger en als de maatstaf is het laatste concert, dan zullen organisatoren Jaap en Berlina Davids niet twijfelen de zanger ook in de toekomst nogmaals te boeken. Foucault is een rasmuzikant met een mooie lenige en expressieve stem. Voor deze gelegenheid liet Jeffrey Foucault zich begeleiden door zangeres Caitlin Canty en Billy Conway op drums. Om eens met Conway te beginnen. A een geweldige drummer en percussionist. Billy Conway toonde aan precies te begrijpen waar drummen om gaat. Geen harde klappen, maar subtiele begeleiding van de zanger en diens gitaarspel en toch een eigen stempel op het geheel weten te drukken. Chapeau Conway.
Foucault bracht een erg mooie en gevarieerde set. Qua componeren hoef je hem weinig te vertellen. Een prachtige afwisseling van langzame songs met wat sneller werk. Mooie vertellende liedjes die sterk werden gebracht waarbij Foucault zich om beurten op e akoestische en elektrische gitaar begeleide en mooie harmonieën zong met Canty. Het mooist misschien wel toen beide met gitaar de geluidsinstallatie afkoppelden en puur op eigen kracht voor het podium zongen. Een kippenvel moment.
Jammer was dat Foucault zich bij herhaling liet afleiden door de techniek. Na elk nummer kwamen er nieuwe verzoeken richting geluidsmensen. Ook lag de nadruk het meest op de muziek, maar bleef de achtergrond van de nummers onderbelicht. Toch haalde dat niets af van een prachtige avond met Foucault die vooral zijn muziek liet spreken. Met 'Left this town' sloot hij af en kunnen we ons alleen verheugen op een nieuw album in 2015 en een hernieuwd optreden in Borger.

Caitlin Canty is vol belofte

BORGER – 'Ik wil dit zolang mogelijk rekken,' genoot singer songwriter van haar laatste optreden tijdens haar eerste Europese tour. Dat had best nog langer gemogen. De zangeres uit Vermont in de Verenigde Staten maakte een grote indruk met haar podium personality, de lach was niet van haar gezicht te poetsen, en muziek. Natuurlijk had ze daarbij aan de geweldige drummer Billy Conway en haar producer Jeffrey Foucault van haar nieuw te verschijnen album 'Reckless Skyline' twee rasmuzikanten op het podium, maar haar visitekaartje gaf Canty af met en prachtige a capella opening. Canty brengt mooi uitgesponnen liedwerk. Zelf is ze bubbelig op het podium en laat ze het publiek delen met het plezier dat zij heeft. Veel eigen werk en en Neil Young cover met de geweldige ondersteuning van Foucault en Conway. Hier staat een heel erg veelbelovende Americana artieste die niet alleen prima composities ten gehore brengt, maar ook zelf muzikaal en op zang haar 'mannetje' staat. Het is een mooie mix van country met folk wat de klok slaat. Groeipuntje is nog haar praatje bij de plaatjes, waar ze nog iets teveel blijft hangen in de algemeen heden, maar ook dat is een kwestie van ervaring. Canty was de opening voor een concert dat ze samen gaf met Foucault en daardoor bleef de haar gunde tijd beperkt. Het was eigenlijk iets te weinig. Canty smaakt naar meer met mooie nummers als ' Get up'. Met een mooie pittige afsluiting is het concert een hele fijne introductie van Caitlin Canty

Jed Rowe groeit tijdens Nederlands debuut

STEENDAM – Slechts voor één optreden was Jed Rowe de Nederlands-Duitse grens overgestoken. De Australier trekt een maand lang door Europa voor zijn eerste Europese tournee. Hierbij deed hij Podium Peter en Leni in Steendam aan voor een optreden. Rowe had daarbij even een antal nummrs nodig om in het optreden te groeien. De eerste nummers waarbij hij zich zelf begeleide op de Lap Steel gitar hadden nog niet de overtuiging, maar toen Rowe zijn akoestische gitaar pakte, hervond hij zichzelf en kwam het ook met de Lap Steel nog helemaal goed. En prachtig instrument trouwens met een mooie volle klank en door de afwisseling tussen beide instrumenten ontstond er een fraaie variatie.
Jed Rowe pakt niet de vrolijkste onderwerpen aan om liedjes over te schrijven. Dominante vader, bosbranden, tiener zwangerschappen. Hij verontschuldigt zich halverwege voor alle droefenis die hij over zijn gehoor en kondigt ook vrolijke liedjes aan. Ook die zijn niet de vrolijkste, maar dat geeft niks want Rowe toont zich naast een zanger met een prima stem voor het snellere werk, maar een prachtige stem voor de langzamere nummers ook een man met sterke composities. Nu en dan hangt hij meer tegen de blues aan, dan is het vooral folk. Het is een mooie mix van oudere liedjes en alvast en tipje van de sluier van het volgend jaar te verschijnen derde album van Rowe. Voor de pauze is 'Barroom Bird' het mooiste en na de pauze overtreft Rowe dat met 'Black Rain', 'Violet Town' en een zeer geslaagde cover van Robert Johnson's 'Crossroads'. Elk liedje wordt voor zien van uitmuntende introducties en bewijst Rowe en artiest te zien die het echt niet bij één Nederlands optreden hoeft te laten.

Matt Simons mag het wat kleiner houden

GRONINGEN – De meest overtuigende nummers die Matt Simons speelde tijdens zijn optreden op Songbird Sessions in De Oosterpoort in Groningen waren de liedjes waar hij alleen op hedt podium stond. Een mooi liedje met hem op piano. Een gevoelig nummer met Chris Ayer op akoestische gitaar en hun zang in harmonie en met ukelele voor het toneel als toegift. Daar ligt de kracht van Simons. Daar kan hij zijn boodschap overbrengen en excelleren. Dan blijkt echt wat een sensationele zanger en componist Simons is. In de rest van de set zat een wat 'heavy handed' begeleidingsband hem dwars. Een Nederlandse band die Simons voor deze Nederlandse tournee begeleide. Dat was iets teveel van het goede en met name de scherpe drumklappen stoorden. Minder is soms meer. Nu werd te vaak de gevoeligheid van het liedje weggeblazen.
Zelf speelde Simons de elektronische piano. Dat deed hij op een krukje, waardoor hij een beetje gevangen leek te zitten.
Toch weet Matt Simons zijn talent te tonen. Een prachtige en gevoelige stem en prachtige en intense liedjes gevoegd bij zijn muzikaliteit. Een goed opgebouwde set, waar duidelijk is over nagedacht en een professionele houding in zowel het spel, waar Simons naast de piano ook een aantal malen de saxofoon pakt, als in zijn benadering van het publiek. Prettige introducties en Simons heeft de moeite genomen om de nodige uitdrukking in bijna vlekkeloos Nederlands te leren. Blijft het verlangen naar een avondvullend programma met Chris Ayer, een gitaar, een piano en een sax.

Chris Ayer prima opener op Songbird Sessions

GRONINGEN – Met zijn poppy/folky liedjes was Chris Ayer een fijne opener op de eerste editie van de Songbird Sessions in De Oosterpoort in Groningen. De troubadour uit de Verenigde Staten was vanaf de eerste toon bij de pinken en hakte er direct in met zijn prettige stemgeluid. Ayer heeft een warme en makkelijk in het gehoor liggende stem, maar weet toch de rafelrandjes daarvan op te zoeken en te vinden, waarmee hij voorkomt dat alles wat te gladjes wordt. Een ander gevaar wat op de loer ligt is dat alles te veel van hetzelfde wordt. Mooie vlot gecomponeerde liedjes volgen elkaar in hoog tempo op, maar net als je denkt dat het wel veel van het zelfde wordt stapt Matt Simons op het podium en begeleidt Ayer met schitterende harmonieën naar één van de hoogtepunten van het concert. De stemmen passen bij elkaar en het is jammer dat het bij één liedje blijft.
Op het podium blijkt Ayer een uitermate prettige persoonlijkheid die vrolijk zijn introducties doet en daarin helder zijn verhaal doet. Inhoudelijk prima zonder teveel uit te wijden. In zijn liedjes is hij gepassioneerd. Durft te zingen en beweegt met veel dynamiek op zijn plek, waarbij zijn gitaarspel op en top is. Het mooie van het optreden is dat Ayer nergens hoeft te forceren. Niet in zijn zang, niet in zijn spel en niet in zijn introducties. Alles gaat hem ogenschijnlijk eenvoudig af. De Amerikaan brengt vooral veel werk van zijn laatste album 'The Noise'. Ayer sluit zijn geslaagde set mooi swingend af en zet hiermee de toon voor het hoofdpodium van Songbirds.

Vermoeide Jack Savoretti geeft toch alles

GRONINGEN – Even was Jack Savoretti de typische Amerikaanse toerist. Welke dag het was en welke stad? Het was hem even ontschoten. Hij oogde vermoeid, maar dat weerhield de singer songwriter er niet van om zich toch voor meer dan honderd procent in te zetten voor zijn publiek tijdens de Songbird Sessions in De Oosterpoort in Groningen. Al in het eerste nummer zet Savoretti zijn kracht volledig in. Zijn prachtige stem waarmee hij ruigheid en gevoeligheid weet te combineren en een fantastische intensiteit waarmee hij zijn liedjes uitdraagt. Tussen de nummers door komt hij soms snedig uit de hoek, maar vaak probeert hij zich een houding te geven en lijkt hij liever gewon te willen spelen en zingen. Geen probleem daarmee, want dat doet Savoretti prachtig. Hij heeft een mooie set met sterke eigen nummers en af en toe een uitstapje naar Bob Dylan. Dat is ook de kant van deze muzikale wereld waar Savoretti in past. De Dylan's, Jackson Brown's en Bruce Springsteens van deze wereld. Daarbij weet hij zichzelf prima te begeleiden om akoestische gitaar en een mooi vol geluid te bereiken. Een geluid dat soms meer neigt naar de folk soms naar de rock en steeds met een vleugje Americana met af en toe een uitstapje naar wat pop.
Waar het al pratende niet altijd lukt om zijn publiek te bereiken, lukt dat zingende wel. De hele zaal zingt mee met 'Come Shine a Light on Me' op verzoek van Savoretti. Hij krijgt de waardering die hij verdiend voor zijn inzet en de manier waarop hij elke keer weer de emotie van het liedje weet te pakken op deze manier. Prachtig.

Aisha Burns roept beelden op

LEEUWARDEN – Het draait bij Aisha Burns om gevoelens. De woorden zijn van minder belang als de beelden die ze oproept. Het zijn de vaak donkere onderbuikgevoelens van angst en onrust waarmee Burns aan de slag gaat Het is daarom niet nodig dat elk woord verstaanbaar is. Het is geen ervaring van woord tot oor, maar van buik tot buik. En die route weet Burns prima te bewandelen, waardoor de onverstaanbaarheid, mede door het ad hoc podium, prima wordt gecompenseerd tijdens Explore the North in de Lutherse Kerk. Burns heeft wel een mooie stem. Een stem waarmee ze een sfeer kan neerzetten en die ook een groot bereik heeft. Ze brengt rustige, haast kabbelende en dromerige liedjes waarbij de dreiging voelbaar is. Het is intens. Burns zelf speelt op het podium de akoestische gitaar en pakt er ook regelmatig haar viool bij. Als begeleider heeft ze Jake Woodruff van de Dreamtigers mee genomen, die ingehouden met zijn elektrische gitaar Burns uitstekend weet te begeleiden.
Aisha Burns is uitermate charmant op het podium. Juist omdat de liedjes zo veel betekenend zijn, had meer informatie over de liedjes niet misstaan, maar ze zijn ook uitermate persoonlijk en daarom is de meer vrijblijvende introductie begrijpelijk. Aisha Burns is duidelijk een folkartieste die misschien niet het grote publiek zoekt, maar dat wel verdiend. Een prachtige voorstelling in een oude kerk. Benieuwd naar nieuw werk en hoe Burns zich in de komende jaren gaat ontwikkelen.

4square herbergt prima muzikanten

STEENDAM – Zet vier getalenteerde jonge mensen bij elkaar met een voorliefde voor folk en je krijgt het Britse gezelschap 4square. In Steendam bij podium Peter en Leni sloot het kwartet een korte tour die hen door Nederland, Zweden en Duitsland voerde af met een staande ovatie. 4Square begon het optreden overweldigend. Violiste Nicola Lyons had ook haar dansschoenen meegenomen en deed met overgave aan clog dancing terwijl ze de viool speelde. Muzikaal centraal stond Michael Giverin met de mandoline die in veel gespeelde nummers de toon zette samen met de viool van Lyons, met Dan Day op percussie en Jim Molyneux op toetsen. Opvallend, want Giverin is nog maar kort lid van deze formatie. Wat opviel was dat 4Square eigenlijk geen echte zanger herbergt. Drie van de vier leden nemen de zang op zich en functioneren bij gelegenheid al leadzanger, maar de echt onderscheidende stem zit hier niet bij. Logische keus is dan ook om uit het grote aanbod van folktunes te kiezen. Dat deed de band met overgave en veel melodieën van eigen hand of van anderen, vaak gecombineerd, kwamen voorbij. De keus hierin is ruim en er waren erg fraaie stukken uitgezocht. Eigen werk, maar ook stukken van bijvoorbeeld Peter Scrowter en Gorden Duncan. Alles werd meer dan keurig uitgevoerd, maar folk profiteert vaak toch van een rauw randje en dat bleef af en toe wat achterwege. Dat 4Square daar wel degelijk over beschikt bewezen ze tijdens de toegift. Met een prachtige uitvoering van 'Frustration' werd het recht gezet.

Ann Vriend reikt na de pauze tot grote hoogte

BUNNE – Voor de pauze was het concert in Bunne in De Melkfabriek mooi, na de pauze reikte Ann Vriend tot grote hoogte. De Canadese soul en blues zangeres moest duidelijk even los komen. Dat duurde een liedje of drie en daarna werd de weg omhoog ingezet. Ann Vriend bracht met zich op piano. Rooster Davis op orgel en Peter Hendrickson op drums. Ann Vriend speelt soul afgewisseld met blues met de wortels diep in de hoogtij dagen van beide stromingen. Vriend is een ravissante verschijning op het podium. Het is daarom jammer dat ze achter een elektronische piano staat. Welhaast onvermijdelijk, maar toch. De achterkant met snoertjes hoort bij het noodzakelijk kwaad, maar is toch een barrière. Gelukkig heeft Vriend een stem om elk obstakel te overwinnen en dat lukte haar in de loop van het concert steeds beter. Al snel kwam er een prachtige mix van de eigen soul nummers van Ann Vriend met de nummers die dezelfde formatie on der de naam van Rooster Davis brengt en die meer richting de blues zijn. Beide overtuigden, waarbij de begeleiding prima was. Het orgel is toch, mits in goede handen, een geweldig instrument. Rooster Davis deed zijn werk meer dan naar behoren, net als drummer Peter Hendrickson. Het werd mede hierdoor een mooie set opbouw. Afwisselend, maar toch een eenheid in verschillende tempo's. Het eigen werk werd afgewisseld met een aantal covers met bekende, maar daarom ook wel weer verrassende keuzes. Blueberry Hill van Fats Domino kwam langs en 'When the saints come marching in'. Bij een aantal gelegenheden was de leadzang bij Rooster Davis. Davis heeft geen bijzondere stem. Jammer als je een zangeres als Ann Vriend op het podium hebt. Het concert eindigde sterk. Ann Vriend waardeerde zich zeker op.

Ellen Foley heeft 'het' nog steeds

LEEUWARDEN – Dertig jaar geleden was Ellen Foley een sensatie. Eerst als de vrouwelijke stem die Meat Loaf tegenspel bood min 'Paradise by the Dashboard Light' direct gevolgd met haar eerste eigen album met een aantal prachtige songs als 'What's a matter Baby' en 'We belong to the night'. Het duurde meer dan dertig jaar na haar laatste tour voor Foley terug keerde naar Nederland. De magie bleek nog steeds daar. De zangeres was in het Schaaf City Theater in Leeuwarden in absolute topvorm. Zowel haar oude eigen werk als haar nieuwe werk kwam volop aan bood en in beide wist ze te overtuigen. Haar nieuwe werk heeft weliswaar niet de hitpotentie van haar oude liedjes, maar zijn mooie goede composities die de aandacht verdienen.
Op het podium is Foley een pracht van het artieste. Met veel energie zoekt ze de grens van het theatrale op, maar blijft aan de goede kant van de grens. Foley blijft een prima zangeres. Al als tweede nummer staat 'What's a matter Baby' op het programma en de zaal is verkocht. Met showmanship brengt ze een mix van haar oudere werk, het nieuwe werk van 'About Time' en een mix van covers van onder andere Randy Newman, Ian Hunter en een persoonlijke uitvoering van 'Boys of Summer'. Hoogtepunt was wel het schitterende 'We belong to the night.' Foley op haar best. Muzikaal werd ze ondersteund door een prima Belgisch gezelschap. Muzikanten die hun rol begrepen en de zangeres uitstekend ondersteunden. De set had een prima opbouw, maar het was jammer dat de grote hits van Foley al vroeg in het programma zaten.
Je kon merken dat Ellen Foley er zin in had. Gevat en met humor introduceerde ze de liedjes. De actrice in haar werkte flink mee. Met het gevoelige 'Heaven can wait” van Meat loaf en een stampend 'Should I Stay or Should I go' van The Clash bewees Foley eer aan twee acts die een grote invloed hadden op haar loopbaan en nam ze afscheid van haar publiek.

Iain Matthews en Linde Nijland verkennen de folk

SCHEEMDA – Een mooie 'double bill' in 'De Ontmoeting' in Scheemda. De Britse, maar in Nederland woonachtige folkzanger, Iain Matthews met de Nederlandse folknachtegaal Linde Nijland op één podium. Op papier is dat een fantastisch folkconcert. Matthews opende het concert, maar leek nog niet helemaal de 'spirit' te hebben. Bedachtzaam en serieus opende Matthews met zijn luisterliedjes. De voormalig zanger van Fairport Convention gaf zelf aan dat hij in een serieuze stemming verkeerde en daardoor ontbrak het peper nog een beetje in de opening, die mooi was, maar niets teveel kabbelde.
Dat veranderde met Linde Nijland die met ondersteuning van Bert Ridderbos op accordeon, gitaar en elk ander mogelijk instrument wel direct spetterde. De met een prachtige feeërieke folkstem gezegende Nijland opende met een Sandy Denny nummer met gloedvolle introducties. Even was er een klein afstemmingsprobleempje met Ridderbos tijdens het nummer 'Ocean Gypsy' maar met vakmanschap, onverstoorbaarheid en humor werd dat uitstekend opgelost en opgebouwde band met het publiek verstevigd. Nijland putte naast haar eigen werk ook uit andermans liedjes en bracht een mooie variatie. Het einde van de eerste set werd gebruikt om een aantal Fairport Convention nummers gezamenlijke te brengen en hiermee was het niet de prins die de prinses wakker kuste, maar Nijland die Matthews muzikaal wekte. Het duo maakte indruk en het is dan fijn om een Bert Ridderbos op het podium te hebben die ook bij hem onbekende nummers even zijn oren spitst en dan wat weet toe te voegen. Een geheel eigen persoonlijkheid op het podium die zich dienstbaar opstelt voor de zang.
De tweede set begon met Nijland a capella op het podium, wat de nodige huiver momentjes opleverde. Het mooiste had Nijland echter bewaard voor de afsluiting. In de titelsong van haar laatste album 'I am Here' zocht Nijland ook de rauwe rafelrandjes van haar stem op en ging helemaal de diepte in. Fantastisch. Ook Matthews had zich helemaal herpakt en sloot naadloos aan op het hoge niveau met 'Contact'. Ineens leefde zijn stem en sprankelde hij. Matthews had zijn hoogtepunt met een emotievolle a capella uitvoering van het nummer 'Woodstock', één van zijn oude succesnummers. Ook nu werd met alle drie op het podium in een verkenning van het Fairport Convention werk de zaak afgesloten met een uitvoering van 'Meet on the Ledge' en als toegift een kijkje in het nieuwe project van Matthews die werk aan het opnemen van jaren '60 songwriter Richard Fariña.

Janne Schra en het Noordpoolorkest brengen hommage aan Vasalis

ASSEN - Is Vasalis rock? Wie zich de dichteres nog voor de geest kan halen als oude dame die met haar hondje door de bossen van Roden dwaalde in een verstild landschap over paden waarover de boeren al eeuwen hun landerijen bereikten, heeft daar een kwestie om even over na te denken als de elektrische gitaar van het Noordpoolorkest een solo inzet. Het zijn schijnbaar onverenigbare grootheden bij de premiere van 'Vasalis' in De Nieuwe Kolk in Assen. Net zoals een orkest met een klassiek instrumentarium met een zangeres uit de pop hoek en de teksten van gedichten een hele klus zijn om in een lied samen te brengen. Toch kan de conclusie alleen maar zijn dat Reinout Douma van het Noordpoolorkest en zangeres Janne Schra hier wonderwel in geslaagd zijn en weinig compromissen hebben moeten sluiten met de teksten van Vasalis. Wie aan de slag gaat met de gedichten van één van onze beste schrijfsters plaatst zich zelf onder een vergrootglas. De combinatie is er in geslaagd met een flink aantal prachtige composities te komen en het is te hopen dat niet alleen dit ook vast gelegd wordt op een album, maar ook dat Schra deze nummers zal opnemen in haar repertoire.
Punt van aandacht is de verstaanbaarheid van de teksten. Dat begon met een onverstaanbaar stukje waarin Schra tussen het orkest stond, maar gelukkig was negentig procent uitstekend te verstaan. Het blijft uitkijken dat de stem van Schra niet weggeblazen wordt door het orkest. Gekozen is voor verschillende stijlen. Soms schuurt de muziek tegen een jazzflow aan, dan is het weer bigband en soms rock of folk. Regelmatig pakt het orkest uit, maar soms wordt het ook erg klein gehouden. Het blijft toch een geheel. Het tempo blijft erin met de liedjes vlot achter elkaar, terwijl je af en toe best wilt weten waarom. Wat is het gevoel bij het gedicht en wat maakt daarbij de keuze voor een muziekstijl.
De prachtige stem van Schra, haar sprankelende podium persoonlijkheid en de professionaliteit van Reinout Douma met zijn Noordpoolorkest maken dat Vasalis weer even onder ons is. Niet als oude dame van haar laatste jaren in Roden, maar als dat stralende middelpunt van de Salon Artistique van net voor de oorlog, waar ze bevriend raakte met de 'rock' helden van die dagen J. C. Bloem, Adriaan Roland Holst en andere dichters en ze haar prachtige werk schreef. Het project is een monumentje voor de dichteres en haar nog steeds zo actuele gedichten geworden, een hommage. Vasalis is rock! Wees rock 'n roll, lees 'Parken en Woestijnen'.

Amy Speace, Cara Luft en BJ Baartmans versterken elkaar

BORGER – Het was eerst duidelijk even zoeken bij Van Slag / RootsontheRoad bij Borger. Op het affiche werd de Theatertour van de Amerikaanse Amy Speace, de Canadese Cara Luft en de Brabantse BJ Baartmans aangekondigd, maar wat dat in praktijk inhield werd niet direct duidelijk. Voor de pauze waren het in de praktijk drie mini concerten van de verschillende artiesten afzonderlijk. Dat was zeker geen straf, want alle drie zijn ze meer dan in staat om een concert te vullen, maar de stijl van alle drie is zo verschillend dat de onderlinge connectie niet te onderscheiden viel. Amy Speace was als eerste aan de beurt. De inwoonster van Nashville heeft mooie haast verstilde luisterliedjes, waarin het draait om de tekst en haar mooie stem. Het gitaarspel dient ter ondersteuning voor het vertellen van het verhaal. Tekstschrijven is duidelijk het sterke punt van Speace. Speace durfde te zingen, hoewel ze in de laatste nummers soms niet helemaal opgewassen was tegen de elektrische gitaar van Baartmans die haar enkele nummers kwam versterken. Toch on stage was het aan de Boxmeerder om met zijn Nederlandstalige werk verder te gaan. Hij onderstreepte zijn vakmanschap op iedere snaar en bracht met zijn kenmerkende stem melancholiek werk van zijn album 'Huis'. Hij bleef daarna nog even op het podium om de Canadese spring in het veld Cara Luft op weg te helpen. Luft maakte in het eerste deel de beste indruk. Een krachtige persoonlijkheid wat zich manifesteerde in haar banjospel, een instrument dat prima bij haar past. Luft brengt pit en banjomoppen mee op het podium en dat is prettig in haar folksongs.
Na de pauze verschenen alle drie de artiesten gelijk op het podium en daar kwam pas echt de gouden greep tot uiting. Mooie samenzang. Het spel van Baartmans dat zich prima leent om andermans werk te versterken. De energie van Luft en vooral de erg sterke composities van Speace die met de extra ondersteuning van banjo en gitaar net dat beetje extra kregen wat ze van een mooi lied tot een prachtig lied verhief. De uitvoering van 'Hunter Moon' van Speace werd op deze wijze het hoogtepunt van het concert. De duidelijke kracht die de liedjes van Speace wonnen maakte dat je je afvroeg, waarom staan ze niet gewoon de hele tijd met zijn drieën op het podium. Naast zingen hielden ze ook alle drie van praten. Dat had nog wat meer 'to the point' gekund en dan een liedje extra. Met een akoestische toegift nam het trio afscheid en Speace kondigde aan volgend jaar graag terug te komen als haar nieuwe album verschijnt. Wellicht kan ze Luft en Baartmans weer meenemen, want de chemie is aanwezig tussen het drietal.

The Jigantics brengen pareltjes

STEENDAM – Vijf Britse rasmuzikanten en performers die aan de haal gaan met de beste nummers uit het Brits/Amerikaans/Canadees en Australische songbook van de klassiekers tot het modernere werk. naast uitstekend eigen materiaal. Voeg daarbij mooie zang en een enorm instrumentarium. Dat levert pareltjes van nummers op, maar daarin schuilt ook het gevaar bij The Jigantics. Met zoveel verschillend materiaal over zoveel thema's. Drie leadzangers en zo'n twintig verschillende instrumenten is het moeilijk er een eenheid van te smeden, zo blijkt tijdensd een optreden bij Podium cafe Peter en Leni in Steendam. Een mindere band was hier niet mee weg gekomen, maar de kwaliteit van The Jigantics en de ervaring van de diverse leden zorgen ervoor dat het lukt, hoewel het voor de band zeker een punt van aandacht is en meer verbinding het optreden zou versterken. Je kunt immers twintig uitstekend bereide ingrediënten op een bord hebben, maar dat houdt niet in dat je ook een lekker gerecht hebt, hoewel The Jigantics prima smaken.
Als je werkt met soms klassieke liedjes is het leuk als je wat achtergrond er bij weet. Dat is in goede handen bij de band Marion Fleetwood die bij sommige nummers een boeiende les geeft, waardoor de nummers meer gaan leven. Dat is leuk, net als de hele band hier duidelijk hun plezier in door laat schemeren. De stem van Fleetwood is prachtig en intens. Mark Cole heeft een krachtige stem en hangt soms tegen het schreeuwerige aan, maar wel een stem die naast de folk in de blues kan uitblinken. De meeste bezoekers grijpen echter naast één van de mooiste pareltjes. Na het concert schuift Linde Nijland met haar prachtige stem in de nazit bij de band aan, samen met Bert Ridderbosch en zingt het gezelschap nog een Carolyn Herring liedje. Gelukkig maakte uitbater Peter van Zeijl er nog een filmpje van, maar dat hadden we ook graag 'on stage' gezien.

Chi Coltrane heeft niks aan actualiteit verloren

DRACHTEN – Goede liedjes doorstaan de test der tijd. Het concert dat Chi Coltrane in De Lawei in Drachten gaf was in de eerste plaats een eerbetoon aan haar capaciteiten als componist van prachtige liedjes. Liedjes als 'Thunder & Lightning' en 'Go Like Elijah' behoren tot de beste nummers uit de rockhistorie en hebben ook nu nog niks aan actualiteit in geboet. Helemaal als ze door een Chi Coltrane met duidelijk veel zin en vakmanschap ten berde worden gebracht. The Queen of Rock is duidelijk goed bij stem en kan bijzonder overtuigen in de rocknummers. Wat in de tent, het tijdelijke onderkomen van De Lawei, langskomt is prima van gehalte. Met drie sterke rocknummers opent Coltrane haar concert voor de druk even van de ketel gaat. Met 'Yesterday, Today and Forever' lijkt het even te ontsporen. Te zwaar aangezette strijkers zijn erg storend, maar dit is het enige Coltrane nummer wat minder goed uit de verf komt deze avond.
In de tweede set wordt langzaam naar de climax toegewerkt in een mooi opgezette opbouw. Een beetje vreemde eend in de bijt is de ruimte die de bassist krijgt voor een solonummer. De man die de hele avond prima musiceerde, maar met een overdreven rocksteract de aandacht trok, gaat prompt de fout in met de loop en het door hem gebrachte intermezzo staat als los zand in de ijzersterke tweede set. De rest van de band weet perfect dat Chi Coltrane de ster van de avond is die haar bandleden ook zeker wel hun plek in het spotlicht gunt. Een uitmuntende drummer zorgt voor het tegenspel voor de piano. Het is een strak geregisseerde show waarbij het tempo er in blijft, maar Coltrane ook zeker af en toe de tijd neemt om nummers te introduceren en het contact met het publiek te zoeken. Met een prachtige 'Elijah' en een spetterende 'Hallejujah' komt er een einde aan het concert, maar niet aan het samenzijn. Met iedereen maakt Coltrane ontspannen nog een praatje. Daarvoor verdiend ze hulde!

Lord Bishop Rocks scheurt door Munnekezijl

MUNNEKEZIJL – Een geweldige uitbarsting van energie. Het kan niemand ontgaan dat Lord Bishop Rocks het Gronings – Friese grensplaatsje aan doet. De Amerikaan uit Dresden in Duitsland trekt met zijn show bij onze Oosterburen volle zalen. Al decennia trekt hij over onze aardbol en gaf op vier continenten ontelbare shows. Die ervaring betaald zich uit. Op het podium een niet alleen vanwege zijn fysiek – Lord Bishop overwoog een American Footbal loopbaan – imponerende artiest die zelf bewust alles geeft. Hierbij wordt hij ondersteund door twee prima muzikanten. In de muziek van Lord Bishop Rocks zijn veel verschillende invloeden te onderscheiden. Het meest naar voren komt Jimmy Hendrix. Van de gitaargod staan dan ook verschillende nummers op het programma, maar de formatie is zeker geen Hendrix tribute band. Lord Bishop beschikt zelf over een groot aantal sterke nummers en een prachtige podium persoonlijkheid. Hij begint met een aantal nummers die flink scheuren, maar nooit de bocht uit vliegen. Daarna is het even Hendrix tijd en en stapje terug met Machinegun en Hey Joe om vervolgen en een aantal eigen wat rustigere liedjes, hoewel dat bij Lord Bishop nog steeds met volle energie is. Af en toe moet de band oppassen zichzelf niet te overspelen, maar de live show van deze funk en rock artiest is dik in orde, gedragen op een mooie rock stem, goede liedjes en prima muzikanten en dat op volle kracht.

Lord Bishop Rocks – Motörfunk

Met Motörfunk heeft Lord Bishop Rocks een erg sterk album afgeleverd. Het album bevat het levensverhaal van Lord Bishop met mooie, sterke en maatschappij kritische liedjes gebracht met de energie die deze Amerikaan uit het Duitse Dresden zo kenmerkt. Prachtige op zijn gitaarspel gebaseerde funkrock met duidelijk hoorbaar de invloeden die hun sporen hebben achtergelaten bij deze rasartiest. De teksten zijn helemaal de moeite waard. Soms boos, soms verontwaardigd, maar actueel. Teksten over zijn leven als rock 'n' roll artiest in 'My Life' over racial profiling in 'Driving while black' en de vraag waarom we eigenlijk met elkaar vechten omdat we eigenlijk onder onze huidskleur, geloof of nationaliteit eigenlijk allemaal mens zijn in 'What are we fighting for.' Het maakt Motörfunk niet alleen muzikaal een actuele plaat.”

Lord Bishop Rocks – Motörfunk is te bestellen via lordbishoprocks.com/music/

Plezier en vakmanschap staan voorop bij Del Rey

GRONINGEN – Terecht werd bij de introductie van Del Rey opgemerkt dat deze legende overal ter wereld een legende is en in eigen land op de grote podia staat , maar in Nederland kent alleen een uitgelezen publiek haar. Dat is meer dan zonde. Op het podium bij O'Ceallaigh in Groningen stond een innemende vakvrouw waar het plezier vanaf straalde en die bewees dat je maar weinig nodig hebt voor een geweldige show. Met goede blues liedjes, een resonator gitaar of resonator ukelele, een mooie stem en een sprankelende stage personality bewees Del Rey dat Nederland ongelijk had. Met haar mooie, wat hoge, stem, bracht ze oude bluesklassiekers weer tot leven. Wat veel mooie nummers zijn er toch geschreven en met haar opmerkelijke instrumentarium zijn de nummers toch helemaal Del Rey. Del Rey is bijzonder vaardig op haar gitaar en ukelele. Daarnaast blijkt ze een geboren docente met fraaie uitleg over de nummers waardoor die meer diepgang krijgen en ze gaat in op haar instrumentarium, want voor de leek lijkt dat blik maar raar. Dat het niet zo raar is blijkt wel uit de veelheid van klanken die Del Rey weet te toveren. Ze kiest veelal voor mooie vlotte liedjes. Bessie Smith komt langs, maar Del Rey blijkt ook zelf een auteur van humorvolle blues met liedjes over het fietsen in Amerika en het feit dat in sommige streken in de VS en naar ze ontdekte ook in Duitsland elk culinair gebeuren direct gelinkt is met 'grave bodily harm' voor varkens. Ze straalt plezier uit, heeft naar een half liedje het publiek voor zich gewonnen en laat het spontaan meezingen. Waarom is deze vrouw niet beroemd in Nederland?

Ryan Lee Crosby weet perfect blues sfeer te scheppen

GRONINGEN – De oude country blues, dat is het werkterrein van Ryan Lee Crosby. De blueszanger die in het kader van Wishfulmusic optrad in de huiskamer van Steven in Groningen had weinig tijd nodig om de stemming er goed in te brengen, want sferisch bleek Crosby erg sterk. Mooie liedjes uit eigen repertoire en uit het grote country blues songbook volgden elkaar op, met waar gewenst, een uitstekende achtergrond bij de liedjes. De bluesgitaar bleek daarnaast in prima handen bij Crosby die zijn eerste set versterkt en zijn tweede set akoestisch speelde. Vooral voor zijn zang bleek dat een vooruitgang. Die was in de eerste set prima, maar toch wat ingehouden. In de tweede set gooide hij ook op dat gebied alle registers open en kwam hij nog meer tot zingen. Opvallend detail was de veelzijdigheid van zijn stem. Net als bij veel liedjes de gitaar net even anders gestemd moet worden, weet Crosby ook steeds zijn stem aan te passen aan het liedje. Naast zijn eigen liedjes waarin hij zich een fijne componist toonde, kwam ook werk van Mississipi John Hurt en andere bluesgiganten langs. Crosby speelde nu vaak een versie die dichtbij andermans uitvoering lag, maar mag zich best de liedjes meer eigen maken. Ryan Lee Crosby is een wat verlegen, maar getalenteerde blues artiest die met een spetterende uitvoering van Howlin Wolfs Smokestack Lightning dat als toegift nogmaals vet onderstreepte.

Carrie Clark Trio excelleert in cabareteske

STEENDAM – Het was een beetje een concert met twee gezichten. Carrie Clark bracht op het podium van Peter en Leni in Steendam mooie folkachtige liedjes, maar geweldige cabareteske nummers. Met haar folkachtige liedjes kon ze zich niet onderscheiden van de vele Amerikanen en Europeanen die dit genre uitstekend beheersen, maar bij de revue, soms haast absurdistische, liedjes, viel alles op zijn plaats. De stem van Clark was een tikje lager achter haar piano in plaats van met gitaar. Dat was prima, want haar stem werd er mooier van. De wisselwerking tussen het pianospel van Clark en Rob Witmer op accordeon was beter en de liedjes kregen duidelijk mee swung. Een goed concert werd op die momenten een prachtig concert. Hoogtepunten werden op deze manier een prachtige Tom Waits cover en een luidkeels meegezongen 'Bum Bah Dum', maar eigenlijk alle piano liedjes.
Op gitaar is Clark ook prima in orde, maar ontbreekt net de factor die haar onderscheidt van de rest. De wisseling tussen folk, country en cabaret maakte het wel een leuke en afwisselende set. Het optreden kende een sterk begin, met een zingende Clark met minimale begeleiding, waarna Witmer en bassist Dave Pascal invielen. Het gesproken woord was prima in orde. Met humor en prima informatie introduceerde Carrie Clark, in de rug gesteund door haar twee kompanen, haar liedjes. Clark als frontvrouw gunde haar twee podiumgenoten ook hun plek in het spotlicht van 'Peter en Leni'. Als het even kon, stapte ze terug en stond e formatie op gelijke hoogte. Als afsluiting van het concert speelde ze 'Josephine', een fijn nummer en als toegift, speciaal voor vaste concertgast ij dit podium en countryliefhebber Jan een mooi country liedje, want dat genre was nog niet aan bod gekomen. Carrie Clark staat aan het begin van een Europese tour met accordeonist Rob Witmer en bassist Dave Pascal, twee leden van haar normale begeleidingsband 'The Lonesome Lovers'. Ook in de Trio versie bijzonder de moeite waard.

Carrie Clark & the Lonesome Lovers – Between the Bedsheets & Turpentine

Het laatste album van Carrie Clark & the Lonesome Lovers is inmiddels al wat ouder, maar zeer de moeite waard. Het is een album met mooie compositie en een mooi vol geluid van de band en een op haar best zingende Carrie Clark. Als opening is gekozen voor het beste nummer van het album. Het catchy Bum Bah Dum is een juweeltje, maar ook de rest van het album bevat veel sterke en beluisterenswaardige nummers. Al met al is het een prachtige CD geworden met als afsluiting het slaapliedje 'Sing me'. Vakwerk.

Carrie Clark & the Lonesome Lovers – Between the Bedsheets & Turpentine is te bestellen via www.carrieclark.com

Laura Fygi en Malando Trio zijn gelouterde artiesten

DE BULT – Het was een praktijk les hoe het publiek bij je optreden te betrekken. Binnen de kortste keren wisten de gelouterde artiesten hun publiek aan het zingen, dansen en op elke andere mogelijke manier te betrekken. De binnenkomer was voor het Malando Trio die een aantal tango's en aanverwante muziek speelden om het publiek voor te bereiden op de entree van Laura Fygi. Fygi begint vanuit het publiek en dat is het teken om het publiek er bij te betrekken. De muzikanten en zangeres trekken het publiek als het ware het toneel op en maken hun deel van het optreden. Er wordt gesproken met het publiek. De liedjes zijn afgestemd op meezingen en meedansen. Dat maakt de liedkeuze af en toe wat voorspelbaar en zelfs de Tulpen uit Fygi's geboortestad Amsterdam' komen langs met als toegift 'Que Sera Sera', maar voor het publiek herkenbaar en het valt makkelijk in. Ook de introducties van Fygi en Danny Malando zijn speels, grappig en er op gericht om het publiek attent te houden.
De stem van Laura Fygi is fenomenaal. Makkelijk schakelt de zangeres tussen gevoelig, opgewekt, sexy en zwoel en even makkelijk tussen Frans en Engels. De muzikale kwaliteiten van het Malando Trio zijn eveneens groot en gezamenlijk is het een gelukkige combinatie van 'Gypsy meets Jazz' met uitstapjes naar Latin en chanson. Fygi laat het opzwepende werk over aan het Malando Trio in de instrumentale nummers en zingt zelf rustig en gevoelig materiaal. Daar had nog wel iets meer vuurwerk in gekund, maar het programma is gevarieerd en muzikaal dik in orde. Fygi en het Malando Trio bewijzen deze middag in Steenwijk in Huis ten Wolde in het kader van 'Bijzonder Jazz' waarom ze de wereld hebben veroverd. Nu het Noorden nog, want Fygi wordt weinig gevraagd in het Noorden. “We komen hier weinig en dat is zo jammer. Vooral een stad als Groningen heeft een echte jazz traditie.”

Een warm optreden van Jon Shain

STEENDAM – Het hele optreden van Jon Shain is doortrokken van de persoonlijkheid van de Amerikaanse blues en folkzanger en gitarist. Het zijn liedjes die hem na aan het hart liggen, gebracht met een warme persoonlijkheid. 'Song for Jojo' voor zijn dochter en het instrumentale 'Song for Maria' voor zijn vrouw. De eerste set is met de bleusy stem van Shain een warm bad en daar schuilt direct het gevaar ook in, want af en toe mag het best wat meer punch hebben. Ondanks de scherpe teksten soms, is de toegankelijkheid groot. Mooie rustige blues en folk liedjes van kwaliteit, maar in de warmte dreigt ook de slaap. Met 'Peace like a river' van Paul Simon kreeg de eerste set een mooie afsluiting. In de tweede set wist Shain de spanning er beter in te houden. Hij kwam nog beter bij stem en de liedjes stegen in intensiteit. Met name het verdriet van het verlies van de familieonderneming in het verven van textiel, verwoord in 'Dyehouse Bleus' maakte veel indruk.
Jon Shain is een knappe tekstschrijver. Zijn liedjes zitten knap verwoord in elkaar. Niet alleen passen de liedjes precies bij zijn stem, waardoor hij kan blijven zingen en toch zijn boodschap vertellen, maar inhoudelijk zijn de liedjes sterk. In de eerste set lied hij muzikaal ook nog af en toe een klein steekje vallen, maar ook dat liet hij nagenoeg achterwege in de tweede set. Zijn introducties zijn prettig en to the point. Shain beheerst het folk uitstekend, maar blinkt uit in de blues nummers. Een prachtige, warme artiest die 'echte' muziek maakt uit zijn hart en zijn persoonlijkheid. Hij sluit zijn concert af met een ode aan Mississippi John Hurt. Al eerder speelde hij van deze artiest het indrukwekkende 'Let the mermaids flirt with me'en hij sluit af met een fraaie interpretatie van 'My Creole Belle'.

Jon Shain – Reupholstered

Amerikaanse blues en folkartiest Jon Shain is een prachtige liedjesschrijver, maar voor zijn laatste album 'Reupholstered' heeft hij geput uit andermans werk. Van zijn muzikale helden heeft hij een nummer opgenomen en zijn interpretatie staat op het album. Dat levert een aantal juweeltjes op, maar door de verschillende componisten is het album niet altijd een eenheid. 'Clementine' van Elliott Smit en 'Anything goes' kunnen minder bekoren, maar dan blijven er nog veel prachtige vertolkingen over. 'California Zephyr' van Hank Williams sr krijgt een prachtige vertolking en ook het afsluitende 'Let the mermaids flirt with me' is van bijzonder grote schoonheid. Een gevarieerd album, waarop Shains kwaliteiten als muzikant en fijne zangstem uitstekend tot zijn recht komen.

Jon Shain – Reupholstered is te bestellen via www.jonshain.com

Johan Bodingius heeft uitmuntende mix tussen covers en eigen werk

ZUIDHORN – De ervaren Twense country artiest Johan Bodingius weet precies het juiste country sfeertje te scheppen. Het was dat er geen haardvuurtje aan was in In 't Holt tijdens Music=Art in Zuidhorn, anders waande je je bij een oude cowboy `die zijn levenssmart met zijn gitaar vertolkte. Bodingius, ook optredend onder de naam Big Oak, brengt een uitgekiende mix van eigen werk en prima gekozen covers, vaak mooi afgewisseld. Een eigen nummer, cover van Jesse Winchester, eigen nummer, Steve Gillette enz enz. Bodingius heeft een mooie opbouw in de set, maar neemt veel tijd om te stemmen en om in gesprek te gaan met het publiek. Soms is dat leuk, zoals bijvoorbeeld de uitleg over zijn jumbogitaar, maar soms had dat ook korter en meer to the point gekund, zodat er zeker nog een liedje extra bij had gekund. Bodingius beheerst vele kanten van de country en folk. Een mooie afwisseling geeft dat in de set. Big Oak is een mooi gekozen artiesten naam. Rustiek en met een karakteristieke stem brengt Bodingius mooi een sfeer over. Soms murmelend en welhaast onverstaanbaar, soms helder zingend brengt hij zijn boodschap over. Dat geeft niks. Het gaat om de sfeer. Mag dat kampvuur aan?

Shjazz overstijgt zichzelf

ZUIDHORN – De eerste nummers die de Groningse jazzdiva Shjazz (Sharon Doelwijt) in Zuidhorn bracht waren prima, meer nog niet echt overtuigend. Mooie achtergrondmuziek. Lome latin jazz, te genieten zonder er al te veel aandacht aan te moeten besteden. Das was te merken aan de reuring in het publiek dat tijdens Music = Art nog niet de aandacht en rust had voor het gebodene en ook Shjazz keek zoekende om zich heen. De set had een nieuwe kickstart nodig en alleen hele goede artiesten weten zichzelf tijdens een concert opnieuw uit te vinden. Shjazz liet het lome varen, Schakelde over op een hoger tempo en ineens was de vonk er wel. De combinatie van jazz met flamenco die Shjazz brengt leent zich ook goed voor het tempo en energie die Shjazz met zich meebrengt. Ineens werd alles beter. Het contact met het publiek dat van filosofische gedachten warrig oversprongen op de jurk van een meisje en nogal warrig over kwamen, kwamen ineens wel aan. Er leek een schakelaar over gezet. Nu werden haar commentaren ook to the point en al snel stond het publiek te dansen op de mooie jazzy stem van Doelwijt die alleen nog maar kan groeien door levenservaring en dan aan diepte verder zal gaan winnen. Shjazz is een echte frontvrouw als ze op haar best is. De afmaker van het fijne muzikale werk dat Hans Lass, Pascal Binneweg, Don Hofstee en Raphaël Tahapary in haar begeleiding leverden. Nadat de ban gebroken was wist ook in de langzamere nummers Shjazz haar overtuiging terug te brengen. Een artieste die zichzelf oversteeg; chapeau.

Tiedo Groeneveld durft te leven en te zingen

ZUIDHORN – Troubadour Tiedo Groeneveld had bijna een enkeling aan het huilen met zijn uitvoering van de Nederlandse klassieker 'Mensch durf te leven.' “Ik dacht: Hij heeft gelijk, we worden zo ingeperkt. Durf toch te leven. Ik moest vechten tegen de tranen”, bekende een toeschouwster. Tiedo Groeneveld gaat niet voor het goedkope effect bejag, maar durft bij zichzelf en bij zijn toehoorders de echte emoties aan te boren. De Nederlandstalige troubadour zette op Music = Art een fijn optreden neer, waarbij hij zich durfde te geven, durfde te zingen en met zijn passie het publiek meenam. Hoogtepunt was de Dirk Witte klassieker 'Mensch durf te leven'. Een nummer dat nu actueler is dan ooit. Ook zijn eigen werk kon de toets der kritiek prima weerstaan. Met zijn mooie heldere stem brengt Groeneveld zijn doordachte teksten. In zijn gitaarspel kan Groeneveld nog verbeteren en in de intieme setting in In 't Holt in Zuidhorn moet hij oppassen zich niet te overschreeuwen, maar verder een lekker ervaren en eigenwijze artiest. De gedachte van zijn klassieker bracht hij zelf ook in de praktijk. De organisatie verzocht hem af te ronden in verband met de tijd, maar Groeneveld vertikte het om het slachtoffer te worden van andermans uitloop. Met zijn humor verkondigde hij dat hij niet aan zijn laatste liedje begon, maar er gewoon nog twee deed. Heerlijk eigenwijs. Goed zo Tiedo.

Shakey Deal weet niet te scoren

ZUIDHORN – Shakey Deal liet mooie liedjes horen op Music = Art in Zuidhorn, maar kon het voordeel van de twijfel nog niet verdienen. In de samenzang lukte het prima, maar afzonderlijk hadden beide stemmen geen extra kwaliteit. Dat was jammer. Helemaal omdat de liedjes een beetje bleven hangen op alleen de mooie samenzang en niet de verdieping kregen die ze verdienden. Shakey Deal slaagde er niet in om de tekortkomingen op te vangen met met een optreden waar de emotie's van af spatten. Het bleef te veel een een kunstje. Jammer, want er zit best potentie in dit duo. De samenzang, de mooie in het Nederamericana genre passende liedjes die gevoelig en soms mooi teder en kwetsbaar zijn en op ander momenten een fraaie boosheid en verontwaardiging bevatten, maar steeds te weinig wisten te overtuigen en een beetje in hetzelfde stramien bleven hangen. Af en toe wat afstemmingsproblemen tussen het duo deed de zaak ook geen goed. Jammer, een gemiste kans.

Amanda Rheaume brengt familiegeschiedenis tot leven

WILDERVANK – In de mooie oude Margaretha Herderkerk in Wildervank vond Amanda Rheaume een podium voor haar buitengewoon mooie liedjes. In een groot aantal van haar liedjes roept de artieste uit Ottawa haar voorvaderen tot leven en dat zijn direct de liedjes waarin Rheaume het best tot haar recht komt. De liefde voor haar 'roots' komt duidelijk in haar optreden tot zijn recht. Aangezien Rheaume in haar familie zowel onder andere Schotse, Métis als Orkney voorouders heeft is het een historie van Canada op het podium helemaal met bassiste MJ Dandeneau naast haar die haar familie kan terugvoeren op de legendarische stichter van Manitoba en Métis voorvechter Louis Riel. Net als Rheaume is Dandeneau Métis van de Ojibway stam. Het levert mooie verhalen op ter introductie van de liedjes over haar oma die met zes kinderen op drift raakt met een stuurloze boot op een meer in de storm of haar opa die als één van de eersten door de Noordwest Passage ten Noorden van Canada aan boord van een Canadees Marineschip zijn weg baande. Bij dit publiek een pre, maar de lange verhalen zullen vooral een jonger publiek iets minder aanspreken.
Amanda Rheaume beschikt over een prachtige stem, met een mooie country snik die ze best nog vaker mag gebruiken. Haar mooie gevoelige liedjes werden muzikaal erg fijn ondersteund. MJ Dandeneau wijkt af van het reguliere bassisten spel en deed dit voorbeeldig. Brendan Foster zorgde op elektrische gitaar voor de accenten en hield zorgvuldig het lied in tact. Een verademing en voorbeeld hoe het moet. Een prachtig ingespeeld stel, hoewel de samenzang af en toe wat minder uit de verf kwam. Naast het eigen werk kreeg het publiek ook een Neil Young cover voorgeschoteld die zich bijna meten kon met de meester zelf. Een act die in Canada de grotere podia mag betreden. In Nederland is dat deze keer nog niet het geval, wellicht in 2015, want Amanda Rheaume heeft daar de capaciteiten voor en is van plan terug te komen.

Amanda Rheaume – Keep a Fire

Met het Album 'Keep a Fire' brengt Amanda Rheaume een eerbetoon aan haar familie. Dat levert een sterke plaat op die geen seconde verveeld. Mooie America, goed geproduceerd en het lied voorop. Het album opent met het sentimentele 'Strongest Heart' en maakt dan vaart door de geschiedenis, waarbij 'Not This Time', 'Ancient Rime' en de titelsong 'Keep a fire in the rain' de hoogtepunten zijn. Een naam die in Nederland nog niet bij iedereen bekend zal zijn, maar die meer dan het beluisteren waard is. Een verrassende en erg sterke opvolger van haar eerste album 'Light of another Day'

Voor meer informatie zie: www.amandahearse.com

Siv is mooi en ontroerend

GRONINGEN – Siv opende haar Wishfulmusic concert in de Huiskamer van Frank en Iris in Groningen met 'Jolene' van Dolly Parton en sloot het af met 'Toxic' van Britney Spears. Met deze namen wordt gelijk een totaal verkeerd beeld geschetst van het optreden van Siv. Siv heeft de oorspronkelijke nummers tot haar eigen gemaakt en op haar manier een invulling gegeven aan de oorspronkelijke uitvoering. Vooral haar 'Toxic' maakte veel indruk net als het optreden van de Noorse, maar in Amerika woonachtige singer songwriter veel indruk maakte. Siv is een volwassen artieste met als sterkste punt haar mooie stem die uitstekend past bij haar melancholieke liedjes. Af en toe kroop ze wat te dicht in de microfoon, maar verder heeft Siv een heerlijk heldere hoge stem. Aanvankelijk met zichzelf als rustige begeleidster op gitaar tokkelde Siv zich door haar knap gecomponeerde liedjes. Bij een flink aantal liedjes kreeg ze daarnaast assistentie van violiste Jesse Hanson wat een duidelijk prima aanvulling was.
In de liedjes en stem van Siv steekt diepte. Zwart met her en der lichtpuntjes bezingt ze het leven. Het is niet altijd vrolijke kost. Maar zoals ze zelf zegt. Ik heb altijd een blije sandwich, want ik heb één vrolijk liedje en dat zit altijd ingeklemd tussen mijn treurige werk. Toch trekt het luisteren naar Siv je niet ongelukkig. Het is mooi en ontroerend, het is kwaliteit. Voeg daarbij een mooie podiumpersoonlijkheid met humor en je hebt een prachtig concert.

Ingrid Veerman is puur en ontwapenend

ZUIDHORN – De Belgische singer songwriter Ingrid Veerman trad op het podium Bill Baboon op in Zuidhorn. De plaatselijke artiest had voor zijn Belgische collega zijn huiskamer open gesteld. Veerman was na haar tour te voet door België om haar nieuwe album te financieren deze keer toch maar met de auto gekomen. In de volgepakte huiskamer bleek Veerman een ontwapenende en pure artieste te zijn die dicht bij haar kwaliteiten blijft. Het was voor haar het eerste huiskamerconcert in Nederland na met het fenomeen kennis te hebben gemaakt tijdens haar Vlaamse tournee te voet. Vooral in haar eerste liedjes zette Veerman de toon. Prachtige liedjes die dicht bij de artieste lagen en waar ze ook met haar stem heel dicht bij zichzelf bleef. Geen geforceer, maar gewoon de zangstem van Ingrid Veerman. In de loop van het concert en vooral de set na de pauze ging haar stem iets omhoog, zonder dat het storend werd. Voor haar optreden was Veerman druk bezig met haar setlist, maar ze bleek flexibel genoeg om daar mee te spelen. Een verhaal uit het publiek over reizen naar Amerika bracht haar al in haar tweede lied, buiten de setlist om, op een lied over de zoektocht in de States naar haar eigen cowboy die ze uiteindelijk in eigen land vond. Via haar liedjes nam Veerman haar toehoorders mee door haar leven. Een ongelukkige reis naar Berlijn achter een liefde aan die al een vriendin had. Nog een ongelukkige reis naar Berlijn achter een liefde aan die in Australië bleek te zitten, liederen over wijn en ongelukkige relaties om te eindigen uiteindelijk met haar overleden vader die, in een variatie op haar achternaam Veerman, als fairyman nog met haar meekeek.
Ingrid Veerman is een artieste die live haar eigen stem gevonden heeft. Met humor en charme brengt ze haar werk en een enkele cover. Haar akoestische begeleiding op gitaar was niet vlekkeloos, maar meer dan adequaat. Ingrid Veerman brengt haar op Amerikaanse leest geschoeide liedjes, met wat Antwerpse pareltjes er tussen door, met veel gevoel. Haar liedjes zijn knap gecomponeerd. De teksten passen bij de mogelijkheden van haar stem, zodat de zangeres ook hier nooit hoeft te forceren in haar zingen, al hoewel er af en toe wel een kunstgreep gedaan wordt, om dit te bereiken, maar dat stoort zelden. In de teksten en haar uitgebreide introducties heeft de Belgische veel humor. Er worden steeds prima bruggetjes van het ene naar het andere liedje gemaakt, waardoor het concert een geheel is. Zeer geslaagd optreden van Ingrid Veerman.

Ode to the Quiet speelt prima set met teleurstellend einde

GRONINGEN – Muzikaal is Ode to the Quiet een prachtige band. Niet voor niets kondigde Podium Plataan host en programmeur Wouter de Boer de formatie op Noorderzon aan als zijn favoriete band. Het werd om in Wouter termen te blijven een 'tof' optreden. Na zijn aankondiging leek aanvankelijk de band aan een tweede afstemsessie te beginnen. Nog zonder zangeres Marianne Oldenburg kwamen langzaam de geluiden bij elkaar. Op haast organische wijze ontstond uit geluid muziek, terwijl Oldenburg nog achter het publiek rondzwierf. Op het moment dat de zangeres het podium opstapte en achter haar keyboard plaats nam leek het alsof uit het niets een song was geboren. Ode to the Quiet kenmerkt de eigen muziek als 'stargazing'. Dromerige pop met regelmatig een flink rockrandje. Ook in de loop van het concert waren er soms leuk gevonden muzikale inventiviteiten te beluisteren. Een welhaast kinderlijk melodietje op de keyboard, waar al snel een keiharde drum overheen gaat, waarna het kinderwijsje zich ontwikkeld tot een dreigende melodie. Het onderscheidende van Ode to the Quiet is de prachtige stem van Oldenburg. Een stem die door elk pantser heen weet te breken. In de vaak lang uitgesponnen liedjes komt ze vocaal volledig tot haar recht, ondanks dat ze zittende achter haar keyboard zingt. Het nadeel was dat ze haast verstopt en op de zijkant dan niet echt de frontvrouw van de band is. Die taak viel aan gitarist Tobias Kerkhoven. Met grootse en dramatische gebaren vormde hij de blikvanger van de band. Een opmerkelijke constructie, maar een handige manier om elkaar aan te vullen. Ook de rest van de band zit prima in elkaar met goed en intens spel.
Waar de band behoorlijk in te kort schoot was in het contact leggen met het publiek buiten de muziek om. Een kort welkom in het begin, daarna volgden de liedjes elkaar op en pas bij de aankondiging van het laatste nummer werd de organisatie bedankt en het publiek opgeroepen CD's te kopen. Na het afsluitende 'Flight' kon er geen toegift meer af. Een verkeerd einde van een tof concert.

Saskia Laroo's Afrobob ft de famile Seck verdiende meer dan een uurtje

GRONINGEN – Het was een smetje op Noorderzon. De aangekondigde set van twee uur van Saskia Laroo's Afrobob ft de familie Seck werd terug gebracht naar één uur vanwege een ingelast optreden van Kid Koala en dus stond de Nederlandse Jazz wereldster met de muzikale familie Seck veel korter op het podium dan gepland. In het uurtje dat het feestje op Podium op Zuid duurde werd feilloos aangetoond dat dit geen goed besluit was. Nog wat aarzelend kwam het gezelschap op gang, maar algauw denderden de Afrikaanse mix met jazz van het podium en het talrijke publiek genoot. Lady Miles Davis zoals de erenaam van Laroo is speelde met grootheden als Wynton Marsalis en Thoots Thielemans en toerde dit jaar al in Afrika en vertrekt straks voor een reeks optredens naar de Verenigde Staten. Vandaag kreeg ze versterking van Warren Byrd op toetsen, Will Smit op drums, Maarten Bakker op bas en vooral Pape Seck en diens familie. Waarbij dochter Marie en Rokhaya Seck achtergrondzang en leadzang alsmede een aantal instrumenten bespeelden, maar war ook andere familie leden regelmatig even aanschoven op het podium. Dat was één van de weinige minpuntjes van het optreden. Door de regelmatige wisselingen en het zoeken naar microfoons duurden de periodes tussen de liedjes vaak even. Deze werden wel vakkundig opgevuld door Laroo en Pape Seck, maar het gaat om de muziek. Met Saskia Laroo in vorm op haar trompet en Pape Seck met diens mooie donkere stem als zanger werd een eerbetoon aan Afrika gebracht. Uitermate swingend met vakkundige muzikanten. De set was mooi gevarieerd met eigen werk van Saskia Laroo, Pape Seck en beide dochters. Toen Laroo uitnodigde tot dansen bleek bij het nummer 'Africa Dancin' dat niet alleen in Afrika wordt gedanst, maar ook in Groningen. Wat is een eerbetoon aan Afrikaanse muziek zonder nummer van Miriam Makeba, met leuke intermezzo's van andere bekende nummers. En Groningen danste door. Helaas moest daarna vroegtijdig worden afgesloten en dat deed Papa Seck met een gevoelig liedje voor de kinderen. Kid Koala had nog best een uurtje mogen wachten.

Saskia Laroo Band – 'Live in Zimbabwe'

In het voorjaar van 2014 tourde de Saskia Laroo Band door Afrika. Met een concert registratie van een optreden in Zimbabwe kunnen we meegenieten van deze tour. Een Saskia Laroo in topvorm met ondersteuning van haar uitstekende formatie toont een swingend optreden. De zang wordt vooral verzorgd door rappers Mc Phantom en Mc Complex. Op het Afrikaanse podium toont de formatie dat Afrikaanse ritmes uitstekend ook door de Nederlands/Amerikaans/Afrikaanse band kunnen worden gespeeld met de trompet van Laroo in de hoofdrol. De concertregistratie zelf is vanuit verschillende hoeken vastgelegd en toont een prima beeld van het gebeuren. De opname zelf heeft niet de professionele kwaliteit zoals dat in Nederland of Amerika zou plaats vinden, maar is verder prima in orde. De ster is de muziek en die is uitstekend. Daarnaast staan op de DVD nog tal van leuke extra's met onder meer een workshop met de jeugd van Harare.

Saskia Laroo Band – dvd 'Live in Zimbabwe' is te bestellen via www.laroorecords.com

Sascha Elisah mag meer de country kant op

GRONINGEN – Na een periode waarin Sascha Elisah vooral de nadruk op studie en maatschappelijke loopbaan heeft gelegd is het nu weer tijd voor de muziek. Op Podium Plataan tijdens Noorderzon bleek dat Sascha Elisah voor een keus staat. Ga ik misschien wel de beste country zangeres van Nederland worden of word ik een hele goede singer songwriter. De angst voor het country stigma doiet haar twijfelen. Ten onrechte, want het succes van Ilse de Lange en Waylon en Douwe Bob toont dat Nederland zeker rijp is voor dit lang ondergeschoven muziekkindje.
Tijdens haar rentree op het podium bracht Sascha Elizah veel mooi nieuw werk in vooral de singer songwriter richting, Prachtige folkachtige liedjes die pasten bij haar stem. Ze maakte zelfs haar publieke debuut op die gigant onder de kleine snaarinstrumenten de ukelele. Toch kregen we in veel van deze liedjes niet de ware Sascha Elisah te zien. Daarvoor was een cover van Miranda Lambert nodig. Een country nummer dat de Groningse uitdaagt om haar stem te gebruiken op de manier waarbij deze het beste tot zijn recht komt. Onmiddellijk wordt een heel goed optreden een kippenvel optreden. Het slechtste moment van het concert komt ook tijdens een cover. I'm on fire van 'the Boss' Bruce Springsteen is een nummer dat duidelijk niet bij de zangeres past. Daarvoor mist de stem van Sascha Elisah de rauwheid.
De Groningse die in de kwartfinale staat van De Grote Prijs van Nederland staat is een leuke dame op het podium. Soms licht onhandig, maar dat geeft haar charme. Ze vertelt helder over haar liedjes en drijfveren. Over de persoonlijke verhalen die de basis vormen van haar werk. Over elkaar verlaten en over liefde. In haar werk probeert de zangeres echt wat te vertellen. Een heerlijk concert, maar we zijn benieuwd welke keus Sascha Elisah gaat over beter gezegd durft te maken.

Liefde is niet rozegeur en maneschijn bij Hanna Fearns

STEENDAM – Het is even kijken. De keurige dame met laptop aan een tafel in het zonnetje blijkt de rockster van vanavond. In Steendam stond in Café Peter en Leni het eerste Nederlandse optreden van Hanna Fearns op het programma. De Duitse artieste verscheen even later na metamorfose wel als echte artieste op het podium tot en met cowboylaarzen aan toe. Mooi passende bij de Americana en Country die Fearns brengt. Een charmante verschijning met een warme stem. Hanna Fearns blijkt een prachtige artieste met als onderwerpskeuze de bitterzoete kant van de liefde. Fearns zingt liedjes over hoe is als de liefde in de herfst van de relatie komt als je al lang bij elkaar bent en de verliefdheid voorbij is. Over die onmogelijke liefde die elke andere relatie onmogelijk maakt en waardoor je eenzaam zult sterven en over hoe het is om in een verkeerde relatie te zitten en je daaruit niet vrij te kunnen maken om verder te gaan met je leven. De liedjes worden des te persoonlijker met de verhalen van Fearns om haar werk te introduceren.
Al in de opening zet ze stevig de toon neer om in de loop van de avond de rockende opening steeds verder terug te schroeven naar intimiteit, intensiteit en luisterbaarheid. Het eerste gedeelte begeleidt Fearns zichzelf akoestisch om vervolgens over te stappen op elektrische gitaar. Na de pauze gaat Hanna Fearns verder op haar akoestische gitaar. Beide gitaren hebben deze avond moeite om op toon te blijven.
Naast het prachtige eigen werk speelt Fearns een aantal goed gekozen covers. Een interpretatie van Emmylou Harris van een Neil Young nummer en werk van de Cardigans en Lucinda Williams. Mooie zorgvuldig gekozen nummers die een aanvulling zijn voor het eigen werk en de stem van Fearns optimaal naar voren brengen. Als afsluiting van het concert speelt Fearns 'Please darkness please'. Een liedje dat de perfecte nacht beschrijft en dat de nacht maar mag blijven, zodat deze nog veel langer mag duren. Dat gevoel hield je ook over aan het concert van Fearns. Haar Nederlandse debuut smaakte naar meer.

Hanna Fearns levert pracht CD af met Sentimental Bones

Een prachtige, ingetogen, maar volle en warme CD heeft de Duitse Hanna Fearns afgeleverd met Sentimental Bones. Wie de CD tijdens één van de concerten aanschaft krijgt daarbij ook nog een zakdoekje met daarom de titel geborduurd. Nodig, want het is kommer en kwel in de liefde op de cd. Weinig vrolijke liedjes, hoewel de klanken en de stem van Fearns dat niet doen vermoeden. Een rijk instrumentarium zorgt voor de volle sound. Een plat van een volwassen artieste die haar levenservaring heeft gebundeld en in haar liedjes afrekent met de minder prettige ervaringen op haar liefdespad.

Hanna Fearns – Sentimental Bones ( uitgave Songs & Whispers) Meer informatie: www.fearns.com

Hamilton Leithauser komt niet uit de verf

GRONINGEN – De techniek, of eigenlijk Hamilton Leithauser zelf, liet de zanger in de steek op Noorderzon in Groningen. De afregeling van de apparatuur die de band gebruikte was niet goed en dat was zonde. Met wat meer zorg en aandacht had het beter geklonken en hiermee deed Leithauser zichzelf te kort. De Amerikaan die bij The Walkman faam verwierf wist verder een goede, maar korte, set neer te zetten. Met drie rocknummers bracht hij de stemming erin om vervolgens over te stappen op het rustigere werk.
Hamilton Leithauser met zijn muzikale vrienden is een guitar driven band. Helaas ontbrak de magie tussen de op zich prima muzikanten. Vooral het volume wat omhoog ging werd de stem van Leithauser, toch zijn sterkste punt, verdrongen door de gitaren. De opbouw van zijn set was prima en de liedjes overtuigden als compositie. Leithauser heeft op toneel een nonchalante 'Mark Rutte' houding, vaak met een hand in de zak. Toch durfde hij wel de emotie te zoeken met zijn mooie stem.overtuigde hij juist op deze momenten. Muzikaal was er af en toe een vleugje hardrock, een ballad, een stukje rock en pop. Mooi gevarieerd. Ook het gebruik van de xylofoon was een leuke extra.

Geef je over aan Warpaint

GRONINGEN – De naam van Warpaint is uitstekend gekozen. Emily Kokal, Theresa Wayman, Jenny Lee Lindberg en Stella Mozgawa verlangen namelijk niets anders dan totale overgave aan hun muziek. Het Amerikaanse kwartet heeft de overgave van het publiek in de kortste keren bewerkstelligd. Het aanvalsplan: op het fundament van de drums van Stella Mozgawa wordt een vloedgolf van intense en dansbare klanken gebouwd, waarmee alle weerstand in de zaal wordt weggespoeld. De muziek van Warpaint is opgebouwd uit tal van componenten. Rock, Dance en R&B laten hun sporen achter in de sound die de band produceert. Op het podium worden de uitgesponnen liedjes in rap tempo op het publiek afgevuurd. Tijd voor introducties is er nauwelijks, maar dat zou de opgebouwde stemming ook maar breken. De intensiteit is fenomenaal. Daar waar het woord tot het publiek wordt gericht is het kort en to the point. Warpaint brengt daarbij een afwisselende en nooit vervelende set. De zang is niet het onderdeel waarop de band uitblinkt, maar deze is ondergeschikt aan het geluid. Een onderdeel van de sound. Aanvankelijk is het vooral bassiste Jenny Lee Lindberg die voor beweging op het podium zorgt, maar al gauw valt de rest van de band haar bij en komen de dames los. Ook voor het 'obligate' applaudisseren en terugkomen op het podium voor een toegift hebben de dames een oplossing. “We draaien ons om en jullie juichen en dan doen we net of we eigenlijk niet meer wilden spelen, maar dat jullie ons hebben overtuigd”, stelt Mozgawa het publiek voor en zo gebeurt. Warpaint overwon!

Ad Vanderveen in de geest van Dylan en Young

LEEUWARDEN – Niet elke mondharmonika is direct Bob Dylan of Neil Young. Wie bij het Troubadour Treffen de zaal binnen kwam en niet direct zicht had op Ad Vanderveen kon toch wel even in verwarring komen. Het stemgeluid van de Utrechtenaar pakt op momenten de stemmen van beide Amerikaanse grootmeesters. Vanderveen trekt in zijn optreden direct de aandacht van het publiek naar zich toe. Als hij die aandacht heeft, dan kan het tempo ook even omlaag voor een mooie ballad. In zijn werk blijft Vanderveen dicht bij de Americana. Als hooggeprezen liedjesschrijver maakt hij die reputatie waar met een keur aan sterke songs. Dat wordt alleen maar beter met zijn kundige gitaarspel en prima stem. De composities passen bij mogelijkheden en onmogelijkheden van Vanderveen. Op een aantal nummers heeft hij begeleiding van een zangeres ook daar past het en vult het elkaar aan om het lied nog sterker en mooier te maken. Ad Vanderveen voelt zich thuis in zijn werk en zijn muziek. Wat prettig is zijn de mooie en rustige introducties. Ter zake legt hij de betekenis van het liedje uit en neemt zo het publiek onder zijn vleugels.

Dayna Kurtz heeft intrigerende stem

LEEUWARDEN – Haar houding was bij tijd en wijlen onverschillig en een stuk kauwgum dat tijdens het zingen van het toegift prominent in haar mond op de maat mee deinde, was niet de meest fraaie aanblik, maar wie verder keek dan dat kon op het Troubadour Treffen in Leeuwarden volop genieten van het optreden van Dayna Kurtz met assistentie van Keren Ann. De toon werd gezet bij het eerste nummer. A capella trok Kurtz de bezoekers haar wereld in. De wereld van de mooie luisterliedjes. Gevoelige verhaaltjes die met veel emotie werden gebracht. De stem van Dayna Kurtz weet de weg naar de gevoelens goed te vinden. Het publiek in Leeuwarden krijgt een aantal liedjes te horen van het nieuw te verschijnen album. Na in de Secret Canon serie vooral andermans liedjes uit de klassieke doos opnieuw te hebben opgenomen is het nu weer tijd voor eigen werk en bewijst Kurtz ook zelf als componiste prima uit de voeten te kunnen. Op het podium is ze druk. Bezig met gitaren en vriendinnen. Als persoonlijkheid mist ze vandaag de rust die haar werk wel uitstraalt. Hoogtepunt was het optreden samen met Keren Ann. Beide werken aan een gezamenlijke single waarbij Keren Ann een lied van Dayna Kurtz vertolkt en andersom. Een project dat in de komende maanden zal verschijnen. Beide werkten erg prettig samen op het podium en waren goed aan elkaar gewaagd. In het najaar komt Dayna Kurtz terug naar Friesland als in Sneek een optreden staat gepland.

Anneke van Giersbergen legt direct contact

LEEUWARDEN – De veelzijdige Anneke van Giersbergen wist tijdens het Troubadour Treffen in Leeuwarden al voor het eerste liedje het contact met het publiek te leggen met een charmante introductie. Anneke van Giersbergen heeft een geweldig stem geluid en weet dat te gebruiken. Ze durft te zingen en zoekt daarbij vaak de hoogte. Te weinig gebruikt Van Giersbergen de lage tonen in haar stem, die als ze aanbod kwamen, een prachtig soort warmte tentoonspreiden. Van Giersbergen kun je eigenlijk overal de plaatsen. In hetzelfde weekend van een Duits metalfestival naar een troubadoursfestival in Leeuwarden. Het verschil zou niet groter kunnen zijn, maar de zangeres uit Brabant maakt moeiteloos de overstap van over de top naar erg klein. Vooral haar stem draagt hier aan bij de en de kleine begeleiding waardoor het stemgeluid de ster van de show bleef.
Wat opviel was dat Van Giersbergen in de tijd die haar was gegund vooral veel covers bracht. Een zeer geslaagde Eva Cassidy en U2 kwam langs en iets mindere Cyndi Lauper en een Brabants lied van Gerard van Maasakkers. Met dit laatste bewees Van Giersbergen ook in het Nederlands prima uit de voeten te kunnen. Toch zou meer eigen Van Giersbergen werk zeker niet misstaan. Het grootste obstakel voor Van Giersbergen bleek collega Armand. Diens verschijning met enorme rode bos haar voor het raam achter Van Giersbergen trok de blikken van het publiek. “Maar ik heb ook rood haar”, en zo trok Anneke van Giersbergen snel weer het publiek naar zich toe.

Luke Winslow-King en Esther Rose brengen vloedgolven van heerlijke blues

BORGER – “Better come inside for the coming tide.” Met dit goede advies openden Luke Winslow-King en Esther Rose hun concert bij Roots on the Road / VanSlag ondersteunt door de weergoden die Borger trakteerden op een fikse regenbui. Gelukkige zakte de 'tide' buiten, maar binnen bleven de vloedgolven met heerlijke blues door de voormalige kerk zich richting het publiek opstuwen. Luke Winslow-King moest in de eerste nummers qua zang nog even de zaak op regel zetten, maar Esther Rose had in dit dreigende nummer direct de goede toon te pakken. Het bleek het begin van een prachtig concert dat uiteindelijk in liefst drie toegiften uitmondde. De tweede toegift was een slaapliedje, maar uiteindelijk bleek 'Down by the riverside' nodig om de cirkel rond te maken en kon Luke Winslow-King beginnen aan een ereronde waarbij hij iedereen persoonlijk de hand kwam schudden en bedankte het publiek voor hun aanwezigheid. Een hele klus, want de kerk zat stampvol.
De blues van Winslow-King en Rose bleek vanaf het eerste nummer een schot in de roos. Heerlijke relaxte nummers met een hoog mambo gehalte en uitstapjes naar de San Francisco Blues werden afgewisseld met stevigere nummers of nummers met veel emotie werden met precies de juiste reactie ontvangen door het publiek dat grif meeklapte en zong of stil luisterde. Jammer was dat door de opstelling meedansen niet van de grond kwam. Luke Winslow-King is een meester op de Bottleneck slide gitaar, maar bespeelde met evenveel flair als verrassing het pijporgel van de kerk als opening van de tweede set na de pauze. Een hoogtepunt. Zowel de stemmen van beide artiesten uit New Orleans vulden elkaar perfect aan, als ook de begeleiding van Rose op washboard en hoefijzer. Het gaf een vol geluid. Het concert bestond uit veel eigen nummers, waaronder een aantal van de dit najaar te verschijnen CD en goed gekozen covers van onder meer Woody Guthrie. Winslow-King kondigde aan dat hij in het kader van de promotie van de nieuwe CD snel terug naar Europa zou komen. Dan met de hele band. Het kan dus nog mooier.

Red Herring moet meer op de Japanse toer

ODOORN – In de Drentse bossen bij Odoorn ging het in no time van de Macedonische binnenlanden, via de Schotse Hooglanden naar de Amerikaanse prairie. Dat gebeurde via drie verschillende leadzangers en zes verschillende snaarinstrumenten. Arthur Deighton, Joram Peeters en Loes van Schaijk hebben veel in huis en wilden dat ook allemaal laten zien. Ze waren de 'least Japanse band' in Odoorn. In het door Joram Peeters geschreven nummer 'The least Japanese man of the World' werd van het vooroordeel uitgegaan dat de Japanse man zich op één terrein specialiseert. In het nummer bespeelt Peeters liefst vier instrumenten. Een mooie gimmick, maar de boodschap 'less is more' was niet aan Red Herring besteed voor de pauze. De ratjetoe aan stijlen zangers en instrumenten deed druk en rommelig aan, waardoor ook niet elk liedje de benodigde overtuigingskracht heeft. Na de pauze stond Red Herring met beide benen vast op Amerikaans/Drentse bodem en was het bluegrass en country wat de klok sloeg met wat verwante uitstapjes naar nummers van Ereharingen. Een select groepje songwriters die bij de band extra tot de verbeelding spreken. Deze Americana gaf richting. De liedjes werden intenser en de band voelde zich duidelijk op vertrouwde grond. Een aantal liedjes was perfect bij de stem van de liedzanger van dienst gezocht. Joram Peeters weet veel gevoel en emotie in zijn stem te leggen. Arthur Deighton heeft een stem die prima is voor vlotte Americana en Loes van Schaijk, deze keer wat minder bij stem, maar in principe de mooiste zangstem van het trio. Als snel wist Red Herring na de pauze toch nog te overtuigen. Voor het gedachten goed is het misschien beter dan de band in een Japanner van optreden naar optreden gaat.

The Epstein waardige inwijder van podium Nuis

NUIS – Een nieuwe locatie, een nieuw publiek, de supportact die op het laatst moet afzeggen en een band die met enige vertraging arriveerde. Een wat rommelig begin, maar wat een happy end. De Britse The Epstein herpakte zichzelf en speelde een prachtig concert op het open lucht podium. De band heeft in Olly Wills een zanger ie in de ballads en het rustigere werk optimaal tot zijn recht komt en daarin een stem heeft met extra kwaliteit. In de snellere nummers van The Epstein toont Wills zich ook een prima zanger, maar kan zijn stem het niet altijd bolwerken tegen de rest van de band dat is jammer, want de teksten van The Epstein vragen extra aandacht. Deze zijn prachtig. Al even mooi is de samenzang van de band als de stem van Wills samensmelt met die van bassist Huck Ashley gitarist Jon Berry. Alleen drummer Tommy Longfellow zingt niet mee.
De set kent een rustige opbouw. Eerst de rustige balladeachtige nummers en gedurende het concert komt er steeds meer pit in de show. Naast nummers de laatste CD Murmurations wordt ook alvast een tipje van de sluier opgelicht voor het nieuw te verschijnen album van The Epstein waar de laatste hand aan wordt gelegd via bijvoorbeeld een versie van 'Red Rocks'. Af en toe speelt de band ook een cover, zoals Grand Canyon van Magnetic Field, maar ook andermansnummers worden op zijn Epsteins vertolkt.
De band toont zich toegankelijk en met humor. Heldere introducties zonder poespas. Aandacht verdiend wel dat de heren voor op het toneel toch erg vaak met de rug naar het publiek staan en Longfellow de enige is die niet zijn rug toont. Maar opmerkingen als: “a jolly song called Funeral”, tonen de humor van de band. The Epstein gaf het nieuwe buitenpodium in Nuis een prachtige initiatie. Genieten.

Het goede nieuws is: Toby komt terug

ROODE HAAN – De kansen om Toby nog in Nederland te zien zijn voor 2014 bijna verkeken. De Australische artieste heeft na haar optreden in Roode Haan nog slechts een enkele afspraak in Nederland staan en komt aan het einde van haar tour. Het goede nieuws voor de bezoekers van het fenomenale concert dat Toby gaf in Roode Haan is dat de volgende afspraak al wel gemaakt kan worden. In maart 2015 komt de artieste terug en staat ze op het podium van VanSlag in Borger.
In Roode Haan op de warmste dag van het jaar was Toby 'sissling'. Met een mooi opgebouwde en goed doordachte set had de Australische met haar Nederlandse wortels binnen de kortste keren het publiek aan haar voeten. Aan de basis van het succes ligt het plezier dat Toby zichtbaar heeft in optreden. Voeg daarbij de ervaring opgedaan in zo'n 1.000 eerdere optredens en een schat aan vakkundige gecomponeerde liedjes en enkele covers die indruk maakten, zoals de Johny Cash klassieker Folsom Prisom Blues, en de basis is gelegd. Toby Beard speelde met een verzameling uitstekende jonge Nederlandse muzikanten. Af en toe was de afstemming nog niet 100 procent en werd het een beetje rommelig, maar voor een gezelschap dat voor het eerst in deze samenstelling op het podium stond werd er een topprestatie geleverd. Helemaal omdat alle muzikanten in dienst van Toby speelden, maar elk ook regelmatig hun plek in de spotlight kregen van de aanvoerster van het gezelschap. Anne Bakker was een vondst op viool en wordt voor haar fantastische spel beloond met een plek op de volgende Australische tour van Toby. Toby heeft een stem die ze durft te gebruiken. Niet een keeltje van een nachtegaal, maar wel een stem die emotie weet over te brengen in zowel de vlotte feestelijke nummers, maar ook op de momenten dat er even werd stil gestaan bij de minder feestelijke momenten in het leven. Net zo makkelijk schakelt de artieste tussen folk, rock en blues. Op het kleine podium staalt de Australische met veel dynamiek en weet ze precies hoe ze het contact met het publiek moet maken. Het geïmproviseerde Red Rooster als toegift onderstreepte de klasse als live artieste van Toby. Het is wachten tot de winter voorbij is en de dreadlocks verder swingen in Borger.

Daithi Rua overtuigt in Cd werk

STEENDAM – De in België woonachtige Ierse singer songwriter Daithi Rua heeft onlangs een tweetal Cd's uit gebracht. Het studio album 'Dream, never fear' en het concertalbum 'Live at De Cultuurloft'. Beide albums van de Ierse Belg zijn overtuigend. Zijn sterke composities combineert de regelmatig in het Noorden optreden Daithi Rua met prima gitaar en een stem die kraak helder is, maar toch een prima drager is van emoties. De helderheid komt de verstaanbaarheid van de teksten ten goede en dat is belangrijk. Rua schrijft niet alleen vaak tragische liefdesliedjes, maar ook veel maatschappij kritische teksten. Liedjes waarmee hij je aan het denken wil zetten. Het vakmanschap van de Ier komt tot uiting op zowel zijn studio als live werk. Beide Cd's zijn een mooie dwarsdoorsnede van het werk van deze Ier en geven een prachtig beeld van zijn mogelijkheden.

Daithi Rua - 'Dream, never fear'
Daithi Rua - 'Live at De Cultuurloft'

www.daithirua.com voor bestel informatie

Nausica drumt er op los

SCHIPBORG – Het hoogtepunt van het concert van het Arnhemse Nausica op het Koepelpodium van het FestivalderAa in Schipborg is als alle vier de bandleden hun instrumenten aan de kant leggen en de drumsticks hanteren voor en orgie aan drumklanken. De band van zangeres Edita Karkoschka, gitarist Tim Coehoorn, bassist Marius Mathiszik en drummer Jannis Knüpfer. Op het kleine podium spat de dynamiek er van af gedurende het concert. Enthousiast en gedreven speelt de band een gevarieerde set, maar misschien wel wat te enthousiast. Af en toe kan de stem van Edita Karkoschka het niet bolwerken tegen de klanken die om haar heen worden gemaakt en dat is jammer, want de stem van de zangeres klinkt zeer interessant. De stevige en melodieuze 'Art rock' klanken van de band vergoeden veel alsmede het mooie drumspel. Subtiliteiten ontbreken bij de band, maar met de variatie in de nummers is het prima gesteld. Nausica is een band met dramatiek. Geen vrolijke deuntjes, maar weltschmerz staat op het programma. Af en toe zou je graag wat meer informatie hebben over de nummers, maar pas bij het laatste nummer wordt er iets verteld over de band. Met wat meer afstemming wordt Nausica een erg leuke band.

The Maureens zingen samen op hun best

SCHIPBORG – Als de stemmen van de leden van The Maureens samen komen gebeurt er iets magisch. De individuele stemmen waar best iets op te aan te merken is, klinken samen prachtig. Dat is de kracht van The Maureens. De band uit Utrecht kent vooral een erg sterke opening. De flashback naar de jaren '60 is compleet met samenzang en sterk op de gitaarleunende sounds. De vergelijking met de Beach Boys is snel gemaakt. Toch zijn The Maureens heel anders. Niet de zonnige strandklanken, maar serieuze muziek. Om het in de titels aan te geven. Ohio Landscape tegen Calefornia Girls. Wat gemeen is blijft de vrolijke noot van de samenzang.
De set van The Maureens duurt een uur. Het sterke begin kan de band niet de hele tijd vol houden. De variatie in de liedjes is te gering. Ieder liedje heeft zo'n beetje hetzelfde tempo en daar mag de band best wat meer variatie in aanbrengen en ook de composities mogen best nog even onder de loep genomen worden. Sommige liedjes zijn plots ten einde. De band is ook niet al te scheutig in de communicatie met het publiek. Het zijn allemaal zaken die eenvoudig te verhelpen zijn. Blijft de indruk dat dit toch een band is die een verrijking is voor de popscene. Mooi koortjes blijven prachtig.

Wooden Saints komen langzaam op gang

SCHIPBORG – Dat de Wooden Saints een conservatorium achtergrond hebben is goed te beluisteren. De muziek op het FestivalderAa in Schipborg was prima verzorgd. Veel van de negen leden van deze formatie kwamen ook op meerdere instrumenten aan bod en dat geeft een rijkdom aan klank en mogelijkheden. Wellicht dient er nog wat meer aandacht te zijn voor de soundcheck. De vraag om nog even een totaaltje van het geluid, blijft steken in sigaretten en nagelprobleempjes. In de eerste drie nummers kwam de band wat aarzelend opgang en regelmatig stond nog één van de leden met het vingertje omhoog naar de geluidscrew. Na drie nummers was dat allemaal in orde en kon de vlakte worden verruild voor de diepgang. Muzikaal blijft de band ook op de intense momenten uitmuntend overeind. Echter de grote muzikale poel waar uit geput wordt blijkt ook en bandje het manco. Liefst vier leadzangers telt de band. Die zijn niet allemaal even overtuigend. Het geeft de band ook vier keer een ander gezicht en dat is wel erg veel in een set van een uur. Het komt de variatie wel ten goede. Op deze avond dat het Nederlands Elftal Costa Rica ontmoette lijkt Louis van Gaal ook zijn blik op de Wooden Saints te hebben laten vallen. Een leadzanger die veranderd in drummer en dan weer opduikt als zanger. Zo duiken er leden van de band her en der achter instrumenten op. Het geeft veel dynamiek en kijk plezier.
Muzikaal brengen de Wooden Saints erg sterke nummers. Ook hier komt de muzikale achtergrond duidelijk naar voren in de Indie folk sound van de band. Het kwam traag op gang, maar dan staan de Wooden Saints ook als een huis.

Yuko Yuko ontkleedt zich

SCHIPBORG – Jonge honden zijn het, de mannen en dame van Yuko Yuko. De formatie rondom zanger Yuko speelt met bijzonder veel passie en als vijf metselaars bouwden ze liedje na liedje een muur van geluid, maar een erg dansbare muur. Het lijkt wat vreemd. Yuko in doorzichtig regenjasje. Een meisje met een lolly, maar dat is uiterlijke schijn. In de loop van de set op het koepelpodium van het FestivalderAA in Schipborg gaf de band zich steeds verder bloot. Letterlijk en figuurlijk. Het ene na het andere bandlid trok letterlijk de kleren uit in de hitte van de muzikale strijd, maar ook figuurlijk, want de zonnebrillen kwamen af en op het eind was er zowaar nog enig contact met het publiek. Dat ontbrak in het begin. Zonder zich schijnbaar wat aan te trekken of om op enigerlei wijze contact te zoeken met de toeschouwers trok de band van het ene na het andere liedje. Mooie dansbare songs steunende op elektronische beats, prima drumwerk en goed gitaarspel. Dik over de helft van de beschikbare tijd komt dan eindelijk een eerste dankjewel van Yuko en als hij uiteindelijk zijn zonnebril af doet het eerste publieksgesprekje. Yuko Yuko is een prima band. Het gaat om het geluid. De zang is onderdeel van de sound. Af en toe blijft de band wat hangen in hetzelfde geluid. Maar ze zijn als veelbelovend neer gezet en dat maakt Yuko Yuko meer dan waar.

Leendert zet poëzie op muziek

SCHIPBORG – Kan een sterk punt ook gelijk je manco zijn. Singersongwriter Leendert bewees van wel in Schipborg op het FestivalderAa. De Amsterdammer schrijft prachtige poëtische teksten over het bestaan. Hij pakt gebeurtenissen uit zijn leven en zet ze om in gedichten op muziek. Hij gebruikt daarbij meanderende zinnen. En juist die teksten verhinderen dat Leendert zijn mooie zangstem ten volle benut. Zijn Nederlandse teksten vergen teveel om zijn stem tot ontplooiing te laten komen, blijkt als de zanger een cover inzet en prompt veel overtuigender zingt. In de kortere zinnen kan Leendert veel meer zijn stem de zeggingskracht meegeven. 'Kill you're darlings', de kunst van het schrappen en kernachtig verwoorden moet nog groeien bij Leendert.
Leendert doet denken aan Stef Bos. Hij heeft een diepe stem die goed past bij de donkere liedjes over liefdesverdriet, sex en andere smart. Leendert kan de liedjes goed en gevarieerd begeleiden op gitaar. Op zijn T-shirt staat: “Still water runs deep”. Een mooie omschrijving van de wat verlegen overkomende zanger, die desondanks zich goed met zijn publiek verstaat. Een talent.

Calgary Wood pakt de emotie

SCHIPBORG – Er waren maar twee nadelen te ontdekken bij het concert van Calgary Wood op het Festival der Aa in Schipborg. Het stikte er van de vliegen en het was een eind lopen, want de Leeuwardense formatie trad een eind buiten het festivalterrein op. Wie de wandeling maakte en de vliegen trotseerde werd wel zeer rijkelijk beloond door de groep met zangeres Esther Postma. Op een boerenkar in de schemering met zijn vijven op een rij speelde de groep voor het eerst in zijn bestaan een akoestische set. Dat was even wennen, vooral voor Esther Postma die even moest aftasten hoe hard ze moest zingen om boven de begeleiding uit te komen. Ook de band zat af en toe even mis. Na het eerste nummer was de afstemming daar en kon het genieten beginnen. De prachtige eigen nummers van Calgary Wood kregen door de plaats en door de uitvoering een bijzondere intensiteit die niet alleen het publiek, maar ook de band zelf verraste. De stem van Ester Postma heeft het vermogen om de emoties van het liedje te grijpen en door te geven aan het publiek. Af en toe leek de zangeres even te verdrinken in de akoestiek, maar dan herpakte ze zichzelf en werd het weer wonderschoon. Naast eigen werk bracht de band ook twee covers, maar deze kwamen iets minder uit de verf. Des te verrassender was het dat als spontaan toegift en naar band overleg 'Jolene' van Dolly Parton werd ingezet. Calgary Wood begreep dit lied en maakte een eigen wonderschone uitvoering. Opmerkelijk dat dit niet in de normale set zit, want dit nummer in deze uitvoering is veel sterker dan de andere covers, helemaal met Jaap die op de achtergrond één voor één de lichten van zijn land dooft en langzaam Jaap's Landje in duisternis hult. Een prettige kennismaking, ondanks de hoofdrol voor de muggen.

Superlatieven voor Town of Saints

DRACHTEN – Het was spannend voor Harmen Ridderbos en Heta Salkolathi. Op Simmerdeis in Drachten werd voor de eerste keer in de nieuwe samenstelling gespeeld en tevens was Town of Saints gegroeid van drie mans formatie naar club van vijf. Met het afscheid van Sietse Ros als drummer werd de open gevallen plek ingevuld door Lauren Westenberg. Op bas Jukka Kiviniemi en op verschillende instrumenten Arwin van der Ploeg vervolmaakten de formatie. Op het hoofdpodium van Simmerdeis stond echter een op elkaar ingespeelde formatie. De opbouw van de set is prima. Met een rustig, maar intens, nummer wordt de bal afgetrapt en wordt rustig toegewerkt naar een rockend hoogtepunt en een folky afsluiting. Wat opvalt is het enorme plezier waarmee Town Of Saints op het podium staat. Harmen Ridderbos en Heta Salkolathi zijn ervaren en zelfverzekerd genoeg om te kunnen genieten. Het duo is duidelijk uitmuntend op elkaar ingespeeld en trekt de rest van de band moeiteloos mee. Muzikaal speelt de viool van Salkolathi de hoofdrol, maar de Arjen Robben van de formatie is Ridderbos met een dijk van een stem die in elk tempo en genre als een rots blijft staan en de toeschouwer het toneel optrekt. Ook in zijn presentatie is hij gevat. Jammer is dat door voortdurende gitaarwissels er regelmatig een stilte valt. Maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt als hij tussen het publiek het laatste nummer speelt. Town of Saints hoort met zijn aanstekelijke liedjes en geweldige presentatie tot de betere live bands van Nederland.

Stuart Mavis weet de sfeer er in te krijgen

DRACHTEN – Kon er op de eerste avond van Simmerdeis gedanst worden? Ja! Drachten toog naar de dansvloer van het festival op de klanken van de Groninger formatie Stuart Mavis. Daar leenden de vrolijke poppy en met veel lef, podiumpersoonlijkheid actie en vrolijkheid gebrachte klanken van de band zich ook prima voor. Stuart Mavis is een leuke band die direct de sfeer er in weet te brengen en te houden. De vergelijking met VanVelzen dringt zich op en Stuart Mavis weet zich in die vergelijking prima staande te houden. Vooral door de beperkingen te kennen. Sjoerd Vriesema is een zanger met een beperkte stem, maar die weet hij binnen zijn grenzen optimaal te benutten en met grote kwaliteiten als frontman. De raps kwamen wat minder uit de verf. Vriesema had enthousiaste en swingende ondersteuning van Luciano Hoch op gitaar , Shawn Buckles op drums, Wouter van Beek op bas en Jurgen Gelofs op toetsen. Jurgen Scholtanus had met zijn trompet ook een hoofdrol in het geheel. Zijn spel vormde het rust en ijkpunt in de werelstorm die Stuart Mavis is. De set was prima van opbouw met stevigere tegen de rock aan hangende nummers en wat lichtvoetiger en rustiger werk. Alles werd vakkundig aan elkaar verbonden door Sjoerd Vriesema. Het was aanstekelijk en Drachten danste de nacht in.

Nowadays zet prima set neer

DRACHTEN – Als openingsact van Simmerdeis in Drachten zette Nowadays direct een stevige opening neer van hun set. De beuk hing er gelijk in en dat was prettig. Drummer Frank van Eerten, gitarist Jacco Siegers, bassist Damien Hut en zanger Arjan Sturing kozen niet voor de zachtzinnige opbouw, maar sleepten met drie vette rocknummers direct het publiek bij de haren naar het podium. Vooral Arjan Sturing is een fijne frontman. Met een prima stem voor rock'n roll bracht hij dynamiek op het podium, war de rest van de band toch wat passief was. Na de opening bewees de band ook het rustigere werk aan te kunnen, hoewel de schakeling niet direct gemaakt werd, want het eerste rustige nummer kwam niet helemaal uit de verf, maar daarna was ook dat prima met de singel 'Down the Rainbow'. De afsluiting was ook weer sterk met de nieuwe singel van Nowadays. Arjan Sturing weet zijn band ook pratende prima te verkopen. Met wat groei daarin is ook dat onderdeel prima voor elkaar. Gitarist Jacco Siegers had nog iets te veel naar zijn grote voorbeeld gekeken. Een sigaret tijdens de set op de lippen en een blik die zegt kijk mij eens cool zijn, maakt je nog niet cool en dat wordt dan een dingetje. Je speelt niet Keith Richard, je bent het. Al me al is Nowadays een leuke talentvolle rockformatie die als openingsact nog niet het publiek kreeg wat het verdiende.

O'Hooley & Tidow zijn op weg naar glorie

STEENDAM – Voor hun Nederlandse debuut had het Engelse duo Belinda O'Hooley en Heidi Tidow Podium Cafe Peter en Leni in Steendam geselecteerd. Het werd een debuut om in te lijsten, te koesteren en om niet meer te vergeten. Het duo is een sensatie in Engeland en staat volgende week op Glastonbury als begin van een reeks optredens op een aantal van de meest aansprekende festivals deze zomer bij onze overzeese buren. Nog wat aarzelend begonnen O'Hooley & Tidow hun eerste set met 'The Hum'. Het titelnummer van hun laatste plaat. Dat kwam nog niet helemaal uit de verf. Maar in de volgende nummers werd de schroom van zich af geworpen en bleek hoe mooi de harmonieën van beide dames waren. Hoe goed de wat hese stem van Heidi Tidow paste bij de heldere stem van Belinda O'Hooley en wat een chemie en afstemming het paar heeft op het podium. Mooie liedjes met veel variatie en erg sterke composities. Eigen werk afgewisseld met covers die die aansloten bij het duo. Veel goede teksten met een lach of traan, zoals over de kwaliteit van bier of de gedwongen adopties uit de vorige eeuw. Het was niet alleen mooi, maar het ging ook ergens over. Belinda 'Hooley en Heidi Tidow gaven vaak een erg persoonlijke uitleg bij de nummers en dat gaf verdieping. Voor de pauze werd al een erg hoog niveau bereikt, maar na de pauze werd het beter en beter. Dat begon bij 'Flight of the Petrel' een nummer over hoe de mens omgaat met de natuur waar de dreiging van af liep. Ook de liederen over een gedeelde Ierse afkomst waren zwanger van emotie. Even was het niet Heidi Tidow, maar Van Morrison die song in Steendam. Minpuntje was dat de piano van O'Hooley een fractie te hard stond afgesteld. Maar daar zeurde niemand over toe O'Hooley en Tidow a capella staande tussen het publiek het concert afsloten. Ze hebben beloofd terug te komen naar Steendam. Uitmuntend plan. “You aren't supposed to make us cry”, sloten beide dames met emotie het optreden af.

Ally Kerr haalt het optimale uit zichzelf

GRONINGEN – De Schot Ally Kerr maakte zijn debuut in het kader van een Wishfulmusic concert in Nederland in Groningen. Kerr heeft in Groot Brittannië al meerdere albums uitgebracht en heeft daar veel succes en dat kan haast ook niet in Nederland uitblijven met zijn prachtige kleine luisterliedjes vol melancholie. Dat niet alle noten even zuiver waren maakte weinig uit. De kracht van de composities, de sterke teksten en de zachte kabbelende stem van Kerr alsmede zijn bijzonder sympathieke podiumpresentatie hielden het concert ruimschoots overeind. Kerr brengt vaak zijn liedjes met begeleidingsband, maar bij akoestische sessies fluit hij de strijkers. Ook akoestisch, het is voor het eerst dat Kerr zonder versterker speelt, blijft het werk staan als een huis. Naast het debuut en akoestisch was er zelfs nog een derde primeur. Kerr had zijn 'glamorous assistant' Akiko meegebracht. Een bescheiden jonge Japanse zangeres die aanvankelijk erg onwennig een aantal liedjes meezong. De toegevoegde waarde daarvan kwam pas echt voor de dag toen Akiko haar stem vond. Ally Kerr is een zanger die met een beperkte stem en beperkt gitaarspel toch een optimaal resultaat wet te behalen. De variatie in zijn liedjes, de mooie zachte stem. Heerlijk voor op de late avond met een wijntje. Een verrassend goed optreden.

Amy Gallatin & Stillwaters sluiten tour af op Big Bear festival

ZUIDLAREN – Het beste bewaar je voor het laatste. Aangezien het voor Amy Gallatin & Stillwaters de afsluiting was voor hun Europese tournee en de Amerikaanse tevens de slotact was van het Big Bear festival in Zuidlaren moest het wel een goed optreden worden en dat werd het ook. Amy Gallatin beweegt zich op het snijvlak van country, bluegrass en pop en daarmee bood ze een heel gevarieerde, maar ook professioneel opgezette set, waarbij ze dicht bij haar publiek bleef. Gallatin beschikt over een prachtige en veelzijdige stem, die alleen of in samenzang met de rest van de zingende Stillwaters Roger en JD Williams met een goedkeurend toekijkende Eric Levison op bas. Een stem gemaakt voor de tragiek en het emotionele dat Country en Bluegrass in zich geeft en wat miljoenen mensen zo aanspreekt. Als gelouterde artieste weet Gallatin van de eerste minuut het publiek voor zich in te nemen. Charmant dirigeert ze op het podium het optreden met steun van Dobroplayer Roger Williams. De ervaring laat zich zien in de durf waarmee het viertal op het podium staat en hoe Gallatin haar stem juist dat extra beetje emotie mee kan geven. Op de speellijst veel eigen werk van Roger Williams en diens zoon JD, maar ook uiteraard ontbreekt Johnny Cash niet en flink veel werk van de nieuwe CD 'Everything I Wanted Love to Be'. De nieuwste plaat heeft een Nederlands tintje met het nummer 'Moon over the Water' geschreven door Elly Beurskens. Dit nummer wordt ook in Zuidlaren ten gehore gebracht en is met zijn melancholieke, maar hoopvolle boodschap, één van de hoogtepunten. De wisselwerking tussen muzikale en levenspartners Gallatin en Roger Williams is prachtig. Hun duetten krijgen daardoor extra betekenis . Een optreden zoals je het graag ziet en ook voor buiten de bluegrass en country wereld zeker de moeite waard.

Otto Groote Ensemble verrast in plat Duits

ZUIDLAREN – De vreemde eend in de bijt op het bluegrass festival Big Bear in Zuidlaren was het Duitse Otto Groote Ensemble. De formatie rondom Otto Groote uit Bremen speelt namelijk een kruising van folk, Americana en smartlap, maar dan in het Duitse dialect van Noorden van Duitsland. Een dialect dat enige scherpe oren vraagt om te verstaan, maar Groote weet ook zonder dat de woorden worden verstaan zijn boodschap over te brengen. Groote en zijn begeleiders spelen veel eigen werk Het drietal is prima op elkaar afgestemd in het gitaarspel en ook de stemmen passen wonderlijk wel bij elkaar, hoewel daar soms wat kleine missertjes zijn te beluisteren. Dat is niet erg, het maakt de diep menselijke liedjes van Groote alleen maar menselijker. De liedjes worden makkelijk en prima geïntroduceerd met humor, maar ook met uitleg. Tot de hoogtepunten van de set behoren de liedjes over Bremen, de stad waar Groote woont. Andere hoogtepunten zijn de liedjes van de Amerikaanse singersongwriter Si Kahn. Kahn is maatschappelijk betrokken. De bouw van een mijn in Alaska en de enorme natuurschade die dit tot gevolg zal hebben hebben geresulteerd in het Musicians United to protect Bristol Bay project, waarbij Kahn een aantal liedjes heeft geschreven met als doel dat andere artiesten deze liedjes spelen en op deze manier de ontwikkelingen in Alaska bij een groot publiek onder de aandacht brengt. Voor de wereld is het niet te hopen, maar voor de muziek wel dat Kahn zich opwind en dat Groote de liedjes zingt.

Wessel Klooster heeft een stem met potentie

DRACHTEN – De jonge singersongwriter zat het niet mee tijdens zijn optreden in Drachten. Een tribune die werd opgebouwd. Een radiojournalist die halverwege het optreden inbrak voor een live quote. De zon pal op zijn gitaar en en paraplu die daarom midden in een liedje boven zijn hoofd werd geplaatst. Moedig sloeg Klooster zich hier door heen. Wat direct opvalt is de stem van Wessel Klooster. Een mooie zangstem die her en daar nog wel wat bij moet worden geschaafd, maar wel veel zeggingskracht en potentie in zich heeft. Een stem die moet groeien en dat telt ook voor de composities van Klooster. Met een kritische blik moet Klooster door zijn oeuvre. Op dit moment bevat zijn repertoire nog te veel een mix van hele sterke liedjes, maar ook liedjes die (nog) niet geschikt zijn. Door het spelen van een cover van Frank Turner toonde Klooster aan dat hij gebaat is bij een set van sterke liedjes en dus zou hij iets meer covers moeten combineren met zijn beste eigen werk en zo langzamerhand een sterke lijst opbouwen. In zijn eigen werk heeft hij wel een goede variatie en dat toont ook hier zijn mogelijkheden. Wessel Klooster begeleidt zichzelf op gitaar en dat doet hij afdoende. Ook is hij niet bang om in gesprek te gaan met het publiek en uitleg te geven met humor. Een leuk jong talent dat nog wel aan de slag moet, maar daarom sta je ook op het talentstage van Peie Dei in Drachten.

Novelle wisselt sterke momenten af met mindere

DRACHTEN – Novelle doet sterk denken aan DiaDame. Het dames duo Mariken Jongman en Jothea Brouwer dat in de jaren '90 vanuit Groningen zoveel succes boekte met prachtige samenzang, mooie teksten prima composities. In die lijn opereert ook Novelle. Niet alleen omdat Henny Wassenaar en Corien Steenstra ook tweestemmig hun liedjes brengen, maar ook nu zijn de teksten en composities dik in orde. Het optreden tijdens Peide Dei in Drachten begint wat in verwarring. Niet alleen komt de voor de dames optredende act aanvankelijk niet op tijd, maar ook een afgesloten wagen met daarin een hond heeft vooral de aandacht van Henny Wassenaar. Terecht, want een hond hoort onder deze omstandigheden niet in een afgesloten auto, maar het geeft wat onrust in de aanloop naar het eerste liedje en ook onder het spelen blikt Wassenaar nog naar de betrokken auto. Met Steenstra op Keyboard en Wassenaar op gitaar brengt Novelle haar Nederlands en Engelstalig materiaal. Sterkpunt, maar ook achilleshiel is de samenzang. Als beide dames elkaar echt vinden, zoals bijvoorbeeld in 'Een Schilderij' dan wordt het ook direct heel erg mooi, maar die samensmelting lukt vandaag niet in elk nummer. Het duo dat toch al zo'n 14 jaar ervaring heeft blijft over het algemeen toch prima overeind dankzij de mooie liedjes. Eind vorig jaar verscheen de CD 'Zoveel jaren later' van Novelle en daarop toont het duo zich ook in de nummers waarop het er vandaag net niet even uit kwam in volle glorie.

Daniel Loheus over opgroeien op het platteland

GRONINGEN – Daniel Loheus in het theater. De Drent stond drie dagen in de Groninger Stadsschouwburg met zijn Drentse liedjes en verhalen in het Drents. Het blijkt 'over de grens' geen belemmering, want Loheus vindt een thuispubliek tegen over zich. Met begeleiding op gitaar en cello en Loheus zelf afwisselend op piano en gitaar neemt Loheus zijn toeschouwers langs het pad naar volwassenheid via liedjes en verhalen. Loheus is naast een ervaren muzikant ook een geboren verteller. Zijn weg naar volwassenheid en hoe zijn status als popmuzikant relaties in de weg staan. Dat alles ondersteunt met muziek. Loheus kan van alledaagse onderwerpen liedjes maken met vaak een dubbele bodem. Tussen het luchtige schuilt vaak de smart. Natuurlijk komt 'Op fietse' langs als eerste nummer na de pauze en blijkt ook nu waarom dit zo'n wonderschoon nummer is en één van de hoogtepunten in de Drentse en Nederlandse pophistorie. Het is niet het enige hoogtepunt. Loheus schrijft zijn liedjes met grote zeggingskracht. De invloeden van de Drentse blues en de Americana, het land waar de Drent zich ook zo thuisvoelt zijn voelbaar. Het komt mooi naar voren in het verhaal dat Loheus vertelt over een terugvlucht na een reis over de uitgestrektheid van het platteland in Amerika. Op Schiphol krijgt de zanger te horen dat de terugreis nu pas gaat beginnen. Het Westen van het land ligt verder weg dan de Amerikaanse prairie. Loheus overtuigt op alle fronten. Als componist, als artiest, als verteller en als Drent of eigenlijk plattelander.

Veel energie bij The Black Atlantic

GRONINGEN – Een energiek optreden was één van de afsluiters van het Melodica Festival in Groningen was The Black Atlantic. Sinds vorig jaar geen band meer maar een soloproject van Geert van der Velde. Op gitaar en keyboard zorgt Van der Velde voor de begeleiding en dat doet de gelouterde artiest uitstekend. The Black Atlantic begon zijn optreden met het verzoek de stoelen aan de kant te gooien en dicht rondom het podium te gaan staan. Met zijn hoge stem moet Van der Velde oppassen zich niet te overschreeuwen en de zang goed te houden. In de rustigere nummers kwam zijn stem beter tot uitdrukking omdat hij zorgvuldiger zong en de drift die Van der Velde tentoonspreidde in zijn zang viel weg. Een prachtige gevoeligheid nam de boventoon. Daarna slaagde Van der Velde er ook in zijn meer up tempo nummers beter qua stem te reguleren. Zijn liedjes hangen tussen dolk, pop en rock en zijn stuk voor stuk schoonheden. Je merkt de ervaring van een gelouterd artiest die in verschillende talen zijn publiek weet te bespelen, mee te nemen in zijn drift en energie, maar ook weer tot kalmte weet te brengen als dat gevraagd is. The Black Arlantic trad in een week twee keer op in Groningen. Er is ruimte voor meer.

Meadowlake moet werken aan de afstemming

GRONINGEN – De fluisterende en schurende stem van de zanger van Meadowlake was geen match voor de drummer en keyboard tijdens Melodica in Groningen. Daar waar de zang centraal moet staan, was dat het instrumentarium. Dat was jammer, want in potentie is Meadowlake een leuke band, maar de afstemming ontbrak vandaag. Helemaal omdat ook muzikaal her en der men wel een steekje liet vallen. Zelfs op de momenten dat het fluisteren werd verruild voor volle kracht bleek het stemvermogen het af te leggen tegen de dwingende drum. Een muzikaal behang was het gevolg. Zonde, want niet voor niets heeft de band een groeiende schare volgers. Punten van verbetering zijn ook de setopbouw met veel liedjes die gelijkenis vertoonden en de interactie met het publiek. Gelukkig kun je ook als band als het even niet loopt op je vrienden bouwen. Town of Saints kwam voor de finale Meadowlake versterken en dat leverde een spetterende afsluiting op.

Dad Rocks huppelt door Groningen

GRONINGEN – Een rock groep met viool, trompet en gitaar? Snævar Njall Albertsson zet zijn publiek op het verkeerde been, want niet rock, maar poppy folk is het wat de klok slaat. Dad Folks bekt ook wel wat minder. Albertsson huppelt vrolijk in het midden van het toneel geflankeert door twee wat meer aan de plek gebonden muzikale medestanders. Het trio geeft een sympathiek en prettig optreden. Albertsson heeft niet de mooiste stem, maar wel een stem om effectief zijn boodschap mee over te brengen en die prettig in het gehoor ligt waarbij hij handig gebruik maakt van de microfoon, soms dichtbij, soms op afstand, om te variëren. Met zijn optreden brengt Albertsson veel swung op het toneel en in de zaal. Het is een band met het lef om de tekortkomingen te compenseren met lef en plezier. Allengs het optreden komt de zanger ook nog beter bij stem en vooral in een langzaam nummers over zijn zus met Anorexia geeft de uit Denemarken opererende Ijslander er blijk van dat hij juist in dit soort nummers ook qua zang veel in zijn mars heeft. Waar in een nummer drums nodig zijn wordt presentator Harmen Ridderbos ingeschakeld. Veel liedjes zijn wel in hetzelfde stramien. Dat is jammer, want juist het enige lied waarin even van tempo werd gewisseld hoorde bij de beste van de set.

Hello Piedpiper steelt de show op Melodica

GRONINGEN – Aan het einde van zijn set wilde het publiek hem nog niet laten gaan. Groningen had nog zeker geen genoeg van Hello Piedpiper! Samen met Town of Saints stond deze act vorig jaar al in Vera en ook op het Melodica Festival in Groningen maakt de Duitse singersongwriter grote indruk met een intens gezongen set. Haast verlegen staat Fabio Bacchet op het podium. Hello Piedpiper! gaat geheel op in zijn muziek en gooit vanaf het eerste nummer de schroom van zich af. Even dreigt Bacchet zich te overschreeuwen, maar dat wordt onmiddellijk hersteld en de rest van de avond is de zang vlekkeloos. Hello Piedpiper heeft een mooie en heldere stem die je meeneemt de liedjes in en je het verhaal verteld. Het zijn prachtig mooie folkliedjes die zich kenmerken door een fijne opbouw, maar waarin ook de invloed van filmmuziek en met name Ennio Morricone zich doet gelden. Het resulteert in een aaneenschakeling van sterke liedjes waarin de stem van Bacchet zich elastisch toont en hij zich ook met hart en ziel in de liedjes gooit. De gitaar wordt optimaal gebruikt. Hello Piedpiper bespeelt zijn instrument met variatie en het spel maakt een wezenlijk onderdeel uit van de liedjes. Ook als percussie instrument doet de gitaar dienst, maar in het overpakken mist soms ne dat beetje handigheid om het nog vloeiender te laten lopen. Hoewel Hello Piedpiper de zal aanzet tot een geweldige samenzang, het hoogtepunt van de set, lijkt hij eerder verlegen met het publiek Plots is het afgelopen en staat hij met gitaar in de hoek. Daarmee deed Hello Piedpiper zich te kort. Een prachtig optreden dat smaakt naar veel meer.

Our Minor Fall brengt aanstekelijke folk

GRONINGEN – Met een rijk instrumentarium met onder meer viool en cello heeft Our Minor Fall veel mogelijkheden. In de op Britse, Ierse en Schotse folk gebaseerde muziek is de viool onmisbaar en gelukkig beschikt Our Minor Fall in Eva Lammers over een violiste die de band smoel geeft en met lef de pit er in brengt. Our Minor Fall swingt. Met vaak veelstemmige zang en veel enthousiasme worden de liedjes door de formatie rondom Luke de Jong de zaal in geworpen. Daarbij moet worden opgemerkt dat de zang niet het sterkste onderdeel is van de band, maar in de keus van de nummers wordt dat handig gecamoufleerd. Rauwe feestelijke folk is wat de band biedt en daarbij hoeft geen koor aan nachtegalen. De Amsterdamse formatie zorgt voor de afsluiting van de eerste Melodica avond in Groningen en eindelijk kunnen de stoelen aan de kant en staat het publiek voor het podium mee te genieten. Our Minor Fall heeft de tijd mee. Folk en helemaal met strijkinstrumenten gaat er in als koek, waarbij de formatie een brug vormt tussen de powerfolk van bijvoorbeeld een Scrum en de pop. De band moet her en der nog aan het schaven, maar wie laat daar een feestelijke afsluiting van afhangen.

Diff is volwassen geworden

GRONINGEN – Aanstekelijk, dansbaar, vol kwaliteit, Fries, Diff. Het Ljouwerter gezelschap Diff trad in het kader van de Nacht van Kunst en Wetenschap op in de Academie Minerva in Groningen. Met vijf mannen op een rij met gitaar en bas in de rug gesteund door een drummer dreigt een verstikkende geluidsmassa, maar de band is prima in staat om hun prachtige liedboek instrumentaal te ondersteunen. De ervaring spreekt, want de band rond naamgever en leadzanger Diff Rouw bestaat uit gelouterde muzikanten. Dat brengt een ontspannen sfeer mee op het podium, ondanks de steeds stijgende verwachting bij deze band die zich in korte tijd heeft opgewerkt in amper twee jaar tot een topattractie. De band is volwassen geworden en voelt zich zelfverzekerd. Het podium in Minerva is amper groot genoeg om de band te bergen, maar desondanks is er veel dynamiek en plezier. Diff Rouw communiceert makkelijk met het publiek en ook onderling is er ruimte voor de lach. De band speelt een mix van country, blues en rock waarbij de stem van Diff Rouw uitstekend tot zijn recht komt in al het gitaarwerk. Geen egotripperij, maar een teamprestatie als Cambuur op zijn best. Met stevige dansbare nummers, maar ook in het langzamere werk overtuigd de band die goed weet te doseren. Ook in de diverse nummers kan de band even in surplace, waardoor de spanning wordt opgebouwd, om die dan te laten exploderen in een demarage. Een topband in wording, nee een topband aan het werk.

John Lennon McCullagh weet verwachtingen nog niet in te lossen

GRONINGEN – Het zal je maar gebeuren. Als jochie van 16 vergeleken worden met Johnny Cash en Bob Dylan. Dat is niet een eerlijke vergelijking en doet de piepjonge Britse singersongwriter John Lennon McCullagh onrecht. Zijn stem mist nog de kracht en diepte van beide legendes en lijkt voornamelijk te zijn ingegeven door het gebruik van de mondharmonica. Voeg daarbij dat McCullagh aanvankelijk na middernacht stond geprogrammeerd en vanwege zijn jonge leeftijd naar voren in het programma moest worden gehaald op het tijdstip dat Eveline Vroonland haar optreden zou doen. Dat was niet aangegeven en dus zat er een zaal vol met Vroonland fans die McCullagh wel een kans wilden geven, maar daardoor ontstond er een groot verloop en onrust en zag je McCullagh zo nu en dan toch wat onzeker naar de langstrekkende bezoekers kijken. McCullagh bewees zich vooral als 'songsmith'. Prima gecomponeerde liedjes die hij bracht met gitaar en mondharmonica. Vooral op de momenten dat hij even wat meer rust had, bleek hj over een mooie zangstem te beschikken de nog wel wat diepte en gelaagdheid mist. Op andere momenten lag het overschreeuwen op de loer. Na een onzeker begin leek de jonge singersongwriter zich wat beter te vinden. Een talent, maar nog net een te ruwe diamant, die zijn eigen stijl en rust moet vinden en eigenlijk niet moet worden opgezadeld met voorbeelden waaraan niet te voldoen is. Even pas op de plaats graag.

Qeaux Qeaux Joans grossiert in dramatiek

GRONINGEN – Het onderscheidende kenmerk van Qeaux Qeaux Joans is haar stem. Of ze nu fluisterde tijdens haar optreden in het Groninger Museum tijdens de Nacht van de Kunst en Wetenschap of alle registers opentrok, haar stem stond op geheel eigen wijze als een huis. Werd ze nog aangekondigd als Rhythm & Blues, Qeaux Qeaux Joans maakte daar korte metten mee. Ze was een nieuw pad ingeslagen en had de blues afgezworen. Alleen de Whiskey was gebleven. Met alleen een piano als begeleiding zong ze liedjes vol dramatiek. Een hele nieuwe richting waarbij ze een aantal van de nieuwste liedjes voor een nieuw album uitprobeerde. De stem van Joans trekt je in de nummers, neemt je mee langs ellende en slecht nieuws. Maar de pracht waarmee ze dit doet verguld de boodschap. Ze betrekt het publiek en introduceert haar nummers keurig. Na verloop van tijd blijkt het gros van de nummers die ze brengt toch wel erg veel in elkaars verlengde te liggen. Na een aaneengesloten stuk van een kwartier loopt de zaal leeg. De tijd voor vrolijke liedjes is bij de zangeres voorbij, maar deze stem verdiend toch meer variatie.

El Noré heeft goed Nederlandstalig werk

GRONINGEN – El Noré staat voor kwetsbare liederen die hij met zijn even zachte en kwetsbare stem brengt. Op het Bubbel Festival moest dat akoestisch en zonder versterking worden gebracht en dat bleek niet in het voordeel van de Groningse zanger met Colombiaanse roots. Zijn stem droeg dat niet helemaal en dat was zonde, want de liedjes waren het luisteren meer dan waard. El Noré, de artiesten naam van Remco Gaikema, heeft in zijn werk veel variatie. Hij is bescheiden, brengt zijn werk zittend en zou nog iets meer mogen communiceren met zijn publiek. El Noré begeleidt zich zelf op gitaar en dat doet hij vakkundig. Een talent, maar ook talent moet zijn beperkingen kennen en juist de sterke punten accentueren. De mooie liedjes kwamen door de tegen het gitaarspel wegvallende stem niet tot hun recht. Wat blijft is de belofte op beter, maar dan met versterking.

Hiss Golden Messenger geeft 'Laid Back' show in Borger

BORGER – Al tijdens de soundcheck was duidelijk dat hier vier muziekliefhebbers ontspannen op het podium stonden. Er werd gelachen, gejamd en tussendoor ook nog even de installatie ingeregeld. Op het podium bij VanSlag Borger in het kader van Roots on the Road was het Hiss Golden Messenger die met een heerlijke 'laid back' set met Piedmont blues, soul en folk invloeden er in slaagden dat goede gevoel over te brengen. Op het podium was de muziek stevig, maar bedaard. ER werd een mooie tribute gebracht aan Merle Haggard met 'Working man can make it on his own'. Zanger M.C. Taylor heeft een prachtige intense stem. Bij tijden in het begin van het concert werd hij bij vlagen even overvleugeld dor zijn bandgenoten, maar dat werd gelukkig snel hersteld. Zijn stem leent zich voor de gevoelige, soms haast breekbare liedjes van Hiss Golden Messenger. Liedjes die de band persoonlijk raken en mede daardoor een grote intensiteit krijgen. Dit wordt versterkt omdat de band niet op zoek gaat naar stevigheid, maar juist het zachte koestert in de omgeving van de kerk. Taylor wordt daarbij vocaal uitstekend ondersteund door zijn bandleden.
Op het gebied van introducties van de liedjes mag het wat uitgebreider. Juist omdat het vaak persoonlijke liedjes is wat duiding op zijn plaats. De liedjes op zich zijn sterk. Naast een Waylon Jennings cover zijn het vooral uitsluitend eigen nummers. Als toegift verschijnt Taylor alleen op het podium. Met alleen een akoestische gitaar zingt hij op verzoek uit het publiek 'Jezus shot me in the head'. Prachtig. Dat had best iets meer mogen worden ingebouwd in de gewone set, dat rustmomentje. Blijft de erg fraaie indruk die Hiss Golden Messenger achter laat.

Lee 'Scratch' Perry toont muzieklegende te zijn

GRONINGEN – Welhaast elke band die op de podia van De Oosterpoort mag optreden is op één of andere wijze welhaast dank verschuldigd aan Lee 'Scratch' Perry. Perry was eind jaren zestig één van de grondleggers van de Dub en de Reggae en van daaruit beïnvloede hij rock, hiphop, disco house, techno, ambient, trip hop en pop. Niet voor niets wordt Perry beschouwt als levende legende en één van de laatste overlevers van die ruige jaren op Jamaica, waar andere grondleggers letterlijk en figuurlijk sneuvelden. Maar Perry is er nog. Blies in de jaren 80 met hulp van legendarische producer Adrian Sherwood vanuit Engeland zijn loopbaan nieuw leven in en is nu vanuit nota bene Zwitserland nog steeds één van de meest invloedrijke artiesten in de reggae en dub.
In De Oosterpoort werd 'the crazy one' begeleidt door zijn Zwitserse formatie White Belly Rats. Een enthousiaste groep jongere muzikanten die de oude Dub Lion op alle gebieden ondersteund. De bijna 80 jarige Perry blijkt nog weinig van zin zeggingskracht verloren te zijn. Wat stram stapt hij van links naar rechts en terug op het podium en allengs komen zijn benen hoger en worden de huppeltjes soepeler. Dub staat vol met soundeffecten en deze vullen het spel van de White Belly Rats aan, met veel geluiden en galm. Perry heeft er zin in. In hoog tempo volgen de liedjes elkaar op en 'toast' Perry zijn teksten over de muziek. Het gaat om dansen, het gaat om het gevoel en daarin gaat Perry zijn publiek voor. Verstaanbaar is hij nauwelijks met zijn Jamaicaanse dialect, maar dat is ook niet van belang. Perry stampt door over het podium. Buitenissig in zijn kleding, maar dat is 'part of the act'. Tussen de liedjes door is er af en toe even tijd voor een praatje met het publiek, maar er moet vooral gedanst worden. Geen wonder. De oorsprong van deze stijl ligt in de Jamaicaanse dancehall's. De legende is in vorm. De oude leeuw brult nog steeds.

Alleen Sascha Elisah staat Sascha Elisah in de weg

GRONINGEN – Wat een terechte uitverkiezing voor Sascha Elisah om op Songbird Sessions in Groningen te mogen optreden. In De Oosterpoort gaf de zangeres wederom blijk dat zij één van de grootste talenten is die in Groningen rondloopt. Een prachtige stem en een uitstraling op het podium van een 'genuine country artist'. Voeg daarbij het vermogen om prima te kunnen componeren en dan is eigenlijk de enige die nog in de weg van Sascha Elisah staat de zangeres zelf. Ze moet heldere keuzen gaan maken in haar materiaal, waarbij de Americana haar beter past dan de pop en ze moet nog meer leren om de intensiteit en smart in haar stem toe te laten. Zichzelf toe te staan om mee te gaan in haar liedjes, zich te laten gaan in de muziek. De emotie te pakken en het mooie zingen wat minder als doel te hebben, maar meer als middel om de emotie uit haar liedjes over te brengen.
Ze heeft verschillende prachtige nummers al in haar arsenaal. Met 'Words' een vlot liedje en met 'Heading to L.A.', een nieuw nummer geeft ze aan ook in haar schrijfwerk duidelijk de goede weg te hebben gevonden. Dat was een erg sterke toevoeging aan haar repertoire. Het wachten is tot Sascha Elisah volledig durft te vertrouwen op haar stem, haar persoonlijkheid en muzikaliteit. Dan gaat elke deur voor de Groningse open.

Swinder staat ook solo zijn mannetje

GRONINGEN – Als band bestormt Swinder de grote podia, maar op de Songbird Sessions in De Oosterpoort staat Swinder, alias Bas Schröder er alleen voor. Dat doet hij met lef. Hij presenteert zich als het Groninger nachtegaaltje en vraagt het publiek toch maar dicht bij het podium te komen. Aan de bewering een nachtegaal te zijn kan de stem van Bas Schröder / Swinder niet helemaal voldoen, maar dat is prima. Dat past ook niet bij de uit de Groninger klei getrokken nummers van Swinder die fraai zijn geboetseerd. Alleen blijft de huidige glorie van pop in het Gronings met verve overeind. Met vertrouwen zet hij zijn nummers neer en zowel in de wat meer rockende nummers als de meer folkachtige liedjes staat Swinder pal. Zijn stem is niet de mooiste, maar wel interessant. Het is een stem vol emotie die je vasthoud. Die je kluistert en doet luisteren. Zijn Groningstalige nummers gaan er vlot in. Hij toont de ervaring van de afgelopen periode in zijn zelfvertrouwen op het podium. Hier staat een artiest met vertrouwen in zichzelf en zijn liedjes met een mooi gevarieerd oeuvre. De dappere keuze om niet het Engels of zelfs het Nederlands als zangtaal te kiezen betaald zich uit in het gemak waarmee gezongen wordt. Het kon minder met Swinder.

Martyn Ell toont bij vlagen talent

GRONINGEN – Het waren wellicht de zenuwen waardoor het optreden van Martyn Ell op Songbird Sessions in De Oosterpoort in Groningen niet helemaal uit de verf kwam. De jonge singer songwriter die recent zijn eerste album presenteerde had wat last van foutjes in zowel zijn zang als gitaarspel en daarmee deed Ell zich te kort. Eén van de te vermijden foutjes was dat Ell te dicht in de microfoon kroop en daar wordt en de zang en het geluid vaak niet beter van. Dat was jammer.
Martyn Ell toonde zich dus vooral zich een talentvolle componist en bij vlagen zijn talent als artiest.
Martyn Ell brengt rustige liedjes, liedjes met een boodschap die vaak slim in elkaar zitten. Ook op het podium is hij een prettige aanwezigheid die zijn introducties goed doseert en met goede en leuke informatie komt. Op de momenten dat alles wel samenvalt geeft Ell blijk van een goede adequate stem waarmee hij wel degelijk veel kan overbrengen. Een missertje is de enige cover die hij brengt. Het nummer van Sam Smith past Ell niet. Zijn eigen werk staat hem beter. Bijvoorbeeld het vrolijke 'The Bus'. Hierin excelleert Ell. Hij blijft lef tonen op het podium. Laat zich niet verder afleiden door heen en weer lopend publiek en blijft tot zingen komen. Genoeg om verder op te bouwen en met zijn EP net nieuw op de markt en belangstelling van podia en pers kan Martyn Ell zich blijven ontwikkelen.

Tenfold mag de intensiteit nog meer zoeken

LEEUWARDEN – Een vrolijke blonde jongedame met humor staat tussen de schuifdeuren van De Vier Pelikanen in Leeuwarden. Het is Tineke Hussaarts of te wel Tenfold. De reputatie van deze singersongwriter met haar folky Engels- en Nederlandstalig werk is haar vooruit gesneld met haar nieuwe EP die pas is verschenen. Het publiek van Explore the North weet Tenfold dan ook te vinden en alleen de brandweervoorschriften voorkomen dat het theater zich nog verder vult. Die reputatie maakt Tenfold waar. Haar mooie stem weet je voor zich te winnen en haar verschijning is sprankelend en vol met zelfspot. Een bezoekster die gebruik maakt van het toilet gelegen pal naast het podium krijgt als info mee dat doortrekken mag, want het is toch niet te horen en het publiek dat de zangeres straks zelf ook even gaat. Dat zet de toon op verschillende manieren. Het zorgt voor ontspanning, maar daardoor mist het optreden ook net dat tikje intensiteit dat maakt dat de liedjes net even dieper snijden. Als verteller is de zangeres prima in vorm. Leuke anekdotes, maar ook hier mag het even wat snediger. Op het eind komt ze door het vele vertellen in tijdnood en dat ene liedje dat het publiek mist hadden we ook graag gehoord. Een kwestie van ervaring.
De stem is het 'unique selling point' van Tenfold. Ze heeft een bijzondere stem. Af en toe zoekt ze even de hoge noot op, maar daar ligt niet haar kracht. Dan forceert de zangeres even. Onnodig, want juist in haar gewone zang overtuigd Tenfold het meest. Qua liedjes brengt ze rustige en lieve liedjes met mooie teksten, waarin ook de humor niet ver weg is. In haar componeren, mag Tenfold nog iets meer variëren, maar dat hier een talent op het podium staat is duidelijk. Een fijn Nederlands groeibriljantje.

Ane Brun weet niet in elk nummer te overtuigen

GRONINGEN – De verwachtingen van Ane Brun kunnen alleen maar hoog zijn. De Noorse die woont in Zweden heeft een bewezen track record en fantastische concerten gegeven. Dat niveau haalde ze ook in Groningen, maar niet in elk nummer. Vooral de nummers waarin ze achter de toetsen plaatsnam bleven kil en koel. Op het ene moment vulde haar stem met warme gitaar spel de zaal en gaf ze blijk van haar buitengewone kwaliteiten, maar soms zakte dat ook weg. Mede door de constante instrument wissels, waar door na ieder nummer toch even een stilte viel, hoe efficiënt dat ook werd uitgevoerd.
De avond begon sterk. Ane Brun opende met één van haar bekendste nummers swingend. Haar stem is fenomenaal. Voor deze concert tour heeft Brun de stap terug gedaan naar de singer songwriter setting. Met een akoestische of elektrische gitaar stond ze op het podium, af en toe afgewisseld door een piano en bij en paar liedjes ondersteund door zangeres Alice Boman. De stem van Brun is mooi en warm genoeg om dat gemis op te vullen en het concert was ook van veel hoger niveau dan de gemiddelde singer songwriter uit zijn gitaar weet te halen. Opvallend was wel dat het mooiste nummer van de avond zonder instrument op het podium was. Lennea Olsen op cello was met een bandopname te horen en prachtig visueel te zien als levensgrote projectie met daarbij de zang van Brun. De warme cello klanken vloeiden samen met de de stem van Brun. Verder vielen een aantal covers op naast de toch sterke composities van Brun zelf. Een cover van Alphaville, van Arkadia Fire en van Emmylou Harris een probeersel als afsluiting van een concert dat soms erg mooi was, maar soms ook de indruk achter liet dat er meer in zat.

Tom Corbett geeft relaxte show

STEENDAM – Tom Corbett geeft je de indruk dat optreden eenvoudig is. Dat is, uiteraard, een zeer verraderlijke impressie. Speels tovert Corbett twee prachtige sets uit zijn gitaar en mandoline. De basis zijn de sterke liedjes en het vooral op de mandoline virtuoze spel, hoewel hij ook op gitaar meesterlijk is. Voeg daarbij zijn 'laid back' stem en ontspannen persoonlijkheid; music made easy! Met de mooie cover 'Good to see you' zette Corbett de toon voor een avond met een mooie doorsnede van zijn eigen werk en een dwarsdoorsnede van het grote Amerikaanse songbook van de blues via de country en bluegrass tot een mooie gospel als afsluiting, waarbij werk van onder meer Johnny Cash. Hank Williams en The Band. Corbett koos daarbij voor de bekendere nummers van deze artiesten. Dat was herkenbaar voor het publiek en hij slaagde erin om deze covers ook echte Corbett songs te maken, maar ook een keuze voor het gebaande pad. In zijn cover keuze mag hij nog meer verrassen.
De stem van Corbett is een fenomeen op zich. Zo ontspannen tref je zelden een zanger. Geen stem met een enorm bereik, maar mooi helder en prachtig toegespitst op het spel van Corbett. Zelf toont Corbett zich ook een geweldige songwriter. Het erg sterke Tonight I ride, de titel song van zijn laatste album en het aanstekelijke 'Here comes the border' van het zelfde album, alsmede 'Cloudles Blue Sky', waarin hij zijn overleden vader een hommage brengt zijn de hoogtepunten van het concert. Met mooie humorvolle introducties gebracht is de aankondiging dat Tom Corbett volgend jaar weer komt een zeer aangename.

Sam Baker komt na de pauze echt los

GRONINGEN – Sam Baker is een verrekt goede liedjes schrijver. In De Oosterpoort in Groningen was de man met zijn kenmerkende zangstijl in staat om op overtuigende wijze de kracht van zijn liedjes over te brengen. Sam Baker is een intrigerende persoonlijkheid die bij uitstek zijn sterke punten, maar ook zijn zwakheden kent. Om de zwakheden om te toveren tot een kracht heeft Baker de hulp in geroepen van Chip Dolan die voornamelijk op toetsen hem begeleidt en de wonderbaarlijke mooie zangstem van Carrie Elkin die op het podium vaak als sparringpartner fungeert voor Baker.
Het begin van het concert is overweldigend met Elkin die direct haar stem ten volle gebruikt en je direct bij de lurven pakt voor Baker invalt. De stemmen van Baker en Elkin zijn wonderbaarlijk op elkaar afgestemd, helemaal als Dolan ook nog invalt. De echte zangeres Elkin tegen de welhaast declamerende Baker met zijn kenmerkende stem. Een kwestie van opposites attract. Net als de druk bewegende Elkin in contrast staat met de rustig zijn nummers spelende Baker. Een duidelijke aanvulling, maar ook een aanvulling met zijn gevaren. Op momenten wordt het wat te lacherig op het podium voor de pauze, waardoor niet elk nummer de diepgang krijgt die het verdiend en ook muzikaal her en der een nootje niet uit de verf komt. Dat wordt in de tweede set met verve rechtgezet. Sam Baker verschijnt na de pauze alleen op het podium. Hij gaat terug naar de dag dat hij als enige het ontploffen van een bom in zijn coupe in een trein in Peru overleefde, dat het leven koste aan een Duits gezin dat naast en tegenover hem zat. Tijdens het vertellen van het verhaal gaat Baker druk door met stemmen, waardoor er haperingen optreden, bijvoorbeeld als hij beschrijft hoe het Duitse jongetje langzaam naast hem doodgaat, terwijl hij voor zijn leven vecht. En dan stemmen, wat een hork is dan de eerste gedachte, tot je beseft dat stemmen Bakers manier is om tijd te kopen en zijn gevoelens over die dag te kunnen blijven beheersen. Het vertellen van het verhaal en zingen van een lied over dat moment is zijn therapie, zijn boetedoening voor overleven. Alles in het leven van Baker begint en eindigt op het moment dat de bom afging die levens eiste en hem verminkte. Het is zijn maatstaf en dat hij hieruit opkrabbelde en op zo'n positieve en liefdevolle manier in het leven staat zegt veel over de mens Sam Baker. Het maakt hem onafhankelijk en kritisch. Het geeft hem humor en na dit indrukwekkende begin komt het helemaal goed in de tweede set tot en met de toegift waarvoor hij Elkin en Dolan de snoertjes loskoppelen en tussen het publiek hun afscheid zingen. Een concert van mensen voor mensen.

The Howlin' Brothers sluiten Europese tour af in Borger

BORGER – Een dankbaar publiek wuifde The Howlin'Brothers uit bij het laatste optreden van hun Europese tour op het VanSlag/Rootsontheroad podium in Borger. De muzikale 'broers' hadden in de uren voor dat moment op voortreffelijke wijze hun visitekaartje afgegeven. The Howlin' Brothers behoren bij de beweging in de Verenigde Staten die met 'oude' muziekstijlen aan de haal gangen en de nummers van toen zich eigen maken en oeuvre verder aanvullen met eigen materiaal en zo deze muziek actueel en ter zake houden. De drie vrienden kiezen daarvoor uit de country, bluegrass en aanverwante stijlen en combineerden dat met hun eigen muzikale virtuositeit. Naast virtuoos op hun instrumenten waren de heren ook gezegend met uitmuntende countrystemmen, waarbij vooral de stem van Ian Craft er boven uitstak. Craft speelde muzikaal sowieso een hoofdrol met zijn vioolspel. De old time fiddle bracht een geheel eigen stem mee naar het podium en de nummers waarin Craft zijn viool ter hand nam waren sprekender als waarin hij de banjo bespeelde. Een ander opvallend item was het danswerk van Jared Green. Flatfoot dancing is een dansstijl die nauw samenhangt met de muziekstijl van de The Howlin' Brothers. Green toonde een aantal sterke staaltjes van deze dansvorm, waarbij het gestamp van zijn voeten bijdroeg aan de sound.
The Howlin' Brothers speelde twee uitgekiende sets. Zowel de covers, van onder andere Hank Williams sr, als het eigen werk vloeiden naadloos ineen in mooie gelaagde liedjes. Naast Craft en Green nam ook Ben Plasse een deel van de leadzang voor zijn rekening. Plasse was ogenschijnlijk het rustpunt op het podium achter zijn bas, maar met bijzonder snelle vingers had hij een groot aandeel in de muziek. De heren lieten zien een breed palet aan stijlen te beheersen, zonder de eigen sound te verliezen. Met een prachtig stukje a capella, wat zelfs deed denken aan Ladysmit Black Mambazo deed denken, werd het concert afgesloten. In juni hopen we terug te komen onthulde Green. Voor wie het nu heeft gemist.

Coyote Union heeft de groei erin

GROOTEGAST – In tal van opzichten zit de groei er bij Coyote Union goed in. In Eetcafé De Klap in Grootegast toonde de rockformatie uit Arkansas in de United States voor een gemixt gezelschap Amerikanen en Nederlandse liefhebbers. Met hun enthousiasme en ongedwongenheid charmeerden de Coyote Union leden hun publiek. De heren kwamen wat timide de klap binnen. Vier muzikanten en een begeleider op een groot Europees avontuur en alles was 'awesome'. Dat timide was op het podium snel verdwenen. Een daverend begin zette de toon en die toon bleef met door de zaal vliegende brillen Geoffrey Watts gehandhaafd tot het einde. Aan podiumpersoonlijkheid ontbrak het Coyote Union niet even als muzikaliteit en enthousiasme. Je merkt aan alles dat de act groeiende is. Coyote Union brengt fijne rock op basis van gitaren, maar met multiinstrumentalist Wes Dorethy om met viool en mandoline om in dat gitaarspel variatie aan te brengen.

Waar de band nog eens over moet nadenken is de zang. Regelmatig draagt Watts de zang over aan Dorethy die weliswaar een mooie stem heeft, maar geen rockstem. Bassist Jordan Einley heeft daarentegen wel een prachtige rockstem, maar wordt nauwelijks in de zang betrokken. Ook moet de band aan het werk met eigen materiaal. De band heeft veel covers op het repertoire, waaronder een opvallende keuze voor Bob Marley, naast meer te verwachten werk van The Lumineers, Johnny Cash, The Band en Lynyrd Skynyrd. De covers zijn wel prima gekozen en passen in de lijn van de band of zijn dermate eigen gemaakt dat ze passen, maar meer eigen werk geeft de band ook op dat terrein meer smoel. Ook groei moet de band nog maken in de introducties. Te vaak wordt gegrepen naar kretologie, terwijl je eigenlijk ook wel wilt weten hoe een rockband uit Arkansas bij Bob Marley terecht komt. Met meer optredens en meer ervaring komt dat vast goed. Coyote Union is kwaliteit in ontwikkeling en gaat de band door op deze voet kan het alleen nog maar beter worden.

Grainne Duffy rockt De Amer

AMEN – 'Een luisterconcert', zo werd Grainne Duffy met haar formatie aangekondigd, want daar is De Amer immers in gespecialiseerd. Dat had de Ierse Duffy niet helemaal begrepen. Het was rock wat de klok sloeg en rock van hoog gehalte. Grainne Duffy beschikt over een soulvolle stem die ze op alle mogelijke manieren inzette met een zeer kundige en gedisciplineerde band om haar te ondersteunen. Al in de eerste nummers werd de toon van de middag gezet met een aantal krachtige nummers, waarbij de band niet uit de bocht vloog, wat met rock in een kleine ruimte toch eenvoudig kan gebeuren. Met een drietal rocknummers voor er even een stapje terug werd gedaan was de stemming er helemaal in. De stem van Duffy die zelf ook veel van de belangrijkste gitaarpartijen voor haar rekening nam bleef ferm overeind in zowel de rock nummers als in de wat rustigere nummers. De tweede set begon iets rustiger met een paar akoestische nummers. In bijna alle liedjes werd de basis gelegd door fijn en beheerst drumspel, waarop Duffy kon excelleren. Niet voor niets werd na afloop drummer nog even speciaal in het zonnetje gezet. Al snel was het ook in de tweede set gedaan met de rust en ook nu werd er stevig ingezet. Op zich hadden er best wat meer akoestische nummers gespeeld mogen worden. Net als Duffy charmant op en buiten het podium was, maar weinig achtergrond informatie over haar liedjes weggaf. Duffy schrijft sterke liedjes met soul en rockinvloeden die live helemaal tot leven komen, ook door het plezier dat de band duidelijk heeft. In de derde set gingen alle registers nog eens flink open. Meezingen en de opbouw naar een apocalyptisch hoogtepunt als afsluiting. Met nog twee nummers als toegift wuifde Grainne Duffy enthousiast het publiek uit. Een concert dat de verwachtingen ten boven ging en binnen kort is Grainne Duffy nogmaals in Drenthe te bewonderen als ze op het Blues Festival in Hoogeveen speelt.

Pimpin' Horus funkt er op los in Munnekezijl

MUNNEKEZIJL – Tijdens hun eerste Europese Tour deed Pimpin' Horus ook De Sluys in Munnekezijl aan. Uitbater John Huizenga boekt met regelmaat hier uitstekende jonge bands vazn overzee en in deze traditie kan ook Pimpin' Horus staan. De Adelaiders brachten een show gevuld met humor, enthousiasme en prima muziek. Met Shan Broughton heeft de band een frontman en zanger met veel potentie. Met veel swung en humor en de nodige zelfspot presenteert hij de band, hoewel ook de rest van de bandleden zeker weinig voor hem onderdoen. De band brengt aanstekelijke funkrock. Na een sterk begin blijkt dat nog niet elk liedje het hoge niveau heeft van de eerste liedjes. De band is qua stijl nog in ontwikkeling en moet nog wat door selecteren in de liedjes. Dat zie je ook terug in de podium presentatie. Het evenwicht in de humor moet nog gevonden worden en op punten schiet dat even te ver door. De bedoelingen om het publiek meer bij de show te betrekken hierdoor zijn echter prima. De band beperkt zich dan ook niet tot het podium. Broughton en gitarist Jason Ellboum staan met regelmaat tussen het publiek te spelen en ook drummer Sam Jozeps en bassist Dylby McCullough gaan actief op zoek naar danspartners bij gelegenheid. Toetsenist Mathew Moore wordt ook regelmatig in de grappen en grollen betrokken.
Pimpin' Horus is een band in ontwikkeling. De echte onderscheidende liedjes moeten ze nog schrijven, maar het lijkt erop dat ze de goede weg zijn ingeslagen en veel te bieden hebben aan sterke liedjes en een frisse show.

Pimpin' Horus – Linonophobia

Dit jaar verscheen de EP 'Linonophobia' van de Australische formatie Pimpin' Horus uit Adelaide. De funkrock formatie presenteert met dit album een belangrijke overgang in het instrumentarium. Een gitaar is ingeruild voor toetsen. Het eerste wat opvalt is de prachtige vormgeving. Bandlid Jason Ellboum is verantwoordelijk voor het ontwerp van twee marionetten. Een verwijzing naar het openingsnummer 'Marionette ( with a knife }' dat ook direct het sterkste nummer van het album is. De overige vier nummers zijn ook vrolijk en dik in orde, maar 'Marionette ( with a knife }' steekt er boven uit. Pimpin'Horus is een prima band met goede zang en ook muzikaal steekt alles prima in elkaar. Een belofte met aanstekelijke klanken. Een Australische verrassing.”

Pimpin' Horus – Linonophobia is verkrijgbaar via www.pimpinhorus.com

Allysen Callery weet zich te verbeteren

GRONINGEN – Bij een Wishfulmusic huiskamer concert in het huis van Steven lijkt Allysen Callery haar topvorm nog niet in stelling gebracht te hebben. Wat onzeker en met wat foutjes opende ze haar set. In haar gitaarspel was de Amerikaanse die ook op South by Southwest stond en waarvan dus toch enige verwachtingen waren onzeker en slopen er wat missertjes in. De artieste had duidelijk de vermoeienissen van de lange reis nog niet van zich afgeschut. Dat werd vooral in de tweede set die Callery speelde veel beter en toen maakte ze indruk.
Allysen Callery heeft een echte folkstem die erg doet denken aan de Spaans/Britse Sarah McQuaid. In de eerste set speelde ze vooral lieve, een tikkeltje brave, eigen composities. Liedjes over vogels uit de streek rondom Bristol in de staat Rhode Island tussen zee en woud waar ze woont. Callery heeft daarbij in haar eigen composities soms wat moeite het einde te vinden en liedjes houden pardoes op. Het zijn mooie luisterliedjes.
Na de pauze keerde Callery herboren terug en bewees ze meer in haar mars te hebben dan op basis van haar eerste set vermoed kon worden. Haar spel werd beter. De liedjes van eigen hand die ze speelde waren sterker, vooral met een uitstapje naar de blues maakte ze indruk. Een prachtige uitvoering van de Johnny Cash hit 'Long Black Veil' en haar introducties waren puntiger. Callery was wakker en speelde met veel meer pit. De zangeres is begonnen als dichteres en dat bleef hoorbaar. Haar muziek is een vehikel voor haar teksten, die mooi zijn, maar nog beter tot hun recht zullen komen als ze ook beter muzikaal en compositorisch worden ondersteund.

Ruwe bolster, blanke pit rock van Shawn James & the Shapeshifters bevalt bijzonder goed

MUNNEKEZIJL – Het was een explosie. In één keer en met een alomvattende intensiteit moest 'het' eruit bij Shawn James & the Shapeshifters in De Sluys in Munnekezijl. Vanaf de eerste seconde was het geen concert, maar welhaast een fysieke ervaring. De ruige, vuige smerige heavy folk met daar tussen door heerlijk gevoelige liedjes, de afwisselt grommende, heldere en schreeuwende stem van Shawn James, een briljante viool die muzikaal de hoofdrol pakte en een uiterst goede en gedisciplineerde band. De band zet een goede stevige opening neer. De intrigerende stem van Shawn James pakt je als hij op zijn ruigst de nummers uitgromt. Even later is er meer ruimte voor gevoeligheid en blijkt James een prachtige en gevoelige stem te hebben. De hoogtepunten van het concert zijn de momenten dat hij zijn stem laat samensmelten met zijn bandgenoten. Rauwe mannen stemmen die gevoelig en dus manlijk ongemakkelijk prachtig zingen. Meer samenzang had best gemogen.
Shawn James & The Shapeshifters spelen achter elkaar in één set. Geen pauze, geen toegift. Daar had best even een pauze in gemogen om het publiek even een adempauze te geven. De set is van een prima opbouw. Een krachtig begin, een gevoelig midden en een even krachtig, haast headbangend einde. Een gedisciplineerde band. Alle nuances kwamen naar voren, elk instrument was in evenwicht. Bas drum, maar ook viool en mandoline. De viool is sowieso een prachtig folk instrument en krijgt in veel nummers terecht de hoofdrol. De band uit Arkansas is in absolute topvorm. Shawn James toont zich de hele avond een innemend frontman, zijn introducties zijn wat aan de summiere kant, maar desondanks wat een band. John Huisinga van De Sluys kondigde aan dat als hij de band volgend jaar alleen op maandagmorgen kon boeken, hij geen moment zou aarzelen, al stond hij er alleen. Dat zal niet het geval zijn. John heeft zeker gezelschap.

Shawn James – Deliverance

Shawn James bracht dit jaar Deliverance uit. Een emotioneel sterke singersongwriter CD waarop James duidelijk zijn groei laat horen sinds 'Shadows' uit 2012, wat al een bijzonder sterke plaat is en zijn 'Triology' van Shawn James & the Shapeshifters waar op hij met zijn bands alle facetten toont op drie thema CD's van swamp rock tot gevoelige nummers. Op 'Deliverance' laat James zich ondersteunen door verschillende leden van de band terwijl hij zelf op gitaar en piano zich begeleid. Het is een CD geworden zonder slechte nummers, maar wel een aantal erg sterke. Het prachtige 'Deliverance' dat het openingsnummer is van het album en ook 'Pendulum song' zijn. Verder op het album trekt het boze 'Dear Soldier' een scherp anti-oorlog protest, de aandacht. Shawn James is een talent en levert een album dat dat verdiend beluisterd te worden.

Shawn James – Deliverance is te bestellen via www.shawnjamesmusic.com

Chastity Brown heeft de stem van een hele grote

VEENHUIZEN – De vroegkomers weten direct dat ze goed zitten. Dat dit een bijzondere avond gaat worden als ze de soundcheck nog meekrijgen op het voorterrein vanachter de gesloten deuren. Rauw en intens, maar prachtig, elastisch en gevuld met emotie. Wat een stem heeft Chastity Brown die in Coco Maria in Veenhuizen in het kader van Roots on the Road met Devon Gray kwam optreden. Een stem die in de Verenigde Staten en in Groot Brittannië al de waardering krijgt die het verdiend en ook in Veenhuizen op open doekjes kon rekenen. Brown is daarnaast een liedjesschrijfster van groot formaat. Liedjes die passen bij de intensiteit en rauwheid van haar stem en bij haar reflectieve persoonlijkheid. Dit is een artiest die nadenkt over het leven en de wereld. Zich kwaad maakt over onrecht en stil staat bij andere mensen. Haar inleidingen zijn doorleefd en betrokken. Regelmatig gaat het praatje naadloos over in het liedje. Het is de stem van een potentieel grote blues en soulartieste die klinkt op de aloude plek waar vroeger paarden huisden. Een rustig stille jonge dame. Al snel in de mooi opgebouwde set komt haar huidige singel 'Colorado' langs. Een wonderschoon nummer, dat helaas niet op haar laatste volledige album staan, maar nu op een EP en straks waarschijnlijk op het nieuwe album dat in de maak is en waarvan ze al materiaal speelt naast oude materiaal.
Chastity Brown is een ruwe diamant. Muzikaal was er wel één en ander aan te merken. Devon Gray op 'keys' speelde vaak hard en ook Brown zelfs stampte op gitaar, terwijl de liedjes juist riepen om kleinheid en de instrumenten nog meer in de schaduw van haar stem moeten staan. Dat is de onderscheidende kwaliteit van Brown op het podium. Daar mag je niet van afleiden. De stem maakt echter alles goed. Het concert blijft boeien en het publiek hangt aan de lippen van de artieste uit Minneapolis. Ze neemt haar publiek op sleeptouw bij haar luisterliedjes. Na twee sets met eigen materiaal sluit ze af met de Van Morrison cover 'Sweet thing' en als toegift het, volgens Chastity Brown mooiste liefdesliedje ooit 'Stand by me' die in haar uitvoering zich met de beste kan meten. Een stem en artiest om te onthouden

The Good Case steelt intens de show op Music=Art

ZUIDHORN – Nog maar recent besprak The Next Gig een optreden van The Good Case. Op Music=Art was de formatie wederom aanwezig en op speciaal verzoek van Cees Reezigt luisterden we wederom kritisch. “Zoals je gemerkt heb, luisteren we naar onze recensenten wanneer ze een punt hebben. Ik hoop dat je er nog een recensie aan wilt wijden”, verzocht Reezigt. Het punt dat we vorige keer maakten was dat Reezigt met zijn muzikale The Good Case kompaan Rob Anderson excelleerden in de liedjes met smart, maar dat de wat vrolijkere nummers er een beetje aan de haren waren bijgesleept. Voor het optreden in Zuidhorn hadden beide heren een forse streep gezet op de setlist door elke vrolijkheid en daardoor kreeg de set duidelijk meer eenheid en intensiteit. De formatie durfde de diepte in en omdat beide gitaristen uitstekend en vertrouwd zijn in hun vakmanschap en ingespeeld zijn op elkaar lukte dat uitstekend. Cees Reezigt was met zijn prachtige en melancholieke stem daarnaast in topvorm en dus ontstond er iets heel bijzonders. Een prachtig optreden. Dikke pluim voor The Good Case.

Faceless is een verlies

ZUIDHORN – 'Dit nummer hebben we op veel verschillende manieren gebracht' werd één van de nummers die Faceless bracht op Music = Art in Zuidhorn aangekondigd. “Dit is de laatste versie.” Letterlijk en figuurlijk, want Faceless trad voor het laatst op. De formatie stopt ermee en dat is een verlies. De mooie rustige rock met een expressieve frontman, met een fraaie lage stem. Een rockende elektrische gitaar en een coole bassist met hip baardje, een drijvende drum en nog een elektrische gitaar in dienst van de band. Precies zoals je het graag ziet. De afstemming in de band liet nog wel wat te wensen over en ook de apparatuur liet de band af en toe in de steek. Het einde van een belofte, want ook de composities voldeden prima. De band bracht de nummers met enige bombast, maar bleef daarbij precies aan de goede grens van de bombastiek. Er werden stevige nummers gebracht, maar met rust en kalmte, vooral ook de de prachtige stem van de zanger. De set was prima van opbouw met versnellingen op de juiste momenten. In de presentatie moet de band nog groeien, hoewel dat door het stoppen achterhaald is. Hier past eigenlijk alleen een jammer en het is te hopen dat de vijf heren hun kwaliteiten niet voor de muziek verloren laten gaan, maar elders emplooi vinden voor hun talenten. Faceless is niet meer, potentie gaat verloren.

Ann Faverey op haar best in haar eentje

ZUIDHORN – Niks ten nadele van de kwaliteiten van Irma Klaver op bas en Raphaël Tahapary op percussie. Prima muzikanten. Het beste nummer van de set die Ann Faverey bij Music = Art speelde was echter het nummer dat ze alleen bracht. Dat lag hoofdzakelijk aan Faverey zelf die als trio veel het oog hield op haar medepodiumbewoners en daarbij de controle of alles wel goed ging prioriteit gaf boven de intensiteit. Daarmee was het optreden goed, maar niet speciaal. Dat was dat ene nummer wel, waarbij Faverey ineens boven zichzelf uitsteeg en bewees naast een uitstekend muzikante die muzikaal boven veel collega singersongwriters uitsteeg ook een bevlogen artieste is. Even werd de controle los gelaten en bleven alle ballen als vanzelf in de lucht.
Ann Faverey brengt muziek op het snijvlak van folk en jazz. Sommige liedjes zouden gebaat zijn bij een duidelijkere keuze voor een genre. Nu bleef het vaak net even te veel kabbelen en wrong het zo nu en dan tussen de jazzritmes en folkzang. Het was prettige luistermuziek met de mooie folky stem van Faverey en verhalende teksten, maak vaak mistte het net die intensiteit om het echt speciaal te maken. De broodnodige 'bite' was er net dat ene nummer 'Girl with a rose tattoo', dat gelijk van grote schoonheid was. In haar presentatie was Faverey rustig en bleek haar ervaring. Nu nog duidelijke keuzen.

Caroline's Crossing brengt stevig werk

ZUIDHORN – Een beetje teveel als los zand hing Caroline's Crossing aan elkaar op Music = Art in Zuidhorn en het optreden stierf dan ook een beetje in vooral het enthousiaste, maar overstemmende en dominante drumgeluid waardoor de zang geen enkele kans had. Zonde. Na veel singersongwriter werk leek de tijd rijp voor wat steviger rock werk. Caroline's Crossing brengt precies wat stevigere muziek, maar deed dat met zoveel enthousiasme dat de hele afstemming tussen de band wegviel en de wat jazzy stem van de zangeres verdween in de klanken die achter haar op klonken. De donkere stem van Caroline Ploeg werd verdrongen. Daar waar juist de zangeres het hoogste woord dient te hebben, was dat nu de drum. Daarbij was de band ook nog redelijk in zichzelf gekeerd en stond de zangeres vaak met de rug of en profiel naar het publiek en was het de drummer die ook vaak in de introducties het woord voerde. De band bracht goede composities, maar kan de set duidelijk versterken net een aantal covers. Nu bleef de Dixie Chicks cover die ze brachten toch duidelijk het beste nummer van de set.

Luistermuziek van hoog gehalte bij Dave McGraw en Mandy Fer

AMEN – Voor luistermuziek van hoge kwaliteit waren de toeschouwers in De Amer bij het concert van Dave McGraw en Mandy Fer met ondersteuning van drummer Andrew Lauher op het juiste adres. Het Amerikaanse duo met versterking maakte met zichtbaar plezier zijn rentree op dit podium na een succesvol concert vorig jaar. Aan de linkerkant de relaxte drummer Lauher, aan de rechterkant de even ontspannen McGraw met zijn gitaar en de pit in het midden met de bewegelijke Fer die voor de dynamiek zorgde. In het concert zat een mooie opbouw. De eerste set was rustig en kalm. Eigen werk met onder andere een Spaans geïnspireerd lied, een Woody Guthrie cover en als eerste hoogtepunt het op Amsterdam geïnspireerde 'Carillion'. De tweede set was een stuk steviger en de afsluitende set kreeg Dave McGraw van zijn kruk en rockend over het podium. Zowel McGraw als Fer, kort van Ferrarini, hebben mooie zangstemmen. Vooral de stem van McGraw is heerlijk rustiek en past optimaal bij de liedjes. Zijn stem is rustgevend als de golven in de branding en hij neemt dan ook het gros van de leadzang voor zijn rekening. Op geen moment wordt zijn zang geforceerd of vliegt het uit de bocht. Fer heeft een veel dwingendere stem, maar ook de liedjes waarin zij het voortouw heeft zijn prachtig. Het zijn pretentieloze, dicht bij het hart gehouden liedjes met een verhaal. Zo worden ze ook gebracht. Beheersing speelt een grote rol. Lauher is een prachtige drummer die laat horen dat minder ook zeker meer kan zijn. Zijn zorgvuldige, haast tedere spel was een verrijking. Zo speelt ook Mandy Fer op elektrische gitaar. Beheerst accenten zetten. Alles in het teken van de sfeer en het verhaal die in dit intieme theater perfect tot hun recht kwamen.

Dave McGraw & Mandy Fer: Maritime

Voor de opname van hun nieuwste album 'Maritime' probeerden Dave McGraw en Mandy Fer de sfeer van het eiland waar ze wonen op de grens van Amerika en Canada vast te leggen. Waar kan dat beter dan op het eiland zelf. Door niet de keus te maken om in een studio, maar door op het eiland hun album op te nemen is dat volledig gelukt. Je wordt meegenomen in de rust van de donkere winterdagen als de snelheid van het leven terug wordt gedraaid. De stem van Dave McGraw past hier enorm goed bij. Liedjes als Could be Ghost, Morning Song en Dark Dark Woods onder andere pakken de sfeer uitstekend, geholpen door het rustige, haast verstilde spel van de band. Naast het eiland wordt er af en toe een uitstapje gemaakt naar buiten. Bijvoorbeeld 'Carillon' waarin de grachten, een trompetspeler en een carillion in Amsterdam centraal staat. Het is een plaat om te luisteren op een rustige avond in de herfst en even mee te lopen met McGraw en Fer op hun rondleiding op hun eiland.

Dave McGraw & Mandy Fer: Maritime is in Nederland verkrijgbaar via www.luckydice.nl. Voor meer informatie: daveandmandymusic.com

Jesse Hanson maakt naam waar

GRONINGEN – Prettig, een jonge artieste die op de weg naar 'fame and glory' haar roots niet verloochende. Met haar viool bewees ze in de huiskamer van Frank en Iris in Groningen bij een Wishfulmusic huiskamerconcert dat ze nog haar klassieke opvoeding als de Ierse en Schotse volksmuziek waar ze stiekem naar ging luisteren in de kroeg is vergeten. Vooral het afsluitende stuk op viool waarin ze liet horen hoe Ierse folk zich ontwikkelde in de States met plaatselijke invloeden was een prachtige afsluiting van een prima concert. Een concert dat wat op start moeilijkheden had. Vlak voor haar optreden voelde Hanson zich niet goed. Na haar eerste viool deel bleek haar gitaar niet op het podium en in haar verschijning deed de nog zeer jeugdige Hanson af en toe wat groen aan, hoewel dat zeker zijn charme heeft. In haar werk toonde de Amerikaanse zich een al heel gerijpte liedjesschrijfsters. Mooie gelaagde liedjes die intens werden gebracht. Een mooie elastische stem, die ze wist te gebruiken en een mooie variatie in haar liedjes. Ze kan hierin alleen nog maar verder groeien en meer ervaring op doen. Vooral in de 'kleine' liedjes was Hanson bijzonder overtuigend. Ook omdat ze soms wat agressief was in haar gitaarspel, waar wat meer kracht werd gevraagd en zichzelf dan overstemde. Kleine aanmerkingen die de Bostonse makkelijk te vergeven zijn, helemaal omdat ze de zaal voor zich innam met uitspraken dat ze niet eens de plek kon uitspreken waar ze was en verder niet kwam dan GRRR onion en leuk inspeelde op de huiskat van Frank en Iris die even polshoogte kwam nemen 'on stage'. Verder mocht het publiek stemmen of ze haar concert mocht besluiten op viool of niet. Niemand zal bezwaar hebben gehad tegen de stem voor. Een muzikaal talent met heel veel mogelijkheden.

Fantastische Bells of Youth zetten zeer overtuigend optreden neer

GRONINGEN – Vorig jaar stonden Bells of Youth al op het hoofdpodium van Noorderzon en de band wilde dit jaar absoluut terug komen. Managers, boekingsbureau's ten spijt zette het vijftal dames door en vonden uiteindelijk hun plek op Podium Plataan. Gedreven artiestes dus met een eigen inbreng en hard op weg om één van de beste acts van Nederland te worden. Wat opvalt is dat liefst vier van de vijf dames de leadzang van de verschillende nummers met overtuiging aankunnen. Ook de samenzang is in perfecte harmonie. Het kleine podium was niet genoeg om het plezier, de beleving en de energie van de band te vatten. De band brengt live stevige indie rock muziek. Aanvankelijk overheerst de pop nog, maar al snel gaat de beuk erin en rockt het op Noorderzon. Bells of Youth zoekt de grenzen op, maar weet steeds de goede muzikale kant te handhaven in de stevigheid. Een compliment voor het muzikale vakmanschap van de dames. De herrie grens wordt nooit overschreden. De hele set blijft wel op deze topsnelheid met alleen af en toe wat schakelingen in een nummer. Die variaties met het gaspedaal zijn intrigerend. Kan de band een ballad aan? Zelfs covers van Fleetwood Mac en Love is the Drug van Brian Ferry krijgen een rock uitvoering.
De band heeft naast onderling plezier ook plezier met het publiek. Op de achtergrond van de liedjes wordt weinig ingegaan, maar Groningen krijgt een dikke plus als stad waar ze graag spelen en als één van de bandleden prematuur de single 'Sex' aankondigt, wordt ze snedig gecorrigeerd met 'maar voor sex komt love' en wordt het Ferry nummer ingezet. Live is de band veel spannender dan het studio werk, waar toch veel braver de boel wordt neergezet. Volgend jaar maar weer Noorderzon en Bells of Youth?

Geslaagd Nederlands debuut Bridie Jackson and The Arbour

GRONINGEN - Erg mooi, maar af en toe mag het best een beetje meer schuren. Op haar best is Bridie Jackson and The Arbour een fantastische folkband, maar op momenten werd het ook zo braaf dat je dacht met het braafste meisjes kwartet van de locale school te doen te hebben. Gelukkig overheerste het mooie en kon de Britse formatie op een zeer geslaagd debuut terug kijken. De opening was in ieder geval erg indrukwekkend. Bridie Jackson begon a capella en bewees onmiddellijk over een prachtige stem te beschikken. The Arbour was ook uit uitstekend muzikaal hout gesneden. Violiste Rachel Cross, celliste Jenny Nendick en op percussie Carol Bowden konden daarnaast uitstekend de achtergrond zang verzorgen en toonden zich meesters op de belleplates. Bridie Jackson trapte af met rythm and blues om na een aantal nummers terug te grijpen op vooral de folk van rondom hun thuisbasis Newcastle. Een mooi en rustig opgebouwde set, waar het vooral om luisteren ging. De dames hadden veel plezier op het podium en dat wordt direct overgegeven aan het publiek. Met humor werden de nummers aangekondigd en alle vier beschikken over een goede podium persoonlijkheid, waardoor niet alles op de schouders van Bridie Jackson kwam. De naamgeefster van de band hield het hele concert met haar stem het publiek geboeid. Een stem met een prima bereik die zowel in de hoogte, maar ook als Jackson de lagere register opzocht tot zijn recht kwam. Nog wat minder het braafste meisje van de klas, dan had Noorderzon het Europese debuut van een fantastische folkband.

Deels overtuigt Lucius op Noorderzon

GRONINGEN – Het New Yorkse gezelschap Lucius stond op het hoofdpodium van Noorderzon. Op en mooie avond was het druk voor de New Yorkers die met lovende recensies van over de grote plas kwamen. De muziek van Lucius draait vooral om de samenzang van Jess Wolfe en Holly Laessig. Met ondersteuning van Dan Molad, Peter Lalish, Andrew Burri ontstaat dan een prachtig geheel. Lucius maakt vrolijke dansbare muziek met een hoofdrol voor de percussie. Op sommige momenten trommelen vier van de vijf bandleden er lustig op los. Wat wel blijkt is dat de stemmen elkaar ook nodig hebben. Op de weinige momenten van solozang is het direct een stuk minder overtuigend.
De set was mooi, gevarieerd en uitstekend qua uitvoering. De liedjes beklijven echter weinig. Daarvoor is het net niet mooi genoeg, maar de act is geslaagd. Ondanks dat beide frontvrouwen hun best doen blijft de afstand er tot het publiek. Ook omdat ze redelijk ver achterop het podium staan. Slechts op de momenten dat ze achter hun instrumenten weg stappen en de rand van het podium op zoeken komt het contact tot stand. Even vaak zoeken ze echter de rust van de zijkanten.
Het mooiste gedeelte is de akoestische afsluiting. De band komt bij elkaar staan en het 'act' gedeelte is ineens veel minder. Nu gaat het om muziek. Nu wordt het mooi en echt. Vooral daar weet Lucius te overtuigen.

Mijke Eryng Band maakt progressie

GRONINGEN – Na flink oefenen maakte de Mijke Eryng Band haar debuut op Noorderzon. Op Podium Plataan presenteerde de singer songwriter uit Groningen haar nieuwe bandleden. De leadzangeres van de band bleek niet alleen in de vorm van de band, maar ook zelf een flink stap voorwaarts te hebben gedaan. De jonge zangeres beschikte al over een grote podium persoonlijkheid en mooie liedjes. Mijke Eryng heeft een vrolijke drukke hak op de tak persoonlijkheid en dat reflecteerde zich in de band. Met band werd het geluid nog voller en gevarieerder. Het was swingender dan Eryng alleen, waarbij Eryng er op momenten wel op moet letten de focus bij het publiek te houden en niet bij de band. Dat kan nog worden toegeschreven aan onwennigheid tijdens zo'n debuut optreden. Op meer momenten was te merken dat de formatie nog meters moet maken, zoals bleek toen de drummer vrolijk achter de drum weg stapte, terwijl zijn participatie wel degelijk was vereist.
Ook als componist heeft Eryng een stap vooruit gemaakt. Een aantal nieuwe en sterke liedjes passeerden op de bühne. Ze werden op typische Eryng wijze geïntroduceerd. Van de hak op de tak, maar toch kwam de boodschap prima over. Ook hierin baart oefening kunst, hoewel de artieste hierbij dicht bij zichzelf mag blijven. In haar zang zoekt Mijke Eryng het vooral in de hoogte. Dat is jammer. Het mooiste en verreweg het interessantste deel van haar zang is juist als ze met haar stem laag en op haar eigenlijke zangstem blijft. Op die momenten wordt het intens en boeiend en komen de liedjes als een trein binnen, terwijl als ze probeert te forceren de hoogte in haar zang zeggingskracht verliest. Een puntje om aan te werken. Desalnietemin was Podium Plataan getuige van de geboorte van een band waar Groningen nog veel plezier van kan gaan beleven met af en toe wat opgevolgde wijze raad.

Amatorski blijft steken in eentonigheid

GRONINGEN – Het Belgische Amatorski stond in De Oosterpoort in Groningen als voorprogramma van Warpaint. De Belgische formatie maakt naam, maar kon in Groningen niet aan de verwachtingen voldoen. Het eerste nummer schuurde vooral doordat wat klanken niet helemaal zoals bedoeld de zaal in zwierven. De stem van Inne Eysermans was mooi en ijl en bij tijden dromerig, maar de nummers vervielen al snel in eentonigheid. In alles keerden dezelfde klanken terug en alles kende hetzelfde tempo. Wellicht een gevolg van de minimale bezetting waarmee Amatorski naar Groningen was gekomen, want slechts twee bandleden stonden op het toneel. De stem van had soms moeite om boven de synthesizer uit te komen. De band was keys gericht. Veel neuzen boven syntheziser en laptop, wat ten koste ging van de beleving. Het contact met het publiek was er dan ook nauwelijks. Dat werd ook niet gezocht. Het enige wat Eysermans te vertellen had was dat Groningen een nieuwe frituur had om de hoek met verschillende soorten friet, maar dat ze jammer genoeg die niet hadden bezocht. Het was toch een goede zaak dat Groningen nu ook deze voorziening had. En daar kunnen we het alleen maar mee eens zijn.

Pensioen nog niet besteed aan Sido Martens

LEEUWARDEN – 65 jaar was hij, vertelde Sido Martens, waarvan 50 jaar op het podium. En wat voor podia heeft Sido Martens al wel niet betreden. In Leeuwarden tijdens het Troubadour Treffen blijkt dat Martens nog volop geniet van het optreden. Al vroeg is hij aan het soundchecken, terwijl de act voor hem nog niet in de zaal is. Uit alles spreekt ervaring en vakmanschap en vooral liefde voor de muziek. Martens beschikt over een mooie heldere stem om zijn Nederlandstalige folk aan de man te brengen. Met bassist weet hij de gevoelige snaar te bespelen bij de toehoorders. Op het programma mooie liedjes met prima teksten voorzien van een snedige introductie. Een dwarsdoorsnede van 50 jaar Sido Martens op het podium. Een gevarieerde set met folk en Americana. Nergens wordt het routine, maar steeds wordt de kracht van het lied voorop gezet. Muzikaal is de ondersteuning prima met twee goede muzikanten die plezier in hun 'werk' hebben. Op deze voet kan Martens nog wel 50 jaar door.

Wegdromen met Esther de Jong

LEEUWARDEN – Op haar paarse fiets kwam Esther de Jong naar de Prinsentuin in Leeuwarden. Gitaar op de rug. Op het podium als openingsact had De Jong het nog niet altijd even makkelijk. Het publiek kwam binnen en bestelde koffie. Een fotograaf schreeuwde door haar zang en haar dromerige liedjes zijn er juist voor om stil naar te luisterende dus even voor de aandacht echt op het podium was gericht. De Friese troubadoure is op haar sterkst als ze rustig haar liedjes kan zingen voor een aandachtig publiek en dat ze halverwege haar set dat voor elkaar kreeg was toch een compliment voor de zeggingskracht van Esther de Jong. De Jong blinkt uit in haar teksten. Prachtige teksten met dichterlijke kwaliteiten. Maar wat wel vaker blijkt is dat een dichtwerk niet altijd even goed 'werkt' als songtekst. In haar liedjes schrijven moet De Jong nog wat meer aandacht er aan besteden dat haar fraaie teksten ook goed te zingen zijn. Wie dergelijke teksten kan schrijven, zal ook zeker dat voor elkaar kunnen krijgen met wat meer ervaring. Met teksten die net iets puntiger zijn, kan ze ook haar liedjes wat meer pit geven. Zo zal De Jong in haar prille carrière ook in haar gitaarspel nog moeten groeien. Met haar prachtige stem en haar tekstuele capaciteiten heeft De Jong zat potentie. Dat werd ook bevestigd door haar winst in de Friese Singer Songwriter contest eerder dit jaar. De ingeslagen weg is prima, nu nog fijn schaven.

Armand is vooral Armand

LEEUWARDEN – Voorspelbaar zal Armand nooit zijn, maar toch weet je wat je van de Brabantse troubadour kan verwachten. De protestzanger van de jaren '60 die met 'Ben ik te min' en zijn propaganda voor cannabis tegen de gevestigde orde aanschopte is een gevestigde artiest geworden die sterk leunt op dat beeld van toen. Een opvallend Rode haardos. Zijn kleding en verschijning. Niemand zal het ontgaan dat Armand 'in the house' is. En waarom ook niet. Zovele van zijn generatie genoten zijn niet meer vernieuwend. Leunen op de hits van toen en vermaken op basis van ervaring en routine het publiek. Dus hult Armand zich in rook en zingt de protestliederen van toen. Hij is goed bij stem, met zijn karakteristieke zang. Of zang, hij zegt haast de liedjes op. Ervaren geeft hij het publiek waar ze voor komen: een flamboyante Armand.

Frederique Spigt heeft goed evenwicht

LEEUWARDEN – Een mooi opgebouwde set en een dot aan ervaring was voldoende om het publiek voor zich te winnen voor Frederique Spigt ij het Troubadourtreffen in Leeuwarden. Met aan haar zijde gitarist Jan van der Mei met wie ze ooit na haar 'I've got the Bullits' tijd het duo 'A girl called Johnny' vormt en sindsdien een muzikaal 'huwelijk' heeft weet ze een boeiend optreden te geven met hindernissen. Als het duo het eerste nummer wil inzetten gaat ook de act aan de overkant verder. Een valse start en halverwege de set komt de organisatie ook met krukken dwars door het publiek ter vervanging van de stoelen waar het duo op plaats heeft genomen, waarna Van der Mei weer terug verlangd naar zijn stoel. Het is daarbij het eerste optreden na de vakantie van het duo en de stem van Spigt heeft even nodig om weer in de haar zo kenmerkende sound te springen. Als dat is gebeurd na een nummertje en slim verborgen achter een vlot nummer ontstaat er snel een mooi optreden waarin Spigt haar kwaliteiten optimaal naar voren brengt met een mooie balans tussen snelle liedjes en ballads, waarbij ook oud en nieuw werk elkaar afwisselen. Wat opvalt is de aanwezigheid van de dood in het werk van Spigt en hoe blij dat gebracht wordt. 'With the reaper on our tail, we ride the last trail'. Een aantal van de nieuwe nummers die Spigt presenteerde komt terug in de nieuwe theatertour die aanstonds van start gaat. Vandaag was een een feest aan tegen de Americana aanschurende liedjes met het mooie gitaarspel van Van der Mei met de heerlijk rauwe stem van Spigt waarmee ze zo goed de emoties kan overbrengen. Laat de reaper nog maar lang achter de tail van Spigt aan blijven jagen.

Wolf in Loveland komt laat op gang

ROODEHAAN – Lang leek Wolf in Loveland uit vorm. De formatie trad op in Roodehaan, maar wist aanvankelijk niet te overtuigen. Al voor het eerste nummer stond leadzanger Jan Minnaard te hakkelen op het podium alsof hij daar per ongeluk verdwaald was. Ook qua zang was hij niet in vorm. Het rommelde en paste allemaal niet. Vooral als het tempo wat omhoog ging bleef de kwaliteit in Minnaards stem achter en bleef het bij een aantal hinten naar wat hij in huis heeft. Waar het met de introducties niet meer goed kwam viel het kwartje ineens bij 'Bald Eagle' en het schitterende 'Country Fair'. Minnaard had 'het' ineens te pakken. De leadzanger van Wolf in Loveland heeft sowieso een alles of niets stem. Of het heeft een grote schoonheid en gevoeligheid of het balanceert op vals en lelijk. Na de moeilijke start viel gelukkig alles precies op tijd op zijn plaats. De laatste nummers voor de pauze gaven een stijgende lijn te zien en na de pauze raakte de band in topvorm.
Wolf in Loveland is een formatie zonder kapsones. Geen egotripperij, maar verzorgde muziek en zang ter ondersteuning. Muzikaal zat het goed in elkaar. Qua composities moet de band nog een stap maken. De covers van The Band en Neil Young zijn toch de nummers die je de volgende dag nog weet en dat niveau haalt Wolf in Loveland nog niet, maar dat is geen schande tegen deze grootheden. Duidelijk was wel dat Minnaard zijn liedjes op Youngiaanse wijze schrijft, maar af en toe mag het best kleiner en kwetsbaarder, want daar ligt de kracht van de band. Fijn is ook dat stemmen van Bas van Holt en Merel Moelker het niveau van een leadzanger hebben en dat Janine van Osta hier tegen aan schuurt. Het werd toch nog een mooie avond met de wolven in liefdesland. “Oh lets skip to the best part', zo is de eerste zin op de nieuwste CD van de formatie. Dat doen we volgende keer.

Zingende Broeder gaat terug naar de roots

Odoorn – In Amerika is het heel gewoon. Het teruggrijpen op liedjes en stijlen uit het begin van de 20ste eeuw. In Nederland is bij een jonger publiek het werk van een Lou Bandy en The Ramblers vergeten. De Zingende Broeder grijpt wel terug naar juist die periode en liedjes uit het draaipunt tussen pop en levenslied. Bij Boet'n Deure in Odoorn passeren de hits van Bandy, Wille Derby, Bob Scholte en anderen de revue. Een feest der herkenning. De Zingende Broeder kiest als doelgroep het oudere publiek en blijft op het gebaande pad door dicht bij het origineel te blijven en de periode va de jaren 20 tot begin jaren 60 te bestrijken. Liedjes als 'Sophietje' en 'Louise zit niet op je nagels te bijten' zijn een feest der herkenning. Red White en Bluegrass noemt de Zingende Broeder het zelf. De thematiek en liedjes verschillen vaak niet zoveel van de Bluegrass, de teksten zijn wat achterhaald door de tijd.
Het is met zijn doelgroep in het achterhoofd dat de Zingende Broeder braaf de gebaande paden volgt. Spannender werd het als het werk werd geactualiseerd en ook de minder bekende nummers uit die periode eens voor het voetlicht werden gehaald. In verschijning, keurig in kostuum met hoed, en stem geluid brengt de Zingende Broeder wel de jaren 30 helemaal terug. Met een mooie adequate begeleiding op gitaar en fluitje dat hem niet in de steek laat weet de Zingende Broeder een vergeten periode weer tot leven te brengen. Een goudmijn, maar wie zet het om naar anno nu?

Daisy Chapman reikt tot grote hoogten na de pauze

STEENDAM – Of we blij of suïcidaal Peter en Leni in Steendam wilden verlaten, vroeg Daisy Chapman voor haar toegift. In haar liedjes behandeld Chapman vaak niet de vrolijkste onderwerpen. Maar met een loop versie van 'Don't Worry, Be happy' werd het publiek de Steendammer nacht weer ingestuurd. Blij was het publiek sowieso al, want vooral na de pauze reikte Chapman naar grote hoogten. Aan het begin leek dat even niet het geval. Aarzelend kwam ze op gang, na een toch sterke start met een a-capella murder ballad, maar in de nummers daarna namen de zenuwen het even over en werden met name in hoge tonen liet haar stem daar ruimte voor twijfel. Gelukkig herpakte Chapman zich snel, gesteund door het warme publiek en werd het beter en beter en intenser en intenser. Afwachtend hoe ze ontvangen zou worden en alleen op het podium zonder haar vaste violiste, gaf de artieste als oorzaken.
Daisy Chapman heeft een mooie heldere stem. Belangrijk, want haar teksten zijn het beluisteren waard en prima te verstaan. In haar mooie en rustige folkliedjes is het niet altijd even vrolijk. Onderwerpen als moord en zelfmoord gaat ze niet uit de weg, maar ook 'Mrs. Harts Premonition' over de ondergang van de Titanic en 'Madame Jenever' over de ellende die de invoer van jenever vanuit Holland naar Londen aanrichtte onder de Britten geven geen vrolijk wereldbeeld. De liedjes krijgen stuk voor stuk een heldere introductie, wat prettig aandoet. Naast haar eigen werk brengt Chapman verrassende covers van Rihanna en Tori Amos. Chapman begeleidt zich zelf op piano en maakt veel en handig gebruik van haar loop om haar liedjes te vullen. Een mooi instrument dat Chapman goed beheerst en waar ze ook een heldere uitleg over geeft. De loop zorgt wel voor veel beenwerk en aangezien stil zitten duidelijk niet Chapman's sterkste punt is, wordt het wel eens erg druk en afleidend onder de piano, maar ook dat wordt steeds minder gedurende het concert. Blij dat zo'n artieste de waardering krijgt in Steendam met een volle zaal en in New York maar vier mensen publiek trekt, waarvan de helft de ouders van de Bristolse. Its all happening in Steendam, New York she should have made it there!' Dit najaar komt ze waarschijnlijk terug naar Noord Nederland.

Humphrey 'Huck' Astley to the rescue

NUIS – Als het voorprogramma op het laatste moment uitvalt, wat doe je dan als band. Hoofdact The Epstein heeft in zijn gelederen Humphrey 'Huck' Astley en dat is ook solo een fijne artiest. Huck to the rescue was het en vlot hupte de zanger op het podium met gitaar als voorprogramma. Huck opende sterk. In een aantal vlotte nummers van zijn EP rockopera project Alexander the Great toonde hij dat hij echt wat in zijn mars heeft. Een aantal prachtige nummers passeerden de revue. Vervolgens schakelde Huck terug naar een aantal ballades, maar daarin overheerste de bombast en werd alles met veel drama aangezet. Mooi wellicht in een opera, maar op zich zelf staand was de bombast geen toevoeging. Normaal gesproken staat Huck ook met een begeleidingsband – The Xander Band - en des te dapperder was het dan ook dat hij de nummers akoestisch wilde brengen. In zijn liedjes vertelde de Brit uit Oxford verhalen met mooie composities. Liedjes die sterk genoeg zijn om zonder stemtrucjes te overtuigen. Wellicht was het ook het gebrek aan voorbereiding, want wat onwennig stond Huck op het podium. Desondanks een prima optreden en een groot dankjewel voor Huck die de zaak kwam redden.

Simon Hudson op zijn best in Latijnse klanken

STEENDAM – Simon Hudson en Anita Quayle maken deel uit van de concerttour Songs & Whispers. Met collega 'Aussies' Kaurna Cronin en Tom Richardson en de Britse Daisy Chapman toert Hudson vooral in het Noorden van Duitsland met gezamenlijke concerten, maar dan vliegen de verschillende artiesten ook weer uit naar verschillende podia. Simon Hudson en Anita Quayle deden in het kader van deze tour ook Podium Café Peter & Leni in Steendam aan. Het normaal zo gezellige podium was in verband met mooie weer deze keer verplaatst naar het terras en dat bleek een goede zet. De muziek van Hudson leent zich uitstekend om bij de ondergaande zon te luisteren op een warme avond. Hudson schrijft mooie luisterliedjes. Waarbij opgemerkt dat niet iedere compositie de toets der kritiek kan doorstaan, maar er waren ook enkele pareltjes te beluisteren. Hudson begeleide zich zelf op gitaar en Anita Quayle ondersteunde hem met prachtig cello spel. 'Your Boat' dat Hudson twee keer speelde is een heel sterk nummer met grote zeggingskracht. Hudson excelleerde niet in het gewone singer songwriter werk, maar juist in de nummers waarbij hij zijn Latijnse invloeden de vrije loop liet en een aantal Braziliaanse nummers in het Portugees zong. Hudson kwam beter tot zingen en leek meer plezier in deze nummers te hebben. Een aanbeveling dus om juist op deze weg verder door te gaan. Muzikaal liet Simon Hudson af en toe een steekje vallen. Zijn gitaar had nieuwe besnaring en af en toe lieten die de juiste toon even varen. De cello van Quayle heeft een gelukkig huwelijk met de stem van Hudson die hier prima door werd ondersteund. Op het podium is Simon Hudson een charmante maar bescheiden persoonlijkheid die het publiek ook pratende weet te boeien met een korte, maar to the point uitleg over zijn liedjes. De artiest uit Melbourne heeft potentie, maar moet nog groeien.

Simon Hudson Band – 'Time and Space'

Met zijn volledige band bracht Simon Hudson 'Time and Space' uit. Een album waarop Hudson beter uit de verf komt dan live. Met zijn volledige band staat het album vol met prachtige en beluisterenswaardige nummers. Op de plaat ligt het accent op mooie luisterliedjes. De stem van Hudson neemt je mee en trekt je het verhaal in dat hij wil vertellen. Verhalen die je doen nadenken. Een uitstekende EP met vijf prachtnummers. Via simonhudson.com.au is bestelinformatie te verkrijgen.

The Quayle Project - New Horizons

De indruk die Anita Quayle in Steendam achter liet als artieste met een extra kwaliteit in haar spel wordt bevestigd door The Quayle Project CD New Horizons. Slechts twee nummers op het snijvlak van klassiek en jazz staan er op de plaat, maar beide zijn van grote schoonheid en bieden beide bijna een half uur luisterplezier. Geen bombastiek, maar zorgvuldig gecomponeerde liedjes die prettig in het gehoor liggen met vooral instrumenten die de verbinding vormen tussen beide muziekvormen. Met een vleugje tango door de nummers is dit een heel veelbelovend begin van The Quayle Project. Meer informatie: anitaquayle.com.

Rita Zipora heeft knap geschreven teksten

SCHIPBORG – Het zijn zonder uitzondering mooie liedjes welke Rita Zipora brengt op het hoofdpodium van het FestivalderAa in Schipborg. De jazzy stem van Zipora past prima bij haar Nederlandstalige werk. Ze heeft een mooie rustige en verzorgde stem met mogelijkheden. Voeg daarbij een prettige podiumpersoonlijkheid en knap geschreven teksten over wat Zipora bezighoudt. Een band die haar uitstekend ondersteund. Heldere uitleg over haar liedjes. Wat kan er, behalve een donderslag in de verte vlak voor haar optreden, nog mis gaan? Eigenlijk is alles te mooi, te verzorgd. Echt spannend wordt het nooit. Het kabbelt te veel van mooi liedje naar mooi liedje, nergens gaat het schuren, nergens zit het ruwe randje.
Rita Zipora brengt mooie luisterliedjes. Heerlijk om op een warme zomerse dag er lekker voor te gaan zitten in het gras en je mee te laten nemen op de klanken. Dat lukt nu helaas niet, het blijft buiig in Schipborg waardoor mensen onder hun regenjassen en paraplu's staan te luisteren. Zipora doet erg haar best om in ieder geval de muziek zonnig te laten klinken, maar soms mag daar best een donderslag in doorklinken.

Temperament te over bij Zorita

SCHIPBORG – Zanger Carlos Zorita heeft de Latijns-Amerikaanse geest gevat en in een flink aantal uitstekende composities gezet. Met zijn achtkopige band haalde hij de geest uit de fles op het podium van het FestivalderAa in Schipborg. Het temperament spat van Zorita af met de mooie expressieve donkere stem van Carlos Zorita die die liedjes precies voldoende laat schuren om het spannend, maar dansbaar en toegankelijk te houden. Soms moet je het als band ook even meezitten bij een optreden. Het publiek werd door de organisatie van te voren gewaarschuwd dat er tijdens het concert een buitje regen kon vallen. Dat bleek een flinke plensbui, waardoor om veiligheidsredenen toch even een pauze moest worden ingelast. Tot dan zat iedereen te genieten, maar na de overvloedige regenval was de grond nat. Het zittende publiek veranderde daarmee in een dansende massa.
Zorita brengt voornamelijk eigen werk maar had met een nummer van Manu Chao en de afsluiting van een vrolijke uitvoering van Leonard Cohen's 'Dance me to the End of Love'. Een uitstekende band ondersteunt de zanger, waarbij soms nog iets meer de spits in stelling moet worden gebracht in de podiumpresentatie in plaats van de individuele actie van een teamspeler. Een zeer dansbare act met een origineel repertoire.

The Rizzo Family is vlot en poppy

SCHIPBORG – Een vlotte swingende band. The Rizzo Family zorgde voor spektakel op het FestivalderAa in Schipborg maar wist toch niet honderd procent te overtuigen. In fraaie outfit leek de band net teveel op een act. Er werd prima gemusiceerd. De zang bekoorde net iets minder, maar in het geheel maakte het allemaal een net iets te ingestudeerde indruk. De lossigheid mag wat groter zijn in de podiumpresentatie.
Met poppy liedjes met veel ruimte voor gitaarwerk was de band toch prima in staat om de aandacht van het publiek vast te houden. Met veel dynamiek en beweging op het podium en veel enthousiasme ondersteund door het visuele spektakel van de lichtshow in het donker worden Schipborg was er zat te zien. Het tempo zat er bij de band goed in en het ene na het andere nummer werd het publiek voorgeschoteld, zonder dat er veel ruimte was voor interactie met het publiek. Een leuke band, maar niet een optreden dat beklijfde.

Verrassing blijft uit bij The Busquito's

SCHIPBORG – Op het affiche van The Busquito's werd diepe raspende zang in de stijl van Louis Armstrong beloofd. Dat deed de verwachtingen voor de in kekke rode overals gehulde formatie wel heel hoog oplopen. Wie houdt immers niet van Satchmo. Te hoog, want dat was een uitspraak die niet kon worden waargemaakt. De zang van de formatie in een reeks van jazz, swing en rock'n roll nummers was weliswaar raspend, maar kwam nooit in de buurt van de diepte en kwaliteit van Armstrong. The Busquito's bleken een leuk spelende band die vakkundig hun nummers aan elkaar knoopten en als openingsact een vrolijk begin aan het FestivalderAa in Schipborg verzorgden. Wel een optreden dat weinig mensen echt zal bijblijven. Een lange reeks van overbekende covers kwam langs uit de pophistorie. Nummers die stuk voor stuk veel beter zijn gebracht. Het 'Enjoy yourself ' van The Busquito's kon bijvoorbeeld niet op tegen de prachtige versie van The Specials en dat telde eigenlijk voor alle covers. Er werd te weinig toegevoegd. De reeks nummers uit de swing en rock'n roll is echter eindeloos en waarom dan voor nummers kiezen waar je van bijzonder goede huize moet komen om daar nog wat eigens van te maken, terwijl er ook nog zoveel nummers zijn die ook veel kwaliteit hebben, maar veel verrassender. Wat blijft is een goede band met humor en een medley uit de muzikale geschiedenis.

Stem Inge van Calkar heeft extra kwaliteit

DRACHTEN – Simmerdeis opende de laatste dag in Drachten met de vrolijke Inge van Calkar. De Groningse heeft een erg prettige podium persoonlijkheid en dat wint gelijk de zieltjes voor haar. Het gaat niet alleen lief zijn op toneel, er moet ook gezongen worden. Dan blijkt dat Inge van Calkar een stem heeft met extra kwaliteit. Bij de meer rockachtige nummers is haar stem gewoon goed, maar als het tempo er wat uitgaat en ze haar stem volop kan ontplooien in de folky nummers op haar repertoire dan blijkt pas goed hoeveel emotie Van Calkar in staat is om over te brengen op het publiek. In de nummers dat Van Calkar het zo klein mogelijk houdt is de zangeres superbe. Vooral 'Amazing' en een nummer met alleen de begeleiding van Frank Fiedler op bas blijken van grote schoonheid.
De begeleiding van Inge van Calkar is prima in orde. Een enthousiast meespelende band dreigt op een aantal momenten de stem van Van Calkar te overstemmen in de rocknummers, maar neemt steeds net op tijd gas terug. De opbouw van de set van Inge van Calkar is prima. De rocksongs en de pop en folksongs houden elkaar prima in evenwicht, maar dat is ook deels jammer, want de folk mag best de overhand hebben. Van Calkar brengt een aantal erg sterke composities, maar moet ook met een kritisch oog blijven kijken naar haar werk, want niet elk liedje heeft de zeggingskracht van een 'Amazing.'
Het is jammer dat een andere toneelact de ruimte voor het toneel benut om de aandacht op zich te vestigen. Inge van Calkar verdient die attentie van het publiek. 'Een beroemde zangeres', aldus haar trotse aanwezige vader. Nog niet, maar dat komt eraan, want dit is een prima act.

Harm's Fork zet je op het verkeerde been

DRACHTEN – Het lijkt een makkelijk toegankelijk act; Harm's Fork in de kleren van de fanfare. Op Simmerdeis in Drachten bleek dat schijn kan bedriegen. Met de atypische opbouw van de liedjes met verrassende plotwendingen en de ontregelende en soms over de top gaande stem van Harm Wierda is de 'extatische freakgospel' niet iedereens cup of tea. Het enthousiasme van Wierda met droge humor en de motoriek van Joe Cocker en het zichtbare plezier dat Martine Rademakers, Janke Brand, Karl Huisman en Klaske Oenema met zich mee brengen in hun kleurige outfits doet toch veel toeschouwers besluiten stil te staan. Wie zich overgeeft aan de muziek wordt in de wonderlijke wereld van Harm's Fork gezogen waar je constant op een tweesprong beland. Ondanks de verre van ideale technische installatie overtuigt de formatie en lijkt gedurende de drie identieke sets steeds beter in vorm te komen. Wierda met zijn orgel is dominant en speelt met zijn publiek en zet ze constant op het verkeerde been. De onvoorspelbaarheid houdt je bij de show. De nummers die gespeeld worden zijn van de EP Ukan die de formatie onlangs in Vera presenteerde. Even wennen, maar als het je pakt is het halleluja.

Dudettes stralen kracht uit

DRACHTEN – 'Powervrouwen.' Het is een term anno nu. Het is ook een kwalificatie die slaat op Dudettes. De Groninger formatie stond op Simmerdeis in Drachten en toonde dat de formatie met hun muziek op het randje van rock en pop uit krachtige vrouwen bestaat, hoewel het even duurde voor frontvrouw en zangeres Zjoly Onrust zich op haar gemak leek te voelen. De dirigent van het gezelschap is drumster Ingrid Lodeweges. Met haar dwingende spel is zij de kapstok waar de rest van de band aan is opgehangen. Voor op het toneel zijn het Onrust en gitariste Cynthia Weiss de spitsen die het ondersteunende werk van Lodeweges afmaken. Beide zijn gezegend met een mooie stem. De stem van Weiss is wat gevoeliger dan de rauwe rock stem van Onrust die steeds precies aan de goede kant blijft en het schreeuwerige weet te vermijden. De dames met hun basdude houden het tempo er flink in. Het ene nummer na het andere nummer wordt vol gas gespeeld. Prima om de sfeer er in te houden, maar op elk feestje is er behoefte aan een rust moment. Even lijkt dat er te komen als Onrust 'Wicked Game' aankondigt. De klassieker van Chris Isaac hoort bij de mooiste nummers ooit gemaakt, maar is een heel gevoelig melancholisch nummer. Voor een cover is het belangrijk dat je als band je er een eigen draai aan geeft. De rock draai van Dudettes werkt echter helemaal niet en doet zo afbreuk aan de band en aan het nummer. Zonde. Een ander rustpunt is gewenst. Dudettes tonen echter met de nieuwe single 'Yes' en de rest van hun eigen materiaal dat hun groeiende naam en faam terecht zijn, helemaal als Onrust de laatste schroom van zich afwerpt, losser wordt in haar presentatie en zich laat gaan op het toneel dat er nog veel te verwachten is van de dames en dude.

Niek Maistro draagt de last van de wereld op zijn schouders

DRACHTEN – Rap talent Niek Maistro uit Franeker vertegenwoordigde de Friese rapscene op Simmerdeis in Drachten. Maistro verzorgde een krachtige set met veel dynamiek een een krachtige rapstem. Een rapper met een eigen geluid die het publiek weet te raken en duidelijk nagedacht had over zijn set. De set was een eenheid en dat kwam vooral door de knappe verbindingen die de jonge rapper legde tussen zijn liedjes. Ontspannen knoopt hij de raps aan elkaar. In zijn optreden laat Maistro de remmen los. Het podium is zijn thuis en hij danst en rapt alsof hij in zijn eigen huiskamer staat. Geen schroom en dat komt de 'punch' ten goede. Met expressiviteit en heel veel energie doet Maistro zijn ding.
In zijn teksten blijft het allemaal wat zwaar. Voor humor is geen plaats, de last van de wereld wordt uitgedragen. In zijn teksten moet Maistro nog wat creatiever worden. Ellende opsommen stompt af en draagt niet bij aan de boodschap die hij wil brengen. Ook maatschappijkritiek gedijt bij een lach en een traan.

Aanstekelijk en heerlijk: The Big Top

DRACHTEN – In de reeks zeer getalenteerde bandjes die Groningen heeft voortgebracht kan moeiteloos The Big Top worden bijgeschreven. De band bewees op Simmerdeis in Drachten dat er veel moois in het verschiet ligt en begint te worden ontdekt door de leuke festivals. Terecht, want de formatie met op zigeunermuziek gestoeld liedjes is heerlijk en erg aanstekelijk. Groningen heeft het weer. Met als uitgangspunt de klanken van de poesta brengt de band met Marlies van der Meulen zeer volwassen eigen werk. Van der Meulen blijft daarbij als zangeres prima overeind en heeft een hele mooie stem om de melancholie gemixt met het feestelijke over te brengen. De band om haar heen ondersteund haar daarin prima en gedreven. Wat jammer is dat in het instrumentarium de viool ontbreekt. Dat zou de nummers ten goede komen. Ook de backing vocals van gitarist Frido Hiddingh schuren nog net wat te veel de zangeres. Prima in een rockband, maar hier toch wat storend.
Overtuigd Marlies van der Meulen als zangeres en componist, als podium persoonlijkheid moet ze nog duidelijk groeien. Het blijft wat te lief, te bescheiden en te statisch, terwijl de muziek zo goed is dat van bescheidenheid geen sprake hoeft te zijn. Mooi aanstekelijke ritmes met veel variatie in de liedjes. Een swingende band met een zangeres met een eigen stijl die de waardering van het publiek verdienden en krijgen. Binnenkort staan ze op het Festival Hongerige Wolf en vast op nog veel meer podia.

The story of Uncle Jimmy is een ruwe diamant

DRACHTEN – Er is iets moois in ontwikkeling in Leeuwarden, zo bleek op Simmerdeis in Drachten. The Story of Uncle Jimmy maakte indruk, maar er moet nog wel flink geslepen worden aan de verschillende facetten. In potentie is alles aanwezig voor een prima band. Een band met een orgel mede in de hoofdrol heeft natuurlijk al veel voor zich gewonnen, helemaal omdat Arnout Arkenbout prima weet hoe hij leven in zijn instrument moet brengen. De fijne stem van Marja Boender en het gedreven spel van Uncle Jimmy bedenker en gitarist Sebastiaan Fledderman doen prima aan en het trio wordt in de rug gedekt door drummer Sander Veldman. De band brengt blues rock waarbij in het concept het verhaal van Uncle Jimmy wordt verteld. Wellicht was de set te kort, maar dat is een prima gegeven. Dan moet je echter wel het concept uitwerken en ook het verhaal bedenken en vertellen van 'Oom Jan'. Dat kwam er niet uit en het bleven zo op zich staande liedjes. De liedjes zelf zijn in principe prima, maar kunnen nog sterk verbeteren als de band eens met een ervaren componist ze door loopt. Her en der is in de compositie nog best wat te verbeteren. En dat telt ook voor zangeres Marja Boender. Met haar stem is niets mis. Maar op het podium stond ze in een te groot blauw shirt, met haar haar in een knotje. Na het concert gooide ze de haren los, verscheen in hip geblokt vestje en zonnebril. Een rockbitch in disguise. Blijft staan dat hier een hele band aan het groeien is en een eigen geluid ontwikkeld. De ingeslagen weg is de goede om het verhaal van Uncle Jimmy te vertellen. In augustus brengt de formatie een single uit en gaat opnemen voor een EP. We zijn benieuwd wat Uncle Jimmy te vertellen heeft.

Aardse klanken bij Lucy Patane en Marina Fages

GRONINGEN – De Grote Markt juichte en juichte. Het zou meer dan terecht zijn geweest als dit voor het Argentijnse duo Lucy Patane en Marina Fages zou zijn geweest, maar het was voor het Nederlands Elftal dat onmiskenbaar zijn stempel drukte op de avond, maar ook bij het gelijktijdige concert van Patane en Fages was het gejuich niet van de lucht. Wat een aangename verrassing waren beide dames. De prachtige Aardse stem van Marina Fages. Het excellente spel op een keur aan instrumenten, inclusief de balken van het oude pakhuis aan het Martini Kerkhof waar het concert plaatsvond. Het was muziek die tot in het diepste van je botten doordrong waarbij, zoals Fages terecht opmerkte, je niet Spaans hoefde te verstaan om toch de betekenis te begrijpen. Wat beklijfde was de intensiteit, de passie en de charme waarmee Patane en Fages aantoonden dat er muzikaal meer uit Argentinië komt dan de tango. Zelf labelen ze hun muziek als experimentele akoestische folk gebaseerd op de folklore van Latijns Amerika. Met traditionele instrumenten, maar gebruikt op vele manieren die hun voorvaderen nog niet hadden gedacht, brachten ze eigen composities, maar ook liedjes uit de folklore. Een mooie uitleg van de nummers. Enige minpuntje was dat met name Marina Fages zich liet afleiden door de straat geluiden. Dat was ook niet eenvoudig met toeterende vrachtwagens en enthousiaste voetbalsupporters en her en der een toeschouwer in het publiek die ook graag op de hoogte wilde blijven, maar al snel zagen de dames de humor er van in en werd zelfs even een traditioneel Olé olé olé ingezet. Een krachtig en intens optreden. Laat je gaan in de muziek en voel het in je voeten, je handen, je lichaam en je hoofd volgt vanzelf. Prachtig. Wat een Nederlands debuut voor Lucy Patane en Marina Fages.

EvenSanne vertrouwt op stem Sanne Huijbregts

GRONINGEN – In het kader van een reeks optredens in synagogen georganiseerd door de stichting Kunsten Israel treedt EvenSanne op in het prachtige Joodse gebedshuis in de Folkingestraat. “Ik ben niet gelovig opgevoed, maar optreden in gebouwen met zo'n prachtige uitstraling en akoestiek heeft zeker iets speciaals”, aldus Huijbregts die met haar Israëlische gitarist Eran Har Even EvenSanne vormt. Op het programma een reeks aan liedjes die soms de folk kant opvoeren en dan ineens weer richting jazz en waarbij de Mediterrane invloeden nooit ver weg zijn. Het zijn vaak erg mooie dromerige liedjes met de geweldige stem van Huijbregts in de hoofdrol. Huijbregts durft op haar stem te vertrouwen en wordt uitstekend ondersteund door Even. De zangeres is al vaak onderscheiden en laat in Groningen horen waarom. Of ze haar stem nu gebruikt om te zingen, als instrument of om te improviseren, elke klank is raak. Veel van de liedjes die hun weg zoeken door de synagoge zijn afkomstig van de nieuwe CD van het stel 'Something so Sweet' Vaak wordt gebruik gemaakt van de loop om het geluid rijker en gevarieerder te maken. Het klinkt geweldig, maar de klappen op de knoppen zijn storend. Dat is jammer, maar dat EvenSanne op elk jazz of folkpodium zullen overtuigen is duidelijk.

Sacred Sounds of Grass brengt prima bluegrass

ZUIDLAREN – De tragiek zoals die vaak om de bluegrass hangt met liederen over de zwaardere kant van het leven komt in het oeuvre van de Sacred Sounds of Grass bij het Big Bear Festival in Zuidlaren prima naar voren. De Duitse bluegrass formatie beschikt over stel prima stemmen die afzonderlijk van elkaar maar vooral ook samen die droefheid naar voren weten te brengen, met altijd een 'silver lining', want nagenoeg alle liedjes die de Duitse formatie brengt zijn religieus getint. Sacred Sounds of Grass vier dit jaar het 35 jarig bestaan en blijft heel dicht bij het origineel va de bluegrass. Enige avontuurlijkheid is af en toe gewenst. Daarmee dreigt, hoe goed de stemmen ook, toch een beetje het te veel van het zelfde te worden. Gelukkig zijn de dialogen, hoewel ook aan de brave kant, toch ook met humor gebracht, maar bevatten veel informatie over de liedjes. De liedjes zijn vooral traditionals met af en toe een uitstapje naar de country en een eigen compositie. Alle leden van de formatie blijken prima in staat om de leadzang op zich te nemen en dat is prettig. Een formatie met mogelijkheden, maar af en toe zou je adviseren: 'Take a walk on the wild site'.

The Country Pickers brengen bluegrass op zijn Zwitsers

ZUIDLAREN – De al sinds 1962 bestaande The Country Pickers was de openingsact van het Big Bear Festival in Zuidlaren. Een degelijke formatie die dicht bleef bij de oorsprong van de bluegrass. Een formatie ook met mooie stemmen, maar in de voor deze muzieksoort zo kenmerkende samenzang bleek dat dit geen garantie is dat dit ook gezamenlijk altijd goed klinkt. The Country Pickers hadden daar af en toe wat afstemmingprobleempjes met hun stemmen. Wat opviel was de keur aan instrumenten die de formatie inzette met mandoline, dobro, banjo, bas. Instrumenten die dicht tegen de country aanleunen. The Country Pickers brachten een mooie variatie aan nummers en gaven zo een dwarsdoorsnede van het genre en probeerden ook de blije kant van de bluegrass te belichten. De nummers werden degelijk geïntroduceerd. Een goed optreden, maar wat meer swung zou de band goed doen.

Greendogs hebben aanstekelijk enthousiasme

DRACHTEN – Op het Stratenfestival Peie Dei in Drachten stroomt het publiek net toe als de Greendogs aan hun optreden beginnen. Vanuit het niets moet de band dus publiek zien te trekken en met de aanstekelijke rockabilly van de band lukt dat in bijzonder weinig tijd. De shoppers vergeten even hun consumeren doel en blijven hangen bij het podium om te luisteren en voorzichtig mee te dansen. Zangeres Eveline van Horssen is daar mede verantwoordelijk voor, want zij geeft de band lef en branie. Van Horssen is een zangeres die mooi door de Greendogs centraal wordt gesteld. Cello en electrische gitaar zijn de muzikale vaste waarden en de drums swingt lekker met Van Horssen mee die vooral veel dynamiek in haar optreden legt. Misschien niet de meest van begiftigde zangeres, maar wel een op en top showvrouw brengt ze de rockabilly met verve aan de man. In vlot tempo volgen de nummers elkaar op waarbij de set mooi in elkaar steekt. Het gaat wel ten koste van de introductie van de nummers die weer erg summier is In het begin wat vlotte nummers om de aandacht te grijpen en vervolgens ook ruimte voor wat bezinning. De muziek die de band brengt is swingend en van alle tijden. De band swingt en heeft er plezier in en dat werkt erg aanstekelijk. Mick Jagger en David Bowie zongen het al: Dancing in the Street en dat wil prima met de Greendogs.

Alin Coen verrast prettig op Melodica

GRONINGEN – Een troubadour, een straatartieste met podiumkwaliteiten. Alin Coen wierp tijdens haar optreden op Melodica met regelmaat het keurslijf van podium en snoeren van zich af. De Duitse singersongwriter hupte van het podium en speelde haar liedjes tussen het publiek. Een showvrouw, maar zonder maniertjes, die wist hoe ze het publiek moest bespelen zowel tijdens haar liedjes als bij de introducties van haar Engels en Duitstalige werk. Charmant was het woord waarmee ze het publiek voor zich in nam. Maar dat helpt je alleen als je ook wat te bieden hebt en dat had Coen met haar soms breekbare, soms vrolijke liedjes. In haar set was voldoende variatie om de spanningsboog optimaal te houden. Met lef stond ze op het podium, durfde te zingen en te spelen en verborg met dat lef de kleine foutjes in haar gitaarspel. Coen heeft een mooie stem en vanaf haar eerste liedje had ze de smaak te pakken. Ook akoestisch en zonder versterking hield haar stem de overhand. Coen stond vandaag alleen op het podium, maar treedt ook op met band. Alleen met een gitaar heeft ze meer dan voldoende in huis om te boeien, met band is dat vast nog completer.

The World of Dust treedt naar buiten

GRONINGEN – The World of Dust was eigenlijk een album. Muziek bedoelt om te beluisteren van plaat en alleen gefocust op de muziek. Stefan Breuer trad nog niet eerder als muzikant op het podium naar buiten met zijn “the World of Dust' project. Breuer, die onder andere in I am Oak en Lost Bear speelde kreeg op de plaat ondersteuning van anderen, maar deed het bij de premiere op het Melodica festival in Groningen helemaal alleen. Gezeten met gitaar bracht hij zijn trage en van tragiek zwangere nummers ondersteunt door geprojecteerde beelden op de achtergrond uit het bij het album horende kunstboek. Stefan Breuer is gezegend met een voor dit werk gemaakte stem. Een stem met zeggings- en overtuigingskracht. Zonder muzikale vrienden brengt The World of Dust de liedjes kaal. Het luisteren vraagt aandacht en de liedjes geven zich niet goedkoop cadeau. Ze dwingen tot luisteren en bezinning in hun trage tempo en doen een beroep op je verbeelding. Het zijn sterke composities, maar het is vooral de stem van Breuer, die de composities tot leven brengt. Breuer heeft verder een erg prettige houding op het toneel met vooral voor droge humor. Een struikelpartijtje levert de verzuchting op dat hij er toch geen comedy van wilde maken vandaag en elk optreden kan een gulle lach gebruiken.

Mari Mana mag nog meer variëren

GRONINGEN – Het Melodica Festival in Groningen was de aanleiding voor het eerste Nederlandse optreden van Mari Mana in Nederland. Het duurt even voor ze haar plaats heeft gevonden op het podium en in haar Engels is haar Duitse achtergrond te beluisteren. Gelukkig weet Mari Mana haar draai te vinden en weet ze haar prima gecomponeerde liedjes goed neer te zetten. De kracht van Mari Mana is vooral haar prachtige stem. Een mooie omfloerste stem. Die ondersteunt ze met haar gitaarspel en af en toe percussie uit een doosje. Op de momenten dat de percussie speelt dreigt de stem een beetje te verdwijnen op de achtergrond. In Duitsland speelt Mari Mana vaak met ondersteuning van andere artiesten. Dat geeft de variatie die nu en dan in Groningen mist. Met alleen haar gitaar en composities die toch in het verlengde liggen van elkaar is het haar stem die de voor het extra tintje zorgt. In haar podium aanwezigheid mist wat de dynamiek, waardoor toch een beetje het beeld van een verlegen meisje met gitaar overheerst die sobere en sombere liedjes brengt met steeds een slag om de arm. Het red Mari Mana dat haar liedjes een grote kwaliteit hebben. Het maakt wel nieuwsgierig naar hoe het zou klinken met een band die deze prachtige zangeres ondersteunen kan en de composities en zang nog meer centraal stellen. Haar CD 'Mari Mana' laat zien dat er nog veel moois in deze Duitse schuilt.

Cajita blijft stemmen

GRONINGEN – In het Groninger Museum tijdens de Nacht van de Kunst en Wetenschap trad Cajita op met ondersteuning van Alexia Peniguel van A Seated Craft. Cajita neemt je mee naar het ijle. Het gebied waar dromen wonen. Fraai gecomponeerde liedjes die je meenemen. Liedjes die uitstekend bij zijn stem horen en waar de krachtigere stem van Peniguel een uitstekende ondersteuning bij geeft. Het duo werkte ook samen voor het laatste album van Cajita 'Tiny Ghosts' dat al in Europa verscheen en nu ook in Amerika op de markt is verschenen. De stem Cajita is breekbaar en niet elk liedje komt dat even goed uit de verf, maar dat wordt ruim gecompenseerd met de kracht van de composities. Op het podium is Cajita charmant en grappig, maar ook een perfectionist. Dit resulteerde in het ellenlang stemmen van de gitaar en de andere instrumenten. Het inzetten van liedjes om direct weer te stoppen voor weer een stem sessie. Dat haalde de vaart uit het optreden en dat was jammer. Het werd warrig. Niettemin waren de liedjes van grote schoonheid en als Cajita aan het spelen sloeg bewees de Londenaar dat hij heel wat in zijn mars heeft. Nu nog de vaart er in houden.

Mijke Eryng heeft podiumpersonality

GRONINGEN – Het Bubbel Festival in Groningen had in Mijeke Eryng een artieste met een groeiende naam. Vrolijk met gitaar op de rug kwam ze aangefietst bij het festivalterrein voor een akoestisch optreden. Met haar Nederlands- en Engelstalig repertoire bleek Eryng een vakkundig liedjesschrijfster met veel potentie. In de zang, moet ze nog wat groeien, maar ook dat lijkt een kwestie van ervaring opdoen. Wat opviel is dat Eryng een natuurlijke podiumpersonality is. Ze hoeft niets te doen om de aandacht te trekken, maar als vanzelf richten de ogen zich op de intens zingende Groningse. Met een kale begeleiding van alleen gitaar moeten de liedjes het hebben van de kracht van hun compositie en de teksten. Het zijn mooie rustige liedjes die prima overeind blijven. Charmant zijn de introducties en de zaal blijkt prima bij stem als Eryng assistentie in de zang vraagt en krijgt. Wat blijft is de vraag hoe dit zou klinken met een band. Mooie liedjes met een volle klank. Het maakt benieuwd of Eryng deze stap ook kan en wil maken.

Veelzijdige Mean Mary weet te boeien

STEENDAM – Wie zich niet liet afschrikken door haar naam werd beloond in Steendam in het Muziekpodium Peter en Leni. Mean Mary James werd door gastheer Peter van Zeijl met garantie geïntroduceerd op het podium. De garantie op een memorabel concert. Dat werd het. Mary James was in topvorm. Virtuoos op banjo en gitaar en prima op viool nam ze de bezoekers mee op een tocht op blote voeten langs tijdperken en stijlen. Een 16de eeuws Brits volksdeuntje. 19de eeuwse Amerikaanse dansmuziek. Blues, gospel, folk, bluegrass en country. Eigen werk, maar ook La Bamba en Sitting on the Dock of the Bay. Een gevarieerde avond bijeen gebracht door de stem van Mean Mary, die misschien niet eens de mooiste stem is, maar wel fascinerend, diep en vol emotie. Juist dat maakte het zo jammer dat Mary James in haar optreden liefst zeven instrumentale nummers verwerkte.
De beide sets waren opgebouwd met eerst een hoofdrol voor de banjo, vervolgens gitaar en uiteindelijk de viool in tal van stijlen, wat de variatie en aandacht bevorderde. De percussie was een zaak van voetenwerk op de tamboerijn. Mary James bleek uitermate charmant en wist prima het publiek te bespelen. De eerste zang kwam al snel op gang even later gevold door de eerste dansers. Haar eigen werk bestaat voornamelijk uit mooie liederen met een verhaal. Vaak tragische liefdesliedjes of gospels. Het nummer Iron Horse was van uitzonderlijke kwaliteit en niet voor niets genomineerd The Independent Music Awards in de categorie Americana. Aansprekend waren de goed gekozen covers. De stem van Mary James is gemaakt voor de Otis Redding klassieker. La Bamba is altijd een sterk nummer, maar past toch iets minder bij de stem van James, hoewel het een favoriet nummers is van haar moeder. Met Leaving on a Jetplane liet ze haar publiek voldaan achter.

The Dolmen zorgt voor een feestje

GRONINGEN – De openingsact van het Rapalje Zomerfolk Festival waren de Britse piraten van The Dolmen. Een prima keus, want een band die in geen tijd de stemming er in weet te krijgen en een festival dag op gang te krijgen. Met frontman Taloch Jameson in de hoofdrol speelt de band een slim opgebouwde set. Jameson krijgt daarbij ondersteuning van bassiste Kaleigh Marchant als blikvanger en in de zang. Een mooie afwisseling van vlottere nummers met meer langzaam werk en de klassiekers uit het Brits, Iers en Schotse songbook met modernere liedjes maakt het aangenaam vertier. Een band die een feest kan bouwen ondanks dat de techniek niet de hele tijd wilde meewerken. Professioneel werd daar mee omgegaan. Op basis van het dwingende drumstijl van Chris Jones met prima ondersteuning van Josh Elliot op gitaar en Matt Tarling op viool wordt muzikaal het podium gemaakt waarop The Dolmen zijn Celtic Rock feestje viert en met een stoere Jameson en Marchant voorop wordt het publiek er bij betrokken. De zang was effectief, maar is niet het sterkste punt van de band en neigde af en toe naar het schreeuwerige. Juist in rustpunt 'The Bonnie Banks o' Loch Lomond' één van de mooiste nummers uit Schotland bleek Jameson prima in staat om juist de emotie die bij dit nummer hoort over te brengen. Dat het bij het optreden van The Dolmen om het publiek gaat bleek op het einde. Jones en Elliot speelden vanuit het publiek mee met de band waarmee de scheidslijnen tussen band en toeschouwers kwamen te vervallen en het feest echt kon beginnen.

Rapalje zet Stadspark in vuur en vlam

GRONINGEN – Het wekte verbazing. Rapalje was niet de apocalyps van het eigen festival. Rapalje Zomerfolk in het Stadspark in Groningen werd niet door de naamgevers en organisatoren van het festival afgesloten. In de vorm van Pater Moeskroen was een goede afsluiter gevonden, maar Rapalje had daar ook niet misstaan en veel vanzelfsprekender geweest. Gehuld in Schotse tunieken met kilt bracht de band Schotse en Ierse muziek die tegen de rock aanleunde, maar met traditionele instrumenten. Hoogtepunt was de vurige doedelzak waarmee het podium werd opgewarmd. Het gebruik van een traditioneel instrumentarium had wel als gevolg dat de band ondanks de rock inslag wat rustiger aandoet dan bijvoorbeeld de genrecollega's van Scrum die de elektrische gitaar wel laten knallen. Rapalje speelde een thuiswedstrijd en kwam daarmee weg met de reclamespot voor het Rapaljebier. De oproep om dit bier te drinken kwam (te) vaak langs. De band overtuigde niet in alle nummers, maar daar waar het wel overtuigde werd het ook direct erg goed. Hoogtepunt was het vrolijke Nederlandstalige 'Wat zullen we drinken.' De band begon stevig, nam even gas terug, maar mag nog best wat meer gebruik maken van de prachtige ballads van de Britse eilanden en het gas af en toe even wat meer loslaten.

Blue Grass Boogiemen brengt Bluegrass tot leven

GRONINGEN – Wat heeft Nederland toch met een typisch Amerikaanse muzieksoort als de Bluegrass. Met grote regelmaat treden uitstekende Amerikaanse bands in dit genre op in het Noorden, ook in het reguliere circuit, maar ook tal van Nederlandse bands weten op overtuigende wijze dit genre tot de verbeelding te laten spreken. Neem Blue Grass Boogiemendie op het Rapalje Zomerfolkfestival een swingend optreden gaven in typische bluegrassstijl. Het was de variant mooi en verzorgd die de vier heren van Blue Grass Boogiemen speelden met prima samenzang en het old time repertoire. Het publiek dat aanvankelijk wat aarzelend naar het podium keek werd allengs overwonnen door de overtuigende muzikanten en de variatie in de nummers. Een variatie die nog werd doorgevoerd doordat de band ook verschillende zangers in het midden heeft, waarbij niet elke stem even sterk was als de andere. Naast de traditionals in het genre, waagde de band zich ook aan bluegrass versies van moderne nummers en een samenzang met de leden van Rapalje. De vraag wat Nederlanders hebben met bluegrass werd dan ook overtuigend beantwoord. Het is gewoon uitstekende en feestelijke muziek. Op een dorpsfeest in de States, maar zeker ook op een festival in Groningen.

A Seated Craft vertelt verhalen

GRONINGEN – Alexia Peniguel moest eerst een misverstand rechtzetten in Lokaal Ambrosius in Groningen op 14 mei. Zij was niet 'that German girl”. De Australische was door een dramatisch liefdesavontuur weliswaar naar Berlijn gekomen, maar bleef trots op haar roots. Als A Seated Craft treed ze op als singersongwriter met prachtige verhalende liedjes. Peniguel begeleidt zichzelf op gitaar en doet dat goed en gevarieerd, net zoals haar liedjes. In zowel de liedjes als in haar introducties tussen de liedjes was Peniguel bijzonder verhalend. Dat resulteerde er wel in dat de introducties soms langer waren dan de liedjes. Dat was zonde want de liedjes waren prachtig en de introducties, hoewel informatief, hadden iets meer to the point gekund. Tijdens haar optreden lied A Seated Craft zich in de laatste twee nummers begeleiden door een ukelele speler en een celliste. Dat kwam de liedjes nog meer ten goede. De klank werd voller en maakte nieuwsgierig naar A Seated Craft met band. Duidelijk was dat deze act in volledige bezetting niet zou misstaan op één van de grotere muziekpodia in het noorden. De charmante kwebbelkous kan een puik stukje entertainent neerzetten en scoort hoog als songschrijver en is een vrouw met een verhaal. In Engels niet in Duits.

Lawless Hearts heeft veel potentie

MUNNEKEZIJL – De snitsel van gastvrouw Anja Huisman van De Sluys in Munnekzijl laat Lawless Hearts zich goed smaken. Helaas heeft de band precies de verkeerde avond uitgezocht om in Munnekezijl op te treden, want de concurrentie met Waylon en Ilse en de andere Eurovisiesongfestivaldeelnemers kan de band nog niet aan. Dat gaat veranderen. De rockband uit Florida kiest voor de geleidelijke aanpak vertelt gitarist Michael Thomas. “We hebben gezocht naar wat het juiste pad is wat we moeten volgen en ik denk dat we er nu op zitten.” De band speelt stevige rock waarbij Thomas zich een gedreven gitarist toont met Corey Ahlquist op drums en Payton Page op bass en als gezicht van de band zangeres Alex Marie. Alex Marie blijkt een zangeres die onvermoeibaar het publiek bij de show betrekt en er niet voor schuwt het podium te verlaten om het publiek op te zoeken. De band biedt stevige rock en presenteert dat in hoog tempo. Alex Marie blijkt een zangeres met een fijne rockstem, maar heeft af en toe moeite om de band te overstemmen. Vooral in de stukken waar het wat langzamer gaat kan de zangeres excelleren en dat roept de wens op voor wat meer liederen waarin Marie de kans krijgt te schitteren. Alex Marie heeft de intensiteit en de stem voor ook het gevoeligere werk, maar kan met een iets betere afstemming ook het ruigere werk zeker aan. De prima eigen composities worden met flair gebracht. “Volgende de keer dat we terug komen, gaan we voor een groot podium”, lacht Thomas en dat mag niemand verbazend. The results of the Munnekezijl jury: ten points.

Drenthe nog niet toe aan rap van Zowat!

ASSEN – De fijne Nederlandstalige rap van ZoWat! werd met flair gebracht door MC/producer CeeBee, MC Hebbuz en DJ Jimmss. De rap formatie uit Nieuw Amsterdam bracht een prima set met vette beats en rap met humor. Beide Mc's waren uitstekend op elkaar ingespeeld. Alles werd uit de kast getrokken, inclusief badjas, om het publiek op het Bevrijdingsfestival in Assen er bij te betrekken, maar het was etenstijd en dus stond men in de rij voor de kramen. Jammer. De formatie toonde aan dat ook in Nieuw Amsterdam een prima rap act het leven kan zien. Mooie humorvolle teksten werden energiek en wervend gebracht. Een goede beat er onder. Het publiek werd nadrukkelijk bij de act betrokken. Een prima act.

Zora Cock schittert bij Blackbriar

ASSEN – Wat een juweeltje heeft het Drentse Blackbriar aan haar mooi gestemde en zeer expressieve zangeres Zora Cock. De metalrock formatie uit Drenthe speelde een sterke set op het bevrijdingsfestival in Assen. Zora Cock doet qua stem en verschijning sterk denken aan Kate Bush, maar ijle van Bush is vervangen door de kracht van de Blackbriar. Met zo'n geweldige podiumpersoonlijkheid in hun midden wisten de overige bandleden zich keurig te beteugelen en Cock de vrije ruimte te geven. Met dynamiek pakte ze de ruimte en hoefde zich geen moment te overschreeuwen. Toch blijf je benieuwd waar deze formatie toe in staat is als het gas er wat afgaat. Of de band ook overeind blijft in een mooie ballad en of dan de stem van Zora Cock tot kippenvel weet te bewegen. Blackbriar is een degelijke band. Het spel wat prima in orde, nu nog wat spelen met het gaspedaal.

Douwe Bob op zijn best in sobere nummers

ASSEN – Met zichtbaar plezier begon Douwe Bob op het Bevrijdingsfestival in Assen aan zijn rondreis over 14 bevrijdingsfestivals. Douwe Bob en zijn band presenteerde zich als een prima rockband. Goede nummers en stevig gespeeld. Op het moment dat het wat soberder werd toonde de beste singersongwriter van Nederland zich op zijn best. Hoe kaler de liedjes hoe beter de stem van Douwe Bob tot zijn recht komt. Zijn mooie tegen de country aanleunende stem krijgt dan dat herkenbare en onderscheidende wat Douwe Bob Douwe Bob maakt en dat mist een beetje in de meer rockachtige nummers. Als Ambassadeur van de Vrijheid had de zanger in Miss Montreal een voorgangster die veel indruk had achter gelaten. Douwe Bob bleek echter een prima ambassadeur van de vrijheid. Even onderbroken door premier Rutte, liet Douwe Bob vooral de liedjes spreken. Zelf bleek hij een man van weinig woorden, maar van mooie noten.

Rasartiest Spinvis heeft direct publiek te pakken

GRONINGEN – Op momenten doet Erik de Jong oftewel Spinvis denken aan Raymond van het Groenewoud. Zonder diens Vlaams accent, maar wel in het melancholische, de stemklank en de schoonheid van de liedjes. Spinvis is gelouterd artiest die direct zijn publiek te pakken heeft. De Nederlandstalige formatie speelt een mooie afwisselende set en net als het wat teveel dreigt te gaan kabbelen gooit Spinvis er weer een rock nummer uit en heeft de aandacht weer te pakken. Spinvis staat bekend om zijn prachtige teksten en met de mooie stem van De Jong komen die binnen. Af en toe zou je wat meer achtergrond bij een nummer willen, maar over het algemeen introduceert Spinvis zijn liedjes prima en professioneel. De begeleiding met strijkinstrumenten is daarbij passende, hoewel soms te discussiëren valt of bepaalde nummers op een festival terrein wel optimaal tot hun recht komen. Dat maken de vele sterke liedjes echter meer dan goed en met het improvisatie vermogen van De Jong wordt zelfs het verzoeknummer Oostende dat eigenlijk niet geschikt is voor deze bezetting toch tot een verrukkelijk einde gebracht.

Swinder laat het Grunnigs rocken

GRONINGEN – Wat een heerlijke band is Swinder. De formatie rondom oprichter Bas Schöder is volwassen en weet de Goningse teksten uitstekend te combineren met prima rock en mooie folk nummers. Op het 4 mei festival in het Stadspark in Groningen weten ze met hun prima gedosseerde spel de teksten in het 'Grunnigs' eer aan te doen. De valkuil van hard om het hard spelen wordt vakkundig vermeden en dat is prima, want de teksten zijn het luisteren waard. Op deze weg is Swinder een band met toekomst die zowel in een kleinere zaal als op een festival tot zijn recht komt en dat is een prestatie van formaat voor een nog jonge formatie. Met de leuke baarden gimmick is de formatie herkenbaar en krijgt 'smoel'. Schröder heeft een fijne stem en voorziet zijn liedjes van adequaat commentaar. Af en toe moet de band nog niets meer los komen en wat minder statisch op he podium staan, maar ook dat lijkt een kwestie van spelen en durven, kortom ervaring. De dappere keuze van het Gronings als taal in de liedjes blijft een onderscheidend punt, maar ook een valkuil. Niet de kwaliteit van de liedjes, maar deze band verdiend heel Nederland als werkterrein. Maar ach, in Groningen zullen ze er niet rouwig om zijn als de band vaak hier optreedt, want het is en blijft een lekker bandje.

Krystl is volwassen rasartieste

GRONINGEN – Het is even goed kijken. Dat kleine vrouwtje dat in relax kleding onopvallend heen en weer loopt tussen Huize Maas en het podium is dat Krystl? Ja!. De vrouw die in de afgelopen jaren Nederland heeft veroverd kan nog ongestoord door het publiek lopen. Op het podium is er geen negeren aan. Krystl blijk op Koningsnacht op de Vismarkt in Groningen onweerstaanbaar. Een podium persoonlijkheid van groot formaat. In het eerste nummer moeten de stembanden nog even op gang komen, maar dan gaat het ook los. Krystl is het voorbeeld hoe het moet op het podium. Het spel met het publiek beheerst ze tot in de toppen van haar vingers. Iedereen wordt bij de show betrokken. Haar bekende nummers worden gevarieerd met een aantal covers. In de covers ligt nog een kritiekpuntje. Niet de keuze van de nummers, maar de zangeres blijft dicht bij het origineel. Dat zouden nog best meer 'Krystl' nummers mogen worden. De zangeres wordt ondersteund door een uitstekende formatie die is afgestemd en in dienst speelt van de zangeres wat prettig is en de show bijzonder ten goede komt. Stuk voor stuk uitstekende muzikanten die met hun spel de liedjes versterken en de zang van Krystl tot de ster van de show maken zonder dat ze zich hoeft te overschreeuwen. Hier is een volwassen rasartieste aan het werk met prettige songs die nieuwsgierig maken naar nieuw werk.

Orange Skyline is prima gitaarband

GRONINGEN – Scheurende gitaren en een hoog tempo. Orange Skyline zet direct de toon van de avond in de Oosterpoort op 19 april. Geen ruimte voor subtiliteiten, maar van dik houdt zaagt men planken en dat is prima. De band met twee gitaristen, een bassist en een uitstekende drummer claimt dat ook niet, maar houdt van de show en rock'n roll. Keurig in pak staan de heren op het podium en dat doet prettig aan. Juist op het moment dat je denkt van hoe zouden de heren klinken in een ballad, wordt even gas terug genomen voor wat nummers waarin de pedal niet helemaal tot de metal gaat. Prima nummers en een belofte. De band heeft twee zangers en daar is nog verbetering te behalen. Soms overschreeuwen ze zich en beide zingen afdoende, maar niet uitzonderlijk. Wat wel echt moet verbeteren is de interactie met het publiek. Daar valt nog veel te winnen. De zanger neemt het woord, maar de drummer valt aan voor het volgende nummer. Bij deze jonge honden die bezig met album werk zijn is ruimte voor groei. De potentie is er. Bandjes in pak met gitaren en twee zangers, dat moet goed gaan.

Ntjam Rosie brengt The Passion terug naar Groningen

GRONINGEN – The Passion was amper voorbij of Ntjam Rosie bracht de passie weer terug naar Groningen. Voor het optreden loopt ze nog onopvallend door de zaal, maar op het podium van Jazzbeats in het Newscafé in Groningen op 17 april grijpt Rosie direct het initiatief en zorgt voor de juiste vibes. Vibes is het woord wat bij Rosie past. Haar muziek leent zich om heerlijk naar te luisteren opgekruld in een luie stoel, maar ook om helemaal los te gaan op de dansvloer. Doen wat bij je past op dat moment. Haar zang heeft als motoren de bas en de drums en als sparringpartner de keyboards die met evenveel passie worden bespeeld als de hoofdrolspeelster staat te zingen. Rosie blijft uitstekend overeind in haar repertoire wat een mix is van jazz, soul, pop en wereldmuziek met een vleugje Rotterdamse branie. Ze verloochend haar Kameroense roots niet en dat is prettig en maakt het persoonlijk. Ze wisselt even makkelijk van Frans, naar Engels naar de taal waarmee ze is opgegroeid. Rosie heeft ook een stem die zich leent voor haar muziek. Het publiek krijgt ze vanaf het eerste moment mee. Samenzang, meedansen ze treft de juiste vibe. Haar inleidingen kunnen nog iets overtuigender, maar ook dat is een kwestie van ervaring en doen en doen durft ze. Ntjam Rosie is veel geroemd. In het Newscafé bewees ze dat die vooruitgesnelde roem terecht is. De weg die ze aflegde naar Groningen was lang, maar de moeite waar voor beide kanten van het podium.

The Good Case sterk in donker en triest

ZUIDHORN – Een optreden zonder vrolijke noot wil je ook niet, maar in het geval van de The Good Case had dat prima gekund. Juist in de verstilde liedjes met minimale begeleiding en de stem van Cees Reezigt in de hoofdrol over de treurnis die ons in leven allemaal ten deel valt komt The Good Case volledig tot zijn recht, zonder dat de bezoekers van Avalon in Zuidhorn op 13 april nou met de ziel onder de arm naar buiten liepen. Sterke competities en goed gekozen covers van bijvoorbeeld Waterboys voorman Michael Scott lenen zich bij uitstek voor de doorleefde stem die soms haast fluisterend je de drank en miserie in het oor giet. Met zijn stem kan Reezigt de ellende van de wereld overbrengen, zonder dat je je er ellendig bij gaat voelen. Met de begeleiding van Rob Anderson ontstaat dan direct magie in de zaal die muisstil luistert. Op die momenten zijn de heren op dreef, daar waar nummers die vlotter en vrolijker zijn al met mitsen en maren omgeven worden begonnen. Daar waar het poppy wordt valt de magie toch wat weg en daarmee wat The Good Case zich doet onderscheiden. The Good Case staat in een mooie Amerikaanse traditie en daar is weinig mis mee. Op het programma deze middag werk van de 'oude' Cd Go en nieuwe nummers, want in de hoofden van beide mannen wordt nagedacht over een nieuwe geluidsdrager met The Good Case werk. Je gunt niemand ellende, maar van de zwarte kant van The Good Case: daar word je vrolijk van.

Lizz Wright komt in rustige nummers volledig tot haar recht

GRONINGEN – Lizz Wright staat voor een beschaafd concert. De broodnodige stoute noot werd in De Oosterpoort op 13 mei waar de Amerikaanse R&B en jazzzangeres stond vaak gespeeld door een subliem orgeltje. De zangeres zelf sprak en zong kalm met haar prachtige diepe stem. Een echt concert voor de luisteraar. Dat begon al in het openingsnummer. Een sterke opening waarin de stem van Wright en de piano een liefdesduet aangaan. Vlot zet Wright de toon. Een reprimande aan een flitsende fotograaf en een herinnering aan 3 jaar geleden toen ze ook in De Oosterpoort stond met 'gruesome' haar. Verwacht van Lizz Wright geen wilde acties op het podium. Een stapje naar voren en een stapje weer terug. Een kleine draai naar de percussie waar ze 'a student' op is. Een kalme manier van doen en een onderkoelde humor. In veel van de gespeelde nummers zit daarin ook haar kracht. Zorgvuldig en met die prachtige donkere stem zingt ze en laat het vuile werk opknappen door orgel of gitaar die daardoor ook veel ruimte krijgen. Maar soms blijft het als de donder in de verte en wacht je op de 'punch', maar die komt niet. Even geen bliksem die inslaat. Andere nummers zijn van een ongelofelijke schoonheid en diepte. Vooral de trage nummers, waarin haar stem optimaal tot zijn recht komt zijn de pareltjes deze avond. Traag en zwoel als een nacht in Georgia. Op de momenten dat de band de ruimte krijgt toont deze dat ze uit stuk voor stuk uitstekende muzikanten bestaat die zich weer naadloos in het gareel zetten om de stem van Wright tot de ster van de avond te maken. Lizz Wright geeft op haar website kookrecepten en verteld over haar tuin. Een tuin moet goed worden aangeharkt, maar af en toe moet je toch ook vieze vingers maken.

Scrum klaart ervaren de klus

GRONINGEN – Aan alles is te merken dat Scrum op een positieve manier een zeer ervaren festival band is. Geen improvisaties, hooguit om de wat haperende techniek op te vangen, maar een show die getest en goed bevonden is. Iedereen op het podium weet wat te doen om de muziek en het publiek te geven wat hun toekomst, zonder het plezier uit het oog te verliezen. Wie de laatste theatertour van Scrum heeft gezien zal nu een stevigere versie van de band treffen met meer power. De Schotse en Ierse klassiekers worden met verve gebracht en met veel dynamiek. In een wervelwind verschijnen de bandleden om de beurt in het spotlight, met alleen zanger Robin 'Skottie' Slutter in een nagenoeg constante hoofdrol is er steeds wat te beleven. Op het programma een mix van powerfolk, steeds tijdig afgewisseld met met een versnelling lager, om de spanningsboog van het publiek optimaal vast te houden. In het stapje terug is 'The Hills in the Highlands' het hoogtepunt van de show. Slutter was niet optimaal bij stem, maar dat mocht geen moment de pret drukken en deed geen afbreuk aan het geheel. Op drums zette Oscar Persijn de toon en daarbij werd hij ondersteund door Marco Hulsebos op bas en Robin Abma op gitaar met intermezzo's van violist Corné van Woerdekom en doedelzakspeler en fluitist Fred Bronius. Rocken kan met de Schotse klassiekers en hou je niet van dat genre, dan is de energie aanstekelijk en dat maakt Scrum een prachtige festival band.

Cochon Bleu brengt New Orleans naar het Stadspark

GRONINGEN – De cajun, die prachtige muziekstijl, zo verbonden met New Orleans. Kunnen een paar nuchtere Groningers op een zondagmiddag in het Stadspark de sfeer van voodoo, gumbo en de French Quarter overbrengen? Ondanks dat de helft van de band in kilt was gehuld kwam Cochon Bleu op het Rapalje Zomerfolk festival dicht in de buurt. Groningse cajun bestaat, waarbij we de gumbo, maar maken met garnalen uit de Waddenzee en wat ook een zeer smakelijk en dansbaar geheel oplevert. Een soort fusionkoks zijn Henk Gubbels op gitaar en zang, Hette Gubbels mandolin en zang, Jeroen de Jong accordeon en zang en André Gubbels op drums, want ook folk en andere invloeden komen naar voren in de Franstalige teksten. Het instrumentarium was ook cajun oke, hoewel de triangel niet werd gesignaleerd. De liedjes werden met flair gebracht soms rauw, maar steeds melodieus. Af en toe had er ook iets meer afwisseling gemogen, maar daar liet niemand zich van de dansvloer houden. De wat rustigere nummers die band bracht hoorden ook niet bij de sterkste nummers van de set. De kleding hield de band bezig met grappen over en weer over de kilts en een enkele vrouwelijke toeschouwer viel figuurlijk over de sandalen van Hette Gubbels. Met snedige introducties met het publiek en een fijne wisselwerking bij de band onderling slaagde Cochon Bleu de nieuwsgierigheid naar de net verschenen Cd 'Not Blue' op te wekken.

Aanstekelijk: Pater Moeskroen

GRONINGEN – Aanstekelijke Nederlandstalige muziek met humor en plezier gebracht. Pater Moeskroen zette een prima set neer als slotact op het Rapalje Zomerfolkfestival in Groningen. De band kende een zeer sterke start van hun optreden, waarbij het publiek werd overtuigd te blijven. Pater Moeskroen brengt op een vrolijke een aanstekelijke manier liedjes die ook wat te vertellen hebben, Dansbaar met een boodschap. Met twee zangers en veel roering in het podium was de act prima. Een band die weet wat een festivalpubliek vraagt, maar ook de gevoeligere nummers niet schuwt. De stem van Marcel Sophie bleek vandaag daarbij iets minder, maar de bijdrage van Bart Swerts maakte dat zeker goed. In de feestelijke nummers overtuigden beide zangers bijzonder goed. Hoogtepunt is het gimmicknummer 'Roodkapje', nog steeds één van de 'claim to fame' nummers voor de band. Een mooi aanstekelijk lied opgevrolijkt door showman Marcel Sophie die in een rood kapje met cape over het podium springt. Op het laatst is toch het idee dat er wat veel van het zelfde is. Nummers lijken op het eind van zo'n lange dag toch wat op elkaar. Desondanks een goede festivalband op een folk, maar eigenlijk op elk festival waarbij de humor en het plezier dat de band er in heeft goed overeind blijft.

James Hill en Anne Janelle op hun sterkt als jazz duo

GRONINGEN – De Groningen Ukulele Society had het uitstekende idee gehad om Ukekele grootheid James Hill uit te nodigen voor een workshop op 14 mei in Lokaal Ambrosius in Groningen en dit te laten volgen door een concert van Hill samen met Anne Janelle in de verrassende combinatie van ukelele en cello. Het blijkt een geslaagd huwelijk. Beide instrumenten vullen elkaar aan en Hill slaagt erin om met zijn voeten in de nummers waarin dat nodig is ook om adequaat percussie te verzorgen. De combinatie ukelele met cello blijkt meer dan bruikbaar om verschillende stijlen te verzorgen. Folk/Americana waar de stem van Hill uitstekend bij past. Jazz waarin Janelle vocaal het voortouw neemt en een aantal pareltjes ten gehore bracht die bij de hoogtepunten van de avond hoorden. Hill kondigde aan dat op zijn nieuw te verschijnen album hij de richting van de rock'n'roll in slaat, maar dat de sneak preview van het nummer New Moon kon daarbij de nieuwsgierigheid nog niet bevredigen en Hill lijkt beter op zijn plek in de folk. De gevarieerdheid werd voorgezet met instrumentale nummers en zelfs een a capella gezongen met behulp van zangeres Alexia Peniguel. James Hill is een virtuoos op ukelele en rekende af met het beeld dat veel mensen nog van dit instrument hebben. De ukelele is een veelzijdig instrument dat zich uitstekend leent voor diverse stijlen. Ook in de introducties accentueerde Hill wat er allemaal met de Ukelele mogelijk is. Hoogtepunt van de avond was het slotakkoord. Hill en Janelle gaven hun versie van een lied van de 'King of Folk' Michael Jackson. Een prachtige Folkuitvoering van Billy Jean waarin de ukelele op alle mogelijke manieren tot zijn recht kwam en een ode aan niet alleen Jackson, maar ook dit kleine edoch veelzijdige instrument.

Bud Spencer heeft concurrentie van Bud Spencer

MUNNEKEZIJL – In Munnekezijl werd op de avond van de songfestivalfinale de Oostenrijkse deelnemer wel vakkundig uitgeschakeld waardoor Nederlands glorie een kans kreeg. De eigenlijk geboekte Peter Cottriall moest wegens brand in de tourbus halverwege Oostenrijk en Munnekezijl zijn enige optreden in Nederland dit jaar afzeggen, maar met Bud Spencer Rock Explosion was er meer dan adequate vervanging van de reservebank gekomen. De formatie van Jordy Duitscher, Arthur Kamst en Carlo van Bijsterveldt was nog wel te porren voor de reis vanuit Enschede en een avondje spelen in Café de Sluys. De band die op momenten sterk deed denken in zijn rocknummers aan het legendarische Hüsker Dü had er zin in en bleek een zeer aanstekelijke band met een brede variatie aan nummers. Vaak in adequate samenzang van Kamst en Duitscher, waarbij naast de rock ook de country en zelfs een wals aan de orde kwamen. De zang werd daarbij niet overstemt door de muziek, maar was prima op elkaar afgestemd. Bud Spencer Rock Explosion biedt geen verfijning, maar wel een hoop vrolijkheid en vertier. Een beetje als de Italiaanse zwemkampioen en spaghetti western filmster zelf. Aanstekelijke liedjes, prima geïntroduceerd door Duitscher. De set van de band was goed beredeneerd. De aandacht van het publiek werd direct gepakt met een paar rocksongs, waarna ook de wat countryachtige nummers prima hun plaats vonden. Hierin deed de band zichzelf wel zware concurrentie aan. Op de grote drum van Van Bijsterveldt werden filmfragmenten van Bud Spencer en kameraad Terrence Hill getoond. Dat trok de aandacht weg van de band, hoe leuk de vondst ook was. De humor in de films van beide Italianen staat ook anno 2014 nog stevig. Dat is een punt van aandacht voor de drie heren die e toch een vrolijk feestje van maakten.

Vette gitaren bij We Fall Slowly

ASSEN – Vette gitaren, een stem als schuurpapier en het volume een standje hoger. Wie op bevrijdingsdag bij het podium van We Fall Slowly verzeilt raakte voor subtiliteiten was op het verkeerde adres. In Assen op Bevrijdingsdag was het van fik hout zaagt men planken en dat past bij uitstek bij deze formatie, waarbij zanger Boye Emmaneel uitstekend overeind blijft in het gitaargeweld van Maarten Righarts, Gerwin Vrieling, Anton Oortmann op de basgitaar en Jan Schippers op drums en hard zijn best doen al het kwaad in de wereld van zich af te schreeuwen. Intensiteit spat van de formatie af die hun reputatie als Liveband volledig waarmaakten en campagne voeren om op Parkpop te mogen spelen. Het tempo is hoog en blijft hoog. Soms ongeacht het publiek, want het ene liedje na het andere trekt in hoog tempo voorbij. De We Fall Slowly trein dendert onverbiddelijk door. Het is een band die prima op een festival past. Op andere locaties mag het soms wat minder. Af en toe een stapje terug, maar desondanks bij deze gelegenheid had de band de wind in de zeilen en ging het hard.

Jildou Duiven beschikt over prachtige rockstem

ASSEN – Als piepjong talent, maar met een volwassen stem was Jildou Duiven de eerste act die het Bevrijdingsfestival in Assen opende. Ga er maar aan staan. De jonge Duiven won pa de Kunstbende muziek in Drenthe en lijkt een talentvolle zangeres in het rock genre. Haar band was ook bepaald nog niet op leeftijd, maar had ook prima begrepen waar het om ging. Met hun spel ondersteunden ze de zangeres, waardoor de covers die ze met de band speelde uitstekend tot hun recht kwamen. De techniek liet Duiven even in de steek toen ze de ballad waarmee ze de Kunstbende won speelde, maar daar liet ze zich niet door uit het veld slaan en na een kleine reparatie werd ook die hindernis overwonnen. Haar eigen werk maakt nieuwsgierig naar meer. De covers van onder andere Josh Stone en Anouk waren prima uitgezocht. Ze pasten bij stem van Jildou Duiven, die her en der nog iets getraind moet worden, maar aangenaam in het gehoor ligt. Op een volwassen manier communiceerde de zangeres met het publiek Wat jammer was dat Duiven wat achter op het podium bleef hangen. Als ze deze schroom van zich af gooit heeft Drenthe een prachtige, nog ruwe, diamant in huis.

Anne-Lie Persson brengt jazz op zijn Zweeds

GRONINGEN – Bestaat zoiets, Jazz op zijn Zweeds? Anne-Lie Persson bewees op 18 april in Groningen tijdens Jazzbeats in Newscafe van wel. De van oorsprong Zweedse zangeres overtuigde het meest en kreeg de zaal mee op de momenten dat haar liedjes persoonlijk werden en teruggrepen op haar vaderland. Persson zong zelfs jazz in de taal der Lappen. Ook boven de poolcirkel swingt het dus. Anne-Lie Persson is zelf al jaren een gevestigde naam in Groningen. Verwacht van haar geen grote gebaren, maar heerlijk onderkoelde jazz. De stem van Persson leent zich daarbij het best voor nummers waar iets meer tempo in zit, zodat ze het meest gebruik kan maken van de lenigheid van haar stem. Punt van aandacht is ook de opbouw van de set. Persson trapte af met een traag nummer, waardoor het publiek rustig met elkaar bleef converseren. Het duurde daardoor even een aantal nummers voor ze het publiek bij de ballen had en alle aandacht op zich wist te vestigen. Dat was terecht, want allengs kwam de swing erin en kwam zowel de band, als zangeres en publiek steeds meer los. Anne-Lie Persson werd daarbij adequaat gesteund door haar prima begeleidingsformatie. Persson werkt aan nieuw plaatwerk en dat klonk uitermate veel belovend. Er mag nog iets meer peper in het Zweeds Groningse jazzrecept, maar een uitstekende gig van Anne-Lie Persson.

Meindert Talma laat het publiek werken

GRONINGEN – Meindert Talma is niet de meest toegankelijke artiest, maar als je je open stelt voor hem, dan zijn zijn liedjes bevreemdend, onroerend en humorvol. Talma begon zijn optreden op het 4 mei festival in het Stadspark in Groningen met twee Amerikaanse klassiekers en vertaald naar het Nederlands. De vertaling schortte er wel eens aan. Een lied over de terechtstelling van de moordenaar van de Amerikaanse president James Garvey, bleek het einde van de doodstraf. Het gedoemde schavot kondigt immers de aanstaande afbraak aan van het bouwwerk en niet een terechtstelling. Toch overtuigde Talma allengs steeds beter en beter. Vooral in het lied op basis van het gedicht 'Het lied der 18 doden' van Jan Campert toonde Talma groot begreep en een fantastische diepgang. Dat herhaalde Talma met Paul Celan's Todesfuge. Liedjes die knerpen als het grint op de paden van de kerkhoven waar de slachtoffers die we op 4 mei herdenken rusten. Talma heeft een heel kale begeleiding, maar een stem die dat kan opvullen. Humor maakt een onlosmakelijk onderdeel uit van zijn act met daar het liedje over voetbalbijnamen met in de hoofdrol André Hoekstra het Feyenoord fenomeen met diens bijnaam Koning van de Kluts. In het lied 'Viersporen recorder' zit de zin: “Charme van het imperfecte.” Een betere omschrijving is er eigenlijk niet te geven van deze singersongwriter die het thema van de dag uitstekend had begrepen.

Roosbeef maakt indruk met gevoelige nummers

GRONINGEN – .Wat langzaam kwam Roosbeef op gang. Als ware het een diesel konden de eerste liedjes wat minder bekoren en was de podium aanwezigheid nog niet sprankelend, maar na een paar liedjes kwam dat helemaal goed op het 4 mei festival in Groningen. Bij een Nederlandstalig artiest is verstaanbaarheid een must en dat schortte er nog even aan. Liedjes werden een beetje losgelaten zonder uitleg, maar Roosbeef revancheerde zich en de diesel stoomde al snel op volle kracht. De humor is een vaste waarde bij inmiddels in België woonachtige Roos Rebergen die zich niet alleen en niet met de voltallige bezetting van de band presenteerde en dat was even wennen en gedurende de hele set wat chaotisch. Na een paar nummers met tempo zat het goed. De humor sprankelde, de teksten overtuigden en de muziek paste weer. Op dat moment maakten ook de gevoelige nummers weer een diepe indruk en kon Roosbeef excelleren. Met Rebergen afwisselende op keyboard of gitaar en met prettige en grappige uitwisselingen met het publiek en hond Bert bracht Roosbeef oud en nieuw werk van de CD die in aankomst is. Op deze CD verschijnt ook het nummer 'Raak mij aan' geschreven voor de 4 mei viering van 2013 en dat is een ijzersterk nummer en een CD om naar uit te kijken.

Kaiser Chiefs nog niet klaar met 'old sheit'

GRONINGEN – Wie heeft behoefte aan de 'old sheit' als we zoveel nieuws hebben schreeuwde frontman Ricky Wilson van de Kaiser Chiefs op 19 april de Oosterpoort in. Met een sterke verzameling nummers van de nieuwe plaats Education, Education, Education & War had Wilson daar een punt. Toen echter een nummer later 'I predict a riot' en direct gevolgd door 'Ruby Ruby Ruby' werd ingezet bleek dat band en publiek nog lang niet klaar zijn met de 'old sheit'. Terecht, want het blijven uitstekende nummers die op de plaat en live fier overeind blijven.
De Kaiser Chiefs hebben een uitstekend opgebouwde set. Met een aantal stevige nummers wordt de toon gezet voor er even een stapje terug wordt gezet. De sfeer zit er dan al goed in, mede door de onvermoeibare Ricky Wilson. die het publiek maar bij de show blijft betrekken. Prima interactie, complimenten over Groningen, een dansje op het podium met een plaatselijke schone, een wandeling door het publiek. “We have no time voor talking, we just keep playing and cheering”, haasten de Kaiser Chiefs zich. De Oosterpoort smult er van. Net zo hard aan het werk is drummer Vijay Mistry die een prima vervanger blijkt van Nick Hodgson en een stevig fundament onder elk nummer legt.
De nieuwe liedjes hebben niet de hitpotentie van een Ruby, maar met elkaar vormen ze een uitstekende basis. De bakens zijn verlegt bij de Kaiser Chiefs en misschien niet de Top 40, maar de podia en de festivals zijn hun voorland. Ze beloofden, ze komen terug. Graag!

A Silent Express heeft festival potentie

GRONINGEN – Hoe belangrijk is een goede frontman voor een band. A Silent Express is een uitstekende formatie, maar zanger Rik Annema is een absolute showman die life de band wat extra's geeft. Iemand die makkelijk communiceert met het publiek, expressief is en beschikt over een goede stem. A Silent Express is daarmee met nog enig schaafwerk een band die op menig festival niet zou misstaan, want het is een dynamisch geheel. Het schaafwerk moet nog verricht worden in de beheersing. Minder is soms meer en af en toe verzuipen de catchy liedjes in een muur van geluid als de band alle registers opentrekt. Dat is jammer, want een aantal sterke composities passeren de revue op het podium op de Vismarkt in Groningen tijdens Koningsdag. De band bewijst in zowel het snellere als het langzamere werk zich prima te kunnen redden. Als afsluiter komt de band met All About You en dat is een daverende afsluiter van een prima show met een goede band. A Silent Express is even wat rustiger geweest om nieuwe liedjes te componeren, maar staan na een Duitse tour en dit optreden in Groningen voor een mooi zomer seizoen.

Pioneers of Love bewijzen zich in korte tijd

GRONINGEN – Door wat aanloopprobleempjes bij de organisatie werd de speeltijd van de Pioneers of Love op Koningsnacht op de Vismarkt in Groningen drastisch ingeperkt. Van de veertig geplande minuten bleven slechts vier nummers over en dat was jammer. In die vier nummers slaagde de band er in om een uitstekende indruk achter te laten. Lang moesten ze er op wachten, maar dat weerhield de band er niet van om direct met hun degelijke gitaarrock het publiek te vermaken. Wat direct opviel was de stem Jeroen Grendelman die een aangename diepte bereikt. Grendelman kwam uitstekend tot zijn recht in de nummers die de band bracht, maar schoot te kort in het contact met het publiek. 'Audience participation' werd niet gevraagd en ook had wat meer uitleg over de nummers niet misstaan, maar wellicht dat de warrige voorbereiding daar een rol in speelde. Pioneers of Love is duidelijk een ervaren band die zich uitstekend presenteerde. Een band om in de gaten te houden met hun nieuwe singel Take it Slow. Met het korte edoch krachtige optreden bleef de indruk bestaan dat de band meer speeltijd verdiende. Flexibel werd met de beperkte tijd er het beste van gemaakt en dat verdiend een compliment. 'We want more'.

Kira Dekker geeft volwassen optreden

ZUIDHORN – Op de eerste editie van Avalon Akoestisch op 13 april in Zuidhorn was Kira Dekker de openingsact. De organisatie heeft er verstandig aan gedaan de nog piepjonge singersongwriter uit Drieborg nu te contracteren, want het is een kwestie van tijd voor de podia waarop Dekker zal staan zijn groter dan Avalon. Pas 19 jaar legt Dekker een volwassen optreden op de mat, met eigen geschreven liedjes die een tiener ontstijgen qua inhoudt, maar wel de blijdschap behouden die bij haar jaren hoort. Dekker maakt je vrolijk met haar werk waarbij Sailor Man het hoogtepunt vormt. Niet verwonderlijk is het dat juist dit liedje haar al tot op 1 stap van deelname aan de beste Singer Songwriter heeft gebracht en haar slechts nog een auditie met Giel Beelen scheidt voor ze in de voetsporen van Douwe Bob, Nielson, Michael Prins en Maaike Ouboter kan treden. De potentie heeft Dekker hiervoor zeker. Haar stem is gemaakt voor het overbrengen van emoties. Het liefdesverdriet, de blijheid, het is te horen en te voelen in haar stem. Kira Dekker verlaat al na haar eerste liedje het podium om dicht bij het publiek en met niks anders dan haar gitaar haar boodschap over te brengen. Tijdens haar optreden bracht Dekker kaal een aantal liedjes die ook een plaats zullen krijgen op haar eerste EP. Kaal staan de liedjes al hun mannetje en roepen verwachtingen op hoe het zal klinken op de plaat en hoe Dekker zich staande houdt met een band. Haar interactie met het publiek is nog wat warrig en van de hak op de tak, maar met haar charme is dat haar vergeven en prima aan te leren met de jaren. Kira Dekker heeft het talent in zich een nieuwe Krystl of Elske DeWall te worden. Nu de praktijk nog. In Zuidhorn overtuigde ze in ieder geval.

Sarah McClurg maakt verwachtingen waar met The WildVines

MUNNEKEZIJL - Het zijn nogal wat kwalificaties die de Canadese Sarah McClurg mee torst. Country artiest van het Jaar bij de LA Indie Music Awards, Best Local singer bij de Metro Choice Award en huisartiest van de Ottawa 67's. Voeg daarbij het prachtige album Tennessee Rain en een succesvol optreden een jaar eerder in Café De Sluis in Munnekezijl waar organisator Johnny Huisinga haar graag nogmaals naar terug haalde en je hebt te maken met hooggespannen verwachtingen. McClurg tourt samen met de WildVines en dat is een uitstekende band die met Samantha Timmens ook een frontvrouw heeft die van dezelfde kwaliteit is als McClurg. De band heeft duidelijk zin in het optreden en vliegt er direct in met een mix van country, rock en popliedjes, waarbij de vergelijking met Ilse de Lange zich opdringt. Veel eigen werk maar ook goed gekozen covers komen in De Sluis voor het voetlicht. De strak spelende band ondersteunt beide zangeressen uitstekend. Een café heeft qua akoestiek natuurlijk andere mogelijkheden dan een concertzaal, maar als de muziek dreigt te veranderen in en muur van lawaai, neemt de band snel een stapje terug. Beide zangeressen hebben een vrolijke interactie met het publiek, waarbij zo nodig een spontane tolk tussen beide springt. Het optreden verveeld geen moment en als Huisinga slim is, boekt hij deze band snel opnieuw, want Sarah McClurg lijkt de potentie te hebben voor de grotere podia met een nieuw album onderweg. In Canada is het een grote naam, Nederland volgt.

Scrum in De Muzeval Emmen

De opzet van de show van Scrum met de titel A night of Tunes and Tales is een vondst. In een setting van een Schotse pub worden verhalen verteld afgewisseld door liederen en daarmee komt de Nederlandse powerfolk band op het snijvlak van theatervoorstelling en popconcert en in een mooie pub traditie. Robin 'Skottie' Slutter neemt je mee aan de hand van verhalen, gedichten en mijmeringen die steevast uitkomen bij een lied. Een opzet die werkt, hoewel de samenhang af en toe mist tussen de verhalen, maar aan de andere kant, in welke pub word je de hele avond vermaakt met één samenhangend verhaal. Skottie is daarbij een prima verteller met een goede timing en weet het publiek bij de verhalen te betrekken. De muziek bestaat uit Schotse en Ierse liederen getogen in het Scrum powerfolk jasje. Aanstekelijke muziek waarbij meeklappen en dansen haast vanzelf gaat en de band zich uitstekend staande houdt. Voor de broodnodige gevoelige noot zorgt barvrouw Laura Slutter. De door haar gezongen ballades horen bij de hoogtepunten van de avond. Prettig is ook dat Scrum meer sterke podium persoonlijkheden kent en het een teamprestatie is. Scrum heeft een trouwe schare volgelingen en dus staat de zaal binnen de kortste keren op de benen op één van de laatste avonden van deze Theatertour en breekt voor de band het festivalseizoen weer in waar als hoogtepunt het 10-jarig bestaan tijdens Fields of Folk op het programma staat.

Mooie luisterliedjes van Sarah McQuaid

SIEGERSWOUDE - Een vrouw en haar gitaar, meer hoeft het niet te zijn. In Siegerswoude verzorgde Theeschenkerij Bellefleur haar enige noordelijke optreden van een uitgebreide tour door Nederland en Duitsland. Uitbaters Ida de Vries en Romke Wijma willen op deze sfeervolle locatie meer kleinschalige concerten gaan organiseren en dan is McQuaid een uitstekende start. De Amerikaans/Spaanse singer-songwriter met hechte banden met Ierland is neer gestreken met haar gezin in het Engelse Cornwall en bouwt na een jarenlange onderbreking weer stevig aan de weg. Haar prachtige uit 2012 stammende Cd The Plumtree and the Rose vormt de muzikale basis van het concert. Bewerkingen van eeuwen oude folknummers worden afgewisseld met eigen composities. McQuaid bewijst dat ze een folkzangeres is met een warme en soepele stem. Af en toe mis je de Spaanse pit die toch in haar karakter moet zitten en ook de bescheidenheid van de zangeres staat haar soms in de weg. Toch slaagt ze er in om het publiek bij haar liedjes te betrekken. Los daarvan is het een prachtig optreden met als hoogtepunten haar Derby Cathedral liederen. Verstild eerbetoon aan vroeger. McQuaid is een gelouterde artieste met een geweldige stem die meer en groter aan kan, maar soms even over haar eigen schaduw moet heen stappen.