Elles Bailey: “Ik voel me van nature thuis bij de blues”
Foto: Rob Vanderplank
AMEN – Het is één van de opkomende rootszangeressen van onze Britse overzeese overburen en wellicht doet de term opkomend haar wel te kort. Elles Bailey moet nog haar debuutalbum uitbrengen, maar heeft al een sinds 2013 opgebouwde live reputatie en een drukke agenda vol met optredens. De combinatie van blues, roots en soulmuziek is zeer aansprekend. De bezoekers van De Amer in Amen kunnen op 26 maart kennis maken met Elles Bailey als ze het roemruchte podium gaat betreden. Tussen alle optredens door op de Britse eilanden vertelt Bailey thuis in Bristol over haar muziek, loopbaan en het verhaal van haar opmerkelijke stem.
Elles Bailey maakt het zich makkelijk. Gaat er eens goed voor zitten op een mooie droge, maar bewolkte winterdag in Bristol. “Mijn reis in de muziek is al erg lang geleden begonnen. Ik was drie en werd met een noodgang naar het ziekenhuis gebracht. Ik was ernstig ziek en voor mijn leven werd gevreesd. Om me te redden werd ik zeventien dagen lang geïntubeerd. Ik kreeg een slang door mijn keel om me mijn levensfuncties aan de gang te houden. Ik had een virale en bacteriologische longontsteking en normaal gesproken had ik dat niet kunnen navertellen, maar gelukkig wisten de dokters me te genezen met gebruik van de meest geavanceerde technieken. Een gevolg was wel dat op het moment dat ik weer begon te praten mijn ouders eigenlijk niet wisten wat ze hoorden. Ik had geen stem meer van een klein kind, maar van iemand van tegen de zestig die zijn leven lang zwaar gerookt had en een fles whisky per dag had gedronken. Mijn ouders namen me mee naar een specialist op het gebied van spraak. Er was niks mis met mijn stem. Deze specialist vertelde wel dat als ik ooit zangeres zou worden, ik het ontzettend goed zou doen als ik de blues zing. Mijn vader heeft me bloot gesteld aan een dieet van Chess Records en Old School Rock and Roll. Hij speelde als bassist in een band en al erg jong ging ik mee en zong met de band. Dat is waar het eigenlijk allemaal voor me begon. Luisteren naar de band van mijn vader en dan Stage Crashing. Mijn stem helpt daarbij. Ik weet dat mijn ouders het zeker geen zegen zouden hebben genoemd in die tijd, maar achteraf is het een 'blessing in disguise' gebleken.”
“Ze vragen mij vaak”, vervolgt Elles Bailey als een flauw zonnetje even door de wolken dringt, “of ik de blues heb gevonden of dat de blues mij vondt. Ik denk dat door mijn ziekte je wel kunt stellen dat de blues mij heeft gevonden.” Het is even stil en ze denkt na. “Het was wel zo, toen ik ouder was, moest ik de blues weer vinden. Ik voel me van nature thuis bij de blues met mijn 'husky toned' stem. Mijn muziek en sound heeft zich geëvolueerd vanuit de artiesten waar ik naar luisterde, van de mensen waarmee ik samen op het podium sta en van al het andere om me heen dat me beïnvloed. Dat alles samen verweeft zich in mijn muziek en geeft het dat rootsy bluesy gevoel dat zich laat voelen door country, soul en rock.” Van haar blues naar een algemene blues. Kan ze het succes van de blues verklaren. “Ik denk dat het is omdat jullie op het continent smaak hebben”, grijnst Elles Bailey. “Ik hou er van om in Europa op te treden”, neemt ze ongemerkt een voorschot op de Brexit uit Europa. “Jullie weten hoe jullie muziek moeten apprecieren en jullie behandelen artiesten uitstekend. Het is altijd een plezier om in Europa op te treden. Het is niet de eerste keer dat ik naar Nederland kom, maar ik kan niet wachten om terug te komen.” Bailey kijkt vooruit naar haar optreden in De Amer. “Ik verwacht een geweldig publiek die goede klanken weet te waarderen en weten hoe ze een feestje kunnen bouwen.”
Het is duidelijk dat het podium Elles Bailey roept en ze niet kan of wil weerstaan aan deze lokroep. “Ik zou niet willen zeggen dat muziek maken nou zo'n geweldige verstandige beroepskeuze is”, lacht ze. “k hou er van. Het was mijn droom vanaf dat ik erg jong was om een lange loopbaan in de muziek te hebben. Ik ben nu bezig mijn route uit te stippelen om te kunnen blijven doen waar ik van hou.”
Mijn liedjes”, vervolgt de Bristolse, “komen op een nogal organische wijze tot stand. Soms is het de tekst die als eerste komt, soms is het de melodie en als ik samen met iemand schrijft heeft dat ook zijn invloed en natuurlijk op wat instrument ik schrijf. Het liedje 'Girl Who Owned the Blues', dat is een liedje waarbij het draait om de tekst, net als 'Perfect Storm'. Ik had net een Europese toer afgerond en had een Netflix marathon. Ik keek naar ‘Little Girl Blue’ een docufilm over Janis Joplin en toen het afgelopen was had ik de tekst voor ‘The Girl Who Owned the Blues’. Ik keek naar 'The Muscle Shoals' een documentaire en was daar ondersteboven van dat verhaal en de kleurenblinde muziek die uit dat achterafplekje kwam.” De documentaire gaat over de Fame Studio's in Muscles Shoals, waar mensen als Aretha Franklin, Jimmy Cliff, Alisia Keys, Etta James en Mick Jagger en nog veel andere artiesten hun muziek opnamen. “Perfect Storm'onstond tijdens het kijken. Mijn nieuwe single 'Wildfire' welke ik samen heb geschreven met mijn gitarist Joe Wilkins, dat gaat helemaal over de riff en de vibe en ik heb een tekst daarom heen geschreven. En zo nu en dan schrijf ik een liefdesliedje. Zomaar zonder dat daar een noodzaak aan ten grondslag ligt, alleen maar omdat ik van hou om te schrijven en een verhaal te vertellen.”
Een belangrijke inspiratiebron voor Elles Bailey is Bristol. De stad van waaruit ze de wereld veroverd, maar waar ze ook nadrukkelijk deel van uit maakt. “Bristol is zo'n levendige stad en het is zo'n bron van inspiratie alleen al door deel uit te maken van de muziekscene met al zijn verschillende stromingen en vormen. Ik heb net de muziekvideo uitgebracht die hoort bij de single 'Wildfire'. Ik wilde daarin de iconische plekken in Bristol laten zien, omdat ik zoveel van de stad hou.” In de video loopt Bailey door de stad. “We hebben de video op 13 januari opgenomen. Het had 's nachts gesneeuwd en het was zooo koud”, bibbert de zangeres nog bij de gedachte. “Heeft Bristol invloed op mijn sound. Ik ben er zeker van.”
Dit voorjaar is de het hoogtepunt het uitbrengen van haar eerste album. Een gebeurtenis waar de Britse Bluesdame erg naar uit kijkt. “Ik had eigenlijk twee doelen met dat album. Het eerste was dat ik na twee EP's te hebben uitgebracht ik klaar was om een volledig album uit te brengen. Het tweede doel was om een album uit te brengen waar ik trots op kon zijn en ik ben er erg trots op. Een derde doel om het album in april uit te brengen gaat niet lukken. De releasedatum is nu in de tweede helft van mei. Het is het waard om op te wachten, dat beloof ik. Ik mocht het album opnemen in Nashville en daar gebruik maken van een aantal geweldig getalenteerde musikanten en dat was een ervaring die je nederig maakt. Ik had het hele album al geschreven voor ik op het vliegtuig stapte, maar ook in Nashville heb ik nog een aantal liedjes geschreven en twee van die lidjes zijn ook nog op het album terecht gekomen. Ik ben nu zo klaar om het album in de wereld los te laten.” Of Elles Bailey het album bij zich heeft in De Amer blijft dus even de vraag, maar de Bristolse zal vast een aantal nummers in haar setlist verwerken.
Elles Bailey staat op 26 maart in De Amer in Amen.
Foto: Rob Vanderplank
AMEN – Het is één van de opkomende rootszangeressen van onze Britse overzeese overburen en wellicht doet de term opkomend haar wel te kort. Elles Bailey moet nog haar debuutalbum uitbrengen, maar heeft al een sinds 2013 opgebouwde live reputatie en een drukke agenda vol met optredens. De combinatie van blues, roots en soulmuziek is zeer aansprekend. De bezoekers van De Amer in Amen kunnen op 26 maart kennis maken met Elles Bailey als ze het roemruchte podium gaat betreden. Tussen alle optredens door op de Britse eilanden vertelt Bailey thuis in Bristol over haar muziek, loopbaan en het verhaal van haar opmerkelijke stem.
Elles Bailey maakt het zich makkelijk. Gaat er eens goed voor zitten op een mooie droge, maar bewolkte winterdag in Bristol. “Mijn reis in de muziek is al erg lang geleden begonnen. Ik was drie en werd met een noodgang naar het ziekenhuis gebracht. Ik was ernstig ziek en voor mijn leven werd gevreesd. Om me te redden werd ik zeventien dagen lang geïntubeerd. Ik kreeg een slang door mijn keel om me mijn levensfuncties aan de gang te houden. Ik had een virale en bacteriologische longontsteking en normaal gesproken had ik dat niet kunnen navertellen, maar gelukkig wisten de dokters me te genezen met gebruik van de meest geavanceerde technieken. Een gevolg was wel dat op het moment dat ik weer begon te praten mijn ouders eigenlijk niet wisten wat ze hoorden. Ik had geen stem meer van een klein kind, maar van iemand van tegen de zestig die zijn leven lang zwaar gerookt had en een fles whisky per dag had gedronken. Mijn ouders namen me mee naar een specialist op het gebied van spraak. Er was niks mis met mijn stem. Deze specialist vertelde wel dat als ik ooit zangeres zou worden, ik het ontzettend goed zou doen als ik de blues zing. Mijn vader heeft me bloot gesteld aan een dieet van Chess Records en Old School Rock and Roll. Hij speelde als bassist in een band en al erg jong ging ik mee en zong met de band. Dat is waar het eigenlijk allemaal voor me begon. Luisteren naar de band van mijn vader en dan Stage Crashing. Mijn stem helpt daarbij. Ik weet dat mijn ouders het zeker geen zegen zouden hebben genoemd in die tijd, maar achteraf is het een 'blessing in disguise' gebleken.”
“Ze vragen mij vaak”, vervolgt Elles Bailey als een flauw zonnetje even door de wolken dringt, “of ik de blues heb gevonden of dat de blues mij vondt. Ik denk dat door mijn ziekte je wel kunt stellen dat de blues mij heeft gevonden.” Het is even stil en ze denkt na. “Het was wel zo, toen ik ouder was, moest ik de blues weer vinden. Ik voel me van nature thuis bij de blues met mijn 'husky toned' stem. Mijn muziek en sound heeft zich geëvolueerd vanuit de artiesten waar ik naar luisterde, van de mensen waarmee ik samen op het podium sta en van al het andere om me heen dat me beïnvloed. Dat alles samen verweeft zich in mijn muziek en geeft het dat rootsy bluesy gevoel dat zich laat voelen door country, soul en rock.” Van haar blues naar een algemene blues. Kan ze het succes van de blues verklaren. “Ik denk dat het is omdat jullie op het continent smaak hebben”, grijnst Elles Bailey. “Ik hou er van om in Europa op te treden”, neemt ze ongemerkt een voorschot op de Brexit uit Europa. “Jullie weten hoe jullie muziek moeten apprecieren en jullie behandelen artiesten uitstekend. Het is altijd een plezier om in Europa op te treden. Het is niet de eerste keer dat ik naar Nederland kom, maar ik kan niet wachten om terug te komen.” Bailey kijkt vooruit naar haar optreden in De Amer. “Ik verwacht een geweldig publiek die goede klanken weet te waarderen en weten hoe ze een feestje kunnen bouwen.”
Het is duidelijk dat het podium Elles Bailey roept en ze niet kan of wil weerstaan aan deze lokroep. “Ik zou niet willen zeggen dat muziek maken nou zo'n geweldige verstandige beroepskeuze is”, lacht ze. “k hou er van. Het was mijn droom vanaf dat ik erg jong was om een lange loopbaan in de muziek te hebben. Ik ben nu bezig mijn route uit te stippelen om te kunnen blijven doen waar ik van hou.”
Mijn liedjes”, vervolgt de Bristolse, “komen op een nogal organische wijze tot stand. Soms is het de tekst die als eerste komt, soms is het de melodie en als ik samen met iemand schrijft heeft dat ook zijn invloed en natuurlijk op wat instrument ik schrijf. Het liedje 'Girl Who Owned the Blues', dat is een liedje waarbij het draait om de tekst, net als 'Perfect Storm'. Ik had net een Europese toer afgerond en had een Netflix marathon. Ik keek naar ‘Little Girl Blue’ een docufilm over Janis Joplin en toen het afgelopen was had ik de tekst voor ‘The Girl Who Owned the Blues’. Ik keek naar 'The Muscle Shoals' een documentaire en was daar ondersteboven van dat verhaal en de kleurenblinde muziek die uit dat achterafplekje kwam.” De documentaire gaat over de Fame Studio's in Muscles Shoals, waar mensen als Aretha Franklin, Jimmy Cliff, Alisia Keys, Etta James en Mick Jagger en nog veel andere artiesten hun muziek opnamen. “Perfect Storm'onstond tijdens het kijken. Mijn nieuwe single 'Wildfire' welke ik samen heb geschreven met mijn gitarist Joe Wilkins, dat gaat helemaal over de riff en de vibe en ik heb een tekst daarom heen geschreven. En zo nu en dan schrijf ik een liefdesliedje. Zomaar zonder dat daar een noodzaak aan ten grondslag ligt, alleen maar omdat ik van hou om te schrijven en een verhaal te vertellen.”
Een belangrijke inspiratiebron voor Elles Bailey is Bristol. De stad van waaruit ze de wereld veroverd, maar waar ze ook nadrukkelijk deel van uit maakt. “Bristol is zo'n levendige stad en het is zo'n bron van inspiratie alleen al door deel uit te maken van de muziekscene met al zijn verschillende stromingen en vormen. Ik heb net de muziekvideo uitgebracht die hoort bij de single 'Wildfire'. Ik wilde daarin de iconische plekken in Bristol laten zien, omdat ik zoveel van de stad hou.” In de video loopt Bailey door de stad. “We hebben de video op 13 januari opgenomen. Het had 's nachts gesneeuwd en het was zooo koud”, bibbert de zangeres nog bij de gedachte. “Heeft Bristol invloed op mijn sound. Ik ben er zeker van.”
Dit voorjaar is de het hoogtepunt het uitbrengen van haar eerste album. Een gebeurtenis waar de Britse Bluesdame erg naar uit kijkt. “Ik had eigenlijk twee doelen met dat album. Het eerste was dat ik na twee EP's te hebben uitgebracht ik klaar was om een volledig album uit te brengen. Het tweede doel was om een album uit te brengen waar ik trots op kon zijn en ik ben er erg trots op. Een derde doel om het album in april uit te brengen gaat niet lukken. De releasedatum is nu in de tweede helft van mei. Het is het waard om op te wachten, dat beloof ik. Ik mocht het album opnemen in Nashville en daar gebruik maken van een aantal geweldig getalenteerde musikanten en dat was een ervaring die je nederig maakt. Ik had het hele album al geschreven voor ik op het vliegtuig stapte, maar ook in Nashville heb ik nog een aantal liedjes geschreven en twee van die lidjes zijn ook nog op het album terecht gekomen. Ik ben nu zo klaar om het album in de wereld los te laten.” Of Elles Bailey het album bij zich heeft in De Amer blijft dus even de vraag, maar de Bristolse zal vast een aantal nummers in haar setlist verwerken.
Elles Bailey staat op 26 maart in De Amer in Amen.
Doghouse Sam: “De Blues heeft mij gekozen”
HOOGEVEEN – Regelmatig trekt vanuit België het gezelschap van Doghouse Sam & His Magnatones noordwaarts vanuit Vlaanderen om ook in Nederland op te treden en niet zelden ligt de bestemming dan in Drenthe. Vorig jaar stonden deze Belgische bluesmannen al in De Amer, begin januari op de Asser Bluesdagen en op 25 februari is er weer van Doghouse Sam & His Magnatones te genieten in Hoogeveen op de Mc Motorhead Dirty Trash Blues Bash. Doghouse Sam, het muzikale alter ego van Wouter Celis, is de zanger, gitarist en bespeler van de mondharmonica of de duivel hem op de hielen zit, van het trio. Met hem spraken we over de blues.
“Ik ben al van kindsaf graag creatief bezig geweest en ben eigenlijk eerst verliefd geworden op het instrument harmonica. Zo ben ik gaan zoeken naar muziek waar dat instrument goed “aan bod” kwam en zo kwam ik bij de blues”, vertelt Doghouse Sam net terug uit Assen thuis in Vlaanderen. “Ik volgde les bij een ervaren en oude bluesman uit de buurt en kreeg van hem wat cassettes met blues erop. Uren en uren heb ik geluisterd naar die analoge cassettes – tja, zo was dat in die tijd.. Pas jaren later ontdekte ik de namen van de artiesten waar ik zo naar luisterde: Howlin’ Wolf, Little Walter, Sonny Boy, Sonny Terry, Muddy Waters en andere. Ik hou van alle soorten muziek zolang het maar oprechte muziek is. Dan kom je veelal uit bij rootsmuziek zoals blues, bluegrass, gospel, mountainmusic, country, I love it all. Maar geen enkele muziek klopt beter volgens de maat van mijn hart dan de good ol’ blues. Het voelt soms bijna alsof de blues mij gekozen heeft. Het is niet dat ik andere genres niet waardeer. Ik ben gek op country en gospel bijvoorbeeld. De aandachtige luisteraar hoort die gospel ook wel in mijn zanglijnen. Maar geen enkele muziek is zo “heilzaam” voor mij dan de Rhythm’n’Blues. Deze muziek laat mij bij wijze van spreken een halve meter boven de grond zweven en raakt me echt op een heel speciale manier. I just love it!!!, klinkt het enthousiast.”
Het gesprek komt dan op het succes van de blues in Europa, in België, maar zeker ook in Nederlands bluesprovincie Drenthe. “Blues is oorspronkelijk natuurlijk ontstaan in Amerika geinspireerd door muziek van de Afrikaanse slaven, maar is al langer een genre dat wereldwijd wordt geapprecieerd en gespeeld. De Europese bluesscene is heel groot en bulkt van het talent.
Dat is ook logisch. Blues is zowel qua muziek als boodschap en teksten heel toegankelijk en herkenbaar voor vele mensen. Iedereen heeft wel eens de blues en de muziek helpt ons om de dagelijkse zorgen en beslommeringen het hoofd te bieden. Dat is niet alleen in Amerika zo, maar ook bij ons. Ik denk dat de Belgische en Nederlandse bluesscene sowieso sterk aan het versmelten zijn de laatste jaren. We zien veel Nederlandse fans op Belgische festivals en omgekeerd ook. Ik ben heel blij met die evolutie. Met de European Blues Union wordt die lijn trouwens nog verder doorgetrokken. De volgende stap wordt hopelijk één grote Europese bluesscene. Ik merk dat ook aan de concerten die we met onze band doen. Dat is niet enkel meer in de vertrouwde Benelux, maar meer en meer buiten die grenzen. We speelden de afgelopen 2 jaren in 10 Europese landen en jawel ook in het mooie Drenthe!!!”
Waar vaak in de blues veel werk van anderen wordt gespeeld is Doghouse Sam & His Magnatones vooral een band met eigen blueswerk. “Ik ben al wat ouder en draag dus wat levenservaringen mee, goeie en slechte. Die vormen veelal de inspiratie voor mijn songs. Het hoeft niet altijd over mijzelf te gaan, maar bijvoorbeeld ook over een ervaring die een kameraad heeft meegemaakt en mij heeft aangegrepen. Belangrijk voor mij is wél dat ik altijd weet waarover ik zing en dat ik het zelf ervaren heb in mijn directe leefomgeving. Met Doghouse Sam & his Magnatones gaat het dus altijd over het leven zoals het is en zoals we het zelf hebben ervaren,” legt Doghouse Sam zijn inspiratie uit om liedjes te schrijven, dan komt het technische gedeelte aan orde. “Als ik songs schrijf is er meestal eerst de muziek op gitaar, een doordachte zanglijn en pas later wordt die dan ingevuld met tekst. Daarna breng ik die song naar de repetitie en zoeken we met de band een arrangement dat werkt. Met Franky Gomez en Jack O’Roonie is dat een groot plezier aangezien het beide technisch onderlegde én super creatieve muzikanten zijn. Met Doghouse Sam & His Magnatones proberen we steeds goeie songs te maken met respect voor de oude blues grootmeesters, maar toch vooral ook met een frisse en originele twist. We willen niet gewoon “jammen” maar trachten échte songs te schrijven met een boodschap, listige melodieën en een goed uitgekiende opbouw. We zijn echt wel supertrots op elke song die we het levenslicht kunnen laten zien.”
Een optreden van Doghouse Sam & His Magnatones is een meer dan aangename gelegenheid. De band swingt en naast het plezier is ook het vakmanschap overduidelijk en de originaliteit. “We smijten ons sowieso altijd voor de volle honderd procent met de band. Ik ken geen andere manier om op het podium te staan. Dat is voor mij een totale “switch-off”. Ik mag grote zorgen prive of zakelijk hebben, maar vanaf het moment dat ik mijn gitaar oppik en het podium opstap zijn die allemaal weg. Dan telt alleen de zoektocht naar goeie grooves en muziek. Ik ga daarbij heel graag in interactie met het publiek. Het bluespubliek is trouwens heel aangenaam en gemoedelijk, juist omdat je weet dat iedereen op dezelfde blues-golflengte zit. De bluesmuziek is de taal die iedereen begrijpt, of je nu Belg, Nederlander, Duitser, Pool of Fransman bent. Dat maakt van een bluesconcert een hele hele krachtige emotie!! Aaaaah, kom, toon me een podium… ik wil er op kruipen en er aan beginnen”lacht Doghouse Sam breed uit. “Pure emotie, grappige verhalen, ontoombare inzet, ongeëvenaarde drive, sterke songs, liters zweet, verhoogde hartslag, buiten adem… kom gewoon langs bij het optreden en je zal zien.”
Naast optreden staat voor 2017 ook het volgende studio album op de agenda. Ter afsluiting kijkt Doghouse Sam vooruit naar dat album en de ambities voor het nog zo prille jaar. “Het nieuwe album komt uit in de herfst van 2017. Weerom worden het allemaal zelfgepende songs met onze typische Doghouse stempel. Sinds begin 2017 hebben we trouwens ook een Vinyl EP uit voor de liefhebbers. Voor die EP is de aanpak helemaal anders, géén eigen songs maar zorgvuldig uitgekozen eerbetonen aan onze bluesidolen. Zo zijn er songs van John Lee Hooker, Bo Diddley, Muddy Waters, Willy Dixon. Allemaal low-fi in één take opgenomen, net zoals vroeger. Zelfs de EP hoes is een tribute, die is geinspireerd op een hoes van de fantastische Little Walter. Kortom, in alles van deze EP willen we een welgemeende dankjewel zeggen tegen de oude blues grootmeesters. We zijn dus erg ambitieus bezig en willen nog een versnelling hoger gaan vanaf 2017. We willen blijven verder groeien in de Europese bluesscene en samen met het publiek genieten van hopelijk vele concerten die nog gaan komen.” Genieten met Doghouse Sam & His Magnatones kan eind deze maand in Hoogeveen.
Op 25 februari is er weer van Doghouse Sam & His Magnatones te genieten in Hoogeveen op de Mc Motorhead Dirty Trash Blues Bash.
HOOGEVEEN – Regelmatig trekt vanuit België het gezelschap van Doghouse Sam & His Magnatones noordwaarts vanuit Vlaanderen om ook in Nederland op te treden en niet zelden ligt de bestemming dan in Drenthe. Vorig jaar stonden deze Belgische bluesmannen al in De Amer, begin januari op de Asser Bluesdagen en op 25 februari is er weer van Doghouse Sam & His Magnatones te genieten in Hoogeveen op de Mc Motorhead Dirty Trash Blues Bash. Doghouse Sam, het muzikale alter ego van Wouter Celis, is de zanger, gitarist en bespeler van de mondharmonica of de duivel hem op de hielen zit, van het trio. Met hem spraken we over de blues.
“Ik ben al van kindsaf graag creatief bezig geweest en ben eigenlijk eerst verliefd geworden op het instrument harmonica. Zo ben ik gaan zoeken naar muziek waar dat instrument goed “aan bod” kwam en zo kwam ik bij de blues”, vertelt Doghouse Sam net terug uit Assen thuis in Vlaanderen. “Ik volgde les bij een ervaren en oude bluesman uit de buurt en kreeg van hem wat cassettes met blues erop. Uren en uren heb ik geluisterd naar die analoge cassettes – tja, zo was dat in die tijd.. Pas jaren later ontdekte ik de namen van de artiesten waar ik zo naar luisterde: Howlin’ Wolf, Little Walter, Sonny Boy, Sonny Terry, Muddy Waters en andere. Ik hou van alle soorten muziek zolang het maar oprechte muziek is. Dan kom je veelal uit bij rootsmuziek zoals blues, bluegrass, gospel, mountainmusic, country, I love it all. Maar geen enkele muziek klopt beter volgens de maat van mijn hart dan de good ol’ blues. Het voelt soms bijna alsof de blues mij gekozen heeft. Het is niet dat ik andere genres niet waardeer. Ik ben gek op country en gospel bijvoorbeeld. De aandachtige luisteraar hoort die gospel ook wel in mijn zanglijnen. Maar geen enkele muziek is zo “heilzaam” voor mij dan de Rhythm’n’Blues. Deze muziek laat mij bij wijze van spreken een halve meter boven de grond zweven en raakt me echt op een heel speciale manier. I just love it!!!, klinkt het enthousiast.”
Het gesprek komt dan op het succes van de blues in Europa, in België, maar zeker ook in Nederlands bluesprovincie Drenthe. “Blues is oorspronkelijk natuurlijk ontstaan in Amerika geinspireerd door muziek van de Afrikaanse slaven, maar is al langer een genre dat wereldwijd wordt geapprecieerd en gespeeld. De Europese bluesscene is heel groot en bulkt van het talent.
Dat is ook logisch. Blues is zowel qua muziek als boodschap en teksten heel toegankelijk en herkenbaar voor vele mensen. Iedereen heeft wel eens de blues en de muziek helpt ons om de dagelijkse zorgen en beslommeringen het hoofd te bieden. Dat is niet alleen in Amerika zo, maar ook bij ons. Ik denk dat de Belgische en Nederlandse bluesscene sowieso sterk aan het versmelten zijn de laatste jaren. We zien veel Nederlandse fans op Belgische festivals en omgekeerd ook. Ik ben heel blij met die evolutie. Met de European Blues Union wordt die lijn trouwens nog verder doorgetrokken. De volgende stap wordt hopelijk één grote Europese bluesscene. Ik merk dat ook aan de concerten die we met onze band doen. Dat is niet enkel meer in de vertrouwde Benelux, maar meer en meer buiten die grenzen. We speelden de afgelopen 2 jaren in 10 Europese landen en jawel ook in het mooie Drenthe!!!”
Waar vaak in de blues veel werk van anderen wordt gespeeld is Doghouse Sam & His Magnatones vooral een band met eigen blueswerk. “Ik ben al wat ouder en draag dus wat levenservaringen mee, goeie en slechte. Die vormen veelal de inspiratie voor mijn songs. Het hoeft niet altijd over mijzelf te gaan, maar bijvoorbeeld ook over een ervaring die een kameraad heeft meegemaakt en mij heeft aangegrepen. Belangrijk voor mij is wél dat ik altijd weet waarover ik zing en dat ik het zelf ervaren heb in mijn directe leefomgeving. Met Doghouse Sam & his Magnatones gaat het dus altijd over het leven zoals het is en zoals we het zelf hebben ervaren,” legt Doghouse Sam zijn inspiratie uit om liedjes te schrijven, dan komt het technische gedeelte aan orde. “Als ik songs schrijf is er meestal eerst de muziek op gitaar, een doordachte zanglijn en pas later wordt die dan ingevuld met tekst. Daarna breng ik die song naar de repetitie en zoeken we met de band een arrangement dat werkt. Met Franky Gomez en Jack O’Roonie is dat een groot plezier aangezien het beide technisch onderlegde én super creatieve muzikanten zijn. Met Doghouse Sam & His Magnatones proberen we steeds goeie songs te maken met respect voor de oude blues grootmeesters, maar toch vooral ook met een frisse en originele twist. We willen niet gewoon “jammen” maar trachten échte songs te schrijven met een boodschap, listige melodieën en een goed uitgekiende opbouw. We zijn echt wel supertrots op elke song die we het levenslicht kunnen laten zien.”
Een optreden van Doghouse Sam & His Magnatones is een meer dan aangename gelegenheid. De band swingt en naast het plezier is ook het vakmanschap overduidelijk en de originaliteit. “We smijten ons sowieso altijd voor de volle honderd procent met de band. Ik ken geen andere manier om op het podium te staan. Dat is voor mij een totale “switch-off”. Ik mag grote zorgen prive of zakelijk hebben, maar vanaf het moment dat ik mijn gitaar oppik en het podium opstap zijn die allemaal weg. Dan telt alleen de zoektocht naar goeie grooves en muziek. Ik ga daarbij heel graag in interactie met het publiek. Het bluespubliek is trouwens heel aangenaam en gemoedelijk, juist omdat je weet dat iedereen op dezelfde blues-golflengte zit. De bluesmuziek is de taal die iedereen begrijpt, of je nu Belg, Nederlander, Duitser, Pool of Fransman bent. Dat maakt van een bluesconcert een hele hele krachtige emotie!! Aaaaah, kom, toon me een podium… ik wil er op kruipen en er aan beginnen”lacht Doghouse Sam breed uit. “Pure emotie, grappige verhalen, ontoombare inzet, ongeëvenaarde drive, sterke songs, liters zweet, verhoogde hartslag, buiten adem… kom gewoon langs bij het optreden en je zal zien.”
Naast optreden staat voor 2017 ook het volgende studio album op de agenda. Ter afsluiting kijkt Doghouse Sam vooruit naar dat album en de ambities voor het nog zo prille jaar. “Het nieuwe album komt uit in de herfst van 2017. Weerom worden het allemaal zelfgepende songs met onze typische Doghouse stempel. Sinds begin 2017 hebben we trouwens ook een Vinyl EP uit voor de liefhebbers. Voor die EP is de aanpak helemaal anders, géén eigen songs maar zorgvuldig uitgekozen eerbetonen aan onze bluesidolen. Zo zijn er songs van John Lee Hooker, Bo Diddley, Muddy Waters, Willy Dixon. Allemaal low-fi in één take opgenomen, net zoals vroeger. Zelfs de EP hoes is een tribute, die is geinspireerd op een hoes van de fantastische Little Walter. Kortom, in alles van deze EP willen we een welgemeende dankjewel zeggen tegen de oude blues grootmeesters. We zijn dus erg ambitieus bezig en willen nog een versnelling hoger gaan vanaf 2017. We willen blijven verder groeien in de Europese bluesscene en samen met het publiek genieten van hopelijk vele concerten die nog gaan komen.” Genieten met Doghouse Sam & His Magnatones kan eind deze maand in Hoogeveen.
Op 25 februari is er weer van Doghouse Sam & His Magnatones te genieten in Hoogeveen op de Mc Motorhead Dirty Trash Blues Bash.
Katy Too: Muziek is me overkomen
Foto: Stefaan Temmerman
STEENDAM – Met een prachtig album vestigde de Belgische Katy Too de aandacht wederom op zich. Wat hebben onze Zuiderburen toch prachtige artiesten en wat fijn dat we hier ook in Nederland daar van kunnen genieten. Katy Too is het muzikale vervoersmiddel van singersongwriter Leen De Haes. In België vaak met een band, maar voor haar optreden bij Peter en Leni in Steendam houdt ze het fijn en klein met alleen een gitarist. Op 10 februari staat Katy Too op dit inmiddels roemruchte podium met haar Belgische Americana. Een optreden om naar uit te kijken.
“Ik heb niet echt 'gekozen' voor muziek. Muziek is mij gewoon 'overkomen', heel spontaan”, vertelt Leen de Haes als het gaat over haar eerste muzikale stapjes. “ Als kind zong ik al heel graag mee met kinderliedjes door een klein microfoontje/stereo-installatie van m'n ouders”, glimlacht ze bij de herinnering. “We hebben daar nog opnames van. M'n zus - die al als kind een heel zware stem had - zong ook mee en dan schreeuwde ik: "Neen, ik wil zingen"! Ik herinner me dat er in ons ouderlijk huis ook regelmatig platen werden gedraaid. Albums van Creedence Clearwater Revival, ABBA, Middle Of The Road, Neil Young, Fleetwood Mac, Janis Joplin, The Mamas & The Papas, Aretha Franklin, Bob Dylan, The Beatles, en dergelijke. Het muzikale 'talent' komt eerder van m'n moeders' kant, m'n vader kan zelfs de maat niet houden” grinnikt ze. “M'n zus was 16 jaar toen kocht ze een gitaar, maar haar interesse ging eerder uit naar de jongens en toen heb ik spontaan die gitaar in m'n handen genomen en al snel kwamen de eerste songs, ik was een jaar of 15 op dat moment.”
Een jonge songwriter was geboren en inmiddels heeft Leen de Haes die kunst verder aangescherpt. “M'n songs zijn meestal uit het leven gegrepen. De wereld en de mensen om me heen inspireren me. Ik observeer en onderga, laat alles wat 'bezinken' en schrijf er daarna een song over. Uiteraard inspireert ook dé liefde me.” Een mysterieuze glimlach onderstreept dat. Dan gaat De Haes verder. “Meestal lukt het me om een bepaald gevoel dat ik beleefd heb terug op te roepen. Soms heb ik ook al flarden tekst, dan 'jam' ik wat op m'n gitaar en al gauw ontstaat zo een eerste melodie. Zowel de tekst als de melodie werk ik dan geleidelijk aan verder uit. Soms lukt dat op een paar dagen, soms laat ik een song even liggen en werk er dan een paar maanden later weer verder aan.”
Het werk van Katy Too wordt betiteld als Americana, maar kent ook invloeden van tal van andere muzikale stromingen. De zangeres weet nog precies waar haar voorliefde voor deze muzikale invloeden vandaan kwamen. “Dat is allemaal begonnen toen ik de songs van Lucinda Williams leerde kennen, ondertussen een tiental jaar geleden. Haar muziek, en dus Americana, is een mooie mix van alternatieve country, rootsrock, pop en folk en daar kan ik me heel goed in vinden. Juist omdat het een mix is van die verschillende invloeden en stijlen. Ryan Adams bijvoorbeeld is helemaal geweldig!” In Nederland en België is Americana een snel in populariteit groeiende stroming. Er zijn niet alleen inmiddels fantastische BeNeLux Americana artiesten, maar ook een groeiend publiek. Katy Too kan dat wel verklaren. “Het 'verre' Amerika ons doet dromen van 'vrijheid' misschien, al zit daar momenteel ook niet veel waarheid meer in maar lijkt het wel zo? We linken blijkbaar ook een soort van 'heimwee', naar het 'oude' Amerika. Maar misschien heeft het meer te maken met de cultuur en de traditie waaruit Americana is gegroeid? Je kan letterlijk 'the roots' nog horen en voelen in die muziek! Folk, blues en country singer-songwriters vertellen en zingen meestal ook een verhaal aan hun publiek, ze staan dicht bij de 'gewone man'. Misschien daarom dat Americana een groot publiek kan aanspreken”.
Momenteel woont en werkt Katy Too vanuit Kalmthout. “Kalmthout is eerder een groot dorp, geen stad. Eigenlijk ben ik afkomstig uit Heist-op-den-Berg. Ik ben nooit erg 'honkvast' geweest. Mijn inspiratie put ik altijd uit de wereld om me heen...of ik dan 'onderweg' ben of in het buitenland, in een stad of thuis...maakt niet uit”, geeft de artieste haar drifters mentaliteit prijs. Iets wat natuurlijk prachtig bij het genre past.
Het gesprek komt op het nieuwe album 'Nine Lives'. Het is vorig jaar verschenen en lovend ontvangen. “Ik wilde een luisterplaat maken die het midden houdt tussen rootspop, folk en country”, schets de zangeres. “Dat is zeker gelukt, mede dankzij de hulp van producer Wigbert Van Lierde en de professionele muzikanten die meespelen op de plaat. Ook wilde ik 'mijn verhaal' vertellen en een directe communicatie opzoeken met de luisteraar, wat ook gelukt is”, kijkt ze blij. En een vervolg, zit dat er al ergens? Dat zit nog achter de horizon blijkt. “Eerlijk gezegd heb ik er nog geen idee van wat ik in de toekomst wil doen: een akoestische plaat, een plaat met full-band of iets totaal anders? Ik laat het gewoon op me afkomen zoals ik meestal doe en volg m'n buikgevoel”, lacht De Haes.
“Ik heb geen moeite om m'n songs te delen met het publiek”, klinkt het weer serieus en kijken we vooruit naar het optreden bij Peter en Leni in Steendam. Als nummer 21 is ze daar in de boeken gegaan bij een eerder optreden in 2013. IJs en weder dienende zal haar optreden op 10 februari als nummer 196 in de Steendammer muzikale historie worden bijgeschreven. “ Als ik zing probeer ik mezelf altijd te geven, daarmee stel ik mezelf een beetje kwetsbaar op maar kwetsbaarheid kan ook heel mooi zijn, zo zie ik dat toch bij andere singer-songwriters. Maakt niet uit of dat publiek Belgen of Nederlanders zijn. Soms zijn Nederlanders iets 'uitbundiger', krijg je sneller reactie uit en interactie met het publiek en dat vind ik wel leuk! Bij Peter & Leni speel ik in duo met m'n gitarist 'Oop'. We spelen songs uit m'n laatste plaat 'Nine Lives' en uit m'n vorige plaat 'Quest For Honey' aangevuld met een paar covers van onder andere Pieta Brown en Lucinda Williams.” Het klinkt als een prachtig optreden.
Katy Too staat op 10 februari bij Peter & Leni in Steendam.
Foto: Stefaan Temmerman
STEENDAM – Met een prachtig album vestigde de Belgische Katy Too de aandacht wederom op zich. Wat hebben onze Zuiderburen toch prachtige artiesten en wat fijn dat we hier ook in Nederland daar van kunnen genieten. Katy Too is het muzikale vervoersmiddel van singersongwriter Leen De Haes. In België vaak met een band, maar voor haar optreden bij Peter en Leni in Steendam houdt ze het fijn en klein met alleen een gitarist. Op 10 februari staat Katy Too op dit inmiddels roemruchte podium met haar Belgische Americana. Een optreden om naar uit te kijken.
“Ik heb niet echt 'gekozen' voor muziek. Muziek is mij gewoon 'overkomen', heel spontaan”, vertelt Leen de Haes als het gaat over haar eerste muzikale stapjes. “ Als kind zong ik al heel graag mee met kinderliedjes door een klein microfoontje/stereo-installatie van m'n ouders”, glimlacht ze bij de herinnering. “We hebben daar nog opnames van. M'n zus - die al als kind een heel zware stem had - zong ook mee en dan schreeuwde ik: "Neen, ik wil zingen"! Ik herinner me dat er in ons ouderlijk huis ook regelmatig platen werden gedraaid. Albums van Creedence Clearwater Revival, ABBA, Middle Of The Road, Neil Young, Fleetwood Mac, Janis Joplin, The Mamas & The Papas, Aretha Franklin, Bob Dylan, The Beatles, en dergelijke. Het muzikale 'talent' komt eerder van m'n moeders' kant, m'n vader kan zelfs de maat niet houden” grinnikt ze. “M'n zus was 16 jaar toen kocht ze een gitaar, maar haar interesse ging eerder uit naar de jongens en toen heb ik spontaan die gitaar in m'n handen genomen en al snel kwamen de eerste songs, ik was een jaar of 15 op dat moment.”
Een jonge songwriter was geboren en inmiddels heeft Leen de Haes die kunst verder aangescherpt. “M'n songs zijn meestal uit het leven gegrepen. De wereld en de mensen om me heen inspireren me. Ik observeer en onderga, laat alles wat 'bezinken' en schrijf er daarna een song over. Uiteraard inspireert ook dé liefde me.” Een mysterieuze glimlach onderstreept dat. Dan gaat De Haes verder. “Meestal lukt het me om een bepaald gevoel dat ik beleefd heb terug op te roepen. Soms heb ik ook al flarden tekst, dan 'jam' ik wat op m'n gitaar en al gauw ontstaat zo een eerste melodie. Zowel de tekst als de melodie werk ik dan geleidelijk aan verder uit. Soms lukt dat op een paar dagen, soms laat ik een song even liggen en werk er dan een paar maanden later weer verder aan.”
Het werk van Katy Too wordt betiteld als Americana, maar kent ook invloeden van tal van andere muzikale stromingen. De zangeres weet nog precies waar haar voorliefde voor deze muzikale invloeden vandaan kwamen. “Dat is allemaal begonnen toen ik de songs van Lucinda Williams leerde kennen, ondertussen een tiental jaar geleden. Haar muziek, en dus Americana, is een mooie mix van alternatieve country, rootsrock, pop en folk en daar kan ik me heel goed in vinden. Juist omdat het een mix is van die verschillende invloeden en stijlen. Ryan Adams bijvoorbeeld is helemaal geweldig!” In Nederland en België is Americana een snel in populariteit groeiende stroming. Er zijn niet alleen inmiddels fantastische BeNeLux Americana artiesten, maar ook een groeiend publiek. Katy Too kan dat wel verklaren. “Het 'verre' Amerika ons doet dromen van 'vrijheid' misschien, al zit daar momenteel ook niet veel waarheid meer in maar lijkt het wel zo? We linken blijkbaar ook een soort van 'heimwee', naar het 'oude' Amerika. Maar misschien heeft het meer te maken met de cultuur en de traditie waaruit Americana is gegroeid? Je kan letterlijk 'the roots' nog horen en voelen in die muziek! Folk, blues en country singer-songwriters vertellen en zingen meestal ook een verhaal aan hun publiek, ze staan dicht bij de 'gewone man'. Misschien daarom dat Americana een groot publiek kan aanspreken”.
Momenteel woont en werkt Katy Too vanuit Kalmthout. “Kalmthout is eerder een groot dorp, geen stad. Eigenlijk ben ik afkomstig uit Heist-op-den-Berg. Ik ben nooit erg 'honkvast' geweest. Mijn inspiratie put ik altijd uit de wereld om me heen...of ik dan 'onderweg' ben of in het buitenland, in een stad of thuis...maakt niet uit”, geeft de artieste haar drifters mentaliteit prijs. Iets wat natuurlijk prachtig bij het genre past.
Het gesprek komt op het nieuwe album 'Nine Lives'. Het is vorig jaar verschenen en lovend ontvangen. “Ik wilde een luisterplaat maken die het midden houdt tussen rootspop, folk en country”, schets de zangeres. “Dat is zeker gelukt, mede dankzij de hulp van producer Wigbert Van Lierde en de professionele muzikanten die meespelen op de plaat. Ook wilde ik 'mijn verhaal' vertellen en een directe communicatie opzoeken met de luisteraar, wat ook gelukt is”, kijkt ze blij. En een vervolg, zit dat er al ergens? Dat zit nog achter de horizon blijkt. “Eerlijk gezegd heb ik er nog geen idee van wat ik in de toekomst wil doen: een akoestische plaat, een plaat met full-band of iets totaal anders? Ik laat het gewoon op me afkomen zoals ik meestal doe en volg m'n buikgevoel”, lacht De Haes.
“Ik heb geen moeite om m'n songs te delen met het publiek”, klinkt het weer serieus en kijken we vooruit naar het optreden bij Peter en Leni in Steendam. Als nummer 21 is ze daar in de boeken gegaan bij een eerder optreden in 2013. IJs en weder dienende zal haar optreden op 10 februari als nummer 196 in de Steendammer muzikale historie worden bijgeschreven. “ Als ik zing probeer ik mezelf altijd te geven, daarmee stel ik mezelf een beetje kwetsbaar op maar kwetsbaarheid kan ook heel mooi zijn, zo zie ik dat toch bij andere singer-songwriters. Maakt niet uit of dat publiek Belgen of Nederlanders zijn. Soms zijn Nederlanders iets 'uitbundiger', krijg je sneller reactie uit en interactie met het publiek en dat vind ik wel leuk! Bij Peter & Leni speel ik in duo met m'n gitarist 'Oop'. We spelen songs uit m'n laatste plaat 'Nine Lives' en uit m'n vorige plaat 'Quest For Honey' aangevuld met een paar covers van onder andere Pieta Brown en Lucinda Williams.” Het klinkt als een prachtig optreden.
Katy Too staat op 10 februari bij Peter & Leni in Steendam.
Francis Tobolsky van Wucan: “Dresden heeft veel getalenteerde bands'
GRONINGEN – Het is niet eenvoudig om Francis Tobolsky te pakken te krijgen. De frontvrouw van de Duitse rockband Wucan zit midden in optredens en de voorbereiding van Eurosonic waar de band optrad. Nieuwe, buitenlandse en binnenlandse optredens moeten gepland worden en liedjes geschreven en ook nog de laatste hand aan het nieuwe album. Als het dan lijkt of het niet meer lukt, dan is er alsnog het verlossende bericht. Voor Eurosonic lukt echt niet meer, maar tijdens. De frontvrouw van Wucan vertelt over Dresden, Krauterrock en het nieuwe album.
“Als stad is Dresden eigenlijk maar op twee manieren voor mij een inspiratie.” Eurosonic is voorbij, maar dat geeft de gelegenheid om even na te praten met Francis Tobolsky van de Duitse inzending '
Wucan. De krauterrock band kreeg voor hun optreden in Groningen een juichende recensie in de Duitse media en staat aan de vooravond van Europese optredens. Eerst terug naar Dresden, waar we het gesprek ook beginnen. “In Dresden zagen veel Oost-Duitse bands het levenslicht. Ik hou erg van deze Oost-Duitse muziek vanaf de jaren '70 met bands Lift en Elektra die uit Dresden stammen. Die historie geeft wat magie aan de muziekscene in deze stad. De andere inspiratie die Dresden me geeft heeft ook te maken met de geschiedenis en hedendaagse ontwikkelingen. De belangrijke rol die vroeger de Nazi beweging had in Dresden en vandaag de dag Pergida hebben mijn kijk op de stad veranderd en er voor gezorgd dat mijn teksten een stukje politieker en uitgesprokener zijn geworden. Dresden heeft een levendige muziekscene, maar weinig bands lijken ook buiten de stad hun vleugels te willen uitslaan. Dat is geen kritiek, alleen een observatie. Wellicht dat sommigen nog verder gaan kijken dan de stadsgrensen. Ik hoop het, want we hebben veel getalenteerde bands hier.”
Dan terug naar Eurosonic. In de Duitse pers prees het Duitse vaktijdschrift Magnificent Music de bands optreden bij het Europese platform uitbundig. 'Wucan beheerst het het hardrock handwerk uitstekend” en de publicatie trekt de vergelijking met Black Sabbath en Birth Control. Duidelijke woorden. Zelf is Francis Tobolsky bescheidener. “Ons doel voor ieder optreden is helder en steeds hetzelfde. We willen het publiek blij maken en ze aan het dansen krijgen. Dat is plezierig voor iedereen, vind ik.”
Wucan komt uit een advertentie die Tobolsky plaatse in een plaatselijke krant op zoek naar mensen om een bandje mee te beginnen. Die waren snel gevonden. “Ik heb altijd van muziek gehouden. In het begin waren dat de 'Potshot Boys'” grijnst ze breed uit. “Later werd dat andere muziek, maar in principe heeft muziek mij altijd aangetrokken en wilde ik altijd zingen en liedjes schrijven. Ik heb een advertentie gezet in de krant van de campus hier zo'n 5 jaar geleden. Ik had er in gezet 'Bluesbrothers wanted'. Ik ontmoete daardoor Pätz onze eerste drummer en de rest kwam daar uit voort. Het is niet zo dat we nu van de muziek kunnen leven. Ik ken eigenlijk maar een paar mensen die volledig afhankelijk van de muziek als inkomen bron en dat is geen vetpot.
Zelf heeft Wucan het label Kräuterrock aan hun muziek gehangen. “Dat is uiteraard geen zelfstandig genre, maar we vonden de omschrijvingen die we kregen over onze muziek ook niet passen. Zodra we opmerkten dat we waren beïnvloed door Krautrock, kregen we direct ook dat stempel. Dat klopt in mijn visie totaal niet en hebben zelf een omschrijving bedacht. We zijn er door beïnvloed en dat blijft ook en er was in de jaren '70, waar de krautrock doorbrak in Duitsland een geweldige opleving in de muziek. Deze periode heeft een soort algemene basis gelegd die je in de sound van veel Duitse bands terug hoort. Het is daarom ook bij ons een deel van onze invloeden en inspiratie die wij gebruiken in ons werk.” De stap naar het creatieve proces van liedjes schrijven is klein en de zangeres legt uit hoe dat bij Wucan gaat. “Bij het schrijven van onze liedjes ben ik het vaak die met een algemeen idee komt een, centrale brede visie op een nieuw liedje. Het is dan vaak nog een vaag fundament of zelfs alleen maar een onderwerp voor de tekst. Een andere keer heb ik eigenlijk al een compleet lied. Mijn bandleden komen soms ook met ee idee aan of hebben een riff. Je kunt niet voorspellen waar en hoe een liedje tevoorschijnkomt. Vandaar uit werken we verder tot er een compleet lied is, ongedacht wie met het idee kwam.”
Twee instrumenten vallen op bij Wucan. Naast drums, bass gitaar staan ook de fluit en de theremin in de toerbus als het gezelschap op pad gaat. De vraag wat deze instrumenten toevoegt aan Wucan valt duidelijk in goede aarde. Tobolsky veert op. “Das een goede vraag. Sommige mensen irriteren zich aan het geluid van beide”, lacht ze. “Ik hou van de variatie die ze in de muziek inbrengen. Het zijn heel andere geluiden. Waar ik van hou bij de fluit is hoe dicht het bij de zang staat. Je kan je geweldig goed uitdrukken met een fluit, veel beter dan met een gitaar, bas of trompet.”
Mee naar Groningen en mede reden voor de invitatie is het album 'Sow The Wind'. Het album is het debuut album, hoewel eerder wel de EP Vikarma verscheen. “Het doel met 'Sow The Wind' was vooral te laten zien dat we serieus met onze muziek bezig zijn. We wilden nieuwe dingen proberen, een nieuw geluid maken dat nog niet klonk in de kringen waarin wij ons bewogen. Ik wilde zelf ook voor mezel bewijzen dat ik zo iets kon. Dat is in kort dus ook het plan voor het volgende album. Ik denk dat ik langzaam maar zeker steeds beter weet wat ik wil op het gebied van hoe de band moet klinken, hoe we de liedjes schrijven en de teksten en alles wat er bij komt kijken. Ik had graag gewild dat 'Sow the Wind' iets aggressiever had geklonken dan het uiteindelijk op het album is terecht gekomen. Dat is dus nu het streven voor het nieuwe album waarvan de verschijningsdatum in juni ligt,” besluit Francis Tobolsky van Wucan.
GRONINGEN – Het is niet eenvoudig om Francis Tobolsky te pakken te krijgen. De frontvrouw van de Duitse rockband Wucan zit midden in optredens en de voorbereiding van Eurosonic waar de band optrad. Nieuwe, buitenlandse en binnenlandse optredens moeten gepland worden en liedjes geschreven en ook nog de laatste hand aan het nieuwe album. Als het dan lijkt of het niet meer lukt, dan is er alsnog het verlossende bericht. Voor Eurosonic lukt echt niet meer, maar tijdens. De frontvrouw van Wucan vertelt over Dresden, Krauterrock en het nieuwe album.
“Als stad is Dresden eigenlijk maar op twee manieren voor mij een inspiratie.” Eurosonic is voorbij, maar dat geeft de gelegenheid om even na te praten met Francis Tobolsky van de Duitse inzending '
Wucan. De krauterrock band kreeg voor hun optreden in Groningen een juichende recensie in de Duitse media en staat aan de vooravond van Europese optredens. Eerst terug naar Dresden, waar we het gesprek ook beginnen. “In Dresden zagen veel Oost-Duitse bands het levenslicht. Ik hou erg van deze Oost-Duitse muziek vanaf de jaren '70 met bands Lift en Elektra die uit Dresden stammen. Die historie geeft wat magie aan de muziekscene in deze stad. De andere inspiratie die Dresden me geeft heeft ook te maken met de geschiedenis en hedendaagse ontwikkelingen. De belangrijke rol die vroeger de Nazi beweging had in Dresden en vandaag de dag Pergida hebben mijn kijk op de stad veranderd en er voor gezorgd dat mijn teksten een stukje politieker en uitgesprokener zijn geworden. Dresden heeft een levendige muziekscene, maar weinig bands lijken ook buiten de stad hun vleugels te willen uitslaan. Dat is geen kritiek, alleen een observatie. Wellicht dat sommigen nog verder gaan kijken dan de stadsgrensen. Ik hoop het, want we hebben veel getalenteerde bands hier.”
Dan terug naar Eurosonic. In de Duitse pers prees het Duitse vaktijdschrift Magnificent Music de bands optreden bij het Europese platform uitbundig. 'Wucan beheerst het het hardrock handwerk uitstekend” en de publicatie trekt de vergelijking met Black Sabbath en Birth Control. Duidelijke woorden. Zelf is Francis Tobolsky bescheidener. “Ons doel voor ieder optreden is helder en steeds hetzelfde. We willen het publiek blij maken en ze aan het dansen krijgen. Dat is plezierig voor iedereen, vind ik.”
Wucan komt uit een advertentie die Tobolsky plaatse in een plaatselijke krant op zoek naar mensen om een bandje mee te beginnen. Die waren snel gevonden. “Ik heb altijd van muziek gehouden. In het begin waren dat de 'Potshot Boys'” grijnst ze breed uit. “Later werd dat andere muziek, maar in principe heeft muziek mij altijd aangetrokken en wilde ik altijd zingen en liedjes schrijven. Ik heb een advertentie gezet in de krant van de campus hier zo'n 5 jaar geleden. Ik had er in gezet 'Bluesbrothers wanted'. Ik ontmoete daardoor Pätz onze eerste drummer en de rest kwam daar uit voort. Het is niet zo dat we nu van de muziek kunnen leven. Ik ken eigenlijk maar een paar mensen die volledig afhankelijk van de muziek als inkomen bron en dat is geen vetpot.
Zelf heeft Wucan het label Kräuterrock aan hun muziek gehangen. “Dat is uiteraard geen zelfstandig genre, maar we vonden de omschrijvingen die we kregen over onze muziek ook niet passen. Zodra we opmerkten dat we waren beïnvloed door Krautrock, kregen we direct ook dat stempel. Dat klopt in mijn visie totaal niet en hebben zelf een omschrijving bedacht. We zijn er door beïnvloed en dat blijft ook en er was in de jaren '70, waar de krautrock doorbrak in Duitsland een geweldige opleving in de muziek. Deze periode heeft een soort algemene basis gelegd die je in de sound van veel Duitse bands terug hoort. Het is daarom ook bij ons een deel van onze invloeden en inspiratie die wij gebruiken in ons werk.” De stap naar het creatieve proces van liedjes schrijven is klein en de zangeres legt uit hoe dat bij Wucan gaat. “Bij het schrijven van onze liedjes ben ik het vaak die met een algemeen idee komt een, centrale brede visie op een nieuw liedje. Het is dan vaak nog een vaag fundament of zelfs alleen maar een onderwerp voor de tekst. Een andere keer heb ik eigenlijk al een compleet lied. Mijn bandleden komen soms ook met ee idee aan of hebben een riff. Je kunt niet voorspellen waar en hoe een liedje tevoorschijnkomt. Vandaar uit werken we verder tot er een compleet lied is, ongedacht wie met het idee kwam.”
Twee instrumenten vallen op bij Wucan. Naast drums, bass gitaar staan ook de fluit en de theremin in de toerbus als het gezelschap op pad gaat. De vraag wat deze instrumenten toevoegt aan Wucan valt duidelijk in goede aarde. Tobolsky veert op. “Das een goede vraag. Sommige mensen irriteren zich aan het geluid van beide”, lacht ze. “Ik hou van de variatie die ze in de muziek inbrengen. Het zijn heel andere geluiden. Waar ik van hou bij de fluit is hoe dicht het bij de zang staat. Je kan je geweldig goed uitdrukken met een fluit, veel beter dan met een gitaar, bas of trompet.”
Mee naar Groningen en mede reden voor de invitatie is het album 'Sow The Wind'. Het album is het debuut album, hoewel eerder wel de EP Vikarma verscheen. “Het doel met 'Sow The Wind' was vooral te laten zien dat we serieus met onze muziek bezig zijn. We wilden nieuwe dingen proberen, een nieuw geluid maken dat nog niet klonk in de kringen waarin wij ons bewogen. Ik wilde zelf ook voor mezel bewijzen dat ik zo iets kon. Dat is in kort dus ook het plan voor het volgende album. Ik denk dat ik langzaam maar zeker steeds beter weet wat ik wil op het gebied van hoe de band moet klinken, hoe we de liedjes schrijven en de teksten en alles wat er bij komt kijken. Ik had graag gewild dat 'Sow the Wind' iets aggressiever had geklonken dan het uiteindelijk op het album is terecht gekomen. Dat is dus nu het streven voor het nieuwe album waarvan de verschijningsdatum in juni ligt,” besluit Francis Tobolsky van Wucan.
Vera Jonas: “Ik werd omringt Hendrix, Zappa, Pink Floyd en The Beatles”
GRONINGEN – Budapest. We kennen het in Groningen van het grote Sziget Fesztivál en de band Ivan & The Parazol stond ook al diverse keren op Groninger podia. Met Eurosonic komt ook de Vera Jonas Experiment uit Budapest tot ons voor een drietal concerten. “Een samensmelting van traditionele singer-songwriting en indie, jazz, experimentele muziek, looping, soul, funk en zoete melodieën,” stelt Eurosonic over de Hongaarse act. Voor wie dat een overdaad aan genre's is. “Bij Vera Jonas Experiment draait het om muziek van de ziel naar de ziel en naar de voeten.“ Vera Jonas Experiment staat in het kader van Eurosonic op 11 januari in Huize Maas en een dag later in De Spieghel. Op 12 januari betreedt Vera Jonas ook het Platosonic podium in Plato.
“Ik kom uit een heel muzikale familie”, vertelt Vera Jonas thuis in Budapest als 2017 nog in de babyschoenen staat. “Niemand is professioneel musicus of zo, maar als klein kind werd ik al omringt door grote legenden als Hendrix, Zappa, Pink Floyd, The Beatles en nog veel mee van dat soort legendarische bands die constant bij ons weerden gedraaid. Mijn vader reed me rond door Budapest en legde ondertussen uit hoe de kracht van muziek werkt. Mijn vader is een geweldige imitato van kinky gitaar geluiden. Ik denk dat daar de basis ligt voor mijn gekte met muziek. Ik heb nooit gitaar les gehad, maar was alleen maar aan het knoeien en schiep daarbij kleine liedjes om mezelf te vermaken. Muziek is wat me drijft. Het is nooit een goed idee om er van uit te gaan dat je hier je beroep van kunt maken, maar het is een must. Ik mheb nooit besloten dat ik artiest zou worden. Ik voel me op de veiligste plek op deze aarde als ik op het podium sta of muziek maak. Zo volgde het ene optreden uit het andere en uiteindelijk bleek ik muzikant te zijn geworden.”
De muziek van Vera Jonas Experience is niet in een genre te vangen. Een mix van stijlen is er ontstaan. “Mijn sociale en muzikale achtergrond is super divers. Net mijn land. Ik heb geleerd verder te kijken zodat je herkend dat aan elk onderwerp in ieder geval twee kanten zitten en vaak drie of meer. Zo schrijf ik mmijn muziek ook. Ik wil graag buiten de lijntjes kleuren van pop, rock of experimenteel en het allemaal door elkaar husselen. Ik voel dat deze stijlen veel meer verbonden zijn dan we vaak geneigd zijn te denken. Ik probeer niet bewust met invloeden te werken, maar instinctief te werken. Ik laat me ook door andere zaken dan muziek inspireren. Ik ben me heel bewust van mijn omgeving en mijn liedjes reflecteren dat vaak.” Dat onbewuste aspect neemt Vera Jonas letterlijk. “De laatste tijd slaap ik veel en dan bedoel ik heel veel. Ik heb besloten mijn luiheid niet meer te veroordelen, maar juist te omarmen om te kijken of daar een reden voor is. 'Tiger, Now!', het titelnummer van ons tweede album, is ontstaan als een droom over een tijger die op een grote ronde tafel ligt en me vertelt dat ik mijn onzekerheden het hofd moet bieden en ze moet omturnen tot een kracht. Het heeft me weken van dromen gekost om deze droom te doorgronden,. Maar toen ik het snapte schreef ik het liedje in een half uurtje.”
Recent publiceerde Vera Jonas Experiment het album 'Tiger, Now!' Het derde product en aan leiding voor een mooie vooral Midden-Europese toer. “Ons eerste album 'Game'kwam uit in 2013. Het was een heel emotioneel album wat gelukkig ook veel waardering kreeg. De EP 'Wanted' was echt een overgang naar het nieuwe album 'Tiger Now!' Alle drie reflecteren ze loslaten. Het zijn dappere en wilde platen, maar ik denk dat de grote verandering zat in onze live shows. Ik ben daardoor zelf zo veranderd. Alles wat me verbaasde op het podium werd een bron van inspiratie. Het werd één groot spel. Tegelijkertijd vormt alles ook van waar dit project is begonnen en waar het heen gaat. Elke plaat en elk optreden benm ik enorm trots op mijn band en de weg die we samen hebben afgelegd.”
Hongarije en Budapest zijn plaatsen waar je niet direct een bloeiende muziekscene verwacht. Ten onrechte aldus Jonas die het klrachtig opneemt voor haar stad. “Hongarije is een geweldig levendig land op muzikaal en cultureel gebied. We hebben een heel rijk muzikaal erfgoed met componisten als Zoltán Kodály, Béla Bartok en György Ligeti bijvoorbeeld. De verhouding talent ten opzichte van de grote van Hongarije is ongelovelij, zoveel talent brengt ons land voort. Ik ben geweldig trots opo mijn eigen stad Budapest. Je kunt elke avond naar hartelust kiezen uit welk genre je maar wilt voor een optreden op hoog niveau. Dat is toch niet vanzelfsprekend in een stad met de omvang van Budapest.”
Van Budapest naar Groningen, de stap tussen wereldsteden op kleiner formaat met bloeiende muziekscene is niet zo groot. “Het podium is de enige plek waar ik me echt dapper voel. Het gros van mijn liedjes is ook opgenomen, maar ik vind dat ze pas echt tot hun recht komen als ze live gespeeld en gezongen worden. Het is emotioneel een uitputtingsslag voor me, maar het is het waard. Ik word ook erg geínspireerd door mijn publiek. Het is een soort uitwisseling, zij willen iemand zien die absoluut wild en zonder vrees daar staat en ik doe dat graag voor hen. Het is voor ons de eerste keer dat we naar Nederland of Groningen komen. Ik heb geen verwachtingen van Eurosonic. Ons doel is natuurlijk om drie geweldige shows neer te zetten en ons erg te vermaken. In een showcase kun je van te voren vaak veel niet plannen, maar je kunt wel je uiterste best doen om het goed te doen.”
Vera Jonas Experiment staat in het kader van Eurosonic op 11 januari in Huize Maas en een dag later in De Spieghel. Op 12 januari betreedt Vera Jonas ook het Platosonic podium in Plato.
GRONINGEN – Budapest. We kennen het in Groningen van het grote Sziget Fesztivál en de band Ivan & The Parazol stond ook al diverse keren op Groninger podia. Met Eurosonic komt ook de Vera Jonas Experiment uit Budapest tot ons voor een drietal concerten. “Een samensmelting van traditionele singer-songwriting en indie, jazz, experimentele muziek, looping, soul, funk en zoete melodieën,” stelt Eurosonic over de Hongaarse act. Voor wie dat een overdaad aan genre's is. “Bij Vera Jonas Experiment draait het om muziek van de ziel naar de ziel en naar de voeten.“ Vera Jonas Experiment staat in het kader van Eurosonic op 11 januari in Huize Maas en een dag later in De Spieghel. Op 12 januari betreedt Vera Jonas ook het Platosonic podium in Plato.
“Ik kom uit een heel muzikale familie”, vertelt Vera Jonas thuis in Budapest als 2017 nog in de babyschoenen staat. “Niemand is professioneel musicus of zo, maar als klein kind werd ik al omringt door grote legenden als Hendrix, Zappa, Pink Floyd, The Beatles en nog veel mee van dat soort legendarische bands die constant bij ons weerden gedraaid. Mijn vader reed me rond door Budapest en legde ondertussen uit hoe de kracht van muziek werkt. Mijn vader is een geweldige imitato van kinky gitaar geluiden. Ik denk dat daar de basis ligt voor mijn gekte met muziek. Ik heb nooit gitaar les gehad, maar was alleen maar aan het knoeien en schiep daarbij kleine liedjes om mezelf te vermaken. Muziek is wat me drijft. Het is nooit een goed idee om er van uit te gaan dat je hier je beroep van kunt maken, maar het is een must. Ik mheb nooit besloten dat ik artiest zou worden. Ik voel me op de veiligste plek op deze aarde als ik op het podium sta of muziek maak. Zo volgde het ene optreden uit het andere en uiteindelijk bleek ik muzikant te zijn geworden.”
De muziek van Vera Jonas Experience is niet in een genre te vangen. Een mix van stijlen is er ontstaan. “Mijn sociale en muzikale achtergrond is super divers. Net mijn land. Ik heb geleerd verder te kijken zodat je herkend dat aan elk onderwerp in ieder geval twee kanten zitten en vaak drie of meer. Zo schrijf ik mmijn muziek ook. Ik wil graag buiten de lijntjes kleuren van pop, rock of experimenteel en het allemaal door elkaar husselen. Ik voel dat deze stijlen veel meer verbonden zijn dan we vaak geneigd zijn te denken. Ik probeer niet bewust met invloeden te werken, maar instinctief te werken. Ik laat me ook door andere zaken dan muziek inspireren. Ik ben me heel bewust van mijn omgeving en mijn liedjes reflecteren dat vaak.” Dat onbewuste aspect neemt Vera Jonas letterlijk. “De laatste tijd slaap ik veel en dan bedoel ik heel veel. Ik heb besloten mijn luiheid niet meer te veroordelen, maar juist te omarmen om te kijken of daar een reden voor is. 'Tiger, Now!', het titelnummer van ons tweede album, is ontstaan als een droom over een tijger die op een grote ronde tafel ligt en me vertelt dat ik mijn onzekerheden het hofd moet bieden en ze moet omturnen tot een kracht. Het heeft me weken van dromen gekost om deze droom te doorgronden,. Maar toen ik het snapte schreef ik het liedje in een half uurtje.”
Recent publiceerde Vera Jonas Experiment het album 'Tiger, Now!' Het derde product en aan leiding voor een mooie vooral Midden-Europese toer. “Ons eerste album 'Game'kwam uit in 2013. Het was een heel emotioneel album wat gelukkig ook veel waardering kreeg. De EP 'Wanted' was echt een overgang naar het nieuwe album 'Tiger Now!' Alle drie reflecteren ze loslaten. Het zijn dappere en wilde platen, maar ik denk dat de grote verandering zat in onze live shows. Ik ben daardoor zelf zo veranderd. Alles wat me verbaasde op het podium werd een bron van inspiratie. Het werd één groot spel. Tegelijkertijd vormt alles ook van waar dit project is begonnen en waar het heen gaat. Elke plaat en elk optreden benm ik enorm trots op mijn band en de weg die we samen hebben afgelegd.”
Hongarije en Budapest zijn plaatsen waar je niet direct een bloeiende muziekscene verwacht. Ten onrechte aldus Jonas die het klrachtig opneemt voor haar stad. “Hongarije is een geweldig levendig land op muzikaal en cultureel gebied. We hebben een heel rijk muzikaal erfgoed met componisten als Zoltán Kodály, Béla Bartok en György Ligeti bijvoorbeeld. De verhouding talent ten opzichte van de grote van Hongarije is ongelovelij, zoveel talent brengt ons land voort. Ik ben geweldig trots opo mijn eigen stad Budapest. Je kunt elke avond naar hartelust kiezen uit welk genre je maar wilt voor een optreden op hoog niveau. Dat is toch niet vanzelfsprekend in een stad met de omvang van Budapest.”
Van Budapest naar Groningen, de stap tussen wereldsteden op kleiner formaat met bloeiende muziekscene is niet zo groot. “Het podium is de enige plek waar ik me echt dapper voel. Het gros van mijn liedjes is ook opgenomen, maar ik vind dat ze pas echt tot hun recht komen als ze live gespeeld en gezongen worden. Het is emotioneel een uitputtingsslag voor me, maar het is het waard. Ik word ook erg geínspireerd door mijn publiek. Het is een soort uitwisseling, zij willen iemand zien die absoluut wild en zonder vrees daar staat en ik doe dat graag voor hen. Het is voor ons de eerste keer dat we naar Nederland of Groningen komen. Ik heb geen verwachtingen van Eurosonic. Ons doel is natuurlijk om drie geweldige shows neer te zetten en ons erg te vermaken. In een showcase kun je van te voren vaak veel niet plannen, maar je kunt wel je uiterste best doen om het goed te doen.”
Vera Jonas Experiment staat in het kader van Eurosonic op 11 januari in Huize Maas en een dag later in De Spieghel. Op 12 januari betreedt Vera Jonas ook het Platosonic podium in Plato.
